Muchamore Robert Dark Sun

DARK SUN Robert Muchamore Tłumaczenie JohnJohn

Tytuł oryginalny serii: Cherub Tytuł oryginału: Dark Sun Copyright © 2008 Robert Muchamore First published in Great Britain in 2008 by Hodder Children's Books www.cherubcampus.com www.cherubcampus.net Zgodnie z Ŝyczeniem autora oświadczam, Ŝe to tłumaczenie jest nieoficjalne i niezatwierdzone przez autora i polskiego wydawcę. KsiąŜka ta, w zamyśle autora nie miała nigdy przynosić dochodu i dlatego takŜe to wydanie jest niedochodowe. Koszt ksiąŜki to tylko koszt jej wydrukowania, które ponosi pierwszy właściciel. KsiąŜka nie moŜe być odsprzedawana z zyskiem.

Jest to wydanie kolekcjonerskie dla fanów skupionych wokół www.cherubcampus.net

Części występujące w wielu ksiąŜkach serii bez zmian, jak wprowadzenia do pozostałych tytułów czy objaśnienia na początku, zostały przedrukowane z wydanych juŜ tytułów i są tłumaczenia pana Bartłomieja Ulatowskiego.

Redakcja, skład i wszystko inne: JohnJohn

Wydanie pierwsze niekomercyjne , Warszawa 2012

CZYM JEST CHERUB? CHERUB to sekcja brytyjskiego wywiadu zatrudniająca agentów w wieku od dziesięciu do siedemnastu lat. Wszystkie dzieci są sierotami zabranymi z domów dziecka i wyszkolonymi na profesjonalnych szpiegów. Mieszkają w tajnym kampusie ukrytym wśród angielskich wzgórz.

DLACZEGO DZIECI? PoniewaŜ nikt nie podejrzewa dzieci o udział w tajnych operacjach wywiadu, co oznacza, Ŝe mogą z sukcesem działać tam, gdzie dorośli byliby bezradni.

KIM SĄ BOHATEROWIE? W kampusie CHERUBA mieszka około trzystu dzieci. Wśród nich są piętnastoletni JAMES ADAMS i jego dwunastoletnia siostra LAURA. Ich przyjaciele to: BRUCE NORRIS, ANDY LAGAN i chłopak Laury (przynajmniej czasami) GREG 'RAT' RATHBONE.

KOSZULKI CHERUBA Rangę cherubina moŜna rozpoznać po kolorze koszulki, jaką nosi w kampusie. Pomarańczowe są dla gości. Czerwone noszą dzieci, które mieszkają i uczą się w kampusie, ale są jeszcze za małe, by zostać agentami (minimalny wiek to dziesięć lat). Niebieskie są dla nieszczęśników przechodzących torturę studniowego szkolenia podstawowego. Szara koszulka oznacza agenta uprawnionego do udziału w operacjach. Granatowa jest nagrodą za wyjątkową skuteczność podczas jednej akcji. Czarne koszulki przyznawane są za znakomite wyniki podczas licznych operacji.

1.SMRÓD

Lipiec 2007

Szkoła Honeywill Community to była rudera, ale to był ostatni dzień nauki przed wakacjami, więc wszyscy byli szczęśliwi. Nauczyciele, którzy w ciągu całego roku szkolnego nie zaszczycili nikogo uśmiechem, pozwolili grać w Nintendo w promieniach słońca. Dyrektor szkoły biegał po korytarzach w okularach słonecznych i spodenkach do tenisa. Nawet dzieciaki chętnie przyjmowały bęcki, wiedząc, Ŝe nie zobaczą swoich oprawców przez sześć następnych tygodni. W klasie Grega, na drugim piętrze, wszystkie gabloty zostały zdjęte ze ścian. On sam stał na krześle, wychylając się z okna ze szkolnym krawatem owiniętym wokół głowy jak bandana i rozpiętymi wszystkimi guzikami koszuli. Pora lunchu zgromadziła prawie wszystkich uczniów na betonowym placu zabaw. Dziewczyny trajkotały w grupkach, chłopcy grali w nogę, a wokół fontanny zgromadziła się wielka grupa uczniów, bo jak dotąd, był to najgorętszy dzień roku. - Powąchaj - powiedział Zhang, chłopiec pochodzenia chińskiego ze zdecydowaną nadwagą, podtykając Gregowi pod nos miseczkę z przeźroczystego plastiku. Odór przywalił Gregowi jak pięścią. Odrzuciło go gwałtownie, zeskoczył z krzesła, nieomal się przewracając, gdyŜ zawadził o metalowy kosz na śmieci. - Wiesz to nieładnie! - śmiał się Zhang, podtykając Gregowi miskę z powrotem pod nos. - Spadaj! - krzyknął Greg, wycofując się szybko między ławkami – Twoja matka tak gotuje? Zhang potrząsnął głową, zakładając wieczko z powrotem na miseczkę. - To sałatka coleslaw ze szkolnej stołówki. Jest napisane: spoŜyć przed czternastym listopada, ale dopiero teraz znalazłem ją na dnie mojej szafki. Trzeci chłopiec przebywający w klasie, chudzielec o imieniu George zaczął się śmiać. - Zamknij się, cieniasie - krzyknął Greg - chyba, Ŝe chcesz, Ŝebym wytarł tym twoją twarz. Ale teraz, gdy wieczko bezpiecznie juŜ przykrywało sałatkę, Greg zdał sobie sprawę ze śmieszności zajścia. Uśmiechnął się szeroko, widząc górę śmieci wywaloną przez Zhanga z jego szafki: ksiąŜki pokryte błotem z korków piłkarskich, papierki po batonach, brudne chusteczki i butelkę korektora, który przeciekał, zostawiwszy na ćwiczeniach twardą, białą skorupę. - Zwierzę - warknął Greg - To szafka czy worek bez dna. Nie mam pojęcia, jak ci się to wszystko zmieściło w środku. Zhang skierował powoli swe wielkie cielsko ku kolegom. - Greg, twoja szafka jest czysta, bo jesteś w tej szkole dopiero od połowy semestru. George potrząsnął głową. - Nie Zhang, jego szafka jest czysta, bo nie jest odraŜającym, grubym flejtuchem. Zhang nie lubił być nazywanym grubym. Podszedł do George'a i stanął z nim twarzą w twarz. - Chcesz w pysk? Ci dwaj byli najlepszymi kumplami od czasów przedszkola, co nie przeszkadzało Zhangowi przejść do rękoczynów, gdy George go obraŜał.

Greg spróbował rozładować napięcie. - Ale z was para dziwek - uśmiechnął się wyzywająco - No dalej, dajcie sobie buzi z języczkiem i pogódźcie się tak, jak zawsze. Zhang cofnął się o krok, odwrócił się do Grega i wlepił w niego wściekłe spojrzenie, ale nie miał odwagi zrobić nic więcej. Greg był tylko średniego wzrostu jak na ósmą klasę, ale silnie zbudowany, z bicepsami pręŜącymi się pod podwiniętymi rękawami koszuli. - Och Greg, zapomniałem. - Powiedział George, wyrzucając ostatnie śmieci ze swojej szafki prosto do plecaka. - Rodzice zaciągają mnie na jakiegoś grilla do ciotki w sobotę. Zhang wyjeŜdŜa do Chin w niedzielę - więc, jeŜeli chcemy zrobić sobie nockę przy X-box'sie, to obawiam się, Ŝe dziś lub wcale. - Och. - westchnął Greg z zakłopotaniem i przeciągnął ręką po plątaninie ciemnych włosów. - Ale moŜesz przyjść, prawda? - zapytał George. Greg wzruszył ramionami, wyciągając niewielką Nokie z kieszeni. - No tak, tak mi się wydaje, to znaczy... Wyślę SMS-a do ojca, Ŝeby się upewnić, ale nie mamy Ŝadnych innych planów, więc nie powinno być problemu. - Cool - powiedział George, trzaskając drzwiami od swojej szafki i wycierając czoło rękawem. - Rozumiem, Ŝe mój kuzyn Andy moŜe przyjść? - zapytał Greg - Wiem, Ŝe nigdy się dotąd nie spotkaliście, ale jest z nim zawsze kupa śmiechu, przysięgam. - Im więcej tym lepiej - odpowiedział George i sapną głośno - Nie mam nic przeciwko słońcu, ale dzisiaj jest stanowczo za gorąco! Greg roześmiał się: - To jest nic. Kiedy mieszkałem w Australii, takie dni jak dzisiejszy bywały w zimie. Zhang próbował naśladować australijski akcent Grega: - Kiedy mieszkałem w Auuuuuustralii, było dwieście stopni w cieniu. Było tak gorąco, Ŝe Koala spadały z drzew juŜ ugotowane. - Nie wyśmiewaj się z mojego akcentu. - Greg uśmiechnął się z wyŜszością - Laski dostają od niego szału. - Gusta lasek są do kitu - powiedział Zhang - interesują je tylko mięśniaki. - Mówisz tak, tylko dlatego, Ŝe Amy dała ci kosza dwa razy. - George uśmiechnął się, kierując się w stronę okna. - Taa, a z ciebie to taki ogier - odpalił Zhang. George stanął na krześle i wychylił się przez okno, Ŝeby ochłodzić się w lekkim wietrzyku. Usłyszał charakterystyczny śmiech na placyku i spojrzał prosto w dół. George odwrócił się do środka. - Zhang! - krzyknął - Dawaj tę sałatkę. Moja siostra stoi dokładnie pod tym oknem. Greg i Zhang ruszyli w jego stronę, ciągnąc krzesła za sobą. - Niezła - uśmiechnął się Zhang, gdy wszyscy trzej wychylili się przez okno, gapiąc się w dół na słoneczny plac. - Twoja siostra ma niezłe ciałko. - Błee! - skrzywił się George - Nie byłbyś tak zafascynowany, gdybyś widział ją w wannie jak goli swoje owłosione nogi. - Spójrz prawdzie w oczy - powiedział Greg - gdyby ona nie była twoją piętnastoletnią siostrą, marzyłbyś o niej, jak wszyscy inni. - To osobowość się liczy - zauwaŜył George. - A ona jest cierniem w dupie. - Wiesz czego nie łapię? - powiedział Greg, patrząc na Zhanga. - Jak ktoś taki jak George ze swoimi prosiaczkowatymi rączkami i nóŜkami dostał takie ciacho za siostrę? - Oj, zamknij się - rozkazał George. Greg i Zhang faktycznie się zamknęli. Nie dlatego, Ŝe George im kazał, ale poniewaŜ zdjął wieczko z miski, zawierającej ośmiomiesięczną sałatkę coleslaw.

- Co za obrzydlistwo - jęknął Greg. - To się rusza - powiedział George, próbując nie oddychać - chyba fermentuje, miska jest ciepła. - No rzucaj - powiedział Zhang niecierpliwie - na co czekasz? Greg spojrzał na George'a. Cała jego twarz wyraŜała wątpliwości. - No dalej - napierał Zhang - pamiętaj, Sophie poŜyczyła swojemu exchłopakowi połowę twoich gier na PSP i nigdy ich nie odebrała. George potrząsnął głową i zaczął nakładać wieczko z powrotem. - Lepiej nie. Gdyby moja stara się o tym dowiedziała, całe wakacje zamieniła by mi w piekło. - Tchórz! - krzyknął Zhang - Wiedziałem, Ŝe cię na to nie stać. George właśnie zakładał wieczko, gdy Zhang wyciągnął rękę i szturchnął go w ramię. Sałatka wyleciała George'owi z ręki. Próbował ją złapać, ale miseczka prześlizgnęła się mu między palcami i poleciała w dół. Greg spojrzał w dół i stwierdził ze zdziwieniem, Ŝe Sophie i jej koleŜanki rozbiegły się, Ŝeby uniknąć trafienia piłką do nogi, wystrzeloną z przyległego boiska. - Patrz, gdzie kopiesz, palancie! - krzyknęła Sophie. George, Zhang i Greg patrzyli z otwartymi ustami, jak pół nagi dziesiątoklasista pędzi po piłkę. Napięcie sprawiło, Ŝe widzieli wszystko jakby w zwolnionym tempie: Sophie i jej przyjaciółki odsuwają się, sałatka opada spiralą w powietrzu, a potęŜny dziesiątoklasista biegnie po piłkę. - Zhang, ty idioto! - sapnął George. Miska spleśniałej sałatki uderzyła prosto w kark piłkarza, gdy ten pochylił się, Ŝeby podnieść piłkę, rozchlapując śmierdzącą, brązową zawartość na jego gołym karku aŜ po czubek ogolonej głowy. Na górze, chłopcy zanurkowali do klasy, ale w pośpiechu George zapomniał się pochylić i wyrŜnął głową we framugę okna. - Ty kretynie! - George wrzasnął do Zhanga, gdy tylko zeskoczył z krzesła - to był Thomas Moran. JeŜeli nas znajdzie - jesteśmy trupami. - A kim jest ten Thomas Moran? - zapytał Greg. George potarł nerwowo guza z tyłu głowy. - To jest najtwardszy facet w dziesiątej klasie, to wszystko. On i wszyscy jego kumple, grają w rugby. I są w tym naprawdę nieźli. - MoŜe nas nie widział. - Zasugerował Greg. - MoŜe nawet nie wie, z którego okna to wypadło. Zhang podsunął się do okna i spojrzał ostroŜnie w dół. - Widzieli nas! - wydyszał, nurkując z powrotem. - Sophie i reszta pokazują na nas, a Moran i jeszcze jeden dryblas pędzą w kierunku głównego wejścia. George zamachał z przeraŜeniem rękami. - Po cholerę trąciłeś mnie w ramię, kretynie? Ci faceci nie biorą jeńców. JeŜeli nas złapią, wkopią nam głowy do dupy. Greg złapał swój plecak i skierował się do wyjścia z klasy. - Mniej gadania, więcej ruchów. - zasugerował. - Oj, niedobrze. - wyjąkał George. Zhang momentalnie był juŜ na korytarzu. Greg złapał George'a za kołnierz i pociągnął brutalnie w stronę drzwi. - Uspokój się. Wszystko będzie dobrze. - powiedział Greg. - Ale musimy wiać. I to juŜ! Zanim George i Greg wyszli na korytarz, Zhang dotarł juŜ do głównych schodów, oddalonych o dobre trzydzieści metrów. Miał nadzieję, Ŝe zdąŜy zbiec na pierwsze piętro i

ukryć się w jakiejś klasie. Niestety, nie miał nawet cienia szansy, poniewaŜ dwóch wielkich dziesiątoklasistów wbiegało juŜ po schodach z parteru. - Tam jest ten gruby! - krzyknął Thomas Moran.- Czekaj, niech ja cię dorwę. Zhang wyhamował z piskiem podeszw i zobaczył Grega i George'a uciekających z klasy w przeciwnym kierunku. - Chłopaki - krzyknął zdyszany Zhang, biegnąc tak szybko, jak tylko pozwalały mu na to jego krótkie i grube nóŜki. - Chłopaki, zaczekajcie!

2. JEZIORO

Angielska wieś cała upstrzona jest tajnymi, rządowymi ośrodkami: badań nuklearnych, składowiskami broni, centrami monitoringu. Kampus CHERUBA jest jedną z najtajniejszych i najpilniej strzeŜonych tajemnicą. Otoczony lasami będącymi własnością rządu i zaznaczony na mapach jako poligon artyleryjski. KaŜdy, kto zignoruje znaki ostrzegawcze i podjedzie do czarnej bramy kampusu, zostanie przywitany przez straŜ uzbrojoną w karabiny Heckler and Koch. Kampusu nie moŜna nawet zobaczyć z powietrza, gdyŜ chroni go zakaz lotów rozciągnięty nad wojskową bazą lotniczą, znajdującą się pięć kilometrów na wschód. Gdyby pozwolono komuś przelecieć nad kampusem, zobaczyłby zabudowania, które z powodzeniem mogłyby naleŜeć do dobrze prosperującej szkoły z internatem, otoczonej obiektami sportowymi i kortami tenisowymi. Bardziej niezwykłym widokiem byłby budynek w kształcie banana pokryty wielką ilością anten satelitarnych, cztery lądowiska dla helikopterów a za nimi duŜe owalne jezioro i zalesiony teren , w którym ukryto tor przeszkód oraz strzelnicę. Pogoda była wspaniała i ponad połowa wychowanków kampusu zabrało swój lunch na zewnątrz, Ŝeby zjeść nad jeziorem. Część dzieciaków chłodziła się niewielkimi wiosłami, ale pływanie było teraz zabronione ze względu na rodzinę kaczek z małymi, mieszkającymi na błotnistej, sztucznej wyspie na środku jeziora. Dwunastoletnia Laura Adams leŜała na trawniku przy brzegu jeziora, z bosymi nogami w trawie, otoczona stokrotkami i z ramieniem osłaniającym oczy przed słońcem. Udało jej się zdobyć ulubione sushi w stołówce, zanim zniknęło na talerzach innych dzieci, słońce grzało jej całe ciało, jednak była zmartwiona. Była w tarapatach i to nie ze swojej winy. Obok Laury siedział Andy Lagan, chłopiec o bardzo jasnej karnacji. Opuścił swój komiks i stukną Laurę w ramię. - Zara jest tutaj. - Powiedział ponuro. - Lepiej zacznij zakładać buty. Laura chciała, Ŝeby czas się zatrzymał, mogłaby wtedy leŜeć na ciepłej trawie całą wieczność. - BoŜe - westchnęła, strącając źdźbła trawy z podeszw stóp i siadając. Wszyscy cherubi nosili jednakowe stroje podczas zajęć lekcyjnych: T-shirt z logo CHERUB - kolor koszulki był zaleŜny od rangi - oliwkowe bojówki z odpinanymi nogawkami i lekkie czarne glany. Andy włoŜył swoją szarą koszulkę i ruszył pod górę. Laura w tym czasie wyciągała swoje zrolowane skarpetki z butów. - Lepiej się pośpiesz - krzyknął Andy - MoŜe Zara będzie w dobrym nastroju.

Zara Asker stała na asfaltowej ścieŜce pięćdziesiąt metrów od nich na niewielkim wzniesieniu. Jedną rękę oparła na biodrze. Opierała się o elektryczny wózek, słuŜący kadrze do przemieszczania się po kampusie. Zara miała trzydzieści siedem lat; nosiła sukienkę w kwiaty i widać, Ŝe nie straciła jeszcze wszystkich kilogramów po urodzeniu swego drugiego dziecka w zeszłym roku. Pomimo swojego mamusiowatego wyglądu, Zara piastowała jedno z najwaŜniejszych stanowisk brytyjskiego wywiadu. Jako prezes CHERUBA, była jednocześnie dyrektorem szkoły i głównym szpiegiem. Zara była lubiana przez uczniów z wyjątkiem tych chwil, gdy rozdzielała kary. Laura pośpieszyła, Ŝeby dołączyć do Andy'ego i sześciu innych agentów na ścieŜce, nie zawiązane sznurówki ciągnęły się za nią po ziemi. Główną grupę stanowiło czterech chłopców w szarych t-shirtach w wieku dziesięciu i jedenastu lat. Była to paczka przyjaciół, pod wodzą Jake'a Parkera. Oprócz nich byli tam jeszcze chłopiec i dziewczynka, na oko o rok czy dwa starsi od reszty. - Stanąć w szeregu - zakomenderowała Zara oschle, wpatrując się w mokre spodnie i poplamioną ketchupem koszulkę Jake'a. - To w takim stanie stajesz przed prezesem? Laura nie cierpiała Jake'a i radowała się jego zmieszaniem, gdy gwałtownie chował koszulkę w spodniach. - Przepraszam panią - rzekł potulnie - upuściłem hot doga. Zara podeszła bliŜej i przyjrzała się plamie. - Pamiętaj, zamocz koszulkę w detergencie, zanim zaniesiesz ją do pralni. - Tak jest, proszę pani. - przytakną Jake. Zara była trochę nieprzewidywalna, jeŜeli chodziło o rozdawanie kar i jedenastolatek odetchnął, otrzymawszy tylko instrukcję prania. Jednak pani prezes jeszcze z nimi nie skończyła. - Zanim zacznę, czy którekolwiek z was chce coś powiedzieć? – zapytała Zara. Ośmioro umundurowanych agentów wyglądało na zaŜenowanych i unikali wzroku pani prezes. Laura chciała powiedzieć, Ŝe to wszystko wina Jake'a i jego trzech przyjaciół, ale była na tyle sprytna, Ŝeby wiedzieć, Ŝe to tylko pogorszy sprawę: Jake z powrotem zwali wszystko na nią i moŜe się to skończyć wzajemnym oskarŜaniem, co tylko moŜe doprowadzić Zarę do furii. Zara poprawiła ramiączko sukienki i głęboko odetchnęła. - Cała wasza ósemka to wykwalifikowani agenci CHERUBA - powiedziała - od czarnej koszulki jak Laura, do młodych, którzy czekają wciąŜ na swoją pierwszą misję. Ale nikt, nie dostaje się do kampusu, jeŜeli nie zalicza się do dwóch lub trzech procent najbardziej inteligentnych ludzi. A potem przepuszczamy was przez magiel: ćwiczenia językowe, szkolenie szpiegowskie, wojskowe, fizyczne. Innymi słowy, jesteście najlepiej wyszkolonymi ludźmi w waszym wieku na całym świecie. I dla tego jestem tak zniesmaczona tym, co stało się dzisiaj rano. Zara sięgnęła do elektrycznego wózka i podniosła zgnieciony, papierowy samolocik z siedzenia pasaŜera. Samolocik był zrobiony z duŜej kartki do drukarki z napisem „JESTEM ZNUDZONY AIRLINES” na burcie i naszkicowanym penisem na ogonie. - To jest tylko jeden z jedenastu, które znalazłam w klasie. Oprócz tego, jeszcze z setkę papierowych kulek, ślady stóp na ławkach i uszkodzoną wenecką roletę, którą jakiś idiota próbował zerwać. Laura z całej siły próbowała się nie śmiać: jeden z najpiękniejszych momentów, dzisiejszego ranka to widok Jake'a jak próbuje dostać się do samolociku, który ugrzązł wysoko między listkami rolety, traci równowagę i zwala się ze stolika, waląc głową we framugę okna, trzymając się desperacko rolety.

Zara kontynuowała. - Co gorsze, zachowaliście się tak w obecności wykładowcy-gościa. Wiem,Ŝe trudno jest się skupić, gdy jest tak gorąco i moŜe dziewięćdziesięciominutowy wykład o zabezpieczaniu śladów DNA nie jest specjalnie ekscytujący. Jednak pan Donaldson przyjechał do nas, aŜ z kwatery głównej MI5 w Londynie, Ŝeby wygłosić wykład i spodziewałam się, Ŝe jesteście wystarczająco dorośli, Ŝeby zachowywać się tak, aby nikt z kadry nie musiał wam patrzeć na ręce. Andy podniósł niepewnie rękę. - Nie wszyscy byli w to zamieszani, proszę pani. Zara łypnęła na niego oczami. - Widziałam rozmiary odcisków stóp na blatach, Andy. Pan Donaldson wyraził się jasno, Ŝe młodsza czwórka chłopców jest głównie odpowiedzialna, ale nikt z waszej, starszej czwórki nie interweniował. Nawet, jeŜeli uznałeś, Ŝe sam nie jesteś w stanie zapanować nad nimi, mogłeś przejść do innej klasy i poprosić kogoś z kadry o pomoc. Jesteście agentami CHERUBA. Jak sobie wyobraŜacie wysyłanie was na misje przeciwko terrorystom i dilerom narkotykowym, jeŜeli nie macie nawet tyle rozumu, Ŝeby zapanować nad kilkoma dzieciakami, które wymknęły się spod kontroli podczas lekcji? Laurę zirytowało to oświadczenie. Zara była kiedyś agentem CHERUBA, ale najwidoczniej zapomniała niepisaną regułę, Ŝe cherubi nigdy na siebie nie donoszą. - Wszyscy dostajecie taką samą karę. - Oznajmiła Zara - Siedem i pół funta z kieszonkowego na naprawę zniszczonej rolety, oraz resztę tego przepięknego popołudnia spędzicie na ćwiczeniach na torze przeszkód z panią Speaks. Ósemka cherubinów westchnęła, ale tylko Jake był na tyle głupi, Ŝeby zabrać głos. - To świństwo - krzyknął - kiedy ostatni raz ktoś musiał gnać po torze przeszkód tylko za bałaganienie w klasie? MoŜe parę okrąŜeń na bieŜni... Zara spuściła wzrok, patrząc Jake'owi prosto w oczy. - Wygłupialiście się w obecności gościa kampusu, czym wpakowaliście mnie, osobiście w bardzo krępującą sytuację. Zewnętrzni wykładowcy, są bardzo waŜną częścią waszego szkolenia, ale nie zechcą przyjeŜdŜać, jeŜeli się będziecie tak zachowywać. Prawda? - Tak, proszę pani. - Powiedział Jake, ale ton jego głosu brzmiał, jakby mówił: „Skoro tak twierdzisz”. - Nie podoba mi się twój ton, Jake'u Parkerze - powiedziała Zara, robiąc się naprawdę wściekła. - Skoro jesteś taki chętny do karnych okrąŜeń, dostajesz dodatkowo dwadzieścia dziennie przez następny tydzień. Twoja niewyparzona buźka będzie cię takŜe kosztować miesięczne kieszonkowe i jesteś uziemiony w swoim pokoju, przez następne dwa weekendy. Jake stał zdruzgotany. Laura cieszyła się jego cierpieniem. Wyglądało na to, Ŝe przynajmniej Jake dostał za swoje, skoro ją pozbawiono siedmiu i pół funta i zmuszono do wyczerpującego treningu na torze przeszkód. - Pani Speaks czeka - krzyknęła Zara, wskazując dramatycznie, zadrzewiony teren za jeziorem. - Natychmiast ruszajcie na plac ćwiczeń, zanim do reszty stracę cierpliwość.

3. UCIECZKA

- Ruszaj się, szybciej! - krzyknął Greg, łapiąc George'a za kołnierz. - Nie mogę - wydyszał George - dostałem kolki.

Biegli korytarzem na drugim piętrze w stronę schodów awaryjnych. Korzystanie z tych schodów, było zabronione, uŜywano ich jedynie podczas ćwiczeń przeciwpoŜarowych. Zhang, ze swoją nadwagą, coraz bardziej zostawał w tyle, a dwóch dziesiątoklasistów, było coraz bliŜej. Greg pociągnął George'a na schody. - Przez liceum dostaniemy się do stołówki - wyjaśnił Greg - Nie będą mogli nas tam ruszyć, zawsze jest tam pełno nauczycieli. Nadzieja, Ŝe mają jeszcze szansę, dodała George'owi skrzydeł, zanurkował pod barierką i zaczął zbiegać w dół, tak szybko jak tylko mógł. - Nie masz, w ogóle, kondycji - parsknął Greg - przydałby ci się jogging. Zhang dotarł do nich, gdy byli juŜ na dole schodów, ale Thomas Moran i jego kumpel Johno byli juŜ tylko jedno półpiętro za nimi. Greg skręcił ze schodów w lewo w stronę aneksu licealnego, serce podeszło mu do gardła, gdy pomyślał, Ŝe drzwi mogą być zamknięte. Przez szybkę w drzwiach zobaczył krzesła i meble poustawiane w piramidki i białe płachty porozciągane na wykładzinach. Kartka na drzwiach zawierała ich wyrok. Blok licealny zamknięty z powodu remontu! Zapraszamy we Wrześniu 2007 Przyjemnych wakacji!!!! - Cholera! - Krzyknął Greg. - No to jesteśmy Ŝarciem dla kotów - jęknął George. Nie mając innego wyjścia, Zhang poprowadził trójkę chłopców, z powrotem w stronę schodów. Thomas Moran dotarł właśnie na dół, ale Zhang, wykorzystując swoją masę, przebił się przez niego i popędził krótkim korytarzem wiodącym do sali gimnastycznej. Podłoga była pokryta wyschniętym błotem, naniesionym z boiska, a w powietrzu unosił się zapach potu. Korytarz kończył się skrzyŜowaniem w kształcie litery T. Na wprost były podwójne drzwi do sali gimnastycznej, w lewo odchodził róŜowy korytarz prowadzący do przebieralni dziewczyn, a w prawo niebieski do przebieralni chłopców. Sala gimnastyczna była zawsze zamknięta podczas lunchu i staranowanie drzwi przez Zhanga niewiele tu zmieniło. Chłopcy skierowali się do przebieralni dla chłopców. Odór potu był tu jeszcze silniejszy. Powietrze było cięŜkie, a na mokrej podłodze walały się pojedyncze części strojów sportowych. Po jednej stronie przebieralni były wspólne prysznice, a po przeciwnej boks z cuchnącymi toaletami. Greg i George pobiegli w stronę pryszniców. Byli tutaj setki razy, ale i tak rozglądali się w nadziei, Ŝe są tu jakieś drzwi awaryjne, których wcześniej nie zauwaŜyli. - Ślepy zaułek, chłopcy - wykrzyknął Thomas Moran, waląc swoją olbrzymią pięścią w dłoń. Zhang wbiegł do kabiny toaletowej i zabarykadował się w środku. - Bądź rozsądny - błagał George, wyciągając przed siebie ręce i cofając się z Gregiem pod prysznice - To miało być dla mojej siostry. JeŜeli mnie puścisz, zapłacę ci dwadzieścia funtów, pierwszego dnia następnego roku szkolnego. Przysięgam na swoje Ŝycie. Po drugiej stronie przebieralni, Johno adidasem Nike w rozmiarze dziesięć wkopał do środka drzwi kabiny, rozwalając nie tylko zamek, ale i zawiasy po przeciwnej stronie i zwalając drzwi na głowę Zhanga. - Ooooto Johno! - zawył Johno, wywalając resztki drzwi z kabiny i zaczął okładać Zhanga pięściami - Zgadnij, gdzie ci zaraz wsadzę twój łeb? Podczas gdy Zhang błagał o litość, Greg popchnął George'a w tył pod prysznice, a sam stanął przed Thomasem Moranem. Greg był dobrze zbudowany, ale jako jeden z najmłodszych chłopców w klasie, dopiero za kilka tygodni miał skończyć trzynaście lat.

Thomas był od niego większy w kaŜdą stronę, a jego przystrzyŜona fryzura i pot spływający z umięśnionego torsu nadawał mu straszliwy wygląd. - Jesteś cool facet - Thomas zaśmiał się szyderczo - czemu pałętasz się z takim grubym i chudym świrem? - Nie chcę Ŝadnych kłopotów - powiedział Greg dyplomatycznie - ale ostrzegam cię, mój ojciec jest instruktorem kickboxingu. Potrafię o siebie zadbać. Thomas zaśmiał się tak, Ŝe aŜ opluł Grega śliną. - No dalej maluszku pokaŜ, co potrafisz! W tle słychać było krzyk Zhanga, gdy Johno zanurzył jego twarz w muszli i spuścił wodę. Thomas obrócił się i ujrzał Zhanga na kolanach i Johno całym swoim cięŜarem przygniatającego go w dół. - Dobra robota, Johno! - Zaśmiał się Thomas. - Wydaje mi się, Ŝe tych dwóch, teŜ potrzebuje mycia głowy. Greg odkręcił się wokół lewego ramienia, podciągając dłoń tak, Ŝeby znalazła się powyŜej nadgarstka. Gdy Thomas odwrócił się, ramię Grega wystrzeliło w górę, trafiając nasadą dłoni prosto w skroń Thomasa. Głowa Thomasa Morana odskoczyła z takim impetem, Ŝe jego oczy nie nadąŜyły za tym ruchem. George patrzył z przeraŜeniem, jak Thomas wali się na ścianę przebieralni, połyskując białkami oczu. Nieprzytomny dziesiątoklasista ześlizgnął się ze ściany pod dziwnym kątem, kończąc na podłodze z rozrzuconymi nogami i piersią na ławce do przebierania. - Jezu! - krzyknął George - Coś ty zrobił? Greg nie odpowiedział, bo właśnie przeszedł nad Thomasem i przeciskał się między wieszakami na ubrania, kierując się w stronę toalety. To było paskudne miejsce: błoto i siki na posadzce, połamane zlewy i smród taki, Ŝe trudno sobie wyobrazić. Greg miałby trudności z wyciągnięciem Johno z wąskiej toalety. Na szczęście Johno odwrócił się, słysząc padającego Thomasa i teraz wybiegał z toalety, machając pięściami. Greg zanurkował, podskoczył i wyprowadził potęŜne uderzenie prosto w nos Johno. Zaskoczony Johno, zatoczył się do tyłu, wtedy Greg przeprowadził błyskawiczny, druzgocący atak. Wszystkie jego ciosy trafiły w najbardziej wraŜliwe miejsca: najpierw dźgnięcie w Ŝebra, potem dwa kopnięcia kolanem w nerki i na koniec cios w kark, który posłał Johno na ziemię. Johno skończył na podłodze, zakrywając dłońmi zakrwawiony nos. Zhang wydostał się z toalety. Całą koszulę miał mokrą, a z twarzy spływała mu woda z kibla. Greg pozwolił mu na jedno, rewanŜowe kopnięcie Johno, zanim go odciągnął. - Johno ma chyba juŜ dosyć. - Zaśmiał się - Wszystko w porządku, Zhang? Zhang cały się trząsł, a głos mu drŜał. - Ten kibel był odraŜający. - Masz na autobus. - Powiedział Greg. - Jedź do domu. Weź prysznic. Opuścisz tylko połowę pierwszej lekcji. Będziemy cię kryć. Na podłodze, w pobliŜu pisuarów Johno dostał ataku kaszlu i próbował podnieść się z ziemi. Greg wskazał na niego i parskną: - Ty, leŜ na ziemi, dopóki nie wyjdziemy. Podczas gdy Zhang wychodził, George podszedł z przebieralni, gdzie nerwowo sprawdzał, w jakim stanie był Thomas Moran. - Wydaje mi się, Ŝe Ŝyje - powiedział George. - Nic mu nie będzie - odpowiedział Greg - mały klaps w skroń jeszcze nigdy, nikogo nie zabił. Będzie miał wstrząs mózgu i piękny, wielki ból głowy na pamiątkę po mnie. - Zbierajmy się stąd. - powiedział George. - Jeśli ktoś to zobaczy...

- Daj mi sekundę. - Powiedział Greg, łapiąc obrzydliwe szare mydło z jedynej czynnej umywalki. - Nie mogę tak chodzić, z twoją krwią na rękach, prawda Johno? Johno miał budowę rugbisty i prawie dwa metry wzrostu, ale w tej chwili siedział pod ścianą, próbując zwalczyć łzy cisnące mu się do oczu. Greg wytarł ręce o spodnie i wyszli z George'em na korytarz. - A co, jeśli Johno cię wyda? - Zapytał George ze strachem. - Ta, Pewnie! - Zaśmiał się Greg. - KaŜdy z nich jest dwa razy większy ode mnie. Kto im uwierzy? - Sam bym nie uwierzył, gdybym nie widział tego na własne oczy. - Egzaltował się George. - Człowieku, wiszę ci. Byłem pewien, Ŝe dostaniemy niezłe bęcki. Wim, Ŝe mówiłeś, Ŝe znasz trochę kickboxing, ale nigdy nie myślałem, Ŝe jesteś taki dobry. PrzewaŜnie, jak ludzie chwalą się czarnym pasem i innymi takimi bzdurami, to zmyślają, aŜ się kurzy. - Mój ojciec jest trenerem - powiedział Greg - ćwiczę codziennie, po lekcjach. - Super - powiedział George - Nikt nas nie tknie, kiedy ta historia się rozniesie. Greg uśmiechnął się z fałszywą skromnością, gdy kierowali się w stronę schodów, wracając do ich klasy na drugim piętrze. Skłamał, mówiąc o swoim tacie, człowieku, który naprawdę umarł w Australii piętnaście miesięcy wcześniej i nigdy nie uprawiał kickboxingu. Greg, naprawdę, nazywał się Gregory Rathbone, ale wszyscy agenci CHERUBA nazywali go Rat.

4. KARA

Tor przeszkód w kampusie to była dwukilometrowa trasa najeŜona błotnistymi tunelami rojącymi się od szczurów, linami, za pomocą których przeskakiwało się przez mułowate bajorka, ścianami wspinaczkowymi, ostrymi skałkami i wartkim strumieniem. Normalnemu dwunastolatkowi pokonanie całego toru zajęłoby co najmniej godzinę, choć szansa na to, Ŝe da radę go pokonać, była raczej niewielka. DuŜo większa szansa była na to, Ŝe delikwent polegnie na jakiejś przeszkodzie czy to z powodu lęku wysokości, niewystarczającej siły, aby przejść na rękach pod wiszącymi szczebelkami, lub braku równowagi niezbędnej do pokonania wąskich kładek. Ale ośmioro dzieci, wysłanych za karę przez Zarę Asker, pokonywało ten tor przeszkód setki razy podczas szkolenia podstawowego. Andy Lagan i Laura Adams, oboje, mieli swoje najlepsze czasy pokonania toru, poniŜej dwudzietu minut. Oczywiście dla nich ten tor nadal był trudny, ale do pokonania, co dla instruktorki Speaks nie było wystarczającą karą. Panna Speaks była takim typem kobiety, jakiego nikt nie chciałby mieć za wroga. Jej barki były ogromne, jej głos grzmiał, jakby połknęła megafon i była bardzo dumna ze swych masywnych ramion, które pozwalały jej pokonywać, w siłowaniu na rękę, wszystkich w kampusie - wliczając w to instruktorów męŜczyzn. śeby uczynić tor trudniejszym, Speaks dała ośmiorgu dzieciom plecaki wypełnione ołowianymi sztabkami. W zaleŜności od wieku i wzrostu dzieci w plecakach było od dziesięciu do piętnastu kilogramów. Pomiędzy przeszkodami, zaznaczyła miejsca ćwiczeń, gdzie agenci mieli wykonywać przysiady, pady, pajacyki, itp. Jakby tego było mało, tor przeszkód, usłany był pułapkami, które czyniły go jeszcze trudniejszym do pokonania, gdy ktoś je obsługiwał. Tor zaczynał się od pięćdziesięciometrowego podbiegu. Miejscami był on tak stromy, Ŝe trzeba było uŜywać skałek do zaczepienia stóp, a rękami podciągać się na linach z zawiązany-

mi supłami. JeŜeli komuś powinęła się tu noga, to jeŜeli miał szczęście, turlał się na sam dół lub kończył z głową rozłupaną o skałę, jeŜeli takowego akurat mu zabrakło. Szczyt wzniesienia, to było najwyŜej połoŜone miejsce na torze, z którego instruktor mógł mieć oko na cały teren ćwiczeń. Po krótkiej, płaskiej prostej, wbiegało się na trzy długie kładki oddalone od siebie o dwa metry kaŜda. Kładki miały dziesięć centymetrów szerokości i pokonanie ich nie wiązało się z jakąś specjalną umiejętnością utrzymania równowagi, ale trzeba było zachować zimną krew, gdyŜ po pierwszych krokach, grunt opadał gwałtownie i biegło się wysoko nad sadzawką otoczoną rzędami parzących porzyw. Niektórzy, starsi agenci w kampusie, pracowali czasami jako asystenci instruktorów. Piętnastoletni James Adams wykorzystał szansę urwania się z podwójnej lekcji historii, Ŝeby pomóc pannie Speaks, szczególnie Ŝe porzedni wieczór przesiedział z PlayStation, zamiast pisać esej o Napoleonie. James siedział na drewnianej platformie, zawieszonej między dwoma dębami, rosnącymi nad wąskimi kładkami. Jego przyjaciel Bruce Norris przykucnął kilka metrów od niego. Między nimi wisiały dwa czerwone worki treningowe zawieszone na grubej gałęzi ponad kładkami. Do Jamesa i Bruce'a docierały stękania dzieciaków, wdrapujących się na szczyt wzniesienia. Panna Speaks wychyliła się ponad krawędź zbocza i szydziła z trenujących. - Ruszać się, smarkacze! - Krzyczała, kopiąc grudy ziemi w dół zbocza na głowy dzieciaków. - Łap tę linę i podciągaj się... To nazywasz podciąganiem? Lepiej włóŜ w to trochę serca, bo jak nie, to zapiszę wasze tyłki na dwumiesięczny, popołudniowy kurs kondycyjny. James uśmiechnął się pod nosem, widząc Laurę pojawiającą się na szczycie wzniesienia. Tor przeszkód był łatwiejszy do pokonania, gdy pracowało się razem z partnerem, a Andy był właśnie kilka kroków za Laurą. Para cherubinów właśnie zaczynała swoje trzecie, przedostatnie okrąŜenie i upał wycisnął juŜ na nich swoje piętno. Twarz Laury była jaskrawo czerwona, a pot spływał jej po związanych z tyłu włosach. Szara koszulka Andy'ego miała ciemne plamy potu pod pachami, a spodnie i nagie przedramiona upaćkane były w błocie, po czołganiu się przez tunele i przedzieraniu się przez bagnistą nieckę strumyka. - Pompki! - Wrzasnęła Speaks. - Dwadzieścia pięć. Nie guzdrać się, jakbyście byli niedorozwojami. Ruszać się, ruszać! James patrzył, jak jego siostra i Andy padają na ziemię. Laura była mocno zbudowana i z łatwością wykonała dwadzieścia pięć pompek, pomimo dwunastu i pół kilograma ołowiu na plecach. Chude ramiona Andy'ego były nie tylko słabsze niŜ Laury, ale teŜ duŜo dłuŜsze, przez co miały do pokonania duŜo większą drogę podczas kaŜdej pompki. Po piętnastej pompce, ramiona Andy'ego dały za wygraną. - Co to, do cholery, jest? - Krzyczała Speaks - I ty siebie nazywasz męŜczyzną Twoja dziewczyna jest silniejsza od ciebie. Andy spróbował zrobić szesnastą - był w dobrej kondycji i mógł zrobić nawet czterdzieści, gdyby nie to, Ŝe właśnie skończył drugie okrąŜenie toru przeszkód podczas najgorętszego dnia w roku - ale barki miał obolałe, a ramiona mu drŜały. Zwalił się z powrotem na gorącą ziemię. - Jesteś taki słaby. - Krzyczała Speaks, stawiając swojego glana numer jedenaście, na głowie Andy'ego - Jesteś małą, śmierdzącą glizdą. Czym jesteś? Andy miał niejakie kłopoty z mówieniem, gdyŜ jego usta były wciśnięte w piasek i kurz. - Myyłom ssierdzzomcom izdom - wydyszał. - Więc wij się jak glizda - krzyknęła panna Speaks. Upokorzony, Andy zaczął wić się, poruszając biodrami i wzbijając kurz rękami. Laura wbiła wściekły wzrok w instruktorkę.

- Co się tak gapisz, siostrzyczko - krzyknęła Speaks - dlaczego go nie zostawisz. Jaki poŜytek masz z tej małej glizdy. - To mój partner. - powiedziała Laura lojalnie. - Wiesz co? - powiedziała Speaks, a jej głos zabrzmiał, jakby wpadła na najlepszy pomysł pod słońcem. - Zabrakło mu dziesięciu. Co ty na to, Ŝeby walnąć się na ziemię i dokończyć za niego? Laurze wcale się to nie podobało, ale chciała, Ŝeby instruktorka zeszła jej z oczu, więc padła na ziemię i zaczęła pompki Andy'ego. Jej plecak, wypakowany ołowiem, ocierał jej skórę na plecach, gotowała się z gorąca, ramiona bolały, a pot ściekał jej po nosie na ziemię. Twarda dyscyplina, srogie kary i cięŜki trening fizyczny to były trzy najgorsze rzeczy w byciu agentem CHERUBA, ale właśnie te rzeczy dawały im przewagę pozwalającą na bezpieczny udział w tajnych operacjach i wykonywanie zadań, będących poza zasięgiem zwykłych dzieci. Nic nie broniło Laurze, ani innym agentom, opuścić kampus i wieść normalne Ŝycie w rodzinie zastępczej, ale nawet wówczas, gdy jej płuca płonęły, a nogi miała całe w pęcherzach, nigdy nawet o tym nie pomyślała. PoniewaŜ, gdy się juŜ umyjesz, opatrzysz rany i spojrzysz w lustro, zobaczysz tam całkiem niezwykłą osobę, patrzącą na ciebie. Trzy lata wcześniej, Laura przyjechała do kampusu jako inteligentna, ale całkiem zwyczajna dziewięciolatka. Teraz była jedną z najwyŜszych rangą agentką w kampusie CHERUBA. Mówiła płynnie po hiszpańsku i rosyjsku, mogła biec dziesięć kilometrów bez zadyszki, potrafiła wyprowadzić samochód z poślizgu, załadować i wystrzelić z kaŜdego typu broni ręcznej o jakiej pomyślisz, a nie mając Ŝadnej broni pod ręką, znała co najmniej kilka sposobów na uśmiercenie cię gołymi rękami. Gdy Laura wyciskała ostatnią, dziesiątą pompkę, olbrzymia ręka panny Speaks przycisnęła ją do ziemi. Im bardziej Laura walczyła, Ŝeby wyprostować ramiona, tym mocniej Speaks naciskała w dół. - Pyskować gościowi kampusu! - cmoknęła Speaks - Ŝałujecie teraz, wy małe nikczemne włóczęgi. Laura starała się nie myśleć, Ŝe to wszystko wina Jake'a Parkera, zacisnęła zęby i wpatrywała się w ziemię. Pot zalewał jej twarz, a mięśnie brzucha bolały, jakby miały za chwilę eksplodować, ale nie było takiej opcji jak poraŜka. Panna Speaks zaraz by wymyśliła jakąś inną formę tortury. Wreszcie Laura juŜ prawie wyprostowała ramiona, jednak Panna Speaks mocno pchnęła ją w dół i Laura nagle poczuła, Ŝe tkwi nosem w piasku i kurzu, które oblepiają jej spoconą twarz. Podczas szkolenia podstawowego, cherubi byli uczeni, aby odsuwać od siebie ból i skupiać się na słowach mantry: „To twardy orzech, ale członek CHERUBA jest twardszy”. Laura zamknęła oczy i cicho mruczała do siebie. Wreszcie, po prawie minucie siłowania, panna Speaks rozluźniła nacisk i Laura wykonała soją ostatnią pompkę. - Aleś zatwardziała - powiedziała Speaks z uznaniem, gdy Laura wpatrywała się w swoje stopy - masz serce do walki. Komplementy ze strony instruktorów były tak rzadkie, jak kurczaki wylęgające się z jajek z niespodzianką. Laura niechętnie przyjęła komplement, prostując się do pionu. Gorąco prawie ją zamroczyło, jej oczy biegały w róŜnych kierunkach, gdy próbowała patrzeć prosto przed siebie. - Ruszać się! - Wrzasnęła Speaks - Na kładki, szybko, zanim poczujecie moje glany na waszych róŜowych tyłkach. - Wszystko w porządku? - Zapytał Andy z poczuciem winy, gdy pędzili w stronę kładek. Tak mi przykro, jestem taki słaby w pompkach. Laura wzruszyła ramionami.

- Nie twoja wina, Ŝe Pan Bóg dał ci cherlawe ramiona. James i Bruce patrzyli z platformy, pośród drzew, jak Laura i Andy kierują się, kaŜde w stronę swojej kładki. Gdy tylko Laura weszła na kładkę, Bruce zdjął barierkę przytrzymującą worki treningowe na swoich miejscach. James i Bruce chwycili za skórzane rączki przymocowane od tyłu do worków i pociągnęli je za sobą. - Biorę Laurę - powiedział James. PoniewaŜ Laura zrobiła część jego pompek, Andy czuł się świeŜszy i ruszał się trochę szybciej. Laura mogła, co prawda, przystanąć dla złapania oddechu i wytarcia piasku z twarzy, ale wiedziała, Ŝe panna Speaks urwie jej głowę, jeŜeli zobaczy ją choćby trochę rozluźnioną. Gdy Andy zrobił trzeci krok na kładce, Bruce z całej siły cisnął w niego workiem treningowym. Platforma była ukryta między drzewami i Andy pierwszy raz zorientował się w obecności Jamesa i Bruce'a gdy usłyszał skrzypnięcie liny i wielki skórzany worek przeleciał centymetry przed jego twarzą. - Pudło - zaklął Bruce, wychylając się, Ŝeby schwytać powracający worek. James puścił swój worek. Nie zawsze brał stronę siostry, ale nie miał zamiaru strącać jej w zamulone bajoro, więc specjalnie pchnął worek tak aby minął ją o kilka metrów. - James Adams! - Panna Speaks wrzasnęła z furią. - Jeśli jeszcze raz zobaczę, Ŝe dajesz komuś fory, jutro TY pobiegasz tu sobie ze MNĄ. Andy powinien juŜ przebrnąć kładkę, ale potrzebował chwili czasu, Ŝeby dojść do siebie po gwałtownym zatrzymaniu. Drugi rzut Bruce'a poszedł pięknym łukiem. Worek trafił Andy'ego, gdy ten właśnie odzyskał równowagę i zaczął znowu biec. - Trafiony, zatopiony! - Krzyknął Bruce tryumfalnie. W czasie gdy Laura oddała trzymetrowy skok na matę u stóp kładki, Andy przeleciał przez zasłonę ze zwieszających się gałęzi i wpadł do sadzawki z wielkim pluskiem. Andy złapał gałąź i próbował się wyciągnąć z brązowej zupy. Ale kiedy podciągnął się, straszliwy ból przeciął mu dolną część klatki piersiowej, Andy zawył z bólu. Woda miała dwa metry głębokości, a dno było miękko wyściełane, Ŝeby zapobiegać powaŜniejszym urazom, ale twarz Andy'ego była wykrzywiona z bólu, gdy kierował się ku brzegowi. James i Bruce zeszli z platformy po drabince sznurowej i podnieśli wysoko gołe ramiona, wchodząc między pokrzywy otaczające wodę. - Czemu tak wyjesz, Lagan? - Spytał James. - Chyba złamałem Ŝebro - wysapał Andy - to absolutna agonia, cała dolna, lewa strona. PowyŜej, Jake Parker i jego kompan Ewan, wspięli się na zbocze i zaczęli swoje trzecie okrąŜenie. Nie otrzymali pompek, poniewaŜ panna Speaks patrzyła w dół na Andy'ego i nie dostali workami, bo James i Bruce holowali Andy'ego przez parzące pokrzywy. Jake parsknął w stronę Laury, zeskakując z kładki, Ewan dobiegał do końca kładki kilka kroków za nim. - Zdaje się, Ŝe to nasz szczęśliwy dzień - zaszczebiotał Jake, bezczelnie mrugając do Laury co się stało z twoim chłoptasiem? Laura miała juŜ dosyć Jake'a i to przebrało miarkę. Upewniła się, Ŝe panna Speaks nie patrzy, chwyciła Jake'a za ucho i mocno wykręciła. - Po pierwsze, to nie jest mój chłopak. - Warknęła - Po drugie, gdybyś się potrafił zachować dziś rano, teraz siedziałabym w miłej, klimatyzowanej sali na plastyce. Więc przestań się śmiać i zacznij biec, bo jestem o włos od skopania ci dupy. - Oho, ale się boję - szydził Jake, ale dopiero, gdy Laura go puściła i znalazł się poza jej zasięgiem. Po drugiej stronie jeziorka panna Speaks patrzyła w dół na trzech chłopców. - Naprawdę jest ranny? - Zapytała podejrzliwie.

- Na to wygląda - odkrzyknął Bruce. W tym czasie następna para agentów przebiegła nad nimi, po kładkach. Panna Speaks potrząsnęła głową i westchnęła dramatycznie. - W porządku James, zabierz tę glizdę do centrum medycznego, ale miej na niego oko. W kaŜdym razie, sprawdzę u doktora Kesslera, Andy. JeŜeli oszukujesz, wrócisz tu na specjalny trening jeden na jednego, tylko ty i ja. Przy tym, dzisiejszy trening, będzie ci się wydawał herbatką u cioci na imieninach.

5. KASKADA

Kampus CHERUBA był wyposaŜony w nieduŜe centrum medyczne, składające się z sześciu prywatnych pokoi i ambulatorium z pięcioma łóŜkami. Andy leŜał w odległym końcu dobrze wyposaŜonego ambulatorium, a po przeciwnej stronie sali siedziała jakaś ośmiolatka, która poparzyła sobie rękę formą do ciasta i teraz uŜalała się nad sobą. Dwóch męŜczyzn weszło do sali przez wahadłowe drzwi. Andy usiadł, krzywiąc się z bólu. MęŜczyźni wyglądali podobnie, obaj mieli łyse głowy, a na nosach nosili okulary w srebrnych oprawkach. Jednym z nich był dr Kessler, którego Andy spodziewał się zobaczyć juŜ z godzinę temu. Drugim był John Jones, kontroler misji, którego Andy nie spodziewał się w ogóle. Kessler pracował w kampusie od ponad dwudziestu lat, ale jego niemiecki akcent był nadal wyraźnie słyszalny. - Dobre wieści, jak mniemam - rzekł, podchodząc do łóŜka Andy'ego i odsuwając kołdrę, Ŝeby zbadać jego klatkę piersiową. - Sprawdziłem zdjęcia rentgenowskie i nie ma Ŝadnych złamań, ale będziesz miał wielkiego sińca. Chcę, Ŝebyś spróbował podnieść lewe ramię z poduszki. Andy, ledwo podniósł ramię na wysokość kilku centymetrów, gdy sycząc z bólu z powrotem opadł na poduszkę. Dr Kessler spojrzał na Johna Jonesa. - Naciągnął mięsień. To chyba najczęstsza kontuzja, jaką tu widuję. Dzieciaki cięŜko trenują i mięśnie są bardziej naraŜone na kontuzje, kiedy są przemęczone. Andy spojrzał na doktora Kesslera. - Ale wszystko będzie w porządku, do czasu mojej misji w sobotę, prawda? John przerwał Andy'emu. - Dostałem SMS-a od Grega Rathbone'a jakieś półtorej godziny temu. George Lydon musi odwiedzić swoją ciotkę w sobotę i nocne granie zostało przeniesione na dzisiaj. - Kurcze! - zaklął Andy. - Dlaczego nie powiedziałeś Zarze, Ŝe masz niedługo waŜną misję? - zapytał John. - Nie chciałem, Ŝeby Laura i reszta, pomyśleli, Ŝe próbuję się wymigać od kary - wyjaśnił Andy. - Czy jest ktoś inny w kampusie, przeszkolony do pracy z AutoCadem? John pokręcił głową. - Miałeś ponad dwadzieścia godzin szkolenia, nie ma nikogo, kogo moglibyśmy doszkolić do twojego poziomu, do wieczora. - ZabandaŜujcie mnie i jakoś dam radę - powiedział odwaŜnie Andy - powiem wszystkim, Ŝe zostałem kontuzjowany podczas gry w piłkę. - KaŜę siostrze Halstead cię zabandaŜować. - Dr Kessler pokiwał głową - Ale nadal będziesz odczuwał dotkliwy ból. Zastrzyk przeciwbólowy mógłby pomóc, ale to iniekcja domięśniowa - bardzo bolesna i znieczulona część będzie zdrętwiała. To podobne uczucie, jakie się ma po wizycie u dentysty. - Wybór naleŜy do ciebie - podkreślił John.

- Nie musisz tego robić. JeŜeli się wycofasz, nikt nie będzie miał do ciebie pretensji. Andy potrząsnął głową z determinacją. - Rat planował dostanie się do domu Kurta Lydona od ponad miesiąca. Zrobię, co będzie trzeba. Dr Kessler skierował się z powrotem, przez salę, otworzył szafkę na kółkach, wypełnioną setkami malutkich szufladek. John wyjął z kurtki zwitek dokumentów. - Dojazd do Milton Keynes zajmie nam około półtorej godziny - powiedział John - i chcę wyruszyć w drogę, zanim dzieciaki wyjdą ze szkoły. Chcę, Ŝebyś przeczytał teraz wprowadzenie do misji. JeŜeli masz jakiekolwiek pytania, to jest najwyŜszy czas, Ŝebyś je zadał. Andy wziął dokumenty i wzruszył ramionami. - Czytałem to juŜ ze dwadzieścia razy. - Wiem o tym - John kiwnął głową - ale zawsze boję się, Ŝe moi agenci zapomną o czymś waŜnym, w ostatniej chwili. Zrób mi więc przysługę i przeczytaj to jeszcze raz, proszę. Andy bez zapału kiwnął głową. Dr Kessler wrócił do łóŜka Andy'ego niosąc w rękach sterylnie zapakowaną strzykawkę. To powinno pomóc na jakieś dwanaście do szesnastu godzin powiedział dr Kessler - ale pamiętaj, Ŝe mięśnie są nadal uszkodzone. Musisz unikać jakiegokolwiek większego wysiłku. Dr Kessler zdezynfekował Andy'emu miejsce nakłucia, potem rozerwał sterylne opakowanie i wyjął strzykawkę. Odkręcił plastikową nasadkę i zdjął ją, ukazując bardzo długą igłę. - O, rany! - jęknął Andy. - Czy to będzie bolało tak, jak na to wygląda. - Och, to jest dziesięć razy bardziej bolesne, niŜ na to wygląda. - Powiedział dr Kessler sarkastycznie. - Po prostu weź głęboki wdech i nie ruszaj się. To nie potrwa długo. Andy odłoŜył dokumenty Johna i wbił paznokcie w materac, gdy igła wbiła mu się w brzuch. **TAJNE** WPROWADZENIE DO ZADANIA DLA GREGA 'RATA' RATHBONE'A I ANDY'EGO LAGANA NIE KOPIOWAĆ, NIE SPORZĄDZAĆ NOTATEK Wprowadzenie Do Zadania - Klub Nuklearny Od czasu, gdy Stany Zjednoczone zdetonowały swoją pierwszą bombę atomową w 1945 r., wiele innych krajów próbowało zbudować własną broń nuklearną. Dziś wiemy o ośmiu innych krajach, posiadających broń atomową (Rosja, Wielka Brytania, Francja, Chiny, Indie, Pakistan, Korea Północna i Izrael). Inne, takie jak Niemcy i Japonia posiadają potrzebną technologię, ale zdecydowały się nie budować bomb atomowych. Na kaŜdy kraj, posiadający broń nuklearną, przypada wiele takich, które taką broń chciałyby mieć. Jedne z nich są zbyt ubogie i nie mają realnych szans na wyprodukowanie własnego arsenału nuklearnego. Inne, szczególnie bogate w ropę naftową, kraje Bliskiego Wschodu, nie posiadają naukowców i bazy przemysłowej. Takie kraje gotowe są zapłacić olbrzymie sumy pieniędzy kaŜdemu, kto moŜe im dostarczyć sekrety broni nuklearnej. Organizacja Dark Sun W ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat wielu ludzi i organizacji starało się wzbogacić na rynku technologii nuklearnych. W 2004 r. operacja połączonych sił wywiadów brytyjskiego i francuskiego doprowadziła do aresztowania kobiety, która nielegalnie zakupiła kilka ton stali maraging. Ten specjalnie utwardzany metal jest uŜywany głównie w przemyśle nuklearnym i jego produkcja i eksport są pod ścisłą kontrolą. Stojąc przed groźbą wieloletniego więzienia, podejrzana zgodziła się na współpracę. Podała ona francuskiemu wywiadowi, cenne informacje na temat organizacji zwanej Dark Sun. Podczas następnych miesięcy, stało się jasne, Ŝe Dark Sun jest wyspecjalizowaną siatką handlującą tajemnicami technologii nuklearnej. Jej kontrahentami są m.in. rządy w Afryce, Azji i na Bliskim Wschodzie. Najtrudniejszą częścią w produkcji bomb atomowych jest tzw. wzbogacenie uranu. Odbywa się to poprzez ogrzanie metalu, aŜ stanie się gazem i odwirowaniu go w specjalnych, szybkoobrotowych wirówkach. śeby uran stał się zdatny do uŜycia jako broń, musi przejść przez sieć około pięćdziesięciu tysięcy takich wirówek. Sieć ta zwana jest kaskadą. JuŜ sama budowa kaskady jest bardzo skomplikowana, a ponadto zuŜywa

ona prąd w ilości wytwarzanej przez duŜą elektrownię, a kaŜda nieszczelność czy usterka prowadzą do uwolnienia śmiertelnie radioaktywnego gazu. Kurt Lydon chce zaproponować swoim klientom z Dark Sun plany niezawodnych wirówek uranu. Kilka planów europejskich i chińskich wirówek są szeroko dostępne, ale są to plany z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku i ich wydajność i niezawodność są o wiele mniejsze, niŜ nowoczesny sprzęt. Kurt Lydon był członkiem zespołu inŜynierów, projektujących nową angielsko - francuską wirówkę uranu. W listopadzie 2006 r. projekt był gotowy i mała kaskada została, z sukcesem, przetestowana, ale rząd francuski zrezygnował z planowanej fabryki wzbogacania uranu. Projekt wirówki został zamknięty, a Kurt Lydon stracił pracę. Pomimo szczelnej ochrony projektu nuklearnego, Lydonowi udało się ukraść komputerowe plany nowej wirówki, na krótko przed zwolnieniem. KradzieŜ została niezauwaŜona, ale agenci MI5 zidentyfikowali Lydona, gdy ten spotkał się z podejrzanym o działalność w Dark Sun człowiekiem w brukselskiej restauracji w lutym 2007 r. W następnych tygodniach, MI5 podłoŜyła podsłuch w domu Lydona i we wszystkich jego telefonach. Lydon próbował sprzedać plany wirówki organizacji Dark Sun za osiem milionów Euro. Niestety, nowy projekt wymagał bardzo wyspecjalizowanych części, uszczelek, silników, których obrót podlegał ścisłej kontroli. Dark Sun byłaby moŜe zdolna do przeszmuglowania wystarczającej ilości tych materiałów do zbudowania testowej wirówki, ale byłoby niemoŜliwe zdobycie ich w ilości potrzebnej do zbudowania pięćdziesięciu tysięcy potrzebnych do kaskady. Lydon był zawiedziony, Ŝe jego doskonałe plany nie mają Ŝadnej wartości dla Dark Sun. Spotkał się jednak z o wiele pozytywniejszą reakcją, gdy zaproponował, Ŝe przekonstruuje wirówkę tak, Ŝeby moŜna ją było zbudować z prostszych komponentów i materiałów. Plan Lydon przewidywał, Ŝe praca nad zmianą projektu zajmie mu od ośmiu do dziesięciu miesięcy. MI5 brało pod uwagę aresztowanie Lydona i jego kontaktu. To mogłoby doprowadzić do rozbicia części siatki, ale tylko na jej dolnych poziomach. MI5 chciała spenetrować całą organizację Dark Sun, aŜ do jej kierownictwa. Jedynym sposobem było pozwolenie Lydonowi na skończenie jego pracy i śledzenie go gdy opuści kraj w celu zbudowania i testów wirówki. JednakŜe, gdyby Lydonowi się udało, jego łatwa do zbudowania wirówka, pozwoliłaby wielu krajom na rozpoczęcie produkcji paliwa do bomb jądrowych. MI5 nawiązała kontakt z kilkoma byłymi współpracownikami Lydona. Projekt wirówki zawiera ponad trzy tysiące części i nikt nie rozumie ich wszystkich naraz. InŜynierowie wyselekcjonowali listę czterystu kluczowych części. Wszystkie były zrobione ze standardowych materiałów, a to znaczyło, Ŝe Lydon nie miał powodów, by zmieniać ich projekty i bliŜej im się przyglądać. Gdy juŜ inŜynierowie mieli swoją listę, zaczęli zastanawiać się nad niewielkimi zmianami, które spowodowałyby, Ŝe części nie będą spełniać stawianych im wymogów. W wirówce kręcącej się z prędkością 25.000 obr/min, setna część grama niewywaŜenia moŜe spowodować katastrofalne skutki; zły rodzaj plastikowej uszczelki moŜe spowodować wyciek wybuchowego gazu; a niewielkie odchylenie od idealnego wycentrowania moŜe skutkować grzaniem się całego układu i spowodować eksplozję. Uszkodzona wirówka, najprawdopodobniej skazi otoczenie, ale eksperci wierzą, Ŝe teren skaŜenia będzie niewielki. InŜynierowie i technicy pracujący dla Dark Sun doznają cięŜkich obraŜeń, ale MI5 uznaje ryzyko za akceptowalne, biorąc pod uwagę, Ŝe miliony istnień byłyby zagroŜone, gdyby wrogie kraje lub organizacje terrorystyczne zdobyły broń jądrową. InŜynierowie przestudiowali kaŜdą z części i zmniejszyli swoją listę do 143 niewielkich poprawek w projekcie, które nie będą widoczne na komputerze i niemoŜliwe do zlokalizowania po eksplozji urządzenia. Wierzy się, ze naprostowanie tych wszystkich małych błędów, zajmie więcej czasu niŜ skonstruowanie wirówki od początku. Testowanie poprawionego projektu zajmie lata i pochłonie miliony dolarów, a to podkopie wiarygodność organizacji Dark Sun. Zadanie Kurt Lydon rozpoczął juŜ pracę nad zmianą projektu. Ktoś musi się dostać do jego komputera w gabinecie jego domu w Milton Keynes i ręcznie wprowadzić wszystkie 143 poprawki projektu. MI5 sądzi, Ŝe nie byłoby problemu z

obejściem alarmu i włamaniem się do domu Lydona, ale Dark Sun ma Kurta pod ścisłą obserwacją i jego dom jest obserwowany dwadzieścia cztery godziny na dobę. śaden dorosły agent nie byłby w stanie dostać się do biura Lydona i jego komputera, nie wzbudzając podejrzeń. JednakŜe, Lydon ma trzynastoletniego syna, George'a i piętnastoletnią córkę, Sophie. Zasugerowano, Ŝe para agentów CHERUBA mogłaby się zaprzyjaźnić z George'em i/lub Sophie, dostać się do ich domu i sabotować projekt wirówki.

6. WPROWADZENIE

- Wszystko w porządku, chłopcy? - zapytał John Jones, przejeŜdŜając terenowym nissanem przez środek zupełnie pustego ronda. Andy i Greg siedzieli na tylnej kanapie. - Wszystko przygotowane, szefie. - Greg pokiwał głową, a potem spojrzał na Andy'ego. - Tylko pamiętaj, nie mów do mnie 'Rat'. - W porzo, Rat - Andy uśmiechnął się z przekąsem. John wjechał w nowoczesne osiedle pojedynczych domów. Zwolnił, Ŝeby móc odczytywać numery mijanych posesji. Przy numerze dwadzieścia dwa wjechał na ceglany podjazd i zaparkował obok srebrnej Astry. Chłopcy sięgnęli przez tylne oparcie do bagaŜnika po swoje plecaki, wysiedli i podeszli za Johnem do frontowych drzwi. Szczupła kobieta otworzyła drzwi, zanim John miał szansę zapukać. Za nią pojawił się George w T-shirtcie i bokserkach w postacie z Futuramy. - Pani musi być dr Lydon - rzekł John z uśmiechem, udając australijski akcent, Ŝeby uwiarygodnić, Ŝe jest ojcem Grega. - Dzięki za przyjęcie chłopców. Gdyby był jakiś problem, jakikolwiek, proszę dzwonić. - Proszę mi mówić Susie - powiedziała mama George'a, potrząsając ręką Johna. - Nie ma problemu. Mają pieniądze na pizze i tuzin gier na X-boxa, więc na pewno będą potrafili o siebie zadbać. Podczas gdy dorośli rozmawiali przy drzwiach, Greg i Andy zanurkowali pod ramieniem dr Lydon, zrzucili adidasy i popędzili na górę do pokoju George'a. - Chłopcy, zachowujcie się. - Krzyknął za nimi John. - Spoko tato - odkrzyknął Greg - widzimy się rano. Dom był wyposaŜony komfortowo, ale nie zdobyłby Ŝadnej nagrody za wystrój wnętrz, a w powietrzu unosił się lekki zapach kotów. Sypialnia George'a była bardzo mała, ale za to z odlotowym zestawem audio-wideo z dźwiękiem przestrzennym i 37-calowym telewizorem LCD na ścianie. Zhang przyjechał wcześniej i teraz grał w Forza Motorsport 2, z dźwiękiem podkręconym prawie na maksimum. W pokoju było duszno i Zhang był rozebrany do spodenek gimnastycznych, z oznaczeniami Chelsea. Siedział po turecku na łóŜku George'a. - Niezłe sińce, Zhang - zauwaŜył Greg. Zhang potrząsnął głową. - To było bardzo miłe z twojej strony, Ŝe poczekałeś z akcją Karate Kid, aŜ Johno wyŜyje się na mnie i wsadzi mi głowę do kibla. - Do dzisiaj uwaŜałem, Ŝe wsadzenie komuś głowy do szkolnego kibla to tylko mit. Uśmiechnął się Greg i spojrzał na Andy'ego. - To jest mój kuzyn. Przyjechał ze Szkocji na pierwszy tydzień wakacji. Zhang właśnie przejeŜdŜał Dodge'm Challenger'em przez szykanę i tylko mrukną na powitanie. - Masz cztery pady. - Ucieszył się Andy. - No pewnie. - Powiedział dumnie George - Jesteś dobry w Virtua Tennis? MoŜemy zagrać turniej deblowy. - Oby tylko nie z Zhangiem w druŜynie! - Wypalił Greg.

- Jest do niczego. - Chrzań się! - Wykrzyknął Zhang. - Nie moŜesz oczekiwać od kogoś, kto pierwszy raz usiadł do gry, Ŝe będzie grał jak zawodowiec. I tak doprowadziłem do tiebreak'a w ostatnim secie... O rzesz ty... Jak ja nie cierpię tego zakrętu! George wybuchnął śmiechem, widząc, jak Challenger Zhanga wypada z zakrętu, przecina Ŝwirowy pas ochronny i uderza w bandę z opon. - Jełopy! - Krzyknął Zhang, rzucając kontroler na łóŜko. - Drugie miejsce - miałem go na widelcu, wyprzedziłbym go na następnej prostej. Trzej chłopcy podskoczyli, słysząc głos mamy George'a od drzwi. - Nie słyszałaś o pukaniu? - Zapytał George z dezaprobatą. - Pukałam - Krzyknęła - słyszelibyście, gdybyście nie nastawili dźwięku tak głośno... George przeczołgał się po podłodze i ściszył dźwięk. - Siedźcie, jak długo chcecie i bawcie się dobrze - powiedziała dr Lydon przyjaźnie - ale ja jestem po szesnastu godzinach w szpitalu i idę spać, jak tylko wezmę prysznic, więc nie hałasujcie tak. Dobrze? - W porządku, mamo. - Powiedział George. - Będziemy cicho, jak mysz pod miotłą. Mama George'a uśmiechnęła się. - Macie chipsy w szafce, lody w zamraŜalniku i burito do mikrofali, które tak lubicie. Częstujcie się. Gdy poszła, Greg spytał ze zdziwieniem: - To twoja mama idzie spać? Twarz George'a rozpromienił szeroki uśmiech. - Świetnie, co? Tata wyjechał na jakieś słuŜbowe spotkanie do Brukseli, Sophie wychodzi do klubu z koleŜanką, a moja mama właśnie wróciła z podwójnego dyŜuru w szpitalu. Gdy tylko pójdzie spać, będziemy panami sytuacji. - Cool! - powiedział Zhang. Andy i Greg wymienili ukryte uśmiechy. Im mniej ludzi będzie w domu, tym łatwiej będzie się dostać do komputera Kurta Lydona. - Będzie jeszcze lepiej. - Powiedział Greg. Wyciągnął śpiwór ze swojego plecaka, a spod niego, osiem puszek piwa. George spojrzał na nie z przestrachem. - Jeśli moja mama to zobaczy... - Nie bądź idiotą - Ŝachnął się Zhang - to tylko dwie puszki na głowę. Nic ci nie będzie. - Właściwie, to cztery na głowę - uśmiechnął się Andy. - Ja mam u siebie następne osiem. Zhang uśmiechnął się do Andy'ego. - JuŜ cię zaczynam lubić, chłopie. - Spodziewam się. - Powiedział George. - Ale lepiej poczekajmy z tym, aŜ moja mama pójdzie spać. Będziecie teŜ musieli zabrać puste puszki ze sobą, bo gdyby mama zobaczyła je w śmieciach, zabiłaby mnie. - Wszyscy się skujemy - zaśpiewał Zhang - wszyscy się skujemy. - Mogę skorzystać z toalety - zapytał grzecznie Andy. - Lepsze to, niŜ nasikać na dywan - uśmiechnął się George. Otworzył drzwi do pokoju i wskazał w głąb korytarza. - Drugie drzwi po prawej. Z drugiej strony korytarza, Sophie, siostra George'a, wyszła ze swojego pokoju. Była ubrana na wieczorne wyjście: w czarnych szpilkach i czarnej sukience, która zostawiała odkryte całkiem pokaźne połacie jej ciała. - Patrzcie chłopaki - zaśmiał się George - wystroiła się jak choinka na Święta. Sophie spojrzała na brata z pogardą. - A wy co? X-box i DVD z Battlestar Galactica. Ale z was banda nieudaczników. - Taa, pewnie - mruknął George - lepiej jest siedzieć w ostatnim rzędzie w kinie i lizać się z tym palantem, Danielem. Sophie mruczała coś pod nosem z pogardą, kierując się w stronę toalety. Gdy zorientowała się, Ŝe Andy jest w środku, zaczęła ze złością walić w drzwi. - Wypad stamtąd - wrzasnęła. - Idź na dół - powiedział George.

- Nie mogę, cymbale - ofuknęła go Sophie - mama bierze prysznic. Andy był w obcym domu, wśród ludzi, których nie znał, więc grzecznie przeprosił Sophie, wychodząc z łazienki. - Po prostu, zejdź mi z drogi - warknęła na niego. Gdy Andy wrócił do sypialni George'a, ten przepraszająco wzruszył ramionami. - Słowa nie ranią... - powiedział Andy od niechcenia. - Wiem jak się jej odpłacić - roześmiał się George i pobiegł do pokoju siostry. Chwilę później wyszedł stamtąd z pluszowym króliczkiem z długimi uszami i wsadził go sobie, głową w dół, w szorty. - Och, niegrzeczny króliczek! - Powiedział George, na cały głos. Pozostali chłopcy wybuchnęli śmiechem. George podszedł do drzwi toalety, z królikiem absurdalnie dyndającym z szortów i mocno zastukał. - Sophie - powiedział słodko George - Pan Królik ma kłopoty! - Ile razy mam ci powtarzać? - Wrzasnęła Sophie, wypadając z łazienki z mokrymi rękami. - Trzymaj się z daleka od mojego pokoju, ty mały zboczeńcu! Ale prawdziwej furii dostała, widząc parę futrzanych nóg wystających z bokserek brata. - Ty mały, zawszony zasrańcu - krzyknęła - teraz to dostaniesz! George zaczął uciekać, ale Sophie owinęła ramię wokół jego talii, gdy próbował przecisnąć się przez drzwi swojego pokoju. - Ups! - Sapnął Zhang, gdy George otrzymał siarczysty policzek. - To musiało boleć. Sophie wyrwała królika ze spodenek George'a i uderzyła go powtórnie, tym razem w plecy i kopnięciem posłała go na podłogę. - Trzymaj się z dala od mojego pokoju - krzyknęła - i nigdy, przenigdy, nie dotykaj moich rzeczy, gnojku! - Poczekaj, zobaczysz, co zrobię, gdy wyjdziesz - powiedział George, nie przejmując się wielką czerwoną plamą, wykwitłą na jego twarzy - Pan Królik ma umówione spotkanie z moim noŜem Stanley'a. Sophie przygwoździła George'a nogą do ściany, pochyliła się i złapała za jego chude kostki. W zachowaniu George'a nastąpiła nagła zmiana, której jego koledzy początkowo nie mogli zrozumieć. - Sophie, przepraszam! - Wybełkotał ze strachu. - Nie rób tego. George złapał się framugi, ale Sophie była duŜo silniejsza od chuderlawego brata i zaczęła go ciągnąć przez korytarz. Gdy nabierała prędkości, jego nagie plecy ze świstem tarły o włochaty, nylonowy dywan. - Nieee! - Krzyczał George. - Mamooo! Greg, Andy i Zhang wybiegli razem z pokoju, Ŝeby widzieć co się dzieje. Gdy George usiadł, jego przyjaciele zobaczyli czerwone otarcia na jego plecach spowodowane szybką jazdą po dywanie. Twarz George'a wykrzywiła się z bólu, ale nie chciał, Ŝeby jego koledzy widzieli, Ŝe cierpi. - Trzymaj się z dala od mojego pokoju - krzyknęła Sophie. - Parszywa dziwka - odkrzyknął George. Na dole, drzwi od łazienki otworzyły się gwałtownie i mama George'a wparowała na górę w pastelowo zielonym szlafroku i kapciach do kompletu. - Przestańcie natychmiast! - Krzyknęła. - Mam was, oboje, powyŜej uszu. Macie trzynaście i piętnaście lat, a zachowujecie się, jakbyście nadal mieli trzy i pięć. Zobacz, co zrobiłaś z jego plecami! - Och, dlaczego tym razem nie staniesz po jego stronie, mamo? - powiedziała Sophie, kipiąc sarkazmem. - Wsadził sobie Pana Królika, głową w dół, w swoje zasikane gacie. - Wszystko, czego chcę od tego kretyna, to Ŝeby trzymał się z daleka od mojego pokoju. - A Ŝebyś tak zdechła na raka - krzyknął George, łapiąc się balustrady i podciągając w górę. Sophie pokazała mu język. - Cienias - wysyczała. Mama George'a krzyknęła zdenerwowana:

- Ile razy mam wam mówić, Ŝebyście nie wchodzili do pokoju tego drugiego? - Nie moŜna mu ufać - krzyknęła Sophie - wrócę do domu i znajdę resztki pizzy w pościeli albo coś podobnego. - Zejdź mi z oczu, Sophie - krzyknęła jej mama - wasz ojciec zainstalował zamki we wszystkich drzwiach, Ŝeby skończyć z tymi kłótniami. Zamknęłaś swoje drzwi? - Nie mogę znaleźć klucza - przyznała Sophie. Mama George'a zwróciła się do córki, gdy ta była juŜ na dole przy drzwiach frontowych. - Mam zapasowy. A teraz idź juŜ, zanim zupełnie stracę nerwy i oboje was uziemię. Gdy Sophie trzasnęła drzwiami, jej mama ruszyła korytarzem w stronę pozostałych trzech chłopców, którzy natychmiast zniknęli w pokoju George'a, bo wyraz jej twarzy mówił wyraźnie, Ŝe odgryzie głowę kaŜdemu, kto odwaŜy się choćby otworzyć usta. Weszła do pokoju Sophie i znalazła, niby to, zgubiony klucz w stercie odŜywek do włosów i notatek do egzaminu maturalnego na biurku. - No. - Powiedziała, zamykając pokój Sophie na klucz i chowając go w kieszeni szlafroka. - Wy chłopcy moŜe i macie wakacje, ale ja idę jutro do pracy. Bawcie się więc dobrze, ale jeŜeli któryś mnie obudzi, nie chciałabym być w jego skórze.

7. KRZAKI

George powoli zamknął drzwi do sypialni swojej mamy. Czuł się trochę pijany i lekko zataczając się, wrócił do swojego pokoju. Dochodziła dziesiąta i na dworze było juŜ prawie ciemno, ale cały czas panował nieznośny upał, więc wszyscy chłopcy byli porozbierani do spodenek. - Śpi jak niemowlę - powiedział ze śmiechem, wchodząc do pokoju. Pokój śmierdział głównie pizzą, ale były tam teŜ zapaszki piwa i potu. Podłoga była cała zaśmiecona okruszkami i pudełkami po pizzy, a do tego jeszcze, Zhang stanął na łóŜku i przykleił do sufitu kromkę chleba czosnkowego z serem. - Jeszcze piwa? - zapytał Greg, wyciągając puszkę z plecaka. - Ja chętnie - odparł Zhang, lekko bełkocząc. Przed podaniem mu puszki, Greg obrócił ją, sprawdzając, czy na dnie jest niewielki, niebieski znak: kupili szesnaście identycznych puszek piwa, ale ich zawartość została zmieniona przez techników CHERUBA. Te z niebieskim znakiem były przeznaczone dla George'a i Zhanga i zawierały normalne piwo z dodatkiem mocnego środka usypiającego. Piwo z nieoznaczonych puszek zostało usunięte i zastąpione bezalkoholowym. JeŜeli plan wypali, George i Zhang upiją się i stracą przytomność, podczas gdy agenci CHERUBA pozostaną całkowicie trzeźwi. - Patrzcie na to, ślicznotki - krzyknął George wesoło, otwierając szeroko okno i wchodząc na parapet. Greg i Andy patrzyli z przeraŜeniem, jak George rzuca się przez okno z pierwszego piętra. Mieli mieć pod kontrolą zachowanie George'a i Zhanga pod wpływem alkoholu. Całą ich misję moŜna by spuścić w klozecie, gdyby któryś z nich wylądował na izbie przyjęć. Gdy Greg i Andy wychylili się przez okno, usłyszeli trzeszczenie gałęzi i tryumfalny okrzyk George'a. Chłopak śmiał się głośno, gramoląc się z gęstego Ŝywopłotu. - Zawsze chciałem tego spróbować - krzyknął George, spadając plecami na trawnik, wyjąc ze śmiechu i uderzając się pięściami w klatkę piersiową - DuŜo piwa dać jaskiniowiec George odwaga. Teraz dopiero Greg zauwaŜył, Ŝe Ŝywopłot jest olbrzymi i skok na niego z pierwszego piętra to niecałe dwa metry.

- No co jest, cipki - krzyknął George - to jest świetne! Andy wskazał na bandaŜ opasujący jego pierś: - Nie chcę tego rozerwać. Greg nie miał tego problemu i skoczył, głową w dół, na ogromny Ŝywopłot. Liście i gałęzie były szorstkie i kujące, ale cała frajda polegała na tym, Ŝeby gęste krzaki oplotły cię całego i wtedy próbować się z nich wyplątać. Greg pił tylko piwo bezalkoholowe, ale musiał zachowywać się jak pijany, więc dziko wyjąc, stoczył się na trawnik. Zhang nie był zbyt pewny siebie, wdrapując się na parapet. - Dawaj, skacz grubasie - zawołał drwiąco George. Greg i George zaśmiewali się, gdy Zhang wyleciał z okna. Na początku wyglądało to tak jak przy dwóch pierwszych chłopcach, ale cięŜar Zhanga wepchnął go głębiej w Ŝywopłot i nagle dało się słyszeć głośny trzask łamanego drzewa, gdy złamała się jedna z głównych łodyg podtrzymujących Ŝywopłot. - AAAACH! - Krzyknął Zhang. Zatrzymał się z nogami w górze na stercie połamanych gałęzi Ŝywopłotu. Zhang nie był ranny i Greg śmiał się głośno, pomagając mu wstać. George natomiast przeraził się stanem Ŝywopłotu. - O rany, ojciec mnie zabije - wyjęczał. Greg złapał największy odłamany kawałek gałęzi i umieścił go pomiędzy nienaruszonymi częściami. - Wygląda jak nowy - zachichotał. - To wcale nie jest śmieszne, chłopaki - lamentował George, kucając i zbierając liście i połamane gałęzie z trawnika. Nagle w ogrodzie na posesji obok zapaliła się latarka i kobiecy głos dobiegł ich zza ogrodzenia. - Co, do diabła, się tu dzieję? - Pani Hampstead - wydyszał George i zaczął uciekać za budynek. - Wracaj do środka wścibski, stary nietoperzu - krzyknął Zhang. - To jest matka chrzestna Sophie, praktycznie rodzina - szepnął George, dając kuksańca Zhangowi. Spojrzał w górę w okno swojej sypialni. - Andy zejdź na dół i otwórz nam drzwi frontowe, zanim ona zacznie świecić tą latarką przez płot. Andy uśmiechnął się zamyślony przez okno: - No, moŜe mógłbym to zrobić - zachichotał. Andy śmiał się, widząc jak pozostała trójka gramoli się przez podjazd, wyjąc, gdy kawałki Ŝwiru wbijały im się w bose stopy. Gdy wreszcie dotarli do środka, George spojrzał nerwowo na piętro, był niemal pewien, Ŝe te wszystkie hałasy, musiały obudzić jego mamę. Chłopcy nie mogli powstrzymać chichotu, pędząc schodami na górę. Nagle Zhang podniósł rękę do ust, próbując powstrzymać potęŜne ziewnięcie. - O rany, nagle poczułem się wykończony - poskarŜył się, wchodząc do pokoju i waląc się na łóŜko. - Wiem, co czujesz - zgodził się George, ziewając - od tego piwa rozbolała mnie głowa. - Nie umiecie pić - stwierdził Greg, patrząc na zegarek. Była dziesiąta piętnaście. Minęło półtorej godziny, od kiedy George i Zhang wypili pierwsze łyki zmodyfikowanego piwa i środek nasenny zaczął działać zgodnie z planem. - Jeszcze nawet nie zaczęliśmy grać w Virtua Tennis - powiedział Andy. George osunął się na wielką skórzaną poduchę. - Co jest chłopaki, poddajecie się? Zhang miał zamknięte oczy, a George machał ręką przed swoją twarzą. - Zacznijcie beze mnie. Potrzebuję kilku minut odpoczynku. Greg włoŜył grę do konsoli, ściszył dźwięk i wziął do ręki jeden z bezprzewodowych padów. Agenci CHERUBA grali, zbytnio się nie wysilając. Andy wygrał pierwszego seta w tiebreak'u, ale nie było przy tym ani protestów, ani świętowania. Zamiast tego, Andy pochylił się nad łóŜkiem i uszczypnął Zhanga w policzek. W tym czasie Greg podczołgał się do George'a i pociągnął mocno za jego wielki paluch u nogi. - Śpią jak zabici. - Powiedział Greg.

- Bierz zestaw. Andy otworzył kieszeń plecaka i wyciągnął plastikowe opakowanie. Wyglądało jak zwykły zestaw pisaków, ale w środku było dwanaście identycznych strzykawek z szybko działającym środkiem nasennym. Lek, który był w puszkach z piwem, działał niecałe dwie godziny i nie wiadomo było dokładnie, ile go wypili. George i Zhang musieli dostać zastrzyki z czymś mocniejszym, co zapewni, Ŝe się za wcześnie nie obudzą. Nawet najbardziej delikatny zastrzyk moŜe spowodować niewielkie zaczerwienienie i siniak, które byłyby widoczne na gołej skórze, tak więc Andy musiał zrobić zastrzyk w miejsce, które raczej trudno zobaczyć. - PokaŜ mi swój zadek. - Zaśmiał się Andy. Greg przeturlał Zhanga na brzuch i ściągnął mu bokserki z tyłka. - Wielki - zaśmiał się. Nagle przestał się śmiać i odwrócił się z obrzydzeniem. - O rany, ma nartę w gaciach. Andy wstrzymał oddech, gdy podniósł pośladek Zhanga i przetarł kawałek skóry sterylnym wacikiem. Następnie wbił igłę w miejsce, gdzie obwisły tyłek łączył się z udem. Po zaaplikowaniu Zhangowi wystarczającej ilości środka nasennego, Ŝeby go utrzymać w nieprzytomności przez następne sześć godzin, Greg podciągnął mu spodenki i przetoczył z powrotem na plecy. George waŜył połowę tego, co Zhang i mył się dwa razy częściej, więc przetoczenie go na plecy i zrobienie zastrzyku w pośladek, gdy leŜał płasko na podłodze, było o wiele przyjemniejszym doznaniem. Greg wsunął poduszkę pod głowę George'a i spojrzał z niepokojem na Andy'ego: - Dwójka załatwiona. Zostało nam jeszcze jedno. - Tak, i to najtrudniejsze. - Zgodził się Andy. Wyjął z plecaka zielony cylinder i maskę gazową i wyszedł za Gregiem na korytarz. Dr Lydon najprawdopodobniej spała, ale nie została uśpiona tak jak chłopcy i mogła się obudzić, zanim Andy zdołałby się zbliŜyć z igłą na tyle blisko, Ŝeby wbić ją w jej pupę. Musiała zostać uśpiona w dwufazowym procesie, w którym miał wziąć udział silny gaz usypiający. Greg podszedł pierwszy, cicho otworzył drzwi do sypialni i wszedł do ciemnego pokoju. Gdyby dr Lydon nie spała, udałby, Ŝe pomylił drzwi do toalety, ale po podwójnym dyŜurze w szpitalu, pani doktor była nieobecna dla świata. - Czysto - powiedział, wychodząc. Andy zaciągnął paski maski gazowej z tyłu głowy i wszedł do pokoju z pojemnikiem gazu w ręce. Wycelował dyszę wylotową w sufit nad małŜeńskim łoŜem i nacisnął przycisk, uwalniając delikatną mgiełkę. Zrobione, Andy wyszedł z pokoju, szybko zamykając za sobą drzwi. - Zaczekamy cztery minuty, aŜ gaz przestanie działać - powiedział Greg, patrząc na swój zegarek, gdy tymczasem Andy ściągnął maskę i schował ją z powrotem do plecaka razem z pojemnikiem na gaz. Po niespokojnym oczekiwaniu, w kucki, na korytarzu, Andy wparował głośno do pokoju, zapalił światło i rzucił się na łóŜko. Była to rozmyślna taktyka. Gdyby z jakiegoś powodu gaz nie zadziałał, zostałby skrzyczany, za obudzenie mamy George'a, ale ona sama nie miałaby powodu sądzić, Ŝe było to coś więcej niŜ to, Ŝe rozgorączkowany dzieciak wbiegł do nie tego pokoju. Z wielu powodów był to najbardziej newralgiczny punkt całej operacji i Andy odetchnął z ulgą, widząc, Ŝe leŜy na nogach dr Lydon, materac jeszcze się buja, ale jej ciało jest całkowicie bezwładne. - Daj mi strzykawkę - zakrzyknął Andy, ściągając kołdrę. Chłopcy byli nieco wystraszeni, gdy pościel wylądowała na podłodze. Obaj przeszli szkolenie CHERUBA i byli zdolni do nadzwyczajnych wyczynów, ale szokował ich widok matki ich kolegi, rozciągniętej na łóŜku, nagiej i nieprzytomnej wprost przed nimi. - Czuję się, normalnie, jak zboczeniec - wyznał Greg, przewracając dr Lydon twarzą do łóŜka. - Zrób parę fotek telefonem. - Zaśmiał się Andy. - To dopiero przerazi małego George'a, gdy się obudzi.

- Bądź powaŜny - powiedział Greg, parskając śmiechem. Oczyścił jej skórę wacikiem, a Andy wbił jej igłę w tylną część uda. Greg zarzucił kołdrę z powrotem, na panią doktor i wyszedł za Andym na korytarz. Andy właśnie wybierał numer kontrolera misji. - John - powiedział Andy wesoło - Faza Pierwsza za nami. Wszyscy uśpieni, a my idziemy do gabinetu Kurta Lydona.

8. WINDOWS

Drzwi pracowni Kurta Lydona były zamknięte na klucz, co oczywiście nie było Ŝadnym problem dla wykwalifikowanych agentów CHERUBA. Greg z łatwością je otworzył, uŜywając jednej z końcówek swojego pistoletowego wytrychu. Gabinet został stworzony z dwóch połączonych sypialni, a sprzęt komputerowy tu zgromadzony musiał kosztować co najmniej trzydzieści tysięcy funtów. Dwie potęŜne stacje robocze Dell'a szumiały w specjalnej chłodzonej szafce, był tam teŜ olbrzymi ploter do rysowania planów. Jedną ze ścian zajmowały półki z opasłymi tomiskami o tytułach takich jak: „Zaawansowana Termodynamika Molekularna” i „Matematyczne Modelowanie Rozpraszania Smug i Strumieni”. Honorowe miejsce zajmowała para 30-calowych, super wysokiej rozdzielczości, monitorów LCD wartych 10 patoli kaŜdy. Obok zwykłej klawiatury i myszy leŜał wyspecjalizowany, wieloprzyciskowy manipulator w kształcie kuli, zaprojektowany do operowania modelami 3D na ekranie. Andy spędził całe godziny, ćwicząc na identycznym zestawie w kampusie CHERUBA, lecz mimo wszystko poczuł się onieśmielony, zapadając się w wysoki fotel biurowy Kurta Lydona. Uderzył w spację i z zadowoleniem stwierdził, Ŝe komputer był tylko w stanie uśpienia, niestety komputer zaŜądał hasła. Greg był na to przygotowany. Gdy dwa tygodnie temu był tu z wizytą u George'a, wślizgnął się do gabinetu i między klawiaturę i port USB podłączył niewielki chip. Było to urządzenie zawierające własną pamięć, mające na celu rejestrować wszystkie naciśnięcia klawiszy na klawiaturze. Gdy rejestrator dotrze do laboratorium MI5, będą tam mogli odtworzyć wszystko co Kurt wpisywał do komputera z ostatnich dwóch tygodni, lecz chłopcy potrzebowali teraz tylko głównego hasła. Greg wyjął z plecaka maleńki laptop, włoŜył rejestrator do portu USB i usiadł na podłodze, czekając aŜ maszyna wystartuje. - Nie mamy na to całej nocy. - Marudził Andy. - Nie panikuj - zbeształ go Greg - Te malutkie laptopy nie mają zbyt wielkich moŜliwości. Musi potrwać kilka minut zanim załadują system i nic na to nie mogę poradzić. Andy nienawidził czekania. Wszystko było w porządku gdy miał zajęcie, ale gdy musiał czekać - denerwował się, zaczynał wtedy myśleć o tych wszystkich rzeczach, które mogły pójść źle. - OK. - Powiedział Greg, gdy wreszcie wszedł w dane z rejestratora. - Pierwsza sesja z ostatniego piątku. Wielkie A R potem małe litery i s t o t l e dalej krzyŜyk, procent i teraz cyfry: pięć, trzy, jeden i osiem. Andy odetchnął z ulgą, widząc, Ŝe Windowsy zaakceptowały hasło. - Nigdy bym go sam nie odgadł. - Sapnął. Pulpit i pasek zadań pojawiły się na ekranie. Ekran był dostosowany do pracy w wysokiej rozdzielczości, w związku z tym na kranie było widać wiele malutkich jak plamki ikonek pośród wielkiego oceanu ekranu. Greg odłoŜył laptopa na dywan i podał Andy'emu kołonotatnik i CD-ROM ze swojego plecaka. Andy połoŜył srebrny dysk na tacce i pozwolił Dell'owi ją połknąć. Na ekranie pojawiło się okienko dialogowe i Andy kliknął OK, Ŝeby zainstalować program stworzony przez słuŜby

bezpieczeństwa znany jako Łamacz Windowsów. Program zamraŜał czas, Ŝeby Ŝaden plik nie został oznaczony kiedy został zmodyfikowany. Zostawiał takŜe tylne wejście do systemu, omijając wszystkie zabezpieczenia systemu Windows. Drugi program na CD to był koń trojański. Pozwalał on MI5 na dostęp do komputera i zdalne odczytywanie wszystkich plików i monitorowanie wszelkiej aktywności. Natychmiast po zainstalowaniu programu uaktywnił się program antywirusowy Kurta. Andy był na to w pełni przygotowany i trzeci program na CD radził sobie właśnie z tym problemem. Była to łatka do antywirusa, powodująca, Ŝe program ignorował trojana. - OK, oprogramowanie zainstalowane - uśmiechnął się Andy - lepiej zacznij polowanie na kopie zapasowe. Andy zamierzał większość z następnych trzech godzin spędzić na wprowadzaniu zmian do planów wirówki, tak Ŝeby stała się bezuŜyteczna. Greg, w tym czasie, miał przeszukać biuro i dom w celu odnalezienia i nadpisania wszystkich istniejących kopii bezpieczeństwa projektu sfałszowaną, bezwartościową wersją plików. Takie działanie pozostawiało MI5 dwa główne problemy. Pierwszy, jeŜeli z jakiegokolwiek powodu, Kurt zajrzy do wcześniejszych wersji projektu, zorientuje się, Ŝe zostały zmienione. Drugi, nie było moŜliwości sprawdzenia, czy Kurt nie ukrył jakiś ekstra kopii pod podłogą, w domu u przyjaciela lub nawet w skrytce depozytowej banku po drugiej stronie miasta. Jedyne co MI5 mogło zrobić w tej sytuacji, to trzymać kciuki, nie spuszczać Kurta Lydona z oczu i aresztować go jeŜeli tylko zacznie podejrzewać, Ŝe jest pod obserwacją. - Pamiętaj - powiedział Andy - to jest dwadzieścia gigabajtów pojemności, nie zmieści się na memory sitck'u ani na płycie DVD, szukasz tylko dysków twardych. - Wiem, Andy - Greg był nieco poirytowany - ja teŜ czytałem wprowadzenie, wiesz. Rozpoczął poszukiwania od przejrzenia dysków na podwójnym serwerze Kurta Lydona. Andy uruchomił aplikację AutoCAD'a i odszukał ostatnią wersję projektu wirówki. Trójwymiarowy model składał się z ponad trzech tysięcy części i nawet na jednym z najbardziej wydajnych pecetów załadowanie go trwało prawie dwie minuty. Gdy tylko Andy upewnił się Ŝe otworzył właściwe pliki, podłączył do komputera przenośny dysk twardy i zrobił kopię aktualnego zaawansowania prac Lydona. MI5 chciało sprawdzić, na jakim etapie są prace Kurta nad uproszczeniem projektu. W międzyczasie Greg nadpisał dane na drugim pececie i zaczął przeszukiwać szafki i półki w poszukiwaniu zapasowych kopi na dyskach. Teraz Andy musiał wprowadzić poprawki, które sabotują prace Kurta nad projektem. Sto czterdzieści trzy części trzeba było zmienić, a kaŜda z nich wymagała nawet do tuzina poprawek. Zapamiętanie ich wszystkich było fizycznie niemoŜliwe, dlatego byli współpracownicy Lydona zrobili specjalną listę, wraz ze szczegółowymi instrukcjami, zrzutami ekranów, a nawet wydrukami specyficznych menu. To była bardzo delikatna robota: jeden przecinek dziesiętny postawiony w złym miejscu i projekt mógłby się przestać trzymać kupy, co natychmiast nie uszło by uwagi Kurta i rozwaliło całą operację. - Skoncentruj się. - wymruczał do siebie Andy, kładąc jedną dłoń nad kulistym kontrolerem, a drugą nad klawiaturą Otworzył notatnik i zaczął czytać: Poprawka pierwsza, znajdź łoŜysko dystansowe siedemnaście. Andy z wprawą operował manipulatorem, znalazł część uŜywając opcji szukania, powiększył ją i tak zmienił właściwości wyświetlania, Ŝe tylko kontury szukanej części były wyświetlone na ekranie. Zaznacz czwarty i szósty otwór prowadzący i zmień parametr „krok” z jednej szesnastej na jedną osiemnastą milimetra. Obróć obiekt wokół osi Y głównego projektu o zero przecinek zero siedem setnych stopnia. Było to bardzo Ŝmudne zajęcie, a Greg dodatkowo przeszkadzał nucąc i głośno przetrząsając zawartość szafy na akta. - Stary! Mógłbyś się zamknąć! - warknął Andy. Gregowi nie spodobał się ton uwagi, ale widział jak skomplikowane są instrukcje Andy'ego i wcale a wcale nie zazdrościł mu jego zadania. - Przepraszam. Za minutę tu kończę.

* Dwie godziny później Andy siedział przed olbrzymimi monitorami, przecierając zmęczone oczy. Greg wrzucił sobie do ust kilka M&M 'sów i popił duŜym łykiem Pepsi. Greg przeszukał rodzinny komputer i laptop George'a, ale jedyną kopię planów wirówki znalazł na zapasowym dysku twardym schowanym w kuchni na szafce. Aby przyspieszyć prace Andy'ego, stał teraz koło biurka z notatnikiem w ręku i czytał instrukcje na głos. Operacja szła nieźle i wyprzedzali plan, jednakŜe zadanie wymagało absolutnej koncentracji, a juŜ trzy godziny temu, normalnie byliby juŜ w łóŜkach. - Poprawka numer sto - przeczytał tryumfalnie Greg, poniewaŜ doszli właśnie do trzycyfrowych numerów. - Otworzyć model silnika sekcji G i zmienić specyfikację izolacji... Greg nie skończył, bo właśnie w tym momencie jego telefon zaczął wibrować. To był ich kontroler misji. - Jak wam idzie? - spytał John. - Całkiem nieźle - odpowiedział Greg. - Wygląda na to, Ŝe Kurt nie jest przewraŜliwiony na punkcie kopii zapasowych. Powinniśmy skończyć w ciągu godziny, jeŜeli nikt nam nie będzie przeszkadzał. - Niestety, nic z tego, chłopcy. - Stwierdził John. - Centrum kontroli w kampusie namierza komórkę Sophie. Przed chwilą wezwała taksówkę i wygląda na to, Ŝe będzie w domu za sześć do ośmiu minut. Greg spojrzał na zegarek. Było dopiero wpół do drugiej. - Nie mówiłeś przypadkiem, Ŝe klub jest otwarty do trzeciej? - Klub moŜe być otwarty do trzeciej, ale przecieŜ nikomu nie kaŜe się tam siedzieć do zamknięcia. Nie panikujcie. Macie wszystko czego wam potrzeba, przerabialiśmy takŜe takie warianty. Wiecie co robić. Poczekajcie aŜ Sophie zaśnie, a potem uŜyjcie gazu i igły, tak jak u matki. - Znam plan. - Powiedział Greg z rezygnacją. Klepnął Andy'ego w ramię. - Lepiej tu posprzątajmy. - Cholerna Sophie. - Narzekał Andy. - Byłoby o tyle prościej, gdyby zaczekała, aŜ skończymy. Chłopcy zebrali swój sprzęt z powrotem do plecaków i pobiegli do sypialni George'a. RozłoŜyli swoje śpiwory na podłodze. Pomimo Ŝe Andy był bardzo spięty, nie mógł nie zauwaŜyć, jak śmiesznie wyglądał Zhang, głośno chrapiąc. Nie minęło dziesięć minut, choć chłopcom wydawało się, Ŝe minęły wieki, jak w zamku zachrobotał klucz Sophie. Przeszła przez hol i skorzystała z łazienki na dole. Weszła na schody boso, z butelką wody w jednej i szpilkami zwisającymi z drugiej ręki. Andy spojrzał przez otwarte drzwi sypialni i spostrzegł, Ŝe Sophie jest pijana. Jej głowa chybotała się w takt piosenki, którą mamrotała sobie pod nosem. Zamiast pójść prosto do swojego pokoju, Sophie wsadziła głowę, przez otwarte drzwi, do pokoju George'a. - Ach! Małe potworki śpią - zachichotała. JuŜ zaczęła się wycofywać, gdy zobaczyła paczkę M&M'sów Andy'ego i na wpół wypitą puszkę piwa na dywanie. - Mamusia nie będzie zadowolona, gdy to zobaczy, braciszku - wysyczała. Podniosła puszkę i wypiła łyk. Andy i Greg nie byli pewni czy to było piwo z dodatkiem środka usypiającego czy ich, bezalkoholowe. Nie miało to większego znaczenia, poniewaŜ mieli jeszcze sporo do zrobienia i nie mogli czekać dwóch godzin, aŜ Sophie zaśnie. Piwo było ciepłe i bez gazu i Sophie parsknęła z obrzydzeniem. Greg uchylił nieznacznie powiekę jednego oka i zobaczył stopę Sophie kilka centymetrów od swojej twarzy. - Ja was nauczę zabawy z Panem Królikiem - wysyczała. Uśmiechając się mściwie, opróŜniła paczkę M&M'sów na dywan, rozgniotła piętami i na tak przygotowaną, kolorową papkę wylała resztę piwa z puszki. Nawet jeŜeli samo piwo wyschnie do rana, to multikolorowa papka i smród piwa pozostaną. - Spróbuj się z tego wytłumaczyć, braciszku - szepnęła Sophie z satysfakcją. Wyszła z pokoju podrygując, kręcąc biodrami i zaśmiewając się pijacko. Podeszła do swoich drzwi

złapała za klamkę, ale drzwi ani drgnęły. Greg i Andy uświadomili sobie tę samą rzecz w tej samej chwili. Mama George'a zamknęła drzwi na klucz, Ŝeby chłopcy nie mogli myszkować po pokoju Sophie, a klucz schowała. Sophie miała tylko jeden sposób, Ŝeby dostać się do swojego pokoju: iść do mamy i zapytać ją gdzie jest klucz. Gdy okaŜe się, Ŝe nie moŜe jej dobudzić, postawi na nogi cały dom.

9. PLANY

Za duŜo było do stracenia: skorumpowany naukowiec, projekt wirówki wart miliony, szansa na infiltrację najwyŜszego szczebla w organizacji Dark Sun i moŜliwość zatrzymania jakiegoś wariata - dyktatora przed połoŜeniem łapy na broni atomowej, a takŜe kilka lat cięŜkiej pracy wywiadowców. Greg i Andy mieli nadzieję, Ŝe jakiś scenariusz przerabiany na treningach pomoŜe im wykaraskać się z tej sytuacji, ale jedyne co mieli w tej chwili w głowie to czysta panika. Tymczasem Sophie, chwiejnym krokiem, zbliŜała się do drzwi sypialni swojej mamy. - Spróbuj otworzyć jej drzwi - szepnął Greg do ucha Andy'emu i wyszedł na korytarz. - Hej Sophie, co tam? Sophie połoŜyła rękę na biodrze i spojrzała na Grega tak, jakby przyglądała się czemuś paskudnemu na podeszwie swojego buta. - Spadaj! Wracaj do łóŜka. - warknęła - Widziałem co zrobiłaś z M&M'sami - ostrzegł Greg - miałem cały czas jedno oko otwarte. Sophie wzruszyła ramionami. - Mama nigdy ci nie uwierzy. - Nigdy nie wiadomo. - powiedział Greg, zatrzymując się pół metra od dziewczyny. Nie miał pojęcia co mówić dalej, więc palnął co mu pierwsze zaświtało w głowie. - Mógłbym o wszystkim zapomnieć, jeśli dasz nam całusa Sophie Ŝachnęła się z niedowierzaniem. - Chyba w twoich snach, zboczeńcu! - No daj spokój - Powiedział Greg. Był tego samego wzrostu co Sophie, połoŜył rękę na jej ramieniu - Taki szybki francuzik. - Błeee! - Wzdrygnęła się i odepchnęła Grega oburącz. - Tknij mnie jeszcze raz, to rozwalę ci czaszkę. W głębi korytarza Andy przekręcił się tak, Ŝeby Sophie nie widziała co robi przy jej drzwiach z wytrychem. Sophie nagle poczuła strach, zaczęła się cofać w stronę komody stojącej przy schodach: Greg miał tylko dwanaście lat, ale wyglądał na silnego, no i wiedziała co zrobił z dwójką dziesiątoklasistów. Greg wyczuł jej strach i cofnął się o krok. - Tylko Ŝartuję - powiedział. - Nie chcę ci zrobić krzywdy. - Ta-da! - krzyknął Andy z głębi korytarza, wrzucając wytrych do pokoju George'a i otwierając drzwi do sypialni Sophie. - Załatwione - Greg uśmiechnął się, patrząc w głąb korytarza - juŜ nie musisz budzić swojej mamy. Niestety, alkohol spowodował, Ŝe Sophie zaczęła zachowywać się paranoicznie, a próba szantaŜu Grega i późniejsza gorliwość w uspokojeniu jej spowodowały Ŝe całkiem oszalała ze strachu. Gdy tylko Greg odwrócił się by spojrzeć na Andy'ego, złapała wazę stojącą na komodzie przy schodach. Greg, kontem oka, zobaczył nagły ruch, ale Sophie była szybka. Opuściła wazę na tył głowy Grega. Waza nie rozbiła się na czaszce Grega, ale

wyślizgnęła się z uchwytu Sophie i uderzyła w ozdobny Ŝołądź na szczycie poręczy, rozlatując się na drobne kawałki. - Trzymaj ręce przy sobie! - Wrzasnęła, wyprowadzając dobrze wycelowany wykop karate. Nawet dwa lata najlepszego treningu w sztukach walki nic nie pomoŜe, jeŜeli zostaniesz zaskoczony. Greg zgiął się w pół i jęknął z bólu. Sophie odwróciła się w kierunku Andy'ego. - Gdzie masz klucz? - zaŜądała Sophie. - Przysięgam, jeŜeli ruszaliście cokolwiek w moim pokoju... - Nie ma Ŝadnego klucza - powiedział Andy. - Po prostu umiem otwierać zamki. - Gówno prawda! - wrzasnęła Sophie. Po uziemieniu Grega, poczuła się pewna swych sił i natarła na Andy'ego, popychając go z całych sił. - Dawaj klucz! - krzyknęła, wyprowadzając cios kolanem w Ŝołądek Andy'ego. W przeciwieństwie do Grega, Andy widział co się święci. Błyskawicznie odsunął się w bok, co było bardzo dobrym pomysłem, gdyŜ cios był potęŜny, a zakończył się na ścianie, zostawiając pokaźne wgłębienie w płycie gipsowej. Sophie zawyła z bólu i złapała się za bolące kolano. Wykorzystując sytuację, Andy podciął jej jedyną nogę znajdującą się na ziemi. Cofnął się zostawiając dziewczynę patrzącą na niego nienawistnym wzrokiem z podłogi. - Próbowałem tylko pomóc. - Powiedział, starając się ją uspokoić. - Idź, po prostu, do łóŜka, co? Ale Sophie nie miała najmniejszego zamiaru. Zamiast tego rzuciła się na Andy'ego, próbując złapać go w pasie. Tymczasem, Greg zdołał się juŜ podnieść na nogi. Poczuł ostry ból robiąc pierwszy krok, ale zignorował go i pobiegł do sypialni George'a. Sophie była duŜo cięŜsza niŜ Andy, ale jej umiejętności karate ograniczały się do kilku lekcji samoobrony. Wkrótce Andy'emu udało się usiąść na niej obejmując ją kolanami i unieruchomić jej ramiona wzdłuŜ ciała. - Uspokój się. Jesteś pijana. Poczujesz się o wiele lepiej, jak połoŜysz się do łóŜka i spróbujesz zasnąć. - Chcę ten klucz! - Wrzasnęła. - Nie chcę was, idioci, w moim pokoju! Greg, w pośpiechu, przeszukiwał kieszenie plecaka Andy'ego. Złapał jedną ze strzykawek i pośpieszył z powrotem na korytarz. Sophie wykręcała się i wierzgała nogami, próbując wyswobodzić się z uścisku Andy'ego. - Złaź ze mnie! Krzyczała. - Jak tylko się uspokoisz. - krzyknął Andy. - To nieporozumienie, nie mam Ŝadnego klucza. Przysięgam. Greg kucnął za Andym, wsadził strzykawkę między zęby i złapał Sophie za stopę. Wykręcił ją tak, Ŝeby leŜała płasko na podłodze. - Zabiję was obu - krzyczała Sophie, teraz juŜ bliska płaczu. - Puśćcie mnie! Andy czuł się paskudnie, bo Sophie była na nich naprawdę wściekła. Jednak dziewczyna zachowywała się jak szalona i wiedział, Ŝe gdyby ją puścił, zaraz musiał by ją uziemić ponownie. Greg załoŜył igłę na strzykawkę i bił ją między dwa palce u stopy Sophie. Poczuła coś, ale Andy zasłaniał jej widok i nie miała pojęcia co się dzieje. Trzydzieści sekund później, środek nasenny zaczął działać. Sophie przestała się rzucać, a jej ciało zaczęło się rozluźniać. - Dzięki Bogu! - Westchnął Andy i próbował się podnieść. Niestety zmieszanie alkoholu, paniki i środka nasennego nie podziałało na Sophie tak, jakby sobie tego Ŝyczyli. Gdy tylko Andy uwolnił ją od swego cięŜaru z brzucha, usiadła gwałtownie i zwymiotowała, na zielono, prosto na jego spodnie. - O cholera! - jęknął Andy, czując smród wymiocin, ściekających z jego ud. Sophie, tymczasem, z powrotem padła bez Ŝycia na dywan. Będąc nieprzytomnym, bardzo łatwo zadławić się własnymi wymiocinami, i szkolenie Andy'ego przejęło kontrolę nad jego

ruchami. Wsadził rękę do jej ust i upewnił się Ŝe ma czyste drogi oddechowe, następnie wstał i przekręcił ją na bok, układając w pozycji bezpiecznej. - Kto by chciał być szpiegiem? - Narzekał Andy, masując sobie obolałe mięśnie z lewej strony tułowia. - Jakoś nigdy nie widziałem, Ŝeby James Bond tarzał się w rzygach pijanej nastolatki. Greg go nie słuchał. Miał własny problem. Siedział pod ścianą i oglądał swoją prawą piętę. Zignorował ból, gdy w krwi krąŜyła adrenalina, ale teraz stwierdził, Ŝe rozciął stopę na kawałku rozbitej wazy. Co gorsze, zostawił krwawe ślady w całym korytarzu i nawet w sypialni George'a. Andy poparzył na ten cały bałagan: krew, wymiociny, piwo, zbita waza, pół paczki M&M'sów rozsmarowane na dywanie, a nawet wgniecenie w ścianie. - Mama George'a będzie zachwycona, gdy się obudzi rano. Andy i Greg byli bardzo poobijani, ale nie takie rzeczy przechodzili w trakcie szkolenia w CHERUBIE i byli zdeterminowani, Ŝeby doprowadzić misję do końca. Greg podniósł wzrok, uśmiechnął się do Andy'ego i udając głos instruktora powiedział: - To twardy orzech, ale członek CHERUBA jest twardszy. Andy zaśmiał się, ale natychmiast przestał, czując ogień w obolałych mięśniach. - Wezmę prysznic i poŜyczę od George'a jakieś czyste spodenki - powiedział. - Znajdź jakiś bandaŜ i zrób porządek ze swoją stopą. Jak juŜ się doprowadzimy do porządku zawleczemy Sophie do łóŜka. - W porządku. - Zgodził się Greg. - A co potem? Andy zerknął na zegarek. - Jest dopiero za piętnaście druga. Nikt się nie obudzi jeszcze przynajmniej przez trzy godziny. Wrócimy do gabinetu Kurta, wprowadzimy ostatnie czterdzieści trzy poprawki do planów wirówki, a później spróbujemy wykorzystać to co jeszcze zostanie z tej nocy. - To mi brzmi jak plan. - Greg pokiwał głową, kierując się do łazienki.

10. FURIA

Trzęsienia ziemi mierzy się w stopniach Richtera, tornada mają swoją skalę Fujity, jest takŜe indeks eksplozywności dla wulkanów. Andy i Greg nie byli pewni, jakiej skali uŜywa się w stosunku do rozwścieczonych matek, ale jaka by ona nie była, matka George'a osiągnęła szczyt tej skali, gdy wstała w pół do ósmej, sobotniego ranka. - Zabierajcie swoje tyłki na dół, ale juŜ! - Krzyczała, wyrywając George'a z lekkiej, porannej drzemki. UŜycie na niej gazu usypiającego, spowodowało ból głowy, który nie polepszył, i tak juŜ paskudnego, nastroju. - UwaŜajcie na nogi. W całym korytarzu leŜą kawałki rozbitej wazy. Jakby nie dość było tej masakry w korytarzu, zobaczyła jeszcze zrujnowany Ŝywopłot, gdy otworzyła okno w sypialni George'a, Ŝeby wywietrzyć smród piwa i pizzy. - Koniec z nocnymi spotkaniami! - krzyknęła - To juŜ wykracza poza zwykłe Ŝarty. Oprócz zniszczonego Ŝywopłotu, wszystko było w najlepszym porządku, gdy George i Zhang się posnęli. George był szczerze zdumiony, widząc stan w jakim był korytarz. - To nie moja wina. - Próbował cicho protestować. Ze swojego pokoju wyszła Sophie. KaŜdy jej kosmyk włosów sterczał w inną stronę. WciąŜ była w swojej czarnej sukience i rajstopach, ale teraz przystrojonych w wyschłe wymiociny. - Co to za hałas? - jęknęła.

- Ja chcę spać. - Spać!? - Wrzasnęła dr Lydon. Greg i Zhang zbiegli ze schodów w kompletnej panice. - Młoda damo, nikt w tym domu, nie pójdzie spać, dopóki ten bałagan nie zostanie posprzątany, do ostatniego kawałeczka. - Nie denerwuj się tak, mamo. To nie moja wina Ŝe małolaty postanowiły się upić. - To twoja sprawka. - Krzyknęła mama George'a, wskazując na wymiociny na dywanie. - Są na całej twojej sukience. Złaź na dół i bierz ścierkę spod zlewu. - To seksizm, kaŜesz mi sprzątać, bo jestem dziewczyną. - Och, nic się nie bój! - Syknęła dr Lydon. - George ma swoją działkę do posprzątania. Razem zapłacicie za wszystkie szody z kieszonkowego i pieniędzy urodzinowych. Dotyczy to takŜe nowego dywanu, jeŜeli będzie potrzebny, więc lepiej trzyj z całej siły. Na dole, w kuchni, Zhang raczył się płatkami kokosowymi i zdaje się, uwaŜał tę całą sytuację za bardzo zabawną. - Szkoda, Ŝe nie jedziesz ze mną do Chin, Georgie. - Zaśmiał się. - Zdaje się, Ŝe to jedyne miejsce, gdzie byłbyś bezpieczny, przed swoją, szaloną mamą. George duŜo mniej przejmował się naśmiewaniami Zhanga, niŜ nagłą utratą zaufania do swojego, nowego kolegi, Grega. - Miałem mnóstwo nocnych spotkań i nigdy nic takiego się nie zdarzyło. - Krzyczał. - Co wy, do cholery, kombinujecie? Greg próbował grać niewiniątko. - Twoja siostra przyszła do domu pijana i nie mogła dostać się do swojego pokoju. Andy wie jak się otwiera zamki, więc chciał pomóc, ale Sophie dostała świra, kiedy otworzyliśmy jej drzwi. George nie był pewny czy wierzyć tym wyjaśnieniom. - A co z tą wielką plamą czekolady na moim dywanie? To musieliście być wy i dlaczego Andy nosi moje spodenki? - PoniewaŜ twoja, porąbana siostra wyrzygała się na mnie, a potem straciła przytomność. Powiedział Andy. W tym właśnie momencie, Sophie wpadła do kuchni i zaczęła wyciągać gąbki, ścierki i butelkę szamponu do dywanów spod zlewu. - Masz pomagać, George. - Krzyknęła ze złością. - Nic by nie było, gdyby nie ci twoi koledzy idioci. - Byłaś pijana. - Krzyknął Greg. - Dostałaś świra. Rozwaliłaś wazę na mojej głowie. - Bo próbowałeś mnie macać. - odkrzyknęła Sophie. - Nie macałem cię! Widzieliśmy teŜ, jak wylewasz piwo i rozgniatasz M&M's-y na dywanie George'a, Ŝeby go wpędzić w kłopoty. - To kłamstwo! - śachnęła się Sophie. W tym momencie Greg wiedział, Ŝe ją ma. - Tak? To dlaczego spód twojej stopy jest cały zielono-czerwony? Sophie nie ruszyła się z miejsca, ale George podszedł do niej i próbował zobaczyć. - PokaŜ mi! - wrzasnął. Sophie nie chciała podnieść nogi, a kiedy George chciał ją zmusić, walnęła go w tył głowy. George natychmiast wbił zęby w ramię siostry. Sekundę później, rodzeństwo tarzało się po podłodze między zmywarką a stołem. - PRZESTAŃCIE, NATYCHMIAST! - wrzasnęła mama George'a wpadając do kuchni. Złapała Sophie i odciągnęła ją od brata. - Ja nie Ŝartuję! Oboje posprzątacie ten bałagan. Sophie z irytacją pozbierała rzeczy do czyszczenia z podłogi. George, natomiast, spróbował innej taktyki i wybuchnął płaczem. - Przepraszam - załkał. - Proszę, nie karz nas. Nie rujnuj całych wakacji. Dr Lydon nie dała się jednak nabrać. - Masz trzynaście lat - warknęła.

- Zachowuj się jak przystało na swój wiek. Myślisz, Ŝe uwierzę w tę scenkę. AŜeby podkreślić swoje słowa, dr Lydon wyjęła z szafki plastikową śmietniczkę i uderzyła nią syna po nogach. - Galopuj na górę i pomóŜ swojej siostrze - krzyknęła. To był dopiero trzeci raz, w ogóle, gdy dr Lydon podniosła rękę na którekolwiek ze swoich dzieci i George był tak zdumiony, Ŝe pogalopował na górę, jakby miał rakietę w tyłku. Pozbywszy się z kuchni swoich dzieci, dr Lydon odwróciła się i spojrzała gniewnie na Grega, Andy'ego i Zhanga, którzy nadal siedzieli przy stole. Cały czas trzymała w ręku śmietniczkę i widać było, Ŝe bardzo chętnie by jej uŜyła. Niestety, rodzice mogą być okropni tylko dla swoich dzieci. - Dzwońcie do swoich rodziców - warknęła. - Chcę, Ŝeby wasza trójka wyniosła się z mojego domu - i raczej nie spodziewajcie się, Ŝe tu jeszcze kiedyś wrócicie. Mama George'a zawróciła na pięcie i poszła na górę. - Nie słyszę tam Ŝadnego szorowania - krzyknęła. Gdy juŜ była poza zasięgiem słuchu, Zhang zagrzechotał pudełkiem płatków śniadaniowych, stojących na stole. - Chętni na płatki kokosowe? - zapytał wesoło. Andy wyciągnął telefon, Ŝeby zadzwonić do Johna. - Mój wujek spotka się z nami na końcu ulicy za dziesięć minut - powiedział Andy, kończąc rozmowę. - MoŜemy równie dobrze wyjść juŜ teraz, zanim mama smoczyca wróci na dół. - Jak dla mnie, to była bombowa zabawa - zaśmiał się Zhang, biorąc dokładkę płatków. - Normalnie spuszczam mu łomot na X-boxie, aŜ się znudzę a potem siadam na nim i pierdzę mu nad głową. Ale przy was chłopaki - rozwalić pół domu - to całkiem miła odmiana. - MoŜe następnym razem pójdziemy do ciebie - uśmiechnął się Greg. Wyciągną pięść i stuknął z Zhangiem Ŝółwika. - Miło cię było spotkać. - Powiedział Andy i teŜ stuknęli się pięściami. - Miłych wakacji w Chinach. Agenci CHERUBA zebrali swoje rzeczy i wyszli tylnymi drzwiami. Zeszli ze Ŝwirowego podjazdu i skierowali się wzdłuŜ ulicy. Andy'ego okropnie bolała cała lewa strona klatki piersiowej a Greg utykał na zranioną nogę. - Ale mam wielkiego guza po taj wazie. - narzekał Greg. - Jesteśmy jak para starych pierników. - powiedział Andy. - Ale przynajmniej, mogę do ciebie znowu mówić: Rat. Ta cała zabawa z Gregiem była do kitu. Greg pomyślał o Zhangu i George'u i poczuł ukłucie Ŝalu, teraz kiedy misja była skończona CHERUB wymyśli jakieś usprawiedliwienie jego zniknięcia i juŜ nigdy nie zobaczy Ŝadnego z nich. Z drugiej strony Greg nie widział swojej dziewczyny Laury przez dwa miesiące a poza tym w kampusie szykowała się szalona impreza, na jego trzynaste urodziny, za kilka tygodni. - śal mi trochę biednego George'a. - Podsumował Andy. - Nie było innego wyjścia, ale strasznie go wrobiliśmy. - PrzeŜyje. - Zaśmiał się Greg. - NajwaŜniejsze, Ŝe wykonaliśmy zadanie.

EPILOG

6 Marca 2008 - Światowy Dzień KsiąŜki Trawa była pokryta szronem, ale dzieciaki maszerujące przez kampus były szczęśliwe, Ŝe zwolniono ich z lekcji, Ŝeby wzięły udział w ceremonii otwarcia nowego budynku. Dwupiętrowa konstrukcja była zaprojektowana zgodnie z najnowszymi, ekologicznymi trendami. Ściany izolowane były substancją organiczną, a

front zbudowany z olbrzymich giętych tafli szkła. Młodsze dzieci w czerwonych koszulkach, ganiały w kółko przed wejściem, co raz to podskakując. Starsi agenci zachowywali się bardziej powściągliwie. Stali w grupkach ze swoimi przyjaciółmi i starali się nie pokazywać po sobie podniecenia, bo to nie wyglądałoby cool. Laura Adams prowadziła jedną z większych, takich grup. Jej chłopak Rat (znany takŜe jako Greg), szedł przy niej obejmując ją w pasie. Andy szedł za to obok najlepszej przyjaciółki Laury Bethany. Za nimi szli: starszy brat Laury James ze swoim najlepszym przyjacielem Bruce'em a pochód zamykało jeszcze kilku ich przyjaciół. - Jest okropnie zimno, - prezes Zara Asker rozpoczęła przemówienie, gdy tłumek wreszcie zebrał się w całości - więc nie będę mówić długo. Mamy wiele budynków specjalnego przeznaczenia w kampusie, ale nasza biblioteka musiała ustąpić miejsca nowemu budynkowi kontroli misji. Dzisiaj jest Światowy Dzień KsiąŜki, więc z tym większą radością ogłaszam naszą nową bibliotekę CHERUBA za otwartą! Rozległy się oklaski. Dwójka dzieci w czerwonych koszulkach podeszła do wstęgi rozciągniętej w poprzek głównego wejścia. KaŜde z nich trzymało w rękach jedną część olbrzymich noŜyczek. Tłum wybuchnął śmiechem, gdy okazało się, Ŝe wstęgi nie da się przeciąć, aŜ dwóch członków kadry napięło ją mocno z obu końców. Przy ponad dwustu ludziach przeciskających się przez drzwi, minęło kilka minut zanim Laura i jej przyjaciele znaleźli się w środku. - Niezły bajer. - Stwierdziła Laura, patrząc na nowoczesny, łukowaty, dębowy sufit i falistą, szklaną ścianę frontową. Biurka i katalogi ksiąŜek były umieszczone na antresoli, osadzonej na metalowych słupach. W dalszej części było miejsce dla młodszych dzieci, wypełnione poduszkami a między nimi pięciometrowej długości antyczny statek piracki z zawieszonymi w rzędzie hamakami do czytania i białymi Ŝaglami z logiem CHERUBA. Przeciwległy koniec był zaprojektowany dla starszych dzieci. Były tam fotele, sofy i stoły. Stał tam teŜ ekspres do kawy, serwujący takŜe gorącą czekoladę i kosz z muffinami, croissantami i owocami. Napis na ścianie nad koszykiem głosił: Proszę częstować się napojami i naszymi, świeŜo pieczonymi ciastkami w czasie czytania. Oferujemy takŜe pięćdziesiąt karnych okrąŜeń kaŜdemu, kto wniesie jedzenie lub picie do głównego pomieszczenia biblioteki. Z powodu tłumu, Laura i jej grupa musieli wywalczyć sobie drogę do głównego holu. - Całkiem nieźle to wygląda. - Powiedział James Adams, gapiąc się w sufit. - Ale nigdy nie mogłem zrozumieć za bardzo, o co chodzi z tymi ksiąŜkami. To znaczy, jeŜeli ksiąŜka jest naprawdę dobra, to wystarczy poczekać kilka lat i obejrzeć to w kinie. - Mówisz tak, bo ostatnia ksiąŜka jaką przeczytałeś była o hipopotamie uczącym się zegarka. - oburzyła się Laura. - I nigdy jej nie skończył. - Zachichotał Rat. - James ciągle myli duŜą wskazówkę z małą. W międzyczasie, Laura zdołała w końcu dotrzeć do końca holu. Niestety kolejka do ekspresu była horrendalna, wszystkie miejsca siedzące zajęte, a nawet część dzieciaków rozsiadła się na stołach. - To tylko dlatego, Ŝe to nowość. Wróćcie za dwa dni, a nie będzie tu więcej niŜ cztery osoby na krzyŜ. - ZauwaŜyła, najlepsza przyjaciółka Laury, Bethany. - A jednak jest tu całkiem przyjemnie. - Rzekł Andy zamyślony. - To znaczy, wolałbym przyjść tu poczytać, czy odrobić lekcje niŜ siedzieć samemu w pokoju. Poza tym wygląda na to, Ŝe wydali majątek na nowe ksiąŜki. Nagle, z drugiego końca pomieszczenia, rozległ się głośny trzask. Wszyscy zwrócili głowy w tamtą stronę i zobaczyli, jak jeden z masztów wali się na piracki statek. - Drzewo! - Krzyknął James. - CóŜ. - Westchnęła Laura.

- Ktokolwiek to projektował, nie docenił ile destrukcyjnej siły drzemie w dwóch tuzinach, nakarmionych cukrem, czerwonych koszulek. Powstał chaos, gdy pracownicy biblioteki i członkowie personelu, rzucili się rozplątywać spod Ŝagli wrzeszczących wniebogłosy maluchów. James zauwaŜył pusty stolik w głównej części biblioteki i wskazał go pozostałym. - Nie ma szans, Ŝebyśmy tu usiedli, chodźcie tam. James i Laura ruszyli przodem. Rat zatrzymał się nagle przy gazetach, widząc znajomą twarz na pierwszej stronie. - Andy chodź, zobacz. - Zawołał i złapał gazetę. - Kurt Lydon. Andy podszedł i zaczęli czytać artykuł: BRYTYJSKI NAUKOWIEC ARESZTOWANY RAZEM Z DWUDZIESTOMA DWOMA INNYMI OSOBAMI W NALOCIE POLICJI NA SIEĆ HANDLARZY TECHOLOGIĄ JĄDROWĄ. Brytyjski inŜynier nuklearny został aresztowany razem z dwudziestoma dwoma podejrzanymi w Brukseli na, jak to określiła policja, corocznej konferencji tajnej siatki handlarzy technologią nuklearną znanej jako Dark Sun. Pięćdziesięcioczteroletni Kurt Lydon z Milton Keynes jest specjalistą we wzbogacaniu uranu, specjalizującym się w projektowaniu urządzeń uŜywanych do produkcji paliwa do broni jądrowej. Operacja połączonych sił wywiadów: brytyjskiego, francuskiego, amerykańskiego i belgijskiego została zorganizowana po zaobserwowaniu eksplozji w prototypowej fabryce wzbogacania uranu w niezamieszkanej części Nigerii, trzy tygodnie temu. Lydon jest uwaŜany, za konstruktora nigeryjskiej centryfugi. Pomimo eksplozji, która została zaobserwowana przez radiologiczny sprzęt monitorujący, na pokładzie amerykańskiego satelity szpiegowskiego, nigeryjskie władze nadal dystansują się od eksplozji i określają Dark Sun jako „terrorystyczną organizację nie mającą Ŝadnych powiązań z demokratycznie wybranym rządem Nigerii”. Rzecznik prasowy MI5 określił ostatnie aresztowania jako „olbrzymi cios” dla tych państw, które zamierzają kupić technologię jądrową. Oprócz aresztowań, dwuletnia, międzynarodowa operacja szpiegowska doprowadziła do odzyskania skradzionych dokumentów, materiału rozszczepialnego oraz do przejęcia osiemdziesięciu milionów euro na kontach bankowych, naleŜących do członków Dark Sun. W Wielkiej Brytanii, policja zaplombowała dom Kurta Lydona w Milton Keynes i znalazła tam doskonale wyposaŜone, komputerowe studio projektowe, z którego korzystał Lydon przy tworzeniu projektów dla Dark Sun. śona Lydona, chirurg w szpitalu Milton Keynes, wraz z dwójką nastoletnich dzieci, mieszkają u rodziny. Dr Lydon odmówiła wszelkich komentarzy odnośnie przeszukania jak i aresztowania.

CHERUB: HISTORIA (1940-1996)

1940 Podczas drugiej wojny światowej Charles Henderson, brytyjski agent działający w okupowanej Francji, wysłał raport do swojego dowództwa w Londynie. Opisywał w nim sposób, w jaki wykorzystywał dzieci do wyciągania informacji od niemieckich Ŝołnierzy. Po powrocie do kraju, Henderson utworzył niewielki oddział dziecięcy pod dowództwem brytyjskiego wywiadu. Chłopcy Hendersona po podstawowym szkoleniu szpiegowskim zostali zrzuceni na spadochronach na terytorium Francji. Chłopcy pomogli w zebraniu waŜnych informacji, które później wykorzystano podczas przygotowań do inwazji w Normandii w 1944 r. 1946 Jednostkę znaną jako Chłopcy Hendersona rozwiązano. Większość jej członków wróciła do Francji. Istnienie jednostki nigdy nie zostało oficjalnie potwierdzone. Charles Henderson wierzył, Ŝe dzieci mogą być skutecznymi agentami takŜe w czasie pokoju. W maju 1946 r. otrzymał pozwolenie na utworzenie agencji CHERUB z siedzibą w opuszczonej wiejskiej szkole. Pierwsi agenci (dwudziestu chłopców) mieszkali w drewnianych barakach za boiskiem szkolnym. 1951 Przez pierwsze pięć lat CHERUB zmagał się z powaŜnymi kłopotami finansowymi. Wszystko zmieniło się po pierwszym znaczącym sukcesie: dwaj agenci zdemaskowali siatkę radzieckich szpiegów kradnących informacje o brytyjskim programie zbrojeń atomowych. Rząd był zachwycony. CHERUB otrzymał środki na rozwój. Wybudowano nowoczesny ośrodek, a liczbę agentów zwiększono z dwudziestu do sześćdziesięciu. 1954 Dwaj agenci CHERUBA Jason Lennox i Johan Urmiński zostali zabici podczas tajnej operacji w Niemczech Wschodnich. Nikt nie wie, jak zginęli. Rząd rozwaŜał likwidację agencji, ale w owym czasie juŜ ponad siedemdziesięciu funkcjonariuszy CHERUBA wykonywało waŜne zadania na całym świecie. Dochodzenie w sprawie śmierci chłopców doprowadziło do wprowadzenia nowych środków bezpieczeństwa: 1) Utworzono komisję do spraw etyki. Od tej pory plan kaŜdej misji musiał być zatwierdzony przez trzyosobowy zespół ekspertów. 2) Jason Lennox miał dziewięć lat. Po jego śmierci wprowadzono minimalny wiek uprawniający do wykonywania misji: dziesięć lat i cztery miesiące. 3) Zaczęto stosować bardziej rygorystyczne podejście do kwestii przygotowania agentów i wprowadzono studniowe szkolenie podstawowe. 1956 Choć wielu uwaŜało, Ŝe dziewczęta nie nadają się do pracy w wywiadzie, CHERUB przyjął pięć dziewczyn w ramach eksperymentu. Eksperyment ten powiódł się znakomicie. W ciągu roku liczba dziewcząt w szeregach agencji zwiększyła się do dwudziestu, a w ciągu kolejnych dziesięciu lat zrównała się z liczbą chłopców. 1957 Wprowadzono system kolorowych koszulek. 1960 Po kolejnych sukcesach CHERUB mógł sobie pozwolić na kolejne powiększenie liczebności, tym razem do 130 agentów. Otaczające siedzibę agencji pola wykupiono i ogrodzono. Była to mniej więcej jedna trzecia obszaru zajmowanego dziś przez kampus CHERUBA.

1967 Katherine Field stała się trzecim członkiem CHERUBA, który zginął podczas akcji. Ukąsił ją wąŜ podczas operacji w Indiach. Do szpitala trafiła w ciągu pół godziny, ale wąŜ został błędnie zidentyfikowany i Katherine podano niewłaściwą surowicę. 1973 Z biegiem lat siedziba CHERUBA stała się zbiorowiskiem małych budynków. Rozpoczęto budowę nowej dziewięciopiętrowej kwatery głównej. 1977 Wszyscy agenci CHERUBA są sierotami albo dziećmi opuszczonymi przez rodzinę. Max Weaver był jednym z pierwszych funkcjonariuszy agencji. Później dorobił się fortuny, budując biurowce w Londynie i Nowym Jorku. Zmarł w 1977 r. w wieku czterdziestu jeden lat. Przed śmiercią nie miał Ŝony ani dzieci, zapisał swój majątek wychowankom z CHERUBA. Fundusz powierniczy Maksa Weavera sfinansował wzniesienie wielu budynków kampusu, w tym krytego ośrodka sportowego i biblioteki. Obecnie aktywa funduszu przekraczają miliard funtów. 1982 Thomas Webb zginął na minie na Falklandach-Malwinach, stając się czwartym agentem CHERUBA, który zginął w akcji. Thomas był jednym z dziewięciu małych agentów działających w rozmaitych operacjach podczas konfliktu falklandzkiego. 1986 Rząd zezwolił CHERUBOWI na zwiększenie liczebności do czterystu agentów. Mimo to ich liczba zatrzymała się znacznie poniŜej tej granicy. CHERUB potrzebuje funkcjonariuszy inteligentnych, o dobrej kondycji fizycznej i bez powiązań rodzinnych. Dzieci spełniające wszystkie te warunki są szalenie trudne do znalezienia.. 1990 CHERUB dokupił więcej ziemi, powiększając obszar swojej siedziby, oraz poprawiając jej zabezpieczenia. Na wszystkich brytyjskich mapach kampus jest oznaczony jako wojskowa strzelnica. Prowadzi do niego tylko jedna droga. Zewnętrznego muru kampusu nie widać z okolicznych dróg. Przestrzeń powietrzna nad ośrodkiem jest zamknięta dla śmigłowców i samolotów lecących na wysokości mniejszej niŜ dziesięć tysięcy metrów. Zgodnie z Ustawą o tajemnicy państwowej za nielegalne przekroczenie granic kampusu grozi doŜywocie. 1996 CHERUB uczcił swoje pięćdziesiąte urodziny otwarciem basenu nurkowego i krytej strzelnicy. Na uroczystości zaproszono wszystkich byłych agentów. Gości z zewnątrz nie było. Zjawiło się ponad dziewięćset osób ściągniętych z róŜnych zakątków świata. Wśród gości znalazł się między innymi były premier oraz gwiazdor rocka, który sprzedał ponad 80 milionów płyt. Po pokazie sztucznych ogni goście rozstawili namioty i przenocowali w kampusie. Następnego ranka przed odjazdem zebrali się wokół kaplicy, by uczcić pamięć czworga dzieci, które oddały za CHERUBA swoje Ŝycie.

CHERUB: Rekrut Tak więc przeczytaliście CHERUB: Dark Sun. Ale czy wiecie w jaki sposób James Adams znalazł się w CHERUBIE. CHERUB: Rekrut opowiada historię Jamesa od dnia śmierci jego matki. Przeczytajcie o jego transformacji z leniwego tłuścioszka w świetnie wytrenowanego agenta CHERUBA. Spotkajcie Laurę, Jake'a, Kerry i resztę cherubinów po raz pierwszy. Przeczytajcie jak James udaremnia największy zamach terrorystyczny w historii Wielkiej Brytanii.

CHERUB: Kurier Keith Moore jest największym w Europie handlarzem kokainy. Policja od ponad dwudziestu lat poszukuje dowodów, które pozwoliłyby go zamknąć. Do polowania przystępuje czworo agentów CHERUBA. Czy grupka dzieci zdoła przeniknąć do organizacji, którą bezskutecznie szturmowały tuziny najlepszych tajnych agentów? James Adams zaczyna od podstaw, trudniąc się dostawami dla pomniejszych handlarzy narkotyków i stopniowo poznając niebezpieczny świat, w jakim funkcjonują. Będzie musiał zrobić sporo hałasu, jeŜeli chce zwrócić na siebie uwagę człowieka na szczycie i zdobyć jego zaufanie.

CHERUB: Ucieczka W ciągu lat swojej działalności CHERUB wsadził za kratki wielu kryminalistów. Teraz, po raz pierwszy w swojej historii, musi wyciągnąć przestępcę z więzienia. Amerykańskie prawo dopuszcza, by dzieci oskarŜone o szczególnie cięŜkie przestępstwa były sądzone i skazywane jak dorośli. Dwustu osiemdziesięciu takich młodocianych przestępców odsiaduje swoje wyroki w więzieniu znanym jako Arizona Max. W jednej z najśmielszych akcji w historii CHERUBA James musi wcielić się w rolę przestępcy, przedostać do Arizona Max, zaprzyjaźnić z więźniem, a potem zorganizować mu ucieczkę.

CHERUB: Świadek Kiedy podrzędny przestępca nagle zaczyna szastać pieniędzmi, to naturalne, Ŝe policja chciałaby wiedzieć, skąd je ma. Kolejne zadanie Jamesa wydaje się rutynowe: zaprzyjaźnić się z dziećmi przestępcy, spenetrować jego dom, znaleźć trop. Jednak intryga, jaką odkrywa James, okazuje się bardziej zawikłana, niŜ wszyscy się spodziewali. Jedyną osobą, która moŜe znać prawdę, wydaje się zamknięty w sobie osiemnastolatek. Jest tylko jeden problem: chłopiec spadł z dachu i zginął ponad rok wcześniej.

CHERUB: Sekta Kiedy CHERUB odkrywa powiązania pomiędzy organizacją terrorystyczną Help Earth a grupą bogatych fanatyków religijnych, nazywających się Wybrańcami, James Adams wyrusza do Australii, by wstąpić do sekty i odsłonić jej tajemnice. To najtrudniejsze zadanie, jakiego dotąd się podjął. PołoŜona na odludziu siedziba sekty jest całkowicie odizolowana od świata, a wyrafinowane techniki manipulacyjne Wybrańców wystawiają na cięŜką próbę jego odporność psychiczną. Tym razem przeciwnikami nie są zwykli terroryści – James musi stoczyć walkę o kontrolę nad własnym umysłem.

CHERUB: Bojownicy Codziennie tysiące zwierząt ginie w eksperymentach laboratoryjnych. Niektórzy twierdzą, Ŝe te eksperymenty walnie przyczyniają się do poszerzenia naszej wiedzy naukowej, inni zrobią niemal wszystko, aby im zapobiec. Agenci CHERUBA James i Laura Adamsowie utknęli między jednymi, a drugimi.

CHERUB: Wpadka Tajna operacja MI5 kończy się zagadkowym morderstwem. Jedyni świadkowie wydarzenia nie Ŝyją, zaś James Adams musi uŜyć całego swojego talentu i umiejętności, by ujść swoim prześladowcom i wydostać się z Rosji w jednym kawałku. Tymczasem jego siostra Laura wyrusza na swoją pierwszą solową misję, by pomóc rozpracować szajkę bezwzględnych handlarzy ludźmi. Kiedy James w końcu dociera do domu, odkrywa, Ŝe prawdziwy koszmar dopiero się zaczyna.

CHERUB: Gangster Brytyjskim podziemiem przestępczym rządzą bezwzględne gangi. Kiedy dwa z nich wszczynają wojnę o wpływy, fala przemocy zalewa ulice. Policja potrzebuje szybko informacji i James jest jedyną osobą, która moŜe je zdobyć. Wracając na miejsce jednej z wcześniejszych misji, musi nawiązać kontakty ze starymi znajomymi i stawić czoła byłej dziewczynie, o której myślał, Ŝe nigdy juŜ jej nie zobaczy.

CHERUB: Lunatyk Samolot pasaŜerski spada do Atlantyku, uśmiercając 345 osób. Śledczy podejrzewają zamach terrorystyczny, ale dochodzenie nie przynosi Ŝadnych rezultatów. PrzeraŜony dwunastolatek dzwoni na policyjną gorącą linię i obwinia swojego ojca o spowodowanie katastrofy. Zapowiada się przełom w śledztwie, niestety wciąŜ brakuje niepodwaŜalnych dowodów, zaś chłopiec ma udokumentowaną historię problemów emocjonalnych i kłopotów z opanowaniem agresji. Laura Adams i Jake Parker zostają wysłani, aby zbadać sytuację ale oni nienawidzą się z całego serca ze wzajemnością. Tymczasem James znowu wpada w kłopoty w kampusie...

CHERUB: Generał Największy ośrodek szkoleniowy do prowadzenia walk w terenie miejskim leŜy na pustyni niedaleko Las Vegas. Czterdziestu brytyjskich komandosów jest ściganych przez cały amerykański batalion. Jednak ich dowódca ma asa w rękawie: planuje przeszmuglować dziesięciu agentów CHERUBA i rozegrać najlepszą grę wojenną wszech czasów.

Ta ksiąŜka została specjalnie napisana i wydana (w Wielkiej Brytanii) na Światowy Dzień KsiąŜki 2008. Światowy Dzień KsiąŜki to międzynarodowe święto ksiąŜek i czytania jako takiego. W tym roku Wielka Brytania i Irlandia obchodzą to święto po raz jedenasty.