Rice Luanne - Ta jedna letnia noc

Luanne Rice Ta jedna letnia noc

Dla Amelii Onorato

PODZIĘKOWANIA Serdecznie dziękuję Irwynowi Applebaumowi, Nicie Taublib, Tracy Devine, Betsy Hulsebosch, Cynthii Lasky, Barb Burg, Susan Corcoran, Carolyn Schwartz, Jimowi Plumeriemu, Kerri Buckley i wszystkim z Bantam Dell za uczczenie ze mną lata; Mii i BDG; Sarah Walker; Pauli Breger; Kim Dorfman oraz Mice i Alkowi Głogowskim; wszystkim z sesji w SoundHound: Jeffowi Bermanowi, Tomowi Spackmanowi, Frankowi Cabanachowi, Jamesowi von Buelowowi, Melissie Lord, Teresie Wakabayashi, Lori McCarthy, Melissie Rivera, Michelle Lewy; i przyjaciołom z Phoenix: Jocelyn Schmidt, Mary McGrath, George'owi Fisherowi, Lane Rider, Philowi Canterbury'emu, Gregowi Bressonowi i Steve'owi Maddockowi.

PROLOG W owym czasie była to najgłośniejsza historia w stanie. Pisano o niej na pierwszych stronach wszystkich gazet. Twarz młodej kobiety była tak samo znana jak oblicze gubernatora... z tą różnicą, że wywoływała dużo cieplejsze uczucia. Uwielbiano pełne podniecenia niebieskie oczy, promienny uśmiech i blask, który bił od jej postaci... tak, „blask" to odpowiednie określenie, bo emanowała dobrocią i radością życia. Stanowiła ucieleśnienie kochanej siostry, najlepszej przyjaciółki i sąsiadki w jednej osobie. Fakt, że była w ciąży, dodawał jej zniknięciu specjalnego smaczku. Wystarczyło spojrzeć na zdjęcie, by od razu dostrzec radość na jej twarzy. Najwyraźniej bardzo się cieszyła, że nosi dziecko pod sercem, i z pewnością byłaby wspaniałą matką. Niektórzy ludzie ukrywają swoje uczucia, by nikt ich nie widział... ale nie Mara. Mara nigdy niczego nie ukrywała. Dzięki zdjęciu wszystko stawało się jasne - uśmiech i blask w oczach nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Uśmiechała się do obiektywu z taką samą miłością i skupieniem, jakie towarzyszyło jej we wszystkim, co robiła. Wiesz, że cię kocham - mówiła jej twarz - prawda? Zrób zdjęcie, żebyśmy mogli zachować je na zawsze, włożyć do albumu dziecka i udowodnić mu, że nie mogliśmy się go doczekać... Czy Mara naprawdę powiedziała te słowa, czy był to jedynie figiel spłatany przez pamięć? Taka otwartość wymaga swego rodzaju niewinności. Nadziei... nie, czegoś więcej niż nadzieja... przekonania, że świat jest bezpieczny, a ludzie - dobrzy. Pewności, iż życie jest darem, a wszystko na świecie porusza się dzięki pozytywnej energii. Istnieje również zło: napady, akty przemocy, zbrodnie - tak, niestety, trudno temu zaprzeczyć jednakże zawsze można je jakoś wytłumaczyć i dzięki temu zrozumieć... a potem pomóc ludziom, którzy je popełnili, i

zmienić ich sposób myślenia, żeby taka sytuacja już nigdy więcej się nie powtórzyła. Takie właśnie przekonania żywiła Mara. Lub przynajmniej tak się przedstawiały, nim jej zdjęcia pojawiły się na pierwszych stronach wszystkich gazet w Connecticut. Była jedynaczką, a jej rodzice od dawna nie żyli. Może dlatego mieszkańcy stanu w pewnym sensie ją zaadoptowali, a potem szukali i opłakiwali jak własną córkę, siostrę lub przyjaciółkę. W każdą rocznicę jej zniknięcia pojawiały się nowe artykuły. Stacje telewizyjne puszczały stare nagranie wideo, na którym śmiała się, machała ręką, trzymała żółtą konewkę, a na nogach miała gumiaki w kolorze jaskrów. Rokrocznie w pierwszym dniu lata, czyli dwudziestego pierwszego czerwca pisano o niej w gazetach - w rocznicę jej zniknięcia. Prasa przypominała czytelnikom, co przed laty wprawiło w osłupienie mieszkańców całego stanu. Wieczorem na początku lata urocza, mierząca niespełna metr sześćdziesiąt Mara Jameson poszła podlać ogród. Nikt nigdy się nie dowiedział, czy gdzieś wyjechała i zmieniła tożsamość, czy padła ofiarą jakiegoś zwyrodnialca, a może została zamordowana przez własnego męża. Nigdy nie odnaleziono jej ciała, nikt więcej jej nie widział. Dziecko nie przyszło na świat... a przynajmniej na żadnym akcie urodzenia nie odnotowano Mary Jameson jako matki. Pozostały po niej tylko żółte gumiaki ustawione obok węża, z którego sączyła się woda. W poważnych i ponurych artykułach można było wyczuć dziwną tęsknotę. Opisywano w nich życie, którego Mara nigdy nie przeżyła... tajemnicę, której nie udało się rozwiązać. Dlaczego nie dokończyła podlewania ogrodu i odeszła? Czy ktokolwiek zdoła zapomnieć jej uśmiech? Uśmiech, który już nigdy nie pojawi się na jej twarzy...

ROZDZIAŁ PIERWSZY Emerytura ma swoje uroki. Na przykład można żyć według przypływów i odpływów zamiast pod dyktando zmian i wiecznie pękających w szwach harmonogramów. Patrick Murphy przypiął w widocznym miejscu małą tabelę pływów z „Hartford Courant", ale od jakiegoś czasu już jej nie potrzebował. Zarzekał się, że jego ciało żyje w zgodzie z przypływami i odpływami w Silver Bay - wstawał z łóżka o najdziwniejszych porach dnia lub w środku nocy, bo odpływ to najlepsza pora na łowienie ryb na rafach i płyciznach wokół elektrowni Stone Mill. Strzępiele wzdłuż linii brzegowej Connecticut nie miały żadnych szans. Taki stan rzeczy utrzymywał się od dwóch lat, siedmiu miesięcy, trzech tygodni i czterech dni, od momentu kiedy Patrick w wieku czterdziestu trzech lat przeszedł na emeryturę. To było życie. Prawdziwe życie - powtarzał sobie. Stracił dom, ale miał łódź i samochód. Po to ludzie ciężko pracowali przez wiele lat, żeby na emeryturze spędzać czas na plażowaniu i łowieniu ryb. Patrick pomyślał o Sandrze i o tym, co traciła. Ułożyli wspólnie długą listę marzeń, które mieli zamiar zrealizować po jego odejściu z policji stanowej Connecticut. Na owej liście znalazły się takie punkty, jak: spacery po plaży, sprawdzanie wszystkich nowych restauracji w okolicy, wyprawy do kina, wizyty w kasynach, rejsy na pobliskie wyspy, Block i Martha's Vineyard. Wiedzieli, że będą jeszcze młodzi... wystarczająco młodzi, by chcieć trochę się rozerwać. Rozerwać się - pomyślał. Obecnie sformułowanie „rozerwać się" wcale nie kojarzyło mu się z zabawą, na którą kiedyś czekali. Raczej przywodziło na myśl rozwód, związane z nim wstrząsy, nieodwracalne szkody i okrutne sposoby, jakich używali prawnicy obu stron, by z ich związku zrobić szopkę.

Łowienie ryb pomagało. Tak samo jak mecze Yankees, którzy właśnie przerwali złą passę i kroczyli od zwycięstwa do zwycięstwa. Często nocami Patrick łączył obie przyjemności: zarzucał wędkę i dryfował, słuchając, jak jego ulubieni komentatorzy - John Sterling i Charlie Steiner - relacjonują przebieg meczu i cieszą się z kolejnego zwycięstwa drużyny. W tym czasie emerytowany glina łowił strzępiele, a jego łódka płynęła z prądem na wschód. Czasami również inne rzeczy wyciągały go z koi. Ponure sny z ciemnymi mackami; przestępcy, których Patrickowi nigdy nie udawało się dogonić; zaginiona dziewczyna; strzały, napady i potworny strach, który powoduje szczękanie zębami i nadaje nowe znaczenie sformułowaniu: niespodziewane wybuchy w środku nocy. Patrick budził się z walącym sercem, wyobrażając sobie, jak bardzo musiała być przerażona. Niezależnie od tego czy została zamordowana i od lat gryzie ziemię, czy też coś kazało jej opuścić dom - oraz różany ogród babci - i wyjechać tak daleko, że nikt więcej jej nie widział, musiała odczuwać potworny strach. Patrick nie potrafił o tym zapomnieć. Czego najbardziej bała się Mara Jameson? To pytanie wciąż rozpalało jego wyobraźnię. Młoda kobieta zniknęła dziewięć lat temu, a jemu nigdy nie udało się tej sprawy rozwiązać. Robota papierkowa zawsze towarzyszyła mu jak albatros płynącemu po morzu kutrowi, a tajemnicze zaginięcie Mary było dla Patricka tym, czym kamień dla Syzyfa - nigdy nie przestał pchać swojego ciężaru na szczyt. Nie zrezygnował z prób rozwiązania tej zagadki nawet wtedy, kiedy zaczęła zagrażać jego małżeństwu, nie uległ po rozwodzie, nie poddawał się nawet teraz - po przejściu na emeryturę. Na jego biurku stało zdjęcie Mary. Niegdyś trzymał fotografię obok łóżka, by tuż po przebudzeniu przypominała mu, czym ma się zająć. Szukaniem słodkiej dziewczyny o

rozbawionych oczach i ujmującym uśmiechu. Teraz nie potrzebował już zdjęcia. Oblicze Mary wyryło się w jego duszy. Znał jej twarz tak samo dobrze, jak inni mężczyźni znają swoje żony, dziewczyny, kochanki... Zostanie ze mną na zawsze - pomyślał, wstając z łóżka o wpół do szóstej rano. Jak przez mgłę przypominał sobie swój ostatni sen: krew rozlana na kuchennej podłodze; pajęczynowate jaskrawoniebieskie ślady widoczne po użyciu ujawniającego krew luminolu; strużki i krople... układały się we śnie w imię mordercy. Niestety było ono zapisane po łacinie, więc Patrick nie mógł go odczytać, poza tym jak udowodnić, że została zamordowana, skoro nie odnaleziono jej ciała? Przetarł oczy, włączył ekspres do kawy, a potem włożył na siebie szorty i bluzę. Był rześki poranek; w nocy przeszedł front atmosferyczny i tak gwałtowna burza, że Flora ukryła się pod łóżkiem. Czarny labrador ocierał się teraz o nogę pana, a jego przyjacielskie oczy błyszczały z radości, że wkrótce wyruszą w rejs. Patrick wyszedł na pokład i wciągnął w płuca słone powietrze. We wschodniej części nieboskłonu świeciła gwiazda poranna, ciemny horyzont zaczynał rozjaśniać pomarańczowy blask. Dziesięciometrowa łódź „Nierozwiązana Sprawa" kołysała się na lalach. Po rozwodzie przeprowadził się na jacht, a Sandrze zostawił dom przy Mill Lane. Dotychczas wszystko świetnie się sprawdzało, niestety wkrótce w miejscu stoczni jachtowej miało powstać osiedle domków. Niedługo cała Nowa Anglia zamieni się w jedno wielkie miasteczko domków jednorodzinnych, a Patrick będzie musiał się stąd wynieść i poszukać nowego portu. Słysząc chrzęst butów na żwirze, były policjant zerknął na przystań. Po piaszczystym parkingu przesuwał się jakiś cień; Flora warknęła. Patrick poklepał ją po łbie, a potem zszedł

pod pokład po dwa kubki z kawą. Kiedy wrócił, pies merdał ogonem i patrzył na mężczyznę, który stał na pomoście. Był to Angelo Nazarena. - Nic nie mów - zażartował Patrick. - Wyczułeś zapach kawy. - Nie - odparł Angelo. - Wstałem wcześnie i ujrzałem dzisiejszą gazetę. Pewnie przyda ci się towarzystwo, żebyś się nie upił albo nie zrobił czegoś naprawdę głupiego. Lato co prawda zaczyna się dopiero jutro, ale już pojawiły się pierwsze artykuły... Angelo trzymał w jednej ręce „Hartford Courant", a po wejściu na pokład wziął do drugiej ciężki niebieski kubek. - Już nie piję - przypomniał Patrick. Bardzo chciał przeczytać najnowszy artykuł... a jednocześnie wcale nie miał na to ochoty. - Dobrze o tym wiesz. Poza tym nie rozmawiam z tobą. Sprzedajesz moją przystań. - Przy okazji robiąc na tym miliony. - Angelo zachichotał. - Kiedy mój dziadek kupował tę ziemię, mówiono, że jest bezwartościowa. Bo znajduje się po złej stronie mostu kolejowego, w sąsiedztwie bagien, na dodatek śmierdzi małżami. Dziadek był jednak mądry; wiedział, że nabrzeże to czyste złoto, a ja teraz mam możliwość się o tym przekonać. Dobra kawa. Patrick nie odpowiedział. Przyglądał się zdjęciu Mary na pierwszej stronie gazety. Zrobiono je w ogrodzie różanym jej babci, kilkanaście kilometrów stąd, w ślicznym domku ze srebrzystych kamieni na Hubbard's Point. Fotograf zdołał uchwycić błysk w oczach młodej kobiety - dreszczyk podniecenia, radość, jakiś strzeżony pilnie sekret. Patrick odniósł to samo wrażenie co zawsze - że jeśli nachyli się wystarczająco blisko, Mara zdradzi mu szeptem to, co tak rozpaczliwie chciał wiedzieć...

- Gazety lubią pisać o niczym - filozofował Angelo, potrząsając głową. - Biedaczka zniknęła dziewięć lat temu. Wszyscy wiedzą, że stała się pokarmem dla ryb. - Wychodzi z ciebie sycylijska krew. - Ona odeszła, Patrick. Nie żyje - zripostował ostro Angelo. Chodzili razem do szkoły, obaj byli ministrantami w kościele Świętej Agnieszki i drużbami na swoich ślubach. To dzięki Angelo i Patsy Patrick poznał Sandrę. - To sprawka jej męża, prawda? - Długo myślałem, że tak - przyznał Patrick. - Jak on się nazywał? Nosił inne nazwisko niż Mara. - Edward Hunter. Mara robiła karierę, dlatego wychodząc za mąż, zachowała panieńskie nazwisko. W tym momencie Patrick przypomniał sobie miłą, pełną chłopięcego wdzięku twarz Edwarda Huntera i typowy uśmiech maklera giełdowego, tak samo czarujący i promienny jak uśmiech Mary, ale w przeciwieństwie do niej całkowicie pozbawiony serca, duszy, głębi, harmonii, autentyczności i blasku... Pracując w policji, Patrick często spotykał mężczyzn, którzy uśmiechali się tak jak Edward Hunter. Robili to, gdy zostali złapani za zbyt szybką jazdę do domu z miejsc, w których nie powinno ich być; gdy otrzymywali wezwania do sądu z powodu użycia przemocy wobec najbliższych. Uśmiechali się w ten sposób, by przekonać świat, że są lepsi, niż można sądzić na podstawie pewnych okoliczności, lecz Patrickowi niezmiennie przypominali, że nawet coś tak pięknego jak uśmiech może być przejawem obłudy. - Wszyscy tak myśleli... nie tylko ty. Jednak drań nie zostawił ciała, więc nie możesz go skazać, dlatego pora... - Mogliśmy spróbować powołać się na sprawę Richarda Craftsa - zaoponował Patrick.

Miał na myśli znanego mordercę z Connecticut. Sąd uznał, że mężczyzna zamordował żonę, chociaż nigdy nie znaleziono jej zwłok, a wyrok wydano, wykorzystując jako dowody kilka włosów i kawałek kości znalezionej w wynajętej drewutni. - Ale mieliśmy za mało dowodów. Nie udało mi się znaleźć niczego na poparcie naszych podejrzeń. - Jak już mówiłem, pora przejść nad tym do porządku. - Dzięki - burknął Patrick z wyraźnym irlandzkim akcentem. Zrobił minę, jakby sam zadawał sobie pytanie: „Że też na to sam nie wpadłem?" i odwrócił się twarzą do przyjaciela człowieka, który przyniósł poranną gazetę ze zdjęciem Mary na okładce i miał zamiar sprzedać przystań. Flora obiegła pusty parking i wskoczyła z powrotem na pokład. - Chciałem powiedzieć, że... - wydukał Angelo, starając się znaleźć odpowiednie słowa, by zasklepić ranę, którą właśnie otworzył. - Chciałeś powiedzieć, że powinienem wrócić do normalnego życia - zasugerował Patrick, rzucając staremu przyjacielowi typowe spojrzenie starych przyjaciół: spojrzenie, które zapewnia rozmówcę, że znasz go lepiej niż ktokolwiek inny, że się z nim zgadzasz i że zawsze miał rację... chociaż w rzeczywistości pragniesz tylko, żeby się zamknął i nie wtrącał do twoich spraw. - Taak. Prawdę mówiąc, o to właśnie mi chodziło przyznał Angelo, chichocząc z ulgą. Tymczasem Patrick złożył gazetę i wrzucił ją przez luk do środka - z pozoru, żeby się jej pozbyć, a naprawdę mając zamiar zachować ją na zawsze. Tak samo jak zachowywał wszystkie zdjęcia Mary. Kiedy uruchamiał silnik, Angelo odwiązywał cumy. Wyruszając na połów, Patrick pomyślał, że zachowywanie

zdjęć zaginionej kobiety to jeden ze sposobów utrzymania jej przy życiu. Był jeszcze drugi... W którymś momencie wszyscy uznali, że Mara Jameson zmarła dziewięć lat temu, a jej nienarodzone dziecko spotkał ten sam los. Wciąż panowało takie przekonanie. Patrick przypomniał sobie wyuczone w dzieciństwie katolickie wyznanie wiary i fragment, w którym mowa o wszystkich rzeczach widzialnych i niewidzialnych. Bardzo trudno wierzyć w coś, czego nie można zobaczyć, a ludzie nie widzieli Mary od dziewięciu lat. Były policjant wycofał się z przystani i skierował w stronę kanału. Łódź powoli wypływała na coraz głębszą wodę; czaple w milczeniu przypatrywały jej się z zacienionych, bagnistych brzegów. Wschodzące słońce prześwitywało przez karłowate dęby i sosny, a jego złociste promienie tańczyły na powierzchni wody daleko przed łodzią. Śmierć nigdy nie pozostawała na zawsze w ukryciu. Ziemia w taki lub inny sposób oddawała zwłoki. Patrick wiedział, że zmarli robią wszystko, by ich odnaleziono. W „Tybetańskiej księdze życia i umierania" spotkać można wygłodniałe duchy dręczone przez nieznośny żar, pragnienie, głód, znużenie i strach. Gliniarz dobrze znał ich królestwo. Całą karierę zawodową poświęcił zabójstwom, dlatego wierzył, iż zmarli kierują się własnymi prawami i dopóty nękają żywych, dopóki nie zostaną przez nich znalezieni. Tymczasem na zwłoki Mary nikt nigdy się nie natknął. Patrick tak długo i tak ciężko pracował nad jej sprawą, że gdyby naprawdę nie żyła, wyczułby to szóstym zmysłem. Bez przerwy myślał o Marze, nosił ją w sercu. Towarzyszyła mu dzień po dniu, dlatego zdawał sobie sprawę, że nie spocznie, póki nie odkryje, co się z nią stało lub gdzie ona jest... Ptactwo krążyło tuż przed czerwoną boją, wskazując ludziom ławicę tasergali. Angelo przygotował sieci. Flora

stała obok Patricka. Przywarła mu do nogi, gdy przesunął do przodu przepustnicę i ruszył w kierunku ryb, jednocześnie bez skutku próbując uwolnić się od myśli, które prześladowały go niezależnie od tego, dokąd zmierzał. Wiedział również, że po powrocie napisze do zaginionej kobiety coroczny list. Lada chwila wszystko zacznie się od nowa. Jak co roku o tej porze. Kończyły się typowe dla Nowej Anglii chłody, ptaki wracały z ciepłych krajów, rozkwitały róże, a ogrody cieszyły oko feerią barw, jak zwykle u progu lata, w okresie przesilenia letniego... a to oznaczało, że czas znów zatoczył pełne koło. Maeve Jameson przycinała rośliny w ogrodzie. Miała na sobie biały słomkowy kapelusz z szerokim rondem, białą płócienną bluzkę i różowe rękawice ogrodowe. Chociaż odpowiednio zabezpieczyła się przed słońcem, dodatkowo użyła kremu z filtrem. Gdy była dzieckiem, nikt nie wiedział, że nadmiar słońca może szkodzić, uważano wręcz, iż jego promienie działają uzdrawiająco i im większa dawka, tym lepiej. Jednakże w zeszłym roku usunięto jej z policzka niewielkiego czerniaka, dlatego robiła wszystko, by nie zachorować ponownie. Chciała być zdrowa i dożyć chwili, kiedy uda jej się poznać prawdę. Zawsze bardzo dokładnie smarowała wnuczkę mleczkiem do opalania. Mara miała typowo irlandzką, jasną piegowatą karnację. Jej rodzice zginęli w niecodziennych okolicznościach podczas podróży promem do zachodniej Irlandii, do miasta, z którego pochodziła matka Mary. Maeve wychowała ich jedyne dziecko - Marę. Ilekroć patrzyła na wnuczkę, miała przed oczami swojego syna, Billy'ego. Bardzo ją kochała - bardziej niż gwiazdy na niebie, bardziej niż kogokolwiek innego - bo Mara stanowiła bezpośrednie ogniwo, które łączyło ją z ukochanym synem.

Dlatego sumiennie nakładała mleczko na piegowatą skórę wnuczki, nim pozwoliła jej pójść na plażę. - W twoich niebieskich oczach widać duszę twojego taty mawiała Maeve, rozsmarowując krem. - A co z mamą? - Tak, Anny też - stwierdzała Maeve. Kochała swoją irlandzką synową niemal jak córkę, mimo to Mara była dla niej dokładnym odbiciem Billy'ego. Starsza pani nic nie mogła na to poradzić. Obecnie obcinała w ogrodzie przekwitłe róże. Starała się robić to zgodnie z arkanami sztuki ogrodniczej, jednakże rozpraszało ją dwóch reporterów, którzy stali na drodze. Wyjęli aparaty fotograficzne i robili zdjęcia. W jutrzejszych gazetach - w rocznicę zniknięcia Mary - z pewnością pojawią się nagłówki: „Pomimo upływu lat babcia wciąż czeka", „Róże jako pamiątka po Marze" albo coś równie bzdurnego. Tutejsi dziennikarze wszystko sprowadzali do roli komiksu - próbowali przyrządzić smakowitą, łatwą w odbiorze historyjkę. Tymczasem nikt nie mógł powiedzieć, jak wygląda prawda - oprócz Mary. W ponurym dramacie miał swój udział Edward. Maeve znała pewne szczegóły, ale wnuczka nie o wszystkim jej mówiła. Tylko Mara mogła zdradzić, co jej się naprawdę przydarzyło. Inspektor z policji stanowej wiedział coś na ten temat. Nazywał się Patrick Murphy i był Irlandczykiem, chociaż nie kontynuował tradycji irlandzkich gliniarzy, których Maeve pamiętała z czasów swojego dzieciństwa w Hartfordzie. Tamci faceci byli twardzi jak stal i postrzegali świat w czerni i bieli. Wszystko było albo dobre, albo złe. Patrick bardzo się od nich różnił. Maeve przez pięćdziesiąt lat uczyła w szkole, ale gdyby Patrick Murphy był w jej klasie, nigdy nie uznałaby go za przyszłego oficera policji. Nie

chodziło o to, że nie udało mu się doprowadzić śledztwa do końca. Maeve była pewna, że jeśli istniał na świecie ktoś, kto mógłby znaleźć Marę, to tylko Patrick. Gliniarz miał jednak w swojej naturze coś, czym przypominał Johnny'ego Moore'a, irlandzkiego poetę, którego Maeve niegdyś znała. Maeve zauważyła to w dniu, w którym przyszedł do niej, usiadł wraz z nią na werandzie, ujął ją za rękę i powiedział, że na podłodze w kuchni Mary znaleziono ślady krwi. Serce Maeve zamarło w piersiach. Dosłownie. Poczuła, jak przestaje bić i kurczy się, wyciągając jej całą krew z twarzy i rąk. Chwilę potem głowa opadła starszej pani na piersi. Kiedy po sekundzie lub dwu odzyskała przytomność, Patrick klęczał przed nią ze łzami w oczach, bo pomyślał o tym samym, czego babcia zaginionej tak często się obawiała że Edward zabił Marę i dziecko. Nawet teraz podczas przycinania krzaków wystarczyło, że Maeve przypomniała sobie łzy w oczach Patricka Murphy'ego, od razu czuła ucisk serca. Była pewna, że w najbliższym czasie ją odwiedzi, żeby sprawdzić, jak się miewa. Uniosła rękę w różowej rękawicy i za pomocą nożyc ogrodowych z zielonymi plastikowymi rączkami zaczęła przycinać róże. Obcinała gałązki wystarczająco daleko, w miejscach gdzie z łodyg wyrastały maleńkie listki sygnalizujące nowe życie. Coraz bardziej w tym zajęciu przeszkadzał jej artretyzm. Prawdopodobnie fotoreporterzy poproszą, żeby przyniosła żółte buty i konewkę. Wtedy ogród będzie wyglądał jak dziewięć lat temu. - Witaj, Maeve. Kiedy uniosła głowę, ujrzała sąsiadkę i odwieczną najlepszą przyjaciółkę, Clarę Littlefield. Kobieta szła przez ogród z wiklinowym koszykiem, z którego wystawała

bagietka, winogrona, ser brie, francuska kiełbasa i butelka wina. - Cześć, Claro - powitała ją Maeve. Przy pocałunku obie panie zderzyły się kapeluszami. - W tym roku róże wyglądają naprawdę pięknie powiedziała Clara. - Dziękuję... Spójrz tylko na róże Mary. Naprawdę wspaniale się rozrosły, prawda? - Masz rację - przyznała Clara. Obie kobiety zaczęły po kolei podziwiać krzaki obsypane różowymi kwiatami. Mara posadziła je, gdy utonęli jej rodzice. Wówczas miały upamiętniać ojca i matkę dziewczynki, teraz stanowiły dla Maeve jedyną rzecz, jaka została jej po wnuczce. Kiedy oczy starszej pani napełniły się łzami, Clara otoczyła ją ramieniem. - Przyniosłaś kosz piknikowy? - spytała Maeve. - Oczywiście. Nie mogę zostać u ciebie na noc, nie przynosząc ze sobą jedzenia. Dzięki temu wszystko wygląda jak wtedy, gdy sześćdziesiąt lat temu nocowałyśmy u siebie na zmianę, przynosząc zaopatrzenie. - Nadal na zmianę spędzamy noce raz u ciebie, raz u mnie - przyznała Maeve z uśmiechem. - Niezależnie od tego, ile mamy lat... Clara roześmiała się i ponownie objęła przyjaciółkę. Dzięki temu Maeve niemal zapomniała o przyczynie tego konkretnego noclegu. Od ośmiu lat co rok w czerwcu obie panie spędzały razem noc poprzedzającą dzień, w którym Mara zostawiła zielony wąż ogrodowy, żółtą konewkę, żółte buty i na zawsze opuściła ogród babci. „Na zawsze" to taki długi okres. Jednakże łatwiej wszystko znieść, gdy ma się u boku najlepszą przyjaciółkę - pomyślała Maeve, wchodząc z Clarą

do kuchni, by sprawdzić, co jeszcze skrywa piknikowy koszyk.

ROZDZIAŁ DRUGI Dziewczynki spóźniły się na autobus, więc po szkole wędrowały do domu na piechotę wyboistą ulicą, która prowadziła nad Zatokę Świętego Wawrzyńca. Po drodze na zmianę kopały kamyk. Najpierw Jessica uderzyła otoczak, który długo odbijał się od szosy jak piłka. Kiedy dotarły w miejsce, gdzie się zatrzymał, przyszła kolej na Rose. Między jednym kopnięciem a drugim wędrowały i rozmawiały. - Ulubiony kolor - zaczęła Rose. - Niebieski. Ulubione zwierzęta - odparła Jessica. - Koty. Ulubiona książka. - „Lew, czarownica i stara szafa". - Ja też ją bardzo lubię! - roześmiała się Rose, kiedy kopnięty kamyk wypadł długim łukiem na środek drogi. Widziałaś? - W porządku, zdobyłaś złoty medal - oznajmiła Jessica. - Wracamy do pytań. - Bawiłyśmy się w to już wcześniej - przypomniała Rose. - Znamy odpowiedzi na wszystkie pytania. - Nie na wszystkie - oznajmiła Jessica tajemniczo. Jesteśmy przyjaciółkami dopiero od kwietnia, odkąd się tu przeprowadziłam. Założę się, że nawet nie wiesz, skąd pochodzę. - Z Bostonu - wyrzuciła z siebie szybko Rose. - Tak mówimy wszystkim ludziom - zapewniła Jessica, u na jej piegowatej twarzy pojawił się tajemniczy wyraz. - Są jednak sprawy, o których nie wie nawet moja najlepsza przyjaciółka... chyba że zapyta... Rose zachichotała. Obie miały prawie dziewięć lat, dlatego z prawdziwą radością powitała myśl, że jej nowa przyjaciółka ma jakieś mroczne sekrety, które można poznać wystarczy tylko zapytać. Zastanawiając się nad tym, Rose szła przez chwilę w milczeniu. Z lewej strony jak okiem sięgnąć

rozpościerała się Zatoka Świętego Wawrzyńca. Nad spokojną jasnoniebieską powierzchnią wody unosiła się niemal przejrzysta mgiełka, która przypominała jedwabny szal. Rose wiedziała, że zbliża się lato. Dziewczynka zlustrowała zatokę, szukając Nanny... która zawsze pojawiała się wraz z nadejściem lata. Po nieudanym kopnięciu Jessiki kamyk wpadł w chwasty, dlatego dziewczynki zaczęły zabawę następnym otoczakiem. Rose zeszła na pobocze, żeby poszukać poprzedniego kamyka. Pod wpływem impulsu postanowiła go zachować, więc wsunęła otoczak do kieszeni. Kiedy uniosła głowę, Jessica znikała za zakrętem. Rose przebiegła kilka kroków. Serce zaczęło jej trzepotać w klatce piersiowej jak schwytany ptak. - Nie chcesz wiedzieć? - spytała Jessica, dryblując kamykiem tak jak piłką na boisku. - Chcę - odparła Rose. - Więc spytaj - drażniła się z nią Jessica. - Spróbuj... Mogę ci nawet podpowiedzieć. Spytaj o moje prawdziwe nazwisko. - Znam je. Nazywasz się Jessica Taylor. - Może tak, może nie. Może Taylor to nazwisko mojego ojczyma albo przybrałyśmy je na cześć piosenkarza Jamesa Taylora. Uwielbiamy jego muzykę. - Podobnie jak moja mama i ja! - Mój prawdziwy tata był kiedyś na jego koncercie. W Tanglewood. - Twój prawdziwy tata? - spytała Rose. Chciała dowiedzieć się czegoś więcej, ale powstrzymała się, widząc minę przyjaciółki. Jessica pod wpływem strachu przymrużyła oczy i zacisnęła usta. Po chwili już niczego nie było widać, ale Rose dostrzegła tę gwałtowną zmianę. Słowa „twój prawdziwy tata" utworzyły między nimi przepaść. Rose odczuła je w sercu jak następnego trzepoczącego się ptaka.

- Tu jest wyjątkowo czyste powietrze - powiedziała Jessica, zmieniając temat, kiedy ruszyły w dalszą drogę. Dlatego przeprowadziłyśmy się do Cape Hawk, byle dalej od smogu. Tak przynajmniej mówi wszystkim moja mama, ale może... - Może co? - spytała Rose. - Może prawdziwym powodem przeprowadzki był jakiś przerażający sekret? - odparła Jessica. Szarpnęła Rose za warkocz i wskazała dom na wzgórzu. Ślady jelenia prowadziły przez rzadkie zarośla w stronę lasu sosnowego, w którym stał zbudowany z kamienia dom oceanologa. - Chodźmy popodglądać kapitana Haka. - To chyba nie jest dobry pomysł - zaoponowała Rose, ponownie czując dziwne bicie serca. - Zwłaszcza że jest naszym przyjacielem, a moja mama ma sklep tuż obok jego biura. - Tak, ale to jest na dole, na nabrzeżu - przypomniała Jessica. - Twoja mama przypuszczalnie nie ma pojęcia, co dzieje się w jego wielkim zwariowanym domu. Może wasz przyjaciel jest szalonym naukowcem, a my musimy uratować twoją mamę? Albo to prawdziwy pirat i nazywa się podobnie jak kapitan Hak? - Nazywa się doktor Neill - sprostowała Rose. Wiedziała, że inne dzieci nazywają go kapitanem Hakiem, sama jednak nigdy tego nie robiła. Rose zdawała sobie sprawę, że ludzie bardzo się między sobą różnią. Uwielbiała wszystko, co łączyło ją z doktorem Neillem, i było jej przykro, gdy koledzy i koleżanki stroili sobie z niego żarty. Był wysoki i cichy, miał ciemne włosy, głęboko osadzone oczy i wąskie wargi, na których nigdy nie pojawiał się uśmiech. Chyba że znajdował się w pobliżu Rose i jej matki.

- Niepokoi mnie, że piękny sklep twojej mamy sąsiaduje z jego biurem - wyznała Jessica. - Z jaskinią jednorękiego faceta, który spędza życie na badaniu rekinów... Dziewczynka wzdrygnęła się na tę myśl. - Tymczasem reszta jego rodziny jest taka miła, na dodatek mają łodzie, z których można obserwować wieloryby. - Podczas mojego przyjęcia urodzinowego będziemy obserwować wieloryby - przypomniała Rose. - Wiem, nie mogę się już doczekać. Bo to również moje urodziny. - Nie! Żartujesz! - Może tak... a może nie. Rose przypomniała sobie ich salę lekcyjną i tablicę z kolorowymi kwadratami, które pokazywały urodziny wszystkich dzieci z klasy. Jessica obchodziła urodziny w sierpniu. - Tym razem żartujesz - stwierdziła dobitnie Rose. - Na tablicy obok twojego nazwiska jest czwarty sierpnia. Jessica wybuchnęła śmiechem. - Masz mnie. No cóż, w takim razie tylko jedna z nas będzie świętować w najbliższą sobotę. Ale z ciebie szczęściara! - Mam tylko nadzieję, że Nanny wróci na czas. Zawsze pojawia się na moje urodziny. - Kim jest Nanny? - Poznasz ją. - Naprawdę będziemy obserwować wieloryby? - Tak - odparła Rose. - Wracają tu każdego lata. To ich dom, tak samo jak nasz. - Czy dlatego rodzina Neillów jest taka bogata? Bo są właścicielami łodzi, z których obserwuje się wieloryby? - Tak mi się wydaje.

Rose poczuła, że zaczynają jej drętwieć palce, a po wargach rozchodzi się delikatne mrowienie. Zbliżały się do najwyższego punktu drogi, potem będą już tylko schodzić. Znajdowały się niemal na samym wierzchołku. - Mój ojczym twierdzi, że wieloryby to tylko przerośnięte ryby, a ludzie, którzy płacą ciężkie pieniądze, żeby móc je oglądać, są skończonymi idiotami. Któryś z jego przodków wzbogacił się na łowieniu wielorybów. - Wieloryby są ssakami - przypomniała Rose, koncentrując się na każdym kroku. - Oddychają powietrzem, podobnie jak my. Miasto otaczały skalne urwiska, które zaczynały się za dużym białym hotelem i sięgały aż do przylądków, które wcinały się w osłoniętą zatoczkę prowadzącą do Zatoki Świętego Wawrzyńca. Lodowata rzeka Lyndhurst torowała sobie drogę wśród wysokich skał, tworząc fiord. Rose dowiedziała się w szkole, że ta okolica została ukształtowana podczas epoki lodowcowej: kamienie przyniósł lodowiec, a rzeka, która wpada do zatoki, przyciąga ryby, dlatego jest to ulubione żerowisko fok i wielorybów. - Chodź - powiedziała nagle Jessica, łapiąc przyjaciółkę za rękę i ciągnąc ją po śladach jelenia w stronę domu doktora Neilla. Rose uniosła głowę. Za sprawą silnych, typowych dla Nowej Szkocji sosen zbudowany z kamienia dom wydawał się jeszcze wyższy, wznosił się nad ich gałęziami w stronę nieba, a promienie słońca odbijały się od ogromnej powierzchni pokrytego łupkiem dachu. Dziewczynka słyszała wśród drzew ptaki, które wróciły z ciepłych krajów. Pomimo świecącego słońca, śpiewających ptaków i nadziei na spotkanie z doktorem Neillem droga była dla niej za stroma. - Idziesz czy nie? - ponaglała Jessica.

Rose wychyliła się do przodu i oparła ręce na kolanach, żeby trochę odpocząć. - Może lepiej zejdźmy na dół, do sklepu mojej mamy. Da nam jakąś przekąskę, a może przy okazji nauczy cię, jak wyhaftować swoje inicjały. - Ale z ciebie tchórz! - zadrwiła Jessica. Mimo to najwyraźniej odczuła ulgę, że nie muszą piąć się po ponurym, groźnym zboczu. Rose wzruszyła ramionami, udając, że się zgadza. Przez chwilę stała w miejscu, opierając ręce na kolanach i zbierając siły. - W porządku - powiedziała Jessica. - Jesteśmy piłkarzami. Podam ci piłkę i zobaczymy, jak sprowadzisz ją w dół. Kopnęła kamyk, licząc, że przyjaciółka zacznie dryblować. Rose bardzo się starała, ale droga do domu była długa, a serce coraz mocniej trzepotało jej w piersiach. Spojrzała na ręce - miała niebieskie palce. Przyjaciółka pobiegła za jej wzrokiem i znieruchomiała, zaszokowana. - Rose! - Zmarzłam - skłamała szybko Rose. - To wszystko. - Przecież jest gorąco! Przerażona Rose niby przypadkiem kopnęła kamień tak, że poleciał w krzaki. Jessica krzyknęła z niedowierzaniem i pobiegła w dół, w kierunku przystani. - Chodź! - zawołała. Rose miała ochotę usiąść, ale nie odważyła się tego zrobić przy koleżance. Jessica była jej nową przyjaciółką i nie wiedziała... Teraz już cały czas będzie z górki - powtarzała sobie. - Uda mi się... Spojrzała na miasteczko, wbiła wzrok w sklep matki, wzięła głęboki wdech i zaczęła schodzić. Cape Hawk w niczym nie przypominało typowego miasteczka rybackiego. Nie było tu eleganckich rezydencji, w których niegdyś mieszkali kapitanowie. Chodników nie

wyłożono kostką, a wzdłuż nich nie rosły cieniste, pełne wdzięku wiązy. Nabrzeża nie przyciągały dużych białych jachtów ani ludzi, którzy nimi pływali. Na podróżników czekał piękny hotel i małe pole namiotowe. Najładniejsze domy w mieście należały do jednej rodziny - tych samych ludzi, którzy byli właścicielami hotelu i wszystkich łodzi do obserwowania wielorybów. Małe wysunięte na północ miasteczko portowe - baza kutrów odławiających śledzie w Nowej Szkocji - mogło się poszczycić czterema ulicami: Church Street, School Street, Water Street oraz Front Street. Pod wpływem mrozów chodniki nieustannie się wybrzuszały, a tylko najwytrwalsze sosny i karłowate dęby były w stanie oprzeć się wiatrom od morza. Zaledwie jeden kapitan ciężką pracą na pobliskich wodach zarobił wystarczającą ilość pieniędzy, żeby postawić eleganckie domy dla siebie i swoich dzieci. Był to Tecumseh Neill. Dom - położony przy ulicy, która biegła wzdłuż nabrzeża został zbudowany w tysiąc osiemset czterdziestym drugim roku, po trzeciej wyprawie kapitana Neilla na pokładzie statku „Pinnacle" wokół przylądka Horn. Według legendy, która krążyła po miasteczku, ostatnie lata życia spędził, tropiąc jednego wieloryba, niemniej podczas trzech wcześniejszych wypraw udało mu się chwytać wielkie ssaki i sprzedawać ich olej w New Bedford oraz w Halifaksie, dzięki czemu postawił dom w Cape Hawk. Trzykondygnacyjna lśniąco biała rezydencja zwieńczona tarasem, z którego rozpościerał się widok na Zatokę Świętego Wawrzyńca, przyciągała wzrok czarnymi okiennicami i czerwonymi drzwiami. Budynek ten, podobnie jak inne domy, które wybudował kapitan Neill, wciąż należał do rodziny i przechodził z pokolenia na pokolenie. Przez dwa stulecia mieszkali w nim potomkowie kapitana, ale obecnie jego

następcy podzielili spory gmach i wynajęli go: na dwóch górnych piętrach znajdowały się mieszkania, a na parterze dwa lokale handlowe. Prowadziły doń szerokie granitowe schody, głęboka weranda z białymi barierkami i czerwone drzwi. Po wejściu do środka goście stawali w małym holu. Nad schodami wisiał oryginalny żyrandol kapitana Neilla. Lily Malone, kobieta, która wynajmowała lokal na parterze, starała się dodać temu pomieszczeniu nieco uroku, wieszając haftowane ręcznie makatki - własne i wykonane przez inne kobiety z miasteczka. Przypięła tam również kilka obrazków swojej córeczki, Rose. Lily Malone siedziała na tyłach sklepu, kończąc kokardy na przyjęcie. Pod stołem, na którym pracowała, stało szesnaście toreb z różowego papieru. Ukryła je tam na wypadek, gdyby wstąpił do niej któryś z planowanych gości. Na razie miała pięciu klientów, z czego trzy osoby to Dziewczyny Nanouk - kobiety należące do założonego przez Lily klubu. Jego członkinie zajmowały się haftowaniem, miło spędzały razem czas i wspierały się nawzajem. Właścicielka sklepu dostała również dwie przesyłki z nićmi i włóczką, w tym bardzo poszukiwaną francusko - perską mieszanką wełny i jedwabiu w żywych pięknych kolorach - od soczystej zieleni po barwy zachodzącego słońca. Sklep Lily, „Igła z nitką", miał dwa duże okna, z których było widać nabrzeże, łodzie do obserwowania wielorybów i przystań Cape Hawk. Pani Malone handlowała wszystkim, czego potrzeba do robótek ręcznych, zaopatrując mieszkanki miasteczka w nici do szycia, haftowania, robienia swetrów, obrusów i koronek. Można było u niej dostać bawełnę, jedwab, wełnę, mieszankę wełny i jedwabiu, złote, srebrne i metalizowane nici. Zróżnicowana i bogata gama kolorów obejmowała nawet dwadzieścia dwa odcienie różu, między

innymi: róż perłowy, róż piaskowy, róż w odcieniu wschodzącego słońca, róż pelargonii, róż rozkwitniętych kwiatów róży, róż goździka brodatego i wiele innych. Symbolicznie rzecz ujmując, Lily lubiła łączyć różne elementy i tworzyć coś pięknego za pomocą jednego ściegu. W praktyce - sklep zapewniał jej środki do życia. Tak się składało, że Cape Hawk znajdowało się na krańcu świata. Kobiety z całej okolicy chętnie się u niej spotykały, a niektóre wydawały pieniądze, których nawet nie miały. Lily pozwalała im brać na kredyt mulinę i płótno, a sporo sprzedanego towaru przeliczała na darmowy czas opieki nad dzieckiem i zapiekanki. Wielkim dobrodziejstwem dla jej sklepu był także hotel przynajmniej w lecie. Lily wyjrzała przez okno na wzgórze. Rozległy, elegancki biały trzykondygnacyjny budynek lśnił w promieniach słońca jak cytadela. Hotel miał jasnoczerwony dach zwieńczony bogato zdobioną kopułą, na której widniał napis „Cape Hawk Inn". Dwa długie skrzydła jak ramiona obejmowały idealnie wypielęgnowany ogród pełen róż, cynii, nagietków, ostróżek polnych i malw. Lily musiała przyznać, że Camille Neill umiała zajmować się kwiatami. Przez nabrzeże przejechał autobus szkolny. Lily odsunęła koronkową zasłonkę i patrzyła, jak wysiadają ostatnie dzieci. Wydała lekkie - niemal niesłyszalne - westchnienie ulgi: przyjazd autobusu oznaczał powrót Rose do domu. Kobieta wiedziała, że to głupie. Jej córeczka miała prawie dziewięć lat, była promienna, samodzielna i nieustannie przypominała matce, że potrafi sama o siebie zadbać. Nagle otwarły się drzwi i do sklepu weszły dwie kobiety. Były stałymi klientkami, członkiniami klubu Dziewczyn Nanouk. Marlena od urodzenia mieszkała w miasteczku, natomiast Cindy pochodziła z Bristolu, ponad sześćdziesiąt

kilometrów od Cape Hawk. Lily uśmiechnęła się i machnęła im ręką. - Cześć Cindy, cześć Marleno - powiedziała. - Jak się macie? - Doskonale, Lily - odparła Cindy. - Skończyłam wyszywać poduszkę na ostatnie krzesło w jadalni i wreszcie mogę ruszyć dalej. - Zajmowała się tym od... od jak dawna? Od trzech lat? spytała Marlena. - Przynieś jedną z nich, żeby mi pokazać - poprosiła Lily. Przez cały czas uważnie nasłuchiwała, czy nie zadzwoni telefon - po zakończeniu zajęć matka i córka zawsze do siebie dzwoniły. Cindy pogrzebała w torbie i wyjęła dwie haftowane poduszki - obie pokryte pięknymi ściegami w barwach jesieni: od ciemnej czerwieni po kolor złoty. - Idealnie pasują do jej jadalni - wyjaśniła Marlena. - Są cudowne - przyznała Lily, przyglądając się idealnym ściegom. - Pamiętam, jak zaczynałaś w klubie haftować pierwszą z nich. Zrobiłaś sześć sztuk? - Osiem - pochwaliła się Cindy. Lily rozłożyła na ladzie obie wyszywanki. Były lekko zniekształcone, jak każda ręczna robótka. Splot nie ucierpiał, jedynie po miesiącach pracy kremowa kanwa na krawędziach nieco zszarzała. Niezależnie od tego jak dokładnie hafciarka myła ręce, zawsze tłuszcz ze skóry wnikał w robótkę i brudził włókna. - Wiem, że pora je wyprać, a potem przypiąć do ramy wyznała Cindy. - Co proponujesz? - Końskie mydło - zasugerowała Lily, stawiając na ladzie półlitrową butelkę środka do prania. - Jest delikatne, tanie i dokona cudów. Potem wystarczy już tylko wypruć fastrygę i napchać nienasycone brzuchy wszystkich poduszek.

Kobiety zachichotały. Lily ponownie spojrzała na telefon, jednakże aparat wciąż milczał. Bezmyślnie wyjaśniła, jak naciągnąć robótkę, żeby zlikwidować powstałe podczas haftowania drobne zniekształcenia i przywrócić jej pierwotny kształt. Należało ją wyprać, zawinąć w ręcznik, by usunąć nadmiar wody, potem równo rozłożyć i przypiąć nierdzewnymi szpilkami do deski do prasowania. Cindy zapłaciła za końskie mydło. W tym czasie Marlena szperała wśród ręcznie malowanych kanw do wyszywania. Właścicielka sklepu podniosła słuchawkę: postanowiła, że zadzwoni i upewni się, czy u Rose wszystko w porządku. W tym jednak momencie podeszła do niej Marlena. - To jest piękne - powiedziała, pokazując wybraną kanwę. Był na niej nadmorski domek z doniczkami, z których opadały kaskady petunii i bluszczu, a w oddali przepływała żaglówka. - Masz jeszcze jakieś inne kanwy z tej serii? - Już je sprzedałam - wyznała Lily. - Prowadzisz wyjątkowy interes, który rzadko można spotkać w miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc - stwierdziła Cindy. - Nic dziwnego, że cieszy się taką sławą. W promieniu osiemdziesięciu kilometrów nie ma sklepu dla amatorek robótek ręcznych, nie wspominając o kółku hafciarskim... Słowo daję, już ze trzy razy zostawiłabym męża, gdybym nie mogła pogadać z Dziewczynami Nanouk. - A ja dzięki naszym rozmowom odzyskałam wiarę w siebie po odejściu męża - wyznała Marlena, kładąc obok kasy ostatnie płótno z serii „Nie ma jak w domu". - Wybierzecie się z nami w rejs? - spytała Lily ze śmiechem, podsumowując zakupy. - Z okazji urodzin Rose? I nie tylko? Jasne! - Za nic byśmy go nie przepuściły - zapewniła Cindy.

- A zatem, do soboty - powiedziała Lily. - Spotkamy się na nabrzeżu. Wynajęliśmy „Tecumseha II", najlepszą łódź z tutejszej flotylli. - Dziewczyny Nanouk zasługują na to, co najlepsze! Do zobaczenia! W momencie kiedy obie panie wyszły, Lily sięgnęła po telefon i wybrała numer. Odezwała się automatyczna sekretarka i nagrany głos Rose: „Cześć, nie ma nas w domu...". Kiedy rozległ się sygnał, Lily powiedziała: - Rose, jesteś tam? Odbierz! Nikt się nie odezwał. Na werandzie rozległ się odgłos kroków. Lily odsunęła białą koronkową zasłonkę, przypuszczając, że ujrzy doktora Liama Neilla, oceanologa, który zajmował biuro po drugiej stronie korytarza. Był potomkiem kapitana Tecumseha Neilla, pierwszego właściciela domu. Zamiast jak reszta rodziny łowić ryby albo polować na wieloryby, Liam całe życie poświęcił na badanie ryb, zwłaszcza rekinów. Ponury i nieprzystępny mężczyzna więcej czasu spędzał wśród rekinów niż wśród ludzi... czy trzeba mówić coś więcej? Gościem był jednak pracownik poczty, który przyniósł przesyłkę do Liama. Lily odwiesiła słuchawkę. Usiadła, wzięła do ręki robótkę - to ją zawsze uspokajało - i wykonała kilka ściegów. Rose mogła nie usłyszeć telefonu. Może wyszła z domu, żeby nakarmić kaczki. Albo wybrała się do którejś z koleżanek i zapomniała zadzwonić. Było tyle wyjaśnień... Kiedy ktoś otworzył drzwi sklepu, Lily odwróciła się przestraszona. Na progu stała Jessica. Była rówieśnicą Rose, choć nieco ją przewyższała. Miała na sobie niebieskie spodnie w szkocką kratę i żółtą bluzkę. Machnęła ręką na Lily. - Co się stało, Jessico? - spytała kobieta, podrywając się z krzesła. - Coś złego?

- Chodzi o Rose. Chyba źle się czuje: nie może chodzić, ma niebieskie palce i musiała usiąść! - Gdzie ona jest? - Na rynku, obok kamiennego rybaka - wyjaśniła Jessica i wybuchnęła płaczem, ale Lily nie mogła jej pocieszyć, bo błyskawicznie wybiegła ze sklepu i co sił w nogach popędziła przed siebie. Rose siedziała na murku, wspierając się o posąg rybaka. Ponieważ nie mogła utrzymać prosto głowy, oparła czoło na kolanach. Czuła potworny ucisk w klatce piersiowej, a każdy oddech palił ją w płucach, jakby wdychała powietrze przez słomkę. Jeszcze zanim ucichł tupot nóg Jessiki, Rose usłyszała, że podbiegł do niej ktoś dorosły, ale duże ciężkie buty nie należały do jej matki. - Trzymaj się, Rose, mama za chwilę tu będzie. Jessica właśnie po nią pobiegła. Głos należał do oceanologa, doktora Neilla. Na jego butach lśniły rybie łuski, które w promieniach słońca wyglądały jak okruchy kryształu mieniące się ogniem i wszystkimi kolorami tęczy. Mężczyzna kucnął i położył dłoń na głowie dziewczynki. - Jesteś bezpieczna, mama już idzie. Odpręż się, kochanie, i spróbuj spokojnie oddychać, dobrze? Rose przytaknęła i otworzyła usta, żeby nabrać powietrza. Wiedziała, że za chwilę poczuje się lepiej. Zawsze tak było, mimo to za każdym razem bardzo się bała. Nie chciała myśleć, co ją teraz czeka. Oczami duszy widziała lekarzy, Boston, pogotowie. Tak, znów zabierze ją pogotowie. Rose nie miała jeszcze dziewięciu lat, ale była w stanie sama wypełnić swoją kartę choroby. Doktor Neill dotknął jej czoła. Dziewczynka zamknęła oczy. Miał zimną dłoń. Przesunął ją w stronę nadgarstka, żeby sprawdzić tętno. Może przeraziło go to, co wyczuł. Rose

wiedziała, że niektórym ludziom to się zdarza. Spojrzała na doktora Neilla. On również przerażał ludzi. To była ich wspólna cecha. Nie uśmiechał się, ale też nie było powodu do śmiechu. Pewnego razu nauczycielka zmusiła Rose, żeby się położyła, chociaż dziewczynka potrzebowała jedynie odczekać chwilę w takiej pozycji, w jakiej była. Innym razem matka koleżanki spanikowała i zawiozła chorą do kliniki w Telfordzie, chociaż Rose mówiła jej, że nie ma po co tam jechać. Oceanolog nie panikował. Był spokojny, jakby wiedział, że pewne sprawy wymagają czasu. Doktor Neill przysiadł na piętach i trzymał Rose za rękę. Dziewczynka rozluźniła się - patrzyli sobie w oczy, kiedy z trudem oddychała. Bez zmrużenia powiek wpatrywała się w granatowe oczy oceanologa. Były ciemne jak woda, w której pływają rekiny, ale Rose się nie bała. Doktor Neill mrugnął raz i drugi, ale się nie uśmiechnął. - Proszę nie odchodzić - powiedziała. - Nie miałem takiego zamiaru... - Chcę, żeby przyszła mama. - Zaraz tu będzie. Zaczekaj jeszcze chwileczkę... - Chcę Nanny. - Wszyscy kochamy Nanny - przyznał Liam. - Wkrótce się pojawi. Dziś rano się ze mną skontaktowała. Jest już w drodze. - Zdąży na moje urodziny? Doktor Neill na chwilę znieruchomiał, oczy błysnęły mu na dźwięk słowa „urodziny". Łodzie do obserwowania wielorybów należały do rodziny Neillów, a chociaż na przyjęcie zaproszono same dziewczynki i kobiety, Rose chciała, żeby oceanolog też wziął w nim udział. Wiedziała, iż zazwyczaj nie pływa jednostkami, z których obserwuje się

wieloryby, może jednak zrobi dla niej wyjątek? Chciała spytać, ale zabrakło jej sił. - Tak, Rose. Zdąży. A teraz trzymaj głowę nisko. Jesteś wspaniała. Oddychaj. Rose tyle chciała powiedzieć: zaprosić doktora Neilla na przyjęcie; zapytać, czy bardzo cierpiał, gdy stracił rękę; zapewnić, że jest jej przykro, iż podobnie jak ona musiał leżeć w szpitalu i przejść kilka operacji. Lecz brakowało jej sił... W końcu pojawiła się matka - Rose wyczuła jej obecność, nim cokolwiek usłyszała czy zobaczyła. Doktor Neill wciąż trzymał dziewczynkę za rękę. Kiedy ją puszczał, na moment zwiększył uścisk. Rose odpowiedziała tym samym. - Jestem - powiedziała mama. Gdy dziewięciolatka znalazła się w ramionach matki, wiedziała, że wszystko będzie dobrze. - Szłyśmy do domu na piechotę - wyjaśniła. Lily obejmowała ją delikatnie, nie chcąc uciskać serca ani płuc. Dziewczynka starała się miarowo oddychać i dostarczać organizmowi jak najwięcej tlenu. Wpatrywała się w protezę ręki doktora Neilla - kiedy był młody, używał haka. Z tego powodu dzieciaki z miasteczka nazwały go kapitanem Hakiem, a złośliwe przezwisko jakimś cudem do niego przylgnęło. Rose spojrzała na własne ręce. Pałeczkowate koniuszki palców wciąż były niebieskie, ale nie tak bardzo jak kilka minut temu. Już łatwiej jej się oddychało, zaczęła nawet wstawać. - Może zaczekałybyście jeszcze minutę? - zasugerował doktor Neill. - Dziękuję, że jej pomogłeś - powiedziała matka Rose. - Żaden problem. Cieszę się, że akurat byłem pod ręką. - Wiedziałeś, co trzeba zrobić... Nie odpowiedział. Rose uniosła wzrok i zauważyła, że doktor Neill patrzy na jej matkę. Ich oczy spotkały się, a Lily

oblała się pąsem - może uznała, że powiedziała coś głupiego? Trudno się dziwić, że wiedział, co zrobić - znał Rose od dziecka. Dziewczynka wstała i zobaczyła maleńkie gwiazdki. - Już mi lepiej - zapewniła, ignorując błyski przed oczami. - Zaczekaj jeszcze chwileczkę - zaproponowała Lily, ale mała potrząsnęła energicznie głową. - Nic mi nie jest... i wcale nie musimy jechać dzisiaj do Bostonu. Wystarczy, jeśli wybierzemy się tam w wyznaczonym terminie. - Uciekł wam autobus? - spytała Lily, nie podejmując tematu. Rose nie musiała nawet przytakiwać - mama doskonale ją znała. - Mogłaś do mnie zadzwonić. Dziewczynka zamknęła oczy i pomyślała o Jessice. Jej nowa przyjaciółka nie wiedziała o pewnych rzeczach. Nie zauważyła, że Rose opuszcza wszystkie ćwiczenia, treningi i mecze piłkarskie. Nie zdawała sobie sprawy, że córeczkę Lily zabierano i odwożono pod same drzwi, podczas gdy inne dzieci wysadzano w dogodnych punktach lub na skrzyżowaniach. - Przeszłaś na piechotę całą drogę ze szkoły? - Tak - przyznała Rose. Już normalnie oddychała. Doktor Neill wciąż stał obok, ale odwrócił się, jakby nie chciał sprawiać Rose przykrości, wysłuchując zarzutów jej matki. Dziewczynka uniosła głowę, ale ujrzała tylko plecy oceanologa. - Mamo... - powiedziała. - Już wszystko w porządku, Rose. - Nie odwołasz przyjęcia, prawda? - Urodziny Rose - wtrącił doktor Neill - to wyjątkowa uroczystość.

- Dziękuję, Liamie - wymamrotała Lily z błyskiem w oku. - Nie ma za co. Uważaj na siebie, Rose. - Miłego dnia - odparła, patrząc, jak odchodzi. Po niebieskim niebie sunęły białe chmurki, a nad portem krążyły mewy. Kiedy Rose zerknęła pod nogi, ujrzała na ziemi kilka mieniących się tęczowo rybich łusek. Ostrożnie wsunęła je do kieszeni, obok otoczaka, który kopały po drodze z Jessica. Nazwał jej urodziny „wyjątkową uroczystością". - Co za małomówny człowiek - westchnęła matka, jakby wygłaszała komentarz o kimś, kogo nie bardzo lubi albo nie rozumie. Rose oparła się o pomnik. Kiedy Lily patrzyła w ślad za oceanologiem, dziewczynka uniosła głowę i spojrzała prosto w twarz kamiennego rybaka. Miał na sobie sztormiak i trzymał uniesioną latarnię, jakby czegoś wypatrywał. Na postumencie były wypisane nazwiska tutejszych rybaków, którzy zginęli na morzu. To był ich pomnik. Mężczyzna z kamienia wypatrywał wszystkich zaginionych, niezależnie od tego gdzie się znajdowali. Został wyrzeźbiony z granitu, który tworzył błękitne urwiska nad miastem. Rose spojrzała na swoje sine opuszki palców - co by było, gdyby cała zrobiła się niebieska i zimna jak kamień? Co stałoby się wtedy z mamą? - Dzień powoli dobiega końca - powiedziała Lily. Zamknę dziś wcześniej. Rose przytaknęła. Patrzyła, jak oceanolog zbliża się do swojego biura. Zamienił kilka słów z Jessica, która stała na schodach, a potem wszedł do środka. Dziewczynka poczuła ucisk w żołądku na widok zbliżającej się koleżanki. Ich przyjaźń właśnie została wystawiona na ciężką próbę; niezależnie od okoliczności, gdy ktoś raz był świadkiem ataku sinicy, wszystko się zmieniało. - Dobrze się czujesz? - spytała Jessica.

- Tak - odparła Rose. - To nic takiego. - Wyglądałaś jak duch... byłaś potwornie blada. - Już mi lepiej. - To dobrze - odparła Jessica. - Podwieźć cię do domu, Jessico? - spytała mama Rose. Dziewczynka zawahała się, najwyraźniej zastanawiając się nad propozycją. Rose poczuła, że się rumieni - czyżby ich przyjaźń dobiegła końca, zanim na dobre się zaczęła? Czy Jessica będzie teraz unikała towarzystwa chorej przyjaciółki? Albo zechce się odsunąć, bo rzeczywiście wcale nie jest Jessica Taylor? Czy to możliwe, że nosi to nazwisko na cześć znanego piosenkarza, Jamesa Taylora? Może mama Jessiki podobnie jak Rose uwielbia piosenki miłosne? - Prawdę mówiąc, nie wolne mi wsiadać do żadnego samochodu bez zgody mamy, sądzę jednak, że w tym wypadku nie będzie problemu. - Możemy do niej zadzwonić. Co ty na to? - spytała Lily. Tak też zrobiły.

ROZDZIAŁ TRZECI Odwożąc Jessicę do domu, Lily robiła kilka rzeczy naraz. Nie odrywała wzroku od wąskiej drogi, przyglądała się Rose, a dodatkowo próbowała oszacować, jakie wrażenie zrobiło na przyjaciółce córeczki to, co właśnie się wydarzyło. Lily zerknęła w lusterko wsteczne i uśmiechnęła się łagodnie. - Dziękuję, że po mnie przybiegłaś - powiedziała. - Że tak szybko zareagowałaś. - Nie czuła się zbyt dobrze - wyjaśniła Jessica. - To prawda, ale już wszystko w porządku. - Co jej się stało? Lily spojrzała na Rose. Dziewczynka zawsze bardzo bała się tej chwili. Miasteczko było małe; większość ludzi znała ją od urodzenia. Wiedzieli, jak rzeczy stoją, kochali ją i starali się jej wszystko wynagrodzić - czego Rose nie znosiła. Lily wiedziała, że może zignorować całe zajście albo powiedzieć Jessice prawdę. Nauczyła się jednak zostawiać decyzję córce. Rose sama zdradzi przyjaciółce tyle, ile uzna za stosowne. - Ciąży na mnie klątwa. - Ktoś rzucił na ciebie urok? - spytała Jessica, nie całkiem rozumiejąc słowa koleżanki. Przejeżdżały obok domków letniskowych i starego młyna. Drogę ocieniały stare świerki i coraz wyższe urwisko. Lily spojrzała na córkę, na jej falujące brązowe włosy i zielone oczy ze złocistymi plamkami. Wstrzymała się od jakichkolwiek komentarzy. Rose najwyraźniej zastanawiała się nad odpowiedzią, mając świadomość, że raz wypowiedziane słowa w mniejszym lub większym stopniu wpłyną na jej przyjaźń z Jessica. - Tak. Zły czarodziej - odparła. Lily spojrzała zaskoczona. - To przez niego robią ci się niebieskie ręce? - dopytywała Jessica.

- Tak. I czasami kręci mi się w głowie. Zaczarował moje serce. - Rose... - zaczęła Lily. - Czy on naprawdę istnieje? - spytała zaniepokojona Jessica. - Czy na mnie też rzuci czar? To kapitan Hak, prawda? Widziałam, że stanął nad tobą, gdy musiałaś usiąść! - Nie, to nie on. On jest dobry - zapewniła Rose. - To ktoś inny. Mieszka w głębi fiordu, w jaskini w najwyższym urwisku, wśród starych powykręcanych sosen. Czasem zamienia się w rybołowa. Wczesnym rankiem słychać jego krzyki, gdy szybuje nad zatoką w poszukiwaniu smacznych kąsków. - Rose Malone! - upomniała córeczkę Lily. Dziewczynka spojrzała na matkę z wyzwaniem w oczach. Wiedziała, że Lily nie nazwie jej kłamczuchą w obecności przyjaciółki. Z drugiej jednak strony na pewno nie pozwoli, żeby Jessica - która niedawno przeprowadziła się do odległej, zapomnianej przez Boga i ludzi części Kanady - uwierzyła w obecność złego czarodzieja, który tylko czyha na małe dziewczynki. Tymczasem droga wiła się wzdłuż wąwozu za miasteczkiem i prowadziła na płaskowyż, z którego roztaczał się widok na rozległą niebieską zatokę. - Tutaj mieszkam - powiedziała Jessica, gdy podjechały pod mały biały domek. - Jessico, w rzeczywistości nie ma żadnego złego czarodzieja - wyjaśniła Lily. - Jest - zaprotestowała Rose. - Wbija igły w serca ludzi, żeby nikt nigdy nie mógł ich pokochać. Bo przecież to właśnie w sercu żyje miłość. - Rose, wszyscy cię kochają - zapewniła Lily, siląc się na uśmiech. - Musisz wymyślić jakąś lepszą historię.

- No dobrze, zaczarował moje serce, dlatego zdarzają mi się czasami takie dziwne rzeczy. Przez niego mam chore serce. Jessica zmarszczyła czoło. - Moja babcia ma chore serce. Ty jesteś na to za młoda! - Choroby serca zdarzają się nawet u niemowląt. Ja jestem chora od urodzenia. - Czy ja też zachoruję? - spytała Jessica, jeszcze bardziej marszcząc czoło. Lily poczuła, że pora wtrącić się do rozmowy. - Nie, nie zachorujesz - zapewniła. - Rose urodziła się z wadą serca. Tym nie można się zarazić. Jest pod doskonałą opieką i świetnie sobie radzi. - Tylko nie wolno mi wracać ze szkoły do domu na piechotę - wyznała Rose. - Ani robić tego typu rzeczy, dopóki lekarze nie przeprowadzą ostatniej operacji, która mnie czeka jeszcze tego lata. Potem będę już całkowicie zdrowa. Będę mogła biegać i robić wszystko, na co teraz nie mogę sobie pozwolić. W tej chwili otwarły się drzwi domu, a na werandę wyszła jakaś kobieta. Cofnęła się i czekała, aż Jessica wysiądzie z samochodu. Lily pomachała jej ręką. Matka dziewczynki najwyraźniej się wahała - nie wiedziała, czy podejść i przywitać się z nieznajomymi. W końcu wyprostowała plecy i zeszła ze schodów. Jessica otworzyła drzwi, żeby wysiąść. Rose z niepokojem obserwowała przyjaciółkę. To była ważna chwila. Jak dziewczynka potraktuje ostatnie wydarzenia? Lily chciałaby pocieszyć córkę, zapewnić ją, że to nie ma znaczenia i że Jessica nadal będzie ją lubić. - Dziękuję, że podwiozła pani Jess do domu - powiedziała kobieta.

- Cała przyjemność po naszej stronie - odparła Lily. - A tak przy okazji, jestem Lily Malone, mama Rose. - Marisa Taylor, mama Jessiki. Kobiety uśmiechnęły się, zdając sobie sprawę, że mogłyby powiedzieć o sobie dużo więcej. W oczach Marisy błysnęło coś figlarnego, dlatego Lily doszła do wniosku, że być może ma przed sobą przyszłą Dziewczynę Nanouk. Jessica stała obok mamy i patrzyła przez szybę na Rose. - Widzę, że kochasz kwiaty - zagaiła Lily. - Masz na parapetach piękne doniczki. Różowe, białe i niebieskie pelargonie, petunie oraz werbeny na tle opadającego bluszczu kontrastowały z pobielonymi ścianami domku. Stare grube gałęzie czerwonych róż były pieczołowicie poprzycinane i podwiązane do drewnianego treliaża nad drzwiami. Właśnie zaczynały kwitnąć i w promieniach popołudniowego słońca wyglądały jak płomienie. - Dziękuję - powiedziała Marisa. - Rzeczywiście lubię się nimi zajmować. - Podobają mi się pani róże - wtrąciła Rose z tylnego siedzenia samochodu. - To moje ulubione kwiaty - wyznała Marisa. - Uwielbiam je od dziecka. Za to mnie się podoba twoje imię. - Dziękuję. - Rose uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Myślałam, że okres wegetacji będzie tu trwał krócej, mimo to moje kwiaty kwitną tak, jakbyśmy były w Nowej Anglii... albo jeszcze dalej na południe. - Przekonasz się, że tutaj wszystko zakwita wcześniej niż w innych miejscach Nowej Szkocji - zapewniła Lily. - To za sprawą ciepłego prądu, który płynie tuż przy brzegu i przynosi łagodniejsze powietrze. Trudno uwierzyć, ale właśnie dzięki niemu twoje róże już kwitną. Przynajmniej o trzy tygodnie wcześniej niż w Ingonish, a nawet Halifaksie.

- To dużo tłumaczy - stwierdziła Marisa, potem kucnęła i patrząc przez okno, kontynuowała: - Kiedy Jessica zadzwoniła, że przywieziesz ją do domu, wspomniała, iż Rose źle się poczuła. Czy już wszystko w porządku? - Rose ma chore serce, tak jak babcia - wyjaśniła Jessica piskliwym głosikiem, jakby chciała coś ukryć, po czym wybuchnęła płaczem. - Nie, kochanie - powiedziała Lily. - W wypadku Rose jest nieco inaczej; urodziła się z kilkoma wadami serca jednocześnie. Jest pod opieką najlepszych lekarzy, którzy w lipcu, tuż po urodzinach, wymienią jej uzupełnienie przegrody międzykomorowej. Marisa kiwnęła głową, jakby doskonale rozumiała słowa Lily. - Mamy nadzieję - ciągnęła matka Rose - że to będzie już ostatnia operacja. Sama zobaczysz... później będzie brała udział w wyścigach jak wszystkie dzieci... - Będę w nich zwyciężała - zapewniła Rose. Jessica zadrżała i wybuchnęła jeszcze głośniejszym płaczem. Marisa przytuliła córeczkę. Lily podejrzewała, że przyjaźń między dziewczynkami nie przetrwa ciężkiej próby. - Co się stało z twoją babcią? - spytała Rose. - Miała... miała... - zaczęła Jessica. - Zawał serca - dokończyła Marisa. - Mnie to nie grozi - zapewniła Rose. Lily i Marisa spojrzały na siebie. W powietrzu wyczuwało się obecność matek, babć i sióstr, których tutaj nie było, a jednak towarzyszyły obu paniom. Lily wspierał duch matki, która przyszła, by dodać córce sił, przynajmniej kobieta przez cały czas miała takie wrażenie. Nad nimi szumiały wysokie sosny poruszane przez podmuchy ciepłego letniego wiatru. - Liczymy na ciebie - przypomniała Lily, zerkając na Jessicę. - Na to, że wraz z nami będziesz świętować urodziny

Rose i pomożesz jej przygotować się na operację. Mam nadzieję, że obie się pojawicie. - To będzie rejs połączony z obserwowaniem wielorybów - wyjaśniła Rose. - Wezmą w nim udział moje przyjaciółki i Nanouki. - Kto taki? - spytała Marisa. - Dziewczyny Nanouk z Mroźnej Północy - wyjaśniła Lily. - Zrozumiesz wszystko, gdy spędzisz tu zimę. Spotykamy się, by pohaftować, coś przekąsić i ponarzekać na życie. - Wspaniały pomysł - przyznała Marisa. - Weźmiecie udział w rejsie? - Oczywiście - zapewniła Marisa. - Prawda, Jess? Jessica wciąż cicho pochlipywała. Jak na dziewięciolatkę zbyt dużo wiedziała o nieszczęściach, które mogą spotkać innych ludzi jej ojca czy nową najlepszą przyjaciółkę. Lily poczuła ucisk serca. Starała się chronić Rose przed trudną prawdą. - Bez was byłoby smutno - zapewniła Rose. - Proszę, Jessico, obiecaj, że popłyniecie z nami. Przysięgam, jestem prawie normalna! Prawie normalna. Marisa widziała, jak te słowa bolą Lily. - Popłyniemy - obiecała. Jessica przytaknęła z promiennym uśmiechem na ustach. Spytała mamę, czy Rose i Lily mogłyby wstąpić na jakąś przekąskę, ale Marisa udała, że nie słyszy córki. Zamiast tego pomachała nowym znajomym i ruszyła z Jessica w stronę domu. Kiedy samochód się oddalał, Rose siedziała odwrócona na swoim siedzeniu, żeby jak najdłużej widzieć przyjaciółkę i Marisę. Wyprostowała się dopiero wtedy, gdy Lily pokonała zakręt między granitowymi urwiskami i zaczęła zjeżdżać długą, stromą nadbrzeżną drogą, która prowadziła do domu. Marisa zamknęła za sobą drzwi. Mosiężna gałka prześlizgnęła się pod spoconymi palcami. Kobieta wytarła

dłonie o dżinsy i weszła do kuchni, żeby przynieść Jessice coś do zjedzenia. Dziewczynka spytała: „Czy możemy je zaprosić?". Lily słyszała jej słowa, zauważyła też, że Marisa zignorowała pytanie córeczki. Spojrzała w niebo na rybołowa, który przelatywał nad ich głowami ze srebrzystą rybą w szponach, byle nie musieć patrzeć Lily w oczy. Matki nie potrzebują słów, żeby się zrozumieć. Mama Rose zauważyła, że coś jest nie w porządku, i teraz będzie się zastanawiać. - Mamusiu, naprawdę wybierzemy się na to przyjęcie? spytała Jessica. - Tak, możesz iść. Marisa przypomniała sobie własne entuzjastyczne zapewnienie: „Popłyniemy". Dzięki temu jeśli się teraz wycofa, jej żal będzie wyglądał na szczery. - Mogę udawać, że to moje przyjęcie? - Skarbie... - Nie wolno mi zdradzić najlepszej przyjaciółce, że obchodzimy urodziny w tym samym czasie? - Jess, przecież wiesz dlaczego. Jeśli ludzie kogoś szukają, wykorzystują w tym celu jego nazwisko, datę urodzenia i numer ubezpieczenia społecznego. - Chodzi ci o Teda. Dlaczego nie powiesz tak od razu, tylko udajesz, że wszystko jest w porządku? Ukrywamy się przed nim, a nie przed jakimiś „ludźmi". Marisa wzięła głęboki wdech. Jessica początkowo bardzo dobrze znosiła przeprowadzkę i związane z nią niedogodności. Tak się cieszyła z udanej ucieczki, iż była gotowa zgodzić się na wszystko. Zmianę nazwiska potraktowała jak najlepszą zabawę. Dzięki urzędniczce z Centrum obie dostały nowe imiona i nazwiska, daty urodzenia oraz przeszłość. Jessica brała aktywny udział w tworzeniu wiarygodnej historii, wplatając

prawdziwe i ukochane postacie oraz fakty - ciocię, pierwszego kotka, zamiłowanie do muzyki - w fikcję. Teraz jednak, w miarę jak zbliżał się dzień jej prawdziwych urodzin, coraz częściej okazywała niezadowolenie. Marisa starała się pokonać depresję: miała problemy z zachowaniem raz obranego kursu, wstawaniem rano z łóżka i wykonywaniem niezbędnych czynności. Nie była do końca przekonana, czy przyjazd tutaj był dobrym pomysłem. Nic dziwnego, że Jessica również przejawiała przygnębienie i dezorientację. - Pozwalasz mi pójść na przyjęcie Rose, ale nie pozwoliłaś mi na wyprawę do Pauli. - To było coś innego. - Dlatego, że jego tu nie ma? - Kochanie... - Czy on nas kiedyś znajdzie? - Nie zajmujmy się Tedem - zaproponowała Marisa. Musimy myśleć o siebie. Co wybierasz: masło orzechowe i galaretkę czy ciasteczka owsiane? - Ciasteczka i mleko. Nie podoba mi się tu, mamusiu. Wyjątek stanowi Rose. Tylko dzięki niej zimna i skalista kraina nabiera odrobinę uroku. To naprawdę najlepsza przyjaciółka, jaką w życiu miałam. Mamusiu, czy ona naprawdę wyzdrowieje? Marisa otworzyła lodówkę, żeby Jessica nie widziała jej twarzy ani trzęsących się rąk. Nazywała to mistyfikacją... brakiem szczerości wobec własnego dziecka, trzymaniem go w nieświadomości. - Mamusiu? Marisa przypomniała sobie słowa Lily - że Rose urodziła się z kilkoma wadami serca. Kilkoma, a zatem ma więcej niż jedną wadę. Konieczność operacji polegającej na uzupełnieniu przegrody międzykomorowej oznacza, że dziewczynka

musiała przyjść na świat z ubytkiem w ściance między prawą a lewą komorą serca. Czy ma również jakieś problemy z aortą? Marisa wciąż trzymała gdzieś podręczniki ze szkoły pielęgniarskiej... tylko gdzie je położyła? Może gdyby je znalazła, dowiedziałaby się, co dolega Rose? Kardiologia dziecięca nie była jej specjalnością, ale przynajmniej mogłaby wszystko wyjaśnić córeczce. - Chcę, żeby Rose wyzdrowiała - oświadczyła Jessica, unosząc głowę, gdy Marisa stawiała na stole mleko i ciasteczka. - Wiem o tym. - Może mogłybyśmy wykorzystać nasze tajne oszczędności, żeby zapłacić za operację i uratować jej życie? Mamy pieniądze, prawda? A może któryś z naszych przyjaciół zrobiłby to za darmo? Marisa wzięła do ręki pilota i włączyła telewizor. Miały telewizję satelitarną - tutaj, z dala od cywilizacji była to najlepsza rozrywka. Setki kanałów, nieograniczony wybór. Można by się zestarzeć, wyłącznie wciskając guziki na pilocie. Znalazła film „Super tata" z Adamem Sandlerem w roli głównej. Myśląc, że spodoba się Jessice, zatrzymała się na tym kanale. - Co ty na to, mamusiu? - Jess, dlaczego mówisz takie rzeczy? Rose jest pod opieką swojej matki. - Tak. Oczywiście. Problem w tym, że nie widziałaś, co się z nią działo, gdy byłyśmy na nabrzeżu. Praktycznie rzecz biorąc, zrobiła się niebieska i dostała potwornych duszności, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Koniec końców musiał jej pomóc ten przerażający mężczyzna z protezą zamiast ręki! - Przecież wiedziałaś, co zrobić: sprowadziłaś jej matkę. Zachowałaś spokój.

- Owszem - zgodziła się Jessica, z zamyśleniem przeżuwając ciastko. Potem przerwała jedzenie i uniosła wzrok. - Tak samo jak wtedy, gdy Ted skrzywdził mojego pieska. Na ekranie Adam Sandler wyprawiał istne cuda. Ludzie na całym świecie oglądali ten film i pokładali się ze śmiechu. Z wyjątkiem matki i córki. Marisa przez chwilę bacznie przyglądała się Jessice. Zauważyła, że dziewczynka użyła słowa „skrzywdził", chociaż Ted w rzeczywistości zabił Tally, - Naprawdę nie mam nic przeciwko temu, że się ukrywamy. Pod warunkiem że nigdy nas nie znajdzie ani ty nie pozwolisz mu wrócić. Wiesz, że tak myślę, prawda? spytała dziewczynka. - Wiem - odpowiedziała Marisa. Jessica przytaknęła, jak na dobrą córkę przystało, i skupiła wzrok na ekranie telewizora. Marisę ogarnęły wyrzuty sumienia, że skłoniła małą do oglądania filmu, byle nie musieć odpowiadać na jej pytania. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. W tym momencie przypomniała sobie, gdzie są podręczniki. Jak wiele innych rzeczy, wciąż jeszcze były w pudłach. Między drzewami rosnącymi na stoku widziała szeroką, połyskującą błękitem powierzchnię zatoki, skaliste urwiska i granitowe przylądki. Nad miasteczkiem królował duży biały budynek z czerwonym dachem. Mieścił się w nim hotel i sklep Lily. Dalej stały łodzie, z których obserwowano wieloryby. Marisa zdawała sobie sprawę, że chociaż pozwoliła Jessice wybrać się na urodzinowy rejs, sama będzie musiała odwołać swój udział. Kobiece kółko stanowiło zbyt duże niebezpieczeństwo. Zamrugała w jasnym słońcu, tak typowym dla początku lata, i poczuła, że szczypią ją oczy. W Bostonie wiele osób uznałoby, że widok roztaczający się z jej okien jest

wart milion dolarów, tymczasem dla niej był to zaledwie zakątek świata bardzo, bardzo daleko od domu. Znała tylko jeden sposób, który przybliżał ją do wcześniejszego miejsca pobytu. Poczta elektroniczna, ulubione kluby dyskusyjne, anonimowy chat szybciej niż jakiekolwiek przyjęcia sprawiały przyjemność i pozwalały o wszystkim zapomnieć. Zapewniały bliskość i przyjaźń bez ryzyka, że ktoś je odnajdzie. Jednakże zamiast otworzyć ulubione strony, weszła na serwis swojej dawnej szkoły pielęgniarskiej w Baltimore. Wpisała nazwę użytkownika i hasło, a potem wyszukała dane dotyczące kardiologii i zaczęła czytać.

ROZDZIAŁ CZWARTY - Rekiny, rabunkowy połów ryb i brak równowagi gatunkowej - powiedział Gerard Lafarge z pokładu „Mar IV", gdy kuter podpływał do pomostu. - Taaak, co w tym złego? - spytał Liam Neill, idąc nabrzeżem. - Mamy między sobą cholernego geniusza. - Coś mi mówi, że to nie był komplement - powiedział Liam z uśmiechem. Prawą - sprawną - ręką złapał cumę rzuconą przez Gerarda i owinął ją wokół pala na nabrzeżu. Potem cofnął się, żeby zrobić to samo z cumą na rufie. - Bo nie był - przyznał Gerard, zeskakując z kutra, by zamocować liny. Był brudny i nieogolony po wielodniowym pobycie na morzu. Łódź kołysała się na niewielkich falach. Czuć było silny zapach ryb, a krzykliwe mewy całymi stadami pikowały z wysoka. - Myślisz, że takie artykuły nam pomogą? - kontynuował. - Zarabiamy na życie, robiąc to, o czym piszesz. Rekin mako daje ogromne zyski. Smakuje jak włócznik, tyle że jest trochę słodszy i pozbawiony rtęci. Psujesz nam reputację. - Po pierwsze, jestem mile zaskoczony, że znasz ten artykuł. Nie sądziłem, że czytasz czasopisma oceanograficzne. Równie dobrze mógł powiedzieć tylko: „Nie sądziłem, że czytasz". - Twój artykuł krąży wśród chłopaków. Powiedzmy, że zwróciłeś na siebie naszą uwagę. - Po drugie, rekiny mako nie są na liście gatunków zagrożonych, więc działasz zgodnie z prawem. Chodziło mi raczej o to, żebyśmy zaczęli wreszcie myśleć o przyszłości. Jeśli teraz odłowisz zbyt dużo ryb, zmniejszy się ich liczba... i co wtedy zrobią twoje dzieci?

- Nie chcę, żeby moje dzieci zajmowały się rybołówstwem. Cholera, nie chcę, żeby pracowały tak ciężko, dlatego wypruwam z siebie flaki, by posłać bachory na uniwersytet McGilla albo na Harvard. Dzięki temu zostaną na suchym lądzie i będą mogły wesprzeć na starość mnie i Marguerite. - Czy dlatego właśnie obecnie łowisz delfiny? Żartobliwy nastrój prysnął, a na twarzy Gerarda pojawił się lodowaty chłód. Zerknął na pokład, gdzie jego załoga zamrażała odłowione ryby. Liam nie odrywał wzroku od płetwy grzbietowej, która leżała na stosie z odpadkami. - Co ty właściwie wiesz, Neill? - warknął Gerard. - Cała twoja rodzina dzień po dniu zajmuje się uczciwą pracą na wodzie... a ty siedzisz na tyłku i masz czelność nas osądzać. Słyszałem, co powiedziałeś wujowi. Chcesz, żeby przestał organizować rejsy, podczas których obserwuje się wieloryby. Tak samo jak chciałbyś mnie powstrzymać od łowienia ryb. - Nie chcę nikogo od niczego powstrzymywać - odparł Liam. Szedł w stronę wyjścia z portu, gdzie natknął się na swojego kuzyna, Jude'a Neilla. Jude spłukiwał właśnie „Zodiaca", jedną z mniejszych płaskodennych łodzi do obserwowania wielorybów. Przerwał zajęcie i przez chwilę przysłuchiwał się rozmowie Liama z Gerardem. - Ale jesteś wrogiem - powiedział Jude z uśmiechem. - Czego? - spytał Liam. - Obserwowania wielorybów. - Ty też masz zamiar na mnie nakrzyczeć? - spytał oceanolog. - Ktoś musi przywołać cię do porządku - oznajmił Jude. Kuzyni spojrzeli na siebie wilkiem, ale potem na ich twarzach pojawiły się uśmiechy. Jude odsunął się na bok, żeby wpuścić Liama na pokład. Woda z węża zamoczyła mu buty.

Świeciło jasne słońce, chociaż na horyzoncie widać było szybko zbliżającą się ciemną ścianę mgły. - Coś dzisiaj znalazłeś? - Pięć finwali, kilka płetwali karłowatych i mnóstwo delfinów. Ludzie byli zadowoleni. - Ten idiota Lafarge miał na dnie kutra płetwę grzbietową delfina. Nawet nie próbował jej ukryć, kiedy tamtędy przechodziłem. - Na pewno nie złapał go celowo. Kiedy zarzuca sieci na bardzo dużym odcinku, nie ma wpływu na to, co złapie. Co miał zrobić? Pozwolić, by mięso się zmarnowało? - Nie powinien łowić w taki sposób. - Ogłośmy rozejm, dobrze? W tej sprawie całkowicie się z tobą zgadzam. Turyści uwielbiają delfiny. Dzięki nim interes kwitnie. Czyli prawisz kazanie człowiekowi, który zdążył się nawrócić. Tylko nie rób mi wykładu na temat prawa dotyczącego ssaków morskich i nie przypominaj, że za bardzo zbliżamy się do tych słodkich milutkich stworzeń. Z jednej strony mam na karku ciebie i łodzie patrolowe, z drugiej klientów, którzy chcą podpłynąć z aparatami fotograficznymi jak najbliżej wielorybów. Jako przykład pokazują mi łodzie bardziej beztroskich konkurentów, którzy niemal pozwalają im głaskać biedne stworzenia. - Taak, no cóż... - Pamiętasz, jak ty, ja i Connor wypływaliśmy w morze, żeby sprawdzić, jak blisko uda nam się do nich dotrzeć? Connor uwielbiał trzymać prawą rękę tuż nad nozdrzami wielorybów... - Mówił, że czuje ciepłe powietrze. - Nikt nie podpływał do nich bliżej niż Connor przypomniał Jude. - Nikt. Nie dało się - przyznał Liam.

Na niebieskiej powierzchni zatoki błysnęło słońce. Kiedy przymrużył oczy, wydawało mu się, że widzi grzbiet białego wieloryba - białuchy - wyłaniający się z wody niecałe pięćdziesiąt metrów od nich. Nagle przypomniał sobie siebie jako dwunastolatka. Jude miał wtedy jedenaście lat, a Connor dziewięć. Wszyscy trzej mieli przed sobą całe lato... - On po prostu mówił ich językiem. Rozmawiał z wielorybami. A kiedy... Liam mu przerwał. - Nie ma na świecie człowieka, który posługiwałby się językiem wielorybów. Posłuchaj, chcę cię spytać o rejs. - Masz zamiar wynająć łódź do obserwowania wielorybów? To byłoby coś nowego - powiedział Jude, starając się pod przykrywką sarkazmu ukryć zranione uczucia. Liam odczekał, aż mu minie. Chciał opuścić port, wrócić do swojego ciemnego biura i znaleźć się z dala od wizji białego wieloryba. - Nie ja. To ma być rejs urodzinowy. Przyjęcie ku czci Rose Malone. - Wiem. W najbliższą sobotę. Lily zarezerwowała na ranek dużą łódź. Od dziewiątej do jedenastej. Czemu o to pytasz? O co chodzi? - Kto z nimi popłynie? - Nie wiem. Zastanówmy się, co nas czeka: szesnaście roześmianych i rozwrzeszczanych dziewczynek z matkami. Podejrzewam, że padnie na pechowca, który wyciągnie najkrótszą słomkę. Czemu pytasz? - Chcę, żebyś wyświadczył mi przysługę i osobiście dowodził statkiem. Jude bacznie przyjrzał się kuzynowi. Na chwilę teatralnie uniósł brew, a potem ją opuścił. Najwyraźniej czekał na jakieś wyjaśnienie. Kiedy się nie doczekał, odparł:

- Nigdy nie pracuję w soboty. To jedyny przywilej, na jaki sobie pozwalam jako właściciel flotylli, czyli ostatnie ogniwo łańcucha pokarmowego. Przecież o tym wiesz. - Zrób wyjątek, Jude - poprosił Liam. - To dla mnie bardzo ważne. - Dlaczego? - Bo jesteś najlepszy, bo nigdy się nie wahasz i umiesz sobie radzić w każdej sytuacji. Rose wkrótce jedzie na operację. Nie sądzę, by były jakieś problemy... - Lily już mi mówiła, że nie ma powodów do obaw. - To dobrze. Mimo to, proszę. Jude przymrużył oczy. - O co chodzi? Czyżby Rose Malone była owocem twojej potajemnej miłości? Twoją córką? Ty i Miss Nieprzystępności dziesięć lat temu wskoczyliście na chwilę do łóżka i teraz roztaczasz nad dziewczynką ojcowską opiekę? Liam uśmiechnął się i potrząsnął głową. Jeśli dzięki temu Jude zechce dowodzić urodzinowym rejsem, niech sobie myśli, co chce. Ludzie zawsze zastanawiali się, kim jest Lily Malone, a jej wieloletnia zażyłość z oceanologiem wzbudzała dodatkowe zainteresowanie. - Zrobisz to dla mnie? - Mogą być jakieś kłopoty? Obawiasz się o jej zdrowie... - Nie. Data operacji została wyznaczona wcześniej... w jej przypadku to rutynowy zabieg. Poza tym w razie potrzeby dużą łodzią najszybciej można dopłynąć do heliportu. - Świetnie. Zaniepokoiłeś mnie. Może powinienem w ogóle odwołać ten rejs? - Nie rób tego. Nie psuj urodzin Rose. - Stawiasz mnie pod ścianą, wiesz o tym? Kto by pomyślał, że jesteś moim kuzynem... Liam wiedział, że Jude przyjmie dowództwo podczas rejsu urodzinowego Rose. Pomachał mu, opuścił port, a potem skierował się w stronę rynku i kamiennego rybaka - miejsca,

gdzie wcześniej stał nad Rose. Poczuł, jak ciarki chodzą mu po plecach. Wysoka temperatura powietrza zachęcała do kąpieli, mimo to woda była zimna z powodu topniejących na północy śniegów, które zasilały rzeki i ochładzały cały akwen. Jednakże gdy na początku lata zdarzał się dzień taki jak ten, Liam cofał się myślami w czasie. Miał dwanaście lat, Jude jedenaście, a Connor dziewięć. Oceanolog niemal wierzył, że znów są razem. Że wciąż ma obie ręce, a Connor żyje. Nauczył się unikać takich myśli niezależnie od tego, czy był właśnie letni dzień czy nie. Przeszedł obok kamiennego rybaka, nawet na niego nie zerkając, wszedł po schodach do swojego biura i zatrzasnął za sobą drzwi. Lily Malone siedziała na werandzie z robótką, a jej córeczka klęczała w ogrodzie. Matka Rose zaczęła ostatnio używać okularów do czytania, a nie chcąc, by wyglądały przygnębiająco, zamówiła sobie jaskraworóżowe oprawki. Zerkając znad szkieł, pilnowała córki i równocześnie próbowała dyskretnie dokończyć rozpoczętą pracę. Co roku wyszywała na urodziny Rose kwadratową makatkę. Dziewczynka oczywiście wiedziała, że tym razem dostanie następną, ale od zawsze prowadziły swoistą grę: najpierw matka ukrywała swoją pracę przed córką, a potem Rose udawała, że jest zaskoczona. - Spójrz, mamusiu - zawołała dziewczynka. - Już się pokazują powoje. A tutaj... cynie. Tak mi się przynajmniej wydaje. Tylko mają jeszcze bardzo małe listki. - Sprawdź na swoim planie - podpowiedziała Lily. Rose wstała i poszła do szopy na skraju ogrodu. Lily obserwowała wolne ruchy córki. Widziała, jak klatka piersiowa Rose unosi się i opada, liczyła oddechy. Sprawdzała zabarwienie skóry - była blada, ale nie biała... a wargi miały w miarę normalny kolor. Dziewczynka szła prosto, to znaczy, że

nie kręciło jej się w głowie. Na przestrzeni lat Lily nauczyła się przez cały czas oceniać aktualny stan zdrowia Rose. Jej metoda czasami zawodziła, ale dzięki zwracaniu uwagi na drobiazgi łatwiej było trzymać rękę na pulsie. - Mamo, to naprawdę są cynie i powoje! - oznajmiła Rose, wyłaniając się z szopy z planem w ręce. Narysowały go w zeszłym miesiącu po przekopaniu całego ogródka, wysypaniu do niego sporej ilości dobrej ziemi ogrodniczej i obsianiu. - Bardzo się cieszę, Rose! - Kiedy dorosnę, będę bota... Możesz mi to jeszcze raz powtórzyć? - Botaniczką - powiedziała Lily z uśmiechem. - Botaniczką - powtórzyła Rose. - Naukowcem, który zajmuje się kwiatami. Będę leczyć powoje! Lily uniosła głowę. Tak wiele rzeczy kojarzyło się Rose z medycyną... Trudno się dziwić, zwłaszcza że była to jedyna rzeczywistość, jaką znała. Lekarze, szpitale, badania, różne terapie, operacje... Lily bardzo by chciała, żeby jej córeczka mogła poznawać ogród z bardziej normalnej perspektywy bez myślenia o lekarzach. - Te powoje będą bardzo wysokie - oznajmiła Rose, ponownie klękając i usuwając brud z delikatnych gałązek i kruchych zielonych liści. - Będą się piąć po treliażach aż do nieba. - I będą obsypane niebieskimi kwiatkami - dodała matka. - Tak się cieszę, że już wzeszły - wyznała Rose. - Naprawdę? Dziewczynka przytaknęła. - Dzięki temu w szpitalu nie będę musiała się o nie martwić. Gdyby się nie pojawiły przed naszym wyjazdem, myślałabym, że nasiona nie zakiełkowały. Po operacji będę mogła sobie wyobrażać, jak rosną i kwitną.

- Powoje rosną jak szalone - wyjaśniła Lily, uśmiechając się, żeby ukryć ból. - Rozrastają się przez całe lato, aż do września. I pięknie kwitną. - Czy wrócę do domu przed wrześniem? - Tak, kochanie. Będziesz w szpitalu tydzień, może dwa. Kiedy wrócimy, zostanie ci do dyspozycji jeszcze spora część lata. - Czy to będzie moja ostatnia operacja? - spytała Rose. - Tak - odpowiedziała matka. Lily starała się nigdy nie okłamywać córki w sprawach dotyczących jej zdrowia. Co prawda najchętniej zrobiłaby wszystko, żeby chronić Rose i oszczędzić jej przykrych szczegółów związanych z chorobami serca, jednakże dziewczynka jakimś cudem zawsze, naprawdę zawsze wiedziała, kiedy matka próbuje ją oszukać, i wtedy dużo bardziej się martwiła. Lecz tym razem pani Malone była niemal pewna - lekarze zapewniali ją, że wymiana uzupełnienia przegrody to naprawdę koniec kuracji. Rose kucnęła i zaczęła wyrywać chwasty. Jakiś instynkt podpowiadał jej, co powinna zostawić, a co usunąć. Podobnie jak jej przodkinie miała dobrą rękę do kwiatów. Lily przypomniała sobie dzieciństwo spędzane wśród roślin i stwierdzenie matki, że praca w ogrodzie bardzo przypomina modlitwę: wycisza, każe się skupić na chwili obecnej i dostrzec piękno natury. Zamiłowanie do ogrodnictwa przeszło na Rose. - Dlaczego mama Jessiki nie chciała zaprosić nas do środka? - Może była zajęta. - Jessie mówi, że jej rodzina ma swoje tajemnice. - Każda rodzina ma swoje tajemnice - wyjaśniła Lily, nie przerywając wyszywania. - Także rodzina doktora Neilla?

- Uhmm - mruknęła Lily. Dla niej tajemnicą było, dlaczego nigdy się nie ożenił. Lily wiedziała, że od czasu do czasu umawiał się na randki: z panią ichtiolog z Halifaksu, z rozwódką z Sydney. Mimo to pozostał kawalerem. - Lubię go. - Uhmm... - Ty go nie lubisz, prawda? - Wynajmuję u niego lokal - wyjaśniła Lily - muszę go lubić. - Ale zachowujesz się tak, jakbyś go nie lubiła. Tymczasem on jest naszym przyjacielem! - Spróbuję się poprawić - obiecała matka, czując, że serce zamiera jej w piersi. - Chcę, żeby wziął udział w moim przyjęciu. - Lily zerknęła znad oprawek okularów. Rose spoglądała na nią ponuro z wyzwaniem w zielonych oczach. - To moje urodziny - przypomniała. - Wiem, ale zaprosiłyśmy również Dziewczyny Nanouk. W naszym gronie obowiązuje zasada: żadnych mężczyzn. Zapisałyśmy to w statucie i wszystkie złożyłyśmy pod nim podpis, ty również, pamiętasz? Na nasze zebrania wpuszczane są tylko panie. - Nie możemy raz odstąpić od tej zasady? Tylko na moje przyjęcie urodzinowe? Lily zacisnęła wargi. Bardzo niechętnie odmawiała Rose. Dziewczynka była ostatnią istotą, którą można byłoby oskarżyć o manipulowanie innymi: jeśli na czymś jej zależało, przychodziła i prosiła, nie owijając niczego w bawełnę. Mimo to teraz zawisła między nimi groźba zbliżającej się operacji. Każde życzenie Rose wzbudzało pewien niepokój: co będzie, jeśli Lily odmówi, a potem okaże się, iż była to ostatnia

prośba dziewczynki? Kobieta otrząsnęła się, dochodząc do wniosku, że powinna postępować jak matka, a nie czarnowidz. - Nie, Rose. Nie możemy tego zrobić. Zostawimy dla niego kawałek ciasta urodzinowego, zgoda? - Nie - odparła dziewczynka. Jeszcze przez chwilę plewiła, potem zostawiła stertę chwastów na trawie i podeszła do schodów prowadzących na werandę. Lily zakryła robótkę, żeby córka nie mogła jej zobaczyć. Nie musiała tego robić. Dziewczynka przeszła obok matki, nawet na nią nie patrząc, i trzasnęła siatkowymi drzwiami. Kobieta wzięła głęboki wdech. Przypomniała sobie regułę, zgodnie z którą nigdy nie okłamywała córki. Zastanawiała się, czy Rose wyczuła, że właśnie od niej odstąpiła. Prawda wyglądała tak, że Lily nie chciała zaprosić Liama Neilla na przyjęcie urodzinowe córki z powodów, które nie miały nic albo prawie nic - wspólnego z zasadą obowiązującą wśród Dziewczyn Nanouk. Lily opanowała drżenie rąk i wróciła do wyszywania. Gruba igła z łatwością wsuwała się w kwadratowe oczka kanwy, a kobieta wcale nie musiała przy tym myśleć. O tylu rzeczach nie chciała myśleć: o zaplanowanej na przyszły tydzień operacji córki; o haftowanej właśnie makatce; o Liamie Neillu. Powiała ciepła bryza, a nad ogrodem Rose zaświeciło słońce. Lily pracowała dalej, starając się skończyć robótkę. Dziewczynka powędrowała do swojego pokoju na pierwszym piętrze. Z okna roztaczał się widok na podwórko, porośnięte wrzosami wzgórze i najdalszy łuk zatoki. Stojąc w progu, Rose nabrała powietrza w płuca. Zaczęła się poruszać. W rzeczywistości szła, lecz w wyobraźni frunęła, utrzymując się w powietrzu dzięki niewidzialnym skrzydłom - twardym, przezroczystym i niemal niezniszczalnym jak skrzydła

cykady, którą znalazła ubiegłego lata w ogrodzie. Krążąc po pokoju, Rose dotykała różnych rzeczy - klonowego słupka baldachimu nad łóżkiem; biurka, na którym mama namalowała ryby, muszle, wieloryby i delfiny; książek na półce; kolekcji rzeźbionych wielorybów. Przy nich Rose zatrzymała się na dłużej, żeby musnąć koniuszkami palców każdą figurkę wykonaną z drewna, steatytu i kości. Dziewczynka wyczuwała siłę wielorybów. Były ssakami tak jak ludzie. Oddychały powietrzem i miały młode. W tym momencie jej wyimaginowane skrzydła zamieniły się w płetwy. Rose zanurkowała i zaczęła z łatwością pływać wśród wielorybów. Czuła na skórze pieszczotliwy dotyk wody, kiedy zanurzała się coraz głębiej i głębiej... Dotykała wszystkich przedmiotów w pokoju, każdej cennej rzeczy, która przypominała o jej własnym życiu i życiu matki. Zanim dotarła do ściany obok łóżka, miała oczy pełne słonej wody. Otarła łzy i wbiła wzrok w osiem oprawionych haftowanych makatek urodzinowych. Mama wyszywała je co roku. Rose przyjrzała się po kolei każdej z nich. Na pierwszej widniał wiejski domek z czarnymi drzwiami i różowymi okiennicami, w których wycięte były cztery serduszka. W ogrodzie przy domu rosły lilie i róże. Druga makatka ukazywała niemowlę w białym wiklinowym koszyku podpiętym do czerwono - żółtego balonu, który unosił się nad pełnym zieleni krajobrazem. Na trzeciej niebieskie kombi stało między obsypanymi śniegiem sosnami. Wśród ciemnych gałęzi ukrywały się cztery złotookie sowy. Czwarta wyszywanka przedstawiała karuzelę, na której zamiast koni wirowały wieloryby. Na piątej ryby fruwały po niebie, a ptaki nurkowały w wodzie.

Na szóstej panowała noc - na podwórku stał świątecznie udekorowany świerk, ale zamiast bombek wisiały na nim serduszka, a rolę światełek pełniły prawdziwe gwiazdy. Siódma makatka przedstawiała tę samą chatkę, co pierwsza, ale pomniejszoną do rozmiarów domku dla lalek... miejsce czarnych drzwi zajęły niebieskie... a całość unosił balon, który leciał w stronę morza. Ósma ukazywała grupkę dziewcząt i kobiet. Wszystkie były ciepło ubrane i rozgrzewały ręce przy ognisku na zaśnieżonym, skalistym wybrzeżu. Na dalszym planie pluskał się w morzu biały wieloryb. Na robótce widać było Rose wraz z matką, Cindy, Marlenę, Nanny i wszystkie Dziewczyny Nanouk z Mroźnej Północy. Rose od razu rozpoznała poszczególne postacie oprócz dwu kobiet, które stały z boku. Matka wyjaśniła, że to jej babcia i prababcia. Dziewiąta robótka... Rose wiedziała, że matka właśnie nad nią pracuje. Dziewczynka zamknęła oczy i zaczęła marzyć. Wiedziała, że mama bardzo ją kocha. Chociaż miała dopiero dziewięć lat, zdawała sobie również sprawę, że miłość do niej czasami przynosi mamie sporo bólu i cierpienia. Z powodu słabego serca dziewczynka odczuwała pewne rzeczy z większym natężeniem niż człowiek zdrowy. Czasami po jej skórze przebiegał delikatny dreszcz, który przypominał powiew letniej bryzy, a wtedy docierały do niej marzenia i myśli innych istot, jakby ich serca komunikowały się bezpośrednio z jej sercem. Nie wszystkich, ale niektórych. Na przykład Nanny. Rose zawsze potrafiła czytać w jej myślach. Wyczuwała jej radość i ciekawość, jej siłę i moc. Tak samo było w wypadku Lily dziewczynka doskonale wiedziała, kiedy mama jest szczęśliwa, smutna albo zmęczona, a przede wszystkim, czy się martwi - o zdrowie córki. Tak było właśnie teraz, podczas oczekiwania na operację i planowany wyjazd do Bostonu; Lily

tylko o tym myślała, chociaż musiała jeszcze dokończyć urodzinową makatkę i przygotować przyjęcie. Tymczasem Rose nie zastanawiała się nad tym ani nawet nad Jessica następną bratnią duszą. Rose nie mogła oderwać myśli od doktora Neilla. To dziwne. Ilekroć działo się coś złego i bardzo go potrzebowała, pojawiał się jak na zawołanie. Tym razem przyklęknął przy niej koło kamiennego rybaka, trzymał ją za rękę i dawał do zrozumienia, że nie jest sama. Rose zdawała sobie sprawę, że tak powinien postąpić ojciec. Być przy niej i trzymać ją za rękę. Opiekować się nią. Doktor Neill był taki wysoki! Objął ją, kiedy najbardziej się bała, kiedy najtrudniej było jej oddychać. Rose zamknęła oczy zachwycona. Chciała mieć ojca, który okazywałby troskę i miłość. Wszystkie przyjaciółki miały ojców - nawet Jessica, i nie miało znaczenia, że był to tylko ojczym. Rose czuła, jak serce bije jej pod zielonym podkoszulkiem. Marzyła, żeby mieć zdrowe serduszko. Miała kochającą matkę... chciałaby mieć jeszcze ojca. Przy nim straciłyby znaczenie wszystkie makatki urodzinowe, przyjęcia i operacje. Dlaczego mama nie chce zaprosić na urodziny doktora Neilla? Nawet gdyby go nie lubiła - a Rose nie była głupia i wiedziała, że Lily w głębi duszy bardzo go lubi - powinna przystać na prośbę córki. Chociaż dzieci bały się jego protezy i nazywały go kapitanem Hakiem, Rose go kochała. Wiedziała, że gdyby miała ojca, byłby dokładnie taki jak doktor Neill. Kochałby wieloryby, delfiny, a nawet rekiny. Nie poddawałby się tylko dlatego, że nie może liczyć na jakąś część ciała. I niezależnie od tego co by właśnie robił, zawsze zatrzymywałby się, żeby pomóc dziewczynce, którą zabolało serce u stóp kamiennego rybaka.

Taak... na pewno...

ROZDZIAŁ PIĄTY Biurko mężczyzny, który posługiwał się nickiem „Secret Agent", pełniło rolę jego samolotu. Kiedy siedział w swoim ergonomicznym fotelu pochylony nad laptopem, mógł się przenieść w dowolne miejsce na terenie Stanów Zjednoczonych. Mógł, korzystając z sieci bezprzewodowej, płynąć statkiem wycieczkowym po Karaibach, Atlantyku lub Oceanie Indyjskim. Być w Paryżu. Albo w Akron w stanie Ohio, Hartfordzie w Connecticut, Phoenix w Arizonie czy Walla Walla w stanie Waszyngton. Mógł być w Vancouver czy w Toronto bądź na biegunie południowym. Tymczasem w rzeczywistości znajdował się w północnej dzielnicy Bostonu, nad kawiarnią, w której przez cały dzień pachniało espresso. Miał tu maleńkie mieszkanko, ale nikt nie musiał o tym wiedzieć. Równie dobrze mógł to być luksusowy apartament na ostatnim piętrze przy Park Avenue na Manhattanie, ranczo w Teksasie, domek na plaży na wybrzeżu Jersey z widokiem na Atlantyk z jednego okna, a na Zatokę Barnegat z drugiego. Mógł również mieszkać w pobliżu South Beach, niedaleko miejsca, w którym jakiś psychopata zabił kilka lat temu Gianniego Versace, albo w sąsiednim domu, który zajmuje normalny facet starający się zarobić na chleb i nie wchodzić nikomu w drogę. Secret Agent był głodny. Nim usiadł, wyjął piwo korzenne i zagrzał w mikrofalówce dwa burrito z wołowiną. Postawił talerz na biurku i uruchomił system, gotów do pracy. Był naprawdę głodny - pierwsze burrito pochłonął w trzech kęsach. Odczekał, aż komputer przestanie wydawać trzaski, i zalogował się. Gdzie się dzisiaj wybrać? Gdzie powinien wylądować jego samolot? Był piątkowy wieczór... Przejrzał listę swoich ulubionych miejsc. Były to strony z panienkami, rozrywką, sportem i biznesem. Nigdy jednak ani na chwilę nie zapominał o głównym celu: szukał kogoś i

wiedział, na jakiego rodzaju strony zagląda ta osoba. Próby znalezienia jej przypominały pracę na pełnym etacie. Na szczęście mógł upiec kilka pieczeni przy jednym ogniu - mógł zarobić trochę pieniędzy, szukając pewnej kobiety, suki formalnie znanej jako jego żona. Tego dnia przeglądając listę, skupił się na stronach, na których najchętniej „robił interesy". Konto w banku zaczynało świecić pustkami. Ostatnio najwięcej zysków przynosiła mu strona SpiritTown.com. Był to serwis fanów zespołu Spirit. Grupa ta była wystarczająco dobra i popularna, by dwadzieścia lat po wydaniu pierwszego albumu wciąż zapełniać stadiony i wielkie sale widowiskowe. Na dodatek zawsze można się było przyłączyć do którejś z grup zbierających pieniądze na szczytne cele. Ratowanie tropikalnych lasów deszczowych, uwolnienie niesprawiedliwie oskarżonych, równouprawnienie kobiet, pokój na całym świecie i wszystkie inne sprawy, które normalnie leżą na sercu ckliwym liberałom. Jego żona uwielbiała Spirit. Myślała, że zbawi cały świat... Secret Agent przejrzał listę dyskusyjną SpiritTown. Użytkownicy często tworzyli swoje nicki, wykorzystując w tym celu tytuły piosenek Spirit - co było bardzo typowe, a jemu pozwalało poznać ich słabostki. Nazwy użytkowników dawały mu pewność, że dostanie pieniądze, jeśli poprosi o nie kogoś, kto podpisuje się jako: PeaceBabe, OneThinDime, Wish23, Love_or_die, LonesomeDaughter... Jego żona czasami pisywała tutaj jako „Aurora", ale chyba po ich zerwaniu zmieniła nazwę użytkownika. Od dawna nie widział nigdzie Aurory... Rzucił okiem na listę poruszanych ostatnio tematów: najczęściej rozmawiano o utworach zespołu, tekstach piosenek, koncertach i pirackich nagraniach. Oprócz tego przewijała się również polityka i wydarzenia, które

przykuwały uwagę fanów zespołu Spirit. To smutne zachichotał, przygotowując się do pisania. Ci ludzie praktycznie sami prosili, żeby ich wykorzystać: przejmowali się wszystkim i wszystkimi. Profilaktyką raka piersi. Głodem na świecie. Dziećmi żyjącymi w ubóstwie. Sześć miesięcy temu zarejestrował się na tym forum i od tego czasu zdążył zamieścić sześć tysięcy postów. Przedstawił się jako wielki miłośnik zespołu Spirit (kłamstwo), kolekcjoner ich płyt (kłamstwo), skłaniający się w stronę lewicy zwolennik Demokratów (kompletne kłamstwo), rozwiedziony ojciec dwójki dzieci (częściowo prawda). Jego nazwa użytkownika, Secret Agent, czyli fajny Agent, pochodziła z jednego z największych przebojów grupy Spirit „Spy on you": „Zaglądam w twoje okna, wchodzę przez drzwi / Wiem, przed czym się chowasz, co się w duszy tli / Boisz się świata, boisz się cierpienia / Jestem Tajnym Agentem, życie twoje zmienię..." Pochłonął drugie burrito i postanowił zarobić trochę pieniędzy. Kliknął przycisk „Nowy temat", a potem wpisał nagłówek: „Ofiary huraganu". W odpowiednim polu pojawił się jego nick, Secret Agent. Potem zaczął pisać wiadomość: „Witajcie - słyszeliście o potwornej nawałnicy, pierwszym huraganie w tym sezonie? Na południu Florydy dał się nieźle we znaki. Rodzina mojej siostry straciła wszystko. Naprawdę wszystko. Wichura zerwała z ich domu dach. Mój siostrzeniec Jake oberwał szybą, która wypadła z okna... To koszmar". Potem kliknął „Wyślij". Na ekranie pojawił się napis „Twoja wiadomość została opublikowana". Mężczyzna kliknął „Wróć na forum" i rozparł się w fotelu, czekając na odpowiedzi. Secret Agent wciąż był głodny. Powędrował do kuchni i wrzucił do mikrofalówki kolejne dwa burrito. Przypuszczał, że zanim wróci do biurka, będzie miał to, na co czeka. Był

wieczór, czyli pora, kiedy wszyscy nieudacznicy - ludzie samotni albo ci, którzy po powrocie do domu nie mieli ochoty na rozmowę ze współmałżonkiem - uruchamiali komputery, żeby spotkać się z przyjaciółmi. Kiedy odezwał się dzwonek mikrofalówki, mężczyzna wyjął danie i zjadł je, stojąc przy ladzie. Dzięki temu przez cały czas miał widok na drzwi lodówki: zdjęcia żony i Ellie pokrywały każdy centymetr kwadratowy powierzchni. Były tam indywidualne portrety i wspólne fotografie, na niektórych nawet z nim, chociaż rzadko, bo nie lubił patrzeć w obiektyw. Otarł sos z warg i nachylił się, by pocałować żonę. Robiąc to, zaczął świrować... poczuł przypływ żaru. Jak śmiała go zostawić... jak ona do licha śmiała? Wypłukał talerz i otworzył kolejne piwo korzenne, żeby trochę się uspokoić. Przynajmniej nie musiał się już przejmować i usuwać z komputera tymczasowych plików internetowych. Jego wścibska żona szybko nauczyła się go kontrolować. Zaglądała, węszyła i sprawdzała, jakie miejsca odwiedzał, by się zabawić lub popracować... Kiedy wrócił do biurka, miał to, czego potrzebował: pięć odpowiedzi na wiadomość „Ofiary huraganu". Secret Agent przewinął je i szybko przeczytał: „Secret, ale pech!" „Ej, człowieku - czy z twoim siostrzeńcem wszystko w porządku?" „Zerwało dach? Naprawdę?" „Gdzie teraz podzieje się twoja rodzina? Czytałem o huraganie - to straszne. Ewakuowano wielu ludzi, a ci, którzy nie wyjechali, zostali uwięzieni w swoich domach. Czy twojemu siostrzeńcowi stało się coś poważnego?" A potem - bingo! „Secret Agent - od czego są przyjaciele? Utwórzmy na forum fundusz. Na pewno każdy chętnie pomoże. Masz

rachunek płatności internetowych PayRight - wiem o tym, bo w zeszłym miesiącu przysłałeś mi pieniądze na martensy. Wyślemy ci fundusze, a ty przekażesz je siostrze". Secret Agent uśmiechnął się: co za ludzie! Jego żona miała nosa, jeśli chodzi o zespoły i fora dyskusyjne. Byłaby dumna, że jej internetowi przyjaciele stanęli na wysokości zadania. Prawdę mówiąc, byłaby też prawdopodobnie dumna ze swojego męża... myśląc, że troszczy się o ofiary huraganu. „Dzięki, ludziska" - napisał. - „Moja siostra będzie naprawdę wdzięczna. Jesteście wspaniali... Pozwólcie mi się tylko z nią skontaktować. (Na pewno nie będzie chciała jałmużny.) Postaram się ją jakoś przekonać, skłonić, żeby pomyślała o rachunkach za leczenie mojego siostrzeńca i całej reszcie..." Kiedy pisał, spływały kolejne odpowiedzi: „Twoja siostra jest naszą siostrą!" „Twoja siostra ma wspaniałego brata, wiesz o tym? Zgłaszam się jako pierwszy - daję 100 dolarów. Żałuję, że tylko tyle..." Ja również żałuję - pomyślał Secret Agent. Przejrzał listę użytkowników forum. Szukał Aurory... Gdzie jesteś? Gdzie się podziałaś? Myślisz, że zdołasz się ukrywać do końca życia? To byłaby najlepsza zapłata: odnalezienie swojej własności i ściągnięcie jej do domu. W piątkowy wieczór Liam pracował do późna. Wiedział, że spędza w biurze zbyt dużo czasu. Zbliżała się dziewiąta, ale niebo wciąż było jasne - typowe lato na dalekiej północy. Głowa wciąż nieźle pracowała, chociaż ciało zaczynało odmawiać posłuszeństwa. Był głodny i zmęczony. Wracała stara tęsknota, od której uwolnił się dawno temu albo tak mu się przynajmniej wydawało.

Czekała jeszcze na niego ogromna ilość informacji, które musiał przejrzeć: w tym tygodniu rekiny na okolicznych wodach wykazywały wyjątkową aktywność. Liam zalogował się na stronie „Doniesienia o drapieżnikach". Pierwotnie miała przekazywać wiadomości o obecności rekinów blisko brzegu lub atakach z ich strony. Najczęściej pisano na niej jednak o fokach, ławicach tasergali i śledzi, czasami o delfinach i wielorybach, ale poprzedniego dnia na wschód od Halifaksu żarłacz biały zaatakował jakiegoś wielbiciela surfingu. Liam przeczytał relację - oczywiście deska surfingowa była żółta. Ludzie, którzy zajmowali się rekinami, nadali takim deskom nazwę „mniam - mniam". Rekiny dostrzegały je z głębin, a widząc podłużny kształt i jasny kolor, myślały, że to ich ulubione pożywienie - foka. Ponieważ krwawy ślad pozostawiony przez zęby drapieżnika miał w promieniu około trzydziestu pięciu centymetrów, Liam uznał, iż żarłacz musiał być młodym osobnikiem. Przeczytał całą relację: „Niczego nie widziałem, póki rekin mnie nie zaatakował. Nagle uderzył od dołu w moją deskę. Zrobił to tak mocno, że wyleciałem w powietrze. Z wysoka widziałem wystający z wody łeb rekina i jego zęby zaciśnięte na desce. Spadłem na niego i uderzyłem w płetwę grzbietową, która miała prawie pół metra wysokości. Zsunąłem się z niego, a wtedy zawrócił i uderzył mnie w pachę, przy okazji rozrywając kombinezon piankowy. Myślałem, że już po mnie, ale rekin zanurkował i zniknął pod wodą". Słowa miały swoją moc: Liam poczuł się tak, jakby tam był, widział, jak rekin przebija powierzchnię, obserwował wielką płetwę grzbietową wynurzającą się z morza. Zamknął oczy i przypomniał sobie pierwszą, a zarazem najtragiczniejszą sytuację, kiedy ujrzał przed sobą płetwę, która przypomina czarny żagiel diabelskiej łodzi. Doktor zacisnął powieki, wtedy woda w jego wyobraźni zabarwiła się

na czerwono... Kiedy otworzył oczy, ciemność spowijała zatokę Cape Hawk, zabarwiając wodę na czarno i likwidując ślady krwi. Liam zapisał nazwisko i adres poszkodowanego. Zerknął na zegarek - może jeszcze do niego zadzwoni i za chwilę zakończy raport. Był jednak piątkowy wieczór, dziesięć po dziewiątej, dlatego oceanolog zrezygnował z tego pomysłu. Zrobił to nie tylko z uprzejmości. Nagle doszedł do wniosku, że nie chce dłużej być maniakiem, który pracuje bez wytchnienia. Denerwowało go, że ma obsesję na punkcie rekinów, ich ataków na ludzi i ofiar takich spotkań. Mężczyzna wyłączył komputer, wstał i przeciągnął się. Potem pogasił światła, zamknął drzwi i wyszedł ze swojego biura do starego holu. Oryginalny żyrandol rzucał miękkie, przyjemne światło, w którym widać było rzeczy pozawieszane na ścianie - prace Lily i kilka obrazków Rose. Liam stał w milczeniu i przyglądał się makatkom. Nagle odniósł wrażenie, że stary hol jest najprzytulniejszym miejscem, jakie zna. „Tam dom twój, gdzie serce twoje" - przeczytał słowa wyhaftowane przez Lily. Co dziwne, gdy wyszedł z pracy i skierował się do domu, miał wrażenie, że jego serce jest właśnie w tym holu pustym, jeśli nie liczyć kilku przedmiotów zawieszonych na ścianach. Powędrował w ciemności w stronę samochodu. Z pobliskiej gospody, która należała do rodziny, płynęły dźwięki jakiejś romantycznej, wpadającej w ucho melodii. Oceanolog zawahał się, ale grający zespół przyzywał go muzyką. Wkrótce kuchnia zostanie zamknięta, ale Liam wiedział, że dostanie jeszcze coś do zjedzenia. Poza tym przy okazji mógł sprawdzić, co słychać u kuzyna, upewnić się, czy wszystko zostało odpowiednio zorganizowane na jutrzejsze przyjęcie Rose...

Przeszedł na drugą stronę cichej ulicy i kuszony dźwiękami muzyki wszedł po kamiennych schodach na chodnik, który wił się przez długi, porastający zbocze trawnik. Z białych, poustawianych parami krzeseł roztaczał się widok na port. Siedzący na nich ludzie podziwiali zachód słońca, resztki światła i pierwsze gwiazdy. Po niebie przemknęła sowa, kierując się do sosnowego lasu za gospodą. W tym lesie, nieco nad miastem, ukrywał się dom Lily. W gospodzie było sporo gości jak na weekend na samym początku lata. Plakat informował o występie zespołu, który pochodził z Wyspy Księcia Edwarda i grał muzykę celtycką. Oceanolog stanął w drzwiach i przysłuchiwał się dźwiękom gitary, skrzypiec i dud. Widząc zaawansowaną wiekiem ciotkę Camille, która dostojnym krokiem zmierzała na kolację, Liam cofnął się. Nie miał ochoty na bliskie spotkanie trzeciego stopnia z nestorką rodu. - Co cię tu sprowadza? Nie pamiętam, kiedy po raz ostatni widziałam cię u nas w piątkowy wieczór... Liam odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Anne, żoną Jude'a. Do Jude'a należały łodzie do obserwowania wielorybów, Anne zarządzała gospodą. Równie dobrze radziła sobie z ludźmi, jak rachunkowością, a interes nieźle prosperował. Liam wiedział, że rodzice i dziadkowie byliby z nich dumni. Camille, pomimo niechęci, musiała przyznać, że Anne jest naprawdę dobra. Starsza pani nigdy nie otrząsnęła się po śmierci męża, który zginął podczas wyprawy do Irlandii, do szkutnika, który miał zbudować dla nich następne łodzie. - Dobry zespół, Anne - powiedział Liam. - Przesłuchałam wszystkie stąd do Quebecu - odparła. - W tej okolicy jest dużo dobrych kapel, ale ci faceci grają jak nikt inny. Kiedy ich słyszę, od razu mam ochotę się zakochać. Liam parsknął śmiechem.

- Ty i Jude będziecie wkrótce obchodzić... którą to...? dwudziestą rocznicę ślubu? - Nie mogę zakochać się we własnym mężu? - spytała. Potem delikatnie szturchnęła go w ramię i dodała: - To przez ciebie Jude musi jutro pracować, prawda? Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów spędzi sobotę za sterami. - Uznałem, że jako człowiek z dużym doświadczeniem powinien... - ...dowodzić rejsem urodzinowym? - drażniła się z nim Anne. - Przypuszczasz, że dziewięcioletnie dziewczynki zorganizują bunt na pokładzie? Czy bardziej podejrzewasz o to ich matki... Liam przypomniał sobie, jak Rose siedziała na rynku z opuszczoną głową i z ogromnym trudem starała się nabrać powietrza w płuca. Serce mu się ściskało na wspomnienie jej lodowatych dłoni i błagalnego spojrzenia. - Dobrze mu zrobi, jeśli pójdzie w sobotę do pracy zażartował Liam. - Inaczej mógłby zacząć za bardzo zadzierać nosa. - Lepiej, żeby znalazł dla solenizantki mnóstwo wielorybów - powiedziała Anne. - Inaczej będzie miał ze mną do czynienia. - Z tobą? Anne przytaknęła. - Będę na pokładzie. Jestem jedną z Dziewczyn Nanouk. - To klub Lily, prawda? - Grupa przyjaciółek. Poznałyśmy się dzięki mamie Rose i założyłyśmy klub hafciarski. Wszystkie będziemy na pokładzie świętować urodziny małej. - Nagle jej twarz spoważniała. - Martwimy się, że to mogą być... - Nie mów tak, Anne. Nie będą - zapewnił Liam, słysząc echo jej niewypowiedzianych słów: „...jej ostatnie urodziny".

Pomimo optymizmu lekarzy osoby postronne były przerażone stanem Rose. - Lily jest ostatnio bardzo niespokojna - powiedziała Anne. - Planuje przyjęcie, haftuje prezent dla Rose, przygotowuje ją do operacji. Cieszę się, że poprosiłeś Jude'a, by stanął za sterami. Prawdę mówiąc, gdyby nie chodziło o Lily, nie zgodziłabym się na ten rejs. Oczywiście w razie wypadku to my ponosimy odpowiedzialność, ale nie o to chodzi. Hmm... masz doktorat, Liamie. Co prawda nie z medycyny, lecz z biologii, ale mimo wszystko... na pewno wiesz, jakie Rose ma szanse. Nie chodzi mi tylko o operację, ale o wkroczenie w młodość i dorosłe życie. - Jak sama powiedziałaś, nie ukończyłem medycyny odparł, czując ucisk w żołądku. - Ale jeśli Lily mówi, że Rose wyzdrowieje, to jej wierzę. - Wiem, że to poważna wada - ciągnęła Anne. - Lily starli się, jak może. Świetnie zrobiła, umieszczając małą w normalnej szkole, jednak już sama nazwa jej choroby... - Tetralogia Fallota - podpowiedział Liam. - ...brzmi przerażająco. Jakby to był jakiś potwór. - Bo w pewnym sensie jest to potwór - odparł. - Rose urodziła się z czterema defektami serca. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa tetragonum, czyli czworokąt. - Boże! - westchnęła Anne. - Lily stara się być taka rzeczowa. Nigdy nie kłamie, jeśli chodzi o Rose. Choroba córki jest nieodłączną częścią jej życia. Chce, żeby dziewczynka miała tyle radości i szans co każda dziewięciolatka. - I tak powinno być. - Martwię się o nią, Liamie. Co by było, gdyby... gdyby coś siało się Rose. Wciąż pamiętam twoją matkę po wypadku Connora...

- To nie to samo - przerwał jej Liam ostro. - Wiem. Nadal miała twojego ojca i ciebie. Lily nie ma nikogo. Liam stał i słuchał muzyki. Czuł mrowienie w ręce. Nie w prawej, zdrowej, lecz lewej, której nie miał. Jakby zdrętwiała i teraz zaczął odzyskiwać w niej czucie. Zespół zaczął grać wolnego walca, a ludzie wstali od stolików i wyszli na parkiet. - Lily... - zaczęła Anne, ale Liam jej przerwał. Odwrócił się w jej stronę i obrzucił ją lodowatym spojrzeniem. - Lily nie będzie musiała przechodzić przez to, przez co przeszła moja matka - oświadczył. - Pozwoliłem Connorowi umrzeć, ale nie dopuszczę, by Rose rozstała się z tym światem. - Liamie! To nie to samo! Nie mogłeś uratować Connora... nikt nie mógł mu pomóc! Tamten rekin przypominał prawdziwego potwora, a ty byłeś chłopcem niewiele starszym od brata. - Rekiny nie są potworami - sprostował Liam. - To tylko ryby. Mój brat nie powinien wtedy być w wodzie. Tak samo żaden z nas... Muszę już iść. Życzę udanego rejsu. Opiekuj się Rose, dobrze? - Wszystkie będziemy się nią opiekować - zapewniła Anne, ale jej oczy zdradzały, że się martwi. Liam odwrócił się. Kiedy przechodził przez hol - pełen weekendowych gości, którzy przyjechali, żeby nacieszyć się widokami, spokojem i muzyką - czuł, iż ludzie odsuwają się od niego. Był wysoki i śniady, na twarzy miał wieczny grymas niezadowolenia. Ludzie natychmiast dostrzegali jego protezę. Różnił się od nich, był inny. „Hak" - wołała na niego młodzież w liceum. „Blizna" szeptali ci, którzy widzieli go bez koszuli na sali gimnastycznej i zapamiętali poszarpane rany. Chirurgia plastyczna nie była niegdyś tak skuteczna jak teraz, a ślady po

zębach rekina przypominały krater o średnicy trzydziestu pięciu centymetrów. Zaatakował ich młody żarłacz biały - taki sam jak ten, o którym czytał w relacji surfera z okolic Halifaksu. Liam miał tak głęboką ranę, że zęby rekina zostawiły mu ślady na trzech żebrach. Kiedy wychodził z holu Cape Hawk Hotel, zdał sobie sprawę z pewnej dość zabawnej rzeczy. Nadal czuł, że różni się od innych ludzi, ale nie z tego samego powodu co dawniej. Nie chodziło już o ramię czy blizny. One stanowiły jego nieodłączną część. Tym razem wyróżniał go fakt, że jest człowiekiem samotnym. Wszędzie wokół widział pary i rodziny, które przyjechały na weekend do Cape Hawk. Żeby spędzić razem czas... Kiedy Anne powiedziała, że Lily nie ma nikogo, Liam poczuł, jakby ktoś dźgnął go nożem prosto w serce. Wiedział, co oznacza samotność. I wiedział, że nie ma nic gorszego.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Dzień był piękny, słoneczny i spokojny, idealny na rejs. Rose obudziła się, gdy wstało słońce, a potem leżąc w łóżku, spoglądała na pomarańczowe promienie, które przebijały się przez sosny. Światło obudziło ptaki w lesie, dlatego powietrze nagle wypełniło się świergotem. Dziewczynka leżała w bezruchu, słuchając i zastanawiając się, czy Nanny słyszy skrzydlate bractwo i wie, że śpiewają dla Rose „Happy Birthday". Czy Nanny pojawi się na przyjęciu? To było dla dziewięciolatki bardzo ważne - niemal tak samo ważne jak życzenie, by doktor Neill mógł dołączyć do świętujących. Kiedy Rose zaczęła siadać, poczuła ostry ból w klatce piersiowej. Nie mogła nabrać powietrza. Położyła się więc z powrotem, obróciła na bok, podciągnęła kolana pod brodę, mocno zacisnęła powieki i leżała w takiej pozycji kilka minut. Za oknami śpiew ptaków przybierał na sile, jakby z minuty na minutę było ich coraz więcej. Leciały na północ po długiej zimie. Rose wyobrażała sobie, jak bardzo muszą być zmęczone i jak szybko biją ich malutkie serduszka. Pewnego razu doktor Neill powiedział jej, że czyż sosnowy odlatuje na zimę aż do Ameryki Południowej. Ptaszek nie większy niż szyszka sosny! Oceanolog zdradził jej również, że wieloryby i delfiny podczas wędrówki docierają aż do Morza Karaibskiego. Jeśli zwierzęta stać na przefrunięcie lub przepłynięcie takiego dystansu, Rose również sobie poradzi. Musi tylko mieć dość sił, by przejść operację. Wystarczy jeszcze jedna operacja i odzyska zdrowie. Niekiedy samo myślenie sprawiało, że czuła się lepiej - na przykład bardzo jej pomagały rozważania na temat ptaków, Nanny czy urodzin. Przypomniała sobie swoją najlepszą przyjaciółkę, Jessicę, która zażartowała, że urodziły się niemal tego samego dnia. Tylko dlaczego jej słowa wcale nie brzmiały jak żart? Rose czuła, że Jessica nie kłamała... byłoby

cudownie, gdyby naprawdę tak było. Dziewczynka bardzo wolno usiadła i spuściła nogi. Spojrzała na swoją dłoń na materacu. Z powodu choroby jej palce przypominały pałeczki - to też odróżniało ją od innych ludzi. Na szczęście tego dnia się tym nie przejmowała - w końcu to jej urodziny. Wstała. Złe samopoczucie minęło. Wędrując cicho na bosaka przez korytarz, wyczuła zapach świeżego soku pomarańczowego. - Witaj, kochanie - powiedziała mama. - Wszystkiego najlepszego... - Dziękuję. Mam teraz dziewięć lat! - oświadczyła Rose z uśmiechem na ustach. Lily odwzajemniła uśmiech. Starała się nie okazywać, że sprawdza stan zdrowia Rose, z kolei dziewczynka usiłowała ukryć pewne symptomy. Powinna powiedzieć mamie, że przed chwilą miała atak sinicy, ale zdawała sobie sprawę, iż wtedy Lily mogłaby odwołać przyjęcie. Rose przeszła pomyślnie pobieżną ocenę matki, wypiła sok pomarańczowy, zjadła płatki zbożowe, zażyła witaminy i antybiotyk (w okresie poprzedzającym operację trzeba było zapobiec wszelkim możliwym infekcjom serca, które mogłyby opóźnić zabieg). Matka Rose włączyła odtwarzacz płyt kompaktowych i puściła „Aurorę" zespołu Spirit. Dziewczynka ucieszyła się, słysząc tę piosenkę. Wiedziała, że to melodia specjalnie dla niej. - Czy otworzymy je dopiero podczas rejsu? - spytała Lily, stając obok córki z kilkoma pięknie zapakowanymi prezentami. Rose zatarła ręce i podskoczyła na krześle. Matka uśmiechnęła się promiennie na widok podniecenia córki. - Nie możemy zrobić tego wcześniej? - spytała dziewczynka. Lily kiwnęła głową.

- Możemy, kochanie. To twoje urodziny, możesz otworzyć je już teraz. Rose zabrała się do dzieła. Matka zapakowała każdy prezent inaczej - użyła w tym celu pięknych papierów w róże, błękitne wstążki i ptaki lecące w kluczach na kształt serc. Rose rozwiązała kokardy, odpakowała papier i znalazła cztery nowe książki, lunetę, pamiętnik z zamkiem i kluczykiem, a także nową robót - Jest piękna, mamusiu - powiedziała, rozkładając makatkę. Jeszcze nie była oprawiona. Rose dotknęła palcami mereżki, u potem obrazka, który wypłynął prosto z serca matki. Najnowsze dzieło Lily wkrótce zawiśnie na ścianie w sypialni dziewczynki. - Podoba ci się? - spytała kobieta, pochylając się i obejmując córeczkę. - Bardzo! - zapewniła Rose, podziwiając haftowaną wersję Cape Hawk. Była tam wielka zatoka otoczona ze wszystkich stron wysokimi urwiskami, sosny, duży biały hotel, a w tle dwie dziewczynki - bez wątpienia Rose i Jessica - płynące na grzbiecie białego wieloryba. - To ja i moja najlepsza przyjaciółka - szepnęła Rose. - Każdy potrzebuje najlepszego przyjaciela, kochanie powiedziała matka. - Czy ona będzie? - Jessica? Jej mama powiedziała, że tak. Pora się przygotować. Łódź wypływa punktualnie o dziewiątej, a chyba nie chcesz, żeby opuściła port bez solenizantki. Rose pokręciła przecząco głową. W czasie kiedy Lily zmywała naczynia, dziewczynka przeszła korytarzem do swojego pokoju, żeby ubrać się na przyjęcie. Położyła makatkę na łóżku i przyjrzała się roześmianym twarzom -

swojej i swoich dwu najlepszych przyjaciółek, dawnej i nowej. Potem zamknęła oczy, stanęła przy oknie i wypowiedziała w myślach życzenie... Podczas urodzin zawsze wypowiadała w myślach jakieś życzenia; większość z nich pozostawała tajemnicą. W poprzednich latach chciała, żeby ojciec w jakiś cudowny sposób pojawił się w ich życiu, by ją kochał i chciał być z nimi. Życzyła sobie, żeby mieć babcię, która zajęłaby się ogrodem i pomogła kwiatom dobrze rosnąć. Marzyła o zdrowym sercu, by móc biegać, bawić się i nie widzieć przerażenia matki ani jej strachu, że może stracić córkę. Jednakże w tym roku Rose miała tylko dwa życzenia. Maleńkie w porównaniu z wielkimi prośbami z poprzednich lat. Dwa małe sekretne życzenia... O wpół do dziewiątej Marisa i Jessica minęły znak z napisem: „Spotkania z wielorybami. Firma rodziny Neill" i znalazły się na wysypanym żwirem parkingu. Marisa wciąż jeszcze spoglądała w lusterko wsteczne, by sprawdzić, czy ktoś jej nie śledzi. Wybrała Cape Hawk ze względu na jego oddalenie od wielkich miast i znanych szlaków. Dzięki temu nawet gdyby ktoś ich szukał, jego szanse były bliskie zeru. Miała też drugi, ukryty powód. Ted byłby zaszokowany, gdyby kiedykolwiek na to wpadł. Jego pradziadek był wielorybnikiem z Kanady. W jednym ze starych rodzinnych albumów znajdowało się zdjęcie statku do połowu wielorybów dokładnie przy tym nabrzeżu. Zaśnieżone urwiska wznosiły się majestatycznie nad oblodzonym omasztowaniem. Oglądając zdjęcie, Marisa odniosła wrażenie, że jest to port na krańcu świata. Piękny, surowy i tajemniczy. Wjechała na wstecznym na miejsce na parkingu, żeby widzieć, kto się zbliża. Nie lubiła, gdy ktoś zachodził ją od tyłu.

Uciekła od brutalnego mężczyzny, który zabił szczeniaka jej córki tylko dlatego, że psiak w nocy szczekał. Marisa musiała wyrwać dziewczynkę z dobrze znanego jej świata, uciec z domu i posługiwać się fałszywymi datami urodzin, żeby zatrzeć za sobą wszelki ślad. Nauczyła się być ostrożna. Otworzyła torebkę i wyjęła małą paczuszkę. - Skarbie, wiem, że powinnyśmy trzymać się wiernie naszych zmyślonych opowieści, ale nie mogłam się oprzeć pokusie. Wszystkiego najlepszego... - Mamusiu! - zawołała Jessica. - To dla mnie? Mogę otworzyć? - Oczywiście. Twoje nowe urodziny będą za kilka dni. Doszłam do wniosku, że możemy wykorzystać przyjęcie Rose, by w tajemnicy uczcić twoje własne święto. Jessica rozwiązała wstążeczkę, rozerwała papier i otworzyła małe atłasowe pudełeczko. Była tak szczęśliwa, że nagle wszystkie kłopoty, przez które przeszły, przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. - To pierścionek babci! - Tak, kochanie. Jej pierścionek ze szkoły pielęgniarskiej... - Nosiła go, gdy jako pielęgniarka pracowała w marynarce, potem gdy zajmowała się dziećmi na oddziale pediatrycznym i wreszcie kiedy zaczęła pracować jako prywatna pielęgniarka, prawda? - Tak. Znasz doskonale jej historię. Tak uwielbiała pomagać innym, że namówiła mnie do podjęcia tej samej pracy. Może wpłynie również na ciebie. - Żebym mogła pomóc Rose? Marisa przytaknęła. Poprzedniego wieczoru do późna czytała wszystko, co znalazła na temat dzieci z chorobami serca. Nie wiedziała, jaką wadę ma Rose, ale sądząc po objawach i zbliżającej się operacji, musiało to być coś

poważnego. Może pierścionek babci uspokoi nieco Jessice, gdy będzie musiała zmierzyć się z poważną chorobą przyjaciółki. - Mamusiu, czy na pokładzie dostaniemy choroby morskiej? - Nie. Dlatego zdobyłam dla ciebie tę bransoletkę powiedziała, nakładając gumkę na szczupły przegub córki. Jeśli mały koralik będzie dotykał miejsca, w którym wyczuwa się tętno, uchroni cię przed mdłościami: - A co z tobą? Też będziesz miała taką bransoletkę? Marisa w milczeniu zakładała gumkę we właściwym miejscu. - Popłyniesz z nami, prawda, mamusiu? - Skarbie, chciałabym coś zrobić. - Co takiego? Przespać się? - wybuchnęła Jessica, nie mogąc się powstrzymać. Marisa dostrzegła zawód w oczach córki. - Nie mów tak - powiedziała, chociaż Jess miała rację. Od przeprowadzki do Cape Hawk Marisa większość czasu spędzała w łóżku. Tak właśnie jest w przypadku depresji: brakuje sił, nadziei, człowiek chce się ukryć w ciemnym kącie. Wystarczyło, że Marisa pomyślała o przyczynach swojej depresji - tych samych, które sprawiły, że wraz z Jess musiała zmienić środowisko i przeprowadzić się setki kilometrów od swojego poprzedniego miejsca zamieszkania by poczuła się tak bezsilna i wyczerpana, że nie mogła oprzeć się pokusie, jaką stanowił sen. - Jeśli nie pójdziesz, ja też zostaję - oświadczyła dziewczynka. - Jess, każda z nas znajduje się w nieco innej sytuacji. Rose jest twoją najlepszą przyjaciółką i chce, żebyś była na przyjęciu. Masz dla niej ładny prezent i piękną laurkę. Jej mama będzie otoczona przez swoje przyjaciółki, a ja nie znam

tu nikogo... poza tym muszę posprzątać. Wiesz, że ostatnio bardzo się zaniedbałam... Nagle na parking podjechał inny samochód i rozległ się dźwięk klaksonu. Uśmiechnięte od ucha do ucha Lily i Rose machały im rękami, a dziewczynka podskakiwała na siedzeniu, nie kryjąc radości. Marisa poczuła, że serce zamiera jej w piersiach, a potem uśmiechnęła się - szczerze i beztrosko. W jej oczach pojawiły się łzy. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni ktoś poza córką tak bardzo ucieszył się na jej widok. Lily i Rose wysiadły z samochodu, a Marisa opuściła szybę. - Nie musicie czekać w samochodzie - oznajmiła Rose. Możemy iść prosto na statek. - Uśmiechnęła się przez otwarte okno do Jessiki, która zerknęła na matkę. - Proszę... - szepnęła dziewczynka. - Pani również idzie, prawda? - spytała Rose, przenosząc wzrok na Marisę. - Och, serdecznie cię zapraszam - powiedziała Lily. Przygotowałyśmy kokardy dla wszystkich uczestniczek przyjęcia, na jednej z nich jest twoje imię! - Idziesz, mamusiu? - spytała Jessica. Marisa poczuła, że uśmiech - nie tylko ten widoczny na twarzy, ale i ukryty w głębi serca - robi się coraz bardziej promienny. Lily nie odrywała od niej radosnych, lśniących oczu. Matka Jessiki miała dziwne wrażenie, że Lily rozumiała jej wahanie. Potem zaczęła się zastanawiać, czy to możliwe, by nieznajoma czytała w jej myślach i naprawdę wiedziała, co ją dręczy. Od tak dawna czuła się bezbronna i łatwa do przejrzenia. - Nie mogę - usłyszała własną odpowiedź, a z jej oczu popłynęły łzy, jakby ktoś odkręcił kran.

Lily wsunęła rękę przez okno i położyła ją na dłoni Marisy. Między dwiema kobietami przepłynął dziwny prąd. Matka Jessiki spojrzała w czyste, pełne zrozumienia oczy Lily. Dziewczynka wysiadła z samochodu i wraz z Rose poszła pooglądać wystawy sklepików z pamiątkami. - Tylko się domyślam - powiedziała Lily. - Ale chyba wiem, o co chodzi. - Nigdy nikomu o tym nie mówię - wyznała Marisa. - Musimy porozmawiać - oświadczyła Lily. - Nie teraz, żeby nie psuć przyjęcia, ale popłyń z nami. Będą same kobiety. Wybierz się w rejs ze względu na Jessicę. Ucieszy się, gdy zobaczy, że jesteś silna i szczęśliwa. - Nie mam ochoty spotykać ludzi... Na twarzy Lily pojawił się uśmiech. - Czy to dlatego przeprowadziłaś się tam, gdzie diabeł mówi dobranoc? - Skąd wiesz? - Powiem ci innym razem... teraz musimy iść na pokład, zrobić to dla Rose. Popłyniesz z nami? Marisa czuła, że pocą jej się dłonie, mimo to kiwnęła głową, że się zgadza. To zabawne, ale ponieważ przez wiele lat pracowała jako pielęgniarka, dużo wiedziała o rozszczepieniu jaźni - zdawała sobie sprawę, że ludzie po traumatycznych przejściach są w stanie robić różne rzeczy, prawie tego nie zauważając. Zabierając torebkę, prezent dla Rose i kluczyki do samochodu, uświadomiła sobie, że od przeprowadzki do Cape Hawk przez większość czasu zachowywała się jak lunatyczka. Kiedy zamknęła samochód i poczuła dłoń Lily na swojej ręce, wiedziała, że budzi się z długiego snu. Nie była pewna, czy ma na to ochotę, jednakże Lily uśmiechała się tak promiennie i tak szczerze, iż warto było spróbować.

Dwie matki i dwie córki przeszły po trapie na pokład „Tecumseha II" i zaczęły świętować. Kwadrans przed dziewiątą Liam siedział w swoim biurze i obserwował, jak Jude rozpoczyna przyjęcie urodzinowe na pokładzie „Tecumseha II". Na parkingu przy nabrzeżu było coraz więcej samochodów, a dziewczynki i ich matki wchodziły po trapie, niosąc prezenty, ciepłe kurtki, polary i lornetki. Wśród nich znajdowała się Lily i Rose. Towarzyszyła im jakaś kobieta z Jessica, dziewczynką, która odnalazła go, gdy Rose potrzebowała pomocy. Anne Neill zbiegła z gospody po zielonym zboczu, a wchodząc na pokład, pocałowała Jude'a. Liam poczuł ucisk w żołądku. Czy na myśl o przyjęciu urodzinowym? A może na widok uszczęśliwionej Rose? Przypomniał sobie, jak kilka dni temu kucała przy posągu z przerażeniem i wyczerpaniem w dużych zielonych oczach. Chciał odwrócić wzrok od statku do obserwowania wielorybów, ale nie mógł tego zrobić. Anne stała obok Jude'a, rozmawiała z nim i przytulała się, obejmując go ręką w pasie. Liam delikatnie się uśmiechnął; jego kuzyn niezależnie od okoliczności zawsze miał wolne weekendy. Anne starała się wynagrodzić mu fakt, że tę sobotę musiał spędzić przy sterze. Liam dostrzegł łączące ich uczucie i poczuł kolejny skurcz żołądka. Oceanolog od wczesnego rana tropił rekiny, wieloryby i delfiny, odbierając sygnały z nadajników, które poprzyczepiano im podczas znakowania poszczególnych osobników w ramach badań nad migracją zwierząt wodnych. Nie zdążył jeszcze przejrzeć wszystkich danych, lecz tuż przed dziewiątą przełączył program z komputera biurowego na swojego laptopa. Będzie mógł popracować później, w domu. Zabrał bluzę i sportową torbę, po czym zamknął za sobą drzwi.

Załoga rzuciła cumy, Jude uruchomił syrenę; „Tecumseh II" odbił od nabrzeża i wyruszył w rejs. Wszystkie uczestniczki przyjęcia stanęły na górnym pokładzie i patrzyły w morze. Wszystkie oprócz Rose. Liam zobaczył, że dziewczynka stoi na rufie i... uśmiecha się do niego. Pomachał jej ręką. Przeszedł przez przystań i minął kilka kutrów, które nie wypłynęły w morze z porannym pływem. Gerard stał na pokładzie i przyglądał się przechodzącemu obok Liamowi. Obaj zignorowali się nawzajem - linia frontu została wyznaczona w chwili, kiedy Liam dostrzegł płetwę delfina na dnie łodzi Gerarda. Oceanolog wszedł na pokład swojego płaskodennego „Zodiaka", uruchomił silnik i wypłynął z przystani. „Tecumseh II" miał nad nim sporą przewagę, ale Liam podążał jego kilwaterem - bladozielonym pasem piany na tle spokojnych błękitnych wód zatoki - jak dzieci z bajki idące śladami okruszków chleba. W rzeczywistości odnalazłby drogę nawet z zawiązanymi oczyma. Wiedział, że statek płynie w kierunku żerowisk, bo tam najłatwiej spotkać wieloryby. Wmawiał sobie, że płynie w celach badawczych. Odebrał sygnały od co najmniej siedmiu wędrownych ssaków morskich - wszystkie z nich miały dotrzeć na wody Cape Hawk jeszcze tego dnia. Miał dane z nadajników rekina wielorybiego i żarłacza białego, nie wspominając o wielorybach i delfinach, które wcześniej zdążyły tu już dotrzeć z południa. Niemal udało mu się przekonać siebie samego, że jego wyprawa na żerowiska nie ma nic lub prawie nic - wspólnego z przyjęciem z okazji dziewiątych urodzin Rose Malone. Był piękny pogodny dzień. Oceanolog postanowił, że będzie podążać za sygnałem dziewiętnastoletniej białuchy oznaczonej symbolem SM122 (ssak morski numer 122) i

powita ją na tarlisku. SM122 była pupilką wszystkich mieszkańców miasteczka i dopóki się nie pojawiła, lato nie było latem. W przeciwieństwie do innych wielorybów przypływała z północy. Migrowała w odwrotnym kierunku - w zimie szukała lodu, śniegu i zórz polarnych. Sygnał z jej nadajnika świadczył o tym, że dziś pojawi się na żerowisku, ale Liam nie umiał powiedzieć, czy zdąży na rejs urodzinowy Rose. Gdyby jednak tak się stało i gdyby za pomocą laptopa namierzył białuchę, był gotów skontaktować się przez radio z Jude'em i skierować go w odpowiednią stronę. Motorówka Liama ślizgała się po powierzchni, płynąc w ślad za statkiem. W oddali widać było siedem sporych fontann - stadko płetwali pożywiało się krylem i drobnymi rybkami, które płynęły kanałem wodnym wzdłuż fiordu i były unoszone przez prądy morskie przy zachodnim brzegu półwyspu. Kiedy „Tecumseh II" zbliżył się do wielorybów, na pokładzie rozległy się głośne krzyki - wszystkie dziewczynki pokazywały sobie ssaki morskie, oglądały je i śmiały się podekscytowane. Liam wyjął laptopa, wpisał hasło i spojrzał na dane z nadajników. Wspaniale - SM122 jest już na miejscu. Zgodnie z danymi białucha powinna być w zatoce, znajdować się tuż za przylądkami i szybko zmierzać w stronę żerowisk. Liam włączył radio i wywołał kuzyna. - T - dwa, zgłasza się twój rodzinny biolog morski, odbiór. - Potwierdzam. Co ty tu robisz? - Tropię białuchy. Jeśli popłyniesz mniej więcej sto metrów na zachód, powinieneś spotkać się z SM122, gdy wypłynie na powierzchnię, by zaczerpnąć powietrza. - Chyba żartujesz! Przekazujesz swoje dane ludziom, którzy zbijają kasę na obserwowaniu wielorybów?

- To jednorazowe odstępstwo od normy. Na co czekasz? Zmieniaj kurs, i to już. - Rozkaz... Dzięki! Liam nawet nie odpowiedział. Kiedy duży statek skręcał na zachód, oceanolog dodał gazu, przeciął kilwater „Tecumseha II", dużym esem wykręcił obok sterburty i płynął obok statku wycieczkowego, prowadząc kuzyna w miejsce, gdzie SM122 powinna pojawić się na powierzchni. Zwolnił, jednym okiem obserwując wodę przed sobą, a drugim ekran laptopa. Słyszał fale uderzające o boki jego pontonu i głosy rozczarowanych dziewczynek oraz ich matek. Chciały poobserwować żerujące wieloryby - które teraz zostały niecałe dwieście metrów za nimi - dlatego nie rozumiały, dlaczego łódź się od nich oddala. Kiedy obie jednostki kołysały się na niewielkich falach, Liam zerknął na pokład. Rose podobnie jak inne dziewczęta stała z matką przy barierce. Lily obejmowała córkę. Patrzyła prosto przed siebie - nie na pozostawione z tyłu wieloryby jakby wiedziała, że za chwilę coś pojawi się na ich kursie. Promienie porannego słońca odbijały się w jej ciemnych włosach, które lśniły jak futro foki. Liam z trudnością oderwał od niej wzrok, musiał jednak zerknąć na ekran komputera. Zauważył, że SM122 wynurza się z głębiny, żeby zaczerpnąć powietrza. - Rose! - zawołał. Spojrzała na niego z wysoka, osłaniając oczy przed promieniami słońca. Pomachała mu, wyraźnie zadowolona, że widzi go w tym miejscu. Lily również zerknęła w dół, ale nie rozluźniła uchwytu, żeby pomachać oceanologowi lub przystawić dłoń do czoła. Jedynie przymrużyła oczy i popatrzyła prosto na Liama, jakby zaglądała mu w głąb duszy. - Dokładnie na wprost - powiedział, puszczając koło sterowe, by zdrowym ramieniem wskazać kierunek.

Lily o nic nie pytała, nie okazała żadnych wątpliwości. Jakimś cudem, nawet nie wiedząc dlaczego, uwierzyła jego słowom, co najbardziej wzruszyło Liama. Patrzył, jak prowadzi Rose w stronę dziobu, z dala od innych matek i córek. „Tecumseh II" był specjalnie przygotowany do obserwowania wielorybów - miał na dziobie ambonę, która sterczała trzy metry nad powierzchnią wody. Lily mocno trzymała się stalowej poręczy i prowadziła Rose w tamtą stronę. Liam dał Jude'owi sygnał. Obaj przestawili silniki na jałowy bieg. Łodzie czekały niemal w całkowitej ciszy. Oceanolog czuł przyspieszone bicie serca, gdy wpatrywał się w powierzchnię wody. Przypuszczał, że Jude robi to samo. Obserwowanie wielorybów mieli we krwi - gdy byli w wieku Rose, robili to dla zabawy, dzień po dniu, rok po roku, rywalizując między sobą, kto pierwszy wypatrzy wieloryba. Zawsze zwyciężał Connor. Tym razem Liam wyczuł białuchę, jeszcze nim ją zobaczył. Może dzięki sztywnym sylwetkom Lily i Rose, które wpatrywały się w powierzchnię wody, napinając wszystkie mięśnie i wytężając wzrok. Liam wyczuwał ich energię... a może była to energia starego wieloryba, który pokonał mistyczną drogę do domu i po raz kolejny wrócił na południe z zamarzniętych mórz niemal na samym biegunie? Jakie przygody przeżyła białucha podczas długiej podróży? Ilu rekinom zdołała się wymknąć? Ile lodu przełamała krawędzią grzbietu, gdy potrzebowała powietrza tak samo jak Liam? Jakich sieci rybackich zdołała uniknąć? Była już bardzo stara; Liam chciał zrozumieć jej wolę życia i siłę, która kazała jej rok po roku wracać do zatoki, w której się urodziła. Była tutaj - czuł to. - Nanny! - krzyknęła Rose.

Rzeczywiście była tuż przed nimi - białucha z Zatoki Świętego Wawrzyńca. Wypłynęła na powierzchnię; jej biały jak lód grzbiet błysnął w słońcu, a potem uniosła nieco głowę, jakby przyglądała się otoczeniu. Miała cztery metry długości, była śnieżnobiała, a zamiast płetwy grzbietowej mogła się poszczycić włóknistą krawędzią, która biegła wzdłuż całej długości grzbietu. Przy wydechu wytwarzała fontannę, która miała zaledwie metr wysokości, niewiele w porównaniu z innymi waleniami. Liam usłyszał jeden oddech, potem drugi. Zastanawiał się, czy Rose i Lily również go słyszą z wysokości pokładu dużego statku. Chciał, by były na pokładzie jego „Zodiaka", żeby Rose mogła poczuć niezwykłą siłę życiową Nanny. Nagle przechwycił spojrzenie Lily. Dziewczynka wciąż patrzyła w dół na białuchę i wyciągała w jej stronę ręce, jakby chciała objąć starego wieloryba i popływać na jego grzbiecie. Jednakże Lily wpatrywała się w Liama. W jej szeroko otwartych i zaokrąglonych oczach widać było zachwyt i coś ukrytego głębiej: ból, który zawsze u niej dostrzegał. Chodzi o Rose - pomyślał. Lily bardzo kochała córeczkę. I żyła w ciągłym strachu. - Nic jej nie będzie - powiedział Liam głośno, patrząc jej prosto w oczy. Lily przekrzywiła głowę. Oczywiście, jego słowa nie były w stanie przebić się przez szum silników i okrzyki radości uczestniczek przyjęcia Rose. Wargi Lily poruszyły się, jakby pytała: „Co takiego?". Wiatr zarzucił mu włosy na oczy, więc musiał puścić koło sterowe, by je odgarnąć. Nie chciał przerywać kontaktu wzrokowego z Lily, lecz gdy się odwrócił, usłyszał, że Nanny bierze głęboki wdech, a potem daje nura w głębinę. Po dziesięciu oddechach na powierzchni mogła przebywać pod

wodą nawet piętnaście minut. Lily i Rose zeszły z ambony i dołączyły do reszty gości na pokładzie. Liam wykonał swój plan. Wiedział, że przyjęcie potoczy się dalej bez niego. Kiedy uruchamiał ponownie silnik, by wrócić na przystań, usłyszał krzyk. - Dziękuję, doktorze Neill! - zawołała Rose. - Dziękuję, że zabrał nas pan do Nanny. - Wszystkiego najlepszego, Rose - odparł. Lily milczała, ale znów na niego patrzyła wielkimi oczami, w których czaiło się mnóstwo pytań. Wiedział, że nie mają nic wspólnego z jego osobą, mimo to chciał na nie odpowiedzieć. Spojrzał na nią, starając się wyjaśnić wzrokiem pewne sprawy. Rose w przyszłym tygodniu miała jechać na skomplikowaną operację. Właśnie obchodziła swoje dziewiąte urodziny. Lily była odważna jak niedźwiedzica i zrobiłaby wszystko, żeby zapewnić córce bezpieczeństwo. Wiedział, że on i Lily są ulepieni z tej samej gliny. Doprowadził łódź wycieczkową do białuchy, bo o tym marzyła Rose, poza tym chciał, żeby Nanny przekazała dziewczynce część swojej energii i uleczyła jej serce. Liam był naukowcem - ukończył uniwersytet McGilla, a potem studiował w Marine Biological Lab w Woods Hole w Massachusetts. Urodził się jednak nad zatoką na dalekiej północy, dzięki czemu doskonale znał siłę i magię natury, wierzył w to, czego nie można zobaczyć ani zrozumieć. Od przystani odbiła następna łódź - to Gerard Lafarge postanowił sprawdzić, co przykuło uwagę tylu ludzi. Liam poczuł, że krew krzepnie mu w żyłach. Wyczuwał, że to niebezpieczny człowiek - wiedział, że ktoś, kto jest w stanie skrzywdzić delfina, może być groźny również dla innych bezbronnych stworzeń. Liam tak sterował łodzią, żeby „Zodiac" znajdował się między statkiem Lafarge'a a Nanny, i co ważniejsze: między Gerardem a Lily i Rose. Rybak

podniósł lornetkę i skierował ją w stronę białuchy. Potem opuścił ręce i długo przyglądał się Lily. Zawracając, Liam zatoczył wokół „Tecumseha II" szeroki łuk jak samiec rybołowa, który krąży wokół gniazda i sprawdza otoczenie przed udaniem się na połów. Na laptopie naukowca mrugały światełka, które oznaczały poszczególne ssaki morskie wracające po długiej wędrówce do domu, jednak doktor Neill wcale nie zwracał na nie uwagi. Zataczał łódką duże kręgi i robił, co do niego należało, nie zwracając uwagi na coraz szybsze bicie serca.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Przyjechały z różnych stron; niektóre pokonały nawet sto pięćdziesiąt kilometrów, żeby się spotkać i wspólnie świętować dziewiąte urodziny Rose Malone. Były wśród nich matki, córki, siostry, ciotki, babcie, stare i nowe przyjaciółki. W ciągu minionych lat spotykały się w różnych miejscach, poczynając od „Igły z nitką" - sklepu Lily, gdzie narodziła się idea klubu. Zbierały się w pubie, w swoich domach, poczekalni w szpitalu, a pewnego letniego wieczoru umówiły się nawet w podwodnym ogrodzie. Jednakże tym razem Dziewczyny Nanouk z Mroźnej Północy po raz pierwszy umówiły się na przyjęciu urodzinowym na pokładzie statku. Rose siedziała w środku kręgu z Jessica u boku. Pozostałe dziewczynki starały się być jak najbliżej nich, by widzieć, jak solenizantka otwiera prezenty, natomiast dorosłe kobiety stały nieco z tyłu, patrzyły i rozmawiały. Lily czuła miarowe i spokojne bicie serca... Spojrzała na ukochaną córeczkę i przypomniała sobie wszystkie jej dotychczasowe urodziny. Poszczególne uroczystości przemknęły przez pamięć szybciej niż kometa. Kobieta była wzruszona, że widzi Rose otoczoną taką miłością. Wszystkie uczestniczki przyjęcia bardzo troszczyły się o dziewczynkę i na pewno będą trzymać za nią kciuki, gdy Rose i Lily pojadą do Bostonu. Kiedy do dużego pomieszczenia pod pokładem dotarł warkot silnika łódki Liama, Lily poczuła przyspieszone bicie serca. Skupiła się jednak na dziewczynkach i kobietach zebranych pod pokładem. Doskonale znała każdą z nich - z wyjątkiem Marisy. Wiedziała o wszystkich lub prawie wszystkich pięknych przeżyciach, radościach, smutkach i żalach, dzięki którym jej przyjaciółki były tak wspaniałymi kobietami. Chwila obecna budziła mnóstwo emocji: życie niezmiennie

toczyło się do przodu, ale Lily wiedziała, jak ważne jest, by czasami się zatrzymać, zwłaszcza w sytuacjach takich jak ta. Rose otworzyła prezenty - dostała książki, zestaw akwareli, modelinę, srebrną bransoletkę, dwie płyty kompaktowe i sportową bluzeczkę z wizerunkiem białuchy. Lily wyczuwała zachwyt córeczki. Czasami miała wrażenie, że stanowią jedność. Czy powodem była wieloletnia choroba Rose, czy może wszystkie matki są tak przywiązane do swoich dzieci? Tak czy inaczej pani Malone czuła, że jej serce wypełnia radość, której źródłem jest Rose. W tym momencie rozległ się trzask głośnika, a potem całe pomieszczenie wypełnił głos Jude'a: - Wzywam solenizantkę... Rose i jej przyjaciółki są proszone na pokład. Chcemy powiedzieć wam coś o les baleines... - Czyli o wielorybach - wyjaśniła Rose Jessice. Kilka spośród przyjaciółek pochodziło z francuskojęzycznej części Kanady, dlatego Lily wiedziała, że Jude skierował swoje słowa właśnie do nich. Bardzo sobie ceniła życzliwość męskich potomków Tecumseha Neilla i była zadowolona, że pozbawiona ojca Rose też może jej zaznać. Kiedy dziewczęta wyszły na pokład, Lily zerknęła na Marisę. Mama Rose założyła kółko Dziewczyn Nanouk pod wpływem bardzo osobistej, głęboko skrywanej potrzeby teraz dostrzegała ją u matki Jessiki. - Wspaniałe przyjęcie, Lil - powiedziała Anne, podchodząc do stojącej przy oknie matki solenizantki. - Mała świetnie się bawi - przyznała Lily, patrząc, jak Rose i jej przyjaciółki co chwila wybuchają śmiechem, gdy Jude zaganiał je wszystkie na pokład. - Pojawienie się Nanny też przyniosło odpowiedni skutek. - Jak to się stało? Wyglądało tak, jakby Jude i Liam wcześniej się umówili.

- Jude nie ma z tym nic wspólnego - wyjaśniła Anne. - W takim razie Liam. Zawsze śledzi coś za pomocą komputera. Gdy przechodziłam obok jego biura, widziałam jasne punkty na ekranie i słyszałam jakieś dźwięki... - Zbyt dużo czasu spędza ze stworzeniami morskimi oświadczyła Anne - a zbyt mało z ludźmi. - Chętnie spędziłabym z nim kilka chwil - wyznała Marlena, podchodząc ze szklaneczką ponczu - gdybym nie przysięgła sobie, że już nigdy nie będę zadawać się z facetami. - Och, daj spokój - powiedziała Anne. - To nie tak. Arthur rzeczywiście był gnidą, ale nie wszyscy mężczyźni są tacy. - Wiem, że masz wspaniałego męża, ale kiedy Barbara miała pięć lat, jej ojciec po prostu wyjechał, założył nową rodzinę i całkowicie o nas zapomniał. Nic nie wiem o mężczyznach, znam tylko jednego, na dodatek złego... Marisa stała na uboczu, jakby zastanawiała się, czy się przyłączyć. Lily z uśmiechem na ustach przyciągnęła ją bliżej, doskonale wiedząc, że matka Jessiki przyszła tutaj właśnie po to - nawet jeśli nie zdawała sobie z tego sprawy. - Barbara bardzo tęskniła za ojcem - ciągnęła Marlena. Wpędziła się w gorączkę, co noc płakała. Czytałam jej bajki na dobranoc, ale za każdym razem kiedy w opowieści pojawiał się jakiś ojciec, była niepocieszona. Zasypiała i śniła o swoim tatusiu, a potem budziła się z takim płaczem, że nie potrafiła zasnąć. Musiałam na kilka dni zostawić ją w domu, bo była tak zmęczona, że nie nadawała się do szkoły. - Myślicie, że dziecko może się naprawdę rozchorować z tęsknoty za ojcem? - spytała Cindy. - To zależy od dziecka - wyjaśniła Jodie. - Nie, to zależy od ojca - odparła Marlena. - Kiedy nie chce brać czynnego udziału w życiu dziecka... - Daj spokój - przerwała jej Suzanne z uśmiechem. Czyżbym w twoich słowach wyczuwała gorycz?

- Mam nadzieję, że nie - zripostowała szybko Marlena. Jak to się mówi, ciężko nad tym pracuję. - Nie pozwól, by to wciąż cię gryzło, kochanie - poradziła Doreen. Lily słuchała ich z zainteresowaniem, głównie ze względu na Marisę. Wiele lat temu spędziła długie godziny na walce z własnymi demonami. Dziewczyny Nanouk pomogły jej pozbyć się ich na dobre. - Chciałabym, żeby jego coś trochę pogryzło - zdradziła Marlena. - Może jakiś ładny duży rekin. Skoro doktorowi Neillowi udało się znaleźć białuchę dla Rose, może zdołałby namierzyć sympatycznego żarłacza białego dla Arthura? - Nigdy nie żartuj z Liamem na temat rekinów - ostrzegła Anne cicho. W tym momencie Lily odwróciła się i wyjrzała przez okno. „Zodiac" zataczał ogromne kręgi wokół ich statku. Liam był wysoki i smukły, chociaż przy kole sterowym trochę się garbił. Miał ciemnobrązowe włosy, jednak tam gdzie układały się w delikatne lale, widać było pierwsze srebrne nitki. Lily bacznie obserwowała oceanologa. W pobliżu statku pojawiła się jeszcze jedna łódź. Matka Rose przymrużyła oczy. Był to kuter Gerarda Lafarge'a. Lily nie lubiła Gerarda, drażnił ją jego tupet i to, że zawsze chodzi dumny jak paw. Lafarge przyglądał Mię Nanny przez lornetkę. Pani Malone poczuła, że po kręgosłupie przebiega jej dreszcz. - Anne ma rację - poparła ją Lily. - Nie wspominaj przy Liamie o rekinach. Wystarczy to, co przydarzyło się jemu i jego bratu. - I Jude'owi - przypomniała Anne. - Mój mąż również tam był. Nigdy nie zdołali zapomnieć i jestem pewna, że już im się to nie uda. - Niektóre wydarzenia są tak okropne, że nie można o nich zapomnieć - wtrąciła Marisa.

Wszystkie kobiety odwróciły się w jej stronę. Lily przedstawiła ją, gdy weszły na pokład, ale wiedziała, że nieznajoma wzbudziła ciekawość stałych bywalczyń. Niestety Marisa już się wycofywała, jakby żałowała wypowiedzianych słów. Lily zerknęła na Gerarda i ucieszyła się, że zawrócił i skierował swój kuter na otwarte morze. - Zaczekaj, Mariso - powiedziała Anne. - Porozmawiaj z nami. - Tak, powiedz nam coś o sobie, póki dziewczynki są na pokładzie - zaproponowała Cindy. - Co sprowadza cię do Cape Hawk? Czy twój mąż jest rybakiem? A może oceanografem? - Nie... jestem... rozwiedziona - odparła Marisa. Sprawiała wrażenie zakłopotanej, choć może nie tyle było to zakłopotanie, ile gorączkowa próba zachowania czegoś w tajemnicy i dopilnowania, by pewne szczegóły nie wyszły na światło dzienne. Lily doskonale to znała z własnego doświadczenia. - Tylko trzy rzeczy sprowadzają ludzi w te okolice zawyrokowała Alison. - Mieszkająca tutaj rodzina, ogromna, wręcz szalona miłość do przyrody albo ucieczka od nieudanego małżeństwa. Sądząc po rumieńcach na twarzy Marisy, Alison trafiła w dziesiątkę. - Kiedy powiedziałaś: „Niektóre wydarzenia są tak okropne, że nie można o nich zapomnieć" - wtrąciła Marlena pomyślałam: „Taaak. Zdrada, bicie i zachowanie godne czterolatka. Może nawet wyrośniętego trzylatka". - Nie mogę... - zaczęła Marisa. - Dziewczynki są na zewnątrz - przypomniała Anne. - Nie usłyszą. Lily podeszła do Marisy. Chciała jej wyjaśnić - lub przynajmniej dać do zrozumienia - że kobietom nie chodzi o

nowy temat do plotek. Nie musiały znać najtragiczniejszych szczegółów z życia pozostałych koleżanek. - Niektóre z nas są z dala od domu - powiedziała Lily. Stałyśmy się dla siebie siostrami. - Mam siostrę - wyznała Marisa, a jej oczy zasnuły się łzami. - Nie rozmawiałam z nią od bardzo, bardzo dawna... - Tęsknisz za nią? - spytała Lily. - Bardziej, niż można to sobie wyobrazić. - W takim razie dlaczego do niej nie zadzwonisz? - Ponieważ on mógł założyć podsłuchy na jej telefonach. Powiedział, że nigdy... przenigdy nie pozwoli nam odejść. - Ale odeszłyście. - Owszem - wyjąkała Marisa. - Tylko teraz czujemy się jak w pułapce. - Boicie się? - Tak, ale na tym nie koniec... nie możemy swobodnie się poruszać. Nie możemy być sobą... - To z czasem mija - zapewniła ją Lily. - Chwilami czuję się taka samotna. - Teraz masz nas - przypomniała Cindy. - Widzimy się po raz pierwszy, ale już jesteśmy twoimi przyjaciółkami. Witamy w naszym gronie, Mariso. Mama Jessiki próbowała przywołać na usta uśmiech, ale nie do końca jej się to udało. Czując, że sytuacja zaczyna przerastać Marisę, Lily ujęła ją za łokieć. - Napijemy się ponczu? - spytała i poprowadziła nową znajomą w stronę bufetu. Wszystko wyglądało całkiem zwyczajnie: dwie kobiety nalały sobie trochę różowego napoju do kartonowych kubków, wzięły małe talerzyki z serem i owocami. Przez otwarte okno słychać było Jude'a, który opowiadał dziewczynkom, że fiszbinowce filtrują pożywienie i zjadają dziennie cztery do pięciu ton krylu tyle samo, ile waży dorosły słoń. Dziewczyny

Nanouk wciąż rozmawiały, przez cały czas szydełkując lub haftując. - Kiedy powiedziałaś, że czujesz się taka samotna zagaiła Lily - miałaś na myśli jego, prawda? - Kogo? - spytała Marisa, wyraźnie zaszokowana. - Swojego męża. Lub byłego męża... zdradziłaś, że jesteś rozwódką. Czy on jest ojcem Jessiki? - Ojczymem - poprawiła Marisa, zatrzymując kubek z różowym ponczem w połowie drogi do ust. - W końcu go zostawiłaś... To wymagało ogromnej odwagi. Tęsknisz nie za nim, lecz za swoimi dawnymi marzeniami. Za miłością, którą cię darzył, albo tak przynajmniej do ostatniego dnia ci się wydawało. - Skąd o tym wiesz? - wyszeptała Marisa. - Jeśli o te sprawy chodzi, jestem jasnowidzem - szepnęła Lily. - Pozwól, że pomyślę. Kochałaś go bardziej, niż kogokolwiek przed nim. Zawrócił ci w głowie. Dzięki niemu uwierzyłaś w miłość od pierwszego wejrzenia i zgodziłaś się dzielić z nim życie. Jednak nie wszystko wyglądało tak, jak powinno. - Nie wszystko - przyznała Marisa. Na zewnątrz Jude wyjaśniał, że język płetwala błękitnego waży tyle co młody słoń, a jego serce - tyle co mały samochód. - Kłamał. Nigdy nie mogłaś do końca wierzyć w to, co ci mówił. Na dodatek ty zawsze się myliłaś, a on miał rację. Nie brakowało też przerażających wydarzeń. - Tak - przyznała Marisa. - Potwornych... - Miałaś pewne wątpliwości. Czasami zastanawiałaś się nad czymś, lecz potem sobie wmawiałaś, że nie masz racji. Bardzo kochałaś swojego biednego, skrzywdzonego mężczyznę... - Skąd wiesz, że był skrzywdzony?

- Wszyscy oni są skrzywdzeni - odparła Lily z uśmiechem na twarzy. - I to okropnie. Tylko jakimś cudem winę zawsze ponosi ktoś inny. - Zawsze - przyznała Marisa i po raz pierwszy się uśmiechnęła. - Najpierw dają im się we znaki rodzice. Nasi panowie mają za sobą najgorsze dzieciństwo, jakie można sobie wyobrazić. Rodem z Dickensa. Do tego dochodzi skrajne ubóstwo oraz ktoś, kto okrutnie ich traktował i bił do nieprzytomności... - Co wyjaśnia ich okrucieństwo w stosunku do nas. - Oczywiście - przyznała Lily. - Czy sądzisz, że oni naprawdę mieli okropne dzieciństwo? Czy to tylko jeszcze jedno z kłamstw? Lily powoli i ostrożnie upiła łyk ponczu. Zamknęła oczy i przypomniała sobie, ile razy sama zadawała sobie to pytanie. Przed laty w ciągu wielu nieprzespanych nocy wpatrywała się w księżyc i gwiazdy i pytała je, jak to możliwe, że ludzi spotyka tyle nieszczęść. - Serdecznie współczuję każdemu dziecku, które jest bite lub krzywdzone w jakikolwiek inny sposób - powiedziała. Ale jeśli człowiek dorosły używa takich argumentów, by móc nas krzywdzić... Hmmm... To mnie nie przekonuje. W ten sposób patrząc, nie ma żadnego znaczenia, czy ich opowieści są prawdziwe czy nie. - Nigdy o tym nie pomyślałam - wyznała Marisa. - Czy dlatego tak za nim tęsknisz? - spytała Lily. - Bo przypominasz sobie, jak go przytulałaś i pocieszałaś? I zastanawiasz się, jak on sobie bez ciebie radzi? Marisa przytaknęła; uśmiech zniknął z jej twarzy. - Jestem pielęgniarką - wyjaśniła. - Mówił, że go uzdrawiam. - A sam cię niszczył?

- Nigdy mnie nie uderzył. - Mój mąż również tego nie zrobił - oświadczyła Lily. Są jednak gorsze sposoby krzywdzenia ludzi. Cieszę się, że odeszłaś. Musiało ci być bardzo trudno uciec tak daleko. Opuścić dotychczasowych przyjaciół. Myślę, że to nie za nim teraz tęsknisz. - Problem w tym, że w moim życiu powstała potworna pustka - - szepnęła Marisa. Jej zachrypnięty głos brzmiał, jakby ktoś zdzierał korę z drzewa. - Tęsknisz za miłością - wyjaśniła Lily. - Tęsknisz za marzeniem. Tęsknisz za marzeniem o miłości, która w twoim przekonaniu was łączyła. To właśnie dlatego założyłam klub Dziewczyn Nanouk z Mroźnej Północy. - Mroźna Północ. Kanada - powiedziała Marisa. - - Och, myślisz, że chodziło mi o położenie geograficzne? - spytała Lily. - Nie. Ona jest tutaj... - Położyła dłoń na sercu. Mroźna Północ to miejsce, w którym tak długo mieszkałyśmy, obdarzając ich naszą miłością. Teraz jesteś wolna, Mariso. Witaj w krainie odwilży. Rose chyba jeszcze nigdy w życiu nie była taka szczęśliwa. Jej przyjęcie urodzinowe było naprawdę wspaniałe - wszystkie przyjaciółki świetnie się bawiły. Kapitan Neill pokazał im płetwale, humbaki, płetwale karłowate, jednego płetwala błękitnego i oczywiście - Nanny. Dowiedziały się, że białuchy przychodzą na świat jasnobrązowe, ale co roku linieją, a gdy mają sześć lat, robią się białe. Jude zabrał wszystkie dziewczynki na mostek, każdej z nich pozwolił na chwilę stanąć przy kole sterowym, odczytać pomiary kompasu, przyjrzeć się ekranowi radaru i wysłuchać raportów doktora Neilla, który informował, gdzie jest Nanny i inne wieloryby.

- Czy chcesz porozmawiać przez radio, solenizantko? spytał kapitan. - Ja? - zapytała Jessica. Rose wybuchnęła śmiechem, słysząc słowa przyjaciółki, a Jessica oblała się pąsem. - Tylko żartowałam - wyjaśniła. - Jesteś urodzonym komikiem - zauważył kapitan. - Moja żona prowadzi gospodę. Na pewno znalazłaby dla ciebie zajęcie na piątkowe wieczory. Zawsze szukamy kogoś, kto mógłby zabawić gości. Jak się nazywasz? - Jessica Taylor. - Ach. Jessica Taylor, prawie - zmarszczył śmiesznie nos - solenizantka. Dziewczynki roześmiały się, jakby wysoki rumiany Jude był komikiem. Dzięki ciemnobrązowym włosom przypominał nieco swojego kuzyna, doktora Neilla. Kapitan miał pokrytą zmarszczkami, ogorzałą od słońca i wiatru twarz oraz promienny uśmiech, jakby uwielbiał żartować i prowokować ludzi do śmiechu. Wyjątkowo łagodnie kierował łodzią, za co Rose była bardzo wdzięczna. Kłuło ją w klatce piersiowej. Bała się, że wypłynięcie na otwarte wody może okazać się dla niej zgubne. Jednakże słone powietrze było tak świeże i chłodne, iż nie miała zbyt dużych problemów z oddychaniem. - Kiedy obchodzisz urodziny, Jessico? - spytała Allie. - Tak naprawdę. - Dzisiaj - odparła Jessica ze śmiechem. - I jutro. I... pojutrze! - Chodź tu, prawdziwa solenizantko - powiedział kapitan, nie zważając na chichot dziewczynek. Poklepał Rose po ramieniu. - Podejdź do radia i spytaj mojego kuzyna, gdzie podziały się wieloryby. - Nie wiem, jak to zrobić - odparła Rose.

- Bierzesz to urządzenie do ręki... - wyjaśnił kapitan, pokazując jej, jak podnieść mikrofon i nacisnąć znajdujący się z boku przycisk. - Naciskasz, kiedy chcesz coś powiedzieć, a potem mówisz „odbiór" i słuchasz. Każda dwunastolatka powinna wiedzieć, jak obsługuje się radio. - Ale ja mam tylko dziewięć lat! - zaprotestowała Rose. - Żartujesz. Dziewczynka potrząsnęła głową. Jude przewrócił oczami i potrząsnął głową, jakby nie mógł uwierzyć. - Dałem się nabrać. Przysiągłbym, że masz dwanaście lat. Jesteś taka duża. Rose była zadowolona, że kapitan jedną ręką utworzył półokrąg, w którym mogła stanąć. Rozpierała ją duma, gdy słuchała jego komentarza na temat swojego wieku. Była dużo niższa od przyjaciółek - z powodu wady serca nie rosła tak szybko jak inne dzieci. Niektórzy chłopcy w szkole wołali na nią „karzełek". Dzięki kapitanowi Neillowi Rose poczuła się normalnym, a zarazem wyjątkowym dzieckiem. Teraz na dodatek miała skorzystać z radia. - Doktorze Neill - powiedziała, naciskając guzik. Odbiór. - Rose, to ty? Odbiór. - To ja. Dziękuję - powiedziała. Trzymając mikrofon i wyglądając przez okno sterówki, widziała, jak oceanolog zatacza pomarańczowym „Zodiakiem" ogromne kręgi. - Udało ci się zobaczyć Nanny w dniu urodzin przypomniał. - Co o tym sądzisz? Wiedziała i wróciła w samą porę. - Myśli pan, że naprawdę wiedziała? Odbiór.

- Tak. Wyczuła, że chcieliśmy ją tu zobaczyć. Wieloryby są bardzo inteligentne, Rose. Szczególnie Nanny. Jest tu od bardzo sławna i sądzę, że zna ludzi, którzy jej strzegą. „Ludzie, którzy jej strzegą..." Rose słyszała słowa doktora Neilla i widziała go w „Zodiaku". Potem odwróciła się i spojrzała na matkę, która znajdowała się w głównej kabinie, tuż za drzwiami sterówki. Ludzie, którzy jej strzegą... - Chciałabym, żeby Nanny strzegła mojej mamy szepnęła Rose, nie naciskając przycisku. - Co powiedziałaś, kochanie? - spytał kapitan. - Musisz mówić głośniej... i naciskać ten mały przycisk. O, tak. Mów do mikrofonu. - Jeszcze raz dziękuję, doktorze Neill - powiedziała Rose. - Spytaj go, gdzie są teraz wieloryby - podszepnął dziewczynce kapitan. - Jest specjalistą. - Gdzie są teraz wieloryby? - powtórzyła pytanie Rose. - Kilkaset metrów na wschód - wyjaśnił doktor Neill. W zdrowej ręce trzymał mikrofon, dlatego kierunek wskazał protezą. Kiedy Rose pobiegła tam wzrokiem, ujrzała fontanny i mgiełkę, która mieniła się w słońcu wszystkimi kolorami tęczy. Za jej plecami Britney i Allie chichotały i szeptały coś między sobą. Rose poczuła ucisk serca, gdy usłyszała, jak któraś z dziewcząt pisnęła: „Kapitan Hak!" Poczuła się tak, jakby ktoś wymierzył jej cios w klatkę piersiową. Kiedy się odwróciła, Britney udawała, że ma hak zamiast ręki. Wygięła dłoń w nadgarstku, wyprostowała palce i złączyła je sztywno jak wiosło. Oczy obu dziewczynek się spotkały, ale Britney wcale nie przestała żartować, na dodatek pomachała swoim wyimaginowanym hakiem. Allie wybuchnęła śmiechem. Rose przygarbiła się ze wstydu, czując, że kapitan Neill nie odrywa wzroku od niej i jej

przyjaciółek. Oddała mu mikrofon pewna, że nie pozwoli jej z niego skorzystać... za karę, że dziewczynki stroją sobie żarty z jego kuzyna. Na szczęście kapitan pogłaskał ją po głowie i powiedział, że świetnie się spisała, i zaproponował, aby spytała Liama, gdzie jest Nanny. W tym momencie Rose poczuła się jak przekłuty balon. Trochę jak w wypadku maleńkiej dziurki w kole od roweru... przez jakiś czas powietrze uchodzi powolutku i niepostrzeżenie, a potem nagle mała dziurka staje się dużą dziurą i opona pęka. Dziewczynka straciła równowagę, odbiła się od twardego stalowego steru, a potem od ramion kapitana. Usłyszała miarowy pomruk silnika łodzi doktora Neilla. Świadomość, że oceanolog tu jest, zadziałała na Rose uspokajająco. Odwróciła się, chcąc spojrzeć na Britney, ale wtedy stanęła między nimi Jessica. - Co się dzieje, Rose? - spytała przyjaciółka. Rose otworzyła usta. Wiedziała, że zostało jej niewiele czasu. - Rose... czujesz się tak samo, jak podczas powrotu ze szkoły do domu, prawda? - spytała Jessica, ale nawet nie czekała na odpowiedź i bez wahania pobiegła po Lily. - Britney - powiedziała Rose, patrząc w brązowe oczy koleżanki. - Proszę, nie nazywaj go tak. To mój przyjaciel. Chciał, żebym podczas swoich urodzin zobaczyła Nanny. - Wiem. Przepraszam - wydukała Britney. Była przerażona. Nie wiadomo, czy z powodu słów Rose czy na widok jej sinej skóry. Córeczka Lily widziała to spojrzenie u wielu osób, które były świadkami jej ataków sinicy. Zakręciło jej się w głowie, czuła się tak, jakby coś wciągało ją pod powierzchnię. Myśli krążyły po głowie jak szalone. Przypomniała sobie swoje dwa życzenia: jedno z nich

się spełniło. Nanny wróciła. Jednakże teraz prześladowało ją drugie życzenie - większe i bardziej niepokojące. Tak bardzo chciała, by się spełniło, że była gotowa za nie umrzeć... i tym razem naprawdę niewiele brakowało. Myśl o śmierci nigdy nie wywoływała u niej strachu; wiedziała, że serce ciężko pracuje, by utrzymać ją przy życiu, ale w każdej chwili może się zbuntować. - Chcę, żeby mój tata był... - wymamrotała Rose, czując, że uginają się pod nią kolana. - Chcę, żeby był... chcę, żeby był... - Co takiego, kochanie? - spytał kapitan Neill, biorąc ją na ręce. - Chcę, żeby mój tata był dobrym człowiekiem powiedziała Rose. - Żeby był dobrym tatą i żeby mnie kochał... Potem zapadła w nicość.

ROZDZIAŁ ÓSMY Liam zorientował się, że coś się stało, dopiero wtedy gdy „Tecumseh II" zaczął dryfować. Doktor Neill płynął na wschód wzdłuż podwodnego grzbietu, który widział na radarze. Dzięki tej właśnie niecodziennej formie geologicznej powstawał prąd wsteczny, który przyciągał wieloryby ogromną ilością pożywienia. Oceanolog korzystał równocześnie z kilku udogodnień: sonaru, radaru i programu do śledzenia zwierząt. Na wprost siebie miał SM122 - na błękitnej powierzchni mieniła się w słońcu czystą bielą. W tym momencie odwrócił się, by sprawdzić, czy Jude płynie w dobrą stronę. Kuzyna nie było u sterów. Statkiem nikt nie kierował. „Tecumseh II" dryfował bokiem z dala od lądu. Zaniepokojony Liam włączył radio i wywołał kuzyna. - Wzywam „Tecumseha II". Jude, jesteś tam? Cisza. O sto metrów od niego dryfowała ponad dwudziestometrowa łódź do obserwacji wielorybów. Była ustawiona burtą do oceanologa i odbijała promienie słońca w jego stronę. Liam przymrużył oczy i uniósł lornetkę. Zobaczył, że wszyscy zebrani na pokładzie biegną w stronę mostka. Nie czekając na odpowiedź, pchnął przepustnicę do przodu i pomknął po powierzchni wody. Zbliżając się do celu, czuł przyspieszone bicie serca. Zdawał sobie sprawę, że na pokładzie wydarzyło się coś bardzo, bardzo niedobrego. Z własnego doświadczenia wiedział, iż najtragiczniejsze wołanie o pomoc jest bezgłośne. Urodziny Rose - pomyślał. Piękna, słoneczna pogoda, idealna na urodzinowy rejs. Na dodatek powrót Nanny. Czyż to nie pozytywne znaki? Czy takie rzeczy się nie liczą? Potem przypomniał sobie Connora. Ciepłą wodę, najwspanialsze warunki do pływania, jakie mieli w ciągu całego lata... ogromną liczbę wielorybów, które niemal

wpływały do zatoki... Poprzedniego wieczoru Liam i Jude naliczyli dwadzieścia pięć spadających gwiazd. Jak mogło wydarzyć się nieszczęście dzień po tym, jak dwóch chłopców widziało dwadzieścia pięć spadających gwiazd? Jak coś takiego mogło się zdarzyć w dziewiąte urodziny małej dziewczynki? Był już całkiem blisko, krążył „Zodiakiem" wokół łodzi i przez cały czas usiłował połączyć się z nią za pośrednictwem radia. - Odezwij się! Niech ktokolwiek odbierze i powie mi, co się tam dzieje. Odezwijcie się! Kto jest z Lily i Rose? Czy ktoś jest z nimi? Kiedy Liam nie uzyskał żadnej odpowiedzi, postanowił, że nie będzie dłużej czekał. Podpłynął do rufy, spojrzał w górę i zaczął się zastanawiać, jak dostać się na pokład bez drabinki i mając tylko jedną zdrową rękę. Lily wiedziała, że to nie jej wina, mimo to od razu pomyślała: nie powinnaś tak długo czekać z operacją, trzeba było sprzeciwić się sugestiom chirurga. Wiedziałaś, że Rose ostatnio coraz częściej miewała ataki sinicy i że rejs łodzią do obserwowania wielorybów stanowi ogromne ryzyko..." Wszystko zaczęło się tak niespodziewanie. Kiedy Jude ją zawołał, wiedziała, że stało się coś złego. Piła z Marisą różowy poncz - urodzinowy musujący poncz, czyli gazowany napój imbirowy wymieszany z sokiem malinowym. Ulubiony napój Rose, ciemnoróżowy jak ukochane przez nią pnące róże... Wtedy usłyszała swoje imię. Na twarzy Anne było wymalowane: „O mój Boże!". Pełen przerażenia głos Jude'a poderwał obie panie. Lily upuściła poncz. Kubek wypadł jej z ręki, jakby straciła władzę w palcach i nie była w stanie niczego utrzymać. Jednakże jej nogi funkcjonowały bez zarzutu. Nie zważając na różową plamę na bluzce, przebiegła przez główne pomieszczenie. Nanouki rozstąpiły się - Lily

odniosła wrażenie, że wszystkie mają otwarte usta, niczym obserwatorzy maratonu zagrzewający przyjaciela, by dobiegł do mety. Tyle że tutaj nie było okrzyków zachęty. Jude trzymał Rose na rękach. Chciał ją położyć na stole, na którym rozkładało się mapy, ale była sina i taka drobniutka, więc się przestraszył, że twarda powierzchnia z pleksiglasu może ją podrapać lub zranić. Nie wiedział, co z nią zrobić i dokąd pójść. - Oddycha? - spytała Anne, ponieważ Lily nie była w stanie wydusić z siebie ani słowa. Matka Rose błyskawicznie znalazła się przy dziewczynce, niemal wpadła w ramiona Jude'a, a chwilę później wychodziła na pokład z uchem przy wargach córki. Usta dziewięciolatki były sine, ciemniejsze niż reszta skóry. Lily modliła się, by wyczuć choćby najlżejszy oddech, delikatną wilgoć. Cała jej skóra była nastawiona na to, żeby wychwycić jakikolwiek objaw życia dziewczynki - włoski na policzku matki oczekiwały na podmuch z ust Rose. - Nie oddycha. - Lily usłyszała własne słowa wypowiedziane przerażonym, piskliwym głosem. - Co robimy? - spytał Jude. - To ty jesteś kapitanem, Jude, umiesz udzielać pierwszej pomocy - przypomniała mu Anne. - Uspokój się. Pierwsza pomoc? pomyślała Lily. Te słowa niemal ją załamały. Na przekór wszystkiemu, przez co przeszła Rose. Pierwszej pomocy udzielano jej już pod koniec pierwszego tygodnia życia. Od tego czasu wielokrotnie ją ratowano. Tymczasem dziewczynka wciąż walczyła... - Wyczuwam puls - powiedział Jude, ze zmarszczonym czołem uciskając nadgarstek dziewczynki. - W porządku, właśnie to chciałyśmy usłyszeć - oznajmiła Anne.

Lily usłyszała jakiś dziwny hałas, który dochodził z głównego pomieszczenia. Dziewczynki piszczały, a jedna z nich krzyknęła nawet: - Pirat! Koleżanki Rose wyczuwały, że z solenizantką dzieje się coś złego. Lily wiedziała, iż stan jej córki podziałał na wszystkie uczestniczki przyjęcia; dziewczynki i kobiety zaczęły szlochać. Pani Malone porwała Rose z ramion Jude'a. Jeśli on nie potrafi udzielać pierwszej pomocy, zrobi to sama. Już tłoczyła powietrze do ust dziewczynki, starając się przypomnieć sobie, jak należy liczyć: raz, dwa, raz, nie... Czuła swoje słone łzy, słodki poncz na wargach córki, słyszała płacz dziewczynek i powtarzane słowa „kapitan Hak". Kiedy zrozumiała, co one oznaczają, naprawdę się rozpłakała. Pierwsze niegroźne łzy zamieniły się w nieprzerwany potok. Oczywiście Liam był tutaj. Poczuła na ramieniu jego zdrową dłoń. Jude krótko objaśnił, że Rose stała u steru i nagle upadła. Anne uciszyła go, tłumacząc, że szczegóły nie mają żadnego znaczenia, po prostu trzeba jak najszybciej zacząć działać. - Płyń, Jude - powiedział Liam. - Dokąd? - Do Port Blaise. - Nie! - zaprotestowała Lily. - To za daleko! Nie dowieziemy jej tam. Płyń do portu, wezwij karetkę, zawieziemy ją do centrum medycznego... Doktor Mead zna Rose, to najlepsze rozwiązanie... - W Port Blaise jest lądowisko dla helikopterów, Lily. Możemy od razu wezwać śmigłowiec. - Dzwonię do Straży Przybrzeżnej - oświadczyła Anne. Lily na chwilę straciła równowagę, gdy łódź zaczęła nabierać prędkości. Była to najszybsza jednostka w rodzinnej flocie Neillów. Niczym wodolot pędził przez zatokę.

- Ale coś trzeba zrobić... - wydukała Lily. Nie wątpiła, że wszyscy kochają Rose i ją, ale nie zajmowali się przez dziewięć lat dzieckiem z wadą serca. Nie rozumieli, że najważniejsze jest to, co zrobi się „teraz", a nie dotarcie do heliportu i odtransportowanie chorej do szpitala. Rose leżała zimna i nieruchoma. Lily płakała z przerażenia. Liam zaczął odsuwać ją od córki. - Nie! - krzyknęła Lily. - Pomóż mi, Anne - powiedział szorstko. Anne... i wszystkie Dziewczyny Nanouk zaczęły odciągać Lily od Rose. Matka czuła się tak, jakby jej ciało było z gumy i coraz bardziej się rozciągało - ręce nie chciały puścić, palce przywarły do skóry córeczki jak przyssawki żaby drzewnej. Słyszała głosy Marleny, Cindy, Doreen... - Chodź, kochanie - powiedziała Marlena. - Rose jest w tej chwili w najlepszych rękach... - Ona mówi prawdę, skarbie - dodała Anne. - Pozwól mu zająć się twoją córeczką. Lily uniosła głowę i przekonała się, że Rose rzeczywiście znajduje się w najlepszych rękach... Marisa wysunęła się do przodu. Z jej oczu zniknął ból. Nie wyglądała już na skrzywdzonego ptaka ani maltretowaną kobietę. Stanęła nad chorą i zdecydowanym ruchem położyła jedną rękę na klatce piersiowej dziewczynki, a drugą zsunęła na lewy nadgarstek w poszukiwaniu tętna. Przytaknęła. Stojący obok Marisy Liam otworzył zestaw pierwszej pomocy, wyjął butlę z tlenem, zdrową ręką przerzucił zielony pasek przez głowę Rose i nałożył jej na usta przezroczystą maskę. Lily, którą przyjaciółki trzymały w pewnej odległości, niemal czuła, jak strumień tlenu płynie bezpośrednio do jej ust i nosa, zaczyna krążyć w żyłach. Płuca matki wypełniły się czystym powietrzem, które powoli przywracało życie

poszczególnym częściom ciała. Pani Malone poczuła, że Marlena masuje jej plecy, Cindy trzyma ją za lewą rękę, a Anne ściska jej prawą dłoń. Pozostałe panie stały wokół zbite w gromadkę jak drużyna - drużyna Lily i Rose. Matki i córki; kiedy Marisa zajmowała się Rose, Jessica stała tuż przy lewej nodze Lily. Dziewczyny Nanouk obserwowały wszystko w milczeniu. Uczestniczyły w przyjęciu urodzinowym i akcji ratowania życia. Lily zadrżała z przerażenia, któremu towarzyszyła jakaś dziwna, trudna do kreślenia, atawistyczna radość. - Tyle dotychczas przeszła - załkała. - Przez to też przejdzie - zapewniła ją Anne z całą powagą. - A co będzie, jeśli... Żadna z kobiet nie odpowiedziała na pytanie, którego Lily nie miała nawet odwagi zadać. Łódź nabierała prędkości; w tym czasie wszystkie zgromadzone na pokładzie matki i córki, najlepsze przyjaciółki z mroźnej krainy, dzielnie wspierały Lily i Rose. - Oby morze cię kołysało, oby chronili cię aniołowie wyszeptała Jessica. - Co to jest? - spytała Allie. - Irlandzka modlitwa mojego taty - odparła dziewczynka. Marisa zajmowała się chorą delikatnie, ale ze znajomością rzeczy. Jak wytrawna pielęgniarka na oddziale kardiologicznym obróciła dziewczynkę na bok i podciągnęła jej kolana do klatki piersiowej. Nachyliła się i coś szeptała Rose do ucha, równocześnie licząc uderzenia jej serca i zerkając na zegarek. Przyłożyła ucho do klatki piersiowej chorej, po czym wyprostowała się ze zmarszczonym czołem. Dość długo badała bok dziewczynki. Liam trzymał maskę i regulował dopływ tlenu. Jude rozmawiał przez krótkofalówkę ze Strażą

Przybrzeżną. Gdy zaczęto mu zadawać poważne pytania, na które nie umiał odpowiedzieć, wręczył mikrofon Marisie. - Mamy na pokładzie dziewięcioletnią dziewczynkę wyjaśniła. - Z tetralogią Fallota... Wkrótce czeka ją zaplanowana wcześniej operacja, ale... tak... ma problemy z oddychaniem... powiększoną wątrobę. Nerki. Operacja miała się odbyć w Bostonie, ale nie sądzę... Lily słuchała słów Marisy. Nagle wszystko zamieniło się w szum. Liam odwrócił się, spojrzał na matkę Rose z promiennym uśmiechem na ustach i kiwnięciem głowy wskazał na dziewczynkę, która właśnie otworzyła oczy: zielone, pełne życia oczy solenizantki. Rozejrzała się wokół. Doktor Neill wiedział, że Rose chce zobaczyć Lily, więc odsunął się na bok - wciąż przytrzymując maskę tlenową - by chora mogła spojrzeć na matkę.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Maeve Jameson siedziała w ogrodzie w cieniu dębów, na starej jak świat ławce z kutego żelaza. W słonym powietrzu unosił się zapach róż, a kamienista ziemia oddawała ciepło. Delikatna bryza szeleściła liśćmi. Starsza pani miała zamknięte oczy; gdyby ktoś przypadkiem przechodził obok, powiedziałby, że Maeve spokojnie odpoczywa. To stwierdzenie byłoby jednak bardzo dalekie od prawdy. Wśród skał poniżej zaczynał się przypływ. Kobieta słyszała, jak fale uderzają coraz wyżej i wyżej. Wróciła myślami do przeszłości - przypomniała sobie, jak niegdyś w tej wodzie bawiła się mała dziewczynka, która pływała jak foka i miała lśniące, delikatne ciemne włosy. Uwielbiała nurkować tak głęboko, jak tylko się dało, a potem wracać na powierzchnię z garściami muszelek i wodorostów. Maeve siadywała na tej samej ławce i godzinami obserwowała, jak jej wnuczka nurkuje i pływa. Kiedy usłyszała odgłos zamykanych drzwi samochodu, nabrała powietrza w płuca. Spodziewała się tej wizyty. Była nieuchronna... jak co roku. Jednak tym razem wszystko wyglądało inaczej. Na sercu starszej pani ciążył dziwny kamień, jakby pozbawiono ją następnej iskierki nadziei. - Najpiękniejszy moment poranka, Maeve - powiedział gość. Kobieta z trudem otworzyła oczy, spojrzała na mężczyznę i uśmiechnęła się. Nie mogła się powstrzymać. Wciąż wyglądał tak samo - jak młody, przystojny i pełen zapału policjant, który wiele lat temu stanął na jej progu. Jego czarny labrador przebiegł obok i popędził w dół, w stronę wody. - To nie poranek - poprawiła go. - Jest trzecia po południu. - Masz zamiar zepsuć mi nastrój, jeszcze nim przekroczę bramy twojego ogrodu?

- Kochanie, bramy zostały rozebrane wiele lat temu. Zapraszam na świętą ziemię. Przeszedł obok studni życzeń - ozdobionej łukiem z kutego żelaza z napisem „Ogród morski" - nazwanej tak przez Marę, gdy była jeszcze dzieckiem. Patrick rzucił okiem na żelazne litery przez wiele lat wystawione na działanie słonego powietrza. Obecnie bardziej przypominały pajęczynę niż jakikolwiek napis. - To rzeczywiście święta ziemia - powiedział, stając obok staruszki. - Ogród morski - dodała - który wciąż czeka na powrót młodej dziewczyny. - Maeve... - Kochanie, chcesz mi powiedzieć, że powinnam być realistką, prawda? Słyszę to w twoim głosie. Minęło dziewięć lat... - Nie ma sensu karmić się nadzieją, gdy oboje wiemy... - Co oboje wiemy, mój drogi? Co tak naprawdę wiemy? Że tu żyła, że zniknęła, że jej dziecko dziś... przedwczoraj albo jutro skończyłoby dziewięć lat... nie znam dokładnie dnia urodzin. - Nawet nie wiemy, czy je urodziła - uściślił Patrick. Najprawdopodobniej nie. - W takim razie dlaczego rokrocznie mnie odwiedzasz? Dlaczego wciąż zadajesz pytania, jakbyś ciągle spodziewał się ją znaleźć? Patrick oblał się pąsem, a jego piegowata skóra zrobiła się czerwona, jakby poparzyło go słońce. Niebieskie oczy błysnęły w słońcu. Czasami żałował, że wtajemniczył Maeve w szczegóły dochodzenia, że opowiedział jej o bezsennych nocach i zdradził, Iz powodem rozpadu jego małżeństwa było obsesyjne poszukiwanie Mary. Starsza pani starała się tak delikatnie jak to możliwe dać mu do zrozumienia, że próba

rozwiązania tej sprawy teraz, na emeryturze, jest czystym szaleństwem - bo trudno to inaczej określić - zwłaszcza że w głębi serca żywił przekonanie, iż zaginiona kobieta nie żyje. Maeve nie mogła się dopatrzyć w jego postępowaniu ani odrobiny logiki. - Co mówi na ten temat Angelo? - spytała. Patrick gwizdnął i pokręcił głową, aż rude włosy wpadły mu do błękitnych oczu. - To cios poniżej pasa, Maeve. - Przecież mówiłeś mi, że Angelo jest twoim przyjacielem, prawda? I wciąż ci powtarza, że poszukiwania mojej wnuczki to walka z wiatrakami. - Po pierwsze, nie szukam jej. Sprawa została zamknięta, poza tym jestem na emeryturze. Po drugie, Angelo to dupek. - Naprawdę? Wydawało mi się, że był twoim najlepszym przyjacielem. Patrick przytaknął. Stał na wprost Maeve. Kobieta lekko się przesunęła, żeby głowa gliniarza zasłaniała słońce, które świeciło jej prosto w oczy. - Tak, to prawda - odparł. - Ale nie ma pojęcia o rozwiązywaniu spraw kryminalnych. Floro! Zostaw te cholerne wodorosty! Przez nią mój samochód będzie pachniał jak zatoka podczas odpływu. Maeve uśmiechnęła się od ucha do ucha. Nie miała pojęcia, dlaczego tak ją bawią przekleństwa Patricka Murphy'ego. Zazwyczaj nie zwracała uwagi na brzydkie wyrazy. Przypuszczalnie podobało jej się to, bo zdradzało jego pasję, gorące przekonanie, iż Mara żyje - nawet jeśli twierdził, że jest inaczej. - Psy kochają moje skały. A teraz wróćmy do Angela. - Nie ma bladego pojęcia o moich sprawach. - Cóż, nie jest z zawodu stróżem prawa, czyż nie tak? Co on właściwie na ten temat wie?

- Niewiele - przyznał Patrick. - Co tam masz? - Chodzi ci o to? - spytała, pokazując mu jasnoróżowe rękawice ogrodowe. Gość potrząsnął głową i pokazał ręką. - Chodzi mi o to - wyjaśnił. - Och - westchnęła Maeve. - Podlewałam róże. - Stara konewka - uściślił Patrick. - Żółta. Dość nietypowa. - Uhmm - przyznała Maeve. Zsunęła okulary przeciwsłoneczne z czubka głowy, gdzie dotychczas spoczywały. Uznała, że pora z nich skorzystać. Nie chciała, by młody mężczyzna dostrzegł w jej oczach łzy. Przez chwilę kaszlała, a potem kopnęła żółte gumiaki, żeby ukryć je pod ławką. W tym momencie Flora pozostawiła bajorka, które powstały podczas przypływu, oraz wyrzucone na brzeg wodorosty, i podeszła, żeby dać się pogłaskać. Potem obwąchała gumiaki. - A to co? - spytał Patrick, patrząc, jak jego pies liże gumowe buty. - Wystarczy - powiedziała Maeve do Patricka, nie do Flory. - Maeve! - Czy dla ciebie nic nie znaczy coś takiego, jak „kontynuowanie tradycji rodzinnych"? Gdzie twoja irlandzka wrażliwość? - Przegrała ze zdrowym rozsądkiem. - No tak. Irlandzki glina, który twardo stąpa po ziemi, nigdy nie zrozumie nadziei, z jaką starsza pani czeka na powrót do domu dawno zaginionej wnuczki i prawnuczki. Zbyt dużo czasu zajmuje ci uganianie się za duchami. - W dniu, w którym zniknęła, używała tych gumiaków i tej polewaczki - powiedział blady jak ściana. - Tak.

- Źle zrobiłem, przywożąc ci je z policyjnego magazynu z dowodami. Na litość boską, pozbądź się ich. - Nigdy. - Maeve, na czubku buta znaleźliśmy plamkę krwi. Chcesz trzymać gumiaki i zastanawiać się, dlaczego Mara je zostawiła? - Mara wbiła sobie w kciuk cierń - wyjaśniła Maeve zdecydowanie. Nie mogła znieść myśli o Marze i krwi... ani bólu, krzywdzie i innych okropnych scenariuszach wymyślanych niegdyś przez policję. To było ponad jej siły. Zacisnęła zęby, dając Patrickowi do zrozumienia, iż dyskusja została zamknięta. - Masz jakieś wieści od pana jak - mu - tam? - Od pana Pięknisia - uściśliła Maeve. - Dlaczego żadne z nas nie jest w stanie wymówić jego nazwiska? Maeve spojrzała na Patricka ze śmiertelną powagą. Trudno wyrazić nienawiść, jaką żywiła do Edwarda Huntera. Na samą myśl o nim czuła skurcz żołądka i marszczyła czoło. Wsunęła lewą rękę pod ławkę i zacisnęła palce na jednym z żółtych gumiaków. Dotknięcie czegoś, co kiedyś należało do Mary, działało na starszą panią niezwykle kojąco. Dzięki temu wnuczka nabierała realnych kształtów. - Pisze lub dzwoni przy wyjątkowych okazjach. W święta, jej urodziny... - Co mu mówisz? - Gram, kochanie. Dziękuję i pytam o jego karierę i „rodzinę". To niezwykle cenne słowo umieszczała w niewidzialnym cudzysłowie, ilekroć mówiła o Edwardzie i jego ostatnich ofiarach. Dopilnował, by Marę uznano za zmarłą, dzięki czemu mógł ożenić się z jedną ze swoich klientek.

- Nauczyłam się trzymać blisko wroga. Nigdy nie wiadomo, czym może się zdradzić. Mieszka w... - Bostonie. Maeve zamrugała zaskoczona. - Nie, w Weston ze swoją nową żoną. - Rzuciła go wiosną - wyjaśnił Patrick zadowolony, że może przekazać jej nowe wieści. - Wystawili swój dom na sprzedaż, a kiedy tylko znalazł się kupiec, zostawiła męża. Z tego co słyszałem, nie dostała zbyt dużo pieniędzy. Większość zdeponowała, a potem postanowiła zapobiec dalszym stratom, zabrała dziecko i wyjechała. Koniec końców ten drań przejmie całe jej pieniądze, to znaczy te, których dotychczas nie zabrał. Kobiety tak postępują w stosunku do Edwarda. Oddają wszystko, co mają, byle od niego uciec. Maeve nie odpowiedziała, jedynie czubkami palców muskała gumiaki. Och, gdybyż tylko Mara właśnie dzisiaj postanowiła opuścić kryjówkę i niosąc na rękach swoje maleństwo, przejść przez bramę, którą Maeve usunęła wiele lat temu.... Nagle starszą panią uderzyła pewna myśl - to nie byłoby już wcale maleństwo, ale dziewięcioletnie dziecko. - Stracony czas - powiedziała Maeve. - Tak myślę o latach, które spędziłam bez niej. Jak wiesz, sama ją wychowałam. - Wiem, Maeve. Wzięłaś ją do siebie, gdy twój syn i jego żona zginęli w katastrofie promu. - W Irlandii. To takie romantyczne miejsce i romantyczna śmierć. Tak wtedy myślałam. Potem jednak, gdy co noc tuliłam do piersi płaczącą Marę, która nie mogła zasnąć, zrozumiałam, że nie ma czegoś takiego jak romantyczna śmierć. - Nie ma.

- Zgadza się. W końcu rozmawiam z byłym gliniarzem z wydziału zabójstw, nieprawdaż? - Członkiem zespołu do walki z przestępstwami - uściślił. - Czy już ci mówiłam, że przypominasz mi starego przyjaciela, irlandzkiego poetę Johnny'ego Moore'a? - Powtarzasz mi to za każdym razem, kiedy się spotykamy. Wciąż nie mogę zrozumieć, dlaczego. - Bo piszesz listy do dziewczyny, którą uważasz za zmarłą - odparła Maeve. - Dlatego. Chodź do środka i napij się mrożonej herbaty. Może jeśli powiem Clarze, że jesteś, wpadnie ze swoimi ciasteczkami z cukrem. - Ciasteczka z cukrem - powtórzył Patrick, wyciągając dłoń i pomagając Maeve wstać. Robiąc to, zerknął na starą ławkę. Wykonana została z kutego żelaza przez tę samą osobę, która stworzyła studnię życzeń, i trochę lepiej znosiła warunki atmosferyczne, gdyż wykuto ją z grubszych prętów. Poza tym pedantyczna Maeve rokrocznie pokrywała ją farbą odporną na rdzę. Starsza pani pobiegła za wzrokiem Patricka i również spojrzała na ławkę. Mogły się na niej zmieścić cztery osoby. Żeberkowane siedzenie na środku delikatnie się zapadło, boki i nogi zdobiły wiktoriańskie zawijasy, największe jednak dzieło sztuki stanowiło oparcie. Były na nim cztery scenki, które przedstawiały chłopca i dziewczynę pod drzewem. - Ławka na cztery pory roku - powiedział. - Zimę, wiosnę, lato i jesień. - Tak - przyznała Maeve, zabierając żółte gumowce. Patrick wziął konewkę, podał starszej pani ramię i poprowadził ją wąską, wykładaną kamieniami ścieżką, która wiodła do drzwi wejściowych. - Mój ojciec zamówił ją dla mojej matki u tego samego kowala, który wykonał łuk z napisem „Ogród morski". Ta ławka symbolizuje przemijanie czasu.

Przemijanie czasu: od śmierci Billy'ego, od zniknięcia Mary, od chwili kiedy Patrick zaczął jej szukać. W obecnych czasach młodzi ludzie zawsze się dziwią na widok rzeczy, które zdołały oprzeć się przemijaniu czasu. Maeve mniej więcej czterdziestopięcioletniego Patricka też zaliczała do młodych. Żyjemy w bardzo rozrzutnym społeczeństwie mawiały Maeve i Clara, widząc jednorazowe plastikowe opakowania, w których teraz wszystko sprzedawano. Albo obserwując, jak nowobogaccy kupują cudowne drewniane chatki, a potem burzą je, by na tym samym miejscu postawić wstrętne betonowe bunkry. Nawet tutaj, na Hubbard's Point, zdarzały się takie przypadki. - Chcesz poznać moją teorię? - spytała Maeve. - Oczywiście - odparł, kiedy otwierała drzwi i wprowadzała go do środka. W kuchni było chłodno dzięki cieniowi i morskiej bryzie, która wpadała przez pootwierane okna. - W przyszłości, niedalekiej przyszłości najbardziej wartościowymi nieruchomościami będą domki takie jak ten. Śliczne małe chatki wkomponowane w krajobraz. Bogacze wszystko niszczą: ścinają stare drzewa, burzą małe domy, a potem stawiają wstrętne rezydencje na pokaz. - Myślą, że w ten sposób zwiększają wartość nieruchomości. - Kochanie, słyszałam, co ma się stać z przystanią. Bardzo mi przykro. Jednakże z nią będzie tak samo. Po jakimś czasie ludziom znudzą się ich wielkie klimatyzowane rezydencje z jacuzzi i zatęsknią za miejscami takimi jak to. Domkami, które są wspaniale wkomponowane w linię brzegową. Czasami dochodzę do wniosku, że gdyby Mara wróciła do domu, nie rozpoznałaby tego miejsca, tyle teraz wokół brzydkich budynków.

- Rozpoznałaby - zapewnił. - Rozpoznałaby je niezależnie od otoczenia. - Uwielbiała je - wyznała Maeve. Otworzyła lodówkę i wyjęła z niej duży dzban mrożonej herbaty. Na wierzchu pływały listki mięty. Starsza pani przelała napój do wysokich szklanek, a potem napełniła miskę wodą i podała ją Florze, która natychmiast zaczęła chciwie chłeptać. - Opowiedz mi coś o niej - poprosił Patrick. - Wiesz o mojej wnuczce wszystko, co można wiedzieć zapewniła Maeve. - Przypuszczalnie tyle samo, co ja. - Nikt nie wie o niej tyle co ty - zaoponował Patrick. - Daj spokój... powiedz coś, czego o niej nie wiem. Maeve zmarszczyła czoło. Co mogła lub co powinna mu powiedzieć? Z głową pełną myśli i wspomnień poprowadziła gościa z szaro - żółtej kuchni do salonu, z którego roztaczał się zapierający dech w piersiach widok na cieśninę Long Island. Po drodze minęli stary stół wbudowany jednym końcem w ścianę, ozdobiony jasnymi kwiatami i postaciami namalowanymi na drewnie przez samą Maeve, nim jeszcze taki sposób dekorowania stał się krzykiem mody. Starsza pani przypomniała sobie Marę jako niemowlę, jako trzylatkę uczącą się pływać, zatopioną w książkach sześciolatkę, nastolatkę, w której kochali się niemal wszyscy chłopcy, wspaniałą projektantkę haftów i młodą żonę Edwarda Huntera. - Co mam ci opowiedzieć? - spytała. - Który okres jej życia najbardziej cię interesuje? - Opowiedz mi coś, co pomoże mi ją odnaleźć zaproponował. - Nie sądzisz, że gdybym wiedziała o czymś takim, dawno bym ci już opowiedziała? - spytała, uśmiechając się

smutno, bo wyrażając swoją prośbę, mimo woli zdradził, iż nie wierzy w jej śmierć. Lub nie chce wierzyć... - Wiem, że pytam cię o to za każdym razem, ale czy kiedykolwiek zdarzyło ci się coś, co mogło być znakiem od niej? - spytał, próbując zmienić taktykę. - Może ktoś zadzwonił, a potem się nie odezwał? Przesłał pocztówkę bez podpisu? Lub... - Nie. - Nic dziwnego, niezwykłego, co skłoniłoby cię do zastanowienia? - Raz policzyli mi za mało na stacji Shella. Patrick przewrócił oczami. Flora podbiegła i położyła się zziajana u jego stóp. - Co jeszcze? Może nastąpiła jakaś pomyłka? - Pomyłka? - Zdarzyło się coś niespodziewanego, a ty pomyślałaś, że to pomyłka. Że chodziło o kogoś innego. - Owszem, zeszłej jesieni - wyznała, a jej serce zabiło mocniej, bo jego słowa nagle otworzyły jakieś drzwi... ukazały nową możliwość. Mówiła powoli, nie zdradzając emocji. - Chyba pod koniec roku. Tuż przed świętami. - Co to było? - spytał Patrick. - Zadzwoniła do mnie cudowna i wyjątkowo uprzejma kobieta z oceanarium, z działu dla członków. Powiedziała, że moje dane podał jej ktoś, kto uznał, iż chętnie od czasu do czasu ich odwiedzę, i zaproponował mi kartę członkowską. Sądząc po wyrazie twarzy Patricka można było dojść do wniosku, że nie to chciał usłyszeć. Jednak Maeve czuła przyspieszone bicie serca; wzdłuż kręgosłupa przebiegła jej iskra elektryczna, jakby do pokoju wleciał duch lub anioł. - Wiedzą, że mieszkasz nad wodą - powiedział Patrick. Przypuszczalnie uznali, że chętnie przyjdziesz obejrzeć ryby czy coś, co tam mają.

- Możliwe - przyznała Maeve. - Spytałam swoją rozmówczynię, kto podał jej moje dane. Okazało się, że ta osoba chciała zachować anonimowość. - Może po prostu pani z oceanarium próbowała sprzedać ci kartę członkowską. - Nie. To był prezent. Dostałam ją za darmo. Tym razem Patrick wyraźnie się zainteresował. Zmarszczył czoło i długo się nad czymś zastanawiał. - Prezent? - Myślałam, że to Clara, ona uwielbia muzea i wszelkie atrakcje, w tym Mystic Seaport i oceanarium. Ale to nie była ona. Potem zaczęłam podejrzewać, że to ktoś z grona moich byłych uczniów postanowił zrobić mi niespodziankę. Zawsze ich zachęcałam, żeby bacznie obserwowali przyrodę. - Rozumiem. Podobało ci się tam? - Nie byłam ani razu - wyznała Maeve. - Po co chodzić do oceanarium, gdy ma się wszystko pod nosem? Wyjrzała na błękitną cieśninę i fale od wschodu. Niecały kilometr od brzegu znajdowały się dwie granitowe wyspy: North i South Brother. Starsza pani przypomniała sobie, że pewnego razu Mara postanowiła popłynąć do nich wpław, a Maeve wiosłowała obok niej, by zapewnić jej bezpieczeństwo. - No właśnie - powiedział Patrick. - Po co miałabyś tam chodzić? Starsza pani wbiła wzrok w Patricka. Nagle usłyszeli, że otwierają się kuchenne drzwi - siatce chroniącej przed owadami przydałoby się trochę oliwy. Maeve wiedziała, że to Clara. Mieszkała w najbliższym sąsiedztwie i prawdopodobnie widziała Patricka w ogrodzie. Babcia Mary niemal czuła zapach ciasteczek z cukrem. - To ja! - zawołała Clara. - Jesteśmy tutaj - krzyknęła w odpowiedzi Maeve.

- Mam prośbę - powiedział Patrick. - Zapisałaś gdzieś nazwisko tej kobiety? Tej, która dzwoniła? - Chyba tak - odpowiedziała Maeve, przesuwając się na sofie, żeby zrobić miejsce dla Clary. Flora podniosła się z podłogi, wystawiła jęzor i wbiła wzrok w talerz z ciasteczkami. Wszyscy się przywitali: Patrick wstał i uścisnął rękę Clary, a Maeve pocałowała najlepszą przyjaciółkę. Oczywiście pamiętała nazwisko tamtej kobiety. Wiedziała dokładnie, gdzie położyła kartkę, na której je zapisała. - Jak zauważył pański śliczny pies, przyniosłam trochę ciasteczek - oświadczyła Clara. - Doskonale pasują do miętowej herbaty Maeve. - Ale ze mnie szczęściarz - zażartował Patrick. - Bądź grzeczna, Floro. - To niemal przyjęcie - powiedziała Clara, rzucając psu kawałek ciasteczka. - Przyjęcie urodzinowe - uściśliła Maeve. Kiedy powędrowała po kartkę z nazwiskiem, ponownie poczuła dreszcz. Miała ją w materiałach związanych z członkostwem w klubie, a wszystko leżało na środkowej półce biblioteczki, między dwiema ulubionymi książkami: „Wyspami na Golfsztromie" i wierszami Yeatsa. Ponownie poczuła, że po kręgosłupie przebiega jej dreszcz bardzo podobny do iskry elektrycznej. Zaczęła się zastanawiać, czy to nie zapowiedź burzy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Wewnątrz helikoptera było tak mało miejsca, że Rose musiała lecieć bez matki. Nim łódź dotarła do nabrzeża w Port Blaise i śmigłowiec przyleciał po chorą, dziewczynka czuła się dużo lepiej. Z pewnością nie było to jeszcze doskonałe lub choćby tylko dobre samopoczucie, ale już nie robiło jej się słabo i skóra straciła sine zabarwienie. Rose była przytomna i słyszała, co się wokół niej dzieje, dlatego nie podobało jej się, że ma sama lecieć do szpitala w Melbourne. - Mamusiu - wyszeptała, unosząc maskę tlenową, żeby móc coś powiedzieć. - Leć ze mną. - Jest za mało miejsca, kochanie - odparła Lily, kucając obok Rose, która leżała na wózku i czekała, aż zostanie wniesiona do samolotu. - Ale nie martw się... zaraz wsiądę do auta i pojadę za tobą. Za godzinę, góra dwie będę na miejscu. - Nie jedź za szybko - ostrzegła dziewczynka. - Nie będę - zapewniła Lily, a Rose poczuła ulgę, widząc uśmiech na twarzy matki. - Będziemy się nią dobrze opiekować - zapewniła pielęgniarka z helikoptera. Zaczęto podnosić Rose, ale matka kurczowo trzymała rączkę dziewczynki. Marisa stanęła obok i pomachała przyjaciółce córki na pożegnanie. Lily wciąż nie puszczała. W końcu podszedł do niej doktor Neill i delikatnie odciągnął ją od Rose. - Puść ją - powiedział. - Im wcześniej odleci, tym szybciej zobaczysz ją w Melbourne. Mówiąc to, nie odrywał wzroku od Rose; dziewczynka do strzegła iskierki w jego oczach i uśmiechnęła się, chociaż trochę ją przerażał łoskot śmigieł. Była pewna, że doktor Neill czyta w jej myślach.

- Nie martw się, Rose - powiedziała Lily. - Ci ludzie dobrze się tobą zajmą, a ja będę na miejscu tak szybko, jak to tylko możliwe. Rose kiwnęła głową i promiennie się uśmiechnęła. Zatrzymała na dłużej wygięte wargi i odsłonięte zęby, żeby matka zapamiętała jej uśmiech. Potem uniosła kciuk. Robiła to zawsze, gdy zabierano ją na wózku na operację. Matka wykonała ten sam gest z równie dzielnym uśmiechem na twarzy. - Do zobaczenia, Rose! Kochamy cię! - zawołała Jessica, jej matka i wszystkie Nanouki. Chorej z powrotem założono maskę tlenową, więc nie mogła im już odpowiedzieć. Doktor Neill stał obok Lily, a ponieważ znacznie ją przewyższał, Rose przez chwilę wyobrażała go sobie jako górę. Solidną, stabilną, twardą jak skała. Na tę myśl na twarzy dziewczynki ponownie pojawił się uśmiech. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Ratownik medyczny sprawdził, czy chora jest odpowiednio przypięta pasami; pielęgniarka nałożyła jej mankiet aparatu do mierzenia ciśnienia i przystawiła słuchawkę stetoskopu. Pilot rozmawiał przez radio. Ratownik, korzystając z drugiego radia, połączył się ze szpitalem. Rose doskonale znała wszystkie procedury. Kiedy obsługa naziemna zatrzasnęła drzwi helikoptera i Lily zniknęła z pola widzenia, dziewięciolatka zamknęła oczy. Matka najwyraźniej bardzo się martwiła, myślała, że Rose się boi. Nieprawda. Dziewczynka miała za sobą wspaniałe urodziny, tylko teraz była zmęczona. Strach, który Lily dostrzegła w oczach córki, w rzeczywistości wcale nie był strachem, lecz obawą o nią... o matkę. Mama zawsze tak ciężko pracowała. Tyle godzin spędzała w sklepie, za wszelką cenę starała się uszczęśliwić

Rose, zadbać o jej zdrowie. Gdy śmigłowiec zaczął się wznosić - pionowo, co sprawiło, że serduszko Rose opadło, jakby chciało na zawsze pozostać na ziemi z mamą, doktorem Neillem i wszystkimi ludźmi, których kochała - dziewczynka zacisnęła pięści i pomyślała o mamie. Wiedziała, że tak jak jej serce chciałoby zostać na ziemi, serce matki wzbija się w przestworza wraz z helikopterem i leci razem z nią. Rose czuła się tak, jakby trzymała je w rękach. Była niezadowolona, że mama tak się niepokoi. Ilekroć myślała o swojej chorobie, nie martwiła się o siebie, lecz o matkę. Mama Jessiki miała zdrową córeczkę, dlaczego w wypadku Lily było inaczej? Rose cofnęła się myślami do chwili, kiedy drażniła się z przyjaciółką, opowiadając jej o złym czarodzieju, który mieszka w górach. Na samą myśl o nim bolało ją serce. Czuła, jakby ktoś wbijał w nie ostrą igłę z lodu. Przypomniała sobie bajki, które dawniej czytała jej mama. Źli czarodzieje rzucali na ludzi czary, ale Rose nigdy nie myślała, że spotkało ją coś takiego. Była pewna, że zrobiła coś złego. Jako niemowlę albo bardzo mała dziewczynka. Mama nigdy nie mówiła nic na ten temat, ale na pewno ojciec z jakiegoś konkretnego powodu odszedł na zawsze z ich życia. Pozostało tylko złamane serduszko Rose i zły czarnoksiężnik zamiast taty. Różne myśli krążyły jej po głowie. Wdychała tlen i patrzyła w oczy pielęgniarki. Podczas ataków sinicy nie zawsze wiedziała, co dzieje się naprawdę, a co jej się tylko wydaje, co jest rzeczywistością, a co snem lub marzeniem. Zły czarnoksiężnik nie istnieje; mama zbeształa ją za to, że drażniła się z Jessica. Jeśli tak, to dlaczego czuła, że on gdzieś jednak jest? I zajmuje miejsce dobrego ojca?

Rose starała się oddychać i myśleć o matce. Bardzo chciałaby wyzdrowieć, żeby Lily nigdy więcej nie musiała się martwić. Mogłyby wtedy robić normalne rzeczy - biegać, grać w różne gry i planować następne Boże Narodzenie, nie zastanawiając się, czy będzie musiała wrócić do szpitala i poddać się jeszcze jednej operacji. Z powodu jej stanu zdrowia wszystko zawsze było zawieszone w próżni. Przypominało latanie helikopterem. To jednak była rzeczywistość. Nie sen. Wcale nie leciała na diabelskich skrzydłach do górskiej jaskini złego czarnoksiężnika. Nie została przez nikogo porwana. Ojciec nie przysłał po nią swoich ludzi. Nie, nie. Starała się zachować przytomność i przez cały czas pamiętać, gdzie się znajduje. Głośny warkot silnika działał na nią uspokajająco. To rzeczywistość, to rzeczywistość - powtarzała sobie w myślach. - Lecę do szpitala, żeby wyzdrowieć, ale wciąż jeszcze jestem w powietrzu. W jednej chwili brała udział w swoim urodzinowym przyjęciu, obserwowała Nanny i śmiała się z przyjaciółkami, a po chwili znajdowała się w śmigłowcu, który wiózł ją do szpitala w Melbourne, a obca osoba osłuchiwała jej serce i próbowała się uśmiechać. W powietrzu. Rose była w powietrzu, ale jej serce zostało na ziemi, z matką. Wszystko było prawdą, tak wyglądała rzeczywistość. Lily była otępiała, poruszała się jak automat. Anne i Marlena pozbierały prezenty Rose, włożyły do pudełka ciasto - wraz ze świeczkami, które należało jeszcze zapalić, a potem zdmuchnąć - i obiecały, że zawiozą wszystko do domu Lily. Kobieta jak przez sen usłyszała, że Anne postanowiła zabrać urodzinowy tort Rose do gospody, włożyć go do zamrażarki i przechować do powrotu dziewczynki ze szpitala.

Pani Malone zdawała sobie sprawę, że powinna pojechać do domu i spakować walizkę. Z własnego doświadczenia wiedziała, że nagłe wyprawy do szpitala zazwyczaj trwają dłużej, niż można przewidywać, a gdy już się tam znajdzie, będzie jej potrzebna szczoteczka do zębów, jakąś książka do czytania i odzież na zmianę. Niestety nie mogła tracić czasu na powrót do domu. Musiała wynająć jakieś auto na miejscu, w Port Blaise, i jechać prosto do szpitala. - Chcesz, żebym pojechała z tobą? - spytała Marisa. - Nie, ale wspaniale spisałaś się na łodzi. Serdecznie dziękuję - powiedziała Lily. Wzięły się za ręce i spojrzały sobie w oczy. Lily dostrzegła w źrenicach Marisy coś więcej niż poprzednio jakby pomagając Rose, matka Jessiki przypomniała sobie o czymś, co istniało w jej wnętrzu i na co od dawna nie zwracała uwagi, myśląc tylko o ucieczce. - Nie wiem zbyt dużo o szpitalu w Melbourne - wyznała Marisa - bo jestem tu za krótko, ale załoga helikoptera sprawiała wrażenie kompetentnej i troskliwej. - Bo rzeczywiście tacy są, a szpital jest naprawdę dobry. Przynajmniej jeśli chodzi o opiekę paliatywną - wyjaśniła Lily. - Rose często u nich bywa. Mariso... widziałam, że osłuchiwałaś jej brzuch. Co usłyszałaś? - Płyn - odparła matka Jessiki z pewnym wahaniem. - I jeszcze jedno, Lily. Rose ma powiększone nerki i wątrobę. Lily wysłuchała informacji, ale nie chciała przyjąć jej do wiadomości... przynajmniej dopóty, dopóki nie dotrze do Melbourne. Nie mogła po drodze się rozpłakać, bo musiałaby zjechać na pobocze, a to w ogóle nie wchodziło w rachubę. Jest bardzo potrzebna Rose. Objęła Marisę. Była zaskoczona mocnym uściskiem nowej przyjaciółki, która zrobiła to tak, jakby nie chciała jej puścić. - A cóż to takiego? - spytała Lily.

- Po prostu... dziękuję. Za to, że tak dobrze mnie zrozumiałaś. - Zrozumiałam cię, bo sama przez to przeszłam - wyznała Lily cicho. - Na świecie są dwa rodzaje kobiet. Takie, które kochają mężczyzn w rodzaju twojego i mojego męża, i takie, które ich nie kochają. Zakończenie związku to jedna sprawa, ale otrząśnięcie się po małżeństwie z socjopatą to już coś całkiem innego. Spotkamy się, gdy wrócę, dobrze? Chciałabym dowiedzieć się więcej o twojej przeszłości i opowiedzieć o sobie. - Dziękuję. Ucałuj ode mnie Rose. - Ucałuję - zapewniła Lily. Szykowała się do drogi. Wiedziała, że będzie musiała poprosić któregoś z członków Straży Przybrzeżnej, żeby podwiózł ją do centrum handlowego kilka kilometrów stąd, bo była na dziewięćdziesiąt procent pewna, iż widziała tam wypożyczalnię samochodów. Poklepała się po kieszeni, chcąc sprawdzić, czy ma klucze do domu i po powrocie będzie mogła się do niego dostać. Potem ponownie zerknęła na torebkę, by mieć pewność, że nie zostawiła jej na pokładzie. Zdawała sobie sprawę, że jest w szoku, który zdarzał jej się za każdym razem, kiedy Rose szła do szpitala. Dziewczyny Nanouk wyszły na brzeg i koniecznie chciały jechać z nią. „Tecumseh II" stał w nietypowym dla siebie miejscu, a Jude wraz z załogą spoglądał z pokładu w niebo, na helikopter, który był już niewiele większy od kropki. - Muszę wypożyczyć samochód - oznajmiła Lily, podchodząc do Anne. - Liam się wszystkim zajmie - powiedziała żona Jude'a. Zna szefa Straży Przybrzeżnej. Łączy ich zamiłowanie do najnowszych technologii czy coś w tym stylu. Załatwi, żeby ktoś cię podwiózł. Jechać z tobą? Lily potrząsnęła przecząco głową. - Poradzę sobie.

Chciała być już w drodze. Każda mijająca sekunda była sekundą bez Rose. Dziewczyny Nanouk uścisnęły ją zbiorowo... widać wiedziały, że nie ma czasu na indywidualne pożegnania. Czuła, że jej przyjaciółki i ich córki zacieśniają wokół niej krąg, jakby chciały zanieść ją do Melbourne na własnych barkach. - Kochamy cię, Lil. - Przez cały czas będziemy myśleć o tobie i Rose. - Zadzwoń do nas, kochanie. - Wyślemy ci wszystko, czego będziesz potrzebowała. - Daj znać, jak tylko czegoś się dowiesz. - Dam - obiecała, nie roniąc ani jednej łzy, wzmocniona ich siłą i miłością. Po rozstaniu z nimi powędrowała na drugi koniec portu. Biały, opatrzony czerwonym dachem budynek Straży Przybrzeżnej stał na szczycie wzniesienia wśród powyginanych przez wiatr starych sosen tuż obok wzniesionej z cegieł latarni morskiej. Kiedy Lily pokonała schody, zabrakło jej tchu. Miała przed sobą długą drogę - i jazda samochodem mogła być najłatwiejszym elementem. Liam rozmawiał z dowódcą w białym mundurze. Wcześniej wysłano młodego członka Straży Przybrzeżnej po auto. Właśnie wjeżdżał na łukowaty podjazd. Lily ruszyła biegiem - miała już samochód - teraz wystarczy, że do niego wskoczy, a młody człowiek zawiezie ją do wypożyczalni. Po drodze minęła Liama. Wiedziała, że powinna mu podziękować, ale w tej chwili nie chciała tracić ani sekundy. Położyła rękę na klamce... W tym momencie młody człowiek wyłączył silnik i wysiadł z auta. - Nie! - zaprotestowała, czując, że ogarnia ją panika. Proszę... musimy jechać. Proszę wsiąść i zawieźć mnie...

Młody człowiek wyglądał na zażenowanego i nieco zdezorientowanego. - Psze pani... - zaczął. - Nie, proszę... proszę mnie zawieźć. Mam mało czasu, muszę jechać do córki! - Wsiadaj, Lily - powiedział Liam, otwierając jej drzwi. - Och, dziękuję, Liamie - rzuciła w pośpiechu. Będzie musiała naprawdę mu potem podziękować. - Powiedz im, żeby zawieźli mnie tam jak najszybciej, dobrze? Nie odpowiedział. Zamknął za nią drzwi, po czym przez chwilę dyskutował z dwoma strażnikami, nie wiadomo po co zabierając kierowcy czas. Lily obserwowała, jak rozmawiają, przekładają kluczyki z ręki do ręki, coś sobie wyjaśniają... Na litość boską! Miała ochotę zacząć krzyczeć. Kiedy Liam otworzył drzwi od strony kierowcy, obrzuciła go groźnym, lodowatym spojrzeniem. Miała w oczach łzy łzy złości i żalu - bo pogawędka trzech panów oznaczała, że później dotrze do wypożyczalni, bo urodziny Rose się nie udały, bo serce dziewczynki nie wytrzymało. - Jezu, Liamie - jęknęła. - Muszę jechać! - Wiem, Lily - powiedział, siadając za kierownicą i zamykając zdrową ręką drzwi. Potem włożył kluczyk do stacyjki i uruchomił silnik. - To ty zawieziesz mnie do wypożyczalni? - spytała, niczego nie rozumiejąc. - Do szpitala - odparł. - Ależ szpital jest w Melbourne - przypomniała, zdezorientowana. Przez cały czas myślała, ile czasu zajmie jej wypożyczenie auta, i zastanawiała się, dlaczego Liam nie rozumie, że inaczej nie będzie mogła wyruszyć na południe, do Rose. - Wiem. - Liamie...

- Dowódca Straży Przybrzeżnej jest moim przyjacielem oświadczył. - To jego prywatny samochód... Pożyczył go nam, żebym mógł zawieźć cię do szpitala. Lily była zbyt otępiała, żeby się sprzeczać, ale kiedy ruszyli spod latarni morskiej, do matki Rose powoli zaczęło docierać znaczenie wypowiedzianych przed chwilą słów. Tymczasem Liam zwiększył prędkość i po chwili znalazł się na autostradzie, która prowadziła na południe, do Melbourne. Był to dobry pojazd z napędem na cztery koła i bagażnikiem na dachu. Na tylnym siedzeniu leżały pływaki, ogromna latarka i nylonowe sieci ozdobione wysuszonymi wodorostami i koloniami muszelek. - Co dowódca zrobi bez samochodu? - spytała Lily. - Powiedział mi, że skorzysta z łazika. - Czemu to robisz? - Bo musisz dostać się do Melbourne. - Wiem, ale mogłam pojechać sama. - Po pierwsze, musisz dostać się do Melbourne szybko, u po drugie, szczerze mówiąc... chyba nie bardzo nadajesz się za kierownicę. - Nie jesteś za mnie odpowiedzialny - przypomniała mu. Liam nie odezwał się ani słowem, jedynie mocniej nacisnął pedał gazu. Skuliła się w sobie, mając nadzieję, że ostatnie zdanie nie zdradziło jej niezadowolenia. Pokonywali kilometr za kilometrem - po jednej stronie drogi rosły sosny albo dęby, po drugiej jak okiem sięgnąć rozciągała się zatoka. Nawet z brzegu było widać fontanny, które świadczyły o obecności wielorybów. Lily przypomniała sobie twarz Rose i wyraz jej zielonych oczu, gdy po raz pierwszy dostrzegła Nanny. Kobieta zacisnęła mocno powieki, by na zawsze zachować w pamięci zdumienie córeczki. Kiedy je otworzyła, zerknęła w bok na Liama. - Przepraszam - powiedziała.

- Nie ma za co - odparł. Wpatrywał się w drogę, jakby nie interesowała go rozmowa. Jego granatowe oczy były skupione na tym, co działo się przed szybą. Promienie słońca przebijały się między konarami, które wisiały nad drogą. W przebłyskach światła tęczówki oceanologa to jaśniały, to robiły się ciemniejsze. - Poważnie - ciągnęła. - Nie powinnam tego mówić. Nie chciałam być złośliwa. - Wydawało mi się, że już kiedyś pokonywaliśmy te wyboje - stwierdził. Wiedziała, że nie chodzi mu o drogę, której nawierzchnia pozostawiała nieco do życzenia. - Owszem - przyznała. - I od tamtego czasu wciąż jest mi przykro. Zerknął w jej stronę. - Nie z tego powodu, o jakim myślisz - uściśliła. - Ale dlatego, że nie chcę mieć wobec ciebie długu. Ani wobec nikogo innego. - Nie masz wobec mnie długu - powiedział. - Żadnego. Lily spojrzała na zatokę, którą było widać z ciągnącej się wzdłuż wybrzeża autostrady. Wiedziała, że Liam powiedział prawdę. Nigdy niczego od niej nie oczekiwał... nigdy, ani przez chwilę. Niestety po tym co Lily przeszła jeszcze przez urodzeniem Rose i przybyciem do Cape Hawk, nie potrafiła nikomu zaufać. Niegdyś wierzyła, że ludzie w głębi duszy są dobrzy, że chcą sobie nawzajem pomagać. Tak została wychowana. Nim przyjechała do Cape Hawk, jej przekonania legły w gruzach. Liam miał pecha, że był jedną z pierwszych osób, jakie spotkała po przybyciu do małej rybackiej wioski na północnym krańcu wybrzeża Nowej Szkocji. Zamknęła oczy i cofnęła się myślami o dziewięć lat. Była w ciąży, miała tak ogromny brzuch, że ledwo się ruszała.

Znajdowała się w nowym miejscu, w domu, na który nie mogła sobie pozwolić. Miała do dyspozycji rozlatujący się samochód, który wymagał naprawy i czterech nowych opon po długiej jeździe na północ, i taką ilość pieniędzy, że nawet nie stać jej było na wymianę oleju. Teraz, siedząc obok Liama w samochodzie dowódcy Straży Przybrzeżnej, położyła rękę na brzuchu. - Jest jeszcze jeden powód. Wiesz o tym, prawda? spytała, otwierając oczy i spoglądając na niego. - Jeszcze jeden powód czego? - Że od tamtego czasu jest mi przykro. - Urwała, żeby się zastanowić, jak najlepiej wyrazić swoje myśli. - Od tamtego czasu i tego, co zrobiłeś. - Dlaczego? Żałujesz czegoś? - Chodzi o to, że nie... - powiedziała, nie patrząc już na niego, lecz wyglądając za szybę, na bezkresny błękitny ocean, krążące nad wodą białe mewy i przypadkową zmarszczkę na wodzie, która mogła, ale nie musiała być grzbietem wieloryba - nieodpowiednio cię potraktowałam. Nie tak, jak powinnam. - Bardzo dobrze mnie potraktowałaś - zapewnił. - Nie - zaoponowała. - Wcale nie. Przez kilka minut jechali w milczeniu. Cieszyła się, że Liam nic próbuje się z nią sprzeczać. Na jedno zawsze mogła liczyć że oceanolog odpowiednio oceni każdą sytuację. Niczego nie będzie ubarwiał. Nie będzie się starał poprawiać jej samopoczucia, jeśli w tym celu musiałby posłużyć się kłamstwem. Zerknęła na niego. Dlaczego akurat dzisiaj tak bardzo brakuje jej słów? Chciała powiedzieć: „Może rzeczywiście „bardzo dobrze" cię potraktowałam, ale nie tak, jak na to zasługiwałeś. Od dnia kiedy mnie poznałeś... kiedy nas poznałeś, byłeś naprawdę cudowny. Rose cię kocha". Niestety nie mogła, nie potrafiła się do tego zmusić. Więc rzekła tylko:

- Dziękuję, że mnie podwozisz, Liamie. Nie odezwał się, ale przez jego twarz przemknął uśmiech. Po chwili jeszcze mocniej nacisnął pedał gazu.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Stary, wzniesiony z cegły szpital stał na szczycie wzgórza, z którego roztaczał się widok na port. Obok niego znajdował się pomnik ku czci ofiar pierwszej wojny światowej - był to pojedynczy blok granitu z Queensport. W tym szpitalu urodził się Liam i jego brat, tak samo jak większość jego kuzynów i kuzynek. Oceanolog przypomniał sobie, jak przyjechał tu po trzydniowego Connora. W oczekiwaniu na matkę i niemowlę ojciec zabrał chłopca nad jeziorko pod pomnikiem i powiedział, że jego pradziadek brał udział w pierwszej wojnie światowej. Liam wciąż pamiętał, jak trzyma ojca za rękę i słucha jego opowieści. Pradziadek był ciężko ranny i widział śmierć wielu żołnierzy. Słysząc o poważnych obrażeniach pradziadka, trzyletni wówczas Liam rozpłakał się, chociaż powinien być zadowolony z narodzin braciszka i powrotu mamy do domu. - Są sprawy, o które warto walczyć - wyjaśnił ojciec, biorąc chłopca na ręce. Oceanolog przypomniał sobie tamtą scenę, gdy parkował samochód i wchodził z Lily do budynku. W ciągu minionych lat bywał tu częstym gościem. Tutaj po raz pierwszy operowano mu rękę, tu przywieziono ciało Connora. Kilkakrotnie odwiedzał w tym szpitalu Rose. On i Lily byli tu stałymi bywalcami, dla tego przeszli obok informacji na parterze i skierowali się prosto na drugie piętro, na pediatryczny oddział intensywnej opieki medycznej. Lily była bardzo spięta, lecz opanowana. Liam obserwował jak jego towarzyszka spokojnie i z pełną rozwagą naciska guzik windy. Chwilę później lekarze i odwiedzający odepchnęli Liama i Lily do tyłu. Mama Rose miała sto pięćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, w adidasach może sto pięćdziesiąt siedem. Ubrała się w dżinsy, żółty podkoszulek i granatową bluzę szkoły podstawowej w Cape Hawk - z

kapturem i zamkiem błyskawicznym z przodu. Liam był dużo wyższy od niej. Starał się nie wpatrywać w jej jedwabiste ciemne włosy. Gdy drzwi się otworzyły, przecisnęła się przez tłum, a Liam poszedł w jej ślady. Zauważył, że ludzie z windy spoglądają na nich ze współczuciem - bo wysiadali na dziecięcym oddziale intensywnej opieki medycznej. Lily nawet tego nie dostrzegła. Podeszła prosto do głośnika zamontowanego na ścianie obok zamkniętych drzwi, które prowadziły na OIOM, i przedstawiła się. - Przyszłam zobaczyć się z córką, Rose Malone powiedziała. - Zaraz ktoś do pani wyjdzie - odparł pozbawiony ciała głos. W poczekalni było tylko jedno okno, które wychodziło na pomnik i jeziorko. Kilka zielonych krzeseł stało przed telewizorem nastawionym na jakiś talk show. Właśnie musiało się wydarzyć coś komicznego, bo z odbiornika wydobywał się ogłuszający śmiech. Liam ściszył go. Lily stała przed drzwiami prowadzącymi na OIOM i czekała, kiedy się otworzą. - Może usiądziesz? - spytał. - Nie, dziękuję - odparła, zerkając przez ramię. - Jak sądzisz, jest już tutaj? Właśnie zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie musiała przejść przez oddział nagłych wypadków. Może powinniśmy jej tam najpierw poszukać? - Sądzę, że pielęgniarka, z którą rozmawiałaś przez interkom, od razu by ci o tym powiedziała - wyjaśnił Liam. Lily wciąż na niego patrzyła - jeszcze nie odwróciła się z powrotem w stronę drzwi. Jej oczy miały dziwny kolor, ni to szarozielony, ni to szarobłękitny. Przywodziły mu na myśl czaplę siwą, która miała gniazdo nad jego stawem. Obserwował ptaka każdego ranka o wschodzie słońca. Oczy

kobiety były tak spokojne, poważne i nieruchome jak czapla... i równie piękne. Próbował uśmiechem dodać jej nieco otuchy, bo dostrzegł w nich strach. - Nie musisz czekać - powiedziała. - To znaczy, wiem, że chcesz sprawdzić, czy Rose dobrze się czuje, ale potem możesz wracać do domu. Musisz oddać auto dowódcy Straży Przybrzeżnej. - Wiem - odparł. - Mimo to na razie zostanę. Chciałbym usłyszeć, jak ona się czuje. - W porządku - zgodziła się Lily. - Dlaczego nikt nie przychodzi? - Minęła zaledwie minuta. - To i tak o minutę za długo! Gwałtowna odpowiedź zdradziła, że Lily wcale nie jest tak spokojna, jak stara się okazać. Podniosła głos i skrzywiła twarz. Liam podszedł do ściany i nacisnął guzik. - Słucham? - Przyszliśmy zobaczyć się z Rose Malone. - Tak, wiem. Zaraz ktoś... - Proszę posłuchać - powiedział typowym tonem badacza rekinów. W ten sposób często wymuszał różne rzeczy, uzyskiwał niedostępne informacje z Ottawy i Waszyngtonu, a nawet skłaniał ludzi z Harvardu i Woods Hole, by przesłali mu swoje dane. - Zależy nam na jak najszybszym zdobyciu informacji. Jest tu matka Rose. Dziewczynkę zabrano helikopterem prosto z przyjęcia urodzinowego. Pani Malone chce ją bezzwłocznie zobaczyć... rozumie pani? Kiedy się odwrócił, zauważył, że broda Lily niespokojnie zadrżała, a pod wpływem zmartwienia wokół jej szarych oczu pojawiły się zmarszczki. Oceanolog stał nieruchomo, chociaż miał ogromną ochotę przytulić ją do piersi. - Idą - powiedział.

- Dziękuję. Po dwu sekundach drzwi się otworzyły i stanęła w nich młoda wysoka pielęgniarka z podkładką do pisania. Uśmiechnęła się łagodnie, jakby szorstki głos Liama nie zrobił na niej żadnego wrażenia. - Pani Malone? - spytała. - Muszę zobaczyć Rose - powiedziała Lily. - Proszę wejść. Lily przeszła obok niej i zaraz drzwi się za nimi zamknęły. Liam został w zielonej poczekalni; miał wrażenie, że serce zamiera mu w piersi. Nie oczekiwał, że wpuszczą go do środka. Tak sobie przynajmniej wmawiał. Stanął przy oknie i wyjrzał na zewnątrz, na pomnik. Był to wysoki owalny kamień pokryty głębokimi rowkami i zakończony szpicem. Gdy Liam miał trzy latka, uznał, że monument jest potężny i surowy. Wciąż tak uważał. Pomnik ku czci tych, którzy służyli w wojsku i zginęli. Niemal widział, jak stoi z ojcem w jego cieniu; czuł smutek trzyletniego chłopca z powodu śmierci nieznanego pradziadka. Z windy wyszło dwóch lekarzy. Obaj mieli białe kitle na zielonych szpitalnych strojach. Nacisnęli guzik i weszli na OIOM. Liam poczuł skurcz żołądka. Zastanawiał się, czy przyszli zbadać Rose i porozmawiać z Lily. Kiedy ponownie odwrócił się do okna, zauważył liście na drzewach i klomb z nagietkami u podstawy pomnika. Było lato. Cień postumentu wydłużał się, podobnie jak dzień. Oceanolog zerknął na zegarek - dochodziła siódma. W tym momencie przypomniał sobie inny fragment życiorysu pradziadka: rodzinę pozostawioną w domu. Jej członkowie czekali na powrót głowy rodziny, a prababcia nie wiedziała, czy jej mąż kiedykolwiek wróci.

Pomyślał o Lily, która czekała na OIOM-ie na informację, jak czuje się Rose. Wiedział, że czasami najtrudniej jest czekać. Pielęgniarka, Bonnie McBeth, wprowadziła Lily na salę. Leżały na niej niemowlęta i dzieci podłączone do wszelkiego rodzaju urządzeń, ale Lily widziała tylko dziewczynkę na drugim łóżku po lewej: Rose. Jej widok przyciągał panią Malone. Jeszcze nim ujrzała twarz, wiedziała, że to jej córeczka. Poznała to po rozmiarze ciała pod białym kocem z wzorkiem w plaster miodu i zabawnym sposobie, w jaki Rose trzymała prawą rękę na poręczy. Jej drobniutkie paluszki obejmowały stalowy pręt. Lily obeszła zasłonkę, ujęła małą rączkę, pochyliła się i pocałowała Rose. - Cześć, mamusiu - powitała ją dziewczynka. - Witaj, kochanie. Zielone oczy najpierw bacznie zmierzyły Lily od stóp do głów i odczekały chwilę, jakby chciały się upewnić, że to, co widzą, to prawdziwa osoba, a nie zjawa. Potem powieki drgnęły i przez chwilę było widać tylko białka. Następnie dziewczynka ponownie skupiła wzrok i zamknęła oczy. Lily wiedziała, że podano jej morfinę. Nieco mocniej uścisnęła rękę córki. Urządzenia popiskiwały uspokajająco. Rose miała podłączoną kroplówkę. Kobieta obejrzała rękę córeczki, by sprawdzić, czy podczas wbijania igły pielęgniarka nie porobiła sińców. Czasami żyły dziewczynki były cienkie i bardzo kruche, ale ponieważ od ostatniej kroplówki minęło sporo czasu, nie powinny pękać. Rose nie miała żadnych siniaków, żadnych śladów po dodatkowych nakłuciach. Pewnego razu Lily bardzo się zdenerwowała, wręcz dostała szału, obserwując, jak sanitariusz cztery razy z rzędu wbija igłę i nie trafia w żyłę.

Dziewczynka spała, a Lily trzymała ją za rękę. Nagle obok nich stanęła Bonnie McBeth. Lily zerknęła na pielęgniarkę. Widywała ją podczas wcześniejszych pobytów, ale Bonny nigdy nie opiekowała się bezpośrednio Rose. Córka Lily była stałą pacjentką kardiologa z Bostonu, więc ze szpitala w Melbourne korzystała tylko w nagłych wypadkach - co dzięki Bogu ostatnio nieczęsto się zdarzało. - Odpoczywa - szepnęła Bonnie. - Daliśmy jej morfinę, żeby się nie denerwowała. Kiedy ją przywieziono, była bardzo rozdrażniona. - Dziękuję - powiedziała Lily. - Musiała lecieć helikopterem. - Każdy byłby rozdrażniony - przyznała Bonnie z uśmiechem na ustach. Lily przytaknęła, wciąż trzymając Rose za rękę. - Podejdzie pani do dyżurki, żebyśmy mogły porozmawiać? Wiem, że Rose wygląda, jakby spała, ale... Pani Malone zawahała się. Nie chciała puszczać ręki córki. Prawdę mówiąc, nie mogła. - Wszystko w porządku - powiedziała niemal szeptem. Rose sama dowodzi swoim statkiem. Doskonale orientuje się w sytuacji. Może mi pani powiedzieć wszystko tutaj. Bonnie wcale nie była zaskoczona. Matki dzieci z chorobami serca stanowiły twardy orzech do zgryzienia chociaż nie tak twardy jak sami mali pacjenci. Mimo to odwróciła się, Lily również, lecz nadal trzymała Rose za rękę. - Mam w karcie odnotowane, że Rose idzie do Bostonu na wymianę uzupełnienia przegrody międzykomorowej. - Tak, wyznaczono jej termin na przyszły tydzień. Stare coraz gorzej się spisuje. - Rozumiem. Oczywiście Rose po przylocie została zbadana przez lekarza. Ma powiększone serce i przeciążone

płuca, co wyjaśnia sinicę. Powiedziała nam, że ostatnio miała kilka ataków. W tym momencie na sali pojawili się dwaj lekarze, którzy robili wieczorny obchód. Paul Colvin, którego Lily znała, i John Cyr z którym nigdy wcześniej nie miała do czynienia, poprosili ją, żeby wyszła za kurtynę. - Wolałabym zostać - oświadczyła. - Doskonale panią rozumiem - powiedział Paul Colvin, kardiochirurg, twórca naprawdę bardzo dobrego oddziału w szpitalu w Melbourne. Mimo to proszę wyjść. Potrzebujemy zaledwie kilku minut. Jego siwe włosy i spokojne spojrzenie z pewnością onieśmieliłoby każdą inną matkę. Lily tylko potrząsnęła głową na znak, że za nic w świecie nie puści ręki Rose. - Proszę, panie doktorze - powiedziała. Nie chciała walczyć i wcale nie musiała. Lekarz znał Lily z wcześniejszych spotkań, wiedział, z kim ma do czynienia, więc pozwolił jej zostać. Kardiolodzy osłuchali dziewczynkę za pomocą stetoskopów, sprawdzili wykresy. Lily cieszyła się, że jest ich tylko dwóch i że Melbourne General nie jest szpitalem klinicznym. Przypomniała sobie dawne wydarzenie. Rose miała dziesięć miesięcy, leżała w szpitalu w Bostonie i czekała na operację. Przy jej łóżeczku wciąż pojawiali się studenci: badali dziewczynkę - szturchali ją, opukiwali, słuchali pracy serca, stali nad nią w zielonych szpitalnych strojach - a ona za każdym razem wybuchała płaczem. I siniała. W końcu Lily - która wówczas nie miała jeszcze pojęcia o szpitalnych obyczajach - poskarżyła się kardiologowi i położyła kres wizytom studentów. Szybko nauczyła się jak niedźwiedzica bronić swojego potomstwa, a w miarę upływu lat stawała się pod tym względem coraz bardziej nieugięta.

Obecnie przez cały czas trzymała Rose za rękę. Dziewczynka obudziła się, spojrzała na lekarzy, a potem zaczęła szukać wsparcia u matki. Lily ścisnęła jej palce. Rose odpowiedziała tym samym. Cieszyły się sobą nawzajem. Zwykłymi rzeczami. Tym, że są razem; że trzymają się za ręce; uśmiechają do siebie; że Rose zasypia, a po przebudzeniu widzi matkę przy swoim łóżku; że Lily może jej odgarnąć włosy z czoła. Wkrótce nadejdzie noc. Matka miała zamiar spędzić ją na krześle obok córeczki. Gdy lekarze skończyli badać pacjentkę, ponownie pojawiła się Bonnie. Przyniosła tacę z lekarstwami. Lily wolała powierzyć Rose na minutę Bonnie niż obu lekarzom. Gdy pielęgniarka podawała dziewczynce medykamenty, matka podeszła do doktora Colvina i doktora Cyra. - Coraz częściej ma ataki sinicy - powiedział doktor Colvin, zerkając na wykres. - Powiedziała nam, że dzisiaj też jej się to zdarzyło. - Tak - przyznała Lily. - Stąd planowa operacja w Bostonie. Wymiana uzupełnienia ubytku w przegrodzie międzykomorowej. Wstawili je, gdy miała dziesięć miesięcy. Dzwonił pan do jej kardiologa? Doktora Kenneya? - Tak, gdy tylko została przyjęta do szpitala. Doskonale orientuje się w sytuacji, ale obecnie pracuje w Baltimore. Poleca chirurga w Bostonie, ale prosił, żeby pani do niego zadzwoniła, gdy skończymy badać Rose. - Co wykazały badania? - Niewydolność serca, nadmiar płynu w płucach i spory obrzęk. Podajemy jej captopril i lasix. Chętnie założyłbym kateter, żeby sprawdzić, jak funkcjonuje jej serce. Lily przytaknęła; pod wpływem szoku działała jak automat. Dawno temu pogodziła się z faktem, że Rose ma niewydolność serca. Obecnie przyjmowała tę wieść spokojniej

niż niegdyś. Wiedziała, jak to się skończy - na sali operacyjnej w Bostonie, gdzie wymienią dziewczynce stare uzupełnienie na nowe. Po tym zabiegu Rose będzie już niemal całkiem zdrowa. Jeśli lekarzom z Melbourne uda się ustabilizować stan dziewczynki - a na pewno się uda - wszystko odbędzie się zgodnie z planem i następna operacja będzie ostatnią. - Kiedy zlikwidowano u niej zespolenie Blalocka Taussiga? - spytał doktor Cyr. - Gdy miała dziesięć miesięcy - odparła Lily. - W Bostonie - dodał doktor Colvin. Kobieta przytaknęła i odsunęła się o kilka centymetrów, chcąc jak najszybciej wrócić do Rose. - Widzę, że nasza mała pacjentka łatwo się nie poddaje powiedział doktor Cyr. Słysząc te słowa, Lily zacisnęła usta, ale obiecała sobie, że nie wybuchnie. Miała wrażenie, że w jej wnętrznościach coraz mocniej kipi gejzer, który wkrótce w jakiś sposób będzie musiała uwolnić. Czasami dziwnie reagowała na wyjaśnienia lekarzy, jakby komórki jej ciała wciąż pamiętały chwilę, kiedy Rose po raz pierwszy musiała pocałować mamę na pożegnanie, gdy zabierano ją na wózku na salę operacyjną. Lily myślała wtedy, że umrze, i nadal tak było, gdy przypominała sobie tamtą scenę albo wracała myślami do tego, co przeszły i co je jeszcze czeka. Kardiolodzy dali jej formularz do podpisania. Niejeden lekarz nie powstydziłby się jej gryzmołów. Podpisz szybko i wracaj do Rose... - To wszystko? - spytała. - Tak - powiedział doktor Colvin. - Bardzo proszę, żebyście przestali podawać jej morfinę dodała Lily. - Kiedy przyjechała, była bardzo zdenerwowana wyjaśnił doktor Colvin. - Chcieliśmy, żeby się uspokoiła.

- Po morfinie ma problemy z żołądkiem. Poza tym woli być w pełni świadoma tego, co się wokół niej dzieje. - Rozumiem, nie chcemy jednak, by była rozdrażniona. - Teraz już jestem przy niej - wyjaśniła Lily. - To powinno wystarczyć. Obaj lekarze przytaknęli, ale doktor Cyr wzruszył ramionami. Nie pojął jej słów. Lily było obojętne, czy kardiochirurdzy rozumieją czy nie. Wystarczy, że ona i Rose wiedzą, o co chodzi.

ROZDZIAŁ DWUNASTY W Cape Hawk przyjęcie dobiegło końca. Dziewczęta Nanouk powsiadały do samochodów, wróciły do domów, nakarmiły rodziny i usadowiły się przy telefonach albo komputerach, by przekazać najświeższe informacje. Postanowiły przygotować paczki dla Lily i Rose - z nićmi, płótnem, książkami, płytami kompaktowymi, kasetami wideo i zdjęciami z przyjęcia urodzinowego, zwłaszcza fotografiami Rose z baraszkującą Nanny w tle. Anne Neill zgodnie z obietnicą włożyła tort urodzinowy solenizantki do zamrażarki w gospodzie. Ona i Jude zasiedli do stołu w jadalni wśród gości hotelowych, ale rozmowa i jedzenie przychodziło im z ogromnym trudem. Jude wyglądał, jakby od rana postarzał się o dziesięć lat. - Kiedy Liam poprosił, żebym dowodził tym rejsem, nic spodziewałem się żadnych problemów. Annie, widziałaś kiedykolwiek Rose w tak fatalnym stanie? Taką siną? - Nie, kochanie. Naprawdę. - Co mówi Lily? - Jeszcze z nią nie rozmawiałam. Dzwonił do ciebie Liam? - Nie. Na dodatek wyłączył komórkę. Co Lily powiedziała przed przyjęciem? - No cóż, wiem tylko, że Rose miała ostatnio pewne problemy, ale biorąc pod uwagę jej stan, trudno się dziwić. Wszystko raz na zawsze ma się skończyć po operacji w Bostonie. - Czy jest gorzej, niż sądzi Lily? Wszyscy ją kochamy, bo jest naprawdę wspaniała: pogodna i pełna hartu ducha, ale, Annie... czy sama się nie oszukuje, jeśli chodzi o Rose? - Jude, pewnego razu Lily powiedziała, że ona i Rose przywykły do rzeczy, które przerażają innych ludzi. Chyba w

przypadku wady serca człowiek się przyzwyczaja, że nigdy nic nie wiadomo. - Myślę, że dziś wieczorem powinniśmy się za nie pomodlić powiedział Jude. Anne uśmiechnęła się do męża. Wiedziała, że Jude tak samo jak ona od dawna co wieczór modli się za Lily i Rose. Oto jej kapitan o sercu wielkim jak Zatoka Świętego Wawrzyńca. - Prawdę mówiąc, za całą trójkę - ciągnął Jude. - Trójkę? - Tak, łącznie z Liamem. Anne przytaknęła. Jak mogli nie wziąć pod uwagę Liama? Nikt nie musiał mówić, że oceanolog jest częścią prywatnego życia Lily. Prawdopodobnie Anne i Jude wiedzieli o tym lepiej niż Liam i Lily. Może Rose też więcej dostrzegała niż oni. Nigdy i nigdzie nie spotkało się dwoje tak powściągliwych ludzi; nigdy też wyniki takiego spotkania nie były bardziej frustrujące. - Myślisz, że kiedyś zdecydują się w końcu na romans? spytał Jude. - Czy równie dobrze można zacząć się zastanawiać, kiedy w Cape Hawk wyrosną palmy? - Niegdyś mi się wydawało, że większe szanse mają palmy zażartowała Anne. - Niegdyś? Wzruszyła ramionami. - Nadzieja nigdy nie umiera. - Na co masz nadzieję, kochanie? - spytał Jude, sięgając przez stół, na którym wciąż stały pełne talerze, i kładąc rękę na dłoni żony. - Że moja najlepsza przyjaciółka - szepnęła - znajdzie w końcu więcej szczęścia niż dotychczas. Kiedy pojawiła się kelnerka, żeby sprzątnąć ze stołu, i spytała, czy jedzenie jest niedobre, Anne nie była w stanie wydusić z siebie ani słowa.

Jude w imieniu obojga zapewnił, że nie, że wszystko jest świetne, tylko właśnie wrócili z przyjęcia urodzinowego. Anne przypomniała sobie nietknięty tort urodzinowy i sięgnęła po wykrochmaloną serwetkę, żeby otrzeć łzy. Jude wykorzystał tę chwilę i ponownie zadzwonił na telefon komórkowy Liama. Wciąż żadnej odpowiedzi. Anne zerknęła przez stół na męża i zastanawiała się, co się dzieje w Melbourne. Dwa dni minęły bez jakichkolwiek wieści. Tego wieczoru Marisa i Jessica siedziały na tylnej werandzie. Dzięki położeniu geograficznemu w Cape Hawk dzień trwał dużo dłużej niż w Nowej Anglii. Igły sosen tonęły w złocistym blasku zachodzącego słońca, świerszcze cykały wśród drzew. Obie siedziały na najwyższym stopniu, dotykając się biodrami. Jessica prawie się nie uśmiechała i bardzo mało mówiła od chwili, kiedy helikopter zabrał jej przyjaciółkę. Po przyjęciu urodzinowym Rose w nastawieniu Marisy nastąpiła pewna zmiana. Wiedziała, że musi być szczera wobec siebie i córki, że we dwie powinny w jakiś sposób uczcić prawdziwe urodziny Jessiki. Na pewno nikomu to nie zaszkodzi. Od tak dawna bez przerwy się pilnowały. Gdy kilka godzin temu robiły zakupy, Marisa wysłała Jessicę do księgarni, żeby wybrała sobie książki na lato, i w tym czasie kupiła dla niej tort. Teraz, kiedy dziewczynka zaczęła wypatrywać gwiazd na ciemniejącym niebie, matka powędrowała do kuchni. Po chwili wyszła z tortem, na którym płonęło dziewięć świeczek. Zaśpiewała „Happy birthday to you" i pod koniec piosenki Jessica prawie się uśmiechała. - Mamusiu, myślałam, że w tym roku nie będziemy obchodzić moich prawdziwych urodzin. - Właśnie je obchodzimy. No, kochanie... zdmuchnij świeczki. Pomyśl jakieś życzenie!

Jessica wzięła głęboki wdech i dmuchnęła. Dziewięć świeczek błyskawicznie zgasło. Tego dnia Marisa cieszyła się, że ma zdrową córeczkę, która może zdmuchnąć płonące świeczki. Zaczęła ciąć tort na kawałki, gdy dziewczynka odsunęła talerzyki. - Wiesz, jakie życzenie wyraziłam w myślach, mamusiu? - Jakie, kochanie? - Żeby Rose szybko wróciła do domu. - To dobre życzenie. Nagle Marisa urwała. Czy mogło istnieć złe życzenie? Przypomniała sobie Teda, który wszystko oceniał według swoich standardów. Dobre życzenie, złe życzenie. - Czy wróci szybko do domu? - Nie wiem - odparła Marisa. - Miejmy nadzieję, że tak, i módlmy się o to. Jessica przytaknęła, po czym obie zagłębiły łyżeczki w swoich kawałkach tortu. Marisa z bólem serca przypomniała sobie, że jej matka zawsze sama piekła torty urodzinowe dla niej i dla jej siostry, Sam. Niezmiennie robiła z lukru piękne różowe róże i za pomocą specjalnego rękawa różowymi literami wypisywała imię solenizantki. Jak dużo Jessica traci, nie mając kontaktu z rodziną! Przyjęcie urodzinowe Rose wyglądało dokładnie tak, jakby uczestniczyła w nim liczna rodzina - Lily, Rose i obce kobiety zachowujące się jak siostry. Kiedy stały na nabrzeżu i patrzyły, jak helikopter zabiera Rose, Marisa poczuła dłoń właśnie poznanej kobiety. Wszystkie w milczeniu obserwowały odlot i trzymały się za ręce: Doreen, Marisa, Jessica, Allie i pozostałe Dziewczęta Nanouk tworzyły jedną linię. To wydarzenie dodało Marisie sił, dlatego postanowiła kupić dla córki tort. Uścisnęła Jessicę i pocałowała ją w czubek głowy.

- Pobyt w szpitalu dużo kosztuje, prawda? - spytała dziewczynka. - Tak - odparła Marisa. Zwłaszcza jeśli ktoś uciekł z domu i nie ma ubezpieczenia zdrowotnego - pomyślała. Jessica na pewno pamiętała, jak tuż po wyjeździe z Weston upadła i trzeba jej było założyć kilka szwów. Marisa musiała zapłacić gotówką - zbyt łatwo wyśledzić kogoś, kto korzysta z polisy ubezpieczeniowej. - Operacja serca jest dużo droższa niż kilka szwów, prawda? - Dużo. Dziewczynka skinęła głową. W czasie kiedy zajadała tort, słonce zaszło, las zabarwił się na purpurowo, a potem na niebie pojawił się księżyc i drzewa zaczęły rzucać długie cienie. Nocny ptak odezwał się wśród drzew; wydawał długie gardłowe dźwięki zapowiedź polowania. - Mamusiu - powiedziała Jessica z pełną buzią. Pogryzła ciasto, przełknęła i otarła usta. - Chcę zrobić coś dla Rose. - Nie wiem, czy można ją odwiedzać - stwierdziła Marisa, przypominając sobie, że na OIOM-ie na oddziale pediatrycznym w szpitalu w Baltimore, gdzie pracowała na zmiany i zajmowała się chorymi dziećmi, nie wpuszczono by Jessiki. - Ale na pewno możesz zrobić dla niej laurkę i przekazać ją przez mamę Rose. - Chcę zrobić coś więcej niż laurkę. - Na przykład? - Chcę zorganizować zbiórkę pieniędzy. Żeby mogła przejść operację, a jej mama nie musiała się martwić ani ciężko pracować. Rose mówi, że jej mama bez przerwy pracuje. - Och, Jess! - Chcę dołożyć wszelkich starań, żeby w końcu ją wyliczyli. Żeby całkiem wyzdrowiała! Mamusiu... dlaczego

Rose ma wadę serca? Dlaczego robi się taka sina? - spytała Jessica i wybuchnęła płaczem. - Nie chcę, żeby umarła! Marisa wzięła córeczkę na kolana i zaczęła kołysać, próbując ją uspokoić. Jessica płakała z nieutulonego żalu... tak samo jak po śmierci ojca i swojego pieska. Marisa poczuła, że do oczu na - pływają jej łzy. Pomyślała o chorych dzieciach, którymi się opiekowała, o bólu, który odczuwała, widząc ich cierpienie. Starała się nie angażować emocjonalnie - uczono tego w szkole pielęgniarskiej - ale potrzebowała dodatkowej pomocy grup wsparcia i przyjaciół. To była najtrudniejsza umiejętność, jaką udało jej się osiągnąć, a teraz ją straciła. Przytulając Jessice, żałowała, że nie może uśmierzyć bólu spowodowanego przez śmierć ojca, widok chorej Rose i Tally zabitej przez Teda. Marisa zrobiłaby wszystko, żeby uchronić córeczkę przed najboleśniejszymi realiami życia. Przypomniała sobie, jak dziewięć lat temu trzymała w ramionach maleńką Jessicę w mięciutkim różowym kocyku. We wspomnieniach Marisy tamta chwila miała w sobie coś z magii - jako świeżo upieczona matka odczuwała tak ogromną miłość, że zrobiłaby wszystko, by chronić niemowlę. Wcześniej często się zastanawiała, czy kiedykolwiek w życiu będzie w stanie tak bardzo kogoś pokochać, żeby dla niego umrzeć. Spiesząc na ratunek, wskoczyć do lodowatej wody, stanąć oko w oko z dzikim zwierzęciem, oddać życie. Kiedy trzymała w ramionach swoje dziecko, nie miała żadnych wątpliwości. Teraz, siedząc na tylnej werandzie, przypomniała sobie miłość, którą wówczas poczuła, i postanowienie, że będzie osłaniać maleńką córeczkę przed wszystkim i wszystkimi, którzy spróbują ją skrzywdzić. Mimo to nie zdołała uchronić Jessiki i ostatnio dziewczynka widziała, jak cierpi jej najlepsza przyjaciółka. - Mamusiu? - spytała Jessica, ocierając oczy. - Czy Rose umrze?

- Jej matka robi wszystko, żeby żyła. Rose ma wspaniałą opiekę. - Ale nie wiesz tego na pewno? Marisa potrząsnęła głową. Spojrzała w brązowe oczy Jessiki i odgarnęła jej włosy z czoła, myśląc o jej ojcu. Jego śmierć była dla nich obu ogromnym ciosem. Nie mogła znieść myśli, że teraz Jessica może tak samo martwić się o Rose. - Nie, kochanie. Nie wiem. - Na świecie zdarza się tyle nieszczęść - szepnęła Jessica Na przykład Tedowi tak bardzo przeszkadzało szczekanie Tally, że ją kopnął, a ona spadła ze schodów. - Ale zdarzają się też dobre rzeczy, Jess. Chcę, żebyś myślała głównie o nich. - Muszę pomóc Rose - oznajmiła Jessica, podrywając się ze schodów, jakby nie chciała tracić ani minuty. - Skarbie... możemy się za nią pomodlić. Robić jej laurki... Jessica potrząsnęła głową. - To za mało. Chcę zebrać pieniądze na jej leczenie. Nie chcę, żeby umarła tak jak tata czy Tally. Mam zamiar zacząć od razu. Nie mogła uratować swojego pieska, ale liczyła, że uda jej się uratować przyjaciółkę. Marisa kiwnęła głową. Gdy siatkowe drzwi zamknęły się za dziewczynką, kobieta została sama na werandzie i pogrążyła się w myślach. Może sprawiło to podniecenie związane z przyjęciem urodzinowym, a może szok z powodu tego, że na jej oczach zabrano Rose do szpitala... Z pracy na oddziałach psychiatrycznych wiedziała, że czasami najdziwniejsze wydarzenia są w stanie ożywić dawne urazy. Potwierdzały to jej własne doświadczenia; pamiętała, jak w okresie spędzonym u boku Teda łatwo popadała w odrętwienie, zamykała się w sobie i myślała tylko o tym, żeby

naciągnąć kołdrę na głowę. Tak właśnie postępowała w dzieciństwie. Tym razem jednak było inaczej. Czuła dziwny prąd, który przebiegał przez jej ciało, jakby tuż pod skórą płynęła rzeka. Pomyślała o Paulu, ojcu Jessiki, i nagle zadrżała w chłodnym powietrzu napływającym od morza. Wśród drzew znów odezwał się ptak, witając nadejście nocy. Potem na oczach Marisy wzbił się w niebo. Kobieta słyszała uderzenia ogromnych skrzydeł i widziała żółte oczy sowy. Od kwietnia, odkąd obie z Jessica uciekły z domu, czuła się jak tropione zwierzę. Zmieniły nazwisko, dom, nawet kraj. Spakowała rzeczy córeczki i zabrała ją daleko od wszystkiego, co znały i lubiły. Ileż bezsennych nocy spędziła dręczona wyrzutami sumienia, że skazała dziewczynkę na ciężkie przeżycia? Co noc przytulając poduszkę do piersi, modliła się, żeby Paul jej wybaczył. Tego wieczoru czuła, że to zrobił. Odzyskała siły. Trzymając się za ręce z Dziewczynami Nanouk, widząc ich miłość do Lily i zdając sobie sprawę, że matka Rose doskonale ją rozumie - nagle uświadomiła sobie, że coś się w niej zmieniło. Dlatego gdy ujrzała sowę o złocistych oczach i morderczych szponach - zamiast się przestraszyć i przypomnieć sobie, że na nią i Jessice poluje mężczyzna, którego wciąż rozpaczliwie chciałaby zrozumieć - poczuła dziwne podniecenie i siłę. Ted podstępem wtargnął w jej życie, udając, że pomaga inwestować pieniądze pozostawione przez Paula. Znał go z pracy i wspólnych wypraw na golfa. Wykorzystał łączącą ich przyjaźń, by zdobyć zaufanie Marisy, a potem zniszczyć ją i Jessice. Problem polegał na tym, że Paul nie znał Teda. Nie miał pojęcia, co to za człowiek. Nie wiedział tego, co wiedziała Marisa. Życie czasami daje ludziom dziwne, niebezpieczne

prezenty. Ted wyrządził ogromną krzywdę osobom, które Paul najbardziej kochał. Zamknęła oczy, wsłuchała się w pohukiwanie sowy i pomyślała o sobie, Jessice, Rose i Lily. Dopiero teraz zaczynała wszystko rozumieć. * Jessica powędrowała do swojej sypialni i spojrzała na krucyfiks. Przeżegnała się. Potem podeszła do figurki Matki Boskiej tej, którą najbardziej lubiła, bo miała ich kilka. Maryja miała błękitną szatę, koronę z żółtych gwiazd i gołą stopą przyciskała głowę węża. Dziewczynka bacznie mu się przyjrzała - był przerażający. Miał otwarty różowy pysk i żółte zęby jadowe, ale Maryja pokonała go, stawiając na nim gołą stopę. Jessica za każdym razem musiała sprawdzać, czy wąż naprawdę jest martwy. Pocałowała twarz Matki Boskiej. Potem wzięła do ręki „Lwa, czarownicę i starą szafę". Była to ulubiona książka jej i Rose. Jessica uwielbiała tę lekturę za magię, tajemniczość, zło, ale przede wszystkim za dobro. Przyszło jej na myśl, że prawdopodobnie Rose podoba się to samo, ale jako świeżo upieczone przyjaciółki jeszcze nie rozmawiały na ten temat. Przerzuciła kartki - było to wydanie w twardej oprawie; dostała je dwa lata temu na Boże Narodzenie od cioci Sam i odnalazła ilustrację, która przedstawiała Aslana, życzliwego, mądrego lwa. Jessica spojrzała w jego smutne rozumne oczy i poczuła przyspieszone bicie serca. Dotknęła rysunku, pomyślała o Rose, która rozpaczliwie potrzebowała pomocy, i powiedziała: - Tatusiu! W książce Aslan poświęcił życie, by dzieci i wszyscy mieszkańcy Narnii - bajkowej tajemniczej krainy po drugiej stronie drzwi szafy - mogli żyć i cieszyć się wolnością. Kiedy ożywał, Jessica zawsze czuła dreszcze i do oczu napływały jej łzy... jakby nie wierzyła, że odwaga i prawda mogą zwyciężyć.

Nim w ich życiu pojawił się Ted, wierzyła w odwagę i prawdę. Jej ojciec był bardzo podobny do Aslana. Umarł, ale odchodząc, powiedział: „Będę z nieba opiekował się tobą i mamą. Nigdy całkowicie nie odejdę, kochanie. Będę na ciebie patrzył. W razie potrzeby zawsze będziesz mogła mnie wezwać". Jessica trzymała go za rękę, dopóki matka i doktor nie odciągnęli jej na bok, żeby mama mogła zostać z nim na chwilę sam na sam. Potem umarł. Wkrótce w ich życiu pojawił się Ted. No, może rok po śmierci ojca, ale Jessice wydawało się, że bardzo szybko. Na pewno w tym czasie w szafie taty wciąż jeszcze czuła jego zapach. Stawała w ciemności, trzymając głowę między garniturami, zamykała oczy i przywoływała go w pamięci. Otaczał ją zapach potu i papierosów - jego zapach. Często wtedy przypominała sobie słowa: „Nigdy całkowicie nie odejdę... Będę patrzył na ciebie i twoją matkę..." Kiedy Jessica wdychała zapach ojca, wiedziała, że powiedział prawdę. Był tutaj, ochraniał ją. Lubiła, gdy drzwi były przymknięte, bo wtedy nikt nie widział, że dziewczynka jest w szafie; tak wyglądały jej spotkania z ojcem. Każdego dnia stawała w innym miejscu. Chociaż szafa była mała, wydawała się całym światem - tak samo jak szafa w książce. Jessica po kolei przeglądała kieszenie ojca - po jednym garniturze za każdym razem. Był biznesmenem i zawsze dbał o wygląd. Miał siedem garniturów, pięć kurtek sportowych i mnóstwo spodni. Kieszenie stanowiły istny skarbiec. Początkowo, nim Jessica wszystkie je przejrzała, przy każdym znalezisku odczuwała dreszczyk emocji i powiew magii. Kilka monet, wizytówka, pokryty nalotem medalik ze świętym Krzysztofem, zapomniane opakowanie tabletek na nadkwasotę, strzępki celofanu z paczki papierosów, potwierdzenia mszy zamówionych w intencji babci.

Po jakimś czasie magia prysnęła. Dziewczynka zaglądała do lewej kieszeni garnituru w drobną kratkę i wiedziała, że znajdzie w niej trochę drobnych, zapałki i kalendarzyk. Albo że gdy sięgnie do tylnej kieszeni zielonych spodni do golfa, natrafi na zaplamioną trawą podstawkę do piłki golfowej i mały żółty ołówek do zapisywania wyników. Gdy stawała na czubkach palców i macała wewnętrzną kieszeń niebieskiego letniego swetra, wyczuwała swoje zdjęcie z przedszkola i różaniec. Nawet bez dreszczyku podniecenia i oczekiwania Jessica chętnie spędzała czas wśród garniturów ojca; były to jej najszczęśliwsze chwile. Czuła zapach taty i wiedziała, że on wciąż przebywa tu na ziemi. Że nie jest tylko aniołem ani duchem, który spogląda z nieba... ale że niegdyś chodził, mówił, lubił mieć przy sobie zdjęcie córeczki z przedszkola, nosił eleganckie garnitury i niekiedy zapominał o opróżnianiu kieszeni. Czasami stała wśród wełny i bawełny, opowiadała mu o tym, jak minął jej dzień, a nawet słyszała odpowiedzi. Pewnego razu mama otworzyła szafę, gdy Jessica była w środku. Dziewczynka wstrzymała oddech, żeby Marisa jej nie zobaczyła. Na pewno by się nie gniewała, ale byłaby smutna nawet mając siedem lat, dziewczynka wiedziała, że mama byłaby nieszczęśliwa, gdyby znalazła córeczkę wśród garniturów swojego męża. Jednakże niepotrzebnie się martwiła; Marisa po prostu postała chwilę przy otwartych drzwiach szafy, a potem je zamknęła i poszła. Jessica pomyślała, że może mama podobnie jak ona lubi cofać się w czasie i przypominać sobie, jacy byli szczęśliwi, gdy jeszcze żył i nosił eleganckie garnitury. Może w pobliżu tych ubrań mama tak samo jak Jessica słyszała jego głos? Potem pojawił się Ted. Ojciec znał go z klubu golfowego. Ted był maklerem giełdowym i pomógł dobrze zainwestować część rodzinnych

oszczędności. Jessica pamiętała, że rodzice często rozmawiali o Tedzie. "Bez Teda nie udałoby się nam zarobić tyle na giełdzie" - powiedział ojciec po kilku szczególnie udanych operacjach. „Jest prawdziwym darem niebios" - potwierdzała matka. Och, mogłoby się wydawać, że Ted to istny cud. Pomógł ojcu zdobyć fundusze na nowe biuro w centrum Bostonu, nowe oprogramowanie do komputera, zatrudnienie większej liczby ludzi i opłacenie dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Jessica pamiętała, że nim poznała Teda, często się zastanawiała, kto to taki. Jak działa giełda? Dlaczego rodzina wybiera kogoś, kogo prawie nie zna, i powierza mu swoje pieniądze? Wydawało jej się, że Ted musi być wyjątkowo wspaniałym i życzliwym człowiekiem. Czy istnieje praca, która polega na pilnowaniu czyichś oszczędności i pomnażaniu ich? Pewnego razu spytała o to ojca. - To mądry człowiek, skarbie - powiedział. - Ukończył najlepsze szkoły i wybiera tylko te akcje, które jego zdaniem powinny przynieść zysk. - Ale jest też miły, prawda? - próbowała uściślić, nie mogąc w żaden inny sposób pojąć roli Teda w życiu ich rodziny. Ojciec wybuchnął śmiechem. - Tak, to wspaniały facet. Wszyscy lubią Teda. Ma wielu przyjaciół i jest wiceprzewodniczącym klubu rotariańskiego w mieście, w którym mieszka. Jessica nie wiedziała, co to klub rotariański, ale uznała, że już sama nazwa brzmi interesująco. Słowa ojca miały sens. Ted musiał być wspaniałym facetem. Pieniądze nigdy nie przychodzą łatwo - rodzice martwili się o wiele rzeczy, takich jak kredyt hipoteczny, raty za auto, fundusze na dalszy rozwój interesu i przyszłe studia córeczki. Skoro zaufali Tedowi i powierzyli mu swoje oszczędności, Jessica też mogła mu

zaufać. Ojciec pewnego razu powiedział, że „jest wielkoduszny jak nikt na świecie", bo jako wolontariusz pomaga biednym dzieciom. Teraz patrząc na smutny pysk lwa z „Lwa, czarownicy i starej szafy", Jessica wzięła głęboki wdech. Chciałaby, żeby Aslan mógł zejść ze stron książki i z nią porozmawiać. Chciałaby, żeby ojciec zstąpił z niebios i powiedział jej, co powinna zrobić. Jeśli Ted był „wielkoduszny jak nikt na świecie", Jessica nie wiedziała, czy zbierać pieniądze dla Rose. Nie chciała być w niczym podobna do Teda. Niestety dobrze wiedziała, że ojciec już do niej nie przyjdzie. Tak było od dnia, kiedy Ted się do nich wprowadził. Jessica wróciła ze szkoły do domu i poszła do szafy - nie dlatego, że była zdenerwowana czy niepokoiła ją obecność Teda. No, może była trochę zdenerwowana, ale przede wszystkim chciała jak dawniej porozmawiać z ojcem. Zaczynała się wiosna, a ona w pięknym stylu chwyciła piłkę baseballową. Miała ją ze sobą. Mama i Ted siedzieli w kuchni. Mogła im ją pokazać, ale zamiast tego pobiegła na piętro do szafy ojca. Otworzyła drzwi i... Wszystkie garnitury zniknęły. Zamiast nich w szafie wisiały ubrania Teda. Garnitury, kurtki, spodnie, płaszcze a nawet jego szlafrok. Na wspomnienie tamtej chwili Jessica się przygarbiła. Położyła rękę na sercu i usiadła na łóżku. Zaszlochała, spoglądając na pysk Aslana. Matko Przenajświętsza, Jezu, Boże... Na widok sinej Rose i helikoptera, który zabrał ją do szpitala, Jessica poczuła, że dawne przeżycia wracają ze zdwojoną siłą. Odchodzą od niej ludzie, których kocha. Najpierw ojciec, teraz Rose... Chociaż tata opuścił ją dopiero wtedy, kiedy Ted i matka wyrzucili jego garnitury. - Powiedz mi, co mam zrobić - szepnęła, klękając.

Za oknem sowy pohukiwały i polowały na drobne żyjątka. Słyszała je co noc od stopnienia śniegów. Czasami nasłuchiwała ze szczególnym natężeniem, jakby starała się zrozumieć, co mówią. Wpatrywała się w ilustrację ulubionej książki, słuchała pohukiwania sów i w pewnym sensie się modliła, chociaż w rzeczywistości prosiła o pomoc ojca. Jeśli któregoś dnia miał do niej przyjść, powinien to zrobić dzisiaj, w dniu jej urodzin. Ted go wypędził. To przez niego Jessica ma teraz inne nazwisko, zmienioną datę urodzenia i wymyśloną przeszłość. Tylko ojciec wie, kim naprawdę jest. Tylko on może spełnić jej ogromną prośbę. Kiedyś matka też była w stanie, ale teraz to już przeszłość. Obecnie Marisa bardziej przypominała ducha - wychudzonego, przestraszonego, wręcz przerażonego ducha, w którego zamienił ją Ted. Ona i Jessica bardziej niż ludzi przypominały kości wyplute przez dzikie zwierzę, które wpuściły do swojego życia. Ted często wpadał w szał. Potem zabił jej szczeniaczka, Tally. Jessica myślała, że ojczym ma zamiar zabić również ją i jej matkę. Wcale nie był wielkoduszny. Ojciec bardzo rzadko się mylił, ale w tym względzie popełnił ogromny błąd. Tak właśnie brzmiały pierwsze słowa Jessiki tego wieczoru. - Tatusiu, nie gniewaj się, ale bardzo się pomyliłeś. Ted wcale nie jest wielkoduszny. Pojawił się w naszym życiu, żeby wyrządzić nam krzywdę; tylko na tym mu zależało. Zabrał nam wszystko. No, prawie. Sowa zahukała wśród drzew; na ustach Jessiki pojawił się uśmiech - ojciec odpowiadał. - Poradź mi, jak pomóc Rose. Nie chcę, żeby wkrótce poszła do nieba. Pomóż mi, tatusiu. Chcę, żeby została ze mną. Chcę, żeby żyła. Wyobraziła sobie, że jej ojciec stoi w niebie obok świętej Agaty, świętej Agnieszki i Joanny d'Arc.

Sowa ponownie zahukała, jakaś złamana gałąź upadła na ziemię. W tym momencie Jessica wiedziała, co chciała wiedzieć: doznała olśnienia. Gdy wzejdzie słońce, pójdzie do lasu i wyjdzie z niego ze skarbem, który pomoże zdobyć pieniądze dla Rose.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Koniecznie trzeba było ustabilizować stan Rose, żeby mogła pojechać do Bostonu, dlatego Lily myślała tylko o tym. Liam wynajął dla nich dwa pokoje w Holiday Inn w pobliżu portu, nieco poniżej szpitala. Powiedziała mu, żeby wracał do domu, ale odparł, że wyjedzie dopiero wtedy, gdy Rose zostanie przeniesiona z OIOM - u. Na razie umówił się z przyjacielem, że zatrzyma auto tak długo, jak będzie go potrzebował, a wieloryby mógł przecież monitorować za pomocą laptopa. Lily wzruszyła ramionami. Nie wiedziała, po co oceanolog kręci się w pobliżu. Prawie go nie widywała, a ponieważ nie był krewnym, nie wpuszczano go na oddział. Wiedziała, że powinna doceniać wsparcie, którego jej udzielał, ale prawdę mówiąc, była tak wyczerpana, że gdy wieczorami wracała do swojego pokoju, ledwo wystarczało jej sił, by zamówić w kuchni hotelowej jakąś zupę i zjeść ją przed telewizorem. Przez cztery pierwsze poranki czekał na nią w hotelowym foyer i zawoził do szpitala. Było chłodno i mgliście, delikatne opary wisiały nad wodą i miastem. Przez pięć minut jechali w milczeniu; Lily spoglądała na spowity srebrną warstewką port i układała pytania do lekarzy. Piątego ranka mgła się uniosła i zaświeciło słońce. Gdy Lily zeszła do foyer, Liam wstał, by się z nią przywitać. Wyciągnęła rękę. - Posłuchaj, to głupota - powiedziała. - Na świecie jest tak pięknie. Nie ma mgły. Pójdę do szpitala na piechotę, a ty wracaj do Cape Hawk. - Rzeczywiście, jest piękny poranek na spacer - zgodził się. - Cieszę się, że myślisz tak samo jak ja. - To dobrze. Idę z tobą - oświadczył.

- Nie, Liamie! - zaprotestowała. - W domu czeka na ciebie praca. Dowódcy Straży Przybrzeżnej trzeba oddać auto. Rose czuje się coraz lepiej. - Wciąż jest na OIOM-ie - przypomniał. - Może dzisiaj przeniosą ją na normalny oddział pediatryczny - powiedziała. - Czuje się dużo lepiej. Nadmiar płynów w okolicy serca został niemal całkowicie zlikwidowany, płuca prawie wróciły do normy. - Lasix działa. - Tak - przyznała, trochę zdziwiona, że Liam zna nazwę diuretyku, który dostaje Rose, a nawet że wie, iż dziewczynka coś takiego przyjmuje. Nie rozmawiała na te tematy z nikim oprócz lekarza. - Mówisz, że mogą ją przenieść dzisiaj na oddział? spytał. - Tak - potwierdziła Lily. - To dobrze - ucieszył się. Kiwnął głową, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Lily odniosła wrażenie, że w jego oczach dostrzega ulgę - ciężar, który sam sobie nałożył, nieco zmalał, i teraz mógł wrócić do rekinów i wielorybów w Cape Hawk. Uśmiechnęli się do siebie, nie zważając na otaczający ich ruch i hałas. Liam wziął ją pod ramię i wyprowadził na słońce. - W takim razie w porządku - powiedziała. - Dziękuję... za wszystko. Podziękuj Anne, że przysłała mi torbę z ubraniami. Powiedz jej, że pomysł z chłopcem z pralni był wspaniały... dostarczył mi wszystko, czego potrzebowałam, gdy przywiózł obrusy do hotelu. - Może sama do niej zadzwonisz - zaproponował Liam. O co mu chodzi? zastanawiała się Lily. Czy przekazanie wiadomości żonie kuzyna to taki kłopot? - Nie ma sprawy - oświadczyła. - Po prostu przyszło mi na myśl, że prawdopodobnie spotkasz się z nią w gospodzie.

- Spotkam się z nią po powrocie, ale na pewno nie dzisiaj... - Przecież jedziesz do domu. Liam potrząsnął głową. - Nie - odparł. - Zaczekam, aż Rose będzie się dobrze czuć. - Liamie! - Nie kłóć się ze mną, Lily - zaproponował. - Zostaję, czy ci się to podoba czy nie. Chodź... jeśli nie chcesz jechać, odprowadzę cię do szpitala. Pospiesz się. Wiem, że chcesz złapać lekarzy podczas porannego obchodu. Lily otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko zrezygnowała z tego pomysłu i ruszyła w stronę szpitala. Liam szedł bez słowa obok niej. Nawet w dużym mieście nie było wątpliwości, że są w Nowej Szkocji. Powietrze wypełniał zapach sosen, a od portu dochodziły dźwięki statków dzwonków, klaksonów, silników. Nad głowami krzyczały mewy. Lily cofnęła się myślami do chwili, kiedy dziewięć lat temu po raz pierwszy ujrzała Nową Szkocję. Liam też był wtedy u jej boku. - Czemu to robisz? - spytała. - Wiesz, czemu - odparł. - To nie ma sensu. Zwłaszcza po tylu latach. - Dla mnie ma. - Posłuchaj... pamiętam, co wtedy powiedziałeś. Wydaje mi się, że noszę twoje słowa wyryte w sercu. Zawsze będę ci wdzięczna, ale to było dawno temu. - Myślisz, że w związku z tym obietnica jest nieważna? spytał Liam. Lily nie wiedziała, co odpowiedzieć. Przynajmniej nie mogła wyrazić na głos tego, co przyszło jej na myśl. Prawdę mówiąc, uważała, że niekiedy czas - i inne czynniki unieważniają obietnice. Świat dostarczał na to wiele dowodów: zerwane małżeństwa, złamane przysięgi, zmienione

zdania, zdradzone serca. Z pewnością łatwiej było złamać obietnicę, niż jej dotrzymać. Podejście było tak strome, że zaczęły ją boleć łydki. Mijali ludzi, którzy schodzili ze wzgórza do pracy. Na samym szczycie wzniesienia znajdował się park miejski, do którego prowadziły dwie kamienne bramy i przez który wpływał do Melbourne ruch uliczny z północnych cypli. Gdy przechodzili przez park, mijali długi sznur samochodów. Wiele lat temu Lily uwolniła się od obyczaju sprawdzania każdego oblicza, każdej tablicy rejestracyjnej, przy jednoczesnej próbie ukrywania własnej twarzy. Czasami niemal chciała zostać zauważona - zwłaszcza podczas bezsennych nocy marzyła, wręcz tęskniła za ostateczną konfrontacją. Szli energicznym krokiem wzdłuż drogi, która prowadziła przez ogród różany. W powietrzu unosił się słodki zapach kwiatów i świeżo zroszonej ziemi. Lily pomyślała o swoim ogrodzie, który powstał pod wpływem wspomnień ukochanych róż z dzieciństwa. Rose uwielbiała kopać, sadzić, przycinać - a czasami gdy była chora i leżała w szpitalu, Lily pocieszała się myślą o pączkach róż, które przetrwały zimę, żeby z nastaniem lata móc zakwitnąć. Rose też zakwitnie. Nagle zdała sobie sprawę, że Liam nie idzie już obok niej. Zatrzymała się i odwróciła. Stał w bezruchu. W pierwszej chwili odczuła lekkie zniecierpliwienie - nie miała czasu, by się zatrzymywać i wąchać róże. Lekarze zaczęli już obchód, a ona chciała ich o tyle spraw zapytać. - Co robisz? - spytała, wracając. Liam nie odpowiedział, tylko stał i wpatrywał się w jakiś punkt nad różami, między sosnami, w miejscu gdzie znajdował się otoczony drzewami staw. Lily pobiegła za jego wzrokiem. Zauważyła, że staw jest obrośnięty wysoką zieloną trawą. Woda była ciemna, a w cieniu wysokich sosen i dębów zielonobrązowa. Po drugiej stronie stawu stał pomnik ku czci

ofiar pierwszej wojny światowej. Lily zdała sobie sprawę, że staw musi być zasilany przez jakiś sielski strumyczek. - Na co patrzysz, Liamie? - spytała. - Spójrz tam - powiedział, pokazując palcem. - Ale musisz dobrze się przyjrzeć. Ukrywa się w cieniu. Na skraju stawu stała czapla. Ptak był wysoki i całkiem nieruchomy - jak rzeźba. Poranne słońce prześwitywało przez drzewa i trawę, oświetlając długie nogi, smukłą wygiętą szyję i ostry dziób. Czapla przybrała wspaniałą czujną postawę, jakby czekała na coś ważniejszego niż cały świat. - Maskuje się - powiedział. - Robi wszystko, żeby nikt nie zobaczył, póki nie będzie gotowa. - Dlaczego mówisz na nią „ona"? - spytała Lily. - Nie wiem - odparł Liam, patrząc jej prosto w oczy. - To może być samiec. - Może. - Liamie, w Cape Hawk jest mnóstwo czapli. Co cię tak dziwi w przypadku tego okazu? Spojrzał na nią. Miał ciemnoniebieskie oczy i kurze łapki, dzięki którym wyglądał na wiecznie zmęczonego i zmartwionego. Mimo to same oczy błyszczały jak u chłopca, zwłaszcza w porannym świetle. Lily zamrugała powiekami i zmarszczyła czoło. - Znajduje się w samym środku wielkomiejskiego parku odparł. - Nie sądzisz, że to zdumiewające? - Wielkomiejski park w Nowej Szkocji - oświadczyła - to nie to samo co wielkomiejski park gdzie indziej. Jesteś naukowcem - dodała i wzruszyła ramionami. - Można by powiedzieć, że twoja praca polega na katalogowaniu fenomenów natury. - Skoro tak stawiasz sprawę - powiedział, jeszcze baczniej jej się przyglądając - to pewnie masz rację.

- Chodź - zaproponowała ze zniecierpliwieniem. - Nic moglibyśmy się trochę pospieszyć? - Fenomen natury - mruknął pod nosem. Lily poczuła lekką bryzę znad portu. Delikatny podmuch zmarszczył powierzchnię stawu, poruszył konarami drzew i zaszeleścił wśród traw; rozczochrał włosy Lily. Chociaż był ciepły, zadrżała. Czapla ani drgnęła, Liam również. Wciąż patrzył na Lily i nie odwracał wzroku. - Chodź - powtórzyła. - Jestem spóźniona. - Wiem - przyznał. Powiedział to słowo tak, że znów zadrżała. Przebiegła resztę drogi przez park i dotarła do szpitala. Wtopiła się w tłum pracowników służby zdrowia - lekarzy, pielęgniarek, sanitariuszy, terapeutów - którzy przechodzili przez podwójne drzwi. Wśród nich nie było zbyt wielu rodziców pacjentów jeszcze nie nadeszła pora wizyt. Ochroniarz wypatrzył Lily, bo nie miała plakietki, i kazał jej się zatrzymać. Już straciła zbyt dużo czasu, więc tylko machnęła ręką i wskoczyła do najbliższej windy. Kątem oka dostrzegła, że ten sam ochroniarz zatrzymał Liama. Co dziwne, gdy drzwi się zamknęły, poczuła ucisk serca. Tłoczyła się w windzie z dwudziestką osób, wśród których nie było Liama. Pokonał z nią całą drogę do szpitala, pokazał jej czaplę, przyjął nieco obraźliwy komentarz na temat katalogowania fenomenów natury. Miała wrażenie, że skwitował go żartem, którego nie zrozumiała. Nie wiedziała również, dlaczego jest jej przykro, że Liam nie stoi obok niej w windzie. Pokonał taki kawał drogi. Tak bardzo starał się dotrzymać starej głupiej obietnicy, której Lily nigdy nie chciała usłyszeć. Może to każe mu się zastanowić: był wolny. Jeśli o nią chodzi, nigdy nie chciała, żeby do czegokolwiek się zobowiązywał.

Tylko dlaczego było jej tak przykro, że został przy wejściu? Odsunęła na bok ponure myśli i wysiadła na piętrze, na którym leżała Rose.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - Przepraszam - powiedział ochroniarz. - Czy mogę zobaczyć pańską plakietkę? - Plakietkę? - spytał Liam, patrząc, jak zamykają się drzwi windy. - Chcę sprawdzić, czy pracuje pan w naszym szpitalu. - Och - mruknął Liam. - Nie pracuję. - Rozumiem. Pora odwiedzin zaczyna się dopiero o jedenastej. Jest za piętnaście dziewiąta. Lekarze muszą skończyć obchody. - Przyszedłem do kogoś, kto leży na pediatrii, na OIOMie - wyjaśnił Liam. - Wydaje mi się, że tam pora odwiedzin jest bardziej elastyczna. - To prawda - zgodził się ochroniarz. - Jest pan krewnym pacjenta? - Nie. Bliskim przyjacielem. - Proszę pana, na oddział mają wstęp tylko członkowie rodziny. W naszym szpitalu obowiązują bardzo surowe przepisy. Naprawdę bardzo surowe. Liam przytaknął. Wiedział, że nie warto sprzeczać się z ochroniarzem, ale musiał się tam dostać, musiał być przy Lily i Rose. Kiwnięciem głowy wskazał na windę. - Jestem z kobietą, która pojechała ostatnią windą. - Niską brunetką, która mnie zignorowała? Całkowicie mnie zlekceważyła? - Uhm, to możliwe. - Ignoruje mnie każdego ranka. Jakbym w ogóle nie istniał. To prawda, widziałem pana wcześniej w jej towarzystwie. Zwróciłem uwagę z powodu... - urwał. - Mojej ręki - dokończył za niego Liam. - Proszę się nie przejmować. - No cóż, złapałem was dziś rano. Przynajmniej jedno z was.

Tak, to, które nie jest fenomenem natury - pomyślał Liam, wyobrażając sobie, że Lily przemknęła przez zatłoczone foyer jak trąba wodna. Z prędkością tornada i jeszcze większą siłą. Dotykając powierzchni wody tylko na chwilę, by nabrać większej siły I potem móc wirowym ruchem popędzić do Rose. - Może pan zaczekać w foyer na swoją przyjaciółkę powiedział ochroniarz. - Ale nie mogę pana wpuścić na oddział bez specjalnej przepustki. - A skąd ją mogę wziąć? - Od doktora. Wraz ze zgodą któregoś z rodziców małego pacjenta. Lepiej będzie, jeśli pan tu zaczeka. - Ma pan rację - przyznał Liam. - Dzięki. Zamiast czekać, wyszedł na zewnątrz. Przeszedł na drugą stronę ulicy, dotarł do stawu i spojrzał na pomnik. Dotknął go zdrową ręką i pomyślał, jakie to dziwne, że ogromny kamień przeżył tylu kochanych przez niego ludzi: rodziców, Connora. Potem popatrzył na drugą stronę jeziora i wbił wzrok w cień w poszukiwaniu czapli. Nawet jeśli wciąż się tam znajdowała, była zbyt dobrze ukryta, by mógł ją wypatrzyć. Lily nie chciała tracić czasu, żeby jej się dobrze przyjrzeć. Tak to już jest z żywiołami. Są zbyt zajęte robieniem tego, co do nich należy. Huragany, trąby wodne, fale upałów, Lily Malone. Nic nie mogło zatrzymać jej choćby na dwie sekundy z dala od Rose - nawet przepiękna czapla siwa, ptak o tym samym kolorze upierzenia co oczy Lily, w wielkomiejskim parku. Liam powędrował niespiesznie wzdłuż zachodniego brzegu stawu. Trzymał się cienia - nie z powodu palącego słońca, ale dlatego, że chciał pozostać w ukryciu. On, jego brat i Jude szczycili się niegdyś tym, że potrafią podkraść się do dzikich zwierząt. Umieli bezszelestnie zbliżyć się do stada

płetwali, w ogóle im nie przeszkadzając. Connor pewnego razu podpłynął do białuchy i dotknął jej włóknistej krawędzi zastępującej płetwę grzbietową, a podczas przesilenia zimowego wytropili parę sów śnieżnych i podkradli się do nich na cztery i pół metra. Miał ustawiony telefon komórkowy na sygnał wibracyjny, ale sprawdził, żeby się upewnić: miał nadzieję, że matka Rose zadzwoni, jeśli coś się zmieni. Myśl o Lily jako o jednym z żywiołów nie była dla niego niczym nowym. Prawdę mówiąc, używał tego porównania od samego początku ich trudnego, niespokojnego i zagmatwanego związku. Cofnął się myślami o dziewięć lat, do chwili kiedy po raz pierwszy zobaczył Lily Malone. Przyjechała do miasteczka starym, zardzewiałym volvem z dziurą w podłodze i maską przymocowaną drutem. Miała krótko przycięte włosy i okulary, których wcale nie potrzebowała, Ponieważ w pewnym sensie jego rodzina rządziła w Cape Hawk, Lily trafiła prosto na jego ciotkę, Camille, nestorkę rodu i właścicielkę agencji handlu nieruchomościami. Nieznajoma szukała miejsca, w którym mogłaby zamieszkać, co bardzo zdziwiło Camille - ładna młoda Amerykanka, do tego w ostatnich tygodniach ciąży (chociaż młoda kobieta starała się ukrywać ciążę, nosząc zbyt obszerne ubrania, jej stan od razu rzucał się w oczy) rozglądała się za domem w Cape Hawk - dlatego starsza pani postanowiła przedyskutować tę sprawę podczas rodzinnej kolacji. - Tanie lokum - relacjonowała Camille. - Powiedziała, że szuka taniego lokum. - Gdzie jest jej mąż? - spytał Jude, syn Camille. - To rybak - odparła ciotka. - Wypływa na kilkutygodniowe połowy. - Jaką łodzią?

- Zadałam jej dokładnie to samo pytanie. Oględnie mówiąc, udzieliła mi wymijającej odpowiedzi. Nie sądzicie, że ten człowiek może przemycać narkotyki? - Albo handlować heroiną - zasugerował Liam. Nie chciał brać udziału w kolacji - zawsze unikał takich spotkań - ale tego wieczoru ciotka się uparła. Siedział obok Anne. Nagle poczuł, że żona Jude'a dźgnęła go łokciem pod żebra. Niestety trafiła w protezę, więc wszyscy zebrani przy stole usłyszeli zgrzyt. - Nie bądź bezczelny, Liamie - powiedziała Camille, ze złością spoglądając na synową. - Prawdę mówiąc, dlatego chciałam, żebyś dzisiaj tu przyszedł. - Bo doskonale znam się na szmuglowaniu narkotyków? - Nie. Dlatego, że ta kobieta szuka czegoś taniego, a ja mam zamiar wynająć jej chatę na tyłach twojej posiadłości. Liamowi zaburczało w brzuchu. Drewniany budyneczek w pierwotnym zamyśle miał być szopą - w dzieciństwie on i Connor urządzili sobie tam fort. Z czasem rodzice zamienili dwa skromne pomieszczenia w całkiem przyzwoity domek dla gości. - Przyszło mi na myśl, że mógłbyś go jej wynająć, ale wcześniej powinieneś ją poznać. Jeśli nie przypadnie ci do gustu albo uznasz, że w opowieści o niej i jej mężu jest coś podejrzanego... poszukam czegoś innego. Wiecie, co myślę? - Nie - odparła Anne. - Ale na pewno nam powiesz, Camille. - Myślę, że wcale nie jest mężatką. Prawdopodobnie nosi pod sercem nieślubne dziecko! - Jak śmie! - prychnęła Anne. Tym razem to Liam dźgnął ją pod żebra, ale Camille spojrzała na synową poważnie i ponuro przytaknęła. - Święte słowa! Pewnie przeprowadziła się do Kanady, żeby wykorzystać nasz system opieki zdrowotnej.

Amerykański jest okropny. Nie podoba mi się pomysł wspierania oszustki... - Ale to i tak lepsze, niż gdyby jej mąż miał być handlarzem narkotyków - podkreślił Liam. - To prawda, kochanie. A więc... zostawiam to tobie. Na razie zatrzymała się w gospodzie. W pokoju 220. Pokażesz jej posiadłość? - Tylko nie zapomnij zabrać rewolweru - dorzucił Jude. Tak na wszelki wypadek. - Nie bądź bezczelny - warknęła jego matka i przywołała kelnerkę, żeby sprzątnęła ze stołu. Gdy Liam wybierał się do pokoju 220, Anne zatrzymała go na chwilę. - Cieszę się, że przyszedłeś dziś wieczorem na kolację. Jude wciąż powtarza, że jesteś strasznym odludkiem. - Trudno oprzeć się pokusie, jaką stanowi spędzenie piątkowego wieczoru z Camille - zażartował Liam. - Wiem. Zawsze odnoszę wrażenie, że to najważniejsza chwila w tygodniu - przyznała Anne. - Moim zdaniem problem wziął się stąd, że gdy wyszła za mąż za Frederica, zaczęła sic nazywać Camille Neill. Jak bohaterka jakiejś głupiej komedii. Zachichotali, rozglądając się dookoła, czy nie słucha ich któryś ze szpiegów Camille - ulubiony kelner albo pokojówka. - Ale teraz już poważnie... - powiedziała Anne. - Gdzie się podziewałeś? Tak bardzo przypadła ci do gustu badaczka rekinów, która była tu ubiegłego lata? Liam potrząsnął przecząco głową. - Nie. To tylko koleżanka z Halifaksu. - Była bardzo ładna. Poza tym wpadłeś jej w oko, Liamie, Zauważyliśmy to oboje z Jude'em. - Hmmm - mruknął.

- Przynajmniej na mnie nie warczysz, jak zwykle gdy pytam o twoje życie miłosne. Chciałabym, żebyś kogoś sobie znalazł. Jesteś moim ulubionym członkiem rodziny. - Z wzajemnością - przyznał. - A teraz lepiej będzie, jeśli zrobię, co do mnie należy. - Jasne. Sprawdzisz tajemniczą niezamężną handlarkę narkotyków. Liam powędrował korytarzem. Nie wiedział, czego oczekiwać, ale chciał mieć to już za sobą. Hotel był duży, miał mnóstwo zakamarków i dwa skrzydła. Pokój 220 znajdował się na końcu jednego z nich, na drugim piętrze. Okna pokojów z tej strony wychodziły na parking dla pracowników zamiast na zatokę Capo Hawk. Zapukał. Żadnej odpowiedzi. Spróbował ponownie. Zerknął na zegarek - było wpół do dziewiątej. Czyżby już spała? W Cape Hawk po kolacji właściwie nie było co robić. Może poszła na spacer? Przystawił ucho do drzwi. Ze środka dochodziły ciche dźwięki. Wstrzymał oddech i nasłuchiwał. Początkowo myślał, że to telewizor. Zza drzwi dobiegał jakiś wysoki cichy głos, dziwny jak na człowieka - bardziej przypominał zawodzenie morskiego ptaka albo westchnienie wieloryba - jednakże chwycił Liama za serce. Dopiero po chwili oceanolog uświadomił sobie, że to płacz kobiety. Liam słyszał taki płacz tylko raz w życiu: był to płacz matki w dniu, w którym zginął Connor. Uniósł rękę, żeby ponownie zapukać, ale się powstrzymał. Rozpacz obcej kobiety była zbyt wielka, by zakłócać jej prywatność. Wycofał się, obiecując sobie, że przyjdzie następnego ranka. Nie było to konieczne. Camille zostawiła mu wiadomość w biurze. „Nie musisz myśleć o wynajmie. Znalazła miejsce gdzie indziej".

Liam odetchnął z ulgą. Nie czuł się na siłach zmierzyć z tym, co trapiło tę kobietę. Przez całą noc zastanawiał się, jak ogromne nieszczęście musiało spotkać nieznajomą, i powtarzał sobie, że nie może dać się wciągnąć w jej życie. Nie było to wcale takie trudne, bo od dawna trzymał się na uboczu. Wystarczy wspomnieć badaczkę rekinów z Halifaksu, kobietę, o której wspomniała Anne. Julie Grant. Wciąż pisuje do niego listy - a raczej pisywała, bo ostatni zakończyła słowami: „Zadzwoń do mnie, gdy zrozumiesz, że lepiej spędzać czas z ludźmi niż z rekinami. Myślałam, że mamy szansę, ale byłam w błędzie. Do widzenia". Liam przekonał się, że łatwiej jest trzymać się od ludzi z daleka - nawet, a może przede wszystkim od tych, na których najbardziej mu zależy. Po śmierci Connora matka odeszła. Nie ciałem, lecz duchem. Prawie nic nie mówiła i tak długo odsuwała się od wszystkich, póki nie została sam na sam z butelką. Niezależnie od tego jak bardzo Liam starał się wyrwać ją z odrętwienia, przypomnieć, że został jej jeszcze drugi syn, nie słuchała. Kiedy jeździł na kolejne operacje ręki, za każdym razem zawoził go ojciec. Matka nie chciała nawet wejść do szpitala, w którym poinformowano ją, że Connor nie żyje. Idąc wzdłuż stawu, Liam obejrzał się i popatrzył na szpital. Teraz były w nim Lily i Rose. Lily jako matka bardzo różniła się od jego mamy, przynajmniej na pozór. Podejrzewał jednak, że w głębi ducha obie są takie same. Obie tak dużą miłością obdarzyły chore dzieci, że w ich życiu nie było już miejsca na nic innego. Czapla była tam, gdzie poprzednio. Liam podszedł kilka kroków, ukrywając się w cieniu. Ani drgnęła. Stała w eleganckiej pozie z wygiętą siwą szyją i spuszczonym dziobem. Zawsze z ogromnym zaciekawieniem i zdumieniem

podglądał przyrodę - tak samo było, gdy obserwował fenomen natury, jakim była Lily. Doszedł do wniosku, że w którymś momencie ochroniarz zrobi sobie przerwę, a nawet jeśli nie, w końcu nadejdzie pora odwiedzin. Wrócił do szpitala, żeby dotrzymać obietnicy, której Lily nigdy nie chciała od niego usłyszeć. Żałował, że nie może jej złamać, uważał jednak, że nie ma wyboru. Rose ostatnio dziwnie się czuła i tego dnia nie było inaczej, Nim matka przyszła do szpitala, dziewczynkę przeniesiono na chirurgię dziecięcą. Swobodnie oddychała, straciła dwa i pół litra płynów, a jej serce, płuca i pozostałe organy wróciły do normalnych rozmiarów. Dlaczego w takim razie tak trudno było jej się uśmiechnąć? Nawet najbardziej nikły uśmieszek przekraczał jej siły. - Co się dzieje, skarbie? - spytała matka, stając obok łóżka. - Nic. - Jesteś pewna? Wyglądasz na zdenerwowaną. Rose próbowała unieść kąciki ust. Nie był to prawdziwy uśmiech - nie pochodził z jej wnętrza, ale nie chciała, żeby mama się martwiła. Lekarze i terapeuci zawsze jej powtarzali, że wszystkie uczucia są dobre i że nie powinna żadnego z nich ukrywać, nawet jeśli są to uczucia niechciane, takie jak smutek, złość, uraza i tego typu rzeczy. Niestety, dziewczynka nie mogła znieść zmartwienia na twarzy matki - dlatego udawała, że się uśmiecha. - Mamusiu - powiedziała. - Rozmawiałaś z doktorem Colvinem? - Tak. Powiedział mi, że twój stan bardzo szybko się poprawia. Wiem również, że rozmawiał z doktorem Garibaldim z Bostonu i zastanawiali się, kiedy będziesz mogła tam pojechać,

- Nie chcę jechać do Bostonu, mamusiu. - Ależ, skarbie.... Rose zacisnęła pięści. Nie czuła czubków palców; zawsze były zdrętwiałe, bo jej serce pracowało zbyt wolno i pompowało za mało krwi. Miała śmieszne małe palce wyglądały jak maleńkie wiosła. Próbowała utrzymać na twarzy sztuczny uśmiech, ale w głębi ducha była załamana. - Jest lato - powiedziała. - Pierwsze lato Jessiki w Cape Hawk. Zawsze w tym czasie byłam w szpitalu. Wiem, że miałam iść na operację, wiem, że została wcześniej zaplanowana, ale już jestem w szpitalu. Chcę się bawić, mamusiu. Chcę się bawić z Jessicą. - Wiem, skarbie. I będziesz się z nią bawić. Po to właśnie ta operacja... żebyś mogła się bawić, ile tylko zechcesz. Rose patrzyła bez słowa. Chciała wierzyć matce. W ciągu minionych lat leżała w wielu szpitalnych łóżkach. Przypomniała sobie, jak w wieku pięciu lat wymieniano jej zastawkę - wywiązało się wtedy zapalenie wsierdzia, infekcja bakteryjna, która zdarza się ludziom chorym na serce. Spędziła w szpitalu wiele miesięcy, brała dożylnie antybiotyki, które niemal całkowicie zniszczyły jej nerki, wątrobę i wysuszyły włosy. Wyglądała jak słomiana lalka. - Jessica poszuka sobie innej najlepszej przyjaciółki powiedziała. - Nie. - Skąd wiesz? - Bo kto może być lepszą przyjaciółką niż ty? - Ktoś, kto nie leży w szpitalu. - Skarbie, czemu jesteś taka przygnębiona? Rose wzięła kilka głębokich wdechów, ale coraz trudniej przychodziło jej utrzymywanie uśmiechu na twarzy. Jak miała nie być przygnębiona? Przyjęcie urodzinowe było takie wspaniałe, magiczne... a potem serce odmówiło posłuszeństwa. Obecnie

tabletki ustabilizowały jej stan, ale przez cały czas była bardzo słaba. Tymczasem teraz, zamiast spędzić lato w Cape Hawk, miała jechać do innego szpitala - tym razem ogromnego, w Bostonie. Jessica prawdopodobnie całkiem o niej zapomni. - Głupie pytanie, prawda? - stwierdziła mama. - Nie - odparła Rose. - Wcale nie głupie. Przepraszam. - Rose, nigdy nie przepraszaj. Tyle już przeszłaś, a my wciąż prosimy cię, żebyś przeszła jeszcze więcej. Nic dziwnego, że... Głos Lily drżał. Sprawiała wrażenie tak przygnębionej, że dziewczynka miała ochotę się rozpłakać. W tym momencie zerknęła matce przez ramię, a na jej twarzy pojawił się prawdziwy uśmiech - pierwszy prawdziwy uśmiech tego dnia. - Doktor Neill! - zawołała. - Cześć, Rose - powiedział, podchodząc do niej i pochylając się, żeby pogłaskać ją po czole. - Jak miewa się moja mała? - Tak się cieszę, że pan tu jest - oświadczyła, nie wierząc własnym oczom. Dlaczego matka nic nie powiedziała? - Jestem. Świetnie się spisałaś, Rose. Myślałem, że wciąż leżysz na OIOM-ie, ale gdy spytałem na dyżurce, powiedzieli mi, że przenieśli cię tutaj. - Jest pan w szpitalu, odkąd tu przyleciałam? - spytała. Przytaknął. Rose spojrzała na matkę zaskoczona. Lily stała obok i starała się robić minę niewiniątka. - A co z Nanny, innymi wielorybami i rekinami? Czy nie powinien ich pan obserwować? - Nanny powiedziała mi, że ty jesteś ważniejsza. - Wieloryby nie mówią! - Nanny i ja porozumiewamy się za pomocą pewnego języka - oświadczył. - Trudno to wyjaśnić ludziom, którzy go nie znają...

Rose wyciągnęła rękę i jednym z palców dotknęła jego protezy. Poczuła wewnętrzną iskrę. - Wydaje mi się, że umiem się nim posługiwać. - Ja też tak sądzę. - Nie nadążam - powiedziała Lily. - Czaple, wieloryby. Czy ktoś może mi to wyjaśnić ludzkim językiem? Rose słyszała słowa matki, ale ta chwila całkowicie należała do niej i doktora Neilla. Wiedziała, że oceanolog rozumie, czym jest pobyt w szpitalu, strach, że się nigdy nie wyzdrowieje i że już na zawsze pozostanie się odmieńcem. Uniosła palec wskazujący. Spojrzał na niego, zauważył rozszerzający się czubek. Przez chwilę doktor Neill przyglądał się igle od kroplówki na wierzchu dłoni. Zauważył nawet cewnik, który biegł do woreczka przyczepionego z boku łóżka, mimo to Rose nie czuła żadnego skrępowaniu. Chciała, żeby jak ojciec wziął ją na ręce. - Nie jestem dzisiaj zbyt szczęśliwa. - Rozumiem - powiedział. - Boję się. Kucnął przy jej łóżku i spojrzał jej w oczy. Nad jego głową uniosły się baloniki. Próbował przywiązać je do poręczy łóżka, ale wykonanie tego zadania jedną ręką przekraczało jego możliwości. Rose mu pomogła. Ich palce dotknęły się, a na twarzy dziewczynki pojawił się uśmiech. Wciąż się bała, ale dzięki temu, że doktor Neill tu był, jej usta same układały się do uśmiechu. - Przyniósł mi pan balony - powiedziała. - Przyniosłem. - Myślałam, że nie powinno się używać balonów. Bo jeśli puści się sznurek, pofruną nad oceanem, a kiedy do niego wpadną, żółwie morskie będą myślały, że to meduzy, zjedzą je i umrą.

- Masz rację, Rose. Jesteś bardzo dobrym oceanologiem. Dlatego wiedziałem, że spokojnie mogę dać ci balony i nikomu nic złego się nie stanie. - Bo przejmuję się losem żółwi morskich? - Tak - przyznał. - Właśnie dlatego. Rose zamknęła oczy i poczuła, że jej serce bije szybko, ale dziwnie lekko. Przyszło jej na myśl, że każde stworzenie na świecie trzeba przed czymś chronić, i - to na różne sposoby. Jej matkę - przed zmartwieniami; żółwie morskie przed balonami; ją przed strachem o przyszłość. Przed czym należałoby chronić doktora Neilla? Nie wiedziała, ale zdawała sobie sprawę, że coś takiego na pewno istnieje, dlatego ścisnęła mu dłoń, by wiedział, że zawsze może na nią liczyć.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY W Cape Hawk nastały letnie upały, takie jakie Jessica pamiętała z Bostonu. Każdego ranka nad urwiskami i sosnami wisiała delikatna mgiełka, która potem powoli znikała. Świeciło mocne słońce, bryza ustała. Dziewczynka włożyła szorty na strój kąpielowy, ale zamiast pójść popływać, zabrała się do ciężkiej pracy. W jednej ręce trzymała torbę jutową, a drugą zbierała sosnowe igły. To była brudna robota - palce kleiły jej się od żywicy, mimo to Jessica miarowo posuwała się do przodu. Pochylona przeszła przez całe podwórko, poświęcając uwagę każdemu centymetrowi kwadratowemu. Nie zwracała uwagi na liście ani gałązki, interesowały ją igły sosny. Czasami przechodziła pod świerkiem albo choiną kanadyjską - drzewami o krótkich igłach. One też były dobre najważniejsze, żeby pachniały. Oprócz nich zebrała wiele maleńkich szyszek sosnowych. Szyszki świerków również miały ogromny urok, a dzięki ściśniętym łuskom przypominały pączki róż. Swoje znaleziska wrzucała do różnych torebek, które niosła na ramieniu. Nie zbierała tylko szyszek wejmutki, bo były za długie, a na czubkach miały srebrzystą żywicę. Przeszukując podwórko na tyłach domu i dolny skraj lasu za domem, przez cały czas myślała o Rose. Co teraz robi? Czy już się lepiej czuje? Poprzedniego wieczoru dzwoniła do mamy jedna z Dziewczyn Nanouk i obie panie chwilę rozmawiały. Krótki raport brzmiał tak samo jak zwykle: „Rose się nie poddaje", co wcale nie brzmiało tak źle, ale też trudno powiedzieć, że napawało szczególnym optymizmem. Potem Lily siadła do komputera, weszła na jakąś medyczną stronę i ze zmarszczonym czołem długo czegoś szukała. Jess próbowała sobie wmawiać, że to, co myślą dorośli, nie ma znaczenia. Pracowała na rzecz Rose. Bolały ją plecy i

swędziały palce, ale nie zwracała na to uwagi. W Bostonie chodziła do katolickiej szkoły, w której zakonnice opowiadały o świętej Agnieszce, świętej Agacie i Joannie d'Arc: męczennicach, które cierpiały dla Pana. Była mowa o włosiennicach, łożach z gwoździ i ścinaniu głów. Początkowo Jessica uważała, że to wszystko nie ma sensu. Zwłaszcza włosiennice. Nie mogła ich sobie wyobrazić: przypominały futro, ale w rzeczywistości były koszulami. Potem zaczęła się zastanawiać: może męczeństwo nie jest wcale takie głupie - oczywiście poza kładzeniem głowy pod topór. Wiele problemów wymienionym świętym przysparzały demony. Irlandzka zakonnica, siostra Ignatius, bardzo lubiła opowiadać dziewczętom przerażające historie o diable. - Lucyfer przybiera na ziemi postać cielesną - mawiała swoim piskliwym głosikiem z akcentem typowym dla mieszkańców Wicklow. - Istnieje tak samo jak wy czy ja. Spotykamy go każdego dnia i musimy zrobić wszystko, żeby przepędzić go z naszego życia! Jessica uwierzyła siostrze i zaczęła się zastanawiać, czy zdoła przepędzić Teda z domu, jeśli zgodzi się trochę pocierpieć albo zdobędzie się na jakieś wyrzeczenia. Przez tydzień nie jadła ulubionych cynamonowych ciasteczek, ale Ted wciąż był, a w jego zachowaniu nie następowały żadne zmiany. Wtedy Jessica zaczęła robić inne rzeczy: zrezygnowała z puddingu podczas lunchu w szkole. Nosiła za ciasne buty, od których bolały ją palce u nóg. Klęczała na gołej drewnianej podłodze, aż bolały ją nie tylko kolana, lecz również biodra i kręgosłup. Nie miała łoża z gwoździami, ale którąś noc próbowała przespać w wannie. Kiedy matka ją znalazła, myślała, że dziewczynka jest lunatyczką. Szybko zabrała Jessice do łóżka, żeby Ted nie zobaczył. Ojczym nie lubił, jeśli coś odbiegało od normy. Na pewno uznałby dziwne postępowanie Jessiki za policzek.

Mógłby zacząć krzyczeć albo w ogóle się nie odzywać i tylko patrzeć tymi swoimi zimnymi, złymi oczami. Jessica niemal słyszała jego syk: „Dlaczego próbujesz sprawić mi przykrość?". Ponieważ wanna nie wchodziła w rachubę, a łoża z gwoździ nie było, Jessica zmieniła pościel - z miękkiej, różowej w białe owieczki na twardą, drapiącą, którą matka przez pomyłkę kupiła w supermarkecie. Drapała również nogi szpilkami. Prawdziwą przyjemność sprawiał jej widok maleńkich kropelek krwi na taniej pościeli. Mama myślała, że to ślady po ukąszeniach komarów. Jessica nigdy się nie dowiedziała, czy jej męczeństwo przyniosło jakikolwiek skutek - swoim postępowaniem nie przepędziła Teda z domu ani nie uratowała Tally. Kiedy Ted kopnął szczeniaczka i zabił go, Marisa uznała, że ma dosyć, w środku nocy spakowała rzeczy swoje i córki, a potem wsiadły obie do auta i odjechały. Po zebraniu następnej porcji sosnowych igieł Jessica zatrzymała się przed płaskim kamieniem, na którym w ubiegłym tygodniu widziała wygrzewającego się w promieniach słońca ogrodowca zwyczajnego zwanego powszechnie wężem pończosznikiem. Gad rozdziawił różowy pysk i syknął na dziewczynkę. Chociaż był mały, przypominał Jessice Teda, dlatego była roztrzęsiona. Teraz chciała, żeby wąż tu był, wtedy nadepnęłaby go gołą stopą i zabiła jak Matka Boska. Chciała przepędzić wszystkie węże, demony, złych czarnoksiężników i Tedów, żeby Rose mogła wyzdrowieć. To jedyny sposób. Szła wolno przez sosnowy las i zbierała igły - nie zważając na lepkie palce i obolałe plecy - gdy nagle ujrzała coś błękitnego wśród drzew. Początkowo myślała, że to Matka Boska prowadzi ją w głąb lasu, ale potem spojrzała na gałązkę świerku i zobaczyła,

że to modrosójka błękitna. Kolorowy piękny ptaszek z czubkiem. Nie Matka Boska. Gdy Jessica zapełniła trzy duże torby, Marisa uznała, że pora zawieźć córeczkę do miasta. Zjechały do portu i zaparkowały przed „Igłą z nitką". Marisa ucieszyła się na widok otwartych drzwi, bo to oznaczało, że sklep działa. Przez chwilę odczuwała podniecenie na myśl, że być może Lily wróciła. Gdy jednak razem z córeczką weszła do środka, okazało się, że za ladą urzęduje Marlena, a Cindy robi porządki na półkach. - Witajcie, dziewczęta - zawołała Marlena. - Co u was słychać? - Wszystko w porządku - odparła Marisa. - Macie jakieś wieści od Lily? - Anne z nią rozmawiała. Gdy przyniosła nam kawę i muf finy, powiedziała, że stan Rose szybko się poprawia. Straciła niemal cały nadmiar płynów w organizmie i podobno za kilka dni będzie mogła polecieć do Bostonu. - To dobry znak - stwierdziła Marisa. - Jesteś pielęgniarką? - spytała Cindy. - Anne nam mówiła. Przedstawicielka służby zdrowia w naszym gronie! - Jestem - przyznała Marisa zadowolona, że Dziewczęta Nanouk przyjęły ją do „swojego grona". - Jak sądzisz, co to wszystko oznacza? Te komplikacje? spytała Marlena. - Biedna Rosie, tyle musi się nacierpieć. - Tetralogia Fallota to bardzo skomplikowana choroba odparła matka Jessiki - ale jest uleczalna, zwłaszcza gdy pacjent jest młody. - Znam Lily od urodzenia Rose - powiedziała Marlena. Odkąd pamiętam, co jakiś czas jeździła z małą do jakiegoś szpitala albo specjalisty. - Boston, Melbourne, raz nawet była w Cincinnati uściśliła Cindy.

- W Cincinnati jest najlepsze centrum kardiochirurgii dziecięcej w Stanach - skomentowała Marisa. - Z tego co pamiętam, usłyszałam wtedy coś o „przemieszczeniu arterii". Mój ojciec był kapitanem statku, więc myślałam, że to coś w rodzaju dodatkowego kanału, tymczasem chodziło o to, że główne tętnice Rose znajdowały się po lewej stronie serca - przypomniała sobie Marlena. - To prawda. Ma przesuniętą aortę - dodała Cindy. - Co to jest aorta? - spytała Jessica, stojąc wśród kobiet z torbami pełnymi sosnowych igieł. - To największa tętnica, przez którą płynie krew z lewej komory serca do całego ciała - wyjaśniła Marisa. - I w szpitalu źle ją umieścili? - spytała Jessica. - Nie, skarbie - powiedziała Cindy. - Tak było od urodzenia. Wszystko stało się wcześniej, jeszcze w łonie matki. Nikt nie wie dlaczego, ale aorta znalazła się po nieodpowiedniej stronie serca. - To znaczy, że Bóg jej to zrobił? - spytała dziewczynka z wyraźnym oburzeniem. Marisa poczuła się tak, jakby lada chwila miała dostać migreny. Chociaż nie chodziło wcale o ból głowy - wszystko wskazywało na to, że lada chwila Jessica wygłosi jedną ze swoich religijnych tyrad. Twarz dziewczynki poczerwieniała z oburzenia. Marisa przypomniała sobie, jak córeczka reagowała na Teda, na jego apodyktyczność i wybuchy gniewu. Zamiast złościć się na matkę albo ojczyma, była wściekła na Boga. - Nie powiedziałabym, że Bóg jej to zrobił - wyjaśniła Marlena. - Raczej w swej nieskończonej mądrości uznał, że to jest do czegoś potrzebne. Tylko nie wiemy do czego. - A cóż to za mądrość, żeby umieścić noworodkowi tętnicę nie tam, gdzie powinna być? - spytała Jessica. - Jessico! - mruknęła Marisa ostrzegawczo.

- Mówię poważnie. To nie ma sensu. - To co robi Bóg, nie musi mieć sensu - oświadczyła Marlena nieco zdenerwowana. Marisa widziała, że kobieta poważnie zastanawia się, czy decyzja o przyjęciu nowych członkiń była słuszna. - Masz rację - poparła ją Cindy. - To wielka tajemnica. Wielka, niewytłumaczalna tajemnica. Chociaż równie dobrze możesz, Marleno, powiedzieć, że Bóg jej to zrobił - ciągnęła Cindy. - Jesteś w związku z tym nieco zdezorientowana i prawdę mówiąc, ja też nie do końca wszystko rozumiem. Kto wie, dlaczego tak się stało? Na myśl o cierpiącej Rose... - Sama też cierpię - dokończyła Marlena. - Może to nie Bóg jest za to odpowiedzialny - powiedziała Jessica - tylko diabeł. - Jess, przestań - wtrąciła Marisa, czując, że krew odpływa jej z twarzy. Gdy dziewczynka mówiła o Bogu, diable i Tedzie, wszystko mogło się zdarzyć. - Bóg nie krzywdzi ludzi - perorowała Jessica. - Nie wierzę w to. Matka patrzyła na nią, przypominając sobie wszystkie cierpienia, które widywała w dawnych czasach. Rany, choroby, akty przemocy. Chociaż wychowywała Jessice zgodnie z zasadami Kościoła, sama od dawna miała coraz większe problemy z własnymi przekonaniami. Pod koniec związku z Tedem niemal całkiem odeszła od swojej wiary. Niegdyś powtarzała w myślach: „Naprawdę wierzę. Boże, pomóż mi pokonać moją niewiarę". Teraz wierzyła już tylko w naukę. - Niezbadane są ścieżki Pana - zacytowała Marlena. - Ale w tym względzie zgadzam się z Jessica. Na pewno Wszechmogący nie chce, żeby Rose cierpiała... żeby cierpiał ktokolwiek z nas. Poruszę ten temat podczas następnego

spotkania Dziewczyn Nanouk. Myślę, że powinnyśmy umieścić to w naszym statucie. - Dobry pomysł - poparła ją Cindy ze śmiechem. - My, Dziewczyny Nanouk z Mroźnej Północy niniejszym oświadczamy, że Bóg nie ponosi żadnej winy za ból i cierpienie. - Nie posunęłabym się tak daleko - wyznała Marlena. - Po prostu uważam, że nie zrobił tego celowo. - Co to za piękny zapach? - spytała Cindy, marszcząc czoło i zmieniając temat. - Pachnie jak północny las. - To igły sosnowe - wyjaśniła Jessica. - Po co je zebrałaś? - Żeby zdobyć pieniądze na leczenie Rose. - Bóg świadkiem, że Lily przydałyby się dodatkowe fundusze - przyznała Marlena - ale w jaki sposób mają w tym pomóc sosnowe igły? - Chcę poszyć poduszeczki z Cape Hawk i potem je sprzedawać. Marisa cofnęła się, pozwalając, by Jessica zaprezentowała swój pomysł. Wszystko sama wymyśliła - że przyjedzie do „Igły z nitką" i kupi materiał ze sklepu Lily. Wiedziały, że sklep jest otwarty i że Dziewczyny Nanouk pracują w nim na zmianę. - Komu będziesz je sprzedawać, moja droga? - Turystom, którzy pływają na łodziach do obserwowania wielorybów. - Sosnowe poduszeczki - powiedziała Cindy. Jessica przytaknęła. - Pachną jak Cape Hawk. Chciałabym, żeby przypominały wszystkie typowe dla tego miejsca elementy: lasy, sosny, ptaki, wieloryby... Przyszło mi na myśl, że mogłabym na nich wyhaftować Nanny, sowy, które mieszkają

w lesie za naszym domem, rybołowy z półek skalnych i słowa „Cape Hawk" albo „Wracaj szybko do zdrowia, Rose". - Dużo haftujesz, moja droga? - spytała Marlena. - Dotychczas nigdy tego nie robiłam - oświadczyła Jessica dumnie, unosząc głowę. Najwyraźniej nie uważała tego za przeszkodę. Marisa patrzyła, jak zareaguje Marlena i Cindy. Obie miały poważne miny. Nic wiedziały, jak zdeterminowana potrafi być Jessica ani jak ogromne ma serce. - Nauka może zająć ci trochę czasu - ostrzegła Cindy. - A potem jeszcze dłużej potrwa samo haftowanie. I zszywanie poduszeczek - dodała Marlena. Oczy Marisy napełniły się łzami. Widziała, że Jessica kurczowo ściska ogromną torbę z lepkimi sosnowymi igłami, a jej palce są czarne od żywicy. Dziewczynka stała wyprostowana, nic zważając na obiekcje Marleny i Cindy. Tak bardzo kochała Rose, że nie miała zamiaru się poddać. Nagle Marisa coś sobie przypomniała - po śmierci Paula otworzyła jego szafę, bo czegoś szukała - nawet nie pamiętała czego. Wśród jego garniturów ujrzała dziwne wybrzuszenie, a nieco niżej patykowate nogi Jessiki. Dziewczynka stała między ubraniami ojca. Bardzo go kochała i widocznie uważała, że to jedyny sposób, by wyczuć jego obecność. Podobnie było z sosnowymi poduszeczkami - dzięki nim Jessica chciała być blisko Rose. - Pomogę jej się nauczyć - zaproponowała Marisa. - Dziękuję, mamusiu. - Ja też - dołączyła się Marlena. - Prawdę mówiąc, uczę szycia w szkole średniej. Dam ci lekcje za darmo. - Ja mam inną propozycję - zgłosiła się na ochotnika Cindy. - Sama będę haftować poduszeczki! Idę o zakład, że

pozostałe Dziewczyny Nanouk też się zgodzą. Zadzwonię do Anne i Doreen, a ty skontaktuj się z Suzanne i Alison. - Świetnie, w takim razie może Jessica i ja skoncentrujemy Kię na krojeniu i szyciu poduszeczek. - I wypychaniu ich igłami, gdy będą gotowe! - dodała Jessica. - I oczywiście sprzedawaniu ich... - Myślę, że Anne pozwoli umieścić kilka z nich w sklepie z pamiątkami w gospodzie. - Będziemy musiały przekonać do tego pomysłu Camille. - Kim jest Camille? - Camille Neill - uściśliła Cindy - to najstarsza członkini rodu. Matka, babcia, prababcia, nestorka czterech pokoleń Neillów. Wyobraź sobie skrzyżowanie carycy Katarzyny ze Złą Czarownicą z Zachodu z „Czarnoksiężnika ze Szmaragdowego Grodu" z niewielką domieszką Lauren Bacall w reklamach karmy dla kotów. Oficjalnie to ona jest właścicielką gospody i łodzi do obserwowania wielorybów. - Imponujące - powiedziała Marisa. - Tak. Nie przepada za Lily. - Czy można nie przepadać za Lily? - spytała Marisa. - No cóż, wszystko zaczęło się zaraz po przyjeździe Lily do Cape Hawk. I ma coś wspólnego z Liamem. - Kapitanem Hakiem? - spytała Jessica. - Tak nazywają go dzieci, ale to bardzo dobry człowiek. Jest teraz w Melbourne z Lily i Rose. - Naprawdę? - Marisa nie kryła zaskoczenia. - Czy oni są...? - Parą? Nikt tego nie wie - wyjaśniła Cindy. - Chociaż wszyscy się nad tym zastanawiają. Normalnie postępują, jakby nie znosili się nawzajem. - Ale ilekroć Rose ma jakiś problem, Liam od razu przychodzi jej z pomocą - uzupełniła Marlena.

- Plotkujemy - zauważyła Cindy. - To nie pasuje do nas, Dziewczyn Nanouk. - To nie plotki - burknęła Marlena. - Tylko obawy. Kochamy Lily i chcemy, żeby była szczęśliwa. - Z Liamem Neillem? - spytała Marisa. - Chyba powiedziałyśmy już dosyć - stwierdziła Cindy ponuro. - Wróćmy do poduszeczek. Niebielony muślin i płótno, Jessico? To twój pomysł. My tylko ci pomagamy. - Mam nadzieję, że pani z reklam karmy dla kotów pozwoli nam sprzedawać je w gospodzie i na łodziach powiedziała Jessica. - Musimy się pomodlić - westchnęła Marlena i dodała wyjaśniająco: - Bo tylko modlitwa może zmiękczyć serce Camille Neill.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Patrick Murphy skręcił z I - 95 w zjazd numer 90 i podjechał na najbardziej zatłoczony parking, jaki w życiu widział. Stały na nim auta z wszystkich stanów, autobusy wycieczkowe i samochody z częścią mieszkalną. Nigdzie w pobliżu oceanarium nie było wolnego miejsca. W końcu zaparkował po drugiej stronie centrum handlowego, uprzedzając jakąś kobietę z minivana. Dziesięć minut później stał wśród setek innych ludzi, czekając na wejście. Wciśnięty jak sardynka między hartfordzką rodzinę z piątką dzieci a młodą parę z Filadelfii podsłuchiwał, o czym mówią otaczający go ludzie. Jego ulubionym sposobem zabijania czasu wciąż było rozwiązywanie zagadek kryminalnych i zdobywanie jak największej ilości informacji na temat napotkanych osób tak, żeby o tym nie wiedziały. Po pięciu minutach matka pięciorga dzieciaków musiała iść z. najmłodszym do ubikacji, a ojciec skorzystał z okazji, wyjął telefon komórkowy i zadzwonił do kogoś, do kogo się wracał per „słodka dziecinko". Z kolei młody małżonek mówił swojej świeżo upieczonej żonie, że akcje, które ojciec dał mu w prezencie ślubnym, poprzedniego wieczoru poszły w górę i że jego zdaniem powinni zastanowić się nad kupnem domu, a nie wynajmem. Oba przykłady potwierdzały wieloletnie przekonanie Patricka, że jedyną rzeczą potrzebną do wykonywania dobrej policyjnej roboty jest interesowanie się ludzką naturą i zachowaniem. Potem znalazł się w oceanarium - idealnie schłodzonym przez klimatyzację wnętrzu, wyjątkowo miłym po palących promieniach słońca - i musiał wrócić do rzeczywistości, czyli sprawy, która go tutaj przywiodła. Spytał, gdzie mieści się biuro obsługi członków klubu, równocześnie dochodząc do wniosku, że po dziewięciu latach

wciąż bardzo mu zależy na rozwiązaniu najtrudniejszej sprawy, jaką w życiu prowadził. W tym konkretnym wypadku zainteresowanie ludzką naturą i zachowaniem nic mu nie dało, nie wyjaśniło, co się stało z Marą Jameson. Równie dobrze mógł spokojnie spędzić resztę życia, odmawiając zdrowaśki i modląc się, żeby jakaś wskazówka sama wpadła mu w ręce. Wokół kłębił się tłum dzieciaków; zaczynała go boleć głowa. Na zewnątrz był piękny słoneczny dzień. Co te dzieci tu robią? Gdy był mały, rodzice dawali mu do ręki wędkę albo kij baseballowy i piłkę, wyrzucali go na słońce i nie pozwalali wracać przed kolacją. Gdy jednak szedł wraz z tłumem, oczarowany połyskującymi zbiornikami wody, ławicami ryb, węgorzami, które wypływały z rafy koralowej, a potem znów się w niej ukrywały, powoli zaczął się rozluźniać. Patrick znał język ryb. Spoglądając na nie, doszedł do wniosku, że chciałby być w swojej łódce i mieć pod sobą wszystkie morskie stworzenia. Sandra nigdy tego nie rozumiała. Uważała, że łowienie ryb to siedzenie na pokładzie z piwem i wędziskiem. Nie wiedziała, że chodzi również o chmury na niebie, mieniącą się kolorami tęczy wodę, ławice ryb tuż pod powierzchnią. Wszystko to stanowiło wielką, piękną tajemnicę... choć nieco inną niż ta, która dręczyła Patricka dzień po dniu. Niż sprawa Mary Jameson. Zbiorniki wody w oceanarium dawały wyobrażenie, co dzieje się pod powierzchnią. Kiedy nasycił oczy, wyszedł na korytarz i zaczął szukać biur. Recepcjonistka spytała, czy może w czymś pomóc. Odparł, że chciałby spotkać się z kimś, kto obsługuje członków klubu. Po kilku minutach pojawiła się ładna blondynka. - Witam, nazywam się Viola de la Penne. Jestem zastępczynią dyrektora do spraw członków klubu.

- Dzień dobry - powiedział. - Patrick Murphy. - Urwał. Chciałby móc wyjąć odznakę policyjną i powiedzieć, że jest tu służbowo. Zamiast tego wyjaśnił: - Emerytowany policjant. - Rozumiem, ma pan dużo wolnego czasu i chce się pan zapisać do klubu... lub pracować u nas jako wolontariusz! zawołała. Błysk w niebieskich oczach zdradził, że kobieta żartuje. Przynajmniej Patrick miał taką nadzieję. Liczył, że wygląda na zbyt twardego i starego, by pokazywać dzieciakom foki. - Może gdybym miał na to czas... - westchnął, obdarzając ją uśmiechem. - Mówi pan, że wciąż ktoś musi rozwiązywać zagadki kryminalne, łapać zbyt szybkich kierowców i robić tego typu rzeczy? - Dobrze mnie pani zrozumiała, psze pani - przyznał. - Mam zaledwie czterdzieści dwa lata - powiedziała. Czy to wystarczy, żeby mówić do mnie „psze pani"? - Dla emerytowanego gliniarza niestety tak. - Hmm. To smutna myśl. Co w takim razie mogę zrobić dla emerytowanego gliniarza? Uśmiechnął się. - Przyszedłem w sprawie członkostwa - wyjaśnił. - Pod tym względem miała pani rację. Tylko nie chodzi o mnie, lecz o przyjaciółkę. - Jak się nazywa? - Maeve Jameson. - W czym problem? Chce uzyskać lepsze warunki? - Nie. Chodzi o to, że otrzymała kartę członkowską za darmo. Ktoś ją opłacił, ale zastrzegł sobie, by nie ujawniać jego nazwiska. Pomoże mi pani znaleźć tę osobę? Maeve chciałaby jej podziękować. Taka już jest.

- Rozumiem. Oczywiście muszę również uwzględnić życzenie ofiarodawcy, ale myślę, że możemy przynajmniej sprawdzić. Patrick wszedł za nią do biura, w którym pełno było rodzinnych fotografii. Pojawiał się na nich mężczyzna na pokładzie żaglówki i piękna ciemnowłosa dziewczyna, najwyraźniej córka. Viola usiadła do komputera i przejrzała pliki. Patrick próbował trzymać się w pobliżu i ukradkiem zerkać na ekran, ale nie udawało mu się robić tego wystarczająco dyskretnie, więc koniec końców zrezygnował. - O, jest - powiedziała Viola. - Ma pani nazwisko? - Nie, dlatego łatwiej mi odmówić. Rzeczywiście jest tu uwaga, że ma to być anonimowy prezent... tak jak pan powiedział. - Musi być gdzieś jakaś informacja na temat ofiarodawcy. Nawet jeśli nie może mi pani tego powiedzieć. Viola potrząsnęła głową, wpatrując się w ekran. - Nie. Odnotowałam tylko, że ofiarodawca pytał, czy wciąż mamy białuchy. Nie wiem dlaczego tak go to interesowało... ale sądzę, że mogę panu spokojnie o tym powiedzieć. - Białucha? Czy to nie nazwa kawioru? - Wiem, że jest pan emerytowanym gliniarzem, ale powinien pan wiedzieć, iż jest to gatunek wieloryba. Jednego z nielicznych, które mogą żyć w niewoli. Od wielu, wielu lat mamy w akwarium białuchy. Nawet dorośli już ludzie wciąż pamiętają dreszczyk podniecenia, gdy jako dzieci po raz pierwszy zobaczyli tego morskiego ssaka tutaj, w naszych basenach. Za piętnaście minut zaczyna się pokaz z udziałem Snowblind i Snowflake. Może chciałby go pan obejrzeć. - Snowblind i Snowflake? - Tak, białuchy to białe wieloryby.

- No proszę. Patrick zaczął się zastanawiać. Może Maeve uwielbia wieloryby, szczególnie białuchy? Albo zabrała niegdyś maleńką Marę, żeby pokazać jej te morskie ssaki. Lub jakiś były uczeń chciał jej zrobić prezent. Trudno również wykluczyć, że pomyślał o niej agent ubezpieczeniowy, sprzedawca ze sklepu spożywczego bądź właściciel warsztatu samochodowego. - W jaki sposób ta osoba zapłaciła za członkostwo pani Jameson? Czy w dokumentacji jest numer jej karty kredytowej? - Zapłacono gotówką. Zapisałam sobie nawet, że po przeliczeniu kursu walutowego opłata była trochę za wysoka. - Po przeliczenie kursu? - Tak, z dolara kanadyjskiego na amerykański - wyjaśniła Viola. - Zapłacono w walucie kanadyjskiej. - Zachowała pani kopertę. Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. - Przykro mi. Nie przypuszczałam, że będziemy prowadzić dochodzenie w sprawie prezentu. Patrick odpowiedział uśmiechem. Przez chwilę mu się wydawało, że kobieta z nim flirtuje, ale miała na palcu obrączkę i wszędzie stały zdjęcia rodzinne. Tak bardzo wyszedł z wprawy, że nie umiał odróżnić przyjacielskiego przekomarzania się od flirtu. Sandra często mu powtarzała, że jest beznadziejny - w wielu dziedzinach. - Proszę posłuchać - powiedziała Viola. - Może ułatwię panu zadanie, jeśli dam panu bilet na pokaz delfinów. - Delfinów? - spytał kompletnie skołowany Patrick. - Występują tam Snowflake i Snowblind. W ten sposób zobaczy pan białuchy na własne oczy, a potem przekona panią Jameson, iż warto nas odwiedzić.

Patrick podziękował, uścisnął jej rękę i przyjął bilet. Kto przysłał kartę członkowską Maeve i co wspólnego mają z tym białuchy? Powędrował nad basen i zajął miejsce wśród uczestników wycieczki autobusowej z Brooklynu. Słuchając kobiet, które siedziały obok, dowiedział się, że w ramach wycieczki mają zapewnione zwiedzanie portu, oceanarium, kolację i wyprawę do kasyna. Jedna z kobiet była rozwódką, druga wdową. Wdowa powiedziała, że jej wnuczęta uwielbiają pokazy delfinów. Patrick przymrużył oczy i spojrzał na basen. Przyszło mu na myśl, że Maeve bardzo tęskni za wnuczką, na dodatek nigdy nie widziała prawnuka czy prawnuczki, dziecka, które Mara w chwili zniknięcia nosiła pod sercem. Co on tu właściwie robi? W dziewięćdziesięciu pięciu procentach był przekonany, że Edward Hunter zabił żonę i ukrył jej ciało gdzieś, gdzie nie można go znaleźć. Jednak pozostałe pięć procent tak bardzo niepokoiło Patricka, że wciąż sprawdzał najbardziej szalone tropy, nawet przyszedł na pokaz delfinów. Biolog z oceanarium zajął miejsce na platformie i opowiedział zebranym o butlonosach i innych delfinach atlantyckich. Potem jakieś delfiny - Patrick ich nie rozróżniał zaczęły wyskakiwać w powietrze i wykonywać sztuczki jak tresowane zwierzęta w cyrku: wyskakiwać do gumowych gruszek, które po naciśnięciu nosem wydawały różne dźwięki, chwytać obręcze, bawić się piłką plażową. Gliniarz przypomniał sobie wyprawę z Sandrą do Sea World. Miała na sobie białe szorty i błękitny podkoszulek na ramiączkach. Była pięknie opalona. Patrick osłonił ją parasolem przeciwsłonecznym, ale przez cały czas myślał tylko o tym, żeby jak najszybciej wrócić do hotelu. Teraz starał się skupić na pokazie. Jeden z delfinów, Sugar, opadł ciężko na powierzchnię wody i zmoczył połowę widowni.

Potem delfiny odpłynęły, a człowiek prowadzący pokaz spoważniał. To smutne - pomyślał Patrick z przygnębieniem że naukowiec traci czas na uczenie morskich ssaków sztuczek. Potem nagle na powierzchni wody pojawił się biały łeb. Gliniarz był zaszokowany jego wielkością. W oceanarium w Connecticut pływał wieloryb, prawdziwy wieloryb. - To Snowflake, nasza najstarsza białucha - wyjaśnił biolog. - Jej siostra, Snowblind, ma dzisiaj wolne i nie weźmie udziału w pokazie. Obie siostry przypłynęły tu z północy, z Kanady, a my... Niektóre dzieci były wyraźnie zawiedzione. Patrick wstał, przepchnął się obok kobiet z Brooklynu i po raz ostatni zerknął na białego wieloryba. Jego poważne oczy błyszczały. Mężczyzna miał wrażenie, że białucha bacznie go obserwuje i odprowadza wzrokiem do drzwi. Przez cały czas zastanawiał się, czy w dokumentach Mary Jameson było coś, co wiązało się z Kanadą? Musi jak najszybciej wrócić na łódź i przejrzeć stare notatki. Maeve nie czuła się najlepiej. Na Hubbard's Point zapanował nieznośny upał, pod którego wpływem i ona, i róże opadły z sił. Stała na tyłach domu i napełniała żółtą konewkę wodą z węża, gdy usłyszała trzaśnięcie drzwi samochodu. Prawdopodobnie syn Clary przywiózł dzieciaki, żeby mogły trochę popływać. Wychyliła się za róg domu, przy okazji oblewając sobie stopy. Kurek był przymocowany do rogu domu, tuż obok małego cementowego kręgu. Mara zawsze uwielbiała tworzyć dzieła sztuki z dziwnych materiałów: szyła malutkie patchworki, poduszeczki, haftowała makatki, robiła na szydełku zakładki do książek. Cementowy krąg był jej prawdziwą radością i dumą: Maeve pomagała jej mieszać cement, który potem wlały do koła o średnicy trzydziestu centymetrów, a Mara

wcisnęła w mokrą zaprawę muszelki, kawałki wyrzuconego przez morze szkła i inne znaleziska. Całość wciąż była piękna. - Witaj, Maeve - dobiegł niski, dobrze znany głos, który od wielu lat starsza pani słyszała tylko w słuchawce telefonicznej. Podskoczyła. To Edward... z małą, błyszczącą błękitną reklamówką. Wciąż był wysoki, miał szerokie barki i poruszał się z niezwykłą pewnością siebie. Włożył na siebie białą koszulę i wyprasowane spodnie w kolorze khaki. Nie miał paska ani skarpetek, tylko wypolerowane brązowe mokasyny. I roleksa - tego samego, którego Mara kupiła mu za część swojego spadku. Na widok zegarka Maeve poczuła ucisk w żołądku i dosłownie musiała przytrzymać się ściany domu. Spojrzała mu w oczy, które wciąż wbrew prawom natury uważała za zimny czarny ogień. Były lodowate, a jednocześnie palące - najbardziej przeklęte oczy, jakie w życiu widziała. Miał odczesane do tyłu włosy i piękną opaleniznę może zawdzięczał ją golfowi lub tenisowi albo kupił jacht i na nim tak się opalił. - Witaj, Edwardzie. Co cię sprowadza? - spytała z wystarczającym chłodem w głosie, by powstrzymać go od pocałunku w policzek. - Byłem w sąsiedztwie w interesach - odparł. - Naprawdę? Na Hubbard's Point? - Rozejrzała się: plaża, skały, słona woda, róże, studnia życzeń. - Jakie tu można robić interesy? - Nie na Hubbard's Point. W Black Hill, Silver Bay i Hawthorne. Mam klientów w tych trzech miastach. - Widzę, że odniosłeś wielki sukces. Trzy najważniejsze miasta na wybrzeżu Connecticut. Zawsze wiedziałeś, gdzie szukać nowych możliwości.

Czuła, że wypowiadane słowa palą ją w język. Podczas dochodzenia cytowano jej stwierdzenie, że on był drapieżnikiem, a Mara jego ofiarą. - Owszem, powiodło mi się - przyznał, patrząc na nią. Nie mógł się powstrzymać od podjęcia rzuconej przez nią rękawicy. Dla Edwarda wszystko było wyzwaniem. Maeve wiedziała, że jest w stanie w ciągu dziesięciu sekund nacisnąć odpowiednie guziczki i doprowadzić go do szału. Zamiast tego policzyła do dziesięciu i uśmiechnęła się. - Twoja matka musi być z ciebie bardzo dumna powiedziała. - Że udało ci się coś osiągnąć. Zacisnął szczękę. No proszę, jak łatwo go rozszyfrować. Maeve niemal widziała, jak pracują trybiki jego mózgu. Czy rozmaże ją o ścianę, czy nadal będzie odgrywał absolwenta jednej z najlepszych amerykańskich uczelni? Nie przypomni mu, że to w rzeczywistości tylko gra. Mara odkryła, że kłamał, mówiąc o Harvardzie i Columbia Business School. Niestety, ponieważ był maklerem giełdowym, studia nie miały żadnego znaczenia. Nie mogli skreślić go z listy uprawnionych do wykonywania zawodu, pozbawić przywilejów ani nic takiego. - Rzeczywiście jest dumna - powiedział. - To chyba oczywiste. I twoja nowa żona też. Maeve przypomniała sobie, co powiedział Patrick: że drugie małżeństwo Edwarda się rozpadło. Były mąż Mary skulił się. - Jak się miewasz? - spytał, nie łapiąc przynęty. Uśmiechnęła się, ale nie odpowiedziała. Odczekał kilka sekund. Kiedy zdał sobie sprawę, że niczego się nie dowie, kiwnął energicznie głową, jakby w ogóle nie zadawał żadnego pytania. Stali naprzeciwko siebie. Jak on śmiał pojawić się w tym miejscu? Tu, gdzie po raz ostatni widziano Marę żywą? Maeve spojrzała na ogród, w

jedyne płaskie miejsce wystarczająco duże, żeby postawić na nim namiot. Prawdę mówiąc, znajdowało się na pograniczu posiadłości jej i Clary. Jedenaście lat temu na ślub Mary i Edwarda tam właśnie rozbito ładny namiot w biało - żółte paski. Znalazło się w nim miejsce na stoły przykryte jasnożółtymi obrusami, białe drewniane krzesła, kwartet smyczkowy i flakony z różami oraz kwiatami z ogrodu Maeve i Clary. Przyszli wszyscy mieszkańcy Hubbard's Point. Przyjaciółki z dzieciństwa Mary: Bay McCabe, Tara O'Toole, Dana i Lily Underhill i inne dorosłe już dzieciaki. Maeve zaprosiła ludzi ze szkoły - swojego szefa, emerytowanych i wciąż pracujących nauczycieli ze szkoły średniej w Black Hall - koleżankę, z którą dzieliła pokój w akademiku w Connecticut College i która przyleciała aż z Chicago, a także kilku przyjaciół syna i synowej. Pojawiła się Aida Von Lichen, siostra Johnny'ego Moore'a, a jego córka Stevie - u której niegdyś Mara brała lekcje rysunku - odczytała wiersz miłosny Johnny'ego. Po drugiej stronie nawy, w miejscu, które należało do krewnych i znajomych Edwarda, nie było tak tłoczno. Obecnie Macvo wiedziała, że powinna potraktować to jako ostrzeżenie, ale wówczas serdecznie mu współczuła. Siostra nie mogła wziąć wolnego; matka leżała chora na zapalenie płuc; ojciec przepił pieniądze, które Edward wysłał na samolot. To wszystko było bardzo smutne, dlatego Mara dokładała wszelkich starań, żeby wszyscy przyjaciele jej i Maeve okazali mu szczególną miłość. Starsza pani patrzyła na Edwarda, a przez jej głowę przemykały wspomnienia. Swędziały ją palce - miała ochotę dosłownie wydrapać mu oczy. Nie wiedziała, że stać ją na prawdziwą, gwałtowną, zażartą nienawiść, póki nie straciła Mary. Póki na dwa tygodnie przed przewidywanym terminem

porodu cudowna, kochana wnuczka po prostu nie zniknęła z powierzchni ziemi... - Odłóżmy na bok uprzejmości, dobrze? - spytała. - Czego chcesz? - Znalazłem kilka rzeczy, które należały do Mary i które przypuszczalnie będziesz chciała zachować - powiedział, przyciskając torbę do klatki piersiowej. - Policja trzymała je przez jakiś czas, a potem mi je zwróciła. Leżały u mnie w kufrze i czekały, aż będę mógł ci je podrzucić. - Nie chcę ich - powiedziała. Nie krył zaskoczenia. Usta Maeve drżały. Odwróciła się i skierowała wylot węża pod krzaki róż, które pięły się po ścianie domu. Piękne białe i żółte róże były właśnie w pełnym rozkwicie. Starsza pani nie śmiała unieść głowy i spojrzeć tam, gdzie było najwięcej kwiecia. Treliaż kończył się tuż pod oknem sypialni małej Mary, pokoiku, który później obie postanowiły przygotować dla dziecka. - Na pewno chcesz - naciskał. - Hmmm - mruknęła, udając obojętność. Tak bardzo chciała zajrzeć do torby, że aż drżały jej ręce, ale dzięki opowieściom Mary doskonale znała Edwarda. Przypomniała sobie jedną z wizyt wnuczki, jeszcze na początku ciąży. Jej mąż powoli zaczynał pokazywać swoje prawdziwe oblicze ale Mara za nic w świecie nie chciała się do tego przyznać. Wciąż wierzyła, że są szczęśliwym małżeństwem, parą oczekującą upragnionego - przynajmniej przez nią - dziecka. - Nie rozumiem tego, babciu - wyznała. - Gdy tylko pokażę, że jestem z jakiegoś powodu szczęśliwa albo podekscytowana, mój mąż robi wszystko, żeby mi to odebrać. Tak było na przykład wczoraj wieczorem. Przez całą wiosnę mi powtarzał, że chce mnie zabrać na kolację do „Hawthorne Inn", ale najpierw miałam mdłości, a potem byłam zmęczona i

bardzo zajęta... dopiero wczoraj wieczorem po raz pierwszy naprawdę mogłam gdzieś wyjść. Byliśmy już ubrani i staliśmy w drzwiach, gdy nagle zmienił zdanie. Spojrzał na mnie i powiedział, że nie ma ochoty na tę wyprawę. Że teraz on jest zbyt zmęczony. - Może rzeczywiście był - zasugerowała Maeve. Teraz miała o to do siebie pretensje, ale wtedy próbowała pomóc Marze, wyjaśniając wątpliwości na jego korzyść. - Nie. - Mara zaczęła płakać. - Zostawił mnie samą w domu i pojechał grać w golfa. Starsza pani przypomniała sobie rozgoryczenie Mary. Patrzyła na wodę, która płynęła z węża, i zastanawiała się, ile łez musiała wtedy wylać jej wnuczka, nie chcąc pokazać ich babci. Czuła frustrację Edwarda. - To rzeczy Mary - powtórzył. - Myślałem, że... - Zostaw je przy drzwiach - rzuciła. - Jesteś jej babcią - oznajmił. - Wydawało mi się, że... Maeve spojrzała na krzaki róż. Od cieśniny Long Island powiała chłodna bryza. Czy Edward pamiętał, ile razy przyjeżdżali, żeby popływać z Marą pod żaglami? Jak podlewali ogród, korzystając z tego samego węża? Nagle usłyszała stukot siatkowych drzwi i po niecałych trzydziestu sekundach pojawiła się zadyszana Clara. - Witaj, Edwardzie. - Witam panią, pani Littlefield. Świetnie pani wygląda. Tak długo pani nie widziałem! - Rzeczywiście minęło sporo czasu - przyznała Clara trochę bardziej przyjacielskim głosem, niż chciałaby Maeve. - Przywiozłem Maeve rzeczy Mary, ale ona chyba ich nie chce. - Ja je wezmę - oświadczyła Clara. Gdy Maeve usłyszała, że Edward wręczył torbę Clarze, poczuła ogromną ulgę, jakby ktoś przeciął drut, który

usztywniał jej kręgosłup, a ona nagle zamieniła się w szmacianą lalkę. - Tyle czasu minęło - powiedział Edward. - Tyle wody upłynęło. Co roku w czerwcu i lipcu, o tej porze roku, kiedy zniknęła Mara, bardzo za nią tęsknię. Słowo daję, nigdy się z tym nie pogodziłem. Myślałem, że moglibyśmy porozmawiać... - Dziewięć lat - uściśliła Maeve - trzy tygodnie, sześć dni... - Może byśmy porozmawiali... - Uważam, że to wcale nie jest dobry pomysł oświadczyła Clara. - Idź już, Edwardzie, dobrze? - Zatrzymałem się w „Hawthorne Inn" - oświadczył. Będę tam przez najbliższe trzy dni. Obecnie mieszkam pod Bostonem, ale prowadzę interesy w tej okolicy... Mówię to na wypadek, gdybyś zmieniła zdanie, Maeve. - Dziękuję, że podrzuciłeś rzeczy Mary - powiedziała Clara z chłodem, na jaki może się zdobyć najżyczliwsza osoba pod słońcem. W tym momencie rozległ się dziwny hałas - próbował się włączyć bojler do ciepłej wody. Dziwne - pomyślała Maeve przecież nie używała gorącej wody. - Co to za dźwięk? - spytał Edward. - Nie twoja sprawa - burknęła. - Lepiej sprawdzić - oznajmił, ale starsza pani go zignorowała. Odwróciła głowę i tak stała, póki nie usłyszała, że Edward uruchamia silnik swojego samochodu. Dopiero wtedy spojrzała - był to wielki czarny mercedes z plakietkami Massachusetts. Edward nałożył na nos ciemne okulary i przejrzał się w lusterku wstecznym. Tyłem pokonał cały podjazd i odjechał.

- Wciąż przy każdej okazji przegląda się w lusterku zauważyła Clara. - Pamiętam, że od początku, od chwili kiedy Mara po raz pierwszy przyprowadziła go do domu, nie ufałaś mu, bo nie mógł oderwać od siebie wzroku. - Kochała go. - A ty się z tym pogodziłaś. Czemu nie chciałaś wziąć od niego tej torby? Maeve otarła łzy. - Bałam się, że zmieni zdanie, jeśli pokażę, jak bardzo mi na niej zależy. - Przecież przejechał spory kawał drogi, żeby ci ją przywieźć. - Nie znasz Edwarda tak dobrze jak ja - przypomniała Maeve. - Nikt tak dobrze go nie zna. - Zawsze sprawia wrażenie niezwykle czarującego wyznała Clara. - I subtelnego. Nawet dzisiaj... Na przekór temu, co o nim wiemy. Maeve przytaknęła. Poczuła ucisk żołądka. Urok Edwarda i jego dobre maniery pomogły mu daleko zajść. Wciąż był w stanie oszukiwać ludzi takich jak Clara. Tylko Patrick Murphy naprawdę go przejrzał. Nawet gdy nad głową Edwarda wisiało oskarżenie o morderstwo, udawało mu się pozyskiwać nowych klientów. Ludzie mają krótką pamięć, zwłaszcza wobec tak czarujących ludzi jak mąż Mary. - Wejdźmy do środka - zaproponowała Maeve. Znów włączył się bojler. Trzeba będzie zadzwonić do hydraulika, żeby przyszedł i sprawdził, co się dzieje. - Nie mogę czekać ani chwili dłużej. Claro, potrzymaj mnie za rękę. - Dobrze się czujesz? - Po prostu muszę zajrzeć do tej torby - wyjaśniła Maeve, czując, że lada chwila zemdleje.

W jej oczach pojawiły się łzy na myśl, że za chwilę zobaczy i dotknie przedmiotów, które niegdyś należały do Mary.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Liam jechał do domu do Cape Hawk, oddać dowódcy Straży Przybrzeżnej samochód, odebrać pocztę, wprowadzić kilka zmian w programie, dzięki któremu kontrolował plaże wschodniego Halifaksu - gdzie w ubiegłym miesiącu zaatakował żarłacz biały - i wziąć ubrania oraz inne rzeczy dla Lily. Wstąpił do gospody, żeby zobaczyć się z Anne, która miała wpaść do domu Lily. Wzięła od Liama torbę z odzieżą do prania i wręczyła mu pakunek z czystym ubraniem. Stali przy recepcji. Anne chciała wszystkiego się dowiedzieć. Tego wieczoru grał zespół Ceili, a foyer wypełniała celtycka muzyka. - Rose z dnia na dzień czuje się coraz lepiej - powiedział. Jutro zostanie przewieziona do Bostonu. Lekarze mówią, że jest gotowa. - Dzięki Bogu - westchnęła Anne. - Jak to wszystko znosi Lily? - Dobrze - odparł, ukrywając prawdę. Jego oczy musiały zdradzić więcej niż słowa, bo Anne obeszła ladę i uścisnęła go. - To dla niej ode mnie - wyjaśniła. Przytaknął, myśląc w duchu, że to byłby sądny dzień. Żeby przekazać uścisk Anne, musiałby się przebić przez osiemnastocentymetrową warstwę zbroi, a wcześniej przez wszelkie możliwe zasieki. Lily miała twardszą skórę niż samiec rekina, mimo to obiecał, że przekaże jej pozdrowienia. Dopiero w tym momencie zauważył gablotkę ustawioną na ladzie. - Co to takiego? - spytał, pokazując plakietkę z napisem: „Ofiarujmy Rose dorosłe życie". Były tam też zdjęcia dziewczynki w szkole, na przyjęciu urodzinowym i u boku Lily.

- Och! - westchnęła Anne. - Prawie zapomniałam. Najlepsza przyjaciółka Rose, Jessica Taylor, wymyśliła trzy dni temu akcję charytatywną, a Nanouki natychmiast podchwyciły jej pomysł. Sprzedajemy poduszeczki sosnowe, żeby zebrać pieniądze dla córeczki Lily. Dziewczęta wyszywały całą noc. Sam wiesz, że sosna jest elementem charakterystycznym Nowej Szkocji. Liam wziął do ręki jedną z poduszeczek - była na niej wyhaftowana zieloną nitką Nanny, a pod spodem napis „Sprowadź Rose do domu". Poduszeczka pachniała sosną. Anne pokazała mu kasetkę z pieniędzmi. Było w niej dwadzieścia dolarów. - Sprzedałyśmy już cztery. Ludzie, którzy wymeldowują się z hotelu, bardzo chętnie je kupują. - Wezmę jedną - powiedział. - Damy ci ją - zaproponowała. - Już i tak dużo robisz w tej sprawie. - Pozwól mi za nią zapłacić - poprosił. - Chcę. Niechętnie wzięła od niego pieniądze. Wydała mu resztę i podsunęła niewielką torebkę. Gdy do niej zajrzał, zobaczył biżuterię zrobioną z maleńkich szyszeczek pomalowanych złocistą farbką. Kilka par kolczyków, dwa naszyjniki i pierścionek. - Jessica zrobiła je dla pielęgniarek - wyjaśniła Anne. Żeby dobrze zajęły się Rose. - Dobra z niej przyjaciółka - przyznał Liam, dumny, że Rose udało się zdobyć taką miłość i lojalność. Nie był tym zaskoczony. Dziewczynka była wyjątkowa od urodzenia. W tym momencie zza rogu wyłoniła się Camille. W ubiegłym roku przeszła niewielki udar, dlatego chodziła o lasce, ale miała tak samo posępną twarz jak zwykle i tak samo zabarwione na niebiesko włosy. Liam wiedział, że jej życie nie było nieprzerwanym pasmem radości, zwłaszcza od śmierci męża w Irlandii.

- Witaj, drogi Liamie - powiedziała, podchodząc, żeby go ucałować. - Gdzie byłeś? - W Melbourne - odparł. - W Melbourne? Zalecałeś się do jakiejś nowej dziewczyny? - Uśmiechnęła się. - Nie - wyjaśnił i wskazał na plakat ze zdjęciem Rose. Byłem z Lily i Rose. Uśmiech zniknął z twarzy Camille. - Wiesz, nie podoba mi się pomysł, by w recepcji prowadzić zbiórkę pieniędzy. Nasi goście wystarczająco dużo płacą za pobyt, dlatego uważam, że nie powinniśmy ich namawiać do wspierania lokalnych akcji charytatywnych. - Chodzi o Rose - zauważył Liam, spoglądając na nią z wysoka. - Nie o lokalną akcję charytatywną. Starsza pani wybuchnęła nerwowym śmiechem. Liam był bardzo wysoki, na dodatek przemówił do ciotki ponurym głosem badacza rekinów, ale ona też potrafiła dawać się innym we znaki, więc nie miał wyrzutów sumienia. - Kochanie, sądząc po twoim postępowaniu, można by pomyśleć, że to twoja córka. Gdybym nie miała stuprocentowej pewności, że jej matka w chwili przyjazdu była w ciąży, zaczęłabym cię podejrzewać. - „W chwili przyjazdu była w ciąży"... - powtórzyła Anne oschle. - Rose nie jest moją córką - szepnął Liam. - Ale troszczysz się o nią. To wzruszające. Naprawdę. Tylko widzisz... mówiąc to, stawiam wszystko na jedną kartę i zdaję sobie sprawę, że będziesz na mnie zły... jako osoba, która reprezentuje twoich rodziców, i ostatnia żyjąca przedstawicielka ich pokolenia muszę postawić sprawę jasno. Uważam, że zbyt dużo uwagi poświęcasz paniom Malone, dlatego nie wystarcza ci czasu, by obracać się wśród kobiet twojego stanu. Inteligentnych, wykształconych pań, które

tylko marzą, by wyjść za mąż za kogoś tak wspaniałego jak ty! - Kobiet mojego stanu? - spytał. Miał wrażenie - co często mu się zdarzało podczas rozmów z ciotką - jakby nagle znalazł się na kartach wiktoriańskiej powieści. Na dodatek wiedział, że chociaż Camille ma wyjątkowo przykry charakter, wpłaciła niebagatelną sumkę na fundusz powierniczy, który założył dla Rose wiele lat temu, gdy wyszły na jaw jej problemy zdrowotne. - Tak. Jestem pewna, że wiesz, o co mi chodzi. Przecież masz doktorat. - Posłuchajcie - powiedział Liam, potrząsając głową. Muszę wracać do Melbourne. Podziękujcie Jessice, że próbuje zebrać pieniądze. W oczach Anne błysnęła iskierka. - Wszyscy wiemy, kto pomaga Rose. - Ciii... - syknął Liam. - Poduszeczki sosnowe mogą zostać - wtrąciła Camille. Są czarujące i wyjątkowo sielskie. Nikt nie powie, że Camille Neill ma serce z kamienia i kazała wyrzucić sosnowe poduszeczki! - Dziękuję, Camille - powiedziała Anne, mrugając za jej plecami do Liama. - Zawsze byłaś wyjątkowo wspaniałomyślna. - Ona ma rację, ciociu - poparł Anne Liam. - Tylko nie dajmy się ponieść emocjom - podsumowała Camille. Na chwilę położyła głowę na jego ramieniu, po czym odeszła, ciężko opierając się na lasce. - „Kobiety twojego stanu" - powtórzyła Anne z uśmiechem na ustach. - To brzmi jak najdziwniejsze połączenie Jane Austin z „Debbie Does Dallas".

Liam zachichotał, próbując zebrać wszystko zdrową ręka.. Anne pomogła mu się spakować, po czym poklepała go po policzku. - Jesteś naprawdę dobrym człowiekiem, Liamie Neillu. Dokładnie tak samo jak twój kuzyn Jude. - Dzięki - powiedział. - Moja przyjaciółka Lily to twardy orzech do zgryzienia, ale nie rezygnuj z niej. - Nic nas nie łączy - wyjaśnił Liam. - Po prostu troszczę się o Rose. - Uhm - mruknęła Anne. - Ale pamiętaj, co powiedziałam: nie rezygnuj. Ona cię potrzebuje, Liamie. Zawsze cię potrzebowała. Oceanolog potrząsnął głową, starając się ukryć swoją reakcję. Był w tym bardzo dobry - w ukrywaniu emocji - więc tylko zmarszczył brwi i przerzucił torbę przez ramię. - To prawda - obstawała przy swoim Anne, po raz ostatni poklepując go po policzku. - Od chwili, kiedy tu przyjechała. Ucałuj ją ode mnie, dobrze? - Jasne - odparł Liam, ale nie był w stanie się uśmiechnąć, nawet na widok błysku w oczach Anne. Zaczął wciskać sosnową poduszeczkę do torby. Anne zerknęła w dół i wskazała na haft. - Wiesz, od przyjęcia urodzinowego Rose nikt nie widział Nanny - powiedziała. - Jude mówi, że wszystkie łodzie do obserwowania wielorybów jej szukają, ale przepadła jak kamień w wodę. - Naprawdę? Zazwyczaj gdy przypływa tu na lato, zostaje do pierwszych śniegów. - Wiem. Jude mówi, że to dziwne. Pożegnali się, a Liam wyszedł. Pokonał całą długość parkingu i dotarł do swojego łazika. Wcześniej podrzucił przyjacielowi samochód pod budynek Straży Przybrzeżnej, a

do miasteczka dojechał razem z latarnikiem. Teraz wsiadł do auta, skierował się na kamienistą południową drogę i spojrzał na zatokę. Zauważył kilka finwali płynących na żerowisko. Lśniące czarne grzbiety pojawiały się nad powierzchnią, a potem znikały. Miał ze sobą laptop, więc zjechał z drogi, żeby sprawdzić dane. Na ekranie zaczęły mrugać zielone i fioletowe kropki. W pobliżu Halifaksu było więcej rekinów niż zwykle, na co wskazywało duże zagęszczenie fioletowych kropek, które oznaczały żarłacze. Wpisał MM122 i czekał, kiedy na ekranie pojawi się zielona kropka Nanny. Na próżno. Liam ponownie wystukał litery i cyfry - znów bez skutku. Czyżby jej nadajnik się zepsuł? Bateria miała kilka miesięcy; oceanolog chciał wymienić ją tego lata, jeśli tylko Jude zdoła podpłynąć wystarczająco blisko do białuchy. Poczuł ucisk w żołądku na myśl o drapieżnikach. W całej zatoce było mnóstwo rekinów nie potrzebował fioletowych kropek, żeby to wiedzieć. Potem przypomniał sobie, jak uważnie Gerard Lafarge przyglądał się Nanny przez lornetkę w dniu, w którym odbywało się przyjęcie urodzinowe Rose. Drapieżniki występują wśród wszystkich gatunków. Na myśl o tym Liamowi zrobiło się niedobrze. Zadzwonił do Jude'a na telefon komórkowy. - Cześć, gdzie do diabła byłeś? - spytał Jude, odzywając się natychmiast, gdy tylko ujrzał na wyświetlaczu numer Liama. - W szpitalu. - Jak one się miewają? - Jak zawsze są silne. Posłuchaj... Anne powiedziała mi, że żadna z łodzi nie napotkała Nanny. - To prawda - przyznał. - Zniknęła.

- Wiesz co? Widziałem, jak Lafarge ją obserwował. Nienawidzi mnie i wie, jaki jest mój stosunek do białuch, a zwłaszcza do Nanny. - Bardziej prawdopodobne, że wie, co czujesz do Rose, a widział, że Rose i jej przyjaciółki podczas przyjęcia oszalały na widok białuchy. To najgorsza gnida. - Myślisz... - Uważam, że jest zdolny do wszystkiego. Rozpytam się. Niektórzy członkowie jego załogi czasami przesiadują w gospodzie. Może uda mi się coś od nich wyciągnąć. Liam podziękował kuzynowi i rozłączył się. Musiał ruszać w drogę, do Melbourne, nie wyłączył jednak laptopa i ponownie wpisał MM122, mając nadzieję, że komputer zabrzęczy, jeśli Nanny gdzieś się pojawił. Kilometry ciągnęły się w nieskończoność, ale laptop milczał. Oceanolog nawet nie chciał myśleć, że mógłby stracić Nanny. Przypomniał sobie Connora, a potem Rose. Co powiedziałby dziewczynce, gdyby coś stało się jej ukochanemu wielorybowi? Nie wiedział. Było to coś, czego obawiał się nawet twardy, szorstki badacz rekinów. Lily siedziała obok śpiącej Rose. Przez okno wpadały promienie słońca. Kobieta przez cały dzień nie wychodziła na zewnątrz; w takich warunkach łatwo zapomnieć, jak wygląda lato. Wyjęła robótkę - zawsze w szpitalu haftowała; był to jeden z powodów, dla których udało jej się kończyć tak dużo rzeczy - i zaczęła przeciągać igłę przez płótno. Monotonne rytmiczne ruchy działały na nią uspokajająco; bardzo przypominały oddychanie i bicie serca. Po kilku minutach zamknęła oczy i przypomniała sobie wakacyjne scenki sprzed lat, z okresu kiedy była dzieckiem. Ogród pełen czerwonych róż, pomarańczowych lilii, kapryfolium, słodkie zapachy kwiatów wymieszane ze słonym

wiatrem od morza... Wszystko to bardzo się różniło od słonego powietrzu w skalistym Cape Hawk. Zapach morskiej mgły z dzieciństwa zawierał wilgoć piasku po odpływie i słodką zgniliznę moczarów. Oczywiście były tam też skały. Długie granitowe nawisy nad wodą naprzeciwko chatki babci, miejsca, które od zawsze nazywała domem. I kobieta, która kochała i wychowała Lily... Matka Rose otworzyła oczy. Nie myśl o tym - nakazała sobie. To zbyt trudne, zbyt bolesne. Kiedy spojrzała na córeczkę, na elektrody, cewniki, rurki i urządzenia, wiedziała, że jeśli zacznie wspominać tamte czasy, nie zdoła przebrnąć przez to co ją w najbliższym czasie czeka. Podda się. Zaczęła poruszać rękami i z każdym ściegiem coraz bardziej się uspokajała. Decyzja, którą niegdyś podjęła, była podyktowana miłością. Chodziło o ludzkie życie: ni mniej, ni więcej. Lily wychowywała się na staromodnych kryminałach. Słyszała o ludziach, którzy nagle znikali, zmieniali tożsamość. Takie rozwiązanie pociągało za sobą ogromne straty - trzeba było poświęcić rodzinę, przyjaźnie, bezgraniczną miłość między pokoleniami, ale ratowało się jakże cenny skarb: ludzkie życie. Na świecie istniało zło i Lily osobiście się o tym przekonała. Nikt by jej nie uwierzył, bo diabeł przybrał doskonałą maskę. Tak dobrze się ukrywał, że trudno było powiedzieć, kim naprawdę jest. Przypomniała sobie sprawę Scotta Petersona. Ostatnio często mówiono o niej w programach informacyjnych. Jak się okazało, początkowo nawet rodzina Laci go wspierała. W przekonaniu Lily jego żona nie wiedziała, iż za chwilę zostanie zamordowana, póki nie uniosła głowy i nie ujrzała, że mąż zaciska palce na jej szyi. Jak Lily miała kogokolwiek przekonać, że zrobiłaby wszystko, dosłownie wszystko, by

uchronić siebie i Rose przed losem, który spotkał Laci i jej maleńkie dziecko, Connera? Kobieta otrząsnęła się, spojrzała na haftowaną przez siebie makatkę i pomyślała o Liamie. Zastanawiała się, dlaczego jeszcze nie wrócił. Pojechał po rzeczy, których będzie potrzebowała w Bostonie; bez nich nie mogła wyjechać. Wmawiała sobie, że tylko dlatego tak się niepokoi, że wcale za nim nie tęskni i nie potrzebuje jego wsparcia. Pomagały jej Dziewczyny Nanouk, Liam również zrobił dla niej więcej, niż mógł, ale mimo to jak zawsze były zdane tylko na siebie. Ponieważ dziewczynka spała, kobieta przerwała wyszywanie i położyła dłoń na klatce piersiowej córeczki. Tylko czubki palców, żeby poczuć bicie serca. Przypomniała sobie, jak Rose miała zaledwie kilka dni. Poród przebiegł bez żadnych problemów; Lily urodziła małą w domu. Wszystko było dobrze. Niezmiernie się cieszyła, że obie są bezpieczne, tylko było jej bardzo smutno, że babcia nie zobaczy prawnuczki, przynajmniej na razie, a może nawet nigdy. Pierwsza kąpiel Rose. Lily napełniła umywalkę i sprawdziła łokciem temperaturę wody, jak kazała babcia, gdy w pierwszych miesiącach ciąży starała się wszystkiego ją nauczyć, kiedy myśl o zajmowaniu się niemowlęciem była wciąż czymś nowym i niewiarygodnym. Przygotowując wszystko, młoda kobieta czuła się tak, jakby babcia stała przy niej i przez cały czas ją chwaliła. Wzięła Rose na ręce, przyjrzała jej się z miłością i dotknęła maleńkiej klatki piersiowej. A cóż to za dziwne uczucie pod czubkami palców? Nie spokojne bicie serca, lecz coś, co bardziej przypominało drżenie albo mruczenie kota. Tyle że pomruk następował w nieodpowiednim czasie; kot mruczy zgodnie z oddechem, tymczasem tutaj ten odgłos towarzyszył biciu serca. Zanurzona w ciepłej wodzie Rose

uniosła główkę, najwyraźniej zadowolona z pierwszej kąpieli, więc Lily starała się zapomnieć o dziwnym pomruku, jednak wciąż ją niepokoił, dlatego co chwila sprawdzała. Rose po raz pierwszy zsiniała kilka dni później. Właśnie pojawił się Liam... przyszedł jak każdego dnia od urodzenia Rose. Lily odczuwała w jego obecności pewne onieśmielenie, bo wiedziała, co widział i słyszał kilka dni wcześniej, ale w głębi ducha cieszyła się z jego wizyt. Noc zapadała późno, więc gdy wracał po pracy na łodzi badawczej, wciąż jeszcze było jasno. Prowadził badania nad rekinami na plażach na wschód od Halifaksu, ale potem szybko przyjeżdżał do Cape Hawk i zaglądał do nich. Słońce chowało się za sosnami, a wnętrze chatki wypełniało złociste światło i cień. Lily zbyt zadowolona, by włączyć lampę, kołysała Rose i karmiła ją piersią w ciemniejącym pomieszczeniu. Kiedy łazik Liama zaturkotał na kamienistym podjeździe, owinęła córeczkę kocykiem i czekała na odgłos jego kroków na stopniach werandy. Liam przyniósł torbę z zakupami. Lily poczuła się niezręcznie - nie chciał wziąć pieniędzy, więc nie była pewna, czego od niej oczekuje. Kiedy wyprowadziła się z gospody, wpadli na siebie w mieście - gdy ujrzał nieznajomą w zaawansowanej ciąży, od razu wiedział, że to ona płakała w hotelowym pokoju. Powiedział, że zostawiła kilka książek, i spytał, czy może je podrzucić pod jej nowy adres. Wpadł do niej wieczorem, w chwili kiedy rodziła Rose. Od tamtego czasu właściwie nigdy ich nie opuścił. Przyjeżdżał każdego dnia. Powiedział Lily, że może wydzierżawić sklep obok jego biura i sprzedawać w nim wszystko, co zechce. Kupował jedzenie i pieluchy - tłumaczył, że zacznie mu wszystko spłacać, gdy stanie na nogi. Gdy Lily wyjmowała zakupy, dała Liamowi Rose do potrzymania. Uwielbiał to - - bardzo troszczył się o dziecko,

któremu pomógł przyjść na świat. Kiedy się obejrzała, mężczyzna przytulał Rose do piersi i miał w oczach łzy. Taką czułość powinien okazać dziewczynce jej prawdziwy ojciec... ale on był daleko i lepiej, żeby nigdy się nie dowiedział, że ma córeczkę, tak przynajmniej uważała Lily. - Lily? - zawołał nagle Liam. Miał spokojny głos, mimo to coś kazało jej natychmiast postawić torbę na podłodze i podejść. - Co się stało? - spytała. Rose dziwnie wyglądała; oddychała dwa razy szybciej niż normalnie. Wpadające przez okno cienie sosen początkowo wszystko maskowały - pomieszczenie tonęło w fioletach i szarościach - ale gdy Lily zapaliła lampę, a pokój wypełniło ciepłe światło, ujrzała, że Rose jest sina. - Co mam zrobić? - spanikowała. - Zachowaj spokój - powiedział Liam. - Mała oddycha... nie dusi się, właściwie nic się nie dzieje. Zadzwoń do pediatry. Młodej matce bardzo trzęsły się ręce, więc Liam poszukał numeru telefonu do lekarza w Port Blaise - pediatry polecanego przez Anne. Lily wcześniej była u niego z Rose do kontroli i wszystko było wówczas w porządku, ale teraz przez telefon doktor Durance zaczął zadawać pytania, które zaniepokoiły Lily. - Czy Rose jest niespokojna? Czy często płacze? Czy łapczywie je? Czy poci się podczas karmienia albo po? Czy ma błękitnawą skórę? - Tak - odpowiedziała Lily na wszystkie pytania, nie próbując niczemu zaprzeczać, zwłaszcza że przypomniała sobie dziwne uczucie pod palcami. Tak, tak, tak... Powiedziała o tym lekarzowi, a on spytał: - Brzmiało to tak, jakby serce mruczało? Czy takie mruczenie serca to coś poważnego? Nie, na pewno nie... a może jednak? Lily przypomniała sobie

koleżankę, której coś takiego się zdarzało. Często wymawiała się tym z zajęć na sali gimnastycznej, ale to wszystko. Czy dzieci z tego wyrastają? Zadała takie pytanie doktorowi Durance'owi. - Zazwyczaj. Lekarz kazał przywieźć do siebie Rose. Tym razem Liam po raz pierwszy uparł się, że pojedzie z nimi, a Lily była zbyt przerażona, by protestować. On prowadził, a ona trzymała Rose na kolanach. Pediatra zbadał dziecko, usłyszał pomruk w sercu i natychmiast kazał zawieźć dziewczynkę na dalsze badania do najbliższego szpitala, żeby zrobiono jej echokardiogram metodą Dopplera. Powiedział, że powinni zwrócić szczególną uwagę na kilka rzeczy: sprawdzić, jak bije serce Rose, zmierzyć grubość ścianek serca, policzyć zastawki. Lily wiedziała, że jest to badanie podobne do USG, które robiono jej jeszcze w Nowej Anglii, gdy była w ciąży. Zdawała sobie sprawę, że lekarz będzie przesuwał urządzenie po klatce piersiowej Rose, i miała nadzieję, że najpierw je rozgrzeje. Fale dźwiękowe wysokiej częstotliwości skierowane w głąb klatki piersiowej powrócą i ukażą obraz serca oraz innych narządów wewnętrznych. Teraz po dziewięciu latach, trzymając rękę na klatce piersiowej śpiącej Rose, Lily przypomniała sobie, jak ultradźwięki zaintrygowały jej córeczkę. Dziewczynka zbierała zdjęcia, które drukowali dla niej lekarze, a w szkole przygotowała pracę, w której wykazała, że USG działa na takiej samej zasadzie jak nietoperze poruszające się ciemności - wykorzystuje fale dźwiękowe, które odbijają się od pewnych obiektów. Wieczorami w Cape Hawk, gdy Lily i Rose słyszały w lesie popiskiwania nietoperzy, bliskość maleńkich żyjątek dawała im poczucie bezpieczeństwa, dlatego nigdy się ich nie bały.

Wciąż trzymając rękę na klatce piersiowej Rose, Lily przypomniała sobie, że dzięki pierwszemu badaniu od razu zdiagnozowano tetralogię Fallota; cztery defekty serca. Dowiedziała się, że błękitnawe zabarwienie skóry córeczki jest skutkiem sinicy - zbyt małego dopływu krwi do płuc. Takich malców nazywa się blue babies, czyli błękitnymi dziećmi, ale sinica to tylko syndrom - powodem jest tetralogia Fallota. W uszach kobiety te dwa słowa brzmiały jak nazwa potwora, i rzeczywiście był to potwór: czterogłowy, bardzo, czasami wręcz śmiertelnie niebezpieczny. Wymagał operacji na otwartym sercu, więc Lily poleciała z maleńką Rose do Bostonu, jednego z najlepszych centrów kardiochirurgicznych w Stanach. Za wszystko zapłacił Liam. - Nie mogę się na to zgodzić - zaprotestowała wtedy przerażona Lily. - Możesz - powiedział. - To nie są pieniądze dla ciebie, lecz dla Rose. Zaskoczył ją, pojawiając się w szpitalu tuż przed uśpieniem Rose. - Muszę zobaczyć moją małą - wyjaśnił. Lily próbowała się opanować. „Moją małą..." Tak powinien powiedzieć ojciec. Emocje przerwały tamę i kobieta ze szlochem wybiegła z pomieszczenia. - Co ja takiego powiedziałem? - spytał Liam, gdy ją w końcu znalazł. - Nie jesteś jej ojcem - wyszlochała. - Dlaczego tak się o nią troszczysz? Czemu przyjechałeś? - Zrozum, Lily, pomogłem jej przyjść na świat. - To nie powinno się nigdy zdarzyć. Lily płakała, stojąc w kącie szpitalnego korytarza. Obok przebiegali ludzie, nie zwracając na nią uwagi - na oddziale kardiochirurgii dziecięcej często widuje się płaczące matki.

- Co nie powinno się zdarzyć? Nie powinno mnie tam być? Młoda kobieta chlipała pełna obaw, że lada chwila się załamie. Tego wieczoru, kiedy zaczął się poród i kiedy Rose przyszła na świat, Liam był aniołem opatrzności przysłanym przez Boga. Lily była sama w kamienistej dziczy, w najbardziej wysuniętej na północ części Nowej Szkocji i uciekała przed mężczyzną, który chciał ją zabić, chociaż był ojcem jej dziecka. Leżała w kuchni na podłodze, zwijała się w bólach porodowych i głośno krzyczała, bo wiedziała, że jest bezpieczna... że nikt jej nie usłyszy. Liam wszedł, rzucił przywiezione książki na podłogę i kucnął przy niej... nieznajomy, który pojawił się, gdy najbardziej kogoś potrzebowała. - Dlaczego uważałam, że będzie bezpieczniej, jeśli urodzę dziecko w samotności, niż jeżeli poproszę kogoś o pomoc? spytała nieco później. - Bo nie miałaś nikogo, komu mogłabyś zaufać - odparł. - Rzeczywiście nie miałam; nie wiedziałam, czy on mnie szuka, czy pyta o mnie.... Bałam się, że ktoś może mu powiedzieć. - Byłaś całkiem sama, Lily. Spojrzała mu w oczy... Nikt oprócz Liama nie wiedział, jak bardzo może dokuczać samotność. On znał ten ból, bo też był sam. Nie mogła mu powiedzieć, że jej się śnił... Były to piękne sny o jednorękim mężczyźnie, który pochylał się nad nią, nie kryjąc płynących po policzkach łez, tulił ją, pomagał jej, gdy rodziła na kuchennej podłodze, złapał wydobywającą się z macicy Rose i zdrową ręką podał ją matce. Od kilku tygodni, od opuszczenia męża, Lily śniły się potwory. Przerażające, zmieniające postać potwory, które

chciały zjeść ją żywcem. Lily była żoną przystojnego, czarującego mężczyzny. Potrafił sprzedać ludziom dosłownie wszystko. Miał uroczy uśmiech, w którym odsłaniał białe równe zęby, ale w snach Lily wbijał swoje białe równe zęby w jej ciało, wypijał krew... tak jak w prawdziwym życiu opróżniał rachunki bankowe żony. Złamał Lily serce. Kłamał. Obwiniał ją o wszystkie problemy. Powtarzał, że jest zbyt wymagająca, zbyt zaborcza i dociekliwa, Ilekroć podejrzewała, że ją oszukał albo był nie tam, gdzie powiedział, obracał wszystko przeciwko niej. Kiedy poznała prawdę, załamała się. W snach jej przystojny mąż stawał się postacią groteskową, a pokiereszowany przez rekina Liam był łagodny i piękny. Życic czasami podsuwa takie obrazy. Tamtego dnia Lily płakała w rogu szpitalnego korytarza, czując ciepły oddech Liama na karku. - Nie płacz, Lily - szepnął. - Tutaj są najlepsi lekarze. Mała jest w dobrych rękach... - Podejrzewam, że to przeze mnie ma wadę serca odparła również szeptem. - Przez ciebie? Niemożliwe. - Nic nie wiesz - powiedziała, krążąc niespokojnie tam i z powrotem. - Potwornie się denerwowałam, będąc z... z ojcem Rose. Czułam ucisk w klatce piersiowej... chwilami myślałam, że mam zawał. Bałam się, a przecież przez cały czas nosiłam pod sercem dziecko. Musiało się to na nim jakoś odbić. - Twoje emocje? Nie. - Powinnam odejść wcześniej - zawołała Lily. - Lily... nie wiem, co się stało i dlaczego odeszłaś. Chciałbym, żebyś mi powiedziała. - Nie mogę - odparła, przerażona, że już zdradziła więcej, niż powinna.

Jej mąż robił wszystko w największej tajemnicy. Nigdy jej nie uderzył. Nigdy nie zostawił żadnego siniaka. Nigdy nie zadzwoniła na policję, bo jego czyny nie były sprzeczne z prawem. Były mordercze, mimo to nie naruszały prawa. Nikt by nie uwierzył, że mąż Lily jest mordercą. - Możesz - naciskał Liam. - - Zrobię wszystko, żeby ci pomóc... Już od niego uciekłaś. Dopilnuję, żeby nigdy więcej cię nie zranił. - Nie rozumiesz - powiedziała Lily. - Prawo nigdy nie stanie po mojej stronie. Jeśli ktoś nie jest ofiarą przemocy w rodzinie, nie wie, jak to jest. On przypominał drapieżnika. - Wierzę ci. - A uwierzysz, że obie z Rose jesteśmy teraz w szpitalu z powodu tego, co nas spotkało, nim przyszła na świat? Obie mamy złamane serca. - Skoro tak twierdzisz - powiedział poważnie, dotykając jej twarzy - naprawdę ci wierzę. - Dziękuję. - W takim razie posłuchaj mnie, Lily. Niezależnie od tego, juką krzywdę wyrządził ci mąż, chcę, żebyś coś wiedziała. Ty i Rose możecie na mnie liczyć... zawsze. Dam ci wszystko, czego będziesz potrzebowała. - Nie mogę... - Jeśli nawet uważasz, że nie możesz nic ode mnie przyjąć, zrób to ze względu na Rose - zaproponował. - Jestem biologiem, nie lekarzem, ale jedno wiem: obie na zawsze zapadłyście mi w serce w chwili, kiedy pomogłem Rose przyjść na ten świat. Nigdy nie przypuszczałem, że to powiem, Lily... nigdy nie byłem żonaty ani zaręczony, nigdy nie miałem dzieci. Nie jestem twoim mężem ani ojcem Rose, ale jestem wasz do końca życia. Koniec, kropka. - Liamie...

- Tak już jest - zapewnił, nie odrywając od niej niebieskich spokojnych oczu. - Niezależnie od tego, czy ci się to podoba czy nie. Potem zawołał ich lekarz. Rose była gotowa do operacji na otwartym sercu. Patrząc za córeczką odjeżdżającą na wózku, Lily miała wrażenie, że lada chwila pęknie jej serce... ale Liam trzymał ją za rękę. Robił to podczas całej operacji. Zespół wszczepił maleństwu podwójny bypass i zamknął ubytek w przegrodzie międzykomorowej. Kiedy lekarze wyszli z sali operacyjnej, Lily puściła rękę Liama. To co powiedział, było miłe i bardzo szlachetne, ale Rose przeżyła zabieg, więc teraz doktor Neill będzie mógł wrócić do swojego normalnego życia, a one wrócą do swojego. Chirurg wyjaśnił jej i Liamowi, że właściwie była to jedynie operacja paliatywna, dzięki której Rose ma szanse przeżyć do czasu, kiedy będzie wystarczająco duża na poważniejszy zabieg. - Poważniejszy? - spytała Lily, czując, że uginają się pod nią kolana. - Proszę pani, tetralogia Fallota oznacza cztery różne defekty. Pani córka będzie musiała przejść poważną kompleksową operację, która pozwoli w warunkach krążenia pozaustrojowego zrekonstruować jej serce. Przed nią ciężka droga, ale Rose nas zdumiewa: ma bardzo dużo sił i jest typem wojowniczki. Mówili i mówili, ale Lily przestała słuchać. Odcięła się od całego świata, bo nie była w stanie przyjąć nadmiaru wiadomości. - Nie przebrniemy przez to wszystko - powiedziała zapłakana Liamowi po odejściu lekarzy. - Przebrniecie. Musicie. - Nie poradzę sobie - załkała. - Nie mogę patrzeć, jak ona cierpi!

- Lily, moja matka nie mogła patrzeć, jak cierpię po śmierci brata. Ja też przeszedłem mnóstwo operacji. Tymczasem ona... po prostu odsunęła się. Potrzebowałem jej, tak jak Rose potrzebuje ciebie. Złożyłem ci uroczystą obietnicę i nigdy jej nie złamię... Pomogę ci. Jeśli zabraknie ci sił, zadzwoń, a ja pomogę. Doktor ma rację: Rose rzeczywiście jest typem wojowniczki. Przekonasz się. To cudowne dziecko. - Cudowne dziecko - mruknęła Lily, chwytając się kurczowo jego słów i unosząc opuchnięte zaczerwienione oczy. - To prawda - zapewnił Liam. - Wiem o tym od chwili, kiedy się urodziła. - Skąd? - spytała Lily. - Hmm... - odparł. - Kiedyś ci powiem. Obecnie, po dziewięciu latach, wciąż pokonywały tę samą wyboistą drogę. Lily siedziała przy łóżku Rose. Balony, które przyniósł Liam, wciąż unosiły się przywiązane do poręczy. Trochę przeszkadzały, ale dziewczynka nie pozwoliła ich odwiązać. Lily zerknęła na zegarek - oceanolog jeszcze nie wrócił. Znów przez chwilę próbowała haftować, ale nie była w stanie włożyć w to serca; nie umiała się skoncentrować na płótnie. Bez przerwy mu powtarzała, że nie chce, by im towarzyszył, ale w rzeczywistości gdy go nie było, odczuwała pustkę. W ciągu dziewięciu lat, które minęły od dnia, kiedy opuściła ojca Rose, nabrała sił i pewności siebie. Bardzo dużo się dowiedziała na temat przemocy w rodzinie i uświadomiła sobie, jak ogromne niebezpieczeństwo jej groziło. Uporała się z poczuciem winy, że tak długo pozostawała w toksycznym związku, i tęsknotą za wszystkim, co musiała zostawić. Ona również była typem wojowniczki, lak jak Rose.

Niestety w chwilach takich jak ta uświadamiała sobie, ile znaczyła dla niej obietnica Liama. Była silną i twardą kobietą, dlatego nie chciała się od byle kogo uzależniać, jednakże Liam należał do odrębnej kategorii - z pewnością nie był „byle kim". Wmawiała sobie, że złożył obietnicę ze względu na Rose. Dziewczynka go kochała - co do tego nie było żadnych wątpliwości. Więc ze względu na Rose Lily wstała z krzesła i podeszła do okna. Pomnik ku czci poległych w pierwszej wojnie światowej odbijał się w stawie. Kilku lekarzy i gości przestawiło krzesła do cienia i czytało pod drzewami. Lily przycisnęła czoło do szyby, próbując wypatrzyć czaplę. Bezskutecznie - z tej odległości ptak był niewidoczny. Liam również. Może w końcu zmęczyło go ciągłe naleganie, żeby pozwoliła mu dotrzymać obietnicy. Nie mogłaby mieć do niego o to pretensji. Problem w tym, że nigdy nie dowiedziała się od niego, dlaczego od początku nazywał Rose „cudownym dzieckiem". Może nie chciała tego słyszeć albo bała się, że uwierzy w jego słowa, lecz czekając na zbliżającą się operację, która miała ostatecznie przywrócić Rose zdrowie, Lily uznała, że to odpowiednia chwila, by spytać. Tym bardziej więc miała nadzieję, że Liam wkrótce przyjedzie.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Liam tuż przed ósmą wjechał na parking przed szpitalem. Chciał się zobaczyć z Rose, nim godziny wizyt dobiegną końca. Dodatkowo rozpierała go radość z powodu tego, co zobaczył na ekranie komputera - światełko MM122 spokojnie mrugało, tylko w tak niespodziewanym miejscu, że nie ustawił na nie GPS-u, nie przypuszczając, że białucha może wypłynąć tak daleko poza swój rewir. Wszedł do foyer i wsiadł do windy zaskoczony ogromnym kontrastem świeżego powietrza Cape Hawk z hermetyczną atmosferą szpitala. Kiedy Rose będzie wystarczająco zdrowa, żeby móc trzymać się z daleka od takich miejsc? Podniecenie Liama związane z odnalezieniem Nanny zniknęło, zastąpił je wyraźny ból z powodu zamknięcia Rose - dziewięcioletnia dziewczynka, którą kochał, musiała spędzać piękne słoneczne dni uwięziona przez swoje ciało w szpitalu. Nim dotarł na odpowiednie piętro, uspokoił się i zapanował nad wyrazem twarzy. Zatrzymał się na chwilę przed drzwiami do jej sali. Lily przyciągnęła krzesło do łóżka i wyszywała, a Rose czytała. Liam zobaczył, że elegancko przycięte ciemne włosy kobiety spadły jej na twarz. Zasłaniały pole widzenia, ale Rose uniosła wzrok znad książki i zobaczyła stojącego w drzwiach oceanologa. Uśmiechnął się do niej najpromienniej, jak umiał. - Jest pan - powiedziała Rose. - Nawet dzikie konie nie utrzymałyby mnie z dala od ciebie. - A czy w Nowej Szkocji są dzikie konie? Spojrzał na nią w zamyśleniu. - Powinienem był powiedzieć: dzikie orły. - Albo dzikie wieloryby. Lily uśmiechnęła się, ale unikała jego wzroku. Nie mógł tego pojąć - zazwyczaj patrzyła mu prosto w oczy z

nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Czasami dostrzegał w nich wyzwanie - unosiła wtedy lekko brodę, jakby mówiła: „No dalej, zrób to". Tym razem jednak sprawiała wrażenie dziwnie kruchej, jakby straciła wolę walki; ręce, w których trzymała płótno, wyraźnie drżały. Chciał z nią porozmawiać, ale wiedział, że musi zaczekać, aż znajdą się poza zasięgiem głosu, więc zajął się rozpakowywaniem torby od Anne. - Anne prosiła, żeby ci to dać - powiedział. - Twoja przyjaciółka, Jessica, uszyła tę poduszeczkę... - Moja najlepsza przyjaciółka! - Wygląda na to, że ona też tak sądzi. - To Nanny - westchnęła Rose, dotykając haftowanego wieloryba. - Pachnie domem. - Bo jest wypełniona igłami sosnowymi z Cape Hawk - wyjaśnił Liam. - Dlaczego tu jest napis: „Sprowadź Rose do domu"? - spytała dziewczynka. - Jessica bardzo za tobą tęskni - wyjaśniła Lily, zerkając na córeczkę z radością i dumą. - To prawda - potwierdził Liam. - Dziewczyny Nanouk pomagają jej w robieniu takich poduszeczek, a potem sprzedają je w gospodzie i zbierają pieniądze, żebyś mogła jak najszybciej wrócić do Cape Hawk. Nanny też tego chce, Rose. Przekazuje ci to tak wyraźnie, jak tylko może. - Chcę wyzdrowieć - szepnęła Rose. - I wyzdrowiejesz - wtrąciła Lily. - Już zdrowiejesz. Z każdą chwilą. - Jessica zrobiła również to - powiedział Liam - żebyś mogła dać w prezencie pielęgniarkom. Patrzył, jak Lily i Rose przeglądają zawartość reklamówki - biżuterię z sosnowych szyszek. Nagle Lily przeprosiła,

odłożyła robótkę i wyszła na korytarz. Liam chciał za nią pójść, ale Rose z niepokojem spoglądała na drzwi, więc został. - Dlaczego mama wyszła? - spytała dziewczynka. - Może chciała porozmawiać z pielęgniarką? - zgadywał. - Jutro jedziemy do Bostonu. - Wiem. - Widział się pan z Jessica? Bałam się, że poszuka sobie nowej najlepszej przyjaciółki. Nie miałabym do niej o to pretensji... tak długo nie ma mnie w Cape Hawk. - Wkrótce wrócisz - zapewnił Liam. - Poza tym moim zdaniem ma tylko jedną najlepszą przyjaciółkę: ciebie. Dlatego chce, żebyś szybko wróciła do domu. - Ona i Nanny czekają na mnie? - Rose... - zaczął, nie bardzo wiedząc, jak jej to powiedzieć. Z naukowego punktu widzenia takie wyjaśnienie było zupełnie niemożliwe, zawahał się więc, czy w ogóle o tym wspominać, póki nie będzie miał całkowitej pewności. - Pojedzie pan z nami do Bostonu? - spytała Rose, wyrywając go z zamyślenia. - Nie mógłbym puścić was samych. - Czasami się zastanawiam... - zaczęła, ale urwała. Liam nie naciskał ani nie próbował wydusić z niej, co miała mu do powiedzenia. Czekał. Odchrząknęła. Widział wszystkie rurki i elektrody podłączone do jej ciała, słyszał popiskiwanie i pomruk urządzeń. Chciał wziąć ją na ręce i przytulić, zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Niestety Rose za dużo wiedziała, żeby prawić jej takie komunały. Dziewięciolatka miała mądrzejsze oczy niż profesorowie z jego uczelni. - Nad czym się zastanawiasz, Rose? - Co mama zrobiłaby beze mnie. Ma tylko mnie. Sięgnęła przez łóżko po dłoń Liama. Uścisnął jej palce, ale dziewczynka puściła jego zdrową rękę i sięgnęła po protezę.

Jej drobniutka błękitnawa rączka z pałeczkowatymi palcami chwyciła jego dużą, niezgrabną, nieładną rękę. Ten gest tak go wzruszył i zaszokował, że w trudem ukrył żywą reakcję. Rose patrzyła mu w oczy. - Może ma nie tylko mnie - stwierdziła dziewczynka. Liam poczuł, że szybciej bije mu serce. Nie odwróciła wzroku. - Może, Rose - przyznał. Długo na siebie patrzyli, a Liam poczuł, że składa nową obietnicę, zbyt poważną, by ująć ją w słowa. Do czasu gdy Lily wróciła na salę, wyjaśnili sobie wszystko bez słów. Za oknami zaszło słońce i włączono lampy, które oświetlały wysoki pomnik. Liam widział przez szybę połyskujący monument. Przypomniał sobie dzień, w którym urodził się jego brat. Cały świat był wtedy wypełniony miłością i wydawało się, że nikt jej nigdy nie zabierze. Spoglądając na Rose Malone, patrząc, jak matka szczotkuje dziewczynce włosy i przygotowuje ją do ostatniej nocy w szpitalu w Melbourne, zdał sobie sprawę z czegoś, o czym nigdy wcześniej nie pomyślał, a co dotyczyło Connora, rodziców, Lily, Rose i jego samego. Wiedział, że teraz już na zawsze to zapamięta. Musi jeszcze dziś wieczorem podzielić się swoja refleksją z Lily, a potem pokazać jej coś, w co nawet on sam nie potrafił uwierzyć. Kiedy Rose dała pielęgniarkom kolczyki z sosnowych szyszek, doktor zakończył ostatnią wizytę, siostra z nocnej zmiany podała dziewczynce środek nasenny i Rose zasnęła, Lily pozbierała swoje rzeczy. Wciąż rozglądała się po sali, jakby czegoś zapomniała. Miała jednak torebkę, przybory do szycia, klucz do pokoju hotelowego i sosnową poduszeczkę, którą przywiózł Liam. Oceanolog stał przy drzwiach i obserwował ją z oczekiwaniem, a zarazem ogromną cierpliwością, jakby nigdzie mu się nie spieszyło.

Wyszli na zewnątrz. Wieczorne powietrze było gorące w porównaniu z chłodem klimatyzowanych szpitalnych pomieszczeń. Lily nie kryła zmęczenia i niepokoju, co przyniesie następny dzień. Skierowała kroki w stronę łazika Liama, ale mężczyzna chwycił ją za ramię. - O co chodzi? - spytała. - Chodź ze mną - poprosił. Lily spojrzała zaskoczona, ale Liam niczego nie próbował jej wyjaśnić. Poprowadził ją w przeciwnym kierunku, w stronę parku miejskiego. Młodzi ludzie kręcili się przy muszli koncertowej, śmiali się i puszczali muzykę z radia. Liam minął obrzeża ogrodu i dotarł do stawu. Pomnik oświetlony lampami halogenowymi wznosił się w zamglone niebo. Lily dostrzegła jego odbicie w stawie i zadrżała z tęsknoty za morzem. - Tęsknię... - zaczęła. - Za czym tęsknisz, Lily? - Za słoną wodą - odparła. - Jest tam, w dole. W porcie. - Wiem - przyznała. - Ale tęsknię za Cape Hawk. A jeszcze bardziej za swoim domem. - Myślałem, że Cape Hawk jest twoim domem. - Chodzi mi o miejsce, w którym mieszkałam przed przybyciem do Cape Hawk - wyjaśniła Lily. Miała ściśnięte gardło. Przypomniała sobie ciepły piasek, srebrzystozielone moczary i uwielbiany ogród różany kobiety, którą kochała przez całe życie. Co to ma znaczyć? Lily zazwyczaj dobrze się trzymała, zwłaszcza gdy zbliżała się kolejna operacja Rose, tym razem jednak czuła się tak, jakby miała umrzeć ze smutku i tęsknoty. - Tego wieczoru, kiedy Rose przyszła na świat powiedział Liam - płakałaś za domem. - Wiedziałam, że nigdy więcej go nie zobaczę - przyznała.

- Wołałaś: „Potrzebuję cię, potrzebuję cię...". Lily przytaknęła, spoglądając na granitową kolumnę. Czekał na wyjaśnienia, ale nie była pewna, czy zapanuje nad swoimi emocjami, dlatego się nie odzywała. Czuła się tak, jakby w jej wnętrzu rozpoczynało się trzęsienie ziemi. Musiała mu zapobiec - uporządkować uczucia, odzyskać panowanie nad sobą. Miała wrażenie, że rodzą się w niej coraz potężniejsze, coraz wyższe fale. Nie chciała sprawdzać ich siły. - Kogo wtedy potrzebowałaś, Lily? - Chciałabym ci powiedzieć, Liamie, ale nie mogę. - Czyżbyś nie wiedziała, że jesteś zupełnie bezpieczna? Że chronię cię przed wszystkim? - Nie uchronisz mnie przed moim własnym sercem. Pęka, ilekroć o niej pomyślę. Nie potrafię o niej mówić. Długo milczał; świerszcze cykały w zaroślach, w lesie krążyły zwierzęta. Lily poczuła ból w sercu - z powodu miłości, którą zagrzebała tak głęboko, że niemal o niej zapomniała. Przed oczami mignął jej uśmiech, który tak dobrze znała, błękitne oczy, siwe włosy i powykręcane przez artretyzm palce zaciśnięte na drewnianym uchwycie rydla. - Chciałabym cię jej przedstawić - powiedziała, unosząc głowę i patrząc w głęboko osadzone niebieskie oczy Liama. To bardzo bliska mi osoba... najbliższa do pojawienia się Rose. Liamie, wiem, że dotychczas nie okazywałam ci tyle wdzięczności, ile powinnam, ale tym razem jest inaczej. Wiem, co zrobiłeś dla mnie i dla mojej córki. Dziękuję, że jesteś z nami. Tak trudno mi wciąż czekać... Potwornie się boję, Liamie. - Operacji? Lily przytaknęła. Spojrzała w niebo i zobaczyła nietoperze, które krążyły w pomarańczowym świetle wokół pomnika. Serce ją zabolało na wspomnienie szkolnej pracy

Rose na temat echokardiogramów i nadzwyczajnych umiejętności nietoperzy. - Nigdy wcześniej tak się nie czułam. Rose jest... sam wiesz. Wszyscy mówią, że to typ wojowniczki. Mają rację! Jest chora od urodzenia. Byłeś z nami od początku, więc wiesz. Podporządkowałyśmy nasze życie jej chorobie i nigdy nie przyszło mi na myśl, żeby postępować inaczej. Szłam wszędzie za nią, a ona była taka odważna, ale tym razem... Liamie, tak trudno mi czekać. Co będzie, jeśli stanie się coś złego? Jeśli operacja się nie uda? - Uda się - zapewnił Liam, stając obok niej. Ani na moment nie przestawała patrzeć mu w oczy; jego głos brzmiał tak pewnie. - Nie mogę znieść czekania - szepnęła. - Wspomniałaś przed chwilą, że chciałabyś mnie komuś przedstawić - wrócił do poprzedniego tematu. - To samo mogę powiedzieć o sobie. Chciałbym przedstawić cię mojej rodzinie. - Przecież znam Jude'a - powiedziała zaskoczona zmianą tematu. - Znam Anne i pozostałych Neillów. Camille... Liam potrząsnął głową. - Chciałbym cię przedstawić tym, którzy już nie żyją. To właśnie dlatego przyprowadziłem cię pod ten pomnik. Stałem tu z ojcem w dniu, w którym urodził się mój brat. - Connor - szepnęła. Chłopiec, którego zabił rekin... - Tak - przyznał. - Tego dnia, kiedy Connor przyszedł na świat, byłem tu z ojcem. Miałem wtedy trzy latka i bardzo martwiłem się o mamę. Leżała w szpitalu, a ja nie wiedziałem dlaczego. Ojciec pokazał mi pomnik i opowiedział historię rodziny. Mój pradziadek brał udział w pierwszej wojnie światowej. - Dziadek twojego ojca?

- Tak. Tecumseh Neill, syn kapitana, który założył Cape Hawk, ten, którego imię noszą nasze statki. Gdy walczył we Francji, rodzina rzadko otrzymywała od niego listy. Nawet jego ojciec, groźny kapitan i wielorybnik, bał się, że syn nigdy nie wróci do domu. - Co się stało? - Ojciec powiedział mi, że jego dziadek został ranny na froncie; po raz ostatni widziano go w błotnistych okopach. Koledzy z jego szwadronu uciekli, a gdy wrócili, pradziadka nigdzie nie było. Rozeszły się pogłoski, że zaginął podczas akcji. Cała rodzina czekała na jakieś wieści, była jednak przekonana, że zginął. Mijał czas... tygodnie, miesiące. - To okropne - powiedziała Lily. - Wszyscy stracili nadzieję, oprócz miłości jego życia, czyli mojej prababki - ciągnął opowieść Liam. - Ona po prostu wiedziała. Lily energicznie przytaknęła; wiedziała, o czym mówi oceanolog. Że istnieje jakaś dziwna więź, nawet jeśli nie ma się bezpośredniego kontaktu z drugą osobą. Sama nigdy nie straciła takiej więzi z ukochaną kobietą, która zajmowała się ogrodem. Czuła ją również teraz. Taka sama więź zawsze łączyła ją z Rose. - Wiedziała, że on żyje? - spytała. - Tak. Była tego pewna. Mimo to każdy dzień bez wieści sprawiał jej ogromny ból. Czuła, że on gdzieś tam jest, ale nie mogła do niego pojechać. Potrzebował jej, tak jak ona potrzebowała jego. - Ojciec ci to powiedział, bo potrzebowałeś matki domyśliła się Lily. - Potrzebowałem. I wierzyłem, z typową wiarą trzylatka, że ona też mnie potrzebuje. - Na pewno cię potrzebowała - zapewniła Lily.

Przypomniała sobie, jak trzyletnia Rose leżała w tym samym szpitalu, a każda chwila bez niej wydawała się nie do zniesienia. - Co się stało z twoim pradziadkiem? - Był ciężko ranny i znalazł się po drugiej stronie frontu. Zabrano go do szpitala polowego, ale wieść o tym dotarła dopiero po wielu miesiącach. Początkowo była to bardziej plotka. Sugestia, że być może żyje. Moja prababka nie przejmowała się plotkami, gdyż miała coś więcej. Pewność, czy raczej wewnętrzne przekonanie, że jej ukochany wróci do domu. I wrócił, Lily. Bardzo długo był jeńcem wojennym, ale koniec końców wrócił do domu i do niej. - A ona o tym wiedziała. - Tak, wiedziała. Przez cały czas. - I czekała na niego. - To właśnie chciałem ci powiedzieć, Lily Malone wyjaśnił Liam. - Ludzie mówią, że Rose to typ wojowniczki, i maja. rację. Twoja córeczka jest bardzo podobna do mojego pradziadka, ale prawdziwą bohaterką tej opowieści jest moja prababcia. - Bo nigdy z niego nie zrezygnowała. - Nigdy. Są rzeczy, o które warto walczyć, Lily, i rzeczy, na które warto czekać. Kobieta spojrzała na niego, na pomnik za jego plecami i poczuła, że szybciej bije jej serce. Mówił o swojej prababce zakochanej w mężu i o tym, że łączyła ich tak ogromna, tajemnicza więź, iż nie potrzebowali listów, telefonów ani słów. Mówił również o trzyletnim Liamie, który czekał na urodzenie się brata - żeby go poznać i móc znów zobaczyć matkę. Mówił o Rose, którą w najbliższych dniach czekała ostatnia, najważniejsza w życiu operacja - wymiana uzupełnienia przegrody międzykomorowej. Jednak pochylał się nad Lily, dlatego wiedziała, że Liam mówi o czymś więcej.

- Kiedyś, dawno temu, powiedziałeś mi, że Rose jest cudownym dzieckiem - szepnęła. - Nigdy jednak nie wyjaśniłeś, dlaczego tak uważasz. Powiesz mi teraz? Przytaknął. Objął ją obydwiema rękami, a lewa była równie delikatna jak prawa. Lily czuła, że nogi się pod nią uginają. Wsparła się na nim, mając nadzieję, że serce nie wyrwie jej się z piersi. - Tamtego wieczoru, kiedy pomagałem Rose przyjść na świat - powiedział - i patrzyłem, jak rodzisz, twoja córeczka przywróciła mi życie. Lily nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Cofnęła się myślami do tamtego wieczoru, przypomniała sobie potworny ból - tak bardzo cierpiała z powodu tego, co przywiodło ją do Cape Hawk, że wolała ukryć się jak dzikie zwierzę w jaskini, niż pójść do szpitala - i strach, że mąż będzie jej szukał albo że dzięki wciąż powtarzanym wiadomościom lekarze lub pielęgniarki rozpoznają ją i zadzwonią na policję. Zaufała tylko Liamowi, i to z konieczności. Bo akurat znalazł się przy niej. - Przywróciła ci życie? - spytała w końcu. Przytaknął, odgarnął jej włosy z oczu i pogłaskał po policzku. - Rekin, który zabił mojego brata, zabił całą moją rodzinę. - Pozbawił cię ręki - zauważyła. - Pozbawił mnie serca - powiedział Liam. - Odzyskałem je dopiero dzięki tobie i Rose. - Prawie nas nie znałeś... - Wiem - potwierdził. - Myślę, że na tym właśnie polegał cud. Byłaś obcą osobą, której nigdy wcześniej nie widziałem. W chacie w środku lasu rodziłaś śliczną maleńką córeczkę. I zaufałaś mi do tego stopnia, że pozwoliłaś, bym pomógł jej przyjść na świat.

- Rzeczywiście ci zaufałam - szepnęła Lily. Wiedziała, że już samo to - biorąc pod uwagę, przed czym uciekała - było prawdziwym cudem. - Dziś wieczorem chcę ci pokazać jeszcze jedno powiedział Liam. - Jeśli zgodzisz się ze mną pojechać. - Dokądkolwiek zechcesz - szepnęła. Siedzenie pasażera w jego łaziku było tak zaśmiecone, że Lily chcąc zająć miejsce, musiała odsunąć na bok stertę papierów i laptopa. Przecięli park, minęli kamienne bramy i zjechali po zboczu do miasta. Światła migotały w wodzie odbijały się w niej lampy z biurowców, hoteli, restauracji i domów. Liam minął cytadelę - dawne mury obronne, które strzegły portu w czasach, kiedy ta kraina była znana Francuzom jako Akadia. Skierowali się na południowy zachód i jechali wzdłuż linii brzegowej. W duszy Lily ponownie odżyła tęsknota za domem - uczucie to ogarniało ją zawsze wtedy, gdy siedziała w samochodzie, który jechał w stronę Nowej Anglii. Wtuliła się głębiej w siedzenie i wystawiła twarz na podmuch morskiej bryzy. Tego wieczoru tęsknota była szczególnie mocna, jakby babcia ją wołała. Na niebie roiło się od gwiazd, które sięgały aż po horyzont. Kamienne rumowisko opadało do Atlantyku, a konstelacje wydawały się wynurzać prosto z oceanu. Pokonali zakręt i dotarli do latarni morskiej na najdalszym cyplu portu w Melbourne. Snop światła przecinał nieboskłon. Liam skręcił w lewo i wjechał w wyboistą drogę, która prowadziła do najdalej wysuniętego punktu. Gdy dotarł na miejsce, sięgnął po laptop, położył go na kolanach i włączył. Lily zobaczyła na ekranie zielone i fioletowe kropki. - Co to jest? - spytała. - Rekiny i wieloryby - odparł. - Jak to możliwe, że je widzisz? - dopytywała zafascynowana.

- Mam specjalny program - wyjaśnił - do badania migracji i szlaków, po których poruszają się drapieżcy. Drapieżcy. To słowo źle się Lily kojarzyło. Zadrżała. - Które z nich to rekiny? - Fioletowe. - Gdzie one są? - Na ekranie widać całe tutejsze wybrzeże - wyjaśnił. Widzisz ciemniejsze fragmenty? To ląd: południowa Szkocja, od Melbourne do Halifaksu. - Nigdy wcześniej nie zauważyłam, że Nowa Szkocja ma kształt homara - wyznała Lily, spoglądając na ekran i sylwetkę wyspy widoczną na tle jaśniejszego, szarego morza, pokrytego przerażającymi fioletowymi kropkami. Zerknęła na Liama. Sprawiał wrażenie zadowolonego i spokojnego - dziwne, zważywszy, że pobliskie wody wypełnione były rekinami podobnymi do tego, który zabił Connora. - Czemu to robisz? - spytała. - Poświęcasz życie czemuś tak złemu? - Rekinom? - Tak. - One wcale nie są złe, Lily. Niebezpieczne tak, ale nie złe. - A na czym polega różnica? - spytała, mając na myśli innego drapieżcę. - Rekiny nie zabijają, żeby zadać ból albo cierpienie. Tak każe im instynkt... to ich sposób na przetrwanie. Musiałem dobrze je poznać, żeby pokonać własną nienawiść. Lily pomyślała o swoim złamanym sercu i chorobie Rose. Wiedziała, że to ludzki rekin spowodował stres i ból, który niemal ją zniszczył, kazał uciec z domu, sprawił, że Rose urodziła się z wadą serca.

- Jak człowiek może pokonać nienawiść do czegoś, co spowodowało w jego życiu tak ogromne szkody? - Musi - wyjaśnił Liam - bo inaczej sam też zginie. Lily spojrzała na fioletowe punkciki na ekranie. Potem wyjrzała przez szybę i skierowała wzrok na południe. Kilkaset kilometrów stąd w linii prostej był Boston; a dalej - jej dawny dom. Zastanawiała się, ile rekinów pływa między nią a jej ukochanym miejscem. - Wiem, co to nienawiść - wyznała. - To oczywiste - przyznał Liam. - Dlatego postanowiłem przywieźć cię tu dziś wieczorem. - Skąd to wiedziałeś? Czy to widać? Zamilkł i spojrzał na ciemne morze. Światło latarni prześlizgnęło się po gładkiej powierzchni wody, rozjaśniając ją w czterosekundowych błyskach. Potem odwrócił się do Lily. - Tak, to widać - powiedział. - Zawarłaś tutaj nowe przyjaźnie... z Anne i Dziewczynami Nanouk, ale ukryłaś się z Rose przed wszystkimi innymi. - I kto to mówi - zażartowała Lily. - Wiem... i właśnie dlatego to u ciebie dostrzegam. Zainstalowałem ten program, bo pomaga mi zdobyć wiedzę na temat mojego największego wroga. - Ja swojego też dobrze poznałam - zdradziła Lily. - Ale on w niczym nie przypomina rekinów... zadaje ból celowo. Nie potrafię tego zrozumieć. - Łatwo się w tym pogubić - przyznał Liam, odwracając ekran w stronę Lily. - Trzeba bardzo uważać, bo można zacząć dostrzegać tylko fioletowe światełka. I zapomnieć o zielonych. - Zielonych? - To wieloryby - uściślił. - Najłagodniejsze zwierzęta w oceanie.

Lily bacznie przyjrzała się ekranowi. - Nie ma tu zbyt wielu wielorybów - zauważyła. - Tyle fioletowych światełek... i tylko trzy zielone. - Wielorybom trudniej zamontować nadajnik - wyjaśnił. Nie lubimy zganiać ich w jedno miejsce. - To znaczy, że może ich tu być dużo więcej? Uśmiechnęła się na tę myśl. - Tak - przyznał. - Razem z tymi, które widać - postukał palcem w ekran - a konkretnie z tym. Nacisnął kilka klawiszy, a wtedy w okienku pojawił się numer identyfikacyjny. Lily przeczytała na głos: - MM122. - To samica, która tydzień temu była w Cape Hawk powiedział. - Potem zniknęła na kilka dni, ale tylko dlatego, że ograniczyłem teren poszukiwań do jej rewiru: obszaru, w którym znajdowałem ją każdego lata. - Przepłynęła wzdłuż wybrzeża na południe? - spytała Lily, czując, że dreszcz przebiega jej po kręgosłupie. Wiedziała, ale za nic w świecie nie mogła uwierzyć. - Konkretnie do Melbourne - uściślił Liam. - Na wody najbliżej Melbourne. - Jest w tym coś niezwykłego? - Tak, i to bardzo. - Dlaczego? - Bo to białucha - wytłumaczył Liam. - Białuchy rzadko można spotkać na południe od Cape Hawk. To wieloryby wód północnych. - Dlaczego więc ta dopłynęła aż tutaj? - szepnęła Lily. Liam opuścił laptop i wziął ją za rękę. Poczuła, że dreszcz przebiega jej wzdłuż łydek. Oceanolog rzadko trzymał ją za rękę. Miał szorstką dłoń i palce, bo dużo i ciężko pracował na łodziach. Kobieta przestraszyła się, bo pomyślała, że za chwilę usłyszy coś przykrego albo smutnego.

- Moim zdaniem, żeby być bliżej Rose - wyjaśnił. - Co takiego? - To Nanny. Lily wpatrywała się w zielony punkcik oznaczony symbolem MM122, a po chwili przeniosła wzrok na czarne bezkresne morze. Światło latarni przesunęło się po powierzchni, wydobywając z mroku białe grzbiety niewielkich fal. Liam wyjął lornetkę z półki na drzwiach. Przez chwilę bacznie przyglądał się oceanowi, rychło jednak zrezygnował. - Jest za ciemno, by coś zobaczyć - powiedział - ale ona tam gdzieś jest. - Niemożliwe, by była tu z powodu Rose - zaprotestowała Lily. - Dlaczego? - spytał. - Dlaczego niemożliwe? - Bo to tylko białucha... obce są jej jakiekolwiek emocje. Nie może wiedzieć, jak bardzo Rose ją kocha i jak bardzo jej potrzebuje. - Dlaczego tak uważasz? - szepnął Liam, dotykając twarzy Lily. Miał ciepłą rękę. Kobieta wtuliła się w nią. - Czy może jak nietoperz wysyłać sygnały, o których Rose pisała w swojej pracy? Albo emitować fale dźwiękowe jak echokardiogram? - spytała Lily. - Czy wyczuwa miłość Rose? Nie... Liam nie odpowiedział... przynajmniej nie słowami. Przyciągnął czule Lily i pochylił się nad laptopem, żeby ją pocałować. Przywarła do jego ciepłych warg. Fale uderzały o kamienisty brzeg i wygładzały ostre krawędzie. Lily je słyszała, a jednocześnie czuła w swoim wnętrzu trzęsienie ziemi. Pogłaskała Liama po policzku. Wciąż brzmiało jej w uszach własne pytanie, ale teraz znała już na nie odpowiedź. Tak - Nanny mogła znać uczucia Rose. Lily od bardzo dawna otaczała się lodową skorupą;

zapomniała, że miłość rozchodzi się tajemniczymi, potężnymi i nieskończonymi falami, które nigdy się nie poddają. Jeśli zaczeka się odpowiednio długo, dotrą nawet do najdalszych brzegów. Zarzuciła Liamowi ręce na szyję i pocałowała go z zapomnianą od dziewięciu lat pasją. Objął ją zdrową ręką w pasie. Na zewnątrz morze uderzało o granitowe skały. Jakaś wyższa fala rozbiła się o brzeg i zwilżyła ich twarze pyłem wodnym. Lily oblizała słoną wodę z warg i zamrugała. - Co z tego wyniknie? - spytała. - To zależy tylko od nas, Lily Malone - odparł. Snop światła latarni ponownie prześlizgnął się po powierzchni zatoki. Lily spojrzała na Liama i wiedziała, że jeśli w tej właśnie chwili odwróci głowę, zobaczy Nanny. Ujrzy białego wieloryba, tajemniczą białuchę, która w ślad za Rose przypłynęła na południe. Nie mogła jednak wykonać najlżejszego ruchu. Zagubiła się w pełnych cudów i tajemnic oczach Liama.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Patrick Murphy siedział w salonie „Nierozwiązanej Sprawy" z Florą u nogi i szukał w Internecie wszystkiego na temat wielorybów. Zwłaszcza białuch. Przeglądając strony poświęcone morskim ssakom, nie mógł się nadziwić. Znalazł specjalne rejsy organizowane na wschodnim i zachodnim wybrzeżu, w Meksyku i Kanadzie. Niestety, w niewielu miejscach można było zobaczyć nieuchwytną białuchę. Angelo siedział na pokładzie, palił papierosa i oglądał transmisję meczu Yankees. - Hej, bazy są pełne. Przyjdziesz? - Za chwilę. - Zaprosiłeś mnie na piwo i baseball, a teraz mnie olewasz. Co ty tam masz? Ucinasz sobie internetową pogawędkę z ukochaną? - Prowadzę dochodzenie. - Jesteś dziwnym emerytem. - Zamknij się na chwilę, dobrze? - poprosił Patrick, zapisując, gdzie można zobaczyć białuchy. Popijał colę, bo osiem lat temu przyrzekł sobie, że będzie unikał piwa i napojów alkoholowych, a właśnie odczuwał ogromne zapotrzebowanie na kofeinę. Choć może był to dreszczyk podniecenia i świadomość, że jest o krok od rozwiązania. - Mówisz do mnie „zamknij się"? Jestem twoim najlepszym przyjacielem. Przyniosłem nachos, a ty mówisz mi, żebym się zamknął? - Masz rację, przepraszam. Szukam białuchy. - Białuchy? A cóż to takiego? - Ja też w pierwszej chwili nie wiedziałem. Chodzi o białe wieloryby. - Takie jak Moby Dick?

- Uhm. Może. Muszę spytać Maeve. Była nauczycielką... na pewno będzie wiedziała. - Cholera... znów Mara Jameson? Powiedz mi, że nie o nią chodzi. Niezależnie od tego co tam robisz, powiedz mi, że nie tracisz kolejnego wieczoru swojego życia na sprawę, która donikąd cię nie zaprowadziła i donikąd cię nie zaprowadzi, o czym doskonale wiesz. - Nie mogę ci tego powiedzieć - wyznał Patrick. Gdy skończył listę, zaczął ją studiować; białuchy można było zobaczyć w miesiącach letnich w kilku miejscach kanadyjskiej Zatoki Świętego Wawrzyńca - w Nowej Fundlandii, Nowym Brunszwiku, Nowej Szkocji i Quebecu. Wycieczki łodziami do obserwacji wielorybów proponowano w Tadoussac, St. John, Gaspe, Cape Hawk i Cheticamp. - Właśnie Martinez popisał się świetnym uderzeniem i zdobył punkt - zawołał Angelo. - Co za strzał!... Przegapiłeś taką akcję. - Zaraz przyjdę - obiecał Patrick, starając się znaleźć nazwy firm organizujących wycieczki. Co zrobi? Zadzwoni do każdej z nich i spyta, czy kiedykolwiek mieli pasażerkę podobną do Mary Jameson? - Yankees prowadzą 6:1. - To świetnie - powiedział. Wpisał do wyszukiwarki: „Mara Jameson, białuchy". Nic. Spróbował: „Mara Jameson, Tadeussac", potem „Mara Jameson, St. John", i tak dalej. Prowadzenie dochodzenia wciąż często bywa niewdzięcznym zajęciem. Tyle że teraz nikt mu nie płacił. Telefon komórkowy w kabinie nie działał, więc Patrick wyszedł na pokład. Angelo spojrzał na niego z wyraźnym wyrzutem, co przypomniało mu podobne zachowanie Sandry jeszcze z czasów, kiedy rujnował swoje małżeństwo, w dzień i w noc starając się rozwiązać sprawę Mary Jameson.

- Daj mi jeszcze chwilę - poprosił Patrick, wędrując na dziób, żeby mieć odrobinę prywatności. - Jedzenie wystygło! - zawołał Angelo. - A moje piwo jest już ciepłe! Patrick zasłonił ręką ucho, chcąc odgrodzić się od odgłosów z pokładu - i słów przyjaciela - po czym wybrał numer Maeve. - Halo, słucham? - odezwała się. - Witaj, Maeve - powiedział. - Muszę cię o coś spytać. Czy Mara kiedykolwiek mówiła coś o wielorybach? - Wielorybach? - O białuchach, takich, jakie mają w oceanarium. - Nie przypominam sobie - odparła po chwili zastanowienia. - Hmmm. - Spytaj ją o Moby Dicka! - zawołał Angelo. - Możesz się na chwilę zamknąć? - odkrzyknął Patrick. - Mam się zamknąć...? - spytała Maeve zaszokowana. - Nie, nie ty, Maeve - zapewnił szybko Patrick. - Czy Mara kiedykolwiek opowiadała o jakichś miejscach na dalekiej północy? Okolicach, które chciałaby zobaczyć? Na przykład w Kanadzie... - W Kanadzie? - spytała Maeve z zainteresowaniem. - Tak, nad Zatoką Świętego Wawrzyńca. - To dziwne, że pytasz - powiedziała Maeve. - Bo wpadł do mnie Edward i podrzucił torbę z rzeczami Mary... - Edward Hunter? Wpadł do ciebie? - Uhm - mruknęła starsza pani i zakaszlała. Dopiero po chwili zdołała się opanować. - I dał ci torbę z rzeczami Mary? - Tak. To właśnie próbuję ci powiedzieć. Wcześniej się nad tym nie zastanawiałam - wyznała. - Ale jest tam coś, co

dotyczy Kanady. Chociaż nie ma nic wspólnego z wielorybami... - Co to takiego? - Pewna rzecz, która wiąże się ze śmiercią jej rodziców. To mnie zdziwiło. - Możesz nigdzie nie wychodzić, Maeve? Chcę to zobaczyć. - Dokąd miałabym wyjść? - zachichotała Maeve. - Zaraz u ciebie będę - zawołał. Sfrustrowany Angelo chwycił się za głowę i wsadził do ust resztę nachos. Maeve i Clara siedziały w salonie, grały w karty i oglądały mecz Red Soxów. Karty były bardzo stare i zniszczone. Maeve zastanawiała się, ile razy grała nimi z Clarą, od lat szkolnych poczynając. Świece migotały w lampionach, w których nie mógł ich zdmuchnąć wiatr od morza. Okna były pootwierane, a cały pokój wypełniał zapach soli i kapryfolium. Maeve odczuwała lekkie zawroty głowy i dreszcze, jakby coś miało się wydarzyć. - Za ile tu będzie? - spytała Clara. - Powiedział, że zaraz. Tyle, ile potrzeba na pokonanie drogi z Silver Bay. - Czyli nie więcej niż dwadzieścia minut. Ciekawa jestem, czy teraz, kiedy jest na emeryturze, tęskni za możliwością włączenia kogutów i syren. - Też się nad tym zastanawiam - przyznała Maeve, przełykając ciężko ślinę. Bolał ją brzuch. Może zjadła coś, co jej zaszkodziło? A może to tylko odrobina stresu związanego z oczekiwaniem na Patricka, zwłaszcza że słyszała w jego głosie dziwne podniecenie. Sięgnęła po stare haftowane etui na okulary, zdjęła bifokale i schowała je.

- Masz już przygotowane dla niego rzeczy Mary? spytała Clara. Maeve spojrzała na nią ze śmiertelną powagą, jakby chciała powiedzieć: „A jak myślisz?". - Przepraszam! Po prostu zastanawiam się, czy znalazł coś, czego nikt inny wcześniej nie zdołał się dopatrzyć. To chyba niepotrzebna wyprawa. Maeve otworzyła usta zaszokowana słowami najlepszej przyjaciółki. - Jak możesz tak mówić? - Ja tylko... po prostu nie chcę, żebyś na nowo rozbudzała w sobie nadzieję. Maeve zamknęła oczy. Owinęła się ciaśniej irlandzkim szalem. Czuła ucisk w żołądku, co nie poprawiało jej nastroju. Kto jak kto, ale Clara powinna wiedzieć, że póki Maeve żyje, nie straci nadziei. Po cichutku liczyła, że dobrze robi. Zadrżała; od kilku dni wieczorami odczuwała dziwny chłód, więc włączyła ogrzewanie. Starość wcale nie jest zabawna pomyślała. - Tyle czasu minęło - mruknęła. - Dokładnie - podchwyciła Clara, opacznie rozumiejąc słowa przyjaciółki. - I to właśnie mnie martwi. Że minęło tak dużo czasu, a ty wciąż podtrzymujesz ogień w piecu. Kochanie, a jeśli to następny fałszywy trop? Maeve przytaknęła, z pozoru się zgadzając. Miała nadzieję, że nigdy więcej nie zobaczy Edwarda Huntera. Mimo to dał jej wspaniały prezent, przywożąc torbę z rzeczami Mary. A Patrick Murphy - oddany sprawie policjant, doskonały inspektor dochodzeniowy - sprawdzał każdy trop z większą gorliwością, niż mogłaby liczyć jakakolwiek babcia. Nigdy nie przestał szukać Mary - ani na jeden dzień. - Jest - powiedziała Clara, gdy zauważyła przednie światła samochodu.

Maeve wstała i powędrowała przez kuchnię do drzwi wejściowych. Ćmy wirowały wokół świateł na ganku, a żółta konewka stała obok obrośniętej różami altany. Starsza pani otworzyła siatkowe drzwi i wpuściła byłego gliniarza. - Cześć, Maeve. Dzięki, że pozwoliłaś mi przyjechać o tak późnej porze. - Witaj, Patricku. Właśnie popijałyśmy z Clarą herbatę i grałyśmy w karty. - Przepraszam, że przeszkodziłem. Cześć, Claro przywitał się. Clara nalała filiżankę herbaty i wręczyła mu ją, gdy tylko wszedł do salonu. Maeve zakręciło się nieco w głowie. Podparła się, wykorzystując fakt, że nikt nie widzi. W wieczory takie jak ten, kiedy letnie gwiazdy rozświetlały niebo nad cieśniną Long Island, a w drzwiach stawał niespodziewany gość, starsza pani marzyła, żeby to była Mara. Dostrzegła wyczekujące spojrzenie Patricka, więc poszła po torbę. - To ona? - spytał. Wręczyła mu błyszczącą reklamówkę i przytaknęła. - Przywiózł ją w ubiegłym tygodniu - uściśliła Clara. Trzeba mieć tupet, żeby pojawić się bez zapowiedzi w ogrodzie Maeve. - Edwardowi Hunterowi nigdy nie brakowało tupetu wyznał Patrick. - Mogę zajrzeć? - Oczywiście - powiedziała Maeve. Uprzątnęła stolik, a były policjant wyłożył zawartość torby na czysty blat. Starsza pani przejrzała już wszystko po kolei, tak samo jak wcześniej policja. Podejrzewała, że Patrick też to widział. - No tak - mruknął. - Notes z numerami telefonów, kluczyki do samochodu, srebrne pióro, komplet igieł i nici... wszystko to już widziałem. Oddał ci to... Dlaczego?

- Myślę, że chciał mnie zobaczyć - wyznała starsza pani z jakiegoś innego powodu. To była tylko wymówka. - A o co mu chodziło? - Postanowił sprawdzić, czy nadal go nienawidzę. Edward chce, żeby wszyscy go kochali. To jego najważniejszy cel w życiu: być uwielbianym przez wszystkich mieszkańców Ziemi. Nawet gdyby miał ich do tego zmusić. - Tak, jest potwornie służalczym typkiem - potwierdziła Clara. - Niegdyś tego nie dostrzegałam, ale teraz to widzę. Nie mogę zrozumieć, dlaczego Mara się w nim zakochała. - Myślała, że będzie mogła mu pomóc - wyjaśniła Maeve. - Była istotą o największym sercu pod słońcem, a Edward miał bardzo smutną i trudną przeszłość. - Ale to się działo dawno temu - zauważyła Clara, nie rozumiejąc, o co chodzi. - W dzieciństwie. Co to ma wspólnego z Marą? Albo tym, jakim człowiekiem stał się Edward Hunter? Patrick prawie nie słuchał; przeglądał pozostałe rzeczy, które znajdowały się w torbie. Była tam dwie książki: z wierszami Yeatsa i Johnny'ego Moore'a, oraz wycinki z gazet z artykułami na temat wypadku, w którym zginęli rodzice Mary. - Nie powinno mieć nic wspólnego - wtrącił Patrick. - Ale dla facetów takich jak Edward dzieciństwo staje się chlebem powszednim. To waluta, którą wykorzystują, by zdobyć sympatię i współczucie. - Jedyny błąd Mary polegał na tym - wyjaśniła Maeve - że w końcu to zauważyła. - Myślisz, że dlatego Edward chciał się z tobą zobaczyć? By sprawdzić, czy go przejrzałaś? - Jestem tego pewna. Chełpił się, jakie sukcesy odniósł jako makler. W subtelny sposób sobie ze mnie szydził. Wie, że go nie lubię, ale nie mogę mu nic zrobić.

- Gdzie jest to coś, co dotyczy Kanady? - spytał Patrick. - Nie mogę znaleźć. - W tym artykule - powiedziała Maeve. Odłożyła na bok jeden z pożółkłych wycinków, a potem z niepokojem obserwowała czytającego Patricka. Rodzice Mary zginęli w głośnym wypadku promu, który płynął do Irlandii. Dziewczynka, mając kilkanaście lat, napisała do kilku tamtejszych gazet i poprosiła, żeby przysłali jej wycinki. Obserwując Patricka, Maeve poczuła przyspieszone bicie serca. Zastanawiała się, co on z tym zrobi... jak powiąże ten fragment z pozostałymi informacjami. - „Mieszkańcy Ard na Mara" - przeczytał gliniarz. - Co to jest Ard na Mara? - Miasto na zachodzie Irlandii, tam gdzie zginęli jej rodzice. - Co to znaczy? - W języku celtyckim „ard" to grzebień, a „mara" to morze. - Nie wiedziałam, że Mara zawdzięczała swoje imię morzu! - zawołała Clara. Maeve przytaknęła. - I temu miasteczku. To tam urodziła się jej matka. Czytaj dalej, Patricku. - „Mieszkańcy Ard na Mara postanowili wznieść pomnik ofiarom katastrofy promu. Mosiężna tablica z imionami i nazwiskami wszystkich osób obecnych na pokładzie nieszczęsnego statku zostanie umieszczona na kawałku granitu ufundowanym przez rodzinę z Nowej Szkocji w Kanadzie. Frederic Neill płynął do Ard na Mara na spotkanie z przedstawicielem firmy Aran Shipbuilders, by zamówić trzecią i największą łódź do rodzinnej firmy turystycznej. Wdowę po nim, Camille Neill, zastaliśmy w Cape Hawk, w Nowej Szkocji, w gospodzie, której jest właścicielką. „Rodzina chce, żeby pamięć o Fredericu żyła wiecznie -

powiedziała. Nie miała więcej żadnych komentarzy na temat monumentu". - Prawda, że postąpiła szlachetnie? - spytała Clara. - Jestem ciekaw, czy rodzinna flotylla łodzi wycieczkowych obejmuje również łodzie do obserwowania wielorybów - powiedział Patrick, patrząc Maeve w oczy. Ręce jej drżały, więc zacisnęła je mocno na kolanach. - Jak sądzisz, Maeve? - spytał. - Nie mam pojęcia. - Cape Hawk - powtórzył. - To jedno z tych miejsc, gdzie można zobaczyć białuchy. Clara uśmiechnęła się. - Białuchy są również w naszym oceanarium. A ty, Maeve, masz kartę członkowską! - Masz - potwierdził Patrick. - Prawda? - Uhm - przyznała Maeve, owijając się ciaśniej szalem. Wieczór wcale nie był zimny - świetliki tańczyły w ogrodzie, a w powietrzu unosił się zapach letnich kwiatów, lecz starsza pani miała wrażenie, że arktyczny chłód wlatuje przez okno. Może ból żołądka nie miał nic wspólnego z niestrawnością, tylko złapała grypę? Podobnie jak zeszłej zimy. Ciężko przeszła tę infekcję, lekarz nawet chciał ją położyć do szpitala. Może dziś na noc znów włączy ogrzewanie? - Jesteś dziwnie blada, Maeve - zauważył Patrick. - To przez blask świec - wyjaśniła. - Też go zauważyłem, bo źle mi się przy nim czytało przyznał Patrick, ale się nie uśmiechnął. Sprawiał wrażenie, jakby w myślach układał dalsze plany. Maeve była pewna, że emerytowany gliniarz tylko z uprzejmości sączy herbatę. Wolałaby, żeby się pospieszył i rozpoczął następny etap poszukiwań. Tylko... czy naprawdę

tego właśnie chciała? Na tę myśl zaburczało jej w żołądku. Przeżyła już tyle bólu, niebezpieczeństw i rozczarowań. - Uważasz, że te artykuły do czegoś ci się przydadzą? spytała Clara. - Jeszcze nie wiem - odparł Patrick. - Może to tylko przypadek... - To znaczy? - spytała Maeve. - Nazwa Cape Hawk pojawiła się w artykule o pomniku ku czci ofiar wypadku. Dziś wieczorem natknąłem się na nią podczas swoich poszukiwań. - Dotyczących wielorybów - domyśliła się Maeve. - Czy to nie dziwny zbieg okoliczności? - spytał Patrick. - Nie wierzę w zbiegi okoliczności - powiedziała Maeve. Patrick popatrzył jej prosto w oczy. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, a potem przeniósł spojrzenie na jej futerał na okulary. Był stary i zniszczony, niektóre z nitek haftu po latach użytkowania się poprzecierały. Gliniarz wpatrywał się we wzorek, jakby chciał odczytać słowo i rozpoznać niewyraźny zarys. Czy podejmie ten trop? - Uważasz, że istnieje związek? - spytał nagle. - Nie. - Jesteś pewna? - Tak. Zdjęła bifokale i włożyła je do etui. Ręce jej drżały, czuła kropelki potu na czole. - Wybacz, mój drogi - powiedziała. - Nie czuję się najlepiej. Boli mnie brzuch. Być może złapałam jakiegoś wirusa. Jestem przemarznięta do szpiku kości. Może zabierzesz te artykuły ze sobą? - Zabiorę, Maeve - zgodził się, nie odwracając wzroku. Starsza pani zadrżała - tym razem nie z zimna, lecz z powodu spojrzenia Patricka. Gliniarz po raz pierwszy patrzył na nią jak na wroga. I miał ku temu powód.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Marisę bolały palce od wciskania i wyjmowania igły. Na kolejnych poduszeczkach haftowała słowa: „Sprowadź Rose do domu". W sklepie Lily było cicho, tylko z kolumn wieży płynęły piosenki zespołu Spirit. Młoda kobieta włożyła do odtwarzacza kompaktowego płytę z „Aurorą", a Jessica wciąż puszczała tytułową piosenkę. Z portu dolatywał warkot łodzi i krzyk mew. Podczas wyszywania Marisa wspominała dzieciństwo, zwłaszcza chwile kiedy siadywała na kolanach matki i uczyła się cerować swoje ubranie. - Tak, kochanie - mówiła mama, chwaląc ją za najgorsze, największe ściegi, jakie można było zrobić. - Naprawdę idzie ci coraz lepiej! Marisa uwielbiała spędzać czas z matką. Szyć, gotować, zajmować się ogrodem. Nawet jeździć samochodem. Matka pozwoliła Marisie usiąść za kierownicą swojego pomarańczowego volva i jeździć po zaułku, w którym mieszkały, gdy dziewczynka miała zaledwie dwanaście lat. Wszystkie przyjaciółki jej zazdrościły. Matka nauczyła Marisę i jej siostrę, jak wbijać paliki, przycinać róże tuż przy nowym pączku, jak szukać trzy - i pięciolistnych pędów w starych krzakach róż, jak przesadzać pomarańczowe liliowce, jak obcinać bluszcz, gdzie szukać dzikich jeżyn. Ostrzegała również, by nigdy nie zbliżać się do łabędzi, bo to piękne, ale bardzo agresywne ptaki i mogą zaatakować ludzi. Powiedziała Marisie, jak bronić się przed łabędziami, ale nie wspomniała, że należy unikać mężczyzn, którzy prawią słodkie słówka. Nie nauczyła jej bronić się przed Tedem. Kobieta uniosła głowę i spojrzała na Jessicę. Pracowały w sklepie Lily na zmianę z pozostałymi Dziewczynami Nanouk. Tym razem przyszła kolej na nie. Chciały, żeby sklep działał, dzięki temu Lily i Rose nie musiały martwić się o dochody.

Lily powiedziała Anne, która do powrotu właścicielki miała prowadzić księgowość „Igły z nitką", żeby wypłacała wszystkim normalne wynagrodzenie. Wiele kobiet odmówiło przekazując swój dochód na konto „Sprowadź Rose do domu" - ale Marisa nie mogła sobie pozwolić na taki luksus. Ich przeprowadzka wiązała się z ogromnymi trudnościami finansowymi. Chociaż kobieta bardzo starannie zaplanowała ucieczkę, nie przypuszczała, że napotka tyle problemów. Postępowała zgodnie z instrukcjami, które znalazła na kilku różnych stronach poświęconych przemocy w rodzinie: starała się panować nad sobą, żeby Ted nie przejrzał jej intencji, chowała pieniądze, stopniowo zaczęła opróżniać konta, ukrywała wpływy ze sprzedaży nieruchomości. Namówił ją, żeby dopisała go do znacznej części swoich inwestycji, łącznie z najważniejszym rachunkiem w biurze maklerskim, w którym pracował - United Bankers' Trust. Były tam wszystkie pieniądze pozostawione przez Paula i spadek po ojcu. Ted wciąż powtarzał, że z czystej troski chce jej pomóc mądrze zainwestować - „żebyście nigdy nie musiały się o nic martwić". „Wy", czyli Marisa i Jessica. Sprawiał wrażenie wyjątkowo życzliwego, podczas gdy w rzeczywistości przez cały czas je wykorzystywał. Im dłużej Marisa była z dala od niego, tym wyraźniej to widziała. Czy to możliwe, że jeszcze kilka miesięcy temu - tuż po ucieczce - miała wątpliwości i naprawdę za nim tęskniła? Że marzyła, by ją objął? Był jak doktor Jekyll i Mr. Hyde. Czasami bywał słodki i zabawny, ale jego nastrój potrafił się zmienić w mgnieniu oka - jak nagła burza w letni dzień. Zmienne humory Teda bardzo wytrącały ją i Jessicę z równowagi. Słuchając, jak zespół Spirit śpiewa „Lonesome Daughter", Marisa spojrzała na Jessicę i zastanawiała się, jak długo będą musiały trzymać wszystko w tajemnicy. Świadomość, że Lily

jest w Bostonie, w Nowej Anglii, znacznie potęgowała tęsknotę Marisy za domem. Brakowało jej siostry Sam i wspólnego muzykowania. Dlaczego zaciągnęła córeczkę tak daleko na północ?... Kiedy ucichły dźwięki piosenki i zaczął się następny utwór, nie mniej wspaniały „White Dawn", Jessica spytała: - Mamusiu? - Tak, skarbie? - Kiedy Rose wróci? - Prawdopodobnie po operacji jeszcze przez jakieś dwa tygodnie będzie przebywać w szpitalu. - Chcę z nią porozmawiać. - Wiem. Już niedługo. - Będzie zadowolona, gdy wróci do domu, prawda? Marisa przytaknęła i uniosła głowę zaskoczona. Nie mogła uwierzyć, że Jessica mówi o tym miejscu jako o „domu". - Miałyśmy ogromne szczęście, że udało nam się znaleźć taką piękną okolicę - ciągnęła Jessica. - Gdzie jest tyle wielorybów, jastrzębi, sów i przyjaciół. Nigdy nie myślałam, że zostanę członkinią tajnego stowarzyszenia. - Dziewczyn Nanouk? Jessica przytaknęła. - Nawet nas nie znają, mimo to przyjęły nas w swoje szeregi. A teraz tylko popatrz, co robimy: zbieramy pieniądze dla Rose. Marisa z trudem przełknęła ślinę. Szczęście i radość córeczki wynagradzały niemal wszystko - ból, który doprowadził do podjęcia decyzji o ucieczce, do porzucenia domu, zrezygnowania z prawdziwych nazwisk i imion. Nowe życie trochę przypominało Internet, gdzie każdy przybiera fałszywe imię i próbuje być kimś innym niż w rzeczywistości. Oględnie mówiąc, to bardzo zniechęcające. Niemniej sama też to robiła. Kiedy nie mogła zasnąć albo kiepsko się czuła,

sporo czasu spędzała, ucinając sobie pogawędki na czacie internetowym. Na werandzie rozległy się kroki, potem odezwał się dzwonek zamontowany przy drzwiach. Do sklepu weszły Anne, Marlena, Cindy i jej dwie córeczki z kanapkami z gospody. - Pora na lunch - zarządziła Anne. - Prawie skończyłam następną poduszeczkę! - oznajmiła Jessica. - My wczoraj wieczorem uszyłyśmy dwie - odparła Allie. - Rozchodzą się natychmiast, gdy tylko wystawimy je w hotelowej recepcji - powiedziała Anne, gdy zeszły się w jednym miejscu. Wyjęła termosy z mrożoną herbatą i lemoniadą, plastikowe kubki, plasterki cytryny i pomarańczy, kanapki z indykiem, ciasteczka czekoladowe, papierowe talerzyki i serwetki. Marisa uprzątnęła wszystko z lady. Przyjaciółki ją zaskakiwały. Chociaż znały się od niedawna, zjednoczyła je sprawa Rose Malone. Marisa obserwowała Jessicę, która rozkładała papierowe talerzyki. Serce matki wzbierało dumą na myśl, że doszło do tego za sprawą jej córeczki. Podczas gdy ona sama ukryła się we własnym wnętrzu, nie mając odwagi nikomu zaufać ani przed nikim się odsłonić, Jessica zaprzyjaźniła się z Rose, a za jej pośrednictwem z Lily i Dziewczynami Nanouk. Spoglądając na nowe przyjaciółki, Marisa doszła do wniosku, że bardzo chciałaby powiedzieć im prawdę. Miała ogromne wyrzuty sumienia, że okłamuje kobiety, które tak dużo jej dały... i wciąż dawały. Wróciła myślami do szkoły pielęgniarskiej, kiedy po raz pierwszy zwróciła uwagę na życzliwość kobiet i ich zdolność uzdrawiania. Przypomniała sobie Sam. Dziewczyny Nanouk z Mroźnej Północy były następnym przykładem.

- Muszę wam wszystkim coś powiedzieć - zaczęła, chociaż zaschło jej w gardle. Spojrzały na nią i uśmiechnęły się, gotowe wysłuchać wszystkiego. - Jessica i ja... Anne zamarła w bezruchu z termosem nad pustymi kubkami. - Nie jesteśmy osobami, za które się podajemy - szepnęła Marisa. - Mamusiu? - spytała Jessica, a w jej oczach widać było ostrzeżenie, wręcz panikę. - To znaczy? - spytała Cindy. - Uciekłyśmy... - Mówiłaś nam o tym - przypomniała Marlena. - Na łodzi, podczas przyjęcia urodzinowego Rose. Rozumiemy, kochanie. Miałaś dość nieszczęśliwego małżeństwa. To się zdarza. - Ale ukrywamy się pod przybranymi nazwiskami. - Mamusiu! Kobiety patrzyły na nią w osłupieniu. Marisa zadrżała na myśl, że jej przyjaciółki poczują się zdradzone i po prostu wyjdą. Nie będą chciały więcej z nią rozmawiać; wyrzucają i Jessice ze swojego stowarzyszenia. W oczach Anne pojawił się smutek i potworny ból, Marlena nie kryła zaskoczenia, a Cindy zwiesiła głowę. Córeczki Cindy spojrzały na Jessice, która oblała się pąsem. Nagle Anne wstała, obeszła ladę i objęła Marisę. Uścisnęła ją tak mocno, że Marisa poczuła wszystkie kości. - Serdecznie ci współczuję - powiedziała Anne. Musiałaś przejść prawdziwe piekło, skoro postanowiłaś podjąć tak drastyczny krok. - Wiemy coś na ten temat - wtrąciła Cindy. - Bo jedna z naszych członkiń też musiała to zrobić.

Anne i Marlena przytaknęły i wymieniły spojrzenia z Cindy. Marisa wiedziała, że mówią o Lily. - Czy próbowałaś skorzystać z pomocy stróżów prawa? spytała Cindy. - Podać męża do sądu? - Nie musisz odpowiadać - szepnęła Marlena. - Próbowałam - wyznała Marisa. - Ale mój mąż posługiwał się bardzo subtelnymi metodami. Sędzia, którego błagałam o wszczęcie sprawy, powiedział, że mógłby to zrobić tylko wtedy, gdyby Ted w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin dosłownie próbował mnie zabić. - Cholerny idiota - burknęła Marlena. - To samo powiedziała nam Lily. Sądy nie rozumieją problemów związanych z przemocą w rodzinie. - Przykład Marisy tylko to potwierdza - dodała Cindy. - Aż trudno uwierzyć, że coś takiego może spotkać takie silne kobiety - wyznała Marisa, mając na myśli Lily, kobietę o pogodnych oczach i niezwykłym harcie ducha, dzięki któremu tak dobrze sobie radziła pomimo choroby Rose. - Czym ich tak przyciągamy? - Przede wszystkim nie możesz winić siebie. To samo powiedziałyśmy Lily - wyjaśniła Marlena. - Obie byłyście bardzo podatne na zranienie. Ty pochowałaś ukochanego mężczyznę, a Lily nigdy do końca nie pogodziła się ze śmiercią rodziców. Całkiem nieźle zarabiała, projektując hafty, a jej mąż ożenił się z nią dla pieniędzy. - Mój zrobił to samo - wyznała Marisa. - Zainteresowała go renta po moim pierwszym mężu. - Obie jesteście wspaniałe. Każda z nas ma różne wady i problemy... takie jest życie. Na szczęście spotkałyśmy się... dzięki temu mamy z kim porozmawiać i możemy zapewnić sobie nawzajem pomoc, ciepło, wsparcie i poczucie bezpieczeństwa.

- Nie chodzi tylko o coś takiego, jak ucieczka od wrednego męża - dodała Cindy. - Prawdę mówiąc, to w ogóle się nie liczy. Najważniejsze, że jesteśmy przyjaciółkami i przy okazji świetnie się bawimy. - Mamy ze sobą dużo wspólnego - zauważyła Anne. - Nie tylko nasze problemy i zmartwienia. Marisa uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie słowa Lily: „Serdecznie witamy w krainie odwilży". - Rozumiesz? - spytała Marlena. - Nie obchodzi nas, jak się nazywasz. Kochamy cię za to, jaka naprawdę jesteś. - Czasami sama tego nie wiem - szepnęła Marisa. - Czuję się tak, jakbym zostawiła siebie gdzieś daleko... - Ale my wiemy, jaka jesteś - wtrąciła Anne. - Pełna miłości, życzliwa, troskliwa i otwarta. Zrezygnowałaś z popołudniowego odpoczynku, żeby zająć się sklepem Lily i szyć sosnowe poduszeczki na operację Rose. - Dziękuję - szepnęła Marisa. - Sosnowe poduszeczki to był mój pomysł - przypomniała Jessica, a pozostałe panie wybuchnęły śmiechem. - To prawda - przyznała Cindy. - Chciałabym wam powiedzieć, jak naprawdę się nazywamy - oświadczyła Marisa. - Całkowicie wam ufam. A on... Ted mieszka setki kilometrów stąd. Nie wie, gdzie jesteśmy. Cape Hawk to dla niego całkowita tajemnica. Nigdy nie będzie podejrzewał, że przyjechałyśmy właśnie tutaj. - Nigdy - powtórzyła Jessica, a jej oczy błysnęły na myśl, żeby ujawnić prawdę. - No cóż, możemy ci obiecać, że nic, co powiesz, nie wyjdzie poza próg tego pomieszczenia - zapewniła Anne. Nie powiemy nawet pozostałym dziewczętom, chyba że będziesz tego chciała. - Wierzę wam - zapewniła Marisa. - Ja też - wtrąciła Jessica z uśmiechem na ustach.

- To dobrze - ucieszyła się Cindy. - W takim razie kim naprawdę jesteście? - spytała Marlena. Wtedy Marisa podała im prawdziwe imiona i nazwisko. Huragan, który nawiedził Florydę i spowodował ogromne szkody, wyzwolił w ludziach najlepsze cechy, zwłaszcza w fanach zespołu Spirit. Secret Agent w ciągu kilku tygodni znacznie się wzbogacił dzięki datkom przyjaciół z forum internetowego SpiritTown. Snuł coraz barwniejszą opowieść. Jego siostra i jej mąż stracili wszystko... dosłownie wszystko. Wiatr wiejący z prędkością dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę zdmuchnął dach ich domu w Homestead i całkowicie zniszczył wnętrza. Biednemu siostrzeńcowi Jake'owi lekarze musieli pozszywać rany po fruwających odłamkach szkła. Teraz czeka go operacja plastyczna. Secret Agent wystukał na klawiaturze nowy nagłówek: „Najświeższe wiadomości na temat Jake'a". Potem napisał: „Cześć, ludziska. Chcę was poinformować o stanie swojego siostrzeńca, Jake'a. Dzięki wam siostra zabrała go do najlepszego chirurga plastycznego w Miami. Dobrze wiecie, że w Miami są najlepsi chirurdzy plastyczni. (Na pewno słyszeliście, że wykonują liftingi twarzy i korygują cycki.) Tak czy inaczej na razie mówią, że chłopak będzie potrzebował kilku operacji". Przerwał i zaczął się zastanawiać, jak daleko się posunąć. Ponieważ robił to od kilku lat, umiał zastawiać sieci, a potem cierpliwie czekać, aż ludzie z forum otworzą serca i portfele. Rzadko musiał naprawdę prosić. Po ponownym przeczytaniu tekstu skasował zdanie o liftingach twarzy i korygowaniu cycków - uderzało w fałszywą strunę. Potem kliknął „Wyślij". I tym razem nie musiał długo czekać. Była późna noc, po dwunastej; wielu wielbicieli zespołu Spirit koczowało przy komputerach i prowadziło pogawędki.

„Tak mi przykro, człowieku. Twoja rodzina tyle przeszła" - odpisał SpiritFanl955. „Jaka operacja? Bardzo poważna?" - spytała SpiritGirl. Zamieszczone przez nią zdjęcie sugerowało, że jest namiętną blondynką i zawdzięcza swoje wdzięki operacjom plastycznym. „Niestety tak" - odpisał Secret Agent. - „Chłopak ma twarz pokrytą bliznami. To trzynastolatek, więc jest załamany". - A teraz pora na przynętę: - „Najgorsze, że siostra wydała prawie wszystkie pieniądze, które przesłaliście, ludziska, na remont domu. To klęska". Znów czekał. Bardzo chciał opuścić forum. Miał równocześnie otwartą stronę z pornografią i chciał wrócić do gorących, namiętnych, nie do końca legalnych laleczek, ale kusiło go, żeby tego wieczoru choć odrobinę zarobić... chociaż niczego mu nie brakowało. Miał kupę szmalu po swojej cholernej żonie. Secret Agent wyznawał jednak zasadę, że jeśli ludzie chcą dawać pieniądze, powinien dołożyć wszelkich starań, żeby dali je właśnie jemu. Spojrzał na swoją notatkę i otworzył nową odpowiedź. „Jak sam wyznałeś, to klęska, a w takim razie jest to teren klęski żywiołowej i twoja siostra dostaje pieniądze od rządu". O kurczę! Niech to jasna cholera! Secret Agent spojrzał na podpis: White Dawn. To na pewno kobieta - żaden facet nie podpisałby się w taki sposób. Chociaż z drugiej strony któraś z piosenek Spirit nosiła taki właśnie tytuł, a fani tego zespołu zarówno mężczyźni, jak i kobiety - miewali dziwne obsesje. Potem zauważył cyfrę umieszczoną obok nazwy użytkownika: 1. Był to pierwszy wpis White Dawn na forum. „Miły pierwszy post, White Dawn" - napisał sarkastycznie SpiritFanl955. - „Nie znasz całej historii".

„Dokładnie" - dopisała PeaceBabe. - „Witamy na naszym forum, White Dawn. Siostra człowieka, który podpisuje się jako Secret Agent, i jej rodzina ucierpieli na skutek huraganu Catherina, a my staramy się coś dla nich zrobić. Pomoc rządowa ma pewne ograniczenia - i ze względu na biurokrację długo trzeba na nią czekać. Dlatego uznaliśmy, że warto wesprzeć tę rodzinę". Secret Agent uznał, że teraz kolej na niego. Napisał: „Dziękuję wszystkim. Jestem pewien, że White Dawn nie miała nic złego na myśli. Stanowimy rodzinę, White Dawn. Członkowie forum są ostatnią deską ratunku dla mojej siostry". Czy ma przypomnieć o pokiereszowanej twarzy Jake'a, czyli przyczynie całej dyskusji? Pieniądzach potrzebnych na operację plastyczną chłopca? Zastanawiał się dwie minuty. Chociaż wcale nie musiał: bingo. „Cześć, White Dawn" - napisał SpiritFanl955. Tylko popatrzcie, ludziska, co się teraz będzie działo. - „Wyjaśnię ci, jak działa forum SpiritTown. Ten temat zaczął się od opowieści o Jake'u. Trzynastoletnim chłopcu, który musi się poddać operacji plastycznej. Ja wchodzę. Secret Agent, podaj namiary na swój PayRight, żebym wiedział, gdzie wysłać pieniądze". Secret Agent nie tracił ani sekundy: wysłał do człowieka o nicku SpiritFanl955 prywatną wiadomość, w której podał numer swojego konta i obowiązkowo podziękował. „Wchodzę" - napisała PeaceBabe. - „Mam trzynastoletnią córkę". „Człowieku, tak mi przykro z powodu Jake'a" - napisał OneThinDime. - „Pomogę, w miarę swoich możliwości. W ubiegłym roku moja żona miała wypadek samochodowy, stąd wiem, co to znaczy. Operacja plastyczna nie jest tania, rachunki przekraczają wszelkie wyobrażenie. Dużo przeszła... my też. Niemal przez cały miesiąc słuchaliśmy na okrągło

albumu „Spirit Days and Spirit Nights" - i jakoś pomogło. Będę się za was modlił". „Dziękuję" - odpisał Secret Agent. - „Jestem zdumiony waszą hojnością. Naprawdę. Chyba polecę siostrze ten album - to wspaniały pomysł. Nie muszę mówić, że jest bardzo przygnębiona". „Jesteśmy z tobą, człowieku" - zapewnił SpiritGuyl974. „Ja też" - zawtórowała LastCall25. Na konto PayRight wpływały datki internautów. Owocna noc - pomyślał Secret Agent, mając zamiar pożegnać się ze wspaniałymi przyjaciółmi, członkami rodziny SpiritTown. Przez cały czas przeskakiwał to tu, to tam, głównie skupiając się na stronach chętnie odwiedzanych przez spragnione mocnych wrażeń, namiętne gospodynie domowe... teraz nadszedł czas, żeby całą uwagę poświęcić Ms.Housewife. W tym momencie na ekranie znów pojawiła się nazwa użytkownika White Dawn. Tajny Agent zachichotał. Następna nawrócona osoba w światku „Daj mi swoje pieniądze". Właściwie miał już tego dosyć i chciał wrócić na stronę z pornografią. Postanowił, że jeszcze tylko sprawdzi, co White Dawn ma do powiedzenia. Przewinął stronę na jej post. „Uważajcie". Secret Agent poczuł, że krew krzepnie mu w żyłach. Nie mógł uwierzyć. Na ekranie SpiritTown widniało tylko jedno słowo i każdy mógł je zobaczyć. Był to drugi wpis White Dawn - ostrzeżenie. Secret Agent zdał sobie sprawę, że natknął się na nowego wroga - jakby właśnie odwrócił kamień i znalazł pod nim gotowego do ataku grzechotnika. Nie wierzył własnym oczom. Po chwili pojawił się następny post. Przeczytał go: „Huragan Catherina nie dotarł do Homestead. Skierował się na północ, dupku. Łatwiej by ci było oszukiwać ludzi, gdybyś najpierw sprawdził trasę nawałnicy".

- A to suka! - krzyknął. Nawet nie miał pojęcia, czy to mężczyzna czy kobieta nic nie wiedział o White Dawn. Spojrzał na profil użytkownika - żadnych informacji. Dowie się wszystkiego na pewno. Pozna dane White Dawn, a wtedy ta osoba gorzko pożałuje, że skompromitowała go na oczach uczestników forum. - Pieprzę cię! - powiedział na głos, tracąc ochotę na seks przez Internet.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY W Bostonie aż roiło się od dzieciaków. Lily widziała je wszędzie: z rodzinami, w grupkach, na wycieczkach. Kierowały się w stronę Public Gardens, muzeum nauki i techniki, Bostońskiego Szlaku Wolności, pełnego sklepów i restauracji Faneuil Hall lub oceanarium. Nadmiar energii nie pozwalał im chodzić powoli ani gęsiego. Próbowały być szybsze niż deszcz, zagłuszyć odgłosy miasta, bawić się dzisiaj lepiej niż wczoraj. Lily miała nadzieję, że im się powiedzie. Co więcej, liczyła nawet, że pewnego dnia Rose do nich dołączy. Odwróciła się od ogromnego okna, które wychodziło na plac zabaw na brzegu rzeki Charles. Potem usiadła obok Liama na pomarańczowym krześle w szpitalnej poczekalni. Rose przygotowywano do operacji. Kobieta spojrzała na swojego towarzysza. Czuła się jak we śnie, gdzie wszystko było z jednej strony całkiem normalne, a z drugiej - bardzo dziwne. Siedziała obok Liama Neilla, jakby od dawna stanowili parę. Czekali na operację Rose, a dwa dni temu Liam ją pocałował. Właśnie dlatego życie przypominało sen. Lily nie wiedziała, dlaczego w głębi ducha jest taka szczęśliwa i zadowolona, na przekór faktowi, że jej córka walczy o życie. Liam pogłaskał ją po dłoni, a kobieta poczuła, że robi jej się ciepło na sercu. Spytał, czy ma ochotę na filiżankę herbaty. Była tak otumaniona, że tylko popatrzyła mu prosto w oczy. Na razie nie mogli porozmawiać o tym, co się ostatnio wydarzyło, ani znów się pocałować. Od przyjazdu do Bostonu Lily przez cały czas albo towarzyszyła córeczce, albo rozmawiała z lekarzami. Uważała, że tak jest lepiej - nie powinna rozmieniać się na drobne. Teraz liczyła się tylko Rose, co więcej: to ona była całym życiem Lily. Pani Malone

nie chciała niepotrzebnie ryzykować i nagle zmieniać priorytetów. W taki sposób sobie tłumaczyła, dlaczego Liam więcej jej nie pocałował. - Dobrze się czujesz? - spytał, siedząc w poczekalni. - Tak, a ty? - Oczywiście - odparł, ale mówiąc to, ani na chwilę nie odrywał błyszczących błękitnych oczu od Lily, dlatego zmieszała się i zarumieniła. - Hmmm. To dobrze. - Coś się zmieniło - oświadczył nagle. - Ale nie musisz się tego bać, Lily. - Coś, co dotyczy Rose? Wykonano Rose następne badania. Dziewczynka była tak zmęczona brakiem tlenu, że spała, gdy technik rozsmarowywał zimny żel na jej klatce piersiowej. Nie zwracała uwagi na głośną pracę urządzenia do echokardiografii. Wynik nikogo nie zaskoczył - stan Rose został ustabilizowany podczas pobytu w szpitalu w Melbourne; była gotowa do operacji. - Nie - odparł Liam. - Nie chodzi o Rose. - W tej chwili mogę myśleć tylko o niej, Liamie. - Wiem. Jesteśmy niemal u celu - powiedział. - Zdarzało się nam to już wcześniej - przypomniała Lily. Kiedy spojrzała na ogorzałą twarz Liama, poczuła ucisk w żołądku. Oboje użyli formy „my" i wcale nie była to pomyłka. Liam za każdym razem towarzyszył jej i Rose. Dlaczego Lily nigdy wcześniej nie zwróciła na to uwagi? - Tym razem jest inaczej - wrócił do swojej poprzedniej myśli. - Skąd wiesz? Sięgnął po jej rękę. Zadrżała, marząc, żeby ją przytulił. Poczuła przypływ emocji. Chciała, żeby ją mocno objął, bo

wtedy nie rozpadłaby się na kawałki. Swędziała ją skóra - na całej długości kręgosłupa i z tyłu nóg - z powodu pragnienia, które ją zawstydzało i szokowało, zwłaszcza że pojawiło się w najbardziej nieodpowiedniej chwili. Wystarczyło, że Liam wziął ją za rękę. - Tym razem jest inaczej - powtórzył - bo operacja jest prosta. Jedynie wymienią stare uzupełnienie przegrody na nowe. Ubytek się nie powiększył. Wyłączny problem stanowi zużyty płatek, dlatego to będzie ostatnia operacja. - Jej stan się nie pogorszy - podchwyciła Lily. - Nie. Wszystkie obecne objawy są spowodowane przez stare, niewydolne uzupełnienie i zwężenie. - Nie wytrzymam tego wszystkiego - szepnęła. - Wytrzymasz - zapewnił, zdecydowanie potrząsając jej ręką. - Dobrze się zastanów. Wiesz, że wszystko będzie dobrze. Patrzyła na Liama, który nie odrywał wzroku od drzwi. Za chwilę pojawią się w nich lekarze i powiedzą, że Rose jest gotowa. Przez głowę Lily przemknęło wszystko, co wiedziała na temat córeczki i zbliżającej się operacji. Chociaż tetralogia Fallota oznacza cztery defekty, tego dnia ważne były tylko dwa z nich. Zwężenie ujścia tętnicy płucnej - połączenie między prawą komorą a tętnicą płucną było wąskie i przyblokowane; oraz znaczny ubytek w przegrodzie międzykomorowej - wcześniejsze uzupełnienie było już bardzo zużyte i krew z obu komór bez trudu się mieszała. Z powodu zwężenia przy każdym uderzeniu serca do płuc dostawało się mniej krwi niż powinno, stąd sinica. Podczas dzisiejszej operacji lekarze mieli usunąć powiększający się mięsień pod zastawką płucną i wymienić stare, zniszczone uzupełnienie przegrody międzykomorowej na nowiutkie z goreteksu. Wszystko brzmiało bardzo prosto... Lily obawiała się jednak, że tym razem zawiodą ją nerwy.

W drzwiach pojawili się lekarze z Rose na wózku. Dziewczynka przygotowana do operacji - nieco otumaniona, z włosami ukrytymi pod papierową czapeczką, podpięta do monitorów i kroplówek - lekko uniosła głowę, szukając wzrokiem matki. Jednakże zawołała Liama. - Doktor Neill! - Jestem tutaj, Rose. - Niech pan pamięta, co powiedziałam. - Będę pamiętał. Nigdy nie zapomnę. Widząc, jak Rose i Liam wymieniają między sobą spojrzenia, Lily poczuła dziwny kamień w żołądku - nie wiedziała, o czym mówią, ale zdawała sobie sprawę, że to coś bardzo ważnego. - Znalazł ją pan ponownie? Nanny? - Tak - odparł Liam, kucając, żeby jego oczy znalazły się na poziomie oczu Rose. - Znalazłem. Trudno w to uwierzyć, ale wiesz, gdzie ona jest? Dziewczynka potrząsnęła głową i zamrugała, jakby starała się odpędzić sen z powiek. Lily dotknęła pleców Liama - po części by okazać mu wsparcie, ale też dlatego, że sprawa dotyczyła ich wszystkich. - Powiedz Rose, Lily. - Skarbie - zaczęła kobieta, sama nie mogąc w to uwierzyć. - Nanny kieruje się na południe od Nowej Szkocji. Wszystkie inne wieloryby wędrują na północ, tymczasem ona najwyraźniej zmierza za tobą w stronę Bostonu... - Nic jej się nie stanie? - spytała Rose z wyraźnym niepokojem. Lily potrząsnęła głową. - Nic. - Minęła chwila. - Nanny cała i zdrowa wróci na północ. Tak samo jak ty, kochanie. - Wrócisz - zapewnił Liam.

- Pora na nas - powiedział doktor Garibaldi. - Kiedy zobaczycie Rose ponownie, będzie jak nowa. Opowiedziała mi o Nanny... przed końcem tygodnia wróci do Nowej Szkocji, a w sierpniu będzie pływać z wszystkimi wielorybami, z którymi będzie chciała. Wszyjemy jej najlepsze, najmocniejsze uzupełnienie na świecie i to będzie ostatnia operacja panny Rose Malone na długi, długi czas. A teraz chodźmy. Lily i Liam pocałowali dziewczynkę, a potem ją zabrano. Kobieta czuła, że serce wyrywa jej się z piersi, gdy patrzyła, jak sanitariusz wwozi jej córeczkę do windy. Liam otoczył ją ramieniem, więc pozwoliła się poprowadzić do poczekalni. Był tam włączony telewizor - zawsze w poczekalni jest włączony telewizor - oraz stos kolorowych czasopism i dzienników, ale Lily ukryła twarz w dłoniach i próbowała się opanować. - Słyszałaś, co powiedział doktor - pocieszał ją Liam. - W jego słowach było tyle pewności... obiecał, że Rose wróci do domu pod koniec tygodnia. Lily, to zaledwie sześć dni. - Wiem - odparła. - Sześć dni, Lily. Za sześć dni wrócimy do Cape Hawk. Rose będzie miała lato dla siebie. Lily wsunęła się w jego objęcia. Zdarzały jej się chwile, kiedy nie mogła mówić, nawet nie była w stanie myśleć. W swoim dawnym życiu napotkała tyle traumatycznych wydarzeń, że wypracowała reakcję „walcz lub uciekaj". W jej żyłach krążyła tak ogromna ilość adrenaliny, że nie mogła się ruszyć. Wróciła myślami do tamtych chwil. Ojciec Rose stworzył w domu atmosferę terroru. Był wściekły z powodu ciąży... a potem jego zachowanie jeszcze tylko się pogarszało. Lily, nie mogąc się z tym pogodzić, bez przerwy zapewniała męża, że po urodzeniu dziecka będzie go

kochała tak jak teraz albo jeszcze bardziej, ale on nie reagował na jej obietnice. - Obietnice - powiedziała na głos. - Jakie obietnice? - spytał Liam. Lily była jak w transie - jej dziecinka za chwilę zostanie podłączona do płucoserca. Ta przerażająca myśl ożywiała najgorsze wspomnienia. Kobieta drżała jak liść. - Te, które składałam ojcu Rose - wyjaśniła Liamowi. Zapewniałam go, że będziemy razem i że po urodzeniu dziecka nadal bardzo będę go kochać. Przyrzekałam, że nie poświęcę maleństwu całego czasu i że on na tym nie ucierpi. Wręcz skorzysta, bo przestanę pracować i będę w domu... - Po co o nim myślisz, Lily? - spytał Liam. - Wiesz, że ten człowiek nie zasługuje na ani jedno twoje słowo, na chwilę zastanowienia. To prawda - pomyślała Lily. Opowiedziała o nim Liamowi w pierwszą noc, kiedy niemal szalała z bólu zarówno fizycznego związanego z porodem, jak i emocjonalnego spowodowanego faktem, że chcąc ratować życie, musiała uciec od ojca Rose. Z głębi piersi wyrwał jej się krótki szloch. - Nie zasługuje również na twoje łzy - dodał Liam, całując ją najpierw w czoło, a potem w policzek i kącik ust. - Często doprowadzałam się do szaleństwa - wyznała zastanawiając się dlaczego? - Dlaczego co? - Dlaczego Rose? Co ona miała wspólnego z tymi problemami? W naszej rodzinie nikt nie chorował na serce... jedyną osobą, która przeszła zawał, był mój pradziadek, ale miał wtedy dziewięćdziesiąt jeden lat. Podczas ciąży zdrowo się odżywiałam... zrezygnowałam z kofeiny. Wcześniej przestałam pić wino... Nie paliłam. Ćwiczyłam, ale nie za dużo. Więc dlaczego ją to spotkało?

- Nie wiem, Lily - westchnął Liam. Pocałował ją w rękę, a potem spojrzał w jej oczy. - Lekarze też nie wiedzieli. Twierdzą, że tetralogia Fallota nie jest chorobą dziedziczną. Po prostu czasem się zdarza... chociaż bardzo rzadko. Trudno przewidzieć, na kogo trafi. - Lily, nie... - To wszystko jest takie proste... może to zrozumieć nawet dziecko. Powietrze i krew spotykają się w płucach, a potem serce pompuje krew do całego ciała. Dlaczego ten mechanizm nie działa w przypadku Rose? To przecież takie proste... - Działa - przypomniał Liam łagodnie. - To prawda, że z pewnymi problemami, ale wierzę lekarzom. Twierdzą, że to ostatnia operacja na długi czas. - Na długi, długi czas - poprawiła. - Rzeczywiście tak powiedzieli. I będziemy się tego trzymać. „My". Znów liczba mnoga. - To fakt, że w przypadku Rose są pewne tajemnice przyznał Liam. - Nie wiemy dlaczego. 1 być może nigdy się nie dowiemy, ale jest również mnóstwo innych pytań, na które być może nigdy nie poznamy odpowiedzi. Na przykład dlaczego przyszedłem do twojego domu właśnie wtedy, gdy rodziłaś Rose? Dlaczego postanowiłem zawieźć ci książki w tym dniu? I dlaczego gdy przeszedłem przez próg, ani przez chwilę nie chciałem stamtąd wyjść? - Liamie - szepnęła, przypominając sobie obietnice, które złożył tamtej nocy, i po raz pierwszy pragnąc, by ich dotrzymał. - Dlaczego... - zaczął, ale się powstrzymał. Musnął wargami jej skórę, a ona bardziej poczuła, niż usłyszała, jego pytanie: - Dlaczego tak bardzo was obie kocham?

Potem oceanolog pocałował ją w szyję... i nic już więcej nic powiedział. Oczywiście nie mógł, bo znajdowali się szpitalnej poczekalni, gdzie wciąż wchodzili i wychodzili lekarze, pielęgniarki oraz inni rodzice. Ścisnęła mu mocniej rękę i słuchała jego słów, mając świadomość, że powoli odzyskuje czucie i przestaje być odrętwiałym, unoszącym się w powietrzu duchem. „My też cię kochamy" - chciała powiedzieć, ale tego nie zrobiła. Pragnęła, by o tym wiedział, bo w końcu do niej dotarło, że Liam od pierwszego dnia był z nią i Rose. Zachowywał się, jakby był ojcem dziewczynki. Prawdziwy tata Rose nie miał z nimi nic wspólnego, naprawdę nic. To dzięki Liamowi Rose czuła się kochana, dzięki niemu tak świetnie się rozwijała. - Masz rację - przyznała Lily. - Jest wiele pytań. - I nie wszystkie są złe - dodał. - Wiem - przyznała z uśmiechem na ustach. Spojrzała na zegar. Była dziesiąta - godzina, na którą wyznaczono początek zabiegu. Operacje na otwartym sercu nigdy nie trwają długo. Najwyżej sześćdziesiąt minut. W tym czasie tyle może się zdarzyć. Na oczach krewnych może się rozegrać dramat życia i śmierci... Boże - modliła się Lily, zamykając oczy. - Pomóż jej przetrwać najbliższą godzinę. Liam uruchomił laptopa, mając nadzieję, że Lily z przyjemnością będzie obserwować zielone światełko, które świadczyło o tym, iż MM122 coraz bardziej zbliża się do portu w Bostonie, ale mama Rose najwyraźniej nie była w stanie patrzeć na nic innego niż zegar i drzwi, w których lekarze powinni pojawić się po skończeniu operacji. Było piętnaście po dziesiątej. Liam już wcześniej towarzyszył Lily, gdy Rose przechodziła kolejne operacje na otwartym sercu, nigdy jednak tak się nie denerwował. Tym

razem ingerencja chirurgiczna w serce dziewczynki miała być bardzo poważna. Żeby podczas zabiegu krew płynęła do innych organów, operowaną osobę podłączano do płucoserca. Liam przeczytał wszystko na ten temat i rozmawiał z przyjacielem, który przeszedł operację serca w Vancouverze. Wiedział, że Rose jest pod silną narkozą, a doktor Garibaldi musi dostać się do serca przez mostek. Odpowiednie katetery odprowadzały krew z żył po prawej stronie serca do aparatu, który rytmicznie przepompowywał ją przez specjalny filtr z tlenem, a potem utlenowaną wysyłał do ciała dziewczynki przez następny kateter w aorcie. Samo serce było pozbawione krwi... dlatego lekarze pracowali szybko. Na sali operacyjnej panował chłód, żeby serce i mózg Rose zużywały mniej tlenu. Liam próbował sobie wyobrazić, co się tam dzieje, ale - podobnie jak Lily - patrzył jedynie na zegarek. Pięć po wpół do jedenastej. - Jej ostatnia operacja trwała czterdzieści minut powiedziała Lily. - Lekarz lada chwila powinien się pojawić. - Tak - przyznał Liam. - Lada chwila. - Po prostu muszą usunąć zator i wymienić stare uzupełnienie. - Tak - potwierdził Liam. - Doktor Garibaldi wykonywał takie operacje setki razy. - Ale nie operował Rose - przypomniała Lily. - Nigdy wcześniej nie miał z nią do czynienia. Poprzednio zajmował się nią doktor Kennedy, ale teraz pracuje w Baltimore. Mogliśmy pojechać do Baltimore. - Boston ma świetną placówkę kardiochirugiczną. Najlepszą w kraju. A doktor Garibaldi jest w niej najlepszy. - Mimo to mogliśmy pojechać do Baltimore... - Wiem, ale Boston jest bliżej domu. Lubisz ten szpital, a Rose dobrze się w nim czuje.

- To prawda - przyznała Lily, wpatrując się w niego z takim natężeniem, jakby mówił coś, czego nigdy wcześniej nie słyszała. - Masz rację. Dlatego wybraliśmy Boston... bo jest taki dobry i Rose dobrze się tu czuje. Za dwadzieścia jedenasta. - Operują ją już czterdzieści minut - mruknęła Lily. Wydaje mi się, że nigdy nie była dłużej podpięta do płucoserca. Nie jestem pewna, ale wydaje mi się... - Wszystko będzie dobrze, Lily. Lekarz za chwilę wyjdzie. - Tylko... - szepnęła. - Muszą pilnować, żeby krew odpowiednio mieszała się z tlenem. Nigdy nie rozumiałam, jak może robić to maszyna. Chociaż tak samo było wcześniej... i to wielokrotnie. Rose zawsze potem dobrze się czuje. Z wyjątkiem tego razu, kiedy złapała jakąś infekcję bakteryjną... - Tym razem nic nie złapie - zapewnił Liam, sięgając po dłoń Lily, ale kobieta cofnęła rękę. Na wspomnienie groźnego zakażenia gronkowcem - Rose przeżyła operację, ale niewiele brakowało, a umarłaby z powodu infekcji - Lily poderwała się z krzesła i zaczęła niespokojnie krążyć po poczekalni. Podeszła do okna i oparła czoło o szybę. Liam zrozpaczony własną bezsilnością próbował skupić się na komputerze. Rozjaśnił ekran, który był ustawiony tak jak wtedy, gdy siedzieli z Lily w ciemności w jego łaziku w pobliżu latarni morskiej, na ekranie było widać każdą jaśniejszą kropkę, a on obejmował ramieniem Lily i czuł jej delikatną skórę. Teraz było zupełnie inaczej. Zerknął na ekran. Punkcik oznaczający Nanny - MM122 połyskiwał w pobliżu Gloucesteru. Białucha w ciągu półtora dnia pokonała sporą odległość - opuściła wody w pobliżu Melbourne, przecięła w poprzek zatokę Maine, potem minęła

Matinicus i Monhegan, Christmas Cove, Boothbay Harbor, Yarmouth, Portland, Isle of Shoals i płynęła dalej wzdłuż wybrzeży stanu Massachusetts. Była już prawie u celu, na północnych krańcach Bostonu i szybko podążała na południe. Liam chciał zawołać Lily i pokazać jej Nanny, ale coś w sylwetce kobiety powiedziało mu, że w tej chwili nie chce słyszeć ani słowa na temat wieloryba. Oceanolog poczuł ucisk w żołądku. MM122 znajdowała się z dala od swojego rewiru, daleko od miejsc, w których w lipcu można spotkać białuchy. Czy Nanny łączy z Rose jakaś tajemna nić? A jeśli podróż wieloryba na południe jest złym znakiem? Przebywając w okolicach Cape Hawk, białucha w każdej chwili mogła się przywitać z córeczką Lily. A jeśli Nanny przypłynęła do Bostonu, by się z nią pożegnać? Liam nie chciał o tym myśleć. Spojrzał na Lily na przeciwnym krańcu pomieszczenia i wstał. Zegar wskazywał za pięć jedenastą. Rose była podpięta do aparatury przez godzinę bez pięciu minut. Mężczyzna zastanawiał się, co powiedzieć Lily: może lekarze zaczęli nieco później, może sala operacyjna nie była gotowa, może... To nie była odpowiednia pora na spekulacje. Liam był naukowcem, i tak postanowił do tego podejść. Pokonał duże pomieszczenie - które wydawało się ciągnąć bez końca - i podszedł do Lily. Przypomniał sobie, jak po śmierci Connora i amputacji ręki po raz pierwszy zobaczył swoją matkę. Wyglądała wtedy przez okno. Kiedy ją zawołał, nawet się nie odwróciła. - Lily? - powiedział. Gdy na dźwięk jego głosu skierowała twarz w jego stronę, poczuł tak ogromną ulgę, że do oczu napłynęły mu łzy. - Słucham? - spytała.

- Chciałem coś ci powiedzieć - wyjaśnił, starając się pokonać wilgoć w oczach. Pragnął przekazać jej coś konkretnego, naukowego, niepodważalnego i mądrego, lecz brakowało mu pomysłu. - Mówiliśmy wcześniej o mieszaninie - zaczął. - Krwi i tlenu. - Tak...? - To mi przypomniało studia - kontynuował, rozpaczliwie szukając czegoś, co mogłoby ją uspokoić. - Uczyliśmy się dużo na ten temat na zajęciach poświęconych ssakom morskim. Omawiając wieloryby, profesor opowiadał nam o krążeniu waleni. Lily przytaknęła. Słuchała. Musiała zauważyć kropelki potu na czole Liama, bo odgarnęła mu wilgotne włosy znad oczu. Uśmiechnęła się zachęcająco, jakby prosiła, żeby mówił dalej. - Kiedy medycyna była jeszcze w powijakach - podjął Liam - w szóstym wieku przed naszą erą, w starożytnej Grecji na Wyspach Jońskich wierzono, że krew i powietrze mieszają się w płucach, gdzie krew czerpie „esencję życia", ale dopiero po wielu wiekach zrozumiano, że tą esencją jest... - Tlen - dokończyła Lily, a Liam uśmiechnął się, zdając sobie sprawę, że matka Rose prawdopodobnie wie więcej na ten temat niż większość naukowców. - Tak - przyznał. - Wciąż pamiętam, jak czytałem znany traktat Harveya... chyba z tysiąc sześćset dwudziestego ósmego roku... na temat cyrkulacji krwi. Oczywiście nasze zajęcia dotyczyły wielorybów, nie ludzi. - Serce to serce - szepnęła Lily, patrząc na zegar, który właśnie pokazał jedenastą. Liam zauważył, że krew odpływa jej z twarzy. Zaczęła drżeć: wiedział, że przestała się interesować jego wywodami. Objął ją i mocno przytulił do siebie. Tak bardzo się trzęsła, że

kurczowo chwyciła jego rękę i wtuliła mu twarz w klatkę piersiową. - Gdzie są lekarze? - spytała. - Właśnie idą - odparł. Nim unieśli głowy, usłyszeli głos doktora Garibaldiego. - Lily, Liamie? - Jak czuje się Rose? - spytała kobieta, błyskawicznie podchodząc do kardiochirurga. Liam rozejrzał się dookoła, jakby liczył, że doktor Garibaldi przywiózł Rose do poczekalni. Potem oceanolog popatrzył w jasne, głęboko osadzone oczy chirurga i wiedział, co za chwilę usłyszą. - Bardzo dobrze - oznajmił lekarz. - Operacja przebiegła bez żadnych zakłóceń. Usunęliśmy niedrożność i wymieniliśmy stare uzupełnienie przegrody międzykomorowej. Goreteks powinien wystarczyć jej na całe życie. Teraz jeszcze przez jakiś czas będzie wracała do zdrowia, ale już wychodzi z narkozy i za kilka minut zostanie przewieziona na OIOM. - Dziękujemy - powiedział Liam. - Serdecznie dziękujemy, panie doktorze. Lily uścisnęła dłoń doktora Garibaldiego, położyła rękę na sercu i podziękowała. Gdy lekarz wyszedł, obróciła się do Liama. - Podziękowałeś mu, nim ja zdążyłam to zrobić. - Och - przyznał zażenowany. - Rzeczywiście. Przepraszam... ja... - Nie, to dobrze - zapewniła, lekko się rumieniąc. - Po prostu zrobiłeś coś, co powinien zrobić ojciec. Liam wyprostował się; nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa. Gdyby Lily wiedziała, co dzieje się w jego sercu! Co czuł do Rose od chwili, kiedy pomógł jej przyjść na świat!

- Właśnie się zastanawiałam - zmieniła temat Lily - nad tym, co mówiłeś, nim wszedł doktor. O Grekach i esencji życia. - Tlenie - dodał. - Myślę, że musi być coś więcej - powiedziała, patrząc na drzwi windy i słysząc, że kabina się zbliża. Lekarz powiedział, że Rose zostanie przewieziona za kilka minut, więc czekała. Odwróciła wzrok od windy i spojrzała na Liama. - Co takiego? - spytał. - No cóż... - zaczęła, ale się rozmyśliła. Liam chciał jej powiedzieć, co sądzi na ten temat, lecz nie mógł wydusić z siebie słowa „miłość". Najpotężniejsza z wszelkich esencji. W tym momencie otworzyły się drzwi, a sanitariusz wwiózł Rose: leżała na łóżku podłączona do monitorów; miała otwarte oczy. Była przymocowana pasami - na ich widok Liam poczuł, że boli go serce. Muszą trzymać ją w całkowitym bezruchu, przynajmniej do jutra rana. Dziewczynka przeniosła wzrok z Lily na Liama, a potem z powrotem na Lily. - Witaj, skarbie - powiedziała Lily. - Boli mnie - szepnęła Rose. - Wiem, złotko, ale to nie potrwa długo. - Na pewno, Rose - potwierdził Liam. Nie mógł patrzeć na cierpienie dziewczynki, wiedział jednak, że lada chwila pielęgniarki podadzą jej jakiś środek przeciwbólowy, a ona szybko zacznie wracać do zdrowia. - To nie potrwa długo. - Obiecuje pan? - szepnęła chrapliwie. - Obiecuję - odparł Liam. Pogłaskał ją po głowie, tak samo jak zrobił jego ojciec, składając mu podobną obietnicę po amputacji ręki. Wiedział, że tak właśnie postąpiłby tata.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Rose obudziła się i otworzyła oczy, gdy tylko wywieziono ją z sali operacyjnej. Po narkozie wciąż była bardzo słaba i otumaniona, mimo to próbowała uwolnić się od pasów, które krępowały jej klatkę piersiową. Chciała wstać, pobiec, uścisnąć matkę, wrócić do domu. Potem dużo spała. Matka i doktor Neill na zmianę siedzieli przy jej łóżku. Czasami byli razem, i to tak blisko siebie, że wyglądali jak jedna osoba. Ich głosy wplatały się w jej sny, towarzyszyły chwilom odpoczynku i czuwania. Kiedy płakała, nie była pewna, kto ją przytula... Z początku bardzo ją bolało w klatce piersiowej, ale później przestało. Już następnego dnia po operacji, kiedy się obudziła i zobaczyła świecące słońce, nie odczuwała bólu. No, może niewielki... Pielęgniarka pomogła jej usiąść, umyła ją, a potem przyszedł doktor. Mama i Liam stali w pewnej odległości, gdy pielęgniarka przygotowywała Rose do pierwszych kroków. Dziewczynka wiedziała, że od operacji nie upłynęła nawet doba, ale przywykła do tego, że zadziwia wszystkich i szybko wstaje z łóżka. Zdawała sobie sprawę, że chodzenie i wypróżnianie się to wielkie wydarzenia. Przypominają trochę szóstkę na świadectwie czy z testu z matematyki. Kiedy już się człowiek z tym upora, może zacząć myśleć o powrocie do domu. Lub przynajmniej opuszczeniu OIOM - u i przejściu na normalny oddział. - Boli, Rose? - spytała pielęgniarka. - Tylko trochę. Mamusiu, powiedziałaś Jessicę, że za tydzień wracam do domu? - Tak, skarbie. - Doktorze Neill, czy stało się coś złego?

Kiedy spojrzała na niego, miał zabawną minę - jakby nie umiał się zdecydować, czy trzymać się z daleka, czy próbować ją łapać. Pielęgniarka spojrzała na niego znacząco, jakby chciała powiedzieć, że jeszcze sporo powinien się nauczyć. - Dzieci po operacjach na otwartym sercu wracają do zdrowia dużo szybciej niż dorośli - wyjaśniła. - Odczuwają również dużo mniejszy ból. Spróbujemy zrobić wszystko, żeby Rose wstała i zrobiła kilka kroków, bo wtedy będziemy mogli przenieść ją na oddział pediatryczny. - W porządku - powiedział doktor Neill. Wyciągnął ręce tak samo jak wówczas, gdy Rose była maleńka i uczyła się chodzić. Wybuchnęła śmiechem, co spowodowało ból w klatce piersiowej. - O co chodzi, Rose? - spytał. - Poradzę sobie - zapewniła go. - Proszę popatrzeć. - Powiedz, gdy będziesz gotowa - poprosiła Lily. Wszyscy dorośli stanęli obok dziewczynki, która przesunęła się na skraj łóżka. Opuściła nogi i włożyła śmieszne klapki. Podłoga wydawała się taka twarda. Rose nie chciała mówić matce, że przez chwilę grunt kołysał się jej pod nogami jak pokład „Tecumseha II" podczas przyjęcia urodzinowego. Jak łódź, która wychyla się na boki, do przodu, do tyłu i we wszystkich innych kierunkach. Wtedy z powodu braku tlenu dziewczynce kręciło się w głowie. Na szczęście to się zmieniało. Już teraz, niecały dzień po operacji czuła się dziesięć, sto, tysiąc razy lepiej niż przedtem. Wzięła głęboki wdech... a wtedy płuca wyraźnie się rozszerzyły, a chorej przybyło sił. - Czuję się naprawdę dobrze - zapewniła. Wszyscy się uśmiechnęli, a matka wyciągnęła rękę. - Przejdziesz się ze mną? - spytała Lily. Dziewczynka przytaknęła, ale nie przesunęła stóp. Czekając uniosła głowę.

- O co chodzi, Rose? - spytał doktor Neill. Wyciągnęła do niego rękę, chcąc, żeby ją ujął. Wsunął palce w jej dłoń; wtedy Rose uznała, że jest gotowa. Ona, jej matka i doktor Neill razem wykonali kilka pierwszych kroków. Potem przeszli przez cały oddział intensywnej opieki medycznej, obok dyżurki pielęgniarek. Dziewczynka zdała sobie sprawę, że na wszystkich OIOM - ach, na których była, był też oceanolog. Na takie oddziały wpuszczano tylko członków rodziny. Rose uśmiechnęła się, jednakże trzymała opuszczoną głowę, nie chcąc, by wszyscy zauważyli, jaka jest szczęśliwa. Nie wiedziała, co to oznacza, a w ciągu minionych dziewięciu lat nauczyła się dbać o serce, nie dopuszczać, by ktoś je złamał. W tym momencie doktor Neill ścisnął jej rękę, a ona pozwoliła sobie na nadzieję. Lily i Liam po wyjściu ze szpitala skierowali się w stronę bostońskiego portu. Przecięli Faneuil Hall i dotarli na Long Wharf, stare nabrzeże, przy którym w siedemnastym wieku mieściła się stocznia. Obok nich przechodzili ludzie, którzy korzystali z pięknego letniego wieczoru, ale Lily i Liama popychała tęsknota za morzem i słonym morskim powietrzem. Liam zabrał lornetkę, żeby mogli zlustrować granatową powierzchnię wody i poszukać Nanny, ale białucha nigdy nie podpływała do brzegu; była w pobliżu, ale chowała się za wysepkami. Gdy powdychali słone powietrze, ruszyli w drogę powrotną do hotelu. Lily wpatrywała się w bruk, czując rosnące napięcie. Tyle chciała mu powiedzieć, ale wstydziła się i nie mogła znaleźć słów. Tego wieczoru Liam ani razu nie wziął jej za rękę, nawet podczas długiego spaceru. - Życie jest zabawne - powiedział za to. - Dlaczego?

- Człowiekowi się wydaje, że wie, co dla niego najlepsze, co jest słuszne, a potem nagle zdarza się coś, co wywraca wszystko do góry nogami. - O czym mówisz? - spytała. Czyżby myślał o swoich planach na lato? Z tylu rzeczy zrezygnował, żeby być z nimi w Bostonie. Może zaczął żałować, że poświęcił czas, który mógł przeznaczyć na pracę badawczą? - Po prostu niekiedy czasami spotykają nas nieszczęścia, które w rezultacie przynoszą nam... dużo dobrego. Przekrzywiła głowę zaciekawiona jego słowami, ale Liam szedł dalej w milczeniu. Wydawało się, że dzieli ich ogromna przestrzeń, ale Lily bała się ją zmniejszyć; miała wrażenie, że oceanolog potrzebuje pewnego dystansu. - Myślałem o rekinie - wyjaśnił po kilku minutach. - Wiem, że z tego spotkania nie wynikło nic dobrego powiedziała. - Straciłeś Connora i jakąś cząstkę siebie. Liamie, nie musisz udawać, że to wydarzenie miało jakieś pozytywne skutki. Nie odpowiedział. Zerknęła na niego. Brązowe falujące włosy Liama mieniły się w świetle ulicznych lamp, które posrebrzały siwe pasemka. W błękitnych oczach widać było smutek. Dotarli do Charles River Hotel, tuż obok szpitala, i wsiedli do windy. Kiedy jechali na swoje piętra, Lily nie wiedziała, co powiedzieć. Ona miała pokój na czternastym piętrze, on na szesnastym. Kiedy drzwi otworzyły się na czternastym, Liam spojrzał na nią. - Dobranoc - szepnęła. - Dobranoc, Lily - odparł. Weszła do swojego pokoju zdenerwowana i wzburzona. Nie dlatego, że ani razu jej nie dotknął podczas całego spaceru; bardziej niepokoiło ją, że sprawiał wrażenie

smutnego, powiedział coś dziwnego o rekinie, a ona go nie pocieszyła. Lily była wewnętrznie rozdarta. Krążyła niespokojnie po hotelowym pokoju. Mąż tak bardzo ją zranił, że przestała komukolwiek ufać. Opuszczając go, poświęciła wszystko i połknęła górę lodową, która zamrażała ją od środka, komórka po komórce, póki nie stała się twarda jak skała. Z czasem nauczyła się dbać o swoje bezpieczeństwo - wiedziała, że musi trzymać wszystkich na dystans. Jedynymi jej przyjaciółkami były Dziewczyny Nanouk, ale Liam... W ostatnich tygodniach czuła, że topnieje. „Witamy w krainie odwilży" - powiedziała Marisie na przyjęciu urodzinowym Rose. Matka Jessiki nie wiedziała, że Lily nigdy nie odnosiła tych słów do siebie. Uważała, że za bardzo i od zbyt dawna przypomina bryłkę lodu, że zbyt łatwo uległa zimie, by kiedykolwiek przeżyć coś, co przypominałoby wewnętrzną wiosnę. Pomyślała o Liamie - o tym, co było widać w jego oczach, gdy mówił o rekinie. Dlaczego go nie objęła, nie przytuliła? Po tylu latach i po wszystkim, co dla niej zrobił - zwłaszcza tego lata? Dlaczego nie powiedziała, że chętnie go wysłucha, jeśli ma coś do powiedzenia? Była roztrzęsiona. Chwyciła klucz i wyszła z pokoju. Nie chcąc czekać na windę, powędrowała schodami. Z każdym krokiem coraz bardziej się bała. A jeśli popełnia błąd? Od tak dawna nie miała do czynienia z mężczyzną... co więcej, przestała wierzyć, że jeszcze kiedykolwiek będzie miała. Życzliwość Liama, uwielbienie, jakim darzyła go Rose, rodzące się powoli uczucie do niego - wszystko przestało się liczyć w obliczu starych, okropnych i bardzo realnych obaw. Mimo to odsunęła je na bok i szła przed siebie. Znalazła pokój 1625, wzięła głęboki wdech i zapukała.

Liam otworzył drzwi. W jego błękitnych oczach widać było zaskoczenie. Miał na sobie dżinsy i niebieską koszulę. Lewy rękaw luźno zwisał. Lily nigdy wcześniej nie widziała go bez protezy. Sapnęła. - Przepraszam - powiedział, poklepując pusty rękaw, jakby liczył, że lada chwila pojawi się tam cała ręka. - Nie powinienem... - Nie... nie przepraszaj - zaprotestowała. - Przyszłam... Przepraszam, Liamie. - Jeśli ci to przeszkadza, mogę założyć protezę. Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. - Przeszkadza? Nie. Liamie, od dwóch dni bez przerwy jesteś na OIOM-ie, siedzisz przy Rose. Widziałeś jej szwy, blizny... Mnie już nic nie przeszkadza. - Większość ludzi nie potrafi zaakceptować takiego widoku. - Nie jestem większością ludzi - zaznaczyła. Podeszli do małego stolika z dwoma krzesłami przy oknie. W pokoju panował półmrok, dzięki czemu widzieli rzekę, w której odbijały się światła wielkiego miasta. Mieli przed sobą całkiem inny widok niż ten, do którego przywykli w ukochanym Cape Hawk, mimo to patrzyli na wodę, a Lily czuła, że wszystko zaczyna płynąć. - Kiedy powiedziałeś o rekinie - zaczęła - chciałam usłyszeć więcej. - Naprawdę? To nic takiego... trochę sobie pofilozofowałem. - Więc pofilozofuj jeszcze - poprosiła, opierając się o krzesło. - Po prostu czasami mi się wydaje, że po spotkaniu z rekinem moje życie dobiegło końca - wyznał. - Ale kiedy indziej odnoszę wrażenie, że wtedy właśnie się zaczęło. - Jak to możliwe?

- Widzisz, Connor i ja byliśmy sobie bardzo bliscy, wręcz nierozłączni - wyjaśnił. - Chociaż był młodszy ode mnie o trzy lata, z nikim tak nie lubiłem spędzać czasu jak z nim. Był zabawny. Podpływał do śpiących wielorybów i wdrapywał się na ich grzbiety. Przez cały czas zachęcaliśmy go do tego. - Czy to samo robił tamtego dnia? - Tak - przyznał Liam. - Próbował podpłynąć do białuchy, która właśnie objadała się krylem i śledziami. Rekina zauważyliśmy dopiero wtedy, gdy chwycił Connora. - Widziałeś to? Liam przytaknął. - Widziałem. Connor wyciągnął do mnie obie ręce. Podpłynąłem tak szybko, jak mogłem... ciągnąłem go, żeby rekin puścił zdobycz. Nagle... Connor zniknął, a ja pływałem we krwi brata, nurkowałem, szukałem go. Wtedy żarłacz dopadł i mnie. Lily słuchała z natężeniem. - Po prostu... chwycił mnie za rękę. Nic nie czułem... ani jego zębów, ani niczego innego. Potem dowiedziałem się, że są ostre jak brzytwa, tną skórę i kości. Wszystko bardziej przypominało potężne szarpnięcie. Myślałem tylko o Connorze... biłem rekina wolną ręką, okładałem go pięścią, w końcu trafiłem w oczy. Wbiłem palce w jego oko... wtedy mnie puścił. Lily spięła wszystkie mięśnie. Wiedziała, co to znaczy walczyć o życie. Czuć ostre zęby, które tak gładko wbijają się w ciało, że człowiek nawet nie wie, iż coś zjada go żywcem. Przypomniała sobie swój ostatni dzień. Zbliżał się termin porodu, tymczasem mąż przewrócił ją na ziemię... i udawał, że to przez przypadek. - Uciekłeś - szepnęła. - Tak - przyznał. - W moich żyłach płynęła czysta adrenalina... wciąż nurkowałem w poszukiwaniu Connora, chociaż już nie miałem ręki. Chyba nawet tego nie

zauważyłem. Jude krzyczał... wdrapał się na brzeg. Ktoś go zauważył i dzięki temu podpłynęła do nas łódka. Musieli mnie wyciągać... byli zaskoczeni, że udało mi się przeżyć. Rekin przeciął tętnice... dokładnie w tym miejscu, w którym Connor poszedł pod wodę, było także pełno mojej krwi. - Och, Liamie. Poderwała się z krzesła, nie mogąc spokojnie słuchać jego słów. Liam stanął obok niej; tak bardzo się trzęsła, że musiała wesprzeć się o biurko. Oceanolog objął ją - była zaskoczona jego spokojem. Za nim w rogu pokoju stała przy ścianie proteza. - Jak sobie z tym poradziłeś? - spytała. - Jak to możliwe, że po tylu przejściach idziesz dalej przez życie? - A ty, Lily Malone? - odpowiedział pytaniem. - Też przeżyłaś spotkanie z rekinem. - Czasem sama się nad tym zastanawiam - powiedziała. - Ze złego wyrasta dobro - przypomniał. - Dzięki niemu masz Rose. - To prawda - przyznała. - A co ciebie spotkało dobrego? - Jestem tu z tobą - wyjaśnił. - Ale... - zaczęła. - Coś nas do siebie zbliżyło. To właśnie dla mnie dobro, które jest wynikiem złego. Lily stanęła na palcach i zarzuciła mu ręce na szyję. Pogłaskała go po tyle głowy, spojrzała mu w oczy. Miotało nią tyle emocji. Chciała go pocieszyć, pocałować. Tym zajął się Liam. Przytulił ją mocno do siebie i dotknął wargami jej ust. Był to tak długi i czuły pocałunek, jakby uczucia nasilały się przez całą wieczność. Obejmował ją delikatnie, lecz zdecydowanie. Lily przyszła, żeby pocieszyć Liama, tymczasem to on sprawił, że do jej oczu napłynęły łzy. Przytuliła się mocno, a wtedy dźwignął ją jedną ręką i zaniósł do łóżka.

- Chciałam ci coś powiedzieć - wyznała, leżąc obok niego i patrząc mu w oczy. - Uważam, że jesteś cudowny. Zawsze byłeś cudowny dla mnie i dla Rose. Przepraszam, że nie powiedziałam ci tego wcześniej, gdy... Położył palec na jej wargach. - Nie musisz za nic przepraszać. Potem niepotrzebne już były słowa. Mieli do nadrobienia dziewięć lat. Lily położyła się na plecach, zostawiając rękę na klatce piersiowej Liama. Odwrócił się na bok, wsparł na łokciu i zaczął całować jej policzki, usta i szyję. Poruszyła się niespokojnie. Przez cały czas trzymała rękę na jego piersi, w każdej chwili gotowa go odepchnąć... zawsze była gotowa kogoś odepchnąć. Teraz albo nigdy: marzyła o jego pocałunkach, potrzebowała ich, ale była gotowa walczyć. Poczuła napięcie u podstawy kręgosłupa. Oczy Liama były bardziej niebieskie niż morze. Spoglądały na nią przez cały czas, kiedy ją całował. Robił to powoli, bardzo powoli, aż Lily poczuła, że traci chęć walki. Najwyraźniej westchnęła, a Liam potraktował to jak sygnał. Położył się na lewym boku, zaczął ją namiętnie całować, a równocześnie prawą ręką głaskać po plecach. Miał ciepły język. Lily ugryzła go - leciutko, ale pod wpływem zaskoczenia oboje poczuli cudowny dreszcz. Po chwili nie mieli już na sobie ubrań. Lily nie wiedziała, kto co rozpiął, ale ich koszule, spodnie i cała bielizna znalazły się na podłodze, a oni znów leżeli w łóżku. Całe pomieszczenie rozjaśniały tylko słabe ciepłe promienie małej lampki stojącej na stoliku. Lily nigdy nie widziała Liama bez koszuli. Chciała popatrzeć, ale się bała. Liam położył się na plecach i przyglądał się Lily. Przesunęła wzrok z jego silnej, szerokiej klatki piersiowej na

lewe ramię. Wyglądało na mocne, ale kończyło się mniej więcej dziesięć centymetrów poniżej pachy. Obejrzała jego lewy bok - był poprzecinany bliznami i śladami szwów. Pozostawiony przez rekina kawałek ręki wyglądał całkiem normalnie, dopiero na boku tułowia widać było ślady po zębach żarłacza i licznych operacjach. Lily pochyliła się i delikatnie musnęła wargami stare rany. Przytulili się do siebie i pocałowali. Liam pogłaskał ją po plecach, a ona przywarła do niego całym ciałem. Pocałował ją namiętnie; wtedy zapomniała o całym świecie i uniosła biodra, pragnąc, by w nią wszedł. Nie odrywał warg od jej ust; jego pieszczota doprowadzała ją na skraj przepaści. Zadrżała i poczuła każdy fragment jego ciała; wygięcie kręgosłupa, szerokie barki, długie nogi. Kołysał ją, nawet wtedy gdy krzyknęła, wyrzucając z siebie wszystko, co było stare, zimne i zamarznięte. Potem zadrżała i ponownie krzyknęła, bo nie wiedziała, że wciąż jeszcze potrafi czuć i kochać. Objęci zapadli w sen. Lily kilka razy się obudziła, ale ani drgnęła... nie chciała się odsunąć nawet na centymetr od Liama. Leżąc obok niego, czuła cudowną radość. Poruszył się przez sen i musnął prawą ręką jej pierś. Objęli się, jakby to było najnormalniejsze pod słońcem. Jakby kochali się od lat i tylko czekali na odpowiednią chwilę, by rozpocząć wspólne życie. Lily przytuliła się do niego i próbowała odpędzić od siebie sen. Chciała nacieszyć się chwilą i świadomością, że jest z Liamem i że Rose nic już nie grozi. Od chwili kiedy przeniesiono Rose na oddział pediatryczny, dziewczynka rzeczywiście zaczęła w cudownym tempie wracać do zdrowia. Serce Lily śpiewało - z powodu doskonałego samopoczucia córeczki i z powodu Liama. Dwadzieścia cztery godziny po operacji Rose poodłączano od wszystkich rurek, cewników i elektrod, a nim przeniesiono

ją na nową salę, poruszała się bez żadnych ograniczeń. Chodziła, ile mogła, żeby lekarze szybciutko wypuścili ją do domu. Matka nigdy wcześniej nie widziała, by dziewczynce tak bardzo zależało na wyjściu ze szpitala. Również sama Lily dotąd nie cieszyła się tak życiem - jakby w końcu znalazła magiczny klucz, który mają inni ludzie i który sprawia, że każdy dzień jest piękny. Zazwyczaj po operacji Rose nie była zbyt pewna siebie, wciąż się bała - często trzymała lewą rękę na ramieniu i garbiła się, jakby chciała osłaniać okolicę serca. Lily doskonale rozumiała takie postępowanie. Lecz tym razem dziewczynka próbowała swobodnie chodzić, stać prosto, a nawet przypominać sobie ćwiczenia, które pokazywano jej po każdej operacji - chociaż dotychczas nie lubiła zajęć fizycznych. Matka nigdy nie rozumiała, dlaczego po tylu przejściach i cierpieniach Rose tak niechętnie traktowała dobroczynną w skutkach i niebolesną przecież rehabilitację. Ponieważ niebezpieczeństwo minęło, Liam wrócił do domu, żeby nadrobić zaległości w pracy, jednak bardzo trudno było im się rozstać. Lily była załamana, gdy wyjeżdżał, ale dzwonił codziennie rano i wieczorem, a trzeciego dnia, jakby nie mógł znieść zbyt dużej odległości, wrócił. Kobieta nie posiadała się z radości. Rose również. Rozkwitała jak kwiat, od którego wzięła imię, z minuty na minutę nabierając coraz ładniejszych rumieńców. Lily obserwowała z boku, jak Liam i jej córeczka śmieją się i rozmawiają, patrzyła, jak oceanolog pokazuje Rose na ekranie laptopa mrugające światełko, które zdradzało obecność Nanny przy wejściu do bostońskiego portu. - Dlaczego ona tu jest? - spytała Rose. Pytała już o to wcześniej, ale ogromną przyjemność sprawiało jej wielokrotne słuchanie odpowiedzi.

- Nie wiemy - odparł Liam, zerkając na Lily. - Ale podejrzewamy, że chce być bliżej ciebie. - Przecież ona nawet mnie nie zna. - Myślę, że cię zna. - Ale ja jestem dziewczynką, a ona wielorybem. Nigdy nie rozmawiałyśmy, nie pływałyśmy ani nie bawiłyśmy się ze sobą. Mamusia wyszywała mi ją na makatkach, a ja powiesiłam je wszystkie na ścianie, ale w rzeczywistości ona wcale mnie nie zna. - Chcę opowiedzieć ci pewną historię na ten temat oświadczył Liam. - Historię, która może świadczyć, że mimo wszystko Nanny cię zna. Jest to opowieść o rybołowie i czarnej kotce. - Ale... - zaprotestowała dziewczynka. Jej zielone oczy wyrażały zdumienie, a twarz rozjaśniał promienny uśmiech. Niestety w tym właśnie momencie pojawiła się rehabilitantka, która chciała powiedzieć Rose, czego może się spodziewać po powrocie do domu. Pokazała dziewczynce, co ma robić, żeby trzymać opuszczoną lewą rękę i prosty kręgosłup, a potem spytała Lily, czy mają adres ośrodka rehabilitacyjnego w pobliżu Cape Hawk. Lily zapewniła ją, że tak. Gdy rehabilitantka wyszła, Rose była wyraźnie zmęczona. Zerknęła na Liama, jakby czekała, kiedy podniesie ją na duchu opowieścią o rybołowie i czarnej kotce. Lily również na to liczyła. Myślała, że Liam od razu przystąpi do dzieła i opowie Rose swoją historię, by oderwać jej myśli od przedstawionego właśnie przez rehabilitantkę żmudnego programu ćwiczeń. Chociaż dla Lily wcale nie wyglądały groźnie - wręcz były zabawne - dziewczynka nie kryła rozdrażnienia. Jakimś cudem Liamowi udzielił się jej nastrój. - To nie jest wcale zabawne, prawda, Rose?

Uniosła głowę, jakby chciała spytać, o co mu chodzi, ale musiała wyczytać coś w jego oczach... dostrzec bratnią duszę, która świetnie ją rozumie. Potrząsnęła głową, pochyliła ją i opuściła brodę na klatkę piersiową. Kiedy po chwili spojrzała na dorosłych, miała twarz mokrą do łez. - Pamiętam, jakie to trudne - powiedział Liam. - To znaczy? - spytała Rose. - Pan też miał rehabilitanta? - Tak - wyznał Liam. - Najpierw przez sześć miesięcy, a potem przez cały następny rok. - Z powodu ręki? Oceanolog przytaknął. - Musiałem się nauczyć, jak wszystko robić. I jak pewnych rzeczy nie robić. - Na przykład? - Kiedy straciłem rękę, często mi się wydawało, że wciąż ją mam. Budziłem się w nocy i sięgałem lewą ręką po szklankę z wodą. Tyle że tej ręki nie miałem. Wtedy niczego nie mogłem zrozumieć. Skoro ją czułem, to musiałem ją mieć. Tymczasem jej nie było. Trochę mnie to.... wkurzało. - Wiem coś na ten temat - wyznała cicho Rose. - Nie dziwię się - powiedział. - Co jeszcze się działo? - Zacząłem wszystko robić prawą ręką. To, co dotychczas robiłem lewą. Co oznaczało, że zawsze sięgałem na przeciwną stronę ciała, a w związku z tym zaczęło mnie boleć prawe ramię. Czułem również lewe ramię, bo chociaż było dużo krótsze, wciąż miało mięśnie, które zaczęły się kurczyć i ciągnąć w drugą stronę, więc musiałem starać się ich używać. - Ja też sięgam na przeciwną stronę ciała tylko lewą ręką. Robię to, żeby osłonić serce. - Logiczne - przyznał Liam. - Wiem, ale wtedy jestem skręcona i mam złą postawę! Co tam, guzik mnie obchodzi postawa! - oświadczyła Rose.

- Ja też nie zwracałem uwagi na swoją, Rose - wyznał Liam. - Interesowało mnie tylko to, żeby móc zrobić dwa razy więcej niż normalnie jedną ręką. Ale chcesz mieć prawidłową postawę, prawda? Nawet jeśli ci się wydaje, że guzik cię to obchodzi. Chcesz mieć zdrowy kręgosłup. Wiesz co? Musimy sporządzić listę tego, co jest do zrobienia. „Chronić serce, dbać o kręgosłup..." Coś jeszcze? - Używać obu rąk! - zachichotała Rose. - O, tak. Jak mogliśmy zapomnieć? - spytał Liam, udając, że zapisuje wszystko na wyimaginowanej kartce. Trzymał nieistniejącą kartkę protezą, pisał zdrową ręką. Ten widok urzekł Rose. Lily widziała, że córeczka wpatruje się z natężeniem, i poczuła ogromną wdzięczność. Kiedy spojrzała na Liama, zrobiło jej się jeszcze cieplej na sercu. Wycofała się i obserwowała oboje. - Jak to było? - spytała Rose po chwili niemal szeptem. - Gdy dostałem protezę? To właśnie wtedy musiałem wrócić jeszcze na rok do swojego rehabilitanta. Żeby nauczyć się odpowiednio jej używać. - Przez cały czas musiało być panu bardzo smutno powiedziała Rose. - Było - wyznał Liam, unosząc głowę. - Skąd to wiesz? - Bo mnie czasami też jest smutno - zdradziła. - Z powodu poniesionej straty. Pan stracił brata, ale mamusia i ja też straciłyśmy kogoś. - O kim mówisz, Rose? - spytała Lily, nie mając bladego pojęcia, o co córce chodzi. - O tacie - wyjaśniła dziewczynka. - Nigdy nie miałam tatusia. Mój prawdziwy tata mnie nie chciał. - Rose, to nie była twoja wina - zapewniła szybko Lily. Celowo nigdy nie rozmawiała z małą na ten temat. - To nie przez ciebie zniknął z naszego życia!

- Niezależnie od powodu, ona tak to odbiera - wtrącił Liam, trzymając dziewczynkę za rękę. Po raz pierwszy od bardzo dawna Lily była na niego zła. W tej sprawie powinien postępować tak samo jak ona zapewniać Rose, że ojciec nie odszedł z jej powodu! - To prawda - szepnęła dziewczynka. - To dlatego moje serce źle działa. - Ja myślałem tak samo - wyznał Liam. - Byłem z Connorem, gdy zginął. Byłem jego starszym bratem, Rose. I zawsze myślałem, że powinienem lepiej go chronić. Szybciej dopłynąć, uratować go... to ja powinienem zginąć, nie on. Lily wyprostowała się. Przypomniała sobie, co Liam jej powiedział poprzedniego wieczoru. - I myślał pan, że rekin odgryzł panu rękę, bo był pan zły? - spytała Rose. - Tak - potwierdził Liam. - Bardzo długo tak uważałem. - Podobnie jak ja. Zawsze sądziłam, że muszę być zła, skoro nie ma przy mnie taty. - Kochanie... - zaczęła Lily, po czym urwała, żeby poszukać odpowiednich słów. - Ale teraz już wiesz, że to nieprawda - powiedział Liam, wchodząc jej w słowo. - Wiesz o tym, Rose? Jesteś najcudowniejszą dziewczynką na świecie. Czasami pewne rzeczy dzieją się niezależne od nas. Urodziłaś się z wadą serca... ale nie dlatego, że byłaś taka czy inna. Gdyby to miało znaczenie, byłabyś najzdrowszą istotą pod słońcem. - A rekin nie odgryzł panu ręki dlatego, że był pan zły, prawda? - Prawda - przyznał Liam, spoglądając na Lily. - W końcu zrozumiałem, że nie mam racji. - Kiedy pan to zrozumiał? - Tego wieczoru, kiedy przyszłaś na świat, Rose. - Naprawdę? - spytała. Liam przytaknął.

- Naprawdę. Lily zadowolona, że ma czym zająć ręce, haftowała, bacznie ich obserwując. Poznała historię Liama podczas ostatniego wieczoru w Melbourne, więc teraz tylko patrzyła, jak Rose reaguje na jego opowieść. Doszła do wniosku, że oceanolog właśnie daje bezcenny prezent dziewczynce pozbawionej ojca. Rose myślała, że swoim złym zachowaniem odstraszyła ojca... tymczasem Liam powiedział jej, że było na odwrót, że przychodząc na świat, przywróciła mu sens życia. Lily nie przerywała haftowania. Słuchała rozmowy pozbawionej ojca dziewczynki z bezdzietnym mężczyzną i zastanawiała się, co będzie dalej. Anne Neill była w ogrodzie między gospodą a parkingiem i ścinała kwiaty do wazoników na stoły. Miała na głowie duży słomkowy kapelusz, a w ręce trzymała płaski kosz, który napełniała świeżo ściętymi cyniami, lwimi paszczami, ostróżkami i onętkami. Doskonale wiedziała, że Camille usadowiła się na werandzie w wiklinowym bujaku i obserwuje każdy ruch synowej; ogród był wizytówką starszej pani, bo przez wiele lat to właśnie ona się nim zajmowała. Chociaż Anne czasami była bardzo zła na teściową, zawsze wiedziała, czyją domeną są kwiaty. Kiedy uniosła głowę, zauważyła, że ceglaną ścieżką idzie jakiś nowy gość. Gęste rude włosy połyskiwały w słońcu były niesforne i bardzo poskręcane, więc na pewno przed laty doprowadzały jego matkę do szału. Anne uśmiechnęła się do nieznajomego. - O kurczę - powiedział, nim zdążyła się odezwać. Jechałem całą noc i już myślałem, że nigdy tu nie dotrę. - Dzień dobry - odparła. - Serdecznie witamy. - Dzięki. Czy to... „Cape Hawk Inn"? - Tak.

- Ufff - sapnął i rozejrzał się dookoła. Między drzewami widać było fragment portu. - Tam są wszystkie łodzie? - Tak - potwierdziła. - Zarezerwował pan pokój i rejs na łodzi do obserwowania wielorybów? Jeśli tak, z przyjemnością pana obsłużę i powiem, który to rejs. Zsunęła rękawice, mając świadomość, że Camille obserwuje każdy jej ruch - na szczęście po tylu latach nestorka rodu przestała podejrzewać, że jej synowa flirtuje z każdym samotnym gościem. Tragedia małżeńska starszej pani sprawiła, iż nieco inaczej patrzyła na wszelkie związki, łącznie z bardzo szczęśliwym małżeństwem syna. Anne założyła kosz na ramię i ruszyła z gościem w stronę wejścia. - Hmm, nie mam rezerwacji - wyznał. - Ani na rejs, ani na pokój hotelowy. Anne skrzywiła się. - O rany! - jęknęła. - Wszystko mamy wypełnione po brzegi. - Naprawdę? - spytał, a w jego błękitnych oczach pojawiło się zaskoczenie. - Znajdujecie się niemal na krańcu świata, więc myślałem, że nie będzie żadnych problemów. - Ależ to właśnie dlatego przyjeżdża tu tak wielu ludzi wyjaśniła. - Zwłaszcza w lecie. Gdyby pojawił się pan w grudniu, miałby pan całą gospodę dla siebie. Bardzo mi przykro. Westchnął, położył rękę na klamce i rozejrzał się po foyer. Dzień był piękny, dlatego prawie nikogo nie było w środku. Na sofie siedziała jakaś para staruszków, spoglądając na błękitną zatokę. Pokojówki przechodziły to tu, to tam, zajęte sprzątaniem pokojów. Ogromne kominki na obu krańcach pomieszczenia były wyczyszczone z popiołu i napełnione świeżym drewnem. Niemal na każdym stoliku stał bukiet kwiatów.

- Zje pan u nas lunch? - spytała Anne. - To może dobrze panu zrobić po całonocnej jeździe. - Tak, to był naprawdę morderczy wysiłek - zapewnił, chociaż wcale nie wyglądał na zmęczonego. W jego oczach płonął ogień, jakby wcale nie myślał o odpoczynku ani jedzeniu. - Jeśli przyjechał pan na spotkanie z wielorybami, mogę zapisać pana na popołudniowy rejs. Mam chody... bo mój mąż jest kapitanem. Mężczyzna zachichotał, a na jego piegowatej, pokrytej zmarszczkami twarzy pojawił się uśmiech. Anne przyłapała się na tym, że zerka na jego lewą rękę - szuka obrączki, by ewentualnie ostrzec przyjaciółki. Zauważyła, że nie jest żonaty. - Czy pojawiają się tu białuchy? - spytał. - Tak - zapewniła. - Te same białuchy, które czasami można zobaczyć w oceanariach? Na przykład w oceanarium w Connecticut? - Tak - potwierdziła Anne. - Chociaż uważamy, że lepiej im na wolności. - To prawda - przyznał. - Mogę pomóc panu poszukać jakiegoś lokum zaproponowała. - Niektórzy mieszkańcy miasteczka wynajmują pokoje, a kilkanaście kilometrów stąd jest motel, w którym może być wolne miejsce. Jest tam również piękny widok. - Raczej nie będę się zatrzymywał - oświadczył. Przyjechałem, by zdobyć pewne informacje. - Bacznie przyjrzał się jej twarzy... jakby próbował sobie przypomnieć, czy ją skądś zna albo czy mu kogoś przypomina. - Jest pani stąd? Z Cape Hawk? Od jak dawna tu pani mieszka? - Od urodzenia.

- Czyli zna pani ludzi, którzy tu przyjeżdżają lub stąd wyjeżdżają. - Tak - odparła ostrożnie. - Wżeniłam się w rodzinę Neillów, którzy są właścicielami tej gospody i łodzi do oglądania wielorybów. W pewnym sensie mamy tu oko na wszystko. - Rodzina Neillów? - spytał. Poklepał się po kieszeni, po czym zaczął w niej czegoś szukać. - Jest pani krewną Camille Neill? - Tak - przyznała Anne. Zerknęła na siatkowe drzwi, ale Camille zeszła z werandy; prawdopodobnie poszła się zdrzemnąć. - Cholera jasna! - zaklął nieznajomy. - Słucham? - Chciałbym z nią porozmawiać - powiedział. - Jeśli jest gdzieś w pobliżu. Czy ona... jeszcze żyje? - Jak najbardziej - zapewniła Anne, chichocząc. - Wydaje mi się, że właśnie odpoczywa. Mogę sprawdzić, jeśli zechce pan chwileczkę zaczekać. Anne poprawiła gablotkę z poduszeczkami dla Rose i właśnie sięgała po telefon, gdy mężczyzna wyjął z kieszeni zdjęcie. Odchrząknął i pokazał odznakę. - Nazywam się Patrick Murphy, jestem inspektorem policji - powiedział. - Prawdę mówiąc, emerytowanym inspektorem policji stanowej w Connecticut. Pracowałem w wydziale do spraw kryminalnych. Ostatnio trafiłem na nowy trop w starej sprawie i dlatego tutaj przyjechałem. Szukam kobiety, która zniknęła dziewięć lat temu. Mary Jameson z Black Hall w stanie Connecticut. Była wówczas w ostatnich tygodniach ciąży, więc powinna mieć dziewięcioletnie dziecko. To jej zdjęcie... Anne wzięła od niego fotografię i poczuła, że serce zamiera jej w piersi. Ze zdjęcia spoglądała jej przyjaciółka o

jasnych, błyszczących oczach; uśmiechała się do obiektywu, jakby była najszczęśliwszą istotą pod słońcem. - Skąd pan je ma? - spytała. - Zna ją pani? - spytał Patrick Murphy. - Tego nie powiedziałam - odparła Anne. Robiła wszystko, żeby jej twarz niczego nie zdradziła. Z trudem przełknęła ślinę i grała na zwłokę. Zdjęcie równie dobrze mogło być zrobione wczoraj... a nie dziewięć lat temu. Jedna z Dziewczyn Nanouk prawie w ogóle się nie zmieniła... W tym momencie wyjrzała przez okno i zobaczyła, że Marisa z Jessica schodzą ze wzgórza. Dziewczynka niosła ogromną białą torbę - najwyraźniej następne sosnowe poduszeczki. Anne próbowała przechwycić spojrzenie Marisy, żeby ją zawrócić... ale jej się nie udało. Matka Jessiki uśmiechała się promiennie - wyglądało na to, że wszystkie obawy, z którymi tu przyjechała, w ostatnich tygodniach gdzieś się ulotniły. Anne spokojnie obeszła kontuar, wzięła emerytowanego policjanta pod ramię i skierowała go w stronę werandy - byle dalej od drzwi, w których lada chwila pojawi się Marisa. Serce waliło jej w piersiach. Wiedziała, że najpierw musi porozmawiać z przyjaciółką, zanim cokolwiek powie gliniarzowi. - Mogę panu pomóc - trajkotała. - Chce pan porozmawiać z Camille? To da się załatwić. - Ale zdjęcie... - zaprotestował. - Czy widziała pani Marę Jameson? - W pierwszym momencie miałam wrażenie, że kogoś mi przypomina - oświadczyła Anne. - Ale nie sadzę, bym ją znała. - Przyrzekłbym, że... - wydukał emerytowany gliniarz, nagle mocno zawiedziony. Zbladł, a piegi na jego twarzy zrobiły się wyraźniejsze.

- Proszę posłuchać - powiedziała. - Jest pan zmęczony... pokonał pan taki kawał drogi. Znam idealne miejsce, gdzie będzie pan mógł odpocząć i zaczekać na rozmowę z Camille. Mówiąc to, skierowała go w stronę samochodu. Idealnie wymierzyła czas, bo Camille wcale nie poszła się zdrzemnąć; właśnie wróciła na werandę i usadowiła się z filiżanką herbaty na wiklinowym bujaku. Tym razem podejrzliwie patrzyła na synową, która prowadziła nieznajomego do jego samochodu. - Może skorzystam z waszej restauracji - powiedział Patrick. - Zjem lunch. - Oczywiście - pochwaliła jego decyzję Anne, klnąc w duchu. - Ale może wcześniej podrzuci pan swoje bagaże do pensjonatu? Jest naprawdę śliczny, to niecały kilometr stąd. Nazywa się „Różane Szczyty". Prowadzi go moja przyjaciółka, Marlena Talbot. Wiem, że z radością pana przyjmie. Może pokaże jej pan zdjęcie? Mogła widzieć Marę Jameson. W tym momencie Jessica otworzyła drzwi i krzyknęła: - Cześć, Anne! Przyniosłyśmy nowe poduszeczki dla Rose! - Świetnie, kochanie! - odkrzyknęła Anne, uśmiechając się do gliniarza i z walącym sercem modląc się w myślach, żeby nie odwrócił głowy i nie zobaczył dziewięciolatki. Nie odwrócił się. - Poduszeczki - powiedziała. - Muszę się nimi zająć, a tymczasem pan pojedzie do Marleny, zamelduje się i szybciutko wróci na lunch. Do tego czasu sprowadzę Camille. - Dzięki - powiedział Patrick, tłumiąc ziewnięcie. Rzeczywiście jazda dała mi się nieźle we znaki. Jechałem bez zatrzymywania się... a to długa droga. - Tak. Nic dziwnego, że jest pan zmęczony - przyznała Anne, mając nadzieję, że w jej głosie słychać współczucie. - A tak przy okazji, co takiego zrobiła Mara Jameson?

- Zniknęła - wyjaśnił Patrick. - Mówiąc w dużym skrócie, wyszła za mąż za niewłaściwego faceta, który ją bił. Kto wie, może nawet ją zabił. Jednak ostatnio wydarzyło się coś dziwnego, co podsunęło mi myśl, że Mara żyje i że się tu ukrywa. - Ukrywa? Coś jej grozi? - Nie. Uciekła przed mężem w obawie o swoje życie. - Biedaczka - mruknęła Anne. Pokazała Patrickowi drogę do Marleny i pobiegła z powrotem do gospody. Camille próbowała ją zawołać, ale Anne nie zatrzymała się ani nie odezwała ani słowem. Wpadła do foyer. Jessica i Marisa zdążyły już położyć poduszeczki na kontuarze. Anne z walącym sercem wzięła do ręki telefon, rozglądając się w prawo i w lewo w poszukiwaniu Marisy. Gdzie ona się podziała? Wcześniej jednak wybrała numer Marleny, modląc się, żeby była w domu. - Halo, słucham? - odezwała się Marlena. - Dzięki Bogu, że jesteś! - sapnęła Anne. - Właśnie wysłałam do ciebie gościa. Daj mu pokój. - Gościa? O czym ty mówisz? Nie przyjmuję gości! - Tego przyjmiesz. Zrób to dla Dziewczyn Nanouk. Posłuchaj, Mar, daj mu pokój i namów go, żeby został na lunch. Nie obchodzi mnie, co mu podasz, ale nie pozwól, by wrócił do gospody, póki nie zadzwonię, że możesz go przysłać, dobrze? - Kto to taki? - Gliniarz. Pracuje nad starą sprawą, Marleno. Pokaże ci fotografię... postaraj się nie okazać zdziwienia. Powiedz, że ta osoba wygląda znajomo... przeciągaj rozmowę, żeby tu nie wrócił, póki nie zdołam porozmawiać z naszą dziewczyną. Mariso, gdzie jesteś? Była tu zaledwie dwie sekundy temu... - Jak mam go zatrzymać? Przespać się z nim?

- Jeśli będziesz musiała. - Mata Hari swego czasu robiła to dla sprawy oświadczyła Marlena. Potem sapnęła, a przez telefon dobiegł odgłos zamykanych drzwi samochodu. - Już jest. Miły rudzielec. Przystojniutki... ale żartowałam, mówiąc, że się z nim prześpię. Tak przynajmniej sądzę. - Po prostu daj mu coś dobrego na lunch - poprosiła Anne, starając się odzyskać dech. - Pamiętaj... robisz to dla Dziewczyn Nanouk. - Dla Dziewczyn Nanouk - powtórzyła Marlena i odłożyła słuchawkę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Kiedy Rose wychodziła ze szpitala, wszystkie pielęgniarki ustawiły się w szeregu w pomalowanych złocistą i srebrną farbką kolczykach, które Jessica zrobiła z sosnowych szyszek i przysłała w drugiej partii. Siostry życzyły dziewczynce wspaniałego lata, mówiły, że będą za nią tęsknić, ale żeby nie spieszyła się z powrotem do szpitala. Rose podziękowała im za wszystko, Liam i Lily również; potem wsiedli do taksówki, która zawiozła ich na lotnisko. Dziewczynka wciąż starała się unosić lewą rękę - i osłaniać serce - ale doktor Neill delikatnie dotykał jej ramienia, przypominając, by tego nie robiła. Patrząc na jego protezę, doszła do wniosku, że jeśli on przyzwyczaił się do całkiem obcego elementu, ona też przywyknie do nowych obyczajów. W drodze na lotnisko zauważyła, że mama i doktor Neill co chwila na siebie zerkają. Wcześniej obserwowała podobne zachowanie Anne i Jude'a. Widząc to, była szczęśliwa, ale też trochę przestraszona. Czy doktor Neill był taki miły tylko z powodu jej choroby? Czy teraz, kiedy zaczęła wracać do zdrowia, znów zacznie się ukrywać na swojej łodzi, w biurze i w domu na wzgórzu, z dala od wszystkich łącznie z Rose? Czy mama znów zajmie się pracą w sklepie i będzie krzywo patrzeć na wszystko z wyjątkiem Rose i Dziewczyn Nanouk z Mroźnej Północy? Czasami dziewczynka miała ochotę przypomnieć matce, że klub miał pomagać w ucieczce z Mroźnej Północy - a nie być sposobem na budowanie wokół siebie lodowej fortecy, na którą składały się góry lodowe, ściany ze śniegu i przytulne igloo. Dlatego nowy sposób, w jaki spoglądali na siebie mama i doktor Neill, bardzo ją niepokoił. Nagle coś sobie przypomniała. - Czy Nanny też wraca do domu? - spytała.

- Nie wiem - odparł doktor Neill. - Po powrocie do Cape Hawk warto będzie sprawdzić. - Zaglądał pan dzisiaj do swojego komputera? - Nie, jeszcze nie - odparł. - Możemy zrobić to od razu. Kiedy otwierał walizkę, starając się nie trącić Rose, dziewczynka wstrzymała oddech. Nie wiadomo czemu bardzo się martwiła. Co będzie, jeśli doktor Neill nie zdoła zlokalizować Nanny na ekranie? Albo jeśli białucha nie wróci do domu? Rose wiedziała, ile niebezpieczeństw grozi wielorybowi w pobliżu portu w Bostonie, zwłaszcza ze strony statków z olbrzymimi śrubami napędowymi. - Hmmm - mruknął doktor Neill po minucie. - Co się stało? - spytała Rose, czując, że ogarnia ją chłód. - Nie widzę jej - wyznał. - Liamie? - spytała Lily. Mężczyzna milczał przez kilka sekund i stukał w klawisze. Rose wpatrywała się w ekran, ale widziała tylko fioletowe światełka. Nagle ogarnął ją strach, jakby była pewna, że Nanny zginęła, zaatakowana przez rekina. - Może rozszerz pole poszukiwań - zaproponowała matka dziewczynki, nachylając się nad Rose, jakby los wieloryba obchodził ją tak samo jak córeczkę, chociaż nie było nikogo na świecie, kto martwiłby się o białuchę bardziej niż ta dziewięciolatka. - Jest - powiedział podekscytowany. - Tutaj - pokazał palcem zieloną kropkę na ekranie. - Ale... płynie w złym kierunku. - To znaczy? - spytała Rose, wciąż nie potrafiąc sobie wytłumaczyć, co oznaczają migające światełka i powyginany zarys lądu. - Podąża na południe - wyjaśnił Liam. - Już jest daleko od Bostonu. Widzisz? Opłynęła Cape Cod i zmierza w stronę wyspy Martha's Vineyard.

- Przecież białuchy potrzebują zimnych wód oświadczyła Rose, przypominając sobie wiadomości z urodzinowego rejsu. - Żyją w Arktyce. W lecie owszem, płyną na południe, ale nie dalej niż do Cape Hawk! - Robią to, ale bardzo rzadko - wyjaśnił Liam. - Myślałam, że przypłynęła do Bostonu ze względu na mnie - powiedziała dziewczynka, a jej oczy napełniły się łzami. Nagle zabolało ją serce... nie to prawdziwe, które właśnie operowano, ale drugie, ukryte tak głęboko, że nikt nigdy go nie widział. - Bo przypłynęła ze względu na ciebie - wyjaśnił Liam. - Jestem tego pewien, założę się o wszystko, co mam. - W takim razie dlaczego teraz zmierza w przeciwną stronę i coraz bardziej oddala się od domu? I od nas? - Nie wiem - przyznał Liam, przytulając ją. - Może się zgubiła? Czasami zmiana temperatury powoduje dezorientację. Będziemy ją obserwować w ciągu dnia. Jestem pewien, że zawróci. - Musi - stwierdziła Rose, a po jej policzkach popłynęły gorące łzy. - Jeśli się zgubi dlatego, że przypłynęła za mną, nie wiem, co zrobię. - Skarbie - wtrąciła matka. - Nie przekonaliśmy cię jeszcze, że nie powinnaś winić się o takie rzeczy? Proszę, Rose... - Myślę, że pora dokończyć moją opowieść - powiedział doktor Neill. - No właśnie - przytaknęła dziewczynka. Ponieważ matka najwyraźniej nie wiedziała, o czym oceanolog mówi, Rose wyjaśniła: - O rybołowie i czarnej kotce! Doktor Neill ją zaczął, gdy na salę weszła rehabilitantka. - Tak, przypominam sobie - przyznała Lily.

- Miałem zamiar ją opowiedzieć, gdy spytałaś, czy różne stworzenia mogą być przyjaciółmi. Na przykład mała dziewczynka i białucha. Albo rybołów i czarna kotka. - Proszę nam opowiedzieć - szepnęła Rose. - W świecie przyrody - zaczął - niektóre zwierzęta są naturalnymi sojusznikami, a inne wrogami. Część jest sobie obojętna... żyją obok siebie i szanują się nawzajem. Co w świecie zwierząt oznacza, że nie zjadają się ani nie atakują. - Łatwiej powiedzieć, niż zrobić - mruknęła Lily, wyglądając przez szybę. Tymczasem Liam zaczął opowiadać: No więc był sobie rybołów. Stary samiec z przetartym upierzeniem i uszkodzonym przez haczyk lewym skrzydłem. Pewnego razu, kiedy frunął tuż nad ławicą śledzi, jakiś rybak przez przypadek złapał na wędkę jego zamiast ryby. Żyłka była mocna, a gdy rybak za nią pociągnął, uszkodził ptakowi skrzydło. Śmiały się z niego wszystkie młode rybołowy. Ignorowały go, nie dopuszczały do swojego stada, więc je zostawił i poleciał między czarne urwiska... Wiesz, takie, jakie zdarzają się nad fiordami, tam gdzie rosną drzewa tak gęste, że promienie słońca nigdy nie docierają na dno rozpadliny... Był to jednak bardzo dobry myśliwy. Chociaż miał chore skrzydło, nadal umiał łowić ryby. Czekając, aż rana się zagoi, zrosną się kości i ścięgna, wyjdą nowe pióra, siadywał na skraju urwiska i tak dobrze wymierzał czas, że wydobywał z wody srebrzystego śledzia albo łososia bez rozkładania skrzydeł. Żaden z drapieżnych ptaków nie zapuścił się tak daleko. Fiord był surowy i piękny. Nikt oprócz naszego rybołowa nie łowił tam ryb. Pewnego dnia ptak zauważył na brzegu czarną kotkę. Miała lśniącą sierść, więc rybołów początkowo myślał, że to foka. Widział czarne gładkie futerko i błyszczące zielone

oczy jaśniejsze od gwiazd. Nie była to jednak szczęśliwa kotka. Jej oczy świadczyły, że dużo w życiu przeszła, wiedziała, co to niebezpieczeństwo, okrucieństwo i brutalna walka o przetrwanie. Była chuda, mimo to wyławiała tyle ryb, że można by wykarmić armię kotów. Pewnego dnia rybołów bacznie ją obserwował. Rybołowy mogą się poszczycić bardzo dobrym wzrokiem, nawet jeśli mają złamane skrzydło. Patrzył więc, jak z trudem przedziera się przez zarośla z ogromną rybą. Gdy lisy albo borsuki próbowały odebrać jej łup, walczyła. Żadne zwierzę nie dostało jej ryby. Wkrótce rybołów dowiedział się dlaczego... - Dlaczego? - spytała Rose. Taksówka wjechała w tunel pod bostońskim portem. - Bo miała małe. Maleńkie, chudziutkie kociątko o zielonych oczach takich, jak u twojej matki. - Doktor Neill spojrzał nad głową Rose, na Lily, a dziewczynka usłyszała, że głośno przełknął ślinę, nim wrócił do swojej opowieści. ...Rybołów nie widywał innych zwierząt, które łowiłyby ryby w jego części fiordu. Przyzwyczaił się do niezależności i tego, że jest niepodzielnym władcą. Jednakże nie wiadomo czemu ucieszył się z obecności kotki i z przyjemnością obserwował, jak łowi ryby po drugiej stronie fiordu. Gdy któregoś dnia się nie pojawiła, poczuł się samotny. A kiedy kociątko urosło i zaczęło razem z matką przychodzić nad wodę, był bardzo szczęśliwy... - Kociątko też łowiło ryby? - Tak, bo matka je tego nauczyła. - Czy to historia o zwierzętach, które nie powinny być przyjaciółmi, a jednak nimi zostały? - spytała Rose. - Tak - odparł Liam. - Jak ty i Nanny. - To nie jest historia o mnie i Nanny - zaprotestowała dziewczynka, patrząc prosto w oczy doktora Neilla. - Nie?

Rose potrząsnęła głową. - Myślę, że jednak jest, Rose - powiedziała Lily. - Nie - oświadczyła z uporem dziewięciolatka. - Rybołów miał złamane skrzydło. - Tak - przyznał doktor Neill. - A czy kociątko miało śmieszne pazurki? - spytała Rose, wyciągając rękę i zginając pałeczkowate paluszki. - Prawdę mówiąc, tak. Rose przytaknęła i spojrzała na matkę. - Czarna kotka - powiedziała, dotykając błyszczących włosów Lily. Potem odwróciła się i musnęła palcami protezę oceanologa. Nawet nie musiała mówić: „Złamane skrzydło". Kiedy taksówka podjechała pod terminal lotniska Logan, Rose westchnęła. Doktor Neill opowiedział jej ładną historyjkę, ale to nie zawróci Nanny. Dziewczynka bardzo się cieszyła, że czuje się lepiej - że operacja się udała, a ona będzie mogła spędzić lato w domu, ale jakie to miało znaczenie, jeśli Nanny się zgubiła i płynie na południe? Czy chociaż raz nie mogłoby wszystko dobrze funkcjonować? Patrick pomyślał, że lata młodości ma już za sobą. Tak samo jak nocne zmiany, kiedy przez wiele godzin musiał zachowywać sprawność ciała, zdolność logicznego myślenia i sokoli wzrok. Przypomniał sobie dwudziestoczterogodzinne obserwacje, długie pościgi, dochodzenia, które wymagały wyprawy do dwunastu stanów i Kanady. Jednak całonocna jazda z Silver Bay do Cape Hawk w porównaniu z tym wszystkim to był istny koszmar. Patrick miał zaledwie czterdzieści sześć lat, ale czuł się jak starzec Po „zameldowaniu się" w „pensjonacie" Marleny Talbot. Patrick był święcie przekonany, że wynajmowanie pokojów turystom nie jest tu codziennym obyczajem - powędrował za gospodynią do bardzo ładnej sypialni, podziękował jej i postanowił uciąć sobie krótką drzemkę.

Po trzech godzinach, przespaniu lunchu i znacznej części popołudnia gliniarz znalazł się w jadalni Marleny. Przetarł oczy, sięgnął po szklankę z colą, wypił łyk i rozejrzał się wokół siebie. Noc spędzona za kółkiem całkowicie go wyczerpała, dlatego czuł się tak, jakby miał za sobą długą podróż samolotem i zmianę czasu. - Prawdę mówiąc - stwierdził - mogę pojechać na kolację do gospody. - Nawet nie chcę o tym słyszeć! - zaprotestowała. - Na tym między innymi polega urok mojego pensjonatu, że podaję domowe posiłki. Czy w gospodzie ci to zapewnią? Myślę, że nie! - Twojego pensjonatu - powtórzył ironicznie, upijając spory łyk coli i rozglądając się dalej. Nigdy nie widział przytulniejszego domu. Wszędzie stały bibeloty: gliniane przyciski do papieru najwyraźniej zrobione przez dzieci albo wnuki, haftowane poduszki na każdym krześle, makatki na ścianach, kwadratowe pachnące sosną poduszeczki z wyszytymi napisami „Sprowadź Rose do domu". - Tak - potwierdziła. - Mojego pensjonatu. Nie jest łatwo, kiedy prowadzi się interes w cieniu „Cape Hawk Inn". Mają system wcześniejszych rezerwacji i łodzie do obserwowania wielorybów. Trudno z nimi konkurować. Jedynie domowe posiłki umożliwiają mi wyrwanie kilku dolarów dla siebie. - Na pewno - powiedział, zerkając na zegarek. Dlaczego kobieta z gospody nie dzwoni w sprawie Camille Neill? Marlena kręciła się po kuchni. Patrick wyjął gazetę ze zdjęciem i artykułem na temat Mary. Gospodyni zerknęła na nie z kamienną twarzą. Przeczytała artykuł, zwróciła uwagę na ciemne włosy i promienny uśmiech, przyjęła do wiadomości fakt, że zaginiona była w ciąży. Nie - powiedziała, nie przypomina sobie nikogo takiego w Cape Hawk.

- Posłuchaj - powiedział Patrick. - Z pewnością świetnie gotujesz, ale wolałbym pojechać do gospody. Jest pora kolacji, więc będę mógł przy okazji popytać. Mam nadzieję, że Camille Neill nigdzie nie wyjechała... - Wyjechała? Ona nigdy nie wyjeżdża. Jest właścicielką gospody i trzyma wszystko żelazną ręką. Proszę, nie jedź. Co pomyśli Camille, jeśli się dowie, że mieszkasz w „Różanych Szczytach" i nic nie jadłeś? A skoro mowa o „Różanych Szczytach", chciałbyś wiedzieć, skąd się wzięła nazwa mojego domu? Zauważyłeś białe róże, które obrastają treliaże? Sama je zasadziłam i odpowiednio przycinałam. Tak, wiem, że to skromny, niewielki domek... - Marleno - wtrącił. - Nie tak wspaniały, jak można by się spodziewać po domu zwanym „Różane Szczyty", ale to pierwszy dom, który jest moją własnością. Kupiłam go i urządziłam po rozwodzie. - To piękna opowieść, ale... - Bardzo pomogły mi przyjaciółki, Nanouki. - Kto taki? - spytał, zastanawiając się, dlaczego ta nazwa brzmi dziwnie znajomo. Marlena otworzyła i zamknęła drzwiczki piecyka. Gliniarz słyszał, jak powietrze uchodzi z otwartej torebki z frytkami. Psyknął odkręcany słoik. Po chwili gospodyni pojawiła się w jadalni z tacą. Leżała na niej haftowana makatka, flakon z białą różą i talerz schowany pod następną haftowaną serwetką. Marlena zdjęła ją i powiedziała: - Voila! Patrick patrzył na swoją kolację: pieczoną na grillu kanapkę z serem i frytki. - O kurczę! - jęknął. Czy ona stroi sobie z niego żarty? Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać, czy to nie nowoszkocki hotel „Zacisze". A może Marlena jest siostrą szalonej bohaterki książki Stephena

Kinga „Misery"? Kanapka wyglądała smakowicie, więc ją zjadł - ale uznał, że opowieść o domowych posiłkach jako sposobie zdobycia przewagi nad gospodą to lekka przesada. - Bardzo dobre - powiedział. - Dziękuję. Teraz jadę do gospody... - Może chciałbyś obejrzeć mecz baseballowy? - spytała z dziwną desperacją w głosie. - Albo mogę ci zagrać na flecie podłużnym. Bardzo go lubię... grałam na nim w dzieciństwie, a od rozwodu wróciłam do codziennego ćwiczenia. Och, albo pokażę ci swoje makatki! Wiem, że większość mężczyzn nie interesuje się haftem... Nim zdążył zaprotestować, wyjęła torbę z przyborami do szycia. Patrzył na kanwę, przędzę i tysiące innych drobiazgów. Robótki ręczne Marleny coś mu przypominały, ale nie wiedział co. Nie miał również pojęcia, dlaczego otworzył usta i zapytał: - Co mówiłaś wcześniej? Nanouki? Kto to taki? - Pradawne plemię kobiet wojowniczek - wyjaśniła z poszarzałą twarzą. - Stąd, z Nowej Szkocji. Ubierały się w zorzę polarną, wodorosty i macicę perłową, polowały na urwiskach i w zatokach, a co więcej, przetrwały wszystkie epoki lodowcowe. - To one pomogły ci podczas rozwodu? - spytał, patrząc na makatkę i nagle doznając olśnienia. - Tak - zapewniła buntowniczo. - Kłamiesz, Marleno! - Nie. Naprawdę mi pomogły. - Znasz Marę Jameson, prawda? - spytał. Marlena milczała jak głaz, ale wypieki na twarzy i palące łzy powiedziały mu wszystko, co chciał wiedzieć. Patrick Murphy wziął zdjęcie i kluczyki do samochodu, po czym ciężkim krokiem wyszedł z „Różanych Szczytów".

Kiedy wsiadł do auta, wyjął komórkę. Postanowił zadzwonić do Maeve - powiedzieć jej, że jest o krok od znalezienia Mary. Chociaż starsza pani przez cały czas doskonale wiedziała, gdzie jest jej wnuczka. Zrozumiał to, gdy usłyszał o Nanoukach. Wybrał numer, który znał na pamięć, gotów rozerwać ją na strzępy... ale nie odebrała, odezwała się tylko automatyczna sekretarka. - Dzień dobry - powiedział kobiecy głos. - W tej chwili nie ma mnie w domu. Proszę zostawić swoje imię, nazwisko i numer telefonu. Oddzwonię, jak tylko będę mogła. Gdy Patrick usłyszał te słowa po raz pierwszy, powiedział Maeve, że powinna zmienić nagranie. Wykorzystać męski głos albo przynajmniej użyć liczby mnogiej, zamiast mówić „W tej chwili nie ma mnie w domu". Jak widać - czy raczej słychać - bez skutku. - Cześć, Maeve - powiedział. - Mówi Patrick Murphy. Mam dla ciebie nowinę. Zadzwonię później, ale... wkrótce będę mógł przekazać ci dobre wieści. Rozłączył się przekonany, że Maeve na pewno już o tym wie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Secret Agent zaglądał na forum każdego dnia, zmagając się z problemami, które spowodowała White Dawn. Wszędzie roiło się od wiadomości typu: „Secret Agent skradł mi pieniądze!" albo coś w tym stylu. W chwili kiedy White Dawn zasugerowała jego nieuczciwość, wszyscy uczestnicy forum SpiritTown zdali sobie sprawę, że siostra człowieka, który podpisywał się jako Secret Agent, mieszka wiele kilometrów na południe od trasy huraganu i że jej dom nie mógł zostać zniszczony, a nawet jeśli, to niegroźnie. Co gorsza, wszyscy chcieli odzyskać pieniądze. Secret Agent bił się z myślami. Dlaczego nie sprawdził trasy huraganu Catherina? Pomyślał o bezdomnych i rannych ludziach, którzy czekają na pomoc z funduszy rządowych. Czemu nie postarał się zdobyć dokładniejszych informacji? Ta suka ośmieszyła go na forum. Była tak samo wredna jak jego żona. Ona również zawsze udaremniała jego zamiary, psuła mu zabawę. Bez względu na to jak się starał, nigdy nie był dla niej wystarczająco dobry. Tak samo jak White Dawn krzyżowała mu szyki. I ośmieszała. Starannie wszystko zaplanował, a potem nagle pojawiła się White Dawn i zdmuchnęła jego misterną konstrukcję jak domek z kart. Co by było, gdyby naprawdę miał siostrę... i jego siostra rzeczywiście straciła dom podczas huraganu? Tymczasem pojawiła się ta mściwa suka i porwała mu sprzed nosa smaczny kąsek. Zabiła ludzką życzliwość. Wyjęła pieniądze z rąk bezdomnych. Całe fundusze, które zgromadził Secret Agent. Skąd mogła wiedzieć, że nie przekazuje ich potrzebującym? Niestety, mściwe suki o takich sprawach nie mają pojęcia. White Dawn. Wszedł na forum i kliknął na jej profil. Kiedy go zobaczył, nie krył zaskoczenia. Poprzednio nic tam nie było, tym razem

przedstawiła się jako „Patricia Nanouk". Jego żona miała na imię Patricia. Czy to ona? Czyżby nawet z cyberprzestrzeni próbowała sprowadzić go na ziemię? A co to takiego „Nanouk"? Przewinął kilka linijek, dotarł do miejsca, w którym wpisuje się „zajęcie", i przeczytał. White Dawn, Patricia Nanouk, czy ktokolwiek to był, napisał: „Bojowniczka o sprawiedliwość w walce z psychopatycznymi kanciarzami". To ona. Na pewno. Często nazywała go psychopatą. Ileż to razy próbował ją uspokajać, mówiąc, że tak, to prawda, ale wszystko z powodu ciężkiego dzieciństwa. Nikt nigdy nie kochał go tak jak ona, nikt nie był w stanie tak go ukoić. Mówił jej, że chodzi do psychoterapeuty i na spotkania grupy wsparcia. Istnieją różne sposoby szukania pomocy... więc próbuje się poprawić. Czy ona tego nie rozumie? Ma zamiar odejść... rzucić wszystko? Zniszczyć go w trakcie terapii? Jeśli to zrobi, nie będzie w niczym lepsza od niego. Prawdę mówiąc, będzie gorsza. Nic nie mógł poradzić na to, że jest taki a nie inny. Przecież depresja to choroba, a on właśnie ją miał. Chciał kochać żonę i bardzo się starał... ale ciężko być psychopatą. Ludzie, którzy mówili, że nie wie, co to sumienie czy empatia, hmmm... nie mieli racji. Naprawdę potrafił wczuć się w czyjeś położenie. Zdarzało mu się, że przeżywał to czy tamto. Gdzieś w głębi ducha wciąż rozpaczał, że był maltretowanym dzieckiem i że najwcześniejsze lata życia wycisnęły na nim niezatarte piętno. Dlatego właśnie nie zaznał typowych rozkoszy człowieka dorosłego - radości bycia mężem czy ojcem. Płakał nad samym sobą! Jak mogli mówić, że nie wie, co to empatia? Pieprzyć White Dawn, Patricię Nanouk i jego żonę. Zastanawiał się, czy to nie ta sama osoba. Prawdę mówiąc, guzik go to obchodziło. Równocześnie miał otwartą stronę

porno i gawędził na forum dla ofiar kazirodztwa z dziewczyną, którą poznał poprzedniego wieczoru. Nie zamierzał przejmować się tym, co się dzieje w SpiritTown. Koniec, kropka. Jest mnóstwo innych forów, nie brak krwawiących serc ze zbyt grubymi portfelami i wewnętrzną potrzebą wydania nadmiaru pieniędzy - a Secret Agent ma rachunek PayRight. Koniec z nickiem „Secret Agent". Ta nazwa użytkownika była spalona. Na razie, póki nie trafi się okazja, która będzie wymagała większej kreatywności, pozostanie „Edwardem". Gdy Patrick dotarł do „Cape Hawk Inn", słońce chyliło się ku zachodowi. Ostatnie łodzie do obserwowania wielorybów wracały do portu, zostawiając za sobą srebrny kilwater. Na myśl o roli Maeve gliniarza ogarnął czarny smutek - sądził, że sobie ufają. Korciło go, żeby powędrować na nabrzeże i wejść na pokład którejś z łodzi. Nie lubił mieć zbyt długo stałego lądu pod nogami, wolał pokład i wieczne kołysanie fal. Miał nadzieję, że Flora daje sobie bez niego radę, pilnując z Angelo „Nierozwiązanej sprawy". W tej chwili pragnął tylko jednego: jeszcze przed zapadnięciem mroku rozwikłać starą zagadkę. Odsunął od siebie wszystkie myśli i ponownie wszedł na werandę gospody. W foyer było ślicznie. Od strony baru płynęły dźwięki celtyckiej muzyki. Ludzie w strojach wieczorowych wchodzili do jadalni lub z niej wychodzili. Kelnerzy podawali drinki przy kominku, w którym buzował ogień. Chociaż był lipiec, panował typowy dla północy chłód. W chwili kiedy przekroczył próg, zauważył grupkę kobiet, które patrzyły w jego stronę. Na ich czele stała niewiasta, która przywitała go bezpośrednio po przyjeździe, a potem wysłała do „Różanych Szczytów". Ruszył prosto w jej stronę. Stojące za jej plecami panie wcale się nie uśmiechały.

- Proszę, proszę - - zaczął. - Powiedziała mi pani, że w gospodzie nie ma wolnego pokoju. Muszę podziękować ze wysłanie mnie do bajkowego „Domku z frytek". To było mądre posunięcie. - Marlena kazała pana przeprosić. Kompletnie ją zaskoczyłam. Jest wspaniałą kucharką, ale zbyt późno poinformowałam ją o pańskim przyjeździe. Przepraszam. Zignorował przeprosiny. - Czy naprawdę istnieje ktoś taki jak Camille Neill? - Tak. Jestem jej synową. Anne Neill. - A więc jest w tym wszystkim przynajmniej część prawdy. - Tak. Przykro mi, ale teraz naprawdę śpi. Porozmawia pan z nią jutro rano. Wtedy będzie pan mógł spytać ją o wszystko. - Dlaczego uniemożliwia mi pani poznanie prawdy warknął - skoro wyraźnie widać, że zna pani Marę Jameson? - Wyraźnie widać? - spytała Anne. Była wysoka i elegancka, umiała sobie radzić z ludźmi. Pracując w gospodzie, z pewnością niejednokrotnie miała do czynienia z pijakami i palantami, ale cierpliwość Patricka była na wyczerpaniu. - Proszę mnie posłuchać - powiedział uprzejmie. Wyraźnie to widać, bo na widok zdjęcia oczy niemal wyskoczyły pani na wierzch. Bo próbując wyprowadzić mnie w pole, wysłała mnie pani do biednej Marleny... Co pani o mnie wie? A gdybym był seryjnym mordercą? Jestem całkiem obcym człowiekiem, tymczasem wysłała mnie pani do swojej przyjaciółki, żebym uciął sobie u niej drzemkę. Bo, wreszcie, dowiedziałem się od niej o Nanoukach. - Nie rozumiem - przyznała Anne, a zawtórowało jej kilka pań, które przez cały czas rzucały mu mordercze spojrzenia.

- Nanouki. Powiedziała, że Nanouki pomogły jej przebrnąć rozwód. Wtedy wszystko stało się dla mnie jasne. - Co się stało jasne? - spytała jedna z pań. - Powiedziała, że to wojowniczki - odparł. - Pradawne plemię kobiet, które ubierały się w brzask i zachód słońca, czy coś w tym stylu. - Pradawne - powtórzyła jedna z kobiet i zachichotała. - Ubierały się w zorzę polarną, nie brzask i zachód słońca - poprawiła inna. - Dziewczyny Nanouk to my - wyjaśniła Anne. Stanowimy krąg przyjaciółek. - Przyjaciółek? - spytał, zerkając nad głowami na plakat, który reklamował rejsy i w tle ukazywał wyskakujące z wody wieloryby. - Tak - powiedziała. - Wspieramy się nawzajem. Patrick zmarszczył czoło, zaskoczony. Jeśli to prawda... Przypomniał sobie haftowane etui na okulary, coś, co widział u Maeve. Był to drobiazg, który zawsze leżał na szafce nocnej obok stosu książek. Na kremowym tle ktoś wielkimi literami w kilku odcieniach błękitu wyhaftował słowo „Nanouk", a z bliska widać było wypłowiały ze starości zarys wielorybiego ogona. - Jeśli to prawda - powiedział - to jestem święcie przekonany, że Mara Jameson należy do waszego kręgu. - Nie znamy Mary Jameson - powiedziała Anne, gdy Patrick zaczął pokazywać zdjęcie zaginionej. - Możecie nie znać jej pod tym imieniem i nazwiskiem przyznał. - Ale wiem, że ona tu jest. I ma dziewięcioletnią córeczkę. Marisa i Jessica siedziały w biurze Anne i obserwowały wszystko przez szklane drzwi. Anne ostrzegła Marisę o wizycie byłego policjanta. Zatrzymała obie, gdy przyszły z najświeższą dostawą sosnowych poduszeczek. Z powodu

całego zamieszania - wizyty emerytowanego gliniarza szukającego kobiety, która zniknęła dziewięć lat temu - Anne zwołała Dziewczyny Nanouk, żeby zadecydować, co zrobić. Niektóre z kobiet były ofiarami przemocy w rodzinie i miały za sobą bezowocne potyczki z policją i sądami. Prawo nie rozumiało istoty problemu. Gliniarze i sędziowie patrzyli na przystojnego wygadanego mężczyznę w rodzaju Teda i przerażoną, skuloną ze strachu kobietę taką jak Marisa, i w większości wypadków dawali wiarę mężczyźnie. Pewnego razu Marisa poszła do sądu wnieść sprawę przeciwko Tedowi, ale ponieważ nie miała żadnych śladów, a od jego gróźb upłynęło dziesięć godzin, sędzia odmówił zajęcia się jej przypadkiem. Wyszła roztrzęsiona. Jak miała wyjaśnić, że była w szoku i nie potrafiła dokładnie powtórzyć wszystkiego, co powiedział, przekazać, jak bardzo się bała, gdy ciągnął ją za włosy i mówił, że jeśli kiedykolwiek od niego ucieknie, znajdzie ją i zemści się na córeczce? Marisa zdawała sobie sprawę, że niektóre z Dziewczyn Nanouk - starsze, mądrzejsze, lepiej radzące sobie z przeszłością niż ona - miały podobne problemy z policją. Anne również o tym wiedziała, ale nie chciała podejmować żadnych decyzji bez skonsultowania się z wszystkimi, zresztą Marisa z pewnością potrzebowała rady przyjaciółek, jaką obrać taktykę. - Jeśli mu powiesz, może Ted pójdzie za kratki zasugerowała Jessica, zerkając przez szybę. - Albo nie - powątpiewała Marisa. - Zabił Tally. - Wiem, kochanie. - I groził, że wyrządzi nam krzywdę. - Otóż to. Dlatego staram się być ostrożna. Jeśli opowiem o Tedzie, mogę narazić nas na spore niebezpieczeństwo. - Myślisz, że ludzie nam nie uwierzą?

- Tak, tego się właśnie obawiam - przyznała Marisa. Jednak mówiąc to, nie mogła spojrzeć córeczce prosto w oczy. Nie była już tego wcale taka pewna. Bezpośrednio po ucieczce bardzo się bała - była rozdygotanym ludzkim wrakiem. Mimo to wystarczyło jej odwagi, by zabrać Jessicę i wywieźć ją w bezpieczne miejsce. W ostatnim miesiącu zaprzyjaźniła się ze wspaniałymi kobietami i zdobyła ich całkowite zaufanie. Dzięki nim nabrała pewności siebie. - Co nam szkodzi powiedzieć? - obstawała przy swoim Jessica. - Już wyjawiłyśmy Dziewczynom Nanouk nasze prawdziwe nazwisko. Równie dobrze możemy teraz powiedzieć to temu gliniarzowi. Wtedy mógłby aresztować Teda. - Hmmm. - Mogłybyśmy zobaczyć się z naszymi dawnymi przyjaciółmi. I z ciocią Sam... Nie wyjechałabym już na stałe z Cape Hawk... za bardzo brakowałoby mi Rose... ale nie chciałabyś, mamusiu, od czasu do czasu móc wrócić do domu? Wtedy kiedy miałybyśmy na to ochotę? - Chciałabym - przyznała Marisa cicho, bo bardzo tęskniła za dawnym życiem. - Ja też. Chodźmy. - Jesteś pewna? Myślisz, że postępujemy słusznie? Córeczka spojrzała na nią twardo. Przekrzywiła głowę i pogłaskała matkę po policzku. W jej oczach widać było błaganie. Marisa zrozumiała Jessice, nim ta wypowiedziała swoje myśli na głos. - To ty jesteś matką. Ty musisz zadecydować. Kobieta wiedziała, że Jessica ma rację. Pocałowała córeczkę w czubek głowy, wzięła głęboki wdech i ponieważ była matką, otworzyła drzwi biura. *

Lot był długi, a droga z lotniska do domu trwała całą wieczność, ale ku zaskoczeniu Lily Rose ani przez chwilę nie spała i nie okazywała oznak zmęczenia. Liam opuścił szyby łazika, więc przez kabinę przepływało świeże, chłodne słone powietrze z Cape Hawk. Kobieta obejmowała Rose, wdychając zapach sosen i świerków. - Pachnie jak poduszeczki - powiedziała Rose. - Tak - przyznała Lily. - Jess napisała mi, że sprzedają je w gospodzie - zdradziła Rose. - A obok stoi zdjęcie z tobą i ze mną. - O kurczę! - mruknęła zaskoczona kobieta. - To miło. - Ona mówi prawdę - potwierdził słowa dziewczynki Liam. - W foyer jest gablotka. - Możemy ją zobaczyć? - spytała Rose. - Po drodze do domu? - Och, kochanie... jest tak późno. Pora spać. - Ale to takie cudowne - zaprotestowała dziewczynka. Chcę zobaczyć. Poza tym nie miałabyś ochoty spotkać się z Anne? I innymi Dziewczynami Nanouk? Pokazać im, że wszystko w porządku? Lily zacisnęła wargi. Najbardziej chciałaby spotkać ukochaną babcię, za którą tak bardzo tęskniła w trudnych chwilach związanych z operacją Rose. Cieszyła się, że ma Liama u boku, ale rozpaczliwie chciała zobaczyć się z najbliższą osobą po matce. A jeśli nie z nią, to przynajmniej z Dziewczynami Nanouk z Mroźnej Północy. Nawet gdyby w gospodzie była tylko jedna z nich - a na pewno będzie Anne - chętnie wpadłaby w czyjeś objęcia i podzieliła się radością z przyjaciółkami, które przez cały czas wspierały ją i Rose. Zerknęła na Liama, który całą uwagę skupił na drodze. Nagle poczuła się tak, jakby babcia poklepała ją po ramieniu i podjęła decyzję za nią.

- Czy moglibyśmy tam wstąpić? - spytała. - Podejrzewam, że wolisz jechać prosto do domu. - Lily - odparł - jeśli ty i Rose chcecie wpaść po drodze do gospody, jadę z wami. - To znaczy, że możemy? - spytała Rose, gdy łazik pokonywał most przerzucony nad fiordem, a w polu widzenia między dwoma wysokimi urwiskami pojawiły się światła Cape Hawk. - Możemy - powiedziała Lily. Anne była wykończona nerwowo. Do cna. Obłuda nigdy nie była jej mocną stroną - z trudem mówiła Camille, że ładnie wygląda, podczas gdy w rzeczywistości na jej twarzy widać było złośliwość i ciągłe niezadowolenie. Mimo to zaczęła kłamać w chwili, kiedy pojawił się inspektor Murphy... i do tej pory nie przestała. Kazała biednej Marlenie udawać, że prowadzi pensjonat, a potem upokorzyła ją, zmuszając do podania kanapki z serem z oprawą godną specjalności zakładu. Wystarczyło jej trzeźwości umysłu, by błyskawicznie usunąć z widoku Marisę, kazać jej ukryć Jessicę - i nie wypuszczać dziewczynki z ukrycia, póki nie będą miały pewności, że gliniarz wyjechał na dobre. Skąd jej się to wzięło? Jedno było pewne: to Anne w tej chwili pociągała za sznurki - myślała szybko i dokładała wszelkich starań, żeby zapewnić bezpieczeństwo przyjaciółkom. Zadzwoniła do Dziewczyn Nanouk po wsparcie i oczywiście pojawiły się wszystkie, które mogły wyrwać się z domu albo pracy: Cindy, Doreen, Alison, Suzanne, Kathy, Paula i Claire. Kilka minut po przybyciu Patricka Murphy'ego przyjechała również Marlena. Wszystkie zebrały się wokół niego, przekazując sobie nawzajem dobrze znane zdjęcie. Boże, taka młoda, promienna i niewinna - wzdychały. I jak na komendę mówiły to samo: „Wygląda dziwnie znajomo".

Wyrażały komentarze na temat jej włosów, uśmiechu i pięknych błyszczących oczu. Była taka słodka, co więcej, nosiła pod sercem dziewczynkę, którą tak kochały. Na myśl o tym, jaka była dzielna i przed czym uciekła, Anne nie mogła powstrzymać się od łez. Ocierała je, ale wciąż napływały nowe. - Matko przenajświętsza - szepnęła nagle Cindy. Anne uniosła głowę i zobaczyła kuśtykającą Camille. Staruszka wyłoniła się z korytarza, który prowadził do prywatnych pokoi. Najlepiej byłoby ją zatrzymać, ale w tej chwili było już za późno. - Dobry wieczór - powiedziała Camille, obrzucając Anne dziwnym spojrzeniem. - Nie pracujesz dziś wieczorem? - Genny zastępuje mnie na jadalni - wyjaśniła Anne. - Widziałam tego dżentelmena przed południem powiedziała Camille, podchodząc do Patricka. - Rozmawiałaś z nim w ogrodzie. Gdzie jest Jude? Jeszcze na łodzi? - Tak - odparła Anne. - Cześć, Camille - przywitała starszą panią Marlena, starając się rozładować sytuację, ale tylko wpakowała Dziewczyny Nanouk w jeszcze większe tarapaty. - Camille Neill? - spytał Patrick. - Tak. A pan kim jest? - Patrick Murphy. Czy jest pani tą samą Camille Neill, o której wspomniano w tym artykule? Staruszka założyła na nos okulary i zerknęła na pożółkły wycinek gazety. Sapnęła, po czym uniosła głowę i popatrzyła na Patricka. - To gazeta z Ard na Mara i artykuł o pomniku Frederica. Po co one panu? Znał pan Frederica? - Nie, psze pani - powiedział. - Prowadzę dochodzenie w sprawie zniknięcia przed dziewięciu laty Mary Jameson. -

Wyjął zdjęcie z rąk Cindy i wręczył je Camille. - Poznaje ją pani? Anne czuła, że serce staje jej w gardle. Nic nie mogła zrobić - zaraz Camille wyrzuci z siebie prawdę i Patrick będzie wiedział, gdzie szukać. Spojrzała przez drzwi biura... i zamarła w bezruchu. Marisa i Jessica zmierzały w ich stronę. Camille odchrząknęła i zerknęła na Anne. Potem potrząsnęła głową. - Nie - powiedziała pewnie. - Nie poznaję jej. Niestety było już za późno. Anne nie wierzyła własnym oczom. Patrzyła na wyprostowaną, zdecydowaną na wszystko Marisę. Jessica wyrwała się do przodu, wbiegła w środek koła i stanęła na wprost Patricka Murphy'ego. Kiedy się odwrócił - jakby dostrzegł dziewczynkę i chciał zobaczyć jej matkę - otworzyły się drzwi gospody. Na progu stanęli Liam, Lily i Rose. Wszyscy zaczęli krzyczeć, piszczeć, śmiać się i płakać. Dziewczyny Nanouk jak jeden mąż przebiegły przez foyer z rozłożonymi rękami, by przywitać się z Lily i Rose. Marisa i Jessica znalazły się w pierwszym szeregu i już po chwili wszystkie cztery całowały się, ściskały i szlochały, otoczone przez pozostałe przyjaciółki, które chciały być jak najbliżej nich. Anne ujęła Camille za rękę i powędrowała za pozostałymi razem z Patrickiem Murphym. Camille uścisnęła dłoń synowej, Anne odpowiedziała tym samym. - Zawsze było mi przykro, Anne - szepnęła Camille. Próbowałam pomóc Rose na swój sposób, finansowo. Uniosła głowę. - Chociaż nie należę do Dziewczyn Nanouk. Anne ze zdumieniem spojrzała na teściową i odpowiedziała również szeptem: - Po tym co zrobiłaś, już do nich należysz, Camille. Kobiety zbiły się w ciasny krąg, a Liam odsunął się nieco na

bok. Gdy Anne podeszła bliżej, zauważyła, że wszystkie panie pochylają się nad Rose. Nie chciały za bardzo się zbliżać, żeby jej nie zmiażdżyć, ale każda starała się dotknąć dziewczynki, pogłaskać ją i powiedzieć, jak się cieszy z jej powrotu. Radość była powszechna. Anne zauważyła, że Marisa uścisnęła Lily i szepnęła jej coś na ucho. W pomieszczeniu panował ogromny hałas - tyle osób śmiało się, płakało, rozmawiało, a z sąsiedniej sali dobiegała celtycka muzyka, jednakże Anne słyszała tylko bicie własnego serca. Zastanawiała się, czy Patrick zdoła wszystkich przekrzyczeć. - Maro! - zawołał. Na jego głos uniosły się dwie głowy: Marisy i Lily.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY - Tak? - spytała Lily. W foyer zapadła grobowa cisza. Rose trzymała matkę kurczowo za rękę i patrzyła na obcego mężczyznę. - Ale to ja jestem Marisa - wtrąciła Marisa. - Powiedziałem „Mara" - wyjaśnił nieznajomy. Idąc przez tłum, patrzył na Lily, jakby doskonale ją znał. Na tym nie koniec - w jego oczach widać było mieszaninę powątpiewania i radości z powodu zwycięstwa, jakby przyjechał po nią, ale nie mógł uwierzyć, że poszukiwania dobiegły końca. - Lily... nic nie mów - podpowiedziała Anne, wysuwając się do przodu. - Nie odzywaj się. Liamie, możesz sprowadzić Jude'a? Oceanolog podszedł do Lily i otoczył ją ramieniem. Matka Rose miała wrażenie, że jej przyjaciółki nie wiedzą, czy śmiać się z niej i Liama czy bać się, że stanie się coś złego. - Mam zdjęcie - wyjaśnił mężczyzna, wręczając je Lily. I wycinek z gazety. Spojrzała na nie. Były to rzeczy, które pochodziły z innego miejsca i innego czasu, mimo to sprawiły, że napłynęły jej do oczu łzy. Nie z powodu fotografii ani artykułu prasowego, ale daty napisanej ładnym pismem w prawym górnym rogu. - Nazywam się Patrick Murphy - przedstawił się. Chętnie przedstawiłbym się jako inspektor Patrick Murphy, ale jestem już na emeryturze. Twoja sprawa była łabędzim śpiewem w mojej długiej karierze. Szkoda, że nie udało mi się jej rozwiązać. Lily poczuła, że Liam nieco się rozluźnił. Zdała sobie sprawę, że początkowo oceanolog wziął go za rekina, jej męża. Mimo to wpatrywała się w pismo ręczne, nie wiedząc, co powiedzieć.

- Brawa dla twoich przyjaciółek - powiedział Patrick Murphy oschle. - Nie poznały cię na zdjęciu... chociaż to niemożliwe. Ani trochę się nie zmieniłaś. Mimo to zachowały kamienne twarze, jakby nigdy nie widziały cię na oczy. Oczywiście dotarłem tu dopiero dzisiaj w południe. W przeciwnym razie zmęczyłbym je uporczywymi pytaniami. Ktoś prychnął - prawdopodobnie Marlena. - Wiem o Dziewczynach Nanouk - oświadczył. - Czy przynależność do przyjacielskiego kręgu jest przestępstwem? - spytała Anne. - Nie - przyznał. - Jedyne przestępstwo, o jakim możemy mówić, zostało popełnione wiele lat temu. Na dodatek przez kogoś, kto nigdy nie odpowiedział za nie. Lily przygarbiła się. Czy jest jakaś ustawa, według której ucieczka jest przestępstwem? Wiedziała, że prowadzono zakrojone na szeroką skalę poszukiwania - wielogodzinna praca policjantów z pewnością pochłonęła niemałe fundusze. Zastanawiała się, jaka może być kara za zniknięcie. - Lily nie zrobiła nic złego - warknęła Cindy. - Skopię panu tyłek, jeśli powie pan coś takiego, nawet jeśli jest pan emerytowanym gliną. Nie wie pan, przez co przeszła... - Cindy... - wtrąciła Anne spokojnie. - Jedyne przestępstwo popełnił mężczyzna, który cię bił wyjaśnił Patrick, zbliżając się o krok. - Bił swoją ciężarną żonę. Gdy zniknęłaś, potraktowaliśmy wasz dom jako miejsce zbrodni i za pomocą luminolu sprawdziliśmy każdy centymetr kwadratowy. Szkoda, że nie widziałaś krwi, która po użyciu tego preparatu świeci jak błyskawica podczas burzy. Znaleźliśmy ślady w całej kuchni. Musiał bardzo cię skrzywdzić, Maro. Naprawdę. - Rzeczywiście wyrządził mi krzywdę - przyznała. Chociaż nigdy mnie nie uderzył. - Skąd zatem tyle krwi...

- Czasami mnie potrącał, przechodząc obok - wyjaśniła. Kiedy upadałam, mówił, że jestem ociężała i niezgrabna, a jemu brakuje miejsca. Kilkakrotnie uderzyłam się w głowę i ją rozcięłam. On zawsze twierdził, że to był wypadek. - Wróciła w myślach do dawnych wydarzeń. - Długo mu wierzyłam... - Ale tamtego wieczoru przelała się czara goryczy, prawda? - Prawda - przyznała. - Tym razem było inaczej. Dostał szału... - Urwała i spojrzała na Rose. - Przepraszam, ale nie mogę w tej chwili o tym mówić. Muszę położyć córeczkę do łóżka. - Jest piękna - zauważył rudowłosy gliniarz. Nie wiadomo czemu oczy mu błysnęły. - Oczywiście - potwierdziła Marlena. - Podobna do Lily. - Powiedziałbym raczej - wtrącił Patrick - że jest podobna do Maeve. - Do babci! - szepnęła Lily. - Bardzo za tobą tęskni, Maro. Niezależnie od tego, z jakich powodów uciekłaś, musiała ci ufać bez granic. Nigdy nie widziałem takiej miłości. Wiem również, że pozwalając ci zniknąć z powierzchni ziemi, poniosła największą ofiarę, na jaką może się zdobyć każda babcia. - Ona nie miała z tym nic wspólnego - zaprotestowała Lily drżącym głosem, nie chcąc przysparzać Maeve jakichkolwiek kłopotów. - Może - powiedział gliniarz. - Ale codziennie używała haftowanego przez ciebie etui na okulary z napisem „Nanouk". Potem opowiedziała mi o swoim członkostwie w oceanarium. Ty je opłaciłaś... chciałaś, żeby mogła odwiedzać białuchy i myśleć o tobie? - Powiedziała panu? Gliniarz przytaknął.

- I dała mi ten wycinek... - Wskazał pożółkły karteluszek, który Lily trzymała w ręce, artykuł o wypadku promu w Ard na Mara. - Wiesz, co myślę? - Co takiego? - spytała Lily. Obejmowała Rose, trzymała Liama za rękę i czuła, że musi stąd wyjść... uciec z gospody, od gliniarza i rozmowy na temat babci. Tego było już za wiele: najpierw operacja Rose, potem Liam i teraz to... - Że pomogła mi cię znaleźć. Przysłała mnie tutaj, Maro. - Nie zrobiłaby tego - zaprotestowała Lily. - Nawet nie wiedziała, gdzie jestem. - Może to prawda - przyznał. - Ale zdawała sobie sprawę, że cię znajdę. Myślę, że wystarczająco długo dawała sobie radę bez ciebie, ale teraz coś się zmieniło i chciałaby, żebyś wróciła do domu. Pomyśl o tym, Maro. - Mamusiu? - spytała Rose wyraźnie zestresowana i zmęczona. Jessica stanęła obok niej jak strażnik na warcie. Córka Cindy, Allie, również była gotowa na wszystko. - Mam na imię Lily - powiedziała matka Rose. - Mara zniknęła z powierzchni ziemi. Rozumie pan? I chcę, żeby tak zostało. A teraz muszę odwieźć córeczkę do domu. - Zgoda, pod warunkiem że później odpowiesz mi na kilka pytań. Lily przytaknęła, ale nie odezwała się ani słowem. Pozwoliła, by Liam wyprowadził ją i Rose z gospody i zapakował do swojego łazika. Zostawili za sobą światła „Cape Hawk Inn" i wjechali między ciemne, tajemnicze, obrośnięte sosnami urwiska, które Lily od dawna nazywała domem... i chciała, by nadal tak zostało. Jednakże spotkanie z mężczyzną, który nie tak dawno widział się z Maeve, wytrąciło ją z równowagi. Rozdygotana przytulała do siebie Rose, żeby się nie załamać.

Marisa oparła się o biurko i obserwowała, jak Jessica odprowadza Rose na werandę i macha jej na pożegnanie. Potem wszystkie kobiety zaczęły mówić jednocześnie. - Wiedziałaś? - Wiedziałam, że przed czymś uciekła. - Wiedziałaś, przed czym? - Domyślałam się, bo gdy przyjechała do Cape Hawk, wyglądała na zaszczutą. - Kiedy po raz pierwszy się przedstawiała, zająknęła się przypomniała sobie Cindy. - Rozmawiałyśmy o tym z Alison. Doszłyśmy do wniosku, że Lily to jej przybrane imię, ale było jasne, że chce zachować swoją tożsamość w tajemnicy, więc nigdy nie rozmawiałyśmy z nią na ten temat. - Nawet przez myśl nam nie przeszło, żeby ją o to pytać zgodziła się Doreen. - I nie rozmawiałyście o tym między sobą? - spytała Marisa. Anne potrząsnęła głowa. - Raczej nie. Długo nie wiedziałam, kim ona jest. Kiedy tu przyjechała, miała bardzo krótko przycięte włosy... prawic jak chłopak. Początkowo nosiła okulary w rogowych oprawkach i próbowała ukryć brzuch pod obszernymi koszulami. Potem jednak włosy jej odrosły, a okulary gdzieś zniknęły. Przypuszczalnie poczuła się bezpieczniej. - W końcu wyznała, że mąż się nad nią znęcał wyjaśniała Cindy Marisie. - Dopiero wtedy zaczęła powoli odzyskiwać wewnętrzną równowagę. Otwierać się przed nami. Nie obchodziło nas, skąd pochodzi ani przed czym uciekła. Próbowałyśmy tylko ją przekonać, że nie zasłużyła na takie traktowanie przez męża. - Ja wiedziałam, kim ona jest - szepnęła Marlena. - Mam telewizję satelitarną, więc często oglądam wiadomości ze Stanów. Jej historia zafascynowała mnie... jeszcze nim tu

dotarła. Lubiany przez wszystkich przystojny i sympatyczny mąż, piękna, niziutka młoda żona w ciąży, z najpromienniejszym uśmiechem, jaki w życiu widziałam. - Dlaczego tak cię to zainteresowało? - spytała Marisa. - Bo koniecznie chciałam wiedzieć, czy byli idealnym małżeństwem? Czy może on ją zamordował? Popełnił zbrodnię doskonałą? - To dobre pytania - przyznał inspektor Murphy, który przez chwilę podsłuchiwał rozmowę, a w końcu podszedł do pań. - Bardzo dobre pytania. - To pan prowadził jej sprawę? - spytała Marisa. - Tak - potwierdził. Miał rude włosy na skroniach przyprószone siwizną, piegowatą twarz i piękny uśmiech, który zaskoczył Marisę. Wcale nie wyglądał na wkurzonego, a miał prawo być zły - za to, że przez tyle godzin wodziły go za nos. - Co pan myślał? Że mąż ją zabił? - Byłem tego pewien - oświadczył. - Dlaczego? - spytała Marisa. Patrzył na nią nad głowami innych, jakby w foyer znajdowali się tylko on i ona. - Bo to zły facet. - Skąd pan to wie? Skoro przekonał się pan, że Mara... Lily... żyje, najwyraźniej mąż jej nie zabił; więc skąd pan wie, że to zły facet? - Bo widziałem ślady krwi w ich kuchni. - Ale powiedziała, że nigdy jej nie uderzył. Patrick wzruszył ramionami. - Widziałem krew - powtórzył. - Skądś się tam wzięła. Było jej dużo, jakby dobrą chwilę leżała ranna i mocno krwawiła. Przewrócił ją, a jeśli udawał, że to wypadek, żeby myślała, iż jest wariatką, to znaczy, że jest jeszcze gorszy.

Podczas pierwszego roku po jej zniknięciu rozmawiałem z wieloma ludźmi... Mara Jameson próbowała osłaniać męża, twierdziła, że są szczęśliwym małżeństwem, ale ich związek wcale nie był udany. A on nie był dobrym człowiekiem. - Czy jej mąż... wciąż gdzieś tam mieszka? Patrick przytaknął. W tym momencie Anne zaczęła wynosić rzeczy ze swojego biura: koszyk z sosnowymi poduszeczkami dla Rose i sztalugę ze zdjęciami Lily i jej córeczki. Razem z Marleną porozkładała wszystko z powrotem w recepcji. Anne pochowała wszystko, gdy były gliniarz zaczął zadawać pytania, nie chcąc, by poznał matkę Rose na zdjęciu. Marisa zauważyła, że Patrick zerknął na biurko w recepcji, stos płyt kompaktowych, plakaty i zdjęcia zespołów, które miały wziąć udział w zbliżającym się festiwalu muzyki celtyckiej w Cape Hawk. Uśmiechnął się. - O co chodzi? - spytała Marisa. - O to. - Gestem ręki wskazał na płyty. - Świat z taką muzyką nie może być zły. - W dzieciństwie grałam na skrzypcach - wyznała Marisa, patrząc na zdjęcie jednego z zespołów, ale przypominając sobie inny: cztery kobiety w białych sukienkach z gitarami i skrzypcami pod transparentem z nazwą „Upadłe Anioły". Przez całą szkołę pielęgniarską w piątkowe wieczory grywałam w irlandzkich barach. - Może znów odkryje pani w sobie zamiłowanie do muzyki - powiedział. - Mamusiu - wtrąciła Jessica, podchodząc do Marisy. Allie pyta, czy mogę zostać u niej na noc. - Ja się zgadzam - pospieszyła dziewczynce z pomocą Cindy. Roztrzęsiona rozmową Marisa podziękowała Patrickowi Murphy'emu i podeszła do Cindy i Allie omówić szczegóły.

Jessica dostanie nocną koszulę, a jutro przed południem Cindy podrzuci ją do domu. Marisa zgodziła się; była zadowolona, że Allie zaproponowała Jessicę nocleg u siebie - chciała być sama. Żeby móc pomyśleć i dowiedzieć się czegoś więcej. Pocałowała córeczkę na dobranoc, pożegnała się z przyjaciółkami i uścisnęła rękę Patricka Murphy'ego. Trzymał ją o ułamek sekundy za długo; Marisa spojrzała w jego błękitne zmartwione oczy i dostrzegła w nich pytanie. Pytał ją o coś, o czym nawet nie chciała myśleć - niemal słyszała słowa: „Czy wszystko w porządku?". Nie był już gliniarzem - przeszedł na emeryturę. Takie sprawy ani poprzednio, ani obecnie nie podlegały jego kompetencjom. Marisa otworzyła usta, by zadać pytanie, ale nie chciała być bezczelna. To nie jego problem. Poza tym nigdy nie należała do osób, które proszą o pomoc. - Niech pani nie zapomni tej muzyki - zawołał za nią. Wyszła na zewnątrz, wsiadła do samochodu i minęła kamienną bramę przy wjeździe na parking. Gwiazdy odbijały się w onyksowej zatoce. Przez otwarte okno dolatywały nawoływania nocnych ptaków. Wyobraziła sobie, że złocistookie sowy obserwują ją i samochód. Jak wartownicy, którzy stoją na straży i chronią ją przed złem. Sosny tworzyły po obu stronach drogi zwarty szpaler, a ich gałęzie zamykały się nad szosą. Jessica coraz lepiej czuła się w Cape Hawk. Marisa przypomniała sobie, ile dobrego spotkało je od przyjazdu. Miłość do Rose tak rozpaliła dziewczynkę, że z ogromnym zapałem robiła sosnowe poduszeczki i kolczyki z szyszek. Młoda kobieta nie posiadała się z dumy, że wychowała tak wrażliwe i pracowite dziecko. Włączyła odtwarzacz. Kiedy usłyszała „Aurorę" zespołu Spirit - ulubioną piosenkę Jessiki - szybko zmieniła płytę.

Jadąc, zastanawiała się, ile rzeczy w jej życiu zmieniło się na gorsze przez osobę, którą tak bardzo kochała. Na przekór słowom Patricka na temat muzyki, teraz te dźwięki napełniały ją bólem. Ponieważ Jessiki nie było w samochodzie, Marisa doszła do wniosku, że może swobodnie dać upust emocjom, które kłębiły się w jej wnętrzu. Budziły ją w nocy i poruszały wszystko w posadach jak małe trzęsienia ziemi. Zaczęła płakać, początkowo cicho, potem coraz głośniej. Wysokie urwiska i gęste drzewa tłumiły szlochy, więc jadąc, wyrzucała z siebie wszystkie żale. Widok Lily z Liamem i Rose, a potem ujawnienie jej prawdziwego nazwiska i przeszłości sprawiło, że Marisa marzyła o tym samym. Bardzo tęskniła za matką. Z tylu rzeczy musiała zrezygnować, uciekając od Teda, ale teraz wszystko połączyło się w jedno ogromne życzenie: móc znów zobaczyć matkę. Zaparkowała za domem, otworzyła drzwi samochodu i przez minutę w nim siedziała. Zapach lasu, morza, sosen, jagód, soli i werbeny był jak młode wino - uderzał do głowy i otumaniał. Marisa wciągnęła go głęboko w płuca, mając świadomość, że przyjechała tu z konkretnego powodu. Spotkanie z Lily i Dziewczynami Nanouk bardzo ją wzmocniło. Czy jest wystarczająco silna, by wykonać następny krok? Na razie nie była pewna. Zamknęła za sobą drzwi samochodu i wyostrzyła wszystkie zmysły na wypadek, gdyby ktoś ukrywał się w krzakach - niezależnie od tego jak daleko była od Bostonu i Teda, wciąż miała się na baczności - po czym samotnie weszła do domu. Kiedy prawda wyszła na jaw, a Anne zdała sobie sprawę, że żadnej z jej przyjaciółek nic już nie grozi, poszukała dla

Patricka pokoju w gospodzie. Powiedział jej, że nie ma do niej żalu, a Marlenę zapewnił, że bardzo będzie mu brakowało tego, co zaoferowałaby mu na śniadanie. Grał celtycki zespół muzyka była piękna i wzruszająca, taka, jaką były gliniarz najbardziej lubił. - Może wejdzie pan na chwilę na salę i posłucha? spytała Anne. - Pomoże mnie i Jude'owi ocenić grający zespół? W lecie organizujemy festiwal muzyki celtyckiej i konkurs dla najlepszych zespołów. Może się pan do nas przyłączy? Patrick przez chwilę się wahał, ale potem pokręcił przecząco głową. Był zbyt podniecony, żeby siedzieć, więc poszedł do swojego pokoju na samym końcu pierwszego piętra i rzucił torbę na łóżko. Czuł, że potrzebny mu prysznic, dlatego stał pod strumieniem wody, póki nie zaczął się uspokajać. Nie mógł oswoić się z faktem, że znalazł Marę albo Lily (nie bardzo wiedział, jak ją teraz nazywać). Po wyjściu spod prysznicu owinął się ręcznikiem i ponownie próbował dodzwonić się do Maeve. Znów odezwała się automatyczna sekretarka. Z trudem powstrzymał się przed zostawieniem wiadomości: „Zgadnij, Maeve, co się stało znalazłem twoją wnuczkę. Szkoda, że tylko ja jeden uważałem ją za zmarłą!". Albo: „Cześć, Maeve - Mara żyje i dobrze się miewa. Cieszę się, że trzymałaś to w wielkiej tajemnicy. Dzięki temu szukając jej, uczciwie zapracowałem na swoje pobory". Rozłączył się i rzucił telefon na łóżko. Trudno równocześnie przeżywać radość i rozgoryczenie, widać jednak, było to możliwe. Mówiąc oględnie, miał mieszane uczucia. Do kogo mógłby zadzwonić? Do Sandry, żeby powiedzieć jej, iż rozwikłał zagadkę, która wiązała się z dawnym przestępstwem, chociaż jak się okazało, nie było żadnego

przestępstwa, i żeby zapytać, czy może teraz wrócić do domu? Niemal słyszał śmiech byłej żony. Przestępstwo, które wcale nie było przestępstwem, zniszczyło ich małżeństwo. Wspaniały inspektor przez cały czas niepotrzebnie się wysilał. Mógł zadzwonić do Angela, który pilnował łodzi - siedząc na pokładzie „Nierozwiązanej Sprawy", oglądając mecz Yankees, obserwując wschód księżyca nad Silver Bay i ciesząc się z towarzystwa wspaniałego, wiernego i kochającego psa. Angelo nie należał do przyjaciół, którzy lubią powtarzać: „A nie mówiłem?", ale tym razem mógł to zrobić. Patrick wolał nie ryzykować. Używając słów psychologa, którego kilkakrotnie odwiedził razem z Sandrą i u którego żona powiedziała mu, że chce odejść, „podle się czuł". - Cholernie podle - powiedział na głos, wciągając spodnie i koszulę. Co z tego, że schrzanił małżeństwo i zniszczył karierę, co z tego, że jest niepotrzebnym nikomu emerytem, który dał się wyprowadzić w pole - tak, spójrzmy prawdzie w oczy, wyprawa do „Różanych Szczytów" była tylko lukrem na cieście - bandzie wariatek w okresie menopauzalnym i przedmenopauzalnym. Partick Murphy postanowił wybrać się do portu. Na pewno spotka tam jakichś rybaków i kutry. Może któryś będzie miał piwo. Były gliniarz nie pił od ośmiu lat, ale tego wieczoru chyba warto zrobić wyjątek. Niemal czuł ulgę, jaką niesie alkohol, który spływa do żołądka, a potem zaczyna krążyć we krwi. W chwili kiedy położył rękę na klamce, zadzwonił telefon. Hotelowy aparat, nie komórka, więc na pewno nie Maeve. Gdy podniósł słuchawkę, usłyszał kobiecy głos. - Inspektor Murphy? - Już nie inspektor - powiedział cierpko. - Jestem na emeryturze.

- Dobrze, w takim razie czy to emerytowany inspektor Murphy? - Tak. - Mówi Marisa Taylor. Spotkaliśmy się dziś wieczorem. - Tak, pamiętam... skrzypaczka. Ma pani córkę. Czy żartujecie między sobą, że po zobaczeniu pani dziewięcioletniej córeczki myślałem, iż to dziecko Mary? Nie odpowiedziała. - Nie, nie żartujemy - zapewniła po długiej chwili. Patrick przez minutę się nie odzywał. Nagle doznał olśnienia. Przecież w całej tej sytuacji wcale nie chodziło o niego Mara nie ukryła się tu po to, by popsuć mu szyki. Natomiast w głosie Marisy słyszał ten sam strach, który kazał Marze opuścić dom. Poczuł ucisk żołądka. - O co chodzi, Mariso? - spytał. - Chciałabym coś panu pokazać. Wiem, że to nie pańska specjalność, ale mam kilka pytań. Wpadnie pan do mnie? - Dobrze - obiecał. Powiedziała mu, jak jechać - przez most łańcuchowy, potem w lewo i obok tartaku - znaki charakterystyczne odpowiednie dla miejsca, w którym kobieta mogłaby się ukryć przed całym światem. Od przyjazdu do Cape Hawk Patrick czuł się jak w wagoniku kolejki górskiej w wesołym miasteczku, a jazda najwyraźniej nie miała końca. Wsunął koszulę do spodni, pospinał paski kabury i jeszcze raz zadzwonił do Maeve - jeśli starsza pani do jutra się nie odezwie, zacznie się martwić. Wyszedł z pokoju. Niezależnie od tego, co chciała od niego Marisa, cieszył się, że znów będzie mógł zająć się jakimś przestępstwem. Droga była rodem z filmu fantasy: wiła się w górę po kamienistych urwiskach i prowadziła przez las, który bardzo przypominał pierwotną puszczę. Patrick zauważył stadko łosi, które spoglądały na niego z pobocza drogi. Nieco dalej

ciężkim krokiem przeszedł przez jezdnię baribal. Wśród drzew pohukiwały sowy, jakiś ptak zanurkował po zdobycz, a potem rozległy się rozpaczliwe piski. Patrickowi to wszystko dziwnie dodawało otuchy. Jako gliniarz, który przez wiele lat pracował w wydziale zabójstw, wiedział, że ludzie są zdolni do większego okrucieństwa niż najgorszy drapieżnik. Doskonale rozumiał, dlaczego maltretowana kobieta jest w stanie odnaleźć spokój w takim otoczeniu. Ten zakątek znajdował się tak daleko od cywilizowanego świata - bardziej znanego w Ameryce pod nazwą „przedmieść" - w którym każdy ładnie się ubiera, ładnie mówi i prosto się trzyma. Patrick widywał, co się działo za zamkniętymi drzwiami niektórych z tych „ładnych" domów, nie wyłączając domu Mary Jameson. Skręcił w podjazd Marisy. Stała w drzwiach, a światło z wnętrza podkreślało jej sylwetkę. Miała na sobie luźną bawełnianą bluzkę, która powiewała na letniej bryzie. Patrick musiał się w duchu upominać, że przyjechał tu jako policjant. - Cześć - powiedziała, gdy się zbliżał. - Cześć - odparł. - Dziwnie się czułam, dzwoniąc do pana - zdradziła, obejmując się ramionami. Spoglądała na niego z wyraźnym zdenerwowaniem. - Dlaczego? - spytał. Miała piękne oczy, brązowe, aksamitne, łagodne i inteligentne. Patrzyła prosto na niego. - Bo kiedyś szukałam pomocy w sądzie i na policji. Nie uwierzono mi i moja prośba została odrzucona. - Bardzo mi przykro z tego powodu - powiedział ostrożnie. Nigdy nie rzucał gromów na funkcjonariuszy ochrony porządku publicznego, ale słyszał o skargach osób, które spotkały się z przemocą w rodzinie, zwłaszcza żon bogatych,

wygadanych i odnoszących sukcesy mężczyzn. Nim taka kobieta dojrzała do tego, by szukać pomocy, zazwyczaj była bliska szaleństwa i zachowywała się jak wariatka - dlatego, że mąż ją do tego doprowadził, i dlatego, że tak długo go osłaniała. - Moja córeczka nocuje dzisiaj u koleżanki - wyjaśniła Marisa. - Uznałam, że możemy trochę porozmawiać. Coś panu pokażę. - Jasne - powiedział Patrick. Była wysoka i smukła, poruszała się z wdziękiem, ale też z pewnym wahaniem; widać długo nie była pewna siebie. Zerknęła na niego, jakby oceniała jego myśli i ruchy. Przeszli przez salon. Potem zatrzymała się i przeprosiła go spojrzeniem. - Mój komputer znajduje się w sypialni - wyjaśniła. - Nie ma sprawy - powiedział, zapewniając w ten sposób, że nie zinterpretuje opacznie jej postępowania. Kiwnęła głową i podprowadziła go do biurka. Miała sfatygowany komputer, starą klawiaturę i duży monitor. Na bocznej ściance obudowy zauważył zniszczoną nalepkę uczelni z Baltimore. - Tam się uczyłaś? - spytał. - Tak, w szkole pielęgniarskiej - wyjaśniła. - Komputer pochodzi jeszcze z tamtych czasów. Gdy w kwietniu opuszczałam dom, była to jedna z niewielu rzeczy, które ze sobą zabrałam. Koniecznie chciałam mieć Internet i pocztę elektroniczną... by pozostać w kontakcie z ludźmi, których kochałam. Moja matka... - Dlaczego opuściłaś dom? - Z tego samego powodu co Lily. Mara. - Serdecznie ci współczuję. - Dziękuję - powiedziała, odwracając głowę, jakby wiedziała, że gliniarz naprawdę tak myśli.

Czy ma jej powiedzieć, że nie powinna czuć się z tego powodu źle ani mieć wyrzutów sumienia? A może Marisa już o tym wie? Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę, że tacy mężczyźni często obierają sobie za cel kobiety, które pracują w służbie zdrowia? Chociaż z drugiej strony Patrick nie lubił statystyk. To konkretne zestawienie danych nie obejmowało osób w rodzaju Lily... jeśli chce, by tak ją nazywano, Patrick postara się tak właśnie o niej myśleć. Zerknął na Marisę, która siedziała przy komputerze z ramionami uniesionymi do uszu, i zastanawiał się, jak długo matka Jessiki dźwiga ten ciężar. - Ma pan komputer? - spytała. - Korzysta pan z Internetu? - Jestem na emeryturze. - Uśmiechnął się. - To jeden ze sposobów na zabicie czasu. Łowienie ryb, mecze i szukanie pewnych informacji w Internecie. - Ja też to robię - wyznała. - Szukam pewnych informacji. Tak jak wtedy, gdy się dowiedziałam, że Rose cierpi na tetralogię Fallota. - Jaką tetralogię? - Fallota - powtórzyła Marisa. - To skomplikowana wada serca. Patrick przytaknął, czując potworny smutek. Przypomniał sobie Lily i Rose w drzwiach gospody, a także tablicę, którą przyniosła Anne. Wyglądało to na małomiasteczkową zbiórkę pieniędzy, akcję, jakie można spotkać w każdej jadalni i pralni chemicznej wszędzie tam, gdzie jakieś dziecko wymaga pomocy medycznej. Coś nowego dla Maeve... wnuczka ma problemy z sercem. Na moment Patrick wrócił myślami do starszej pani, potem skupił uwagę na Marisie. - Tak czy inaczej... - zaczęła. - Jest pewien zespół, który bardzo lubię. Spirit. - Wszyscy lubią Spirit - przyznał Partick i zanucił kilka taktów „Lonesome Daughter".

- Nieźle - przyznała Marisa i po raz pierwszy od jego przyjazdu obdarzyła go szczerym uśmiechem. - Grasz ich melodie na skrzypcach? - Bardzo często. Ale nie o to mi chodzi... - W takim razie o co? Gdy zerknął na ekran, uśmiech zniknął mu z twarzy. - Wielbiciele tego zespołu mają swoją stronę. Wstyd się przyznać, ale czasami tam zaglądam... od kilku lat. Fani z reguły są... jak by to powiedzieć... tak samo wielkoduszni jak członkowie zespołu. Inteligentni, zabawni, obdarzeni wrażliwością społeczną. Takich ludzi lubię i szanuję. Inteligentni, zabawni, obdarzeni wrażliwością społeczną. Patrick uznał, że posiada te cechy, i przytaknął. No, może nie jest aż tak inteligentny. Złapał się na tym, że chciałby należeć do grona osób, które lubi ta kobieta. - Poza tym można tam kupić płyty kompaktowe i nieosiągalne gdzie indziej nagrania z koncertów. To znaczy, hmm... był pan policjantem, dlatego powiem, że ja sama nigdy z tego nie korzystam, ale czasami robi się w Internecie takie rzeczy, na przykład handluje się nagraniami rozpowszechnianymi bez zgody autora. Patrick przytaknął, starając się nie robić zbyt poważnej miny. - Ostatnio śledziłam ich dyskusję i zauważyłam, że ktoś oszukuje członków forum. - Oszukuje? W jaki sposób? - Udaje, że jego siostra straciła dom podczas huraganu. Poinformował wszystkich, że huragan Catherina zniszczył jej dom i poważnie poranił jej syna. Wielbiciele zespołu Spirit zaczęli mu pomagać. Używa nicka Secret Agent. Wydrukowałam kilka jego postów. Podała je Partickowi, który od razu zaczął je czytać.

Natychmiast dostrzegł pułapkę - przynętę i haczyk. Potrząsnął głową. Wiele lat temu pracował z FBI nad sprawą oszustwa internetowego. Czaty i fora dyskusyjne dają wspaniałe możliwości oszustom i sępom wszelkiej maści. To idealne miejsca dla doktorów Jekyllów z całego świata - nikt nie wystawi głowy z ekranu i nie zobaczy, że osoba, z którą rozmawia, to w rzeczywistości Mr. Hyde. - Jak pan widzi, odpowiedziało wiele osób. W którymś miejscu Secret Agent prowadził na bieżąco rejestr wpłat. O tu, zebrał wtedy prawie siedem tysięcy dolarów. Narysował wykres, jaki często stosuje się w wypadku akcji charytatywnych, coś w rodzaju termometru, który ukazuje, ile jeszcze brakuje do celu. Chciał zebrać dziesięć tysięcy. - Proszę, ilu ludzi napisało - powiedział Patrick zdumiony życzliwością i naiwnością ludzką. Przypomniał sobie sprawę prowadzoną przez FBI. On i Joe Holmes, agent, który ożenił się z mieszkanką Hubbard's Point, Tarą O'Tool, tropili parę, która namawiała emerytów do inwestowania w tanie akcje. Oszuści mieszkali w ogromnej rezydencji z widokiem na Silver Bay. Emeryci stracili oszczędności całego życia. - Jesteśmy bardzo ufni - wyjaśniła Marisa. - Wielbiciele zespołu Spirit? - Nie, ludzie w ogóle - powiedziała. - Ja sama też zaufałam temu człowiekowi. - Wysłałaś pieniądze na jego siostrę? Potrząsnęła głową, a w jej oczach pojawiły się łzy. - Wyszłam za niego za mąż. - Secret Agent jest twoim mężem? - spytał. - Byłym mężem - poprawiła. - Tak sądzę. Wiem, że oszukiwał na forach internetowych, bo czasami zaglądałam do jego komputera, żeby sprawdzić, czy mnie nie zdradza. Styl

tych postów: błagalny i żartobliwy zarazem, każe mi sądzić, że to Ted. - Dlaczego wybrał stronę zespołu Spirit? - Wie, że jestem ich wielbicielką. Prawdopodobnie ma nadzieję, że znajdzie mnie przez Internet. „Secret Agent" to tytuł jedynej piosenki, którą naprawdę lubił. Problem w tym, że nie korzystałam z tego forum i weszłam tam dopiero ostatnio... Nie chciałam, żeby mnie znalazł. - To dobrze - pochwalił Patrick. - Bardzo dobrze. - To moje posty - wyjaśniła. - Jako nazwę użytkownika podałam White Dawn. Patrick przeczytał najpierw pierwszy tekst, o tym, że jeśli jego siostra mieszka na terenie objętym klęską żywiołową, otrzyma pieniądze od państwa. Potem wziął do ręki drugi: „Uważajcie" i uśmiechnął się. Następnie przeczytał trzeci: „Huragan Catherina nie dotarł do Homestead. Skierował się bardziej na północ, dupku. Łatwiej by ci było oszukiwać ludzi, gdybyś najpierw sprawdził trasę nawałnicy". - Ty to napisałaś? - spytał Patrick z uśmiechem na ustach. - Taa. - O kurczę - jęknął, przeglądając pełne złości teksty, które natychmiast pojawiły się na forum. - Widzę, że dopiero wtedy rozpętała się prawdziwa burza. - Tak. Czy ten człowiek popełnił przestępstwo? Czy można go za to ukarać? A najpierw złapać? - Uhm... - mruknął Patrick, przypominając sobie dochodzenie z FBI. - Ilekroć ktoś łączy się z Internetem, zostawia ślad w postaci numeru swojego IP, czyli coś w rodzaju podpisu czy odcisku palców. - Wyjął telefon komórkowy, by sprawdzić, czy wciąż ma w książce telefonicznej numer Joego Holmesa. - Myślę, że to świetna okazja, żeby go przyszpilić - powiedział. - Do kogo pan zadzwoni? - spytała.

- Do FBI - odparł. - Ale wcześniej, jeśli nie masz nic przeciwko temu, spróbuję złapać inną osobę. I poinformować ją o najnowszych odkryciach w dawnej sprawie. - Babcię Lily? - spytała Marisa z uśmiechem na ustach. Proszę bardzo. Patrick nacisnął klawisz redial, ale znów nikt nie odpowiedział. Poczuł ucisk w żołądku - zbliżała się dziesiąta wieczorem, Maeve zdecydowanie powinna być w domu. Na razie jednak nie chciał się zastanawiać, gdzie starsza pani może być, postanowił więc skupić się na tym, co zrobił Secret Agent. Przejrzał książkę telefoniczną w swojej komórce i znalazł numer Joego Holmesa. Tuż przed wybraniem cyfr zerknął na Marisę. - Jak naprawdę nazywa się twój były mąż? - spytał. - Ted - odparła. - Ted Hunter. Patrick niemal upuścił telefon. - Co powiedziałaś? - Ted Hunter. - Czy... - To niemożliwe. - Jak brzmi jego pełne imię? Co ma wpisane do prawa jazdy? - Edward Hunter - odparła. W tym momencie Patrick musiał usiąść.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Liam miał teraz rodzinę. Tak przynajmniej się czuł, zajmując się Lily i Rose. Po scenie w gospodzie uznał, że nie powinny wracać do swojego domu, więc zabrał je do siebie, na wzgórze. Lily przyjęła ten pomysł z wyraźną ulgą, jakby po zbyt długiej ucieczce i samodzielnym podejmowaniu decyzji potrzebowała odpoczynku. Chcąc jej go zapewnić, Liam minął kamienne znaki przy wjeździe na teren swojej posiadłości i dalej piął się w górę krętym podjazdem. Mieszkał w świerkowym lesie, w ogromnej, wzniesionej z kamienia rezydencji, która niegdyś należała do właściciela kamieniołomu. Ponieważ z drogi nie było jej widać, miejscowe dzieciaki uznały, że to bajkowy dom kapitana Haka. Oceanolog zerknął na Rose, mając nadzieję, że dziewczynka się nie przestraszy, ale przysypiała zadowolona, że wróciła do Cape Hawk. Liam wziął ją na ręce i we trójkę weszli do środka. Z podekscytowania, zdenerwowania i dumy biło mu szybciej serce. - Tyle czasu minęło - powiedziała ze znużeniem Lily. - Pamiętasz, kiedy byłaś tu po raz pierwszy? - spytał. - Gdy Rose miała mniej więcej trzy latka - odparła. Dostała wysokiej gorączki, wokół szalała potworna burza, telefony nie działały, a ogromny dąb zablokował drogę do mnie, więc nie mogłam się wydostać. Przyjechałam okazją, żeby prosić cię o pomoc. - Pomógł? - spytała Rose. - Zawsze pomagał - szepnęła Lily. Liam uśmiechnął się z wdzięcznością. Zapalił światło, mając nadzieję, że kawalerski wystrój wnętrz nie zrazi jego gości. Wszędzie leżały stosy oceanologicznych czasopism, książek o rekinach, zdjęć żarłaczy napadających na ssaki morskie oraz kaset i taśm wideo z zarejestrowanymi atakami

rekinów na ludzi. W pomieszczeniu stały solidne dębowe meble, leżały czerwone poduszki, a podłogę zdobił wspaniały dywan, który dała mu Camille, uszczuplając rodzinną kolekcję. Całości dopełniała spora liczba pozastawianych książkami regałów, na których nie było już ani odrobiny wolnego miejsca, i wciśnięty w kąt, chyba rzadko używany telewizor. - Przytulnie tu - powiedziała Rose. - Tak sądzisz? - spytał, kucając obok niej. - Cieszę się. - Nie rozumiem, dlaczego przyjechaliśmy tutaj, a nie do naszego domu - zdradziła. Liam spojrzał na Lily, udzielając jej głosu. - Z powodu tego gliniarza z gospody? - naciskała Rose. - Tak, skarbie - powiedziała Lily. - To człowiek... który zna kogoś, kogo i ja znałam przed wielu laty, ale dziś wieczorem to nie ma żadnego znaczenia. Najważniejsze, żebyś jak najszybciej położyła się do łóżka. Liam zaniósł dziewczynkę na piętro, do jednej z gościnnych sypialni. Lily sprawdziła sąsiednie pomieszczenia i zauważyła, że obok jest następna sypialnia. Liam wyjął czystą pościel z szafki w korytarzu i zasłał podwójne łóżko. Rose przyglądała mu się baczniej niż zazwyczaj. Ilekroć się obejrzał, wpatrywała się w niego z ogromnym natężeniem. Lily postawiła na stoliku lekarstwa Rose i powędrowała po szklankę z wodą. - O co chodzi, Rose? - spytał Liam. - Tego właśnie sobie życzyłam - wyjaśniła. - W dniu swoich urodzin. - Chciałaś tu przyjechać? - próbował uściślić. Rose jednak albo była zbyt zmęczona, by coś dodać, albo uznała, że powiedziała dosyć. Lily wróciła z wodą i rozpoczęła się długa procedura podawania Rose lekarstw.

Potem Liam i Lily położyli dziewczynkę do łóżka, a Lily powiedziała, że będzie spała w pokoju obok. - A gdzie będzie spał doktor Neill? - spytała Rose. - Moja sypialnia znajduje się na parterze, ale usłyszę, jeśli któraś z was będzie czegoś potrzebowała. - Dziękuję - szepnęła Rose, zarzucając mu ręce na szyję i całując go na dobranoc. Liam był wzruszony, że dziewczynka po tylu ciężkich przejściach znalazła się u niego w domu. Gdy Rose się położyła, on i Lily wrócili na parter. Liam postawił czajnik na piecyku, po czym odwrócił się i spojrzał na kobietę. Stała oparta o kuchenną ladę. Jej ciemne włosy lśniły w świetle lampy. Oceanolog podszedł do matki Rose, pochylił głowę i namiętnie ją pocałował. Od rana marzył, żeby to zrobić. Byli siebie spragnieni... bardziej niż Liamowi w życiu się zdarzyło. Miał wrażenie, że znajdują się z dala od rzeczywistego świata i są całkowicie pochłonięci tym, co się między nimi dzieje. Mimo to realia nie pozwalały na taki luksus, dlatego musiał się odsunąć. - Dobrze się czujesz? - spytał. - Chyba tak. Po prostu nie wiem, które zakończenie jest ważniejsze. Operacja Rose wspaniale się udała, a teraz wróciłyśmy do domu... i do mojej przeszłości. - Jak on cię znalazł? - spytał Liam. Lily zamrugała powiekami i uśmiechnęła się. Oceanolog podejrzewał, że będzie zdenerwowana, może nawet zła. - Przez moją babcię. - Wiedziała o wszystkim? Lily przytaknęła. - Nie powiedziałam jej, dokąd się wybieram, ale nie mogłam uciec, o niczym jej nie mówiąc. Nigdy bym jej tego nie zrobiła. Nie znasz jej, Liamie, ale to najinteligentniejsza, najbardziej zdumiewająca kobieta na świecie. To ona mnie

wychowała i nauczyła, jak być mocną. Myślałam, że jestem w stanie poradzić sobie dosłownie ze wszystkim. Liam słuchał i obserwował, widział iskierki w kochanych błękitnych oczach. - Ale mi się nie udało. Nie poradziłam sobie z Edwardem... przynajmniej nie wtedy, kiedy na dniach spodziewałam się dziecka. Zdawałam sobie sprawę, że nigdy nie pozwoli mi odejść, a za nic w świecie nie chciałam, by mojej córeczce groziło coś z jego strony. - Wiedziałaś, że będziesz miała córeczkę - powiedział Liam. - Pamiętam, że kiedy ją urodziłaś, wyciągnęłaś ręce i powiedziałaś: „Daj mi ją", chociaż jeszcze nie zdążyłem ci powiedzieć, że to dziewczynka. - Tak, wiedziałam. Wielokrotnie robiono mi USG. Mówiłam ci, że często mnie przewracał. Potem udawał, że to moja wina, i próbował mnie przekonać, że jestem najbardziej niezdarną osobą pod słońcem. Nazywał mnie krową. - Zabiję go - powiedział Liam i naprawdę tak myślał. Czuł, że w jego wnętrzu narasta potworna złość - coś, co nigdy wcześniej mu się nie zdarzało. Nawet po spotkaniu z rekinem - gdy był młody, nie znał zachowania rekinów i ich sposobów zdobywania pokarmu - nie odczuwał takiej potwornej nienawiści. - Nie mogłam pozwolić, by zatruł Rose życie powiedziała Lily. - Gdybym zaczekała, aż moja córeczka się urodzi, na pewno chciałby pozbawić mnie praw rodzicielskich. Nie dlatego, by mu na niej zależało... wolałby, żeby w ogóle nie przyszła na świat. Tę sprawę postawił jasno, ale wiedziałam, że ją wykorzysta, by sprawić mi ból. Torturowałby nas obie, i wcale nie użyłam tego słowa przez pomyłkę. Edward uwielbiał zadawać ból. - Jaki człowiek może coś takiego robić?

- Pozbawiony sumienia i niezdolny do empatii - szepnęła Lily. - - Na tym nie koniec. Edward jest mordercą. - Co masz na myśli? - Kiedyś ci powiem - obiecała. - Ale nie dzisiaj, wkrótce. - Twoja babcia wiedziała? Lily przytaknęła. - Niemal wszystko. Wystarczająco dużo, żeby pomóc mi w ucieczce. - Pomogła ci wybrać Cape Hawk? Jako miejsce, gdzie warto uciec? - Nie - odparła Lily. - Sama je znalazłam. Okazało się, że coś mnie łączy z Camille, a ją coś łączy z Edwardem. - Moją ciotkę? Camille Neill? - Tak - potwierdziła Lily. - Moi rodzice zginęli w tym samym wypadku promowym, w którym zginął jej mąż, Frederic. Odkąd pamiętam, trzymałam wszystkie wycinki z prasy na temat tego wypadku i pewnego razu natknęłam się na informację, że Camille ufundowała pomnik. Byłam jej za to bardzo wdzięczna. - Byłaby szczęśliwa, gdyby wiedziała - wtrącił Liam. Lily blado się uśmiechnęła. - Cieszę się. Wiem, że jest jej trudno. Tak samo jak mnie. Śmierć kogoś bliskiego to ciężkie przeżycie. Człowiek staje się bardziej bezbronny... Sądzę, że dlatego byłam dla Edwarda dużo łatwiejszą zdobyczą. Jako sierota, nieważne, że miałam trzydzieści lat, wciąż rozpaczliwie pragnęłam miłości. - A co wiąże Edwarda z Camille? - spytał Liam zdezorientowany. - Miał na ścianie oprawione zdjęcie. Był na nim stary statek do połowu wielorybów w zasypanym śniegiem porcie. Piękny, majestatyczny okręt z omasztowaniem i wantami pokrytymi lodem. Mój mąż wmawiał ludziom, że jego pradziadek był kapitanem statku do łowienia wielorybów. To kłamstwo, podobnie jak jego opowieści o studiach na

Harvardzie, ale tak często to powtarzał, że chyba sam uwierzył w swoją opowieść. - Jak nazywał się ten statek? - spytał Liam. - „Pinnacle" - odparła Lily z błyszczącymi oczami. - Okręt mojego prapradziadka - szepnął. - Pierwszy statek Tecumseha Neilla. - Wiem - zdradziła Lily. - Często patrzyłam na to zdjęcie i czułam, że lód w moim sercu jest tym samym lodem, który uwieczniono na fotografii. Moje zamarznięte żyły... cały chłód, który odczuwałam w swoim wnętrzu, będąc żoną Edwarda. On pokazując to zdjęcie, wmawiał ludziom, że pochodzi z rodu wielorybników. Mnie całkowicie urzekła sceneria. Urwiska, zamarznięty fiord i sroga zima, wszystko takie surowe. Idealnie pasowało do mojego samopoczucia. - Jak się dowiedziałaś, co to za miejsce? - To było dziecinnie proste. Zdjęcie zostało wykonane przez sławnego fotografa. Było w kolorach sepii i miało sporą wartość. Z tyłu znalazłam pieczątkę galerii, więc zadzwoniłam i spytałam. Jak się okazało, niegdyś należało do Camille. - Ma sporą kolekcję sztuki marynistycznej z tych okolic przyznał Liam, zdumiony zbiegiem okoliczności. - Pamiętam, że gdy ujrzałam potwierdzenie, byłam zaszokowana, bo przecież była to ta sama kobieta, która ufundowała pomnik ku czci ofiar wypadku. Uznałam wtedy, że ma dziwne imię i nazwisko. Camille Neill. Nigdy nie przypuszczałam, że ją spotkam. - W takim razie dlaczego tu przyjechałaś? - spytał Liam. - Z tych dwóch powodów? - Częściowo tak - wyjaśniła. - Podobał mi się związek tego miejsca z moimi rodzicami, poza tym doszłam do wniosku, że nigdy nie widziałam tak urokliwej okolicy jak Cape Hawk. Była to też swego rodzaju zemsta, bo ukryłam się w miejscu, na które Edward spoglądał każdego dnia. Używał

tego zdjęcia na potwierdzenie swoich kłamstw o wspaniałych przodkach. Mówił ludziom, że to Nowa Fundlandia, bo nawet nie wiedział, gdzie to jest. - Punkt dla ciebie, Lily - przyznał Liam, ściskając ją. - Dodatkowym argumentem był fakt, że Cape Hawk znajduje się dosłownie na krańcu świata. - Daleko od Edwarda. Lily przytaknęła. - To było cudowne, ale jednocześnie okropne, by musiałam opuścić babcię. Chciała, żebym wyjechała jak najdalej i zniknęła z powierzchni ziemi; dała mi pieniądze i pomogła zatrzeć ślady. Na pewno okłamywała policję. - Patricka Murphy'ego - przypomniał Liam. Gdy wszystkie panie były zajęte witaniem Rose i tworzeniem kręgu wokół Lily, Liam zwrócił uwagę na oczy gliniarza. Dostrzegł w nich ogromną radość, że udało mu się znaleźć kobietę, którą nazywał Marą, ale nie tylko. Był tam też smutek i poczucie zdrady. Liam serdecznie mu współczuł. - Tak - powiedziała Lily. - Myślisz, że powiedział prawdę? Że babcia chciała, aby mnie znalazł? - Wydawało mi się, że ona wie, gdzie jesteś. Dlaczego po prostu nie zadzwoniła? - Nie wiedziała, dokąd uciekłam. Uznałyśmy, że to jedyny sposób, by naprawdę uchronić mnie i Rose. Wysyłałam jej w tajemnicy różne drobiazgi. Wycinek z gazety, etui na okulary... a tym samym honorowe członkostwo Dziewczyn Nanouk, i kartę do tamtejszego oceanarium. Myślałam, że jeśli Nanny przyniosła tyle szczęścia mnie i Rose, może jej krewniaczki w jakiś sposób połączą nas z Maeve. - Dlaczego nie zadzwonisz do babci? - spytał Liam na wspomnienie Nanny. Nie chciał zdradzić, jak bardzo martwi go miejsce pobytu białuchy i dane na temat obranej przez nią trasy - nadal

płynęła na południe, a gdy po raz ostatni sprawdzał, najwyraźniej żerowała na wodach w pobliżu wyspy Block. - Zadzwoniłabym - wyznała Lily - ale wciąż nie jestem pewna, czy nic nam nie grozi. Jeśli Edward dowie się, że żyjemy, na pewno przyjedzie po Rose. Być może, znikając, dałam mu do ręki wspaniały pretekst, pod jakim może wystąpić o pozbawienie mnie praw rodzicielskich. Liamie, co będzie, jeśli spróbuje zabrać mi Rose? - Nie żartowałem, składając ci swoją obietnicę - zapewnił spokojnie i poważniej niż kiedykolwiek w życiu. Był pewien, że jeśli Edward Hunter - czy ktokolwiek inny - kiedykolwiek spróbuje skrzywdzić Lily albo Rose, zabije go i nawet nie będzie miał wyrzutów sumienia. Od dawna trzymał w tajemnicy swoje uczucia do Rose i Lily, bo wiedział, że ta ostatnia jest zbyt zamknięta, a jej mury obronne są nie do pokonania. Może zdawał sobie też sprawę, że nie inaczej jest w jego przypadku. Kiedy całowali się w kuchni, a Rose spała na piętrze, Liam poczuł, że wszelkie bariery znikają. Teraz stali razem we wspólnej fortecy i niczego nie musieli się bać. Objęła go obydwiema rękami, a Liam otoczył ją prawym ramieniem i... wszystkim co miał, całym sercem. Chciał ją popieścić. Dzięki temu ludzie wiedzą, że żyją - pomyślał. Sprawiając sobie nawzajem radość - bo jeśli nie, to co warte jest życie? I on, i Lily od tak dawna tyle tracili. Na szczęście tej nocy będzie inaczej... i każdej następnej - obiecał sobie, całując kobietę, którą kochał. Joe Holmes smacznie spał w swoim domu na Hubbard's Point. Okna były pootwierane, a lekka bryza ochładzała jego nagie plecy. Niosła ze sobą zapach nadmorskiej trawy, jeziorek odpływowych i ogrodu jego żony, Tary. Joe pracował nocami nad biurowym przestępstwem - podsłuchiwał bankiera ze

Stamfordu, więc gdy zadzwonił telefon komórkowy, nawet nie usłyszał sygnału. Gdy dzwonek się powtórzył, Joe zaklął na dzwoniącego. Potem odezwał się aparat domowy i Tara potrząsnęła go za ramię. - Skarbie - powiedziała. - Dzwoni do ciebie Patrick Murphy. To ten emerytowany gliniarz stanowy? Który pracował nad sprawą Mary? - Wrrr - burknął coś niewyraźnie Joe, biorąc telefon. Holmes - powiedział. - Cześć, Joe. Mówi Patrick Murphy. Przepraszam, że cię budzę, ale mam coś ciekawego. - Informację na temat wrednego bankiera ze Stamfordu? - Nie. Chodzi o Edwarda Huntera. - Męża Mary Jameson? - Tak. - Masz jakieś nowe wieści? Na temat Mary? - Tak - zdradził Patrick. - Dojdę do tego, ale zacznę od czegoś innego... Znasz się na oszustwach internetowych. Wiesz coś o ludziach, którzy oszukują na forach dyskusyjnych? Namawiają uczestników, żeby wpłacali pieniądze na lipne akcje charytatywne? - Taak. Trudno udowodnić, trudno wnieść oskarżenie. Zasadniczo dlatego, że to wyjątkowo sprytni artyści. Robią przekręt i znikają. Szybko zmieniają nazwy użytkownika i jeśli ktoś nie pomyśli, by sprawdzić ich IP, nim rozpłyną się we mgle, potem jest po sprawie. - A jeśli ktoś zdążył zrobić wydruki całego przekrętu? Joe już całkiem się obudził, więc oparł głowę na łokciu. I tak za godzinę musiałby wstać - czuł, że Tara parzy już kawę. - Możemy się temu przyjrzeć - powiedział. - Jeśli nie jest za późno, jeśli facet nie zwiał, może uda nam się zdobyć jego IP, a potem znaleźć prawdziwy adres. Powiesz mi, co to ma wspólnego z Marą?

- Na razie tylko tyle, Joe... że ten facet to prawdopodobnie Edward Hunter. - Cholernie chciałbym przyszpilić tego aroganckiego dupka - powiedział Joe. - Ja też - zawtórował mu Patrick. Joe usłyszał, że Patrick ciężko oddycha, prawdopodobnie podniecony możliwością przymknięcia Edwarda za jakieś przestępstwo... nawet jeśli nie za zniknięcie Mary. Holmes ziewnął i zamrugał powiekami. - Tak mi przykro z powodu Maeve - powiedział. - Maeve? - Taak. Tara widziała, jak dwa dni temu starszą panią zabrało pogotowie. Clara Littlefield wyjaśniła jej, że Maeve miała jakiś atak i leży w szpitalu w Shoreline. Mam nadzieję, że się pozbiera... Wiem, że byłaby szczęśliwa, gdyby zobaczyła, jak Edwardowi grunt pali się pod nogami. To potworna szuja. - Dzięki, Joe - powiedział Patrick. - Nie ma sprawy - odparł Joe. - Posłuchaj... Niestety Patrick już się rozłączył. W słuchawce zapanowała cisza. Joe spojrzał na telefon i potrząsnął głową. Jego koledzy powiadali, że Patrick się zmienił - że za bardzo zaangażował się w sprawę Mary Jameson. Joe nigdy nie należał do osób, które pierwsze rzuciłyby kamieniem - w końcu ludzie są tylko ludźmi, nawet gliniarze. Bardzo szanował Pata Murphy'ego i było mu przykro, gdy usłyszał, że małżeństwo kumpla się rozpadło. Joe nie chciał, by jemu kiedykolwiek się to przydarzyło - Tara zbyt dużo dla niego znaczyła. Rozbudził się do końca i wciągnął w nozdrza zapach kawy. Potem wstał z łóżka i na golasa powędrował pocałować żonę.

Patrick z trudem zdołał przekonać Marisę, by powiedziała mu, gdzie mieszka Lily. Bardzo się cieszyła, że zadzwonił do swojego kumpla z FBI i usłyszał, iż istnieje szansa przyszpilenia Teda. Nie mogła natomiast zrozumieć jednej rzeczy. Ze słów Patricka wynikało, że „Edward Hunter" - dla przyjaciół Ted - to imię i nazwisko męża Lily. - To niemożliwe - powiedziała. - Dlaczego? - spytał. - Po prostu daleko zarzucał sieci. - Ale obie z Lily koniec końców trafiłyśmy tutaj, w to samo miejsce, tak daleko od domu... - Idę o zakład, że jeśli zaczniecie na ten temat rozmawiać, okaże się, że coś kazało wam obu wybrać właśnie Cape Hawk. Że trafiłyście tutaj z bardzo podobnego powodu. - Ja zrobiłam to trochę na przekór - wyjaśniła Marisa, przypominając sobie zdjęcie oblodzonego statku wielorybniczego. Okręt ten należał do pradziadka Teda i wspaniale się prezentował na tle urwisk Cape Hawk. - Jestem dumna, że mogłam chociaż trochę się na nim odegrać za to, że tak mnie upokarzał. - Idę o zakład, że Mara... Lily będzie miała coś podobnego do powiedzenia. Gdzieś w głębi ducha wybrała to miejsce, żeby dopieprzyć dupkowi, który przepędził ją z domu. Przepraszam za język. - Rozumiem - powiedziała Marisa. - Jest późno. Oboje padamy ze zmęczenia. Proszę posłuchać... wiem, że starszej pani przydarzyło się jakieś nieszczęście i że Lily powinna o tym wiedzieć, ale właśnie przeszła gehennę, jaką z pewnością była dla niej operacja córeczki. Dziewczynka tydzień temu miała zabieg na otwartym sercu i za nic w świecie nie chciałabym przeszkadzać im dziś wieczorem. Proszę przyjechać jutro rano, wtedy wybierzemy się do nich razem. Obiecuję.

Patrick Murphy stanął w drzwiach. Wbił wzrok w ziemię, jakby próbował ocenić, czy może jej zaufać. Marisa wiedziała, że gliniarz ma prawo wątpić. Kobiety takie jak ona i Lily z czasem stają się wyjątkowo przebiegłe i sprytne, doskonale potrafią dbać o własne bezpieczeństwo. Przy swoich dręczycielach nauczyły się udawać, że wszystko jest w porządku... równocześnie układając w myślach plan ucieczki. Chcąc zapewnić gliniarza, że ma zamiar dotrzymać słowa, wyciągnęła do niego rękę. W kącikach oczu miał wyraźne kurze łapki, a na palcach zgrubienia. Uścisnął mocno jej dłoń; Marisa czuła, że Patrick chciałby zarzucić kotwicę, mieć pewność, że znalazł bezpieczny port. Spojrzała na niego poważnie, bez cienia uśmiechu. - Chcę, żeby mi pan uwierzył - oświadczyła. - Dlatego coś panu powiem. Żeby mi pan zaufał. Proszę jednak od razu o tym zapomnieć, zgoda? - Zgoda - powiedział takim głosem, jakby był bokserem schodzącym z ringu. - Naprawdę mam na imię Patricia. - Patricia - powtórzył. - A moja córeczka to Grace. - Patricia i Grace. - Ale nie może pan w ten sposób się do nas zwracać podkreśliła. - Nigdy. - Ładne imiona - stwierdził. - Nosiłyśmy je, będąc z Tedem - wyjaśniła. - Ale niezależnie od wszystkiego teraz już nie jesteśmy Patricia i Grace. Jesteśmy Marisą i Jessica. Na zawsze. Zgoda? - Zgoda - powiedział. Ściskając Patrickowi rękę, dostrzegła błysk w jego zmęczonych oczach. - Do jutra rana - powiedziała. - Proszę przyjechać o dziewiątej. Zabiorę pana do Lily.

- Do jutra - mruknął. Kiedy szedł do swojego samochodu, Marisa patrzyła na jego plecy i po cichutku liczyła, że emerytowany gliniarz nie będzie się martwił. Mógł spokojnie spać, bez obaw, że Marisa ucieknie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Gdy Lily obudziła się w domu Liama, w pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie jest. Promienie słońca prześwitywały przez gałęzie drzew, a ogromna błękitna zatoka widoczna z jego okien przypominała senne marzenie. Lily prawie nie spała - kilkakrotnie odwiedzała sypialnię Rose, by sprawdzić, czy dziewczynka regularnie oddycha i dobrze śpi. W połowie nocy kobieta poczuła, że Liam położył się obok niej na podwójnym łóżku w gościnnej sypialni. Stare, zardzewiałe sprężyny zaskrzypiały pod jego ciężarem, kiedy przytulił się do jej pleców. Noc była ciepła, chociaż znajdowali się bardzo wysoko, w miejscu gdzie nieustannie wieją wiatry od Zatoki Świętego Wawrzyńca. Wsłuchując się w równomierne bicie serca Liama i jego spokojny oddech, Lily po jakimś czasie zasnęła. Dręczyły ją niespokojne sny, a gdy w końcu wstało słońce, usiadła na łóżku i zawołała: - Babciu! - Lily - szepnął Liam. Kobieta rozejrzała się wokół siebie, chcąc się zorientować, gdzie jest. Kamienne ściany, witrażowe okna, ciemnozielone framugi - to nie Hubbard's Point. Kiedy odrobinę oprzytomniała, zdała sobie sprawę, że śniła jej się plaża, spacer z oblepionymi piaskiem stopami po różanym ogrodzie babci i Maeve podlewająca kwiaty za pomocą żółtej konewki. Niemal widziała małe muszelki i inne dary morza wciśnięte w cement. - Połóż się jeszcze na chwilę - zaproponował Liam. Prawie nie spałaś. Prawdopodobnie czeka cię długi dzień. Wiedziała, że Liam ma na myśli rozmowę z inspektorem policji i odzwyczajanie Rose od szpitalnych rygorów, mimo to nie mogła zapomnieć o babci, zwłaszcza że czuła wpadającą przez okno ciepłą bryzę. Lily była gotowa przysiąc, że

wyczuwa w niej zapach róż z Hubbard's Point. Wstała i ponownie zajrzała do córeczki. Jej czujność była wyostrzona do granic możliwości. Po powrocie położyła się w objęciach Liama i zamknęła oczy. Miała napięte wszystkie mięśnie, bolał ją kręgosłup. Liam pogłaskał ją po plecach i zaczął masować kark. Mając świadomość, że oceanolog jest przy niej, poczuła się wystarczająco bezpieczna, by oddać się rozmyślaniom. Sen bardzo ją zaniepokoił. Ostatnio często czuła obecność babci. Wszystko zaczęło się wieczorem przed odlotem do Bostonu. Lily miała wrażenie, że Maeve ją woła; słyszała głos babci w letnim powietrzu. Tęsknota za Nową Anglią była wyjątkowo mocna, ale Lily tak bardzo skupiła się na operacji Rose, że odsunęła na bok wszelkie myśli o Maeve. Jednakże ostatni sen był tak wyrazisty, że kobieta nie mogła dłużej ignorować swoich uczuć. Popatrzyła w ciemność i pogrążyła się w myślach. Jej największe obawy zawsze dotyczyły Edwarda i tego, co zrobi jej, babci, a potem Rose. Dziewięcioletni pobyt na skalistym, surowym wybrzeżu Kanady nieco wzmocnił Lily... tak samo jak macierzyństwo. Po porodzie zmieniła się ona i zmienił się cały świat. Od momentu kiedy Liam podał jej córeczkę, Lily zamieniła się w niedźwiedzicę. W obronie swojego dziecka gotowa była walczyć do ostatniej kropli krwi. Teraz leżąc w ramionach oceanologa, zastanawiała się, co zrobić. Traktowała to jak sprawę życia i śmierci, a nagrodą miała być wolność jej i Rose. Jeśli zdobędzie się na odwagę i konsekwencję, jeśli pójdzie za głosem serca, wygra. Będą mogły udać się wszędzie, gdzie zechcą, i nigdy więcej nie będą musiały bać się Edwarda. Wszystko co się wcześniej wydarzyło, doprowadziło je do tej chwili. Co by było, gdyby Lily stawiła czoło Edwardowi? Koniec z ukrywaniem się, koniec z tęsknotą za Maeve.

Wreszcie mogłaby pojechać do domu i przedstawić Rose jej prababci. - Czemu nie śpisz? - spytał Liam po kilku minutach. - Myślę - wyznała. - O swoim starym domu. - Wyjeżdżasz, prawda? - Liamie - szepnęła. Nie odpowiedział, tylko mocniej przytulił ją do siebie. Lily nie wiedziała, co zrobić, więc nie wiedziała również, co powiedzieć. Wzięła go za rękę i pocałowała wierzch dłoni. Nie udało jej się już zasnąć. Gdy usłyszała, że Rose się rusza, wstała i powędrowała do sąsiedniego pokoju, żeby córeczka zobaczyła ją, gdy tylko tworzy oczy. Dziewczynka starała się usiąść - w nocy całkiem zesztywniała. Instynktownie położyła lewą rękę na szyi, żeby osłonić serce. Lily pomogła jej wstać i wsunąć nogi w klapki. Zeszły na parter. Liam był w kuchni, robił kawę i nalewał sok pomarańczowy. - Dzień dobry, Rose - powiedział. - Jak spałaś? - Jak nigdy w życiu - wyznała z uśmiechem na ustach. Kiedy usiedli przy dębowym stole, Lily dostrzegła to, czego nie zauważyła poprzedniego dnia, bo było za ciemno: zdjęcia na ścianie i obrazki na lodówce. Na ścianie wisiały oprawione szkolne fotografie Rose, a na lodówce kilka jej starych rysunków - z przedszkola i pierwszej klasy. Lily jak przez mgłę przypomniała sobie, jak przed laty córeczka uparła się, by przeszły na drugą stronę korytarza i ofiarowały jej prace Liamowi. - Zachował je pan? - spytała dziewczynka. - Oczywiście - powiedział. - Myślałaś, że je wyrzuciłem? - Tak - przyznała. - Tak myślałam. Liam zachichotał. Gdy po chwili włączył laptopa, Lily wiedziała, że chce zorientować się, gdzie jest Nanny. Zerknęła

na córeczkę, by sprawdzić, czy to zauważyła, ale Rose zaglądała pod nocną koszulę i sprawdzała szwy. - Jak wyglądają? - spytała Lily. - Dobrze - odparła Rose. Lily nachyliła się i spojrzała - rany dobrze się goiły, oba brzegi długiego nacięcia były idealnie ściągnięte, żadnego wysięku, żadnego śladu infekcji. - Masz rację - przyznała matka. Gdy wsypały płatki do miseczek, Liam podszedł do stołu, by coś zjeść. Nie powiedział, co zobaczył na ekranie. Lily poczuła ucisk serca - podejrzewała, że Nanny popłynęła dalej na południe. Gdybyż po jednej radości pojawiała się następna! Gdyby ludzie mogli mieć jednocześnie wszystko i wszystkich, których kochają! Pomyślała o szczęściu, które odczuwała dwadzieścia cztery godziny temu - gdy wciąż byli w Bostonie, jej cały świat kręcił się wokół odnalezionej właśnie miłości i faktu, że córeczka szybko wraca do zdrowia. Lily dawno temu pogodziła się z tym, że musi opuścić Hubbard's Point i zostawić dawne życie, ale teraz, dzień później cały świat zachwiał się w posadach, bo Patrick powiedział, że babcia jej potrzebuje. Lily wyglądała przez okno Liama, patrzyła na bezkresną, zdumiewająco błękitną Zatokę Świętego Wawrzyńca. Kiedy odwróciła się od okna, zauważyła, że Liam bacznie jej się przygląda. W jego oczach dostrzegła smutek, jakby czytał w jej myślach. Niestety nie mogli porozmawiać, bo była przy nich Rose. Wszyscy jedli śniadanie... albo jak to było w wypadku Liama i Lily, jedynie mieszali łyżkami płatki. Nagle ktoś zapukał do drzwi; Liam poszedł otworzyć. Lily wzięła głęboki wdech. Jeszcze nim gospodarz wrócił, wiedziała, że u jego boku ujrzy Patricka Murphy'ego. I ujrzała;

ale ku jej zdumieniu obu panom towarzyszyła Marisa. Miny całej trójki powiedziały jej, że lepiej wyprowadzić Rose do innego pomieszczenia, gdzie niczego nie będzie mogła słyszeć. Usadowiła córeczkę na werandzie - z książką i przyborami do wyszywania. Pod koniec roku szkolnego dziewczynka zaczęła pewną pracę i dopiero dzisiaj po raz pierwszy wystarczająco dobrze się czuła, by do niej wrócić. Lily pocałowała Rose w czubek głowy i wróciła do kuchni. Patrząc na minę Patricka Murphy'ego, poczuła się tak, jakby lada chwila miała zostać aresztowana. - O co chodzi? - spytała. - Założy mi pan kajdanki? - Patrick nie ma zamiaru aresztować ani ciebie, ani mnie zapewniła Marisa. - Żadna z nas nie zrobiła nic złego, jedynym winowajcą jest Edward. - Edward? - spytała Lily, czując prąd na całym ciele. - Ted - powiedziała Marisa. - Ted... to twój mąż. Ted, Edward - pomyślała, nagle dostrzegając ból w oczach Marisy. Nie, to niemożliwe. - Tylko nie to - szepnęła. - Dlaczego przyjechałaś do Cape Hawk? - spytał Patrick. - To długa historia - wyznała Lily. - Myślę, że jej znaczną część już pan zna. Czytał pan artykuły na temat pomnika ku czci ofiar wypadku promu. Reszta wiąże się z kłamstwem, które powtarzał wszystkim mój mąż, by ludzie myśleli, że jest potomkiem kapitana. - Dowódcy statku do połowu wielorybów - wtrąciła Marisa. - Z oblodzonym olinowaniem. I urwiskami fiordu w tle. - Powiedz mi, że to nieprawda - poprosiła Lily, czując, że krew odpływa jej z twarzy. - Wyszłaś za mąż za Edwarda Huntera?

Marisa przytaknęła. - Nie wiedziałaś, że jest podejrzany o zamordowanie żony? - szepnęła Lily. - Nie - odparła Marisa. - Dowiedziałam się o tym dopiero wczoraj wieczorem. Zaginęłaś dziewięć lat temu. Musiałam przeoczyć całą sprawę z powodu ciąży, groziło mi poronienie, dlatego sporo czasu spędziłam w szpitalu. Jessica urodziła się tydzień po Rose. Jak przez mgłę przypominam sobie opowieść o ciężarnej kobiecie, która przepadła bez śladu w pobliskim Connecticut... ale nie zniosłabym wtedy wysłuchiwania szczegółów. Sama spodziewałam się dziecka i nawet nie chciałam myśleć, przez co musiałaś przejść. - Jessica i Rose niemal w tym samym czasie obchodzą urodziny. - Wiem. Kiedy teraz o tym myślę - wyznała Marisa, trzymając Lily za ręce - zastanawiam się, czy nie była to dla niego dodatkowa pokusa. Ted, to znaczy Edward znał mojego męża z klubu golfowego. Przeprowadził dla nas kilka operacji giełdowych, posiadał więc wszystkie dane na temat naszej rodziny, łącznie z datami urodzenia. Mój mąż bardzo go lubił. Kiedy Paul zmarł, nadal korzystałam z usług Teda. Zajmował się sprawami spadkowymi... a podczas naszego pierwszego spotkania powiedział coś na temat urodzin Jessiki. - Naprawdę? Marisa przytaknęła. - Wspomniał, że kobieta, którą bardzo kochał, urodziła dziecko w tym samym czasie... i że to dla niego świętość. - Świętość?! - wybuchnęła Lily. - Tak powiedział. - Oszukał cię - sapnęła Lily. Objęła Marisę i mocno przytuliła do siebie, wtedy obie żony Edwarda Huntera zaczęły potwornie się trząść. - Tak samo jak oszukał mnie. - Niemal udało się nam go dopaść - zdradziła Marisa. Patrick zadzwonił do swojego przyjaciela z FBI i

próbowaliśmy wytropić Teda, który właśnie popełnił następne oszustwo, tym razem internetowe. Niestety agent skontaktował się dziś rano z Patrickiem i powiedział, że nasz mąż zlikwidował swoje konto, a forum dyskusyjne nie przechowuje starych wiadomości. - To prawda - potwierdził Patrick. - Będziemy musieli dopaść go w inny sposób, ale na razie odłóżmy to na bok. Maro... Lily... - Lily - powiedziała. - Mara należy do innego miejsca i czasu. Nie mogę teraz o niej myśleć. - Chyba będziesz musiała - wyznał. - Nie wiem, jak przekazać ci tę wiadomość. - O co chodzi? - spytał Liam, podchodząc do Lily i obejmując ją ramieniem. - Chodzi o twoją babcię - wyjaśnił Patrick. - Dziś rano rozmawiałem z Clarą Littlefield. Trzy dni temu Maeve miała atak. Pogotowie zabrało ją do Shoreline. Jest w śpiączce. - Och, babciu! - jęknęła Lily, a po jej policzkach popłynęły łzy. - Przykro mi - powiedział Patrick. Lily przytuliła się do Liama i wybuchnęła płaczem. Gdyby posłuchała serca podczas wyprawy do Bostonu! Coś wzywało ją do domu, na Hubbard's Point. Zlekceważyła wewnętrzny głos, myśląc, że odezwała się stara tęsknota za Nową Anglią. Tymczasem to Maeve ją wzywała. Zawsze były sobie takie bliskie; jak mogła myśleć, że babcia będzie wiecznie czekać, aż niebezpieczeństwo minie? - Dlaczego tak długo zwlekałam? - szlochała Lily. Potrzebowała mnie, a ja byłam tak daleko. - Musiałaś myśleć o Rose - przypomniał Liam, całując ją w czubek głowy. - Miałaś powód, by się ukrywać.

- Maeve cię kocha - wtrącił Patrick. - Na pewno bardzo się cieszyła, że pomogła ci uciec, i nie chciała, byś narażała się na niebezpieczeństwo. - Patrick powiedział mi, że zawsze miała przy sobie wyhaftowane przez ciebie etui na okulary - zdradziła Marisa. - Była honorową członkinią Dziewczyn Nanouk wyjaśniła Lily, pociągając nosem. - Wszystkie będziemy z tobą - zapewniła Marisa. Dokądkolwiek pojedziesz, cokolwiek zrobisz. Wiesz o tym. - Tak - przyznała Lily, dotykając jej policzka. - To samo dotyczy ciebie. Uratowały mi życie, gdy tu przyjechałam. - A ty uratowałaś moje - przypomniała Marisa. - Co teraz zrobisz? - spytał Patrick. - Mogłabym do niej pojechać - zastanawiała się na głos Lily. - I Edward wcale nie musiałby o tym wiedzieć. - A gdyby się dowiedział - wtrącił Patrick - pomożemy ci go pokonać. - Dowie się o Rose - szepnęła Lily, czując, że krew krzepnie jej w żyłach. Zdawała sobie sprawę, że jeśli wróci do Connecticut, będzie musiała stawić czoło trudnej prawdzie na temat mężczyzny, którego opuściła. Był ojcem jej córki. Od dawna się go bała, ale wiedziała, że pewne uczucia są silniejsze niż strach. - Maeve cię potrzebuje - powiedział Patrick. - Musisz do niej pojechać - zawtórował Liam. - O Boże! - szepnęła Lily. Trzymając go za rękę, spojrzała mu głęboko w oczy. Dostrzegła w nich ten sam smutek, który odczuwała. Teraz kiedy serce Rose wracało do zdrowia, czuła, że jej rozpada się na kawałki. A jeśli babcia jest bardzo chora? Będzie musiała zostać i zająć się nią. Tyle rzeczy chciała wynagrodzić starszej pani: wszystkie stracone lata, dawne urodziny i święta. Maeve

nigdy nie widziała prawnuczki. Była dla Lily cudowną babcią, na pewno pokochałaby również Rose. Edward pozbawił je tylu cudownych przeżyć. - Liamie - powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. Jak mogła go opuścić w chwili, kiedy się znaleźli? - Nie mogę cię zostawić. - Nanny cię tam prowadzi - przypomniał. - Wiesz o tym, prawda? - O czym ty mówisz? Trzymając ją za rękę, podszedł do komputera i pokazał ostatnie położenie MM122: białucha wpływała do cieśniny Long Island, tuż przy cyplu Hubbard's Point. Lily nie mogła uwierzyć - to był następny cud. Jak mogła w to wątpić? - Prowadzi cię z powrotem do domu - wyjaśnił Liam. - Tu jest mój dom - zaprotestowała. - Lily - powiedział Liam. - Wiem, że się boisz, ale tylko popatrz, co się dzieje. To zdumiewające, że białucha przepłynęła wzdłuż zachodniego wybrzeża tak daleko na południe, aż do Hubbard's Point. - Czy to możliwe? - spytała ze ściśniętym gardłem. - To rzeczywistość - zapewnił. - Dowód, który wyklucza jakiekolwiek wątpliwości... i otwiera nowe horyzonty. Lily zamknęła oczy. Gdy je otworzyła, ujrzała zdjęcie nad biurkiem Liama: patriarcha rodziny, Tecumseh Neill, stał przy burcie swojego statku do łowienia wielorybów, „Pinnacle". Obok znajdowała się kopia listu do żony, która czekała w domu, w Cape Hawk. „Ścigam samicę wieloryba - napisał równym, ładnym pismem. - Śpiewa nocami, kiedy odpowiada jej tylko wiatr w takielunku. Kiedy wynurza się o brzasku z wody, ma kolor krwi - ten widok budzi strach we wszystkich sercach, mimo to ludzie na pokładzie patrzą na nią z podziwem i nie mogą

uwierzyć, że takie stworzenie w ogóle istnieje! Płynę za nią, kochanie, ale zgodnie z obietnicą wrócę do ciebie, do domu..." - Liamie - powiedziała Lily, odwracając się, by spojrzeć mu w oczy. - Pojedziesz z nami do Connecticut? Obiecałeś Rose... - Obiecałem również tobie - przypomniał. - Czy to znaczy „tak"? - spytała. Czuła, że serce stoi jej w gardle. Puls wybijał rytm życia. Krew, tlen i jeszcze jedna najważniejsza esencja życiowa mieszały się w jej ciele. Rose spokojnie czytała na werandzie. Liam wziął ją za rękę. Spojrzała mu przez ramię, w pootwierane okna. Ze wzgórza roztaczał się widok aż po krańce świata.... albo prawie. W oddali, w Zatoce Świętego Wawrzyńca bawiły się wieloryby. Przecinały powierzchnię, jak srebrne pociski wyskakiwały z lodowatej błękitnej wody, a opadając w głębiny, wzbijały w niebo imponujące fontanny. Był piękny letni dzień...