Moira Young - 2 - Dzikie serce

Moim siostrom

ROZDZIAŁ PIERWSZY JACK

Jest późne popołudnie. Od rana szlak wiódł wzdłuż ciągu wież oświetleniowych. A raczej żelaznych kikutów tego, co z nich pozostało. Dawno temu postawili je tu Złomonterzy, dawniej, niż pamięć sięga. Droga wije się po spłowiałych fałdach wzgórz, wśród spalonej słońcem trawy i ciernistych krzewów. Jednostajny skwar pełni lata leje się na głowę jeźdźca. Kapelusz mężczyzny jest wilgotny od potu. Pył wielu dni osiadł na jego skórze, ubraniu, butach. Czuje jego smak, gdy oblizuje suche usta. Przez cały czas podróżował przez spękaną, nieprzyjazną ziemię. Teraz droga wspina się na grań, aby potem gwałtownie opaść ku niewielkiej dolinie. Nagle znużonego wędrowca otacza soczysta zieleń. Powietrze jest łagodne i słodkie. Unosi się w nim woń żywicy skarłowaciałych sosen, porastających zbocza wzgórz. Jack ściąga wodze. Głęboko oddycha. Długo, z wdzięcznością, napełnia płuca powietrzem. Napawa oczy widokiem. W dolinie skrzy się w słońcu niewielkie jezioro. Nad jego brzegiem stoi nędzna chata pokryta dachem z kory i darni. Jej ściany sklecono z rupieci Złomonterów, kamieni i wyschniętego błota, gdzieniegdzie wzmocniono je konarami drzew. Na zadbanych grządkach uprawnej ziemi pracują mężczyzna, kobieta i dziewczynka. Ludzie. Nareszcie. Od wielu dni Jack nie miał okazji odezwać się do żywej duszy, z wyjątkiem białego mustanga, Atlasa. Samotność zaczynała mu ciążyć. A już myślałem, mówi głośno, że jestem jedynym człowiekiem na świecie. Rusza dalej, pogwizdując melodię. Woła do nich na powitanie, a oni odrywają się od zajęć i podchodzą, żeby się z nim przywitać. Nie są zbyt przyjaźni. Mają zmęczone twarze. Nieufny wzrok. Nie przywykli do towarzystwa, nie interesuje ich szeroki świat i nie mają wiele do powiedzenia. Nieważne. Już samo to, że ich zobaczył i może odbyć tę niezręczną, na ogół jednostronną rozmowę, bezgranicznie go raduje. Mężczyzna jest wycieńczony. Kobieta wygląda na schorowaną. Ma żółtawą skórę, usta mocno zaciśnięte z bólu. Dziewczynka, na oko czternastoletnia, jest całkiem krzepka. Na widok Jacka wbija wzrok w czubki swoich butów. Milczy, nawet gdy on zwraca się bezpośrednio do niej. Ale jej pospolita, płaska twarz rozpromienia się miłością, kiedy z chaty wybiega bosy chłopczyk. Nessa! Nessa!, woła malec. Wesoły, okrągłooki czterolatek ma na imię Robbie. Jego rodzina patrzy na niego z czułością i zdumieniem zarazem. Widać, że nie dowierzają własnemu szczęściu. Chłopczyk opiera się o nogę starszej siostry. Energicznie ssie kciuk i mierzy Jacka wzrokiem. Zniszczony kapelusz z szerokim rondem. Srebrne oczy. Szczupła, opalona twarz, która od wielu tygodni nie widziała brzytwy. Długi, zakurzony płaszcz i znoszone buty. Kusza na plecach, porządnie wyposażony pas z bronią: piorunostrzały, długi nóż, bolas, proca. Mam cię!, straszy go na niby Jack. Robbie gwałtownie otwiera buzię, bezwiednie wysuwa z niej kciuk. Teraz Jack warczy. Z piskiem zachwytu chłopczyk puszcza się biegiem w stronę jeziora. Nessa goni braciszka. Dolina rozbrzmiewa ich okrzykami i śmiechem. Może ci tutaj nie są zbyt towarzyscy, ale złego słowa nie można o nich powiedzieć. Dają przybyszowi wody do mycia i porządną strawę. Poją jego konia. Proponują mu dach nad głową

na noc, ale Jack nie chce zwlekać. O zmierzchu znów wyrusza w drogę. Ci ludzie ciężko pracują, wcześnie wstają. Położą się, gdy tylko odjedzie. Pas Burz powinien być nie dalej niż trzy dni drogi stąd. Właśnie tam zmierza. Do Pasa Burz, do karczmy zwanej Przegraną Sprawą i starej dobrej znajomej o imieniu Molly. Jest posłańcem złej nowiny. Najgorszej. Im prędzej ją przekaże, tym szybciej będzie mógł zawrócić i ruszyć na zachód. Na zachód. Nad Wielką Wodę. Ona tam czeka. Obiecał jej, że właśnie tam się z nią spotka. Wyciąga kamień, który nosi na szyi, zawieszony na skórzanym rzemyku. Jest gładki i chłodny w dotyku. Bladoróżowy. W kształcie ptasiego jaja, długości kciuka. Kamień serca. Zaprowadzi cię do tego, czego pragnie twoje serce. Tak mówią. Teraz pojedzie na zachód i ją odnajdzie. To ona mu go dała. Saba. *** Ledwie opuścił dolinę, gdy Atlas się płoszy. Rzuca łbem i rży. Musiał poczuć, że ktoś się zbliża. Jack bez chwili namysłu zjeżdża z drogi i chowa się w sosnowym lesie. Przytrzymuje pysk mustanga. Z ukrycia może spokojnie przyjrzeć się przejeżdżającym. To Tontoni. Dziewięciu mężczyzn w czarnych szatach. Eskortują parę jadącą wozem zaprzężonym w bawołu. Dowódca prowadzi konwój. Czterech ludzi konno za nim, potem wóz, za nim trzech jeźdźców. Ostatni, dziewiąty mężczyzna powozi wozem z pustą klatką więzienną. Jack uważnie im się przygląda. Dobrze zna członków Tontonu. Są nieokrzesani, brudni i skłonni do niepohamowanej agresji. To banda zbirów przyssanych do koryta władzy. Lojalni tylko wobec siebie, odpowiadają jedynie przed swoim panem, jeśli akurat jest im to na rękę. Kierują się wyłącznie własnym interesem. Ale ci tutaj wydają się inni. Wszystko w nich jest czyste i lśniące, wypolerowane i uporządkowane. Są uzbrojeni po zęby. Zdyscyplinowani. Skupieni na celu. A to budzi w nim niepokój. Oznacza, że wróg zmienił zasady gry. Jack przygląda się parze siedzącej na wozie. To chłopak i dziewczyna. Mają nie więcej niż szesnaście, siedemnaście lat. Siedzą blisko siebie. Są młodzi, silni i zdrowi. Chłopak powozi. W jednej ręce trzyma lejce, drugą obejmuje dziewczynę w talii. Ale między ich ciałami jest prześwit. Siedzą sztywno, wyprostowani. Nie czują się swobodnie, to widać. Jakby ledwo się znali. Patrzą przed siebie, dumnie zadzierają podbródki. Ich twarze wyrażają determinację. Widać, że nie są więźniami Tontonu. Wóz jest wyładowany meblami, pościelą i narzędziami. Wszystkim, czego potrzeba do urządzenia domu. Gdy wóz z łoskotem mija Jacka, dziewczyna nagle odwraca głowę. Wypatruje czegoś wśród drzew. Jakby czuła, że ktoś się tam chowa. Zmierzcha się i Jack wie, że ukrył się bezpiecznie, ale i tak się cofa. Ona patrzy dopóty, dopóki konwój nie minie lasu. Nikt – ani Tontoni, ani siedzący obok dziewczyny chłopak – niczego nie zauważa. Jack wyraźnie widzi jej czoło. I czoło chłopaka. Wypalono im piętna. I to niedawno. Przecięte na krzyż kółka pośrodku ich czół wyglądają na świeże i bolesne. Konwój zmierza w kierunku doliny. Do gospodarstwa. Z pustą klatką więzienną. Teraz Jack nie tylko się niepokoi. Martwi się. Trzymając się blisko linii drzew, prowadząc konia, zawraca i powoli rusza za nimi. ***

Zapada zmrok. Z lasu u szczytu doliny Jack ma dobry widok na gospodarstwo, które dopiero co opuścił. Tontoni już wchodzą do chaty. Musi powstrzymywać stopy wyrywające się w jej kierunku. Dłoń sięgającą po kuszę. Bo doświadczenie podpowiada mu, że wszystko już zostało przesądzone. Cokolwiek ma się tu wydarzyć, on i tak nie zdoła temu przeszkodzić. Ale może być świadkiem. Będzie świadkiem. Czuje, jak wzbiera w nim gniew. Z zaciśniętymi pięściami przygląda się temu, co dzieje się w dolinie. Tontoni zerwali już całą rodzinę z łóżek. Zmęczonego mężczyznę i kobietę, ich dzieci, Nessę i Robbiego. Teraz trzymają ich na muszkach ogniomiotów. Wszyscy czworo stoją przytuleni do siebie w gasnącym świetle dnia, a dowódca Tontonu wygłasza krótką mowę. Pewnie wyjaśnia im, co się dalej stanie i dlaczego. Wypowiada słowa, które mają przestraszyć i zdezorientować ludzi i tak już zbyt przestraszonych, i zdezorientowanych, by mogli go uważnie wysłuchać. Jack zastanawia się, po co Tonton zawraca sobie tym głowę. Cóż, pewnie taka jest procedura. Napiętnowana młoda para czeka w wozie, gotowa wprowadzić się do swojego nowego domu. Przejęcie ziemi. Przesiedlenie. A więc o to tu chodzi. Stąd wszyscy wydają się tacy mali. Jak lalki. Jack nie słyszy, co mówią. Ale wyczuwa niepokój w podniesionych głosach członków rodziny. Nessa pada na kolana. Błaga o litość, mocno tuli do siebie braciszka. Jeden z Tontonów zabiera Robbiego, a dwaj inni chwytają dziewczynkę za ręce. Prowadzą ją do wozu więziennego. Ona wyrywa się i krzyczy, odwraca się i spogląda na rodziców. Tontoni zabijają jednocześnie oboje dorosłych strzałami w czoło. Ciała męża i żony bezwładnie osuwają się na ziemię. Nessa krzyczy. Tym razem Jack wyraźnie słyszy jej słowa: Uciekaj, Robbie! Uciekaj! Chłopczyk wierzga i wyrywa się z rąk Tontona. Gryzie go w dłoń. Mężczyzna krzyczy i wypuszcza małego. Robbie jest wolny. Ucieka przez pole ile sił w nogach, a siostra ponagla go, żeby biegł szybciej. Ale jest lato, zboże jest wysokie, a on ma tylko cztery lata. Dowódca wykrzykuje rozkazy. Jeden z jego ludzi rusza za uciekinierem. Za późno. Gorliwy nowy osadnik już zeskakuje z wozu. Celuje z ogniomiotu. Oddaje strzał. Robbie pada w biegu. Znika wśród dzikiej pszenicy. Dowódca Tontonu stracił kontrolę nad sytuacją. Wszystko powinno pójść gładko. A zapanował chaos. Gdy on i osadnik wrzeszczą na siebie, Nessa zaczyna krzyczeć. Jej wysokie zawodzenie, pełne rozpaczy i wściekłości, wywołuje ciarki na skórze Jacka. Dziewczynka ma rozdartą koszulę. Próbuje zasłonić nagie ciało. Mężczyźni szydzą z niej. Ona płacze, krzyczy, na oślep rozdaje ciosy. Wykręcają jej ręce za plecami. Jeden z nich nachalnie ją dotyka. Dowódca to zauważa. Podchodzi szybkim krokiem i zabija mężczyznę strzałem w głowę. W jakiś sposób w tym całym zamęcie Nessa znalazła piorunostrzał. Wkłada sobie lufę do gardła i naciska spust. Jack odwraca wzrok. Opiera głowę o szyję konia, ciężko oddycha. Atlas niespokojnie przestępuje z nogi na nogę. Co za bałagan. Spartaczona robota. To oczywiste, że mieli zabrać Nessę i Robbiego, młodych i zdrowych, a zabić tylko ich schorowanych rodziców. Zamiast tego wszyscy są martwi. Tonton zmienił zasady gry. To pewne. Już wiele miesięcy wcześniej Jack słyszał pogłoski

o przejęciach ziemi i przesiedleniach. Ale nigdy tak daleko na zachodzie. Tontoni przetaczają się przez tę krainę jak plaga. Jeśli to terytorium należy już do nich, tak samo jest w Pasie Burz. A to oznacza, że Molly jest w niebezpieczeństwie. Teraz Jack nie tylko się martwi. Boi się. *** Jack zbacza ze szlaku. Tu jest zbyt niebezpiecznie. Jadą z Atlasem na wschód nieznanymi drogami. Teren jest trudny, nieprzyjazny. Mało uczęszczane, kamieniste ścieżki, do których nigdy nie docierają promienie słońca. Czasem Jack widzi w oddali jakiegoś wędrowca – ruchomy punkt krajobrazu – ale chyba wszyscy mają równie baczny wzrok jak on i też pragną przejechać niezauważeni, bo nikt nigdy się do niego nie zbliża. Jack spieszy się, tylko raz na jakiś czas odpoczywa przez godzinę lub dwie. Ma mnóstwo czasu na rozmyślanie o tym, co zobaczył. Tonton. Do niedawna prywatna armia Vicara Pincha: szaleńca, narkotykowego barona i samozwańczego Króla Świata. Teraz martwego. Pokonali Tontonów na Sosnowym Wzgórzu. On, Saba i Ike, z pomocą Maev, jej wojowniczek, Wolnych Jastrzębi, i ich sprzymierzeńców, Łupieżców z Zachodniego Szlaku. Saba zabiła Vicara Pincha. Ale nie pozbyli się Tontonu. Nie wybili ich do ostatniego. Nawet gdyby im się to udało, Jack już dość długo żyje na tym świecie, dość dużo widział, aby wiedzieć, że nie da się wytępić całego zła z tej ziemi. Zniszczysz to, co widzisz przed sobą, a ono już czai się za twoimi plecami. Tontoni zdecydowanie dobrze się mają. Ale zmienili się. Zawsze byli niechlujni, a nawet brudni, nosili długie włosy i bujne brody. Ci ostatni jednak byli gładko ogoleni, z krótko ostrzyżonymi włosami. Ich szaty były czyste, buty także, podobnie jak cały ekwipunek. Konie wypielęgnowane, o lśniącej sierści. To nowy, czysty Tonton. Nie dość czysty. Operacja w dolinie poszła bardzo źle. Dowódca nie panował nad swoimi ludźmi. Nie chcieli go słuchać. A to, jak jeden z nich potraktował Nessę, pokazało, że niektórzy z nich nadal chcieliby grać wedle dawnych zasad. Ale dowódca go zastrzelił. Natychmiast. Bez wahania. Głośno i wyraźnie przekazał wiadomość każdemu, kto mógł mieć jakieś wątpliwości. Nowa gra. Nowe zasady. Żadnych drugich szans. A zatem… Mała zielona dolina. Skrawek żyznej ziemi. Chata. Czysta woda. Tontoni zabijają chorą żonę i wycieńczonego męża. A gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, zabraliby ze sobą Robbiego i jego siostrę. Oboje byli młodzi i zdrowi. Tylko dokąd by ich zabrali? Skąd przybyli przesiedleńcy, chłopak i dziewczyna? Może ich też odebrano rodzinom. Ale nie widać było, żeby stawiali opór. Chłopak ochoczo włączył się do akcji, wziął sprawy w swoje ręce. To piętno na ich czołach, przecięte na krzyż kółko, musi coś oznaczać. W Mieście Nadziei Tontoni wypalali dziwkom na czole literę D, ale Jack nigdy nie słyszał o innych znakach. Piętnowanie oznacza cię na zawsze. Pokazuje wszystkim, do której grupy należysz. Zdrowi młodzi ludzie, napiętnowani. Ekspansja terytorialna. Przejmowanie żyznej ziemi i wody pitnej. Kontrola zasobów. Nowy, bardziej zdyscyplinowany Tonton, wykonujący rozkazy. Tylko czyje? Kogoś u góry. Kto działa zgodnie z szerszym planem. Taki człowiek musiałby być potężny. Zdeterminowany, zdyscyplinowany, przekonujący i bardzo, bardzo sprytny. Jack zna tylko jednego człowieka. Z Tontonu. Był zastępcą Vicara Pincha. Szarą eminencją, siłą stojącą za tronem. Odjechał z Sosnowego Wzgórza jeszcze przed bitwą. Opuścił swo-

jego szalonego pana, zostawił go na pastwę losu bez jednego spojrzenia za siebie. I zabrał ze sobą grupę ludzi. DeMalo. To wszystko musiało trwać od jakiegoś czasu. Musiało się zacząć jeszcze za życia Vicara Pincha, który tak naprawdę nie miał już nic do powiedzenia. DeMalo musiał planować tę operację na boku. To wyjaśniałoby plotki, które zaczęły docierać do Jacka już parę lat wcześniej. Z tego, co wie o tym człowieku, choć wie o nim niewiele, może jednak podejrzewać, że DeMalo nie jest typem, który zdecydowałby się na krwawy przewrót. O nie. Jest o wiele bardziej wyrafinowany. Niczym sztylet w mroku. Trucizna w winie. Cierpliwie czekał na odpowiedni moment. Jack wyobraża sobie, jak DeMalo musiał uśmiechnąć się w duchu, kiedy zobaczył, że oni zamierzają odwalić za niego brudną robotę na Sosnowym Wzgórzu. Najważniejsze jest to, że przygotowywał plan z dala od wzroku i uszu Pincha. Nie udałoby mu się to, gdyby w jakiś sposób nie zapewnił sobie lojalności i milczenia swoich zwolenników z Tontonu. Niesłychane. Bardzo ciekawe. I bardzo niepokojące. Jack wiele by dał, żeby dowiedzieć się, co dokładnie knuje DeMalo. Gdzie. Jak. I po co. Im szybciej dotrze do Przegranej Sprawy, tym lepiej. *** Karczma stoi na rozstaju dróg, wprost przed nim. Przycupnięta, chyli się ku ziemi. Obskurne miejsce, samotne na suchej, rozległej równinie, otoczone czarnymi, groźnymi szczytami gór. Przegrana Sprawa. Nareszcie. Z powodu drogi, którą wybrał, aby uniknąć wszelkiego ryzyka, że natknie się na Tontonów, dotarł tu dopiero po tygodniu mozolnej wędrówki. O wiele później, niż zakładał. Zbliża się świt. Świt i zmierzch wyznaczają czas w Pasie Burz. Jack zerka na niebo. Przyjechał w samą porę. Nad równiną gromadzą się paskudne brunatne chmury. Nadciągają ze wszystkich stron, kłębią się i w pośpiechu wpadają jedna na drugą. Słychać groźny pomruk grzmotu. Burza siarkowa. Atlas rzuca łbem. Jack popędza go, żeby się nie zatrzymywał. Przed karczmą zeskakuje z konia i wprowadza go do stajni. Stoi tam Prue, kosmata, rudawa klacz należąca do Molly. Co za ulga. Przez całą drogę Jack martwił się, że zastanie to miejsce spalone przez Tontonów. Ale i tak dziwi go widok samotnej klaczy. Stajnia zwykle jest pełna wierzchowców gości: mułów, koni, co pewien czas pojawia się nawet wielbłąd. Jack podchodzi do drzwi. Szyld karczmy kołysze się i skrzypi na silnym wietrze. Wyblakła farba się łuszczy, ale wciąż widać tonącą we wzburzonym morzu maleńką łódź, którą zaraz pochłonie ogromna fala. Za każdym razem, gdy tu był, w duchu spodziewał się, że łódź w końcu całkiem zniknie. Zatonie na dnie morza. Przegrana Sprawa. Doskonała nazwa. Stos rupieci Złomonterów, którego pies z kulawą nogą by nie obwąchał. Wystrzępione resztki nie wiadomo czego. Poobijane elementy tego i owego. Wystarczyłoby mocniej dmuchnąć i wszystko by się rozsypało. A jednak ta karczma stoi tu od zawsze. Od lat. Była tutaj na długo przed zmianą klimatu i pojawieniem się burz. Kiedyś otaczała ją porośnięta bujną trawą, tętniąca życiem zielona równina. Nawet wtedy było to popularne miejsce spotkań. Nigdy nie brakowało tu bimbru i dziwek. Ale karczma stała się naprawdę sławna dopiero wtedy, gdy przejęła ją rodzina Molly. Cztery pokolenia Prattów uczyniły ją najważniejszym przystankiem w tej części świata. Słynne bójki,

złoczyńcy knujący po kątach swoje niecne spiski, gorączkowy brzęk muzyki, napitki dość mocne, żebyś stracił czucie w cebulkach włosów, i niegrzeczne dziewczyny wszelkiej maści. Jack zastanawia się, czy Lilith nadal tutaj pracuje. Pewnie trochę się zaokrągliła tu i tam. Nigdy nie słyszał, żeby Przegrana Sprawa była kiedykolwiek zamknięta, w dzień czy w nocy. Molly pewnie nie śpi, nawet o tej porze. Zawsze wcześnie wstaje. Wystarczają jej cztery godziny snu i popołudniowa drzemka. Może nawet stoi teraz za barem. Jack przystaje przed drzwiami. Żołądek mu się wywraca ze zdenerwowania. Przez całą drogę zastanawiał się, co ma jej powiedzieć. Jak jej powie o Ike’u. I nadal tego nie wie. Nigdy nie robił nic takiego. Musi mieć nadzieję, że właściwe słowa same do niego przyjdą. Żeby zyskać jeszcze chwilę, strzepuje pył z kapelusza i gołębie pióro zatknięte za wstążką. Na jego usta mimowolnie wypływa uśmiech, gdy przypomina sobie, ile zachodu kosztowało Emmi znalezienie idealnego pióra, aby mogła ozdobić jego stary zniszczony kapelusz. Jack wsadza je więc z powrotem i zawadiacko przekrzywia. Bierze głęboki oddech. Otwiera drzwi i wchodzi do środka. *** Molly stoi za barem. Wyciera zardzewiałe, poobijane kubki i dzbany, które wydają się jeszcze nędzniejsze, niż gdy był tu ostatnio. Pracowicie czyści stos naczyń, jakby czekał na nie tłum spragnionych pijaków. Ale Jack jest tu jedynym gościem. Kobieta podnosi wzrok. Nie potrafi ukryć zaskoczenia. Przez jej twarz przebiega szybki błysk radości. I jeszcze coś. Ulga. Która znika tak szybko, jak się pojawiła. Maska wraca na miejsce. Uśmiech, który mówi: już wszystko w życiu słyszałam. I te oczy, które wszystko widziały. Jacka i Molly łączy wspólna historia. Która sięga daleko. Ale reakcja kobiety nie miała żadnego związku z nim. Nie dla niego była dzika, gorąca radość, której błysk przed chwilą zobaczył. Nie. Ona myśli, że przyjechał z nim Ike. Jack przełyka gulę w gardle. No, no, cedzi słowa Molly, patrzcie, kogo wiatr tutaj przywiał. Wraca do swojego zajęcia. Gąszcz długich, kręconych blond włosów związała w koński ogon. Ma usta, na widok których mężczyźni tracą głowę. Kuszące krągłości. Bystry wzrok. Wędrowcy nadkładają drogi tylko po to, żeby znaleźć się w jednej izbie z Molly. To wszystko, na co mogą liczyć nawet najlepsi z nich. Molly Pratt, mówi Jack. Przypomnij mi, co taka niebiańska istota robi w tej norze? Podaję bimber takim łajdakom jak ty, odpowiada Molly. A jeśli jeszcze raz nazwiesz mój lokal norą, więcej tu nie wejdziesz. Już ostatnim razem dostałem zakaz wstępu, przypomina jej Jack, i poprzednim, i jeszcze poprzednim. Pamiętasz? Och, pamiętam. Dobra, wejdź, coś ty nagle taki nieśmiały? Czaisz się jak dziewica w noc poślubną. Siadaj, napij się, przysuń stołek dla Ike’a. Gdzie on jest? Zaprowadził konie do stajni? Jack nie odpowiada. Zbiera się do tego, co ma powiedzieć. Najpierw golnie sobie jednego. Albo i trzy. Zaczeka na odpowiednią chwilę. Podchodzi do baru, po drodze zgarnia dwa plecione z gałązek stołki. Siada, rzuca sakwę z kory na podłogę, pas na broń kładzie na barze. Wszędzie jest piasek. Stosy w kątach izby. Wiruje wokół jego stóp w przeciągu wpadającym przez szpary w drzwiach. Źle się tu dzieje, Molly, mówi Jack. Witaj w Nowym Edenie. Mamy tu śliczny, nowiutki świat. Chyba krwawy świat, chcesz powiedzieć. To zawsze był krwawy świat. Tylko teraz krew niektórych ludzi jest lepsza niż innych. Co nowego?, pyta Jack. Trzeba przyznać, że Tonton nie jest taki jak kiedyś. Co z jego

dowódcą? Słyszałaś o niejakim DeMalo? Molly kręci głową. Nazywają go Wielkim Pionierem, mówi. Złodzieje ziemi… przepraszam, Strażnicy Ziemi wdychają jego imię, jakby był nadludzką istotą. Twierdzą, że jest cudotwórcą. Że przybył, aby uleczyć ziemię. Nie powinnaś tu być, mówi Jack. Tu nie jest bezpiecznie. Cóż, to prawda, mówi ona, Tontoni nie lubią bimbru ani dziwek. Wszystko się pozmieniało. Ale ci dranie mają ważniejsze sprawy na głowie niż ta karczma. Ziemia w Pasie Burz na nic się im przyda. Odprawiłam Lilith i inne dziewczyny. Jak sam widzisz, nie mam tu tłumów gości. Nie ma dziwek, gorzałki niewiele, Tonton nie będzie sobie zawracać mną głowy. Tego nie wiesz, mówi on. Musisz stąd wyjechać, Molly. Tu jest mój dom, Jack. Mój interes. Prowadzę tę karczmę od piętnastego roku życia. Przede mną prowadził ją mój ojciec, a on przejął ją od swojego ojca. Przez całe życie muszę sobie radzić z różnymi upartymi sukinsynami. Widziałem ich, Molly. Widziałem ich w akcji, mówi Jack. Chcesz oddać życie za to miejsce? Za to? Nigdy do tego nie dojdzie, odpowiada Molly. A jeśli tak, potrafię o siebie zadbać. No cóż, nie powinnaś być tu sama. Kiedy odeszły dziewczyny?, pyta Jack. Jakiś czas temu. Sama mogę ryzykować, ale ich nie zamierzam narażać, oświadcza. Coś w głosie Molly sprawia, że Jack mruży oczy. Co ty kombinujesz? Daj spokój, ucina Molly. Ten temat jest już zamknięty. Molly podsuwa Jackowi napełniony po brzegi pordzewiały kubek. Pływa w nim zdechły żuk. Wypij, mówi Molly. Nie policzę ci za robala. Lepiej naleję dla Ike’a. Pewnie umieracie z pragnienia, chłopaki. Gdy nalewa bimber do drugiego kubka, a on wyławia żuka, Molly zerka na drzwi. Co mu tyle zajmuje? Och, nie mów mi. Wiem. Chowa się za swoim koniem. Cały Ike. Wysyła cię przodem, żebyś rozpoznał wroga, a sam czeka, aż będzie czysto. Wrócę za trzy miesiące, mówi do mnie, trzy miesiące, Molly, masz moje słowo, a potem już nigdy cię nie opuszczę. Trzy miesiące. Farmazony. Raczej trzy lata, dziesięć miesięcy i sześć dni. Powiedziałam ci to wtedy, Jack, i teraz powtórzę: nie wracaj tu, o ile nie przyprowadzisz Ike’a, żeby zrobił ze mnie uczciwą kobietę, na wieki wieków, amen. Jeśli nie, wrzucę cię do beczki w gorzelni i ugotuję w podłym bimbrze. Uprzedziłam cię czy nie? Uprzedziłaś, potwierdza Jack. A czy nie jestem kobietą, która dotrzymuje słowa? Jesteś. Sam widzisz. Jack wychyla trunek do dna. Mocny alkohol pali mu przełyk. Niebywałe, mówi Jack, kiedy znów może się odezwać. Co to jest? Piołunówka, wyjaśnia Molly. Zrobiona w zeszły wtorek. Odstrasza pluskwy, wszy i muchy. Dobra też na wysypkę od siodła. Ostatni gość, który jej spróbował, wybiegł stąd na czworakach, wyjąc jak wilkopies. Któregoś dnia kogoś zabijesz, ostrzega ją Jack. Kto powiedział, że już tego nie zrobiłam? Co, do diabła, zatrzymało tego faceta? Rzuca to od niechcenia, jakby w ogóle jej to nie obchodziło. Ale jej oczy mówią co inne-

go. Jeszcze jeden i jej powie. Podsuwa kubek. Polej, prosi. Sam się obsłuż, odpowiada Molly. Jest zajęta przeglądaniem się w kawałku lustra, które trzyma za barem. Podszczypuje policzki, zagryza wargi i bawi się włosami, przez cały czas zerkając na drzwi. Ma dwadzieścia dziewięć lat, a zachowuje się jak przejęta dzierlatka, wyczekująca tego jedynego, na którego widok jej serce szybciej bije. Jack czuje bolesny ucisk w piersi. Pije. Żołądek skręca mu się z nerwów. Dalej, ponagla siebie w duchu, zrób to. Powiedz jej teraz. Ale zamiast tego mówi: Przysięgam, Molly, za każdym razem, gdy cię widzę, jesteś jeszcze piękniejsza niż ostatnim razem. Ile serc dzisiaj złamałaś? Daj spokój, ucisza go Molly. Wiem, że wyglądam jak czarownica. Jack parska z niedowierzaniem, a ona uśmiecha się do siebie w lustrze, zadowolona. Życie w tej piekielnej norze odebrało mi urodę, mówi. Zestarzałam się, czekając na Ike’a. Przegrana Sprawa. To ja, Jack, największa przegrana sprawa w dziejach ludzkości. I wiesz co? Jaka ja byłam głupia! Żeby myśleć, że mężczyzna mógłby powiedzieć coś poważnie. Ike z Cienistego Boru by się ustatkował? Wolne żarty. Równie dobrze mógłbyś poprosić słońce, żeby przestało świecić. Teraz. Powiedz jej. Molly, zaczyna Jack, muszę ci coś… Dobra, dość już o Ike’u. Pokaże swoją facjatę, kiedy zbierze się na odwagę. Molly opiera łokcie na barze. A to co za paskudztwo? Pstryka palcami rondo jego kapelusza, który spada na podłogę. Tak lepiej, mówi Molly. Niech cię szlag, Jack, przystojny drań z ciebie. Ty i te twoje księżycowe oczy. Posłuchaj, Molly, ja… Myślisz o niej czasem?, pyta nagle Molly. Jack nie odpowiada. Wpatruje się w swój kubek. Miałaby teraz sześć lat, mówi ona. Wiem, że to głupie, ale… lubię sobie wyobrażać, jaka by była. Jaki miałaby charakter, no wiesz. W kogo by się wdała. Miała takie same oczy jak ty. Była piękna, prawda? Tak, mówi Jack. Bardzo. Bierze jej dłoń w swoje. Ściska ją mocno i całuje. Patrzą na siebie. W powietrzu pomiędzy nimi wisi ciężar tego, co było. Tego, co nie miało trwać, a mimo to połączyło ich na zawsze. Jack? Molly przygląda mu się uważnie, badawczo. Odchyla się, jakby coś nagle ją uderzyło. O Boże, Jack. Ty chcesz mi coś powiedzieć. Jack wypuszcza powietrze. Tak, potwierdza. Tak, chcę. Chodzi o to, Molly, że… ja… A niech mnie!, mówi ona. Na jej twarz powoli wypływa uśmiech. Zdziwiony Jack marszczy brwi. Molly? Ha, ha! Nie wierzę! Kobieta uderza dłonią o blat. Do kroćset i alleluja, Jack, kim ona jest? Kto? O czym ty mówisz? Tylko bez uników, za dobrze cię znam. Kim ona jest? Co to za dziewczyna? A to co? Wyciąga kamień serca schowany za jego koszulą. Przygląda mu się z namysłem.

Przecież to kamień serca, mówi Molly. Dała ci kamień serca! Może go znalazłem, mówi Jack. O nie. Widzę to w twojej twarzy, Jack. Widzę ją w twoich oczach. Nie wiem, o czym mówisz. Hej, strofuje go Molly, to przecież ja, pamiętasz? Ty i ja nie udajemy. Mamy to za sobą. Odkąd cię znam, Jack, trzymałeś drzwi do swojego serca zamknięte, a klucz głęboko schowany. Wygląda na to, że ona go znalazła. Jack milczy. Molly cierpliwie czeka. Klucze nie są w jej stylu, odzywa się w końcu Jack. Wyważyła drzwi kopniakiem. Kochasz ją, mówi Molly. Hm, tego nie wiem. Ja… hm. Kochać… To brzmi zbyt bezpiecznie. A to, co jest między nami, wcale nie jest bezpieczne. Och. Czyli tak to wygląda? Nie chcę tego, Molly, mówi. Ja… cokolwiek to jest, na pewno sam tego nie szukałem. Nie musisz szukać, mówi ona. Jeśli coś jest ci pisane, samo cię znajdzie. Lubimy myśleć, że panujemy nad swoim życiem, ale wcale tak nie jest. Nie do końca. Powinieneś już to wiedzieć. Nie znajdziesz nikogo bardziej upartego od niej, choćbyś się starała, mówi Jack. Zawsze myśli, że wszystko wie najlepiej, nawet jeśli tak nie jest. Zwłaszcza jeśli tak nie jest. Jest kolczasta i uparta i ma wszystkie cechy, które wymieniłabyś na samym dole listy, gdybyś robiła listę… No wiesz jaką. Której ja oczywiście nie robię. Nie robiłem. Ale?, pyta Molly. Ale… Mój Boże, Molly, ona tak jasno świeci, mówi Jack. Ogień życia tak mocno w niej płonie. Zanim ją spotkałem, nie zdawałem sobie sprawy, że… że przez całe życie byłem zimny. Wiem, przyznaje łagodnie ona. Chodzi o to, że… Ech, do diabła. Ona widzi we mnie lepszego człowieka, niż naprawdę jestem. Cóż, jesteś lepszym człowiekiem, niż ci się wydaje, mówi Molly. Jest za młoda, mówi. Ma osiemnaście lat. Skandal!, oburza się Molly. Bo przecież ty jesteś taki stary. Wiek to nie tylko lata, dobrze o tym wiesz. Tak czy inaczej pokładanie tylu nadziei w jednej osobie… To niebezpieczne. Nie waż się od tego uciekać, Jack, nie waż się, ostrzega ostro Molly. Większość ludzi nigdy nie poczuje tego, co ty czujesz. Bądź z nią. A jeśli ma to trwać godzinę, jedną noc, tydzień, miesiąc, to bez znaczenia. Bądź z nią, płoń z nią, lśnij z nią… Tak długo, ile będzie ci dane. Dobrze. Powiedz mi, jak ma na imię. Mów. Jack bierze głęboki oddech. Saba, mówi. Ma na imię Saba. Molly kładzie dłoń na jego twarzy. Och, mój drogi Jacku… Właśnie tego dla ciebie pragnęłam. To wszystko, czego dla ciebie pragnęłam. Jak mogłaby oprzeć się tym oczom? Próbowała, mówi Jack. I to jak próbowała. Ale… posłuchaj, Molly, ja nie dlatego… Trzeba to uczcić!, woła Molly. Taka okazja wymaga poważnego toastu! I mam na myśli naprawdę poważny! Śmieje się i z hukiem stawia kubki na barze w długim szeregu. Do diabła, gdzie się podziewa Ike? Ike!, woła. Cholera, człowieku, w tej chwili przyprowadź tu swoje włochate cielsko! Pijemy za Jacka i Sabę! Po kolei napełnia naczynia, chlapiąc i rozlewając płyn dookoła. Mówię ci, Jack, jesteś dla mnie natchnieniem. Zmienię nazwę tego

miejsca. Koniec z Przegraną Sprawą. O nie. Od tej chwili będzie się nazywało Źródłem Wiecznej Nadziei! A kiedy Ike wejdzie przez te drzwi, przywiążę go do krzesła i nigdy nie wypuszczę, bo życie jest za krótkie i już czas, żebym zaczęła słuchać własnych rad. Mogę potrzebować twojej pomocy, oczywiście, ale jestem pewna, że nie będziesz miał nic przeciwko temu, widząc jak… Molly! Jack chwyta ją za rękę. Przestań, Molly, proszę. Cholera, Moll. Ike nie wejdzie przez te drzwi. Molly zamiera. Jej uśmiech znika. Proszę, nie mów tego, szepcze. Nie jest w stanie. Ale musi to zrobić. Ike nie żyje, mówi Jack. Nie żyje, Molly. Tak mi przykro. Jej oczy napełniają się łzami, które teraz cicho płyną po jej twarzy. Patrzy mu prosto w oczy. To się stało miesiąc temu. Nie… Trochę więcej. Była… wielka bitwa. Tym razem prawdziwa, nie jakaś tam bójka w knajpie. Z Tontonem. Z Tontonem, powtarza Molly. Wróciliśmy na Pola Wolności, ciągnie Jack. Spaliliśmy pola dżaalu. Ruszyli za nami w pościg… Nie tylko za mną i Ikiem, ale też za Sabą i innymi. Walczyliśmy z nimi, Molly. Pokonaliśmy ich. I przez pewien czas, przez chwilę, dobrzy wygrywali. Ja i Ike, ci dobrzy. Kto by pomyślał? Ja, mówi Molly. Ja wiem. Umarł wśród przyjaciół, Moll, mówi Jack. Byłem przy nim. Byłem tuż obok, a on… Umarł na moich rękach. Dobrą śmiercią. W chwale. Tak jak chciał. Ostatnią rzeczą, którą mu powiedziałem… Szepnąłem mu do ucha: Molly cię kocha, Ike. To ostatnie słowa, jakie usłyszał. Molly przez chwilę stoi nieruchomo. Kiwa raz głową. Wysuwa dłoń spomiędzy dłoni Jacka. Cieszę się, że to właśnie ty mi o tym powiedziałeś, mówi. Nie marnuj już więcej czasu, Jack. Jedź do niej. Bądź z nią. Płoń jasno. Obiecaj mi. Wyjedź stąd, przekonuje. Pojedź ze mną, proszę. Obiecaj mi, mówi Molly. Obiecuję. Do widzenia, Jack. Molly całuje go w policzek. Potem wychodzi na zaplecze i zamyka za sobą drzwi. Cisza. Pewnie przyciska coś do ust, żeby nie robić hałasu. Mogłaby odpuścić i porządnie zawyć. Przecież tylko on tu jest. Jack wchodzi za bar i puka do drzwi. Molly? Cisza. On zamierzał do ciebie wrócić, Molly, mówi Jack. Kochał cię. Odejdź. Nie mogę cię tak zostawić. Wpuść mnie. Na litość boską, po prostu zrób to, co mówię!, woła Molly. Jack wraca na swój stołek. Patrzy na pełne kubki ustawione na barze i zaczyna od pierwszego. Zna rozpacz Molly. Gdy on odjedzie, ona zamknie karczmę na klucz. Potem będzie płakać i pić. I tak w kółko, aż skóra na najświeższej ranie stwardnieje na tyle, żeby mogła ruszyć dalej. Zaczeka, aż minie burza. Potem odjedzie. Wyciąga znów kamień serca. Pociera go palcami. Jest chłodny, mimo że spoczywał na jego skórze. Tak już jest z kamieniem serca. Pozostaje chłodny, dopóki nie zbliży się do tego, czego pragnie twoje serce. Im bliżej, tym bardziej parzy. Ostatnim razem, kiedy widział Sabę, założyła mu go na szyję. Był gorący. Pomoże ci mnie znaleźć, powiedziała. Nie potrzebuję kamienia, żeby cię znaleźć, odparł. Znajdę cię wszędzie.

A potem go pocałowała. Aż nie mógł myśleć. Aż zakręciło mu się w głowie z pożądania. Jack wsuwa kamień serca z powrotem za koszulę. Burza uderza. Słyszy nagły, głuchy łoskot siarki walącej o dach Przegranej Sprawy. Wkrótce spadnie deszcz i ją zmyje. Nagle drzwi otwierają się z hukiem. Wiatr, zawodząc, wpada do środka, grzechocze krokwiami, porusza piaskiem na podłodze, tarmosi płaszcz Jacka. On wstaje, żeby je zamknąć. Ale zanim zdąży to zrobić, do karczmy wchodzą dwaj mężczyźni. Obsypani siarką. Skórzane zbroje. Kusze. Piorunostrzały. Długie czarne szaty. Długie włosy. Brody. Tontoni. W starym stylu. Niedobrze. Każdy nerw, każdy mięsień w ciele Jacka napina się i drży. Ale panuje nad głosem i swobodnym tonem mówi: Coś tu pusto, chłopaki. Wygląda na to, że wszyscy się zmyli. Przyszedłem zobaczyć się z tą Lilith, mówi jeden z nich. Gdzie ona jest? Wyjechała, odpowiada Jack, tak jak mówiłem. Sprawdźcie sami. Tonton przygląda mu się przez chwilę. Podchodzi do drzwi w rogu. Prowadzą na korytarz, od którego odchodzą cztery małe pokoiki, gdzie dziewczyny przyjmowały klientów. Wychodzi. Lilith! Hej, Lilith! Chodź tutaj!, woła. Słychać trzaśnięcie drzwiami, jedno po drugim. Jeden Tonton z głowy. Jack zerka na bar. Leży na nim jego pas z bronią. Drugi Tonton błyskawicznie wyciąga piorunostrzał i celuje w Jacka. To był ułamek sekundy. Teraz podchodzi do baru i opróżnia do dna jeden z kubków. Nie spuszcza wzroku z Jacka. Przez cały czas trzyma go na muszce. Wraca pierwszy Tonton. Dokąd wyjechała?, pyta. Nie wiem, przyjacielu, odpowiada Jack. Już mówiłem, że nikogo tu nie ma. W tej samej chwili słychać płacz Molly. Długi, żałosny, zwierzęcy skowyt bólu. Gdy dźwięk cichnie, ten z kubkiem pyta: A to kto? On i Jack przypatrują się sobie. Zostaw ją w spokoju, mówi Jack. Tonton mierzy piorunostrzałem w serce Jacka. Leniwie. Uśmiecha się. Zawołaj ją, mówi. Dalej… przyjacielu. Zawołaj ją.

ROZDZIAŁ DRUGI JAŁOWA ZIEMIA MIESIĄC PÓŹNIEJ Stoję na grani. Oglądam wschód słońca. Białolice, już bezlitośnie pali. Kolejny świt na Jałowej Ziemi. Kolejny dzień na tym pustkowiu. Środek lata. Upał i pył. Pragnienie i głód. Ja i Lugh, Tommo i Emmi. Obwiniamy się po kolei. Kto co zrobił. Kto co powiedział. Czyja to wina, że tu utknęliśmy. Uwięźliśmy w tej krainie śmierci i kości, gdy powinniśmy już żyć w dostatku na zachodzie. Zbudować dla siebie nowe życie. Za górami. Nad Wielką Wodą. Gdzie powietrze jest słodkie jak miód. Gdzie czeka na mnie Jack. Och, Jack. Proszę. Zaczekaj. Liczę na ciebie. Od dawna powinniśmy tam być. Od wielu tygodni. Emmi mówi, że ta ziemia nas tu trzyma. Że zamknęła nas w pułapce. Wolałabym, żeby smarkula nie wygadywała takich rzeczy… Wiadomo, że to bzdury, ale gdy tak mówi, one jakoś wchodzą mi do głowy, a potem nie mogę ich stamtąd wyrzucić. Rzecz w tym, że źle zaczęliśmy. Bez żadnego planu. Po prostu zwróciliśmy się na zachód i ruszyliśmy. Wierzyć się nie chce, że cztery osoby mogą być tak bezmyślne, a tu proszę. Nie myśleliśmy trzeźwo, żadne z nas. Za dużo się wydarzyło. Dopiero co stawiliśmy czoło Tontonom w ciężkiej walce. To, że w ogóle nam się udało, zawdzięczamy Maev i jej Wolnym Jastrzębiom. Gdyby się nie pojawiły, Tontoni by nas wykończyli. A potem Jack. Który mówi mi: Do zobaczenia na zachodzie i – och, a tak przy okazji – jesteś w mojej krwi, Saba. A więc miałam głowę nabitą Jackiem i całą resztą, no i jeszcze… Odzyskałam Lugh. Od dnia, kiedy Tontoni porwali go nad Srebrnym Jeziorem, tylko na tym się skupiałam. Chciałam odnaleźć Lugh i przywieźć go z powrotem. I byłam taka szczęśliwa. Taka szczęśliwa i wdzięczna, że on i ja znów jesteśmy razem. Nie mówię, że nie obchodzi mnie, że Ike zginął w walce. Na myśl o nim przepełniają mnie smutek i ból. Serce mi się ściska. Ale nie cierpię tak jak Tommo, nie aż tak. On opłakuje Ike’a całą duszą. Chyba żaden głuchy chłopiec nigdy nie będzie gadułą, ale on jest tak zrozpaczony, że przez ostatnie dni rzadko słyszymy jego dziwny, chrapliwy głos. Em zaczęła mówić w jego imieniu, a Tommowi to chyba nie przeszkadza. Ale kiedy wyruszyliśmy, najważniejsze było to, że żyjemy. Że jakoś… jakoś udało nam się to wszystko przetrwać. A ja odzyskałam mojego Lugh. Swojego najukochańszego brata bliźniaka. Byliśmy oszołomieni z radości… Poczuliśmy taką ulgę, że zapomnieliśmy o całej reszcie. Jakbyśmy już dotarli tam, dokąd zmierzaliśmy. W końcu zapytaliśmy o drogę pierwszego napotkanego wędrowca. Jakiś gość na wielbłądzie zbierał sól na jednym z wielkich słonych jezior Jałowej Ziemi. Nie mieliśmy czym pohandlować, mogliśmy mu dać tylko sprzączkę od paska i parę sznurówek. Dostaliśmy za to pół puszki soli i radę, żeby ruszyć prosto na przełaj przez Jałową Ziemię. Powiedział, że to najszybsza, najkrótsza droga na zachód. Uznaliśmy, że wie, co mówi, więc zrobiliśmy, jak radził. Poje-

chaliśmy na przełaj. Teraz już wiemy, że za sprzączkę i sznurówki nie kupi się dobrej rady. Nie powiedział nam, co to za miejsce. Dlaczego nazywają je Jałową Ziemią. Nie wspomniał o wodzie śmierci. Nie ostrzegł, że nie ma na co polować. Zaraza Złomonterów zryła to miejsce na wiele lig. Nagle po drodze pojawiają się zapadliska. W jednej chwili idziesz spokojnie, a w następnej ziemia się rozstępuje i lądujesz w dole między szkieletami. Ja wpadłam pierwsza. Już kiedyś tkwiłam po szyję w ludzkich kościach. Pomyślelibyście, że jestem przyzwyczajona. Że nie będę miała nic przeciwko temu. Ale tak nie jest. Mam coś przeciwko. Mam śmiertelnie dosyć śmierci. Do tego jeszcze sprawa Bucka, konia Lugh. Na szczęście nie połamał sobie kości ani nie stało się nic gorszego. Ale skręcił prawą nogę. To było tydzień temu i wciąż nie jest całkiem zdrów. Dlatego ugrzęźliśmy tu, dopóki nie wydobrzeje. Utknęliśmy na Jałowej Ziemi. Może ona naprawdę próbuje nas tu zatrzymać. Może Emmi ma rację. Nie tak dawno temu nie zważałabym na to, co mówi moja dziewięcioletnia siostra. Ale Emmi inaczej widzi różne rzeczy, inaczej widzi świat. Ostatnio nie lekceważę jej tak szybko. Jedno jest pewne. W tym miejscu coś nie gra. Cienie są tam, gdzie nie powinno ich być. Kątem oka widzę coś i wydaje mi się, że to Nero, a może inny ptak, ale nigdy nic tam nie ma. I słyszę te… te odgłosy. Jakby… Sama nie wiem, jakby szeptał ktoś albo coś. Nie mówię nic pozostałym. Już nie. Najpierw mówiłam. Wszyscy rozglądaliśmy się, co to może być, ale nikt nigdy niczego nie znalazł, a potem zaczęli dziwnie na mnie patrzeć, więc teraz po prostu trzymam język za zębami. Źle sypiam. Nie wyspałam się porządnie od tak dawna, że właściwie już do tego przywykłam, a po śmierci Epony zrobiło się jeszcze gorzej. Ale dzięki temu mogę ich pilnować. Lugh, Emmi i Tomma. Zadbać o to, żeby nie stała się im żadna krzywda. Jeśli nie śpię, nikt nie może podejść i ich porwać. Głównie jednak pilnuję Lugh. Śpi długim i głębokim snem. Ale niespokojnym. Nigdy nie śpi spokojnie. Przez większość nocy mówi przez sen. Nie rozumiem słów. Przeważnie mamrocze. Co jakiś czas wyłowię jakieś pojedyncze słowo czy dwa. Czasami Lugh płacze. Jak małe dziecko. To jest najgorsze. Wtedy płaczę razem z nim. Nie mogę się powstrzymać. Jego łzy są moimi. Zawsze tak było. Jedyna chwila, gdy pamiętam go płaczącego, to dzień śmierci mamy, kiedy mieliśmy po osiem lat. Wtedy polało się mnóstwo łez. Ja, Lugh i tata pewnie wypłakaliśmy ich dość, żeby trzy razy napełnić Srebrne Jezioro. Ale łzy nie wrócą życia umarłym. Tego się już nauczyłam. Na razie mam coś do zrobienia. Tam, w obozie wszyscy obudzą się z pustymi brzuchami, a teraz moja kolej, aby coś upolować. Jaszczurka, wielkoszczur, wąż – nie wybrzydzam. Wszystko się nada, byle nie była to szarańcza. Ostatnie trzy razy przyniosłam szarańczę, a to wszystko dlatego, że… Po prostu wszyscy mają już dosyć trzeszczących w zębach robali, to pewne. Marszczę brwi. Nie wiem, jak się tu dostałam tego ranka. Jak dotarłam do tej grani tak daleko od naszego obozowiska. Musiałam przyjechać na grzbiecie Hermesa. O, widzę go. Stoi tam. Kosmata kasztanowata sierść i mocne nogi. Skubie kępy wyschniętej trawy. Powinnam pamiętać przejażdżkę, ale nic nie pamiętam. Dziwne. Przysuwam lornetkę do oczu. Rozglądam się po okolicy. Jałowa Ziemia ciągnie się jak okiem sięgnąć. Po horyzont i dalej. Sucha i żółta. Tu i ówdzie jakieś wzgórze z szarych skał, poprzecinane pasami czerwieni. Wygładzone wiatrem. Sam diabeł zapłakałby na ten widok, mruczę po nosem. Nagle słyszę jakiś rumor. Jednocześnie czuję pod stopami niskie, jednostajne drżenie.

Gwałtowny ruch po lewej. Od północy. Kieruję tam lornetkę. Cholera jasna, przeklinam głośno. To tornada. Wirując, pędzą przez równinę w długim szeregu. Nieduże, mają nie więcej niż czterdzieści stóp wysokości. Nigdy nie widziałam nic podobnego. Mkną w tę stronę, podrywając kurz z ziemi. Widzę też jelenia. Ucieka przed tornadami, one gnają za nim. Jeśli sądzić po porożu, to może dwuletni samiec. Pędzi ile sił w nogach. Jeśli ich nie prześcignie, zmiotą go. Nero unosi się na prądach gorącego powietrza. Gwiżdżę na niego. Sfruwa i ląduje na mojej wyciągniętej dłoni. Pokazuję mu jelenia. Widzisz go?, mówię. To nasze śniadania, obiady i kolacje na tydzień. Nero kracze. Wiesz, co masz robić, mówię do niego. Skieruj go w tę stronę. Przyprowadź go do mnie. Przyprowadź go tu, Nero! Wypuszczam go w powietrze, a on odfruwa. Nero jest dobrym łowcą. Myśli, że jest jastrzębiem, nie krukiem. Zawróci jelenia z drogi tornad. Wprowadzi go dokładnie w zasięg mojej kuszy. Biegnę. Moje stopy są ciężkie. Jakby nie należały do reszty mojego ciała. Nie chcą się poruszać. Ale je zmuszam. Przyspieszam. W biegu zsuwam kuszę z pleców. Wyciągam bełt z kołczanu. Zsuwam się po suchym zboczu grani. Tuż nad dnem doliny jest wystający kawałek płaskiej skały. Stamtąd mogę dobrze wycelować i będę dość daleko od tornad, żeby być bezpieczną. Docieram do skały. Pył wiruje wokół mnie. Wiatr świszcze. Zajmuję pozycję. Wkładam bełt i napinam cięciwę. Muszę się opanować. Jeśli zachowam spokój, wszystko będzie dobrze. Tym razem nic mi nie będzie. Biorę głęboki oddech. Nero skrzeczy z podekscytowania. Ostro popędza jelenia. Zwierzę ucieka w lewo, potem w prawo, ale kruk pikuje z krakaniem. Jeleń biegnie prosto w tę stronę. Na piersi ma białą plamę. Na sercu. Doskonały cel. To będą idealne łowy. Podnoszę kuszę. Celuję. Prosto w serce. Ręka mi drży. Błysk białego światła. Epona biegnie w moją stronę. Szeroko rozrzuca ramiona. A ja strzelam do niej. Prosto w serce. Zimny pot. Na moim czole, w oczach. Mrugam. Epona nie żyje. Ja ją zabiłam. Saabaa. Saaabaaa. Moje imię rozlega się dookoła mnie. Odwracam się, rozglądam. Pusto. Nikogo nie ma. Kto to?, pytam. Saaabaaa. To wiatr. Tornada. To wszystko. Uspokój się. Wyceluj. Zastrzel jelenia. Teraz to tylko kilkaset kroków. Mocniej ściskam kuszę. Drżenie się nasila. Jak przedtem. Jak ostatnim razem. I jeszcze wcześniej. Za każdym razem, gdy próbuję oddać strzał. Wtem. Zauważam. Mój oddech

ucisk w piersi suchość w gardle nie mogę oddychać potrzebuję powietrza głębokie oddechy nie mogę, ja – nie mogę oddychać nie mogę oddychać na kolanach na ziemi ściśnięte gardło serce szybko za szybko, za – powietrza powietrza nie mogę oddychać nic nie widzę nie mogę. Nero. Skrzeczy. Nero. Ostrzega mnie. Niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo. Niebezpieczeństwo. *** Unoszę głowę. Wszystko jest… zamazane. Wtem. Widzę. Coś się porusza. Szybko. Mrużę oczy. Próbuję zobaczyć, co to jest, co… Wilkopsy, mówię. Wataha wilkopsów pędzi tuż za jeleniem. Sześć. Nie. Osiem. Skąd one się wzięły? Rozdzielają się. Sześć wilkopsów już prawie dopadło jelenia. Kierują go na południe, przez Jałową Ziemię. Tornada, kotłując się, gnają za nimi. Dwa wilkopsy oddzielają się od grupy. Biegną w moją stronę. Tutaj. Zwęszyły mój zapach. Wyczuły moją słabość. Głęboko w moim brzuchu bulgocze lawa. Ale jest słaba. Ledwie się tli, gdy ja potrzebuję potężnego żaru, który by mnie ocalił. Lawa zawsze mnie… ratuje. Dźwigam się i wstaję. Trudno mi oddychać. Ręce mi drżą, ale… Mogę to zrobić, mogę, powtarzam sobie. Ale kusza wypada mi z rąk. Uderza o ziemię. Błysk zniknął. Lawa zniknęła. Jestem bezradna. Bez nadziei. Sama. Nie. Niezupełnie. Nero wściekle kracze. Atakuje wilkopsy. Pikuje na ich łby. Ale biegną dalej. Są teraz czterdzieści stóp ode mnie. Trzydzieści. Rusz się, Saba. Zrób coś. Cokolwiek! Rozglądam się, szukam okruchów skały, kamieni, patyków. Nero je spowalnia. Rzuca się na nie, rani je do krwi, wycofuje się. I tak w kółko. Atakują go. Uderzają pazurami. Trzepot sierści i piór, pisk i warkot. Zranią go. Zabiją. Nero! Nero!, wołam. Ściskam w dłoniach kamienie. Rzuć, rzuć. Nie, nie, przecież mogłabym trafić Nero. Kurz i chaos. Nie widzę wyraźnie. Mój oddech. Teraz łatwiej mi się oddycha. Cokolwiek mnie chwyciło, zaczyna odpusz-

czać. Ale wciąż jestem bardzo słaba. Drżę. Nero się uwalnia. Rzucam kamieniami. Ale nie trafiam. Wilkopsy biegną w moją stronę. Dziesięć stóp ode mnie. Osiem. Sześć. Jeden wilk przede mną. Drugi po mojej lewej stronie. Zimny, nieprzejednany żar w ich żółtych ślepiach. Nero kracze i kracze. Pikuje. Kulą się. Krzyczę. Ciskam kamykami i piachem. Rzucam, wzdrygają się, ale nie udaje mi się ich odstraszyć. Nagle przypominam sobie o nożu w bucie. Sięgam po niego. Ręce mi się trzęsą. Podchodzą do mnie cal po calu. Nie spuszczają ze mnie wzroku. Z głębi ich gardeł wydobywa się pomruk zwiastujący moją śmierć. Nagle za moimi plecami hałas i gwałtowne poruszenie. Zanim zdążę się ruszyć, coś przeskakuje obok mnie. Szary kształt. Duży. Włochaty. Kolejny wilkopies. Nowy. Atakuje wilka po mojej lewej. Rzuca się mu prosto do gardła i przewraca go na ziemię. Rozszarpuje jego szyję. Krew się leje, a drugi wilkopies, ten przede mną, atakuje nowego. Błysk zębów. Tumany pyłu. Odczołguję się na bok, usuwam im się z drogi. Nowy wilkopies nie biegł z innymi. To samotnik. Ma niebieskie ślepia. Jasnoniebieskie. To rzadkość. Tylko raz widziałam takiego. Mizernie wygląda. Żebra mu sterczą, a z boku ma teraz krwawiącą ranę. Ale walczy jak demon. Myśl, Saba. Potrzebuję Hermesa. Jeśli będzie chwila… jeśli będę miała szansę, skorzystam z niej. Skorzystam z każdej szansy, żeby uciec, ale potrzebuję Hermesa. Nie, nie, moment, nie mogę, wilki mogą się na niego rzucić. Co tu robić. Nie mogę jasno myśleć. Rusz się, Saba. Po prostu się rusz! Zaczynam się wycofywać w górę urwiska. Nie spuszczam wzroku z wilkopsów szarpiących się, walczących na śmierć i życie. Nero kracze w górze. Luźna skała. Stopa mi się obsuwa. Upadam. Leżę. I zsuwam się. Koziołkuję. Spadam. Z powrotem w dół zbocza. Prosto na wilkopsy. *** Leżę na plecach na twardej, płaskiej skale. Jest gorąca. Żar skwierczy wokół mnie. Smaży mnie. Bolą mnie kości. Mam ciężkie powieki. Suche. Ostrożnie otwieram jedno oko. Światło mnie razi. Z tyłu głowy czuję tępy, pulsujący ból. Jęczę. Nero kracze. Czuję jego ciężar na swoim brzuchu. Czuję też psi, mięsny oddech, gorący i bliski. Szorstki język liże mnie po twarzy. Gwałtownie otwieram oczy. Nade mną stoi niebieskooki wilkopies. Aaaa! Odsuwam się i zrywam na nogi. Nero skrzeczy i odfruwa z łopotem skrzydeł. Wilkopies wycofuje się ze skomleniem. Przystaje. Siada jakieś sześć stóp ode mnie. Jego różowy język zwisa z pyska, długi, ociekający śliną. Czy to… Czy on… się do mnie uśmiecha? Po raz pierwszy zauważam, że ma jedno ucho oklapnięte. Prawe. Niebieskie oczy. Oklapnięte ucho. Zupełnie jak Trop. Wilkopies Mercy, Trop. Ale… jak to możliwe? Dom Mercy nad Błędnym Ruczajem musi być o wiele tygodni drogi stąd. Trop?, mówię. Wilkopies wstaje. Szczeka dwa razy. Podchodzi kilka kroków w moją stronę. Nero kracze

ze swojego miejsca na skale obok. Trop!, powtarzam. O mój Boże, Trop, to ty! Co ty tu ro… Słyszę świst w powietrzu. Instynktownie się uchylam. Trop odskakuje. Bełt przeleciał tuż obok jego lewego boku. Oglądam się za siebie, sprawdzam, kto strzelał. To Lugh. Stoi na grani nad nami. Szykuje się do kolejnego strzału. Nie!, krzyczę. Zaczekaj! Nie strzelaj! Za późno. Potem Lugh, skacząc, zbiega po zboczu, wrzeszczy i macha rękami. Drugi bełt odbił się od skały. Lugh, przestań!, wołam. Wszystko w porządku! Nie strzelaj! Nero lata w kółko, skrzeczy i kracze. Trop uciekł. Widzę, jak biegnie przez Jałową Ziemię. Cholera, mówię. Au! Czuję ostry ból z tyłu głowy. Mam tam sporego guza. Boli jak diabli, kiedy go dotykam. Zamieram. Nie więcej niż dziesięć stóp ode mnie widzę dwa wilkopsy. A raczej to, co z nich zostało. To te, które mnie zaatakowały. Leżą w kałużach własnej krwi. Mają rozszarpane gardła. Zęby odsłonięte w ostatnim warknięciu, żółte ślepia świecą wściekłością i śmiercią. Powietrze mruczy głodnym brzękiem. Muchy. Setki much. Tysiące. Otwarte rany, na wpół wyschnięte jeziora lepkiej krwi falują od ich połyskujących odwłoków. Trop to zrobił. Trop zabił wilkopsy. Uratował mi życie. Trop. Tutaj. Nic z tego nie rozumiem. Saba! Lugh podbiega do mnie z kuszą w dłoni. Ciężko oddycha. Ulga, niepokój i gniew, wszystko naraz, przebiegają po jego twarzy. Saba, nic ci nie jest? Nie, mówię. Wszystko w porządku, dzięki. Ale zastanawiam się. Trop tutaj. Sam na Jałowej Ziemi. A więc… czy to oznacza, że Mercy jest gdzieś niedaleko? Nie, to niemożliwe, on jest w okropnym stanie, chudy i wynędzniały. Nigdy by na to nie pozwoliła. A więc co się dzieje? Jak się tu znalazł? I gdzie jest Mercy? Silna, mądra Mercy. Co się z nią stało? Jak to, w porządku? Saba! Lugh chwyta mnie za rękę i nią potrząsa. Saba, co tu się stało, do diabła? To był Trop, mówię. Ten wilkopies, do którego przed chwilą strzelałeś. To Trop. O mój Boże, Lugh, on uratował mi życie. Kto?, pyta zaskoczony. Wtedy sobie przypominam. Przecież Lugh nie był u Mercy nad Błędnym Ruczajem ze mną i Emmi. To było po tym, jak porwali go Tontoni. Dlatego nie zna Tropa. Trop. To oswojony wilkopies Mercy, wyjaśniam mu. Wiesz, Mercy, przyjaciółki naszej mamy… Mercy znad Błędnego Ruczaju. Patrzy na mnie. Błędny Ruczaj? Gadasz bez sensu, mówi. Owszem, to ma sens, mówię. Ten wilkopies ma jedno ucho oklapnięte i niebieskie oczy. Całkiem jak Trop. To był on, Lugh, to był Trop, jestem tego pewna. Wilkopsy mają żółte oczy, a nie niebieskie, mówi Lugh. I nie ma czegoś takiego jak oswojony wilkopies. To wredne dranie. Spójrz na siebie, Saba. Jak ty wyglądasz? Ma rację. Jestem cała we krwi. Buty, tunika, spodnie. Trop je zabił, mówię. Atakowały mnie i wtedy… On pojawił się nagle, jakby znikąd, Lugh, i walczył z tamtym, i rozszarpał mu gardło, a potem rzucił się na tego, a potem przewróciłam się i… pamiętam, jak upadłam, pewnie uderzyłam się w głowę. Pewnie straciłam przytomność. Kiedy się ocknęłam, przed chwilą, Trop stał tuż obok mnie i…

W chwili gdy Lugh słyszy słowa „uderzyłam się w głowę”, przyciąga mnie do siebie i zaczyna uciskać i szturchać moją głowę, i mówi, nie zważając na to, co opowiadam. Na litość boską, Saba, dlaczego nic nie powiedziałaś? Au! Odsuwam go łokciem. Nic mi nie jest, to tylko guz. Sam to ocenię, mówi. Zaczyna mnie badać, podnosi palec wskazujący i przesuwa go do przodu i do tyłu. Podążam za nim wzrokiem. To był Trop, powtarzam. Przysięgam, że to był on, Lugh. Chwyta mnie za ramiona. Patrzy mi prosto w oczy. Posłuchaj mnie, mówi. Uderzyłaś się w głowę. Nie wiadomo, jak długo leżałaś na słońcu. Pewnie sobie to wszystko uroiłaś. Albo ci się przyśniło. Nie, upieram się, nie. Na pewno nie. Saba, zastanów się dobrze, mówi Lugh. Jaka jest szansa, żeby Trop pojawił się tutaj, na środku pustkowia? Błędny Ruczaj musi być wiele tygodni drogi stąd. Wiem, przytakuję. To jaka jest szansa? Nie wiem. Ja… pewnie niewielka. Raczej żadna, mówi. A co z tym? Lugh podnosi luźny koniec sznura z pokrzyw, przywiązanego do jego prawej kostki. Spoglądam w dół. Mam taki sam, tyle że na lewej kostce. Pęto zostało przecięte nożem tuż obok mojego buta, równo i porządnie. Patrzę na przecięty sznur. Zapomniałam o tym, że byliśmy przywiązani do siebie. Ostatnio, jeśli już uda mi się zasnąć, lunatykuję. Przywiązywanie się do siebie nawzajem to pomysł Lugh, żebym nie oddalała się i nie ładowała w kłopoty. To dla twojego dobra, powiedział. Żebyś była bezpieczna. Kiedy się obudziłem, mówi Lugh, sznur był przecięty, a ciebie już nie było. Nero sfruwa i siada na mojej głowie. Krzywię się z bólu. Przesadzam go na ramię. Pewnie znowu lunatykowałam, mówię. Próbujesz mi powiedzieć, że tak podstępnie poruszałaś się we śnie?, mówi. Że rozcięłaś nas, nie budząc mnie? A co, myślisz, że zrobiłam to specjalnie? Ty mi powiedz. Ja… Lugh, ja nie pamiętam, żebym przecięła sznur, mówię. Nie pamiętam, jak się tu dostałam. O Boże, sam nie wiem, może rzeczywiście lunatykowałaś. Kręci głową. Jezu, Saba. Słuchaj, mówię, pamiętam tylko, że polowałam i widziałam jelenia, który biegł przed burzą – o Boże, Lugh, nigdy w życiu nie widziałeś takiej burzy. Był tam… długi sznur tornad, niewielkich, miały nie więcej niż czterdzieści stóp wysokości, i pędziły ze wschodu, tamtędy. To było takie niesamowite! Pokazuję ręką na równinę przed nami. Lugh i ja spoglądamy ponad posępną powierzchnią Jałowej Ziemi. Słońce późnego poranka świeci tak jasno, że widać wszystko aż po horyzont. Żadnych wyrwanych krzewów. Żadnej poruszonej ziemi. Ani śladu, że mogła tędy przejść burza. Była burza, upieram się, to wszystko wydarzyło się naprawdę. Nero ją widział! Patrzę na swojego kruka, jakby miał nagle mi odpowiedzieć i potwierdzić moje słowa. Ale on jest zajęty kruczymi sprawami, szarpie dziobem trupa jednego z wilków, objada się świeżym mięsem. Cóż, tak czy siak, prawie go miałam, mówię, tamtego jelenia, ale potem znikąd pojawiło się to stado wilków i dwa z nich – te dwa tutaj – rzuciły się na mnie, a potem pojawił się Trop

i zaczęły walczyć, i… potem ja… upadłam, i uderzyłam się w głowę, a kiedy się ocknęłam, ty tu byłeś i… i tyle. Patrzymy na siebie. Lugh. Złoty jak samo słońce. Jego skóra, jego długie włosy zwisające w warkoczu do pasa. Oczy błękitne jak letnie niebo. Tak różny ode mnie. Mama mawiała, że ja jestem nocą, Lugh zaś dniem. Jedyne, co nas łączy, to tatuaż z księżycem z dnia narodzin na naszych prawych policzkach. Tata sam go zrobił, żeby zaznaczyć naszą wyjątkowość. Bliźnięta narodzone w noc zimowego przesilenia. To rzadkość. Lugh ciężko wypuszcza powietrze. Podchodzi do miejsca, gdzie na ziemi leżą moja kusza, kołczan i nóż. Podnosi je i gwiżdże na konie, a one ruszają do nas ostrożnie w dół zbocza. Hermes i Rip, koń Tomma, na którym Lugh tutaj przyjechał. Lugh wraca do mnie. Podaje mi moją broń. Pełny kołczan, mówi. To oznacza, że nie wystrzeliłaś ani jednego bełtu. Ani do jelenia, ani do wilków. Jak to możliwe? Chcę coś powiedzieć. Ale się powstrzymuję. Już prawie to powiedziałam. Prawie mi się wyrwało. O wstrząsach i oddechach, i o… całej reszcie. Ale nie mogę mu o tym powiedzieć. Nie wolno mi. Nie mogę obarczać Lugh swoimi problemami. Jego dusza i tak jest dość ciężka. Cokolwiek mi dolega, w końcu minie. Saba!, mówi Lugh. Jak to możliwe, że nie strzelałaś? Ja… nie wiem, mówię. Wiesz, co ja myślę? Nie było żadnej burzy. Nie było jelenia ani żadnego niebieskookiego wilkopsa, który pojawił się znikąd, żeby ocalić ci życie. To wszystko ci się przyśniło. Znowu lunatykowałaś. Nie, zaprzeczam. Nie. Przyjechałaś tu we śnie, ciągnie Lugh, spadłaś i straciłaś przytomność. Kiedy ty śniłaś o niebieskookich wilkopsach i burzach z tornadami, te dwa wilczki i ten, którego przepędziłem, zwęszyły mięso i zaczęły o nie walczyć. Jakie mięso?, pytam. Ciebie, kretynko, wyjaśnia Lugh. Przyszedłem w samą porę, żeby uratować ci skórę. Gdyby nie ja, rozszarpałyby cię na strzępy, a teraz sępy skubałyby twoje kości. Zerkam na niebo. Oczywiście wielkie ścierwojady zaczynają już krążyć nad wilczkami. Nie, mówię, to nie było tak, Lugh, przysięgam, że to Trop… Zamknij się!, wybucha. Cholera jasna, Saba, dajże już spokój i przestań mnie okłamywać! Jego twarz jest gorąca. Purpurowa. Mały mięsień w jego szczęce – Emmi nazywa go mięśniem szaleństwa – jest napięty jak struna, drga. Ostatnio często mu się to zdarza. Te nagłe wybuchy wściekłości. Nie kłamię, mówię. Cóż, ale nie mówisz mi prawdy. A co, ty zawsze mówisz mi prawdę?, wyrywa mi się. Patrzymy na siebie przez długą chwilę. Twarz Lugh żłobią głębokie bruzdy zmęczenia. Pod oczami ma ciemne cienie. Nagle opuszcza ramiona. Gniew odpływa. Znika tak szybko, jak się pojawił. Co ja mam z tobą zrobić?, pyta. Obejmuje moją szyję ramieniem i przyciąga do siebie. Opieram czoło o jego czoło. Przepraszam, mówi. Przepraszam. Ja… Ja tylko chcę, żeby było jak dawniej. Żebyśmy ty i ja znów byli razem. Ja też tego chcę, szepczę. Śmierdziel, mówi.

No wiem. Nie, mówi, ty naprawdę śmierdzisz. Nie mogę tego znieść. Odsuwa mnie od siebie. Idź i odetnij kawał mięcha z jednego z tych wilków, mówi. Ugotujemy kawałek dziś wieczorem, a resztę wysuszymy na wietrze. Hermes i Rip stoją i czekają z dala od martwych wilkopsów. Kiedy odpędzam kamieniami sępy i kroję jednego z wilków na kawałki, Lugh podchodzi i zaczyna sprawdzać konie, ogłowia, wędzidła i wodze, derki na ich grzbietach. Musimy się tylko stąd wydostać, mówię. To miejsce doprowadza nas do szaleństwa. Czy noga Bucka jest już na tyle zdrowa, żebyśmy mogli ruszyć dalej? Nie będę narażał dobrego konia tylko dlatego, że ty nie możesz się doczekać, kiedy znowu zobaczysz tego swojego Jacka, mówi Lugh. Tego nie powiedziałam, mówię. Nie musiałaś. Wiem, o co ci chodzi. Gówno wiesz, złoszczę się. Czuję na karku pełzający żar. Czyżby? W takim razie dlaczego się czerwienisz? Przysięgam, ta… ta twoja obsesja na jego punkcie… Wszyscy macie obsesję. Teraz Lugh zaczyna mówić piskliwym, dziewczęcym głosem: „Pamiętasz, jak Jack to powiedział?”. „Mówiłam ci, jak Jack powiedział tamto?”. Rzygać mi się już chce, gdy słyszę jego imię. Można by pomyśleć, że jesteś zazdrosny, mówię. Po prostu nie chcę, żeby ktoś cię zranił, odpowiada Lugh. Powtarzam ci, Saba, nie będzie go tam. W ogóle się nie pojawi nad Wielką Wodą. Jack dawno zniknął. Taki facet jak on… zwącha coś nowego i już go nie ma. Myśli tylko o sobie, to widać w jego oczach. Gdy dostanie to, czego chciał, rusza dalej. Jack taki nie jest, oponuję. Czuję, jak płoną mi policzki. O co chodzi?, pyta. Trafiłem w czuły punkt? Czego chciał od ciebie Jack? Dałaś mu to? Stul pysk, mówię. Lugh przerywa to, co robił. Patrzy na mnie przenikliwie. Spałaś z nim? Czy właśnie tak zapłaciłaś mu za to, że pomógł ci mnie odnaleźć? Zatyka mnie z oburzenia. Zrywam się na nogi i przysuwam twarz do jego twarzy. Odszczekaj to!, cedzę przez zęby. Widziałem, jak na ciebie patrzył. Jak ty na niego patrzyłaś, ciągnie Lugh. To moja sprawa, jak patrzę na ludzi, mówię. Nie lubiłeś Jacka od chwili, gdy go poznałeś, a przecież wszyscy powinniście być mu wdzięczni. No proszę!, drwi Lugh. Jest i cogodzinne przypomnienie mojego długu wobec Jacka. Cóż, może dlatego ci przypominam, że najwyraźniej nie doceniasz tego, że już byś nie żył, gdyby nie Jack, odpowiadam. Wszyscy bylibyśmy martwi. Nie rozumiem cię, Lugh. Dlaczego nie jesteś wdzięczny, że… Nie mów mi, że powinienem być wdzięczny!, wydziera się na mnie Lugh. Podchodzi szybko, chwyta mnie za barki, mocno mną potrząsa. Nie jestem wdzięczny, słyszysz mnie? Nie chcę! Nie będę! Nie muszę być… wdzięczny. Ostatnie słowa wypowiada szeptem. Teraz wpatruje się w swoje dłonie, ściskające moje ręce. Patrzy na swoje palce, wbijające się w moje ciało. Dlaczego pozwoliłaś im mnie zabrać?, pyta. Dlaczego ty i tata ich nie powstrzymaliście? Mówi tak cicho, że muszę się w jego stronę pochylić, żeby go usłyszeć. Próbowaliśmy, odpowiadam. Wiesz, że tak było. Ale oni zabili tatę. Podnosi głowę. Jego oczy są takie ponure. Takie… stare. Serce mi się ściska.

Powinnaś mnie była wcześniej znaleźć, mówi. Jego głos sprawia, że moje ciało przeszywa lęk jak ostrze noża. Jestem odrętwiała. Proszę, Lugh, szepczę, dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, co ci się przydarzyło na Polach Wolności? Nic mi się nie przydarzyło, mówi. Odwraca wzrok. Puszcza moją rękę. Lepiej już wracajmy. Zaczną się zastanawiać, gdzie jesteśmy. *** Wracamy konno do obozu, w milczeniu. Osobno. Głowa mi pęka. Czuję pulsowanie w miejscu, gdzie jest guz. Oczy mnie pieką od niewypłakanych łez. Gdyby łzy mogły zmyć ten ponury chłód z oczu mojego brata, lęk z jego głosu, płakałabym do końca świata. Ale nie mogą. I boję się, że nigdy nie będzie dość łez. Nie dla niego. Nie dla kogokolwiek z nas. Przez cały ten czas, kiedy go szukałam, przez te wszystkie miesiące, powtarzałam sobie jedną rzecz. W kółko. Kiedy go odnajdę, kiedy ja i Lugh znów będziemy razem, między nami będzie tak samo jak dawniej. Jak było zawsze. A teraz wiem, że to tylko bajka, którą sobie wmawiałam. Żeby iść dalej. Żeby pobudzała mnie do poszukiwań. Żebym nie przestała walczyć. Żebym przetrwała. To dobra bajka. Szkoda, że nieprawdziwa. Bo prawda jest taka. To, co ci się przydarza, zmienia cię. Na dobre czy złe, jesteś odmieniony na zawsze. Nie ma powrotu. Nieważne, ile łez byś wylał. To się wydaje proste, ale nie jest. Prawdą jest, że Miasto Nadziei przebiło mi serce. Przebiło je za pierwszym razem, kiedy wepchnięto mnie do klatki na walkę. Przez całe życie Lugh był lepszą wersją mnie. Światłem dla mojego mroku. W łonie matki łączyło nas bicie serca. Krew i oddech naszej matki. Byliśmy dwiema połowami jednej całości. Teraz on nie może mi pomóc. A ja nie mogę pomóc jemu. I na pewno nie możemy pomóc sobie. Nie, po raz pierwszy w życiu to nie Lugh potrzebuję. Potrzebny mi Jack. Jack. Z tęsknoty za nim czuję ból w kościach. Tęsknię za jego srebrnymi oczami, krzywym uśmiechem, zapachem jego ciepłej skóry. Ale najbardziej, najbardziej tęsknię za jego spokojem. Spokojem w jego sercu. Jak spokojna woda. Lugh myli się co do niego. Nie mógłby się bardziej mylić. Jeśli Jack mówi, że spotkamy się nad Wielką Wodą, to tak będzie. On dotrzymuje obietnic. Potrzebuję tylko znów się z nim spotkać. Być z nim, porozmawiać. Porozmawiamy, porozmawiamy o tym wszystkim, a on mnie wysłucha i pomoże mi wymyślić, jak wszystko naprawić. Co zrobić, żeby było lepiej między mną a Lugh. Rozproszy cienie. Uciszy szepty. A rany w mojej duszy się zagoją. Potrzebuję tylko Jacka. On wszystko naprawi. *** Zbliżamy się do obozu. Nagle Lugh coś zauważa. Mruży oczy i patrzy w dal, na wschód. Robię to samo. W naszą stronę wężowym ruchem pełznie smuga pyłu. Rzuć mi lornetkę, mówi.

To jego pierwsze słowa od chwili, gdy opuściliśmy grań. Przysuwa lornetkę do oczu. Kolejna karawana wozów, mówi. Która to już, odkąd się tu zatrzymaliśmy? Czwarta… nie, piąta, odpowiadam. Mnóstwo ludzi się ostatnio przeprowadza, nawet w tej piekielnej dziurze. Przygląda się im przez chwilę. To samo co zwykle, mówi. Wyglądają na chorych. Starych. Bezużytecznych. Pogadajmy z nimi, Lugh, proponuję. Może nam pomogą. Moglibyśmy pojechać z nimi. Troszczyłem się o tę rodzinę od ósmego roku życia, odpowiada. Chyba wiem, co dla nas najlepsze. A może nie? Nie, mówię, nie, ja nie chciałam… Nie potrzebujemy niczyjej pomocy, sprzeciwia się ostro. Mam nadzieję, że nie szukają wody. Nie mamy nic, czym możemy się podzielić. Zaczekam, aż pojadą, mówię. Kiwa głową. Rzuca mi lornetkę. Daj znać, jeśli skierują się w tę stronę, mówi. Hej, Lugh? No? Czy my… między nami wszystko gra, prawda? Oczywiście, że tak, mówi, ale jego uśmiech nie obejmuje oczu. Kląska na Ripa i znikają za wzgórzem. Nasz obóz stoi po zawietrznej najlepszej osłony od wiatru na wiele lig stąd – to wielka autopryzma, zbudowana w czasach Złomonterów. Mieliśmy jedną niedaleko Srebrnego Jeziora. Tata doszedł do wniosku, że autopryzmy musiały być jakimiś miejscami technokultu Złomonterów. Tę tutaj ziemia przejęła dawno temu. Pokryła ją piachem i trawą, osłoniła przed ludzkim wzrokiem. Ale od nawietrznej widać elementy zmiażdżonego, zardzewiałego auta. Tu nos, tam tył. Z drugiej strony jest zagajnik wijących się, skarłowaciałych sosen i otwór z wodą. Tam rozbiliśmy obóz. Tak blisko autopryzmy, że można by się spodziewać, że woda będzie rdzawa, ale nie jest. To tylko kałuża, ledwo wystarczy dla nas i naszych koni. Zsiadam z Hermesa i wdrapuję się na pryzmę. Poprawiam ostrość w lornetce, przyglądam się smudze pyłu. Nie mija wiele czasu i wyraźnie widzę wędrowców. Trzy wozy. Na czele jedzie jakaś stara kobieta na grzbiecie dzika, rozczochrana i zgarbiona. Potem mężczyzna i kobieta na wozie zaprzężonym w muła. Ona odpędza muchy od bezwładnego dziecka na jej kolanach. Na końcu dziewczyna mniej więcej w moim wieku pedałuje na trzykołowcu. Czekam. Mijają nas, za daleko, żeby mogli mnie zauważyć, a poza tym dobrze się schowałam. A jednak ten, który powozi wozem z mułem, podnosi głowę. Odwraca się w moją stronę. Może promień słońca odbił się od szkła lornetki. Krótkie spojrzenie i znów zwraca wzrok na wprost. Ma zgorzkniałą twarz, żółtą skórę świadczącą o chorobie. Wygląda jak ktoś, kto dawno temu porzucił wszelką nadzieję na poboczu drogi. Wszyscy razem tworzą żałosną grupę. Wyglądają, jakby byli chorzy. Może to krwawe płuco, może coś gorszego. Na pewno nie chcemy, żeby się tu zatrzymywali i prosili o wodę. Starzy ludzie. Słabi mężczyźni i kobiety. Chora młodzież. Tak jak w innych karawanach przemierzających Jałową Ziemię, które dotychczas widzieliśmy. Żadna z tych osób nie wygląda na dość zdrową, żeby mogła podróżować dobrymi drogami, co tu mówić o tej. Lugh ma rację. Ludzie przenoszą się na zachód. Ciekawe tylko dlaczego. Nie tylko wozy, samotni wędrowcy też. Znaleźliśmy resztki jednego gościa. Właściwie to Nero je znalazł. Ścierwojady już go dopadły, szakale i sępy, więc niewiele dało się powiedzieć.

Widać było tylko kolor włosów i rozmiar buta. Buty były porządne i pasowały na Tomma. Zabieranie umarłym nigdy nie jest przyjemne. Ale ten tutaj już by sobie w nich nie pochodził, a Tommowi się przydadzą. Usypaliśmy kamienie na tym, co zostało z właściciela butów, a Lugh wypowiedział kilka podniosłych słów. Obserwuję karawanę, dopóki nie nabiorę pewności, że się tu nie zatrzyma. Potem ruszam wokół autopryzmy do obozu. *** To wszystko ma jedną dobrą stronę. Okazało się, że Tommo jest genialnym kucharzem. Ike nauczył go wszystkiego w kuchni Jednookiego Zbója, gdzie dzień za dniem musieli karmić wędrowców. Piecze i polewa tłuszczem. Miesza i próbuje. Uciera i tłucze, i gotuje. Potem posypuje szczyptą ziół ze swojej torebki, a cokolwiek weszło do garnka, wychodzi z niego jako smakowita potrawa. Przez pewien czas byliśmy skazani na szarańczę i małe jaszczurki, które nawet nie zaczynały zaspokajać naszego apetytu. Tommo w mistrzowski sposób przyrządza mięso wilkopsa i choć raz nasze brzuchy się uspokajają. Dziwne, ale nie przeszkadza mi, że jestem głodna. Wiem, że jestem głodna, mój żołądek mi to mówi, ale po prostu nie dbam o to. Oddaję połowę swojej porcji Tommowi. Dzień chyli się ku wieczorowi. Sosny wokół nas nieruchomieją. Ich wyschnięte igły wzdychają na ciepłym wietrze. Słodka woń łagodzi powietrze. Gdy Tommo kończy gotować, podsycam małe ognisko gałązkami krzewin nie tyle, by się ogrzać, ile dla pokrzepienia. Siedzę pod drzewem z dala od wszystkich. Trzeba było trzech rondli cennej wody, żeby wyprać krew wilkopsa z moich ubrań. Kulę się w podkoszulce, owinięta kocem, a mokre rzeczy ociekają na gałęzi. Jestem tak zmęczona, że bolą mnie wszystkie kości. Pragnę snu. Ale on nie przychodzi. Nie pozwalam mu. Nie mam odwagi. Czuję, jak zbierają się cienie. Wcześniej Lugh i Tommo zrobili z suchego drewna kratkę i powiesili na niej plastry wilczego mięsa do wyschnięcia. Teraz unoszą się i obracają na wietrze – niczym szemrzące, szepczące dzwonki. Wyczyściwszy miski do sucha igłami sosnowymi, zabieramy się do wieczornych zajęć. To znaczy wszyscy oprócz mnie. Tommo wycina dwie nowe żerdzie do konstrukcji, pod którą śpi. Poprzednie pękły w środku nocy i wszystko zapadło się na niego. Lugh naprawia podeszwę buta kawałkiem opony. Emmi gra w kości z Nero. To jego ulubiona gra, ale od kiedy Jack nauczył go kantować, tylko Emmi chce z nim grać. Ma misję. Postanowiła nawrócić kruka na dobrą drogę. Dziś wieczorem przygotowała dla niego w nagrodę suszoną szarańczę. Nie, mówi. Oszukujące kruki nie dostają robali. Jeśli chcesz dostać szarańczę, graj, jak trzeba. Spójrz na mnie. Widzisz? Dobra, teraz ty. Nie… nie, Nero! Dobra, poddaję się. Zostawia go, wcinającego owada, podchodzi do mnie i kuca obok. Ten twój ptak to przegrana sprawa, mówi Em. Jack daje fatalny przykład. Kiedy go zobaczę, powiem mu, co myślę. Też mi pomysł, uczyć niewinne kruki kantować. Któregoś dnia Nero próbował mnie okraść, mówię. To też zasługa Jacka. Jack to łajdak, bez dwóch zdań, mówi Emmi. Pewnie jest już nad Wielką Wodą. Od wieków. Pewnie myśli, że nie przyjedziemy. Myślisz, że on… że na nas zaczeka? Co, Saba? Powtarzam ci, Saba, Jack się nie pojawi nad Wielką Wodą. Dawno zniknął. Taki facet jak on myśli tylko o sobie. Gdy dostanie to, czego chciał, rusza dalej.

Uciszam głos Lugh w mojej głowie. Będzie tam, mówię. Przecież wiesz, że Jack dotrzymuje słowa. Tak, przytakuje Emmi. Tęsknisz za nim, widzę to. Moja dłoń bezwiednie wędruje do kamienia serca na szyi. Ale oczywiście nic tam nie ma. Nie bardzo, mówię. Nie umiesz kłamać, mówi Emmi. A poza tym widziałam, jak się całowaliście. Trzymałaś ręce na jego… Przymknij się, Em! Bo wiesz, ja za nim tęsknię, ciągnie. Przeokropnie. Chciałabym, żeby tu teraz był. Jack zawsze sprawia, że wszystko jest dobrze. Nawet kiedy jest bardzo źle. Fakt, przyznaję. Emmi zerka na Lugh. Założę się, że wiedziałby, co zrobić z Lugh, mówi. Ostatnio wygląda, jakby był wściekły. Nie wiem dlaczego. Kiedy go pytam, o co chodzi, to tylko wszystko pogarsza. Chcę, żeby wrócił dawny Lugh. Za nim tęsknię najbardziej. Milczy przez chwilę, obraca w palcach kości do gry. Opowiedział mi i Tommowi, jak cię znalazł przy tych martwych wilkopsach i tak dalej. Powiedział, że wydawało ci się, że widziałaś Tropa. Chyba się pomyliłam, mówię. Lugh uważa, że lunatykowałam. Trop nigdy by się nigdzie nie ruszył bez Mercy. Emmi waha się, spogląda na mnie z ukosa, po czym mówi: Martwię się o ciebie, Saba. Niepotrzebnie, odpowiadam. A jednak się martwię. Nie jesteś chora, prawda? Powiedziałabyś mi, gdybyś była. Nie, mówię. Nie jestem chora. To, że mam dziewięć lat, nie oznacza, że jestem głupim dzieciakiem. Powinnaś to już wiedzieć. Pochyla się do mnie. Nie mów Lugh, szepcze, ale pytałam gwiazd, jak ci pomóc. Nie zaczynaj, Emmi, mówię. Wiesz przecież, co Lugh myśli o czytaniu z gwiazd. W tej chwili Lugh woła: Hej, Em, o mało nie zapomniałem! Chodź, poznasz Freda! Cooo? Emmi rozpromienia się, zaskoczona i zachwycona. Zrywa się na nogi i biegnie do chłopaków. Oddycham z ulgą. Co za uparty osioł. Em ma drewnianą lalkę, Fern. Tata zrobił ją dla niej, kiedy miała dwa latka. Wierciła Lugh dziurę w brzuchu, żeby wystrugał też męża dla Fern. Od chwili, gdy wpadła na ten pomysł, nazywa tę cholerną rzecz Fredem. Zrobiłeś ją w tajemnicy, nie miałam pojęcia!, cieszy się Em. Bierze Freda od Lugh. Wzdycha i śmieje się jednocześnie. O nie!, woła. Lugh, zrobiłeś mu ogromny nos! Ale z ciebie złośliwiec… Och, koniecznie musisz to naprawić. Fern musi mieć przystojnego męża. Lugh kręci głową. Wcale nie, mówi, Fern sama mi powiedziała, wystrugaj mi męża, który będzie się wyróżniał, Lugh. Koniecznie zrób mu piękny, duży nos. Nieprawda!, protestuje Emmi. Zobacz, co ja dla ciebie zrobiłem! Tommo wkłada rękę do kieszeni i wręcza jej kawałek drewna. Och! Przez moment Emmi wydaje się zmieszana, a potem się rozpromienia. Super, Tommo. Zrobiłeś świnkę!

Em palcem spłaszcza swój nos i chrumka jak prosię. Zawsze wszystko pokazuje, żeby Tommo wiedział, co chciała powiedzieć. Nie musi tego robić. On bez trudu czyta z ruchu warg, jeśli ktoś nie mówi zbyt szybko. Tommo marszczy brwi. To nie jest świnka, obrusza się. To ich dziecko. Wycie wilkopsa przeszywa noc. Gdzieś w pobliżu. Sztywniejemy. Odpowiada mu kolejny wilk. I następny. Tommo spogląda pytająco na Lugh. Wilkopsy, wyjaśnia mu Lugh. Emmi drży, oczy ma okrągłe jak spodki. Chyba są blisko, mówi. Nieee, odpowiada Lugh, są bardzo daleko. Ale przysuwa kuszę i kołczan trochę bliżej siebie. Dorzuca drewna do ogniska. Nie martw się, Emmi, twój duży zły brat odpędzi duże złe wilki. Emmi wtula się w jego bok. On obejmuje ją ramieniem. Hej, Lugh, odzywa się Em, co gwiazdy mówią o Wielkiej Wodzie? Emmi rozumie swój błąd w chwili, gdy słowa wychodzą z jej ust. Twarz Lugh gwałtownie pochmurnieje. Ile razy mam ci powtarzać, Em? Czytanie z gwiazd to bzdury!, złości się Lugh. Wierzą w nie tylko szaleńcy i prostacy. Jego głos jest ostry, napastliwy. Ale tata zawsze…, próbuje zaprotestować Emmi. Dość już!, przerywa jej Lugh. W końcu Tommo rozładowuje napiętą atmosferę. Opowiedz nam coś, Lugh, prosi. Opowiedz, jak jest nad tą Wielką Wodą. Podchodzi i siada u stóp Lugh. Pochyla się w jego stronę, żeby widzieć jego usta. Nie chce stracić ani jednego słowa. Tommo nigdy nie ma dość opowieści Lugh o tym, jak jest na zachodzie. Tak naprawdę nie ma dosyć Lugh, kropka. Chłopak ciężko przeżył śmierć Ike’a. Wciąż go opłakuje, i nic dziwnego. Ike przyjął go pod swój dach, głodnego i na wpół zdziczałego, gdy znalazł go w stajni Jednookiego Zbója. Przygarnął go, uczył i nazywał swoim synem prawie trzy lata. Tommo nigdy o nim nie zapomni. Ale ostatnio zauważyłam, jak przygląda się Lugh. Zaczął go naśladować. Sposób, w jaki Lugh chodzi, jak trzyma wodze i nosi kapelusz. Tak samo brał wzór z Ike’a. Ike powiedział, że to było tak. Pewnego dnia ojciec Tomma wybrał się na polowanie i nigdy nie wrócił. Zanim poszedł, powiedział swojemu synkowi – małemu głuchemu chłopcu, dacie wiarę, że ktoś mógł tak zrobić?, mówił Ike, kręcąc głową – powiedział, żeby nie opuszczał ich obozu, nie ruszał się z miejsca i że niedługo wróci. Wtedy Tommo widział go po raz ostatni. Zaginął, pewnie nie żyje. Zabiło go zwierzę, na które polował, albo był ranny i nie znalazł drogi powrotnej. Z tego, co mówił Ike, Tommo nigdy się z tym nie uporał. Twierdził, że Tommo zawsze szukał swojego nieżyjącego ojca. Nigdy nie wierzyłam zbytnio w to, co mówił Ike, ale teraz, gdy widzę, jak Tommo zachowuje się wobec Lugh, zastanawiam się, czy jednak nie miał racji. Nasz tata był z nami. Aż do dnia, gdy zabili go Tontoni. Ale w sumie równie dobrze mogło go nie być, jeśli chodzi o to, ile nam to dobrego przyniosło. To Lugh był dla mnie i Emmi bratem, mamą i tatą w jednym. Lugh snuje swą opowieść w noc: Wielka Woda jest jak coś ze snu, mówi. Przypomnijcie sobie najwspanialszy sen, jaki przyśnił wam się w życiu, a ona jest tysiąc razy lepsza. Milion razy bardziej cudowna. To kraina

tak żyzna, zielona i piękna, że gdy ujrzycie ją po raz pierwszy, zapragniecie tam umrzeć. Lugh zawsze zaczyna swoje opowieści o Wielkiej Wodzie tak samo, tymi samymi słowami. Ziewam. Zamykam oczy i opieram się wygodnie. To Lugh, którego znamy. Gawędziarz. Bawi nas. Trzyma razem. Opowiedz o królikach, prosi Em. To ulubiona historia Tomma. Znowu? Dobra, zgadza się Lugh. No cóż, nad Wielką Wodą króliki są wszędzie. Jak okiem sięgnąć, same króliki. Gdziekolwiek się ruszysz, potykasz się o nie. I nigdy takich nie widzieliście. Są ogromne. Tłuste, soczyste i rozleniwione. Nic nie robią, tylko całymi dniami skubią słodką, zieloną trawę. I są tak oswojone i tak głupie, że jeśli zgłodniejecie, wystarczy, że zagotujecie wodę, krzykniecie: „Kolacja!”, a króliki przykicają do garnka, wskoczą do środka i zasuną pokrywkę. Gwiżdżąc przez cały czas. Przecież króliki nie gwiżdżą!, protestuje Emmi. No cóż, ty tak twierdzisz, mówi Lugh, ale słyszałem tę historię od pewnego człowieka, a on od innego człowieka, który widział na własne oczy i… *** Błysk światła. Epona stoi sama. Otacza ją ciemność. Słychać tylko bicie mojego serca. Bum, bum, bum. Epona zerka przez ramię. Jakby zobaczyła coś za plecami. Odwraca się. Widzi mnie. Kiwa głową. Spoglądam na swoje dłonie. Trzymam w nich kuszę. Nigdy wcześniej jej nie widziałam, ale wiem, że jest moja. Jasne drewno, srebrnobiałe. Podnoszę ją. Wkładam bełt. Napinam cięciwę. Celuję. Epona zaczyna biec w moją stronę. Szeroko rozrzuca ramiona. Strzelam. Błysk światła. Stoję nad ciałem. Patrzę na nie. Ale to nie jest Epona. To DeMalo. Otwiera oczy. Uśmiecha się. *** Budzę się nagle, siadam, serce mi łomocze. Jest tutaj. DeMalo tu jest. Rozglądam się w popłochu. Widzę Lugh, Tomma i Emmi. Leżą na swoich posłaniach. Wszyscy mocno śpią. Nero siedzi na gałęzi. Konie drzemią. W porządku. Nie ma go tutaj. Uspokój się. To tylko sen. Przyciskam koc do piersi. DeMalo. Od ostatniego razu, kiedy go widziałam – na Sosnowym Wzgórzu – udało mi się o nim nie myśleć. Ale on i tak znalazł drogę do moich snów. Jego potężne ciało. Długie ciemne włosy. Wydatne kości policzkowe. Senne oczy. Ciemnobrązowe, prawie czarne, błyskające w świetle pochodni w lochu w Mieście Nadziei. Zaglądały w głąb mnie. Znalazły moje najmroczniejsze myśli, najgorsze lęki. Jakby mnie znał. Najdziwniejszy był ten… pociąg, jaki do niego czułam. Prawdziwy. Fizyczny. Mimo że jest jedyną osobą, jaką spotkałam w życiu, od której jednocześnie biły ciepło i chłód. Nadal nie rozumiem, dlaczego mnie oszczędził. I to dwa razy. Cieszę się z tego, jestem wdzięczna, ale w końcu to jeden z Tontonów. Mój wróg. Nie miało to sensu wtedy i nadal nie ma. I jego ostatnie słowa do mnie. Gdy przecinał sznury na moich nadgarstkach pod samym nosem Vicara Pincha. Do następnego razu. Jakby wiedział, że znów się spotkamy.

Do następnego razu. Nie. Nie myśl o tym. Biorę kilka głębokich oddechów. Nadal opieram się o to samo drzewo. Pewnie zasnęłam, słuchając opowieści Lugh o Wielkiej Wodzie. Szarówka. Noc się kończy. Zostały może dwie godziny do świtu. Nie ochłodziło się za bardzo przez noc. Powietrze jest wciąż ciężkie i mdlące. Sabaaaa. Saabaaaa. To głos Epony. Epona. Zginęła z mojej ręki. Saba. Znowu ona. Nie, proszę, jestem… taka zmęczona… wciąż śnię. To znaczy śnię albo… może słyszałam wilkopsy, wyjące w oddali. Wtem. Ruch wśród drzew. Na wprost, po drugiej stronie polany. Serce mi się ściska. Wali jak oszalałe. Otulam się kocem. Epona?, szepczę. Epona, to ty? Już gdy to mówię, już gdy pytam, wiem, że odpowiedź brzmi: Tak. To był gest miłosierdzia. Słuszny. Jedyne wyjście. Tak mówili. Tak mi powiedzieli. Zanim to zrobiłam i potem także. Jack i Ike, i Ash. Gdybym jej nie zabiła, jedno z nich musiałoby to zrobić. Jack powiedział, że on by to zrobił. Chciał mnie oszczędzić. Ale wiedziałam, że to ja muszę to zrobić. Znalazła się tam tylko z mojego powodu. Pomagała mi odnaleźć brata. Zabić Eponę. Zabić przyjaciółkę. Jednym strzałem z kuszy, szybkim i czystym. Albo zostawić ją na pastwę Vicara Pincha i Tontonu. Ludzi nieznających litości. Ale skąd pewność, że ją zabiłam? A jeśli nie zginęła od razu? Jeżeli wciąż żyła po upadku? A jeśli Tontoni przekazali ją w ręce niewolników oszalałych od dżaalu? Rozdarliby ją na strzępy. Tak jak wszystkie dziewczyny, które pokonałam w Mieście Nadziei. Te, które trafiły na praszczęta. Sabaaa. Ręce mi drżą, gdy sięgam po kuszę i kołczan. Wstaję. Nero siedzi na gałęzi nad moją głową. Od razu się budzi. Przeciąga się, prostuje skrzydła i nogi. Znów jakiś ruch. Coś tam jest, przemyka między drzewami… Wydaje się zmieniać jak… dym albo mgła. Szarość ciemniejsza niż światło przed świtem, mglista na brzegach. Przechodzę przez polanę i wpatruję się w mrok. Saba. Westchnienie, pomruk. Jej głos opływa mnie dookoła. Unosi moje włosy, muska policzek. Przyciąga mnie w głąb lasu, krok po kroku. Nero podnosi łebek. Czarny kształt płynący z gałęzi na gałąź. Cień goniący cień. Jakby ją widział. Ten… cień mojej przyjaciółki. Podążamy teraz za nią, przemykamy między drzewami, bawimy się w złap ducha. Wychodzimy z lasu. Na otwartą przestrzeń. Zniknęła. Epona zniknęła. Ale była tu. Była. Tutaj. Płaskowyże i strome wzgórza Jałowej Ziemi czekają, ciemne i przyczajone na tle nieba. Gasnące gwiazdy patrzą. I słuchają. Cisza. Cisza. Obejmuję się rękami, drżę. Powinnam zawrócić do obozu, zanim zaczną mnie szukać. Odwracam się. Jest tutaj. Naprzeciwko mnie. Trop także. Stoi obok niej.

To Epona. Ale inna niż dawniej. W życiu lśniła i błyszczała. Jej orzechowobrązowa skóra, oczy, włosy. Była tak silna i pełna życia, że można było przysiąc, iż sama ziemia wydała ją na świat. Teraz jest dzieckiem powietrza. Mgły. Płynie. Scala się. Rozpływa. Epona, mówię. Sabaaaa, szepcze powietrze. Powiedz mi, czego chcesz, mówię. Trop skomli. Nagle czuję to. Ciężar mojej kuszy. Trzymam ją w dłoni. Kusza pomaga zdobyć pożywienie. Pomaga bronić siebie i bliskich. Kusza oznacza, że łatwiej ci przetrwać. Ale odbiera życie. Nie tylko zwierzętom. Ludziom. Przyjaciołom. Tak jak Eponie. Trzymam kuszę, która ją zabiła. Nawet się nie zastanawiam. Jednym szybkim ruchem łamię ją o kolano. Spada na ziemię w kawałkach. Trzon jest pęknięty na całej długości. Nie da się go naprawić. Koniec zabijania. Nie z moich rąk. Podnoszę wzrok. Epona zniknęła. Trop zniknął. Stoi tu Emmi. *** Emmi stoi na skraju lasu. Podchodzi do mnie. Widziałaś ją?, pytam. To była Epona. Była tutaj. I Trop też. Widziałaś go? Emmi zbiera z ziemi kawałki mojej kuszy i ukrywa je w szczelinie pobliskiej skały. Nero siada obok i pochyla się, żeby sprawdzić, co ona robi. Potem Emmi ściska moją dłoń. Jej rączka jest mała i ciepła. Moja jest lodowata. Chodź, Saba. Musisz się przespać. Byli tutaj, mówię. Musiałaś ich widzieć. Już zniknęli, mówi i prowadzi mnie do obozu. Zerkam przez ramię. Nie chcę ich przegapić, jeśli wrócą. Gdzieś na nieznanej ziemi wyje wilkopies. Dźwięk jest odległy, żałosny. Przystaję. Słyszałaś?, pytam. To Trop. Chodź, prosi Em. W naszym obozie panuje cisza. Lugh i Tommo wciąż mocno śpią. Nero wraca na swoją grzędę. Kładę się na ziemi i owijam kocem. Em przynosi swoje posłanie i kładzie się obok mnie. Nie powiem o tym Lugh, mówi. Nic nie powiem. Musisz wydobrzeć, Saba. Wszyscy cię potrzebujemy. Spogląda na mnie. Patrzę na nią. Na jej oczy, takie same jak oczy Lugh. Oczy tak niebieskie, że można by na nich odpłynąć, jak mawiała nasza mama. Wyglądasz jakoś inaczej, mówię. Urosłam, odpowiada. Dzieci tak mają. Mam już prawie dziesięć lat. Och. Hej, Saba? Mhm?

Naprawdę widziałaś Eponę? Tak, mówię. Chciałabym zobaczyć tatę. Tęsknię za nim. Ty też za nim tęsknisz? Takie proste pytanie. Cała Em. A ja wpadam w zasadzkę nagłego smutku. Nie mogę jej odpowiedzieć od razu. Kiedy byłam w twoim wieku, szepczę, tata był inny. Ty go takiego nie znałaś. Był… nie wiem. Był moim tatą, po prostu. Za takim nim tęsknię. To nic złego być smutnym, pociesza mnie. Wycieram głupie łzy. Chciałabym spotkać mamę, mówi Emmi. Chociaż raz. Myślisz, że by przyszła, gdybym ją poprosiła? To chyba tak nie działa, odpowiadam. Milczy przez chwilę. Potem pyta: Nie umrzesz, prawda, Saba? Kiedyś umrę, mówię. Ale jeszcze nie dziś. Idź spać. Dobranoc. Emmi układa się na swoim posłaniu. Odwracam się na plecy i patrzę na niebo. Myślę o tacie i przyglądam się, jak ostatnie gwiazdy gasną i zakrada się świt. Poczytaj mi z gwiazd, tato. Powiedz mi, co mówią. Kiedy tata był małym chłopcem, spotkał pewnego wędrowca. Człowieka, który wiele wiedział. To on nauczył tatę, jak czytać z gwiazd. Już kiedy byliśmy mali, tata mówił nam, że nasz los, historia naszego życia są zapisane na nocnym niebie. Nigdy nie mówił, co tam widzi. Ale ciążyło mu to, to było widać. Po tym, jak czasem patrzył na Lugh. Na mnie. Lugh przestał wierzyć w czytanie z gwiazd. Chyba ma rację. A jednak tata coś wiedział. Naprawdę. Byłam tam. Słyszałam, co powiedział. Tato!, wrzeszczę. Mają Lugh! Chwytam go za ramię, potrząsam nim mocno. To się dzieje naprawdę! Musisz walczyć! Nagle jakby wrócił do życia. Prostuje się, w jego oczach pojawia się błysk i wraca tata, którego pamiętam. Przyciąga mnie do siebie i przyciska tak mocno, że ledwo oddycham. Mój czas się kończy, szepcze. Nie, tato! Posłuchaj. Nie wiem, co się potem stanie. Widziałem tylko przebłyski. Ale będą cię potrzebowali, Saba. Lugh i Emmi. I inni też. Wielu innych. Nie pozwól, by strach cię obezwładnił. Bądź silna, wiem, że potrafisz. I nigdy się nie poddawaj, rozumiesz? Nigdy. Cokolwiek by się działo. Nie poddam się, mówię. Ja się nigdy nie poddaję, tato. Zuch dziewczyna. Potem go zabili. Tontoni. Zabili mojego tatę, porwali mojego Lugh i zostawili za sobą cienie. *** Lugh budzi się, zrywa na nogi, ogląda nogę Bucka i decyduje, że ruszamy. Tak po prostu. Gdy zwijamy obóz i juczymy konie, nikt nic nie mówi. Atmosfera jest napięta. Lugh się o coś wścieka, cały tańczy. Tommo pochyla głowę, schodzi z linii ognia. Emmi patrzy na mnie pytająco, szeroko otwartymi oczami. Co się dzieje z Lugh? Dobra, Saba, mówi Lugh, gdzie twoja kusza? Jego głos jest sztucznie swobodny. A więc to tak. Wie o wszystkim. Zerkam na Em nad grzbietem Hermesa. Odpowiada mi ledwo za-

uważalnym ruchem głowy. Nie powiedziała mu. Zastanawiam się, co wie Lugh. Postanawiam mówić mu jak najmniej. Połamała się, mówię. Czyżby, cedzi przez zęby Lugh. Poprawiam siodło Hermesa. Pewnie znowu lunatykowałam, mówię. Musiała mi wypaść i się połamać. Emmi?, Lugh zwraca się teraz do niej. Masz coś do powiedzenia w tej sprawie? Em robi się czerwona jak burak. Nie, odpowiada. Cóż, spróbujmy tak, mówi Lugh. Saba specjalnie połamała swoją kuszę. A ty schowałaś jej resztki w skale. A potem obie postanowiłyście to przede mną ukryć. Co ty na to? W porządku, mówię, poszedłeś za nami i widziałeś, co się wydarzyło. Daj już spokój, dobrze? Nie, mówi, nie dam ci spokoju. Połamałaś swoją cholerną kuszę, Saba. Lunatykowałaś? Nie okłamuj mnie. Lunatykowałam, odpowiadam. Kłamiesz, mówi. Zawsze wiem, kiedy kłamiesz. Dlaczego to robisz? Po co miałabyś to robić? Milczę. Nie stój tak, wrzeszczy, odpowiedz mi, do diabła! Dlaczego połamałaś swoją cholerną kuszę? Konie płoszą się i rżą. Lugh patrzy na mnie, jego twarz jest ściągnięta troską i… czymś jeszcze. Strachem. Nie mogę go bardziej obciążać. A jeśli powiem mu o Eponie, pomyśli, że zwariowałam. Nie zwariowałam. Ona naprawdę tam była. Lunatykowałam, powtarzam uparcie. Po prostu próbuję trzymać nas wszystkich razem, mówi Lugh, żeby zapewnić nam lepsze życie niż to, które dał nam tata, a ty najwyraźniej dbasz tylko o siebie albo… Sam już nie wiem, nie mam pojęcia, co ty masz we łbie. Czuję, jakbym cię już nie znał. Kręci głową. W porządku. Jak chcesz. Do diabła, i tak jej nie używałaś. I tak tylko ja i Tommo ciągle polujemy. Wsiadamy na konie. Nero podfruwa i siada na moim ramieniu. Z dnia na dzień coraz bardziej przypominasz tatę, mówi Lugh. Jak to?, pytam. Sama się domyśl. Wbija pięty w boki Bucka i przeciska się obok mnie. Tommo jedzie tuż za nim. Em patrzy na mnie przez chwilę z miną zatroskanej staruszki, a potem szybko rusza za nimi. Siedzę na grzbiecie Hermesa. Sosny mruczą do siebie. Z dnia na dzień coraz bardziej przypominam tatę. Wdałam się w niego, jeśli chodzi o wygląd – czarne włosy, brązowe oczy – ale nie to miał na myśli Lugh. Nie. On chce powiedzieć, że popadam w obłęd. Jak tata. Nasz beznadziejny, bezradny ojciec, któremu śmierć odebrała rozum. Śmierć mamy, która wydała ostatnie tchnienie, gdy Emmi zaczerpnęła swoje pierwsze. Tata został ze złamaną duszą i złamanym umysłem. Z czasem było z nim coraz gorzej. Nie jestem taka jak tata. Ani trochę. Proszę. Nie pozwólcie, żebym stała się taka jak on. *** Coś za mną idzie. Coś albo… ktoś. Było tam przez większość dnia. Teraz jest środek

popołudnia. Mogłabym się odwrócić i spojrzeć. Zrobiłam to już setki razy. To poczucie, że coś tam jest… Sprawiało, że przez całą drogę zerkałam przez ramię, bez przerwy. Za każdym razem niczego nie widzę, tylko miejsce, skąd właśnie przyjechaliśmy. A jednak. W powietrzu za mną jest jakiś ciężar. Jakby coś zajmowało przestrzeń. Czuję to na karku. Mam gęsią skórkę. Wiem, że tam jest. Tylko go nie widzę. Jeszcze nie, w każdym razie. *** Teraz słyszę kopyta. Suchy tętent kopyt na twardej ziemi. Za mną jest koń. Nie spieszy się. Utrzymuje tempo. Dotrzymuje mi towarzystwa. Przeszywa mnie dreszcz. Moje dłonie są zimne. Mimo że powietrze drży od upału. Zasłaniam się chustą. Muszę spojrzeć. Wstrzymuję oddech. Zerkam przez prawe ramię. Niedaleko za mną na ziemi widzę ostry kształt. Czarny. Jakby wycięty z nocnego nieba. To koń. I jeździec. Serce zaczyna mi łomotać o żebra. Patrzę. To nie pora dnia na cienie. Szybko odwracam wzrok. Ciężkie, mdlące uczucie ściska mi żołądek. Hermes parska i rzuca łbem. Jest zdenerwowany. To do niego niepodobne. Dociskam pięty do jego boków, a on przyspiesza. Tętent kopyt za nami również się wzmaga. Zerkam przez ramię. Czarny kształt utrzymuje tempo. Znam tę linię szyi. Tę głowę. Wiele razy wcześniej, gdy jeszcze oddychała, jechałyśmy razem, a ja zerkałam przez ramię tak jak teraz. Uśmiechała się albo mówiła coś, żeby mnie rozweselić. Epona. Zatrzymuję Hermesa. Cień też się zatrzymuje. Wpatruję się w swoje dłonie na wodzach. Drżą. Epona, mówię. Czego ty ode mnie chcesz? Cisza. Nero krąży nade mną i kracze. Czy on też ją widzi? Połamanie kuszy nie wystarczyło. Muszę zapłacić odpowiednią cenę za to, co zrobiłam. Epona będzie iść za mną. Prześladować mnie. Dręczyć w nocy i nękać za dnia, dopóki nie położę się z odsłoniętym gardłem, błagając ją, aby ze mną skończyła. Musi dostać zapłatę w naturze za utracone życie. Dlaczego miałabym żyć, gdy ty jesteś martwa?, pytam. O to chodzi, prawda? Wiem, że nie mam prawa istnieć. Brzęk uprzęży jej konia. Hermes chodzi bokiem, przewraca oczami, rzuca łbem. Mocniej chwytam wodze. Powiedz mi, co mam zrobić, mówię. Proszę, Epona. Powiedz coś. Cała się trzęsę. Jestem przemarznięta do szpiku kości. Powoli, bardzo powoli, odwracam się za siebie. Zniknęła. *** Epona jechała za mną przez ostatnie dwa dni. A teraz dołączyły do niej inne postacie. Pojawiły się jedna po drugiej. Ale one nie jadą konno jak Epona. Idą pieszo. Chowają się, widzę je tylko kątem oka. Albo dostrzegam jakieś mignięcie – błysk światła, przemykający cień –

gdy chowają się za skałą lub drzewem. Słyszę tupot ich biegnących stóp. Ich śmiech. Jakby grały w jakąś grę. Nigdy nie mogę się im porządnie przyjrzeć. Poruszają się tak szybko. Wiem, kim są. To Helen. Helen i reszta z Miasta Nadziei. Wszystkie dziewczyny, z którymi walczyłam w klatce. Każda wojowniczka, którą pokonałam. A pokonałam je wszystkie. Zwą mnie Aniołem Śmierci. To dlatego, że nigdy nie przegrałam żadnej walki. Jeśli przegrasz trzy razy, idziesz na praszczęta. Nikt nie wychodzi z tego żywy. Obłąkany tłum wyciąga ręce, szarpie cię, ściąga na ziemię. Odwracałam się plecami, żeby tego nie widzieć. Ale słyszałam. Słyszałam wszystko. Wszystko do mnie docierało. Każdy dotyk i zapach, smak i dźwięk. Każda dziewczyna, z którą walczyłam, stawała się częścią mnie. Jestem lękiem w ich oczach, głodem życia, zapachem bliskiej śmierci na ich skórze. A teraz są tutaj. Ich widok przynosi mi ulgę. W końcu wiem, kim są cienie. Kto szeptał na wietrze od chwili, gdy przybyliśmy na Jałową Ziemię. Czekają na swój moment, żeby mnie dopaść. Zabrać mnie. Jestem taka zmęczona. Dużo dłużej ich nie powstrzymam. Są śmiałe. Mogliby jechać obok mnie Emmi albo Lugh czy Tommo, a one nadal robiłyby swoje sztuczki. Wcześniej tego dnia jedna z nich rzuciła się tuż przed Hermesa. Gdybym nie ściągnęła cugli, stratowałby ją. W nocy walczę ze snem. Jeśli nie zasnę, nikt nie będzie mógł mnie porwać. Zabrać od Lugh i Emmi, i Tomma. Albo ich zabrać ode mnie. Wszyscy jesteśmy bezpieczni, dopóki czuwam. Ale czasem obezwładnia mnie wyczerpanie. Nie na długo, lecz kiedy tak się dzieje, śnię o Jacku. Mam gorączkowe, płytkie sny… a może… może to są wizje, sama nie wiem. Zawsze takie same. Jack uwięziony w ciemności. Nie, to nie tak – uwięziony przez ciemność. Biegnę korytarzami, wbiegam po schodach. Otwieram drzwi. Szukam go. Szukam i wołam jego imię, ale nigdy go nie znajduję. Nigdy nie mogę znaleźć drogi do Jacka. Ciemne sny nocą. Ciemne cienie za dnia. Pory dnia zlewają się ze sobą, aż z trudem odróżniam sen od jawy. Gdyby nie zachody i wschody słońca, być może nie odróżniłabym dnia od nocy. *** Biegnę. Muszę odnaleźć Jacka. Wiem, że tu jest. Biegnę długim, ciemnym korytarzem. Pochodnie rzucają poszarpane cienie na kamienne ściany. Jedyne dźwięki wydaję ja sama. Moje kroki. Oddechy. Trzymam w dłoni kamień serca. Jest ciepły. To znaczy, że Jack jest niedaleko. Saba. Głos mija mnie w powiewie zimnego powietrza. Pochodnie na ścianach migoczą. Zatrzymuję się. Stoję u stóp kamiennych schodów. Stromo wiją się w górę. Saba. Saba. Głos biegnie wzdłuż ścian i w górę po moim kręgosłupie. Osiada w ciemnych zakamarkach, głęboko we mnie. Jakby tam było jego miejsce. Głos Jacka. Albo… nie, nie jestem pewna. Wiem tylko, że słyszałam go już wcześniej. Ale nie pamiętam gdzie ani kiedy. Mocniej ściskam kamień serca. Jack! Zdejmuję pochodnię ze ściany, oświetlam schody. To ty? Nie ruszaj się, już idę! Prędzej, prędzej, prędzej. Głos spływa westchnieniem po moim karku, na rękach mam gęsią skórkę. Wchodzę po schodach. Kiedy docieram na szczyt, widzę drewniane drzwi. Stare,

zniszczone. Biorę do ręki kamień serca. Jest tak gorący, że aż parzy. Jack jest po drugiej stronie. Bicie serca. W mojej głowie, wokół mnie, wszędzie. Tak głośne. Jack, mówię. Jesteś tam? Naciskam klamkę. Otwieram drzwi. Coś wydziera je z mojej ręki. Krzyczę. Wiatr szarpie drzwiami, wyrywa je z zawiasów i odlatują w mrok. To drzwi donikąd. Jestem na szczycie wieży. Dookoła widzę ostre szczyty gór. W dole zionie wielka otchłań. Wszystko jest pustką, bezmiarem, czernią. Trzymam się framugi. Wiatr zasysa mnie, ciągnie, wykrzykuje swój gniew. Jack!, krzyczę. Jack! A potem spadam, spadam, spadam. *** Lugh dał nam dzisiaj w kość. Jechaliśmy długo, droga była ciężka. Zapadła już ciemność, kiedy rozłożyliśmy obóz za zardzewiałym kadłubem wielkiej łodzi, osiadłej tu w dawnych czasach, gdy wody, po których pływała, wyschły i pozostał tylko pył. To najlepsze schronienie jak okiem sięgnąć, ale ostre wiatry i tak nas dopadają. Pojawiają się z jękiem, wściekle żądlą nasze twarze. Chmury mkną po niebie. Rozpływają się nad księżycem. Ta noc jest bezgwiezdna. Gdzieś niedaleko wyje wilkopies. Przykucam na skraju obozu, odwrócona plecami do reszty. Nie chcę, żeby do mnie podchodzili, znowu będą węszyć, zadawać pytania. Przez cały czas mnie obserwują. Nie mogę się ruszyć, żeby ktoś nie wściubił nosa w to, co robię. Muszę się jej pozbyć. Tej krwi na rękach. Mydlany liść i wrzątek, koński ogon… nic nie działa. Zaschnięta krew jest ciemna, prawie czarna. Jest też pod paznokciami. Zauważyłam ją dzisiaj, kiedy rozmawiałam z Eponą. Pewnie ręce się poplamiły, gdy zabiłam wilkopsy. Muszę je domyć, zanim Lugh zobaczy. On strasznie się przejmuje takimi drobiazgami. Zawsze mawiał, że tata może o to nie dbać, ale to nie oznacza, że my, dzieci, nie powinniśmy wyglądać porządnie. Dłubię pod paznokciami patyczkiem. Dalej, mruczę, dalej, wyłaź, paskudo. Ale nic z tego. Biorę do ręki szorstki kamień i pocieram skórę na rękach, wnętrze dłoni. Cholera, dlaczego nie chce zejść? Zgrzytam zębami i pocieram mocniej. Zerkam przez ramię. Upewniam się, czy nikt nic nie zauważył. Wszyscy na mnie patrzą. Tommo, Lugh i Emmi. Siedzą przy ognisku z miskami. No co?, pytam. Tommo już trzy razy cię wołał, mówi Lugh. Podchodzę do nich. Prawie skończyli. Tommo nakłada mi do miski gulasz z pieska preriowego. Hej, mówię, smakowicie wygląda, Tomm. Jestem taka głodna, że mogłabym zjeść własne buty. To kłamstwo. Wcale nie jestem głodna. Ostatnio w ogóle nie bywam głodna. Ukradkiem oddaję większość jedzenia Nero. Gdy podchodzę po swoją porcję, Tommo mówi: Saba! Twoje ręce! Chowam je za plecami. Oblewa mnie gorący rumieniec. Moją twarz, szyję, pierś. Tommo wie. Widział plamy, wie, co to jest. Teraz wszyscy się dowiedzą. Emmi i Lugh podrywają się, słysząc słowa Tomma. Lugh sięga za moje plecy. Chwyta

moje dłonie i je odwraca. Wszyscy wykrzykują. O mój Boże, Saba!, mówi Lugh. Są całe we krwi! Coś ty zrobiła? Próbowałam je wyszorować, mówię. Tarłam i tarłam, ale te plamy… One nie chcą zejść. Przepraszam cię, Lugh. Ty biedny głuptasie, mówi. Przecież nie masz żadnych plam. Zdarłaś sobie skórę do krwi. Patrzę na wnętrze dłoni. Ma rację. Skóra przypomina krwawą miazgę. Nie ma żadnych ciemnych plam krwi. Ani pod paznokciami, ani nigdzie indziej. Były, upieram się. Przysięgam, że były. Dobra, mówi Lugh. Dość już. Emmi, leć po apteczkę. Tommo, przynieś trochę gorącej wody. Chodź, Saba, podejdź tutaj. Każe mi usiąść na ziemi. Otula moje ramiona kocem. Emmi wraca szybko z naszą małą skórzaną torbą z lekarstwami. Są tam zioła i liście, tynktury i maści. Tommo przynosi naczynie z wodą. Emmi klęka przy mnie i zaczyna wycierać moje dłonie miękką ściereczką. Postaram się być delikatna, żeby cię nie bolało, mówi. Lugh i Tommo przykucają obok. Przyglądają mi się bardzo uważnie. Jakie poważne miny, zauważam. Mam kłopoty? Co się dzieje, Saba?, pyta Lugh. Mów. Tylko bez owijania w bawełnę. Tym razem powiedz prawdę. Chcemy ci pomóc, dodaje Tommo. Nie potrzebuję pomocy, odpowiadam. Właśnie próbowałaś zetrzeć nieistniejące plamy krwi, mówi Lugh. Lunatykujesz, dorzuca Tommo. Masz zwidy. Mówiąc to, Emmi nie patrzy na mnie. Delikatnie rozsmarowuje palcami maść z bylicy na moich poranionych dłoniach, obwiązuje je pasami płótna. Tak jak dzisiaj, mówi, kiedy nagle się zerwałaś. Widziałaś coś. Coś albo kogoś. Biegli przed końmi, prawda? Ja nic nie widziałam, bo tam nic nie było. Ale ty tak. Ty ciągle coś widzisz. Co takiego widzisz?, pyta Lugh. Kogo? Czuję ucisk w piersi. Jakby ktoś ją ciasno owijał. Nikogo, odpowiadam. Nic. Nie wiem, o co wam chodzi. Wszyscy cię widzieliśmy, mówi. Gadasz do powietrza, jakby ktoś tam był obok ciebie. Kto to jest? Nikt, mówię. Dajcie mi spokój. To ta twoja przyjaciółka, która zginęła, prawda?, pyta Lugh. Epona. Widzisz umarłych, Saba. Rozmawiasz z umarłymi. Wyrywam dłonie z rąk Emmi. Patrzę na nią gniewnie. Wiedziałam, że nie mogę ci ufać!, krzyczę. Nie chciałam mu nic mówić, tłumaczy się Em, naprawdę nie chciałam, ale… z tobą jest coraz gorzej. Martwię się o ciebie, Saba. Wszyscy się martwimy. Potrzebujesz pomocy. Uważacie, że zwariowałam, mówię. Milczą. Unikają mojego wzroku. Tak, odzywa się w końcu Lugh. Tak uważamy. Nagle ogarnia mnie wściekłość. Lawa pojawia się gwałtownie, jakby znikąd. Zalewa mnie, oślepia, dławi. Rzucam się na Lugh. Przewracam go na plecy. Tarzamy się po ziemi. Okładam go pięściami, kopię, drapię. Z daleka słyszę krzyk Emmi. Tommo wrzeszczy. Dłonie wyciągają się do mnie. Krzyki. Wrzaski. Lugh wierzga i próbuje się wyrwać. Siedzę okrakiem na jego piersi.

Przestań, Saba!, płacze Emmi. Przestań! Zabijesz go! Lawa zaczyna gasnąć. Przytomnieję. Nadal mocno zaciskam dłonie na gardle Lugh. Kciukami uciskam jego krtań. Lugh próbuje oderwać moje ręce od swojej szyi. Oczy ma szeroko otwarte w panice i strachu. Lugh się mnie boi. Puszczam. On chwyta powietrze. Rozpaczliwymi haustami wciąga je do płuc. Wysuwam drżącą dłoń. Dotykam jego gardła. Głębokich śladów palców na jego ciele. Naszyjnika, który zrobiłam dla niego na osiemnaste urodziny. Dotykam pierścionka z lśniącego zielonego szkła. Pamiątki po utraconych nas. Dotykam jak najdelikatniej. Boję się, że Lugh mógłby zniknąć. Zsuwam się z niego. Klękam w piachu obok. O mało go nie zabiłam. Próbowałam zabić brata. Emmi szlocha. Pierś Lugh faluje ciężko, jego oczy są ciemne od szoku. Rozkwasiłam mu nos. Lawa ustąpiła. Zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Jestem bezwładna. Wycieńczona. Odrętwiała. Odwracam głowę, żeby nie patrzeć na Lugh. On powoli się podnosi. Wyciąga rękę, żeby pomóc mi wstać. Stoimy tak. Wyciera krew z nosa rękawem. Łzy płyną po moich policzkach. Lugh ociera je, ale one wciąż płyną. Ciche. Niekończące się. Skapują na piasek u moich stóp. Ale ja nie płaczę. Musisz jeszcze trochę wytrzymać, mówi. Jeszcze kilka tygodni i będziemy nad Wielką Wodą i… kiedy tam dotrzemy, kiedy my… dostaniemy się na zachód, wszystko będzie dobrze. Czeka tam na nas dobre życie. Słowa więzną mu w gardle. Mówi chrapliwym szeptem. Jakby po raz pierwszy opowiadał historię, której i tak nie ma komu wysłuchać. Czy mówiłem, jak… hm… mówię ci, Saba, ziemia tam jest taka żyzna… wystarczy, że wbijesz w ziemię patyk, a następnego dnia znajdziesz w tym miejscu wyrośnięty orzech. Czy nie byłby to… cudowny widok? Gdybyś to zobaczyła, pomyślałabyś, że to sen, prawda? Ja na pewno chciałbym to zobaczyć. Emmi i Tommo też, my… my wszyscy chcielibyśmy to zobaczyć. I zobaczymy. Zobaczymy. Widzę, jak jego wargi się poruszają. Słyszę jego słowa. Jego głos wydaje się stłumiony, jakby dobiegał spod wody. Lugh mnie obejmuje. Trzyma się mnie. Cały drży. Cokolwiek się zepsuło, mówi, naprawię to. Wszystko naprawię. Obiecuję. *** Nie ma żadnych drzew. Jak okiem sięgnąć tylko białe skały. Niebo jest bezchmurne. Nigdzie nie widać żadnego cienia. Nie ma gdzie się schronić. Słońce pali. Ziemia parzy. Ponury pył depcze nam po piętach. Wleczemy się, Hermes i ja. Daleko za resztą. Wpatruję się w swoje dłonie na wodzach. W głowie jestem dalej niż w pół drogi do innego miejsca. Jest puste, białe i bezkresne. Mój umysł jest wyczerpany. Nie obchodzi mnie, czy już zawsze będziemy jechać przez Jałową Ziemię. Nagle coś przecina drogę Hermesowi. Koń staje dęba i rży, młóci przednimi nogami wysoko w powietrzu. Chwytam wodze, żeby nie spaść. Uderzają mnie dźwięki. Szok budzi mnie do życia. To niebieskooki wilkopies. Z oklapniętym uchem. To on. Trop. Jest tutaj. Rzuca się na Hermesa. I cofa. Atakuje i cofa się. Hermes płoszy się, tańczy i kwiczy.

Mocno ściskam go kolanami. Wiszę na wodzach. Z trudem utrzymuję się w siodle. Wilkopies!, słyszę przed sobą krzyk Lugh. Wszyscy troje zawracają i galopem ruszają w naszą stronę. Trop! To Trop!, woła Emmi. Wilk atakuje po raz ostatni. Hermes ucieka. Pędzimy, na złamanie karku, na północ. Przylgnęłam do jego szyi i mocno się trzymam. Trop biegnie za nami jak cienka szara smuga. Jest prawdziwy. To nie wytwór wyobraźni. Ani sen. Inni krzyczeli, Emmi zawołała jego imię, więc to nie dzieje się tylko w mojej głowie. Zerkam przez ramię. Nadal tam jest. Zawrócił nas. Nie. Zawrócił mnie. Zawrócił ze szlaku na zachód. Celowo. Jakby chciał, żebym pojechała tędy. A teraz trzyma się tuż za mną, upewnia, że nie zboczę z drogi, dopóki nie dotrę na miejsce. Gdziekolwiek to jest. *** Stoimy na szczycie urwiska i spoglądamy na szeroką, płaską dolinę. Jest sucha z wyjątkiem wstęgi wody, która wije się przez środek. Niczym cienki, srebrnoskóry wąż mieni się w świetle słońca późnego popołudnia. Ostatnie, senne wspomnienie niegdyś potężnej rzeki. Jest jeden prosty odcinek rzeki. Na bliższym brzegu stoją dwa rzędy szmacianych namiotów, tipi i szałasów skleconych z wyrzuconych na brzeg kawałków drewna. W pewnej odległości od obozowiska dymią stosy pogrzebowe. Przynajmniej czterdzieści szałasów, mówi Lugh. Opuszcza lornetkę. Mężczyźni i kobiety, dzieci i psy. Całe mnóstwo. Konie, wielbłądy, wozy. Co robimy?, pyta Tommo. Schodzimy, oczywiście, mówi Emmi. Jak myślisz, dlaczego Trop nas tu przyprowadził? Trop siedzi z boku. Porusza łbem, gdy ktoś się odezwie, jakby rozumiał, co się mówi. Teraz wstaje. Szczeka trzy razy. Podchodzi do brzegu urwiska, skomli, wraca do nas. Znowu szczeka. Widzisz?, mówi Emmi. On chce, żebyśmy tam pojechali. Przepraszam, że wcześniej ci nie wierzyłem, zwraca się do mnie Lugh. Chodzi o to, że… Po prostu wydawało mi się niemożliwe, żeby znalazł się tak daleko od domu. Myślałam, że go sobie wyobraziłam, mówię. Mercy musi być tam na dole, cieszy się Emmi. W obozie. Założę się, że tam jest! Nero sfruwa i krąży nad nami. Kracze, żebyśmy się ruszyli. Najpierw trzeba to sprawdzić, mówi Tommo. Upewnić się, że jest bezpiecznie. Ja pojadę. Nie, ja to zrobię, sprzeciwia się Lugh. Wy zaczekajcie tutaj. Czasem wy, chłopaki, jesteście głupi jak buty, denerwuje się Emmi. Trop przyprowadził nas tutaj, żebyśmy dostali pomoc dla Saby. Przecież nie zrobiłby tego, gdyby nie było bezpiecznie. Nie wciskaj mi tych mistycznych bzdur, irytuje się Lugh. Przysięgam, Em, masz tyle powietrza między uszami, że nie poznałabyś zdrowego rozsądku, gdyby podszedł i strzelił cię z liścia. Tommo ma rację, musimy sprawdzić. To właśnie masz?, pyta Em. Zdrowy rozsądek? Pewnie, mówi Lugh. W takim razie cieszę się, że ja go nie mam. Emmi bierze do ręki moje wodze. Chodź, Saba, znajdę pomoc dla ciebie. Ci dwaj mogą sobie robić, co chcą. Popędza konia i prowadzi mnie w dół urwiska.

Na wschodzie zbiera się burza. Przygląda się nam, ocenia nas. I zmierza w tę stronę.

ROZDZIAŁ TRZECI WĘŻOWA RZEKA Jedziemy do obozu. Emmi i Trop prowadzą. Ja za nimi, Nero na moim ramieniu. Tommo i Lugh zamykają pochód. Hermes już w ogóle nie przejmuje się Tropem. Można by prawie powiedzieć, że się zaprzyjaźnili. Co jest dziwne, jeśli wziąć pod uwagę początek ich znajomości. Gdy podchodzimy bliżej, podbiega do nas zgraja wyliniałych kundli. Trop jeży sierść i warczy ostrzegawczo, pokazując zęby. Psy skomlą i uciekają z podkulonymi ogonami. Na skraju obozu grupa małych obdartusów hałaśliwie bawi się piłką z pęcherza. W tumanach kurzu dzieci przepychają się łokciami, potykają i mocują ze sobą. Gra ma brutalne zasady. Gdy się zbliżamy, przerywają zabawę. Gapią się na nas. Jest wśród nich dziewczynka mniej więcej w wieku Emmi. W tych łachmanach wygląda jak żywy strach na wróble. Wpatruje się we mnie z otwartą buzią. Jakby nie wierzyła własnym oczom. Cześć, mówi Emmi. Możesz mi powiedzieć, gdzie… To Anioł Śmierci!, woła dziewczynka. W nogi! Dzieciaki się rozbiegają. Biegną do swoich namiotów i krzyczą wniebogłosy: Anioł Śmierci! Jest tutaj! Mamo! To Anioł Śmierci! Znikają w namiotach. I cisza. Emmi zerka na mnie. Znała cię, mówi. Musiała cię widzieć w Mieście Nadziei. No, no, niezłą masz opinię, mówi Lugh. Saba jest najsłynniejszą wojowniczką na świecie, puszy się Em. W czasach, kiedy walczyła, gdziekolwiek byś się ruszył w Mieście Nadziei, ludzie przychodzili tylko po to, żeby… Dość już, Emmi, przerywa jej Lugh. Ja tylko mówię… Nic nie mów. Od tej chwili ja będę mówił to, co trzeba. Powoli wjeżdżamy do obozu. Między dwoma rzędami szałasów jest przestrzeń, jakby droga. Jedziemy nią. Cicho jak makiem zasiał. Nie widać żywej duszy. Nikt nie pilnuje kociołków bulgoczących nad ogniem. Na ziemi leżą przewrócone stołki, jakby ci, którzy na nich siedzieli, uciekli w popłochu. Trzymamy się blisko siebie. Gdzie są wszyscy?, pyta Em. Za naszymi plecami, słychać łamiący się szept Tomma. Odwracamy się. Pojawił się tłum. Mężczyźni, kobiety i dzieci. Suche łupiny ludzi. Ze strachem w oczach i bronią w dłoniach. Mają kije i kamienie, butelki i kości. Trop warczy. Rusza w ich stronę. Trop, zostań!, przywołuje go Lugh. Witajcie, ludzie. Przybywamy w pokoju. Kto tu dowodzi? Nie odpowiadają. Mężczyzna na czele grupy zaczyna uderzać kijem o kij. Inni dołączają. Drewno. Kamień. Szkło. Kość. Miarowy wrogi rytm psuje powietrze. Odwracamy się do nich przodem. Zaschło mi w ustach. Ruszajcie się, mówi Lugh. Jedziemy. Oni idą za nami. Trzymają się od nas na dystans, boją się Tropa. Wiatr się wzmaga. Niebo ciemnieje. Burza ze wschodu jest już prawie nad nami. Słychać

groźny grzmot. W oddali błyskawica przecina niebo. Zastępują nam drogę kolejni ludzie. Uzbrojeni w drewno i kamień. Szkło i kość. Bum, bum, bum. Kilkoro z nich unosi dziwne przedmioty. Patyki powiązane w trójkąty. Lalkę z koralików i skóry. Co to jest?, pyta Emmi. Amulety, mówi Lugh, mają ich chronić przed złem. Chwyta wodze Hermesa i przyciąga go do Bucka. Jakim złem?, piszczy ze strachu Em. Boją się Saby, wyjaśnia Lugh. Wiedziałem, że to błąd. Chodźmy stąd. Nie możemy, mówi Tommo. Ludzie zagrodzili nam drogę z przodu i z tyłu. Z boków blokują nas rzędy namiotów. Potworny rytm osacza mnie. Więzi. A ja drżę. Trzęsę się. Znów jestem w Mieście Nadziei. W klatce. Ziemia drży. Tłum tupie. Skandują, domagają się krwi pokonanego wojownika. Praszczęta! Praszczęta! Praszczęta! Nie pozwolę im cię skrzywdzić, zapewnia mnie Lugh. Nero krzyczy i pikuje na ich głowy. Przez cały czas zbliża się burza. Wiatr zawodzi. Czerwony pył wiruje. Nasze konie nie mogą tego wszystkiego znieść. Hałasu tłumu. Nadciągającej burzy. Rzucają łbami. Kwiczą. Tańczą. Trudno nad nimi zapanować. Trop atakuje i kłapie zębami w stronę tłumu przed nami. Wtem w kierunku Lugh leci ostry kamień. Trafia go w ramię. Lugh krzyczy. Wypuszcza z ręki wodze Hermesa. Nagle wyciągają się do mnie ręce. Szarpią mnie za nogę, próbują ściągnąć z grzbietu konia. Kopię. Lugh!, krzyczy Emmi. Chwyta mnie za rękę. Konie szaleją. Kolejne ręce mnie ciągną. Wierzgam szaleńczo. Emmi wrzeszczy. Tommo chwyta kij i okłada nim napastników po głowach. Trop warczy i gryzie. Ktoś krzyczy. Bum! Grzmot przecina powietrze. Tłum przerywa atak. Cofa się. Przeklęty rytm cichnie. Wszyscy spoglądają w górę na niebo. Jakby dopiero zauważyli zmianę pogody. W naszą stronę pędzą bałwany czarnych chmur. Błyskawice uderzają w ziemię. Ktoś woła: Mówczyni Nieba! Wychodzi! Prędzej! Zaprowadźcie ją do Mówczyni Nieba! Ona będzie wiedziała, co zrobić! Kolejne ręce chwytają mnie. Ściągają z siodła. Szarpię się i walczę, ale trzymają mnie czterej mężczyźni – po dwóch za każdą rękę – i szybko ciągną w stronę obozu. Obok biegnie kilka kobiet z amuletami w górze. Lugh!, krzyczę. Lugh! Gdy próbuję się odwrócić, zauważam, że ich też ściągają z koni. Emmi, Tomma i Lugh. Reszta ludzi wypuściła z rąk kije i kamienie. Przepychają się jeden przez drugiego, biorą na ręce najmniejsze dzieci. Wszyscy pędzą w tym samym kierunku. W stronę szczytu obozowiska. Wychodzimy na otwartą przestrzeń nad brzegiem rzeki, za namiotami. Znajduje się tam niewielkie podwyższenie zbudowane z nieheblowanego drewna, uniesione nad ziemią na wysokość jakichś czterech stóp. Po jego lewej stronie są schodki. Ma tylko toporne zadaszenie z listewek, a brak ścian sprawia, że wiatr i deszcz mogą tu swobodnie hulać. Kilka kroków na lewo od podwyższenia stoi postrzępiony namiot. Słychać kolejny grzmot. W oddali znów błyska. Wiatr szarpie ubrania i włosy ludzi, marszczy płótno namiotu.

Wszyscy zaczynają klękać, zwróceni przodem do podwyższenia. Uciszają się nawzajem. Uspokajają dzieci. Burza złapie ich na dworze, w środku byliby bardziej bezpieczni. Ale oni nie wydają się przestraszeni. Mężczyźni ciągną mnie naprzód. Związują mi ręce jednym ze swoich pasków. Kopią mnie w tył nóg. Ląduję twardo na kolanach. Próbuję odwrócić głowę, szukam wzrokiem Lugh, ale jeden z nich łapie mnie za włosy. Szarpie moją głowę do tyłu, żebym patrzyła na podwyższenie. Z bólu zgrzytam zębami. Lugh!, krzyczę. Zamknij się!, mówi mężczyzna. Zobaczymy, co powie o tobie Mówczyni Nieba. Nero krąży i pikuje, kracze na mężczyzn. Odganiają go kijami. Boję się, że go zranią. Zabiją. Nie, Nero, nie!, wołam. Uciekaj stąd! On podfruwa do postrzępionego namiotu obok podwyższenia i siada na jego szczycie. Szeroko rozpościera skrzydła i głośno kracze. Przez tłum przebiega niespokojny szum. Kruk przynosi śmierć. Tak myśli wielu ludzi. Anioł Śmierci i jej kruk. W Mieście Nadziei wszyscy bali się Nero. Kiedy ja walczyłam w klatce, on przyglądał się z pobliskiej wieży oświetleniowej. Siedział tam dopóty, dopóki nie wygrałam. Ludzie wierzyli, że to od niego czerpię swoją siłę. Inna grupa mężczyzn szamocze się z Lugh, Emmi i Tommem. Już związali im ręce. Kilka mocnych uderzeń kijem i moi towarzysze klękają, jak ja wcześniej. Saba!, mówi Lugh. Nic ci nie jest? Nie, odpowiadam. Emmi jest obok mnie. Nie bój się, Em. Nie boję się tych tchórzy, oświadcza hardo Emmi. Wiatr krzyczy piskliwie. Głuchy grzmot. Trzask błyskawicy. Burza jest tuż-tuż. Tam jest!, mówi Emmi. Z małego nędznego namiotu obok podwyższenia wychodzi chłopiec w wieku Emmi. Prowadzi za rękę dziewczynę, pomaga jej wejść po schodach. Dziewczyna ma oczy przewiązane długim pasem ciemnej tkaniny. Jest drobna jak ptak, wygląda na nie więcej niż szesnaście lat. Ma na sobie długą białą szatę. Bose stopy, odsłonięte ramiona, gołe nogi. Skóra biała jak zimowy księżyc. Włosy barwy najbledszego ognia. Sięgają do pasa, rozpuszczone i żywe, poprzetykane piórami i koralikami. U jej pasa zwisa niewielkie skórzane pudełko. Chłopiec chowa się z boku, zostawia ją samą pośrodku podwyższenia. Dziewczyna zaczyna uderzać w bębenek, wybija rytm dłońmi. Brzegi jej szaty, poruszane wiatrem, smagają jej nogi. Włosy ma rozwiane jak w szalonym tańcu. Emmi krzyczy tak, żeby ją słyszano: To Mówczyni Nieba! Ona ci pomoże, Saba, ja to wiem! Dlatego Trop nas tu przyprowadził. W tej chwili rozlega się potężny grzmot. Chłopiec zdejmuje przepaskę z oczu Mówczyni Nieba. Ona bębni jeszcze bardziej szaleńczo, na jej twarzy maluje się ekstaza. Błyskawica uderza w ziemię, nie więcej niż trzydzieści kroków od nas. Niebieskobiały błysk rozświetla świat dookoła. Mówczyni Nieba drży od stóp do głów. Przewraca oczami i szaleńczo wymachuje rękami. Zaczyna bełkotać, wyrzuca z siebie nieskończony strumień dźwięków. Nie rozpoznaję słów, może to jest jakiś język, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. Nagle jej ciało przeszywa potężny wstrząs. Dziewczyna gwałtownie się prostuje. Unosi twarz do rozdartego burzą nieba.

Mężczyzna, który trzymał mnie za włosy, puszcza je. Przemówi!, woła. Wysoko unosi ręce. Klęczący tłum podnosi dłonie. Patrzą na Mówczynię Nieba, nadzieja wykrzywia ich twarze. Jej szata się wydyma. Deszcz zacina. Nagle dziewczyna zwraca głowę w moją stronę. Skupia na mnie wzrok, gdy klęczę tu na przedzie, na samym widoku. Ma oczy jak Trop. Bladoniebieskie. Oczy wilkopsa. Po mojej skórze przepływają dreszcze jak strumienie. Chłopiec, który wcześniej pomógł jej wejść na podwyższenie, teraz podbiega do niej. Podąża za jej wzrokiem i wskazuje na mnie. To ona!, woła. Mówczyni Nieba wybrała ją! Wprowadźcie ją tu! Kolejny grzmot. Mężczyzna, który mnie pochwycił, skomli i pospiesznie próbuje rozwiązać mi ręce. Tutaj!, woła. Pomóżcie mi! Zanim się obejrzę, on i dwaj inni mężczyźni pospiesznie wprowadzają mnie na podwyższenie. Stoję tam, trzy stopy od Mówczyni Nieba. Patrzę na nią, a ona na mnie. Wokół nas słychać trzask błyskawicy. Zaczyna mówić, ale nic nie słyszę przez ten szalony hałas burzy. Podchodzę więc coraz bliżej, aż w końcu staję naprzeciwko niej. Chwyta mnie za ręce. Mocno je ściska. Nie odrywa ode mnie wzroku, patrzy tymi dziwnymi bladymi oczami, ale myślę, że tak naprawdę mnie nie widzi. Jej źrenice są jak maleńkie czarne punkciki. Dziewczyna mówi szybko, krótkimi wydechami. Umarli, umarli podążają za tobą. Widzę ich. Wokół ciebie. Widzę. Tylu ich. W tobie. Cień. Unosi się. Jest silny w tobie. Weźmie cię, będzie cię miał, twój rozum i ciało, i… umysł, i duszę, weźmie cię, będzie cię miał, będzie… Pomóż mi, szepczę. Proszę. Nagle Mówczyni Nieba się chwieje. Podtrzymuję ją. Jej ciało zaczyna się trząść, podrygiwać w niekontrolowany sposób. Dziewczyna przewraca oczami. Bezwładnie osuwa się w moich ramionach. *** Klękam, podtrzymuję dziewczynę. Jest lekka jak małe dziecko. Przez chwilę boję się, że tak silne uderzenie mocy, które przeszyło jej ciało, mogło ją zabić. Badam puls na jej szyi. Uff. Żyje. W jednej chwili chłopiec jest już obok mnie. Pomaga mi ją położyć. Odwróć ją na bok, mówi. Wkłada do ust dziewczyny brudny palec i odsuwa język. Potem wciska jej między wargi brudną szmatę. Wydaje się, że wie, co robi. Pomóż mi ją podnieść, prosi. Zabierzemy ją do namiotu. Zerkam na Lugh, Tomma i Emmi. Wciąż mają związane ręce. Szeroko otwarte oczy. Cały tłum się nam przygląda. To może być moja jedyna szansa. Puśćcie moich przyjaciół, mówię. Przebiegła twarz chłopca tężeje. To będzie cię kosztowało, odpowiada. Wzbiera we mnie lawa. Chwytam go za koszulę. Wykręcam kołnierz. Szybko i mocno, żeby odciąć mu dopływ powietrza. Masz do czynienia z Aniołem Śmierci, ostrzegam go. Nero krąży wokół nas, kracząc, a chłopiec wbija mi palce w rękę, wybałusza oczy w pani-

ce. Puszczam. Pada na plecy, łapczywie chwytając powietrze, potem krzyczy do mężczyzn, którzy trzymają Lugh i pozostałych: Puśćcie ich! Ona chce ze wszystkimi pomówić! Teraz! Pospiesznie ich uwalniają. Wiatr dalej zawodzi, słychać pomruki grzmotu, ale burza oddala się na zachód wzdłuż doliny rzeki. Widać jeszcze ostatnie smagnięcie błyskawicy. Patrzę na tłum. Na tych, którzy jeszcze przed chwilą chcieli nas pobić na śmierć. Mówczyni Nieba ma wielki posłuch wśród tych ludzi. Mieszkańcy obozowiska wracają do namiotów, znikają w deszczu i mroku. Jedna czy dwie osoby na odchodne wyciągają w moją stronę amulety. Woda spływa z moich włosów. Drżę. Lugh i Tommo wdrapują się na podwyższenie. Tommo pomaga wejść Emmi. Podnosimy dziewczynę. Lugh i Em biorą ją za nogi, ja i Tommo za ręce. Nie, żebyśmy wszyscy byli potrzebni, jest taka lekka. Gdy ruszamy, chłopak sprowadza nas po schodach. Co teraz?, mruczy Lugh. Teraz, mówi Em, naradzimy się z Mówczynią Nieba. *** W namiocie panuje półmrok. Chłopiec pospiesznie zapala łojowe lampy i kładziemy dziewczynę na posłaniu obok paleniska. On rozgrzebuje przygasający żar, rozpala ogień na nowo. Twardo się w niego wpatruję. Nie może się doczekać, kiedy stąd ucieknie. Gdy wymyka się z namiotu, nagle mam dość. Nogi się pode mną uginają i Tommo pomaga mi usiąść na stołku. Nero siada na skrzyni, układa mokre pióra. Emmi kręci się wokół Mówczyni Nieba, delikatnie wyjmuje z jej ust brudną szmatę. Potem próbuje zdjąć bębenek zawieszony u jej pasa. Nie dotykaj go, odzywa się nagle dziewczyna. Em cofa ręce jak oparzona. Nigdy nie dotykaj bębna szamana, mówi Mówczyni Nieba. Gdzie jest Zek? Ten mały szczur?, pyta Lugh. Zmył się. To mój pomocnik, mówi dziewczyna. Pomożesz mi usiąść? Jej głos jest łagodny. Orzeźwiający. Niczym górski potok po długiej wędrówce. Bryza o świcie, zanim upał opanuje dzień. Emmi pomaga jej usiąść. Dziewczyna odpina bębenek i kładzie go na stoliku obok. Em otula kocem jej drobne ramiona. Przy ogniu stoi wiadro z wodą. Lugh napełnia czerpak i podaje jej, żeby się napiła. Dziękuję ci uprzejmie, mówi. Nazywam się Auriel Tai. Wygląda jeszcze dziwniej w codzienności i ciasnocie lichego namiotu. Jak nikt inny na świecie, z tymi wilczymi oczami, księżycowobiałą skórą i włosami jak najjaśniejszy płomień. Jesteś piękna, szepcze Emmi, jak gwiazda. Auriel oddaje czerpak Lugh. Potem patrzy na nas. Po kolei. Jej lekkie spojrzenie spoczywa przez chwilę na każdym z nas. To złudna lekkość. Ja jestem ostatnia. Wstaje. Podchodzi i staje przede mną. Chłodnymi palcami muska mój tatuaż z księżycem. Cieszę się, że do mnie trafiłaś, mówi. I to w samą porę, jak widzę. Niezłe przedstawienie tam urządziłaś. W głosie Lugh pobrzmiewa uszczypliwy ton. Łyknęli wszystko, mówi. Banda prostaków, dali się nabrać na twoje sztuczki. Lugh!, oburza się Emmi. To niegrzeczne! Szamanka, co?, kpi dalej Lugh.

Zgadza się, potwierdza Auriel. Ma w sobie jakiś nieruchomy spokój, ta cała Auriel. Tak różny od szaleństwa burzy przed chwilą. Niezręczna oschłość Lugh sprawia, że się krzywię. Wiem, do czego zmierza. Lugh, mówię. Jakie inne sztuczki odstawiasz?, pyta mój brat. A może… czytasz z gwiazd? Czytasz z gwiazd, Auriel Tai? Głos Lugh przypomina zapadliska na Jałowej Ziemi. Równa ziemia na górze, niebezpieczeństwo poniżej. Pułapka dla nieostrożnych. Auriel wpada prosto w nią. Tak, mówi. Światło jest moim przewodnikiem natury. Błyskawica, słońce, księżyc, gwiazdy. Czyżby… Lugh przygląda jej się długo, ostro, wrogo. Potem mówi: Jesteś żałosna, wiesz? Ty i ci pustynni frajerzy. Daj spokój, Lugh, proszę. Przestań. Nasz ojciec uważał, że potrafi czytać z gwiazd. Wiem, mówi Auriel. Willem. Kiedy był małym chłopcem, spotkał wędrowca, który nauczył go czytać z gwiazd. Emmi wpatruje się w nią szeroko otwartymi oczami. Skąd o tym wiesz?, pyta. Tym wędrowcem był mój dziadek, Namid, wyjaśnia Auriel. Zwali go Tańczącym z Gwiazdami. Był mądrym i uczonym człowiekiem. Mądrym i uczonym, powtarza Lugh. Uśmiałbym się, gdyby to nie było tak tragiczne. Nasz upośledzony ojciec zawsze szukał na niebie odpowiedzi, choć powinien był patrzeć na nas. Trzymał nas w tym zapomnianym przez Boga miejscu i głodził. Nie tylko pozbawiał nas jedzenia, choć było go mało. Pozbawiał nas opieki. Nadziei. Co noc czytał z gwiazd i co noc obiecywał: „Jutro spadnie deszcz. Czytam to z gwiazd, synu”. Ale deszcz nigdy nie nadszedł. Nigdy. Wiesz, co przyszło? Ruina. Zrujnował nas wszystkich. Mnie i moje siostry. A wszystko przez czytanie z gwiazd. Lugh mówi cicho. Trzyma głos w ryzach. A teraz, w tej ciszy, powietrze jest gęste od korzeni naszego życia. Otaczają mnie. Napierają na mnie. Dławią. Moja siostra nie potrzebuje twojej pomocy, mówi. Chodźcie, wszyscy, wynosimy się stąd. Ale Lugh…, odzywa się Emmi. Dość już, Emmi. Tommo, pomóż Sabie. Tommo obejmuje mnie ręką w talii. Pomaga mi wstać. Trop się podnosi. Skomli, zerka to na nas, to na Auriel. Nero kracze. Nie możemy odejść!, woła Emmi. Nie, Lugh, to błąd! Auriel chwyta mnie za rękę. Mogę ci pomóc, mówi. Mogę cię uzdrowić. Odpędzić umarłych, oddać kuszę w twoje ręce. Przygotować cię na to, co cię czeka. Czeka nas zachód, wtrąca Lugh. Wielka Woda. Nie pojedziecie na zachód, mówi Auriel. Przykro mi, nie to widzę. Co ty widzisz?! Co widzisz?! Ty oszustko! Lugh chwyta coś ze stolika. Nagle mrok namiotu przeszywa świetlista włócznia. Auriel kuli się i zasłania oczy dłońmi. Lugh trzyma w dłoni okruch lustra. Skierował go tak, że światło jednej z lamp odbiło się od niego prosto na twarz szamanki. Teraz rzuca szkło u jej stóp. Powiedz temu swojemu przewodnikowi natury, żeby naprawił twoje cholerne oczy, mówi.

Gdy rusza do wyjścia, Auriel zaczyna opowiadać: Allis była niezwykłą pięknością, miała piękne ciało i piękną duszę. Oczy jak wiosenne niebo i długie złote włosy, takie same jak jej pierworodny, dziecko jej serca. Nazwała go Lugh. Lugh, Lugh o oczach tak błękitnych, że mogłabym na nich odpłynąć. Lugh przystaje. Stoi zwrócony plecami do Auriel, spięty, zgarbiony. Nie widzi tego, co robi szamanka. Auriel stoi nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami. Wyraźnie widać, że czegoś nasłuchuje. Jej głos szemrze jak płytka woda na kamieniach. Płynie szybko, lekko. Co jakiś czas jej ciałem wstrząsa dreszcz. Na całym ciele mam gęsią skórkę. Mówczyni Nieba mówi o naszej mamie. O piosence, którą mama sama wymyśliła i śpiewała Lugh, kiedy byliśmy mali. Auriel ciągnie: Ale Allis nie mogła zostać. Urodziła dziecko, potem krwawiła przez dwa dni i umarła. Nie zostawiaj mnie, słodka Allis, nie zostawiaj mnie, moje serce i duszo, moje życie. Biedny Willem załamał się po jej śmierci, już nigdy nie był taki jak przedtem. Miłość cię osłabia. Kto chciałby skończyć tak jak on? Nigdy nikogo nie pokocham, tak będzie lepiej. Auriel przerywa, na jej twarzy maluje się oszołomienie. Zatacza się, Emmi ją podtrzymuje. Moja skóra parzy. Patrzymy na Mówczynię Nieba, ja, Em i Tommo. Mówiła o naszym życiu. Jak umarła mama. Jaki był tata. Co zawsze powtarza Lugh. Lugh powoli się odwraca. Jest blady. Jego oczy są jak dwa ciemne jeziora szoku. Jak śmiesz?, pyta pełnym bólu szeptem. Ona nie udaje, mówi Emmi. Chcę tu zostać, odzywam się. Proszę, Lugh. Mija długa chwila. Widzę, że mój brat walczy z potrzebą ucieczki. Dwa dni i dwie noce, Lugh rzuca do Auriel. Tyle masz. Twój czas biegnie od tej chwili. Będę cię obserwował. Zamierzam chronić swoją siostrę. A jeśli ją skrzywdzisz, odpłacę ci dziesięciokrotnie. Rozumiesz? Auriel kiwa głową. Muszę odetchnąć, mówi Lugh. Chodź, Tommo. Po tych słowach znika w deszczowej nocy. Nagle czuję obecność Tomma. Nadal wspieram się na jego ramieniu. On obejmuje mnie ręką w talii. Dorównuje mi wzrostem. Nie zauważyłam tego wcześniej. Jego policzki barwi ciemny rumieniec. Nic mi nie jest, zapewniam go. Idź. Po krótkim wahaniu on też znika. *** Atmosfera w namiocie, ciężka i napięta, rozluźnia się po wyjściu tamtych dwóch. Auriel osuwa się na łóżko. Nasze oczy się spotykają. Dostała to, czego chciała. To, czego ja potrzebuję. Wyczerpało ją, zmęczyło… to coś z Lugh, cokolwiek to było. Em podbiega i klęka u jej stóp. Jak ty to robisz?, pyta. Pokażesz mi? Daj jej spokój, Emmi, mówię. W porządku. Auriel uśmiecha się do niej. Kiedy miałam osiem lat, mówi, bawiłam się sama w lesie. Wtem usłyszałam muzykę. Przepiękną. Poszłam za nią, a ona zaprowadziła mnie na małą polanę. Słońce, światło na niej było oślepiające. To stamtąd dochodziła muzyka, ze światła. Wyszłam spomiędzy drzew na polanę, w światło i muzykę, i… wyruszyłam w duchową podróż. Przez wiele dni byłam nieprzytomna. Rodzina dbała o moje ciało, czuwali nade mną,

lecz moja dusza była gdzie indziej. Wyprowadził mnie z tego mój dziadek, Namid. Został moim nauczycielem. Zmarł zeszłej zimy. Bardzo za nim tęsknię. Nauczysz mnie?, pyta Emmi. Auriel potrząsa głową. Musisz usłyszeć zew i podążyć za nim, mówi. Wtedy pojawi się twój nauczyciel. Będę bardzo mocno nasłuchiwać, zapewnia Emmi. Auriel patrzy na mnie. Jesteś wycieńczona, mówi. Zjemy, a potem powinnaś się przespać. Zaczniemy rano, ty i ja. Podaje nam miski z wodnistą zupą. Emmi, Trop i Nero przykucają i napełniają brzuchy. Gdy biorę swoją porcję, Auriel dotyka mojej dłoni. Ten głuchy chłopiec, mówi cicho. Uważaj, Saba. On się w tobie kocha. *** Lugh i ja leżymy na plecach nad brzegiem Srebrnego Jeziora. Mamy po osiem lat. Tata i mama leżą pomiędzy nami. Mamusia ma zaokrąglony brzuch, od dziecka, które w niej rośnie. Jest łagodna letnia noc. Wszyscy patrzymy na gwiazdy. Opowiedz nam, tato, prosi Lugh. Tak, tato, mówię. Opowiedz nam jeszcze raz. Nie dziś, odpowiada tata. Och, proszę, Willemie, wtrąca mama. Przecież wiesz, jak uwielbiają o tym słuchać. Tata odwraca głowę i rodzice uśmiechają się do siebie. Tym sekretnym uśmiechem przeznaczonym tylko dla nich. Na jego widok czuję w brzuchu dziwne łaskotanie. Tata ujmuje dłoń mamy i całuje ją. No cóż, mówi, wszystko jest ustalone. Wszystko jest zapisane. Życie tych, co już się narodzili. Życie tych, co wciąż czekają na narodziny, mówi mama i kładzie rękę na swoim brzuchu. Wszystko zapisano w gwiazdach na początku świata, mówi tata. Czas twoich narodzin, czas twojej śmierci, nawet to, jakim będziesz człowiekiem, dobrym czy złym. Jaki ja będę, tato?, pyta Lugh. Och, ty będziesz jednym z tych dobrych, mówi mama. Głaszcze Lugh po twarzy, uśmiecha się do niego. Mój piękny złoty chłopiec. A ja?, pytam. Jaka będę ja, tato? Tata nie odpowiada. Przyciąga mnie do siebie, przytula mocno do swego boku. Czuję w sobie bicie jego serca, silne i miarowe. Wdycham zapach jego skóry, ciepły i bezpieczny. Jesteśmy z jednej krwi, serca i duszy. My czworo. Teraz i na zawsze, po wsze czasy. Nagle na niebie pojawia się ruchomy świetlisty punkt. Lugh pokazuje go palcem. Popatrz, Saba! Spadająca gwiazda! Patrzymy, jak gwiazda przecina mrok. Tak jasna. Tak szybka. Tak prędko gaśnie. Ciągnę tatę za koszulę. Tato, nie odpowiedziałeś. Jaka ja będę? Dobra czy zła? Tata całuje mnie w czubek głowy. Szepcze mi do ucha, tak abyśmy tylko my dwoje słyszeli. Ty, moja córeczko, będziesz całkiem inna niż wszyscy. *** Otwieram oczy. Leżę zwinięta w kłębek na ziemi w namiocie Auriel. Nero wtulił się

pomiędzy mój podbródek a pierś. Lugh śpi tak jak zawsze, z głową schowaną w ramionach. Chroni się, mawiała mama. Śpią tak cicho, on, Tommo i Emmi. Pogrążeni w głębokiej czerni snu. Deszcz ustał. Zapadła noc. Przez otwór w dachu namiotu widzę migoczące gwiazdy. Auriel nie śpi. Siedzi na małym bujanym krześle obok paleniska, wpatruje się w dogasające płomienie. Owinęła się ciemnym szalem. Trop położył ciężki łeb u jej stóp. Widzę, jak jego wielkie łapy drgają we śnie. Pradawne wilcze sny, mówi Auriel. Nie podniosła wzroku, a ja nie wydałam żadnego dźwięku, a jednak wiedziała, że nie śpię. Mieszkał u naszej przyjaciółki, Mercy, mówię. Daleko stąd. Dziwna sprawa. Pojawił się tak niespodziewanie. I zaprowadził mnie prosto do ciebie. Rozmawiamy cicho, żeby nie obudzić pozostałych. Już od jakiegoś czasu kręcił się wokół obozu, mówi Auriel. Zastanawiałam się, co to za wilk. Myślałam, że może jest tutaj Mercy, mówię. Pojawiał się i znikał, ciągnie Auriel. Jest niczyj. Ale wybrał ciebie. Biega teraz za tobą. Wilkopies i kruk. Odpowiedni towarzysze dla wojowniczki. Nie jestem żadną wojowniczką, zaprzeczam. Skończyłam już z tym. Układam koc na swoich ramionach. Podnoszę Nero i siadam na ziemi naprzeciwko Auriel. Przytulam go do siebie, wtulam nos w ciepłe pióra. Trochę protestuje, ale się nie budzi. Dziewczyna sięga do puszki stojącej obok niej, bierze z niej szczyptę czegoś i wrzuca do ognia. Na chwilę pojawia się błękitny płomień. W namiocie unosi się teraz dziwna, słodkawa woń. Auriel spogląda na mnie. Śniłaś, mówi. Nie śniłam, odpowiadam. Wspominałam. Coś, co kiedyś powiedział do mnie tata. Dawno temu, kiedy byłam mała. Całkiem o tym zapomniałam. Nasze oczy spotykają się w świetle ognia. Jej są tak blade i szalone. Są ludzie, mówi Auriel, którzy mają w sobie moc zmieniania rzeczy. Odwagę, aby działać w służbie czegoś większego niż oni sami. Nie ma ich wielu. Moc zmieniania rzeczy, mówię. Przez swoje działania, ciągnie, potrafią oni odwrócić bieg spraw. Ludzie, mówię. Masz na myśli mnie. Tontoni nabrali sił i teraz mają cel, mówi. Mają też nowego przywódcę, wizjonera. Nazywają go Wielkim Pionierem. Wielkim Pionierem, powtarzam. Nowy przywódca Tontonu… Nagle w mojej pamięci pojawia się wyraźny obraz. DeMalo na Sosnowym Wzgórzu. Odwrócony plecami do Vicara Pincha, odjeżdżający przed rozpoczęciem walki, zabierający ze sobą sporą grupę Tontonów. Ale to wcale nie oznacza, że sam przejął władzę. Jedynie to, że nie był gotów, aby zaryzykować życie dla szaleńca. Pewnie dawno gdzieś zniknął. Ludzie przybywają tu dzień po dniu, mówi Auriel. Wszyscy z tą samą historią. Musieli opuścić swoje domy. Musieli uciekać, zanim zabiją ich Tontoni. Oni przejmują ziemię. Każdą ziemię zdatną do uprawy, każde źródło czystej wody. Potem przesiedlają tam własnych ludzi, żeby na niej pracowali – mówią o nich: Strażnicy Ziemi. Lada dzień całe terytorium na wschód od Jałowej Ziemi znajdzie się w rękach Tontonu. Nazywają to miejsce Nowym Edenem. To oni decydują, kto może tam zamieszkać. Kto jest dość dobry, aby móc żyć w tym ich nowym świe-

cie. Dość już zrobiłam, mówię. Nie ma Miasta Nadziei. Vicar Pinch nie żyje. Chcę tylko, żebyś mnie uleczyła. Żebym znów była sobą i mogła ruszyć na zachód z moją rodziną. Znów być z Jackiem. On tam na mnie czeka. Auriel dorzuca kolejną szczyptę ziół do ognia. Wszyscy mamy w tym swoje role, mówi. On, twoja siostra, twój brat, Tommo. Wilkopies. Ja. Nero. Na długo przed twoim urodzeniem, Saba, wprawiono w ruch ciąg zdarzeń. Masz na myśli los, mówię. Nie wierzę w to. Nie los, odpowiada. Przeznaczenie. Powtarzam to, co mówią mi moi przewodnicy, co widzę w tobie. Ciebie, Saba, wszystkie drogi wiodą do jednego miejsca. Lepiej będzie, jeśli zaczniesz działać teraz niż później. Wielu ludzi – nie tylko teraz, ale i w przyszłości – wielu ludzi cię potrzebuje. To samo powiedział do mnie tata tuż przed śmiercią. Będą cię potrzebowali, Saba. Lugh i Emmi. I inni też. Wielu innych. Nie pozwól, by strach cię obezwładnił. Bądź silna, wiem, że potrafisz. Przed nami wiele do zrobienia, mówi Auriel, i mamy na to bardzo mało czasu. Ale najpierw musisz się przespać. Rozgrzebuje żar. Słodka woń staje się mocniejsza. Czuję, jak opadają mi powieki. Kładę się obok ognia, z Nero. Zamykam oczy. Moje kości łkają. Pulsują. Jestem taka zmęczona staraniem, żeby jakoś się trzymać. Odpierać mrok. Ciężkie dłonie snu koją mnie, uspokajają. Patrzę w dół, w dół, w dół, na dno. Pradawne dno jeziora. Gdzie czai się to, co mroczne. Z początku czasu. Przyczajone, czeka… na mnie. Nie lękaj się, szepcze w mojej głowie głos Auriel. Będę tuż obok, będę kroczyć przy tobie w twoich snach. Bo właśnie w naszych snach odnajdujemy siebie. To, kim byliśmy. Kim jesteśmy. Kim możemy się stać. Śpij. Śnij. *** Przy poskręcanym drzewie stoi starzec. Jego orzechowobrązowa skóra lśni. Siwe włosy spływają po plecach. Jesteśmy sami, on i ja, na szerokiej, płaskiej równinie. Żadnych wzgórz, trawy, śladów życia. Niebo ciemnieje. Wieje silny wiatr. Drzewo lśni srebrzystą bielą. Nigdy go nie widziałam, a jednak go znam. Wiem, kim jest. Wojownikiem. Łowcą. Szamanem. Trzyma w rękach kuszę. Białą jak to poskręcane drzewo. Bladą, srebrnobiałą. I wiem, dlaczego tu jestem. Co mam robić. Podchodzę do drzewa. Przykucam. Obejmuję pień rękami i ciągnę. Łatwo się poddaje. Nie ma korzeni. Gdy podnoszę drzewo, widzę, co znajduje się pod spodem. Grób. Ciało. Martwy człowiek, ułożony wzdłuż w dole. Głowa owinięta ciemnoczerwonym szalem. Ubrany jest w zbroję, zardzewiałą i poobijaną. Czyli to wojownik. Nie wiadomo, czy to mężczyzna, czy kobieta. Patrzę na starca. Kiwa głową. Klękam. Ściągam szal z leżącego. Trup nie ma twarzy. Został tylko kształt. Bez wyrazu. Gładki jak najgładszy kamień. W dotyku też przypomina kamień, zimny i twardy. Bez oczu, nosa, ust. Szaman znika. Zostaję sama. Drzewo wybucha zielenią liści. Wyrastają z gałęzi i pnia, świeże i nowe. Trzymam w dłoniach białą kuszę. A szalony wiatr mruczy moje imię. Saba. Saba. Saba. ***

Kolejni nowi przybysze, mówi Auriel. Przystajemy. Mrużę oczy w słońcu, ostrym i okrutnym. Na drugim krańcu obozu gwałtownie zatrzymuje się wóz zaprzężony w muła. Powożąca przez długą chwilę siedzi nieruchomo. Następnie nieporadnie gramoli się na ziemię, zesztywniała. Stojący obok ludzie ruszają, żeby jej pomóc. Jedyny pasażer – wygląda na mężczyznę – nie rusza się z wozu. Co oni tu wszyscy robią?, pytam. Jadą na zachód, wyjaśnia Auriel. Nie mogą wrócić do Nowego Edenu, a tu długo nie mogą zostać. Są w drodze nad Wielką Wodę, do lepszego życia. Słyszeli opowieści o dobrej ziemi, o czystym powietrzu – tak samo jak twój brat. Chcą tego samego co on. Nie tylko Lugh, mówię. Oboje tego pragniemy. Lugh marzy o osiadłym życiu, mówi Auriel. Twój brat pragnie osiąść w jednym miejscu, obsadzić ziemię wokół siebie. Jego ręce rwą się do uprawy żyznej ziemi, chce postawić na stole pożywienie, które sam wyprodukował, wychować dzieci. Ty jesteś inna. Nie można cię uwiązać. Musisz być wolna i szybować. Latać. Patrzy na mnie. Przynajmniej tak mi się wydaje. Jej oczy chroni ciemna, twarda osłona. Najmniejszy błysk światła – promień słońca odbity od powierzchni wody czy metalu – może wywołać u niej wizję, więc musi uważać. Czeka. Jakbym miała coś powiedzieć. Może powinnam. Ale nie mogę wymyślić dlaczego ani co. Jestem ociężała. Otępiała. Moja głowa jest wciąż pełna snów z ostatniej nocy. Auriel owija głowę szalem. Moje oczy ciągle wędrują w jego stronę. Jest ciemnoczerwony. Ma barwę krwi. Tak samo jak ten w moim śnie. W grobie, ułożony wzdłuż, leży martwy człowiek. Jego głowę owinięto ciemnoczerwonym szalem. Chciałabym, żeby go zdjęła. Napierają na mnie cienie umarłych. Nie widzę ich, ale je czuję, są tak blisko mnie, że ciężko mi oddychać. Śnił mi się jakiś starzec, mówię. Wiem. Namid, mówi Auriel. Dał mi kuszę, dodaję. Tak, potwierdza. Ostrożnie idziemy do obozu drogą między namiotami. Poruszona deszczem ziemia już wyschła i zostały w niej głębokie po kostki koleiny. Robimy razem obchód. Tak to nazywa Auriel. Mówczyni Nieba czuje się odpowiedzialna za tych ludzi. Mówi o nich: stracone dusze. Nie śpi już od świtu, rozmawiała z komitetem powitalnym i tajną radą, i z komitetem zdrowia i śmierci, i Bóg wie z kim jeszcze. Uważa, że może sama poprowadzi wszystkich na zachód. Czeka na znak od światła, od swoich przewodników natury. Oni potrzebują przywódcy, mówi. Ci ludzie różnią się od ciebie, Saba. Całe życie spędzili przy ziemi, kuląc się u stóp silniejszych. Wierzą, że tylko do tego się nadają. To powolny obchód. Ludzie uważają tu Auriel za wielki cud. Podbiegają do niej, aby ucałować jej dłonie, dotknąć szat. Rozmawia z każdym z nich, wypytuje o dzieci, żonę, starszą kobietę, z którą przybyli. Ja tylko zerkam z ukosa. Zwłaszcza że mam Nero na ramieniu i Tropa u boku. Ale dziś przynajmniej nie wystawiają w moją stronę amuletów. Odwracam się. Lugh, Tommo i Emmi idą z tyłu, jakieś dwadzieścia kroków za nami. Auriel prosiła, żeby zostawili nas same, ale Lugh nawet nie chciał o tym słyszeć. Ostrzegł ją, że nie spuści jej z oczu i zamierza dotrzymać słowa. Nie, żeby było co obserwować. Pierwszą rzeczą, jaką dziś zrobiłam, było poproszenie jej, żeby przystąpiła do rzeczy. Żeby dała mi jakiś eliksir albo upuściła krwi czy poczytała z gwiazd,

cokolwiek, byle mnie uleczyć, żebym mogła znów wyruszyć na zachód. Odparła, że to tak nie działa. Podobno poczuję, kiedy będę gotowa. Nic więcej nie dodała. Przed następnym namiotem po prawej siedzą dwie wymalowane paniusie i obserwują, co się dzieje na świecie. Młodsza – pękata jak gołąb – siedzi z wyciągniętymi nogami i wygrywa na bandżo dźwięczącą melodię. Jej koleżanka siedzi na stołeczku, ze spódnicą zadartą ponad kolana, i pali fajkę. To przystojna kobieta, obwieszona brzęczącymi bransoletkami i wisiorkami. Na każdym palcu dłoni i stóp ma pierścionki. W uszach tuziny kolczyków. Z tym ich obdartym pięknem stanowią dziwny widok pośród zmęczonych, zakurzonych ludzi. Niczym barwne ptaki, które zboczyły z kursu. Nero podfruwa i siada na ramieniu tej, która pali fajkę, po czym zaczyna skubać dziobem jej falbanki. Dasz wiarę, Meg?, mówi kobieta. On myśli, że jestem krukiem. Zapomnij o ptaku, Lilith. O ile mnie oczy nie mylą, gościmy Anioła Śmierci. Meg odkłada bandżo. Podchodzi do mnie, mierzy mnie wzrokiem i mówi: Byłabyś wielkim hitem w naszej branży, Aniołku. Podchodzi tak blisko, że czuję jej zapach. Woń potu i żubrówki. Wielkim hitem, powtarza. Ostra… wspaniała… trochę brudna. Widziałam raz twoją walkę. Do dziś mi się śni. Nachyla się do mnie. Muska umalowanymi ustami moje usta. Zawsze chciałam pocałować dziewczynę, za której głowę wyznaczono nagrodę, mówi. Nagrodę, powtarzam. Lilith wyjmuje fajkę z ust. Nie wiedziałaś? O tak, Wielki Pionier strasznie cię chce. Jeśli ktoś sprawi, że Aniołowi choćby włos spadnie z głowy, trafi pod topór, a osoba, która dostarczy cię żywą do Wskrzeszenia, dostanie w Nowym Edenie poletko dobrej ziemi. Wielki Pionier, mówię. Co to takiego, to Wskrzeszenie? Jego matecznik, wyjaśnia. W Nowym Edenie. Nie wybieram się w tamtą stronę, mówię. Sama bym cię związała i dostarczyła za taką nagrodę, wzdycha. Ale dziwki nie mają już wstępu do Nowego Edenu. Teraz tylko wstrzemięźliwość i obowiązek, koniec z zabawą. Zgadza się, Meg? To nie miejsce dla takich jak my. Saba! Lugh podchodzi do mnie zamaszystym krokiem. Nie powinnaś rozmawiać z tymi… z nimi. Meg gwiżdże. Wachluje się dłonią. Lilith mruży oczy. Z tobą inaczej bym sobie porozmawiała, moje miodowe ciasteczko, mówi do niego. Lugh się czerwieni. Nigdy w życiu nie widział takich kobiet. Stara się nie patrzeć na nie, ale nie może się powstrzymać. Przydałoby ci się skosztować dojrzałego owocu, kusi go Lilith. Może pozwolisz cioci Lil pokazać ci co i jak? Godzinka. Za darmo. Czysta przyjemność. Wyciąga rękę. Muska palcem wewnętrzną stronę jego uda. Nie dotykaj mnie! Lugh wyrywa się, kopie ją w dłoń. Tak szaleńczo i gwałtownie, że kobieta leci ze stołka do tyłu. Garnki, miski i lusterko spadają z hukiem na ziemię. Nero łopocze skrzydłami i kracze. Lugh odchodzi wściekły, wyrywa się, kiedy Tommo chwyta go za rękaw. Chłopiec rusza za nim, ale ten go odpycha. Daj mi spokój, do cholery!, krzyczy Lugh. Nie jesteśmy rodziną, Tommo! Odsuń się! Biegnie w stronę rzeki. Tommo stoi tak przez chwilę. Wstrząśnięty. Załamany. Potem odwraca się na pięcie i szybko odchodzi w drugą stronę, chwiejnym, nierównym krokiem, dusząc

w sobie ból. Tommo! Emmi biegnie za nim. Moje stopy bezwiednie ruszają za Lugh. Ale są ciężkie. Powolne. Jakbym brnęła przez piach. Auriel zatrzymuje mnie położeniem dłoni na ramieniu. Lugh mnie potrzebuje, mówię. Nie masz mu nic do zaoferowania, odpowiada. Nie mam mu nic do zaoferowania. Powtarzam jej słowa tępo, bezmyślnie. Zgadza się, potwierdza. Przepraszam. Mój brat… Meg wstaje. Lilith kręci głową. Och, nic mi nie jest, kochanie, zapewnia mnie. Ale z twoim bratem nie jest dobrze. Na twoim miejscu miałabym na niego oko. Proszę, o pani, przyjdź do nas. Obok Auriel pojawił się jakiś mężczyzna, teraz skubie jej rękaw. Drobny i żylasty, jego twarz wyżłobiły troski i trudy życia. Chodzi o moją kobietę, wyjaśnia. Jeśli jest chora, mówi Auriel, musisz porozmawiać z komitetem zdrowia… Nie jest chora, odpowiada mężczyzna. Chodzi o to, że coś jest nie tak z jej… głową. Proszę, o pani, może ciebie usłucha. Składa dłonie, wyciąga je do Auriel. Błaga ją o pomoc. Zaprowadź mnie do niej, zgadza się Auriel. Idziemy za nim między rzędami namiotów. On spieszy się, przez cały czas opowiada. Zabrali naszą najstarszą córkę, o pani, naszą Nell, mówi. Ona ma dopiero dziesięć lat. Kiedy wygnali nas z domu i oddali go Strażnikom, zabrali Nell wozem więziennym. Zabrali ją ze sobą. Dziesięć lat. W wieku Emmi. Tontoni, mówi Auriel. Ruth wini mnie, ciągnie mężczyzna. Mówi, że powinienem był walczyć. Ale jeden człowiek nie ma szans przeciwko tak wielu, a martwy nikomu się nie przydam. Potem nie mogła spać, martwiła się o Nell i nie pozwalała, aby nasza najmłodsza, nasza Rosie, oddaliła się od niej choćby o krok. Gdy dochodzimy do ich szałasu z łachmanów, ze środka dobiega obłąkany skowyt. Mężczyzna zagląda do środka. Auriel jest tuż za nim. Każę Tropowi zaczekać. Gdy wchodzimy, kątem oka dostrzegam w ciemności jakiś ruch. Słyszę upiorny śmiech. Oblewa mnie zimny pot. Odejdź, mówię. W środku jest na tyle wysoko, że mogę się wyprostować. Panuje tam półmrok. Nie ma światła, tylko to, które wpada przez wąską szparę w drzwiach. Przy przeciwległej ścianie na krześle siedzi kobieta. Tuli do siebie małą dziewczynkę, która siedzi na jej kolanach. Rosie. Mocno przyciska ją do piersi. Kołysze ją w przód i w tył, zawodzi. To surowy, zwierzęcy, nieznośny dźwięk. Trzy inne kobiety krążą wokół niej, zaniepokojone. Gorączka zabrała ją dwa dni temu, wyjaśnia mężczyzna, ale Ruth nie chce jej oddać na stos. Gorączka, pani. To nie jest bezpieczne, tak się nie godzi, żeby martwi przebywali wśród żywych. Auriel zdejmuje osłonę z oczu i podchodzi do Ruth. Jej spokojny głos faluje i mruczy, faluje i mruczy. Zrozpaczona matka kręci głową, jeszcze mocniej przyciska do siebie swoje martwe dziecko. Nie, nie, nie, nie, nie, jęczy Ruth. Kobiety i Auriel próbują rozluźnić jej uścisk. Słychać kolejny szalony krzyk. Mężczyzna patrzy na mnie bezradnie.

Może ty spróbujesz?, pyta. Ja?, pytam. Proszę. Moje stopy prowadzą mnie do Ruth. Klękam obok niej, a ona kołysze się w przód i w tył. Przez chwilę tylko milczę. Moja siostra ma na imię Emmi, odzywam się w końcu. Ma dziesięć lat, tak jak twoja Nell. Kiedyś myślałam, że do niczego się nie nadaje. Że jest za mała, żeby się postawić i na coś przydać. Okazało się jednak, że jest urodzoną wojowniczką. Nigdy bym nie pomyślała, że tak będzie, ale tak właśnie jest. Udało jej się przetrwać. Założę się, że tak samo będzie z Nell. Nie patrzy na mnie. Wtuliła twarz we włosy Rosie, ale widzę, że słucha. Stąd wiem, co Nell teraz robi, ciągnę. Bo tak postąpiłaby Emmi. Obserwowałaby i myślała, i… planowała, jak uciec, jak do ciebie wrócić. Nie podda się, dopóki jej się to nie uda. Dlatego ty też się nie poddawaj. Jesteś jej to winna. Ty i twój mąż. To żywi nas potrzebują, nie martwi. Oni są już gdzie indziej. Rosie ma na sobie tylko krótką, cienką koszulkę. Zdejmuję tunikę, okrywam nią dziecko. Proszę, mówię, powinna wyglądać porządnie. Moje ciało jest ociężałe. W głowie mam pustkę. Jestem wykończona. Bardzo wam współczuję, dodaję. Gdy Auriel i ja ruszamy do wyjścia, mężczyzna podbiega do żony. Kobieta otwiera ramiona. Zaczyna płakać. Gdy on bierze na ręce ich martwe dziecko, żeby zanieść je na stos pogrzebowy, wychodzimy. *** Wychodzimy na zewnątrz. Słońce tak jasno świeci. Kolory mnie oślepiają. Drzewa, woda, niebo. Zgiełk. Za dużo tego naraz. Psy szczekają. Ludzie gadają. Paleniska dymią i trzaskają. Dzieci bawią się w berka. Nad rzeką ludzie piorą ubrania. Słychać dudnienie kamieni praczek. Bulgotanie strawy w kociołkach. Skomlenie psa. Węszenie. Pokasływanie. Westchnienia. Spomiędzy szałasów wypełzają cienie umarłych. Zbierają się wokół konturów tego, kim jestem. Wpuść nas do środka, szepczą. Osaczają mnie. Napierają na mnie. Otaczają. Wpuść nas, wpuść nas, wpuść nas, skandują. Dłużej nie jestem w stanie ich powstrzymać. Trop wyje. Saba?, pyta zaniepokojona Auriel. Saba, nic ci nie jest? Chwyta mnie za rękę, patrzy na mnie. Ale ja widzę tylko siebie. Swoje odbicie w jej ciemnej osłonie oczu. Druga Saba. Patrzy na mnie z mroku. Nagle słyszę pisk dziecka. Odwracam się. Powoli. Na szczycie załadowanego wozu stoi dziewczynka. Chwieje się. Jej towarzysze zabawy stoją na ziemi. Zachęcają, żeby zeskoczyła. Krzyczą, obiecują, że ją złapią. Ona im odkrzykuje. Popisuje się. Podekscytowana obecnością innych dzieci. To Emmi, mówi Auriel. Weszła zdecydowanie za wysoko. Emmi!, woła. Nie ruszaj się! Biegnie do dzieciaków. Emmi mnie dostrzega. Hej, Saba!, krzyczy. Popatrz na mnie! Nagle Epona zauważa mnie na skraju kępy drzew. Świat staje w miejscu. Nie ma nic i ni-

kogo innego. Tylko Epona, ja i bicie mojego serca. Bum, bum, bum. Wszystko dzieje się powoli. Tak powoli, że widzę mrugnięcie jej powiek. Widzę ruch jej warg, kiedy bierze oddech. Emmi jest rozpromieniona. Woła do mnie. Macha. Nic nie widzę przez łzy. Wycieram oczy. Podnoszę kuszę. Celuję. Epona się uśmiecha. Kiwa głową. Biegnie w moją stronę. Szeroko rozrzuca ramiona i unosi głowę. Zeskakuje z dachu. Leci w powietrzu. Przez jedną, ostatnią chwilę jest wolna. Szeroko rozrzuca ramiona. Skacze. Epona spada. Prosto w ręce Tontonów. Ręce wyciągają się do niej. Chwytają ją. Uderzają. Ściągają w dół. Ciała napływają, zamykają się nad nią. Znika. Dłonie wyciągają się. Chwytają ją. Ciała napływają, zamykają się nad nią. Znika. Nie, mówię. Nie!, krzyczę. I biegnę. Jestem na miejscu. Zrzucam Tontonów z Epony. Mam ją, ocaliłam ją, jest tutaj, żyje, nic jej nie jest. Biorę ją w ramiona. Jestem przy tobie, mówię, jestem tutaj, Epona, wszystko w porządku, wszystko będzie dobrze. Odejdźcie!, krzyczę. Zostawcie ją! Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam. Przyciskam ją do siebie. Kołyszę w przód i w tył. Epona łka. Ćśś, mówię. Uratowałam cię, uratowałam, nie zabiłam cię. Saba, szlocha, Saba, co się z tobą dzieje? Epona. Epona… nie… Emmi. To głos Emmi. Emmi, ja… trzymam Emmi. Jej buzia jest ściągnięta strachem, zalana łzami. Bawiliśmy się w Sabę i Tontonów, szepcze. Udawałam, że jestem tobą. Powoli rozluźniam uścisk. Emmi gramoli się, wstaje. Podnoszę głowę. Patrzę na ludzi dookoła. Widzę wyraz przerażenia na ich twarzach. Oczy wpatrujące się we mnie. Dzieci, z którymi bawiła się Emmi. Dzieci, nie Tontoni. Kilkoro płacze. Jedno przyciska swoją rękę, krzyczy, kiedy ktoś próbuje sprawdzić, co się stało. Czy to ja mu coś zrobiłam? Lilith. Meg. Tommo. Lugh z Emmi, przytuloną do niego, z twarzą wtuloną w jego bok. Auriel. Trop. Wszyscy na mnie patrzą. Nero podfruwa i siada obok mnie. Podchodzi Auriel. Wyciąga rękę. Podaję jej dłoń, a ona pomaga mi wstać. Zdejmuje osłonę z oczu i uważnie mi się przygląda. Szamanka z oczami wilkopsa. Mogę odegnać umarłych. Przygotować cię na to, co cię czeka. Jestem gotowa, mówię. *** Auriel ustawia szałas wizji. To specjalny namiot, którego jej dziadek używał przez wiele lat, ustawiony nad dołem paleniska, który szamanka kazała wykopać Tommowi i Lugh. Mówczyni Nieba pali liście szałwii i spryskuje namiot wodą ziołową, aby go oczyścić. Rozpala ogień. Po chwili kamienie ułożone pośrodku w stos zaczynają się żarzyć. Auriel zaparza napar z kaktusa. Stawia obok ognia dwa wiadra z wodą i czerpaki. Jedną pustą miskę. Na nadgarstkach i kostkach zawiązuje grzechotki wypełnione suchymi nasionami. Przynosi swój szamański bębenek.

Lugh upierał się, że powinien zaczekać w pobliżu, na wszelki wypadek. Nalegał. Kłócił się. Ale o tym, co dzieje się w szałasie wizji, możemy wiedzieć tylko ja i Auriel. Nikt nie powinien słuchać ani wchodzić, ani przeszkadzać, cokolwiek by się działo. A więc żegnam się ze wszystkimi. Z Lugh i Tommem, i Emmi. Z Tropem i Nero też. Dziwnie się czuję. Poważna i smutna. Jakby ktoś umarł. Albo jak wtedy, gdy ktoś bliski wyrusza w długą podróż i nie wiesz, czy jeszcze kiedyś go zobaczysz. Na końcu przytulam Lugh. Nie musisz tego robić, mówi. Owszem, muszę, odpowiadam. Po zachodzie słońca zaczynamy. Ja i Auriel wczołgujemy się do namiotu. Panuje tam zaduch. Powietrze jest ciężkie. Już teraz jest za gorąco. W szałasie jest tylko tyle miejsca, żebyśmy mogły usiąść po turecku. Auriel rozsypuje na rozgrzanych kamieniach suszoną koniczynę. W powietrzu unoszą się smugi słodkiego dymu. Cały świat został na zewnątrz. Teraz jesteśmy tylko ona i ja, i prawda o tym, co leży w głębi. Nie mogę już dłużej jej unikać. Nie mogę się schować. Cokolwiek tam jest, poznam to. Spojrzę temu w oczy. Jak powiedział mi tata. Nie pozwól, by strach cię obezwładnił. Bądź silna, wiem, że potrafisz. I nigdy się nie poddawaj. Nigdy. W namiocie jest ciemno. Czerń. Czy zamkniesz oczy, czy otworzysz, jest tak samo. Nic nie widzę. Tylko słyszę. Dźwięk zanurzanego czerpaka. Plusk wody na gorących kamieniach. Gniewny syk pary. Potem żar. Ostre fale gorąca zaciskają się wokół mnie. Dławią mnie. Po chwili jestem mokra od potu, choć mam na sobie tylko bieliznę. Auriel zaczyna nucić. Śpiewa. Nigdy nie słyszałam takich słów. Najpierw gardłowe dźwięki, potem wysokie i zawodzące jak wiatr. Szamanka uderza w skórzany bębenek. Grzechotki na jej nadgarstkach wprawiają powietrze w drganie. Dźwięki rozbrzmiewają w mojej głowie, w ciele. Więcej pary. Wypełnia mój nos, uszy, usta, płuca. Jest tak gorąco. Spływa ze mnie pot. Nie ma miejsca, żeby wstać. Nie ma jak się poruszyć. Jestem uwięziona. W gorącu i melodii, i mroku. Moje serce trzepoce jak przerażony ptak. Ale nie ucieknę. Nie ucieknę. Auriel przysuwa czerpak z wodą do moich ust. Wypijam jednym haustem. Drugi wylewa mi na głowę. Wciska mi do rąk niewielki kubek. Wypij, mówi. Wszystko. I połóż się. Waham się. Ale tylko przez chwilę. Odchylam głowę do tyłu i wypijam napój do dna. Czuję na języku smak kory. Jakbym piła drzewo. Ziemię. Wodę. Powietrze. Kładę się na ziemi. Otwórz się na roślinę, mówi. Nie walcz z nią. Pozwól, aby zabrała cię tam, dokąd zechce, nauczyła tego, co musi, dała ci to, czego potrzebujesz. Śpiewa. Wybija rytm. Dźwięk grzechotek przypomina cykanie świerszczy. Setki świerszczy. Namiot wypełniają gorące powietrze i para. Wpływają we mnie, przeze mnie, aż moje kontury zaczynają się zacierać. Aż tracę poczucie czasu. Otacza cię światło, mówi Auriel. Odpuść, jest bezpiecznie, możesz odpuścić. Wsuwam się w gorące powietrze i roślinę, i dźwięki. Zostawiam swoje ciało, tak ciężkie, przywiązane do ziemi. Och… ten ból jest zbyt silny. Zranienie i strata, niesprawiedliwość, strach, smutek. To za dużo… nie mogę tego znieść. Nie tylko ja. My wszyscy. Żywi i martwi, i ci, którzy mają się narodzić. Najciemniejszy mrok wzywa mnie. Ktoś skomli. To ja. Jej głos w moich uszach, w mojej głowie. Auriel szepcze:

W bólu leży mądrość. Poczuj go. Pozwól, aby cię ogarnął. Obiecuję, że cię nie zniszczy. Otacza mnie. Wypełnia moje płuca. Czarna woda bólu. We mnie. Na zewnątrz. Obok mnie, za mną i dookoła. Wypłakuję ból. I wdycham go. Bez końca. Moja matka, ojciec, siostra, brat. Helen i Tommo, i Ike. Ludzie, których znam. Ludzie, których nie znam. Opłakuję żywych. Opłakuję umarłych. Opłakuję tych, którzy dopiero mają się narodzić. I Eponę. Opłakuję Eponę. Jej życie. Tak krótkie, tak nagle zakończone. Twoja przyjaciółka, mówi Auriel. Jej śmierć była szybka i dumna. Twoje dłonie na kuszy były miłosierne. Teraz ona prosi cię, abyś ją uwolniła. Uwolniła siebie. Wypuść umarłych. Wypuść wszystkich umarłych. Moje nogi zaczynają drżeć. Ręce podrygują i tańczą. Czuję rosnącą gorączkę. Trzęsę się z zimna. Nagle czuję w gardle kwaśną ciecz. Auriel podsuwa mi pod usta miskę. Wymiotuję. Ostro, gwałtownie. Podaje mi wodę do picia. Od tej chwili Anioł Śmierci nie żyje, mówi. Kładzie mnie, gwiazdy wracają, a ja znajduję się teraz w spokojnym, szarym miejscu. Na szerokiej, płaskiej równinie na skraju świata. To krajobraz z mojego snu. *** Niebo ciemnieje. Wiatr się zrywa. Obok poskręcanego drzewa stoi starzec. Słyszę głos Auriel. W mojej głowie. Zapytaj ból, czego od ciebie chce, mówi. W rękach trzyma kuszę. Jest biała jak poskręcane drzewo. Blada, srebrzysta. Abym znów trzymała w dłoniach swoją kuszę, mówię. Wyciąga ręce. Podaje mi ją. Weźmiesz ją?, pyta Auriel. Biorę ją do rąk. Kusza należała do niego, mówi. Do mojego dziadka, Namida, Tańczącego z Gwiazdami. Wojownika, który został szamanem. Teraz należy do ciebie. Czuję jej gładkość. Ważę ją w dłoni. Jest słodka. Prawdziwa. Podnoszę ją. Wkładam bełt. Kusza lgnie do mnie. Jakby była częścią mnie. Moje dłonie są stabilne i pewne. Żadnego drżenia. To jeden kawałek drewna, mówi Auriel. Serce pradawnego białego dębu. Nigdy nie pęknie. Szaman znika. Stoję sama na skraju świata. I trzymam w dłoniach białą kuszę. Celuję w drzewo, teraz pokryte liśćmi, zielonymi i świeżymi. Srebrną korę pnia i konarów, szorstkich od życia. Strzelam. Drzewo pęka wzdłuż, przez sam środek. Błysk pioruna. Grzmot, tętent koni. Drzewo zniknęło. Widzę ciało. Leży na ziemi. Na plecach. Nieruchome. Mój bełt tkwi w jego sercu. Klękam. Wyciągam rękę. Do ciemnoczerwonego, krwawoczerwonego szala przykrywającego twarz. Odsuwam go na bok. To Lugh. Nie żyje. Mój bełt tkwi w jego sercu. Odsuwam szal. To Jack. Nie żyje. Mój bełt tkwi w jego sercu. Potem to jestem ja. Potem DeMalo. Otwiera oczy. Uśmiecha się.

*** Widzi mnie, mówię. Zna mnie. Dobrze, mówi Auriel, w porządku, nie mogłam do końca… Potrzebuję, abyś znów o nim pomyślała. Wyobraź go sobie. Nie opieraj się. Wysoki. Czarne szaty. Metalowa zbroja, napierśnik i karwasze. Długie ciemne włosy związane z tyłu. Wyrazista twarz, o szerokich kościach policzkowych. Uważne spojrzenie. Oczy tak ciemne, prawie czarne. Ach, wzdycha Auriel. Powiedz mi, jak się nazywa. DeMalo, mówię. Co on widzi?, pyta. Co wie? Cienie, odpowiadam. We mnie. Musimy w nie wejrzeć, mówi. Sprawdzić, co tam jest. Gotowa? Tak, potwierdzam. Nie lękaj się, mówi Auriel. Jestem przy tobie, Saba. Przepływam na drugą stronę otoczonego górami jeziora. W łodzi z kory. Wiosłuję. Nero siedzi skulony na dziobie łodzi, ostry ciemny kształt. Patrzy prosto przed siebie. Mój przewodnik. Mój strażnik. Mój kruk. Jest najczarniejsza z nocy. Przenikliwy ziąb. Gwiazdy nad moją głową są ostre jak odłamki lodu. Woda rozstępuje się, gdy łódź sunie do przodu. Wiosło zanurza się i wysuwa. Zanurza. Wysuwa. Nie wyglądam za burtę. Nawet nie śmiem zerknąć. Jeśli spojrzę, jeśli się odważę, czy w nocy, czy nie, zobaczę je. Spojrzę w dół, w dół, w dół, na dno. Pradawne dno jeziora. Gdzie czai się to, co mroczne. Z początku czasu. Czai się i czeka… na mnie. Spójrz w dół, mówi Auriel. Saba! Saba! To głos Lugh. Zostań tam, Saba. Zatrzymaj się, jesteśmy prawie na miejscu. Głos Auriel jest spokojny. Saba! Hej, Saba! Chodź szybko! Lugh. Wzywa. Lugh. Potrzebuje mnie. Saba!, woła. Lugh, mówię. Nie ruszaj się, szepcze Auriel. Szelest. Szmer jej grzechotek. Do namiotu wpływa chłodne powietrze. Przecina upał. Drżę. Szamanka wyszła na zewnątrz. Powoli wynurzam się z mrocznej głębi. Z głębokiego mroku. Moje ja znów zbiera się w jedną całość. Czuję pod sobą twardą ziemię. Powietrze w namiocie jest gęste. Duszne. Gorące. Leżę na boku z kolanami podciągniętymi do piersi. Trzęsę się. Szczękam zębami. W jednej chwili marznę, w następnej znów się gotuję. Głowa mi pęka. Pulsuje. Roślina. Napar z kaktusa. Wpuściłam ją do środka. Przejęła nade mną kontrolę. Uwolniłam ją w sobie. Głosy wokół namiotu. Zbyt głośne. Boli mnie od nich głowa. Lugh. Emmi. Tommo. Nie słyszę ich słów. Mówią jedno przez drugie. I głos Auriel, cichy i naglący. Nic mnie to nie obchodzi, ona ma tu przyjść, natychmiast! To głos Lugh. Tak blisko, tak głośny, niczym kubeł zimnej wody. I jego dłoń na moim ramieniu, potrząsająca mną.

Saba, dalej, ocknij się! Próbuję na siłę otworzyć powieki, a on ciągnie mnie za ręce, żebym usiadła. Lugh, przestań!, mówi Auriel. Nie wiesz, co robisz. Jeśli ona za szybko wyjdzie z wizji, może… Wiem, co jest najlepsze dla mojej siostry. Siedziałyście tu przez całą noc, miałaś dość czasu. Saba! Hej, Saba, ktoś się zbliża. Mam już otwarte oczy. Widzę napiętą twarz Lugh. Jego żywe oczy. Jest nakręcony z podekscytowania. Właśnie wjeżdża do obozu, mówi. Serce zaczyna mi bić szybciej. Jack, mówię. To Jack. Jest tutaj. Chodź, mówi. Chodź! Pomaga mi wstać. Chwieję się. Przytrzymuje mnie. Kręci mi się w głowie, nogi drżą, żołądek się wywraca. Nie, mówi Auriel, nie, Lugh! Saba, musimy… Ale on już prowadzi mnie na zewnątrz, podtrzymuje mnie w talii. Ostre białe światło dnia kłuje mnie w oczy. Zasłaniam je dłonią. Spójrz!, mówi. Spójrz! Widzę jeźdźca na koniu, zbliża się do nas wzdłuż rzędu namiotów i szałasów. Jeździec jest zgarbiony, pochyla się nad końską szyją. Koń człapie powoli. Jakby podróż była zbyt ciężka, za szybka i za długa. Nero i Trop prowadzą. Emmi i Tommo idą po bokach. Ludzie się zbierają. Niektórzy idą za nimi, zaciekawieni. Auriel wychodzi z namiotu za nami. Saba, mówi, wróć, proszę. Musimy zakończyć to, jak trzeba. Niebezpiecznie jest… Nie teraz!, przerywa jej Lugh. Jeździec jest od stóp do głów pokryty białym pyłem Jałowej Ziemi. Długie, splątane włosy. To dziewczyna. Stąd nie widzę jej oczu. Ale wiem, że są zielone. Ciemne i nasycone, i żywe. Jak leśny mech. Jestem w szoku. Chwiejnym krokiem ruszam w jej stronę. Biegnę do niej. Powtarzam jej imię. Maev, wołam. Maev! *** Myślałam, że już nigdy jej nie zobaczymy. Pamiętam dzień, kiedy walczyliśmy z Tontonem na Sosnowym Wzgórzu. Tamci mieli przewagę. Byliśmy tam tylko ja, Lugh, Emmi i Tommo, Jack i Ash, i Ike. Nas siedmioro przeciwko Vicarowi Pinchowi i sześćdziesięciu Tontonom. Ich było więcej, podeszli nas, jeszcze chwila i rzuciliby nas na pożarcie sępom. Ale pojawiła się Maev. Dzięki niej i jej Wolnym Jastrzębiom, i temu dzikiemu chłopakowi Creedowi, i jego Łupieżcom z Zachodniego Szlaku spuściliśmy im niezłe manto. A przynajmniej tak nam się wtedy wydawało. Od tamtego dnia minęły prawie dwie pełnie. Nie wierzę, że Maev jest tutaj. Że nie jestem wciąż w swojej wizji, że nie widzę duchów. Nie wygląda jak żywa istota, cała pokryta białym pyłem. Emmi uśmiecha się od ucha do ucha. Tommo też. Nero skrzeczy i woła, podniecony. Lugh chwyta wodze konia Maev i zatrzymuje go. Maev powoli podnosi głowę. Prawie jakby się bała. Potem zwraca wzrok na mnie. W jej

oczach widzę jej upadek. Maev, mówię. Co się stało? Porusza ustami. Nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Próbuje jeszcze raz. Saba. Moje imię trzeszczy w jej popękanych ustach. Lugh, mówię, pomóż jej zejść. Znalazłam cię, szepcze. Chwieje się w siodle, ale nie spuszcza ze mnie wzroku. Potem bezwładnie osuwa się na ziemię. *** Lugh i Tommo ją podtrzymują. Ktoś podbiega ze stołkiem i pomagają jej na nim usiąść. Wody!, woła Auriel. Przynieście wody! Przybiega jakaś kobieta z pełnym rondlem. Lugh podsuwa go do ust Maev. W chwili, gdy dziewczyna widzi wodę, bierze naczynie w swoje ręce. Na początku tylko sączy. Potem przełyka łapczywymi haustami. Wlewa ciecz do zdesperowanego, wdzięcznego gardła. Woda spływa strużkami i rozchlapuje się dookoła. Wije się po pokrywającym jej ciało pyle. Po twarzy, szyi, ubraniu. Maev wypija wszystko do dna. Gdy odzyskuje oddech, spogląda na mnie. Tontoni przyjechali do Mrocznego Lasu, mówi. Załatwili nas. Czuję w żołądku mroźny ucisk. Załatwili Wolne Jastrzębie, powtarzam. Łupieżców też. Tuż po bitwie na Sosnowym Wzgórzu usłyszeliśmy plotki, że Tonton się zbiera. Przegrupowuje po śmierci Pincha. Postanowiliśmy trzymać się razem. W kupie siła. Tu i tam coś usłyszeliśmy, ale nic konkretnego. Ash i Creed byli zdecydowani wyjechać natychmiast, ale nie opuszcza się takiego miejsca jak Mroczny Las z powodu plotki. Niełatwo o dobrą wodę i zwierzynę w lesie. Postawiłam na swoim. Zostaliśmy. Co się stało?, pyta Lugh. Przybyli w środku nocy, mówi Maev. Mieliśmy trzy osoby na warcie, ale było tak ciemno… Nie świecił księżyc. A ich było tak wielu. Ale Jastrzębie uciekły, mówi Emmi. Ash i Ruby, i Taz, i… Wszystkie uciekły, prawda, Maev? Jej głos drży. Emmi wie. Wszyscy wiemy. Zaatakowali zbyt szybko, ciągnie Maev. W mgnieniu oka. W jednej chwili było cicho, w następnej już nas dopadli. Większość osób spała. Niektórzy nawet się nie obudzili. Szczęściarze. Po policzkach Emmi bezgłośnie płyną łzy. Żadnych szans w walce, mówi Auriel. Żadnej szansy ucieczki. A jednak ty tu jesteś. Nie spałam, mówi Maev. Ja, Ash i Creed siedzieliśmy i rozmawialiśmy o Tontonie. Kłóciliśmy się, oni dwoje przeciwko mnie. Co powinniśmy zrobić, dokąd pojechać. Właśnie udało im się mnie przekonać. W końcu przekonali mnie, że najbezpieczniej będzie, jeśli wyjedziemy. Rano mieliśmy zwinąć obóz. Jak ci się udało uciec?, pytam. Ktoś mi pomógł. Ale kto?, pyta Tommo. Tonton, mówi Maev. Tonton pomógł ci uciec, powtarza Lugh. Po co miałby to robić? Maev patrzy na mnie. A jej dłoń wędruje do szyi. Zdejmuje przez głowę rzemyk. Wyciąga

do mnie rękę. Otwiera dłoń i pokazuje mi, co na niej leży. To kamień. Bladoróżowy. W kształcie ptasiego jaja. Długości mojego kciuka. Saba, mówi Tommo, czy to nie twój kamień serca? Niemożliwe, mówi Emmi, przecież Saba dała go Jackowi. Wyciągam rękę. Biorę go. Moja skóra zna ten kamień, tak gładki i chłodny. Moja dłoń wita go jak starego przyjaciela. Czuję, jak budzi się we mnie chłód. To był on, mówi Maev. Teraz jest jednym z nich. Jack jest z Tontonem, Saba. *** Wpatruję się w kamień serca. Nie poruszam się. Nie oddycham. Krew dudni w moich uszach. Jack dołączył do Tontonu. Jack. Z Tontonem. Saba! Saba! To Emmi. Woła moje imię, potrząsa moją ręką, wyciąga z powrotem do świata. Stoi naprzeciwko mnie. Auriel, niedaleko, ze zgarbionymi ramionami, obejmuje się rękami. Obserwuje. Słucha. Widzę Lugh i Tomma, którzy na wpół niosą, na wpół prowadzą Maev do namiotu. Saba! Słyszysz mnie? Em znów mną potrząsa, jej oczy płoną. To nie może być prawda. Nie może. Nie wierzę w to i ty też nie powinnaś. Jack nigdy nie zostałby Tontonem. Nigdy, przenigdy. Znasz go przecież, wiesz, że by tego nie zrobił. Pomógł Maev uciec, to dowód! Muszę pomyśleć, mówię. Nie, nie musisz. Chodź, musimy się dowiedzieć, co się stało. No chodź! Biegnie do namiotu Auriel, ciągnąc mnie za sobą. Auriel idzie szybko obok nas. Trop też. Em daje nura do środka. Auriel zastępuje mi drogę. Jej twarz jest tak młoda i stara zarazem. I te wilcze oczy, które wszystko widzą. Nie jesteś na to gotowa, mówi. Jeszcze nie skończyłyśmy. Jesteś zbyt otwarta, Saba. To niebezpieczne. Otwarta. Rzeczywiście czuję się jakoś inaczej. Czuję się większa. Jakbym była więcej niż tylko sobą. Jakbym była częścią otaczającego mnie powietrza. Jakbym mogła trwać wiecznie. Nero sfruwa i siada na moim ramieniu. Zdejmuję go, przytulam. Nic mi nie jest, mówię. Zmiataj. *** Właśnie kładą Maev na posłaniu Auriel. Opowiedz mi wszystko, mówię. Wszystko. Od samego początku. Hej, wyluzuj, mówi Lugh. Ona sporo przeszła, musi odpocząć. Możesz z nią porozmawiać później. Porozmawiam z nią teraz, jeśli pozwolisz, odpowiadam ostro. Odsuwam go z drogi. Tommo zapala lampy, a Em otula Maev kocami i troskliwie kręci się wokół niej. Podpieramy ją. Przykucam obok. Dobra, czyli wszyscy spali, mówię. Tylko ty, Ash i Creed nie spaliście. Co potem? Maev delikatnie dotyka palcem łebka Nero. Głaszcze go. Wiesz, jak tam jest, Saba, mówi. W nocy. Na wzgórzach. Wśród drzew. Cisza tam jest taka… głęboka. Taka rozległa. Rozmawialiśmy przy ognisku, po cichu, prawie szeptem i wtedy… jakby znikąd… jakby noc się rozwarła. Tontoni nas zaatakowali. Tylu ich… straszny zamęt… konie, krzyki, oni tratowali namioty z ludźmi w środku, nadal śpiącymi i… wyciągali ich, i… zabijali strzałem w głowę. A co z tobą?, pytam. Co z Ash i Creedem?

Od razu zerwaliśmy się na równe nogi, mówi, ale ten jeden Tonton już mnie gonił. Zagnał w róg, potem zeskoczył z konia i mnie chwycił. A ja walczyłam z nim, bez broni, tylko… Maev podnosi ręce. I nagle widzę jego twarz. Jest ubrany jak inni, w czarne szaty i zbroję. Wszyscy mają zasłonięte twarze, ale poznaję jego oczy. To oczy Jacka. To on. Wyciągam kamień serca. Wcisnął mi go do ręki, mówi. Szepnął, znajdź Sabę, oddaj go jej, powiedz jej… ale nie mógł dokończyć tego, co chciał powiedzieć, bo nagle obok nas znalazł się inny Tonton, był… Przerywa na chwilę, zbiera się. Tak czy inaczej, tamten mógł nas usłyszeć, Tontoni byli wszędzie, więc Jack podnosi nóż, jakby chciał mnie zabić, i mówi, głośno, żeby wszyscy słyszeli, przegraliście, i to za twoją sprawą, tej twojej dumy. Szkoda, że nie widziałaś, jak przybyliśmy w blasku pełni księżyca, postawilibyście więcej niż trzech ludzi na warcie. Ale przez cały czas Jack rozgląda się, a potem opuszcza rękę i wiem, że to moja jedyna szansa. Chce, żebym uciekła. Daję nogę, a że wszystkie konie pognały do lasu przed tym całym zamętem, wskakuję na pierwszego z brzegu i ruszam. Od tej chwili nie oglądałam się za siebie. Ale słyszałam. W nocy dźwięk daleko się niesie. Ostatnie słowa Maev wypowiada szeptem. Milkniemy. Jej słowa prowadzą nas do tamtego górskiego lasu. Do tamtej cichej, bezksiężycowej nocy. I słyszę. Czuję. Chaos, który wyłonił się z mroku. Panikę. Strach. Ból. Śniących, którzy nigdy się nie obudzą. Umarłych, którzy kroczą teraz z Maev. Moje miejsce było przy nich, mówi. Powinnam była zostać i walczyć, i zginąć razem z nimi. A ja uciekłam. Ratowałam własną skórę. Te wszystkie moje piękne idee na temat samej siebie… Wszystko to kłamstwo. Tym właśnie się okazałam. A więc dołączył do Tontonu, mówi Lugh. Powiedziałem ci, Saba, Jack robi to, co najlepsze dla Jacka. To nieprawda!, protestuje Emmi. Przecież pomógł Maev uciec, uratował jej życie! Wpatruję się w kamień serca leżący na mojej dłoni. Bez żadnej wiadomości, mówię. Tam było takie zamieszanie, mówi Maev. Zanim się zorientowałam, co się dzieje, zaatakowali nas i walczyłam z tym Tontonem, i zobaczyłam, że to Jack, a chwilę później pobiegłam, wskoczyłam na konia i… obudził się we mnie zwierzęcy instynkt. Pragnienie przetrwania. Po prostu… uciekłam. To wszystko trwało nie więcej niż trzy minuty. Masz szczęście, że udało ci się uciec, mówi Tommo. Czyżby?, powątpiewa Maev. No pewnie, potwierdza Lugh. Emmi klęka obok mnie. To, co powiedział do ciebie Jack, mówi moja siostra. Przegraliście, i to za twoją sprawą. To nie brzmi jak coś, co powiedziałby Jack. On nie mówi w ten sposób. Maev wzrusza ramionami. Miał rację, mówi. Jestem dumna, zawsze uważam, że wiem najlepiej, nie słucham tego, co mówią inni. To moja wina… to przeze mnie zginęli. Powinnam postawić więcej ludzi na warcie. Od samego początku Jack i ja nie przepadaliśmy za sobą. Pewnie ucieszył się, że może mi utrzeć nosa moją porażką. Ale przecież puścił cię wolno, zauważa Em. Nie byłabym w stanie zabić nikogo, kogo znam, mówi Maev. Oczy Tommo wędrują do mnie, gdy ona wypowiada te słowa. Myśli o Eponie. Chciał, żebyś oddała kamień serca Sabie, mówi Emmi, po to, żeby jej coś przekazać.

Niby co?, pyta Maev. Że jest teraz Tontonem? Że Saba już go nie obchodzi? Proszę, macie wiadomość. Możecie ją uznać za dostarczoną. Jeszcze jedno przemawia przeciwko niemu, mówi Lugh. Obóz w Mrocznym Lesie dobrze ukryto. Trzeba było wiedzieć, gdzie szukać, żeby go znaleźć. Tak mi wszyscy mówiliście, prawda? Maev kiwa głową. No i?, pyta Emmi. A jak Tontoni znaleźli obóz?, ciągnie Lugh. Głęboko w lesie, w ciemną noc. Ktoś musiał im powiedzieć, gdzie on jest, jak go znaleźć. Ktoś musiał ich tam zaprowadzić. Ktoś, kto był tam już wcześniej i znał drogę. Jack. Głos we mnie podpowiada, Jack wiedział, gdzie jest Mroczny Las. Pamiętasz, jak pojechał tam za tobą z Miasta Nadziei? Jak przemknął między drzewami, głęboko w las i ominął wartowniczki Wolnych Jastrzębi? Zamykam uszy na te wstrętne podszepty. Jack by tego nie zrobił, mówię z przekonaniem. To jak Tontoni znaleźli to miejsce? Lugh wypowiada te słowa łagodnie. Płyną w powietrzu, wdycham je. Co ty o nim wiesz?, pyta. Naprawdę. Nic. Gra po tej stronie, która mu w danej chwili pasuje. To pusty człowiek. Oszust. Zdradził was wszystkich. Zdradził i oszukał. Oczy Emmi napełniają się łzami. Nie obchodzi mnie, co mówisz. Moje serce zna Jacka. Serce Saby też go zna. On nie jest oszustem. A więc zawsze mówił wam prawdę, mówi Lugh. Tak jak ty? Odzywa się chłodny głos Auriel. Odwracamy głowy. Po raz pierwszy się odezwała. Przez cały czas stała przy wejściu i się przyglądała. Lugh rzuca jej ostre spojrzenie. To nie ja jeżdżę z Tontonami, mówi. Odwraca się znów do mnie. Jedno mu przyznam, miał tyle przyzwoitości, żeby odesłać ci twój naszyjnik. Wyglądasz, jakbyś była w o wiele lepszym stanie. Jakbyś była bardziej sobą. Dziś odpoczniemy, wieczorem się spakujemy i wyruszymy jutro o świcie. Dalej, wszyscy, rozchmurzcie się. Czeka na nas Wielka Woda. Piękne nowe życie w pięknej nowej krainie, a ja nie mogę się doczekać, kiedy się tam znajdę. Co wy na to? Jedźmy, zgadza się Tommo. I tak trzymać. Możesz pojechać z nami, mówi Lugh do Maev. Ona nie odpowiada. Kładzie się i odwraca twarz do ściany. Lugh i Tommo wychodzą. Plecy Lugh mówią więcej niż usta większości ludzi. W tej chwili krzyczą do świata, że ma rację i kropka. Jego ramiona są tak pewne, ręce tak pełne przekonania. Ja jestem pewna tylko jednego. Lugh się myli. Nie mogę powiedzieć jak czy dlaczego. Ale myli się. Musi się mylić. *** Przechadzam się nad rzeką. Tam i z powrotem, tam i z powrotem, aż wydeptuję ścieżkę wzdłuż brzegu. Jack wysłał mi kamień serca. Ale nie miał czasu w tym całym zamieszaniu, żeby powiedzieć po co. Dlaczego dał go Maev, dlaczego kazał jej mnie znaleźć, przekazać mi kamień. Muszę się tego dowiedzieć. Załóżmy, że Maev i Lugh mają rację. Że Jack chciał, abym odzyskała kamień serca i dowiedziała się, że już go nie obchodzę. Nawet gdyby tak było, czy wybrałby krwawy atak na Wolne Jastrzębie jako idealny moment? No dobrze, może uznał, że to jego jedyna szansa. Ale po co

w ogóle miałby to robić? Jeśli ktoś przestaje cię obchodzić i nie ma go w okolicy, nie musisz robić sobie kłopotu i mówić mu o tym. Po prostu znikasz z życia tej osoby. Nie odzywasz się i wierzysz, że wasze ścieżki już nigdy się nie przetną. Mój umysł obwąchuje problem. Liże go, skubie, rozrywa na strzępy. I tak w kółko, aż wydaje się, jakby w mojej głowie ktoś krzyczał pełnym głosem. Wskakuję do rzeki i zanurzam się, aż głos cichnie. I wtedy wszystko zaczyna się od początku. Po prostu nie mogę rozgryźć, co to wszystko znaczy. Jak mogło dojść do tego, że Jack jeździ z Tontonem. Że wziął udział w czymś tak złym jak akcja w Mrocznym Lesie. Nigdy nie dogadywałam się z cwaniakami. To Lugh potrafi pokrętnie myśleć. To on zna się na zagadkach i łamigłówkach. Ale nie mogę go zapytać. Odkroiłby tylko kolejne plastry charakteru Jacka. Dałby pożywkę temu paskudnemu głosowi w mojej głowie. Nic o nim nie wiesz. Nie tak naprawdę. To złodziej. Ryzykant. Włóczęga. Wspomnienie Ike’a. Przed Jednookim Zbójem. Woła, Hej, Jack? Co ty zawsze powtarzasz? A Jack się odwraca, uśmiecha tym swoim krzywym uśmieszkiem. Mówi: Pędź jak wicher, nie wlecz ze sobą bagażu i nikomu nie zdradzaj prawdziwego imienia. Gra po stronie, która akurat najbardziej mu pasuje. Wiesz, że nie zawsze mówił ci prawdę. Auriel podchodzi, żeby ze mną porozmawiać. W kółko powtarza, że musimy pójść do szałasu wizji, że niebezpiecznie jest zostawić rzeczy tak, jak to zrobiłyśmy. Odpowiadam jej, że wróciłam do dawnej siebie. Ona tylko patrzy na mnie przez długą chwilę i odchodzi. W południe komitet powitalny ogłasza wieczorek towarzyski. Dziś wieczorem, o zachodzie słońca, zorganizują muzykę i tańce. Wymyślili, że całemu obozowi dobrze zrobi, jeśli dla odmiany ludzie będą mogli trochę się zrelaksować i pobawić. Lilith i Meg obiecały zaśpiewać, jeśli coś pamiętają i pod warunkiem, że będzie to odpowiednie dla porządnego towarzystwa. Co za żałosna strata czasu. Z jednym wyjątkiem. To oznacza, że nikt nie będzie mnie nękał. Wszyscy będą zajęci pakowaniem rzeczy na podróż na zachód, a wieczorem pójdą na tańce, więc zostawią mnie w spokoju. Lugh i Tommo, i – nareszcie, w końcu, trzy razy hurra i amen – Emmi. Męczyła mnie przez cały dzień. Jak pchła, której nie da się strząsnąć. Ja tu próbuję myśleć, a ona depcze mi po piętach. Wykrzykuje i wyszczekuje te swoje kretyńskie pomysły i głupie uwagi. Myślę, że może Jack chciał powiedzieć to. Myślisz, że Jack może chciał powiedzieć tamto? Dlaczego znowu wchodzisz do wody, Saba? Zostanę szamanką, jak Auriel. Trajkocze przez cały boży dzień, aż w końcu drę się na nią, żeby się zamknęła, do diabła, albo skręcę jej ten ptasi kark. Przygotowuję się na typowe dla Emmi przedstawienie. Drżące usta, trzęsący się podbródek, zbolały wzrok. Ale ona tylko się uśmiecha od ucha do ucha i mówi, że to miło, że wróciłam do nich. Potem odbiega w podskokach, mówiąc, że Meg obiecała, nauczyć ją, jak tańczy się polkę. Od tamtego czasu jej nie widziałam. A więc hurra za cholerny wieczorek towarzyski. Ciężko kładę się na ziemi nad brzegiem rzeki. Zdejmuję z szyi kamień serca. Kołyszę nim sobie przed oczami. Obraca się i lśni w słońcu, mleczny, mętny i chłodny. To kamień serca, wyjaśnia Mercy. Zakłada mi go na szyję. Twoja matka mi go dała, a teraz ja daję go tobie. Czujesz, jaki jest zimny? Zwykły kamień rozgrzałby się na ciele. Ale nie ten. Pozostaje zimny, dopóki nie zbliży się do tego, czego pragnie twoje serce. Wtedy się rozgrzewa. Im bliżej jesteś, tym mocniej cię parzy. I stąd wiesz. Kamień serca zaprowadził mnie do Jacka. Pokazywał mi, kim on jest, raz za razem. A ja

za każdym razem ignorowałam jego głos. Oto pragnienie twego serca. To on jest pragnieniem twego serca. W końcu zwróciłam na to uwagę. Teraz wiem, że powinnam mu zaufać. Dałam go Jackowi. A on odesłał mi go z powrotem. Już mnie nie obchodzisz. Czy to właśnie to znaczy? A może, przyjdź do mnie, znajdź mnie, pragnienie mego serca. Myślę o Jacku. O tym, jak nie dało się go pozbyć. Jak mnie śledził, ratował i walczył u mego boku. Jak stawił czoło śmierci, aby pomóc mi odnaleźć Lugh. Ryzykancki, odważny, wkurzający Jack. Nigdy mnie nie zawiódł. Ani razu. Ale. Jack w Mrocznym Lesie. Pokazał Tontonom drogę do Jastrzębi, choć dobrze wiedział, że wydaje je na rzeź. Zdradził naszych przyjaciół, tych, którzy jeszcze parę miesięcy temu walczyli po jego stronie. To niemożliwe. Emmi mówi, że moje serce zna Jacka. Muszę się tego trzymać. Przychodzi mi do głowy tylko jeden powód, dla którego wstąpiłby do Tontonu. Musieli go porwać. Przez całe życie wędrował różnymi dzikimi szlakami. Zna wszystkich i wszystko, wie co i jak. Miz Pinch nazywała mnie swoim najcenniejszym nabytkiem, kiedy jako Anioł Śmierci byłam największą atrakcją w Mieście Nadziei. Tym samym musi być Jack dla Tontonu. Ich najcenniejszym nabytkiem. A zatem co wiem na pewno? Kiedy się rozdzieliliśmy, on ruszył na wschód. Aby powiedzieć ukochanej Ike’a o jego śmierci. Miał się spotkać z Molly Pratt, właścicielką koronkowych czerwonych majteczek. Molly o ustach jak dojrzałe maliny i krągłościach, które sprawiały, że mężczyzna łkał z radości. Molly prowadzi karczmę w miejscu zwanym Pasem Burz. Jack pewnie gdzieś po drodze wpadł na Tontonów. Ale mimo wszystko. Nawet gdyby był ich jeńcem, prędzej odebrałby sobie życie, niż dołączył do takich ludzi i brał udział w ich nikczemnych akcjach. Wiem, że właśnie tak by postąpił. Ja bym tak zrobiła. Rozmyślam, aż w końcu mam dość. Głowa mi pęka. Ten napar, który podała mi Auriel, musi wciąż krążyć w mojej krwi. Jeśli odpocznę, chociaż przez chwilę, wszystko się oczyści. Wszystko… to wszystko… stanie się jasne. *** Budzę się nagle. Leżę na ziemi nad rzeką. Jest ciemno. W obozie dudni muzyka. Wierzga, kopie i zawodzi w rytm serca. Ktoś jodłuje. Słychać tupot stóp. Klaskanie dłoni. Wieczorek towarzyski, który miał pozwolić ludziom się zrelaksować, rozkręcił się w najlepsze. Pochodnie rozświetlają niebo. Wokół mnie tańczą skoczne dźwięki. Pewnie ten cały hałas mnie obudził. Nie pamiętam, kiedy zasnęłam. Wyszłam nad rzekę wiele godzin temu. Dźwigam się i siadam. Wężowa Rzeka migoce niczym srebrna wstęga w blasku księżyca. Opieram głowę na dłoniach. Słyszę krakanie i Nero wynurza się z mroku. Ląduje przy mnie z łopotem skrzydeł. Przekrzywia łebek i wpatruje się we mnie świdrującym wzrokiem. Już mnie nie obchodzisz. Przyjdź do mnie, znajdź mnie, pragnienie mego serca. Moje serce zna Jacka. Nagle rozumiem, co mam robić. Coś tu nie gra, mówię na głos. Wrócę. Zawrócę. Pojadę do tego miejsca – do Wskrzeszenia, jak nazwała je Lilith – pojadę tam i odnajdę go, jakoś się z nim skontaktuję. To chyba nie może być takie trudne? Drapię Nero po łebku. W końcu udało mi się odnaleźć Lugh, prawda? Wyruszymy dziś w nocy. Gdy wszyscy będą spali. Co ty na to?

Kamień serca leży na ziemi. Nagle Nero rzuca się w jego stronę, chwyta go dziobem i odfruwa. Szybuje nad rzeką. Upuszcza naszyjnik. Zaraz pójdzie na dno. Nie! Biegnę wzdłuż brzegu. Skaczę do wody. Lecę w powietrzu z wyciągniętymi rękami. Już prawie złapałam kamień, gdy Nero daje nura w powietrzu. Znów go porywa. Wskakuję do rzeki. Głową w dół. Kiedy się wynurzam, ociekająca wodą, zadyszana, Nero krąży już nad jedną z topoli na brzegu. Największą. Jest wysoka, splątana i dzika. Jeśli upuści tam naszyjnik, nigdy go nie odzyskam. Nero! Nie! Natychmiast mi go oddaj! Krzyczę i brnę do brzegu, wdrapuję się na piasek i biegnę do Nero. Chodź tu, ty niedobry kruku! Leci w stronę obozu. Droczy się ze mną, kpi ze mnie. Raz skręca do mnie, potem znów się oddala. Upuszcza kamień, chwyta go, upuszcza, chwyta. Już prawie pozwala mi położyć na nim ręce, a potem w ostatniej chwili go wyrywa. O mało nie staje mi serce, kiedy Nero siada na rurze wentylacyjnej szałasu służącego za wychodek i huśta kamieniem nad otworem. Drzwi do toalety są zamknięte. Narysowano na nich kredą duży biały znak X. To oznacza, że jest zajęta. Nie waż się!, krzyczę. Skaczę. Chwytam się rury. Próbuję złapać Nero. Rura się wygina. Spadam na ziemię, a on znów odfruwa. Ruszam za nim biegiem. Ten kamień zaprowadzi mnie do Jacka. Nie wyjadę bez niego. Wieczorek towarzyski odbywa się na dużym placu, gdzie po raz pierwszy zobaczyliśmy Auriel. Na podwyższeniu rozstawiła się orkiestra, grają, jakby diabeł ich chłostał. Piłują na strunopudłach, świszczą ściskoskrzynką, piszczą piszczałkami i walą w bębny. Z ich zaczerwienionych twarzy spływają strugi potu. Lilith śpiewa. Wyśpiewuje melodię potężnym, wyzywającym głosem, furkocze spódnicami i błyska oczami. Meg oparła bosą stopę o krawędź podwyższenia i flirtuje z jakimś gościem. Ktoś powinien go ostrzec, żeby się trochę cofnął. Tak ciasno upakowała swoje górne atrybuty do głęboko wyciętej sukienki, że to tylko kwestia czasu, kiedy wszystko wystąpi z brzegów. Ludzie tańczą. Podskakują ramię w ramię, kręcą się w kółko, objęci w pasie. Piszczą ze śmiechu. Wołają do siebie. Mężczyźni, kobiety i dzieci. Zniknęły umęczone życiem twarze dnia. Muzyka płynie w krwi tych ludzi. To pieśń życia. Zakrzykuje śmierć i kopie ją w tyłek. Nero wlatuje w sam środek. Ja wpadam za nim. Uchylam się przed wymachującymi rękami tańczących, przemykam pomiędzy nimi, przez cały czas wołam: Nero! Chodź tu natychmiast! Ktoś chwyta mnie za rękę. Tommo. Hej, Tommo, mówię. Czy mógłbyś… Nagle czuję jego rękę na swojej talii, kręci mną w kółko. Wirujemy, a on wpatruje się we mnie gorącymi ciemnymi oczami, nie odrywa wzroku od moich oczu. Marszczę czoło, przypominam sobie to, co wcześniej powiedziała Auriel. Ten głuchy chłopiec. Uważaj, Saba. On się w tobie kocha. Potem porywa mnie do tańca jakiś nieznajomy mężczyzna. W końcu się wyswobadzam. Nero!, wołam. Widzę Emmi. I Lugh. Tańczy, rozpalony. Jego oczy błyszczą tak dziko, że wygląda, jakby miał gorączkę. Nagle muzyka przyspiesza. Tańczący w kręgach się rozdzielają. Każdy może tańczyć teraz tak, jak chce. Ktoś chwyta mnie za rękę i zaczynam wirować. Potykam się i chwieję, odbijam od ciał tancerzy, aż w końcu wypadam z falującego tłumu. Nero poleciał na daszek nad podwyższeniem. Kracze triumfalnie w moją stronę. Nie ma mowy, żebym go tam dosięgła.

Cholera jasna!, krzyczę. Jakiś kłopot z ptakiem? To Maev. Ona i Auriel stoją o kilka stóp ode mnie i przyglądają się tańczącym. Maev jest blada i zmęczona, ale doprowadziła się do porządku. Jej świeżo umyte, długie do pasa włosy wiją się i mienią. Wyglądają niemal jak żywe stworzenie. Nadal ociekam wodą z rzeki. Jestem boleśnie poirytowana pościgiem za Nero. Złośliwe kruczysko nadal siedzi na dachu. Zerkam na niego z wściekłością. Powiedziałaś, że jeśli kiedyś będę miała go dosyć, chętnie go przejmiesz. Proszę bardzo, nie krępuj się, mówię do Maev. Udaje zaskoczoną. Tak powiedziałam?, pyta. Nie sądzę. A poza tym nie przepadam za ptakami. Podchodzi Lugh. Staje naprzeciwko Maev. Światło pochodni całuje jego usta, muska skórę, okala włosy złotą poświatą. Tak bardzo się do niego przyzwyczaiłam, że czasem zapominam, jaki jest piękny. Dziś wieczorem to piękno jest migoczące, rozedrgane, gorączkowe. I to spojrzenie. Tak często widywałam je w Mieście Nadziei. Brałeś dżaal, mówię. Co?, odpowiada Lugh. Nie bądź głupia. Śmieje się, lekko potrząsa głową. Nie możesz znieść tego, że dobrze się bawię, co?, dodaje. Wyciąga rękę do Maev. Zostaw te zrzędy, mówi. Zatańczmy. Bierze ją za rękę. Chodź, Maev, prosi z uśmiechem Lugh. Zatańcz ze mną. Ona wzdycha cicho. Widzę to. Ja… Lugh, nie mogę. Przepraszam cię. Jego uśmiech znika. Usta zaciskają się. Wypuszcza dłoń Maev, odwraca się na pięcie i odchodzi. Jego sztywne plecy mówią, że poczuł się zraniony. Maev patrzy za nim. Nie mam prawa tańczyć, tłumaczy się. Nigdy nie widziałam go w takim stanie, mówię. Mogłabym przysiąc, że brał dżaal, ale – zwracam się teraz do Auriel – mówiłaś, że obóz jest czysty. Tak powiedziałam, potwierdza szamanka. Tak mi się wydawało, ale chyba powinnam… Ach, tu jesteś! To Emmi. Oczy jej błyszczą, przeskakuje z nogi na nogę, policzki ma zaróżowione od podekscytowania. Saba, przespałaś cały dzień! Lugh nikomu z nas nie pozwolił cię obudzić. Hej, czy to nie świetna zabawa? Nie, za cholerę, mówię. W tej chwili krzyczy do mnie Nero. Przeklęty ptasi złodziejaszek. Zabrał mój kamień serca i nie chce go oddać. Emmi ze śmiechem pokazuje go palcem. Och, popatrz na niego, tam wysoko! A to huncwot. Emmi odbiega w podskokach, żeby dołączyć do tańczących, a po drodze woła jeszcze przez ramię: Powiedziałam ci, że ten kruk to przegrana sprawa! Jej ostatnie słowa dźwięczą echem w mojej głowie. To przegrana sprawa. Przegrana sprawa. Maev coś do mnie mówi. Odpowiadam jej, ale nawet nie wiem co. Przegraliście i to za twoją sprawą, tej twojej dumy. Szkoda, że nie widziałaś, jak przybyliśmy w blasku pełni księżyca, wystawilibyście więcej niż trzech ludzi na wartę. Tamtej nocy, gdy Tontoni pojawili się w Mrocznym Lesie, w ogóle nie było księżyca, powiedziała Maev. Przybyli w środku nocy. Mieliśmy trzy osoby na warcie, ale było tak ciemno… Księżyc nie świecił. Emmi miała rację. To nie brzmi jak coś, co powiedziałby Jack. On tak nie mówi. Świat cichnie. Wszystko milknie. Muzyka, śmiech, głosy. Pozostaje jeden. Jego głos. Jac-

ka. Spotkajmy się w Przegranej Sprawie, Saba. Bądź tam podczas następnej pełni. Pamiętaj o zasadzie trzech. A jednak wysłał jej wiadomość. Otoczony Tontonami, miał tylko kilka sekund, ale wysłał mi wiadomość tak, aby Maev nie wpakowała się w kłopoty. Ani on. Zasada trzech Jacka. Opowiedział mi o niej w Mieście Nadziei, gdy wszystko wokół nas stało w płomieniach. Biegniemy. Uchylamy się i odskakujemy, gdy płonące części budynków spadają z hukiem na ziemię. Słyszałaś o zasadzie trzech?, krzyczy Jack. Nie! Jeśli trzy razy uratujesz komuś życie, odtąd jego życie należy do ciebie. Dzisiaj ocaliłaś mi życie, to raz. Jeszcze dwa razy i będę cały twój. W takim razie muszę się upewnić, że do tego nie dojdzie. Jack się zatrzymuje. Chwyta moje dłonie. To się zdarzy, jeśli ma się zdarzyć, mówi. Wszystko jest zapisane w gwiazdach. To przeznaczenie. Jack udaje, że zasada trzech to zabawa. Żart. Ale wcale tak nie jest. W każdym razie nie dla niego. On w ten sposób przywiązuje się do ludzi, na których mu zależy. Tak przywiązuje ich do siebie. Pożar w Mieście Nadziei, kiedy wyciągnęłam Jacka z chłodni… Wtedy uratowałam mu życie po raz pierwszy. Za drugim razem ocaliłam go przed piekielnym robalem. Jeszcze raz i będzie trzy. Wtedy jego życie będzie należało do mnie. A kiedy to wszystko analizuję, kiedy mój umysł to przeżuwa, moje oczy obserwują, co się dzieje dookoła. Orkiestra gra. Ludzie tańczą. Meg nadal siedzi na krawędzi podwyższenia. Lugh klęczy u jej stóp. Patrzy na nią. Obejmuje ręką jej kostkę, niecierpliwie gładzi nagie nogi. Ona zeskakuje. Bierze go za rękę. Prowadzi w noc. Maev też to zauważyła. Jej plecy są sztywne, mocno obejmuje się rękami. Jej kark zalewa fala gorąca. Maev stoi przez chwilę nieruchomo, a potem z wysoko podniesioną głową odwraca się i odchodzi. Zasada trzech. Ocalę jego życie raz jeszcze i będzie moje. Ocalę… Życie Jacka. Jest w niebezpieczeństwie. Najbliższa pełnia. Najbliższa pełnia. To za trzy noce od dziś. Dźwięki świata wracają do mnie gwałtownym łoskotem. Uderzają we mnie jak ściana. Muzyka, śmiech, głosy. Lawa kopie mnie w trzewia i swoim rykiem pobudza do życia. Czuję mrowienie w koniuszkach palców. Żołądek mnie piecze. Jestem tak bardzo nakręcona, że zaraz wybuchnę. Tak czułam się przed walką w klatce. Pełna życia. Mogłam jasno myśleć. Przeciskam się pomiędzy tańczącymi i wskakuję na podwyższenie, w sam środek orkiestry. Lilith właśnie wykrzykuje jakąś sprośną piosenkę. Kładę dłoń na jej ramieniu. Przerywa, zaskoczona. Przegrana Sprawa, mówię. Słyszałaś o czymś takim? Jasne, potwierdza. To knajpa Molly. Pracowałyśmy tam razem z Meg. Gdzie to jest? W Nowym Edenie. W Pasie Burz, w samym środku. W porządku, mówię. Ruszam do wyjścia, a ona chwyta mnie za rękę.

Nie możesz tam pojechać, mówi Lilith, przecież za twoją głowę jest nagroda. Nikomu ani słowa. Przysięgnij, mówię do niej. Ale ja… Przysięgnij, Lilith! Patrzy na mnie z zaciśniętymi ustami. Widzi, że już podjęłam decyzję i nie zamierzam jej zmienić. Dobra, zgadza się Lilith, ale… Ja właśnie zeskakuję na ziemię i kieruję się do namiotu Auriel. Ale słyszę głos Lilith nawet przez łoskot muzyki. Woła za mną. Uważaj na siebie, Saba! *** Nikt za mną nie idzie. Trop leży wyciągnięty przed namiotem Auriel. Na mój widok wstaje. Kładę palec na ustach, pokazuję mu, żeby był cicho. Rozglądam się, czy nikt mnie nie obserwuje, i wchodzimy do środka. Lugh i Tommo ułożyli cały nasz ekwipunek pod jedną ścianą. Wszystko jest porządnie spakowane, przygotowane na podróż na zachód. Mamy wyjechać wczesnym rankiem. Podnoszę swój worek z kory i zaglądam, co jest w środku. Pełen bukłak, krzesiwo, nóż, koc, suszone mięso. Podstawa przetrwania. Gdy wciągam tunikę przez głowę, zastanawiam się nad bronią. Coś przecież będzie mi potrzebne. Mój wzrok wędruje do kuszy i kołczanu Lugh. Nie, to nie byłoby w porządku. Zamiast tego biorę jego procę. Zatykam ją sobie za pasek spodni z tyłu. Nie dopuszczam myśli o tym, że zostawiam tu Lugh, Emmi i Tomma. Staram się nie myśleć o tym, jak będą szaleć z niepokoju, kiedy zorientują się, że zniknęłam. Przełykam nagły, dławiący lęk przed samotnością. Jack ma kłopoty. Potrzebuje mnie. Prędzej. Nie myśl. Biorę uprząż Hermesa. Zarzucam worek na ramię. Trop siedzi tam. Patrzy. Czeka. Chodź, mówię. Sprawdzam, czy droga jest wolna, a potem wilkopies i ja wymykamy się znów na zewnątrz. Spieszymy się na drugi kraniec obozu po Hermesa. Za dnia zebrano wszystkie zwierzęta – konie, wielbłądy, muły i inne – i umieszczono w zagrodzie z liny i kołków na wypadek, gdyby wystraszył je nocny hałas. Po drodze gwiżdżę na Nero. Widzę już zagrodę. Przystaję. Chodź, Trop, mówię. Przyciska ciało do mojego boku. Nie możesz pójść ze mną, tłumaczę mu, to za daleko. Musisz zostać tutaj, z Auriel. Z nią będziesz bezpieczny. Z tymi słowami wyciągam zza paska zwinięty sznur – mocny, zrobiony z plecionej czeremchy – i wiążę mu go wokół szyi. Potem prowadzę Tropa do dużej topoli rosnącej za ostatnimi szałasami i przywiązuję go do pnia. Bladymi oczami śledzi mój każdy ruch. Nie patrz tak na mnie, mówię, przecież to dla twojego dobra. Wciska we mnie łeb. Czuję, jak zaczyna szczypać mnie w nosie, ale dzielnie się powstrzymuję. Nie mam teraz czasu na płacz. Drapię Tropa za uszami i całuję jego gęstą sierść. Dzięki, szepczę. A teraz zostań tutaj. Cicho. Nagle z ciemności wypada Nero. Siada na moim ramieniu, rzemyk z kamieniem serca zwisa z jego dziobu. Oddaj mi to, złodziejaszku, mówię. Odbieram mu naszyjnik, zawieszam na szyi. Dobrze by ci zrobiło, gdybym cię związała i zostawiła tutaj, dodaję.

Dochodzimy do zagrody zwierząt. Jest tam Auriel. Stoi przy łbie Hermesa, głaszcze go po pysku. Jasna jak gwiazda gwiezdna dziewczyna, otulona ciemnoczerwonym szalem. Szklane paciorki w jej włosach mienią się w świetle księżyca. Nero podfruwa i siada na linowym ogrodzeniu obok szamanki. Podchodzę i rzucam swój worek na ziemię. Nic nie mówię. Nie patrzę na Auriel. Nawet nie zerkam w jej stronę, kiedy siodłam Hermesa. Zarzucam na jego grzbiet derkę i miękką matę z trzcin, potem zakładam mu uzdę na łeb. Auriel podchodzi i pomaga mi ją dopasować. Nasze oczy się spotykają. Prędko odwracam wzrok. Jadę za Jackiem, odzywam się w końcu. Do Nowego Edenu. Jednak wysłał mi wiadomość. Ma kłopoty. Powiem to ostatni raz, mówi Auriel. Jesteś teraz zbyt otwarta, Saba, to dla ciebie niebezpieczne. Nie dokończyłyśmy tak, jak trzeba, przerwałyśmy w złym momencie. Proszę, zostań i pozwól mi dokończyć. Nie mogę czekać, odpowiadam. I tak straciłam już zbyt wiele czasu. Dobrze, mówi. Zrobiłam wszystko, co mogłam. Przyniosłam ci to. Podchodzi do płotu. Bierze do ręki opartą o płot kuszę, jasną, srebrnobiałą. Przeszywa mnie zimny dreszcz. Przechodzę pod szyją Hermesa i staję naprzeciwko Auriel. Podaje mi kuszę. To kusza twojego dziadka, mówię. Namida. Tak, potwierdza. Zanim został szamanem, był wielkim wojownikiem. Teraz kusza jest twoja. Serce białego dębu, mówię. Nigdy nie pęknie. Pamiętałaś, mówi Auriel. Pamiętałam, potwierdzam. Wyciągam rękę. Biorę kuszę do ręki. Czuję, jak mrowi mnie skóra, gdy dotykam gładkiego drewna. Ważę broń w dłoni. Jest słodka. Prawdziwa. Doskonała. Auriel podaje mi bełt. Podnoszę kuszę i wkładam bełt, napinam cięciwę. Lgnie do mnie. Jakby była częścią mnie. Moje dłonie są stabilne i pewne. Żadnego drżenia. Nada się, mówię. Zarzucam ją na plecy. Auriel podaje mi pełny kołczan. Lepiej już pojadę, mówię. Auriel przytrzymuje łeb Hermesa, gdy wsiadam na jego grzbiet. Muzyka płynie, ciepły nocny wiatr niesie krople dźwięków. Skrzypiący, słodki szept walca. Istnieje szybsza droga, mówi Auriel. Krótsza, ale niebezpieczna. Powiedz mi. Na północ stąd natkniesz się na starą drogę Złomonterów, która biegnie wokół krańców Jałowej Ziemi, mówi. Jeżeli będziesz jechać szybko, jeśli się nie zatrzymasz, przed wschodem słońca znajdziesz się nad Janową Przepaścią. Tam droga się kończy. Gdy przekroczysz przepaść, wjedziesz na ziemię Tontonu. Na północno-zachodnim krańcu Nowego Edenu. Nikogo tam nie ma, będziesz mogła przemknąć niezauważona. Nigdy nie słyszałam o żadnej północnej drodze, dziwię się. To dlatego, że ci, którzy ją wybierają, rzadko wychodzą z tego cało, wyjaśnia Auriel. Nazywają ją Szlakiem Widm. Krąży o niej wiele opowieści. O włóczących się po niej duchach Złomonterów, szukających zemsty za utracone życie. O dziwnych istotach. O kolekcjonerach czaszek. Mimo wszystko zaryzykuję, mówię. Co ja powiem Lugh?, wzdycha Auriel. Przecież wiesz, że on pojedzie za tobą. Dlatego muszę wyruszyć jak najwcześniej, tłumaczę jej. Zatrzymaj go. Okłam, zrób

wszystko, co będzie trzeba. Cokolwiek sprawi, że zyskam trochę czasu. Ruszam, ale ona chwyta za uzdę Hermesa. Dbaj o swego brata, mówi Auriel. On… Pewne rany są zbyt głębokie, aby można je było zobaczyć. Takie są najbardziej niebezpieczne. I pamiętaj też, co ci mówiłam o Tommie, on… Nie mam teraz na to czasu, Auriel, przerywam jej. Puść mnie. To ważne, naprawdę musisz… Powiedziałam, puść! DeMalo, mówi. Żołądek mi się ściska. Co z nim?, pytam. To on jest Wielkim Pionierem, mówi szamanka. Spotkasz się z nim. Jeszcze nie jesteś na to gotowa. Moje dłonie są lepkie od potu. Postaram się trzymać od niego z daleka, mówię. Saba, mówi Auriel, dopiero poznajesz, kim jesteś, do czego jesteś zdolna, kim możesz się stać. Pamiętasz, wtedy w szałasie, w swojej wizji… Masz rację, DeMalo zna cienie. Jego własne, twoje, nas wszystkich. Wszyscy mamy w sobie mrok. To potężna część ciebie, ale musisz się nauczyć… Przerywa. Widzę, że znów słucha głosów swoich przewodników. Kiwa głową. Czas się zwichrował, mówi. Świat pędzi za szybko. Będziesz musiała poradzić sobie sama. Bądź bardzo ostrożna. Muszę już jechać, mówię. Nero sfruwa z płotu. Krąży w górze, mój cichy nocny zwiadowca. Auriel puszcza uzdę. Cofa się i starannie otula szalem. Nie zatrzymuj się na Szlaku Widm, mówi. Cokolwiek by się działo. Do zobaczenia, Auriel. I nie trać z oczu tego, w co wierzysz, dodaje. Jeśli to zrobisz, wszyscy będziemy zgubieni. Odjeżdżając, kiwam jej głową na pożegnanie. Obieram kierunek na północ. I nie odwracam się za siebie. *** Jakieś pół ligi od obozu Nero krąży i zawraca. Przelatuje nade mną i kracze, kracze, kracze. Odwracam się, żeby sprawdzić, o co tyle zamieszania. Z ciemności wybiega Trop. Dogania Hermesa. Trop. Ostatni raz widziałam go przywiązanego do topoli. Teraz po uwięzi nie ma ani śladu. Jest cicho. Nawet nie szczeknie, ani jednego spojrzenia pełnego wyrzutu. Po prostu biegnie równo obok Hermesa. Moje serce się weseli. Ulżyło mi. Radość wypełnia moją pierś. Co też powiedziała Auriel? On biegnie teraz z tobą. Wilkopies i kruk. Odpowiedni towarzysze dla wojowniczki. Mój kruk. A teraz – na to wygląda – także mój wilkopies. Nie pozwolił się zostawić. Popełniłam błąd. To się już nie powtórzy. Powinnam była wiedzieć, że on nie da się uwiązać.

ROZDZIAŁ CZWARTY SZLAK WIDM Przemierzamy krainę kamienistych równin, otoczonych skałami jezior i świerkowych lasów, gdzie powietrze jest ciężkie i chłodne. Panuje tu gęsty mrok. Głęboki, pochodzący z początków dziejów. Noc jest czarna, bezgwiezdna. Księżyc świeci białym, jasnym światłem. Nerwy mam napięte jak postronki. Hermes jest niespokojny. Gdybym mu pozwoliła, wyrwałby do przodu. Ale choć bardzo chciałabym przyspieszyć, mocno go trzymam. Musimy iść równym tempem. Czeka nas jeszcze długa droga. Jego kopyta wybijają rytm o ziemię. Dźwięk jest głuchy. Stłumiony. Gdzieś w oddali, daleko, daleko stąd, słyszę chyba bębny. A może tylko mi się wydaje? Trudno powiedzieć. Potem nic. Cisza. Taka kamienista kraina jak ta budzi zmory w umyśle. Szlak Widm. Duchów Złomonterów. Podróżnych, którzy wyruszyli, lecz nigdy nie dotarli na miejsce. Wiem już wszystko o zjawach. Niespokojnych duszach. Już się ich nie boję. Sięgam do kamienia serca na szyi i myślę… myślę o Jacku. Jak to będzie, gdy znów go zobaczę. Kiedy on mocno mnie przytuli, a ja jego jeszcze mocniej. Kamień będzie parzył moją skórę. Myślę o tym, co możemy powiedzieć. On do mnie. Ja do niego. Nie jestem łagodną dziewczyną. Nie znam żadnych łagodnych słów. Bądź ze mną, Jack. Właśnie to mu powiem. Płoń ze mną. Lśnij. Nero leci przed nami. Trop biegnie z tyłu. Zerkam w prawo, w lewo. Jestem czujna, zdeterminowana, wolna. I po raz pierwszy od dawna mogę oddychać. Tutaj. Teraz. Sama. Mając na świadka tylko swoje serce, powiem to. Bez Lugh nareszcie mogę swobodnie odetchnąć. On mnie dusi. Dławi. Osacza. Wiąże do siebie swoim zmartwieniem, troską, gniewem i strachem. Gdy już dotrę do Jacka, gdy znów będziemy razem, znajdę sposób, aby pomóc Lugh. Muszę. Przysięgam, że to zrobię. Jack i ja znajdziemy jakiś sposób, aby mu pomóc. Nie widzę żadnych duchów na Szlaku Widm. Ale coś mi tu nie gra. Powietrze jest jakby martwe. Nieokreślone. To miejsce nie jest takie albo takie. Ani całkiem żywe, ani martwe. Jak chwila pomiędzy życiem a śmiercią. Mijamy długi rząd zardzewiałych, rozsypujących się aut. Jedno za drugim, bez końca, przez ponad ligę. Wszystkie zwrócone na zachód. Jakby jednocześnie jechały do tego samego miejsca, ale z jakiegoś powodu zatrzymały się, gdy dotarły tutaj. Tata opowiadał nam, że gdy był małym chłopcem, wiatr odsłonił auto z czterema Złomonterami w środku. Ich ciała nadal pokryte były skórą, pomarszczoną i przyklejoną do kości niczym wyschnięte łupiny ziaren. Jestem wdzięczna, że w tych autach nie ma żadnych trupów. Szlak Widm i bez tego jest wystarczająco upiorny. Mija środek nocy i krajobraz zaczyna się zmieniać. Dostrzegam szerokie, głębokie pęknięcia w skałach. Blizny wielkie jak wąwozy. Skóra ziemi została zdrapana. Rozszarpano jej ciało. Ten widok ciągnie się bez końca, liga za ligą. Przyroda nie miała z tym nic wspólnego. To dzieło rąk ludzkich. Ludzi dawno umarłych. Złomonterów. Zwalniam Hermesa do stępa. W bladym, zimnym świetle księżyca przyglądam się ich brutalnemu dziełu. Ich nienawiści do ziemi. Kadłubom wielkich maszyn. Szkieletom budynków.

Przewróconym kominom. Poskręcanym stosom metalu. Wszystko zardzewiałe. Milczące. Nie rosną tu żadne drzewa. Ani mech. Inaczej niż w większości osad Złomonterów, gdzie wszystko byłoby dawno porośnięte. Ukryte pod ziemią i trawą, krzewami i drzewami, po tym jak ziemia swoim zwyczajem zabrała to, co martwe. Ale tutaj nic nie żyje. Tylko ogień. Wąskie rzeki i niewielkie jeziora ognia. Cała woda płonie. Niska i ohydna. Ospała i gęsta. Wycieka i kłębi się, czerwono-czarna. Niczym zatruta krew sącząca się ze śmiertelnej rany. Nad szczelinami w ziemi unoszą się pióropusze pary. Jeśli jakieś niespokojne dusze podróżują Szlakiem Widm, nie są to duchy Złomonterów. To duchy natury. Ziemi i wody. Powietrza i roślin, i stworzeń. Mają wszelkie prawo do zemsty na ludziach. Nie, dusze Złomonterów nie wałęsają się po tej drodze. To miejsce, to piekło, jest ich domem. Uwięzieni w rzekach ognia, zawsze i na wieki w nim toną. Nigdy, przenigdy się nie uwolnią. Ich głosy płyną w płomieniach strugami. Miej dla nas litość, wybacz nam, zlituj się nad nami. Więźniowie własnego zniszczenia. Uwięzieni po kres czasów. Słyszę ich wołanie. Nie odpowiadam. Odwracam wzrok od zamordowanej ziemi. *** Teraz wjeżdżamy do życzliwszej krainy. Kamienista droga staje się łagodniejsza, miejscami piaszczysta. Widzę tu i ówdzie sosnowe zagajniki i niewielkie wzgórza. Przez cały czas nie było ani śladu ruchu – żadnych kolein, tropów zwierząt, śladów butów, nic. Wygląda na to, że Auriel miała rację. Nikt nie podróżuje Szlakiem Widm. Niebo jest jeszcze ciemne, lecz czuć już obietnicę dnia, gdy natykamy się na przewrócony wóz. Zagradza nam drogę. Wstrzymuję Hermesa do stępa i omijamy przeszkodę. Wóz został brutalnie roztrzaskany. Dookoła niego leżą porozrzucane żałosne przedmioty. Poobijane naczynia, znoszony męski but. Trop węszy. Nero pikuje. Podnosi dziobem jakąś rzecz i mi pokazuje. To dziecięca szmaciana lalka. Zostaw, mówię. Cokolwiek się tu wydarzyło, nie było to przyjemne. I stało się nie więcej niż parę dni temu, powiedziałabym. Wciąż wyraźnie widać ślady kół. Odciski kopyt przestraszonego kuca. I jakieś inne ślady… zwierzęcia, nie człowieka, ale nigdy wcześniej nie widziałam takiego stworzenia. Każdy z odcisków jest większy niż moje dwie rozpostarte dłonie, jedna obok drugiej. Dwupalczaste zwierzę. Wewnętrzny palec jest długi, o wiele dłuższy od zewnętrznego. Zakończony pazurem. Trochę przypomina kopyto. Ale nim nie jest. Nazywają tę drogę Szlakiem Widm. Ci, którzy nią podróżują, rzadko docierają do celu. Wpatruję się pomiędzy drzewa. Las rośnie gęsto po obu stronach, wciska się na drogę, ciemny i nieprzyjazny. Wydawało mi się, że zauważyłam jakiś ruch. Odwracam się. Trop spogląda w tę samą stronę i warczy. Może jednak ta kraina wcale nie jest tak życzliwa, jak myślałam. Chodź, Trop!, wołam. Stąd nie może już być daleko do Janowej Przepaści. Spieszymy się, ale Trop co i rusz zerka na prawo, na las po południowej stronie szlaku. Idziemy jeszcze jakąś ligę. Trop jakby się uspokoił. Słyszę przed nami szmer wody. Drogę przecina wąski strumień. Wypływa z drzew, mamrocze do siebie w nerwowym pośpiechu. Hermes zwalnia, gdy zbliżamy się do wody. Rzuca łbem ze skargą, gdy poganiam go, aby szedł dalej. Zwalnia, aż w końcu zdecydowanie się zatrzymuje. Nie zatrzymuj się na Szlaku Widm, cokolwiek by się działo. Cokolwiek by się działo. Cóż, mam tylko jednego konia, a on musi się napić. Trop też,

w końcu biegł przez całą noc. Nie zabawimy tu długo. Kilka sekund, to wszystko. Zsuwam się z grzbietu Hermesa. Płytka woda szybko prześlizguje się po kamieniach. Zaczekajcie, mówię. Najpierw sprawdzę, upewnię się, że… Hermes parska i przeciska się obok mnie, a Trop wbiega do strumienia i zaczyna pić. Nero siada na kamieniu i zanurza dziób w wodzie. Chyba jest w porządku, mówię. Pijemy długo, spragnieni. Woda marszczy się i wiruje, czarna w tym świetle. Jest lodowata, bez smaku, jak kamień. Spoglądam na niebo, ochlapuję twarz i ramiona. Ciemne chmury zasłaniają księżyc. Ostatnie smugi światła splątują się z leśnymi cieniami. Wygląda to tak, jakby ktoś wyciął ścieżkę między drzewami po północnej stronie Szlaku Widm. Nagle Nero odfruwa z głośnym krakaniem. Zanurzam dłoń w strumieniu, aby ostatni raz nabrać wody. Au! Natychmiast wyciągam rękę i przytykam lewy nadgarstek do ust. Czuję metaliczny posmak krwi. Musiałam zahaczyć o jakiś kamień. Zanurzam dłoń z powrotem w wodzie, poruszam nią, żeby zmyć krew. Lepiej się zbierajmy, mówię. Nagle Trop jak oparzony wybiega ze strumienia. Przygląda mu się, stoi na sztywnych łapach i warczy. Marszczę czoło. Co z tobą?, pytam. Coś długiego i śliskiego oplata moją rękę. Gwałtownie wyciągam dłoń ze strumienia i wpatruję się w wodę. Nie widzę dobrze, światło jest kiepskie, a woda taka ciemna. Chmury rozstępują się i pojawia się księżyc. Strumień jest żywy od węży. Długich, czarnych, potężnych węży, które wiją się i kłębią, a z każdą chwilą jest ich coraz więcej i więcej. Nagle zdaję sobie sprawę, że wciąż krwawię. Woda zaczyna wrzeć od węży. Aaa! Cofam się na czworakach. Trop ujada jak oszalały. Hermes rży i staje dęba. Wąż wpełza po jego prawej nodze. Rzucam się do niego i zrywam go z konia. Chwytam kamień i z całej siły tłukę nim węża. Gdy go zabijam, Hermes ucieka. Z panicznym kwikiem wbiega między drzewa ścieżką, którą zauważyłam wcześniej. Nie! Rzucam kamień na ziemię i ruszam za nim. *** Trop i ja biegniemy za Hermesem. Już straciłam go z oczu. Teraz jesteśmy na porządnej drodze. Ktoś wykarczował chaszcze, oczyścił podłoże. Może to myśliwi, a może ktoś inny. To pierwszy prawdziwy ślad życia, odkąd rozpoczęliśmy tę nocną podróż, ale wcale się nim nie cieszę. Im szybciej znajdę Hermesa i zwiniemy się stąd, tym lepiej. Stąpamy bezszelestnie po leśnym runie, miękko zapadamy się w igliwie. W biegu zsuwam kuszę z pleców, ładuję bełt i napinam cięciwę. Co chwilę się odwracam, sprawdzam, co jest za mną, rozglądam się na boki, przygotowana na wszystko. Słyszę Nero nad koronami drzew, kracze, daje mi znać, że jest z nami. Noc zaczyna gasnąć, dzień szybko przejmuje władzę nad terytorium. Teraz wszystko lepiej widać, nawet tu, pośród drzew. Przed nami widzę jakąś polanę. Na wszelki wypadek zbaczam ze ścieżki i chowam się między drzewami. Trop trzyma się tuż obok mnie. Jakiś dziwny zapach kręci mnie w nosie. Włoski na karku stają dęba. Woń jest mdląca, dusząco słodka. Po chwili

stajemy na skraju polany. Tuż przed nami wyłania się olbrzymia świątynia Złomonterów. Potężna ruina, którą podtrzymują przed ostatecznym upadkiem podpory, brezent i płachty blachy. Kiedyś jej widok musiał zapierać dech w piersiach. Kamienne ściany są wciąż wysokie i dumne. Widzę łukowate otwory okienne, wymyślne rzeźbienia wokół miejsca, gdzie kiedyś były wielkie drzwi. Jest też żelazny krzyż, wysoki jak otaczające nas drzewa. Nikogo tu nie ma. Jest tylko Hermes. Stoi w drzwiach, zagląda do świątyni. Hermes, syczę, próbuję przywołać go do siebie. Koń jednak nie zważa na mnie, wchodzi do środka, zamiatając ogonem. Cicho klnę pod nosem. Powoli wychodzę z lasu, bez przerwy rozglądając się na wszystkie strony. Ten dziwny słodki zapach sprawia, że ciarki chodzą mi po ciele. Nero siada na prowizorycznym dachu, zagląda przez szeroki otwór, a potem spada w dół i znika. Świetnie. Najpierw mój koń wlazł do środka, a teraz kruk. Ale nie słyszę żadnych niepokojących dźwięków – zwierząt ani niczego innego – więc to już coś. Ostrożnie idę przez polanę. Omijam stos odchodów jakiegoś stworzenia, nie rozpoznaję ich. Trop wącha je i natychmiast cofa się z żałosnym skomleniem. Widzę pióro zaczepione o gałąź drzewa na wysokości ramienia. Białe i puszyste. Ale nie znam żadnego ptaka o takim upierzeniu. Odwrócona plecami do ściany świątyni zakradam się do czarnej dziury, gdzie dawniej były drzwi. Zaglądam do środka. Blade światło szarego nieba przeciska się przez otwory i szczeliny. Nic się nie porusza. Wygląda na to, że jest bezpiecznie. Wchodzę do środka. Zamieram. Mam gęsią skórkę. Wszystkie włosy na mojej głowie stają dęba. Pełno tu szkieletów. Dużych i małych. I takich pośrednich. Siedzą jeden obok drugiego na drewnianych ławkach. Lśnią w bladym świetle. Wszystkie zwrócone twarzami w stronę kamiennego podwyższenia na przeciwległym końcu. Ściana za nim jest pokryta od podłogi po dach czaszkami. Rozglądam się po świątyni. To jedno wielkie, długie pomieszczenie. Dzieli je na pół długie przejście od miejsca, gdzie teraz stoję, tuż przy drzwiach, do wysokiej ściany czaszek. Po obu stronach alejki ciągną się rzędy ławek. Wzdłuż bocznych ścian znajdują się druciane klatki pełne kości. Pośrodku kamiennej platformy jest płytki dół z płonącym ogniem. Na kratce nad płomieniami stoi ciężki metalowy kocioł. Unoszą się nad nim kłęby pary. To stamtąd dochodzi przyprawiający o gęsią skórkę smród. Tam też stoi Hermes, u stóp platformy. Skubie suchą trawę z leżącego tam stosu. Ruszam w jego stronę środkowym przejściem, po cichu, na palcach. Rozglądam się, przyglądam szkieletom na ławkach. Są ich setki. Przez każdy biegną druty spinające kości. Szkielety siedzą grzecznie na swoich kościstych zadkach. Cierpliwie. Wyglądają, jakby na coś czekały. Cóż, żaden z nich się już nigdzie nie spieszy, to jest pewne. Dłonie niektórych spoczywają na kolanach. Część z tych większych trzyma mniejsze za ręce. Ciągle czekam, kiedy któryś z nich w końcu spojrzy na mnie pustymi oczodołami. Nero przeskakuje z czaszki na czaszkę, co jakiś czas zatrzymuje się i wtyka dziób w jakieś niewymowne miejsce. Trop trzyma się blisko mnie, spogląda na mnie z niepokojem, skomli, a ja uciszam go, kładąc palec na ustach. Cokolwiek znajduje się w tym kotle, bulgocze jak oszalałe. Smród ścina mi wątrobę. Wchodzę na platformę, żeby sprawdzić, co to jest. Górna krawędź kotła sięga mi do piersi. Nie widzę, co jest w środku. Na ziemi obok leży długi drąg z przymocowanym do jednego końca blaszanym wiadrem. Czerpak. Podnoszę go. Zanurzam w kotle i mieszam nim. Nagle robi się cięższy. Mam coś. Wynurzam czerpak. Pomału

wyciągam drąg, przysuwam kubeł do siebie. Odór przyprawia mnie o mdłości. Zaglądam do kubła pełnego pienistej wody. W środku pływają jakieś białe obłe farfocle. Nagle na powierzchnię wypływa coś większego. Odwraca się na drugą stronę. Leniwie. Jakby od niechcenia. Spogląda na mnie twarz. Ludzka twarz. Aaaa!, krzyczę. Wypuszczam z rąk czerpak i zataczam się do tyłu. Głowa wynurza się i upada z plaśnięciem u moich stóp. Odskakuję na bok, potykam się, bez zastanowienia celuję do tego czegoś z kuszy. Do tego… koszmaru, który kiedyś był człowiekiem. Ręce mi drżą, gdy na niego patrzę. Bez nosa. Bez oczu. Bez ust. Jedno ucho ze srebrnym kółkiem. Kępka gęstych, długich, ciemnych włosów. Mięso wygotowane do kości. Skóra, która pozostała, przypomina rozdętą, martwą rybę, odstaje od czaszki wodnistymi płatami. Trop ujada jak wściekły. Spada na mnie coś czarnego. Krzyczę i chowam się. To Nero. Cholera jasna, Nero!, mówię. Kracze i kracze, lecąc do ściany czaszek naprzeciwko mnie. Siada na jednej z nich. Szczerzą się do mnie. Patrzą obłąkanym wzrokiem pustych oczodołów. Świątynia pełna szkieletów. Klatki z kośćmi. Głowa wygotowana do czysta. Ściana z trofeami z czaszek. Dawne opowieści, o których mówiła Auriel. Duchy i dziwne bestie. Kolekcjonerzy czaszek. Łowcy Głów. Ogień. Płonie jasno, gorąco. Ktoś go dogląda. Ktoś, kto nie odszedł daleko i może wrócić w każdej chwili. Być może przez cały czas mi się przypatrywał. Chwytam wodze Hermesa i szybko wracam alejką w stronę drzwi. Odwracam głowę, moje oczy obserwują wszystko dookoła. Nagle w ścianie czaszek otwierają się drzwi. Ktoś z nich wychodzi. Oceniam go jednym spojrzeniem. Bosy. Łysy. Cały pomalowany na biało, z wyjątkiem czarnych cięć oczu i ust. Ubrany w gruby płaszcz ze szmacianych pasów. Wokół bioder ma zawieszone pokurczone skalpy. Na szyi dmuchawkę. Podnoszę kuszę. Celuję. Strzelam. On zauważa mnie w tej samej chwili. Podnosi dmuchawkę do ust i dmucha. Jest szybki, ale ja jestem szybsza. Uchylam się. Strzałka ze świstem przelatuje nad moją głową. Czuję podmuch powietrza we włosach. Bełt z mojej kuszy trafia w cel. Prosto w serce. Idealnie. Mężczyzna leci do tyłu. Wpada na ścianę czaszek i głucho osuwa się na ziemię. Czaszki spadają na niego, wokół niego, roztrzaskują się o kamienną posadzkę z przerażającym łoskotem. Wtem. Gdy dźwięk cichnie, słyszę je. Bębny. Rytm bębnów. Z północy. Kieruje się w tę stronę. Oznacza tylko jedno. Strach i ból, i miejsce na ścianie czaszek. To nie widma. Są aż nadto prawdziwe. Nero!, krzyczę. Odwracam się i biegnę. Wyskakuję ze świątyni na ścieżkę najszybciej, jak potrafię. Biegnę prędzej niż kiedykolwiek w życiu. Pędzę, ledwie dotykam stopami ziemi. Słyszę, jak Hermes i Trop biegną daleko przede mną. Nero skrzeczy nad koronami drzew. Wybiegam z lasu i w szaleńczym pędzie wpadam na Szlak Widm. Cholera. Hermes i Trop nagle zawróciły, wracają tam, skąd przed chwilą przybiegliśmy. Wrzeszczę do nich, ale nie zbaczam ze szlaku na wschód. Tędy!, wołam. Tędy, do cholery! Słyszę, jak zawracają i z dudnieniem kopyt i tupotem łap ruszają za mną. Zarzucam kuszę na plecy. Obok mnie Hermes zwalnia. Wciąż w biegu chwytam jego grzywę i wskakuję na

grzbiet konia. Dalej, dalej!, krzyczę. Wbijam pięty w jego boki i koń rusza jak strzała. Mocno ściskam go kolanami, pochylam się nisko nad jego szyją. Moje serce wali jak młot. Żołądek się zacisnął. Lawa przepływa przeze mnie gwałtowną falą. Zjawy Złomonterów. Podróżni, którzy wyruszyli i nigdy więcej nikt ich nie widział. Łowcy Głów, oto cała prawda kryjąca się za tymi opowieściami. Kiedy się dowiedzą, że strażnik ognia nie żyje, ruszą w pościg. A naszą czwórkę nietrudno będzie wytropić. Gdy tak galopujemy drogą, w głowie też czuję dudnienie. Zabiłam go. Musiałam. Nie miałam wyboru. A jednak. Kolejne życie na koncie. Nieważne kto to, przyjaciel czy wróg, każde odebrane życie zostawia bliznę na mojej duszy. Ale… och… kusza w moich rękach. Kusza z białego dębu, dar od szamana. Prosto w serce. Bez lęku. Bez wahania. Jej piękno. Siła. Piękna, doskonała, straszna siła. Czuję mroczny dreszcz w najgłębszej części mnie. Trop biegnie tuż za nami. Nero leci przodem. Hermes prawie frunie nad ziemią, drży z podniecenia. Jak dziki wiatr. Błyskawica. Rytm jego kopyt wprowadza nas w twardy żółty świt, gdy pędzimy w stronę Janowej Przepaści. *** Docieramy na miejsce tuż po świcie. Janowa Przepaść. Koniec drogi. Granica oddzielająca te ziemie od Nowego Edenu. Po drugiej stronie jest terytorium Tontonu. I Jack. Las się przerzedza, aż nagle wychodzimy z drzew i jakieś dwieście pięćdziesiąt, trzysta kroków dalej stajemy nad przepaścią. Widzę dwa kamienne stosy, usypane spory kawałek od krawędzi, ostrzegające przed niebezpieczeństwem przed nimi. Zatrzymuję się obok nich, zeskakuję z konia i podbiegam, żeby się im przyjrzeć. Bez tych ostrzegawczych stosów można by pojechać prosto, spaść i skończyć paskudną śmiercią na dnie kanionu. Bo tym właśnie jest Janowa Przepaść. Suchym kanionem. To wielka głęboka rana w ziemi, jakby ktoś wyrąbał ją gigantyczną siekierą. Szeroka na trzydzieści stóp i głęboka, ach, jaka głęboka. Za głęboka, cholera jasna. W dole szczerzą się złowrogo ostre skały niczym zęby w paszczy wygłodniałej bestii. Jest tylko jeden sposób, żeby przedostać się na drugą stronę. Po moście z drewna i lin, szerokim na tyle, żeby zmieścił się na nim niewielki wóz. Jest przymocowany do klocowatych żelaznych filarów. Dwóch po tej stronie przepaści, dwóch po drugiej. To pewnie pozostałości jakiejś starej przeprawy Złomonterów. Wiatr trajkocze i jęczy w kanionie. Most lekko się kołysze. Mam szczęście, że w ogóle jest tu jakiś most. Mimo to nic nie poradzę, że chciałabym, żeby był o wiele mocniejszy i o wiele mniej się kołysał. Nigdy nie przechodziłam po moście linowym. Moim wnętrznościom nie podoba się ten pomysł, ale moja głowa bardzo pragnie tworzyć całość z ciałem, więc przejdę na drugą stronę. Hermes też. Nie zostawię go. Mocno trzymam się linowej poręczy i powoli ruszam. Mam nadzieję, że most udźwignie ciężar mój i konia. Ściskam linę jeszcze mocniej i podskakuję – raz, dwa, trzy razy – sprawdzam most. Deski wydają się mocne. Kilka z nich wygląda na nowe. Ktoś zadbał o naprawę. Szybko wracam po Hermesa. Grzebię w worku w poszukiwaniu czegoś, czym mogłabym zasłonić koniowi oczy. Wyciągam ciemnoczerwony szal. Szal Auriel. Jak on, do diabła, trafił do

mojego ekwipunku? Ostatni raz widziałam go na jej ramionach nad Wężową Rzeką. Mój sen. Ciało bez twarzy leżące na ziemi. Głowa owinięta krwawoczerwonym szalem. Odsuwam tę myśl. Owijam tkaniną łeb Hermesa i prowadzę go na drugą stronę. Chodź, Trop, mówię. Chodź, piesku. Ale Trop ani myśli się ruszyć. Biega w kółko, skomle i szczeka. Niech to szlag. Będę musiała po niego wrócić. Dzięki ciężarowi Hermesa most się nie buja. Uspokajam konia, przemawiam do niego cichym, łagodnym głosem. Idziemy powoli, krok po kroku. Ani przez chwilę nie spuszczam wzroku z jego kopyt, patrzę, gdzie je stawia. Mimowolnie zapominam o własnym zdenerwowaniu. Zanim się orientuję, stajemy znów na stałej ziemi. Udało się. Zdejmuję szal z oczu konia, zawiązuję wodze wokół pobliskiego drzewa i wracam po Tropa. Biedny drań jest kompletnie przerażony. Zawiązuję mu na szyi sznur z pokrzyw. Za duży jesteś, piesku, żebym cię nosiła, mówię. Chodź, pospiesz się. Ciągnę za sznur i udaje mi się zawlec Tropa na most. Ciągnę go i namawiam, a on zaczyna się czołgać na brzuchu, przez cały czas skomląc. Pot spływa mi po plecach, pod pachami mam wilgotne plamy. Nero skacze po linowej poręczy, kracze, żeby dodać Tropowi odwagi. Chodź, Trop, ponaglam. Dobry pies! O, właśnie tak! Jesteśmy prawie na miejscu. Wtem słyszę dźwięk. Tak cichy, że nie mogę być pewna. Nie. A jednak. Tętent kopyt w oddali. Zmierza w tę stronę, zbliża się szybko z kierunku, z którego właśnie przyszliśmy. Nic nie widzę przez rozległy las. To pewnie Łowcy Głów. Znaleźli trupa. Ścigają mnie. Cholera, klnę. Wykręcam szyję. Lina mostu jest owinięta wokół filarów. Jest dość gruba. Nie za gruba, mam nadzieję. Podaję Nero sznur z pokrzyw, a on chwyta go dziobem. Masz, mówię, pomóż Tropowi przejść na drugą stronę. Nero przeskakuje po linie, prowadzi Tropa przez most. Biegnę na koniec mostu. Wyciągam z buta nóż i zaczynam piłować jedną z lin mostu, niedaleko połączenia z filarem. Lina jest zrobiona z pnącza wiciokrzewu, zdrewniałego i mocnego. Została zabezpieczona smołą z węgla drzewnego przed deszczem, więc ciężko mi idzie. Ale siekę, piłuję i pocę się nad tą liną, jakby moje życie od tego zależało. Właściwie to zależy. W końcu lina zaczyna się strzępić. Jeźdźcy się zbliżają. Chodź, Trop!, ponaglam go. Dalej, Nero, pospiesz się! Zerkam na kruka i wilkopsa. Są w trzech czwartych drogi. Trop nadal na brzuchu, zastygły w miejscu. Nero siedzi na jego głowie, trzyma sznur w dziobie. Nie przerywam. Nie mogę. Już prawie udało mi się przeciąć linę. Na twoim miejscu ruszyłabym się!, wołam. I to szybko! Prawie skończyłam. Prawie… Trop!, wrzeszczę. Rusz ten cholerny zad! Słyszę potężny trzask. Nagle most się zapada. Nero zrywa się do lotu. Trop skacze. Leci w powietrzu w moją stronę. Ledwo mu się udaje. Gdy tylko jego tylne łapy dotykają stałej ziemi, lina pęka. Most się przechyla. Kilka desek spada na dno kanionu. Po tej stronie przepaści most wisi już tylko na jednej linie. Podbiegam i zaczynam ją przecinać. W naszą stronę zmierza wielka chmura pyłu. Musi być ich od groma. W moich żyłach

kotłuje się lawa. Piłuję linę, jakby diabeł we mnie wstąpił. Aaaaa!, krzyczę. Dźwięk dochodzi z głębi mojego brzucha, gdy próbuję przeciąć ostatnie włókna. Aaaa! Oczy pieką mnie od potu. Wrzaski z drugiej strony. Tętent kopyt. Krzyki. Saba! Saba! Ktoś woła moje imię. Moje? Ale… Skończyłam. Lina pęka. Odwracam się, dyszę. Widzę most, który kołysze się, zwisa z filarów po drugiej stronie przepaści. Bezużyteczny. Widzę też czterech jeźdźców, którzy zatrzymują się nad przepaścią. Lugh. Maev. Tommo. Emmi. Z szeroko otwartymi oczami. Przerażeni. Widzę inną chmurę pyłu unoszącą się nad lasem za nimi. Toczy się w tę stronę. Słyszę cichy dźwięk bębnów. Tumany kurzu. Bębny. Łowcy Głów. Zbliżają się. *** Gapimy się na siebie nad przepaścią. Coś ty zrobiła, do cholery?, wrzeszczy Lugh. Oszalałaś? Skąd miałam wiedzieć, że jedziecie za mną?, odpowiadam. Serce mi tak łomocze, że zaraz popękają mi żebra. Ktoś nas goni!, woła Emmi. Łowcy Głów!, odkrzykuję. To mnie gonią! Ciebie!? Lugh patrzy na mnie z nienawiścią, z twarzą czerwoną z wściekłości. A kto utknął po niewłaściwej stronie przepaści? Wiesz, co? Właśnie na tym polega twój problem! Zawsze chodzi tylko o ciebie! Mam tego dość! Nie ma czasu na pogawędki!, woła Maev. Już zeskoczyła z konia, podbiegła do najbliższego filaru i zaczęła wyciągać linę służącą wcześniej za poręcz mostu. Masz tam jakiś cienki sznurek?, woła do mnie. Mam sznur z pokrzyw!, odpowiadam. Przywiąż go do bełtu i wystrzel w tę stronę!, woła. Zjedziemy po linie! Podbiegam do Tropa. Zdejmuję sznur z pokrzyw z jego szyi i spiesznymi, niezgrabnymi ruchami przywiązuję go do bełtu. Rozumiem plan Maev. Poręcz nadal jest mocno przywiązana do filaru mostu po ich stronie. Maev przywiąże koniec poręczy do sznura z pokrzyw i wystrzeli bełt z powrotem do mnie. Ja przywiążę poręcz do jednego z filarów po swojej stronie. Będą mogli zjechać po niej do mnie. Maev woła: Lugh! Tommo! Emmi! Będziecie musieli ich powstrzymać, dopóki nie skończę! Schowajcie się! Ruszajcie! Przez cały czas tamci troje siedzieli bez ruchu, osłupiali. Ale teraz ruszają się. Szybko. Zeskakują z koni i natychmiast chowają się za skałami wzdłuż krawędzi przepaści. Sznur jest gotowy. Zakładam bełt. Strzelam. Leci i wbija się w ziemię u stóp Maev. Ona podnosi go i zaczyna przywiązywać koniec linowej poręczy do końca sznura. Trop szczeka jak oszalały. Nero lata w tę i z powrotem, skrzeczy i nawołuje. Pospiesz się!, woła Emmi. Lugh też już zrozumiał plan Maev.

To się nie uda, powątpiewa. Lina jest za ciężka. Nie doleci do Saby. Maev, nie przerywając pracy, mówi: Dzięki, Lugh, bardzo mi pomogłeś. Masz jakiś lepszy pomysł? Nie? Tak właśnie myślałam. Dobra, zrobione. Jesteś gotowa, Saba? Gotowa!, wołam. Maev ładuje bełt do swojej kuszy. Sznur jest przywiązany do bełtu. Linowa poręcz do sznura. Strzela. Celuje wysoko w powietrze. Bełt przecina łukiem bezchmurne błękitne niebo. Nie dolatuje na miejsce. Lugh ma rację. Lina jest za ciężka. Wszyscy patrzymy, jak bełt spada z nieba. Nie dociera do mnie. Padam na brzuch i przechylam się nad krawędzią przepaści. Bełt utkwił w krzaku wyrastającym ze ściany kanionu, jakieś dziesięć stóp pode mną. Patrzę na nich. Oni na mnie. Maev ciągnie za linę. Nie, zaczekaj!, wołam. Zaczekaj! Nero! Gwiżdżę na niego, pokazuję mu krzak. Nero sfruwa i ląduje na nim. Patrzy na bełt, potem na mnie tymi swoimi sprytnymi czarnymi oczkami. Właśnie tak, chwyć sznurek! Przynieś mi sznurek, Nero. Kruk zaczyna wyciągać bełt dziobem. Ziemia drży. Zbliżają się jeźdźcy. Rytm bębnów nasila się. Są tutaj!, woła Tommo. Broń!, krzyczy Maev. Wszyscy ładują kusze. Wstaję i robię to samo. Uważajcie na dmuchawki!, wrzeszczę. Saba! Boję się!, płacze Emmi. Moja siostra niczego się nie boi!, wołam głośno. Spróbuj jeszcze raz! Niczego się nie boję!, odkrzykuje. Tak lepiej! Pojawiają się Łowcy Głów. Tuzin mężczyzn. Ale nie na koniach. Na grzbietach ptaków. Jadą na ptakach. Nie latających. Biegających. Olbrzymich. Te stwory mają z osiem stóp wysokości. Czarne pióra i krótkie białe ogony. Długie, potężne nogi. Wielkie dwupalczaste stopy z pazurami. Małe głowy na długich, wyciągniętych szyjach. Podobnie jak ich świątynny strażnik ognia, ci Łowcy też mają całe ciała pomalowane na biało. Czarne cięcia na oczach i ustach. Pokrywające ich szmaciane pasy uderzają na wietrze o wierzchowce. Na głowach mają hełmy z ludzkich czaszek. Z ich pleców zwisają długie czarne końskie ogony. Niektórzy z nich trzymają włócznie, inni przygotowane dmuchawki. Topory u pasa. Bębniarz jedzie z tyłu, po bokach zwierzęcia wiszą dwa skórzane pudła. Zachęca Łowców, aby szli dalej, szybko bębni piętami. Kiedy nas dostrzegają, zaczynają wydawać przerażający dźwięk. Piskliwy, ciągły skowyt. Ulululululula! Ulululululululaaa! Celujcie w ptaki!, woła Maev. W ich szyje! Łowcy pędzą w naszą stronę. Stop!, wrzeszczy Maev. Są coraz bliżej. Ich szaleńczy wojenny pisk sprawia, że włosy stają mi dęba. Zaczekajcie!, woła. Bliżej. Czekajcie!

Wtem: Strzelajcie!, krzyczy Maev. Jeden, dwa, trzy, cztery. Wypuszczam bełty ze świstem. Szybko. Zdecydowanie. Moja kusza śpiewa dziko i słodko. Stoję trzydzieści stóp dalej po tej stronie przepaści, ale moja kusza przenosi mnie na miejsce. Jeden ptak z głowy. Dwóch jeźdźców. Krzyczą, tocząc się w dół na pewną śmierć. Skrzek, trzepot skrzydeł i Nero ląduje u moich stóp. Upuszcza bełt z przymocowanym sznurem z pokrzyw. Podciągam sznur i chwytam linę w chwili, gdy się pojawia. Mam ją, Maev!, krzyczę. Podbiegam do najbliższego filaru mostu. Zarzucam na niego linę, robię pętlę i ciągnę z powrotem. Teraz jest mocno napięta nad przepaścią, lekko po skosie. Przywiązuję ją porządnie. Można zjechać po linie. Gotowe!, krzyczę. Gdy ja mocowałam linę, Maev przygotowywała Emmi. Owinęła pasek wokół obu jej nadgarstków, przewiązała w pętlę na linie i mocno zapięła. Teraz przytrzymuje Em w talii, potem krzyczy, Raz, dwa trzy!, razem podbiegają do krawędzi przepaści i Maev ją popycha. Em leci nad kanionem, krzycząc przez całą drogę. Łapię ją po swojej stronie i uwalniam z uprzęży. Strzelaj dalej, Em, mówię. Obie oddajemy strzały, a Maev przymocowuje Tomma do liny jego paskiem. Chłopak przelatuje nad kanionem tak szybko, że o mało mnie nie przewraca. Jesteśmy już troje – ja, Emmi i Tommo – i strzelamy z tej strony, a Maev i Lugh są po drugiej. Razem położyliśmy już połowę Łowców Głów i parę ogromnych ptaków. Lugh!, woła Maev. Chodź! Lugh się waha. Będzie musiał przejść przez otwartą przestrzeń, żeby do niej dojść. Rusz się, do cholery! Blisko ziemi!, krzyczy Maev. On pędzi w jej stronę, podskakując i uchylając się przed lecącymi w jego stronę włóczniami i strzałkami z dmuchawek. Pochyl się!, wołam do Lugh. Jeden z Łowców Głów, który do tej pory wykrzykiwał rozkazy, teraz celuje z dmuchawki w mojego brata. Widzę to. Strzelam. Trafiam przywódcę prosto w serce. Martwy, osuwa się na ziemię z grzbietu ptaka. Ale zdążył wypuścić strzałkę, która trafia Lugh w ramię. Lugh biegnie dalej. Pewnie nawet jej nie poczuł. Zjeżdża po linie nad kanionem. Tommo pomaga mu zejść. Trafili cię! Wyciągnij ją!, mówię do brata. Lugh dopiero teraz zauważa strzałkę. Wyszarpuje ją. Już tylko Maev została po drugiej stronie. Raz za razem strzelamy do Łowców i wołamy do niej: Chodź! Na co czekasz? Maev coś odkrzykuje. Co ona mówi?, pyta Emmi. Że nie ma paska, odpowiadam. Nie może przejść na drugą stronę, mówi Tommo. Utknęła! Maev, krzyczę, uważaj! W jej stronę biegnie Łowca z wysoko uniesionym toporem. Ulululululaaa! Nagle Maev odwraca się i pochyla. On przetacza się po jej plecach i leci w pustkę. Z krzykiem spada na dno kanionu. Zdążył jednak upuścić topór. Maev podnosi broń, jedną ręką chwyta linę i odcina ją od podpory mostu. Podbiega do krawędzi przepaści. Trzymając linę, przeskakuje na drugą stronę.

Łowcy wybijają rytm klęski. Podnoszą trupy, zabierają nasze konie i odjeżdżają na swoich ptakach z powrotem tam, skąd przybyli. Zniknęli. Już po wszystkim. Maev uderzyła o ścianę kanionu z tej strony. Wisi na linie, zaczyna się wspinać. Ja i Tommo podbiegamy, pomagamy jej wejść na górę. Maev wdrapuje się na ziemię i wstaje. Kręci głową i patrzy na mnie. Niczego nie ułatwiasz, co?, mówi. Trafili Lugh w ramię, mówię. Strzałką z dmuchawki. Lugh stoi w na wpół zdjętej koszuli i ogląda miejsce, gdzie wbiła się strzałka. Na jego prawym ramieniu widać nabrzmiałą czerwoną obwódkę. Nie panikuj, rzuca do mnie. Emmi, mówię, gdzie jest apteczka? Nosi ją na pasku. Już wysypała wszystko na ziemię, a teraz przegląda małe brązowe buteleczki i woreczki z ziołami. Wiem, czego użyć. Ale najpierw musimy pozbyć się trucizny. Daj, ja to zrobię, mówi Maev. Masz wodę szałwiową, Em? Gdy one odkażają nóż Maev, ja i Tommo sadzamy Lugh. Bierzemy go za ręce. Mocno ściśnij, mówię. Tommo robi to, co każę. Maev klęka obok Lugh z przygotowanym nożem. Przykro mi. To zaboli, ostrzega go. Po prostu zrób, co musisz, odpowiada jej Lugh. Gdy Maev nacina krzyż na jego skórze, on nawet nie piśnie. Ale o mało nie miażdży mi ręki. Maev przykłada usta do rany. Wysysa z niej truciznę i wypluwa ją na ziemię. Powtarza to, aż rana jest czysta. Gotowe, mówi i wstaje. Sprawdzę, czy Emmi nie potrzebuje pomocy. Maev, odzywa się Lugh. Tak? Dziękuje, mówi on. Jesteś… jesteś wspaniała. Teraz i… wcześniej też. Nigdy przedtem nie widziałem nic takiego. Uratowałaś nam życie. Ich oczy się spotykają. Na krótko. Ale to wystarczy, żeby na jej policzki wypłynął delikatny rumieniec. Na jej ustach pojawia się lekki uśmiech. Ona i Tommo podchodzą do Em. Zostaję z Lugh sama. Nadal klęczę obok niego, trzymam go za rękę. Patrzy na wprost, przed siebie. Mocno zaciska usta, jego palce drżą, całe ciało dygocze. Jest w szoku. Od wędrówki, walki, zatrutej rany. Przepraszam, że tak nagle odjechałam, mówię. To znaczy tak bez słowa. Ale musiałam. Próbowałbyś mnie zatrzymać, a Jack mnie potrzebuje. Posłał po mnie, Lugh, on ma jakieś kłopoty. Naprawdę przesłał mi wiadomość, rozszyfrowałam ją. Muszę się z nim spotkać w Przegranej Sprawie przed następną pełnią. Lugh odwraca głowę i patrzy mi prosto w oczy. Wzdrygam się. To nie szok. Jest wściekły. Nagłym ruchem podnosi nasze splecione dłonie. Trzyma je teraz przed naszymi twarzami. Kiedyś oddychaliśmy razem, ty i ja, mówi. Myśleliśmy tak samo. Czuliśmy to samo. Chodziliśmy swoimi śladami. Przetrwaliśmy tylko dzięki temu, że mieliśmy siebie. Jego głos smaga mnie jak bat ze wszystkich stron, ostro, szybko. Z każdym słowem jego dłoń coraz bardziej zaciska się na mojej. W końcu z bólu pojawiają mi się przed oczami czerwone błyski. To nie było tak dawno temu. Pamiętasz?, pyta Lugh. Tak, odpowiadam. Ledwo oddycham.

Dobrze wiedziałaś, że pojadę za tobą, bo sama zrobiłabyś to samo, mówi. Gdyby nie Maev, już bylibyśmy martwi. Ja byłbym martwy. A wszystko przez Jacka. Przez faceta, którego ledwo znasz. Człowieka, który pomógł zabić twoich przyjaciół. Krzyczę z bólu, tak mocno Lugh ściska moją dłoń. Patrzę mu prosto w oczy. Powiedz mi, Saba, mówi. Boli? Tak, odpowiadam szeptem. Tak, powtarza on. Wreszcie puszcza moją rękę. Przyciskam ją do piersi. Pulsuje, gdy krew znów zaczyna w niej płynąć. Będzie później cała posiniaczona. Lugh podchodzi do Emmi, żeby opatrzyła mu ramię. Wszyscy się nam przyglądają. Unikają mojego wzroku. W porządku. Niech mnie znienawidzi. Niech wszyscy mnie znienawidzą. Najważniejsze jest to, że jestem tu, gdzie chcę być. Gdzie muszę być. Tutaj, na terytorium Tontonu. W Nowym Edenie. W drodze do Przegranej Sprawy. Do Jacka. *** Jest tylko jedna droga prowadząca od Janowej Przepaści. Znika wśród drzew. Chowam nóż do buta, zarzucam kuszę i kołczan na plecy i zawieszam sobie bukłak z wodą u pasa. Gwiżdżę na Nero i razem z Tropem, który idzie za mną krok w krok, ruszamy na szlak. Mijając pozostałych, przystaję i mówię: Pójdę już. Muszę dotrzeć do Przegranej Sprawy przed pełnią. To za dwie noce, licząc od dziś, mówi Maev. Nie masz pojęcia, jak daleko stąd to jest ani dokąd iść. Nie dasz rady. Uśmiecham się do siebie. Co by teraz powiedział Jack? Nie ma rzeczy niemożliwych, mówię. Zapomniałaś o Hermesie, wtrąca Emmi. To moja wina, że tu jesteście, mówię. Przeze mnie straciliście ekwipunek i konie. Przykro mi z tego powodu. Bardziej, niż jestem w stanie to wyrazić. Zostawię wam Hermesa i resztę swoich rzeczy. Wy czworo możecie znaleźć inną drogę stąd z powrotem do Wężowej Rzeki. Ruszyć na zachód. Jack i ja was znajdziemy. Nie możesz pójść pieszo, sprzeciwia się Maev. Ukradnę jakiegoś konia po drodze, mówię. Na razie! Mijamy ich, ja i Trop. Schylam się pod nisko wiszącymi gałęziami. Z obu stron na ścieżkę wciska się roślinność. Nie wygląda na to, żeby za często ktoś tędy przechodził. Nero przefruwa z gałęzi na gałąź. Zaczekaj! Maev biegnie za mną. Mogę się przyłączyć?, pyta. Przecież nie przepadasz za Jackiem, mówię. Jest cholernie przemądrzały, przyznaje Maev. Ja też. I ty też, skoro już o tym mowa. W tym sęk, mówi ona. Za bardzo przypomina mi mnie samą. To, co wtedy do ciebie powiedział, Maev, to była wiadomość, mówię. Pamiętasz? Powiedział: „Przegraliście, i to za twoją sprawą, tej twojej dumy. Szkoda, że nie widziałaś, jak przybyliśmy w blasku pełni księżyca, wystawilibyście więcej niż trzech ludzi na wartę”. To oznacza „Spotkaj się ze mną w Przegranej Sprawie w najbliższą pełnię. Zasada trzech”.

Hm, mówi Maev. Sprytnie. Dobra, uparłaś się, żeby pójść za nim. Ale nie pozwolę ci iść samej. W tej sprawie z Jackiem może chodzić o więcej, niż się wydaje. Tak czy inaczej, mówi – tym swoim swobodnym tonem – mam coś do załatwienia z Tontonem. Muszę się zemścić. A więc to jest prawdziwy powód, dlaczego Maev chce pójść ze mną. Chciałabym, żebyś pogadała z Lugh o Jacku, mówię. Mnie nie chce słuchać. Nic nie rozumiesz, prawda?, pyta. Lugh to widzi tak, że kiedy on był słaby i bezradny, Jack ukradł coś, co należało do niego. Czyli ciebie. Zatrzymuję się. Odwracam się i patrzę na nią. Nikt mnie nie ukradł, mówię. Nie jestem własnością Lugh. Spróbuj powiedzieć to jemu, mówi Maev. A przy okazji sobie. Najpierw powiem tobie, żebyś się zamknęła, do cholery, mówię. Idę dalej, przeciskam się przez zarośla na ścieżce. Lepiej szybko znajdźmy jakieś konie, sugeruje Maev. Dwa dni to niewiele czasu, żeby dostać się do miejsca, które jest nie wiadomo gdzie. Saba! Za nami biegnie Emmi. Lugh mówi, że masz zawrócić, woła. On mówi, że musimy pogadać, obmyślić plan! Chyba ma język w gębie, sam może mi to powiedzieć, odpowiadam jej. Och, ale on z tobą nie gada. Em dogania Maev. Dokąd idziemy? Ścieżka wychodzi z lasu. Stajemy na niewielkiej grani. Przed nami rozciąga się przestrzeń. Dawniej była tu zalesiona równina z jeziorami, w oddali widać góry. Ale drzewa dotknęła jakaś zaraza. Teraz zostały z nich tylko uschnięte czerwone pnie, gałęzie, igły i tyle. Smutne wspomnienia drzew. Tu i tam widać pozostałości wież oświetleniowych Złomonterów. Widzimy, że droga przecina równinę właściwie przez środek. Jest tylko jedna droga. Na wschód. Nie wiem, dokąd wy idziecie, mówię, ale ja idę tam. Hej! Lugh krzyczy z lasu za nami. Hej! Pędzi do mnie, jego twarz przypomina gradową chmurę. Tommo drepcze za nim z miną zbitego psa, prowadzi Hermesa. Myślałem, że ze mną nie gadasz, mówię. Bo nie gadam, odpowiada Lugh. A ty nie zrobisz kolejnego kroku, dopóki nie obmyślimy planu. Zaczynam schodzić z grani. Trop i Maev idą za mną. Ale ja mam plan, mówię. Idę do Przegranej Sprawy. Nie masz pojęcia, gdzie to jest, upiera się Lugh. To może być wszędzie. Karczma jest w Pasie Burz, mówię. Lilith mi powiedziała. A poza tym przecież nie wiedziałam, dokąd cię zabrali, a jednak cię znalazłam. Racja, potwierdza Emmi. Lugh stoi na grani z dłońmi opartymi na biodrach. Z wściekłością patrzy na mnie i Maev. Nie zatrzymujemy się. Nie macie koni, woła za nami. Zdobędziemy! Ukradniemy!, odkrzykuję. Wracaj nad Wężową Rzekę, Lugh. Zabierz Hermesa, Emmi i Tomma. Wracaj. Za moją głowę wyznaczono nagrodę, nie jestem bezpiecznym towarzystwem. Wiedziałam, że lubię cię z jakiegoś powodu, mówi Maev. Zsuwamy się po piargu ostatnie kilka stóp. Ruszamy biegiem, gdy tylko stajemy na równej ziemi. Doganiają nas gniewne okrzyki Lugh. Saba! Wracaj tu natychmiast! Saba! Biegniemy na przełaj przez równinę.

*** Trop słyszy to pierwszy. Tętent kopyt za nami. Biegłyśmy nie więcej niż kilka minut. Zatrzymuje się, odwraca w stronę, skąd przed chwilą przyszłyśmy. Szczeka. Ja i Maev też się zatrzymujemy. Cholera, mówię. Nie udawaj zdziwionej, mówi Maev. Nero siada na moim ramieniu. Czekamy. Nie chcę, żeby tu przyszli. Naprawdę. Lepiej by było dla wszystkich, gdyby po prostu zrobili to, co im kazałam. Widzę galopującego Hermesa. Na jego grzbiecie siedzą Emmi i Tommo. Saba!, woła Emmi. Maev! Hermes podbiega do mnie kłusem i szturcha nosem moją głowę. Gdzie on jest?, pytam. Idzie, odpowiada Tommo. Mówi, że nie zamierza biegać, do cholery. Patrzą na mnie. Ja patrzę na nich. Nie wyglądają na zadowolonych. Ja chyba też nie. Jedziemy z tobą, mówi Emmi. Co ty powiesz, odpowiadam.

ROZDZIAŁ PIĄTY NOWY EDEN Idziemy na wschód w milczeniu. Lugh postanowił, że dalej będzie okazywał swoją wściekłość. Jakbyśmy podróżowali z chmurą gradową. Jedną z tych ciężkich, co to zbierają się i pęcznieją, i zbierają, i pęcznieją, aż w końcu wszystkich mdli od bólu głowy. Nie zwracam uwagi na ból. Maev i ja utrzymujemy żwawe tempo. Emmi jedzie na Hermesie. Tommo trzyma się z Lugh. Musimy prędko zorganizować jakiś transport. Ale nikogo nie spotykamy po drodze. Nigdzie nie ma ani śladu gospodarstw czy osad. Tylko ciągnący się w nieskończoność las martwych czerwonych drzew. Emmi próbuje wesoło zagadywać raz do tej, raz do innej osoby. Ale w odpowiedzi słyszy tylko mruknięcia albo ciszę, więc szybko się poddaje. Jest późny poranek. Idziemy już przynajmniej pięć godzin. Lugh odzywa się pierwszy. Zdobędziemy jakieś konie!, przedrzeźnia mnie tym złośliwym tonem, którego tak nie znoszę. Ukradniemy! Ojej, Saba, które konie powinniśmy wziąć? Tyle ich tutaj, że nie wiem, które wybrać! Zamknij się, mówię. Sama się zamknij. Ech. Ty i te twoje głupie pomysły. Jeśli są takie głupie, to co tu robisz? Po cholerę za nami poszedłeś, Lugh?, złoszczę się. Bo przekonasz się, że miałem rację co do Jacka, mówi. A kiedy tak się stanie, będziesz mnie potrzebowała, żebym cię podniósł z ziemi. Idź do diabła, rzucam do niego. Nie muszę. Już jestem w piekle, ucina Lugh. *** Południe. Ostre pomarańczowe słońce pali ziemię. Dochodzimy do rozstaju dróg, przy którym rośnie kilka marnych dzikich drzewek owocowych. To chyba jedyne żywe istoty, jakie widzieliśmy od początku drogi. Kłócimy się bez sensu, którędy pójść dalej. Kiedy oni nadal się przegadują, ja ruszam na wschód. Zawsze na wschód. Nagle słyszę czyjś wrzask. To Lugh. Przystaję. Odwracam się. Stoi na rozstaju dróg, wymachuje rękami nad głową i krzyczy do mnie. Patrzymy na siebie morderczym wzrokiem. W końcu przeklinam i podbiegam z powrotem do brata, żeby sprawdzić, o co mu chodzi. Wszyscy siedzą albo leżą w cieniu drzew. Co wy robicie?, pytam. Dalej, wstawajcie! Zarządziłem przerwę, mówi Lugh. Jesteśmy zmęczeni, głodni i spragnieni. Ty też, tylko nigdy w życiu się do tego nie przyznasz. Jesteś tak cholernie uparta, że prędzej umrzesz w drodze. Nie mamy czasu, mówię. Trudno, odpowiada. W porządku, odpuszczam, ale tylko pięć minut. Nie więcej. Ja zdecyduję ile, upiera się Lugh. Ja zdecyduję!, odzywa się Maev. Na litość boską! Zerkam na Lugh. Nie siadam. Przecieram chustką rozpaloną twarz i spoconą szyję. Tom-

mo rozdaje to, co nadaje się do jedzenia z moich sakw przymocowanych do siodła. Pasy suszonej sarniny, kilka porcji suszonych jagód i garść orzechów laskowych. Oddziela połowę, resztę odkłada na później. To marny posiłek, aż szkoda zachodu na żucie, ale jemy. Oddaję Tropowi swoją porcję mięsa, ale dwa inne zwierzaki muszą się zadowolić tym, co same znajdą. Hermes skubie żałosne kępki trawy. Nero dziobie robaczywy owoc. Z południa wieje gorący wiatr, niesie ze sobą piasek. Niebo jest białe i ostre, topi się i spływa ciężkim ścianami. Milczymy. Naciągamy chusty na twarz. Smarujemy tłuszczem wyschnięte usta. Chodzę w tę i z powrotem. W środku słyszę męczący głos. Po chwili krzyczy bardzo tak głośno, aż dziwię się, że nikt inny go nie słyszy. Idź!, drze się. Idź! Idź! Idź! Jack ma kłopoty. Potrzebuje cię. Ruszaj na Hermesie. Teraz! Nie mogą cię powstrzymać. Dalej, zrób to! To niegodziwe. Wiem. To moja wina, że tu są. To ja wciągnęłam ich w to niebezpieczeństwo, nikt inny. A jednak. Dalej! Ruszaj! Co ci zrobią, zastrzelą cię? Nawet o tym nie myśl, mówi Lugh. Hm?, mówię. O tym, co chciałaś zrobić, wyjaśnia. Wydaje ci się, że nie wiem, o czym myślisz, ale myślisz tak głośno, że słyszę. Nawet o tym nie myśl. O niczym nie myślałam, mówię. Owszem, myślałaś, odpowiada. Wcale nie. Wcale tak. Hej! Patrzę na niego z wściekłością. Dobrze wiem, co się dzieje w mojej głowie, mówię. Szkoda, że pewne osoby, które znam, nie mogą powiedzieć tego o sobie. A to co niby miało znaczyć?, złości się Lugh. Zamkniecie się w końcu?, odzywa się zirytowana Maev. Po prostu stulcie dzioby! Doprowadzacie nas wszystkich do szału! Co jest z Tommem?, pyta Emmi. Tommo przykucnął przy drodze. Oparł dłonie płasko na ziemi. Po chwili podnosi wzrok. Koła, oznajmia. Z północy. Wóz, jedzie w naszą stronę. I koń albo… Chwytam go za ramię. Ile koni, Tommo?, pytam. Ile? Jeden, mówi. Chyba jeden. I wóz. Czy to Tontoni?, niepokoi się Emmi. Zwykle nie podróżują samotnie, zauważa Maev. Północny szlak znika łukiem w czerwonym lesie. Stamtąd wyjadą. Szukamy schronienia. Dwa drzewka z kwaśnymi owocami. Gdzieniegdzie jakieś głazy. Wieża oświetleniowa. Jedna duża płaska skała pomiędzy rozstajem dróg a łukiem północnego szlaku. Ktokolwiek tu jedzie, będzie musiał ją minąć. Patrzę na Maev. Ona na mnie. Zróbmy to, mówi. Co zróbmy?, pyta Lugh. Wchodzę w to, mówię do Maev. Ale w co?, dopytuje Lugh. O czym wy mówicie? Potrzebujemy środka transportu, mówi Maev, więc go sobie zorganizujemy. Na mój znak Saba i Lugh złapią konia. Tommo i Emmi zabezpieczą tyły. Ja się zajmę woźnicą. Jeśli coś mi się

nie spodoba, akcja odwołana. Dobra, znikajcie wszyscy. Broń w gotowości. Ruszacie na mój znak. Z tymi słowami wskakuje na grzbiet Hermesa i jednym szarpnięciem naciąga chustę na oczy. Podciąga szal na szyi, żeby zasłonić usta i nos. Zaczekaj, wtrąca się Lugh. Może być jeden koń, a może być ich dziesięć. Nie dziesięć, mówi Tommo. No to pięć! Nie mamy pojęcia ile. Nie wiemy, kto to jest. Nie możemy tak bezmyślnie zrywać się do akcji. Musimy to omówić! Chwyta uzdę Hermesa. Maev zsuwa chustę z ust. Nie, to ty posłuchaj, mówi ostro. To nie Srebrne Jezioro i nie ty tutaj rządzisz. Tu jest prawdziwy świat, rządzi ten, kto wie, co robi, a teraz tą osobą jestem ja. Dlatego słuchaj tego, co mówię, i rusz ten swój zgrabny tyłeczek. Chyba że chcesz, żeby ci go odstrzelili. Maev pogania Hermesa i galopem podjeżdża na swoje miejsce za skałą. Szarpnięciem wciągam Lugh za głaz. Mój brat jest czerwony jak burak. Mocno zaciska usta. Jego oczy strzelają błękitnymi płomieniami. Co ona sobie wyobraża?, mówi. Do diabła, nawet nie wiem, o czym ona mówi – wcale nie rządzę. Mówię ci, mam powyżej uszu pyskatych bab. Ciebie to też dotyczy. Porwałeś kiedyś kogoś?, pytam. Ukradłeś jakiegoś konia? Przecież wiesz, że nie! Ale nie w tym rzecz, chodzi o to… Chodzi o to, żeby dostać się do Przegranej Sprawy przed pełnią, przerywam mu. Chodzi o to, że Maev wie, co robi. Napady na drogach, porwania i kradzież koni to jej specjalność. A w moim interesie jest dbanie o to, żebyśmy przeżyli, mówi Lugh. Ty i ja, i Emmi. Tamci dwoje mogą iść do diabła, jeśli o mnie chodzi. Nie wierzę ci, Saba. Byliśmy na drodze do dobrego życia. Widzieliśmy je już na horyzoncie. A teraz spójrz na nas. Przestań, mówię, sam przyznasz, że to ekscytujące. Nie dla mnie, odpowiada Lugh. Nie tak ekscytujące jak branie dżaalu?, pytam. Nie tak jak to, co robiłeś z tą całą Meg? Wygrywam tę rundę. Lugh odwraca wzrok. Zasłania twarz chustą i szalem. Robię to samo. Czekamy. Ktokolwiek to jest, nie porusza się szybko. Ale powolny turkot kół staje się głośniejszy. Coraz głośniejszy. Obserwuję drogę zza naszego głazu. Czuję, jak żołądek zaciska mi się z oczekiwania. W końcu wtacza się żółty wóz. Ciągnie go… To cholerny wielbłąd!, syczy Lugh. Przed rozklekotanym wozem człapie zapchlony, wynędzniały wielbłąd. Woźnica śpiewa. Gdy się zbliża, słyszymy słowa. Całe lato byłaś moją królową, Lecz gdy liście zrobiły się złote, Wymknęłaś się z mych ramion, znienacka, nad ranem I zostałem z sercem strzaskanym1. Są już prawie obok nas. Dalej!, woła Maev. Pogania Hermesa. Wypadają na drogę przed wozem. Hermes staje dęba, rży. Maev ściska go kolanami, w każdej dłoni trzyma piorunostrzał. Woźnica mocno ciągnie za lejce. Prrr!, woła. Stój, Mojżeszku! Wielbłąd ryczy i płoszy się, ucieka przed Hermesem. Ja i Lugh chwytamy jego lejce. Do-

okoła wzbija się pył. Wóz kołysze się, przechyla i opada z powrotem kołami na ziemię. Woźnica sięga do swoich stóp. Ręce do góry albo strzelam!, krzyczy Maev. Mężczyzna zamiera. Powoli się prostuje, posłusznie podnosi ręce nad głową. Lugh i ja przez ten czas całym swoim ciężarem ciągniemy za uzdę wielbłąda. Zwierzę opiera się, kwiczy, pluje i przewraca ślepiami. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, siada. Wylatujemy w powietrze. Ale od razu wstajemy i chwytamy za kusze. Celujemy w woźnicę. Wóz przypomina dużą drewnianą skrzynię o wysokich ścianach, pomalowaną na jaskrawożółty kolor, oplecioną linami i łańcuchami. Przechyla się na bok. Z przodu wiszą dwie lampy. Z tyłu są drzwi. Tommo otwiera je na oścież i zagląda do środka. Czysto, woła do Maev. Maev uśmiecha się do woźnicy. Wielbłąd albo życie, mówi. *** Powożący patrzy na nas. My spoglądamy na niego. To jednooki, brzuchaty łysol. Z brudną przepaską na oku, krzaczastymi bokobrodami i szyją jak u rozdętej ropuchy. Ma na sobie różową damską kieckę. To napad, szanowny panie, mówi Maev. Zabieramy twój wóz i wielbłąda. A jeśli się nie zgodzę? Jego głos skrzypi jak zardzewiały zawias. Wtedy cię zabiję, wyjaśnia Maev. Weźmiemy wóz i wielbłąda, ale ty nie będziesz mógł nam pomachać na pożegnanie. Złaź. Mój pomocnik z radością ci pomoże. Mamy cię na muszce, więc nie próbuj żadnych sztuczek. Daje Lugh znak piorunostrzałem. On odpowiada jej ostrym spojrzeniem, zaciska usta. Ale zarzuca sobie kuszę na plecy i podaje rękę woźnicy. Staruszek jest pękaty. Rzęzi i krzywi się, gdy gramoli się z kozła na ziemię. Tak mocno opiera się o Lugh, że o mało obaj się nie przewracają. Znajduję ogniomiot woźnicy i rzucam go do Tomma. Maev zeskoczyła już z Hermesa. Przeszukaj go, rzuca do Lugh. Sama to zrób, odpowiada. Woźnica się szczerzy. Bunt w szeregach, co?, śmieje się. Przymknij się, warczę. Sprawdzam go, oklepując rękami. Czysty, mówię. Miałaś kiedyś do czynienia z wielbłądem?, pyta tamten. Nazywa się Mojżesz, tak?, mówi Maev. Dobrze się nim zaopiekujemy, nie martw się. Och, wcale się nie martwię, odpowiada jegomość. Zobacz, co on tam ma na tej furmance, zwraca się do mnie Maev. Wybacz, siostro, mówi staruszek, ale Kosmiczne Kompendalorium to nie jakaś byle furmanka. Jeśli pozwolisz…? Tylko się streszczaj, popędza go Maev. Wóz otwiera się po bokach. Staruszek odwiązuje linę po prawej stronie. Szybko się odsuwa, gdy ścianka opada z trzaskiem. Naszym oczom ukazuje się wielki kredens z półkami i szufladami, pełnymi butelek, puszek i słoików wszelkich typów i rozmiarów. Fura znachora, mówię. Staruszek zaczyna ochoczo wyliczać swoje zapasy. Mam tu środki lecznicze, wzmacniające, pokrzepiające i przeczyszczające, mówi. Na

chorobę morską i lęk wysokości. Olejki i maści, herbatki i toniki, pudry, eliksiry i tabletki. Bierze głęboki wdech i ciągnie: Mogę przystawić pijawki, oczyścić żołądek, ściąć odciski, zbadać stolec i odrobaczyć trzewia. Strzygę, nastawiam kości, wyrywam zęby i przecinam wrzody. Zapewniam pełną opiekę okulistyczną i szeroki wybór okularów, oferuję także doradztwo małżeńskie objęte ścisłą tajemnicą. Doktor Salmo Slim, do usług. Objazdowy lekarz i chirurg. Czyli dobrze mówiłam. Znachor, powtarzam. Podnoszę ściankę wozu i przywiązuję na miejsce. Wypraszam sobie! Staruszek dumnie się prostuje. Uwłaczasz mi, siostro. Pochodzę z długiego rodu medyków, który sięga legendarnego Sasaparillego Slima, jeszcze z czasów babalingijskich. Zostaw tę gadkę dla naiwniaków, mówi Maev. Wy tam, młodzież, wskakujcie do tyłu. Musimy?, krzywi się Emmi. Żadnego marudzenia, ucina Maev. Ja powożę. Nie, ja to zrobię. Lugh przeciska się obok niej i wspina na kozła. Ty możesz usiąść obok. Powoziłeś kiedyś wielbłądem?, rzuca ostro Maev. Lugh posyła jej mordercze spojrzenie, ale posłusznie siada obok niej na koźle. Nie jesteśmy dzikusami, szanowny panie, mówi Maev do woźnicy, zostawimy ci wodę i broń na drodze, kawałek dalej. Będę bardzo zobowiązany, mówi staruszek. Jak na człowieka, który właśnie traci źródło dochodu, zachowujesz godny podziwu spokój, mówi Maev. Staruszek wzrusza ramionami. Ryzyko zawodowe, wzdycha. Nie ma sensu szczypać się w gacie z tego powodu. Nie, żebym je miał na sobie. Żadnej urazy?, upewnia się Maev. Nie z mojej strony. Selawi, siostro. No dobra, mówi Maev, poszło jak po maśle. Spadamy stąd. Emmi i Tommo gramolą się do Kosmicznego Kompendalorium. Wskakuję na grzbiet Hermesa. Maev siada na koźle obok Lugh. Bierze lejce do ręki i uderza nimi o grzbiet wielbłąda. Wstawaj, Mojżesz! Wstawaj!, ponagla go. Wielbłąd odwraca łeb. Długo mierzy ją wzrokiem. Potem znów się odwraca i dalej spokojnie przeżuwa pokarm. Lugh patrzy na Maev. Jak po maśle, powtarza kpiąco. Oboje schodzą z wozu. Ciągną wielbłąda za uprząż. Ciągną go za lejce. Gdy to nie skutkuje, opierają się plecami o jego zad i próbują go popchnąć. Przez cały czas Lugh nawija: Ty jesteś szefem, Maev. Ty tu rządzisz. Maev wie, co robi, Lugh. Porwania i kradzież koni to jej specjalność. Mam dla ciebie nowinę, panienko. To akurat nie jest koń, tylko cholerny wielbłąd! Zamknij się już i pchaj!, wrzeszczy Maev. Na litość boską, mówię, to chyba nie jest aż tak trudne? Emmi! Tommo! Chodźcie tu i pomóżcie! Wysypują się z wozu. Trop szczeka. Nero pikuje i skrzeczy. Ale Mojżesz ani drgnie. Wyje wniebogłosy, pluje i kłapie tymi swoimi wstrętnymi żółtymi zębiskami. Au!, krzyczy Lugh. Zatacza się do tyłu, przyciska dłoń do ramienia. To przeklęte stworzenie mnie ugryzło! Przeklina z bólu i tupie nogą.

Woźnica tylko stoi i się przygląda. Dajcie znać, gdybyście potrzebowali pomocy, woła. Cholerny sukinsyn, mamroczę pod nosem. Zeskakuję z Hermesa i wracam po woźnicę. Idę szybko, po drodze ładuję kuszę, celuję prosto w jego twarz. Staruszek podnosi ręce. Zatrzymuję się trzy kroki od niego. Marnujesz mój czas, grubasie, mówię. Zrób coś, żeby to zwierzę wstało. Zabierzesz nas tam, dokąd chcemy jechać. Dobrze, dobrze, odpowiada, tylko bez nerwów, siostro. Ruszaj się!, ponaglam go. Cały czas mierzę do niego, gdy on, kolebiąc się na boki, idzie do wielbłąda. Mojżeszku!, mówi, klaszcząc w dłonie. Wstań, panie! Wstań i idź, synu egipski! Durne stworzenie od razu dźwiga się na nogi. Ty powozisz, rzucam do Slima. Staruszek wspina się na kozła. Siadam obok niego. Maev jest upokorzona. Twarda porywaczka wykiwana przez parchatego wielbłąda. Bez słowa rzuca do mnie swój piorunostrzał i gramoli się do tyłu z Tommem i Tropem. Nie wierzę, mówi Lugh. Wskakuje na Hermesa. Podnosi Emmi i sadza ją przed sobą na koniu. Patrzę na woźnicę. Na co czekasz?, pytam. Ruszaj! Jeśli mam was zabrać tam, dokąd chcecie jechać, mówi, musicie mi powiedzieć, gdzie to jest. Mruga do mnie tym jednym okiem, bladym i załzawionym. O nie, tak łatwo mnie nie nabierzesz. A dokąd właśnie jechałeś?, pytam. Chusta zsuwa mi się z twarzy. Tatuaż. Nie może go zobaczyć. Szarpnięciem przesuwam ją na miejsce, zerkam na niego spode łba. No?, pytam. Na wschód, mówi. Mam przesyłkę do dostarczenia w Pasie Burz. Do karczmy zwanej Przegraną Sprawą. Żołądek mi się wywraca. Na początek wystarczy, mówię. Jak daleko stąd jest ta karczma? Trzy, może cztery dni drogi, odpowiada. Zrób z tego dwa, a pozwolę ci zachować oko. W takim razie niech będą dwa, mówi. *** Kosmiczne Kompendalorium z łoskotem toczy się drogą. Po długim milczeniu woźnica w końcu chrząka i się odzywa. Macie nade mną przewagę, mówi, bo wiecie, jak mnie zwą. Mówcie do mnie Slim. Czy zrobilibyście mi tę przyjemność i zdradzili, kto mnie porwał? Milczę. Jedną stopę opieram o deskę. Nero siedzi na moim kolanie. Świdruje woźnicę wzrokiem, odkąd wyruszyliśmy. To piękny ptak, zagaduje Slim. Oswojony kruk… Niezwykłe. Ma jakieś imię? Nero, mówię. Nero wyciąga szyję. Skubie dziobem jego różową sukienkę i skrzeczy. Ha!, mówi Slim. Chcesz się dowiedzieć, o co chodzi z tą sukienką, co? Przyznaję, nie co dzień widzi się faceta w kiecce. To opowieść z morałem, przyjaciółko Nero. Opowieść o praniu i mocnym trunku. To musiało być z tydzień temu. Uprałem ubrania, spodnie i koszulę, jak to zwykle robię raz do roku. Ustawiłem parę gałęzi… przy samym ognisku, żeby łachy do rana

wyschły. Wiecie, jak to jest. Pewnie wychyliłem odrobinę za dużo i zasnąłem. Kiedy się obudziłem, przeklęte słońce było już wysoko na niebie, a pranie zdążyło się spalić na popiół. Cała konstrukcja wpadła do ogniska. Na szczęście miałem tę sukienkę – należała kiedyś do mojej świętej pamięci matki, zachowałem ją z sentymentu – w przeciwnym razie siedziałbym tu golusieńki, jak mnie Pan Bóg stworzył. Gdyby tak było, dwa razy byście się zastanowili, zanim byście mnie porwali, co? Ha, ha! To dopiero byłby widok! Łohooo! Slim wyje, świszcze i rechocze. Tylko mi tu jajka nie znieś, mówię. Chodzi o to, ciągnie, że w moim fachu dużo czasu spędza się na siedząco. Sukienka jest przewiewna… Pozwala chłodzić klejnoty. Kiecka ma naprawdę sporo zalet. Przyglądam mu się. Przez jakiś czas jedziemy w milczeniu, a potem on znów się odzywa. A zatem wszyscy jedziecie do Przegranej Sprawy. To ty tam jedziesz, mówię. My tylko zabieramy się przy okazji. Dobrze znacie te rejony?, pyta. Nic nie odpowiadam. Nowy Eden to nie miejsce dla wędrowców, mówi. Miejmy nadzieję, że nie natkniemy się na Tontonów. Jak to?, pytam. Nowy Eden to ich ziemia, kontrolują to terytorium od góry do dołu, drogi też, wyjaśnia Slim. Wystawili tam posterunki i dość regularne patrole. Zatrzymują wszystkich, sprawdzają, czy masz odpowiednie oznaczenia. Przecięte na krzyż koło oznacza Strażników Ziemi, niewolnicy noszą metalowe obroże, a reszta z nas coś takiego. Podwija prawy rękaw, pokazuje mi rząd pięciu małych kółek na zewnętrznej stronie przedramienia. Nie, mówi, nie chcemy, żeby ci chłopcy nas zatrzymali. Przystawiam piorunostrzał do jego skroni. W takim razie upewnij się, że się to nie zdarzy, ostrzegam. Pojedziemy bocznymi drogami, odpowiada. Jedziemy znów przez chwilę w milczeniu. Potem mówi: Pozbyli się wszystkich starych, chorych i niedołężnych. Niektórzy ludzie sami się zawinęli i wyjechali – znam całkiem sporo takich, którzy ruszyli na zachód. Zawsze znajdzie się jeden czy dwóch, którzy spróbują się im przeciwstawić, zatrzymać swoją ziemię, ale wszyscy są teraz mięsem dla robaków, na tyle im się to wszystko zdało. Jak to się stało, że pozwolili ci zostać?, pytam. Przydaję się im, mówi. Mam szczególne umiejętności, wiedzę przekazywaną z dziada pradziada. Jeśli chodzi o medyków, jesteśmy tylko ja, doktor Wong i konował o imieniu Hollis. Podzieliliśmy się terytorium. A tak na marginesie, jeśli kiedykolwiek wda ci się gangrena, trzymaj się z dala od Hollisa. Sama obetnij sobie nogę, lepiej na tym wyjdziesz. Pomyślmy, kto jeszcze…? Oczywiście jest też banda graciarzy – nie przestaje mnie zadziwiać, co ci chłopcy potrafią zrobić z rupieci Złomonterów. Hm… to by było na tyle. Tak, silni robotnicy i zdrowi rozpłodowcy to to, czego chcą najbardziej. Rozpłodowcy?, pytam. Właśnie tak, mówi. Wielki Pionier tworzy całkiem nowy świat. I tylko odpowiedni rodzaj ludzi może w nim zamieszkać. Jeśli nie chcesz, żeby się okazało, że zaraz będziecie uprawiać ziemię i rozmnażać się na chwałę Nowego Edenu, lepiej uważajcie na siebie, ty i twoi przyjaciele. On szuka właśnie takich jak wy. Wielki Pionier, mówię, udając, że nigdy o nim nie słyszałam.

To ich szef, odpowiada. Wielki myśliciel. Ma… hm… jak to się mówi? Wizje. Spotkałeś go kiedyś?, pytam. Ja? Mało prawdopodobne, odpowiada Slim. Chociaż słyszałem, że czasem jeździ ze swoimi ludźmi, wkrada się między nich, bez ich wiedzy, więc może gdzieś kiedyś go widziałem. Może zatrzymał mnie na jakimś posterunku. Może mógłbyś na chwilę zamilknąć, mówię. Już mnie uszy bolą od twojego gadania. Ale staruszek nie potrafi długo usiedzieć cicho. Was pięcioro, mówi, i tylko jeden koń. Wydaje mi się, że gdzieś wpadliście w tarapaty. Nie przekraczaliście przypadkiem Janowej Przepaści? Może, mówię. Chcesz powiedzieć, że udało wam się ominąć tych szalonych kolekcjonerów czaszek? Uhm, potwierdzam. Ha! Slim klepie się po kolanie. A niech mnie! Niezłe z ciebie ziółko, siostro. Mówię ci, te dziwolągi robiły tam zamieszanie od zawsze i ciut, ciut. Dorwali mojego kuzyna Listera, pewnie z dziesięć lat temu. Lister był całkiem w porządku jak na krewnego, tyle że nigdy nie wiedział, kiedy ugryźć się w język. Nawet nie przeszkadzałby mi tak bardzo, gdyby nie to, że ciągle nosił mój najlepszy kapelusz. Pożyczał go bez pytania. Nie, ktoś musi coś zrobić z tym mostem nad Janową Przepaścią. Już się nim zajęłam, mówię. Nie ma go. Starzec patrzy na mnie. Kręci głową i szczerzy zęby w uśmiechu. Ha, ha! No proszę! Osobiście ci dziękuję w imieniu kuzyna Listera i mojego najlepszego kapelusza. Chcecie być w Przegranej Sprawie za dwa dni? Dowiozę was tam, a niech to, właśnie tak zrobię. Nie w tym tempie, mówię. Czy ta twoja wyliniała bestia nie potrafi iść szybciej? Słyszałaś kiedyś to stare powiedzenie, nie oceniaj książki po okładce? Nie, mówię. W takim razie mocno się trzymaj, ostrzega mnie, a potem woła: Wiooo!, i pogania wielbłąda lejcami. Mojżesz rusza jak strzała. Słychać przestraszone krakanie i Nero wzbija się w powietrze. O mało nie spadam z wozu, ale przytrzymuję się Slima. Szczerzy do mnie żółte zęby w uśmiechu. Czempion Wyścigu Wielbłądów Pillawalla!, wykrzykuje. Pięć lat z rzędu! Jego ród sięga czasów Wielkiej Piramidy w Egipcie! Gdy Kosmiczne Kompendalorium pędzi z turkotem w chmurze pyłu, Slim zaczyna wyśpiewywać piosenkę. Jego głos skrzypi jak zardzewiała piła. Goń mnie, Suzie, po mieście goń, Chwyć mnie, łaskocz, a potem zwiąż. Jeśli przejdzie mnie dreszcz, wtedy kupię ci coś… A o świcie i tak zniknę stąd!2 *** Zostawiamy w tyle zniszczone lasy. Pokonujemy w bród szerokie brunatne rzeki, płytkie i ospałe. Okrążamy południowy kraniec olbrzymiego, umierającego jeziora. Ostry fetor przeczyszcza nasze nosy. Oczy nam łzawią, włosy stają dęba. Lepki biały brzeg faluje tysiącami maleńkich muszek, które unoszą się czarnymi chmurami, gdy mijamy to miejsce. Brzeg jest upstrzony metalowymi szkieletami budynków Złomonterów. Nie natykamy się na Tontonów ani na patrole, ani na nikogo innego.

U szczytu jeziora znajduje się niewielki garnizon, mówi do mnie Slim, jakieś piętnaście lig na północ. Po co tu są, może się tylko domyślać. Może znaleźli kopalnię Złomonterów, w której nadal można coś wydobyć. Wie tylko, że patrole nie zapuszczają się tak daleko. Zapewnia, że nie musimy się przejmować patrolami ani posterunkami straży aż do jutra. Ale będę nas trzymał z daleka od nich, mówi. Znam wszystkie objazdy i drogi ludzi w czerni. Szybciej wróciłabym do Jałowej Ziemi, niż przejechała przez to miejsce. Dopiero gdy światło dnia zaczyna gasnąć, widzimy koniec drogi. Widok, zapach żywych drzew – jałowca, sosny i jodły – i dźwięk czystej, płynącej wody przynoszą słodką, miłosierną ulgę. Niczym chłodna dłoń na rozpalonym gorączką czole. Slim zwalnia i zjeżdża ze szlaku na niewielką polanę. Co ty wyprawiasz?, pytam. Jedź dalej. Musimy zrobić przerwę, wyjaśnia Slim. Mojżesz potrzebuje odpoczynku. Wasz koń też, zapewniam was. Tu będziemy bezpieczni. Przystawiam piorunostrzał do jego skroni. Powiedziałam, jedź dalej, mówię. Slim podnosi ręce. Hej! Spokojnie, siostro. Obiecałem, że dowiozę was do Przegranej Sprawy we właściwym czasie i dotrzymam słowa. Zamierzam zachować to oko. Gość ma rację, mówi Lugh. Wiesz, że tak jest. Musimy odpocząć. Jestem odrętwiała ze zmęczenia. Musimy jechać dalej, upieram się. Nie świruj, mówi Lugh. Kiedy ostatni raz spałaś? Staram się sobie przypomnieć. Pewnie… Nie, nie pamiętam. Znużenie otacza mnie, ociera się o mnie, ciepłe i przyjazne. Nie. Nie mogę mu ulec. Nawet nie pamiętasz, mówi Lugh. Zsiadł już z konia i zsadził Emmi na ziemię. Maev i Tommo wygramolili się z tyłu Kosmicznego Kompendalorium. Przyglądam się ich zmęczonym twarzom. Dobra, trzy godziny, zgadzam się. Cztery, mówi Lugh. Przynajmniej, wtrąca Slim. W tym miejscu musicie być przytomni. Czujni. Przygotowani na wszystko. A czystą głupotą jest nie pozwolić zwierzętom porządnie odpocząć. Zgoda, cztery, mówię. Ale ani chwili dłużej. Gadam do siebie. Wszyscy się krzątają, pomagają Slimowi rozłożyć obóz i rozpalają ogień. Schodzę z wozu, cała zesztywniała i obolała. Rozciągam plecy i rozmasowuję bolące pośladki. Zawsze wybrałabym konia zamiast wozu. Czułam każdy wybój na tej przeklętej drodze. Stoję na uboczu. Wykończona, ale podminowana. Jakbym nie wiedziała, co ze sobą zrobić, jak się zachować, kiedy już przestanę się ruszać. Podchodzi Maev. Zerka na Slima, który trajkocze do Emmi. Dużo gada, ale niewiele mówi, zauważa Maev. To daje do myślenia. Wiem, mówię. Nie martw się, mam na niego oko. Maev krzyżuje ręce na piersi. Czubkiem buta kopie ziemię. Coś cię dręczy?, pytam. Spieprzyłam dzisiaj sprawę, mówi. I to niby Jack jest przemądrzały. Ja go biję na głowę. Każdy idiota wiedziałby, że ten głupi wielbłąd ruszy się tylko dla Slima. Co jest ze mną nie tak, do diabła?

No cóż, sama się już ukarałaś, zauważam. Przez cały dzień jechałaś w środku tego wozu. Zasłużyłam na większą karę, mówi. Zawiodłam. Już się do niczego nie nadaję. Przestań, Maev, mówię. A dzisiaj? Nad przepaścią? To dzięki tobie wszyscy przedostali się na drugą stronę, pokonałaś Łowców Głów… to było coś. Maev trochę się rozchmurza. Fakt, to była niezła zabawa, przyznaje. Zerka na Lugh, który kuca przy ognisku, układa drewno. Pewnie poczuł, że mu się przyglądamy, bo podnosi wzrok. Tylko na chwilę, po czym wraca do swojego zajęcia. Popisywałam się, ciągnie Maev. Żałosne. Jak jakiś dzieciak, chciałam, żeby mnie zauważył. Och, on cię widzi, mówię, o to się nie martw. Uratowałaś im życie, Maev. Byli w niebezpieczeństwie – wszyscy byliście – przeze mnie. Jeśli ktokolwiek tu zawiódł, to ja. Ty świetnie się spisałaś. Cóż, przynajmniej uratowałam życie im trojgu, mówi. Ale to nie wynagrodzi tego, co się stało w Mrocznym Lesie. Nie przywróci życia Jastrzębiom i Łupieżcom. Nic nigdy tego nie zmieni. Gdybym tylko nie była taka butna. Gdybym posłuchała Ash i Creeda. Powtarzali, że powinniśmy wyjechać, ale ja się uparłam. Czterdzieści istnień, Saba. Moi przyjaciele. Zginęli przeze mnie. Trudno żyć z czymś takim. Wyliczanie nikomu na nic się nie przyda, rzucam. Och, przeciwnie, odpowiada Maev. Muszę to robić. Za każdym razem, gdy zamknę oczy, widzę ich twarze. Śnią mi się. Wiem, mówię. Ruby, ciągnie Maev. Taz. Ash. Na samo wspomnienie ich imion czuję, jakby ktoś wbijał nóż w moje serce. Dlatego to robię. Wspominam ich imiona w kółko i od nowa. Nie mogę pozwolić, aby ten ból zelżał. Dopóki nie naprawię tego, co zrobiłam. Może wtedy będę mogła spokojnie zasnąć. Może, mówię. Milczymy, a potem pytam, Czujesz się czasem staro, Maev? Urodziłam się stara, odpowiada. Patrzymy na siebie przez długą chwilę. Maev kiwa głową i rusza w stronę ogniska. Po drodze mija Tomma. Tommo staje przede mną. Podaj mi rękę, prosi. Waham się. Potem wyciągam prawą dłoń. Tę, którą Lugh zmiażdżył mi ze złości i bólu. Jest wrażliwa. Posiniaczona. Slim mi to dał, mówi Tommo i odkręca pokrywkę niewielkiego garnuszka. To maść z podagrycznika. Bierze moją rękę i rozsmarowuje specyfik na sińcach. Jednym palcem. Robi to tak delikatnie, że czuję gulę w gardle. Patrzy na mnie. Nie powinien był cię krzywdzić, mówi. To ja skrzywdziłam jego, odpowiadam. Tommo uśmiecha się lekko, dziwnie. Czy właśnie tak to działa?, pyta. Ból za ból? Opuszcza wzrok. Skupia się na tym, co robi. Oczy Tomma były pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy. Ciemnobrązowe, prawie czarne, z długimi ciemnymi rzęsami. Jak u sarny. Kiedy poznałam go u Ike’a, był jeszcze chłopcem. Bladą, kościstą zbitką łokci, kolan

i stóp. Ale się zmienił. W ciągu ostatnich miesięcy wyrósł, teraz ma ciało mężczyzny. Wydatne kości policzkowe. Jest opalony i smukły. Gęste, ciemne włosy wiąże z tyłu. Trzeba przyznać, że jest przystojny. Ten głuchy chłopiec… Uważaj, Saba. On się w tobie kocha. Tommo przerywa. Wie, że mu się przyglądam, czuje to. Rumieniec oblewa jego policzki. Nie patrząc mi w oczy, podnosi moją dłoń do ust. Muska wargami sińce. Czuję jego oddech na swojej skórze. Ja nigdy bym cię nie skrzywdził, mówi. Teraz patrzy na mnie. Prosto w oczy. Długo. W skupieniu. Poważnie. Nie. Nie, nie, nie, nie, nie. Tommo, mówię. Bierze oddech. W tej chwili Slim woła: Z ilu jajek? Jednego czy dwóch? *** Jeden z pacjentów Slima dał mu suszoną gicz dzika w zamian za wyrwanie wrośniętego paznokcia stopy. Teraz Slim odcina grube plastry mięsa i smaży je z gołębimi jajkami. Wszyscy czekamy, miski przygotowane, ślinka napływa nam do ust, gdy on krząta się nad dużą patelnią. Trop przysuwa się tak blisko, że siada na stopie Slima. Nie spuszcza z niego wzroku, gdy tamten przewraca mięso i polewa jajka tłuszczem. Nos mu drga. Ślina cieknie z pyska, zwisa długimi nitkami. Głodny, co, kolego?, mówi Slim. Nie martw się, wystarczy dla wszystkich, ludzi i zwierząt. Nigdy nie słyszałem o oswojonym wilczku. Ani o niebieskookim. Macie go od szczeniaka? Nie, odpowiada Emmi. On należy do naszej przyjaciółki Mercy, ale myślimy, że ona nie żyje. No cóż, wszyscy kiedyś umrzemy, wzdycha Slim. Trzeba tylko mieć nadzieję na dobrą śmierć. Niektórzy chcą odejść w chwale, w wielkim blasku, niczym samo słońce. Inni modlą się, żeby zgasnąć we śnie. W moim wieku rozmyśla się już o takich sprawach. Wiecie, kiedy chciałem umrzeć? Kiedy?, pyta Emmi. W dwudziestej pierwszej wiośnie życia, pewnej łagodnej letniej nocy, nad brzegiem słodko szemrzącego strumienia. Leżałem tam z piękną dziewczyną w ramionach. A ona powiedziała mi, że mnie kocha. Chwila czystej radości. To brzmi miło, mówi Em. Najlepsza chwila w moim życiu, a ja nawet tego nie wiedziałem, ciągnie Slim. Czasem tak już jest. Dobra, szama gotowa. Ustawcie się w kolejce, żadnych przepychanek. Słychać szuranie stóp, podziękowania wymamrotane pod nosem, a potem tylko skrobanie łyżek o metal, gdy zajadamy się pyszną potrawą Slima. Próbuję przypomnieć sobie, kiedy ostatnio jadłam. Nie pamiętam. Mój brzuch jęczy z ulgi. Po jedzeniu wycieramy miski do czysta palcami. Emmi podnosi swoją i zaczyna ją wylizywać, cicho posapując. Emmi, jak ci nie wstyd!, beszta ją Lugh. Jesteś dziewczynką, nie zwierzęciem, więc nie jedz jak zwierzę. Na litość boską! Slim właśnie zamierzał wylizać swoją miskę. Zamarł, kiedy Lugh warknął na Em. Puszcza do niej oko i wymieniają porozumiewawcze uśmiechy wyrażające poczucie winy. Wszyscy stawiamy miski na ziemi. Trop chodzi od jednej do drugiej i wylizuje je na błysk długim,

różowym językiem. Nero złapał sobie wcześniej mysz. Słychać było tylko pisk i przełknięcie. Teraz smacznie śpi w koronie drzewa, z łebkiem schowanym pod skrzydłem. Dzięki za posiłek, mówię. To zacne z twojej strony, jeśli wziąć pod uwagę sytuację. Nawet porywacze robią się głodni, mówi Slim. Wyciąga nogi przed siebie, sadowi się wygodnie na swoim rozkładanym leżaku i zaczyna dłubać w zębach patyczkiem. Często cię porywają, Slim?, pyta Emmi. To mój pierwszy raz, mówi. Ale nie jest tak źle. W sumie cieszy mnie towarzystwo. Mojżesz nie jest zbyt gadatliwy. Nie, mimo naszego burzliwego początku, ten głupi starzec jest zupełnie zadowolony. Czy właśnie tym jesteś?, pytam. Głupim starcem? Patrzy na mnie tym jednym okiem. Załzawionym. Łagodnym. Nie tak głupim, żeby nie wiedzieć, że nie chcecie, aby Tontoni zauważyli tego młodzieńca, mówi. Kiwa głową w stronę Tomma. Głuchy chłopak nie jest bezpieczny. Jeśli go dorwą, zginie. Tommo jest poruszony. Zaciska szczękę. Nikt nie dorwie Tomma, mówi Emmi. Zabiję ich, jeśli choćby palcem go tkną! Zbiera miski do mycia. Tak trzymać, mówi Slim. Masz tu gorącego sprzymierzeńca, synu. Nie jestem twoim synem, obrusza się Tommo. I umiem sam o siebie zadbać. Jestem pewien, że umiesz. A teraz… Widzę, że wy troje jesteście z jednej krwi. Slim pokazuje palcem na mnie, Emmi i Lugh. A ta ruda tutaj, cóż… ślepy by zauważył, jak między wami dwojgiem iskrzy. Nie możecie przestać na siebie patrzeć. Zerka to na Lugh, to na Maev. Ach, nie siedź tak, chłopcze. Zabierz się do dzieła, zamiast się rumienić. Życie jest zbyt krótkie. Zaciągnij ją w krzaki, przyjacielu, i spraw, żeby była twoja. Jeśli nie ty, ktoś inny to zrobi. Do licha, może sam bym się za nią zakręcił, co? To dopiero by cię ruszyło. Ha, ha! Co ty na to, rudzielcu? Ty i ja. Stul pysk! Lugh patrzy na znachora morderczym wzrokiem. Jego policzki płoną purpurą. Slim tylko rechocze i klepie się po kolanach. Och, trafiłem w czuły punkt!, cieszy się. Nie, nie jesteś w moim typie, rudzielcu. Ja lubię dziewczyny, które mają trochę ciała. Staruszek zwraca się teraz do Tomma: A jeśli o ciebie chodzi… Muszę ci powiedzieć, że naprawdę mnie ciekawisz. Nie jesteś spokrewniony z żadnym z nich, nie jesteś do nich podobny. A jednak jesteś diabelnie przystojnym chłopcem. Niejedno serce kiedyś złamiesz. Gdy tylko cię zobaczyłem, od razu pomyślałem, że kogoś mi przypominasz. Kto cię spłodził? Emmi odzywa się z miejsca, gdzie czyści miski sosnowym igliwiem. Jego tata nie żyje, woła. Mama też. Umarli dawno temu, ale on nie lubi o tym mówić. Slim pochyla się, przygląda Tommowi w świetle ogniska. Nigdy nie zapominam twarzy, mówi. W moim fachu nie mogę sobie na to pozwolić. Muszę pamiętać, z kim robię interesy uczciwie, a kogo kantuję. Ha! Raz kogoś zobaczę i pamiętam. Kształt twarzy, zarys szczęki, nosy, oczy. Taa, jestem pewien, że widziałem już kogoś podobnego. Nie był to jeden z moich klientów, ale gdzieś podczas moich podróży… Tommo zrywa się na nogi. Mój tata nie żyje!, mówi. Pada na ziemię u stóp drzewa. Zwija się w kłębek, plecami do nas, z kurtką złożoną pod głową. Emmi podchodzi do niego. Kładzie się obok, twarzą do niego. Płynie do nas cichy po-

mruk jej głosu. Slim kręci głową. Nie chciałem zdenerwować chłopaka, mówi. Ale… Nie, nie pamiętam. Nieważne, w końcu mi się przypomni. Dźwiga się z leżaka. Chyba się zdrzemnę, dodaje. Kolebiąc się na boki, podchodzi do wozu i gramoli się do tyłu. Zostaję tylko ja, Lugh i Maev. Pomarańczowe światło księżyca przed pełnią rozlewa się po polanie. Maev siedzi w miedzianej plamie światła i patrzy na ogień. Świeci. Lśni. Jej skóra, oczy, włosy. Wygląda, jakby zsunęła się na ziemię na promieniu księżyca. Zupełnie jak nie z tego świata. Zerkam na Lugh. Przygląda się jej. I… och… Jego twarz. Wyraz jego twarzy sprawia, że oddech więźnie mi w gardle. Beznadziejna tęsknota. Bezradne pragnienie. Równie dobrze mógłby położyć się u jej stóp i odsłonić gardło. Maev odwraca głowę. Ich oczy się spotykają. Powietrze staje się nieruchome. Wiem, że to nie w porządku, że nie powinnam się im przyglądać. Ale nie mogę się powstrzymać. Nigdy nie widziałam Lugh w takim stanie. Z otwartym sercem. Nic nie jest ukryte. On pierwszy odwraca wzrok. Zauważa, że mu się przyglądam, i jego twarz się zamyka. Czuję w środku ostry ból. Czuję go w trzewiach. W piersi. W głowie. Jak cięcie noża. Jesteśmy rozcinani od siebie, Lugh i ja. Kawałek po kawałku. Zaczynam się zastanawiać. Czy on właśnie tak się czuje, gdy widzi mnie z Jackiem? Czy patrzę na Jacka tak, jak Lugh patrzy na Maev? Bezradnie. Z odsłoniętym gardłem. Beznadziejnie. *** Biegnę. Długim, ciemnym korytarzem. Pochodnie oświetlają mi drogę. Ich ostre cienie przemykają i syczą. Ktoś szepcze moje imię. Saba. Saba. Ociera się o moją skórę. W podmuchu zimnego powietrza. Głos tak mroczny i głęboki. Kamień serca w mojej dłoni jest ciepły. To znaczy, że Jack jest niedaleko. Wchodzę po schodach. Po kamiennych stopniach. Saba, Saba, Saba. Znów ten głos, głaszcze mnie po kręgosłupie. Znam go. Tak dobrze. Osiada we mnie. Głęboko w środku. Ściskam kamień serca. Zaczekaj na mnie, Jack. Gdy kamienie szepczą, Saba, wbiegam po schodach. Jestem na górze. Pod drewnianymi drzwiami, starymi i zniszczonymi. Z gorącym kamieniem serca w dłoni. Naciskam klamkę. Otwieram drzwi. Wchodzę do pokoju. Jest prawie pusty. Prawie ciemny. Jack, mówię. Świece z knotem z sitowia. Woskowa świeca. Krzesło z wysokim oparciem. Odwrócone do ognia płonącego w kominku. On wstaje z krzesła. Odwraca się do mnie. Odwraca się…

Odwraca… Nagle znika. Wszystko znika. Zostaje tylko mrok. A ja spadam. W dół, w dół, w dół, w głęboką, bezmierną ciemność. Budzę się bez tchu. Jest rozgwieżdżona noc. Łagodna i księżycowa. Lekki wietrzyk delikatnie porusza gałęziami drzew. Przy świetle księżyca ostatnich dni lata widzę Lugh i Maev. Klęczą przy ognisku, zwróceni do siebie. Ona dotyka jego włosów. Twarzy. Ust. Delikatnie, z czułością. Przysuwa się do niego. Chce go pocałować. On odwraca głowę. Ona czeka, długo. W końcu wstaje. Podchodzi i kładzie się na ziemi obok Tomma i Em. Lugh zostaje na warcie. Udaję, że śpię. Ale myślę o tym, co właśnie zobaczyłam. Ona go pociąga. Widzę, co do niej czuje, czytam to z jego twarzy. Wiem. To dlaczego się odwrócił? *** Śpię płytkim snem, unoszę się i zanurzam w głąb półmyśli i prawie snów. Pragnę niebytu głębokiego snu, ale mój umysł jest zbyt zajęty. Szmery i szepty wplatają się do wnętrza mojej głowy. Spod ciężkich powiek widzę, jak Slim zwalnia Lugh z warty, sadowi swą ciężką postać na leżaku. Potem znów wciąga mnie gorączkowa plątanina węży, czaszek i żółtych wozów medyków. Jeden sen jest bardziej rzeczywisty od pozostałych. W tym śnie Slim otwiera tylne drzwi Kosmicznego Kompendalorium i wyjmuje pękaty wór. Ucisza Tropa, który depcze mu po piętach, żywo zainteresowany. Znachor omiata wzrokiem śpiący obóz i wymyka się do lasu. Trop idzie za nim. Potem widzę linowe mosty i burze z piorunami, i jeszcze spotkaj-się-ze-mną-wPrzegranej-Sprawie-przed-pełnią. Budzę się, gdy Slim dotyka mojego ramienia. Potem wszyscy zaczynają się kręcić. Gdy w milczeniu zwijamy obóz, w końcu przejaśnia mi się w głowie. Dziwne są te wizje, które przejmują nad tobą kontrolę w nocy. Tyle że na butach Slima jest świeże błoto. A mogłabym przysiąc, że nie było go tam, kiedy kładliśmy się spać. *** Jeszcze przed wschodem słońca znów wyruszamy w drogę. Zmierzamy na wschód. Zawsze na wschód. Będziemy wjeżdżać w świt. Tak samo jak wczoraj, jadę z przodu ze Slimem. Lugh i Emmi jadą na Hermesie. Maev i Tommo w środku wozu. Trop leży wyciągnięty pod moimi stopami. Nero leci nad nami, co jakiś czas sfruwa w dół, żeby sprawdzić, co jest grane. Slim trajluje jak najęty, opowiada mi, że od zachodu do wschodu słońca obowiązuje godzina policyjna. Tonton nie pozwala na podróże po zmroku. Ale my mamy misję, mówi Slim. Przegrana Sprawa albo koniec. Trzyma się głównej drogi, jak długo się da, żebyśmy nie tracili czasu. Będziemy tylko musieli unikać bocznych dróg, zanim dotrzemy do Cichego Brzegu. Powinniśmy tam być jakoś o wschodzie słońca. Tontoni mają tam posterunek, więc pojedziemy jednym z tych jego objazdów. Czas i odległość przemykają z turkotem pod kołami Kosmicznego Kompendalorium. Krajobraz się zmienia. Widzimy cienie łagodnych, pofałdowanych wzgórz. Pnie brzóz przypominają w ciemności smukłe srebrne duchy. Niedługo świt. Slim siedzi teraz bardziej wyprostowany. Zaciska dłonie na lejcach. Nie jest wcale taki

spokojny, jeśli chodzi o podróż tymi drogami, jak przekonywał. Do Cichego Brzegu już niedaleko, zauważa. Musimy zacząć się rozglądać za… Za czym?, pytam. Przeklina pod nosem. Inaczej to wyglądało, kiedy ostatni raz tędy przejeżdżałem, mówi. Na wprost przed nami, po lewej stronie drogi, widać ślady nowej osady. Część brzozowego lasu została wykarczowana. Pnie ściętych drzew równo ułożone wokół krawędzi. Plac został już prawie wyrównany. Na ziemi leżą gruby łańcuch i jarzmo dla konia, gotowe do użycia. Są i konie. Dwa krzepkie, kosmate mustangi, przywiązane do pnia obok namiotu. Namiot. Ktoś tu jest. Mierzę do Slima z piorunostrzału. Zabierz nas stąd, mówię. Szybko. Slim pogania wielbłąda. Mojżesz przyspiesza kroku. Slim uderza lejcami jeszcze raz i wielbłąd naprawdę rusza jak strzała. Gdy pędem mijamy polanę, odwracamy głowy, żeby się przyjrzeć. Ktoś wychodzi z namiotu. Obudził go turkot kół naszego wozu. To młody facet. Krótkie włosy. Wysoki, o szerokich barkach. Naciąga koszulę. Woła: Niech żyje… Hej! Hej, wracajcie tutaj! Nadal jest godzina policyjna! Stójcie! Pokażcie oznaczenia! Przyciskam piorunostrzał do skroni Slima. Nawet o tym nie myśl, ostrzegam go. Bez obaw, mówi. Wio, Mojżeszku, dalej! Chwytam się bocznej ściany wozu i odwracam. Facet biegnie po konie, krzyczy. Jakaś dziewczyna, mniej więcej w moim wieku, wypada z namiotu z dwoma ogniomiotami. Rzuca jeden z nich swojemu towarzyszowi. Jadą za nami, mówię. Jest i dziewczyna. Cholera, denerwuje się Slim. Hermes galopuje obok wozu. Lugh i Emmi patrzą na nas. Co teraz?, pyta Lugh. Zabierz małą!, woła Slim. Przed nami jest wzgórze! Gdy je miniesz, zjedź na prawo. Zaczekaj na nas przy długim kamiennym murze. Na pewno go nie przeoczysz. Jedź! Lugh patrzy mi prosto w oczy. Tylko nie rób nic głupiego, ostrzega mnie. Nie zrobię, zapewniam go. Trzymaj się mocno, Em! Lugh popędza Hermesa i odjeżdżają galopem. Staję na koźle. Trzymam się krawędzi dachu i spoglądam do tyłu ponad nim. Facet jedzie konno. Szybko. Dziewczyna niedaleko za nim. Zsuwam się z powrotem na siedzenie. Doganiają nas. Co zrobimy?, pytam. Będziesz musiała ich zabić, mówi Slim. Jeśli nie, doniosą, że naruszyłem godzinę policyjną, że się nie zatrzymałem. Wszyscy tu znają mój wóz. Tontoni zaczną nas szukać. Odpowiada mi spokojnie i rzeczowo, jakby mówił o pogodzie. Szybko wypuszczam powietrze. Jedź równym tempem, mówię. Staję znów na koźle. Wsuwam piorunostrzał za pasek z tyłu. Podciągam się na dach wozu, kładę płasko na brzuchu. Wóz podskakuje i szarpie. Nagle wjeżdżamy w jakąś dziurę. Wy-

latuję do góry. Jeśli nie połamię żeber ani nie spadnę, to będzie cud. Przypuszczam, że Lugh mógłby uznać za głupie to, co właśnie robię. Ale na szczęście dla mnie ten wóz jest rupieciem. Slim oplótł go linami i łańcuchami, żeby do końca się nie rozleciał. Wsuwam stopę pod jedną z lin. Upewniam się, że jestem porządnie zabezpieczona. Wyciągam piorunostrzał i opieram się na łokciach. Osadnik szybko nas dogania. Dziewczyna też. Zrównuje się z nim. Teraz jedzie pierwsza. Muszę zaczekać, aż będą w moim zasięgu. Nero krąży w górze, głośno kracze. Zmiataj stąd, wołam. Zbliżają się galopem. Są coraz bliżej. Teraz wyraźnie widzę ich twarze. Jej gładkie policzki. Okrągły podbródek. Długie jasne włosy, powiewające za nią. Nie widziała więcej niż czternaście wiosen. I on. Mimo że ma ciało mężczyzny, nie jest dużo starszy od Tomma. Para młodziaków. Najpierw zastrzelę dziewczynę. Celuję w piętno w kształcie przeciętego na krzyż kółka pośrodku jej czoła. Czuję na własnym czole krople zimnego potu. Na górnej wardze. Dłonie mi się pocą. Dziewczyna mocno trzyma się konia kolanami. Podnosi ogniomiot. Teraz. Teraz! Zastrzel ją! Epona. Na dachu. Uśmiecha się do mnie. Kiwa głową. Biegnie w moją stronę. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę jej zastrzelić. Nagle dziewczyna przechyla się do tyłu. W jej sercu tkwi bełt. Bezwładnie osuwa się na drogę. Chłopak otwiera usta. Nie ma szansy krzyknąć. Drugi bełt ze świstem przeszywa jego gardło. Martwy, spada z konia. Leżą na piasku. Nie ruszają się. Ich konie zawracają i razem uciekają. Wyglądam zza krawędzi Kompendalorium. Z drugiej strony zza wozu wychyla się Maev. Jedną ręką chwyta się futryny drzwi, w drugiej ściska kuszę. Rzuca mi spojrzenie mówiące „co się z tobą dzieje?”. Krótko potrząsa głową. Potem znów znika. Nie, Maev na pewno nas nie zawiedzie. Wysuwam stopy spod lin. Opuszczam się z dachu na podłogę i siadam znów na koźle obok Slima. Zrobiłaś to?, pyta. Tak, potwierdzam. Nie możemy zostawić trupów, mówi Slim. Musimy zawrócić. Kręcę głową. Jedź dalej, mówię. Ale nie… Powiedziałam, jedź!, wrzeszczę na niego. Trop kładzie łeb na moich kolanach, skomli. Drapię go za uszami. Para dzieciaków, mówię. On chyba nawet jeszcze nie zaczął się golić. Patrzę na Slima, ale on unika mojego wzroku. Cały czas patrzy na wprost. Nie wiem, co myśli. Nie mogłam zastrzelić tej dziewczyny. Tym razem nie zadrżały mi dłonie, ale… Nie mogłam jej zabić. Nie panowałam nad sobą. Gdyby nie Maev, mogłabym być już martwa. Znowu uratowała mi skórę. ***

Znajdujemy Lugh i Emmi przy długim kamiennym murze. O nic nas nie pytają. Nie muszą. Widzą po naszych twarzach, jak to wszystko się rozegrało. Przeklęty objazd Slima. Wiedzie przez tak trudny teren, że wszyscy muszą zejść z wozu, a on prowadzi Mojżesza. Nero ma chociaż podwodę na garbie wielbłąda. Trop trzyma się mojego boku. Pchamy i ciągniemy, i jakoś namawiamy Mojżesza i Kosmiczne Kompendalorium do wędrówki przez pagórkowatą prerię. W górę i na dół, i wokół wzgórz gęsto porośniętych świdośliwami i wiciokrzewem. Niespodziewanie wpadamy w bagniste błoto. Jakoś udaje się Slimowi przeciągnąć przez nie Mojżesza, ale wóz to zupełnie inna sprawa. Koła zapadają się na głębokość stopy i sporo czasu zajmuje nam wyciągnięcie wozu z powrotem. W całym tym zamieszaniu Emmi rozstaje się z oboma butami. Gdzie ta przeklęta droga?, pytam. Niedaleko, odpowiada Slim. Pamiętajcie, że to nie jest mój typowy objazd. Chyba można by go nazwać objazdem objazdu. Jeśli dobrze czytam runy, powinniśmy niedługo wyjechać na inną drogę. Ona doprowadzi nas z powrotem na szlak, a potem prosto przez groblę do Pasa Burz i już witamy w Przegranej Sprawie. Mniej gadania, zagęszczamy ruchy, mówię. Dalej! Idziemy!, poganiam nas. Słońce pali nasze głowy. Zerkam w górę, sprawdzam, jak wysoko jest na niebie. W południe jestem już bardziej nakręcona niż bąk. Maszeruję z powrotem do Slima. Pot z niego spływa. Jest czerwony na twarzy. Chwytam w garść tkaninę różowej sukni i szarpnięciem przyciągam go do siebie. Co to za przeklęty objazd?, pytam. Gdzie ta cholerna droga? Jeśli nie dotrzemy do Przegranej Sprawy przed zmrokiem, przysięgam, że będziesz ślicznym tłuściutkim trupem w kiecce. Przygląda mi się uważnie tym swoim jednym okiem. Nigdy jeszcze nie widziałem, żeby ktoś tak bardzo nie mógł się doczekać, kiedy trafi do knajpy. Pewnie tam jest impreza, o której nie wiem. Piorunostrzał w górę. Przyciśnięty do jego skroni. Nie kombinuj mi tu, ostrzegam go. Nie ma tam żadnej imprezy, wtrąca Emmi, mamy się spotkać z… Z nikim, mówię. Musimy iść dalej, dodaje Maev, to wszystko. Kiedy dotrzemy na miejsce, nadal czeka nas długa droga. Puść go, mówi Lugh. Wszyscy robimy, co możemy. Puszczam Slima. Lepiej, żeby się nie okazało, że nas źle prowadzisz, ostrzegam go. Slim wachluje sukienką, żeby się ochłodzić. Moje słowo zobowiązuje, siostro. Będziemy w Przegranej Sprawie przed zmrokiem. W takim razie chodźmy, mówię. Idziemy, nie poddajemy się. A Lugh co i rusz zerka na Maev. Stara się być ciągle przy niej, kiedy ciągniemy wóz. W pewnym momencie Maev się potyka, a on rzuca się do niej, żeby nie upadła. Ale w następnej chwili, gdy ona chce mu podziękować, on strąca jej rękę jak oparzony, a potem zupełnie ją ignoruje. Widzę, jak Maev marszczy czoło. Rzuca Lugh zdezorientowane spojrzenia. Nic dziwnego. Kompendalorium podskakuje i podryguje. Lampy kołyszą się gwałtownie. Slim krzywi się, gdy ze środka dobiega brzęk szkła. Jeśli nie rozpadnie się, zanim dotrzemy na miejsce, to będzie cud, mówi. Hej, Slim, odzywa się Emmi, jaka jest ta Przegrana Sprawa?

To dopiero wesoły przybytek, mówi Slim. Mocny bimber, porządne żarcie i niegrzeczne panienki. Masz na myśli dziwki, mówi Emmi. Wcale nie, mówi Tommo. Owszem, mądrzy się Em. I tak znam ich mnóstwo. Wstydź się!, strofuje ją Lugh. Ale z niej szelma!, rechocze Slim. Zgadza się, mówię o zuchwałych niewiastach, które wiedzą, co zrobić z mężczyzną. Ku przestrodze, panowie, powiem wam: nie próbujcie niczego z Molly. Będzie was kusiło – to piękność jakich mało – ale zadzieranie z nią to własna zguba. Znalazł się jeden bezczelny gość – ha, ha! – który ukradkiem spojrzał na Molly przez dziurkę od klucza, gdy się kąpała, cała różowiutka. Och, chłopcy, modlę się, żeby to był ostatni widok, jaki ujrzę przed śmiercią… krągłe dziewczę w kąpieli… W każdym razie ten łajdak zerka sobie na Molly i ani się obejrzy, jak wisi przywiązany do góry nogami do swojego konia, w gaciach na głowie, następny przystanek Tillibunk! Ha, ha! Tommo marszczy brwi, patrzy gniewnie na Slima. Dobrze mu tak, mówi. Nie powinien tam zaglądać. Och, biedak nie mógł się powstrzymać, broni tamtego Slim. Przekonasz się, kiedy poznasz Molly. Nie mów o niej w ten sposób!, denerwuje się Tommo. Zawstydzasz mnie, młodzieńcze. Masz całkowitą rację, mówi Slim. Molly to porządna kobieta. Na szczęście jej dziewczęta są inne! Ha, ha! Gdy pchamy i ciągniemy wóz i Mojżesza przez kolejne wyboiste zbocze, zastanawiam się nad różnymi sprawami. Slim zna Molly. Lilith i Meg były w obozie nad Wężową Rzeką. Zastanawiam się, czy kiedyś spotkał Jacka. Kiedy spojrzę z dystansu na to, jakie to wszystko jest dziwne – jak jedna rzecz doprowadziła do drugiej i przywiodła mnie tutaj, niemal jak noc następująca po dniu – wszystko wydaje się zrządzeniem losu. A to przypomina mi, co powiedziała Auriel. Wszyscy mamy swoje role. Tak jak wszystkie moje drogi, każda decyzja w końcu zaprowadzą mnie do tego samego miejsca. Przeznaczenie. Ledwo odważyłam się pomyśleć to słowo, na wypadek gdyby Lugh usłyszał moje myśli. Nie wiem, jak to możliwe. Tak czy inaczej, jakie to ma znaczenie? Znaleźć drogę do Jacka, tylko to mnie obchodzi. Tam moja wędrówka się kończy. Dlatego tu jestem, po to robię to wszystko. Dla Jacka. Żeby być z Jackiem. Nagle głos Emmi przerywa moje rozmyślania. Wiesz, Slim, jesteś już za stary, żeby figlować z dziwkami. Na tym etapie swojego życia powinieneś osiąść z jakąś dobrą kobietą. Ech, mówi Slim, żadna porządna dziewczyna nie wzięłaby takiej skamieliny jak ja. Nie widzę powodu dlaczego nie, mówi Em. Mówią, że każdy znajdzie kogoś dla siebie. Wierz mi lub nie, panienko, ale za młodu byłem niezłym podrywaczem, mówi. Miałem wspaniałą męską posturę. Urok i szyk, i… byłem diabelnie przystojny, nie kłamię. Kobiety lgnęły do mnie, jak bezradne ćmy leciały do mojego śmiercionośnego płomienia. Sam widzisz, mówi Em. Musisz tylko doprowadzić się do porządku. Gdzie ta cholerna droga?, niecierpliwię się. Lada chwila powinniśmy… Ach! Jesteśmy na miejscu, mówi Slim. Co ja wam powiedziałem? Nagle wypadamy na szeroką piaszczystą drogę przecinającą naszą ścieżkę ze wschodu na zachód. Spójrzcie!, mówi Slim. Oto i on! Pas Burz! Wskazuje na wschód.

Jakieś dziesięć lig przed nami nad horyzontem widzimy brunatne niebo. Nad niewielką zbitką górskich szczytów wiszą brudnobrązowe chmury niczym ponura pokrywa. Błyskawice przecinają niebo. Gdzie jest Przegrana Sprawa?, pyta Emmi. Stąd jej nie widać, odpowiada Slim. Trzeba pojechać drogą na grobli, potem między górami i oto jest, na samym środku. Wszędzie dookoła płasko i pusto. Jest tylko Przegrana Sprawa. Staruszek pochyla się do Em, ciągnie groźnym głosem: Stoi tam, mówi, samotna na rozstaju dróg, a nocami skrzeczą i zawodzą wokół niej wiedźmy wiatru. Stukają w okna, drapią w drzwi swoimi szponami, wpuuuść mnieee, wpuuuść mnieee… Boisz się wiedźm, mała? Emmi ma oczy jak spodki. Nie wiem, odpowiada szeptem. Jeszcze nigdy żadnej nie spotkałam. Brązowa chmura to siarka, mówi Slim już normalnym głosem. Codziennie pada na Przegraną Sprawę. Pospieszmy się, mówię. Już niedaleko, a droga jest dobra. Slim marszczy brwi, przygląda się drodze. Aż za dobra, jeśli o mnie chodzi, mówi. Ktoś o nią zadbał. Oczyścił ją. Poszerzył od ostatniego razu, kiedy tu byłem. Tonton?, pyta Lugh. Roboty drogowe to zajęcie dla niewolników, odpowiada Slim, nie ludzi Tontonu. Tak czy inaczej, mówi mi to, że jest tu teraz większy ruch. Więcej ludzi się kręci. Niech lepiej wszyscy wsiądą do środka, dopóki nie dojedziemy do Molly. Jeśli na kogoś się natkniemy, mogę wyjaśnić, skąd się wziął koń, ale nie wy wszyscy, nieoznakowani. Nie ma mowy, protestuję. Co cię powstrzyma przed wywiezieniem nas i oddaniem w czyjeś ręce? Posłuchajcie, mówi Slim, Kosmiczne Kompendalorium było kiedyś wozem dla zwierząt w objazdowym teatrze. Ma kratki wentylacyjne w ścianach, więc będziecie widzieli, co się dzieje. Zastrzelicie mnie, jeśli coś wam się nie spodoba. Spoglądamy po sobie. Ja, Lugh, Maev, Tommo i Emmi. Maev lekko kręci głową. Jakby mówiła „Nie ufaj mu”. Ja pojadę z tobą. Reszta wsiądzie do środka, postanawiam. Nie słyszałaś mnie?, mówi Slim. Właśnie powiedziałem, że to zbyt niebezpieczne. A ja właśnie powiedziałam, że pojadę z tobą, odpowiadam. Ja i wilk. Gdy przywiązuję Hermesa do tylnej części wozu, reszta wdrapuje się do środka, gdzie panują ciepła duchota i półmrok. Układają się na słomie. Przez kratki wysoko na każdej ścianie, tak jak powiedział Slim, wpadają promienie światła. Lugh wchodzi ostatni. Mam nadzieję, że nie ma tu pcheł, zrzędzi. Cokolwiek się stanie, mówi Slim, cokolwiek usłyszycie, siedźcie cicho. Nie ruszajcie się i nie wychodźcie, dopóki wam nie powiem. Nagle wydaje się zupełnie inną osobą. Jego głos, spojrzenie, nawet jego wielkie cielsko stają się wyostrzone i napięte. Wygląda na twardziela. Niezłe osiągnięcie jak na faceta w różowej sukience. W porządku?, pytam. Wszyscy potakująco kiwają głowami. Zamykamy drzwi za nimi. Ja i Trop wskakujemy na przód. Nero siada na moich kolanach. Kosmiczne Kompendalorium piszczy i skrzypi, gdy Slim wtaszcza swoją potężną postać na kozła. Krótko uderza Mojżesza lejcami i z szarpnięciem ruszamy.

*** Każdy obrót kół przybliża mnie do Pasa Burz. Do Przegranej Sprawy. Do Jacka. Moja dłoń wędruje do kamienia serca na szyi. Palce obejmują jego chłodną, gładką powierzchnię. Już niedługo zobaczę Jacka. Po tym całym czasie, po tym wszystkim, co się wydarzyło, teraz trudno mi w to uwierzyć. Żołądek mi się ściska. Jestem roztrzęsiona. Na przemian jest mi to gorąco, to zimno. Pragnę księżycowych oczu Jacka. Jego chwytającego za serce uśmiechu. Jego ust, dotyku, ciepłego zapachu szałwii na skórze. Zapachu. O mój Boże. Jestem cała ubłocona, zgrzana i pewnie śmierdzę jak skunks. Próbuję przypomnieć sobie, kiedy ostatnio się myłam. Nie pamiętam. Odwracam się do Slima. Czy ja śmierdzę?, pytam. Patrzy na mnie zaskoczony. Eee… O mój Boże, czyli tak, mówię. Okropnie śmierdzę. Jak strasznie?, pytam. Mów, możesz mi powiedzieć. Cóż, mówi, nie śmierdzisz tak bardzo jak niektórzy. Ale są i tacy, którzy pachną ładniej. Wiedziałam, wzdycham. Co mam zrobić? Pytasz mnie o radę? Kręci głową i mówi: Przypominam ci, że mam na sobie różową sukienkę, bez gaci. Patrzę na niego w panice. Co za koszmar. Nie widziałam Jacka od miesięcy, a teraz pierwsze, co zrobi, to straci przytomność, bo tak cuchnę. Będę musiała jakoś doprowadzić się do porządku. Umyć się, przebrać w czyste ciuchy i… Czekaj, mówię. Ten gość, który zaglądał przez dziurkę od klucza u Molly… Ona ma wannę. Zapytam ją, czy będę mogła się umyć. Tak zrobię. Kiedy tylko dojedziemy na miejsce, wskoczę do wanny i porządnie się wyszoruję. Uśmiecham się do niego. Z ulgą. Cóż, mówi, dobry pomysł. Słońce właśnie wzeszło. Muszę ci powiedzieć, siostro, kiedy się uśmiechasz, jesteś piękną kobietą. Mruga do mnie. Jak znam Przegraną Sprawę – a znam – będziesz musiała zasłonić tę dziurkę od klucza. *** Późne popołudnie. Pas Burz jest nie dalej niż trzy, cztery ligi stąd. Już niedaleko, zapewnia Slim. Myślę, że jeszcze z… Prr, Mojżeszku! Stój, chłopcze! Ciągnie za lejce. Kompendalorium zatrzymuje się z jękiem. Przy drodze leży mężczyzna, przywiązany do pnia drzewa. W jego gardle tkwi gruby żelazny kolec. Leży tu może od kilku dni. Widać, że miał ciężką śmierć. Ciężką i długą. Jest wycieńczony. Wygłodzony. Na oko ma ze czterdzieści lat. Tyle ile nasz tata. Nero kracze ze swojego miejsca na moich kolanach. Trzymam go mocno. Kruki lubią trupy. Coś już napoczęło te zwłoki, kruk albo jakiś inny ścierwojad. Znasz go?, pytam. Od dziecka, mówi Slim. To Billy Six. Usta Slima drżą. Jego wielka twarz z szeroką szczęką jest cała czerwona. Zaczyna gramolić się na ziemię. Chwytam go za rękę. Hej, hej! Co ty robisz?, pytam.

Pochowam go, jak trzeba, mówi. Przecież nie mogę go tak zostawić. A jeśli ktoś nas zobaczy? Co wtedy?, niepokoję się. Slim zaciska usta. Wzdycha długo, ze ściśniętą piersią, przez nos, i przygląda się Billy’emu. Z kratki nad moją głową dobiega szept Lugh: Dlaczego się zatrzymaliśmy? To jakiś znajomy Slima, odpowiadam. Przyglądamy się Billy’emu. Przez dłuższą chwilę wszyscy milczymy. Nikt nie zasługuje na taką śmierć, mówi Lugh. Uciekł do lasu, kiedy Tontoni przyjechali przejąć jego ziemię, wyjaśnia Slim. Strażnicy Ziemi wprowadzili się i Billy poprzysiągł, że będzie robił im tak dużo kłopotów i tak długo, jak będzie mógł. Mam nadzieję, że obrócił ich życie w piekło, mówię. Slim patrzy na mnie. Jego twarz jest bez wyrazu. Miniemy jego dawny dom, dodaje. Jeśli nam się poszczęści, nikogo nie spotkamy. Ale powinnaś jechać z tyłu z innymi. Nie ma mowy, odpowiadam. Kręci głową. Mamy tu stan najwyższej gotowości, mówi. Ruszaj, Mojżeszku. *** Jedziemy jeszcze kawałek, może z pół ligi. Nero leci przodem. Zaraz zobaczysz dom Billy’ego, mówi Slim. Po prawej stronie. Pośród pól stoi nieduża chata. Porośnięty trawą dach, ściany wzniesione z kamieni, drewna, gliny i opon sprawiają, że wygląda, jakby podźwignęła się spod ziemi. Są tu dwa uprawne pola, jedno zaorane, a drugie – to dalej – zaorane do połowy. Na tym drugim ciężko pracuje mężczyzna, który ciągnie pług. Wygląda na dobrą ziemię, zauważam. Nie bez powodu, mówi Slim. Billy uprawiał ją przez ostatnie dwadzieścia lat. Drzwi domu są otwarte. Ścieżką w stronę drogi biegnie młoda kobieta. Macha do nas. Zatrzymam się, mówi Slim. Jedź dalej, nakazuję. Powiedziałem, że się zatrzymam, powtarza Slim. A ja powiedziałam, jedź dalej! Przystawiam piorunostrzał do jego boku. Odpowiada mi niewzruszoną miną. To nie zajmie długo, zapewnia mnie. Nie odzywaj się. Nie pokazuj twarzy. Z jakiegoś powodu – nie wiem dlaczego – jego spokojne spojrzenie, spokojny głos sprawiają, że czuję się nieporadna. Głupia. Tępa. Jakbym… nie do końca rozumiała, o co tu tak naprawdę chodzi. Ale o co może chodzić, tego nie wiem. Prrr, Mojżeszku. Kompendalorium znów się zatrzymuje. Skrzypi i przechyla się, gdy Slim gramoli się na ziemię. Ja i Trop też zeskakujemy z wozu. Poprawiam szal i chustę, żeby było widać jedynie oczy. Ja i Slim okrążamy wóz, opuszczamy prawy bok, potem lewy. Saba! Lugh mówi cicho, ale słyszę go przez ścianę. Co się dzieje? Ludzie z dawnego domu Billy’ego nas zatrzymali, wyjaśniam mu. Siedźcie cicho tam, w środku, mówi Slim. Nie ruszajcie się. Pozbędę się jej jak najszyb-

ciej. Kobieta podbiega do nas. Nie kobieta. Kolejna dziewczyna. Ma zaróżowione policzki, bystry wzrok, jest zadbana i schludna. Ma może szesnaście lat. Pośrodku jej czoła widać czarne przecięte na krzyż kółko oznaczające Strażników Ziemi. Przyciska do serca zaciśniętą pięść. Niech żyje Wielki Pionier!, mówi. Jej głos cichnie, gdy zauważa Tropa. Wilkopies stoi obok mnie, trzymam rękę na jego łbie. Och, nie przejmuj się nim, uspokaja Slim. Jest łagodny jak baranek. Odpowiada jej takim samym gestem – pięścią na sercu. Naśladuję go. Niech żyje Wielki Pionier, mówi Slim. Co mogę dla ciebie zrobić? Muszę urodzić dziecko. Dziewczyna mówi szybko, cicho. To już za długo trwa. Jeśli wkrótce nie urodzę, on poprosi o inną kobietę, a ze mnie zrobią niewolnicę. Waha się tylko przez chwilę, a potem wyciąga z kieszeni srebrny łańcuszek i podaje Slimowi. Weźmiesz to w zamian?, pyta. Slim uważnie przygląda mu się jednym okiem. Ładny. Rodzinna pamiątka?, pyta. Dziewczyna prostuje się, dumnie wysuwa podbródek. Moją jedyną rodziną jest Ziemia, mówi. Wielki Pionier wybrał mnie, żebym ją uleczyła. Oczywiście, że tak, mówi Slim. To samo pomyślałem. Hm, gdzie to ja położyłem tę tynkturę? Zaczyna przeglądać buteleczki. Dziewczyna nerwowo zerka przez ramię. Mężczyzna, który ciągnął pług, przerwał pracę. Teraz idzie przez pola w naszą stronę. Pospiesz się, proszę, ponagla znachora dziewczyna. Widziałem tego gościa przybitego do drzewa, tam wcześniej, mówi Slim. Ach, tego szkodnika. Eli nakrył go, kiedy tamten podpalał nowy most, wyjaśnia osadniczka. Eli i nocny patrol. Jakiś tydzień temu. Nocny patrol, co?, podpytuje ją Slim. Ludzie w tej okolicy łamali godzinę policyjną? Dziewczyna zerka na mężczyznę. Ale trajkocze dalej, jakby cieszyła się, że w końcu może z kimś porozmawiać. Nie zwraca na mnie uwagi. Mieliśmy kłopoty po zmroku, opowiada. Nie tylko my, inne gospodarstwa też. Odkąd tu przyjechaliśmy. Zatrute studnie, zaginione zwierzęta, połamane pługi, pożary, różne problemy. W zeszłym miesiącu zniknął nasz koń. Dlatego Eli ma teraz pług ręczny. Zebrał wszystkich i zorganizował nocne patrole w naszym sektorze. Na pewno masz to lekarstwo? Slim zaczyna przeglądać szuflady. Jest gdzieś tutaj, mówi. I doszliście do wniosku, że to właśnie ten gość jest przyczyną waszych problemów? No cóż, skończyły się, kiedy Eli wbił w niego kolec. Mówi, że pewnie mieszkał na dziko w lesie. Czyli Eli sam się uporał z tym… szkodnikiem?, pyta Slim. Trochę mu pomogłam. Dziewczyna chichocze nerwowo. Okropnie się szamotał, dodaje. Co ty powiesz, mówi Slim. Ach! Mam. Zażywaj po dwie krople z wodą dwa razy dziennie. I nie tylko ty, pani, ale twój… eee… Eli. Wybacz, proszę, że to powiem, to nic osobistego, ale potrzeba dwojga, żeby zrobić jedno. Podaje jej brązową buteleczkę. Dziewczyna wsuwa ją do kieszeni. Dwie krople dwa razy dziennie, powtarza. Przez dziesięć dni, mówi Slim. W przeciwnym razie nie zadziała.

RiverLee! Eli biegnie ścieżką i wykrzykuje jej imię. Włosy jak słoma. Potężny jak dąb. Mięsiste wargi. Czerwona twarz. W ręku ma ogniomiot. Za paskiem piorunostrzał. RiverLee!, krzyczy. Po co ty zatrzymujesz te szumowiny? Pytałam ich, co słychać nowego, Eli!, woła dziewczyna. Myślałam, że może słyszeli coś po drodze. Ty! Eli chwyta rękę Slima. Znachorze. Pokaż znamię. Co ty, u licha, masz na sobie? Podsuwa do góry rękaw różowej sukienki Slima, chrząka na widok piętna na zewnętrznej stronie przedramienia. Popycha go mocno. Dalej, zjeżdżaj! Nie chcę takich jak ty na mojej dobrej ziemi. Jeśli jeszcze raz cię tu zobaczę, zajmę się tobą, słyszałeś? Slim i ja zamykamy pospiesznie boki wozu, podwiązujemy ścianki. Głośno i wyraźnie, panie!, odpowiada drżącym głosem Slim. Niech żyje Wielki Pionier!, woła. Ja ci dam niech żyje! Eli oddaje strzał z ogniomiotu, strzela w ziemię u stóp Slima. Slim odskakuje. Eli się śmieje. Mruży oczy na widok Hermesa przywiązanego z tyłu wozu. Ten koń jest zdecydowanie za dobry dla takich jak ty, mówi. Pewnie go ukradłeś. Tak jak jakiś szkodnik ukradł mojego. Przejmuję to zwierzę w imieniu Wielkiego Pioniera. Odwiąż konia, RiverLee. Dziewczyna spieszy spełnić jego rozkaz. Czuję ucisk w piersi. Nie mogą zabrać Hermesa. Nie pozwolę im. Proszę, panie, nie zabieraj mojego konia!, jęczy Slim. Zamknij się! Eli ostrym ruchem głowy każe Slimowi stanąć obok mnie. Cały czas celuje do nas. Trop warczy. Przestaje, gdy przyciskam dłoń do jego łba. Zabijam takie wredne kundle, mówi Eli. Dlaczego twoja kobieta jest całkiem zasłonięta? Zbyt szkaradna, żeby dało się na nią patrzeć? Ma łzawą ospę, panie, wyjaśnia Slim. Może powinienem ją zastrzelić, mówi Eli. Nero krąży nisko nad nami. Gotowe, Eli, ogłasza RiverLee. Ten koń jest strasznie nerwowy, dodaje. Prowadzi Hermesa. Trzyma jego linę za wysoko, za mocno. Koń rzuca łbem, ciągnie i tańczy. Źle go trzymasz, mówi Eli. Cholera, RiverLee, jesteś za głupia, żeby żyć. Poluzuj mu trochę tę linę. Nadal trzyma nas na muszce. Ale jest rozkojarzony. Zerka w stronę dziewczyny i konia i to wystarczy, żebym pokazała Hermesowi dłoń. Kiwam nią. Koń kwiczy i tupie. Uwalnia się jednym szarpnięciem. RiverLee upada na ziemię. Piszczy i zakrywa głowę, gdy Hermes staje nad nią dęba, młóci powietrze przednimi nogami. Eli się przygląda. Ruszam się. Chwytam jego ogniomiot. Obiema rękami. On go trzyma. Też oburącz. Nero pikuje na niego z nieba, skrzeczy. Trop kłapie zębami i warczy przy jego nogach. Eli rozluźnia uścisk. Tylko trochę. Wbijam ogniomiot w jego twarz. Zatacza się do tyłu. Broń wylatuje w powietrze. Uciekaj! Uciekaj!, krzyczę do Slima. Gdy on wskakuje na przód wozu, ja biegnę po Hermesa, który uciekł od tego całego zamieszania w bezpieczne miejsce. Ale RiverLee już wstała. Wyciąga piorunostrzał. Celuje do mnie. Strzela. Pudło. Wyciągnęłam już swój piorunostrzał. Podnoszę go. Z tyłu chwyta mnie ogromna ręka. Trzyma mnie za gardło. To Eli. Przyciska moją krtań, dusi mnie. Szarpię się i wykręcam, ale on jest silniejszy ode mnie. Wyrywa mi broń z ręki. Wbija mi ją w skroń.

Trop rzuca się na napastnika. Warczy i kłapie zębami. Eli go kopie. Slim podbiega, ogniomiot w gotowości. Zabiję ją!, krzyczy Eli. Rzuć broń na ziemię, ręce do góry! Pilnuj go, RiverLee! Mam go na muszce, Eli, mówi RiverLee. Slim rzuca swój ogniomiot na ziemię i podnosi ręce. Zabierz kundla!, krzyczy Eli. I kruka! Wszystkie pozabijam! Slim odwołuje Tropa. Nero atakuje obcego z piskliwym skrzekiem. Eli rozluźnia chwyt na mojej krtani. To wystarczy, bym mogła wychrypieć: Nie, Nero! Uciekaj! Nero się wycofuje. Krąży nad nami, wzywa na alarm. Nie jesteś znachorką, mówi Eli. Zrywa chustę z mojej głowy. Na widok mojego tatuażu szeroko otwiera oczy. Uśmiecha się. Stoję odwrócona twarzą do bocznej ściany Kosmicznego Kompendalorium. Widzę poruszenie przy kratce. Hej, RiverLee, mówi Eli, jak myślisz, kogo… Huk piorunostrzału. Głowa osadnika gwałtownie opada w tył. Eli rozrzuca ręce na boki. Upada na ziemię. Eli! Eli!, krzyczy RiverLee. Padam na kolana, rozpaczliwie próbuję zaczerpnąć powietrza. Lugh wyskakuje z tyłu wozu z piorunostrzałem w dłoni. RiverLee na oślep mierzy w jego stronę. Lugh strzela do niej, trafia ją śmiertelnie. I cisza. Tak po prostu. Szok ciszy. Po tym całym zgiełku, chaosie i strachu. Lugh podbiega do mnie i pomaga mi wstać. Nic ci nie jest?, pyta. Kręcę głową. Nie, mówię. Maev, Emmi i Tommo gramolą się na zewnątrz. Zauważają martwych leżących na ziemi. Em wybucha płaczem. Nie warto za nimi płakać, siostrzyczko, uspokaja ją Slim. Co teraz?, pyta Maev. Chciałbym spalić to miejsce i tych dwoje razem z nim, mówi Slim. Za dużo dymu, stwierdza Tommo. Ludzie mogą zauważyć. Będziemy musieli ich pochować, mówi Slim. Wy to zróbcie. Ja nie mogę. Tak właśnie robimy. Wykopujemy dół w lesie, gdzie ukrywał się Billy Six. Nie zmuszamy Emmi do pomocy. Płacze cicho, odwrócona do nas plecami, i odtrąca Tomma wzruszeniem ramion, kiedy on podchodzi do niej, żeby ją przytulić. Pracujemy w milczeniu, zamyśleni. Lugh jest blady. Nie przywykł, jak reszta z nas, do gwałtownej przemocy. Do szybkiej, brutalnej śmierci. Jeszcze nie tak dawno temu wierzyłam, że Miasto Nadziei mnie na nią uodporniło. Ale wcale nie jestem odporna. A po minach ich wszystkich widzę, że czują to samo. Oprócz Slima. Gdy zaczynamy przykrywać Elego ziemią i liśćmi, Slim powstrzymuje łopatę Lugh. Drugą ręką sięga po swój piorunostrzał, ale chwytam jego broń. Nie da się zabić człowieka drugi raz, mówię.

Slim długo na mnie patrzy. Potem spluwa na twarz Elego. To za Billy’ego, sukinsynu, rzuca ostro. Właśnie przykryliśmy RiverLee cienką warstwą ziemi, gdy Slim się odzywa. Zaczekajcie, mówi. Opuszcza się do grobu dziewczyny. Przetrząsa jej kieszenie i wyciąga z nich jakiś przedmiot. Wrzuca go do swojej skórzanej torby, którą nosi u pasa, a potem wyciąga ręce do Tomma, Lugh i Maev, żeby pomogli mu wyjść. Zdążyłam zerknąć na przedmiot, zanim wpadł do jego torby. To brązowa buteleczka. Dwie krople dwa razy dziennie, żeby RiverLee mogła mieć dziecko. A przynajmniej tak jej powiedział. *** Gdy wszyscy wsiadają z powrotem z tyłu do wozu, mrok zbiera już siły przeciwko dniowi. Jeszcze tylko parę lig, mówi Slim. Czy nie zapewniałem was, że dojedziemy na miejsce przed zmrokiem? Kupka wzgórz, które wydawały się takie małe, kiedy ujrzeliśmy je po raz pierwszy, teraz wznosi się wysoko, ciemna i groźna. To Pas Burz z Przegraną Sprawą, samotną pośrodku równiny. Spotkamy się w Przegranej Sprawie. Bądź tam przed następną pełnią. Jadę, Jack. Wspinam się na kozła za Slimem. O nie, mówi znachor. Kłopoty lgną do ciebie jak muchy do gnoju. Chcesz dotrzeć do Przegranej Sprawy w jednym kawałku? To wsiadaj do tyłu z innymi. Waham się. Nie mogę sobie przypomnieć, gdzie był Slim, kiedy Eli zobaczył mój tatuaż. Było takie zamieszanie. Ale jeśli Slim też go widział, to… Wskazuje na góry. Popatrz, tam jest!, mówi. Dowiozłem was aż tutaj. Już dawno temu mogłem was przekazać w ich ręce, z bronią przy głowie czy bez. Pospiesz się, czas ucieka. Dobra, mówię. W porządku. Pomkniemy jak błyskawica, zapewnia. Trzymajcie się. Trop zostaje ze Slimem. Nero leci nad nami. Hermes pobiegnie za wozem, tym razem nieprzywiązany. Gramolę się do tyłu i wciskam pomiędzy Maev i Emmi. Wiśta wio!, wrzeszczy Slim i Mojżesz rusza z kopyta. Kosmiczne Kompendalorium pędzi. Trzymamy się ścian wozu. Droga może i jest porządna, ale nadal wyboista. Zbyt wyboista dla rozklekotanego wozu, który trzymają do kupy liny i nadzieja. Gdy trzeszczy i klekocze, trzęsie się i podskakuje, zaczynają pojawiać się szpary. W ścianach. Między ścianami a dachem, ścianami a podłogą. Spoglądamy po sobie z szeroko otwartymi oczami. Czy on się rozpadnie?, pyta Em. Jasne, że nie, zapewniam ją. Szczeliny nagle się rozszerzają. Wóz jęczy. Na podłogę!, krzyczy Lugh. Wszyscy nurkujemy twarzami w słomie. Kosmiczne Kompendalorium wpada w jakąś dziurę. Wylatuje do góry. Z łoskotem uderza o ziemię. Podłoga trzeszczy. Pęka. Emmi krzyczy. Spadamy. Wszystko się zbliża – ziemia, koła, ból, byle szybko, litości, to koniec, a więc tak to się kończy…

Lecz wcale nie wypadamy na drogę. Nie lądujemy na ziemi. Nie jesteśmy poturbowani i pokiereszowani. Nie połamaliśmy rąk ani nóg. Nikt nie zginął. Jesteśmy nadal w Kosmicznym Kompendalorium, które z turkotem jedzie dalej. I właśnie odkryliśmy jego sekret. Pojazd ma drugie dno. Fałszywą podłogę z ukrytą przestrzenią pod spodem. Tam właśnie wpadliśmy. A jeśli chodzi o to, w co wpadliśmy… Cóż. *** Wpatruję się w lufę ogniomiotu. Jest owinięta płótnem. Koniec trochę się zsunął. Ukryty schowek wypełniają okręcone tkaniną zawiniątka we wszelkich rozmiarach i kształtach. Jego ściany i podłoga są grubo wyłożone, aby chronić sekretny ładunek. Wszyscy leżą na mnie w bezładnej plątaninie nóg i rąk, słomy i roztrzaskanych desek. Wyplątujemy się i rozglądamy. Lugh bierze do ręki małe zawiniątko i ściąga materiał. To piorunostrzał. Emmi odwija świstułę. Maev – miecz. Tommo – pęk strzał. Są tu też inne rodzaje broni, jakich nigdy nie widziałam. Wszystko czyste i porządne, naoliwione i lśniące. Groźne. Gotowe do akcji. Na ich widok mój puls przyspiesza. Ale przecież on jest lekarzem, mówi Em. Lekarzem i handlarzem bronią, dodaje Maev. Przez chwilę nikt się nie odzywa. Wtem. Wszystko jasne. O mój Boże, mówię. Jest ruch oporu. Co?, pyta Lugh. Ten jego przyjaciel, mówię. Billy Six. Który żył w lesie, sabotował gospodarstwa. Zeszłej nocy. Zatrzymaliśmy się tam, bo Slim miał dostarczyć przesyłkę. Oddalił się, kiedy miał być na warcie, wrócił z błotem na butach. Myślałam, że mi się to przyśniło, ale… On nie jest sprzymierzeńcem Tontonu. Istnieje cholerny ruch oporu, a on jest dostawcą broni. Może właśnie to wiezie do Przegranej Sprawy, mówi Maev. Może tam jest punkt przerzutu broni. Może Molly należy do ruchu oporu, dodaje Emmi. Pewnie miał też coś dla Billy’ego, mówię, tyle że on już niczego nie potrzebował po tym, jak tamci przybili go do drzewa. Zaczekajcie, wtrąca Lugh. A gdzie są dowody? Sam fakt, że facet wiezie broń, nie oznacza, że jest jakimś dzielnym bojownikiem o wolność. Spójrzcie na to wszystko, przecież to cholerny arsenał. Równie dobrze może być przeznaczony dla Tontonu. Właściwie to nawet bardziej prawdopodobne. To oni będą czekali na nas w Przegranej Sprawie. Nie tylko niewierny Jack, ale też jego wredni kumple w czerni, zapewniam was. Lugh patrzy mi teraz prosto w oczy. Wyznaczono nagrodę za twoją głowę, mówi, a Jack to człowiek, który wypatruje najlepszych okazji. Czy to nie byłoby wspaniałe? Wkraść się w łaski Wielkiego Pioniera, przekazując mu Anioła Śmierci. Slim zna Molly, Molly zna Jacka… zastanówcie się. To pułapka. Slim to szpieg Tontonu. Od początku wiedział, kim jesteś. Przez cały czas z nami pogrywał. O to tu chodzi. Nie o wolność. Ale o śmierć. Naszą śmierć. Nas wszystkich. Patrzymy po sobie. Nie, zaprzeczam. Mylisz się. Czyżby? Zastanów się, mówi Lugh. Oddycham szybko, brak mi tchu. Ta chwila, kiedy spotkaliśmy Slima…

Dokąd jechałeś?, pytam. Moja chusta zaczyna zsuwać się z twarzy. Tatuaż. On nie może go zobaczyć. Szybko naciągam ją na miejsce, patrzę na niego spode łba. No? Ee… jechałem na wschód, mówi. Mam przesyłkę. Do Pasa Burz. Do karczmy zwanej Przegraną Sprawą. Wszyscy cali tam z tyłu?, woła Slim. Nagle chwytam jeden z ogniomiotów. Rękojeścią przebijam przednią ścianę wozu. Obok miejsca, gdzie powinien siedzieć Slim. Przeciskam się przez dziurę, rozpycham ją łokciami i ramionami. Wypadam obok Slima. Trop odsuwa się z drogi. Slim rzuca mi zaskoczone spojrzenie. Celuję do niego z piorunostrzału. Kim jestem, sukinsynu?, pytam. Świetny moment na kryzys tożsamości, odpowiada. Znaleźliśmy twój ładunek, mówię. Ach. Dobra, chodzi o to, że… Jego spojrzenie kieruje się znów na drogę. Slim szeroko otwiera swoje jedyne oko. O Boże, mówi. Patrzę na to samo co on. Prosto przed nami unosi się w niebo słup gęstego czarnego dymu. Uderza o siarkową chmurę, niczym para o pokrywkę garnka, i rozpływa we wszystkie strony. Coś się pali, mówię. To Przegrana Sprawa, oznajmia Slim. Nic innego tu nie ma. Molly ma kłopoty. Serce mi się ściska. Zaczyna łomotać o żebra. Jack tam jest. Czeka na mnie. Musimy tam pojechać, mówię. No pewnie, przytakuje Slim. Prosto przez groblę. Przed nami drogę przecina wezbrana szeroka rzeka. Droga wiedzie prosto nad nią po wale usypanym z kamieni, głazów i betonowych bloków. Na drugim końcu znika w szparze między górami. Ze szpary wypływają kłęby czarnego dymu. Pędzą wzdłuż drogi na grobli w naszą stronę. Odwracam się i krzyczę w głąb wozu: Pożar przed nami! Przegrana Sprawa się pali! Nero pikuje i krąży, wzywa na alarm. Slim zaczyna kaszleć. Naciąga chustę na usta i nos. Lugh wystawia głowę przez otwór. Widzi dym. Oszalałaś?, mówi. Zatrzymaj się! Zawróć! Wjeżdżamy tam, decyduję. Powiedz wszystkim. Już zamierza się pokłócić, ale musi być coś w mojej twarzy, bo Lugh klnie i znika, po czym słyszę, jak wykrzykuje rozkazy do pozostałych. Naciągam chustę na twarz. Trop wyje. Denerwuje się. Spycham go na podłogę, żeby położył się u moich stóp. Ściągam swoją tunikę i zakrywam nią jego łeb. Zostań, mówię do niego. Dobry pies. Kosmiczne Kompendalorium pędzi drogą na grobli. Dym kłębi się i toczy gęstymi czarnymi falami. Rozpływa się. Rozpada. Z chmury wyłania się sześciu jeźdźców. W czerni. Czarne szaty. Czarni jeźdźcy. Tonton. *** Galopują w naszą stronę. Sześciu. W zwartym szyku. Parami. Żołądek mi się ściska. Widzę ich po raz pierwszy od bitwy na Sosnowym Wzgórzu.

Mogłem się domyślić, mówi Slim. Ci dranie z Tontonu lubią bawić się ogniem. Tontoni jadą! Kryjcie się!, krzyczę do środka wozu. Droga na grobli jest wąska. Ma nie więcej niż osiem stóp szerokości. Nie ma miejsca, żeby się wyminąć. Jadą prosto na nas, mówię do Slima. Jak nerwy? Panujesz nad nimi? Chyba tak, odpowiadam. Bawiłaś się już kiedyś w kto pierwszy zjedzie?, pyta. Nie. Patrz i ucz się, mówi. Lepiej się pochyl. W końcu jest nagroda za twoją głowę. Na moment serce mi zamiera. Nasze oczy się spotykają. Przez cały czas wiedziałeś, mówię. Macie szczęście, że akurat mnie porwaliście, odpowiada Slim. Kim jesteś?, pytam. Przyjacielem, mówi. Na dół, Aniołku. Zsuwam się na podłogę obok Tropa. Wiooo!, krzyczy Slim. Prosto do Egiptu, Mojżeszku! Dalej! Pędzimy z łoskotem. Wóz grzechocze i jęczy. Miejmy nadzieję, że wytrzyma, mówi Slim. Wyglądam na zewnątrz. W dłoni trzymam przygotowany piorunostrzał. Nie strzelaj, jeśli nie będzie potrzeby, mówi. Będziesz musiał się zatrzymać, mówię. Nie mam zamiaru, odpowiada Slim. Dam tym małym podpalaczom mały pokaz. Wyciąga z kieszeni spodni dużą białą chustkę. Zobaczą znowu tego starego głupca Salma Slima, mówi. Jego i jego zapchlonego wielbłąda, jak znowu im odbiło! Ciężko dźwiga się na nogi i zaczyna machać chustką nad głową. Pomocy! Pomocy! Wielbłąd poniósł!, krzyczy. Drugą ręką nadal ściska lejce i mocno trzyma Mojżesza. Pędzimy w stronę Tontonów. Jadą prosto na nas. Slim macha i wrzeszczy: Pomocy! Pomocy! Jadą dalej. Trzymają szyk. Coraz bliżej. Jeszcze bliżej. Zderzymy się!, wrzeszczę. Wy, żółtodzioby, zawsze panikujecie, krzyczy Slim. W tej grze chodzi o to, komu pierwszemu puszczą nerwy, kto pierwszy mrugnie. To nie będę ja. Jadą. Jadą. Jadą. Nie oddycham. Nie ruszam się. Trzydzieści stóp. Dwadzieścia pięć. Dalej, mówi Slim. Mrugnijcie, dranie. Dwadzieścia. Piętnaście. Mrugnijcie, cholerne sukinsyny!, ryczy Slim. Na jego słowo rozdzielają się. Jakby go usłyszeli. Trzech w lewo. Trzech na prawo. Pochylam się nisko. Mijają nas z łoskotem kopyt, tuż pod nami na brzegu. Zamazany obraz kopyt i pyłu, i szat, i butów. Ściana dymu i potu uderza mnie w twarz. Przez sekundę – jedno uderzenie serca – zastanawiam się, czy wśród nich jest Jack.

Huk ogniomiotu. Slim krzyczy. Przewraca się do tyłu, na kozła. Postrzelili go. Jego prawie ramię jest roztrzaskane. Slim!, krzyczę. Weź lejce!, woła. Wdrapuję się na kozła i chwytam je. Odwracam się. Tontoni znikają w obłoku kurzu. Hermes biegnie za nami, schowany za wozem. Slim przyciska chustkę do rany. Z bólu zgrzyta zębami. Przez wybity otwór w ścianie wozu krzyczy do środka: Wysadźcie drogę na grobli! Co?, odkrzykuje Lugh. Te małe kulki ze szpilkami!, wrzeszczy Slim. Wyciągnijcie z nich szpilki i wyrzućcie kilka kulek! Mocno trzymam Mojżesza. Droga prowadzi prosto do szpary między górami. Znika w dymie. Nic się nie dzieje. Nic. Nic. Wtem. Bum! Potężny huk przeszywa powietrze. Ziemia się trzęsie. Ośmielam się spojrzeć przez ramię. Za nami w niebo wystrzelił ogromny słup skał, wody i ziemi. Droga na grobli została wysadzona w drobny mak. Ani śladu jeźdźców, ani śladu ich koni. Załatwiliśmy ich?, pyta Slim. Nie wiem, mówię. Może nie. Jechali tak szybko. Mogli zdążyć na drugą stronę przed wybuchem. Jeśli tak, to będą nas szukać, mówi Slim. To tyle jeśli chodzi o przemycenie cię tak, żeby nikt nie zauważył. Zerkam na niego. Widzę krople potu na jego twarzy. Wygląda, jakby był chory. Do diabła, Slim, mówię. Nie jesteś szpiegiem Tontonu. W takim razie kim jesteś? Wykrzywia usta. Chyba próbuje się uśmiechnąć. Po prostu dowieź nas do Przegranej Sprawy, mówi.

ROZDZIAŁ SZÓSTY PRZEGRANA SPRAWA Mojżesz wtacza się w ścianę gęstego czarnego dymu. Nic nie widzę. Oczy mi łzawią. Nie mogę oddychać. Boję się, że się rozbijemy. Ale wyjeżdżamy z dymu tak szybko, jak wjechaliśmy. Przegrana Sprawa jest tuż przed nami. Płomienie liżą ją, żarłocznie pochłaniają. Syczą, trzaskają i ryczą. Ogień rozjaśnia bezludną równinę. Niska chmura rozbłyskuje jasnym światłem, pomarańczowym, białym, żółtym i brązowym. Czarny dym kłębi się, fale gorąca uderzają w powietrze. Przegrana Sprawa teraz naprawdę przegrała. Pędzimy w jej kierunku, ku rozstajom dróg. Podjeżdżam na tyle blisko, na ile pozwala mi odwaga, potem ściągam lejce. Mojżesz zwalnia, zatrzymuje się. Cofa się z rykiem. Slim bezwładnie opiera się o mnie. Znajdź Molly, mówi. Maev! Emmi!, krzyczę. Postrzelili Slima! Podbiegają i wychodzą przez dziurę z przodu z apteczką. Maev przejmuje lejce, a ja i Trop zeskakujemy na ziemię. Zostań!, mówię do niego. Biegnę do płonącego budynku. Kaszlę. Dym szczypie mnie w oczy. Saba! To Lugh. Za plecami słyszę tupot stóp, jego i Tomma. Wracaj! Jack może tam być!, krzyczę. Wpadam w żar. Jest twardy. Jak mur. Odrzuca mnie do tyłu. Lugh chwyta mnie za jedną rękę. Tommo za drugą. Próbują mnie odciągnąć. Zapieram się nogami. Nie!, wrzeszczę. Puśćcie mnie! Jeśli ktoś tam był, to i tak już nie żyje, mówi Lugh. Nie! Wyrywam się i szamoczę. To parterowy budynek, zbudowany z lichych rupieci Złomonterów. Ściany skręcają się i wyginają. Trzeszczą i piszczą. Nagle środek dachu staje w płomieniach. Gdzie jest destylarnia?, pyta Tommo. Co?, pyta Lugh. Gdzie pędzili bimber?, krzyczy. O Boże, mówi Lugh, wystarczy jedna iskra i wybuchnie! W nogi! Odwracamy się. Zaczynamy biec. Bum! Podmuch wyrzuca nas w powietrze. Z głuchym łoskotem ląduję na brzuchu na ziemi. Wstaję. Biegiem ruszam z powrotem do karczmy. Jack!, krzyczę. Nie, Saba! Lugh przewraca mnie na ziemię. Kładzie się na mnie. Osłania swoim ciałem, gdy Przegrana Sprawa spada deszczem zgliszczy wokół nas. *** Nie mogę się ruszyć. Jestem odrętwiała.

Złaź ze mnie, mówię. Lugh się nie rusza. Złaź, powtarzam. Niechętnie podnosi się i wyciąga rękę, żeby pomóc mi wstać. Ignoruję go. Wstaję i ruszam przez pogorzelisko w stronę płonącego trupa Przegranej Sprawy. Ogień urządził sobie ucztę z jej resztek. Na ziemi leży nadpalony szyld karczmy. Wyblakła farba odchodzi płatami, ale nadal widać małą łódkę na wzburzonym morzu, którą zaraz połknie olbrzymia fala. Okrążam budynek najbliżej, jak mogę. Wzrokiem przeszukuję płomienie. Szukam… sama nie wiem czego. Czegoś. Czegokolwiek, co powstrzymałoby ten lodowaty ciężar niewiedzy. Podchodzi Tommo. Drżysz, mówi. Obejmuje mnie ramieniem. Nie wydaje mi się, żeby on tu był, mówi. Spoglądam na niebo. Siarkowa chmura kłębi się, kotłuje. Zaciskam dłoń na kamieniu serca. Jest zimny. Powiedział, że spotka się tu ze mną podczas pełni, mówię. Tommo idzie obok mnie. Dopiero niedawno się ściemniło, mówi. Może jest jeszcze w drodze. Może, zgadzam się. Nagle Nero kracze wniebogłosy. Stoi na ziemi kawałek od nas, macha skrzydłami i kiwa łebkiem. Co on tam ma?, mówi Tommo. Podbiegamy do kruka. Nero siedzi na jakimś kapeluszu. Brązowym, zniszczonym kapeluszu z szerokim rondem. Za wstążkę zatknięte jest szare gołębie pióro. Bezmyślnie gapię się na kapelusz. Jack ukradł go jeszcze w Mieście Nadziei. Zdjął prosto z głowy właściciela. Emmi zatknęła pióro za wstążkę pewnej nocy w drodze do Pól Wolności. To jego kapelusz. Tommo przykuca. Odgania Nero i podnosi kapelusz z ziemi. Wstaje. Podaje mi go. Zaczyna padać deszcz. W jednej chwili nic, nagle ulewa. Brązowy, lepki deszcz z siarkowej chmury nad nami. Momentalnie jestem przemoczona. Włosy Tomma przykleiły się do jego głowy. Z nosa i podbródka spływa brudna woda. Cofam się o kilka kroków. Omijam go, idę szybko, bez celu. Nie myśl, nie czuj, to wszystko nieprawda, to nie może być prawda. Czuję ucisk w piersi. W gardle. Nie mogę oddychać. Zaczynam biec. Potykam się, moje stopy ślizgają się w błocie. Słyszę za sobą Tomma. Płonące ruiny Przegranej Sprawy syczą i dymią, gdy deszcz zaczyna tłumić płomienie. Nagle, dwadzieścia kroków przede mną, ktoś wyłania się z dymu. Deszczu. Mroku. To kobieta. Prowadzi konia, kasztanowatego kudłacza. Ma broń. Celuje prosto we mnie. *** Zatrzymuję się gwałtownie. Tommo też. To mój kapelusz, mówi kobieta. A ja zabijam rabusiów. Jest brudna i przemoczona. Gąszcz długich kręconych blond włosów związanych w koński ogon. Pełne różowe usta. Kobiece krągłości w długiej sukni. Oczy podkrążone ze smutku. Na głowie ma chustkę, nasuniętą nisko na czoło. Jej ściągnięta twarz wszystko tłumaczy. Nie zaznała miłosierdzia snu od wielu dni. Ale i tak widać, że to piękność jakich mało.

Ty jesteś Molly, mówi Tommo. Od Ike’a. Ike nie żyje, odpowiada kobieta. Gdzie jest Jack?, pytam. Jack?, powtarza. Marszczy brwi. Wyrywam Tommowi kapelusz. To kapelusz Jacka, mówię. Gdzie on jest? Cholera jasna, wrzeszczę, gdzie jest Jack? Nie wiem, mówi Molly, nie widziałam go od… Hej, a właściwie kim ty jesteś? To jego kapelusz!, powtarzam. Gdzie on jest? Zostawił go, odpowiada. Czyli on… nie ma go tutaj, mówię. Nikogo tu nie ma, tylko ja zostałam, mówi Molly. Deszcz powoli ustaje. Nie ma go tutaj, powtarzam szeptem. Odjechał. Z oczu płyną mi łzy. Ocieram je. Też mu mówiłam, że to nędzny kapelusz, ale bez przesady… nie ma o co płakać, mówi Molly. Nie spuszcza ze mnie wzroku. Opuszcza broń. Zostawia konia i podchodzi. Zatrzymuje się o krok ode mnie. Zauważa kamień serca. O Boże, szepcze, jakby nie wierzyła w to, co widzi. Podnosi wzrok, patrzy mi prosto w oczy. Kamień serca Jacka, mówi. Wyciąga rękę. Podciąga moją chustę, odsłania mi twarz. Drżącymi palcami muska tatuaż z księżycem. Czuję od niej alkohol. Ty jesteś Saba, mówi. Co ty tu robisz? Gdzie jest Jack? Jak to?, pytam. Jack posłał po mnie. Ma kłopoty. Dostałam wiadomość, że mam się z nim spotkać tutaj podczas pełni księżyca. Ale… jak to?, dziwi się Molly. Nie rozumiem. Myślałam, że jest z tobą. Ja… Saba! To Lugh. Emmi!, woła Tommo. Patrz, to Molly! Molly i ja patrzymy na siebie, a Lugh, Emmi i Trop biegną w naszą stronę. Molly!, piszczy Emmi. Rzuca się na nią, obejmuje ją w pasie. Kobieta wysoko podnosi ręce. Hej! Hola! Kim ty jesteś, u diabła? Slim? Slim idzie w naszą stronę, obandażowany, wspiera się na Maev. Jego twarz jest blada i spocona. O mój Boże, Slim, co ci się stało? Molly odsuwa Emmi i podbiega do niego. Tontoni postrzelili mnie na drodze na grobli, wyjaśnia Slim. Chyba moja kiecka im się nie spodobała. Molly spogląda na nas. Jak wpadłeś na tych tutaj?, pyta. Slim zdrową ręką obejmuje jej ramiona i przytula ją. Porwali mnie, odpowiada. To długa historia. Nic ci nie jest? Nie, mówi Molly. Spodziewałam się, że do tego dojdzie. Przegrana Sprawa to był ostatni bastion niemoralności i występku. Jestem pewna, że wcześniej by do mnie przyjechali, ale dobrze wiedzieli, że nie mam klientów. Wygnali albo wybili całą hołotę, a Strażnicy Ziemi nie lubią ani bimbru, ani dziwek. Właściwie nie jestem warta zachodu, co ty na to powiesz? Posyła mu dziwny uśmieszek. Czyli niepotrzebnie się fatygowałem, mówi Slim.

Molly zerka na nas. Jej twarz tężeje. Och, możesz mówić swobodnie, uspokaja ją Slim. Znaleźli broń. W takim razie zaczynamy plan awaryjny, mówi Molly. Zawieziesz ładunek do Brama i Cassie. Wiedziałam! Maev dźga palcem Lugh w triumfalnym geście. Jest ruch oporu! On dostarcza broń, a Przegrana Sprawa jest punktem przerzutowym. Mam rację? Nie mylisz się, mówi Slim. Chwytam Molly za rękę. Molly, mówię, dlaczego myślałaś, że Jack jest ze mną? Powiedział, że jedzie za tobą, mówi. Kiedy przyjechał powiedzieć mi o Ike’u. Zamierzał się z tobą spotkać. Jechałaś na zachód, tak? Kiedy ostatnio go widziałaś?, pytam. Jak dawno temu? Ja… nie wiem, mówi Molly. Parę miesięcy temu, chyba… Molly! Mów! Potrząsam nią. To ważne! Gdy nią potrząsam, chusta zsuwa się z jej czoła. Widzę różowe, opuchnięte brzegi świeżej rany, która dopiero zaczyna się goić. Odsuwam tkaninę. Wypalili jej piętno. Na środku czoła. D. Znam ten znak z Miasta Nadziei. Malowane kobiety i chłopców z alei Raju, którzy poszliby z nieznajomym za dżaal, bimber czy garść paciorków. Właśnie tak Tonton ich oznaczał. D. Dziwka. *** Siadamy na odwróconych skrzynkach i innych gratach obok Kosmicznego Kompendalorium. Blaszana beczka z piołunówką Molly przetrwała wybuch, który wystrzelił resztę karczmy w niebo. Wszyscy pijemy, nawet Emmi. To zabójczy bimber, gorszy niż sosnowa wódka Ike’a, a już tamta mogła cię oślepić. Pali mój przełyk. Ilu ich było?, pytam Molly. Dwóch, odpowiada. Tontoni, mówi Maev. Molly kiwa głową. W karczmie byliśmy tylko ja i Jack, ciągnie. Po tym jak powiedział mi o Ike’u, ja… Jack jest jedyną znaną mi osobą, która przebyłaby tak długą drogę, żeby przekazać złe wieści. Chyba nie zniosłabym tego, gdyby ktoś inny to zrobił. Milczymy. Dopiero co poznałam Molly. Nie znam jej, ale łączy nas więź, ją i mnie, przez Jacka i Ike’a. Moje serce wyrywa się do niej. Boli jej bólem. Mówiłam mu, żeby tego nie robił, ale on został tutaj, żeby się upewnić, że nic mi nie jest, mówi Molly. Potem pojawiło się tamtych dwóch. Tontoni. Jack, jak to Jack… próbował ich zagadać, ale… ci dwaj, jeden z nich… nieźle go pobił. Pobili go, mówię. Gdy to sobie wyobrażam, czuję na skórze to gorące, to zimne dreszcze. Tak, potwierdza. Potem, ee… jeden z nich został z nim, a drugi… eee… drugi… Nagle jej oczy napełniają się łzami, łzy płyną po policzkach. Przepraszam, mówi, i gwałtownym ruchem je wyciera. Potem mnie napiętnowali, dodaje. Emmi się podrywa. Podchodzi i ją przytula. Nie płacz, Molly, pociesza ją. Już dobrze. Jesteśmy przy tobie.

Em nic nie rozumie. Jest za mała. Ból Molly, tak ciężki, gęsty, wypełnia powietrze, aż ledwo mogę oddychać. Ze łzami w oczach zerkam na Maev. Patrzy na Molly, zaciska zęby. Slim siedzi obok Molly, trzyma ją za rękę, ściska ją od czasu do czasu. Nic nigdy nie zdoła odebrać ci urody, mówi. Całuje ją w czoło, w ten przerażający znak. Molly śmieje się krótko przez łzy. Jesteś takim łgarzem, mówi. Dobrym, kochanym łgarzem. Owija znów głowę chustą i zaczyna ją wiązać. Kiedy odjechali, mówi, ja… chciałam tylko zostać sama. Patrzy na mnie. Powiedziałam Jackowi, żeby pojechał za tobą. Żeby podążył za głosem swego serca. Kazałam mu przysiąc, że to zrobi. Co odpowiedział?, pytam szeptem. Obiecał, że to zrobi. Nie widziałam go, mówię. Wygląda na to, że to ja go widziałam ostatnia, odzywa się Maev. Ty?, pyta Molly. Dał jej kamień serca, żeby przekazała go Sabie, wyjaśnia Emmi. I tak się złożyło, że jechał wtedy z Tontonem, dorzuca Lugh. Co takiego?, dziwi się Molly. Nie. Jack nigdy nie dołączyłby do Tontonu. Nigdy. Znam go. Może wcale tak dobrze go nie znasz, zauważa Lugh. Nie podoba mi się twój ton, mówi Molly. Jack jest moim dobrym przyjacielem. Od bardzo dawna. Nie pozwolę, żebyś wygadywał o nim takie rzeczy, które nie mają nic wspólnego z prawdą. Lugh odwraca wzrok. Był z nimi, Molly, mówi Maev. Widziałam go na własne oczy. Był ubrany tak samo jak oni, wyglądał jak Tonton. Pewnie go porwali, mówi Molly. To samo powiedziałam, przytakuję jej. Był wolny, wyjaśnia Maev, nie skuty. Molly marszczy czoło. Pociąga długi łyk ze swojego kubka i nalewa sobie kolejną porcję. Zauważa, że Tommo jej się przygląda. Przez cały czas nie odrywał od niej oczu. O co ci chodzi?, pyta Molly. Nie powinnaś tyle pić, mówi Tommo. A tobie co do tego?, odpowiada ona. Ike’owi by się to nie podobało, rzuca chłopak. A ty skąd wiesz? Jestem Tommo. Ike mnie przygarnął. Opowiadał mi o tobie. Powiedział, że on i ty, i ja… że będziemy rodziną. Nie ma żadnej cholernej rodziny, mówi Molly. Ike nie żyje. Nazywał mnie swoim synem, ciągnie Tommo. Ach, naprawdę?, mówi Molly. Tylko nie oczekuj, że ja cię będę nazywała synem. To ostre słowa. Bolesne. Łzy napływają Tommowi do oczu. Płyną po policzkach. Ociera je szybko i zaciska zęby, żeby się nie rozpłakać. To było podłe, mówię. Idź do diabła, rzuca do mnie Molly. Wypiła już do dna. Nalewa sobie kolejny kubek piołunówki. Nie masz prawa tak się odzywać do Tomma, mówi Emmi. Cicho, Emmi, mówi Lugh.

Nie uciszaj mnie, odparowuje Em. Nie tylko ty kochałaś Ike’a, zwraca się znów do Molly. Nie tylko ty za nim tęsknisz. I to nie jest wina Tomma, że Ike zginął. On próbował go ratować. Kochał go tak samo jak ty. Molly wpatruje się w dno kubka. Nie tak samo, mówi. Do diabła, wcale nie tak samo! Jej głos przechodzi w krzyk. Ciska na oślep pustym metalowym kubkiem. Uchylamy się w ostatniej chwili. Molly powstrzymuje się. Jej oddech jest szybki, świszczący. Walczy ze sobą. Próbuje się nie rozsypać. Posyła nam słaby uśmiech zaciśniętych warg. Przepraszam, mówi do Tomma. Nie miałam prawa tak do ciebie mówić. Tommo kiwa głową, ale unika jej wzroku. Co teraz?, pyta Maev. Molly patrzy na Slima, który przyciska dłoń do postrzelonego ramienia. Jego twarz jest ściągnięta bólem. Pojedziemy do Brama i Cassie, decyduje Molly. Tam ukryjemy broń. Porządnie opatrzymy Slima i zastanowimy się, co dalej. Nigdzie nie pojadę, oświadczam twardo. Jack powiedział mi, że mam się z nim spotkać tutaj i tak zrobię. To tylko twoje domysły, mówi Lugh. Nie masz żadnej pewności. I co zrobisz, zamierzasz tu siedzieć przez całą noc? Czekać, aż się pojawi z Tontonami, żeby oddać cię w ich ręce? Jack by tego nie zrobił, mówi Molly. Nie ma znaczenia, czy by to zrobił, czy nie, mówi Slim. W każdym razie nie w tej chwili. Rzecz w tym, że tutaj nie jest bezpiecznie. Ani dla Molly, ani dla Saby, ani dla nikogo z nas. Mamy na koncie czterech zabitych Strażników Ziemi, nie wspominając o wysadzonej drodze na grobli. Jeśli któryś z tamtych Tontonów przeżył i zda relację, będą szukać Kosmicznego Kompendalorium. U Brama i Cassie można bezpiecznie się schronić. Tam wszyscy powinniśmy się znaleźć. Tonton wie tylko o tobie, mówię. O tobie i Kompendalorium. O nas nie. Hej, wtrąca Maev, nie byłoby nas tutaj, gdyby nie Slim. I to przez nas go postrzelili. Czy to nic dla ciebie nie znaczy? Dobra, w porządku, jedźcie sami, mówię. Ja zaczekam tutaj na Jacka. Twoja wiara w przyjaciela jest godna pochwały, mówi Slim. Ale coś ci powiem. Jeśli Jack wdał się w jakieś szemrane układy z Tontonem, nie jest już panem swojego losu. Bardziej mu się przydasz, jeśli zadbasz o to, aby tobie nie przydarzyło się to samo. Nie słuchasz, mówię. On ma kłopoty, potrzebuje mojej pomocy, dlatego po mnie posłał. Mówiąc to, rzucam ostre spojrzenie Lugh, wyzywam go, żeby znowu oczernił Jacka. Kolejny powód, żeby pojechać do Brama, przekonuje Slim. On będzie wiedział najlepiej, co zrobić. Zna te okolice. Zna Tonton. Wszyscy patrzą na mnie, czekają na moją odpowiedź. Instynkt podpowiada mi, że powinnam się uprzeć przy swoim. Gdybym mogła myśleć tylko o sobie, tak właśnie bym postąpiła, bez żadnego wahania. Ale serce i rozum mówią mi, że muszę wziąć pod uwagę Maev i Tomma, Emmi i Lugh. Grozi im niebezpieczeństwo już przez sam fakt, że są tutaj. Z mojego powodu. Patrzę na Slima, rannego z mojej winy. Na Molly. Molly Ike’a. Jak daleko mieszka ten… Bram?, pytam. Niedaleko, mówi Molly. Trzy godziny drogi na północ. W porządku, zgadzam się, ale muszę zostawić Jackowi wiadomość. Dać mu znać, gdzie mnie znajdzie.

Wiem, co powinniśmy zrobić, oznajmia Molly. Chodź. Pod jej przewodnictwem zbieramy to, co zostało z karczmy. Układamy spalone resztki wzdłuż drogi na północ, zaczynając od szyldu Przegranej Sprawy na jednym końcu. Ale nie tak, żeby ktoś to zauważył. Chyba że bardzo by się postarał. Potrzebujemy czegoś, co dopełniłoby dzieła, mówi Molly. Patrzy na mnie. Mogłabyś…? W tej samej chwili z łopotem skrzydeł podfruwa do nas Nero. Powoli się zniża. Trzyma w dziobie za wstążkę kapelusz Jacka. Siada na ziemi. Upuszcza kapelusz we właściwym miejscu. Skrzeczy z radości i dumy, że jest taki sprytny. Tego chyba już nic nie przebije, mówi Molly. Przykucam. Unieruchamiam kapelusz paroma kamieniami. Delikatnie go głaszczę. Do zobaczenia niedługo, Jack, mówię. *** Przed wyjazdem Molly idzie po swoją klacz, Prue. I po spakowany worek z najpotrzebniejszymi rzeczami, który ukryła na wypadek, gdyby któregoś dnia przyjechali po nią Tontoni. Potem robi coś jeszcze. Podchodzi do pewnego miejsca, nieco na uboczu od karczmy i stajni. Wygląda jak każde inne samotne miejsce na tej cholernej równinie, tyle że jest tam usypany z kamieni kopczyk. Molly klęczy obok niego przez długą chwilę z pochyloną głową. Patrzymy pytająco na Slima. On kręci głową i wzrusza ramionami. Kiedy Molly podjeżdża do nas, widać po jej oczach, że płakała. Udajemy, że niczego nie zauważyliśmy. W końcu ruszamy w drogę. Ja i Molly jedziemy konno. Lugh powozi Kompendalorium, Tommo siedzi obok niego. Po niefortunnym początku Mojżesz pogniewał się na Maev i nie ruszy się ani o cal, jeśli zobaczy ją gdziekolwiek w pobliżu. Ona, Em i Trop pojadą z tyłu wozu ze Slimem. Mają zrobić, co w ich mocy, żeby ułatwić mu podróż, ale jazda na stosie broni nie jest miła dla nikogo, co dopiero dla rannego człowieka. On jednak wychyla pół kubka jakiegoś rzadkiego zielonego płynu – to przytępi ból, mówi – i gramoli się do wozu bez słowa skargi. Ostatni raz spoglądamy na karczmę na rozstaju dróg. Ogień już przygasł, tli się tylko niski, jednostajny żar trawiący to, co z niej zostało. No i po wszystkim, wzdycha Molly. Po Przegranej Sprawie. Kto by pomyślał. Ja, mój ojciec, dziadek, przedtem jego ojciec… Jestem ostatnia z długiego rodu omamionych głupców, którzy trzymali się tego miejsca. Fatalnie ulokowany optymizm, oto dziedziczna przypadłość mojej rodziny. Zawsze szukamy promienia słońca wśród chmur. Nawet w Pasie Burz. Gdy zwracamy się na północ i wyjeżdżamy, mijamy kapelusz Jacka. Całą nadzieję pokładam w tym zniszczonym starym kapeluszu. Źle ulokowany optymizm. Moja rodzina chyba też na to cierpi.

ROZDZIAŁ SIÓDMY SEKTOR DZIEWIĄTY Słyszymy oznaki życia na długo przed tym, zanim je widzimy. Słabe dźwięki orkiestry niosą się w noc. Wzdłuż drogi i ponad drzewami. Rytmiczny tupot. Wiwaty. Odgłosy zabawy. Brzmi jak potańcówka, mówi Molly. Dziwne. Tonton nie pozwala na zabawy po godzinie policyjnej. Ciekawe, co się tam dzieje. Molly i ja podjeżdżamy do przodu, do Lugh i Tomma. Jedź powoli, mówi Molly do Lugh. Zaczekaj i nie pokazuj się nikomu, dopóki nie dowiemy się, o co tu chodzi. Slim! Molly łomocze w ścianę wozu. Coś się dzieje u Brama i Cassie! Wkrótce naszym oczom ukazuje się gospodarstwo. Prrr, Mojżesz, mówi łagodnie Lugh. Zatrzymujemy się. Stoimy na łuku drogi. Po obu stronach rośnie cedrowy las. Trop wyskakuje z tyłu, Emmi i Maev za nim. Podają Slimowi rękę i ostrożnie pomagają mu wysiąść z wozu, ale on i tak krzywi się z bólu. Jest blady i wyczerpany. Ta podróż była dla niego bardzo trudna. Przed nami leży farma. Pola ciągną się we wszystkie strony, a przy drodze widzimy duże, kwadratowe podwórze z ubitej ziemi. Z jednej strony stoi spory dom z opon i gliny, przykryty dachem z rupieci Złomonterów. W szklanym oknie świeci lampa. Impreza odbywa się w stodole stojącej na bliższym krańcu podwórza. Duże drzwi są otwarte na oścież. Światło, muzyka i gwar wylewają się w noc. Kilka tuzinów wozów zostawiono w sympatycznym nieładzie. Moglibyśmy wziąć jeden z nich i błyskawicznie się zmyć, mówi Lugh. Zapomnij, odpowiadam. Z lasu po prawej stronie dobiega żałosne wołanie gołębia. Slim podnosi rękę, żeby nas uciszyć. Gołąb znów grucha. Slim mu odpowiada. Spomiędzy drzew bezszelestnie wyłania się mężczyzna. Wielki jak góra. Emmi otwiera buzię i chowa się za Maev. Górną część jego twarzy zasłania maska. Toporna, dzika, zrobiona z łodyg kukurydzy i kory drzewa. Nie chcesz zobaczyć czegoś takiego wyłaniającego się w nocy z lasu. Trop warczy. Mężczyzna przykłada do piersi zaciśniętą pięść. Niech żyje Wielki Pionier!, mówi. Niech sczeźnie w piekle, odpowiada mu Slim. Dobry wieczór, Bram. O co chodzi z tą maską? Chyba macie u siebie niezłą hulankę. Nie sądziłem, że takie rzeczy są dozwolone. To szczególna okazja, wyjaśnia Bram. Pierwsze zbiory kukurydzy w Sektorze Dziewiątym. Ziemia jest tu żyzna dzięki ciężko pracującym ludziom, którym Tonton ją odebrał. Bram zdejmuje maskę i rusza w naszą stronę. Fajna kiecka, Slim. Kogo tam masz? Czy to Molly? Witaj, Bram, odzywa się Molly. Bram ma strzechę ciemnych włosów, szeroki kark i oczy jak senny szop. Na moje oko liczy ze dwadzieścia dwa lata. Pośrodku czoła ma przecięte na krzyż czarne kółko. Co wy tu robicie? Co u diabła przydarzyło się wam dwojgu? Marszczy czoło na widok zabandażowanego ramienia Slima, krzywi się, widząc smugi sadzy na twarzy Molly, dziury wypalone w jej ubraniu. O Boże, a więc w końcu cię spalili, mówi do niej. Pomaga Molly zejść

z konia, przytula ją. Nic ci nie jest?, pyta z troską. Nie, odpowiada Molly. Tontoni postrzelili Slima. Przydałoby się, żeby Cassie zerknęła na jego ramię. Natknęliśmy się na nich na grobli, wyjaśnia Slim. Potem wysadziliśmy drogę w powietrze. Bram gwiżdże. Omiata nas spojrzeniem. Kim są ci inni?, pyta. Przyjaciółmi, mówi Molly. Przyjaciółmi, o których nie powinien dowiedzieć się Tonton, dodaje Slim. Pokazuje na mnie. Gdy zsiadam z Hermesa, Nero odfruwa na gałąź. Podchodzę do nich. Waham się. W porządku, zachęca mnie Slim. Podejdź, siostro. Zsuwam chustę z włosów i twarzy, żeby pokazać Bramowi tatuaż z księżycem. Nagle jego zaspane oczy szeroko się otwierają. Bram, mówi Slim, poznaj Sabę. Nie wierzę! Bram wyciąga potężną łapę i ściska moją dłoń. Wiesz, że za twoją głowę wyznaczono nagrodę?, mówi. Nie teraz, ucina Slim. Musimy ukryć Kompendalorium. Na drodze na grobli było sześciu Tontonów, kiedy ją wysadziliśmy. Jeśli któryś z nich uciekł, na pewno już mnie szukają. Masz broń?, pyta Bram. Masz gdzie ją schować?, odpowiada Slim. Pewnie, mówi Bram. Tutaj, w lewo. Zaprowadzę was. Uwijamy się, przeciągamy Mojżesza i wóz z drogi w głąb lasu. Zacieramy za sobą ślady, tak jak kazał nam Bram. Droga, którą nas prowadzi, jest dość szeroka, żeby wóz mógł przejechać, nie zdrapując kory z drzew i nie łamiąc gałęzi. Ale w pewnym miejscu jest tak ciasno, że ledwo nam się to udaje. A to fart, mówi Slim. Żaden fart, uśmiecha się Bram. Staranne obliczenia. Zatrzymuje się na niewielkiej polanie w głębi lasu. Jesteśmy na miejscu, oznajmia. Nic tam nie ma. Ale Bram klęka i zaczyna odgarniać rękami grube warstwy wilgotnego sosnowego igliwia. W końcu podnosi drewniany właz, odkłada go na bok i zsuwa się do otworu. Zwinnie schodzi, jego głowa powoli znika. Pewnie jest tam drabina. Stajemy wokół otworu. To spore podziemne pomieszczenie, jakieś dziesięć stóp w głąb, pomiędzy poskręcanymi korzeniami drzew. Jest tam dość miejsca, żeby Bram mógł się wyprostować. Za drabinę służy okorowany pień, z prowizorycznymi schodkami wyciętymi z jednej strony. Lugh zaczyna schodzić. Uważaj na stopnie, ostrzega go Bram. Jak to?, pyta Lugh. Szóstego nie ma, wyjaśnia mu Bram z szerokim uśmiechem. Ale mówię o tym tylko przyjaciołom. Dobra, ruszmy się. Najciszej, jak się da. Pospiesznie rozładowujemy Kosmiczne Kompendalorium. Uwijamy się między wozem a podziemnym magazynem Brama, gdzie on i Lugh układają wszystko w równych stosach. Skąd to wszystko wziąłeś?, pytam Slima. Odciąga mnie na bok. Z tuneli, szepcze. W wojskowym punkcie Złomonterów… w bazie Nass jest mnóstwo rzeczy zakopanych w ziemi. Kiedy po raz pierwszy się… hm… spotkaliśmy, właśnie byłem tam

po zaopatrzenie. Gdzie?, pytam. Pamiętasz, gdzie mnie porwaliście?, mówi. Na północ tamtą drogą, jakieś pięć lig dalej. Postukuje palcem w czubek swojego nosa, potem pokazuje na mnie. To będzie nasz sekret, dodaje. Emmi wzięła z wozu naręcze śmiercionośnych kulek ze szpilkami. Ostrożnie rusza. Poczekaj, Emmi, ja je wezmę, mówi Tommo. Dam radę!, odpowiada Em. Patrzy na niego spode łba. Potyka się. Jedna z kulek wylatuje w powietrze. Złapcie ją!, wrzeszczy Slim. Maev rzuca się w jej kierunku. Wstrzymujemy oddech. Chwyta ją jedną ręką tuż nad ziemią. Uff! Slim ociera czoło. Czasem te szpilki potrafią być trochę obluzowane. Z zawstydzoną miną Emmi oddaje stos Tommowi. Opróżniwszy wóz, zamykamy podziemny magazyn i wsuwamy Kompendalorium głębiej w las, do niewielkiego wąwozu, gdzie chowamy je za parą olbrzymich zwalonych cedrów. Po trudach podróży wóz wygląda jeszcze żałośniej. Biedne Kompendalorium, wzdycha Slim, kręcąc głową. Jutro je naprawimy, obiecuje Bram. Co teraz?, pyta Molly. Kiepski moment wybraliśmy, co? Można tak powiedzieć, przyznaje Bram. Prawie wszyscy osadnicy z Sektora Dziewiątego są dzisiaj u nas, a każdy oddany Wielkiemu Pionierowi. Ale koniecznie trzeba się zająć raną Slima, a Cassie jest odpowiednią osobą, żeby to zrobić. Przemycę was wszystkich do domu. Mam już pomysł jak. Tylko macie robić dokładnie to, co każę, a Mojżesz zostanie tutaj. Nie mamy wielbłądów w tym sektorze. Musi pójść z nami, mówi Slim. Będzie się darł jak opętany. Nie masz jakiejś stajni? Pewnie, że mam, odpowiada Bram, ale… On się zaprzyjaźnił z tym koniem tutaj, mówi Slim. Będzie siedział cicho, jeśli będą razem. Wielkie nieba, wzdycha Bram. Wielbłąd w stajni. W porządku, to nie potrwa długo, ale sam powiesz o tym Cassie. Chyba nie urwie głowy rannemu staruszkowi. Prowadząc Mojżesza i Hermesa, ruszamy z powrotem za Bramem przez las w stronę drogi. Nagle słychać ciche gruchanie gołębia. Zamieramy. Znów. Bram odpowiada. Kto to?, pytam. Nie jesteście moimi jedynymi nowymi przyjaciółmi, mówi. Niezły ruch tu ostatnio mamy. Spomiędzy drzew wyłaniają się dwie osoby. Stają przed nami. Twarze mają zasłonięte, jak Bram wcześniej. Napięte mięśnie. Ogniomioty w rękach. Zdejmują maski. On jest wysoki, szczupły. Bosy. Wytatuowany. Ona to urodzona wojowniczka. Długie włosy do pasa zwisają tuzinami warkoczyków. Ostra twarz. Nieufne oczy. Creed. Ash. Po raz ostatni widziani w Mrocznym Lesie. Przypuszczalnie martwi. Stoją tu teraz przed nami. Całkiem żywi. *** Oddech więźnie mi w gardle. Ash!, woła Emmi. Biegnie. Pędzi w podskokach. Przywiera do Ash jak rzep i obsypuje jej twarz entuzja-

stycznymi pocałunkami. Twarda Ash łagodnieje jak zawsze na widok Em. Nadal głupia jak koza, mówi Ash. Klepie Emmi po pupie i opuszcza ją na ziemię. Creed mierzwi włosy małej i mruga do niej z uśmiechem ukazującym białe zęby. Potem ja podchodzę do nich. Oczy pieką mnie od łez, gdy mocno przytulam Ash. Witaj, ślicznotko, mówi. Myśleliśmy, że zginęliście, szepczę. Jestem zbyt uparta, żeby dać się zabić, mówi. Co ty tu robisz, do diabła? Jack po mnie posłał, wyjaśniam. Jack! Jej twarz pochmurnieje. Jeśli jeszcze raz zobaczę tego sukinsyna, przysięgam, że go zabiję, mówi. On się zmienił, Saba. Przeszedł na stronę Tontonu. Nie, Ash, to nie tak, mówię. Nie możemy powiedzieć nic więcej. Tommo wciska się, zaczyna ich przytulać, ściskać ich dłonie, a Lugh za nim. Creed ujmuje moją dłoń i przykłada do swego serca. Wiedziałem, że nie będziesz w stanie trzymać się z daleka ode mnie, mówi. Nagle zauważa Molly. Zamiera. Wypuszcza moją rękę jak rozżarzony węgielek. Dobry Boże, mówi, a kim ty jesteś? Ash, Creed, to jest Molly, o której wam opowiadałem, mówi Bram. Creed podchodzi prosto do niej, z wyrazem zachwytu na twarzy. Ożenię się z tobą, oznajmia, stając naprzeciwko niej. Molly pogardliwie wydyma usta. Phi, w życiu nie wyszłabym za takiego brudasa, mówi. Creed ociera kciukiem smugę sadzy na jej policzku. Z czułością. Wyjdziesz, mówi. Molly strąca jego rękę, jakby odganiała natrętną muchę. On tylko się uśmiecha i powoli odchodzi. Ona odprowadza go wzrokiem, ze zmarszczonym czołem, czerwona ze złości. Creed, mówi Ash. Kiwa głową w kierunku Maev. Maev nie ruszyła się od chwili, gdy pojawili się Ash i Creed. Powstali z martwych. Stoi zesztywniała z szoku. Jej twarz lśni niezdrową bielą w półmroku lasu. Wygląda gorzej niż Slim. Maev, która opuściła Mroczny Las, kiedy Tontoni wyrzynali Jastrzębie i Łupieżców. Maev, która zostawiła Ash i Creeda na pastwę losu. Podchodzą do niej bez słowa. Mijają ją z obu stron i znikają w lesie. Ona jeszcze przez chwilę stoi nieruchomo. Potem odwraca się i rusza za nimi. Mają o czym gadać, mówię. Bram, potrzebuję twojej pomocy. Mój przyjaciel ma kłopoty. Chodź do domu, poznasz Cassie, mówi. Tam porozmawiamy. *** Okazuje się, że Cassie jest w moim wieku. To krzepka, skora do uśmiechu dziewczyna o rumianych policzkach i uważnym spojrzeniu. Nawet nie mrugnie, kiedy wszyscy wsuwamy się do ich domu, podczas gdy Bram zostaje na warcie przy drzwiach. Tylko szybko zerka na mój tatuaż i tatuaż Lugh. Przygotowuje mydło, czyste ręczniki i miski z gorącą wodą, żebyśmy mogli się umyć – dla Lugh i Tomma w jednej izbie, a dla nas, dziewczyn, i Nero w sypialni Brama i jej. Mała będzie musiała się schować, mówi, a ty… Ty nie możesz nosić tych ubrań. Będziesz się wyróżniać. Jesteś wyższa ode mnie, ale spróbuj znaleźć coś dla siebie w tym kufrze. Zostawia nas i idzie opatrzyć ranę Slima. Ja, Molly i Em nie tracimy czasu i rozbieramy

się do bielizny. Em wybałusza oczy na widok kobiecych kształtów Molly, upchniętych ciasno we frywolną czerwoną halkę. Nero łopocze skrzydłami i skrzeczy. Nero, przestań! Przepraszam, mówię. Nie wie, że jest krukiem. Molly się śmieje. Em nadal wybałusza oczy. Nie gap się tak, mówię. Biorę do ręki ścierkę i zaczynam szorować brudny kark siostry. Au!, jęczy Em. Ten twój przyjaciel, Creed… To wariat, prawda?, mówi Molly. Nie bardziej niż ktokolwiek z nas, odpowiadam. Lepiej na niego uważaj. Niech lepiej on uważa, mruczy Molly. Nie ruszaj się! Teraz szoruję twarz i uszy Em. Nikt mi nie chce wierzyć w sprawie Jacka, mówię. Ani Lugh, ani Tommo. Maev mówi, że mi wierzy, ale… chyba też nie. Ash chciałaby go zabić, Creed pewnie też. Zostałyśmy tylko ja, ty i Em. Kocham Jacka, oznajmia moja siostra. Teraz też?, pyta Molly. Uhm, i Saba też, tylko ona jest zbyt… Zanurzam głowę Em w misce. Emmi prycha i kwiczy, gdy mydlę jej głowę. Wiem, co jest między tobą a Jackiem, mówi Molly. Od razu, gdy go zobaczyłam, wiedziałam, że kogoś poznał. Zobaczyłam ciebie w jego oczach. Potem pokazał mi kamień serca. Czuję, że się rumienię. Puszczam Emmi wolno i zabieram się za siebie. Dziś pełnia księżyca. Nie obchodzi mnie, co mówi Slim. Kiedy Jack znajdzie wiadomość pod Przegraną Sprawą, natychmiast tutaj przyjedzie. Znowu zobaczę Jacka. Na samą myśl o tym mój żołądek wywraca się z nerwów. Szoruję się i pocieram, i spłukuję, aż zaczyna mnie mrowić skóra. Układam palcami mokre włosy. Urosły, odkąd ogoliłam głowę do walk w klatce w Mieście Nadziei. Pewnego dnia będą znów tak długie jak dawniej. Wtedy Lugh i ja będziemy mieli takie same włosy i nikt nigdy ich już nie zetnie. Molly bierze do ręki swój kościany grzebień. Ja się tym zajmę, mówi. Wczesuje w moje włosy różany olejek. Proszę, dorzuca i podaje mi buteleczkę, wmasuj go w skórę, dzięki temu będzie bardziej miękka. Pójdę pogadać z Bramem, mówię, o Jacku. Zostaw to mnie, mówi Molly. Zanim zdążę się sprzeciwić, znika z szelestem spódnic. Smaruję się olejkiem i wkładam proste spodnie i spódnicę, które znalazłam w kufrze Cassie. Są na mnie trochę za krótkie, ale wyglądam w nich całkiem przyzwoicie. Potem razem z Em dołączamy do pozostałych. Slim został opatrzony i położony do łóżka w sekretnej wnęce w ścianie. Zaglądam do niego, ale on już mocno śpi. Trop leży u jego stóp, pilnuje go. Ani śladu Creeda czy Ash. Ale Maev siedzi przy palenisku, milczy, wpatruje się w płomienie. Nagle otwierają się drzwi od drugiej izby. Wychodzą do nas Lugh i Tommo. Z krótko obciętymi włosami. Długi, złoty warkocz Lugh zniknął. Miał go od dziecka. Serce mi się ściska. Dlaczego to zrobiliście?, pytam. Mężczyznom nie wolno nosić długich włosów w Nowym Edenie, wyjaśnia Cassie. Lugh podnosi swój warkocz, który lśni w świetle ognia, gruby i złoty. Patrzy na mnie nieco prowokująco. I tak miałem go już dosyć, mówi. Cieszę się, że się go pozbyłem. Bram wraca do nas do izby. Molly patrzy na mnie. Prawie niezauważalnie kiwa głową.

Później, mówi bezgłośnie. Co teraz?, pyta Tommo. Nic, odpowiada Bram, to nie jest odpowiedni moment. Nie powinniśmy rozmawiać, nie mogą nas nawet razem zobaczyć. To zbyt ryzykowne. Zaczekamy, aż wszyscy odjadą. Mamy mnóstwo do omówienia – co zrobić ze Slimem, no i z wami. Na razie Cassie i ja wyjdziemy, zanim goście zorientują się, że nas nie ma. Rozdają maski wszystkim oprócz Emmi. Co to jest?, pytam. Czasem najlepszym sposobem, żeby się ukryć, jest być w pełni widocznym, mówi Bram. Dziś w nocy to samotne światło w lesie przyciągnie uwagę. Ale nikt nie zauważy kilkorga tancerzy więcej w zatłoczonej stodole. Dlaczego nie możemy zostać tutaj?, pytam. Tu nie jest bezpiecznie, wyjaśnia Cassie. Ciągle ktoś się kręci po domu. Chyba żadne z was nie chce się gnieździć ze Slimem w tej kryjówce. Nie zdejmujcie masek bez powodu, mówi Bram. Pamiętajcie, że nie jesteście oznakowani. A wszyscy szukają Saby i jej tatuażu. Wielkim zaszczytem byłoby przekazanie jej Wielkiemu Pionierowi. Saba i Tommo, gdyby ktokolwiek pytał, jesteście parą od miesiąca, mówi Cassie. Macie farmę w Sektorze Siedemnastym. Lugh i Maev, wy tak samo. Nie ma żadnego Sektora Siedemnastego, ale nikt z tych tam tego nie wie. Będą udawali, że o nim słyszeli, żeby nie wyjść na głupców. Przykro mi, Tommo, ale nie powinieneś się odzywać, to zbyt niebezpieczne, mówi Bram. Najlepiej udawaj, że jesteś strasznie nieśmiały. Purpura oblewa policzki Tomma. Chłopak kiwa głową. Jak mamy się zachowywać?, pyta Lugh. Jak tamci dwoje w domu Billy’ego Sixa, mówię. Jakby cały świat i wszyscy na nim należeli do was. Podsadzimy Emmi na strych z kukurydzą, mówi Bram. Po dzisiejszym dniu wszyscy będą mieli dość tego cholerstwa, więc to ostatnie miejsce, dokąd zajrzą. Nie mogę popatrzeć, jak tańczą?, pyta Em. Możesz patrzeć przez szpary w deskach, co się dzieje, odpowiada Bram, ale musisz siedzieć cicho, dobrze? Ani kroku, ani skrzypnięcia, rozumiesz? Emmi kiwa głową. Cassie i Bram zakładają swoje półmaski. Robimy to samo. W jednej chwili to, kim jesteśmy, zostaje ukryte. Stajemy się obcy nawet dla siebie nawzajem. A co ze mną?, pyta Molly. Jaka jest moja historia? Och, na pewno coś wymyślimy, mówi Bram. Chodźcie. *** Historią Molly okazuje się Creed. Wymyka się chyłkiem ze stajni obok domu. Tak myślałem, że się może pojawić, mówi Bram. O mój Boże, mówię, ale z niego elegant. Tak właśnie jest. Czyste ubranie, tatuaże zasłonięte długimi rękawami koszuli z kołnierzykiem, włosy ostrzyżone krótko i porządnie. Nawet włożył buty. Wygląda zupełnie inaczej. Jesteś bardzo przystojny, mówi Emmi. Nie zauważyłam tego wcześniej. Creed zakłada maskę i podchodzi do Molly. Uśmiecha się do niej. Pięknie wyglądasz, mówi. Ona nic nie odpowiada. I pięknie pachniesz, dodaje Creed.

Molly, nawet na niego nie patrząc, mówi: Wyjaśnię ci coś, słonko. Nie jestem wolna. A nawet gdybym była, to nie dla ciebie. Auć, jęczy Creed. Zwykle nie nosisz butów, Creed, zauważam. To specjalna okazja, mówi. Te nie są moje, to buty Ash. Ona stoi na warcie. Bram prowadzi Em do drabiny. Pomoże jej wejść do spichlerza z kukurydzą na strychu stodoły. Cassie prowadzi resztę do otwartych drzwi. W środku, przy świetle tuzina lamp, wszyscy tańczą. Strażnicy Ziemi. Młodzi. Silni. Robotnicy. Rozpłodowcy. Wchodzimy do środka. Molly! Chwytam ją za rękę i odciągam na bok. Co powiedział Bram? Przykro mi, Saba, mówi. Jeśli Jack się pojawi, masz się schować. Nie wolno ci z nim rozmawiać. Co takiego?, pytam. Dlaczego nie? Bram ma tu dobrą pozycję, mówi Molly. Wiele czasu zajęło mu nawiązanie kontaktów – ze Slimem i ze mną, paroma osobami tu i tam. Nikt nie podejrzewa, że mógłby być kimkolwiek innym niż lojalnym Strażnikiem Ziemi. Bram nie może ryzykować, że to wszystko straci. Tonton wyznaczył nagrodę za twoją głowę, zapewnianie ci schronienia jest dla niego niebezpieczne. Bram pomoże ci wyjechać z Nowego Edenu, ale tylko tyle. Ale… powiedziałaś mu, że Jack jest twoim przyjacielem, tak?, pytam. Nie chodzi tylko o mnie. Przecież wiesz, że on ma kłopoty, Molly. Znasz Jacka. Pewnie. Molly wzdycha. Posłuchaj, Saba, Jack przez całe życie pakuje się w kłopoty. Ładuje się w coś i zawsze jakoś z tego wychodzi. Wiem, że to, co powiedział Bram, wydaje ci się niesprawiedliwe, ale musisz spojrzeć na całokształt. Musimy uszanować jego życzenie. To jego dom. Nie możemy narażać jego i Cassie, i nas wszystkich, na takie niebezpieczeństwo. Obiecaj mi, że zrobisz tak, jak on mówi. Jack po mnie posłał, upieram się. Nie gnałam taki szmat drogi na próżno. Kiedy stąd wyjedziesz, mówi Molly, możesz robić, co ci się żywnie podoba. Ryzykować na własną rękę. Obiecaj mi jednak, że nie zrobisz nic, dopóki tu jesteś. Sama. Znów sama mam decydować, robić to, co trzeba. W porządku. Właśnie tego chciałam przez cały czas. Bram ma rację, nie mogę ich wszystkich narażać. I nie chcę. Jeśli Jack się tu pojawi, pozostanę w ukryciu. Ale pojadę za nim, nawet jeśli będzie z innym Tontonem. Pojadę za nimi, aż będziemy daleko od tego miejsca. Zaczekam na odpowiedni moment, żeby z nim porozmawiać. Obiecaj mi, Saba, prosi Molly. Obiecuję, odpowiadam. Lepiej wejdźmy do środka, mówi. Chodź. Czuję łaskotanie w żołądku, jakby motyl wpadł w pajęczą sieć. W tej chwili na zbyt wiele rzeczy nie mam wpływu. Nie tylko dziś wieczorem, ale odkąd przekroczyliśmy Janową Przepaść i wjechaliśmy do Nowego Edenu. Bez przerwy coś zmuszało mnie do działania. Nie podejmowałam własnych decyzji. Na długo przed twoim urodzeniem, Saba, wprawiono w ruch ciąg zdarzeń. Masz na myśli los. Nie wierzę w niego. Nie los. Przeznaczenie. W twoim wypadku wszystkie drogi prowadzą do jednego miejsca. Muszę tylko spotkać się z Jackiem, porozmawiać z nim, zmusić go, aby wszystko mi wyjaśnił. Potem razem zastanowimy się, co zrobić, jak uciec. Im dłużej jestem na terytorium DeMalo, tym bardziej czuję, jak wszystko wymyka mi się z rąk. Saba?, pyta Molly.

W porządku, mówię. Idziemy. *** Orkiestra gra na podwyższeniu pośrodku stodoły. Wokół niego wirują ludzie. Jest tutaj z pięćdziesięciu tancerzy. Powietrze jest gęste od gorącej, wilgotnej woni. Zapachy zderzają się ze sobą. Pot. Mydło. Ziemia na butach. Kukurydza na strychu, gdzie ukrywa się Emmi. Pieczone prosię na rożnie na podwórzu. W tym rytmie, w tych ciałach coś pulsuje i warczy. Nagląco. Brutalnie. Mrocznie. Jest w tym chaos. Dzikość. To przez te maski. Podniecają ich. Maski uwolniły coś w tych młodych Strażnikach. Trzy dziewczyny, w zaawansowanej ciąży, siedzą na zydlach przy ścianie. Tylko one i muzycy mają odsłonięte twarze. Jedna melodia się kończy i od razu zaczyna następna. Spokojniejsza, oparta na bębnach i kościanych piszczałkach. Tancerze łączą się w pary. Z pisków i śmiechu słychać, że nie z oficjalnymi partnerami. Bram wrócił. Prawie niezauważalnie kiwa głową. To znaczy, że Emmi jest nad nami, bezpiecznie ukryta w kukurydzy. Przyłączamy się do tańca. Molly i Creed. Ja i Tommo. Lugh i Maev. Bram i Cassie. Łatwo załapać, jak to idzie. To zmysłowy taniec. Wolny. Ramię przy ramieniu, dłoń przy dłoni, plecy do pleców, tak blisko, ale nigdy całkiem się nie dotykają. Dwa kroki do przodu, dwa do tyłu, zbliżamy się i okrążamy nawzajem. Oko w oko, zza masek. Lugh i Maev rozmawiają, pochyleni do siebie. Creed mówi coś do Molly. Molly udaje, że go tam nie ma. Ja ciągle zerkam w kierunku otwartych drzwi i nocy na zewnątrz. Nie chcę tu być. Czuję się jak w potrzasku. Jest mi za gorąco. Nie mogę oddychać. Muszę odetchnąć, mówię do Tomma. Wychodzimy na zewnątrz. Wokół rożna stoi kilka osób. Szybko chowamy się w mroku. Z dala od ich oczu, uszu. Zrywamy maski. Zamykam oczy. Chłodne powietrze koi moją rozpaloną twarz. Głęboko je wdycham. Nagle Tommo trzyma mnie w ramionach, mocno przyciska do siebie, całuje. Nieporadnie, nagląco, niepewnie. Ma miękkie usta. Usta chłopca. Chwytam jego dłonie. Odsuwam go od siebie. Delikatnie. Stanowczo. Patrzymy na siebie. Jestem wierny i stały, mówi. Nie tak jak Jack. Kocham cię, Saba. Kocham cię. On naprawdę tak myśli. Tak czuje. Mówi mi to jego twarz. Głos. Oczy. Co mam mu odpowiedzieć? Cokolwiek powiem, tylko go zranię. Nie mogę tego zrobić. Już dość go skrzywdzono w życiu. Tommo, mówię, ty… ty i ja… Saba!, syczy ktoś. To Ash. Przykucnęła w ściętej kukurydzy na polu obok. Podchodzę do niej, Tommo za mną. Tontoni jadą!, ostrzega nas. Sześciu jeźdźców. Jeden wóz. Będą tu za chwilę. Ash znika, a ja i Tommo zakładamy maski. Biegiem wracamy do stodoły, żeby znaleźć Brama i Cassie. Cassie postukuje stopą w rytm muzyki i przygląda się tańczącym. Bram odpoczywa. Tontoni jadą, mówię do niego. Pewnie tylko wpadną sprawdzić, czy potańcówka odbywa się zgodnie z zasadami. Och, mówi, i z tego, co widzę, może już czas, żeby zabrali te ciężarne dziewczyny. Podczas rozmowy patrzymy na tańczących, udajemy, że swobodnie gawędzimy. Tommo podszedł do Cassie. Zabrali? Dokąd?, pytam.

Do ośrodka hodowlanego, na poród, wyjaśnia. Zostawiają tam dzieci, żeby zostały wykarmione przez mamki i wychowane na dobrych Strażników Ziemi, tak jak one. Słabe lub nadprogramowe dzieci zostawia się na noc na dworze. Do rana umierają z zimna, czasem porywają je zwierzęta. Brutalne, mówię. Tylko najsilniejsi i najlepsi nadają się do Nowego Edenu, mówi Bram. Molly z tobą rozmawiała? Kiwam głową. Wszystko rozumiem, mówię. Nie sprawię wam kłopotu. Idź tańczyć, mówi. Trzymaj się ze swoimi przyjaciółmi. W rogu są drzwi, jeśli będziesz musiała szybko stąd wyjść. W razie czego uciekaj w stronę pól. Zerka szybko na sufit. Spichlerz z kukurydzą jest nad nami. Emmi będzie się przyglądać przez szpary. Czy twoja siostra będzie miała dość rozumu, żeby się schować, jeśli postanowią przeszukać strych?, pyta. Nigdy nic nie wiadomo. Oczywiście, mówię. Gdy Bram odchodzi, biorę Tomma za rękę i wsuwamy się znów pomiędzy tańczących Strażników Ziemi. Musimy pogadać, mówi on. Nie teraz, Tommo, odpowiadam. Gdy mijamy Molly i Creeda, Molly szepcze: Gdzieś ty była? Tontoni jadą, mruczę. Tańczcie dalej. Ja i Tommo tańczymy w poprzek stodoły, Molly i Creed tuż za nami. Po drodze zauważam Lugh i Maev. Wymykają się przez niewielkie drzwi. Trzymają się za ręce. Tylko ja ich widziałam. Dokąd oni idą, do diabła? W tej samej chwili, gdy ich namierzam, przez pomieszczenie przechodzi pomruk zaciekawienia. Wszystkie głowy zwracają się w stronę drzwi, w których pojawia się patrol Tontonu. Sześciu ludzi, tak jak powiedziała Ash. Serce mi się ściska. Czy jest z nimi Jack? Czy znalazł moją wiadomość pod Przegraną Sprawą? Muzyka słabnie, stopy zaczynają zwalniać. Ale dowódca patrolu daje sygnał grajkom, żeby grali dalej. Tancerze tańczą. Nie było prawie żadnej przerwy. Tontoni ruszają w stronę trzech ciężarnych, z zaciśniętymi pięściami na sercach, znakiem Wielkiego Pioniera. Dziewczyny wstają, szybko salutują i poprawiają ubrania. Są oszołomione z podekscytowania. Widzę tył głów Tontonów. Wszyscy mają krótko ostrzyżone włosy, czyste, kosztowne szaty i ekwipunek. Nie przypominają brudnych mętów z Tontonu, których znam z Miasta Nadziei i Pól Wolności. Nie widzę, czy jest wśród nich Jack. Wypuszczam dłoń Tomma. Sznurówka, usprawiedliwiam się. Urwała się, dodaję. Przykucam i udaję, że ją wiążę. Uciekam między wirującymi tancerzami, chowam się, trzymam blisko podłogi, pomału przemieszczam w stronę drzwi w rogu. Szczęściary, mówi jakaś dziewczyna obok. Jadą do ośrodka. Żołądek mi się ściska, serce łomocze. Jestem już przy drzwiach, chowam się w cieniu. Tontoni kierują się teraz w stronę głównego wejścia, parami, ciężarne dziewczyny pomiędzy nimi. Tancerze klaszczą i wiwatują. Muszę się dowiedzieć, czy Jack tu jest. Jeśli tak, pojadę za nimi. Nikt nie patrzy w moją stronę. Odsuwam skobel. Wymykam się na zewnątrz.

*** Wychodzę ze stodoły. Naprzeciwko niej stoi duża otwarta szopa. Widzę narzędzia, deski, elementy wozu, pług. Po prawej stronie od szopy jest rżysko. Po lewej – podwórze i dom. Słyszę głos. Donośny. Pewny. To dowódca patrolu. Wy dwaj, mówi, rozdzielcie się. Rozejrzyjcie się szybko wokół stodoły i ruszamy. Daję nura do szopy. Chowam się za stosem desek. Nagle go czuję. Kamień serca na mojej szyi. Jest ciepły. Kamień wie. Jack tu jest. Jest tutaj. Natychmiast zaczynam dygotać. Oddycham płytko, szybko. Ktoś za rogiem stodoły unosi pochodnię, oświetla sobie drogę. To Jack. W czarnej szacie Tontonu i zbroi. Krótkowłosy. Gładko ogolony. Powoli idzie wzdłuż ściany stodoły. Unosi i opuszcza pochodnię, rozgląda się, czy nikogo nie ma. Idzie w moją stronę. Obserwuję go z ukrycia. Czas się zatrzymuje. Czeka. Przyglądam się Jackowi. Jego twarzy, ustom, zakrzywionemu nosowi. Oczom srebrnoszarym jak światło księżyca. Kamień serca parzy moją skórę. Jack. Tak długo go pragnęłam. Tak bardzo za nim tęskniłam. Serce mnie boli, gdy teraz znowu go widzę. Otwieram usta, żeby zawołać jego imię. Powstrzymuję się. Nagle odwraca głowę w moją stronę. Jakby wiedział, że tu jestem. Czy wydałam jakiś dźwięk? Unosi pochodnię. W tej samej chwili z góry słychać szelest. Podnoszę wzrok. Jack robi to samo. Boczna ściana stodoły znajduje się dokładnie naprzeciwko szopy. Nad długą drabiną w suficie jest właz prowadzący na strych z kukurydzą. Otwarty. Ktoś zbiega po drabinie. To Emmi. Jack wyciąga gwizdek zawieszony na szyi. Dmucha. Wszczyna alarm. Moje stopy natychmiast same zaczynają się poruszać. Nagle chwytają mnie od tyłu dwie potężne ręce. Ktoś jedną dłoń zaciska na moich ustach, drugą mocno przyciąga mnie do siebie. To Bram. Ani piśnij, szepcze mi do ucha. Patrzymy. Em zbiega po ostatnich szczeblach w chwili, gdy do stodoły wpadają Tontoni. Jeden z tyłu, czterech z przodu, z dowódcą. Mam cię!, woła Jack. Podbiega do Emmi i zdejmuje ją z drabiny. Odwraca ją do siebie, a potem uderza wierzchem dłoni w twarz. Jej głowa bezwładnie opada do tyłu. Jack rzuca Em na ziemię. Wszystko rozegrało się w mgnieniu oka. Bram wciąga mnie głębiej do szopy. Przykucamy i słuchamy. Pewnie schowała się na strychu, mówi Jack. Wygląda na silną i zdrową, mówi jeden z Tontonów. Przyda się. O ile nie złamałeś jej karku. Podnosi Emmi i przerzuca ją sobie przez ramię. Nie, zapewnia go Jack, nic jej nie będzie. Miejmy nadzieję, że pewnego dnia będzie rodzić zdrowe dzieci, mówi inny Tonton. Dobra robota, bracie, chwali go dowódca. Jack salutuje, przykłada zaciśniętą pięść do serca. W służbie Wielkiego Pioniera i Nowego Edenu, mówi. Wszyscy znikają za frontem stodoły.

*** Bram nie puszcza mnie ani na chwilę. Trzyma dłoń na moich ustach. Mój oddech drży. Ciałem szarpią wstrząsy. Na szczęście mnie powstrzymał. Na szczęście dla mnie, dla nas wszystkich, jest tak silny, jak jest. Kiedy Jack dmuchnął w gwizdek, a ja zrozumiałam, że Em ma kłopoty, lawa nagle uderzyła i po prostu ruszyłam. A potem Jack uderzył Emmi. Aż straciła przytomność. Gdybym była wolna, rzuciłabym się na niego bez zastanowienia. Próbowałabym go zabić gołymi rękami. Musimy zachować spokój, odzywa się cichym, spokojnym głosem Bram. Wiem, dokąd ją zabrali. Obmyślimy plan, jak ją odbić. To sprytna dziewczynka? Przytakuję. W takim razie nic jej nie będzie. Teraz nie możemy robić zamieszania. Nie będziemy zwracać na siebie uwagi. To ściągnęłoby na nas kłopoty, na twoją siostrę też. Wyjdziemy i pomachamy im na pożegnanie jak dobrzy Strażnicy Ziemi, za których nas uważają. Nic się tu nie wydarzyło, nic niezwykłego dla Nowego Edenu. Rozumiesz? Potwierdź, jeśli tak. Kiwam głową. Dobra, mówi. Idziemy. Gdy wychodzę za nim z mroku szopy, Cassie wysuwa się zza niewielkich drzwi stodoły. Za jej plecami dudni muzyka. Znaleźli Emmi, mówi Bram. Zabierają ją ze sobą. Mamy kłopoty?, pyta Cassie. Nie. Okażemy im wdzięczność, że ją znaleźli. Wiedzieliśmy, że ktoś się tu ukrywał, robił problemy. Cassie bierze mnie za jedną rękę, Bram za drugą i prowadzą mnie za róg na podwórze. Pojawiamy się w samą porę, żeby zobaczyć, jak odjeżdżają. Wóz z ciężarnymi dziewczynami z turkotem opuszcza podwórze. Em siedzi na koniu. Mała i bezwładna, jedzie z Tontonem, który wcześniej podniósł ją z ziemi, a teraz trzyma obiema rękami. Dowódca wyjeżdża ostatni. Bram podnosi dłoń w geście podziękowania. Wiedzieliśmy, że ukrywa się tu jakiś awanturnik, woła. Jesteśmy wam wdzięczni za pomoc. Niech żyje Wielki Pionier! On i Cassie salutują. Dowódca odpowiada im tym samym. Potem wbija pięty w boki konia, żeby dogonić swój patrol. Jack. Uśmiechał się do mężczyzny obok siebie. Śmiał się z czegoś, co tamten powiedział. Noc ich połyka. Zamyka w ciemności tętent końskich kopyt. Znikają. Emmi znika. Kamień serca na mojej skórze nadal jest gorący. Nagle ze stodoły wylewają się muzyka, śmiech i światło. Molly, Creed i Tommo szybko podchodzą do nas. Dokąd poszłaś, Saba?, pyta Molly. Co się stało? Zabrali Emmi, mówi Cassie. Czuję się oszołomiona, jakby to wszystko mi się przyśniło. Jack był z nimi, mówię. Uderzył ją. Straciła przytomność. Co takiego?, pyta Molly. Dowie się, że nie była tu sama, mówi Creed. Wie, że tu jesteś, Saba, że Maev cię odnalazła. Zabrał ją, mówię. Choć nie musiał, dodaje Bram. Był sam. Ale zagwizdał, wezwał posiłki. On się zmienił, Saba, mówi Tommo. Lugh miał rację.

Kulę się. Obcy. Wszędzie. Otaczają mnie. Duszę się. Gdzie jest Lugh?, szepczę. Chcę do Lugh, gdzie jest mój brat, chcę do brata, gdzie on jest? Cała się trzęsę. Nie znam żadnego z tych ludzi, to nie moi ludzie, chcę tylko Lugh, a jego tu nie ma, poszedł gdzieś z Maev, kiedy go potrzebuję, i nikogo przy mnie nie ma. Ćśś, uspokaja mnie Cassie. Dotyka mojej ręki. Chodź ze mną, mówi. Teraz i tak nie możemy nic zrobić. Prowadzi mnie w stronę domu. Słyszę, jak Bram mówi coś do mężczyzn przy rożnie, słyszę ich śmiech. Mijamy stajnię. Stoi przed nią kilka koni. Odpycham Cassie. Gdy ona zatacza się do tyłu, ja wskakuję na najbliższego konia i odjeżdżam. Stał zwrócony w stronę pól, więc ruszam w tamtą stronę. Pędzę przez rżysko. Po prostu gnam na oślep przed siebie. Donikąd. Dokądś. Dokądkolwiek. Byle dalej stąd. *** Nikt nas nie goni. Jadę. I jadę. I płaczę. Szlocham, wypłakuję gniew w noc. Nero leci nade mną. Cichy towarzysz. Moja głowa jest ciężka. Pulsuje. Jestem więźniem własnych myśli. To wszystko dla Jacka. Wszystko dla Jacka. Wierzyłam mu. Broniłam go. A on tak postąpił. A więc taki jest naprawdę. Oszukał mnie. Zdradził. Lugh od początku miał rację. Co ty o nim wiesz? Nic. Gra po tej stronie, która akurat mu pasuje. To pusty człowiek. Oszust. Zdradził cię. Zdradził i oszukał. Za twoją głowę wyznaczono nagrodę, a Jack to człowiek, który szuka najlepszej okazji. Czy to nie byłoby wspaniałe? Zasłużyć się u Wielkiego Pioniera, przekazując mu Anioła Śmierci. Gdyby Bram mnie nie chwycił, gdyby mnie nie powstrzymał, byłabym teraz w rękach Tontonu. Oszust. Zdrajca. Fałszywiec. Jack mnie okłamał. Kim jest. Czym jest. Co do mnie czuje. Byłam dla niego tylko środkiem do celu. Ta myśl jest nie do zniesienia. Jaka ja jestem głupia. Ślepa idiotka. Kogo obchodzi, co mówi o nim Molly? A w ogóle, to co ona o nim wie? Patrzcie na nią, siedziała w tym zapomnianym Pasie Burz, bez końca czekała, żeby Ike z Cienistego Boru po nią wrócił. Kamień serca. Następny kłamca. Żałuję, że Mercy mi go dała. Gdyby nie on, nawet nie spojrzałabym drugi raz na Jacka. Nie uratowałabym go z pożaru w Mieście Nadziei. Sama odnalazłabym Lugh i bylibyśmy już na zachodzie. On, ja i Emmi. A tak? Wszystko zrujnowane. Zmarnowane. Żałuję, że spotkałam Jacka. Nienawidzę go. Nienawidzę. Fałszywiec. Zdrajca. Oszust. Po chwili nie mogę już dłużej utrzymać szalonego tempa. Pozwalam koniowi robić to, co chce. Gdy on zwalnia do stępa, kładę się na jego szyi, wyczerpana i zapłakana. Idziemy przez

noc. Nie zwracam uwagi na to, gdzie jestem, na upływający czas. Budzi mnie ryk spadającej wody. Podnoszę głowę i rozglądam się. Jesteśmy w lesie, idziemy kamienistą ścieżką. Koń zwalnia, zatrzymuje się. Zsuwam się z jego grzbietu. Potykając się, wchodzę między drzewa. Nagle jestem na polanie, staję na krawędzi wysokiego skalnego urwiska. Otrzeźwia mnie chłodna bryza. Ze zbocza poniżej tryska woda. Z hukiem spada do rozległego jeziora pięćdziesiąt stóp niżej. Kręci mi się w głowie, gdy patrzę w dół. Nero krąży w górze i skrzeczy. Chmury rozstępują się i wypływa księżyc. Zrywam z szyi kamień serca. Ciskam go. Leci łukiem. Spada. Nero rzuca się, żeby go złapać. Nagle jakby znikąd pojawia się czarny kształt. Jastrząb. Atakuje Nero. Nero!, krzyczę. Dwa ptaki koziołkują w powietrzu, spadają z nieba. Walczą. Skrzeczą. Zaraz runą do wody. Nero zginie. Skaczę. Skaczę z urwiska.

ROZDZIAŁ ÓSMY ŁKAJĄCE WODY Spadam. W dół, w dół, w dół. Ląduję twardo na plecach. Zapiera mi dech. Czuję ostry ból w skroni. Gwałtownie zanurzam się w ciemność. Na sam dół. Gdzie czai się to, co mroczne. Z początku czasu. Przyczajone, czeka… na mnie. Wzywa mnie najciemniejsza głębia. Czarna woda bólu otacza mnie. Odpuść, jest bezpiecznie. Zdradzona. Oszukana. Odpuść. Otwieram usta. Wpuszczam do środka mrok. Powoli mnie wypełnia. Coś chwyta mnie za nadgarstek. Dłoń. Silna. Nie, zostaw mnie. Próbuję się wyrwać. Za silna. Do góry. Do góry. Do góry. Wyciąga mnie z ciemności. Wtem. Chłodne powietrze uderza mnie w twarz. Zatyka mnie. Próbuję zaczerpnąć powietrza. Kaszlę. Nie!, mówię. Zaczynam się szarpać. Puść mnie! Nie walcz ze mną! Czyjaś dłoń pod moją brodą, holuje mnie. Wyciąga z wody. Kładzie na boku na skalnej powierzchni. Nero, mówię. Szelest w powietrzu. Plusk. Odwracam się na plecy i otwieram oczy. Patrzę na nocne niebo. Leżę na brzegu górskiego jeziora. Słyszę ryk wodospadu z urwiska powyżej. Nero. Jastrząb go dopadł. Podpieram się, klękam. Nero!, wołam. W moją stronę podpływa ciemny kształt, zagarnia wodę jedną ręką. To mężczyzna. W drugiej ręce trzyma Nero, nad powierzchnią wody. Gdy się zbliża, poznaję, kto to jest. Serce podchodzi mi do gardła. DeMalo. *** DeMalo. Wielki Pionier. Władca Nowego Edenu. Śnię. To nie może być prawda. DeMalo wychodzi z jeziora, dyszy, jego pierś faluje. Po drodze ochlapuje mnie wodą. Jest zimna. Prawdziwa. A jednak to nie jest sen.

Żyje, mówi DeMalo. Jest ranny, ale żyje. Daj go tutaj!, nakazuję. Delikatnie biorę Nero na ręce, oddech więźnie mi w gardle. Nero!, szepczę. Mój kruk patrzy na mnie błyszczącymi oczami. Kracze słabiutko. Krwawi, mówię, jest ranny, musimy go opatrzyć. Rozbiłem obóz nieopodal, mówi DeMalo. Możesz iść? Tak, odpowiadam. Wstaję, przyglądam się Nero. Ma krew na piersi i łebku. Kiedy zobaczyłem, że to ty, nie mogłem w to uwierzyć, mówi DeMalo. Unikam jego wzroku. Proszę, ponaglam, musimy się pospieszyć. Tędy, mówi. Prowadzi mnie z dala od wodospadu i jeziora i zerka na niebo. Nagle gwiżdże przeszywająco. To był mój jastrząb, mówi. Culan. Wypuściłem go na nocny lot. Nie spodziewałem się gości. Przepraszam. Idę tuż za nim. Serce bije mi jak oszalałe. Kaszlę. Moje ubranie i włosy są ciężkie od wody, buty skrzypią przy każdym kroku. On idzie boso, tak jasny na tle nocy w białej koszuli i spodniach. Też ocieka wodą. Kiedyś miał gęste, czarne, długie włosy, związane z tyłu. Teraz sięgają mu do kołnierzyka. Ścieżka jest nierówna. Potykam się, a Nero skrzeczy w proteście. Daleko jeszcze?, pytam. Jesteśmy na miejscu, oznajmia DeMalo. Widzę prosty namiot pośród drzew. Nikogo tu nie ma. Gdzie twoi ludzie?, pytam. Jestem sam, mówi. To moja kryjówka. Jesteś tu całkiem bezpieczna. Waham się. DeMalo odchyla połę namiotu. Kruk jest ranny, przypomina. Wchodzę za nim do środka. *** Słyszę, jak DeMalo krząta się po namiocie. Widzę tylko zarys jego sylwetki, ciemniejszej niż mrok. Potem słychać uderzenie krzesiwa i nagle łagodne białe światło rozświetla wnętrze namiotu. Stawia na stole lampę. Daj go tutaj, mówi. Namiot, prosty z zewnątrz, jest też prosty w środku. Dość duży, żeby można było w nim stanąć. Są tutaj tylko wąskie łóżko, kuchenka, krzesło, stół, drewniana skrzynia. Kilka drobiazgów. Jakieś książki. Dobry dla jednej osoby, ciasny dla dwóch. DeMalo napełnia miskę czystą wodą. Stawia ją na stole, potem podchodzi do skrzyni i wyjmuje z niej koc i małe blaszane pudełko. Porusza się cicho i zwinnie. Nie wygląda, jakby się spieszył, ale w jakiś sposób wszystko dzieje się szybko. Usiądź, zaprasza. Otula kocem moje ramiona. Siadam na krześle, przytulam Nero, uspokajam go. Teraz, mówi DeMalo, otwierając pudełko i wyjmując z niego drobiazgi, umyjemy go i obejrzymy. Wpuszcza do wody kilka kropel jakiegoś płynu i zanurza w niej czystą ścierkę. Przysuń go bliżej światła, mówi. Jego głos jest cichy. Głęboki. Ciepły. Te kilka słów, które słyszałam z jego ust – w lochach w Mieście Nadziei – zaniepokoiło mnie. Przeszył mnie wtedy dreszcz. Ale teraz jest inaczej. Jakby DeMalo nie był tą samą osobą. A może to ja się zmieniłam. Sama go opatrzę, mówię. Nie dasz rady w tym stanie, odpowiada.

Najpierw obmywa łebek Nero. Delikatnie. Nie śmiem oddychać, dopóki nie przekonam się, co z moim krukiem. To tylko zadrapanie, stwierdzam z ulgą. DeMalo smaruje zranione miejsce maścią z bodziszka. To ta druga rana mnie martwi, mówi. Dobra, Nero, jesteś bardzo dzielny. Obmywa jego pierś. Gdy woda w misce robi się czerwona, wyraźnie widzimy obrażenia. Rozdarcie tkanki, na szczęście daleko od serca. Nie jest głębokie, oznajmia DeMalo. Wygląda na to, że Culan tylko go drasnął. Skrzydła i mięśnie wydają się nienaruszone. Nic mu nie będzie. Och!. Szlocham i śmieję się jednocześnie. Całuję łebek Nero. Słyszałeś?, mówię. Nic ci nie jest! Ale trzeba mu założyć parę szwów, mówi DeMalo. Zniesie to? Zniesie, potwierdzam. Ale nie wiem, co ze mną, dodaję. Nie cierpię widoku igły. Słynę z tego, że mdleję. DeMalo odpowiada mi uśmiechem. Prawdziwym. Nigdy nie widziałam, jak się uśmiecha. Jego oczy rozświetlają się i błyszczą, zęby lśnią, białe i równe. Czyści cienką kościaną igłę i kręci głową. Zabawne, mówi. Zabawne?, powtarzam. Przewleka cienką nić przez małe ucho igielne. Widziałem cię w akcji, mówi. Powiedziałbym, że nie brakuje ci odwagi. No cóż, mówię. Wszyscy mamy swoje słabości. Szybkie spojrzenie w moją stronę. Słabości czy pragnienia? Nie sądzisz, że to ważne, abyśmy nauczyli się je poskramiać? Jack. Zdrajca. Oszust. Tak, przyznaję. Nero kracze. Naprawdę nic mu nie będzie? Obiecuję, mówi DeMalo. Trzymaj go tak, żeby się nie ruszał. Powoli zbliża dłonie do Nero. Kruk atakuje go, walczy, broni się. Uspokajam go, trzymam dziób, żeby go nie otwierał. DeMalo zszywa ranę. Nero się wyrywa. Woła żałośnie. Łzy napływają mi do oczu. Sprawiasz mu ból!, mówię. Przykro mi, nic na to nie poradzę, odpowiada. Spróbuj go unieruchomić. Pospiesz się!, ponaglam go. Jesteś dzielnym wojownikiem, Nero, mówi. Krukiem o duszy orła. Ruchy dłoni DeMalo są ostrożne i pewne. Jeden gotowy, mówi. Jeszcze jeden. Grzeczny kruk, szepczę do Nero. Zuch chłopak. Teraz ptak płaczliwie popiskuje. Tak samo jak wtedy, gdy znalazłam go leżącego na ziemi, po tym jak wypadł z gniazda, a jego matka zniknęła bez śladu. Ja też trochę płaczę. Nie mogę znieść tego, że go boli. Czuję się gorzej, niż gdyby chodziło o mnie. Proszę, mówi DeMalo, gdy kończy szyć. Pilnuj, żeby nie zabrudził rany. Nie pozwól, żeby naruszył szwy. Kładę Nero na swoich kolanach i smaruję maścią jego biedne ciałko. I jak, przyjacielu? DeMalo kuca naprzeciwko mnie. Wyciąga palec, żeby pogłaskać Nero. Kruk dziobie go gwałtownie. Chyba sobie na to zasłużyłem, mówi. Wygląda zupełnie inaczej z krótkimi włosami. Nadal są mokre. Potargane. Czuję od niego jakiś roślinny zapach. Świeży. Bierze ode mnie pudełeczko z maścią, zanurza w nim palec i zanim się zorientuję, delikatnie smaruje rozcięcie na mojej skroni.

A ja mu na to pozwalam. Z jakiegoś powodu pozwalam mu. Patrzę prosto przed siebie, nie ruszam się, ledwie śmiem oddychać. DeMalo. Tyle razy o nim myślałam. Śnił mi się w szałasie wizji i tyle razy wcześniej. Te sny były zawsze takie dziwne… niepokojące. A teraz jesteśmy tu razem. Jakbyśmy się znali. A przecież się nie znamy. Mogę policzyć na palcach, ile razy go widziałam. I nigdy nie rozmawialiśmy ze sobą, nie tak naprawdę. W końcu nie rozmawia się z wrogiem. To kawał drogi w dół z Łkających Wód, mówi. Odpowiadam krótkim śmiechem. Łkające Wody, mówię. Dobra nazwa. Próbowałaś się zabić?, pyta. Nie odpowiadam. Kiedy cię wyciągnąłem, mówiłaś, że nie chcesz. Puść mnie, powiedziałaś. Nie pamiętam, mówię. Ja… po prostu skoczyłam. Za Nero. Teraz patrzę na DeMalo. A on na mnie. Po raz pierwszy w życiu naprawdę patrzymy na siebie. Światło lampy muska jego wydatne kości policzkowe, usta, gładką skórę. Ma wyrazistą twarz. Czujną. Piękną. Oczy o ciężkich powiekach, ciemne, prawie czarne. Czuję, że coś mnie do niego ciągnie. Poczułam to, gdy po raz pierwszy go zobaczyłam. Jakby między nim a mną biegła cienka, napięta, niewidzialna nić. I jest w nim coś takiego – jakiś spokój w środku – co sprawia, że chcę mu powiedzieć prawdę. Że wierzę, że mnie nie osądzi. Może rzeczywiście chciałam się zabić, mówię. Nie zastanawiałam się nad tym, ale może… może tak naprawdę nie obchodziło mnie – nie obchodzi – co się stanie. Niełatwo iść samemu, wygłasza. Co z twoimi przyjaciółmi? Bratem i siostrą? Gdzie oni są? Zostawiłam ich, odpowiadam. Nie jesteś taka jak oni. Jesteś zupełnie inna. Nie rozumiem, mówię. Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? Przecież zabiłam Pincha. Wyznaczyłeś nagrodę za moją głowę. Cisza. Nagle słychać krople deszczu bębniące o dach. Chwilę później ulewa. Strugi wody uderzają o ziemię na zewnątrz, wdzierają się przez wejście do namiotu. Jakbyśmy już nie byli dość mokrzy, mówi. Wstaje, zaciąga połę i jesteśmy zamknięci. Tylko we dwoje. Nagle powietrze w namiocie gęstnieje. Wstaję. Nero leży w moich ramionach, wtulony, już mocno śpi. Muszę iść, mówię. Dygoczę. Moje ubranie jest zimne, mokre i ciężkie. Stopy skostniałe z zimna. DeMalo zapala drugą lampę. Nie patrząc na mnie, pyta: Ktoś na ciebie czeka? Emmi. Lugh i Maev. Tommo i Slim. Ash i Creed, i reszta. Nikt, mówię. Jest noc, pada deszcz, Nero jest ranny, ty o mało nie utonęłaś i cierpisz z powodu opóźnionego szoku, mówi DeMalo. O czymś zapomniałem? Tak. Jack mnie zdradził. Oszukał. Nie, mówię. Zatem dobrze. Bierze ode mnie Nero i wkłada go do niewielkiego pudełka obok kuchenki. Mocno otulam się kocem, szczękam zębami. DeMalo wyjmuje z drewnianej skrzyni stos ubrań i kładzie je na łóżku. Suche ubranie, wyjaśnia. Podchodzi do kuchenki i dokłada drewna do ognia. Przykuca, odwrócony do mnie pleca-

mi. Szybko uciekam na łóżko i zrywam z siebie przemoczone ciuchy. Wycieram kocem lepką wilgoć ze skóry. Przemarzłam do szpiku kości. W życiu nie było mi tak zimno. Szczękam zębami tak głośno, że dźwięk roznosi się echem w mojej głowie. Szybko wkładam miękką koszulę, która sięga mi za kolana, wciągam czyste, grube skarpety. Delikatnie pachną nim. Teraz poznaję, co to jest. Jałowiec. Podejdź, ogrzej się przy ogniu, proponuje. Siadam na krześle przy kuchence. Podciągam kolana do piersi, naciągam na nie koszulę. Obejmuję się rękami, cała drżę. DeMalo odchodzi i zdejmuje mokre ubranie. Słyszę go. Gdybym odwróciła głowę, tylko troszkę, zobaczyłabym go. DeMalo. Rozbiera się nie więcej niż kilka stóp ode mnie. To chyba najdziwniejsza rzecz, jaką mogłabym sobie wyobrazić. A ja nie uciekłam ani nie walczyłam z nim, nie próbowałam go zabić. Spodziewałabym się, że lawa kopnie mnie w trzewia w chwili, gdy zobaczyłam, kto wyciągnął mnie z wody. Ale nie. Ani śladu lawy. To do mnie niepodobne. Ale teraz nie przypominam siebie. Jestem… sobą, jaką nigdy nie byłam. Czuję się nieskrępowana. Lekka. Wolna. Wolna od Lugh i Jacka, i wszystkich, którzy czegoś ode mnie oczekują. Którzy oczekują, że będę tym, kim oni chcą, abym była. Nie jestem im nic winna. W tej chwili nie istnieje świat poza tym namiotem. Jakby wszystko się rozpłynęło. Zniknęło. I wszyscy. Oprócz DeMalo i mnie. Nagle wiem, że to właśnie tu powinnam być. Tutaj. Teraz. Wszystkie drogi wiodą do jednego miejsca. Tak lepiej, mówi DeMalo. Zerkam. Właśnie wkłada przez głowę suchą koszulę. Zauważam tatuaż na gładkiej skórze jego piersi. Czerwone wschodzące słońce na sercu. Na widok jego ciała serce bije mi szybciej. DeMalo zbiera moje mokre ubrania, które zostawiłam na łóżku, i rozwiesza je razem ze swoimi przy kuchence, żeby wyschły. Woda kapie do środka przez jeden róg namiotu. Stawia pod nim miskę. Wyciąga korek z zielonej butelki i do dwóch szklanych naczyń nalewa ciemnoczerwonego płynu. Podsuwa sobie stołek, siada i podaje mi jedno z nich. Za przypadkowe spotkania, mówi. Za przypadek, mówię. Pijemy. Płyn prześlizguje się po moim języku, ciepły i mocny, delikatny i głęboki. Niczym smutna piosenka. Nigdy niczego takiego nie próbowałam. Co to jest?, pytam. Wino, mówi DeMalo. Podnosi szklane naczynie do światła. Bardzo stare, bardzo rzadkie. Szept z utraconego świata. Pada deszcz. W powietrzu czuć ciężar nadchodzącej burzy. Pijemy. Wino jest pyszne. Rozgrzewa mnie. Ośmiela. Masz jakieś imię?, pytam. Oprócz DeMalo, rzecz jasna. Seth, mówi. Ale od dawna nikt tak do mnie nie mówił. Seth, powtarzam. Pochylam naczynie w jego stronę. Dzięki za uratowanie Nero. A co z tobą?, pyta. Nie podziękujesz mi za ocalenie ciebie? Milczę. Obejmuję się rękami i popijam wino. Trzy, mówi. Patrzę na niego. Tyle razy uratowałem ci życie, wyjaśnia. Raz na Polach Wolności, raz przed Vicarem Pinchem i teraz.

Zasada trzech. Jeśli uratujesz kogoś trzy razy, odtąd jego życie należy do ciebie. Nie. To tylko głupstwa Jacka. Nawet nie wspominaj jego imienia. Zdradzona. Oszukana. Nienawidzę go. Deszcz bębni o namiot. Woda kapie do miski. Kap, kap, kap. Drewno w żelaznej kuchence trzaska i strzela. Wpatruję się w swoje wino. Dlaczego?, pytam. Dlaczego mnie ratowałeś za każdym razem? Nie powinieneś. Nie byliśmy po tej samej stronie. Dalej nie jesteśmy. Po czyjej stronie ostatnio jesteś?, pyta. Niczyjej, odpowiadam. Po swojej chyba też nie, mówi. To nie ma sensu, mówię. Byłeś dla mnie dobry, opatrzyłeś Nero. Dlaczego nie pozwoliłeś mi utonąć? Czy to nie ty wyznaczyłeś nagrodę za moją głowę? Owszem, ja. Po co więc to wszystko?, pytam. Co teraz? Czego ode mnie chcesz? Patrzymy na siebie. Czuję jego ciepło. Zapach skóry. Włosów. W mojej krwi budzi się jakiś pradawny rytm. Deszcz cichnie do lekkiego stukotu. Ustaje. DeMalo podnosi się, odchyla połę namiotu i przygląda się niebu. Już prawie świta, mówi. Chciałbym ci coś pokazać. Pójdziesz ze mną? Co chcesz mi pokazać? DeMalo bierze do ręki zapaloną lampę. Coś cudownego, mówi. Widzi, że się waham. Spieszysz się dokądś? Wszyscy będą na mnie czekać. Wściekli z powodu Jacka, będą mnie obwiniać, że zabrał Emmi, czekać na mnie, żebym to naprawiła. Nie mogę się z nimi spotkać. Nie zniosę więcej tego, że jestem nie taka, jak trzeba. Zawsze się mylę, w każdej sprawie. Nienawiść do Jacka płonie w moich trzewiach. Saba, mówi DeMalo. Ktoś na ciebie czeka? Nie, odpowiadam. Dopijam wino, odstawiam naczynie na stół i wstaję. Chodźmy zobaczyć ten cud, mówię. Och!, skubię materiał koszuli, powinnam założyć swoje ubranie. Jeszcze nie wyschło, mówi. Zajrzyj do skrzyni. Zaczekam na zewnątrz. W skrzyni leżą tylko trzy rzeczy – zielona sukienka, kobieca bielizna i para porządnych butów ze świńskiej skóry. Bardziej pasowałyby do Molly niż do mnie. Nigdy w życiu nie miałam na sobie sukienki. Po co mu takie ciuchy? Oglądam swoje rzeczy. Ma rację, wszystko jest przemoczone. Nero śpi w pudełku przy ogniu. Klnę pod nosem, gdy wkładam sukienkę i niezdarnie zapinam guziki z przodu. Odpieram dręczące mnie myśli o Emmi, gdy wsuwam buty. Wyglądam na zewnątrz na chłodne powietrze. Widzę blady, różowy świat. Niedługo wzejdzie słońce. DeMalo czeka. Jego jastrząb siedzi na drzewie obok. Zwraca w moją stronę przenikliwe żółte oczy i stroszy pióra. DeMalo patrzy na mnie, przygląda się sukience. Dobrze leży, mówi. Takim tonem, jakby się tego spodziewał. Nero śpi, mówię, ja… To nie zajmie wiele czasu, zapewnia mnie DeMalo. Nic mu nie będzie. Chodź, musimy się pospieszyć. *** Wychodzę za nim z lasu przez przejrzysty strumień i bujną łąkę, wilgotną po deszczu. DeMalo zerka na niebo, pospiesza nas.

Dobra ziemia, zauważam. Nigdy nie widziałam lepszej. To Nowy Eden, mówi. Dochodzimy do niewielkiego wzgórza porośniętego krzakami jeżyn. Powietrze jest ciężkie od słodkiej obietnicy dojrzałych owoców. W zboczu pagórka znajdują się zardzewiałe metalowe drzwi, tam, gdzie jeżyny nie są tak gęste. Drzwi są otwarte. Jesteśmy na miejscu, oznajmia DeMalo. Bracia wprowadzą cię do środka. Co…? Odwracam się gwałtownie. Nagle jakby znikąd staje obok nas dwóch Tontonów. Powiedziałeś, że jesteś sam! O co tu chodzi? Dwaj mężczyźni pochylają głowy, kładą zaciśnięte pięści na sercach. Jeden z nich trzyma zapaloną lampę. Wszyscy już są, panie, mówi. Co tu się dzieje?, pytam. Nie stanie ci się żadna krzywda, uspokaja DeMalo, obiecuję. To tylko eskorta. Zobaczymy się za chwilę. Wyciąga dłonie do mężczyzn. Oni usłużnie je ściskają. Ona jest gościem honorowym, wyjaśnia im, wskazując na mnie. Dziękuję wam, bracia. Potem z uśmiechem i skinieniem głowy znika za pagórkiem. Ja i dwaj Tontoni patrzymy na siebie. Ja. Dwaj Tontoni. Węszę, gdzie jest zagrożenie. Ten z lampą uśmiecha się i skłania głowę. Chodź za mną, mówi. Wchodzi do środka. Waham się. Proszę, mówi drugi. Nie możemy się spóźnić. Wchodzę. On zamyka drzwi za nami. Idący przodem Tonton oświetla nam drogę w czarnej jak smoła ciemności. Schodzimy po schodach w głąb ziemi. Powietrze jest suche. Pachnie stęchlizną. Otacza nas głucha cisza. Nie znoszę być pod ziemią, zamknięta. Czuję na czole krople potu. Tonton prowadzi nas przez długie wąskie pomieszczenie z szerokimi półkami osadzonymi w ścianach, przypominającymi prycze. Przechodzimy przez kolejne pomieszczenia, ale wszystkie są puste. Co to wszystko jest?, pytam. Bunkier, mówi mężczyzna idący za mną. Z czasów Złomonterów. Było ich tu dziesięć, kiedy przyszedł Wielki Pionier. To znaczy dziesięć szkieletów. Mówi, że się tu ukrywali. Przed czym się ukrywali? Kto wie?, mówi. Przed wojną, zarazą, może jakimś kataklizmem. Musimy być już blisko środka wzgórza. Na końcu wąskiego przejścia mężczyzna niosący lampę otwiera drzwi i przechodzimy dalej. W naszą stronę zwraca się dwanaście głów. Dwanaście kółek przeciętych na krzyż. Strażnicy Ziemi. Sześciu chłopców i sześć dziewcząt. Młodzi i silni, w prostych strojach. Zaciśnięte pięści ich prawych dłoni natychmiast wędrują do serc. Niech żyje Wielki Pionier!, mówią. Tontoni odpowiadają tym samym. Stoję w progu, jedną nogą w środku, jedną na zewnątrz. Nie tylko mój przewodnik, ale też kilku Strażników trzyma lampy, więc pomieszczenie jest dobrze oświetlone. Nie jest długie i wąskie jak te, przez które wcześniej przechodziliśmy. To jest duże, ma ze dwadzieścia kroków średnicy, zbudowane jakby na planie kwadratu, ale zaokrąglone w rogach. Ma białe, gładkie ściany, biały sufit i podłogę. Wszystkie oczy zwrócone są w moją stronę. Nieufne. Wpatrują się w mój tatuaż z księżycem. Przybyła ta, której poszukiwał Wielki Pionier, oznajmia mężczyzna z lampą. Ona jest jego gościem honorowym. Proszę, zwraca się do mnie, wejdź.

Gdy wchodzę, kłaniając się Strażnikom Ziemi, oni się odsuwają. Nikt nie chce stać za blisko Anioła Śmierci. Gdyby tylko wiedzieli. Anioł Śmierci nie żyje. Tak powiedziała Auriel. Drugi Tonton zamyka drzwi za nami. Znika, stapia się z gładką ścianą. Już czas, mówi. Stańcie z brzegu, nakazuje pierwszy. Plecami do ścian. O, tak. A teraz zdmuchnijcie lampy. Słychać krótkie dmuchnięcia i światła gasną. Stoimy w ciemności. Czarniejszej niż czerń. Cisza. Głębsza, niż kiedykolwiek doświadczyłam. Słyszę tylko bicie własnego serca. Z lewej strony, tam, gdzie są drzwi, czuję nagły podmuch chłodnego powietrza. Słabą woń jałowca. To wszedł DeMalo. I znów cisza. Nagle na suficie pojawia się maleńki punkt światła. Dokładnie pośrodku pomieszczenia. Słyszę śpiew ptaka. Wzdrygam się. W ciemności pomieszczenia pod wzgórzem śpiewa ptak. Jak on się tu dostał? Nie wiem też, jaki to ptak. Nigdy nie słyszałam takiego śpiewu. Dołącza do niego drugi. Inna piosenka. I kolejny ptak, z jeszcze inną piosenką. Punkt zmienia się w słaby promień. Widzę DeMalo, stoi w rogu, tuż pod źródłem światła. Podnosi kawałek przezroczystej skały. Promień światła skupia się na niej. Skała zaczyna świecić słabym różowym światłem. Nie tylko skała świeci na różowo, ale całe pomieszczenie. Przed nami, obok nas, za nami. Coraz jaśniej i mocniej z każdą chwilą. Poruszenie wśród Strażników. Teraz światło nasila się, zmienia, staje się ciemnoniebieskie i czerwone, i złote. Wokół nas. Widzę teraz, że to ściany. Zmieniają się. Ptaki nadal śpiewają. Dołączyła też inna melodia. Jakby strunopudło. Śpiewa razem z ptakami. Nie mogę określić, skąd dochodzi dźwięk. Po prostu jest… tutaj. To spokojna i słodka pieśń. Najcudowniejsza, jaką słyszałam w życiu. Światło staje się coraz jaśniejsze. Złote, żółte. To świt. Świt rośnie na ścianach, wokół całego pomieszczenia. Pieśń ptaków cichnie, dołączają kolejne strunopudła i inne źródła muzyki. Jest tak piękna, że przeszywają mnie dreszcze. Muzyka jest coraz głośniejsza, coraz szybsza. Nagle atakuje nas zieleń. Przez chwilę nie wiem, co to jest. Potem poznaję. To łąki. Ale widzę je tak, jak musi widzieć je Nero. Z góry. Wokół mnie, na ścianach, widzę z lotu ptaka zielone pola, błękitne niebo i białe obłoki. Poruszam się szybko jak najszybszy ptak na świecie. Świst wiatru splata się z muzyką. Jestem ptakiem!, szepczę. Jestem ptakiem! Och! Odwracam się to w jedną, to w drugą stronę, żeby zobaczyć wszystko, wszędzie, dookoła mnie. Wszyscy robią to samo, słychać okrzyki zachwytu. Dostrzegam wzrok DeMalo. Uśmiecha się. Śmieję się. Po równinach pędzą wielkie stada bawołów. Przed nami wyłaniają się góry. Wysokie góry pokryte śniegiem. Lecimy nad nimi, między nimi, mijamy na niebie orły. Szybujemy na wietrze, na muzyce. Widzę zwierzęta, których nigdy przedtem nie widziałam. Kudłate rogate stworzenia przeskakują ze skały na skałę. Próbuję ich dotknąć. Moje dłonie sięgają prosto do zimnej ściany. Patrzymy w dół na potężne rzeki, sfruwamy do mieniących się czystych jezior, w których skaczą ryby. Widzę rozległe zielone lasy. Potem błękit. Oślepiający błękit, na którym tańczą promienie słońca. Woda. Woda. Bezkresna. Nie jest to rzeka. Ani jezioro. To coś zupełnie innego. Czy to Wielka Woda?, pytam.

Jestem teraz znów z DeMalo, pośrodku pokoju. Tak, mówi. To ocean. Ryk fal. Olbrzymie czarne ryby z białymi brzuchami wyskakują wysoko nad wodę i spadają do niej z pluskiem. Mniejsze, szare i lśniące, wystrzeliwują na powierzchnię i skaczą – sześć naraz – ciesząc się swobodą. Potem schodzimy pod wodę. Setki ryb pływają razem. Szybko zwracają się to w jedną stronę, to w drugą. Widzimy inne gatunki pływających stworzeń. We wszystkich rozmiarach, kształtach i kolorach. Niektórzy Strażnicy siedzą na ziemi, milczą. Inni chodzą po pomieszczeniu. Rozglądam się. Zapiera mi dech. Co chwila wykrzykuję na widok jednego cudu za drugim. Nie mogę tego wszystkiego pojąć. Moje serce bije szybko, jakbym biegła. Co to jest?, pytam DeMalo. Gdzie to jest? Chcę tam pojechać! To nasz świat, mówi. Taki, jaki był dawniej. Znów jesteśmy na suchym lądzie, lecimy nad bezmiernymi równinami. W dole galopują stada zwierząt. Długoszyje w ciapki, czarno-białe w paski. Spod ich kopyt unosi się pył. Ogromne, ociężałe szare zwierzęta trąbią długimi nosami. Wielkie koty ryczą i gonią za zwierzyną. Szakale ujadają i rozszarpują ścierwa. Ptaki we wszystkich kolorach piszczą i skrzeczą, wzbijają się w niebo roztańczonymi, ekstatycznymi stadami. Stworzenia o zabawnych pyskach zwisają z drzew na długich ogonach, przyciskają do siebie młode. Ogromne wodospady kłębią się i ryczą. Drzewa. Kwiaty. Śnieg. Lód. Owady. Jaszczurki. Motyle. Dziwne, cudowne stworzenia, duże i małe. Przenosimy się do miast. Nad morzem. Na ziemi. Stracone miasta dawnego świata. Ich wysokie drapacze chmur. Tajemnicze maszyny. Tylu ludzi. Chodzą i jedzą, śmieją się, bawią i tańczą. Jadą autami i na dwukołowcach, takich jak ten, który kiedyś miała Emmi, znaleziony na wysypisku. Wzbijają się w swoich latających maszynach, które widziałam, gdy szłam przez Morze Piasku. Tata miał rację, szepczę. Oni naprawdę wzbijali się w powietrze. Wznosimy się coraz wyżej. Wyżej niż jakikolwiek ptak, aż zostawiamy cuda ziemi i nieba za sobą. Pojawiają się gwiazdy, otaczają nas ze wszystkich stron. Na suficie, na ścianach i pod naszymi stopami. Potem na jednej ze ścian w oceanie gwiazd unosi się niewielka niebieska kula. Widać na niej zielone i białe plamy. Muzyka zwalnia. Cichnie. Po mojej twarzy płyną łzy. Nie płaczę. Ale nie mogę powstrzymać łez. Potem gwiazdy gasną, jedna po drugiej. Mała niebieska kula blednie. Muzyka cichnie. Znów jesteśmy w ciemności. Znów w ciszy. *** DeMalo po cichu wymyka się z pomieszczenia. Gdy Tontoni i Strażnicy Ziemi zapalają lampy, nikt się nie odzywa. Wracamy przez ciąg podziemnych pomieszczeń, po schodach do góry i na zewnątrz. Mrugam w jasnym świetle poranka. Jeden z Tontonów zakłada łańcuch i zamyka zardzewiałe drzwi, zasłania je znów krzakami jeżyn. DeMalo czeka na nas na łące porośniętej wysoką trawą. Strażnicy siedzą na ziemi u jego stóp. Staję nieco z boku. Poranny wietrzyk dmucha wesoło, świeży i łagodny. Pozwalam, aby osuszył moje łzy. Milczymy przez chwilę. Czuję w sobie twardy, ciężki ból. W końcu odzywa się DeMalo. To była nasza Matka Ziemia, mówi. Nasz dom. Zanim Złomonterzy ją spustoszyli. Zbez-

cześcili. Zanim przepełzli przez każdy cal jej ciała, obdzierając ze skóry, patrosząc. Zatruli jej glebę, wodę i powietrze. Czy moglibyście wyobrazić sobie takie piękno? To wydaje się niemożliwe, prawda, że takie cuda były codziennością, właśnie tutaj, dookoła nas. Ja nie mógłbym sobie tego wyobrazić. Aż pewnego ranka, pewnego wspaniałego, niezapomnianego ranka usłyszałem muzykę na wietrze. Szeptała do mnie, zaprowadziła mnie do tych drzwi we wzgórzu, w dół po schodach, do tamtego pomieszczenia. I właśnie tam, gdy nastał nowy dzień, doświadczyłem wizji. Rozeszła się po moim ciele, tak jak dziś widzieliście. Matka Ziemia ukazała przeze mnie niewyobrażalne cuda naszego świata, jakim był kiedyś. Mówiąc to, DeMalo spogląda na poszczególne osoby, patrzy im prosto w oczy. Jakby mówił tylko do nich. Strażnicy Ziemi pochylają się w jego stronę, ich oczy błyszczą nadzieją, wiarą. Nagle orientuję się, że robię to samo co oni. On ciągnie opowieść: I ukazała mi moje przeznaczenie. Jesteś Wielkim Pionierem, powiedziała mi. Wybrałam cię, abyś mnie uleczył, zaczął właśnie tu, w Nowym Edenie. Wybierzesz tylko najzdrowszych, najbystrzejszych, najciężej pracujących robotników, aby pomogli ci w tym wielkim przedsięwzięciu. Nasza Matka Ziemia wybrała mnie tamtego dnia o świcie i zaprowadziła, abym wybrał was. Dziełem naszego życia jest ją uleczyć. Życia mojego, waszego, naszych dzieci, dzieci naszych dzieci. Ta praca będzie wymagała wielu istnień. To największe zadanie, jakie ktokolwiek podjął. Tym razem będziemy postępować zgodnie z jej dobrem. Nie będziemy latać za blisko słońca, powietrze jest dla ptaków. Dary ziemi i czysta woda nam wystarczą, podzielimy się nimi w harmonii ze stworzeniami, które mają takie same prawo być tutaj jak my. Wspomnijcie ten dzień – kiedy wasze ciała się zmęczą, a duch osłabnie – wspomnijcie moje słowa, ale, przede wszystkim, zachowajcie w sercach tę cudowną wizję świata takiego, jaki był. Wizję, którą wam pokazałem. Jesteśmy wybrańcami, moi przyjaciele, wy i ja. To świt nowego dnia na Ziemi. Strażnicy Ziemi podchodzą do niego, chłopcy i dziewczęta, po dwie pary, i klękają u jego stóp. On dotyka czoła każdego z nich, cztery razy, każdego czubka krzyża ich kółek na czole, mówiąc, ziemia, woda, powietrze i ogień, służymy Ziemi, naszej świętej Matce. Na każdym piętnie składa pocałunek. Potem łączy ich dłonie i tamci parami odchodzą przez łąkę. DeMalo kiwa do dwóch Tontonów, którzy ruszają za Strażnikami. Zostajemy tylko on i ja, stoimy w trawie, nad nami błękitne niebo. Dzień nas otula, chłodna świeżość powietrza zaczyna się ogrzewać. Zabrałeś ich od rodzin?, pytam. Przywieźliśmy ich do Nowego Edenu, żeby pokazać im to, mówi. Podzielić się z nimi dobrą nowiną, że dokonamy czegoś nadzwyczajnego, a oni będą mieli w tym swój udział. Dokąd teraz idą? Rozpocząć nowe życie, odpowiada DeMalo. Pracować dla wspólnego dobra Ziemi i jej ludzi. Obóz Auriel. Wycieńczeni i niechciani, stłoczeni na brzegach Wężowej Rzeki. Myślę o zagrabionej ziemi i o Billym z gardłem przebitym kolcem. Nie wszystkich ludzi, mówię. Kto będzie najlepszymi Strażnikami Ziemi?, pyta. Starzy i niedołężni? Chorzy? Czy młodzi i silni? Czyje dzieci najlepiej będą służyć Ziemi? Te urodzone przez męty z Miasta Nadziei? Słabowite dzieci urodzone przez słabych rodziców? Czy dzieci tych tutaj? Nie wiem, mówię. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Zasoby są cenne, mówi DeMalo. Rzadkie. Czystej wody czy dobrej ziemi nie wystarczy dla wszystkich. Wiesz o tym. Zanurzamy się w trawie na łące. Źdźbła łaskoczą moje gołe nogi. DeMalo wspiera się na

łokciach. Jego włosy lśnią jak skrzydło kruka. Żałuję, że to zobaczyłam, mówię. Te wszystkie cuda. Żałuję, że się dowiedziałam, jak było kiedyś. Czułem to samo, kiedy zobaczyłem to po raz pierwszy. Ale nie mogłem odejść. Ciągle tu wracałem, świt za świtem, a wizja pojawiała się, aż wreszcie całkiem mną owładnęła. Nigdy tego nie zapomnę, mówię. Ale tego wszystkiego już dawno nie ma. Przepadło. I nic nie możemy zrobić. Ależ nie!, protestuje DeMalo. Klęka przede mną, bierze moje dłonie w swoje. Już zaczęłaś coś robić, nie widzisz? Nie tylko przetrwałaś w Mieście Nadziei, ale pokonałaś je. Zniszczyłaś je i to samo zrobiłaś na Polach Wolności i na Sosnowym Wzgórzu. Zabiłaś Pincha. Zaczęłaś oczyszczać zakażoną ranę. To właśnie tutaj robię. Zrobiłam to wszystko dla mojego brata, mówię. Ty i ja jesteśmy gotowi podejmować trudne decyzje. Działać zgodnie z nimi. Myślę o Eponie. To prawda, przyznaję. Mamy odwagę działać w służbie czegoś większego niż my sami, ciągnie. Nie myśl, że nie mam sumienia, że nie kwestionuję tego, co robię, i nie stawiam sobie wyzwań. Robię to. Konsekwencje moich decyzji, moich działań… jestem ich doskonale świadomy. Budzę się w środku nocy, rozmyślam o tym wszystkim. Ale my – mam na myśli ludzi – nie możemy tak dalej żyć. Przyszłość, która nas teraz czeka, która czeka tę Ziemię, nie ma sensu. Widzisz to? Tak, mówię. Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, spojrzałem ci w oczy, tylko przez chwilę. Pamiętam, mówię. I wiedziałem, że cię znam. Taką, jaka naprawdę jesteś. Kim możesz być. Jesteś wyjątkowa. Pomyśl o tym, co już zrobiłaś. A teraz wyobraź sobie, czego jeszcze możesz dokonać. Dopiero zaczęłaś odkrywać, do czego jesteś zdolna. Powiedz mi. Jakie to uczucie? Zapanować nad swoimi lękami i słabościami. Wygrywać w klatce, raz za razem, wbrew wszystkiemu. Stanąć na szczycie wzgórza, walczyć na swoich warunkach. Nie mogę oderwać od niego wzroku. Od piękna jego twarzy. Piękna jego głosu. Rozpalam się, gdziekolwiek mnie dotknie. Łącząca nas nić coraz bardziej się napina. To dobre uczucie, mówię. To siła, która zmienia świat, mówi. Jeśli możesz zrobić to dla swego brata, wyobraź sobie, co możesz zrobić dla Ziemi. Przywrócić choćby niewielką część tego cudu, który tam zobaczyłaś. Czuję taki… smutek. Jakby właśnie umarła ukochana osoba. Wiem, co wcześniej powiedziałam, ale tak naprawdę cieszę się, że to zobaczyłam. W porządku jest czuć smutek. Ale musisz wykorzystać te uczucia, przekuć je w działanie. Tak jak to zrobiłaś w przypadku swojego brata. Masz w sobie wielką siłę, odwagę, moc. Nigdy nie pozwoliłbym ci utonąć, dodaje. Czekałem na ciebie. Czekałeś na mnie, powtarzam. Przez całe życie, mówi. Pochyla się do mnie. Powoli. Bardzo powoli. Mogę się odsunąć, jeśli zechcę. Ale nie odsuwam się. Całuje mnie, słodko i delikatnie. Czuję na twarzy kroplę wody. Nagła ulewa. Świeci słońce, ale pada deszcz. Potrząsam głową, mrugam, zaskoczona. Śmiejemy się. Potem on chwyta mnie za rękę i biegniemy. ***

Wpadamy do jego namiotu bez tchu, roześmiani, otrząsamy się jak zmoknięte psy. DeMalo bierze ścierkę i szybko wyciera nią włosy. Rzuca ją do mnie, nalewa wino do szklanych naczyń. Podnosi jedno z nich, a ja podchodzę i biorę je od niego. Serce mi trzepocze. On jest tak blisko mnie. Taki ciepły. Jego zapach, wilgotny i roślinny, sprawia, że ciarki przechodzą mi po całym ciele. Na stoliku leżą trzy książki. Masz książki, mówię. Widziałam kiedyś jedną. Książki to prawdziwa rzadkość. Są takie kruche, niewiele z nich przetrwało. Chciałabyś, żebym coś ci przeczytał? Delikatnie bierze do ręki jedną z nich. Nie wiem, mówię. Nie wiem, co to znaczy. Otwiera książkę, przewraca kilka papierowych stron i zaczyna mówić. Niegdyś gaj, łąka, strumień, ziemia cała, Każdy tu widok pospolity Tak dziwnie pałał, Jakby światłością z niebios był spowity, W której i cichy czar jest snu, i chwała. Teraz już nie jest tak, jak niegdyś było. Gdziekolwiek zwrócę oczy, Świat się mroczy. Com niegdyś widział, czy się już prześniło?3 Przerywa. Mówił powoli, układał każde słowo w powietrzu jak cenny przedmiot. W moim sercu nie ma dość miejsca na tyle piękna. Boli, gdy tylko próbuję je pomieścić. DeMalo zamyka książkę. Podnosi wzrok i spogląda na mnie. Mówiłeś to, co czuję, szepczę. O tym, co tam zobaczyłam. Jakbym miała te słowa w sobie, dokładnie to samo bym powiedziała. Skąd wiedziałeś? Nagle przysuwam się do niego i zaczynam go całować. Jego usta, słowa, które wypowiedział. Delikatne, ciepłe i intensywne. Jego ramiona oplatają mnie. Mocno przyciągają do siebie. Pocałunki, które parzą. Pocałunki, które wypalają. Zapominam o wszystkim i wszystkich. O Jacku. Jego zdradzie. O sobie. Zatracam się. W dotyku, smaku, zapachu DeMalo, aż do chwili, gdy czuję, jak krawędzie mnie zaczynają się zacierać. Odpuszczam. I wtapiam się w ciemny, ślepy żar. Nie pamiętam, żebyśmy się poruszyli, ale teraz on siedzi na krześle, a ja na jego kolanach, i przeczesuję palcami jego włosy, dotykam ramion i rąk, całujemy się. Czuję jego siłę, życie w nim. On muska ustami wnętrze mojej ręki, od nadgarstka do łokcia. Jakby przesuwał ogień nad moją czułą skórą, aż drżę od głowy do stóp. Czuję w brzuchu poruszenie, gorące i pradawne. W namiocie panuje szary półmrok. W ciemności oczu DeMalo widzę maleńkie odbicie. To ja. Na jego policzki wypływa gwałtowny rumieniec. Widzę siebie w twoich oczach, mówi. Kładę palec na jego ustach. Tonę w tobie, szepcze. Prowadzę go do łóżka. A deszcz pada i pada. *** Budzę się nagle i mrugam w jasnym świetle poranka. Leżę w ramionach DeMalo. W jego łóżku. Oboje jesteśmy nadzy jak w dniu narodzin.

Moje oczy spotykają jego. Czuję na karku falę gorąca. Szepty. Krzyki. Ja. On. On i ja razem. Nie wierzę, że to zrobiłam. Co ja sobie myślałam? Nie myślałam. Nie, nie, to nieprawda, doskonale wiedziałam, co robię. Chciałam tego. Potem wdziera się kolejna myśl. Emmi. Muszę wrócić do Brama, musimy odnaleźć Emmi. Lugh będzie szalał z rozpaczy, martwił się o nas obie, pewnie już mnie szuka. Seth, ja… Zadziwiasz mnie, mówi. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Odwraca moją głowę na bok. Dotyka ustami mojego karku. Twoje piętno pierwszego razu, szepcze. Wybrałaś mnie, żebym je tam umieścił. Ze wszystkich wybrałaś właśnie mnie. Tak, ale ja… Oddałaś mi się, mówi. A ja oddałem się tobie. Z wolnej woli. Nie chodzi tylko o nasze ciała, to coś więcej. O wiele więcej. Ty też to poczułaś. Wiem, że tak było. Będziemy razem tacy piękni, szepcze. Tak doskonale piękni. W naszym doskonale pięknym, doskonałym nowym świecie. Jego oczy są gorące jak stopiona skała. Całuje mnie, a ja całuję jego, odpuszczam i spadam znowu, i… Może już nosisz w sobie nasze dziecko, mówi. Dziecko, powtarzam. Oblewa mnie zimny pot. Nie pomyślałam o tym. Nie, to niemożliwe. Ależ tak. Bez problemu. Takie rzeczy ciągle się zdarzają. Pomyśl o tym, mówi, dziecko, Saba. Syn, córka. Twoje i moje. Czy mogłoby być coś bardziej cudownego? Wiem o ośrodku, mówię. Nie nadaję się do hodowli. Śmieje się. Oczywiście, że nie, mówi. Wychowamy nasze dziecko – nasze dzieci – razem. Ludzie rodzą się z różnymi zdolnościami. My urodziliśmy się, aby rządzić, ty i ja. To niełatwe życie, ale pełne sensu. Ty i ja zmienimy świat. Podobnie jak nasze dzieci. Z każdym jego słowem czuję narastającą panikę. Moje serce wali jak oszalałe. Seth, mówię, ja… przepraszam, muszę już iść. Nie, protestuje. Mocniej mnie obejmuje. Nie mogę oddychać. Spycham go z siebie. Szybko zakładam to, co mam pod ręką. Dziewczęcą bieliznę. Nie powinnam tu być, nie wiem, co sobie myślałam. To nie w porządku, to… wszystko nie tak. Słysząc ten raban, Nero wyskakuje z pudełka, zaczyna skrzeczeć. Szybko podnoszę z podłogi zieloną sukienkę i wkładam ją przez głowę. Wciągam buty. DeMalo też już zerwał się z łóżka, naciąga spodnie. Chwyta mnie za ręce. Jak to nie tak?, pyta. Dlaczego? Powiedz mi. Oddycham szybko. Nie mogę, mówię, nie wiem, ja… po prostu wiem, że jest nie tak. Musisz się bardziej postarać, mówi. Czy ja cię okłamałem? Zmusiłem, abyś zrobiła coś wbrew sobie? Nie, ale… Przykro mi. To… To był błąd. Jego ręce mocniej zaciskają się na mnie. Żaden błąd, mówi. Jesteśmy tacy sami, ty i ja. Jesteśmy dla siebie stworzeni, przeznaczeni sobie. Wiedziałem, że do mnie przyjdziesz. Od tamtej pierwszej chwili. I przyszłaś. Nagroda za twoją głowę była jedynie zabezpieczeniem.

Puść mnie, Seth, proszę. Dokąd idziesz? Kto na ciebie czeka? Nigdzie, mówię, nikt. Puść. Wrócisz, mówi. Daleko nie odejdziesz. Przyjdziesz znów do mnie, z własnej woli. I znowu. Jestem teraz gorączką w twojej krwi, Saba. Tak jak ty w mojej. Puszcza mnie. Odsuwa się. Zabieram Nero ze stolika i wychodzę z namiotu. Biegnę. *** Wracam brzegiem jeziora i zaczynam wspinać się z powrotem po skałach obok Łkających Wód. Muszę wypuścić Nero. Nie mogę biec ani się wspinać, gdy go trzymam. Uwalnia się z radosnym krakaniem i swobodnie wzbija w górę. Jestem więźniem własnych myśli, kotłujących się bez końca w mojej głowie. Ze wszystkich wybrałaś właśnie mnie. Nasze dziecko, Saba. Dziecko. Nie, to się nie wydarzy, to się nie może wydarzyć. Ależ może. Mogło. Mama urodziła mnie i Lugh, kiedy była w moim wieku. O Boże, co ja sobie myślałam? Nie myślałam. Przestałam myśleć. Byłam tak zaślepiona gniewem i bólem, i nienawiścią do Jacka, a nie było Lugh, który by mnie powstrzymał i… Oddałaś mi się. A ja oddałem się tobie. Z wolnej woli. Z wolnej woli… Mój Boże. Co my zrobiliśmy w zaciszu jego namiotu. Jaka byłam przy nim bezwstydna. Nie myśl o tym, udawaj, że to się nigdy nie zdarzyło. Nie może być żadnego dziecka, nie może. Jak najszybciej wrócić do pozostałych. Odzyskać Emmi i zwinąć się z tego cholernego miejsca. Lugh ma rację. Niepotrzebnie tu przyjechaliśmy. Jesteś wyjątkowa. Dopiero zaczęłaś odkrywać, do czego jesteś zdolna. Wyobraź sobie, co mogłabyś zrobić dla Ziemi. Przywrócić choćby niewielką część tego cudu. Widoki, dźwięki utraconego świata. Nigdy ich nie zapomnę. A jeśli on ma rację? A jeśli moglibyśmy do tego wrócić? Potykam się w pośpiechu. Kilka razy upadam, zdzieram skórę na kolanie. Sukienka, zielona sukienka DeMalo drze się i brudzi. Dobrze leży. Wiedziałem, że do mnie przyjdziesz. Musiał ją zdobyć z myślą o mnie. Ile czasu trzymał ją w tamtej skrzyni? Szarpię rozdarte miejsce, rozdzieram jeszcze bardziej. Docieram na szczyt zgrzana i spocona. Nigdzie ani śladu Nero. Przeklęty ptak. Gwiżdżę na niego, kieruję się w stronę domu Brama i Cassie. Pośrodku pola dzikiej pszenicy podnosi się koński łeb. To koń Brama, pasie się spokojnie. Rży i podbiega do mnie galopem. Wskakuję na jego grzbiet i popędzam go w stronę domu. Gdy jego kopyta podrywają ziemię, próbuję stłumić głos DeMalo w mojej głowie. Jestem teraz gorączką w twojej krwi, Saba. Gorączką w mojej krwi. Jack powiedział prawie to samo. Jesteś w mojej krwi, Saba. Jack. Oszukał mnie. Zdradził. To wszystko jego wina. I Emmi. Prawie zapomniałam o biednej Em i o tym, przez co może teraz przechodzić. Jestem najgorszą, najbardziej samolubną siostrą na świecie. Gwiżdżę na Nero. Nie pojawia się. Nie mogę się zatrzymać i rozejrzeć. Może być wszędzie. Ale mam dziwne przeczucie. Jakby był tuż obok, chował się. Coś mi mówi, że gdybym tylko dość szybko odwróciła głowę, zobaczyłabym go.

Ale nie widzę. Nie widzę. Cholera, Nero.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY DROGA DO WSKRZESZENIA Docieram do Brama i Cassie tuż po południu. Jeśli będę udawać, że to wszystko… DeMalo… jeśli udam, że to nigdy się nie wydarzyło, to tak będzie. Teraz muszę myśleć tylko o tym, żeby odnaleźć Em. Nadal ani śladu Nero. W gospodarstwie panuje cisza, nikogo nie ma. Mijając stajnię, zaglądam szybko do Hermesa. Nie ma go. Gdzie się wszyscy podziali? Gdy zbliżam się do domu, słyszę podniesione głosy. To Cassie i Bram. Biorę głęboki oddech i otwieram drzwi. Na stuknięcie skobla szybko odwracają głowy. Ściągnięte twarze, zaciśnięte usta. Jestem sama. Bram wciąga mnie do środka i z trzaskiem zamyka drzwi. Gdzieś ty była, do diabła?, pyta mnie. Gdzie są wszyscy? Gdzie Lugh? Cassie szybko omiata wzrokiem moją twarz. Sukienkę. Buty. Co to jest?, pyta. Gdzie masz ubranie, które ci dałam? Jakiś ptak zaatakował Nero, mówię, i musiałam wspiąć się na urwisko, żeby się do niego dostać. Twoje rzeczy podarły się na strzępy. Ukradłam to wszystko przy pierwszej okazji. Od razu czuję, jak kiepsko to zabrzmiało. Jawne kłamstwo. Cassie zerka na Brama. Widzi, że sukienka jest droższa niż cokolwiek, na co mogłaby sobie pozwolić osadniczka. Naraziłaś wszystkich na niebezpieczeństwo, wymykając się w ten sposób, mówi Bram. A gdyby cię złapali? Nawet bym nie pisnęła o was, mówię. Przepraszam. Zdenerwowałam się. Musiałam się wyrwać i pomyśleć. Czy w ogóle przyszło ci do głowy, że twoi przyjaciele, twój brat mogą się o ciebie martwić?, pyta Cassie. Że przez większość nocy będą cię szukać? Powiedziałam przepraszam, mówię. No cóż, kiedy ty wylizywałaś swoje uczuciowe rany, mówi, Bram obmyślał plan, jak uratować twoją siostrę. Skoro tobie się nie chciało. Moje policzki oblewa rumieniec wstydu. Stoję tak, z przygarbionymi ramionami, chłostana kolczastym językiem Cassie. W porządku, wystarczy, uspokaja Bram. Wszyscy czekają przy magazynie z bronią. Właśnie tam szedłem. Pójdę z tobą, mówię. O, nawet nie myśl, że mogłabyś nie pójść, mówi. Waham się. Bram kiwa głową w stronę drzwi. Zaczekaj na zewnątrz, nakazuje. Robię to, co każe. Czuję się upodlona, nikczemna i głupia. Dopiero co poznałam Cassie i Brama, ale ich opinia na mój temat jest dla mnie ważna. Zwłaszcza zdanie Brama. Zeszłej nocy zachował zimną krew. Sprawił się lepiej niż ktokolwiek, kogo znam. Kręci mi się w głowie. Nie wiem, co robić. Wszystko poszło nie tak. Chodzę w tę i z powrotem. Wciąż czuję na sobie zapach DeMalo. Na skórze. Na sukience. W końcu Bram wychodzi z domu. Szybko ruszamy drogą w stronę lasu. Cassie cię nie lubi, mówi. Nie ufa ci. Prosiła, żebym został. Mówi, że musimy ci pozwo-

lić, żebyś sama posprzątała swój bałagan. Ale przecież musicie mi pomóc uratować Em, mówię. Obmyśliłeś plan… tak powiedziała. Slim twierdzi, że pojedziesz za siostrą z moją pomocą czy bez, a jeśli coś się nie uda i cię złapią, dodadzą dwa do dwóch. Twoja siostra, potem ty, a to doprowadzi ich prosto do nas. Nie tylko cały nasz plan się zawali, ale ja, Cassie i Slim – może nawet Molly – zginiemy. Dlatego muszę zadbać o to, żebyś zrobiła wszystko tak, jak trzeba. Szybko załatwiamy sprawę, wchodzimy tam, bierzemy twoją siostrę, wychodzimy, a potem wy wszyscy opuszczacie Nowy Eden i nigdy więcej tu nie wracacie. Chcę, żebyście zniknęli, słyszysz? Tak, mówię. Moją twarz oblewa gorący rumieniec upokorzenia. On ma rację. Co do słowa. Slim cię lubi, mówi Bram. Bóg wie dlaczego, pewnie już mąci mu się w głowie. Na pewno szukają go po tym, co zrobiłaś po drodze tutaj. Kosmiczne Kompendalorium łatwo zauważyć, nawet z daleka, i nie mamy pojęcia, czy tamtym Tontonom udało się uciec, zanim wysadziliście drogę na grobli. Musimy ukryć go w lesie, dopóki nie dowiemy się, czy jest bezpieczny. Jeśli go szukają, będziemy musieli jakoś go stąd przemycić. Dopiero zaczęliśmy to wszystko, a przez ciebie mogę stracić najważniejszego człowieka. On nie tylko przewozi broń, jest moimi oczami i uszami. Prędzej skręciłbym ci kark, niż pomógł, ale… ech, do diabła, nie chce mi się już o tym gadać. Nie mówi nic więcej. Gdy wchodzimy w głąb lasu, Bram daje sygnał – zew gołębia. Nadchodzi odpowiedź. Idziemy dalej, aż stajemy przed podziemnym magazynem z bronią. Wszyscy już tu są. Tommo i Maev. Ash i Creed, Slim i Molly. Podbiega do mnie Trop. Szturcha swoim wielkim łbem, o mało mnie nie przewraca. Drapię go za uszami i pieszczę, i rozglądam się. Wszyscy wyglądają zupełnie inaczej. Tommo i Creed mają na sobie szaty Tontonów. Maev, Ash i Molly są brudne i ubrane jak nędzarki. Nikt do mnie nie podchodzi, nie odzywają się. Zerkają na mnie, kiedy się pojawiam, ale to wszystko. Ładują do sekretnego schowka Kosmicznego Kompendalorium broń i amunicję. Wóz nie wygląda jak wcześniej. Został właściwie całkiem przebudowany. Teraz to otwarty wóz z nowymi deskami, pobielonymi wapnem. Są też klacz Molly, Prue, i mój Hermes. Na powitanie rzuca łbem i parska. Całuję jego miękki nos. Głaszczę po czole. Przynajmniej zwierzaki wydają się cieszyć na mój widok. Oczywiście wszystkie z wyjątkiem Mojżesza. Czempion Wyścigu Wielbłądów Pillawalla siedzi z boku, przeżuwa i łypie na mnie. Koniec, mówi Slim. Lugh! Gotowe! Lugh wychodzi ze schowka z bronią, z moją kuszą w dłoni. On też jest ubrany jak Tonton. Zupełnie nie przypomina mojego brata, mojego Lugh. Jego tatuaż z księżycem jest przykryty jakąś farbą do twarzy. Przygląda się mojej sukience, nowym butom. Od razu podchodzi do mnie, chwyta mnie za rękę i prowadzi w głąb lasu, z dala od wszystkich. Gdzieś ty była, Saba?, pyta. Co ty masz na sobie? To rzeczy Cassie, kłamię. Szukałem cię przez pół nocy, mówi. Najpierw Emmi, potem ty. Coś ty sobie myślała? Tak uciec? Nigdy nie używasz swojej głowy? Przyciąga mnie do siebie. Mocno przytula. To tak podnosisz mnie z ziemi?, mówię. Dlaczego nie mogłaś mnie posłuchać w sprawie Jacka?, pyta. Chciałem tylko cię chronić, żeby nikt cię nie zranił. Gdzie byłeś, kiedy zabrali Emmi? Potrzebowałam cię, Lugh. Przepraszam. Odsuwa mnie od siebie. Byłem… I tak nie mogłem nic zrobić, mówi.

Byłeś z Maev, mówię. I co z tego? Ma lekko zaróżowione policzki, jest niespokojny. A więc… kochasz ją, mówię. Nie. Nie kocham, odpowiada. Widziałam, jak na nią patrzysz. Czy zabrała na chwilę twoje cienie? Tam, na polu kukurydzy, w blasku księżyca? Na chwilę, mówi. Może to wszystko. Może tylko na tyle możemy mieć nadzieję. Zapytałem, czy nie pojechałaby z nami na zachód, kiedy odzyskam Emmi, mówi, ale… nie zgodziła się. Zostaje tutaj. Jak ją poprosiłeś?, pytam. Czy powiedziałeś: pojedź ze mną, Maev, jesteśmy sobie przeznaczeni, stworzeni dla siebie, jesteś gorączką w mojej krwi? Zamieram. Jego słowa, słowa DeMalo, jakby przez cały czas płynęły w mojej głowie, w kółko, podążały za słowami, które wypowiadam, myślami, które przychodzą. On ma rację, ma rację, jest gorączką w mojej krwi, w mojej głowie, w kościach – nie, nie, to powiedział Jack. Saba?, mówi Lugh. Tak, mówię. A więc… powiedziałeś jej to? Nie, mówi. Jasne, że nie. Proszę. Wręcza mi moją kuszę i wracamy do pozostałych. *** Bram też się przebrał w ciuchy Tontonu, jak reszta chłopaków. Oczyścił kawałek leśnego runa i przykucnął z patykiem w dłoni. Teraz rysuje na ziemi mapę i objaśnia nam swój plan. Dobra, mówi. Słuchajcie uważnie. Wszyscy. Nieważne, jak dobrze waszym zdaniem znacie plan. Oni zabiorą Emmi do Wskrzeszenia na przesłuchanie. To główna siedziba Tontonu, środek pajęczej sieci. Dość dobrze wiem, jak wygląda z zewnątrz, bo kilka razy wybrałem się tam na zwiady, podpłynąłem przez jezioro, ale nigdy nie byłem w środku. W środku czego?, pytam. Słyszałaś, mówi. Powiem wam wszystko, co wiem. Wskrzeszenie stoi, niczym wielka kamienna płyta, pomiędzy jeziorem po tej stronie a wielkim polem pełnym głazów i gruzu od strony podejścia. To Pole Zwalonej Góry. Prowadzi do niego tylko jedna brama. Wchodzimy przez tę bramę, a wychodzimy od strony jeziora, zjeżdżamy po linie i wskakujemy do łodzi. Jak dotąd wszystko jasne? Wszyscy kiwamy głowami. Bram ciągnie dalej. Wskrzeszenie to dziwny budynek. Olbrzymi. Długi i wąski, ma z pół mili długości i pół mili wysokości. Pół mili?, pytam. Co to było, u licha? Bram wzrusza ramionami. Nie wiem, może miało coś wspólnego z jeziorem, odpowiada. Trudno powiedzieć. Od strony podejścia wygląda jak wielka betonowa płyta. Ma pięć pięter, biegnących u góry, wzdłuż szczytu. Dolne piętro – tak je nazwijmy – to ich kuchnia i spiżarnie. Z tego końca jest jakby pomost wystający nad jeziorem. Na drugim piętrze są kwatery sypialne. Unikamy ich. Na trzecim… nie mam pojęcia, co tam się dzieje. Na czwartym nie wiem, na piątym nie wiem. Wiem tylko to, co widziałem z jeziora. Widziałem zapalające się i gasnące światła, ludzi podchodzących do okien. A skoro o nich mowa – to znaczy o oknach – biegną wzdłuż budynku po obu stronach, na każdym piętrze oprócz kuchennego, ono ma tylko dwa okna. Spróbujemy zrzucić liny z okna na trzecim piętrze. Dlaczego nie zejdziemy do wody z pomostu?, pytam.

Na piętrze kuchennym zawsze kręci się pełno ludzi, wyjaśnia Bram. Przez całą noc, codziennie, wchodzą i wychodzą. Gdzie będzie Emmi?, pytam. Nie wiemy, mówi Lugh. Może być wszędzie. Patrzymy na siebie. To beznadziejna sprawa, mówię. Nie waż się tak mówić. To twoja wina, że Emmi tam jest. Dość już, przerywa Bram. A tak przy okazji – Bram spogląda na mnie – Ash, Creed i Maev powiedzieli, że chcą do nas dołączyć, a ja się zgodziłem. Cieszę się, że mam ich w ekipie. To ich pierwsza oficjalna operacja. Jasne, mówię. Patrzę na tamtych troje, ale oni nie odrywają oczu od mapy. Dobra, mówi Bram, a więc dostaniemy się tam w ten sposób. Tommo, ja, Lugh i Creed jesteśmy z Tontonu. Wieziemy cztery kobiety na przesłuchanie. Czyli Molly, Maev, Ash i Sabę. Złapaliśmy was na sabotażu w Sektorze Dziesiątym – ostatnio trochę tam namąciłem, więc historia powinna trzymać się kupy. Wy, kobiety, jedziecie w wozie, ja i Lugh powozimy, Tommo i Creed konno za nami. Mijamy po drodze trzy posterunki, tu, tu i tu. Będziemy musieli podać hasło. Co to za hasło?, pytam. Za każdym razem jest inne, mówi. Mają ich kilka, używają ich na zmianę, nie ma żadnej reguły. Możesz je rozpoznać po kolorze flagi na bramie. Wiele godzin spędziłem na szpiegowaniu posterunków, zamiast pracować. Slim też bardzo pomógł, gdy się tak kręcił po okolicy. Slim wzrusza ramionami, ale ma zadowoloną minę. Na miejscu się rozdzielimy, ciągnie Bram. Molly, Tommo i Saba wezmą Hermesa i Prue i pojadą na drugi koniec jeziora – zwą je Szklaną Tonią. Powiedzą ci, co robić, Saba. Tymczasem Lugh, ja i Creed wjedziemy wozem na posterunek na szczycie. Prosto przez główną bramę, na przesłuchanie z naszymi podejrzanymi, Ash i Maev. Słucham jednym uchem, gdy Bram omawia resztę planu. Nie uczestniczę w głównej akcji. Nie będę miała udziału w uratowaniu Emmi. Nie chcą mnie. Nie ufają mi. Zrujnowałam wszystko z powodu swojej ślepej wiary w Jacka. Tego kłamliwego zdrajcy. Jeśli go jeszcze zobaczę, zabiję go. Ale ja muszę tam być!, wybucham. Wszyscy patrzą na mnie. Nie, mówi Bram. Jesteś ciężarem. Możliwe, że posłużyli się Emmi, żeby cię tam ściągnąć, dodaje Slim. Nie możesz się nawet zbliżyć do tego miejsca. Ale ja… Co jest najważniejsze?, pyta Slim. Uratowanie małej, prawda? Zastanów się nad tym, starsza siostro, i zostaw swoją dumę. Mojżesz i ja upieczemy ją na kolację. Ha, ha! Na tym kończymy. Kiedy oni zamykają magazyn broni i żegnają się ze Slimem, ja szybko biegnę do lasu ze stosem obdartych ubrań. Slim ma rację. Bram ma rację. Lugh ma rację. A ja ciągle się mylę. Na temat wszystkiego i wszystkich. Nie potrafię ocenić ludzkiego charakteru. Nie potrafię ocenić własnego serca. Jestem dumna, arogancka i uparta. Szarpnięciem zrywam guziki znienawidzonej sukienki, którą dał mi DeMalo. Już mam ją zdjąć, kiedy nagle pojawia się Tommo. Jego ciemne oczy patrzą uważnie. Zrywam się, serce mi łomocze, zasłaniam się. Tommo! Nie zakradaj się tak, mówię. Muszę z tobą porozmawiać, oświadcza.

Nie teraz, odpowiadam. To nie jest dobry moment. Później, obiecuję. Patrzy na mnie przez chwilę. Nie możesz mnie trzymać w niepewności przez wieki, mówi. Kiwa głową. Później, powtarza. Gdy znika, ściągam sukienkę i wygrzebuję dołek w korzeniach drzewa. Chowam ją głęboko w ziemi. Grzebię ją. Grzebię jego. Tylko tego mi trzeba. Kolejnych kłopotów. Kłopoty. O mój Boże, a jeśli naprawdę noszę w sobie dziecko? Nie, nie, nie myśl o tym. Jeśli nie będę o tym myśleć, to się nie zdarzy. Gdzie się podziewa ten Nero? Jakbym nie miała dość zmartwień. Saba?, słyszę głos. To Molly. Gadasz do siebie, mówi. Daj. Pomogę ci. Zrywam się na nogi. Nie, w porządku, ja… Ale ona już wciąga mi przez głowę obdartą koszulę. Przesuwa wzrokiem po mojej dziewczęcej bieliźnie, zerka na buty. Nie ruszaj się, mówi. Zanurza mały palec w dwóch małych pojemniczkach z pastą, brązową i białą, miesza je na wierzchu dłoni, aż uzyskuje kolor pasujący do mojej skóry. Zakrywa mój tatuaż z księżycem. Gdzie byłaś?, pyta. Skąd masz te fatałaszki? To rzeczy Cassie, odpowiadam. Kolejne kłamstwo. Jeśli będę je powtarzać, może w końcu sama w nie uwierzę. W porządku, mówi, zachowaj swoją tajemnicę. Ładnie pachniesz. Co to, jałowiec? Nie wiem, odpowiadam. W porządku, nic nie widać. Naprawdę wyglądasz na nędzarkę w tych łachmanach. Przejdziesz. A teraz… Przygląda mi się uważnie, szuka czegoś w torebce u pasa. Te twoje włosy… Wyciąga grzebień i zaczyna mnie czesać, kręcąc się wokół mnie. Zanim się zorientuję, zanim mogę ją powstrzymać… Och! Molly zamiera. Widziała. Na moim karku. Mój znak pierwszego razu. Jego ust. Jego warg. Ze wszystkich wybrałaś mnie, Saba. Jego zapach na mojej skórze. Jego głos w mojej głowie. Jego znak na moim ciele. Molly przygładza moje włosy, żeby go zasłonić. Proszę, mówi. Teraz wyglądasz dobrze. Jej życzliwość sprawia, że łzy napływają mi do oczu. Chwytam ją za rękę, tę, którą trzyma grzebień. Molly, szepczę. Nasze oczy się spotykają. Piękna Molly. Taka twarda, taka życzliwa, taka smutna. Może to dla ciebie teraz niewiele znaczy, mówi, ale i tak ci powiem. Znam to chyba lepiej niż większość ludzi. Życie nie jest czarno-białe. Ludzie też nie. Rodzina, przyjaciele, kochankowie. To wszystko jest o wiele bardziej skomplikowane. Im dłużej żyję na tym świecie, im więcej widziałam, tym mniej jestem czegokolwiek pewna. Otrzyj łzy. Kimkolwiek jest, nie będzie za tobą płakał. Mężczyźni nigdy nie płaczą. To wiem na pewno. A teraz wyczyść trochę te buty. Głaszcze mnie po policzku i wraca do pozostałych. Już idzie!, woła. *** Zanim się zbiorę, oni już ruszają w stronę drogi. Tommo i Creed prowadzą konie przez las, a Bram, Lugh i Ash mozolnie ciągną wóz wąską ścieżką. Molly i Maev ociągają się trochę, czekają na mnie.

Gotowa?, pyta Molly. Trop jest uwiązany na krótkim sznurku do dużego drzewa. Bram postanowił, że będzie lepiej, jeśli go tu zostawimy. Skomli, jest niespokojny. Tu się rozstajemy, on i ja. Serce mi pęka na jego widok. Chodź, siostro, mówi Slim. Przytul śmierdzącego staruszka, zanim sobie pójdziesz. Przyciąga mnie do siebie jedną ręką w niezgrabnym uścisku. Sprawdź w mojej prawej kieszeni, szepcze do mnie. Wsuwam do niej rękę, tak żeby Maev i Molly nie widziały. Wyciągam brązową buteleczkę. Cichy wróg, szepcze Slim. Jedna kropla w pełnej szklance i mężczyzna zaśnie na osiem godzin. Dwie krople – cały dzień, może pół następnego. A trzy?, mówię. Przyniosą najdłuższy sen ze wszystkich, mówi. Używaj z rozwagą. Zarzucam mu ręce na szyję i mocno go przytulam. Dziękuję, mówię. I przepraszam za wszystko. Powstanę znów, nie lękaj się, mówi Slim. Widziałem, jak walczysz w Mieście Nadziei, słyszałem to i owo o tym, co zrobiłaś w innych miejscach. Pewnie o tym nie wiesz, ale jesteś tak jakby legendą. Wcale nie, zaprzeczam. Tak czy owak, mówi, kiedy zobaczyłem, kto mnie porywa, pomyślałem, że może do nas dołączysz. Że pomaszerujemy do zwycięstwa w chwale. Cóż… jestem tylko starym głupcem z głową nabitą romantycznymi ideami. To dla mnie zaszczyt, że cię poznałem. Powodzenia, moja droga. Nawzajem, Slim, odpowiadam. Ostatni raz całuję łeb Tropa. Molly bierze mnie pod rękę, a Slim macha nam na pożegnanie. Trop zaczyna wyć. Raz za razem zerkam przez ramię. Dopóki drzewa ich nie zasłonią. Dopóki nie zostanie tylko dźwięk rozpaczy Tropa, rozbrzmiewający wśród drzew. *** Siedzę obok Ash z tyłu wozu. Molly i Maev naprzeciwko nas. Mamy związane kostki i nadgarstki, na tyle porządnie, żeby przejść kontrolę, ale wystarczająco luźno, żebyśmy mogły szybko się wyswobodzić. Creed i Tommo zamykają pochód na Prue i Hermesie. Lugh i Bram siedzą wyprostowani na koźle, a koń roboczy Brama, Ted, ciągnie wóz. Nie ujechaliśmy daleko, może pół ligi od domu Brama, kiedy na drodze za nami pojawia się jakiś punkt. Powiększa się. Ash odsuwa się ode mnie i patrzy, mrużąc oczy. Co to jest?, zastanawia się. Na moją twarz wypływa uśmiech. To Trop, mówię. Wkrótce wilkopies nas dogania. Mknie jak strzała. Tommo i Creed usuwają mu się z drogi i pies wskakuje na tył wozu. Ale zuch!, woła Ash. Trop kładzie się na naszych nogach i opiera łeb na moich kolanach. Drapię go za uszami i kręcę głową. To zwierzę nie pozwoli się zostawić. Kiedy ja się w końcu nauczę? Chwilę później słyszę znajome wołanie i zadzieram głowę. To Nero, szybuje po niebie nad nami. Nie widziałam go od wielu godzin, mówię.

Pikuje. W dziobie trzyma kamień serca. Nero! Chodź tutaj!, wołam. Ignoruje mnie i siada na Molly. Dalej ode mnie już się nie da. Upuszcza kamień na jej kolana. Cześć, Nero, co ty tam masz?, pyta Molly. Bierze do ręki mój kamień serca. Zgubiłaś to, Saba? Rzucam swojemu krukowi mordercze spojrzenie. On gada coś do mnie. Mądrala z tego mojego kruka. A więc tego ranka, kiedy zniknął, poleciał, żeby odnaleźć kamień. Pewnie woda wyrzuciła go na brzeg przy skalistym jeziorze. Czyli wcale mi się nie wydawało, że Nero leci tuż obok. Przez cały dzień czaił się, specjalnie czekał, aż wszyscy tu będą. Nie, mówię. Znowu go ukradł. To złodziej i hultaj, w końcu przehandluję go za porządny parasol. Nero śmieje się ze mnie, kiwa głową w górę i w dół. Molly zauważa szwy na jego piersi. Zerka na mnie krótko, gdy Nero znów odfruwa. Misja ukończona, Nero jednostajnym tempem leci przed nami. Molly rzuca mi kamień serca. Chowam go do kieszeni. Wykiwana przez mojego cholernego ptaka. Nie pierwszy raz. A jeśli go znam – a znam go dobrze – nie po raz ostatni. *** Jest ciepłe popołudnie. Chcemy być na miejscu przed godziną policyjną. O zmroku. Gotowi do działania. Pechowo dla naszych tylnych części ciała Kompendalorium nie jedzie teraz lepiej niż przedtem. Toczymy się z turkotem ziemną drogą, czasem kryje nas cień chłodnego, słodko pachnącego lasu. Przekraczamy przejrzyste strumienie. Mijamy Strażników Ziemi na ich polach, którzy przerywają pracę i patrzą, jak przejeżdżamy. Myślą sobie: cieszę się, że to nie ja jestem w tym wozie, mówi Molly. Zastanawiają się, czy pewnego dnia nie przyjdzie kolej na nich. Pewnie chcieliby wiedzieć, na czym siedzimy, mówi Ash. Nie mogę się doczekać, kiedy się pobawię tymi kulkami Slima. Szkoda, że nie widziałam, jak wybuchła tamta droga na grobli. Bum! Puszcza do mnie oko. Ash, najbardziej uradowana wtedy, kiedy czekają ją jakieś kłopoty. Bram wyrzucił Tropa z wozu. Wilkopies dotrzymuje nam tempa, przemyka między drzewami, biegnie przez pola, znika od czasu do czasu, a potem znów pojawia się na drodze przed nami. Wie, że musi trzymać się z dala od obcych ludzi. Creed i Tommo jadą tuż za wozem. Creed nie może oderwać oczu od Molly. Próbuje, ale w końcu się poddaje i po prostu się gapi. Ona przez pewien czas go ignoruje. Ale widać, jak się nakręca. Z chwili na chwilę jest coraz bardziej wzburzona, wściekła i rozdrażniona. W końcu wybucha. Przestań się na mnie gapić, mówi. Przestań być taka cudowna, to ja przestanę się gapić, odpowiada Creed. Uśmiechnij się do mnie, Molly, proszę. Jeden mały uśmiech i umrę szczęśliwy. Męczysz mnie, Creed, mówi Molly. Taką mam strategię, odpowiada on. Kropla drąży skałę. Molly prycha pogardliwie, wycofuje się w kąt i patrzy gniewnie na drogę przed nami. Creed puszcza do nas oko. Robię postępy, mówi. Tommo unika mojego wzroku. Co za ulga. Nie zniosłabym kłopotów jeszcze z tej strony. Nie w tej chwili. Creed, Ash i Maev osiągnęli chyba jakieś porozumienie co do tego, co wydarzyło się

w Mrocznym Lesie. Zawarli pokój, który doprowadził ich do decyzji, żeby zostać tutaj i współpracować z Bramem i Cassie przy tworzeniu ruchu oporu. Zrobić to, co trzeba, w służbie czegoś większego niż my sami. Znów DeMalo. Nie mogę się od niego uwolnić. Na moich oczach wszyscy właśnie to robią. Maev milczy. Odpowiada, gdy ktoś się do niej odezwie, ale widzę, że jest jakby nieobecna. Przebywa gdzieś głęboko we własnej głowie, w swoim sercu, próbuje sobie wszystko poukładać. Tak samo jak ja. Zerkam na tył głowy Lugh, który rozmawia z Bramem, gdy siedzą tam, ramię przy ramieniu, na koźle. Wygląda na to, że całkiem nieźle się dogadują. Lugh i Maev pewnie nie będą mieli okazji pobyć sami, zanim będziemy musieli opuścić Nowy Eden. Kiedy to wszystko się skończy, gdy odzyskam Emmi, od razu wyruszymy w drogę. A jak znam Lugh, nawet gdyby miał chwilę i tak by stchórzył. Nigdy by się nie przyznał, co czuje do Maev. Gdyby wiedziała, może zmieniłaby zdanie i pojechała z nami. A może nie. Miłość nie jest jedyną rzeczą na świecie. Poza tym, jak powiedziała Molly, nigdy niczego nie możesz być pewnym, a już najmniej tego, jakimi ścieżkami podąża ludzkie serce. Ale mimo wszystko myślę, że powinna wiedzieć. Szturcham ją stopą i Maev podnosi wzrok. Zerkam w stronę Lugh, potem znów na nią. Długo patrzę jej w oczy. Rumieni się. On cię kocha, mówię do niej bezgłośnie. Rumieni się jeszcze bardziej, zdenerwowana, spogląda na niego. Potem znów na mnie, lekko marszczy brwi. Powiedział mi to, mówię. A ty go kochasz? Waha się. Potem jej wzrok łagodnieje. Jej twarz. Maev się uśmiecha. Odpowiadam jej krótkim śmiechem. Co was tak bawi?, pyta Ash. Nic, mówię. Nic. Ziemia, przez którą przejeżdżamy, jest urodzajna i przyjazna. Lugh ciągle odwraca głowę, patrzy to na to, to na tamto. Wypytuje Brama o płodozmian, nawadnianie i różne sprawy, i przypominam sobie, co powiedziała o nim Auriel. Lugh marzy o osiadłym życiu. Pragnie osiąść w jednym miejscu, obsadzić ziemię dookoła. Jego ręce wyrywają się do uprawy żyznej ziemi, chce postawić na stole pożywienie, które sam wyprodukował, wychować dzieci. Ty jesteś inna. Ma rację. Myśl o uprawie ziemi nie rozgrzewa krwi w moich żyłach. Szkoda. Muszę się dostosować do tego, co jest najlepsze dla nas wszystkich. Mijamy grupkę niewolników. Trzy kobiety i dwóch mężczyzn w metalowych obrożach na szyi, skutych łańcuchem przy kostkach. Pilnuje ich strażnik z Tontonu. Zbierają kamienie z pola tuż przy drodze. Gdy przejeżdżamy nią z turkotem, wstają, prostują plecy. Jedna z kobiet podnosi rękę na powitanie. Nisko, tak żeby Tonton nie widział. Kiwam głową w odpowiedzi. Zastanawiam się, co zrobili, że tak skończyli. Pewnie nic, byli tylko niewłaściwymi ludźmi. Nie pasowali do nowego porządku. Z każdym obrotem kół, z każdym stuknięciem wozu, w mojej głowie powracają słowa DeMalo. Starzy i chorzy. Chorzy i słabi. Starzy i chorzy, i słabi. Cenne zasoby. Woda i ziemia. Ludzie tacy jak ja. Ludzie tacy jak my. Młodzi i silni. Niektórzy ludzie. Wszyscy ludzie. Zastanawiam się nad tym, co powiedział. Kto zasługuje na część tego, czego tak niewiele zostało? Kto ma o tym zdecydować? Czy ja cię okłamałem? Kłamstwa, które kryją się w cieniu prawdy.

*** Zmierzcha już, zbliża się godzina policyjna. Żołądek zaciska mi się z nerwów. Bez problemu przejechaliśmy przez pierwsze dwa posterunki. Bram zawołał właściwe hasło dzięki kolorowej fladze przywiązanej do zakratowanej bramy, a strażnicy z Tontonu podnieśli bramę i machnęli, żebyśmy przejechali. Już jakiś czas temu opuściliśmy gospodarstwa. Przed nami droga znika. Połyka ją rozległa równina z olbrzymimi głazami, wielkimi połyskującymi elementami i kamiennymi płytami wysokości dziesięciu ludzi. To Pole Zwalonej Góry, mówi Bram. Wkrótce powinniśmy ujrzeć Wskrzeszenie… O, oto i ono. Pojawia się. Ja cię kręcę, gwiżdże Creed. Nigdy nie widziałam tak gigantycznego budynku Złomonterów. Potężna betonowa ściana wznosi się z upstrzonej głazami równiny w dole. Ma z pół mili długości i wygląda na równie wysoką. Przypomnij mi, mówi Maev, co mówiłeś o jej wysokości? Moim zdaniem ma z siedemset stóp, mówi Bram. Ma cztery piętra z oknami, o których nam opowiadał. Biegną wzdłuż górnej części rozległej ściany. Poza tym jest jednolita. Tam jest wartownia, mówi Bram. Wartownia stoi przy krańcu ogromnej ściany najbliżej nas. Na jej tle jest małym punkcikiem. Dokładnie tak, jak powiedział Bram, gdy przedstawiał nam plan. Wyobraziłam ją sobie, ale teraz, gdy widzę ją naprawdę, jej rozmiar… To niesamowite, mówię. Teraz wiem, jak czuje się pchła, mówi Molly. Ma ponurą minę. Jak my wszyscy. Z wyjątkiem Ash. Jej usta wykrzywia uśmieszek. Pchły mogą cię zadręczyć, mówi Ash. Bagienne muchy mogą cię zabić, a mały kolec – tak mały, że ledwie go widać – może wbić się pod skórę, powoli, a po chwili zakaża całą dłoń. Może stracisz kilka palców, może całą rękę. Może krew się zepsuje i umrzesz. Maleńkie rzeczy mogą wywołać mnóstwo kłopotów. Uszy do góry, ludzie! Dobra, mówi Bram, dojeżdżamy do ostatniego posterunku. O tej porze dnia strażnicy myślą o innych sprawach. Marzą tylko o tym, żeby zamknąć bramę i pójść na kolację. Przed nami po lewej stronie stoi mały kamienny budynek z drzwiami wychodzącymi na drogę. Gdy się zbliżamy, widzimy zakratowaną bramę. Nie ma kolorowej flagi. Usłyszawszy dźwięk kół wozu, z budynku wychodzi Tonton. Trzyma w zaciśniętej dłoni kawałek placka, żuje. Kiedy widzi, kto przyjechał – czterej Tontoni z wozem więźniarek – macha ręką, żebyśmy przejechali i wraca do środka. Co wam powiedziałem?, mówi Bram. Kląska na konia i przyspieszamy. Nie ujechaliśmy więcej niż trzydzieści stóp, gdy zza rogu budynku wychodzi drugi Tonton. Utyka brzegi swojej szaty na miejsce. Naturalne potrzeby. Na nasz widok krzyczy coś i rusza biegiem. Pierwszy strażnik wypada z budynku i ściąga bramę w dół. O co chodzi?, pyta Ash. Nie powinno tu być dowódcy, mówi Bram. Jest za wysoko w hierarchii. Dobra, zatrzymują nas. Nie ma problemu, robiliśmy to już wcześniej. Żadnego kontaktu wzrokowego. Ja z nimi pogadam. Wstrzymuje Teda do stępa. Dowódca Tontonu wychodzi na drogę. Niech żyje Wielki Pionier!, woła Bram i przykłada zaciśniętą pięść do piersi.

Wszyscy powtarzamy znak. Dowódca odpowiada tym samym. Bram zatrzymuje konia. Dobry wieczór, panie, mówi. Podbiega do nas strażnik, który zamykał bramę. Sprawdź kobiety, rozkazuje mu dowódca. Zamieramy. Ja, Maev, Ash i Molly. Jesteśmy z Sektora Dziesiątego, panie, mówi Bram. Przyłapaliśmy je na sabotażu. Zabieramy je do głównej kwatery na przesłuchanie. Nic nadzwyczajnego. Dowódca go ignoruje. Przyjrzyj się ich twarzom, zwraca się do strażnika. Przeszywa mnie zimny dreszcz. Daleko nie zajedziesz. Co się dzieje, panie?, pyta Bram. Jakiś problem? Jak tam drogi w waszym sektorze, bracie?, pyta dowódca. Nero siada na zamkniętej bramie. Nie podnosimy wzroku, gdy strażnik obchodzi wóz, ogląda nas po kolei. Najpierw Ash. Pochyla się, żeby dobrze się jej przyjrzeć. Wymienia skinienia głowy z Creedem i Tommem. Przechodzi do mnie. Patrzę prosto przed siebie. Creed kaszle i wierci się w siodle. Od dawna tu jesteś?, zagaduje do strażnika. Jego dłoń spoczywa swobodnie na pasie z bronią, palce dotykają piorunostrzału. Trafił w czuły punkt. Zdecydowanie za długo, mruczy strażnik i rzuca kwaśne spojrzenie w stronę dowódcy, który słucha trajkotania Brama na temat stanu dróg. Szybko przesuwa po mnie wzrokiem i idzie dalej, zadowolony, że może sobie ponarzekać Creedowi. Od dwóch dni tu jestem, mówi strażnik. Ja i mój partner mieliśmy zejść ze służby o zachodzie słońca i wtedy on się pojawił. Mój partner wrócił do koszar, a ja muszę zostać. Ledwie zerka na Maev. Jak długo?, pyta Creed. Tylko krótkie spojrzenie na Molly. Jeszcze dwa dni, mówi strażnik. Z tym draniem. To niesprawiedliwe, bracie, zgadza się Creed. Powiedz to tym we Wskrzeszeniu, mówi. I jakby nie dość kiepsko było utknąć tu na cztery dni, szkoda, że nie… Ty!, woła dowódca. Nie widziałem, czy sprawdzałeś tę tutaj. Dalej rozmawia z Bramem. Strażnik rzuca mu pełne złości spojrzenie. Którą?, pyta. Panie? Uważaj, jakim tonem mówisz. Tę z krótkimi włosami. Ma na myśli mnie. Strażnik staje u stóp wozu, tuż obok mnie. Patrzę na siedzącą naprzeciwko mnie Maev. Nie spuszczam wzroku z jej oczu. Czuję na karku strużki potu. Odwróć głowę, mówi strażnik. Niech ci się przyjrzę. Powoli odwracam się do niego. Wstrzymuję oddech. Nie podnoszę wzroku. Moje dłonie są lepkie od potu. Tonton patrzy na mnie. Potem pochyla się do mnie, liże swój kciuk i przesuwa nim po moim policzku. Na widok mojego tatuażu szeroko otwiera oczy. Panie!, wrzeszczy. I pada martwy. Podwójnie martwy. Dwa strzały w głowę. Creed i Tommo. Kolejny strzał. Drugi, trzeci, czwarty. Saba!, krzyczy Lugh. Saba! ***

Po pierwszym strzale padamy na podłogę. Ja, Maev, Ash i Molly. Wyplątujemy się z pęt i wyskakujemy z wozu. Podbiega Trop. Creed i Tommo zeskakują z koni. Obaj Tontoni leżą martwi na ziemi. Bram do połowy zwisa z kozła, twarzą do dołu. Dostał w plecy. Lugh stoi na wozie w zagłębieniu na nogi. Mocno ściska w dłoni piorunostrzał. Blady. Z szeroko otwartymi oczami. Podbiegam do Brama, wyciągam go z wozu i kładę na ziemi. Potem ja i Maev podbiegamy do Lugh. Lugh!, wołam. Wdrapuję się na wóz obok niego. Lugh, co się stało? Nic ci nie jest? Zabiłem go, wyrzuca z siebie ze szlochem. Tonton chciał zabić Brama, więc strzeliłem do Tontona i… Bram się przesunął. Dostał przypadkiem i zabiłem go zamiast strażnika. Zabiłem Brama. Odbieram mu broń, obejmuję go i sadzam. Lugh cały się trzęsie. Dwa strzały! To Creed. Przykuca przy ciele Brama. Podnosi wzrok. Jeden w głowę, jeden w plecy, mówi. Każdy z nich mógł go zabić, dodaje Tommo. Nie wiesz, kto to zrobił, mówię do Lugh. Chyba szukali Saby, mówi Ash. Wiedzą, że tu jest. Musieli zmusić Emmi do mówienia. Milczę. Mam nadzieję, że Ash się myli. Nie mogę znieść myśli o tym, że Tontoni grozili Emmi, może nawet zrobili jej krzywdę, żeby powiedziała, co wie. Mam nadzieję, że to DeMalo wydał rozkaz, żeby mnie szukano. Cisza. Żadnej wrzawy. Nikt nie słyszał strzałów ani krzyków. Za nami tylko pusta droga. Przed nami zamknięta brama. A po drugiej stronie Pole Zwalonej Góry i droga wiodąca do Wskrzeszenia. A co z Cassie?, pyta Tommo. Cassie cię nie lubi. Prosiła, żebym nie jechał. Mówi, że powinniśmy ci pozwolić, żebyś sama posprzątała swój bałagan. Nie wiem, mówi Molly. Na razie chyba będzie musiała opuścić farmę. Nie możemy pozwolić, żeby ktokolwiek znalazł tu Brama. Bram. Gdyby nie jego zimna krew wczoraj w nocy sprawy mogłyby się potoczyć naprawdę źle. Dla Emmi, dla mnie, dla nas wszystkich. Przeze mnie i moją ślepą wiarę w Jacka trafiliśmy do Brama i o mało nie zniszczyliśmy jego tajnego układu. A teraz Bram nie żyje. Powinien był posłuchać Cassie. To całe nieszczęście wydarzyło się z mojego powodu. Co za cholerny bajzel, mówi Ash. Co robimy?, pyta Tommo. Idziemy dalej, odpowiada Maev. Zrobimy swoją robotę. Patrzymy na nią. Do tej chwili nie odzywała się ani słowem. Ale dawna Maev wróciła. Stoi wyprostowana, z podniesioną głową, jej pociemniałe zielone oczy wyrażają determinację. Ash wstaje, na jej twarzy pojawia się uśmiech. Wolne Jastrzębie wracają do gry, oświadcza. Będziemy działać tuż pod ich nosem, mówi Maev. I mam pomysł, żeby tym razem pozwolić chłopakom dołączyć. Creed? Wchodzę w to, potwierdza on. Ja też, mówi Molly, jeśli nie macie nic przeciwko temu. Co masz na myśli, Maev?, pytam. Wejdziemy przez bramę, a potem uciekniemy przez jezioro, tak jak planował Bram. Ale jego plan na tym się kończył, pamiętajcie. Nigdy nie był w środku, więc tak naprawdę nie mamy

teraz trudniej. Po prostu jest nas o jednego mniej. Lugh? Czujesz się na siłach, żeby jechać dalej? Nadal jest blady i roztrzęsiony, wygląda marnie, ale kiwa głową. Tak, mówi. Musimy uratować Emmi. Będę powoził. Przytulam go. Porządny z ciebie facet, szepczę. Czekajcie, czekajcie, wtrąca się Creed. Przecież jest hasło. Inne dla każdej bramy, zależnie od koloru flagi. Tylko Bram je znał. Bez tego nie wpuszczą nas do Wskrzeszenia. Patrzymy po sobie. Wiem, co muszę zrobić. Znam hasło, oznajmiam. O czym ty mówisz?, pyta Lugh. Za Anioła Śmierci wyznaczono nagrodę, wyjaśniam. W takim razie damy im to, czego szukają. Ja będę hasłem. *** Trzy trupy. Dwaj Tontoni i Bram. Zostawiamy ich ciała ukryte pod skałami. Schowane przed ścierwojadami. Gdy Emmi będzie już bezpieczna i wyruszymy z powrotem w drogę, oni wrócą po Brama. Zabiorą go do domu, do Cassie, i odeślą z powrotem w niebo w ceremonii godnej wojownika. Krew na drodze zostaje wdeptana w piach. Kamienny budynek jest zamknięty. Brama otwarta. Dla całego świata wygląda to po prostu jak opuszczony posterunek. Może znużeni strażnicy poszli na spacer. Nic nie jest takie, jakie się wydaje. Opróżniamy sekretny schowek Kosmicznego Kompendalorium. Nie zajmuje nam to wiele czasu. Spakowaliśmy tylko tyle, żeby wystarczyło na tę robotę. Lugh, Creed i Tommo upychają broń do pasów, zawieszają na nich tyle, ile się da bez przyciągania niepożądanej uwagi. Upewniam się, że Tommo ma na plecach moją kuszę i kołczan. Molly i Ash pakują potrzebne rzeczy na Prue i Hermesa. Ash cichcem wsuwa dwie wściekłe kulki Slima do sakwy przy siodle. Hej! Ash! Przecież miałaś ich nie brać, mówi Maev. Umówiliśmy się, żadnych materiałów wybuchowych. Nie użyję ich, Maev, mówi Ash. Po prostu lubię czuć je przy sobie. Na wypadek, gdybyśmy spotkali kogoś idącego od Wskrzeszenia, Creed i Tommo pojadą konno, aż rozdzielimy się z Molly i Ash. Do tego czasu będą jechały ze mną i Maev z tyłu wozu. Jestem związana liną i jest jej zdecydowanie za dużo do tego celu. Mam nadzieję, że nie przyciągnie to uwagi. Podobnie jak fakt, że Tommo ma na pasku zawieszony zwój liny. Lugh wskakuje na kozła. Koła wozu zaczynają się obracać. Ruszamy przez Pole Zwalonej Góry. Koń Brama, Ted, ciągnie wóz drogą między głazami. Nero przefruwa z jednego kamienia na drugi. Trop biegnie za nami. Jeśli DeMalo tam jest… jeśli tam jest… Proszę, proszę, żeby tylko go nie było. Dlaczego miałby tam być? Przecież dziś rano siedział w swojej tajnej kryjówce. Z drugiej strony, ja też tam byłam. Przekazanie mnie w ich ręce nie należy do naszego planu. Ja mam tylko przeszmuglować nas przez bramę. Gdy już znajdziemy się w środku, w brzuchu bestii, jak mówi Slim, szybko odszukamy Emmi i zwiniemy się z powrotem. Nie wiemy, czego się spodziewać, gdy już tam będziemy. Musimy polegać na swoim sprycie, przytomności umysłu i szybkich ruchach. Ale, ale. Jeśli wszystko pójdzie nie tak i z jakiegoś powodu znów stanę twarzą w twarz z DeMalo, tym razem coś o nim wiem. Widziałam jego słabość. Rumieniec na jego policzkach. Słyszałam szepty. Wołania w za-

ciszu namiotu. Nie tylko moje. Jego też. Z własnej woli wrócisz do mnie. Jestem w jego krwi. Jestem gorączką w jego krwi. Nie tylko on ma teraz moc. I nie tylko DeMalo dręczy mój umysł. Na mojej szyi wisi kamień serca. Zaprowadzi mnie do Jacka. Jeśli tam jest, znajdę go. I zabiję. Zdrajcę. Kłamcę. Zdradził i okłamał Maev, Wolne Jastrzębie, Łupieżców z Zachodniego Szlaku. Czterdziestu zabitych w Mrocznym Lesie. Nie wiadomo ilu jeszcze, o których nie wiem. Emmi. Mnie. Na mojej piersi spoczywa cichy wróg – brązowa buteleczka, przy samym ciele. Ostry nóż w cholewce buta. Głęboko w moich trzewiach zaczyna płonąć gniew. *** Zostawiamy Ash i Molly tam, gdzie planował Bram. Tam, gdzie kończy się Pole Zwalonej Góry i początek linii drzew wyznacza ostatnie podejście do Wskrzeszenia. Pobiegną szybko przez las, okrążą brzeg jeziora na dalszym krańcu. Szklana Toń ma jakąś ligę długości, więc to dość blisko. Bram ukrył trzy łodzie na wypadek, gdyby któregoś dnia okazały się potrzebne. Wiązał wielkie nadzieje ze swym kiełkującym ruchem oporu. Do tej pory używał ich tylko podczas swych nocnych wypraw zwiadowczych, kiedy obserwował Wskrzeszenie i zbierał tyle informacji, ile mógł. Ash i Molly machają nam na pożegnanie i znikają w lesie z Tropem i końmi, a my ruszamy pędem. Zobaczymy je znów dopiero wtedy, gdy Emmi będzie bezpieczna z nami. Potem spuścimy się na linie do łodzi, w których będą na nas czekały. Ted dzielnie wciąga wóz pod górę zbocza i oto jesteśmy na szczycie. Stamtąd droga biegnie płasko do jednolitej żelaznej bramy wartowni. Creed, Lugh i ja, naszym priorytetem jest Emmi, mówi Maev. Najszybciej, jak możemy, dowiemy się, gdzie ją trzymają, i porwiemy ją. Saba i Tommo, wy zamocujcie liny. Trzymajcie się razem, dobrze? Wszystko dobrze? Wsiadamy. Wiemy, że nie jest to idealna sytuacja, mówi Maev. Ale jesteśmy sprytni i szybcy. Wchodzimy, znajdujemy Emmi, zabieramy ją. I tyle. A jeśli będziecie musieli kogoś zabić, zróbcie to cicho. W porządku, Lugh. Jedź dalej. Czuję mrowienie w opuszkach palców. Mój żołądek skręca się z nerwów i strachu. Ale umysł mam jasny. Wzrok bystry. Tak samo czułam się przed walką w klatce. Jestem gotowa na wszystko. Lawa żarzy się, gotowa wezbrać potężną falą. Gdy toczymy się w stronę wartowni, Nero szybuje na zimnym górskim wietrze, który smaga nas ze wszystkich stron. Po obu stronach stoją wieże strażnicze, w każdej wartownik. Obaj celują do nas z ogniomiotów. Hasło!, woła jeden z nich. Mam coś lepszego niż hasło!, odkrzykuje do niego Lugh. Poświećcie tu! Spójrzcie, co mam w wozie! Tommo i Creed podciągają mnie na nogi i stawiają twarzą do bramy. Silne lampy przecinają mrok. Światło pada na mnie. Creed podnosi mój podbródek, żeby strażnicy mogli się dobrze przyjrzeć tatuażowi na moim policzku.

To Anioł Śmierci, mówi Lugh. Ktoś wykrzykuje rozkaz. Jęk, szarpnięcie i zgrzyt łańcucha, i brama powoli odsuwa się w bok. Wpuszczają nas do środka. No i proszę, jedziemy, mówi Maev.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY WSKRZESZENIE Wjeżdżamy na duży dziedziniec z zamiecionej ziemi. Oświetla go światło pochodni. Kręci się tu sporo Tontonów. Grupa po jednej stronie rozciąga się, przesuwa i zawraca, wszyscy razem. Z gracją, jeden ruch płynnie przechodzi w następny. Nie ma wśród nich Jacka. Zatrzymujemy się obok szubienicy na samym środku placu. Wiszą na niej dwaj Tontoni, nadal w swoich czarnych szatach. Ich ciała nie rozkładają się. Jedzą je ptaki, owady, szczury. Smród jest nie do zniesienia. Jack nie jest jednym z wisielców. Tylko na tę myśl mam czas. Biegnie już do nas z ośmiu Tontonów. Gdy dwaj z nich chwytają Teda za łeb, żeby go zatrzymać, reszta roi się wokół tylnej części wozu. Wszystko rozmywa się w zamieszaniu, lawa we mnie trzaska i syczy, gdy oni odpinają tylną klapę i wyciągają mnie i Maev. Creed, Lugh i Tommo zeskakują na ziemię. Dowódca salutuje. Niech żyje Wielki Pionier! Nasi chłopcy robią to samo. Wzrok wbity w dowódcę. Udają lojalnych członków Tontonu. Dowódca się uśmiecha. Ma paskudne zęby. Jego rzadkie blond włosy zarządziły pełny odwrót z czoła. Dobra robota, bracie, zwraca się do Creeda. Zaprowadzę ją prosto do Wielkiego Pioniera. Gdy jeden ze strażników podaje mu koniec mojej liny, oblewa mnie zimny pot. Ależ panie, mówi Creed, to my ją pojmaliśmy. Słuszne byłoby, żebyśmy sami mu ją przekazali. Nie powinienem ci przypominać, bracie, że służymy Nowemu Edenowi, nie sobie samym, mówi dowódca. Ale w tych okolicznościach udam, że tego nie słyszałem. Kim jest ta druga kobieta? Przyłapaliśmy ją na sabotażu, mówi Lugh. W Sektorze Dziesiątym. Ty i twój patrol możecie odprowadzić ją na przesłuchanie, mówi. To wszystko. Czterej Tontoni zaczynają zaganiać ich w stronę drzwi w ścianie stróżówki. Dowódca prowadzi mnie do drugiego wejścia. Są z nami dwaj inni Tontoni. Dostaliśmy się do środka Wskrzeszenia. I tyle. Plan już jest klapą. Nad niczym nie panuję. Jestem tak mocno związana, że nie mam szansy uciec. Ale zawsze mogę się potknąć. Tak więc celowo się potykam. Odwracam głowę, żeby spojrzeć na ciemniejące niebo. Nero!, krzyczę z całych sił. Dowódca mocno mnie trzyma. Szarpnięciem podnosi mnie i idziemy dalej. Ale Nero mnie usłyszał. Atakuje dowódcę i dwóch innych strażników. Uchylają się, odganiają go rękami i wrzeszczą. Nero wygląda przerażająco, gdy tak skrzeczy i łopocze skrzydłami. Zróbcie coś!, wrzeszczy dowódca. Powstrzymajcie go! Tommo już biegnie w naszą stronę. Nikt inny nie ruszył się, żeby wykonać rozkaz dowódcy. Pewnie boją się ptaków. Ty, dowódca zwraca się do Tomma, to ty ją tu sprowadziłeś, prawda? Zabierz tego ptaka. Nero usiadł na mojej głowie. Stroszy pióra i próbuje wyglądać groźnie. Tommo zdejmuje go z mojej głowy. Za mną, mówi dowódca. Anioł Śmierci i jej kruk. Wielki Pionier się ucieszy. Wchodzimy przez drzwi, które zamykają się za nami ze szczękiem. Jesteśmy w wilgot-

nym mroku, który rozprasza tylko kilka pochodni na ścianach. Prawie od razu schodzimy po metalowych schodach. Dowódca idzie pierwszy, popycha mnie przed sobą, za nami strażnik z Tontonu, potem Tommo z Nero, drugi strażnik zamyka pochód. Schodzimy dwa piętra. Skręcamy w lewo. Maszerujemy długim, szerokim korytarzem. Świece z knotami z sitowia topią się i kopcą, rzucają poszarpane plamy brudnopomarańczowego światła na ściany, sufit i podłogę. Wszystko z betonu. Powietrze jest chłodne, lekko wilgotne. Mijamy po obu stronach drewniane drzwi. Wszystkie takie same, w równych odstępach. Zaryglowane. Drżę. Jak w moim śnie. Biegnę. Muszę odnaleźć Jacka. Wiem, że tu jest. Biegnę długim, ciemnym korytarzem. Pochodnie rzucają na ściany poszarpane cienie. Zastanawiam się nad układem budynku. Przywołuję w pamięci obraz Brama rysującego w piasku plan tego miejsca. To, co nam o nim powiedział. Teraz pewnie idziemy wzdłuż czwartego poziomu. Za każdymi z tych drzwi znajduje się okno. Jezioro powinno być po mojej lewej stronie. Pole Zwalonej Góry po prawej. Dobra, już wiem, gdzie jestem. To już coś. Nasze kroki odbijają się echem od kamiennej posadzki. Nie mogę się odwrócić, żeby spojrzeć na Tomma idącego za mną. Gdy zbliżamy się do innych Tontonów, oni odsuwają się na bok i przywierają plecami do ściany, dopóki ich nie miniemy. Nagle dowódca się zatrzymuje. Stąd już sam ją poprowadzę, oznajmia dwóm innym strażnikom. Kiwa głową do Tomma. Ty ze mną, mówi. Tontoni salutują, odwracają się i odmaszerowują równym krokiem w przeciwnym kierunku. Zostajemy tylko ja, Tommo, Nero i dowódca. Ten poprawia szaty. Chce zrobić dobre wrażenie na Wielkim Pionierze. Oddać mnie w jego ręce i przypisać sobie wszystkie zasługi. Świetnie wyglądasz, mówię. Stul pysk! Szarpie mnie za linę wiążącą dłonie i pociąga za sobą. Korytarz ciągnie się w nieskończoność. Przez chwilę nie mijamy nikogo po drodze. Muszę zaryzykować. Zerkam do tyłu na Tomma. Kiwa głową. Zrób to. Teraz! Uderzam ciałem o dowódcę, który traci równowagę. Nero go atakuje. Dziobie, bije skrzydłami. Dowódca podnosi ręce, zasłania twarz. Tommo rzuca się na niego, popycha go. Tonton uderza tyłem głowy o betonową ścianę. Bezwładnie osuwa się na ziemię. Przystajemy na chwilę. Cisza. Żadnego tupotu stóp. Żadnego alarmu. Rozwiąż mnie, mówię do Tomma. Gdy on to robi, ja się rozglądam. Nieco przed nami po prawej stronie widać zamknięte drzwi. Gdy jestem już wolna, podbiegam do nich i je otwieram. Pusto. Niebieskawe światło wczesnej nocy ocienia okno. Tommo już ciągnie dowódcę do środka. Rzucił na niego linę, Nero na niej jedzie. Biorę Tontona za stopy. Kładziemy go na podłodze, sprawdzam puls na jego szyi. Żyje, mówię. Wpychamy mu do ust knebel z jego własnej chusty. Związujemy go jego paskiem, kostki stóp do nadgarstków. Zwijamy linę w równe pętle. Oboje dyszymy. Wyglądam przez okno. Daleka droga do Pola Zwalonej Góry w dole. Mdląca przepaść. Co teraz?, pyta Tommo. Trzymamy się swojej części planu, mówię. Weź linę, przymocuj ją tam, gdzie ustaliliśmy. Na trzecim poziomie, w dowolnym oknie od strony jeziora. A jeśli nie znajdą Emmi?, pyta. Musimy sobie ufać, mówię. Wykonać swoją część planu. Dobra, wynośmy się stąd.

Tommo zarzuca sobie linę na ramię. Ja podnoszę Nero. Ryglujemy drzwi, zamykamy dowódcę w środku. Słodkich snów, rzucam jeszcze w jego stronę. Na korytarzu, zaledwie po pięciu krokach, czuję, jak kamień serca rozgrzewa się przy mojej skórze. Dotykam go. Nie jest bardzo ciepły. Ale trochę. Mam gęsią skórkę. Zatrzymuję się. Odwracam głowę, oglądam się za siebie. Nikogo tam nie ma. Tylko pomieszczenie z zaryglowanymi drzwiami, a za nimi związany dowódca. Jedna pochodnia na ścianie. Za nią ciemność. Odwracam się. Tommo na mnie czeka. Macha, żebym się pospieszyła. Z każdym krokiem w jego stronę kamień serca stygnie. Gdy doganiam Tomma, kamień jest już zimny. Odwracam się w stronę, z której właśnie przyszłam. Jack. Jest gdzieś niedaleko. Lawa się zbiera. O co chodzi?, szepcze Tommo. Patrzę na niego. Idź i przywiąż linę, mówię. Znajdę cię. Mam coś do zrobienia. Tommo marszczy brwi. Co? Nie, musimy trzymać się razem. Nie, muszę to zrobić sama, odpowiadam. Widzę, że chce coś powiedzieć, więc go całuję. W usta. Zaufaj mi, Tommo, mówię. Proszę, weź ze sobą Nero. Oddaję mu kruka. Tommo się waha, patrzy na mnie. Widać po nim, że kłębią się w nim różne myśli. Potem kiwa głową i z niezadowoloną miną odchodzi. Tak go pocałować. Gdy wiem, co on czuje, jak to odczyta. Wybacz mi, Tommo. Nie miałam wyjścia. Ma ze sobą moją kuszę. W porządku. Wysuwam z cholewy nóż. Cicho stąpam z powrotem korytarzem. Kamień serca zaczyna się rozgrzewać. Słychać tylko mój oddech, bicie serca. Jedna dogasająca pochodnia na ścianie. Za nią ciemność. Ciemność i cisza. Zdejmuję pochodnię ze ściany. Podnoszę, oświetlam sobie drogę. Nie idę daleko. Korytarz kończy się po dwudziestu krokach. W górę wznoszą się kręte kamienne schody. Stoję u stóp kamiennych schodów. Są strome, wiją się ostro w górę. Saba. Saba. Głos biegnie wzdłuż ścian i po moim kręgosłupie. Osiada w ciemnych zakamarkach, głęboko we mnie. Jakby tam było jego miejsce. Czuję mrowienie na skórze. Zarazem zimne i gorące. Nie. Nie słychać głosu. To był tylko sen. Czuję kamień serca. Jest teraz znacznie cieplejszy. Zaczynam wchodzić po schodach. Gdy docieram na szczyt, widzę drewniane drzwi. Stare, zniszczone. Kamień serca pali moją skórę. On jest po drugiej stronie. Otwieram drzwi. Wchodzę do pokoju. Jest prawie pusty. Prawie ciemny. Świeca. Krzesło z wysokim oparciem. Odwrócone do ognia w kominku. On wstaje z krzesła. Odwraca się do mnie. Docieram na szczyt. Są tam drewniane drzwi. Stare i porysowane. Tylko to. Schody prowadzą tylko tutaj. Pochodnia gaśnie. Kamień serca jest gorący. Jack jest w środku. Lawa trzaska i syczy. Zdrajca. Oszust. Zdradził Maev, Jastrzębie i Łupieżców. Czterdziestu poległych w Mrocznym Lesie. Emmi. Mnie. Mocniej ściskam nóż. Powoli, powoli naciskam klamkę. Powoli, powoli otwieram drzwi. ***

Wstrzymuję oddech. Drzwi nawet nie skrzypną. Żadnego westchnięcia. Szeptu. Otwieram je powoli, u boku trzymam nóż. W pomieszczeniu panuje półmrok. Świece. Dywany na podłodze. Duży stół po lewej, nakryty obrusem. Jedna strona przygotowana do posiłku, krzesło, talerz, puchar, zapalone świece. Trzask ognia. Masywne krzesło z ciemnego, rzeźbionego drewna, zwrócone w stronę ognia w palenisku. Nikogo nie widać. Drzwi po prawej, lekko uchylone. Drugie pomieszczenie. Światło świecy wylewa się na zewnątrz. Słyszę, jak ktoś się porusza. Ciche dźwięki. Jedna osoba. Jack tam jest. Wsuwam się do środka. Kieruję się w stronę drugich, otwartych drzwi, cicho stąpam po miękkim dywanie, mocno ściskam nóż w dłoni. Zimnej. Czuję na górnej wardze kropelki potu. Kamień serca mnie parzy. Gdzie twoja eskorta? To głos DeMalo. Serce skacze mi do gardła. Obracam się nagle, nisko trzymam nóż, tak, żeby go nie zauważył. DeMalo właśnie wstał z krzesła. W dłoni trzyma księgę. Moja eskorta, mówię. Przez główne drzwi wchodzą dwaj Tontoni z pełnymi tacami. Wpływa z nimi woń ciepłego jedzenia. Tu są, mówię szybko. Tuż za mną. Niech żyje Wielki Pionier, mówią i skłaniają głowy. Postawcie to na stole, bracia, mówi DeMalo. Przygotujcie drugie miejsce dla mojego gościa. Spieszą wykonać jego polecenie. Mój oddech jest krótki, ostry. W uszach dudni krew. Z drugiego pomieszczenia wychodzi kobieta. To służąca, mija mnie szybko, nie podnosząc wzroku. Nie Jack. Tontoni zdejmują pokrywy z półmisków. W porządku, mówi DeMalo. Sami się obsłużymy. Możecie to wszystko zostawić. Odprowadza ich do drzwi. Upuszczam nóż. Wsuwam go stopą pod dywan. Dziękuję wam, bracia, mówi DeMalo. Nie chcę, aby mi przeszkadzano. Zamyka za nimi drzwi na klucz. Wsuwa klucz do kieszeni. Patrzy na mnie. Kamień serca parzy, mocno i jednostajnie. Jak ogień w palenisku. Gdzie jest Jack? Musi gdzieś tu być. Przyszłaś, mówi DeMalo. Tak jak powiedziałem. Z własnej woli. A więc tak. Nie wie, jak się tu dostałam. W każdym razie jeszcze nie. W tamtym pokoju nadal ktoś jest, mówię. Nie sądzę, mówi DeMalo. Podchodzi do drzwi i je otwiera. Pokazuje mi sypialnię. Bielone ściany, proste łoże z prostą białą narzutą. Niewielka komoda. Świece na ścianach. Nikogo nie ma, mówi. Tylko my. Nie ma Jacka. Nie miałby gdzie się ukryć. Nie ma go tutaj. A jednak kamień serca parzy. Jesteśmy sami, mówię. Tak, potwierdza. Ale był tu ktoś jeszcze, upieram się. Zanim przyszłam. Tylko ja i służąca, mówi DeMalo. A potem dwaj strażnicy, ale weszłaś z nimi. Nic ci nie jest? Wydajesz się zdenerwowana.

W porządku, mówię. Nic mi nie jest. Dotyka mojej twarzy. Tyle mamy do omówienia. Tak wiele chcę ci powiedzieć, tyle się o tobie dowiedzieć. Ale mamy całą noc. Jutro. Resztę życia. Mam coś dla ciebie. Podchodzi do komody i wyjmuje z niej czerwoną sukienkę. Podaje mi ją. Kolejna sukienka, mówię. Biorę ją niechętnie. Masz siostrę albo coś? Tak jakby. Uśmiecha się. Przebierz się i zjemy. Wychodzi i zamyka drzwi. Na ścianie wisi lustro. Patrzę na swoje odbicie. Ma rację, jestem rozpalona. Kamień serca parzy, ale nie mam czasu się zastanawiać, co to oznacza. Nie teraz. Muszę się stąd jak najszybciej wydostać. Bez kłopotu, bez wszczynania alarmu. Ile czasu minęło, odkąd zostawiłam Tomma? Kilka minut, nie więcej. Wypełnia mnie lawa. Ale nie mogę jej wykorzystać do walki, nie w normalny sposób. To nie klatka. DeMalo jest silniejszy ode mnie, fizycznie i umysłowo. To oznacza, że muszę ją przekierować. Spróbować użyć lawy w głowie, nie w trzewiach. Wiem, jak on na mnie działa, czym to grozi. Nie mogę pozwolić, abym utonęła w nim jak wcześniej. Aby sprawił, że zniknę. Wkładam czerwoną sukienkę i zasznurowuję ją. Przeglądam się w lustrze ze wszystkich stron. Sukienka jest głęboko wycięta na szyi, mocno opina talię, coś, co mogłaby włożyć Molly. Ledwo siebie rozpoznaję. Wyglądam kobieco. Pewnie on tego chce. Jeśli znasz słaby punkt wroga, atakuj go. Muszę stąd wyjść w ciągu pięciu minut. Czas biegnie od teraz. Chowam na piersi brązową buteleczkę od Slima. Żołądek łaskocze mnie z nerwów. Głęboko oddycham. Otwieram drzwi. DeMalo nalewa wino. Podnosi wzrok. Pięknie wyglądasz, mówi. Podaje mi puchar z winem. Podchodzę i biorę go od niego. Wznieśmy toast, proponuje. Za nowy świat. Za nas, mówię. Pijemy. Ma ciężkie powieki. Podkrążone oczy. Jest wyczerpany. Muszę jakoś odwrócić jego uwagę, żebym mogła dolać krople do jego wina. Jedzenie gotowe, mówi. Zjemy? Wydajesz się zmęczony, zauważam. Odbieram od niego puchar i odstawiam na stół obok swojego. Usiądź. On spełnia moją prośbę. Siadam mu na kolanach i obejmuję jego szyję. Odcinam swoje ciało od żaru kamienia serca, czuję jego gorące ręce wokół mojej talii. Przepraszam, że tak rano uciekłam, mówię. Tak naprawdę… Nigdy przy nikim nie czułam się tak jak przy tobie. To było zbyt wiele. Musiałam pobyć sama, zastanowić się. Pomyśleć o tym, co powiedziałeś. O tym, kim jestem i kim mogę się stać… Zrozumiałam, że masz rację. Tak, jak jest teraz, nie wystarczy. Musimy znaleźć nową drogę. Przyszłość, która będzie miała sens, tak jak powiedziałeś. DeMalo się uśmiecha. Takie życie nie ma sensu, ciągnę, to wszystko, przez co przechodzimy, jeśli przynajmniej nie postaramy się, aby było lepiej. Pragnę uczynić świat lepszym miejscem. Z tobą. Wiedziałem, że jesteśmy sobie przeznaczeni, mówi. Kiedy po raz pierwszy cię ujrzałem. Nie mogę przestać o tobie myśleć, szepczę mu do ucha. Zsuwam się z jego kolan, biorę go za rękę i prowadzę do sypialni. On posłusznie za mną idzie. Nie wierzę, jakie to łatwe. Moc czerwonej sukienki. Siadamy obok siebie na łóżku. Odgarniam włosy z jego twarzy. Oczy ci się zamykają, mówię.

Ja… czasami miewam bóle głowy, odpowiada. Nic na to nie mogę poradzić. Ja mogę, mówię. Połóż się, zaraz wrócę. Wychodzę z pokoju, szybko podchodzę do stołu i napełniam winem dwa puchary. Jeden z nich ma z boku niewielkie wgniecenie. Sięgam za dekolt sukni i wyciągam brązową buteleczkę. Moje dłonie są pewne, lodowato zimne, gdy ją odkorkowuję. Słyszę w myślach głos Slima. Jedna kropla, a mężczyzna zaśnie na osiem godzin. Dwie – na cały dzień, może pół następnego. A trzy? Przyniosą najdłuższy sen ze wszystkich. Używaj z rozwagą. Zerkam przez ramię. Słyszę, jak DeMalo porusza się w sypialni. Wstrzymuję oddech i wpuszczam płyn do wgniecionego pucharu. Jedna kropla. Dwie. Waham się. Jego podkrążone, zmęczone oczy. Z powrotem zakorkowuję buteleczkę i chowam za sukienkę. Mieszam zatrute wino. Biorę oba puchary i wracam do DeMalo. Leży na łóżku, jedną ręką pociera głowę. Jest bosy, zdjął koszulę, ma na sobie tylko spodnie. Klucz do drzwi jest w jego kieszeni. Siadam obok niego. Podaję mu wgnieciony puchar. Pijemy. Nagle zdaję sobie sprawę, że nie mam pojęcia, ile czasu minie, zanim krople zaczną działać. Slim mi tego nie powiedział, a teraz przeklinam siebie, że go nie zapytałam. Połóż się ze mną, mówi. Zdejmij buty. Nie chcę. Ale nie potrafię wymyślić wystarczająco dobrego powodu, żeby tego nie zrobić, więc się zgadzam. Przyciąga mnie do siebie i tuli w ramionach. Światło świecy rzuca cienie na jego twarz. Gładka skóra jego piersi lśni. Pachnie jak leśny las w zimną, ciemną noc. Tak lepiej, mówi. Co on oznacza?, pytam. Dotykam tatuażu na jego sercu, czerwonego, wschodzącego słońca. Każdy Tonton taki dostaje, mówi. Kiedy dowiedzie swego oddania dobru Ziemi. Lojalności wobec Nowego Edenu. Mnie. Jak? Zabijając?, dopytuję. Czyszcząc zakażoną ranę, mówi. Ty zrobiłaś to samo. W Mieście Nadziei. Na Polach Wolności. W takim razie ja też powinnam taki dostać, mówię. Dotyka mojej nagiej skóry tuż nad sercem. Drżę. Nie, mówi. Jesteś doskonała taka, jaka jesteś. Pociąga koniec sznurka wiążącego przód mojej sukienki. Zaczyna się rozsuwać. Buteleczka. Nie może jej znaleźć. Chwytam go za nadgarstek. Mocniej, niż zamierzałam. Marszczy czoło. Co to jest?, pytam. Dotykam cienkiej srebrnej bransoletki na jego lewym nadgarstku. Zauważyłam ją już wcześniej w namiocie. Są na niej wygrawerowane dziwne znaki. Nic, mówi. Wyswobadza się, pochyla nade mną, żeby mnie pocałować. Sztywnieję. O co chodzi?, pyta. Muska palcami kamień serca. Szybko cofa dłoń. Gorący, mówi zaskoczony. To kamień serca, mówię. Im bliżej jesteś tego, czego pragnie twoje serce, tym gorętszy się staje. Czy twoje serce pragnie mnie?, pyta. Tak mówi kamień, odpowiadam. Wodzę palcem po jego twarzy. Delikatnie. Powoli. Po czole, brwiach. Kościach policzkowych, nosie, ustach. Przepraszam, mówię, muszę się przyzwy-

czaić… do bycia z tobą w ten sposób. Chciałem ci powiedzieć, mówi. Znalazłem coś niezwykłego. Jeśli to jest to, co myślę, to wszystko zmieni. Umożliwi nam… Ćśś, mówię. Jego powieki zaczynają opadać. Takie ciężkie, mamrocze. Jakby coś mnie… ściągało w dół. Jakbym… Ach, szepcze. Wino. Dodałaś coś do niego. Chcesz mnie zabić, Saba? W świetle świecy, w ciemności jego oczu, widzę maleńkie odbicie. To ja. Delikatnie całuję go w usta. Do widzenia, Seth, mówię. Jego oczy się zamykają. Pierś faluje. Oddech staje się coraz głębszy. Seth, mówię. Seth? Cisza. Zasnął. *** Wyjmuję nóż spod dywanu, otwieram kluczem drzwi pokoju DeMalo i zbiegam po schodach. Potem podnoszę brzeg czerwonej sukienki i z butami w ręce biegnę. Najszybciej, jak mogę, bezgłośnie, boso. W ciszy nocy powietrze wydaje się gęstsze. Biegnę długim korytarzem czwartego poziomu. Mijam zaryglowane pomieszczenie, gdzie pierdołowaty dowódca śni o krukach. Wydaje mi się, że spędziłam z DeMalo tylko kilka minut. Ale jego pokój, namiot, bunkier Złomonterów to wszystko są miejsca poza czasem. Gdzie prawdziwe życie się zatrzymuje. A to miejsce, tutaj… Gdyby nie znaki na niebie, nie miałabym pojęcia, ile czasu minęło. Jakbym była uwięziona pod ziemią. Tommo pewnie już dawno uwiązał linę na miejscu. Będzie panikował, zastanawiał się, gdzie jestem. A jeśli wszyscy odjechali beze mnie? A jeżeli tu utknęłam? Jeśli tak się stało, mogę winić tylko siebie. Skupiona na zemście, podczas gdy powinnam myśleć tylko o Emmi. Lugh ma rację. Mam obsesję na punkcie Jacka. Jeśli jednak uda mi się stąd wydostać, wynagrodzę to Em. Nagle nie więcej niż piętnaście stóp przede mną otwierają się drzwi. Przywieram do ściany. Wychodzą dwaj Tontoni. Stają na korytarzu, cicho rozmawiają. Wstrzymuję oddech, nawet nie mrugam. Mocno ściskam nóż, gotowa do ataku. W głowię krzyczę do nich, żeby się ruszyli, żeby sobie poszli. Czuję, że coś kapie mi na głowę. Gorące. Boli. Podnoszę wzrok. Stoję tuż pod świecą na ścianie. Kropla spada mi na czoło. Nawet się nie krzywię. W końcu ruszają się, nie przerywając rozmowy. Pozwalam sobie znów odetchnąć, moja twarz wykrzywia się z bólu. Czekam, aż kroki ucichną. Potem pędzę za nimi. Nareszcie. Są. Metalowe schody biegnące w górę pośrodku tego miejsca niczym kręgosłup. Czysto. Schodzę jedno piętro, po cichu, z przygotowanym nożem, z butami w dłoni. Dobra, trzecie piętro, dowolne okno od strony jeziora. Umocować liny i spuścić się do czekających łodzi. Gdy schodzę z ostatniego stopnia na podłogę korytarza trzeciego piętra, dostrzegam jakiś szybki ruch po prawej. Trzydzieści stóp dalej zauważam, jak Tonton otwiera drzwi. Po stronie jeziora. Wchodzi do pomieszczenia. Mam gęsią skórkę. Poznaję ten tył głowy. Patrzyłam na niego przez całą drogę do Pól Wolności. Kamień serca przy mojej skórze jest ciepły. To Jack. Lawa gwałtownie budzi się do życia. Drżącymi rękami wciągam buty. Serce mi łomocze. Na palcach idę korytarzem, ściskając nóż w dłoni. Trzymaj się. Pamiętaj o tym, co on zrobił. Gdyby nie jego kłamstwo, nikogo z nas by tu

nie było. A ja nie zatraciłabym się dla DeMalo. Nie zatraciłabym się w DeMalo. Kiedyś wiedziałam, kim jestem. Już nie wiem. A wszystko przez Jacka. Zatrzymuję się przed drzwiami. Kamień serca jest gorący. Poruszam się powoli, po cichu. Naciskam klamkę. Otwieram drzwi. I wchodzę do środka. *** Wszystko dzieje się tak szybko. W mgnieniu oka. Maleńkie pomieszczenie. Niczym cela. Ciemność. Światło księżyca wpływa przez niewielkie okienko na wysokości pasa. Jack wychyla się przez okno. Gdy wchodzę, odwraca się gwałtownie, z szeroko otwartymi oczami. Nie!, syczy. Przez pomieszczenie ciągnie się lina, której jeden koniec wychodzi przez okno. Drugi przywiązany jest do klamki drzwi. Nasza lina. On ją trzyma. Mocno ściska. Sabotaż. Jeszcze się przyglądam i już rzucam na niego. Wysoko podnoszę nóż. Pomieszczenie jest tak małe, że Jack nawet nie ma miejsca, żeby się uchylić. Chwyta moją dłoń, w której trzymam nóż. Mój nagły atak sprawia, że Jack o mało nie wypada przez okno. Traci równowagę, zatacza się do tyłu. Jedną ręką trzyma nóż wysoko w górze, drugą ściska linę. Dolną część ciała mocno przyciska do mnie. Zapiera się nogami o podłogę. Nie!, woła. Emmi! Z całej siły napieram na niego. Ostry nóż zbliża się do jego twarzy. Emmi!, krztusi się Jack. Lina! Czyjeś ręce chwytają mnie od tyłu. Zrzucają z Jacka. Zataczam się i wpadam na ścianę. To Maev. Ona i Jack trzymają linę. Ciągną ją, jakby wisiał na niej jakiś ciężar. Człowiek. Zamknij drzwi!, syczy Maev. Co?, pytam. Drzwi! Robię to, co mi każe, i lina znów się napina. W głowie mi huczy. Pęd dzikiej czerwieni, która mnie przejęła. Dyszę, próbuję złapać oddech. Nagle rozumiem, co Jack próbował mi powiedzieć. Emmi wisi na linie. Rzucam się do okna. Odsuwam Maev i wychylam się na zewnątrz, obok Jacka. Emmi trzyma się liny jakieś dziesięć stóp niżej, huśta do przodu i do tyłu wysoko ponad wodami jeziora. W moją stronę zwraca się pięć bladych twarzy. Molly i Tommo w jednej łodzi. Ash i Lugh w drugiej. Ash ciągnie trzecią łódź – pustą – za sobą. Creed brnie przez wodę. Kręci głową i zaczyna płynąć do pustej łodzi. Emmi!, szepczę. Nic ci nie jest? Podnosi wzrok i widzi mnie. Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Jack mi pomagał, mówi, a potem lina się szarpnęła i o mało nie spadłam, a Creed wpadł do wody. Jack?, mówię. Pomagał ci? Przecież zwalił cię z nóg. Udawałam, mówi. Uratowałam ci życie. Świetnie się razem bawiliśmy, ja i Jack! Bawiliście?, pytam. Dobra, Em, szepcze obok mnie Jack. Na dół. Powoli, tak jak ci mówiłem. Nie bój się. Nie boję się, mówi Emmi. Na razie. Schodzi ostrożnie, cal po calu, w stronę Molly i Tomma.

Patrzę na niego. Na Jacka. Udawała?, pytam. Nie miałem czasu, żeby się zastanowić, mówi. Musiałem coś zrobić. Ta mała jest nieobliczalna. Tak bardzo ucieszyła się na mój widok, dlatego tak wypadła ze strychu. Wiedziałem, że tamten drugi gość może przyjść w każdej chwili z tyłu stodoły i nie mogłem ryzykować, że Em palnie coś na twój temat. W chwili, gdy ją zobaczyłem, wiedziałem, że musisz być niedaleko. Kazałem jej udawać, że ją uderzyłem, a ona zrobiła resztę. Dlaczego nie było cię w Przegranej Sprawie?, pytam. Znalazłeś wiadomość, którą ci zostawiłam? Nie, mówi. Nie mogłem się wyrwać. Kilka dni temu przenieśli mnie do innego patrolu. Przenoszą nas, żeby unikać tworzenia trwałych grup. Lojalność tylko wobec Wielkiego Pioniera. Nie byliśmy w pobliżu. Przykro mi. Maev jest przy drzwiach, z wyciągniętym piorunostrzałem, stoi na czatach. Saba, mówi, ty następna. Czas iść. Serce mi się ściska. Co?, mówię. Nie, muszę… Czekajcie, co tu się dzieje? Dlaczego wszyscy oprócz mnie wiedzą, co się dzieje? Ty idź następna. Ja wychodzę ostatnia, mówi Maev. To moja operacja. I tak za długo tu zabawiliśmy. Maev, proszę, mówi Jack. Dwie minuty, rzuca Maev. Po cichu wychodzi za drzwi. Zostaję sama z Jackiem. *** Stoimy przy oknie, twarzą w twarz. Światło księżyca wpływa przez otwarte okiennice. Biorę oddech. Zacznij mó… Jack obejmuje mnie w talii jedną ręką, drugą przyciska do moich ust i mocno przyciąga mnie do siebie. Nie mamy czasu, żebyś na mnie wrzeszczała, czy żebym opowiedział ci wszystko, co się wydarzyło, więc tylko bardzo szybko omówię najważniejsze punkty, a potem cię pocałuję, mówi. Ruszyłem za gośćmi, którzy zgwałcili Molly. Koniec końców zobaczyłem swoją szansę i wylądowałem w Tontonie. Teraz siedzę głęboko w środku. Nikt mnie o nic nie podejrzewa. Wysłałem ci wiadomość przez Maev, bo chciałem, żebyś ze mną współpracowała. Będę przekazywać ci informacje ze środka, a ty na zewnątrz będziesz na nie reagować. Zespół. Ty i ja… jesteśmy dobrzy razem. Postaramy się powstrzymać to wszystko, zanim zabrnie jeszcze dalej. Ale myślałem, że przyjedziesz sama, że się wymkniesz. Tylko tak mogłoby się to udać, gdyby nikt inny o mnie nie wiedział, tylko ty. Nie ufam nikomu oprócz ciebie. Ale ty pojawiasz się z tym ogromnym tłumem i oni wiedzą, że to nie jest prawdziwy Tonton. Gdyby tak było, wszcząłbym alarm. Zamiast tego zaprowadziłem ich do celi Emmi i otworzyłem drzwi. Macham ręką, pokazuję, że chcę coś powiedzieć. Jeszcze nie skończyłem, mówi Jack. Bierze głęboki oddech. Nie pojadę z tobą, Saba. Łzy napływają mi do oczu. Przepraszam, mówi. Przebyłaś dla mnie tak długą drogę. Ale nie poszło po mojej myśli. To było ryzykowne. Nigdy nie umiałem z nimi pogrywać. Musisz pojechać z rodziną do Wielkiej Wody. Chcę, żebyś miała dobre życie. Ja zostanę tutaj i uczynię, co w mojej mocy, żeby to wszystko powstrzymać. Jeśli tego nie zrobię, pewnego dnia dotrą do twojej krainy, mlekiem

i miodem płynącej, a tego bym nie chciał. Przyglądam mu się. Jego wydatnym kościom policzkowym, cieniowi zarostu, cudownemu, zakrzywionemu nosowi. Dołeczkowi nad górną wargą. Srebrnym, księżycowym oczom. Dobra, to były najważniejsze punkty, mówi. A teraz cię pocałuję. Zdejmuje dłoń z moich ust i mnie całuje. Już prawie zapomniałam, jakie to uczucie być całowaną przez Jacka. Gdy mnie dotyka. Obejmuje. Jego dzikość. Czułość. Czuję mrowienie w całym ciele, jakby miał mnie uderzyć piorun. To, jak do siebie pasujemy, pierś przy piersi, udo przy udzie. Jakbyśmy byli dla siebie stworzeni. Przywraca mnie do życia. Pozwala oddychać. Jest rozległym niebem i otwartą przestrzenią. Teraz, gdy jestem tutaj, z nim, nie mogę uwierzyć, że spałam z DeMalo. Że z wolnej woli mu się oddałam. Jack nigdy mnie nie zdradził. To ja zdradziłam jego. Nikt nie jest taki, jaki się wydaje. Nic nie jest takie, jak myślałam. Nic nie jest takie, jakie wyobrażałam sobie, że będzie. Jack ociera kciukiem łzy płynące po moich policzkach. Scałowuje je. To tylko wszystko pogarsza. Uderzam go w pierś. Mocno. Opieram czoło o jego czoło. Niech cię szlag, Jack, mówię. Ciche pukanie do drzwi. Wchodzi Maev. Przepraszam, mówi. Czas na nas. Odejdź stąd teraz, Jack, proszę. Chodź z nami. Pomożemy ci uciec. Zrób przynajmniej tyle. Jack kręci głową. Mam coś do zrobienia. Co? Ocieram oczy rękawem. Uśmiecha się. Podobasz mi się w sukience, mówi. Proszę, Jack, szepczę. Zmykaj, mówi. Serce mi pęka. Słyszę to. Czuję. Siadam na parapecie. Chwytam linę. Patrzymy na siebie, ostatni raz. Żegnaj, Saba. Ty sukinsynu, mówię. Odwracam się i znikam. *** Schodzę po linie kilka dłoni w dół. Potem zatrzymuję się. Nadal jestem tak blisko. Mogłabym zawrócić. Przekonać go, żeby zmienił zdanie. Powiedzieć mu… Mocno trzymam się liny. Opieram głowę na dłoniach i zaciskam powieki. Nie będę płakać, nie będę płakać. Ktoś w dole szarpie za linę. Spoglądam w dół. To Creed mnie popędza. Nie. Jack dokonał wyboru i nie wybrał mnie. Fala siły, poczucia celu, ogarnia moje ciało. Zaczynam schodzić w stronę łodzi. Szybko. Za szybko. Gwałtowne ruchy sprawiają, że lina zaczyna się huśtać. Oddalam się od ściany, a potem – nie mogę w to uwierzyć – wracam prosto w stronę zamkniętych okiennic okna na drugim piętrze. Kwatery sypialne. Wbijam się prosto w okiennice i uderzam w nie z głośnym łoskotem. Zastygam na linie, która wraca znów nad jezioro. Okiennice otwierają się gwałtownie. Uderzają o betonową ścianę z trzaskiem przeszy-

wającym cichą noc. Tonton mruga, patrzy na mnie, zaspany. Obudziłam go. To potężny, umięśniony gość. Zerkam w dół. Za daleko, żeby skoczyć. Nie mam wyboru. Puk, puk, mówię. Robię zamach w jego stronę, stopami do przodu, usztywniam nogi. Prosto w jego pierś. Przewraca się do tyłu, w głąb sypialnej celi. Wskakuję za nim do środka. Zaczyna się podnosić, woła o pomoc. Podskakuję i kopniakiem trafiam go pod brodą. Obraca się, wymachując rękami, i uderza twarzą o ścianę. Upada na plecy, nieprzytomny. Przeskakuję nad nim, otwieram drzwi i biegnę do schodów pośrodku. Z tyłu słyszę trzask otwieranych drzwi cel. Dziewczyna!, krzyczy ktoś. W czerwonej sukience! Gdy docieram do schodów, Jack już schodzi z piętra wyżej, tuż za nim Maev. Na dół!, mówi Jack. Do końca! Dźwięk otwieranych drzwi. Kolejne wrzaski. Tupot stóp. Krzyki: Intruz! Nie możemy sobie pozwolić na walkę, mówi Jack. Na dole skręćcie w lewo. Za nami słychać wystrzały. Biegniemy kuchennym korytarzem. Chowamy się za mężczyznami niosącymi tace, przewracamy chłopców z dzbanami. W naszą stronę odwracają się twarze, na których widać zaskoczenie. To niewolnicy w obrożach, nie Tontoni. Nie ruszajcie się!, krzyczy do nich Jack. Wypadamy przez drzwi. Jesteśmy na zewnątrz. Przed nami nad jeziorem jest pomost. Stoi na nim stos drewnianych beczek. Patrzymy po sobie. Do wody musi być z pięćdziesiąt stóp w dół. Na szczęście potrafisz pływać, mówi Jack. Gdzie Maev?, pytam. Odwracamy się. Stoi w drzwiach za nami. Prawa dłoń oparta o framugę. Druga mocno przyciśnięta do lewego boku. Krew się leje. Życie Maev wsiąka w jej koszulę, spodnie. Kapie na podłogę. Moje oczy spotykają oczy Maev i czytam z nich jej koniec. Maev! Podbiegam do niej. Rozpina pas z bronią. Daj mi swoją sukienkę, mówi. Tylko tyle wiedzą, dziewczyna w czerwonej sukience. Pomóż mi. Rusz się! Nie, mówię, ale już ściągam sukienkę przez głowę, zakładam jej na ubranie. Załóż na nią mój pas, mówi. Zaciśnij mocno. Mocniej. Maev krzyczy z bólu. Dobrze, szepcze. Dobrze. Ja ich odciągnę, mówi Jack. Powodzenia, Maev. Znika. Słyszę jego krzyki, Tędy! Dmucha w gwizdek. Pomóż mi, mówi Maev, tam. Kuśtykając, podchodzimy do beczek i chowamy się za nimi. Maev sprawdza swoje dwa piorunostrzały. A teraz spadaj stąd, dodaje. Zdejmuje z pasa jedną z kulek Slima. Najdalej jak możesz, mówi, jak najszybciej. Nie, mówię, nie zostawię cię. Nie zostawię cię, Maev. Prostuje się z trudem. Tak jak za pierwszym razem, kiedy zobaczyłam ją w Mieście Nadziei. Długie miedziane loki. Wysoko podniesiona głowa. Maev, królowa wojowniczek. Proszę, Maev, nie. Ze łzami w oczach obejmuję ją za szyję. Nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, Saba. Może ty to zrozumiesz. Całuję ją w usta. Nie pozwól, żeby cię dorwali, szepczę.

Uśmiecha się. Jestem Wolnym Jastrzębiem, mówi. Idź. Odwracam się i biegnę prosto na koniec pomostu. Wyskakuję w powietrze. Jeszcze szybuję w ciemności, wysoko nad jeziorem, gdy Maev zaczyna strzelać. *** Creed wyciąga mnie z zimnej wody jeziora. Przykucam na dziobie łodzi. Trzęsę się, otulona kocem. On też przemókł, ale nie był w wodzie tak długo jak ja, a poza tym to twardziel. Wiosłuje w stronę krańca jeziora, trzyma się ciemnego brzegu, Nie rozmawiamy. Dwie inne łodzie – z Ash, Lugh i Emmi, Molly i Tommem – suną przed nami. Mamy Emmi. Nie. Nie my. Oni. To inni ją uratowali. Ja nie miałam z tym nic wspólnego. Kiedy wyjeżdżaliśmy od Brama, było nas ośmioro. Teraz zostało sześcioro. Nikt za nami nie płynie. Dźwięk wystrzałów ciągnie się dłużej, niż sądziłam. Nie przypuszczałam, że to będzie możliwe. Potem jeden duży wybuch. Kulka Slima. Niebo rozjaśnia się na długą chwilę, łuna wściekłej pomarańczy rozlewa się po gładkiej czarnej powierzchni wody wokół nas. Oglądam się za siebie. Pomost zniknął. Tam, gdzie był, w budynku zionie dziura. Płomienie strzelają w noc. DeMalo usłyszy, że dziewczyna w czerwonej sukience przez jakiś czas powstrzymała jego ludzi, a potem wysadziła siebie i ich w powietrze. Nero podfruwa z łopotem skrzydeł. Ląduje na dziobie przede mną. Płynę na drugą stronę otoczonego górami jeziora. W łodzi z kory. Wiosłuję. Nero siedzi skulony na dziobie łodzi, ostry, ciemny kształt. Patrzy prosto przed siebie. Mój przewodnik. Mój strażnik. Mój kruk. Jest najczarniejsza z nocy. Przenikliwy ziąb. Gwiazdy nad moją głową są ostre jak odłamki lodu. Woda rozstępuje się, gdy łódź sunie do przodu. Wiosło zanurza się i wysuwa. Zanurza. Wysuwa. Nie wyglądam za burtę. Nawet nie śmiem zerknąć. Jeśli spojrzę, jeśli się odważę, czy w nocy, czy nie, zobaczę je. Spojrzę w dół, w dół, w dół, na dno. Pradawne dno jeziora. Gdzie czai się to, co mroczne. Z początku czasu. Czai się i czeka… na mnie. Niedługo po pierwszej eksplozji słyszymy kolejną. O wiele, wiele potężniejszą. Wstrząsa wodami jeziora. Noc pęka na pół. Dwie łodzie przed nami zwalniają. Wszyscy się odwracamy, żeby spojrzeć. Górny lewy róg Wskrzeszenia został wysadzony w niebo. Ogień szaleje. Nagle cały bok budynku zapada się i wpada do jeziora. Creed patrzy mi w oczy. W tym rogu był arsenał, mówi. Myślisz, że…? Mam coś do załatwienia. To właśnie powiedział Jack. Zabierz mnie stąd, Creed, mówię. *** Ash i Molly wysiadają z łodzi sporo przed nami. Zanim ja i Creed dopłyniemy do brzegu, one zdążą już wciągnąć łodzie pomiędzy drzewa i dobrze zasłonić je gałęziami. Robimy to samo, a potem ruszamy wąską ścieżką przez las do obozu przy jaskini, o którym powiedział nam Bram. W powietrzu czuć mróz. Ukłucie zimna w górskim wietrze. Ostrzeżenie nadchodzącej zimy. Creed spogląda na niebo. Zaraz spadnie śnieg, mówi.

Za wcześnie na śnieg, stwierdzam. Taa, może, odpowiada. Zatrzymuje się. Na ścieżce przed nami stoi Lugh. Odsuwa się na bok, żeby przepuścić Creeda. Ona nie żyje, mówi Lugh. Kiwam głową. Mocno opatulam się kocem, trzęsę się z zimna. Uratowała mi życie, mówię. Niby powinienem jej być za to wdzięczny. Nie czuję się jednak szczególnie wdzięczny. Łzy napływają mi do oczu. Proszę. Maev była moją przyjaciółką. Cóż, przebijam, mówi Lugh. Ja ją kochałem. Wiedziała o tym, mówię. Chcę go dotknąć, położyć dłoń na jego ramieniu, ale Lugh się odsuwa. Jedno muszę przyznać Jackowi, mówi Lugh, bez niego nigdy nie wydostalibyśmy Emmi z tamtego miejsca. Ale w ogóle nie powinna była się tam znaleźć. A jeśli chodzi o tę wiadomość, którą nam przesłał, to, że wciągnął w to i nas, i ciebie… Jest tak samo samolubny jak ty. To wy dwoje jesteście temu wszystkiemu winni. Tamci czterej osadnicy, Bram. Maev… Wszystkie śmierci składam u waszych stóp. I po co to wszystko? Gdzie jest nagroda? Nie ma, mówię. Zdradziłaś mnie. Lugh… Nie mam ci nic więcej do powiedzenia, przerywa mi. Z tymi krótkimi włosami, w ubraniu Tontonu wygląda jak obcy człowiek. Jego kochana twarz jest przede mną zamknięta. Poprosiłam go o zbyt wiele. Nie dbałam o niego. Przepraszam, Lugh. Nie mogę ci powiedzieć… jak bardzo mi przykro. Proszę. Potrzebuję cię. Kocham cię. Podnosi obie ręce, potrząsa głową i odsuwa się ode mnie. Odwraca się i kulejąc, rusza w stronę jaskini. Znaleźliśmy się na końcu jakiejś drogi, Lugh i ja. Czuję to, ten ostry, okrutny ból, głęboko we mnie. W najbezpieczniejszej, najstarszej, najradośniejszej części mnie. Czekam, aż opanuję łzy, potem idę za nim. Jaskinia jest spora. Dość duża, żeby mogli się w niej schować też Hermes i Prue. Płonie niewielkie ognisko. Siedzą przy nim Ash, Tommo i Creed, próbują się ogrzać. Lugh do nich dołączył, ale trzyma się trochę z boku, tępym wzrokiem patrzy w płomienie. Trop wita mnie szturchnięciem łba. Molly otula moje ramiona drugim kocem, zaczyna mnie rozcierać. Badawczo przygląda się mojej twarzy, pełna pytań. Podchodzi Emmi. Obejmuje mnie w talii i mocno przytula. Jack nie umarł, szepcze. Pewnie, że nie, odpowiadam. Tak myślałam, mówi Em. Poczułabym, gdyby umarł. Oczy Molly spotykają moje. Przyniosłam trochę swojej zabójczej piołunówki, mówi. Włóż jakieś suche ubranie, a potem przyjdź się napić. Stoimy tak z Em, ona obejmuje mnie rękami. Jest silna i stała, podczas gdy nic innego już takie nie jest. Slim powiedział, że niektórzy ludzie mają nadzieję odejść w chwale… w wielkim blasku, jak słońce, mówi Emmi. Myślę, że Maev też tego pragnęła.

Całuję ją w głowę. Jestem okropną siostrą, mówię. Ostatnio nie było ci łatwo, pociesza mnie. Nie było, przyznaję. Ważne, żebyśmy trzymali się razem, mówi. Ty i ja, i Lugh, i Tommo. Nic ci nie będzie, Saba? Nie wiem, szepczę. Tym razem to prawda. Emmi trzyma koc, a ja chowam się za nim, żeby się przebrać. Odsyłam ją z powrotem do ogniska, a potem zwijam w kulkę bieliznę, którą dał mi DeMalo, i rzucam ją w ciemny kąt. Jeśli chodzi o piękne buty, są to niestety jedyne, jakie mam. Chociaż bardzo bym chciała, nie mogę się ich pozbyć. I tak skłamałam, że mam je od Cassie, więc będę się tego trzymać. Stawiam buty przy ogniu, żeby wyschły. W milczeniu wpatruję się w płomienie, jak wszyscy. Czuję się pusta w środku. Niby chodzę, moje serce bije, oddycham, ale nie ma mnie tutaj. Jakbym przez całą drogę zostawiała po trosze część siebie. Na Jałowej Ziemi z duchem Epony. Z Auriel. Z DeMalo. Zastanawiam się, czy pożar dosięgnął jego pokoju w wieży. Czy spłonął we śnie. I ostatnie części mnie tutaj, w tym miejscu. Z Maev. I Jackiem. Jack. Nie miałoby znaczenia, czy go jeszcze zobaczę, jak długo miałabym pewność, że żyje. Że nie zginął w wybuchu ani pożarze. To by mi wystarczyło. Ale jakoś – tak jak Emmi – wierzę, że poczułabym, gdyby nie żył. Krążą bukłaki z piołunówką Molly. Lugh rozmyśla w ciemności. Nie patrzy na mnie. Nie patrzy na nikogo, nie odzywa się ani słowem. Tommo siedzi obok niego, on też milczy. Przynieś słodkie zapomnienie, mówi Creed. Wychyla długi łyk. Nic takiego nie istnieje, mówi Molly. Wiedziałabym, gdyby istniało. Wystarczająco często i mocno próbowałam. Kiedy przychodzi moja kolej, odmawiam. I tak jestem odrętwiała. Nero siedzi na moich kolanach, a ja głaszczę go po piórach. Kiedy bukłak dochodzi do Lugh, już tam zostaje. Lugh pociąga łyk za łykiem, on i Tommo podają go sobie w tę i z powrotem. Ogień syczy i trzaska. Wszyscy się w niego wpatrują. Myślą to, co myślą. Czują to, co czują. Milczą. Pewnie rano ruszysz w drogę, odzywa się w końcu Ash. Do krainy mlekiem i miodem płynącej, dodaje Creed. Wstaję, trzymając Nero. Idę się przejść, mówię. *** Z Nero na rękach idę między drzewami w stronę brzegu jeziora. Życzliwość miękkich igieł pod moimi bosymi stopami. Dochodzę do krawędzi wody i stoję tam przez chwilę. Pośrodku jeziora lśni księżycowa ścieżka. Zimna i ostra. Wygląda tak, jakby naprawdę można było po niej przejść. Chmury przemykają nad powierzchnią księżyca i znikają. Pojawiają się i rozpływają. Kroki za mną. Lugh! Odwracam się i zapiera mi dech, gdy widzę, kto… Och, mówię, to ty, Tommo! Nie poznałam cię w tej szacie. Podchodzi bliżej. Zdecydowanym krokiem. Na ramieniu ma moją kuszę. Dociera do mnie, że nosił ją od czasu, gdy wyjechaliśmy od Brama. Dokąd poszłaś?, mówi. Wtedy, kiedy mnie odesłałaś? Długo cię nie było. Daj spokój. To nie ma znaczenia. Staje naprzeciwko mnie. Noc rzuca cienie na jego twarz. Ledwie go rozpoznaję w tym

świetle. Wygląda inaczej. Poważniej. Dreszcz przebiega po mojej skórze. Pocieram ręce. Zimno, mówię. Co się stało z twoim ubraniem?, pyta. Skąd miałaś tę czerwoną sukienkę? Serce podskakuje mi do gardła. Jak mógł to widzieć? Przecież był w łodzi z innymi, kiedy się pojawiłam. Jaką sukienkę?, udaję zdziwioną. Nie miałam na sobie żadnej sukienki. Nie kłam, mówi. Zauważam wszystko, co cię dotyczy. Rzeczy, których inni nie widzą. Kiedy spojrzałaś w dół, z pomostu, widziałem cię. Ja… uhm… wpadłam w drobne kłopoty, mówię. Kłopoty? Jakie? Wolałabym o tym nie mówić. Ja… to było głupie, ale… Wolałabym o tym zapomnieć. To nie ma znaczenia. Bierze mnie za rękę. Nie traktuj mnie jak dziecko. Jestem mężczyzną. Zależy mi na tobie. Wiem, mówię. Powiedziałaś, że mam ci zaufać. Pocałowałaś mnie. Gorąca fala wstydu za tamten fałszywy pocałunek przenika moje serce. Tommo, mówię. Przyciąga mnie do siebie, chce mnie znów pocałować. Odsuwam się. Odwracam głowę. Ciężki rytm ciszy. Przepraszam, mówię. Nie powinnam była. To nie było w porządku. Oszukałaś mnie. Przepraszam, szepczę. Proszę. Zsuwa z ramienia moją kuszę i podaje mi ją. Sama ją noś, mówi. Nie jestem twoim zwierzęciem jucznym. Odwraca się. Zatrzymuję go dłonią. Patrzy na mnie, jego oczy są tak ciemne w nocy, że nie mogę z nich nic wyczytać. Tamta sukienka, Tommo… Nikt… chyba nikt inny nie zauważył. Proszę. Nie mów nikomu. Jego usta się wykrzywiają. Możesz mi zaufać, Saba. Drwiące echo moich własnych słów do niego. Pustych słów. Z lekkim skinieniem głowy rusza z powrotem ścieżką do obozu. Patrzę za nim, aż znika mi z oczu. *** Wypuszczam Nero. Odfruwa. Boso, z kuszą na plecach, zaczynam się wspinać po skałach. Muszę być sama. Pomyśleć. Szklana Toń jest wyrzeźbiona z gór. Ostra, nieprzyjazna linia brzegowa. Raz o mało nie upadam, zdzieram skórę na dłoni, gdy się podpieram. Ostry, płytki ból przynosi dobre uczucie. Wdrapuję się na największą skałę. Spoglądam w dół na szeroki pas kamienistej plaży. To, co kiedyś było dużym budynkiem Złomonterów, ciągnie się wzdłuż jej szczytu. Połamane schody, szerokie i płytkie, wznoszą się do niego z plaży. Zbudowane są z białego kamienia, to miejsce przypomina ducha na tle górskiej nocy. Budynek jest zawalony, oprócz jednego rogu. Ma mnóstwo dużych okien, z których można wyglądać na jezioro, w części wciąż tkwią kawałki szyb. Mniej więcej w połowie plaży leży przewrócona na bok duża łódź. Śni, a jej ciało rozpada się w płatki rdzy. Widać wspomnienie czegoś, co było kołem wodnym u steru. Łódź z kołem

wodnym. Nigdy bym na to nie wpadła. Schodzę na plażę. Moje bose stopy budzą śpiące kamienie, które poruszają się i szepczą do siebie. Wchodzę po schodach do wciąż stojącej części budynku. Kiedyś była to jedna duża sala. Podłoga się rozsypuje, sufit też. Pośrodku podłogi leży rozbita kula, niektóre jej części nadal są pokryte maleńkimi, mieniącymi się kawałkami lustra. Przykucam i podnoszę jeden z nich. Zastanawiam się, co tu się mieściło. Dookoła leżą rozrzucone części drewnianego krzesła. Widzę długi stół z kamiennym blatem na żelaznych nogach, częściowo przysypany gruzem. Podchodzę do niego. Na podłodze pod środkową częścią blatu stoją dwa zakurzone stare pudła. Wyciągam je i stawiam na stole. Otwieram najpierw to mniejsze. W środku jest stos okrągłych płyt ze sztywnego czarnego plastiku, z małą dziurką pośrodku. Podnoszę pokrywę większego. Jakiś techniczny sprzęt Złomonterów. Okrągła ciężka metalowa płyta, w środku ma jakiś trzpień, do tego metalowe ramię z maleńką igłą. Przyglądam mu się przez chwilę. Z prawej strony wystaje korba. Kręcę nią na próbę. Jest sztywna, ale udaje mi się nią przekręcić kilka razy. Metalowa płyta zaczyna się poruszać. Wsuwam czarny krążek na trzpień. Podnoszę małe metalowe ramię. Upuszczam na krążek. Nagle słychać głośny zgrzyt. Gwałtownie odsuwam ramię i cofam się. Wpatruję się w urządzenie, serce mi łomocze. Znowu opuszczam ramię. Na brzeg czarnego krążka. Tym razem ostrożnie i delikatnie. Zaczyna grać muzyka. Słodka, smutna melodia. Strunopudło. Kobieta zaczyna śpiewać. Słowa, których nigdy nie słyszałam, których nie rozumiem. Zwalnia. Zatrzymuje się. Wpatruję się w maszynę. Trwało to tylko kilka sekund. Jak muzyka w bunkrze DeMalo, ale z głosem. Muzyka Złomonterów. Dźwięki minionych czasów. Nieistniejącego już świata. Kręcę korbą do oporu. Znów nastawiam muzykę. Płynie. Pieśniarka, dawno nieżyjąca, dawno zapomniana, zaczyna śpiewać. Wchodzę po osypujących się schodach i siadam na ich szczycie. Kładę kuszę obok siebie. Spoglądam na srebrną, połyskującą taflę jeziora i słucham. To pieśń serca do zimnego nocnego nieba. Do księżycowego światła na ciemnej wodzie. Pieśń serca, które tęskni za czymś, czego nigdy nie dostanie. Muzyka oddycha we mnie. Boli. Już nic nie wiem. Dlaczego DeMalo skontaktował się ze mną tak, jak to zrobił? Dlaczego kamień serca rozgrzewał się przy nim? Nie nienawidzę go. Wiem, że powinnam, ale nie nienawidzę i nie życzę mu śmierci. Nie chcę, by zginął w pożarze. Nie wiem, dlaczego Maev musiała umrzeć. I Bram. Lugh ma rację. To moja wina. To, co się z nimi stało, jest moją winą. Nie wiem, jak wszystko naprawić. Nie sądzę, żebym mogła. Wszystko posunęło się za daleko, przepraszam już nie wystarczy. Nie ma we mnie spokoju, nigdzie. Nie sądzę, bym jeszcze kiedyś go zaznała. Grube, miękkie białe płatki opadają wokół mnie. Śnieg. Creed powiedział, że spadnie. Spoglądam na niebo. Nero szybuje nad tle księżyca. Zawraca i leci w moją stronę. Wtem. Z drugiej strony jeziora. Z krawędzi nocy. W miejscu, gdzie kończy się ciemność i zaczyna księżycowa ścieżka, pojawia się łódź. Jakiś mężczyzna wiosłuje. Wszystkie maleńkie włoski na moim karku stają dęba. Kamień serca zaczyna się rozgrzewać. Wstaję. Robię krok do przodu. Potem następny i kolejny, aż jestem w połowie plaży. Zatrzymuję się. Dawno umarła pieśniarka śpiewa swoją pieśń, a Nero prowadzi wioślarza na brzeg. Wioślarz pochyla głowę w skupieniu. Potem podnosi ją. I widzę, kto to jest. *** Dopływa do brzegu. Jeden, ostatni ruch wiosła, potem szmer wody, chrzęst żwiru, wyska-

kuje i wyciąga łódź z jeziora. Nero sfruwa w dół. Mężczyzna podnosi dłoń w geście podziękowania. Nero znów wzbija się w górę, wołając na pożegnanie. Mężczyzna idzie plażą w moją stronę, jego buty głośno stukają o kamienie. Pochyla głowę, jakby patrzył na swoje stopy. Moje serce bije w rytmie jego kroków. Kamień serca parzy w zagłębieniu szyi. Mężczyzna zatrzymuje się niedaleko mnie. Wciąż ze wzrokiem wbitym w ziemię. Potem, powoli, jakby niepewny siebie, podnosi głowę. Nigdy nie widziałam, by Jack zapomniał języka w gębie. Ale on tylko stoi. Patrzy na mnie. Muzyka cichnie. Odzywam się pierwsza. Myślałam… że ten drugi wybuch. Arsenał. Creed myślał, że może to ty go wysadziłeś. Tak było, przyznaje. Ale wybrałem coś z długim lontem. Wiedziałam, że nie mogłeś zginąć, mówię. Poczułabym to. Wiedziałabym. Och, mówi. Co ty tu robisz? Powiedziałeś już, co musiałeś. Nie wszystko. Trochę nam się spieszyło. Proszę, Jack. Nie utrudniaj wszystkiego jeszcze bardziej. Otrzepuje śnieg z włosów. Z moich też. Jego dłoń waha się. Opuszcza ją. Śnieg pada, mówi. Tam jest kawałek dachu. Możemy pogadać? Odwracam wzrok. Lekko wzruszam ramionami. On idzie za mną plażą, w górę po schodach. Wchodzimy do pokoju z grającym pudłem, teraz znów milczącym. Jack obejmuje się, rozgląda. Nie znoszę miejsc Złomonterów, mówi. Pełne duchów. Moje biedne oczy. Są wygłodniałe jego widoku. Jego dłoni, szyi, włosów, ramion, wszystkiego. Pozwalam im się nasycić. Nie mogę cierpieć już bardziej niż teraz, więc co mi może zaszkodzić kolejny ból serca? Przyłapuje mnie na tym. On też syci się moim widokiem. Tęskniłem za tobą, mówi. Przestań, proszę. Mnóstwo się wydarzyło od czasu, gdy widzieliśmy się po raz ostatni. Nie tylko w moim życiu, w twoim też. Emmi opowiedziała mi trochę o tym, co się działo. Jak trudno ci było. Nie powinienem był cię ściągać aż tutaj. Wplątywać w to wszystko. Myślałem tylko o sobie i o tym, co chcę zrobić. Przepraszam. To wszystko?, pytam. Niezupełnie, mówi. Podchodzi bliżej. Wiem, to samolubne z mojej strony, że nawet pomyślałem, żeby to powiedzieć. Zasługujesz na faceta, który… zdejmie dla ciebie gwiazdy z nieba i położy u twoich stóp. Ja jestem gościem, który podeptałby je w drodze do wyjścia. Nie mam ci nic do zaoferowania. Bierze moje dłonie w swoje. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że… że to, co do ciebie czuję, się nie zmieniło. Nie. To nieprawda. Zmieniło się. Stało się silniejsze. Dotyka mojej twarzy. Płyniesz głęboko we mnie, Saba. Och, nie. Kręcę głową, odsuwam się od niego. Nie rób tego, to nie fair, Jack. Cholera jasna, dlaczego nie wysłałeś do mnie porządnej wiadomości? Nie powiedziałeś, co się dzieje? Wiesz, że nie mogłem, mówi. Widzisz, jak to działa. Nie mogłem narażać siebie ani Maev, gdyby ktoś podsłuchał, gdyby nas złapali. I tak na wiele jej się to nie zdało. Powiedz mi prawdę. Czy to ty zaprowadziłeś Tontonów do Mrocznego Lasu? Patrzy mi prosto w oczy.

Nie, mówi. Nie potrzebowali mnie do tego. Zwiadowcy znaleźli obóz już jakiś czas wcześniej. Mogłem tylko zapewnić Maev i Ash, i Creedowi jakąś osłonę, żeby mogli uciec. Jeśli należysz do Tontonu, masz krwawy tatuaż, mówię. Kogo zabiłeś, żeby go dostać? Powiedziałem ci, że ruszyłem za gośćmi, którzy napadli na Molly. Pojechałem za nimi do ich obozu. Wypili za dużo. Kiedy się ocknęli, byli związani, przerzuceni przez konie i w drodze do Wskrzeszenia. Przekazałem ich w ręce Wielkiego Pioniera. Powiedziałem mu, co zrobili. Zaproponował mi, żebym pociągnął za spust, a ja się zgodziłem. Stąd mam swój krwawy tatuaż. Jack zna DeMalo. Myśl o tym, że byli razem w tym samym pomieszczeniu… Nawet nie mogę o tym myśleć. Nie powinieneś był mnie zostawiać, mówię. Gdybyś tylko od razu z nami pojechał, nie doszłoby do tego wszystkiego. Wszystko zrujnowane. Dlaczego nie pojechałeś? Przecież wiesz, dlaczego, odpowiada. Musiałem powiedzieć Molly o Ike’u. Dlaczego nie przesłałeś wiadomości przez kogoś innego?, pytam. Przez jedną z Jastrzębi? Przeczesuje palcami włosy. Dobra, mówi. To jest tak. Mnie i Molly łączy przeszłość. Mieliśmy razem dziecko. Ja byłem bardzo młody, ona bardzo miła i… stało się. Takie rzeczy się zdarzają. Miała na imię Gracie. Żyła pięć miesięcy i trzy dni. Kopczyk pod Przegraną Sprawą. Molly, która uklękła przy nim. Ich córeczka. Córeczka Molly i Jacka. Miałeś dziecko, mówię. Nigdy się nie kochaliśmy, mówi, nie jak kochankowie. Byliśmy przyjaciółmi. Najlepszymi. Zostałbym z nią, nawet po śmierci Gracie, ale Molly jest o wiele mądrzejsza ode mnie. Odprawiła mnie i miała rację. Jakiś czas później poznałem ją z Ikiem. Wiedział?, pytam. Tak, mówi Jack. Ale nie miało to żadnego wpływu na to, co do niej czuł. Ani co ona czuła do niego. Krzyżuję ręce na piersi. Wpatruję się w swoje bose stopy, siniejące z zimna. Czy ty byłbyś taki sam? Gdybym ja… była z innym mężczyzną? Hej. Chodź tu. Podchodzi do mnie. Przytula mnie i całuje czubek mojej głowy. To do mnie mówisz. Hulałem po całym świecie. Nie mnie kogokolwiek osądzać. Kocham cię. Szepczę to w jego rękaw, żeby nie usłyszał. Boję się, Jack. Wszystko, co wydawało mi się, że wiem, właściwie wszystko, okazuje się pomyłką. Niektóre rzeczy, które ostatnio widziałam… czułam… Ja… nie jestem taka jak kiedyś. Już sama nie wiem, kim jestem. Nie wybieramy czasów, w których przychodzimy na świat, mówi Jack. To sprawa gwiazd. Mamy tylko wybór, co robimy, będąc tutaj. Możemy się postarać, żeby to coś znaczyło. Mam dość uników i ryzyka, to wszystko. Maev. Uśmiecha się do mnie. Nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, Saba. Może ty do tego dojdziesz. Co mam robić?, pytam. Tego ci nie powiem, mówi. Nikt nie może ci tego powiedzieć. Sama musisz na to wpaść. Zaczekaj tutaj, mówię. Podchodzę do stołu. Kręcę korbą i zaczyna grać muzyka. Wracam do Jacka. Zatańcz ze mną, mówię. Spójrz na siebie. Bez butów, przecież pada śnieg. Stań na moich stopach. Robię to. Bierze mnie w ramiona. Stoimy tak przez chwilę. Nieruchomo. Tylko stoimy. Nasze ciała tak blisko siebie. Udo przy udzie. Pierś przy piersi. Zaczynamy się poruszać. Tańczymy powoli pośród ruin, śnieg pada dokoła. Znów głos z dawnych czasów śpiewa swoją pieśń

księżyca i to, co leży w sercu. Jack opiera policzek o moje czoło. Jego skóra jest ciepła, zarost szorstki. Kładę dłoń na jego sercu. Czuję, jak bije, mocno i rytmicznie. Jak tam z naszą zasadą trzech?, pyta. Mamy razem po dwa. Hm, mówi. Przerywamy taniec. Będę musiała cię pocałować, Jack. Bardzo bym tego chciał. Wdycham go. Wdycham jego światło w mroczną głębię siebie. Całuję go. Lekko. Jak puch ostu. Piórko płynące nad jego gładkimi, ciepłymi ustami. Bierze moją twarz w dłonie i całuje mnie, raz za razem. Moje usta i policzki, oczy i usta, och, moje usta. A ja oddaję pocałunek. Cała drżę. Moje ciało płonie. On też drży. Myślę o tym, co możemy powiedzieć. On do mnie. Ja do niego. Nie jestem łagodną dziewczyną. Nie znam żadnych łagodnych słów. Bądź ze mną, Jack, mówię. Płoń ze mną. Lśnij ze mną. Zostanę, dopóki ścieżka księżyca nie zniknie, odpowiada. I tak robi. Tak robi. *** Przygląda się ze skał. Niezauważony. Niesłyszany. Przyszedł powiedzieć jej, jak bardzo go rozgniewała. Jak go zraniła. Zdradziła. Oszukała. Napój, który wypił wcześniej, rozgrzewa go. Ale wtedy przybył on. Jack. Łodzią. Nie słyszy, co mówią, ale ich obserwuje. Rozmawiają. Tańczą. Patrzy, aż w końcu nie może tego znieść. Potem bezszelestnie odchodzi. Niezauważony. Niesłyszany. Wraca do jaskini, gdzie śpią pozostali. Nie może zasnąć. Leży i wpatruje się w mrok. Zraniony. Zdradzony. Oszukany.

Podziękowania Jestem nieskończenie wdzięczna Sophie McKenzie, Melanie Edge, Gaby Halberstam i Julie Mackenzie. Dziękuję mojej agentce, Gillie Russell, i moim redaktorkom, Marion Lloyd i Karen Wojtyla, za ich cierpliwość, wsparcie i mądrość. Dziękuję też Paulowi Stansallowi. Za wszystko. Zawsze.

Tłum. Wojciech Michałowski. Tłum. Wojciech Michałowski. 3 William Wordsworth, Oda o przeczuciach nieśmiertelności czerpanych ze wspomnień o wczesnym dzieciństwie, tłum. Zygmunt Kubiak. 1 2