Muchamore R. 2011 - Cherub 2 - 01. Republika

Robert Muchamore Cherub 2 Tom 1 REPUBLIKA

CZYM JEST CHERUB?

CHERUB to supertajna komórka brytyjskiego wywiadu zatrudniająca agentów w wieku od dziesięciu do siedemnastu lat. Wszyscy cherubini są sierotami, którym zaoferowano nową szansę zamiast życia w domu dziecka i których wyszkolono na profesjonalnych szpiegów. Mieszkają w kampusie CHERUBA, tajnym ośrodku ukrytym na angielskiej prowincji.

JAKI POŻYTEK MA WYWIAD Z DZIECI?

Całkiem spory. Ponieważ nikomu nie przychodzi do głowy, że dzieci mogą brać udział w tajnych operacjach szpiegowskich, nieletni agenci działają ze swobodą, na jaką nie mogą sobie pozwolić dorośli.

KIM SA CHERUBINI?

W kampusie mieszka około trzystu dzieci. CHERUB na ogół werbuje sieroty w wieku od sześciu do dwunastu lat, czasem młodsze, jeżeli wchodzą do organizacji wraz ze starszym rodzeństwem. Prawo do samodzielnego wykonywania zadań wywiadowczych cherubini mogą uzyskać najwcześniej w wieku dziesięciu lat, pod warunkiem że przetrwają studniowe

szkolenie podstawowe. Najważniejsze cechy, jakich wymaga się od rekruta, to wysoki poziom inteligencji, świetna kondycja fizyczna oraz zdolność do działania i samodzielnego myślenia w warunkach silnego stresu.

PERSONEL CHERUBA

Utrzymujący rozległe tereny, specjalistyczne instalacje treningowe oraz siedzibę łączącą funkcje szkoły, internatu i centrum dowodzenia CHERUB w istocie zatrudnia więcej dorosłych pracowników niż nieletnich agentów. Są wśród nich kucharze, ogrodnicy, nauczyciele, trenerzy, personel medyczny, koordynatorzy i specjaliści misji. Głową CHERUBA jest ZARA ASKER, zwana prezeską.

KOD KOSZULKOWY

Rangę cherubina można rozpoznać po kolorze koszulki, jaką nosi w kampusie. POMARAŃCZOWE są dla gości. CZERWONE noszą dzieci, które mieszkają i uczą się w kampusie, ale są jeszcze za małe, by zostać agentami. NIEBIESKIE są dla nieszczęśników przechodzących torturę studniowego szkolenia podstawowego. SZARA koszulka oznacza agenta uprawnionego do udziału w operacjach, zaś GRANATOWA jest nagrodą za wyjątkową skuteczność podczas akcji. Najwyższym wyróżnieniem jest koszulka CZARNA, przyznawana za profesjonalizm i znakomite osiągnięcia podczas wielu operacji. Agenci, którzy zakończyli służbę, otrzymują koszulki BIAŁE, jakie nosi także część kadry. 1. RUNDKI

Lipiec 2011.

Trzy kobiety siedziały na wygodnych kanapach gabinetu prezeski w kampusie CHERUBA. Żaluzje osłaniały pokój przed niskim wieczornym słońcem; klimatyzator skutecznie odpierał upał letniego wieczoru. - Opowiedzcie mi o nim - zażądała Doktor D, mówiąc z wyraźnym nowojorskim akcentem i przyglądając się fotografii dwunastoletniego chłopca. - Przystojny z niego chłopczyna. Zdaje mi się czy on ma w sobie coś z Araba? Doktor D przeszła już na gorszą stronę sześćdziesiątki. Pomimo skwaru miała na sobie pelerynkę w szkocką kratę, grube szare pończochy i buty z cholewami sięgającymi kolan. Wyglądała bardziej jak stara zdziwaczała sekretarka niż wysoki rangą oficer amerykańskiej agencji wywiadowczej CIA, którym w istocie była. Zara Asker była kolejnym szpiegiem, który nie pasował do stereotypowego wizerunku tej profesji. Czterdziestoletnia szefowa CHERUBA siedziała naprzeciwko Doktor D, z plastikowym zegarkiem za trzy funty na nadgarstku i rozmazaną na sukience kolacją swojego najmłodszego synka. - Ryan dołączył do CHERUBA czternaście miesięcy temu - wyjaśniła Zara. - Jego dziadkami byli Syryjka, Niemiec, Irlandka i Pakistańczyk. Doktor D uniosła jedną brew. - Brzmi jak wstęp do kiepskiego dowcipu. - Ryan wychowywał się głównie w Arabii Saudyjskiej i Rosji. Jego ojciec był geologiem w firmie poszukującej ropy, ale problemy z piciem i hazardem wpędziły go w długi i skończył jako trup pod kupą worków ze śmieciami. Nie wiadomo, czy to było morderstwo, czy samobójstwo. Ryan dotarł do Wielkiej Brytanii w dwa tysiące dziewiątym roku razem z matką i trzema młodszymi braćmi. Matka załatwiła sobie miejsce w prywatnym programie leczenia rzadkiej postaci nowotworu, ale wyrzucili ją, kiedy tylko wyczerpała

limity na kartach kredytowych, ˇmigracyjni próbowali odesłać ją razem z całą rodziną do Syrii, ale była już w zbyt kiepskim stanie. Umarła bez grosza przy duszy w państwowym szpitalu. Osierociła czterech chłopców w wieku poniżej jedenastu lat. Nie udało się znaleźć żadnych innych krewnych. - Wszyscy ci chłopcy są w CHERUBIE? - zapytała Doktor D. Zara skinęła głową. - Nigdy nie rozdzielamy rodzeństw. Ryan jest najstarszy, dwaj bliźniacy niedługo skończą dziesięć lat, a czwarty to siedmioletni Theo. - Rozumiem, że Ryan nie ma zbyt wielkiego doświadczenia w terenie - zauważyła Amerykanka. - Tylko kilka jednodniowych akcji - przytaknęła Zara. - Ale chłopak rwie się do czynu, a charakter misji, którą proponujecie, bez wątpienia mieści się w zakresie jego umiejętności. Doktor D kiwnęła głową, a potem wyciągnęła rękę i odłożyła fotografię na szklany stolik do kawy. - To kiedy będę mogła go poznać? * Ryan zwolnił do marszu i dysząc ciężko, zszedł z bieżni. Nie miał pojęcia, że stanowi temat rozmów na szczycie. Było piekielnie gorąco. Zgrzany, uniósł dół koszulki i otarł nią pot z twarzy, pokazując światu imponujący sześciopak na brzuchu. Jak na dwunastolatka był umięśniony, ale nie przesadnie napakowany. Miał brązowe oczy, proste ciemne włosy, które od dawna potrzebowały fryzjera, oraz srebrny kolczyk w niedawno przekłutym uchu. Zassawszy dwa łyki wody z rachitycznej strużki ciurkającej z poidełka, wspiął się po trzech schodkach obskurnej szopy używanej przez trenerów

sportowych. W środku panował półmrok, ponieważ matową szybę okna zastąpiono dyktą po jej niedawnym bliskim spotkaniu z futbolówką. Szopa była pusta, ale kwaśny odór trenerów wciąż wisiał w powietrzu, emanując z przepoconych dresów i zatęchłych kurtek przeciwdeszczowych na wieszakach. Na parapecie leżała sterta zmiętoszonych formularzy wpiętych w podkładkę do pisania. Można z nich było poznać historię pomniejszych występków popełnionych przez cherubinów w ciągu minionych czterech miesięcy i odpokutowanych karnymi rundkami wokół bieżni boiska lekkoatletycznego. Kropla potu pacnęła na kartkę formatu A4, kiedy Ryan ujął długopis na sznurku i zabrał się do wypełniania rubryk na pierwszej stronie: godzina, data, nazwisko, numer agenta, liczba pokonanych okrążeń, przyczyna ukarania. Ostatnia rubryka go zirytowała; miał ochotę wpisać „brak konkretnej przyczyny”. Nie miał problemu z zaakceptowaniem dyscypliny CHERUBA i surowych kar wymierzanych agentom, którzy złamali przepisy, ale pięć kilometrów karnych rundek za nagły atak śmiechu zakrawało na absurd. Tym bardziej że innemu chłopakowi, któremu przydarzyło się to samo, cała sprawa uszła na sucho. - Będziesz to trzymał do rana? - zirytowany głos wyrwał chłopaka z zamyślenia. Za plecami Ryana stała dziewczyna w czerwonej koszulce CHERUBA i różowych najkach. Przez własny ciężki oddech nie usłyszał, jak wchodziła. Gniewnymi pociągnięciami nabazgrał „śmianie się na lekcji” i oddał podkładkę dziewczynie. - Masz, jest cała twoja - powiedział kwaśno. Niespiesznym truchtem

przemierzył żwirową ścieżkę prowadzącą do ośmiopiętrowego głównego budynku kampusu. Teren był wyludniony, bo spora część dzieci wyjechała na wakacje do letniego ośrodka CHERUBA. Winda zawiozła Ryana na siódme piętro, ale zanim udał się do pokoju, skręcił do małej wspólnej kuchni, by wziąć sobie coś do picia. - Ryan, Jezu, ale ty capisz! - jęknęła Grace, wachlując dłonią nos, kiedy przeciskał się obok. Grace należała do rocznika Ryana, ale była od niego o głowę niższa. Jej najlepsza przyjaciółka Chloe siedziała, wymachując bosymi stopami, na kuchennym blacie pomiędzy mikrofalówką a trzema deserowymi szklankami będącymi w połowie drogi do przemiany w smakowite trifle. Sytuacja była lekko napięta. Jeżeli w życiu Ryana kiedykolwiek był ktoś, kogo mógłby od biedy nazwać swoją dziewczyną, to była to Grace - przynajmniej do czasu, kiedy po weekendzie trzymania się za ręce i zażenowanego milczenia podziękowała mu, zasadzając na jego głowie porcję makaronu z serem. - Nic nie poradzę na to, że śmierdzę - oznajmił Ryan, porywając wysoką szklankę, by napełnić ją do jednej czwartej pokruszonym lodem z dozownika na drzwiach zamrażarki. Karne rundki. W tym piekielnym skwarze. Dziewczyny wyglądały na zaintrygowane. Ryan wyjął z lodówki butelkę dietetycznej coli i polał nią lód. Podczas gdy sączył musujący napój, Grace roztarła w misce kilka

różowych wafelków, by okruchami posypać krem budyniowy w szklankach. - To do ciebie niepodobne, Ryan - w głosie Chloe pobrzmiewała zaczepna nutka. Zwykle jesteś grzeczniutkim chłopcem. - Wszystko przez Maksa Blacka - zdążył wykrztusić Ryan tuż przed tym, jak żołądek odpowietrzył mu się grzmiącym colowym beknięciem. - Obrzydliwa świnia - skomentowała Chloe, a Ryan podjął opowieść. - Mieliśmy matmę u pana Bartletta, no i Bartlett wyszedł z klasy, bo chciał coś tam przynieść. Aha, no a wcześniej Max i Kaitlyn kłócili się ze sobą przez całą przerwę. Kaitlyn nazwała Maksa mongoloidem, a potem... Kojarzycie, jak pomarańcze się marszczą, gdy są naprawdę bardzo, bardzo stare? Dziewczyny spojrzały po sobie nieco zbite z tropu, ale przytaknęły skinieniem głowy. - Max ma w plecaku nieprawdopodobny syf - powiedział Ryan. - Nosi ten sam plecak od lat i nie sądzę, żeby kiedykolwiek go porządkował. Jest w nim wszystko: zasmarkane chusteczki, skarpetki, cieknące długopisy, normalnie broń biologiczna. No więc Max wsadza łapę do plecaka i wyciąga starą, pomarszczoną pomarańczę, skurczoną do wielkości mniej więcej piłeczki do pingponga. Bierze ją i rzuca z całej siły w Kaitlyn. Kaitlyn robi unik, ale przewraca się do tyłu na krześle i uderza głową w biurko za sobą. Wyschnięta pomarańcza śmiga tuż nad nią i trafia w ucho kubka na biurku pana Bartletta. Wali z taką siłą, że praktycznie wybucha przy uderzeniu, a kubek wykręca taki zgrabny piruecik i pach! Leży. Świeżo zaparzony earl grey, prawie pełny kubek, chlusta na biurko, na papiery Bartletta, na dziennik, na wszystko! A że szuflada otwarta, więc leje się i tam; dziurkacz, zszywacz, kalkulatory, papiery, zeszyty ćwiczeń - wszystko w herbacie. W tym momencie Bartlett wraca do klasy. Kaitlyn wyje, wymachuje łapami, generalnie robi niezłe przedstawienie, no więc Bartlett zaczyna wydzierać się na Maksa.

Chloe i Grace wciągnęły się w historię i Ryan trochę się odprężył. Rozmawiał z nimi pierwszy raz od pamiętnego incydentu z makaronem, czyli od sześciu tygodni. - Wściekł się, ale tak, że para gwizdała mu z uszu - mówił dalej Ryan. - Dał Maksowi sto okrążeń, Kaitlyn posłał do pielęgniarki, no i bierze się do uspokajania klasy. Wszyscy cichną, ja też się staram. Przełykam ślinę, trzymam pokerfejsa i wszystko byłoby dobrze, gdybym nie spojrzał na Alfiego. Ten popatrzył na mnie i jak obaj ryknęliśmy śmiechem, to Bartlett wykopał nas na korytarz, a mnie przy okazji wlepił pięć karnych kilosów. - Ostro - podsumowała Grace, uzupełniając trifle bitą śmietaną w spreju i posypując malteserami. - Bartlett zwykle jest łagodny. Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek choć podniósł głos. Ryan zalał lód kolejną porcją coli. Chloe chrząknęła i powiedziała poważnym tonem: - Nie widzę w tym nic śmiesznego. Kaitlyn musieli założyć trzy szwy. Ryan wytrzeszczył oczy. - Poważnie?! Max to idiota. Nigdy nie wie, kiedy się zatrzymać. Chloe uniosła jedną brew i parsknęła śmiechem. - Dałeś się nabrać jak dziecko, Rybson. Ryan pokręcił głową i uśmiechnął się z ulgą. - Właśnie miałem to powiedzieć: jej głowa ledwie otarła się o stół. Daj trochę malteserów. Dla kogo ten trzeci deser? - Na pewno nie dla ciebie - prychnęła Grace, sypiąc czekoladowe kulki w nadstawioną garść. Ryan wrzucił pięć malteserów do ust, rozgryzł je i zgarnąwszy szklankę z colą, skierował się do wyjścia. - Hej! - krzyknęła Chloe. - A ty dokąd się wybierasz?

Ryan cofnął się od progu i ujrzał Grace wskazującą palcem na porzuconą na blacie butelkę coli. - Na co zmarł twój ostatni sługa? - zapytała z przekąsem. - Wstaw to z powrotem do lodówki. Ryan poczłapał do lodówki, przewracając oczami z irytacji. Był wykończony, a dziewczęta i tak zastawiły cały blat swoimi rzeczami. - Od schowania jednej dodatkowej butelki jeszcze nikt nie umarł - westchnął z wyrzutem. - Ty możesz umrzeć, jeżeli tego nie zrobisz - oświadczyła Chloe, zeskakując z szafki. Była boso; kiedy Ryan otworzył lodówkę i pochylił się, by wsunąć colę do kieszeni na drzwiach, jego wzrok zatrzymał się na jej polakierowanych paznokciach. Gdyby w tamtej chwili spojrzał w drugą stronę, dostrzegłby skradającą się Grace, jeszcze zanim zdążyła pociągnąć za gumkę od jego szortów i wstrzyknąć lodowaty strumień bitej śmietany prosto między pośladki. Ryan szarpnął się, ale w tej samej chwili Chloe naparła na drzwi, przytrzaskując go i unieruchamiając z głową w lodówce. - Ble, ale masz spocony rowek! - zawołała Grace, krzywiąc się teatralnie i osłaniając oczy przed białymi rozbryzgami. - Rób zdjęcia, rób zdjęcia! - krzyknęła do Chloe. Chloe poczekała, aż śmietanowy sprej wyda ostatnie tchnienie, i puściła drzwi dopiero, kiedy pusta puszka zagrzechotała na płytkach terakoty. Ryan wyprostował się, a wtedy Grace zdzieliła go w napompowany śmietaną tyłek, rozbryzgując biały puch na wszystkie strony. Błysnął flesz iPhone’a. - Świruski! - wrzasnął Ryan. - Co ja wam zrobiłem? - Nic. - Grace wzruszyła ramionami. - Ważne, że jest śmiesznie.

Drugie zdjęcie było najlepsze, pokazywało twarz Ryana w połowie drogi pomiędzy śmiechem a furią, z bitą śmietaną wyłażącą mu z nogawek szortów i ściekającą po udach. Trzecie uwieczniło Ryana w dzikim skoku po iPhone’a, podczas gdy Grace na drugim planie szczerzyła zęby, dumnie prezentując dwa uniesione kciuki. - O matko, poczekajcie tylko! - krzyknął Ryan, sunąc ostrożnie przez kuchnię na szeroko rozstawionych nogach. - Lepiej uważajcie, nie znacie dnia ani godziny. - Strrrasznie się boimy, Rrrybson! - mruknęła Grace pomiędzy wybuchami opętańczego śmiechu. Obie wiedziały, że chłopak nie cierpi tego przezwiska. - Rybson, Rybson, Rybsooon! - wy skandowała Chloe, naśladując stadionowy zaśpiew. Ryan trzasnął drzwiami swojej sypialni i przekręcił klucz w zamku, żeby dziewczyny nie mogły wejść za nim. Jeśli mordercze treningi i surowe kary należało uznać za minus życia w kampusie CHERUBA, to sypialnie były największym bonusem. Ryan mieszkał w komfortowym obszernym pokoju ze skórzaną kanapą i telewizorem po jednej stronie drzwi oraz minilodówką i mikrofalówką po drugiej. Było tam także podwójne łóżko, pod oknem zaś stało duże biurko z laptopem i stertą podręczników na blacie. Nie chcąc, by cieknąca mu po nogach śmietana poplamiła dywan, Ryan przestąpił nad nim trzema długimi krokami i znalazł się w łazience. Żeby oszczędzić sobie sprzątania, wszedł do wanny w ubraniu; w ten sposób rozpuszczoną śmietanę mógł po prostu spłukać do kanalizacji. Zsunąwszy trampki ze stóp, Ryan odkręcił prysznic. Kiedy woda zrobiła się ciepła, rozebrał się, pozwalając, by przepocone, przesiąknięte śmietaną ubrania płukały się w

pienistej kałuży wirującej wokół odpływu. Koszulka lepiła mu się do ciała i akurat kiedy utknęła mu w niej głowa, rozdzwonił się telefon. - No żeż kurde...! W łazience był aparat, zamontowany na ścianie obok toalety. Ryan zastanawiał się, czy powinien odebrać. Najprawdopodobniej dzwoniła Grace albo Chloe, żeby się z niego ponabijać, ale równie dobrze mogło to być coś ważnego. Ślizgając się w śmietankowej mazi, sięgnął z wanny po słuchawkę i rozciągnął spiralny przewód przez całą łazienkę. - Ryan? Tu Zara. Z wrażenia pośliznął się i rymnął do wanny. Prezeska dzwoniła do agentów tylko w poważnych sprawach, takich jak ważna misja albo przewinienie z rodzaju tych, za które dostawało się karę znacznie surowszą niż rundki dookoła kampusu. Szum wody przeszkadzał mu w rozmowie, więc wyciągnął stopę w mokrej skarpecie i zakręcił kurek. - O co chodzi? - zapytał nerwowo, przerzucając w głowie co straszniejsze możliwości. - O ciebie - odpowiedziała Zara. - Mam tu na dole dwie osoby, które bardzo chciałyby cię poznać. 2. KLAN Ryan nie był wyjątkowo niechlujny, ale zwykle znajdował lepsze sposoby na spędzanie czasu niż sprzątanie po sobie. Porzuciwszy przemoczony strój gimnastyczny, by fermentował w wannie, spryskał pachy dezodorantem, przyczesał włosy i siorbnął z butelki odrobinę płynu do płukania ust, by odświeżyć oddech. Uznawszy kwestię higieny osobistej za załatwioną, zanurkował w stertę ubrań wokół łóżka i rył w niej tak długo, aż znalazł czyste majtki, czystą szarą koszulkę CHERUBA i bojówki. Zanim wyszedł, pomyślał jeszcze o zdjęciu kolczyka. Przekłuł ucho w poprzedni

weekend, licząc na to, że będzie wyglądał buntowniczo i bardziej cool, ale od tamtej pory, zawsze kiedy pokazywał się publicznie, dopadała go paranoiczna pewność, że wszyscy patrzą na niego i rechoczą w duchu, bo tak naprawdę wygląda jak dupek. Ostatecznie machnął ręką i zostawił kolczyk na miejscu. Nie chciał, żeby Zara czekała zbyt długo, a poza tym zawsze kiedy przy nim dłubał, podrażniał sobie ucho, które potem boleśnie puchło i czerwieniało. Stanąwszy przed podwójnymi drzwiami gabinetu prezeski, Ryan zaczerpnął uspokajający haust powietrza i uświadomił sobie, że drżą mu ręce. Mógł znaleźć się w tarapatach, ale nie było wykluczone, że chodziło o misję - pierwszą prawdziwą misję, o którą się modlił, od kiedy osiem miesięcy temu ukończył szkolenie podstawowe. - Aha! Jest i nasz bohater - powiedziała Zara, podnosząc się z kanapy. Gabinet był przestronny i wysoki. Na jednym jego końcu stało wielkie biurko i zestaw szafek na kartoteki, drugi zajmowały luksusowe skórzane sofy ustawione przed kominkiem. Wstępując do środka, Ryan poczuł na twarzy przyjemny chłód klimatyzowanego powietrza. Zara wstała i przedstawiła go oszałamiająco pięknej kobiecie, która nie miała więcej niż dwadzieścia kilka lat. - Wydaje mi się, że nie poznałeś jeszcze Amy Collins? Ryan stał oniemiały, podczas gdy Amy potrząsała jego dłonią. Miała jasne, sięgające do ramion włosy, absolutnie doskonałą twarz, hipnotyzująco sterczące piersi i niebiańskie opalone ciało. Tuż ponad paskiem obciętych dżinsowych biodrówek wystawała jej góra od stringów. - Hej... - zachrypiał Ryan. - Fajny kolczyk - powiedziała Amy. - Czytałam twoje akta. Miło cię w końcu poznać. - Hej - powtórzył Ryan, czując, że mózg rozpuszcza mu się w kleik.

Podskoczył, kiedy Zara położyła mu dłoń na ramieniu. - Wyglądasz na zdenerwowanego, Ryan - uśmiechnęła się. - My nie gryziemy, uwierz mi. Ryan zawstydził się, że jego reakcje są aż tak widoczne. - Amy jest byłą agentką CHERUBA - wyjaśniła Zara. - Odeszła w dwa tysiące piątym roku, a niedawno przeniosła się do Dallas, by podjąć pracę w TFU, nowej międzynarodowej grupie operacyjnej prowadzonej przez doktor Denise Huggan. Starsza kobieta w pelerynce wstała, ale nawet w butach na wysokich obcasach sięgała Ryanowi najwyżej do brwi. - Miło mi panią poznać, doktor Huggan - powiedział Ryan, potrząsając kościstą dłonią, połyskującą starymi srebrnymi pierścieniami. - Doktor D, masz się do mnie zwracać Doktor D. To jedyna ksywka, na jaką reaguję pouczyła go, mówiąc z wyrazistym nowojorskim akcentem, po czym zaniosła się głośnym sztucznie brzmiącym śmiechem. - Usiądź, Ryan - powiedziała Zara. - Zarówno Amy, jak i Doktor D mają najwyższy certyfikat dostępu. Możesz swobodnie mówić przy nich o swoich szkoleniach i doświadczeniach w pracy agenta CHERUBA. Siadając na skórzanej kanapie obok Amy, Ryan zerknął na teczki i dokumenty rozłożone na stoliku do kawy. Jego uwagę przyciągnął charakterystyczny czerwony segregator, w jakim agentom CHERUBA przekazywano materiały operacyjne. - Dostaję wreszcie prawdziwą misję? - wypalił, wybałuszając oczy. Zara się roześmiała. - Tak, nareszcie. Nie mogłeś się już doczekać, prawda? Ryan zawstydził się, słysząc chichot Amy i Doktor D.

- Wiem, jak Ryan się czuje - powiedziała Amy ze współczuciem. - Człowiek kończy szkolenie podstawowe i myśli sobie, jaki to z niego gorący towar, ale potem dopada go szara rzeczywistość i okazuje się, że świat ma go gdzieś. - Dokładnie - kiwnął głową Ryan. - Niektórzy goście, z którymi kończyłem podstawówkę, mają już za sobą po dwie poważne misje, a ja od ośmiu miesięcy siedzę na tyłku w kampusie, kręcę młynka kciukami i zastanawiam się, czy kontrola misji przypadkiem nie zapomniała o moim istnieniu. - Też czekałam osiem miesięcy na moje pierwsze duże zadanie - powiedziała Amy, zauważając ten zbieg okoliczności. - Problem w tym, że nigdy nie mamy do dyspozycji odpowiednich agentów westchnęła Zara. - Na przykład mamy bardzo utalentowanego agenta mówiącego po pasztuńsku i w urdu, który siedział w kampusie przez ponad rok. Niedawno pojechał na misję, a tydzień później musiałam skreślić inną operację, do której on byłby wprost idealny. - Ja to rozumiem - zapewnił Ryan. - I nie użalam się nad sobą ani nic w tym stylu. - Wiem, Ryan - powiedziała ciepło Zara. Sięgnęła po filiżankę, pociągnęła łyk kawy i zmieniła temat. - Doktor D stoi na czele nowej międzynarodowej grupy operacyjnej o nazwie TFU. To zespół do zwalczania transnarodowej facylitacji, organizacja stosunkowo mała, ale finansowana przez rząd Stanów Zjednoczonych i wspierana przez agencje i zasoby z zaprzyjaźnionych państw, w tym także z Wielkiej Brytanii. Amy zauważyła cierpiętniczą minę Ryana. - Masz jakieś pojęcie o tym, co robią transnarodowi facylitatorzy? - Nie bardzo. Doktor D roześmiała się skrzekliwie.

- Nikt nie ma! - zawołała. - W tym połowa moich szefów z Waszyngtonu. No więc posłuchaj: są terroryści, którzy chcą wysadzać różne rzeczy w powietrze, tak? Są zorganizowane grupy przestępcze, takie jak mafia sycylijska czy japońska jakuza, ale na szczycie drabiny stoją międzynarodowi facylitatorzy. Są bogaci, dobrze zorganizowani, a zajmują się prowadzeniem nielegalnych sieci transportowych i przemytniczych, dzięki którym machina globalnej przestępczości może w ogóle funkcjonować. - Taki FedEx dla gangsterów? - wtrącił Ryan. - Dobrze to ująłeś - powiedziała Amy. - Facylitatorem może być jedna lub dwie dobrze ustawione osoby albo liczniejsza grupa dysponująca rozbudowanymi sieciami przerzutowymi i potężnymi koneksjami politycznymi. Tym, co mają wspólnego, jest zdolność do organizowania i koordynowania działań przestępczych w różnych częściach świata. Mogą powiązać producenta narkotyków z Ameryki Południowej z filipińskim gangiem ulicznym, mogą sprzedać podróbki lekarstw wyprodukowane w Indiach skorumpowanemu urzędnikowi ministerstwa zdrowia w afrykańskim kraju walczącym z epidemią... Doktor D podniosła palec, przerywając Amy. - Dla organów ścigania i agencji wywiadowczych problem polega na tym, że międzynarodowi facylitatorzy prawie zawsze działają z terenu biednych i skorumpowanych krajów, które nie mają odpowiednich zasobów ani skutecznego systemu prawnego, by móc poradzić sobie z wielką przestępczością. Obracają miliardami i są nietykalni. TFU to pierwszy wydział specjalny, którego celem jest ten najwyższy szczebel przestępczości zorganizowanej. - To nawet ciekawe - powiedział Ryan i przeniósł wzrok na Amy. - Ty też pracujesz dla TFU? Amy skinęła głową.

- Wcześniej mieszkałam w Australii, ale sześć miesięcy temu przeniosłam się do Dallas, gdzie TFU ma swoją kwaterę główną. Jesteśmy niedużym zespołem z ograniczonymi środkami, ale Doktor D zwerbowała znakomitych fachowców z całego świata i odnieśliśmy już pewne sukcesy. - A teraz jesteśmy na tropie największego facylitatora ze wszystkich - dodała Doktor D dramatycznym tonem. - Czyli kogo? - spytał Ryan. - Grupa jest powszechnie znana jako Klan Aramowów - wyjaśniła Doktor D. Działają w Kirgistanie w Azji Środkowej. Fundamentem ich działalności jest flota siedemdziesięciu samolotów transportowych. Wożą trochę legalnego towaru, ale prawdziwe kokosy zbijają na przemycie: narkotyki, broń, podróbki wysokiej wartości, nielegalni imigranci... - Tyle maszyn i nie możecie ich wykończyć? - zdumiał się Ryan. - Wyślijcie do tego Kigi... Kigri... Kicośtamstanu parę bezzałogowców i rozwalcie im bazy. Doktor D parsknęła śmiechem. - Gdyby to było takie łatwe. Aramowowie mają niezwykle mocne powiązania polityczne. Wszyscy doskonale wiedzą, czym zajmuje się ich klan, ale Kirgistan leży w politycznie wrażliwej strefie buforowej pomiędzy Chinami a Rosją. Irena Aramow od dwudziestu lat trzyma w kieszeni rosyjskich i chińskich polityków, wojskowych i urzędników. Gdyby Ameryka lub Europa zdecydowała się na jakąkolwiek akcję zbrojną przeciwko Klanowi Aramowów w Kirgistanie, Rosjanie i Chińczycy wpadliby w amok i zrobiłby się z tego potężny polityczny smród. Ryan nie potrafiłby nawet znaleźć Kirgistanu na mapie, ale zrozumiał wystarczająco dużo z wyjaśnień Doktor D i Amy, by poczynić kolejną obserwację.

- Jedynym sposobem na rozbicie szmuglerskiej siatki Aramowów jest infiltracja i zniszczenie jej od wewnątrz. - Zgadza się - ucieszyła się Amerykanka. - I wiesz co, Ryan, twoja aura aż pęcznieje od pozytywnych wibracji. Wyczuwam, że będzie się nam naprawdę dobrze współpracować. Ryan zauważył, że Amy i Zara wymieniły zakłopotane spojrzenia. Doktor D najwyraźniej była bardziej ekscentryczna, niż sądził. - A na czym ma polegać moje zadanie? - zapytał ostrożnie. Amy pochyliła się do przodu i spojrzała Ryanowi w oczy. - Trzy tygodnie temu stacje monitorujące CIA w Afganistanie przechwyciły zaszyfrowaną rozmowę telefoniczną pomiędzy główną siedzibą Klanu Aramowów w Kirgistanie a Gillian Kitsell mieszkającą w Santa Cruz w Kalifornii. Chodzi o to, że nie zdarza się zbyt często, by przestępcy porozumiewali się na taką odległość za pomocą zaszyfrowanej linii telefonicznej. Ryan wiedział o tym i nie omieszkał się pochwalić. - Wiem, bo zakodowany sygnał sam w sobie jest mocno podejrzany. To znaczy, że albo rozmowa musiała dotyczyć bardzo ważnej sprawy, albo kontakt nawiązano przez pomyłkę. - Właśnie - przytaknęła Amy. - O czym gadali? - zapytał Ryan. - Ha, chciałbyś wiedzieć! - zaśmiała się Amy. - Klan Aramowów używa niezwykle złożonego algorytmu szyfrowania. Kod jest nie do złamania, chyba że przypadkiem masz osiem miesięcy wyłącznego dostępu do superkomputera za sto milionów dolarów. Na wszelki wypadek FBI wzięło dom i miejsce pracy Gillian Kitsell pod stałą obserwację. Obecnie uważamy, że pod tym nazwiskiem ukrywa się Galenka Aramow, odtrącona córka głowy

klanu, Ireny. Ryan przez chwilę przetrawiał informacje. - Odtrącona córka może nie mieć pojęcia o interesach rodziny - zauważył. - Może tak być - zgodziła się Amy. - Ale z drugiej strony Gillian Kitsell jest właścicielką i szefową przedsiębiorstwa z Doliny Krzemowej, firmy specjalizującej się w systemach zaawansowanej ochrony danych i szyfrowania. Zatem nawet jeśli Kitsell nie wie nic o przestępczej działalności klanu, prawie na pewno ma wiedzę, dzięki której moglibyśmy zacząć odczytywać emaile i komunikaty głosowe Klanu Aramowów. - Musimy działać metodą małych kroków - powiedziała Doktor D. - Jeżeli klan nabierze jakichkolwiek podejrzeń, że Gillian Kitsell jest obserwowana, w ciągu kilku godzin zmienią szyfry i większość procedur. Gillian ma dwunastoletniego syna Ethana, a twoim zadaniem jest zostać jego nowym najlepszym przyjacielem. - Czy Ethan wie, kim jest jego matka? - zapytał Ryan. - Pewności nie mamy - odpowiedziała Doktor D. - Ale mieszkają w nadmorskiej rezydencji za osiem milionów dolarów i nie zatrudniają żadnej pomocy domowej. Ryan pokiwał głową. - Bogaci ludzie nie szorują swoich kibli własnoręcznie, chyba że mają coś do ukrycia. - Amy i agent TFU Ted Brasker będą pracować z tobą - powiedziała Amerykanka. Ted będzie twoim ojcem, Amy - przyrodnią siostrą. - Oczywiście jeżeli weźmiesz tę misję - dodała Amy. - To jasne, że ją biorę - prychnął uszczęśliwiony Ryan. - Kiedy wylatujemy? 3. NING Sześć tygodni później, Dandong, Chiny

Fu Ning nienawidziła wielu rzeczy, ale kiedy budzik próbował wyrwać ją ze snu, lubiła nakryć głowę poduszką i skulić się pod kołdrą przy ścianie. Marzyło jej’ się, żeby mieć rurkę odżywczą wszczepioną w ramię, a drugą, odprowadzającą, wetkniętą w tyłek. Mogłaby wtedy zostać w łóżku na zawsze; już nigdy nie musiałaby się uczyć, wysłuchiwać połajanek za wymigiwanie się od obowiązków ani znosić nieustannych awantur pomiędzy jej przybranymi rodzicami. A skoro Ning nie mogła zakopać się w pościeli na zawsze, chętnie przystałaby choćby na dziesięciominutową drzemkę zamiast obowiązkowego prysznica o szóstej rano. - Pobudka, pobudka, słońce już wysoko! - zaskrzeczała radośnie jej współlokatorka Daiyu, wpadając do pokoju. Daiyu miała jedenaście lat, tyle samo co Ning, ale w przeciwieństwie do niej była chuda jak patyk. Miała na sobie różowy szlafrok Hello Kitty, a z jej świeżo umytych włosów kapała woda. Druga współlokatorka Ning, Xifeng, weszła do pokoju tuż za nią i delikatnie rzuciła w Ning swoją winylową kosmetyczką. - Co robisz? Chcesz, żeby ta stara larwa znowu tu wpadła i przejechała się po nas za bałagan? - Odczep się - mruknęła Ning i otuliła się kołdrą jeszcze szczelniej. - Czy mogłabyś spróbować przeżyć choć jeden dzień bez wywoływania awantury? westchnęła Xifeng, zanim sięgnęła po szczotkę do włosów do metalowej szafki przy swoim wąskim łóżku. - Panna Xu da ci popalić, zobaczysz. - Chrzanić pannę Xu! - krzyknęła w poduszkę Ning. - Chcę spać. Xifeng i Daiyu przysiadły na krawędziach swoich łóżek, by niczym holograficzne lustrzane odbicia przystąpić do czesania wciąż wilgotnych włosów i ubierania się w szkolne mundurki.

- Wczoraj wieczorem uczyłam się europejskich stolic i liczby ludności - oznajmiła Daiyu, naciągając na łydkę grubą białą podkolanówkę. - Mogłabyś mnie przepytać? Xifeng miała mózg jak komputer i uwielbiała egzaminować swoją najlepszą przyjaciółkę. - Francja - rzuciła. - Paryż. - odrzekła bez namysłu Daiyu. - Populacja dwa miliony dwieście tysięcy. - Oslo? - Oslo, Oslo... - wymamrotała Daiyu, bębniąc palcami w dołeczek na policzku. - Nie mów mi! Zaraz sobie... Oslo, Norwegia, populacja sześćset siedemdziesiąt tysięcy. - Nie, kretynko! - zbeształa ją radośnie Xifeng. - Czterysta osiemdziesiąt tysięcy. Mołdawia? Jedenastoletnie dzieci w Chinach muszą wyuczyć się na pamięć tysięcy faktów przed szkolnymi testami kompetencji: europejskie stolice, chińskie prowincje, daty urodzin przywódców rewolucji, nazwy związków chemicznych. Wysoka ocena ułatwia dostanie się do elitarnego gimnazjum, otwierającego drogę do najlepszych szkół średnich i uczelni. Daiyu pamiętała Mołdawię. Uśmiechnęła się. - Stolica to Kiszyniów, populacja sześćset siedemdziesiąt tysięcy. Teraz ty: Bośnia i Hercegowina? Xifeng odpowiedziała natychmiast: - Ale łatwizna! Sarajewo, pięćset tysięcy. Pochyliła się nad łóżkiem Ning i palcem szturchnęła kłąb pościeli. - Ning, panna Xu odgryzie ci twarz. - Chrzanić tę zawszoną wiedźmę - odpowiedział przytłumiony głos spod kołdry i poduszek. - Mam się bać tej chudej starej baby? Jeszcze czego!

Xifeng powoli zaczynała tracić cierpliwość. - Jak ona tu wejdzie, to da popalić nam wszystkim. Wyłaź z łóżka, ale już! Ning odwróciła się od ściany i uniosła rękę, by osłonić oczy od światła. - Jeszcze dwie minutki - jęknęła. - Jak chcesz, ja nie zamierzam więcej cierpieć.przez ciebie - oznajmiła Daiyu, podrywając się na nogi. Zdecydowanym krokiem pomaszerowała do drzwi, wychyliła się na korytarz i przekrzykując gwar dziewcząt biegających między prysznicem a sypialniami, zawołała: - Panno Xu! Ning znowu nie chce wyjść z łóżka! Wstrząśnięta Ning odrzuciła pościel i usiadła. Daiyu przeciągnęła strunę. Owszem, nigdy się nie dogadywały, ale kablowanie było poniżej wszelkiego wyobrażalnego dna. - Co ja ci takiego zrobiłam?! - krzyknęła Ning. Ning była duża jak na swój wiek; nie otyła, ale prawdopodobnie ważyła tyle, ile jej dwie wychudzone współlokatorki razem wzięte. Daiyu przestraszyła się i uciekła na korytarz, ale Xifeng stanęła przed Ning z dłońmi opartymi na biodrach i wściekłą miną. - Mamy cię powyżej uszu! - krzyknęła. - Rozkręcasz muzykę w słuchawkach za głośno, kiedy próbujemy się uczyć. Jesz w sypialni i brudzisz, a potem to my mamy kłopoty. Ning opuściła nogi na podłogę i wstała, o całą głowę górując nad Xifeng. Miała ładną twarz, ale szerokie barki i muskularne ramiona nadawały jej sylwetce męski charakter, czego bardzo się wstydziła. Xifeng przestraszyła się, że zaraz dostanie w twarz, ale z determinacją mówiła dalej: - Pan Fang mówi, że jesteśmy obarczone wspólną odpowiedzialnością. Klasa będzie tak silna jak jej najsłabszy uczeń. Ning jęknęła z irytacją.

- Przestań wreszcie powtarzać te durne szkolne slogany! - krzyknęła z pasją. Uważasz się za geniusza, bo umiesz wkuwać na pamięć tabelki, ale czy kiedykolwiek próbowałaś myśleć sama za siebie? Co za sens nabijać sobie głowę faktami tylko po to, żeby dostać się do kolejnej szkoły, gdzie będzie się zasuwać jeszcze ciężej? Duma klasowa, duma szkolna, duma narodowa, to wszystko jedna wielka kupa gówna! Xifeng nie miałaby bardziej zszokowanej miny, gdyby ktoś znienacka odrąbał jej nos. - Społeczeństwo może funkcjonować tylko wtedy, kiedy ludzie stosują się do ustalonych zasad. Bez zasad mielibyśmy anarchię! Ning roześmiała się koleżance prosto w twarz. - No i co z tego? Wiwat anarchia! - wykrzyknęła, przeszywając powietrze pięścią w rewolucyjnym geście. Xifeng dygotała z emocji. - Myślę, że jesteś chora psychicznie, wiesz? Przynosisz hańbę naszej klasie i naszej szkole. - Sikam na naszą szkołę - odparowała Ning. - Fu Ning! - skrzeknął stary głos. - Znowu prosisz się o kłopoty? Nie jestem zaskoczona. Panna Xu była kobietą w podeszłym wieku, ale wciąż miała dość siły, by radzić sobie z dziewczętami zakwaterowanymi w jej szkółce przygotowawczej. Złapała Ning za tył koszuli nocnej i szarpnęła tak mocno, że spod szyi dziewczyny wystrzelił urwany guzik. Owinięte ręcznikami uczennice uskakiwały kobiecie z drogi, kiedy wlokła swoją ofiarę korytarzem w stronę swego gabinetu. Niewielkie pomieszczenie służyło pannie Xu także za mieszkanie. Pachniało w nim starością. Przy ścianie wznosiła się metalowa rama piętrowego łóżka, pod którym

wygospodarowano trochę miejsca na biurko. Rozjuszona panna Xu pchnęła Ning na okno i kościstą dłonią plasnęła ją w policzek. - Wstyd, wstyd! - syknęła. - Dlaczego nie myjesz się tak jak inne dziewczęta? Ning nie odpowiedziała. Stała bez ruchu, wpatrując się we własne bose stopy. - Dostajesz wszystko, czego ci trzeba; masz zdolności i możliwości. Adoptowała cię zacna rodzina, ale zachowujesz się jak ostatnia łachmaniarka. Przyjęto cię do świetnej szkoły ze względu na twoją siłę, ale wyrzucono za niesubordynację. Fu Ning, patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię! Panna Xu wcisnęła dziewczynie dłoń pod brodę, zmuszając ją do uniesienia głowy. - Czy wiesz, dlaczego twój ojciec płaci za to, abyś mogła tu mieszkać? Odpowiadaj! - Żebym mogła się uczyć - odburknęła niechętnie Ning. - Skoro nie zależy ci na miejscu w dobrym gimnazjum, to wiedz, że marnujesz sobie życie w wieku jedenastu lat. Czy chcesz zmarnować sobie życie, Fu Ning? - Do tego, co chcę robić, nie potrzeba szkoły - odrzekła butnie Ning. Panna Xu z sykiem wciągnęła powietrze. - Doprawdy? A cóż to za wspaniałe zajęcie, które nie wymaga społecznego statusu ani żadnych kwalifikacji? - Jak nie wyjdzie mi z gwiazdą rocka, to zostanę terrorystką - powiedziała Ning. Panna Xu uniosła dłoń, grożąc uczennicy kolejnym policzkiem. - Być może powinnyśmy zatelefonować do twojego ojca i zobaczyć, co powie swojej małej gwieździe rocka. Hm? Jak myślisz, co zrobi? Każda inna z jej podopiecznych wolałaby zalać się łzami i błagać o litość, niż stawić czoło furii własnego ojca. Tata Ning był bardziej surowy niż inni, ale jego adoptowana córka nie miała najmniejszego zamiaru dawać pannie Xu satysfakcji oglądania swojego strachu.

- Skoro naprawdę jestem taka zła, to pewnie odeśle mnie gdzieś, żebym mieszkała w jakimś parszywym ciasnym pokoiku, gdzie nie będę mogła wychodzić na dwór, uprawiać sportu ani oglądać telewizji, a jedyne, co będzie mi wolno, to zakuwać do egzaminów piątek, świątek i niedziela. Ale zaraz... On to już przecież zrobił, prawda? Panna Xu nie mogła już dłużej znosić tej bezczelności i zamachnęła się na podopieczną. Ale Ning miała za sobą cztery lata trenowania boksu w Państwowej Akademii Sportu w Dandongu. Dziewczyna szybkim skłonem prześliznęła się pod atakującą dłonią. Zaskoczona panna Xu straciła równowagę, a w tej samej chwili Ning wyskoczyła w górę i z całej siły wbiła napastniczce dwa palce pod żebra. - Kapang! - wykrzyknęła, a panna Xu, zgięta wpół z bólu, zatoczyła się pod ścianę. Kobieta była zbyt oszołomiona, by zareagować, kiedy Ning skoczyła pod łóżko i zamiotła ramieniem jej biurko. Kubek z długopisami, sterta dokumentów, telefon i doniczka z zielistką gruchnęły na podłogę. Ning otworzyła drzwi gabinetu, wywołując popłoch wśród podsłuchujących na korytarzu dziewcząt. - Stara, wredna krowa! - krzyknęła na odchodnym. - Nic dziwnego, że nikt nigdy się z tobą nie ożenił. Wróciwszy do sypialni, Ning zastała tam Daiyu siedzącą na łóżku z kolanami podciągniętymi pod brodę i dygoczącą z emocji. - Czyś ty oszalała? - wykrztusiła Daiyu. - Do niczego by nie doszło, gdybyście zostawiły mnie w spokoju i pozwoliły gnić w łóżku - wyjaśniła Ning. - Ale nie martw się, raczej nie będziecie musiały mnie dłużej znosić. Szybko zdjęła koszulę nocną i przebrała się w Tshirt z jej ulubioną koreańską kapelą rockową, wystrzępione czarne dżinsy, zdarte czarne trapery i skórzaną kurtkę. Xifeng stanęła

w drzwiach i przyglądała się współlokatorce w milczeniu. - Dokąd idziesz? - zapytała po dłuższej chwili. Ning wzruszyła ramionami. - Bo ja wiem. Gdziekolwiek. Byle dalej stąd. - Tylko nie zrób czegoś głupiego - poprosiła Xifeng nerwowo. - Są ludzie, którzy mogliby pomóc ci poradzić sobie z twoimi problemami. - Mój jedyny problem polega na tym, że nie mam ochoty marnować czternastu godzin dziennie na wkuwanie do jakiegoś durnego egzaminu! - krzyknęła Ning. Xifeng wycofała się i schroniła w sąsiednim pokoju. Ning zastanawiała się przez chwilę nad spakowaniem plecaka, ale nie miała dokąd uciec na dłużej, więc zgarnęła tylko telefon, portfel i okulary przeciwsłoneczne. Ciekawskie głowy znikały w kolejnych drzwiach, kiedy szła korytarzem w stronę wyjścia. Panna Xu zdążyła ochłonąć i właśnie pojawiła się na końcu korytarza. Nie życząc sobie kolejnej konfrontacji, Ning zawróciła w stronę natrysków. Przedarłszy się przez kłęby pary, kopnięciem otworzyła niebieskie drzwi wyjścia ewakuacyjnego. Betonowe schody wyprowadziły ją na małe podwórko zastawione dziecięcymi rowerami. Wieści o awanturze dotarły już do chłopców mieszkających piętro niżej i kilku z nich wykrzykiwało rzeczy w stylu: „Bierz ich, psycholu!” i „Dawaj, Ning!”, przez zakratowane okna swoich sypialni. Przez chwilę Ning poczuła się jak bohaterka filmu i kiedy dotarła do bramy, obróciła się na pięcie, by pożegnać szkółkę przygotowawczą panny Xu dziarskim salutem dwoma wzniesionymi środkowymi palcami. - Pieprzę ten świat! - wrzasnęła. Trzasnęła metalową furtką i przeszła pięćdziesiąt metrów wąską alejką w stronę głównej ulicy. Było dopiero dwadzieścia po szóstej, ale na czterech pasach ruchu już roiło się

od rowerów i ciężarówek. Dziewczyna pomyślała o śniadaniu w kafejce, ale panna Xu mogła kogoś za nią posłać, więc postanowiła iść dalej. Nogi bezwiednie powiodły ją dobrze jej znaną drogą i po kilku minutach marszu Ning znalazła się przed frontową bramą Państwowej Szkoły Podstawowej numer 18 w Dandongu. Woźny i młody nauczyciel stali na drabinach, wieszając transparent namalowany przez najmłodszych uczniów: „SP nr 18 wita i życzy wszystkim radosnego dnia rodzica”. Na myśl o rodzicach Ning przeszył lodowaty dreszcz. Jej ojciec wpadnie w szał, kiedy się dowie, co zmalowała tym razem. 4. STANDARD Podczas gdy Chiny budziły się ze snu, na drugim końcu świata słońce chyliło się ku zachodowi. Ryan szedł po plaży, obserwując bezmyślnie własne palce u stóp. Miękki biały piasek kleił mu się do skóry. Mieszkał w Santa Cruz od trzech i pół tygodnia, ale w swoim nowym domu ‘wciąż czuł się tak, jakby przeprowadził się do reklamy telewizyjnej. Nad brzegiem morza, wśród piaszczystych wydm stało osiem luksusowych betonowych domów. Każdy miał panoramiczne okna, zapewniające fantastyczny widok na ocean, oraz taras na dachu, którego sporą część zajmował basen o szklanym dnie. Odpoczywający w ogromnym salonie na dole mogli przez nie obserwować pływaków nad swoją głową. Właściciele domów korzystali wspólnie z ponad dwóch hektarów prywatnej plaży oraz przystani. Elektryczny płot chronił osiedle przed pospólstwem, a ochroniarz przy bramie na wszelki wypadek miał strzelbę. Od strony oceanu dobiegały radosne piski. Emerytowany gwiazdor koszykówki mieszkający pod szóstką pluskał swojego malutkiego synka w falach oceanu. Ryan zmierzał w przeciwnym kierunku, w stronę dwóch dwunastolatków przykucniętych na drewnianym

pomoście. Cel Ryana - Ethan Aramow - był chudym zmarzluchem; nawet w ten ciepły jesienny wieczór był ubrany w dżinsy i workowatą bluzę z kapturem. Miał długie do ramion, wiecznie potargane włosy i zawsze mrużył oczy, mimo że nosił szkła kontaktowe. Yannis był najlepszym kumplem Ethana i zdawał się nie odstępować go na krok. Karykaturalnie otyły, miał oleistą cerę i śródziemnomorską karnację. W szkole mu dokuczano, ale Ryan nie żałował go ani trochę, bo chłopak był obleśny i niemożliwie wprost wkurzający. - Siemka, panowie! - rzucił Ryan, podchodząc do chłopców i zachowując się tak, jakby natknięcie się na nich było dlań wielką niespodzianką. - Jak idą prace nad el roboto? Ethan i Yannis byli maniakami komputerowymi. Z zajęć pozalekcyjnych uznawali tylko kółko szachowe, weekendy spędzali na graniu w sieci, a kiedy ogarniał ich twórczy zapał, budowali roboty. A właściwie to Ethan, ten z głową na karku, budował roboty, podczas gdy Yannis na ogół wylegiwał się gdzieś w pobliżu, drapał i obżerał chrupkami serowymi. - Nasz robot jest ściśle tajny, jakbyś nie wiedział - oświadczył Yannis. Ton wypowiedzi miał mówić: „Jesteśmy lepsi od ciebie”, ale to, że dwunastolatek posłużył się tekstem, jakiego można by się spodziewać po nadąsanym przedszkolaku, odebrało ripoście wszelką powagę. Robot był zbudowany na podwoziu zdalnie sterowanego modelu samochodu. Ethan zamontował w nim czujniki optyczne i mały palmtop, dzięki czemu maszyna mogła samodzielnie mknąć z dużą prędkością po plaży, poruszając się po kursie wyznaczonym przez pachołki, a jednocześnie omijając kałuże i inne przypadkowe przeszkody, takie jak dzieciak nagle wbiegający jej na drogę. Robot-odkurzacz za czterysta dolarów robił dokładnie to samo, ale jak na dzieło dwunastolatka pojazd był rzeczywiście imponujący.

Ryan ominął Yannisa i podszedł do Ethana, który klęcząc na jednym kolanie, czyścił układ kierowniczy robota szczoteczką do zębów. - Pewnie wciąż się zapycha piaskiem, co? - zagadnął Ryan. - Boszsz... - prychnął Yannis i skrzywił się pogardliwie. - To jest plaża, ćwoku. Czym ma się zapychać? Ethan był nieśmiały i zwykle pozwalał, by Yannis mówił za niego, ale tym razem sprawiał wrażenie, jakby chętnie opowiedział o swoim robocie komuś innemu niż jego nieodłączny kumpel. - To dlatego, że zbudowałem go na podwoziu zabawki za pięćdziesiąt dolców. Trzeba było kupić porządny zestaw Tamiyi z wodoszczelną skorupą, jakąś amfibię albo coś podobnego. Minęły już trzy tygodnie, odkąd Ryan usiłował zaprzyjaźnić się z Ethanem, ale to była najdłuższa wymiana zdań, jaką kiedykolwiek przeprowadzili. - Ciężko by było teraz przełożyć wszystkie graty na inne podwozie? - zapytał Ryan. Yannis dźwignął swoje opasłe cielsko i wcisnął się przed Ryana, zanim Ethan zdążył odpowiedzieć. - Zanieśmy rzeczy do środka - powiedział, potrząsając Ryanowi przed nosem fałdą tłuszczu na plecach. - Robi się ciemno. W domu będziesz lepiej widział. Ryan wysunął się zza niego. - Te roboty to niesamowita sprawa - powiedział do Ethana. - Jest gdzieś jakiś klub czy kółko, do którego można by się zapisać? Ethan otworzył usta, ale Yannis znowu był szybszy. - Wszystkiego nauczyliśmy się sami z książek i internetu. Trzeba lat, żeby dowiedzieć się wszystkiego, co wiemy, a my nie jesteśmy zainteresowani pracą z nowicjuszem.

W CHERUBIE Ryan zdobył czarny pas karate i chodził na intensywne treningi kickbokserskie. Choć był raczej spokojnego usposobienia, teraz z trudem opanował chęć wykorzystania swoich umiejętności do zrobienia z grubasa krwawej miazgi. - Dobrej nocki, Ryan - zaszczebiotał Yannis i pomachał Ryanowi pulchną dłonią, ruszając za Ethanem przez plażę w stronę domu numer pięć. Ryan odwrócił się twarzą do morza i zaklął pod nosem. Wracając do domu, minął synka emerytowanego sportowca, siedzącego dumnie na ramionach swojego nienaturalnie wysokiego ojca. - Jak leci, brachu? - zagadnął były koszykarz. - Bywało gorzej - odpowiedział Ryan, ale jego uśmiech był fałszywy, a kiedy wreszcie stanął przed domem, miał minę jak chmura gradowa. Ryan mieszkał pod numerem osiem z udawaną przyrodnią siostrą Amy i udawanym ojcem, którym był agent FBI Ted Brasker. Pchnął przesuwne drzwi i stanął na kratce plażowego natrysku. Spłukawszy piasek ze stóp, poczłapał do obszernej sali w piwnicy, obstawionej sprzętem, jakiego nie powstydziłby się profesjonalny fitness club. CHERUB od swoich agentów oczekuje dbałości o kondycję fizyczną nawet podczas wykonywania tajnych operacji. Ryan pomyślał o bieżni, spojrzał na ławeczkę do wyciskania, ale zwisający ze stropu ciężki worek treningowy wydał mu się najlepszym wentylem dla frustracji. Po kilku rozgrzewających przysiadach i skłonach Ryan wystrzelił w górę, wykręcając piruet na śródstopiu i atakując worek potężnym kopnięciem z obrotu. Kiedy rozhuśtany walec zawrócił w jego stronę, wykonał unik, po czym zasypał worek gradem prawych i lewych sierpowych, postękując z wysiłku i złości. Po pięciu minutach bolały go kostki dłoni, wierzchy stóp miał czerwone, tors

błyszczał mu od potu, a worek miał na boku wytłoczone ciosami wgłębienie. - Hej, zlituj że się wreszcie nad tą biedną torbą! - zawołała Amy, schodząc po schodach do piwnicy. Ryan odwrócił się, z wysiłkiem łapiąc oddech. Amy należała do tych dziewcząt, które wyglądałyby olśniewająco nawet z namiotem na głowie, ale świeżo po wyjściu z basenu, w limonkowym kostiumie kąpielowym, robiła wrażenie zdolne przepalić bezpieczniki sejsmografu. - Sorka... Musiałem dać sobie wycisk, no wiesz... - wysapał Ryan. Próbował zgrywać twardziela, ale Amy wyczuła jego frustrację. - Byłam na basenie - powiedziała. - Tak stękałeś, że było cię słychać dwa piętra wyżej. Przyjrzała się wgnieceniu w ciężkim worku bokserskim, a potem cofnęła się o krok i wystrzeliła potężnym kopnięciem, opryskując Ryana chlorowanymi kroplami. - Nawet nieźle - orzekł Ryan i zamieniwszy się miejscami ze swoją nibysiostrą, wyprowadził równie imponujący cios. Amy nie spodobało się, że jej umiejętności bojowe zostały oszacowane przez młokosa jako „nawet niezłe”. Ustawiła się do kolejnego ciosu i kopnęła tak mocno, że wór podskoczył na kilka centymetrów w górę. Kiedy opadł, podtrzymujący go łańcuch dźwięknął metalicznie i cały strop zatrząsł się z głuchym łoskotem. Ryan spojrzał na sufit, spodziewając się widoku pęknięć rozbiegających się gwiaździście od haka. Widział już kiedyś ciężki worek bokserski podrywany kopnięciem w górę, ale wtedy sztuki tej dokonał instruktor szkoleniowy o udach grubszych niż talia Amy. - Niech Bóg ma w opiece biedaka, który z tobą zadrze - roześmiał się Ryan. - Skąd ten napad złości? - zapytała Amy.

Ryan wzruszył ramionami. - Bez powodu. Amy nie uwierzyła. - Widziałam cię z Ethanem, kiedy pływałam w basenie. Czy mogę założyć, że nie był to przełom, na który czekałeś? Ryan natychmiast sposępniał. Z przygnębioną miną przysiadł na ławeczce do wyciskania. - Muszę to załatwić, ale wciąż daję ciała - westchnął. - Dobry agent powinien zawrzeć znajomość z celem w ciągu jednego dnia, dwóch, góra tygodnia. Mam za sobą godziny gier symulacyjnych, znam wszystkie psychologiczne sztuczki na przekonywanie ludzi, że powinni mnie polubić, a mimo to sterczymy tu od prawie czterech tygodni, a ja nie mogę się dobić do Ethana ani w domu, ani w szkole. - Czy Yannis ciągle jest problemem? - zapytała Amy. Ryan skinął głową. - Nienawidzę tego tłustego palanta, ale oni do siebie pasują. To jest tak, że Ethan jest naprawdę łebski, ale to cherlak i do tego nieśmiały. Wygodnie mu mieć w pobliżu kogoś takiego jak Yannis. Grubas robi w zasadzie wszystko, czego Ethan od niego chce, a poza tym pięknie spławia ludzi, dzięki czemu Ethan nie musi walczyć ze swoją nieśmiałością. On jest jak nieprzenikalne geekowskie pole siłowe! Amy usiadła okrakiem na ławce atlasu, zwiesiła ręce na uchwytach i się zamyśliła. - A fizycznie? - spytała po chwili. - Co fizycznie? - Yannis zapewnia Ethanowi poczucie bezpieczeństwa, odstraszając natrętów i ich pytania, ale czy byłby w stanie ochronić Ethana w razie fizycznej konfrontacji?

- Trochę... może... nie wiem. Yannis to taki spaślak, że przeciętny dzieciak nie będzie z nim zadzierał, bo skończy rozgnieciony jak pluskwa jego tłustym zadem. - A twardziele? Drugoroczne zakapiory, futboliści czy kogo tam macie w szkole w tym stylu? Ryan się roześmiał. - Nie ma mowy, żeby Yannis dał komuś z nich radę. Szkoda, że nie widziałaś go na wuefie. Biega jak galaretka w napadzie padaczki, a poci się jak wodospad. - No i widzisz - powiedziała Amy pogodnie. - Problem rozwiązany. - To znaczy, że powinienem spuścić łomot Yannisowi i zająć jego miejsce jako obrońca Ethana? - Nie! - zaśmiała się Amy, błyskając białymi zębami. - Jeśli spuścisz łomot jedynemu kumplowi Ethana, chłopak cię znienawidzi. Musisz doprowadzić do sytuacji, w której Ethan będzie zagrożony, ale Yannis nie będzie w stanie mu pomóc. Nie ma gwarancji, że od razu zostaniecie najlepszymi przyjaciółmi, ale po czymś takim Ethan będzie przynajmniej czuł, że jest ci coś winien. - Ethanowi Cieniasowi grozi wielkie manto, ale w ostatniej chwili pojawia się bohaterski Ryan Superciacho i ratuje mu tyłek - podsumował Ryan, uśmiechając się kącikiem ust. - Próbowaliśmy czegoś podobnego na misji CHERUBA, kiedy byłam mniej więcej w twoim wieku - powiedziała Amy. - Agent próbował się zaprzyjaźnić z synem nawiedzonego saudyjskiego terrorysty, ale wciąż mu nie wychodziło. - Nie mogłaś powiedzieć mi o tym tydzień temu? - jęknął Ryan. - Powiedziałam, że próbowaliśmy czegoś podobnego - powtórzyła Amy. - Niestety, nie poszło nam najlepiej.

- Co to niby ma znaczyć? - To znaczy, że misję szlag trafił, a mój partner spędził trzy tygodnie w szpitalu z powodu rany głowy. Na pocieszenie mogę powiedzieć, że mam dość dobre pojęcie o tym, co poszło nie tak. 5. NUDLE Była za kwadrans ósma, ale dzień już teraz wydawał się Ning niemiłosiernie długi. Usiadła w najbardziej odosobnionym zakątku części gastronomicznej centrum handlowego, oddalonego o niecały kilometr od jej szkoły. Miejsce męczyło wzrok pastelowymi kolorami i blaskiem nowości. Z jakiegoś powodu nigdy nie zyskało większej popularności. Siedem z dziesięciu restauracji splajtowało, a jedynymi regularnymi klientami byli licealiści, którzy lubili to wyludnione miejsce, bo mogli tam przesiadywać godzinami i nikt nie próbował ich przepędzać. Starsza młodzież wkładała wiele wysiłku w modny wygląd. Farbowane włosy, podróbki markowych toreb i skórzanych kurtek noszonych na szkolnych bluzach należały do obowiązującego standardu. Ning patrzyła, jak jeden z wyrostków przechwala się nową komórką, którą koledzy w końcu wyrwali mu z ręki, by złośliwie przerzucać ją między sobą. Rozmowy, które słyszała, niewiele różniły się od tych, jakie prowadziły jej jedenastoletnie koleżanki: egzaminy, nauczyciele, telewizja. Utwierdzały Ning w przekonaniu, że przyszłość nie ma do zaoferowania nic więcej poza kolejną porcją tej samej beznadziei. Ogarnięta falą przygnębienia opuściła głowę na plastikową tackę przed sobą, na której krzepła gąbczasta bułka z krewetkami. Próbowała oczyścić umysł, ale nie jest to łatwe, kiedy głowę ma się pełną zmartwień, a do tego właśnie wpadło się w poważne kłopoty. Szkółka z internatem panny Xu była prywatna i nie miała nic wspólnego z państwową podstawówką Ning. Choć dziewczyna nie

musiała obawiać się konsekwencji w szkole, gdyby pojawiła się w klasie niecałą godzinę po swojej dramatycznej ucieczce, straciłaby twarz przed rówieśnikami. Ponadto nie miała przy sobie podręczników ani mundurka i jakby mało było problemów, dziś był dzień rodzica, przed którym drżała od tygodni. Dzień rodzica był superważnym wydarzeniem. Rankiem matki, ojcowie i dziadkowie zwiedzali szkołę, oglądając wystawy prac dzieci i podziwiając klasowe prezentacje. Po południu goście zbierali się w auli, by wysłuchać przydługich przemówień dyrektorki i szkolnego przedstawiciela Komunistycznej Partii Chin, a potem obejrzeć pokaz sceniczny z niewielką rólką dla każdego ucznia w szkole. Dla Ning największą zaletą dnia rodzica było to, że jej rodzice nigdy się na nim nie pojawiali. Jej ojciec Chaoxiang prowadził dużą firmę i zawsze był zbyt zabiegany, by przyjść, a matka, Angielka Ingrid, wolała siedzieć w domu z butelką wódki, oglądając marnie dubbingowane amerykańskie seriale policyjne. Jednak to, że rodzice Ning nie przychodzili na uroczystości, nie zwalniało jej od konieczności przebrania się w trykot i baletki i odbębnienia dwunastominutowego numeru tanecznego w grupie dziewcząt w większości dwa razy mniejszych od niej. Tata i tak nakrzyczy na nią za to, co zrobiła, więc czy mogła pogrążyć się bardziej, odpuszczając sobie dzień rodzica? Znudzona patrzyła, jak młodzież zbiera manatki, by zdążyć na rozpoczęcie lekcji. Marząc na jawie, wyobraziła sobie, że jakiś punk z liceum zaczyna z nią flirtować, a potem bierze ją na swój skuter. Albo że przesiadują razem w jego pokoju, słuchając bardzo głośnej muzyki. Może zapalą skręta... Uśmiechnęła się na myśl o gigantycznym skandalu, jaki wybuchłby, gdyby cała jej klasa dowiedziała się, że gliniarze nakryli ją z przystojnym, naćpanym szesnastolatkiem,

jeżdżącym na kradzionym skuterze. Normalnie dostaliby świra! Tyle że to nie było możliwe, chociażby dlatego, że przystojniaki zawsze lecą na chude laski, takie jak Xifeng. Ning zgarbiła się na krześle, czując się brzydka. Zastanawiała się, jak spędzi następne godziny. Powinna trzymać się z dala od głównych ulic, żeby nie zgarnęła jej policja, ale musiała kupić jakąś książkę albo wśliznąć się do kina, w przeciwnym razie umarłaby z nudów. A może powinna zadzwonić do taty i mieć już to wszystko za sobą. Może nie wścieknie się za bardzo, jeżeli najpierw usłyszy jej wersję wydarzeń. Ning wyłuskała z kieszeni kurtki małego samsunga. Wcześniej przełączyła go na tryb cichy na wypadek, gdyby dzwonili ze szkoły. Spodziewała się długiej listy komunikatów o nieodebranych połączeniach, ale znalazła tylko jeden esemes od Qianga, chłopaka z jej klasy: „Panna Xu spakowała twoje rzeczy i wystawiła w holu. Ojciec wybije ci zęby, ale nie martw się, brzydsza i tak nie będziesz”. Qiang był typem łobuza. Potrafił być zabawny, ale lubił wyżywać się na młodszych. Ning nie przepadała za nim, ale i tak nie był takim strasznym zombi jak inni w ich klasie. Ning miała numer ojca wpisany na listę szybkiego wybierania pod trójką. Wstrzymała się na chwilę, by zastanowić się nad tym, co mu powie. Wiedziała, że jeśli trafi na dobry humor ojca i dobrze to rozegra, wiele grzechów może jej ujść na sucho. Postanowiła zachowywać się tak, jakby nic wielkiego się nie stało. Powie, że się z kimś pobiła. „Panna Xu spakowała moje rzeczy i powiedziała, że najlepiej będzie, jeśli się wyniosę. Mógłbyś wysłać któregoś z kierowców, żeby wpadł po mnie po szkole?”. A jeśli później Xu opowie inną historię, Ning będzie mogła powiedzieć, że walnięta stara prukwa kłamie, bo jest wściekła, że straciła klienta. Ning wzięła głęboki wdech, a potem wcisnęła trójkę i przytrzymała przez dwie

sekundy. W nagłym przypływie paniki rozmyśliła się i chciała rozłączyć, ale zanim zdążyła wcisnąć czerwoną słuchawkę, odebrał automat: - Witamy w poczcie głosowej China Mobile. Prosimy o pozostawienie wiadomości po sygnale. Ning nie wiedziała, co powiedzieć, i przerwała połączenie. Wsuwając telefon do kieszeni, ujrzała nauczyciela muzyki ze swojej szkoły podchodzącego do lady jednej z restauracji. Pan Shen był smukły i nie dobił jeszcze trzydziestki. Był ubrany w dżinsy, białą koszulę i wąski krawat ozdobiony rysunkiem klawiatury fortepianu. Ning rozejrzała się nerwowo, niepewna, czy nie powinna uciekać, ale pan Shen wydawał się zainteresowany jedynie kupowaniem nudli, więc została na swoim miejscu, odwracając twarz w stronę ściany. Niestety, kiedy pan Shen odwrócił się, by odejść z jedzeniem, mężczyzna za ladą wskazał na Ning i zapytał głośno: - A ta, o tam, to nie przypadkiem od pana? Pan Shen nigdy nie miał zajęć z Ning. W pierwszym odruchu potrząsnął głową i powiedział sprzedawcy, że uczy w podstawówce, do której chodzą mniejsze dzieci. Ning odetchnęła z ulgą, ale w chwili gdy nauczyciel unosił nogę, by postawić ją na wstędze ruchomych schodów, trybiki w jego mózgu wreszcie zaskoczyły. Zawróciwszy chwiejnym piruetem na terakotowych płytach części restauracyjnej, pan Shen ruszył w stronę Ning, wyciągając żylastą szyję niczym wielkie ciekawskie ptaszysko. - Fu Ning? - Shen rozpoznał cel i zmarszczył brwi. - Dlaczego nie jesteś na lekcji? Ning pomyślała o ucieczce. Pan Shen nie wyglądał na silnego ani szybkiego, zwłaszcza z parującym pudłem nudli w ręku. Kopnąć stolik, dać susa i pognać do ruchomych schodów? A może staranować pana Shena, próbując zaskoczyć go swoją siłą? Tylko co

potem? Co będzie robić przez cały dzień? Dokąd pójdzie? Ning miała już jedenaście lat i zdawała sobie sprawę z tego, że w końcu musi przyhamować. Pozwalając wyrzucić się ze szkółki panny Xu, narażała się na gniew ojca, ale atak na nauczyciela oznaczałby kłopoty z władzami szkoły, a to już przekraczało granice jej odwagi. Spojrzała na pana Shena i wzruszyła ramionami. - Nie miałam ochoty dzisiaj iść. - Ja też nie - powiedział pan Shen i bezceremonialnie przysiadł się do jej stolika. Ning patrzyła na parę unoszącą się z pudełka z nudlami, podczas gdy pan Shen ostrożnie zasysał gorący kłąb makaronu z pałeczek. W jej świecie, w którym większość dorosłych nigdy nie wychodziła z roli sztywniaków w stylu „rób, co ci każę”, nauczyciel przysiadający się na pogawędkę był rzeczą szokująco niespotykaną. - Nie musi pan być w szkole? - spytała Ning. Pan Shen się roześmiał. - Sądzę, że to ja powinienem zadawać pytania. Ale skoro już spytałaś, uczę muzyki, więc lekcje zaczynam później, a potem uczę prywatnie do dziewiątej wieczorem. Dziś przyszedłem wcześniej, bo muszę przygotować aulę i zrobić próbę z zespołem przed popołudniowym przedstawieniem. Ning prawie nie tknęła swojej bułki i aromat gorących nudli wywołał w niej nagły przypływ głodu. - Dlaczego nie chciałaś iść do szkoły? Wzruszyła ramionami. - Nie cierpię całego tego wkuwania do egzaminów. A dziś jest dzień rodzica i musiałabym przebrać się za kota, żeby odstawiać głupi taniec z innymi dziewczynami. Jestem

przy nich wielka jak słonica. Pan Shen stłumił uśmiech, ale zaraz spoważniał i przybrał twardszy ton. - To kim będziesz, jeżeli nie zdołasz zdać egzaminów? - Gwiazdą rocka - powiedziała bez namysłu Ning. - O, nie wiedziałem, że muzykujesz. Na czym grasz? Ning poczuła się jak przyłapana na kłamstwie. - Ja nie... To znaczy będę piosenkarką czy coś. Do tej pory pan Shen wydawał się może niezupełnie fajny, ale trochę bardziej wyluzowany od starszych nauczycieli, teraz jednak rzucił Ning klasyczne belferskie spojrzenie. - Musisz bardzo uważać - ostrzegł poważnym tonem. - Ze sposobu, w jaki się ubierasz, wnioskuję, że jesteś pod silnym wpływem kultury zachodniej, tego, co widzisz w telewizji, muzyce. Ale na Zachodzie nie ma dyscypliny. Tutaj, jeżeli zaczniesz zgrywać buntowniczkę, komisja szkolna uzna cię za upośledzoną umysłowo. Wylądujesz w poprawczaku, a twoi rodzice nie będą mieli w tej sprawie nic do powiedzenia. Pracowałem kiedyś w takim miejscu, na stażu, za studenckich czasów. Uwierz mi, tam jest naprawdę ciężko. Widziałem, jak przywozili chłopców hardych, dumnych jak młodzi bogowie. Ale potem golono im głowy, zimą kazano spać w nieogrzewanych salach bez koców, a dietę ograniczano do zimnego bulionu. Nawet najtwardszych łamano w ten sposób w mgnieniu oka. Ning znała już z pięćdziesiąt wersji tego wykładu. Wczesne dzieciństwo spędziła w sierocińcu, a potem cztery lata Ning prawie nie tknęła swojej bułki i aromat gorących nudli wywołał w niej nagły przypływ głodu. - Dlaczego nie chciałaś iść do szkoły?

Wzruszyła ramionami. - Nie cierpię całego tego wkuwania do egzaminów. A dziś jest dzień rodzica i musiałabym przebrać się za kota, żeby odstawiać głupi taniec z innymi dziewczynami. Jestem przy nich wielka jak słonica. Pan Shen stłumił uśmiech, ale zaraz spoważniał i przybrał twardszy ton. - To kim będziesz, jeżeli nie zdołasz zdać egzaminów? - Gwiazdą rocka - powiedziała bez namysłu Ning. - O, nie wiedziałem, że muzykujesz. Na czym grasz? Ning poczuła się jak przyłapana na kłamstwie. - Ja nie... To znaczy będę piosenkarką czy coś. Do tej pory pan Shen wydawał się może niezupełnie fajny, ale trochę bardziej wyluzowany od starszych nauczycieli, teraz jednak rzucił Ning klasyczne belferskie spojrzenie. - Musisz bardzo uważać - ostrzegł poważnym tonem. - Ze sposobu, w jaki się ubierasz, wnioskuję, że jesteś pod silnym wpływem kultury zachodniej, tego, co widzisz w telewizji, muzyce. Ale na Zachodzie nie ma dyscypliny. Tutaj, jeżeli zaczniesz zgrywać buntowniczkę, komisja szkolna uzna cię za upośledzoną umysłowo. Wylądujesz w poprawczaku, a twoi rodzice nie będą mieli w tej sprawie nic do powiedzenia. Pracowałem kiedyś w takim miejscu, na stażu, za studenckich czasów. Uwierz mi, tam jest naprawdę ciężko. Widziałem, jak przywozili chłopców hardych, dumnych jak młodzi bogowie. Ale potem golono im głowy, zimą kazano spać w nieogrzewanych salach bez koców, a dietę ograniczano do zimnego bulionu. Nawet najtwardszych łamano w ten sposób w mgnieniu oka. Ning znała już z pięćdziesiąt wersji tego wykładu. Wczesne dzieciństwo spędziła w

sierocińcu, a potem cztery lata w elitarnej szkole sportowej. Monotonne dni w Szkole Podstawowej numer 18 wysysały z niej chęć życia, ale z pewnością nie było to najgorsze miejsce, jakie widziała. - Wiem mniej więcej, czego nie chciałabym zrobić ze swoim życiem, ale wciąż nie bardzo mam pojęcie, czego naprawdę pragnę - powiedziała z namysłem. Spojrzała na pana Shena w nadziei na słowa mądrości, ale wypełniwszy swój mentorski obowiązek, nauczyciel stracił zainteresowanie uczennicą i oddał się bez reszty delektowaniu nudlami i myślom o popołudniowym koncercie. 6. MAKIJAŻ Ning siedziała na zydlu za parawanem przebrana w kostium kota, na który składały się czarny trykot i rajtuzy. Do kompletu należała też spiczastoucha czapka, na razie spoczywająca na podłodze między jej bosymi stopami. Ubranie leżało zwinięte w kłąb obok butów, a ze wszystkich stron otaczały ją identycznie ubrane, choć zdecydowanie drobniejsze dziewczęta, piszczące z emocji i tremy przed spektaklem. Ning chwyciła swój but i wytrząsnęła zeń telefon, który w nim ukryła. Dzwonienie w czasie godzin szkolnych było surowo zabronione, ale czuła silną potrzebę skontaktowania się z ojcem. To, że nie odpowiadał, nie zaskoczyło jej. Często latał do innych prowincji w interesach albo spędzał dzień w jednym ze swoich dyskontów w jakiejś zapadłej dziurze, gdzie nie było zasięgu. Ale zostawiła też wiadomości dla sekretarki ojca, a tej jeszcze nigdy wcześniej nie zdarzyło się nie oddzwonić. Dandong był gwałtownie rozrastającym się miastem, w którym sektor usług czasem nie nadążał za popytem, i Ning podejrzewała przeciążenie sieci telefonicznej. Niepokoiła się jednak, ponieważ wyrzucono ją z internatu i po zakończeniu przedstawienia z okazji dnia

rodzica po prostu nie miała gdzie się podziać. Rodzice Ning mieszkali dwadzieścia kilometrów za miastem, dokąd nie dojeżdżał żaden autobus. Dziewczyna przypuszczała, że na taksówkę nie wystarczy jej pieniędzy, a kierowcy bardzo niechętnie wypuszczali się tak daleko. Zresztą nawet gdyby udało się jej dotrzeć do domu, to i tak nie miała kluczy. Ojciec wciąż będzie w pracy, gosposia na wychodnym, a szanse na to, że matka będzie trzeźwa, nie były większe niż pięćdziesiąt procent. Daiyu przestąpiła nad stertami ubrań i stanęła przed Ning. - Jak cię przyłapią, zabiorą ci komórkę - ostrzegła. - Pytał cię ktoś o zdanie? - warknęła Ning. Daiyu wydawała się zachwycona rolą kotki. Świadoma tego, że jej smukłe ciało świetnie wygląda w trykocie, nie przestawała wymachiwać ogonem przyszytym tuż poniżej pleców. Na jej twarzy, grubo upaćkanej kredką do oczu, błyszczykiem i brokatem w spreju, stroszyły się nylonowe wąsy. - Mam w nosie, czy mnie o coś pytasz, czy nie - powiedziała Daiyu, przechylając głowę i wykrzywiając twarz w sarkastycznym uśmiechu. - Miałam ci tylko przekazać, że wszyscy mają już zrobione twarze. Pani Feng czeka jedynie na ciebie. Możesz iść i zrobić sobie makijaż jak normalny człowiek albo odstawić jedną z tych twoich scen, wszystko mi jedno. Ning wpuściła telefon z powrotem do buta i omal nie wygrzmociła się na twarz, kiedy wstając, pośliznęła się na swoim ogonie. Jej kostium został w internacie, ale zamiast zwolnić Ning ze szkoły, by go przyniosła, nauczycielka zmusiła ją do wbicia się w zapasowy, który był o wiele za mały. Strój boleśnie wpijał się jej pod pachami, a rękawy bluzki i nogawki rajtuzów były co najmniej o dziesięć centymetrów za krótkie. Ning nękało straszne

przeczucie, że opinający pośladki materiał nie wytrzyma zbyt intensywnego brykania po scenie. Klasę przedzielono parawanem, żeby dziewczęta mogły się przebrać w odosobnieniu, ale wyjście z sali na zrobienie makijażu wymagało przejścia na drugą stronę. Kiedy Ning odsunęła zasłonę, chłopcy z jej klasy wybuchnęli szyderczym rechotem. - To Kotzilla! - wykrzyknął jeden. - Wybryk natury! - zawołał drugi, a Qiang zaczął wydawać grzmiące dźwięki, jakby kroki Ning wstrząsały podłogą. - Bum! Bum! Bum! Najbardziej irytujące było to, że tylko dziewczęta musiały przebrać się w idiotyczne kostiumy; chłopcy mieli dać pokaz gry w koszykówkę, występując w strojach, które nosili na wuefie. - Spadajcie do domu, wkurzać mamusie - warknęła Ning, kopniakiem otwierając drzwi klasy. - I tak jestem lepsza w kosza niż wy wszyscy razem wzięci. - Miau! - odpowiedział jej jeden z dowcipnisiów. Pani Feng była zawodową wizażystką i mamą jednej z dziewczyn z innej klasy. Swój sprzęt rozłożyła na składanym stoliku za rzędem szafek w obszernym holu biegnącym przez środek budynku szkoły. Hol był wyludniony i ciszę zakłócał tylko stłumiony śpiew młodszych dzieci dobiegający zza drzwi auli, gdzie trwało już przedstawienie dla rodziców. - Tylko nie za grubo, dobra? - burknęła Ning, siadając na stołku. - Swędzi mnie od tego świństwa. - Ach, ty musisz być Ning - powiedziała pani Feng. Ning spodobał się sposób, w jaki wizażystka wymówiła jej imię. W jej ustach brzmiało ono jak nazwa jakiejś egzotycznej i strasznej choroby. Ale w następnej chwili rozbawienie dziewczyny stopniało pod gorącym snopem światła lampy kosmetycznej i pani

Feng, ująwszy w palce bawełniany wacik, przystąpiła do nanoszenia podkładu. - Co to jest? - zapytała Ning, kiedy jej oprawczyni podsunęła jej pod nos pędzelek i cienką metalową rurkę. - Patrz w górę! Na sufit! - Pani Feng cmoknęła z irytacją. - To klej do wąsów. Nie ruszaj się, bo odpadną! W ciągu trzech minut pani Feng uporała się z makijażem, nie szczędząc szminki i cienia do powiek. Ale przy brokacie w spreju Ning zaprotestowała. - Wystarczy - powiedziała stanowczo, po czym wstała i ruszyła z powrotem do klasy. Qiang i dwaj inni chłopcy wyszli na korytarz, żeby się pośmiać. Zaczęli skandować gromkie „bumbumbum” w rytm kroków Ning, ale kiedy podeszła bliżej, wszyscy oprócz Qianga czmychnęli do klasy. Przed wejściem Qiang zastąpił jej drogę. - Przepuść mnie, psi klocu - powiedziała Ning zrezygnowanym tonem. Pół tuzina chłopców tłoczyło się w na wpół otwartych drzwiach klasy, przepychając się i chichocząc jak banda półgłówków. - Jak cię zaraz walnę, to będziesz płakał - ostrzegła Ning. Qiang zaśmiał się butnie. - Nie dam się pokonać zwykłemu kotu! - wykrzyknął z emfazą. Ning spieszyło się do środka. Chciała sprawdzić, czy dzwonił tata. Zanim Qiang skończył mówić, wykonała błyskawiczny ruch i zaskoczyła wesołka bolesnym prztykiem w nos. Gruchnął śmiech, a Qiang odskoczył w tył, zdumiony szybkością przeciwniczki. Kiedy uświadomił sobie, że teraz jego koledzy śmieją się bardziej z niego niż z Ning, zaatakował ją kopnięciem karate. Ning bez trudu przechwyciła nadlatującą stopę. Wbiła Qiangowi w kostkę paznokieć

kciuka, a potem cofnęła się o dwa kroki, pociągając go za sobą i zmuszając do komicznych podskoków. - Puszczaj, słonico jedna! - zażądał chłopiec. Ning chciała go bardziej upokorzyć, niż zrobić rzeczywistą krzywdę, i dostrzegła okazję czekającą na drugim końcu korytarza. Zmusiwszy Qianga do przekicania jeszcze małego kawałka, wykręciła mu stopę, tak że zgiął się z bólu i upadł. Nie pozwalając, by uderzył głową w podłogę, Ning złapała go pod pachą, a potem drugą ręką objęła w pasie i ścisnąwszy tak mocno, że stracił dech, bez widocznego wysiłku zarzuciła go sobie na ramię. Z głową Qianga obijającą się o jej plecy i wierzgającymi nogami przed sobą Ning przemaszerowała przed oniemiałą panią Feng i podeszła do wielkiego prostopadłościennego pojemnika na resztki ustawionego przed drzwiami szkolnej stołówki. - Matko, ale od ciebie jedzie - powiedziała z niesmakiem. - Czy ty kiedykolwiek pierzesz te gacie? Stanąwszy tyłem do przepełnionego pojemnika, Ning wpuściła Qianga głową naprzód w mieszaninę ogryzków, kartoników po sokach, jednorazowych pałeczek do jedzenia i na wpół wyciśniętych saszetek z sosem sojowym. Podczas gdy Qiang rozpaczliwie miotał się w odpadkach, zagrzebany w nich od głowy po uda, korytarzem nadbiegł tuzin jego podekscytowanych kolegów, a za nimi nieco mniej liczna grupa kotek. Ning obawiała się, że chłopcy rzucą się na nią, ale wydawali się całkowicie ukontentowani, stojąc w bezpiecznej odległości i zanosząc się histerycznym śmiechem, podczas gdy Qiang jęczał i wierzgał sterczącymi ze śmieci nogami. Jedynym efektem jego desperackich prób wydostania się z pojemnika było dokładne przemieszanie odpadków i pogrążenie się w nich jeszcze głębiej. Dwie dziewczyny, które także padły ofiarą

niewybrednych żartów Qianga, podziękowały Ning za efektowny rewanż. - Co tu się dzieje?! - ryknął pan Ma, sunąc jak czołg przez opuszczoną stołówkę w stronę zgromadzenia przy wejściu. Ma był wicedyrektorem szkoły i na dźwięk jego głosu kilkoro uczniów na tyłach zbiegowiska czym prędzej pierzchnęło do swoich klas. - Gdzie jest wasz wychowawca?! - pieklił się pan Ma. - Kto jest za to wszystko odpowiedzialny?! - To Fu Ning zrobiła - pospieszyła z pomocą Daiyu. Gdyby Ning miała ją w zasięgu ręki, zapewne walnęłaby w szczękę. - No proszę, kto by przypuszczał - powiedział z przekąsem pan Ma, łapiąc Qianga za kostki, by wyciągnąć go z pojemnika. Qiang został postawiony na nogach, we włosach miał resztki jedzenia, był cały w tłustych kleksach i oklejony strzępami foliowych opakowań. Przywitał go chóralny wybuch śmiechu.

- Jak was dorwę, to przestaniecie rżeć! - Qiang pogroził pięścią kolegom, po czym obejrzał się, by odkleić pałeczkę do jedzenia sterczącą mu spomiędzy pośladków. Pan Ma stanął naprzeciwko Ning, pochylił się nad nią i ryknął: - Najpierw spóźniasz się do szkoły, a teraz jeszcze to?! Wyjdź stąd natychmiast i czekaj przed moim gabinetem. Porozmawiamy sobie po przedstawieniu. Pani Feng nieoczekiwanie stanęła w obronie Ning. - A dlaczego akurat ją pan karze? - zaprotestowała gniewnie. - Te łobuzy znęcają się nad dziewczynkami przez całe popołudnie. Ich nauczyciel zjawia się i znika, ale nie robi nic, żeby ich powstrzymać. Pan Ma nie przywykł do bycia besztanym w obecności uczniów. - No cóż... - sapnął, dygocząc z gniewu, po czym rozejrzał się i wskazał na losowo wybranego chłopca. - Ty! Odszukaj pielęgniarkę i przyprowadź ją, żeby zajęła się Qiangiem. Reszta marsz do klasy. Macie siedzieć przy swoich pulpitach w absolutnej ciszy, aż przyjdzie wasza kolej na występ. Ning pokłoniła się pani Feng z szacunkiem i ruszyła za swoją klasą. Dla co grzeczniejszych uczniów była to pierwsza dyrektorska połajanka w ich życiu i nikt nie śmiał odezwać się ani słowem. Dziewczęta zanurkowały za parawan, a chłopcy usiedli przy ławkach sztywno wyprostowani, z dłońmi złożonymi na blatach przed sobą i stopami wsuniętymi pod krzesła. - I ani mrumru - warknął pan Ma, który stanął na progu, wodząc złym wzrokiem po wystraszonych twarzach. - Fu Ning?! - krzyknęła jakaś kobieta, która z impetem wpadła do klasy, potrącając w drzwiach wicedyrektora. - To sala dwadzieścia sześć, prawda? Ning nie widziała kobiety zza parawanu, ale taką okropną, skażoną liverpoolskim

akcentem chińszczyzną mówiła tylko jedna osoba - jej przybrana matka. Ingrid Fu była Angielką z Bootle w Merseyside. Miała jasną, usianą piegami twarz i rude włosy spływające jej burzą loków na plecy. Dandong był osiemsettysięcznym miastem, ale leżał z dala od szlaków turystycznych i ludzie z Zachodu stanowili tu rzadki widok. - Ning, dziecino, jesteś tutaj?! - krzyknęła Ingrid, przechodząc na angielski. Ning nie miała wątpliwości, że wstyd, jaki matka właśnie miała jej przynieść, z naddatkiem zniweluje cały respekt, jaki zdołała wzbudzić wśród rówieśników, wrzucając Qianga w śmiecie. - Witaj, mamo - powiedziała Ning grzecznie, wstając zza swojej ławki. - Nie wiedziałam, że wybierasz się na dzień rodzica. - Co rodzica? - zdziwiła się Ingrid i zanurkowała pod zasłoną, niechcący przesuwając biodrem ławkę. - Auć... ożeż w mordę! Nie wiedziałam, że faceci i babki są tu rozdzieleni. Normalnie jak na żydowskim weselu. Nawet uczniowie, którzy zbytnio nie uważali na lekcjach angielskiego, musieli się już zorientować, że Ingrid jest pijana. - Tylko wtedy, kiedy się przebieramy - burknęła Ning, czując, że zaraz spali się ze wstydu. - Co tutaj robisz? - Przebrali was za cholerne koty - zauważyła Ingrid; złote bransolety na jej nadgarstkach pobrzękiwały metalicznie, kiedy rozglądała się po klasie z zafascynowaną miną. - Ten kostium wpija ci się w tyłek. Wyglądasz okropnie, dziecino. Ning zgrzytnęła zębami. - COTYTUTAJROBISZ? - powiedziała powoli i dobitnie w nadziei, że tak wyartykułowany komunikat przebije się przez grubą czaszkę Ingrid. Gdy Ingrid gwałtownie obejrzała się na córkę, jej gałki oczne nie od razu podążyły za

ruchem głowy. - Złotko, musimy się stąd zmywać, tak? Łap swoje graty i zmykamy, no już, myk, myk... - Chodzi ci o te wiadomości, które nagrałam tacie? - spytała Ning podejrzliwie. Mówiłam, żeby ktoś wpadł po mnie po szkole, nie w trakcie. Ingrid sapnęła z irytacją i zamachała ręką przed twarzą. - Nie będę ci teraz opowiadać wojny i pieprzonego pokoju! Masz iść ze mną, i to biegusiem. Pilna sprawa, tak? Pan Ma odezwał się do nich sztywną angielszczyzną: - Ning, pani Fu, czy mogłybyście porozmawiać na korytarzu, tak aby nie przeszkadzać pozostałym uczniom? Ning odpowiadało takie rozwiązanie, bo oznaczało, że nie będzie musiała ciągnąć krępującej konwersacji w obecności całej klasy. Kiedy tylko wyszły na korytarz, Ingrid zaskoczyła swoją adoptowaną córkę, popychając ją na ścianę i pochylając się nad nią z poważną miną. - Tatuś ma kłopoty - wyjaśniła. - Dlatego ty i ja dajemy dyla, pronto. Ning poczuła nagły przypływ adrenaliny. - Jakie znowu kłopoty? - To nie takie proste, nie będę ci teraz wszystkiego tłumaczyć, ale posłuchaj mnie uważnie. Między tobą i mną zawsze było w porząsiu, tak? Wiem, słaby ze mnie materiał na matkę, ale tak w ogóle to mi ufasz, prawda? Ning uznała, że ten opis dość trafnie oddaje istotę ich relacji. Ingrid nie była rodzicem z rodzaju tych, którzy czuwają przy łóżeczku dziecka, kiedy jest chore, albo pieką tort na jego urodziny, ale zawsze bez problemu się dogadywały. Zdarzało im się nawet nieźle razem

pośmiać. - Ufasz mi? - Tak, chyba... - odpowiedziała Ning. - No to musisz iść ze mną, ale już. Nie mogę dłużej tu marudzić; mnie też będą szukać. Ning nic z tego nie rozumiała. - Kto cię będzie szukał? - Nie mogę czekać - powiedziała Ingrid. - Chodź ze mną albo zostań tutaj. Nie ma czasu. Ning patrzyła, jak jej przybrana matka chwiejnym krokiem oddala się w stronę głównego wejścia na końcu holu. Po kilkunastu krokach Ingrid zatrzymała się i jeszcze raz obejrzała na córkę. - Ale ja jestem przebrana za kota! - krzyknęła Ning. - Nie mogę chociaż wrócić po ubranie? - Nie ma na to czasu - powtórzyła Ingrid i ruszyła do wyjścia. - Obiecałam Chaoxiangowi, że zabiorę cię ze sobą, ale nie mogę dłużej czekać. Ning zerknęła niespokojnie na drzwi klasy, zastanawiając się, czy nie pobiec po ubranie, buty i telefon. Ale do drzwi szkoły miała niecałe pięćdziesiąt metrów. Istniało ryzyko, że zgubi Ingrid, tym bardziej że wicedyrektor Ma mógł zatrzymać ją w klasie i zażądać wyjaśnień. - Zaczekaj! - wrzasnęła Ning i puściła się biegiem za swoją przybraną matką, zamiatając podłogę za sobą sztucznym kocim ogonem. 7. JAZDA - Ach, jednak jedziesz ze mną? - powiedziała Ingrid na widok Ning biegnącej ku niej

przez parking. Czarne 760Li stało pod kątem tuż za bramą szkoły, blokując pół tuzina miejsc parkingowych. Było to największe bmw, jakie produkowano, egzemplarz wyposażony w przyciemniane szyby i czarne matowe alufelgi. Ning spodziewała się, że szofer Ingrid wyjdzie z samochodu i otworzy jej tylne drzwi, ale nic takiego się nie stało. Zbliżając się, spostrzegła oberwane lewe lusterko, wiszące na wiązce kolorowych kabli, a potem szeroką rysę ciągnącą się od przedniego błotnika aż po stłuczoną tylną lampę. - A gdzie Wei? - zapytała Ning z niepokojem, patrząc na Ingrid sadowiącą się na miejscu kierowcy. - Zajęty - odrzekła Ingrid. - Wskakuj. Ning zawahała się, ale pamiętała, że Ingrid powiedziała jej już, że nie zamierza czekać dłużej, otworzyła więc tylne drzwi i wsiadła do wielkiej limuzyny. - Czy ty w ogóle możesz prowadzić? - zapytała, wciskając guzik blokujący drzwi i sięgając po pas bezpieczeństwa. - Kręciłam bączki kradzionymi fiestami na długo, zanim się urodziłaś, dziecino powiedziała Ingrid. Objęła ramieniem prawy zagłówek i obejrzała się, szykując do wycofania auta przez bramę Szkoły Podstawowej numer 18 prosto na ruchliwą ulicę. Ning wcisnęła klamrę pasa w zatrzask i zerknęła na ekran wbudowany w zagłówek przedniego fotela: w telewizji leciały telezakupy. Ingrid wcisnęła gaz. Samochód skoczył naprzód, wbijając się w zaparkowaną przed nim hondę z wystarczającą siłą, by strzaskać jej przednią lampę i wepchnąć bokiem w znacznie nowszego volkswagena stojącego na sąsiednim miejscu parkingowym. Ogromne bmw prawie przy tym

nie ucierpiało, ale Ning kusiło, by wyskoczyć na zewnątrz, póki wciąż miała szansę przeżyć. W uszkodzonych autach rozśpiewały się syreny alarmów. - To jednak nie był wsteczny - mruknęła Ingrid, pochylając się nad dźwigienką automatycznej skrzyni biegów. - Jesteś pewna, że możesz prowadzić? - powtórzyła pytanie Ning. - To moja druga stłuczka dzisiaj - uśmiechnęła się Ingrid. - Do trzech razy sztuka, prawda? W końcu udało jej się wrzucić wsteczny. Czerwone światło akurat wstrzymało ruch na ulicy, więc bez przeszkód wyjechała tyłem na dwa puste pasy ruchu, po czym przełączyła skrzynię na drive i kopnęła pedał gazu. - Chryste, ależ to ma wypierd! - rozpromieniła się, kiedy w ciągu niecałych czterech sekund najpierw rozpędziły się do osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, a potem wyhamowały do dwudziestu pięciu, dogoniwszy wcześniejszą falę samochodów. Po przeczekaniu czerwonego światła na następnym skrzyżowaniu, skręcie w prawo i wspięciu się na stromy łuk podjazdu znalazły się na sześciopasmowej autostradzie Shendan, biegnącej na zachód od Dandongu. Ning uświadomiła sobie, że jadą do domu, i uspokoiła się na tyle, by zadać racjonalne pytanie: - Powiedziałaś, że tata ma kłopoty. Dlaczego nie pojedziemy na policję? - Bo to właśnie cholerni gliniarze wzięli i go zgarnęli. - Przecież tata nie jest przestępcą - żachnęła się Ning. - Z pewnością wszystko się wyjaśni. Pojedźmy na komisariat, gdzie go trzymają, i porozmawiajmy z kimś. Ingrid przesunęła palcami po policzku, odgarniając z niego kosmyk włosów. Jej mina wyrażała napięcie. - Kochanie, to jest... skomplikowane. Twój tata jest biznesmenem, a w biznesie trzeba

czasem, no wiesz, nagiąć zasady, żeby dostać to, czego się chce. - Łapówki - jęknęła Ning. - Właśnie. Ning wiedziała, na czym to polega. Urodziła się na wsi, w rodzinie chłopskiej, co oznaczało, że kwalifikuje się tylko do wiejskiej szkoły. Aby zapewnić jej miejsce w bardziej prestiżowej i lepiej finansowanej placówce w mieście, jej przybrany ojciec musiał wręczyć urzędnikowi lokalnych władz oświatowych kopertę wypchaną stujuanowymr banknotami. - Nie znam wszystkich szczegółów - powiedziała Ingrid, zmieniając pas, żeby wyprzedzić ciężarówkę załadowaną stalowymi belkami. - Myślę, że rozkazy przyszły z Pekinu. Robią czystkę. Odławiają skorumpowanych urzędasów i biznesmenów, a twój tata wpadł w tę sieć. Ning poczuła strach. Antykorupcyjne hasła pojawiały się w całym Dandongu, obiecując trzy lata ciężkich robót dla każdego, kto zostanie przyłapany na przyjmowaniu łapówki. - Twój ojciec to równy gość - powiedziała Ingrid, siląc się na uspokajający ton. Ważni ludzie sporo mu zawdzięczają. Nawet jeśli go skażą, to pewnie tylko na grzywnę. - Jasne - kiwnęła głową Ning. Nie uspokoiło jej to jednak na długo. Jej szare komórki zastartowały i zaczęły zadawać pytania: „Gdzie jest Wei, szofer Ingrid? Dlaczego sekretarka taty nie odbiera telefonów ani nie odpowiada na wiadomości? A skoro cała ta chryja to tylko chwilowe kłopoty, to dlaczego Ingrid pędzi tą autostradą w takim popłochu?”. - A ty właściwie dlaczego uciekasz? - spytała Ning. - Nie masz nic wspólnego z interesami taty, prawda? - Nie bezpośrednio, ale w sensie prawnym mam.

Ning trudno było w to uwierzyć, choćby dlatego, że Ingrid rzadko była trzeźwa po jedenastej rano. - Nigdy nie jeździsz z tatą do biura, nie masz żadnych spotkań... - Ale jestem Brytyjką - przerwała jej Ingrid. - Wy, Chińczycy, macie porąbaną biurokrację. Nic się nie da zrobić, bo przepisy inwestycyjne, podatki, procedury operacji walutowych i takie tam. Twój tata pozakładał firmy za granicą na moje nazwisko, żeby obejść przepisy. Wszystko było pięknie i ślicznie, aż w końcu gówno walnęło w wiatrak. To brzmiało nawet wiarygodnie. Ning przypomniała sobie, jak tata przynosił czasem do domu papiery i dawał je Ingrid do podpisania. - Ale czy nie powinnyśmy być z tatą? Wspierać go? - zapytała Ning. - Dlaczego uciekamy? Ingrid nie odpowiedziała, skupiona na odczytywaniu tablic informacyjnych przed zbliżającym się zjazdem. - Czy to tędy jedzie się przez te wiochy? Ning skinęła głową. - Tak, nasz zjazd jest następny, siedemnastka. Ingrid jednak skręciła gwałtownie, przecinając prawy pas ruchu tuż przed buickiem excelle, i z karkołomną szybkością pomknęła zjazdem w dół. - Trzeba będzie się przebić przez te wszystkie wsie - ostrzegła Ning. - Będziemy jechać sto lat. - Tę drogę znam lepiej - burknęła Ingrid. Kłamała w żywe oczy. Gdyby wybrały siedemnastkę, trafiłyby do domu po przejechaniu trzech kilometrów prostą szosą i jednym skręcie w prawo, podczas gdy trasa przez wioski prowadziła wyboistymi drogami, gdzie prawie zawsze trzeba było wlec się za

jakimś traktorem albo skuterem ze stertą klatek z kurczętami przytroczoną do bagażnika. Dalsza jazda nie była już tak komfortowa. Gładka jezdnia zjazdu nowoczesnej autostrady urwała się nagle i opony załomotały na wstędze łaciatego asfaltu, o szerokości ledwie pozwalającej na minięcie się dwóch samochodów. Ingrid i Ning dotarły już do najdalszych przedmieść Dandongu i po minięciu obskurnych hal fabryki, zatruwającej okolicę smrodem palonego plastiku, wjechały pomiędzy łany pszenicy i kukurydzy falujące w promieniach popołudniowego słońca. - Tata wie, że uciekasz? - spytała Ning. - To jego pomysł - odpowiedziała Ingrid. - Uważa, że będzie lepiej, jeżeli ty i ja posiedzimy za granicą, dopóki sprawa trochę nie przycichnie. - Kiedy z nim rozmawiałaś? - Dostał cynk od kumpla z policji na parę minut przed tym, jak go zgarnęli. Nie miał czasu, żeby dać nogę, ale zdążył załatwić parę rzeczy i akurat kończył rozmawiać ze mną, kiedy gliniarze wpakowali mu się do biura. - Ale przecież tata nie jest kryminalistą - żaliła się Ning. - Kurde, to jest nie fair. - Zycie nie jest fair, dziecino, i lepiej zacznij się do tego przyzwyczajać. Zabierzemy parę rzeczy z domu, a potem zaszyjemy się na parę tygodni gdzieś w Singapurze albo Tajlandii i przylecimy do kraju, kiedy będzie już po wszystkim. Było ciepło, ale strach i chłodny podmuch klimatyzacji pokrył nogi Ning gęsią skórką. Przez kilka minut jechały w milczeniu, słuchając przytłumionego bębnienia opon na dziurawej nawierzchni, po czym asfalt się skończył, a droga przemieniła w dwie koleiny wygniecione w nagiej ziemi. Po deszczu wielka limuzyna natychmiast by w nich ugrzęzła, ale prowincja przechodziła okres suszy i bmw potoczyło się po spieczonym gruncie, pozostawiając za sobą warkocz żółtawego pyłu.

Ingrid zatrzymała auto przy zachwaszczonej działce wydzielonej z pól uprawnych mniej więcej kilometr od ich domu. Ziemię tę już dawno sprzedano spekulantom, którzy wyburzyli wszelkie zabudowania z wyjątkiem niedużej stodoły, teren zaś ogrodzili drucianą siatką, której większość natychmiast pocięli i rozkradli miejscowi chłopi. Ning nagle zrozumiała, dlaczego Ingrid wybrała wcześniejszy zjazd z autostrady. - Boisz się, że policja może na nas czekać? - spytała, wysiadając z samochodu i zastanawiając się, jak jej bose stopy zniosą wędrówkę przez pola. - Prawie na pewno czekają - powiedziała Ingrid. - Podejdziemy do domu od tyłu. Jeśli gliniarzy jest dużo, mamy przerąbane, ale żaden ze mnie groźny przestępca, a poza tym pewnie nikt nie wie, że twój tata zdążył dać mi cynk, zanim go dorwali. Przy odrobinie szczęścia zastaniemy tam dwóch mundurowych spodziewających się, że wjadę przez główną bramę. - A jeśli nie uda się nam wejść do domu? Jak wydostaniemy się z kraju bez paszportów? - spytała Ning. - Paszportów? - Ingrid wytrzeszczyła oczy na córkę. - Naszymi paszportami to się możemy najwyżej podetrzeć, dziecko. Zawiadomili już każde lotnisko i każde przejście graniczne. Ning poczuła, że jej żołądek zaciska się w supeł. - No to jak polecimy do Singapuru czy gdziekolwiek indziej? Im więcej Ning dowiadywała się od przybranej matki, tym mniej widziała w tym sensu. Ingrid skłamała, gdy wyjaśniała, dlaczego wybrała zły zjazd - co jeszcze mogła ukrywać? Poza tym trudno ją było nazwać osobą zrównoważoną, kłamała zatem, bo miała do ukrycia coś poważnego czy raczej dlatego, że była paranoiczną pijaczką, która nie rozumie, co się wokół niej dzieje?

- Na wyjaśnienia przyjdzie czas później - powiedziała Ingrid, ruszając przez zachwaszczone pole w stronę widocznej w dali malutkiej sylwetki ich willi. - Potrzebujemy gotówki, a ten dom to jedyne znane mi miejsce, z którego mogę ją wziąć. A jak już będziemy miały kasę, zgłosimy się do ludzi, do których kontakty dał mi twój ojciec. Oni pomogą nam wydostać się z kraju. 8. DOM Podeszwy Ning były czarne od ziemi, kiedy skradała się wzdłuż cedrowego ogrodzenia zwieńczonego drutem kolczastym. Ingrid szła kilka kroków za nią, zaglądając od czasu do czasu przez szczelinę między deskami. - Nikogo nie widzę - wyszeptała. - Tylko beżowy samochód. Ning spojrzała przez szparę. Willa była duża, dwukondygnacyjna, z rudawym dachem pokrytym łupkowymi płytkami, pseudorzymskimi kolumnami przed wejściem i niegustowną połyskliwą kopułą z zielonego szkła. Wielki trawnik za domem był nienagannie przystrzyżony, a jego centralną część zajmował skwer ogrodowy w stylu francuskim, z geometrycznymi wzorami z kwiatów i żywopłotów. Rezydencja była domem Ning od czasu adopcji, czyli już od pięciu lat, ale teraz sprawiała wrażenie wrogiego terytorium. Nieoznakowany brązowy samochód zaparkowany przy skrzydle garażowym miał dwie małe anteny na dachu oraz - co nie od razu dostrzegła niebieskie lampy wprawione w tylny zderzak. - Gliniarze, na sto procent - powiedziała cicho Ingrid. - Jak cię podsadzę, dasz radę przejść na drugą stronę? Propozycja sprawiła, że Ning poczuła pewien dyskomfort. Czy tata naprawdę poprosił Ingrid, by wywiozła ją z Chin, czy Ingrid najzwyczajniej w świecie potrzebowała pomocy przy włamaniu?

Ning szarpnęła wściekle za swój koci ogon, zrywając nylonowe żyłki mocujące go do trykotu. Ingrid przyklękła na jednym kolanie przed ogrodzeniem, opierając dłonie na deskach. Kiedy Ning stanęła jej na ramionach, powoli wstała, aż oczy Ning zrównały się z drutem kolczastym. - Widzisz coś? - spytała. Minęła piąta po południu. Niskie słońce przemieniło okna willi w plamy białego blasku utrudniające zajrzenie do wnętrza. Na ile Ning mogła się zorientować, w środku mogło stać i patrzeć na nią w tej chwili choćby dwudziestu gliniarzy. - Zaryzykuję - zdecydowała. Od kiedy rok wcześniej wyrzucono ją z Państwowej Akademii Sportu w Dandongu, nie miała ani jednego treningu, ale nie wydawało się, by straciła cokolwiek ze swojej zwinności i siły, gdy odbiwszy się lekko od ramion Ingrid, wskoczyła na płot. Ostrożnie przestąpiła nad trzema nitkami drutu kolczastego i przykucnęła po drugiej stronie, z palcami stóp wysuniętymi poza krawędź słupka. Kiedy skoczyła, kolec zaczepił się o jej trykot, obracając ją w powietrzu i wyrywając wielką okrągłą dziurę na dole pleców i większej części pośladka. Ingrid, która wpatrywała się niespokojnie przez szczelinę w ogrodzeniu, syknęła, kiedy jej adoptowana córka grzmotnęła twardo na trawnik. Ning poczuła ostry ból w prawym boku i przewróciła się na plecy, ale trawnik był regularnie podlewany i miękka ziemia skutecznie zamortyzowała upadek. Dziewczyna przetoczyła się na brzuch i trzymając się jak najbliżej ziemi, poczołgała pośpiesznie przez trawnik. Pokonawszy trzydzieści metrów, dotarła do zadaszonej przestrzeni, gdzie trzymano pojemniki na śmiecie. Cuchnęło tam zgnilizną, a żwir wokół czterech dużych plastikowych śmietników był czarny od much pożywiających się resztkami pieczonej kaczki.

Worki ze śmieciami zostały wyrzucone z koszy, a ich zawartość rozwleczona po ziemi, prawdopodobnie przez policjantów szukających śladów. Ning wstała, nie chcąc pełzać przez gnijące odpadki. Ku jej wielkiej uldze ból w boku nie wzmógł się, kiedy stanęła prosto. Metalowa zapadka pozwoliła na otworzenie furtki używanej przez służby oczyszczania. Ning uchyliła ją i wyjrzała na brukowaną boczną uliczkę, mając naprzeciwko siebie ogrodzenie sąsiedniej willi. Trzymając się blisko ogrodzenia, Ingrid podbiegła do otwartej furtki i wśliznęła się na teren rezydencji. - Ładna akcja, kochanie - wyszeptała, pochylając się, by cmoknąć córkę w policzek. Woń alkoholu w jej oddechu była na tyle ostra, że przebiła się przez smród śmieci. - Co ty, nosisz przy sobie jakąś piersiówkę czy coś? - zirytowała się Ning. Ingrid wzruszyła ramionami. - Musiałam sobie chlapnąć dla kurażu. Jesteś gotowa? Wystrzeliły spomiędzy śmietników w stronę domu. Pomimo lat picia Ingrid nie była mięczakiem. Trzymały się nisko i poruszały szybko, kończąc bieg przykucnięciem pomiędzy brązowym samochodem a bocznym wejściem do domu, gdzie trio wielkich klimatyzatorów ziało gorącym powietrzem. Podczas gdy Ingrid próbowała zajrzeć do domu przez matową szybę drzwi, Ning skontrolowała swój stan. Pod żebrami rozkwitł jej bolesny siniec, obie nogawki rajtuzów szpeciły smugi od trawy, a przez dziurę wyszarpaną z tyłu jej trykotu wyzierały czarne majtki w trupie czaszki. Ning rozejrzała się niespokojnie, kiedy jej przybrana matka obróciła klucz w zamku. Ingrid powoli nacisnęła klamkę, pchnęła drzwi i obie weszły na palcach do obszernego pomieszczenia gospodarczego. Podłoga była wyłożona płytkami z wapienia. Na jednym

końcu stała pralka i suszarka, na drugim - wózek sprzątaczki i deska do prasowania. - Wszystko, czego nam trzeba, jest na górze - wyszeptała Ingrid. Kiedy ruszyła do drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, Ning zdjęła z suszarki świeżo upraną ścierkę kuchenną i oczyściła sobie stopy ze żwiru, który boleśnie wbijał się jej w podeszwy. Ingrid ostrożnie uchyliła drzwi prowadzące do wnętrza domu, ale po chwili zamknęła je przerażona. - W kuchni siedzą dwaj gliniarze i grają w karty - oznajmiła, macając się po kieszeniach dżinsów. Wyciągnęła piersiówkę, pociągnęła spory łyk i podsunęła flaszkę córce. Ning pokręciła głową, cofając się przed duszącą wonią alkoholu. - Gdzie są te pieniądze, o których mówiłaś? - spytała. - W pokoju dziecięcym - odpowiedziała Ingrid. - Gliniarze wydają się bardzo skupieni na kartach. Jeśli dobrze wybierzemy moment i będziemy trzymać się nisko, nie powinni nas zobaczyć. Ja pójdę po kasę. Ty biegnij do swojego pokoju i szybko spakuj najpotrzebniejsze rzeczy w jakąś torbę. - Skąd mamy wiedzieć, że nie ma ich tu więcej? - wyszeptała Ning. - Niczego nie wiemy na pewno - odrzekła Ingrid. - Ale przed domem jest tylko jeden samochód, a sądząc po tym, jak siedzą tam i rżną w karty, założę się, że kazali im czekać i zgarnąć durną angielską żonkę, kiedy wróci do domu z dziesięcioma torbami zakupów. - Ale mogli ich przecież zawiadomić o tym, co się stało w szkole - powiedziała Ning. - Mogli, nie mogli, mnóstwo rzeczy mogło się zdarzyć - rzuciła niecierpliwie Ingrid, sięgając do klamki. - Trzymaj się blisko mnie. Teraz! Skradając się za Ingrid po wypolerowanej marmurowej posadzce w stronę biegnących

łukiem schodów, Ning zobaczyła policjantów siedzących na stołkach przy barku niecałe dziesięć metrów dalej. Jeden wyglądał tak młodo, że mógłby uchodzić za licealistę; drugi, starszy, był tęgi i szpakowaty. Obaj mieli u boku kabury z bronią, ale ich uwaga była skupiona wyłącznie na trzymanych w dłoniach kartach. Dwie sprzątaczki zwykle utrzymywały dom w nienagannej czystości, ale policjanci przetrząsnęli całą willę, wywracając wszystko do góry nogami. Na podłodze kuchni walały się rozrzucone sztućce i opakowania z jedzeniem, w powietrzu wciąż unosił się puch z rozprutych poduszek sofy. Wykładzina ze schodów została zerwana, a stopnie jeżyły się kolcami mającymi przytrzymywać ją na miejscu. Ostrożnie stawiając stopy, Ning wspięła się za Ingrid na piętro. Jej sypialnia i pokój dziecięcy znajdowały się naprzeciwko siebie na końcu korytarza. - Tylko się uwijaj - nakazała Ingrid. Po tym, co widziała na dole, Ning spodziewała się spustoszenia w swoim pokoju, ale widok jej osobistych rzeczy porozrzucanych i poniszczonych zagotował w niej krew. Materac, kołdra i poduszki pocięto nożem, przewrócona rama łóżka stała oparta o ścianę, laptop zabrano, a zawartość każdej szafki i szuflady wysypano na podłogę. Samo otwarcie drzwi wzbiło w powietrze chmurę pierza i Ning szybko zakryła usta i nos dłonią, żeby powstrzymać atak kichania. Większość jej toreb została u panny Xu i jedyną rzeczą, w jaką mogła się spakować, był brudny pomarańczowy plecak z czasów nauki w szkole sportowej. Rozpięła go i wepchnęła do środka kłąb bielizny, dżinsy, kilka bluzek oraz parę nowiutkich najków. Gdy plecak był wypełniony w dwóch trzecich, Ning weszła do swojej łazienki po przybory toaletowe i z odrazą spostrzegła, że podłoga i deska sedesowa są kompletnie mokre, bo któryś z policjantów postanowił się załatwić, nie zawracając sobie głowy celowaniem do

muszli. Ostrożnie stawiając stopy pomiędzy kałużami moczu, Ning spakowała chusteczki higieniczne, szczoteczkę do zębów, cążki do paznokci, dezodorant i kilka innych rzeczy. Potem przypomniała sobie o specjalnej szkatułce. Znalazła ją na podłodze, stojącą na krawędzi pomiędzy stolikiem nocnym a ścianą. Było to plastikowe pudełko z rodzaju tych, które czterolatki uważają za prześliczne: wykonane z jaskrawożółtego plastiku, z łuszczącą się złotą folią i rysunkiem borsuka w kamizelce na wieczku. Była to jedyna rzecz, którą Ning miała dłużej, niż mogła sięgnąć pamięcią. Zajrzała do środka, żeby sprawdzić, czy policjanci nie dobrali się do zawartości, ale wszystko było na swoim miejscu: zrobione w sierocińcu zdjęcie z młodszym kolegą, który zginął w wypadku samochodowym, srebrny medal z ogólnokrajowego turnieju bokserskiego w Pekinie, kopia aktu adopcyjnego spięta zszywką z fotografią przedstawiającą Ning i jej nowych rodziców, wykonaną w dniu, w którym podpisali dokumenty, autograf telewizyjnego gwiazdora, w którym podkochiwała się, kiedy miała osiem lat, a także garść mniejszych drobiazgów niemających wartości dla nikogo oprócz niej. Kiedy pudełko trafiło do plecaka, Ning wyszła na korytarz. Tuż za progiem zamarła z przerażenia, słysząc dobiegające z dołu kroki - jeden z policjantów powoli wchodził po schodach. - Ingrid! - szepnęła w stronę drzwi naprzeciwko. Starszy policjant odezwał się cicho z kuchni: - Jesteś pewien, że wcześniej nie było tam tych śladów? Brudne stopy Ning musiały zostawić odciski na marmurowej posadzce pod schodami. - Wyżej też są, tu, gdzie zerwali wykładzinę - odpowiedział młodszy. - To znaczy, że musiały powstać już po przeszukaniu; chodź, sam zobaczysz. Myślisz, że to żona Fu czy

raczej jego adoptowana córcia? Ning usłyszała, jak starszy policjant wspina się na schody, posapując z wysiłku. - Raczej żona, mała ma tylko jedenaście lat - powiedział. - Moja córka ma trzynaście i mniejsze stopy. Ning pomyślała o przemknięciu się korytarzem do pokoju dziecięcego, ale jeśli policjanci byli wyżej niż w połowie schodów, zobaczyliby ją i istniało ryzyko, że zaczną strzelać. - Pani Fu? - zawołał starszy policjant. - Wiemy, że pani tam jest. Proszę powoli wyjść na korytarz z uniesionymi rękami. Ning nie miała zamiaru się poddać. Gdyby policjanci ją złapali, a sprawy ojca ułożyły się niepomyślnie, skończyłaby w najcięższym poprawczaku, jaki udałoby się znaleźć urzędnikom, i tkwiłaby tam do osiemnastego roku życia. Z pomarańczowym plecakiem zarzuconym na ramię cofnęła się do pokoju, podbiegła do okna i otworzyła je na oścież. Parapet był o metr wyżej niż krawędź płotu, z którego skoczyła wcześniej, i tym razem miała wylądować na przysypanym żwirem betonie, a nie na miękkim trawniku. - Radzę nie robić nam i sobie dodatkowych kłopotów! - krzyknął starszy policjant, który sądząc po odgłosach sapania, właśnie dotarł na piętro. Ning przełknęła ślinę i czując lekki zawrót głowy, postawiła stopę na parapecie. Ale zanim podciągnęła drugą, huknęły kopnięte drzwi i na progu stanął młodszy funkcjonariusz z wycelowanym w nią pistoletem. - Stać! Stać! Był przystojny, nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia dwa lata i wyglądał na równie przerażonego jak jego cel. Ning spojrzała na żwir pod oknem. - Nie rób tego - powiedział policjant. - Jeśli skoczysz, pewnie połamiesz nogi, a nawet

jeśli nie, strzelę ci w plecy, kiedy będziesz uciekała. Podnieś ręce nad głowę i powoli odsuń się od okna. 9. SKRYTKA Ning czuła się pokonana, kiedy z rękami w górze odwracała się do policjanta. Być może gdyby podeszła bliżej, zdołałaby wytrącić mu pistolet z dłoni, ale to byłoby raczej trudne, a nawet gdyby się udało, drugi funkcjonariusz wziąłby ją na muszkę, zanim uporałaby się z pierwszym. - Jest sama? - krzyknął starszy policjant. - Przyszłaś tu sama? - zapytał młody. Po trwającym ułamek sekundy namyśle Ning skinęła głową. Ta chwila wahania zachwiała wiarą młodego oficera w jej prawdomówność. - Tak, tylko że to raczej nie jest centrum miasta - powiedział policjant, patrząc na Ning z ukosa. - Jak się tu dostałaś całkiem sama? - Koleżanka mieszka we wsi półtora kilometra stąd. Jej tata wysadził mnie na polu za domem. W drzwiach pojawił się starszy policjant. Jego czerwona twarz i zadyszka sprawiały wrażenie, jakby lada chwila miał dostać zawału. - Mówi, że przyszła sama, ale myślę, że powinniśmy się rozejrzeć - powiedział młodszy, podczas gdy Ning zastanawiała się, czy Ingrid wystarczyło odwagi, by wyskoczyć przez okno. - Na wszelki wypadek wezwę wsparcie. - Ani mi się waż, do cholery! - sapnął starszy. - Szef zedrze z nas skórę, jak się dowie, że daliśmy im się wśliznąć do domu. Zona nie jest groźna; pewnie leży gdzieś zalana w trupa. Zakuj młodą damę w kajdanki, a potem pomóż mi szukać jej matki. Młody policjant wyjął kajdanki z małej kabury u pasa i rzucił je pod nogi Ning.

- Podnieś to i zatrzaśnij sobie na nadgarstkach. Ning schyliła się po kajdanki, ale w tej samej chwili huknął strzał i krwawa mgła prysnęła jej na twarz. Młodszy policjant runął bez życia naprzód. Ning bez namysłu skoczyła w stronę najlepszej kryjówki, jaką miała pod ręką: luki pomiędzy ścianą a przewróconym łóżkiem. Następne dwa strzały trafiły starszego policjanta na korytarzu, odrzucając go w stronę schodów. Po krótkiej pauzie huknęło po raz czwarty, tym razem tak blisko Ning, że jej uszy eksplodowały bólem, kiedy pocisk roztrzaskał czaszkę leżącego młodzieńca. Zamieszanie wzbiło w górę kłęby pierza. Walcząc z atakiem kaszlu, Ning patrzyła, jak Ingrid przestępuje nad ciałem mężczyzny, trzymając w dłoni duży pistolet automatyczny. - Skąd to wzięłaś? - zawołała, odruchowo próbując przekrzyczeć dzwonienie w uszach. - Był ukryty w pokoju dziecięcym, razem z kasą i wszystkim, czego nam trzeba wyjaśniła Ingrid. Wypełniający pokój zapach prochu mieszał się ze smrodem z rozerwanych kiszek młodego policjanta. Ning nigdy wcześniej nie widziała śmierci z tak bliska, ale bardziej wstrząsnęła nią beznamiętna metodyczność Ingrid. Młodszy mężczyzna dostał jeden pocisk w brzuch i drugi w tył głowy; starszy - został trafiony w serce, a potem dobity egzekucyjnym strzałem w czoło. - Oni nie żyją - wybąkała oszołomiona Ning. - Żywi tylko by nam przeszkadzali, nie sądzisz? - powiedziała Ingrid. - Kiedy nauczyłaś się strzelać? - Już ci mówiłam. Zanim poznałam twojego ojca, byłam sanitariuszką w brytyjskiej armii.

Ingrid rzeczywiście wspominała o swojej służbie w armii, ale Ning zawsze traktowała te opowieści z przymrużeniem oka, jak odkrycie, że gruby wujek startował kiedyś w maratonach albo że należący do rodziny policjant zaczynał jako złodziej samochodów. - Gówniany był ze mnie żołnierz i jeszcze gorsza sanitariuszka - ciągnęła Ingrid. - Ale strzelać zawsze umiałam. Ning przeszła za Ingrid do pokoju dziecięcego. Widok stojącego tam przewijaka i zabawek zawsze działał na nią przygnębiająco. Ingrid poroniła czterokrotnie, zanim wraz z mężem zdecydowała się na adopcję Ning, ale pokój pozostał, czekając na biologiczny cud. Teraz Ning dostrzegła inny powód, dla którego państwo Fu nie pozbyli się dziecięcego łóżeczka. Materac został pocięty na strzępy podczas rewizji domu, ale policjanci nie odkryli, że mebelek ma pod spodem drugie dno, które opadło, odsłaniając tajny schowek, kiedy Ingrid odkręciła cztery drewniane nogi. Oprócz broni, której Ingrid już zdążyła użyć, był tam drugi, mniejszy pistolet, sześć pełnych magazynków oraz sterta owiniętych folią spożywczą pakunków z juanami, euro, amerykańskimi dolarami i sztabkami złota. Widok ukrytej skrytki przypieczętował radykalną zmianę w sposobie, w jaki Ning postrzegała swoją rodzinę. Gdy wstawała rano z łóżka, wierzyła, że jej przybrany ojciec jest ciężko pracującym biznesmenem - nieprzystępnym i czasem trochę przerażającym, ale z pewnością nie typem człowieka, który w pokoju dziecięcym ukrywa broń i pieniądze. - Powiedz mi, co tu się dzieje! - wykrzyknęła. - Ja muszę wiedzieć! Ingrid rozejrzała się nerwowo. - Przysięgam na swoje życie, powiem ci, ale nie możemy siedzieć tu dłużej. Wyciągnęła z szafy walizkę na kółkach i zaczęła przekładać do niej pieniądze i amunicję.

- W mojej garderobie jest spakowana czerwona torba - powiedziała Ingrid. - Skocz po nią, a potem przebierz się i zmyj z twarzy tę krew. Tylko nie ślęcz nad tym cały dzień. Ning wypełniła polecenie. Kiedy moczyła ręcznik, by oczyścić sobie twarz, z trudem powstrzymała mdłości. Po umyciu się zdjęła kostium kota i przebrała się w dżinsy, bluzę z kapturem i trampki. Ingrid czekała już w pomieszczeniu gospodarczym. Ning zeszła tam, bo myślała, że wrócą na piechotę do bmw. - Nie będziemy tracić czasu, wędrując przez te pola - powiedziała Ingrid. - Trochę potrwa, zanim zorientują się, co tu zaszło. Pojedziemy do miasta autem gliniarzy. Powinnyśmy szybko się uwinąć; są godziny szczytu, ale będziemy jechać w przeciwną stronę niż cały ruch. - Dobrze, a co potem? - zapytała Ning, przebiegając na prawą stronę brązowego samochodu, podczas gdy Ingrid sadowiła się za kierownicą. Kiedy obie były już przypięte pasami, a silnik mruczał, Ingrid wręczyła Ning swój telefon. - Zadzwoń do Weia i powiedz mu, że mam pieniądze - poleciła. Rezydencja miała długi frontowy podjazd zakończony bramą, która otworzyła się automatycznie, kiedy jej czujnik wykrył zbliżający się samochód. Serce Ning wciąż łomotało z nadmiaru emocji, ale dzwonienie w uszach od strzału przycichło do słabego pisku, zaś wiadomość o zaangażowaniu Weia w plan ucieczki podziałała na nią uspokajająco. Wei był bardziej zrównoważony i mniej impulsywny niż Ingrid. - Ning, to ty? - ucieszył się, kiedy odebrał telefon. - Jak to wszystko znosisz? - Nie najlepiej - przyznała Ning. Samochód szarpnął i dramatycznie zaklekotał zaworami, kiedy Ingrid przez pomyłkę

włączyła piąty bieg zamiast trzeciego. - Pieprzony chiński złom! - krzyknęła z irytacją. - Co się dzieje? - zapytał Wei. - Ingrid prosiła, żebym zadzwoniła i przekazała ci, że ma już pieniądze - powiedziała Ning, próbując opanować drżenie głosu. - To dobrze - odrzekł Wei. - Przeczekacie burzę w motelu Różowy Ptak. Obskurna buda, ale na uboczu i w razie czego każdy taksówkarz będzie w stanie ją dla was znaleźć. Jesteście zameldowane pod nazwiskiem Gong; pokój jest opłacony gotówką. - Różowy Ptak, nazwisko Gong, zapamiętam - powtórzyła Ning. - W ogóle nie podchodźcie do recepcji. Macie pokój numer dwieście pięć, na drugim piętrze. Drzwi są otwarte, klucz znajdziecie w łazience, zawinięty w ręcznik. Byłoby dobrze, gdybyście się za bardzo nie pokazywały, ale musicie coś jeść. Służby hotelowej nie ma, ale obok jest supermarket i parę kafejek po drugiej stronie parkingu. W ciągu czterdziestu ośmiu godzin ktoś powinien się z wami skontaktować i podać dalsze instrukcje. - Przyjedziesz się z nami zobaczyć? - zapytała Ning. - Nie mogę - powiedział twardo Wei. - Ingrid to rozumie i ty także powinnaś. Musicie bezwzględnie unikać jakichkolwiek zbędnych kontaktów, co dotyczy również telefonów do kolegów ze szkoły i tego chłopaka, który ci się podoba. Gliny mogą was odszukać, namierzając sygnał telefoniczny. Macie pozbyć się swoich komórek, kiedy tylko skończymy tę rozmowę. - Jasne - powiedziała ze smutkiem Ning. - Pewnie nigdy się już nie zobaczymy, co? - Nigdy to bardzo długi czas - odpowiedział Wei. - Ale rzeczywiście, na pewno nie w najbliższym czasie. Ning rozłączyła się i przekazała Ingrid wskazówki dotyczące motelu. Ingrid walczyła

z dźwignią zmiany biegów, próbując zredukować przełożenie przed wjazdem na autostradę. - Dojedziemy tym rzęchem do miasta i weźmiemy taryfę, może nawet parę taryf, żeby zgubić ewentualny trop. Gdzie twój telefon? - W bucie, w mojej klasie. - No i dobrze - westchnęła Ingrid, wyrywając komórkę z dłoni Ning. Trzymając kierownicę jedną ręką, wcisnęła guzik otwierający okno, a potem cisnęła telefon w zarośnięty pas zieleni rozdzielający dwie nitki autostrady. - Pora zniknąć - powiedziała. 10. POSTAWA Amy bardzo się natrudziła, przekonując Doktor D do wykorzystania agenta CHERUBA przy infiltracji domu Gillian Kitsell. Los świeżutkiej kariery Amy w TFU zależał od sukcesu misji. Jako profesjonalistka nie pozwalała Ryanowi wyczuć swojego niepokoju, ale chciała, aby był w szczytowej formie, i tego ranka dogodziła mu mistrzowsko przyrządzonym śniadaniem złożonym z jajecznicy, smażonego bekonu i pieczarek. Za wyładowanie frustracji na worku bokserskim poprzedniego wieczoru Ryan płacił obolałymi kostkami i nadwerężonym palcem stopy, był jednak zbyt dumny, żeby się do tego przyznać, a zresztą humor raczej mu dopisywał, ponieważ plan Amy dawał mu nadzieję. Ryana zapisano do drugiej klasy gimnazjum Twin Lakes. Santa Cruz słynęło z dobrej edukacji stanowej, więc nawet bogate dzieci, takie jak Ethan Kitsell, uczyły się w szkołach publicznych. Aby ich plan mógł się powieść, Ryan musiał spóźnić się na wuef na drugiej lekcji. Nie poszedł na szkolny autobus i godzinę później Amy podwiozła go swoim mercedesem SL. Przy słonecznej pogodzie, opuszczonym dachu i ryczącym z głośników Muse była to chwila idealnego kalifornijskiego błogostanu.

Gimnazjum Twin Lakes rozrastało się wraz z okolicznymi osiedlami. Amy zaparkowała przed ceglanym budynkiem starej szkoły, teraz służącym za gmach administracyjny i do prowadzenia zajęć wyrównawczych. Na jego tyłach stał paskudny parterowy blok klasowy, dobudowany w latach sześćdziesiątych, a dalej znacznie nowszy budynek o spadzistym dachu, połączony drugim końcem z salą gimnastyczną. - Wszystko masz? - spytała Amy, kiedy Ryan wysiadł z mercedesa. - Sprawdziłem dwa razy - zapewnił ją Ryan. - Świetnie. - Amy kiwnęła głową. - I wiesz, bez ciśnienia i w ogóle, ale nie spałam pół nocy, żeby wykombinować ci ten zestaw kluczy, więc jeśli coś schrzanisz, to zasadzę ci takiego kopa w tyłek, że się nie pozbierasz. Ryan wiedział, że Amy żartuje, i pokazał jej środkowy palec, po czym trzasnął drzwiami samochodu i pognał po schodach do wejścia bloku administracyjnego. Dzwonek na początek drugiej lekcji zabrzmiał dokładnie w chwili, w której Ryan położył usprawiedliwienie przed sekretarką, tłumacząc, że spóźnił się z powodu drobnego włamania w domu. - Mam nadzieję, że nie ukradli niczego cennego. - Leciwa sekretarka spojrzała współczująco znad okularów, odtaczając się na krześle do szuflady z pieczątkami. - Tata ich wystraszył - wyjaśnił Ryan, opierając się łokciami na wysokim kontuarze. Prawie nic nie zabrali, ale czekaliśmy chyba ze sto lat, aż przyjadą gliny, a potem musieli wszystkich przesłuchać. Sekretarka przyciągnęła się z powrotem do kontuaru. - Jesteś z Anglii? - zapytała i plasnęła fiołkową przepustką o blat tuż przed Ryanem. - Zgadza się - odpowiedział Ryan. - Tata dostał tu pracę. - Mój brat stacjonował kiedyś tam u was, w bazie rakietowej USAF, jeszcze w latach

osiemdziesiątych. - Super - powiedział Ryan bez zainteresowania. - Mam z tym iść do sali gimnastycznej i pokazać panu Oldfieldowi? Kobieta spojrzała na zegarek. - Jeśli się pospieszysz, stracisz tylko parę minut. Ryanowi jednak nie zależało na pośpiechu. Musiał popracować w pustej szatni, dlatego odczekał kilka minut w toalecie, a potem niespiesznym krokiem przeciął zalane słońcem podwórze i wszedł do nowego budynku. Popiskując podeszwami na wytartych płytkach posadzki, przemierzył pusty korytarz. Dotarłszy do części sportowej, przystanął nieopodal męskiej szatni i udał, że pije wodę z poidełka przy ścianie. Przebierający się chłopcy zwykle robili potężny harmider; panująca na korytarzu cisza oznaczała, że wszyscy już poszli na zajęcia. Niestety, pan Oldfield zamknął zewnętrzne drzwi szatni i Ryan musiał pójść do sali gimnastycznej po klucz. Omijając trzy grupy dziewcząt zajętych ćwiczeniami koszykarskimi, ruszył w stronę wuefisty. Chłopcy z jego klasy biegali wokół sali, z wyjątkiem Yannisa, który siedział na ławce w swoim zwykłym ubraniu, bez wątpienia po raz setny zgłosiwszy atak astmy. Pan Oldfield był łysy, przysadzisty i nosił wąsy. Nie dotarł do niego okólnik z zawiadomieniem, że bardzo obcisłe spodenki gimnastyczne wyszły już z mody, i zawsze wyglądał, jakby właśnie wrócił z parady Gay Pride. - Przepustka - burknął Oldfield, wyrywając Ryanowi z dłoni fiołkowy papierek, po czym spojrzał na zegarek. - Tu jak byk jest napisane: dziesiąta czterdzieści osiem. Gdzie się podziewałeś przez ostatnie jedenaście minut, synu? - Przyszedłem prosto z administracyjnego, proszę pana, ale musiałem do łazienki...

Oldfield skrzywił się i zassał powietrze przez zęby, sycząc pogardliwie. - Myślałeś, że jak się spóźnisz, to nie będziesz musiał ćwiczyć, co? - powiedział, wyciągając palec w stronę wewnętrznych drzwi szatni. - No i tu się pomyliłeś, mój mały. Marsz do przebieralni i chcę cię tu widzieć z powrotem za cztery minuty, w przeciwnym razie w poniedziałek po szkole spotkamy się w kozie. - Ta jest, psze pana - jęknął Ryan, przewracając oczami. Decyzja wuefisty była mu na rękę, ale dla niepoznaki zgrywał wielce niezadowolonego, truchtając przez salę gimnastyczną w stronę szatni. Odkąd pojawił się w szkole, okazywał znikomy entuzjazm dla wychowania fizycznego, dobrze wiedząc, że zgrywając mięśniaka, nie zdobędzie sympatii takiego kujona jak Ethan. Oldfield gwizdnął na uczniów, żeby ustawić ich do następnego ćwiczenia, a Ryan oberwał w nozdrza fetorem zastarzałego potu. Szatnia była dość duża, by mógł się w niej przebierać cały rocznik liczący stu pięćdziesięciu chłopców. Na środku urządzono miejsce spotkań z tablicami i ustawionymi w podkowę wyściełanymi ławkami, gdzie trenerzy mogli rysować schematy, omawiać taktykę i zagrzewać drużyny do boju motywacyjnymi przemówieniami. Po jednej stronie znajdowały się wejścia do pokoju trenerów i bloku natrysków, resztę sali zajmowały szczebelkowe ławki i rzędy szafek rozchodzące się promieniście od środka. Ponieważ w sali gimnastycznej ćwiczyło najwyżej czterdziestu chłopców, większość szafek była wolna. Wszystkie drugoklasowe kliki koleżeńskie miały swoje stałe miejsca. Ethan, niespecjalnie dumny ze swojego ciała, przebierał się na odległym końcu z Yannisem i garstką podobnych klasowych zer. Plan był prosty do wytłumaczenia, lecz trudny do zrealizowania. Ryan musiał sprawić, że Ethan podpadnie jakiemuś zabijace, by potem w odpowiednim momencie wkroczyć do

akcji i uratować go, zanim zostanie wdeptany w glebę. Do głównych czynników komplikujących zadanie należało to, że plan nie mógł zadziałać, gdyby ktokolwiek dowiedział się, że to Ryan jest sprawcą kłopotów, oraz to, że w jego klasie w zasadzie nie było zabijaków. Kilku twardych chłopaków może i by się znalazło, ale gimnazjum Twin Lakes działało w dobrej okolicy i jego uczniowie nie mieli w zwyczaju dźgać się nożami ani zmuszać kujonów do picia wody z sedesu. Jedyne napięcia, jakie Ryan zauważył, rodziły się na tle rasowym. Z czternastu chłopców w drugiej G dziewięciu było białych, jeden pochodził z Indii, a pozostali czterej mieli korzenie latynoskie. Wielu białych uczniów pochodziło z bogatych rodzin, mieszkało w ekskluzywnych osiedlach nad oceanem i zadawało się wyłącznie z innymi białymi dziećmi. Latynosi przeważnie byli biedniejsi. Rodzice wielu z nich utrzymywali się z kiepsko płatnych posad w restauracjach i na stacjach benzynowych, czasem ze służby u zamożnych rodzin. W klasie Ryana i Ethana próżno było szukać łobuzów, ale był jeden chłopiec, którego można by nazwać agresywnym i porywczym. Guillermo był tęgi, wyższy od Ryana o całe dziesięć centymetrów i do tego niezbyt bystry. W ciągu trzech tygodni swojej nauki w Twin Lakes Ryan nieraz widział go trzaskającego drzwiami klasy i wgniatającego drzwi szafek pięściami, a raz był świadkiem, jak Guillermo dostał ciężkiego ataku szału tylko dlatego, że nie mógł znaleźć swojej pracy domowej. Pierwszym zadaniem było zlokalizowanie właściwej szafki. Guillermo zwykle przebierał się wraz z liczną grupą latynoskich chłopców w części szatni najbardziej oddalonej od pokoju trenerów. Sprawdziwszy toalety i kabiny prysznicowe, by upewnić się, czy jest sam, Ryan podszedł tam, położył plecak na ławce i rozpiął go, odsłaniając pudełko wędkarskie z przezroczystym wieczkiem. Pudełko było podzielone na trzydzieści przegródek,

z których każda zawierała kilka kluczy. Agenci CHERUBA są szkoleni w technikach awaryjnego otwierania zamków, ale to czasochłonny proces, a Ryan liczył się z tym, że będzie musiał otworzyć wiele szafek, zanim w końcu znajdzie rzeczy Guillerma. Na szczęście szafki w szatniach to nie sejfy. Mają zapobiegać przypadkowym kradzieżom. Stosowano w nich zamki z kluczem generalnym, tak by trener lub dyrektor mógł otworzyć każdą z nich, nawet jeśli uczeń zgubi swój klucz. Po licznych telefonach do regionalnego biura FBI w San Francisco Amy zdobyła zestawy kluczy generalnych do wszystkich popularnych typów zamków. Sądząc po wybitym na szyldach znaku firmowym, Ryan patrzył na zamki wyprodukowane przez firmę Nova. Klucze generalne ułożono według nazw producentów w porządku alfabetycznym. Ryan odszukał osiem kluczy wykonanych przez Novą. Cztery z nich miały ewidentnie niewłaściwy kształt, a dwa były skomplikowanymi przyrządami opatrzonymi napisami „de luxe” i „golf”, co nie brzmiało obiecująco. Pozostała mu para niemal identycznych kluczy oznaczonych „Nova standard A” i „Nova standard B”. Ryan wyjął klucz A i otworzył nim dwie pierwsze szafki, szukając w nich ubrań w rozmiarze Guillerma i jego charakterystycznego zielonopomarańczowego plecaka. Trzecia szafka wymagała użycia klucza B i zawierała portfele i komórki trzech chłopców, którzy swoje torby z podręcznikami i ubrania porzucili na ławce. Ustaliwszy, że żadna z rzeczy na półce nie należy do Guillerma, Ryan otworzył jeszcze dwie szafki, po czym przestąpił nad ławką, by spróbować szczęścia po drugiej stronie. Tym razem trafił przy

pierwszej próbie: otwarte drzwi odsłoniły zielonopomarańczowy plecak oraz ciśnięte na wierzch szorty Guillerma, koszulkę baseballową i bluzę z kapturem. W tym momencie Ryan usłyszał kroki. Do szatni wszedł Shawn, czarnoskóry chłopak z równoległej klasy. Ryan rozmawiał z nim wcześniej tylko raz, na wuefie kilka dni temu, kiedy włączono ich do tej samej drużyny podczas biegów sztafetowych. - Nie wiem, ale Oldfielda chyba od rana nieźle swędzi tyłek - poskarżył się głośno Shawn i zdarł z siebie szarą koszulkę, odsłaniając efektowną, połyskującą od potu muskulaturę. - Ćwiczyłem w tym pewnie ze dwadzieścia razy, ale akurat dziś wymyślił sobie, że mam włożyć regulaminową koszulkę. Z godłem Twin Lakes, kurde, i co jeszcze! Ryan próbował zachowywać się naturalnie, choć zdawał sobie sprawę, że musi wyglądać dziwnie, stojąc przed otwartą szafką w niewłaściwej części szatni. - Jesteś tu nowy, co nie? - zapytał Shawn, znikając za innym szeregiem szafek. - Na twoim miejscu przeniósłbym się z gratami tutaj, chyba że chcesz, żeby banda burritochłonów schlastała cię ręcznikami. - Możesz mieć rację - zaśmiał się Ryan. - Dzięki za radę. Trzasnęły drzwi szafki i Shawn wybiegł z szatni przebrany w regulaminową koszulkę, mamrocząc pod nosem zwroty sugerujące, że pan Oldfield znajduje przyjemność w seksualnych relacjach z własną matką. Ryan odczekał kilka sekund, po czym wrócił do szafki Guillerma.

Kiedy uniósł w górę szorty o nogawkach poplamionych sosem od pizzy, z kieszeni wysunęły się klucze i telefon, który odbił się od dna szafki i trzasnął twardo o posadzkę. Była to nokia, cegła z epoki kamienia łupanego, pomazana flamastrami i pokryta uśmiechniętymi buźkami wymalowanymi lakierem do paznokci. Ryan uznał, że dobrze będzie zostawić klucze na podłodze przed szafką Guillerma. Trzasnął drzwiczkami, porwał swój plecak i podbiegł do miejsca, gdzie przebierali się Ethan i Yannis. Z Ethanem poszło łatwiej, bo zawsze używał tej samej szafki, choć Ryan mocował się z kluczem dobrą chwilę, nim zdołał otworzyć zamek. Drzwi szatni otworzyły się z hukiem i Ryan podskoczył, słysząc wrzask pana Oldfielda. - Ryanie Brasker, masz sześćdziesiąt sekund. Albo sam po ciebie pójdę, ale ze skierowaniem do kozy! Ryan stracił kilka cennych sekund na otrząśnięcie się z szoku. Kiedy był już pewien, że pan Oldfield wyszedł, przestawił telefon Guillerma z wibracji na najgłośniejszy dzwonek, a potem sięgnął do szafki Ethana. Plecak Ethana był wypchany książkami, kanapkami i masą wydruków z portalu szachowego. Ryan wepchnął rękę pod klapę, porzucił nokię Guillerma w towarzystwie ogryzków ołówków i dawno zapomnianych batonów czekoladowych, po czym zatrzasnął blaszane drzwiczki. Najważniejszą część operacji miał za sobą, ale nadal nie miał najmniejszej ochoty na karę. Na szczęście był dość przewidujący, by przygotować się do szybkiego przebrania, wkładając koszulkę sportową Twin Lakes pod zapinaną na guziki koszulę i zielone szkolne spodenki gimnastyczne pod obszerne krótkie bojówki, które teraz szybko ściągnął, nie

zdejmując butów. Ryan wrócił na drugą stronę szatni i wcisnął swoje rzeczy do szafki o kilka drzwi od szafki Guillerma. Naciągnął na nadgarstek gumową bransoletkę z kluczem i potruchtał do sali gimnastycznej. Za wyjściem natknął się na pana Oldfielda, który podparty pod boki obserwował chłopców wspinających się po linach. - Coś z tobą jest nie tak, Brasker - powiedział, przyglądając się Ryanowi spod podejrzliwie zmrużonych powiek. Ryan pomyślał, że Shawn mógł nabrać podejrzeń i donieść na niego wuefiście. - Nie rozumiem, proszę pana - odpowiedział ostrożnie. - Masz niezłe mięśnie - zauważył Oldfield, podchodząc o krok bliżej. - Próbowałeś kiedyś sił w zapasach? - Nie, proszę pana. - Masz budowę dzieciaka, który mógłby nieźle walczyć albo grać w futbol. Ale twoja postawa jest do kitu. Ryan nie odpowiedział. - Mam rację?! - huknął Oldfield na tyle głośno, by ćwiczący na linach chłopcy spojrzeli ciekawie w ich stronę. - Skoro tak pan twierdzi, proszę pana - powiedział Ryan. - Dwadzieścia okrążeń, a potem dołączysz do grupy. No już! Ruchy! Ryan uśmiechnął się pod nosem, zaczynając swój bieg. Dwadzieścia okrążeń wokół małej sali gimnastycznej to była pestka i choć nie bez przeszkód, ale pierwsza część zadania została wykonana. 11. TELEFON Do dzwonka na lunch brakowało dziesięciu minut, kiedy do szatni wsypali się zgrzani

chłopcy z trzech klas drugiego roku gimnazjum. Kilku poszło pod prysznic, ale większość zadowalała się kilkoma tryśnięciami dezodorantu i zmianą koszulki na suchą. Sześciu latynoskich chłopców przebierających się z tyłu sali wraz z Guillermem należało do obozu gardzących prysznicem. Ryan stał kilka metrów od nich, wycierając spoconą pierś zwiniętą w kłąb koszulką. Otwierając szafkę, Guillermo odkrył swoje klucze do domu leżące na podłodze. Zgodnie z przypuszczeniami Ryana, kiedy wsunął je z powrotem do kieszeni szortów, odkrył brak telefonu. W szatni panował rozgardiasz, chłopcy krzyczeli, trzaskały drzwi szafek, ale i tak wszyscy usłyszeli piskliwy wrzask Guillerma: - Który z was, złamasy, zasunął mi komórkę?! Nikt nie zwrócił nań większej uwagi. Guillermo wyciągnął wszystko z szafki, żeby upewnić się, że telefon nie spadł na dno, potem rozejrzał się uważnie, wykonując pełny obrót, wreszcie przykucnął i zajrzał między szczebelki ławki. - A sprawdziłeś w torbie? - podpowiedział szczupły chłopiec. Guillermo poderwał się i przypadł do niego ze złością. - Nie trzymam komórki w plecaku - zasyczał wściekle. - Chowam do kieszeni razem z kluczami. Chłopak cofnął się, unosząc przed sobą rozpostarte dłonie. Był o połowę mniejszy od Guillerma. - Wyluzuj, stary, chciałem tylko pomóc. - Jak któryś ze mną pogrywa, to lepiej, żeby dał sobie spokój! - zawołał Guillermo. Choć przed chwilą powiedział, że nie mógł zostawić telefonu w plecaku, dla pewności porozpinał kieszenie i wywalił całą zawartość na ławkę. Kiedy skończył rewizję, jego twarz

była buraczkowa ze złości, a ruchy konwulsyjne, jakby za chwilę miał wybuchnąć. - Kurde, jak się dowiem, który z was robi sobie jajca... - sapnął, kręcąc głową, po czym znów podniósł głos: - Oddawać mi mój pieprzony telefon! Ryan był już ubrany i zaczynał się niepokoić. Dzwonek na lunch miał zabrzmieć lada chwila. Chłopcy, którzy już się przebrali, tłoczyli się przy wyjściu, a gdyby Ethan wyniósł telefon, zanim ktoś wpadnie na pomysł zadzwonienia do Guillerma, cały plan spaliłby na panewce. Ryan nie chciał wywoływać podejrzeń, sam podsuwając to rozwiązanie, ale zdesperowany już miał to zrobić, kiedy do Guillerma podszedł chłopiec o imieniu Sal, trzymając w dłoni własny telefon. - Nie stresuj się, ziom - powiedział z uśmiechem. - Podaj swój numer, to zadzwonię. Guillermo wyglądał na bliskiego apopleksji, ale Sal był jednym z potężniej zbudowanych dzieciaków w roczniku, więc nie śmiał na niego naskakiwać. - Jest na wibracji - burknął. -1 co z tego? Może usłyszymy, jak się rusza - powiedział Sal. - Nie zaszkodzi spróbować, dawaj numer. Dźwięk dzwonka był ledwie słyszalny w hałasie czynionym przez czterdziestu pobudzonych chłopców, ale na tyle głośny, by Guillermo i Sal natychmiast namierzyli właściwy kierunek. Ryan udał brak zainteresowania, kiedy chłopcy przepchnęli się przez tłumek przy szafkach i pognali na drugą stronę szatni, gdzie zdumiony Ethan klęczał nad swoim plecakiem, grzebiąc w nim w poszukiwaniu dzwoniącego telefonu. Guillermo złapał Ethana za kołnierz bluzy i brutalnie cisnął nim o szafkę.

- Co robisz z moją komórką, suczy cycu?! - ryknął. - Własny ryj ci się nie podoba? Wszystkie głowy zwróciły się w stronę akcji. Ryan zaczął się niepostrzeżenie przemieszczać, chcąc znaleźć się dość blisko, by w razie potrzeby móc interweniować. Ethan niemal robił po nogach ze strachu, Yannis tymczasem przycupnął w kącie i udawał, że wiąże but, zachowując się tak, jakby nie znał Ethana i nie dostrzegał całej sytuacji. - Ja... ja nie wiem, skąd się to wzięło. Ja go nie brałem... - wykrztusił Ethan, wyjmując telefon z plecaka. - No to skąd go masz, gównojadzie? Guillermo rąbnął Ethanem o szafkę jeszcze raz i porwał z wyciągniętej dłoni swój pokolorowany flamastrami telefon. Ryan ruszył w jego stronę, by wkroczyć do akcji, ale nim zdążył cokolwiek zrobić, Sal złapał Guillerma za ramię. - Spokojnie, ta chuda fryta nie ukradła ci telefonu. Guillermo posłał mu wściekłe spojrzenie. - No to dlaczego miał go w plecaku? - Powiedziałeś, że kom jest na wibracji - przypomniał Sal. - Ale on zawył jak autoalarm. Ktoś podrzucił mu twoją komórkę do torby. Chciał cię podpuścić. Niezbyt lotny umysł Guillerma przetrawiał te informacje przez dobrych kilka sekund, nim uznał, że wersja Sala nosi znamiona prawdopodobieństwa. Napięcie w szatni opadło o kilka kresek, ale Ryan był wściekły, bo jego plan właśnie wziął w łeb. Teraz, kiedy groźba przemocy zaczęła się rozwiewać, Yannis odzyskał język w swojej niewyparzonej gębie. - A kto by chciał kraść taką gównianą komórkę - prychnął wzgardliwie. - Lepszego koma dostałem, jak miałem osiem lat.

Yannis nie mógł gorzej ocenić sytuacji. Guillermo może i odzyskał swój telefon, ale wciąż był napięty i rozdrażniony tym, że ktoś robi sobie żarty jego kosztem. - Coś ty powiedział? - krzyknął Guillermo. - Może zobaczymy, jak spodoba ci się mój telefon, kiedy wepchnę ci go w twoją wielką tłustą dupę?! Yannis otworzył usta w bezgranicznym przerażeniu, ale największą niespodzianką była reakcja Sala. Ryan nie wiedział, czy Sal był wyczulony na punkcie uwag nawiązujących do ubóstwa latynoskich uczniów, czy miał jakieś porachunki z Yannisem, w każdym razie nagle z rozjemcy przemienił się w agresora i zamachnąwszy się, plasnął Yannisa otwartą dłonią w twarz. Tłumek w szatni zafalował, dały się słyszeć zdumione „uuu!” i złośliwe chichoty. - Załatw tłuściocha! - krzyknął jeden z chłopców z grupy latynoskiej. Sal pochylił się nad Yannisem. - Nie wszyscy srają kasą tak jak wy - wycedził, dźgając go palcem w brzuch. - Lepiej zawrzyj mordę. Ryan uświadomił sobie, że dostał jeszcze jedną szansę. Zarówno Sal, jak i Guillermo byli od niego więksi, ale uznał, że poradzi sobie z nimi, jeśli tylko będzie działał szybko i zdoła pierwszym ciosem wyłączyć z walki jednego z nich. Zanim jednak zdążył wykonać pierwszy ruch, trzej inni latynoscy chłopcy przepchnęli się przed niego. - Słyszeliście go? - krzyknął Sal, oglądając się na kolegów. - Słyszeliście, jak się po nas przejechał? - Rasista - zasyczał ktoś. - Jak Latynos, to od razu biedota, tak? - Nic takiego nie powiedziałem - zaprotestował Yannis. - Po prostu... to strasznie stary cegłofon, więc po co Ethan miałby go kraść? Sal uniósł rękę jeszcze raz. Widok kulącego się w kącie Yannisa wyzwalał w nim

żądzę krwi. - Założę się, że smakujesz jak KFC, jak uważasz, spaślaku? Sal i Guillermo byli tak skupieni na Yannisie, że Ethan mógł bez trudu wymknąć się z szatni, ale on nie tylko nie skorzystał z okazji, ale postanowił wstawić się za swoim przyjacielem, mimo iż ten opuścił go w potrzebie zaledwie kilka chwil wcześniej. - Mam kupony obiadowe - wyjąkał lękliwie. - Weźcie, ile chcecie, tylko zostawcie nas w spokoju, dobra? Sal odwrócił się gwałtownie w stronę Ethana. - Masz; mnie za łachmaniarza, ćwoku? - wypalił z furią. - Myślisz, że twój pachołek może mnie obrażać, a ja zapomnę o wszystkim za dwudolarowy kupon na lunch? Oprócz Sala i Guillerma między szafkami stała teraz grupa czterech latynoskich chłopców, blokując Ethanowi i Yannisowi drogę ucieczki. Ryan nie miał większych szans w starciu jeden na sześciu i czuł wyrzuty sumienia, kiedy Sal złożył Ethana na pół ciosem w brzuch. - Ładny strzał! - ucieszył się ktoś z groźnej czwórki. - Dołóż mu, Sal! Ethana i Yannisa ocalił dzwonek na lunch. Dobre miejsce w kolejce po jedzenie było jedną z niewielu rzeczy, które uczniowie cenili bardziej niż dobry widok na bójkę, i przy wyjściu z szatni natychmiast utworzył się rozkrzyczany zator z ciał i plecaków usiłujących przecisnąć się przez drzwi. - Spokojnie, panowie! - nawoływał pan Orchard, który wyszedł ze swojego gabinetu, żeby zapanować nad tłuszczą. - Panie Lowell, panie Lowell, proszę się nie przepychać! Pan Orchard już miał zawrócić w stronę gabinetu, kiedy zauważył starcie Sala i

Guillerma z Ethanem i Yannisem. - Co się tam dzieje?! - krzyknął. - Przerwa na lunch! Wynocha z mojej szatni, już! Wśród biegnących do wyjścia uczniów Sal pochylił się nad Ethanem i wysyczał złowieszczo: - Widzimy się po szkole, chłopaki. - Hej! - zawołał pan Orchard, łapiąc Sala za ramię. - W tym roku byłeś zawieszony już dwa razy. Byłbyś łaskaw wyjaśnić mi, co się tu dzieje? Sal wzruszył ramionami. - Przyjacielska rozmowa, psze pana. - Mam cię na oku - ostrzegł pan Orchard. - Dobra, wynocha mi stąd. W szatni zostało już tylko pięciu chłopców i Ryan nie mógł dłużej zwlekać z wyjściem, nie wzbudzając podejrzeń. Przy wyjściu przystanął jeszcze, udając, że szuka czegoś w plecaku. Czuł mdłości na myśl o sytuacji, którą właśnie sprowokował - coś, co miało się skończyć w ciągu minuty szybkim popisem sztuki walki i ocaleniem Ethana z rąk rozwścieczonego Guillerma, przerodziło się w konflikt o potencjalnie znacznie poważniejszych skutkach. Pan Orchard zatrzymał na chwilę Ethana i Yannisa, ale Ryan nie słyszał, co do nich powiedział. Yannis wyszedł z szatni pierwszy. Ethan szedł tuż za nim, trzymając się za brzuch, z zaczerwienionymi oczami, jakby był bliski płaczu. Większość uczniów pognała na lunch do stołówki na drugim końcu budynku i korytarz był wystarczająco pusty, by Ryan mógł słyszeć rozmowę Ethana i Yannisa, gdy szedł kilka metrów za nimi. - Trzeba było trzymać gębę na kłódkę - Ethan skarcił Yannisa gniewnym szeptem. Już było po wszystkim. Jeszcze chwila i by sobie poszli.

- Dobra, ale to ty zaproponowałeś im kartki. To raczej nie pomogło, nie sądzisz? odrzekł Yannis. - Byłem w kropce. To było wszystko, co mogłem zrobić, żeby odciągnąć ich od ciebie. - Poradziłbym sobie - burknął Yannis. - Widziałem, jak sobie radziłeś, Yannis. Trząsłeś się jak galareta. - Myślisz, że naprawdę dorwą nas po szkole? Ethan wzruszył ramionami. - Sal się wściekł, ale może tylko próbuje nas nastraszyć. Proponuję, żebyśmy poszli do sali szachowej i przeczekali tam porę lunchu. Po ostatniej lekcji zaraz po dzwonku polecimy prosto do autobusu i usiądziemy z przodu, przy kierowcy. Przy odrobinie szczęścia do poniedziałku zdążą o nas zapomnieć. - Mój tata ma pistolet - pochwalił się Yannis. - Jak coś nam zrobią, to przyniosę go do szkoły i porozwalam im łby. - Daj spokój! - żachnął się Ethan. - Czasami zachowujesz się jak ostatni ciołek. - Zrobię to, zobaczysz - powiedział Yannis urażony. - Jasne - zadrwił Ethan. - Przyniesiesz pistolet do szkoły. Rozwiążesz wszystkie nasze problemy, urządzając starą wypróbowaną masakrę. - Nie chcesz, to nie wierz - obruszył się Yannis, wydając się jeszcze bardziej żałosny niż zwykle. Ethan skręcił w stronę klatki schodowej. - Czy ty kiedykolwiek strzelałeś z pistoletu? - zapytał, zatrzymując się na schodach. Poza tym twój tata nie ma nawet amerykańskiego obywatelstwa, więc nie ma prawa mieć broni.

- A ty gdzie idziesz? - zapytał Yannis, celowo ignorując atak Ethana na jego fantazję o krwawej zemście. - Na pierwsze piętro, do sali szachowej. - Zgłodniałem - poskarżył się Yannis. - Mam śniadanie z domu - zaproponował Ethan. - Sal i wszyscy jego kumple są już w stołówce. Jak chcesz, żeby cię zabili, to idź, ale sam. - Ale ja padam z głodu, mówię ci! A w piątki dają hamburgery z frytkami - kusił Yannis. - Masz tyle sadła, że na pewno wytrzymasz do wpół do drugiej. - Ethan ruszył w górę schodów, wciąż trzymając się za brzuch. - Zresztą jak chcesz, to oddam ci moje kanapki. Ryan nie należał do kółka szachowego i nie mógł pójść za Ethanem i Yannisem na górę, nie wzbudzając podejrzeń. Słuchał oddalających się głosów. Czuł się niemal tak samo podle jak po spotkaniu na plaży poprzedniego wieczoru. 12. WIADOMOŚCI Podczas gdy Ryan jadł lunch, niebo nad Dandongiem pojaśniało od pierwszego światła sobotniego poranka. Ning przez całą noc prawie nie zmrużyła oka. Kilka minut po piątej ocknęła się w podwójnym łóżku w motelu Różowy Ptak i pobiegła do łazienki, gnana atakiem nerwowej biegunki. W pokoju nie było zimno, ale ona nie przestawała dygotać i musiała zaciskać pięści pod pachami, żeby powstrzymać je od drżenia. Wszystko wyglądało nie tak, jak powinno. Ingrid obiecała wyjaśnić jej sytuację, ale w końcu nie powiedziała ani słowa o tym, co zrobił ojciec Ning i dlaczego obie muszą uciekać z kraju. Poprzedniego wieczoru opróżniła litrową butelkę wódki, straciła przytomność i teraz chrapała na sąsiednim łóżku, pogrążona w głębokim pijackim śnie. Ning prześladowało wspomnienie dwóch zabitych policjantów, a kiedy zamykała

oczy, jej znękany umysł produkował wizje ojca poddawanego torturom albo klęczącego pod ścianą tuż przed egzekucją. Choć nienawidziła szkoły i swoich koleżanek - robotów do wkuwania, tęskniła za poczuciem bezpieczeństwa, jakie pamiętała z poprzedniego życia. Czuła się tak, jakby spadała w głąb studni bez dna, drąc paznokciami ściany, ale nie natrafiając na żaden punkt zaczepienia. Różowy Ptak był nowym motelem wybudowanym przy nowej, nieczynnej jeszcze autostradzie. Pokoje miał obszerne, nijakie, straszące oprawionymi w ramki zdjęciami cadillaców na ścianach. Był to tani zajazd przeznaczony dla komiwojażerów, krewnych w odwiedzinach oraz kochanków wynajmujących pokoje na godziny. Okna wszystkich pokoi wychodziły na rozległy plac parkingowy, za którym ciągnął się szereg sklepowych baraków o płaskich dachach. Nie mogąc znieść chrapania Ingrid i kwaśnego smrodu nieprzetrawionego alkoholu, Ning wsunęła na stopy trampki, wzięła ze stolika klucz i po cichu wyszła na zewnętrzny balkon łączący drzwi wszystkich pokoi. Po schodach znajdujących się na jego końcu zeszła na parking. Na wielkim placu przeznaczonym dla kilku setek pojazdów stało mniej niż trzydzieści aut - proporcja ta miała się utrzymać aż do otwarcia autostrady. Szara cicha przestrzeń pod pomarańczowym niebem tchnęła dziwnym spokojem, który pomógł Ning trochę się odprężyć. O tej porze roku dni bywały gorące, ale słońce jeszcze nie wstało zza horyzontu, a powietrze odświeżał rześki poranny powiew. Ning niemal bezwiednie zawędrowała przed pawilon handlowy. Jedynym otwartym lokalem był całodobowy sklep spożywczy. Jeszcze dwa lata wcześniej ta część miasta musiała być szczerym polem. Niewielki sklepik nie miał czasu podupaść: szyby w automatycznych drzwiach lśniły czystością, nie było lepkiego osadu na dnie lodówek ani martwych much w kloszach lamp.

Ning nie przypominała sobie, by brała ze sobą pieniądze, ale wetknąwszy dłoń do kieszeni, namacała pod palcami monety i kilka banknotów. Nostalgia zawiodła ją przed stoisko z garmażerią i przekąskami na ciepło. Pamiętała, jak podczas nieczęstych wycieczek z sierocińca, kiedy miała cztery czy pięć lat, autokar zatrzymywał się na nowo otwartej stacji benzynowej, gdzie zachwycona przyglądała się automatom z pepsi, kuchenkom mikrofalowym i lodówkom wypełnionym stertami jaskrawożółtych pudełek. Teraz była na tyle duża, by wiedzieć, że dobra kuchnia nie bierze się z mikrofalówek na tyłach sklepów spożywczych, ale wciąż była w niej ta pięciolatka, którą ciągnęło do żółtych pudełek - do ryby w sosie, słodkich pierożków, hamburgerów American Burger i chrupiącej kaczki z ryżem. Ning wsunęła hamburgera do lśniącej mikrofalówki. Podczas gdy kręcił się za szybką, nasypała lodu do papierowego kubka i nalała sobie sprite’a. Hamburger wyszedł skwiercząco gorący, z plamami tłuszczu, który przesiąkał z wolna przez kartonowe pudełko. Ning uchyliła wieczko, powąchała i powstrzymując mdłości, odgryzła parzący kęs. Mięso było suche, bułka gumowata, ale kiedy gryzło się je razem z keczupem, smak był niczego sobie. Ning zaniosła hamburgera i napój do kasy, gdzie dwaj robotnicy z budowy, w odblaskowych kamizelkach, płacili za papierosy. Ugryzła kolejny kęs i wtedy jej wzrok padł na szeregi butelek z trunkami na półkach za ladą. Przypomniała sobie o Ingrid. - Do jutra, chłopcy - pożegnała robotników kasjerka mówiąca z silnym koreańskim akcentem. - Tylko hamburger i średni napój? - spytała, zwracając się do Ning. Ning zapatrzyła się na butelki i odpowiedziała dopiero po chwili. - Przepraszam - mruknęła, sięgając do kieszeni. - Chyba się jeszcze nie obudziłam. - Następnym razem nie jedz, dopóki nie zapłacisz - pouczyła ją kobieta, ale ton jej

głosu był bardziej matczyny niż strofujący. Ning położyła na ladzie dwa dwudziestojuanowe banknoty i omal nie zemdlała, spojrzawszy na stertę porannych gazet, wcześniej zasłoniętą przez robotników. Z ogromnej fotografii na pierwszej stronie „Dandong Daily” patrzył na nią jej tata. Nagłówek nad zdjęciem głosił: „Przedstawiciele partii gratulują policji rozbicia siatki przemytników ludzi”. Głowa Ning odskoczyła w tył, jakby ktoś wbił jej nóż rzeźnicki między łopatki. „Dandong Daily” była oficjalną gazetą partii komunistycznej, pełną drętwych relacji z partyjnych zebrań i oficjalnych wizyt. Popularny dowcip mówił, że ludzie kupują ją tylko dlatego, że subsydiowana przez rząd jest tańsza niż równoważna jej ilość papieru toaletowego. Prywatna „North East China Star” kosztowała dziesięć razy więcej i miała żywszą szatę graficzną. Na pierwszej stronie zamieszczono dwie fotografie ojca Ning. Na jednej brał udział w jakimś przyjęciu, uśmiechnięty, w czarnym smokingu i z kieliszkiem szampana w dłoni. Drugą wykonano tuż po jego aresztowaniu; wyglądał na niej na wystraszonego i trzymał tabliczkę z napisem: „Fu Chaoxiang J051654”. Nagłówek był krótki: „Handlarz niewolników”. - Tata prosił o gazety - powiedziała Ning, uśmiechając się z wysiłkiem i biorąc po jednym egzemplarzu z obu stert. - Twoja reszta! - zawołała sprzedawczyni, kiedy Ning zawróciła w stronę automatycznych drzwi. Ning wepchnęła monety do kieszeni i wybiegła ze sklepu. Robotnicy z budowy stali nieopodal, palili papierosy i popijali herbatę z turystycznych kubków. Przez chwilę miała wrażenie, że jeden z nich dziwnie się jej przygląda, ale to była tylko jej paranoja. Przed sklepem stało kilka opuszczonych piknikowych stolików. Ning usiadła przy

jednym z nich i zapominając o napoju i hamburgerze, zaczęła czytać pierwszą stronę „China Star”. „Biznesmen” Fu Chaoxiang aresztowany w policyjnej obławie. Dwadzieścioro ośmioro aresztowanych, w tym wielu wspólników, szef prowincjonalnego urzędu celnego i sześciu urzędników partii komunistycznej. Organizacja kobieca składa petycję o karę śmierci. Dochodzenie wszczęte przez „North East China Star” doprowadziło do aresztowania biznesmena Fu Chaoxianga. Fu, prominentna postać w biznesowym środowisku Dandongu, znany jest lokalnie jako właściciel popularnej sieci sklepów dyskontowych oraz główny sponsor drużyny piłkarskiej Dandong Knights. Ale choć kreował się na uczciwego człowieka interesów i filantropa, fundamentem jego królewskiego stylu życia był nieludzki proceder handlu żywym towarem. Według oficjalnych dokumentów i dowodów zebranych przez zespół śledczy „China Star” organizacja Fu była odpowiedzialna za przerzut ponad osiemdziesięciu kobiet i dziewcząt tygodniowo przez rzekę Yalu z terytorium Korei Północnej. Wśród przemycanych były także dzieci, niekiedy nie starsze niż siedmioletnie. Władze sądzą, że w ciągu minionych osiemnastu lat przez koreańską granicę mogło zostać przemycone aż pięćdziesiąt tysięcy kobiet, a niektóre dowody sugerują, że rzeczywista liczba mogła sięgnąć wartości sześciocyfrowych. Przemyt na tak wielką skalę nie byłby możliwy bez wsparcia skorumpowanych urzędników po obu stronach granicy. Policja nie zaprzecza, że w ciągu najbliższych dni może dojść do kolejnych aresztowań. Opublikowała też listę wspólników Fu poszukiwanych w celu przesłuchania. Ofiarą Fu padali ludzie zdesperowani, zdecydowani opuścić Koreę Północną, gdzie panuje głód i niedostatek. Wielu z nich płaciło setki juanów za obietnicę przerzucenia do Chin

i zatrudnienia w fabryce, ale organizację Fu interesowały tylko kobiety, młode i atrakcyjne fizycznie. Część ofiar Fu trafiała „pod opiekę”gangsterów i była zmuszana do pracy w charakterze prostytutek w domach publicznych w całych Chinach. Kobiety, które stawiały opór, bito, wykorzystywano seksualnie lub zmuszano do uległości, wstrzykując narkotyki. Większość ofiar okrutnego handlarza niewolników wywożono daleko za granicę i zmuszano do niewolniczej pracy w seksbiznesie w krajach zachodnich, a nawet w Afryce. W miastach takich jak Londyn, Paryż czy Los Angeles wspólnicy Fu mogli sprzedać właścicielowi domów publicznych kobiety z Korei Północnej za kwoty sięgające miliona juanów. W najbardziej szokujących przypadkach dowody sugerują, że bogaci pedofile ze Stanów Zjednoczonych kupowali nieletnich północnokoreańskich chłopców i dziewczęta, płacąc pół miliona dolarów (trzy i pół miliona juanów) za dziecko. Władze w Stanach Zjednoczonych rozpoczęły dochodzenie w sprawie kilkorga podejrzanych osób, opierając się na materiałach dowodowych przekazanych im przez zespół śledczy „North East China Star”. Cd. na str. 2-3. Więcej o Handlarzu Niewolników wewnątrz numeru. Pełna lista osób aresztowanych i poszukiwanych - str. 3. Artykuł redakcyjny - Fu Chaoxiang zasłużył na karę śmierci - str. 6. Wyznania ofiary handlarza. - Moje cztery lata piekła; amsterdamska seksniewolnica - str. 4-5. Ning poczuła się tak, jakby oberwała cegłą w twarz. Z jednej strony chciała czytać dalej, ale ledwie widziała przez łzy cisnące się jej do oczu. Jeśli artykuł mówił prawdę, człowiek, który tulił ją do piersi na zjeżdżalniach wodnych, kupował prezenty, latał do

Chongąingu, żeby oglądać jej walki bokserskie, i płakał, kiedy przegrała na punkty, był nikczemnym kryminalistą. Na górze trzeciej strony ogromną czerwoną czcionką wydrukowano numer policyjnej gorącej linii w Dandongu. Poniżej widniała szachownica z głów opatrzona podpisem: „Jeśli widziałeś te osoby, zadzwoń niezwłocznie”. Fotografie uszeregowano pod względem ważności przedstawionych osób i każdą podpisano. W najwyższym rzędzie umieszczono dwóch urzędników partii, wymienionych jako zaginieni. Zdjęcie Ingrid znajdowało się w trzecim szeregu: „Zona Fu, poszukiwana w celu złożenia zeznań”. Ning pomyślała, że do tej pory przyznano jej pewnie wyższy priorytet, bo policja musiała już znaleźć zwłoki dwóch funkcjonariuszy w domu państwa Fu. Zdjęcie Weia zamieszczono na samym dole, a podpis opisywał go raczej jako szeregowego gangstera, a nie szofera bossa. Następną rozkładówkę zajmowała historia ofiary gangu. Sponiewierana trzydziestoletnia kobieta na fotografii miała nieszczęśliwą minę, a w ramionach dziecko o na wpół europejskich rysach. Ning nie była w stanie przebrnąć przez tekst. Porzuciwszy

śniadanie, zebrała gazety, złożyła na pół i pobiegła do motelu, by skonfrontować swoje odkrycia z przybraną mamą. Ingrid wciąż chrapała w przepoconej pościeli i oparach przetrawionego alkoholu. Ning wściekłym ruchem otworzyła małą szafkę stojącą między dwoma podwójnymi łóżkami. Złapała pistolet, który Ingrid schowała tam na wypadek, gdyby zjawili się policjanci, a potem odwinęła brzeg kołdry i uszczypnęła Ingrid w nozdrza. - Czy to prawda?! - krzyknęła, odstępując od łóżka o krok i unosząc przed sobą naładowany pistolet wycelowany w głowę Ingrid. Nieprzytomna Ingrid potarła twarz dłońmi, nie rejestrując krzyku ani broni. - No co tam, dziecino? - zachrypiała. Wciąż nie widziała pistoletu, kiedy Ning cisnęła jej w twarz dwie gazety. - Czy to prawda, co tutaj piszą?! Mów prawdę albo przysięgam, że cię zabiję! Ingrid zaczęła patrzeć nieco bardziej przytomnie. Dostrzegła broń i nagłówek w gazecie w tym samym momencie i szarpnęła się w tył, strącając łokciem lampkę nocną. - To... skomplikowane - wykrztusiła. - Opuść gnata, co? Jeszcze wypali... Ning potrząsnęła głową. - Jeżeli wypali, to nie będzie to wypadek. Oboje okłamywaliście mnie przez lata. Jak mogłaś w ogóle żyć z tatą, wiedząc, że robi takie rzeczy?! - Ja nie wiedziałam - powiedziała Ingrid wystraszona mocą spojrzenia Ning i lufą niecały metr od jej twarzy. - Kłamiesz! - krzyknęła Ning. - Skoro nie wiedziałaś, to dlaczego zwiałaś zaraz po tym, jak aresztowali tatę? A pieniądze i broń w łóżeczku? O tym też nie wiedziałaś?! - Pozwól mi wyjaśnić, Ning. Tylko cofnij się o krok i opuść lufę, dobrze? W każdej chwili możesz mnie rąbnąć, ale nie chcę żadnych wypadków.

Ning dostrzegła sens w tym argumencie. Cofnęła się i usiadła na swoim łóżku, kładąc pistolet na kolanach. Ingrid usiadła na materacu i zaczęła mówić: - Wiem, co myślisz: jaka kobieta mogłaby żyć z mężczyzną, który traktuje inne kobiety jak rzeczy? Ale spróbuj zrozumieć, nie dowiedziałam się nagle, tak jak ty teraz. To odbywało się stopniowo. Kiedy poznałam Chaoxianga, pracowałam jako tancerka egzotyczna w klubie w Dalian. Od dziecka byłam biedna jak mysz kościelna i wszystko, co miałam cennego, to duże cycki i krągły tyłeczek, a Chaoxiang lubi dziewczyny o pełniejszej figurze. Poznałam go, a on przemienił moje życie w film. Nagle rozbijałam się drogimi furami, kasyna na Hajnanie, zakupy w Szanghaju, biżuteria warta więcej, niż mój ojciec zarobił przez całe życie. Wiedziałam, że twój tata dostarcza dziewczyny do niektórych klubów, ale odkąd się pobraliśmy, stopniowo dowiadywałam się więcej, głównie dlatego, że twój tata wykorzystywał moje brytyjskie obywatelstwo do zakładania firm, dzięki którym omijał przepisy podatkowe. - To znaczy, że o tym wiedziałaś, ale przymykałaś na to oko! - zawołała oskarżycielsko Ning. - Dopóki mogłaś wydawać swoją działkę, miałaś gdzieś, co się dzieje z tymi niewinnymi dziewczynami. - Większość z nich nie jest tak niewinna, jak próbuje udawać - powiedziała Ingrid. Wiele z nich całkiem nieźle na tym wychodzi. Znajdują mężów za granicą, wysyłają pieniądze do domu... Próby usprawiedliwiania się tylko rozjuszyły Ning. - Nawet gdyby tylko jedna jedyna kobieta została zmuszona do robienia wszystkich tych strasznych rzeczy wbrew jej woli, to i tak byłoby o jedną za dużo. A co z małymi dziećmi, które sprzedawaliście pedofilom? Ile biżuterii za nie dostałaś?! - O tym nie wiem nic. - Ingrid wzdrygnęła się i dłonią strąciła gazetę z łóżka. - Nie

zniosłabym czegoś takiego. I zapominasz o jednej rzeczy, Ning: Chaoxiang kocha nas obie. Ning odłożyła pistolet i otarła łzy. - Ja go już nie kocham - chlipnęła. - A kogo innego jeszcze masz na tym świecie? - powiedziała łagodnie Ingrid, przesuwając się do przodu na łóżku i opuszczając stopy na podłogę tuż obok stóp Ning. Nienawidzisz taty, mnie chcesz zastrzelić. Kto ci zostaje? Ning zaszlochała. Włożyła pistolet do szafki i zatrzasnęła szufladę. - Nikt - przyznała cicho, z twarzą mokrą od łez. - Jedziemy na tym samym wózku, dziecko - powiedziała Ingrid. - To ja wybrałam cię w sierocińcu. Chaoxiang miał na oku tego patyczaka w falbaniastej sukienusi, ale mnie spodobałaś się ty: mała dzikuska, ganiająca się z chłopakami w sztywnym od brudu dresie. Ning uśmiechnęła się lekko. Słyszała już wcześniej historię o sierocińcu, ale zwykle temat pojawiał się, kiedy tata był w pobliżu. Tata najpierw twardo zaprzeczał, jakoby wiedział cokolwiek o dziewczynce w falbaniastej sukience, ale potem na jego twarzy pojawiał się szelmowski uśmiech, a on brał Ning na ręce i mówił, że w swoim cząsie może i miał wątpliwości, ale Ingrid nie mogła wybrać lepiej. Wspomnienie uświadomiło Ning, że miłość nie ma wyłącznika. Kochała swojego tatę bez względu na to, co zrobił i jak nazywali go w gazetach. Uświadomiła sobie też, że najprawdopodobniej nie zobaczy go już nigdy więcej. Szlochała od dłuższej chwili, ale dopiero teraz rozbeczała się na dobre. Ingrid przeniosła się na jej łóżko, otoczyła Ning ramionami i mocno przytuliła. - Teraz jesteśmy już tylko ty i ja, dziecino - powiedziała cicho. - Kiedy wydostaniemy się z Chin, będę mogła podjąć pieniądze zdeponowane na moje nazwisko, a wtedy wrócimy do Anglii i zaczniemy nowe życie.

13. BANIALUKI Stojąc w kolejce po smażone kulki ziemniaczane, minizapiekanki i krakersy z masłem orzechowym, Ryan czuł się przeraźliwie samotny. W normalnych okolicznościach już dawno znalazłby dla siebie towarzystwo, ale jeśli chciał mieć jakąkolwiek szansę zaprzyjaźnienia się z Ethanem, musiał pozostać odludkiem. Gdy czytnik ściągnął dolara i osiemdziesiąt centów z karty obiadowej, Ryan wziął plastikową tacę z lunchem i usiadł tak blisko Sala i Guillerma, jak tylko było to możliwe. W gwarze panującym w stołówce trudno było zrozumieć własny głos, a co dopiero grupę siedzącą dwa stoliki dalej i przez większość czasu mówiącą po hiszpańsku, ale Ryan nie miał wątpliwości, że chłopcy rozmawiają o incydencie w szatni. Guillermo był porywczy i niezbyt bystry, ale prawdziwe zagrożenie stwarzał jego kolega. Sal nie zmienił szarej koszulki, w której ćwiczył na wuefie, i wielkie plamy potu pod jego pachami były doskonale widoczne, kiedy poderwał się od stołu, by odegrać gwałtowną i dramatyczną scenę duszenia niewidzialnego przeciwnika. Ryan zwrócił uwagę na masywne łydki i bicepsy Sala, sugerujące intensywny trening siłowy, być może w ramach zapasów lub futbolu amerykańskiego. - Skręcę Ethanowi kark jak kurczakowi - obiecywał Sal. - Po szkole dorwiemy go i spuścimy mu taki łomot, że go rodzona matka nie pozna. Ryan jednak nie mógł oprzeć się wrażeniu, że użycie liczby mnogiej przez Sala było słabo uzasadnione. Zgromadzonych wokół stołu chłopców bawiła tyrada kolegi, ale byli to tylko zwyczajni drugoklasiści - choć zawsze chętni do kibicowania w przypadkowej bójce, to jednak nie kwapili się do pakowania w poważniejsze kłopoty. Jeden z uczniów ostrzegł Sala, przypominając, że tym razem z pewnością zostanie wyrzucony ze szkoły, a nie tylko zawieszony w prawach ucznia. Nawet Guillermo nie był już

tak bojowo nastawiony, skoro odzyskał swój telefon i miał czas ochłonąć. Kiedy Ryan usłyszał, co chciał usłyszeć, wrzucił do kosza niedojedzoną zapiekankę i wybiegł na szkolny dziedziniec. Gimnazjum Twin Lakes nie pozwalało swoim uczniom na korzystanie z telefonów komórkowych podczas przerwy na lunch, ale wystarczyło wyjść ze stołówki, by pozbyć się towarzystwa nauczycieli, którzy mogliby wyegzekwować zakaz. Ryan przetruchtał między dziewczynami grającymi w piłkę na zewnętrznym boisku, usiadł na ziemi pod ogrodzeniem z siatki i założył na ucho bezprzewodowy zestaw słuchawkowy. - Rybson! - ucieszyła się Amy, kiedy odebrała telefon. - Jak tam twój genialny plan? - Mówiłem ci, nie nazywaj mnie tak - wycedził z irytacją. - Nienawidzę tego. Nie udało mi się co prawda uratować Ethana w szatni, ale może coś się szykuje po lekcjach. Jesteś w domu? Możesz się zalogować do szkolnych baz danych Twin Lakes? - Mam loginy, odkąd włamaliśmy się do systemu, żeby zaklepać ci miejsce w klasie Ethana. Za chwilę będę w domu. - Byłaś na plaży? - zapytał Ryan, łowiąc uchem charakterystyczne skrzypnięcie drzwi natrysku. - Niektórzy to mają życie. - Momencik... - Amy rozpoczęła zdawanie relacji ze swoich poczynań. - Komp budzi się z hibernacji... Googluję gimnazjum Twin Lakes... Kontakt, rekrutacja, osiągnięcia sportowe, pracownie, aktualności, kalendarz... Jest, dostęp do plików zastrzeżonych. Przeglądarka zapamiętała hasła z poprzedniego logowania. Co chcesz wiedzieć? - Na początek wszystko, co możesz znaleźć o dzieciaku, którego nazywają Sal powiedział Ryan. - Rocznik siódmy, klasa druga B albo druga R - Szukamy Sala... - mruknęła Amy. - Jest Salvatore w drugiej B i Salvador w drugiej F. Salvador ma dwanaście lat. W ramach programu dla wybitnie uzdolnionych poszedł do

gimnazjum o rok wcześniej. W dzienniku same celujące. - Szukam typa sprawiającego kłopoty - powiedział Ryan. - Sprawdź tego drugiego. Po krótkiej ciszy Amy parsknęła śmiechem. - Tyle kłopotów wystarczy? Salvatore, przyjęty do Twin Lakes piątego grudnia po wydaleniu z Mission Hill. Ma już na koncie mniej więcej sto linijek uwag dyscyplinarnych. Frekwencja: niecałe sześćdziesiąt procent. - A jest coś o sportach? - spytał Ryan. - Kolo jest większy ode mnie, więc jeśli jest mistrzem kickbokserskim czy kimś w tym stylu, to naprawdę wolałbym wiedzieć, zanim zacznę się z nim bić. - Wywalili go z drużyny zapaśniczej. Uzasadnienie trenera: „Uporczywe naruszanie zasad uczestnictwa w zajęciach, naganna postawa”. - Zapaśnicy raczej nie biją i nie kopią - zauważył Ryan. - Poradzę sobie, jeśli tylko zdołam utrzymać go na dystans. - Byłaś na plaży? - zapytał Ryan, łowiąc uchem charakterystyczne skrzypnięcie drzwi natrysku. - Niektórzy to mają życie. - Momencik... - Amy rozpoczęła zdawanie relacji ze swoich poczynań. - Komp budzi się z hibernacji... Googluję gimnazjum Twin Lakes... Kontakt, rekrutacja, osiągnięcia sportowe, pracownie, aktualności, kalendarz... Jest, dostęp do plików zastrzeżonych. Przeglądarka zapamiętała hasła z poprzedniego logowania. Co chcesz wiedzieć? - Na początek wszystko, co możesz znaleźć o dzieciaku, którego nazywają Sal powiedział Ryan. - Rocznik siódmy, klasa druga B albo druga F. - Szukamy Sala... - mruknęła Amy. - Jest Salvatore w drugiej B i Salvador w drugiej F. Salvador ma dwanaście lat. W ramach programu dla wybitnie uzdolnionych poszedł do gimnazjum o rok wcześniej. W dzienniku same celujące.

- Szukam typa sprawiającego kłopoty - powiedział Ryan. - Sprawdź tego drugiego. Po krótkiej ciszy Amy parsknęła śmiechem. - Tyle kłopotów wystarczy? Salvatore, przyjęty do Twin Lakes piątego grudnia po wydaleniu z Mission Hill. Ma już na koncie mniej więcej sto linijek uwag dyscyplinarnych. Frekwencja: niecałe sześćdziesiąt procent. - A jest coś o sportach? - spytał Ryan. - Kolo jest większy ode mnie, więc jeśli jest mistrzem kickbokserskim czy kimś w tym stylu, to naprawdę wolałbym wiedzieć, zanim zacznę się z nim bić. - Wywalili go z drużyny zapaśniczej. Uzasadnienie trenera: „Uporczywe naruszanie zasad uczestnictwa w zajęciach, naganna postawa”. - Zapaśnicy raczej nie biją i nie kopią - zauważył Ryan. - Poradzę sobie, jeśli tylko zdołam utrzymać go na dystans. - Nie wygląda to dobrze - powiedziała Amy. - Niecałe trzy tygodnie temu Salowi groziło wydalenie z Twin Lakes. Przyłapali go z nożem na terenie szkoły. Na prośbę rodziców komisja szkolna zmniejszyła karę do ostatecznego upomnienia oraz zawieszenia w prawach ucznia. Ryan cmoknął ze złością. - Szit! - Mam zadzwonić, że w szkole jest bomba? - spytała Amy, tylko częściowo żartując. - Myślę, że sobie poradzę, ale na ostatniej lekcji drugie klasy mają wybierki i muszę wiedzieć, kto będzie w której pracowni. Amy zdziwiła się. - Nie rozumiem, jakieś wybory samorządu czy coś w tym stylu? - Nie wybory, wybierki. Wybierane zajęcia dodatkowe. Fakultety, nie pamiętasz, jak

wylądowałem w chórze, bo nigdzie nie było już miejsc? - A teraz tak pięknie śpiewasz pod prysznicem - pochwaliła Amy. - Aleś ty dzisiaj dowcipna - zauważył kwaśno Ryan. - Muszę wiedzieć, jakie zajęcia mają Ethan, Yannis, Sal i Guillermo, bo muszę być we właściwym miejscu, kiedy zacznie się nawalanka. - Jasne - powiedziała Amy. - Poczekaj, wejdę w plan lekcji... Klasy drugie... Ethan i Yannis będą razem, kto by się spodziewał, na hiszpańskim w sali L8. Guillermo ma ekonomikę gospodarstwa domowego w G9, a Sal... warsztaty pisarskie, sala G16. Ryan się roześmiał. - Ależ jestem ciekaw, jak mu idzie ta nowa powieść. - A ty gdzie będziesz? - W bloku muzycznym, czyli tak daleko od warsztatów pisarskich i hiszpańskiego, że dalej już nie można. Jak polecę sprintem, to może złapię Sala i Guillerma przy wyjściu z budynku G i dotrę na miejsce, kiedy upolują Ethana i Yannisa. * Na czwartej lekcji, przyrodzie, klasa huczała od plotek o wielkiej zadymie i bandzie wściekłych Latynosów szykujących się na Ethana i Yannisa. Ktoś słyszał, że mają noże, inny, że grupa najsilniejszych białych uczniów ma przyjść z odsieczą. Spekulowano, czy konflikt nie przerodzi się w prawdziwą wojnę na tle rasowym. Znudzeni uczniowie potrafią rozdmuchać byle co do nieprawdopodobnych rozmiarów. Choć Ryan wiedział, że to w większości banialuki, dzikie teorie powtarzane przez kolegów z klasy fatalnie wpływały na stan jego nerwów. To była pierwsza poważna misja w jego krótkiej karierze cherubina i choć miał zaufanie do swoich umiejętności, wiedział też, że wielki muskularny Sal nie będzie łatwym przeciwnikiem.

Na piątej lekcji Ryan nie usłyszał żadnych nowych plotek, bo wraz z szesnaściorgiem innych uczniów przestał całą godzinę ze śpiewnikiem Gershwin dla gimnazjów w dłoni, mrucząc uproszczoną wersję I Got Plenty 0’Nuttin, podczas gdy prowadząca chór babuleńka skrzeczała na przemian: „Z życiem!” oraz „Więcej pasji, kochani!”. Potem nadeszła godzina prawdy. Na pierwszy ton dzwonka Ryan bezceremonialnie przepchnął się do wyjścia i wybiegł na zewnątrz. Ostatnia piątkowa lekcja ożywiała ruchy, a on nie był jedynym uczniem, który spieszył się, by nie przegapić walki. Blok muzyczny znajdował się po wschodniej stronie terenu szkoły i Ryan znalazł się na czele szarży dwóch tuzinów chłopców z drugich i trzecich klas, pędzących wyasfaltowaną alejką pomiędzy starym a nowym budynkiem szkolnym. Miał nadzieję, że zdąży dotrzeć przed front nowego budynku i dopaść Sala i Guillerma przy wyjściu, ale zanim tam dobiegł, tłum wylewający się z gmachu zaczął już stapiać się z mniejszą grupą wychodzącą ze starego. W zwyczajny dzień potok uczniów topniał bardzo szybko, dzieląc się na większy strumień skręcający w lewo, w stronę żółtych autobusów na parkingu, oraz mniejszą grupę dzieci zmierzających w przeciwną stronę, by wrócić do domu pieszo lub w samochodach rodziców. Tego dnia jednak tak wielu amatorów wrażeń szukało miejsca wielkiej walki, że na dziedzińcu przed szkołą zrobił się zator. Ryan był wściekły z bezsilności, kiedy jego bieg przemienił się w mozolne przepychanie się przez gęstwę ruchomych ciał. Nikt z nauczycieli nie wiedział, dlaczego tłum się nie rozprasza, ale dwoje zaczęło już machać rękami, krzycząc do uczniów, by się nie zatrzymywali i nie blokowali drogi. Nagle z okna na pierwszym piętrze wychylił się jakiś chłopak. - Są z tyłu! - wrzasnął. Co najmniej jedna czwarta uczniów wiedziała o bójce. Grupy chłopców - także ta,

która przybiegła za Ryanem - zawróciły i ruszyły pod prąd, przepychając się pomiędzy tymi, którzy nie mieli pojęcia, co ów okrzyk miał oznaczać. Ryan brawurowo zanurkował między dwóch dużych trzecioklasistów, przeskoczył przez niską barierkę i puścił się sprintem przez trawnik przy starym budynku. - Hej, chłopcze, wracaj tutaj! - zawołał za nim nauczyciel. - Co to ma znaczyć?! Ale Ryan zapoczątkował trend i kolejnych dwudziestu pierwszo - i drugoklasistów zaryzykowało poniedziałkową kozę, idąc w jego ślady. Biegnąc na czele grupy, wparował do starego budynku bocznym wejściem, ocierając się w pędzie o sukienkę struchlałej ze strachu nauczycielki hiszpańskiego. Ryan zgadywał, że Sal i Guillermo zdołali wymknąć się wcześniej i urządzili zasadzkę, by zaskoczyć swoje ofiary, kiedy będą wychodzić z piątej lekcji. Trzydzieści gumowych podeszew popiskiwało i ślizgało się na podłodze za jego plecami. Ryan nie znał szkoły zbyt dobrze i zapędził się za daleko, omijając wylot krótkiego korytarza prowadzącego na betonowy placyk po drugiej stronie budynku. Zanim zawrócił, ścigająca go zgraja pomknęła na zewnątrz, a on zderzył się z grupą pierwszoklasistów, którzy dołączyli do innych, nie mając pojęcia, za czym tak gonią. - Z drogi! - ryknął Ryan, rozpłaszczając jakiegoś dzieciaka na ścianie, kiedy wypadł przez podwójne drzwi prosto w ciepły blask słońca. Grupa, która wyprzedziła go kilka chwil wcześniej, była już trzydzieści metrów dalej i właśnie dołączała do uczniów, którzy mogli pobiec krótszą drogą wokół frontu starego budynku. Po lewej stronie trzy dziewczyny z trzeciej klasy i nauczycielka stały obok Yannisa, który siedział na betonie i zanosił się piskliwym płaczem. Yannis zdołał przebiec zaledwie dwadzieścia pięć metrów, nim dopadli go Sal i Guillermo. Ryan nie miał czasu przyjrzeć się dokładniej, ale wyglądało na to, że chłopak

oberwał tylko kilka pchnięć i kopniaków, zanim ocaliła go nauczycielka. Ostre treningi w CHERUBIE zapewniły Ryanowi szybkość i świetną kondycję. Podczas gdy chłopcy przed nim kolejno tracili siły, on wciąż gnał pełnym pędem. W oknach na pierwszym piętrze widać było przyklejone do szyb twarze, ale Ryan nie mógł dostrzec, na co patrzą, dopóki kilkoma długimi susami nie wspiął się na szesnaście stopni szerokich schodów na drugim końcu betonowego placu. Na szczycie schodów otworzył się przed nim widok na zielony plac z zaznaczonym rombem do gry w baseball. Z boku znajdowało się kilka niedużych trybun oraz wielka elektroniczna tablica wyników, zakupiona dla szkoły przez miejscowy salon GMC. Główne wydarzenia rozgrywały się po drugiej stronie boiska, ponad dwieście metrów dalej. Oślepiony świecącym mu w twarz słońcem Ryan z trudem rozróżniał chudonogą sylwetkę Ethana i depczącego mu po piętach Sala. Wyglądało to jak scena z filmu przyrodniczego, w którym Sal był lwem, Ethan zaś biedną młodą gazelą skazaną na rozszarpanie na strzępy przez kły drapieżników. Grupa biegnąca za Salem liczyła ośmiu chłopców, ale nie dało się stwierdzić, czy byli to uczestnicy polowania, czy tylko widzowie. Na samym końcu wlokła się przysadzista postać Guillerma, wycieńczonego i ledwie zdolnego do truchtu. Ryan był już siedemdziesiąt metrów za Salem, kiedy ten dopadł swoją ofiarę i potężnie pchnął ją w plecy. Ethan upadł w dramatyczny sposób, zrywając murawę i cudem nie łamiąc karku, kiedy z rozpędu przetoczył się przez głowę na plecy. Sal przygwoździł go do ziemi, wbijając kolano w brzuch, ale Ethan rozpaczliwym wierzgnięciem strącił go z siebie, poderwał się i znów rzucił do ucieczki. - Dźgnął go! Dźgnął go! - krzyknął jeden z chłopców dobiegających do miejsca

zdarzenia. Ryan skrócił dystans do dwudziestu metrów i widział wyraźnie, jak Sal wściekłym ruchem wyrywa cyrkiel, który Ethan wbił mu w ramię. - Jesteś trupem, cioto! - ryknął Latynos, startując do biegu. Ethan zdążył oddalić się o dwadzieścia metrów i Sal znalazł się teraz w grupie chłopców, którzy wcześniej biegli w tyle. Ryan pędził mniej niż pięć kroków za nim i po przebiegnięciu ponad sześciuset metrów wciąż był pełen energii, podczas gdy inni zaczęli już zwalniać. Po całym dniu rozczarowań zakiełkowała w nim nadzieja - plan Amy wciąż mógł się powieść. Ethan nie mógł wiedzieć, że jeden ze ścigających jest zarazem sprawcą jego kłopotów i potencjalnym wybawicielem. Biegł ogarnięty grozą, trzymając się za kłujący bok i kierując w stronę bocznej bramy z drucianej siatki, używanej przez szkolnych dozorców. Kłopot polegał na tym, że chłopak nie miał pojęcia, czy brama jest otwarta. Z biegnącej grupy odpadli kolejni dwaj chłopcy. Kiedy Ethan przypadł bez tchu do bramy, Sal znów był na czele grupy pościgowej z Ryanem i kilkoma innymi chłopcami o kilka kroków za sobą. Drżącą dłonią Ethan sięgnął w dół, by unieść metalowy kołek blokujący skrzydło bramy. Skrzypnęły zawiasy. Ethan uchylił skrzydło na tyle, by móc przecisnąć swoje chude ciało na drugą stronę, a kiedy tylko włożył kołek z powrotem do gniazda, zdyszany Sal dopadł do bramy i wściekle zagrzechotał siatką. Pozostali zahamowali tuż za nim, z rozpędu zderzając się ze sobą. Ryan nie znał dobrze rozkładu szkoły i podczas gdy chłopcy próbowali złapać oddech, rozejrzał się wokół, by zorientować się w swoim położeniu. Znajdowali się w północnowschodnim narożniku terenów szkolnych, niecałe

pięćdziesiąt metrów od ruchliwej czteropasmowej autostrady. Ethan stał na łuku jednopasmowego zjazdu, tego samego, po którym Amy i Ryan przejechali kilka godzin wcześniej w drodze do szkoły. Sal pochylił się, żeby otworzyć bramę, ale w siatce był otwór, który pozwalał sięgnąć do kołka od zewnątrz, Ethan skorzystał z niego i kopnął swojego prześladowcę w dłoń. Sal zawył z bólu. Ryan był pod wrażeniem: jak na dzieciaka nieobdarzonego ani specjalną siłą, ani szybkością, Ethan całkiem przyzwoicie radził sobie z obroną przed jednym z najgroźniejszych byczków ze swojego rocznika. Ale był to też powód do zmartwienia. Ryan wiedział, że jeśli Ethan przebiegnie jeszcze sto metrów, znajdzie się przed frontem budynku administracyjnego w tłumie uczniów, rodziców i nauczycieli. Sal będzie miał szczęście, jeśli zdąży wyprowadzić ze dwa ciosy, zanim powstrzyma go jakiś dorosły, a to oznaczało, że Ryan nie będzie miał szansy zostać wybawcą. Przerwa w biegu tylko pogorszyła ból w boku Ethana, a zalewający mu oczy pot zacierał widok. Chłopiec odwrócił się, by pobiec wzdłuż zjazdu z autostrady, a wtedy za nim zza zakrętu wyłonił się wielki terenowy volkswagen. Mama za kierownicą wiozła dwoje dzieci na tylnej kanapie i właśnie krzyczała na jedno z nich. Znak ograniczał dozwoloną prędkość do piętnastu kilometrów na godzinę, ale kobieta jechała co najmniej trzydziestką, kiedy przedni błotnik trzepnął Ethana w ramię. Ryan wstrzymał oddech z przerażenia. Siła uderzenia zakręciła biegnącym, odrzucając mu głowę do tyłu. Rozległ się skręcający trzewia łoskot i przez chwilę wydawało się, że chłopiec grzmotnie twarzą w maskę, ale wóz był wysoki i wciągnął Ethana między przednie koła. Kobieta krzyknęła, ale jechała za szybko, by wduszony w panice hamulec mógł w czymkolwiek pomóc. Samochód podskoczył, przetaczając się po torsie Ethana, po czym

powietrze wypełnił przeraźliwy pisk opon, spod których buchnęły kłęby dymu. Wystrzelone spod tylnego koła bezwładne ciało chłopca potoczyło się po asfalcie, podczas gdy hamująca terenówka skręciła na krawężnik, szorując bokiem po drucianej siatce. Wielki volkswagen zatrzymał się na betonowym słupku, nieznacznie go przekrzywiając. Przez boisko podbiegło do ogrodzenia około czterdzieściorga uczniów. Wszyscy widzieli wypadek i teraz głucho westchnęli, wciągając w nozdrza swąd przypalonej gumy. Ryana ogarnęła fala grozy, a potem poczucia winy - to on był sprawcą tego nieszczęścia. W kampusie uczył się także udzielania pierwszej pomocy i nie miał ani chwili do stracenia. Bez wahania odepchnął Sala z drogi, przecisnął się przez bramę i wybiegł na asfalt. Ethan leżał na plecach, skręcając się w konwulsjach, z okrutnie potrzaskaną jedną ręką. Ryan przykucnął obok i uświadomił sobie, że chłopak się dusi. Tymczasem przez bramę przesączali się kolejni uczniowie, by w milczeniu gromadzić się wokół Ethana niczym zombi. Ryan przejął dowodzenie. Wskazał na drogę i zaczął wydawać polecenia. - Zablokujcie ulicę, zanim przyjedzie następny samochód, i niech ktoś zadzwoni po karetkę. Dygocząc z emocji, Ryan pochylił się nad leżącym. Ethan rozpaczliwie walczył o oddech, ale dławił się przy każdej próbie zaczerpnięcia powietrza. Ryan siłą rozwarł mu szczęki i spostrzegł, że chłopak połknął własny język. Bez namysłu wetknął mu do ust dwa palce i kciuk, ale żywy język był trudniejszy do pochwycenia niż w manekinie do treningu pierwszej pomocy, na którym ćwiczył w kampusie. Wreszcie udało mu się przeciągnąć język do przodu, ale teraz zauważył, że jego manipulacje wywołały odruch wymiotny. Usunął Ethanowi z ust tyle wymiocin, ile zdołał

wygarnąć dłonią, po czym położył mu ręce na piersi i gwałtownie nacisnął. Treść żołądka trysnęła mu na twarz, ale drogi oddechowe chłopca oczyściły się i Ethan łapczywie wciągnął do płuc długi rzężący haust powietrza. - O Jezu! - jęknęła kobieta z volkswagena, przydreptawszy do Ryana na idiotycznych szpilkach, z makijażem rozmazanym od łez. - Ja nie... nie spodziewałam się, że ktoś tam może być. Nic mu nie będzie? Co mam robić? 14. TELEWIZJA Ning patrzyła na zdjęcie taty w wiadomościach lokalnej telewizji, podczas gdy przedstawiciel rządu wygłaszał nosowym tonem przemówienie o udanym rozbiciu potężnego syndykatu przemytniczego. Chińska telewizja pozwalała wysoko postawionym urzędnikom puszyć się przed kamerami i facet wykorzystywał swoje pięć minut chwały, dziękując detektywom, miejscowym władzom, biurokratom w Pekinie, a nawet północnokoreańskim wojskom obrony pogranicza. Kiedy wreszcie skończył, na ekranie pojawił się rzecznik policji, którego uśmiechniętą twarz nieustannie rozjaśniały błyski fleszy. Wspomniał o pojmaniu kilkorga podejrzanych w ciągu minionej nocy i z niezachwianą pewnością siebie przepowiedział zatrzymanie kolejnych jeszcze przed końcem dnia. - Złapiemy i ukarzemy te zbiegłe psy! - oznajmił triumfalnie. Nikt nie wspominał o dwóch policjantach zastrzelonych przez Ingrid w domu Fu Chaoxianga. Ning była pewna, że zwłoki już odkryto, ale prawda zepsułaby całą tę szopkę przygotowaną wyłącznie po to, by zrobić wrażenie na dygnitarzach partyjnych w Pekinie. Prezenterka miała ładną twarz, ale Ning poczuła gwałtowną potrzebę obrzucenia jej sweterka w kolorze fuksji łajnem, kiedy zaczęła przekomarzać się ze swoim kolegą prezenterem, szczebiocząc radośnie, jak to czuje się o wiele lepiej, wiedząc, że Handlarz Niewolników znalazł się za kratkami. Potem księżycolica piękność zaczerpnęła większy haust

powietrza i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. - Z pogodniejszych wiadomości - nasz następny materiał jest o piątoklasistce z Dandongu, która zebrała ponad sto tysięcy juanów, by zapłacić rachunki medyczne koleżanki cierpiącej na rzadką postać nowotworu. Był to typowy kanał informacyjny z regularnymi powtórkami wiadomości i Ning nie mogła po raz trzeci w ciągu godziny patrzeć na łysą dziewczynkę w szpitalnym łóżku oraz młodą bohaterkę odbierającą bukiety kwiatów. Wpatrując się tępo w ekran, Ning przełączała kanały, podczas gdy Ingrid pokrzykiwała w łazience, pod prysznicem zdolnym tylko do zamrażania albo gotowania żywcem, bez żadnych ustawień pośrednich. Było dopiero południe, ale Ning mogłaby przysiąc, że poranek ciągnie się już od co najmniej tysiąca lat, kiedy zadzwonił telefon stojący między łóżkami. - Wyjazd o wpół do drugiej. Bądźcie gotowe - polecił męski głos. * Ryan nie płakał, odkąd dwa lata wcześniej umarła jego mama, ale teraz był bliski łez. Siedział na swoim łóżku, przy opuszczonych roletach i zgaszonym świetle. Miewał już wcześniej wyrzuty sumienia, ale tylko za niewielkie grzechy, jak zepsucie ulubionej zabawki młodszego brata i wrzucenie jej na dach garażu. Tym razem nękało go turbodoładowane superpoczucie winy, które ciążyło mu przy każdym oddechu. Wypadek zaprzątnął wszystkie jego myśli. Uderzenie; upiorny podskok tyłu wielkiego vołkswagena, kiedy koło przetoczyło się po ciele Ethana; ciepło i zapach, kiedy język Ethana wyślizgiwał mu się spomiędzy palców. Ryan próbował się zastanowić, co mógł zrobić inaczej, lepiej, ale nie potrafił się skoncentrować. Nie chciał się z nikim widzieć, ale Ted Brasker i tak do niego przyszedł. Ted był wielkim osiłkiem z Teksasu. Dobijał już sześćdziesiątki, ale ze swoimi krótko przyciętymi

siwymi włosami i muskularną sylwetką nadal wyglądał atrakcyjnie. Zanim przydzielono go do TFU, przez czterdzieści lat kariery zawodowej służył w piechocie morskiej, służbach specjalnych marynarki, oddziałach ochrony placówek dyplomatycznych i wreszcie w FBI. - Wstawię pranie - powiedział cicho Ted, patrząc na Ryana siedzącego na materacu z kolanami podciągniętymi pod brodę. - Lepiej teraz, bo zaśmiardnie ci cały pokój. Ryan wziął prysznic po powrocie ze szkoły, ale ubrania, które cisnął na podłogę, zaliczyły najpierw lekcję wuefu, a potem bliski kontakt z wymiocinami i krwią Ethana. Nie chcąc ich dotykać, Ted przyniósł z łazienki wciąż wilgotny ręcznik i zagarnął weń ubrania, formując tobołek. - Dzięki - mruknął Ryan. - Nic nie jadłeś - powiedział Ted. - Amy zrobiła klopsiki. Albo jak chcesz coś z dostawą, to na dole jest cały stos ulotek. - Nie jestem głodny - powiedział Ryan przez ściśnięte gardło. - Mogę na chwilę usiąść? - spytał Ted. Pytanie było retoryczne, bo jeszcze nie skończył mówić, a już siedział na łóżku Ryana z kłębem brudnych ubrań na kolanach. - Wiem, co ci leży na sercu. Ryan milczał w nadziei, że Amerykanin zrozumie aluzję i sobie pójdzie. - W latach osiemdziesiątych szkoliłem komandosów - ciągnął Ted. - Musieli pływać w basenie przez trzydzieści minut w pełnym ekwipunku bojowym. My staliśmy na brzegu, robiąc z siebie totalne gnidy: wyzywając rekrutów od najgorszych i opisując ze szczegółami, co będziemy robić z ich dziewczynami, kiedy już się potopią. Pływać z takim obciążeniem jest potwornie ciężko i nawet najtwardsi walczą przez cały czas. Oczywiście, jak któryś poszedł pod wodę czy zaczął hiperwentylować, musieliśmy go wyłowić, ale jeden chłopak

bez przerwy tylko narzekał. Uznałem, że marudzi, i pozwoliłem mu cierpieć odrobinę dłużej, niż powinienem. Komisja dochodzeniowa zrzuciła winę na to, jak ćwiczenie było zaprojektowane, i procedury potem zmieniono, ale mimo wszystko ten dzieciak utonął na mojej wachcie. To było prawie trzydzieści lat temu, ale do dziś, kiedy zamykam oczy, widzę go martwego, leżącego na brzegu basenu, jakby to wszystko zdarzyło się przed chwilą. Zaintrygowany Ryan nieznacznie obrócił głowę w stronę Teda i spojrzał na wyblakłego Jezusa wytatuowanego na jego ramieniu. - Tylko że tamten żołnierz miał świadomość ryzyka, kiedy zgłaszał się do służby powiedział cicho Ryan. - Ethan nie prosił się o nic z tego, co go spotkało. To tylko Bogu ducha winny dzieciak, który wylądował na intensywnej terapii, bo ja spartaczyłem sprawę. - Niczego nie spartaczyłeś. - Ted położył Ryanowi na kolanie swoją ciężką dłoń. Amy to zaproponowała, a ja zatwierdziłem. I Doktor D również. - Czy w ogóle ma znaczenie, czyja to wina? - zapytał Ryan. - Stało się. Nie odkręcisz tego, choćbyś nie wiem ilu odpowiedzialnych znalazł. * Po Ning i Ingrid przyjechała nieduża furgonetka Isuzu z szoferką śmierdzącą niedopałkami, które wysypywały się z przepełnionych popielniczek, oraz pedałami wyposażonymi w specjalne nakładki, aby mógł do nich dosięgnąć kierowca samochodu, karzeł o nieprzyjemnym wyrazie twarzy. Ingrid otworzyła drzwi, ale szofer gwałtownie zaprotestował. - Oszalałaś? Każdy glina w tym mieście was szuka. Na tył, już! Przedział ładunkowy zajmowały wiadra, mopy, odkurzacze oraz wielka froterka wydzielająca cierpki opar, od którego łzawiły oczy. Jedyną rzeczą, na jakiej od biedy dało się usiąść, była sterta niebieskich kombinezonów roboczych za siedzeniami szoferki.

Karzeł wcisnął gaz i skręcił tak gwałtownie, że Ingrid spadły jej ciemne okulary, a Ning wczepiła się w zagłówek fotela pasażera. - Ej, co jest, kartofle wieziesz? - krzyknęła Ingrid. - Cholercia, ale mnie orżnęłyście - pożalił się szofer, wyprowadzając furgonetkę z parkingu. - Pomyślałem: dobra, cztery tysiaki to niezła cena za kursik do Dalian, a tu się okazuje, że załatwiłyście dwóch gliniarzy. Policja przewraca Dandong do góry nogami. Jak mnie złapią z wami na pace, to myślisz, że taki stary kaleka jak ja zobaczy celę? A gówno! Odrąbią mi wacka, a jak się wykrwawię na śmierć, wrzucą trupa do rzeki. - To nie ja załatwiałam transport - powiedziała Ingrid fatalną chińszczyzną, po czym sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła garść stujuanowych banknotów. - Masz tu pięć stówek, tylko zatrzymaj się przy następnym sklepie i kup mi jakąś wódkę. Drugie tyle dostaniesz w Dalian, jeśli przestaniesz prowadzić jak szaleniec. Ning podniosła na Ingrid zaniepokojone spojrzenie. - Chcesz dzisiaj pić? - zapytała ostrożnie po angielsku. - Nie wiemy, z kim mamy do czynienia ani nawet dokąd jedziemy. Ingrid syknęła z irytacją w tej samej chwili, w której kierowca wyrwał jej z dłoni zwitek banknotów. - Daruj sobie wykład - powiedziała. - Mam nerwy w strzępach. Muszę coś chlapnąć, żeby wyluzować. Ning skrzywiła się z niechęcią i zaczęła nagarniać niebieskie kombinezony, by uformować z nich zaimprowizowane siedzisko. Kiedy przytulały się poprzedniego wieczoru, czuła autentyczną więź z przybraną mamą, ale teraz czar prysnął, a Ingrid stała się dawną sobą. Tata Ning mawiał - zwykle podczas małżeńskich kłótni - że jedyną rzecz, jaką Ingrid kiedykolwiek naprawdę kochała, sprzedaje się w butelkach.

* Głód Ryana wziął górę nad jego poczuciem winy dopiero późnym wieczorem. Tuż przed dziesiątą chłopak pokłusował na dół ubrany tylko w szorty i odgrzał sobie w mikrofalówce trochę spaghetti i klopsików Amy. Z parującym talerzem w dłoniach wszedł do salonu. Ted i Amy siedzieli w ciemności wpatrzeni w olbrzymi ekran telewizora projekcyjnego, mając nad głowami szklane dno basenu, przez które przeświecał migotliwy blask księżyca. - Co oglądacie? - spytał Ryan, siadając obok Amy na skórzanej sofie. - Doktora House’a - odpowiedział Ted. - Powtórkę. - Pycha klopsiki - pochwalił Ryan, zwracając się do Amy. - TFU stawia nam żarcie, więc poszłam do tego szpanerskiego ekologicznego rzeźnika i kazałam mu zmielić kilo polędwicy wołowej. Ted się roześmiał. - Przejadacie moje podatki, cholerni Angole. - Sam też mało nie zjadłeś - odcięła się Amy, sięgając do talerza Ryana po nitkę spaghetti, by wessać ją do ust. - Jak samopoczucie, trochę lepiej? Ryan wzruszył ramionami. - Ciągle do luftu. Przyszły jakieś wiadomości ze szpitala? - Nie mamy tam kontaktów - powiedziała Amy. Na ekranie telewizora lekarz wykonywał nakłucie lędźwiowe. Akcja wciągnęła Ryana do tego stopnia, że nawet nie zauważył, jak z przechylonego talerza spaghetti wyciekło mu na kolana. - O nie, cała kanapa upaćkana! - jęknęła Amy, podrywając się, by pobiec do kuchni. Przyniosę ścierkę.

- Weźmiesz dla mnie dietetyczną colę, skoro już wstałaś? - zawołał za nią Ryan. - A dla mnie butelka buda! - dorzucił Ted zadziornie. Wracając z kuchni, Amy rzuciła piwem w Teda i podeszła ze ścierką do Ryana. - Tylko ten jeden raz, bo masz dzisiaj paskudny dzień - powiedziała, podając mu colę. - Ale nie przeciągaj struny. Na dole zabrzęczał dzwonek u drzwi. Ćwiartka ekranu telewizora przełączyła się na obraz przedstawiający mamę Ethana czekającą u progu domu. Gillian Kitsell miała czterdzieści trzy lata i była bardzo ładna, jeśli nie liczyć trochę za bardzo bulwiastego nosa. Miała na sobie chinosy i bluzkę w różowe paski, tylko częściowo wepchniętą w spodnie. Wyglądała na przemęczoną. Amy, Ted i Ryan spojrzeli po sobie ożywieni nagłym impulsem podekscytowania. - Państwo mnie nie znają - powiedziała Gillian, pochylając się nad domofonem. Dowiedziałam się, że Ryan tu mieszka. Czy jest w domu? - Już schodzimy - powiedział Ted do mikrofonu i puknął palcem w guzik otwierający drzwi wejściowe. Amy pierwsza wbiegła na schody. Kiedy zbiegła na dół, Gillian Kitsell - znana też jako Galenka Aramow - czekała już w holu pod efektownym diodowym żyrandolem. Ted zjawił się kilka kroków za Amy, a na końcu zszedł Ryan z policzkami wciąż wypchanymi spaghetti. - Przepraszam, że przychodzę tak późno - zaczęła Gillian. Wymawiała słowa w nieco sztuczny sposób. Słychać było, że angielski nie jest jej ojczystym językiem. - Co z Ethanem? - zapytał Ryan z lękiem. - Strasznie poobijany - westchnęła Gillian. - Ma połamaną rękę, popękane żebra i

bardzo go boli, więc noc spędzi pod znieczuleniem. Prześpię się parę godzin i rano znów do niego pojadę. - Dobrze, że nie skończyło się gorzej - powiedział Ted. - Ryan wrócił do domu kompletnie rozbity i do tej pory nim trzęsie. Ten wypadek nieźle dał mu po głowie. - Ethan zostanie w szpitalu co najmniej kilka dni - powiedziała Gillian. - Rękę trzeba będzie operować. - Czy pani w ogóle coś jadła? - zatroskała się Amy, zdecydowana zrobić wszystko, by nawiązać relację z Gillian. - Zrobiłam spaghetti z klopsikami. Została nam cała góra z kolacji, więc... Gillian poklepała się po płaskim brzuchu. - To bardzo uprzejme z pani strony, ale nie mam apetytu. Wpadłam tylko po to, żeby podziękować Ryanowi. Lekarz powiedział, że gdyby nie odblokował dróg oddechowych tak szybko, Ethan doznałby trwałego uszkodzenia mózgu. Gillian wyciągnęła ręce i objęła Ryana w nieco niezręcznym uścisku. - Zawdzięczam ci wszystko - szepnęła. - To tylko podstawy pierwszej pomocy - odpowiedział Ryan. - Jeszcze kiedy mieszkałem w Anglii, skończyłem kurs na ratownika. Teraz jeszcze bardziej się cieszę, że to zrobiłem. Ted położył mu dłoń na ramieniu. - Jestem z ciebie dumny, synu - powiedział poważnym tonem. - To ja już sobie pójdę - powiedziała Gillian, wycofując się do drzwi. - Dobranoc. Ryanowi kamień spadł z serca na wieść, że Ethan będzie żył, ale wciąż był skołowany i oprzytomniał dopiero, kiedy Gillian zamykała za sobą drzwi.

- Kiedy Ethan wyjdzie ze szpitala, będę mógł wpaść? - zapytał szybko. Gillian skinęła głową. - Oczywiście - powiedziała. - Jestem pewna, że mój syn będzie chciał podziękować ci osobiście. - Proszę dać znać, jeżeli będzie pani czegokolwiek potrzebowała - dodał na pożegnanie Ted. - W końcu od czego ma się sąsiadów. 15. ZACHÓD Droga do Dalian była trwającym dziewięć godzin piekłem. Od oparów z froterki Ning dostała ostrego bólu głowy, Ingrid upiła się, a karzeł klął jak szewc i nieustannie trąbiąc, przeciskał furgonetkę przez niekończące się korki. Ning nie należała do wzorowych uczennic, ale nie sposób spędzić sześciu lat w chińskiej szkole i nie wynieść z niej choćby garstki wiadomości. W jej obolałej głowie krążył tekst półstronicowej notatki o Dalian, którą napisała kiedyś w ramach pracy domowej: „Populacja sześć milionów dwieście tysięcy. Dwudzieste pierwsze miasto w Chinach pod względem liczby ludności. Główne gałęzie przemysłu: stoczniowy, turystyka, produkcja artykułów elektrycznych. Trzydzieścioro troje sportowców z Dalian zdobyło medale podczas olimpiady w Pekinie w 2008 roku”. Karzeł wysadził je w parku Lao Dong w centrum miasta, ponieważ wyglądałoby podejrzanie, gdyby zajechały przed szykowny hotel Q w skrzyni ładunkowej furgonetki z wymalowaną na boku nazwą firmy sprzątającej biura z Dandongu. Wei postarał się, by ktoś zameldował je w hotelu i zostawił drzwi do pokojów otwarte, obchodząc obowiązek okazania dowodów osobistych bądź paszportów przy przybyciu. Tym razem Ning dostała własny pokój i z wdzięcznością przyjęła tę szansę na ucieczkę od wódczanych oparów Ingrid. Klucz do drzwi znalazła zawinięty w ręcznik tak jak

poprzedniego dnia, ale tym razem w ogromnej marmurowej łazience z dwiema umywalkami i wanną z hydromasażem. W pokoju czekała na nią także wielka nylonowa torba, pękata, ale zaskakująco lekka, co Ning odkryła, kiedy uniosła ją, by przenieść na łóżko. Jej zawartość stanowiły dwa grubo watowane kombinezony narciarskie z wciąż przymocowanymi do nich metkami i firmowymi naklejkami. Pod kombinezonami kryły się ocieplane buty i grube rękawice, które wydały się Ning dziwnie sztywne. Rękawice okazały się wypchane paczkami nowiutkich banknotów. Paczek było sześć, a każda zapakowana w folię i czerwoną opaskę z napisem „System Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych, $25 000”. Oprócz pieniędzy Ning znalazła w rękawicach dwa jasnoniebieskie paszporty i dwa dowody osobiste. Rozpoznała godło Kirgistanu na okładce przy okazji obalając swoją wcześniejszą teorię, że absolutnie nic, co wkuwa przed testem kompetencji, nie może przydać jej się w prawdziwym życiu. Tekst w paszporcie napisano cyrylicą, której nie znała, ale większość napisów była powtórzona po angielsku. Ning nie była specjalistką w tej dziedzinie, ale uznała, że jej nowy paszport musi być albo autentykiem, albo podróbką bardzo wysokiej jakości z wszelkimi hologramami, znakami wodnymi i mikroczipem osadzonym na stronie z fotografią. Była tam też wstemplowana chińska wiza wjazdowa, według której Ning przybyła do kraju przed trzema tygodniami w towarzystwie matki podróżującej w interesach. Ostatnimi przedmiotami w torbie były dwie prostownice i czarna farba do włosów oraz kartka papieru złożona na czworo, opatrzona napisem „Fu Ning”. Po rozłożeniu okazała się wydrukiem emaila. Adresy nadawcy i odbiorcy wykasowano, ale na samym spodzie pozostało imię kierowcy Ingrid - Weia. Najdroższe Ning i Ingrid!

W ciągu najbliższych kilku dni skontaktuje się z Wami przez telefon osoba, która przekaże Wam szczegóły dotyczące Waszego odlotu z Chin. Ja jestem na liście poszukiwanych i wyjadę z Dandongu, zanim zdążycie przeczytać ten list. Jest mi niezmiernie wstyd, ale to ostatnia pomoc, jakiej jestem w stanie Wam udzielić. Sugeruję, abyście jadły posiłki w swoim pokoju i wychodziły tak rzadko, jak to tylko możliwe. Rude włosy Ingrid zwracają uwagę, dlatego nalegam, aby zmieniła ich kolor, jeżeli do tej pory tego nie uczyniła. Nie używajcie internetu ani telefonu do kontaktowania się ze znajomymi; nie logujcie się na żadnych serwisach, gdzie macie założone konto. Sto tysięcy dolarów gotówką zapłacicie po przybyciu na lotnisko. Pozostałe pięćdziesiąt tysięcy zatrzymajcie dla siebie na wypadek nieprzewidzianych sytuacji. Samolot, którym polecicie, to nieogrzewany transportowiec. Kombinezony powinny pomóc uczynić Waszą podróż znośniejszą. Szczerze oddany Wei * Minęły dwie noce. Każdego ranka, podczas wizyty sprzątaczki z odkurzaczem, Ning wybierała się na krótką przechadzkę, ale nie zapuszczała się dalej niż do sklepu w hotelowym westybulu i sąsiadującego z nim Starbucksa. Ingrid wychodziła na dłuższe wycieczki, z wyprostowanymi czarnymi włosami i w ciemnych okularach. Za każdym razem wracała z dwiema butelkami wódki i napojami do drinków. Ning i Ingrid nigdy nie wychodziły razem, ponieważ policja poszukiwała białej kobiety podróżującej w towarzystwie chińskiej dziewczynki, a ich rozmowy nie wykraczały poza standardowe pozdrowienia i zamawianie posiłków przynoszonych do pokojów przez obsługę hotelową. Do poniedziałku z gazet i telewizji zniknęły wszelkie wzmianki o Handlarzu

Niewolników. Było wczesne popołudnie, kiedy Ingrid odebrała telefon, na który tak długo czekały. O siódmej wieczorem Ning wytoczyła z pokoju dużą torbę z kombinezonami w środku. Ingrid wzięła pozostałe rzeczy. Pech chciał, że wychodząc, musiały minąć dwóch stojących w westybulu policjantów. Ingrid położyła dłoń na pistolecie w swojej torebce, a Ning szybciej zabiło serce, ale nie zostały rozpoznane i już po chwili siedziały na elektrycznie chłodzonych fotelach lexusa z szoferem za kierownicą. Wyjechały z Dalian w szalejącej burzy. Ning obserwowała światła latarni ulicznych odbijające się w siekącym szyby deszczu. Pół godziny później jechały w ciemności z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę stromo nachyloną jezdnią autostrady. Luksusowy wóz znosił prędkość bez zarzutu, ale Ning obawiała się, że może przyciągnąć uwagę policji. Wyprzedzili kolumnę zielonych ciężarówek wojskowych i wkrótce potem szofer zjechał z autostrady na nieoświetloną boczną drogę o szutrowej nawierzchni. Kilka kilometrów dalej powietrzem targnął ogłuszający ryk i tuż nad samochodem śmignął lądujący samolot. Ning i Ingrid instynktownie schowały głowy w ramiona, a wszystko wokół zapłonęło na chwilę czerwienią, oświetlone światłem pozycyjnym na końcówce skrzydła. Minutę później dotarli do szlabanu pilnowanego przez dwóch wartowników w mundurach sił powietrznych Chińskiej Armii LudowoWyzwoleńczej (PLAAF). Żołnierz odprawił ich bez kontroli pełnym szacunku gestem i po odczekaniu kilku sekund na rozsunięcie elektrycznej bramy pomknęli po gładkim jak stół betonie, śmigając nad żółtymi pasami wyznaczającymi drogi kołowania. Na końcu pasa startowego czekał turbośmigłowy samolot transportowy, ten sam, który przeleciał im nad głowami kilka minut wcześniej. Maszynę rozładowywała grupa ponad

tuzina mężczyzn. Niektórzy byli ubrani po cywilnemu, inni w mundurach PLAAFu, ale wszyscy mieli twarze osłonięte kominiarkami lub szalikami. Mężczyźni biegali po mokrym betonie, między otwartymi drzwiami ładunkowymi pod usterzeniem samolotu a wielką ciężarówką, dźwigając worki opatrzone chińskim symbolem oznaczającym mąkę ryżową. Ning nie widziała powodu, by przemycać mąkę na teren bazy wojskowej, i uznała, że w workach muszą być narkotyki. Szofer zamienił kilka słów z oficerem PLAAFu, który nadzorował przeładunek, po czym kazał swoim pasażerkom wysiąść z samochodu. Z bliska samolot robił wrażenie olbrzymiej strasznej bestii. Pulsacja od jego wirujących śmigieł wprawiała włosy i nogawki Ning w drżenie. Maszyna była ciemnoszara i nosiła znaki PLAAFu, ale wszystkie ostrzeżenia przy wlewach paliwa, gniazdach i klapkach dostępowych wypisano po rosyjsku, zaś dwoje pilotów w kabinie z pewnością nie pochodziło z Chin. Samolot był w opłakanym stanie: na kadłubie straszyły byle jak załatane dziury po kulach, a opony były starte do tego stopnia, że spod gumy wyzierały stalowe druty osnowy. Drobny szef potrząsnął głową, kiedy Ingrid zaoferowała mu cztery z sześciu zapieczętowanych paczek z dolarami. - Dla mnie połowa - krzyknął, biorąc dwie paczki. - Resztę dajcie pilotowi. Z uszami obolałymi od huku śmigieł Ning przestąpiła nad wężem do tankowania i wspięła się do samolotu po metalowej drabince przystawionej z boku kadłuba. W środku zobaczyła sześć rozkładanych plastikowych siedzisk oraz plecy dwojga pilotów widocznych przez otwarte drzwi kokpitu. Od kabiny pilotów w stronę ogona ciągnęła się aluminiowa podłoga wyposażona w szyny dla kontenerów. Z luku wynoszono właśnie ostatnie worki, a do samolotu podjechała tyłem inna ciężarówka. Jej ładunek był umieszczony na paletach i grupa żołnierzy pociągnęła

pierwszą z nich w stronę rampy z tyłu kadłuba w momencie, w którym Ingrid wsunęła głowę do kokpitu. Ning stała o krok za nią i nie podobało jej się to, co zaobserwowała. W kabinie pilotów śmierdziało naftą i dymem papierosów. Każdy zegar na tablicy przyrządów wyglądał na zabytek; niektóre miały potrzaskane szybki, a więcej niż kilka trzymało się na strzępach taśmy samoprzylepnej. Tapicerka foteli pilotów przegniła dawno temu, a do ich metalowych szkieletów przywiązano poduszki ze zwykłej kanapy. Za oparciami walały się sterty popsutych części, zmiętych map, skórek owoców, zapleśniałych kanapek, gazet i pustych butelek po wódce. - Jestem Dimitra - przedstawiła się pilotka, zaskakując Ning przyjaźnie wyciągniętą ręką. - Mówisz po rosyjsku albo po angielsku? - Dobrze po angielsku, po rosyjsku nie - odpowiedziała Ning. Dimitra wyglądała na ponad czterdzieści lat. Miała na sobie poplamiony brązowy kombinezon lotniczy, ale choć skąpe oświetlenie kabiny nie podkreślało jej urody, Ning podejrzewała, że w młodości pani kapitan była bardzo piękną kobietą. Maks, drugi pilot, był mały, pulchny i miał rumianą twarz. Był ubrany w lotniczą marynarkę ze złotymi guzikami, spod której wyzierała nylonowa koszula poplamiona jedzeniem i upstrzona czarnymi dziurami po papierosach. - Dziękuję - powiedziała Dimitra, biorąc od Ingrid paczki z pięćdziesięcioma tysiącami dolarów. - Kiedy samolot startuje, zamykamy drzwi do kabiny. Tam, gdzie siedzicie, w części na ładunek, nie ma ogrzewania, ale znajdziecie koce. - Dokąd lecimy? - zapytała Ning. - W okolice Biszkeku w Kirgistanie - odrzekła Dimitra. - Lot potrwa około siedmiu godzin.

- A potem prosto do Europy, tak? - dopytywała się Ingrid. Dimitra wzruszyła ramionami. - Moje instrukcje mówią, żeby dostarczyć was do Kirgistanu. O tym, co dalej, nic nie wiem. Ning podskoczyła, kiedy za jej plecami rozległ się donośny łoskot. Obejrzała się i zobaczyła jedną z olbrzymich palet toczącą się po rolkach wzdłuż kadłuba maszyny. Jej ładunek był owinięty wstęgami przezroczystej folii, a składał się z kolorowo zadrukowanych pudeł opatrzonych znakami towarowymi popularnych leków. Ning i Ingrid zdjęły buty. Podczas gdy przebierały się w kombinezony narciarskie w niewielkim przedziale pasażerskim, do samolotu załadowano jeszcze osiem palet. Dwie mieściły broń i amunicję, jedną zawalono stertą podróbek koszulek piłkarskich, zapakowanych próżniowo dla oszczędności miejsca. Pozostałe były zbyt daleko, by Ning i Ingrid mogły rozpoznać ładunek, ale nie ulegało wątpliwości, że ich towarzyszami podróży będą podróbki i broń warte miliony juanów. Po ostatniej krótkiej naradzie z małym szefem w mundurze PLAAFu Maks zamknął drzwi kabiny pilotów, po czym ziejąca paszcza z tyłu samolotu zatrzasnęła się z łoskotem, pogrążając pasażerki w dźwięczącej echem czerni, w której jedynym światłem był migoczący znak „WYJŚCIE” nad bocznymi drzwiami. Na wysokości miało się zrobić zimno, ale na ziemi noc była ciepła i Ning była już mokra od potu. Ingrid poklepała ją po plecach dłonią w rękawicy. - Wszystko w porządku? - spytała. Ning skinęła głową. - Mniej więcej. Wycie turbin wzmogło się, przechodząc w ogłuszający rozwibrowany ryk. Bestia

ruszyła przed siebie, kołysząc się lekko na pracujących amortyzatorach. W miarę jak nabierała prędkości, ładunek poskrzypywał i grzechotał, wpadając w coraz silniejszy dygot. Z tyłu kadłuba coś głośno strzeliło, jak pęknięta linka odciągowa. Hałas był nieprawdopodobny i przerażona Ning wczepiła się kurczowo w Ingrid, drugą rękę trzymając na klamrze pasa bezpieczeństwa - częściowo dla pewności, że wciąż jest zapięty, częściowo dlatego, że chciała być gotowa do jego natychmiastowego rozpięcia w razie kraksy i pożaru. Nagle łoskot podwozia ucichł i Ning poczuła dziwny ucisk w żołądku, kiedy przeciążenie wcisnęło ją w twarde plastikowe siedzisko. Wzbili się w powietrze. Zdezelowana rosyjska maszyna połknęła własne koła i zaczęła szybko nabierać wysokości. I6. ŁADA Po siedmiu godzinach telepania się w trzewiach bestii Ning z ulgą postawiła stopy na twardej kirgiskiej ziemi. Świtało. Lotnisko leżało w dolinie i spojrzawszy na okalające je góry, Ning ucieszyła się, że w samolocie nie było okiem, przez które mogłaby obserwować lądowanie. W Dandongu nic nie pozostawało takie samo wystarczająco długo, by się zestarzeć, ale w tym miejscu każda powierzchnia nosiła ślady rozkładu. Lata mrozów pokryły pas startowy wielkimi wyrwami, wypalony wrak cysterny stał obok wypatroszonych kadłubów samolotów, pozbawionych skrzydeł i silników. Widoczne w oddali zabudowania lotniska miały postać zmurszałych budynków z wielkiej płyty, o dachach pokrytych poszarzałym eternitem. W Chinach ekipa przeładunkowa liczyła tuzin mężczyzn poruszających się dziarskim truchtem. Tu przy samolocie stanęli czterej osowiali mężczyźni z rękami w kieszeniach i głowami wbitymi w ramiona. Patrzyli jeden na drugiego niezdecydowani, zachęcając się nawzajem do wykonania pierwszego ruchu.

- Przepraszam, ale nie bardzo wiem, dokąd mam pójść - powiedziała Ning po angielsku. - Czy któryś z panów mówi po angielsku? Może po rosyjsku? Mężczyźni zignorowali ją, ale po chwili z samolotu wysiadła Dimitra. - Na Kremlu ktoś będzie wiedział, co z wami zrobić. Chodźmy. Ning zasapała się od dźwigania bagażu, więc Ingrid zatrzymała się i wepchnęła wszystko do torby na kółkach - pustej, bo Ingrid i Ning wciąż miały na sobie kombinezony. Musiały przejść ponad kilometr. Ostatni odcinek drogi zawiódł je szerokim schodkowanym podejściem przed sześciopiętrowy blok. - Miejscowi mówią na to Kreml, bo piloci, którzy tu mieszkają, to głównie Rosjanie wyjaśniła Dimitra, napierając na silnie sprężynujące aluminiowe drzwi. Weszły do recepcji utrzymanej w kolorach awokado i beżu. Po jednej stronie pięły się w górę szerokie schody, po drugiej otwierał hotelowy hol z obskurnymi fotelami obitymi skajem i automatami do gry wygrywającymi piskliwe elektroniczne melodyjki. Mdły zapach papierosowego dymu i rozlanego piwa ożywiała ostra woń dolatująca z męskiej toalety. - Nie powinien ktoś na nas czekać? - zaniepokoiła się Ingrid. Dimitra wzruszyła ramionami, oglądając się na Maksa, który właśnie wszedł za nimi do hotelu. - Ktokolwiek po was przyjedzie, będzie was szukał tutaj - powiedziała. - Ja idę do siebie. Za długo już byłam w powietrzu i muszę się przespać. Kiedy piloci poszli na górę, Ingrid pociągnęła Ning do holu. Pod jednym z automatów siedział ze zwieszoną głową człowiek z pistoletem u pasa. W odległym kącie, przy zasłoniętym roletą barze, mężczyźni o martwych spojrzeniach siedzieli wokół stołu i grali w pokera. Grupa składała się z Rosjan i Kirgizów, których można było rozpoznać po prostych czarnych włosach i bardziej azjatyckiej urodzie.

- Ale zawszona speluna - powiedziała cicho Ingrid. - Przypomina mi się klub robotniczy mojego starego i czasy, gdy byłam jeszcze małym pypciem. Ning nie miała pojęcia, co to jest klub robotniczy, i była zbyt zmęczona, by ją to obchodziło. Hałas w samolocie nie pozwolił jej zmrużyć oka i nie spała już od ponad dwudziestu godzin. Ingrid znalazła cichy zakątek z dala od pokerzystów i automatów, po czym przestawiła fotele w taki sposób, by mogły oprzeć na nich stopy. Ning rozpięła swój kombinezon i usiadła, opierając głowę o grubo wywatowane ramię przybranej mamy. To dziwne miejsce napełniało ją niepokojem, ale powieki ciążyły jej coraz bardziej i już po kilku chwilach spała jak suseł. * Ocknęła się gwałtownie, otwierając szeroko oczy. Zobaczyła tył oparcia fotela samochodowego oraz choinkę zapachową dyndającą u podłokietnika na drzwiach. Leżała na boku, na tylnej kanapie jadącego auta. Jej ciało podskakiwało na wybojach, huczały opony, a wyrzucany przez koło żwir bębnił wściekle o nadkole tuż przy jej uchu. Bolała ją głowa i miała kłopoty ze skupieniem wzroku, ale spostrzegła pistolet przy pasku kierowcy - tego samego człowieka, którego widziała w holu Kremla śpiącego przy automacie do gry. Ręce miała niewygodnie wykręcone za plecami. Ning uświadomiła sobie, że nie czuje palców, a kiedy poruszyła dłonią, poczuła twardy ucisk na nadgarstkach. Metaliczny brzęk łańcucha kajdanków przemienił jej niepokój w przerażenie. Uniosła głowę i zobaczyła własne stopy w samych skarpetkach. Kombinezon zniknął, a jej łydki były spętane pomarańczową liną do wspinaczki, wrzynającą się głęboko w białe ciało. Siedzący na miejscu pasażera chłopak powiedział coś po rosyjsku i obejrzał się przez ramię na Ning. Wyglądał na mniej więcej szesnaście lat, zbirowaty, o pryszczatej twarzy i

spłaszczonym nosie, na szyi miał siermiężny jednobarwny tatuaż składający się z jednego słowa wypisanego cyrylicą. - Gdzie Ingrid? - Ning spróbowała wypowiedzieć pierwsze słowa, jakie jej przyszły do głowy, ale mięśnie jej twarzy nie działały tak, jak powinny, i z jej ust wydobył się ledwo zrozumiały bełkot. Uczucie było takie jak po znieczuleniu zęba, ale odrętwienie obejmowało całe usta, a nie tylko jedną stronę. Ning nie miała pojęcia, czy została ogłuszona, czy odurzona narkotykiem. Starszy mężczyzna za kierownicą mówił znakomitą angielszczyzną z kirgiskim akcentem. - Witamy z powrotem, maleńka - zamruczał. - Na drugi raz dobrze się zastanów, zanim przywalisz Kubanowi, okej? Oderwał wzrok od drogi tylko na chwilę, ale to wystarczyło, by Ning zauważyła okalającą mu nozdrza skorupę z zaschniętej krwi. - Kubań to ty? - wymamrotała Ning. - Uderzyłam cię? - Jeszcze jak - prychnął chłopak z uśmiechem. - Pierdut! Prosto w kichawę. - Stul pysk, młody! - Kubań oderwał dłoń od dźwigni zmiany biegów i zamierzył się na swojego towarzysza, jakby chciał uderzyć go w twarz. Ning powoli odzyskiwała jasność umysłu. Po pewnym czasie grzechot uderzających o podwozie kamyków ucichł i samochód wjechał do miasta. Przez okna Ning widziała dachy mijanych domów. W większości były to odrapane bloki wybudowane z takich samych betonowych prefabrykatów jak zabudowania na lotnisku. Miały po dwa lub trzy piętra wysokości i wyglądały, jakby bezzwłocznie wymagały generalnego remontu. Zatrzymali się na pełnym kałuż wyżwirowanym podwórku. Nastolatek uchylił tylne

drzwi, otwierając przed Ning pejzaż pełen niedopałków, styropianowych kubków i wymiotujących odpadkami śmietników po drugiej stronie placyku. Kilka metrów dalej zatrzymał się drugi samochód - mała rosyjska łada. Ning patrzyła, jak zwalisty mężczyzna otwiera tylne drzwi i każe wysiąść jakiejś kobiecie. To była Ingrid. Ręce skuto jej za plecami tak jak Ning, ale nogi miała nieskrępowane. Tymczasem Kubań zauważył drobną kobietę w średnim wieku przycupniętą wśród toreb ze śmieciami. Krzyknął coś po rosyjsku i ruszył ku niej wściekłym krokiem. Wyjącą płaczliwie kobietę wywlókł spomiędzy szeleszczących czarnych worków, przeciągnął za włosy przez wielką kałużę, a potem grzmotnął jej głową w błotnik samochodu, o centymetry od miejsca, w którym leżała Ning. Rozpaczliwy jęk ofiary przyprawił dziewczynę o mdłości. Kubań jeszcze raz wbił głowę kobiety w bok auta, po czym rzucił jej ciałem o ziemię, cofnął się o krok i z całej siły kopnął ją w brzuch. Podczas gdy łkając i jęcząc, zwijała się w błocie, zawołał na jakichś ludzi, którzy wybiegli zza budynku, i rozkazał im ją zabrać. - Kradnie śmieci, rozwala torby, rozwłóczy wszystko po całym podwórku - powiedział do Ning, wtykając głowę do samochodu i mierząc jedenastolatkę wzrokiem. Zęby miał czarne, a jego oddech był identyczny z naturalnym zapachem kału. Ning w żaden sposób nie mogła się obronić, kiedy nawinął sobie jej włosy na dłoń i szarpnięciem wyciągnął ją z samochodu. - Podoba ci się? - zarechotał obleśnie. Z rękami skutymi za plecami Ning nie miała jak się osłonić i kiedy mężczyzna puścił jej głowę, upadła twarzą na ziemię, rozcinając sobie podbródek na żwirze. Bała się, że Kubań ją kopnie tak jak przed chwilą nieszczęsną kobietę, ale ten tylko ryknął coś po rosyjsku do nastolatka.

Chłopak miał na sobie piłkarską koszulkę Barcelony, niemożliwie brudne dżinsy i parę adidasów z dziurą, przez którą wystawał mu mały palec. Ning nie była lekka, ale zgarnął ją z ziemi jedną ręką i zarzucił sobie na ramię bez wysiłku. Włosy Ning falowały na plecach nastolatka, kiedy niósł ją za obite blachą drzwi, a potem w górę po nagich betonowych schodach. Przeszli przez połyskliwy parkiet taneczny z wieżami wielkich kolumn głośnikowych w kątach, by zakończyć wędrówkę w sali z lustrami i poręczą przy jednej ścianie, wyglądającej, jakby służyła do ćwiczeń baletowych. Kubań zasiadł przy biurku z macbookiem na blacie. Dwa draby, które przyprowadziły Ingrid, uwolniły ją od kajdanek, posadziły naprzeciwko szefa i stanęły obok plecami do luster. Nastolatek spytał, co ma zrobić z Ning. - A rzuć ją gdzieś. - Kubań machnął ręką i znów przeniósł całą uwagę na Ingrid. Chłopak posadził Ning na podłodze, opierając ją plecami o lustra. Dżinsy miała uwalane w ziemi i żwirze, który powbijał się w materiał, z rozciętego podbródka kapała krew, a głowa wciąż piekła ją od szarpania za włosy. Kubań podniósł ekran laptopa i uśmiechnął się do Ingrid. - Wiesz, czego chcę, prawda? - powiedział z naciskiem. W tej samej chwili nastolatek odwrócił się, żeby wyjść z pokoju. - A ty gdzie?! - ryknął Kubań. - Siedź tu, patrz i ucz się! Ingrid próbowała zbić go z tropu swoim najcięższym liverpoolskim slangiem. - Bladego nie mam, o co ci biega, misiek. - Misiek? - Kubań zmarszczył brwi. - Ano misiek - wzruszyła ramionami Ingrid. - No wiesz, jak stary, chłopie, ziomalu. Stary kumplu. Kubań westchnął.

- Ingrid, wszyscy wiemy, że Chaoxiang nie ożenił się z tobą dla twojej urody czy sprytu. Facet skitrał kupę szmalu na twoje nazwisko. Współpracownik twojego męża podał mi dane siedemnastu kont bankowych, do których masz dostęp i na których leży jakieś osiem milionów euro. A teraz zrobimy tak: ty weźmiesz ten komputer, telefon albo użyjesz jakiegoś innego sposobu, żeby dostać się do tych kont, i przelejesz całą kasę na konta mojego szefa. - Czyli kogo? - zapytała Ingrid. Kubań rąbnął pięścią w biurko i podniósł głos. - Nie ty tu zadajesz pytania! Kiedy forsa będzie już przelana, odwieziemy ciebie i twoją córkę na lotnisko i wsadzimy do samolotu do Anglii. Będziesz mogła wrócić do swojego getta, żreć rybę z frytkami i mieszkać w tym, no... Jak to się u was nazywa? Mieszkanie komunalne? Jedyną odpowiedzią Ingrid było spojrzenie pełne gniewu. - Moje warunki nie podlegają negocjacji. Tylko od ciebie zależy, jak długi i bolesny będzie dla was proces współpracy z nami. Ingrid odchyliła się lekko na krześle i wypuściła z płuc długi, drżący oddech. - Ty chyba masz mnie za pierwszą naiwną, co? - zapytała, po czym parsknęła nerwowym śmiechem i popukała się palcem w czoło. - Będę trupem w tym samym momencie, w którym dam ci to, czego chcesz, i właśnie dlatego nie dostaniecie nawet torby sucharków. Kubań uśmiechnął się i uniósł jedną brew. - Przekonamy się, prawda? 17. WIZYTA Ryan patrzył przez okno sypialni, jak Gillian Kitsell wyjeżdża przez bramę nadmorskiego osiedla w swoim ferrari 458. Spotkanie z Ethanem musiało wypaść naturalnie,

choć planowali je przez cały weekend. Odgrywali nawet scenki, w których Amy przyjmowała rolę Ethana, szukając sposobów na pokierowanie rozmowy w stronę interesujących ich tematów. Pokonawszy truchtem sto metrów plaży, Ryan stanął przed domem numer pięć i zajrzał do środka przez ogromne frontowe okna. Rozkład pomieszczeń był taki sam jak pod ósemką, gdzie mieszkał z Amy i Tedem. Meble wyglądały na kosztowne, ale efekt psuły porozrzucane wszędzie ubrania i sterty brudnych naczyń. Głos Ethana dobiegł go z góry, od strony tarasu z basenem na dachu. - Hej, mnie szukasz? Ryan cofnął się i osłonił oczy ręką, żeby lepiej widzieć. Ethan wychylił się przez barierkę. Lewą rękę miał zakutą w gipsowy pancerz. - Słyszałem, że wyszedłeś ze szpitala - powiedział Ryan. Zależało mu na przeniesieniu spotkania do domu, więc zawiesił głos wyczekująco w nadziei na wymuszenie inicjatywy. - Poczekaj, już do ciebie schodzę - powiedział Ethan. - Mama mówi, że powinienem ci podziękować. Ryan ruszył do drzwi, zastanawiając się nad słowami Ethana. „Już do ciebie schodzę” brzmiało w porządku, ale „mama mówi, że powinienem ci podziękować” raczej nie sugerowało, że Ethan naprawdę jest wdzięczny i chętny do zacieśniania kontaktów. Poczucie winy owładnęło Ryanem na nowo, kiedy tylko zobaczył Ethana na progu domu. Chude nogi chłopca pokrywał gąszcz sińców i ran, gdzieniegdzie poprzekreślanych drabinkami szwów. Najbardziej imponującymi obrażeniami były sine odciski w kształcie bieżnika opony biegnące na ukos przez udo. - Jeden zero dla samochodu - uśmiechnął się smutno Ethan. - Fajnie, że byłeś w

pobliżu. Doktor powiedział, że skończyłbym jako śliniące się warzywo, gdybyś nie odetkał mi gardła tak szybko. - Wyszedłem popływać i pomyślałem, że zajdę - wyjaśnił Ryan, wtykając dłonie pod pachy i wzdragając się udawanym dreszczem. - Rany, nie do wiary, jak zimno się zrobiło. - Te oceaniczne wiatry robią się chłodne o tej porze roku - powiedział Ethan. - Chcesz wejść na chwilę i trochę się ogrzać? Ryan kiwnął głową, utrzymując wyraz twarzy na poziomie uprzejmego uśmiechu, choć w duchu śpiewał z radości, jakby właśnie zdobył przyłożenie wygrywające Super Bowl. - Zdecydowanie powinniście wylać sprzątaczkę - orzekł w drodze do kuchni, przestępując ostrożnie nad filiżankami po kawie i gazetami. Obejrzał się na Ethana. Wciąż obolały rekonwalescent poruszał się powoli, szurając nogami jak zniedołężniały staruszek. - Mama ma lekkiego bzika na punkcie bezpieczeństwa - wyjaśnił Ethan. - Mówi, że sprzątaczki kradną i same z nimi problemy. No i że jej firma, i w ogóle... Ryan spróbował zakotwiczyć temat. - A czym ona się zajmuje? - Bezpieczeństwem komputerowym - odpowiedział Ethan. - Wyglądasz na porządnie zmarzniętego; napijesz się czegoś ciepłego? - Masz herbatę? Weszli do kuchni. Ethan się roześmiał. - Anglicy piją hektolitry herbaty, prawda? Myślę, że mamy tylko kawę. - Cokolwiek, byle było gorące i mokre - powiedział Ryan, zacierając ręce. Kuchnia była równie imponująca jak reszta domu. W jej wyposażeniu nie zabrakło wbudowanego w ścianę ekspresu do kawy, ale Ethan nie bardzo wiedział, jak go obsłużyć, a

ręka w gipsie wcale mu nie pomagała. - Nigdy z niego nie korzystam - powiedział przepraszającym tonem. - Nie cierpię kawy. - Daj, ja to zrobię - powiedział Ryan. - U nas wszystko jest identyczne. - Czemu nie jesteś w szkole? - spytał Ethan. - Astma. Wybrali astmę, ponieważ Ethan także na nią cierpiał, co dawało im kolejny potencjalny punkt zaczepienia dla nawiązania konwersacji. - W nocy siostra musiała wzywać lekarza - ciągnął Ryan. - Nie miałem ataku od lat. Lekarz powiedział, że to pewnie przez stres: przeprowadzka do innego kraju, nowa szkoła, a teraz jeszcze ten twój wypadek. - Nie cierpię astmy - wyznał Ethan. - Upiorne wrażenie, jak człowiek nie może oddychać. Ale ze mną jest podobnie - prawie nie miałem ataków, odkąd skończyłem osiem czy dziewięć lat. - Atak był w miarę łagodny - powiedział Ryan - ale lekarz kazał mi odpoczywać i zamierzam dokładnie trzymać się zaleceń. Nienawidzę gimnazjum Twin Lakes. Nikogo nie znam. - Ta dziewczyna od was, która czasem surfuje, to twoja siostra? - zapytał Ethan. Pomyślałem, że może to twoja mama. Albo macocha. - Amy jest moją przyrodnią siostrą. Jest o dwanaście lat starsza ode mnie odpowiedział Ryan. Ethan wyjął z lodówki puszkę soku pomarańczowego i odwrócił się do Ryana z wyrazem zakłopotania na twarzy. - Nie obraź się, ale... twoja siostra to totalna laska.

- Przyjmuję to jako komplement. - Ryan się uśmiechnął. - Powinieneś do niej uderzyć, mówię ci. Nikt jej tak nie kręci jak chuderlawi dwunastoletni szachiści. Ethan parsknął śmiechem. - Chciałbym - westchnął, kiwając głową. - Chodź, usiądziemy sobie. Ryan wziął swoją kawę i przeszedł za Ethanem do saloniku na górze. Trwał przypływ i fale rozbijały się niecałe trzydzieści metrów od domu. Chłopcy opadli na skórzane fotele i Ryan nabrał pewności siebie, widząc odprężenie i spokój kolegi. - Nie wiem, ale myślę, że mój stary mógł coś poczuć do twojej mamy - powiedział Ryan. - W piątek wieczorem wpadła do nas na chwilę, żeby powiedzieć, co u ciebie, i tata totalnie się do niej łasił. - Twój tata do mojej mamy? No to raczej obszczekiwał niewłaściwe drzewo skomentował Ethan. - Mama miała już kilka sympatii w ciągu ostatnich lat: pamiętam ciocię Teresę, potem była ciocia Helena, ciocia Martiza z Brazylii... - Rozumiem, tatuś zostaje przy serwisach randkowych - zaśmiał się Ryan i siorbnął łyk gorącej kawy. - To jak, siedzisz dziś sam w domu? - Tak - powiedział Ethan. - Mama miała pracować w domu, ale robiła wokół mnie takie zamieszanie... No i wiedziałem, że ma to ważne spotkanie, więc zapewniłem ją, że sam świetnie sobie poradzę. Do przetrwania wystarczy mi pepsi, poptarty i proszki przeciwbólowe. - Nie macie żadnej innej rodziny? - spytał Ryan, unosząc brwi. Ethan potrząsnął głową. - Cała rodzina mojej mamy pochodzi z jakiejś zapuszczonej pipidówy na drugim końcu świata. Widziałeś Borata? Mama mówi, że tam jest tak samo: chatki ze starej blachy i patyków, osły, furmanki, błoto... Syf, kiła i mogiła.

- Gdzie to? W jakim kraju? Ryan wiedział, że chodzi o Kirgistan, ale był ciekaw, jak wiele Ethan wie, albo do jakiej wiedzy jest skłonny się przyznać. Ethan wzruszył ramionami. - W jakiejś byłej radzieckiej republice. Mama robi się niesamowicie skryta, kiedy ją o to spytać. - Nigdy tam nie byłeś? - Gdzie tam - prychnął Ethan. - Ze dwa razy widziałem się z babcią w Dubaju, ale moi wujowie i dziadek wyklęli mamę, bo jest lesbijką. - Lesbijka czy nie, musiała przelecieć przynajmniej jednego faceta, skoro ma ciebie powiedział Ryan, zastanawiając się, czy nie posuwa się za daleko z wypytywaniem. - Moim ojcem jest anonimowy dawca spermy - wyznał Ethan. - Ale nie rozpowiadaj o tym w szkole. I tak jest wystarczająco dennie być grającym w szachy i konstruującym roboty kujonem z kumplem tłuściochem, nawet bez bonusa w postaci matki lesby i bycia dzieckiem z probówki. - Przynajmniej masz o jednego kumpla więcej niż ja - zauważył Ryan. - Zaraz się z kimś zaprzyjaźnisz. Ty to jesteś gościu, nie to co ja. Zresztą wiem na pewno, że wpadłeś w oko Brittany. Wzmianka o dziewczynie momentalnie przestawiła umysł Ryana na inny tor. - Która to, ta z różowym aparatem na zębach? Z matematycznej grupy zaawansowanej? Ethan pokiwał głową. - Chodzi w obcisłej spódnicy z takimi beżowymi cosiami dookoła. Yannis mieszka tuż obok niej.

- Dzięki za cynk. - Ryan wyszczerzył zęby z zadowoleniem. - Niebrzydka z niej dziewczyna. Ryan dopił swoją kawę. Był dobrej myśli. Zawsze podejrzewał, że Ethan będzie bardziej rozmowny, jeśli uda się go złapać bez Yannisa w pobliżu, ale nie spodziewał się odkryć w nim aż takiego zamiłowania do plotek. - Opowiem ci coś zabawnego, ale musisz przysiąc, że się nikomu nie wygadasz powiedział Ethan z figlarnym uśmieszkiem na twarzy. Ryan się roześmiał. - Jak mógłbym odmówić po takim wstępie? - No dobra. - Ethan poprawił się na kanapie i wziął głęboki oddech. - Raz w wakacje nocowałem u Yannisa w domu. Robiliśmy coś w jego pokoju i nagłe patrzę, a tu para dziewczyńskich majtek. Yannis na początku kamienna twarz. „Tak, a co, miałem dziewczynę u siebie w pokoju”, no i wciera mi w czoło ten kit, że niby miał coś ze swoją zajebiście ładną czternastoletnią kuzynką. Ale ja wiedziałem, że ściemnia. Znam go, odkąd obaj mieliśmy po siedem lat, i dobrze wiem, że nie ma żadnej kuzynki. Długo musiałem go męczyć, ale w końcu go przycisnąłem i wygadał się, że to majtki Brittany. - Ze co?! - zachłysnął się Ryan i ryknął śmiechem. - Przysięgam na Boga! - zawołał Ethan. - Ten tłusty zbok zakradł się do jej ogrodu i ściągnął ze sznurka jej różowe majciochy. Ryan śmiał się tak bardzo, że rozbolały go boki. - Co za perwers! - zapiał ze łzami w oczach. - Hej, może wziąłby ode mnie stringi Amy za pięćdziesiąt dolców. Ethan zawył ze śmiechu. - Myślisz, że on się w nie przebiera?

Wizja opasłego cielska Yannisa w dziewczęcej bieliźnie okazała się ponad wytrzymałość Ryana, który stoczył się z kanapy na podłogę. - Przestań, bo umrę ze śmiechu - wykrztusił resztką tchu i chrumknął jak prosię. - Aj, ręka mnie boli - jęknął Ethan, nie mogąc powstrzymać rechotu. - Jezu Chryste... Wyobrażasz sobie, gdyby zrobić mu takie zdjęcie? Ludzie rzygaliby od jednego spojrzenia! Minęły dobre dwie minuty, nim opanowali się na tyle, by móc powiedzieć cokolwiek spójnego, ale nawet wtedy wciąż dopadały ich ataki chichotu. - Chcesz coś porobić? - spytał Ryan, ocierając załzawione oczy. - Wiem, że masz rozwaloną rękę, ale trzeba jakoś zabić czas. Mam w domu PlayStation. - Nie dam rady - odpowiedział Ethan. - W tym gipsie nie mogę dobrze poruszać palcami. Ale na dole mamy salę kinową. Chcesz pooglądać filmy? 18. SCYZORYK Kubań szarpał Ingrid, bił ją pięścią w twarz, walił jej głową o blat i wyginał palce. Czasem Ning podnosiła wzrok, ale przez większość czasu wpatrywała się tępo w podłogę. Ręce zdrętwiały jej od kajdanek, czuła mdłości i bardzo potrzebowała wyjść do ubikacji, ale bała się odezwać. - Służyłam w brytyjskiej armii! - krzyknęła wyzywająco Ingrid. Kubań spojrzał na swoich barczystych pomagierów. - Postawcie ją. Ingrid szarpnęła się i przywarła do biurka, ale nie była w stanie ich powstrzymać. Kiedy dwaj goryle unieruchomili ją między sobą, Kubań zamachnął się i wbił jej pięść w żołądek. Ingrid jęknęła i zwiesiła głowę, ale mężczyźni przytrzymali ją w pionie. - Masz mi coś do powiedzenia? - wycedził Kubań. - Tak - wyrzęziła Ingrid. - Idź się walić.

Kubań zmełł pod nosem przekleństwo i z kieszeni spodni wyjął scyzoryk. - Złapcie za włosy, przytrzymajcie głowę - rozkazał, rozkładając ostrze. Ning zakręciło się w głowie, kiedy przeciągnął scyzorykiem po policzku Ingrid, pozostawiając dwa głębokie nacięcia. Następnie wydobył z kieszeni małą plastikową butelkę i zawartym w niej płynem trysnął Ingrid w twarz. - Sok cytrynowy - poinformował z uśmiechem, oblizując czubki palców. - Mniam, mniam! Ingrid jęknęła i szarpnęła się gwałtownie, próbując wyswobodzić rękę, by otrzeć nią piekące oczy. - Każdy się w końcu łamie - powiedział Kubań twardo. - Możesz zakończyć to teraz. - Chciałbyś! - syknęła Ingrid. - W życiu! - Twój upór na nikim nie robi wrażenia - wysyczał Kubań. - Posadźcie ją z powrotem na krześle. Kiedy dwaj goryle pociągnęli Ingrid w stronę biurka, zaskoczyła ich, unosząc obie nogi. Była ciężka i gdy mężczyzna trzymający ją z prawej strony potknął się, szybko uwolniła lewą rękę i oszołomiła go perfekcyjnie wymierzonym ciosem w nos. Ning nigdy nie uwierzyła do końca, że Ingrid służyła w wojsku, ale nie ulegało wątpliwości, że takiego ciosu nie mógł zadać ktoś, kto nie przeszedł militarnego szkolenia. Kiedy mężczyzna zatoczył się w tył, łapiąc za skrwawioną twarz, Ingrid odepchnęła drugiego goryla i przypadłszy do biurka, złapała macbooka za ekran, by z całej siły cisnąć nim w swojego oprawcę. Kubań uchylił się, a laptop odbił od ściany luster, pękając z trzaskiem na dwie części. W chwili gdy Ning pochyliła się do przodu, by szczątki nie spadły jej na głowę, Ingrid przewróciła biurko.

Jej wolność jednak nie trwała długo. Jeden z goryli złapał ją za kark, a Kubań wściekłym ruchem odepchnął biurko z drogi i uderzył ją pięścią w twarz. Głowa Ingrid opadła jej na piersi. Goryl odciągnął ją o dwa kroki w tył i posadził na krześle. Nastoletni osiłek pomógł postawić biurko, spoglądając z niepokojem na macbooka. - Poszedł w drobiazgi - zauważył. - Szef nie będzie zadowolony. - Szef się nie dowie - mruknął Kubań, poprawiając na sobie ubranie. Wyglądał na roztrzęsionego. - Schowamy do kredensu i ściągniemy drugi. Ingrid zaśmiała się sennie, tocząc głową z jednej strony na drugą. Kubań dołączył do nastolatka, który przykucnął nad strzaskanym laptopem. - Może któryś z warsztatów na rynku da radę to naprawić - zasugerował mężczyzna z rozbitym nosem. Kubań wyprostował się gwałtownie i pomachał gorylowi przed nosem popękanym ekranem macbooka. - Tego się nie da naprawić, durniu! - krzyknął z furią. - To śmieci! Drzwi otworzyły się z hukiem i Kubań obrócił się na pięcie, gotów zrugać przybysza

za wejście bez pukania, ale na widok gościa cofnął się za biurko z takim wyrazem twarzy, jakby właśnie połknął psią kupę. - Ppan Aramow - zająknął się. - Nie spodziewałem się. Leonid - Aramow dobiegał czterdziestki. Miał długie czarne włosy i atletyczną sylwetkę, ukształtowaną treningami w podnoszeniu ciężarów. Ignorując Kubana, podszedł prosto do Ingrid. Przez podrażnione, łzawiące oczy nie mogła zobaczyć go dokładnie, ale najwyraźniej wiedziała, z kim ma do czynienia. - Mogłam się domyślić, że to twoja sprawka - prychnęła pogardliwie. Leonid wyszczerzył zęby w złym uśmiechu. - Wyglądałaś ładniej, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, a ty wiłaś się goła wokół rury. - Jego ton stał się bardziej agresywny, kiedy zwrócił się do Kubana. - Lepiej powiedz mi, że coś masz. - Potrzebuję czasu - powiedział Kubań. - Jest twarda, ale każdy w końcu się łamie. Leonid dźgnął go palcem w pierś. - Podobno zasnąłeś w holu Kremla. - Lot się opóźniał. Szef wie, że nabawiłem się tej gryp... Zanim skończył mówić, Leonid zacisnął swoją wielką pięść i wyrżnął go w brzuch. - Rozkazałem ci zgarnąć je natychmiast, kiedy wysiądą z samolotu! - krzyknął z furią. - A ta awantura w barze? Co będzie, jeśli dowie się o tym moja matka? - Szefie... - stęknął Kubań, którego cios pozbawił tchu. - Po prostu daj... Leonid nie był jednak entuzjastą dokończonych zdań. Tym razem podniósł ekran laptopa i trzasnął nim Kubana w głowę. - Zapłacisz za drugi komputer. I powiedz, kretynie, po jaką cholerę pryskałeś jej w

oczy sokiem? A jakby musiała przeczytać coś z ekranu?! Kubań jęknął żałośnie, kiedy Leonid złożył go wpół kolejnym ciosem w brzuch, a potem jeszcze raz, kiedy dostał kolanem w nos. - Wracaj do domu, bezużyteczny pijaczyno! - ryknął Leonid, po czym zwrócił się do dwóch goryli i nastolatka. - W biurze dyrektora jest skrzynia z kablami; niech jeden z was ją przyniesie, drugi niech skoczy po gorącą kawę dla mnie, a ty, chłopcze, zmiażdż dziewczynie stopę. Goryle wybiegli z sali, ale chłopak stał jak wryty, z wystraszoną i trochę zakłopotaną miną. - Z czym masz problem?! - wrzasnął Leonid, wskazując palcem na Ning. - Rób, co ci mówię, ale już! Ning zaszurała w panice, cofając się pod lustra przed nastolatkiem. Chłopak tupnął, ale w porę podciągnęła stopy i jego but uderzył w parkiet. Ze skutymi dłońmi i ciasno związanymi łydkami mogła najwyżej popełznąć tyłem do najbliższego kąta. - No dalej, do roboty - niecierpliwił się Leonid. - Przestań się bawić, chłopcze. W kącie Ning pociemniało, kiedy barczysty młodzian zawisł nad nią złowrogim cieniem. Chłopak przycisnął stopę ofiary dziurawym adidasem, krótkim ruchem przekręcił ją na bok i nacisnął, miażdżąc kostki w jej palcach wszystkimi siedemdziesięcioma kilogramami swojej wagi. Po prawie godzinie patrzenia, jak Ingrid opiera się oprawcom, Ning nie chciała okazywać słabości, ale ból był rozdzierający i z piersi wyrwał jej się przeciągły niski jęk. - Lubisz patrzeć, jak twoja córcia cierpi? - zapytał Leonid. - Kontynuujemy czy może porozmawiamy jak dwoje dorosłych ludzi? Głowa Ingrid wciąż chwiała się od ciosu, z oczu ciekły strumienie łez.

- Przynieś zimnej wody i ocuć ją - rozkazał Leonid nastolatkowi. - Jest półprzytomna, ledwie widzi... Dlaczego muszę pracować z idiotami? - westchnął z irytacją. Ning aż zachłysnęła się z ulgi, kiedy młodzieniec zdjął but z jej stopy. Wychodząc, chłopak minął się w drzwiach z jednym z goryli, który stanął nerwowo na progu. - Sorry, szefie, nie mogę znaleźć tego pudła. - To duża drewniana skrzynia! - wybuchł Leonid i plasnął się dłonią w czoło. - Jak można jej nie zauważyć?! - Może ktoś ją przeniósł. - Drab wzruszył ramionami. Kiedy Leonid podszedł do drzwi, by stanąć naprzeciwko goryla, Ingrid przestała toczyć głową na boki i spojrzała na Ning, najwyraźniej o wiele przytomniejsza, niż pozwoliła sądzić swoim prześladowcom. - Wy dwie, nie ruszajcie się stąd. Zaraz do was wrócę - wysyczał Leonid, wypychając za drzwi goryla, po czym wyszedł w ślad za nim. - Chodź tutaj - szepnęła Ingrid. Pomimo bólu Ning szybko przepełzła trzy metry dzielące ją od siedzącej przy biurku mamy. - Chyba złamał mi duży palec - poskarżyła się. - Zgarnęłam to, kiedy przewróciłam biurko - powiedziała Ingrid. Na jej wyciągniętej dłoni leżał scyzoryk, ten sam, którym Kubań rozciął jej policzek. - Musisz zrozumieć: kiedy Leonid dostanie nasze pieniądze, nie będzie chciał, żeby ktokolwiek wiedział, co tu się stało, co oznacza, że będzie musiał nas zabić. Ning kiwnęła głową. - Jeżeli pozwalam im cię krzywdzić, to tylko dlatego, że cię kocham i nie chcę dopuścić do czegoś gorszego - ciągnęła Ingrid. - Ale spróbuję cię stąd wydostać. Posłuchaj,

jak tylko trafi się choćby cień okazji, zwiewaj, słyszysz? Jak trzeba, użyj noża, boksuj się, nie wiem. Musisz stąd uciec za wszelką cenę! - Ale dokąd? - chlipnęła Ning. - Ja nawet nie wiem, gdzie jesteśmy. - Dziecino, nie znam wszystkich odpowiedzi, ale Biszkek to stolica, więc coś tam musi być. Spróbuj znaleźć ambasadę, informację turystyczną, byle nie policję. Gliniarzy Aramowowie na pewno mają w kieszeni. Ponieważ Ning wciąż miała skute ręce, Ingrid sama wetknęła nóż Kubana do przedniej kieszeni jej dżinsów. - Kocham cię, słoneczko - powiedziała czule. - Ja ciebie też - odpowiedziała Ning. Ingrid wyciągnęła rękę, by otrzeć łzę z policzka swojej adoptowanej córki, ale w tej samej chwili do pokoju wrócił nastolatek. Chłopak podszedł do biurka i postawił przed Ingrid miskę z nietłukącego szkła oraz rolkę kuchennych ręczników. - Pan Aramow mówi, tobie trzeba umyć oczy - powiedział łamaną angielszczyzną, a potem złapał Ning pod pachami i odciągnął ją pod lustrzaną ścianę. Chłopak pochylił się nisko nad Ning. W pierwszej chwili przestraszyła się, że widział, jak Ingrid ukrywa nóż, ale ku jej niewypowiedzianemu zaskoczeniu młodzian wetknął mały kluczyk w kajdanki i poluzował każdą obręcz o kilka ząbków. - Mam nadzieję, że wygodniej - powiedział. Ning była wdzięczna, ale zastanawiała się, czy ta uprzejmość nie jest częścią większej manipulacji. Kiedy poruszała palcami, powoli odzyskując w nich czucie, do sali wkroczył goryl Kubana dźwigający przed sobą drewnianą skrzynkę, a za nim Leonid z parującym kubkiem w dłoni. Pomieszczenie wypełnił zapach kawy. - No, mamusia jest twarda - powiedział wesoło Leonid, podchodząc do Ingrid. -

Przekonajmy się, jak zniesie cierpienie swojej ukochanej córeczki. 19. FILM Gillian i Ethan nie byli miłośnikami fitnessu, więc pomieszczenie w piwnicy, które u Ryana i Amy było siłownią, w domu Kitsellów przekształcono w niewielkie domowe kino wyposażone w olbrzymi ekran, zestaw głośników wbudowanych w ściany i elektrycznie regulowane fotele. Z tyłu znajdował się barek z maszyną do popcornu i elektrycznym grillem do hot dogów. - Hej, Ethan! - zawołał Ryan, nie odrywając wzroku od ekranu, na którym rozgrywała się dramatyczna scena z Iron Mana 2. - Słuchaj, możesz spauzować? Muszę się odlać. Ethan musnął kciukiem ekran iPada, zatrzymując film, i spojrzał na Ryana. - Trafisz sam, prawda? - Kibel jest tam gdzie u nas? Przy natrysku plażowym? - Tak. - Ethan kiwnął głową. - Jak będziesz wracał, przynieś trochę słodyczy. Ryan minął trzy rzędy kinowych foteli i wyszedł na korytarz, którego ścianę udekorowano szeregiem plakatów filmowych. Spędził u Ethana już ponad pięć godzin i jego jedyną poważniejszą troską była obawa, że mógłby zapomnieć część tego, czego się dowiedział. Ryan naprawdę musiał skorzystać z toalety, ale pospieszył się z tym i darował sobie mycie rąk, ponieważ już wcześniej zaintrygowało go dziwne pomieszczenie za kinem. Pierwszą osobliwością, jaka zwróciła jego uwagę, było wybrzuszenie ściany korytarza sugerujące jej wzmocnioną konstrukcję. Osadzone w wybrzuszeniu drzwi wyglądały tak samo jak inne drzwi w korytarzu, ale kiedy Ryan postukał w nie palcem, spod orzechowego forniru wydobył się charakterystyczny dźwięczny odgłos metalu. Najbardziej jednak zaciekawił go zamek. Miał dwie szczeliny na klucz umieszczone

jedna nad drugą tuż obok czytnika linii papilarnych. Ryan miał mało czasu, dlatego zamiast badać konstrukcję zamka, wyjął z kieszeni komórkę i pstryknął nią zdjęcie szyldu od frontu, a potem jeszcze zbliżenie oznaczeń z boku panelu czytnika. Schował telefon i wrócił do sali kinowej, ale kiedy złapał za klamkę, Ethan zaskoczył go, otwierając drzwi z drugiej strony. - Przyszedł Yannis, właśnie go wpuściłem - wyjaśnił Ethan, a potem wrzasnął w górę schodów: - Złaź na dół, jestem w kinie! Już po chwili na schodach dało się słyszeć sapanie Yannisa. - Cześć, Ethan, jak żyjesz? Żałuj, że nie byłeś w szkole, stary! Sala wywalili, Guillerma zawiesili na tydzień... Wszyscy pytają, jak się czujesz. Powiedziałem, że już dobrze, ale nie mówiłem, że wyszedłeś ze szpitala, no bo jeszcze strzeliłoby im do głowy, żeby zadać ci coś do domu. Dobrze zrobiłem, co nie? Yannis dotarł na dół i stanął jak wryty na widok Ryana. - Ach, to ty - wykrztusił z taką miną, jakby zobaczył wyjątkowo plugawego robala. - Ano ja - odrzekł wesoło Ryan. - Byłem mną, kiedy ostatnio sprawdzałem, i chyba nic się w tej kwestii nie zmieniło. Nie znosił Yannisa, ale musiał spróbować się z nim dogadać, jeżeli miał utrzymać świeżą zażyłość z Ethanem. - Oglądamy Iron Mana 2 - poinformował kolegę Ethan. - Zaraz zacznie się końcowa rozpierducha. Yannis potrząsnął głową. - E tam, myślałem, że może popracujemy nad twoimi robotami. Ethan uniósł lekko zagipsowane ramię. - Wyobrażasz sobie, jak lutuję płytki z tym czymś na ręce?

Yannis spojrzał na Ryana; jego obecność wyraźnie mu przeszkadzała. - Dlaczego nie byłeś w szkole? - zapytał głosem ociekającym jadem. - Miałem atak astmy - odpowiedział Ryan. - Lekarz kazał mi odpoczywać. - Nie wyglądasz na ciężko chorego - zauważył kwaśno. Ryan się roześmiał. - Bo nie jestem ciężko chory, ale trafiła mi się okazja urwania się na parę dni z tej nudnej budy i zamierzam dobrze ją wykorzystać. - Dobra, skoro kręcą was takie filmy, to sobie oglądajcie. Idę do domu odrabiać lekcje. Chciałem tylko sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. Ethan skrzywił się z niesmakiem. - Yannis, dlaczego zachowujesz się jak palant? Wyluzuj, dobrze? Chodź, odpalę ci grill do hot dogów. Ale Yannis już wspinał się po schodach. - Wolę oglądać filmy w całości - oświadczył z góry. - Inaczej to jest bez sensu, połowa smaczków ucieka. Ethan pokuśtykał za Yannisem i krzyknął w górę schodów: - Dlaczego zawsze musisz strzelić focha, jak zjawia się ktoś inny?! - Wcale nie strzelam focha! - Głos Yannisa był teraz piskliwy i drżący z emocji. Zdawało mi się, że jesteśmy przyjaciółmi, to wszystko. Myślałem, że jak robimy różne rzeczy, to razem! Ethan był wściekły. - Zaprosiliśmy cię do nas, zaproponowaliśmy film i hot dogi. Nikt cię stąd nie wyrzuca, Yannis, problem tkwi w twojej głowie! Yannis nie odpowiedział. Trzasnęły frontowe drzwi. Ethan i Ryan spojrzeli po sobie.

- Czy to ja coś zrobiłem, że się tak zapienił? - spytał Ryan, unosząc brwi. - Nie mogę mieć żadnych znajomych oprócz niego, bo zaraz staje się zazdrosny powiedział Ethan. - Tak samo jest na kółku szachowym. Ale wiesz co, to jego problem. Chodźmy dokończyć film. * Drab z rozbitym nosem zgarnął Ning z podłogi i grzmotnął nią o biurko tuż przed twarzą Ingrid. - Jak możesz pozwolić, by takie rzeczy działy się twojej córce?! - grzmiał Leonid, podczas gdy Ning wytrzeszczała oczy na s.ufit, zdrętwiała z przerażenia. - Co z ciebie za matka, hę? Jaka matka pozwala, żeby jej dziecko cierpiało z powodu pieniędzy? - Chaoxiang dowie się, co zrobiłeś! - krzyknęła Ingrid. - Wie, że też masz córkę. Wszystko, co zrobisz Ning, on zrobi jej. Leonid zarechotał. - Chaoxiang podpadł kilku bardzo ważnym osobom. W tej chwili jest już tylko truchłem w chińskim drelichu więziennym. Ingrid szarpnęła się do przodu, tak że jej zakrwawiona twarz znalazła się mniej niż pół metra od oczu Ning, i splunęła Leonidowi w oczy. Aranow odskoczył w tył, otarł twarz rękawem, a potem podciągnął koszulkę Ning i polał jej brzuch prawie wrzącą kawą. - Nie! - krzyknęła Ingrid, kiedy Ning zawyła z bólu. Krzyk Ning przeszedł w żałosny szloch. Ingrid spróbowała zerwać się na nogi, ale jeden z goryli pchnął ją z powrotem na krzesło. - Jak wy możecie! - ryknęła, wykrzywiając dziko twarz. - Przecież to jest małe dziecko! Leonid wyczuł słaby punkt i spojrzał na nastolatka.

- Zdaje się, że nie lubi, kiedy jej małej dziewczynce zdarzy się sparzyć - powiedział wesoło, po czym głos mu stwardniał. - Idź i zrób mi jeszcze jedną pyszną gorącą kawę. - Okej, okej! - krzyknęła Ingrid, przeczesując włosy skrwawionymi dłońmi. Wygrałeś. Przeleję ci te pieniądze. - Bardzo się cieszę - powiedział Leonid, zacierając dłonie. - Ale lepiej nie wciskaj mi kitu, bo poparzę małą czymś poważniejszym niż kubek kawy. Ingrid wskazała na wodę, którą wcześniej przemywała sobie oczy. - Dajcie to jej. Nastolatek chwycił miskę i wylał trochę wody na oparzenie Ning. Leonid spojrzał na niego krzywo, ale bardziej interesowało go wyciągnięcie informacji od Ingrid niż ruganie chłopaka za samowolę. - Nie znam loginów na pamięć - oznajmiła Ingrid. - W moim bagażu jest adresownik i notes. Do niektórych kont mam dostęp przez internet, do innych tylko telefoniczny. Jeden z goryli odezwał się do Leonida po rosyjsku. - Kubań przeglądał już notes i adresownik. Nie było tam żadnych numerów kont, loginów ani haseł. Ingrid parsknęła. - Naprawdę myślicie, że zapisuję takie rzeczy tak po prostu? Żeby jak zgubię torebkę, każdy debil mógł je odczytać? Zanotowane są prostym szyfrem, którego nauczył mnie Chaoxiang. Będzie mi potrzebny ołówek i kalkulator. Ning wciąż łkała z bólu. Leonid kazał nastolatkowi poszukać rzeczy Ingrid i przynieść drugi komputer, żeby mogła połączyć się z internetem. - Widzisz, że współpracuję - burknęła Ingrid. - Mógłbyś przynajmniej ulżyć trochę

małej. Rozkuj ją, daj coś na oparzenie. - Zauważ, że nie jesteś w położeniu pozwalającym na stawianie żądań - wycedził Leonid. - Muszę się skoncentrować, żeby odcyfrować hasła, oraz mówić swobodnie i naturalnie, kiedy będę dzwonić do banków, żeby zamówić ci te przelewy. Jak mam to zrobić, kiedy moja córka skręca się z bólu? Leonid dostrzegł w tym pewną logikę i powoli skinął głową. - Dobrze, możemy zapewnić jej pewne wygody - powiedział. - Jedzenie, toaleta, ubranie na zmianę. Ingrid kiwnęła głową. - Dziękuję. - Wyprowadź stąd dziewczynę - powiedział Leonid do krwawonosego goryla. - Ale nie dalej niż do następnego pokoju. Będę jej potrzebował, jeżeli jej matka znowu spróbuje jakichś sztuczek. Mężczyzna zdjął Ning kajdanki, przeciął więzy na łydkach i pomógł jej stanąć. Wyprostowała się ostrożnie, pochlipując i stękając z bólu. Po raz pierwszy od blisko sześciu godzin miała pełną swobodę ruchów, ale była odrętwiała i bolało ją całe ciało. Pępek obrósł jej piekącymi bąblami, miała złamany palec u nogi, a na podbródku czarny strup po upadku na żwir. Nowo mianowany strażnik Ning popchnął ją lekko w stronę drzwi. Sąsiedni pokój pełnił funkcję pomieszczenia socjalnego dla pracowników klubu. Stało w nim kilka krzeseł nie od kompletu, chwiejne stoliki z płyty wiórowej, był zlew, wyszczerbione kubki na suszarce i zapuszczona lodówka. Na drzwiach z boku wisiał znak toalety i Ning od razu ruszyła w tamtą stronę.

Pilnujący jej mężczyzna uparł się, że zaczeka na progu otwartych drzwi, na szczęście miał dość przyzwoitości, by się odwrócić, kiedy usiadła na sedesie. Opróżniwszy pęcherz, Ning stanęła przed lustrem, by szybko opłukać ręce i obmyć twarz z łez. Podbródek i szyję miała całe we krwi. Za pomocą poczerniałej od brudu kostki mydła zmyła największe plamy krwi, po czym skropiła oparzenie zimną wodą. Kiedy wyszła z łazienki, do pokoju wszedł nastolatek z bagażem Ingrid i laptopem pod pachą. Strażnik Ning otworzył lodówkę. Spodziewała się ujrzeć zapleśniały chleb i miski niedojedzonych nudli, ale ku jej zaskoczeniu wypełniały ją srebrne półmiski z przekąskami, najwyraźniej przygotowanymi na przyjęcie w sali tanecznej. Ning była za bardzo obolała, żeby czuć głód, ale nic nie jadła od posiłku w samolocie i czuła, że powinna coś przekąsić, bo nie wiedziała, kiedy trafi się jej następna szansa. Wyciągnęła papierowy talerz z opakowanego w celofan stosu i nałożyła sobie kilka kawałków owoców oraz coś w rodzaju sałatki ziemniaczanej z tłustymi kawałkami jagnięciny w środku. Podczas gdy Ning powoli przeżuwała posiłek, jej strażnik zerwał folię spożywczą z jednego z półmisków i zaczął pałaszować z wielkim apetytem. - Czy mogę dostać moje buty? - spytała Ning. Mężczyzna nie mówił po angielsku, więc powtórzyła prośbę, wykonując ruch zakładania buta. Strażnik wyprowadził ją na korytarz. Plecak Ning leżał oparty o ścianę, otwarty, sponiewierany, wśród rozwleczonych po podłodze ubrań. W przeciwieństwie do studia tanecznego i pokoju socjalnego na korytarzu były okna. Ning straciła poczucie czasu i ze zdumieniem zauważyła, że na zewnątrz jest już ciemno. Wyszperała zapasowe trampki z plecaka i oparła się plecami o ścianę, by je założyć. Omal nie mdlejąc z bólu, wcisnęła zranioną stopę w but. Złamany palec bolał ją znacznie

bardziej w trampku niż na bosaka, ale nie mogła uciekać w samych skarpetkach. W drodze powrotnej Ning zerknęła przez uchylone drzwi studia. Ingrid stukała coś na klawiaturze laptopa, Leonid siedział przy rogu biurka, wpatrując się w nią w napięciu, zaś nastolatek stał z chmurną miną przy ścianie. Strażnik Ning rozsmakował się w przekąskach na zimno i kiedy tylko wrócili do pokoju, znów wetknął głowę do lodówki, by napychać sobie usta jedzeniem. Ning pamiętała, co Ingrid powiedziała jej o wykorzystaniu każdej szansy ucieczki. Czy mogła liczyć, że kiedykolwiek trafi jej się lepsza sposobność? Ning wstała z krzesła i ostrożnie ruszyła w stronę drzwi. Namacała nóż Kubana w kieszeni i ze strachem uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak najlepiej go użyć. - Zapomniałam czegoś - rzuciła beztroskim tonem i wyszła na korytarz. Uszła może dwa kroki, zanim strażnik złapał ją za kołnierz. - Niet - powiedział stanowczo. Ważył ze dwa razy więcej niż Ning, zatem musiało się jej udać za pierwszym podejściem. Całą swoją siłę, wściekłość oraz wszystko, czego nauczyła się w Państwowej Akademii Sportu w Dandongu, włożyła w jeden tytaniczny cios. Nos strażnika wybuchł, a kiedy mężczyzna padał na plecy, Ning dała krok w krwawą mgłę i natychmiast wyprowadziła drugi cios w skroń. Strażnik osunął się po ścianie nieprzytomny i pozbawiony dwóch przednich zębów. Ning obejrzała się ze strachem. Narobiła sporo hałasu i spodziewała się widoku atakującego ją Leonida, ale ten najwyraźniej nic nie usłyszał. Oznaczało to, że jeśli dopisze jej szczęście, może minąć nawet kilka minut, nim ktokolwiek wyjdzie na korytarz i odkryje, co się stało. Ning rozpięła kurtkę strażnika, ale rozczarowała się, odkrywszy, że nie jest uzbrojony.

Zabrała mu portfel i porwała z podłogi swój mały plecak. Nie wiedziała, czy w środku wciąż są wszystkie jej rzeczy, ale nie miała czasu tego sprawdzać. Następnym krokiem było ustalenie, w którą stronę uciekać. Jeden koniec korytarza prowadził do klubu, przez który przeszli w drodze do studia. Wówczas sala była pusta, ale nadszedł już wieczór i budynek rozbrzmiewał głuchym dudnieniem muzyki. Pobiegła w przeciwną stronę, do drzwi na drugim końcu korytarza. Refleksy świetlówek na szkle utrudniały zorientowanie się, co jest za nimi, ale wyglądało na to, że prowadzą na zewnątrz. Ning rozpoznała ciąg metalowych schodów ewakuacyjnych i przyciskając twarz do szyby, odkryła, że prowadzą na podwórze, na którym zatrzymały się samochody wiozące ją i Ingrid. Brama, przez którą wtedy wjechali, wydawała się zamknięta, ale nie wyglądała na taką, na jaką nie można by się było wspiąć. Zresztą skoro kobieta, którą Kubań pobił za grzebanie w jego śmietnikach, potrafiła dostać się do środka, to musiała istnieć jakaś droga na zewnątrz. Ning nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi. Otwierały się ciężko, więc naparła na nie ramieniem i już po chwili kuśtykała po blaszanych stopniach w dół. 20. KOLACJA Noc była duszna, a jedyne światło dochodziło z okien klubu. Ning musiała walczyć o każdy krok, opierając się ciężko o poręcz, by jak najbardziej odciążyć złamany palec. Kiedy zeszła na żwir, hałaśliwa grupa mężczyzn zaczęła częstować się papierosami przy rogu budynku, blokując przejście przed front klubu. Nie widząc innej drogi, Ning przypadła nisko do ziemi i pokuśtykała pomiędzy zaparkowanymi samochodami w stronę bramy na tyłach. Brama miała ponad dwa metry wysokości i wisiała zbyt blisko ziemi, by można się było przecisnąć pod nią, zaś złamany palec i poparzony brzuch Ning wykluczały wspinaczkę.

Ning na próżno szarpała drucianą siatkę ogrodzenia, szukając luźnego fragmentu, pod którym mogłaby przecisnąć się na drugą stronę. Potem spojrzała na śmietniki - ogromne aluminiowe beczki z kółkami i uchwytami umocowanymi w połowie wysokości. Pomyślała, że mogłaby przyciągnąć jeden z pojemników do ogrodzenia, wspiąć się nań i zeskoczyć z drugiej strony. Gdyby nic jej nie dolegało, uporałaby się z tym w parę sekund, ale ból skutecznie paraliżował jej ruchy, kiedy trzymając oburącz za uchwyt, taszczyła pojemnik do oddalonego o cztery metry płotu. Koła śmietnika zaklekotały na żwirze i Ning obejrzała się nerwowo. Na schodach nikogo nie było, ale mężczyźni na rogu zauważyliby ją, gdyby tylko chciało im się zwrócić uwagę na hałas. Przystawiwszy pojemnik do płotu, Ning sięgnęła w górę i obiema dłońmi uchwyciła się obrzeża beczki. Walcząc z bólem, zdołała postawić stopę na uchwycie, a potem podciągnąć kolano na rant. Balansując na krawędzi, ostrożnie przeniosła ciężar ciała na drugą stronę i opuściła nogę do pojemnika. Po czarnych foliowych workach przemknął szczur. Nie wiedziała, jak głęboko zapadnie się w odpadki, ale gdy w końcu stanęła chwiejnie wewnątrz pojemnika, jego krawędź nie sięgała jej wyżej niż do kolan. Teraz musiała jeszcze wspiąć się na szczyt ogrodzenia i zeskoczyć po drugiej stronie, ale kiedy wyciągnęła ręce, chcąc złapać się siatki, usłyszała huk otwieranych drzwi nad blaszanymi schodami. Pierwszy na schodach znalazł się nastolatek. Ning rzuciła się desperacko na płot, ale wtedy oparzelina na jej brzuchu nadziała się na coś sterczącego z worka ze śmieciami i całe jej ciało przeszył bolesny skurcz. Padając plecami na worki, zdążyła kątem oka dostrzec Leonida, który wybiegł z klubu za chłopcem. Ning zrozumiała, że przegrała. Już nie próbowała wspinać się na ogrodzenie; wiedziała, że nawet jeżeli uda jej się przedostać na drugą stronę, to nie będzie w stanie

uciekać. To, co zdarzyło się później, nie miało ani krzty sensu. Nastolatek zaczął gestykulować i krzyczeć po rosyjsku. Skrzydła elektrycznej bramy rozsunęły się i Leonid zawołał coś po rosyjsku lub kirgisku, a najpewniej w mieszance obu tych języków. Jedynym słowem, jakie Ning zrozumiała, były „dolary”. Tupot stóp wielu biegnących ludzi uświadomił Ning, że Leonid zaoferował nagrodę za jej schwytanie palącym na rogu mężczyznom. Ale przecież nastolatek musiał widzieć, jak upadała. Ning nie miała odwagi wyjrzeć na zewnątrz; podwórko rozbrzmiewało męskimi głosami i szelestem kroków na żwirze. Spędziła tak kilka minut w towarzystwie - jak sobie uświadomiła - przynajmniej jednego szczura, zanim ktoś postanowił przetoczyć pojemnik na jego zwykłe miejsce. Wielki śmietnik huknął o mur podwórka i znieruchomiał, a Ning zamarła z przerażenia na widok pulchnych palców owijających się wokół krawędzi pojemnika. Po chwili nad palcami wyrosła szeroka spłaszczona twarz nastolatka. Ning zebrała się w sobie, spodziewając się, że zostanie złapana i wywleczona na zewnątrz, ale chłopak tylko położył palec na ustach. - Powiedziałem im, ty skoczyła na drugą stronę i uciekła na wzgórza - powiedział, dzielnie zmagając się ze swoją angielszczyzną. - Ja wrócę, ale to długo będzie czasu, tak? - Tak - szepnęła Ning. - Ty nie ruszaj się. Mnie trzeba iść. - Dziękuję - powiedziała Ning, ale twarz już znikła. * Ryan wrócił do domu z głową napęczniałą od informacji. Amy przeprowadziła z nim

drobiazgowy wywiad, wypytując o wszystko, co usłyszał, zobaczył i czego dowiedział się o Gillian Kitsell. Omówili wyrzeczenie się Gillian przez rodzinę z powodu jej orientacji seksualnej, to, że ojcem Ethana był anonimowy dawca nasienia, istnienie pancernego schronu w piwnicy domu Kitsellów. Amy sporządziła obszerne notatki i przesłała je zabezpieczonym emailem oficerowi informacyjnemu (Ol) w siedzibie TFU w Dallas, wraz z fotografiami zamka w drzwiach schronu. Ol pracował przez całą noc, analizując wydobyte przez Ryana informacje i sprawdzając wszelkie możliwe tropy. Rankiem, kiedy Ryan wstał z łóżka, w jego skrzynce odbiorczej czekał już szczegółowy raport informujący go, które fakty znalazły potwierdzenie, a które nie, oraz zawierający sugestie sposobów kierowania rozmowy na właściwe tory przy dalszym wypytywaniu, wraz z listą priorytetowych informacji, jakie Ryan powinien postarać się wyciągnąć z Ethana w najbliższych dniach. - Słyszałem, że miałeś dobry dzień - zagaił Ted, kiedy chłopiec przeczłapał przez kuchnię. - Tak - ziewnął Ryan, przecierając oczy. - Kurde, to jest wykańczające jak nie wiem. Niby człowiek tylko siedzi i gada, ale przez cały czas musi być czujny! Co powiedzieć? Czego nie mówić? Jak się zachować? O co i jak zapytać, żeby koleś się nie zapienił i nie wyzwał od wścibskich bydlaków? - Ponoć nie był zbyt skryty - zauważył Ted. Przepasany fartuchem Ted stał przy pięciopunktowej płycie kuchennej, na której tylnej części ustawił parujący garnek ryżu, z przodu zaś skwierczała na patelni pokrojona w paski wołowina z ostrymi papryczkami. Ted kołysał biodrami w takt piosenki Phila Collinsa, sączącej się z głośników w suficie.

- Jak się rozkręci, to robi się z niego straszny plotkarz - przytaknął Ryan, pochylając się nad patelnią. - Smakowicie pachnie. Meksykańskie, tak? Gotować umiesz, ale twój gust muzyczny... - Stary dobry Phil jest nie do pobicia - powiedział Ted z przekonaniem. - Uwielbiam jego koncerty. Jedyne, co może być lepsze od niego, to drużyna Texas A&M w playoffowym meczu. - To jakiś baseball? - skrzywił się Ryan. Ted zmiął kuchenną rękawicę w kulę i ze śmiechem cisnął nią w Ryana. - Futbol uniwersytecki, dzieciaku! Czy ty nic nie wiesz o sporcie? - U nas mamy rugby - powiedział Ryan zadziornie. - Nawet podobne do futbolu amerykańskiego, ale nie potrzebujemy tych dziewczyńskich ochraniaczy i kasków, bo u nas grają prawdziwi faceci. - Uważaj, bo zaraz przełożę cię przez kolano - zaśmiał się Ted. - W zasadzie skończyłem. W lodówce jest guacamole i kwaśna śmietanka. I od razu wyjmij cztery nakrycia z szafki. - Cztery? - Amy ci nie mówiła? Szefowa przyjeżdża. Dzwoniła jakiś czas temu. Musiała utknąć w korku, bo na moje oko powinna już być. Ryan westchnął, otwierając szufladę ze sztućcami. - Nie przepadasz za Doktor D, prawda? - spytał Ted. - Spotkałem ją tylko parę razy - powiedział Ryan. - Nic do niej nie mam, ale jest strasznie irytująca z tym swoim piskliwym głosikiem i wymachiwaniem rękami: „Cześć, jestem Denise, ale musicie mi mówić Doktor D, bo jestem taka cooool”. Ted parsknął śmiechem.

- Z akcentem trafiłeś w dziesiątkę. Wiem, że to dziwaczka, ale w pracy jest naprawdę dobra. A przede wszystkim jest szefową TFU, co czyni ją przełożoną moją i Amy, więc spróbuj nie psuć jej humoru, okej? - Bez obaw - odrzekł Ryan i zerwał folię z miski z guacamole, żeby skosztować odrobinę nabraną na czubek małego palca. - Zostaje u nas na noc? - Nawet na kilka nocy - odpowiedział Ted. - Jakby ktoś pytał, to twoja babcia od strony nieboszczki mamusi, tak jak w briefingu misji. - Pamiętam - powiedział Ryan i w tej samej chwili zabrzmiał dzwonek. Ted wcisnął guzik otwierający drzwi i Doktor D sama znalazła drogę do kuchni. Weszła, postawiła na stole wielkie złote pudło i ucałowała Ryana w oba policzki. - Czytałam wiadomość Amy do Ol - oznajmiła. - O jejciu, jejciu, nareszcie mamy postęp. Przyniosłam ci prezent. Dla ciebie, ale myślę, że bardzo pomoże nam w misji. Rozmiary złotego pudła kazały Ryanowi wierzyć, że w środku jest wielki tort z bitą śmietaną, ale kiedy uniósł wieko, zobaczył drzewko bonsai i płaski okrągły kamyk. - To do twojego pokoju - zapiszczała z podnieceniem Doktor D. Nie był to prezent ani zachowanie, jakiego można by się spodziewać po wysokim rangą funkcjonariuszu służb wywiadowczych. Ryan pomyślał, że Doktor D musi mieć kompletnego świra, ale wciąż miał świeżo w pamięci prośbę Teda, by zachowywał się uprzejmie. - To jest, hm... bardzo ładne - powiedział Ryan. - Zawsze lubiłem te maciupcie drzewka. - To zestaw feng shui - wyjaśniła Doktor D. - Kiedy zobaczyłam twoją sypialnię, z toaletą i prysznicem wycelowanym prosto w łóżko, od razu wiedziałam, że masz spapraną całą strukturę energetyczną. Postaw drzewko na parapecie, a kamień połóż na półce nad

sedesem. Przepływy chi się zrównoważą i rano wreszcie będziesz się czuł porządnie naenergetyzowany. - Bardzo dobrze, przyda mu się trochę energii - powiedziała Amy, wchodząc do kuchni i całując Doktor D na powitanie. - Zwykle, jak się już zwlecze z wyrka, wygląda jak siedem nieszczęść. Kiedy Ryan sięgał do szafki po talerze, Ted pochylił się i spojrzał mu znacząco w oczy. - Wygoogluj feng shui przy najbliższej okazji i bądź wdzięczny. Ja kiedyś dostałem fioletową koszulę uzdrawiającą. Doktor D usiadła przy stole, na którym Ryan rozkładał talerze i sztućce. - Moim zdaniem najlepszą opcją jest postaranie się o nową przyjaciółkę dla Gillian Kitsell - powiedziała. - Ryan, musimy się dowiedzieć, jaki typ urody ją kręci. Kiedy następnym razem będziesz u niej w domu, rozejrzyj się za zdjęciami, na których Gillian jest z którąś ze swoich byłych. - To, że TFU nie skapowało się, że ona jest lesbijką, to chyba lekki przypał - zauważył Ryan. - Przecież ludzie, z którymi pracuje, muszą o tym wiedzieć, prawda? No i Gillian dużo podróżuje, więc w rejestrach linii lotniczych muszą być jakieś ślady, jeśli latała w towarzystwie kobiety. Doktor D najeżyła się na sugestię, że ktoś w TFU nie wykonał swojej pracy należycie starannie. - Młody człowieku - wycedziła z naciskiem. - Przeprowadziliśmy tak dokładny wywiad, jak tylko się dało, ale Gillian prowadzi firmę zajmującą się bezpieczeństwem komputerowym. To bardzo ostrożna osoba, otoczona pracownikami, którzy mają przykazane, aby każde nietypowe wydarzenie zgłaszać firmowemu zespołowi bezpieczeństwa

wewnętrznego. Gillian nie ma pojęcia, że jest obiektem śledztwa ani że wiemy o jej rodzinnych powiązaniach z Klanem Aramowów. Wystarczy jeden cynk, że ktoś sprawdzał jej nazwisko w bazie danych United Airlines, albo telefon od byłej dziewczyny skarżącej się, że ktoś zadawał jej dziwne pytania, a Gillian w trzy sekundy da nogę do Kirgistanu, gdzie nie możemy jej tknąć nawet palcem, i tyle będzie z naszej roboty. 21. DAN Ning czekała wiele godzin. Worki ze śmieciami spadały jej na głowę, straszyły harcujące szczury, a smród rozkładu powlekał gardło śliską goryczą. Słyszała mężczyzn wracających przez bramę, rozczarowanych, że nie dostaną swojej nagrody, ale Leonid nie wydawał się zmartwiony i wrócił na górę, by popracować nad Ingrid. Znalezienie wygodniejszej pozycji było niemożliwe, tym bardziej że złamany palec i poparzony brzuch prześcigały się w dokuczliwości bólu. Leżąc w szczurzych odchodach, wśród wijących się czerwi, Ning poważnie obawiała się zainfekowania ran. Zastanawiała się, czy Ingrid wie o jej ucieczce, i starała się nie wyobrażać sobie, co może zrobić Leonid. Myślała też o swoim wybawcy. Wprawdzie nastolatek zmiażdżył jej stopę na rozkaz swojego szefa, ale też poluzował kajdanki. Za kłamstwo o jej ucieczce Leonid zabiłby go bez wahania, zatem chłopak postąpił odważnie. Ale czy zrobił to dlatego, że w głębi serca był dobrym człowiekiem i pragnął ją uratować, czy raczej złym i chciał zachować dla siebie jedenastoletnią dziewczynkę z powodów, o jakich bała się myśleć? W miarę jak noc przemieniała się w poranek, wokół klubu panował coraz większy ruch, aż w końcu całe podwórko rozbrzmiewało gwarem rozmów, śpiewów i okrzyków. Wszyscy wydawali się pijani. Trzaskały tłuczone butelki, na Ning spadały pstryknięte do kosza niedopałki. Wybuchła też jedna bijatyka. Ning nie miała zegarka, ale domyśliła się, że minęła już trzecia, kiedy klubowi

ochroniarze wylegli na podwórko, żeby wyprosić gości za bramę. Bolał ją grzbiet, a dręczące pragnienie skłoniło do rozważenia pomysłu wygramolenia się na zewnątrz i rzucenia do ucieczki. Jak daleko jednak by pokuśtykała na swojej zranionej nodze, nim ktoś by ją zobaczył? Czekanie na nastolatka było jedyną szansą na pokonanie więcej niż stu metrów. - Jesteś tu jeszcze? - zapytał chłopak, którego twarz pojawiła się nagle na tle jaśniejącego nieba. - Idziemy teraz. Wszyscy już poszli. Ning wyciągnęła ręce w górę. Nastolatek obejrzał się niespokojnie, a potem złapał ją pod pachami i wyciągnął na zewnątrz, przeciągając jej poparzonym brzuchem po krawędzi beczki. Podczas gdy niósł ją w stronę pordzewiałej łady z błotnikami i drzwiami w różnych kolorach, Ning poklepała się po ramionach, sprawdzając, czy wciąż ma swój plecak. - Niedaleko - zapewnił nastolatek, kładąc ją w otwartym bagażniku auta. Musiała podciągnąć kolana pod brodę, żeby zmieścić się pomiędzy skrzynką z narzędziami a zabłoconymi gumowcami i łańcuchami śniegowymi. - Ty nie płacz. Ja pomogę - powiedział chłopak niemal z czułością. Ning cierpiała ból od tak dawna, że nawet nie zdawała sobie sprawy ze strumieni łez cieknących jej po policzkach. Huk zamykanej klapy uraził jej uszy. Było jej jeszcze bardziej niewygodnie niż w śmietniku, ale poczuła pewną ulgę, kiedy samochód wytoczył się za bramę i przyspieszając, skręcił w ulicę. Jazda trwała niecałe dziesięć minut. Skrzypnął otwierany bagażnik i Ning ujrzała ciche, wyludnione podwórko przed klatką trzypiętrowego bloku. Nie napotykając żywej duszy, nastolatek zaniósł Ning na plecach na pierwsze piętro. Zatrzymał się przed drzwiami, wyszperał w kieszeni klucz i już po chwili troskliwie postawił ją na podłodze w przedpokoju małego mieszkanka. - Jak masz na imię? - stęknęła Ning, opierając się o ścianę.

- Daniyar - odpowiedział nastolatek. - Ale wszyscy mówią Dan. Odsunął wąskie plastikowe drzwi, odsłaniając ciasne pomieszczenie z kabiną prysznicową, umywalką i sedesem z przekrzywioną deską. - Niedobrze pachniesz - powiedział Dan. - Woda, tak? Ning skinęła głową i trzymając się ściany, pokuśtykała do łazienki. Dan nie był czyściochem ani miłośnikiem chemii gospodarczej: na lastrykowej posadzce piętrzyła się sterta używanej bielizny zawierająca kilka naprawdę odrażających okazów, zaś na brzegach umywalki i w kątach podłogi czerniły się mysie bobki. Odkręciła prysznic i zaczęła się rozbierać. W lustrze zobaczyła, ile brudu wtarło jej się w skórę. Oparzenie na brzuchu - które wciąż piekło - pociemniało, odkąd oglądała je po raz ostatni, podobnie jak rany na podbródku i nadgarstkach. Stała w samych skarpetkach, kiedy wystraszyło ją nagłe łomotanie do drzwi. W popłochu odskoczyła w kąt, ale Dan tylko wsunął do środka rękę i namacawszy na oślep haczyk na wewnętrznej stronie drzwi, powiesił na nim różowy szlafrok. Następnie ręka znikła, by po krótkiej chwili pojawić się znowu z małą kostką drogiego mydła w palcach. - Moja siostra zostawiła, kiedy wzięła ślub - wyjaśnił Dan zza drzwi. W domu Ning korzystała z ekskluzywnych kosmetyków, ale teraz ogarnęło ją dziwne uczucie. Było coś rozczulającego w tej spękanej różowej bryłce z łabędziem wytłoczonym na twardej powierzchni. Zdejmowanie skarpetki ze zmiażdżonej stopy okazało się istną torturą. Złamany duży palec sterczał w bok pod niepokojącym kątem, ale Ning poczuła się odrobinę lepiej, kiedy wreszcie wkroczyła pod pordzewiały pałąk prysznica i zmyła z włosów najgorszy smród. Oparzonego miejsca na brzuchu nie dała rady namydlić, ale poczuła się prawie człowiekiem, kiedy odświeżona wyszła w szlafroku do przedpokoju.

Pozostała część mieszkania Dana składała się z jednego pokoju, pięć kroków na pięć. Oprócz łóżka głównymi elementami wystroju był płaskoekranowy telewizor, ławka do ćwiczeń, sztanga na stojaku oraz sterta żeliwnych talerzy obciążników. Z plakatów na ścianach patrzyły na Ning biuściaste kobiety w skąpych skórzanych kostiumach. Przytłaczająca samczość mieszkania w połączeniu ze świadomością własnej nagości pod cudzym szlafrokiem budziła w Ning poczucie zagrożenia, ale Dan wyglądał poczciwie, kiedy stał przy szafce kuchennej, krojąc jabłko i rozdzielając kawałki pomiędzy dwa talerze. - Siadaj na moje łóżko - powiedział z uśmiechem. Usiadła, a wtedy chłopak podszedł do niej, niosąc kubek herbaty i nieduży talerz z pokrojonym w kostkę serem, plasterkami jabłka, galaretowatą bryłą mielonki, zaokrągloną z jednej strony jak puszka, z której została wydłubana, oraz trójkątną kromką dziwnego chleba. Ning przyjrzała się podejrzliwie pieczywu. - Lepioszka - powiedział Dan, wracając po porcję dla siebie. - Niedobre? Ning odgryzła mały kęs i żując, pokiwała głową. - Dobre - powiedziała i uśmiechnęła się słabo. - Tylko nigdy przedtem nie jadłam takiego chleba. Dan usiadł obok niej na łóżku. Kiedy zsunął adidasy ze stóp, pokój wypełnił się odorem długo noszonych skarpet, na co Ning nawet nie zwróciła uwagi - miała poważniejsze problemy na głowie. Na talerzu Dana leżało to samo co na jej, tyle że w większych porcjach. - Przepraszam za twoją stopę - powiedział Dan, przeżuwając kęs mielonki. - Czuję teraz dużo winy. Ning skinęła głową i zaczęła mówić powoli, żeby Dan mógł ją zrozumieć. - Byłeś bardzo odważny, że mnie uratowałeś. - W Kirgistanie wielka bieda - powiedział Dan. - Widziałaś panią ze śmietników?

- Tę, którą pobił Kubań? - Tak. - Dan skinął głową. - Tutaj wiele tak żyją. Starzy nie dostają pieniędzy. Młodzi nie dostają pracy. Nawet w Afryce dużo ludzie bogatsi niż Kirgistan. Rozumiesz? - Rozumiem - powiedziała Ning. - Ja bardzo chciał pracować mechanik albo sklep. Może nawet uczyć się. Pracuję dla Klanu Aramowów, bo jestem bardzo muskuły. Dan zademonstrował mięśnie, podciągając rękaw koszulki Barcelony i napinając bulwiasty biceps. - Nienawidzę dużo rzeczy Aramow robi. Ale nie mam matki, ojca. Siostra wzięła ślub, wyjechała daleko. Jeśli nie pracuję dla Aramowa, nie ma pieniędzy, nie ma mieszkania, elektryczności, jedzenia. Ja jak śmietnikowa pani, tak? Ning położyła dłoń na piersi. - Masz dobre serce - powiedziała. - Ile masz lat? - Szesnaście? Ty? - Jedenaście - odpowiedziała Ning. - Prawie dwanaście. - Kubań każe mi robić złe rzeczy do ludzi. Dużo złych rzeczy, jeśli nie słuchasz Klanu Aramowów. Zabiją mnie, jeśli znajdą ciebie. Dużo boleśnie. Na przykład. - Możesz mnie stąd wydostać? - spytała Ning. Mina Dana wyrażała niepewność. - Wiele rzeczy ja muszę dowiedzieć się. Zajmie dużo czasu. Podczas wielu godzin spędzonych w beczce Ning sprawdziła swój plecak i zlokalizowała zawiniętą w parę szortów paczkę z dwudziestoma pięcioma tysiącami dolarów. Mimo że Dan wydawał się godny zaufania, postanowiła na razie mu o tym nie wspominać. - Nie bój się - powiedział Dan. - Jutro pójdę po pielęgniarkę. Stara przyjaciółka

siostry. Obejrzy. Zrobi lepiej. - Ufasz jej? - spytała Ning. Dan nie znał tego słowa. - Ufasz? Ning zastanowiła się, jak inaczej wyrazić to, o co jej chodziło. - Czy to przyjaciółka? Wciąż będę bezpieczna? - Bezpieczna? O tak! - roześmiał się Dan. - Ona nienawidzi mnie, że pracuję dla Aramowa. On zamordował jej ojca brata. Ning nie była pewna, czy „ojca brata” oznaczało ojca i brata, czy po prostu stryja, tak czy owak, okazja na otrzymanie jakiejkolwiek pomocy medycznej była nie do pogardzenia. - Jesteś pewny, że nie będą mnie tutaj szukać? - spytała Ning, wsuwając do ust ostatni kawałek chleba. - Leonid już ciebie nie potrzebuje. Ingrid zrobiła wszystko, co kazał. Ning nie przyszło wcześniej do głowy, żeby zapytać o Ingrid. Przełknęła ślinę ze strachem: Ingrid powiedziała, że będzie trupem w chwili, w której Aramow dostanie to, czego chce. - Gdzie ona jest? Wyraz twarzy Dana powiedział Ning, że Ingrid miała rację. - O Boże! - zachłysnęła się Ning. Oczy zaszły jej łzami. - Proszę, nie krzycz - powiedział Dan, gotowy w razie potrzeby szybko zamknąć jej usta dłonią. - Ściany bardzo cienkie. Ludzie na górze usłyszą. - Jak? - spytała Ning. - Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? - dodała z gniewem. Ning zauważyła, że Dan jest wzburzony. - Musisz być silna, potem powiem.

- Jak? - powtórzyła Ning. Dan nie znał odpowiedniego słowa, więc ścisnął się dłońmi za gardło i wysunął język. - Uduszona - szepnęła Ning. - Nie bardzo bolało - powiedział łagodnie Dan i sięgnął do kieszeni, z której wyciągnął złoty pierścionek z trzema mikroskopijnymi brylantami. - Leonid wziął pierścionek z wielkim, wielkim brylantem. Drugiemu człowiekowi dał naszyjnik, a to dla mnie. Ale teraz ty musisz mieć. Ning ujęła pierścionek, uniosła go przed sobą i powoli obróciła w palcach. Poczuła się tak, jakby była ze szkła i ktoś właśnie roztrzaskał ją na drobne kawałeczki. Jej ojciec zasypywał Ingrid kosztowną biżuterią, ale ona oprócz obrączki ślubnej nosiła tylko ten obtłuczony i pościerany klejnocik. Nazywała go pieszczotliwie swoim „pierścionkiem z katalogu Argosa”, ale Ning nie miała pojęcia, co to znaczy. Dan położył jej rękę na karku i powtórzył przeprosiny. Ning przysunęła pierścionek do nosa. Powąchała go i złapała w nozdrza cień znajomej woni wódki i potu. - Moje łóżko jest twoje - powiedział Dan. - Musisz dużo się wyspać. Ning łkała bezgłośnie. 22. PIEL(GNIARKA Ning nie mogła opuszczać mieszkania. Pierwszą noc przeleżała, wijąc się z bólu i zastanawiając, czy jej gospodarz nie jest zbyt dobry, by mógł być prawdziwy. Wkrótce okazało się, że jedynymi odpychającymi rzeczami w Danie są jego śmierdzące stopy oraz wulkaniczne nocne gazy, które szybko stały się ulubionym tematem ich wspólnych żartów. Znajoma pielęgniarka Dana zadbała o Ning najlepiej, jak potrafiła. Nastawiła jej palec i unieruchomiła, ciasno bandażując stopę; oczyściła oparzenie i powyciągała pęsetą żwir z rozcięcia na podbródku. Ning dała Danowi trochę dolarów, a on przywiózł z miasta torbę

pełną elastycznych bandaży, maści antyseptycznej i specjalnego kremu na oparzenia. Dan zwykle wychodził do pracy wcześnie i wracał po zmroku. Mówił, że wykonuje zlecenia dla Leonida Aramowa, ale pytany o szczegóły, zamykał się w sobie. Wieczorem razem przygotowywali kolację i kładli się spać ułożeni w przeciwne strony na podwójnym łóżku. Przez pierwsze dwa dni Ning nie była w stanie robić zbyt wiele. Spędzała długie godziny, grając na xboksie Dana i oglądając filmy z jego kolekcji pirackich płyt DVD, składającej się głównie z makabrycznych slasherów klasy B i filmów z zawodów Ultimate Fighting. Trzeciego dnia poczuła, że porusza się już nieco sprawniej, i postanowiła wypowiedzieć wojnę brudowi. Zamiotła podłogę, wysprzątała łazienkę, doszorowała szafki kuchenne i wyrzuciła całe zgniłe jedzenie z lodówki. Pranie trzeba było robić ręcznie, ale w ciągu następnych dni Ning uporała się ze stertą bielizny Dana, pościelą - wyglądającą tak, jakby nie widziała proszku do prania, odkąd została kupiona - jak również kilkoma parami dżinsów, które były tak brudne, że po trzykrotnym namoczeniu i wyżęciu wciąż barwiły wodę na czarno. Jedynym, czego Ning nie uprała, były zasłony, ponieważ Dan chciał, by przez cały czas były szczelnie zaciągnięte. Praca była ciężka, ale gdy miała zajęcie, przynajmniej łatwiej jej było odpędzać czarne myśli. Trzeciego wieczoru Dan wybrał się na randkę i Ning poczuła ukłucie zazdrości, patrząc, jak przebiera się pospiesznie z ubrania roboczego w koszulę i dżinsy, które dla niego uprała. Przez pewien czas żywiła skrytą nadzieję, że wróci o ósmej z pręgą po spoliczkowaniu na twarzy, ale kiedy wreszcie wtoczył się do domu o drugiej nad ranem, miał ślady szminki na kołnierzu, a myjąc zęby, podśpiewywał, co wcześniej nigdy mu się nie zdarzało. - Kochaliście się? - spytała Ning, kiedy wgramolił się pod kołdrę.

Dan nie zrozumiał. - Co znaczy kochaliście? - No wiesz, seks - powiedziała Ning, kilkakrotnie wsuwając i wysuwając palec w zwiniętą dłoń drugiej ręki. Dan się roześmiał. - Bardzo, bardzo chciałbym mieć seks, ale ona mieszka z matką, a tutaj jesteś ty. Był to jedyny raz, kiedy Ning poczuła, że jest dla Dana ciężarem, zaś słaba angielszczyzna Dana utrudniała odgadnięcie jego prawdziwych uczuć. Następnego wieczoru omówili pomysły na ucieczkę. Biszkek leżał blisko drogi, którą jeździły ciężarówki wożące towary z Chin do Rosji. Myśleli o użyciu części pieniędzy Ning do przekupienia chińskiego kierowcy, by ten przemycił ją do Rosji. Ale ta opcja oznaczała dwudniową jazdę przez Kazachstan, a Ning nie mówiła po rosyjsku. Najprawdopodobniej prędzej czy później złapano by ją na ulicy i odesłano do Chin jako nielegalną imigrantkę. Druga propozycja Dana brzmiała bardziej obiecująco - Ning miałaby polecieć do Europy na pokładzie jednego z samolotów Klanu Aramowów, a potem przedostać się do Wielkiej Brytanii. Ingrid była obywatelką tego kraju i jako jej legalnie adoptowana córka Ning także powinna mieć prawo do brytyjskiego obywatelstwa. Skończyłaby w angielskim przytułku albo być może u kogoś z rodziny Ingrid, ale każda z tych opcji była lepsza niż Chiny, gdzie historia jej niesubordynacji i zamieszanie w zabójstwo dwóch policjantów zagwarantowałyby jej spędzenie reszty dzieciństwa w zakładzie poprawczym o surowej dyscyplinie. Piątym dniem ukrywania się Ning była niedziela i Dan nie musiał iść do pracy. Poszedł za to na piwo do Kremla i wrócił z informacjami. Okazało się, że trzy razy w tygodniu samolot Klanu Aramowów odlatuje z ich górskiego lotniska do Pilzna w Czechach.

- Chińczyk albo Kirgiz musi dostać wizę, żeby pojechać do prawie każdego kraju w Europie, ale do Czech wystarczy paszport - wyjaśnił Dan. - Masz jeszcze swój kirgiski paszport? W ciągu kilku minionych dni Ning spotykała się tylko z Danem i pielęgniarką, więc mówienie powolną angielszczyzną weszło jej w nawyk. - Paszporty są w moim plecaku - odpowiedziała. - Kirgiski i chiński. - Piłem piwo z pilotem, nazywa się Maks - powiedział Dan. - Mówi, że weźmie cię do samolotu, nie ma problemu. Kiedy przylecicie do Czech, zaprowadzi cię do jednej kobiety, którą zna. Stamtąd łatwo pojechać do Francji, Hiszpanii, Włoch. Mówi, że Brytania trudniejsza, ale można przemycić na ciężarówce. Kosztuje może tysiąc dolarów. Albo można zrobić dobry unijny paszport. To będzie więcej czasu. Kosztuje dwa, może trzy tysiące dolarów. Dobrze? Tak? Ning uśmiechnęła się szeroko. - Tak! Dobrze. Mam więcej pieniędzy, niż trzeba. I znam Maksa. Był naszym drugim pilotem, kiedy leciałam tutaj. - Leci do Pilzna jutro. Spakuj rzeczy teraz. Nastawię budzik na czwartą rano i zawiozę cię. Było już późne popołudnie i Ning poczuła ukłucie żalu. Nie mogła żyć wiecznie zamknięta w ciemnej klitce Dana, ale czuła się tu bezpiecznie i jakaś jej część pragnęła tu zostać. * Dan zatrzymał poobijaną ładę na piaszczystej drodze. Niebo wciąż było ciemne, ale od lotniska Aramowów w dolinie poniżej biła niebieskawa łuna. - Idź ścieżką - nakazał Dan. - Stromo. Bądź ostrożna. Na dole zobaczysz zepsute

samoloty. Schowaj się i nie pokazuj, aż przyjdzie Maks. Kiedy bezpiecznie, on zapali papierosa. Trzy tysiące dolarów. Masz gotowe, tak? - Wszystko policzone - zapewniła go Ning. Z oczami szklącymi się od łez wychyliła się z fotela pasażera, objęła Dana za szyję i mocno przytuliła. - Zawdzięczam ci życie - powiedziała. - Jesteś bardzo dobry i bardzo dzielny, wiesz? Dan się uśmiechnął. Wyglądał na wzruszonego. - Myślę, że ty bardziej dzielna. Żadna inna dziewczyna nie ryzykuje prać moich majtek. Ning uśmiechnęła się i pocałowała Dana w policzek. - Spróbuję do ciebie zadzwonić, kiedy już będę w bezpiecznym miejscu. I zostawiam ci dwa tysiące dolarów. Dan uniósł ręce. - Twoje pieniądze. Ja nic nie chcę. Ning ponownie się uśmiechnęła. - Nie masz wyboru - powiedziała wesoło. - Zostawiłam w mieszkaniu, pod materacem. Kup nowe zasłonki. Uściskali się jeszcze raz, po czym Ning zgarnęła plecak z tylnego siedzenia i ruszyła ścieżką ku dolinie. Łuna od lamp pasa startowego z grubsza oświetlała jej drogę, ale stromizna okazała się większa, niż się spodziewała, a złamany palec raz po raz dawał o sobie znać przeszywającym bólem, ponieważ szła w dół i każdy krok wciskał jej stopę w nosek buta. Maks siedział na sflaczałym kole transportowego antonowa z obciętym ogonem. Wydawał się odprężony, kiedy pykając obłoczkami dymu z papierosa, przeliczał swoje trzy

tysiące dolarów. W tym samym momencie Ning spostrzegła zbliżający się konwój, złożony z mercedesa klasy E i dwóch poobijanych mikrobusów obładowanych torbami i walizami przytroczonymi do bagażników dachowych. Wszystkie trzy pojazdy miały chińskie tablice rejestracyjne. - Zgadza się - powiedział Maks, chowając pieniądze do kieszeni. - Kiedy wsiądziesz do samolotu, zostań na końcu kabiny. Usiądź na pojedynczym siedzeniu. Unikaj rozmów i nikomu nie mów, jak się nazywasz. - Dan kupił mi parę książek na targu - powiedziała Ning. - Będę czytać. Długo będziemy lecieć? - Osiem godzin, wliczając tankowanie w Wołgogradzie. W Pilznie przeprowadzę cię przez kontrolę celną i wsadzę do taksówki. Pojedziesz do takiej jednej pani, nazywa się Chun Hei. Ning zmarszczyła brwi. - Ale jak to? Dan powiedział, że pójdzie pan ze mną. - Niet, niet - zaśmiał się Maks, kręcąc głową. - Jestem pilotem; godzinę, dwie później muszę startować z powrotem. Nie martw się, nic ci nie grozi. Maszyną, którą miała polecieć Ning, okazał się trzydziestopięcioletni poradziecki antonow An-24. Pięćdziesięciomiejscowy turbośmigłowiec wykonywał regularne loty do Czech, dlatego musiał spełniać europejskie standardy bezpieczeństwa i był w znacznie lepszym stanie niż trzeszcząca kupa złomu, którą Ning przyleciała z Chin. Kadłub pomalowano w czerwone i złote pasy - kirgiskie barwy narodowe - na burcie zaś widniał ozdobny napis „Clanair”. Maks poprowadził Ning do samolotu, torując jej drogę przez hałaśliwy tłumek około czterdziestu osób usiłujących wcisnąć swoje rzeczy do luków maszyny. Poza elegancko

ubraną parą, która wyłoniła się z mercedesa, podróżnymi były wyłącznie kobiety w wieku od kilkunastu do dwudziestu kilku lat, pochodzące z Chin i Korei Północnej. Chinki mówiły z akcentem z podupadłych prowincji Syczuan i Qinghai. Krzykliwie ubrane, ciągnęły za sobą walizki na kółkach i szczebiotały, jakby były na wycieczce szkolnej. Koreanki były cichsze, w prostych burych ubraniach, swój dobytek przewoziły w staromodnych walizach i wielkich torbach na zakupy. Wszystkie miały jedną wspólną cechę - urodę. Niektóre były drobne i krągłe, inne wysokie i smukłe jak modelki, ale próżno byłoby szukać wśród nich wąsika, perkatego nosa, szpary po brakującym zębie, brodawki, obwisłych piersi czy fałdy tłuszczu na brzuchu. Ning wiele się dowiedziała o świecie, czytając i oglądając w telewizji materiały dotyczące jej przybranego ojca i jego działalności. Wzdrygnęła się, gdy nagle uświadomiła sobie, że patrzy na partię żywego towaru pierwszej jakości, przeznaczonego na europejski rynek usług seksualnych. Do tej pory Ning pocieszała się myślą, że aresztowanie jej ojca ocaliło przed cierpieniem tysiące młodych kobiet. Teraz zdała sobie sprawę z własnej naiwności wyglądało na to, że handel pięknymi dziewczętami kwitł w najlepsze także bez jego udziału. Przy przystawionych do samolotu schodkach stał kirgiski celnik. Każda kobieta musiała wręczyć mu niewielki plik chińskich lub kirgiskich banknotów, zanim otworzył paszport, by przybić w nim pieczątkę. Ning zaniepokoiła się, bo miała tylko dolary, ale Maks wykonał gest, jakby podnosił drinka do ust, i urzędnik przepuścił ją, nawet nie prosząc o dokumenty. Wsiadła do samolotu za bogatą parą, dla której zarezerwowano miejsca z przodu kabiny, gdzie było więcej miejsca na nogi. Ning skręciła w przeciwną stronę, by zgodnie z poleceniem Maksa odszukać pojedyncze siedzenie bez okna na samym końcu samolotu. Tuż

obok była niewielka kuchnia strasząca otworami po zdemontowanej lodówce, kuchence i podgrzewaczu wody, teraz częściowo zasypanymi śmieciami. Wrzuciwszy plecak na półkę pod sufitem, Ning schowała oba swoje paszporty do kieszeni dżinsów i przypięła się pasem do siedziska. Wsiadające dziewczęta z Korei Północnej rozglądały się po kabinie z otwartymi ustami, jakby znalazły się na pokładzie statku obcych. Rozglądały się zdezorientowane, aż w końcu szeroka w biodrach stewardesa nawrzeszczała na nie po koreańsku. Ning oparła głowę o zaokrągloną ścianę kadłuba. Starała się nie myśleć o Danie, bo była pewna, że się rozklei, kiedy tylko zacznie go wspominać. Wszystko wokół niej wydawało się zepsute, skorumpowane i złe, a po tym, co przeszła w ciągu minionych dziesięciu dni, miała coraz silniejsze wrażenie, że jest to naturalny stan rzeczy. Chciała wierzyć w to, że kiedy wyląduje w Europie, wszystko zmieni się na lepsze, ale wcale nie była pewna, że tak będzie. 23. PILZNO W poniedziałek Ethan wrócił do szkoły po rekonwalescencji i Ryan spędził większość dnia w jego towarzystwie. Yannis w końcu zaakceptował nowego kolegę, po części dlatego, że był to także dzień, w którym do szkoły wrócił wcześniej zawieszony Guillermo, a Ryan zapewniał im fizyczną ochronę, ale przede wszystkim zrobił to dlatego, że Ethan oznajmił wyraźnie, iż lubi Ryana i zamierza się z nim kolegować, czy to się Yannisowi podoba, czy nie. Yannis i Ethan mieli po szkole spotkanie kółka szachowego. - Chodź z nami - zachęcał Ethan, kiedy we trójkę wyszli z klasy po ostatnim angielskim. Yannis dostrzegł okazję do pozbycia się rywala.

- Pan Spike nie pozwoli mu dołączyć w środku semestru. Ethan się roześmiał. - Daj spokój, co go to obchodzi? Ma tylko dwunastu członków, z czego połowa prawie nie chodzi na zajęcia. Ryan miał zbierać informacje o życiu Ethana, spędzając z nim jak najwięcej czasu, i pewnie by się zgodził, ale tego ranka obudził się z pieczeniem w gardle, które w ciągu dnia przerodziło się w prawdziwe przeziębienie, w komplecie z zatkanym nosem i pulsującym bólem głowy. - Jadę busem do domu - powiedział Ryan. - Słabo się czuję, a w szachy to ze mnie jest kompletna noga. Za nic nie mogę zapamiętać, jak się rusza ten konik. - Chciałeś powiedzieć „skoczek” - prychnął pogardliwie Yannis, któremu zupełnie umknęło, że Ryan tylko żartował. Ethan się uśmiechnął. - Trudno, zresztą wolałbym nie złapać twoich zarazków. Rozumiem, że spotykamy się jutro na przystanku, jeżeli poczujesz się lepiej. - Pewnie tak - odpowiedział Ryan. - Zwykle przeziębienie nie trzyma się mnie zbyt długo. Ręka w gipsie utrudniała Ethanowi noszenie swoich rzeczy, toteż Yannis był zachwycony, kiedy złapał jego plecak i we dwóch ruszyli po schodach do sali szachowej. Nadmorska willa Ryana znajdowała się o kwadrans jazdy samochodem od szkoły, ale szkolny autobus jeździł opłotkami, wysadzając dzieci na każdym osiedlu w okolicy, dlatego upłynęło ponad czterdzieści minut, nim Ryan dotarł wreszcie do domu. - Hej, Amy - przywitał się już mocno zachrypnięty, wtykając głowę do kuchni. Amy siedziała na stołku, studiując raporty robocze TFU, których pokaźna sterta leżała

na barze. - Ouu, ledwo mówisz - zatroskała się, wstając i przykładając dłoń do czoła Ryana. Jesteś porządnie rozpalony. Może pojadę do apteki i coś ci przywiozę, co? - E tam. - Ryan machnął ręką. - W apteczce na górze mam paracetamol. Łyknę ze dwie piguły i wymoczę się w rozkosznej gorącej kąpieli. - Nalej sobie soku pomarańczowego - poradziła Amy. - Witamina C jest dobra na przeziębienia. - Ted i Doktor D już wrócili? Amy spojrzała na zegarek. - Ich samolot z Dallas powinien już wylądować, więc myślę, że zdążą na obiad. Zanim zapytasz, dziś będzie pieczony kurczak. Ryan poczłapał na górę do swojego pokoju. Nie chodziło mu o to, że w kampusie CHERUBA mieszkało mu się źle, ale zakończenie tej misji oznaczałoby regres. Jego sypialnia zajmowała cały koniec pierwszego piętra, a jej balkon wychodził na morze. Ponadto sypialnia miała dziesięciometrową garderobę oraz olbrzymie łóżko z ogromną okrągłą wanną u stóp. Najfajniejsze było to, że Ryan mógł zaprogramować sobie dowolną temperaturę kąpieli, a rwący strumień wody napełniał wannę w niecałe trzy minuty. Dziesięć minut później moczył się w gorącej wodzie, oglądając durny serial policyjny na gigantycznym ciekłokrystalicznym ekranie Bang & Olufsen. Amy przyniosła mu z dołu tacę ze szklanką soku pomarańczowego, kubkiem naparu z mięty i kilkoma tostami z masłem.. - Jak chorować, to zdecydowanie tylko w ten sposób - zamruczał Ryan, podczas gdy Amy wywracała kieszenie jego brudnych szkolnych ciuchów. Ryan wygramolił się z wanny dopiero, kiedy upodobnił się do wielkiego bladego

rodzynka, ale stać go było tylko na zrobienie trzech kroków, po których ciężko gruchnął na łóżko i owinął się w kołdrę, nie zawracając sobie głowy wycieraniem w ręcznik. Kiedy obudził się godzinę później, stała nad nim Doktor D, gniewnie ściągając usta. - Dzo, jezd już obiad? - wystękał Ryan z zatkanym nosem. Oprzytomniawszy nieco, zerknął nerwowo po sobie, sprawdzając, czy jest należycie okryty. Chociaż ból głowy nieco zelżał, Ryan wciąż czuł się podle. - Nie zdałeś raportu Amy, kiedy wróciłeś ze szkoły - wycedziła Doktor D. Ryan nie mógł oderwać wzroku od jej gigantycznych ciemnych okularów i osobliwej sukienki z wielkimi poduszkami na ramionach. - Nic się w sumie nie wydarzyło - wymamrotał, wzruszając ramionami. - Poszedłem do szkoły. Yannis był z nami przez cały dzień. Nie bardzo można gadać, kiedy on jest w pobliżu, a większość czasu i tak zajmują lekcje i różne szkolne sprawy. - Powinieneś kreować sytuację - powiedziała Doktor D twardo. - Nigdy nie osiągniesz takiego poziomu zażyłości, jakiego potrzebujemy, żeby dowiedzieć się wszystkiego, co chcemy wiedzieć o Gillian Kitsell. Musimy zorganizować dla niej agentkę, ale do tego potrzebuję informacji o tym, jakie kobiety są w jej typie. Jak wyglądały jej byłe dziewczyny? Jak się poznały? Czy Gillian jest bywalczynią barów dla gejów, nocnych klubów? Ryan wstrzelił w chusteczkę strumień smarków i dopiero potem odpowiedział. - Próbowałem, ale u nich w domu nie ma żadnych zdjęć. Nie na widoku. Gabinet Gillian ma elektroniczny zamek, jej sypialnia jest na górze, gdzie nie mam po co chodzić, no i trudno mi wypytywać Ethana o życie seksualne jego mamy, nie narażając na szwank naszej przyjaźni. Doktor D skrzyżowała ręce na piersiach. Jej następne słowa zabrzmiały wrogo.

- Cóż, mam wrażenie, że spędzasz całkiem sporo czasu sam na sam z Ethanem jak na tak mizerne rezultaty. - Minął dopiero tydzień - powiedział gniewnie Ryan. - Ethan i jego mama są sobie bliscy. Myślę nawet, że on wie więcej o interesach Gillian i jej sytuacji rodzinnej, niż jest skłonny przyznać. Dajcie mi jeszcze ze dwa tygodnie, a wykreuję wam sytuację. Zaproszę Ethana tutaj, kiedy nikogo nie będzie, zwierzę mu się z moich najmroczniejszych sekretów i miejmy nadzieję, że w zamian chłopak otworzy się i kopsnie mi kilka swoich. - Mógłbyś zrobić to w ten weekend - zasugerowała Doktor D. - Za wcześnie - zdecydował Ryan. - Poza tym jego mama nie pozwoli mu nigdzie zostać na noc, dopóki nie poczuje się lepiej. - No a co z dzisiejszym popołudniem? - spytała Doktor D zaczepnie. - Amy mówi, że Gillian przyjechała do domu z Ethanem i Yannisem na tylnej kanapie samochodu. To znaczy, że Ethan idzie pierwszy raz po chorobie do szkoły, a ty od razu pozwalasz im wpaść w dawny schemat i robić wszystko bez ciebie. Jak tak dalej pójdzie, ani się obejrzysz, kiedy Yannis znowu cię odetnie. Ryan jęknął z frustracji i wyskoczył z łóżka, osłaniając się trzymaną przy biodrze kołdrą. - Kurde, jestem chory! - krzyknął. - Jestem wyszkolonym agentem i wiem, co robię. Utrzymam zażyłość z Ethanem i zdobędę informacje o Gillian. Wyłączę wam czujniki alarmu przeciwwłamaniowego i zepsuję zamek w tylnych drzwiach, żebyście mogli posłać kogoś do tego schronu w piwnicy. Ale to wymaga czasu, a całe to ponaglanie mnie, czepianie się co pięć minut i dowalanie do wszystkiego, co robię, wcale mi nie pomaga, wiesz?! Amy usłyszała krzyki Ryana i natychmiast przybiegła na górę. - Wszystko w porządku? - spytała, wpadając do pokoju. - Co się dzieje?

Ryan oskarżycielsko wskazał palcem Doktor D. - Albo ona wróci do biura TFU w Dallas i zaczeka grzecznie, aż skończę swoją robotę, albo rzucam to w diabły i wracam do kampusu! Amy spojrzała na Ryana, który wyglądał na rozstrojonego, a potem na Doktor D, która wyglądała na wściekłą. Jej sytuacja była niezręczna, bo z jednej strony CHERUB powierzył jej odpowiedzialność za Ryana, a z drugiej - czeki z wypłatą dostawała od TFU, zaś Doktor D była jej przełożoną. - Ryan, przede wszystkim przestań krzyczeć - poprosiła Amy. - No pewnie, bierz jej stronę - naburmuszył się Ryan. - Nie biorę niczyjej strony - powiedziała Amy, walcząc z chęcią podniesienia głosu. Chcę tylko powiedzieć, że wrzaskiem jeszcze nikt nigdy do niczego konstruktywnego nie doszedł. Proponuję, żebyśmy ochłonęli trochę przy obiedzie, a potem wszystko spokojnie omówili. - Ona nie ma bladego pojęcia, jak działa CHERUB - powiedział Ryan, trochę uspokojony. Doktor D uniosła się gniewem - przynajmniej na tyle, na ile można się unieść, mając metr pięćdziesiąt dwa wzrostu. - Młody człowieku! - wycedziła przez zęby. - Prowadziłam tajne operacje wywiadowcze dziesięć lat przed tym, zanim się w ogóle urodziłeś! Nie idzie ci źle, ale musisz trochę przyspieszyć. Kiedy Ryan otworzył usta, by odpowiedzieć, Amy spostrzegła przez okno dwie czarne postacie biegnące przez plażę. Byli to mężczyźni ubrani w skafandry nurkowe i dźwigający gumowane plecaki. - Coś się szykuje - powiedziała Amy, przypadając do okna, żeby powiększyć sobie

pole widzenia. Zaciekawienie w jej głosie ustąpiło miejsca zaniepokojeniu, kiedy dostrzegła szybką łódź pontonową przycumowaną w przystani. - Są wyposażeni jak komandosi i myślę, że biegną do domu Gillian. * Lotnisko w Pilznie miało jeden pas startowy i nowoczesny terminal, wybudowany w nadziei przyciągnięcia tanich linii lotniczych do czwartego co do wielkości miasta Republiki Czeskiej. Maksa przepuszczono przez punkt szybkiej kontroli bezpieczeństwa dla personelu lotniczego i Ning, która podążała za strzałkami i stała w kolejce wraz z resztą pasażerek, zaczęła się bać, że już nigdy więcej go nie zobaczy. - Cel pobytu? - zapytała po angielsku różowousta urzędniczka z punktu odprawy celnej. - Dwutygodniowe wakacje - odpowiedziała Ning, wskazując na grupę młodych Chinek czekających za barierką. - Jestem z grupą. Ning serce podeszło do gardła, kiedy celniczka przeciągnęła jej lewy kirgiski paszport pod skanerem. Ale żadna grupa ponurych funkcjonariuszy w mundurach nie przybiegła, by aresztować nielegalną imigrantkę. Kobieta podstemplowała paszport i zwróciła go Ning. - Przyjemnych wakacji - powiedziała z uśmiechem. W hali przylotów na chińskie i koreańskie dziewczęta czekali mężczyźni trzymający jaskrawoczerwone tablice z napisem „Wakacje z Clanair”. W ciemnych okularach i skórzanych kurtkach wyglądali bardziej na wykidajłów z klubu nocnego niż rezydentów biura podróży. Jeden z mężczyzn przyglądał się podejrzliwie Ning, kiedy przeszła obok nich, ale na szczęście Maks już na nią czekał. - Mam dla ciebie trochę tutejszych pieniędzy - powiedział, wręczając Ning zwitek

czeskich koron. - Powinno wystarczyć na coś do jedzenia i taksówkę. Musisz pojechać w to miejsce. Maks podał Ning pocztówkę z wypisanym na odwrocie adresem i numerem telefonu. - Pokaż to taksówkarzowi. Jesteś umówiona tam z Chun Hei o wpół do pierwszej. - Która jest teraz? - spytała Ning, rozglądając się po terminalu w poszukiwaniu zegara. - Parę minut po ósmej rano - odpowiedział Maks. - Nie masz zegarka? - Kubań mi zabrał. - Powiem Danowi, że doleciałaś szczęśliwie - powiedział Maks, zdejmując z nadgarstka tandetny elektroniczny czasomierz. - Weź ten. Chodzi w czasie kirgiskim, więc musisz odjąć pięć godzin. - Na pewno? - zdziwiła się Ning. Nie wiedziała, czy ten niespodziewany przejaw dobroci Maksa złożyć na karb jego troski, czy raczej strachu przed tym, co mógłby zrobić Dan, gdyby się dowiedział, że pilot nie dotrzymał obietnicy towarzyszenia Ning i wyprawił ją samą taksówką. - Kupiłem za pięćdziesiąt somów na rynku. - Maks lekceważąco machnął ręką. - Nie przejmuj się tym. - Dziękuję - powiedziała Ning i odkryła, że nawet zapięty na ostatnią dziurkę zegarek ledwie trzyma się jej na przegubie. - Mam nadzieję, że dostaniesz się tam, gdzie chcesz. Ja muszę już iść, przygotować się do lotu powrotnego. Maks oddalił się i skręcił w lewo przy strzałce z napisem „Sala dla pilotów, nieupoważnionym wstęp wzbroniony”. Ning wsunęła do kieszeni garść czeskich banknotów i rozejrzała się po sennej, wyludnionej hali przylotów z kilkoma sklepikami o witrynach wciąż zaślepionych roletami oraz barem kawowym, którego jedynymi klientami była grupa

lotniskowych sprzątaczy. Miała jeszcze cztery godziny i pomyślała o zjedzeniu szybkiego śniadania, ale według rozkładu lotów następny samolot miał wylądować dopiero za godzinę i Ning obawiała się, że jakiś znudzony policjant albo celnik mógłby się nią zainteresować, jeśli będzie zbyt długo pałętała się sama po lotnisku. Przeszła przez automatyczne drzwi z powtórzonym w wielu językach napisem „Witamy w Czechach” i skręciła w stronę postoju taksówek. 24. KOTWICZKA Gillian Kitsell wylegiwała się na leżaku przy basenie, delektując się ciepłym wieczorem ze szklanką szkockiej z lodem w dłoni i magazynem „Wired” na kolanach. Słysząc głuche stuknięcie, strzeliła badawczym spojrzeniem znad czarnych raybanów, ale gdy nie dostrzegła niczego podejrzanego, przyjęła, że to wina chochlików w basenowym filtrze. - Pani Kitsell? - zagadnął grzecznie Yannis, który przyczłapał na taras przez rozsunięte francuskie okna. - Ethan mówi, że zgłodniał. Chcieliśmy zamówić chińszczyznę, ale przydałaby się nam pani karta kredytowa. Gillian kiwnęła głową i sięgnęła do tylnej kieszeni szortów po portfel. - Niegłupi pomysł, Yannis, zaczekaj chwileczkę... Karty mam w spodniach z pracy. Zejdę z tobą; sama też chętnie zerknę do menu. Podczas gdy Gillian dopijała szkocką, szykując się do wstania z leżaka, nad krawędzią tarasu pojawiła się na chwilę zakapturzona głowa mężczyzny w czarnym skafandrze nurkowym. Dźwięk, który usłyszała Gillian, wydała kotwiczka zarzucona na barierę zabezpieczającą, okalającą basen. Intruz wspiął się na ścianę domu w niecałe dziesięć sekund. Mężczyzna wyszeptał do mikrofonu: - Mam Gillian i Ethana na tarasie. Wchodzę. Przerzucił nogę nad barierką, częściowo zasłonięty przez wielką donicę z palmą. W

chwili gdy Gillian wstała z leżaka, a Yannis odwrócił się, by pójść z powrotem w stronę przesuwnych drzwi, mężczyzna wprawnym ruchem zsunął z ramienia plecak, rozpiął kieszeń i wyjął pistolet z tłumikiem i celownikiem laserowym. Czerwona plamka zatańczyła na koszulce Gillian w połowie odległości między łopatkami. Lufa westchnęła krótko i niemal w tej samej chwili rozległo się głuche uderzenie, kiedy pocisk trafił Gillian w kręgosłup z wystarczającą siłą, by strzaskać jej dwa kręgi. Odłamki kości przebiły serce i płuca Gillian, zanim wyrwały się na zewnątrz, rozsadzając jej pierś. Strzał pchnął Gillian do przodu, w stronę basenu, i Yannis obejrzał się akurat w chwili, gdy mama jego przyjaciela padała twarzą do wody. Przez ułamek sekundy sądził, że Gillian się potknęła, ale potem zobaczył biegnącego ku niemu mężczyznę. Zobaczył czerwoną kropkę harcującą na jego koszulce. - O nie - sapnął Yannis. Zaczął”się odwracać i wtedy pierwszy pocisk trafił go w bok, niczym zabójcze szturchnięcie w żebra. Ciało chłopca wygięło się w gwałtownym spazmie. Yannis, słaniając się, przeszedł przez otwarty segment francuskiego okna i padł na skórzany fotel w saloniku. Zabójca dobił go strzałem w plecy i jeszcze jednym w skroń. - Matka i syn nie żyją - zameldował do mikrofonu. - Widzimy się przy głównym wejściu. Tymczasem prawdziwy syn Gillian był na dole w kuchni, gdzie studiował ulotkę restauracji, nie mogąc zdecydować, czy ma ochotę na chow mein z krewetkami królewskimi, czy raczej na wieprzowinę w sosie barbecue z orzechami z nerkowca. Dziwny plusk zwrócił jego uwagę, więc przeszedł do salonu, by spojrzeć od spodu na basen. Spodziewał się ujrzeć mamę zażywającą rzadkiej w jej wypadku kąpieli, ale zobaczył ją rozkrzyżowaną na

powierzchni i patrzącą w dół martwym wzrokiem. Monety, które wypadły jej z kieszeni, szybowały spiralą w stronę szklanego dna, wokół torsu rozszerzał się ciemny obłok krwi. W pierwszym odruchu Ethan chciał biec na górę, sprawdzić, co się stało, ale obok basenu przemknęła czarna sylwetka, a tupot kroków, który po chwili rozległ się na schodach, był o wiele za szybki, by jego sprawcą mógł być Yannis. W błysku przerażającego olśnienia Ethan pojął, że musi uciekać. Ruszył w stronę wyjścia, ale w jego posiniaczonych nogach wciąż brakowało wigoru. Był niecałe trzy metry od korytarza, kiedy w przejściu mignął mu nurek, który skręcił na kolejny ciąg schodów i zbiegł na sam dół, by otworzyć drzwi wejściowe. Za progiem stał drugi nurek w identycznym czarnym skafandrze, ale dźwigający znacznie większy i cięższy plecak. - Ładna akcja - pochwalił strzelca, poklepując go po plecach. Ethan wyjrzał ostrożnie na schody i gwałtownie cofnął się do salonu. - Ja zajmę się dołem - powiedział przybysz. - Jak chcesz, to rozejrzyj się za jakimiś bonusami. Może miała jakąś biżuterię czy coś. - Dużo czasu ci to zajmie? - Cztery do sześciu minut. Podczas gdy intruzi rozmawiali, Ethan pobiegł do kuchni, wyszarpnął słuchawkę ze ściany i wystukał trzy zera. To powinno zaalarmować uzbrojonego strażnika przy bramie osiedla, ale telefon był głuchy. Pomyślał o swojej komórce, ale ta została na górze, w jego szkolnym plecaku. Aby do niej dotrzeć, musiałby wyjść na schody, co wiązałoby się z ogromnym ryzykiem. Choć serce waliło mu jak oszalałe, Ethan próbował trzeźwo rozważyć sytuację. Jedyna droga na zewnątrz, która nie prowadziła przez pole widzenia intruzów, wiodła przez prostokątne okienko w pralni. Kłopot polegał na tym, że okienko było małe i znajdowało się

pod samym sufitem. Ethan nie miał żadnej pewności, czy z ręką w gipsie zdoła się przezeń wydostać. * Podczas gdy intruz wspinał się po ścianie domu numer pięć, pod numerem osiem Amy szalonymi susami gnała po schodach w dół. Znalazła Teda w piwnicy, pochylonego nad konsolą klimatyzacji. - Bierz broń - rzuciła bez tchu. - Jacyś komandosi w piankach biegną po plaży w stronę domu Kitsellów. Ryan wyrósł za Amy po czasie, jaki zajmuje wciągnięcie na siebie plażowych szortów i Tshirtu. - Mam swoją komórkę - powiedział. - Przejdę się po plaży i poobserwuję. - To nie może być coś niewinnego? - spytał Ted. - Nie wiem, dwaj nurkowie, którym skończyła się benzyna, więc przybili do najbliższej przystani? Amy potrząsnęła głową. - Nie tak to wyglądało. W ich zachowaniu nie było niepewności, raczej celowość, pośpiech. Wyglądali jak agenci na misji. - Broń jest u mnie w pokoju - powiedział Ted. - Chodźmy. - Nie odchodź daleko od domu, Ryan! - zawołała Amy. Pod wpływem adrenaliny Ryan całkiem zapomniał o przeziębieniu. Wszedł do pawilonu z natryskami, wetknął boogie board pod pachę i wyszedł na zewnątrz, udając zwykłego dzieciaka, który ma zamiar poślizgać się trochę na fali. Trwał odpływ i słońce odbijało się od mokrego piasku oślepiającymi refleksami. Mrużąc oczy, Ryan spojrzał w stronę przystani i oceanu. Ponton był przywiązany do podpory mola, czarny, z parą masywnych silników zaburtowych u rufy. Przy silnikach klęczała

kobieta, która wypatrywała czegoś na plaży, kierując wzrok w stronę domu Kitsellów. Wszystko, co widział Ryan, potwierdzało opinię Amy - to byli profesjonalni komandosi i nie mieli dobrych zamiarów. Kobieta na pontonie najprawdopodobniej utrzymywała kontakt radiowy ze swoimi dwoma kolegami i Ryan uświadomił sobie, że podejście do domu Ethana od strony plaży jest niewykonalne. Kiedy tylko wrócił do kabiny natrysku i porzucił deskę pod ścianą, Amy złapała go za ramię i wciągnęła do domu. - Wyjdziemy od frontu, a Ted spróbuje przekraść się do przystani - powiedziała. Doktor D dzwoni do miejscowych policjantów po wsparcie, ale cokolwiek się tutaj dzieje, pewnie będzie po wszystkim, zanim zdążą tu dotrzeć. - A strażnicy przy głównej bramie? - spytał Ryan. - Najemni ochroniarze - prychnęła z pogardą Amy, wręczając mu pistolet. - Bardziej by przeszkadzali, niż pomagali, więc miejmy nadzieję, że się nie zorientują. - Walther P99 - zauważył Ryan, patrząc na pistolet. - Będę jak James Bond.

- Jest naładowany, ale jeśli go użyjesz, będziemy spaleni, więc tylko w razie najwyższej konieczności, jasne? Ryan wetknął P99 za ściągacz szortów i ruszył za Amy w stronę frontowych drzwi. Większą część terenu przed ośmioma domami zajmował wielki trawnik poprzecinany alejkami, które wiodły od garażu każdej z willi do głównej ulicy osiedla i bramy wjazdowej. Gdy przechodzili przed domem numer siedem, w kieszeni Amy zaćwierkał telefon. Przeczytała wiadomość i głos podniósł się jej o oktawę. - Ted przedostał się przez wydmy do mola. Pisze, że w basenie Kitsellów pływają zwłoki. - Lina - powiedział Ryan, kiedy znalazł się w miejscu, z którego mógł zajrzeć w lukę pomiędzy numerami piątym i szóstym. - Rzucili kotwiczkę i weszli do domu od góry. Amy przypadła do wrót garażu szóstki i gestem wezwała Ryana z powrotem. - Ani kroku dalej - rozkazała. - To zawodowcy. Na pewno noszą ochraniacze kuloodporne. Najprawdopodobniej mają też karabin snajperski albo pistolety maszynowe. Nie możemy iść z nimi na wojnę z pistolecikami w plażowych gatkach. Ryan zaczął się cofać, ale zatrzymał go okrzyk Amy. - Czekaj! Niewielkie okno tuż nad ziemią otworzyło się i oboje usłyszeli jęk frustracji. - To Ethan - powiedział Ryan. - Osłaniaj mnie! Nie czekając na zgodę Amy, przebiegł przygarbiony przez trawnik między domami i przypadł do okienka pralni. Po drugiej stronie Ethan, czerwony z wysiłku i złości, stał na krawędzi suszarki, desperacko próbując podciągnąć się na jednej wiotkiej ręce. Ryan sięgnął do środka i złapał Ethana za przegub. - Mam cię!

Podczas przeciągania przez wąski otwór gips na połamanej ręce Ethana pękł, wyrywając mu z gardła jęk bólu. - On jest w kuchni - wykrztusił Ethan, wyczołgawszy się na trawnik. - Ma broń. Myślałem, że mnie zabije. Ryan pomógł mu wstać i razem pobiegli pod garaż domu numer sześć. - Yannis i moja mama nie żyją - wysapał zdyszany Ethan. - Ale myślę, że to ja byłem celem. - Jest ich tylko dwóch czy więcej? - spytała Amy. - Dwóch... - stęknął Ethan, z twarzą wykrzywioną bólem, zdrową ręką ściskając pęknięty gips. - Ryan, zabierz go do środka - rozkazała Amy. - Co chcesz zrobić? - zaniepokoił się Ryan. Amy cmoknęła z irytacją i Ryan zrozumiał, że nie chciała powiedzieć przy Ethanie czegoś, co mogłoby ich zdemaskować. Kiedy chłopcy potruchtali w stronę ósemki, Amy zadzwoniła na komórkę Teda. - Dwaj bandyci w domu - rzuciła, kiedy odebrał. - Ethan jest z nami, Yannis i Gillian nie żyją. - Jasne - odpowiedział Ted. - Jestem na wydmach. Mam swój karabin i łódź na celowniku. - Pewny strzał? - Mógłbym ich zdjąć, żaden problem - zapewnił Ted. - Ale Doktor D zabroniła strzelać, dopóki nie zagrożą komuś bezpośrednio. Próbuje ściągnąć helikopter, żeby poleciał za pontonem i zobaczył, dokąd nas zaprowadzi. Priorytetem jest zabezpieczenie miejsca zabójstwa, żebyśmy mogli zajrzeć do piwnicy i zobaczyć, co Gillian tam ukrywała.

25. TAJEMNICE Ryan wprowadził Ethana przez frontowe drzwi i kopnięciem zatrzasnął je za sobą. - Jesteś bezpieczny - zapewnił kolegę. - Muszę tylko coś zrobić. Wbiegł po schodach do kuchni, gdzie Doktor D rozmawiała przez komórkę. Włożył swój pistolet do szafki, pomiędzy pudełka z płatkami śniadaniowymi, i poprosił swoją szefową, żeby mówiła cicho, bo w domu jest Ethan. Kiedy znów zbiegł do holu, zastał Ethana opartego o stół, bezwiednie ściskającego pękniętą gipsową skorupę. Po twarzy ciekły mu łzy. - Moja babcia rozmawia z policją, będą tu lada chwila - powiedział Ryan. - Chcesz wejść do mojego pokoju, położyć się na chwilę? Ethan kiwnął głową. Dygotał, a jego pobladła nagle skóra połyskiwała od potu. Ryan rozpoznał pierwsze objawy szoku. - Co będzie, jeśli nas widzieli? - zapytał Ethan drżącym głosem. - Co będzie, jeśli ci ludzie przyjdą za nami tutaj? - Mój tata ma broń; jeśli zbliżą się do tego domu, zastrzeli ich bez mrugnięcia okiem. Strasznie się trzęsiesz, Ethan, musisz się położyć. Ethan obrócił się w stronę schodów, ale nagle zgiął się wpół i zwymiotował na ceramiczną posadzkę holu. - Jezu, przepraszam - wybełkotał, szlochając, z zatkanym od płaczu nosem. - Zaraz to posprzątam. - Nawet o tym nie myśl - powiedział twardo Ryan, starając się nie wciągać w nozdrza kwaśnego zapachu, żeby też nie zwymiotować. - Dasz radę dojść do mojego pokoju? Ja przyjdę za chwileczkę. - Już dwa razy ocaliłeś mi życie - chlipnął Ethan. - Musisz być moim aniołem stróżem. - Może i tak jest - powiedział Ryan i zaśmiał się niepewnie.

Podczas gdy Ethan wspinał się po schodach, Ryan pognał do kuchni po ścierkę. Doktor D skończyła już rozmowę. - Napastnicy wracają do łodzi - poinformowała Ryana. - Próbowałam w FBI i u miejscowych, ale nie dadzą rady poderwać śmigłowca na czas, więc spróbujemy zabezpieczyć się z dwóch stron: powiedziałam Tedowi, żeby zdjął jednego człowieka, zanim wsiądzie do łodzi. Amy krąży przy wydmach, żeby w razie czego go wesprzeć, a miejscowa policja próbuje nawiązać kontakt ze wszystkimi śmigłowcami, cywilnymi lub straży przybrzeżnej, jakie są teraz w powietrzu. Może któryś będzie mógł nam pomóc. - Co z naszą legendą? - spytał Ryan. - Jeżeli chodzi o media, Ted będzie dzielnym mieszkańcem osiedla, który zamiast się przestraszyć, wyciągnął spluwę i załatwił złego bandytę. Może nie wiesz, ale kalifornijski kodeks wręcz chroni prawo obywatela do rozwalenia łba włamywaczowi. - Wiecie już, dlaczego to wszystko się stało? - spytał Ryan, odrywając dwa kwadraty papierowego ręcznika, by zetrzeć sobie z buta grudkę wymiocin. Doktor D potrząsnęła głową. - Nie mam bladego pojęcia. Zostań z Ethanem; zobacz, może chłopak się otworzy. - Posłałem go do siebie. Narzygał w przedpokoju, więc chciałem sprzątnąć... - Ja się tym zajmę - powiedziała Doktor D. - Ty idź do niego. Jest teraz bezbronny i następne dwadzieścia minut będzie miało kluczowe znaczenie. Trzymaj jego mózg na obrotach. Właśnie zabili mu matkę i najlepszego przyjaciela. Jeśli nie utrzymasz jego umysłu w aktywności, dzieciak może wpaść w stupor, a wtedy niczego od niego nie wyciągniemy. - Jasne. - Ryan skinął głową. - Już do niego lecę. Emocje stłumiły objawy przeziębienia, ale wirus nie zamierzał poddać się bez walki. Biegnąc na górę do sypialni, Ryan znów czuł, że płonie. Z drugiej jednak strony gorączka i

zapchany nos były niczym w porównaniu z mękami, jakie musiał znosić podczas szkolenia podstawowego. - Wszystko w porządku, stary? - spytał z troską w głosie, wchodząc do pokoju. Spodziewał się zastać Ethana szlochającego na jego łóżku, ale ten stał wyprostowany przy oknie i patrzył na ocean. - Twój tata zastrzelił jednego z włamywaczy - poinformował Ryana rzeczowo. Ryan podszedł do okna. Ujrzał nieruchome ciało jednego z nurków leżące na piasku i omywane przez wpełzające na plażę fale, z krwawym strzępem w miejscu, gdzie powinna być głowa. Ponton z pozostałymi intruzami oddalał się od brzegu w obłoku wodnych rozbryzgów. Ted i Amy schodzili z wydm w stronę plaży. Ryan uświadomił sobie, że zachowują się zdecydowanie zbyt spokojnie i profesjonalnie jak na zwyczajną rodzinę. Ethan mógłby nabrać podejrzeń. - Chyba nie powinieneś tego oglądać - powiedział, stając między Ethanem a oknem i kładąc chłopakowi dłonie na ramionach. - Wyglądasz, jakbyś znowu miał się porzygać. Chodź, położysz się na chwilę, ochłoniesz... Ethan spojrzał na niego i odezwał się agresywnym tonem: - Twój tata dobrze zrobił. Ten skurwiel zabił moją mamę. - Chodź, chłopie. - Ryan próbował odwrócić Ethana od okna i skierować do łóżka, kiedy ze zdumieniem spostrzegł, że Ethan trzyma jego telefon. - Hej, czy to moja komórka? - Pomyślałem, że nie będziesz miał nic przeciwko temu - powiedział Ethan. Wyjmując telefon z jego dłoni, Ryan zerknął przez ramię na Teda i Amy. Szli plażą w stronę domu Ethana. Były gwiazdor koszykówki także wyszedł na piasek. Wyglądał na zdezorientowanego i trochę wystraszonego. - Do kogo dzwoniłeś, po policję? - zapytał Ryan, pomagając Ethanowi usiąść na

skórzanej kanapie przed garderobą. - Nie - odpowiedział Ethan, podczas gdy Ryan sadowił się obok niego. - Do jednego prawnika, nazywa się Lombardi. Mama mówiła, że gdyby stało się cokolwiek złego, to mam się z nim skontaktować. Kazała mi wykuć jego numer na pamięć, żebym mógł do niego zadzwonić, nawet gdy stracę telefon i wszystko. Ryan zdawał sobie sprawę, że to bezcenny trop, ale przez gorączkę trudno mu było się skoncentrować. - To znaczy, że twoja mama spodziewała się, że coś się wydarzy - powiedział wreszcie. - To skomplikowane - westchnął Ethan i zamilkł. Ryan rozpaczliwie szukał w głowie zdania, jakie skłoniłoby Ethana do mówienia. - Czy to ma coś wspólnego z jej firmą? - Z rodziną - powiedział cicho Ethan i wierzchem zdrowej dłoni otarł wypełnione łzami oczy. - Mama kazała mi przysiąc, że nigdy nikomu nie powiem, ale teraz, skoro nie żyje, to już chyba nie ma wielkiego znaczenia. - Ja nikomu nie powiem, przysięgam - powiedział Ryan. - Czasem dobrze jest zrzucić ciężar z serca. - Moja mama tak naprawdę nie nazywała się Kitsell, tylko Aramow - zaczął Ethan. Moja babcia Irena prowadzi linie lotnicze, ale nie takie, którymi lata się do Miami i z powrotem za osiemdziesiąt dziewięć dolarów. Kiedy upadł Związek Radziecki, kupiła trochę starych samolotów transportowych i używa ich do przerzucania wszelkiej lewizny, jaką tylko możesz sobie wyobrazić. - Co masz na myśli? - zmarszczył brwi Ryan. - Co tylko chcesz - powiedział Ethan. - Broń, kokaina, podróbki torebek Hermesa.

Moja mama użyła pieniędzy babci do założenia firmy software’owej, ale potem nigdy nie chciała mieć nic wspólnego z rodzinnym biznesem. W zeszłym roku okazało się, że babcia ma raka. Przeżyła już dłużej, niż mówili jej lekarze, ale to i tak jest nieuleczalne. Moja mama ma dwóch braci. Josef jest najstarszy, ale niezbyt rozgarnięty. Za to mój drugi wujek, Leonid, to podobno kawał zimnego sukinsyna i psychopaty. Leonid zawsze zakładał, że skoro mama mieszka w Stanach, a Josef jest debilem, to po śmierci babci on przejmie cały rodzinny interes. Ale babcia, kiedy zaczęło się jej pogarszać, powiedziała, że chce, żeby to mama zajęła się firmą, bo Leonid jest w gorącej wodzie kąpany i sam nie da sobie rady. Mama tak naprawdę tego nie chciała. No bo powiedz, rzuciłbyś wszystko, co mamy tutaj, żeby żyć w jakiejś dziurze, gdzie jedzą owcze oczy na śniadanie? Ale takie było życzenie umierającej matki. - Lał - powiedział Ryan. - A ja myślałem, że moja rodzina to banda popaprańców. Myślisz, że to Leonid wysłał tych facetów, żeby zabili twoją mamę? - To musiał być on - odpowiedział Ethan. - Słyszałem, jak jeden z nich mówił: „Zabiłem oba cele, matkę i syna”. Jest całkiem możliwe, że mama miała innego wroga, ale tylko Leonid mógł wziąć na cel także mnie, bo dopóki żyję, babcia mogłaby zostawić mi udział w rodzinnym biznesie. - Teraz myślą, że nie żyjesz - zauważył Ryan. - Na razie - westchnął Ethan. - Ale kiedy tylko przeczytają wiadomości, dowiedzą się, że to był Yannis. Mówienie miało zbawienny wpływ na stan umysłu Ethana. Jego twarz odzyskała kolory, a on sam wydawał się teraz raczej wystraszony niż zszokowany. - Jak ten prawnik miałby cię ochronić? - Sam się zastanawiam - mruknął Ethan. - Podejrzewam, że jest w to zamieszana

babcia Irena. Jedyne, co jest pewne, to to, że Leonid po mnie wróci, jeżeli tu zostanę. - No i co powiedział ten prawnik? - Żebym się nie wychylał i że niedługo się do mnie odezwie. Ryan chciał zasugerować, że ochrona policji albo FBI mogłaby okazać się skuteczniejsza niż zabiegi bliżej nieznanego prawnika, ale w chwili gdy Ethan powiedział „odezwie”, powietrzem targnął huk kolosalnej eksplozji. Dom zakołysał się, jakby olbrzymia ręka pchnęła go w bok. Rozległ się trzask tłuczonego szkła i przewracających się mebli, a potem wycie alarmów samochodowych. - Jezu Chryste... - jęknął Ryan, patrząc na pęknięcie, które przecięło sufit sypialni, po czym zerwał się z kanapy i przypadł do okna. - Co to było, trzęsienie ziemi? Ethan potrząsnął głową. - Myślę, że to był mój dom. Zapomniałem o drugim kolesiu, który poszedł do piwnicy. Musiał podłożyć ładunki wybuchowe. - Co mieliście w piwnicy? - zapytał Ryan. - Coś, nad czym mama pracowała dla babci Ireny. W tym momencie Ryan stracił zainteresowanie słowami Ethana, ponieważ właśnie przypomniał sobie, że kiedy ostatnio widział Amy i Teda, ci szli plażą w stronę domu, który właśnie wybuchł. - Nie ruszaj się stąd - rzucił do Ethana, wybiegł z pokoju i pognał po schodach do holu na parterze. Doktor D już tam była. Próbowała wyjść na zewnątrz, ale wybuch przekrzywił dom do tego stopnia, że drzwi zaklinowały się w drewnianej framudze. - Gdzie oni są?! - krzyknął Ryan, odpychając szefową z drogi, by zaatakować drzwi ramieniem.

Po kilku uderzeniach, w które włożył całą swoją siłę i strach, drzwi niechętnie ustąpiły. - Nie masz butów! - krzyknęła za nim Doktor D, kiedy wystrzelił za próg i pognał w stronę plaży. - W piasku może być pełno szkła! Ale Ryan nie zwracał na to uwagi. - Amy! - wołał. - Amy, gdzie jesteś?! 26. IGŁA Domy zbudowano tak, by mogły wytrzymać kalifornijskie trzęsienie ziemi, ale żadnemu architektowi nie przyszło do głowy, by modelować wpływ gigantycznej eksplozji na kilka ton wody w szklanych basenach. Zwłoki Gillian Kitsell zostały wyrzucone na odległość ponad trzydziestu metrów i teraz leżały na środku plaży, podczas gdy były koszykarz został zdekapitowany przez lecącą taflę szkła o grubości piętnastu centymetrów. Wyglądało to jak gigantyczna, potworna wersja owada rozpłaszczonego na przedniej szybie samochodu i Ryan pewnie by zwymiotował, gdyby nie był tak mocno skoncentrowany na Amy. - Amy! - wołał rozpaczliwie, biegnąc boso po piasku rozgrzanym podmuchem eksplozji. Dom Ethana został zrównany z ziemią. Wszystko, co z niego zostało, to bryły zbrojonego betonu zwisające z dziko powykręcanych belek stalowego szkieletu. Zar, jaki uderzył z piwnicy w chwili wybuchu, przemienił piasek w szkło, które teraz parowało zalane wodą z basenu. - Ryan! - zawołała Amy, wyłaniając się zza odległego rogu domu numer jeden. Ryan wyszczerzył się w uśmiechu ogromnej ulgi, ale Amy gorączkowo wymachiwała rękami.

- Cofnij się! Może być wtórny wybuch! - krzyczała. Ryan popędził wzdłuż plaży, by wpaść w rozpostarte ramiona dziewczyny. Dwa budynki na tym końcu osiedla nie nosiły widocznych śladów uszkodzeń, choć na tarasie dachu domu numer dwa spoczywały teraz tlące się szczątki Yannisa oraz nieco sponiewierane bmw. - Rany, byłem pewien, że już nie żyjesz - jęknął Ryan, z całej siły przyciskając Amy do siebie. Tuż obok stanął Ted. Przed domem zaparkowało kilka radiowozów, a tuż za nimi wóz strażacki. - Całe szczęście, że pobiegłem prosto do piwnicy - powiedział Ted. - Zobaczyłem dwanaście lasek górniczego materiału wybuchowego i kazałem Amy zwiewać. - Jeszcze trzydzieści sekund i byłoby po nas - dodała Amy. - Ten koszykarz nie żyje - powiedział Ryan. - On był sławny, prawda? Ted skinął głową. - Tak sławny, że przez następne dwa dni będą tu obozować wszystkie ekipy reporterskie z Kalifornii. Lepiej powiem tym policjantom, że to sprawa federalnych i odeślę ich do domu, zanim rozbabrzą nam miejsce przestępstwa. Wy dwoje idźcie do domu i nigdzie się nie ruszajcie. Zamknijcie drzwi, zasłońcie okna, z nikim nie rozmawiajcie. Ryan wrócił z Amy do domu numer osiem i czym prędzej pognał do swojego pokoju. - Ethan! - zawołał od progu. Serce podeszło mu do gardła, kiedy zobaczył, że pokój jest pusty. W pierwszej chwili pomyślał, że Ethan uciekł, ale potem dostrzegł zamknięte drzwi łazienki. - Wszystko w porządku, stary? - spytał i zapukał do drzwi. - Mogę wejść? Nacisnął klamkę. Drzwi nie były zamknięte na zamek i uchyliły się, odsłaniając

Ethana, który siedział na opuszczonej desce sedesowej i żałośnie szlochał. - Nie miałem nikogo oprócz mamy - wyszeptał. - Tak bardzo ją kochałem... Ryan podszedł bliżej i położył mu dłoń na ramieniu. - Nie wiem, co powiedzieć. - Babcia Irena będzie chciała, żebym przeprowadził się do niej - powiedział Ethan. Ale ja nikogo tam nie znam. Po rosyjsku rozumiem tylko troszkę, a mama zawsze mówiła, że nigdy nie wróciłaby do domu, bo tam jest strasznie. - Kto wie, może wcale nie będziesz musiał - pocieszył go Ryan. - Nie wiem dokładnie, jak to działa, ale nie wyobrażam sobie, żeby babcia, którą widziałeś dwa razy w życiu, mogła tak po prostu wywieźć cię z kraju bez pozwolenia. - Może nie powinienem był dzwonić do tego prawnika - mruknął Ethan. - Ale mama tak uparcie wbijała mi to do głowy... - Musimy się stąd wynieść - powiedział Ryan. - Strażacy chcą ewakuować wszystkie osiem domów, dopóki inspekcja budowlana nie zrobi przeglądu. Boją się ukrytych uszkodzeń strukturalnych i wycieków gazu. Muszę się spakować. Jak chcesz, to pożyczę ci trochę ciuchów i potrzebnych rzeczy. FBI chce przesłuchać każdego, więc wszyscy przenosimy się do motelu kawałek stąd. - U mnie w domu wszystko poszło z dymem? Ryan pokiwał głową. - Niestety tak. - Szit! - wrzasnął Ethan. Zerwał się na równe nogi, odtrącając Ryana i biorąc pięścią zamach na lustrzane drzwi szafki nad umywalką. Na szczęście dla lustra Ethan był chuchrem i zdołał jedynie nadwerężyć sobie dłoń.

- Jezu Chryste! - krzyknął. - Nie mam już nic! Równie dobrze mógłbym być trupem. - Stary, wyluzuj. Musisz trochę ochłonąć - przekonywał Ryan, podczas gdy Ethan kopał stojak na papier toaletowy i przeklinał swoją stłuczoną pięść. Wreszcie złapał Ethana, przyciskając mu ręce do boków, i wyrywającego się chłopaka wywlókł tyłem z łazienki. Pociągnął go do łóżka i rzucił na materac, przygniatając do niego ciężarem swojego ciała. - Zrobisz sobie krzywdę. Oddychaj głęboko i spróbuj się uspokoić. - Moja mama nie żyje - zaszlochał Ethan, a potem zawył z wściekłości. Zaczął miotać się i wierzgać z nową energią, ale Ryan był nieporównanie silniejszy. - Przydałaby się pomoc! - zawołał Ryan. - Halo, czy ktoś mnie słyszy?! Doktor D wbiegła na górę pierwsza, Amy tuż za nią. - W garderobie, drugie drzwi z tej strony. Amy domyśliła się, że Ryan prosi o swój zestaw medyczny CHERUBA, ale nie chciał, by Ethan zaczął się zastanawiać, dlaczego dwunastolatek trzyma w pokoju środki uspokajające. Odszukała nylonową torbę, rozpięła ją i stojąc tak, by Ethan nie mógł jej zobaczyć, wyjęła ze środka strzykawkę z lekiem. - Dranie! - wrzeszczał Ethan. - Puśćcie mnie! Ryan pociągnął w dół jego szorty, odsłaniając fragment pośladka. Amy zębami zdarła foliowe opakowanie strzykawki. - Uspokój się, stary, naprawdę - powiedział Ryan łagodnie. Wtłoczył Ethana w materac, unieruchamiając go, by Amy mogła wbić igłę. Zwolnił uścisk dopiero, gdy oddech chłopca się uspokoił, a mięśnie zaczęły wiotczeć. - Biedny dzieciak - westchnął zdyszany, stając obok łóżka. - A my wciąż nie mamy pojęcia, dlaczego to wszystko się stało - powiedziała Amy.

Ryan wyciągnął chusteczkę z tekturowego pudełka przy łóżku i wysmarkał nos, zanim odpowiedział. - W sumie to opowiedział mi sporo ciekawych rzeczy. Skocz po swój laptop. Lepiej to wszystko zapiszmy, zanim część wyleci mi z głowy. 27. MOTEL Ning wysiadła z taksówki przy małym pasażu handlowym na przedmieściach Pilzna i spędziła trzy godziny, włócząc się między sklepami. Był dzień powszedni, więc próbowała nie rzucać się w oczy, bojąc się, że jakiś policjant lub nadgorliwy przechodzień mógłby się zainteresować, dlaczego nie jest w szkole. Jej nastrój huśtał się od optymizmu do rozpaczy, sięgając najczarniejszego dna, kiedy zawędrowała myślami do Dana i uświadomiła sobie, że najprawdopodobniej nigdy więcej go nie zobaczy. Chun Hei spotkała się z nią na parkingu Lidia, spóźniając się akurat tyle, by Ning zaczęła się niepokoić. Miała ponad trzydzieści lat, była ostrzyżona na pazia, ubrana w skórzaną kurtkę i czarne dżinsy. Mówiła po chińsku z ciężkim koreańskim akcentem. - Przepraszam, że musiałaś czekać, od rana mam urwanie głowy. Ciastko z czekoladą smakowało? Jedyną rzeczą, jaką Ning zjadła tego ranka, była ekierka z ekskluzywnej cukierni na drugim końcu pasażu. - Śledziła mnie pani? - zdumiała się Ning. Chun Hei roześmiała się i wyciągnęła z torebki nawilżoną chusteczkę do pielęgnacji niemowląt. - Masz je na całej twarzy. Przyjemna cytrynowa woń chusteczki i matczyna aura, jaką roztaczała Chun Hei, podziałały na Ning kojąco.

- Na pewno ma pani dzieci - powiedziała Ning. - Tylko mamusie noszą mokre chusteczki - zaśmiała się Chun Hei. - Tak, mam dwie córki, które niedługo muszę odebrać z przedszkola. Wykonałam parę telefonów w twojej sprawie. Na piątce działa pewien człowiek, który zna się na przerzucaniu ludzi do Anglii. Niestety, to kosztuje, bo trzeba przeskoczyć kanał. Dwa i pół tysiąca euro z góry, trzy tysiące, jeśli twoja rodzina chce zapłacić po twoim przybyciu do Wielkiej Brytanii. - Mam dolary amerykańskie - powiedziała Ning. - Przyjmie je? - No chyba... Myślę, że tak - zająknęła się Chun Hei z zaskoczoną miną. - Nosisz tyle pieniędzy przy sobie? - Mogę mu zapłacić - odpowiedziała Ning, unikając szczegółów. - Skąd pani zna tego człowieka? - Jestem obwoźną handlarką - wyznała Chun Hei. - Jeżdżę furgonetką to tu, to tam, kupując i sprzedając to, co wpadnie mi w ręce, a przede wszystkim nie zwracając uwagi na to, skąd pochodzi mój towar. - Pani jest paserką - wtrąciła Ning. Chun Hei pokiwała głową. - Tak poznałam Maksa i innych ludzi latających z Kirgistanu. Szmuglują coś w rolkach papieru toaletowego, kupuję papier toaletowy. Szmuglują w zabawkach, kupuję zabawki. Wiesz, co to jest burdel? Ning skinęła głową. - Miejsce, w którym faceci płacą za seks. - Właśnie. Jeśli pojedziesz stąd trasą numer pięć na zachód, dojedziesz do granicy z Niemcami. Przy granicy jest chyba ze sto burdeli. Klientami są głównie Niemcy, którzy przyjeżdżają tutaj, bo w Czechach ceny są niższe, a prawo nie tak surowe jak u nich. Jeżdżę

tam bardzo często, bo właściciele burdeli chętnie kupują tanie rzeczy: pościel, staniki, środki czyszczące, chińskie zupki. Zawsze za gotówkę. Poza normalną burdelową działalnością wiele dziewczyn przechodzi tam z rąk do rąk za zamkniętymi drzwiami, a potem wywozi się je za granicę. - Jak targ niewolników - zasępiła się Ning. - Tak to wygląda - powiedziała Chun Hei ponuro. - Dlatego musisz bardzo uważać. Dziewczyna w twoim wieku może być warta dla właściciela burdelu choćby ze sto tysięcy euro. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo to wszystko jest niebezpieczne. - Potrafię się bronić - zapewniła Ning. - Byłam bokserką. Chun Hei uniosła brwi. - Dziewczyna bokser? Ning skinęła głową. - Za rok kobiecy boks zostanie dyscypliną olimpijską. Byłam za duża na gimnastykę, więc wytrenowali mnie na bokserkę. - Tak, Chińczycy lubią złote medale - zachichotała Chun Hei. - Mężczyzna, do którego cię zabiorę, nazywa się Derek. Z tego, co wiem, jest uczciwy, ale jak bardzo uczciwy może być ktokolwiek, kto siedzi w tym biznesie? - Raczej nie bardzo - mruknęła Ning. - Najważniejsze, żebyś za nic nie płaciła z góry - pouczyła ją Chun Hei. - Ukryj pieniądze w różnych miejscach, w ilu tylko się da. Powiem Derekowi, że masz rodzinę, która zapłaci, kiedy już będziesz w Anglii. Będzie o wiele mniej chętny, żeby cię wyrolować, nie mając pieniędzy w kieszeni i myśląc, że masz rodzinę, która czeka i będzie cię szukać. - Brzmi sensownie - przytaknęła Ning. - Myślę, że mogę mieć trzy tysiące. - Pozostaje jeszcze kwestia mojego wynagrodzenia - uśmiechnęła się Chun Hei. -

Chcę dwieście pięćdziesiąt euro za podwiezienie do granicy i przedstawienie odpowiednim ludziom, okej? Amy wstukiwała w komputer wszystko, co Ryan zdołał sobie przypomnieć, przerywając tylko na chwilę, kiedy wszedł strażak, by nakazać im spakowanie rzeczy i opuszczenie budynku. Kiedy przesłali wszystko emailem oficerowi informacyjnemu TFU w Dallas, spakowali torby i ruszyli w drogę. Wieczór był ciepły, ale Amy rozłożyła dach mercedesa, widząc, że przy bramie osiedla rozstawia się ekipa telewizyjnego wozu transmisyjnego. - Zdaje się, że będę musiał wygrać na loterii, żeby jeszcze kiedyś pomieszkać w takiej chacie - zauważył Ryan z westchnieniem. Amy dodała gazu. - Taki dom kosztuje jakieś dziesięć baniek - zaśmiała się. - Wygląda na to, że będziesz musiał wygrać dwa razy. Motel okazał się grupą dość obskurnych baraków położonych o kilka minut jazdy w głąb lądu. Tablica przy wjeździe obiecywała HBO i plażę „w odległości spacerowej”, ale cały teren został odcięty od świata, otoczony znakami mianującymi go strefą pod kontrolą FBI oraz szeregami czarnych rządowych fordów, sedanów i terenówek. - Dokumenty - szczeknął policjant w mundurze, oślepiając Amy latarką. Kiedy machnęła mu przed nosem legitymacją tajnych służb Stanów Zjednoczonych, musnął palcem daszek swojej czapki i gestem zezwolił na przejazd. Ocaleli mieszkańcy ośmiu domów, bogate towarzystwo, zupełnie nie pasowali do tej pachnącej tandetą nory. Amy i Ryan zabrali swoje torby i przeszli obok pary staruszków spod trójki, sprzeczających się z agentem, który nalegał, żeby nikt nie opuszczał motelu, dopóki nie zostanie przesłuchany.

- Nasza córka mieszka dwie przecznice od nas - żaliła się kobieta. - Mąż ma cukrzycę. Ted i Doktor D przyjechali godzinę wcześniej i zajęli pokój rodzinny oraz dwa sąsiednie numery. Ryan wetknął głowę do małej bocznej sypialni, którą niemal całą zajmowały dwa tapczany, i ujrzał wciąż nieprzytomnego Ethana. - Strasznie wszawo czuję się z tym, co musiał przejść - westchnął smutno, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Podszedł do zasłaniających okno brudnych firanek i wyjrzał na autostradę za motelem. Było dopiero kilka minut po ósmej, ale wymęczony przeziębieniem i emocjami dnia miał wielką ochotę zagrzebać się w pościeli i zasnąć. Doktor D siedziała przed laptopem ustawionym na niewielkim biurku niecały metr od Ryana. - Właśnie przeczytałam emailowy raport Amy. Zdaje mi się, że Ryan odwalił kawał dobrej roboty. Otworzył chłopaka aż miło. - Dzięki. - Ryan kiwnął głową. - Gdyby nie ta bomba, wyciągnąłbym z niego znacznie więcej. - Będziesz miał szansę - powiedziała Amy. - Po śmierci Yannisa i Gillian jesteś jego jedynym przyjacielem. Ryan potrząsnął głową i przysiadł na brzegu tandetnie kwiecistej kanapy z brązową plamą na podłokietniku. - To raczej niezbyt fajnie? - powiedział skwaszony. - No wiesz, kiedy twoim jedynym przyjacielem jest szpieg, który już raz omal cię nie zabił. Amy się uśmiechnęła. - Cóż, on myśli, że jesteś jego aniołem stróżem. Doktor D przeczytała coś z ekranu laptopa.

- Wiadomość od oficera informacyjnego z Dallas. Numer, który Ethan wybrał na telefonie Ryana, to niezarejestrowana komórka na karty prepaid. - Kto by pomyślał - prychnął Ted. - Sygnał przeszedł przez stację bazową w Pało Alto - dodała Doktor D. - Właśnie tam mieści się firma Gillian - zauważyła Amy. - Jakieś pięćdziesiąt kilometrów stąd. To pewnie jej pracownik. - Myślicie, że ten Lombardi się pokaże? - zapytał Ryan. - Na pewno - odrzekł Ted z przekonaniem. - Gillian musiała przedsięwziąć środki bezpieczeństwa przy założeniu, że jeśli coś jej się stanie, Ethanem zajmą się odpowiednie służby. Lombardi będzie chciał znaleźć Ethana i wywieźć w bezpieczne miejsce najszybciej, jak to możliwe. - Musimy szczegółowo ustalić, jak to rozegramy - powiedziała Doktor D. - Ten Lombardi na pewno wie o wiele więcej niż Ethan o Gillian Kitsell i Klanie Aramowów. Ale jeśli go wystraszymy, nie wyciągniemy z niego niczego godnego uwagi. Ted pokiwał głową, zgadzając się z przełożoną. - Tym bardziej jeśli naprawdę jest prawnikiem. - Słuchajcie, czy coś jest ze mną nie tak, czy Gillian Kitsell i Klan Aramowów naprawdę brzmi trochę jak nazwa kapeli z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku? - zapytał Ryan. Amy parsknęła śmiechem, ale Doktor D i Ted popatrzyli na cherubina, jakby mu odbiło. - Sorki - Ryan nagle zgasł. - To ten ból głowy, jest coraz gorszy. Mózg mi się od tego lasuje. - Cóż, zdałeś już raport - zauważyła Amy. - Ethan nie obudzi się przez następne trzy

lub cztery godziny, więc prześpij się trochę. Ted wyjął z kieszeni klucz na breloku i zabrzęczał nim w powietrzu. - Dwa numery dalej. - A może najpierw chciałbyś coś zjeść? - zaproponowała Amy. - Po drugiej stronie drogi widziałam jakieś bary. - Nie jestem głodny - burknął Ryan, odbierając klucz od Teda, po czym podniósł swoją torbę i ruszył do drzwi. - Jak taki nicpoń przestaje jeść, to znaczy, że naprawdę musi być chory - powiedział Ted. - Spij dobrze, chłopie. - Odpoczywaj - dodała Amy. - Będę w sąsiednim pokoju. Zapukaj, gdybyś czegoś potrzebował, nawet jeśli będę spała. Ryan obejrzał się, lekko rozbawiony tym nagłym przypływem współczucia. - Spokojnie, to tylko przeziębienie - powiedział, unosząc brwi. - Jest spora szansa, że dożyję do rana. 28. KENNY Ning pojechała z Chun Hei do przedszkola i ostatnie dwa kilometry jazdy w szoferce furgonetki spędziła z pięciolatką wiercącą się jej na kolanach. Koreanka mieszkała w bloku, na trzecim piętrze. Jej mieszkanie tonęło w stertach artykułów handlowych. Były tam gigantyczne butle z płynem do płukania tkanin, kartony z ręcznikami kąpielowymi, zgrzewki mleka dla niemowląt i ananasów w puszkach. Aby dostać się do kabiny prysznicowej, Ning musiała przestawić osiem pudeł z pokarmem dla kotów, ale kąpiel bardzo poprawiła jej samopoczucie. Włożyła świeże ubranie i usiadła przy okrągłym stole przed talerzem podgrzanych w mikrofalówce frankfurterek i makaronowych kółek z sosem ze słoika, podczas gdy córki Chun Hei paplały nieprzerwanie

ze sobą, mieszając słowa czeskie z koreańskimi. Banalność sytuacji z całą mocą uświadomiła Ning, że podczas gdy jej życie legło w gruzach, reszta świata żyła dalej, jak gdyby nic się nie stało. Jej koleżanki chodziły na lekcje do podstawówki numer osiemnaście, ludzie szli rano do pracy, jeździli na zakupy, przepychali zlewy i krzyczeli na swoje dzieci. Świadomość istnienia wszechogarniającej normalności, z której ona sama nagle wypadła, napełniała Ning gorzkim poczuciem własnej małości, z drugiej strony było coś kojącego w myśleniu o życiu innych ludzi zamiast o ryzyku i niebezpieczeństwach we własnym. Po kawałku biszkoptu na deser, dwóch odcinkach Simpsonów z czeskim dubbingiem oraz wyimaginowanej popołudniowej herbatce wśród pluszowych misiów i lalek nadszedł czas, by przekazać dziewczynki pod opiekę babci sąsiadki i wyruszyć furgonetką Chun Hei na zachód. Jazda autostradą numer pięć trwała niewiele ponad godzinę. Krajobraz, zdominowany przez rozpościerające się jak okiem sięgnąć pola, zmienił się dopiero kilka kilometrów przed granicą. Tam nagle pojawiły się fast foody, stacje benzynowe, a także nieco złowieszczo wyglądające budynki z zakratowanymi oknami i prowokacyjnie wystrojonymi dziewczętami przechadzającymi się przed wejściem. - Najładniejsze Czeszki i Rosjanki dostają najlepszą fuchę na ulicy - wyjaśniła Chun Hei. - Niektóre nagabują do seksu, ale większość po prostu rozdaje ulotki reklamujące burdele. W środku widzi się znacznie więcej ciemnoskórych dziewczyn: z Pakistanu, Chin, Wietnamu... - Ile ich tu może trafiać? - zapytała poruszona Ning. - Tysiące - westchnęła Chun Hei. - Rotacja jest ogromna. Jednego dnia policja robi nalot i wygarnia wszystkie, następnego dnia burdel znowu działa jak gdyby nigdy nic.

- Mężczyźni to świnie - wzdrygnęła się Ning. Zjechały z autostrady, by zatrzymać się na prawie pustym parkingu. Przylegający do niego budynek nie różnił się od innych w okolicy: dwa piętra, brudne zasłony w zakratowanych oknach i odpadający ze ścian szary tynk. Wahadłowe drzwi wprowadziły je do holu obstawionego aksamitnymi sofami, nad którymi unosiła się ledwie wyczuwalna woń wymiocin. Nigdzie jednak nie było żadnych dziewczyn. Chun Hei podeszła do mężczyzny siedzącego przy kontuarze za drucianą siatką. - Jest Derek? - zagadnęła. - Na dole - burknął facet, nie podnosząc wzroku. Skrzypiącymi schodami z nagich desek zeszły do wilgotnego, cuchnącego stęchlizną korytarza. Chun Hei obejrzała się na Ning. Na twarzy kobiety malował się lekki niepokój. - Zazwyczaj jest tu pełno dziewcząt, a Derek pilnuje wejścia. Otworzyła spróchniałe drzwi, odsłaniając pomieszczenie o zagrzybionych ścianach, zawalone stertami rupieci pod grubą warstwą kurzu. Ning zdążyła tylko zerknąć do środka, ale zobaczyła dość, by serce skoczyło jej do gardła: łysy mężczyzna w fartuchu barmana siedział przywiązany do krzesła. Jego twarz tonęła we krwi. Dwie zwaliste postacie pochylały się nad nim złowróżbnie, a kilka innych kręciło się pod ścianami pokoju. - Ning, uciekaj! - krzyknęła Chun Hei. Zanim Ning zdążyła zawrócić, jeden ze zbirów złapał Chun Hei, zdzielił ją pięścią w twarz i ryknął coś po czesku. Ning chciała rzucić się jej na ratunek, ale mężczyźni byli zbyt wielcy, by miała jakąkolwiek szansę. Mężczyzna, który wcześniej siedział za siatką, czatował u szczytu schodów. Staranowała go głową z wystarczającym impetem, by cofnął się o kilka kroków, ale choć nie był tak masywny jak bandyci na dole, nie miał najmniejszych kłopotów z uniesieniem jej i

rzuceniem na ścianę. Krzyknął coś po czesku, ale Ning nie miała pojęcia co. Podczas gdy próbowała wywinąć się z jego uchwytu, mignął jej pistolet, który mężczyzna miał w kaburze pod kurtką. Gdyby ujrzała broń sekundę wcześniej, może zastanowiłaby się dwa razy nad tym, co chciała zrobić, ale stało się to dokładnie w chwili, w której dostrzegła swoją szansę. Pierwszym ciosem trafiła mężczyznę w żebra. Bandyta zatoczył się do tyłu, dając jej dość miejsca na wyprowadzenie porządnego ataku. Był zbyt wysoki, by mogła odpowiednio mocno uderzyć w głowę, dlatego na ceł wzięła brzuch. Pięcioma wybuchowymi ciosami w ciągu dwóch sekund przesunęła przeciwnika do przeciwległej ściany, po drodze całkowicie pozbawiając go tchu. Nie trenowała od roku, ale nie straciła nic z instynktu wojowniczki. W chwili, w której mężczyzna zgiął się wpół, łapiąc powietrze rozpaczliwym haustem, z całej siły rąbnęła go w skroń. Najcieńsza część czaszki jest najbardziej wrażliwa. Wystarczył jeden cios, by zbir padł nieprzytomny na lepką od brudu wykładzinę. Rękawice bokserskie mają chronić nie tylko osobę uderzaną, lecz także uderzającego; kostki dłoni bolały Ning tak bardzo, że ledwie mogła poruszać palcami. Rozejrzała się szybko, planując następny ruch. Z dołu dobiegały ją krzyki mężczyzn i rozdzierający płacz Chun Hei. Spojrzała na kaburę, rozważając pomysł wyruszenia z misją ratunkową, ale jeszcze nigdy w życiu nie strzelała z pistoletu. Poza tym nie miała pojęcia, ilu mężczyzn jest na dole ani jaką bronią dysponują. Jej jedyną realną szansą wyjścia z opresji była ucieczka. Ning wybiegła na zewnątrz. Po jednej stronie miała parking i autostradę, po drugiej wewnętrzną drogę obstawioną zaniedbanymi parterowymi domkami oraz wypaloną stodołę na nieskoszonej łące. Nie mając lepszych pomysłów niż uciekanie jak najdalej, zanim ktoś po nią przyjdzie, Ning puściła się sprintem między domy.

Kiedy zbliżała się do końca bocznej drogi, z wysokiej trawy nieopodal stodoły wyskoczył jakiś mężczyzna, gorączkowo wymachując rękami. - Ty jesteś Ning? - zawołał po angielsku. Zaskoczona dźwiękiem własnego imienia przestała biec, ale trzymała się na dystans, z pięściami wzniesionymi do ciosu. Mężczyzna był rasy mieszanej, azjatycko-europejskiej, wyglądał na nieco ponad dwadzieścia lat i miał zielone pasemka we włosach. - Skąd mnie znasz? - sapnęła gniewnie Ning, jednym okiem obserwując nieznajomego, drugim budynek, z którego dopiero co wybiegła. - Jestem Kenny, czekałem na ciebie - wyjaśnił młodzian perfekcyjną angielszczyzną. Na szczęście akurat byłem w kiblu, kiedy przyjechały te oprychy, i zdołałem wyleźć przez okienko z tyłu. Kenny skinął na Ning, by poszła za nim. Namyślała się przez pół sekundy, po czym zagłębiła się w trawę. - Trzymaj się nisko - polecił chłopak, opadając na kolana. Ziemia była usłana śmieciami, a poobijane kostki Ning rwały mdlącym bólem, kiedy pełzła naprzód kilka centymetrów za glanami Kenny’ego. Pokonawszy tak trzydzieści metrów, ześliznęli się do szerokiej betonowej rynny suchego kanału odwadniającego o ścianach upstrzonych kolorowym graffiti i dnie zasypanym grubą warstwą odpadków. Kenny nie był stary, ale zdążył się już zasapać i musiał przystanąć, żeby nabrać tchu. Oparł dłonie na kolanach i zaniósł się suchym kaszlem palacza. - Co się tam dzieje, w tej piwnicy? - spytała Ning. - Ten człowiek na krześle to był Derek? - Tak - potwierdził Kenny. - A ci ludzie to rosyjska mafia. Poprosili Dereka, żeby woził dla nich Rosjanki do Anglii, ale nie chcą zapłacić tyle, ile od nich zażądał. To, co

widziałaś w piwnicy, to ich technika negocjowania cen. Kenny ruszył żwawym krokiem wzdłuż rowu, a Ning zadała następne pytanie: - To co będzie ze mną i Chun Hei? - Uważaj na strzykawki - ostrzegł Kenny, wskazując błyszczącą wśród śmieci igłę. Źle stąpniesz i masz stopę przebitą na wylot. O Chun Hei bym się nie martwił - zachichotał. Znam jej gładką gadkę, pewnie tak urobi ruskich na miękko, że jeszcze kupią od niej ciężarówkę tandetnych płytek wykładzinowych. - A ja? - Derek jest szefem, ale to ja obsługuję szlak - powiedział Kenny. - To znaczy, że puszczacie regularne kursy ciężarówek do Anglii? - Może nie są regularne, ale tirowcy wciąż przyjeżdżają i odjeżdżają. Taki gość jak ja z czasem się uczy, którzy są pewni, a którzy nie. Jeśli chodzi o ciebie, to masz umówiony transport na dziś wieczór i żaden rusek nie jest w stanie zrobić nic, by go zatrzymać. Pozostaje drobna kwestia moich dwóch i pół tysiąca euro. - Chun Hei miała rozmawiać o tym z Derekiem. Mój wujek zapłaci trzy tysiące, kiedy odbierze mnie w Anglii. Kenny stanął jak wryty i odwrócił się do Ning z zawiedzioną miną. - Nic o tym nie słyszałem. To masz pieniądze czy nie? - Trzy tysiące po przybyciu do Anglii - powtórzyła twardo Ning. - No to mamy problem - westchnął Kenny, kręcąc głową. - Derek jest teraz w piwnicy i dostaje łomot, kapujesz? Kiedy ludzie płacą po przybyciu, pieniądze przechodzą przez niego, ale z tego, co widzę, to jutro o tej porze Derek nie będzie nawet moim szefem. Jak będę miał szczęście, skończę, pracując dla bandy ruskich psycholi, traktowany jak gówno i za gówniane pieniądze. W najgorszym razie spróbują mnie zatłuc.

Ning miała pieniądze, ale nie chciała oddawać ich dopiero co poznanemu chłopakowi, który z tego, co o nim wiedziała, mógł po prostu zabrać je i uciec. - Potrzebuję kasy na bilet Easy Jetem do Anglii - tłumaczył zdenerwowany Kenny. Chcę się przyczaić na parę miesięcy, popracować spokojnie w kafejce mamusi i nie zadawać się z żadnymi szalonymi Rosjanami. Dlatego rozumiem, że jesteś jeszcze dzieckiem i w ogóle, ale przecież musisz mieć trochę kasy, chociażby na żarcie. Proszę tylko o swoją dolę, rozumiesz? Desperacja w jego głosie brzmiała autentycznie, ale Ning wolała zatrzymać jak najwięcej pieniędzy dla siebie. - Mam tylko kilkaset dolarów. Amerykańskich. Kenny kiwnął głową z namysłem. - Dolary mogę łatwo wymienić. Ile to jest kilkaset? - Będzie ze czterysta - powiedziała Ning. - Zapłacę ci trzysta. Muszę coś sobie zostawić na Anglię. - Pokaż. Zgodnie z zaleceniem Chun Hei Ning podzieliła swoje pieniądze na wiele małych kwot ukrytych w różnych miejscach. Oparła się o ścianę kanału, zdjęła trampek i wydłubała z niego trzysta pięćdziesiąt dolarów wetkniętych pod wkładkę. - Trochę zaśmiardły - powiedziała przepraszająco, podając pieniądze chłopakowi, po czym zaczęła ostentacyjnie przetrząsać kieszenie dżinsów w poszukiwaniu, jak się wyraziła, ostatnich pięciu dych. - Pachną pieniędzmi i wystarczy mi na bilet. - Kenny był wyraźnie uszczęśliwiony. Niestety, moja fura stoi tuż przed budą Dereka, a ten postój dla tirów, na którym ma czekać twój kierowca, jest tylko parę kilosów stąd. Masz ochotę na spacer?

29. FRYTKI Postój dla ciężarówek był po drugiej stronie autostrady. Ryzykując życie, Kenny i Ning przeszli przez bariery drogowe i przedarli się przez sześć pasów szybkiego ruchu. Parking wybudowano niedawno, wraz z tanim hotelem, kilkoma sklepami i dwiema restauracjami. Przecisnęli się przez żywopłot i raźnym krokiem ruszyli przez asfalt z wymalowanymi miejscami parkingowymi wielkości ciężarówki z naczepą. Ning zerkała niespokojnie na zaparkowany nieopodal radiowóz. - Nie przejmuj się psami - uśmiechnął się Kenny, otwierając drzwi baru. - Derek je dokarmia. Kenny miał kolegę o imieniu Steve. Był chudy i wyglądał na dziwaka. Znaleźli go zaszytego w najdalszym zakątku restauracji, gdzie z ponurą determinacją opychał się cheeseburgerem z bekonem i frytkami. - Uważaj na to, co przy niej mówisz - ostrzegł Kenny, wskazując palcem Ning. Mówi perfekt po angielsku. - Z tym ruskim tematem... słabo to wygląda - wybełkotał Steve z pełnymi ustami, tonem zdradzającym lęk. - Mówiłem Derekowi, żeby nie podskakiwał tym szajbusom, ale nie chciał mnie słuchać. Myślisz, że w ogóle coś nam za to zapłacą? - Myślę, że tumult szybko przycichnie - powiedział Kenny pogodnie. - Cokolwiek się stanie, ktoś będzie potrzebował chłopaków do obsługi szlaku. - A mówiłeś, że prędzej wrócisz do domu, niż będziesz pracował dla Rosjan - wytknął mu Steve. - Rozmyśliłem się - odrzekł Kenny. - Zostaję z tobą, chłopie, cieszysz się? Nie musisz się martwić o starego Kenny’ego.

Ning wiedziała, że Kenny skłamał, ale czy okłamał Steve’a, gdy mówił, że zostaje, czy raczej ją, żeby wytrząsnąć z niej parę stówek ekstra? Jakakolwiek była prawda, Kenny najwyraźniej nie był zadowolony z jej towarzystwa, bo wskazał dwie kobiety siedzące kilka stolików dalej. - Idź, usiądź z babciami, dobrze? - powiedział. - Za chwilę przyniosę ci jakieś frytki. Zerkając z zakłopotaniem na kobiety, Ning dosiadła się do ich stolika. Jedna z nich, Chinka o imieniu Mei, miała około czterdziestu lat i wyglądała jak ktoś, kogo życie nigdy nie rozpieszczało. Drugą była smukła Banglijka, mówiąca po angielsku z arystokratyczną manierą. Kobiety przywitały się z Ning, ale ich miny wyrażały dezaprobatę - prawdopodobnie dlatego, że była bardzo młoda, i podejrzewały, że miała się stać zabawką bogatego pedofila. Bawiąc się słomką do napojów, Ning przysłuchiwała się ich rozmowie. Nie przyszło im do głowy, że chińskie dziecko może znać angielski, i paplały swobodnie, jakby w ogóle jej tam nie było. Mei jechała do Wielkiej Brytanii do pracy. Z jej słów wynikało, że spędziła tam wiele lat, harowała w fabryce herbatników pod Birmingham tylko po to, by deportowano ją po nalocie urzędu żmigracyjnego. Banglijka nie zdradziła swojego imienia, ale wyznała Mei, że wraca do Anglii z domu rodzinnego, dokąd musiała wyjechać na pewien czas, by zaopiekować się starszym krewnym. Twarz Mei wyrażała szczery podziw, kiedy Banglijka opowiadała, że jest wykwalifikowaną brytyjską instruktorką jazdy, która przygotowując dziewczęta do egzaminu na prawo jazdy w Southall na obrzeżach Londynu, może zarobić nawet dwadzieścia funtów za godzinę. Kenny rzucił na stół tackę rozmiękłych frytek, postawił obok puszkę coli i puścił oko

do Ning. - Dzięki, że trzymałaś buzię na kłódkę - wyszeptał. - Lepiej, żeby nikt nie wiedział, że wyjeżdżam, dopóki nie zniknę, rozumiesz? Mei wzięła kilka frytek z podsuniętej przez Ning tacki, ale Banglijka wzdrygnęła się z obrzydzeniem. - Na pewno smażą to w łoju wołowym - powiedziała. Spotkanie z rosyjskimi gangsterami wstrząsnęło Ning, ale nowa sytuacja działała nań uspokajająco: siedziała na cichym postoju dla ciężarówek, pojadając frytki, w towarzystwie dwóch kobiet w średnim wieku, które nie uważały bycia na łasce szmuglerów za coś więcej niż przejściową niedogodność. - Wasz kierowca dzwonił do Steve’a - powiedział Kenny. - Wóz jest mniej więcej sześć kilosów stąd, więc jak któraś z szanownych pań potrzebuje do klopa, to lepiej niech się uwija. - A słyszałeś, którędy jedzie? - zapytała dama z Bangladeszu. - Prosto przez Niemcy i Francję, a potem promem z Dieppe do Newhaven. To dobry szofer, puściłem z nim z milion transportów. Dwie kobiety tylko się naburmuszyły. - Co jest nie w porządku z tą trasą? - zdziwiła się Ning, zaskakując towarzyszki swoją nienaganną angielszczyzną. - Sześć godzin na morzu - wyjaśniła Mei. - Trasa CalaisDover jest o wiele szybsza. Albo przez Eurotunel. - Słyszałam, że Eurotunel jest najbardziej ryzykowny - dodała Banglijka. - Więcej kontroli i w ogóle. - Mam tylko nadzieję, że będzie trochę wietrzył na postojach - powiedziała Mei.

- Jak długo będziemy jechać? - spytała Ning. - Szesnaście godzin, jeśli dopisze nam szczęście - odpowiedziała Mei. - Ale może być znacznie dłużej, jeśli kierowca zatrzyma się na noc albo trzeba będzie czekać na prom. Ning poszła za kobietami do toalety. Kiedy wyszły, Steve czekał na nie zniecierpliwiony, ponieważ ciężarówka przyjechała kilka minut wcześniej, niż się spodziewał. Zanim do niej dotarły, Kenny otworzył drzwi naczepy. Obwiązał sobie twarz chustą, po czym sięgnął w górę i zdjął z samochodu plastikową beczkę z pokrywą. Zataszczywszy ją kilka kroków dalej, uniósł pokrywę i przewrócił beczkę, oblewając podstawę małego krzewu zupą z moczu i kału. W powietrzu rozszedł się smród, od którego Ning zrobiło się niedobrze. Tymczasem Steve przybiegł od strony zaparkowanego w pobliżu samochodu, niosąc zgrzewkę półlitrowych butelek z wodą oraz dużą torbę wypchaną plackami z kurczakiem, batonami i zapakowanymi pojedynczo muffinami. Ktoś w środku jęknął, że gorąco. - Przecież nie mogę zostawić otwartych drzwi - burknął Steve. - Wszędzie pełno glin. A teraz cofnijcie się, ludzie chcą wsiąść. Mei z niezadowoloną miną wrzuciła torbę do ciężarówki. Ning wspięła się do naczepy tuż za nią i natychmiast zemdliło ją od bijącego ze środka gorąca i smrodu, przywodzącego na myśl wyziewy z pękniętej rury kanalizacyjnej wymieszane z odorem zbyt długo używanych skarpet. Oficjalnym ładunkiem były ryzy papieru do kopiarek spiętrzone na wysokość metra na drewnianych paletach. Palety umocowano w sześćdziesięciocentymetrowych odstępach i w każdej szczelinie mogła przycupnąć jedna bądź dwie osoby. W naczepie jechało już piętnaścioro pasażerów. Była jedna rodzina z trzema małymi chłopcami wtulonymi w rodziców oraz dwaj młodzi mężczyźni. Resztę stanowiły śliczne młode dziewczyny w wieku od piętnastu do dwudziestu lat.

- Znajdź dobre miejsce, zanim zamkną drzwi - powiedziała Mei po chińsku. Ociekająca potem dziewczyna dotknęła dłoni przeciskającej się obok niej Ning. - Czy to już prom? - Granica czeskoniemiecka - powiedziała Ning ku widocznemu rozczarowaniu pytającej. Sekundę później drzwi naczepy huknęły głucho i zapadła ciemność. Jedyne światło przedostawało się do środka przez otwory małych wywietrzników w suficie. Ktoś włączył latarkę, by pomóc nowo przybyłym w znalezieniu miejsca. Mei złapała Ning za rękę i ruszyła przodem, szukając drogi po omacku i przepraszając, kiedy nad kimś przestępowała albo musiała przesunąć czyjś bagaż. - Uff, nie jest tak źle - sapnęła, kiedy znalazły się prawie przy przedniej ścianie naczepy. - Jak ściśniemy się razem, to nie będzie tak rzucało, kiedy samochód ruszy. Powietrze było tak gorące, że Ning z trudem oddychała. Nie wyobrażała sobie, jak można cokolwiek jeść w tym wyciskającym łzy smrodzie, a jednak słyszała szelest rozdzieranych opakowań placków i muffinów. Ktoś przy drzwiach załomotał w drzwi, domagając się, żeby zostawiono je otwarte, dopóki ciężarówka nie ruszy. - Morda w kubeł, bo wejdę tam i zasunę w japę! - krzyknął Steve. Pulchne ciało Mei było dobrą poduszką i Ning ułożyła się z głową opartą o jej ramię. - Pilnuj swojego plecaka - powiedziała Mei. - Kiedy jechałam ostatnim razem, ktoś ukradł mi osiemdziesiąt funtów. - Strasznie tu gorąco - poskarżyła się Ning. - Jestem już cała mokra. - Umysł ponad materią - oznajmiła Mei, poklepując Ning po nodze. - Oddychaj powoli i pij wodę małymi łykami. To ci, którzy wrzeszczą i panikują, padają pierwsi. Podczas gdy Ning mościła sobie miejsce przy Mei, silnik ciężarówki ożył,

wypełniając naczepę basowym pomrukiem. Syknęły pneumatyczne hamulce, coś stuknęło metalicznie i samochód powoli potoczył się naprzód. 30. TEKSAS Ryan obudził się w tym samym Tshircie, spodenkach i trampkach Converse, w których chodził poprzedniego wieczoru. Oczy miał zaropiałe, nos zaczopowany na amen, a w jego łóżku było pełno piasku. Nie pamiętał tego pokoju. Wpełzł pod pościel, nawet nie zadając sobie trudu, by włączyć światło. Teraz zobaczył dwa podwójne tapczany. Sądząc po kłębie pościeli oraz walizce na kółkach z naklejką „Nie zadzieraj z Teksasem”, Ted spędził noc na tym drugim. Wyłowiwszy przybory toaletowe ze swojej torby, Ryan umył zęby i wziął prysznic. Ted zdążył już użyć jedynego ręcznika, pozostawiając mu tylko mikroskopijną ściereczkę do rąk. Wciąż był zmęczony, ale zżerała go ciekawość o postępy misji, więc postanowił się ubrać. Był przekonany, że obudził się około wpół do ósmej, ale zapinając zegarek na nadgarstku, odkrył, że dochodzi dziesiąta. Słońce prażyło już mocno, kiedy wyszedł na taras, by przejść do pokoju rodzinnego dwa numery dalej. Dwaj posągowi, ubrani na czarno agenci FBI pilnowali końców baraku. Gęstwę reporterów i wozów transmisyjnych odgrodzono w najdalszym zakątku parkingu. - Jak samopoczucie? - zapytała pogodnie Amy, wpuszczając Ryana do pokoju. Ubrana w szorty z lycry i sportowy stanik, ze skórą błyszczącą od potu, wyglądała, jakby właśnie wróciła z porannej przebieżki. - Do chrzanu - wyznał Ryan. W pokoju nie było Teda ani Ethana. Doktor D siedziała przy swoim laptopie, jakby nie ruszyła się z miejsca od poprzedniego wieczoru.

- Jesteś głodny? - spytała Amy. - Chciałyśmy skoczyć zaraz na jakieś śniadanie. Facet z FBI mówi, że naprzeciwko mają niezły stek z jajkiem. - Może i coś tam bym wszamał - powiedział Ryan, wtykając głowę do bocznej sypialni z dwoma łóżkami. - Gdzie Ethan? Chcecie, żebym spróbował jeszcze coś z niego wyciągnąć? - Siedzimy go - powiedziała Doktor D, stukając palcem w ekran latopa. - Słucham? - Kiedy poszedłeś do siebie, dostaliśmy info z kwatery w Dallas - wyjaśniła Amy. Dyżurna oficer informacyjna użyła sieci monitorującej Echelon do przeskanowania ruchu telefonicznego w rejonie Pało Alto. Szukała według słów kluczowych „Kitsell” i „Aramow”, no i znalazła parę rozmów. Jeszcze nie zidentyfikowaliśmy tego Lombardiego, z którym rozmawiał Ethan, ale znaleźliśmy jego wspólników. Wiedzieli, że Ethan będzie nocował w tym motelu z rodziną sąsiadów. Ich plan polegał na przyjściu tu, podaniu się za agentów służb ochrony dziecka i zabraniu Ethana ze sobą. - Dorwaliśmy ich? - spytał Ryan. - Niezupełnie - odpowiedziała Amy. - Wszczepiliśmy mu w pośladek mały nadajnik lokalizacyjny - wyjaśniła Doktor D. Facet i babka podający się za funkcjonariuszy służb ochrony dziecka zjawili się tuż przed północą. Okazali ludziom z FBI doskonale podrobione dokumenty identyfikacyjne i pozwoliliśmy im zabrać Ethana, kiedy wciąż był uśpiony. Ryan potrząsnął głową z niedowierzaniem. - Powiedzcie, że to jakiś żart. - Ryan, to fantastyczna wiadomość - powiedziała Doktor D, wstając od biurka z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Ten mały implancik może otworzyć nam drogę do najgłębszych korzeni działalności Klanu Aramowów w Stanach i na całym świecie. - No i super - powiedział Ryan. - Tylko co z Ethanem? Przejechał go samochód, zaraz potem zabili mu mamę i najlepszego kumpla, a teraz obudzi się w obcym miejscu z ludźmi, których nigdy w życiu nie spotkał. Przecież on zeświruje ze strachu. Doktor D spoważniała. - Wiem, że to rozwiązanie nie jest idealne, ale musieliśmy dokonać racjonalnej kalkulacji - powiedziała oschle. - Głównym zadaniem TFU jest rozpracowywanie wyrafinowanych siatek przestępczych. Teraz możemy śledzić ruchy Ethana i roztoczyć nadzór nad każdym, kto nawiąże z nim kontakt. Jest bardzo prawdopodobne, że zdołamy dotrzeć do Lombardiego i innych kluczowych graczy. - Wczorajszy dzień z Ethanem to był wierzchołek góry lodowej - powiedział z gniewem Ryan. - Naprawdę nawiązaliśmy więź, a on się rozgadywał. Myślę, że miał o wiele więcej do powiedzenia na temat tego, co kombinowała jego mama. Mogliśmy mu pomóc oraz dostać interesujące nas informacje. - Ryan, uspokój się - powiedziała stanowczo Amy. Chłopak jednak ją zignorował. - W życiu nie zgodziłbym się na to, gdybym wiedział, że zamierzacie użyć dziecka jako pionka, w ogóle nie biorąc pod uwagę jego dobra! Amy położyła mu dłoń na ramieniu. - To była starannie wyważona decyzja - wyjaśniła spokojnie. - To nie jest tak, że nie rozumiemy tego, co cię boli, ale ty też musisz dostrzec, co leży po drugiej stronie sporu. Wiesz, czym zajmuje się Klan Aramowów. Ilu ludzi ginie od przerzucanej przez nich broni

albo podrobionych farmaceutyków? Doktor D zrobiła krok w stronę Ryana. - Napełniasz tę przestrzeń negatywną energią - oznajmiła z mocą. - Weź kilka głębokich oddechów i otwórz się na pozytywne wibracje. Pomogą ci poczuć się lepiej i wspomogą twój układ odpornościowy w walce z przeziębieniem. - Pozytywne wibracje? - wycedził Ryan z niedowierzaniem, po czym podszedł do swojej przełożonej i ryknął jej prosto w twarz: - Jak możesz być tak napompowana tym newage’owym gównem, a jednocześnie mieć tego.nieszczęsnego dzieciaka totalnie gdzieś?! Przecież sama widziałaś, jak wczoraj świrował! A jak spróbuje się zabić?! - Dosyć tego! - huknęła Doktor D z furią. - Możesz nie podzielać mojej osobistej filozofii, ale sprawy mają się następująco, Ryan: to ja jestem dowódcą grupy operacyjnej tajnych służb Stanów Zjednoczonych, a ty jesteś dwunastoletnim dzieciakiem, którego przydzielono do pracy ze mną. To ja muszę podejmować trudne decyzje i oczekuję, że będziesz przestrzegał łańcucha dowodzenia jak dorosły. - Świetnie, że dla was haruję, ale w ogóle to jestem nieważnym gnojkiem, tak? - Ryan, Doktor D nie to miała na myśli - powiedziała łagodnie Amy, pociągając chłopaka za ramię. - Daj spokój. - Nie dotykaj mnie! - wrzasnął Ryan, wyszarpując się przyjaciółce. - Ty tylko podlizujesz się nowej szefowej. CHERUB nikogo nie potraktowałby w ten sposób. - Ryan, przestań - głos Amy stwardniał. - CHERUB działa tak samo jak każda inna agencja wywiadowcza. Stara się do takich sytuacji nie dopuszczać, ale czasem mali ludzie muszą pocierpieć, żeby pomóc w zwalczeniu większego zła. Ryana rozsadzała furia, zaś to, że Amy wzięła stronę szefowej, napełniało go

nieznośnym poczuciem bezradności. - Mogłem wyciągnąć z niego o wiele, wiele więcej - oświadczył z gniewnym fuknięciem. Doktor D spojrzała niecierpliwie na zegarek. - Mam dziś milion rzeczy do załatwienia. Ryan, twoja rola się skończyła. W tej operacji TFU nie masz już nic do roboty. Amy, zabierz go naprzeciwko, żeby zjadł śniadanie, a ja zadzwonię do Dallas i zarezerwuję mu miejsce w pierwszym samolocie do Anglii. Ryan był raczej spokojnego usposobienia, ale zdążył zżyć się z Ethanem i nie podobało mu się, że Doktor D traktuje go protekcjonalnie. - Jesteś głupią, drętwą, starą suką - powiedział do niej, po czym odwrócił się do Amy. - A ty też nie jesteś osobą, za jaką cię uważałem. - Chodźmy na śniadanie - powiedziała twardo Amy, pociągając go za ramię po raz trzeci. Ryan wzdrygnął się z obrzydzeniem pod dotykiem Amy, a uśmieszek złośliwej satysfakcji na twarzy szefowej rozsierdził go tak bardzo, że poczuł się jak bomba, w której dopalił się lont. Skoczył do przodu i obiema rękami odepchnął Doktor D od siebie. - Ryan, nie! - krzyknęła Amy o ułamek sekundy za późno. Leciwa Amerykanka próbowała się ratować, chwytając blat biurka, ale ten był poza zasięgiem jej rąk. Klapnęła ciężko na pośladki, uderzając tyłem głowy o drewniane krzesło. Ryana świerzbiła ręka, by uderzyć Amy, która szarpnęła go do tyłu i powaliła na podwójne łóżko, ale wciąż pamiętał popis jej umiejętności kickbokserskich i na szczęście zdążył trochę ochłonąć, zanim dał jej pretekst do skopania mu tyłka. - Czy ty masz pojęcie, jak bardzo musiałam się napracować, żeby przekonać TFU, żeby wzięli cię do tej misji?! - wybuchnęła Amy. - Całą moją wiarygodność diabli wzięli

przez twój głupi, dziecinny napad histerii. Ryan przetoczył się na plecy i spojrzał na Doktor D, siedzącą na podłodze i pocierającą głowę dłonią. Amy pochyliła się, chcąc pomóc jej wstać. - Nie dotykaj mnie! - wrzasnęła Doktor D. - Po prostu zabierz go z moich oczu. Amy otworzyła drzwi i przytrzymała je dla Ryana, który krokiem skazańca wyszedł na rozjaśniony słońcem taras, ogarnięty dławiącym przeczuciem, że jego kariera agenta CHERUBA właśnie legła w gruzach. 31. TRANZYT Gdy zatrzymali się przy terenach piknikowych pod Dieppe, kierowca przyjął pięcioro dodatkowych pasażerów i wielkodusznie zezwolił na dziesięć minut wietrzenia. Do tej pory morskie doświadczenia Ning ograniczały się do rejsów poduszkowcem między Hongkongiem a Makau, kiedy jej przybrany tata miał ochotę na trochę hazardu. Te krótkie wycieczki w niczym nie przypominały upiornej podróży w całkowitej ciemności, w brzuchu dusznej, kołyszącej się naczepy. Wymiotowała cztery razy, a Mei okazała się prawdziwą świętą, przytrzymując jej włosy, ocierając twarz i przynosząc wodę, by mogła opłukać usta. Napięcie sięgnęło zenitu podczas wyładunku promu. Każdy przemytnik wykorzystuje fakt, że urząd celny jest w stanie skontrolować tylko niewielki ułamek tego, co przybywa do kraju, czy będzie to narkotykowy muł, lecący samolotem z kilogramem kokainy w walizce, kuter rybacki wożący skrzynie z bronią, czy nielegalni imigranci ukryci pośród stu pięćdziesięciu ciężarówek zjeżdżających z promu w Newhaven. Prawdopodobieństwo wpadki jest nikłe i po spędzeniu dwudziestu godzin w cuchnącej ciemności Ning wyskoczyła z tyłu naczepy na brytyjską ziemię. Minęła dłuższa chwila, nim wzrok przywykł jej do słabnącego światła jesiennego wieczoru. Ciężarówka stała na tyłach walącego się magazynu, wśród kałuż i rozmokłej ziemi świadczącej o niedawnym deszczu.

Grupa opryszkowatych mężczyzn otoczyła podróżnych, próbując zagonić ich do budynku. - Do środka, zejść z widoku, ruszać się! Wnętrze magazynu było zastawione po sufit stertami paczek ze starymi gazetami. Wymęczeni i przepoceni imigranci ustawili się w kolejce przed drobną Azjatką trzymającą podkładkę do pisania i długopis. Rodzina z trzema chłopcami została odhaczona i wypuszczona jako pierwsza. Potem przyszła kolej na czterech czarnych mężczyzn, zabranych z Francji, oraz banglijską instruktorkę jazdy, która zatrzymała się, by życzyć Mei powodzenia, nim skierowała się do czekającej na nią taksówki. Ning miała okazję przyjrzeć się swoim współpodróżnikom w świetle i szybko spostrzegła, że dzielą się oni na dwie główne kategorie. Do pierwszej należało dziewięć dziewcząt przeznaczonych do seksbiznesu, w większości Chinek, ale były wśród nich także dwie Rosjanki, które wyglądały na nieco starsze. Pozostałą szóstkę stanowiły osoby pokroju Mei: kobiety w średnim wieku, które przyjeżdżały z Chin pracować na czarno na kiepsko płatnych posadach, jakimi gardzili rodowici Brytyjczycy. Podczas ich długiej podróży Mei wyznała Ning, że pochodzi z ubogiej chłopskiej rodziny z zachodu kraju. Pewien gang zapłacił za przemycenie jej z Chin do Wielkiej Brytanii i teraz miała pracować dla przestępców tak długo, aż spłaci swój dług. Gdyby uciekła albo pracowała nie dość ciężko, gangsterzy ukaraliby jej rodzinę w kraju. Ning nie należała do żadnej z grup i czuła się trochę niezręcznie. Wokół kręciło się zbyt wielu zbirów, by mogła spróbować uciec, więc postanowiła po prostu trzymać się blisko Mei i być dobrej myśli. Kobieta z długopisem zajęła się dziewczętami. Chinki zostały szybko odhaczone i odesłane pod opiekę dwóch groźnie wyglądających zakapiorów. Wtedy przyszła kolej na Rosjankę, która narzekała, odkąd Ning wsiadła do ciężarówki. Dziewczyna zaczęła krzyczeć

na Chinkę z długopisem, awanturując się łamaną angielszczyzną o to, że została okłamana, o złe jedzenie i smród z beczki, od którego ciągle ją mdliło. Rosjance pozwolono wyładowywać frustrację przez prawie minutę, ale gdy w końcu pchnęła Chinkę, omal jej nie przewracając, jeden z drabów wkroczył do akcji. W jego dłoni pojawiła się teleskopowa pałka, która wystrzeliła na długość pół metra i zatoczywszy krótki łuk, brutalnie wyrżnęła dziewczynę od tyłu w nogi. Kobiety westchnęły przestraszone, a Rosjanka upadła na betonową posadzkę. Drab odciągnął ją za włosy o kilka kroków dalej, po czym cisnął na ziemię i oparł but na jej gardle. - Ja tu jestem dział skarg i zażaleń! - krzyknął. - W czym mogę pomóc? No, słucham! Rosjanka nie mogła oddychać, a tym bardziej się skarżyć. - Ktoś jeszcze?! - ryknął drab, odwracając się gwałtownie w stronę wstrząśniętych chińskich nastolatek. - Jeszcze raz któraś odezwie się niepytana, to nogi z tyłka powyrywam. Dziewczyna, szlochając, podniosła się i pokuśtykała do grupy Chinek. Kiedy druga Rosjanka została odhaczona na liście, cztery oprychy wyprowadziły osiem drżących ze strachu kobiet z budynku w stronę furgonetki. Ning wciąż mdliło po rejsie promem, a szokujący wybuch przemocy jeszcze bardziej pogorszył jej samopoczucie. Plusem było to, że zbiry ulotniły się wraz z dziewczętami. Jedynymi opiekunami pozostałej grupy byli kobieta z długopisem oraz chiński kierowca o złych oczach, który przysiadł na beli starych gazet i przeglądał magazyn wędkarski. Straż nie była już potrzebna; gdyby imigrantki spróbowały uciec, ich mężowie i dzieci w Chinach ponieśliby srogą karę. - A ty? - spytała Chinka, zwracając się do Ning. - Nie mam cię na liście. Gdzie wsiadłaś? Mei odpowiedziała za Ning.

- Dołączyła ze mną, na czeskiej granicy. - Pasażerka na gapę? - warknęła gniewnie kobieta. - Zapłaciłam facetowi, który nazywa się Kenny i pracuje dla jakiegoś Dereka. - Kłamiesz - powiedziała kobieta, kręcąc głową. - Derek wysłałby mi maila, gdyby przyjął dodatkowych pasażerów. A w ogóle to jakaś młoda jesteś. Ile masz lat? - Trzynaście. - Masz paszport? Chiński dowód tożsamości? Ning wyjęła fałszywy kirgiski paszport z kieszeni dżinsów i podała go Chince. - Według tego dokumentu masz jedenaście lat. No i co ja mam z tobą zrobić? - Mogę po prostu odejść. - Ning wzruszyła ramionami. Przez chwilę wydawało się, że kobieta z długopisem rozważa tę sugestię, ale kierowca opuścił magazyn sprzed oczu. - A co będzie, jeśli ją puścisz i zgarną ją gliniarze? - zawołał ze swojej sterty gazet. Widziała to miejsce. Może rozpoznać ciężarówkę. - Mogę im nakłamać - powiedziała Ning. - Powiem, że zakradłam się do ciężarówki w Dieppe. - Jak ją puścisz, a ona jest czyjaś, to zabulimy jak za zboże - ostrzegł kierowca. - No to co mam z nią zrobić, mądralo? - zirytowała się kobieta. - Zabierz ją z resztą - odrzekł kierowca. - A potem niech szef decyduje. Ani kobieta z długopisem, ani kierowca nie wyglądali na silnych i szybkich. Ning była pewna, że gdyby tylko zechciała, zdołałaby im uciec, ale robiło się ciemno, a ona nie wiedziała nawet, gdzie jest, dlatego uznała, że najlepiej będzie, jeżeli pozostanie z Mei, dopóki nie przemyśli sobie dokładnie, co robić dalej. *

Ryan przeszedł odprawę lotniskową, ale samolot z San Francisco do Londynu miał odlecieć dopiero za godzinę. Z rozpaloną od gorączki głową ciągnął swoją torbę między sklepikami oferującymi okulary przeciwsłoneczne i akcesoria golfowe. Znalazł kiosk z prasą i postanowił zabić trochę czasu, przeglądając magazyny, ale nie znalazł niczego na tyle interesującego, by odgonić nawracające reminiscencje chwili, w której pchnął i przewrócił Doktor D. Uczucie było takie, jakby jakiś haker włamał mu się do mózgu i wszczepił fałszywe wspomnienie wzięte z pamięci jakiegoś innego dzieciaka, zapalczywego durnia. Im dłużej o tym myślał, tym wyraźniej zdawał sobie sprawę, że choć los Ethana był godny pożałowania, Doktor D zrobiła tylko to, co większość, jeżeli nie wszyscy oficerowie tajnych służb zrobiliby na jej miejscu. W końcu próbowali rozbić jedną z największych organizacji przestępczych na świecie, a to nigdy nie jest bezbolesny i pozbawiony niewinnych ofiar proces. Wychodząc ze sklepu, Ryan spostrzegł pudełka czekoladek w kształcie mostu Golden Gate i postanowił kupić jedno w prezencie dla swojego siedmioletniego brata Theo. Akurat wsypywał resztę do kieszeni, kiedy zadzwonił telefon. Na ekranie zobaczył migający napis „kampus” - dzwoniła Zara Asker, prezeska CHERUBA. - Ryan, co się stało? - spytała tonem zdradzającym raczej irytację niż gniew. Dzwoniła do mnie Doktor D. Jest wściekła. - Ja... ja nie wiem - odpowiedział Ryan potulnie. - Bardzo mi przykro. Czułem się naprawdę podle i nagle jakby coś we mnie wstąpiło. Wywalacie mnie z CHERUBA? Zara prychnęła z rozbawieniem. - Ryan, dzwonię do ciebie, bo Amy powiedziała, że jesteś na lotnisku sam, i chciałam się upewnić, że wszystko z tobą w porządku. To oczywiste, że nie możesz chodzić i tłuc

amerykańskich oficerów wywiadu, i po powrocie możesz spodziewać się surowej kary, ale CHERUB to twój dom. Nie wyrzucamy dzieciaków za jeden głupi błąd w ocenie sytuacji. Szczerze mówiąc, gdybyśmy to robili, zostałoby nam może ze trzech agentów. Ryan oparł się o okrągły filar, czując, że oczy zachodzą mu łzami. Jedynym słowem, które zdołał wykrztusić, nie wybuchając płaczem, było krótkie „okej”. - Na lotnisku w Londynie będzie na ciebie czekał samochód - powiedziała Zara. Prześlę ci dane kierowcy, kiedy tylko zamówię kurs. Gdy przyjedziesz do domu i poczujesz się lepiej, zorganizujemy spotkanie z tobą i twoją opiekunką? - Dobrze - westchnął Ryan. - Dzięki za telefon. Teraz mam trochę mniejszą ochotę przebić sobie serce plastikowym widelcem. - Odpręż się i miłego lotu - powiedziała Zara. - Wprawdzie kara cię nie ominie, ale dobry z ciebie chłopak i nie jest to koniec świata. * Kobieta z długopisem zaprowadziła Ning, Mei i pięć pozostałych Chinek do zagrzybionych natrysków na tyłach magazynu. Po odświeżeniu się grupa znów wyruszyła w drogę. Ning miała nadzieję, że zobaczy trochę Wielkiej Brytanii, ale podróżowały na drewnianych ławach w pozbawionym okien blaszanym pudle białej furgonetki. Po trzech godzinach zatrzymali się pod zapuszczonym ceglanym budynkiem starej fabryczki. Ning oglądała Wielką Brytanię na mapie, kiedy mieszkała u Dana w Biszkeku, i choć nie miała pojęcia, gdzie jest, domyślała się, że po trzech godzinach jazdy z południowego wybrzeża musieli wylądować gdzieś w centralnych rejonach kraju. Budynek był stary i zniszczony, ale w środku wszystko lśniło nowością. Choć było jeszcze bardzo wcześnie, w niewielkiej, ale przemyślnie zorganizowanej hali produkcyjnej uwijała się ponad setka kobiet z Chin i Bangladeszu. W identycznych siatkach na włosy,

maskach i białych kombinezonach pracowały przy stołach z nierdzewnej stali w trzyosobowych grupach. Jedna kobieta pospiesznymi ruchami smarowała chleb majonezem, następna nakładała wsad i uzupełniała liśćmi sałaty lub plastrami pomidora, trzecia przekrawała kanapkę na połówki, które pakowała do trójkątnych plastikowych pudełek. Rudobrody kierownik ruszył przez halę ku nowo przybyłym, po czym odwrócił się do kobiety z długopisem. - Tylko siedem? Obiecali dwanaście do piętnastu. - Może jutro przyjedzie więcej. - Jutro, jutro, a mnie wciąż brakuje ludzi! - poskarżył się kierownik płaczliwie. - Sam muszę zasuwać na linii, taka się kiszka zrobiła. Brodacz odwrócił się do imigrantek i przemówił fatalną chińszczyzną: - Moje panie, proszę za mną. - Ty nie. - Kobieta z długopisem wyciągnęła rękę, odgradzając Ning od pozostałych. Pójdziesz ze mną. Podczas gdy imigrantki poprowadzono do szatni, by rozdać im siatki, maski i kombinezony, Ning weszła na pierwsze piętro, do znacznie bardziej zaniedbanej hali zastawionej maszynami do szycia, które od lat stały nieużywane. Kobieta z długopisem poprowadziła Ning po spękanych płytkach posadzki do biura wyposażonego w drewniane dyrektorskie biurko i mahoniowy regał. Mężczyzna za biurkiem już dawno przekroczył trzydziestkę. Chińczyk, ubrany w koszulkę polo i luźne kraciaste spodnie, na nadgarstkach miał złotego roleksa i wysadzaną brylantami bransoletę. Ning pomyślała, że wygląda jak młodsza wersja jej przybranego ojca. - Kto to jest? - zapytał ze złością na widok Ning, której uwagę zwrócił globus oraz wiszące na ścianie zdjęcie dwóch chłopców mniej więcej w jej wieku.

- Wysłałam ci wiadomość na komórkę - powiedziała kobieta z długopisem. - Ma na imię Ning. Twierdzi, że ma trzynaście lat, ale z paszportu wynika, że jedenaście. Przyjechała na gapę ciężarówką z Czech. Nie wypuściłam jej na wypadek, gdyby zgarnęli ją gliniarze, bo mogłaby ich doprowadzić do magazynu. Szef pokręcił głową z dezaprobatą. - I dlatego przywiozłaś ją tutaj i pokazałaś jeszcze i to miejsce. Bystra jesteś, nie ma co. - Wozimy ją białą furgonetką, żeby ludzie nie widzieli - obruszyła się kobieta. Wysłałam ci wiadomość. Przepraszam, ale nie wiedziałam, co mam z nią zrobić. Szef prychnął gniewnie. Spojrzał na Ning, a potem znów na kobietę z długopisem. - Jestem na nogach od wczoraj rana - wycedził. - W hali brakuje osiemnastu osób i nie nadążam z wyrabianiem zamówień. Dlatego w tej chwili chcę, żeby wszystko, co ma oczy i dwie ręce, stało na dole i pakowało gówno w kanapki, jasne? - Taka młoda dziewczyna może wzbudzić poruszenie wśród innych pracownic. - Ja im zaraz wzbudzę poruszenie, jak stracę kontrakt z supermarketem i będę musiał wywalić trzy czwarte z nich na zbity pysk. Jutro rano podzwoń po ludziach i spróbuj się dowiedzieć, do kogo toto należy, ale dzisiaj pracuje ze wszystkimi. 32. RANA Ning była wysoka jak na swój wiek. W masce i siatkowym czepku na głowie nie odróżniała się zbytnio od kobiet, z którymi pracowała. Robiła kanapki już sześć dni i nikt nie zadawał jej żadnych pytań od dnia, w którym szef postawił ją przy linii produkcyjnej. Fabryce brakowało ludzi i kierownictwo było zainteresowane jedynie tym, by strumień kanapek płynął nieprzerwanie. Zmiana zaczynała się o trzeciej po południu. W teorii miała trwać dwanaście godzin z

dwiema piętnastominutowymi przerwami, ale w praktyce nikomu nie pozwalano wyjść, dopóki fabryka nie wyrobiła normy, dlatego trzynasto - lub czternastogodzinne dni pracy nie należały do rzadkości. Zmiany dzielono na część przygotowawczą, kiedy siekano warzywa, krojono wędliny i mieszano dressingi, oraz produkcyjną, podczas których kobiety robiły kanapki. W hali utrzymywano chłód, aby żywność dłużej pozostawała świeża, ale tempo pracy wyciskało z pracownic siódme poty. Wyposażenie było nowoczesne i wszystko musiało spełniać surowe normy higieniczne narzucone przez sieć supermarketów. Kierownicy ograniczali się do zwrócenia uwagi, jeśli ktoś pracował zbyt wolno albo zbyt hojnie szafował składnikami, ale wpadali we wściekłość, kiedy przyłapali pracownika na złamaniu przepisów higieny. Jeden zawalony test na obecność bakterii, jeden włos w kanapce mógł pozbawić firmę kontraktu, a zatrudnionych w niej ludzi - pracy. Praca była raczej nużąca niż ciężka, ale długie zmiany skutecznie odbierały wszystkim siły. Po zakończeniu pracy kobiety upychano w pozbawionych okien furgonetkach i przewożono kilka ulic dalej do domów, w których mieszkały. Ponieważ kanapki musiały trafić do magazynu supermarketu przed wpół do piątej każdego ranka, kobiety jadły obiad o godzinie, o jakiej ludzie zwykle wstają do pracy, i przeważnie przesypiały pierwszą połowę dnia. Kiedy budziły się wczesnym popołudniem, zostawało im około dwóch godzin na umycie się i posiłek, po czym odwożono je z powrotem do fabryki. Ning potrzebowała więcej snu niż dorosłe kobiety i codziennie konieczny był szturchaniec od Mei, by zwlokła się z łóżka. Ich sypialnia mieściła się w suterenie. Było w niej sześć miejsc na trzech piętrowych łóżkach, a małe okienko pod sufitem zabito dyktą, by światło dnia nie przeszkadzało robotnicom spać.

- Jak się nie ruszysz, to nie zdążysz nic zjeść przed pracą - gderała Mei. Ning nigdy nie lubiła wstawać z łóżka. Czuła gorycz na myśl o ironii swojego położenia: zaczęło się w zatłoczonym hałaśliwym internacie w Dandongu, potem ryzykując życie, wędrowała przez pół świata, by w końcu wylądować w jakiejś angielskiej dziurze, gdzie traciła czas na robienie czegoś jeszcze bardziej jałowego niż wkuwanie do egzaminów, mieszkając w kolejnej ciasnej sypialni, w jeszcze gorszych warunkach niż na początku. - Spisz jak zabita - poskarżyła się Mei, kiedy Ning usiadła na materacu i przetarła oczy. Ning lubiła Mei i uśmiechnęła się słabo. - Bo czuję się jak zabita. A śnią mi się tylko krewetki w majonezie i kromki chleba. - Jak tam ręka? Ning już zapomniała, że rozcięła sobie wierzch dłoni krajalnicą do wędlin. Rana szczypała ją lekko, a przez plaster z opatrunkiem - jaskrawozielony, by można go było łatwo zauważyć, gdyby wpadł do czyjegoś lunchu - przesiąkło trochę krwi. - Wygląda gorzej, niż boli - powiedziała Ning, poruszając na próbę palcami. -

Spróbuję dopchać się do prysznica. - Powodzenia - prychnęła Mei. W domu były cztery sypialnie. W każdej stały dwa lub trzy piętrowe łóżka, co w połączeniu z czterema łóżkami w salonie dawało dwadzieścia osiem miejsc dla robotnic. Dwudziesty dziewiąty był Leo, nadzorca, który zajmował pomieszczenie pierwotnie będące jadalnią. Obecnie, w związku z brakiem rąk do pracy, w budynku mieszkały dwadzieścia dwie kobiety, ale to i tak było zbyt wiele jak na możliwości obskurnej toalety w suterenie i małej łazienki z prysznicem na piętrze. Ning poczłapała na górę w koszuli nocnej, z zarzuconym na ramię ręcznikiem. W drzwiach łazienki nie było zamka - zdemontowano go, by można było skorzystać z toalety, podczas gdy ktoś brał prysznic. Kiedy Ning otworzyła drzwi, owionęła ją ciepła para i dym. Cztery kobiety, które mieszkały w największej sypialni, tworzyły złośliwą klikę i zachowywały się, jakby były lepsze od innych, zwłaszcza wobec nowych pracownic gnieżdżących się w suterenie. - Won! - huknęła jedna po chińsku, kiedy Ning wsunęła głowę do łazienki. Jedna członkini wrednego kwartetu brała prysznic, druga się wycierała, trzecia siedziała na sedesie ze spodniami przy kostkach, czwarta zaś, oparta o umywalkę, paliła papierosa. - Długo jeszcze będziecie okupować łazienkę? - spytała Ning. Dziewczyna przy umywalce pstryknęła popiołem w jej stronę. - Będziemy tak długo, jak nam się zechce - powiedziała. - Spadaj, bo zgaszę ci to na ręce. - Wynocha! - krzyknęła ta z ręcznikiem, próbując kopnąć Ning bosą stopą. - Nie

rozumiesz po ludzku? Upokorzona Ning wycofała się na korytarz i zamknęła drzwi, zza których dobiegały śmiechy. - Ty, ile lat ma ta laska? - prychnęła jedna pogardliwie. - Nawet nie ma cycków. - To tak jak ty - odpowiedziała druga, po czym rozległ się kolejny wybuch śmiechu. Ning chciało się siku i korciło ją, by pójść na drugą stronę korytarza do pustego pokoju czterech babsztyli i załatwić się u nich na dywanie. Nie potrzebowała jednak czterech nowych wrogów, więc wróciła do sutereny i potulnie stanęła w kolejce do zapuszczonej toalety. Po kolejnej przepychance w kuchni po śniadanie Ning wróciła do sypialni, by przebrać się w to samo ubranie, które nosiła poprzedniego dnia. - Jak myślisz, kiedy nam zapłacą? - zapytała Ning Mei. Mei się roześmiała. - Może za miesiąc, jak dopisze nam szczęście. Zawsze obiecują, a potem przesuwają termin. To sposób na to, żeby nas tu przetrzymać, nawet kiedy już spłacimy dług. Kiedy mnie deportowali, straciłam pięć tygodniówek. A kiedy przyjechałam do Anglii po raz pierwszy, spędziłam trzy tygodnie na zbieraniu owoców. Było nas chyba z sześćdziesiąt i żadna nie zobaczyła ani pensa. - Nie poskarżyłyście się? - Niby komu? - A gangsterzy, którzy zapłacili za wasz transport? Nie wkurzyli się? - Zrozum, jak to działa - powiedziała Mei. - Szef fabryki kanapek wynajmuje od miejscowych gangsterów kobiety, których potrzebuje do pracy. - Od jakich miejscowych gangsterów?

- Ludzi, którzy wożą nas do fabryki i z powrotem, którzy urządzają dla nas kwatery i zatrudniają nadzorców, takich jak Leo, żeby trzymali nas w ryzach. - Myślałam, że oni wszyscy pracują dla szefa fabryki - powiedziała Ning. Mei pokręciła głową. - Szef fabryki jest tylko biznesmenem, któremu zależy na taniej sile roboczej. Za naszą pracę płaci miejscowym gangsterom i musi płacić w terminie, chyba że lubi dostawać manto. Siedemdziesiąt pięć procent tego, co zarabiam, tutejsi gangsterzy płacą gangsterom z Chin, którzy sfinansowali moją podróż. Przemytnicy zawsze dostają swoje pieniądze, bo gdyby nie dostawali, odcięliby dostawy ludzi. A teraz zgadnij, kto dostaje forsę na końcu. Ning westchnęła. - My. Mei skinęła głową. - Gangsterzy płacą nam wtedy, kiedy im się spodoba, a jak się będziesz za często upominać, to jeszcze cię obiją. - Bo ja tak sobie myślałam w nocy... - Ning usiadła obok Mei i ściszyła głos, żeby nie usłyszała jej kobieta po drugiej stronie pokoju. - Nie mam powodu, żeby tu tkwić, ale gdybym dociągnęła do wypłaty, to miałabym trochę angielskich pieniędzy na podróż. - Co chcesz zrobić? - spytała Mei. - Pomyślałam, że pojadę do Bootle i spróbuję odnaleźć siostrę Ingrid. Opowiem jej o wszystkim i może będzie mogła mi pomóc, a jak to nie zadziała, zgłoszę się na policję. Byłam legalnie adoptowaną córką Ingrid i myślę, że mogę spokojnie ubiegać się o brytyjskie obywatelstwo. - Jesteś tego pewna? Ning skinęła głową.

- Ingrid i tata często powtarzali, że popracują jeszcze tylko parę lat, a potem wyjedziemy do Anglii i będziemy mieszkać w wielkim domu na wsi. - No to masz o czym marzyć - powiedziała Mei i spojrzała na swój tandetny plastikowy zegarek. - Zdaje się, że już czas iść na górę. Dwadzieścia kobiet ustawiło się w kolejce w przedpokoju, podczas gdy na podjazd wsuwała się tyłem biała furgonetka bez okien. Kiedy kierowca wysiadł i otworzył tylne drzwi załadunkowe, Leo zdjął łańcuch zabezpieczający drzwi i obrócił klucz w zamku. W chwili gdy otworzyły się drzwi, kobiety wysypały się prosto do samochodu. Ning stała z przodu kolejki i trafiło jej się miejsce siedzące na jednej z dwóch desek, z których sporządzono prowizoryczne ławki po bokach ładowni. Jednak szacunek wobec starszych kazał jej się przesunąć i ustąpić miejsca Mei. Sześciominutową podróż przecierpiała przycupnięta na blaszanej podłodze, ściśnięta między współpasażerkami. Były już prawie na miejscu, kiedy furgonetka gwałtownie zahamowała. Kobiety runęły naprzód, splatając się w ciemności w kłąb głów i kończyn. Ning grzmotnęła głową o blaszaną przegrodę oddzielającą ładownię od szoferki; rozległy się piski przestrachu. - Sorki, dziewczyny! - krzyknął wesoło szofer. - Jakiś rowerzysta właśnie próbował się zabić. Kobiety wciąż doprowadzały się do porządku, kiedy auto znów ruszyło z miejsca. Ktoś nadepnął Ning na dłoń, nieznacznie otwierając ranę z poprzedniego dnia. Kiedy drzwi furgonetki otworzyły się przed wejściem do fabryki, światło ujawniło ślad po kropli krwi, której udało się uciec spod zielonego plastra. Ning nie przejęła się zbytnio, ograniczając się do wytarcia smużki o spodnie, ale widok krwi wyzwolił w niej łańcuch myśli. Nie była winna gangsterom pieniędzy, ale nie

miała ochoty czekać tygodniami, aż raczą zapłacić jej za pracę. Z jakiegoś powodu wątpiła też w to, że po wypłacie tak po prostu pozwolą jej odejść. Niełatwo było uciec z fabryki ani z domu, gdzie w każdym pokoju roiło się od ludzi. Jednak obowiązujące w fabryce restrykcyjne przepisy higieniczne oznaczały, że bez względu na braki w sile roboczej chore pracownice zawsze odsyłano do domu, a Ning miała wrażenie, że za dnia, kiedy dom świecił pustkami, udałoby jej się uciec bez większego trudu. Podczas gdy nowo przybyłe robotnice tłoczyły się u wejścia do szatni, Ning okrążyła je i wymknęła się do damskiej toalety. Weszła do jednej z kabin, zamknęła jasnoniebieskie drzwi na zasuwkę i zdarła plaster z dłoni. Przez zaschniętą krew rana nabrała bardziej dramatycznego wyglądu, niż na to zasługiwała. Ning zatopiła w niej paznokieć i podważyła strup, a kiedy odpadł, ścisnęła brzegi rozcięcia. Bolało, ale operacja przyniosła spodziewany efekt, posyłając aż dwie strużki krwi w dół przedramienia. Ning przycisnęła do zakrwawionej dłoni kilka listków papieru toaletowego i wyszła z toalety. Idąc w stronę działu przygotowania żywności, upewniła się, że kilka czerwonych kropel splamiło nieskazitelnie białą posadzkę korytarza. - Hej! - krzyknęła gruba kierowniczka zmiany, biegnąc za Ning i łapiąc ją za ramię. A ty dokąd się wybierasz, młoda damo? Ning zastosowała starą sztuczkę Ingrid, przewracając oczami i słaniając się, jakby była bliska omdlenia. - Szukam Mei - powiedziała, opierając się ciężko o ścianę. - Całą noc leciała mi krew. Chyba zaraz zwymiotuję. Wizja kogoś wymiotującego w dziale przygotowania żywności była najgorszym koszmarem każdego kierownika. Tłusta kobieta złapała Ning za ramię i poprowadziła ją do

maleńkiego gabinetu pierwszej pomocy. - Nie możesz pracować w tym stanie - powiedziała kierowniczka, sadzając Ning na plastikowym krześle. - Zaczekaj tutaj. Wrócę do ciebie i opatrzę ranę, kiedy tylko zacznie się zmiana. Potem któryś z kierowców zabierze cię do domu i sobie odpoczniesz. 33. LEO Niespełna godzinę po wyjściu z domu Ning znów stała przed wejściem, czekając, aż Leo otworzy drzwi. Leo miał ponad czterdzieści lat, grubo ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, grube prostokątne okulary i szczeciniasty zarost. O ile Ning zdążyła się zorientować, na jego garderobę składały się wyłącznie dresowe spodnie i koszulki Chelsea. - Co znowu? - warknął Leo, pozdrawiając gestem kierowcę odjeżdżającej furgonetki. Ning uniosła schludnie zabandażowaną dłoń. - A tak... - mruknął zrzędliwie. - Idź na dół do siebie i nie kręć mi się po domu. Spodziewam się gości. Kiedy robotnice były w domu, Leo trzymał swój pokój zamknięty. Teraz, przechodząc korytarzem obok otwartych drzwi, Ning po raz pierwszy miała okazję zajrzeć do środka. Pokój był norą usianą przepełnionymi popielniczkami i puszkami po piwie. Honorowe miejsce w pomieszczeniu zajmował olbrzymi telewizor, aktualnie wyświetlający zamrożoną scenę z gry na PS3 z napisem PAUSED na środku ekranu. - Jazda stąd, wścibska smarkulo! - huknął Leo. - A spróbuj choćby pisnąć tam na dole, to możesz od razu szykować się na kompost. Ning zeszła na dół, rozważając możliwości. Wszystkie okna sutereny były zabite dyktą, uznała więc, że najlepsza droga ucieczki wiedzie przez tylne drzwi i ogród albo przez kuchenne okno - po wybiciu dużej środkowej szyby, gdyby zaszła taka potrzeba.

Pozostałe kobiety miały wrócić do domu dopiero za dwanaście godzin, a jej plan ucieczki miałby większe szanse powodzenia, gdyby poświęciła trochę czasu na jego staranne przygotowanie. Wciąż miała amerykańskie dolary, ale przydałoby się jej trochę brytyjskiej waluty na początek: chciała kupić jedzenie i zapłacić za podroż. Nie od rzeczy byłoby też, gdyby nieco lepiej orientowała się, gdzie właściwie jest. Kobietom takim jak Mei, wciąż winnym pieniądze gangsterom, którzy przemycili je do Wielkiej Brytanii, nie pozwalano opuszczać domu, ale pracownice, które spłaciły swój dług, mogły dostać kilka dni urlopu, jeśli Leo nie widział przeciwwskazań. Z tego, co Ning słyszała, oprócz niej tylko dwie dziewczyny z wrednego kwartetu, który tego ranka przegonił ją z łazienki, spłaciły swój dług wobec gangsterów. Gdyby przeszukała ich pokój, być może znalazłaby coś przydatnego - pieniądze, mapę lokalnych połączeń autobusowych albo list z adresem. Przy odrobinie szczęścia może natknęłaby się nawet na zapomnianą przez kogoś komórkę, z której mogłaby zadzwonić do Dana i powiedzieć mu, że u niej wszystko w porządku. Ning bardzo potrzebowała kąpieli, co dawało jej pretekst do wejścia na górę i pomyszkowania w pokojach współlokatorek. Spakowała do reklamówki czyste ubranie, ręcznik i mydło, po czym wspięła się po schodach do przedpokoju. Wprawdzie Leo dał jej wyraźnie do zrozumienia, że ma siedzieć na dole, ale choć często i głośno krzyczał, Ning nie odniosła wrażenia, że którakolwiek z kobiet naprawdę się go obawia. Kiedy weszła na górę, dodatkowo uspokoiły ją zamknięte drzwi pokoju nadzorcy i dobiegający zza nich jazgot gry. Intensywna eksploatacja prysznica sprawiła, że kałuże na podłodze łazienki nigdy nie wysychały. W powietrzu wisiała woń papierosów, zażółconą wannę okalała czarna obwódka brudu, a odpływ był zatkany kłębem włosów. Ning nie chciała zamoczyć świeżego opatrunku

i rozwiązała problem, owijając sobie dłoń folią zerwaną ze świeżej paczki papieru toaletowego. Choć łazienka była obmierzła, a ona miała dłoń zawiniętą w folię, kąpiel w gorącej wodzie sprawiła jej dużą frajdę i Ning zabawiła w wannie dłużej, niż powinna. Właśnie spłukiwała z włosów resztki szamponu, kiedy do łazienki wparował wkurzony Leo. - Czyś ty ogłuchła, mała?! - krzyknął. - Co ja ci mówiłem? Ning była naga i skryła się szybko za cienką białą zasłoną prysznicową. - No co ja ci mówiłem? - powtórzył Leo, agresywnie podrzucając głową. - Nnie pamiętam - wyjąkała Ning, wzdragając się, kiedy jej łopatki dotknęły zimnych płytek glazury. - Czy to nie może zaczekać? - Mówiłem, że masz siedzieć na dole i nie wyściubiać stamtąd nosa - przypomniał Leo, unosząc pokrywę sedesu i rozpinając rozporek. - Dziewczyno, prosisz się o manto. - Myślałam, że nie będzie pan miał nic przeciwko temu, że wezmę kąpiel, jeśli będę cicho. Nim Leo zdążył odpowiedzieć, rozległ się dzwonek do drzwi. - No co za zasrany szlag! - wycedził, pospiesznie otrząsając członek. - Zawsze, ale to zawsze, kiedy człowiek pójdzie się odlać. Leo pognał do drzwi, w biegu zapinając pasek, a Ning uznała, że lepiej będzie nie drażnić go jeszcze bardziej, marudząc zbyt długo w łazience. Dokończyła spłukiwanie głowy, szybko się wytarła i włożyła czystą bieliznę, dżinsy i bluzę od dresu. Kiedy wyszła na korytarz, w nozdrza uderzył ją mdły zapach rozkładu i usłyszała głos mężczyzny rozmawiającego z Leo. Mężczyzna mówił po chińsku tonem, który nie pozostawiał wątpliwości, że to on jest tu szefem.

- Ale co ja mam z nimi zrobić? - żalił się Leo płaczliwie. Jego głos zdradzał zdenerwowanie i strach. - Nic, posprzątać i potrzymać je w ukryciu, aż ktoś się po nie zgłosi. Na wzmiankę o sprzątaniu Ning przestraszyła się, że ktoś będzie chciał skorzystać z łazienki. Kicnęła na palcach na drugą stronę podestu schodów i skryła się w pokoju wrednego kwartetu. Po drodze zerknęła na dół i ujrzała niewysokiego, ale mocno zbudowanego mężczyznę - przełożonego Leo - oraz dwie czarnowłose dziewczyny leżące pod ścianą przedpokoju. - Jezu Chryste, Ben, co im się stało? - zapytaLLeo. Ning przysłuchiwała się rozmowie zza uchylonych drzwi sypialni kwartetu. - Kierowca był z Polski - wyjaśnił Ben. - Kilka dni temu zaginął razem z furgonetką, a wczoraj odebrałem anonimowy telefon z informacją, gdzie mamy szukać wozu. - Dlaczego kierowca miałby porzucać swój samochód? - dziwił się Leo. - Kto dzwonił? - Rosjanie - odpowiedział Ben. - Jest paru takich, którzy chcieliby przejąć trochę naszych zleceń. Nie mamy pojęcia, czy zabili kierowcę, czy tylko go nastraszyli, ale wóz stał tam sześć dni, a dziewczyny nie miały za dużo wody. - Dlaczego tutaj? - jęknął Leo. - Jesteś najbliżej, a dom za dnia jest pusty. Nie bój się, znikną, zanim kobiety wrócą z fabryki. - Jest tu jedna dziewczyna - powiedział Leo. - Co?! Mówiłeś, że jesteś sam! - ryknął Ben. - Bo byłem sam, kiedy dzwoniłeś. Przywieźli mi ją z fabryki, bo rozwaliła sobie rękę. - A nie przyszło ci do głowy, żeby mi o tym powiedzieć?! - pieklił się Ben. - Gdzie

ona teraz jest? - Na górze, bierze prysznic. - Znajdź ją. Ning zamknęła drzwi i wycofała się w głąb sypialni. Słyszała, jak Leo gna po schodach, przesadzając po dwa stopnie. Podążając za pierwszym odruchem, wskoczyła na jedno z łóżek, chwyciła pismo z krzyżówkami i zaczęła udawać, że czyta. Leo wparował do pokoju. - Co ty tu robisz? - krzyknął. Mróz ściął Ning krew w żyłach, kiedy zauważyła, że jej reklamówka z mokrym ręcznikiem została przy drzwiach, niechybnie wskazując, że Ning stała właśnie tam i podsłuchiwała. - Było siedzieć w piwnicy, jak ci kazałem - powiedział Leo, podnosząc torbę, po czym ze złością cisnął nią w Ning. - To było tylko dla twojego dobra. - Co się tam dzieje? - krzyknął z dołu Ben. - Dawaj ją tutaj! - Słyszałaś - warknął Leo. - Jazda na dół. Ning ześliznęła się z łóżka. Leo przytrzymał otwarte drzwi, wypuszczając dziewczynę na podest schodów. - Kogóż my tu mamy? - Ben zachłysnął się z zachwytu, patrząc na Ning z dołu. - Jaki śliczny mały klejnocik! Leo dźgnął swoją podopieczną palcem w plecy, popychając ją na górny stopień schodów. Intensywna woń bijąca z dołu skojarzyła się Ning ze śmietnikiem, z którego wyciągnął ją Dan w Biszkeku. Spoglądając poza złoty zegarek i wytatuowane przedramię Bena, ze zgrozą stwierdziła, że dwie czarnowłose dziewczyny, które wzięła za odpoczywające na podłodze, kiedy przelotnie zerknęła na dół przez słupki barierki, były w

istocie zwłokami. Czarne foliowe worki na śmieci, w które je zawinięto, były pomięte i rozerwane w kilku miejscach od wleczenia po ziemi. 34. KOLEDZY Tydzień po powrocie do kampusu Ryan leżał twarzą w dół na swoim łóżku, kiedy do pokoju wpadli Max Black i Alfie DuBoisson. Ryan przewinął się przez kilka grup towarzyskich, odkąd przyjęto go do CHERUBA, ale z Maksem i Alfiem zaprzyjaźnił się podczas szkolenia podstawowego i od tamtej pory trzymali się razem. Max miał dwanaście lat i był tego samego wzrostu co Ryan, choć nieco szczuplejszej budowy. Piegowata cera i blond włosy nadawały mu wygląd uroczego niewiniątka, choć w rzeczywistości nieustannie pakował się w kłopoty, nierzadko wciągając w nie przyjaciół. Na szczęście nie były to nigdy kłopoty dużego kalibru, jak bójki czy narkotyki. Max miał po prostu próg znudzenia dwulatka oraz mniejszą lub większą alergię na bezczynność, chodzenie utartymi ścieżkami, a także słuchanie poleceń. Na początku swojego pobytu w kampusie Ryan wręcz bał się rozmawiać z Alfiem. Choć miał dopiero jedenaście lat, był o głowę wyższy od Ryana i Maksa, zaś jego masywna budowa sugerowała, że bez treningów CHERUBA groziłaby mu spora nadwaga. Za złowróżbnym spojrzeniem i krzaczastymi brwiami krył się spokojny, trochę dziwny chłopiec, mówiący z wyraźnym francuskim akcentem. Alfie grał na flecie i gitarze, ale przede wszystkim był piekielnie inteligentny, nawet jak na wyżyłowane standardy CHERUBA. - No co tam, Ryanecki, gadaj! - zawołał niecierpliwie Max. - Jak poszła walka stulecia w gabinecie prezeski? Choć Ryan był w kampusie już od sześciu dni, pierwsze trzy przechorował w łóżku i skończył na kuracji antybiotykowej w związku z pięknie wyhodowanym zapaleniem oskrzeli. Zanim wydobrzał na tyle, by móc wydusić z siebie dwa zdania bez charkania flegmą, Zara

poleciała do Nowego Jorku świętować rocznicę ślubu ze swoim mężem Ewartem. - Szczerze mówiąc, fatalnie - powiedział Ryan, nie podnosząc głowy. Spod drzwi dobiegł głos Alfiego. - To jaka obowiązuje taryfa za maltretowanie babci? Max obstawiał rycie rowów, ale ja skłaniam się ku samnasamom. Były to dwie typowe kary, jakie wymierzano agentom CHERUBA mającym poważne kłopoty. Mianem rycia rowów określano rozmaite prace fizyczne związane z oczyszczaniem przecinek i udrażnianiem kanałów melioracyjnych w zalesionym rejonie na tyłach kampusu. Samnasamy były boleśnie intensywnymi sesjami treningu kondycyjnego odbywanymi pod okiem instruktora. - Ani jedno, ani drugie - powiedział Ryan. - Wykluczono mnie ze wszystkich misji z wyjątkiem rekrutacyjnych na trzy miesiące, cofnięto kieszonkowe na dwa miechy, zakazano opuszczania kampusu przez miesiąc i dostałem dyżury w sortowni odpadów. Max był wstrząśnięty. - Jak to? Lejesz cherlawą staruszkę i dostajesz głupią sortownię? Mnie wlepili dziesięć godzin samnasamów tylko za to, że miałem kraksę w meleksie! Stary, czym ty się martwisz? Powinieneś świętować. - Na kolanach pulchnych anielic, zajadając smażone w głębokim oleju batoniki Mars dodał po namyśle Alfie. Max obejrzał się przez ramię i zmarszczył brwi. - Alfie, czy możemy choć raz wyłączyć z konwersacji twoje fantazje? - Może praca w sortowni nie jest tak ciężka jak samnasamy, ale wolałbym dwadzieścia godzin samnasamów niż pięćset godzin babrania się w śmieciach - powiedział Ryan.

Max zamarł z otwartymi ustami, a potem zaczął się śmiać. - Pięćset godzin?! O w mordę jaśminową! Nikt wcześniej nie dostał pięciuset godzin za nic! Stary, przecież to ci zajmie miesiące. - Zara mówi, że jeśli w dni powszednie będę odbębniał po dwie godziny na wieczór i po trzy w soboty i niedziele, to dam radę w pół roku. - Wątpię - powiedział Alfie, potrząsając głową. - Po drodze będziesz miał ćwiczenia szkoleniowe i misje, więc wszystko się przeciągnie. Powiedziałbym raczej osiem, dziewięć miesięcy. - Pięćset godzin. - Max pokręcił głową. - To cię przynajmniej nauczy, że nie wolno bić starszych pań. Ryan usiadł gwałtownie zirytowany tonem kolegi. - Tylko ją lekko popchnąłem! Nie moja wina, że to trzydziestokilowa karlica, która przewraca się od pierdnięcia. - Uważaj, tygrysie - droczył się Max. - Dobrze wiesz, co się z tobą dzieje, kiedy tracisz panowanie nad sobą. Alfie parsknął śmiechem. Ryan poczuł, że mózg gotuje mu się pod czaszką. - Macie do mnie jakąś sprawę, oczywiście poza robieniem sobie jaj? - zapytał, piorunując kolegów wzrokiem. Max spojrzał na Alfiego. - Myślę, że jaja mamy odfajkowane - powiedział pogodnie. - Było coś jeszcze w programie wizyty? Alfie widział, że Ryan traci cierpliwość, i posłał Maksowi spojrzenie, które mówiło: „Daj spokój”. - Potrzebujesz dziewczyny, Ryan - orzekł z uśmiechem. - Wygląda na to, że spędzisz

w kampusie ładnych parę miesięcy. - Grace - zasugerował Max. - Ładny tyłeczek. Wprawdzie w rejonie klatki piersiowej na razie niewiele się tam zadziało, ale to tylko kwestia czasu. No i na ciebie leci. - Kiedy ostatnio się z nią widziałem, wstrzyknęła mi w gatki pół puszki bitej śmietany - mruknął Ryan. - Flirciara - cmoknął Max. - Jestem raczej pewien, że mnie nie znosi, i szczerze mówiąc, nic mnie to nie obchodzi - oznajmił Ryan. - Znajdę sobie dziewczynę, jak będę miał czternaście lat albo więcej. - Polałbym jej brzuch miodem i wylizał do czysta - zamruczał Alfie. Ryan i Max spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. - Przysięgam, Alfie, potrzebujesz pomocy - powiedział Max. - Jesteś jedenastoletnim maniakiem seksualnym. Nie myślałeś nigdy o jakichś kąpielach w wannie z lodem albo biegach długodystansowych? - Co poradzę na to, że jestem półFrancuzem. - Alfie wzruszył ramionami. - Jesteśmy największymi kochankami świata. - Grace jest drobna, Alfie - zauważył Max. - Jeśli się pobierzecie, pewnej nocy przekręcisz się na drugi bok, a ona zniknie ci w rowku łóżka i nigdy jej więcej nie zobaczysz. Ryan trochę się rozchmurzył, gdy teraz Alfie stał się celem docinków. - Właśnie - dorzucił. - Tobie jest potrzebna duuża babka, Alfie, rozmiar XXXL. Max był tego samego zdania. - Jak Irenka. No wiesz, pani ze stołówki, z wielkimi cycami i brodawką, z której wyrastają włosy. Ryan parsknął śmiechem. - Zakład, że jak zdejmuje ubranie, to wszędzie ma takie brodawy? - zakwiczał

radośnie. - Całe wielkie kępy włochatych purchli, rosnące jej pod pachami jak grzyby! - Jezu, przestań! - zawołał Max. - Bo się porzygam. - Twój telefon - powiedział Alfie, wskazując na ładującą się na biurku komórkę. Ryan wcześniej przełączył ją na wibracje i wśród wybuchów śmiechu nie usłyszał, że ktoś dzwoni. Max zdjął telefon z ładowarki i rzucił koledze. - Halo? - powiedział Ryan do mikrofonu, ale dzwoniący już się rozłączył. Na ekranie wyświetlił się napis: „1 nieodebrane połączenie - Amy Collins”. Ryan nie domyślał się, o co mogło chodzić, ale nie chciał, żeby Alfie i Max wydurniali się w tle, gdy on będzie rozmawiał. - W sprawie misji - rzucił znacząco. Ze względów bezpieczeństwa agentom CHERUBA nie wolno rozmawiać o szczegółach misji, więc Alfie i Max zebrali się do wyjścia. - Idziemy na lunch. Widzimy się na dole za dziesięć minut - powiedział Alfie od progu. - Spróbuję - odrzekł Ryan. Spojrzał jeszcze raz na nazwisko Amy na ekranie, nie wiedząc, co ma o tym myśleć. Doskonale rozumiał, dlaczego nie stanęła po jego stronie, kiedy zaatakował Doktor D, ale podczas wspólnego pobytu w Kalifornii zdążył się do niej przywiązać i na poziomie emocjonalnym wciąż czuł się zdradzony i urażony tym, że zwróciła się przeciwko niemu. - Cześć, Ryan - powiedziała Amy. - Co u ciebie? Bardzo mi przykro, że to wszystko się tak potoczyło w zeszłym tygodniu. - Muszę napisać do Doktor D list z przeprosinami - powiedział Ryan. - Co u niej, w porządku? - Żadnych większych obrażeń - odpowiedziała Amy.

- Ted mówi, że pracuje z nią od lat i całkiem regularnie ogarnia go chętka, żeby kopnąć ją w tyłek. Ryan zaśmiał się z zakłopotaniem. - Może będzie to pewnym pocieszeniem, kiedy będę odwalał swoich pięćset karnych godzin w centrum recyklingu. - Pięćset godzin? - wykrzyknęła Amy. - Auć! Zara musiała mieć wyjątkowo zły dzień. Zdzieliła cię regulaminem przez łeb, co? - Nie inaczej. - Miałam do niej zadzwonić, zapytać, jak się czujesz - powiedziała Amy. - Tak naprawdę nie dzwonię do ciebie towarzysko. Zgubiliśmy nadajnik, który wszczepiliśmy Ethanowi. - Naprawdę? - zbystrzał Ryan. - Zepsuł się czy ktoś go znalazł i wydłubał? - Nie sposób stwierdzić na tym etapie - odpowiedziała Amy. - Myśleliśmy, że zgubiliśmy trop, ale kwatera w Dallas wciąż monitorowała telefon i konta internetowe, które założyłeś pod nazwiskiem Ryan Brasker. Jakiś nieznany numer próbował dodzwonić się na twoją komórkę Ryana Braskera i sądzimy, że to mógł być Ethan. - To na pewno on - powiedział Ryan z przekonaniem. - Tylko on miał ten numer. - Chcę, żebyś poszedł do centrum planowania misji i spróbował do niego zadzwonić ciągnęła Amy. - W sali łączności mogą przekierować połączenia tak, żeby to wyglądało, jakbyś dzwonił z komórki z Kalifornii. Kiedy się rozłączymy, prześlę ci email, który zostawił dla mnie oficer informacyjny. Zawiera dalszy ciąg legendy Ryana Braskera: gdzie teraz mieszka, co robił, odkąd Ethan widział cię po raz ostatni. Masz to przeczytać i zapamiętać detale.

Po wydarzeniach minionego tygodnia Ryan nie przyjmował zbyt dobrze apodyktycznego tonu Amy ani tego, że wydawała się zakładać, że może mu tak po prostu rozkazywać. - Przecież dobrze wiesz, że jestem zawieszony - burknął ze złością. Amy westchnęła. - Ryan, to nie do końca jest misja. Nie musisz nawet wychodzić z kampusu. Chcemy tylko, żebyś odnowił kontakt z Ethanem i spróbował dowiedzieć się jak najwięcej o tym, gdzie jest i co robi. Ryan nie wydawał się przekonany. - No nie wiem - powiedział kwaśno. - Cherubin ma prawo odmówić udziału w misji, prawda? Bo widzisz, ja chciałbym mieć już Santa Cruz za sobą: odbębnić karę najszybciej, jak się da, a potem czym prędzej o wszystkim zapomnieć. Nie była to do końca prawda, ale Ryan chciał zrobić Amy na złość. - Ale co z Ethanem? - spytała Amy. - On może być w niebezpieczeństwie. Ryan zarechotał sztucznie. - Ach, teraz Doktor D zaczęła się nim przejmować, kiedy jej świetny plan wziął w łeb, tak? - Ryan, słuchaj, rozumiem, że jest ci przykro. I tak muszę porozmawiać z Zarą o przywróceniu ci prawa do wykonywania misji. Co powiesz na to, żebym spróbowała ją trochę zmiękczyć? Powiem, że Doktor D ci przebaczyła, i poproszę, żeby skróciła karę. Choć na twarzy wykwitł mu szeroki uśmiech, Ryan dołożył wszelkich starań, by nie zdradzić swoich uczuć radosnym tonem głosu. - Nno chyba... Przypuszczam, że wtedy miałbym więcej czasu, żeby ci pomóc. - Poproszę, żeby ci obcięła ze sto godzin - postanowiła Amy. - Co ty na to?

- Brzmi nieźle - odrzekł Ryan. - Myślisz, że mogłaby też przywrócić mi kieszonkowe? - Nie przeginaj - ucięła Amy. - Wysyłam ci tego maila. Zacznij już wkuwać, a ja porozmawiam z Zarą. 35. WAŻ Ning próbowała wrócić do sutereny, ale Ben kazał jej czekać w kuchni przy otwartych drzwiach, żeby mógł mieć na nią oko. Leo wyszedł z domu, by po dwudziestu minutach wrócić z grubymi pokrowcami przeciwkurzowymi, rolkami taśmy klejącej, plastikowymi maseczkami i kartonem wybielacza ze sklepu AGD. - Nastaw wodę na herbatę, słodziutka - zaszczebiotał Ben. Zalewając torebki ekspresowe w kubkach, Ning pomyślała, że mogłaby chlusnąć na gangsterów wrzątkiem i spróbować uciec albo wyjąć z szuflady jakiś większy nóż. Powstrzymywała ją charakterystyczna wypukłość na koszuli Bena: była pewna, że to pistolet. Tymczasem w przedpokoju Ben i Leo owijali zwłoki w pokrowce, oklejając je całymi rolkami taśmy. Potem do drzwi podjechała tyłem furgonetka. Mężczyźni wrzucili ciała do środka i samochód odjechał. Ning zadrżała na wspomnienie złowieszczego tonu głosu Bena i sposobu, w jaki dotknął jej twarzy, kiedy mijała go przy schodach. Była prawie pewna, że w jego złych oczach ujrzała symbol dolara, a nie pożądanie, i przypomniała sobie, co Chun Hei powiedziała jej o tym, ile dziewczynka w jej wieku może być warta dla właściciela burdelu albo bogatego pedofila. Postąpiła głupio, tkwiąc w tym miejscu tak długo. - A gówno, leniwy sukinsynu! - krzyknął Ben w przedpokoju. - Zrobisz, co ci kazałem. Ning nadstawiła uszu i ostrożnie przesunęła się trochę, tak by widzieć obu mężczyzn

przez drzwi kuchni. Leo klęczał, szorując czerwoną plamę na ścianie przedpokoju, a Ben stał nad nim z rękami wspartymi na biodrach. - Było spalić samochód - fuknął gniewnie Leo. - Oszczędziłbyś nam całego tego kłopotu i smrodu. - To dwuletnia furgonetka! - Ben nie wierzył własnym uszom. - Miałem puścić z dymem dziesięć tysięcy funtów? - Nie masz ubezpieczenia? - Myślisz, że przemytnicze wozy są legalne, głąbie? - pieklił się Ben. - Mam gdzieś, że taka z ciebie panienka, że nie możesz wytrzymać odrobiny smrodu. Łap wąż, bielinkę, maska na ryj i jak tam przyjdę, wóz ma w środku lśnić, jasne? - Po kiego w ogóle było je tu przywozić? - wykrzyknął Leo. - Jestem tylko dozorcą. Za mało mi płacisz, żebym zajmował się takim gównem. - Byłeś w pobliżu, dom ma wysoki żywopłot, podwórko jest zasłonięte. Zakładam, że w sytuacji kryzysowej będę mógł liczyć na każdego, kto dla mnie pracuje - wycedził Ben na granicy wybuchu. - To jak, umyjesz tę furgonetkę czy mamy poważny problem? Leo był wyższy od szefa, ale cofnął się o krok i uniósł ręce w geście kapitulacji. - Daj spokój, Ben, wiesz, że nie mamy żadnego problemu. - To bardzo dobrze się składa, zarówno dla ciebie, jak i twojej mamy w Chinach powiedział Ben lodowatym tonem. - Muszę jechać do domu, przebrać się przed spotkaniem. Jak skończysz z furgonetką, zadzwoń po Nikkiego, żeby ją stąd zabrał. Potem weźmiesz Ning i zawieziesz ją na wieś, jasne? - Jak słońce, szefie. - Wiesz, dokąd masz jechać? - Byłem tam już.

Ben zbliżył się do Leo i zaczął strzelać palcami przy jego uchu. - Od tej pory, jak pstryknę, to masz skakać, jasne? - wysyczał. - Pstryk, hopla, pstryk, hopla! Ning nie wiedziała, dokąd Leo ma ją zawieźć ani czego się spodziewać po tajemniczym miejscu na wsi, ale była pewna, że nie czeka jej tam nic dobrego. Podczas gdy Ben pstrykał palcami i wyżywał się na Leo, otworzyła po cichu szufladę i zaczęła szukać broni. * Amy zadzwoniła do Ryana kwadrans po ich wcześniejszej rozmowie. - Zara nie widzi problemu w tym, żebyś pomógł nam zlokalizować Ethana, i zgodziła się odjąć siedemdziesiąt pięć godzin od twojej kary. Poza tym załatwiłam, że TFU wypłaci ci dwutygodniowe kieszonkowe, jeżeli znajdziesz Ethana. To jak, mamy umowę? - Myślę, że tak - powiedział Ryan beznamiętnym tonem, ale jednocześnie uśmiechnął się szeroko i zacisnął pięść w geście triumfu. - Przeczytałeś email? - Tak, wszystko wydaje się dość proste. - Świetnie - powiedziała Amy. - Idź do centrum planowania. Przygotują dla ciebie pokój łączności. Kiedy się rozłączyła, Ryan wziął wydruk emaila i ruszył do centrum planowania misji, od którego dzieliło go dziesięć minut szybkiego marszu. Supernowoczesny, bananokształtny budynek miał dopiero sześć lat, ale już zdążył się okryć złą sławą nękany niezliczonymi przypadkami awarii systemów zabezpieczających, nawalającego ogrzewania i pękających rur. Obecnie cały gmach zasłaniało wielkie rusztowanie, na którym uwijał się oddział wojsk inżynieryjnych, wymieniając duże segmenty

dachu. Używszy czytnika linii papilarnych do rozsunięcia drzwi głównego wejścia, Ryan zderzył się z czarną koszulką szesnastoletniej Laury Adams, która czekała na niego w holu. Miała sięgające do ramion blond włosy i atletyczną budowę, trochę jak młodsza, nieco mniej oszałamiająca wersja Amy. Ryan nie znał jej dobrze, ale pamiętał, że chodził do niej na dodatkowe lekcje karate, zanim przystąpił do szkolenia podstawowego. - Kopę lat, Ryan - powiedziała wesoło Laura, prowadząc go łukowatym korytarzem. Dobrze cię widzieć w szarej koszulce. - Nie wiedziałem, że tutaj pracujesz - powiedział Ryan. Laura wzruszyła ramionami. - To tylko na parę tygodni, zastępstwo za kogoś na macierzyńskim. Dobrze jest zbierać doświadczenia w takich miejscach jak planowanie i kontrola misji, bo potem ma się większe szanse na letnią fuchę w kampusie, kiedy już się pójdzie na studia. Jesteśmy na miejscu. Otworzyła dźwiękoszczelne drzwi małego pomieszczenia. W środku na długim biurku stały dwa pecety z systemem Windows i jeden mac. - Zostawię cię z tym. Zawołaj mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebował - powiedziała Laura. Ryan zasiadł na sprężynującym biurowym krześle i spostrzegł, że Laura wydrukowała mu listę z loginami i hasłami do wszystkich kont na rozmaitych witrynach i serwisach społecznościowych, jakie utworzono dla tożsamości Ryana Braskera, używanej przez niego podczas misji. Różnica czasu między Kalifornią a Wielką Brytanią wynosi mniej więcej osiem godzin, co oznaczało, że jest tam kilka minut po ósmej. Ryan poruszył myszką, żeby obudzić

jeden z pecetów, i uruchomił program monitorujący, który rejestrował każdą informację, jaka przechodziła przez komputer, łącznie z naciśnięciem klawiszy i sygnałem audio. Następnie założył na ucho bezprzewodową słuchawkę z mikrofonem i zalogował się do programu uruchomionego w komputerze TFU w Dallas. Przekazując sygnał poprzez wybrane stacje bazowe w Stanach, program miał sprawić, że w sieci komórkowej rozmowa zostanie zarejestrowana jako zainicjowana z telefonu w Kalifornii, a nie w Wielkiej Brytanii. Komunikat na ekranie poinformował go o trzech nieodebranych połączeniach z tego samego niezidentyfikowanego numeru. Ryan kliknął przycisk „Oddzwoń” i czekał dwadzieścia sekund. Ethan odebrał dokładnie w chwili, w której Ryan sięgnął po mysz, by się rozłączyć. - Ryan, to ty? - wyszeptał nerwowo głos w słuchawce. - Ethan, stary, jak dobrze znów cię słyszeć - ucieszył się Ryan. - Gdzie ty w ogóle jesteś, co? Co się stało? - Nie wolno mi do nikogo dzwonić - poinformował go Ethan. - Jestem z ludźmi Lombardiego, tego prawnika, pamiętasz? Zadzwoniłem do niego z twojej komórki. - Pamiętam - odpowiedział Ryan. - Chciałem, żebyś wiedział, że ze mną wszystko w porządku - powiedział Ethan. - No i pogadać. - Gdzie jesteś? - Gdzieś koło Denver w Kolorado. Jestem w szpitalu. Plan jest taki, że mam zamieszkać z babcią w Kirgistanie, ale tamtejsza służba zdrowia nie jest zbyt dobra, więc leczą mi rękę tutaj. Poza tym czekają, aż przyjdą moje fałszywe dokumenty, żebym mógł wyjechać z kraju. Moja komórka spłonęła razem z domem, ale szpitalny sklepik wysyła gościa z wózkiem na obchód i namówiłem go, żeby skombinował mi jakiś telefon na kartę.

- Potrzebujesz pomocy? - spytał Ryan. - Nie możesz zadzwonić po gliny, żebyś mógł wrócić? - W Kalifornii nie będę bezpieczny - powiedział Ethan. - Wuj Leonid chce mnie zabić. - Nie sądzisz, że łatwiej będzie mu to zrobić w Kirgistanie? - Oni chyba myślą, że babcia może mnie ochronić, kiedy już tam będę; da mi goryli czy coś. Szczerze mówiąc, nie palę się do wyjazdu. Mama zawsze mówiła, że Kirgistan to dziura, ale teraz ona nie żyje, a ja nie bardzo mam wybór, wiesz? - Strasznie mi przykro - westchnął Ryan. - Chciałbym ci pomóc. - Nawet nie wiesz, jak dobrze jest pogadać z kimś normalnym - powiedział Ethan. - Ja tu świra dostaję; nic, tylko leżę i martwię się, co teraz będzie. No i szkoda, że kończy mi się kasa na koncie. - Prześlij mi esemesa z danymi konta, to postaram się, żebyś zawsze miał naładowane - zaproponował Ryan. - Będziesz mógł dzwonić do mnie i gadać, kiedy tylko będziesz miał ochotę. - Naprawdę mógłbyś to zrobić? - spytał Ethan z niedowierzaniem. Ryan się roześmiał. - Nie chodzi o to, że w domu się nie przelewa i nas nie stać. Po tym wszystkim, co przeszedłeś, przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. Ethan był bliski łez. - Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy, Ryan. Dwa razy uratowałeś mi życie i jesteś jedyną osobą na świecie, z którą mogę rozmawiać. * Leo, w morderczym nastroju, stał na podjeździe przed domem i strumieniem wody z

węża ogrodowego wypłukiwał z wnętrza furgonetki pozostałości po dwóch martwych dziewczynach. Ning pomyślała o ucieczce, ale Leo blokował front, tylne drzwi były zamknięte na klucz, a ogród ze wszystkich stron otaczał wysoki płot. Ale to, że Leo był zajęty na podjeździe, dawało jej przynajmniej swobodę w buszowaniu po domu. Najpierw pobiegła do sutereny spakować swój plecak, w którym wciąż tkwiło osiemnaście tysięcy dolarów oraz jaskrawożółte pudełko wspomnień zawierające jej dokumenty adopcyjne, medale z zawodów bokserskich, rodzinne fotografie i rozmaite rupiecie, których jedyną funkcją było przypominanie o przeszłości. Potem pomknęła na górę, do pokoju wrednego kwartetu, gdzie szybko znalazła pięciofuntowy banknot i kilka monet leżących na nocnym stoliku. Kiedy Leo zwinął wąż, na dworze zaczęło się już ściemniać. Podczas gdy mył się przy kuchennym zlewie i przebierał w czystą koszulkę, Ning znów rozważyła swoje szanse ucieczki. Były znikome: Leo zwykle zamykał drzwi na klucz, okna miały zablokowane zamki, a gdyby wybiła szybę, najpewniej by ją usłyszano i złapano, zanim zdążyłaby przeleźć na drugą stronę. Rozsądniej było trzymać się planu. Nikki zadzwonił do drzwi i odebrał kluczyki do furgonetki. Przez klekot diesla na podjeździe przebiło się wołanie Leo: - Zbieraj manatki, możemy jechać! Ning złapała plecak i pobiegła do przedpokoju, gdzie natknęła się na Leo trzymającego zwój sznurka do bielizny. - To dwie godziny jazdy - powiedział. - Wsiadaj do wozu, kładź się na tylnej kanapie i leż twarzą w dół, żebyś nie widziała, dokąd jedziemy. Nie kombinuj, bo się zatrzymam i zwiążę cię tym. - Leo potrząsnął sznurkiem. - Będę grzeczna - obiecała Ning.

Leo jeździł prawie nowym peugeotem. Mocno przyciemnione tylne szyby zrodziły w głowie Ning podejrzenie, że nie jest pierwszą osobą, która podróżuje tym autem wbrew własnej woli. Przez pierwsze dziesięć minut leżała nieruchomo, nie widząc niczego prócz dłoni Leo na dźwigni automatycznej skrzyni biegów. Nie była pewna, czy to wyobraźnia płata jej figle, ale miała wrażenie, że wciąż prześladuje ją trupi odór. Nie było to zresztą niemożliwe, bo Leo nie zawracał sobie głowy zmianą spodni od dresu i adidasów. Szum w samochodzie wzmógł się, kiedy wyjechali na szybszą drogę. Leo włączył radio i cienki kobiecy głosik zaczął skarżyć się na nieznośne dzieci z osiedla, które wciąż przewracają śmietniki. Ning sięgnęła do kieszeni dżinsów. W przedniej kieszeni kangurki miała krótki nóż kuchenny, ale postanowiła użyć żyłki, której małą szpulkę znalazła pod zlewozmywakiem w kuchni. Była to żyłka, jaką podwiązuje się rośliny w ogrodzie. Wraz ze szpulką z kieszeni wysunęły się dwie monety, które potoczyły się po kanapie i spadły na dywanik pod fotelem, ale przez hałas i grające radio Leo niczego nie zauważył. Ning odwróciła się twarzą do zagłówka fotela i okręciła sobie zdrową dłoń trzema pętlami żyłki. Następnie odwinęła osiemdziesięciocentymetrowy odcinek i nawinęła kolejne trzy pętle na dłoń z bandażem, puszczając szpulkę, by dyndała swobodnie na pozostałej końcówce. - Co ty tam kombinujesz? - spytał Leo, zerkając przez ramię. - Co ja ci mówiłem? Twarzą w dół. - Szyja mnie boli. - Zaraz zaboli cię coś więcej, jak będę musiał się zatrzymać - powiedział Leo podniesionym głosem. Ning odwróciła się na brzuch. Dłonie musiała trzymać w niewygodnej pozycji pod sobą, inaczej Leo, gdyby jeszcze raz się obejrzał, zobaczyłby rozpiętą między nimi żyłkę.

Atak na Leo podczas jazdy groziłby poważnym wypadkiem, Ning musiała więc czekać, aż samochód się zatrzyma. Jechali jednak drogą szybkiego ruchu i ręce drętwiały jej coraz bardziej, podczas gdy sfrustrowani radiosłuchacze narzekali na Cyganów, koty, sąsiadów grających reggae do czwartej nad ranem oraz Wielką Brytanię schodzącą na psy, odkąd zlikwidowano obowiązkową służbę wojskową. Wreszcie samochód zwolnił i skręcił w boczną szosę. Kiedy zatrzymali się po raz pierwszy, Ning chciała od razu wykonać swój ruch, ale Leo stanął tylko na chwilę przed wjazdem na rondo i ruszył, zanim zdążyła się obrócić. Na następnym przystanku Leo zaciągnął hamulec ręczny. Ning szybko usiadła i zobaczyła czerwone światło na skrzyżowaniu sześć samochodów przed nimi. - Hej, mówiłem ci coś! - zdenerwował się Leo. Ning uznała, że lepszej okazji nie będzie. Rzuciła się do przodu, sięgając przed zagłówek dłońmi z rozciągniętą między nimi żyłką. Zarzuciła ją Leo na szyję i z całej siły zacisnęła, zapierając się nogami o oparcie fotela. Leo zacharczał straszliwie i wyprężył nogi w obronnym spazmie, wduszając w podłogę pedał gazu. Z zaciągniętym hamulcem wóz zdołał tylko szarpnąć się z wysiłkiem do przodu, by dwa metry dalej grzmotnąć w zderzak samochodu stojącego przed nim. Ning nie popuszczała, choć żyłka boleśnie wrzynała się jej w skórę. Kiedy przechyliła się, żeby wyjrzeć zza fotela, ujrzała głowę Leo przetaczającą się tam i z powrotem po zagłówku, z tchawicą prawie przeciętą przez napiętą strunę. Światło zmieniło się na zielone. Z wgniecionego samochodu przed nimi wysiadł rozwścieczony kierowca, który ruszył w stronę peugeota. W tej chwili Leo przestał walczyć i Ning strząsnęła z dłoni zakrwawioną żyłkę. Kiedy sięgała pod siedzenie po plecak, roztrąbiły się klaksony uwięzionych za nimi samochodów i ruch zaczął przesączać się na sąsiedni pas.

Ning otworzyła drzwi i stanęła na jezdni. Dostrzegłszy nieznaczną lukę między samochodami, skoczyła w nią bez namysłu, zmuszając nadjeżdżającą taksówkę do hamowania. Kilkoma susami dotarła do chodnika i puściła się szaleńczym pędem. 36.ZNAJDA Było późne popołudnie, a Ryan właśnie zaliczał osiemdziesiątą pierwszą godzinę pracy w centrum sortowania odpadów kampusu CHERUBA. Ubrany w niebieski kombinezon i grube rękawice robocze, potoczył wielki plastikowy śmietnik w stronę swojego dziewięcioletniego brata Leona i jego najlepszego kumpla Banky’ego. Dwaj juniorzy zasłużyli sobie na trzydzieści godzin w sortowni, wymykając się z łóżek z paczką fajerwerków. - Uwaga na palce - ostrzegł Ryan, łapiąc za podstawę pojemnika i przechylając go. Fala ubrań zalała podłogę, napełniając pomieszczenie smrodem brudnych skarpet i rozkładającego się potu. - Łeee! - jęknął Banky, a Leon naciągnął sobie przód kombinezonu na nos. - W szatni są maski, jak chcecie - przypomniał chłopcom Ryan, po czym ujął ubłoconą skarpetkę w dwa palce i uniósł ją przed sobą. - Ludzie powinni wrzucać do pojemników tylko czyste ubrania, ale jak sami widzicie, nie zawsze działa to w ten sposób. Będziecie segregować to wszystko na cztery stosy. Stos pierwszy: wszystko, co jest czyste i wciąż w przyzwoitym stanie, zostanie zapakowane i wysłane do Afryki. Wszystko, co na metce ma napisane sto procent wełny lub bawełny, nadaje się do recyklingu i idzie na stos numer dwa. Stos trzeci: syntetyki, tkaniny mieszane i ciuchy, które są naprawdę bardzo brudne. Z tym nie da się już nic zrobić, więc trafi na wysypisko. I wreszcie stos czwarty jest na wszystko, co ma na sobie logo CHERUBA.

- Co się potem z tym robi? - spytał Leon. - Ze względów bezpieczeństwa nic z logo CHERUBA nie może opuścić kampusu wyjaśnił Ryan. - Wszystko wędruje do spalarki. - Będziemy mogli coś spalić? - spytał Leon. Ryan potrząsnął głową. - Nie. Ktoś z personelu technicznego niszczy tego rodzaju odpady w każdą środę. Wszystko odbywa się automatycznie, więc zobaczylibyście najwyżej smużkę dymu nad kominem spalarni. Jeszcze jakieś pytania? - Tak - powiedział Banky. - Czy to prawda, że dostałeś pięćset godzin, bo jesteś pogromcą staruszek? Ryan się uśmiechnął. - Nic podobnego. Dostałem pięćset godzin za to, że skopałem tyłek denerwującemu cherubinowi w czerwonej koszulce, który zadawał mi głupie pytania. Banky i Leon porozumieli się wzrokiem i uśmiechnęli szeroko. - Ouuu, czyż mój brat nie jest genialny? - spytał Leon z kpiną w głosie. - Tak sprytnie odbił piłeczkę, że poszło nam w pięty. Banky przybrał wyniosły profesorski ton. - Tak, Leonie, stary druhu, gdzie nam, maluczkim, mierzyć się z humorem tak wysokiej próby. Geniusz, geniusz, powiadam! - No dobra, cwaniaczki, do roboty - powiedział Ryan i odwrócił się, by odejść. - A ty dokąd? - zaniepokoił się Leon. - Nie będziemy tego przewalać sami. - Muszę jeszcze przytargać szkło z kuchni - westchnął Ryan. Kiedy był już przy wyjściu, w tylnej kieszeni zawibrował smartfon. Ryan zdjął brudne rękawice i spojrzał na ekran. Nadal miał swój normalny telefon, a ten został skonfigurowany

wyłącznie do porozumiewania się z Ethanem. Aparat rejestrował każde słowo rozmowy, każdą wiadomość i komunikat, a wszystko automatycznie przekazywał do siedziby TFU w Dallas. Podczas wypadku ręka Ethana doznała wielokrotnego skomplikowanego złamania i lekarze ze szpitala w Kolorado nie byli zadowoleni z postępów w jej leczeniu. Wiadomość od Ethana brzmiała: „Przez jakiś czas mogę być wyłączony. Piszę z kibla w szpitalu! Oper. za 1 h. Trochę robię po nogach, bo ostatnio strasznie bolało”. Ryan był częściowo sprawcą cierpień Ethana. Nękany wyrzutami sumienia wystukał odpowiedź: „Trzymam kciuki, żeby op. poszła dobrze. Czytam książkę o szachach. Niedługo cię pokonam!”. Wsuwając telefon do kieszeni, Ryan zauważył, że ktoś przechodzi pod opuszczoną do połowy bramą sortowni. Ku jego zdumieniu była to Amy Collins. - Hejka - przywitała go pogodnie. Ryan uśmiechnął się mimowolnie. - Co ty tu robisz? Myślałem, że siedzisz w Dallas. - Przyleciałam koło południa. - Amy machnęła tekturową teczką. - TFU przetrząsała akta amerykańskich i europejskich agencji wywiadowczych i policji, szukając wszystkiego, co ma związek z Kirgistanem i działalnością Klanu Aramowów. Badam trop, który wykopaliśmy w szkockim ozecie. - Ozecie? - zdziwił się Ryan. - Ośrodku Zatrzymań dla Cudzoziemców - wyjaśniła Amy. - Trzyma się tam nielegalnych uchodźców przed deportacją. - Jasne. - Ryan powoli kiwnął głową. - A mówisz mi to, ponieważ... Amy nie od razu odpowiedziała, bo jej uwagę przykuło coś, co działo się za Ryanem.

- Twoi współpracownicy nie wyglądają na zmotywowanych - zmieniła temat. Ryan obejrzał się i ujrzał, że Leon i Banky nie pracują. Chłopcy wykopali ze sterty ciuchów największe staniki, jakie udało im się znaleźć, założyli je na swoje kombinezony i teraz pomagali sobie nawzajem w wypychaniu ich ubraniami na podobieństwo wielkich sztucznych piersi. - Leniwi gnoje - jęknął Ryan. - Niby mam im szefować, ale nie ma mowy, żeby mój brat mnie kiedyś posłuchał. A Banky we wszystkim go naśladuje. - To jeden z bliźniaków? - spytała Amy. Ryan przytaknął. - Dostrzegam rodzinne podobieństwo - powiedziała Amy, po czym zdecydowanym krokiem podeszła do chłopców i oparła dłonie na biodrach. - Co tu się, do diabła, wyrabia?! - huknęła gniewnie. Leon i Banky byli zbyt młodzi, by pamiętać Amy jako agentkę CHERUBA, ale choć nie mieli pojęcia, kim jest, ton jej głosu postawił ich na baczność. Amy wskazała palcem sufit. - Zdajecie sobie sprawę z tego, że tutaj wszędzie są kamery nadzoru, prawda? powiedziała ze złowieszczym uśmiechem. - Widziałam wszystko, co tu wyprawialiście, i mam zamiar złożyć raport Żarze. Jeśli nie zaczniecie przykładać się do roboty, podwoi wam karę. Ryan skrył swój uśmiech, kiedy jego brat i Banky zaczęli gorączkowo ściągać staniki przez głowę. - Jakie kamery? - spytał, kiedy Amy wróciła do niego. - Niech to będzie nasz wspólny mały sekret. Ale od tej pory będziesz miał z nimi znacznie mniej problemów. No dobra, na czym to ja...

Amy nie od razu odpowiedziała, bo jej uwagę przykuło coś, co działo się za Ryanem. - Twoi współpracownicy nie wyglądają na zmotywowanych - zmieniła temat. Ryan obejrzał się i ujrzał, że Leon i Banky nie pracują. Chłopcy wykopali ze sterty ciuchów największe staniki, jakie udało im się znaleźć, założyli je na swoje kombinezony i teraz pomagali sobie nawzajem w wypychaniu ich ubraniami na podobieństwo wielkich sztucznych piersi. - Leniwi gnoje - jęknął Ryan. - Niby mam im szefować, ale nie ma mowy, żeby mój brat mnie kiedyś posłuchał. A Banky we wszystkim go naśladuje. - To jeden z bliźniaków? - spytała Amy. Ryan przytaknął. - Dostrzegam rodzinne podobieństwo - powiedziała Amy, po czym zdecydowanym krokiem podeszła do chłopców i oparła dłonie na biodrach. - Co tu się, do diabła, wyrabia?! - huknęła gniewnie. Leon i Banky byli zbyt młodzi, by pamiętać Amy jako agentkę CHERUBA, ale choć nie mieli pojęcia, kim jest, ton jej głosu postawił ich na baczność. Amy wskazała palcem sufit. - Zdajecie sobie sprawę z tego, że tutaj wszędzie są kamery nadzoru, prawda? powiedziała ze złowieszczym uśmiechem. - Widziałam wszystko, co tu wyprawialiście, i mam zamiar złożyć raport Żarze. Jeśli nie zaczniecie przykładać się do roboty, podwoi wam karę. Ryan skrył swój uśmiech, kiedy jego brat i Banky zaczęli gorączkowo ściągać staniki przez głowę. - Jakie kamery? - spytał, kiedy Amy wróciła do niego. - Niech to będzie nasz wspólny mały sekret. Ale od tej pory będziesz miał z nimi

znacznie mniej problemów. No dobra, na czym to ja... - Ośrodek zatrzymań - podpowiedział Ryan. - Co to ma wspólnego ze mną? Amy westchnęła. - Czy ty i ja rozmawiamy ze sobą po tym, co zaszło w Santa Cruz? - Myślę, że to się liczy jako rozmowa - mruknął Ryan, zerkając na Leona i Banky’ego, którzy w ekspresowym tempie sortowali ubrania. - Wiesz, o co mi chodzi. Nie było między nami różowo, kiedy zostawiałam cię na lotnisku w San Francisco, a kiedy rozmawialiśmy przez telefon, sytuacja też była raczej napięta. Powinnam okazać ci trochę więcej zrozumienia. Ryan wzruszył ramionami. - Byłaś w niezręcznej sytuacji, w nowej pracy... - odpowiedział z westchnieniem. Zachowałem się jak dupek, kiedy popchnąłem Doktor D, więc chyba jesteśmy kwita. - Super - ucieszyła się Amy. - Ponieważ jesteś na bieżąco z większością informacji dotyczących Klanu Aramowów, Zara powiedziała, że bardzo się cieszy z twojego udziału w operacji rekrutacyjnej. - Zaraz, pogubiłem się - powiedział Ryan, unosząc dłoń. - Najpierw mówisz coś o Klanie Aramowów, a teraz, że mam rekrutować nowego agenta? Co jedno ma wspólnego z drugim? - Bardzo wiele - odrzekła Amy. - Przygotowałam ci dokumentację. Jeśli choć połowa z tego to prawda, to mamy tu kawał niesamowitej historii. Papiery zawierają informacje osobiste, których nie wolno ci roznieść po kampusie. Traktuj tę teczkę tak, jak traktowałbyś dokumenty wprowadzenia do misji. Ryan zajrzał do teczki i zobaczył centymetrowej grubości plik zeznań, przekładów artykułów z chińskich gazet, wydruków emaili i fotografii. Na wierzchu leżał standardowy

raport CHERUBA z danymi potencjalnego rekruta i przypiętą fotografią. Ryan spojrzał na twarz młodej Azjatki i zaczął czytać na głos: - Fu Ning. Skończyła dwanaście lat w zeszłą środę. Mówi płynnie po angielsku i mandaryńsku. Wysoka inteligencja, mistrzyni bokserska. Wygląda na niezły materiał na cherubina. A gdzie w tym wszystkim miejsce dla Klanu Aramowów? - Policja zgarnęła Fu Ning ponad miesiąc temu z dworca Liverpool Central. Było to koło północy. Ochroniarz ze stacji zawiadomił sokistów, bo była sama. Podróżowała od kilku dni, poszukując swojej ciotki z Bootle. Była brudna, miała rany na dłoniach i nadgarstkach, złamany i źle nastawiony palec stopy, oparzenie na brzuchu i osiemnaście tysięcy dolarów w plecaku. - Smutne - mruknął Ryan, próbując wyobrazić sobie, w jaki sposób wszystkie te obrażenia mogły dotknąć niewinnie wyglądającą dziewczynkę z fotografii. - Ning utrzymuje, że przyjechała z Chin do Czech przez Kirgistan. Po drodze natknęła się na Leonida Aramowa. Teraz dziewczyna przebywa w ośrodku zatrzymań w Szkocji, ale mam już bilet na pociąg. Spotkam się z nią dziś wieczorem i spróbuję dowiedzieć, ile widziała w Kirgistanie. - A potem wróci tu na testy rekrutacyjne i ja mam się nią zająć - dopowiedział Ryan. Amy skinęła głową. - Na papierze to pierwszorzędny materiał na cherubina, ale w ciągu ostatnich dwóch miesięcy przeszła przez piekło i dopóki nie porozmawiam z nią osobiście, nie będę w stanie ocenić, jak bardzo wpłynęło to na jej stan psychiczny. 37. SMUTEK Gdziekolwiek rzucił ją los, Ning zawsze zdawała się kończyć w pokoju zastawionym piętrowymi łóżkami. Ten znajdował się w Ośrodku Zatrzymań dla Cudzoziemców w

Kirkcaldy. Współlokatorkami Ning były: Weronika, szesnastoletnia Jamajka, która czekała na deportację po odsiedzeniu krótkiego wyroku za szmuglowanie kokainy, oraz Rupa, która była w ósmym miesiącu ciąży i nie można jej było odesłać do Bangladeszu, dopóki dziecko nie przyjdzie na świat. Rygor w Kirkcaldy nie był zbyt surowy. Zatrzymani chodzili we własnych ubraniach i sami decydowali, kiedy będą jeść i spać. Z drugiej strony wszystkie okna były zakratowane, syf w toaletach odbierał chęć do życia, jedzenie zaś było proste i na ogół podłe. W bloku Ning trzymano dziewczyny poniżej dwudziestego drugiego roku życia i całkiem sporo z nich miało małe dzieci. Był jeden przesłodki malec, który chętnie tulił się do Ning i przesiadywał na jej łóżku, bawiąc się samochodzikami, ale w większości wypadków rozwrzeszczana hałastra ganiająca się po korytarzach doprowadzała Ning do szału. Strażnicy byli na ogół w porządku, choć jak zawsze w takich miejscach zdarzali się gorsi i lepsi. Blok Ning prowadziła krzepka twardzielka Lucy Pogue. Lucy przeważnie chodziła skwaszona, ale też miała swoje powody: w ciągu trzech tygodni od przybycia do ośrodka Ning widziała, jak Lucy przyjmuje ciosy, kopniaki, jest oblewana moczem po tym, jak grupa rewizyjna skonfiskowała komuś narkotyki, oraz zajmuje się dziewczyną, która próbowała popełnić samobójstwo, podcinając sobie żyły. - I co tam, jak życie? - zagadnęła nonszalancko Lucy, stając w drzwiach celi. Rupa była akurat u lekarza, a Weronika miała w uszach słuchawki iPoda, więc tylko Ning mogła odpowiedzieć. - Nuda, jak zwykle. - Byłaś choć raz w szkole w tym tygodniu? - spytała Lucy. Dziewczęta poniżej szesnastego roku życia musiały chodzić do szkoły, ale reguły tej nie egzekwowano zbyt rygorystycznie.

- Przecież to bez sensu - rzuciła Ning i wzruszyła ramionami. - Dzieciaki od pięciu do piętnastu lat mówiące dwudziestoma różnymi językami. - Zabieram cię na przesłuchanie - oznajmiła Lucy. - Zabierz papiery żmigracyjne. Czekają na ciebie. Ning była zaskoczona. Miała już kilka spotkań z urzędnikiem zajmującym się jej wnioskiem o przyznanie obywatelstwa, ale każde umawiano z wyprzedzeniem. Włożenie butów i wygrzebanie z szafki kopii wszystkich dokumentów zajęło Ning minutę, po czym Lucy poprowadziła ją na dół. Droga do budynku administracyjnego wiodła przez ponury dziedziniec z kilkoma huśtawkami i karuzelą. Pokój przesłuchań był niewielki. Zawsze było w nim duszno i o kilka stopni za gorąco. Sprawą Ning zajmował się człowiek o imieniu Steve. Miał rude włosy i wysypkę od golenia, a przez białą koszulę prześwitywały mu sutki. - Dobry wieczór, Ning - powiedział grzecznie. - Usiądź, proszę. Ning usiadła na pomarańczowym plastikowym krześle, podczas gdy Lucy cofnęła się pod drzwi. Steve kliknął długopisem i westchnął. - Na początek zwykłe punkty do odfajkowania - powiedział. - Po pierwsze, jak rozumiem, mówisz po angielsku i nie potrzebujesz tłumacza. - Tak - powiedziała Ning. - Po drugie, twój reprezentant prawny nie może być obecny przy tej rozmowie, jednakże zostanie o niej powiadomiony. Będziesz mogła porozumieć się z nim później przez telefon, jeżeli wyrazisz takie życzenie. Ning skinęła głową. Steve maznął ptaszka w kolejnym okienku, a potem postukał brzegiem swoich papierów o biurko. - No tak - westchnął z poważną miną. - Niestety, mam dziś nie najlepsze wiadomości.

Odczytam ci przygotowane oświadczenie, ponieważ wymagają tego przepisy prawa: Po starannym rozważeniu pani wniosku o przyznanie obywatelstwa brytyjskiego komisja uznała, iż nie ma pani dowiedzionych podstaw do ubiegania się o obywatelstwo brytyjskie ani też żadnych innych powodów do pozostawania na terytorium Wielkiej Brytanii. Szczegółowe uzasadnienie niniejszej decyzji otrzyma pani w późniejszym terminie. Ma pani ograniczone prawo odwołania się od niniejszej decyzji zgodnie z postanowieniami Ustawy o imigracji i narodowości z 2002 roku. Chińskie władze zostały powiadomione o naszym zamiarze przetransportowania pani na terytorium Chińskiej Republiki Ludowej. Ning poczuła się, jakby dostała pięścią w twarz. - Nie rozumiem - wybąkała, dygocząc z emocji. - Ingrid była Angielką. Zostałam legalnie adoptowana. Steve odchylił się na krześle i splótł dłonie na brzuchu. - Niestety, nie mogliśmy znaleźć żadnych informacji dotyczących tej Ingrid. - Pracowała jako striptizerka - powiedziała Ning. - Może Ingrid Hepburn to był jej pseudonim sceniczny. No i czy nie mieliście sprawdzić w wojsku? - Sprawdziliśmy. W wojsku nie ma żadnych śladów po Ingrid Hepburn - odparł Steve. - Posłałem też człowieka pod adres w Bootle, gdzie miała mieszkać twoja ciotka. Obecni lokatorzy przebywają tam od dwóch lat i nie udało nam się wyśledzić poprzednich. - No dobrze, a co z moim akcentem? - spytała rozpaczliwie Ning. - Wszyscy tutaj nabijają się ze mnie, bo mówię po angielsku jak stary liverpoolczyk, tylko że z Chin. Mam to po Ingrid, inaczej skąd by się wziął? - Akcent nie jest podstawą przyznania obywatelstwa - wyjaśnił Steve. - Ning, jest mi naprawdę bardzo przykro, ale wnikliwie zbadaliśmy podane przez ciebie informacje i w tej chwili nie ma żadnych podstaw, by pozostawić cię na terytorium Wielkiej Brytanii.

- A co z podstawą humanitarną? Mogłaby starać się o azyl - wtrąciła Lucy. Steve unikał ich wzroku. - Chiny mają funkcjonujący system ochrony praw dziecka - powiedział z westchnieniem. - Funkcjonariusze urzędu opieki społecznej przejmą Ning, kiedy wyląduje w Pekinie. - Prawa dziecka - prychnęła Ning ze złością. - Będę gniła w zaplutym poprawczaku na jakimś zapomnianym przez wszystkich zadupiu. - Ning, współczuję ci, naprawdę - tłumaczył Steve. - Ale muszę działać w granicach wytyczonych przez przepisy i procedury. Gdyby to ode mnie zależało... - Po co się w ogóle staram?! - krzyknęła Ning, podrywając się z krzesła tak gwałtownie, że podbiła do góry biurko, które gruchnęło z trzaskiem na posadzkę. - Nie wiem, po co w ogóle coś robię - dodała cicho. Lucy położyła jej na ramieniu krzepiącą dłoń. - Z Edynburga do Pekinu odlatuje jeden samolot dziennie - powiedział Steve. - Zdaje się, że są jeszcze wolne miejsca na jutrzejszy lot. Ning była roztrzęsiona i miała łzy w oczach, kiedy Lucy odprowadzała ją z powrotem przez dziedziniec. - Nie martw się, pewnie w Chinach nie będzie ci tak źle, jak ci się wydaje powiedziała strażniczka, zatrzymując się na progu celi. Miała dobre intencje, ale Ning tylko się zirytowała; ostatecznie to ona spędziła pierwsze cztery lata swojego życia w chińskich sierocińcach, podczas gdy strażniczka nie miała o nich pojęcia. - Wyglądasz na nieźle sponiewieraną, dziewczyno - zauważyła ze współczuciem Weronika, wyjmując z ucha bawełnianą pałeczkę. - Dostałaś bilet?

Ning usiadła na łóżku. Lubiła Weronikę, choć jej mieszankę londyńskiego slangu z jamajskim czasami trudno było zrozumieć. - Zdaje się, że na jutro - westchnęła ze smutkiem. - Jedna wielka ścierna - podsumowała Weronika. - Koniec miesiąca, co nie? Muszą wyrobić normy, więc cała masa dziewuch dostaje bilecik i kopa na drogę. Ja też lecę jutro. Nie płaczę, bo nie widziałam mamy i swoich od czort wie jak dawna. Zrobimy sobie święto, a goście od drągów wiszą mi kasę za sześć miechów życia. - To nie ich wina - powiedziała ponuro Ning. - Steve starał się mi pomóc. - E tam, gówno ci wcierał i tyle - parsknęła Weronika. - Nie łudź się, te typy nie kiwną dla ciebie palcem. Jaki przyzwoity kraj odsyła dzieci do Czajnalandu? - Niby tak - powiedziała Ning słabym głosem. - Mam taką tradycję. - Weronika poruszyła brwiami i wyciągnęła ze swojej szafki małą butelkę whisky. Kiedy wyjeżdżam z kolejnej dziury, zostawiam w niej swój znak. Alkohol zawsze kojarzył się Ning z Ingrid. Potrząsnęła głową. - Dzięki. Nie cierpię nawet zapachu. Weronika zaśmiała się, zdejmując zakrętkę. - A kto powiedział, że to do picia? Jak masz coś cennego, to lepiej się pakuj, bo puszczam ten chlew z dymem. Ning patrzyła, jak Weronika rozchlapuje whisky na swoim materacu. Kiedy dotarło do niej, że dziewczyna nie żartuje, rzuciła się do swojej szafki po plecak. Pieniądze odebrano jej podczas przyjęcia do ośrodka, ale wciąż miała żółte pudełko i trochę ubrań. - A twoje rzeczy? - spytała Ning, zarzucając plecak na ramię. - Nie chcę niczego - odparła Weronika, wyrywając kartki z czasopisma, gniotąc je i

rzucając na łóżko jako podpałkę. - Wszystko cuchnie pierdlem. - A Rupa? Co z Rupą? - Ning była coraz bardziej przerażona. - Ona jest naprawdę biedna. Ludzie dawali jej rzeczy dla dzidziusia i w ogóle; teraz wszystko się spali. Weronika włożyła bluzę i wsunęła iPoda z ładowarką do przedniej kieszeni. - Rupa to sucz. Zawsze patrzy na mnie z góry. - Jest tylko nieśmiała - zaprotestowała Ning. - Ledwie rozumie po angielsku. - Dlaczego litujesz się nad wszystkimi, tylko nie nade mną? - zapytała Weronika oskarżycielskim tonem, wyrzucając dezodoranty i flakoniki perfum ze swojej szafki na zmoczony whisky materac. - Ale będzie, jak walną dezodoranty! Babadam! Ning pomyślała o wyprawce dla dziecka i dokumentach, których Rupa potrzebowała do złożenia odwołania od decyzji o deportacji. - Przestań - powiedziała stanowczo. - Za kogo ty się masz, mała? - zadrwiła szesnastolatka. - Spróbuj mnie powstrzymać, zobaczymy, ile zdziałasz. Ning rozważała pobiegnięcie po Lucy, ale Weronika paliła i miała pod ręką zapałki. Mogła podpalić materac w każdej chwili, więc Ning przyskoczyła do niej i pchnięciem w plecy rzuciła ją na ścianę. Weronika odwróciła się gwałtownie i zamierzyła pięścią na napastniczkę. Ning zanurkowała pod ciosem, by natychmiast wybić się w górę i grzmotnąć nastolatkę w brzuch. Krok naprzód miał ją postawić w lepszej pozycji do następnego ciosu, ale pech chciał, że Ning postawiła stopę na wyrwanych z czasopisma kartkach. Nie pośliznęła się aż tak, by upaść, ale zachwiała się, dając Weronice czas na mocne pchnięcie jej w tył. Ning wpadła na łóżko, które zagrzechotało gniewnie metalową ramą. Weronika chwyciła zapałki ze swojej półki i zanim Ning zdążyła wstać, zapaliła jedną i upuściła na

materac. Whisky wybuchła błękitnym płomieniem, a Weronika z dzikim rechotem rzuciła się do drzwi. Kartki szybko zajęły się ogniem. Ning porwała swój plecak i ruszyła za Weroniką, która tymczasem wystawiła głowę na korytarz i darła się od progu niczym ranny kot: - Jezu, Jezu, Ning podpaliła mi łóżko! Wszystkie moje rzeczy! O słodki Jezu! Obdarzywszy młodszą koleżankę złośliwym uśmieszkiem, Weronika odwróciła się, żeby odejść. Wtedy pięść rozwścieczonej Ning spadła jej na plecy. Źle wymierzony cios tylko musnął cel, ale to wystarczyło, by dziewczyna straciła równowagę. Weronika padła plackiem na posadzkę akurat w chwili, gdy rozterkotały się dzwonki alarmu pożarowego. Podczas gdy z cel wybiegały przerażone kobiety, Ning skoczyła Weronice na plecy. Rozżalona z powodu tego wszystkiego, co ją spotkało, zasypała głowę szesnastolatki gradem ciężkich od rozpaczy prawych i lewych sierpowych. Nim Lucy wyskoczyła ze swojej kanciapy przy schodach, rosła Nigeryjka z sąsiedniej celi zdołała ściągnąć Ning z Weroniki, ale nie była w stanie jej utrzymać, bo dziewczyna miotała się, wściekle wymachując kończynami. - Ewakuacja! - krzyknęła Lucy, podczas gdy Ning biegła korytarzem ku schodom. Dyżurni, sprawdzić pokoje! Szybko, szybko! Sprawdzajcie, czy gdzieś nie zostały jakieś dzieci. Płomienie z łóżka Weroniki lizały już sufit, a pod sufitem korytarza formował się gruby materac ciemnoszarego dymu. Podczas gdy Ning w grupie innych dziewczyn zbiegała po schodach na dół, uruchomiły się spryskiwacze, zlewając je strumieniami zimnej wody. Sześcioro dzieci i dwa tuziny przemoczonych kobiet wyległy na dziedziniec. Ning spostrzegła nagle, że otaczają ją gniewne mokre ciała. - Dlaczego wznieciłaś ten pożar?! - krzyknęła atletyczna Rosjanka. - Tam jest

wszystko, co mam. Zapłacisz mi za zniszczone rzeczy? - Ale to nie ja! - krzyknęła Ning z rozpaczą. - To Weronika podłożyła ogień. - Widziałam, jak wracasz z przesłuchania - powiedziała czarnoskóra dziewczyna, która stała za Ning. - Dostałaś bilet? - Tak, ale Weronika... - Ning nie zdążyła skończyć, bo wielka Nigeryjka szarpnęła za plecak na jej ramieniu. - Rzeczy Weroniki właśnie się palą! - krzyknęła. - Nasze rzeczy mokną, ale zgadnijcie, kto zdążył się pięknie spakować! Jeśli którakolwiek z kobiet miała wątpliwości co do tego, że to Ning wznieciła pożar, to fakt, że wyszła z bloku z całym swoim dobytkiem, rozwiał je bez śladu. Trzymana przez Nigeryjkę za plecak Ning nie mogła się obronić, kiedy ktoś uderzył ją w twarz. Wśród okrzyków aprobaty Rosjanka splunęła jej w oczy, po czym w jej ślady poszły jeszcze trzy inne kobiety. - Masz szczęście, że wyjeżdżasz, bobym ci pochlastała tę słodką buźkę! - krzyknął ktoś, a Ning uniosła ramiona, by osłonić twarz przed deszczem splunięć. - Dobra, dosyć tego, drogie panie! - zawołał strażnik, który wkroczył w tłum, wiodąc za sobą milczącego kolegę o wyglądzie oprycha. Tłumek zaczął rzednieć. Nigeryjka na odchodne pchnęła Ning mocno, przewracając ją na twarz tuż przed nadchodzącym strażnikiem. - Ups... - uśmiechnął się mężczyzna, udając, że nie dostrzegł aktu przemocy. Ning uklękła, badając palcami otarty łokieć. Kiedy uniosła wzrok, ujrzała Lucy spoglądającą na nią złym wzrokiem. - No i po co to zrobiłaś? - zasyczała jadowicie strażniczka. - Miną miesiące, zanim doprowadzimy blok do porządku.

Ning nie próbowała zaprzeczać swojej winie. Nikt nigdy nie uwierzył w nic, co mówiła, i czuła się tak bezwartościowa, że nie chciało jej się nawet wytrzeć oplutej twarzy. Lucy spojrzała na opryszkowatego strażnika. - Zabierz ją do C i wsadź do izolatki. - Zostanie oskarżona? - Pewnie właśnie na to liczy - prychnęła Lucy, zerkając na Ning bez cienia współczucia, jakie okazywała jej wcześniej. - Wykonam parę telefonów i powiem deportacyjnym, że mamy priorytet. Takiej gnojowy nie mogę trzymać w izolatce dłużej niż dzień, a jak wróci na blok, rozerwą ją na strzępy. Mam nadzieję, że uda im się wsadzić ją jutro do samolotu. 38. POCIĄG Było już po dziewiątej, a Ryan miał jeszcze masę pracy domowej do odrobienia, ale wciąż ślęczał nad raportem Amy. Siedział przy biurku z rozłożonymi wokół siebie wydrukami i włączonym laptopem przed sobą. Mapa Google na ekranie była wycentrowana w punkcie, w którym znaleziono nieprzytomnego Leo siedzącego za kierownicą peugeota. Ning nie potrafiła wskazać miejsca, w którym mieszkała wraz z innymi robotnicami, ale powiedziała policji, że od domu do skrzyżowania, przy którym uciekła, jechali około czterdziestu minut. Leo odzyskał przytomność w karetce i wypisał się ze szpitala, zanim policja zdążyła go przesłuchać. Wszystko wskazywało na to, że Leo był nielegalnym imigrantem. Nie podjął próby odebrania swojego samochodu z policyjnego parkingu, a pojazd nie miał ubezpieczenia ani dokumentów rejestracyjnych i jeździł z tablicami sklonowanymi z innego, identycznego wozu. Tak jak policja, a wcześniej TFU, Ryan nie był w stanie wymyślić żadnego rozsądnego sposobu na zlokalizowanie domu, w którym mieszkała Ning, ani fabryki kanapek

naszpikowanej nielegalnymi imigrantami. - Nie masz zbyt wiele szczęścia, co? - powiedział do leżącej na papierach fotografii Ning. Drzwi pokoju otworzyły się z hukiem i do środka wparował Max odziany jedynie w jaskrawopomarańczowe elastyczne slipy, prezentując dumnie duży czarny karabin. - Pilnujcie swoich dziewczyn, panowie, bo oto nadciąga Max Blaaaack! - wrzasnął radośnie. - Fajne majty - rzucił Ryan. - Naprawdę wątpię, by jakakolwiek samica na Ziemi była w stanie ci się oprzeć. - Właśnie - powiedział Max z naciskiem i rzucił karabin na rozłożone na biurku papiery. - A teraz przestań gapić mi się na majty i popatrz na to cudeńko. Ryan potrafił odróżnić prawdziwy karabin od imitacji, a ten prawdziwy nie był. - Marker. - Obojętnie wzruszył ramionami. - Paintballówka. No i...? - Owszem - powiedział Max. - Ale powiedzieć, że to tylko marker, to jak przyznać, że lamborghini to samochód. To, drogi przyjacielu, jest RAP4 T68. Trzysta strzałów na minutę, wersja z trybem krótkich serii automatycznych. Porównać to do tych cherlawych popluwajek, które dają na kampusowym poligonie paintballowym, to jak porównać szczurzy bobek z wielką dymiącą kupą słoniowego łajna. - Jeeej! - Ryan rozpromienił się udawanym entuzjazmem. - Masz zajebistego gana, co oznacza, że możesz roznieść wszystkich na strzępy, a to z kolei oznacza, że już nikt nigdy nie pójdzie z tobą na paintball! Max uśmiechnął się z politowaniem. - I tu się mylisz, mój drogi, bo mam takich cacek aż osiem sztuk, wyobraź sobie, razem ze wszystkimi dodatkami: magazynkami, ładownicami, butlami, a nawet całkiem

ładniutkimi maskami, niepokrytymi pięcioletnią skorupą brudu. Ryan podejrzliwie przymrużył oczy. - A pieniądze na to wszystko skąd miałeś? Max uśmiechnął się tajemniczo. - Powiedzmy, że byłem na misji i że niewielka ilość gotówki znalazła drogę do mojej kieszeni. Ryan zacmokał z dezaprobatą. - To wbrew przepisom. Nie wolno nam zatrzymywać pieniędzy, które zdobywamy podczas misji. - Doprawdy? - Max uniósł brwi w udanym zdumieniu. - No to chyba o tym zapomniałem. - Zara już ma mnie na czarnej liście, więc bez obrazy, ale znajdź sobie kogoś innego do zabawy, okej? - Nie bądź taki - jęknął Max. - Ty, ja, Alfie i jeszcze paru chłopaków. Jutro wieczorem, kiedy zacznie się ściemniać. Poganiamy się, ufajdamy błotem, pośmiejemy... Gdzie twoja żądza przygody? - Spodziewam się, że będę w sortowni - powiedział Ryan i wskazał na stertę podręczników. - Albo tutaj, ślęcząc nad tymi cegłami. - Co tu masz? - Max chwycił fotografię, której brzeżek wystawał z teczki Amy. - Blee, obrzydliwe. Co jej dopiekło? Max trafił na fotografię oparzenia na brzuchu Ning, wykonaną przez lekarza, który badał ją następnego ranka po przywiezieniu jej z dworca. - Bez głupich żartów, dobrze? - warknął Ryan, odbierając fotografię i lekkim pchnięciem odsuwając Maksa od biurka.

- Co w ogóle robisz? - Pomagam Amy w ocenie kandydatki, a jeśli ona tu wejdzie, to żebyś mi nawet nie pisnął, że widziałeś to zdjęcie, bo ci łeb urwę. - Dżizas! - zawołał Max już bez uśmiechu, unosząc przed sobą dłonie i cofając się o krok. - Spięty dziś jesteś na sztywno. Stary, musisz trochę wyluzować. - Przepraszam, Max, ale czytanie tych akt nie nastraja do żartów - powiedział Ryan. Dobra, spróbuję jutro wygospodarować trochę czasu na paintball, ale niczego nie obiecuję. Mam strasznie dużo na głowie. * Pociąg miał przyjechać do Edynburga o wpół do dziewiątej. Amy zamierzała wynająć samochód na dworcu i pojechać prosto do ośrodka zatrzymań w Kirkcaldy, gdzie za kwadrans dziesiąta miała się spotkać z Ning. Pech chciał, że wcześniejszy pociąg zepsuł się na torze i Amy spędziła bitą godzinę gdzieś w pobliżu szkockiej granicy, bez choćby kreski sygnału sieci telefonicznej.

Kiedy jej pociąg nareszcie ruszył, sunął bardzo powoli, zablokowany przez jadący przodem skład towarowy. Amy dotarła do Edynburga za piętnaście jedenasta tylko po to, by odkryć, że wypożyczalnię samochodów zamknięto kwadrans wcześniej. Amy zadzwoniła do Kirkcaldy, ale odebrała automatyczna sekretarka: - Telefon czynny w godzinach od ósmej trzydzieści do dziewiętnastej w dni powszednie i soboty oraz od dwunastej do osiemnastej w niedzielę. Jeśli chcesz pozostawić wiadomość, proszę mówić wyraźnie po sygnale. Wszystkie wiadomości zostaną przekazane w ciągu dwudziestu czterech godzin odpowiednim pracownikom lub zatrzymanym. - Halo? - zaczęła Amy, myśląc nad tym, co powiedzieć. - Nazywam się Amy Collins, wczoraj rano rozmawiałam z funkcjonariuszką Lucy Pogue z sekcji D. Miałam dziś umówione spotkanie z zatrzymaną Fu Ning, ale mój pociąg do Edynburga bardzo się spóźnił i wypożyczalnia samochodów jest już zamknięta. Jestem też zmęczona po długim locie, więc dziś po prostu poszukam sobie hotelu, a do was spróbuję dojechać jutro z samego rana. Dziękuję. Do widzenia. * Izolatkę urządzono tak, by więzień nie mógł niczego zniszczyć. Plastikowy materac z poduszką był przytwierdzony do podłogi, nie było prześcieradła ani kołdry, toaleta, prysznic i umywalka miały postać pojedynczej aluminiowej wytłoczki, a do sterowania przepływem wody służyły wprawione w posadzkę solidne pedały. Aby zminimalizować ryzyko prób samobójczych, światło paliło się przez okrągłą dobę, a więźniowi odbierano wszystko prócz bielizny. W celi nie było telewizora, radia ani książek, a jedynymi dźwiękami, jakie dochodziły do Ning, były kroki przechodzących pod drzwiami strażników oraz wołanie mężczyzny zamkniętego dwie cele dalej, który zwariował i nie przestawał krzyczeć, że gryzą go szczury.

Pierwszych kilka godzin spędziła, przewracając się z boku na bok na lepkim materacu śmierdzącym płynem dezynfekującym. Była trzecia nad ranem, kiedy wreszcie udało jej się przysnąć, ale już godzinę później obudziła ją nieznajoma kobieta. - Joan Higgins - przedstawiła się, kiedy Ning usiadła, przecierając zaspane oczy. Będziemy razem przez całą drogę do Pekinu, więc mam nadzieję, że możemy zachowywać się wobec siebie uprzejmie. - Czemu nie? - Ning wzruszyła ramionami. - Zabrali mi wszystko, kiedy mnie tu wtrącili. Ma pani mój plecak? Joan skinęła głową. - Jest na zewnątrz. Przyniosłam ci też czyste ubranie, szampon, ręcznik i ściereczkę. Przed nami długa podróż. Mamy jeszcze czas, jeżeli chciałabyś się odświeżyć. Ning wykąpała się i przebrała w czyste ubranie. Joan czekała na nią przed celą. - Powiedziano mi, że jesteś dzikuską. Nie wyglądasz mi na nią, ale muszę skrępować ci ręce do czasu, aż znajdziemy się w samolocie. Ning nie odezwała się ani słowem, przechodząc przez formalności w bloku przyjęć zakładu. Podpisała dokument stwierdzający, iż zwrócono jej wszystkie rzeczy, a potem drugi, w którym akceptowała decyzję urzędnika żmigracyjnego. Władze nie miały podstaw, by odebrać jej osiemnaście tysięcy dolarów, dlatego otrzymała również kopertę z kartą płatniczą, numerem PIN oraz listem „Dziękujemy za otworzenie konta”. Joan założyła jej plastikowe kajdanki, ale zaciągnęła je na tyle luźno, że Ning, gdyby tylko zechciała, mogłaby się z nich wyplątać. Ale Ning straciła już wolę walki i nie miała zamiaru uciekać. Przyjazd do Anglii wydawał jej się teraz dziecinną fantazją i choć nie pragnęła śmierci, życie również nie miało dla niej żadnego uroku. Joan poprowadziła ją przez pusty parking dla odwiedzających. Niebo wciąż było

czarne, a w świetle reflektorów zalewającym teren ośrodka zatrzymań drżał upiorny niebieskawy poblask. - Jak długo to potrwa? - spytała Ning, kiedy stanęły obok forda focusa. - Nasz Samolot do Pekinu startuje za dziesięć ósma. Lot będzie trwał trzynaście godzin. Joan wcisnęła guzik breloczka, odblokowując centralny zamek, i otworzyła drzwi kierowcy. - Co będzie potem, kiedy już wysiądę w Chinach? - spytała Ning, zajmując miejsce pasażera. - Ktoś z chińskiego urzędu imigracyjnego spotka się z nami w Pekinie. Przekażę cię i od tamtej pory będziesz w ich rękach. 39. SAMOLOT Amy miała paskudną podróż, ale odbiła ją sobie pokojem w pięciogwiazdkowym hotelu Balmoral sąsiadującym ze stacją oraz ośmioma godzinami snu w ogromnym zaścielonym kaszmirem łożu. Chciała być w Kirkcaldy przed dziesiątą, więc zamówiła śniadanie do pokoju na wpół do ósmej i właśnie raczyła się owsianką i czarną kawą, kiedy zadzwoniła jej komórka. - Amy? Mówi Lucy Pogue z Kirkcaldy. Dostałam twoją wiadomość, ale obawiam się, że papiery deportacyjne Ning przeszły już wczoraj. Wyjechała z ośrodka dziś rano tuż po czwartej. Amy zakrztusiła się owsianką. - Jak to się stało? - sapnęła, kiedy doszła do siebie. - Leciałam aż z Dallas, żeby się z nią zobaczyć. - Wczoraj po południu mieliśmy pewne problemy z Fu Ning i podjęliśmy decyzję o

przyspieszeniu jej wydalenia. Wiem, że rozmawiałyśmy, ale tyle się działo, że twoja prośba o spotkanie wyleciała mi z głowy. - Kiedy startuje samolot? - Z Edynburga do Chin jest tylko jeden dziennie - powiedziała Lucy. - Nie wiem, o której. Amy dokonała w myśli szybkiego obliczenia: Kirkcaldy leżało ponad godzinę drogi od Edynburga, co znaczyło, że Ning znalazła się na lotnisku około wpół do szóstej. Przed międzynarodowym lotem powinna zgłosić się do odprawy na dwie godziny przed startem, czyli istniała duża szansa, że samolot nie odleci przed siódmą trzydzieści. - Dzięki, że odezwałaś się tak wcześnie - powiedziała Amy z niepokojem w głosie. Spróbuję ją złapać, zanim samolot odleci. Rozłączyła się i spojrzała na telefon: była siódma czterdzieści dwie. Stuknęła w ekran, by otworzyć okno wyszukiwarki, i wygooglowała „Edynburg lotnisko odloty”. Telefon korzystał z systemu 3G i Amy myślała, że rozpłacze się z nerwów, nim strona edynburskiego portu lotniczego raczyła się wreszcie załadować. Następne kliknięcie przeniosło ją do tablicy odlotów. Przejrzała listę i znalazła lot Ning: CI208 Pekin7:50 Ostatnie wezwanie. Odepchnąwszy na bok stolik ze śniadaniem, Amy pospiesznie wciągnęła dżinsy i z hotelowego telefonu zadzwoniła pod 999, by poprosić o połączenie z numerem alarmowym edynburskiego lotniska. - To nie działa w ten sposób - wytłumaczyła operatorka o miękkim głosie. - Jeżeli wyjaśni pani naturę problemu, przekieruję połączenie zgodnie z pani życzeniem. Amy chrząknęła gniewnie. - Jestem amerykańską agentką bezpieczeństwa. Na pokładzie jednego z samolotów

jest osoba, którą koniecznie muszę przesłuchać. Proszę połączyć mnie z szefem bezpieczeństwa lotniska. Operatorka wydawała się zbita z tropu. - Czy... powiedziała pani, że jest agentką bezpieczeństwa? - Tak! - krzyknęła Amy. - Proszę! Błagam panią, niechże mnie pani połączy. - Będę musiała porozmawiać z kierowniczką - oznajmiła operatorka. - Czy może pani chwilę poczekać? - Na miłość boską! - krzyknęła Amy. Podniosła komórkę: zegarek na ekranie pokazywał już za kwadrans ósmą. Przytrzymując ramieniem słuchawkę telefonu stacjonarnego, przewinęła listę kontaktów do W jak Wulkanizacja Jednorożec. - Tu Amy Collins, była agentka numer zero dziewięć siedem cztery - wyrecytowała pospiesznie, kiedy tylko ktoś odebrał. - Muszę zatrzymać pasażerkę odlatującą właśnie z Edynburga. Nazwisko Fu Ning. Lot CI208 do Pekinu. W serce Amy wstąpiła otucha, gdy w słuchawce odezwał się głos głównego koordynatora Ewarta Askera. - Nie zostawiłaś nam wiele czasu - powiedział Ewart. - Ale zobaczę, co da się zrobić. Tymczasem na linię stacjonarną wróciła operatorka numeru alarmowego. - Halo? - powiedziała kobieta. - Rozmawiałam ze swoją przełożoną. Chce wiedzieć, czy zgłasza pani potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa samolotu. Amy postanowiła zostawić zatrzymanie samolotu Ewartowi, ale wciąż wściekła wyładowała złość na operatorce. - Nie, nie ma zagrożenia terrorystycznego! - krzyknęła.

- A przy sprawności, z jaką działacie, to nawet dobrze się składa! * CI208 kołował powoli na początek pasa startowego. Joan poklepała Ning po kolanie. Prezentacja procedur bezpieczeństwa właśnie się skończyła i ekrany w zagłówkach foteli zgasły. Ning miała miejsce przy oknie i wyglądała na zewnątrz, zastanawiając się, czy wschód słońca i betonowy bezkres będą ostatnim w jej życiu wspomnieniem z Wielkiej Brytanii. Głośniki odezwały się kobiecym głosem mówiącym po angielsku z chińskim akcentem: - Dzień dobry, panie i panowie, mówi wasz drugi pilot. Witam na pokładzie samolotu China International. Nasz odjazd od bramki opóźnił się o kilka minut, ale miło mi poinformować, że nie straciliśmy naszego okna startowego i odlecimy w ciągu najbliższych kilku minut. Prognoza pogody na nasz przylot do Pekinu to osiemnaście stopni Celsjusza i słabe opady deszczu. Lot potrwa dwanaście godzin i dwadzieścia minut. Załoga pokładowa, proszę zaryglować drzwi i zająć swoje miejsca. Ning latała dość często, ale i tak poczuła impuls niepokoju na widok zbiegających się w dali szeregów świateł pasa startowego. Wielki airbus obracał się powoli, przyjmując pozycję do startu. * Amy ubrała się w dżinsy, koszulkę i tenisówki, nie zawracając sobie głowy takimi drobiazgami jak skarpetki czy stanik. Zbiegła do hotelowego westybulu z torbą zarzuconą na ramię i telefonem w dłoni. Tuż za głównym wejściem był postój taksówek. - Bardzo przepraszam! - krzyknęła do pary leciwych Amerykanów, odpychając ich sprzed otwartych drzwi czekającej taksówki i wskakując do środka. - Lotnisko - rzuciła

kierowcy. - Długo będziemy jechać? - Dwadzieścia minut, jeśli nie będzie tłoku - odpowiedział taksówkarz. - Dwa razy tyle, jeśli będzie. Na szczęście do porannego szczytu brakowało jeszcze pół godziny, a za miastem mieli jechać w przeciwną stronę niż większość ruchu. Amy zatelefonowała do kwatery TFU w Dallas i zapytała, jakie są szanse na zawrócenie samolotu China International, który jest już w powietrzu. - Możesz zapomnieć - powiedział dyżurny oficer. - Jeżeli nie ma bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa, zrobiłby się gigantyczny dyplomatyczny gównosztorm. Jedyne, co możesz zrobić, to złożyć wniosek o widzenie z Fu Ning, kiedy już znajdzie się w Chinach. - Wiedziałam, że to powiesz - westchnęła Amy. - Obyśmy zdążyli ją zgarnąć, zanim ten samolot wystartuje. Rozłączywszy się, zauważyła nieodebrane połączenie z kampusu CHERUBA. Ewart zostawił jej wiadomość głosową. - Amy, mówi Ewart. Potwierdziliśmy, że Fu Ning wsiadła na pokład CI208. Dzwoniłem do wieży kontroli lotów w Edynburgu i mają spróbować zatrzymać lot, ale nie wiem, czy zdążyliśmy na czas. Amy spróbowała oddzwonić, ale numer był zajęty, więc wróciła na stronę lotniska i odświeżyła informacje o lotach: CI208 Pekin7:50 Bramka zamknięta. W tym momencie taksówka minęła wielką czarnożółtą tablicę z napisem „Witamy w porcie lotniczym Edynburg”. Zegarek w telefonie pokazywał kwadrans po ósmej i Amy uświadomiła sobie, że nie ma już sensu panikować: Ning albo poleciała, albo nie, i nawet największy pośpiech niczego w tej kwestii nie zmieni.

- Świetna jazda - pochwaliła taksówkarza, wręczając mu dwudziestofuntowy banknot. - Reszta dla pana. - Przepraszam bardzo... - zawołał za nią kierowca, kiedy wyskoczyła z samochodu. Amy odwróciła się, sądząc, że zapłaciła za mało albo zostawiła coś w taksówce, ale mężczyzna wskazał palcem jej twarz. - Widzę, że ci spieszno, złociutka, ale pomyślałem, że wolałabyś wiedzieć, że masz jakąś dziwną grudkę na czubku nosa. Amy potarła nos i spojrzała na dłoń. Na widok smugi z owsianki uśmiechnęła się. - Prosiak ze mnie - powiedziała i pożegnała kierowcę uniesionym kciukiem. - Wielkie dzięki. Grzechocząc rzeczami, które pospiesznie spakowała do torby, Amy wparowała do budynku terminalu. Spojrzała na wielką tablicę odlotów i to, co zobaczyła, podniosło ją na duchu. CI208 Pekin7:50 Brak informacji. Nie była pewna, dokąd pójść. Uznała, że najlepiej będzie poszukać lotniskowego posterunku policji, i skierowała się do informacji, ale zanim tam doszła, zadzwonił jej telefon. Mężczyzna po drugiej stronie linii mówił z ciężkim szkockim akcentem. - Panna Collins? - zapytał. - Kiedy dotrze pani na lotnisko, będę czekał przy bramce szybkiej odprawy po lewej stronie hali terminalu. Amy spojrzała w lewo i zobaczyła korpulentnego inspektora policji, stojącego z komórką przy uchu niecałe dwadzieścia metrów dalej. Natychmiast ruszyła ku niemu, lawirując ryzykownie między toczącymi się wózkami bagażowych. - Halo! Zatrzymaliście samolot? - zawołała. *

Pilot oznajmił pasażerom, że z przyczyn technicznych zostali zawróceni pod terminal, i wielka maszyna zjechała z pasa startowego. Kluczyli po drogach kołowania przez ponad dziesięć minut, by na koniec minąć całą długość budynku terminalu i wreszcie zatrzymać się na spłachciu nagiego betonu na skraju płyty lotniska. - Dziwne - mruknęła Joan. Ning patrzyła, jak ludzie w mundurach lotniskowej policji przystawiają metalowe schody do głównego wejścia z przodu airbusa. W głosach pasażerów ciekawość mieszała się z podejrzliwością, kiedy czterej uzbrojeni funkcjonariusze wbiegli po schodach i ruszyli szybko wzdłuż przejścia między szeregami foteli. Joan i Ning były zdumione, kiedy oficer prowadzący grupę zatrzymał się przy ich rzędzie i rzuciwszy okiem na numery miejsc, zwrócił się do Ning. - Fu Ning? - zapytał. - Zostaliśmy poproszeni o wyprowadzenie cię z samolotu. - Co tu się dzieje? - zapytała Joan, nerwowo szukając swojej legitymacji służb emigracyjnych. - Ona jest pod moją opieką. - Nikt nas o niczym nie informuje - powiedział policjant. - Panią również zapraszam z nami. Wszyscy oglądali się ze zdumieniem, kiedy Joan i Ning szły między fotelami w stronę wyjścia. - Panie i panowie, mówi wasz drugi pilot. Jak państwo widzą, samolot wezwano do terminalu w celu wyprowadzenia dwóch pasażerek. Niestety, przepisy nie pozwalają nam odlecieć z odprawionym bagażem, jeżeli jego właściciel nie jest obecny na pokładzie. Mamy nadzieję, że wózek bagażowy wkrótce będzie dostępny, a tymczasem prosimy uzbroić się w cierpliwość... Lotniskowi policjanci wydawali się zadowoleni z odrobiny rozrywki, jakiej

dostarczała im ta niecodzienna sytuacja. Oprócz czterech funkcjonariuszy, którzy weszli do samolotu, dwaj inni czekali przy schodkach, a kolejna grupa tkwiła w poczekalni hali przylotów, do której weszli po długich metalowych schodach. Ning rozglądała się z ciekawością, zaskoczona niespodziewanym powrotem do ciepłego, wyłożonego dywanami świata terminalu. - Czy ktokolwiek tutaj wie, o co w tym wszystkim chodzi? - spytała ostro Joan, wyjmując blackberry z kieszeni płaszcza. Nikt nie odpowiedział, ale wtedy podbiegła do nich nieznajoma dziewczyna w dżinsach, tenisówkach i pogniecionej koszulce. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu ogromnej ulgi i chwyciła Ning za rękę. - Cześć, Ning - powiedziała Amy. - Wygląda na to, że złapałam cię dosłownie w ostatniej chwili. 40. CHEESEBURGER Amy zabrała Ning do Burger Kinga na lotnisku, gdzie usiadły naprzeciwko siebie przy lśniącym blacie, po dwóch stronach plastikowej tacy z jedzeniem. - No dobrze - zaczęła Amy, dmuchając na swoją kawę. - Domyślam się, że jesteś trochę skołowana. Ning uśmiechnęła się z zakłopotaniem, obierając cheeseburgera z nawoskowanego papieru. - Mam fotografię, która może cię zainteresować - powiedziała Amy, sięgając do torebki. Po krótkim poszukiwaniu wyjęła zdjęcie wydrukowane na atramentówce z wadliwą głowicą, przez co było całe zaróżowione. Podsunęła je Ning, która wytrzeszczyła oczy w zdumieniu. Na fotografii uśmiechały się trzy kobiety w mundurach brytyjskiej armii, a

pierwszą z prawej strony była mniej więcej dwudziestoletnia Ingrid. - To moja mama - zachłysnęła się Ning. - Udało mi się dotrzeć do tej wersji bazy danych personelu brytyjskiego wojska, do której nie mają dostępu agencje takie jak urząd imigracyjny - powiedziała Amy. - Nie było trudno jej znaleźć, bo Ingrid to niezbyt popularne imię w tym kraju. Prawdziwe nazwisko twojej przybranej mamy brzmi Ingrid Miller, urodzona w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym roku w Bootle w hrabstwie Merseyside. Kobieta, która stoi obok niej, to Trący Hepburn. Nie była siostrą twojej mamy, tylko przyjaciółką z wojska, i sądzę, że to ona przysyłała ci prezenty na urodziny. - Ingrid mówiła, że ma trzydzieści siedem lat - powiedziała Ning. - Pewnie kłamała co do wieku, tak jak w każdej innej sprawie. Czy miała jakichś prawdziwych krewnych? - Jej rodzice umarli, zanim się urodziłaś. Co prawda Ingrid ma prawdziwą siostrę Melanie, która jest mężatką i mieszka w Manchesterze, ale nie jest to raczej typ cioci, u jakiej chciałabyś skończyć. Raz po raz trafia do więzienia za narkotyki i drobne kradzieże, a dwoje jej własnych dzieci trzeba było umieścić w domu dziecka. - No i to jest właśnie moje szczęście - westchnęła Ning. - Nie martw się, może nie jest tak źle - powiedziała Amy. - Przyjrzałam się przeszłości Ingrid, żeby sprawdzić, ile prawdy jest w zeznaniach, które złożyłaś na policji i przed służbami imigracyjnymi. - To wszystko prawda - wtrąciła Ning. - Wiem, Ning. I nie musisz się martwić, że odeślą cię z powrotem do Chin. Brytyjska służba wywiadowcza poprze twój wniosek o przyznanie obywatelstwa, pod warunkiem że zgodzisz się nam pomóc. Organizacja, dla której pracuję, prowadzi śledztwo w sprawie Klanu Aramowów i chciałabym poprosić cię o szczegółową relację ze wszystkiego, czego byłaś

świadkiem w Kirgistanie. - Proszę bardzo - zgodziła się Ning. - Tyle że nie widziałam zbyt wiele. - Nie uwierzyłabyś, jak często detale okazują się kluczowe dla dochodzenia powiedziała Amy. Rozejrzała się wokół, chcąc się upewnić, że nikt nie może ich usłyszeć, i ściszyła głos: - Chciałabym też, abyś odwiedziła kampus organizacji wywiadowczej o nazwie CHERUB i rozważyła propozycję zostania jej agentką. Angielski nie był jej pierwszym językiem i Ning sądziła, że się przesłyszała. - Agentką? - Zasada funkcjonowania CHERUBA jest bardzo prosta - powiedziała Amy. - Dorośli rzadko podejrzewają, że dzieci w ich otoczeniu mogą ich szpiegować. Na przykład ja mam dwadzieścia trzy lata. Gdybym wyruszyła na tajną misję, poderwała dilera narkotyków i jako jego dziewczyna zaczęła zadawać mu mnóstwo pytań dotyczących jego biznesu, najpewniej zacząłby podejrzewać, że jestem policjantką. Ale gdyby w jego otoczeniu zaczął się kręcić ktoś taki jak ty: dzieciak, który chciałby zarobić trochę kieszonkowego, powiedzmy, stojąc na czujce? Z jego punktu widzenia jesteś zwykłym dzieckiem. Nie możesz być kapusiem ani tajniakiem, bo masz dopiero jedenaście lat. - Dwanaście - poprawiła Ning. - W zeszłym tygodniu miałam urodziny. - Agenci CHERUBA nie są tak do końca zwykłymi dziećmi - ciągnęła Amy. - Muszą być ciut powyżej przeciętnej: sprawni fizycznie, bystrzy, inteligentni, zdolni do szybkiej ucieczki lub walki, jeżeli zrobi się groźnie. Będziesz musiała przejść szereg prób rekrutacyjnych, zanim CHERUB zdecyduje, czy nadajesz się do tej roboty. Potem czeka cię jeszcze sto dni szkolenia podstawowego, które jest prawdziwą katorgą, ale z twoich akt szkolnych wynika...

- Ale ja chodziłam do szkoły w Chinach - przerwała zdumiona Ning. - A ja starannie przygotowałam się do tej lekcji - uśmiechnęła się Amy, unosząc palec. - Zleciliśmy rezydentowi CIA w Chinach przekupienie urzędnika władz oświatowych w Dandongu. Przestudiowałam kopie wszystkich dokumentów, które trafiły do twojej szkolnej teczki, odkąd skończyłaś trzy lata. - Sama bym chętnie to przeczytała - powiedziała Ning. - Zawsze się zastanawiałam, co tam o mnie wypisują, kiedy dostaję kolejną naganę. - Wątpię, byś była zaskoczona - powiedziała Amy. - Okazuje się, że jesteś zdolna, ale szybko się nudzisz i nie okazujesz za grosz szacunku dorosłym. W angielskim przekładzie, który czytałam, zwrot „prosi się o kłopoty” powtórzył się sto sześć razy. - A mimo to mnie chcecie? - zdziwiła się Ning. - Grzeczne dzieci przeważnie nie są najlepszym materiałem na agentów. Rozrabiaki często okazują się odważniejsze i bardziej twórcze, a CHERUB potrzebuje ludzi, którzy potrafią myśleć za siebie w stresujących sytuacjach. Po raz pierwszy od wielu tygodni w sercu Ning zaświtało nieśmiało coś na kształt nadziei. Dwunastolatka wepchnęła sobie do ust ostatni kęs cheeseburgera i wytarła palce w serwetkę. - Zawsze lubiłam wkurzać nauczycieli, mówiąc, że zostanę gwiazdą rocka albo terrorystką - powiedziała. - Na tajną agentkę nie wpadłam, ale myślę, że to też może być fajne. * Po krótkiej wizycie w hotelu w celu spakowania rzeczy i zapłacenia rachunku Amy i Ning pojechały pociągiem do Londynu. Mając do własnej dyspozycji niemal cały wagon

pierwszej klasy, usiadły przy oknie naprzeciwko siebie. Amy miała przygotowaną listę ponad dwustu punktów dotyczących rozmaitych kwestii związanych z Klanem Aramowów, poczynając od tego, czy piloci klanu wydają się zadowoleni ze swojej pracy, a skończywszy na pytaniu, czy Leonid Aramow chętniej posługuje się lewą, czy prawą ręką. Zdecydowała się jednak odłożyć wyczerpujące fizycznie i emocjonalnie przesłuchanie na później, by dać sobie więcej czasu na zdobycie zaufania Ning. Patrząc na śmigający za oknem krajobraz, Ning leżała rozparta na swoim siedzeniu i słuchała Amy, która opowiadała jej historię swojego życia. Jej rodzice zginęli w wypadku, kiedy była małym dzieckiem. Do CHERUBA wstąpiła w wieku pięciu lat wraz ze starszym bratem Johnem. Była cenioną agentką, potem poszła na studia w Australii, prowadziła szkołę nurkowania, mieszkała ze starszym facetem, który okazał się dupkiem, pracowała jako ochroniarz, a przed sześcioma miesiącami przyjęła ofertę pracy w TFU w Stanach Zjednoczonych. W rewanżu Ning opowiedziała Amy swoją historię: o tym, jak była jedną z tysięcy dziewczynek porzucanych jako niemowlęta co roku na chińskich wsiach” o życiu w sierocińcu, o adoptowaniu przez Ingrid i Chaoxianga, o przyjęciu do Państwowej Akademii Sportu, o wyrzuceniu z Państwowej Akademii Sportu... Amy nie chciała, by Ning straciła humor, i kiedy opowieść dotarła do aresztowania Chaoxianga, szybko zmieniła temat. Udało jej się rozbawić Ning do łez, gdy próbowała wypowiadać chińskie zdania, których nauczyła się na kursie językowym wiele lat wcześniej. - Prosisz o przejażdżkę na filiżance kawy - wyjaśniła Ning ze śmiechem, podczas gdy pociąg powoli wtaczał się na stację. Amy spojrzała przez okno i poderwała się w panice. - Wysiadamy - powiedziała, ściągając plecak Ning z półki.

* Ponieważ kampus CHERUBA jest ośrodkiem tajnym, nowi agenci poznają jego lokalizację dopiero po przyjęciu do organizacji. Standardowa procedura dla kandydatów w wieku powyżej dziewięciu lat polega na pozbawieniu ich przytomności środkiem nasennym i sprowadzeniu do kampusu bez ich wcześniejszej wiedzy o istnieniu CHERUBA. Kandydat na rekruta budzi się następnie w kampusowym łóżku nagi, obok przygotowanego uniformu CHERUBA. Sposób, w jaki zareaguje na to dezorientujące i przerażające doświadczenie, stanowi element procesu rekrutacji: dziecko, które zachowuje zimną krew i próbuje zrozumieć sytuację, ma większą szansę niż mazgaj, który zaczyna płakać za mamą przy pierwszym przejawie stresu. Ning miała za sobą koszmarne przejścia i tortury. Przebudzenie nago, z głową ciężką od narkotyku, mogło wywołać u niej niepotrzebną traumę, niestanowiącą żadnej miary jej zdolności adaptacyjnych, dlatego w jej przypadku zastosowano delikatniejsze wprowadzenie zarezerwowane dla dzieci do lat dziewięciu. Mikrobus z kierowcą czekał na parkingu koło stacji. W tylnej kabinie samochodu znajdowały się cztery wygodne fotele, zbiór książek i pism ilustrowanych, lodówka pełna butelek z wodą i sokami oraz opuszczany z sufitu telewizor. Kabina, oddzielona przegrodą od szoferki, nie miała okien, ale w środku nie było ciemno dzięki przyciemnionej szybie w dachu. Stację dzieliło od kampusu tylko dwadzieścia minut jazdy, ale kierowca pojechał pokrętną drogą przez pobliskie wsie i miasteczka, by Ning miała wrażenie, że pokonali znacznie dłuższą drogę niż w rzeczywistości. Kiedy wreszcie otwarto tylne drzwi, samochód stał na wyżwirowanym parkingu z wejściem do małego budynku recepcyjnego po jednej stronie i lądowiskami dla śmigłowców po drugiej.

- Za chwilę wracam. Lecę, bo zaraz zleję się w spodnie - rzuciła Amy i wyskoczyła z furgonetki, by puścić się sprintem w stronę budynku. Ning uśmiechnęła się, obserwując zuchwałą szarżę Amy na podwójne drzwi. Potem potoczyła wzrokiem po trawnikach i spojrzała na duży biały budynek. - To basen - powiedział chłopiec, który wyrósł za Ning tak nagle, że podskoczyła ze strachu. Był dość przystojny, z czarnymi włosami w nieładzie i srebrnym kolczykiem w uchu. - Ryan Sharma - przedstawił się. - Poproszono mnie, żebym cię oprowadził. Chociaż osobą, która znalazła się na obcym gruncie, była Ning, to Ryan czuł się zakłopotany, kiedy wyciągał do niej dłoń. Studiował jej teczkę, żeby pomóc w procesie rekrutacyjnym, i dziwnie było witać się z kimś pierwszy raz w życiu, po tym jak czytał już akta szkolne Ning i widział fotografie jej ran. - Mamy tam baseny pływackie i nurkowe - Ryan podjął swoje wyjaśnienia, odwracając się i wskazując na ośmiopiętrowy budynek za nimi. - A to tak zwany główny budynek. W podziemiach archiwa, na parterze stołówka i administracja, drugie i trzecie piętro to znowu administracja, na czwartym i piątym są kwatery kadry, a od szóstego do ósmego mieszkają agenci. - Ilu? - spytała Ning. - Około trzystu - odpowiedział Ryan. - Ale około siedemdziesięciu to czerwone koszulki, czyli juniorzy, za młodzi, żeby brać udział w misjach. Poza tym mniej więcej połowa pełnoprawnych agentów zwykle jest na misjach albo ćwiczeniach, co oznacza, że w kampusie nigdy nie przebywa więcej niż dwieście dzieciaków jednocześnie. - Piękne trawniki - zauważyła Ning. Ryan się roześmiał.

- Jak podpadniesz, będziesz miała wiele okazji, żeby sobie pokosić. Chodźmy do recepcji i pobierzmy dla ciebie rzeczy. Recepcja mieściła się pod lądowiskiem dla śmigłowców. Ryan poprowadził Ning po metalowych stopniach do nieco mrocznego pomieszczenia bez okien. W środku stały maszyny do prześwietleń i bramki wykrywaczy metalu, ale tych używano jedynie wobec przyjeżdżających dorosłych albo podczas dużych imprez, takich jak zlot cherubinów. Kiedy Amy wróciła z toalety, Ryan przetrząsał zawartość szaf z metalowymi drzwiami w poszukiwaniu pomarańczowej koszulki CHERUBA, bojówek i glanów w rozmiarze Ning. - Nie mogłabym dostać czarnej? - spytała Ning, kiedy wręczył jej stertę ubrań. Amy i Ryan roześmiali się. - Pomarańczowe koszulki są dla nowo przybyłych - wyjaśniła Amy, podchodząc do szaf i wyciągając białą koszulkę dla siebie. - To jest taki znak ostrzegawczy, żeby ludzie nie rozmawiali przy tobie o niczym tajnym. Agenci mogą się do ciebie odzywać tylko za zgodą prezeski. Inne kolory koszulek oznaczają rangę agenta, a czarny jest najwyższy. Ryan chodzi w szarej, jaką dostają świeżo wyszkoleni agenci, a ja wkładam białą przeznaczoną dla kadry i byłych cherubinów. Ryan odwrócił się, żeby Ning i Amy mogły się przebrać. - Mam trochę pracy z przygotowaniem się do twojego przesłuchania - powiedziała Amy, wstając. - Ryan zaprowadzi cię na spotkanie do prezeski, a potem oprowadzi po kampusie. - Kiedy zaczną się próby rekrutacyjne? - spytała Ning. - Jest już prawie druga - odpowiedział Ryan. - Dzisiaj nie będzie już czasu, więc najprawdopodobniej jutro.

41. STEK Ning nie spała od czwartej nad ranem, ale czuła się pełna energii i jak najbardziej na siłach, by odbyć wycieczkę po kampusie. Zara pozwoliła im wziąć jeden z elektrycznych meleksów, na co dzień zarezerwowanych dla kadry, i Ryan powiózł swojego gościa wielką pętlą, zahaczając o wszystkie najważniejsze obiekty kampusu, od centrum planowania misji przez poligon ośrodka szkolenia, obok jeziora, dojo, po boisko lekkoatletyczne. Po drodze kilka razy zatrzymali się na dłużej. Ning zdecydowanie nie spodobał się napowietrzny tor przeszkód, potem głaskała świnki morskie i beagle w bloku przedszkolnym, poznała Theo, najmłodszego brata Ryana, namówiła swojego przewodnika, by pozwolił jej poprowadzić meleksa, i obejrzała kilka overów krykieta, podczas gdy Ryan bezskutecznie próbował objaśnić jej zasady gry. Ostatni przystanek wypadł przy basenie i po policzku Ning spłynęła łza, kiedy stanęli przy wielkim oknie, by popatrzeć, jak najmłodsi mieszkańcy kampusu pluskają się w brodziku strzeżeni przez pluton jaskrawożółtych gumowych kaczuszek. - Wszystko w porządku? - zaniepokoił się Ryan, unosząc rękę, żeby objąć plecy Ning, ale w następnej chwili uznał, że to mogłoby się jej nie spodobać. - Fajnie tu u was - powiedziała Ning, odwróciła się i spojrzała Ryanowi w oczy. - To dla mnie szansa na nowe życie, ale co będzie, jeśli zawalę próby rekrutacyjne? Ryan wzruszył ramionami. - Nie ma sensu przejmować się tym na zapas. I tak wszystko, co możesz zrobić, to postarać się jak najlepiej. - Ale co ze mną będzie? - CHERUB na pewno cię nie porzuci - powiedział Ryan. - Zara znajdzie ci zastępczych rodziców. Ale nie wydaje mi się, żebyś miała się czym martwić. Wyglądasz mi

na raczej twardy orzeszek. - Bywałam już w lepszej formie - powiedziała Ning nerwowo. - Jeśli nie liczyć paru meczów koszykówki w Kirkcaldy, nie ćwiczyłam od tygodni. - Luz, oni biorą takie rzeczy pod uwagę - uspokoił ją Ryan i zmienił temat, by nie wprawiać Ning w zły humor. - To co, zgłodniałaś trochę? Ning poprowadziła meleksa przez ostatnie kilkaset metrów dzielące basen od głównego budynku. Ryan podłączył pojazd do gniazdka ładowarki i zaprowadził Ning do stołówki. Dochodziła piąta i w środku było już około czterdzieściorga dzieci czekających w kolejkach przy bufetach lub jedzących przy stolikach. Był piątek, przeważały pogodne nastroje, a wielu agentów spieszyło się, ponieważ byli umówieni do kina albo na kręgle w pobliskim miasteczku. - Jedzenie pachnie w porządku - zauważyła Ning. Ryan pokiwał głową. - Nie różni się zbytnio od tego, co dają w normalnych szkolnych stołówkach, ale większość kucharzy pracuje tutaj od lat i są naprawdę nieźli. Jeśli lubisz stek, w piątki robią odjechane steki. Ekologiczne, z jednej z lokalnych farm. Tylko że smażą na zamówienie, więc trzeba parę minut poczekać... Czy ty lubisz tylko chińszczyznę? Ning nie odpowiedziała, ale Ryan pochwycił jej spojrzenie i zrozumiał, że palnął coś bardzo głupiego. - Stek, średnio wysmażony, z pieczarkami, frytkami i sosem paprykowym powiedział, kiedy dotarli do kontuaru. - Zawołam za jakieś dziesięć minut - powiedział kucharz, podając Ryanowi świstek z numerkiem. - A dla twojej pomarańczowej koleżanki? - Spróbuję steku - odpowiedziała Ning. - Nie może być gorszy od szamba, jakie

dawali nam w Kirkcaldy. Wzięli napoje, sztućce i ruszyli na poszukiwanie stolika. - Jo, jo! Rybson! - krzyknął Max. - Och, jesteś z pomarańczką - dodał ciszej, lekko speszony. - Chodź, poznasz moich kolegów - powiedział Ryan do Ning. - Rybson to twoja ksywka? - Nie, to nie jest moja ksywka - wycedził Ryań rozdrażniony, prowadząc Ning do stolika, przy którym siedzieli Max i Alfie w towarzystwie dwóch innych kolegów. Sąsiedni stolik zajmowały Grace, Chloe i kilka młodszych dziewczyn. Ryan zatrzymał się i powiedział dość głośno, by usłyszała go cała grupa: - To jest Ning. Jest w pomarańczowej koszulce, ale Zara twierdzi, że możemy z nią rozmawiać. Po prostu zachowujcie się rozsądnie i spróbujcie nie wyklepać od razu wszystkich naszych sekretów. Większość zebranych po prostu się przywitała, tylko Max, który zawsze musiał się wyróżnić, wygłosił powitanie znudzonym monotonnym głosem. - Witaj, Ning. Miło cię poznać. Witamy w kampusie CHERUBA. - Dobra, Black, przestań przeciągać strunę. - Siedzący naprzeciw Maksa czarnoskóry chłopiec o imieniu Aaron grzmotnął łokciem w blat. - Pora pokazać, ile naprawdę są warte twoje przechwałki. Siadając na wolnych krzesłach, Ryan i Ning ujrzeli stos jednofuntowych monet leżący na stole pomiędzy Aaronem i Maksem. - Siłujecie się na rękę w Chinach? - zapytał Ryan, podczas gdy Max i Aaron sczepili dłonie nad pieniędzmi, mierząc się wzrokiem wojowników. - Chyba kiedyś widziałam już coś takiego - powiedziała Ning.

Alfie, który przejął rolę sędziego, ukląkł przy końcu stołu, by móc patrzeć wzdłuż blatu. - Gotowi? - spytał. - Trzy, dwa, jeden, start! Twarze Maksa i Aarona wykrzywił grymas wysiłku. Aaron zdobył pierwszą przewagę, ale Max swój gorszy refleks rekompensował wytrzymałością. Trwało to długie pół minuty, ale w końcu przyszpilił Aaronowi rękę do stołu i poderwał się w triumfalnym podskoku. - Tak! - wrzasnął. - No i co, cieniasie? Moja kasa! Ning podniosła wzrok na Maksa. - A ja mogłabym spróbować? Max skrzywił się lekko, obserwując Ning z ukosa. - Nie obraź się, ale wszyscy jesteśmy świetnie wyszkoleni i w ogóle. Przy takiej różnicy poziomów nie wydaje mi się, żeby to miało sens. - Nie jestem w najlepszej formie - przyznała Ning niewinnie, zginając rękę, by zademonstrować imponujący biceps. - Po prostu chciałabym spróbować. Max wydawał się nieco zbity z tropu. - Może poprosisz którąś z dziewczyn? Ryan wiedział, że Ning zdobywała medale w boksie i że jest bardzo silna jak na swój wiek, ale Max miał świetną kondycję i robił serie błyskawicznych pompek na jednej ręce, o jakich on sam mógł najwyżej pomarzyć. - Nie, chciałabym z tobą - upierała się Ning. - Wiem, że nie wygram, ale nie możesz mi po prostu pokazać? - No dobra, skoro nalegasz... - Max niepewnie wzruszył ramionami. Aaron ustąpił miejsca Ning, a Max usiadł na swoim.

Ryan porównał dwoje ramion, które zwarły się dłońmi nad stołem. Ning była mniej więcej tego samego wzrostu co Max, ale jej ręka była znacznie dłuższa, co - jak się domyślał dawało jej duży zasięg ciosu, bardzo pożądany na bokserskim ringu. Ale najważniejszą różnicę spostrzegł dopiero w momencie, kiedy na sygnał Alfiego walczący napięli mięśnie. Ramię Maksa było grubsze i bardziej muskularne, ale taki układ ścięgien jak u Ning Ryan widział pierwszy raz w życiu. Napięte mięśnie pod ręką dwunastolatki utworzyły gruby trójkąt rozpięty niczym żagiel pomiędzy dolną częścią ramienia a tułowiem. Masę mięśniową można budować ćwiczeniami, ale położenie przyczepów ścięgien przenoszących siłę mięśni na kości zależy wyłącznie od genetyki. Patrząc na siłującą się Ning, Ryan natychmiast zrozumiał, dlaczego spośród dwudziestu milionów dzieci rodzących się każdego roku w Chinach chińscy naukowcy sportowi właśnie ją wybrali na przyszłą medalistkę bokserską. Nikt inny nie znał historii Ning, ale walka przyciągnęła do stolika tuzin gapiów, kiedy tylko ludzie zorientowali się, że Max ma kłopoty. Przez pierwsze dziesięć sekund zmagań stękał, sapał i zgrzytał zębami, ale choć wytężał wszystkie siły, przedramię Ning trwało w pozycji pionowej jak zabetonowane. Potem Max zrobił się czerwony na twarzy i zaczął pochrząkiwać z wysiłku niczym prosię. Tymczasem Ning uśmiechała się słodko, bez choćby kropli potu na czole. - Dostajesz cięgi, Maksiu - zaśpiewała Chloe. - Bierz go, mała, jakkolwiek się nazywasz! - Ning - podpowiedział Ryan. - Trochę mi się znudziło - powiedziała Ning od niechcenia. Uniosła jedną brew i z zadziornym uśmieszkiem na twarzy przypuściła atak. Max uczynił nadludzki wysiłek, by oprzeć się strasznemu naciskowi, ale nie minęły nawet trzy

sekundy, nim kostki jego dłoni stuknęły o blat. Ryknęła zachwycona publiczność, a ponieważ Max miał opinię zarozumialca, każdy znajdował wielką uciechę w zasypywaniu go docinkami. - Zmiażdżony przez dziewczynę - promieniała Grace. - Ile ty masz lat, Ning? - Laska w pomarańczowej koszulce roztarła cię na pył, misiu - dodała Chloe z satysfakcją. Ryan umierał ze śmiechu, a i Max - trzeba to przyznać - przyjął porażkę z humorem. - Cóż, trzeba dać małej damie wygrać, nieprawdaż? - tłumaczył żartobliwie. - W ramach ciepłego przyjęcia, żeby się dobrze poczuła i tak dalej. - To może do dwóch wygranych? - zaproponowała Ning. Max spojrzał na zegarek. - Oj, czy to już tak późno?! W ogóle to bardzo chętnie, ale muszę wyjść z psem i zostawiłem żelazko na gazie. Ryan cofnął się o kilka kroków i cieszył oczy widokiem Ning znajdującej się w centrum zainteresowania, dopóki nie dotarło doń wołanie szefa kuchni trzymającego dwa talerze z parującymi stekami. - Sharma! - huknął zniecierpliwiony kucharz. - Przestań podrywać babki i chodź tu po swój obiad! 42.TRANS Ning przydzielono pokój na samym końcu korytarza na szóstym piętrze. Jak wszystkie sypialnie w kampusie został on odmalowany i odnowiony po tym, jak jego poprzedni lokator opuścił szeregi CHERUBA. Nie oszałamiał luksusem jak niektóre hotele, w których Ning zatrzymywała się z ojcem, ale w porównaniu z Kirkcaldy był to prawdziwy pałac.

Glazura i cała armatura w łazience lśniły nowością. Ning spędziła godzinę zanurzona po szyję w kąpieli z bąbelkami, z nałożoną na włosy odżywką z masłem kakaowym. Odkąd opuściła Chiny, nosiła na zmianę dwie pary dżinsów, trzy koszulki i trzy komplety bielizny. Oprócz przygotowania pościeli, przyborów toaletowych i czystych ręczników osoba, która sprzątała pokój, zostawiła jej zapas czystych skarpetek i bielizny, kostium kąpielowy oraz zapasowy uniform CHERUBA. Ning siedziała na łóżku i czesała włosy, słuchając gwaru cherubinów biegających po korytarzu za drzwiami. Ich swobodne przekomarzanie się przypominało jej, że jeszcze nie należy do tego miejsca. Perspektywa zamieszkania z brytyjską rodziną zastępczą była lepsza niż ta, którą miała przed sobą nie dalej jak tego ranka, ale kampus CHERUBA wydał jej się tym, za czym tęskniła przez całe życie: miejscem, w którym można było coś znaczyć już teraz, a nie po setkach egzaminów i latach nudnej szkoły. Rozległo się ciche pukanie, po czym drzwi uchyliły się i wyjrzała zza nich ostrożnie głowa Amy. - Wejdź, proszę - powiedziała Ning. - Myślałam, że może śpisz - wytłumaczyła Amy, wchodząc do pokoju. - Chciałam przyjść wcześniej, ale czytałam twoje dokumenty w centrum planowania misji i straciłam poczucie czasu. - Ryan mówi, że powinnam się trochę zdrzemnąć, bo jutro pewnie będę miała próby powiedziała Ning. - Ale w mózgu strzelają mi fajerwerki po tym wszystkim, co się dziś wydarzyło. - Jak było z Ryanem? Ning się uśmiechnęła. - Był bardzo miły. Jego koledzy zresztą też, a kampus wygląda fantastycznie.

- Wydrukowałam to jak należy i zalaminowałam dla ciebie. Amy podała Ning kopię zdjęć Ingrid w mundurze armii. Ning sięgnęła do leżącego przy łóżku plecaka i wyjęła z niego żółtą szkatułkę skarbów. - Włożę je tutaj - powiedziała. Amy usiadła na łóżku obok Ning i ciepło się uśmiechnęła. - Długo masz to pudełko? Ning wyglądała na lekko zawstydzoną. - Wiem, że jest przypałowe, ale mam je, odkąd pamiętam. To na medale, ozdóbki, różne takie duperele... - Wcale nie jest przypałowe - powiedziała Amy. - Dobrze, że zatrzymałaś sobie parę rzeczy z poprzedniego życia pomimo tego wszystkiego, przez co przeszłaś. Jednak co do plecaka, to myślę, że CHERUB mógłby ci sprawić nowy; ten wygląda, jakby wrócił z wojny. - Nie jest sobą, odkąd spędził trzy godziny w śmietniku za kirgiskim nocnym klubem przyznała Ning. - Poza tym suwak się rozwalił. - Pracowałam nad pytaniami na twoje przesłuchanie w sprawie Klanu Aramowów powiedziała Amy. - Zapowiada się długa rozmowa, ale możemy z tym poczekać do przyszłego tygodnia. Jednak zaintrygowało mnie, że tak mało mogłaś powiedzieć o fabryce kanapek i domu, w którym mieszkałaś razem z innymi pracownicami. Ning poruszyła się niespokojnie. - Policja wciąż mnie o to wypytywała. Myśleli, że coś ukrywam, ale powiedziałam im wszystko, co pamiętam. - Nie oskarżam cię o kłamstwo - powiedziała Amy. - Ale ludzki mózg ma tendencję do blokowania nazbyt przykrych lub niewygodnych wspomnień. To taki mechanizm obronny. Moja szefowa z TFU nauczyła mnie techniki relaksacyjnej, która mogłaby pomóc w

odświeżeniu twojej pamięci. - Wiesz, w ogóle to chętnie pomogę i tak dalej, ale szczerze mówiąc, jestem wykończona - ziewnęła Ning. - Ta technika działa nawet lepiej, kiedy obiekt jest senny - wyjaśniła Amy. - Gdyby udało się nam znaleźć fabrykę kanapek i dom, w którym mieszkałyście, to mogłoby otworzyć całkiem nowy front w walce z przemytnikami ludzi. - W jaki sposób? - spytała Ning. - Dałoby jakiś punkt zaczepienia policyjnym zespołom nadzoru. Zaczęliby od obserwacji fabryki, śledzenia furgonetek przywożących i odwożących kobiety, znalezienia kwater. Być może zidentyfikowaliby ludzi, którzy przywożą nowe pracownice. - Jeden z policjantów, którzy mnie przesłuchiwali, powiedział, że dałam im całkiem sporo innych tropów. - O tak, mnóstwo - powiedziała Amy. - Można by na przykład spróbować odnaleźć magazyn, do którego trafiłaś, kiedy przyjechałaś do Wielkiej Brytanii, wziąć pod obserwację parking dla ciężarówek w Czechach, odszukać Chun Hei albo sprawdzić instruktorki jazdy z Bangladeszu pracujące w południowym Londynie. Ale najbardziej zależy mi na znalezieniu fabryki i domu, w którym mieszkałaś, ponieważ jeśli odnajdziemy Leo, to najpewniej także i Bena. - Czemu on jest taki ważny? - spytała Ning. - Ben najwyraźniej jest szefem - odpowiedziała Amy. - Wie, co zrobiono z ciałami dwóch zmarłych dziewczyn, i ewidentnie miał co do ciebie plany związane z seksbiznesem, które pokrzyżowałaś mu swoją ucieczką. Istnieje szansa, że jeśli uda się nam wytropić Bena, znajdziemy też inne dziewczęta, które nie miały tyle szczęścia co ty.

- To ma sens - przyznała po chwili Ning, wzdragając się na wspomnienie niebezpieczeństwa, o jakie się otarła. - Spróbujmy. - Pewnie łatwiej będzie zidentyfikować fabrykę niż dom - powiedziała Amy. - Tam przeniesiemy cię najpierw. - Czy to coś jak hipnoza? - spytała Ning. Amy skinęła głową. - Niektórzy ludzie są bardziej podatni na stany hipnotyczne niż inni. Szanse nie są ogromne, ale naprawdę chciałabym spróbować. No dobrze - Amy zaczęła mówić wolniej, spokojnym miękkim tonem. - Połóż się na wznak i znajdź sobie pozycję, w jakiej jest ci wygodnie. Potem wybierz punkt na suficie i skup na nim wzrok. Ning poprawiła poduszki i położyła się na łóżku. Tymczasem Amy zgasiła główne światło, pozostawiając pokój w przydymionej poświacie rozsiewanej przez lampkę na biurku. - Wpatruj się w wybrany punkt - poleciła Amy. - Skoncentruj się na oddychaniu. Nie myśl o niczym z wyjątkiem rytmu własnego oddechu. Wdech... wydech... wdech... wydech... Amy odczekała kilka sekund w milczeniu, po czym znów zaczęła mówić. - Teraz chciałabym, żebyś zaczęła rozluźniać mięśnie, zaczynając od palców stóp i dłoni. Poczuj, jak odprężenie stopniowo obejmuje twoje ciało. Z twojego brzucha powoli znika całe napięcie. Teraz rozluźniasz ramiona. A teraz wszystkie mięśnie twojej twarzy robią się zupełnie, ale to zupełnie luźne. Czujesz, jak twoje powieki stają się coraz cięższe, i koncentrujesz się na oddychaniu. Wdech... wydech... wdech... wydech... Twoje oczy się zamykają. Kiedy pstryknę palcami, zamkniesz oczy i skupisz się na moim głosie. Wrócisz do chwili, w której po raz pierwszy przywieziono cię do fabryki kanapek. Zobaczysz wszystko, co było wokół ciebie, najdrobniejsze szczegóły otoczenia. Zobaczysz, w co jesteś ubrana i jak się czujesz. Powieki ciążą ci coraz bardziej, a teraz... zamknij oczy.

Amy pstryknęła palcami. Kiedy powieki Ning opadły, położyła na biurku mały cyfrowy dyktafon. - Wychodzisz z furgonetki - powiedziała. - Opowiedz mi o pierwszej rzeczy, jaka przychodzi ci do głowy. - Ssę landrynkę - powiedziała Ning. - Poczęstowała nas jedna kobieta w furgonetce. Cukierek nie jest smaczny, ale nie chcę go wypluć, żeby jej nie urazić, a pogryźć też nie mogę, bo Mei mówi, że mogę ukruszyć sobie ząb. - Dobrze - powiedziała łagodnie Amy. - Skup się na smaku cukierka. Jednocześnie spójrz na budynek i powiedz mi, jak wygląda. - Jest ciemny - odrzekła Ning. - Dwa piętra, cegły, wszystko pokryte czarnym brudem. Okna na dole są zabite dyktą. W oknach na górze nie ma światła, a niektóre szyby są wybite. Jest wentylator, kręci się. - Kto jest z tobą? - Kobieta z podkładką do pisania i długopisem. Obok mnie siedzi Mei, dalej pani od landrynek i jeszcze dwie inne kobiety. - Powiedz mi, dokąd teraz idziecie. - Przez drzwi. Szare. Z jaśniejszym prostokątem, jakby była tam kiedyś jakaś tabliczka, którą ktoś odkręcił. W środku jest wąsko, mój plecak szoruje o ściany. Widzę brązowe tace na kanapki. Są poustawiane jedna na drugiej, w wieże. - Są na nich jakieś znaki? Napisy? - Nie, są gładkie. - Jesteś w środku z Mei i pozostałymi - powiedziała Amy. - Co się dzieje dalej? - Podchodzi Roger. Jest duży, ma rudą brodę. Złości się na kobietę z długopisem, bo spodziewał się dwunastu pracownic. Inne idą do szatni przebrać się w kombinezony i maski,

ale ja muszę iść na górę zobaczyć się z szefem. - Idziesz po schodach na piętro - podpowiedziała Amy. - Co widzisz wokół siebie? - Na górze jest kurz, dużo kurzu. Stare maszyny do szycia i pachnie jakby smarem. Za oknem widzę duży dach i mnóstwo gołębi, ale jest za ciemno, żeby coś więcej zobaczyć. Tylko słychać, jak gruchają. Kobieta z długopisem idzie przede mną. Szef każe nam zaczekać przed swoim biurem. - Czy na drzwiach jest jakaś tabliczka? - spytała Amy. - Nie widzę. Drzwi są otwarte. - Co szef robi w środku? Słyszysz jakieś odgłosy? - Nie, raczej nie. Ale mam wrażenie, że kobieta z długopisem jest zła, że szef się z nią bawi. Ze marnuje jej czas. - Co jeszcze widzisz wokół siebie? - Kserokopiarkę i butelki z wodą. Jest też biurko, dla sekretarki chyba. Tak wygląda. - Czy szef wzywa cię do gabinetu? - Tak. Na zewnątrz było ciemno, a w gabinecie jest dużo światła. Razi mnie w oczy. - Czy szef ma jakieś imię? - Kobieta z długopisem mówi do niego „proszę pana”. Przypomina mi mojego przybranego ojca, chociaż jest młodszy. Wygląda, jakby miał na sobie spodnie golfowe. Na szklanej półce stoi duży globus. - Czy na półkach jest coś jeszcze? - Dokumenty... Ale na ścianie wisi zdjęcie dwóch chłopców. - Opisz mi tych chłopców. - To synowie szefa. - Skąd to wiesz?

- Wyglądają jak jego miniaturki. Wyższy jest może o rok starszy od niższego. Młodszy ma brudną smugę na policzku. - Brudną smugę? - zaciekawiła się Amy. - Czy to szkolna fotografia? Chłopcy są w mundurkach? - Obaj są mocno ubłoceni - powiedziała Ning. - Są w strojach piłkarskich. - Widzisz kolory? - Pomarańczowokasztanowe pasiaste podkolanówki, kasztanowe spodenki i pomarańczowe koszulki. - Dobrze. - Amy kiwnęła głową. - Czy na fotografii widać coś jeszcze? - Nie wiem, nie pamiętam... - powiedziała Ning z ożywieniem. Amy uświadomiła sobie, że bezwiednie podniosła głos, a Ning zareagowała utratą koncentracji. - Nie musisz niczego pamiętać, bo jesteś w tym pokoju - powiedziała Amy. - Jest z tobą szef. Patrzysz na zdjęcie. Widzisz dwóch chłopców w ubłoconych strojach piłkarskich. - Młodszy trzyma srebrny puchar - podjęła Ning. - A na koszulkach jest logo sponsora. To mogła być kluczowa informacja, ale tym razem Amy zapanowała nad swoim głosem. - Jak wygląda to logo? - To kwadratowy ludzik. Rysunkowy. Z uśmiechem. - Czy jest na nim jakiś napis? - Stoję za daleko - powiedziała Ning. - Jest jakiś napis, ale nie jestem w stanie przeczytać. - Okej - westchnęła Amy. - Powiedz, co jeszcze widzisz. Czy w gabinecie są jakieś

inne przedmioty? Może na biurku szefa? - Kubek z długopisami, laptop, podajnik taśmy klejącej... - Żadnych fotografii? Nic, co mogłabyś przeczytać? - Dwa tysiące jedenaście na okładce terminarza. Ma też podkładkę na biurko z mapą świata. - W porządku - powiedziała Amy powoli. - A o czym rozmawiają szef i kobieta z długopisem? - Szef jest zdenerwowany. Mówi coś o supermarkecie i o tym, że ma za mało ludzi. Ani razu na mnie nie spojrzał. - Wymienił może nazwę tego supermarketu? - Nikt jej nigdy nie wymieniał - powiedziała Ning głośniej niż dotychczas, otwierając oczy i odwracając głowę w stronę Amy. - To zawsze była wielka tajemnica. Bardziej doświadczony hipnotyzer zapewne utrzymałby Ning w transie przez znacznie dłuższy czas, ale Amy złamała jedną z głównych zasad, jakich nauczyła ją Doktor D: hipnotyzowanego należy prowadzić bardzo ostrożnie, kierując go za pomocą subtelnych sugestii i podpowiedzi. Bezpośrednie pytania w rodzaju „czy szef wymienił nazwę tego supermarketu” wytrącają badanego ze stanu półświadomości, przywracając tok świadomego, racjonalnego rozumowania. - O supermarkecie zawsze mówiło się po prostu supermarket - wyjaśniła Ning, powstrzymując ziewnięcie i siadając na łóżku. - Nazwa była totalnym sekretem. Kiedy zapakowałyśmy kanapki, ktoś w innym pomieszczeniu naklejał na pudełka etykiety i nie oglądałyśmy ich już nigdy więcej. - Jestem dopiero początkującą hipnotyzerką, ale mam wrażenie, że zaczęłyśmy do czegoś dochodzić - powiedziała Amy. - Nie przypominam sobie żadnych wzmianek o

globusie ani fotografii z twoich wcześniejszych zeznań. - To było naprawdę niesamowite - powiedziała Ning z przejęciem. - Czułam się zupełnie tak, jakbym tam była. Chcesz spróbować jeszcze raz? - Kiedyś w przyszłości owszem - przytaknęła Amy. - Dobrze wiedzieć, że jesteś podatna na hipnozę, ale teraz powinnaś raczej trochę się przespać. Jest już po dziesiątej, a jutro czeka cię wielki dzień. - Widziałam raz hipnotyzera w telewizji - powiedziała Ning. - Wmówił jednej babce, że daje jej pomarańcze, a ona gryzła wielkie kawały cebuli i w ogóle się nie zorientowała. Amy wybuchnęła śmiechem. - Cokolwiek się stanie, obiecuję nie zmuszać cię do objadania się cebulą. 43. PRODUCENCI Wyjeżdżając na misję, agenci CHERUBA na ogół przerywają regularną naukę i potem muszą nadrabiać zaległości, uczęszczając na poranne lekcje w soboty. Ryan z duszą na ramieniu pakował podręczniki do historii, matematyki i literatury anglojęzycznej. Większości zadań z matematyki zwyczajnie nie zrozumiał, zaś zaledwie piętnaście przeczytanych stron Zabić drozda oznaczało, że w razie kartkówki z treści będzie musiał polegać na znalezionych w necie streszczeniach. Między śniadaniem a lekcją historii musiał zaprowadzić Ning do ambulatorium, gdzie miały się rozpocząć jej próby rekrutacyjne. Poranek był dżdżysty, z zimnym kąśliwym wiatrem. - Na piechotę kampus wydaje się większy - zauważyła Ning, trąc gęsią skórkę na swoich nagich ramionach. - Niestety, nie mamy pomarańczowych kangurek - powiedział Ryan. - Ale testy na pewno cię rozgrzeją.

Ambulatorium było w istocie ultranowoczesnym ośrodkiem medycznym mieszczącym sześciołóżkowy blok szpitalny, klinikę stomatologiczną, jak również laboratorium medycyny sportowej wykorzystywane do testów wydolnościowosprawnościowych oraz rehabilitacji po typowych urazach, jakich agenci CHERUBA doznawali podczas ćwiczeń i treningów. - Aaa, dzień dobry - powiedział białowłosy doktor Kessler, wymawiając słowa ze złowieszczym niemieckim akcentem. - Kolejnych dwoje kandydatów na przemiał, tak? - Dwoje? - zdziwiła się Ning, ruszając za starcem wzdłuż krótkiego korytarza. Wyposażenie laboratorium medycyny sportowej i maszyny do badań kondycyjnych przypominały te, które pamiętała z Państwowej Akademii Sportu w Dandongu. Amy czekała już w gabinecie i doktor Kessler zmył jej głowę za siedzenie na stalowym blacie. - To jest ośrodek medyczny! - pieklił się. - Tyłek może i masz niczego sobie, ale w żadnym wypadku nie pasuje do sterylnej powierzchni mojego stołu roboczego!. Amy ze skruszoną miną zeskoczyła ze stołu. Kolejną osobą w gabinecie okazał się chłopiec wyglądający na jakieś dziesięć lat. Ubrany był w takie same glany, bojówki i pomarańczową koszulkę jak Ning. Był szczupłej budowy, miał czarne lśniące włosy i śniadą cerę. Amy dokonała prezentacji. - Ning, to jest Carlos. Carlos, poznaj Ning. Przez wszystkie próby będziecie przechodzić razem. Carlos był nieśmiały i trzeba było szturchnięcia Amy, by wystąpił naprzód i uścisnął dłoń Ning. Ning zrobiło się go żal, gdy ujrzała jego cienki nadgarstek i długie chude palce z poobgryzanymi paznokciami. - Powodzenia - powiedziała. Carlos zmrużył oczy.

- Nie wierzę w szczęście czy pecha - odburknął. Ning pomyślała, że zabrzmiało to dość arogancko, ale wciąż chciała zrobić miłe wrażenie, więc tylko się uśmiechnęła i odpowiedziała: - Może masz rację. Doktor Kessler spojrzał nieprzyjaźnie na Ryana i Amy. - Jeśli wychodząc z gabinetu, spotkacie siostrę Lottie, powiedzcie jej, że ma natychmiast do mnie przyjść. Amy i Ryan zrozumieli aluzję i wyszli na korytarz, uśmiechając się do siebie porozumiewawczo. Ryan pogroził Amy palcem i naśladując wrzaskliwy głos przemawiającego Fiihrera, powiedział: - Nie będziesz siadać na mojej sterrrylnej powierzchni! Spróbuj usiąść na mojej sterrrylnej powierzchni, to oddam cię gestapo na rrozstrzelanie! - Kessler jest Żydem - powiedziała Amy. - Nie wyjeżdżałabym przy nim z aluzjami do nazistów, chyba że chcesz skończyć z termometrem w tyłku, kiedy następnym razem przyjdziesz przekłuć sobie bąbel. - Dobrze wiedzieć, dzięki - odrzekł ze śmiechem Ryan i oboje przywarli plecami do ściany, by przepuścić pielęgniarkę. Lottie pchała przed sobą wózek wyładowany sprzętem do monitorowania pracy serca oraz dwoma zestawami do biopsji ze złowieszczo wyglądającymi kleszczami. - Kessler się pieni, że pani jeszcze nie ma - poinformowała ją Amy. - Stary zrzęda - prychnęła Lottie. - I jeszcze się dziwi, dlaczego wszyscy odchodzą. Zimny podmuch przejął Ryana i Amy dreszczem, kiedy automatyczne drzwi wypuściły ich na zewnątrz. W przybierającym na sile deszczu ruszyli żwirowaną ścieżką w stronę głównego budynku.

- Napowietrzny tor przeszkód będzie straszny w taką pogodę - zauważył Ryan, zerkając w ciemniejące niebo. - A Ning, zdaje się, nie lubi wysokości. - Jeśli nie masz żadnych planów, to może byś zajrzał do mnie do centrum planowania, co? - zaproponowała Amy. - Przydałby mi się ktoś z głową na karku, z kim mogłabym poprzerzucać się pomysłami, zrobić małą burzę mózgów. Ryan sięgnął za siebie i poklepał swój wyładowany książkami plecak. - Mam lekcje. Amy się uśmiechnęła. - Zabawne, jak szybko zapomina się niektóre rzeczy. Kiedyś nienawidziłam sobotniej szkółki, ale odkąd opuściłam kampus, chyba ani razu o niej nie pomyślałam. - To naturalne, że w pewnym wieku pamięć zaczyna zawodzić. - Uważaj, zuchwalcze! - zaśmiała się Amy i ukarała Ryana lekkim szturchańcem w żebra. - Chętnie ci pomogę - powiedział Ryan - ale muszę zapytać opiekunkę, czy mogę urwać się z lekcji. Kiedy wyjmował telefon, wokół zaczęły plaskać krople wielkości szklanych kulek. Pospiesznie naciągając kaptur na głowę, Ryan wybrał numer Meryl, ale zanim uzyskał jej zgodę na opuszczenie lekcji, został trzydzieści metrów w tyle za Amy. - Zgodziła się - oznajmił, doganiając ją truchtem. - To w jakiej sprawie będziemy burzyć te mózgi? - Stroje piłkarskie - odpowiedziała tajemniczo. - Ale ten deszcz zaczyna mnie naprawdę wkurzać, więc może najpierw dostańmy się do centrum planowania misji, co? Kto

pierwszy? Zanim Ryan zdążył odpowiedzieć, Amy puściła się biegiem żwirowaną alejką. Centrum planowania misji leżało mniej więcej kilometr od ambulatorium, ale oboje byli w formie i biegli w dobrym tempie. Ryan wygrał, ale tylko dlatego, że był gotów się ubłocić, skracając sobie drogę przez trawnik, podczas gdy Amy trzymała się ścieżki. Kiedy dotarli do budynku, byli przemoczeni i zdyszani. Ryan przystanął za drzwiami i zabrał się do rozsznurowywania zabłoconych butów. W tej samej chwili podeszła do nich Laura Adams. - Oj, czyżby padało? - w jej tonie wyczuwało się sarkazm. - Zauważyłaś - powiedziała Amy. - Działo się coś ciekawego? Laura potrząsnęła głową. - Cisza, spokój i nuda, co poniekąd bardzo mnie cieszy, bo próbuję poprawić maturę z fizy. Ewart poszedł na spóźnione śniadanie. Siedzę przy telefonach na wypadek nagłych zgłoszeń agentów. - Są tu gdzieś jakieś ręczniki? - spytała Amy, strząsając wodę z włosów. - Przyniosę ci garść papierowych z łazienki - zaoferowała się Laura. - Tylko nasłuchujcie, czy w koordynacyjnej nic nie dzwoni. Laura pobiegła do łazienki, a Ryan zabrał się do ściągania z nóg przemoczonych spodni. Kiedy znów podniósł wzrok, Amy zdejmowała koszulkę, a jej mokry stanik nie pozostawiał zbyt wiele wyobraźni. - Przestań podglądać, perwersie! - powiedziała głośno Laura, która właśnie wyszła z łazienki. - Nie podglądałem - obruszył się Ryan, czerwieniejąc na twarzy. Osuszywszy się trochę, Amy i Ryan weszli do centrum koordynacji misji w samym

środku bananokształtnego budynku. Dyżurował tu zawsze jeden lub dwaj koordynatorzy, by w nagłych wypadkach móc zapewnić wsparcie koordynatorom i agentom w terenie. Ponieważ centrum było czynne dwadzieścia cztery godziny na dobę, nigdy nie bywało porządnie wysprzątane. Sześć stanowisk roboczych ustawionych w półokrąg pod sufitem o podwójnej wysokości tonęło pod zwałami papierów, kubków po kawie, zepsutych podzespołów komputerowych i żółtych karteczek z notatkami. - No dobrze - zaczęła Amy, podchodząc do białej tablicy zamontowanej na bocznej ścianie pomieszczenia. - Wczoraj wieczorem użyłam techniki hipnotycznej do odświeżenia pamięci Ning. Przypomniała sobie, że na ścianie biura w fabryce widziała fotografię - dwaj ubłoceni chłopcy w wieku między dziesięć a dwanaście łat. Obaj ubrani w stroje piłkarskie: podkolanówki w kasztanowopomarańczowe pasy, kasztanowe spodenki i pomarańczowe koszulki. Na koszulkach było też logo, które Ning opisała jako kwadratowy uśmiechnięty ludzik. Ryan kręcił się w zamyśleniu na biurowym krześle raz w jedną, raz w drugą stronę, stale zwrócony twarzą do Amy. Laura siedziała nieco dalej, ze wzrokiem utkwionym w podręczniku fizyki, ale widać było, że jednym uchem słucha tego, co mówi jej starsza koleżanka. - Dlaczego ten strój jest taki ważny? - zapytał Ryan. - Ponieważ jeśli uda się nam zidentyfikować drużynę, w której ci chłopcy grają, zdobędziemy też ich nazwiska, a mając ich nazwiska, będziemy mogli sprawdzić, gdzie mieszkają oraz kim są ich rodzice. Po nitce do kłębka możemy dotrzeć do tatusia i miejsca, w którym on pracuje. - Przynajmniej barwy klubu są nietypowe - zauważył Ryan. - Miliony drużyn piłkarskich występują w czerwieni z czernią albo w niebieskim z bielą, ale kto gra w strojach

kasztanowopomarańczowych? Amy pokiwała głową i napisała na tablicy: „kasztanowopomarańczowe stroje”. - Skąd wiemy, że to piłkarze? - spytała Laura. - A może to drużyna rugby albo hokeja? - Słuszna uwaga. - Amy skinęła głową i dopisała „rugby?” i „hokej?” na tablicy. Choć raczej utrudnia nam zadanie, niż ułatwia. Laura się roześmiała. - Rzeczywistość bywa złośliwa. - Powiedziałaś, że chłopcy byli ubłoceni, co czyni wersję z rugby o wiele bardziej prawdopodobną – wtrącił Ryan. - A pasiaste skarpety są dość powszechne w tej dyscyplinie. - A jakby wygooglować drużyny futbolowe? - spytała Laura. - Zrobiłam już wstępne rozeznanie w necie - powiedziała Amy. - Wyskakują tysiące rozmaitych drużyn. Próbowałam szukać według „barwy klubu kasztanowy oranż”, ale znalazłam tylko jakiś zespół australijskiej ligi rugby. - A internet nie jest geograficzny - dodał Ryan. - Nie da się zawęzić obszaru poszukiwań do danego rejonu, chyba że zna się nazwę konkretnego miejsca. Ale myślałaś może o lokalnych gazetach? No wiesz, gdzie zawsze piszą o dziecięcych klubach sportowych, meczach, zamieszczają zdjęcia drużyn i tak dalej. Wiemy w przybliżeniu, w jakim rejonie przebywała Ning, prawda? Moglibyśmy postarać się o tamtejsze gazety. Pewnie będzie ich z setka albo i więcej, no i trzeba by przejrzeć sporo archiwalnych wydań, więc zajęłoby to trochę czasu, ale nie jest to przecież niemożliwe. - Warto pomyśleć - przytaknęła Amy, zapisując „archiwa lokalnych gazet” na tablicy. - Można by nawet spróbować po prostu podzwonić. Lokalni korespondenci sportowi mogą wiedzieć, w jakich barwach występują jakie drużyny. - Ale wtedy ludzie od razu będą wiedzieli, że szukamy - zauważyła Laura.

Amy potrząsnęła głową. - Nie sądzę, żeby to było istotne. Zresztą łatwo znajdziemy pretekst. Powiedzmy, że policja poszukuje młodego złodzieja albo rabusia, którego widziano w takim stroju, coś w tym rodzaju. - A co z logo sponsora? - zapytał Ryan. - Wiem, że nie ma co wklepywać w Google kwadratowego uśmiechniętego ludzika, ale chyba musi być jakieś miejsce, gdzie przechowywane są znaki handlowe, prawda? Jakiś spis czy rejestr? - Małe szanse, że coś tam znajdziemy, ale jest to jakaś opcja - powiedziała Amy. - O to właśnie chodzi w burzy mózgów. Kiedy Amy zapisała na tablicy „rejestr znaków handlowych”, Laura wyprostowała się gwałtownie na krześle i odłożyła podręcznik. - Grałam kiedyś w piłkę w lidze dziecięcej, jeszcze zanim trafiłam do CHERUBA powiedziała podekscytowana. - Mama zamówiła mi strój i namówiła lokalny sklep do sponsorowania naszej drużyny, w zamian za co zgodziła się go nie okradać. Ryan uniósł brwi w zdumieniu. - Rany, to kim była twoja mama? Sklepową terrorystką? Laura zachichotała. - Prawie. Prowadziła największy gang złodziei sklepowych w Londynie, ale w tej chwili nie jest to istotne. - A co ci tak nagle wpadło do głowy? - spytała Amy. - Producenci - powiedziała Laura, wystukując „producenci strojów sportowych” na leżącej przed nią klawiaturze. - Mama zamówiła wtedy trzy lub cztery katalogi. Pamiętam, jak je przeglądałyśmy i wybierałyśmy wzory. - Wiem, do czego zmierzasz - ożywił się Ryan. - Dziecięcych drużyn futbolowych jest

mnóstwo, dziesiątki tysięcy w całym kraju. Setki różnych lig, setki lokalnych gazet, setki szkół, klubów, domów kultury i kościołów, które prowadzą własne zespoły. Za to firm szyjących klubowe stroje z nadrukami i wszystkim jest pewnie z tuzin albo i mniej, a większość powinna mieć rejestry, z których można wyczytać, komu sprzedali stroje i w jakich kolorach. Na twarzy Amy wykwitł szeroki uśmiech. - Nieźle, Laura - powiedziała, poruszając brwiami, i na tablicy dopisała „PRODUCENCI STROJÓW!!!”. - Jeżeli w tej branży jest tak jak we wszystkich innych, to rynek strojów jest zdominowany przez kilka dużych wytwórni. Odszukajmy największych dostawców, a potem zażądajmy od nich list klientów, którzy zamówili kasztanowopomarańczowe komplety w ciągu minionych pięciu lat. Istnieje spora szansa, że w ten sposób zlokalizujemy drużynę, o którą nam chodzi. - Właśnie ściągam listę z... - zaczęła Laura, ale zanim skończyła, zadzwonił telefon, więc szybko sięgnęła po słuchawkę. - Wulkanizacja Jednorożec, w czym mogę pomóc? Podczas gdy Laura wybawiała z opresji agenta CHERUBA uwikłanego w trudną sytuację na drugim końcu kraju, Amy podeszła do Ryana. - Weźmiemy listę producentów z Google’a - powiedziała cicho. - Potem sprawdzimy nazwy w rejestrze firm Companies House i wybierzemy te, które mają największe obroty. A potem zaczniemy dzwonić, zaczynając od największych i schodząc do coraz mniejszych. - W sobotę wiele może być zamkniętych - powiedział Ryan. Amy skinęła głową. - Mimo to chciałabym spróbować. Sprawdzimy nazwiska dyrektorów firm i przepuścimy przez bankowe bazy danych, wyciągając z nich adresy i dane kontaktowe. Mam

gdzieś, czy jeden z drugim gra w golfa, pływa na swoim jachcie, czy odwiedza babcię. Dowiemy się, kto sprzedaje kasztanowopomarańczowe stroje, a potem kto je zamawia i gdzie te dzieciaki grają. - Sprawdzenie tylu ludzi może trochę potrwać - zauważył Ryan. Amy przytaknęła. - Nie masz jakichś kumpli, którzy mieliby ochotę urwać się z sobotniej szkółki? 44. BIEŻNIA Obiecane przez doktora Kesslera lekkie ukłucie okazało się impulsem oślepiającego bólu. Mała grudka mięśnia, wyrwana z uda Ning, a potem zabarwiona i zbadana pod mikroskopem, miała stać się kopalnią informacji o fizycznym potencjale kandydatki. Po biopsji Carlos i Ning zostali poddani prześwietleniu całego ciała w celu wykrycia ewentualnych defektów szkieletu, po czym oboje podłączono do monitorów pracy serca, założono im maski i kazano biegać na elektrycznej bieżni, by oszacować możliwości ich płuc i serc. Szybkość, z jaką puls wraca do normy po wysiłku, jest kluczową miarą kondycji fizycznej, dlatego Ning i Carlos wciąż mieli przyczepione elektrody monitorów serca, kiedy doktor Kessler zniknął w swoim gabinecie, dając im czas na odsapnięcie. Ning nie była w tak dobrej formie jak wtedy, kiedy chodziła do szkoły sportowej, ale wciąż była urodzoną atletką i dochodziła do siebie szybko i bez sensacji - inaczej niż Carlos, który łapał powietrze gwałtownymi haustami i tarł dłonią plaster na udzie. - Jak to rozdrapiesz, będzie jeszcze gorzej - ostrzegła go Ning. - A co ty możesz o tym wiedzieć? - zdenerwował się raptem Carlos. - I czemu mówisz z takim kretyńskim akcentem? Dziewczęta z Kirkcaldy okrutnie drwiły z jej chińskoliverpoolskiego akcentu i Ning

zrobiła się przeczulona na tym punkcie, przekonana, że wypada głupio za każdym razem, kiedy otworzy usta. - Miałam robione biopsje mięśni, kiedy trenowałam w szkole sportowej w Chinach wytłumaczyła Ning. - Jak będziesz drapał, tylko to rozkrwawisz. Pielęgniarka Lottie przyniosła im jednorazowe kubki z wodą, które oboje opróżnili chciwymi łykami. Ning rzuciła swój kubek do śmietnika, ale plastikowe naczynko odbiło się od krawędzi. Carlos podszedł do kosza, by wyrzucić swój, i kiedy Ning schyliła się, by podnieść kubek z podłogi, usłyszała odgłos torsji, a w następnej chwili strumień ciepłych wymiocin chlusnął jej na plecy i spodnie. - Aaaach, jasna cholera! - krzyknęła gniewnie, podrywając się na nogi, podczas gdy zgięty wpół Carlos oparł się ciężko ramieniem o ścianę i zaniósł gwałtownym kaszlem. Ning nie wiedziała, czy się oczyścić, czy najpierw próbować pomóc chłopcu. - Siostro! - zawołała, jednocześnie zauważając dozownik z papierowymi ręcznikami. Lottie posadziła Carlosa na krześle i dała mu wodę do przepłukania ust. Tymczasem Ning robiła, co w jej mocy, by oczyścić koszulkę i spodnie z wymiocin. - Jest szansa, żebym dostała czyste rzeczy? - zapytała. - Może pobiegnę szybko do głównego budynku? Wiem, że gdzieś tam jest magazyn uniformów. - Ogromnie mi przykro, ale nie mogę zezwolić ci na opuszczenie centrum medycznego w czasie trwania prób rekrutacyjnych - powiedziała Lottie. - Usiądź, proszę, i siedź spokojnie, maszyny mają mierzyć twój czas uspokojenia tętna. Ning było żal Carlosa, ale jednocześnie była na niego zła - miał milion lepszych miejsc, gdzie mógł zwymiotować, nie musiał robić tego akurat na nią. Po zakończeniu części medycznej dalsze próby miała poprowadzić prezeska Zara Asker.

- Mam troje dzieci i byłam zarzygana po pachy dziesiątki razy - powiedziała Zara do Ning, kiedy pojawiła się w centrum medycznym. - Idziemy do dojo, mamy mało czasu i nie zamierzam tracić dwudziestu minut tylko dlatego, że masz na spodniach parę wilgotnych plamek. Ning czuła się okropnie, idąc za Zarą przez lekką mżawkę w stronę dojo. Carlos wciąż chorobliwie dyszał i prezeska już dwa razy obejrzała się i krzyknęła na niego, by się pospieszył. Była znacznie milsza, kiedy spotkały się na rozmowę poprzedniego popołudnia, i Ning pomyślała, że Zara ma po prostu zły dzień. Dojo do treningu sztuk walki było jednym z najbardziej szpanerskich budynków w kampusie. Budowę sfinansował rząd Japonii po tym, jak agenci CHERUBA zinfiltrowali rosyjską organizację szpiegowską kradnącą cenne japońskie technologie. Wzniesiono je w tradycyjnym japońskim stylu, ze stromym dachem uformowanym z ogromnych, wyciętych z pojedynczych pni belek. Otoczenie zdobił tradycyjny japoński ogród żwirowy oraz sadzawka z karpiami koi i z drewnianym mostkiem rozciągniętym przez całą jej długość. Wnętrze zostało urządzone bardziej funkcjonalnie i wypełnione blaskiem świetlówek i szumem klimatyzatorów, jeśli nie liczyć spektakularnego dachu, nie różniło się niczym od zwykłej nowoczesnej sali gimnastycznej. Porzuciwszy buty i skarpety na ganku, Ning, Carlos i Zara weszli na sprężystą niebieską matę wyściełającą podłogę głównej sali. Zwykle można było tu zastać pannę Takada prowadzącą treningi, ale tym razem w pomieszczeniu była tylko grupa starszych nastolatków ćwicząca układ taneczny przy odtwarzaczu grającym przebój ze starego filmu. Przesuwna ścianka przepuściła ich do bocznego pomieszczenia z kwadratem czerwonej maty na podłodze i ustawionymi przy ścianach drewnianymi ławkami. Na samym środku maty leżały dwa zestawy ochronne: lekkie rękawice do karate, ochraniacze na zęby,

kaski oraz ochraniacz na jądra dla Carlosa. - Zasady są proste - oznajmiła Zara. - Macie sprowadzić przeciwnika na ziemię przy użyciu dowolnej techniki z wyłączeniem kopnięć w genitalia, wyłamywania szczęk i wydłubywania oczu. Rund jest pięć, wygrywa ten, kto pierwszy zaliczy trzy zwycięstwa. Ning spojrzała niepewnie na Zarę, podczas gdy Carlos kombinował, jak prawidłowo zaciągnąć rzepowe paski swoich rękawic. - Amy napisała o mnie raport - nie wytrzymała Ning. - Nie wiem, czy go czytałaś, ale ja dużo boksowałam, a Carlos nie jest w mojej kategorii wagowej. - Oczywiście, że czytałam twój raport - ucięła Zara oschle. - Kto powiedział, że dostanie się do CHERUBA będzie łatwe? Jeśli Carlos jest mały i chuderlawy tutaj, to tym bardziej nie stanie się nagle wielki i silny podczas tajnej misji, nie sądzisz? Ning nie mogła pojąć, dlaczego Zara zachowuje się inaczej niż poprzedniego popołudnia. Ryan kategorycznie wymigał się od rozmowy o szczegółach czekających ją prób, ale powiedział, żeby była przygotowana na niespodzianki. Zapinając kask, Ning zastanawiała się, czy podły nastrój prezeski nie jest przypadkiem udawany jako sposób na dodatkowe zestresowanie kandydatów. - Ustawcie się - rozkazała Zara ostro. Carlos jednak z zaintrygowaną miną wciąż przekładał i motał paski swoich rękawic. Zara podeszła do niego i cmokając niecierpliwie, pozapinała mu rzepy. - Stuknijcie się rękawicami i jazda. Carlos zaatakował agresywnie, z furią wymachując pięściami i nawet muskając kilka razy ramiona Ning, ale walił na oślep, nie mając bladego pojęcia, co robi. Ning wiedziała, że może zatrzymać go brutalnym ciosem w środek twarzy dosłownie w każdej chwili. Zwlekała jednak, a kiedy cofała się przed wiatrakami rąk, Carlos omal sam się nie przewrócił, tracąc

równowagę po kolejnym niewprawnym zamachu. Ning dostrzegła szansę na powalenie przeciwnika bez narażania go na poważniejsze obrażenia i szybkim ruchem stopy podcięła mu nogi. Carlos.gruchnął ciężko na matę. - Poddaj się - powiedziała Ning, siadając mu okrakiem na plecach. Niełatwo jest mówić z ochraniaczami na zębach, ale cokolwiek odpowiedział Carlos, nie było to grzeczne. Choć jego sytuacja była beznadziejna, nie przestawał się miotać. Ning nie chciała wyrządzić mu krzywdy, tylko zmusić go do kapitulacji. Przycisnęła mu ramię do podłogi i wbiła palec pod pachę. - Auć! - wrzasnął Carlos. - Poddaję się! Po chwili zerwał się, dysząc z wściekłości. - To nie było fair, potknąłem się! - krzyknął tonem rozwydrzonego bachora. Ning mogła się tylko roześmiać. - Podobno nie wierzysz w szczęście. - Ochraniacze z powrotem na zęby - rozkazała Zara. - Ustawić się, stuknąć rękawicami.

W swoim arsenale zagrywek taktycznych Carlos nie miał niczego prócz dzikiego wymachiwania kończynami. Jednak tym razem udało mu się nie potknąć, więc Ning przeszła do ofensywy, wymierzając mu stosunkowo lekki cios w twarz w nadziei, że to wystarczy do zniechęcenia przeciwnika bez rozbijania mu nosa. Ku jej zaskoczeniu pod Carlosem ugięły się nogi na dobre pół sekundy, ale kiedy tylko się wycofała, przypuścił kolejną szarżę. Odepchnęła go, ale dopiero gdy zdążył musnąć piętą jej brzuch. Na nieszczęście dla Carlosa kopnięcie sprawiło Ning akurat tyle bólu, by ją rozgniewać. Momentalnie przygarbiła się w prawidłowej pozycji bokserskiej i wyprowadziła trzy błyskawiczne ciosy. Pierwszy trafił w głowę i odrzucił Carlosa do tyłu; drugi, wymierzony w brzuch, złożył go na pół; trzeci, który spadł na bok klatki piersiowej, zakręcił nim i powalił go na matę. Carlos upadł twarzą w dół, ale zaraz przetoczył się na plecy i jęknął przeciągle. - Przepraszam cię - westchnęła Ning, stając nad nim nękana poczuciem winy. - Nie przejmuj się, nie ma się czego wstydzić. Zawsze byłam silna i wygrywałam zawody bokserskie. Twarz Carlosa wykrzywiał dziwny grymas i Ning odsunęła się w obawie, że chłopak znów zwymiotuje. Odwróciła się do Zary. - Jaki to w ogóle ma sens? - zapytała z gniewem. - Dowiedliśmy właśnie, że doświadczona dwunastoletnia bokserka może dokopać chuchrowatemu dziesięciolatkowi. O rany, co za niespodzianka! Zara zmierzyła Ning jadowitym spojrzeniem. - Może powinnaś przypomnieć sobie, do kogo się zwracasz i jakie tu obowiązują zasady. Ning najeżyła się. Tego ranka obudziła się, sądząc, że znalazła miejsce, w którym

chciałaby pozostać, ale oto znów stała naprzeciwko surowej nauczycielki, narzucającej bezsensowne zasady i wciąż przypominającej, gdzie jest jej miejsce, tak samo jak w szkole w Chinach. Zadrżała z emocji, w jej głowie ścigały się myśli. - Nie będę już biła Carlosa - postanowiła, zrywając z dłoni rękawicę i ciskając ją na matę. - Poddaję się trzykrotnie, czyli Carlos wygrywa trzy do dwóch. Mam nadzieję, że przy następnej próbie pójdzie mi lepiej. Zara powoli zaczerpnęła powietrza, po czym skinęła głową. - W porządku, Carlos wygrywa. Ning spodziewała się, że chłopiec okaże jej coś na kształt wdzięczności, ale ten poderwał się z podłogi i zaczął skakać wokół Ning, wykrzykując triumfalnie: - Wygrałem, wygrałem! Masz za swoje! I co ty na to? - Daj spokój, głąbie - żachnęła się Ning. - Nie umiesz nawet włożyć rękawic. - Następny będzie sprawdzian możliwości umysłowych - powiedziała Zara. - Prosty pisemny egzamin, który pozwoli nam ocenić wasze zdolności matematyczne, językowe i wiedzę ogólną. Macie dziewięćdziesiąt minut i spodziewam się, że ten test ukończycie w absolutnej ciszy. * Sporządzenie listy osiemnastu firm pokrywających większość krajowego zapotrzebowania na klubowe stroje sportowe zajęło Ryanowi i Amy godzinę. Zanim skończyli, do centrum przybyli wezwani na pomoc Max i Alfie. Amy podzieliła listę tak, aby każdy miał cztery lub pięć przedsiębiorstw do obdzwonienia. Czteroosobowy zespół rozsiadł się przy biurkach centrum koordynacji, by przystąpić do telefonowania. Każdy zaczął od wystukania numeru podanego na stronie internetowej

przedsiębiorstwa. Na liście Ryana pierwsza była firma o nazwie Kitmeister UK. Po wysłuchaniu nagranego komunikatu „otwarte od poniedziałku do piątku” Ryan zabrał się do wyszukiwania nazwisk dyrektorów firmy. Następnie otworzył bazy danych operatorów sieci telefonicznych i wynotował pół tuzina numerów komórek, za które rachunki płacił Kitmeister UK. Już miał zabrać się do dzwonienia, kiedy podeszła doń Amy. - Myśl o tym jak o łupaniu orzechów - poradziła. - Najpierw zajmij się łatwymi, a do twardszych sztuk wrócisz później, jeśli zajdzie taka potrzeba. Pierwszego przełomu dokonał Max. Pomachał notatkami, aby dać znać, że coś ma, poczekał chwilę, aż wszyscy skończą swoje rozmowy, po czym zabrał się do wyjaśnień. - Zadzwoniłem do firmy Matthews & Son. Musiałem chyba z sześć razy tłumaczyć, o co mi chodzi, zanim recepcjonistka połączyła mnie z tym staruszkiem. Dziadzio był niezły: trochę zramolały, ale siedzi w tym biznesie od ponad czterdziestu lat i widać było, że naprawdę zna się na rzeczy. Powiedział mi, że bazowe komplety bez naszywek i nadruków są dostarczane przez kilku różnych producentów odzieży sportowej, a potem wykańczane godłami, znakami sponsorów i numerami przez firmy takie jak jego. Facet twierdzi, że aktualnie żadna z poważnych marek nie ma w ofercie podkolanówek w kasztanowopomarańczowe pasy. Jedyna wytwórnia, która takie robi, to tajwańska firma o nazwie SoccaAce. Dziadzio mówi, że nie handluje ich towarem, bo, jak się wyraził, „nie bez powodu jest taki tani”. Powiedział też, że zna tylko dwie firmy, które drukują na kompletach SoccaAce. Jedna nazywa się Oberon Sports, druga Kitmeister UK. Po tym Kitmeisterze nieźle sobie pojechał. Podobno to największa firma na rynku, ale robią straszną chałę, a ich obsługa reklamacji to czysta ścierna. - Dobra robota, Max - powiedziała Amy, uśmiechając się z zadowoleniem. - Zasłużyłem na całusa? - Max wyszczerzył zęby w łobuzerskim uśmiechu, po czym

odchylił się do tyłu na krześle i nadstawił usta. Amy roześmiała się i cmoknęła go lekko w policzek. - Błe! - skrzywił się Ryan. - Lepiej uważaj, nie wiesz, gdzie się łajdus szlajał. 45. PAPIERY Test pisemny odbył się w pustym biurze na parterze głównego budynku. Drzwi pozostawiono otwarte, aby asystentka Zary w gabinecie obok mogła mieć na oku kandydatów pracujących przy niewielkich drewnianych ławkach. W szkole w Dandongu Ning pisała egzaminy, zwyczajne lub próbne, przynajmniej dwa razy w tygodniu, dzięki czemu wyrobiła sobie nawyk szybkiego przeglądania całego testu jeszcze przed rozpoczęciem pracy. Nie trzeba było geniuszu, żeby się domyślić, że półtorej godziny to za mało, by rozwiązać wszystkie zadania, więc zaznaczyła sobie te najlepiej punktowane i zaczęła od nich. Carlos wydawał się raczej odprężony i doprowadzał Ning do szału, szeleszcząc kartkami, nucąc pod nosem i bębniąc ołówkiem o blat. Po dwudziestu minutach Ning szczerze żałowała, że nie znokautowała go w dojo. Nerwy puściły jej wreszcie, kiedy Carlos wetknął sobie palec do ust i zaczął nim strzelać, wydając odgłosy odpustowej pukawki. - Zamkniesz się w końcu? - wycedziła jadowitym szeptem. Usłyszała to asystentka Zary. Kobieta wstała od biurka i stanęła w drzwiach, grożąc Ning palcem. - Jeszcze jedno słowo, młoda damo, a zabiorę ci ten test i podrę na kawałki. Na domiar złego Ning ciągle łamał się grafit i co chwila musiała przerywać pracę, by zatemperować ołówek. Jednak mimo całej swojej frustracji miała wrażenie, że poszło jej całkiem nieźle, kiedy Zara weszła do sali, by odebrać im testy.

* W budynku centrum planowania misji Alfie wyrwał plik ciepłych kartek z drukarki laserowej. - Mam tutaj maila od tej babki z Oberona - oznajmił, potrząsając papierami przed Amy. - Od dwa tysiące drugiego roku zrobili dwadzieścia osiem dostaw kompletów z kasztanowo-pomarańczowymi skarpetami. Trzy kluby piłkarskie i dwa rugby. Dali mi adresy klientów razem z kodami pocztowymi. - Ładnie. - Amy skinęła głową i uruchomiła mapy Google w swoim komputerze. Dawaj te kody. Zobaczymy, czy wyskoczy nam coś godzinę jazdy od miejsca, gdzie Ning uciekła z tamtego samochodu. Firma Oberon Sports mieściła się na południowym zachodzie kraju i pierwsze cztery kody pocztowe wskazywały na Devon albo Kornwalię, zdecydowanie za daleko od punktu ucieczki Ning. Ostatnią partię strojów dostarczono do klubu młodzieżowego w Milton Keynes. Amy wstukała „Milton Keynes” i „Wigan” w panel wyznaczania trasy i przeczytała wynik obliczeń: dwieście pięćdziesiąt kilometrów, dwie godziny i czterdzieści minut jazdy. - To na pewno będzie Kitmeister UK - orzekła Amy i podeszła do Ryana i Maksa. Jak wam idzie? Ryan sapnął z rozdrażnienia. - Rozmawiałem z dyrektorem zarządzającym Kitmeistera, ale wyjechał na weekend do swojego domku letniskowego w Yorkshire i nie jest w stanie dostać się do biura przed poniedziałkiem, ponieważ tylko zarządca budynku zna kody do alarmów. Jakby tego było mało, powiedział, że będzie musiał naradzić się z prawnikami, zanim udzieli jakiejkolwiek informacji jakiejkolwiek organizacji rządowej. Amy cmoknęła z irytacją.

- Zdaje się, że koleś utrudnia dla samej frajdy utrudniania. Ryan potrząsnął głową. - Potem facet zaczął coś mówić o prześladowaniu przez rząd i o biurokratach ze skarbówki, którzy krępują ręce drobnym przedsiębiorcom takim jak on. W końcu tak się wściekł, że rzucił słuchawką, a ja sprawdziłem Kitmeistera w urzędzie skarbowym. Okazuje się, że toczy się przeciwko nim dochodzenie w sprawie uchylania się od podatków. - To nam utrudni wyrwanie od nich informacji - skonstatowała Amy. - Jeśli chcecie poznać moje zdanie - powiedział Max - to powinniśmy odwiedzić go w tym jego domku i zagrozić, że przybijemy mu jajca do drzwi. Alfie przybrał chrapliwy gangsterski ton. - A kiedy wyśpiewa już wszystko, co chcemy wiedzieć, to i tak przybijemy mu jajca do drzwi, bo takie już z nas zimne dranie. Amy parsknęła śmiechem. - Z jakiegoś powodu nie wydaje mi się, żeby wasz jajcarski plan dostał aprobatę komisji etyki. - Zostawmy na chwilę wasze chore fantazje - powiedział Ryan. - Siedziba Kitmeister UK jest tylko jakieś czterdzieści minut jazdy stąd. Małe włamanko w celu przeszukania szafek z dokumentami i komputerów niekoniecznie musi być opcją, która absolutnie nie wchodzi w grę. Amy pokiwała głową. - Pracuję dla TFU, nie dla CHERUBA, więc musiałabym dokooptować koordynatora misji, ale jeśli Kitmeister będzie kręcić nosem na nasze prośby o współpracę, to może być najlepsze wyjście. W kompleksie pływackim w kampusie CHERUBA znajdowały się cztery baseny:

dwudziestopięciometrowy dla początkujących, pięćdziesięciometrowy olimpijski, supergłęboki nurkowy i wreszcie basen rekreacyjny, gdzie miała się odbyć czwarta z pięciu prób rekrutacyjnych Carlosa i Ning. Nawet w najgłębszym miejscu basen rekreacyjny miał zaledwie dwa i pół metra głębokości. Wyposażenie było standardowe: trzy zjeżdżalnie wodne, nadmuchiwany zamekzjeżdżalnia dla dzieci, miniaturowe wysepki z palmami oraz maszyna do wytwarzania fal. Przed próbą bliźniacy Callum i Connor Reilly’owie rozmieścili w różnych miejscach basenu ponad sto plastikowych piłek. Uruchomili też maszynę i ustawili na maksymalną moc, wskutek czego, aby dopłynąć do głębokiego końca, trzeba było walczyć z półmetrowymi falami. - A oto zasady - zaczęła Zara, podczas gdy szczupli, lecz muskularni bliźniacy stanęli nieco z tyłu, górując nad nią niczym dwa identyczne posągi w kąpielówkach. - Na wyspie widzicie dwa kosze: czerwony dla Ning, a obok niebieski dla Carlosa. Macie dwadzieścia minut na wrzucenie do swoich koszy jak największej liczby piłek. Zielone są warte jeden punkt, żółte - trzy, niebieskie - pięć, a czerwone - dziesięć punktów. Piłki wolno rzucać, ale nie wolno nieść więcej niż jednej na jeden raz. Kontakt fizyczny jest zabroniony i możecie wychodzić z wody, żeby wejść na zjeżdżalnię, ale za każdą inną próbę przemieszczania się brzegiem basenu obcinamy pięćdziesiąt punktów. Wszystko jasne? - Jeszcze raz, jakie są wartości piłek? - spytał Carlos.

Podczas gdy Zara powtarzała zasady punktacji, Ning przyglądała się basenowi. Wszystkie zielone piłki, najmniej cenne, podskakiwały na wodzie w płytkiej części basenu, w pobliżu wyspy z koszami. Piłki punktowane wyżej porozmieszczano w trudniej dostępnych miejscach, przy czym wszystkie czerwone, dziesięciopunktowe, leżały albo na szczycie zjeżdżalni, albo na górnym poziomie dmuchanego zamku. - Start! - krzyknęła Zara. Carlos od razu wskoczył do wody i popłynął w stronę swojego kosza, podczas gdy Ning ruszyła w stronę zamku, brodząc w wodzie sięgającej jej do kolan i czując się jak zawodniczka durnego teleturnieju. Wypatrzywszy trzy czerwone piłki, zdołała wspiąć się na piętro zamku i wrzucić dwie z nich do kosza, ale trzecia odbiła się od krawędzi, a Carlos przechwycił ją w locie i triumfalnie wbił do swojego pojemnika. Ning wybrała zły moment na ześliźnięcie się z zamku do wody i nadciągająca z boku szybka fala omal nie zbiła jej z nóg. Kiedy z niebieską piłką w garści zaczęła brnąć w stronę wyspy z koszami, zmroził ją widok Carlosa, który w ekspresowym tempie zaliczał jedynki i trójki, zgarniając i rzucając łatwe piłki zgromadzone przez fale przy brzegu basenu. Ning krótkim rzutem umieściła niebieską piłkę w koszu, po czym dołączyła do Carlosa w obłąkańczym wyścigu po zielone i żółte. Wśród nadlatujących kolorowych pocisków Callum wspiął się na wyspę. Podczas gdy przerzucał zebrane piłki do pustego baseniku ze sztucznym nurtem, Connor stał na brzegu z notatnikiem i zliczał punkty. - Ning trzydzieści osiem, Carlos pięćdziesiąt jeden! - krzyknął Connor. Do tego czasu większość łatwych piłek zniknęła z okolic wysepki. Kiedy Carlos zbierał niedobitki, Ning popłynęła w stronę większej wyspy na środku basenu, gdzie leżało około tuzina pięciopunktowych niebieskich piłek. Ning nie brakowało siły ani wytrwałości, ale technikę miała słabą, przez co z dużym

trudem przedzierała się przez fale nacierające na nią z głębokiego końca basenu. - Nowe piłki! - oznajmiła Zara, wsypując do wody tuzin czerwonych dziesięciopunktówek. Ning nie spodziewała się pojawienia nowych piłek w trakcie gry. Podczas gdy wahała się, nie wiedząc, czy powinna trzymać się planu i zgarnąć niebieskie z wyspy, czy płynąć po czerwone na głębinę, tuż obok niej, pod wodą, śmignął Carlos. Na lądzie Carlos był słabeuszem, ale Ning poczuła się nagle wielką niezdarą, patrząc, jak przepływa piętnaście metrów, nawet nie wynurzając się po oddech. Postanowiła powalczyć o dziesięciopunktówki, ale zanim dotarła do głębokiej wody, Carlos zdążył przerzucić dziesięć z dwunastu piłek w stronę wysepki z koszami i właśnie płynął z powrotem. Po walce z falami Ning z trudem łapała oddech, kiedy chwyciła wreszcie czerwoną piłkę. W tym momencie Carlos był już po płytkiej stronie basenu i ciskał przerzucone wcześniej dziesięciopunktówki jedną po drugiej do swojego kosza. Ning rozpaczliwie rzuciła swoją piłkę z głębokiego końca basenu. Niewiele brakowało, by trafiła, ale potoczywszy się po obręczy, czerwona kulka wpadła do wody, gdzie w mgnieniu oka znalazł się przy niej Carlos, by bezlitośnie zgarnąć punkty dla siebie. - Zostało szesnaście minut! - zawołała Zara. - Ning czterdzieści jeden, Carlos sto osiemdziesiąt siedem - oznajmił Connor. Ning jęknęła żałośnie i sieknęła wodę ciosem pełnym frustracji. Zła na siebie, ruszyła w stronę większej wyspy po niebieskie piłki. Właśnie zbierała potężne baty. 46. PRZEPAŚĆ Aby uzyskać zgodę na rozpoznawcze włamanie do siedziby Kitmeister UK, Amy musiała sporządzić stosowny wniosek oraz wprowadzenie do misji, skłonić starszego

koordynatora Ewarta Askera do przeczytania go i zatwierdzenia, wyśledzić prezeskę - a zarazem żonę Ewarta - Zarę i uzyskać jej podpis, a następnie przesłać emailem szczegóły dwóm członkom komisji etyki CHERUBA wraz z prośbą o natychmiastową odpowiedź. Amy wyszła z gabinetu Ewarta z najbardziej pokerową twarzą, na jaką było ją stać. - No i? - ponaglił ją Ryan. - Wszystko dogadane - powiedziała. - Klepnęli mi przykrywkę na znudzonych dresiarzy, więc będziecie musieli trochę narozrabiać. - Bezmyślny wandalizm? Powinienem sobie poradzić - powiedział Alfie z błyskiem w oku, szczerząc zęby i zacierając dłonie. - Tak się składa, że mam do niego nawet pewną słabość. Ewart usłyszał to i wykrzyknął ostrzeżenie ze środka gabinetu: - Tylko nic ekstremalnego, chłopcy! Nie chcemy niczego, co mogłoby przyciągnąć uwagę lokalnych mediów, a policję skłonić do wszczęcia poważnego dochodzenia. - Jasne, szefie - powiedział Max, wtykając głowę do gabinetu i pozdrawiając Ewarta zawadiackim salutem. - Powodzenia - wycedził Ewart beznamiętnie. - A teraz zamknij te drzwi i zjeżdżać mi stąd. - No dobra, chłopaki - powiedziała Amy, prowadząc podekscytowane trio do wyjścia. - Musicie iść i przebrać się w cywilne ciuchy. Pewnie przydałaby się jakaś łączność, więc weźcie radia i nie zapomnijcie o sprzęcie do włamów. Ja skombinuję samochód i spotkamy się w stołówce za jakieś dwadzieścia pięć minut. Zdążymy wrzucić coś na ząb i ruszyć przed drugą. - Brzmi nieźle - przytaknął Ryan, wsuwając stopy w ubłocone buty, które zostawił przed wejściem do budynku.

* Ning była większa i silniejsza od Carlosa, dlatego zmieniła taktykę: odtąd trzymała się blisko koszy, próbując przechwycić wszystko, co rzucał jej przeciwnik, ipływając tylko wtedy, kiedy Zara wsypywała nowe piłki do płytszej części basenu. Pomysł był rozsądny, ale kiedy minęło dwadzieścia minut, Ning była kompletnie wycieńczona i wciąż brakowało jej ponad stu punktów do wyniku Carlosa. - Dobra robota, dzieciaku - powiedziała entuzjastycznie Zara, mierzwiąc Carlosowi włosy. - Zasuwasz w wodzie jak mała kijanka. Ning skrzywiła się z niesmakiem, słysząc ten komplement. Kipiąc zawiścią, wytarła się i przebrała z kostiumu kąpielowego w poplamioną krwią i wymiocinami koszulkę i bojówki. Jakby nie dość było przykrości, słyszała, jak Callum i Connor śmieją się i żartują swobodnie z Carlosem, przebierając się za ścianką zaledwie kilka metrów dalej. Ning robiła wszystko najlepiej, jak potrafiła, ale choć wydawało jej się, że test pisemny poszedł jej całkiem dobrze, wcale nie była pewna, czy spisała się dość dobrze, by przyjęto ją do CHERUBA. Ostatnią próbą miało być przejście po napowietrznym torze przeszkód. Skrzypiąca drewniana konstrukcja, z wąskimi słupami, linami, pomostami i równoważniami, nie spodobała się Ning ani trochę, kiedy poprzedniego dnia Ryan oprowadzał ją po kampusie. Teraz podobała jej się jeszcze mniej, kiedy stała u podstawy trzydziestometrowej szarpanej wiatrem drabinki sznurowej, patrząc w górę przez siekące jej twarz krople deszczu. Callum i Carlos wspięli się już do połowy drabinki, zostawiając na szczeblach śliskie grudy błota z podeszew butów. Connor miał towarzyszyć Ning, zaś Zara wróciła do biura pod pretekstem nadrabiania zaległości w załatwianiu poczty i papierkowej robocie. - Czy jeśli spadnę, to zginę? - spytała Ning grobowym tonem.

- Nie zginiesz - zapewnił ją Connor. - Ale gałęzie drzew zsieką cię na miazgę, a sieci bezpieczeństwa są napięte na sztywno. Znam kilku gości, którzy nieźle się na nich poobijali, i jednego chłopaka, który złamał sobie nogę, bo stopa uwięzła mu w oczku siatki. Ning zmusiła się do uśmiechu. - To znaczy, że najlepiej unikać spadania. - Tak - przytaknął Connor. - Możesz już ruszać. I pamiętaj, z patrzenia w dół jeszcze nigdy nie wynikło nic dobrego. Ning wspinała się po drabince przed Connorem, który trzymał się kilka szczebli pod nią. Na samym szczycie Carlos, wisząc na rękach na poziomym drążku, sunął w stronę pomostu z desek, dopingowany okrzykami przez Calluma. Atletycznie zbudowana Ning nie miała żadnych kłopotów z przejściem po drążku i na pomoście dołączyła do Carlosa, który spanikował przed pierwszym skokiem. Tor przeszkód był zbudowany wśród drzew, ale część z nich wycięto, aby przeskok wydawał się straszniejszy. Wystające z końca pomostu dwie deski urywały się dramatycznie nad trzydziestometrową otchłanią. - Nie, nie mogę - jęknął trwożliwie Carlos. - Myśl tylko o skoku - poradził mu Callum. - To tylko trochę ponad metr, taki dłuższy krok, nic więcej. Carlos miał taką minę, jakby zaraz miał znowu zwymiotować, ale w końcu wziął krótki rozbieg i przeskoczył szczelinę, zachwiawszy się niebezpiecznie, kiedy wylądował po jej drugiej stronie. Ning czuła się mniej onieśmielona, będąc na torze przeszkód, niż kiedy patrzyła nań z dołu, a skok naprawdę był łatwy - przynajmniej w porównaniu z akrobacjami, jakie wykonywała na znacznie węższej równoważni gimnastycznej, kiedy miała sześć lat.

Środkowa część toru zawierała zygzakującą w pionie i w poziomie napowietrzną ścieżkę ułożoną z drewnianych belek i gdzieniegdzie poprzecinaną rozstępami. W miarę wędrówki przeskoki stawały się coraz dłuższe, a równoważnie coraz węższe i bardziej nachylone. Ostatni odcinek stanowiły dwie belki niespełna pięciocentymetrowej szerokości, ustawione równolegle w odległości pół metra od siebie i schodzące w dół pod kątem czterdziestu stopni. Carlos owinął się wokół jednej z belek i jął ostrożnie zsuwać się w dół. Niestety, w połowie drogi dopadł go mały atak paniki i Callum musiał przyjść mu z pomocą. Ning, ostatnia w kolejce, poszła w ślady Calluma i Connora, stawiając lewą stopę na lewej, zaś prawą na prawej belce i pokonując przeszkodę czterema śmiałymi krokami. - Bardzo ładnie - pochwalił ją Connor, kiedy stanęła obok niego na ostatnim pomoście. Na ziemię prowadziły dwie drogi. Jedną z nich był zeskok przez konary drzew na ochronny materac, ale przewodnicy powiedzieli kandydatom, że mają skorzystać z drugiej, zjeżdżając na bloczku po stromo nachylonej linie, której dolny koniec zakotwiczono w ziemi, tuż za błotnistym dołem na samym końcu strefy lądowania. Callum złapał bloczek z gumowanymi rękojeściami, by przygotować Carlosa do zjazdu. Connor wskazał w dół i zaczął pouczać Ning: - Sztuka polega na puszczeniu bloczka we właściwym momencie. Puścisz za wcześnie, a spadniesz z dużej wysokości i nadwerężysz sobie kostki albo połamiesz nogi. Z drugiej strony, jeśli puścisz za późno, skończysz w dole. I może stąd wygląda to na zwyczajne błoto, ale zapewniam cię, to tylko zaschnięta skorupa skrywająca absolutny, nieprawdopodobny syf. A mówiąc syf, mam na myśli końskie łajno, krowie placki, zgniłe owoce i kurze pióra. Mogę ci powiedzieć z doświadczenia, że trzeba mniej więcej pięciu dni

szorowania, żeby człowiek przestał w końcu śmierdzieć. Z lekko przerażoną miną Ning odprowadzała wzrokiem Calluma, który z zawrotną szybkością sunął ku ziemi. Nastolatek wykonał podręcznikowe przyziemienie pięć metrów przed dołem, wytracając pęd w przewrocie i kończąc w przyklęku. - Spróbuj nie wylądować na sztywnych nogach - powiedział Connor, zakładając bloczek na linę i pomagając Carlosowi w prawidłowym uchwyceniu rękojeści. - Upadnij do przodu tak jak mój brat. Po tym jak pokonał ją na basenie i generalnie przez cały dzień był niczym wrzód na tyłku, Ning nie miałaby nic przeciwko temu, by zobaczyć, jak Carlos nurkuje w krowim łajnie. Niewiele brakowało, by dał jej tę satysfakcję, ale Callum złapał go w ostatniej chwili, gdy zachwiał się, wymachując rękami, na krawędzi dołu. Teraz przyszła kolej na Ning. Kiedy złapała rękojeść, droga na ziemię wydała jej się nagle przeraźliwie długa. - Jak będziesz gotowa, zeskocz z pomostu - pouczył ją Connor. - Puść się, kiedy twoje stopy znajdą się półtora metra nad ziemią. Start był powolny, ale gdy po chwili Ning nabrała prędkości, była zaskoczona wrażeniem ogromnego pędu. Mniej więcej w jednej trzeciej drogi na dół lina była podwieszona na poprzeczce pomiędzy dwoma drzewami, po czym zjazd stawał się jeszcze bardziej stromy. Ning spojrzała w dół, na zbliżającą się coraz szybciej ziemię. Już miała puścić bloczek, ale przestraszyła się, że wciąż jest za wysoko, zaś prędkość miała już tak wielką, że ta chwila wahania wystarczyła, by znalazła się prawie nad dołem. Odruchowo podciągnęła kolana pod brodę, choć tym odwlekła swój los zaledwie o drobny ułamek sekundy. Noski jej glanów zaorały zaschniętą skorupę, stawiając wystarczający opór, by oderwać jej palce od rękojeści bloczka. Wyrzuciła ręce przed siebie w

rozpaczliwej obronie, ale jej wyprostowane ramiona przebiły skorupę i Ning z dramatycznym plaśnięciem zanurzyła się w łajijie. Pod skorupą kryło się pół metra płynnych ścieków, a na dnie zalegała gruba warstwa mazi tak gęstej, że Ning musiała użyć całej swojej siły, by uwolnić wbite w nią nadgarstki. Zdołała uklęknąć na jednym kolanie, ale nic nie widziała z oczami zaklejonymi lepkim paskudztwem. Z całej siły zacisnęła wargi, ale odrażający smak i tak wypełnił jej usta, zaś wnętrze nosa poraził smród wymykający się wszelkiemu opisowi. Zanim Ning zdążyła dźwignąć się na nogi, poczuła, że coś poszturchuje ją w brzuch. - Łap za kij! - krzyknął Connor, który zjechał na linie tuż za nią. Ning sięgnęła po omacku i uchwyciła się końca długiego drąga. Connor pociągnął z całych sił i buty Ning odkleiły się od ohydnej mazi, wydając dwa donośne cmoknięcia. Ning puściła drąg dopiero, gdy namacała ręką brzeg dołu, i wczepiła się palcami w darń. Gramoląc się na suchy ląd, poczuła, że ktoś oblewa ją wartkim strumieniem lodowatej wody. - Nie otwieraj ust, staraj się niczego nie połknąć - poradził Callum, kierując wylot węża ogrodowego w górę, by woda lała się Ning na głowę, umożliwiając oczyszczenie twarzy. Ning miała zatkane uszy, ale kiedy wypłukała z nich brudną maź, pierwszym dźwiękiem, jaki usłyszała, był histeryczny rechot Carlosa. - O matko, o matko, o matko! - zachłystywał się dziesięciolatek. - W życiu nie widziałem czegoś tak śmiesznego! Ning, posłuchaj, nie wiem, czy wiesz, ale większość z tego, czym jesteś oblepiona, wyszło z krowiej dupy! O matko, zaraz się posikam ze śmiechu! - Masz, opłucz się sama - powiedział Callum, rzucając Ning końcówkę węża. Kiedy schyliła się po nią, Carlos zaczął ją przedrzeźniać, naśladując jej dziwaczny

akcent. - Ja Ning. Ja liverpoolska Chineczka. Ja wpaść w wielka krowia kupa! Śmierdzieć gorzej niż chińszczyzna na wynos. Ning nie wytrzymała. Cisnęła wąż na ziemię i ruszyła na Carlosa jak mały czołg. - Ty wredny gnoju! - dyszała z furią. - Czekaj, nauczę cię pilnować pyska. Najpierw wykopię ci z niego wszystkie zęby, a ze łba zrobię... Carlos zanurkował za Calluma, zmuszając go do interwencji. - Ning, uspokój się! - krzyknął siedemnastolatek. Ning próbowała złapać Carlosa sięgając za Calluma, ale ten odepchnął ją od siebie. - Jeśli zaczniecie się bić, oboje na pewno zawalicie próby rekrutacyjne - powiedział spokojnie. Ning mierzyła go przez chwilę wściekłym spojrzeniem, a potem wyprostowała się i cofnęła o kilka kroków. Kiedy Callum zrobił w tył zwrot i poprowadził wciąż chichoczącego Carlosa w stronę głównego budynku, podniosła z ziemi porzucony wąż. - Przynajmniej masz to już za sobą - powiedział Connor. - Opłucz się najdokładniej, jak ci się uda, a potem idź do swojego pokoju w głównym budynku i weź porządny gorący prysznic. Jest takie specjalne mydło, które neutralizuje zapachy; jak znajdę kawałek, to przyniosę ci do pokoju. - Dzięki - powiedziała Ning i pochyliła się do przodu, żeby opłukać włosy. - Spróbuj nie przełykać zbyt często śliny, dopóki nie przepłuczesz ust płynem i nie umyjesz zębów. Ta zupa przenicuje ci żołądek na drugą stronę, jeśli za bardzo się jej opijesz. - Czy Zara wspominała coś o tym, jak jej zdaniem poszły mi próby? - spytała Ning. - Nie - powiedział Connor. - A gdyby nawet coś wspomniała, nie wolno by mi było z tobą o tym rozmawiać. Idź do pokoju, doprowadź się do porządku i czekaj na wezwanie. Zara

podejmie decyzję, kiedy tylko wasze testy zostaną ocenione, a doktor Kessler przekaże jej wyniki badań. Prawdopodobnie potrwa to jeszcze kilka godzin. 47. ALARM W sobotnie popołudnie ruch na drogach był spory i minęła już trzecia, zanim Amy wjechała czarnym mercedesem klasy E kombi w bramę kompleksu przemysłowohandlowego. Mieściło się tam około dwudziestu zakładów i hurtowni, zaś obity blachą klockowaty budynek Kitmeister UK należał do największych. Większość firm zamknięto już na weekend, ale u sąsiada Kitmeistera, firmy handlującej drewnem i drzwiami, wciąż panował całkiem spory ruch. - Moglibyśmy się obyć bez tych majsterkowiczów - powiedziała Amy, zatrzymując mercedesa przy drodze wewnętrznej, nieopodal zakładu Kitmeister UK. Max, który siedział z tyłu, opuścił okno i dokładnie obejrzał budynek, szukając kamer nadzoru i skrzynek systemu alarmowego. - Widzę dwie staroświeckie kamery przemysłowe, jedna nad głównym wejściem, druga nad bocznym - oznajmił. - Na skrzynce alarmu jest napis Titanium Security. Gdy tylko Max wymienił nazwę firmy, siedzący obok niego Alfie wstukał ją do laptopa połączonego z bazą wszystkich monitorowanych przez policję alarmów przeciwwłamaniowych w Wielkiej Brytanii. Spis zawierał także hasła, którymi się posługiwano, kiedy operator alarmu wykrył jego wadliwe działanie albo musiał go wyłączyć ze względu na prace serwisowe. Alfie szybko wyszukał potrzebne dane, po czym Amy zadzwoniła na lokalny posterunek policji i odezwała się najprzymilniejszym głosem, na jaki było ją stać: - Halo? Dzień dobry, Eileen Smith z tej strony... z Titanium Systems. Tak. Dzwonię z taką sprawą: nasz program diagnostyczny zgłasza problem z alarmem w Kitmeister UK,

numer szesnaście w kompleksie przemysłowym przy East Lane. Technik od nas zaraz u nich będzie i możecie dostać sygnał wezwania... Nie, nie, żaden problem, hasło do dezaktywacji brzmi DGCD, Dagmara, Genowefa, Celina, Dagmara, dwadzieścia cztery, czterysta dwadzieścia pięć... Och, nie wiem, pewnie ze dwie godzinki... Proszę się nie martwić, zadzwonię natychmiast, kiedy skończy, tak że... Dziękuję, nawzajem, miłego popołudnia. Amy uśmiechnęła się, wrzuciła telefon do schowka przy podłokietniku i nacisnęła guzik otwierający tylne drzwi. - Test łączności - powiedziała, wpychając sobie do ucha słuchawkę. - Tu Amy, meldować się. - Tu Max. - Tu Ryan. - Tu Alfie. - Wszystkich słychać - powiedziała Amy. - Ktoś mógłby nabrać podejrzeń, gdybym tu za długo stała, więc zawrócę na ten plac zabaw dla maluchów, który mijaliśmy po drodze. Pamiętacie, gdzie to jest? Chłopcy pokiwali głowami. - Wszystko jasne - powiedział Ryan. - Do zobaczenia przy placu zabaw. Trzej chłopcy wysiedli z samochodu i przeszli do tyłu, by wyjąć z bagażnika swoje plecaki, jak również duży młotek i rozsuwaną drabinę. Kiedy Amy odjechała, trio przywdziało czapki baseballowe i naciągnęło kaptury na głowy. Max wyjął z plecaka puszkę farby w spreju, a Ryan i Alfie rozciągnęli drabinę. Alfie oparł ją o ścianę budynku obok skrzynki alarmu - choć miejscowa policja była już uprzedzona o kłopotach z alarmem, ryk syreny mógłby przyciągnąć czyjąś uwagę. Ryan wspiął się do skrzynki i kilkoma uderzeniami młotka skruszył plastikową

obudowę, odsłaniając standardowy układ złożony z dużej syreny i akumulatora zapewniającego jej niezależne zasilanie. Trzy mocne uderzenia wystarczyły do unieszkodliwienia syreny. Wprawdzie układ antymanipulacyjny się włączył, ale ze strzaskanej plastikowej tuby dobyło się tylko ciche trzeszczenie. - Zrobione - powiedział Ryan, ześlizgując się na ziemię. Tymczasem Max zamalował czarną farbą obiektyw kamery nadzoru i ustalił, że drzwi mają zamek otwierany kluczem z obu stron oraz drugi z czytnikiem kart magnetycznych. Miał wystarczające umiejętności, by otworzyć oba, ale pozorowali włamanie zwykłych chuliganów, więc zaatakował drzwi łomem. Podwójne drzwi wykonano z miękkiego drewna. Max prostym końcem łomu wybił dziurę pod głównym zamkiem, w otwór wcisnął zakrzywioną część narzędzia i z całej siły pociągnął za drugi koniec, próbując wyłamać cały zamek. - Cienias - prychnął Alfie, odpychając Maksa z drogi. Alfie potrzebował całej swojej siły i masy, by wyrwać zamek z drzwi. Zamek elektroniczny był znacznie słabszy i aby otworzyć drzwi, wystarczyło staranować je ramieniem. - Dobra, co teraz? - spytał Max, podczas gdy Ryan rozglądał się po holu wyposażonym w gąbkowe fotele i wymyślne biurko na stanowisku recepcji. - Alfie, zostań tutaj na czujce - polecił Ryan. - Ja i Max rozdzielimy się i zaczniemy szukać. Musimy znaleźć komputer z dostępem do wszystkich faktur Kitmeistera. Najprawdopodobniej będzie w jakimś biurze: księgowego, dyrektora, coś w tym rodzaju. Do roboty. Kiedy Ryan ruszył wzdłuż wąskiego, zalatującego kanalizacją korytarza, w

słuchawkach chłopców odezwał się głos Amy. - Ryan, weszliście już? Ryan dotknął słuchawki, by aktywować mikrofon. - Jesteśmy w środku. - Tu wszędzie są strzeżone parkingi - powiedziała Amy. - Dajcie znać, kiedy będziecie gotowi, to po was podjadę. Stanę gdzieś w okolicach tego zielonego pagórka przy głównej bramie, kojarzysz? - Jasne - potwierdził Ryan. Dotarł właśnie do obszernego pomieszczenia”z trzema biurkami i wejściem do osobnego gabinetu na przeciwległej ścianie. Poruszył myszką każdego z trzech komputerów w nadziei, że któryś został włączony - bez powodzenia. Wtedy wszedł do gabinetu, usiadł na wielkim skórzanym fotelu i włączył komputer. - U mnie teren czysty - zameldował Alfie przez radio. - To się zamknij. Masz mówić, kiedy nie będzie czysty - skarcił go Max. Ryan zabębnił w biurko dłonią w rękawiczce, czekając, aż komputer załaduje system. Maszyna zażądała hasła do logowania, więc wyłączył ją, wetknął pendrive w gniazdo USB i włączył jeszcze raz, wciskając Ctrl i F10, by wejść w ustawienia BIOSu. Tam szybko zmienił kolejność sprawdzania nośników przy rozruchu, tak aby system załadował się z pendrive’a z pominięciem twardego dysku komputera. - No to jesteś mój - mruknął Ryan, zacierając dłonie. Pendrive zawierał okrojoną wersję Windows, skonstruowaną tak, by przejmowała ustawienia komputera-gospodarza i podporządkowywała sobie jego dyski. Kiedy system skończył się ładować, Ryan przejrzał zawartość dysku C w poszukiwaniu programów księgowych, uruchomił Sage Accounts i otworzył zakładkę historii sprzedaży.

W CHERUBIE nauczono go kilku podstawowych zasad księgowości, ale nie miał żadnego doświadczenia w tej dziedzinie i poczuł się kompletnie bezradny, kiedy na ekran wypłynęła lista faktur wystawionych przez Kitmeistera, posortowana od najnowszych do najstarszych. Kłopot polegał na tym, że pozycje na fakturach opisuje się zwykle kodami produktów, takimi jak „kpi. 43566 rozm. L QTY3”, zamiast czymś zrozumiałym, jak „podkolanówki w pomarańczowokasztanowe pasy”. Ryan przypomniał sobie jednak, że za drzwiami widział stertę katalogów Kitmeistera. Chwycił jeden i przerzucił strony z koszulkami, szortami, piłkami i nagolennikami, aż dotarł do skarpet. Znalazł dwustronicowy dział ze skarpetkami SoccaAce: jednokolorowymi, dwukolorowymi, trzykolorowymi, w pasy wąskie i szerokie. Pomarańczowokasztanowym przypisano kod produktu SAOM z dodatkową literą na końcu oznaczającą rozmiar. Ryan otworzył panel wyszukiwania w programie księgowym i w okienku wpisał „SAOM”, co powinno zaowocować wyświetleniem wszystkich faktur zawierających pomarańczowokasztanowe skarpety w szerokie pasy w jakimkolwiek rozmiarze. Znaleziono czternaście pozycji. Jeśli nawet program miał funkcję pozwalającą na wydrukowanie czternastu faktur, Ryan nie zdołał jej znaleźć, zaczął więc drukować po jednej. Nacisnął palcem słuchawkę. - Zdaje się, że mam to, po co przyszliśmy - powiedział z satysfakcją, patrząc, jak laserowa drukarka pod biurkiem wypluwa pierwszą kartkę. - Znakomicie - odpowiedziała Amy. - Nie zapomnijcie trochę nabałaganić, zanim wyjdziecie. - Jest jeszcze coś - wtrącił Max. - Ryan, kiedy już skończysz z fakturami, wpadnij tu do mnie do hali produkcyjnej.

Proces drukowania został zakłócony brakiem papieru, ale wszystkie drukarki w biurze były takie same, więc Ryan po prostu przełożył podajnik z innego urządzenia. Kiedy miał już wszystkie faktury, schował pendrive do kieszeni i potruchtał z powrotem drogą, którą przybył. Minął Alfiego w holu i przebiegł przez wahadłowe drzwi do części produkcyjnomagazynowej zakładu. - Dłużej nie można było? - jęknął Max. - Chodź i zerknij na to. - Cmoknij mnie gdzieś - odparował Ryan, wkraczając między regały zawalone paczkami z kompletami strojów sportowych. Podążając za głosem Maksa, wszedł do przestronnej hali zastawionej maszynami do drukowania i wycinania naprasowanek oraz nanoszenia ich na koszulki. Max stał przy tylnej ścianie, wskazując na regał zastawiony szeregami skrzynek na skoroszyty. - To wzory nadruków - wyjaśnił. - Przejrzałem realizowane zamówienia i zobaczyłem, że każdy wzór ma własny kod. Jeżeli te kody są też na fakturach, które wydrukowałeś, to może znajdziemy wzór nadruku, który opisała Ning. Ryan pokiwał głową. - Słyszałem już gorsze pomysły - mruknął, rozkładając faktury na stole roboczym przed maszyną do transferu termicznego. Na czternaście wydrukowanych przez Ryana faktur sześć zawierało opłatę za nadruk logo sponsora na koszulki. Spośród nich cztery wystawiono na adresy znajdujące się zdecydowanie zbyt daleko od miejsca, gdzie Ning uciekła z samochodu Leo, co zostawiało chłopcom dwie możliwości godne sprawdzenia. - Kod wzoru dwanaście zero siedem, trzysta osiemdziesiąt jeden - powiedział Ryan. W słuchawkach odezwała się Amy:

- Chłopaki, skoro macie te faktury, to co ja tu jeszcze robię? - spytała lekko zniecierpliwionym głosem. - Daj nam jeszcze minutkę - powiedział Ryan. - Chyba coś mamy, ale szybciej będzie skończyć, niż ci tłumaczyć. Skoroszyty z wzorami były poukładane w porządku chronologicznym. Max odnalazł 1207-381, ale logo należało do producenta wiecznych piór. - Dawaj następny. - Zero osiem zero dziewięć, zero siedemnaście - powiedział Ryan. Kiedy Max pobiegł wzdłuż regału ze skrzynkami, od strony wejścia dobiegł ich męski głos: - A wy co tu robicie, lumpy jedne?! Mężczyzna był tęgi, krótko ostrzyżony, ubrany w przyprószoną trocinami bluzę z logo sąsiedniej hurtowni drewna. Pierwsza myśl Ryana brzmiała: „Co z Alfiem?”. - Przyszliśmy na weekendowe praktyki - powiedział prawie bez namysłu. - Czy ja wyglądam na kompletnego ćwoka? - Mężczyzna parsknął agresywnie. Wyszedłem na fajka i zobaczyłem wyłamany zamek. Radzę wam, chłopaki, stójcie tam, gdzie stoicie, i żadnych gwałtownych ruchów, jasne? Gliniarnia już po was jedzie. Zanim Ryan zdążył odpowiedzieć, mężczyzna usłyszał za sobą kroki i się obejrzał. Dokładnie w tej samej chwili Alfie wyprowadził potężne kopnięcie z obrotu, trafiając go w bok głowy. Stolarz odbił się z łomotem od regału i machnął wściekle pięścią, ale choć był wielki, brakowało mu precyzji i szybkości. Alfie zanurkował pod niezdarnym ciosem i natychmiast wystrzelił rakietową fangą w górę, trafiając mężczyznę nasadą dłoni w podbródek. Podbita głowa odskoczyła do tyłu i wielkolud osunął się na posadzkę, stękając z bólu.

- Wyskakuj z komory, ale już! - ryknął Alfie, podskakując wyzywająco ze wzniesionymi pięściami. Alfie był duży jak na swoje jedenaście lat, ale miał chłopięcą twarz i stolarz nie mógł uwierzyć, że taki dzieciak powalił go na ziemię dwoma ciosami. - I co się lampisz, parowo?! Komora! Migiem! Podczas gdy Alfie odbierał mężczyźnie telefon, by cisnąć go na najwyższą półkę regału, Ryan nacisnął słuchawkę. - Amy, nakrył nas miejscowy, podjeżdżaj - powiedział cicho. - Bądź gotowa do szybkiej ewakuacji. Ryan puścił przycisk mikrofonu i odwrócił się do Alfiego. - Niech cię szlag, w co ty się bawisz, matole?! Miałeś stać na czujce! - Do domu kawał drogi. - Alfie wzruszył ramionami. - Musiałem do klopa. - Ile ty masz lat, pięć?! - wybuchnął Ryan. - Nie mogłeś po prostu wywalić wacka i odlać się pod ścianą? Alfie potrząsnął głową i odparł urażonym tonem: - Nie, bo to było drugie danie, a ja nie mogę wrócić do kampusu z obsranym tyłkiem, a poza tym... - Dobra, dobra, za dużo danych. - Ryan uniósł przed sobą dłonie, nie wiedząc, czy zaraz straci cierpliwość, czy wybuchnie śmiechem. Triumfalny okrzyk kazał mu okręcić się na pięcie w stronę Maksa, który wymachiwał kartką z rysunkiem przedstawiającym kreskówkową postać w kształcie kromki chleba. Poniżej uśmiechniętej pajdy widniała nazwa: „Piekarnia Nantong”. - Ja pierdykam! - pisnął radośnie Ryan i szybko wcisnął słuchawkę krótkofalówki. Amy, zdecydowanie mamy to. Max znalazł logo, słyszysz? Ten kwadratowy ludzik Ning to

kanapka. - Dobra, zawracam do was - powiedziała Amy. - Zróbcie małą demolkę i spotykamy się przy głównej bramie. Max złapał faktury i wzornik. Alfie usłyszał, jak mężczyzna z hurtowni drewna jęczy, ale nie wyglądało na to, że jest zdolny do podjęcia jakichkolwiek innych działań, więc zostawił go w spokoju. - Upewnijcie się, że niczego nie zapomnieliśmy - powiedział Ryan. - Alfie, masz drabinę? Trzej chłopcy ruszyli do wyjścia, siejąc po drodze chaos i spustoszenie, zwalając drukarki i monitory na podłogę, zgarniając rzeczy z biurek, przewracając dozownik wody i wyrywając rośliny z doniczek. Sprawcą najbardziej spektakularnej szkody został Max, który wzniósł nad głowę biurowe krzesło i strzaskał nim szklaną ściankę działową za biurkiem recepcji. Ryan wypadł z budynku pierwszy i zląkł się na widok grupy czterech mężczyzn, którzy spiesznym, zdecydowanym krokiem maszerowali przez parking w jego stronę. Wszyscy byli rośli, barczyści i wszyscy z wyjątkiem jednego nosili robocze buty i charakterystyczne zielone bluzy hurtowni drewna. - Hej! - krzyknął lider grupy. - Stój i nie ruszaj się, do cholery! - Złodziejskie bachory - dodał drugi. Ryan odwrócił się do drzwi. - Mamy towarzystwo! - zawołał. Max wybiegł na zewnątrz, a tuż za nim Alfie ze składaną drabiną pod pachą oraz dorodną juką w doniczce, którą trzymał nad głową niczym włócznię. - Spróbujcie nas złapać, ciotersi! - krzyknął Max, wykonując gest onanizowania się,

po czym puścił się biegiem za Ryanem. Przez swoją masę Alfie nie biegał tak rączo jak Ryan i Max, ale i tak był szybszy od ścigających. Ryan przepchnął się przez sięgający mu pasa żywopłot i wypadł na drogę dojazdową. Zobaczył Amy wjeżdżającą mercedesem w bramę kompleksu przemysłowohandlowego sto metrów dalej i uświadomił sobie, że mają problem. Od strony, w którą biegł Ryan, droga kończyła się kawałek dalej zamkniętą bramą firmy handlującej tonerami do drukarek. Aby dotrzeć do Amy, uciekinierzy musieli zawrócić i przedrzeć się przez oddział czterech mścicieli, z których dwaj zaopatrzyli się w prowizoryczne pałki z odcinków kantówki. - Aleś wybrał drogę, ptasi móżdżku - zaszydził Alfie, wyłaniając się zza żywopłotu. Ryan wiedział, że nie powinien odpowiadać, jeśli nie chce dać się wciągnąć w bezsensowną sprzeczkę. - Są starzy i powolni - prychnął pogardliwie Max. - Przyłóżmy im! - Odłóżcie, co tam niesiecie, i zaczekamy sobie na policję, gamonie! - zawołał jeden z mężczyzn. - Jazda, szmaty! - wrzasnął Max, potrząsając pięścią w powietrzu i ruszając do szarży. Ryan nie wydawał się przekonany co do tego, czy atak na czterech krzepkich facetów

był rozsądniejszą opcją niż oddanie się w ręce policji i poczekanie, aż CHERUB zaaranżuje ich zwolnienie, ale z drugiej strony nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby nie wspomógł swoich kumpli w bitwie. Kiedy Max wyskoczył do dalekosiężnego dwunożnego kopnięcia, Alfie opuścił jukę niczym kopię i odparował nią atak faceta, który zamachnął się nań grubą kantówką. Ryan biegł kilka metrów za nimi i nadział się na błędnookiego typka próbującego okrążyć Maksa i Alfiego. - Stój! - rozkazał mężczyzna i machnął ostrzegawczo belką, którą trzymał w rękach. Ani drgnij, bo jeśli nie, to taki ci łomot spuszczę, że cię rodzona matka nie pozna. - Spróbuj - rzucił Ryan, startując do biegu. Mężczyzna zamachnął się belką, ale Ryan odparował cios wybuchowym kopnięciem. Drewno trzasnęło w kontakcie z podeszwą sportowego buta. Odłamany koniec wykręcił piruet w powietrzu, ale zanim upadł na ziemię, Ryan przechwycił go, zamachnął się i zdzielił przeciwnika po kostkach dłoni. Mężczyzna zachwiał się, wypuszczając z rąk ułomek kantówki, a wtedy Ryan kopnięciem w brzuch rozciągnął go na ziemi. Przed nim Alfie triumfował w średniowiecznym stylu, wymachując mieczem z juki i osłaniając się tarczą z przenośnej drabiny. Przeciwnik Maksa oddalał się zgięty wpół, trzymając się za brzuch, zaś czwarty mężczyzna uznał, że nie podoba mu się to, co widzi, i również wziął nogi za pas. Amy zatrzymała wóz pięćdziesiąt metrów dalej, zatrąbiła i krzyknęła do mikrofonu krótkofalówki: - Ruszcie wreszcie tyłki, gliniarze będą tu lada chwila. Max dopadł auta pierwszy. Alfie wsiadł z drugiej strony, a Ryan, nie chcąc tracić czasu na otwieranie przednich drzwi, z biegu dał nura obok Maksa. Jeszcze zanim zatrzasnął

za sobą drzwi, Amy wdusiła gaz i wielki mercedes zapiszczał wściekle oponami. Przyspieszenie rzuciło chłopców na oparcia przednich foteli, kiedy Amy wykonała rakietowy start na wstecznym, by na piszczących oponach rzucić wóz w gwałtowny zwrot przez rufę. - Może nie wyszło podręcznikowo - powiedział Alfie, kiedy Amy pchnęła dźwignię biegów i ruszyła z kopyta w stronę bramy - ale od miesięcy nie zrobiłem takiej fajnej zadymy. Amy zatrąbiła niecierpliwie i skręciła z rozbiegówki na dwupasmową jezdnię. Minę miała chmurną. - Błagam, powiedzcie mi, że w całym tym zamieszaniu wzięliście ze sobą faktury. - Mam wszystko - powiedział Max, dla pewności zaglądając do swojego plecaka. Dopiero kiedy Ryan sięgnął za siebie, żeby zapiąć pas, do jego świadomości dotarła obecność kłębu uwalanych ziemią korzeni spoczywającego mu na kolanach. Korzenie przechodziły w pień na kolanach Maksa, ten zaś kończył się wiechą z mieczowatych liści, spomiędzy których wyzierała uradowana buźka Alfiego. - Co tutaj robi ta palma?! - wybąkał lekko wstrząśnięty Ryan. - Nie palma, tylko juka - odparł Alfie. - W kampusie wsadzę ją w nową doniczkę. Myślę, że nazwę ją Doris. 48. WYNIKI Ning stała w wannie i polewała się wodą z prysznica. Czuła się podle. Na basenie nadwerężyła sobie ramię i teraz bardzo ją bolało, kiedy szorowała się i szorowała wodnistym mydłem dezodorującym, które pachniało alkoholem i pozostawiało jej skórę szorstką i piekącą. Wychodząc z łazienki, odkryła, że ktoś był w jej pokoju. Gość zostawił jej przy łóżku tacę z kanapkami, sokiem i herbatą oraz zabrał cuchnące ubranie, zastępując je świeżym. Okryta szlafrokiem usiadła na łóżku i zaczęła rozdzielać kanapki, sprawdzając, co mają w

środku. Wtedy zauważyła złożoną na pół kartkę wetkniętą między czajniczek z herbatą a dzbanuszek z mlekiem: Bardzo proszę, zgłoś’ się do mojego gabinetu o 18. Do tego czasu nie opuszczaj swojego pokoju, chyba że usłyszysz alarm pożarowy. Gdybyś’ pilnie czegoś potrzebowała, zadzwoń ze stacjonarnego pod wewnętrzny 75 i zgłoś problem mojej asystentce. Zara Asker. Dopiero co minęła trzecia i Ning wiedziała, że oczekiwanie będzie koszmarem. Skubnęła co nieco z kanapek i przerzuciła kilka kanałów informacyjnych w telewizji. Jakiś aktor umarł, na Bliskim Wschodzie wysadzono kogoś w powietrze, jakiś premier złożył dymisję. W Kirkcaldy regularnie oglądała wiadomości i to, że prawie nigdy nie mówiono w nich o Chinach, nieodmiennie wywoływało w niej przypływ tęsknoty za domem. Przy kolejnym serwisie informacyjnym jej myśli powędrowały ku tacie. Czy siedzi w więzieniu? Czy jego proces już się rozpoczął? Czy wykonano egzekucję? Wzrok Ning padł na ołówek leżący obok telefonu. Wzięła go i na odwrocie notki od Zary zapisała swoje wyniki: Walka - byłam lepsza niż Carlos, ale postawiłam się Żarze. Test pisemny - całkiem nieźle??? Basen - totalna klęska. Park linowy - było niezłe, z wyjątkiem samego końca. Straciłam panowanie nad sobą. Miała nadzieję, że porządkując fakty, rozjaśni nieco swoją sytuację, ale nawet spisane na papierze jej myśli wyglądały na tak samo zagmatwane, jak były w głowie. O wpół do szóstej wyłączyła telewizor i zaczęła się ubierać. Czuła się jak obcy w

cudzym domu, idąc korytarzem i zaglądając przez uchylone drzwi do pokojów, gdzie agenci CHERUBA rozgrywali sobotnie turnieje gier wideo albo oglądali sport w telewizji. W jadącej na parter windzie towarzyszyły jej dwie dziewczyny w strojach tenisowych. Rozmawiały ze sobą swobodnie, podczas gdy Ning stała w rogu kabiny sparaliżowana narastającym poczuciem paranoicznego niepokoju. Do gabinetu Zary zapukała o osiem minut za wcześnie, ale prezeska wpuściła ją od razu i jej głos brzmiał przyjaźnie, kiedy zaoferowała jej krzesło. - Dobrze się spisałaś - powiedziała Zara, na co Ning rozkwitła wdzięcznym uśmiechem. - Amy nie dała mi wiele czasu na przestudiowanie twojej teczki, ale szybko się zorientowałam, że w kwestii kondycji fizycznej bez trudu sprostasz lub nawet przewyższysz wszystkie nasze oczekiwania. Bardziej martwiła mnie kwestia twojej zdolności do wykonywania zadań tajnej agentki. Masz za sobą historię problemów dyscyplinarnych: przypadki nieposłuszeństwa, łamania reguł, zakłócania porządku, wydalenia z placówek edukacyjnych. Dlatego zaaranżowałam próby w taki sposób, abyś musiała działać w poczuciu dyskomfortu. Chodziło o to, by obciążyć cię psychicznie, zirytować, spróbować doprowadzić do załamania lub utraty panowania nad sobą. - Trochę pojechałam z Carlosem na końcu - przyznała Ning z miną winowajczyni. Zara roześmiała się i nacisnęła guzik interkomu. - Możecie już wejść. Wszyscy. Pierwszy wszedł Carlos, trzymając przed sobą skórzaną poduszkę, na której leżała starannie złożona niebieska koszulka CHERUBA. Za Carlosem do gabinetu wsunęli się Ryan, Amy i Connor. - Witamy w CHERUBIE - powiedziała Zara uroczyście. - Spisałaś się dziś naprawdę znakomicie. Ogromne wrażenie zrobił na mnie zwłaszcza sposób, w jaki nie pozwoliłaś mi

zmusić cię do pobicia Carlosa w dojo. Klasa! Ning uśmiechnęła się, choć nie bardzo rozumiała, co się dzieje. Czy Carlos także został przyjęty? Wtedy uświadomiła sobie, że Carlos ma na sobie szarą koszulkę CHERUBA, co oznaczało... - Ty... nie jesteś kandydatem - wybąkała Ning. - Carlos jest drobny jak na swój wiek - wyjaśniła Zara, podnosząc głos, by przebić się przez śmiech Carlosa, Ryana i Amy. - Został naszym agentem w ubiegłym roku. Poprosiłam go, by próbował irytować cię na wszelkie możliwe sposoby: przedrzeźniając twój akcent, przypisując sobie zasługę, kiedy na nią nie zasłużył, wymiotując na ciebie, nucąc podczas testu, upuszczając twój ołówek z ósmego piętra, żeby grafit bez przerwy się łamał. Ning zapiszczała i ukryła twarz w dłoniach. - AAARGH! - wrzasnęła. - Nie masz pojęcia, jak bardzo chciałam skopać ci tyłek! - Zdobyłem srebro w zeszłorocznym kampusowym turnieju kickbokserskim, więc mogłoby nie pójść ci tak łatwo, gdyby jeszcze kiedyś przyszło nam walczyć ze sobą powiedział Carlos, podsuwając Ning niebieską koszulkę. - To jak, mam to tak trzymać cały dzień? Ning nie chciała obnażać się przy wszystkich, więc naciągnęła niebieską koszulkę na pomarańczową. - Ale nie przypisujmy Carlosowi wszystkich zasług - powiedziała Amy. - Dół z łajnem był pomysłem Ryana. Ning zmarszczyła brwi, znów nie rozumiejąc. - Co zrobiliście? - Są dwa rodzaje bloczków - wyjaśnił Connor. - Niektóre mają specjalne hamulce,

żeby zjazd nie był tak opętańczo szybki. Zwykle używamy ich przy treningach z małymi dziećmi, które dopiero uczą się zjazdu, ale dziś wszyscy zjechaliśmy na wolnych, tylko ty dostałaś normalny. Uznaliśmy, że jest co najmniej osiemdziesięcioprocentowa szansa na to, że źle oszacujesz moment zeskoku i skończysz w dole z łajnem. Ning pokręciła głową z mieszanką niedowierzania i podziwu. - Jesteście podli! - krzyknęła i parsknęła śmiechem. - Nie do wiary, że nikt z was się nie wysypał. Nienawidzę was wszystkich! - Pewnie ucieszy cię wiadomość, że nie złapiesz E. coli ani żadnego innego świństwa powiedział Ryan. - Tak naprawdę to jest glina z błotem wymieszana ze skórkami owoców i paroma chemikaliami, które nadają jej ten autentyczny zagrodowy fetor. - Wymiociny też były sztuczne - dodał Carlos. - Puree ziemniaczane, zsiadłe mleko, trochę marchewki i sok jabłkowy. Miałem to w małym foliowym woreczku i wycisnąłem ci na plecy. - Teraz czuję się jak głupek - wyznała Ning, ale szczerzyła zęby w uśmiechu, a po policzkach ciekły jej łzy szczęścia. - Jest sobotni wieczór - przypomniał Ryan, poklepując Ning po plecach. - Chodź, przedstawię cię wszystkim, a potem trochę się rozerwiemy, okej? Ning poderwała się z miejsca i podskakując na palcach, uściskała serdecznie wszystkich obecnych. Zarę zostawiła na koniec. - Dziękuję, że mnie przyjęliście - powiedziała wzruszona. - Zaczynałam już nienawidzić swojego życia. - Pozwolicie mi zamienić z Ning kilka słów na osobności? - spytała Zara. Ryan, który wychodził ostatni, zatrzymał się na progu i odwrócił do Ning. - Kiedy skończycie, przyjdź do mojego pokoju. Poznam cię z paroma dziewczynami.

Ning kiwnęła głową. - Świetnie, tylko że nie wiem, ile to potrwa. - Tylko kilka minut - zapewniła Zara i wskazała Ning krzesło. - Siedziałam tam na górze chora z nerwów - wyznała Ning. - Muszę wyjaśnić kilka spraw - powiedziała Zara. - Szkolenie podstawowe trwa sto dni, a następna tura zaczyna się za niecały miesiąc. Umówię cię z opiekunem, który ustali twój plan edukacyjny i wprowadzi cię w obowiązujące w kampusie zasady. Z działu wychowania fizycznego dostaniesz program treningowy, żebyś zaczęła szkolenie w szczytowej formie. Zorganizuję ci też wizytę kontrolną u dentysty, trochę pieniędzy oraz wyprawę na zakupy po ubrania i osobiste drobiazgi. Amy będzie nadal prowadzić z tobą wywiady w sprawie Kirgistanu, no i ostatnia sprawa: zapiszę cię na zajęcia z logopedą, bo ten akcent na tajnej misji... - Dzięki Bogu - westchnęła Ning. - Odkąd przyjechałam do Anglii, mam nieodparte wrażenie, że kiedy tylko otwieram usta, wszyscy zaczynają uśmiechać się pod nosem. - Zdarzało się nam już poprawiać mocne akcenty - powiedziała Zara. - Nie jest to powód do zmartwienia. Masz jeszcze jakieś pytania? - Nic nie przychodzi mi do głowy. - Cóż, jeśli przyjdzie, wiesz, gdzie mnie szukać. Przez następne kilka tygodni będziesz bardzo zajętą dziewczynką, ale w sobotnie wieczory ludzie zwykle się bawią, urządzają korytarzowe imprezy i takie tam. Więc rozpuść włosy i zabaw się trochę. Przyda ci się po wszystkim, co przeszłaś. 49. SZACHY Łóżka w kampusie CHERUBA były naprawdę bardzo wygodne i Ning obudziła się dopiero o dziesiątej, kiedy Amy zapukała do jej drzwi.

- Jak minął wczorajszy wieczór? Ning przetarła oczy i uśmiechnęła się słabo, widząc, że Amy przypatruje się badawczo sukience mini leżącej na podłodze przy łóżku. - W sumie nie robiliśmy nic szczególnego - powiedziała Ning. - Włóczyliśmy się tu i tam, słuchaliśmy muzyki i tak dalej. Poznałam trochę fajnych ludzi. Nie jestem tylko pewna co do tej kiecki. - Ktoś ći pożyczył? Ning skinęła głową. - Ludzie mówili, że mi w niej dobrze, ale to nie mój styl. - Nie przejmuj się, raz na jakiś czas dobrze jest porządnie się wylaszczyć. - Amy wzruszyła ramionami. - Obrabiałam informacje, które dałaś nam podczas hipnozy, i chciałabym, żebyś rzuciła okiem na parę obrazków. Amy wyciągnęła wydruki z plastikowej okładki. Ning natychmiast rozpoznała widniejące na pierwszym z nich logo. - Piekarnia Nantong - przeczytała. - Na sto procent to właśnie to logo widziałam na koszulkach tamtych chłopców ze zdjęcia w fabryce kanapek. - Miałam nadzieję, że tak powiesz - ucieszyła się Amy, chowając rysunek do okładki i podsuwając Ning trzy wydruki z Google Street View. - A teraz przyjrzyj się temu. Wszystkie te nieruchomości albo należą do Piekarni Nantong, albo są przez nią wynajmowane i leżą w promieniu godziny jazdy od miejsca, w którym uciekłaś z wozu Leo. Pierwsze zdjęcie przedstawiało nowoczesną aluminiową halę otoczoną parkingiem i z wymalowanym na ścianie wielkim logo Nantong. Ning pokręciła głową. - Nie, niczego takiego nie pamiętam - powiedziała, ale oczy rozbłysły jej na widok drugiej fotografii.

Budynek był widoczny z dość dużej odległości i dość niewyraźny, ale Ning bez trudu rozpoznała brudne ceglane ściany i zaślepione dyktą okna na parterze. - To ten! - Jesteś pewna? Ning energicznie pokiwała głową. - Na sto procent. Kojarzę nawet tę poobijaną furgonetkę na podwórzu. Jak wy to znaleźliście? - Ja, Ryan, Max i Alfie zabawiliśmy się wczoraj w detektywów, podczas gdy ty przechodziłaś próby rekrutacyjne. Ning przyszło coś do głowy i jej uśmiech zgasł. - Czy to znaczy, że teraz wyślecie do fabryki gliny, żeby zrobili nalot i deportowali wszystkie kobiety? - spytała z niepokojem. - Moją przyjaciółkę Mei już raz odesłali do domu, ale jak wisisz gangsterom pieniądze, to zmuszają cię, żebyś wróciła. - CHERUB i TFU nie organizują swoich operacji tylko po to, żeby odesłać do domu garstkę nielegalnych imigrantów - odpowiedziała Amy. - Naszym celem jest rozbijanie globalnych sieci przestępczych, takich jak Klan Aramowów i przemytnicy ludzi. Rozmawiałam już z wysokim rangą policjantem z SOCA; pociągną dalej dochodzenie w sprawie handlu ludźmi. - SOCA? - zdziwiła się Ning. Amy się uśmiechnęła. - Agencja do walki z przestępczością zorganizowaną. Ich pierwszym krokiem będzie wzięcie pod obserwację fabryki kanapek. Tropienie furgonetek wożących pracownice do pracy i do domów nie powinno być zbyt trudne. Przy odrobinie szczęścia wyśledzą ludzi takich jak Leo czy Ben i kto wie, dokąd w końcu zaprowadzi nas ten trop.

- Ile czasu to zajmie? - spytała rzeczowo Ning. - Miesiące - odpowiedziała Amy. - Czy CHERUB będzie pomagał w dochodzeniu? - To możliwe. - A co z łajdakami, którzy zamordowali Ingrid? - Na samym szczycie drzewa siedzi Leonid Aramow - powiedziała Amy. - Jego rodzina jest bogata i wpływowa; od dwóch dekad nikt nie zdołał ich tknąć. Nie mogę ci obiecać, że ich dorwiemy, ale obiecuję, że TFU dołoży wszelkich starań, żeby do tego doszło. - Super - powiedziała Ning, uśmiechając się lekko. - To jak, chcesz mnie przesłuchać w sprawie tego, co widziałam w Kirgistanie? - E tam, jest niedziela - odrzekła Amy. - Idź połazić gdzieś z twoimi nowymi przyjaciółmi. Przesłuchaniem zajmiemy się jutro. * Ning zeszła sama do kampusowej stołówki. Wzięła płatki śniadaniowe z jogurtem i ucieszyła się na widok Ryana, który stanął za nią i zaczął nakładać sobie pełne angielskie śniadanie. - No i jak tam? - zagadnął Ryan. - Dobrze spałaś? - Fantastycznie - odpowiedziała Ning. - Dobrze się bawiłaś wczoraj wieczorem? - Bardzo dobrze - powiedziała Ning, biorąc szklankę soku owocowego i idąc za Ryanem do stolika przy oknie. - Wszyscy wyłazili ze skóry, żeby nastraszyć mnie szkoleniem podstawowym. Ale nie dam się wkręcić, to nie może być takie okropne, jak wszyscy mnie przekonują. Ryan wybuchnął śmiechem.

- Zobaczymy, czy zgodzisz się z tym stwierdzeniem za sto dwadzieścia sześć dni. Myślę, że pójdziesz na szkolenie z moimi braćmi bliźniakami - Leonem i Danielem. W przyszłym tygodniu kończą dziesięć lat. - To dobrze czy źle? - zaniepokoiła się Ning. - Powiem tylko: lepiej ty niż ja. - Słabo się dogadujesz z rodzeństwem? - Theo, najmłodszy, jest w porządku - powiedział Ryan. - Czasem przychodzi spać w moim pokoju i takie tam. Co do bliźniaków, to w sumie nic do nich nie mam, ale są jak wrzód na tyłku. Jak to młodsi bracia. - Theo jest słodki - powiedziała Ning. - Zawsze marzyłam o tym, żeby mieć młodszego brata albo siostrę. - Nie wydaje mi się, żebyś musiała się martwić o swoją podstawówkę - orzekł Ryan w tej samej chwili, w której gruda jajecznicy spadła mu z widelca na przód bluzy. - Warunki fizyczne masz idealne. Jedyne, co ewentualnie mogłoby cię położyć, to jakiś przypadkowy uraz, ale akurat na to niewiele możesz poradzić, więc nie martw się na zapas. Chloe i Grace podeszły do ich stolika, podczas gdy Ryan strzepywał jajecznicę z bluzy. - Jak jesz, świnko? - powiedziała Grace, delikatnie pstrykając Ryana w ucho. Słuchaj, Ning, sklepy otwierają dziś o dwunastej. Idziesz z nami wydać trochę tego grantu na ciuchy, który dostałaś od Zary? Znamy wszystkie najlepsze mety. Ning nie była wielką fanką zakupów i strojenia się, ale ta garstka ubrań, które przywiozła ze sobą z Chin, przypominała jej nieszczęśliwe czasy i z przyjemnością puściłaby wszystko z dymem. - Nawet chętnie - powiedziała, przenosząc wzrok na Ryana - ale czy nie mieliśmy grać

w paintball czy coś takiego? - To wieczorem - powiedział Ryan. - Zdążysz zrobić jedno i drugie. - W takim razie idę na zakupy - oznajmiła Ning. - Uuu, paintball rządzi - wytrzeszczyła oczy Chloe. - O której idziecie? Ryan potrząsnął głową. - Nic z tego, Ning idzie ze mną, Alfiem i Maksem. Drużyny muszą być równe. - Ale żaden problem - machnęła ręką Grace. - Powalczymy trzy na trzech. - Musicie zapytać Maksa - odrzekł Ryan. - On chce wypróbować jakieś nowe markery. Grace zachichotała. - Masz na myśli te automaty, które kupił za pieniądze, których nie powinien mieć? spytała, ostentacyjnie podnosząc głos. - Te, za które mógłby mieć ciężko, ale to ciężko przesrane, gdyby dowiedział się o nich ktokolwiek z kierownictwa? Chloe uśmiechnęła się słodko i przemówiła kpiącym tonem: - Nie żeby przyszło nam do głowy, by w jakikolwiek sposób go szantażować. - Okej, okej, jestem pewien, że Max będzie zachwycony, jeśli zagracie z nami powiedział Ryan, podczas gdy dziewczęta usiadły po jego obu stronach. - A chcesz pójść z nami na zakupy? - spytała Ning. Ryan się roześmiał. - Wycieczka po sklepach z damskimi ciuchami wydaje się kusząca, ale obawiam się, że będę musiał poprzestać na odrobieniu lekcji i sesji w sortowni śmieci. - To cię oduczy tłuc starsze panie - powiedziała Grace. Ryan otworzył usta, by się odgryźć, ale w tej samej chwili usłyszał charakterystyczny sygnał swojego telefonu do łączności z Ethanem. Poderwał się od stolika i wyjmując komórkę

z kieszeni bluzy, wybiegł przez szklane drzwi na zewnętrzny taras. - No cześć, stary - rzucił do mikrofonu beztroskim tonem. - Jak zdrówko? Jak tam twoja ręka? - Ręka boli jak cholera. Stary, jestem w Dubaju. - Co?! - W Dubaju - powtórzył Ethan. - Przyszły wszystkie moje kirgiskie dokumenty, więc wyprawili mnie za morze. Czternaście godzin w samolocie. Dobrze, że przynajmniej w pierwszej klasie. - Gdzie jesteś teraz? - spytał Ryan. - W jakimś hotelu - odpowiedział Ethan. - Nie mam pojęcia, ile ta rozmowa kosztuje, Ryan. Jesteś pewny, że twój tata nie będzie miał nic przeciwko temu? - Firma mojego ojca ma pewnie z miliard komórek - zapewnił chłopaka Ryan. - Nie przejmuj się, nawet nie zauważą twojego rachunku. Z kim tam jesteś? - Tylko z takim jednym kolesiem, który odebrał mnie z lotniska. Pracuje dla babci Ireny. - Sprawdziłeś mój ostatni ruch na fejsie? - Tak - odpowiedział Ethan. - Ale nie stałeś się takim dobrym szachistą tak szybko. Wiem, że korzystasz z pomocy, z jakiegoś forum czy skądś... - Mogło się zdarzyć, że poprosiłem znajomego o radę - powiedział Ryan tonem winowajcy. - Zagramy na żywo w sieci i wtedy zobaczymy, ile naprawdę jesteś wart - powiedział Ethan. - Bawiłem się z nudów telewizorem i okazało się, że mam w nim internet. Możesz się połączyć? Ethan trwał w przekonaniu, że Ryan wciąż jest w Kalifornii. Ryan szybko przeliczył

różnicę czasu. - Jest trzecia rano - jęknął. - Szczerze mówiąc, jeszcze bym kapkę pospał. - Ajaj, szit - przestraszył się Ethan. - Sorka, że cię obudziłem. Mam takiego jet laga, że nie wiem, co się dzieje. - Która jest w Dubaju? - Wczesny wieczór. Jutro rano jedziemy na lotnisko w Szardży, wiesz, w sąsiednim emiracie. Zawiozą mnie do Kirgistanu w jednym z tych starych ruskich gównolotów mojej rodzinki. Nareszcie poznam kochaną babunię, wszystkich moich kuzynów i tak dalej. - Może być miło zobaczyć się po latach z rodziną - powiedział Ryan. - Nie rób sobie jaj, dobrze? - zdenerwował się Ethan. - Robię po nogach ze strachu. Ja jestem chłopak z Kalifornii: plaże, palmy, sklepy, Dolina Krzemowa. A teraz mam zamieszkać z bandą buraków, którym się wydaje, że gra w futbol kozią głową to szczyt wysmakowanej rozrywki. - Może nie będzie tak źle - powiedział Ryan. - I cokolwiek się wydarzy, nie rozstawaj się z tym telefonem i nie zrywaj ze mną kontaktu, jasne? Jak będę miał trochę czasu, zagramy sobie w szachy na fejsie. - Oczywiście, że nie zerwę kontaktu - zapewnił Ethan. - Jesteś moim jedynym przyjacielem. Poza tym już dwa razy ocaliłeś mi życie, zatem jesteś także moim aniołem stróżem. - Niestety, jestem za daleko, żeby ratować ci życie w Kirgistanie - powiedział Ryan. Dlatego uważaj na siebie, dobrze? - Szachy! - powiedział Ethan. - Będę czekał. Chowając telefon z powrotem do kieszeni, Ryan odwrócił się i spojrzał przez szybę do wnętrza stołówki. Uśmiechnął się z zadowoleniem na widok Ning gestykulującej w

swobodnej pogawędce z Chloe i Grace. 50. NOWE O wpół do ósmej było już całkiem ciemno. Ryan i Ning szli szybkim krokiem przez kampus, zmierzając w stronę poligonu paintballowego. - Fajny dzień? - spytał Ryan. - Bardzo fajny - przytaknęła Ning. - Kupiłam sobie świetne dżinsy. Do tego buty, trampki, całą kupę nowych bluzek, no i plecak. A u ciebie? - Super: zaliczyłem kolejne pięć godzin grzebania się w śmieciach. W sumie mam już osiemdziesiąt sześć, czyli zostało tylko trzysta trzydzieści dziewięć. - Nie mogę sobie ciebie wyobrazić wpadającego w taki szał - powiedziała Ning. Wydajesz się taki... miły - to brzmi trochę lalusiowato, ale wiesz, o co mi chodzi. - Nie mam bladego pojęcia, co mnie wtedy napadło - wyznał Ryan. - Popchnięcie Doktor D pewnie nie było najgłupszą rzeczą, jaką zrobiłem w życiu, ale myślę, że mieści się w pierwszej trójce. - A jak ci poszła fejsbukowa partia szachów? - Ethan złoił mi skórę jak zwykle. Szkoda mi go. Jestem jedynym przyjacielem, jakiego ma, a tak naprawdę tylko nim manipuluję, żeby zdobyć informacje o Klanie Aramowów. - Jego życie byłoby jeszcze gorsze, gdybyś nie stał się jego częścią - powiedziała z namysłem Ning. - I mam ogromną nadzieję, że zdobędziesz te informacje. Mam osobiste powody, by życzyć Leonidowi Aramowowi, żeby powiesili go za jajca na drucie. Ryan i Ning dotarli do siatkowego ogrodzenia okalającego poligon. Napisy na wielkiej czerwonej tablicy ostrzegały: „Poza czerwoną linią noszenie masek ochronnych jest obowiązkowe” oraz „Zabrania się korzystać z poligonu paintballowego bez zezwolenia”.

- Bawiłaś się w to kiedyś? - zapytał Ryan, wprowadzając Ning do odrapanego betonowego budynku szatni. Większość obiektów w kampusie lśniła czystością i porządkiem, ale w tym miejscu przebierali się ludzie, którzy przed chwilą strzelali do siebie kulkami z farbą. Z biegiem lat pozostawiane przez nich kolorowe plamy i smugi zlały się w jednorodną brązową maź, która pokrywała każdą widoczną powierzchnię i cmokała pod podeszwami butów. - Teraz rozumiesz, dlaczego szukaliśmy dla ciebie tych starych łachów? - uniósł brwi Ryan. - Dłużej nie mogliście marudzić? - jęknął Max. - Już mieliśmy zacząć bez was. Max, Alfie, Chloe i Grace byli już przebrani w ochraniacze, rękawice oraz maski i mieli barwne plamy w miejscach, na których testowali nową broń. - Bry wszystkim - powiedział Ryan głośno. - I jak tam nowe zabawki Maksa? - Rewelacja - powiedział Alfie. - Przestawiłem swój na auto, puściłem serię w drzewo i poleciały kawałki kory. - A ja tam chyba wolę stare pompki - powiedziała Grace. - Z nimi jest przynajmniej walka, a nie takie bezsensowne prucie po wszystkim kulkami. Trzeba myśleć... - Cicho, smęcisz! - wykrzyknął podekscytowany Max. - Automaty są przezajebiste, Ryan. Normalnie ma się wrażenie, że dookoła śwista ze sto razy więcej kul. Absolutny obłęd! - Gramy czy kłapiemy dziobami? - zniecierpliwił się Alfie. - Obiecałem Doris, że wrócę przed dziesiątą. - Jaka znowu Doris? - spytała Chloe. - Nowa dziewczyna Alfiego - wyjaśnił Max. - Dorodna juka w doniczce. - Okej... - wycedziła Chloe, przyglądając się Alfiemu spod przymrużonych powiek. Zrobiło się tak dziwnie, że chyba wolałabym nie zgłębiać tematu.

Ryan pogmerał w skrzyni i wyjął z niej dwa komplety rękawic i masek. Jeden z nich wręczył Ning. - Nigdy nie wchodź bez maski do pomieszczenia z bronią - pouczył ją. - Spusty działają bardzo lekko i zdarzają się przypadkowe strzały. Głupio tak stracić oko. - Jasne - odpowiedziała. - Czy to boli, kiedy się oberwie? - Być może obudzisz się jutro z paroma małymi siniakami - powiedziała Chloe, poklepując Ning po plecach. - Ale widzę, że Ryan opatulił cię ciuchami na cebulę, więc nie będzie tak źle. - To jak się dzielimy? - spytał Ryan. - Może ja będę z Ning i dla równowagi weźmiemy Alfiego, bo on jest najlepszy? - E tam - powiedziała Chloe, łapiąc Ning za ramię. - Robimy wojnę płci: dziewczyny przeciw chłopakom. Jesteś z nami, Ning?! - Czemu nie. - Juhuu, laski do boju! - zawołała Grace. - I pamiętaj, Ning, jak zobaczysz chłopaka, celuj w jaja. Ryan postukał się pięścią w ochraniacz między nogami. - Jestem przygotowany. Założyli maski i przeszli do sąsiedniej sali, gdzie porozkładane na regałach czekały markery i amunicja. - Otwórz wieczko i przesyp kulki do magazynka - wyjaśniała Chloe, pomagając Ning w przygotowaniu broni. - I jak najwięcej upchaj sobie na zapas po kieszeniach. Przez minione dwa dni kampus nawiedzały regularne deszcze i grunt był rozmiękły, kiedy wreszcie wybiegli z budynku w mrok.

- Gramy w bitwę o flagę - wyjaśniła Chloe. - My startujemy z jednej strony, chłopcy z drugiej, a flaga jest na środku. Zeby wygrać, musimy przenieść flagę na ich koniec. Jeśli dostaniesz kulkę, musisz wrócić na nasz koniec i odczekać trzydzieści sekund, zanim znów wrócisz do walki. - Ten system trzydziestu sekund opiera się na zaufaniu - dodała Grace. - Co, mówiąc w skrócie, oznacza, że wszyscy kantują. Chcesz strzelić sobie na próbę? Ning pociągnęła spust i poczuła lekki wibrujący odrzut, kiedy sześć kulek z farbą opuściło lufę, by rozprysnąć się na pniach pobliskich drzew. - Nieźle. - Ning wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Czy wszyscy są na pozycjach? - zawołał Max z drugiego końca poligonu. - Trzy... dwa... jeden... atak! Ning pognała między drzewami z markerem gotowym do strzału, depcząc po piętach Chloe i Grace. Błoto pryskało jej na spodnie, zarośla chłostały po nogach, a maska pozwalała patrzeć tylko na wprost. Przez następne dwie godziny Ning biegała, skakała, ześlizgiwała się po błotnistych zboczach, strzelała, kryła się, potykała o korzenie drzew, skradała, czaiła w zasadzkach, trafiała, chybiała, obrywała, oszukiwała, uciekała, wdawała w rękoczyny, przegrywała, wygrywała i wreszcie patrzyła w rozpaczy, jak Ryan przebiega z flagą przez linię dziewczyn, ustalając wynik na pięć do czterech dla chłopców. Do swojego pokoju wróciła po dziesiątej, uwalana błotem od stóp do głów i kompletnie wykończona. Kąpiel i wypłukanie błota i farby z włosów zajęło jej całe wieki. Kiedy w końcu wyszła z łazienki, przestąpiła nad torbami z nową garderobą i padła twarzą na łóżko. Była ledwie żywa, rozsadzało ją szczęście, a całe ciało dygotało z ekscytacji. Wreszcie widziała swoją przyszłość w jasnych barwach.

Ciąg dalszy przygody w książce CHERUB „Anioł stróż” NING musi przejść przez studniowe szkolenie podstawowe, po czym zostaje wysłana z powrotem do Kirgistanu. ETHAN rozpoczyna nowe życie u swojej dalszej rodziny w Biszkeku. Jego babcia Irena - przywódczyni Klanu Aramowów - jest chora na raka, a wuj Leonid pragnie jego śmierci. RYAN wykorzystuje swoją internetowotelefoniczną przyjaźń z Ethanem do zdobycia informacji, które mogą zniszczyć organizację Aramowów. Jednak kiedy plan TFU spala na panewce, klan dzieli się na dwie uzbrojone po zęby frakcje, które przystępują do krwawej wojny.