1304493 1304493
1304493 1304493
Jirafa Roja Warszawa 2008
1304493 1304493
© Copyright by Łukasz Gołębiewski, 2008 © Copyright by Jirafa Roja, 2008
Korekta: Magdalena Rejnert Projekt okładki: Agnieszka Herman Zdjęcie autora na IV stronie okładki: Anna Gołębiewska Łamanie: Tatsu Druk i oprawa: Drukarnia Naukowo-Techniczna Oddział PAP S.A.
ISBN 978-83-89143-94-5
www.melanze.com.pl Wydanie I Warszawa 2008
1304493 1304493
Współistotne jest mi wszystko, co sprawia, że jestem w niezgodzie ze światem. Bardzo niewielu rzeczy nauczyłem się przez doświadczenie. Zawsze wyprzedzały mnie moje rozczarowania. Można sobie wszystko wyobrazić i wszystko przewidzieć z wyjątkiem tego, jak nisko można upaść. Przeznaczeniem każdego jest realizacja kłamstwa, jakie ucieleśnia, osiągnięcie stanu, w którym jest się już tylko zużytym złudzeniem. (Émile Cioran)
1304493 1304493
1304493 1304493
Wołali na nią Zuzka
Gruby mężczyzna szczupła dziewczyna W domu grubego Ona zdejmuje swoje ryże rajstopy A on śliniąc się pyta: Do której chodzisz szkoły? Ile masz lat? Jak masz na imię? Ona nie mówi nic* Wołali na nią Zuzka, ale ja wolę ksywkę Żyletka, bo lubiła się chlastać. Jak jej się nudziło, brała nóż i cięła sobie ręce, nogi, piersi, brzuch. Dobrze, że nie chlastała się na twarzy. Cięła się delikatnie, tak żeby nie zrobić sobie krzywdy. Po prostu lubiła mieć ciało w pajęczynach strupów i szram. Jedni robią sobie tatuaże, inni się tną. Taki świat. Nic nie wiedziałem o tej chorej pasji. Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem zakrwawioną na kanapie, serio się przejąłem. — Po chuj to zrobiłaś? — Bo ja tak lubię. * „Gloria”, Van Morrison; tekst polski: Grabaż i Marcin Świetlicki.
7 1304493 1304493
— Lubisz? To rób to gdzie indziej, nie w moim mieszkaniu! Trzasnąłem drzwiami i zszedłem na dół do monopolowego. Kupiłem pół litra bolsa i paczkę czerwonych spike’ów. Najbardziej lubiła to pić. Najbardziej lubiła to palić. Dzień jej upływał na paleniu papierosów i piciu gorzały. Chlastała się tylko w nocy. Wróciłem do mieszkania, wsadziłem do lodówki pół litra, rzuciłem paczkę szlugów, powiedziałem „cześć” i ponownie trzasnąłem drzwiami. Po chwili przyszedł sms. „Czemu mi na to pozwalasz? Na zabijanie…”. Tylko spokojnie, pomyślałem. „Bo to twoje życie, więc decyduj o nim sama” — odpisałem i wsiadłem do samochodu. Odpaliłem silnik, kiedy przyszedł następny sms. „Sama rady nie dam… A ty mogłeś mnie wziąć za łeb chociaż… ”. Ciekawe jak? — tak też jej napisałem. „Normalnie… ale łatwiej mi wódkę kupić… ”. Z lekka się wkurwiłem. Nie lubię jak mi ktoś tak wywala prawdę prosto w oczy, w dodatku prawdę, którą świadomie od siebie odpycham od wielu dni. Pognałem z powrotem do mieszkania. Leżała tak jak ją zostawiłem, tylko z petem w dłoni. — Wczoraj wypiłaś ostatnią butelkę, więc kupiłem następną. Nie zmarnuje się. — Nie chcę wódki. — Teraz nie chcesz, ale co będzie za godzinę? — Dzisiaj nie piję. Ha, ha. Mieszkaliśmy razem od kilku miesięcy i nie było dnia, żeby nie piła. — Powodzenia. Dać ci jakieś plastry, bandaże? — wskazałem na krwawe szramy. — Po co? Umyję się, to wystarczy. 8 1304493 1304493
— Pewnie wystarczy. Zrobiłaś to na złość? — zadałem głupie pytanie. — Może po to, żeby cię zranić, może, żeby sprawdzić, ile sama wytrzymam, a może, by się ukarać? Wybierz właściwą odpowiedź, a niepotrzebne skreśl. Chyba każda z tych opcji była możliwa. Ukarać mnie za to, że miałem wrócić o drugiej w nocy do domu, a nie wróciłem. O 2.40 wysłała mi smsa: „nie ma cię chuju”. O 2.50 zaczęła się chlastać, systematycznie, rana przy ranie. A czy coś sobie udowodniła? W to wątpię. Do bólu była przyzwyczajona. Poszła do wanny, ja wyszedłem. Zawsze wychodziłem. Ma 19 lat I biegnie skrajem lata Próbuje dogonić swój cień Zamieszkała ze mną tuż przed maturą. Od tamtej pory z łóżka wstawała tylko do kibla, lodówki, no czasami też do knajpy. Do szkoły już nie wróciła. Kupiłem jej telewizor, żeby się nie nudziła. Siedziała i gapiła się na westerny. Twierdziła, że uwielbia filmy z Clintem Eastwoodem i książki Charlesa Bukowskiego. Lubiła mocnych facetów. Kiedy następnym razem pocięła sobie nadgarstki harcerską finką, nie zwracałem na to uwagi. Była czwarta nad ranem. Porządni ludzie o tej porze śpią. Po potężnej dawce alkoholu spałem od dwóch godzin. Zazwyczaj chodziłem spać przed nią, z zatyczkami w uszach, żeby nie słyszeć jak tłucze kolejne kieliszki. Co tydzień trzeba było kupować nowy komplet szkła. 9 1304493 1304493
Przyszła mnie obudzić. — Zobacz, co sobie zrobiłam. — Spadaj, chcę spać. Nie poszła. Zaczęła wycierać zakrwawioną rękę o mój policzek. Odwróciłem się twarzą do poduszki. Wyszła. Spałem dalej. Po pewnym czasie wróciła z wielkim nożem w dłoni. Jezu, jeszcze mi utnie kutasa, pomyślałem i próbowałem jej odebrać. Była pijana, zła, nieobliczalna. Uderzyłem ją w twarz. Zaśmiała się. — Uderz jeszcze raz, wycedziła. Prask. — Jeszcze. Prask. — A teraz weź mnie od tyłu. Na to nie miałem ochoty. Rozpłakała się. Była już piąta rano. Przytuliłem i zacząłem uspokajać. Zasnęła z głową wtuloną w moje ramię. Zostawiłem ją i poszedłem sprzątać potłuczone kieliszki. Ojciec wyszedł zarabiać pieniądze Matka wyszła wydawać pieniądze Ojciec biologiczny siedział w więzieniu, odszedł, kiedy miała pięć lat i na szczęście już nie wrócił. O dzieciństwie opowiadała różne smutne historie. Jak się upiła, to zaczynała płakać i wciąż na nowo relacjonować swoje życie. Nie było przyjemnie tego słuchać. Czasem ludzie naprawdę mają przesrane. Mówiła, że ma dobry kontakt z ojczymem, że traktuje ją jak własną córkę. Wielki kościsty facet, z długimi włosami, w różowych okularach. Stary hipis. Wesoły, łagodny, tyle że nie często miał pracę. Tyrał dorywczo na budowach, naprawiał samochody, robił co popadnie. Nawet nie popijał za często. Mieszkała z dziadkami, rodzicami 10 1304493 1304493
i dwójką rodzeństwa, w siedem osób plus królik w trzech pokojach. Matka, atrakcyjna blondynka, równie rzadko, co skutecznie, ingerowała w życie córki. Z czego żyli? Głównie z emerytury dziadków i rozmaitych zasiłków oraz z tego, co zarobił ojczym. Rzecz jasna, na wiele tego nie wystarczało. Chciała uciec ze swojego małego pokoju, chciała zobaczyć wielki świat. Za wszelką cenę chciała być kimś innym. Tylko nie bardzo wiedziała kim? Potrzeba odmienności, jak nałóg, zabójcza, chorobliwa, destrukcyjna. Dla każdego inna twarz, nowa bajka przygotowana na każdy kolejny dzień. Moja mała Żyletka, dziewczynka pędząca ku przepaści. Raniła z uśmiechem, płakała, gdy głaskałem jej włosy. Wroga każdemu, kto jej dobrze życzył. Ciepła unikała jak zarazy. — W domu nikt mnie nigdy nie przytulał — powiedziała mi kiedyś, jakby tłumacząc dlaczego się odsuwa. Moja mała Żyletka nie przyjmowała miłości, wystarczał jej alkohol i dach nad głową. Tolerowała mnie, bo dawałem jedno i drugie. Kolejne dni z pełną lodówką alkoholu. To był jej świat. A z nudów tworzyła nowe światy, wymyślała życiorysy i zdarzenia. Czasem jej się to wszystko mieszało, fantazja z rzeczywistością. Sama nie łapała się w tym, co wcześniej mówiła, sama nie łapała się w tym, kim naprawdę jest. Zróbmy to szybciej Podejrzewam, że zrobisz we mnie więcej dziur Niż jakikolwiek mężczyzna Ona tak myśli ale nic nie mówi
11 1304493 1304493
Nie wiem które z nas miało bardziej niszczący wpływ na drugie. Ja jej dawałem alkohol, ona mi swoje młode ciało. Pożerałem je łakomie. Piękne młode ciało. Mężczyźni to kanibale. Pochowałem wszystkie noże i żyletki, nawet nożyczki, tak na wszelki wypadek. Zapomniałem jednak o młotku. W furii zaczęła nim kiedyś rozwalać drzwi. — Po co to robisz? — spytałem, głupio jak zwykle. — Zamek się zacina. Każda odpowiedź jest dobra. Odebrałem młotek i wyrzuciłem do śmieci. Wiedziałem, że za kilka dni znowu coś wymyśli, wciąż dostarczała nowych atrakcji. — Powinnaś się leczyć. — Już to robiłam. — I? — Psychiatrzy to idioci. Podobała mi się jej lakoniczność. Po co mówić za dużo. Ma krótkie i szalone linie papilarne Nosi obcisłe dżinsy pali popularne Jak ją poznałem, opowiadała, że gra w punk rockowym zespole. Jak ją poznałem, opowiadała wiele niestworzonych historii. Lubiła zmyślać. Olewałem to. Sam lubię. Jej tyłeczek ślicznie wyglądał w czarnych obcisłych dżinsach. Leżała półnaga, z butelką piwa przy ustach, z potarganymi włosami, świadoma ponętnego ciała, świadoma tego, że narasta we mnie pożądanie. Mówiła, że gra na wiolonczeli. Mówiła, że gra na gitarze. Mówiła, że jest wokalistką. Nigdy nie słyszałem, żeby choćby cokolwiek nuciła. Przyniosła do mnie gitarę 12 1304493 1304493
i nigdy nie otworzyła pokrowca. Czasem na niej spała. Spała gdziekolwiek. Tam gdzie akurat upadła. Kiedy patrzę się na nią Ona leży koło mnie Tak swobodna i wolna Mruży oczy do słońca Wokół niej gęstnieje tłum Miała cholernie dużo wdzięku. Przyciągała samców swoim niewinnym uśmiechem. Lecieli jak ćmy do światła. Wisiało mi to. Młodość ma swoje prawa. A ją moja obojętność wkurzała. Chciała, żebym był zazdrosny. Chciała, żebym bił ją po twarzy. Szukała wciąż zwady. Za stary jestem na to. Trzasnęła drzwiami z całej siły. Wypadła klamka. Po chwili wróciła. — Pozwalasz mi tak wychodzić w nocy? — Wiem, że daleko nie dojdziesz. — A gdyby mi się coś stało? — W każdej minucie coś się dzieje. — Nie kochasz mnie. — Nie. — Dlaczego? — Bo po co mam kochać? — Bo tak chcę. — A ja chcę spać. — Jak pójdziesz spać, to rano już mnie nie będzie. — Aha. Znowu trzasnęła drzwiami. Miałem nadzieję, że nie wróci. Była z powrotem po dwóch minutach. 13 1304493 1304493
— Nadal cię nie obchodzę? — Obchodzi mnie, żeby się wyspać. — Chcę żebyś mnie kochał. — Będę cię kochał jutro rano, jak mi teraz pozwolisz spać. Wróciła do łóżka i cichutko zasnęła wtulona. Wiem, że pewnej nocy znowu wyjmie nóż.
1304493 1304493
Dudek zachował czyste konto
Spotkałem ją pierwszy raz w barze Gdy siedziała samotnie przy kuflu piwa Od tamtej pory już nic nie jest takie samo Gdy wciąż widzę na jawie i we śnie Dziewczynę w koszulce Discharge* Wiosna. Zimno jak cholera. Patrzę jak idzie dumnym krokiem. Czarne spodnie, czarna kurtka, czarne włosy, czarna piękność. Drapieżna, widać to na pierwszy rzut oka. — Masz ochotę na piwo? — zaczepiłem. — Stawiam. — Mogę mieć. Ręką wskazałem bar po drugiej stronie ulicy, lekko się skrzywiła. Powiedziała, że wczoraj skończyła dziewiętnaście lat. Zatem byłem o piętnaście lat starszy, spory dystans. Wyglądałem jak żul. Nieogolony, z posklejanymi włosami, w podartej wojskowej kurtce, ale to nie przeszkadzało. Ważne, że ja płaciłem. W knajpie gęsto było od dymu. — Piwo czy wódkę? — Duże piwo. * „Dziewczyna w koszulce Discharge”, Wiewiórczaki.
15 1304493 1304493
Piliśmy, nie odzywając się do siebie. W rogu, nad barem grał telewizor. Liverpool prowadził 1:0 w rewanżowym meczu Ligii Mistrzów; z Dudkiem na bramce. Postanowiłem przesiedzieć do końca meczu. — Jak masz na imię? — spytałem, kiedy piłka była w środku pola. — A jakie to ma znaczenie? — W sumie nie ma. — To po co pytasz? — Po nic. — To oglądaj dalej mecz. To oglądałem, zamawiając kolejne piwa. Wypiliśmy po sześć i mecz się skończył. Dudek zachował czyste konto. Liverpool mógł świętować awans do następnej rundy rozgrywek. — Idziemy stąd — powiedziałem. — Dokąd? — Do mnie. — Po co? — Pić dalej. — Może być. Zamówiłem taksówkę. Mieszkałem w pobliżu, jakieś trzy czy cztery przystanki tramwajowe od knajpy. Siedzieliśmy bez słowa na tylnim siedzeniu, gapiąc się bezmyślnie przez boczne szyby na rozświetlone latarniami ulice. Mżył wiosenny deszcz, światło odbijało się od kropli na szkle. Weszła rozglądając się ciekawie, ale bez słowa. Też nic nie mówiłem, otworzyłem wino, nastawiłem płytę Berurier Noir, jeden kieliszek, drugi, trzeci, wkręcam korkociąg, 16 1304493 1304493
otwieram następną butelkę. Podoba mi się. Pije uśmiechnięta, czarująca, milcząca. Nie lubię gadać bez potrzeby. Ona też nie lubiła. Fajnie się milczało. — Czym się zajmujesz? — spytała wreszcie. — Jestem pisarzem. — Dasz mi swoją książkę? — Jasne. Z regału zdjąłem „Xennę”, powieść o niespełnionej miłości do młodej kobiety i spełnionej miłości do alkoholu. Bez większego zainteresowania schowała do plecaka. — Muszę już iść. — Dokąd? — A co za różnica? — W sumie żadna. — Mój chłopak na mnie czeka. — Zawołam ci taksówkę. — Nie stać mnie na taksówki. — Domyślam się, dlatego zapłacę za nią. — Miło z twojej strony. Zostawiła mi swój numer telefonu i po dziesięciu minutach już jej nie było. W samotności dalej słuchałem Berurier Noir, uwielbiam francuskiego punk rocka. Odkorkowałem kolejną butelkę czerwonego bordoux. Zadzwoniłem po kilku dniach. — Masz ochotę na piwo? — Mogę mieć. — Przyjadę po ciebie. Podała adres jakiejś pętli autobusowej, której długo szukałem na planie miasta. Gdy przyjechałem, już czekała. Ubrana tak samo jak poprzednio. Tak samo ładna. 17 1304493 1304493
— Uczę się w liceum plastycznym — powiedziała, zamykając drzwi samochodu. — Pięknie — odpowiedziałem. — Która klasa? — Za miesiąc mam maturę. — Pięknie. — Przeczytałam twoją książkę. — Lepiej było uczyć się do matury. — To wszystko prawda, co tam napisałeś? — Zależy co rozumieć przez prawdę. — Jesteś podobny do bohatera swojej książki. — Fizycznie na pewno. — Mówisz tak, jak on. — Nie, to on mówi tak, jak ja. — A ta dziewczyna, o której napisałeś? — To co? — Czy naprawdę ją kochałeś? — Jak pisałem powieść, to na pewno tak. Inaczej nie pisałbym o miłości. — Wierzysz w miłość? — Nie. — A ja tak. — Pięknie. — Zawsze jesteś taki oszczędny w słowach? — Staram się. Dojechaliśmy do domu. Otworzyłem wino. Włączyłem Berurier Noir. — Nie masz innej płyty? — Nie chce mi się zmieniać. — Czy ona była naprawdę? — Kto? — Ta dziewczyna z książki? 18 1304493 1304493
— Gdyby była naprawdę, to bym jej nie kochał. — Zatem kochasz fikcję? — Tak można powiedzieć. — Ile masz lat? Nie cierpię takich pytań. — Dwadzieścia dziewięć — skłamałem. — To stary jesteś. — Niestety. Wyjąłem płytę Exploited. Otworzyłem następne wino. Miała mocną głowę. — Mówią na mnie Zuzka. — Miło mi. — Mam coś dla ciebie. Wyjęła z plecaka oprawiony w antyramę rysunek. Nawet ładny. — Masz talent. — Nie żartuj. Dopiero się uczę rysować. — To nieźle ci ta nauka wychodzi. — Bohaterka twojej książki nosi koszulkę z napisem Discharge. — Wiem o tym. — Też bym chciała taką nosić. Szukałam, ale nigdzie nie było. — To z piosenki o dziewczynie w koszulce Discharge. — To taki zespół? — Tak. Raczej niezbyt popularny. — Muszę już iść, może wpadnę później. Wpadła po trzech godzinach ze swoim chłopakiem, Karolkiem. Obydwoje pijani. On z długimi włosami, w koszulce z napisem Motorhead. Twierdziła, że jest studentem 19 1304493 1304493
sinologii. Potem opowiadała jeszcze wiele różnych historii. Żadna nie była prawdziwa. Po kolejnym kieliszku wzięła mnie za rękę i wyprowadziła do drugiego pokoju. — Znam cię dopiero od kilku dni, a wydaje mi się, że całe moje życie się zmieniło — wyszeptała. Jej oczy błyszczały, tak jakby zaraz miała się rozpłakać. Przeraziłem się. Nie byłem przygotowany na takie wyznania. W pierwszym odruchu chciałem pocałować ją w usta, ale powstrzymałem się. Pogłaskałem tylko jej krótkie czarne włosy. — Zastanów się, co mówisz, a teraz wróćmy do twojego chłopaka, zanim zacznie być zazdrosny — szybko odpowiedziałem i wyszedłem. Podreptała za mną. Karolek nie był zazdrosny. Nalewał sobie kolejny kieliszek wódki, który natychmiast popił piwem. Też otworzyłem puszkę żywca, za to Zuzka, którą później zacząłem nazywać Żyletką, nie potrzebowała piwa. Wypiła pod rząd trzy pięćdziesiątki, coś koniecznie chciała nam powiedzieć, ale zasnęła w połowie niedokończonego zdania. Chwilę pogadałem z Karolkiem o muzyce, zostawiłem im klucze i wyszedłem z domu. Noc była orzeźwiająca, udałem się w kierunku sklepu nocnego. Lubię powietrze po deszczu, zwłaszcza gdy to początek wiosny, kiedy jest jeszcze zimno, lecz wiadomo, że z każdym dniem będzie więcej słońca. Pod nocnym nie zastałem nikogo. Na rogu złapałem taksówkę i pomknąłem obudzić Monikę. Ona zawsze gotowa jest przyjąć mnie bez zapowiedzi w środku nocy, objąć zachłannymi ramionami, a na koniec utulić do snu. Dobrze, że są na świecie takie kobiety, niczym tanie hostele, bez większej przyjemności, ale i bez zażenowania można co jakiś czas spędzić tam noc. 20 1304493 1304493
Zbudził mnie kac i nieświeży oddech Moniki. Czmychnąłem do siebie, Zuzkę i Karolka zastałem śpiących. Na podłodze. Zamówiłem im pizzę. Była godzina dziesiąta. W lodówce znaleźli piwo, nie wyglądało na to, że chcą sobie pójść. — Odwiozę was — zaproponowałem. — Nie spieszy nam się — odpowiedział Karolek i sięgnął po mojego papierosa. — Ale mi się spieszy, wypal i idziemy. Zwlekli się ociężale, zabierając jeszcze po puszce piwa na drogę. Podrzuciłem ich pod jakieś blokowisko. Zadzwoniłem po kilku dniach. — Masz ochotę pójść do zoo? — Po co? — Zobaczyć mrówkojady. — Mogę chcieć. Mrówkojady spały. Wymyśliliśmy im imiona. Ona — Izolda, on — Morgan. Wcale nie byliśmy pewni ich płci. W zoo było pusto. Dzień wcześniej umarł papież. — Twój chłopak nie ma ci za złe, że się ze mną spotykasz? — Nie ma, bo mu o tym nie mówię. Poza tym on nigdy nie zaproponowałby wycieczki do zoo. Czułem, że mam przewagę, tylko nie bardzo wiedziałem, co z tym fantem zrobić. Czułem, że mogę ją mieć, tylko nie bardzo wiedziałem, czy na pewno tego chcę? Wydawała mi się za młoda. Romans z licealistką? Ponętne, ale i przerażające. To inny świat, myślałem. Brnąłem jednak dalej, jak zwykle napędzany ciekawością.
21 1304493 1304493
Wymyśliłem następną wycieczkę. Tym razem nie padało, był pierwszy tego roku naprawdę miły dzień. Ziemia oddychała słońcem, nic tylko się zakochać. Pojechaliśmy nad Wisłę. Stała na brzegu, paląc papierosa za papierosem, a ja leżałem na trawie i gapiłem się na jej tyłek. Cholernie mi się podobał, czuła to. Nie rozmawialiśmy. Potem znowu zabrałem ją do siebie na wino. Poszło kilka butelek. Dobrze, że mam zawsze zapas alkoholu. — Chcę z tobą zostać na zawsze. — Nie ma mowy. — Dlaczego? — Jesteś pijana. — Na trzeźwo powiem to samo. — To poczekajmy z tym „na zawsze” do jutra. — Nie chcę czekać. — A ja nie chcę iść z tobą do łóżka. Może jak wytrzeźwiejesz, to zmienię zdanie — powiedziałem wbrew sobie, nie wiem skąd ta nagła przyzwoitość się we mnie obudziła. — A ja nie mówię o łóżku, tylko o tym, że coś do ciebie czuję. — Co? — Nie wiem. — To poczekajmy z tym, aż się dowiesz. — Nigdy czegoś takiego nie czułam. — Aha. — Nie chcę wracać do rodziców, do Karolka. Rozumiesz? — Niestety, gdzieś musisz wrócić, bo tu nie zostaniesz. — A jeśli jutro rano powiem to samo? Wówczas pozwolisz mi zostać? 22 1304493 1304493
— Jasne — odpowiedziałem bezmyślnie, przekonany, że bredzi pod wpływem alkoholu. — Ale ja mam królika. — Jakiego królika? — No żywego. — No i? — Nic, tak tylko myślałam, że może przyjmiesz nas razem. — Jasne, że przyjmę was razem. — To bądź na pętli autobusowej jutro o dziesiątej rano. Zamówiłem jej taksówkę i poszedłem spać.
1304493 1304493
Nie mogłem znaleźć kieliszków
Żyletka wprowadziła się do mnie razem z królikiem. Nie wiem dlaczego się na to zgodziłem. Pewnie oszalałem. — Okłamałem cię. — Jak to? — Mam prawie trzydzieści cztery lata. — To prawie tyle co mój tata. — Nie przeszkadza ci to? — Nie. Ja też nie zawsze mówię prawdę. Ona nigdy nie mówiła prawdy, ale mniejsza o to. Kupiłem kilogram marchewek dla królika. — Po co tyle? — Żeby miał co jeść. — On sobie potrafi radzić. — Nie wątpię, ale coś musi jeść. — Je to, co znajdzie w mieszkaniu. — Czyli jak nie znajdzie marchewki, to dobierze się do moich mebli? Królik srał i sikał na kanapę. Nie można go było od tego odzwyczaić. W dodatku z dnia na dzień srał coraz więcej. Za dobrze mu widać było, oszalał z nadmiaru marchewki. — Nie chcę już więcej tego królika — powiedziałem. — Dobrze, jutro wywiozę go do rodziców. 24 1304493 1304493
Tyle go widziałem. Zamiast królika przyniosła kaktusa. Był dużo mniej kłopotliwy. Stał na kaloryferze dopóki po pijanemu go nie zrzuciłem i nie potłukłem doniczki. Wzięła zaledwie kilka rzeczy na zmianę. Dostała klucze do mieszkania. Nie wiem jak to zrobiła, ale po dwóch tygodniach szafa była pełna jej ubrań. Poprzestawiała meble, poprzestawiała rzeczy w szafkach, ciągle nie mogłem znaleźć kieliszków. Alkohol znikał w ekspresowym tempie. Stałą rezydentką stała się Siara, podobno jej najlepsza koleżanka z klasy. Tyle że Siara zdała maturę. Było co oblewać. Lubiła wytrawne wino. Żyletka preferowała gorzałę lub mocne piwa. A najlepiej jedno popijając drugim. Siara rzadko wpadała sama. Zwykle towarzyszył jej chłopak, dziwnym trafem niemal za każdym razem inny. Pewnie nie lubiła stałych związków. Nie wnikałem w to, w ogóle unikałem nużących rozmów z Siarą. Z jej chłopakami tym bardziej. Tylko jeden z nich wpadał częściej, chudy chłopaczek, zawsze z jakimś smutkiem w oczach. Mówił dużo, ale tak niewyraźnie, że nawet nie starałem się rozumieć. Co jakiś czas kiwałem głową, że niby słucham, a on dalej gadał, pił moje piwo i palił moje papierosy. — Przepraszam, czy mogę jeszcze jednym się poczęstować? Naprawdę bardzo dziękuję. Przynajmniej on jeden mówił: dziękuję. Kolejne butelki wina znikały, a ja przynosiłem następne. Aż mi się znudziło. Dość. — Chcesz Siara pić, to masz w lodówce piwo albo wódkę. — Nie ma problemu — uśmiechnęła się słodko i otworzyła puszkę żywca. Nawet ładna była z tym uśmiechem. 25 1304493 1304493
Odtąd piła tak jak Żyletka, na zmianę piwo i bolsa. A chłopcy towarzyszyli jej jak dawniej. Wpatrzeni w chudy tyłek, zazwyczaj opięty czarną mini. Miała piękne, długie, czarne, kręcące się włosy, semickie rysy. Wielka blizna na czole i lekki zez niewątpliwie ją szpeciły, ale było w niej coś intrygującego. Na pewno nie tylko ładne nogi w czarnych rajstopach. Kokietując, jednocześnie była niedostępna, zimna. Pozwalała każdemu z tych chłopców całować się, przytulać, lgnęła do nich niczym kotka, a gdy adorator był już napalony, mówiła, że ma go dość. I szydziła okrutnie. Jak szczęście szybko się kończy. Przez pół wieczoru wysportowany blondynek, który specjalnie do niej jechał całą noc na przepustkę z wojska, czuje się bogiem, by o dziewiątej wychodzić jak niepyszny, zostawiwszy śmiejącą się z niego Siarę w objęciach Żyletki. Ja też się śmieję, patrząc jak dziewczęta tulą się do siebie, a ich usta i języki spotykają się w lubieżnym lesbijskim pocałunku. To były tylko ich zabawy, kolejne maski, intymność na pokaz, chęć szokowania. Siara naśladowała Żyletkę w sposobie mówienia, zabiegała o jej towarzystwo, o moje też, bo przecież chociaż już nie kupowałem wina, to jednak zawsze tolerowałem obecność niezapowiedzianych gości. Graliśmy kiedyś w czwórkę w lotki, z moim kumplem Disorderem, który lubił towarzystwo Siary. Dwie urocze dziewiętnastolatki, jak tu się nie bawić dobrze. Żyletka troszkę naburmuszona, że Disorder adoruje jej koleżankę, a wszyscy mocno nawaleni. Siara wygrała, kończąc wieczór efektownie, rzutem w środek tarczy. Moja mała partnerka tym bardziej naburmuszona, bo to ona miała 26 1304493 1304493
być królową wieczoru. Dla mnie i tak jest, bo w zadymionym barze jaśnieje jej uroda, ale atmosfera robi się napięta. Wołam taksówkę. Co mnie podkusiło, by siadać z Siarą na tylnim siedzeniu? Czuję jak się we mnie wtula. — Mogę do ciebie mówić tato? — Jeśli musisz. Bierze mnie za rękę. — To będziesz musiał się teraz mną opiekować. — Teraz muszę cię odwieźć do domu — odpowiedziałem i wycofałem dłoń. Dwie pijane dziewiętnastolatki to byłoby za dużo. Z tym kaktusem to była dłuższa historia. Trajkotała, że nie ma u mnie żadnych roślin, co nie do końca było prawdą, bo Siara czasami przychodziła do niej ze skradzioną z jakiegoś ogrodu różą, albo chociaż z tulipanem. Żyletka śmiała się z takich gestów, mówiła, że ścięte kwiaty są dla niej martwe, a więc zbędne. Ale kaktusy lubiła. Albo tak mi się wydawało, bo w jej przypadku trudno mówić, że coś było naprawdę. Tak czy inaczej wzięła z domu kaktusa, który — jakby jeszcze troszkę podrósł — mógłby służyć za fotel dla teściowej. Wsadziła go do tej samej torby, w której wcześniej niosła królika i zapomniała. Umówiła się na chlanie z Disorderem. On wypełnił plecak zgrzewką piwa, a i dwie butelki wina gdzieś tam łomotały, ona szczęśliwa, z torbą na ramieniu, idzie, idzie i znaczy szlak pustymi puszkami. Tak, były takie chwile, gdy nie pamiętała o tym, że jest ekolożką i że nie wolno w lesie śmiecić. Zresztą coraz częściej zapominała kim jest, czy też kim powinno 27 1304493 1304493
się wydawać, że jest. Ale my śmialiśmy się tylko, nieświadomi jeszcze, jakie może być prawdziwe oblicze naszej małej słodkiej Zuzki, bo wtedy przecież nie wołaliśmy na nią Żyletka. Szli do zmierzchu, kolejne kilometry, kolejne puste puszki, dotarli aż do Zalesia, a plecak już był niemal pusty. Wracać mieli ostatnim autobusem do Warszawy, gdy okazało się, że Żyletka już nie idzie, idzie, lecz zatacza się nieprzytomnie i albo trzeba ją zostawić, albo taszczyć. Wtedy Disorder wymyślił zatrzask, gdy byliśmy w trójkę nazywany podwójnym zatrzaskiem. Należało tak chwycić jej ramię, by trzymała pion i ciągnąć za sobą. Więc ciągnął, ciągnął do środka transportu. Nad ich głowami latały nietoperze. Przestraszone maleństwo oświetlało sobie drogę podświetlaczem telefonu komórkowego. Na autobus jakoś zdążyli. — Mogę jeszcze piwo? — spytała z rozbrajającym uśmiechem, gdy tylko zajęła miejsce. — Za godzinę. — Dlaczego? — na twarzy malowało się zdumienie. — Bo od autobusu trzeba będzie jeszcze iść i iść. — Ale przecież ja potrafię. A tak w ogóle to mam przy sobie kaktusa — przypomniała sobie i nie zważając na kolce, wyciągnęła z plecaka wielką doniczkę. Pokaleczyła palce. Przekazała Disorderowi jeszcze jeden bolesny ciężar.
1304493 1304493
Gry i zabawy
Miała naprawdę śliczne piersi. I roześmiane oczy. Patrzyłem na nią, jak siedząc obok w samochodzie czytała Bukowskiego. Moja mała Lolita. Przejechaliśmy razem 17 tysięcy kilometrów. Siedzi w spódniczce, która ledwie zakrywa majtki, a we mnie narasta pożądanie. Gnam 180 na godzinę i gładzę jej szczupłe uda. Czuję zapach potu, rano nie brała prysznica. Udaje, że jest zaczytana, ale rozsuwa szerzej nogi, tak bym łatwo mógł dotknąć wilgotnej już cipki. Kładzie rękę na moim rozporku, rozpina nie przerywając lektury, a ja zwalniam, bo wiem, że taka zabawa może się skończyć na zderzaku wyprzedzanej ciężarówki. Powinienem był zatrzymać samochód, zjechać gdzieś w boczną drogę, ale nie powiem, kręci mnie ta sytuacja. Wiem, że zaraz odłoży Bukowskiego i przylgnie ustami do rozporka, by odegrać kolejną scenę z „Xenny”, mojej powieści, którą zna już niemal na pamięć, czyta ją na przemian z innymi książkami o pijakach, żulach i brudnych miłościach. Bo teraz chce być taką dziewczyną, jak te cuchnące wódką i tanimi papierosami pijaczki, bez przyszłości, ale za to z jaką historią życia, którą można opowiadać siedzącym przy barze kowbojom. 29 1304493 1304493
Głaszczę jej włosy i gubię drogę, jadę teraz 40 km na godzinę, nikogo nie wyprzedzam, wiem, że na miejsce dojedziemy spóźnieni, ale punktualność nie jest najważniejsza, gdy mój członek ślizga się w jej ustach. A zatem, odgrywała role z mojej powieści. Początkowo mnie to bawiło, potem coraz mniej, było zbyt przewidywalne. Ale z premedytacją odwiedzałem te same miasta, te same hotele, te same knajpy, które znała z książki o Xennie. Obydwoje udawaliśmy, że można urzeczywistnić wyobraźnię. Bullshit. A zatem na celowniku był Toruń. Wynająłem apartament w hotelu „Wodnik” i ruszyliśmy na podbój miasta. Od baru do baru, plan marszruty, niczym przewodnik, wyznaczają karty powieści: „Pod Aniołem”, „Ptaszarnia”, „Barani Łeb”, „Zielony Wieloryb”, „Baza”, która teraz ma nową nazwę… W „Tratwie” odbywał się koncert, jakiś pedał brzdąka na gitarze i śpiewa naśladując Maleńczuka. Ona już pijana, roześmiana, oznajmia mi, że chce mieć pieska, alaskan malamute, taki śliczny kudłaty, szczeniaczek, jej oczy eksplodują radością, gdy bezmyślnie obiecuję kupić. — Oj i będzie miał taką czerwoną kokardkę i rano będzie mnie budził. — Nic nie jest w stanie cię rano obudzić. — Zobaczysz, że będę go każdego ranka wyprowadzać — zapowiada. A ja myślę sobie, że biedny będzie ten psiak, ale niczego nie mówię, tylko żałuję, że nie mam przy sobie aparatu, by uwiecznić roześmianą twarz. Na koniec lądujemy w „Pilonie” przy Bulwarze Filadelfijskim. Pusto tu. Z komputera lecą punkowe mp3. Nie wiem które z nas jest bardziej pijane, ale i tak wlewamy 30 1304493 1304493
w siebie jeszcze po dwa piwa. Żyletka ma naprawdę mocną głowę. Poszedłbym spać, ale przecież wiem, że mi nie pozwoli. Na szczęście zamykają „Pilona”, bo siedząc przy barze w kłębach dymu zostaliśmy jako jedyni goście. Ciągnie mnie do sklepu nocnego, chce, żebym kupił szampana, a ja wiem po co jej ten szampan i uśmiecham się do siebie. To jeszcze po piwku na drogę. Zatrzymuje nas policja. Ja chowam swoją otwartą puszkę żywca do kieszeni, ona wdaje się w bezsensowną rozmowę, ale panowie policjanci są wyrozumiali, widząc jej uśmiech. — Proszę schować to piwo i nie pić na ulicy. Do hotelu pójdziecie prosto ulicą Żeglarską i tam już się zorientujecie. — A gdzie jest dom Koppernika? — pyta rozbrajająco, dublując literkę „p”. Odciągam ją od policjantów, bo wiem, że potrafi być nieobliczalna i radosny nastrój może zaraz zamienić się w awanturę i ChWDP poleci z jej ust jak nic. Idę, idę, ciągnę ją w zatrzasku, trzeba jeszcze wprowadzić po schodach na górę do pokoju. Tam się ożywia. Skąd ta energia?, chyba z dziewiętnastu lat, pewnie sam kiedyś taki byłem, ale teraz dziwię się, bo już nie pamiętam, jak to było piętnaście lat temu. Otwieram szampana, Żyletka rozbiera się przede mną, siedzi teraz w samych majtkach, ale i to zaraz ściągnie. — Chcę się kochać. — Wiem, widzę — odpowiadam, od początku doskonale wiedziałem, że kolejna scena z „Xenny” będzie dziś odegrana. Ale robię to bez przekonania. Takie deja vu jakoś mnie nie kręci. Ją chyba też nie, wkładam jej szyjkę butelki szampana w cipkę, zlizuję cieknący po udach alkohol, ona krzyczy niby to z rozkoszy, ale chyba bardziej, by zachować pozory. Mi nawet udawać się już nie chce. Zrezygnowany dopijam to co 31 1304493 1304493
zostało wprost z butelki, która pachnie teraz jej sokami, obejmuję mocno moją fałszywą miłość i staram się zapomnieć. Nie dziwiłem się też, gdy w hotelu w Łącku, rzecz jasna znanym jej wcześniej z powieści, obudziła mnie dzika awantura i rzucona w twarz zużyta prezerwatywa. — Żyletka, daj spokój, nie lubię tej sceny. — Wykorzystałeś mnie podle. — Jasne. Zawsze cię wykorzystuję. — A żebyś wiedział, że tak jest. — Ale czy to powód, żeby mnie budzić? — Oj dobrze, przecież już się nie gniewam. Ja też się w sumie nie gniewałem, bo o co? W końcu taki poranny scenariusz mogłem przewidzieć, sam go wcześniej wymyśliłem i opisałem. Po cholerę ja jej dawałem do czytania moją książkę? Wyrzuciłem gumę i z powrotem zasnąłem. Miałem ją kochać tak jak tytułową Xennę. Co z tego, że „Xenna” była tylko powieścią. Miałem i już. — Po co mam cię kochać? — Bo ja tego potrzebuję. Głupie pytanie, głupia odpowiedź, każdy potrzebuje i co z tego? Ale sam się pakowałem w jej gry i zabawy, nawet czasem z ochotą, choć bez złudzeń. Chyba za stary jestem na złudzenia. Były takie miłe chwile, kiedy obydwoje udawaliśmy, że się kochamy. Leżeliśmy zmęczeni alkoholem, wtuleni, spragnieni ciepła. Człowiek ma swoje słabostki, na szczęście zamroczenie trwa krótko. — Oj już się tak nie wtulaj, tylko pójdź po piwo.
1304493 1304493
Z rozmarzeniem piliśmy herbatkę
Na początku miała inwencję. Starała się. Moja mała malarka. Moja mała piosenkarka. Moja mała wiolonczelistka. Moja mała recytatorka. Mój mały chodzący geniusz. Tak sobie myślałem. Zachwycałem się. Trwało to może dwa miesiące. Potem przestała się starać, a ja zachwycać. Degrengolada postępowała niepostrzeżenie i tak naprawdę nie wiem kiedy Żyletka stała się degeneratką. To znaczy pewnie była nią od początku, ale nie pamiętam, kiedy to sobie w pełni uświadomiłem. Przez pierwsze dni gapiłem się z zachwytem na jej pośladki. Chyba mi rozum przesłoniły. Ale też, jak mówię, starała się bardzo. Chciała być kimś fajnym. Chciała otaczać się fajnymi ludźmi. A trafiła na żuli. Siedzieliśmy z Disorderem w barze śniadaniowym i, jak co dzień, zachwycaliśmy się jej wdziękiem. Ona, jak zwykle o tej porze, spała. Śniadań nigdy nie jadała. Wystarczyła jej kawa i papieros, a potem mocna tatra. Lubiła dopijać resztki z poprzedniego dnia z kieliszków i stojących puszek po piwie. — Jeszcze w życiu nie spotkałem tak inteligentnej laski — bełkotałem do Disordera. — Fakt. Jest niezwykła. 33 1304493 1304493
— Jak to możliwe, że ma dziewiętnaście lat i tyle wie? — Może mama czytała jej do snu encyklopedię? — Człowieku, to jest gejzer talentów. Śpiewa w punkowym zespole, maluje, pisze wiersze… — E tam, wiersze to każdy w jej wieku pisze. — Ale ona napisała też traktat o wegetarianizmie. Całkiem do rzeczy. — Fakt, że bystra. Tak pieprzyliśmy bez sensu, oczarowani dziewiętnastolatką. Prawda, że zadała sobie trud, żeby na początku nas zmylić. Chciała być akceptowana przez starszych, chciała być wyjątkowa. Szkoda, że przestała chcieć. Wówczas życie z Żyletką mogło być naprawdę piękne. Dużo razem jeździliśmy. Od miasta do miasta. Nie lubię siedzieć bezczynnie. Muszę się przemieszczać. To mi wypełnia czas do wieczora, bo w ciągu dnia nie piję. A nie mam jakoś weny, żeby codziennie od rana pracować. Zresztą nie muszę. Mam wolny zawód. Robię coś wtedy, kiedy mam ochotę. Czyli sporadycznie. Pieniędzy zarabiać nie potrzebuję. Mam je. Pokazywałem jej zamki, katedry, muzea. Gotyk, barok, renesans, umiała odróżniać style architektoniczne, potrafiła mówić o literaturze, malarstwie, muzyce. Erudytka. Tak się zdawało. To niepojęte, że gówniara potrafiła skutecznie robić w konia dwóch dorosłych, wykształconych, facetów. Nie byliśmy w niej zakochani, nie mieliśmy klapek na oczach, staraliśmy się oceniać obiektywnie, a ona ocenom się wymykała. Jak to robiła? Przygotowywała się. Wiedziała dokąd będziemy jechać. Sprawdzała w Internecie co i jak i zapamiętywała 34 1304493 1304493
ciekawostki, którymi sypała jak z rękawa podczas drogi. Byłaś już w Malborku? Jasne. I opowiada o zamku. Byłaś w Sandomierzu? Dwa razy. A w Lublinie? Aha, na Majdanku też. W Zamościu? No byłam. W Płocku? Tak, ale nie widziałam płockiego zoo. I tak dalej, i tak dalej… Wszędzie była, o każdym miejscu coś wiedziała. Szczęka mi opadła, kiedy mi wytłumaczyła zasadę działania wahadła Foucaulta. Ma dziewiętnaście lat, nie czytała nawet Umberto Eco, a opowiada dlaczego wahadło udowadnia, że ziemia się kręci. Niby może to pamiętać z lekcji fizyki, ale przecież ona nawet matury nie ma. Coś tu nie gra? Skoro ma taką wiedzę, to dlaczego nie skończyła liceum? — Nauczyciele się na mnie uwzięli. — Jak mogli się uwziąć? Przecież musiałaś być najlepszą uczennicą. — Oj, w szkole nie jest ważne co się wie, ale jak się wygląda i jak się zachowuje. Dlatego teraz wolę siedzieć z wami przy piwie, niż w klasie na lekcji niemieckiego. Dziwne się wydawało, ale w sumie co ja tam wiem o współczesnej szkole. Swoją kończyłem za komuny i też wtedy wolałem piwo niż lekcje. Dlatego dziwiłem się, ale dawałem wiarę. Jechaliśmy od pięciu godzin samochodem. Przez całą drogę czytała na głos „Podwojenie”, powieść José Saramago o podwójnej tożsamości. Pięknie czytała. — Mam w domu cztery puchary z konkursów recytatorskich — usłyszeliśmy i daliśmy temu wiarę. Siedzieliśmy rano z Disorderem w barze śniadaniowym i się zachwycaliśmy. 35 1304493 1304493
— Widzisz, nawet ma puchary z konkursów recytatorskich! — A do tego wygrywała zawody pływackie, wspominała ci? — Nie, o tym nie wiedziałem. — Po prostu niezwykła. — Tak. Z rozmarzeniem piliśmy herbatkę.
1304493 1304493
Poszedłem po lody
Kiedy to się zaczęło pierdolić? Dziś sobie myślę, że źle było od początku. W naszych głowach, bo ulegaliśmy mirażom. W jej głowie, bo nie potrafiła być sobą. Ale nie umiem określić daty, kiedy Żyletce przestało się chcieć. Może to zresztą moja wina. Myślała, że ją pokocham, a ja uciekałem. Myślała, że będzie moją Xenną, a była tylko małą Zuzką. Chciała być kimś więcej, kimś lepszym, zdolną dziewczyną z dobrego domu, a była tylko ładną laską bez matury. Okej, powiem uczciwie, myślała, że ja jestem kimś lepszym. A byłem tylko pijakiem. Próbowała mi coś o sobie powiedzieć. Nie chciałem słuchać. Męczyły mnie nocne rozmowy o ojcu w więzieniu, o matce, o ojczymie, o byłym chłopaku, o tym, że nikt jej nie rozumie, o tym, że nikt jej zrozumieć nie chce. Taki świat, dziewczynko. Nie ty jedna masz takiego pecha, mówiłem. — Może nie jestem łatwa do zrozumienia i współżycia, ale uwierz mi, ty też — powiedziała kiedyś. Jak na nią było to długie zdanie. — Nie musisz być ze mną — udzieliłem mojej ulubionej odpowiedzi. Nie o to jej chodziło. Starałem się nią opiekować. Był czas, kiedy myślałem, że wprowadzę ją w dorosły świat. 37 1304493 1304493
— Nie chcę być twoją córką. Nie chcę żebyś mnie uczył — skwitowała moje starania. Może to wtedy narodziła się w niej myśl o autodestrukcji? Zapiję się, zniszczę siebie, pochlastam się. Nie warto do niczego dążyć. Fajny jest świat Charlesa Bukowskiego, picie, przypadkowy seks, awantury. Życie to przygoda, czego chcieć więcej? — Chcę cię kochać — wyszeptała. — Śpij Zuzka, śpij, już niebawem świt. — Ale ja chcę prawdziwej miłości. — Przecież ty nawet nie wiesz, czym jest prawda. — Prawdy nie ma. Sami ją tworzymy. Stwórzmy więc razem prawdziwą miłość. — Czego ty chcesz? — Zrozumienia. Co miałem zrozumieć? Że chleje od rana do wieczora? Że kłamie? Że bawi się życiem swoim i innych? Rozumiałem. Nie dziwiło mnie to. Nie oburzałem się. Nie chciałem jej zmieniać. Nie byłem twardym facetem jak Clint Eastwood. Nie prałem po gębie, nie mówiłem bądź taka, nie bądź taka. Twój wybór, twoja wolność, to jedna z moich maksym życiowych. Mam więcej podobnych, np. cytat z Nietzschego: to co nas nie zabija, czyni nas mocniejszymi. — Może masz rację, ale powiedz to głodnemu dziecku — usłyszałem. Żyletka nie chciała moich sentencji. Lawirowała. Były dni kiedy czegoś chciała. A to pieska, a to wydać zbiór wierszy, a to namalować obraz. Może szukała jakiegoś sensu. Ja jej przynosiłem kolejne butelki bolsa. Zły ze mnie pedagog. 38 1304493 1304493
— Chcę się zniszczyć — powiedziała w końcu. Zmartwiłem się troszkę, bo jeszcze wierzyłem w to, że jest niezwykła. — Pewnie tego nie zrozumiesz, ale proszę, postaraj się — dodała. Co tu nie rozumieć? Sam się niszczę od wielu lat, zabijam każdym kolejnym wypitym kieliszkiem. Patrząc na własne życie, wiedziałem co jej grozi. Nawet uczciwie ostrzegałem. Nie chciałem, żeby piła, ale nie oponowałem. Łatwiej było kupić kolejną butelkę bolsa niż cokolwiek tłumaczyć. Poprzedniego wieczora wypiła tylko trzy piwa. Poszła spać trzeźwa. Przez całą noc przewalała się po łóżku. Nie mogła zasnąć. Ja też nie mogłem. Nie kochaliśmy się. Lał się z nas pot. Śmierdziały jej stopy. Nad ranem wtuliła się mocno. — Możesz coś dla mnie zrobić? — Jasne. — Mam dziś ochotę na lody. Zszedłem do sklepu. Naprawdę lubiłem jej sprawiać przyjemność. Kupiłem kubełek od Grycana, dwie paczki szlugów i sześciopak żywca.
1304493 1304493
Piesek
Opowiem wam o piesku. Małym nieznośnym szczeniaku rasy alaskan malamute. Wabił się Nuki. Jechałem po niego tysiąc kilometrów w deszczu. Odbiło mi. — Obiecałeś mi pieska. — Żartowałem. Łzy w oczach. Miała takie wielkie zielonoszare oczy. Nie umiałem jej odmawiać. Tak, miałem do niej słabość. Jak pech to pech. — Dobra, kupię ci tego pieska, ale się do niego nie dotknę, nawet go nie pogłaszczę, nie znoszę psów. — Oj tam, nie znosisz. Tego będziesz kochał. — Dobra, gdzie te pieski się kupuje? — Może w sklepie zoologicznym…? W sklepie zoologicznym nie było. Były jaszczurki, rybki, chomiki, myszki, papugi, kanarki, nawet węże, a pieska nie. Chyba zły trop. Nie rezygnowała. Wpisała w google „alaskan malamute” i ku memu nieszczęściu znalazła sprzedawcę. Na końcu Polski. Pod niemiecką granicą. Próbowałem zwodzić, oddalać dzień wyjazdu, wymyślać, że mnie głowa boli, nic nie skutkowało. Cóż, pozostało pojechać. Rano, na kacu, wsiedliśmy razem i wyruszyliśmy po cholernego psa za pięć stów, choć bez rodowodu. 40 1304493 1304493
Jak wspomniałem, lało w obydwie strony. Pieski świat. Szczeniak był nawet ładny, ale jak wsiadł do samochodu, to zaczął rzygać, a jak wysiedliśmy zjeść kolację, to zasrał podłogę w knajpie i wstyd był. Zapach psiego gówna towarzyszył mi od tej pory codziennie. Załatwiał się w mieszkaniu, bo jego pani po alkoholowych libacjach nie miała siły wstać i wyjść na spacer. Sama sprzątała gówna, bo konsekwentnie się nie dotykałem. Unikałem precedensu. Chodziliśmy z Nukim na spacery nad Wisłę. Kupowałem zgrzewkę piwa i siedzieliśmy, popijając do późnej nocy, pies łapał żaby. Potem ciągnął ją na smyczy do domu. Pogryzł mi kanapę. Rozszarpał buty. Ładował się do łóżka. Szczekał nad ranem. Wszędzie walały się liniejące kłaki. Polubiłem go. Fakt, że miał swój psi urok. Byli dobraną parą. Śliczna dziewczyna i jej śliczny szczeniaczek, oplątujący smycz wokół nóg. Ludzie się oglądali, gdy szli razem. Żule odrywali się od bełtów, matki przestawały bić dzieci, strażnicy miejscy przymykali oko na otwarte piwo w rękach Żyletki, nawet dresiarze się uśmiechali. Ganiały za nimi małe dziewczynki, a starsze przystawały, piszcząc z zachwytu. Jak się zorientowałem, że na psiaka można wyrwać ładną laskę, to sam zacząłem z nim chodzić na spacery. — A nie mówiłam, że jest fajny? — Fajny nie jest, ale i tak z nim pójdę. — Tylko szybko wracajcie i po drodze kup kilka piw, bo się kończą. Żadnej laski nie wyrwałem i znudziło mi się. Niech sprząta po nim gówna jak jej się nie chce wychodzić. Do domu wpadałem rzadziej. 41 1304493 1304493
Żarł suchą karmę. Przynosiłem tego kilogramy do domu, bo to taka rasa, że dużo je i wielkie wyrasta. Tego się bałem najbardziej, wielki pies to wielkie kupy. Na szczęście nie było mi dane widzieć jak dorasta. Mówiła, że strasznie kocha tego szczeniaka. Naiwnie uwierzyłem. Bawili się wieczorami, zwłaszcza gdy była już mocno wstawiona. Biegali po pokoju, on szczekał, a ona radośnie krzyczała. Fajny to był widok. Zapomniałem nawet, że musiałem jechać te tysiąc kilometrów, by sprowadzić bestię. Wyjechałem na tydzień odpocząć. Ciągle wyjeżdżałem. Trudno było wytrzymać jej tempo picia, więc uciekałem. Mam zniszczoną wątrobę, trzustkę też. Powinienem się oszczędzać. Mam 34 lata. Chciałbym jeszcze trochę pożyć. Zostawiłem jej pełną lodówkę alkoholu. 40 butelek piwa, 12 butelek wódki i rum na dokładkę, bo lubiła. Na tydzień powinno wystarczyć. Dwa worki suchej karmy, mrożone pizze w zamrażalniku. Dwa kartony szlugów. Przydźwigałem to wszystko i wyjechałem. Zadzwoniła następnego dnia. — Piwo mi się skończyło. — Niemożliwe. Przecież masz czterdzieści butelek. — Miałam. To było słabe piwo. — Wypiłaś czterdzieści butelek w jeden wieczór? — Nie w jeden wieczór, bo piłam od wczorajszego ranka, a teraz jest już szesnasta. — Sama wypiłaś czterdzieści piw? — No, Siara wpadła i mi pomogła. Potem się okazało, że nie tylko Siara. Zrobiła imprezę. 42 1304493 1304493
— Trudno, pij wódkę. — Właśnie piję. — A jak piesek? — Może z nim wyjdę wieczorem. Życzyłem miłej zabawy i zająłem się swoimi sprawami. Przysłała jeszcze smsa, że nudno beze mnie. Jakoś nie dałem temu wiary. Wódka skończyła się po trzech dniach, szlugi też. — Mógłbyś już wrócić, bo nie mam papierosów? — Nie mogę, pracuję — skłamałem. — Oj, ty zawsze pracujesz, kiedy jesteś najbardziej potrzebny. — Pożycz od kogoś na szlugi, oddam jak wrócę. Nie zostawiałem jej pieniędzy, bo natychmiast znikały. Nie wiem, co z nimi robiła, może odkładała na lepsze czasy. Sama o kasę rzadko prosiła, w końcu wszystko miała pod ręką. Wszystko, czego potrzebowała do szczęścia. Ale teraz mnie nie było, piwa brak, papierosów brak, gorzały — jak się okazało — brak. Nieszczęście. Sprzedała pieska. Jak wróciłem, śladu już po nim nie było, nie licząc kilku zaschniętych kup w przedpokoju, które trudno było odskrobać. Przywitała mnie ze łzami. — Musiałam go oddać. — Jak to oddać? — No bo nie umiałam się nim zajmować. Nie był szczęśliwy. — E tam nie był. Komu oddałaś? — Jakiemuś chłopcu. — Jakiemu? — Nie wiem, ale bardzo się cieszył. 43 1304493 1304493
500 zł w błoto. 1000 kilometrów na marne. Ale co tam, przynajmniej w mieszkaniu nie śmierdzi, a chłopiec się ucieszył. — Zejdę do sklepu po piwo. — Nie musisz, jest. — Jak to jest, przecież wszystko wypiłaś… — Ale kupiłam nowe. — Za co? — Tak właściwie to Siara mi przyniosła. — Miło z jej strony. — No widzisz, a ty jej nie lubisz. Siara nigdy niczego nie przynosiła, chyba że skradzione z ogrodu kwiaty, ale nie dopytywałem się. W telewizji był właśnie kolejny odcinek serialu. Oglądała, popijając piwo. Przysiadłem obok i zacząłem ją rozbierać. W sumie to przez ten tydzień trochę się stęskniłem.
1304493 1304493
Nalałem sobie wody z kranu
Piliśmy beztrosko w jakimś klubie. Ja i Żyletka plus Disorder i jego kumpel, Włochacz. Zabawny gość. Pasjonat militariów. I tacy się zdarzają. Piwo jedno, potem drugie, wiadomo jak to się zaczyna. Jeden z wielu monotonnych wieczorów. Taki, którego finał łatwo przewidzieć. Z klubu przeszliśmy do knajpy, potem następnej, w której piwo podawała urodziwa barmanka. Co będę ukrywał, pies ze mnie na baby i tyle. Wodzę wzrokiem za każdą, która ma fajny tyłek. Żyletka jak zwykle nadmiernie okazywała zazdrość. Nawet nie dała dopić, tak bardzo chciała zmieniać lokal. Trudno. Ruszyliśmy. Przyznaję, to nie jest normalne. Zazdrość zawsze była mi obca. Często zostawiałem ją samą na noc. Zawsze wtedy, kiedy pić nie chciałem. Bo ona piła codziennie. Wróciłem kiedyś nad ranem i zastałem ją nieprzytomną w łóżku, a wokół cztery zużyte prezerwatywy. — Co to jest? — spytałem z poważną miną. — Nie mam pojęcia. — Jasne. Zebrałem kondomy z podłogi i wyniosłem do śmietnika. — Ej, serio, nie wiem skąd się tam wzięły. — No ja tym bardziej nie wiem. 45 1304493 1304493
— Jesteś zły? — Nie. — Dlaczego? — Też kiedyś miałem dziewiętnaście lat. — Naprawdę nie wiem, skąd się wzięły, może sam je zostawiłeś? — Nie używam takich prezerwatyw. — A jak je rozpoznajesz? — Po kolorze. — To ja nie wiem, dla mnie wszystkie są jednakowe. — Nie wiem czy pamiętasz, ale ostatniej nocy mnie tutaj nie było… — I? — I nic. Po prostu zostawił je ktoś inny. — Mylisz się. — Ani się nie mylę, ani nie gniewam, więc po co kłamiesz? — Czy mogłabym kłamać komuś, kogo kocham. Spojrzała mi głęboko w oczy i zrobiła niewinną minkę. — Najwyraźniej albo mogłabyś, albo nie kochasz. Co gorsza obie odpowiedzi są prawdziwe. — Dlaczego tak mnie oceniasz? — Nie oceniam. Pytam, skąd się wzięły zużyte prezerwatywy? Jak nie chcesz mówić, to mogę nie pytać. — Zostawisz mnie teraz? — Nie. — Nie obchodzi cię co robię? — Umiarkowanie. Chciałem zakończyć bezsensowną rozmowę. Rozpłakała się. Zapewniała, że to jakieś nieporozumienie. Nawet nie udawałem, że wierzę. Sytuacja była zbyt absurdalna. Można 46 1304493 1304493
z siebie robić durnia, ale są granice. Na głupie gadanie straciłem już cztery godziny. Wyszedłem. Wróciłem wieczorem. — Powiem ci prawdę, ale obiecaj, że mnie nie zostawisz. — Obiecuję. — Na pewno obiecujesz? — Przecież powiedziałem. Masz prawo robić ze swoim życiem co ci się podoba. Nic mi do tego. — Serio? — Serio. — No to powiem ci prawdę. Znowu się rozpłakała. Przytuliłem. — To są prezerwatywy Karolka. Przepraszam, że wcześniej skłamałam, ale bałam się przyznać. — Spoko. To nie ma znaczenia. Przecież zawsze kłamiesz. — Nie, to pierwszy raz. — Aha. — I nigdy więcej tego nie zrobię. Obiecuję. — Nie musisz obiecywać. Nawet wtedy kłamała, gdy ze łzami wyznawała „prawdę”. To nie był Karolek lecz Maksio, o czym dowiedziałem się później, właśnie od Karolka. Zabawne. Zazdrość jest mi obca. Ale jej nie. Gdy jakaś laska wpadła mi w oko, urządzała sceny. Może to zresztą nie była zazdrość, lecz niepewność. Co jak inna spodoba mu się bardziej i mnie zostawi? Ano nic takiego, moja mała Żyletko, po prostu skończy się źródełko darmowego alkoholu. I tak ono kiedyś wyschnie i trzeba będzie poszukać innego. Wtedy z Disorderem i Włochaczem włóczyliśmy się po knajpach do późnej nocy. Na koniec wpadliśmy gdzieś 47 1304493 1304493
pograć w lotki, ale tarcza była popsuta. Szkoda. Żłopaliśmy wódkę. Żyletce oczy zapadły się do wnętrza czaszki, straciła poczucie czasu i miejsca. Straciła pion. Wreszcie całkiem odpłynęła w świat snu. Kumple się zmyli. Wziąłem ją pod ramię i poprowadziłem do domu. Właśnie miałem jej ułożyć poduszkę, kiedy się ocknęła. — Nie odchodź. — Nie odchodzę. — Kochaj mnie. — Nie potrafię. — To ja idę. I wyszła. Ułożyłem się do snu. Niestety, zaraz wróciła. — Nie zależy ci na mnie. — Jezu! Ile razy można wałkować to samo? — Nie zależy? Wsadziłem sobie zatyczki do uszu i natychmiast zasnąłem jak kamień, zdrowym pijackim snem. Rano obudziła się naburmuszona. — Wykorzystałeś mnie w nocy? — Nie. — Wykorzystałeś mnie. W dodatku analnie. — Bardzo bym chciał. — Nawet o tym nie myśl. — Nie myślę. — Ale wykorzystałeś? — Nie. — Tak się czuję, jakbyś mnie wykorzystał. Też się czułem podle, ale to z powodu kaca. Poszedłem do kuchni po szklankę wody. Wszystkie butelki były puste. Nalałem sobie z kranu.
1304493 1304493
Lotki
Był przyjemny lipcowy wieczór. Od czasu do czasu trochę kropiło. W miasteczku był browar i w powietrzu unosił się przyjemny dla nozdrzy zapach słodu. Lato z browarem, to jest to, co sprawia nam drobną radość. Szliśmy w czwórkę do najbliższej knajpy. Ja, Żyletka, Disorder i Włochacz. Trochę zmęczeni, zdecydowanie trzeźwi. Mieszkaliśmy przy rynku i w zasięgu dwustu metrów było siedem barów i dwa kościoły. Niezła statystyka. Weszliśmy do knajpy pierwszej z brzegu. Tej z bardziej kuszącym szyldem. „U Czarnego Konia”. Kto wymyśla te nazwy? Bar „Kufelek” w zupełności by wystarczyło. Weszliśmy po schodkach do dużej sali, specjalność zakładu — w menu — czarny koń. Psia mać, jak można żreć konia, myślę i zamawiam cztery piwa. Podali, nie są tak zimne jak lubię w lipcowy wieczór, zwłaszcza jak lubię, gdy to pierwsze piwo, ale chuj tam, wleję w siebie i to. Pytam kelnerkę-brzydulkę dlaczego wciskają ludziom do żarcia końskie mięso, a ona mi, że to tylko nazwa taka, że befsztyk z polędwicy wołowej w czarnym sosie i tyle. Niech jej będzie. Co mnie to… Mogą nawet psa żreć jak im się podoba. Jeszcze jedno słabe piwko sączę. Jakoś nie jestem w formie na bro. Kolejny dzień żłopania, brzuch opuchnięty, 49 1304493 1304493
mózg otępiały. Patrzę na Żyletkę, jej też jakoś nie wchodzi. — Chcesz destylata? — pytam. Kiwa głową twierdząco, zamawiam sobie fernet, jej wędrowniczka. Włochacz prosi o kieliszek zimnego białego wina. Tylko Disorder męczy wciąż tego samego browara. Jak zwykle zresztą. Druga knajpa. Tu się czuję jak w domu. Uwielbiam siermiężny klimat piwnych barów. Ale na bro nie mam nadal ochoty. Jeden fernet, drugi, potem dżin dla odmiany, Żyletka pije, co jej pod nos podstawię, z coraz bardziej radosną miną, też jej się tu podoba. Ech życie!, czasem potrafisz być piękne. Gdyby Disorder nie poganiał, to byśmy posiedzieli dłużej, ale jego wciąż nosi — jedna knajpa, jedno piwo, taką ma zasadę, o której po siódmym bro zapomina, ale to jego drugie dopiero było. — Idę, idę — Żyletka miała coraz lepszy nastrój. Kolejna knajpa przy rynku już zamknięta. Dziwne. Fakt, że się późno zrobiło, bo i późno nasz knajping zaczęliśmy. Weszliśmy do baru z trzema salkami, dwie dla porządnych ludzi, takich jak my, w trzeciej zaraz ma się zacząć dicholka. Trzeba pić szybko, bo te dwie salki mają zamknąć, a nam na disko jakoś nie spieszno. Włochacz zamawia winko, jedno, drugie, trzecie, my z Żyletką dalej destylaty, Disorder jakoś łapie formę i dwa piwka żłopie w żwawym tempie. Nie da się jednak ukryć, że w tej knajpie nie można się dobrze najebać, anorektyczki, ultrafiolet, balejaż. Gdy zaśniesz na stole, żeby mieć chwilę przerwy, zaraz chcą cię wyrzucić albo wybić ci zęby*. * „Gdzie się najebać?”, The Analogs.
50 1304493 1304493
— Idę, idę… No to idziemy. Zapach słodu w miasteczku jest coraz bardziej intensywny, nocna zmiana, produkują piwo na jutro, o świcie rozwiozą butelki i kegi. Uzupełnią zapasy dla nas na wieczór i dla innych, którzy życie spędzają, pałętając się od knajpy do knajpy lub od lat przesiadując wciąż w tym samym barze… w sumie to kwestia modelu życia. Miłość jak życie, a życie to picie*. W tym stanie nawet kocham moją małą Żyletkę, która idzie za nami i idzie, coraz bardziej powłócząc nogami. „Bernardyn”. Skąd oni biorą takie nazwy? Tak czy inaczej wchodzimy, mała knajpka w bocznej uliczce od rynku. Urocze miejsce. O tej porze każde czynne miejsce jest urocze. W uroczym towarzystwie, a tak właściwie to w jakimkolwiek. Przez otwarte drzwi wlatuje z dworu zapach słodu. Disorder piwo, Włochacz wino białe, ja tekilę, Żyletka też teklę, a właściwie to wypijamy po dwie z cytryną, bo nie ma limonek. Troszkę witaminy C nie zaszkodzi. Ale co to?, tu też zamykają, gdzie ja do cholery jestem? — Idę, idę… Idzie naprawdę dzielnie, choć ma już we krwi ze 2 promille. Ja też zresztą. Wracamy na rynek, jest tam tani bar z lotkami. Wszyscy mamy teraz ochotę na lotki, Disorder nabrał potrzeby spożycia destylata, mi natomiast żołądek się uspokoił i zamawiam piwo, Żyletka i Włochacz też po kufelku bro. Barman sam jest pijany, zresztą to barman i właściciel knajpy w jednej osobie. Rozrywkowy pojeb, podrywa jakąś blondi, nawet fajna ta laska, ale my właśnie wrzucamy monety do automatu i ustawiamy grę na 701, żeby dłużej trwało. * „Numerek w krzaczkach”, Zielone Żabki.
51 1304493 1304493
Trwało krótko, bo barman też chce z nami grać. Niech mu będzie. Kto wygrywa, stawia następne piwo. Po pięciu minutach zmiana zasad. Kto wygrywa stawia reszcie towarzystwa cokolwiek zechcą. Niech będzie i tak. Nas jest czwórka. Okazuje się, że barman ma pięciu znajomych, więc ich jest o dwa łby więcej, ale co tam. W końcu kto się może z nami równać! Gram w parze z Disorderem, barman ze swoim kumplem, kurduplem o twarzy cherubinka. Żyletka melanżuje się przy kolejnym piwie, Włochacz robi zdjęcia, by uwiecznić niezwykłą chwilę, gdy wygrywamy pierwszą kolejkę. Co za cudowny wieczór. — A miałem zamiar wypić tu tylko jeden kieliszek — przypomina sobie rozbawiony Disorder. Tak to w życiu bywa pies się topi, a łańcuch pływa. Nie skończy się na jednym, ani na dwóch. Barman chce się odegrać. Niech mu będzie. Podwajamy stawkę. Kto wygrywa, stawia po dwie kolejki. Disorder ma dobry dzień, już w pierwszym rzucie zgarnia poczwórną dwudziestkę plus coś tam, razem 117 punktów. Ale kurdupel też ma farta — 119 i prowadzą. Moja kolej, wyrzucam zaledwie 43 punkty, no chyba przegramy tym razem, zwłaszcza, że automat ustawiony jest na 301. Ale barman ledwie już trzyma się na nogach, dwie lotki w ogóle nie trafiają w tarczę, trzecia uderza w czwórkę. Przybijamy z Disorderem piątki, wszystko jest na dobrej drodze, by dalej żłopać za darmo. Po serii Disordera brakuje nam do zakończenia gry 69 punktów. Kurdupel rzuca jednak obłędnie, razem 112, tablica wyświetla 66 punktów do końca. Teraz nie można wyrzucić zbyt dużo, żeby nie przekroczyć limitu. Podwójna ósemka, piątka i jedenastka, zostaje nam na tabli52 1304493 1304493
cy 37 punktów. Barman jakby zapomniał, ile ma na liczniku i rzuca pierwszą lotką za 25 punktów i zaraz potem poczwórną dwudziestkę. Pechowiec. Ich licznik wraca do liczby 66. Rzuca Disorder, też się przerzuca już w drugiej serii, nasze dobre samopoczucie jest zatem w rękach kurdupla. Bach, podwójna dwunastka, bach, czternastka, bach, dwudziestka. Czerwone lampki wyświetlają 8 punktów. Biorę potężny łyk piwa, zapalam papierosa, całuję Żyletkę, która nagle się ożywiła i podbiegła nam kibicować. Okej. Jestem na wspomaganiu, wiem, ale nie będzie kontroli antydopingowej, he, he. Staję na linii, celuję… wbiło się w pole niepunktowane. Większy łyk piwa, bach, jest poczwórna dziewiątka. Na tablicy jeden. Shit, nie lubię tej sytuacji. One shoot, one point i mogę skończyć. Robię to. A co? Pijemy dalej na koszt właściciela lokalu. Propozycja kolejnej gry, tym razem w osiem osób. Po trzeciej kolejce przerywamy, bo barman już wiele nie kojarzy. Widzę, że kurdupel próbuje flirtować z Żyletką, której oczy, jak to o tej porze bywa, zapadły się w głąb czaszki. Zatacza się rozbawiona, odpowiada bez ładu i składu, jest naprawdę urocza i wcale mu się nie dziwię. Wypijamy zdobyczny alkohol, barman w przypływie pijackiej wylewności stawia jeszcze po kolejce najdroższej whisky, którą wyjmuje z zaplecza. Nie lubię łyskacza, ale co mi tam, jest już czwarta nad ranem, nie wiem ile w siebie wlałem, ale trzymam się. Disorder z Włochaczem też, ale marudzą, żeby iść do następnej knajpy. Niech idą. My zostajemy. — Rozbierz się i zatańcz na barze — proponuje Żyletce pijany kurdupel. — Spadaj mały. Jej riposta była krótka. 53 1304493 1304493
— Zatańcz, postawię ci piwo albo zrobię skręta. Facet był wyraźnie namolny, wyraźnie napalony, wyraźnie nie wyczulony na czyhające zagrożenia. Beztroski kurdupel. — Powiedz to jeszcze raz, a mój facet urwie ci kutasa razem z jajami i włoży go w sam środek twojej dupy. Kurdupel zerknął w moim kierunku. Życzliwie mu pomachałem. Nic się już jednak nie odzywał, odszedł sączyć piwo przy stoliku w kącie sali. W sumie szkoda, że nie zatańczyła, skręta mogliśmy wszyscy zmęczyć. Z knajpy do domu było jakieś sto metrów. Żyletkę jak zwykle trzeba było ciągnąć, ale nie było daleko. Padało trochę bardziej niż wcześniej. Szliśmy, zataczając się, środkiem ulicy, trochę szczęśliwi, jak to letnią porą bywa. Potem kochaliśmy się dokąd nam starczyło sił. Pewnie nie trwało to zbyt długo. Disorder z Włochaczem zaliczyli jeszcze dwa bary tamtej nocy.
1304493 1304493
Mogła być Marysią
Stał smutny przed skłotem. I jakoś tak nie pasował do reszty otoczenia. Radek-nieradek. Podeszła do niego. — Co tu robisz? — Czekam na ciebie. — Po co? — Bardzo chciałem cię znowu zobaczyć. Cisza. Stoję obok i czuję się nieswojo. Disorder też stoi i żłopie piwo. Żyletka uparcie milczy, patrzy cynicznie, bestia. Zero litości dla czerwonego na twarzy biedaka. Przyszedł w wyciągniętym swetrze. Inny niż wszyscy. Niepotrzebny. Zagubiony. Wystraszony. Podałem mu rękę. — Idziesz na koncert? — spytałem. — Nie wiem. — To może się spotkamy, jak się zdecydujesz. Poszliśmy. Żyletka już się do niego nie odezwała. Patrzył smutnym wzrokiem. Nieszczęśliwy chłopiec. Grała Biała Gorączka. To nie jest muzyka dla smutnych chłopców. Skłoty też nie są dla nich najlepszym miejscem. Mogą przyjść skinheadzi, w pogo można oberwać. Punk rock nie jest dla grzecznych chłopców. Cóż, kiedy grzeczny chłopiec zawsze chce wyglądać groźnie, nosi ciężkie buty 55 1304493 1304493
i podwija spodnie*. Radek podwijał nogawki, ale przyszedł w adidaskach. Totalna porażka. — Gdzie jest Marysia? — Nie wiem, ale na pewno ktoś poczęstuje. Nie załapałem, o co mu chodziło. Myślałem, że chce jointa, „marysia” to potocznie marihuana. Sam nic przy sobie nie miałem, ale na skłocie przecież wielu jara ganję. Poszedł ponury. Też nie załapał. Kupił piwo i się nudził. Aż wypatrzył ją wychodzącą z toalety. — Musimy porozmawiać. — Nic nie musimy. — Ale ja przyszedłem tu dla ciebie. — A ja przyszłam na koncert. Mógłbyś nie przeszkadzać? Usiadł obok i się wpatrywał. Żyletka wyglądała naprawdę ponętnie. Założyła czarną mini i podarte pończochy. Pół skłotu się na nią gapiło. Zacząłem pieścić jej pośladki. Nie dlatego, że miałem ochotę na seks. To taki prymitywny samczy odruch. Jak się wszyscy gapią na laskę, to fajnie jest zaznaczyć terytorium i dać do zrozumienia: „ona jest moja”. Strąciła moją dłoń. Poszła znowu do kibla. Skłot to określenie, które pojawiło się pierwszy raz pod koniec lat 60. na Zachodzie, choć już wcześniej oczywiście zdarzały się podobne formy użytkowania budynków. Nie mniej jednak jako idea, skłoting zaistniał właśnie wtedy. Z biegiem czasu zjawisko stało się na tyle silne, że przyjęło znamiona ruchu zwanego skłotingiem — czytamy na stronie * „Grzeczny chłopiec”, The Analogs.
56 1304493 1304493
internetowej największego polskiego skłotu, poznańskiego Rozbratu. My siedzieliśmy w Warszawie na skłocie Fabryka. Stare ruiny hal produkcyjnych zajęte przez punkowców. Co tydzień odbywały się tu koncerty. Tak długo, dokąd ktoś nie wykupił terenów i nie wyrzucił mieszkańców. Osiedlili się kilka ulic dalej. Na skłocie Elba. Żywot nomadów niektórych kręci. Inni nie mają wyboru. Nie lubiłem korzystać tam z kibla. Wolałem lać na zewnątrz. Zwłaszcza zimą, gdy podłoga była oblodzona i nie wiedziałem czy ślizgam się na zmrożonym moczu czy na zmrożonych rzygach. Muszla zawsze była tam obszczana i obrzygana. Deski nie było. Meksyk. Złapał ją jak tylko zamknęła drzwi od WC. Tak naprawdę to one się nie zamykały. — Kocham cię, Marysiu. — Nie mów tak do mnie. — Dlaczego? — Bo nie. Poszła tańczyć pogo. Mi się nie chciało. Sączyłem kolejne piwo z Disorderem. Jemu też nic się nie chciało. — Gdzie jest Marysia? — znowu się przyplątał. Wciąż smutny. — O co ci chodzi? — No o Marysię. — A skąd ja mam wiedzieć gdzie jest? — Bo z nią przyszedłeś. — Z kim? — Z Marysią. — Z jaką Marysią? — No przecież wiesz. 57 1304493 1304493
— Nie wiem. Jednak lepiej było ruszyć w pogo. Pod sceną kłębił się tłum. Na scenie chłopcy wymachiwali sztandarem ze znakiem anarchii. Ciągle łżesz jak pies, kłamiesz w żywe oczy nie rozumiem cię, o co tobie chodzi ciągle tylko kłamiesz… Mówisz do mnie wciąż, szepczesz coś do ucha nie rozumiem cię, wcale cię nie słucham ciągle tylko kłamiesz…* — Możesz mu powiedzieć, żeby się ode mnie odczepił? — zapytała jak mnie wypatrzyła. — Komu? — No, Radkowi. — Jak muszę to mu powiem, choć mi on nie przeszkadza. — A mi przeszkadza. Chuja tam przeszkadza. Ale podreptałem znowu pod piec, gdzie siedzieli milczący Radek i pijący Disorder. — Ej, koleś, pogadajmy. — A o co chodzi? — Zaraz się dowiesz. Był wyraźnie wystraszony. Dygotał. Wyszliśmy. Było chłodno. — Załóż kurtkę, bo cały drżysz. — Nie jest mi zimno. * „Kłamiesz”, Biała Gorączka.
58 1304493 1304493
— Jak chcesz. — O czym mamy gadać? — Żyletka prosi, żebyś się stąd zbierał do domu. — Jaka Żyletka? — Sorry, tak na nią mówię, chodzi mi o Zuzkę. — O Marysię? — Co ty z tą Marysią? — No, przecież ona ma na imię Marysia. — Chyba w twojej wyobraźni. Wyjąłem jej legitymację szkolną. Trzymałem ją w kieszeni, żeby nie zgubiła. Zuzanna Pogrzebacz. Liceum Ogólnokształcące nr IV w Warszawie. Trzy pieczątki na odwrocie. — Mówiła mi, że ma na imię Marysia. — Wiele rzeczy mówi. — Mówiła, że ją wykorzystujesz. — No i? — Jesteś od niej starszy. — Tak cię to boli? Od ciebie też dzieciaku. Przyznam, że liczyłem się z mordobiciem. Ale Radeknieradek nie był skory do bójki. Raczej przeciwnie. Rozmyślał o ucieczce. Żal mi było chłopaka. — Słuchaj, Radek, fajny z ciebie facet, ale skoro tu nie pasujesz, to może sobie pójdziesz? — No, mi ta muzyka nie bardzo odpowiada. — Widzisz, w ogóle szkoda było przyłazić. — Ale chciałem z nią porozmawiać. — Masz pecha, bo ona nie chce z tobą. — No tak… Poszedł. Smutny. Żal mi go było. Mówiła mi wcześniej, że to jej najlepszy przyjaciel z lat dzieciństwa. Radek 59 1304493 1304493
twierdzi, że poznał ja trzy miesiące wcześniej przez Internet. Przez stronę chlenie.net. Jakoś bardziej wierzę jemu niż jej. Nie wiem dlaczego? Pijani dotrwaliśmy do końca koncertu Białej Gorączki. Udany wieczór. Polubiłem Radka. Do dziś mam sentyment. Ze świecą takich szukać — zakochanych męczenników. Szkoda, że Żyletka go olała. Mogła być jego Marysią.
1304493 1304493
Los jest okrutny
Pamiętam jak go poznałem. Przyszedłem późną porą niespodziewanie do domu. Miałem wrócić następnego dnia. Siedziała z Siarą i z nim, w oparach dymu. Opróżniali kolejną butelkę mojego wina. Zmieszała się jak wszedłem. — To mój przyjaciel Radek. Mówiłam ci o nim. Podałem mu rękę. Wypaliłem papierosa. Potem drugiego. Nie odzywałem się. Nikt się nie odzywał. Nikt nie szedł do domu. Zatem ja wyszedłem. Wpadłem następnego dnia. — Jak było? — A jak miało być? — Gdybym wiedział, to bym nie pytał. — Nic nie było. — Aha. Spytałem kiedyś Radka jak było. — Upiliśmy się. — Nic nowego. Ona zawsze się upija. — I poszliśmy spać. — Gratuluję. — Razem. W twoim łóżku. — I co? Myślisz, że mnie skręci z zazdrości? — Mnie by skręciło. 61 1304493 1304493
— Mnie jakoś nie, sorry. — Ale nic nie było. — Dlaczego? — Bo ja tak nie potrafię. — Jak? — No, wykorzystać dziewczynę jak jest pijana. Miły chłopak. Z zasadami. Wyglądał koszmarnie. Ulizana ruda grzywka, zapadnięte barki, 170 cm wzrostu. Jak się wystraszył, to się jąkał. Bywa. Gorzej, że się czerwienił na twarzy. — To pedał — skwitowała Żyletka. — Ale miły pedał — uzupełniłem i starałem się więcej nie poruszać tematu. Wykorzystywała biednego chłopaka, ale już taką miała naturę. — Muszę mieć osiemdziesiąt złotych, bo inaczej trafię do więzienia. — A co się stało? — Kanar mnie złapał. Dzień wcześniej dałem jej pieniądze na tego kanara, ale pewno przepiła. — Dobrze, pożyczę ci, ale jesteś mi już winna 34 złote. — To oddam ci kiedyś 114. — Kiedy? — Jak będę miała. — Dobrze. Radek był na pierwszym roku studiów, mieszkał w akademiku i ledwie wiązał koniec z końcem. — A czy mógłbyś pójść za mnie na pocztę i zapłacić ten mandat? — Zrobię to dla ciebie. 62 1304493 1304493
Miły chłopak. — Pójdziesz ze mną na lody? Właśnie odebrałem stypendium. — Sorry, ale nie mam czasu — Żyletka nie była miła. Biedny chłopak. Kiedyś mnie zaczepił. — Nie wstyd ci? — zapytał. — Czego? — Jesteś prawie w wieku jej ojca. — Myślisz, że to twój problem? — Ja ją kocham. — A to faktycznie masz problem. — Ale tak platonicznie. — Tym gorzej. — Wszystko bym dla niej zrobił. — Widzisz, a ja nie. Czyli powinna być z tobą… — Żebyś wiedział. Ale ona nie chce. — Przykro mi. Naprawdę było mi przykro. Dobry był chłopiec z tego Radka. Pożyczał pieniądze, proponował lody i nic. Jakiż los jest okrutny.
1304493 1304493
Na motorku
Lichego poznała w barze. Spoglądał szyderczo z sąsiedniego stolika, obserwował, jak maleństwo traci kontakt z rzeczywistością. Taki miły letni dzień. Umówiła się z Disorderem na pętli autobusowej. Czekali z Włochaczem, wypatrując kiedy wysiądzie z linii 175. Wysiadła z taksówki ubrana w swoje czarne obcisłe dżinsy i białą koszulkę bez rękawów z zieloną żabką na piersiach. Pojechała jak panisko za moje pieniądze. Wszędzie jeździła taksówkami, wydawałem na nie fortunę. Troszkę się zataczała, ale twierdziła, że wcześniej wypiła tylko jedno piwo. Zawsze tak mówiła. Jedno, potem jedno i jeszcze jedno aż do wyczerpania zapasów. Tamtego dnia w lodówce miała sześć mocnych tatr. Nic dziwnego, że w barze przy trzecim bro zaczęła odpływać. Zaległa, trzymając Disordera za rękę. Głowę złożyła na jego piersi. Wyglądała tak słodko, tak dziewczęco z tą żabką. Z sąsiedniego stolika podniósł się łysy grubas w okularach i zapytał czy może się dosiąść. — Lichy jestem — tyle powiedział, a potem sączył swoje piwo, łypiąc na śpiącą Żyletkę. — Mam fajny motor — powiedział, kiedy się ocknęła. — I full kasy, jestem prawnikiem. 64 1304493 1304493
— I co z tego? — uśmiechnęła się kpiąco. Disorder zaproponował lotki. Lichy wrzucił monety do maszyny, nie pytając czy ktoś chce z nim grać. Gadał na temat budowy silnika w motocyklu. I koni mechanicznych. Wielce zajmujące. Żyletka, słaniając się, próbowała trafiać w tarczę. Czasem się udawało, czasem lotka odbijała się od ściany, kilka razy ułamała plastikowe końcówki. Potem wszyscy ruszyli taksówką. Najpierw wysiadł Disorder, potem Włochacz, a Lichy nie wysiadł, bo jak dżentelmen z Bożej łaski postanowił odprowadzić pijane maleństwo do domu. Do mojego domu. Po drodze zatrzymali się w nocnym po butelkę taniego kalifornijskiego wina o dźwięcznej nazwie canyon. Wiem, bo rano znalazłem ją pustą na stole. Nie pamiętam, co wtedy robiłem, ale nie było mnie. Standard. Wspominałem po wielokroć, że często mnie nie było; zawsze wtedy, kiedy pić nie chciałem. Jakbym był, to bym chlał z nią. Nie potrafię odmówić. Słaby mam charakter. Przynajmniej nie płaciłem za kurs w drugą stronę, bo koleżka miał potrzebę pokazania wypchanego portfela. Ona zasypiała, on gadał o motorku, tłokach i cylindrach, przysuwając się bliżej i bliżej. Następnego dnia w południe wpadłem spytać czy czegoś nie potrzebuje. Spała jeszcze. Na stole leżała kartka z narysowanym słoneczkiem. „Jeśli będziesz chciała, zabiorę cię na motorze na kres świata. Lichy”. Obok numer telefonu komórkowego. — Kto to jest Lichy? — zapytałem. — A skąd mam wiedzieć? 65 1304493 1304493
Więcej nie pytałem. Puściłem Sex Pistols — „Never Mind the Bollocks”, uwielbiam histeryczny wokal Rottena: We are the future, you are future; there is no future, no future for you, no future for me*. Jednym słowem — bez przyszłości. Kartkę z numerem Lichego wyrzuciłem do śmieci.
* „God Save the Queen”, Sex Pistols.
1304493 1304493
Karolek
Wieczorami stale ktoś dzwonił. Rzucała bluzgi do słuchawki, a nieraz samym aparatem, ale nie wyłączała telefonu. Nie pytałem kto, domyślałem się, że to Karolek, jej były chłopak. Właściwie to nie tak do końca były, ale tego dowiedziałem się później. Słuchaliśmy Pidżamy Porno, a on wciąż dzwonił. Rekord nieodebranych połączeń — 173 w ciągu czterech godzin. Wybierał jej numer co dwie minuty. Wariat. Poznałem Karolka wcześniej, ale miałem o nim mgliste wyobrażenie. Student sinologii, dźwiękowiec w zespole Acid Drinkers i autor powieści historycznej. Tak mówiła. Można było myśleć, że niezwykły gość. Tylko dlaczego go porzuciła? Może dlatego, że naprawdę był licealistą, brzdąkał na gitarze i miał spore trudności z poprawnym skleceniem jakiegokolwiek zdania. A może dlatego, że nie miał pieniędzy na codzienne stawianie piwa i bolsa? Jego imię często powracało w alkoholowych monologach Żyletki. Mało mnie to obchodziło. Tyle samo co rozrzucone wokół jej łóżka cudze prezerwatywy czy problemy rodzinne. Każdy ma swoje życie, niech je zatem ma dla siebie. O Karolku mówiła, że to jej najlepszy przyjaciel. To już drugi najlepszy obok Radka. Mówiła, że znają się od pięciu lat. Znali się od trzech. Razem chodzili do szkoły. 67 1304493 1304493
Żyletka żyła konfabulacjami. Musiała zmyślać. Ten typ tak ma. Mieliśmy jechać na Słowację. Zmyśliła, że nie ma paszportu. Postanowiliśmy zatem, że wpadniemy do Zakopanego. Na kilka dni. Od piątku do wtorku. — Nie mogę jechać w piątek — oznajmiła mi w czwartek ze łzami. — Coś się stało? — Ciocia mi zmarła. Siostra mojego taty. — Chorowała? — Nie, powiesiła się. — Dlaczego? — Bo nikt jej nie rozumiał. — Nie była w tym osamotniona. — Ale czuła się samotna. Nikt jej nie kochał. Miała 27 lat, mogła jeszcze pożyć. — Przykre. — Była piękną kobietą. — Przykre. — Jutro jest pogrzeb. W Poznaniu. Muszę jechać. — Jedź. — Ale wrócę w sobotę. — Okej. — A potem pojedziemy do Zakopanego, dobrze? — Jasne. Zadzwoniła w sobotę o 14. z płaczem. — Co się stało? — Przyjedź po mnie. — Dokąd? — Pod dom Karolka. 68 1304493 1304493
— A co tam robisz? — Wpadłam odebrać kilka swoich rzeczy. — Aha. Nie byłaś w Poznaniu na pogrzebie? — Byłam w Poznaniu, ale uciekłam przed pogrzebem. — Dlaczego? — Nie lubię pogrzebów. Przyjechałem. Stała pod blokiem pijana i zapłakana. Przytuliłem. — Karolek mnie pobił — stwierdziła, choć śladów bicia nie było. — Mam pójść i z nim to wyjaśnić? — Nie. Pojechaliśmy. Opowiedziała mi, że z Poznania wyjechała o szóstej rano. Wiedziałem, że kłamie, bo tak wcześnie by nie wstała. Ale udawałem, że wierzę. Lepiej udawać, oszczędza to niepotrzebnych dyskusji. Piła piwo za piwem, a ja prowadziłem. Nagle zaczęła mi się gramolić na kolana. Chciała kierować. Bezmyślnie się zgodziłem, zwalniając ze 170 do 100. Człowiek czasem nie zastanawia się co robi. Po sekundzie miałem śmierć w oczach. Szczęśliwie udało się wymanewrować. Zatrzymałem wóz i wyszedłem zapalić. Nerwowy dzień. Przez resztę drogi spała oparta głową o skrzynię biegów. Ocknęła się na miejscu. Wynajęliśmy wielki apartament przy Jaszczurówce. Wiele nie zwlekając, poszliśmy do knajpy pić i grać w lotki. Góry nas nie interesowały, bardziej lokale przy Krupówkach. To nas łączy — nie mamy wielkich wymagań od życia. Następnego dnia uparłem się, żeby pojechać po destylaty za słowacką granicę. Pokazała celnikowi legitymację szkolną. Zachlapaną winem, wymiętą, w dodatku ma na niej blond 69 1304493 1304493
włosy. Dobroduszny wąsacz zabrał mój paszport i pozwolił zrobić zakupy w Javorinie, w najbliższym sklepie za szlabanem. Nabyłem czerwony absynt, litrową borowiczkę w promocji i pradeda dla smaku. Do tego cztery kraty smadnego mnicha z gratisowymi kufelkami. Tak zaopatrzonym miło było wracać z Łysej Polany. Po odwiedzeniu kilku knajp przy Krupówkach zalegliśmy w naszych czterech pokojach. Czas na absynt. Jezu jak pali. 80 procent. Czerwone piekło. Poszedłem wyrzygać do umywalki. Żyletka zasnęła z głową na stole. Ten typ tak ma. Z trudem zataszczyłem do łóżka. W podobnym rytmie czas nam upłynął do środy. Wypiliśmy zapasy i przed powrotem pojechaliśmy raz jeszcze na zakupy. Tym razem nie było przyjaznego wąsacza. Nudziła się dwie godziny pod szlabanem. Nabyłem zapas piwa, becherovkę i coś tam jeszcze, a potem zapadłem w knajpie na knedle ze schabem. Biedactwo siedziało trzeźwe ze smętną miną. Wróciliśmy bez niepotrzebnych manewrów. Gratisowe kufelki od smadnego mnicha nieszczęśliwie porozbijały się w bagażniku. Innego dnia zastałem ją zapłakaną. Nic nowego. Leżała na podłodze, obok pusta butelka po bolsie, obok kilka zgniecionych puszek po żywcu. — Karolek nie żyje — oznajmiła. — Jak to? — serio się przejąłem. — Zabił się. Zrobił to, bo mnie kochał. — Kurwa! — nic innego nie przychodziło mi do głowy. — Rozumiesz? Zabiłam go! Czułem się winny. Mogłem jej nie brać do siebie. Zniszczyłem chłopakowi życie. Wtedy jeszcze myślałem, że stu70 1304493 1304493
diuje sinologię, jest dźwiękowcem w Acid Drinkers i autorem powieści historycznej. A tu proszę, zabił się, połknął jakieś pieprzone tabletki, wszystko, co znalazł w apteczce i finał. Żal mi było chłopaka. — Zabierz mnie do Krakowa. — Jak to? — Nie chcę tu leżeć i płakać. — A pogrzeb Karolka? — Nie lubię pogrzebów. Zabrałem. Pomyślałem, niech się oderwie od czarnych myśli. Wieczorem w knajpie przy Grodzkiej graliśmy w lotki. Żyletka roześmiana. Dziwiło mnie to. Chłopak nie żyje, a ona się bawi. Ale grałem, w sumie Karolkowi i tak nic nie pomoże. Tak czy inaczej, kolejny nerwowy dzień. Życie z Żyletką przynosiło zbyt wiele niechcianych atrakcji. Długo utrzymywała mnie w przekonaniu, że biedny Karolek istotnie nie żyje. Aż kiedyś usłyszałem jak dzwoni. Nawet się nie zmieszała. — Nie wspominałam ci? Odratowali go. — Aha. Fajnie. — Ale wciąż leży w szpitalu. — Coś długo. — Bo wziął bardzo dużo tabletek. — Jakich? — Różnych. Dalej nie pytałem, bo i po co? I tak nie wierzyłem. Wystarczy, że głupio dałem się nabrać, że naprawdę nie żyje. Człowiek czasami ma chwile łatwowierności.
71 1304493 1304493
On ciągle dzwonił i dzwonił. Uwziął się chyba. Przerywał nam wesołe libacje. Trudno. Taki folklor. Szliśmy kiedyś nocą przez las. Lało. Żyletka strasznie pijana. Twierdziła, że ma astmę i nie może oddychać w wilgotnym lesie. Wierzyłem w tę astmę, która była zmyślona. Chciałem zatrzymać stopa, ale samochody nas mijały, a my szliśmy. — Idę, idę… Zadzwonił telefon. Po krótkiej awanturze rzuciła aparatem o ziemię. Pechowo trafił na kamień. Roztrzaskał się, nie było co zbierać. Musiałem kupić nowy. Pomyślałem, że trzeba się spotkać z tym Karolkiem.
1304493 1304493
Spotkanie z Karolkiem
Zadzwoniłem. — Chcę się z tobą spotkać. — Po co? — Porozmawiać. — O czym? — O niej. — Nie ma o czym. — Aha. Odłożyłem słuchawkę. Następnego dnia zadzwoniłem znowu. — Proponuję o 17. w knajpie Stary Młyn nad Wisłą. Ja stawiam. — To niech będzie. Przyszedł pierwszy. Trząsł się. Powieka mu latała. Był zdenerwowany. Chyba myślał, że mu przyłożę, tak bez powodu. Ale przecież trzeźwy byłem, a trzeźwi ludzie bez powodu nie biją. Zamówiłem piwo. Tylko dla niego. Nie miałem zamiaru pić. — Ty nie pijesz? — Nie. Jestem abstynentem. — Zuzka mówiła co innego. — Dużo ci o mnie mówiła? 73 1304493 1304493
— Niewiele. — Wiesz, że mieszka u mnie od trzech miesięcy? — Nie. Powiedziała, że mieszka u cioci. — Tej, która nie żyje? — A która nie żyje? — Ta z Poznania. — Ona nie ma cioci w Poznaniu. — Znasz ją dobrze? — Od trzech lat. — Znasz jej rodziców? — Znam. — Podobno nie jedzą mięsa? — Też mi tak mówiła. — Ona nie je. — Wcale. Tylko wczoraj jej kupiłem hot doga. — Widziałeś ją wczoraj? — Widziałem. — Podobno ma dwupoziomowe mieszkanie? — Nie byłeś u niej? — Nie. Wolałbym, żeby jej rodzice mnie nie poznali. — Nie dziwię ci się — jesteś prawie w wieku jej matki. — Podobno. — Mieszka z dziadkami, rodzicami i rodzeństwem w trzech pokojach. — To pewnie im się nie przelewa. — Raczej nie. — Jeszcze jedno piwo? — Jeśli stawiasz. Zamówiłem dla niego piwo, dla mnie herbatę. Nadal latała mu powieka. Nerwowy chłopak. — Podobno gra w zespole? 74 1304493 1304493
— Jakim? — Kalosz. — Nie słyszałem. — Ja też nie. — Ona grać na niczym nie umie. — Przyniosła do mnie gitarę. — To moja gitara. Słyszałeś jak gra? — Nie. — Bo nie umie grać. Śpiewać też nie umie. — Przynajmniej kłamać umie. — To na pewno. Pił piwo w ekspresowym tempie i odpalał papierosa od papierosa. Powieka nadal mu latała. Zamówiłem kolejny kufel i kolejną herbatę. — Twierdzi, że ją biłeś? — Kiedy? — Często. Choćby wtedy, kiedy niby miał być pogrzeb cioci. — A kiedy miał być? — Pod koniec maja. — A to były moje urodziny akurat. Nigdy jej nie biłem. Raczej ona mnie. — Odebrałem ją spod twojego bloku. Była zapłakana. — Bo jej nawrzucałem wcześniej. — Dlaczego? — Na moich urodzinach przespała się z Maksiem. To nie było przyjemne. Wcześniej jej ufałem. — Jakim Maksiem? — Moim kolegą. Dla porządku zrobiła to dwa razy i dwa razy ją nakryłem. Raz bym wybaczył, ale drugi raz — to już była bezczelność. 75 1304493 1304493
— Fakt. — Raz w moim łóżku, a drugi raz na pralce w łazience. — Przynajmniej za drugim razem zrobiła to oryginalnie. — Kobiety to zło tego świata. — Może i tak. Zamówiłem kolejne piwo. Karolek był już spokojniejszy. Powieka mu nie latała. — Dlaczego się do ciebie sprowadziła? — spytał. — A skąd mam wiedzieć? — Była ze mną szczęśliwa. — Jakby była, to by się nie sprowadziła. — Byłem dla niej dobry. — Jakbyś był, to by się nie sprowadziła. — Ale byłem. — No to masz pecha facet. — Chyba mam. — Jak ją bzykasz w moim mieszkaniu, to chociaż wyrzucaj po sobie prezerwatywy. — Nie bzykam jej w twoim mieszkaniu i zawsze wyrzucam po sobie prezerwatywy. — Chyba nie zawsze. — Nie wiem, o czym mówisz. — Kilka tygodni temu znalazłem cztery obok łóżka. — To nie moje. — Powiedziała, że twoje. — Kłamała. Pewnie Maksia. — Znowu ten Maksio? Co to za jeden? — Kolega ze szkoły. — Duży, mały? 76 1304493 1304493
— Duży, łysy, z bródką. Nie przejmuj się nim. — Nie przejmuję. Tak sobie beztrosko gadaliśmy. Karolek wypił jeszcze jedno piwo. Potem się rozstaliśmy w przyjaźni. Podrzuciłem go na plac Bankowy, bo podobno tam się z nią umówił. Mieli iść do KFC na kurczaka.
1304493 1304493
Wiesz, że nie jem mięsa
— Jadasz kurczaki? — Zwariowałeś? Nie jem mięsa. — Aha. Nie przyznałem się do rozmowy z Karolkiem. On też się nie wygadał. Tak ustaliliśmy. Trzymamy sztamę. Był to jakiś sposób na rozeznanie się w kłamstwach Żyletki. Mieliśmy ją na widelcu. Tak nam się wydawało. Tymczasem moja słodka nastolatka oświadczyła, że od dziś jest frutarianką. Dostałem listę zakupów. Grapefruity, truskawki, pomelo, owoce lichi, jabłka. Jakoś wszystko się udało dostać w Carrefourze, od siebie dorzuciłem mango i bitą śmietanę do truskawek. Najpierw prychnęła, że przecież śmietana jest od krowy, ale potem wpałaszowała całą miskę. Wcześniej twierdziła, że nie pije mleka, nie je serów i w ogóle żadnych produktów mlecznych. — Krowy nie są po to, żeby je doić. — A po co? — Człowiek nie ma prawa wykorzystywać zwierząt. — Aha. Nie dyskutowałem, bo po co? Co najwyżej obraziłaby się, że jej nie chcę zrozumieć. Dokładnie takiej formy używała, gdy była naburmuszona. 78 1304493 1304493
— Nie chcesz mnie zrozumieć. — Chcę, tylko nie rozumiem jak można bać się koników polnych. — A widziałeś jakie mają oczy? — Nie. — Rybie. — Może i rybie, ale co z tego? — To, że wyglądają paskudnie. — Może i paskudnie, ale nie gryzą. — Ale ja się ich boję i nigdzie nie pójdę. — Nie ma się czego bać. — Jak zwykle nie chcesz mnie zrozumieć. Dlatego lepiej było odpowiadać „aha”. Na to samo wychodziło, a krócej. Stopniowo postanowiłem jej jednak podsuwać inne jedzenie niż warzywa i owoce. Dziewczyna chudła w oczach, ważyła już tylko 47 kilo. W sumie wolę chude, ale trochę się bałem, że jak będzie wódkę zagryzać truskawką, to w końcu wykituje i będę miał problem. Nawet nie miałem telefonu do jej rodziców. Policję wołać byłoby głupio, co bym powiedział, że kto to jest Zuzanna Pogrzebacz? Jakoś trzeba by usunąć trupa z mieszkania. A to kłopotliwe, już lepiej dyskretnie dokarmiać. Zaczęło się od tego, że zrobiłem jej kanapkę z żółtym serem. Oczywiście podetknąłem, gdy była bardzo pijana. Posmarowała ser musztardą i zjadła. Bingo. Pomysł powtórzyłem jeszcze kilka razy, ale znudziłem się w końcu. Mam inne sprawy na głowie niż karmienie dziewiętnastolatki. Przypomniałem sobie, że przecież kiedyś jadła przy mnie pizzę. Kupiłem gotową i włożyłem do zamrażalnika. 79 1304493 1304493
Zniknęła. Kupiłem dwie następne i też zniknęły. Tak samo serek topiony w plasterkach. Zaryzykowałem z salami. Też zniknęło. Potem to samo z kabanosami. Oczywiście przy mnie dalej udawała, że mięsa nie je, a nabiał ewentualnie i niechętnie. Postanowiłem definitywnie wyjaśnić sprawę i zakończyć cyrki z pozą na wegetarianizm. — Co się stało z kabanosami? — Nie wiem. — Zostawiłem w lodówce pół kilo. — I co z tego? — Nic, pytam tylko co się z nimi stało? — Mnie pytasz? Przecież wiesz, że nie jem mięsa. — Aha. Spotkałem się z Karolkiem. Piliśmy piwo na murku. Był taki fajny słoneczny dzień. — Dalej przed tobą udaje, że nie je mięsa? — spytał przy drugim żywcu. — Udaje. — Przede mną udaje, że je tylko kurczaki. — Dlaczego akurat kurczaki? — Bo ja jem tylko kurczaki. — To ci powiem, że ostatnio zniknęły mi z lodówki kabanosy wieprzowe. — Wcale mnie to nie dziwi. — Nie? — Nie. Wczoraj kupiłem jej kawałek wieprzowej kiełbasy, bo twierdziła, że jest głodna. Zjadła. Najwidoczniej zapomniała, że je tylko kurczaki. Nie warto było tego komentować. Dalej piliśmy piwo na murku. Nigdzie nam się nie spieszyło. On nie chciał 80 1304493 1304493
wracać do pustego domu, a ja nie chciałem wracać do Żyletki. Moda na frutarianizm minęła po tygodniu. Pizze i zapiekanki nadal dyskretnie znikały z zamrażalnika, podobnie jak sery i wędliny z lodówki. Z powrotem przybierała na wadze. Przy mnie dalej gryzła sałatę.
1304493 1304493
Nie może tak spać
Był to czas, kiedy z Karolkiem spotykaliśmy się niemal codziennie. Fajnie się razem piło. Fajniej niż z Żyletką. Tyle, że w niej narastała podejrzliwość. Dziwiło ją, że znikam sam i wracam pijany. Oczywiście dziwiło tylko wówczas, gdy coś rejestrowała. Zazwyczaj nie zauważała, bo była pijana zanim wyszedłem z domu. I wciąż nietrzeźwa, gdy wracałem. — Może tak powiemy jej, że się spotykamy? — zaproponował Karolek. — E, tylko kłopoty z tego będą. — Ale ja nie lubię kłamać. — To chociaż wykręćmy jej jakiś numer — pomyślałem sobie, że taka nieoczekiwana konfrontacja może przerwać codzienną monotonię. Człowiek czasem miewa kretyńskie pomysły. Uradziliśmy, że zamiast sami pić piwo na murku w czwartek napijemy się wszyscy razem. Ale spotkanie specjalnie zaaranżujemy. Ona miała niczego nie wiedzieć. Powiedziałem Żyletce, że wyjeżdżam na dwa dni. Zostawiłem jej zgrzewkę mocnej tatry i bolsa, trzy paczki spike’ów plus coś tam do jedzenia. Karolek miał jej zaproponować, że spotkają się u niej, to znaczy u mnie. Naj82 1304493 1304493
nowsza wersja, jaką Żyletka sprzedawała Karolkowi, była taka, że nie mieszka już u cioci, ale wynajęła mieszkanie. Żyje w nim sama, gdyż potrzebuje skupienia, maluje obraz. Odkąd ją poznałem twierdziła, że jest malarką. Chodziła z pędzelkami w kieszeni. Kupiłem jej farby olejne, terpentynę, płótno i sztalugi. Pomalowała mi ścianę. Pomalowała też płótno, ale nie była wówczas zbyt trzeźwa, więc następnego dnia pocięła je nożem do sera. Moje przeoczenie. Nóż wyrzuciłem i kupiłem łopatkę do krojenia. Trzy razy dzwoniła, by sprawdzić, czy aby na pewno wyjechałem. Niby żeby zapytać czy przypadkiem nie tęsknię. Otóż przypadkiem nie. Miał przyjść o 19. i zachowywać się jak gdyby nigdy nic. Ja miałem wpaść o 21. Tak się stało. Zbladła, gdy otworzyłem drzwi. — To nie jest tak jak myślisz. On tu trafił przypadkiem — szepnęła przerażona. — Nic nie myślę — odparłem z uśmiechem i pobiegłem przywitać Karolka. Gadaliśmy sobie o filmie, muzyce, książkach, o czymkolwiek. Ona z każdym kolejnym piwem mniej spięta. Chyba naprawdę myślała, że ją wyrzucę. Dziwne, że jeszcze nie przywykła, że jej osobiste sprawy mało mnie obchodzą, o ile nie dotykają moich spraw bezpośrednio. Ale też z przebiegu rozmowy szybko wywnioskowała, że musieliśmy wcześniej spotykać się za jej plecami. W powietrzu wisiała awantura. Na szczęście alkohol łagodzi obyczaje. 83 1304493 1304493
— Jak tam matura? — pytam Karolka, choć niby jest studentem sinologii. On opowiada, ona milczy i tylko coraz szybciej piwo popija. — Zuzka, zagraj nam coś na gitarze — proponuję i już otwieram pokrowiec. — Nie chce mi się. — Daj, ja zagram — Karolek litościwie rozładowuje sytuację. Zabawnie jest. On gra, ja śpiewam „Laski z małymi cyckami”. Bo ja jestem punk I w ramach walki ze wszystkimi schematami Lubię laski z małymi cyckami…* Żyletka gapi się na nas, a wzrok ma coraz bardziej mętny. Wiem, że zaraz odpłynie. I jestem zaskoczony, że Karolek tego nie wie, w końcu zna ją dłużej. Po kolejnym łyku tatry strong ona zasypia z głową zwieszoną z kanapy, on wpada w panikę. — Coś trzeba z nią zrobić! — Po co? Śpi przecież. — Nie może tak spać. — Zazwyczaj tak zasypia. — I ty jej na to pozwalasz? — Mhm. Ale mogę zanieść ją do łóżka, jeśli sprawi ci to przyjemność. Chwyciłem bezwładne ciało i na rękach wyniosłem do drugiego pokoju. Po sekundzie wróciłem. * „Laski z małymi cyckami”, Patyczak.
84 1304493 1304493
— I co? — gorączkował się Karolek. — Nic. Możemy pić dalej. — Nie ułożysz jej do snu? — Przecież jest dobrze ułożona. — Ale trzeba przy niej posiedzieć, przytulić. — Chcesz, to idź ją przytul. — Przecież mieszka z tobą. — I co z tego? — To, że ty ją masz przytulać. Śmieszył mnie jego kategoryczny ton. Lubiłem Karolka. Wziąłem swoją puszkę z piwem i wyszedłem do drugiego pokoju. Stał pod drzwiami, nasłuchując czy czegoś nie robimy. Nie bardzo wiedziałem czego oczekuje, ale na wszelki wypadek zdjąłem spodnie i po dwudziestu minutach wyszedłem w majtkach. — Kochaliście się? — Nie. Za dużo alkoholu. — Ale przytuliłeś ją? — Tak jak kazałeś. Potem piliśmy do szóstej rano. O czymś tam gadaliśmy, ale kto by to spamiętał. Karolek był chodzącą skrajnością. W sumie jakoś tam do niej pasował. Obydwoje chorobliwie chaotyczni. Oderwani od rzeczywistości. Namiętnie trunkujący. Młodzi. Pozorna troskliwość pomieszana z zazdrością, to jeden z wielu składników jego chaosu. Obrażał się równie często jak ona i z równie błahych powodów. Potrafił przez cały wieczór ganiać za nią do toalety, a potem zostawić samą w knajpie. Upijał się i zapominał, że Zuzkę trzeba przed snem przytulić. 85 1304493 1304493
Opowiadała mi różne historie na jego temat. Nie wszystkie prawdziwe. Ale były i takie, do których się przyznawał. Na przykład, jak zostawił ją śpiącą pod drzewem na początku października, kiedy ziemię pokrywał szron. Leżała w ubraniu, lecz bez koca, bez ciepłej kurtki. Przez wiele godzin, aż do świtu, gdy ktoś ją znalazł i przeniósł do drewnianego baraku. — Jak mogłeś ją tam zostawić? — spytałem, gdy poznałem tę historię, bo trochę mi nie pasowała do wizerunku troskliwego opiekuna. — A co? Sam też wtedy spałem na ziemi. I nic mi się nie stało.
1304493 1304493
Podział kanapy
Trochę na własne życzenie wpuściłem Karolka do mieszkania. Teraz był niemal codziennym gościem, choć dotrzymał danego mi słowa — nie wprowadził się na stałe. Dla mojej wątroby to był katastrofalny trójkąt. Wiedziałem, że tak się nie da. Byli za młodzi. Nie mieli obowiązków. Mogli pić, pić i pić. A ja chciałem żyć. Chociaż czasami żyć normalnie. Dlatego najpierw wymyśliłem, że może niech on pije z nią, a ja z Disorderem. Każdy w swoim tempie i tak jak lubi. Lipa. Okazało się, że oni lubią pić z nami, za nasze pieniądze, choćby i w naszym tempie, tylko nie do drugiej w nocy, a do szóstej nad ranem. Wymyśliłem co innego. Ja będę pił z Karolkiem, a Żyletka z Disorderem. Przez dwa miesiące się udawało. Potem Disorder odmówił współpracy i problem powrócił. Pętla. Każde moje wspomnienie zaczyna się od wódki i kończy na kacu*. A pamiętacie jaką radę dostaje bohater „Pętli” prześladowany przez alkoholowe koszmary? Niech pan się napije wódki. Przejdzie. Wszystko przechodzi. Napiłem się wódki, tyle że nie sam, cholera, znowu z nimi. Jakbym wypił sam, poszedłbym spać o drugiej. * „Pętla”, Marek Hłasko.
87 1304493 1304493
Skończyłoby się na pół litrze… Ech, życie, szkoda, że takie myśli zawsze przychodzą następnego dnia. The day after. Może zaczynałem dostawać paranoi, ale doszedłem do wniosku, że taki układ odpowiada wszystkim poza mną. Mało tego, oni to robią specjalnie, wiedzą, że nie wytrzymam i najpewniej albo zamkną mnie u czubków, albo zdechnę pod płotem jak piesek przydrożny. — Zapiszesz mi w testamencie swoją kanapę? — pytała Żyletka, niby to żartem, ale jakoś mnie nie śmieszyło. — Właściwie to zapisz nam obydwojgu — dodawał Disorder. — Jej lewą część, bo tam jest wielka plama po winie, które wylała, a mi prawą, na którą ostatnio rzygałem. A zatem także Disorder był z nimi w spisku. Odmówił zabierania jej do knajpy, żebym szybciej wykitował. — Może opłać czynsz za rok z góry? — ta propozycja była już naprawdę perfidna, w dodatku padła z ust Disordera. Musieli być w zmowie. Zważywszy, że nie miałem żadnej bliskiej rodziny i spadkobierców, przejęliby mój majątek jak nic. Przecież ukryliby truchło i pili za moje pieniądze na umór po kres swoich dni. Bliski kres, to jasne, ale co to dla mnie za pociecha? Serio zacząłem bać się o życie. Napiłem się wódki. Karolek nic nie mówił o podziale łupów, ale przez to wydawał się jeszcze bardziej podejrzany. Na pewno knuł coś niecnego. Czasem gdy się bardzo upił opowiadał, że strasznie ją kocha. I tak mogło być. To dlaczego nie próbował jej odzyskać?, myślałem. Przecież nie stawałbym na drodze ich szczęściu. A może właśnie stałem? Przez sam fakt, że żyłem otoczony dobrami doczesnymi. Ale przecież po mojej śmierci dobra by się wyczerpały, a tak mogli 88 1304493 1304493
z nich korzystać praktycznie bez ograniczeń, pocieszałem się fałszywie. Postanowiłem być czujny. Ale przez to jeszcze mniej spałem, nasłuchując czy któreś nie zakrada się z nożem. Wprawdzie jedyną ostrą rzeczą w domu był korkociąg, ale to jeszcze gorsze. Wyobrażałem sobie, jak wkręcają mi go w mózg przez oko, z każdym obrotem czuję przeraźliwy, rozrywający nerwy ból. Potem sobie przypomniałem, że w szufladzie jest schowana piłka do metalu. Szybko ją wyrzuciłem. Może Żyletka cięła siebie, by wyćwiczyć to jedno, najważniejsze cięcie? Poszedłem do psychiatry. Dał mi tabletki. Wyrzuciłem je, bo mogły uśpić czujność. Psychiatrzy to idioci. Albo ja, albo oni, tak mi się sprawy jawiły. Teraz mogę śmiać się z tamtych rojeń, ale wówczas narastał we mnie strach. Postanowiłem na jakiś czas uciec. Wymiksować się z tego towarzystwa. Niech piją sami. Niech się sami pozabijają. Wrócę, posprzątam, będę miał spokojne życie. Znowu będę wieczorami czytał książki. Wyjechałem.
1304493 1304493
Picie w samotności
Oczywiście Karolek wprowadził się następnego dnia po moim wyjeździe. Spodziewałem się tego. Disorder odzyskał chęć zabierania Żyletki do knajp. Fajnie miała. Ale ja też nie narzekałem. Pomyślałem, że posiedzę sam nad jeziorem, zacznę pisać nową powieść, wieczorami popływam, albo pojeżdżę rowerem, zero alkoholu. Wytrwałem cztery dni. Piątego napiłem się. Potem znowu dwa dni trzeźwości. I dwa dni picia. Ale picia w samotności! To ciekawe, bo samotne picie ma wyłącznie dobre strony, a mimo to pijak szuka towarzystwa. Sam może kontrolować spożycie, zasypiać i budzić się kiedy chce. Samotne picie to spokojne picie. Towarzystwo to zabawa, a często rozróba. Poniekąd euforia, poniekąd agresja. Bo tylko do czasu inny pijak jest kompanem, wcześniej czy później — staje się wrogiem. Jestem silny, nie znam lęku, mogę się bić z każdym. To wiem po alkoholu. Na trzeźwo wiem tyle, że jestem małpa. Sterowany agresją imbecyl, który myśli, że cały świat jest w jego ręku. Otóż nie cały. Nudząc się nad jeziorem poznałem Artura. Chłopak dziwną miał pracę. Zajmował się wypychaniem zwierząt. 90 1304493 1304493
To ciekawe, bo nie jadł mięsa i cytował sentencje w rodzaju: To a nation of animal lovers*. Twierdził, że nienawidzi tego co robi, ale przecież mógł zając się czymś innym. Choćby wywozem nieczystości albo sprzedażą narkotyków. Godzinami robił gipsowe odlewy zwierzęcych pysków, które powlekał prawdziwą skórą i doklejał poroże, zęby i takie tam. Wariat. Ale fajnie się z nim chlało. Pił na umór. Mówił, że to przez stresującą pracę. Każdy powód jest dobry. To było tak, że siedziałem sobie sam nad książką, a tu pukanie do drzwi. Stoi gruby facet, obok niego śliczna dziewczyna i proponują chlanie. — Ej, właśnie przyjechaliśmy na sąsiednią działkę. Nie chcesz się może napić? — Może nie — wymruczałem. Na trzeźwo nie jestem zbytnio towarzyski. Poszli. Przyszli za godzinę. — Ej, mamy dla ciebie piwo, właściwie to trzy piwa. Nie napijesz się? — Nie. Zamknąłem drzwi i zły wróciłem do przerwanej pracy. Przyszli ponownie około 19. Właściwie to przyszła sama dziewczyna. — Może jednak zajrzysz do nas. Nudno trochę jest. My pijemy od trzech dni ze sobą i fajnie byłoby poznać kogoś nowego. — Mhm. Wziąłem pod pachę flaszkę i poczłapałem za nią. Ładny miała tyłek. * „The Ungovernable Force”, Conflict.
91 1304493 1304493
Tak poznałem Artura. Przegadaliśmy cały wieczór. Pokazał mi wypchaną sowę, którą wszędzie woził ze sobą. Sowy były modne, to atrybut Harry’ego Pottera, czy kogoś tam. Potem Artur się wyrzygał i poszedł spać. Zostałem sam z dziewczyną, Ewą, naprawdę ładną laską. — Często pijesz? — spytała. — Staram się nie pić codziennie. — Mój ojciec jest alkoholikiem. — Współczuję. Mój też — odpowiadałem mechanicznie; nawet nie wiem, co mój ojciec robi, odszedł jak byłem dzieciakiem. — Fajny z ciebie facet. Przytuliłem ją. Pocałowałem w usta. Nie wiem dlaczego fajny ze mnie facet. Chyba zwyczajny. Ale jest taki gatunek kobiet, które lgną do degeneratów. Podobno to kwestia genów, a konkretnie genu PRIC 1. Tak twierdzą Amerykanie, ja wiem jedno — zło jest sexy. Kochaliśmy się z Ewą i to był udany seks. Potem powiedziała mi, że ma męża i że to pierwsza w jej życiu zdrada. No to będą następne, pomyślałem. Trochę mi się wydawała za młoda na mężatkę, wyglądała na licealistkę, ale nie wnikałem. Nie obchodziło mnie to zbytnio. Wygrzebałem się z jej śpiwora i wyszedłem na dwór zapalić. Pod drzewem zobaczyłem Artura. Rzygał. — To przez te zwierzęta. Rzygać mi się chce jak pomyślę o swojej pracy. Ale jakbyś kiedyś chciał mieć wypchaną sowę albo lisa, to masz u mnie pięćdziesiąt procent rabatu — wymamrotał. — Zapamiętam — powiedziałem i poszedłem do siebie dalej pisać książkę.
92 1304493 1304493
Ewa przyszła przed 17. — Napijesz się z nami? — Nie. — Dlaczego? — Bo odpoczywam od alkoholu. Poszła. Zostałem sam. Napisałem jeszcze kilka stron. Otworzyłem piwo, następne i następne. Potem otworzyłem wódkę. Jeszcze raz przyszła Ewa. — Na pewno się z nami nie napijesz? — Nie. — A myślałeś o mnie choć trochę dzisiaj? — Nie. Nie miałem czasu. Poszła. Lubię pić w samotności.
1304493 1304493
Zrobiłbym to samo
No dobra, przyznaję, że nie wiele wyszło z zamiaru, by się gdzieś zaszyć w głuszy i nie pić. Zadzwonił do mnie Karolek. — Kiedy wracasz? — Nie wiem. Jak mi się znudzi samotność. — Nie powinieneś był wyjeżdżać. — Dlaczego? — Powiem ci, bo jesteśmy kumplami. — Wal. — Jestem z nią teraz. — Trudno. — Naprawdę mi głupio, bo jesteśmy kumplami, ale tak wyszło. — Nie pierdol, że ci głupio. — Naprawdę nie chciałem tego. Ale nie mogłem się powstrzymać. Poszedłem z nią do łóżka. — Stary, na twoim miejscu zrobiłbym to samo. — Ale ja jestem inny niż ty. Mam zasady. — Aha. A ja jestem już za stary na zasady. — Nie gniewasz się? — Nie. — I dalej jesteśmy kumplami? 94 1304493 1304493
— Jasne. Zadzwoniłem do Żyletki. — Czy mogłabyś spakować swoje rzeczy? — Jak to? — Chciałbym, żebyś wreszcie się wyprowadziła. — Już mnie zostawiasz? — Tak. — Dlaczego? — Bo mam dość. Odłożyłem słuchawkę. Zadzwoniłem do Karolka i poprosiłem, żeby pomógł jej spakować ciuchy. Oddzwonił po godzinie. — Myślę, że ona się od ciebie nie wyprowadzi. — Obawiałem się tego. — Sorry, nic nie poradzę. Zdenerwowałem się, każdy by się zdenerwował. Z silnym postanowieniem uporządkowania spraw wróciłem do Warszawy. Ledwie zaparkowałem, jak z mojej klatki schodowej wyszedł Karolek. Co było robić, poszliśmy razem na piwo. — Kocham ją — usłyszałem. — Domyślam się. — Ale nie chcę z nią być. — O, to nie ty jeden. — Nie ufam jej. — A to takie ważne? — Dla mnie najważniejsze. — Hmm. To kiepsko. — Ale chyba nie umiem bez niej żyć. — Młody jesteś. Nauczysz się. — Próbowałem. 95 1304493 1304493
— Próbuj dalej. Piliśmy piwo do późnej nocy. Upił się straszliwie i bredził o miłości. Siedzieliśmy na murku pod moim blokiem, chciałem już iść do niej, porozmawiać, w sumie długo jej nie widziałem, więc trochę byłem stęskniony. Trochę też zły, męczyły mnie te trójkąty, czworokąty, cudze miłości, cudze rozczarowania, próżne żale. — Idę — podniosłem się. Karolek się poderwał i zatoczył. — Dokąd? — Do niej. — Nie rób tego. — Dlaczego? Przecież idę też do siebie. — Ale ona teraz jest ze mną. — Z tobą to teraz ja jestem. A ona siedzi u mnie i pewnie opróżnia bolsa. Poszedł smutny. Odprowadziłem go kawałek do nocnego sklepu. Tam wypiliśmy jeszcze po piwku. Uściskałem chłopaka i obiecałem, że jutro zadzwonię. Myliłem się. Nie piła bolsa tylko piwo żubr. Nie mówiłem jej, że wracam, ale nie zdziwiła się jak wszedłem. Nic nie powiedziała. Leżała w łóżku i oglądała western. Usiadłem obok, otworzyłem sobie tatrę. Milczenie. Po pół godzinie otworzyłem następną. Gary Cooper jako szeryf Will Kane jedzie przez środek miasta w stronę stacji kolejowej. Widziałem ten film dziesiątki razy. To ostatnie kadry. Opróżniłem popielniczkę pełną petów, z której popiół wysypywał się na kołdrę. — Czemu nie usiądziesz bliżej? — zapytała. — Czemu się nie wyprowadziłaś? — Nie miałam czasu. 96 1304493 1304493
— Aha. Przytuliła się. Śmierdziała potem. Była tylko w majtkach i podartej koszulce bez rękawów, tej z zieloną żabką. Wyglądała tak dziewczęco. Stęskniłem się za jej ciałem. Wiedziałem, że źle robię, bo jak mam jej się pozbyć, to teraz. Ale jak teraz, skoro obydwoje jesteśmy pijani? Zdjąłem z niej koszulkę i zacząłem całować piersi. Nie rozmawialiśmy. Zasnęła w moich ramionach. Poszedłem umyć zęby. W kubku szczoteczka Karolka, w umywalce jego czarne włosy, co ja tu robię? — pomyślałem i wróciłem do łóżka. Wiedziałem, że nie dotrzymam słowa i rano nie zadzwonię. Bo co miałbym mu powiedzieć? Że seans trwa?
1304493 1304493
Liczy się tylko single malt
Nie pozbyłem się jej, ale sprawy coraz bardziej się komplikowały. Koszmarny Karolek szalał ze złości i zazdrości. Poradziłem mu, żeby sobie gdzieś wyjechał na tydzień odpocząć. Nie chciał. To ja spakowałem manatki, wsadziłem Żyletkę do samochodu i zabrałem ją na dwa tygodnie nad morze, żeby dzieciak miał wakacje. Sam też chciałem trochę odpocząć. W mieście dostawałem świra. To już nie była moja kochana Żyletka, która wszędzie była, wszystko widziała i na każdy temat potrafiła opowiedzieć anegdotę. Siedziała znudzona i naburmuszona. — Chcesz iść na plażę? — Mogę chcieć. Szliśmy, ale zaraz marudziła, że słońce praży, że woda zimna, że ludzi za dużo, że dzieci krzyczą za głośno. I ciągnęła mnie do knajp, niespokojna, zła na cały świat. Męczyła się każdego dnia, wyczekując wieczora, kiedy wreszcie postawię jej pierwsze piwo. Po trzecim czy czwartym kuflu podły nastrój mijał. Ale równie dobrze można było siedzieć w Warszawie przed telewizorem. Zaskoczyła mnie którejś nocy. Siedzieliśmy w knajpie pod zielonym parasolem z logo piwa Lech, w Jastrzębiej Górze przy głównej ulicy, która łączy Karwię z Władysła98 1304493 1304493
wowem. Byliśmy już nieźle trafieni, piliśmy od siedmiu godzin, a to był jedyny lokal czynny o tej porze, więc zabawialiśmy w nim długo. Żyletka piła Jacka Daniel’sa, ja tekilę. Dosiadł się do nas właściciel lokalu, zabawny starszy jegomość o rozbieganych oczach, opowiadał o tym, jak pracował w pubach w Szkocji. — Jack Daniel’s nie jest dla smakoszy — poinformował. — To daj pan coś dobrego — chciałem mu zrobić przyjemność. Przyniósł jakąś dwudziestoletnią whisky, której nazwa nic mi nie mówiła. — Whisky blendowana to siki, liczy się tylko single malt. Pojedyncza whisky słodowa, najlepiej aromatyzowana palonym torfem albo owocami — tłumaczył i wymieniał nazwy: talisker, clynelish, glen ord i tak dalej, i tym podobne, których nie sposób spamiętać, które brzmią jak śpiew celtyckich bardów. A potem słuchaliśmy o sposobach destylacji i przechowywania. Żyletka wrzuciła do dwudziestoletniego trunku plaster cytryny. Spojrzał jak na wariatkę i gestykulując poszedł do innych klientów. Setnie się uśmiałem. Przyjrzała mi się, a potem zapytała: — Ożenisz się ze mną? — Co? — Pytam serio. — Chyba zwariowałaś? — Chcę, żebyś się ze mną ożenił. — Nie chcę mieć żony pijaczki. — Nie wygłupiaj się. Sam jesteś pijakiem. — I dobrze mi w tej samotności mojego pijaństwa. — Więc nie? — miała łzy w oczach. 99 1304493 1304493
— Może kiedyś — odpowiedziałem, chociaż wiedziałem, że nigdy. — Kiedy? — Jak będę cię kochał… jak ty mnie pokochasz… — Dobra odpowiedź. Uśmiechnęła się i wypiła jednym haustem zawartość szklanki. W jej szarzejących oczach odbijało się światło ustawionej na stoliku świecy. Była naprawdę piękna. Mogłem ją pokochać. Mogłem się z nią ożenić. Ale nie chciałem. Zapłaciłem rachunek. — Idę, idę — wymamrotała. Musiałem ją taszczyć w zatrzasku do hotelu. Piękny wieczór. Słońce zachodzi, morze szumi, siedzimy na klifie, choć nie wolno, przytuleni, szczęśliwi, bo mamy piwo w garści. Moja mała ekolożka rzuca puste puszki na piasek i patrzy jak się turlają w dół. — Nikomu nie powiesz, że to robię? — pyta. — Roztrąbię całemu światu. Zrobię ci zdjęcie i założę witrynę w Internecie www.smieci.pl. Wracamy wzdłuż drogi z Władysławowa. Kompletnie pijani. Mijają nas nieliczne samochody. Widać światła latarni morskiej na Rozewiu. Dzięki fotokomórce zapala się o zmierzchu i gaśnie o świcie. Brakuje tylko muzyki. — Idę, idę — mówi, ale nie idzie. Ciągnę ją za sobą. Kilometr, następny, aż padam wyczerpany na przystanku przy Rozewiu. Żyletka cudownie otrzeźwiała, chce się kochać. Uwielbia to robić w miejscach publicznych. Co kilka sekund oświetla nas latarnia. Na trzeźwo bym się nie zdecydował, ale teraz wchodzę w nią od tyłu, na stojąco. 100 1304493 1304493
Trwa to długo, długo, aż wreszcie zdejmuję gumę i spuszczam się na jej plecy. Do Jastrzębiej Góry już tylko kilometr. Teraz nam jakoś raźno się idzie, do najbliższej czynnej knajpy, do pana Roberta, który twierdzi, że whisky blendowana to siki. Do tematu małżeństwa wróciła jeszcze tylko raz. Z podobnym rezultatem. Nie chciało mi się o tym gadać. Miała 19 lat i dotąd nie wyrobiła dowodu osobistego. Z legitymacją szkolną nikt by jej ślubu nie udzielił. Opuszczając pokój w Jastrzębiej Górze musiałem zapłacić za zniszczony prysznic. Urwała słuchawkę. Podobno wdeptane w linoleum pety były też jej sprawką. Płaciłem nie dyskutując. Starsza pani z recepcji patrzyła jak na degeneratów. — Wstyd — mamrotała. — Taka młoda dziewczyna, to przecież trzeba nie mieć honoru… Co tu ma honor do rzeczy, pomyślałem? Dołożyłem pięć dych, żeby już nie mamrotała.
1304493 1304493
A teraz się napiję
Chcę się napić. Z każdą minutą coraz bardziej chcę. Siedzę sam i piszę. W lodówce mam napoczętą butelkę bolsa i sześć tatr. Wiem, że zaraz sięgnę po pierwszą puszkę, potem po następną. Żyletka gdzieś wyszła. Z chłopakiem, którego nazywa Głupkiem. Siedzi z nim nad Wisłą i opowiada jakiego znalazła frajera. Kurwa pisarza, który ją utrzymuje. Starego pojeba. Erotomana, który leci na nastolatki. Kabotyna, który chodzi na punkowe koncerty. Właśnie przysłała mi smsa z pytaniem czy jestem w domu? Pewnie niewygodnie jej w krzakach i woli Głupka przyprowadzić do mieszkania. Co to, kurwa, jest, dom schadzek? Syf mi zrobiła w mieszkaniu, wszędzie walają się butelki, ściany brudne, kibel obrzygany, na podłodze pogaszone pety, kafle w kuchni lepią się od rozlanego wina. Muszę wymieść te wszystkie śmieci, muszę wymieść ją ze swojego życia. A teraz się napiję. Otworzę sobie pierwsze piwo, to mnie uspokoi. Czy myślałeś może kiedyś, kim zostaniesz jak dorośniesz? Samochodu nie wolności będziesz chciał*
* „Mów mi, mów”, Profanacja.
102 1304493 1304493
Słucham Profanacji i upijam się samotnie. To już ostatnie piwo. W zamku słyszę przekręcany klucz. — Co się tak sam upijasz? — pyta, a ledwie się trzyma na nogach. — Bo tak lubię — odpowiadam i wkładam zatyczki do uszu. Nie chce mi się gadać. — Nie spytasz co robiłam? — Nie. — Jak sobie chcesz. — Mówisz mi to, co chcesz powiedzieć. Jak może zauważyłaś, staram się nie pytać. — To chyba nie najlepiej, poza tym jak zapytasz, to i tak powiem to, co chcę powiedzieć. — Otóż to. Poszła naburmuszona oglądać telewizję. Zszedłem do nocnego dokupić piwa. Pracuje tam taka młodziutka ekspedientka, blondyneczka, obcisłe dżinsy ponętnie opinają się na jej chudym tyłeczku. Jest ciepła noc. Siadam pod sklepem i piję dalej. Podchodzi żul z tanim winem. Opowiada mi o swojej babie. Nie wpuściła go dziś do domu, krzycząc: „won, pijaku”. Ubranie mu cuchnie, z pyska mu cuchnie, włosy posklejane. Czy też tak będę wyglądał za kilka lat? Pewno nie. Mam farta. Raczej zdechnę w ekskluzywnej klinice na marskość wątroby. Żul podaje mi swoją butelkę. Pociągam duży łyk. Bełt ma smak landrynek. Landryn, lepkie twe ciało; Landryn słodki twój zapach* — przypomniała mi się piosenka Patyczaka. Częstuję go papierosem, ale woli swoje, bez filtra. W ciemności jarzą się dwa czerwone punkty. — Baby już takie są — mówię, żeby powiedzieć * „Landryn”, Patyczak.
103 1304493 1304493
cokolwiek. Kiwa smętnie głową. Pod drzwiami nocnego awanturuje się dwóch młodocianych dresiarzy. Nagle ten mniejszy ląduje na trotuarze, drugi kopie go w brzuch, pluje i odchodzi. Nocny folklor. Lubię to. Wymijam leżącego, wchodzę po jeszcze jeden bro. Ekspedientka uśmiecha się. — Oddałbym życie za godzinę w pani ramionach — mówię. — Niech pan nie żartuje. Nie żartuję. Jestem pijany i świat znowu mi się podoba. Żul poszedł. Wrócę do Żyletki, może skończył się kolejny odcinek „Tulipana”. Ona też mi się podoba. Mam, kurka, farta, nie ma dwóch zdań.
1304493 1304493
Dlaczego nie poznam normalnej dziewczyny?
Nigdy nie wyrwałem pani kasjerki w markecie. Ani pani w kiosku z papierosami. Ani pani ze sklepu nocnego. Ani nawet pani fryzjerki. Ciągle tylko te degeneratki i degeneratki. Zadaję się wyłącznie z pijaczkami. Tak przez całe życie. Marzy mi się seks z panią menedżer. W marynarce, białej koszuli, granatowej spódniczce i czarnych pończochach. Wziąłbym ją na biurku, na którym trzyma laptopa. Pachnąca, zadbana, uczesana lalunia. A co mam? Śmierdzącą brudaskę w dziurawych skarpetkach, poplamionej farbą olejną koszulce, ze sterczącymi brudnymi włosami. Fuj. A mimo to jest piękna, dziewczęco urocza. Wtulam się w nią, całuję nie myte od tygodnia włosy, głaszczę chude ramionka. Przesuwam dłońmi wzdłuż kręgosłupa, wsuwam palec pomiędzy pośladki, jest wilgotna. Odwraca głowę w moją stronę. — Wejdź już. Nie lubi pieszczot. Szybko ma orgazm, ja długo nie dochodzę, mam z tym problem na kacu, więc ona ma orgazm raz jeszcze, a potem się nudzi seksem. Leży jeszcze chwilę pode mną, potem się wyślizguje. Kończę w jej ustach. Lubi smak spermy, mogłaby smarować nią kanapki. Uzależniona od seksu. 105 1304493 1304493
Robimy to codziennie. W nocy lub nad ranem, pijani lub skacowani. Dlaczego nie poznam normalnej dziewczyny? Bo takiej nie szukam. Bo kręcą mnie te ześwirowane małolaty z wypisanym na piersiach hasłem no future. Mam 34 lata i przepieprzam życie. Dosłownie. I sam przy nich świruję. I nie żałuję.
1304493 1304493
Poproszę niegazowaną z cytryną
Karolek był rozczarowany. I pił. Lato dobiegało końca. Zdawał egzaminy na jakieś studia. Na jeden kierunek się nie dostał, na inny też nie, w końcu poszedł na zaoczne. Przesiadywałem z nim czasem w knajpie. Próbował grać w lotki, ale mu nie wychodziło, więc zwykle gapiliśmy się na mecze. Było mu wszystko jedno kto wygrywa, o piłce miał takie pojęcie, jak ja o telenowelach. I za cholerę nie umiał zrozumieć, na czym polega spalony. Na Żyletkę nie mogłem patrzeć. Chlała bez umiaru. Nie wiem skąd wzięła nóż i którejś nocy znowu się pocięła. Chciałem, żeby Karolek ją zabrał, uwolnił mnie, ale on kręcił smutno głową i mówił, że już nigdy jej nie zaufa. — Ona nie przestanie kłamać. — Pewno nie — te rozmowy stawały się monotonne. Mi jej kłamstwa nie przeszkadzały. Przywykłem. Jeśli konfabulacja była jej potrzebna, to czemu nie? Problemem było chlanie, a nie zmyślanie. Wstawała o dwunastej, piła do piętnastej, potem znowu się kładła, wstawała o dwudziestej i potem już dawała w palnik do szóstej, czasem siódmej rano. I jakoś nie mogła się nauczyć, że chcę spać. Coraz częściej się o to kłóciliśmy.
107 1304493 1304493
Postanowiłem zabierać ją na nocne seanse do kina, żeby piła mniej. Pomysł był niezły, ale po dwóch tygodniach mogliśmy już iść tylko na film o papieżu, bo wszystkie inne widzieliśmy, a niektóre po dwa razy. Innym pomysłem było wynoszenie alkoholu. Rano pakowałem wszystkie butelki do plecaka, wrzucałem do bagażnika i jechałem gdziekolwiek, byle daleko od niej. Stosunki między nami robiły się napięte. Dlaczego jej nie wyrzuciłem? Wszyscy znajomi mnie o to pytali. Stary, pozbądź się jej czym prędzej, zanim oszalejesz. Jakoś nie umiałem. Uzależniłem się od jej obecności. Była jak narkotyk, przeklęta, ale potrzebna. Patrzyłem z przerażeniem co robi z moim życiem, a jednocześnie bezwolnie się na to godziłem. Potrafiłem uciec na kilka dni i zawsze wracałem. Wiedziałem, że sam nie podejmę decyzji, dlatego wciąż namawiałem Karolka: — Zabierz ją. — Nie da rady, za dobrze jej u ciebie — odpowiadał. Wcale jej nie było dobrze. Ale miała to, czego potrzebowała. Przekonałem Disordera, żeby znowu zabierał ją na chlanie. Na zachętę obiecałem zwracać pieniądze, starannie prowadził buchalterię w notesiku, ale i tak go zgubił, a mi powiedział, że wydał w tydzień na Żyletkę 1200 zł. Może i tak było. Tak czy inaczej miałem trochę wytchnienia. Oni szli do knajpy, a ja zostawałem w domu z książką. Jak wracała, zwykle już spałem. Wreszcie przyzwyczaiła się, że nie należy mnie budzić, bo kończy się to awanturą. Gdzie się podziała mała urocza dziewczynka? Każdego ranka budziłem się obok cuchnącego wódą i papierosami 108 1304493 1304493
monstrum. Mieszkanie zarastało brudem, ona zupełnie przestała o siebie dbać, w dodatku tyła, bo dostała jakiegoś chorobliwego apetytu i pożerała kilogramy pączków. Ciepły jesienny dzień. Siedzę w knajpie przy placu Bankowym, rozmawiam z moim wydawcą. Ściemniam coś na temat nowej powieści, żeby wyłudzić zaliczkę, bo ostatnimi czasy wydaję więcej, niż zarabiam. Forsy mi wprawdzie nie brakuje, ale głupio przepijać oszczędności. Dzwoni Żyletka, kompletnie pijana, zaryczana, pyta gdzie jestem? Mówię jej, że siedzę na Bankowym z wydawcą, że jak chce, to niech bierze taksówkę i przyjeżdża, bo mi tu zejdzie do wieczora. Nic nie odpowiada. Na wszelki wypadek uprzedzam faceta w garniturze, że może wpaść pijana świruska. Zamawiam kolejne piwo w litrowym kuflu. Słońce już zachodzi, ale na tarasie wciąż jest przyjemnie. Nagle widzę ją, piękną, wysiada z taksówki w długiej japońskiej sukni, umalowana, uczesana, pachnąca. Podchodzi do naszego stolika, z uśmiechem podaje rękę facetowi, który gapi się na nią zdumiony. Podsuwa jej krzesło, prawi komplementy, pyta czy zamówić piwo? — Dziękuję. Jeśli można, to poproszę wodę niegazowaną z cytryną. Patrzę i oczom nie wierzę. Grzecznie rozmawia, czaruje uśmiechem, nie ma śladu pijaństwa, nie ma śladu łez. Kurczę, to ta sama dziewczynka, którą kiedyś poznałem, którą chciałem kochać, myślę, choć wiem, że gra. — Coś ty o niej opowiadał? Przecież to wspaniała dziewczyna — mówi mi, gdy Żyletka odchodzi do toalety. — Tak, wspaniała. Może mi się wydawało, że coś piła jak dzwoniła — kłamię, bo w duchu cieszę się, że zrobiła dobre wrażenie. 109 1304493 1304493
Ona wraca, wydawca patrzy na zegarek, przeprasza, że już późno, woła taksówkę, zostawia mnie z rachunkiem. — Weź mi kieliszek tekili i spadajmy do domu się upić — mówi Żyletka, a czar pryska. Już nawet seksu z nią nie uprawiam, bo wszystko jest jakieś bez sensu. Siedzę z Karolkiem, obaj mamy smutne miny, Polska przegrywa na wyjeździe z Anglią, ale ten mecz nie ma znaczenia, bo i tak awansowaliśmy już do finałów Mistrzostw Świata. Potem ja idę do niej, on do siebie, żaden z nas nie ma tego czego by chciał. Taki los.
1304493 1304493
Do sikania nie zmuszę
Żyletka jest w ciąży. Nie wie z kim. Mi mówi, że ze mną, Karolkowi, że z nim. My sobie myślimy, że na pewno zmyśla, ale mija tydzień, drugi, trzeci, a ona wciąż nadaje tylko o ciąży. Shit. Kupiłem jej test, ale do sikania nie zmuszę. Twierdzi, że była już u lekarza i to jej wystarczy. Żre wciąż słodycze, tyje, zapowiada, że przestanie pić, ale nie przestaje. Karolek się wypiera, że na pewno nie z nim. Przyznaje wprawdzie, że miesiąc temu skorzystał z okazji, kiedy wyjechałem na jeden dzień, ale używał prezerwatywy. Ja tam niczego nie jestem pewien, zwykle wkładam kondoma, ale jak jestem pijany, to nawet nie mam pewności, w który otwór wchodzę. Mogło mi się wydawać, że rżnę ją bez gumy w dupę, a to nie była dupa. Shit. Karolek umywa ręce. Ale ma trochę stracha, że ona go wrobi w ojcostwo. — Nie stać mnie na testy DNA — marudzi. Troszkę chyba sobie tym pochlebia, bo dlaczego miałaby wybrać jego? Małolat, który mieszka z mamą, nie pracuje, nie ma nawet pięciu złotych na piwo; po co taki ojciec? Mija czwarty, piąty, szósty tydzień, ona twierdzi, że to już trzeci miesiąc. Co wieczór namawiam na usunięcie. 111 1304493 1304493
Shit. Nie chcę mieć bachora z degeneratką. Shit. W ogóle nie chcę mieć żadnych dzieci. Nie nadaję się na ojca. Ona nie nadaje się na matkę. Boże, spraw by poroniła — modlę się bluźnierczo. Wreszcie zaciągam ją do lekarza. Stoję niecierpliwie pod willą na Mokotowie i palę papierosa za papierosem. Obok mnie Karolek, też pali jednego za drugim. Wychodzi. — Dostałam skierowanie na badania krwi — mówi, ale ja nie słucham, tylko pędzę do lekarza, któremu płacę za prywatną wizytę. — Jest w ciąży? — pytam. — Jeśli jest, to nic nie widać — uśmiecha się i poprawia okulary. — Twierdzi, że to trzeci miesiąc. — Dziewczynkom w jej wieku różne rzeczy się wydają — odpowiada pan doktor i coś tam jeszcze mówi, ale nie słucham, tylko wybiegam przekazać radosną nowinę Karolkowi. Znowu dałem się nabrać. Nie ma dwóch zdań, frajer ze mnie. No dobra, pytam sam siebie, ale po co kłamała, że jest w ciąży? Co mogła na tym zyskać? Ano nic, poza naszym zainteresowaniem. Żyletka kłamie, żeby coś się działo, a nie dla korzyści. Lubi fikcyjny świat. I cieszy się, gdy ktoś się na to nabiera.
1304493 1304493
Udawanie z Karolkiem
Jednak podjąłem decyzję. Musi się wyprowadzić. Dość. Spakowałem część ciuchów i zawiozłem ją pod dom rodziców. Nic nie powiedziała. Dumna wysiadła z samochodu. Tyle ją widziałem. Zadzwoniłem do Karolka, wyłączył telefon. Do niej nie dzwoniłem, ale i ona się nie odzywała. Pies to jebał. Minął dzień, wieczorem upiłem się z Disorderem. Poszliśmy do parku i piliśmy piwo na ławce, korzystając z ostatnich ciepłych dni. Brzdąka jakiś zespół, dzieci biegają, narzeczeni trzymają się za ręce, wszyscy, jak na złość, szczęśliwi. Poszliśmy do knajpy, potem jeszcze do następnej i następnej. Ten Disorder nie umie spokojnie na tyłku usiedzieć. Ale tego potrzebowałem. Chciałem oderwać się od myśli o Żyletce, choć i tak gadaliśmy wyłącznie o niej. Następny dzień był ciężki. Puste mieszkanie. Niby o to mi chodziło, ale budzę się sam w łóżku i jakoś smutek mnie ogrania. Wróć — myślę, ale nie dzwonię. Zmuszam się do pracy, piszę książkę, idzie mi opornie, chodzę po mieszkaniu, odpalam papierosa od papierosa. Jest mi źle. Wieczorem umówiłem się z Disorderem. Nie muszę opowiadać, co robiliśmy, to co zwykle. Po trzecim piwie poczułem się lepiej. Po kolejnych wracałem do domu już zupełnie spokojny. Zasnąłem jak kamień. 113 1304493 1304493
Kolejny samotny ranek. Tęsknię. Cholera. Nie zadzwoniła. Żadnego maila w skrzynce. Zero znaku życia. Zagryzam zęby i też się nie odzywam. Chodzę po mieszkaniu. Nie próbuję pracować. Do wieczora wypalam 54 papierosy. Potem przy piwie jeszcze dwie paczki. Moje biedne płuca. Alkohol jednak znieczula. Przykro się budzić w pustym łóżku, ale przecież świat się nie kończy. Jest tyle pięknych lasek, choćby pani w sklepie nocnym. Wiem, że jej nie poderwę, że pewnie przyprowadzę do domu kolejną wyłowioną z baru degeneratkę, ale można sobie pomarzyć. O pani fryzjerce z Centrum Handlowego Arkadia też. Nie jest mi dobrze, nie jest mi źle. Znowu piszę, piszę jak wariat, żeby nadgonić stracony czas, żeby zabić nadchodzący czas. Przypomniał mi się wierszyk, jak byłem mały siostra stryjeczna wpisała mi go do pamiętnika: Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś — a więc musisz minąć, miniesz — a więc to jest piękne*. I jeszcze tekst Pidżamy Porno: Niczego nie jest mi szkoda, nic z tego czego jeszcze mi brak**. Wieczorem idę z Disorderem na koncert. Dzwoni Żyletka. — Gdzie jesteś? — A jakie to ma znaczenie? — Tak tylko pytam, bo siedzę sobie właśnie u ciebie, a ciebie nie ma. Zostawiłem jej klucze. — Jestem na koncercie. — To może wpadnę? ** „Nic dwa razy się nie zdarza”, Wisława Szymborska. ** „Spokój w głowach”, Pidżama Porno.
114 1304493 1304493
— Wpadnij, jak chcesz. Disorder kręci nosem. Seans trwa. Przyszła uśmiechnięta. O nic nie pytam. Ona nie mówi nic. Pije jedno piwo za drugim. Potem jedziemy do mnie. Rano nie budzę się sam. Psiakrew. Posprzątała mieszkanie! Pytam wreszcie co się z nią działo. — Udawaliśmy z Karolkiem, że wszystko jest jak dawniej, zanim ty się pojawiłeś. — I? — I już skończyliśmy udawać. Nie no, tak być nie może. Ale jakiś taki bezwolny jestem. Nic na to nie poradzę. Zamykam się w pokoju i piszę. Ona w drugim ogląda western. Nie wiem co to za stacja, ale ciągle lecą westerny. Albo tak mi się wydaje. Ten jest czarnobiały. A może to mój telewizor jest czarno-biały? Głupieję, jak mi się zdaje. Wieczorem pijemy w nędznym barze. Żyletka uwielbia nędzne bary. Dosiada się żul. Pyta jakiej muzyki słucham. Jak mu mówię, że punka, cieszy się jak dziecko. Twierdzi, że grał kiedyś w zespole. Hmm, teraz wygląda jak pospolity dresiarz. Ma 36 lat, dorywczo pracuje na budowach, mieszka u kogoś kątem, bo jest z Mazur. Można i tak żyć. Stawiam mu piwo, bo się naprasza. Potem jeszcze jedno. Żyletka jest zła, bo nie lubi żuli. Pokazuję mu mój tatuaż. Crass — stwierdza z uznaniem. Lubię go. Ale Żyletka nie lubi, a po kolejnym piwie robi się agresywna. Spławia biedaka. Daję mu pięć złotych na drogę, żeby sobie coś w nocnym kupił. To taki bar, że co chwila dosiadają się żule. Więc zaraz jest następny. Łysy baran. Takich nie lubię. Chce papierosa. — Spadaj — mówi mu Żyletka, a on na to bluzga. Na szczęście 115 1304493 1304493
ktoś go wyprowadza. Fajnie, bo facet pokiereszowałby mi pysk jak nic. Dosiada się jakaś baba. Tlenione włosy, brudne ciuchy, na oko 45 lat. — Mogę papierosa? Nie czekając na odpowiedź Żyletki, częstuję ją chesterfieldem. — A mogę łyknąć sobie od was piwka? — Nie — odpowiada złe maleństwo, a ja zamawiam dla niej kufel i proszę, żeby sobie poszła do innego stolika wypić. Ale ona nie chce pójść, chce nam opowiedzieć o swoim życiu. Podłym, jak życie kobiet jej pokroju. Normalnie lubię słuchać takich historii, ale w Żyletce narasta zdenerwowanie. A mówiłem jej, żeby nie iść do tej knajpy, ech, życie… Do baby przybiega lolitka-kurwiszon. Z przodu brakuje jej dwóch zębów, blizna na twarzy, Jezu, skąd się takie ryje biorą? Nawet ma fajne cycki, które widać, bo koszulkę ma niemal przezroczystą, ale co z tego skoro ryj taki szpetny? — Śliczna jest Andzia, prawda? — pyta babsztyl, ja milczę, ale Żyletka brutalnie się śmieje. Częstuję Andzię papierosem i jeszcze raz mówię, że są inne stoliki wolne. — No dobra — mówi baba — ale daj pan jeszcze ze dwa papierosy. Daję. Po pół godzinie przychodzi, że jej się piwo skończyło. Kurwa, nie za wiele tego? Odlewam jej trochę od siebie. Dopijamy i wychodzimy. Świat jest jakiś popieprzony. Oczywiście pod nocnym spotykamy dresiarza, co to niby grał w punkowym zespole. I znowu gadka, piwo pod sklepem, Żyletka dziwnie przytomna jak na porę, ale może nic nie piła przez te dni, kiedy z Karolkiem udawali, że wszystko jest jak dawniej? No, bo w sumie za co mieli pić? Wreszcie idziemy do domu. Otwieram bolsa, w końcu tyle się za nią wytęskniłem, że mogę posiedzieć do szóstej rano. Kochamy się i pijemy dalej, potem znowu się kochamy i znowu pijemy. Przepraszam cię, moja wątrobo, za to.
1304493 1304493
Niech triumfuje
Następnego dnia znowu zawiozłem ją do rodziców. Nie protestowała. Pocałowała mnie na pożegnanie. Chyba pogodziliśmy się z tym, że to już koniec. Klucze jej zostawiłem. — Kiedy chcesz, możesz przychodzić — powiedziałem i zaraz żałowałem tych słów. Poszła. Odprowadziłem ją wzrokiem do klatki. Wyglądała pięknie. Było południe. Wróciłem do domu spokojny. Już nie paliłem jednego za drugim. Pracowałem, potem się upiłem. Rutyna. Wiedziałem, że muszę przywyknąć do życia bez Żyletki. I już wiedziałem, że to nie będzie trudne. Wystarczy, żeby czasem wpadała. No i wpadała. Karolek był wściekle zazdrosny. Bo teraz on był z nią, a nie ja. I starał się składać to wszystko, co się rozpieprzyło, usiłował jej ufać, ale słabo mu to wychodziło, zabraniał jej pić, ale sam się upijał do nieprzytomności. Miała sobie wiązać supełki na rzemyku, które symbolizowały dni bez alkoholu. Wpadła do mnie któregoś wieczora wściekła, z siedmioma supełkami. — Daj coś do picia, bo zwariuję. — Piwo? — Wolę wódkę. 117 1304493 1304493
Polałem jej bolsa. Zawiązała ósmy supełek. — Jutro mu powiem, że nie piłam. — Jak sobie chcesz. Przyzwyczaiłem się do jej kłamstw. Ale teraz mnie w to wmanewrowała i musiałem kłamać Karolkowi. — Byłeś z nią wczoraj? — Zwariowałeś? — nawet mi powieka nie drgnęła. I dodaję radę: — Pilnuj jej lepiej. — Pilnuję. — To świetnie. A wciąż chleje bez umiaru? — W ogóle nie pije. — Super. Ty to jednak jesteś gość. Przy mnie chlała non stop. Karolek zadowolony z siebie. Triumfuje. Niech triumfuje. Mi taki układ odpowiada. Ale Karolek czasem mnie wkurwiał. Nic na to nie poradzę. Ja jego też. Nic na to nie poradzę. Prowokator ze mnie. Siedzieliśmy u mnie i opróżnialiśmy kolejne puszki żywca. Tańczyłem z nią, chociaż prosił, żebym tego nie robił. Patrzył zły. Bawiła mnie jego złość. Usiadłem obok Żyletki i zacząłem obmacywać. Debilizm, fakt. Ale to taka samcza zabawa. Dotykam jej i patrzę na niego — jak się zachowa? Wstałem z kanapy, żeby się odlać i wtedy się rzucił. Popchnął tak, że plecami złamałem oparcie. Potem wyjechał z byka. Zapowiadał się niecodzienny wieczór. — Chcesz się bić, to wyjdźmy. Nie róbmy przy niej przedstawienia — powiedziałem spokojnie. No to wyszliśmy. Chciała zejść z nami, ale ją powstrzymałem. Wiedziałem, że to błazeństwo, ale co poradzić? 118 1304493 1304493
Sprawy zaszły za daleko. Wiedziałem też, że jestem od niego silniejszy, kiedyś sprawdzaliśmy się na rękę, więc nie bałem się. Czułem tylko zażenowanie. — Na pewno chcesz się bić? — spytałem głupio. — Tak — warknął. Powieka mu latała. Ano tak. Sprawa honoru. Wymachuje mi przed twarzą pięściami, ale się zatacza. Ja też. Obaj jesteśmy pijani. Nie chciałem go bić. Nie miałem wyboru. Musiałem się bronić. Karolek dostał wścieklizny. Przeleciał przez murek i upadł na żwir. Profilaktycznie dałem mu jeszcze raz w pysk, tak żeby mu odeszła ochota na bicie i pytam czy ma dość. Kręci głową, że nie. Krew mu leci, upaprał mi nią koszulę i spodnie, wcale mi się to nie podoba, ale przyjebałem raz jeszcze, żeby się uspokoił. — Już wystarczy? — pytam. Nic nie mówi. Myślę sobie, że zaryzykuję i puszczę idiotę. Podnosi się, daję mu papierosa, siadamy na murku. — Teraz to już całkiem przegrałem — mówi. — Nie przejmuj się. Palimy. Nie mamy piwa, więc chyba trzeba wracać do Żyletki. — Wracasz ze mną? — pytam. — Wracam. I wraca obolały. A potem jęczy. Że mu niby rękę złamałem, że wszystko go boli. Fakt, wygląda kiepsko, ale nic mu się nie stało. Tyle, że telefon sobie roztrzaskał i spodnie ma podarte. Cóż, ja mam podartą koszulę i też mi się to nie podoba. Idę spać. Dość wrażeń. Życie bez Żyletki wówczas naprawdę nie było trudne. Przewinęło się w tym czasie przez moje łóżko kilka całkiem 119 1304493 1304493
fajnych lasek. Z Natalką potrafiłem wytrysnąć nawet po mega libacji. Nie wiem jak ona to robiła, ale podniecała mnie nieprzytomnie. Elka ciągnęła druta jak smok. Sylwia nie miała ładnego ciała, ale pozwalała się rżnąc w tyłek. Niektóre zostawały do rana, inne spadały po kilku godzinach, ale żadnej nie pozwoliłem ze sobą zamieszkać. Drugi raz nie oszaleję. Poza tym Żyletka wciąż miała do mnie klucze. I wpadała bez zapowiedzi.
1304493 1304493
Małpi rozum Disordera
No dobra, nie będę łgał. Troszkę mi jej brakowało. Coś w niej cholera było, czego nie zastępował nawet najfajniejszy seks z mniej lub bardziej przypadkowymi laskami. Brakowało mi wieczorów spędzanych z bolsem na kanapie. Ale ona wpadała coraz rzadziej. W dodatku coraz częściej z Karolkiem. Shit. To nie był fajny układ. Lekarz kolejny raz mi powiedział, że jak będę dalej pił, to zdechnę niebawem. Przykra wiadomość. Znowu poszedłem do psychiatry. Dał mi proszki, które miały obrzydzić chlanie. Upiłem się raz. Nic. Upiłem się drugi raz i serio źle się poczułem. Oczy zaszły mi łzami, zacząłem się dusić, krztusić, prychać, kichać; musiałem wyjść z baru, bo ludzie patrzyli jak na wariata. Przestałem je brać. Pomyślałem, że zamiast pić będę palił hasz. To drugie się udało. Kupiłem pięć gieta i odtąd na każdej imprezie jarałem. A co mi tam. Po kolejnym jaraniu rozbiłem samochód. Niefajnie. Nawet bym rzucił to świństwo, ale Disorder się wciągnął i co impreza domagał się skręta. Ja po haszu zasypiałem, a on dostawał małpiego rozumu. Palił coraz więcej. — Z racji tego, że poprzedniego dnia wyszedłem wyraźnie nieupalony i tylko trochę niedopity, po zalegnięciu 121 1304493 1304493
całego towarzystwa postanowiłem się dopalić jak należy. Po piątym z kolei machu nastąpił zanik czucia w całym ciele, za wyjątkiem szeregu lodowatych igieł wbitych w linię kręgosłupa — relacjonował mi następnego dnia. Ja się obudziłem nieprzytomny w łazience, wbity między pralkę a wannę. To nie było przyjemne. Zerknąłem na zegarek. 6.17. Poczłapałem do wyra spać dalej. A Disorder dobrze się bawił. Pies. — Zamknąłem drzwi i ruszyłem w noc. Fajnie się lazło po ulicy. Przy zaniku czucia miałem wrażenie jakbym płynął półtora metra nad powierzchnią trotuaru. Gdy częściowo wróciło czucie, narosła świadomość totalnego wygięcia. Wiem, że mam stopy i głowę, reszta ciała jest gumą — opowiada. Wcale mu tego nie zazdroszczę. Wpycha mi skręta do ust i się cieszy. Nie wiem z czego. Chyba już lepiej chlać, przynajmniej nie ma takiego spustoszenia w mózgu. W końcu nie zarabiam na chleb wątrobą, jak będę palił dalej, to czeka mnie zasiłek dla bezrobotnych. Ale palę dalej. Dobra, wciągaliśmy też fetę. Wciągaliśmy też koks. Disorder miał nos cały biały od pyłu. Rozcierana kokaina na złotej karcie master card. Łykaliśmy piguły. Disorder wariował. Tańczył półnagi, albo leżał na podłodze, śmiejąc się bez przerwy. — Skręć jeszcze jednego.
1304493 1304493
Straciłem „Lolitę”
Zabrałem klucze. No bo wpadła i zaczęła demolować mi mieszkanie. Poza tym zaczęła wynosić książki. Straciłem „Lolitę”. Doskwierał mi ten brak.
123 1304493 1304493
Radek więcej nie dzwonił
Karolek ostatecznie spławił biednego Radka, jej — jak mówiła — najlepszego przyjaciela. — Zadzwonił do niej ten Radek — opowiada Karolek. — I co? — Zadzwonił przy mnie. — I co? — Nic. Odebrałem jej słuchawkę. Powiedziałem, że jak jeszcze raz zadzwoni, to skuję mu pysk. — Czemu mi tak nie powiesz? — Bo i tak byś nie uwierzył. — Fakt. Ale Radek się wystraszył. Więcej nie dzwonił. Nie odebrał 114 zł długu. Fajny był z niego chłopak. Najlepszy przyjaciel.
124 1304493 1304493
Disorder odcina Karolkowi palec
Siedzieliśmy w czwórkę — ja, Disorder, Żyletka i Karolek. Na stole wódka, z rąk do rąk krąży skręt, w tle słychać płytę Partii. Opowiadam jak to w młodości miałem głupi zwyczaj przypalania siebie i innych po pijanemu żarem z papierosa. To były takie zawody — który z nas najdłużej wytrzyma ból. Mój ówczesny przyjaciel Max miał całe ręce w obrzydliwych strupach, bo ta przypalona skóra jakoś źle się goiła. Sam do dziś mam kilka blizn. Także taką po stopionym plastiku, którym sobie kapaliśmy na nadgarstki. Przyzwyczajaliśmy się do bólu, bo, jak mówią, czym skorupka za młodu nasiąknie… Zresztą po dużej ilości alkoholu tak bardzo nie bolało. Karolek postanawia spróbować. Przypala się w kilku miejscach i chce, żeby mu robić zdjęcia. Jak go to bawi, to czemu nie. My mieliśmy takie pomysły w wieku lat piętnastu, nie dwudziestu, ale niektórzy później dojrzewają. Śpią u mnie. Wszyscy razem w jednym łóżku. Po wódce człowiekowi wszystko jedno, gdzie i jak śpi — zdarzało mi się nawet zalegać w wannie, że wymienię tylko bardziej ekstremalny wyczyn. W dodatku z lecącą zimną wodą, na szczęście przy otwartym odpływie. Rano Karolek marudził, że go bolą poparzone miejsca. 125 1304493 1304493
— Może zmądrzeje — złośliwie komentuje Żyletka i parzy kawę. — Wątpię. Mamy czasem makabryczne pomysły. Alkohol i haszysz rozmiękczają nam mózgi. Disorder smaruje sobie na czerwono twarz farbą olejną i chce, żeby mu robić zdjęcia jak leży na podłodze, a Karolek niby to go kopie. Podchodzę i naprawdę go kopię z całej siły w brzuch. Bo mnie to wkurwia, że farbą ściany upaćkał. Nażarliśmy się któregoś dnia spidów. Ja się trzymałem, Żyletka zasnęła, Disorderowi urwał się film. Najgorzej zniósł to Karolek, bo zjadł najwięcej. Twierdził, że spidy go nie ruszają. Uważał, że po próbie samobójczej jest już odporny na działanie wszelkich pastylek. Nie był. Prosiłem, żeby nie brał czterech piguł na raz, ale nie posłuchał. Sam wziąłem tylko jedną. Upadł na podłogę i rozwalił sobie pysk. Poszedłem po ręczniki papierowe, żeby zetrzeć krew z podłogi. Rozbawiony Disorder wyjął z kieszeni scyzoryk i zaczął mu odcinać mały palec w lewej dłoni. Karolek nic nie czuł. Nie odciął mu całkiem, zatrzymał się na kości. Poszedłem po więcej ręczników. Rano Karolek niczego nie pamiętał. Disorder też nie. Pokazałem mu zdjęcie. — Chowaj przede mną ostre przedmioty jak jestem w takim stanie — był szczerze przerażony. Ale Karolek się nie gniewał. Okazało się, że ostre przedmioty muszę chować już nie tylko przed Żyletką. Te ostatnie miesiące dały nam wszystkim w kość. Staczaliśmy się. Były wieczory, kiedy Żyletka zdawała się być 126 1304493 1304493
najrozsądniejsza ze wszystkich. Na pewno najlepiej się bawiła, patrząc na nasze błazeństwa. Poszliśmy razem grać w bilard. Właściwie to poszliśmy grać w lotki, ale tarcza była zepsuta. Ja grałem w parze z Karolkiem, Disorder z Żyletką. Pierwszą partię wygrali, drugą też. Patrzę, a Żyletka traci poczytalność. Wymachuje kijem, próbuje trafić w bilę i nie trafia, ale robi to z wdziękiem i wciąż się śmieje. Dawno jej takiej nie widziałem. Jedziemy do mnie, pijemy dalej, w końcu Disorder ma dość i idzie, Karolek też ma dość, namawia Żyletkę, żeby z nim poszła. — Chcesz, to idź. Ja się bawię. — Wychodzimy razem. — Nie wychodzimy razem. Wyjdę, jak będę miała ochotę. Wściekły trzaska drzwiami. Po chwili wraca. Patrzy z obłędem na mnie, na nią. Wychodzi raz jeszcze, przekręcam klucz w zamku, żeby znowu nie właził. Zaczyna wydzwaniać, ale Żyletka wyłącza telefon. Jesteśmy sami. Czekałem przez cały wieczór na tą chwilę, myślę i pożeram ją wzrokiem.
1304493 1304493
Natalka
Nudno samemu w domu jak cholera. Dzwonię do Natalki. Ona zawsze przychodzi, gdy dzwonię. Lubi się bawić. Nie ona jedna na tym świecie. — Wpadniesz? — Ej, a masz piwo? — Mam. — To czemu nie — odpowiada i po pół godzinie już jest. W tanim kożuszku, spodniach od dresu, na rzęsach zdecydowanie za dużo tuszu, na policzkach za dużo pudru. Wiele razy jej mówiłem, że nie cierpię makijażu, ale ona nie rozumie. Uważa, że dzięki tej chemii jest ładniejsza. — Kobieta musi używać kosmetyków. — A mydło nie wystarcza? — Ej no, jak ja bym wyglądała bez tuszu? — Na pewno nie gorzej niż teraz. — Ej no, teraz to żartujesz. — Wcale. — Wiem, że żartujesz — śmieje się głupio i targa mi włosy. Nic do niej nie trafia, kompletnie jak grochem o ścianę Niedawno wpadła z Sylwią. Rżnęliśmy się w trójkę. W różnych kombinacjach. Po sześciu godzinach i szesnastu 128 1304493 1304493
kreskach amfetaminy wcale mi już nie stawał, ale dziewczynom jakoś to nie przeszkadzało. Mi też nie. Świat się na seksie nie kończy, grunt to dobra zabawa. Natalka wyrzygała mi się na ścianę. Sylwia starła pawia i ułożyła swoją anorektyczną koleżankę spać, po czym wróciła do mojego penisa. Bolał jak cholera z przemęczenia. A mnie zaczynała boleć głowa. Nalałem sobie resztkę wytrawnego wina, którym zatruła się Natalia. Sylwia jest brzydka. Ma 29 lat, duże cycki i duży tyłek. Ma męża, któremu kłamie. Nie wiem, po co do mnie przychodzi. Nawet nie udaję, że mi się podoba. Rżnę ją w tyłek, bo to lubi. Zatykam usta, kiedy krzyczy, że wchodzę za mocno. Jak jej się nie podoba, to może nie przychodzić. Jest za to fajnym kompanem zabawy. Spokojna, łagodna, niezbyt mądra, ale i małomówna. Ma świra na punkcie seksu. Kiedyś wzięliśmy ją we dwóch, ale myślę, że jakby weszło w nią na raz czterech facetów, to i tak byłoby mało. Natalka jest przeciwieństwem Sylwii. Bardzo szczupła, ma dziewczęce piersi, właściwie zaledwie ich zarys. Chłopięce pośladki, przyznam, że to mnie kręci. Ma 23 lata i jest samotna. Skończyła technikum gastronomiczne, pracuje na pół etatu w ciastkarni. Wszędzie jej pełno, krzyczy, biega po mieszkaniu, chce tańczyć, na przemian ze mną i Disorderem, jeśli akurat pijemy wszyscy razem. Bez przerwy puszcza tą samą piosenkę — „Dziewczynę w koszulce Discharge” Wiewiórczaków. Na cały regulator. Wydzwania do koleżanki i puszcza jej ten utwór do słuchawki. Za każdym razem to robi. Koleżanka musi nienawidzić tych nocnych telefonów. Dziewczyny czasem wpadają razem, bo się lubią, ale częściej jestem sam z Natalią. Nie znam głupszej dziewczyny. 129 1304493 1304493
Papla bez sensu i celu, a ja jej nie słucham tylko obmacuję te małe cycuszki. Jej głupota w ogóle mnie nie drażni. Grunt, że dziewczyna umie się bawić, tylko po ostatnim rzyganiu na ścianę muszę pilnować, żeby nie mieszała czerwonego wina z wódką i piwem. Pewnie za mało je i dlatego jej żołądek źle reaguje. Albo ten typ tak ma. Poza mną spotyka się z pewnym posłem z partii Prawo i Sprawiedliwość. Opowiada o nim niestworzone historie. Podobno biega po mieszkaniu, ujadając niczym skopany pies. Całuje jej buty, a potem onanizuje się w kącie. Nie wiem, jaką Natalka ma w tym przyjemność, może imponuje jej, że to władza ustawodawcza, a może robi to po to, by mieć o czym opowiadać przy piwie, a może ten romans wyssała z palca, żebym nie myślał, że jestem najważniejszy w jej świecie. Szczerze mówiąc, to ostatnie najmniej mnie obchodzi. Myślami wciąż jestem przy Żyletce. Spędziłem z Natalką wigilię. Obydwoje nie mieliśmy co ze sobą zrobić. Myślałem, żeby kupić odświeżacz powietrza o zapachu sosny, ale nie chciało mi się wyłazić z domu, bo padał śnieg. A ja nie cierpię śniegu. Siedzieliśmy przy butelce tekili, bez kolacji, bez choinki, bez prezentów, bez życzeń, bez opłatka. Nie jestem katolikiem. Jak zgłodniała, zrobiłem jej tosta z żółtym serem. W roli zaproszonego do stołu wędrowca pojawił się Disorder. Też nie miał nic lepszego do roboty. Początkowo myśleliśmy, że to Święty Mikołaj, bo przyniósł dwa sześciopaki piwa, ale wypił je sam.
1304493 1304493
Dzwonek do drzwi
— Ej no, normalnie miałam orgazm — mówi Natalka. Zawsze mnie o tym informuje. Jakby to było Bóg wie jakie wydarzenie w jej życiu. Idę do łazienki wymyć kutasa. Dzwonek do drzwi. Przewiązałem się ręcznikiem. Sąsiad. — Przepraszam, czy mogą państwo zachowywać się trochę ciszej? — Ciszej już nie, ale trochę głośniej tak — zamykam mu drzwi przed nosem. Dzwoni jeszcze raz. Mam to gdzieś. Wracam z butelką pilsnerka do Natalki. Ostatnio w sklepie nocnym przy mojej ulicy pojawiły się sześciopaki pilsnera. Lubię zimne czeskie piwo, choć to akurat rozlewane jest w Poznaniu i w smaku daleko mu do prawdziwego pilzneńskiego urquella. Przewalamy się bezmyślnie po łóżku, wypalamy nowe dziury w prześcieradle. W pokoju gęsto od dymu, Natalka pali jednego za drugim i nawet nie szuka popielniczki, żeby zgasić peta, tylko rzuca gdziekolwiek. Moje mieszkanie wygląda jak melina. W sypialni piętrzą się pety, stare zużyte prezerwatywy, pomięte ręczniki papierowe, puste butelki, puste puszki, kapsle, resztki pizzy. W innych pokojach i w kuchni nie lepiej. Nie zmywam. Nie 131 1304493 1304493
sprzątam. Nie wyrzucam śmieci. Podłogi się lepią. Może powinienem spotkać normalną kobietę, która tu posprząta? Natalka normalna nie jest. Po pół godzinie znowu dzwonek do drzwi. Nie reaguję. Dzwoni jeszcze raz i jeszcze raz. Potem już bez przerwy irytujące brzęczenie przez 15 minut. Włożył zapałkę w przełącznik, skurwiel, myślę i wstaję do drzwi. Zejdę nawrzucać natrętowi. Przez lata mógł się przyzwyczaić i nie zawracać głowy, że u mnie głośno. Głośno, bo się dobrze bawię. Sam może się bawić zamiast gapić w telewizor. W drzwiach stoi Żyletka. — Co tu robisz? — Dodzwonić się do ciebie nie można. — Bo wyłączyłem telefon. — Ciągle go wyłączasz. — Bo nie cierpię jak mi się zawraca głowę. — Dlatego przyszłam bez zapowiedzi. Nie cieszysz się? — Nie. — Mam sobie pójść? — pyta zdumiona, że nie zapraszam do środka. Już mam odpowiedzieć, kiedy za moimi plecami pojawia się głowa Natalki. Zarzuciła tylko moją koszulę na gołe cycki. — Ej, a to kto? — Co to za zdzira? Dziewczęta się poznały. Nie chcąc awantury na klatce, wpuściłem Żyletkę. Od razu pobiegła do lodówki nalać sobie bolsa. Pod rząd wypiła cztery lufki. Musiała mieć ostry głód. Nic nie mówię, tylko otwieram pilsnerka i patrzę. Natalka wciąga spodnie obrażona. Myślę sobie, że mądrze zrobi jak wyjdzie, ale ona rozsiada się na kanapie i na cały regulator włącza swoją ulubioną piosenkę. Żyletka nale132 1304493 1304493
wa piąty kieliszek i zamiast wypić chlusta nim w twarz biednej Natalii. Zauważyła, że wódki jest pod dostatkiem i jeden kieliszek można zmarnować w pustym geście. Dobrze, że mi się nie oberwało, myślę. — Won, dziwko, nie będziesz tu chlała za darmo! — Ej, tylko nie dziwko! Dziewczyny zaczynają się kotłować na kanapie. W tle gra głośna muzyka. Niezły mam fun. Trochę mi szkoda Żyletki, kiedy widzę wtopione długie polakierowane paznokcie w jej szyję, ale co się będę wtrącał. W końcu to zapasy w tej samej kategorii wagowej. W końcu sama bezmyślnie sprowokowała awanturę, bo co ją niby obchodzi Natalka w moim mieszkaniu? Ważne, że jest alkohol i na pewno nie zabraknie. Znowu dzwonek do drzwi. Otwierać, policja! Oh shit, chyba sąsiad naprawdę ma dzisiaj zły humor, myślę i sam wkładam spodnie. — Mieliśmy zgłoszenie, że tu jest pijacka rozróba — mówi ten wyższy i bardziej przystojny. Stoją wściekli, w czarnych mundurach z odblaskowymi napisami na plecach. — Jaka tam rozróba. Dziewczyny się kotłują na kanapie i tyle. Jakoś moja odpowiedź im nie wystarcza. Wchodzą, spisują, gdzieś dzwonią. Okazuje się, że Natalka nie ma 23 lat, tylko 17, że nie pracuje na pół etatu w ciastkarni, tylko uczy się w zawodówce, że pół roku temu uciekła z domu i tyle ją rodzice widzieli, a tak w ogóle to jest z Elbląga. Ja to zawsze daję się nabrać. Dobrze, że nie ma 15 lat, ale i tak będę miał sprawę. Artykuł 208 kodeksu karnego — rozpijanie nieletniego. Tak to się nazywa. Seks z nielet133 1304493 1304493
nią nikomu nie przeszkadza, ale jak jej się postawi piwo, to wielka zbrodnia. Ten świat jest chory. — Ej no, przepraszam — bąka Natalka i wychodzi z panami policjantami. Tyle ją widziałem. I jakoś nie jest mi żal. Zostaliśmy sami. Była dopiero pierwsza w nocy. Polałem bolsa do dwóch kieliszków. W sumie mogło wyjść gorzej, pomyślałem, przynajmniej nie nakryli nas na narkotykach. Wtedy dopiero miałbym problem. Żyletka została do rana. Miło. Popijając, śmialiśmy się z Natalki i mojej głupoty. — Tak to jest jak się wpuszcza do domu gówniarę — skwitowała moja urocza licealistka. Nie ma dwóch zdań, tak to jest i mam za swoje. Nie mówiąc nic, wpiłem wargi w jej szyję.
1304493 1304493
Z rękami w kieszeniach
Ktoś mógłby powiedzieć, to nieprawdopodobne, tak nie można żyć? Jak można tylko pić, bawić się i nie dążyć do żadnego celu? Można. Miałem wolny zawód i robiłem, co chcę, kiedy chcę. W przerwach między kolejnymi libacjami pisałem książki. Ale co myśleć o nich — o Żyletce, Karolku, Disorderze, Włochaczu, Natalce, Sylwii i innych, którzy przelewali się przez moje mieszkanie, bez chęci do pracy, nauki, bez zainteresowań. Nie liczyli czasu na dni, tygodnie czy lata, lecz na godziny. Godziny wypełnione alkoholem lub oczekiwaniem na alkohol. Nieważne co będzie jutro, ważne, żeby się nachlać, najlepiej za darmo. Stawiałem im, więc byłem najlepszym kumplem. A zresztą, czy tak bardzo się od nich różnię? Sam szukam okazji, by wypić, sam namawiam innych na wódkę. I też żyję bez celu, wyłącznie dla siebie, uciekając od obowiązków, chowając się przed odpowiedzialnością. Kiedyś kochałem dziewczynę. Dawno to było, ale do dziś pamiętam zapach jej ciała, jej dotyk, uśmiech, jej łzy. Zwykła dziewczyna, studia, marzenia, ambicje literackie. Imponował jej związek z pisarzem i łatwo wkręciła się w mój świat. Piła coraz więcej, rzuciła studia, 135 1304493 1304493
pogrzebała marzenia. Chciała, żebym się z nią ożenił, ale odmówiłem, chciała mieć ze mną dziecko, ale się nie zgodziłem. W końcu odeszła. Spotkałem ją niedawno, szła uśmiechnięta pchając wózek. — Zobacz, to moja córeczka, Marysia — powiedziała. Zaproponowałem piwo, obruszyła się. — Ja już od dawna nie piję, teraz mam dziecko, za dwa tygodnie Marysia kończy roczek. Pokiwałem głową i poszedłem z rękami w kieszeniach do najbliższej spelunki. Ktoś mnie kiedyś spytał o marzenia. Po długim namyśle odpowiedziałem: — Marzę o tym, żeby nie umierać w męczarniach. — Ależ to nie marzenie, obruszył się interlokutor, starszy jegomość, nota bene też pisarz. — Można na przykład marzyć o wyjeździe do Egiptu, o tym, żeby zobaczyć piramidy — perorował dalej. — Widziałem już — uciąłem rozmowę. Naprawdę marzę tylko o bezbolesnej śmierci. A że mam przez całe życie farta, to zapewne na koniec los się odwróci. Nie może zawsze być fajnie. Kiedyś muszę dostać wpierdol. Oby jak najpóźniej. Nie użalam się. Nie zamieniłbym tego, co mam. Nie chcę utyskującej żony, wrzeszczącego bachora. Nie chcę wierności, obowiązków, odpowiedzialności. Nie szukam miłości, nie mam ambicji. Nie kręci mnie to co robię, piszę wyłącznie dla pieniędzy. Równie dobrze mógłbym sprzedawać dzieciakom narkotyki albo grać na giełdzie, a najchętniej odziedziczyłbym wielką fortunę i ją roztrwonił, tak jak roztrwaniam honoraria za swoje książki. Nie oszczędzam, bo nie myślę o przyszłości. Bo i wiem, jaka ona będzie. Schorowany, złorzeczący dziad, oto moja przyszłość. Chyba, że po pijaku wpadnę pod samochód, 136 1304493 1304493
albo zatłuką mnie w ciemnej uliczce jak wracam z nocnego. To idę sobie dalej, pogwizdując, z rękami w kieszeniach, tak mi dobrze tak mojo, aż rechoce się serce, same nogi mnie niosą gdzieś — i po co mi, gdzie? idę młody, genialny, niosę but w butonierce, tym co za mną nie zdążą echo powie: adieu*.
* „But w butonierce”, Bruno Jasieński.
1304493 1304493
Niedopałki spadały na podłogę
Wracała jak ćma. Nie przeszkadzało mi to. Lubiłem budzić się w jej ramionach. Lubiłem zapach jej skóry. Wpadła któregoś zimowego wieczoru. Wyglądała naprawdę ślicznie ze spiętymi gumką włosami przefarbowanymi na blond. Pachniały śniegiem. Siedzieliśmy i do późna gadaliśmy, sącząc piwo. Niedopałki z przepełnionej popielniczki spadały na podłogę. Użalała się, że Karolek jej nie rozumie, że nie próbuje rozumieć. Skąd ja to znam? I co mnie to obchodzi? Wtuliła się mocno, zaczęła płakać. — Przecież wszystko mogło być inaczej. — Jak? — No, ty i ja mogliśmy być razem. — Nie mogliśmy — uciąłem. — To twoja wina. — Być może. — Ciągle uciekałeś. — Bo trudno było wytrzymać. Płakała dalej. Gładziłem jej włosy. Wyglądała naprawdę ślicznie.
1304493 1304493
Mózg się lasuje
Pogrążałem się w bagnie. Myślałem, że jak się pozbędę Żyletki, to moje życie wróci do jako takiej normy. Myślałem, że będę pracował jak dawniej, że skończą się ciągłe balangi, że może uwolnię się od tej destrukcyjnej potrzeby picia wieczorami. Gdzie tam. Dokąd była, przynajmniej chciałem uciec, patrzyłem jak się stacza i przerażało mnie to. Teraz sam leciałem na łeb na szyję w ekspresowym tempie i wiedziałem, że dno jest gdzieś bardzo blisko. Bałem się. Lęk narastał we mnie z każdym tygodniem, widziałem jak mój świat się wali, jak odwracają się znajomi, jak ludzie śmieją się za plecami. — Stałeś się żulem — powiedział mi stary kumpel, którego przypadkowo spotkałem na ulicy. On uśmiechnięty, w garniturze, z zadbanymi włosami, gładko ogolony, ładnie pachnący. Pan menedżer, człowiek sukcesu. A przy nim ja. Potargane długie kudły, poplamione spodnie, wymięta koszula, trzęsą mi się ręce, cały się trzęsę. Wrak. — Zawsze byłem — odpowiedziałem, nie chciało mi się gadać. Spojrzał życzliwie. — Ale nigdy nie widziałem cię w takim stanie. — W jakim? — Jesteś roztrzęsiony. Od ilu dni pijesz? — Nie wiem. Przestałem liczyć. 139 1304493 1304493
Coś tam jeszcze gadał, próbował motywować, poszedł, ludzie mnie mijają, niewiele już się liczy. Praca? Gdzieś mam moją pracę, gdzieś mam terminy, obowiązki, mogę przepijać oszczędności. Nie jem, chudnę w oczach. Ubyło mi już 20 kilogramów, spodnie spadają mi z tyłka. Jak nie piję, to palę skuny, pieprzona chemia rozwala mi mózg, smakują jak domestos czy inny środek czyszczący. Budzę się po nich z pustką w głowie, zapominam o spotkaniach, zapominam nawet wypowiadane przez ludzi słowa. Nie umiem już nikogo słuchać, wszystko mnie drażni, jak mam dalej być pisarzem, skoro zamykam się na świat? Kiedy ostatnio byłem w bibliotece? Rozluźniam się tylko po alkoholu, ale wtedy rozmowy krążą wokół jednego tematu: — A pamiętasz jak Disorder upił się dwa dni temu, a pamiętasz jak Włochacz rzygał, a pamiętasz jak Karolek zrobił burdę? Tak ma odtąd wyglądać mój świat? A kiedy wyglądał inaczej? Nie pamiętam. Nie pamiętam, kiedy do czegoś dążyłem, kiedy miałem przed sobą cel; tak na pewno kiedyś było, ale kiedy? Wiem tylko, że jest ze mną coraz gorzej, ale kiedy, do cholery, kiedy było lepiej? Mózg mi się lasuje. Przypomina mi się film Mike’a Figgisa „Zostawić Las Vegas”, opowieść o wyrzuconym z pracy scenarzyście, który postanawia zapić się na śmierć. Nie pamiętam już, czy zacząłem pić dlatego, że żona mnie rzuciła, czy rzuciła mnie dlatego, że piłem — mówi bohater ustami Nicholasa Cage’a*. Narasta we mnie agresja. Jestem zły na siebie, wyładowuję się na innych. Poszedłem do baru, upiłem się i wdałem * „Zostawić Las Vegas”, scen. Mike Figgis, na podst. powieści Johna O’Briena.
140 1304493 1304493
w awanturę. Zrzuciłem wszystko z sąsiedniego stolika, podniosłem go w górę i zdzieliłem faceta w plecy. Upadł. Zadzwonili po policję. Zanim przyjechała, już mnie nie było. Nikt mnie nie zatrzymywał. Wyszedłem z pustką w głowie. Jak szybko postępuje degeneracja. Piję od ponad dwudziestu lat i tak długo wydawało mi się, że jakoś to kontroluję, że niczego nie zawalam, że moje życie normalnie płynie. A tu nagle wszystko się wali, nic już nie jest normalne, jak próbuję nie pić, bolą mnie mięśnie, boli mnie głowa, mam gorączkę, czuję się jakbym miał grypę. Jeśli to wytrzymuję, to następny dzień wcale nie jest lepszy, a jak udaje się nie pić przez dwa dni, to trzeciego nosi mnie już tak, że zapominam o składanych samemu sobie obietnicach i pędzę do sklepu na rogu po wódkę. Już nawet nie zaczynam wieczoru od piwa, piwo tylko wypełnia brzuch, jest dobre, ale dopiero po trzecim czy czwartym kieliszku czystej, kiedy ręce przestają się trząść. Chcę się z tego wydostać, ale nie potrafię. Pętla. Pieprzona pętla. Żyletka przestała sobie wiązać supełki na rzemyku. Straciła motywację. Już nie udawała przed Karolkiem, że nie pije. Udawała tylko, że nie pije ze mną. Wymykała się w nocy, kiedy wreszcie zostawiał ją samą i szedł spać do mamy. Brała taksówkę i przyjeżdżała, rozdygotana, spragniona. Wielki znak zapytania — czy mam alkohol? Niepotrzebny niepokój, zawsze mam. A jak nie mam, to przecież mogę zejść do nocnego. Kiedy nie piła ze mną, robiła to z Karolkiem. Całe jego kieszonkowe szło na tanie wina, ale na wiele tego nie wy141 1304493 1304493
starczało. Jak miałem dobry humor, zapraszałem ich obydwoje, ale po głupiej bójce miałem Karolka trochę dość. Był zresztą nieznośny z tą swoją zazdrością. Nie docierało do niego, że albo powinien poszukać innej dziewczyny, albo pogodzić się, że Żyletka nie mówi mu prawdy. Jakie prawda ma zresztą znaczenie? Jedyna obiektywna prawda, jaka się liczyła, to pełna butelka. Piła też sama, podkradała alkohol mamie, albo piły we dwie. Z Siarą przestała się spotykać, inni znajomi też gdzieś odpłynęli, zajęci swoimi sprawami — studiami, poszukiwaniem pracy, randkami, normalnym życiem. Nie pasowali do niej i ona nie pasowała do nich. Pijacy zamykają się we własnym kręgu, po co słuchać głupich uwag, porad, po co patrzeć na politowanie lub śmiech. Ale piła mniej niż kiedy mieszkała ze mną, zdrowiej wyglądała, częściej się uśmiechała. Czasami brak środków do życia dobrze robi, myślałem. Rodzice zapewniają jedzenie i dach nad głową, a ja zapewniałem dodatkowo truciznę. Miała dziewiętnaście lat, mogła z tego wyjść, nie wiem zresztą, czy mogła, ale mogła próbować. A ona tylko pozorowała próby przed Karolkiem, opowiadając mu, że chodzi na spotkania grupy AA. Chyba nawet w to nie wierzył. Zresztą jego świat niewiele się różnił od naszego, może był mniej zdeprawowany, chodził czasem na wykłady, brzdąkał trochę na gitarze, opętańczo pilnował Żyletki i mówił, że ją strasznie kocha, ale przecież naprawdę, tak jak my, kochał tylko alkohol. Bo to miłość, która wyklucza wszystko inne, jest zaborcza, pochłania bez reszty. Nabici w butelkę.
1304493 1304493
Bliskie odgłosy
Noc. Leżę sam, trzeźwy, wytrwałem cały wieczór. Nie śpię. Bez alkoholu nie potrafię. Będę tak leżał do szóstej rano, o świcie wreszcie przyjdzie sen. Tak jest zawsze, kiedy nie piję. Ostatnio wciąż słyszę jakieś głosy. Ktoś chodzi po kuchni i otwiera szafki. Nie sprawdzam kto, ale lęk we mnie narasta. Cztery dni temu sprawdzałem i nikogo nie było. Myślę, że te odgłosy to tylko złudzenie, tylko są tak cholernie rzeczywiste, że nie mam pewności. Ale nie chcę sprawdzać. Najwyżej wejdzie do mojej sypialni i mnie zamorduje. Jestem gotów, żeby się bronić. Kupiłem na Stadionie Dziesięciolecia pistolet, nie musiałem nawet długo szukać, sprzedawca sam mnie znalazł i to już na parkingu. Podszedł i zapytał. — Mam wojskowy gaz bojowy, interesuje pana? — Wolałbym coś bardziej konkretnego. Otworzył walizkę, a w niej cztery różne pistolety, większe i mniejsze, wszystkie wyglądające złowieszczo. — Niech pan wybiera. Nikt panu taniej nie sprzeda. — Nie znam się na tym. — Jak to? Nie ma pan jeszcze żadnej broni? — Nie mam — odpowiedziałem z lekkim zawstydzeniem. 143 1304493 1304493
— Na strzelnicę czy na złodzieja? — zapytał. — Na złodzieja — Ten będzie idealny. Nie żaden gazowy straszak, ale prawdziwa beretta. Model 9000 S, ciężka broń, na naboje 9 mm. Gaz bojowy dołożę panu gratis, też może się przydać. Jest to jakiś argument. W magazynku 12 zimnych naboi. Zapłaciłem i zabrałem owinięty w poplamioną smarem, cuchnącą szmatę. Lubię się nim bawić, ściągać umieszczone po bokach lufy rygle i ładować. Ostatnio dużo czasu spędzam na strzelnicy. To przez te głosy. Ciągle nie mam pewności co tam się czai. Trochę się obawiam, że to wynurzające się z mroku Zło, że gdy przyjdzie, będę bezradny, że beretta mi nie pomoże w tej nierównej walce i Zło mnie kawałek po kawałku pochłonie, tak jak rak, który zżera tkankę. Słyszę kroki, ale może to tylko kroki sąsiada za ścianą. Dławi mnie ta niepewność, ale nie wstanę, nie dam się omamić. Najgorzej, że nie pomagają zatyczki w uszach, te odgłosy są takie wyraźne, takie bliskie.
1304493 1304493
Niezła zabawka
Pistolet wszystkim się podobał. Pierwszy wypatrzył go Karolek, zapomniałem schować do szuflady i leżał na biurku obok komputera. — Lol, niezła zabawka. Po co ci? — Do zabawy. No to zaczęliśmy bawić się berettą. Karolek kazał sobie robić zdjęcia jak celuje do Żyletki. Nie byłem jeszcze bardzo pijany, na wszelki wypadek wyjąłem magazynek. Żyletka też chciała zdjęcia, a i Disorder się dopraszał. Pistolet bez magazynka krążył z rąk do rąk, na przemian z jointem, którego paliliśmy. Żyletka szybko nauczyła się ładować. Po zwolnieniu cyngla słychać było głośne plaśnięcie. Ze śmiechem co minutę zwalniała rygle. — Daj postrzelać naprawdę. — Jak to naprawdę? — No tak z nabojami. — Tu? W mieszkaniu? — Nie, no przecież na balkonie. — A na balkonie, to co innego. Byłem już po drugim joincie, więc pomysł bardzo mi się spodobał. Można przecież strzelać do kotów, albo do ptaków, albo do drzew. 145 1304493 1304493
Przyniosłem magazynek. Żyletka załadowała. Wszyscy poszliśmy na balkon. Było zimno jak diabli. I ciemno jak cholera, balkon wychodzi na podwórko, nie ma latarni, w innych domach światła pogaszone, nawet księżyc nie świeci. — Za późno na ptaki — powiedziałem. — Ale nie za późno na strzelanie — Żyletka była podekscytowana. Wystrzeliła bez sensu w przestrzeń przed sobą. Huk niósł się po osiedlu. Nabój chyba uderzył w rynnę sąsiedniego budynku, słychać było metaliczny trzask. — Jeszcze raz, jeszcze raz, proszę — jej oczy śmiały się do mnie. — Teraz moja kolej — Karolek odebrał Żyletce broń i wymierzył ją we mnie. Potem się roześmiał i wymierzył w Disordera. Zrobiłem mu zdjęcie. Fajnie wyglądała giwera w błysku flesza. — Oddaj jak nie strzelasz — niecierpliwiła się Żyletka. — Już strzelam — z okrutnym śmiechem wypalił tuż nad głową Disordera, robiąc mi dziurę w elewacji. W kilku oknach zapaliły się światła, ktoś wyszedł na sąsiedni balkon i zaczął do nas krzyczeć. Karolek wymierzył w niego. — Idź do domu dziadek, wyśpij się. — Spokój tam, albo dzwonię po policję. Karolek wypalił w stronę sąsiada. Nie miał w tym wprawy, nie trafił. Kula wybiła szybę. Biedak, pomyślałem o sąsiedzie, będzie miał teraz zimno w mieszkaniu. Odebrałem berettę i poszedłem do stołu wychylić 50 gram wódki pałacowej. Kupiłem ją rano, bo miała fajną butelkę. Z wielką srebrną nakrętką.
146 1304493 1304493
Wiedziałem, że trzeba szybko udobruchać sąsiada, bo na pewno zaraz zjawi się policja. Wziąłem flaszkę i zapukałem. Otworzył natychmiast, bluzgając jak w malignie. — Spokojnie, napijmy się i pogadajmy — pokazałem mu butelkę z wódką. — Gadać to ty będziesz z policją, pijaku ohydny — usłyszałem i ledwie się opanowałem, żeby mu tą butelką gęby nie rozkwasić. Ale zebrałem się w sobie i zaproponowałem, że zapłacę za wstawienie szyby plus pięćset złotych zadośćuczynienia za kłopot, no i jeśli chce, to może dołączyć do nas, jest impreza, przynajmniej zimno mu nie będzie. — Do tej meliny pijackiej nigdy nie wejdę — odpowiedział hardo, ale w oczach widziałem błysk zainteresowania pięcioma banknotami z Władysławem Jagiełłą, które zmięte wyjąłem z kieszeni. — Proponuję 500 peelenów i 50 gram na zgodę — polewam mu kieliszek i wciskam banknoty. — Za późno — stwierdził z ponurą miną. — Nigdy nie jest za późno na zadośćuczynienie. — Nie chodzi o to, ale policja jest już w drodze. — Shit — zakląłem szpetnie. — Trudno, jakoś to odkręcę, ale ani słowa o broni. Zgoda? — Zgoda. Ale żeby mi to było ostatni raz. Zatrzasnął drzwi. Banknoty wziął, wódki nie wypił. Łatwo poszło. Wróciłem do moich gości. Po dwudziestu minutach zjawiła się policja. Strasznie krzyczeli. Chyba pół bloku się obudziło. — Nie wiem co jest grane, jestem pijany, nie mam żadnej broni, a w ogóle co złego to nie ja — tłumaczyłem, ale nie słuchali. 147 1304493 1304493
— Podobno padły tu strzały? — gorączkował się jeden, a drugi już łaził mi po mieszkaniu. Nie proszony. — Strzały, jakie strzały? Koleżanka ma dzisiaj urodziny, czy tam imieniny, otwieraliśmy kilka butelek szampana i faktycznie było trochę huku. — Będziecie się tłumaczyć na komendzie. Zabrali wszystkich. Chyba nasze zeznania kompletnie nie miały sensu. Karolek trzymał się wersji, że niechcący wybiliśmy szybę korkiem od szampana. Strasznie mu się trzęsły ręce, powieka latała. Żyletka co chwila zasypiała. Disorder, który wypalił tego wieczora sporo zielska, tylko się kołysał, uśmiechał tajemniczo i milczał. Ja wciąż powtarzałem, że w ogóle nic nie wiem. Nieźle się na nas wkurzyli. Nam też nie było wesoło, alkohol z nas wietrzał, narastały kac i gnuśnienie. Rano przyprowadzili sąsiada. Złorzeczył na czym świat stoi, ale przyznał, że znalazł na podłodze plastikowy korek od szampana. Przeprosiłem i obiecałem, że zapłacę za wstawienie szyby, zapłaciłem też mandat za zakłócanie ciszy nocnej. W południe, po spisaniu wszystkich zeznań, wypuścili nas. Na dworze było cholernie zimno. Złapałem taksówkę i pojechałem do domu spać. Berettę kilka dni później Żyletka popsuła. Ładowała ją bezmyślnie bez przerwy, aż się zacięła na amen. Wyrzuciłem ją do kosza razem z pustymi puszkami po piwie. Na pociechę został mi gaz bojowy.
1304493 1304493
Wyszedł w moich butach
— Nic się panu nie stało? Może wezwać pogotowie? Sąsiadka obudziła Karolka o świcie. Spał pod moimi drzwiami. Biedactwo, nawet nie mam wycieraczki. Podłożył sobie pod głowę kurtkę. Dzień wcześniej piliśmy w czwórkę. Poszło trochę piwa, poszło trochę gorzały. Disorder domagał się skuna, to go dostał. Ja też trochę pociągnąłem. Karolek chciał spida, to go dostał. Było mu mało, cichaczem zjadł sześć. Żyletka jak zwykle odpłynęła pierwsza. Nawet nie wiem, co brała, co piła, od dawna mnie to nie interesowało. Jej życie, niech je traci jak chce. Zanieśliśmy ją do łóżka, bo przeszkadzała, spadając co chwila z kanapy. Niektórzy tak mają, że zamiast spać jak kamień rzucają się przez sen na wszystkie strony. Ona tak miała. Disorder poszedł. Była druga w nocy. Po skunie zwykle chce mi się spać i tak też było tym razem, ale Karolek wypatrzył nienapoczętą litrową butelkę ferneta i znowu nie potrafiłem odmówić. Lubię ten gorzki smak. No to piliśmy, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Z drugiego pokoju dolatywało chrapanie Żyletki. — Idę — zapowiedział w pewnym momencie. 149 1304493 1304493
— Idź — odpowiedziałem. — Zostawiam ją z tobą. — Świetnie. — Ale daj jej się wyspać — poprosił, ubrał się i wyszedł. Zamknąłem za nim drzwi. Ułożyłem się w łóżku obok Żyletki, objąłem ją i zapadłem w mocny pijacki sen. Zbudził mnie uporczywy dzwonek do drzwi. Nie będę otwierał, pomyślałem. Dzwonił dalej. Włożyłem sobie zatyczki do uszu. Pomogło. Z łóżka wygramoliła się Żyletka. — Ktoś dzwoni — zaczęła mną potrząsać. — Śpij. Pewnie to znowu policja — odpowiedziałem i przewróciłem się na drugi bok. Wstała, jednym okiem obserwowałem jak w samych majtkach wynurza się spod pościeli, miała takie fajne czarne koronkowe majteczki. W drzwiach stał Karolek. Opowiedział nam historię o sąsiadce i zasnął na kanapie. Wróciłem do łóżka. — Po co spałeś na wycieraczce? — spytałem jak już się zbudziłem w południe. — A nie wiem. — Nie lepiej było spędzić całą noc na kanapie? — Jasne, że lepiej. — To po co wychodziłeś? — Nie pamiętam, że wychodziłem. Może się pokłóciliśmy i mnie wyrzuciłeś za drzwi? — Nie wyrzucam moich gości — powiedziałem i zaparzyłem dla nich kawę. Jak zwykle ociągali się z wyjściem, pozbyłem się ich dopiero po piętnastej. O siedemnastej zadzwonił Karolek. — Mogę dziś się u ciebie upić? — Jasne. 150 1304493 1304493
— To będę za godzinę. — Yhy — odpowiedziałem i wróciłem do przerwanej lektury. Czytałem właśnie opowiadania Trumana Capote. Wciągały. Pojawił się wcześniej. Przytaszczył pół litra. Pierwszy raz tak się zdarzyło, że przyszedł z własną wódką, nie licząc oczywiście słoika bimbru, którym kiedyś nas uraczył. Ale tamten bimber od kogoś dostał, a wódkę kupił legalnie w sklepie, w tym co to u mnie jest na dole. — Wiesz, że Jan III Sobieski urodził się w 1629 roku? — Nie wiedziałem. — Ja też nie, ale tak jest napisane na butelce. — Ileż to rzeczy można się dowiedzieć, pijąc wódkę. — Kochałeś się z nią? — Kiedy? — Wczoraj w nocy. — Nie wiem — odpowiedziałem szczerze. — Nie pamiętam. — Rano była prawie naga — wyszeptał ze smutkiem. — Może jej było gorąco. Kaloryfery mocno grzeją. — Już z nią nie chcę być. — Dlaczego? — Bo nie. — To twój problem. — A wiesz, że król Sobieski zmarł w 1696 roku? — Nie wiedziałem. — Długo żył, 67 lat. — My tyle nie pociągniemy. Tak sobie rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, aż wpadł Disorder. Wódki zaczęło szybciej ubywać, popijaliśmy 151 1304493 1304493
ją piwem. Przypomnieliśmy sobie, że z poprzedniego dnia zostało sporo ferneta. Potem Disorder zaczął domagać się skuna. Nabiłem mu pełną fajkę. Pokój wypełnił się mdłym zapachem palonego zielska. Patrzyłem jak oczy mojego kumpla stają się nieobecne. Odzywał się coraz rzadziej, aż w ogóle przestał reagować. Zaciągał się co jakiś czas i tempo wpatrywał w Karolka. A widok był żałosny, bo ten zasnął nieprzytomny z głową na stole. Dobrze, że nie rzygał. Przed południem obudził mnie dzwonek do drzwi. Co za cholera, pomyślałem. Dzwonił natrętnie. Wstałem otworzyć. — Cześć. Przyszedłem oddać ci buty. — Jakie buty? — No twoje. — A gdzieś ty w nich był? — A w domu. — Jak to w domu? — Obudziłem się w nocy u ciebie i poszedłem. — W moich butach? — Mamy ten sam rozmiar.
1304493 1304493
Permanentny wstrząs mózgu
Karolek jakoś zawsze miał pecha. Jak kogoś bili pod nocnym, to wiadomo było, że jego. Niby wyglądał normalnie, a jakoś tak prowokował. A to wepchnął się do kolejki, a to głupio odezwał czy patrzył bezczelnie, a to z kimś się piwem nie podzielił. Zszedł na dół, bo mu się jabola zachciało, miewał dziwne potrzeby. Wrócił po czterdziestu minutach z rozbitą głową. Szczęśliwy, że flaszka mu się nie stłukła jak padał na trotuar. — Za co tym razem dostałeś? — Nie pamiętam. Któregoś razu wpadł z wyłamanym zębem. — E, nic takiego, i tak był sztukowany, bo już wcześniej mi go ktoś ułamał — stwierdził. A było to tak, że jak zwykle straszliwie się nawalił i zataczając szerokim łukiem rozlał dresiarzowi piwo w barze. Ten nawet grzecznie poprosił, żeby kupił mu nowe, ale, jak wiadomo, Karolek nie cierpi na nadmiar gotówki. Chciał czmychnąć, więc zaliczył plombę. Ząb wypadł, podniosła go Żyletka. — O fajne — skwitowała. Współczucie nie było jej najmocniejszą stroną. Przyjechała policja i chcieli wezwać karetkę. Lepiej by było jakby odwieźli go na izbę wytrzeźwień. 153 1304493 1304493
Raz sam przy nim oberwałem, fakt, że byłem sobie winien. Przed blokiem stało trzech łysych dresiarzy, szliśmy z Karolkiem w świetnych nastrojach. — Mają panowie jakiś problem? — spytałem buńczucznie. — My nie, ale ty tak — usłyszałem od najbardziej napakowanego i dostałem kopniaka w twarz. Upadłem na ziemię, zaliczyłem jeszcze kilka ciosów aż się znudzili. Sprali też biednego Karolka. Wracaliśmy, on z rozciętym czołem, ja z zakrwawionymi ustami, ale bez smutku, w końcu nic takiego się nie stało, ot nowa znajomość pod blokiem. Będzie o czym opowiadać przy piwie. Jak nikt mu krzywdy nie robił, to sam potrafił zadbać o nowe blizny. Potykał się i walił głową o ścianę, albo o podłogę. Opowiedział mi kiedyś, jak pech go prześladował podczas imprezy u jakiegoś kumpla na działce. — Fakt, narąbany byłem jak trzy stodoły — relacjonował. — Wychodząc z kuchni niefortunnie stąpnąłem na wiadro. Stopa mi się zakleszczyła. Zatoczyłem się i walnąłem we framugę drzwi. Chciałem się odlać, wyszedłem na zewnątrz. Wywróciłem się, uderzając głową o drzewo, straciłem przytomność, ale się nie obsikałem — oznajmił dumnie. — Ocknąłem się na materacu, ktoś mnie znalazł pod tym drzewem i wniósł z powrotem do domku. Następnego dnia bez przerwy rzygałem. Okazało się, że mam nie tylko rozcięte czoło, ale i wstrząs mózgu. Rozcięte czoło ma zawsze. Być może ma permanentny wstrząs mózgu i dlatego gada od rzeczy. Skończył swoją opowieść i polał wszystkim po kielichu. Był już nieźle wstawiony. Wstał, ale zaraz się wywrócił. I już tak leżał. 154 1304493 1304493
Dobrze, przynajmniej można było zmienić muzykę, bo przez cały wieczór katował nas Lechem Janerką. Kiedy siedzimy sami z Disorderem, jest spokój i cisza. Prawie się do siebie nie odzywamy. W tle przyciszona muzyka, stare nagrania Konwentu A z kasety albo Patyczak, albo Czterech Kopniętych i Fred, albo choćby Berurier Noir się sączy. Wódkę popijamy piwem albo nie popijamy jej w ogóle. Nigdy nie zagryzamy — ani po pierwszym, ani po trzecim, ani po ostatnim. Nie lubię palić skuna, bo potem czuję się tak, jakby mi ktoś mózg żelazkiem wyprasował. Co gorsza, te wypalone szare komórki się nie regenerują! Pomału staję się debilem. Hasz jest po tysiąckroć lepszy, daje więcej radości. Nic od rana nie jadłem. Nie mogę. Nie wiem dlaczego, ale jak jem, zaczyna mnie boleć głowa. Wieczorem próbowałem zjeść kabanosa. Ugryzłem raz i zaraz poczułem kawałki kiełbasy w mózgu. Spływały mi do nosa. Zacząłem kichać. Chyba mam alergię na jedzenie. Gubimy gdzieś marzenia, nirwany, stany upojenia, żyjemy, bo takie było przeznaczenie…* W samotności zabijamy się po cichu. Bez rozrywek. Im większa jest nasza degeneracja, tym spokojniejsze imprezy. Sąsiedzi odpoczywają. Jeden głupi joint, a cieszy. Potem następny i jeszcze następny. Mój kręgosłup robi się jak z gumy, więc się wyginam na wszystkie strony, głowa mi się kręci, dusza raduje. Za dużo tego palę, cholera. — Co by o tobie nie powiedzieć, to czasami dajesz popalić — mówi bezmyślnie Disorder i zaciąga się moim skrętem. * „Czterech kopniętych”, Czterech Kopniętych i Fred.
155 1304493 1304493
— Widzisz, i po dwudziestu latach można się dobrze bawić w tym samym towarzystwie. — A nie sądzisz, że można by tak zagasić skręta? — Strażak jestem czy co? — Fakt, nie ma co zagaszać i tak niewiele zostało. Głęboko wciąga dym i nieudolnie próbuje puszczać kółka. Szkoda, że tak rzadko siedzimy sami. Ciągle ktoś dzwoni i pyta: — Można wpaść? Można. Jakoś i to przeżyję. Spokój i cisza są w mym domu rzadkimi gośćmi.
1304493 1304493
Nie ma ciszy w bloku
Wiało jak jasna cholera, w dodatku zrobiło się cieplej i człowiek brodził w brudnym roztapiającym się śniegu. Nosa z domu nie wychylałem, więc Żyletka poszła chlać z Disorderem. Karolkowi, który akurat miał katar, powiedziała, że są babci imieniny. Chyba nie uwierzył. Po kolejnym piwie zaległa z głową na stoliku. Nic nowego. Disorder spokojnie pił do zamknięcia lokalu z nadzieją, że w końcu się obudzi. Nie obudziła. Szarpanie nic nie dawało. Zaczął podnosić jej głowę na wysokość trzydziestu centymetrów i upuszczać z hukiem na blat. Też nie pomagało. Zrobił jej pokrzywkę. — Au, au, au, spierdalaj! Podniosła się, rozpoznała i uśmiechnęła od ucha do ucha. Miała sporo szczęścia. Kolejną próbą budzenia miało być przypalanie zapalniczką. Gdy następnego dnia Disorder opowiadał jej o zadawanych torturach, tylko się śmiała. — To już wiem dlaczego mnie rano głowa bolała — stwierdziła. Wesoła dziewczyna. Zasnęła w taksówce. Rozbawiony kierowca woził ją przez całą noc jako maskotkę. Nad ranem do samochodu wsiadło trzech dresiarzy. Ich głośne dialogi na tylnim siedzeniu obudziły Żyletkę i zaczęła się awantura. Jak zwykle o nic. Dresy były łagodne, chciały ją zabrać na imprezę, ale w końcu nie zabrały. 157 1304493 1304493
Karolkowi powiedziała, że spędziła noc z babcią, trzeźwa, przed telewizorem. Nie uwierzył. Miał dosyć jej kłamstw, obraził się i zapowiedział, że zrywa znajomość. Jakie to proste! Dlaczego problemy innych osób stają się naszymi problemami? Karolek nie chciał już być z Żyletką. Jego sprawa. Ona przyjęła to z całkowitą obojętnością. I zaczęła wpadać do mnie co wieczór. Byłem szczerze przerażony. Zasypialiśmy pijani, budziliśmy się skacowani. Jej widok już mnie wcale nie cieszył. Prawdę mówiąc, spodziewałem się, że on w końcu ucieknie. Od takich jak Żyletka można tylko uciekać, jeśli się nie chce własnej zguby. I co mi po tej świadomości? Wpuszczałem ją za każdym razem, kiedy stawała w drzwiach. Karolek rzucił studia przed końcem pierwszego semestru. Nie poszedł na sesję. — Nie będę dalej studiował politologii po tym jak wybory wygrali bracia Kaczyńscy — wytłumaczył. — Tak, a w Gliwicach dach się zawalił — odpowiedziałem złośliwie. Każdy powód jest dobry, żeby coś rzucić w cholerę. Kolejna impreza znowu zakończyła się interwencją policji. Mam już trzy sprawy w sądzie. Sąsiedzi mnie nienawidzą. Poprzedniego dnia ktoś się wyrzygał w windzie i oczywiście było na mnie. Jak prąd wysiądzie, to pewnie też będzie moja wina, jak pies się wysra na klatce, to będzie na mnie, chociaż nie mam już, na szczęście, psa. Moje wielkie, ponadstumetrowe mieszkanie jest na jedenastym 158 1304493 1304493
piętrze. Nade mną są jeszcze dwie kondygnacje. Ściany są cienkie, wciąż słyszę jak sąsiedzi oglądają telewizję i nigdy mi nie przyszło do głowy, by z tego powodu wołać policję. Co najwyżej nastawiam głośniej muzykę. Początkowo wkładali mi w drzwi kartki z pogróżkami, raz wywiesili durny apel na tablicy ogłoszeń, wreszcie zaczęli dzwonić w nocy do drzwi. Fakt, że niewiele sobie z tego robiłem. Wkurzyłem się tylko jak mi złośliwie wyłamali wycieraczki w samochodzie. W jakim społeczeństwie żyjemy? Jest XXI wiek, w sklepach sportowych sprzedają genialne pływackie zatyczki do uszu, czy ludzie o tym nie wiedzą? Może powinienem opłacić domokrążcę, który odwiedziłby kilkanaście najbliższych mieszkań i zaoferował prosty sposób na ciszę nocną? Ale to dzwonienie po policję to już perfidia. Nie ma ciszy w bloku, ciągle jakieś głosy wokół Mąż bije żonę, żona bije dzieci, sąsiad się odlewa A ja sobie śpiewam* I tak to właśnie wygląda, coraz więcej problemów. Nie wiem już czy mam sprzedać mieszkanie, czy wszyć sobie esperal i przestać przyjmować gości, czy kupić dubeltówkę i wystrzelać złośliwych skurwysynów? No i dlaczego Karolek mi to zrobił? Przez jego głupie obrażanie się mam teraz Żyletkę co wieczór na głowie. A przecież ona nie potrafi spokojnie napić się gorzały. Musi wyjść na balkon i mrugać reflektorami w okna sąsiadom. Taka już jest.
* „Beton”, Deuter.
1304493 1304493
Włączyła Strachy na Lachy
— Chcę się zmienić. — Na gorsze? — Oj, nie wygłupiaj się. Chcę przestać kłamać. — Aha. — Nie wierzysz, że potrafię się zmienić? — Nie. Chyba, że na gorsze. — Dlaczego nie wierzysz? — łzy pojawiły się w jej pięknych zielonych oczach. — Biologia. Po prostu ten typ tak ma. I wcale cię za to nie winię. — A jak udowodnię, że potrafię? — To mi kaktus na dłoni wyrośnie. Przyszła. Włączyła Strachy na Lachy i powtarzała: kocham cię, kocham cię, kocham. Nie wierzyłem, ale uległem magii chwili. I tak szafa wciąż była pełna jej rzeczy, a w łazience jej szczoteczka do zębów. — Dobra, możesz zostać — powiedziałem, jak zwykle głupio, chociaż nie wierzyłem ani trochę. Wiedziałem, że wpadnę po uszy. Żyletka powtarza tekst piosenki.
160 1304493 1304493
Chcę być przy tobie blisko Z bliska patrzeć ci w oczy Chcę cię dotykać Chcę cię całować Nasze usta się spotykają. Połyka mój język zachłannie, trochę już pijana. Wsuwam dłoń pod jej bluzkę, jak zwykle jest bez stanika. Chcę zdjąć z ciebie ciuchy Utonąć w twoich włosach Chcę mieć ciebie całą To i tak jest za mało* Ściągam z niej koszulkę, sama wyswobadza się ze spodni, rozpina mój rozporek. Zapominam o tym, że jej nie chcę w swoim domu, zapominam i rzucam się na niebezpieczeństwo, prosto w pułapkę jej ramion, niczym szaleniec, który naraża życie w poszukiwaniu doznań. I wiem, że już łatwo jej się nie pozbędę. I nie potrafię żałować. Wchodzę w nią głęboko, spragniony ciepła. Fałszywego ciepła, bo wszystko w niej jest blagą. A ja w tej chwili pozwalam się oszukiwać, gubię racjonalność, zatracam rozum kierowany zwierzęcym popędem. Ona to czuje i nic nie mówi. Tylko jęczy z rozkoszy, ale ja wiem, że to rozkosz udawana. Usta zatapiam w jej szyi, ona wpija w moje plecy obgryzione paznokcie. Wiem, że jutro się jej nie pozbędę, że zostanie, że zaparzę jej kawę, a ona weźmie do ręki stary numer „National Geographic” i nigdzie nie będzie chciała wyjść, bo * „Miłosna kontrabanda”, Strachy na Lachy.
161 1304493 1304493
na dworze będzie padał śnieg, a ona przecież ma dziurawe buty. Z pleców spływa mi krew zmieszana z potem, ale to nic nie znaczy, zaciskam dłonie na jej pośladkach, ona wysoko unosi uda i jęczy dalej. Cierpienie. Cierpimy za nasze słabości. Wiecznie skacowani, spragnieni trywialnych wrażeń, zaspokajanych seksem i alkoholem. Rano będę czuł bliskość jej ciała, jej oddech, przed którym nie ucieknę. Nie ma dla mnie schronienia, jest wszechobecna. Piękna i wyzywająca, bezwzględna w kokieterii, zabija mnie z wdziękiem, poruszam się w niej coraz szybciej i szybciej, a ona nic nie mówi, jęczy tylko głośniej. Na podłodze nasze zrolowane ciuchy, niczym dowód rzeczowy w sprawie. Winni. Winni wobec siebie i świata, i niczego nie winni sobie. Bo kochamy się bez obietnic, kochamy się bez miłości. Na stole butelka bolsa. To jest nasza miłość, po którą zaraz wyciągnę rękę, tę rękę, która teraz pieści jej ciało, która targa jej włosy, która głaszcze, która czule dotyka. Odrywam się od niej, nagle samotny, obok, a przecież gdzie indziej. I leję wódkę do kieliszków, bo ona nas łączy. Nasze ojczenasz, nasz chleb powszedni. Ściągam brudną prezerwatywę i wrzucam do popielniczki. Przykleiły się do niej resztki krwi, właśnie skończyła okres. Leżymy nadzy i bezbronni. Zbrukani i upodleni. Myślami gdzieś daleko od siebie. I nie mówimy nic. Papieros, jeszcze jeden kieliszek. Kończy się płyta Strachów na Lachy.
1304493 1304493
Inny się nie znajdzie
Kupiłem jej nowe buty, żeby nie chodziła z przemoczonymi nogami. Czerwone martensy, długie na osiem dziurek. Pojechaliśmy do Torunia na koncert U.K. Subs, ale zanim dotarliśmy do klubu Od Nowa, odwiedziliśmy już tyle barów, że zapomnieliśmy o celu podróży. Bezmyślnie sączyliśmy butelkowego kujawiaka w „Pilonie”. Pogoda była wstrętna. W sam raz na picie. Znowu wstąpił we mnie niespokojny duch, w mieście się dusiłem, w mieszkaniu z nią było za ciasno, wolałem już przytulać ją w hotelowym łóżku niż w mojej cuchnącej pościeli. Z Torunia pojechaliśmy do Bydgoszczy, z Bydgoszczy do Grudziądza, potem do Włocławka i Płocka. Nie odgrywała już scen z mojej powieści o Xennie, niczego nie odgrywała, była spokojna, czy może apatyczna, pogodzona z losem, z tym, że nic się nie zmieni. Ani ona, ani ja, ani świat wokół nas — zimny, brudny, nieprzyjazny, jak śnieg bryzgający spod kół pędzącego samochodu. Pustką wypełnialiśmy czas. Przynajmniej nie piliśmy od rana. Nie wiem, co się działo z Karolkiem. — Pewnie siedzi w domu i ogląda telenowele — tyle dowiedziałem się od Żyletki, wciąż był na nią obrażony, nie wiadomo o co, nie wiadomo po co. Przed wyjazdem rozmawiałem z nim tylko chwilę. 163 1304493 1304493
— Wróciłbyś do niej może? — Nie. — A może jednak? — Co, masz już dość? — Mam. — Cóż, ja ci nie pomogę. — Ech, może znajdzie się jakiś inny… — Nie znajdzie. Po co? Ma ciebie. Niby tak. Miała mnie, miała alkohol, miała dach nad głową. I miała dziewiętnaście lat. Trochę mało potrzeb jak na swój wiek. Ale czy ja w jej wieku miałem ich więcej? Na pewno już wiedziałem, że jestem alkoholikiem, że nie wyzwolę się od tego nigdy, na pewno byłem już pogodzony z losem, choć nieświadomy, co mnie czeka. Ale ona widziała jaka jest przyszłość i pewnie wydawała jej się pociągająca. Co tam zdrowie, co tam praca, ważna jest zabawa. Bo przecież ten o piętnaście lat starszy od niej facet nie jest nudny jak znajomi rodziców, akceptuje ją, przyjmuje niczym równą. Mogłem do woli mówić o zgubnych skutkach ciągłego picia, dla niej liczyło się to, że wygodnie żyję, że mam pieniądze i bawię się w najlepsze. Czyli nie taka zła droga, fajniejsza niż praca w hipermarkecie. Byłem złym przykładem, na pewno złym dla dziewczyny bez matury, której jedyną szansą było poznanie porządnego faceta. Ale takiego nie szukała, tak jak ja nie szukałem porządnej dziewczyny, nie to nas pociągało. No to upodlaliśmy się dalej, umiarkowanie usatysfakcjonowani, nie znający prawdziwego szczęścia. Szczęście to coś nienamacalnego, chwilowego, coś, za czym nie warto się uganiać, bo i tak okazuje się iluzoryczne, boleśnie tymczasowe. Mieliśmy swoje namiastki. Sprawiało mi radość, gdy 164 1304493 1304493
patrzyłem na nią rano, leżącą z rozrzuconymi ramionami, z wystającą spod kołdry piersią, tak dziewczęco zatopioną we śnie, nieświadomą, w tych krótkich chwilach niewinną. W samochodzie czytała książki, zamyślona, milcząca, czasem z błądzącym po twarzy uśmiechem. Kiedy siedzieliśmy w domu, spisywała swoje wspomnienia, całkowicie zmyślone, wspomnienia dumnej dziewczyny, która szybkim krokiem idzie przez świat. I rozczulały mnie te jej fantazje, gdy potem, wspierając się o moje ramię, dreptała drobnym kroczkiem, chwiejąc się na wszystkie strony i mamrocząc swoje nieśmiertelne: idę, idę… Na pewno byłem złym przykładem. Jeśli miała poznać pijaka, to już lepszy byłby menel spod sklepu nocnego, przynajmniej pokazywałby jej prawdziwą przyszłość. Ale miała mnie, na dobre i na złe, miała kolejne kłamstwo. Jak to śpiewa Pidżama Porno? I nawet ci do twarzy z trupem*.
* „Pryszcze”, Pidżama Porno.
1304493 1304493
Dysputy teologiczne
Nigdy nie lubiłem cmentarzy, ale teraz zacząłem odwiedzać je regularnie. Uspokajał mnie zapach palonych zniczy i skupione twarze modlących się. Nudne twarze zazwyczaj starych ludzi. Nie odwiedzałem niczyich grobów, po prostu przechadzałem się samotnie zabłoconymi alejkami, przeciągając te spacery na wiele godzin. Któregoś dnia na Cmentarzu Bródnowskim spotkałem Artura, tego zabawnego kolesia co wypycha sowy. Dziwne spotkanie. Czasem dzieją się rzeczy nieoczekiwane, los za nas pisze scenariusze. — Masz tu kogoś? — zapytał. A ja odpowiedziałem, że nie. Okazało się, że on, podobnie jak ja, po prostu spaceruje. Tak dla zabicia czasu, tak dla ukojenia nerwów. Patrzeć na takie same skupione twarze, tak samo nudne. — Dużo myślę o tych wszystkich zabitych zwierzętach, które ludzie przynoszą mi do wypchania. Nie uważasz, że powinny być cmentarzyska zwierząt? — Nie wiem — odpowiedziałem szczerze, gdyż nigdy się nad tym nie zastanawiałem. — A myślisz, że zwierzęta trafiają do raju? — Wątpię, by ktokolwiek trafiał do raju, raczej trafiamy do piachu. 166 1304493 1304493
— Nie wierzysz w Boga? — Nie. — Ja wierzę w raj dla zwierząt. One są niewinne. Ludzie zawsze mają coś na sumieniu. Nie ma świętych. Po śmierci wszyscy trafiamy do piekła — stwierdził z przekonaniem. — Skoro tak uważasz — odpowiedziałem obojętnie. Dysputy teologiczne nigdy mnie nie zajmowały, podobnie jak biznes czy polityka. Wolałbym pogadać o piłce nożnej. — Czy wiesz dlaczego nikt nie wypycha ludzi? — Nie mam pojęcia — jego pytanie wydawało się absurdalne. — Bo ludzkie ciało jest obrzydliwe. Jakaż to przyjemność patrzeć na łysą skórę. — E tam. Zdarza się piękne kobiece ciało, nawet często się zdarza. I przyjemnie na nie popatrzeć. — Tak ci się wydaje. Nie ma nic pięknego w człowieku — stwierdził sentencjonalnie i zamilkł. Szliśmy po błotnistej brei, zaczynały się roztopy. Mijali nas smutni ludzie, z kwiatami, wieńcami, lampkami. Zapaliłem papierosa i chciałem pożegnać Artura. — Może wstąpimy na jednego dla rozgrzewki? — spytał. — Obok cmentarza jest bar. — Dziękuję, ale nie piję o tej godzinie, może kiedyś umówimy się wieczorem — odpowiedziałem wymijająco. — Ja piję cały czas, mam taką stresującą pracę. To do następnego razu — podał mi wizytówkę. Wrzuciłem ją machinalnie do kieszeni kurtki, uścisnąłem mu dłoń i szybkim krokiem poszedłem w stronę samochodu. Co to za pomysł, żeby w środku dnia proponować wódkę? Tylko mnie 167 1304493 1304493
zdenerwował. Ze złości kopnąłem psa. Zaraz pojawiła się rozwrzeszczana właścicielka. Chryste, co oni widzą w tych zwierzętach? — pomyślałem i wróciłem do domu. Wszedłem po cichu. Żyletka malowała obraz. Wystraszyła się i chlapnęła farbą na ścianę. Ze stresu wypiła trzy pięćdziesiątki bolsa jedna po drugiej. Co za dzień! Też sobie nalałem. Dochodziła dopiero 16. Do Artura zadzwoniłem po tygodniu. Przyszła mi pewna szalona myśl do głowy i chciałem przy wódce obgadać interesy. Umówił się chętnie. O moim pomyśle słuchał z niedowierzaniem. Uzgodniliśmy, że sprawę zachowamy w całkowitej tajemnicy. — Możesz liczyć na moją dyskrecję, ale nie podoba mi się to — powiedział. — Ale technicznie jest to możliwe? — Jak najbardziej. — Za ile? — zapytałem. W odpowiedzi rzucił astronomiczna kwotę. — A co z 50 procent rabatu? — Rabat miał być na sowę lub lisa, a to specjalna robota, w dodatku wyjątkowo obrzydliwa — odpowiedział. Piliśmy dalej, aż wódka się skończyła. Obiecałem, że kiedyś jeszcze się odezwę. Pomysł pozostał naszym sekretem.
1304493 1304493
Leżeliśmy wśród pustych puszek
Jak mawiają, piątek — picia początek. Wpadł do nas z wizytą Disorder. Był pierwszy wieczór wiosny, żal gnić w domu. Wyruszyliśmy nad Wisłę, posiedzieć pod mostem, pogapić się na rzekę przy piwku. Mijali nas rowerzyści, ciepło ubrani, bo jednak było chłodno. Przy Moście Gdańskim od lat stoi blaszana buda z piwem, kiełbaskami, kaszanką i telewizorem. Fajne miejsce, tyle że w budzie nakopcone i nigdy nie ma wolnego stolika. Można jednak wziąć piwo w plastikowym kubku i pójść na trawę, cóż z tego, że mokrą i zimną, skoro nas cieszy dziś wiosna i to, że piątek. Puszczam kaczki na Wiśle i myślę o tych miesiącach z Żyletką, o tym jak ją poznałem dumnie idącą przez plac Bankowy. Po co ją wtedy zaczepiłem? Bo wydawała się piękna, drapieżna, niedostępna? Teraz mam za swoje, myślę, ale nie jest mi smutno, odpalam od niej papierosa, ma tą samą czarną kurtkę, co wtedy… to już prawie rok, chyba najbardziej niezwykły rok w moim pijackim życiu. Idziemy w stronę Starego Miasta, w stronę skarpy przy kościele Nawiedzenia NMP, jak byłem mały zjeżdżałem z niej na sankach. Potem, jak już byłem trochę starszy, przychodziłem tu na wagary, siadałem na ławce i popijałem ukradkiem tanie wino, najpierw z kolegami, potem 169 1304493 1304493
sam. Pierwsze upicie się, niewinna, zdawałoby się, inicjacja. Miałem dwanaście lat, wypiłem dwie butelki słodkiego wina i długo rzygałem, ale następnego dnia nie miałem kaca, więc kupiliśmy z kolegami wódkę, którą wypiliśmy u Małego w garażu, leżeliśmy na dmuchanym materacu i paliliśmy papierosy. Tacy wydawaliśmy się sobie dorośli, ważniejsi od rówieśników, silniejsi. Nie obchodziła nas szkoła, słuchaliśmy punk rocka i planowaliśmy wyjazd latem na festiwal w Jarocinie. W końcu pojechałem sam, kolegów zatrzymali rodzice. Mnie nikt nie był w stanie zatrzymać, zbuntowany, pewny siebie, z głową pełną anarchistycznych sloganów, z irokezem, w wojskowych butach i kurtce moro. To był inny świat, ale potrzeby te same. Słyszę śmiech Żyletki, opowiada Disorderowi, jak zamiast do toi-toia weszła przez pomyłkę do budki telefonicznej i nasikała do środka. Chryste, przecież to obrzydliwe, ale nie oburzam się, bo po co, wiem że na trzeźwo by tego nie zrobiła, wiem, że na trzeźwo by o tym nie mówiła, alkohol robi z ciebie świnię. I jeszcze nie jedno upodlenie przed nami. W Parku Traugutta, w ruinach dawnej fortecy, jest knajpa. Wokół tłum nastolatków, dredy, zielono-żółto-czerwone chusty, zapach palonej marihuany. Wewnątrz trwa występ bębniarzy, zamawiam mojito — rum z limonkami i liśćmi mięty, Żyletka opiera się o mnie, rozlewa heinekena, przytulam ją, bo trzęsie się z zimna. — Zamów mi kieliszek bolsa — prosi i dostaje. — Chodź, rozgrzejesz się przy lotkach. — Idę, idę… Trzymając ją w podwójnym zatrzasku ramion, prowadzimy do następnego baru. Tak toczy się świat, czy tam 170 1304493 1304493
światek, jeśli miałbym zacytować Woltera, ale nie cytuję, tylko ciągnę ją. Pewną niedogodnością mieszkania pod jednym dachem z degeneratką jest to, że nie ma kiedy odpocząć od alkoholu. Człowiek ma słabą wolę i ulega pokusom. Trudno im się oprzeć, nawet gdy się jest samemu, a co dopiero gdy żyje się z drugim pijakiem. To piekło. W dodatku raz już przez nie przeszedłem. Ale widać taki mój los. Wchodząc porzuć wszelką nadzieję, Lasciate ogni speranza* — powinienem napisać sobie na drzwiach. A, jak wiadomo, nadzieja matką głupich. A głupich nie sieją. A ja najwyraźniej nie uczę się na błędach. Paliliśmy do późnej nocy haszysz. Oczy Disordera wyglądały tak, jakby miał zeza. Kołysał się spokojnie na środku pokoju, z dobrotliwym uśmiechem na twarzy. Haszysz łagodzi obyczaje. Ale też upodla bardziej niż alkohol. Zaległem bez sił na podłodze. Ona padła wcześniej, ostatnio szybko się upijała, co bynajmniej mi nie przeszkadzało. Gdybym był tylko narąbany, zasnąłbym zapewne, a tak wiłem się i tarzałem, wypowiadając bełkotliwe, nie powiązane ze sobą monosylaby. Rzeczywistość odpływała gdzieś daleko, daleko i nawet byłem szczęśliwy na tej podłodze, chociaż podnieść się nie mogłem, kręgosłup stał się zbyt miękki. Obudziłem się o świcie ze ścierpniętym udem. Leżeliśmy wśród pustych zgniecionych puszek, ja z głową pod stolikiem, ona na mnie. Delikatnie ją odsunąłem i wstałem * „Boska komedia”, Dante Alighieri.
171 1304493 1304493
rozprostować kości. Za oknem jeszcze szaro, ale z podwórka już dobiegają okrzyki meneli. Od rana piją w bramie. Sklepik na rogu ma obrót przez 24 godziny. Wybór w nim niewielki — pieczywo, masło, serek topiony, ser żółty, mleko, kefir, pasztetowa, salceson, kiełbasa zwyczajna, kiełbasa śląska, oranżada, cola, sprite, woda gazowana, woda niegazowana, trochę słodyczy, lody, ze trzydzieści rodzajów papierosów, prezerwatywy, zapałki i zapalniczki, poza tym dziewięć gatunków piwa, w tym cztery rodzaje piw mocnych, wino musujące za 6,90, wino proste za 4 złote, sofia za 9 złotych, bycza krew za 14. Są też nalewka babuni i z dziesięć odmian wódki plus spirytus. Na najwyższej półce kurzy się Johnny Walker, ta sama butelka stoi tu od miesięcy, bo nikt tego nie kupuje, największym powodzeniem cieszy się czysta za 11,99 pół litra. Zawsze ktoś stoi pod sklepem i opróżnia flaszkę, nigdy nie zatrzymuje się tu policja ani straż miejska, są ciekawsze miejsca dla psiarskich, tych meneli nawet nie ma jak karać, bo przecież groszem nie śmierdzą, stałego meldunku nie mają, a i dokumentów zazwyczaj też nie. Słyszę jak matka tłucze swoje dziecko, musi jakoś odreagować, wyglądam, to ta chuda zdzira, którą widuję czasem wieczorami jak na przystanku wdzięczy się o kilka złotych na bełta. Nie ma z przodu trzech zębów, pozostałe przegniłe, zlepione brudem tlenione włosy, ale na tej ulicy dominują mężczyźni, więc chuda zdzira zawsze może liczyć na darmowe picie, jest tu jakąś atrakcją. Po haszu mam pustkę w głowie, zasuwam roletę, próbuję zebrać myśli, z kimś się miałem rano spotkać, ale z kim, gdzie?, nieważne, najwyżej ktoś sobie poczeka, a potem znudzi się i zadzwoni, a ja i tak nie odbiorę, bo od dawna nie włączam telefonu, nie potrzebuję niczego od świata, więc niech 172 1304493 1304493
świat nie chce niczego ode mnie. Wracam na podłogę, gdzie wciąż śpi Żyletka, obejmuje mnie i czka cicho przez sen, całuję jej spocone czoło, strasznie się we śnie poci, ja zresztą też. Wypacamy z siebie toksyny. Pośpię jeszcze trzy, cztery godziny, to może w głowie mi się rozjaśni i może nawet przypomnę sobie, z kim i gdzie miałem się dzisiaj spotkać. — Śpij, piękna, śpij — szepczę, bo niespokojnie zaczyna oddychać. — Do południa mamy jeszcze dużo czasu, a wcześniej wstawać nie warto. Śpij.
1304493 1304493
Festiwal Win Prostych
Umówiliśmy się na degustację tanich win. Pomysł pojawił się już dawno, ale jakoś brakowało woli realizacji, poza tym czekaliśmy na ciepłą wiosenną noc. Festiwal Win Prostych, w skrócie FWP, zupełnie jak Front Wyzwolenia Palestyny. Niby nic, a radość wielka. Spotkaliśmy się w czwórkę pod sklepem. Ja, Żyletka, Włochacz i Disorder, czwórka organizatorów i zarazem jedynych uczestników, festiwalowe gwiazdy, tak, to my. Spytałem panią w sklepiku na rogu, a była to ta zdecydowanie brzydsza pani, o najtańsze wina. Popatrzyła dziwnie, bo zna mnie przecież nie od dziś, wie, że zawsze zaglądam po szlugi, bolsa i piwo żywiec, no czasem też po serek topiony. Ale nigdy dotąd nie kupowałem tu jaboli, choć przecież bez przerwy ktoś o nie pyta, nie brakuje klientów spragnionych prostych wrażeń, takich jak choćby — nie przymierzając — klasyk naszych imprez, ostatnio rzadko widywany, Karolek. — Mamy dziś Festiwal Win Prostych — wytłumaczyłem, widząc minę pani ekspedientki. — To może wino mazowieckie? Po 4,50, smakosze twierdzą, że podchodzi pod sophię — wyjaśniła mi pani, wyjmując ze skrzynki zatkaną plastikowym korkiem butelkę. 174 1304493 1304493
— Biorę. Są jeszcze jakieś? — Są, po 2,70, ale te są gorsze. — Tym lepiej, niech będzie gorsze. — Białe czy czerwone? — Och, to można wybierać! Biorę zatem białe i czerwone. — Ale mazowieckie też? — Też. I paczkę Chesterfieldów na dokładkę. — Nie woli pan mocnych na ten festiwal? — spytała ze złośliwym uśmiechem. — To byłby nadmiar radości, jak na pierwszą edycję imprezy — odpowiedziałem, a Włochacz zapłacił za wszystko. Przeszliśmy na drugą stronę ulicy. Tam też jest sklep. — Jakie ma pani wina proste? — Sophię. — A inne? — Chodzi o coś prostszego? — Zdecydowanie prostszego. — A to w sklepie naprzeciwko — uśmiechnęła się sarkastycznie, zołza. Wyszliśmy ze smutnym przeświadczeniem, że to będzie krótki festiwal. Cztery mordy i tylko trzy wina proste. Ech, życie. Szybko wypatrzyliśmy idealne miejsce. Podwórko starej rudery, murek i śmietnik, na dworze ciepło, gwiazdy świecą, księżyc w pełni, czego chcieć więcej. Niczym koneserzy odkorkowaliśmy kluczem do skrzynki na listy pierwszą butelkę, tę za 4,50, wino mazowieckie 10-11 procent. Pierwszy pociągnąłem łyka. Hmm, sophi to nie przypomina, smak chemii i tyle. Podałem butelkę Żyletce. Staliśmy w kółku przy śmietniku, butelka krążyła z rąk do rąk niczym wskazówka wybrakowanego zegara, który odmierza 175 1304493 1304493
tylko kwadranse. Z racji tego, że zaczynałem, stałem na godzinie dwunastej, Żyletka na trzeciej, Disorder na szóstej, a Włochacz zamykał cykl na dziewiątej. Tak powstał „zegar winny”, bardzo nas to określenie, wymyślone przez Disordera, ucieszyło, zamiast minut mijały na nim doba za dobą. Przy trzeciej rundce zapaliłem papierosa, Żyletka beknęła i przeprosiła zaraz. Minął nas patrol policji, ale nie wykazali większego zainteresowania festiwalem, para nastolatek też nie zwróciła na nas uwagi, za to zza śmietnika czujnie obserwowała nas pewna pani w ortalionowej kurtce, różowych spodniach i zniszczonych adidasach, pani z wielką torbą na kółkach, pani, która pod śmietnikiem wiedzie życie, czekając na szczęśliwą chwilę, gdy ktoś porzuci pustą butelkę po prostym winie, butelkę wartą w sklepie 60 groszy, butelkę, którą można wymienić dokładając 2,70 na pełną czerwonej lub białej cieczy o zawartości 10-11 procent. Pani była jedynym świadkiem, właściwie prawie gościem naszego festiwalu, przysłuchiwała się wyczekując, w nadziei, że nie schowamy pustej butelki do plecaka, że zostawimy ją dla niej, że też coś jej się trafi w tę rozgwieżdżoną noc. Trafiło się. Postawiłem pustą butelkę po winie mazowieckim na klapie śmietnika i zanim kluczem uporałem się z kolejną plastikową zakrętką już flaszka leżała w jej torbie obok innych skarbów, obok znalezionej pary skarpetek, kilku sprasowanych pustych puszek i pokaźnego metalowego haka, obok butelki po wódce z etykietą starogardzka i butelki po occie, obok podniszczonej dziecięcej koszulki i sprężyny o niejasnym zastosowaniu. Pani wróciła do wyczekującej pozycji, śledząc ciekawie dalszy przebieg zdarzeń. Wino złoty kielich, o barwie żółtej, nie białej, napoczęła Żyletka. Miało smak zgniłych brzoskwiń, ni to 176 1304493 1304493
słodkie, ni to kwaśne, zdecydowanie niedobre, zdecydowanie nie dla smakoszy, którzy piją mazowieckie po 4,50. Zapaliłem kolejnego papierosa, Żyletka też zapaliła, obok w kapliczce z posągiem Matki Boskiej ktoś zapalił znicz czy świeczkę i postał chwilę medytując. Minął nas kolejny patrol policji, popatrzyli, ale nie podeszli, choć festiwal nie był legalny, a miejsce niby publiczne. Odstraszyły ich pewnie kanarkowe rajstopy Żyletki, w których niedawno wszczęła awanturę ze strażą miejską, albo ponura mina Włochacza, któremu złoty kielich wyraźnie nie podchodził, właśnie czknął śmierdząco w moim kierunku. Nikotyna nie zabiła smaku zgniłych brzoskwiń w ustach. Pani spod śmietnika nadal łypała wyczekując, aż butelka zataczając kolejny krąg, zakończony tym razem na Disorderze, została opróżniona i trafiła do torby skarbów. Trzecie wino nazywało się po prostu cherry i miało ni to smak wiśni, ni to czereśni, ni to jabłek, ni to malin, a tak właściwie to smakowało kompostem, czy może raczej tak pachniało, bo smak kompostu precyzyjnie określić trudno. Żyletka się śmieje, trzecie proste wino działa już na jej przysadkę mózgową, stoi w koszulce z nazwą zespołu Bulbulators, która szatą graficzną nawiązuje do etykietki piwa z browaru Jabłonowo. — Co tu masz napisane? Bulbul? — wpatruje się Włochacz. — Oj chyba opuszczasz kolejkę — śmieje się Żyletka, bo zabrzmiało jakby Włochaczowi język się plątał. — Nie mów tak, bo cię tu zostawimy i zamieszkasz w kontenerze na śmieci. — Zamieszkam, przykryję się klapką i poczekam do następnego festiwalu. 177 1304493 1304493
Teraz wszyscy się śmiejemy, wiele nam do szczęścia nie trzeba. Disorder ociąga się z piciem i wcale mu się nie dziwię, bo przecież noc jest młoda, na podwórku wesoło, obdrapana elewacja starej kamienicy tworzy klimat, a z przeciwnego rogu patrzy na nas z kaplicy Matka Boska. Żal zostawiać ten księżyc, żal zostawiać śmietnik i panią, która już chowa do torby butelkę po winie cherry, ale wszystko co dobre musi się skończyć, nic to, może zrobimy kolejny Festiwal Win Prostych. I już snujemy plany na przyszłość, już nam świta, że przecież pominęliśmy jeden sklep nieopodal, gdzie może byłyby inne napitki, a noce będą coraz cieplejsze, a śmietnik przecież nam nie ucieknie. I idziemy do domu, wypalić jointa, wypić kilka piw, wypić kilka kieliszków bolsa, opowiedzieć setny raz te same anegdoty, a na koniec kręcić się w kółko w somnambulicznym tańcu, przy „Małej Maggie” Azylu P. Wirujemy w czwórkę, uchwyt za ręce, potem łokcie, ramiona i znowu za ręce, nie odróżniam już kształtów, nie odróżniam już twarzy. Disorder się wywraca, ciągnie nas wszystkich ku podłodze, leżymy roześmiani, nie mogąc złapać powietrza, nie mogąc wypowiedzieć słowa, ale co tu mówić, skoro wszystko wiadomo. Włochacz wpełza na nas, waży ponad sto kilo, ale nie czujemy ciężaru spleceni w uścisku, niczym grupa Laokona. Grupa Laokona pokazuje, czym w ostateczności jest wasze ciało. Ciało przez rozmaite węże, pożądliwości duszone na śmierć. Ale, ta grupa Laokona jest piękna. I oto my patrzymy na to i zamiast uciekać, czuć przerażenie, czujemy podziw *. Tak, to o nas, jesteśmy piękni w naszym uścisku, pożą* „Rozmowy na koniec świata”, ks. Józef Tischner.
178 1304493 1304493
dliwości i zaduszeniu. Piękni aż do śmierci. Albo tylko do poranka, do pierwszego odbicia w lustrze. Ale teraz nie uciekamy, teraz czujemy podziw. I na pewno zorganizujemy drugi, a może i trzeci, a może i czwarty Festiwal Win Prostych.
1304493 1304493
Interesy
Ptaszki śpiewają, słonko świeci, ech, co za dzień, dzień, w którym grzeszą nawet anioły*. Żyletka wesoła od rana, za dwa tygodnie jej dwudzieste urodziny. Nie wiem, z czego się cieszy. — Przestaniesz być nastolatką — mówię z niechęcią. — Och, podobno nastolatką jest się do dwudziestych pierwszych urodzin — odpowiada absurdalnie i przymilnie się uśmiecha. Nic ci ten uśmiech nie pomoże, myślę sobie i jeszcze większa niechęć mnie ogrania. Planowała zrobić u mnie imprezę dla wszystkich swoich znajomych, ale szybko okazało się, że jedynymi osobami, jakie mogłyby przyjść jesteśmy ja i Disorder. Karolek wymówił się chorobą, Siara pracą, ktoś tam wyjechał do Niemiec, ktoś nie mógł, a Radek w ogóle był obrażony na cały świat i nie odebrał nawet telefonu. Mimo to, perspektywa dwudziestych urodzin z dziadami nie była jej specjalnie przykrą. Wymówki rówieśników przyjęła obojętnie. Wpadł do nas Artur. Dziwnie spojrzał na moje wielkie mieszkanie, które przez ostatni rok upodobniło się do * „Ach co za dzień”, Pidżama Porno.
180 1304493 1304493
pijackiej nory. Nie pamiętam już kiedy ostatni raz ktoś tu sprzątał, chyba Siara jak jej dałem stówę, ale to było jakieś osiem miesięcy temu… — Fajnie mieszkasz — bąknął osłupiały. Machnąłem ręką. Z krzesła strąciłem brudne majtki Żyletki. — Siadaj na chwilę. Rzuciłem mu puszkę żywca. Z łazienki wyszła roześmiana Żyletka, w majtkach i czarnej koszulce bez rękawów. Włosy miała zaplecione w warkoczyki. Wyglądała cudownie. Artur znowu się zdziwił. — To moja młodsza siostra — skłamałem, nie wiem po co, bo przecież o niej wiedział, może ze względu na nią, albo tak, dla kaprysu. Sam zaczynałem żyć w jakimś wyimaginowanym świecie, w którym kłamstwo jest czymś normalnym, a prawda zawsze jest relatywna, niepotrzebna, zapowiadająca komplikacje. — Zuzka, a to Artur — przedstawiłem ich. Podała mu rękę. Nie przejmując się strojem, usiadła obok nas na kanapie i zaczęła przeglądać stary numer „National Geographic”. Innych pism nie czytała. — Musimy wyjść, pogadać o interesach — pocałowałem ją w czoło, zarzuciłem kurtkę i skierowałem ku drzwiom. Artur podążył za mną niechętnie, nie odrywając od niej oczu. W korytarzu potknął się o pustą butelkę po bolsie. — Psiakrew — zaklął. — Wy tu nigdy nie sprzątacie? — Nie. Zabrałem go do najbliższej knajpy, tej z lotkami, ale nie graliśmy. Pani od nalewaka leniwie napełniła dwie szklanki królewskim, rzuciłem siedem złotych i wziąłem brudną plastikową popielniczkę. Przy sąsiednim stoliku siedział 181 1304493 1304493
jej mąż. Wspólnie prowadzą lokal, ona nalewa, on pije od rana. Przez niego zwykle wcześnie zamykają. — Dzień dobry, panie Heniu — przywitałem się z właścicielem. Kiwnął mi dłonią. Od lat stale tu zaglądam, a to pooglądać mecz, a to pograć w lotki, a to po prostu posiedzieć przy kufelku zimnego króla. — Co dziś tak pusto? — A bo to poniedziałek przecież i godzina wczesna, zejdą się, zejdą, spokojna głowa. Wiem, że nikt się nie zejdzie, dlatego tu przyszedłem, tłumnie jest tylko w środy i niedziele, kiedy są transmisje ligi, w inne dni lokalna żuleria woli pić pod sklepem czy na przystanku, czy pod trzepakiem. — Myślałeś o mojej ofercie? — pytam cicho Artura, który zdążył opróżnić swoją półlitrową szklankę zanim ja przypaliłem papierosa. — Myślałem — kiwa na panią od nalewaka, sygnalizując, że jeszcze raz to samo, ta niechętnie zabiera od niego brudną szklankę, żeby wypełnić ponownie, nie lubi swoich klientów, nie lubi swojej pracy, nie lubi swojego męża, chciała zostać sławną aktorką, a musi nalewać piwo w brudnej budzie. Pozostały marzenia i świat kolorowych magazynów, z których uśmiechają się zadbane kobiety sukcesu. — Myślałem i jak mówiłem, to będzie cię kosztować pięćdziesiąt patyków — ciągnie Artur. — 20 tysięcy zaliczki jak dostarczysz materiał, 30 tysięcy po robocie. — Ile dni zajmie? — obojętnie przyjąłem informację o kosztach. — Uwinę się szybko, tylko ciało nie może za długo leżeć. — O to się nie martw, dostaniesz świeże trofeum. 182 1304493 1304493
— Ładna ta twoja Zuzka — zmienił temat. — Ładna — przyznałem. — Żal jej, że na takiego jak ty trafiła. — Żal. Zamówił trzecie piwo, ja miałem jeszcze pół pierwszego. — Kiedyś wypychałem wilka — pochwalił się. — Facet chciał, żeby miał otwartą paszczę. Wstawiłem mu wspaniale wyglądające długie kły, trochę za długie, bo to nie były prawdziwe wilcze zęby. Gorzej mi poszło z językiem, bo facet chciał też żeby jęzor wywieszony był, ale za to gdybyś widział oczy. Ech, nienawidzę tej roboty — sapnął. — Mają tu wódkę? — Nie mają. Skinął ponownie na panią, ja dopiłem swoje i też poprosiłem następne. W Eurosport pokazywali zawody żużlowe, średnio mnie interesowały, ale gapiłem się, bo Artur już nic nie mówił, tylko szybko połykał czwarte piwo. — Chcesz przelewem czy gotówką? — spytałem, mając na myśli zaliczkę. — Gotówką — odpowiedział, beknął, uśmiechnął się, odstawił szklankę. — Czas na mnie — podał mi rękę i wyszedł. Posiedziałem chwilę sam, potem dosiadł się pan Henio, razem oglądaliśmy żużel. Słuchałem jego fachowych komentarzy, a właściwie nie słuchałem, bo nic mnie to nie obchodziło. Żużel to nie piłka. Wróciłem późnym popołudniem. W mieszkaniu było pusto. Nalałem sobie kieliszek ferneta, którego litrową butelkę trzymałem na specjalne okazje, i zadzwoniłem do niej. 183 1304493 1304493
Dzwonek odezwał się obok w pokoju, nie wzięła telefonu. Położyłem się na kanapie i rozmyślałem, popijając gorzki alkohol. Przyszła pijana dwie godziny później. — Przepraszam, przez pomyłkę zamiast telefonu wzięłam pilota do wieży. Ma podobny kształt. Roześmiałem się, dawno już nie byłem w tak dobrym nastroju.
1304493 1304493
Porządki
Długo pieściłem jej ciało. — Kocham cię — powiedziałem to pierwszy raz. — Ja też cię kocham — wtuliła się mocno. Jej skóra pachniała kremem brzoskwiniowym. Postanowiliśmy zrobić porządki przed jej urodzinami, wynieść puste butelki i puszki, opróżnić popielniczki, przewietrzyć mieszkanie. Umyła nawet wannę i starła kurze w łazience. Zbiegłem na dół do sklepu po lody, kupiłem śmietankowe. Wieczorem pojechaliśmy na Stare Miasto do knajpy Pod Samsonem. Musiałem się spotkać z moim wydawcą, który przyprowadził też szefa działu marketingu i szefa działu sprzedaży. Zimna wyborowa i zakąski. Żyletka udaje, że nie je mięsa, więc tylko pije, siedzi w podartych dżinsach i w swojej ulubionej czarnej kurtce, pije w naszym tempie, pięćdziesiątka za pięćdziesiątką, po dwudziestu minutach otwierana jest już kolejna zmrożona wyborowa, potem jeszcze jedna. Gadamy o mojej nowej książce, Żyletka się nudzi, a panowie wyraźnie nie mają wprawy w piciu. Ten od handlu zasypia z głową na stole zanim tłusta kelnerka zdąży przynieść czwartą półlitrówkę. Wydawca jeszcze się trzyma, 185 1304493 1304493
ale kolega od marketingu ma twarz zieloną. Widzę jak zakrywa usta dłońmi, a spomiędzy palców przecedza się paw. Biegnie do kibla, ale nie zdążył, chlusnął rzygowinami kelnerce na buty i rajstopy. Robi się mało sympatycznie, daję biednej kobiecie stówę napiwku i pięć dych szatniarzowi, żeby zmył podłogę. Marketingowiec siedzi jak niepyszny i już nie pije, ale mój wydawca jest w znakomitym nastroju. Po długich negocjacjach dostajemy jeszcze jedną butelkę. Patrzę z podziwem na Żyletkę, bo trzyma się dzielnie, wciąż pije w naszym tempie. Oj, zapamiętają nas Pod Samsonem. Flaszki nie dokończyliśmy. Wydawca nagle wielkopańskim ruchem ramienia zrzuca wszystko ze stolika. Poleciały przystawki, kieliszki, talerze, leżą potłuczone na podłodze, tylko butelka cała, przeturlała się pod sąsiedni stolik. — Zawsze marzyłem, żeby to zrobić — mówi zadowolony wydawca. Wściekłemu restauratorowi daje pięćset złotych. — Chyba wystarczy ze te kieliszki? — pyta z ironią. Cynik. Wychodzimy, bo już nas tu nie chcą, obok jest postój taksówek. Na tylnym siedzeniu Żyletka gramoli mi się na kolana i zaczyna całować. Au, gryzie z całej siły w język, za co? Omal mi go nie odgryzła, rano bolał jak cholera. Poradziła, żebym zjadł lody, ale nie lubię, więc wysłałem ją w trzy diabły i poszedłem się kąpać. Miała dziwny zwyczaj przychodzenia do łazienki i obserwowania jak siedzę w wannie. Paliła papierosy i się gapiła, jakby było na co. Jakoś nie mogę dać wiary, że w męskim nagim ciele jest cokolwiek interesującego. Poprosiłem, żeby podeszła bliżej, chwyciłem w pół i w ubraniu wciągnąłem do wody. Niech ma za swo186 1304493 1304493
je. Wcale się nie zmartwiła, tylko zaczęła całować. — Au, boli przecież — miałem na myśli język. Nic sobie z tego nie robiła, całowała mnie, a ja ściągałem z niej mokre ubranie. Lubię seks w wannie, choć potem jest kałuża w łazience, a to już mniej mi się podoba. Nie zważałem jednak na wylewające się strugi, zapomniałem nawet, że mnie język boli, tak to już jest. Kiedy skończyliśmy się kochać, woda w wannie była całkiem zimna. Rzuciłem jej szmatę, żeby starła podłogę i poszedłem zaparzyć kawę. Pozmywała stos brudnych naczyń, jeszcze trochę, a moje mieszkanie przestanie przypominać melinę. Tylko zacieki po czerwonym winie na ścianach długo będą przypominały niezliczone libacje, no i plamy na kanapie, może kiedyś zmienię obicie, może kiedyś odmaluję ściany, może kiedyś moje życie się odmieni, uporządkuje. Może nawet niedługo? — Muszę ci coś powiedzieć — wyszeptała. Była piąta nad ranem. Nie czas na rozmowy. — Nie teraz, kochana, śpij. — Ale to ważne. — Nie teraz, śpij. Nie oponowała. Przytuliłem ją. Po chwili słyszałem już ciche pochrapywanie. Naprawdę ją kocham, pomyślałem, zdziwiony.
1304493 1304493
Do Działdowa i z powrotem
Do urodzin Żyletki pozostawało już tylko kilka dni. Umówiłem się z Karolkiem. Wymyśliliśmy, że zamiast sztampowo pić w knajpie kupimy sobie bilety na kolejkę podmiejską — do Działdowa i z powrotem. W nocy przedziały są puste, kontroler śpi, swobodnie można żłopać i gadać, nawet papierosy można palić, problem tylko z sikaniem, bo w podmiejskich liniach nie ma kibli. — Co u niej? — spytał tonem, z którego miało wynikać, że nic go to nie obchodzi. — Po staremu. — Pije? — A co ma lepszego do roboty? — Myślałem, że może wyprowadzisz ją na ludzi. — Nawet nie miałem takiego zamiaru. Jest dorosła. — Za cztery dni kończy dwadzieścia lat. — Ano. — Przekaż jej życzenia ode mnie. — Nie omieszkam. — Wspomina mnie czasem? — Nigdy. — Głupia pizda. 188 1304493 1304493
Nie komentowałem. Niech sobie myśli, co chce. I tak więcej jej nie zobaczy. Staliśmy na dworcu w Działdowie, przy barze o wdzięcznej nazwie „Wiola”, czekając na pociąg powrotny. Było dwadzieścia minut po północy, do odjazdu zostało osiemnaście. Pusto, ani śladu człowieka, z nudów zacząłem czytać wydrapane w tynku graffiti w rodzaju: „Lepiej chujem walić w szynę, niż z Działdowa mieć dziewczynę”. Prawdziwie kolejowa sentencja. Marudny Karolek poszedł poszukać WC. Wyszedłem na chłodne powietrze, przy stacji były dwa czynne sklepiki, w jednym z nich dokupiłem jeszcze sześć puszkowych piw kasztelańskich na drogę powrotną. Już mnie nużyła ta podróż, dyskusje wciąż na ten sam temat, jakby nie mógł normalnie mówić o piłce, tak jak większość facetów, tylko ciągle ta Zuzka i Zuzka, jak z nią zerwał, to niech się nie pyta, mógł spędzać z nią urodziny, mógł budzić się w jej ramionach, a przede wszystkim sam mógł „wyprowadzać na ludzi”. Ja się do tego nie nadaję, nie chce mi się, nudzi mnie to wszystko i tyle. Zanim pociąg ruszył, ogarnęła mnie już fala takiego zniechęcenia, takiego obrzydzenia, że jak Karolek znowu zaczął swoją litanię pytań, to omal mu w pysk nie dałem. Jednak pohamowałem emocje, ostatnio ćwiczę oddychanie, staram się być opanowany, jeszcze nie zawsze mi wychodzi, ale robię postępy. Fakt wprawdzie, że niedawno znowu wdałem się w bójkę w pubie, ale to się nie liczy, bo tamten kretyn aż się prosił, żebym rzucił w niego kuflem. Taka hołota teraz do knajp przychodzi, ech, świat się deprawuje, a i my nie stajemy się lepsi, choć na pewno mocniejsi. 189 1304493 1304493
— Nie myślisz, że powinienem do niej zadzwonić? — pyta mnie i zalewa się przy tym piwem, bo pociąg przyspieszył i trzęsie jak cholera. — Nie myślę. — Zadzwonię w urodziny — siedzi i tak gada bez sensu, szlag by go już trafił. — Sorry, ale muszę się odlać — podniosłem się. — Poczekaj, też mi się chce. Stanęliśmy w korytarzu i próbowaliśmy lać przez otwarte drzwi. Karolek postawił sobie puszkę z piwem na włączniku sygnału bezpieczeństwa. — Tęsknię trochę za nią. Cierpliwy jestem, ale tego nie dawało się już słuchać, kopnąłem go w tyłek, wypadł, rzuciłem za nim puszkę i nie oglądając się zatrzasnąłem drzwi. Następna stacja była w Nasielsku. Wysiadłem. Szedłem przed siebie ciemną drogą. Zaczepił mnie miejscowy menel. W ręku trzymał gruby kij. — To leszczyna — podetknął mi pod nos. — I co z tego? — To, że się nie łamie. Jak taką leszczyną przypierdolisz, to jak kijem bejsbolowym. — Super. A komu chcesz przypierdolić? — spytałem, bo nikogo widać nie było. — Tym chujom z Pieścirogów. Nie widziałeś ich na stacji? — Nie. — W każdym bądź razie uważaj, bo kręcą się gdzieś blisko. Ja idę właśnie na stację, żeby te psy z ochrony kolei się nimi zajęły. Siedzą tam i nic nie robią, to niech się ruszą i wpierdol spuszczą tym z Pieścirogów. A jak sam ich wcześniej spotkam, to mam leszczynę. 190 1304493 1304493
— Powodzenia — chciałem odejść. — Zaraz, a ty skąd jesteś? — Z Piastowa — rzuciłem cokolwiek. — Ale dziewczynę mam w Nasielsku. — Aha — odparł zdezorientowany. — A kija masz? — Nie mam. — To poszukaj, bo te chuje z Pieścirogów mogą iść tędy. — Poradzę sobie. — Bez kija do nich nie podchodź. — Dzięki za radę. — Nie ma sprawy, jakbyś ich spotkał, to pamiętaj, najlepsza leszczyna — podał mi brudną dłoń, po czym zatoczył się w kierunku dworca. Usiadłem na krawężniku i otworzyłem sobie piwo. Nie wypiłem nawet połowy jak od strony stacji Nasielsk dobiegły krzyki. Sokiści gonili bandę wyrostków, a mój nowy znajomy z leszczyną krzyczał: — To oni, mordercy z Pieścirogów. Wpierdolcie im, tylko porządnie. Ruszyłem przed siebie poszukać knajpy. Postanowiłem wrócić do Warszawy o świcie, pierwszym autobusem.
1304493 1304493
Forever young
Przez całą noc piłem z Arturem, transakcja była już dopięta, pozostawało tylko przetransportować trupa do pracowni, a reszta w jego rękach. Ufałem w profesjonalizm Artura. Postanowiłem zachować jej ciało. Jako trofeum. Nie cierpię wypchanych zwierząt, ale to co innego. Moją małą Żyletkę chciałem zachować na zawsze obok siebie. Kochałem ją. Wiem, że drogo kosztowało, ale Artur miał opory. Patroszyć człowieka, a patroszyć lisa, to jednak dwie różne rzeczy. Mówił, że normalnie to psa by nie wypchał. Ale pięć dych zadziałało na wyobraźnię i przełamało opory. Wiem, trochę drogo mnie ta przyjemność kosztowała. Ale na co mi pieniądze? Zrobiłem to w przeddzień jej dwudziestych urodzin. Dzięki mnie pozostała na zawsze nastolatką. Zrobiłem to dla niej, zabiłem zanim zdążyła zbrzydnąć, zanim zdegenerowała się do reszty. Nie chciałem kaleczyć jej ciała, które takie młode i piękne wciąż mnie fascynowało. Najłatwiej było udusić pijaną, wystarczyłoby przystawić poduszkę do ust, ale bałem się, że zsinieje i trup będzie brzydki. Dlatego wybrałem truciznę. Dużo trucizny, żeby szybciej zakończyć. Trutkę na szczury 192 1304493 1304493
w połączeniu z opakowaniem środków nasennych. Podałem jej to wraz z kolejną puszką piwa. Mogłem jej dać do wypicia mocz, była tak pijana, że cokolwiek przełknęłaby bez zdziwienia. Przytuliłem na dobranoc i wyszedłem. Wróciłem nad ranem. Nie oddychała. Zadzwonił Artur. — To obrzydliwe. Nie mówiłeś nic, że była w ciąży. — Nie wiedziałem. — Nie znam się na tym, ale na moje oko to w dość zaawansowanej. — To dlatego przytyła. A ja myślałem, że to przez te pączki. — Głupi jesteś i tyle. Odłożył słuchawkę. No pewnie, żem głupi. Ale dlaczego tym razem nic nie powiedziała? Jak nie była, to zmyślała, że jest. Jak zaszła, to nic nie mówiła, a może chciała powiedzieć, tyle, że od dawna jej nie słuchałem? Jakby nie było, na sumieniu miałem jeszcze jedno życie. Wolałem o tym nie myśleć. W lodówce leżał sześciopak żywca, w zamrażalniku butelka bolsa. Na wszystko znajdzie się lekarstwo. Złe informacje mnie nie dotyczą. Preparowanie zajęło kilka tygodni. Na moją prośbę do wnętrza ciała upchał puszki po piwie i stare gazety. Wiem, że to głupie, ale te puszki miały charakter symboliczny, kazałem mu zresztą wrzucić tam też butelkę po bolsie, ale, szczerze mówiąc, nie mam pewności czy to zrobił, do środka nie sposób zajrzeć. Za wiele mi o tym wypychaniu nie 193 1304493 1304493
opowiadał, kazał się nie wtrącać do czarnej roboty, klął tylko do słuchawki telefonicznej, gdy pytałem o postępy. Wiem tyle, że musiał zrobić plastikowy odlew, żeby wyprofilować ciało, przez co była troszkę ciężka. Wstawił zielonoszare oczy — model sprowadzony ze Szwajcarii, podretuszował powieki, długo modelował piersi, wreszcie naciągnął skórę. Szło mu trochę opornie, bo jeszcze nigdy nie garbował ludzkiej skóry. Wypchana Żyletka jest piękna. Uśmiecha się do mnie. Jej oczy błyszczą, twarz jest blada, prosiłem, żeby miała taki odcień, bo wtedy skóra dobrze kontrastuje z farbowanymi na czarno włosami. Zresztą z włosami miałem dylemat, długo nie mogłem się zdecydować, czy wolę ją z blond, czy z czarnymi, w końcu wybrałem kolor, który kojarzył mi się z czasami, kiedy zdawała się jeszcze słodka i niewinna. Ubrana w podarte żółte pończochy, dżinsową spódniczkę i koszulkę bez ramion, tę z zieloną żabką, moją ulubioną. Mój nowy domownik. Umieściłem ją na postumencie z kółkami. Sprowadziłem specjalny mechanizm, który pozwala jej się poruszać. Można programować ruch rąk i palców oraz głowy. Można ją tak ustawić, żeby jeździła po mieszkaniu z mopem. Strasznie nie lubię mopować. Ona też nie lubiła, za życia, dlatego taki syf w domu mieliśmy. Teraz jest czysto. Podłoga lśni. Domownik ma też inne funkcje. Zaprogramowana na odpowiednie godziny przemieszcza się. W połączeniu z kodowaniem świateł daje to znakomity efekt — idealny odstraszacz złodziei. Myślą, że stale ktoś jest w mieszkaniu. Światło zapala się w kuchni i wjeżdża trup Żyletki. Potem jedzie do pokoju i włącza pilotem tele194 1304493 1304493
wizor. Lepsze niż robot bo wygląda jak człowiek. Zrezygnowałem z usług agencji ochrony. 150 złotych miesięcznie do przodu. Mała rzecz, a cieszy. Inny drobiazg — świecące oczy. Sześćdziesięciowatowe punktowe halogeniki. Ustawiam ją obok łóżka i świeci mi jaśniej niż lampka nocna. Dzięki niej więcej czytam. Lubię stale czuć jej obecność. Uspokaja mnie to. Zacząłem nawet studiować wieczorami Pismo Święte. Nie piję. Mogłem tak zaprogramować wypchaną Żyletkę żeby stawała przy stole (kolana się nie zginają i nie może siadać) i piła ze mną wódkę. Ale zerwałem z nałogiem. Chodzę na terapię grupową AA. O Żyletce tam nie wspominam. To był przypadek szczególny. Drugiej takiej nigdy nie znajdę. Nawet szukać nie będę. *** Czuję zapach jej ciała. Całuję włosy, oczy, usta. Przez materiał koszulki dotykam dziewczęcych piersi. Narasta we mnie pożądanie. Jak dobrze, że jesteś. Moja mała Żyletko. Mój deliryczny śnie.
1304493 1304493
Spis treści Wołali na nią Zuzka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 Dudek zachował czyste konto . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 Nie mogłem znaleźć kieliszków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 Gry i zabawy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29 Z rozmarzeniem piliśmy herbatkę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33 Poszedłem po lody . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37 Piesek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 Nalałem sobie wody z kranu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 45 Lotki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49 Mogła być Marysią . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55 Los jest okrutny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 Na motorku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64 Karolek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67 Spotkanie z Karolkiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 73 Wiesz, że nie jem mięsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78 Nie może tak spać . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82 Podział kanapy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87 Picie w samotności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90 Zrobiłbym to samo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94 Liczy się tylko single malt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98 A teraz się napiję . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102 Dlaczego nie poznam normalnej dziewczyny? . . . . . . . . . . . . . . . 105 Poproszę niegazowaną z cytryną . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Do sikania nie zmuszę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111 Udawanie z Karolkiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113 Niech triumfuje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117 Małpi rozum Disordera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121 Straciłem „Lolitę” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123 Radek więcej nie dzwonił . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124 Disorder odcina Karolkowi palec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125 Natalka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128 Dzwonek do drzwi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131 Z rękami w kieszeniach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135 Niedopałki spadały na podłogę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 138 Mózg się lasuje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 139 Bliskie odgłosy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143 Niezła zabawka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145 Wyszedł w moich butach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 149 Permanentny wstrząs mózgu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153 Nie ma ciszy w bloku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 157 Włączyła Strachy na Lachy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 160 Inny się nie znajdzie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163 Dysputy teologiczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166 Leżeliśmy wśród pustych puszek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169 Festiwal Win Prostych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174 Interesy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 Porządki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185 Do Działdowa i z powrotem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188 Forever young . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192
1304493 1304493
Jirafa Roja poleca! Penny Rimbaud Zbuntowane życie Penny Rimbaud był twórcą legendarnej grupy CRASS, która zapoczątkowała ruch anarcho-punkowy. W drugiej połowie lat 60. założył komunę anarchistyczną. Razem z zamordowanym później Willym Hope był organizatorem festiwali Stonehenge. Wspólnie ze Stevem Ignorantem i Gee Voucher założył w 1977 roku grupę CRASS, która znana była z licznych wystąpień antyrządowych i pacyfistycznych. Jest autorem większości tekstów piosenek grupy CRASS, a także książek, m.in.: „The Diamond Signature”, „Oh America”, jego najnowsza książka „This Crippled Flesh” ukazała się pod koniec 2005 roku. „Zbuntowane życie” to wspomnienia Rimbauda, historia grupy CRASS, opowieść o śmierci Willy’ego Hope, a także swoisty manifest anarchistyczny. ISBN 83-89143-58-5 cena 27 zł Włochaty Dopisać swój wers… Książka o zespole Włochaty nie jest tylko jubileuszową laurką z okazji dwudziestolecia zespołu. Znalazły się tu teksty napisane specjalnie z myślą o tej publikacji, znalazła się tu pierwsza wyczerpująca historia zespołu, są też wywiady, pełna dyskografia, teksty wszystkich nagranych na płytach piosenek. Materiał uzupełniają liczne archiwalne zdjęcia, wiele z nich publikowanych po raz pierwszy. Włochaty zjednał sobie przez lata wierną publiczność – nie tylko swoją muzyką, ale także pozytywnym przekazem, w którym jest zarówno bunt przeciwko skostniałym strukturom państwowym, jak i nadzieja, że można żyć inaczej, można odnaleźć radość z życia w miłości, przyjaźni, samorealizacji, wierności młodzieńczym ideałom. ISBN 978-83-89143-78-5 cena 20 zł
1304493 1304493
Fernando Pessoa Bankier Anarchista Napisana w formie dialogu satyra, której bohaterem jest bankier o anarchistycznych, jak twierdzi poglądach. „Pracowałem, walczyłem, zarabiałem pieniądze; pracowałem jeszcze bardziej zawzięcie, walczyłem jeszcze bardziej zawzięcie, zarabiałem jeszcze więcej; zarabiałem w końcu mnóstwo pieniędzy. Nie przebierałem w środkach – wyznaję ci, mój drogi, że nie przebierałem w środkach – stosowałem wszystkie chwyty: spekulacja, oszustwa finansowe, nawet nieuczciwa konkurencja. Co mi tam! Zwalczałem fikcje społeczne, niemoralne i przeciwne naturze w najwyższym stopniu i miałem się oglądać na środki?!” – mówi bohater. Fernando Pessoa był najwybitniejszym portugalskim pisarzem XX wieku. Jedną ze swoich książek – „Rok Śmierci Ricarda Reissa” poświęcił mu laureat nagrody Nobla Jose Saramago. Dotąd w Polsce niemal nieznany. ISBN 83-89143-60-7 cena 12,90 zł Łukasz Gołębiewski Xenna moja miłość Poznana przypadkiem na koncercie punkowego zespołu Deuter dziewczyna staje się wieloletnią obsesją bezimiennego bohatera – pisarza, alkoholika, utracjusza, który życie spędza w ciągłej pogoni – za miłością, za złudzeniami, za imaginacją. Przemierza świat, poznaje kolejne kobiety, nie znajduje jednak szczęścia. Największym atutem „Xenny” jest wiarygodność opisu, uzyskana przez użycie prostego, kolokwialnego, a niekiedy wręcz slangowego języka. To powieść przesiąknięta erotyką i punk rockiem. Porównywana z twórczością Charlesa Bukowskiego. ISBN 978-89143-72-3 cena 24 zł
1304493 1304493
Kuba Wicher Souacz Park i klontfa Alkajdy Pełna humoru powieść z pogranicza fantastyki i groteski, w której odnajdziemy wiele postaci znanych z życia politycznego i kulturalnego. Wicher nie bawi się w polityczną poprawność, na pewno jest to niegrzeczna proza, ale też jego bohaterowie to nie są grzeczni chłopcy. W tle mamy sensacyjną fabułę, ale smaczkiem tej powieści są dialogi prowadzone przez młodych bohaterów, którzy nie stronią od wszelakich używek – błyskotliwe, zabawne, momentami szydercze, przesycone slangiem i cytatami z popularnych kolorowych magazynów czy piosenek disco polo i hip hopowych. Wicher ma wielki dar języka, potrafi słuchać i wybierać perełki z innych tekstów, a jego powieść to swoisty kolaż, złożony z zabawnych gagów i odniesień do wydarzeń z pierwszych stron gazet. Mamy tu zatem i Talibów w Klewkach, i blokady dróg oraz wiece polityczne, wśród bohaterów pojawiają się zarówno były sekretarz NATO Javier Solana, jak i Pamela Anderson. Niektóre nazwiska i nazwy własne zostały w dowcipny sposób przekręcone, ale nie trudno domyślić się pierwowzoru. Miks wyszedł z tego pierwsza klasa, jedna z najzabawniejszych powieści o realiach współczesnej Polski. ISBN 978-83-89143-82-2 cena 29 zł Grzegorz Bartos Anarchiści „Anarchiści” to opowieść snuta z więziennej celi przez uczestnika antyglobalistycznych wystąpień, mieszkańca skłotów, starego punkowca. To smutna, nihilistyczna spowiedź człowieka przegranego, który stracił już młodzieńcze ideały, stracił też sens życia. ISBN 978-83-89143-85-3 cena 14 zł
Zamówienia:
[email protected]
1304493 1304493
ISBN 978-83-89143-94-5 www.jirafaroja.pl Cena 24 zł
1304493 1304493
