Sandi Lynn - Na zawsze Ona II

Na zawsze Ona - Sandi Lynn Korekta Barbara Cywińska

Hanna Lachowska Zdjęcie na okładce © jfk image/Shutterstock Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Tytuł oryginału Forever You Copyright © 2013 by Sandi Lynn. Published by arrangement with Browne & Miller Literary Associates, LLC. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2014 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5289-6 Warszawa 2014. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl

Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

Mojej Mamie

Prolog Amandę poznałem przez kumpla. Miałem osiemnaście lat, a ona właśnie skończyła siedemnaście. Była ładną dziewczyną z długimi brązowymi włosami, ładnym kształtnym ciałem, a cycki miała takie, że można było się dać za nie pokroić. Od samego początku widziałem, że jej się podobam. Poznaliśmy się pewnego wieczoru na imprezie, siedzieliśmy przy ognisku. Związaliśmy się ze sobą tamtej nocy, dowiedziałem się też, że ma siostrę bliźniaczkę, Ashlyn. Miałem wrażenie, że rozmawialiśmy długie godziny o naszych rodzinach, o planach i marzeniach. Odwiozłem ją do domu, wymieniliśmy się numerami telefonów. Nie miałem pojęcia, że ten związek odmieni moje życie na zawsze. Umawialiśmy się co najmniej trzy razy w tygodniu, najczęściej w piątki, soboty i niedziele. Kiedy nie byłem zajęty pracą dla mojego ojca w Black Enterprises, czasem wpadałem do Amandy w tygodniu i spędzałem z nią parę godzin. Początek naszego związku był wspaniały. Naprawdę lubiłem Amandę. Seks był cudowny, i było go dużo. Wszystko było dobrze, do czasu kiedy zacząłem mówić o wyjeździe na studia. Szalała, kazała mi przyrzec, że będę codziennie do niej dzwonił i nie będę się oglądał za innymi dziewczynami. Za każdym razem, kiedy próbowałem umówić się z kumplami, denerwowała się i zaczynała płakać. Oskarżała mnie o to, że nie chcę z nią spędzać czasu i że inni są dla mnie ważniejsi. Usiłowałem jej

wytłumaczyć, że od czasu do czasu chcę się zobaczyć z kumplami i że to niezdrowo spędzać ze sobą każdą chwilę. Amanda się ze mną nie zgadzała i często oskarżała mnie o to, że ją zdradzam, kiedy nie odebrałem telefonu natychmiast. Miałem wrażenie, że się duszę. Nie miałem w ogóle czasu dla siebie, ona zachowywała się jak szalona. Codziennie mówiła mi, jak bardzo mnie kocha i że nie mogłaby beze mnie żyć. Powiedziała, że będziemy razem na zawsze i nic nas nigdy nie rozdzieli. Nie kochałem Amandy. Lubiłem ją, ale nie byłem w niej zakochany. Nie bardzo wiedziałem, czym w ogóle jest miłość. W dniu, kiedy próbowałem zakończyć nasz związek, Amanda powiedziała mi, że może być w ciąży. Przez głowę przemknął mi milion potwornych myśli, nie widziałem siebie przy tej dziewczynie przez resztę życia. Na szczęście ciąża okazała się kłamstwem. Odbyłem długą rozmowę z jej siostrą, Ashlyn. Powiedziała mi, że Amandzie nic nie jest i że muszę po prostu być wobec niej cierpliwy. W końcu dotarłem do punktu, z którego nie było odwrotu. Poszedłem na kolację z grupą przyjaciół. Amanda znalazła mnie i na środku restauracji zrobiła mi scenę. Wyprowadziłem ją na zewnątrz i próbowałem uspokoić, ale nic nie działało. Nic już do niej nie czułem, właściwie nie mogłem na nią patrzeć. Zerwałem z nią. Powiedziałem jej, że mam dość, że między nami koniec i żeby nigdy więcej do mnie nie dzwoniła. Zostawiłem ją płaczącą na ulicy. Nie miałem wyjścia, była stuknięta i potrzebowała pomocy. Dwa dni później zadzwoniła do mnie. Chciała, żebym przyszedł z nią porozmawiać. Jeżeli o mnie chodziło, nie miałem o czym rozmawiać. Zerwałem z nią i nie chciałem tego roztrząsać. Płakała i błagała, żebym przyszedł. Powiedziała, że chce poruszyć ze mną jeden ostatni temat, a potem pogodzi się z tym, że między nami koniec. Powiedziała, żebym poczekał godzinę, bo nie ma jej jeszcze w domu. Po godzinie wjechałem na jej podjazd. Zapukałem do drzwi, ale nikt nie otworzył. Wiedziałem, że jest w domu, bo na podjeździe stał jej samochód. Zauważyłem, że drzwi nie są zamknięte na klucz, pchnąłem je, wszedłem do środka i się rozejrzałem. Zawołałem ją, ale nikt nie odpowiedział. Powoli wszedłem po schodach i zatrzymałem się przed zamkniętymi drzwiami jej sypialni. Położyłem dłoń na klamce i powoli ją przekręciłem, a potem pchnąłem drzwi. Zaparło mi dech w piersiach na widok Amandy na podłodze w kałuży krwi i leżącej przy niej żyletki. Podbiegłem do niej i wsunąłem ręce pod jej ciało. – Dlaczego to zrobiłaś, Amanda, dlaczego? – szlochałem, trzymając na rękach jej martwe zakrwawione ciało, i trząsłem się, a łzy ciurkiem płynęły mi z oczu. Serce biło mi jak szalone, mięśnie były sztywne. Nagle zobaczyłem cień w drzwiach. Podniosłem wzrok, a obok mnie uklękła Ashlyn i wpatrywała się w swoją siostrę bliźniaczkę. – Amanda, jak mogłaś mi to zrobić?! – krzyczała na nią. – Miałyśmy tyle planów. Miałyśmy przejechać z plecakiem Europę – płakała, pochylając się nad ciałem Amandy i potrząsając nim za ramiona. Odsunąłem ją i krzyknąłem, żeby przestała. Powoli wstała i podeszła do komody, na której znalazła list od Amandy. Wzięła kartkę i spojrzała na mnie niepewnym wzrokiem. Powoli wypuściłem Amandę z objęć, wstałem, podszedłem do Ashlyn i wziąłem od niej kartkę. Connor, Jesteś miłością mojego życia. Nigdy wcześniej nie czułam niczego takiego wobec nikogo. Dałeś mi nadzieję. Nadzieję, której potrzebowałam, żeby przejść przez życie. Odkąd nie jesteśmy razem, czuję się pusta i samotna. Myślałam, że jesteś tym, który uratuje mnie przed sobą samą. Kocham cię bardziej niż życie, ale skoro nie mogę cię mieć i nie możemy być razem, nie chcę dłużej żyć. Przykro mi, że tak się musi stać, ale nie możesz za to winić nikogo oprócz siebie samego. Nie mogłam dalej żyć bez ciebie. Proszę, powiedz Ashlyn, że ją kocham i że mi przykro. Amanda Stałem z listem w dłoni, a Ashlyn szlochała. Podszedłem, żeby ją pocieszyć, ale ona uniosła palec i odezwała się do mnie oschłym tonem. – To twoja wina, że moja siostra nie żyje. Wystarczyło, żebyś ją kochał i byłaby Strona 2

tu!

Rozdział 1 Powieki mi się uniosły. Serce łomotało ze strachu. Pościel miałem mokrą od potu, który po mnie spływał – przez koszmar, który nie przestawał mnie prześladować nocami. Zerknąłem na zegarek na nocnej szafce; była punkt trzecia. Wstałem z łóżka i poszedłem do łazienki. Z trudem łapałem oddech, pochyliłem się nad umywalką, a potem spojrzałem na swoje odbicie w lustrze. Odkręciłem zimną wodę i spryskałem sobie twarz, a potem wziąłem głęboki oddech i zamknąłem oczy. Nigdy nikomu nie powiedziałem, dlaczego Amanda się zabiła. Przez dwanaście ostatnich lat nosiłem tę tajemnicę ukrytą głęboko w sobie. Wiedziała jedynie jej siostra, Ashlyn. Przyrzekła, że nie będzie o tym mówić, bo nie chciała, żeby ludzie myśleli, że jej siostra zrobiła sobie coś przez faceta. Potarłem twarz, wyszedłem i usiadłem na brzegu łóżka. Wziąłem z nocnej szafki telefon komórkowy i zobaczyłem wiadomość od Ashlyn. „Connor, dziękuję za dzisiejszy wieczór. Jak zwykle, zadowoliłeś mnie w pełni. Cieszę się, że niedługo znowu się spotkamy na kolejny seans niesamowitego seksu!” Westchnąłem i odłożyłem telefon na nocną szafkę. Wstałem, wziąłem strój do biegania i wyszedłem pobiegać. Bieganie zawsze pomagało mi otrzeźwieć, szczególnie po koszmarach. Przebiegłem sześć kilometrów w Central Parku. Kiedy się otrząsnąłem i byłem w stanie jasno myśleć, zanotowałem sobie w pamięci, żeby zadzwonić do doktora Petersa. Od dość dawna u niego nie byłem i uznałem, że pora na nowo podjąć sesje terapeutyczne. Wyjąłem telefon, przeszukałem kontakty i postanowiłem napisać do Sarah. „Muszę się odstresować. Co ty na to?” „Ja też się witam, Connor. Wiesz, że jest 5.15? Pewnie, wchodzę w to”. „Dobrze, przyjedź do mojego apartamentu za 30 minut”. „Mogę być za dziesięć”. „Nie, powiedziałem 30. Muszę wziąć prysznic”. „Mniam. Connor, mogę się przyłączyć?” „Nie, dzięki, prysznic wolę brać sam. Za pół godziny, nie spóźnij się”. Sarah poznałem przez kontrahenta. Była świeżo po rozwodzie i seksualne spotkania bez zobowiązań były jej jak najbardziej na rękę. Wróciłem biegiem do apartamentu i wskoczyłem pod prysznic, żeby zmyć z siebie pot, zanim ją przelecę. Wyszedłem spod prysznica owinięty w pasie ręcznikiem. Wszedłem do sypialni, a ona już leżała na łóżku, czekała na mnie. – Zrzuć ten ręcznik i chodź tu, zanim zmienię zdanie – uśmiechnęła się. Zrzuciłem ręcznik na podłogę i podszedłem do łóżka. – Zaręczam ci, że nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie przelecę cię na wszystkie możliwe sposoby, Sarah. – Wiem, że potrafisz dotrzymać takiej obietnicy – uśmiechnęła się. Ostry seks to wszystko, co znam. To wszystko, czego chcą te kobiety, a ja nie mogę się skarżyć. Szybki i ostry seks jest najlepszym remedium na mój stres, Strona 3

zwłaszcza po długim ciężkim dniu w biurze i zawsze, kiedy trafi się okazja. – Dzięki, możesz iść – powiedziałem. – Connor, jest wpół do siódmej rano, może napijemy się kawy, zanim pójdę? Podszedłem do niej, leżącej na łóżku, przykrytej jedynie prześcieradłem, pod którym skrywało się nagie ciało. Spojrzałem w jej brązowe oczy. – Znasz zasady, Sarah. Ubieraj się i wyjdź. Muszę wziąć szybki prysznic i iść do biura. Wstała. – Jak chcesz, Connor, ale to tylko kawa, na miłość boską. A, i jeszcze jedno – wyjeżdżam na parę tygodni, więc nie dzwoń do mnie, jak znów będziesz chciał się odstresować. Wielu jest zdania, że jestem za młody, żeby być prezesem Black Enterprises, i że napięcie i wymagania w końcu mnie zniszczą. O ile o mnie chodzi, już zostałem emocjonalnie zniszczony. Black Enterprises jest moją firmą i jedynym celem mojego życia. Tylko to mam i tylko tego chcę. Pewnie, umawiam się z mnóstwem kobiet. Jaki milioner by się nie umawiał? Wierzę jedynie w związki sprowadzające się do seksu, bez zobowiązań. Ostatnie, czego mi potrzeba, to kobieta, która mnie wiąże i przytłacza. W związku z tym stworzyłem listę zasad, które przedstawiam kobietom. • Żadnego nocowania. Po zakończonym seksie musisz się ubrać i natychmiast wyjść. Nie ma wyjątków. • Żadnych zobowiązań. Nigdy nie będzie nic więcej poza fizycznym seksem. Żadnych telefonów ani SMS-ów. Jeżeli będę chciał się z tobą znowu spotkać, skontaktuję się z tobą. W mojej obecności masz się zachowywać jak kobieta. Nie toleruję dziecinnego zachowania. • Żadnych trójkątów. Lubię mieć jedną kobietę naraz. Żadnych prezerwatyw. Badam się raz w miesiącu, poddałem się wazektomii. Oczekuję, że kobieta, z którą jestem, również ma być czysta. Mogę zażądać dowodu. • Randka składa się jedynie z kolacji i seksu; nie więcej, nie mniej. Nie ma trzymania się za ręce, spacerów, przejażdżek ani kina. Bez wyjątku. Daję tę listę kobietom przed kolacją, żeby mieć pewność, że są w pełni świadome moich oczekiwań. Jeżeli któraś ma problem z jakąkolwiek z tych zasad, może odejść. Kobiety są dla mnie jedynie obiektami seksualnymi. Nigdy nie byłem zakochany i nigdy nie będę. Osoba, która zadecydowała o tym, że moje życie tak właśnie będzie wyglądać, zabiła się dlatego, że nie byłem w stanie jej kochać. Nigdy więcej nie miałem zamiaru dopuścić do podobnej sytuacji. Mam grono kobiet, z którymi spotykam się regularnie. Jedną z nich jest Ashlyn. Zacząłem się z nią spotykać jakiś rok temu, kiedy zjawiła się u mnie w biurze, załamana, nie miała gdzie się podziać. Siedziałem przy biurku, wpatrywałem się w drzwi i wspominałem tamten dzień. – Panie Black, ma pan gościa – powiedziała Valerie przez intercom. – Podobno to ważne, ta kobieta twierdzi, że pan ją zna. Westchnąłem. Nie miałem czasu dla niezapowiedzianych gości, którym się wydawało, że mogą wpaść do mnie do biura i żądać, żebym się z nimi spotkał. – Jestem bardzo zajęty, Valerie. Ktokolwiek to jest, powiedz, że musi się umówić na spotkanie. W tej chwili nie mam czasu. Nagle drzwi się otworzyły, a ja oderwałem wzrok od komputera i mało nie dostałem zawału. – Przepraszam, panie Black. Próbowałam ją powstrzymać – powiedziała Valerie. – W porządku, Valerie. Zamknij drzwi, proszę. Strona 4

– Cześć, Connor. Miło cię znów widzieć, dawno się nie widzieliśmy – odezwała się wysoka kobieta. – Do cholery, Ashlyn, co ty tu robisz? – Głos miałem rozzłoszczony. Weszła dalej do gabinetu i rozsiadła się w pluszowym fotelu naprzeciwko mojego biurka. – Tak się wita przyjaciółkę, której nie widziało się dziesięć lat? – Daruj sobie, Ashlyn, odpowiedz na pytanie, do diabła! Odkaszlnęła i poruszyła się na krześle. – Znalazłam się w trudnej sytuacji, Connor, i zastanawiałam się, czy mógłbyś mi pomóc. Oparłem się na krześle i spojrzałem na nią gniewnie. Prawie się nie zmieniła przez tych dziesięć lat. Miała takie same czarne proste włosy, w ciemnobrązowych oczach widać było ten sam smutek, co przed laty. Złożyłem ręce. – Czego chcesz, Ashlyn? – Jestem kompletnie spłukana. Wyrzucili mnie z mieszkania, nie wiem, co robić. Chyba możesz uznać mnie za bezdomną. – Wzięła głęboki oddech. – A rodzice? Dlaczego nie pójdziesz do nich? – Powiedzieli, że jestem zakałą rodziny i że muszę sobie radzić. Pomagali mi nieskończoną ilość razy i nie mają zamiaru pomóc po raz kolejny. Wstałem, podszedłem do Ashlyn i pochyliłem się nad biurkiem, usiłując dociec, dlaczego przyszła akurat do mnie. – Przykro mi, Ashlyn, mam spotkanie i obawiam się, że nie będę w stanie ci pomóc. Wybacz, ale muszę iść. Wstała, prychnęła, chwyciła torebkę i ruszyła do drzwi. Nagle się odwróciła. – Jesteś mi coś winien, Connorze Black. Przez ciebie mam spieprzone życie. Moja siostra popełniła przez ciebie samobójstwo, to mi zniszczyło życie. Strasznie tęsknię za Amandą, gdyby nie ty, nadal by żyła! – krzyknęła. Stałem oniemiały, bo wszystko, co mówiła Ashlyn, było prawdą. Odwróciła się i podeszła do drzwi. – Zaczekaj – powiedziałem. – Zabiorę cię na kolację, porozmawiamy o tym. Może będę mógł ci pomóc. Przyślę po ciebie kierowcę o siódmej. Gdzie się zatrzymałaś? – Nigdzie. Powiedziałam ci, że jestem spłukana, z całą pewnością nie stać mnie na hotel. Podszedłem do drzwi i otworzyłem je, wskazując Ashlyn, żeby wyszła. – Valerie, proszę, zarezerwuj na rachunek firmy pokój dla pani Johnson w Marriotcie w centrum miasta. Valerie skinęła głową i chwyciła telefon. – Dziękuję, Connor, wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć – uśmiechnęła się. – Mój kierowca przyjedzie po ciebie punkt siódma. Odwróciłem się i pokręciłem głową. Dlaczego, do cholery, zjawiła się nagle po tylu latach i rzuciła mi śmiercią Amandy prosto w twarz. Siedziałem przy biurku i zachodziłem w głowę, dlaczego nadal jest w moim życiu rok później, a ja nic z tym nie zrobiłem. Strona 5

Z rozmyślań wyrwało mnie pukanie do drzwi. Weszła Valerie i postawiła mi kubek z kawą na biurku. – Dzień dobry, panie Black. – Dzień dobry, Valerie. Zrób coś dla mnie, odwołaj wszystkie moje popołudniowe spotkania. Mam coś do załatwienia. – Dobrze, panie Black. Już się tym zajmuję. – Dziękuję, Valerie – powiedziałem, kiedy wychodziła z mojego biura. Wyjąłem telefon, wybrałem numer doktora Petersa i umówiłem się na późne popołudnie. Pomyślałem, że najwyższa pora, skoro koszmary wróciły. Dokończyłem papierkową robotę, wykonałem parę telefonów służbowych i uprzedziłam Denny’ego, że wyjdę dzisiaj wcześniej i żeby po mnie przyjechał. Wsiadłem do limuzyny i kazałem Denny’emu zawieźć się do sam pojechać range roverem do gabinetu doktora Petersa. wiedział, dokąd jadę. Denny’ego zaliczam do najlepszych Black Enterprises od dziesięciu lat. Woził mojego ojca,

apartamentu, żebym mógł Nie chciałem, żeby przyjaciół. Pracuje dla a teraz wozi mnie.

Denny jest po pięćdziesiątce, a w ciągu ostatnich dziesięciu lat wiele się o mnie dowiedział. Zawsze był przy mnie, parę razy nawet ratował mnie z opresji, nie mówiąc nic ojcu. Jest dla mnie jak drugi ojciec, mogę mu ufać. Zawsze mogłem liczyć na jego pomoc, kiedy jej potrzebowałem. W zamian dbam o to, żeby jemu i jego rodzinie niczego nie brakowało.

Rozdział 2 Dawno pana nie widziałem, panie Connor – powiedział doktor Peters, siadając na niebieskim krześle. – Myślałem, że zrezygnował pan już z wizyt.

– Nie zrezygnowałem, panie doktorze, byłem tylko tak zajęty, że nie miałem kiedy się umówić – westchnąłem. Do doktora Petersa chodzę od paru lat, jest jedyną osobą, która oprócz Ashlyn wie o Amandzie. Jest starszym panem ze szpakowatymi włosami, średniej budowy. Bardzo łatwo mi się przed nim otworzyć. Chyba dlatego tak długo do niego chodzę. Próbowałem innych terapeutów, również kobiet, ale sytuacja się komplikowała, bo chciały się ze mną przespać, zamiast próbować mi pomóc. – Niech mi pan powie, czy zauważył pan postępy od ostatniej wizyty? Oparłem się na krześle, podparłem się łokciem o poręcz. – Nie, ale tak jak mówiłem wcześniej, nie jestem zainteresowany związkiem. Lubię moje życie takie, jakie jest. – Więc jaki jest powód pana wizyty? – Spojrzał na mnie, mrużąc oczy. – Znów mam koszmary – odpowiedziałem, biorąc głęboki oddech. Doktor Peters przyglądał mi się badawczo, przechylając głowę. – Kiedy się pojawiły? – Jakiś miesiąc temu – odpowiedziałem. – Co je wyzwoliło pana zdaniem? – spytał, jakby naprawdę zależało mu na tym, żeby poznać odpowiedź. – Nie wiem, doktorze, dlatego tu jestem. – Nadal spotyka się pan z Ashlyn? – Tak. – Odwróciłem głowę, odpowiadając na pytanie. – Zaczyna pan coś do niej czuć? – spytał poważnym tonem.

holera, nie, nie zaczynam nic do niej czuć – warknąłem, podrywając się z krzesła, włożyłem sobie ręce do kieszeni i podszedłem do okna. – Jest dobra w łóżku, to wszystko. Nie ma w tym nic więcej! – Więc czemu się pan tak zdenerwował, kiedy zadałem to pytanie? Mam wrażenie, że jest pan bardzo zły dlatego, że mógłby pan chcieć od kogoś czegoś więcej. Może nie od Ashlyn ani żadnej z tych kobiet, z którymi spotyka się pan regularnie, ale wydaje mi się, że zaczyna panu doskwierać samotność. Odwróciłem się i spojrzałem na niego. Złość zaczęła przesłaniać mi wzrok. – Od kobiet nie chcę nic więcej. Ile razy mam to panu powtarzać? – Proszę się uspokoić, niech pan usiądzie. Musi pan słuchać siebie. Nie jest to zdrowe, jeżeli nie chce się w życiu niczego poza pracą. Musi pan pozwolić umrzeć swoim emocjom spowodowanym Amandą, musi pan pogodzić się z tym, że jej śmierć nie była pana winą. Sam pan powiedział, że problemy emocjonalne miała już wtedy, kiedy ją pan poznał. Wróciłem do krzesła i usiadłem naprzeciw doktora Petersa. – Owszem, miała problemy emocjonalne, ale w liście, który zostawiła, wyraźnie powiedziała, że zabiła się dlatego, że z nią zerwałem. Jak można się z czegoś takiego otrząsnąć? Jak mogę się z kimś na nowo związać ze świadomością, że doprowadziłem do czyjejś śmierci? Doktor Peters siedział i przyglądał mi się, rejestrując każde wypowiadane przeze mnie słowo. – Panie doktorze, nie czuję zupełnie nic, kiedy jestem z kobietą. Nie czuję żadnej więzi. Nie ma we mnie emocji, nie obchodzi mnie wcale, czy chcą ode mnie czegoś więcej. Jestem szczery wobec kobiet, z którymi sypiam. Wykorzystuję je dla czystej przyjemności, nic więcej, a jeżeli im to nie odpowiada, rzucam je i znajduję nową. – To ostre słowa, panie Connor – powiedział, przechylając głowę na bok. – Żadnych uczuć, pamięta pan, panie Peters? Westchnął i wstał. – Wydaje mi się, że po prostu nie pozwolił pan sobie jeszcze na znalezienie odpowiedniej kobiety. – Nie ma dla mnie odpowiedniej kobiety, a nawet gdyby była, nie miałoby to znaczenia. Dowiedziałaby się, kim naprawdę jestem, i nie chciałaby mieć ze mną nic wspólnego. Przeszłość zawsze stanie mi na przeszkodzie. – Przepisuję panu tabletki nasenne – powiedział doktor Peters, podając mi małą kartkę. – Proszę zażywać jedną przed pójściem do łóżka, mam nadzieję, że pomoże się panu przespać. Koszmarów jednak nie powstrzyma, tylko pan może sprawić, że ustąpią. Wstałem, wzdychając. – Dziękuję, że mnie pan przyjął, będę w kontakcie. – Chcę się z panem spotkać za tydzień, proszę zapisać się na wizytę. Kiedy wychodziłem z gabinetu, dostałem wiadomość od Ashlyn. „Spotkajmy się dzisiaj w klubie S, zabawimy się”. Klub S to w zasadzie nie moja bajka, ale nie miałem nic przeciwko temu, żeby tam pójść i popatrzeć na piękne kobiety. Nie byłem w stanie zliczyć, ile razy przyprowadzałem do domu kobietę z tego klubu. Nie bez powodu nosi nazwę „S”. Po sesji u doktora Petersa musiałem wieczorem wyjść i się upić, żeby o wszystkim zapomnieć. Odpisałem. „Spotkamy się tam około wpół do dziewiątej”. „Super, będę czekać, włożę dla ciebie coś wyjątkowo seksownego”. Wróciłem do apartamentu i przebrałem się w strój sportowy. Wziąłem torbę i kazałem Denny’emu zawieźć się na siłownię. W tej chwili potrzebowałem dobrego wycisku. Musiałem odreagować po sesji u doktora Petersa. Nigdy nie pozwolę sobie na to, żeby się zakochać, i nigdy po ulicach Nowego Jorku nie będzie chodziła Strona 7

żadna pani Black, chociaż niejedna kobieta usiłowała przekroczyć granicę, próbując szczęścia. Przebiegłem dziesięć kilometrów na bieżni, poprzerzucałem trochę ciężarów i przeleciałem Stephanie w saunie. Mogłem uznać to za skuteczny trening. Stephanie doskonale zdaje sobie sprawę z moich zasad i mniej z nią zachodu niż z innymi. Lubi szybki, ostry seks i pociąganie za włosy, więc oczywiście muszę jej dogadzać, żeby chciała więcej. Jest cholernie perwersyjną dziewczyną. Po wszystkim nie ma rozmów ani pytań, tylko uśmiech i kiwnięcie dłonią na pożegnanie. Wyszedłem z siłowni z uśmiechem na twarzy, wsiadłem na tyle siedzenie limuzyny, a Denny odwrócił się i spojrzał na mnie. – Sądząc po uśmiechu na pana twarzy, domyślam się, że trening był wyjątkowo udany? – Owszem, Denny, owszem – uśmiechnąłem się i odchyliłem głowę. Po powrocie do mieszkania wrzuciłem torbę sportową do szafy i wszedłem na górę wziąć szybki prysznic, żeby zmyć z siebie zapach potu i seksu. Otworzyłem szafę, wyjąłem czarny garnitur od Armaniego i białą koszulę. Obejrzałem je i stwierdziłem, że to idealny strój do klubu. Ułożyłem moje piaskowe włosy, włożyłem garnitur i poszedłem do kuchni, w której Denny rozmawiał z Claire. – Denny, chcę, żebyś zawiózł mnie wieczorem do klubu S, a potem jesteś wolny. – Nie będzie pan potrzebował, żeby odwieźć pana do domu? – spytał. – Nie, umówiłem się tam z Ashlyn, ona mnie odwiezie. Możesz spędzić wieczór z rodziną. Denny uśmiechnął się i skinął głową. – Panie Connor, przygotować panu coś do zjedzenia, zanim pan wyjdzie? – spytała Claire. – Nie, Claire, nie jestem głodny. Spojrzałem na zegarek, było wpół do siódmej. Chciałem znaleźć się w klubie przed Ashlyn, na wypadek gdyby był tam ktoś, z kim muszę porozmawiać. Poza tym, potrzebowałem paru drinków, zanim ona się zjawi. Przyjechałem do klubu około siódmej i zaskoczył mnie widok tłumu o tak wczesnej porze. Poszedłem na tył, mijając bar, i usiadłem przy tym, stoliku co zwykle. Rebecca, moja ulubiona kelnerka, podeszła do mnie z uśmiechem na twarzy. – Dobry wieczór, panie Black. Czego się pan napije? Spojrzałem na nią i oblizałem wargi. Miała dwadzieścia parę lat i była chodzącym seksem. – Poproszę szkocką, podwójną. A właściwie od razu dwie – powiedziałem. Uśmiechnęła się do mnie oczami i odwróciła. Po chwili wróciła i postawiła na stoliku drinki. – Czy mogę zrobić dla pana coś jeszcze, panie Black? – Puściła do mnie oko. Uśmiechnąłem się i przechyliłem głowę na bok. – Wiem, co może pani dla mnie zrobić. Wstałem i poprowadziłem ją korytarzem do małego pomieszczenia wykorzystywanego na schowek. Weszliśmy do środka, a ja zamknąłem drzwi i przekręciłem klucz. Rozpięła mi pasek, spodnie i zsunęła je uwodzicielsko. Nie musiała mnie dotykać, byłem już sztywny i czekałem, aż obejmie mnie wargami. Jej usta były niesamowite, a język zataczał kręgi wokół mojego członka. Jęknąłem, poruszając biodrami w przód i w tył, nie odrywając dłoni od jej głowy. Spokojnie, nie jestem z nią pierwszy raz. Od czasu do czasu świadczy mi usługi, kiedy przychodzę do klubu, bo jest w tym najlepsza, i ona o tym wie. W zamian za to daję jej w podziękowaniu sowity napiwek. Pierwszy wyszedłem z małego pokoju i wracałem do stolika, a chodzący seks za mną. Spojrzałem na zegarek, była ósma. Miałem dość czasu, żeby wypić whisky, zanim pojawi się Ashlyn. Zamarłem, kiedy zobaczyłem ją przy stoliku. – Ashlyn, miałaś być dopiero o wpół do dziewiątej. – Miło cię widzieć, Connor – powiedziała, całując mnie w policzek. Przechyliła głowę na bok i spojrzała na mnie gniewnie. – O co chodzi? Czemu tak na mnie patrzysz? – spytałem. – Byłeś z tą kelnerką, która za tobą szła? Wziąłem szklankę i wypiłem whisky. Odwróciłem się do niej przodem i ująłem jej brodę w dłoń. – Nie twoja sprawa, Ashlyn. Przerabialiśmy to z tysiąc razy. To, co robię i z kim, to nie twoje zmartwienie. Spuściła wzrok, a potem znów spojrzała na mnie. – Connor, muszę z tobą o czymś porozmawiać, Strona 8

ale najpierw chcę zatańczyć. Porozmawiamy, jak wrócę. Westchnąłem, a ona wstała i poszła na parkiet. Przywołałem Rebeccę i zamówiłem jeszcze kilka drinków. Siedziałem i przyglądałem się pięknym kobietom, które patrzyły na mnie i uśmiechały się, mijając mnie. Kilka zwróciło moją uwagę, ale szybko wróciłem na ziemię, kiedy stanęła za mną Ashlyn i objęła mnie za szyję. – Jesteś już gotowy na tę rozmowę? – spytała. Chwyciłem ją za ręce i szybko zdjąłem je sobie z szyi. Czułem działanie alkoholu, nie byłem w nastroju na nic, o czym chciała rozmawiać. Uniosłem dłoń i kolejny raz przywołałem Rebeccę, żeby przyniosła następne drinki. – Connor, musimy porozmawiać – oznajmiła Ashlyn. Spojrzałem na nią i westchnąłem. – Ashlyn, o czym chcesz rozmawiać? Zaczęła przesuwać palcem w górę i w dół po mojej ręce. – Spotykamy się bez zobowiązań już od roku i wydaje mi się, że czas przejść do kolejnego etapu. Wypiłem kolejną whisky i spojrzałem jej w oczy. – O czym ty mówisz, do cholery? Jakiego kolejnego etap? Nie ma żadnego kolejnego etapu, Ashlyn, ile razy mam ci to powtarzać? Zobaczyłem wzbierającą w jej oczach złość z każdym wypowiadanym przeze mnie słowem. Zacisnęła zęby i wycelowała we mnie palec, zaczęła nim kiwać i krzyczeć. – Jesteśmy ze sobą od roku, ale ty ciągle spotykasz się z innymi kobietami! To się musi skończyć, Connor! Wiem, że coś do mnie czujesz, ale masz zakuty łeb! Czuję to! Wypiłem ostatni łyk drinka i z hukiem odstawiłem szklankę na stół. Uniosłem dłoń i wycelowałem w nią palec. To była moja kolej. Głos miałem rozzłoszczony, dotarło do mnie, że przekrzykuję głośną muzykę w klubie. – Nic do ciebie nie czuję, Ashlyn! Nigdy nic nie czułem i nigdy nie będę czuł! Masz w tej chwili przestać albo to koniec, skończę z tobą na dobre. Nie łączy mnie z tobą nic prócz seksu i nigdy nie będzie nic więcej! Twarz wykrzywiła jej się ze złości. Uniosła dłoń i spoliczkowała mnie. Pieczenie w miejscu, gdzie dotknęła dłonią mojej twarzy, nie ustawało. – To za brak szacunku wobec mnie, bydlaku! – krzyknęła, a potem odwróciła się na pięcie i wyszła z impetem. Siedziałem i patrzyłem przed siebie. Nie obchodziło mnie to, że wyszła, ani to, że zraniłem jej uczucia. Weszła w ten układ mając całkowitą świadomość tego, na co się godzi, a skoro spodziewała się po mnie czegoś innego, była głupia. Wypiłem ostatnią whisky. Czułem się dobrze. Zauważyłem, że jakaś dziewczyna przygląda mi się z drugiej strony baru. Była olśniewająco piękna. Miałem wstać i podejść, by z nią porozmawiać, ale ona nagle wstała i poszła na parkiet. Wzruszyłem ramionami i chwiejnym krokiem poszedłem do baru po kolejnego drinka.

Rozdział 3 Następnego ranka obudziły mnie hałasy w kuchni. Wszystko było zamglone, miałem wrażenie, że głowę obtłuczono mi młotem.

Rozejrzałem się po pokoju, próbując przypomnieć sobie, jak, do cholery, wróciłem w nocy do domu. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętałem, był policzek od Ashlyn. Zerknąłem na drugą stronę łóżka i zauważyłem, że kołdra jest pomięta. Widocznie byłem z kimś w nocy. Wstałem z łóżka i podszedłem do szafy. Znalazłem czarne spodnie od piżamy, włożyłem je i zszedłem na dół sprawdzić, kto, do licha, tak hałasuje bladym świtem. Dotarłem do kuchennego progu i stanąłem z rękami Strona 9

założonymi na piersiach. Przyglądałem się, jak jakaś dziewczyna robi coś w mojej kuchni. Stałem tak przez chwilę i przypatrywałem jej się od tyłu. Blond włosy miała długie i faliste. Nie mogłem uwierzyć, że miała tyle tupetu, żeby zostać do rana. Złamała moją zasadę numer jeden. Nikt nigdy wcześniej jej nie złamał, żadnej innej też nie, jeżeli chodzi o ścisłość. Odkaszlnąłem, żeby dać jej znać, że jestem tu i patrzę. Nie chciałem jej przestraszyć. Powoli odwróciła się i spojrzała na mnie. Przełknąłem ślinę, a serce zaczęło mi bić trochę szybciej. To przez jej oczy. Miała najładniejsze jasnobłękitne oczy, jakie w życiu widziałem. Była w nich jasność, która przywoływała na myśl piękny kamień akwamarynu. Lśniły w świetle wpadającym z kuchennych okien. Lśniły, ale były też pełne strachu, kiedy patrzyła na mnie. – Nie przedstawiłem ci zasad wczoraj wieczorem? – spytałem, przekrzywiając głowę na bok. – Hę? – Zmarszczyła czoło. – U mnie nie ma nocowania. Miałaś wyjść po tym, jak cię przelecę, więc może byłabyś tak miła i wyjaśniła mi, co jeszcze robisz w mojej kuchni? Ton miałem ostry, ale za kogo się uważa ta dziewczyna? Postawiła na blacie szklankę i pchnęła ją w moją stronę. Chwyciłem ją, zanim zdążyłaby się zsunąć z blatu i rozbić na podłodze. Ona stała i patrzyła na mnie, nie odpowiadając na pytanie. – Zadałem ci pytanie i czekam na odpowiedź. Jej piękne oczy koloru lodowego błękitu nagle pocieniały, a ona się odezwała. – Słuchaj, kolego, nie wiem, co według ciebie wydarzyło się zeszłej nocy, ale nie przeleciałeś mnie! Przyglądałem jej się badawczo, a ona trajkotała dalej. – Upiłeś się w klubie do nieprzytomności zewnątrz, kiedy to się stało, a ponieważ po taksówkę, żebyś bezpiecznie dotarł do siebie, więc musiałam zaprowadzić cię do szczerze mówiąc, śmierdziałeś.

i wywalili cię. Spacerowałam na jestem dobrym człowiekiem, zadzwoniłam domu. Wtedy zacząłeś wymiotować na łazienki i zdjąć ci ubranie, bo,

Szłam już do drzwi, ale postanowiłam zajrzeć do ciebie jeszcze raz przed wyjściem. Wróciłam do twojej sypialni, leżałeś na plecach, więc odwróciłam cię znów na bok, na wypadek gdybyś wymiotował. Nie chciałam, żebyś udławił się na śmierć. Zasnęłam z wyczerpania po tym użeraniu się z tobą, a kiedy się obudziłam, postanowiłam, że zaparzę ci kawę i zrobię napój na kaca. Za parę minut miałam zamiar wyjść i nie spodziewałam się, że się obudzisz wcześniej niż za parę godzin. Przestąpiłem z nogi na nogę, założyłem ręce na piersiach i zrobiłem parę kroków w jej stronę. – Więc chcesz powiedzieć, że między nami do niczego nie doszło? – spytałem. – Nie, do niczego między nami nie doszło. Chciałam się tylko upewnić, że nic ci się nie stanie. Byłeś nieprzyzwoicie pijany – powiedziała, wbijając wzrok w podłogę. Głos jej złagodniał, był zbolały. Kim jest ta dziewczyna i dlaczego, do cholery, mi pomogła? Zaintrygowała mnie nie tylko swoją urodą, ale też dobrocią. Wyczuwałem w niej łagodność i niewinność, jakich nigdy wcześniej nie dostrzegłem w żadnej kobiecie. Wziąłem szklankę i spojrzałem na nią. – Co to jest? – Wypij, za jakieś piętnaście minut powinieneś poczuć się lepiej – powiedziała z uśmiechem. Był to lekki uśmiech, ale przykuł mój wzrok. Strona 10

Powiedziała, że przed wyjściem naleje mi kawy. Nie mam pojęcia, dlaczego zawracała sobie mną głowę po tym, w jaki sposób się do niej odezwałem. Sięgnęła do szafki, żeby wyjąć kubek, ale wyślizgnął jej się z rąk i upadł na podłogę. Zaklęła, pochyliła się, żeby pozbierać skorupy. Podszedłem do niej, bo nie chciałem, żeby zrobiła sobie krzywdę. – Skaleczysz się – powiedziałem. Nie słuchała, nie chciała przestać zbierać okruchów porcelany. – Przestań! – rozkazałem szorstkim tonem. Nadal nie słuchała, więc nie miałem wyboru, musiałem chwycić ją za nadgarstki i zmusić, żeby przestała. Odwróciłem jej dłonie, żeby wyjąć z nich skorupy. Wziąłem głęboki oddech, kiedy zobaczyłem blizny na jej nadgarstkach. Nasze oczy się spotkały, ona szybko odwróciła wzrok. Wstała, a ja dalej zbierałem odłamki szkła. Ona chwyciła torebkę. – Przepraszam za kubek, odkupię ci go. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej – powiedziała i ruszyła do wyjścia. – Zaczekaj – powiedziałem. – Pozwól przynajmniej, żebym ci zapłacił za twój wczorajszy trud. Odwróciła się i spojrzała na mnie błękitnymi oczami. – Nie wezmę od ciebie pieniędzy. Cholera, musiałem szybko myśleć. Nie mogłem pozwolić, żeby tak po prostu odeszła. – No to przynajmniej napij się kawy, zanim pójdziesz – powiedziałem. Ulżyło mi, kiedy się zgodziła i usiadła przy wyspie. Nalałem jej kawy i postawiłem przed nią kubek. Uniosłem szklankę tego, co nazwała koktajlem na kaca, i wmusiłem go w siebie. Był obrzydliwy i byłem pewien, że musiała się powstrzymywać, żeby się nie roześmiać, kiedy go piłem. Pochyliłem się nad blatem i spojrzałem na tę piękną kobietę siedzącą naprzeciwko mnie. – Dlaczego, do licha, tak mi pomogłaś? A gdybym był gwałcicielem albo mordercą? – spytałem poważnie. Odchyliła głowę i się roześmiała. – Nie byłbyś w stanie mnie zgwałcić ani zamordować, nawet gdybyś chciał. Wczoraj w nocy byłeś taki sfilcowany, że ledwie dałam radę zaciągnąć cię do domu. Przeczesałem włosy jedną ręką, bo nie traktowała poważnie tego, co mówiłem, a mogła znaleźć się w niebezpieczeństwie, gdyby trafiła na kogoś innego niż ja. – Nie powinnaś robić takich rzeczy, to niebezpieczne, żeby dziewczyna robiła takie głupoty – powiedziałem zdenerwowany. Oparła łokieć na blacie, podparła dłonią twarz i bacznie się mi przyglądała z uśmieszkiem na twarzy. Odnosiłem wrażenie, że wydaje jej się, że żartuję, więc zmrużyłem oczy i spojrzałem na nią. – Słuchasz mnie? – spytałem. Nie odpowiedziała na pytanie, roześmiała się lekko i wstała ze stołka. – Dzięki za kawę, ale muszę wracać do domu. Miłego dnia, panie Black, i następnym razem niech pan tyle nie pije – powiedziała z uśmiechem. Cholerny uśmiech. Poszedłem za nią do windy i spytałem, jak jej na imię. – Mogłabyś mi powiedzieć, jak ci na imię? – Ellery Lane! Stałem i patrzyłem, jak drzwi windy się zamykają i piękna kobieta, która przedstawiła się jako Ellery Lane, znika mi z oczu. Przełknąłem z trudem ślinę i przeczesałem włosy. Wbiegłem na górę do sypialni. Włożyłem na siebie dżinsy i wyjąłem z szuflady koszulkę. Chwyciłem buty i zbiegłem do mojego range rovera. Wskoczyłem do środka, włożyłem buty i wyjechałem z garażu. Wtedy zobaczyłem, jak wsiada do taksówki za rogiem. Dyskretnie pojechałem za nią do jej mieszkania. Zaparkowałem po drugiej stronie ulicy i obserwowałem, jak wysiada i macha na Strona 11

pożegnanie taksówkarzowi. Szybko wpisałem sobie jej adres do telefonu. Siedziałem i patrzyłem, jak wchodzi do mieszkania i zamyka za sobą drzwi. Czułem się jak prześladowca. Co ja, do cholery, wyprawiam? – spytałem sam siebie, ruszając. Nie chciałem myśleć o Ellery Lane. Była miłą dziewczyną, która zatroszczyła się o to, żebym bezpiecznie wrócił do domu. Nadal jestem oszołomiony, jakim cudem pomyślała, że pomoc nieznajomemu jest dobrym pomysłem. Czyżby nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństw tego świata? Miałem trochę zaległej papierkowej roboty w biurze, więc zamiast wracać do mieszkania, poszedłem do pracy. Była sobota, więc w biurowcu powinien panować spokój, i miałem nadzieję, że uda mi się popracować w skupieniu. Wszedłem do Black Enterprises i wcisnąłem przycisk w windzie. Usłyszałem dzwonek telefonu, a kiedy wyjąłem go z kieszeni, zobaczyłem wiadomość od Ashlyn. „Connor, przepraszam za wczorajszy wieczór, uważam, że powinniśmy poważnie porozmawiać”. Westchnąłem, schowałem telefon z powrotem do kieszeni i wjechałem windą do biura. Nie mogłem w tej chwili myśleć o Ashlyn. Nie chciałem mieć z nią nic wspólnego, ale wiedziałem, że w końcu do tego dojdzie. Podszedłem do biurka i włączyłem komputer. Wsadziłem ręce do kieszeni, odwróciłem się i wpatrywałem się w panoramę Nowego Jorku przez wielkie okno biurowca. Moje myśli szalały. Miałem mnóstwo papierkowej pracy i musiałem wykonać parę telefonów w związku ze sprzedażą firmy, której kupnem byłem zainteresowany, jednak nie wokół tego kręciły się moje myśli. Po głowie chodziły mi myśli o Ellery Lane, jej pięknych oczach i grzesznie seksownym uśmiechu. Usiadłem przy biurku i zabrałem się do papierów. Telefon znów się odezwał, sygnalizując kolejną wiadomość od Ashlyn. „Nie waż się mnie ignorować, Connor. Chcę przeprosić i może uda nam się rozwiązać ten problem w inny sposób”. Wiedziałem, że jeżeli jej nie odpiszę, będzie mnie bombardować wiadomościami przez cały dzień. Westchnąłem i wybrałem jej numer. – Cześć, Connor, dzięki, że zadzwoniłeś. – Ashlyn, jestem bardzo zajęty, naprawdę nie mam czasu na rozmowy ani pisanie do ciebie. Powiedz, co masz do powiedzenia, i po temacie. – Chciałam cię przeprosić za wczorajszy wieczór, rozumiem, że nie jesteś jeszcze gotowy poświęcić się jednej kobiecie. Na razie godzę się na ten układ, ale mam jeden warunek. Westchnąłem i oparłem się w fotelu. – Jaki warunek, Ashlyn? – Chcę podwójnej stawki miesięcznie i zapomnę o naszej wczorajszej rozmowie. – Nie ma mowy, żebym płacił ci dwa razy tyle co teraz. Gdyby nie ja, dalej byłabyś na ulicy. Nie zapominaj, że pomagam ci tylko przez wzgląd na Amandę. Usłyszałem w słuchawce, że bierze głęboki oddech. – Przykro mi, Connor, ale nie jestem szczęśliwa, czuję się naprawdę zdołowana. Poczucie własnej wartości mam zachwiane najmocniej w życiu, a tymi okrutnymi rzeczami, które wczoraj powiedziałeś, jeszcze bardziej pogorszyłeś sprawę. Nie wiem, czy jest sens, żebym to dłużej ciągnęła. Co mi zostało, Connor? Wstałem i zacząłem spacerować po pokoju. – Ashlyn, nie mów tak. Masz mnóstwo rzeczy. Masz pracę w mojej firmie. Płacę ci miesięczną pensję poza tą, którą wypłaca ci Black Enterprises, spotykasz się ze mną trzy razy w tygodniu. Znasz mnie, Ashlyn, znasz moje zasady. – Wiem, Connor, ale czuję, że nie mogę już sobie znaleźć miejsca na tym świecie. Nie mogłem uwierzyć, że to mówi. Przypomniała mi się Amanda, nie miałem pewności, czy Ashlyn nie zrobi tego samego. Więc niechętnie zgodziłem się na jej żądania. – W porządku, Ashlyn, podwoję ci miesięczną pensję, ale musisz mi obiecać, że mając te pieniądze, zrobisz coś ze swoim życiem. Zapisz się na jakiś kurs czy coś takiego. – Wiedziałem, że mnie zrozumiesz, Connor. Dziękuję ci za wszystko, przemyślę to, co powiedziałeś. – Muszę iść, Ashlyn, jestem zajęty, mam dużo roboty. Rozłączyłem się i potarłem twarz. Do cholery, w co ja się wpakowałem? – spytałem siebie, siedząc i wpatrując się nieruchomym wzrokiem w jeden punkt. Wziąłem stos papierów leżących przede mną i zacząłem je przeglądać. Po chwili jednak rzuciłam długopis na Strona 12

biurko, oparłem się na krześle i zacząłem rozmyślać o Ellery. Nie mogłem zapomnieć o tej kobiecie, i to doprowadzało mnie do szaleństwa. Czułem szczerą potrzebę, żeby jej się odwdzięczyć za to, że pomogła mi wczoraj w nocy. Nie chciała ode mnie pieniędzy, co było dziwne, bo żadna kobieta nimi nie gardziła. Sprawiała wrażenie, jakby nie chciała być ze mną dłużej niż to konieczne, i była wyraźnie speszona. Nagle mnie olśniło. Zaproszę ją na dobrą kolację. Każda kobieta lubi się wybrać do eleganckiej restauracji na dobry posiłek. Carson Williams, właściciel Le Sur, jest moim przyjacielem. Zadzwoniłem do niego i poprosiłem go o rezerwację stolika dla dwóch osób na wpół do ósmej wieczorem. Nie chciałem stwarzać jej możliwości odmowy, gdybym zadzwonił i zaprosił ją przez telefon, więc postanowiłem wysłać zaproszenie Napisałem szybko list na komputerze. Panno Lane, mam zamiar odpowiednio podziękować pani za pani wczorajszą troskę. Będę czekał na panią w Le Sur Restaurant. Mój kierowca przyjedzie po panią punktualnie o siódmej. Connor Black Wyjąłem kartkę z drukarki, złożyłem ją starannie i schowałem do koperty. Napisałem na niej jej imię i nazwisko i wyszedłem z biura. Zadzwoniłem do Justina i poprosiłem, żeby spotkał się ze mną w Starbucks. Justin jest stażystą w mojej firmie, czasem proszę go o załatwienie prywatnych spraw, kiedy sekretarka nie pracuje. – Dzień dobry, panie Black – powiedział, siadając przy stoliku. – Witaj, Justinie, muszę cię poprosić o przysługę – powiedziałem, siadając naprzeciw niego. Pchnąłem kopertę w jego stronę. – Chcę, żebyś doręczył ten list pani Ellery Lane. Tu masz adres. – Nie ma sprawy, panie Black. – Justin z uśmiechem wziął kopertę. – Zaraz to załatwię. Wyjąłem portfel i dałem mu pięćdziesięciodolarowy banknot. – Dziękuję, Justinie, to bardzo ważne. – Dziękuję, panie Black – uśmiechnął się i wstał od stołu. – Już ją doręczam. Siedziałem i zastanawiałem się, czy to dobry pomysł. A jeżeli się nie zjawi? Westchnąłem i wróciłem do mieszkania.

Rozdział 4 Przyszedłem do domu i wszedłem do kuchni po butelkę wody. Denny wszedł za mną.

– Wzywałeś mnie, Connor? – Denny, musisz pojechać po panią Ellery Lane pod ten adres punktualnie o siódmej – powiedziałem, podając mu kartkę z adresem. Denny spojrzał na mnie, a kąciki warg mu się uniosły. – Panna Lane, hę? – Nic sobie nie wyobrażaj, Denny. Pomogła mi wrócić z klubu wczoraj w nocy, chcę jej podziękować i dlatego zabieram ją na kolację, to wszystko. – A co się stało, że pani Ashlyn pana nie odwiozła? – spytał. – Powiedzmy, że nie dogadaliśmy się w pewnej sprawie i wyszła. Panna Lane była na tyle miła, żeby odwieźć mnie pijanego do domu. Szczerze mówiąc, nie pamiętam nic z wczorajszej nocy. Zastałem ją rano w kuchni, robiła mi jakiś paskudny koktajl na kaca i kawę. Spojrzał na mnie podejrzliwie. – Więc to kolejna dziewczyna z klubu? – Nie, Denny. Do niczego między nami nie doszło, po prostu odwiozła mnie do domu. Uśmiechnął się i wyszedł z kuchni. Otworzyłem butelkę wody i wypiłem łyk, opierając się o blat. Wszedłem na górę po schodach i poszedłem do łazienki wziąć Strona 13

prysznic. Stałem pod strumieniem gorącej wody, która spływała po moim ciele. Myślałem o Ellery i o tym, jak wymazać z pamięci jej uśmiech. Serce zaczynało mi bić szybciej za każdym razem, kiedy o niej myślałem. Wyszedłem spod prysznica i się ubrałem. Sięgnąłem do szafki po perfumy. Dzisiaj wieczorem zdecydowałem się na Armaniego zamiast Dolce & Gabbana, których zwykle używam. Spojrzałem na zegarek i zorientowałem się, że Denny będzie odbierał Ellery za piętnaście minut. Kiedy zjawiłem się w Le Sur, Allison, rudowłosa hostessa, zaprowadziła mnie do prywatnego stolika w rogu restauracji. – Czy mogę coś panu podać albo coś dla pana zrobić, panie Black? – uśmiechnęła się. – Nie, Allison, dziękuję. Zmarszczyła czoło i odeszła. Od kilku lat usiłuje zaciągnąć mnie do łóżka. Nie rozumie, że nie jest w moim typie. Wyciągnąłem telefon i wysłałem wiadomość do Denny’ego. „Jest z tobą?” „Tak, panie Black, jest”, odpisał szybko. Siedziałem przy stole, popijając wodę, bo nagle zrobiło mi się gorąco. Wyjąłem telefon, żeby sprawdzić notowania giełdy, a kiedy uniosłem wzrok zobaczyłem Allison prowadzącą Ellery do stolika. Przyglądałem jej się z oddali i ścisnęło mnie w żołądku. Wstałem i podszedłem do niej. – Dobry wieczór, panno Lane. Cieszę się, że zdecydowała się pani do mnie przyłączyć – powiedziałem, wysuwając jej krzesło. – Dobry wieczór, panie Black. Dziękuję za zaproszenie, ale naprawdę nie było to konieczne. Proszę mi mówić Elle. Nie rozumiałem, dlaczego chciała, żebym mówił do niej Elle. Podobało mi się Ellery. Uważałem, że to piękne imię i nie powinno się go zdrabniać. Przyjrzałem jej się badawczo. – Nie ma pani na imię Ellery? – Owszem, ale przyjaciele mówią mi Elle – wyjaśniła i wypiła łyk wody. Jej zdaniem jesteśmy przyjaciółmi? Jak to możliwe, skoro poznałem ją dziś rano? Wziąłem kartę ze stołu i otworzyłem ją. – Ale my nie jesteśmy przyjaciółmi, Ellery. Chyba uraziłem ją moją uwagą, bo zmrużyła oczy i wzięła kartę. – W porządku, panie Black, w takim razie może pozostaniemy przy pani Lane? Powiedziała to z takim sarkazmem i pewnością siebie, że nie mogłem się powstrzymać i na moich wargach pojawił się lekki uśmiech. Przyglądałem się, jak studiuje menu, nie chciałem, żeby czuła się niezręcznie, więc powiedziałem jej, żeby zamówiła to, na co ma ochotę. Wspominałem, że powiedziałem jej, że jest za chuda i że wygląda, jakby nie jadła od tygodni? Spojrzała na mnie surowo, a potem oznajmiła, że to nie moja sprawa. Pewność siebie tej pięknej kobiety zaczynała mnie podniecać. Nie miałem na myśli nic złego, mówiąc, że jest za chuda. Nawet nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Czasami jestem bezczelny, przyznaję. Kelner przyniósł nam butelkę pinot grigrio i nalał nam wina do kieliszków. Kiedy zapisywał zamówienie Ellery, gapiłem się oczarowany tym, jak wygląda i że uśmiecha się do niego, składając zamówienie. Zauważyła, że się jej przyglądam, a ja się modliłem, żeby nie poczuła się przeze mnie niezręcznie. Nagle zadała mi pytanie. – Co pan o sobie opowie, panie Black? Zaskoczyła mnie, żadnej kobiecie nigdy wcześniej się to nie udało. Spojrzałem na nią, uniosłem kieliszek do ust i wypiłem łyk wina. – O sobie? – spytałem. – Tak, o sobie. – Na jej wargach pojawił się lekki uśmiech, a ona przechyliła głowę na bok. – Co tu opowiadać? Jestem trzydziestoletnim prezesem, mam tyle pieniędzy, że w życiu ich nie wykorzystam, nie angażuję się w związki, zwykle dostaję wszystko, czego chcę, i robię, co chcę. Wpatrywała się we mnie, jakby próbowała mnie przejrzeć na wylot, więc ja też odwzajemniłem jej się pytaniem. – Skoro mamy to z głowy, niech pani opowie coś o sobie, panno Lane. – Nie mam co opowiadać, panie Black. Mam dwadzieścia trzy lata, przeprowadziłam się tu z chłopakiem nieco ponad rok temu, pracuję na część etatu w małej firmie nagraniowej, maluję obrazy i pracuję jako wolontariuszka w jadłodajni. Zacisnąłem zęby, bo usłyszałem tylko słowo „chłopak”. Lekko mnie rozdrażniło, właściwie nie wiem dlaczego. Zadałem jej oczywiste pytanie. – Jak pani chłopak zapatruje się na naszą kolację? Momentalnie spuściła głowę i wbiła wzrok w stół. Wyczuwałem w jej głosie ból. – Nie zapatruje się wcale, nie jesteśmy już razem. Wyprowadził się ponad trzy tygodnie temu. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o niej i jej związku z byłym chłopakiem. Czy to ona z nim zerwała? Nie mieściło mi się w głowie, że to on mógł ją zostawić, była o wiele za piękna, żeby miała być sama. Spytałem, jak długo ze sobą byli. Powiedziała, że cztery lata i że przeprowadziła się tu z nim z Michigan. Zaskoczyła mnie tym, że postanowiła powiedzieć więcej. – Któregoś dnia wrócił z pracy i powiedział, że potrzebuje przestrzeni. Spakował walizki i wyszedł – powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. Strona 14

Poczułem coś w chwili, kiedy to powiedziała. Dostrzegłem smutek w jej oczach i zrobiło mi się jej żal. Powiedziałem, że przykro mi, że zrobił jej coś takiego, a jej reakcja mnie zaskoczyła. – Niepotrzebnie, nic nie trwa wiecznie. – Machnęła dłonią przed twarzą. Byłem zachwycony, kiedy to usłyszałem. Myślała tak samo jak ja. Właśnie to powiedziała: nic nie trwa wiecznie. Czyżbym właśnie spotkał kobietę, która ma takie same poglądy jak ja? Przyglądałem się, jak rozgląda się po restauracji. Widziałem, że jest zachwycona jej pięknem i klasą. Spytałem, czy jej się podoba. Uśmiechnęła się do mnie i powiedziała, że bardzo. Wiedziałem, że jej się spodoba. Zaintrygowała mnie tym, że działa jako wolontariuszka w jadłodajni. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej, więc spytałem, dlaczego podjęła się tego zajęcia. Uśmiechnęła się lekko i przechyliła głowę. – Lubię pomagać potrzebującym, chyba powinien pan o tym wiedzieć, panie Black. Oczywiście, że lubi pomagać potrzebującym. Zeszłej nocy to ja byłem w potrzebie, a ona nie zastanawiała się dwa razy i odwiozła mnie do domu. Cały czas byłem jednak o to zły, bo zrobiła coś bardzo niebezpiecznego i mogła jej się stać krzywda. Przeprosiłem za to, że zadałem takie głupie pytanie. Uśmiechnęła się do mnie, odkroiła kawałek kurczaka i zaczęła opowiadać mi osobiste rzeczy na temat swojej rodziny. Przyglądałem jej się badawczo, wsłuchując się w każde słowo. – Miałam trudne dzieciństwo. Powiedzmy, że nie miałam nikogo, kto by mi pomógł. – A rodzice? Nie pomagali pani? – spytałem, a ona spuściła wzrok. – Matka zmarła na raka, kiedy miałam sześć lat, a ojciec był alkoholikiem i zmarł tuż przed moimi osiemnastymi urodzinami. Jezu Chryste, przez co musiała przejść ta biedna dziewczyna? – To dlatego pomogła mi pani wczoraj w nocy? Wzięła mnie pani za alkoholika? – spytałem. – Nie, mój ojciec zadławił się śmiertelnie swoimi wymiocinami któregoś pijackiego wieczoru. Znalazłam go martwego w łóżku >następnego ranka. Nie chciałam, żeby spotkało pana to samo. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, jak łatwo coś takiego może się wydarzyć. Całe życie opiekowałam się ojcem, który bezsensownie upijał się do nieprzytomności prawie co wieczór, bo nie mógł się pozbierać po śmierci matki. Dlatego pomaganie mam we krwi. Chciałem oderwać od niej wzrok, ale nie mogłem. Chciałem, żeby widziała, że słucham każdego rozdzierającego serce słowa. Uśmiechnąłem się do niej lekko, uniosłem kieliszek i wskazałem, żeby zrobiła to samo. – Cóż, dziękuję za wczorajszą pomoc i, chociaż byłem wściekły, kiedy zobaczyłem panią rano w kuchni, jestem pani naprawdę wdzięczny. Uśmiechnęła się, kiedy nasze kieliszki brzęknęły, dotykając się ze sobą. Co za uśmiech… Kiedy tak siedzieliśmy i rozmawialiśmy, zaczął dzwonić mój telefon. Wyciągnąłem go szybko z kieszeni i zobaczyłem wiadomość od Kendall, kolejnej mojej przygodnej partnerki. „Connor, chciałam ci tylko powiedzieć, że nie zamykam drzwi na klucz na wypadek, gdybyś chciał wpaść prosto do sypialni. Będę na ciebie czekać”. Cholera, zapomniałem o Kendall i dzisiejszym wieczorze. Umówiliśmy się w zeszłym tygodniu. Westchnąłem i spojrzałem na Ellery. Spytała, czy wszystko w porządku. – Wszystko w porządku, to tylko interesy – powiedziałem i schowałem telefon z powrotem do kieszeni. Kiedy wypiliśmy wino, wstaliśmy i wyszliśmy z restauracji. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, Ellery spytała, czy mam ochotę na lody. Spojrzałem na nią zdezorientowany, bo wydało mi się dziwne, że można wyskoczyć z taką propozycją. – Nie, nie chcę lodów. Odwiozę panią do domu, a potem muszę gdzieś pójść. Upierała się, żebyśmy poszli na lody, a ja,szczerze mówiąc, zaczynałem się irytować, bo nie miałem ochoty na żadne lody. – Panno Lane, nie chcę lodów, niech pani wsiada do auta, Denny odwiezie panią do domu. – Mój ton był stanowczy, ale ona nic sobie nie robiła z moich poleceń, a ja nie byłem do tego przyzwyczajony. Nim się zorientowałem, odwróciła się i ruszyła ulicą. Pomachała Strona 15

mi ręką na pożegnanie. – Jeszcze raz dziękuję za kolację, panie Black. Może się jeszcze kiedyś zobaczymy. – Panno Lane, proszę wracać! – wrzasnąłem. Szła dalej, więc przyspieszyłem kroku, żeby ją dogonić. – Panno Lane, nie mam zamiaru powtarzać,żeby wsiadła pani do samochodu – powiedziałem kategorycznie. Chyba ją wkurzyłem, bo nagle się zatrzymała na środku chodnika, odwróciła i wycelowała we mnie palec. – Nie słucham niczyich rozkazów, panie Black, a zwłaszcza ludzi, którzy znają mnie krócej niż dwadzieścia cztery godziny. Nie jest pan za mnie odpowiedzialny. Podziękował mi pan za pomoc miłą kolacją, a teraz czas, żeby nasze drogi się rozeszły. Pójdę na lody, a potem zadzwonię po taksówkę, która odwiezie mnie do domu. Nieźle, ta dziewczyna umie postawić na swoim. Szła dalej, a ja wyciągnąłem telefon. – Denny, chyba idziemy na lody. Zadzwonię do ciebie, jak będziemy wychodzić. Powiedziała, że nie muszę z nią iść, jeżeli nie lubię lodów. Usiłowałem jej wytłumaczyć, że to nie tak, że nie lubię lodów, ale że po prostu nie mam na nie ochoty. Nie miało to znaczenia, bo Ellery Lane zamierzała zjeść lody, ze mną albo beze mnie. Pomyślałem, że trafił swój na swego. Szliśmy dalej, a ja starałem jej się wytłumaczyć, że w tym mieście nie jest bezpiecznie i że młoda piękna kobieta nie powinna chodzić sama po ulicach Nowego Jorku, zwłaszcza wieczorem. Zauważyłem, że się uśmiechnęła, kiedy usłyszała, że nazwałem ją piękną. Moje serce zareagowało w dziwny sposób i nie umiałem tego wytłumaczyć, bo nigdy wcześniej niczego podobnego nie czułem. Usiedliśmy przy małym stoliku przed budką z lodami, a ona spytała mnie, kiedy ostatnio jadłem lody. Pytanie wydało mi się dziwne. Jakie to miało dla niej znaczenie? – Nie wiem, chyba w dzieciństwie – odpowiedziałem. – Chyba pan żartuje. Nie jadł pan lodów, odkąd był pan dzieckiem? – Nie, a to jakiś problem? – Nie, po prostu jestem zaskoczona – powiedziała. – Byłaby pani zaskoczona pewnie niejedną rzeczą z mojego życia – uśmiechnąłem się promiennie. Nie chciałem, żeby wiedziała, jak wygląda moje życie. Była miłą dziewczyną, lepiej, żeby nie wiedziała o wszystkich kobietach, z którymi się spotykam. Nie było potrzeby jej tym epatować. – Dokąd jedzie pan później? – spytała ni z tego, ni z owego. – Panno Lane. Chyba nie chciałaby pani znać odpowiedzi na to pytanie. – Uniosłem brew. Kiedy kończyliśmy lody, zadzwoniłem do Denny’ego, żeby po nas przyjechał. Podszedłem, żeby otworzyć jej drzwi, ale Denny mnie uprzedził, a Ellery wydawała się z tego powodu zadowolona. Wsunąłem się na siedzenie obok niego, a ona spojrzała na mnie i lekko się uśmiechnęła. Była zdenerwowana albo czuła się niezręcznie, bo przez całą drogę do jej mieszkania nie odezwała się słowem. Denny podjechał na chodnik, a ja wysiadłem i otworzyłem jej drzwi. Pochyliłem się, żeby przyjrzeć się lepiej jej mieszkaniu i zapytałem o prywatne wejście. Chyba poczuła się dotknięta, bo odpowiedziała z sarkazmem w głosie. – Nie mieszkam w ekskluzywnym budynku z portierem i prywatną windą. Tak jest, panie Black, moje małe mieszkanie ma wejście z zewnątrz. – Nie miałem nic złego na myśli, po prostu myślę, że to niebezpieczne, każdy może się włamać – odpowiedziałem poirytowany. Ten sarkazm w jej głosie był zupełnie niepotrzebny. Podziękowała mi za to, że podsunąłem jej tę myśl, i zaskoczyła mnie buziakiem w policzek. Skrzywiłem się, bo zbiła mnie z tropu, nie spodziewałem się czegoś takiego. Wysiadła z limuzyny, puściła do mnie oko, życząc mi przyjemnej nocy. Denny ruszył i spojrzał na mnie we wstecznym lusterku. – Świetna dziewczyna, panie Connor, chyba spotkał pan swoją drugą połówkę – uśmiechnął się. Przewróciłem oczami i westchnąłem. – Jest miła, Denny, i mam zamiar dopilnować, żeby taka pozostała. Wyjąłem telefon i wysłałem wiadomość do Kendall. „Przepraszam, ale coś mi wypadło, nie mogę się dzisiaj z Tobą spotkać. Musimy to przełożyć”. Nie chciałem się dziś widzieć z Kendall. Chciałem wrócić do mieszkania, wypić drinka i postarać się zapomnieć o Ellery.

Rozdział 5 Strona 16

Przez kilka kolejnych dni zarzucałem się pracą. Bez względu na to, co robiłem, nie mogłem wybić sobie z głowy Ellery. To mnie dobijało, bo musiałem się skupić na przygotowaniach do zakupu firmy, do którego niedługo miało przystąpić Black Enterprises. Siedziałem na krześle gabinetowym, przodem do okna. Patrzyłem na ulice Nowego Jorku w nadziei, że ją zobaczę. Jakoś zapadła mi w pamięci i nie mogłem się od niej uwolnić. Wziąłem telefon i umówiłem się na popołudnie z doktorem Petersem. Musiałem z nim porozmawiać o tym mętliku, który miałem w głowie. Wyszedłem z biurowca i złapałem taksówkę, którą podjechałem do gabinetu doktora Petersa. Nie cieszyłem się z tej sesji, bo już doskonale wiedziałem, co mi powie. Wszedłem do gabinetu i usiadłem na skórzanym fotelu naprzeciwko niego.

– Cóż za miła niespodzianka, panie Connor. Nie spodziewałem się, że tak szybko pan do mnie wróci. Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem na niego. – Co się stało? – Poznałem dziewczynę, panie doktorze. Roześmiał się lekko. – Dziewczyny poznaje pan prawie codziennie, to żadna nowość. – Nie rozumie pan. – Spojrzałem na niego poirytowany. – Ona jest inna. Jest piękna, dobra, ofiarna, słodka, silna, uparta i dość pyskata. Doktor Peters pochylił się i oparł kolana na udach. – Chce mi pan powiedzieć, że czuje pan coś do tej dziewczyny? Poruszyłem się na krześle i westchnąłem. – Nie, nic do niej nie czuję. – Więc co pan tu robi? – Doktorze, płacę panu tysiąc dolarów za godzinę po to, żeby wyjaśnił mi pan to, co się dzieje w mojej głowie, bez względu na to, czy chcę to usłyszeć, czy nie. – Chce pan poznać moją szczerą opinię? – Oparł się na krześle i zdjął okulary. – Lubi pan tę dziewczynę i zaczyna pan coś do niej czuć. Pozwoli pan, że zadam panu jedno pytanie. Kiedy widział ją pan ostatni raz? – Parę dni temu. Dlaczego? – Chcę, żeby mi pan powiedział, co pan robił i o czym pan myślał, odkąd widział ją pan ostatni raz. Wstałem i podszedłem do okna. Włożyłem sobie ręce do kieszeni i odkaszlnąłem. – Tonąłem w pracy, bo próbuję się przygotować do kupna firmy, która jest na sprzedaż. – Myślał pan o niej? – spytał cicho. – Nie mogę o niej zapomnieć. Dzień i noc myślę tylko o niej. Nie jestem w stanie skupić się na niczym innym. Odwołałem wszystkie randki, bo chcę widzieć się tylko z Ellery. – Ładne imię, Ellery – powiedział. – Piękne imię i piękna kobieta – odpowiedziałem, wyglądając przez okno. Doktor Peters wstał, podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu. – W pana życiu pojawiła się chyba właściwa kobieta, panie Connor. Niech pan tego nie spieprzy. Niech się pan z nią zaprzyjaźni. Dzisiaj po raz pierwszy otworzył się pan przede mną, odkąd zaczął pan do mnie przychodzić. Jeżeli zacznie się pan angażować w znajomość z Ellery, przede wszystkim musi jej pan powiedzieć o swojej przeszłości i o kobietach, z którymi pan się spotyka. Nie może pan mieć tajemnic. Westchnąłem i spojrzałem na niego. – Wiem, ale nie ma co wyprzedzać sytuacji. Poklepał mnie po plecach i poprosił, żebym umówił się do niego na Strona 17

wizytę za kilka tygodni. Wyszedłem z gabinetu i z budynku. Poszedłem do Starbucksa na końcu ulicy i zadzwoniłem do Denny’ego, żeby mnie odebrał. Kiedy wsiadłem do limuzyny, zadzwonił telefon. – Richardzie, masz? – Tak, panie Black, mam numer pani Lane. Poprosiłem Denny’ego o kartkę, wyjąłem z kieszeni długopis i zanotowałem numer, który podyktował mi Richard. – Dziękuję, Richardzie, dobra robota. – Rozłączyłem się i popatrzyłem na cyfry na kartce. Denny spoglądał na mnie i kręcił głową. – Co takiego? – spytałem. – Nie sądzi pan, że lepiej byłoby zwyczajnie poprosić panią Lane o numer telefonu? – Czy ja do czegokolwiek zmierzam prostą drogą, Denny? – uśmiechnąłem się. Kiedy wysiadałem z limuzyny, zobaczyłem numer Ashlyn na wyświetlaczu. – Connor Black, słucham? – odebrałem. – Dlaczego zawsze odbierasz telefon w ten sposób, Connor? – spytała, wyraźnie poirytowana. – Czego chcesz, Ashlyn? Jestem w tej chwili bardzo zajęty. – Zjedzmy razem kolację – zaproponowała. – Nie dzisiaj, pracuję w domu. – Ostatnio dużo pracujesz, nie widzieliśmy się od ponad tygodnia – jęknęła. Wszedłem do windy z nadzieją, że stracę zasięg i rozmowa się skończy. Uśmiechnąłem się, kiedy w słuchawce zapadła cisza i zerknąłem na wyświetlacz, żeby się upewnić, że połączenie zostało przerwane. Wyszedłem z windy, podszedłem do barku i nalałem sobie szklankę szkockiej. Z kuchni wyłoniła się Claire z uśmiechem na twarzy. – Dobry wieczór, panie Connor, podgrzewam dla pana kolację w piekarniku, na wypadek gdyby pan dzisiaj nie wychodził. – Dziękuję, Claire, zostanę dziś w domu. Dobrej nocy, do zobaczenia w poniedziałek. – Dziękuję, miłego weekendu – uśmiechnęła się. Skinąłem głową i wypiłem whisky. Wyjąłem telefon i wpatrywałem się w numer Ellery, zastanawiając się, czy do niej zadzwonić, czy nie. Chciałem usłyszeć jej głos, ale było za wcześnie i byłem prawie pewny, że nie myślała o mnie. W końcu tamtego wieczoru zachowałem się wobec niej jak dupek. Do cholery, co się ze mną dzieje? Dlaczego nie mogę sobie wybić tej dziewczyny z głowy? Zaniosłem laptop do kuchni i postawiłem go na stole. Wziąłem talerz i wyjąłem z piekarnika danie, które przygotowała Claire. Postawiłem talerz na stole i otworzyłem laptop. Zrobiłem coś nie do pomyślenia: wyszukałem w Google „Ellery Lane”. Trafiłem na link do artykułu o jej obrazach, które są prezentowane w Sunset Art Gallery. Kiedy kliknąłem w link, ukazało się jej zdjęcie i nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Była piękna z tymi długimi blond włosami i krystalicznie błękitnymi oczami. Co za uśmiech. Ogarniało mnie podniecenie, kiedy studiowałem idealny kształt jej warg. Oderwałem wzrok od zdjęcia i przeczytałem artykuł o jej obrazach. Postanowiłem, że następnego dnia rano pójdę do tej galerii sztuki i obejrzę jej obrazy. Czułem, że dzięki nim lepiej ją poznam. Leżałem w łóżku, myślałem o naszej kolacji i zastanawiałem się nad tym, co powiedział doktor Peters na temat tego, żebym zaprzyjaźnił się z Ellery. Następnego ranka wziąłem prysznic, ubrałem się i poszedłem do kuchni po kawę. Denny siedział już przy stole, kiedy wszedłem. – Dzień dobry, Denny – powiedziałem. – Dziękuję, że przyjechałeś tak wcześnie w sobotę. – Dzień dobry, panie Connor. Cóż, za to mi pan płaci – powiedział z uśmiechem. Usiadłem przy stole naprzeciwko niego i piłem kawę. – Muszę najpierw wpaść do biura by zabrać papiery przed wyjazdem na lotnisko, i chciałbym też zajrzeć do Sunset Art Gallery. – Do galerii sztuki? – Denny przekrzywił głowę. – Szuka pan jakichś nowych dzieł do kupienia? – spytał. – Można tak powiedzieć – odpowiedziałem, wstając od stołu. Włożyłem kubek po kawie do zmywarki. – Panna Lane jest artystką, prawda? – spytał Denny. – Wspomniała, że maluje obrazy – odpowiedziałem. – Nie są przypadkiem wystawiane w Sunset Art Gallery? – Owszem, Denny – westchnąłem. – Jej obrazy są tam wystawiane i chcę je zobaczyć. – Dobrze się pan czuje? – spytał. Strona 18

– Tak, dlaczego pytasz? – Odkąd poznał pan pannę Lane wydaje się pan odmieniony. Prawie pan nie wychodzi, jest pan melancholijny. Chyba na pana w jakiś sposób wpłynęła. – Nie bądź śmieszny, Denny, panna Lane nie wpłynęła na mnie w żaden sposób. Po prostu jestem bardzo zajęty pracą. Patrzył na mnie tak, jakby wiedział, że kłamię. – Muszę skoczyć na górę po iPada. Spotkamy się w limuzynie – powiedziałem. Z iPadem w dłoni wsiadłem na tylne siedzenie i sprawdziłem notowania giełdy. Utknęliśmy w normalnym sobotnim korku. Nagle zadał mi pytanie, którym zupełnie mnie zaskoczył. – To nie panna Lane? Tam? – Wskazał Central Park. Szybko uniosłem wzrok i zobaczyłem, jak wchodzi do parku. Miała na sobie obcisłe dżinsy i kremowy top z krótkim rękawem. Włosy miała związane w kitkę, która podskakiwała na boki w rytm jej kroków. Zauważyłem, że niesie duży blok. Otworzyłem drzwi i powiedziałem Denny’emu, żeby znalazł miejsce i zaparkował. Chciałem zobaczyć, co Ellery zamierza, ale przede wszystkim chciałem zobaczyć ją. Trzymałem się w sporej odległości za nią, żeby mnie nie zauważyła, gdyby się odwróciła. Patrzyłem, jak wchodzi do Conservatory Gardens. Musiałem wymyślić, jak do niej podejść i zagadać, żeby nie pomyślała, że ją śledzę. Cholera, śledzę, to prawda, ale tylko ją. Ona mnie do tego doprowadziła. Przystanąłem przed Conservatory Gardens, żeby wymyślić plan. Jak usprawiedliwię moją obecność w Central Parku? Wyjąłem z kieszeni telefon i spojrzałem na jej numer. Wszedłem do ogrodu i zobaczyłem, że siedzi na ławce z otwartym blokiem na kolanach i ołówkiem w ręce. Wybrałem jej numer i patrzyłem, jak odrzuca połączenie. Uśmiechnąłem się lekko, bo zadzwoniłem do niej znowu i zamierzałem dzwonić, dopóki nie odbierze. – Halo? – odezwał się jej słodki, niewinny głos. – Dzień dobry, panno Lane, miło pani spędza czas w Central Parku? – spytałem. Patrzyłem, jak odwraca głowę i rozgląda się na boki, a potem obraca się do tyłu i dostrzega mnie, idącego w jej stronę. – Tak, panie Black, wygląda na to, że pan również – powiedziała z uśmiechem. Co za uśmiech! Schowałem telefon do kieszeni i usiadłem obok niej na ławce. Spojrzała na mnie, zmarszczyła brwi i nie odezwała się słowem. Wpatrywała się we mnie, dopóki się nie odezwałem. – Co się stało? – spytałem, przekrzywiając głowę. – Skąd ma pan mój numer? Nie pamiętam, żebym go panu dawała. – Mam swoje sposoby na to, żeby dowiedzieć się wszystkiego o każdym, panno Lane – uśmiechnąłem się szelmowsko. – Więc jest pan dręczycielem? Odchyliłem głowę do tyłu i się roześmiałem. – Nie, panno Lane, nie jestem dręczycielem. Chciałem mieć pani numer, na wypadek gdybym którejś nocy potrzebował pani pomocy. Sam byłem pod wrażeniem mojej błyskotliwej odpowiedzi. – Skąd pan wiedział, że tu jestem? – spytała zaciekawiona. – Denny zauważył panią na ulicy, a ja kazałem mu się zatrzymać. – Dlaczego? – Nie wiem. Chyba pomyślałem, że się przywitam. – Te jej pytania zaczynały mnie denerwować, ale jednocześnie mnie pociągały. – Więc mógł pan po prostu zadzwonić, skoro miał pan mój numer – uśmiechnęła się i machnęła ręką. – Panno Lane, dość tych pytań, proszę – westchnąłem. – Mogę pana spytać o jeszcze jedną rzecz? – spytała niewinnie. Patrzyłem na nią, mrużąc oczy, a jej kąciki warg się uniosły. Strona 19

– O jaką? – spytałem cicho. – Mógłby pan mówić do mnie po prostu Ellery zamiast panno Lane? – Z przyjemnością, Ellery – uśmiechnąłem się i lekko przechyliłem głowę. Uwielbiałem wypowiadać jej imię, bo było wyjątkowe. Ona była wyjątkowa i sprawiała, że przy niej czułem się inaczej. Cholera, nie czułem się już jak dawniej od chwili, kiedy zobaczyłem ją w mojej kuchni. Zerknąłem na jej szkicownik i przyglądałem się, jak rysuje dwie postacie. Rysunek był niesamowity, mogłem sobie tylko wyobrażać, jak wyglądają obrazy. – Co rysujesz? – zapytałem. – Tamtą młodą parę. – Wskazała. – Dlaczego? – spytałem zaciekawiony. – A dlaczego nie? Ładna z nich para, wydaje mi się, że są dobrym tematem. Obraz będzie nosił tytuł „Ślub w Central Parku”. – A dlaczego myślisz, że ktoś go kupi? – Byłem pewien, że źle to zabrzmiało. – Ludzie kochają śluby i jestem pewna, że jakaś para, która się tu pobierała, kupi go na pamiątkę początku wspólnego życia. – Moim zdaniem to jedna wielka bujda – wymamrotałem. – Co dokładnie? – spytała, odwracając głowę w bok. – Śluby, początek wspólnego życia, związki, to wszystko. Sama przecież powiedziałaś, że nic nie trwa wiecznie. – Wielu ludzi wierzy we wspólne długie i szczęśliwe życie i związki jak z bajki. Nie odbierajmy im tego – powiedziała łagodnie, nie przestając rysować. – A ty w to wierzysz? – spytałem, chociaż nie byłem pewien, czy chcę poznać odpowiedź. – Nie wiem. Kiedyś chyba wierzyłam, ale teraz nie jestem już taka pewna. Patrzyłem na jej szkicownik i przyglądałem się, jak rysuje. Blizny na nadgarstkach bardziej rzucały się w oczy przy każdym pociągnięciu ołówka. Położyłem dłonie na jej dłoniach i przytrzymałem je tak, że musiała przestać rysować. Spojrzała na mnie, a ja odwróciłem jej nadgarstek i delikatnie pogłaskałem bliznę kciukiem. Mój dotyk ją zmroził. Skórę miała delikatną i ciepłą. Nie wiem, co mnie napadło, żeby to zrobić, ale czułem, że muszę jej dotknąć. – Opowiedz mi o tych bliznach – powiedziałem, patrząc jej prosto w oczy. Widziałem, że czuje się niezręcznie, więc ostrożnie położyłem jej dłoń na szkicowniku. Spuściła wzrok. – Popełniłam błąd. Byłam młoda i głupia, po prostu. – Od czasu do czasu każdy bywa młody i głupi, ale nie próbuje się zabić – powiedziałem poirytowany, bo w umyśle zaczęły mi się przewijać wspomnienia związane z Amandą. – Connor, nie znasz mnie i nic o mnie nie wiesz. Pamiętaj, że nie jesteśmy przyjaciółmi, więc nie twoja sprawa, co przeżywałam w przeszłości – warknęła. Patrzyłem przed siebie i dotarło do mnie, że nie jestem w stanie na nią spojrzeć. Nie powinienem był tego mówić. Teraz pewnie mnie nienawidzi, i wcale jej się nie dziwię. – Przepraszam – powiedziałem, nie patrząc na nią. Spojrzała na mnie i kątem oka dostrzegłem lekki uśmiech na jej twarzy. Podniosła się z ławki i spytała, czy mam ochotę na hot doga. Nie chciałem hot doga. Chciałem zabrać ją na lunch do miłej restauracji, bo chciałem z nią o czymś Strona 20

porozmawiać – Umieram z głodu, masz ochotę na hot doga? – Nie, nie chcę hot doga. Jeżeli jesteś głodna, zabiorę cię do porządnej restauracji na lunch. Roześmiała się, odwróciła się do mnie plecami i zaczęła się oddalać. – Jak pan chce, panie Black, ale ja mam zamiar kupić sobie hot doga w budce. Wstałem szybko i dogoniłem ją. Była uparta i nie miałem pojęcia, jak sobie z tym poradzić. – Nie słuchasz nikogo, prawda? – spytałem. – Nie, robię, co chcę – uśmiechnęła się. – Widzę – mruknąłem pod nosem. Kiedy znaleźliśmy się przy budce z hot dogami, znów mnie spytała, czy się skuszę. Poddałem się, stwierdziłem, że zjem hot doga. Zmarszczyłem brwi, a Ellery lekko się uśmiechnęła. Zapłaciłem za dwa hot dogi i poszedłem ze swoim do drewnianego stolika. Usiadłem. Ellery podeszła do stolika z przyprawami i nałożyła sobie wszystkiego, co na nim stało. Boże, wyglądało to obrzydliwie. Ona sprawiała wrażenie szczęśliwej. Podeszła do stolika z uśmiechem na twarzy. Kitka kołysała jej się z boku na bok. – To obrzydliwe – powiedziałem, odgryzając kęs hot doga bez dodatków. – Obrzydliwe? Skąd, niebiańskie. – Ugryzła spory kawałek. – Chyba jesteś świadoma tego, jakie to niezdrowe? – spytałem. Uniosła palec. – Życie ma się tylko jedno, więc trzeba z niego korzystać. Próbowałem powstrzymać uśmiech, ale była tak cholernie zabawna, że mi się nie udało. Odwzajemniła uśmiech. – Masz, spróbuj. – Podsunęła mi hot doga do ust. – Nie, zabierz to ode mnie. – Zmarszczyłem czoło. – Nie zabiorę, dopóki nie ugryziesz, Connor, a potem będziesz mógł mówić, czy to jest obrzydliwe. Przysuwała mi hot doga do ust, a ja przewróciłem oczami, ale w końcu odgryzłem kęs. Ellery wzięła serwetkę i otarła mi kącik ust. Położyłem dłoń na jej dłoni i spojrzałem jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się i powiedziała, że miałem keczup na twarzy i że nie chciała, żebym poplamił sobie koszulę. Uśmiechnęła się, kiedy jej podziękowałem. Popołudnie było piękne, a Central Park był z pewnością najlepszym miejscem na jego spędzenie. Nie chciałbym być nigdzie indziej niż tu, z Ellery. Była powiewem świeżości, miłą rozrywką od firmy i cieszyłem się każdą chwilą z nią spędzoną. Przyglądałem się, jak zjada ostatni kęs hot doga i delikatnie ociera usta serwetką. Zaczynałem odczuwać podenerwowanie na myśl o tym, o co chciałem ją spytać. Nie wiedziałem, jak zareaguje, i bałem się, że nigdy więcej nie będzie chciała mnie widzieć. – Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, chcę cię o coś zapytać – odezwałem się. – Pytaj – powiedziała. – Myślałem trochę o naszym ostatnim spotkaniu i zastanawiałem się, czy miałabyś ochotę być… – przerwałem, bo nie wiedziałem, jak to ubrać w słowa. – Być… – Skinęła, żebym mówił dalej. Odkaszlnąłem i wziąłem głęboki oddech. – Miałabyś ochotę być moją osobą towarzyszącą? – Co takiego? – Zmrużyła oczy. – Nie rozumiem. Strona 21

– Miałabyś ochotę być osobą, która będzie mi towarzyszyć w pewnych sytuacjach, bez zobowiązań, a ja, oczywiście, bym ci za to płacił? Wypluła wodę, którą akurat piła. – Co takiego? Masz na myśli asystentkę albo dziewczynę na telefon?! – krzyknęła. – Nie! Nie! Nie o to mi chodziło, Ellery – próbowałem wyjaśnić. – Raczej przyjaciółkę. – Connor, masz na myśli wspólne przyjacielskie spotkania, takie jak moje z Peyton? – spytała. Przeczesałem palcami włosy, a ona lekko dotknęła mojego ramienia. – Connor, jeżeli chcesz się przyjaźnić, wystarczy, że poprosisz. Prawdę mówiąc, już uważałam nas za przyjaciół, pieniądze nie wchodzą w rachubę – uśmiechnęła się do mnie. Jej słowa mnie uszczęśliwiły. Już uważała nas za przyjaciół. Była jedną z najsympatyczniejszych dziewczyn, jakie znałem, i chciałem poznać ją lepiej, jak przyjaciółkę, oczywiście. – Jutro muszę być na pewnym balu dobroczynnym. To funkcja charytatywna, muszę tam być jako przedstawiciel firmy. Chciałabyś mi towarzyszyć? Lekko zagryzła wargi i uśmiechnęła się do mnie słodko. – Z przyjemnością. – Przyjadę po ciebie punkt o szóstej. – Odwzajemniłem uśmiech. Kiedy wstawaliśmy od stolika, usłyszałem, że dzwoni mój telefon. Wyjąłem go z kieszeni i zobaczyłem wiadomość od Denny’ego. „Rozumiem, że nie leci pan dziś do Chicago?” „Nie, nie lecę. Straciłem poczucie czasu, jest za późno. Zadzwoń do Jerry’ego i powiedz, że przepraszam, ale coś mi wypadło i dziś nie dotrę” – odpisałem. Kierowaliśmy się do wyjścia z Central Parku, ale Ellery nagle się zatrzymała, a ja stanąłem obok niej. Ktoś ją zawołał, a ona obejrzała się, żeby sprawdzić kto. Po jej minie widziałem, że nie jest szczęśliwa. Był to jej były chłopak, Kyle. Przedstawiła nas sobie i nie przestawała się uśmiechać, kiedy z nim rozmawiała. Byłem zdumiony, że potrafi z nim rozmawiać, chociaż tak bardzo ją zranił. Stojąca przy nim kobieta oblizywała wargi, mierząc mnie z góry na dół. Ellery odciągnęła Kyle’a na bok i powiedziała, żeby poskromił tą swoją sukę. Uśmiechnąłem się do siebie, myśląc o tym, jaki ta dziewczyna ma tupet. – Co? – Nic, tylko… – Tylko co, Connor? – spytała i spojrzała na mnie. – Jesteś pełna życia. Że tak to określę – roześmiałem się. Uśmiechnęła się i trąciła mnie ramieniem. Wsadziłem ręce do kieszeni i uśmiechałem się przez całą drogę do samochodu. Denny zaparkował i czekał na mnie. – Wsiadasz? – spytałem, otwierając jej drzwi. – Nie, przejdę się – powiedziała, ruszając ulicą. – Elle, wsiadaj! – rozkazałem. – Na razie, Connor, do zobaczenia jutro. Stałem tak przy otwartych drzwiach i patrzyłem, jak odchodzi. Co ona w sobie ma? Wsiadłem do limuzyny, Denny zawrócił i spojrzał na mnie z uśmiechem na twarzy. – Niezła petarda, panie Connor, pasuje do pana bez dwóch zdań. Westchnąłem i wyjrzałem przez okno. – Jedź za nią i nie zatrzymuj się, dopóki ci nie powiem. Denny jechał za Ellery jakieś trzy przecznice. Zatrzymała się na rogu, a ja opuściłem szybę. – Teraz wsiądziesz? – uśmiechnąłem się. – Nigdy nie odpuszczasz, co? – spytała. – Nie, dopóki nie dostanę tego, czego chcę – powiedziałem. Przewróciła oczami i otworzyła drzwi. Wsiadła do limuzyny, uderzyła mnie w ramię Strona 22

i kazała mi się przesunąć. Denny obserwował nas we wstecznym lusterku i śmiał się lekko. Przesunąłem się, chichocząc. Cieszyłem się, że siedzi ze mną w limuzynie, chociaż do jej mieszkania było niedaleko. Dotarliśmy tam, a kiedy wysiadała, chwyciłem ją lekko za rękę. – Dziękuję, że zgodziłaś się jutro ze mną pójść – powiedziałem cicho. – Od tego są przyjaciele. – Zmarszczyła nos i uśmiechnęła się do mnie.

Rozdział 6 Denny i ja wysiedliśmy z limuzyny i przekroczyliśmy próg galerii sztuki. Wcześniej tylko raz byłem w galerii, z moją siostrą, Cassidy, kiedy szukała obrazu do pokoju Camdena. Podszedł do nas mężczyzna i spytał, w czym może nam pomóc.

– Szukam obrazów Ellery Lane, które są u państwa wystawione – odpowiedziałem. – Ach, tak, obrazy panny Lane wiszą tu na ścianie – powiedział. – To dość utalentowana artystka. Stałem przed ścianą, na której prezentowane były jej obrazy, i uważnie im się przyglądałem. Były olśniewające. Moją uwagę przykuł szczególnie obraz dziecka siedzącego na ukwieconej łące, na które spoglądali z góry trzej aniołowie. Od razu przyszły mi na myśl blizny, które zobaczyłem na jej nadgarstkach. – To bardzo dobra malarka, panie Connor – powiedział Denny, podziwiając obrazy. – Fakt. Muszę mieć je wszystkie – odpowiedziałem. Wyszliśmy z Dennym z galerii. Szybko wyjąłem z kieszeni telefon i zadzwoniłem do mojej sekretarki, Valerie. – Dzień dobry, panie Black – odezwała się. – Valerie, wiem, że jest sobota, ale muszę cię poprosić o przysługę. Chciałbym, żebyś wybrała się do Sunset Art Gallery i kupiła trzy obrazy artystki o nazwisku Ellery Lane. Zadzwonię do Scotta, żeby za około godzinę przyjechał po ciebie terenówką. Dam mu kopertę z gotówką, którą zapłacisz za obrazy. Powiesz sprzedawcy, że płacisz potrójnie za każdy. Kiedy je kupisz, Scott zawiezie je do mnie do mieszkania. – Oczywiście, panie Black, będę czekać. – Dziękuję, Valerie. Dołączę oddzielną kopertę z twoim imieniem w podziękowaniu za pomoc. Rozłączyłem się i wsiadłem do limuzyny, w której czekał już Denny. Kiedy wyjeżdżaliśmy z parkingu, wpadłem na pomysł. – Denny, zawieź mnie do Saksa na Fifth Avenue; musimy rzucić okiem na parę sukienek. – Chyba pan żartuje? – roześmiał się. – Nie, Denny, nie żartuję. Pokręcił głową i więcej się nie odezwał. Sądząc po wielkości mieszkania Ellery i po tym, że mieszka sama, byłem przekonany, że nie ma za dużo pieniędzy. Chciałem kupić jej coś, co mogłaby włożyć na jutrzejszą uroczystość charytatywną. Obowiązywały kreacje wieczorowe i nie chciałem, żeby czuła się niestosownie ubrana. Poza tym tak piękna kobieta jak Ellery Lane zasługiwała na piękną suknię od projektanta. – Wysadź mnie przed sklepem i zaparkuj z tyłu. Strona 23

Dam ci znać, jak skończę – powiedziałem do Denny’ego. – Udanych zakupów, panie Connor – uśmiechnął się do mnie. Przewróciłem oczami i wysiadłem z samochodu. Wszedłem do Saks i wpadłem na kobietę, którą znam jako Jillian. – Connorze Black, dawno się nie widzieliśmy i nie pieprzyliśmy – uśmiechnęła się. – Cześć, Jillian, miło cię widzieć, jak zawsze – odpowiedziałem uśmiechem i pocałowałem ją w policzek. – Gdzie się ukrywałeś? Czekałam na wiadomość od ciebie. – Lekko dotknęła dłonią mojej piersi. – Jestem naprawdę zajęty, Jillian. Ciężko pracuję, staram się dopiąć jeden interes. Niestety, nie mam czasu na nic innego. Kogo ja oszukuję? Miałem czas, na seks zawsze znalazłem czas. Po prostu odkąd poznałem Ellery, nie chciałem się spotykać z innymi kobietami. Była dla mnie tylko przyjaciółką, ale i jedyną kobietą, z którą spędzałem czas. – Zadzwoń do mnie, jak znajdziesz chwilę. Kupiłam parę nowych zabawek, chciałabym je z tobą wypróbować. – Puściła do mnie oko. Pożegnałem się grzecznie i skierowałem do windy do działu z sukniami. Nigdy wcześniej tego nie robiłem, no, jeżeli nie liczyć mojej siostry. Od czasu do czasu wysyłałem jej suknie na pewne twierdziła, że lubi sama chodzić na zakupy i że suknię. Jednak te, które jej przysłałem, zawsze Black, jak się masz? – Camille uśmiechnęła się,

okazje. Wściekała się, bo sama potrafi wybrać sobie jej się podobały. – Connor ściskając mnie lekko.

– Dobrze, Camille – odpowiedziałem. – Widziałam tu wczoraj twoją mamę. Kupowała suknie na jutrzejszą uroczystość charytatywną. Co cię dziś tu sprowadza? – Szukam paru sukni, które chciałbym, żebyście dostarczyły mojej przyjaciółce. Będzie mi towarzyszyć na balu jutro wieczorem. Ma około metra siedemdziesięciu i jest bardzo szczupła. Camille spojrzała na mnie i położyła palec na ustach. – Powiedz, jakie ma włosy i oczy. – Jest blondynką, ma długie włosy i oczy w kolorze krystalicznego błękitu – odpowiedziałem. Zaprowadziła mnie do ściany z wieszakiem sukien, które właśnie dotarły do salonu. Usiadłem na kanapie naprzeciwko, a Camille zdejmowała suknie, żeby mi je pokazać. Wybrałem dziesięć, w których, moim zdaniem, Ellery będzie wyglądała zjawiskowo. Ostatnią, którą pokazała mi Camille, była suknia bez rękawów od Badgely Mishki z czarnej koronki. Wyobraziłem ją sobie na Ellery, ta podobała mi się najbardziej ze wszystkich. Wstałem i podałem Camille adres Ellery. – Wybierzcie też buty do tych sukien i może jakąś biżuterię. – Ruszyłem do wyjścia. – Nie przejmuj się, Connor, zatroszczę się o wszystko – uśmiechnęła się. Kiedy wychodziłem z Saks, zaczął mój dzwonić mój telefon. Spojrzałem na Strona 24

wyświetlacz, na którym pojawiło się imię Ashlyn. – Cześć, Ashlyn – odezwałem się. – O co chodzi, Connor, do cholery?! – krzyknęła. – Hamuj się, Ashlyn. O co chodzi? – Dlaczego nie ma mnie na liście na jutrzejszy bal charytatywny? Westchnąłem ciężko, bo czekałem na ten telefon. – Przykro mi, Ashlyn, ale to nie ja przygotowywałem listę. – Wiedziałeś, że nie ma mnie na liście, prawda? – Słychać było, że jest zła. – Oczywiście, że wiedziałem, ale nic nie mogę na to poradzić. Tyle tylko miejsc było do dyspozycji. Poza tym nie mam czasu na te dyskusje, muszę iść. – Zaczekaj! – krzyknęła. – Słyszałam, że zabierasz kogoś na jutrzejszą imprezę. – To nie twoja sprawa, Ashlyn. Ile razy mamy to przerabiać? – Więc to prawda? – spytała. – Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, to tak, prawda, zabieram przyjaciółkę. – Wsunąłem się na tylne siedzenie. – Muszę lecieć, Ashlyn, pracuję. Wcisnąłem przycisk kończący rozmowę, nim zdążyła powiedzieć kolejne słowo. Ostatnie, czego potrzebowałem, to jej obecność na jutrzejszej uroczystości, żeby wyskoczyła z głupim tekstem przy Ellery. Zaczynałem odczuwać stres i czułem, że powinienem wpaść na siłownię na dobry trening. Jak tylko dotarliśmy do mieszkania, wziąłem torbę z ekwipunkiem sportowym i ruszyłem na siłownię. Biegałem na bieżni, podniosłem trochę ciężarów i przepłynąłem parę długości basenu. Kiedy szedłem do przebieralni, na korytarzu zatrzymała mnie Stephanie. – Miałam nadzieję, że dziś się zjawisz – uśmiechnęła się. – Dlaczego? – odwzajemniłem uśmiech. Jej uwodzicielskie spojrzenie mówiło mi, że chce seksu, i to natychmiast. Miałem wrażenie, że nie uprawiałem seksu całą wieczność i doprowadzało mnie to do szaleństwa. Poprowadziła mnie do małego magazynku, w którym składowane były ręczniki. Pchnąłem ją na ścianę i przesunąłem dłońmi w górę po jej koszuli, poczułem jej duże piersi i stwardniałe brodawki, kiedy całowała mnie po szyi. Przesunąłem powoli dłoń po jej tułowiu i po przodzie spodenek, aż poczułem krawędź jej majtek. Stephanie sięgnęła do moich kąpielówek i nagle zamarła, odepchnęła mnie i przyglądała mi się. – Co jest, Connor, do cholery? Nie jesteś sztywny – warknęła. Nie mogłem w to uwierzyć, coś takiego nigdy mi się nie przydarzyło. Westchnąłem i cofnąłem się o krok, przeczesałem dłońmi włosy i pokręciłem głową. – Nie wiem, co się stało. Ostatnio mam sporo stresów w pracy. Otworzyła drzwi i spojrzała na mnie. – Na stres nie ma nic lepszego niż seks, więc może jednak coś innego jest na rzeczy. Jak już się dowiesz, to do mnie zadzwoń – powiedziała, wychodząc. Strona 25

Wszedłem do przebieralni i się ubrałem. Przeklęta Ellery Lane. Po prostu nie mogłem przestać o niej myśleć. Nie tylko namieszała mi w głowie, ale przy okazji zniszczyła moje życie seksualne. Wyszedłem z siłowni i wsiadłem do range rovera. Przez kilka minut siedziałem z głową opartą na kierownicy, próbując ustalić, co robić. Pojechałem do mieszkania i rzuciłem torbę na łóżko. Stałem pod prysznicem pod strumieniem gorącej wody, która spływała po moim ciele. Nie mogłem przestać myśleć o Ellery i o tym, jak zareaguje, kiedy zjawi się u niej Camille z sukniami. Wyszedłem spod prysznica i dłonią wytarłem parę z lustra. Spojrzałem na odbicie mężczyzny, w którym nie rozpoznałem siebie. Serce mi wariowało, umysł szalał, dzięki Ellery Lane. Spałem dość dobrze. Z pewnością pomogła mi spora ilość szkockiej, którą wypiłem przed snem. Następnego dnia wstałem, ubrałem się i zszedłem po schodach do kuchni, w której Claire przygotowywała domowy chleb bananowo-orzechowy. – Dzień dobry, panie Connor. Miał pan miły wieczór? – Dzień dobry, Claire. Dzisiaj niedziela, ma pani wolne. Co pani tu robi? – spytałem, całując ją lekko w policzek. – Zapomniał pan? Biorę dzień wolny jutro zamiast niedzieli, jadę z mężem do lekarza. – Racja, przepraszam, zapomniałem. Dziękuję za chleb bananowy, pachnie wybornie. – Nalałem sobie kawy i usiadłem przy stole. – Będzie gotowy za pięć minut. Jest pan chyba dzisiaj w świetnym humorze. Jest jakiś szczególny powód? – uśmiechnęła się. Sądząc po jej uśmiechu, podejrzewałem, że wie o Ellery. Denny na pewno jej powiedział, mówili sobie chyba wszystko. – Dziś jest bal charytatywny, zabieram na niego piękną kobietę – odpowiedziałem, otwierając laptop. – Bardzo dobrze, panie Connor, mam nadzieję, że będzie się pan dobrze bawił. – Claire uśmiechnęła się, stawiając na stole talerz z chlebem bananowym. Uśmiechnąłem się i podziękowałem jej. Przejrzałem mejle, zacząłem na niektóre odpisywać, kiedy dostałem wiadomość od Ellery. „Cześć, Connor, to ja, Ellery. Dziękuję za piękną suknię, ale to zbyt wiele i nie czuję się dobrze, przyjmując ją”. Uśmiechnąłem się, bo wiedziałem, że jej się spodoba. Chciałem, żeby dziś wieczorem czuła się jak księżniczka, chociaż była tylko przyjaciółką. „Nie ma za co, i nie jest to zbyt wiele, do zobaczenia punkt o szóstej”, odpisałem. Nie mogłem się doczekać, żeby zobaczyć, którą suknię wybrała. Wszystkie były olśniewające, ale najbardziej podobała mi się ta bez ramiączek z czarnej koronki. Byłem w stanie wyobrazić sobie tę suknię na jej drobnej figurze, z uniesionymi piersiami, tworzącymi kuszący dekolt. Wyobrażałem sobie jej podkręcone włosy opadające kaskadą na ramiona i jej uśmiech, kiedy po nią przyjeżdżam. Przeklęty uśmiech. W jednej chwili się podnieciłem i musiałem pójść na górę, żeby sobie ulżyć. Stało się to moim codziennym nawykiem, bo od pewnego czasu nie uprawiałem seksu. Jak, do cholery, opanuję się przy niej dzisiaj? Włożyłem smoking, ułożyłem włosy i użyłem perfum od Armaniego. Dlaczego, do cholery, się denerwuję? Zapiąłem spinki i zszedłem na dół. Zadzwonił mój telefon. Wyjąłem go z marynarki i zobaczyłem, że dzwoni mama. Strona 26

– Cześć, mamo! – odezwałem się. – Connor, skarbie, nie będzie nas na balu. Muszę cię poprosić, żebyś przeprosił ode mnie wszystkich. – Dlaczego? Co się stało? – spytałem. – Nic strasznego, skarbie, nie ma się czym martwić. Mamy grypę. – Współczuję, mamo, potrzebujecie czegoś? – Nie, Connor, przeproś tylko wszystkich, bawcie się dobrze. – Zadzwoń, gdybyście czegoś potrzebowali. Poszedłem do garażu, gdzie czekał na mnie Denny. Wsiadłem na tylne siedzenie limuzyny i wziąłem głęboki oddech. Denny spojrzał na mnie w tylnym lusterku. – Wszystko w porządku, panie Connor? – spytał. – Tak, Denny. Jedźmy po panią Lane. Podjechaliśmy pod jej mieszkanie. Wysiadłem, podszedłem do drzwi, zapukałem i czekałem, aż mi otworzy. Kiedy w końcu drzwi się otworzyły, wziąłem głęboki oddech na widok Ellery w sukni, która najbardziej mi się podobała. Poczułem oszołomienie, kiedy się do mnie uśmiechnęła. Przeklęty uśmiech. – Bałeś się, że ktoś mnie napadnie w drodze od drzwi do samochodu? – uśmiechnęła się szelmowsko. – Bardzo zabawne, Ellery – uśmiechnąłem się do niej. Trąciła mnie lekko w ramię, a ja musnąłem ją po plecach. Otworzyłem jej drzwi, a ona z wdziękiem wsunęła się na tylne siedzenie. Usiadłem obok niej. Wziąłem kieliszek, podałem jej i nalałem szampana. Serce znów biło mi szybciej niż normalnie, dłonie miałem spocone. Wyciągnąłem kieliszek w jej stronę. – Wyglądasz pięknie, Ellery. Cudowna suknia. – Dziękuję, Connor, miałam nadzieję, że ci się spodoba. – Puściła do mnie oko, unosząc kieliszek. Wyglądała niesamowicie. Suknia leżała na niej tak, jak sobie wyobrażałem, opinając jej drobne ciało. Lekko podkręcone włosy miała podpięte, co podkreślało jej długą szyję, a w uszach miała doskonale dobrane wiszące kolczyki z diamentami. Dyskretnie upajałem się jej zapachem, wypełniającym zamkniętą przestrzeń, w której się znajdowaliśmy. Nie muszę mówić, że mnie podniecił. Wiedziałem, że to będzie długi wieczór. Denny podjechał do wejścia do hotelu i wysiadł, żeby otworzyć drzwi Ellery. Obszedłem samochód, podszedłem do niej, chwyciłem ją za rękę i pomogłem jej wysiąść z limuzyny. Jej dłoń była ciepła, miękka, a we mnie zapłonął ogień, kiedy jej dotknąłem. – Myślisz, że będziesz w stanie zachowywać się dziś przyzwoicie? – uśmiechnąłem się szelmowsko, podając jej ramię. – Nie wiem, ale nie mogę niczego obiecywać – uśmiechnęła się i wzięła mnie pod ramię. Weszliśmy do hotelu i przeszliśmy korytarzem prosto do wielkiej sali balowej. Była to jedna z najbardziej eleganckich sal balowych Nowego Jorku. Musiałem się czegoś napić, i to natychmiast. Strona 27

– Co ci przynieść z baru? – spytałem. – Poproszę kieliszek białego wina. Powiedziałem jej, żeby poczekała przy stoliku, a ja poszedłem do baru po napoje. Podałem jej kieliszek wina, popijając swoją szkocką, i podziwiałem najpiękniejszą kobietę w sali balowej, stojącą przede mną. Zauważyłem mojego przyjaciela i kolegę, Roberta z żoną, po drugiej stronie sali. Lekko chwyciłem Ellery za łokieć i poprowadziłem ją do nich. – Dobry wieczór, Connor – powiedział Robert. Uścisnęliśmy sobie ręce. – Witajcie, Robercie, Courtney, chciałbym wam przedstawić moją przyjaciółkę, Ellery Lane. – Piękne masz przyjaciółki, Connor – uśmiechnął się Robert i lekko pocałował Ellery w rękę. Uśmiechnąłem się lekko i przyglądałem się, jak Courtney mierzy Ellery wzrokiem z góry na dół. Z Courtney łączyła mnie kiedyś przygoda, która pozostawiła ją zgorzkniałą. Mocno się zaangażowała i chciała czegoś więcej, ale ja nie mogłem nic jej dać. Robert objął mnie i odciągnął na stronę, tak że kobiety nie mogły nas usłyszeć. – Connor, Ashlyn tu będzie. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć. – Co takiego? Chyba kazałem ci dopilnować, żeby jej tu nie było? – warknąłem. – Dopilnowałem, ale zakręciła się koło George’a Frankela, a on nie omieszkał wykorzystać okazji. Wiesz, że on nie przepuści żadnej pięknej kobiecie. – Cholera. – Pokręciłem głową. Wróciliśmy do Ellery i Courtney. Położyłem dłoń na plecach Ellery i odprowadziłem ją do stolika. Musiałem postarać się znaleźć Ashlyn, zanim ona zauważy Ellery. Wysunąłem jej krzesło, przeprosiłem i powiedziałem, że idę do łazienki. Przeszedłem korytarzem i zauważyłem Ashlyn wchodzącą na salę z George’em. Kiedy mnie zauważyła, uśmiechnęła się. Byłem na nią zły i doskonale o tym wiedziała. – George, miło cię widzieć, chłopie – uśmiechnąłem się i poklepałem go po ramieniu. – Może poszedłbyś do baru po coś do picia dla siebie i Ashlyn, spotkacie się przy stole, muszę zamienić z nią parę słów. Skinął głową i poszedł korytarzem do sali balowej. Jak tylko zniknął mi z oczu, odwróciłem się do Ashlyn ze złością w oczach. – Co ty tu robisz, do cholery? – spytałem przez zaciśnięte zęby i rozejrzałem się, żeby się upewnić, że nikt na nas nie patrzy. Przycisnąłem ją do ściany. – Spokojnie, Connor, George spytał, czy mogłabym mu towarzyszyć, a ja byłam miła i się zgodziłam. Jest jakiś powód, dla którego nie chcesz mnie tu widzieć? Odwróciłem wzrok, a potem znów na nią. Chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem za róg. – Jestem tu z kimś, więc pomóż mi, Ashlyn, jeżeli odezwiesz się do niej choć słowem, to przysięgam… Strona 28

– Nie martw się, Connor, nie wydam naszej małej tajemnicy twojej nowej zabaweczce – uśmiechnęła się diabelsko. Spojrzałem jej prosto w oczy i widziała, że jestem wściekły. – Rozumiemy się, Ashlyn? – Nie martw się, wyraziłeś się wystarczająco jasno – wyszeptała. Odwróciłem się i wróciłem do sali balowej. Kiedy podszedłem do wejścia, zauważyłem, że Ellery tańczy z jakimś mężczyzną. Zaczęła we mnie wzbierać złość. Wyszedłem na parkiet i poklepałem Andrew po ramieniu. – Przepraszam, Andrew, ale ta pani jest tu ze mną. Spojrzał na mnie przepraszająco. – Przepraszam, panie Black, nie wiedziałem, że należy do pana. Odsunął się na bok, a ja zająłem jego miejsce, położyłem dłoń na jej talii i chwyciłem ją za rękę. Jej dłoń była delikatna, miło się ją trzymało. – Zostawiam cię samą na minutę, a ty ruszasz w tany z obcymi? To nazywasz przyzwoitym zachowaniem? – Zostawiasz mnie samą i znikasz z kobietą, która dała ci w twarz w klubie S. – Spojrzała na mnie, mrużąc oczy. – Widziałaś to? – Byłem zaskoczony. – Chyba wielu ludzi to widziało. – Skinęła głową. – Chwileczkę, czy dobrze zrozumiałem? Zobaczyłaś mnie, zanim trafiłaś na mnie pijanego na zewnątrz? – Tak. Siedziałam przy barze. Dlaczego pytasz? – Przechyliła głowę. – Interesujące. – Kąciki moich warg uniosły się lekko. – Co w tym interesującego? – spytała. – Ach, rozumiem. Myślisz, że miałam na ciebie oko od początku. – Pani to powiedziała, panno Lane, nie ja – uśmiechnąłem się do niej szelmowsko. Przewróciła oczami i przysunęła się do mnie, zatrzymując wargi przy moim uchu. Nie mogłem się powstrzymać, upajałem się jej uwodzicielskim zapachem. – Ma pan urojenia, panie Black. Zamknąłem oczy, bo jej zapach był hipnotyzujący. Pachniała liliami. Ten taniec musiał się szybko zakończyć, bo inaczej ona coś sobie pomyśli, jeżeli wiecie, co mam na myśli. Zaczęła mnie wypytywać, dlaczego wybrałem akurat tę akcję charytatywną. To była dla mnie bardzo osobista sprawa, nie czułem potrzeby, żeby dzielić się z nią aż tak osobistymi sprawami. W końcu byliśmy tylko przyjaciółmi. – Mogę spytać, dlaczego akurat ten bal? – spytała. – A dlaczego nie akurat ten? – odpowiedziałem pytaniem. – Ale dlaczego ten? – Nie miała zamiaru odpuścić. Strona 29

Spojrzałem przed siebie, w tłum. – To cel charytatywny, w który zaangażowana jest moja firma. Dlaczego tak ci zależy, żeby poznać konkretny powód? – Zapomnij, że pytałam. – Nie patrzyła na mnie. – Jesteś wściekła – powiedziałem. – Jeszcze nie widziałeś mnie wściekłej – odparła. Kiedy to powiedziała, po głowie krążyły mi myśli seksualne. Nic na to nie poradzę, jestem mężczyzną, a my właśnie o tym myślimy. Dzięki Bogu, muzyka przestała grać w odpowiedniej chwili, bo nie byłem w stanie dłużej ukrywać mojego podniecenia, kiedy nasze ciała przywierały do siebie. Wypuściłem ją, włożyłem prawą rękę do kieszeni, a lewą położyłem jej na plecach i zaprowadziłem ją do stolika. Przedstawiłem ją moim współpracownikom, którzy już przy nim siedzieli. Zerknąłem na stolik obok i zobaczyłem Ashlyn, gniewnie spoglądającą na Ellery. Posłałem jej ostrzegawcze spojrzenie, a ona się odwróciła. Usiedliśmy i zjedliśmy kolację. Nie pytając Ellery o zdanie, zamówiłem dla niej polędwiczkę, bo uznałem, że powinna nabrać trochę ciała. Nie jestem pewny, czy to doceniła, ale zaimponowała mi, zjadając cały kawałek. Kiedy kolacja się skończyła, wysłuchaliśmy kilku przemówień, a Ellery przeprosiła i poszła do łazienki. Wstałem i poszedłem do baru po następny kieliszek białego wina dla Ellery i szkocką dla mnie. Wróciłem do stolika i zdziwiło mnie, że jeszcze nie wróciła. Postawiłem kieliszki na stole i poszedłem do toalety. Stanąłem przy ścianie naprzeciwko damskiej łazienki z założonymi rękami. Kusiło mnie, żeby otworzyć drzwi i sprawdzić, czy jest w środku. Zaniepokoiła mnie myśl, że może mieć kłopoty albo że wyszła, bo jest znudzona. Nagle drzwi się otworzyły, a Ellery wyglądała na przestraszoną moim widokiem. – Co tam? Czemu tu stoisz? – Bo dość długo cię nie było, sprawdzałem, czy nic ci się nie stało. Dałem ci jeszcze pięć sekund, a potem miałem zamiar otworzyć drzwi i wejść za tobą. – A jednak dręczyciel. – Odsunęła się ode mnie. – Po raz ostatni mówię, że nie jestem dręczycielem. Martwiłem się o twoje bezpieczeństwo – westchnąłem. Zauważyłem, że lekko się uśmiecha. Przeklęty uśmiech. Nie poznawałem samego siebie, za cholerę. Chciałem jej dotknąć, chciałem poczuć jej nagą skórę na swojej. Cholera, niedobrze. Może popełniłem błąd, zabierając ją tutaj. Byliśmy przyjaciółmi, miałem nadzieję, że to rozumie. Chciałem walnąć głową w ścianę, żeby wbić sobie trochę rozumu do głowy. Wziąłem głęboki oddech. Ellery usiadła i zaczęła pić wino. Musiałem porozmawiać ze znajomym, więc powiedziałem jej, że zaraz wracam. Odszedłem parę kroków i porozmawiałem z Paulem na temat firmy, którą chciałem kupić. Wzrok uciekał mi do niej, wyglądała tak pięknie. Obserwowałem, jak obejmuje wargami brzeg kieliszka przy każdym łyku, pozostawiając ślad szminki. Paul zauważył, że wpatruję się w Ellery. – Connor, sprawiasz wrażenie rozkojarzonego. – Odwrócił się i spojrzał na Ellery. – Przepraszam, Paul, słucham cię, mów dalej. – Byłbym przyjemnie rozkojarzony, gdym miał w zasięgu wzroku tak piękną kobietę – uśmiechnął się. – Wiesz, co, Paul? Omówimy to jutro. O dziesiątej mam spotkanie, ale zadzwoń do Strona 30

Valerie, niech coś ustali. Poklepał mnie po plecach i odszedł. Widziałem Ashlyn po drugiej stronie sali, jak mierzy wzrokiem Ellery. Czas ją stąd zabrać. Podszedłem do stolika i delikatnie położyłem jej rękę na ramieniu. – Jesteś gotowa do wyjścia? – spytał. – Ty decydujesz. Nie powiedziałem jej tylko tego, że nie odwiozę jej do domu. Musiałem zostać i porozmawiać z Ashlyn. Musiałem też przemyśleć sytuację z Ellery. Od chwili, kiedy ją zobaczyłem, straciłem zdrowy rozsądek, musiałem to zakończyć. Zasługiwała na kogoś lepszego niż ja, bo ja nie byłem mężczyzną, za jakiego mnie uważała. Wiedziałem, że w końcu ją zranię albo ona mnie, a na to nie miałem ochoty. Wyszliśmy na zewnątrz, gdzie czekał na nas Denny. Otworzyłem Ellery drzwi. – Każę Denny’emu odwieźć cię do domu, ja muszę tu coś załatwić. – Wziąłem ją za rękę i delikatnie pocałowałem w dłoń. – Dziękuję, że byłaś tu ze mną. Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś. Spojrzała na mnie krystalicznie błękitnymi oczami, w których dostrzegłem rozczarowanie. – Doskonale się bawiłam, Connor. Dziękuję za zaproszenie. Była zraniona przez to, że jej nie odwożę, a mnie po raz pierwszy bolało serce, że wsadzam ją do limuzyny samą. Nienawidziłem tego uczucia, miałem zamiar z tym skończyć. Nie miałem wyjścia. Wróciłem do hotelu, żeby znaleźć Ashlyn i z nią porozmawiać, ale nigdzie jej nie było widać. Usiadłem przy barze w hotelowym lobby i zamówiłem szkocką, żeby zatopić w niej uczucia. Chwilę później, kiedy miałem zamawiać drugą szklaneczkę, zadzwonił Denny. – Denny, co się stało? – Pomyślałem, że powinien pan wiedzieć, że pani Lane zmusiła mnie, żebym zawiózł ją na plażę. – Co?! Miałeś ją zawieźć do domu! – wrzasnąłem. – Panie Connor, wie pan, jaka jest pani Lane. Nie zostawiła mi wyboru. Dojeżdżam do hotelu po pana. – Czy ona wie, jakie niebezpieczeństwa grożą samotnej młodej kobiecie w nocy na plaży? Jej beztroska w kwestiach bezpieczeństwa jest niedorzeczna! – Rozłączyłem się i wyszedłem na zewnątrz, kiedy Denny podjeżdżał na chodnik. – Zawieź mnie do domu, wezmę range rovera. – Wsiadłem do limuzyny. – Przepraszam, panie Connor, ale nie miałem wyjścia. To bardzo uparta dziewczyna. Powiedziała, że jeżeli ma pan z tym problem, sama to z panem wyjaśni. – Tak? Tak powiedziała? Denny skinął głową. – Mówiłem już, panie Connor, że jeżeli chodzi o panią Lane, trafił swój na swego. Strona 31

Wjechaliśmy do podziemnego garażu, wskoczyłem do range rovera i pojechałem na plażę. Zajęło mi to jakieś dziesięć minut. Byłem wściekły, że zrobiła coś takiego. Jak śmiała sprzeciwiać się moim poleceniom i zmuszać Denny’ego do tego, żeby nie był mi posłuszny?

Rozdział 7 Zaparkowałem range rovera i wysiadłem.

Było dość ciepło jak na tę porę roku. Spojrzałem w stronę oceanu, szukając wzrokiem Ellery. Ocean wyglądał pięknie w nocy, w blasku księżyca, który oświetlał każdą falę prącą do brzegu. Rozumiałem, dlaczego chciała tu przyjechać. Dostrzegłem ją przy wodzie, kiedy padło na nią światło księżyca, które oświetliło jej postać. Słyszałem jej cichy śmiech, kiedy jej stopy dotknęły wody. Była tak pełna życia i wolności. Stałem z rękami w kieszeniach. Odkaszlnąłem. – Do cholery, co ty wyprawiasz? – Głos miałem pełen złości. Zamarła i odwróciła się do mnie. – Co ty tu robisz, Connor? Nie miałeś czegoś do załatwienia? – Jestem tu, bo nie pojechałaś do domu i zmusiłaś mojego kierowcę do nieposłuszeństwa – powiedziałem pstrym tonem. – Cóż, taka piękna noc, chciałam tu być, to moje ulubione miejsce. – Na wszystko jest odpowiednia pora, Ellery, a ta z pewnością nie jest odpowiednia. – Przykro mi, że tak uważasz, ale ja chcę tu jeszcze posiedzieć, nie wracam. – Idziemy w tej chwili, Ellery! – rozkazałem podniesionym głosem. – Nie marudź, jeżeli chcesz, żebym poszła, będziesz musiał mnie złapać – roześmiała się, puszczając się pędem przez plażę. – Do jasnej cholery, Elle, wkurzasz mnie! – wrzasnąłem, ruszając za mią. Doganiałem ją. Widziałem, że brakuje jej tchu i zaczęła zwalniać. Znalazłem się za nią, wziąłem ją na ręce i przerzuciłem sobie przez ramię. Cieszyłem się, że jest ciemno, bo nie widziała, że się uśmiecham. Wierzgała i krzyczała, kiedy niosłem ją przez piach. – Postaw mnie, Connor Black! – Mowy nie ma! Znowu uciekniesz, a ja mam dość zabaw. – Nie ucieknę, obiecuję, i tak nie mam już siły. Wiedziałem, że brakuje jej tchu, więc ostrożnie postawiłem ją na ziemi. Natychmiast usiadła na miękkim piasku w tej drogiej sukni od projektanta. Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę, kiedy wyciągnęła rękę i poprosiła, żebym usiadł obok niej. – Nie usiądę w smokingu na tym piasku – powiedziałem. – Korzystaj z życia, Connor, życie jest krótkie – powiedziała, wpatrując się w oświetloną księżycem wodę. Jej słowa brzmiały poważnie. Nie żartowała już. Wbrew zdrowemu rozsądkowi usiadłem obok niej. Nie patrzyła na mnie, ale kąciki jej warg lekko się uniosły. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. Strona 32

Wpatrywałem się w wodę i próbowałem dojrzeć to, co widziała ona. Przyszła tu z jakiegoś powodu, a teraz coś chodziło jej po głowie. Już miałem ją spytać, czy wszystko w porządku, ale odezwała się pierwsza. – W dniu szesnastych urodzin zdiagnozowano u mnie raka. Hej, szczęśliwa szesnastko! Wiesz co, masz raka! Byłem zszokowany tym, co powiedziała. Dlaczego dzieliła się ze mną czymś tak osobistym? Przełknąłem ślinę, bo nie wiedziałem, co powiedzieć. Głos miała łagodny, a wzrok skierowany w dal, na głębokie fale oceanu. Chciałem ją objąć i mocno przytulić, ale nie mogłem. Bałem się jej reakcji. Wyciągnąłem rękę i delikatnie ująłem jej dłoń. – Nie musisz tego robić – wyszeptałem. Widziałem, że bierze głęboki oddech, żeby mówić dalej. – Nie mogłam znieść myśli, że mój ojciec musiałby znowu przeżywać męczarnie i ból jak wtedy, kiedy zmarła mama, więc postanowiłam, że mu tego oszczędzę. – Ellery – wyszeptałem, przysuwając się bliżej. Cały czas trzymałem ją za rękę, a ona nie próbowała jej cofnąć. Owładnęło nieopisane uczucie, kiedy kciukiem delikatnie gładziłem jej miękką skórę. Wychodził na pijatykę i wiedziałam, że do domu wróci w środku nocy, o ile ogóle wróci, więc miałam szansę zrealizować plan. Napełniłam wannę gorącą położyłam się i przejechałam żyletką po obu nadgarstkach.

mną – w wodą,

– Uwierzysz, że akurat tego wieczoru zapomniał portfela i wrócił do domu? To się nazywa traf. Znalazł mnie, wezwał pogotowie. Cudem przeżyłam, straciłam tyle krwi. Nie byłem w stanie powiedzieć słowa. Miałem ściśnięte gardło. Siedziałem i trzymałem ją za rękę. Czułem jej ból i strasznie cierpiałem, wiedząc, że moja przyjaciółka, ta piękna kobieta, przeżyła coś tak potwornego. – Chyba Bóg miał dla mnie inne plany. Przez rok miałam podawaną chemię i nastąpiła remisja. Dostałam od życia drugą szansę i jestem za to wdzięczna. Tak jak powiedziałam wczoraj, byłam młoda i głupia i popełniłam straszny błąd. Narastające pragnienie, żeby ją przytulić, w końcu wzięło górę. Wypuściłem jej dłoń, objąłem ją i przyciągnąłem do siebie. Oparła mi głowę na ramieniu. – To dlatego masz tak wielką potrzebę pomagania innym, prawda? – spytałem, delikatnie całując mnie w głowę. – Jesteś dobrym człowiekiem, Ellery Lane – wyszeptałem jej do ucha. Dzisiejszy wieczór był dla mnie punktem zwrotnym. Ellery zdobyła się na szczerość i ukazała mi swoją słabą stronę. Od chwili kiedy zobaczyłem blizny na jej nadgarstkach, wiedziałem, że miała trudną przeszłość. Przez myśl mi nie przeszło, że mogła chorować na raka. Zamknęła oczy i pozwoliła głowie opaść na moje ramię. Była wyczerpana, było późno. Musiałem odwieźć ją do domu. Podniosłem ją z piasku i zacząłem nieść przez plażę. Chwyciła mnie za szyję i położyła głowę na piersi. Przytulałem ją mocno do siebie. Musiałem czuć, że jest przy mnie bezpieczna. Otworzyłem drzwi range rovera i ostrożnie położyłem ją na przednim siedzeniu. Zaczęła się wiercić, więc wyszeptałem: – Śpij, aniele. Wyjechałem z parkingu i ruszyłem w stronę jej mieszkania. Zerkałem na nią, kiedy spokojnie spała. Wyglądała jak anioł. Strona 33

Wszystko, co usiłowałem dziś w sobie stłumić, wydostało się na powierzchnię, a strach odegnała iskierka nadziei. Może, może kiedyś z tej przyjaźni wyniknie coś więcej. Podjechałem pod jej mieszkanie. Torebka leżała przy niej, więc otworzyłem ją i wziąłem klucze. Wysiadłem, obszedłem samochód, stanąłem od strony pasażera, otworzyłem drzwi i pchnąłem je nogą. Zaniosłem ją przez korytarz do jej sypialni i ostrożnie położyłem na łóżku. Rozejrzałem się po pokoju i zauważyłem w rogu koc. Podszedłem, wziąłem go i przykryłem nim ją, żeby nie zmarzła. Stałem nad nią przez chwilę, kiedy spała, i grzbietem dłoni musnąłem ją po policzku. – Śpij dobrze, aniele, słodkich snów. Nie poruszyła się ani nie wydała żadnego dźwięku. Wyszedłem z sypialni i stanąłem na środku jej mieszkania. Rozglądałem się po praktycznie pustej przestrzeni. Mieszkanie przypominało pudełko. Dzięki sprzedaży obrazów będzie mogła wprowadzić się do większego i lepszego. Podjąłem decyzję, że pomogę jej je znaleźć. Następnego ranka wziąłem prysznic, a potem usiadłem na brzegu łóżka i wpatrywałem się w telefon, rozważając, czy napisać do Ellery, czy nie. Zerknąłem na zegarek, było jeszcze wcześnie, ale postanowiłem wysłać wiadomość mimo to . „Cześć, mam nadzieję, że dobrze spałaś. Chciałem tylko sprawdzić, czy wstałaś i jak się czujesz”. Kiedy wcisnąłem przycisk „wyślij”, usłyszałem głosy dobiegające z dołu. Do cholery, kto to może być o tak wczesnej porze? Zszedłem do kuchni, w której zastałem Ashlyn rozmawiającą z Dennym. – Ashlyn, co ty tu robisz? Wiesz, która godzina? – spytałem poirytowany. – Dzień dobry, Connor. Wyglądasz nadzwyczaj elegancko – uśmiechnęła się, podeszła i poprawiła mi krawat. Przewróciłem oczami i podszedłem do czajnika z kawą. – Odpowiedz na pytanie, Ashlyn. – Phil poprosił mnie, żebym dostarczyła ci te papiery. Kazał przeprosić, ale w biurze będzie dopiero później. Powiedział, że potrzebujesz je na spotkanie. Powiedziałam, że dostarczę ci je osobiście. Stanęła obok mnie i wyciągnęła rękę po kubek. Westchnąłem i odsunąłem się. – Dziękuję za przywiezienie dokumentów, Ashlyn, możesz już iść. – Connor, dlaczego jesteś taki bez serca? Pojadę z tobą. Dlaczego mam płacić za taksówkę, skoro oboje jedziemy w to samo miejsce? Wziąłem kawę i poszedłem do gabinetu przejrzeć dokumenty przed spotkaniem w Black Enterprises. Zabrzęczał mój telefon, przyszła wiadomość od Ellery. „Dzień dobry, Connor. Spałam dobrze i czuję się dobrze, dziękuję za troskę. Mam nadzieję, że masz wspaniały dzień, nie przepracowuj się!” Uśmiechnąłem się, czytając jej słowa. Odpisałem szybko: „Cieszę się, że dobrze się czujesz. Ja zawsze pracuję ciężko, dlatego odnoszę takie sukcesy”. Strona 34

„Wierzę. Dziękuję, że zatroszczyłeś się o mnie wczoraj. Mam u ciebie dług wdzięczności”. Spojrzałem na zegarek, wiedziałem, że jeżeli zaraz nie wyjdę, to spóźnię się na spotkanie. Odpisałem jej szybko. „Potraktuj to jako rewanż za to, że odwiozłaś mnie do domu. Muszę iść na spotkanie. Na razie”. „Cześć, Connor”. Wyszedłem na korytarz, gdzie czekała na mnie Ashlyn. – Denny czeka na nas w limuzynie – powiedziała. – Czeka w niej codziennie, Ashlyn – westchnąłem. Wsiedliśmy do samochodu, a Ashlyn próbowała na mnie swoich sztuczek. Pochyliła się i chwyciła mnie za krawat. – Może spotkalibyśmy się dzisiaj wieczorem i trochę zabawili? Connor, o wiele za długo znoszę twoje wymówki – skrzywiła się. Zdjąłem jej dłoń z mojego krawata. – Dzisiaj jestem zajęty, przykro mi. – Ostatnio prawie cały czas jesteś zajęty – jęknęła. – To chyba nie ma związku z tą dziewczyną, z którą byłeś wczoraj, prawda? – Ellery nie ma z tym nic wspólnego. Tłumaczyłem ci to tysiąc razy, jestem zajęty. Pracujesz w Black Enterprises, wiesz, jak ciężko pracuję w związku z planami zakupu firmy z Chicago. Pochyliła się i chwyciła mnie za rękę. – Connor, musisz zrobić sobie przerwę. Martwię się o ciebie. Odsunąłem się. – Nie zapominaj o zasadach, Ashlyn. – Zganiłem ją wzrokiem. Odwróciła się i wyjrzała przez okno. Widziałem, że Denny spogląda na mnie gniewnie we wstecznym lusterku. W końcu dotarliśmy do Black Enterprises, Ashlyn wysiadła z limuzyny. Ja za nią. Wysiadając, poprawiłem krawat, który mi przekrzywiła. Zmierzyłem wzrokiem tłum ludzi, śpieszących się do miejsc przeznaczenia, i kilka kroków ode mnie dostrzegłem Ellery na środku chodnika, wpatrującą się we mnie z kubkiem kawy ze Starbucksa. Uśmiechnęła się lekko i pomachała mi. Byłem wściekły na tę chwilę, bo musiała widzieć Ashlyn wysiadającą z limuzyny. Miała smutną minę. Bóg jeden wie, co sobie w tej chwili myślała. Próbowała zdobyć się na uśmiech, ale nie udało jej się ukryć tego, że czuła się zraniona. Dostrzegłem jej zbolałą minę, kiedy na mnie spojrzała. Nie byłem w stanie się uśmiechnąć, bo byłem wściekły, że zobaczyła nas w takiej sytuacji. Chciałem do niej podejść, przytulić ją i powiedzieć jej, jaki miły był dla mnie wczorajszy wieczór, ale zdobyłem się jedynie na to, żeby jej pomachać, i wszedłem do budynku. Cholera, co ja teraz zrobię? Znów ją zraniłem, jak wczorajszego wieczoru, kiedy wsadziłem ją samą do limuzyny i odesłałem do domu. Spotkanie przebiegło pomyślnie i byłem w dość dobrym nastroju. Miałem pewien plan, więc wysłałem wiadomość Denny’emu. „Zjem dziś kolację z panną Lane. Strona 35

Wydaje mi się, że mówiła mi wczoraj, że kończy pracę o szóstej. Chcę, żebyś ją odebrał i przywiózł do The Steakhouse, będę tam na nią czekał”. „Ona wie, że zaprosił ją pan na kolację?” – odpisał. „Dowie się, jak po nią przyjedziesz”. „Dobra robota”. Po tej ostatniej wiadomości odniosłem wrażenie, że Denny nie wierzy, że Ellery zje dziś ze mną kolację. Zająłem się obowiązkami, a kiedy spojrzałem na zegarek, było już wpół do szóstej. Wyszedłem z biura i taksówką podjechałem do restauracji. Usiadłem przy stoliku i czekałem na Ellery. Chciałem porozmawiać z nią o tym, co widziała rano. Nie wiedziałem, jak jej to wytłumaczę, ale musiałem coś wymyślić na poczekaniu. Było wpół do siódmej i Denny powinien już tu być. Kiedy miałem wyjąć telefon, żeby do niego zadzwonić, zauważyłem, że idzie w moją stronę. – Pani Lane powiedziała, że dziś wieczorem nie ma czasu, jest zajęta. Powiedziała też, że jeżeli chce pan z nią zjeść kolację, musi pan wziąć telefon i ją zaprosić – roześmiał się. – Cieszę się, że cię to bawi, Denny. – Przepraszam, panie Connor, ale ona nie słucha niczyich rozkazów. Jest wyjątkowa. Pokręciłem głową i spuściłem wzrok. – Jest na mnie wściekła z powodu dzisiejszego ranka. Wiem. Masz rację, Denny, jest wyjątkowa. Muszę wszystko naprawić. Zawieź mnie do jej mieszkania – powiedziałem, kiedy wychodziliśmy z restauracji. – W mieszkaniu jej nie ma – powiedział Denny. – Skąd wiesz? – Pojechałem z nią, jak odrzuciła pana zaproszenie. Je sama pizzę w Pizzapopolous. – Więc wygląda na to, że tam zjem dziś kolację. Stałem przed szybą i patrzyłem jak siedzi przy małym stole i szuka czegoś w torebce. Wyglądała tak pięknie jak wczoraj wieczorem. Wszedłem do małej restauracji i usiadłem naprzeciwko niej. Uniosła wzrok, spojrzała na mnie i przewróciła oczami. To jej zachowanie było podniecające. – Więc to tu chcesz zjeść kolację? – spytałem. Przechyliła głowę na bok. – Tak, Connor, dzisiaj kolację jem tutaj i wydaje mi się, że nie zostałeś na nią zaproszony. – Oj, co za cios, Ellery. – Położyłem sobie rękę na piersi. – Ja cię zaprosiłem na kolację, a ty odrzuciłaś zaproszenie, więc postanowiłem do ciebie dołączyć. – Skąd wiesz, że chcę towarzystwa? – spytała. – Nie wiem. – Położyłem dłonie na stole i splotłem palce. – Ale skoro już tu jestem, chyba możemy zjeść kolację razem. – Rozejrzałem się po restauracji. Przechyliła głowę na bok i lekko się uśmiechnęła. Otworzyłem kartę i zerknąłem na nią, a do stolika podeszła kelnerka, żeby Strona 36

przyjąć zamówienie. Pizzę jadłem jako dziecko. Od lat nie miałem jej w ustach i nie zamierzałem zacząć jeść jej teraz. Kiedy zamówiłem sobie sałatkę, Ellery wyciągnęła rękę i wyjęła mi kartę z dłoni. – Nie możesz w pizzerii zamawiać samej sałatki – powiedziała. Kelnerka mierzyła mnie wzrokiem i nie zamierzała spojrzeć na Ellery. Ellery odkaszlnęła, żeby zwrócić jej uwagę. – Poprosimy duży półmisek pepperoni, grzybów i czarnych oliwek i dużą sałatkę antipasto z paluszkami chlebowymi – uśmiechnęła się. Uniosłem palec i położyłem go sobie na ustach. – Naprawdę myślisz, że będę jadł pizzę? – Nie myślę, wiem – uśmiechnęła się. Cholerny uśmiech. Nie umiałem odmówić tej dziewczynie. Czułem się tak, jakby miała nade mną władzę, po prostu nie miałem na nic siły, kiedy byłem przy niej. Kelnerka przyniosła pizzę i postawiła ją na środku. Spojrzałem na nią, a potem na Ellery, która nałożyła mi kawałek na talerz. Chwyciłem widelec i nóż i zacząłem ją kroić, ale Ellery ni stąd, ni zowąd mnie przestraszyła. – Chyba żartujesz! Odłóż to w tej chwili, Connor Black! – Co się stało? Co zrobiłem, do cholery? – Nie będziesz jadł pizzy widelcem i nożem. – Pochyliła się nad stołem i wyrwała mi sztućce z dłoni. – Więc jak, do cholery, mam ją jeść? – Zmarszczyłem czoło. – Tak – powiedziała z pełnymi ustami. – Weź w rękę i ugryź. – To obrzydliwe, poza tym nie mów z pełnymi ustami. Przechyliła głowę, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. – Jeżeli tego nie zrobisz, zrobię to ja. – Wzięła pizzę z mojego talerza i uniosła ją do moich ust. – Ugryź! – rozkazała. Uniosłem brwi, spoglądając na nią. – Masz pojęcie, jak seksownie to brzmi? – Puściłem do niej oko. To była najseksowniejsza rzecz, jaką od niej usłyszałem, i zaczynało mnie ogarniać podniecenie. Nie mogłem odmówić tej pięknej kobiecie, która trzymała mi przed twarzą kawałek pizzy, więc otworzyłem usta i ugryzłem kawałek. Warto było, żeby zobaczyć ten uśmiech na jej twarzy. – Moja kolej – uśmiechnąłem się do niej. – Twoja kolej na co? – spytała. Wziąłem pizzę i uniosłem do jej ust. – Ugryź! – rozkazałem. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, bo była taka zabawna, kiedy odgryzała kawałek pizzy. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy, jedząc pizzę, sałatkę i paluszki chlebowe. Wspaniale się czułem w Pizzapopolous, jedząc pizzę z Ellery. W pewnym sensie cieszyłem się, że odrzuciła moje zaproszenie na kolację. Zadzwonił jej telefon, odebrała z dziwną miną. Wyjąłem swój aparat i sprawdziłem wiadomości, a kiedy uniosłem wzrok, zauważyłem, że po jej policzku spływa łza. W ciągu kilku sekund wyraz Strona 37

szczęśliwości na jej twarzy zastąpił smutek. Nie zastanawiając się nad tym, co robię, wyciągnąłem rękę, którą trzymałem na stole. Była blada jak ściana, kiedy się rozłączała, a ja zacząłem się martwić. Dostała druzgocącą wiadomość, że jej ciocia i wujek właśnie zginęli w wypadku samochodowym. Powiedziała, że musi jak najszybciej stąd wyjść, poderwała się z krzesła. Rzuciłem na stół pieniądze i wyszedłem za nią z restauracji. Wyglądała na zdezorientowaną, kiedy wychodziła na chodnik. Objąłem ją i przytrzymałem, kiedy potknęła się parę razy. Była w szoku, musiałem zaprowadzić ją do limuzyny, żeby mogła usiąść. Pomogłem jej wsiąść na tylne siedzenie, a sam usiadłem obok niej. Nie odzywałem się, objąłem ją tylko, przytuliłem, żeby dać jej odczuć, że się tym przejąłem. Chwyciła mnie za koszulę i zaczęła płakać na mojej piersi. Pocałowałem ją w głowę i mocno przytuliłem, pozwalając jej się wypłakać.

Rozdział 8 Kiedy przyjechaliśmy do jej mieszkania,

wszedłem z nią do środka i cicho zamknąłem drzwi. Poszła do kuchni i spytała, czy napiję się wina. Grzecznie odmówiłem, bo za godzinę miałem spotkanie z Paulem. Spytałem ją, czy dobrze się czuje, bo stała przy oknie kuchennym i patrzyła na zewnątrz bez słowa. Otworzyła butelkę wina, nalała je sobie do kieliszka, odwróciła się i położyła mi jedną rękę na piersi. – Dziękuję, Connor. Chcę, żebyś wiedział, że jestem ci naprawdę wdzięczna za to, że tu ze mną jesteś. Przysunąłem dłoń do jej twarzy i delikatnie otarłem kciukiem kilka łez. – Wiem, i nie masz za co dziękować. W tej chwili chciałem tylko położyć wargi na jej wargach. Chciałem zabrać jej ból, ale nie mogłem. Byliśmy przyjaciółmi i nie chciałem przekroczyć tej granicy, w każdym razie jeszcze nie w tej chwili. Uśmiechnęła się łagodnie, poklepała mnie po piersi i powiedziała, żebym szedł na spotkanie. – Gdybyś czegoś potrzebowała, czegokolwiek, zadzwoń do mnie. – Przycisnąłem wargi do jej gładkiego czoła. Wyszedłem z jej mieszkania i ruszyłem w stronę limuzyny. Ta biedna dziewczyna zetknęła się w życiu ze śmiercią o wiele więcej razy, niż powinna. Nie mogłem pozwolić, żeby została na noc sama. Umysł mówił mi jedno, ale serce kazało mi zabrać ją do siebie. Wróciłem do jej mieszkania i zapukałem. Strona 38

– Hej, co ty tu robisz? – spytała. – Pakuj się, bo dzisiaj nocujesz u mnie. – Wszedłem do środka. Spojrzała na mnie zdumiona. – Nie, nocuję tutaj. Dlaczego nie może mnie choć raz posłuchać? – Elle – westchnąłem. – Chociaż raz, jeden raz zrób to, o co proszę. – Nie jestem dzieckiem, Connor i naprawdę, nie możesz mi rozkazywać. Myślałam, że już to ustaliliśmy? – Miała rozzłoszczoną minę. Nie chciałem się z nią kłócić, ale z całą pewnością nie miałem zamiaru pozwolić jej zostać samej w tym mieszkaniu. W rogu pokoju zauważyłem sztalugi, więc podszedłem do nich i przyglądałem się stojącemu na nim obrazowi, próbując zebrać się na odwagę, żeby powiedzieć to, co chciałem powiedzieć. – Pomyślałem, że nie powinnaś być sama po tej wiadomości. U mnie jest pokój gościnny. Czułbym się lepiej, gdybym wiedział, że nie jesteś sama. Jej zachowanie nagle się zmieniło, kazała mi poczekać chwilę, żeby mogła się spakować. Na sztalugach stał niedokończony obraz młodej pary z Central Parku. Chociaż był nieskończony, scena, którą miałem przed oczami, była niesamowita. Patrząc na parę na obrazie, widziałem ich szczęście. W obrazach Ellery zaobserwowałem to, że umiała uchwycić emocje malowanej postaci. Zastanawiałem się, jak wyglądałby mój portret namalowany przez nią. Kiedy wróciła, uśmiechnąłem się do niej, wziąłem jej torbę i skierowaliśmy się do drzwi. Wsiadła do limuzyny obok mnie i wyglądała przez okno. Zadzwoniłem do Paula i przełożyłem spotkanie. Odwróciła się i spojrzała na mnie. – Nie powinieneś był odwoływać spotkania z mojego powodu, Connor – powiedziała łagodnie. – Spotkanie może poczekać. – Objąłem ją. Oparła mi głowę na piersi. Dobrze było mieć ją tutaj. Przyjechaliśmy do mojego mieszkania, zaniosłem jej torbę do gościnnego pokoju. Kiedy zszedłem na dół, zauważyłem, że ogląda czarno-białe fotografie wiszące na ścianie. Kiedy jej powiedziałem, że to ja je zrobiłem, wyglądała na bardzo zaskoczoną. Spytała, czy sam urządzałem mieszkanie. Widziałem, że im więcej rozmawiamy, tym lepiej się czuje. Opowiedziałem jej o mojej siostrze, Cassidy, a ona znów była zszokowana, chyba dlatego, że nigdy nie opowiadałem o życiu osobistym. Poszedłem do barku. – Napijesz się? – spytałem. – Poproszę kieliszek jacka. – Oczy otworzyły mi się szeroko. – Jesteś pewna? – spytałem z niedowierzaniem. – Zaskoczyłam cię? – roześmiała się. Strona 39

Sięgnąłem po mały kieliszek, a ona usiadła na stołku barowym. – Nie, no, może trochę. Nie znam żadnej kobiety, która piłaby jacka danielsa z kieliszka. – No to teraz już znasz – powiedziała i wypiła whisky. Byłem oszołomiony tą dziewczyną, tą kobietą, która siedziała naprzeciw mnie. Postawiła kieliszek na blacie i przechyliła głowę. – Myślałam, że u pana się nie nocuje, panie Black. – To prawda, panno Lane. – Spojrzałem na nią i się uśmiechnąłem. – Nigdy nie nocowała u mnie żadna kobieta, ale dziś wieczorem robię wyjątek dla przyjaciółki. Bo czuję, że nie powinna być sama. – Napełniłem drugi kieliszek i uniosłem go. – Jeszcze jeden? – spytałem. – Chcesz mnie upić? – uśmiechnęła się uwodzicielsko. Przeklęty uśmiech. Włożyłem rękę do kieszeni i przechyliłem głowę na bok. – A powinienem? – uśmiechnąłem się. Wypiła drugi kieliszek whisky i usiadła na kanapie. Wyglądała na zmartwioną. Usiadłem obok niej z kieliszkiem whisky i spytałem, czy wszystko w porządku. Uniosła wzrok i spojrzała na mnie anielskimi, błękitnymi oczami. Uśmiechnęła się. – Myślałam o tym, żeby odwiedzić grób mamy i taty, kiedy będę w Michigan. – Kiedy byłaś ostatnio na ich grobie? – spytałem. – Ponad rok temu. Wpadłam na chwilę dzień przed tym, jak wyjechaliśmy z Kyle’em do Nowego Jorku. Sam dźwięk jego imienia przyprawiał mnie o złość. Nie bardzo wiedziałem dlaczego. Powinienem być wdzięczny temu bydlakowi, bo gdyby nie zostawił Ellery, nigdy bym jej nie poznał. Patrzyłem na nią, a ona spojrzała mi w oczy i powiedziała, że kiedy umrze, chce zostać skremowana. Zmrużyłem oczy i powiedziałem, żeby przestała tak mówić. Nie chciałem o tym w ogóle myśleć. Ona mówiła dalej, że nie chce, żeby ludzie ją opłakiwali, i że chce, żeby zapamiętali dobre chwile. Naprawdę zaczynała mnie irytować całą tą gadaniną o śmierci. Powiedziałem, żeby przestała, bo mówi tak, jakby miała umrzeć jutro. Wtedy powiedziała coś, co mnie przestraszyło. – Nigdy nie wiadomo, co przyniesie kolejny dzień, wiem, że nic nie trwa wiecznie. Wstałem, chwyciłem ją za rękę i pomogłem jej wstać. – Okej, chyba pan Daniel ci się nie przysłużył. Chodźmy spać, rano muszę być w pracy. Zaprowadziłem ją na górę, do pokoju gościnnego. Odwróciłem się i chwyciłem klamkę. Strona 40

– Dobranoc, Ellery, śpij dobrze – powiedziałem i wyszedłem z pokoju do mojej sypialni. Zdjąłem ubranie i położyłem się do łóżka. Leżałem, myśląc o Ellery i o tym, jak poważnie podchodzi do własnej śmierci. Dlaczego myśli o takich sprawach? Im więcej się nad tym zastanawiałem, tym większego nabierało to sensu. Śmierć od zawsze była częścią jej życia. Przewracałem się z boku na bok. Próbowałem ułożyć się wygodnie, ale nie mogłem. Wstałem z łóżka i powoli przeszedłem korytarzem do jej pokoju. Stałem pod drzwiami i nasłuchiwałem. Było cicho. Jack widocznie pomógł jej zasnąć. Podjąłem decyzję, że zawiozę ją do Michigan, bo nie chciałem, żeby jechała sama. Następnego ranka wziąłem prysznic i poszedłem do kuchni zaparzyć kawę. Zadzwoniłem do pobliskiej piekarni i zamówiłem dwanaście bajgli. Musiałem zadbać o to, żeby Ellery miała co zjeść, kiedy się obudzi. Usiadłem przy stole i otworzyłem laptop. Musiałem przeczytać parę mejli i przełożyć kilka spotkań. Ledwie usiadłem, do kuchni weszła Ellery. Spojrzałem na nią i serce zaczęło mi szybciej bić. Miała na sobie czarne legginsy, które idealnie opinały jej biodra i pupę, i różowy topik, w którym wyglądała o wiele za seksownie. Włosy związała wysoko w kucyk. Cholera, podniecał mnie sam jej widok. Musiałem przestać myśleć o jej ciele i powiedzieć jej, że jadę z nią do Michigan. – Dzień dobry, Ellery, mam nadzieję, że dobrze spałaś – uśmiechnąłem się. Podeszła do szafki po kubek, nalała sobie kawy i usiadła naprzeciwko mnie. – Tam są bajgle, weź sobie. Odmówiła grzecznie. Westchnąłem i powiedziałem, że musi coś zjeść. – Nigdy nie jem zaraz po obudzeniu, ale nie martw się, tato, zjem coś za chwilę – powiedziała szelmowsko. Próbowałem powstrzymać uśmiech, ale nie udało mi się, bo już z samego rana umiała się mądrzyć. Przyglądała się, jak piszę. Uniosłem wzrok znad laptopa. – Co robisz? – spytała. Miałem okazję, żeby powiedzieć jej o wyprawie do Michigan. Trochę denerwowałem się tym, jak zareaguje. – Wysyłam mejle i przekładam niektóre spotkania. – Masz za dużo na głowie? – zapytała. – Zadajesz dużo pytań. – Spojrzałem na nią, kiedy wypijała łyk kawy. – Chyba tak. – Spojrzała w sufit, uśmiechając się. Spytałem, jakie ma plany na dzisiaj, a ona powiedziała, że chce popracować w jadłodajni. Powiedziała, że bez względu na to, jakie problemy mają bezdomni, muszą jeść. Jej dobroć i szczodra natura robiły na mnie wrażenie. Nigdy nie znałem nikogo podobnego do niej. Dokończyłem to, co robiłem, i zamknąłem laptop. Strona 41

– Przełożyłem spotkania, bo zabieram cię do Michigan. – Siedziałem i czekałem na jej reakcję. – Co takiego? – spytała. Wiedziałem, że lubi się opierać, ale tym razem na pewno nie wygra. Wstałem od stołu i odstawiłem kubek na blat. – To nie podlega dyskusji, Elle. Wyjeżdżamy jutro rano, jedziemy samochodem. – Samochodem? To dziesięć godzin jazdy, Connor! – krzyknęła. Spojrzałem na nią, a ona wpatrywała się we mnie z przerażoną miną. – Boisz się spędzić ze mną dziesięć godzin w samochodzie? – spytałem od niechcenia, obawiając się, że powie: tak. – Nie, ale… Podszedłem do niej i stanąłem nad nią. Wyglądała tak pięknie, kiedy tak siedziała i piła kawę, i pouczała mnie na temat jazdy samochodem. Robiłem wszystko, co mogłem, żeby nie wyciągnąć ręki i nie musnąć jej palcem po twarzy, ani nie pocałować, kiedy uniosła głowę i spojrzała na mnie. Coraz trudniej było mi się jej oprzeć. Nawet nie wiedziałem, czy mnie pragnie. Musiałem zadzwonić do doktora Petersa i umówić się na wizytę przed jutrzejszym wyjazdem. – Żadnego ale, jedziemy samochodem – powiedziałem, uśmiechnąłem się do niej i wyszedłem do biura. Zjechałem windą do podziemnego garażu, a kiedy wysiadłem, w moją stronę ruszył Denny. – Denny, cieszę się, że jesteś wcześniej. Chciałem ci powiedzieć, że daję ci parę dni wolnego. – Dobrze, panie Connor, ale mogę spytać dlaczego? – Zawożę pannę Lane do Michigan na pogrzeb jej cioci i wujka, wyjeżdżamy jutro rano. – To ona wpadła na pomysł, żeby pan ją zawiózł? – Spojrzał na mnie z uśmiechem. – Nie, ale nie dałem jej wyboru. Powiedziałem, że ją zawożę i nie ma gadania. – Zgodziła się? – Denny nie przestawał na mnie patrzeć. Przewróciłem oczami i podszedłem do range rovera. – Właściwie nie stawiała wielkiego oporu. Dzisiaj pojadę do biura sam. Zawieź panią Lane do domu albo tam, gdzie będzie chciała, ale mam spotkanie o pierwszej po drugiej stronie miasta, więc będę potrzebował, żebyś po mnie przyjechał. Nie poszedłem prosto do biura. Zadzwoniłem do doktora Petersa i spytałem, czy znajdzie dla mnie czas. Musiałem z nim porozmawiać na temat czekającej mnie wyprawy. Powiedział, żebym przyjechał od razu, bo pierwszą wizytę miał umówioną dopiero za godzinę. Wszedłem do gabinetu i usiadłem na tym krześle co zwykle. – Dzień dobry, panie Connor. Wszystko w porządku? Mówił pan, że wizyta jest pilna. Wziąłem głęboki oddech i przeczesałem dłonią włosy. – Pamięta pan tę dziewczynę, o której opowiadałem panu podczas ostatniej sesji? Strona 42

– Tak, miała chyba na imię Ellery, zgadza się? – spytał, przyglądając mi się badawczo. – Tak. Więc jej ciotka i wuj zginęli niedawno w wypadku i zawożę ją do Michigan na pogrzeb. – To dobrze, panie Connor. Może mi pan opowie, na jakim etapie znajduje się pańska zażyłość z Ellery? – Jesteśmy przyjaciółmi, nic więcej. – Poruszyłem się na krześle. – Robię to dla niej, bo nie chcę, żeby jechała sama, powinien ktoś przy niej być. Doktor Peters wstał z fotela i podszedł do dzbanka z kawą. – Napije się pan kawy? – spytał. – Nie, dziękuję. – Odnoszę wrażenie, że zaczyna pan darzyć ją uczuciami wykraczającymi poza przyjaźń. Więc wylatujecie jutro? – Nie lecimy, zawożę ją tam samochodem. Powiedziałem jej, że to wycieczka. Spojrzał na mnie, usiadł i pił kawę. – To dziesięć godzin jazdy. Będzie pan sam na sam z Ellery w samochodzie dosyć długo. Jest pan gotowy na to, co może wydarzyć się po drodze? Założyłem na nogę i oparłem się o poręcz krzesła. – Dlaczego robi pan z tego taką wielką sprawę? To zwykła wycieczka z przyjaciółką, która właśnie straciła ciotkę i wuja. – Panie Connor, może pan sobie wmawiać, co pan chce, ale gdyby naprawdę pan w to wierzył, nie siedziałby pan teraz w moim gabinecie i nie opowiadał mi o tym. – Doktor Peters westchnął. Wstałem z krzesła i stanąłem przy oknie. – Nie mogę przestać o niej myśleć, i to mnie przeraża. Któregoś wieczoru wyjawiła mi swój największy sekret. Opowiedziała mi o swojej przeszłości. – Ona nie ma przed panem tajemnic. Chce, żeby pan znał jej przeszłość, i zaufała panu na tyle, żeby panu o niej opowiedzieć. Wydaje mi się, że walczy pan ze swoimi prawdziwymi uczuciami. Wyjawił jej pan coś ze swojej przeszłości? Podszedłem do dużej biblioteczki i wpatrywałem się w setki książek na półkach. – Powiedziałem jej o siostrze i siostrzeńcu. – I to wszystko? Panie Connor, musi się pan przed nią otworzyć, jeżeli liczy pan na jakąkolwiek więź. Powoli. Myślę, że przyjaźń jest dla was obojga bardzo dobrym początkiem. Z tego, co słyszę, zdążyliście się już mocno zaprzyjaźnić. Podszedłem do krzesła i wziąłem płaszcz. – Dziękuję, doktorze Peters, ale czas mnie goni. – Chcę pana zobaczyć po powrocie z wyjazdu! – krzyknął, kiedy wychodziłem.

Strona 43

Rozdział 9 Cholera, jak już późno, gdzie jest Denny?

Spacerowałem w tę i z powrotem po gabinecie, raz po raz zerkając na zegarek. Kiedy miałem wychodzić, zadzwonił telefon i był to Denny. – Denny, gdzie jesteś, do cholery?! – krzyknąłem. – Panie Connor, przepraszam, ale musiałem zawieźć Ellery do szpitala – powiedział spokojnie. – Co takiego? Jak to? – spytałem spanikowany. – Powiedziała, że zemdlała w domu i uderzyła się w głowę. Zauważyłem ją na ulicy, kiedy próbowała złapać taksówkę, zasłaniając sobie ręką oko, i się zatrzymałem. Panie Connor, rozcięcie jest dość poważne. Nie jestem w stanie opisać, co czułem w tamtej chwili. Śmiertelnie się o nią bałem. Poczułem nieodpartą potrzebę, żeby pojechać do niej i ją pocieszyć. Wybiegłem z gabinetu, powiedziałem Valerie, żeby przełożyła spotkanie. Ellery była ważniejsza. Wskoczyłem do limuzyny i kazałem Denny’emu szybko zawieźć się do szpitala. Na przednim siedzeniu zauważyłem ręcznik poplamiony krwią i nagle zrobiło mi się niedobrze. – Proszę, Denny, powiedz, że nic jej nie jest – odezwałem się zmartwionym tonem. – Nic jej nie będzie, panie Connor, niech się pan uspokoi. Trzeba jej założyć parę szwów i wszystko będzie w porządku. Siedziałem w milczeniu, a droga do szpitala niemiłosiernie mi się dłużyła. Kiedy Denny w końcu się zatrzymał, wysiadłem i pobiegłem do recepcji, żeby się dowiedzieć, gdzie leży Ellery. Recepcjonistka pokierowała mnie korytarzem do ostatniej sali po prawej stronie. Wziąłem głęboki oddech, odsłoniłem parawan i zobaczyłem Ellery. Oczy jej się rozpromieniły na mój widok. Podszedłem do niej i spytałem, co się stało. Delikatnie pogładziłem miejsce nad skaleczeniem. Serce mnie bolało, kiedy patrzyłem na nią w takim stanie, zakrwawioną. Położyła mi rękę na ramieniu i powiedziała, że nic jej nie jest. Może robiłem z igły widły, ale byłem zdenerwowany, kiedy wiedziałem, że cierpi. Poznałem przyjaciółkę Ellery, Peyton, która powiedziała mi, że dużo o mnie słyszała. Zdziwiło mnie to, że Ellery o mnie opowiadała. Przyszedł doctor Beckett, a ja natychmiast chwyciłem Ellery za rekę i delikatnie pogładziłem ją kciukiem, a lekarz w tym czasie założył jej cztery szwy nad okiem. Jej skóra była miękka, miło było jej dotykać. Zastanawiałem się, czy reszta ciała też jest tak miękka i chciałem się o tym przekonać. Kiedy doktor Beckett skończył, powiedział Ellery, że dzisiaj musi ktoś przy niej być i obserwować, czy nie wystąpi wstrząśnienie mózgu. Peyton chciała z nią zostać wieczorem, ale ja już postanowiłem, że Ellery będzie nocować u mnie. Nie było mowy, żeby nie było mnie przy niej dzisiaj. Peyton nie wydawała się zachwycona tym pomysłem. Wspomniała coś o babskim wieczorze, ale Ellery się nie zgodziła ku wyraźnemu rozczarowaniu Peyton. Decyzja Ellery mnie zaskoczyła, ale wyjeżdżaliśmy wcześnie rano i pewnie pomyślała, że prościej będzie, jeżeli przenocuje u mnie. Kiedy Peyton wyszła, pomogłem Ellery wstać z łóżka. Nie przestawałem się o nią martwić. – Dlaczego zemdlałaś? Coś ci jest? – spytałem. – Wzięłam za gorącą kąpiel – powiedziała, chwytając torebkę. – Musisz bardziej uważać. – Lekko chwyciłem ją za rękę i wyszliśmy z sali. Uśmiechnęła się do mnie łagodnie i na chwilę położyła mi głowę na ramieniu. Kiedy szliśmy korytarzem, zatrzymał nas lekarz, którego Ellery musiała znać. Zrobiła zmartwioną minę i sprawiała wrażenie zdenerwowanej. Spytał ją, co się stało i jak się czuje. Powiedziała, że potknęła się o coś na korytarzu i że czuje się dobrze. Miałem wrażenie, że jak najszybciej chce zakończyć tę rozmowę. Spytałem ją, kim jest ten lekarz, powiedziała, że była u niego parę miesięcy wcześniej z poważnym przeziębieniem. Moje pytania wyraźnie ją drażniły, a ja czułem, że coś jest nie tak. Zawiozłem ją do jej mieszkania, żeby mogła się spakować na wyjazd do Michigan. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że coś przede Strona 44

mną ukrywa. Cały czas nie dawało mi spokoju to, dlaczego powiedziała lekarzowi, że się potknęła, zamiast powiedzieć mu prawdę. Poszedłem do sypialni i stanąłem w progu, opierając się o framugę. W pierwszej chwili mnie nie zauważyła, więc stałem i patrzyłem, jak się pakuje. Mógłbym się wpatrywać w tę piękną kobietę cały dzień. Uniosła wzrok i uśmiechnęła się do mnie. – Dlaczego okłamałaś tego lekarza i powiedziałaś, że potknęłaś się w korytarzu? – Nie wiem. Nie miałam zamiaru mu mówić, że zemdlałam. Zrobiłby z tego wielkie halo i zleciłby mi milion badań. Tacy są lekarze. – Mówiłaś, że wzięłaś za gorącą kąpiel – powiedziałem, nadal stojąc w drzwiach. Przestała się pakować i spojrzała na mnie. Widziałem złość w jej oczach. – Bo tak było, Connor, i, na litość boską, daj z tym w końcu spokój. Mówisz, że zadaję tysiące pytań, ale ty masz do nich prawo, tak? Widziałem, że ją zdenerwowałem, a była to ostatnia rzecz, jakiej chciałem. Podszedłem do niej i położyłem jej ręce na ramionach. – Przepraszam. Nie chciałem cię zdenerwować – powiedziałem, spoglądając w jej pełne bólu oczy. Ujęła moją twarz w dłonie. Były tak delikatne, że wymiękłem. Chciałem je chwycić i delikatnie pocałować. Chciałem ją poczuć i posmakować. – Przepraszam, że podniosłam głos. Jestem po prostu zmęczona. Cofnęła dłonie z mojej twarzy i odwróciła się, żeby zapiąć walizkę. Nie miałem jej dość, nie mogłem dłużej wytrzymać. Chwyciłem ją za rękę i odwróciłem do siebie, objąłem i przyciągnąłem. Chciałem jej pokazać, jak bardzo mi przykro. To był nasz pierwszy prawdziwy uścisk, był taki przyjemny. Tuliłem ją i czułem całe jej ciało przy swoim. Pragnąłem tego, odkąd ją zobaczyłem. Nie odezwałem się słowem, ona też nie. Obejmowała mnie, opierając mi głowę na piersi. Upajałem się zapachem jej włosów, który mnie podniecał. Co ja wyprawiam? Jeżeli tego nie przerwę, coś się wydarzy. Więc przerwałem uścisk i powiedziałem, że powinniśmy jechać. Wziąłem jej walizkę i poszedłem do salonu. Ellery z przejęciem powiedziała, że sprzedała obrazy i że kiedy zemdlała, szła złożyć wypowiedzenie z pracy. Była podniecona tym, że obrazy się sprzedały. Opowiadała mi o tym z rozbieganym wzrokiem. Miałem nadzieję, że nie wścieknie się, kiedy się dowie, że to ja je kupiłem. Kiedy mieliśmy wychodzić, zadzwonił telefon Ellery. Poprosiła mnie, żebym wyjął z szuflady kartkę, żeby mogła zapisać adres domu pogrzebowego. Otworzyłem szufladę, znalazłem kartkę i podałem jej długopis. Na stercie gazet zauważyłem kartkę, która wyglądała jak lista. Niektóre rzeczy były wykreślone. Rzuciło mi się w oczy, że marzy o wyjeździe do Paryża. Chciałbym ją tam kiedyś zabrać. Chciałem być tym, który pokaże jej to piękne miasto. Wyłączyła telefon i spojrzała na mnie, trzymającego listę w ręce. – Co to jest? – spytałem od niechcenia. Podeszła do mnie i wyjęła mi kartkę z rąk. – Lista rzeczy, które chcę w życiu zrobić. Spisałam ją, gdy Kyle się wyprowadził, to taka lista na początek nowego życia. Zabrała mi ją i schowała do szuflady. Wyszliśmy do limuzyny, w której czekał na nas Denny. Wniosłem jej walizkę do gościnnego pokoju, a ona weszła za mną i rzuciła się na łóżko. Położyłem walizkę w kącie i podszedłem do łóżka. Leżała na nim z wielkim uśmiechem na twarzy. Wziąłem głęboki oddech, bo przez umysł przewijały mi się obrazy jej leżącej na plecach. Widziałem, jak leży naga, a ja na niej. Głaszczę ją i czuję każdy centymetr jej skóry. Musiałem szybko wyrzucić te myśli z głowy. Spytałem, czy łóżko jest wygodne, a ona odpowiedziała, że jest nim zachwycona. Cholerny uśmiech, co on ze mną robi! Była pora kolacji, spytałem, czy jest głodna. Miała długi, ciężki dzień i byłem Strona 45

pewny, że nic nie jadła. Spytałem, czy chce, żebyśmy zamówili chińskie dania, a ona powiedziała, że pomysł brzmi wspaniale. Chwyciłem ją za rękę i pomogłem jej wstać. Zeszliśmy do kuchni, wyjąłem z szuflady menu. Usiadłem obok niej na stołku barowym i przysunąłem się do niej, studiując razem z nią menu. – Na co masz ochotę? – spytałem ją. – Na cokolwiek, zaskocz mnie – uśmiechnęła się. Wyjąłem telefon i złożyłem zamówienie z dostawą do domu. Wstałem, wziąłem butelkę wina i dwa kieliszki i zaprowadziłem ją do salonu. Usiedliśmy na kanapie, Ellery naprzeciwko mnie. Zaskoczyła mnie, gdy spoglądając na mnie poważnie, oświadczyła, że chce się dowiedzieć o mnie czegoś więcej. Powiedziała, że ma wrażenie, że nasza przyjaźń jest jednostronna. Pomyślałem, że w pewnym sensie ma rację. Nie pisnąłem jej słowem o wszystkich kobietach w moim życiu ani o Amandzie i Ashlyn. Wyjawiłem jej tylko takie okruchy z mojego życia, które nie mogły jej zranić. Dość już przeszła, nie musiałem dodawać jej bólu. Spojrzałem na nią i przeczesałem włosy. – Masz rację, przepraszam, po prostu nie lubię rozmawiać z nikim o moim życiu. Nie dlatego, że to złe życie, jestem po prostu bardzo skryty i dobrze mi z tym. Wyglądała na rozczarowaną, więc pochyliłem się i chwyciłem ją za brodę. Uniosłem jej głowę tak, że patrzyła mi w oczy. – Daj mi trochę czasu, ta przyjaźń jest dla mnie czymś zupełnie nowym. Musisz zrozumieć, że nigdy wcześniej żadna kobieta nie była dla mnie tylko przyjaciółką. Nie miała zamiaru odpuścić i podjęła temat mojej przyjaźni z Ashlyn. Zacząłem się denerwować tym, że o niej myśli. Nie chciałem, żeby Ellery myślała o Ashlyn, a jeżeli powiem jej prawdę o tym, co nas łączy, odejdzie. Nie miałem zamiaru pozwolić jej odejść. – Z Ashlyn to co innego i wolałbym nie rozmawiać o tym w tej chwili. – Przyjrzałem jej się badawczo. W tej chwili zadzwonił dzwonek do drzwi i wstałem, żeby otworzyć. Przyniosłem pudełka z chińszczyzną, talerze i sztućce. Nigdy wcześniej nie jadłem na kanapie, a wydawało mi się to rzeczą, na którą mogę sobie pozwolić z Ellery. Ona była taka beztroska. Podałem jej widelec, ale poprosiła o pałeczki. Zajrzałem do torby, wyjąłem pałeczki i podałem jej je. Otworzyłem pudełko z wołowiną po mongolsku i zacząłem nakładać sobie na talerz. – Co robisz? – spytała. Spojrzałem na nią dziwnie, bo co mogłem robić? – Hm… nakładam sobie kolację – odpowiedziałem. Pokiwała palcem, wyjęła mi pudełko z rąk i powiedziała, żebym wziął drugą parę pałeczek. Próbowałem jej wytłumaczyć, że nie umiem się nimi posługiwać, ale ona nie słuchała, jak zwykle. Powiedziała, że mnie nauczy. Chwyciłem widelec, żeby go jej zabrać, ale ona wyrwała mi go z ręki i włożyła mi pałeczki pomiędzy dwa palce. Jej dotyk przyprawił mnie o dreszcze wzdłuż kręgosłupa, nie chciałem, żeby przestała mnie dotykać. Poprowadziła moją dłoń do pudełka, a ja chwyciłem kawałek wołowiny. – Widzisz, przy dobrym nauczycielu to wcale nie takie trudne – uśmiechnęła się. Uśmiechnąłem się do niej, trzymając wołowinę między pałeczkami, i przysunąłem ją sobie do ust. Udało mi się włożyć mięso do ust, a potem chwyciłem drugi kawałek i podsunąłem do jej ust. Uśmiechnęła się tym pięknym uśmiechem, wzięła kawałek mięsa, ale przygryzła pałeczki i nie chciała ich wypuścić. Roześmiałem się i rozkoszowałem się tą upojną chwilą. Te wspólne chwile wydawały się takie naturalne i przyjemne, że cholernie się tego bałem. Jedliśmy, śmialiśmy się i piliśmy wino. Kiedy skończyliśmy jeść, uniosłem kciuk i delikatnie pogłaskałem skórę nad raną. – Boli? – spytałem ze współczuciem. – Już nie – odpowiedziała. Widziałem, że coś jej chodzi po głowie. Strona 46

– O czym myślisz? – spytałem. Wzięła mnie za rękę, przyciągnęła do twarzy i pocałowała ją. Moje ciało się naprężyło, wziąłem głęboki oddech, kiedy jej wargi dotknęły mojej skóry. Nie wypuszczała mnie, a ja nie chciałem, żeby mnie wypuściła. – Myślałam o tym, jaką jestem szczęściarą, że mam takiego przyjaciela jak ty – uśmiechnęła się. Cholerny uśmiech. Cofnąłem rękę, bo Ellery mnie podniecała, i dłużej nie byłem w stanie tego znieść. – Musimy wyjechać wcześnie rano, powinniśmy się kłaść – powiedziałem. Przyznała mi rację i ruszyła na górę po schodach. Spytałem, czy chce tabletkę przeciwbólową przed snem. Powiedziała, że nie potrzebuje. Poszedłem do mojej sypialni i zatrzasnąłem drzwi. Panna Ellery Lane przyprawiała mnie o taką frustrację seksualną, że musiałem rozładować napięcie. Kiedy skończyłem, włożyłem szare spodnie od piżamy, a kiedy wychodziłem z sypialni, dostałem wiadomość od Sarah. „Connor, wiem, że nie powinnam do Ciebie pisać, ale dawno się nie widzieliśmy, miałam nadzieję, że wpadniesz dziś do mnie na trochę dzikiej zabawy”. „Masz, rację, Sarah, nie powinnaś do mnie pisać, o ile ja nie napiszę do Ciebie. Nie mam na nic ochoty i proszę, nie pisz do mnie więcej”. Odłożyłem telefon i poszedłem do pokoju Ellery. Zapukałem lekko do drzwi, a ona powiedziała, żebym wszedł. Starałem się za bardzo jej nie przypatrywać, bo nie chciałem znowu się podniecić, a wiedziałem, że tym się skończy patrzenie na nią w kusej koszuli nocnej. Usiadłem na krzesełku naprzeciwko niej i rozłożyłem sobie oparcie. Dzisiejszą noc miałem zamiar spędzić w jej pokoju i nie zamierzałem się z nią o to kłócić. – Co robisz? – spytała. – Odpoczywam – odpowiedziałem. Wyczuwałem wiszącą w powietrzu kłótnię. – Tutaj? – Tak, przeszkadza ci to? – spytałem. – Prawdę mówiąc, przeszkadza, panie Black. Wyprostowałem się i spojrzałem na nią. – Lekarz powiedział, że musisz być pod czyjąś opieką, bo możesz mieć wstrząs mózgu. Jak mam mieć cię na oku, śpiąc w pokoju na drugim końcu korytarza? – Nic mi nie jest. Poza tym chyba nie masz zamiaru spać na tym krześle? Rano będziesz połamany, a czeka nas dziesięciogodzinna jazda do Michigan. – Ja słucham lekarzy, panno Lane, więc musisz się z tym pogodzić. Tym razem nie wygrasz. – Czuję się niezręcznie. Przynajmniej połóż się do łóżka. Otworzyłem szeroko oczy ze zdumienia. Czyżby mówiła poważnie? – To chyba nie jest dobry pomysł, Ellery. – Dlaczego? Przyjaźnimy się. Peyton i ja śpimy w jednym łóżku, kiedy u mnie nocuje, a moje łóżko w porównaniu do tego jest maleńkie. Masz swoją stronę tam. – Wskazała. – Jeżeli nie chcesz, to wyjdę, i wiesz, że to zrobię. – Nigdzie nie pójdziesz, a ja nie będę spał w tym łóżku. Odrzuciła kołdrę, wstała i zaczęła wkładać legginsy. Zerwałem się z krzesła i chwyciłem ją za rękę. – Przestań, Ellery, musisz się wyspać. – Nie byłem w stanie ukryć złości w głosie. Wziąłem głęboki oddech. – Dobrze, będę spał w łóżku, ale proszę cię, połóż się i nie ściągaj tych spodni. Uśmiechnęła się do mnie i położyła się z powrotem. Obszedłem łóżko i położyłem się z drugiej strony. Nie zrozumcie mnie źle, chciałem spać z nią w jednym Strona 47

łóżku. Prawdę mówiąc, chciałem robić z nią mnóstwo rzeczy w łóżku, ale za żadne skarby świata nie chciałem dopuścić do tego, żeby zepsuć to, co nas w tej chwili łączyło. – Jesteś najbardziej upartą i zadziorną osobą, jaką znam, Ellery Lane – wyszeptałem z zamkniętymi oczami. – Podobno, panie Black. Dobranoc. – Dobranoc, Ellery – uśmiechnąłem się i zapadłem w głęboki sen.

Rozdział 10 Otworzyłem oczy i pierwsze, co zobaczyłem,była Ellery. Leżała na boku, twarzą do mnie.

Leżałem przez chwilę, wpatrywałem się w nią i patrzyłem, jak śpi. Musiałem spakować jeszcze parę rzeczy i chciałem zrobić jej śniadanie przed wyjazdem. Ostrożnie wstałem, starając się jej nie obudzić. Kiedy szedłem do drzwi, usłyszałem, że kręci się pod kołdrą. Odwróciłem się i spojrzałem na nią, nadal spokojnie śpiącą. Wziąłem prysznic, dokończyłem pakowanie tego, co mi zostało. Kiedy szedłem do kuchni, zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałem na wyświetlacz, na którym pojawiło się imię Ashlyn. Była ostatnią osobą, z którą chciałem rozmawiać, zwłaszcza teraz, kiedy na górze spała Ellery. Odebrałem, starając się skrócić rozmowę najbardziej, jak się da. – Ashlyn, nie mogę teraz rozmawiać, jestem w trakcie czegoś. – Muszę się z tobą spotkać, Connor, i to natychmiast. – Bardzo mi przykro, Ashlyn, wyjeżdżam na parę dni w interesach. – Przyjadę zaraz, od razu cię zrelaksuję. – Nie, nie przyjedziesz, nie mam czasu. Nie waż się tu przyjeżdżać, ja wyjeżdżam. Zadzwonię, jak wrócę! – krzyknąłem. – Connor, wieki się nie widzieliśmy, naprawdę zaczyna mnie to denerwować – jęknęła. Zmieniłem ton, bo musiałem się z nią uporać, zanim Ellery zejdzie na dół. – Wiem, że trochę czasu upłynęło, ale nic na to nie poradzę, jestem bardzo zajęty. – Czy to ma jakiś związek z tą suką, z którą byłeś? – Nie, ona nie ma z tym nic wspólnego. Pracuję. Ashlyn, spotkamy się, jak tylko wrócę. – Obiecaj mi, Connor – powiedziała. – Obiecuję. Wyślę ci przez Denny’ego kopertę, na razie. Zapewniam, że tej obietnicy nie miałem zamiaru dotrzymać. Musiałem jej powiedzieć to, co chciała usłyszeć, żeby zakończyć tę rozmowę, bo nie mogłem ryzykować, że usłyszy mnie Ellery. Śniadanie było już prawie gotowe, więc wszedłem na górę sprawdzić, czy już się obudziła. Usłyszałem odkręconą wodę w łazience, więc zapukałem. Powiedziałem Ellery, żeby uważała, by woda nie była zbyt gorąca. Jakoś jej nie wierzyłem, bo miała naprawdę zły zwyczaj niesłuchania nikogo. Oparłem się o ścianę i czekałem, aż wyjdzie. Usłyszałem, że prysznic jest zakręcony. Strona 48

Chwilę później Ellery otworzyła drzwi i podskoczyła. – Cholera, Connor, wystraszyłeś mnie – powiedziała. Jej widok w samym ręczniku był najpiękniejszym widokiem, jaki w życiu miałem przed oczami. Skórę miała wilgotną po kąpieli, włosy mokre i skręcone, a krótki ręcznik ledwie zasłaniał jej idealnych proporcji ciało. Nogi miała długie, smukłe i idealnie ukształtowane. Stała i patrzyła na mnie. – Przepraszam. Chciałem tylko mieć pewność, że nie kąpiesz się w gorącej wodzie. Nie chciałem, żeby znowu zrobiło ci się słabo i żebyś zemdlała. Masz w zwyczaju nikogo nie słuchać – powiedziałem z uśmiechem. Przewróciła oczami i jęknęła. – Widzisz, mówiłem ci, żebyś nie przewracała oczami, ale ty nie słuchasz! – krzyknąłem, idąc korytarzem. Uśmiechnęła się do mnie i zatrzasnęła drzwi. Przeklęty uśmiech. Zszedłem z powrotem na dół i nałożyłem jej jajka na talerz. Zeszła i usiadła przy wyspie. Postawiłem talerz przed nią, a ona spojrzała na mnie z zaskoczoną miną. Spytała, czy sam to wszystko przygotowałem, więc powiedziałem jej, że tak. Wydawała się zaskoczona, że umiem gotować. Przyniosłem swój talerz i usiadłem na stołku obok niej. Spojrzała na mnie, zjadła trochę jajek i z uśmiechem na twarzy spytała mnie, czy nie zrobiła mi w nocy krzywdy. Chciałem jej powiedzieć, że niestety, nie, czego bardzo żałuję, ale postanowiłem się z nią trochę zabawić. – Nie, objęłaś mnie, zaczęłaś mnie głaskać po piersi i mówić do mnie Peyton. Trochę się napaliłem. Minę miała zabawną. Szczęka jej opadła, otworzyła szeroko oczy. Była tak cholernie fajna, że nie mogłem powstrzymać uśmiechu. W tej chwili wiedziała już, że żartuję, i żartobliwie szturchnęła mnie w ramię. Chwyciłem ją za ręce, nim zdążyła mnie uderzyć, i spojrzałem na blizny na jej nadgarstkach. Nasz zabawowy nastrój zamienił się w poważniejszy, wpatrywałem się w nie przez chwilę. Opuściłem jej dłonie, wstałem z moim talerzem i zaniosłem go do zlewu. – Moje blizny nie dają ci spokoju, co? – spytała poważnym tonem. – Zasmucają mnie, to wszystko – odpowiedziałem i wstawiłem talerz do zmywarki. – Dlaczego, Connor? Przecież nawet cię nie znałam, kiedy to się stało. Dlaczego moje blizny tak bardzo cię zasmucają? – spytała. Stałem do niej plecami, wyglądałem przez okno. – Zasmuca mnie to, że ktoś mógł uważać swoje życie za tak niewiele warte, żeby zrobić coś takiego. – Wiem, że to były ostre słowa, i pewnie lepiej byłoby, gdybym tego nie powiedział. – Powiedziałam ci, dlaczego to zrobiłam. Nie dlatego, że uważałam moje życie za niewiele warte. Zrobiłam to, żeby ulżyć w cierpieniu ojcu. Jak śmiesz, Connor Black. – rozpłakała się. – Przepraszam, nie chciałem. Przysięgam, że nie chciałem. Po prostu robi mi się smutno, kiedy je widzę, bo przypominają mi, przez co musiałaś przejść – wyszeptałem jej do ucha. Żałowałem każdego wypowiedzianego słowa. Spojrzała na mnie w górę, a ja delikatnie otarłem kilka łez, które ciekły po jej Strona 49

policzkach. – Nic się nie stało. Zapomnijmy o tym, chodźmy. – Jestem skończonym bydlakiem. – Oparłem czoło o jej czoło. – Masz szczęście, że lubię skończonych bydlaków – wyszeptała, uśmiechając się lekko. Miałem ochotę pocałować ją w usta. Chciałem poczuć je na moich, ale musiałem się powstrzymać. Z każdym dniem coraz trudniej było mi nad sobą panować w jej obecności, zwłaszcza po zeszłej nocy. Więc zamiast ust wybrałem włosy. Pocałowałem ją delikatnie w głowę i uśmiechnąłem się do niej. Po chwili ruszyliśmy do range rovera, żeby wyjechać do Michigan. Wrzuciłem bagaże do tyłu, a Ellery usiadła wygodnie. Ruszając, obejrzałem się i zauważyłem, że mi się przypatruje. Nie przejęła się, że to zauważyłem, bo za każdym razem, kiedy się oglądałem, widziałem, że na mnie patrzy. – Dlaczego tak mi się przyglądasz? – uśmiechnąłem się promiennie. – Rozmyślałam o Connorze Blacku, to wszystko. Westchnąłem i skierowałem wzrok z powrotem na drogę. Nie miała zamiaru odpuścić, dopóki nie dowie się o mnie czegoś więcej. Wiedziałem, że muszę się przed nią otworzyć i miałem taki zamiar, ale nie w tej chwili. Włożyła sobie słuchawki do uszu i wyglądała przez okno pasażera. Widziałem, że moja odpowiedź ją zirytowała. Poklepałem ją po ramieniu. Spojrzała na mnie i wyjęła słuchawki z uszu. – Będziesz mnie ignorować przez całą drogę? – spytałem. – Opowiesz mi trochę o Connorze Blacku? – uśmiechnęła się szelmowsko. Mój Boże, ta dziewczyna zaczynała mnie irytować w bardzo seksowny sposób. Westchnąłem i usiłowałem wymyślić coś, co powinienem jej powiedzieć, a jeszcze lepiej, od czego powinienem zacząć. Odwróciła głowę i znów włożyła słuchawki do uszu. Nie miałem zamiaru dać się jej ignorować, zwłaszcza przez kolejnych dziesięć godzin, tylko dlatego, że jest tak cholernie uparta i nie ma zamiaru uszanować mojej prywatności. Wyciągnąłem rękę i wyszarpnąłem jej słuchawki z ucha. – Ej, Connor, co robisz, do cholery? – Wyjmij je, ty uparciuchu, to pogadamy – uśmiechnąłem się. Wiedziała, że wygrała, i byłem pewien, że zrobiła to celowo. Nie miałem wyjścia, musiałem jej coś o sobie opowiedzieć, bo inaczej dałaby mi popalić. Zacząłem od opowieści o moim bracie bliźniaku, Collinie. Zmarł, kiedy miał siedem lat z powodu wirusa, który zaatakował serce. Kiedy skończyłem opowiadać o Collinie, powiedziałem jej o Cassidy i jej synu, Camdenie. Wyjawiłem, że Camden jest autystycznym dzieckiem i że to z jego powodu moja firma i ja jesteśmy zaangażowani w działalność dobroczynną na rzecz dzieci z autyzmem. Posłała mi pełne współczucia spojrzenie, położyła dłoń na moim ramieniu i zaczęła je głaskać. Przejęła się, widziałem to na jej twarzy i w jej oczach. Ellery była najtroskliwszą i najbardziej pomocną osobą, jaką w życiu poznałem. Później opowiedziałem o moim ojcu, o tym, jak zaczął mnie przygotowywać do pracy w Black Enterprises, kiedy miałem trzynaście lat. Opowiedziałem jej o Harvardzie, o tym, jak przejąłem firmę w wieku dwudziestu ośmiu lat i że w ciągu dwóch lat podwoiłem jej zyski. Z Ellery nietrudno rozmawiało się o życiu osobistym. Nie myślałem, że będę w stanie to zrobić, bo nigdy z nikim nie poruszałem takich tematów. Łatwo się z nią rozmawiało i widziałem, że była szczęśliwa, słuchając tego, co jej opowiadałem. W końcu spytała o to, czego nie poruszyłem. – A co z twoimi dawnymi związkami? Zagryzłem wargi i wziąłem głęboki oddech. Strona 50

– O dawnych związkach nie rozmawiam, nie ma sensu, po co wracać do przeszłości? Nie mam dziewczyny i nie chcę mieć. – Ta uwaga wyszła z moich ust, zanim zdążyłem się zastanowić. Odwróciła wzrok, a potem znów spojrzała na mnie. – Dlaczego? Nawet, jeżeli ktoś cię zranił, musisz się otrząsnąć i żyć dalej. Każdy przynajmniej raz w życiu został zraniony, niektórzy więcej niż inni, ale trzeba zdecydować, co zrobić z tym bólem – powiedziała. – To nie takie proste, Ellery, uwierz mi – odpowiedziałem, uważnie patrząc na drogę przede mną. – Czyli co, nie chcesz się nigdy ożenić i mieć dzieci ani idealnej rodziny? Spojrzałem na nią poważnie. – Nie, nie chcę niczego z rzeczy, które wymieniłaś. Zacytuję ciebie: „Nic nie trwa wiecznie”. – Connor, nie powinieneś tego cytować. Chyba źle mnie zrozumiałeś. – Nieważne, jak to zrozumiałem. Powiedziałem ci już wcześniej, że nie angażuję się w związki, i mówiłem poważnie. – Wiem. – Wyjrzała przez okno. Widziałem, że moje uwagi ją zabolały albo zraziły. Nie wiem, dlaczego mogła się poczuć dotknięta, przecież sama też nie chce tych bzdurnych rzeczy. Przyznaję, że może nie wszystko jest bzdurą, ale mnie przeraża. Rozmawialiśmy przez chwilę o niczym, potem włożyła mi jedną słuchawkę do ucha i spytała, czy podoba mi się muzyka. Wyglądało na to, że wszystko było w porządku, cieszyło ją, że może mi puszczać swoje piosenki. Nie ulegało kwestii, że mamy odmienny gust muzyczny. Jednak pozwalałem jej na to, bo za każdym razem, kiedy włączała nową piosenkę i pytała, czy mi się podoba, uśmiechała się. Przeklęty uśmiech. Jechaliśmy od czterech godzin, musiałem się zatrzymać, żeby zatankować. Zjechałem z autostrady i zatrzymałem się na pierwszej stacji benzynowej, jaka wpadła mi w oko. Ellery zasnęła jakieś pół godziny wcześniej, obudziła się, gdy zatrzymałem range rovera. – Co się dzieje? Co robimy? – spytała zaspana. – Zatankuję, a potem zatrzymamy się, żeby coś zjeść – odpowiedziałem. Wsiadłem i podszedłem do dystrybutora. Ellery otworzyła drzwi, wysiadła i się przeciągnęła. Podeszła do mnie i pocałowała mnie w policzek. – A to za co? – spytałem. – Podziękowanie za to, że opowiedziałeś mi o swojej rodzinie – uśmiechnęła się. Odwzajemniłem uśmiech, a ona powiedziała, że wchodzi do sklepu po parę rzeczy. Dokończyłem tankowanie i poszedłem do środka znaleźć Ellery. Widziałem, że stoi przy półce ze słodyczami i przygląda się niezmierzonej ilości śmieciowego jedzenia. Była tak pochłonięta oglądaniem czekolady, którą miała przed oczami, że nie zauważyła, że do niej podszedłem. – Masz zamiar faszerować się tymi śmieciami? Strona 51

– spytałem. Odwróciła się tak szybko, że się potknęła, ale podtrzymałem ją. – Ellery, nic ci nie jest? – spytałem, przytulając ją. – Nie, lekko zakręciło mi się w głowie – odpowiedziała. Przytrzymywałem ją, dopóki jej nie przeszło. – Wiedziałem, że powinniśmy wstrzymać się jeden dzień z wyjazdem. Nie jesteś jeszcze w stanie podróżować. Potrzebujesz więcej czasu, żeby wydobrzeć po upadku. Byłem na siebie wściekły o to, że nie przełożyłem wyjazdu na następny dzień. Ona przytulała głowę do mojej piersi, kazała mi przestać być nadopiekuńczym i powiedziała, że zawroty głowy spowodowane są pewnie lekami przeciwbólowymi, które brała. Wydało mi się to dziwne, bo nie widziałem, żeby brała jakieś leki. Zacząłem się o nią martwić. Prawdę mówiąc, martwiłem się o nią, odkąd zemdlała. Powiedziałem, że znajdę jakiś hotel i że zatrzymamy się na noc, żeby mogła odpocząć. Byliśmy przed czasem, wiedziałem, że spokojnie zdążymy dotrzeć jutro do Michigan. Powiedziała, że chce jechać jeszcze parę godzin i zjeść coś, zanim zatrzymamy się na noc. Wskazała drzwi wejściowe i poprosiła, żebym przyniósł jej koszyk. – Chyba nie masz zamiaru kupić tego wszystkiego, co? – spytałem. – Dobrze, panie Black, jeżeli musisz wiedzieć, jestem przed okresem. Cofnąłem się o krok, unosząc ręce. – Nie mów nic więcej. Uśmiechnęła się i wypełniła koszyk chipsami, czekoladą i popcornem. Stałem i przyglądałem się jej z przerażoną miną. Chyba nigdy nie widziałem nikogo, kto jadłby tyle śmieciowego jedzenia. Kobiety, które znam, praktycznie się głodzą. – Ej, to ty chciałeś mnie zabrać na tę wyprawę samochodową. Ja tylko staram się zachować spokój, bo kobieta bez tego wszystkiego w tej części miesiąca… – Machnęła ręką. – Lepiej, żebyś nie wiedział. Podeszliśmy do kasy, a ona postawiła koszyk na ladzie. Kasjerka słyszała naszą rozmowę. Spojrzała na mnie. – Niech jej pan wierzy – powiedziała. – My, dziewczyny, w tym szczególnym czasie jesteśmy dwa kroki od szaleństwa. Stałem i patrzyłem na nie obie oniemiały, kiedy sprzedawczyni kasowała towar. Podała kwotę do zapłaty, a Ellery spojrzała na mnie. Zerknąłem na nią zdumiony. – Naprawdę? Chcesz, żebym zapłacił za te śmieci? Kasjerka pochyliła się i spojrzała mi prosto w oczy. – Niech pan pamięta. Dwa kroki do obłędu. Strona 52

Wyjąłem portfel i zapłaciłem, marudząc pod nosem. Wziąłem torbę i wyszedłem. Ellery wsiadła do range rovera i ruszyliśmy w stronę drogi międzystanowej. Spojrzałem na nią i pokręciłem głową. – Co jest? – uśmiechnęła się. – Jesteś stuknięta, chciałem tylko, żebyś to wiedziała. – Aj, skarbie – roześmiała się. – Wiem, ale obiecuję, że to tylko parę dni. Starałem się jak mogłem powstrzymać uśmiech, ale nie potrafiłem. Była zdecydowanie zbyt urocza, a moje uczucia do niej stawały się z każdą chwilą silniejsze.

Rozdział 11 Jadąc drogą międzystanową, zauważyliśmy szyld kilku restauracji. Zjechałem z autostrady i pytałem Ellery, co chce zjeść. Powiedziała, żebym ją zaskoczył, bo lubi właściwie wszystko. Spytałem, czy jest pewna, a ona skinęła głową. Miałem ochotę na owoce morza, bo po lewej stronie zauważyłem restaurację, która je serwuje. Zjechałem na parking, wysiadłem i otworzyłem drzwi Ellery. Podałem jej ramię, a ona wsunęła w nie rękę i ruszyliśmy do restauracji. Kelnerka poinformowała nas, że musimy czekać około pół godziny, ale Ellery chyba nie chciała czekać. Powiedziałem jej, że pół godziny to żadne czekanie, chwyciłem ją za rękę i zaprowadziłem do baru, żebyśmy napili się czegoś, czekając na wolny stolik. Kiedy usiedliśmy przy barze, kelnerka położyła serwetki, pochylając się nad barem przede mną. Nie będę kłamał, była atrakcyjna, ale nie w moim typie. Kątem oka widziałem, że Ellery mierzy ją wzrokiem z góry na dół.

Miała zniechęconą minę, kiedy patrzyła na atrakcyjną barmankę. Chciałem ją sprawdzić, żeby się przekonać, czy jest zazdrosna. – Co ma być, przystojniaczku? Posłałem jej zalotny uśmiech i pochyliłem się do niej. – Seks z barmanką. – Jeden raz seks z barmanką, już się robi, ogierze. – Puściła do mnie oko. Ellery westchnęła. Widziałem po jej minie, że jest wściekła. Czekałem, aż mi coś powie, ale się nie odezwała. Spojrzała na barmankę i zrobiła rzecz niewyobrażalną. – Skarbie, kiedy przyniesiesz mu drinka, nie zapomnij wywalić na blat swoich kuszących cycków – uśmiechnęła się. Otworzyłem szeroko oczy, powoli odwróciłem głowę i spojrzałem na nią. Nie mogłem uwierzyć w to, co powiedziała. – Ellery, co ty, do cholery, wyprawiasz? – wyszeptałem. – Co? Zawstydzam pana, panie Seks z Barmanką. Kelnerka podeszła i podała mi drinka. Spojrzała na Ellery i z irytacją w głosie spytała ją, czego się napije. Ellery spojrzała na nią, wydymając wargi. – Nie uważa pani, że należy mi się taka sama obsługa jak jemu? Dlaczego tylko on mógł podziwiać pani cycki? Byłem zażenowany. Nie wierzyłem, że to zrobiła. Rzuciłem pieniądze na ladę i wstałem. Strona 53

– Chodź, skarbie, nasz stolik jest już chyba gotowy. Chwyciłem ją za rękę i pokręciłem głową. Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. – Punkt dla ciebie, niegrzeczna dziewczyno – wyszeptałem, pochylając się nad jej uchem. Mój plan się na mnie zemścił. Z tą dziewczyną lepiej nie zadzierać, to pewne. – Uwielbia pan to, panie Black, i dobrze pan o tym wie. Faktycznie, uwielbiałem to, i nienawidziłem się za to. Ta dziewczyna była wszystkim, czego pragnąłem, nie zdając sobie z tego sprawy. Złamała wszystkie moje zasady. Kelnerka zaprowadziła nas do stolika i podała nam kartę. Przeglądałem ją, patrząc, jak Ellery studiuje swoją. Spytałem, co chce zamówić, ale powiedziała, że nie wie. Kelnerka przyniosła nam napoje i spytała, czy może przyjąć zamówienie. Zamknąłem menu, a Ellery spojrzała na kelnerkę, przygryzając dolną wargę. Wtedy mnie olśniło, że nie przepada za owocami morza. Spojrzałem na kelnerkę i poprosiłem, żeby dała nam chwilę. Nie mogłem uwierzyć, że zgodziła się zjeść tu kolację. – Nie lubisz owoców morza, prawda? Wpatrywała się we mnie, przygryzając dolną wargę. Pokręciła głową. – Dlaczego nic nie powiedziałaś? – spytałem, przeczesując dłonią włosy. – Chciałam, żebyś wybrał, na co ty masz ochotę – powiedziała niewinnym tonem. Siedziałem i patrzyłem na nią. Usiłowałem pojąć, dlaczego zgodziła się przyjść do restauracji serwującej owoce morza, skoro ich nie lubi. Dlatego że była dobrą kobietą, która przede wszystkim myśli o innych. Przypomniałem sobie te sytuacje, kiedy zdobywałem przy niej nowe doświadczenia, i postanowiłem, że tym razem ja pokażę jej coś nowego. – Zamówię dla nas obojga – uśmiechnąłem się i skinąłem na kelnerkę. – Zaczniemy od kalmarów, nóżek krabowych i ogona kalmara. Proszę też dopisać do zamówienia smażone przegrzebki. Kelnerka spojrzała na Ellery, a ona zdobyła się na lekki uśmiech. Splotłem palce i oparłem łokcie na stole, pochylając się do niej. – Pamiętasz jak zmuszałaś mnie do jedzenia różnych rzeczy? Pizzy, hot doga, nie zapominajmy o jedzeniu pałeczkami. – Tak, pamiętam i nie mam nic przeciwko temu, co zamówiłeś. – Przekonamy się – uśmiechnąłem się szelmowsko. Pochyliła się nad stołem. – Jesteś mściwy, Connor Black. – Nie tak mściwy jak ty, skarbie – wyszeptałem. Ellery się odchyliła, a w tym czasie przyszła kelnerka i postawiła na środku stołu kalmary. Ellery szybko wyjęła telefon i położyła go sobie na kolanach. Patrzyła w dół i pisała coś. Nagle otworzyła szeroko oczy, a mnie nie udało powstrzymać się od śmiechu. – Kalmarów musiałaś szukać w Google, co? Strona 54

Skinęła głową i wypiła łyk coli, a ja dostrzegłem strach w jej oczach. Poczułem się naprawdę źle z powodu tego, co zrobiłem. Przestałem się śmiać i spojrzałem na nią z poważną miną. – Nie musisz ich jeść, przepraszam. Powiedziała, że nie ma sprawy i że spróbuje. Nabiła na widelec kawałek kalmara i obejrzała go. Odgryzła kęs i zaczęła robić przezabawne miny. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem telefon. Tej chwili nie chciałem zapomnieć. Spróbowała wszystkiego, co zamówiłem, i była bardzo odważna. Powiedziała mi nawet, że wszystko bardzo jej smakowało. Przez całą kolację śmialiśmy się i rozmawialiśmy. Jej śmiech podniecał mnie tak samo jak uśmiech. Z nią było wesoło, czułem się człowiekiem. Tylko tak mogę to ująć, bo nigdy nie byłem szczęśliwszy niż w chwilach, które spędzałem z nią. Skończyliśmy jeść, a kiedy wyszliśmy z restauracji, objąłem ją i przyciągnąłem do siebie. Położyła mi dłoń na piersi i oparła głowę na ramieniu. Chciałem ją mieć tak blisko, jak tylko się da. Na ogół zatrzymywałem się w najlepszych hotelach na świecie i nie chciałem teraz zadowolić się byle czym. Zjechałem z drogi, żeby znaleźć Ritz Carltona. Podjechałem do wejścia i zostawiłem kluczyki lokajowi, żeby zaparkował samochód. Weszliśmy do hotelu i podeszliśmy do recepcji, gdzie podałem nazwisko i poprosiłem o apartament prezydencki. Recepcjonista wezwał boya hotelowego, który zaprowadził nas do windy. – Dobry wieczór, panie i pani Black, witamy w Ritz Carltonie. Próbowałem wytłumaczyć, że nie jesteśmy małżeństwem, ale Ellery szybko mi przerwała i zaczęła prowadzić z nim grę. – Bardzo dziękujemy. Mój mąż chciał powiedzieć, że nie jesteśmy tu na długo. Winda zawiozła nas do apartamentu prezydenckiego. Kiedy drzwi się otworzyły, Ellery zerknęła na mnie. – Apartament prezydencki? Poważnie? Na jedną noc? Stwierdziłem, że to dobra okazja, żeby włączyć się do jej gry. – Dla mojej pięknej żony wybieram tylko to, co najlepsze. Czy moja żona nie jest piękna? – zagadnąłem boya z szerokim uśmiechem na twarzy. – Owszem, sir, pańska żona jest piękna. – Drogi mężu, zadbaj o to, żeby ten miły młody mężczyzna dostał sowity napiwek. Wyjąłem z kieszeni plik banknotów i zacząłem szukać dwudziestodolarówki. Ellery podeszła do mnie, chwyciła studolarówkę i wręczyła ją lokajowi. – Ma pan żonę albo dziewczynę? – spytała. – Tak, dziękuję pani za taką hojność – powiedział. – Niech pan jej kupi coś ładnego, może naszyjnik. Strona 55

Spojrzałem na nią, zaciskając zęby. Nie mogłem uwierzyć, że dała mu studolarowy napiwek. – Dziękuję pani, dziękuję panu, sir – powiedział przejęty i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. – Poważnie, studolarowy napiwek? – spytałem. – Taki dałeś taksówkarzowi. – Jakiemu taksówkarzowi, o czym ty mówisz? – spytałem zdezorientowany. – Tamtej nocy, kiedy odwoziłam cię do domu, musiałam zapłacić taksówkarzowi, nie miałam dość pieniędzy, więc sięgnęłam do twojego portfela i dałam mu setkę, a potem mi powiedziałeś, że ostro mnie zerżniesz. Szczęka mi opadła, a na twarzy odmalowało się przerażenie. – Tak powiedziałem? – spytałem zażenowany. – Tak – uśmiechnęłam się. – Ale byłeś pijany, więc ci wybaczyłam. Przeklęty uśmiech. – Studolarowy napiwek, Ellery? – Ruszyłem w jej stronę, powtarzając te słowa i uśmiechając się. Widać było, że jest przejęta. – Connor, wyluzuj, to tylko pieniądze, sam powiedziałeś, że masz ich mnóstwo – odpowiedziała, biegnąc za krzesło. Goniłem ją po całym apartamencie. Krzyczała, a ja powtarzałem cały czas: – Studolarowy napiwek? Wbiegła do sypialni, a ja za nią. Złapałem ją i rzuciłem na łóżko. Oboje się uśmiechaliśmy, a ja siadłem na niej okrakiem, uniosłem jej ręce nad głowę i tak trzymałem. Oboje dyszeliśmy, a ja wpatrywałem się w piękne, krystalicznie błękitne oczy. Górę wzięły uczucia. Nigdy nie czułem do nikogo czegoś tak silnego. Wiedziałem tylko, że jej pragnę. Musiałem ją poczuć. Jej wargi błagały, żeby je pocałować, a moje błagały, żeby spełnić ich pragnienie. Serce mi łomotało, ciało wyrywało się do niej. Trzymając ją za nadgarstki, opuściłem głowę i delikatnie musnąłem wargami jej wargi. Zatrzymałem się i spojrzałem jej w oczy. Nie miałem dość, chciałem więcej. Wypuściłem jej ręce i delikatnie pogładziłem ją grzbietem dłoni po policzku. Uniosła ręce do mojej głowy i wplotła palce w moje włosy. Byłem strasznie podniecony, nie mogłem tego ukryć. Czułem szybkie bicie jej serca i w tej właśnie chwili dotarło do mnie, że ona czuje do mnie to samo, co ja do niej. Znów przysunąłem wargi do jej ust i opadłem na nią, a ona rozchyliła wargi, pozwalając naszym językom spotkać się po raz pierwszy. Niesamowicie się ją całowało, było w tym wszystko, czego się spodziewałem. Niespiesznie błądziłem po jej wargach, lizałem je. Chciałem, żeby poczuła mnie i miłość, jaką jej dawałem. Delikatnie ująłem jej twarz w dłonie i zacząłem językiem przemierzać zarys jej szczęki. Nagle mój umysł zalały obrazy martwej Amandy, leżącej na podłodze, całej we krwi, i wszystkich innych kobiet, z którymi uprawiałem seks. Do cholery, co ja wyprawiam? Jak mogłem przekroczyć tę granicę? Straszliwie jej pragnąłem, ale nie mogłem ryzykować, że zniszczę tę przyjaźń. Była dla mnie zbyt ważna. Gwałtownie przerwałem pocałunek, odsunąłem się i usiadłem na brzegu łóżka. Przeczesałem włosy. – Przepraszam, Elle, ale nie mogę – powiedziałem. Usiadła na łóżku za mną. Nie mogłem zmusić się, żeby na nią spojrzeć, bo wiedziałem, że zobaczę ból i odrzucenie, jakie w tej chwili czuła. Strona 56

Zszokowały mnie słowa, które wypowiedziała. – Dlaczego, Connor? Dlatego że nie jestem jedną z twoich dziwek? Wiedziała o innych kobietach, a jednak nigdy się z tym nie zdradziła. Wstałem, nie patrząc na nią, i przeszedłem przez pokój. – Nie jesteś dziwką, Ellery, a ja po prostu nie mogę. – Proszę, powiedz mi, co jest nie tak i dlaczego mnie nie chcesz – błagała. Serce mi pękało, kiedy tak stałem, robiąc jej coś takiego. – Chcę cię, Ellery, w tym problem. Chcę cię cholernie, za bardzo. – No i jaki w tym problem!? – krzyknęła. Odwróciłem się i spojrzałem na nią z wściekłością. Może gdybym dał jej poznać moje prawdziwe ja, nie będzie mnie chciała i problem się rozwiąże. – Nie chcesz znać mojego prawdziwego ja. Nie jestem dobrym człowiekiem, wykorzystuję kobiety dla seksu. Nie mogę być w prawdziwym związku, nie chcę. – Nie musimy być w związku, możemy być przyjaciółmi z dodatkowymi korzyściami – powiedziała. Nie mogłem uwierzyć, że jest na tyle zaangażowana, że była skłonna sypiać ze mną bez zobowiązań. Nigdy nie zrobiłbym jej czegoś takiego, nigdy nie wykorzystałbym jej w ten sposób. Przysunęła się do mnie. – Connor, proszę. Potrzebuję cię – wyszeptała. – Nie, Elle, nie rób mi, nam tego. Nie mogę się z tobą przespać. Odwróciła się i wyszła z sypialni, oznajmiając, że ma mnie w dupie. W jej głosie słychać było złość i ból. Wyszedłem za nią, kiedy już miała wyjść z pokoju. Położyła dłoń na klamce i nacisnęła ją. Nie było mowy, żebym pozwolił jej wyjść z tego pokoju i pewnie zniknąć z mojego życia. – Nie waż się wychodzić, Ellery! – krzyknąłem. Stała przez chwilę ze spuszczoną głową, a potem zaczęła otwierać drzwi. Podszedłem, stanąłem za nią, położyłem rękę na drzwiach i zatrzasnąłem je z hukiem. Chwyciłem ją za ręce, odwróciłem i pchnąłem na drzwi. Musiałem jej pokazać, jakim mężczyzną jestem naprawdę. Patrzyła na mnie ze strachem w oczach, a ja nie mogłem znieść myśli, że tak mnie postrzega. Jednak musiała zrozumieć, jak bardzo ją kocham i to, że nie mogę sobie pozwolić na to, żeby ją zranić, niszcząc naszą przyjaźń. – Pieprzę się z kobietami dla przyjemności, to wszystko. Nie towarzyszą temu uczucia, nigdy ich nie było! – krzyknąłem, a z jej oczu spłynęła jedna łza. – Uwodzę je, wykorzystuję, pieprzę i rzucam. Tego chcesz? Chcesz, żebym cię tak potraktował?! Ty jesteś inna, Ellery, boję się ciebie. Sprawiasz, że czuję coś, czego nigdy wcześniej nie czułem. Myślę tylko o tobie, w dzień i w nocy. Czuję w środku pustkę, kiedy nie ma cię obok. Rozumiesz? To nie tak ma być, a jeżeli się z tobą prześpię, wszystko się zepsuje. – Co się stało, że taki jesteś? – wyszeptała. Nagle strach zniknął z jej oczu, a w jego miejsce pojawiło się współczucie. Nie Strona 57

mogłem na nią dłużej patrzeć, bo płakała, a mnie pękało serce na widok tego, co jej zrobiłem. Patrzyłem w podłogę, cały czas przytrzymując ją przy drzwiach. To przeze mnie znaleźliśmy się w tej sytuacji. Czas, żeby poznała prawdę. Jeżeli będzie chciała odejść po tym, co jej powiem, to odejdzie i nigdy więcej jej nie zobaczę. Doktor Peters miał rację – nie możemy dłużej niczego przed sobą ukrywać. Nasza przyjaźń stała się zbyt poważna. – Kiedy miałem osiemnaście lat, miałem dziewczynę. Zrobiła się bardzo zaborcza, chciała spędzać ze mną dosłownie każdą minutę. Nie byłem w stanie starać się jej uszczęśliwiać, czułem, że się duszę, więc z nią zerwałem. – Przerwałem i spojrzałem na nią ze łzami w oczach. – Dwa dni później popełniła samobójstwo. Zostawiła list, w którym wyjaśniła, że skoro nie może mnie mieć, nie chce żyć i napisała, żeby za jej samobójstwo winić mnie. – Chwyciłem ją za nadgarstki i odwróciłem je. – Teraz rozumiesz, dlaczego jestem smutny, kiedy widzę je u ciebie. Przypominają mi to, co zrobiłem. Zabiłem ją. Westchnęła, słysząc te słowa, wyzwoliła się z mojego uścisku i ujęła moją twarz w dłonie. – Nie zrobiłeś nic złego, Connor. Nie twoja wina, że się zabiła. Za jej słabość i niezdolność radzenia sobie nie możesz siebie winić. – Wtedy sobie przyrzekłem, że nigdy się nie zakocham ani nie zaangażuję emocjonalnie z inną kobietą, ale jeżeli chodzi o ciebie, jest już za późno. Już czuję się emocjonalnie związany, robię wszystko, żeby się opanować, ale nie umiem. – Odwróciłem się od niej, brakowało mi tchu. Dałem jej szansę, żeby mogła wyjść, i miałem zamiar pozwolić jej odejść, żeby mogła być szczęśliwa, ale nie odeszła. Podeszła do mnie i objęła mnie w pasie. – Jestem emocjonalnie związana i wszystko mi mówi, żebym trzymała się z daleka, ale widzę tę część twojej osobowości, której chyba innym nie pokazujesz – słodkiego, czułego i troskliwego mężczyznę, który oddałby cały świat za osobę, na której mu zależy. Odetchnąłem. Nie miała zamiaru odejść, chciała zostać. Rozumiała mnie i nie przejmowała się niczym, bo chciała być ze mną, a ja chciałem być z nią. Wyjawiłem jej tajemnicę, a ona nie uciekła. Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Dostrzegłem w jej oczach smutek. Chciałem, żeby znikł. Nie powinna być smutna, powinna być szczęśliwa. Przycisnąłem wargi do jej warg i pocałowałem ją namiętnie. Nasze języki tańczyły razem, a ja wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni. Serce biło mi jak szalone, ciało wyrywało się do niej, pragnąłem jej dotykać, być w niej. Posadziłem ją ostrożnie na łóżku, zadarłem jej bluzkę i zdjąłem ją. Zdjąłem koszulę, rozpiąłem spodnie, nie odrywając od niej wzroku. Nie chciałem już nigdy odrywać od niej wzroku. Wstała, zdjęła dżinsy i rzuciła je na podłogę. Położyła się na łóżku jedynie w czarnym koronkowym staniku i figach. Stałem, podziwiając tę niesamowitą kobietę, i mierzyłem wzrokiem każdą jej krągłość. Nigdy w życiu nie pragnąłem tak bardzo nikogo ani niczego. – Jesteś cholernie piękna – wyszeptałem, błądząc dłonią po jej brzuchu. Położyłem się na niej, a ona objęła mnie za szyję. Moje wargi spotkały się z jej wargami na krótką chwilę, a potem językiem zacząłem błądzić po jej szyi. Jęknęła i odchyliła głowę, żeby dać mi lepszy dostęp. Wygięła się, a ja zsunąłem jej z ramion ramiączka stanika i odsłoniłem piersi. Jęknąłem, delikatnie ssąc każdą brodawkę, a potem kreśliłem językiem koła na jej brzuchu. Przywarła do mnie biodrami, dając mi znać, że pragnie więcej. Chciałem ją pożreć. Myślałem, że zwariuję, bo tak bardzo jej pragnąłem i potrzebowałem. Kiedy lizałem i gładziłem każdy centymetr jej idealnego ciała, ona wsunęła mi dłoń w majtki. Jęknąłem z podniecenia. Jej dłoń była delikatna, objęła mój członek długimi palcami i pocierała go w górę i w dół. Lekko przesunąłem dłonią po krawędzi jej majtek, a moje palce zmierzały do jej nabrzmiałej, spragnionej łechtaczki. Oddychała szybko, jęknęła cicho i wymówiła moje imię. Zatoczyłem palcami parę kręgów wokół jej wrażliwego miejsca, Strona 58

a potem wsunąłem je w nią. – Jesteś taka wilgotna, Ellery. Boże, pragnę cię – jęknąłem. Nasze wargi się złączyły. Jęczała, kiedy delikatnie wsuwałem w nią palce. Była gotowa, czułem, że pragnie eksplodować. Zaczęła krzyczeć moje imię, kiedy delikatnie pocierałem jej łechtaczkę kciukiem, uwalniając całe jej pożądanie. Nigdy w życiu nie byłem tak podniecony, musiałem znaleźć się w niej. – Obiecuję, że będę ostrożny. Gdybym był zbyt brutalny, obiecaj, że mnie powstrzymasz – powiedziałem. Bałem się, że zupełnie stracę nad sobą panowanie i że zrobię jej krzywdę. Skinęła głową, a ja położyłem się na niej i wsunąłem się w nią ostrożnie. Patrzyłem jej w oczy przy każdym powolnym, pewnym pchnięciu. – Co ty ze mną wyprawiasz, Ellery? Kąciki jej warg się uniosły, a ona pociągnęła mnie na siebie i zaczęliśmy się namiętnie całować. Kiedy wszedłem w nią do końca, zacząłem poruszać się szybciej. Dyszała przy każdym pchnięciu. Jej dłonie błądziły po moich plecach, wbijała w nie paznokcie, podniecając mnie jeszcze bardziej. Pragnąłem, żeby ta chwila trwała wiecznie. Chciałem trwać tak w nieskończoność, nigdy z niej nie wychodzić. Była taka ciepła i było w niej tak przyjemnie. Ta chwila podobała się nam obojgu. Ona pragnęła mnie tak samo mocno jak ja jej. Zbliżyłem wargi do jej piersi, ssałem je delikatnie, przygryzając każdą brodawkę. Czułem, że wzbiera w niej pożądanie, przygotowując ją na kolejny orgazm, moje jęki stały się głośniejsze, zanurzałem się w niej z większą mocą. Uniosłem jej nogę i położyłem ją sobie w pasie, żeby wejść w nią głębiej i mocniej. – Dojdź dla mnie, Ellery, skarbie – wyszeptałem jej do ucha. Zaczęła oddychać z trudem i wykrzyczała moje imię, a jej ciałem wstrząsnął dreszcz ekstazy. – Boże, Ellery, tak mi w tobie dobrze – jęknąłem i wykrzyczałem jej imię, wypełniając jej wnętrze moim spełnieniem. Było to najbardziej niewiarygodnie i przyjemne uczucie, i chociaż uprawiałem seks milion razy, tym razem było inaczej. To było coś nowego. Spojrzałem na nią, dysząc, a ona pogłaskała mnie po twarzy i pociągnęła na siebie. Chwyciłem ją za głowę i zanurzyłem twarz w jej szyi. Nasze łomoczące serca zaczęły się uspokajać, podobnie jak oddech. Delikatnie zsunąłem się z niej, położyłem się na boku i patrzyłem na nią. Odgarnąłem jej włosy z twarzy, żeby widzieć całe jej piękno. – Jesteś niesamowita – uśmiechnąłem się. – To ty jesteś niesamowity – odpowiedziała. Leżeliśmy tak i rozmawialiśmy o tym, jak piękny był nasz akt, i o tym, że dla mnie był wyjątkowy. Ellery powiedziała, że na pewno dlatego, że kochałem się z nią z namiętnością i uczuciem. Miała rację, włożyłem w to wszystkie uczucia, jakimi ją darzyłem. Bo Ellery Lane spodobała mi się od chwili, kiedy zobaczyłem ją w mojej kuchni, a teraz byłem w niej zakochany. Po raz pierwszy w życiu się w kimś zakochałem, i to mnie przerażało. Przyciągnąłem ją do siebie i tuliłem mocno, aż zaczęliśmy drugą rundę. Strona 59

Rozdział 12 Objąłem ją we śnie. Tuliłem ją mocno, bo nigdy nie chciałem jej wypuścić. Leżałem i patrzyłem na nią, kiedy spała. Idealne wargi miała lekko rozchylone, kiedy nabierała płytkich oddechów. Spała spokojnie, musiałem dopilnować, żeby ten spokój już w niej pozostał. Nie mogłem się powstrzymać, delikatnie musnąłem palcem kontur jej twarzy. Przesunąłem się i delikatnie musnąłem linię jej idealnie zarysowanych warg, które były miękkie, kuszące i błagające o pocałunek. Nie mogłem przestać się wpatrywać w kobietę, której oddałem całe serce. Poruszyła się pod kołdrą i otworzyła oczy. Uśmiechnąłem się, kiedy spojrzały na mnie niewinnie.

– Dzień dobry – uśmiechnęła się. – Dzień dobry, skarbie – uśmiechnąłem się promiennie i lekko pocałowałem ją w czoło. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. – Nie, nie obudziłeś, ale mogę spytać, dlaczego mi się tak przyglądasz? – spytała niewinnie. – Przyglądam się, bo nie chcę oderwać od ciebie wzroku. Zasługujesz, żeby poświęcić ci całą uwagę bez przerwy – odpowiedziałem, delikatnie gładząc ją po policzku. Chwyciła mnie mocniej w pasie i położyła mi głowę na piersi. – Przy tobie czuję się bezpieczna, Connor. Nigdy w życiu nie czułam się bardziej bezpieczna – wyszeptała, całując mnie delikatnie. Zamknąłem na chwilę oczy, bo odjęło mi mowę. Nigdy nie czułem się tak potrzebny, nikt nigdy nie potrzebował mnie tak jak Ellery. Ja też potrzebowałem jej jak powietrza. Potrzebowałem jej jak kolejnego uderzenia serca, żeby żyć. Przysunęła się do mnie i nagle zasłoniła sobie usta dłonią. Wstydziła się porannego oddechu, ale mnie nie przeszkadzał. Przewróciłem ją na plecy i zacząłem ją całować. Powstrzymała mnie, spojrzała na zegarek i powiedziała, że jeżeli zaraz nie wstaniemy, spóźnimy się. Więc wpadłem na lepszy pomysł. Wstałem, a ona zagryzła dolną wargę, przyglądając mi się, zupełnie nagiemu przed nią. Uśmiechnąłem się i wyciągnąłem do niej rękę. – Wygląda na to, że będziemy musieli wziąć prysznic razem, żeby zaoszczędzić czas – powiedziałem. Szybko chwyciła mnie za rękę, a ja zaprowadziłem ją do łazienki. Odkręciłem wodę i wyregulowałem tak, żeby leciała ciepła, ale nie za gorąca, bo nie chciałem, żeby Ellery znów zemdlała. Miałem zamiar dopilnować, żeby to się nigdy więcej nie stało. Weszła pod prysznic pierwsza, a ja za nią. Staliśmy, a woda spływała po naszych ciałach, mocząc nam skórę. Wziąłem miękką gąbkę i butelkę z żelem do kąpieli udostępnionymi przez hotel i otworzyłem. Poczułem zapach wanilii i podsunąłem buteleczkę Ellery pod nos, żeby również mogła go poczuć. Uśmiechnęła się, wyjęła mi żel z dłoni i wylała go na gąbkę, którą trzymałem. Powoli ją myłem, zaczynając od piersi, przesuwałem gąbkę okrężnymi ruchami wokół jej brodawek. Jęknęła, chwyciła mój członek i pocierała go w górę i w dół pewnymi ruchami. Z głębi gardła wydobył mi się jęk, a ja dalej myłem każdy fragmencik jej ciała. Tak mnie podniecała i byłem taki sztywny, że pragnąłem jej tu i teraz. – Connor, chcę cię teraz, proszę – błagała. Odwróciłem ją, położyłem jej ręce na ścianie prysznica i wziąłem ją powoli od tyłu, całując ją w szyję, kiedy wsuwałem się w nią i wysuwałem. Wypuściłem jej dłonie i ująłem jej piersi, głaskałem i pocierałem je, a ona jęczała zmysłowo. Nie było nic bardziej podniecającego niż jej widok przy ścianie prysznica. Strona 60

Ledwie nad sobą panowałem. – Jesteś gotowa, Elle? – wyszeptałem, obejmując ją w pasie. Jęczała przy każdym głębokim pchnięciu. – Tak, dojdź ze mną, Connor – błagała. Kiedy usłyszałem, jak wypowiada te słowa, niczego więcej nie było mi trzeba. Wbiłem się w nią mocniej i wypełniłem ją moim ciepłem. Jej ciało zadrżało, ale trzymałem ją mocno. Oboje osunęliśmy się na podłogę, przytulając się w czystej rozkoszy. Kiedy byliśmy w stanie wyjść spod prysznica, zostałem w łazience, żeby się ogolić, a Ellery poszła do sypialni się ubrać. Wszedłem do pokoju i zastałem ją siedzącą na łóżku. Wyglądała, jakby ją coś martwiło. Stanąłem nad nią i przeczesałem dłońmi jej mokre włosy. – Co się stało, skarbie? – spytałem. Uśmiechnęłam się, żeby ukryć to, jak się czuła. – Nic się nie stało, tak sobie siedzę i marzę, żebyśmy mogli spędzić w tym pięknym hotelu jeszcze jedną noc. – Spojrzała na mnie w górę i się uśmiechnęła. Odwzajemniłem uśmiech, wyciągnąłem rękę, żeby pomóc jej wstać. – Nie martw się, czeka na nas w przyszłości mnóstwo pięknych hoteli. Poważnie myślałem o każdym słowie, które wypowiedziałem. Wyobrażałem siebie przyszłość z Ellery. Nigdy nie przypuszczałem, że można kogoś tak bardzo kochać. Przez tyle lat miałem zamknięte serce, ale teraz wiedziałem, że to dlatego, że miała je otworzyć ona, Spojrzała na mnie, a do jej oczu zaczęły napływać łzy. – Ellery, co się stało? Dlaczego wyglądasz tak, jakbyś miała się rozpłakać? – spytałem i objąłem ją. – Po prostu jestem szczęśliwa, to wszystko, tak bardzo mnie uszczęśliwiłeś – wyszeptała. – Ty też mnie uszczęśliwiłaś, skarbie, nie jestem w stanie powiedzieć, jak bardzo. – Ścisnąłem ją mocno i nie chciałem wypuścić. Pocałowałem ją w czoło i przerwałem uścisk. Jeżeli nie wyjdziemy z pokoju, nie zdążymy na pogrzeb. Wziąłem walizki i wyszliśmy z hotelu. Jechaliśmy drogą międzystanową, słuchając na zmianę ulubionej muzyki, aż zadzwonił mój telefon. Leżał na konsoli między mną a Ellery. Oboje zerknęliśmy na niego w chwili, kiedy na wyświetlaczu pojawiło się imię Ashlyn. Wziąłem głęboki oddech, bo wiedziałem, że Ellery mnie o nią spyta, a nie byłem jeszcze gotowy na rozmowę o tym, co łączy mnie z Ashlyn. Włączyłem przycisk ignoruj i przygotowałem się na pytanie, które miała zadać Ellery. – Kim ona jest, Connor? – spytała, wyciągając rękę i wyłączając radio. – Wiedziałem, że mnie o to spytasz – westchnąłem ciężko. – Musisz mi o niej opowiedzieć, jeżeli ma być między nami coś więcej – powiedziała władczym, ale spokojnym tonem. Wziąłem ją za rękę i uniosłem jej dłoń do ust. – Nie chcę o niej w tej chwili rozmawiać, Ellery. To nie jest odpowiednie miejsce ani czas. – Nie było mowy, żebym zniszczył ten wyjazd opowieścią o Ashlyn. Zaplanowałem, że wszystko jej wytłumaczę po powrocie do Nowego Jorku. – W porządku, poczekam, porozmawiamy o niej później. Ale przyjmę wszystko, co mi powiesz, bo między nami jest teraz inaczej, a cały nasz bagaż przeszłości zostawiamy za sobą, prawda? Obróciłem się do niej i się uśmiechnąłem. – Pewnie, że tak. Strona 61

– Chcę cię o coś spytać – powiedziała, odwijając twiksa. – Denny powiedział mi, że się zmieniłeś, odkąd mnie poznałeś. Przewróciłem oczami. Dlaczego Denny opowiada jej takie rzeczy? Będę musiał z nim porozmawiać. – Denny nie powinien opowiadać takich rzeczy, ale to prawda. Zaintrygowałaś mnie od chwili, kiedy zobaczyłem cię w mojej kuchni. Kiedy się obudziłem i usłyszałem, że ktoś mocno hałasuje, zszedłem na dół, żeby nawrzeszczeć na tego kogoś za to, że tak głośno się zachowuje. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy zobaczyłem piękną nieznajomą, która parzyła kawę. – Nawrzeszczałeś mi o swoich zasadach. – Cóż, myślałem, że przyprowadziłem cię do domu z klubu. – Wzruszyłem ramionami. – Przepraszam. Uśmiechnęła się i żartobliwie trąciła mnie w ramię. – Kiedy mi powiedziałaś, co dla mnie zrobiłaś i po tym, jak się ze mną obeszłaś, wiedziałem, że nie mogę pozwolić ci zniknąć z mojego życia. Denny też o tym wiedział, bo opowiadałem o tobie bezwiednie. – Roześmiała się i pochyliła się, żeby pocałować mnie w policzek, ale zamiast tego wsunęła mi twiksa do ust. Uśmiechnąłem się i odgryzłem kawałek. W końcu dotarliśmy do Michigan. Zauważyłem, że Ellery zesztywniała, kiedy zobaczyła znak. Wyciągnąłem rękę, chwyciłem jej dłoń i ścisnąłem delikatnie, żeby dać jej do zrozumienia, że wszystko będzie dobrze. Wiem, że to miejsce nie wiązało się dla niej ze szczęśliwymi wspomnieniami, doświadczyła tu więcej bólu niż szczęścia. Sięgnęła do torebki, żeby wyjąć dzwoniący telefon. Była to Peyton. Ellery przełączyła ją na tryb głośnomówiący, a Peyton opowiedziała nam o wieczorze spędzonym z Henrym. Ellery nie przejmowała się tym, że Peyton przedstawiała wszystko obrazowo, bo była do tego przyzwyczajona. Nie znałem Peyton długo, ale już ją lubiłem. Była dynamiczna jak Ellery, rozumiałem, dlaczego się przyjaźnią. Peyton powiedziała mi, żebym cieszył się życiem, zaciągnął Ellery do łóżka i pokazał jej całą moją seksowną naturę. Trafiła mi się okazja, żeby odwdzięczyć się Ellery za incydent w restauracji z owocami morza. Powiedziałem Peyton, że już to zrobiłem i że Ellery kazała mi robić rzeczy, które wprawiły w osłupienie nawet mnie. Mina Ellery była bezcenna, podobnie jak jej uśmiech. Przeklęty uśmiech. Wjechaliśmy na parking przed domem pogrzebowym i Ellery położyła mi rękę na ramieniu. Wiedziałem, że to będzie dla niej trudne, i mogłem sobie jedynie wyobrażać, co w tej chwili czuje. Wysiedliśmy z samochodu i Ellery wzięła głęboki oddech. – To ten sam dom pogrzebowy, w którym chowałam mamę i tatę – powiedziała, stając przed wejściem. – Nie musisz tu być. – Objąłem ją. – Zadzwoń do kuzynki i powiedz, że źle się poczułaś czy coś takiego. – Nie, to tchórzostwo. Nie mogę uciekać przed rzeczywistością. Poza tym mam ciebie – powiedziała. Kiedy weszliśmy, przywitała nas kuzynka Ellery, Debbie. Przykro, że musieliśmy się poznać w takich okolicznościach. Uściskałem ją i złożyłem kondolencje. Zaprowadziła nas do sali, w której wystawione były trumny z ciałami jej matki i ojca. Przytulałem Ellery mocno, kiedy do nich podchodziliśmy. Wyobraziłem ją sobie stojącą w tej samej sali przed trumną matki. Łzy niemal stanęły mi w oczach na samą tę myśl. Miała zaledwie sześć lat i musiała przeżyć coś tak potwornego. Wtedy nie miała nikogo, kto by ją chronił, teraz byłem przy niej ja, żeby uchronić ją przed bólem, którego będzie doświadczać w życiu od tej chwili. Ellery uklękła przy trumnie i się pomodliła. Strona 62

Ściskałem ją za ramiona, żeby dodać jej otuchy. Po ostatnim pożegnaniu obeszliśmy salę, żeby Ellery mogła zamienić parę słów z krewnymi. Wydawało się, że wszystko jest w porządku, ale zaczęły nas dobiegać szepty ludzi rozmawiających o niej i jej ojcu. Ellery usłyszała, że ktoś mówił, że nie targnęłaby się na życie, gdyby zabrano ją ojcu. Wściekła się i podeszła do nich, podetknęła im pod nos nadgarstki z bliznami, zaklęła i powiedziała, że nie powinno ich to nic obchodzić. Zuch dziewczyna. Zdenerwowały mnie bzdury, które o niej opowiadano, ale Ellery umiała brać sprawy w swoje ręce i tę z pewnością załatwiła. Nie przejęła się tym, że było ją słychać. Chwyciłem ją za rękę, powiedziałem, że szkoda nerwów, i wyprowadziłem ją na zewnątrz, żeby ochłonęła. – Muszę przyznać, że umiesz zrobić niezłe przedstawienie. – Uśmiechnąłem się i przytuliłem ją, żeby rozładować napięcie. – Przepraszam, po prostu nie wytrzymałam. Wiedziałam, że tak będzie, jeżeli tu wrócę. – Nic się nie stało – wyszeptałem. – Pożegnałaś się z ciocią i wujkiem, paru osobom powiedziałaś do słuchu, więc możemy jechać. Chyba że chcesz zostać? Pokręciła głową i powiedziała, że chce stąd jechać. Wskoczyliśmy do range rovera i zacząłem szukać w GPS-sie luksusowego hotelu w pobliżu. Ellery roześmiała się i powiedziała, żebym zarezerwował pokój w Athenuem Suite Hotel. Uśmiechnąłem się, bo jako pierwszy wyskoczył w GPS-sie, więc zarezerwowałem apartament prezydencki. Spytałem ją, dokąd chce jechać. Wiedziałem, że chce odwiedzić groby rodziców, ale nie byłem pewien, czy nie chce pojechać gdzieś wcześniej. Mieliśmy splecione palce, uniosła moją dłoń do ust i delikatnie pocałowała. Była niesamowitą kobietą, przy niej czułem się tak dobrze. Zatrzymaliśmy się w kwiaciarni, kupiłem kwiaty na grób jej rodziców. Rozzłościła się na mnie, kiedy nie pozwoliłem jej zapłacić, to uwielbiałem w niej najbardziej. Nie kochała mnie z powodu moich pieniędzy, nie miały dla niej znaczenia. Wolała płacić sama. Dla mnie nie miało to znaczenia. Byłem w stanie wydać na nią ostatni grosz. Była tego warta, chciałem dać jej cały świat. Zaprowadziła mnie do miejsca, gdzie pochowani byli jej rodzice, a ja odsunąłem się, żeby dać jej trochę prywatności. Usłyszałem, jak opowiada im o mnie i o tym, że wierzy, że jestem w stanie zrobić dla niej wszystko. Uśmiechnąłem się, bo miała rację, zrobiłbym dla niej wszystko, i byłem przekonany, że ona dla mnie też. Wiedziałem, że mnie kocha. Chociaż żadne z nas nie wypowiedziało jeszcze tych słów, czułem jej miłość w każdym jej spojrzeniu, kiedy mnie przytulała, całowała i kochała się ze mną. Całkowicie zawładnęła moim sercem i duszą, a ja wiedziałem, że tak będzie, kiedy tylko na nią spojrzałem. Podszedłem do niej, pomogłem jej się podnieść z klęczek i wziąłem ją w ramiona. – Jesteś o wiele za młoda, żeby mieć tyle doświadczeń ze śmiercią, Ellery. Ciężko mi na myśl, ile musiałaś przejść – wyszeptałem, całując ją w głowę. – Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co znaczy strata rodziców, zwłaszcza w tak młodym wieku. Zadziwiasz mnie swoją siłą, Ellery, bo nie wiem, czy byłbym w stanie to przejść, gdybym był na twoim miejscu. Uwolniła się z mojego uścisku i wyrwała parę chwastów, które wyrastały z ziemi przy grobie. – To kwestia decyzji. Można próbować żyć dalej na tyle normalnie, na ile się da, a można podjąć decyzję, że rezygnuje się z życia, i pogrążyć się w smutku. Wierzę w przeznaczenie i wierzę, że Bóg zabrał mojego tatę, żeby ulżyć mu w smutku i cierpieniu i żeby znów mógł być z moją mamą. Ta kobieta mnie zadziwiała. Emanowała niewiarygodną siłą i nadzieją. Byłem nią zachwycony i miałem zamiar spędzić z nią resztę życia. – Jesteś niesamowita. Nie wiem, czym sobie zasłużyłem na to, żebyś zjawiła się w moim życiu – powiedziałem, głaszcząc jej długie blond włosy. Wstała, zarzuciła mi ręce na szyję i pocałowała mnie. Wziąłem ją na ręce i Strona 63

zaniosłem do range rovera. – Co robisz? – spytała z uśmiechem. – Zabieram cię na lody. – Odwzajemniłem uśmiech, a ona ukryła twarz w mojej szyi. Zatrzymaliśmy się w miejscowej lodziarni, w której kupiłem dwa rożki. Siedzieliśmy naprzeciw siebie przy stoliku z kutego żelaza. Podniecała mnie, gdy lizała lody, i wiedziała o tym, bo uśmiechała się, kiedy to robiła. Cholerny uśmiech. Złapałem się na tym, że przy Ellery jestem bez przerwy podniecony. A nawet kiedy z nią nie jestem, bo ciągle o niej myślę. – Lepiej się pośpiesz z tym jedzeniem, bo musimy szybko dotrzeć do hotelu – powiedziałem. – Skąd ten pośpiech, panie Black? Nie może się pan czegoś doczekać? – uśmiechnęła się. – Nie masz nawet ma to związek ze Wstała szybko od Chwyciła mnie za

pojęcia, czego nie mogę się doczekać, Ellery, powiem tylko, że zdzieraniem majtek – wyszeptałem, żeby nikt nie usłyszał. stolika, wyrwała mi lody z ręki i wyrzuciła oba do kosza. rękę i wyprowadziła z lodziarni.

– Lepiej, żebyś dotrzymał tej obietnicy, Connor – wyszeptała mi do ucha, a potem wsiadła do samochodu.

Rozdział 13 Dotarliśmy do hotelu i wjechaliśmy windą do apartamentu prezydenckiego. Ellery miała zachwyconą minę, kiedy otworzyłem drzwi i wpuściłem ją do środka. Podszedłem do kominka i rozpaliłem go. Ellery podeszła do mnie i objęła mnie w pasie.

– Tak mi przy tobie dobrze – powiedziała. Odwróciłem się i mocno ją przytuliłem. – Na pewno nie tak, jak mnie z tobą, kochanie – wyszeptałem i zanurzyłem nos w jej włosach. – Zatańcz ze mną – uśmiechnęła się. – Z przyjemnością z tobą zatańczę, ale może najpierw puszczę muzykę. Podszedłem do niewielkiego zestawu stereo, stojącego na stoliku przy oknie. Wróciłem do niej i objąłem ją w pasie. Przytuleni powoli poruszaliśmy się w rytm spokojnej melodii z radia. Ta chwila była jak ze snu, nie sądziłem, że mogę być bardziej szczęśliwy niż w tej chwili. Nie potrzebowaliśmy słów. Patrzyliśmy sobie w oczy i wiedzieliśmy, co czuje to drugie. – Nie chciałabym być nigdzie indziej niż tu z tobą – powiedziała cicho. Pochyliłem się i musnąłem jej wargi swoimi. Lekko przygryzłem jej dolną wargę, a ona się uśmiechnęła. Nasz pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, a my nie przestawaliśmy poruszać się w rytm muzyki. Powoli rozpiąłem jej bluzkę i zsunąłem jej ją z ramion, aż opadła na podłogę. Błądziłem dłońmi po krągłościach jej pięknego ciała, aż poczułem, że chcę więcej. Uniosłem dłoń i musnąłem nią wewnętrzną stronę jej uda, zadzierając krótką czarną spódniczkę. Z jej ust wydobył się jęk, kiedy dotknąłem koronkowych majtek. Rozpięła mi spodnie i wsunęła w nie rękę, chwytając w dłoń moją męskość. Boże, była taka ciepła. Rozpiąłem jej czarny koronkowy stanik i rzuciłem go na Strona 64

podłogę, a potem ona zdjęła mi koszulę przez głowę. Przytulałem ją mocno, czułem jej miękkie, nagie piersi napierające na mój nagi tors. Ostrożnie położyłem ją na podłodze przed kominkiem. Zsunąłem z niej spódniczkę, całując ją po brzuchu i przesuwając się w dół. Delikatnie całowałem i lizałem każde udo, i zatrzymałem się w najwrażliwszym miejscu. Spojrzałem na nią z uśmiechem, chwyciłem jej majtki i zdarłem je z niej. – Obiecałem zdzieranie majtek – powiedziałem. – Dotrzymujesz obietnic – uśmiechnęła się zmysłowo. Moje wargi powróciły do wewnętrznej strony jej uda, zataczałem językiem kręgi, a ona zanurzyła palce w moich włosach. Była wilgotna i pragnęła mnie. Delikatnie przemierzyłem pocałunkami drogę do jej łechtaczki, a ona jęknęła i wygięła się w łuk, jak tylko jej dotknąłem. Byłem tak podniecony, że myślałem, że skończę w tej chwili. Czułem ją, upajałem się jej wilgocią i pożądaniem. Wsunąłem palce do środka i poruszałem nimi powoli, wargami pieszcząc jej najwrażliwsze miejsca, aż doprowadziłem ją na szczyt. Jej ciało się naprężyło, a jej dłonie zacisnęły się mocno na mojej głowie. Przesunąłem się w górę, całując ją i dając jej posmakować tego, czego zasmakowałem ja. Nie mogłem dłużej czekać, chwyciłem mój pulsujący członek i wsunąłem go w nią. Uśmiechnęła się i krzyknęła z rozkoszy. Żar kominka ogrzewał nasze ciała, kiedy kochaliśmy się namiętnie przez ponad godzinę. Kiedy skończyliśmy, okryłem nas kocem i leżeliśmy, wpatrując się sobie w oczy. Musnąłem palcem kontur jej twarzy, a potem pogładziłem ją za uchem. Chciałem jej powiedzieć, że ją kocham, ale za bardzo się denerwowałem i bałem. Nigdy nie wypowiedziałem tych słów do nikogo poza rodziną, ale to się nie liczyło. Więc spytałem ją, czy jest głodna, i pocałowałem ją w nagie ramię. – Mam ochotę na ciebie – uśmiechnęła się szelmowsko. Wziąłem głęboki oddech, bo znów poczułem podniecenie. Pogłaskałem ją po policzku. – Zawsze mam na ciebie ochotę, ale w końcubędziemy musieli coś zjeść. Z przykrością to przerywam, skarbie, ale seksem się nie najemy. Wydęła wargi, a ja zacząłem ją łaskotać. Zachichotała i chwyciła mnie za ręce, żeby spróbować mnie powstrzymać. Uwielbiałem patrzeć, jak się śmieje. W końcu przestałem, kiedy jęknęła, bo zabolało ją rozcięcie. Delikatnie pocałowałem jej szwy i wstałem, żeby zamówić posiłek. Poszedłem do sypialni, włożyłem czarne spodnie od piżamy, a Ellery zarzuciła na siebie szlafrok. Po chwili obsługa hotelowa dostarczyła kolację, a my z radością zjedliśmy smaczny posiłek. Martwiłem się trochę, patrząc na Ellery, bo wydawała się blada. – Dobrze się czujesz, Elle? Wydajesz się blada – zagadnąłem, zmartwiony. Powiedziała, że nic jej nie jest i że jest trochę zmęczona, puściła do mnie oko i dodała, że to ja jestem temu winien. Faktycznie miała długi, pełen emocji dzień, więc rozumiałem, że ma prawo być zmęczona. Miałem zaproponować, żebyśmy się położyli i odpoczęli, ale ona spojrzała na mnie uwodzicielsko. – Chciałby pan wziąć ze mną gorącą kąpiel, panie Black? – Z przyjemnością, panno Lane, byle nie za gorącą. Nie chcę, żeby pani zemdlała – uśmiechnąłem się. Wanna była tak duża, że zmieściłyby się w niej cztery osoby. Odkręciłem wodę, zdjąłem spodnie od piżamy, wszedłem do wanny i położyłem się, robiąc miejsce Ellery. Braliśmy już wspólnie prysznic, ale to była nasza pierwsza wspólna kąpiel, i myśl o jej wilgotnym, nagim ciele leżącym przy moim strasznie mnie podnieciła. Patrzyłem, jak upina włosy klamerką, żeby się nie zmoczyły. Uwielbiałem ją w koku. Dzięki niemu miała odsłoniętą długą szyję, którą tak bardzo uwielbiałem całować. Zdjęła szlafrok, rzuciła go na podłogę i podeszła do wanny. Była cholernie seksowna, a ja chciałem w każdej minucie dać jej odczuć, jak bardzo jest seksowna. Wsunęła się do wanny i oparła głowę na mojej piersi. Objąłem ją i upajałem się jej miękką, wilgotną skórą. Nie mogłem się powstrzymać, zacząłem Strona 65

delikatnie całować ją w szyję, była taka kusząca. – Uwielbiam, kiedy masz upięte włosy. – Tak? – uśmiechnęła się, a ja nadal obsypywałem pocałunkami jej szyję. – Nie masz pojęcia, jak strasznie cię pragnąłem tamtego wieczoru na balu charytatywnym. Robiłem, co mogłem, żeby się opanować, bo miałem ochotę zaciągnąć cię do łazienki i zrobić, co swoje. – Żałuję, że tego nie zrobiłeś. – Delikatnie musnęła mnie palcem po ręce. – Nie żałuj. Byłbym brutalny i mógłbym cię przestraszyć. – Nie byłbyś mi w oczy. – wiecznością, do oczu. Jej pocałowałem.

w stanie mnie niczym przestraszyć. – Odwróciła głowę, żeby spojrzeć Nieskończoność jest wiecznością i tym jesteś dla mnie. Jesteś moją panie Black. Z trudem przełknąłem ślinę, bo łzy zaczęły mi napływać słowa bardzo mnie wzruszyły. Musnąłem palcem jej wargi, a potem ją

– Zrobiłbym dla ciebie dosłownie wszystko. Tylko poproś, a zrobię to, bez względu na to, jakiego będzie wymagać poświęcenia – powiedziałem, patrząc w jej błękitne oczy. W jej oczach pojawiły się łzy, obrysowała palcem kontur moich warg. – To najpiękniejsze słowa, jakie w życiu usłyszałam. – Są prawdziwe, każde słowo – wyszeptałem, a nasze wargi spotkały się po raz ostatni przed pójściem do łóżka. Rano otworzyłem oczy, kiedy słońce zaglądało do pokoju przez cienkie zasłony, idealnie zawieszone w oknach. Ellery wtulała się we mnie, oplataliśmy się nogami i byliśmy zaplątani w kołdrę. Przeciągnęła się i przesunęła dłonią po mojej piersi, spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. Pocałowałem ją w czubek nosa. – Dzień dobry, kochanie – powiedziałem. – Dzień dobry, kochanie. Chcę się tak budzić każdego dnia. Uwielbiam budzić się w twoich ramionach. Te słowa mnie uszczęśliwiły. Bałem się, że pomyśli, że między nami wszystko dzieje się za szybko. – Nie jestem w stanie wymyślić lepszego początku dnia niż taki, kiedy budzę się, trzymając się w ramionach – uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w usta. Zerwaliśmy się, słysząc pukanie do drzwi. Włożyłem spodnie od piżamy i otworzyłem drzwi. Było to nasze śniadanie. Kiedy je zjedliśmy i wypiliśmy kawę, Ellery dostała wiadomość od byłego chłopaka, Kyle’a. Wyglądała na zaniepokojoną, bo był w Michigan i chciał się z nią spotkać. Powiedziałem, że nie mam nic przeciwko temu i żeby napisała mu, gdzie jesteśmy. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że Ellery naprawdę zdenerwowała się wiadomością od niego. Nie powiedziała mi tego, ale widziałem niepokój na jej twarzy. Poszliśmy do sypialni, ubraliśmy się i spakowaliśmy, żeby wracać do Michigan. Niedługo potem zapukał Kyle. Ellery westchnęła i wpuściła go do środka. Widać było, że jest zaskoczony moim widokiem. Uśmiechnąłem się, pomachałem mu i powiedziałem: Strona 66

„cześć”. Chciał porozmawiać z Ellery na osobności, ale ona się nie zgodziła. Powiedziałem, że nie mam nic przeciwko temu i że będę w sypialni, gdyby mnie potrzebowała. Skinęła głową, a Kyle mi podziękował. Po około dziesięciu minutach usłyszałem, że Ellery krzyczy na Kyle’a. Postanowiłem poczekać jeszcze chwilę, żeby zobaczyć, czy się uspokoi. Nie uspokoiła się, krzyczała coraz głośniej, więc wyszedłem z sypialni i usłyszałem, jak Kyle pyta ją, czy o czymś mi powiedziała. Podszedłem do nich. – Co miałaś mi powiedzieć? – spytałem, patrząc na Ellery. Błagała Kyle’a, żeby zamilkł dla dobra ich obojga. Nie wiedziałem, o co chodzi. Wiedziałem tylko, że Kyle próbuje mi coś powiedzieć, czego Ellery cholernie się boi, widziałem to po jej minie. Kyle nie słuchał Ellery, spojrzał mi w oczy zimnym wzrokiem. Zerknąłem na Ellery, której po twarzy zaczęły spływać łzy. – Ona ma raka i nie chce poddać się leczeniu, skazuje się na śmierć. To dlatego odszedłem. Nie mogłem siedzieć i patrzeć, jak umiera – powiedział. Zamarłem. Nie mogłem uwierzyć. Kyle spojrzał na Ellery, przeprosił ją i wyszedł. Moje serce biło jak oszalałe, jakby miało wyskoczyć mi z piersi. Spojrzałem na Ellery, której łzy ciekły po twarzy. – Ellery, to prawda?! – krzyknąłem. Skrzywiła się, słysząc mój podniesiony głos, i skinęła głową. – Tak, to prawda – płakała. Zacisnąłem pięści i zęby. – Wiedziałaś, że masz raka, jeszcze zanim cię poznałem, ale ukryłaś to przede mną po tym wszystkim, co razem przeszliśmy? Co z ciebie za człowiek?! – krzyczałem na nią. Nie wiedziałem, co robię. Byłem zdezorientowany i nie mogłem w to wszystko uwierzyć. Skórę miałem rozpaloną, brakowało mi tchu. – Proszę, Connor, pozwól mi wytłumaczyć – prosiła. Byłem tak wściekły, że nie byłem w stanie trzeźwo myśleć. – Wytłumaczyć? Co? Co tu jest do tłumaczenia? Miałaś zamiar oznajmić mi któregoś dnia, że umierasz? I dlaczego, do cholery, się nie leczysz? – Nic z tego nie rozumiałem. Dlaczego nie chciała poddać się leczeniu i skazywała się na śmierć? Kto się tak zachowuje? – Connor, proszę uspokój się – błagała. – Mam się uspokoić? Chcesz, żebym był spokojny po tym, jak przed chwilą się dowiedziałem, że kobieta, którą kocham i z którą chcę spędzić resztę życia, umiera? Nie chcę niczego słuchać. Przyprawiasz mnie o mdłości, Ellery. Nie mogę, nie mogę nawet na ciebie patrzeć. – Byłem oślepiony złością, przestałem nad sobą panować. Odwróciłem się w stronę sypialni. Ellery pobiegła za mną i chwyciła mnie za rękę. – Connor, proszę, nie rób tego, pozwól mi wytłumaczyć. Wyszarpnąłem rękę, a ona poleciała na podłogę. Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Głos miałem już spokojny, ale zbolały. – Twoje zawroty głowy i zmęczenie, to wszystko z powodu raka. Twój stan się pogarsza i wiedziałaś o tym, ale ukrywałaś to przede mną. Obnażyłem przed tobą duszę. Powiedziałem ci rzeczy, o których nie wie nikt na tym świecie. Podzieliłem się z tobą sobą. Jak mogłaś zrobić mi coś takiego, Ellery? – Oczy napełniły mi się łzami. Wszedłem do sypialni i zatrzasnąłem za Strona 67

sobą drzwi. Spacerowałem w tę i z powrotem po pokoju. Nadal miałem przyspieszony oddech i wydawało mi się, że serce rozpadło mi się na milion drobniutkich kawałków. Nie było mowy, żebym jechał z nią z powrotem do Nowego Jorku, więc wyjąłem telefon i zarezerwowałem dla niej bilet na najbliższy lot. Wziąłem walizkę i otworzyłem drzwi sypialni. Kiedy szedłem w stronę wyjścia, Ellery podskoczyła. – Connor, poczekaj, proszę – poprosiła. – Trzymaj się ode mnie z daleka. – Wycelowałem w nią palec. – Zarezerwowałem ci lot powrotny do Nowego Jorku, samolot jest za dwie godziny, więc się ogarnij, żebyś zdążyła. Wracam sam. W tej chwili nie mogę na ciebie patrzeć, nie mówiąc o dziesięciogodzinnej podróży samochodem. Wyszedłem z hotelowego pokoju i zostawiłem miłość mojego życia samą, przestraszoną, zapłakaną. Co ze mnie za człowiek? Sam nie wiedziałem. Wsiadłem do range rovera i ścisnąłem kierownicę najmocniej, jak mogłem. Wziąłem telefon i zadzwoniłem do Denny’ego. – Dzień dobry, Connor, jak tam wyprawa? – spytał. – Denny, panna Lane przyleci za kilka godzin samolotem z Michigan. Lot ma numer dwieście osiemdziesiąt dwa, proszę, żebyś ją odebrał z lotniska i zawiózł do jej mieszkania. – Nic się nie stało, panie Connor? Wydaje mi się, że jest pan zdenerwowany. – Panna Lane i ja nie będziemy się już widywać, nie chcę na ten temat rozmawiać. Właśnie wyszedłem z hotelu i jadę do Nowego Jorku. Odbierz ją z lotniska i odwieź do domu. – Oczywiście, panie Connor, pojadę po pannę Lane. – Denny – powiedziałem, zanim się rozłączyłem. – Tak? – Pewnie będzie potrzebowała pociechy, kiedy wysiądzie z samolotu, proszę, wesprzyj ją. – Nie ma sprawy, wie pan, że bardzo lubię pannę Lane. Rozłączyłem się i wyjechałem z hotelowego parkingu. Myśli mi szalały i cały czas na nowo odtwarzałem w głowie rozmowę z Kyle’em. Zaślepiła mnie złość, kiedy Ellery potwierdziła, że ma raka i że nie szuka leczenia. Wiem, że powiedziałem parę niemiłych rzeczy, ale byłem taki zły i czułem się zdradzony. Zastanawiałem się, czy miała zamiar w ogóle powiedzieć mi o tym, że jest chora. Od samego początku wiedziałem, że coś jest z nią nie tak, ale przez myśl mi nie przeszło, że ma nawrót raka. Wyłączyłem telefon. Nie miałem ochoty rozmawiać z nikim ani niczego słuchać. Robiłem, co mogłem, żeby jakoś się trzymać, bo ostatnią rzeczą, jakiej było mi trzeba to się rozkleić. Nie mogłem przestać myśleć o niej siedzącej na podłodze ani zapomnieć jej miny, kiedy na nią krzyczałem. Nie mogłem zapomnieć strachu w jej oczach tuż przed tym, zanim Kyle mi powiedział. Była sama, ale nie było mowy, żebym mógł z nią tam zostać. Zrobiła mi coś, co potwornie bolało. Nie wiedziałem, czy kiedykolwiek będę w stanie jej wybaczyć. Łzy zaczęły mi ciec po policzkach, kiedy jechałem. Spojrzałem przed siebie i zobaczyłem pole po prawej stronie. Zjechałem na bok, wysiadłem z auta i zacząłem biec w stronę pola. Poczułem kilka kropli deszczu, które spadły mi na twarz. Biegłem, aż zabrakło mi sił. Zatrzymałem się na środku pola i zacząłem krzyczeć. Ból i poczucie zdrady były tak silne, że wydawały mi się nierealne, nigdy wcześniej nie doświadczyłem czegoś takiego. Niebo się rozchyliło i deszcz zaczął lać się na mnie strumieniami, a ja padłem na kolana i zacząłem szlochać. Serce mnie bolało, czułem się tak, jakbym dostał cios w klatkę piersiową. Jakby ktoś wydarł mi serce z piersi. Strona 68

Podniosłem się z ziemi i wróciłem do range rovera. Byłem przemoczony, zmarznięty i musiałem się przebrać w suche ubranie. Otworzyłem bagażnik, wziąłem walizkę i rzuciłem ją na przednie siedzenie. Usiadłem na tylnym siedzeniu i zdjąłem mokre rzeczy. W torbie miałem ręcznik, którym wytarłem włosy i ciało. Włożyłem na siebie suche ciuchy, usiadłem w fotelu kierowcy i wziąłem głęboki oddech. Musiałem zadzwonić do Peyton, żeby powiedzieć jej, co się stało, i dowiedzieć się, czy ona wie o chorobie Ellery. Zadzwoniłem do mojego pracownika, Scotta, i kazałem mu zdobyć numer Peyton. Jak tylko do mnie oddzwonił, wybrałem numer i wyjechałem na drogę. – Cześć – odezwała się Peyton. – Peyton, mówi Connor Black, muszę z tobą porozmawiać. – Connor, wszystko w porządku? Z Elle wszystko w porządku? – spytała z paniką w głosie. – Mam do ciebie pytanie i muszę cię poprosić, żebyś była ze mną szczera. – Connor, przerażasz mnie. Co się dzieje, do diabła? – Wiedziałaś, że Ellery ma nawrót raka? W słuchawce zaległa cisza. – Nie, Connor, nie wiedziałam. Nie pisnęła słowem na ten temat. Czułem, że Peyton mówi prawdę, i nienawidziłem tego, że dowiedziała się tego ode mnie, ale musiałem ją poprosić, żeby była przy Ellery, więc musiałem wytłumaczyć, co się stało. – Kyle zjawił się w hotelowym pokoju w Michigan i powiedział mi, że Ellery ma wznowę raka. Powiedział też, że Ellery nie chce się poddać leczeniu i dlatego od niej odszedł. Nie mógł siedzieć i patrzeć, jak umiera. – Pieprzony dupek. Co masz na myśli, mówiąc, że się nie leczy? – Nie chce się poddać leczeniu, bo twierdzi, że nie jest w stanie znów przechodzić przez to samo. Peyton, powiedziałem jej parę strasznych rzeczy i zostawiłem ją. Zarezerwowałem jej lot powrotny do Nowego Jorku i zostawiłem ją samą w hotelowym pokoju. Kazałem odebrać ją z lotniska kierowcy i odwieźć do domu. Będzie cię potrzebować po powrocie. Musisz być przy niej i dopilnować, żeby nic jej się nie stało. – Connor, nic ci nie jest? – spytała. – Nie wiem, Peyton. Czuję się rozwalony i nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie wybaczyć jej to, że ukryła to przede mną. – Jesteś zraniony i zły, rozumiem, ale jeżeli kochasz ją tak, jak mi się wydaje, przejdziesz przez to. – Nie mam wyjścia, Peyton. Proszę, bądź przy Ellery. – Będę, Connor. Nie martw się o nią, biorę to na siebie. Rozłączyłem się i jechałem dalej. W głowie mi dudniło, a łzy przesłaniały mi wzrok. Głowę rozsadzało mi wspomnienie tego, co się wydarzyło. Jak to możliwe, że jeszcze wczoraj byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, a dziś jestem najbardziej żałosnym? Pojechałem prosto do Nowego Jorku. Zatrzymałem się tylko, żeby zatankować. Kiedy w końcu dotarłem do domu, wszedłem do windy i do ciemnego mieszkania. Czułem się samotny, bo ostatnio byłem tu z Ellery. Rzuciłem klucze na stół w korytarzu i podszedłem do barku. Wziąłem butelkę szkockiej, szklankę i poszedłem na górę do pokoju. Przechyliłem szklankę i wypiłem pierwszy drink. Potrzebowałem alkoholu, żeby zagłuszyć ból. Wstałem z łóżka i poszedłem do łazienki. Musiałem wziąć prysznic. Wszedłem pod prysznic i stałem pod strumieniem gorącej wody, która spływała po moim ciele. Byłem psychicznie i fizycznie wykończony. Oparłem dłonie o ścianę i spuściłem głowę. Czułem się zagubiony i samotny jak nigdy w życiu. Wyszedłem spod prysznica i owinąłem się w pasie ręcznikiem. Wchodząc do Strona 69

sypialni, przystanąłem i patrzyłem na obrazy Ellery. Kupiłem je po to, żeby być bliżej niej, ale w tej chwili tak się nie czułem, czułem się jeszcze dalej. Usiadłem na łóżku i spojrzałem na telefon. Byłem zaskoczony, że nie próbowała do mnie zadzwonić. Chyba po tym, co jej powiedziałem i jakim tonem, była przestraszona. Wyłączyłem telefon, nie chciałem, żeby ktokolwiek mi przeszkadzał. Wziąłem fiolkę z lekami, które przepisał mi doktor Peters i postanowiłem wziąć jedną tabletkę na sen. Nalałem sobie kolejną szklankę szkockiej i popiłem tabletkę. Wstałem, poszedłem do szafy, włożyłem spodnie od piżamy i się położyłem. Leżałem, aż jedna łza spłynęła mi po policzku, a potem szybko zasnąłem.

Rozdział 14 Następnego ranka odwróciłem się na wznak, otworzyłem oczy i wpatrywałem się w puste łóżko. Wyciągnąłem rękę po telefon, leżący na nocnej szafce, i włączyłem go. Miałem być jeszcze w Michigan, dałem przykaz Valerie, żeby dzwoniła do mnie tylko wtedy, gdyby ktoś umierał. Wiedziałem, że firma będzie w dobrych rękach wiceprezesa Phila. Dostałem wiadomość od Ashlyn. Cholera, nie byłem w stanie się z nią użerać, zwłaszcza teraz. „Connor, wiem, że wyjechałeś, ale miałam nadzieję, że spotkamy się, jak wrócisz. Strasznie za Tobą tęsknię i brakuje mi naszej przyjaźni”. Musiałem spławić ją na jakiś czas. Nie chciałem nawet słyszeć jej głosu, nie mówiąc już o tym, żeby na nią spojrzeć. Zadzwoniłem do Howiego w biurze na Florydzie i poprosiłem go, żeby znalazł jej jakieś zajęcie na parę tygodni. Powiedział, że jedna z ich asystentek właśnie odeszła i potrzebują kogoś na jakiś czas na zastępstwo. Powiedziałem mu, że będzie tam jutro. Wstałem i zadzwoniłem do Paula.

– Connor, jak tam wyjazd? – Paul, musisz coś dla mnie zrobić. Dzwonił Howie. Jedna z ich asystentek właśnie odeszła i chcę, żebyś wysłał tam na parę tygodni Ashlyn na zastępstwo. Każ zatankować samolot i wypraw ją. – Dobrze, a skąd ten pośpiech? – spytał. – Stąd, że Howie potrzebuje natychmiast asystentki. – Rozumiem, Connor. Zadzwonię do niej zaraz i wsadzę ją w samolot – powiedział Paul i się rozłączył. Rzuciłem telefon na łóżko i poszedłem do łazienki. Spryskałem sobie twarz zimną wodą i przejrzałem się w lustrze. Oczy miałem czerwone i podpuchnięte. Musiałem się też ogolić, ale mi się nie chciało. Poszedłem do telefonu i wybrałem numer doktora Petersa. Musiałem się z nim natychmiast zobaczyć. – Pan Connor? Nie spodziewałem się pana usłyszeć – odezwał się. – Muszę się z panem natychmiast spotkać, to pilne. – Wszystko w porządku? – Nie, dlatego właśnie chcę się z panem pilnie spotkać. – Może pan przyjechać do mojego gabinetu w południe? – Doktorze Peters, chyba pan nie rozumie. Zapłacę panu potrójną stawkę, jeżeli przyjmie mnie pan za godzinę. – W porządku, panie Connor, do zobaczenia za godzinę. Włożyłem na siebie dżinsy i koszulkę i zszedłem na dół. Zadzwonił mój telefon, spojrzałem i zobaczyłem imię Ashlyn na wyświetlaczu. Niech ją szlag. – Tak, Ashlyn? – odebrałem. Strona 70

– Dlaczego, do cholery, wysyłasz mnie na Florydę? – wypaliła. – Uspokój się, Ashlyn, to tylko parę tygodni. Jedna z asystentek odeszła, potrzebują kogoś natychmiast na zastępstwo. Byłaś pierwszą osobą, która przyszła mi do głowy, bo pracowałaś z nimi nad wcześniejszymi projektami. Howie nie może się ciebie doczekać. – Usiłujesz się mnie pozbyć? Bo jeżeli tak, Connor, to niech mnie… Musiałem zachować spokój, chociaż wyprowadzała mnie z równowagi, a nie byłem w nastroju. – Ashlyn, posłuchaj, spakuj się, wsiądź do firmowego samolotu, leć na Florydę, a kiedy wrócisz, spotkamy się. Ty zadecydujesz, gdzie pójdziemy, i zrobimy, co będziesz chciała. W słuchawce na chwilę zapadła cisza. – W porządku, Connor, ale bądź lepiej przygotowany na mój powrót, bo mamy duże zaległości do nadrobienia – powiedziała. – Okej, bezpieczniej podróży, Ashlyn – powiedziałem i się rozłączyłem. Szybko zadzwoniłem do Howiego. – Howie, zmiana planów, chcę, żebyś zatrzymał Ashlyn na miesiąc, nie chcę jej w Nowym Jorku, dopóki ci nie powiem. Musiałem pozbyć się jej z drogi i z mojego życia, bo musiałem się zastanowić, co dalej. Nadal czułem ból w sercu i miałem Ellery w głowie. Już za nią tęskniłem i zastanawiałem się, czy nic jej nie jest. Usłyszałem kroki w kuchni, odwróciłem się i zobaczyłem Denny’ego. Przeczesałem dłonią włosy i spojrzałem na niego. – Powiedziała mi o wszystkim, panie Connor. Westchnąłem. – Nie mogę o tym teraz rozmawiać, Denny. Mam spotkanie, muszę lecieć. Zjedzmy dziś razem kolację. – Bardzo chętnie. Zawieźć pana na spotkanie? – spytał. – Nie, sam pojadę. Spotkajmy się w The Pier o wpół do siódmej – powiedziałem, chwyciłem kluczyki i ruszyłem do windy. Kiedy drzwi się otworzyły, wszedłem do środka i odwróciłem się do Denny’ego. – Jak ona się czuje? – spytałem, chociaż nie byłem pewny, czy chcę znać odpowiedź. Denny spojrzał na mnie ze współczuciem. – Była w zupełnej rozsypce, panie Connor. A czego się pan spodziewał? Pokręciłem głową i wsiadłem do windy. Potarłem czoło, kiedy drzwi się zamykały, a Denny stał i przyglądał mi się. – Myślałem, że wyjechał pan do Michigan? – zagadnął doktor Peters, kiedy wchodziłem do jego gabinetu. – Powiedzmy, że wyjazd uległ skróceniu – odpowiedziałem, stając przed dużym oknem w gabinecie. – Sądząc po pana wyglądzie i po tym, w jaki sposób pan o tym mówi, musiało się stać coś złego. Proszę usiąść, porozmawiamy o tym. – Nie chcę siadać, dobrze mi się tu stoi. – Wziąłem głęboki oddech. – Ellery zaserwowała mi niezłą niespodziankę. – Proszę mówić dalej. – Ma raka, wiedziała o tym, zanim się poznaliśmy. Nie powiedziała mi, nie chce się poddać leczeniu, skazuje się na śmierć i nie Strona 71

obchodzi ją nikt z tych, którzy ją kochają. – Co pan zrobił, kiedy się pan dowiedział? Odwróciłem się i spojrzałem na niego. – Nakrzyczałem na nią i powiedziałem jej parę przykrych rzeczy, a potem wyszedłem z hukiem. Wsadziłem ją do samolotu, a sam wróciłem samochodem. Nie było mowy, żebym wytrzymał z nią dziesięć godzin w samochodzie. – Rozumiem. Nie dalej jak parę dni temu twierdził pan, że to zwykły przyjacielski wyjazd. Spał pan z nią. Podszedłem do krzesła naprzeciwko niego i usiadłem. – Tak, spaliśmy ze sobą i bardzo tego żałuję, bo nie byłoby mi teraz tak ciężko. – Nie ma znaczenia, czy się pan z nią przespał, czy nie. Jest pan w niej zakochany i niech pan się nie waży temu zaprzeczać – powiedział, celując we mnie palcem. – Ma pan rację, jestem w niej zakochany. Oddałem jej siebie, chociaż przyrzekłem, że nigdy nie zwiążę się emocjonalnie z żadną kobietą, a ona wzięła to, co jej dałem i podarła to na strzępy. Jak mam poradzić sobie z tym, że mnie okłamała i ukryła przede mną poważną tajemnicę? Wstałem z krzesła, bo im więcej o tym myślałem i mówiłem, tym większa złość mnie ogarniała. – Powiedziałem jej o Amandzie i o tym, co się stało. Powiedziałem, że wykorzystuję kobiety dla seksu, a potem je rzucam. Zdjął okulary i spojrzał na mnie. – To było po tym, jak się pan z nią przespał czy wcześniej? – Zanim się z nią przespałem, a zresztą, jakie to ma znaczenie, kiedy jej powiedziałem, do diabła? – Powiedział pan Ellery, jakim jest pan mężczyzną i ją uprzedził. Powiedział jej pan o swojej przeszłości, z której nigdy nie zwierzył się pan nikomu oprócz mnie, a ona nadal pana chciała. Widocznie aż tak pana kochała i zobaczyła w panu coś, co skłoniło ją, żeby kontynuować tę znajomość. – Cholera, doktorze Peters, to co innego, ja nie umieram! – warknąłem. – Nie twierdzę, że postąpiła właściwie, panie Connor. Powinna była powiedzieć panu o swojej chorobie na samym początku, ale widocznie miała swoje powody, podobnie jak pan miał powody, żeby nie opowiadać o swojej przeszłości. Niech mi pan powie, że wyznał jej pan prawdę na temat Ashlyn. Zacząłem spacerować w tę i z powrotem po gabinecie. – Nie, nie powiedziałem jej o Ashlyn. Pytała mnie parę razy, ale ją zbyłem. Nie byłem jeszcze gotowy na to, żeby jej powiedzieć. – Interesujące – powiedział doktor Peters, drapiąc się po brodzie. – Nie był pan gotowy, żeby powiedzieć jej o Ashlyn, a ona nie była gotowa, żeby powiedzieć panu o chorobie. Oboje macie poważne tematy, które musicie przepracować. – Niczego nie musimy przepracować. Nie jesteśmy już razem. Chcę tylko uporać się z bólem, żebym mógł normalnie żyć. – Ból jest częścią miłości, nie odchodzi tak po prostu. Nie wierzę, że pan z niej zrezygnował. Wiem, że jej tajemnica pana zraniła i że bardzo pan cierpi, ale wydaje mi się, że oboje jesteście w stanie to przejść. Moja opinia jako fachowca jest taka, że pan i Ellery potrzebujecie siebie nawzajem z wielu względów. To pierwsza Strona 72

dziewczyna od czasów Amandy, którą wpuścił pan do swojego życia. Zadał pan sobie pytanie, dlaczego. Dlaczego akurat Ellery Lane? Ze wszystkich kobiet, z którymi spotykał się pan i był w ciągu ostatnich dwunastu lat wybrał pan akurat ją. Dostrzegł w niej pan coś rzadkiego i wyjątkowego i nie potrafił pan pozostać z dala. To, że ukryła przed panem prawdę, jest poważną sprawą i nie usprawiedliwiam tego, ale nie pozwoliłbym, żeby to wszystko zburzyło. Niech pan da sobie trochę czasu, żeby się nad tym zastanowić. Pana emocje przejdą kilka różnych stadiów. W tej chwili odczuwa pan dość silny ból, potem przyjdzie złość, ale to nic złego. Niech się pan złości, bo inaczej nigdy pan nie dojdzie do siebie. Tylko niech pan nie dopuści do tego, żeby złość przesłoniła panu zdrowy rozsądek albo pana trawiła. – Podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu. – Wszystko będzie w porządku. Czas leczy wszystkie rany, musi pan po prostu poczekać. Skinąłem głową i wyszedłem z gabinetu. Miał wszystko przemyśleć, ale miałem taką pustkę niczym. Miałem ochotę tylko pójść do baru i na zegarek, była dopiero druga po południu. torbę ze strojem na siłownię. Kiedy szedłem

rację, potrzebowałem czasu, żeby to w głowie, że nie chciałem myśleć o utopić smutki w alkoholu. Spojrzałem Wróciłem do mieszkania i wziąłem do drzwi, do środka weszła Claire.

– Pan Connor? Spodziewałam się pana dopiero za parę dni – powiedziała. – Nastąpiła zmiana planów, Claire – powiedziałem i wszedłem do windy. – Ugotować dla pana na dzisiaj kolację?! – krzyknęła z korytarza. – Nie, zjem poza domem – powiedziałem, kiedy drzwi windy się zamykały. Na siłowni było dzisiaj więcej ludzi niż zwykle. Przebrałem się w strój treningowy, wziąłem iPoda i wskoczyłem na bieżnię. Ta, na której się znajdowałem, stała przed oknem z widokiem na ulice Nowego Jorku. Słuchałem Guns N’ Roses i biegłem szybko. Szło mi dobrze do piosenki November Rain. Powinienem był przełączyć na następną, ale nie mogłem się zmusić, żeby ją wyłączyć. Słowa przypomniały mi o Ellery i naszej sytuacji. Do jasnej cholery, muszę wziąć się w garść, jestem w miejscu publicznym. Kiedy biegłem, przyglądając się tłumom ludzi przelewającym się ulicą, dostrzegłem ją. Przystanęła przed oknem i wyjęła z torebki telefon. Wyglądała jak ja, załamana i zbolała. Nadal była piękna, jej widok sprawiał mi ból. Znów ruszyła ulicą, a ja chciałem za nią pobiec, ale nie mogłem. Potrzebowałem czasu i przestrzeni, podobnie jak ona. Chciałem przepłynąć parę długości basenu bez niczyjego towarzystwa, więc zapłaciłem niezłe pieniądze menedżerowi, żeby zamknął basen na kilka godzin. Zrobiłem parę okrążeń i usiadłem w wodzie, próbując złapać dech. Uwielbiałem pływać. Woda była dla mnie miejscem ucieczki. W wodzie potrafiłem przenieść się w inne miejsce. Po raz ostatni bawiłem się z Collinem w wodzie na plaży. To było tydzień przed jego śmiercią. Myślałem o nim prawie każdego dnia. Siedziałem i zastanawiałem się, jak by to było, gdybyśmy wspólnie prowadzili Black Enterprises. Wiedziałem, że moje życie wyglądałoby inaczej, gdyby żył. Kiedy miałem doła albo wpakowałem się przez coś w kłopoty, powtarzał zawsze: – Głowa do góry, Connor. Jutro jest nowy dzień. Nie pomyślałem o tym tamtego wieczoru, kiedy byłem z Ellery na plaży, ale przebywanie nad wodą sprawiało, że czułem, że jestem bliżej Collina, bo była to jedna z rzeczy, które uwielbiał. Postanowiłem przepłynąć jeszcze jedno okrążenie, bo zbliżała się pora kolacji z Dennym.

Rozdział 15 Denny siedział już przy stoliku i czekał na mnie, kiedy wszedłem do restauracji. Strona 73

Kiedy siadałem, podeszła kelnerka i uśmiechnęła się do mnie.

– Co panu podać do picia? – Uśmiechnęła się i przechyliła głowę. – Podwójną whisky poproszę – powiedziałem bez cienia uśmiechu. – Podwójna szkocka, nieźle. – Denny studiował menu. Wziąłem kartę ze stołu i otworzyłem ją. – Przecież nie jest za wcześnie. – Nie miałem na myśli nic złego – powiedział. – Wiem, Denny – odpowiedziałem, nie odrywając wzroku od karty. – Chce pan porozmawiać o tym, co się stało? – spytał Denny, zamykając kartę. Podeszła kelnerka i postawiła przede mną podwójną whisky. Zamówiliśmy z Dennym kolację, a ona zabrała menu i odeszła. – Chyba nie – odpowiedziałem, wypijając łyk. – Ona pana kocha i znam pana na tyle długo, żeby wiedzieć, że pan też jest w niej zakochany. Uniosłem szklankę i lekko nią zakręciłem. – Gdyby naprawdę mnie kochała, powiedziałaby mi, że jest chora. – A gdyby pan ją naprawdę kochał, powiedziałby jej pan o Ashlyn, bo głowę daję, że pan tego nie zrobił. Westchnąłem i wypiłem kolejny łyk. – Mówisz jak mój terapeuta. Widziałem dziś Ellery – powiedziałem, unosząc wzrok. Byłem na bieżni na siłowni, a ona zatrzymała się przed wystawą. – Widziała pana? – Nie, zatrzymała się, żeby wyjąć telefon, i spojrzała na niego. Wyglądała na kruchą i smutną. – A jak miała wyglądać, panie Connor? Kocha pana, ale pan ją skreślił. Zostawił ją pan samą w hotelowym pokoju w Michigan – wypalił. – Wiem, co zrobiłem. – Pochyliłem się nad stołem. – I bardzo tego żałuję. Byłem w szoku i byłem wściekły z powodu tego, co usłyszałem. Przed oczami miałem tylko umierającą przyszłość i nie mogłem sobie z tym poradzić, więc wyszedłem. Myślisz, że łatwo mi było ją tam zostawić? Wiesz, ile razy prawie zawracałem, żeby do niej wrócić? – Rozumiem, że pan cierpi, ale pora zachowywać się jak mężczyzna, bo ona pana potrzebuje. Bez względu na to, co zrobiła czy czego nie zrobiła, jest chora i samotna – powiedział Denny. – Wiem, ale ja też potrzebuję czasu. Nie jestem takim bezdusznym bydlakiem. – To się dopiero okaże. – Denny się uśmiechnął. Spojrzałem na niego gniewnie. Jedliśmy kolację i dalej rozmawialiśmy o Ellery. Spojrzałem na niego poważnie, bo chciałem go o coś poprosić. – Chcę cię prosić, żebyś miał Ellery na oku. Chcę, żebyś za nią jeździł i informował mnie o wszystkim, czego się dowiesz. – Panie Connor, to nie w porządku. Strona 74

– Jeżeli tego nie zrobisz, zlecę to komuś innemu. Ufam ci, Denny. Wiem, że ona coś dla ciebie znaczy i że też się o nią martwisz. Chcę wiedzieć, dokąd chodzi, z kim się spotyka i co robi. A najważniejsze, jak się czuje. – W porządku, jeżeli tego pan chce, zrobię to. Ale moim zdaniem to nie w porządku. Myślę, że powinien pan z nią osobiście porozmawiać. – Porozmawiam w odpowiednim czasie. Dziękuję, że to dla mnie robisz. Wiesz, że jesteś dla mnie jak ojciec – powiedziałem. Denny się uśmiechnął i spojrzał na mnie. – Wiem, a ty jesteś jak syn, którego nie mam. Uśmiechnąłem się do niego, a potem wstaliśmy i wyszliśmy z restauracji. Kiedy jechałem do domu, zadzwoniła moja siostra, Cassidy. – Cześć, Cass, co słychać? – Chciałam po prostu pogadać ze starszym bratem. Parę dni się nie odzywałeś, mama zaczęła się martwić. – U mnie wszystko w porządku, Cassidy. Powiedz mamie, że jestem zajęty kupnem firmy z Chicago i że nie miałem kiedy do niej zadzwonić. – Wiesz, jak się martwi, kiedy się nie odzywasz. – Powiedz, że wpadnę w niedzielę na kolację, i ucałuj ode mnie Camdena. – Dobrze. Tęskni za tobą, Connor – powiedziała łagodnie. – Ja za nim też, powiedz mu, że w niedzielę się zobaczymy. Przyjadę wcześniej, możemy zabrać go na spacer szlakiem. – Będzie zachwycony. Do zobaczenia w niedzielę, Connor. – Cześć, Cass, trzymaj się. Tęskniłem za rodziną. Nie widuję się z nimi tak często jak powinienem, to moja wina. Pokochaliby Ellery. Szkoda, że nieprędko ją poznają. Pustka w sercu i cisza w duszy były nie do zniesienia. Postanowiłem wpaść do Ellery po drodze do domu, żeby… Cholera, nie wiem po co, ale nim się zorientowałem, zaparkowałem przed jej mieszkaniem, po drugiej stronie ulicy. Zasłony były zaciągnięte, ale widziałem wąski strumień światła, sączący się bokami. Widziałem cień kogoś siedzącego w kącie. Wiedziałem, że tam stoją sztalugi. Byłem pewien, że maluje. Powoli odjechałem w stronę domu. Przyjechałem do mieszkania i poszedłem prosto do barku. Nalałem sobie szkockiej i usiadłem z laptopem na kanapie. Otworzyłem skrzynkę mejlową i zobaczyłem pierwszy mejl, na samej górze, od Ellery. Wziąłem głęboki oddech i przygotowałem się na słowa nienawiści, które pewnie napisała. Nie winiłbym jej za to po tym, co jej zrobiłem. Connor, Mam nadzieję, że to czytasz i nie usunąłeś listu, zanim go otworzyłeś, jak tylko zobaczyłeś moje imię. Jeżeli to czytasz, przekonasz się, że to moje szczere przeprosiny. Słowa nie są w stanie wyrazić tego, jak bardzo żałuję, że nie powiedziałam Ci na początku o mojej chorobie. W kwestii wyjaśnienia… Nigdy nie przypuszczałam, że tak bardzo się do siebie zbliżymy. Tamtej nocy, kiedy odwiozłam Cię do domu, miałam zamiar wyjść i nigdy nie oglądać się za siebie. Gdybym tak zrobiła, nie poznałbyś mnie i nie cierpiałbyś teraz. Nigdy nie Strona 75

wybaczę sobie tego, że nie powiedziałam Ci prawdy. Wierzę w przeznaczenie, to właśnie przeznaczenie zetknęło nas ze sobą. Powiedziałam Ci, że uratowałam się nie bez powodu, i myślę, że tym powodem było to, że miałam uratować Ciebie. Masz piękne serce i duszę i nie zasługujesz na to, żeby nigdy nikogo nie pokochać. Nigdy się nie dowiesz, ile dla mnie zrobiłeś i jak bardzo odmieniłeś moje życie. Nigdy nie zaznałabym takiej miłości, jakiej zaznałam dzięki Tobie, bo tego, co mi okazałeś i jak się przy Tobie czułam, doświadczyłam po raz pierwszy w życiu. Nigdy nie kochałam Kyle’a. Byłam z nim, bo był obok, a ja bałam się samotności. Samotność jest treścią całego mojego życia. Moja decyzja co do tego, żeby nie poddawać się leczeniu, wynikała z czystego egoizmu i teraz to rozumiem. Chcę Ci podziękować za miłość i dobroć. Gdyby został mi ostatni oddech, wykorzystałabym go, żeby powiedzieć Ci, jak bardzo Cię kocham. Bo bardzo Cię kocham i nigdy nie przestanę. Kochająca na zawsze, Ellery Zamknąłem oczy i serce rozbiło mi się w jeszcze drobniejszy mak. Oczy zaczęły mnie piec od łez. Wstałem i rzuciłem szklanką o ścianę. Spacerowałem po pokoju w tę i z powrotem, przeczesując dłońmi włosy. Byłem taki zły, a mejl tylko pogorszył sprawę, bo po tym wszystkim, co jej zrobiłem i powiedziałem, ona nadal mnie kochała. Wystarczyło tylko, żeby powiedziała mi na początku. Do cholery, dlaczego tego nie zrobiła? – wrzasnąłem. Napisała, że unikanie leczenia było z jej strony egoizmem. Zastanawiałem się, czy teraz miała zamiar mu się poddać. Spojrzałem na zegarek, było zbyt późno, żeby dzwonić do Peyton, więc wysłałem jej wiadomość. „Peyton, czy Ellery zdecydowała się na leczenie?” „Nie chcę wchodzić pomiędzy Was, ale tak, jest umówiona z lekarzem jutro rano”. „Dziękuję, Peyton”. „Nie ma sprawy, Connor”. Nalałem sobie drugą szklankę szkockiej i poszedłem na górę do łóżka. Leżałem i przeglądałem zdjęcia Ellery, które zrobiłem jej w restauracji z owocami morza. Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi. Wśród zdjęć natknąłem się na zdjęcie nas obojga, które Ellery zrobiła nam w range roverze. Na tym zdjęciu widziałem tylko jej roztańczone błękitne oczy i uśmiech. Cholerny uśmiech. Podnieca mnie za każdym razem. Wyciągnąłem rękę i wziąłem z nocnej szafki fiolkę z tabletkami nasennymi. Połknąłem jedną i się położyłem. W tej chwili w głowie miałem tylko ten mejl, który mi przysłała. Nie mogłem przestać myśleć o jej słowach i o tym, ile w nich było bólu. Cierpiała tak bardzo jak ja. Rozpaczliwie pragnąłem porozmawiać z nią i jej wybaczyć, ale było za wcześnie. Potrzebowałem czasu, żeby wszystko przetrawić i zastanowić się, co robić. Jeżeli nie poczekam i wrócę do niej za szybko, nic się nie uda. Zamknąłem oczy i próbowałem wyłączyć umysł. W końcu zasnąłem. Przez następny tydzień zajmowałem się tylko pracą. Jechałem do biura o szóstej rano i wychodziłem dopiero po jedenastej wieczorem. Zakup budynku w Chicago zbliżał się wielkimi krokami, a zostało jeszcze wiele przygotowań i negocjacji. Jak obiecałem, spędziłem dzień z rodziną. Zabraliśmy z Cassidy Camdena na spacer szlakiem przyrodniczym. Liście zaczynały zmieniać kolor i spadać z drzew. O tej porze roku szlak był piękny, miło było spędzić trochę czasu w miejscu, w którym dorastałem. Jednak nawet bliskość rodziny nie złagodziła bólu, jaki miałem w sercu. Cassidy widziała, że coś jest nie tak, i nie przestawała się dopytywać. Powiedziałem, że to przez pracę i żeby się nie martwiła. Poradziła, żebym znalazł sobie fajną dziewczynę, przy której zapomnę o stresach związanych z Black Enterprises. Uśmiechnąłem się, bo chciałem jej opowiedzieć o czasie spędzonym z Ellery, ale musiałbym jej wyjawić okropne szczegóły tego, co się stało, a na to nie miałem ochoty. Po smacznej rodzinnej kolacji, dobrym meczu piłkarskim i miłej rozmowie musiałem wracać do domu. Następnego ranka postanowiłem wyjść z biura i zjeść coś w barze kilka przecznic dalej. Wyjąłem telefon, żeby sprawdzić, o której mam popołudniowe spotkanie, i wpadłem na kogoś. Spojrzeliśmy na siebie w tej samej chwili, westchnąłem na widok Ellery. Serce mi Strona 76

łomotało, kiedy lekko chwyciłem ją za ramię, bo mało się nie przewróciła. – Connor, przepraszam, nie chciałam… – odezwała się łagodnie, nie patrząc na mnie. – Nie, to moja wina, powinienem był bardziej uważać. Staliśmy przed sobą w niezręcznej ciszy, aż w końcu ona cofnęła się i powiedziała, że musi iść. Stałem i patrzyłem, jak znika za rogiem, idąc najszybciej, jak mogła. Czułem, że serce mam w gardle, ból wzmógł się jeszcze bardziej. Strasznie za nią tęskniłem, a kiedy na nią wpadłem i dotknąłem jej ramienia, poczułem się jeszcze gorzej. Do końca dnia rozpamiętywałem to nasze spotkanie i jej minę, kiedy zobaczyła, że to ja. Kiedy siedziałem w biurze, przeglądając zdjęcia, zadzwonił Denny. – Co się stało, Denny? – Pomyślałem, że powinien pan wiedzieć, że Ellery za dwa dni zaczyna chemioterapię. – O której? – spytałem. – O dziewiątej – odpowiedział Denny. – Dziękuję, Denny. Będę potrzebował, żebyś mnie podwiózł. Do zobaczenia. Nie miałem zamiaru pozwolić, żeby Elleryprzechodziła chemioterapię w samotności. Nadal byłem zły, że nie powiedziała mi o nawrocie raka, ale kochałem ją i nie byłem w stanie o niej zapomnieć. Potrzebowała kogoś, kto jej pomoże i wesprze ją, więc przyrzekłem sobie, że tą osobą będę ja, bez względu na konsekwencje. Byłem pogrążony w rozmyślaniach, kiedy dostałem wiadomość od Ashlyn. „Connor, Howie chce mnie zatrzymać jeszcze na dwa tygodnie. Proszę, powstrzymaj go. Chcę wrócić do Nowego Jorku”. „Przykro mi, Ashlyn, ale jeżeli Howie tego chce, musisz to zrobić. To praca, jeżeli odmówisz, obawiam się, że nie będziesz mogła dłużej pracować dla Black Enterprises”. „Nienawidzę Cię, Connor Black”. Nie odpisałem na to, miałem nadzieję, że faktycznie tak uważa. Ale wiedziałem, że jest inaczej, bo powiedziała to nie pierwszy raz. Odłożyłem telefon na biurko i poprzesuwałem parę spotkań, żebym mógł być z Ellery w trakcie leczenia. Wiedziałem, że będzie to trudne dla nas obojga. Zadzwoniłem do szpitala, wziąłem nazwisko i numer telefonu dobrej pielęgniarki do opieki domowej. Po półgodzinnej rozmowie stwierdziłem, że jest wystarczająco dobra dla Ellery. Była bardzo polecana, a ja zaoferowałem jej dużą sumę za to, żeby została prywatną pielęgniarką Ellery. Umówiłem się z nią, że będzie codziennie odwiedzać Ellery i zajmować się nią. Dni, w których miała odbywać się chemioterapia, poukładałem sobie tak, żebym był wolny, żebym mógł zawozić ją do szpitala i odbierać. Spojrzałem na zegarek, było już po dziesiątej wieczorem. Wyłączyłem komputer, zamknąłem gabinet i pojechałem do domu.

Rozdział 16 Dzisiaj pierwsza chemioterapia Ellery. Wstałem, wziąłem prysznic, ubrałem się i Strona 77

poszedłem do kuchni po kawę. Denny już siedział przy stole i jadł śniadanie, które przygotowała Claire.

– Dzień dobry, panie Connor. Podać panu śniadanie? – spytała Claire. – Dzień dobry, Claire, wypiję tylko kawę – odpowiedziałem. Usiadłem przy stole naprzeciwko Denny’ego, a Claire przyniosła mi kubek kawy i talerz z bananowym chlebem. Uniosłem wzrok i uśmiechnąłem się do niej. – Upiekłam go wczoraj wieczorem. Wiem, że pan go uwielbia. – Uśmiechnęła się. Wstałem i dałem jej buziaka w policzek. – Dziękuję, Claire. Jak zawsze, doceniam to, że się o mnie troszczysz. Denny przyjrzał mi się uważnie. – Jest pan gotowy na spotkanie z nią? – Nie wiem – odpowiedziałem i wypiłem łyk kawy. – Nie wiem, jak zareaguje na mój widok. – Cóż, sytuacja będzie trochę dziwna, bo nie widzieliście się od dnia, kiedy ją pan zostawił. Spojrzałem na niego i odgryzłem kęs chleba bananowego. – Naprawdę musisz co chwilę to wywlekać? – Chodziło mi tylko o to, że może powinien pan zadzwonić do niej przed dzisiejszym dniem. Pojawi się pan niespodziewanie, a ona pewnie kopnie pana w tyłek – powiedział Denny. – Świetnie, Denny. Dzięki za wyraz wiary we mnie. Nie sądzę, żeby to zrobiła. – Zna pan Ellery Lane? – Roześmiał się. Przewróciłem oczami i wstałem od stołu. Włożyłem kubek i talerz do zmywarki i spojrzałem na zegarek. Było wpół do dziewiątej, chemioterapia Ellery miała się zacząć za pół godziny. Wsiadłem do limuzyny i Denny zawiózł mnie do szpitala. – Powodzenia, panie Connor – powiedział Denny. – Dzięki, Denny, będzie mi potrzebne. – Wysiadłem z auta. Wszedłem do szpitala i kierując się oznaczeniami, poszedłem na oddział leczenia raka. Wszedłem do dużej poczekalni. Recepcjonistka spytała, w czym może mi pomóc, a ja powiedziałem, że przyszedłem do Ellery Lane. Usłyszała mnie stojąca obok pielęgniarka, która spoglądała na plan. – Przyszedł pan do Ellery Lane? – spytała. – Tak, nazywam się Connor Black. Spojrzała na mnie, przechylając głowę. – Powiedziała, że nikogo z nią nie będzie. – Nie spodziewa się mnie. – Zagryzłem wargi. Strona 78

– Jest pan mężem, przyjacielem czy jej chłopakiem? – spytała. – To skomplikowane, jestem jej przyjacielem – odpowiedziałem. Uśmiechnęła się i skinęła na mnie, żebym poszedł za nią długim korytarzem. Podeszliśmy do dużej sali, pełnej wielkich foteli, stojaków do kroplówek i parawanów. Zaprowadziła mnie do czwartego fotela i odsłoniła parawan. – Ktoś do pani przyszedł. – Siostra Bailey się uśmiechnęła. Ellery oderwała wzrok od telefonu i na jej twarzy pojawił się wyraz największego zdumienia. – Co ty tu robisz, Connor?! – spytała dość obcesowo. Na widok jej w legginsach i rozciągniętej koszulce miałem ochotę się rozpłakać. Włosy miała związane wysoko w kucyk, skręciło mnie, bo uwielbiałem, kiedy miała je podpięte. – Cześć, Ellery – powiedziałem spokojnie. Spojrzała na telefon. – Zadałam ci pytanie – warknęła. Widziałem, że jest wściekła, ale się tym nie przejmowałem. – Nikt nie powinien przechodzić przez coś takiego samotnie – powiedziałem i usiadłem na krześle obok niej. Zauważyła, że nie jest sama i że ma siostrę Bailey, i dalej wpatrywała się w telefon. Nawet na mnie nie spojrzała, i to mnie coraz bardziej wkurzało. Wyrwałem jej telefon z dłoni i schowałem go do swojej kieszeni. Nie muszę mówić, że nie była szczęśliwa. – Do cholery, co robisz, Connor?! – krzyknęła. Myślałem, że zacznie zionąć na mnie ogniem, ale weszła siostra Bailey i wsunęła igłę w wenflon. Wziąłem głęboki oddech, bo nie byłem sobie w stanie wyobrazić, o czym myśli i co czuje, kiedy igła weszła do środka. – Na zdrowie! – Uśmiechnęła się do pielęgniarki. Odwróciła się i spojrzała na mnie. Błękitne oczy, które kiedyś migotały i lśniły, były teraz ponure i zbolałe. – Jestem tu jako twój przyjaciel, Ellery – powiedziałem, rozpaczliwie pragnąc chwycić ją za rękę. – Możesz mi oddać telefon? – Wyciągnęła rękę. Sięgnąłem do kieszeni i podałem jej aparat. Nasze dłonie się dotknęły, kiedy brała go ode mnie. Jej skóra była miękka i ciepła, taka jaką zapamiętałem. Chciałem jej dokładnie wyjaśnić, dlaczego tu jestem. – Będzie to wyglądało tak – odezwałem się. – Będę cię tu przywoził co tydzień, a potem odwoził do domu. Wynająłem prywatną pielęgniarkę, która będzie do ciebie codziennie przychodzić, żeby się tobą zająć, żebyś czuła się bezpiecznie. Spytała, dlaczego to robię, a ja powiedziałem po prostu, że jestem jej to winien za tę noc, kiedy odwiozła mnie do domu z klubu. Okazała mi swoje serdeczne podejście, mówiąc, że niczego nie potrzebuje i że mogę sobie pójść. Boże, tak tęskniłem za tą jej Strona 79

obcesowością. Powiedziałem, że zostaję i że nie ma szans zmusić mnie do wyjścia. Posłała mi pogardliwe spojrzenie i spytała, skąd wiedziałem, że dzisiaj ma chemię. Znów jej wyjaśniłem, że jestem w stanie dowiedzieć się wszystkiego. Oczywiście nie odważyłem się powiedzieć jej, że kazałem Denny’emu ją śledzić. Nazwała mnie prześladowcą, a potem zajęła się czytaniem książki na kindle. Otworzyłem iPada i zacząłem przeglądać mejle. Po piętnastu minutach milczenia, Ellery uniosła wzrok i spojrzała na mnie. – Nie musisz tu siedzieć, na pewno w sali i przyglądanie się ludziom, – powiedziała zadziornie. – Nie ma będę tutaj, więc siedź cicho i tym spoglądając na iPada.

masz ciekawsze rzeczy do roboty niż siedzenie którym przez pięć godzin podawana jest chemia znaczenia, czy mam ciekawsze rzeczy, czy nie, się nie przejmuj – odpowiedziałem, cały czas

Przyszła pielęgniarka i spytała Ellery, jak się czuje. Jej odpowiedź wprawiła mnie w osłupienie. – Fantastycznie, jak cholera, siostro Bailey, bo wiem, że do wieczora będę pewnie siedzieć z głową w sedesie przez godzinę albo dwie. – Ellery, wystarczy. – Zerknąłem na nią, a potem na pielęgniarkę. – Nie szkodzi. – Siostra Bailey spojrzała na mnie ze współczuciem. – Jest zła i ta złość musi gdzieś znaleźć ujście. Jestem do tego przyzwyczajona. Staram się zapewnić moim pacjentom jak najlepszą opiekę. Pochyliłem się nad nią. – Mogłabyś przestać być taka chamska? Ona tylko próbuje ci pomóc – wyszeptałem. Spojrzała na mnie i uniosła ręce, żeby poprawić kitkę. Mój wzrok natychmiast powędrował do jej nadgarstków, kiedy rękawy bluzy się jej zsunęły. Prawie westchnąłem, kiedy zauważyłem tatuaże, moje imię na lewym nadgarstku, a na prawym symbol nieskończoności. Do cholery, dlaczego to zrobiła? Nie chciałem jej nic mówić na ten temat, chciałem poczekać i zobaczyć, czy sama mi o tym opowie. Wstałem i powiedziałem Ellery, że zaraz wrócę. Przeszedłem korytarzem do poczekalni, żeby złapać oddech. Odjęło mi mowę po tym, co właśnie zobaczyłem, nie mogłem pojąć, dlaczego to zrobiła. Kiedy szedłem z powrotem do Ellery, na korytarzu zatrzymała mnie siostra Bailey. – Proszę posłuchać, panie Black. Ellery zmaga się w tej chwili z mnóstwem intensywnych emocji. Czuje się smutna, niespokojna, zdołowana, a przede wszystkim jest zła. Jest zła, że znowu ją to spotkało. W tej chwili jest zła na życie. Kiedy jest zła, da to odczuć wszystkim dookoła. To normalna część emocjonalnego procesu towarzyszącego chorobie nowotworowej i poddawania się chemioterapii. – Położyła mi dłoń na ramieniu. – Dziękuję, zapamiętam, mam zamiar ułatwić jej ten okres najbardziej jak umiem. – Uśmiechnąłem się. To było pięć długich godzin. Nie z powodu samej chemioterapii, ale zachowania Ellery i jej złości na mnie. Nie winię jej o to, że była na mnie wściekła. Byłem dla niej niedobry, niegrzeczny i zachowałem się poniżej krytyki w hotelu w Michigan. Zamierzałem znaleźć sposób, żeby jej to wynagrodzić. Wziąłem koc, żeby jej go potrzymać, ale ona wyszarpnęła mi go z rąk, mówiąc mi, że sama sobie poradzi. Westchnąłem. Szła kilka kroków przede mną. Podeszliśmy do limuzyny, a ja grzecznie otworzyłem jej drzwi. Wsunęła się na tylne siedzenie, nawet na mnie nie spoglądając. Jedyną osobą, z którą się przywitała i rozmawiała, był Denny. Był przeszczęśliwy, że ją widzi. Czułem, że on też za nią tęsknił. Siedziała, wyglądała przez okno, cały czas unikając mojego wzroku. Spytałem, jak Strona 80

się czuje, a ona odpowiedziała, że dobrze. Wyraźnie było widać, że nie chce rozmawiać, więc dałem jej spokój i całą drogę do jej mieszkania przebyliśmy w milczeniu. Po tym, jak usłyszałem, że mówiła pielęgniarce, że spodziewa się mdłości, stwierdziłem, że nie powinna zostać sama. Wiedziałem, że Peyton wyjechała z Henrym, więc nie będzie mogła z nią zostać. Zatrzymaliśmy się przed mieszkaniem, wszedłem z nią do środka. – Chcę, żebyś się spakowała – powiedziałem. – Po co? – spytała, odwracając się i spoglądając na mnie. Wziąłem głęboki oddech. – Zamieszkasz u mnie w gościnnym pokoju. – Nigdzie się nie wybieram, tu jest mój dom i tu zostanę! – warknęła. – Posłuchaj – powiedziałem podniesionym tonem. – Nie chcę, żebyś była tu sama. Podeszła do mnie z dziwną miną i wycelowała palcem w moją pierś. – Connor Black, nie będę twoim cholernym celem charytatywnym, nie potrzebuję twojej pomocy. Poza tym, i tak mnie nienawidzisz, więc po co miałbyś mi pomagać po tym, co zrobiłam? – Odwróciła się powoli i podeszła do zlewu. Stała, trzymając się dłońmi krawędzi zlewu. Bolało mnie to, że myślała, że ją nienawidzę. Może stąd to jej zachowanie wobec mnie. Powoli podszedłem do niej. Chciałem ją objąć, ale nie mogłem. – Ellery. Nie nienawidzę cię. Proszę, nie mów tak nigdy więcej. Owszem, przyznaję, że jestem ciągle zły i że pewnie trochę to potrwa, ale muszę odłożyć tę złość na bok, bo jesteś moją przyjaciółką i potrzebujesz pomocy. Proszę, odłóż na bok swój upór i pozwól sobie pomóc. – Powiedziałeś, że zatrudniłeś pielęgniarkę, która ma tu przychodzić. – Cały czas stała do mnie tyłem. – Cóż. – Westchnąłem. – Zmieniam ustalenia. Odwróciła się, spojrzała na mnie ze smutkiem w oczach i zgodziła się pójść spakować torbę. Odetchnąłem, bo poczułem ulgę. Poszło mi łatwiej, niż się spodziewałem. Jest uparta i potrafi walczyć tak długo, aż wygra. Zaniosłem jej torbę na górę do gościnnego pokoju i postawiłem ją w kącie, a Ellery położyła się na łóżku. Widziałem, że je uwielbiała. Zauważyłem, że kąciki warg lekko jej się uniosły, kiedy musnęła dłońmi kołdrę. Cieszę się, że podjąłem decyzję, żeby ją tu sprowadzić. Miałem tylko nadzieję, że tego nie pożałuję. Jej widok, siedzącej w tym szpitalnym fotelu, podłączonej do kroplówki, przepełnił mnie smutkiem. W życiu nie przypuszczałem, że przyprowadzę do domu dziewczynę z rakiem i będę się nią opiekował. To niepodobne do mnie, ale odkąd poznałem Ellery, nie byłem tym samym człowiekiem. Dziś wieczorem miałem służbową kolację z Paulem. Powiedziałem jej, że wieczorem wychodzę i żeby czuła się jak u siebie w domu i korzystała ze wszystkiego, czego potrzebuje albo na co ma ochotę. Uśmiechnęła się do mnie lekko, a ja odwróciłem się i wyszedłem. Nie chciałem jej zostawiać, ale Denny zgodził się zostać u mnie, dopóki nie wrócę, na wypadek gdyby coś się stało. Wziąłem klucze i wyszedłem na spotkanie z Paulem. Wróciłem do domu około jedenastej i poszedłem na górę zajrzeć do Ellery. Denny powiedział, że od mojego wyjścia śpi. Drzwi były lekko uchylone, więc zajrzałem do środka, żeby upewnić się, czy wszystko w porządku. Spała spokojnie. Poszedłem do mojego pokoju, przebrałem się w spodnie od dresu i koszulkę. Usiadłem na łóżku, otworzyłem laptop, żeby trochę popracować. Zasnąłem na chwilę, obudziłem się i usłyszałem, że Ellery wymiotuje w łazience. Szybko zerwałem się z łóżka i pobiegłem do łazienki. Delikatnie otworzyłem drzwi i zobaczyłem ją na podłodze, Strona 81

nad sedesem, wymiotującą gwałtownie. – Ellery – wyszeptałem, chwyciłem ją za włosy i odgarnęłem je do tyłu. Kazała mi odejść, bo nie chciała, żebym widział ją w takim stanie. Uklęknąłem obok niej, trzymając jej włosy, i powiedziałem, że nigdzie nie pójdę, dopóki się nie położy. Po godzinie w końcu przestała wymiotować. Oparła łokcie o sedes i ujęła twarz w dłonie. Podszedłem do umywalki i namoczyłem szmatkę letnią wodą. Złożyłem ściereczkę i delikatnie przyłożyłem do jej głowy. Wzięła ją ode mnie, a ja pomogłem jej wstać. Była słaba. Chwyciłem ją pod rękę i pomogłem jej wrócić do łóżka. Przykryłem ją, a kiedy się odwracałem, ona lekko chwyciła mnie za rękę. – To jeszcze nic. Nie masz pojęcia, w co się wpakowałeś, panie Black. Wpatrywałem się w jej bladą, zbolałą twarz. Nie wiedziałem, jak na to odpowiedzieć, więc po prostu odwróciłem się i wyszedłem, zostawiając uchylone drzwi. Następnego ranka obudziłem się wcześnie, bo musiałem jechać do biura. Wziąłem prysznic, włożyłem dżinsy i koszulę. Odszedłem do pokoju Ellery, stanąłem pod drzwiami i nasłuchiwałem. Słyszałem, że wierci się w łóżku. Po cichu otworzyłem drzwi i spytałem, czy śpi. Spojrzała na mnie tak, że boleśnie poczułem jej brak. Spytałem, jak się czuje, a ona powiedziała, że w porządku i że weźmie prysznic. Powiedziałem, żeby zeszła na dół, jak skończy, to Claire poda jej śniadanie. Spytała, kim jest Claire. Widocznie zapomniałem jej powiedzieć, że mam gosposię. Zanim weszła do łazienki, powiedziałem jej, że jadę na chwilę do biura, ale niedługo wrócę. – Okej, do zobaczenia – powiedziała chłodnym, beznamiętnym tonem. Poszedłem do kuchni i wytłumaczyłem Claire, że Ellery wymiotowała w nocy i że może będzie chciała coś zjeść, a może nie. Powiedziała, żebym się nie przejmował, że ona się nią zajmie. Wziąłem kubek kawy i zabrałem go do gabinetu, w którym chciałem trochę popracować przed wyjściem do Black Enterprises. Usiadłem w fotelu i przeczesałem dłońmi włosy. Co ja, do cholery, wyprawiam? Miło było ją tu mieć, ale jej obecność sprawiała mi jednocześnie psychiczny ból. Wróciłem do kuchni, gdzie Claire rozmawiała z Ellery. – Ach, widzę, że panie się poznały – powiedziałem. – Myślałam, że wyszedłeś – powiedziała opryskliwie. – Musiałem najpierw dokończyć pracę w domu na komputerze, ale nie martw się, zaraz wychodzę. Claire zmierzyła wzrokiem ją, potem mnie, kiedy brałem miskę z owocami i siadałem przy stole. Claire postawiła przed Ellery talerz jajecznicy i kazała jej jeść. Zerknąłem na nią kątem oka, kiedy brała niewielki kęs do ust. Dokończyłem owoce, wypiłem kawę i podszedłem do niej. – Wychodzę, gdybyś czegoś potrzebowała, Claire będzie tu cały dzień. Nie spojrzała na mnie, pomachała mi tylko ręką. – To będzie trudniejsze, niż myślałem – wymruczałem pod nosem, wychodząc.

Rozdział 17 Siedziałem przy biurku i podpisywałem umowy, kiedy zadzwonił Denny.

– Denny, co się stało? – Chyba powinien pan wiedzieć, że Ellery wyszła z mieszkania – powiedział. Strona 82

– Jak to, do cholery?! Jak to wyszła? – Claire poszła do niej zajrzeć, a jej nie było. Nie zabrała rzeczy, więc się nie wyprowadziła, ale gdzieś wyszła. – Cholera, nie powinna wychodzić, bo nie czuje się dobrze. Dzięki, Denny, znajdę ją. Rozłączyłem się i wybrałem numer Ellery. Po kilku sygnałach włączyła się skrzynka głosowa. Rozłączyłem się i znów wybrałem numer, znowu włączyła się poczta. Westchnąłem, wstałem z krzesła i wyszedłem z biura, żeby jej poszukać. Niech ją. Dlaczego musi sprawiać tyle kłopotów? Nie mogłem pojąć, co dzieje się w tej jej upartej głowie. Zajrzałem do mieszkania, nie było jej tam. Postanowiłem sprawdzić w jadłodajni, może wpadła tam w odwiedziny. W jadłodajni jej nie było, więc wsiadłem z powrotem za kierownicę range rovera i walnąłem czołem w kierownicę. Rozpaczliwie próbowałem wymyślić, dokąd mogła pójść. Niebo zaczęły zasnuwać chmury, zanosiło się na deszcz. Nagle mnie olśniło. Poszła do Central Parku. Kiedy tam jechałem, zaczęło padać. Zaparkowałem, wziąłem czarny parasol i poszedłem do Conservatory Gardens. Zaczęło lać. Z oddali dostrzegłem koc rozłożony na trawie, podszedłem do niego i zobaczyłem Ellery, która leżała i wpatrywała się w niebo, a krople deszczu padały jej na twarz. – Ellery, co ty, do cholery, wyprawiasz? Oszalałaś?! – krzyknąłem z daleka. – A ty nie oszalałeś, skoro przychodzisz tu za mną?! – odpowiedziała krzykiem. Zacisnąłem zęby, słysząc, jak się odszczekuje. – Spójrz na siebie, jesteś przemoknięta. Wstawaj, zanim się rozchorujesz. – Już jestem chora, Connor. – Roześmiała się. – Co za różnica? Stałem i wpatrywałem się w nią z góry. Dotknęło mnie, kiedy powiedziała, że już jest chora. Była przestraszona i żyła tak, jak chciała, na wypadek gdyby nadszedł dzień, kiedy nie będzie już dłużej mogła cieszyć się życiem. Wziąłem głęboki oddech i położyłem się na mokrym kocu obok niej. Wpatrywałem się w niebo i próbowałem dostrzec to, co widzi ona. Spojrzała na mnie, a ja kątem oka dostrzegłem lekki uśmiech na jej twarzy. – Dlaczego to robisz? – spytałem, odwracając się, żeby na nią spojrzeć. – Bo mogę tu leżeć i nikt nie zauważy, że płaczę – powiedziała, patrząc w niebo. Poczułem ból w sercu, kiedy usłyszałem te słowa. Leżała tu, w ulewie, żeby ukryć łzy płynące jej po twarzy. Próbowała silić się na odwagę, ale wiedziałem, że była rozdarta. Wyciągnąłem rękę i położyłem dłoń na jej dłoni. Nie spojrzała na mnie. Leżeliśmy tak, wpatrując się w milczeniu w niebo. Słowa nie były nam potrzebne. Wystarczyło nam to, że trzymaliśmy się za ręce. Po chwili Ellery wsparła się na łokciach i powiedziała, że jest jej zimno i chce iść. Wstaliśmy. Wziąłem mokry od deszczu koc i otworzyłem parasol. Ruszyliśmy do wyjścia. Nagle, zupełnie znienacka, Ellery odwróciła się i zaczęła wymiotować w pobliskie krzaki. Stałem za nią, dopóki nie skończyła. Podałem jej róg koca, żeby mogła wytrzeć usta. Poprosiłem, żeby potrzymała parasol, wziąłem ją na ręce i zaniosłem do range rovera. Wróciliśmy do domu, ale nadal nie czuła się dobrze, więc zaniosłem ją do sypialni. Powiedziała, że weźmie kąpiel, a potem na chwilę się położy. Wziąłem szybki prysznic, żeby się ogrzać, i włożyłem suche ubranie. Zszedłem na dół porozmawiać z Claire i Dennym. – Mam nadzieję, że nie był pan dla niej za surowy – powiedział Denny. – Nie jestem w stanie nawet wypowiedzieć tego, co poczułem, kiedy zobaczyłem ją leżącą w Central Parku w ulewnym deszczu. Wcale nie byłem dla niej surowy. Chciała tylko chwilę pobyć sama – powiedziałem, siadając do kolacji. Denny wrócił do domu, a Claire zaczęła sprzątać kuchnię, kiedy zadzwonił mój telefon, a na wyświetlaczu pojawił się znajomy numer. – Słucham, Connor Black. – Connor, mówi Peyton. – Roześmiała się. – Cześć, Peyton, co tam? – spytałem, przewracając oczami. Strona 83

– Nie chcę cię martwić, ale od dwóch dni nie jestem w stanie skontaktować się z Ellery. Masz jakieś wiadomości? – Ellery zaczęła chemioterapię wczoraj rano i mieszka u mnie. – Co takiego?! – krzyknęła do telefonu. – Nic mi nie powiedziała, że tak szybko zaczyna chemię. Do cholery, dlaczego mi nie powiedziałeś i czy wy do siebie wróciliście, czy jak? – Pomagam Ellery jako przyjaciel. Nie ma nikogo innego – powiedziałem. – Wybacz, Connor, ale nie wiedziałam, że Ellery zaczęła wczoraj chemię. Gdybym wiedziała, nigdy bym jej nie zostawiła. – Przykro mi, że ci nie powiedziała, ale pewnie nie chciała ci zepsuć wakacji z Henrym. – Uważaj, Connor Black, bo prosto z lotniska przyjadę skopać ci tyłek. Mogłeś do mnie zadzwonić i mi powiedzieć. Podaj mi ją do telefonu, chcę z nią porozmawiać. – Peyton, ona w tej chwili śpi, nie chcę jej budzić. Potrzebuje odpoczynku. – Dobrze, w takim razie powiedz jej, żeby jutro do mnie zadzwoniła. Miałam wrócić dziś wieczorem, ale odwołali mi lot, więc będę dopiero jutro po południu. – Do zobaczenia jutro, Peyton, spokojnego lotu – powiedziałem. Rozłączyłem się i usłyszałem dobiegające z góry odgłosy. Wyszedłem z gabinetu i stanąłem przy schodach, bo wydawało mi się, że mam omamy. Brzmiało to jak kwilenie. W tej chwili dotarło do mnie, że to Ellery. Wbiegłem po schodach, pokonując po dwa stopnie na raz, a kiedy dotarłem na górę, zobaczyłem Ellery leżącą na podłodze, skuloną w kłębek i drżącą. – Ellery, mój Boże, co się stało? – spytałem, klękając przy niej. – Nie dotykaj mnie, boli. – Zapłakała, unosząc rękę w moją stronę. Nie wiedziałem, co robić. Widok jej, leżącej tak, płaczącej i tak cierpiącej był dla mnie zabójczy. Czułem się bezradny. Zawołałem Claire i powiedziałem jej, żeby natychmiast wezwała pielęgniarkę. Ellery powiedziała, żebym ją podniósł. Spytałem, czy jest pewna, a ona skinęła głową. Wstałem, pochyliłem się i ostrożnie podniosłem ją z podłogi. Skrzywiłem się, kiedy krzyknęła, kiedy ją podnosiłem. Zaniosłem ją do sypialni i ostrożnie położyłem. – Zaraz będzie pielęgniarka, pomoże ci – powiedziałem, delikatnie odgarniając jej włosy z twarzy. Spojrzała na mnie i rozpłakała się. – Tak mi przykro, Connor, nie chciałam, żebyś widział mnie w takim stanie. W tej chwili, kiedy wypowiedziała te słowa, w końcu mnie oświeciło, dlaczego nie chciała powiedzieć mi o swojej chorobie i dlaczego okazywała mi tyle złości. Wiedziała, że do tego dojdzie, i nie chciała, żebym widział ją w takim stanie. Starała się mnie chronić i oszczędzić mi bólu, jaki musiałem znosić, przechodząc to z nią. Uklęknąłem przy jej łóżku i lekko dotknąłem jej ręki. – Nie ma powodu, żeby było ci przykro, to mnie jest przykro. Zabija mnie widok tego, jak cierpisz – powiedziałem, a po policzku spłynęła mi jedna łza. Wyciągnęła rękę i otarła ją kciukiem. Lekko chwyciłem ją za nadgarstek i spojrzałem na moje imię, które miała wytatuowane. Miałem ją spytać o tatuaż, ale weszła pielęgniarka. Dała jej zastrzyk z morfiny i spytała, czy może porozmawiać ze mną na korytarzu. Po chwili rozmowy wróciłem do sypialni i stanąłem przy jej łóżku. Usiadłem, opierając się o zagłówek, i spojrzałem na Ellery, a ona odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Strona 84

– Zastrzyk pomógł? – spytałem, głaszcząc jej piękne jasne włosy. Posłała mi lekki uśmiech i powiedziała, że pomaga. – Nie zawsze tak będzie – powiedziała. – Najgorsze są pierwsze trzy dni po chemii. Potem na ogół mam tyle szczęścia, że przez kilka dni czuję się dobrze. Na tyle, na ile można się czuć w czasie chemii. Nie odezwałem się słowem, siedziałem i bawiłem się jej włosami, myśląc o tym, jaki byłem głupi, gdy zostawiłem ją samą w hotelu w Michigan. – Nie przyzwyczajaj się, niedługo mi wypadną. – To nic. I tak będziesz piękna. – Uśmiechnąłem się. Wiedziałem, że jest jej miło, bo uśmiechnęła się do mnie, a ja pocałowałem ją w czoło. Mimo że była zbolała, jej uśmiech nadal był w stanie rozświetlić pokój i mnie podniecić. Cholerny uśmiech. Chwyciłem ją za nadgarstki, wyciągnąłem je przed siebie i pogłaskałem tatuaże kciukami. – Zauważyłem je w szpitalu, kiedy miałaś podawaną chemię. Czekałem, żebyś mi je pokazała. Dlaczego, Ellery? – spytałem. Spuściła wzrok i wstała powoli. Podeszła do okna i stanęła przed nim. – Bo w pewnym momencie trzeba sobie uświadomić, że niektórzy ludzie pozostaną w sercu, ale nie w życiu. W ten sposób chciałam zatrzymać cię w sercu. Powiedziała to smutnym tonem. Zamknąłem na chwilę oczy i przyswajałem słowa, które wypowiedziała. Mimo tego wszystkiego, co jej zrobiłem, nadal mnie kochała i chciała zatrzymać mnie przy sobie, a jedynym sposobem, jaki jej pozostał, były tatuaże. Czułem się jak najgorszy bydlak na ziemi. Wstałem, podszedłem do niej, objąłem ją w pasie i przyciągnąłem do siebie od tyłu. – Wracaj do łóżka, przyniosę ci herbaty – wyszeptałem jej do ucha. Odwróciła się w moich ramionach i pocałowała mnie w policzek. Wziąłem głęboki oddech, bo dotyk jej warg sprawił, że znalazłem się w siódmym niebie. Tak bardzo jej pragnąłem, ale wiedziałem, że to niemożliwe. Uśmiechnąłem się do niej i wyszedłem z pokoju po herbatę. Postawiłem miętę na nocnej szafce i znów usiadłem na łóżku obok niej. Musiałem jej powiedzieć o telefonie od Peyton. – Dzwoniła Peyton i postawiła mi ultimatum. – Roześmiałem się. – Dlaczego? – Ellery spojrzała na mnie ze strachem. – Powiedziała, że usiłuje się do ciebie dodzwonić od paru dni, ale ponieważ jej się nie udało, zadzwoniła do mnie. Kiedy jej powiedziałem o twojej chemii i że jesteś tutaj, zaczęła krzyczeć i kazała mi tu siedzieć kołkiem, bo przyjedzie prosto z lotniska i skopie mi tyłek. – O Boże, nie dzisiaj. – Przewróciła oczami. – Nie, mamy szczęście. – Roześmiałem się lekko. – Będzie dopiero jutro, bo odwołali jej lot. – To dobrze. Dzisiaj nie miałabym na nią siły. – Uśmiechnęła się. Zamknęła oczy i po kilku sekundach zasnęła. Siedziałem przez chwilę i głaskałem ją po głowie. Już jej wybaczyłem to, że nie powiedziała mi, że jest chora. Miałem tylko nadzieję, że ona będzie w stanie wybaczyć mi to, że zostawiłem ją w Michigan. Musnąłem palcem po jej czole i po policzku, upajając się miękkością jej skóry. Nie przejmowałem się już moim życiem, bo miałem inne, którym musiałem się zaopiekować i martwić – jej życie. Leżała obok mnie i wyglądała jak anioł. Wstałem powoli, żeby jej nie obudzić. Było późno, musiałem się przespać. Włożyłem spodnie od piżamy i rozejrzałem się za telefonem. Przypomniałem sobie, że ostatnio widziałem go w kuchni. Zszedłem na dół i wziąłem go ze stołu. Kiedy wszedłem z powrotem na górę, usłyszałem płacz Ellery. Ostrożnie otworzyłem Strona 85

drzwi, a ona leżała z twarzą w poduszce i szlochała. Poczułem ukłucie w sercu. Nienawidziłem, kiedy płakała, i nienawidziłem tego, że starała się to ukryć. Podszedłem do niej od drugiej strony łóżka, wsunąłem się pod kołdrę, objąłem ją i mocno przytuliłem. – Już dobrze, skarbie, jestem przy tobie – wyszeptałem i pocałowałem ją w głowie. Nigdy więcej nie pozwolę jej odejść. Resztę nocy przespałem, trzymając ją w ramionach. Byłem szczęśliwy, przytulając ją i śpiąc znów przy niej. Następnego ranka wstałem, wziąłem prysznic, ubrałem się i zszedłem na dół. Przywitałem się z Claire, wziąłem kubek kawy i poszedłem do gabinetu popracować. Kiedy siedziałem przy biurku, zadzwonił mój telefon. To była Ashlyn. Już dwa razy nie odebrałem od niej telefonu. – Cześć, Ashlyn. – Connor, mam dość tego gówna! – wrzasnęła. – Czego masz dość? – Westchnąłem. – Mam dość tego, że mnie ignorujesz i do mnie nie oddzwaniasz. Obiecałeś mi, że się spotkamy, jak wrócę, jestem tu od dwóch dni i nic. Nie ma ciebie, nie ma seksu, nic. Mam tego powyżej uszu! Doskonale wiem, że to ma coś wspólnego z tą blond dziwką, z którą się spotykasz. Teraz wściekłem się nie na żarty. – Przepraszam za tamten wieczór, ale coś mi wypadło! – krzyknąłem. Do cholery, dlaczego ja ją przepraszam? – Przeprosiny tym razem nie wystarczą, Connor, a jeżeli jeszcze raz zobaczę cię z tą blond suką, opowiem jej wszystko o nas i wtedy zobaczymy, jak będzie ci przykro! – krzyknęła i się rozłączyła. – Cholera! – wrzasnąłem i rzuciłem telefon na biurko. Zacząłem spacerować po pokoju. Co mam z nią zrobić? Muszę pozbyć się Ashlyn na dobre z mojego życia, pomyślałem. Nie mogłem ryzykować tego, że zniszczy to, co jest między Ellery i mną, zwłaszcza teraz, kiedy potrzeba czasu, żeby odbudować to, co straciliśmy. Byłem tak wściekły, że pojawiły mi się plamy przed oczami. Wszedłem do kuchni i zobaczyłem Ellery przy blacie. Miała dziwną minę. – Jak się czujesz? Wyglądasz dziś lepiej – powiedziałem. – Dobrze – powiedziała szeptem, wpatrując się w podłogę. Nie cierpiałem, kiedy mówiła, że czuje się dobrze. Nigdy nie wiedziałem, czy jest tak faktycznie, czy mówi tylko to, co chcę usłyszeć, a po głupiej rozmowie z Ashlyn nie było mi to potrzebne. Chciałem, żeby powiedziała prawdę, ale, niestety, straciłem panowanie nad sobą. Spojrzałem na nią z drugiej strony kuchni. – Zawsze mówisz, że się dobrze czujesz, Elle, nawet kiedy czujesz się źle! Naprawdę dobrze się czujesz? Czy chociaż raz w twoim cholernym życiu mogłabyś powiedzieć mi prawdę, żebym mógł przestać uskuteczniać te pieprzone niekończące się zgadywanki? Jesteś w stanie powiedzieć coś innego niż: czuję się dobrze, Connor? Bo wiesz, co, Ellery? Dostaję od tego mdłości. Położyłem dłonie na blacie i oparłem się na nich. Wziąłem głęboki oddech, żeby się uspokoić. Czy ja naprawdę myślałem to, co powiedziałem? Nie wiedziałem, ale nie ulegało wątpliwości, że ona nie miała zamiaru stać i tego znosić. Usłyszałem, że do mnie podchodzi, a kiedy odwróciłem głowę, żeby na nią spojrzeć, dała mi w twarz. Nie poruszyłem się i nie powiedziałem słowa. Stałem i patrzyłem w jej rozzłoszczone oczy. Odwróciła się i wyszła z kuchni. Znów ją zraniłem, nie zasługiwała na to. Wypadłem z kuchni, zrzucając dzbanek, który stał na blacie. Wyszedłem z mieszkania głównymi drzwiami i zatrzasnąłem je za sobą. Szedłem ulicami Nowego Jorku. Nie wiedziałem, dokąd idę ani co robię. Wkurzyła mnie Ashlyn, grożąc, że powie wszystko Ellery, a ja nie wiedziałem, czy Ellery mówi prawdę na temat tego, jak się teraz czuje. Nie jej wina, że Ashlyn jest suką i że nie potrafię jej się pozbyć z mojego życia. Wybuchłem bez powodu i jestem takim dupkiem, że zraniłem ją na tyle, że doprowadziłem ją do tego, że mnie spoliczkowała. Chodziłem przez półtorej godziny, żeby ochłonąć. Musiałem przeprosić Ellery i powiedzieć jej o Ashlyn. Była dla mnie cierpliwa, byłem jej to winien. Wyjąłem telefon i wysłałem jej wiadomość. „Chcę Cię przeprosić za moje zachowanie. Jadę do mieszkania, musimy porozmawiać. Jeżeli czujesz się na siłach, możemy pójść gdzieś na obiad”. Nie odpisała. Wróciłem do mieszkania i Strona 86

poszedłem prosto do pokoju gościnnego. Stałem i się rozglądałem. Zerknąłem w kąt, jej torby nie było. Nie było też wszystkich rzeczy, które stały na komodzie. Claire podeszła i stanęła za mną. – Nie ma jej, panie Black. Zaraz po pana wyjściu przyszła tu, wzięła torbę i wyszła. Próbowałam ją zatrzymać, ale powiedziała, że musi coś załatwić, przeprosiła. – Cholera, co ja narobiłem?! – krzyknąłem, zbiegając po schodach do salonu. Wyjąłem telefon, ale odpowiedzi od Ellery nadal nie było, więc wysłałem jej kolejną wiadomość. „Gdzie jesteś, Ellery?” Odpisała po kilku minutach. „Connor, musiałam się wynieść. Moja obecność u ciebie sprawiała ból Tobie i mnie. Mogę Ci tylko powiedzieć, że nic mi nie jest, i proszę, nie martw się o mnie. Mam parę spraw do załatwienia i nie wiem, kiedy wrócę”. Nie wie, kiedy wróci? Do cholery, co ona wyrabia, dokąd poszła? Byłem wściekły, czułem, jak rośnie mi ciśnienie. „Jak to: nie wiesz, kiedy wrócisz? Dokąd się wybierasz, do cholery? Musisz dokończyć leczenie, lepiej wracaj tu i to już!” Nie odpisała, więc wysłałem jej kolejną wiadomość. „Znajdę Cię, Ellery Lane, nawet, gdybym miał jechać na koniec świata. Możesz być pewna, że Cię znajdę”. Odpowiedziała szybko. „Wiem, mój dręczycielu”. Dość tych bzdurnych SMS-ów, chciałem z nią porozmawiać. Wybrałem jej numer, ale włączyła się poczta głosowa. Byłem pewien, że wyłączyła telefon. Postanowiłem napisać jeszcze raz, żeby sprawdzić, czy odpowie. „Ellery, lepiej odbierz telefon!” Odpowiedzi nie było, więc zadzwoniłem do niej jeszcze raz, ale znów od razu włączyła się poczta głosowa. Rzuciłem telefon na stół i usłyszałem, że drzwi windy się otwierają i dobiegł mnie kobiecy głos. – Gdzie ona jest, Connor Black?! – spytała Peyton, wchodząc do środka jak burza. Spojrzałem na nią ze złością, a ona zatrzymała się wpół kroku. – Ooo, co się stało? – spytała. – Twoja przyjaciółka postanowiła odejść i zrobić sobie wycieczkę w nieznane – powiedziałem. – Dokąd poszła? – spytała spokojnie Peyton. – Skąd mam wiedzieć, do cholery? Powiedziała tylko, że ma parę spraw do załatwienia i że nie wie, kiedy wróci. Co jest, Peyton, do diabła? Jesteś jej najlepszą przyjaciółką, co ona wyprawia, do cholery? Pokręciła głową i podeszła do mnie. – Nie wiem, Connor, ale musisz się uspokoić. Znajdziemy ją i przywieziemy do domu. – Nie mogę się uspokoić – powiedziałem, idąc do baru. – Jest chora, ktoś musi się nią zajmować. – Dlaczego odeszła? Co jej powiedziałeś? – spytała, marszcząc brwi. – Nakrzyczałem na nią, ale nie chciałem. Byłem zły z innego powodu i wyżyłem się na niej. Cholera! – krzyknąłem i wypiłem whisky. Spojrzałem na Peyton i zobaczyłem, że jest zmartwiona. – Napijesz się? – spytałem. – Nie, dzięki, na razie nie – odpowiedziała. – Muszę lecieć, powinnam się rozpakować. Odprowadziłem ją do windy. – Jeżeli się do ciebie odezwie, zadzwonisz do mnie? – spytałem spokojnie. Położyła mi rękę na ramieniu i się uśmiechnęła. – No pewnie. Wiem, jak się martwisz. Byłem nie tylko zmartwiony. Byłem na nią wściekły, że to zrobiła. Cholera. Przeze mnie znów nie jesteśmy razem. Jeszcze jej nie powiedziałem, że ją kocham, i to mnie dobijało, bo chciałem, żeby wiedziała, jak wielkim darzę ją uczuciem. Stałem tyłem do wejścia, kiedy usłyszałem Denny’ego. – Mówiłem już panu, że trafił swój na swego. Jest tak samo uparta jak pan. – Wiem, Denny. Po co, do cholery, to powtarzasz? – warknąłem. – Bo musi pan sobie uświadomić, że nie może pan tak naskakiwać na ludzi. Musi pan się pozbyć swojego największego problemu, bo sprawia panu i Ellery za dużo Strona 87

bólu. Nalałem sobie kolejnego drinka. – Wiem, staram się. – Widocznie za słabo. – Wyszedł z pokoju. Westchnąłem i zamknąłem oczy. Zadzwonił mój telefon, a ja podskoczyłem. Chwyciłem aparat. Dzwoniła Peyton. – Halo? – odebrałem. – Mówię ci to tylko dlatego, że wiem, że ją kochasz, a ona ciebie. Jeżeli kiedykolwiek wydasz, że do ciebie zadzwoniłam, powieszę cię za jaja. Rozumiesz, Connor? Przełknąłem ślinę. Ta dziewczyna miała smykałkę do interesów. – Tak, Peyton, obiecuję. – Pojechała do Michigan załatwić parę spraw, wsiadła tam w samolot i poleciała w jedno miejsce. Nie pytaj, dokąd, bo ci nie powiem. Będziesz musiał sam się dowiedzieć. – Peyton… – przerwałem jej. – Nie przerywaj mi, Connor, daj mi dokończyć. Chce, żebyś ją odnalazł, ale najpierw musi coś zrobić. Tu ci nie pomogę, bo nie chciała mi powiedzieć, o co chodzi. Powiedziała, że jeżeli ją znajdziesz, będzie to znaczyło, że jesteście sobie pisani i że to, co robi, będzie miało sens. Powiedziała, żebym była twoją przyjaciółką. Więc jestem twoją przyjaciółką, zdradzając tym samym moją najlepszą przyjaciółkę. Zacznij jej szukać i wsiadaj w samolot, kiedy ją odnajdziesz. – Dziękuję, Peyton, wielkie dzięki, że do mnie zadzwoniłaś. – Nie ma za co. Wierzę, że jesteś najlepszym, co jej się w życiu przytrafiło, i wiem, że cię potrzebuje. Tylko dlatego to robię. Nie zawiedź mnie. – Rozłączyła się. Stałem przy barze i wpatrywałem się w szklankę whisky. W co gra Ellery? – spytałem samego siebie.

Rozdział 18 Minęło kilka dni, a ja kazałem informatykowi z Black Enterprises włamać się do komputera Ellery za pomocą mejli, które mi przysłała. Szukała czegoś na stronie doktor Danielle Murphy ze szpitala Cedars Sinai Grace w Kalifornii. Była to specjalistka onkolog i hematolog. Denny pojechał ze mną szybko do Michigan sprawdzić lotnisko, na którym była Ellery. Peyton powiedziała mi, że Ellery wyrzuciła telefon do śmieci, żeby zatrzeć ślady. Wiedziała, że od razu bym ją namierzył. Chodziłem po lotnisku i pokazywałem pracownikom w okienkach biletowych zdjęcie Ellery. Mówili, że jej nie widzieli, aż trafiłem na kobietę, która powiedziała, że ją obsługiwała. Wydało mi się to dziwne, bo mój informatyk nie mógł znaleźć żadnego lotu wykupionego przez Ellery. Kobieta powiedziała, że nie może wyjawić żadnych informacji dotyczących Ellery. Sięgnąłem do kieszeni, podałem jej dyskretnie dwa studolarowe banknoty i uśmiechnąłem się do niej. Spojrzała na mnie i widziałem, że nad czymś się zastanawia. Rozejrzała się, a potem pochyliła się do mnie, kładąc dłoń na banknotach.

– Zarezerwowała lot do Kalifornii, a konkretnie do Los Angeles. – Nie mogłem znaleźć takiej informacji. Rozejrzała się jeszcze raz. – Zapłaciła mi, żebym wystawiła jej bilet na inne nazwisko i ją przepuściła. – Dziękuję. – Uśmiechnąłem się do niej. Odszedłem, a Denny patrzył na mnie z uśmiechem. – Jest bystra, wymyśliła niezłą grę. Mówiłem panu, panie Connor, jak bardzo kocham Ellery? – Odpuść sobie, Denny – powiedziałem, ganiąc go wzrokiem. Wsiedliśmy do mojego samolotu i wróciliśmy do Nowego Jorku. Minął tydzień, tęskniłem za nią. Dobijało mnie to, że nie wiem, co robi i co wymyśliła. Siedziałem w gabinecie w mieszkaniu, kiedy usłyszałem delikatne pukanie. – Strona 88

Proszę. Do środka weszła Peyton. – Peyton, wszystko w porządku? – spytałem, przestraszony. – Tak, wpadłam tylko ci powiedzieć, że Ellery fizycznie czuje się dobrze, ale jest psychicznym wrakiem. Tęskni za tobą i chcę wiedzieć, kiedy polecisz do niej do Kalifornii. Westchnąłem. – W przyszłym tygodniu ma urodziny. Polecę przed urodzinami. Za nic w świecie nie pozwolę, żeby spędzała je sama. – Dlaczego nie polecisz od razu? Na co czekasz, do cholery? – spytała. – Daję jej czas. Pojechała tam nie bez powodu, daję jej przestrzeń. Pamiętaj, że to ona ode mnie odeszła. Peyton przewróciła oczami. – Powiem ci szczerze, że oboje mnie osłabiacie. Ogarnijcie się i po prostu się kochajcie. – Ja ją kocham i zawsze będę ją kochał. Nie martw się, Peyton, wszystko się ułoży. – Uśmiechnąłem się do niej, a ona odwróciła się i wyszła. Odkąd powiedziałem Peyton, że będę w Kalifornii na urodziny Ellery, zacząłem myśleć, co jej kupić. Miałem zamiar zadbać o to, żeby były to jej najpiękniejsze urodziny. Przypomniałem sobie, że kiedy u niej byłem, widziałem listę rzeczy, które chciała zrobić. Nagle mnie olśniło – to była lista jej marzeń. Jak to możliwe, że nie połapałem się wcześniej? Na liście znajdował się wyjazd do Paryża, więc kazałem Valerie przygotować dwa bilety. Mieliśmy lecieć firmowym samolotem, żebyśmy mogli wybrać datę, która jej odpowiada i zostać tak długo, jak będzie chciała. Chciałem jej kupić coś z biżuterii, coś, co przedstawiałoby nas oboje. Wziąłem kurtkę i poszedłem do Tiffany’ego. Kiedy oglądałem naszyjniki na wystawie, coś zwróciło moją uwagę. Poprosiłem ekspedientkę, żeby mi pokazała. Wyjęła piękną bransoletkę. Tworzyło ją mnóstwo symboli nieskończoności, oprawionych w diamenty. Nie mogłem przestać myśleć o symbolu nieskończoności, który miała wytatuowany na nadgarstku. Bransoletka idealnie się dla niej nadawała, byłem tego pewien. Wyszedłem od Tiffany’ego i wszedłem do sklepu Apple’a. Ostatnim prezentem miał być nowy iPhone zamiast tego, który wyrzuciła do kosza. Przez kilka kolejnych dni sporo pracowałem i wychodziłem z siebie, żeby uspokoić Ashlyn. Musiałem się nieźle namęczyć, żeby wynajdować jej zajęcia i mieć ją z głowy. Za kilka krótkich godzin miałem się znaleźć w samolocie do Kalifornii, do Ellery. Spakowałem torbę i sprawdziłem, czy prezenty są bezpiecznie zapakowane. Lot trwał prawie sześć godzin, a chciałem być w Los Angeles z samego rana, bo nie wiedziałem, gdzie się zatrzymała. Musiała stanąć na głowie, żeby nie zostawić po sobie śladu w żadnych dokumentach. Kazałem Denny’emu zawieźć się na lotnisko o drugiej w nocy. – Dzięki, Denny, jestem ci wdzięczny, że zawiozłeś mnie o tej godzinie – powiedziałem, wysiadając z limuzyny. – Nie ma sprawy, panie Connor, niech pan tylko przywiezie Ellery do domu. – Uśmiechnął się. – Przywiozę, obiecuję. Wsiadłem do samolotu i wyglądałem przez okno, kiedy startował i kierował się w stronę Kalifornii. Do Los Angeles przyleciałem około ósmej rano. Jeszcze przed wyjazdem zarezerwowałem samochód w wypożyczalni, który miał czekać na mnie na lotnisku. Pojechałem w okolice szpitala Cedar Sinai Grace. O ile się nie myliłem, Ellery mieszka gdzieś niedaleko, bo uwielbiała spacerować. Podjechałem do kompleksu mieszkań i wszedłem do biura najmu. Pokazałem kierowniczce zdjęcie Ellery i spytałem, czy wynajmuje mieszkanie. Kobieta spojrzała na zdjęcie i powiedziała, że nigdy jej nie widziała. Podziękowałem jej i ruszyłem w stronę następnego kompleksu. Pytałem w czterech osiedlach apartamentów, ale Ellery nie zatrzymała się w żadnym z nich. Zostało mi jeszcze jedno. Podjechałem pod blok i wszedłem do biura. Menedżer spojrzał na mnie dziwnie. – W czym mogę pomóc? – spytał. – Chcę się dowiedzieć, czy ta kobieta wynajmuje u państwa mieszkanie – powiedziałem, pokazując mi zdjęcie Ellery. Menedżer kazał mi poczekać chwilę i zadzwonił po kogoś, prosząc, żeby przyszedł do biura. Po kilku sekundach zjawił się inny mężczyzna i spojrzał na mnie. Zaczynałem się czuć trochę niezręcznie. Kierownik, Mason, przedstawił mi się, a Strona 89

potem przedstawił swojego partnera, Landona. Pomyślałem, że pewnie znają Ellery. Spytałem jeszcze raz, czy ją znają, a Mason zaczął podskakiwać i klaskać, powtarzając, że tak. Odetchnąłem z ulgą. W końcu ją znalazłem. Spytałem, w który mieszkaniu ją znajdę, ale powiedzieli, że poszła do sklepu i pewnie zaraz wróci. Nie przestawali się zachwycać Ellery i powtarzać, jak ją kochają. Uśmiechnąłem się do nich, bo wiedziałem, że jej nie można nie kochać. Podziękowałem im i wyszedłem, by poczekać na nią na zewnątrz. Oparłem się o czarne porsche, które wynająłem i czekałem, aż wróci. Kiedy spojrzałem na zegarek, zauważyłem ją, idącą ulicą. Spoglądała w dół, tak jakby odwijała batonik z opakowania. Uśmiechnąłem się nie tylko dlatego, że pięknie wyglądała, idąc ulicą, ale też dlatego, że tak uwielbiała czekoladę. Uniosła wzrok i zamarła na mój widok. – Potrafi się pani ukryć, panno Lane. – Uśmiechnąłem się do niej. Postawiła torby na ziemi i podbiegła do mnie, najszybciej jak mogła. Podskoczyła i objęła mnie rękami i nogami, najmocniej jak mogła. Zamknąłem oczy i przytuliłem ją, upajając się znajomym zapachem, za którym tak bardzo tęskniłem. Wiedziałem, że płacze, kiedy ukryła twarz w mojej szyi. – Tak bardzo za tobą tęskniłem – wyszeptałem jej do ucha. – Ja za tobą też, przepraszam. – Płakała. Uniosła głowę, ujęła moją twarz w dłonie i pocałowała mnie namiętnie. Nasze języki spotkały się, podniecone i niecierpliwie, a długi pocałunek pozostawił nas bez tchu. Łzy spływały jej po twarzy. Postawiłem ją na ziemi i delikatnie otarłem łzy kciukami. – Niech ci się przyjrzę – powiedziałem, okręcając ją. Chwyciłem ją i przytuliłem mocno. – Jesteś tak samo piękna jak wtedy, kiedy wyjeżdżałaś. Mason i Landon wyłonili się ze swojego mieszkania, bijąc brawo. Wyjaśniłem Ellery, że już się poznaliśmy, i powiedziałem, że są wspaniałymi przyjaciółmi. Ellery zaprowadziła mnie do mieszkania. Zamknąłem drzwi, a ona odwróciła się i patrzyła na mnie. Musnąłem palcem jej twarz i wargi. – Musisz mi wiele wyjaśnić, ale najpierw będę się z tobą kochał – powiedziałem cicho. Musnąłem wargami jej wargi i usłyszałem, jak wzdycha, kiedy językiem błądziłem po jej szyi. Pragnąłem jej i chciałem zaspokoić to pragnienie w tej chwili. – Smakujesz wybornie. Tyle czasu minęło, Ellery, pragnę cię. Pragnę być w tobie. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni, nie odrywając od niej warg. Posadziłem ją na łóżku, zdjąłem jej bluzkę przez głowę i rzuciłem ją na bok. Moje dłonie błądziły po jej ciele, zsunęły się bokami na biodra. Rozpiąłem jej stanik i rzuciłem go na ziemię. Ująłem w dłonie jej ciepłe piersi i zacząłem pieścić brodawki palcami, językiem badając pępek. Przesunąłem się do jej piersi i lekko przygryzłem brodawkę, zdejmując jej spodnie. Moje ciało płonęło tak bardzo jak jej. Przyciągnęła moją twarz do swojej i pocałowała mnie, dając mi odczuć, jak bardzo mnie potrzebuje i pragnie. Jęknąłem, kiedy zdjęła mi koszulę i lekko wbiła mi paznokcie w plecy. Odsunąłem się, zrzuciłem buty, zdjąłem spodnie i rzuciłem je na podłogę. Ostrożnie położyłem ją na łóżku i pochyliłem się nad jej rozpalonym ciałem. Wpatrywałem się w jej oczy. – Ty mnie ożywiasz jak nikt inny. – Przesunąłem dłonie z piersi w dół, aż dosięgły krawędzi majtek. Przesunąłem je na bok i poczułem jej ciepłą skórę. Jęknęła, kiedy powoli wsunąłem w nią jeden palec i poczułem jej podniecenie. Jęk stał się głośniejszy, kiedy wsunąłem kolejny palec. – Ellery, jesteś taka wilgotna – wyszeptałem jej do ucha. – Ty to ze mną robisz, Connor, poczuj to – powiedziała. Wsunąłem w nią palce i wysunąłem powoli, a ona wygięła się, wpuszczając je najgłębiej, jak były w stanie wejść. Zataczałem kciukiem kręgi wokół jej łechtaczki i czułem, jak nabrzmiewa z rozkoszy. Moje wargi odnalazły drogę do jej warg, a nasze języki połączyły się i zaczęły wspólny taniec. – Chcę, żebyś doszła teraz, Ellery, kiedy moje palce są w tobie i dają ci rozkosz. – Wyszeptałem, całując ją lekko w szyję. Jej ciało zaczęło drżeć, a z jej ust wydobył się krzyk rozkoszy. Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją delikatnie w usta. – Grzeczna dziewczynka. Wyciągnęła rękę, i mocno chwyciła mój sztywny członek i zaczęła przesuwać rękę w górę i w dół powolnym, zdecydowanym ruchem. Uczucie Strona 90

było niesamowite, każdy nerw mojego ciała drżał. – O Boże – jęknąłem, kiedy poruszała kciukiem okrężnymi ruchami po koniuszku. Zaczęła się podnosić i nim się zorientowałem, leżałem na plecach. Uśmiechnęła się, usiadła na mnie okrakiem, a mój członek wsunął się w nią z łatwością. Pochyliłem głowę, kiedy poczułem ją na sobie. Była ciasna i ciepła, kiedy powoli poruszała się w górę i w dół, pochłaniając każdy mój centymetr. Ugniatałem jej piersi i ścisnąłem palcami twarde brodawki, ściskając je i pocierając. Patrzyliśmy na siebie, kiedy płynnie poruszała biodrami. Chwyciłem ją za biodra, a ona kołysała się, zataczając powolne kręgi. Była niesamowita, było mi z nią tak dobrze. Czułem, jak zaciska się wokół mnie, że jest gotowa szczytować. Zaczęła poruszać się w górę i w dół w szybszym tempie. Byłem tak blisko orgazmu, że ledwie się powstrzymywałem. Zaczęliśmy szybciej oddychać, a ona jęknęła, kiedy położyłem kciuk na jej łechtaczce i pocierałem ją, kiedy ona mnie pieprzyła. – Ellery, dojdź ze mną, skarbie. Chcę, żebyśmy szczytowali razem, chcę słyszeć, co z tobą robię – wysapałem. Wykrzyczała moje imię, a ja poczułem jej orgazm na moim członku i wypełniłem jej ciało moim spełnieniem. Nie odrywaliśmy od siebie wzroku. Opadła na moją pierś, a ja mocno ją przytuliłem i czekałem, aż serca zaczną nam bić spokojniej. Pocałowałem ją w głowę, a ona odwróciła się i uśmiechnęła do mnie. Przewróciła się i położyła na boku. Musnęła mnie palcem w brodę, a ja zatknąłem jej włosy za ucho. Spytałem, o czym myśli, a ona powiedziała jaka jest szczęśliwa, że ją znalazłem. Powoli pochyliłem się i pocałowałem ją w usta. – Chodź, skarbie, zjedzmy coś, umieram z głodu. – Uśmiechnąłem się. Wstałem z łóżka i włożyłem dżinsy. Wyszedłem za Ellery z sypialni. Wszedłem do kuchni, wziąłem butelkę wody i stanąłem jak wryty na widok kilku brązowych pojemników stojących równo pod ścianą. Policzyłem je szybko, było ich w sumie piętnaście. Zdenerwowałem się, ogarnął mnie strach. – Możesz mi wyjaśnić, co to takiego? – spytałem. – Jestem poddawana terapii, która jest w fazie badań klinicznych, dlatego tu przyjechałam. Chciałem je przerwać, ale położyła mi palec na ustach. – Daj mi dokończyć. Uśmiechnąłem się, włożyłem sobie jej palec do ust i zacząłem go ssać. Zachichotała i mówiła dalej. – Muszę brać te tabletki codziennie. Raz w miesiącu będę musiała pójść do szpitala na serię trzech zastrzyków. To jakiś rodzaj immunoterapii. Trwa trzy miesiące. Po tych trzech miesiącach lekarka zrobi mi badania krwi, żeby sprawdzić, czy nowotwór zniknął, jeżeli nie, terapia będzie kontynuowana przez kolejne trzy miesiące. Nie mam pojęcia, czy to zadziała. – Spuściła wzrok. Dostrzegłem niepokój na jej twarzy, a w głosie usłyszałem smutek. Chwyciłem ją za brodę i uniosłem głowę tak, żeby spojrzała mi w oczy. – Zadziała, musi zadziałać. – To tylko testy kliniczne, Connor, po raz pierwszy wykonywane na ludziach, więc w tej chwili nie wiem, czego się spodziewać. – Jesteś silna, Elle. Jesteś najsilniejszą i najbardziej upartą osobą, jaką w życiu znałem, i jeżeli ktoś jest w stanie przez to przejść, to właśnie ty, Elle. Ale musisz przestać ode mnie uciekać. – Pogłaskałem ją po policzku. Powiedziała mi, że się boi. Ująłem jej dłonie, odwróciłem, spojrzałem na tatuaże i delikatnie je pocałowałem. – Nie bój się. Jestem tu i pomogę ci przez to przejść. Jeżeli ta terapia nie zadziała, nie szkodzi, będę latał z tobą po całym świecie, żeby znaleźć taką, która okaże się skuteczna, bo… – Wziąłem głęboki oddech. – Kocham cię, Ellery Lane, i będę cię chronił. Kiedy wypowiedziałem te dwa słowa ogarnęło mnie niesamowite uczucie. Łzy popłynęły jej po twarzy, przytuliła się do mnie mocno. – Ja też cię kocham – wyszeptała. Zamknąłem oczy i ukryłem twarz w jej włosach. Pocałowałem ją w głowę i ująłem jej twarz w dłonie. Przysunąłem wargi do jej warg i pocałowałem ją namiętnie. Wsunąłem palce pod jej koszulę, powoli zdjąłem ją przez głowę i rzuciłem na podłogę. Uśmiechnęliśmy się do siebie, a ona zaprowadziła mnie na kanapę, na której się kochaliśmy. Strona 91

Rozdział 19 W Los Angeles był piękny, słoneczny dzień. Pierwszą połowę dnia spędziliśmy w łóżku, a drugą na plaży. Po lunchu na świeżym powietrzu, seksie w latarni morskiej i długich rozmowach wróciliśmy do domu. Kiedy weszliśmy do mieszkania, podszedłem do sztalug, na których stał piękny obraz. Stałem i wpatrywałem się w domek w stylu Cape Cod z łukiem, łodzią i latarnią morską. Obraz był niesamowity. Uśmiechnąłem się, podziwiając talent, zwłaszcza, że był to talent kobiety, którą kochałem.

– Muszę przyznać, Ellery, że jesteś bardzo utalentowaną artystką, ten obraz jest niesamowity. Podeszła do mnie, wsunęła mi ręce do tylnych kieszeni i oparła brodę na moim ramieniu. – Dziękuję. To wizja mojej przyszłości, jest tam dużo spokoju. – Obraz jest piękny, radzę ci go nie sprzedawać, zatrzymaj go dla siebie. – Może tak zrobię. – Pocałowała mnie w policzek. Milczałam przez chwilę, patrząc na obraz. – Miałam zamiar ci powiedzieć, wiesz? Wyciągnąłem rękę po jej dłonie i położyłem je sobie w pasie. – Co miałaś mi powiedzieć? Wzięła głęboki oddech. – O przyjeździe tutaj do doktor Murphy. Chciałam z tobą porozmawiać o tym tamtego dnia, ale byłeś taki zły. Słyszałam, jak rozmawiałeś przez telefon w gabinecie z Ashlyn. – Przykro mi, Ellery – Spuściłem wzrok. – Nie powinienem był powiedzieć tych wszystkich rzeczy, byłem... – Musisz mi o niej opowiedzieć, Connor. Nigdy nie pójdziemy dalej, jeżeli mi nie powiesz. Chyba mam prawo wiedzieć – błagała. Odwróciłem się i dotknąłem czołem jej czoła. – Wiem o tym i powiem ci, ale nie dzisiaj. Dopiero ją odnalazłem, spędziliśmy romantyczny dzień. Nie było mowy, żebym zniszczył go rozmową o Ashlyn. Widziałem rozczarowanie w jej oczach, kiedy powiedziałem, że nie opowiem jej o niej dzisiaj. Nie mogłem znieść, że robię jej coś takiego, i wiedziałem, że źle robię, nie wyjaśniając sprawy Ashlyn, ale nie wiedziałem, czy kiedykolwiek nastąpi odpowiednia pora, żeby jej o niej opowiedzieć. Wziąłem ją na ręce i uśmiechnąłem się, całując ją w piękne usta. – Chyba powinniśmy się położyć – powiedziałem. – Ale ja nie jestem zmęczona. – Uśmiechnęła się szelmowsko. – Nie chodziło mi o spanie. Spać nie będziemy co najmniej przez najbliższe trzy godziny. – Uśmiechnąłem się, niosąc ją do sypialni. Obudziłem się wcześniej, żeby przygotować wszystko na urodziny Ellery. Chciałem zadbać o to, żeby to były najlepsze urodziny w jej życiu. Ostrożnie zsunąłem z siebie jej rękę i wstałem. Byłem raczej pewny, że się nie obudzi, bo wiedziałem, że po wczorajszej nocy jest wyczerpana. Włożyłem dżinsy i granatową koszulkę. Poszedłem do salonu, do sztalug i jeszcze raz spojrzałem na obraz Ellery. Wieczorem wspomniała, że ten obraz przedstawia jej przyszłość, miałem zamiar zadbać o to, żeby taka przyszłość ją czekała. Musiałem tylko dopilnować, żeby nie sprzedała obrazu, zanim zrealizuję plany. Ostrożnie otworzyłem drzwi i zamknąłem je za sobą po cichu. Kiedy schodziłem na dół, zauważyłem Masona, wychodzącego ze swojego mieszkania. – Dzień dobry, Masonie. – Uśmiechnąłem się. – Wstałeś koszmarnie wcześnie. Dokąd się wymykasz? – spytał. – Na dół, do kawiarni, po śniadanie dla Elle. Ma dzisiaj urodziny. – Wiem, jestem podekscytowany! Wspomniała ci, że idziemy dziś do klubu? – spytał. – Tak, powiedziała mi wieczorem, zanosi się na dobrą zabawę – powiedziałem, kiedy szliśmy do bocznych drzwi. – Miłego dnia z panną Elle. Proszę złożyć jej od nas życzenia i powiedzieć, żeby Strona 92

włożyła buty do tańca, bo wieczorem będziemy szaleć! – oznajmił z przejęciem. Roześmiałem się. Doszedłem do kawiarni i złożyłem zamówienie na wynos. Nie trwało to długo, ale denerwowałem się, czy Ellery nie obudzi się, zanim wrócę, i nie zacznie się zastanawiać, gdzie jestem. Kiedy wróciłem do mieszkania, po cichu otworzyłem drzwi i postawiłem torbę na blacie. Poszedłem do sypialni, w której Elle dalej spokojnie spała. Zdjąłem dżinsy i koszulę i włożyłem szare spodnie od piżamy. Wróciłem do kuchni i poszukałem w szafkach tacy. Nie było, więc zbiegłem do Masona i pożyczyłem. Wróciłem i ułożyłem na tacy śniadanie dla Ellery. Po drodze z kawiarni kupiłem jedną czerwoną różę od ulicznego sprzedawcy. Nalałem wody do wazonu i włożyłem do niego kwiat. Wszystko wyglądało idealnie. Usiadłem na łóżku, odgarnąłem jej włosy i delikatnie pocałowałem ją w szyję. Odwróciła się i uśmiechnęła. – Wszystkiego najlepszego, skarbie – wyszeptałem i pocałowałem ją w usta. Chwyciła mnie za rękę, splatając palce z moimi, i położyła mi głowę na piersi. – Dziękuję – odpowiedziała. Tuliłem ją przez parę minut, a potem powiedziałem, żeby się nie ruszała i że zaraz wracam. Spojrzała na mnie, uśmiechnęła się i zagryzła dolną wargę. Przeklęty uśmiech. Poszedłem do kuchni, wziąłem tacę i wróciłem do sypialni. Spojrzała na mnie z pragnieniem w oczach, a ja wiedziałem, że nie o picie jej chodzi. Uśmiechnąłem się, podszedłem i położyłem tacę na jej kolanach. Uśmiechała się od ucha do ucha i wiedziałem, że jest zachwycona. Spytała mnie, jak, kiedy i gdzie. Roześmiałem się i powiedziałem, że śniadanie jest z kawiarni. Rozpostarłem dłoń i podałem jej tabletki. – Najpierw musisz je zażyć – powiedziałem. Przewróciła oczami i spojrzała na mnie. – Wiem. – Westchnęła i popiła je sokiem pomarańczowym. Wziąłem widelec i podałem jej kęs jajecznicy. Uśmiechnęła się i zjadła. Nie mogłem oderwać wzroku od jej pięknych oczu, bo kiedy się w nie wpatrywałem, widziałem w nich moją przyszłość. Wyjęła widelec z mojej dłoni i zaczęła mnie karmić. – Czas rozpakować prezenty. – Uśmiechnąłem się, zanurzyłem rękę pod łóżko i wyjąłem trzy pudełka. Uśmiechnęła się promienniej. – Uwielbiam prezenty! – pisnęła. Zdjąłem tacę z jej kolan i postawiłem na podłodze. Uśmiechałem się od ucha do ucha, kiedy podawałem jej pierwsze pudełko, w którym znajdował się iPhone. Otworzyła je zgrabnie, a ja patrzyłem, jak szczęka jej opada pod wpływem zaskoczenia. – Numer masz ten sam, co w poprzednim, wiesz, w tym, który wyrzuciłaś. – Uśmiechnąłem się szelmowsko. – Kto wyrzuca telefony? – Pokręciłem głową. – Jestem wariatką, zapomniałeś? – Uśmiechnęła się. – Fakt, jesteś wariatką, ale jesteś moją wariatką i nigdy o tym nie zapominaj – powiedziałem i pocałowałem ją w czubek nosa. Podałem jej następne pudełko, które skrywało bransoletkę. Westchnęła, kiedy je otworzyła, i zakryła usta dłońmi. – Connor… Jest piękna! To najpiękniejszy prezent, jaki w życiu dostałam. Wyjąłem jej pudełko z rąk i wyciągnąłem z niego bransoletkę. Rozpiąłem ją i włożyłem jej na nadgarstek. – Kocham cię, Ellery. Nie tylko za to, jaka jesteś, ale też za to, kim się dzięki tobie stałem. To jest moja wieczność dla ciebie. Po chwili łzy zaczęły spływać jej po twarzy. – O nie, nie płacz! W dni twoich urodzin nie będzie łez, nawet jeżeli to zły szczęścia. Zabraniam ci płakać. Zrozumiano, panno Lane? – Roześmiałem się. Objęła mnie najmocniej, jak mogła, a jej wargi dotknęły moich. Odwzajemniłem pocałunek, ale wkrótce go przerwałem. Nie mogłem się doczekać, aż otworzy ostatni prezent. – Musisz otworzyć jeszcze jeden prezent. – Rozpieszczasz mnie. Chwyciłem ją za rękę, uniosłem do ust i delikatnie pocałowałem. – Zasługujesz na to, żeby cię rozpieszczać. Otworzyła pudełko i spojrzała na bilety. Nie odezwała się słowem, patrzyła na mnie ze łzami w oczach. – Nie, żadnych łez – rozkazałem. Było za późno, zaczęły już płynąć. Uniosłem kciuk i delikatnie otarłem jej łzy z oczu. – Wiem, że marzyłaś o wyjeździe do Paryża. Przeczytałem to na liście, którą trzymałaś w biurku. Jak tylko lekarze pozwolą, polecimy pierwszym samolotem i zostaniemy tak długo, jak będziesz chciała. Usiadła okrakiem na moich kolanach, ujęła moją twarz w dłonie i wpatrywała mi się w oczy. – Dziękuję za wszystko, co dla mnie Strona 93

zrobiłeś. Dzięki tobie jestem najszczęśliwszą osobą na ziemi, nigdy nie dam ci odejść. Uśmiechnąłem się i musnąłem ją palcem po twarzy. Chwyciłem ją za nadgarstek, przyciągnąłem jej rękę do ust i delikatnie pocałowałem symbol nieskończoności na bransoletce. – Zawsze będę przy tobie – wyszeptałem. Pochyliła się i musnęła wargami moje. Z łóżka wyszliśmy dopiero po południu, bo Ellery długo okazywała mi wdzięczność. Wieczorem zamówiłem limuzynę, która przyjechała po nas i zawiozła nas do eleganckiego pubu, w którym Mason i Landon zaplanowali urodziny Ellery. Była to burzliwa noc pełna rozmów, śmiechu i picia. Kelnerka próbowała ze mną flirtować, nie przejmując się tym, że obok mnie siedzi Ellery. Kiedy mieliśmy wychodzić, Ellery przeprosiła i poszła do łazienki. Kiedy jej nie było, podeszła do mnie rudowłosa kelnerka. – Marzę, żeby poczuć w ustach twój członek – wyszeptała i puściła do mnie oko. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem, że zbliża się do niej Ellery. Dostrzegłem złość na jej twarzy i wiedziałem, że ma tej dziewczyny dość. Podeszła do niej od tyłu i poklepała ją po ramieniu. Zacząłem się denerwować, bo znam Ellery i wiedziałem, że nie będzie tolerować takich sytuacji. – Przepraszam panią, co pani sobie wyobraża? – Słuchaj, suko, skoro ty obskakujesz wszystkich trzech, nic się nie stanie, jak ja spróbuję tego ciacha tutaj. – Uśmiechnęła się do mnie. Byłem przerażony, bo dostrzegłem wściekłość w oczach Ellery. Musiałem to zakończyć, bo inaczej mogłaby trafić do więzienia. – Kogo pani nazywa suką?! – wrzasnęła Ellery. Wstałem, a Mason i Landon siedzieli dalej z uśmiechami na twarzach. Chwyciłem Ellery za rękę. – Chodźmy. – Szybko wyprowadziłem ją z baru, a Mason i Landon ruszyli za nami, śmiejąc się. Pocałowałem Ellery w głowę. – Nie mogę cię nigdzie zabierać. Odwróciła głowę i spojrzała na mnie surowo. – To nie moja wina. To przez ciebie i te cholerne baby, które do ciebie lgną. Roześmiałem się, wziąłem ją na ręce i zaniosłem do samochodu. Wróciliśmy do mieszkania Ellery. Jej urodziny okazały się najpiękniejszym dniem mojego życia, jeżeli nie liczyć dnia, kiedy zastałem ją w mojej kuchni. Wszedłem do pokoju z trzydziestocentymetrowym tortem ozdobionym dwudziestoma czterema płonącymi świeczkami. Postawiłem go przed nią i patrzyłem, jak się uśmiecha i zamyka oczy, wypowiada w myślach życzenie i gasi świeczki. Jej słodycz i niewinność zwaliły mnie z nóg i wzbudziły we mnie uczucia, o jakie nigdy się nie podejrzewałem. Jej uśmiech, jej śmiech, to, jak bawiła się swoimi włosami, kiedy była zdenerwowana, należały do tych rzeczy, które kochałem w niej najbardziej. Podałem jej nóż, żeby ukroiła pierwszy kawałek, a ona wzięła go ode mnie delikatnymi palcami. Stałem i przyglądałem jej się, kiedy bardzo zręcznie kroiła ciasto. Spojrzała na mnie błękitnymi oczami, hipnotyzującymi i pełnymi życia. – O czym myślisz? – spytała. – O tym, jak bardzo cię kocham – odpowiedziałem z uśmiechem. Słowa, których nigdy wcześniej nie byłem w stanie wypowiedzieć, teraz wychodziły swobodnie z moich ust, z taką łatwością, z jaką przychodziła mi miłość. Pochyliła się, zostawiła mi na nosie kropelkę lukru i się roześmiała. Wytarła mi ją i przytknęła palec do moich ust, a ja oblizałem go powoli. Widziałem żar w jej oczach, jak zawsze, kiedy na mnie patrzyła. Nie potrafię wyzbyć się strachu, który towarzyszy mi z powodu jej choroby. Nie chcę myśleć, że nie wyzdrowieje, ale malutka cząstka mnie śmiertelnie się boi, że nie wyzdrowieje. Przed nią udaję odważnego, bo mnie potrzebuje. Potrzebuje mnie silnego, nie mogę jej zawieść. Mason i Landon wyszli, a my poszliśmy do sypialni. Leżałem w łóżku, sprawdzałem mejle i czekałem, aż wyjdzie z łazienki. Otworzyła drzwi i weszła do sypialni, myjąc zęby i rozglądając się za czymś gorączkowo. – Co się stało, kochanie? – spytałem. Wymamrotała coś ze szczoteczką w buzi i ustami pełnymi piany. Nie zrozumiałem. Przyłożyła sobie wolną rękę do ucha. – Szukasz telefonu? Skinęła głową. Uśmiechnąłem się i wyjąłem aparat spod kołdry. Uśmiechnęła się do mnie, Strona 94

pokazała mi uniesione kciuki i wróciła do łazienki wypłukać usta. – Dzięki, skarbie! – krzyknęła. Podeszła do łóżka i spojrzała na telefon. Sprawdziła wiadomości, a potem podniosła kołdrę i się położyła. Wtuliła się w moją pierś, a ja ją objąłem. Było dobrze, za dobrze. Delikatnie pocałowała mnie w pierś i powoli pogrążyła się we śnie.

Rozdział 20 Następnego ranka obudziłem się i zorientowałem się, że Ellery mi się przygląda. Wyczuwałem, że coś nie daje jej spokoju. Pocałowała mnie w policzek i położyła głowę na mojej piersi.

– Co się stało? – spytałem, przytulając ją do siebie. – Boję się dzisiejszego zabiegu – wyszeptała. Pocałowałem ją w głowę. – Nie bój się, jestem przy tobie, mówiłem ci, że będę cię chronić. Nie musisz się niczego bać, kiedy jestem przy tobie. Przyrzekam, kochanie. Uniosła wzrok i uśmiechnęła się do mnie. – Chyba wystarczy nam czasu na długi prysznic przed wyjściem do szpitala. – Chyba czytasz w moich myślach, panno Lane, bo chodziło mi po głowie dokładnie to samo. – Odwzajemniłem uśmiech. Zjedliśmy śniadanie i wyszliśmy. Podszedłem do porsche, a Ellery skierowała się w drugą stronę. – Hej, dokąd idziesz? – spytałem. – Przejdę się – odpowiedziała. – Wykluczone! Wsiadaj do samochodu, Ellery, zawiozę cię. Westchnęła i szła dalej. Podbiegłem do niej i wziąłem ją na ręce. – Connor, daj spokój, proszę. – Roześmiała się. – Przepraszam, kochanie, ale lepiej pojechać samochodem, bo nie wiadomo, jak będziesz się czuła później. Możliwe, że nie będziesz w stanie wrócić pieszo. – Masz rację, przepraszam. – Pocałowała mnie w policzek. Dotarliśmy do szpitala, widziałem, że Ellery jest zdenerwowana, bo przygryzała dolną wargę. Siedzieliśmy w poczekalni przed gabinetem doktor Murphy, aż długonoga blond recepcjonistka wywołała Ellery i zaprowadziła nas na salę. Obejmowałem Ellery, kiedy szliśmy korytarzem, żeby poczuła się bezpiecznie. Blondynka nie przestawała mierzyć mnie wzrokiem, co nie umknęło uwadze Ellery. Zacząłem się lekko denerwować na wspomnienie tego, co wydarzyło się wczoraj wieczorem, bo wiedziałem, że Ellery nie będzie przebierać w słowach. Blondynka podała Ellery koszulę, w którą kazała jej się przebrać, i szybko wyszła z pokoju, a Ellery posłała jej mordercze spojrzenie. Wziąłem od niej koszulę i pomogłem jej się w nią przebrać. Weszła doktor Murphy, niosła srebrną tacę z trzema dużymi igłami. Wyjaśniła Ellery, co poczuje przy każdym zastrzyku. Spojrzała na mnie i powiedziała, że Ellery będzie potrzebowała, żeby trzymać ją za rękę. Samo słuchanie tego, jak lekarka tłumaczyła Ellery, co będzie odczuwać jej ciało, śmiertelnie mnie przeraziło. Spojrzałem na jej twarz, była blada jak ściana. Była przerażona, wiedziałem, że muszę ją chronić. Odwróciłem się na łóżku, żeby siedzieć przodem do niej, i chwyciłem ją za rękę. – Patrz na mnie, kochanie, i nie zwracaj uwagi na nic innego, dobrze? Skinęła głową, a doktor Murphy wbiła pierwszą igłę. Ścisnęła mnie mocno za ręce i krzyknęła. Przy wbijaniu drugiej igły, krzyk zamienił się w płacz, a ona wypuściła moją dłoń, ścisnęła mnie za koszulę, skuliła dłonie w pięści i zaczęła krzyczeć w moją pierś. Serce mi pękało. Tuliłem ją do siebie, kiedy jej skórę przekłuwała trzecia igła, a ona krzyczała dalej. Strona 95

– Proszę, pani doktor, można jej jakoś pomóc? – spytałem błagalnie. – Przykro mi, panie Black. Nie da się tego uniknąć, ale to tylko chwilowe odczucia. Wrócę za godzinę sprawdzić, jak Ellery się czuje. Gdybyście czegoś potrzebowali albo gdyby wystąpiła jakaś reakcja, proszę natychmiast wcisnąć ten guzik – powiedziała i wyszła z pokoju. – Już dobrze, skarbie, przytul się do mnie – wyszeptałem, a ona leżała w moich ramionach i drżała. Do oczu zaczęły napływać mi łzy. Musiałem je powstrzymać. Musiałem być dla niej silny, ale widząc ją w takim stanie, kiedy musiała znosić taki ból, czułem przerażenie. Nie przestawałem jej powtarzać, że ją kocham. Minęło parę dni, które spędziliśmy w łóżku, oglądając filmy i gotując razem. Gotowanie z Ellery było zabawne, bo żadne z nas właściwie się na tym nie znało. Kiedy siedziałem przy stole, pracując i odbywając rozmowy, Ellery siedziała przy sztalugach i malowała. Kiedy nie patrzyła, wpatrywałem się w nią i przyglądałem się, jak pewnymi ruchami przesuwa pędzlem po płótnie. Tak właśnie wyobrażałem sobie resztę życia z nią. Ona jest moją przyszłością. Następnego ranka wstałem wcześnie, żeby krótko porozmawiać z Paulem na temat zakupu w Chicago. Kiedy skończyłem rozmowę, zadzwoniła mama. Chciała się upewnić, czy przyjeżdżam na Święto Dziękczynienia. Powiedziałem, że poznałem kogoś wyjątkowego i że chciałbym ją przywieźć i przedstawić rodzinie. Wyczuwałem, że mama jest przejęta. – Connor przyjeżdża z kimś na Święto Dziękczynienia! – krzyknęła. Chyba miała prawo być przejęta, bo nigdy wcześniej żadnej dziewczyny nie przywiozłem do domu, żeby przedstawić ją rodzinie. Wyłączyłem telefon, poszedłem do sypialni i przyglądałem się mojej śpiącej piękności. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do mnie. Odwzajemniłem uśmiech, podszedłem do niej i usiadłem na łóżku. – Jak się czujesz? – spytałem, muskając palcem jej twarz. – Dobrze. Słyszałam twoją rozmowę. – Dzwoniła mama. Zabieram cię do domu na Święto Dziękczynienia. – Powiedziałeś jej o mnie? – spytała. – Oczywiście, cieszy się, że cię pozna. Pokocha cię. – Chodziło mi o to, czy powiedziałeś jej, że mam raka – spytała, oblizując wargi. Siedziałem i patrzyłem na nią, bo nie powiedziałem mamie o chorobie Ellery. Pokręciłem głową. – Dlaczego jej nie powiedziałeś, Connor? Mój wzrok powędrował w stronę okna. – Nie było sprzyjającej okazji, zresztą nie chciałbym rozmawiać o tym przez telefon, Elle. To chyba trzeba załatwić osobiście. – Więc chcesz powiedzieć, że mam wypalić z czymś takim w Święto Dziękczynienia? Witam państwa Black, jestem Ellery Lane, dziewczyna państwa syna, która po raz drugi w ciągu dwudziestu czterech lat życia ma raka i jest jednym wielkim chodzącym nieszczęściem. Zerwałem się z łóżka. Nie mogłem uwierzyć w to, co usłyszałem. – Nieźle, Elle, naprawdę umiesz zepsuć chwilę. Powiem jej przed świętami, koniec dyskusji – powiedziałem władczym tonem. – Nie, Connor. To nie jest koniec dyskusji i nie waż się mówić do mnie takim tonem! Odwróciłem się od okna i spojrzałem na nią. – Szukasz powodu do kłótni? – Chcę tylko, żebyś mi powiedział, dlaczego jej jeszcze o tym nie powiedziałeś – poprosiła. Nie wiem, dlaczego o tym nie wspomniałem. Byłem pochłonięty opieką nad Ellery i prowadzeniem interesów jednocześnie. Nie wpadłem na to, żeby powiedzieć mamie, że Elle ma raka, bo sam starałem się o tym zapomnieć. Spojrzałem na nią. – Chcesz wiedzieć dlaczego?! Nie byłem w stanie nic zrobić, bo tkwię tutaj i się tobą zajmuję! Cholera, źle to zabrzmiało, ale było za późno. Widziałem wściekłość w jej oczach. Odwróciłem się do okna i przeczesałem dłońmi włosy. – Tkwisz? Nikt cię tu nie trzyma, Connor. Nie prosiłam cię, żebyś tu Strona 96

przyjeżdżał, i z całą pewnością nie prosiłam cię o to, żebyś się mną zajmował. Była strasznie dotknięta tym, co powiedziałem, chociaż wcale tego nie chciałem. Odwróciłem się i spojrzałem w jej smutne niebieskie oczy. – Kochanie, nie chciałem tak powiedzieć. – Wynoś się stąd! – krzyknęła, chwyciła szklankę i rzuciła nią we mnie. Uchyliłem się i pokręciłem głową. – Dobrze, skoro tego chcesz! – krzyknąłem i wyszedłem z mieszkania. Poszedłem na plażę. Świeciło słońce, było ciepło. Musiałem ochłonąć, zanim wrócę, żeby ją przeprosić. Miała rację, powinienem był powiedzieć mamie o tym, że ma raka. Ellery miała prawo być na mnie wściekła. Nie było mnie około godziny. Wracając do mieszkania Elle, wszedłem do sklepu kupić jej torebkę czekoladek. Wszedłem do mieszkania, do sypialni i zastałem Ellery schyloną. Zbierała okruchy potłuczonego szkła. Ukląkłem przy niej i lekko odwróciłem jej dłoń. – Przestań, skaleczysz się – wyszeptałem, wyciągając jej z dłoni odłamek szkła. Wzięła głęboki oddech i zaczęła mnie przepraszać. Nie musiała tego robić, miała święte prawo zachować się tak, jak się zachowała. Ująłem jej twarz w dłonie. – Wiem, skarbie, nic się nie stało. – Nieprawda, Connor, wiem, że tobie jest ciężko. Przepraszam. Zaczęła prosić mnie o wybaczenie, chociaż nie musiała. Musnąłem wargami jej wargi. – W porządku, kochanie. Nie chciałem powiedzieć tego, co powiedziałem, źle się wyraziłem. – Wiem, że nie chciałeś, zareagowałam przesadnie. Znów ją pocałowałem i mocno przytuliłem, dając jej odczuć, że jej wybaczyłem. – Dokąd poszedłeś? – spytała. Wstałem z podłogi i powiedziałem, żeby usiadła na łóżku. Podszedłem do komody, wziąłem brązową torebkę i podałem jej. – Pomyślałem, że to poprawi ci humor – powiedziałem ostrożnie. Otworzyła torebkę, a na widok zawartości oczy otworzyły jej się szeroko. Rzuciła czekoladki na łóżko. – Jesteś niesamowity i po prostu idealny! Kocham cię. – Objęła mnie i pociągnęła na siebie. – Znam jeszcze coś innego, co poprawi mi nastrój. – Uśmiechnęła się, kiedy wisiałem nad nią. – Jesteś pewna, że masz na to ochotę? Uniosła głowę i pocałowała mnie namiętnie. Taki znak mi w zupełności wystarczył. Następnego ranka wstałem i zaparzyłem dzbanek kawy. Ellery jeszcze spała, a ja miałem sprawę do załatwienia. Usiadłem na kanapie z telefonem i otworzyłem mejl od Phila z informacją, że przed finalizacją transakcji z firmą z Chicago zaplanowane jest jeszcze jedno spotkanie. Paul napisał, że spotkanie ma się odbyć jutro z samego rana i że powinienem na nim być. Pomyślałem, że cudownie byłoby zabrać Ellery z powrotem do Nowego Jorku, żebyśmy mogli być razem i żeby mogła się spotkać z Peyton. Ellery wyszła z sypialni, pocierając oczy i ziewając. Podeszła do dzbanka z kawą. – Cześć, kochanie, mam nadzieję, że cię nie obudziłem. – Uśmiechnąłem się. Nalała sobie kawy i usiadła obok mnie. Pochyliłem się i musnąłem palcem jej wargi, a potem pocałowałem ją na dzień dobry. Powiedziałem, że muszę lecieć dziś do Nowego Jorku na jutrzejsze spotkanie i że chcę, żeby poleciała ze mną. Nie była pewna, czy może, z powodu leczenia. Wytłumaczyłem jej, że to nie ma znaczenia, że wrócimy tu na drugą sesję w przyszłym miesiącu. Zarzuciła mi ręce na szyję, przejęta dodatkowo tym, że będzie mieszkać u mnie. Roześmiałem się, kiedy wydęła wargi i spytała, czy będzie musiała spać w pokoju gościnnym. Wyjąłem jej kubek z dłoni i odstawiłem go na stół. Chwyciłem ją i posadziłem ją sobie na kolanach, podciągnąłem jej koszulę nocną, zdjąłem i rzuciłem na podłogę, a potem się z nią kochałem. Goliłem się w łazience, a Ellery była jeszcze pod prysznicem. Czułem płyn do Strona 97

kąpieli o zapachu bzu, którego używała. Ten sam zapach poczułem, kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy. Wyszła spod prysznica, owinęła ręcznikiem mokre ciało, podeszła do mnie od tyłu, objęła mnie w pasie i położyła mi głowę na plecach. Przestałem się golić i spojrzałem na nią w lustrze. Miała uśmiech na twarzy. Cholerny uśmiech. Odwróciłem ją tak, że głowę miała na mojej piersi, i objąłem ją. – Co się stało? – spytałem. – Nic się nie stało. Czy kobieta nie może przytulać mężczyzny, którego kocha, o ile nic się nie stało? – spytała. – Oczywiście, że może – powiedziałem, całując ją w głowę. Uniosła dłonie, położyła mi je na piersiach i pocałowała mnie. – Kocham cię, Connor Black. – Uśmiechnęła się. – Ja ciebie też, Ellery Lane. – Odwzajemniłem uśmiech i pocałowałem ją w nos. – Muszę dokończyć golenie. Łazienka była mała, przy umywalce było miejsce dla jednej osoby. Ellery chciała być dowcipna i popchnęła mnie, żeby mogła umyć zęby. Sięgnęła do szafki i otworzyła ją, kiedy się goliłem. Widziałem uśmieszek na jej twarzy. Wzięła szczoteczkę do zębów i pastę i zamknęła szafkę. Pochyliła się nade mną i wsunęła szczoteczkę pod bieżącą wodę. – Przesunąć się? – spytałem. Spojrzała na mnie, wsuwając szczoteczkę do ust. – Nie, nie przeszkadzasz mi – wymamrotała. Wziąłem opakowanie kremu do golenia i roztarłem trochę na dłoniach. Zacząłem unosić dłonie do twarzy, kiedy Ellery wpadła na mnie, żeby wypluć pastę do umywalki. Odepchnąłem ją lekko, tak że nie trafiła do umywalki i napluła mi na nogę. Uniosła wzrok, próbując powstrzymać śmiech, co ledwie jej się udało. Spojrzałem na nią, potem na nogę. – Daj spokój! Cały czas wymieniamy się płynami ustrojowymi. – Roześmiała się. Miałem zamiar dobrze to rozegrać i jej się odwdzięczyć. – Nie szkodzi, Ellery, to był wypadek. – Rozpostarłem dłoń z kremem do golenia i przytknąłem ją stanowczym ruchem do jej policzka. Szczęka jej opadła, kiedy przejrzała się w lustrze. Spojrzała na mnie tak jak zawsze, kiedy myślała o zemście. Chwyciła tubkę pasty i wycisnęła mi ją na pierś. – Masz trochę pasty do tego kremu do golenia – powiedziała. Wyciągnąłem palec i próbowałem wytrzeć pastę, a ona stała uśmiechnięta. Nie odrywaliśmy od siebie wzroku. Chwyciłem opakowanie kremu do golenia i wycisnąłem go na jej nogi i piersi. Odskoczyła z krzykiem. – Chcesz się ogolić, skarbie? – spytałem. – Jak śmiesz! – krzyknęła. Roześmiałem się i wycelowałem w nią krem do golenia, a ona wybiegła z łazienki, przytrzymując ręcznik, żeby nie spadł. Dogoniłem ją i przygniotłem do ziemi. Odwróciłem ją i przytrzymałem jej ręce nad głową. Wpatrywałem się w nią, zahipnotyzowany jej pięknem. Uniosłem dłoń i delikatnie wytarłem jej z twarzy krem do golenia, drugą ręką mocno trzymając ją za nadgarstki. Nie walczyła. Patrzyła mi w oczy, tak że wiedziałem, że nie chce, żebym przestał. Byłem sztywny i znów jej pragnąłem. – Chcę cię poczuć w sobie – wyszeptała. Chciałem się upewnić, czy jest gotowa, bo nie chciałem sprawić jej bólu. Przesunąłem wolną rękę w dół i poczułem, że jest bardzo wilgotna. Wszedłem w nią. Odchyliła głowę do tyłu i jęknęła cicho, wplatając palce w moje włosy. Zacząłem powoli wsuwać się w nią i wysuwać, a potem kręcąc biodrami, zataczałem w niej koła. Uczucie było niesamowite, a odgłosy rozkoszy, jakie z siebie wydawała, potęgowały moje podniecenie. Pochylałem się nad nią, wchodziłem w nią i wysuwałem się płytkimi ruchami, a ona jęczała, aż brakło jej tchu. Zaczęła szczytować, a ja wkrótce po niej. Spoglądałem w jej oczy, a ona patrzyła w moje, upajając się rozkoszą i pięknem tego, co właśnie się stało. – Chyba znów musimy wziąć prysznic. – Uśmiechnąłem się, bo byłem w kremie do golenia i paście do zębów. – W takim tempie w życiu nie zdążymy na ten samolot do Nowego Jorku. – Roześmiała się. Zsunąłem się z niej i pomogłem jej wstać. Objąłem ją, razem poszliśmy do łazienki i po raz drugi tego ranka wzięliśmy prysznic.

Strona 98

Rozdział 21 W końcu dotarliśmy do Nowego Jorku. Na lotnisku czekał na nas Denny. Wziąłem nasze bagaże, a Ellery podbiegła do Denny’ego i uściskała go. Byłem bardzo szczęśliwy, widząc, że za sobą przepadają. Powiedziałem Ellery, że umówiłem się z Peyton, żeby wpadła do mnie o siódmej, podając zmyślony powód. Nie powiedziałem Peyton, że przylatuje ze mną Ellery, chciałem jej zrobić niespodziankę. Zaniosłem torby do mojego pokoju, a Ellery poszła do kuchni po butelkę wody. Postawiłem bagaże na podłodze i usłyszałem westchnienie Ellery, stojącej w progu. Zapomniałem, że w mojej sypialni była tylko raz, kiedy przywiozła mnie pijanego do domu z klubu. W pierwszej chwili nie zorientowałem się, dlaczego tak stoi ze zdziwioną miną, ale zobaczyłem, że rozgląda się po pokoju i patrzy na obrazy wiszące na ścianach.

– To ty kupiłeś moje obrazy? – spytała. – Proszę, powiedz, że nie jesteś wściekła. – Wyciągnąłem ręce do góry – Nie jestem, chcę tylko wiedzieć dlaczego – odezwała się łagodnie. – Spójrz na nie, Elle. Są piękne. W ten sposób chciałem mieć cię blisko, kiedy cię nie było. – Bałem się, że się na mnie zdenerwuje, ale nie była zła. Podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła, podziękowała i powiedziała, jak wiele to dla niej znaczy. Podeszła do łóżka i zachichotała. – Co cię tak bawi? – spytałem. – Przypomniała mi się ta noc, kiedy zasnąłeś na tym łóżku, a ja siadłam na tobie okrakiem, żeby zdjąć z ciebie ubranie. Uśmiechnąłem się, położyłem się na łóżku i się wyciągnąłem. – Co robisz? – Roześmiała się. – Nie pamiętam, jak to robiłaś, a chciałbym wiedzieć. Pomyślałem, że mogłabyś to dla mnie odegrać jeszcze raz. Przygryzła dolną wargę, zdjęła bluzkę przez głowę i rzuciła ją na podłogę. – Hm, raczej nie sądzę, że zrobiłaś coś takiego. – Nie. – Uśmiechnęła się zmysłowo. – Ale tym razem trochę to urozmaicę. Przyglądałem się, jak rozpina spodnie, zdejmuje je, a potem rzuca na bluzkę. Usiadła na mnie okrakiem i powoli zaczęła rozpinać mi koszulę. – Cholera, chcę cię natychmiast – powiedziałem, zsuwając ją z siebie i szybko kładąc się na niej. W nocy Ellery wtulała się we mnie, obejmując mnie w pasie. Musiała długo siedzieć z Peyton, bo nie słyszałem, kiedy przyszła do łóżka. Wyciągnąłem rękę i lekko pocałowałem ją w głowę, a potem ostrożnie wyśliznąłem się z łóżka. Wcześnie rano musiałem być na spotkaniu związanym z zakupem budynku w Chicago. Wziąłem prysznic, ubrałem się, a kiedy wyszedłem z łazienki, zobaczyłem Ellery, wpatrującą się we mnie. Uśmiechnęła się, kiedy do niej podszedłem. – Śpij dalej, skarbie. O wiele za wcześnie, żebyś wstawała. – Pogłaskałem ją po głowie. – Odwróciłam się, a po twojej stronie było pusto, nie spodobało mi się to. – Wydęła wargi. – Przepraszam, skarbie, ale mam spotkanie wcześnie rano. – Wiem, będę za tobą tęsknić. Nienawidzę, kiedy cię nie ma. – Spotkajmy się na lunch i na zakupy. Każę Denny’emu przyjechać po ciebie koło południa. – Musnąłem wargami jej wargi. – Świetnie, nie mogę się doczekać – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nie byłem w stanie oprzeć się jej uśmiechowi, nie cierpiałem jej zostawiać. Spojrzałem na zegarek. Miałem piętnaście minut do wyjścia. Rozpiąłem spodnie i zrzuciłem je. – Co robisz? – Uśmiechnęła się. – Przygotowuję się do seksu, ale mam tylko piętnaście minut, więc musimy się streszczać. – Zdjąłem koszulę. – No to szybko, dawaj tu ten swój zgrabny tyłek – powiedziała, klepiąc moją stronę łóżka. Nie muszę mówić, że na spotkanie się Strona 99

spóźniłem. Zakup budynku w Chicago został sfinalizowany, a ja byłem szczęśliwym człowiekiem. Wszystko w moim życiu w tej chwili było idealne. Tęskniłem za Ellery, więc postanowiłem, że Denny przyjedzie po mnie, zanim pojedzie po nią. Podjechał pod budynek, Ellery czekała na zewnątrz. Wyglądała olśniewająco w czarnych legginsach, długim czarnym swetrze i wysokich czarnych butach. Jest ideałem i jest moja. Denny wysiadł i otworzył jej drzwi. Wsiadła i uśmiechnęła się na mój widok. Pochyliłem się i pocałowałem ją w usta. – Cześć, skarbie, wyglądasz wspaniale. – Uśmiechnąłem się. – Myślałam, że spotkamy się u ciebie w biurze. – Tęskniłem za tobą, nie mogłem się doczekać. Objęła mnie za szyję i pocałowała. – Cieszę się, że jesteś, bo nie mogłam wytrzymać minuty bez ciebie. Kiedy jechaliśmy na lunch, zadzwonił mój telefon. Wyjąłem go z kieszeni, dzwoniła Ashlyn. Zignorowałem połączenie i schowałem telefon z powrotem do kieszeni. Do cholery, po co ona do mnie dzwoni? – Nie odbierzesz? – spytała Ellery. – Nie, to Paul. Dojeżdżamy do restauracji, zadzwonię do niego później. Zjedliśmy pyszny obiad, a potem spędziliśmy miłe chwile na zakupach. Kupiłem Ellery trochę nowych ubrań. Ponieważ jest uparta, próbowała się kłócić, kiedy za nie płaciłem, ale to ja wygrałem tę bitwę. Wyszliśmy ze sklepu i przeszliśmy zatłoczoną ulicą do najbliższego Starbucksa. Kiedy tak szliśmy za rękę, wpadłem na Sarah. – Cześć, Connor. Co słychać? – spytała, przechylając głowę. – Cześć, Sarah, wszystko w porządku. A u ciebie? – spytałem nerwowo. Zmierzyła Ellery z góry na dół, a jej wzrok natychmiast padł na nasze splecione palce. Sarah wyciągnęła rękę do Ellery. – Cześć, jestem Sarah, przyjaciółka rodziny Connora. – Uśmiechnęła się. – Cześć, jestem Ellery, dziewczyna Connora. Sarah popatrzyła na mnie przez chwilę, a potem znów spojrzała na Ellery. – Miło cię było zobaczyć, Connor, bardzo się cieszę, że cię poznałam, Ellery. – Sarah pochyliła się do mnie. – Pasuje do ciebie idealnie – wyszeptała mi do ucha. Pocałowała mnie w policzek, puściła do mnie oko i odeszła. Odetchnąłem z ulgą i ścisnąłem Ellery mocniej za rękę. Ruszyliśmy, ale Ellery nagle zatrzymała się za mną. Odwróciłem się i spojrzałem na nią. – Nawet nie chcę wiedzieć, co z nią robiłeś ani kim dla ciebie była – powiedziała. – Ellery, ona jest… – zacząłem. – Connor, jest przyjaciółką rodziny. – Uśmiechnęła się i pociągnęła mnie do drzwi Starbucksa. Nadeszło Święto Dziękczynienia, spędziliśmy ten dzień z moją rodziną. Miło było przywieźć Ellery do domu, w którym się wychowałem, i spotkać się z rodziną. Mama i tata od razu ją polubili, podobnie jak moja siostra. Nie wiedziałem, jak poruszyć temat choroby Ellery. Miałem zamiar poczekać i powiedzieć o tym po Święcie Dziękczynienia, kiedy w domu zostanie tylko mama, tata i Cassidy, ale nie musiałem czekać dzięki ciotce Sadie. Mama zawsze mówiła, że ciocia Sadie ma dar. Nigdy w to nie wierzyłem, byłem przeświadczony, że jest po prostu stuknięta. Stanąłem w wejściu do kuchni i usłyszałem, że ciocia Sadie zadręcza Ellery pytaniami na temat raka. Ellery próbowała im opowiedzieć o tym, że pierwszy raz zachorowała w wieku szesnastu lat. Była bardzo zdenerwowana. Poczułem się źle, to była moja wina. Gdybym od razu powiedział o tym rodzinie, Ellery nie znalazłaby się w takim położeniu. Odkaszlnąłem i podszedłem do Ellery. Objąłem ją w pasie i pocałowałem w głowę. – Rak niedawno wrócił, ale Ellery jest leczona nowatorską terapią w Kalifornii, więc w tej chwili wszystko jest pod kontrolą. Wszystko jest w porządku i będzie w porządku, więc nie ma o czym rozmawiać – powiedziałem autorytarnym tonem. Ellery wyciągnęła mnie z kuchni na korytarz. – Dlaczego mi nie powiedziałeś o cioci Sadie? – spytała z wściekłością, waląc mnie w pierś. – Auć, Elle, to boli. – Nie tylko to cię zaboli, Connor Black. – Obiecujesz, skarbie? – Uch, tak mnie wkurzasz! – wyszeptała, odwracając się. Objąłem ją mocno. Strona 100

– Przepraszam – wyszeptałem. – Nigdy nie zwracałem większej uwagi na to, co mówi ciocia Sadie. Zawsze miałem ją za lekko zbzikowaną. – Twoja rodzina na pewno pomyślała, że jestem chodzącą nieszczęsną karykaturą człowieka, i pewnie zachodzą w głowę, dlaczego ze mną jesteś. – Kochają cię, widzę to, i nie ma znaczenia, co myślą o naszym związku. Kocham cię za to, jaka jesteś, a tak dla przypomnienia, jesteś piękną karykaturą. – Przytuliłem ją mocno. Położyła mi głowę na piersi i uniosła wzrok, a ja pochyliłem się, żeby ją pocałować. Ugryzła mnie w wargę. – To za uwagę o pięknej karykaturze. – Auć, naprawdę powinnaś się wstrzymać z tym wszystkim do wieczora, nie masz pojęcia, jak mnie podniecasz tym biciem i gryzieniem. Roześmiała się, odwróciła i oblizała mi wargę, żeby złagodzić ból. Kolacja była wyśmienita, a rozmowy rodzinne miłe. Ellery większość czasu przegadała z mamą i Cassidy. Do mnie podszedł Camden, chwycił za rękę i pociągnął mnie na podłogę, żebym układał z nim klocki. Nagle usłyszałem, jak mama pyta Ellery, jak się poznaliśmy. Ogarnęła mnie panika, bo bałem się, że Ellery opowie o tym, jak odwiozła mnie tamtej nocy do domu. Spojrzałem na nią, a ona posłała mi uśmiech, który uspokoił mnie, że tego nie wyda. Powiedziała mamie, że poznaliśmy się w klubie. Usiadła na podłodze obok mnie i Camdena i spytała, czy może nam pomóc układać klocki. Camden podał jej jeden. Kiedy patrzyłem, jak się z nim dogaduje, pomyślałem, że byłaby cudowną matką. Jak i kiedy powiem jej, że nie mogę mieć dzieci? Kiedy nadszedł czas wyjazdu pożegnaliśmy się z moją rodziną i wyruszyliśmy w drogę do domu. – Uwielbiam twoją rodzinę – powiedziała Ellery, chwytając mnie za rękę. – Oni ciebie też. – Uśmiechnąłem się i uniosłem jej dłoń do ust. – Naprawdę tak myślisz? – spytała z niepokojem. – Skarbie, nie myślę, ja to wiem. Uśmiechnęła się i położyła mi głowę na ramieniu. Ellery myła się w łazience, a ja się rozbierałem. – Rozkosznie się patrzyło na ciebie i Camdena, to było wyjątkowe i słodkie. – Tak, to niezwykły dzieciak. – Uśmiechnąłem się. – Kiedy patrzyłam na ciebie i niego, pomyślałam sobie o różnych rzeczach. – Wyszła z łazienki i otworzyła szafę, żeby wyjąć nocną koszulkę. – Jakich? – spytałem niepewnie. – Nie wiem, jaki dobry dla niego jesteś i… Wiedziałem, że w końcu mnie to nie minie i próbowałem się przygotować na tę chwilę. Pomyślałem, że pora jej powiedzieć. Nie dałem jej dokończyć. – Nie mogę mieć dzieci, Elle. Dopilnowałem tego wiele lat temu. Stała do mnie tyłem, otwierała szufladę. Kiedy usłyszała te słowa, zamarła i widziałem, że wzięła głęboki oddech. – Nic na to nie powiesz? – spytałem. – W porządku. Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? – Odwróciła się i spojrzała na mnie. – Nie wiem, Elle. Chyba nigdy mie było okazji. – Dlatego że myślisz, że umrę, i dowiedziała? – spytała z bólem w słowa. – Jak możesz tak mówić? – poza tym nie chcę mieć dzieci. Z najmniejszych szans. – Odwróciła

nic by się nie stało, gdybym się nigdy nie głosie. Poczułem mdłości, kiedy usłyszałem te Przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć, a moimi spieprzonymi genami dziecko nie miałoby się do okna.

Kiedy to powiedziała, na sekundę zamknąłem oczy. Serce mnie bolało, kiedy usłyszałem, co myśli. Podszedłem do niej, objąłem ją i przyciągnąłem do siebie. – Nie mów tak. – Ale to prawda. Moja matka umarła na raka, ojciec był alkoholikiem, teraz ja po raz drugi mam raka, zastanów się nad tym, Connor, dziecko byłoby skazane na porażkę od chwili poczęcia. – Cierpiałam, mówiąc te słowa, ale taka była prawda i chciałam być wobec niego uczciwa. – Mylisz się i nie chcę więcej słyszeć od ciebie takich rzeczy – powiedziałem ze Strona 101

złością. Wyzwoliła się z moich objęć. – To i tak bez znaczenia, bo żadne z nas nie chce mieć dzieci, więc koniec tematu. Patrzyłem jak idzie przez pokój do komody po butelkę z mleczkiem do ciała. – Przeszkadza ci to, że nie mogę mieć dzieci? – Nie i już powiedziałam, że tak jest lepiej. Ale chciałabym wiedzieć, dlaczego to zrobiłeś, Connor. Wziąłem głęboki oddech. – Naprawdę chcesz usłyszeć odpowiedź, Elle? – Tak, chcę, skoro mamy być wobec siebie szczerzy i nie mieć przed sobą tajemnic. Przełknąłem z trudem ślinę, bo miałem powiedzieć jej to, co już powiedziałem jej w Michigan. Nagle, zanim zdążyłem wydobyć z siebie słowo, odezwała się Ellery. – Skoro ty masz problem, żeby to powiedzieć, ja to zrobię za ciebie. Nigdy nie miałeś się zakochać, a to znaczyło: żadnych dzieci. Po co katować się połowicznym doświadczaniem przyjemności za każdym razem, kiedy pieprzysz kobietę, skoro można mieć pełną przyjemność bez żadnych zmartwień, a jest się ignorantem w kwestii chorób przenoszonych drogą płciową. Szczęka mi opadła, wezbrała we mnie złość. – Nie mam zamiaru odpowiadać na takie brednie! – wrzasnąłem. – Jesteś wściekła, że nie mogę mieć dzieci? Czy to nie ty mówiłaś, że nie wierzysz w „żyli długo i szczęśliwie” i w bajkowe romanse?! – krzyczałem na cały pokój. Podeszła do swoich spodni, które leżały na podłodze, i zaczęła je wkładać. – Co ty wyprawiasz, do cholery?! – wrzasnąłem. – Nie zostanę tu na noc, jesteś dupkiem i w tej chwili nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. – Jestem dupkiem? – Roześmiałem się. Nie mogłem uwierzyć, że nazywa mnie dupkiem, skoro to ona rozpoczęła tę kłótnię. – To raczej ty jesteś suką i przesadnie reagujesz na to, że nie mogę mieć dzieci. – Jestem suką dlatego, że ty nie powiedziałeś mi o tym wcześniej?! – odpowiedziała krzykiem. Ogarnęła mnie złość, zrobiło mi się ciemno przed oczami. – Naprawdę chcesz o tym rozmawiać, Ellery? O ukrywaniu tajemnic? – Żałowałam tego od pierwszego dnia, i dobrze o tym wiesz! – krzyknęła. – Jak śmiesz mi to wypominać?! – Chyba jesteśmy kwita! – wrzasnąłem. Byłem na nią wściekły za to, co powiedziała. Musiałem ochłonąć. – Może lepiej, żebyś nocowała dziś w pokoju gościnnym, dopóki oboje nie ochłoniemy. – Nie będę nocowała w pokoju gościnnym, wracam do mojego mieszkania, które tak zabawnie nazwałeś klitką. – Wycelowała we mnie palec. – Naprawdę, Ellery, masz zamiar uciec? – Machnąłem ręką. – Proszę bardzo, to wychodzi ci najlepiej. Wyszła z sypialni jak burza, a ja stałem na środku pokoju. Nie poszedłem za nią. Potrzebowała czasu, żeby ochłonąć, podobnie jak ja. Jak to możliwe, że tak cudowny dzień zamienił się w koszmar? Pozwoliłem jej wrócić do swojego mieszkania i przespać się z tym. Zamierzałem rano po nią pojechać i wszystko naprawić. Następnego ranka wziąłem prysznic, ubrałem się i pojechałem do Ellery. Nie spałem całą noc przez to, że nie było jej obok i tęskniłem za nią. Zapukałem do drzwi, ale nie otwierała. Pukałem dalej, ale nie otwierała. Albo nie było jej w domu, albo mnie ignorowała. Wróciłem do mieszkania w nadziei, że może się pojawi, żeby przeprosić. Kiedy wysiadłem z windy, zauważyłem jej klucze na konsoli w holu. Zostawiła klucze, a to znaczyło, że nie wróciła do swojego mieszkania. Zacząłem się martwić. Wziąłem telefon, wysłałem jej wiadomość i wbiegłem po schodach do sypialni. Teraz byłem naprawdę wściekły o to, że wiedziała, że nie ma kluczy, a jednak tu nie wróciła. „Gdzie ty jesteś, do cholery?! Poszedłem do ciebie, nie ma cię w mieszkaniu”. Odpisała szybko. „Nie twoja sprawa, gdzie jestem, nie zapominaj, że robię to, co mi najlepiej wychodzi”. „Zachowujesz się jak dziecko, a tego nie lubię. Zbieraj się i wracaj do mojego mieszkania”. „Chyba potrzebujemy trochę czasu z daleka od siebie, żeby zastanowić się nad słowami, które padły wczoraj wieczorem”. Przeczytałem wiadomość od niej i zabolało mnie to, że potrzebowała czasu z daleka ode mnie. Zachowywała się jak rozwydrzony dzieciak. Może miała rację. Musi do niej dotrzeć, że wczoraj zachowała się w sposób nie do zaakceptowania. Odpisałem więc jej: „Zgadzam się, a kiedy przestaniesz zachowywać się jak samolubne dziecko, zadzwoń do mnie, żebyśmy mogli porozmawiać jak dorośli”. Strona 102

Nie odpisała. Zamknąłem oczy i próbowałem powstrzymać łzy. Walnąłem pięściami w komodę i zszedłem do kuchni. – Dzień dobry, panie Connor. Czy pan i pani Ellery zjecie dzisiaj śniadanie? – spytała Claire. – Ellery nie ma, więc odpowiedź brzmi: nie – warknąłem. – Oj, panie Connor, proszę się uspokoić – powiedział Denny, podchodząc do mnie. Przeczesałem dłonią włosy. – Claire, przepraszam, wybacz mi. – Nic się nie stało, proszę się nie przejmować. – Uśmiechnęła się. – Co się znowu stało? – spytał Denny, podając mi kubek kawy. – Wczoraj wieczorem powiedziałem jej, że nie mogę mieć dzieci, niezbyt dobrze to zniosła. Oboje powiedzieliśmy sobie sporo przykrych rzeczy. Cholera, Denny, strasznie ją kocham. Dlaczego to takie trudne? – Nikt nie mówił, że miłość jest łatwa. – Uśmiechnął się. Pokręciłem głową i wyszedłem z kuchni. Nie mogłem znieść tego, że nie wiem, gdzie jest. Powiedziała, że najlepiej pobyć trochę z daleka od siebie. Skoro tego chce, uszanuję jej pragnienie. Kiedy będzie gotowa wrócić, da mi znać.

Rozdział 22 Kilka następnych dni było trudnych. Cholernie za nią tęskniłem i myślałem tylko o tym, żeby ją zobaczyć. Ashlyn wydzwaniała do mnie i koniecznie chciała się spotkać ze mną w biurze. Dni mijały powoli, a noce jeszcze wolniej. Większość wieczorów spędziłem na pracy i wybrałem się na kolację z Paulem i z Dennym. Druga kuracja Ellery była zaplanowana na przyszły tydzień, jeżeli do tej pory nie pójdzie po rozum do głowy, będę musiał jej szukać. Nie miałem zamiaru pozwolić, żeby przechodziła przez to sama. Następnego ranka siedziałem w kuchni i piłem kawę z Dennym i Claire, kiedy dostałem wiadomość od Ashlyn, która oznajmiała, że do mnie jedzie. Zaprosiłem ją na rozmowę. Nadszedł dzień, kiedy miałem zamiar pozbyć się jej z życia raz na zawsze. Podszedłem do windy, kiedy drzwi się otworzyły, i wysiadła z niej Ashlyn z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Tak się ucieszyłam, że zadzwoniłeś. – Musnęła palcem moją pierś. Zdjąłem jej palec z torsu i zaprowadziłem ją do mojego gabinetu. Wiedziałem, że to nie będzie łatwe, ale musiałem to zrobić, skoro myślałem o wspólnej przyszłości z Ellery. Poprosiłem, żeby usiadła, ale nie chciała. – O co chodzi, Connor? Wyczuwam napięcie. Wziąłem głęboki oddech. – Musimy porozmawiać o czymś, co nie będzie dla ciebie miłe. Spojrzała na mnie, przeszywając mnie wzrokiem. – Nie mam ochoty rozmawiać, jeżeli chodzi o tę blond dziwkę, o której słyszałam. Chcę, żeby między nami znowu było tak, jak kiedyś. – Przysunęła się do mnie. – Przede wszystkim, Ashlyn, Ellery nie jest dziwką i nigdy więcej tak o niej nie powiesz. Rozumiesz? – powiedziałem rozzłoszczonym tonem. – Po drugie, Ellery jest moją dziewczyną i bardzo ją kocham. A poza tym między nami wszystko się skończyło, skończyło się już tamtej nocy, kiedy poznałem Ellery. Stała przede mną, unosząc brew. – Tak? Cóż, wydaje mi się, że jestem w stanie cię skłonić, żebyś zmienił zdanie. Nagle rzuciła się na mnie i nim się zorientowałem, jej wargi znalazły się na moich. Odepchnąłem ją, spojrzałem w górę i zauważyłem Ellery, stojącą w drzwiach. Serce mi stanęło, kiedy dostrzegłem w jej oczach ból i poczucie zdrady. – Ellery, nie jest tak jak myślisz – powiedziałem w panice. Uniosła dłoń, jakby mówiła mi, że nie chce niczego słuchać, odwróciła się i ruszyła do wyjścia. Ashlyn z uśmiechem patrzyła, jak odchodzi. – Widzisz, Connor, mówiłam ci, że ona nie kocha cię tak, jak mogłabym kochać cię ja. Strona 103

Ellery stanęła jak wryta, a potem się odwróciła. Miała w oczach ten sam błysk, co kiedyś w barze. – Cholera – powiedziałem, patrząc, jak powoli podchodzi do Ashlyn. Ashlyn stała z rękami założonymi na piersiach i z szyderczym uśmieszkiem na twarzy. Nie zanosiło się na nic dobrego, denerwowałem się na tę myśl. Ellery podeszła do Ashlyn i wyciągnęła do niej rękę. – Chyba nie zostałyśmy sobie oficjalnie przedstawione. Jestem Ellery, dziewczyna Connora. Ashlyn zmierzyła ją od stóp do głów, ale nie podała jej ręki. – Zabawne, kiedy mnie obmacywał, mówił, że nie ma już dziewczyny. Ellery spojrzała na mnie, kiedy tak stałem oniemiały. Nie mogłem uwierzyć, że Ashlyn powiedziała coś takiego, musiałem udowodnić Ellery, że kłamie. Byłem w stanie jedynie pokręcić głową, żeby wiedziała, że to nieprawda. Spojrzała na mnie gniewnie i zaczęła rozmawiać z Ashlyn. – Tak powiedział? – Jasne, tak właśnie, najpierw mnie pocałował, a potem powiedział, że kocha mnie i że z tobą był tylko z litości. Cholera, nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem. Musiałem to zakończyć, bo inaczej straciłbym Ellery na zawsze. Bez względu na wszystko miałem zamiar raz na zawsze wyrzucić Ashlyn ze swojego życia. Zauważyłem minę Ellery i złość płonącą w jej oczach. Nigdy wcześniej nie widziałem jej w takim stanie i szczerze mówiąc, potwornie się wystraszyłem. Cofnąłem się o krok i zauważyłem, że Ellery uniosła pięść, zamachnęła się i wycelowała prosto w szczękę Ashlyn. Upadła na pupę, a Ellery pochyliła się nad nią tak, że ich twarze dzieliła odległość kilku centymetrów. – Radziłabym ci się wczołgać z powrotem do swojej kurewskiej nory, z której się wyczołgałaś, i nigdy więcej nawet nie spojrzeć na mnie ani na niego. Jeśli tylko zobaczę, że zerkasz w stronę któregoś z nas, tak ci przywalę, że nawet chirurg plastyczny ci nie pomoże. – Odwróciła się na pięcie i ruszyła do wyjścia. – Ty szurnięta suko! – krzyknęła Ashlyn, trzymając się za szczękę. Śmiałem się w głębi duszy, bo Ashlyn sobie na to zasłużyła, i nie mogłem uwierzyć, że Ellery zrobiła coś takiego. Wychodziła, ale ja nie zamierzałem pozwolić jej odejść. Pobiegłem za nią i chwyciłem ją za rękę, nim zdążyła podejść do windy. – Ani kroku dalej! – rozkazałem. Odwróciła głowę i spojrzała na mnie pełnymi złości oczami. – Puść mnie Connor, natychmiast, bo spotka cię to samo, co tę twoją dziwkę. Wypuściłem jej rękę. – Jesteś w tej chwili zła, więc wybaczę ci ostatnie zdanie, ale nie wybaczę, jeżeli zrobisz jeszcze jeden krok i wyjdziesz. Powiedziała, że nie może zostać, zwłaszcza po tym, co się właśnie stało. Nie miałem zamiaru pozwolić jej odejść. Nadszedł czas, żeby powiedzieć jej o Ashlyn. Wyjąłem telefon, żeby zadzwonić po Denny’ego, żeby zabrał Ashlyn z mojego mieszkania. Ellery nacisnęła guzik i drzwi windy się otworzyły. Chwyciłem ją od tyłu i zaniosłem na górę, a ona przez całą drogę wierzgała nogami i krzyczała, żebym ją puścił. Znaleźliśmy się w mojej sypialni, rzuciłem ją na łóżko. Byłem wściekły o to, że próbowała odejść. Chciałem, żeby mnie wysłuchała, i nie miałem zamiaru wypuścić jej wcześniej. – A teraz siadaj na łóżku i posłuchaj mnie, Ellery. Nie pogrywam sobie z tobą i wiem, że to, co właśnie zobaczyłaś, zraniło cię bardziej niż cokolwiek innego. Będziesz tu siedziała i wysłuchasz tego, co mam ci do powiedzenia! – krzyknąłem. – W takim razie mów. Wytłumacz mi, kim jest Ashlyn i dlaczego utrzymywałeś ten związek w takim sekrecie – powiedziała ze złością. Spacerowałem w tę i z powrotem po pokoju, przeczesując dłońmi włosy. – Jest siostrą bliźniaczką Amandy. – A kim, u diabła, jest Amanda? – spytała. Wziąłem głęboki oddech. – Amanda popełniła samobójstwo, gdy z nią zerwałem. – Mów dalej, Connor, słucham. – Ashlyn odnalazła mnie jakiś rok temu, przyszła do mojego biura. Powiedziała, że wyrzucono ją z domu i że nie ma pieniędzy i nie ma dokąd pójść. Powiedziała, że jestem jej coś winien i że to moja wina, że jej siostra się zabiła. Stałem i patrzyłem jak Ellery zamyka na chwilę oczy. Ciężko jej było tego słuchać, a ja czułem mdłości, opowiadając jej o tym. – Zabrałem ją na obiad. Rozmawialiśmy, dużo wypiliśmy i poszliśmy do łóżka. Nie masz pojęcia, jak bardzo żałuję tego Strona 104

dnia. – Stałem, kręcąc głową zawstydzony. – Dlaczego nie zakończyłeś tego po tamtej nocy, Connor? – Wstała z łóżka i podeszła do mnie. – Wciąż mówiła o Amandzie i wpędzała mnie w poczucie winy z powodu tego, co się stało. Dałem jej pracę w firmie i umówiliśmy się, że trzy razy w tygodniu będziemy się umawiać po pracy na seks bez zobowiązań. – Poczekaj, niech zgadnę: zakochała się w tobie i chciała czegoś więcej. – Tak. – Skinąłem głową. – Chciała, żebym przestał spotykać się z innymi kobietami i związał się z nią na stałe. Powtarzałem jej wiele razy, że nie jestem tym zainteresowany i że nasza umowa obowiązuje tylko w takiej formie. – Odwróciłem się do niej plecami i wziąłem głęboki oddech. – Zagroziła, że zrobi to samo, co jej siostra, jeśli nie ulegnę jej oczekiwaniom i potrzebom. To było tej nocy w klubie, tej nocy, kiedy przywiozłaś mnie do domu. To wtedy powiedziałem jej, że między nami nigdy nie będzie nic poza seksem. – Niech cię szlag, Connor. Dlaczego, u diabła, po prostu nie przestałeś się z nią spotykać?! – wrzasnęła. – Następnego ranka zadzwoniła z przeprosinami. Powiedziała, że chętnie będzie się trzymać naszych dotychczasowych ustaleń, o ile podwoję jej stawkę. – Odwróciłem się przodem do niej. Pokręciła głową i spuściła wzrok. Podeszła do łóżka i usiadła na nim. – Dobrze się czujesz? – Zrobiłem kilka kroków w jej stronę. Chciałem tylko ją przytulić. Cierpiała, a ja chciałem złagodzić jej ból. – Ani kroku dalej, mówię poważnie. – Uniosła dłoń, wstała i ruszyła w stronę drzwi. – Nie mogę dłużej tego słuchać, Connor. Przykro mi. – Ellery, proszę, musimy o wszystkim porozmawiać – błagałem. – Po co? Żeby znowu poranić się słowami?! – krzyknęła. Położyłem jej dłoń na twarzy, ale się cofnęła. – Moja choroba nas oddala. Nie jesteś wstanie panować nad emocjami, ja też nie. Za każdym razem kończy się na tym, że ranimy się nawzajem. – Spojrzała na mnie z niepokojem w oczach. – Mam do ciebie pytanie i chcę, żebyś był ze mną całkowicie szczery. Próbujesz mnie uratować, żeby pozbyć się poczucia winy, które przez lata nosiłeś z powodu swojej byłej dziewczyny? Moje ciało przeszył ból nie do zniesienia. Stałem z zamkniętymi oczami i wziąłem głęboki oddech. Naprawdę tak myśli? Jak w ogóle mogła powiedzieć coś takiego po tym wszystkim, co dla niej zrobiłem i co jej powiedziałem? Po tym wszystkim, przez co razem przeszliśmy, wątpi w moją miłość. To zabolało mnie najbardziej. Zamknąłem oczy i szukałem słów. – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli wrócisz do Kalifornii, a ja zostanę tutaj. – Odwróciłem się. Nie byłem w stanie dłużej na nią patrzeć, sprawiało mi to zbyt wielki ból. Wyszła z sypialni i odeszła z mojego życia. Wybrałem numer mojego pilota i kazałem mu przygotować samolot do lotu do Kalifornii. Napisałem Ellery wiadomość. „Mój prywatny samolot czeka, żeby zabrać cię do Kalifornii. Napisz Denny’emu, gdzie jesteś, podjedzie po ciebie”. Zszedłem na dół do kuchni i przy stole zastałem Denny’ego. – Odwiozłem Ashlyn do domu. Mówiła, że złoży na pana doniesienie, ale przekonałem ją, żeby tego nie robiła. Ellery ma niezły prawy sierpowy. – Denny się uśmiechnął. – To prawda, ale uwierz mi, że Ashlyn sobie zasłużyła. – Odwzajemniłem uśmiech. – Muszę cię poprosić, żebyś zawiózł Ellery na mój samolot, leci do Kalifornii. Denny podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu. – Pan i Ellery jesteście dwojgiem najbardziej upartych ludzi na ziemi, idealnie do siebie pasujecie. Niech pan nie pozwoli, żeby strach zniszczył wasz związek. – Dziękuję, Denny, ale ona wątpi w moją miłość, a to boli. Nie wiem, czy będę w stanie być z osobą, która nie do końca wierzy, że ją kocham. Zadzwonił telefon Denny’ego. – To Ellery, jest gotowa. – Ścisnął mnie za ramię. – Jest pan pewien, że tego właśnie pan chce? – Ruszył do wyjścia. Potarłem oczy i skinąłem głową. – W tej chwili tak, Denny. Strona 105

Podszedłem do barku i nalałem sobie podwójną szkocką. Kolejny raz byliśmy z daleka od siebie. Ból i złość coraz bardziej zalewały mi serce i duszę. Czyżbym się poddał? Pytanie, czy jestem z nią tylko z powodu poczucia winy, rozzłościło mnie i zabolało niemal tak bardzo jak ta chwila, kiedy dowiedziałem się, że ma raka. Usiadłem na stołku przy barku i przyglądałem się swojemu odbiciu w lustrzanej ścianie. Do cholery, co mam robić? – myślałem, wpatrując się z mężczyznę, który zmienił życie dla Ellery Lane. Drzwi windy się otworzyły i przez sekundę myślałem, że to Ellery. Odwróciłem się. Zza rogu wyglądała Peyton. – Cześć, Connor, gdzie Elle? – Nie ma – mruknąłem. – A tym razem co się stało, do cholery? – spytała. Wstałem i odwróciłem się do niej. – Powiem ci, co się stało. Twoja przyjaciółka nie wierzy, że jestem z nią z poczucia winy. Możesz w to uwierzyć, do wszystkim, co dla niej zrobiłem i co jej powiedziałem, ma miłość! – krzyknąłem. – Nooo, uspokój się i nie krzycz na

że ją kocham, myśli, diabła? Po tym czelność wątpić w moją mnie, Connor.

– Uniosła obie ręce. – Przepraszam, Peyton. Nie chciałem krzyczeć. To nie twoja wina, przykro mi, że wyżyłem się na tobie. Podeszła do mnie, uściskała, a potem spojrzała na mnie. – Jesteś najlepszym, co przydarzyło się Ellery, i ona o tym wie. Miała strasznie ciężkie życie, więcej w nim było smutku niż radości. Zawsze, kiedy zazna odrobiny szczęścia, dzieje się coś złego, więc próbuje uciekać przed tym, co ją uszczęśliwia, zanim przyprawi ją o łzy. Wie, że ją kochasz najbardziej na świecie, i widziała, jak zmieniłeś dla niej swoje życie. Śmiertelnie ją to przeraża, bo myśli, że cię straci, jak wszystko inne do tej pory. Peyton miała rację, rozumiałem to. – Ellery uderzyła Ashlyn w twarz tak, że powaliła ją na ziemię. Powiedziała, że jeżeli jeszcze raz spojrzy na mnie albo na nią, załatwi ją tak, że nawet chirurg plastyczny jej nie pomoże. – Uśmiechnąłem się do Peyton. – Zuch dziewczyna! – Roześmiała się. – Lepiej nie zadzierać z ludźmi, których kocha Ellery, bo potrafi dać wtedy w kość. – Widziałem. – Roześmiałem się z nią. – Dzięki, Peyton. Dam sobie i Ellery trochę czasu na to, żeby się uspokoić. Muszę poważnie przemyśleć parę kwestii. – Ale nie myśl za długo. Ona cię potrzebuje, Connor, a ty jej. Zadzwonię do niej później, żeby sprawdzić, jak się trzyma. Powodzenia. – Poklepała mnie po piersi i wyszła.

Rozdział 23 Kilka następnych dni mijało powoli. Pracowałem w domu. Zadzwoniła Cassidy, żeby powiedzieć, że będzie z Camdenem w mieście u lekarza, a potem wybiera się na zakupy. Powiedziałem, żeby wpadła do mnie po wszystkim i że zabiorę ich na kolację. Położyłem telefon na biurku i poszedłem do kuchni po butelkę wody. Kiedy wracałem do gabinetu, usłyszałem, że dzwoni mój telefon. Nie zdążyłem dojść do biurka, przestał dzwonić. Wziąłem go i spojrzałem na wyświetlacz. Serce mi zamarło, kiedy zobaczyłem nieodebrane połączenie od Ellery. Zostawiła wiadomość na poczcie głosowej. Wcisnąłem przycisk, żeby ją odsłuchać i zamknąłem oczy, kiedy usłyszałem głos, za którym tak tęskniłem.

– „Cześć, tu Elle. Dzwonię, żeby spytać, co u ciebie i jak się masz. Pewnie jesteś zajęty, więc zadzwonię później, cześć”. Wyciągała do mnie rękę. Wybrałem jej numer i niecierpliwie czekałem, aż odbierze. – Halo? – odezwała się. Strona 106

– Cześć, Elle, właśnie odebrałem twoją wiadomość – powiedziałem ściszonym głosem. – Cześć, Connor. Zastanawiałam się, co u ciebie słychać. – U mnie w porządku, a u ciebie? – W porządku. Właśnie kończę nowy obraz. – Na pewno jest piękny. – Uśmiechnąłem się do telefonu. – Mogę zrobić zdjęcie i ci podesłać, jeśli chcesz. – Byłoby wspaniale, dzięki. Chciałbym go zobaczyć. – Więc co u ciebie? – spytała. – Nic takiego, naprawdę. Dużo pracuję. A u ciebie? – spytałem. – Właściwie nic. Dużo maluję. – Jak się czujesz? – spytałem. – W porządku, chyba. Spojrzałem na zegarek. Ta rozmowa sprawiała mi ból, nie cierpiałem rozmawiać z nią przez telefon, wiedząc, że między nami nie jest tak, jak być powinno. – Przepraszam Elle, ale muszę kończyć. Cassidy i Camden są w mieście i zabieram ich na obiad. Będą tutaj lada moment. – Jasne. Pozdrów ode mnie Cassidy i uściskaj Camdena. – Na pewno to zrobię. Dziękuję za telefon – powiedziałem. – Jasne. Żaden problem. Porozmawiamy niedługo. Na razie, Connor. Kiedy się rozłączyłem, do gabinetu wszedł Denny i usiadł naprzeciwko mnie. – Słyszałem tę rozmowę. – Uśmiechnął się. – Podsłuchiwałeś cały czas? – spytałem. – Prawdę mówiąc, tak. Dlaczego ją pan tak zbył? – Nie chcę o tym rozmawiać, Denny – warknąłem. – Nigdy nie chce pan o tym rozmawiać, ale musi pan spojrzeć prawdzie w oczy. Albo kocha ją pan na tyle, żeby o nią walczyć, albo nie. W takim razie niech jej pan o tym powie i odejdzie. Wróci do dawnego życia i dalej będzie tym żałosnym dupkiem, jakim pan był. – Cholera, Denny! Możesz zostawić mnie w spokoju?! – krzyknąłem i walnąłem pięściami w biurko. – Nie, bo jest pan dla mnie jak rodzina, a rodzina zawsze angażuje się w osobiste sprawy. – Wstał i wycelował we mnie palec. – Niech pan nie zniszczy najlepszej rzeczy, jaka się panu w życiu przytrafiła, przyjacielu. Mówię panu dokładnie to, co powiedziałem wcześniej Ellery. Jak pan myśli, dlaczego do pana zadzwoniła? Ją też wyprostowałem, a teraz prostuję pana. Niech się pan otrząśnie, przestanie się nad sobą użalać, wsiada w samolot i leci do Kalifornii. Nie mam zamiaru siedzieć i patrzeć, jak oboje niszczycie się nawzajem, i to, co macie, przez to, że każde z was jest tak uparte i nie zrobi pierwszego kroku! Spojrzałem na niego wstrząśnięty. Nie mogłem uwierzyć, że mówi do mnie w ten sposób. Wstałem, podszedłem do niego i uściskałem go. Strona 107

– Dzięki – wyszeptałem. – Nie ma za co. – Poklepał mnie po ramieniu. Kolacja z Cassidy i Camdenem była miła. Cassidy spytała, gdzie jest Ellery, więc powiedziałem jej, co się stało. Udzieliła mi siostrzanych rad i obiecała, że nie powie mamie. Patrzyłem na Camdena i pomyślałem, że wszystko to zaczęło się właściwie tamtego wieczoru. Ellery chciała mieć w przyszłości dzieci, ale ja nie mogłem jej ich dać. Zwierzyłem się Cassidy, a ona powiedziała, żebym poddał się cofnięciu wazektomii. Powiedziała, że jej szef przeszedł taki zabieg i doczekał się dwóch pięknych córeczek. Po kolacji zabrałem Cassidy i Camdena do budki z lodami. Oboje byli zachwyceni. Wzięliśmy lody i usiedliśmy przy stoliku. To miejsce sprawiło, że jeszcze bardziej zatęskniłem za Ellery. – Poproszę Ellery o rękę – oznajmiłem. – Cudownie, Connor. Tak się cieszę – powiedziała podekscytowana. – Nie ciesz się na zapas, jeszcze się nie zgodziła, nie wiadomo, czy w ogóle się zgodzi. – Nie bądź głupi, Connor. Oczywiście, że się zgodzi. Kobiety nie są w stanie oprzeć się urokowi Connora Blacka. – Uśmiechnęła się. – Bardzo zabawne – powiedziałem. – Jutro wybiorę pierścionek, a potem polecę do Kalifornii. Camden zaczął marudzić, zrobiło się późno. – Będę wracać do domu. – Cassidy uściskała mnie mocno. – Dzięki za kolację i powodzenia. Kocham cię, bracie. – Ja ciebie też, siostro. – Uśmiechnąłem się, kiedy wychodziliśmy z restauracji na ulice Nowego Jorku. Pojechaliśmy do mnie, Cassidy wzięła swój samochód i pojechała do domu. Następnego dnia poszedłem na kilka godzin do firmy, bo miałem umówionych parę spotkań, a potem pojechałem do Tiffany’ego kupić Ellery pierścionek. Wszedłem do środka, a ekspedientka zaprowadziła mnie do prywatnej sali, w której na stole wyeksponowane były rzędy pierścionków z diamentami. Brałem do ręki każdy po kolei i oglądałem uważnie, ale nie wpadło mi w oko nic godnego Ellery. Sprzedawczyni powiedziała, że zaraz wróci, i wyszła. Po chwili przyszła z czarną tkaniną w dłoni. Wyciągnęła rękę, odwinęła tkaninę i zobaczyłam piękny pierścionek z czterokaratowym, nieskazitelnym diamentem o szlifie księżnej, który po obu stronach miał symbol nieskończoności wysadzany diamentami. Był idealny dla niej. Uśmiechnąłem się do sprzedawczyni i powiedziałem, że go kupuję. Powiedziałem jej też, że chcę wygrawerować coś wewnątrz. Spytała, co, biorąc długopis do ręki. „Mojej Miłości, mojej Przyszłości i mojej Wieczności”. Sprzedawczyni uniosła wzrok. Miała łzy w oczach. Uśmiechnąłem się i podałem jej kartę kredytową. Powiedziała, że pierścionek będzie gotowy na jutro rano. Wyszedłem ze sklepu. Denny czekał na mnie przy krawężniku. Wsunąłem się na tylne siedzenie, a on odwrócił się i spojrzał na mnie z uśmiechem. Wiedział, co zrobiłem, i był szczęśliwy. Uśmiechnąłem się do niego i wyświetliłem zdjęcie Ellery na telefonie. Nie mogłem się doczekać, żeby znów ją zobaczyć. Terapię miała za dwa dni, bardzo dobrze się składało. Jutro rano odbiorę pierścionek i polecę do Kalifornii z nią porozmawiać i naprawić wszystko przed leczeniem. Postanowiłem, że pójdę na siłownię trochę potrenować. Kiedy podnosiłem ciężary i uniosłem wzrok, zorientowałem się, że stoi nade mną Ashlyn. Usiadłem i spojrzałem na nią. – Czy twoja stuknięta dziewczyna jest tu z tobą? – spytała, rozglądając się. – Nie, nie ma jej – odpowiedziałem. Nie mogłem oderwać wzroku od sińca na jej twarzy. – Chcę cię przeprosić za to, co zrobiłam i co powiedziałam. Mam problemy, Strona 108

Connor. Mam wrażenie, że pędzę złą drogą na złamanie karku. Ale chodzę do terapeuty i dojdę do ładu z życiem. W tej chwili zrobiło mi się jej szczerze żal. – Chyba masz świadomość tego, że nie możesz dłużej pracować w Black Enterprises? – zapytałem. – Wiem, złożyłam dzisiaj wypowiedzenia. Poprosiłam Phila, żeby ci o tym nie mówił, bo chciałam zrobić to sama. – Nie będę ci już wypłacał co miesiąc pieniędzy, ale zapłacę za terapię. To ostatnia rzecz, jaką mogę zrobić, skoro szukasz pomocy. – Dziękuję, Connor. – Uśmiechnęła się. Ruszyła do wyjścia, ale się odwróciła. – Powiedz Ellery, że ją przepraszam i że ma szczęście, że kocha ją ktoś taki jak ty. Uśmiechnąłem się i skinąłem głową. Ashlyn znikła. Poczułem się tak, jakby ktoś zdjął mi ciężar z ramion. Dokończyłem trening i wróciłem do domu przygotować się do wyjazdu do Kalifornii. Kiedy wysiadłem z windy, w kuchni przy stole zastałem Peyton, która rozmawiała z Claire. Wszedłem, usiadłem na stołku obok niej i pocałowałem ją w policzek na powitanie. – Wszystko w porządku? – spytałem. – Wszystko w porządku. Wpadłam, żeby zobaczyć, jak się miewa mój przyjaciel. – Uśmiechnęła się. – Dobrze, prawdę mówiąc, fantastycznie. – Roześmiałem się. Peyton zmrużyła oczy i spojrzała na mnie. – Fantastycznie możesz czuć się tylko dzięki temu, że widziałeś Ellery albo z nią rozmawiałeś. Więc wyduś to, Black, chcę szczegółów. – Dzisiaj kupiłem Ellery pierścionek zaręczynowy, zamierzam się jej oświadczyć. – Tak się cieszę! – Peyton zarzuciła mi ręce na szyję. – Jeszcze się nie ciesz, nie powiedziała: tak, możliwe, że się nie zgodzi. – Zgodzi się, Connor, wierz mi. Za bardzo cię kocha, żeby powiedzieć nie. Poza tym wie, że skopałabym jej tyłek, gdyby dała ci kosza. – Proszę, nie mów jej o tym – przykazałem. – Nie martw się, Connor, twoja tajemnica jest bezpieczna. Kocham moją przyjaciółkę i nie zniszczyłabym jej tego. – Uśmiechnęła się. – Zadzwoń do Henry’ego, zjedzmy razem kolację – zaproponowałem. – Świetny pomysł, już do niego dzwonię. Kolacja upłynęła na miłej rozmowie w przyjemnej atmosferze. Naprawdę lubiłem Peyton i Henry’ego i mogłem sobie wyobrazić wspólne wypady naszej czwórki i przyjaźń do końca życia. Po powrocie do domu spakowałem się i sprawdziłem, czy wszystko jest przygotowane na poranny wyjazd. Położyłem się i leżałem w łóżku, planując idealne zaręczyny. Ellery zasługiwała na to, co najlepsze, i chciałem mieć pewność, że tego wydarzenia nigdy nie zapomni.

Rozdział 24 Następnego dnia rano zadzwonili do mnie od Tiffany’ego z informacją, że pierścionek Ellery jest gotowy. Wrzuciłem torbę do limuzyny i Denny zawiózł mnie do sklepu po pierścionek. Kiedy schowałem pudełeczko do kieszeni i ruszyłem do limuzyny, zadzwonił mój telefon. Strona 109

– Valerie, co się stało? – spytałem. – Panie Black, musi pan przyjechać do firmy. Jest problem z budynkiem w Chicago, Phil prosi, żeby przyjechał pan natychmiast na spotkanie. Westchnąłem ciężko do telefonu. – Powiedz Philowi, że przyjadę tak szybko, jak będę mógł. – Rozłączyłem się i powiedziałem Denny’emu, że musimy jeszcze podjechać do Black Enterprises. Zadzwoniłem do mojego pilota i powiedziałem, że przekładamy lot o parę godzin. Wszedłem do Black Enterprises i poszedłem prosto do mojego gabinetu. – Powiedz Philowi, że jestem, i zabierajmy się do pracy – powiedziałem do Valerie. Spojrzałem na Phila, który wchodził do gabinetu. – O co chodzi, do cholery? – W budynku w Chicago wybuchł pożar, spalił się w nocy doszczętnie. Przed chwilą dostałem telefon. Connor, wszystko się spaliło. – Chyba żartujesz, Phil? Wiadomo coś o przyczynie? – Zdaniem strażaków było to podpalenie. Pokręciłem głową i przeczesałem palcami włosy. Zadzwoniłem do pilota. – Zmiana planów, najpierw lecimy do Chicago, a potem do Kalifornii. Muszę sprawdzić, ile milionów dolarów właśnie straciłem. Poleciałem do Chicago i spotkałem się z miejscową policją i strażakami. Powiedzieli, że z całą pewnością było to podpalenie i że robią, co mogą, żeby wykryć sprawcę. Zadali mnie i Philowi sporo pytań na temat pracowników, przyjaciół i różnych ludzi, których znamy. Nie przychodziła mi do głowy ani jedna osoba, która mogłaby zrobić coś takiego. Spojrzałem na zegarek, musiałem wsiadać do samolotu i lecieć do Kalifornii. Kazałem Philowi zostać na noc w Chicago i powiedziałem, że z samego rana przyślę po niego samolot. I tak musiał zostać i wypełnić stosy dokumentów. Lot do Kalifornii dłużył mi się niemiłosiernie. Wstałem, żeby skorzystać z toalety, a kiedy wróciłem, zobaczyłem, że mam nieodebrane połączenie od Ellery. Za niecałą godzinę miałem być w Kalifornii, więc stwierdziłem, że zadzwonię do niej po wylądowaniu. Po przyjeździe złapałem taksówkę i pojechałem do niej do mieszkania. Próbowałem do niej zadzwonić, ale nie odbierała. Dojechałem na miejsce, zapukałem. Denerwowałem się tym spotkaniem. Nie wiedziałem, czego się spodziewać. Nie otwierała, więc zszedłem do Masona i Landona. Drzwi otworzył Landon, nie wyglądał najlepiej. – Cześć, Connor, miło cię widzieć. – Pociągnął nosem. – Cześć, Landonie, jesteś chory? – Tak, złapałem jakiegoś wirusa. Co cię sprowadza? – Szukam Ellery, ale nie otwiera. – Poszli z Masonem do klubu 99, tam ich znajdziesz. – Dzięki, zdrowiej. – Wyszedłem. Złapałem taksówkę, która podwiozła mnie pod klub. Kolejka do wejścia była długa, więc wyjąłem z kieszeni banknot studolarowy i podałem go bramkarzowi. Uśmiechnął się do mnie i podniósł linkę. Wszedłem do środka. Muzyka była ogłuszająca, parkiet drżał. Nie było mowy, żebym znalazł ją w tym tłumie. Postanowiłem podejść do baru po drinka, zanim zacznę jej szukać. Kiedy znalazłem się tuż przed barem, zauważyłem Ellery i Masona pijących tequilę. Przystanąłem i przyglądałem się im od tyłu. Ona miała na sobie krótką czarną spódniczkę, która ledwie zakrywała jej pupę i długie kozaki do kolan. Miałem wrażenie, że nie znam dziewczyny, którą mam przed sobą. Prawdę mówiąc, wyglądała jak dziwka. Postanowiłem obserwować ją z pewnej odległości. Wypiła sześć kieliszków tequili, chwyciła Masona za rękę i poszli na parkiet. Nie wiedziałem, ile wypiła przed moim przyjściem. Poszedłem za nią na parkiet i trzymałem się w bezpiecznej odległości. Zauważyłem, że podchodzi do niej jakiś facet i zaczyna z nią Strona 110

rozmawiać. Krew się we mnie zagotowała, czułem, jak zalewa mnie złość. Zaczęli tańczyć, a Ellery wiła się i przesuwała ciało w dół i w górę po jego ciele. Mógłbym ich zabić. Podszedłem i szturchnąłem faceta w ramię. Dałem mu pięćdziesięciodolarowy banknot, żeby wyszedł, i dałem mu do zrozumienia, że ona jest moja. Mason zobaczył mnie w tłumie i oczy otworzyły mu się szeroko. Pokręciłem głową, żeby nie dał Ellery znać, że to ja za nią stoję. Przesuwała ciałem po moim w górę i w dół. Położyła mi dłonie na ramionach. Chwyciłem ją mocniej za biodra. Wpakowała się w niezłe kłopoty. Odwróciła się i na jej twarzy pojawił się wyraz całkowitego zaskoczenia na mój widok. – Idziemy! – rozkazałem. – Do cholery, Connor, co ty tu robisz? – Usiłowała mi się wyszarpnąć. – Raczej ty mi to powiedz! – krzyknąłem. – Świetnie się bawię – wybełkotała. – Wyglądasz na tym parkiecie jak, dzięki Bogu, że się tu zjawiłem, bo kto wie, co ten dupek mógł ci zrobić. Odwróciła wzrok i ruszyła do baru. Przeciskałem się przez tłum, próbując ją dogonić. Zdążyła wypić kolejny kieliszek, zanim do niej dotarłem, i chwytała już następny, ale wyrwałem jej go z dłoni. – Jesteś pijana, wychodzimy. Dalej – powiedziałem kategorycznie. Rzuciłem pieniądze na bar, chwyciłem ją za rękę i odciągnąłem od baru. Mason szedł za nami. Ellery próbowała wyrwać się z mojego uścisku, krzycząc, że mam ją wypuścić. Była kompletnie pijana, z zażenowaniem patrzyłem, jak się zachowuje. Stanęła okoniem i nie chciała się ruszyć, więc na środku klubu wziąłem ją na ręce i przerzuciłem sobie przez ramię. Zaczęła wierzgać i krzyczeć, żebym ją postawił. – Ellery, przestań albo mi pomóż. – W czym mam ci pomóc, Connor? – krzyknęła, kiedy wsadzałem ją do taksówki i usiadłem obok niej. Spojrzała na mnie, ale ja patrzyłem przed siebie. W tej chwili nie mogłem na nią patrzeć, taki byłem wściekły. – Nie masz prawa! – wycedziła. Wbiłem w nią rozwścieczony wzrok. – Nie mam prawa? Co tam robiłaś, u diabła? Czekałaś, aż ktoś cię zgwałci? Spójrz na siebie! Ubrałaś się tak, jakbyś się o to prosiła. Przestała nad sobą panować i zaczęła okładać mnie pięściami. – Pieprz się, Connor! – krzyknęła i biła mnie dalej. Mason chwycił ją za ramiona, a ja za nadgarstki, żeby ją okiełznać. Taksówka podjechała pod blok. Wysiedliśmy z Masonem, a Ellery siedziała w taksówce z założonymi rękami. – Wysiadaj w tej chwili! – wrzasnąłem. Spojrzała na mnie i się odwróciła. – Bardzo dojrzałe zachowanie, Ellery – powiedziałem, pochyliłem się do taksówki, chwyciłem ją za rękę i wyciągnąłem. Zarzuciłem ją sobie na ramię i zaniosłem prosto do sypialni, a tam rzuciłem ją na łóżko. Spacerowałem w tę i z powrotem po pokoju, przeczesując dłońmi włosy i próbując się uspokoić. – Nie można ci wierzyć, Ellery. Przyjechałem, żeby zrobić ci niespodziankę, a zobaczyłem, jak pijana w sztok uwodzisz jakiegoś typa. Co ty sobie wyobrażasz? – Bawiłam się, a może miałam tkwić w tym mieszkaniu i płakać za tobą każdego cholernego dnia?! – krzyczała. Przystanąłem i spojrzałem na nią. Widziałem w jej oczach cierpienie, bolało mnie to. Strona 111

– Myślisz, że mnie było łatwo? – spytałem spokojnie. Zakryła sobie dłonią usta i pobiegła do łazienki. Pochyliła się nad toaletą i usłyszałem, że wymiotuje. Podszedłem do niej od tyłu i odgarnąłem jej włosy jedną dłonią, a drugą delikatnie głaskałem ją po plecach. Kiedy zaczęła płakać, podszedłem do umywalki i zmoczyłem szmatkę w ciepłej wodzie. Kiedy skończyła, wytarłem nią jej usta i pomogłem jej się podnieść z podłogi. – Przebierz się w piżamę i się kładź. Jutro masz leczenie. – Wyciągnąłem jej koszulę z szuflady. Podszedłem do niej, a ona wyrwała mi ją z rąk. – Pozwól sobie pomóc – powiedziałem spokojnie. – Nie potrzebuję twojej pomocy, sama sobie poradzę! – krzyknęła i zaczęła się rozbierać, a ja się przyglądałem. Położyła się i wskazała mi palcem drzwi, każąc mi wyjść z pokoju. Przewróciłem oczami i westchnąłem, wziąłem poduszkę i położyłem się na kanapie. Włączyłem telewizor, ale uruchomiło się DVD. Kobieta na ekranie wyglądała zupełnie jak Ellery. Cofnąłem płytę i od początku oglądałem matkę Ellery, która zwracała się do niej. Nic dziwnego, że poszła do klubu i tak się upiła. Przez tę płytę i przeze mnie była wrakiem. Czułem się strasznie, powinienem przy niej być, kiedy to oglądała. Niczego bardziej nie pragnąłem niż to, żeby położyć się obok niej i mocno ją przytulić. Chciałem jej powiedzieć, jak bardzo ją kocham i że jestem przy niej, ale to była ostatnia rzecz, jakiej chciała, więc uszanowałem jej wolę i spędziłem noc na kanapie. Obudziłem się wcześnie rano i zaparzyłem mocną kawę. Ellery będzie jej potrzebować, bo będzie miała potwornego kaca. Kiedy opierając się o blat, czekałem, aż kawa się zaparzy, Ellery wyłoniła się z sypialni. – Dzień dobry, wyglądasz okropnie. – Uśmiechnąłem się, starając się dowcipem rozładować napięcie. – Tak, jasne, nie każdy może wyglądać idealnie jak ty. – Zmarszczyła czoło. Uśmiechnąłem się i podałem jej kubek kawy. – Przytulisz mnie? – spytałem, wyciągając ręce. – Dziwki nie przytulają – warknęła, wzięła kubek i odeszła. Widać było, że dalej jest zła o uwagę o dziwce. Miałem nadzieję, że nie będzie jej pamiętała. Wziąłem kawę, usiadłem przy stole i czekałem, aż Ellery przygotuje się do wyjścia. Po dwudziestu minutach była gotowa, podeszła do szafki po fiolkę motrinu. Nie mogła otworzyć butelki, więc podszedłem do niej i spróbowałem wyjąć jej ją z dłoni, żeby jej pomóc. Nie chciała jej wypuścić i kazała mi się odsunąć. Do szpitala dojechaliśmy w milczeniu. Ellery szła przez parking kilka kroków przede mną. Próbowałem chwycić ją za rękę, ale ją wyszarpnęła. – Nie rozumiem, o co się wściekasz? – Nazwałeś mnie dziwką, Connor. – Powiedziałem, że wyglądasz jak dziwka, Elle. – Na jedno wychodzi, idioto. – Pokręciła głową. Weszliśmy do przychodni i pielęgniarka zaprowadziła nas od razu na salę. Ellery przebrała się w cienką koszulę, usiadła na łóżku i czekała na doktor Murphy. Na mnie nawet nie spojrzała. – Nie zamierzasz nawet na mnie spojrzeć? – spytałem. – Connor Black, jestem na ciebie tak wściekła, że mam ochotę krzyczeć. Podszedłem do niej i chciałem chwycić ją za rękę, ale się odsunęła. – Jeśli sądzisz, że zamierzam cię przeprosić, to przygotuj się na niespodziankę, bo nie mam zamiaru. To, co zrobiłaś ostatniej nocy, było niedojrzałe i nie do zaakceptowania – powiedziałem. Spojrzała mi prosto w oczy. – Przynajmniej nie zabrałam tego faceta do domu i nie przespałam się z nim, jak robisz to ty z przypadkowymi kobietami! – Po co ja tu w ogóle przyjechałem? – Odwróciłem się. Strona 112

– Nie wiem, Connor. Do diabła, dlaczego to zrobiłeś? Weszła doktor Murphy i spojrzała na nas. Wyczuła napiętą atmosferę. – Witam pani Ellery i panie Black. – Uśmiechnęła się. Ellery położyła się na boku, a ja usiadłem na brzegu łóżka, twarzą do niej. Spojrzała na mnie i wskazała krzesło. – Usiądź tam – warknęła. Westchnąłem, pokręciłem głową i usiadłem po drugiej stronie sali. Przy pierwszym zastrzyku nawet na mnie nie spojrzała. Jęczała jak poprzednio, aż do drugiego zastrzyku, przy którym głośno krzyknęła. Wyciągnęła do mnie rękę, a ja w mgnieniu oka znalazłem się przy niej. Chwyciła mnie za koszulę, a ja ją objąłem i pocałowałem w głowę. – Jesteś największym uparciuchem, jakiego znam – wyszeptałem. Rozpłakała się, kiedy doktor Murphy podała trzeci zastrzyk. Usiadłem na łóżku, nie przestając jej przytulać, i położyłem się obok niej. Tak dobrze było znów mieć ją w ramionach. Całowałem ją w głowę, a ona próbowała zasnąć na parę godzin. Kiedy się obudziła i dostaliśmy zgodę doktor Murphy, zabrałem ją do domu. Położyła się na kanapie. – Wygodnie ci tu będzie? – spytałem, ale mnie zignorowała. Uklęknąłem przy niej i wpatrywałem się w jej oczy. – Mogę cię pocałować? Strasznie tęskniłem za twoimi ustami. Roześmiałem się, kiedy zacisnęła wargi. Musnąłem je delikatnie palcem, a potem przeniosłem dłoń na policzek. Pochyliłem się i delikatnie musnąłem wargami jej wargi. Po chwili się poddała, a jej usta dołączyły do moich. Rozchyliła wargi, żeby dać mojemu językowi dostęp do całych swoich ust. Pocałunek był delikatny i czuły. Przerwałem go i spojrzałem na nią. Z początku milczałem. Patrzyłem tylko na nią, upajałem się jej urodą i myślałem o tym, jak bardzo ją kocham. – Nigdy nikogo nie kochałem tak jak ciebie, Ellery. Nie ma znaczenia, przez co przeszłaś i przez co przejdziesz, moich uczuć nic nie zmieni – powiedziałem. Łzy zaczęły napływać jej do oczu. Ująłem jej twarz w dłonie. – Ja też cię kocham i przepraszam, znowu. – Rozpłakała się. – Życie nam chyba minie na przepraszaniu. – Roześmiałem się lekko. Usiadła na kanapie, żeby zrobić mi miejsce obok siebie. Przyciągnąłem ją i posadziłem sobie na kolanach. Zacząłem delikatnie głaskać ją po głowie, aż w końcu zasnęła. Wyjąłem telefon i napisałem do Denny’ego. „Pojutrze musisz być w Kalifornii. Mam zamiar oświadczyć się Ellery. Załatw wynajem plaży, zarezerwuj kolację i namiot. Musi być idealnie”. „Niech się pan nie martwi, Valerie i Claire mi pomogą. Wszystko będzie idealnie. Do zobaczenia niebawem. Niech się pan nie stresuje”. Ostrożnie uniosłem głowę Ellery i podniosłem się z kanapy. Przykryłem ją kocem i poszedłem do sypialni zadzwonić do Phila. Powiedział, że policja zatrzymała osobę, której opis odpowiada wyglądowi osoby, kręcącą się przy budynku tej nocy, kiedy wybuchł pożar. Powiedział, żebym się niczym nie martwił i że wszystkim się zajmie przez ten czas, kiedy mnie nie będzie. Kiedy skończyłem rozmawiać, do sypialni weszła Ellery. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. Zarzuciła mi ręce na szyję. – Nie, sama się obudziłam. – Uśmiechnęła się. – Z kim rozmawiałeś? – Z Paulem, o czymś, co stało się, zanim tu przyjechałem. – A co się stało? – spytała przejęta. Odgarnąłem jej włosy z twarzy. – Nic, czym musiałabyś się martwić. Interesy – powiedziałem i pocałowałem ją w usta. Jej dłonie wędrowały w dół po moich plecach i mocno chwyciły mnie za pupę. Przerwałem pocałunek i uśmiechnąłem się do niej. Strona 113

– Co ty robisz? – spytałem – Macam twój twardy tyłek, panie Black. – Uśmiechnęła się. Przesunęła dłonie naprzód i poczuła przez dżinsy mój sztywny członek. – Nie możemy dopuścić do tego, żeby ta sztywność się zmarnowała. – Rozpięła mi spodnie i powoli je ze mnie zsunęła. Patrzyłem na nią z uśmiechem, a ona zaskoczyła mnie, pochylając się nade mną. Jej usta były niesamowite. Zamknąłem oczy i odchyliłem głowę, a ona lizała każdy centymetr mojej erekcji ciepłym, miękkim językiem. Przesunęła nim wokół koniuszka, jakby jadła lody, a potem delikatnie zacisnęła na mnie usta i przesuwała główkę członka po podniebieniu. Byłem bliski eksplozji. Kiedy miała mnie w ustach, rozpoczęła powolne, pewne pociągnięcia. Zacząłem poruszać biodrami do przodu i do tyłu, trzymając ją mocno za włosy, a ona ssała mnie coraz mocniej. Zaczęła delikatnie pieścić dłonią moją mosznę. Jęknąłem i zacząłem oddychać szybciej. Byłem bliski orgazmu. – Ellery, zaraz skończę – uprzedziłem, na wypadek gdyby nie chciała, żebym eksplodował jej w ustach. Nie przerwała, a ja krzyknąłem jej imię i przeżyłem zalew rozkoszy w niej. To było najlepsze doświadczenie w życiu, bo z kobietą, którą kocham. Kiedy skończyłem, wypuściła mnie z ust i spojrzała na mnie. Uklęknąłem, ująłem jej twarz i pocałowałem ją namiętnie. Resztę nocy uprawialiśmy seks, rozmawialiśmy o świątecznych planach i piliśmy wino. Wszystko było idealne, takie jak powinno być.

Rozdział 25 Otworzyłem oczy i zorientowałem się, że Ellery nie ma w łóżku. Wydało mi się to dziwne, bo zwykle to ja wstaję pierwszy. Dzisiaj miałem się jej oświadczyć i byłem strasznie zdenerwowany. Denny przysłał mi poprzedniego wieczoru wiadomość, w której potwierdził, że wszystko jest załatwione. Wyjąłem spod łóżka białe pudełko z różową satynową wstążką i ukryłem je za plecami. Podszedłem do Ellery, która stała w kuchni. Spojrzała na mnie z uśmiechem.

– Co pan tam chowa, panie Black? Odwzajemniłem uśmiech i pocałowałem ją w usta. – Prezent dla ciebie. – Podałem jej pudełko. Otworzyła je i wyciągnęła białą sukienkę plażową na cienkich ramiączkach, którą wybrałem dla niej w Nowym Jorku. – Zabieram cię dziś na kolację i chcę, żebyś ją włożyła. – Jest piękna. – Uśmiechnęła się i pocałowała mnie. – A co to za wyjątkowa kolacja? – Ostatnia nasza kolacja w Kalifornii, następna dopiero za miesiąc. Chcę, żeby była wyjątkowa, bo jutro Wigilia. – Jesteś taki słodki. – Przytuliła mnie. Wziąłem ją na ręce i okręciłem. – Znam coś słodkiego, co mogę ci dać. – Uśmiechnąłem się, zaniosłem ją do sypialni i się z nią kochałem. Wysłałem wiadomość do Denny’ego, żeby się upewnić, czy był przed domem w limuzynie. Sprawdziłem, czy mam wszystko, a przede wszystkim pierścionek. – Chodź, kochanie, spóźnimy się! – krzyknąłem na całe mieszkanie. – Przepraszam, ale o ile dobrze pamiętam, wychodziłam spod prysznica, ale ty postanowiłeś wepchnąć mnie z powrotem. – Uśmiechnęła się, wynurzając się z łazienki. Westchnąłem, kiedy zobaczyłem ją w białej sukience. Wyglądała pięknie Strona 114

jak anioł, który sfrunął z nieba. – Wyglądasz olśniewająco, kochanie. – Wyciągnąłem do niej rękę. – Dziękuję, skarbie. – Uśmiechnęła się. Przeklęty uśmiech. Wyszliśmy na zewnątrz. Ellery zaskoczył widok limuzyny czekającej przy chodniku. Otworzyłem jej drzwi i usłyszałem, że wzdycha, siadając na tylnej kanapie. – Denny, co ty tu robisz? Odwrócił się i spojrzał na nią z uśmiechem. – Miło cię widzieć, Ellery. – Dlaczego Denny wozi nas w Kalifornii? – spytała, kiedy siadałem obok niej. – Muszę zawiązać ci oczy. – Uśmiechnąłem się. – Nie sądzisz, że to lekka perwersja, tak przy Dennym? – Zaufaj mi. W sypialni też zrobimy z tego użytek. Zabieram cię do miejsca, które jest niespodzianką. Nie chcę, żebyś wiedziała, dokąd jedziemy. – Wyjąłem czarną szarfę i przewiązałem jej nią oczy. – W porządku? – spytałem. – Poza tym, że jestem niesamowicie podkręcona, to tak. – Uśmiechnęła się. Dojechaliśmy na plażę. Pomogłem Ellery wysiąść z limuzyny. Przeszliśmy parę kroków, a potem się zatrzymałem, pochyliłem i zdjąłem jej buty. – Zasypujesz mnie dzisiaj perwersyjnymi niespodziankami, panie Black. – Uśmiechnęła się. – Zaufaj mi, Ellery, będziesz zachwycona. – Wziąłem ją na ręce i zaniosłem na piasek. Ostrożnie postawiłem ją na ziemi i spytałem, czy już wie, gdzie jesteśmy. Domyślała się, więc zdjąłem jej szarfę z oczu. Stała i się rozglądała. Zauważyła biały namiot na środku plaży. – Jesteśmy tu dzisiaj sami? – spytała. Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją delikatnie w policzek. – Tak, skarbie, wynająłem całą plażę dla nas. Chwyciłem ją za rękę i poprowadziłem przez plażę do białego namiotu. Skrywał się pod nim okrągły stół nakryty białym obrusem, z białymi różami i dwa krzesła w białych pokrowcach. Ellery stała i upajała się widokiem. – Connor, jak i kiedy to wszystko zorganizowałeś? – Podoba ci się? – spytałem i pocałowałem ją w rękę. – Strasznie, jesteś niesamowity. – Uśmiechnęła się. – Kolacja będzie za chwilę, pomyślałem, że możemy przejść się po plaży. Chwyciłem ją za rękę i ruszyliśmy brzegiem. Woda obmywała nam stopy. Zatrzymałem się i wskazałem niebo. – Spójrz. Słońce zaczyna zachodzić. Czułem w tej chwili wszechogarniający spokój i bezpieczeństwo i byłem pewien, że Ellery czuje to samo. Nadszedł idealny moment na oświadczyny. Chwyciłem ją za ręce, stanąłem twarzą do niej i wziąłem głęboki oddech. – Ellery, od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem, wiedziałem, że potrzebuję cię w moim życiu, i zrobiłem wszystko, żeby tak się stało. Mówiłaś, że cię prześladuję, i miałaś rację. Naprawdę cię prześladowałam, ale miałem ku temu powód. Jesteś inna niż wszystkie kobiety, które spotykałem. Jesteś silna, życzliwa, masz dobre serce, potrafisz wybaczać i kochać. Jesteś też niesamowicie uparta, taka cwana sztuka, Strona 115

i bardzo niezależna i za to wszystko cię kocham. Dzięki tobie zacząłem się bardziej starać. Motywowałaś mnie i dzięki tobie diametralnie się zmieniłem. Pokazałaś mi rzeczy, których nigdy bym nie zobaczył, gdyby nie było cię w moim życiu. Wypełniłaś pustkę w moim sercu i duszy, z których nie zdawałem sobie sprawy, dopóki nie pojawiłaś się przy mnie. – Łzy zaczęły płynąć jej po twarzy. – Żyłem bez celu, zanim cię poznałem. Jestem dumny z tego, jakim człowiekiem dzięki tobie się stałem. Wiele razem przeszliśmy i wciąż wiele przed nami, ale razem pokonamy wszystko, z czym życie każe nam się zmierzyć. Chciałbym ci podziękować za to, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką i kochanką. – Uklęknąłem i wyjąłem z kieszeni małe aksamitne pudełeczko. Spojrzałem na Ellery, której łzy nie przestawały ciec po twarzy. – Chcę być dla ciebie kimś więcej niż tylko kochankiem. Chcę być twoim szczęśliwym zakończeniem, twoim najlepszym przyjacielem, twoim mężem i chcę, żebyś została moją żoną. Wyjdziesz za mnie, Ellery Lane? – Otworzyłem pudełko, wyjąłem pierścionek i wyciągnąłem go do niej. Spojrzała na mnie zapłakana i pokiwała głową. – Tak, Connor, wyjdę za ciebie. Na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech, kiedy wkładałem pierścionek na jej delikatny palec. Wstałem, wziąłem ją w objęcia i okręciłem. Pocałowaliśmy się namiętnie, a potem kazałem jej spojrzeć na zachodzące słońce. – Chciałem się oświadczyć tutaj, bo chciałem, żeby była z nami twoja mama. Położyła mi dłoń na policzku, a ja otarłem jej łzy. Uśmiechała się, kiedy oglądaliśmy zachód słońca. Kolacja była gotowa i zaczęto ją podawać, więc chwyciłem Ellery za rękę i poprowadziłem ją do namiotu. Usiedliśmy i jedliśmy pyszną kolację. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, od czasu do czasu Ellery uroniła parę łez, ale były to łzy szczęścia. Chwyciłem ją za rękę na stole, a ona wpatrywała się w pierścionek. – Jest piękny, Connor. – Piękny pierścionek dla pięknej kobiety. – Wstałem, trzymając ją za rękę, i zaprowadziłem do wielkiego białego namiotu wyścielonego puszystymi poduszkami i kocami. Kiedy weszła do środka, na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Seks na plaży? – Tak, seks na plaży. – Skinąłem głową z uśmiechem. Zsunąłem jej z ramion cienkie ramiączka, pozwalając, żeby sukienka zsunęła jej się do stóp. Stała tak w białych koronkowych majtkach, a ja błądziłem językiem po jej szyi, twarzy, aż w końcu nasze wargi się połączyły. – Chcę się z tobą kochać przez całą noc. Najpierw tutaj, a potem w każdym pokoju w mieszkaniu. Jutro przy każdym kroku będzie ci się przypominać nasza namiętna noc. Chciałbym, żebyś zapamiętała ją na zawsze – wyszeptałem. Ułożyłem ją na miękkich poduszkach, a ona patrzyła, jak zdejmuję koszulę, spodnie i bokserki. Wpatrywała się we mnie z żądzą w oczach. Pochyliłem się i położyłem się na boku. Wsparłem się na łokciu i głaskałem jej piękne piersi, szczególnie skupiając się na twardniejących brodawkach. Przeczesała mi palcami włosy i przyciągnęła głowę bliżej do pocałunku. Nasze wargi robiły się coraz bardziej gorące, a nasze języki się połączyły. Moja dłoń wędrowała w górę i w dół jej ciała, aż znalazła się w koronkowych majtkach. Poczułem wilgoć jej podniecenia. – Boże, Ellery, jesteś taka wilgotna – jęknąłem. Oderwałem od niej wargi, pocałowałem każdą pierś i przesunąłem się w dół, do jej pępka, a potem pocałowałem ją delikatnie między udami. Ostrożnie wsunąłem w nią jeden palec, a kiedy poczułem wilgoć, dołączyłem drugi. Westchnęła z rozkoszy i wygięła się w łuk, żebym mógł sięgnąć głębiej. Zataczałem językiem kręgi wokół jej łechtaczki, zmuszając ją, żeby poddała się rozkoszy. Szybko przeniosłem wargi w miejsce, w którym znajdowały się wcześniej moje palce, i zacząłem lekko ssać i lizać każdy wrażliwy fragmencik jej ciała. Przesunąłem wargi do moich i dałem jej posmakować tego, co tak uwielbiałem. Wyciągnęła rękę i chwyciła mnie mocno, głaszcząc mnie delikatnymi długimi ruchami. Wydałem z siebie jęk, liżąc ją za uchem. – Connor chcę cię teraz w sobie. Proszę, muszę cię poczuć. Jęknąłem, kiedy usłyszałem te słowa. Przewróciłem ją na brzuch i powoli wszedłem w nią od tyłu. – Tak mnie Strona 116

chcesz? – spytałem. – Tak – wyszeptała. Uniosłem się i płynnie poruszałem się w tył i w przód. Wyciągnąłem rękę i zacząłem pieścić jej rozkoszne ciało. Chwyciłem jej piersi, zacząłem je ściskać i przyszczypywać brodawki, a potem przesunąłem rękę w dół i zacząłem pocierać jej łechtaczkę. Jęczała, pragnąc więcej. – Nie kończ jeszcze, kochanie, chcę to zrobić z tobą. – Mocniej, Connor, pieprz mnie mocniej, teraz! – zażądała. Wziąłem głęboki oddech i zacząłem wchodzić w nią i wysuwać się szybciej. Byłem bliski eksplozji, kiedy wykrzyczała moje imię i poczułem jej orgazm. – Ach. – Wbiłem się w nią głębiej i eksplodowałem. Obsypałem pocałunkami jej plecy, a potem opadłem na nią. Serce mi łomotało, kiedy próbowałem złapać dech. – Kocham cię – wyszeptała. – Ja ciebie też, skarbie. W namiocie spędziliśmy kilka godzin, piliśmy wino i rozmawialiśmy. Później, tak jak obiecałem, kochaliśmy się w każdym pomieszczeniu jej mieszkania. Była to nasza najfajniejsza wspólna noc, i najszczęśliwsza. Kiedy leżeliśmy w łóżku, trzymałem ją za rękę i kciukiem głaskałem pierścionek. Pięknie wyglądał na jej palcu. – Teraz jesteś moja, mam nadzieję, że jesteś tego świadoma. – Byłam twoja, odkąd mnie spytałeś, jak mam na imię. – Uśmiechnęła się. Uniosłem jej dłoń do moich ust i delikatnie pocałowałem pierścionek. Byliśmy wyczerpani i szybko zapadliśmy w głęboki sen. Święta Bożego Narodzenia były piękne, spędziliśmy je w miłej atmosferze z rodziną i przyjaciółmi. W sylwestra wydaliśmy przyjęcie dla dwustu osób w hotelu Waldorf. Wynajęliśmy salę na całą noc, a Nowy Rok powitaliśmy, kochając się namiętnie. – Coś nie tak, kochanie? – spytałem. Widziałem, że coś ją dręczy. – Dlaczego sądzisz, że coś jest nie tak? – Uniosła głowę i spojrzała na mnie. – Wiem, kiedy coś cię trapi. – Uśmiechnąłem się lekko i przesunąłem palcem po jej ustach. – Porozmawiaj ze mną, Ellery. Powiedz, co ci chodzi po głowie. – A jeśli leczenie nie pomoże? – spytała. – Pomoże. Usiadła, odwróciła się w stronę brzegu łóżka i opuściła stopy na podłogę. – Tego nie wiesz, Connor. Usiadłem i położyłem jej ręce na ramionach. – Wiem, bo w to wierzę. Jest Nowy Rok, nasz nowy początek, początek naszej przyszłości, i nic nam tego nie odbierze. Będzie dobrze. Pobierzemy się i będziemy mieć całe życie przed sobą. A skoro mowa o naszej przyszłości, chciałbym z tobą o czymś porozmawiać. Odwróciła się i spojrzała na mnie. Uśmiechnąłem się, założyłem jej włosy za ucho i delikatnie pogłaskałem ją po policzku. – Umówiłem się na wizytę, żeby odwrócić skutki wazektomii. – Co takiego? Connor, przecież to niemożliwe. Spojrzałem na nią, zaskoczony jej reakcją. – Posłuchaj. Chcę tego, ponieważ chcę mieć z tobą rodzinę. Dziecko byłoby czymś cudownym. Nie mówię, że się uda, ale mamy pięćdziesiąt procent szans, uważam, że powinniśmy spróbować. Strona 117

– Moje geny są do niczego, przecież o tym wiesz. – Westchnęła. Roześmiałem się i pocałowałem ją w czoło. – Twoje geny są piękne. – Chyba po prostu się boję – wyszeptała. – Nie martw się kochanie. Wszystko się uda. Poczekaj, a sama się przekonasz – powiedziałem i chwilę potem zasnęliśmy.

Rozdział 26 Parę tygodni później poczułem pustkę w łóżku po stronie Ellery, kiedy się przewracałem. Otworzyłem oczy i zauważyłem na zegarku, że jest czwarta nad ranem. Rozejrzałem się po ciemnym pokoju. Jedyna smuga światła padała od zegara. Wstałem, włożyłem spodnie od piżamy i zszedłem na dół. Zastałem Ellery przy sztalugach, malowała. Podszedłem do niej, a ona odwróciła głowę i spojrzała na mnie.

– Przepraszam, skarbie, mam nadzieję, że cię nie obudziłam – powiedziała łagodnie. – Nie, nie obudziłaś mnie, ale dlaczego nie śpisz? – Objąłem ją za ramiona. – Nie mogłam spać. Za dużo myśli kołacze mi się po głowie, malowanie zawsze pomaga mi się otrząsnąć. – Musisz ze mną porozmawiać, Ellery. Proszę, powiedz, o czym myślisz. – Pocałowałem ją w głowę. – O niczym, czym trzeba by się martwić. Myślałam o ostatniej sesji leczenia i o tym, co będzie dalej. – Po prostu będziemy żyć – powiedziałem i podniosłem ją z krzesła. – Nie ma znaczenia, co się stanie. Będziemy żyć, ciesząc się każdym dniem, bo czas jest wszystkim, co mamy, kochanie. – Uśmiechnąłem się, niosąc ją z powrotem do łóżka. Ona też się uśmiechnęła i objęła mnie. Położyłem ją na łóżku i mocno przytuliłem, żeby dać jej odczuć, że nie ma się czym martwić. Kilka godzin później zadzwonił budzik. Musiałem jechać do biura. Wyjrzałem przez okno, padał lekki śnieg. Spojrzałem na Ellery, która leżała na łóżku, pogrążona w głębokim śnie. Wziąłem gorący prysznic, ubrałem się i poszedłem do kuchni po kawę, której bardzo potrzebowałem. Za mną wszedł Denny. – Dzień dobry, panie Connor – odezwał się. – Są jakieś informacje na temat pożaru w Chicago? Westchnąłem i wypiłem łyk kawy. – Nie, jeszcze nie ma. Musieli wypuścić faceta, bo nie mieli wystarczających dowodów. Ale nie martw się, moi ludzie nad tym pracują. Dowiedzą się, kto podłożył ogień. – Jaki ogień? – usłyszałem. Strona 118

Odwróciłem się i zobaczyłem Ellery na środku kuchni. – Czemu wstałaś? – spytałem. – Nie przejmuj się tym, dlaczego wstałam, tylko odpowiedz mi na pytanie, Connor. – Nalała sobie kawy. Denny spojrzał na mnie i się uśmiechnął. – Ktoś podpalił budynek w Chicago, spalił się doszczętnie – odpowiedziałem. Usiadła obok mnie, pocałowała Denny’ego i mnie w policzek na powitanie. – Dzień dobry, moi dwaj ulubieni mężczyźni. – Uśmiechnęła się. Cholerny uśmiech. Było za wcześnie na perwersyjne pomysły, które w tej chwili wpadły mi do głowy. – Kto mógł to zrobić? – spytała przejęta. – Nie mam pojęcia, Elle. Próbujemy się tego dowiedzieć, nie chcę, żebyś się tym przejmowała. – Chciałem szybko zmienić temat, bo wiedziałem, że ten w końcu doprowadzi do kłótni, ponieważ nie powiedziałem jej o tym, co się stało. – Zabieram cię dzisiaj na łyżwy – powiedziałem. Denny spojrzał na mnie, unosząc brew, bo wiedział, co robię. – Nie umiem jeździć na łyżwach – powiedziała Ellery. – Więc będę musiał cię nauczyć. – Uśmiechnąłem się, wstałem od stołu i pocałowałem ją w usta. – Bądź grzeczna i nie wpakuj się w żadne kłopoty, do zobaczenia później. – Wstałem tak szybko, jak mogłem, żeby uniknąć dalszych pytań. Prószył śnieg, kiedy wychodziliśmy z Ellery na lodowisko Rockefeller Center. – Boję się, Connor. Lepiej mnie nie wypuszczaj – powiedziała zdenerwowana. – Nie martw się, skarbie. Już ci mówiłem, że nigdy cię nie wypuszczę. – Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w czubek nosa. Stałem przodem do niej i trzymałem ją za obie ręce. Nogi wyginały jej się w kostkach na wszystkie strony, kiedy poruszaliśmy się powoli po lodzie. Wieczór był piękny, sceneria idealna. Drzewa wokół lodowiska były oświetlone i rzucały delikatne światło na taflę. Ludzie jeździli na łyżwach i świetnie się bawili. Mojej uwadze nie umknęły pary, które przyprowadziły na lodowisko dzieci i uczyły je jeździć. Zrobiło mi się ciepło na sercu i przypomniałem sobie o zabiegu cofnięcia wazektomii, któremu poddałem się kilka tygodni temu. Chciałem mieć kiedyś dziecko z Ellery, nie mogłem sobie wyobrazić, żebyśmy nie stworzyli rodziny. Uzgodniliśmy, że jeżeli zabieg się nie powiedzie albo Ellery nie będzie w stanie zajść w ciążę, adoptujemy dziecko. – Gdzie jesteś, panie Black? – Uśmiechnęła się. Podprowadziłem ją do barierki i chwyciłem ją dla bezpieczeństwa w pasie. – Myślałem o tym, jak fajnie byłoby kiedyś przyprowadzić tu dzieci – wyszeptałem. Pocałowała mnie w policzek. – Więc lepiej bierz się do roboty i naucz mnie jeździć na łyżwach. Nie chcę wypaść przed dziećmi na idiotkę. Roześmiałem się i wypuściłem ją. Oddaliłem się od niej o parę kroków i wyciągnąłem ręce, jak rodzic, który uczy chodzić dziecko. – Chyba oszalałeś, jeżeli myślisz, że podjadę do ciebie sama. – Dalej, Elle, dasz radę. Małymi krokami. Kiedy czekałem na nią, a ona stała, trzymając się barierki, nie wiadomo, skąd, wyłoniła się Peyton i chwyciła ją. Ellery krzyknęła, straciła równowagę i obie wylądowały na tyłkach na twardym lodzie. Podjechał do mnie Henry i podał mi rękę. – Dzięki za zaproszenie – powiedział. Strona 119

– Dzięki, że się do nas przyłączyliście. Nie mówiłem Ellery, że przyjdziecie, chciałem, żeby miała niespodziankę. Spojrzałem na nią i na Peyton – siedziały na lodzie i się śmiały. Miło było widzieć ją taką szczęśliwą. – Zdecydowaliście już, co zrobicie, jeżeli leczenie Ellery nie zadziała? – spytał Henry. – Skontaktowałem się ze specjalistą w Niemczech, powiedział, że ją przyjmie, jeżeli jej stan się nie poprawi, ale słyszał wspaniałe rzeczy o tej terapii. – Wiem, że wszystko pójdzie dobrze i że wyzdrowieje. Doktor Murphy jest jednym z najlepszych naukowców w kraju. – Położył mi rękę na ramieniu. – Dzięki, Henry, mam taką nadzieję, bo nie wiem, co bym zrobił, gdyby coś jej się stało. – Nie myśl tak. Wszechświat funkcjonuje w niezbadany sposób, patrz, ile dobrego już się wam przydarzyło. Peyton pomogła się podnieść Ellery i przyprowadziła ją do mnie. – Dzięki, że zaprosiłeś Peyton i Henry’ego. – Ellery pocałowała mnie w zimne wargi. Przytuliłem ją i odwróciłem, żeby oparła się plecami o moją pierś. Powiedziałem, żeby poruszała się powoli razem ze mną, krok po kroku. Jechaliśmy na łyżwach razem, trzymałem ją mocno, żeby nie upadła. – Kocham cię – wyszeptałem jej do ucha. – Ja ciebie też, Connor – odpowiedziała szeptem. Peyton i Henry podjechali do nas, a Peyton posłała mi szelmowski uśmiech. – Wiesz, Ellery umie jeździć na łyżwach, i to całkiem nieźle. – Roześmiała się i odjechała. Zatrzymaliśmy się, odwróciłem ją, a ona spojrzała na mnie. – Umiesz jeździć? – spytałem. Spojrzała na mnie i przechyliła głowę. – Może troszkę. Westchnąłem i spojrzałem w jej oczy. – Więc przez cały czas udawałaś, że nie umiesz jeździć na łyżwach? Dlaczego? – Bo podobała mi się myśl, że będziesz mnie przytulał i chronił – odpowiedziała niewinnie. – Ellery Lane! – krzyknąłem i wypuściłem ją, a ona uśmiechnęła się do mnie. Zaczęła jechać tyłem, wyciągając ręce, a ja stałem. – Dalej, chłopaku, dogoń mnie. – Uśmiechnęła się i ruszyła dookoła lodowiska. Pojechałem za nią, a Peyton i Henry stali z boku i się śmiali. Była szybka. Nie mogłem uwierzyć, że mnie nabrała, ale dzięki temu była jeszcze bardziej pociągająca. Dogoniłem ją i chwyciłem od tyłu. Popchnąłem ją pod barierkę i pocałowałem namiętnie. Obojgu nam brakowało tchu, kiedy nasze języki tańczyły, a zimne wargi zaczęły się rozgrzewać. – Jesteś bardzo niegrzeczna, Ellery, chyba musisz zostać ukarana. – Uśmiechnąłem się. – Ukarzesz mnie tutaj, przy tych wszystkich ludziach? – spytała z uśmiechem. – Nie, karę zostawię na później, kiedy będziemy w łóżku. Spojrzała na mnie i wydęła wargi. – Przykro mi, skarbie, ale będziesz musiał wstrzymać się z karą, bo jeszcze nie możesz uprawiać seksu. Musnąłem palcami jej wargi. – Och, kochanie, zaplanowałem coś, co nie ma nic wspólnego z seksem. Oczy otworzyły jej się szeroko. Spojrzała mi w twarz. Podjechali do nas Henry i Peyton. Strona 120

– Koniec gruchania, gołąbeczki, chodźmy na kolację, umieram z głodu – powiedziała Peyton. Zeszliśmy z lodowiska i poszliśmy do Pizzapopolous. Nie było to moje wymarzone miejsce na dobrą kolację, ale Ellery i Peyton miały ochotę na pizzę. Był to miły wieczór z przyjaciółmi, a jeszcze milszy zrobił się, kiedy wróciliśmy do domu i Ellery otrzymała obiecaną karę. Przez kilka następnych dni, kiedy wracałem do domu, zastawałem Ellery przy sztalugach. Czasami nawet nie słyszała, jak wchodzę, a ja stałem parę kroków od niej i przyglądałem się jej. Kiedy się na nią patrzyło, było widać, że kiedy maluje, jest w innym świecie. Wieczorami jedliśmy kolacje, rozmawialiśmy o tym, jak nam minął dzień, śmialiśmy się i piliśmy. Siedzieliśmy wtuleni w siebie na kanapie przy kominku i oglądaliśmy filmy. Tak wyglądało teraz moje życie i nie zamieniłbym go na żadne inne. Ellery miała leczenie za dwa dni, więc następnego dnia lecieliśmy do Kalifornii. Zaniosłem ją na górę i kochałem się z nią po raz pierwszy po zabiegu cofnięcia wazektomii. Czułem się niewiarygodnie, poruszając się w niej ze świadomością, że za każdym razem, kiedy się kochamy, istnieje możliwość poczęcia dziecka. Lekarz powiedział, że może trzeba będzie poczekać rok albo dłużej, o ile w ogóle nam się uda. Leżałem nad nią, serca nam łomotały, obojgu nam brakowało tchu. Wpatrywałem się w jej oczy, próbując zajrzeć do duszy. – Jesteś moim dopełnieniem, Ellery. Dałaś mi szczęście, o jakim nawet nie śniłem i będę ci za to dziękował przez resztę życia. Z oka spłynęła jej jedna łza, która zatrzymała się na policzku. Przycisnąłem do niej usta i trwałem tak przez kilka sekund. Delikatnie zamknęła oczy, a ja opadłem na nią i ukryłem twarz w jej szyi. Objęła mnie mocno. – Bardzo cię kocham i nigdy cię nie opuszczę, przyrzekam. Kiedy znaleźliśmy się pod gabinetem doktor Murphy, Ellery położyła dłoń na klamce i się zatrzymała. Stała i patrzyła w dół bez ruchu. Położyłem dłoń na jej dłoni. – Kochanie, dalej, musimy wejść – wyszeptałem. – Wiem, daj mi minutę, proszę – powiedziała. Cofnąłem dłoń z jej dłoni i dałem jej czas, o który prosiła. Wzięła głęboki oddech, nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi. Weszliśmy do środka, przywitała nas recepcjonistka. Zaprowadziła nas do tej sali, co zwykle, i podała Ellery koszulę. Usiadłem z nią na łóżku i trzymałem ją za rękę, a ona położyła mi głowę na ramieniu. Czekanie na doktor Murphy dłużyło nam się niemiłosiernie. – Cóż, Ellery, jest pani gotowa? – spytała doktor Murphy, kiedy w końcu pojawiła się w drzwiach. Ellery wydobyła z siebie sztuczny uśmiech i skinęła głową. Chwyciłem ją za obie dłonie i przycisnąłem je mocno do mojej koszuli. Wzięła głęboki oddech i przy każdym bolesnym zastrzyku chwytała materiał z całych sił. – Za miesiąc przyjedzie pani na badanie krwi – powiedziała doktor Murphy, wbijając ostatnią igłę. Skinąłem głową, przyciągnąłem Ellery do siebie i przytuliłem. – Teraz czekamy – wyszeptałem. Chciałem zawieźć ją do mieszkania, żeby odpoczęła, ale ona upierała się, żebym zabrał ją na plażę. Próbowałem przemówić jej do rozsądku, ale nie chciała słuchać. Na pewno miała swoje powody, żeby chcieć tam pojechać akurat teraz, więc zawiozłem ją na plażę, jak prosiła. Podeszła do brzegu, stanęła na piasku i patrzyła prosto przed siebie, w wodę. Stałem obok niej i razem z nią wpatrywałem się w wodę. – Powiedz, co czujesz, Elle – poprosiłem. – Boję się, jestem niespokojna, a przede wszystkim niepewna. Nienawidzę tego, Connor. Wiedziałam, że ten dzień w końcu nadejdzie. Nie wiem, co gorsze, leczenie czy czekanie. – Nie przestawała patrzeć przed siebie. – Masz mnie, odpędzę cały twój strach. – Objąłem ją. Strona 121

– Wiem, że czekanie jest najgorsze, ale wyniki wrócą do normy. Jesteś dla mnie stworzona i nie dopuszczę do tego, żeby coś albo ktoś mi ciebie odebrał. Będziesz ty, na zawsze. Odwróciła się do mnie i ukryła twarz w mojej piersi. Szlochała. Powoli opadliśmy na piasek, a ja tuliłem ją, aż płacz ją zmęczył. Nienawidziłem widzieć ją w takim stanie i zrobiłbym wszystko, żeby zabrać jej ból, ale mogłem tylko postarać się, żeby czuła się bezpiecznie. Przez następny miesiąc staraliśmy się żyć możliwie normalnie w Nowym Jorku. Ellery miewała chwile zwątpienia i niepewności i wybuchała płaczem w moich ramionach na samo wspomnienie o naszej wspólnej przyszłości. Peyton próbowała odwrócić jej uwagę od czekania na wyniki, rozmawiając z nią o planowaniu wesela. Chciałem ustalić datę, ale powiedziała, że ona nie będzie nawet o tym myślała, dopóki nie dostanie wyników. Próbowałem ją przekonać, że to nie ma znaczenia, że ożenię się z nią bez względu na to, co wykażą wyniki. Ale, jak zwykle, Ellery okazała się uparta. Kiedy wbije sobie coś do głowy, nie ma mowy, żeby zmieniła zdanie. Dużo czasu malowała, uciekając do świata, w którym – jak mówiła – jest zdrowa. Postanowiłem, że rozpocznę prace nad ślubnym prezentem dla Ellery. Chciałem dać jej przyszłość, jakiej pragnęła, a swoją przyszłość widziała tak jak na obrazie z domkiem w Cape Cod. Nieruchomość była idealna. Dom stał na plaży, dokładnie tak jak na obrazie. Zatrudniłem ekipy, które pracowały na zmianę dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Ellery mnie posłuchała i postanowiła zatrzymać obraz, zamiast go sprzedawać. Powiedziałem, że dałbym go na przechowanie w bezpieczne miejsce, dopóki nie znajdziemy dla niego miejsca. Pokazałem go kierownikowi budowy i kazałem odtworzyć dokładnie obraz. Dom i nieruchomość musiały być idealne, bo są wyobrażeniem naszego wspólnego początku i wieczności.

Rozdział 27 Doktor Murphy przesłała wytyczne doktorowi Taubowi, żeby Ellery nie musiała czekać na badanie krwi. W trakcie leczenia Ellery prowadziła z nim długie rozmowy, żeby mieć pewność, że jest dokładnie zorientowany w tym, co się dzieje. Powiedział, że wyniki powinniśmy otrzymać za jakieś trzy dni. Polecieliśmy do Kalifornii dzień przed planowanym przekazaniem wyników. Ellery chciała spędzić trochę czasu z Masonem i Landonem. Wydawało mi się, że trzyma się nieźle, aż obudziłem się o trzeciej, a jej nie było. Obróciłem się i otworzyłem oczy. Łóżko po jej stronie było puste. Wstałem i zacząłem jej szukać w mieszkaniu.

Do cholery, gdzie ona jest? – Myślałem, przeczesując dłonią włosy. Wziąłem telefon i wybrałem jej numer, ale od razu włączyła się poczta głosowa. Westchnąłem, włożyłem dżinsy i koszulę. Wziąłem buty i wsiadłem do porsche. Siedziałem z dłońmi na kierownicy, zastanawiając się, dokąd mogła pójść. Była trzecia w nocy, a ona była całkiem sama gdzieś w Los Angeles. Byłem wściekły, bo kolejny raz nie pomyślała o swoim bezpieczeństwie. Nagle mnie olśniło. Pojechałem na plażę, wysiadłem z samochodu i ruszyłem w stronę wody. Widziałem cień postaci siedzącej na piasku. – Ellery! – krzyknąłem. Odwróciła się i spojrzała na mnie, a potem znów skierowała wzrok na wodę. Siedziała z nogami przy piersiach. – Zmartwiłem się, kiedy się obudziłem, a ciebie nie było. Prawdę mówiąc, Ellery, byłem przerażony. – Usiadłem obok niej. – Przepraszam, nie chciałam cię zmartwić ani przestraszyć. Nie mogłam spać, musiałam tu przyjść. – Dlaczego mnie nie obudziłaś? Przyjechałbym z tobą. Przyszłaś tu pieszo? – spytałem władczym tonem. – Nie, wezwałam taksówkę, nie chciałam cię budzić. Czułam, że muszę tu być sama. Strona 122

– Mam sobie pójść? – spytałem poirytowany. – Nie. – Chwyciła mnie za rękę. – Zostań ze mną. Nie chcę, żebyś odchodził. Chcę, żebyś oglądał ze mną wschód słońca, bo to będzie początek nowego dnia, a ja śmiertelnie się boję tego, co ten dzień przyniesie. Zamknąłem na chwilę oczy, objąłem ją, przyciągnąłem do siebie i mocno przytuliłem do piersi. – Nie masz się czego bać, Ellery, bo zajmę się tobą bez względu na to, jakie będą wyniki. Jestem twoją liną ratunkową i przyrzekam, że zapewnię ci zdrowe życie i przyszłość, bez względu na koszty czy poświęcenie. Uniosła głowę i pocałowała mnie delikatnie w usta. Nie tylko ona się bała. Siedzieliśmy przytuleni, podziwiając wschód słońca nad oceanem. Cudownie było przeżywać z nią to doświadczenie, nigdy tego nie zapomnę. Spojrzała na mnie i lekko się uśmiechnęła. – Chodźmy do domu i kochajmy się, zanim pojedziemy do doktor Murphy – poprosiła. Wziąłem ją na ręce i ruszyłem plażą. – Z przyjemnością będę się z tobą kochał. – Uśmiechnąłem się. Chwyciłem Ellery za rękę, kiedy szliśmy przez szpitalny parking. Siliła się na odwagę, ale widziałem, że to tylko pozory. Denny przysłał mi wiadomość z prośbą, żebym zadzwonił do niego, jak tylko odbierzemy wyniki. Zaprowadzono nas do gabinetu doktor Murphy i kazano nam usiąść. Ellery nie przestawała wymachiwać nogą. Położyłem jej rękę na kolanie, żeby spróbować ją uspokoić. Do środka weszła doktor Murphy i spojrzała na nas. – Jak się dziś pani czuje? – spytała. Do cholery, co to za pytanie? – miałem ochotę krzyknąć. A jak ma się czuć? Ellery powiedziała, że jest bardzo zdenerwowana, a doktor Murphy usiadła przy biurku i otworzyła kartę Ellery. Spojrzała na nią, a potem na mnie. – Z radością mogę powiedzieć, że leczenie zadziałało i nastąpiła pełna remisja, pani Lane. – Uśmiechnęła się. Serce zaczęło mi łomotać. Nie mogłem uwierzyć w to, co usłyszałem. Stan Ellery się poprawił, jest zdrowa, nastąpiła remisja. Ellery zakryła dłonią usta i się rozpłakała. – Pani doktor, jest pani pewna? – Zupełnie, pani Ellery. Ma pani przed sobą długie, zdrowe życie. – Uśmiechnęła się promiennie. Ellery spojrzała na mnie, wstaliśmy i się przytuliliśmy. – Pani doktor, dziękuję za wszystko – powiedziałem. – Tak, bardzo dziękuję – powtórzyła Ellery, podeszła do lekarki i uściskała ją. – Życzę państwu szczęścia i radości we wspólnym życiu – powiedziała i wyszła z gabinetu. Wyszliśmy ze szpitala i wróciliśmy do domu. Ellery od razu przekazała dobrą wiadomość Landonowi i Masonowi. Chcieli wyjść to uczcić. Wyjąłem telefon i zadzwoniłem do Denny’ego. Łzy zaczęły napływać mi do oczu, kiedy z nim rozmawiałem. – Jest zdrowa, Denny. Rak się cofnął, nastąpiła pełna remisja. – Panie Connor, cudowna wiadomość, tak się cieszę. Powiem Claire. Proszę uściskać i ucałować Ellery ode mnie. Niech jej pan powie, że nie mogę się doczekać, żeby ją zobaczyć. – Dzięki, Denny. Podszedłem do niej i uściskałem ją. Strona 123

– Denny kazał cię uściskać i ucałować. – Pocałowałem ją w głowę. Uśmiechnęła się, a ja tuliłem ją i nie chciałem wypuścić. Nie mogłem się od niej oderwać, chociaż byłem zmęczony. Byłem przeszczęśliwy, że jest zdrowa i że teraz możemy dalej planować wspólne życie. – Connor, ściskasz mnie trochę za mocno – powiedziała. – Przepraszam, kochanie, ale nie mogę się opanować. Nigdy cię nie wypuszczę, więc lepiej się przyzwyczajaj. – Poluźniłem uścisk i wpatrywałem się w jej szczęśliwe, promieniejące oczy. Rozpiąłem jej spodnie i zsunąłem z bioder. Uśmiechnęła się, wyskakując z nich. Zdjąłem jej koszulę i rzuciłem ją na podłogę. Wziąłem ją na ręce, a ona objęła mnie nogami. Posadziłem ją na kuchennym blacie. – Chyba tylko tutaj jeszcze się nie kochaliśmy. – Uśmiechnąłem się. – Chyba nie, panie Black – odpowiedziała z uśmiechem. Rozpięła moją białą bawełnianą koszulę i zsunęła mi ją z ramion. Pocałowałem ją w usta, a potem przeniosłem się na szyję. Nie przestawała obejmować mnie nogami, kiedy rozpinałem jej stanik i zdejmowałem go. Moje wargi błądziły po jej szyi i schodziły w dół, do piersi. Wydała z siebie jęk, kiedy chwyciłem wargami jej stwardniałą brodawkę. Wyciągnęła rękę, rozpięła mi spodnie i chwyciła mój twardy członek. Doprowadzała mnie do szaleństwa. Moje palce błądziły po jej majtkach, aż chwyciłem tasiemkę z boku i rozerwałem je. – Obiecuję, że kupię ci nowe – jęknąłem, ssąc jej piersi i wsuwając w nią palce. Poruszałem nimi w niej, pobudzając łechtaczkę kciukiem okrężnymi ruchami, aż jej jęki stały się głośniejsze, a oddech szybszy. Była niewiarygodnie wilgotna, pragnąłem jej więcej. Wysunąłem palce, zdjąłem spodnie i bokserki. Chwyciłem ją za nogi i podciągnąłem na blat tak, żeby stopy leżały na nim płasko. Chwyciłem ją i przyciągnąłem do siebie, tak że pupa zwisała jej nad brzegiem. Wszedłem w nią, a ona objęła mnie za szyję. Dotknąłem ustami jej warg. Poruszałem się w niej szybkimi posunięciami, aż doprowadziłem ją na skraj orgazmu. Była gotowa. Przesunęła mi paznokciami po plecach i wbiła mi je w pupę, a ja zanurzyłem się w niej jeszcze raz i oboje eksplodowaliśmy jednocześnie. Jęknąłem głośno, zanurzając się w niej po raz ostatni, i skończyłem. Ująłem jej twarz w obie dłonie i wpatrywałem się w jej piękne, roztańczone oczy. – Tak bardzo cię kocham i tak się cieszę, że wszystko dobrze się dzisiaj skończyło. Strasznie się o ciebie bałem, Ellery. – Miałem łzy w oczach. Przechyliła głowę i otarła łzy, które spływały mi po policzkach. – Wiem, kochanie, i przykro mi, że musiałeś przez to przechodzić. Ale mamy przed sobą całe życie i musimy ustalić datę ślubu. Nie mogę się doczekać, żeby za ciebie wyjść i zostać panią Black. – Uśmiechnęła się. Podniosłem ją z blatu, chwyciłem mocno za pupę, pocałowałem i zaniosłem do sypialni, gdzie rozpoczęła się druga runda. Pożegnaliśmy się z Masonem i Landonem, którzy odwieźli nas na lotnisko. Cała trójka płakała, kiedy się żegnaliśmy. Spojrzałem poważnie na Masona i Landona. – Kiedy będziecie się wybierać do Nowego Jorku odwiedzić Ellery, a wiem, że będzie to często, macie zadzwonić najpierw do mnie, wyślę po was samolot firmowy. Nie chcę, żebyście latali komercyjnymi liniami. Ellery uśmiechnęła się do mnie, a Landon i Mason się zgodzili. Stali się dla Ellery prawdziwymi przyjaciółmi, odkąd przyjechała do Kalifornii, i wiedziałem, że tratuje ich jak rodzinę. Ja też ich tak traktowałem, byli wspaniałymi facetami i wiele im zawdzięczałem. Wsiedliśmy do samolotu, Ellery, jak zwykle, zajęła miejsce przy oknie. Ja usiadłem obok niej, a ona chwyciła mnie za rękę i pocałowała. – Piętnasty czerwca. – Uśmiechnęła się. Spojrzałem na nią, zdezorientowany. – Piętnasty czerwca? Co jest piętnastego czerwca? – spytałem. – Nasz ślub. – Pocałowała mnie. Uśmiechnąłem się i ująłem jej twarz w dłonie. Strona 124

– Piętnasty czerwca to doskonały dzień, żeby się z tobą ożenić. – Pochyliłem się i pocałowałem ją. Cieszyłem się, że w końcu wybrała datę. Wiedziałem, że powinienem się skontaktować z kierownikiem budowy i wykonawcami, żeby się upewnić, że dom będzie skończony do tego czasu. Wylądowaliśmy w Nowym Jorku o siódmej wieczorem. Na Ellery czekała w mieszkaniu niespodzianka. Nie wiedziała o tym, ale zorganizowałem dla niej małe przyjęcie, żeby uczcić dobre wieści. Poprosiłem Claire, Peyton, Cassidy i mamę, żeby się wszystkim zajęły. Znałem je i wiedziałem, że wszystko będzie dopięte na ostatni guzik. Denny odebrał nas z lotniska, a Ellery pobiegła do niego. Wsiedliśmy do limuzyny i pojechaliśmy do domu. Kiedy drzwi windy się otworzyły, w mieszkaniu było ciemno. Nagle światła się zapaliły i wszyscy krzyknęli: „Niespodzianka!” Ellery otworzyła szeroko oczy i spojrzała na mnie. Pocałowałem ją w policzek i zostawiłem, żeby przywitała się z gośćmi. Obszedłem mieszkanie. Tak jak podejrzewałem, wszystko było dopięte na ostatni guzik. Było miło. Za każdym razem, kiedy spoglądałem na Ellery, uśmiechała się. Przeklęty uśmiech. Wziąłem kieliszek szampana, kiedy podeszła do mnie mama. – Connor, skarbie, tak się cieszę z powodu ciebie i Ellery. Mogę sobie tylko wyobrażać, co w tej chwili czujecie. – Uściskała mnie. – Czuję się bezgranicznie szczęśliwy, mamo. Nie jestem ci w stanie tego opisać. – Macie jeszcze jakąś wiadomość, którą chcielibyście się ze mną podzielić? – Uśmiechnęła się. Ellery podeszła do nas i objęła mnie. – Nie sądzisz, że to doskonała okazja, żeby powiedzieć wszystkim, że ustaliliśmy datę ślubu? – wyszeptałem do niej. – Tak, to doskonały moment, zróbmy to – powtórzyła przejęta. Wziąłem ją za rękę i zaprowadziłem na środek pokoju. Poprosiłem wszystkich o uwagę, a oni skupili się wokół nas. Objąłem Ellery w pasie i uśmiechnąłem się do niej. Powiedziała, żebym ogłosił datę. Uniosłem kieliszek szampana. – Chcę podziękować wszystkim za to, że przyszliście dziś uczcić wspaniałe wieści o Ellery. To nie koniec radosnych wiadomości. Chciałbym, żebyście wszyscy zaplanowali sobie udział w naszym ślubie piętnastego czerwca! W tłumie rozległ się szmer podniecenia i brzęk kieliszków. Goście składali nam gratulacje, a w całym pokoju słychać było szczęście. Parę godzin później, kiedy wszyscy się pożegnali, w mieszkaniu nagle zapanowała cisza. Ellery podeszła do kanapy i opadła na nią. Usiadłem obok niej i położyłem sobie jej nogi na kolanach. Zacząłem masować jej stopy, a ona uśmiechnęła się do mnie. – Dziękuję ci za ten wieczór – powiedziała. – Nie ma za co. Należało ci się przyjęcie w gronie rodziny i przyjaciół po tym wszystkim, co przeszłaś w ciągu ostatnich miesięcy. To początek wielu rzeczy, które dla ciebie zrobię, Ellery. – Dość już zrobiłeś, nie wiem, jak ci dziękować. – Znam sposób, w jaki mogłabyś mi podziękować, o ile masz siłę. – Uśmiechnąłem się. Ellery podniosła się z kanapy, chwyciła mnie za koszulę i pociągnęła do sypialni. Dziękowała mi przez następne półtorej godziny, aż zasnęliśmy, wtuleni w siebie.

Rozdział 28 Następnego ranka, kiedy siedziałem przy biurku, zadzwoniłem do wykonawcy, żeby spytać o dom. Strona 125

– Do cholery, chyba wam mówiłem, że dom ma być skończony w ciągu trzech dni! – krzyknąłem do telefonu. – Mieliście trzy miesiące, żeby go postawić, zapłaciłem wam za to kupę kasy! Lepiej bierzcie się do roboty, żeby zdążyć, bo jeżeli nie będzie gotowy, kiedy przyjadę za trzy dni, pozwę was i będzie po firmie! – Rzuciłem telefon na biurko. Do gabinetu wszedł Phil. – Musimy porozmawiać, Connor – powiedział i usiadł. – Nie teraz, Phil, to nie jest dobry moment. – Będziesz chciał to usłyszeć. Chodzi o pożar w Chicago – powiedział poważnie. Poderwałem się od biurka i spojrzałem na niego. – Co takiego? Co masz mi do powiedzenia, do cholery? – Znaleźli osobę odpowiedzialną za podpalenie To ktoś, kogo znasz. – Ktoś, kogo znam? Kto mógłby mi coś takiego zrobić, do cholery? – Zacząłem się denerwować. – Ashlyn. To ona zleciła podpalenie facetowi, który podłożył ogień. Obszedłem biurko i zacząłem spacerować po gabinecie. – Jesteś tego pewny? – Tak, Connor, policja ją aresztowała. Facet w końcu pękł i powiedział wszystko, kiedy policja aresztowała go po raz drugi pod innymi zarzutami. – W porządku, sprawa załatwiona. Żenię się za tydzień, nie potrzebuję takich atrakcji. Masz się wszystkim zająć. Nie chcę słyszeć ani słowa na ten temat, dopóki nie wrócę z miodowego miesiąca. – Nie masz zamiaru z nią o tym porozmawiać? – spytał Phil. – Nie, co się stało, to się nie odstanie. Poza tym znam powód. A teraz przepraszam cię, czeka na mnie w domu piękna narzeczona. – Chwyciłem teczkę i wyszedłem z biura. Po drodze do domu zastanawiałem się, czy powiedzieć Ellery o Ashlyn. Nie chciałem jej denerwować, ale mieliśmy nie mieć przed sobą tajemnic, a jeżeli się dowie, że jej nie powiedziałem, zrobi się piekło. Wyszedłem z windy i na korytarzu zaskoczył mnie hipnotyzujący zapach, który dobiegał z kuchni. Postawiłem teczkę, poszedłem do kuchni i zobaczyłem Ellery, gotującą kolację. – Gotuje pani, panno Lane? – Położyłem jej ręce na biodrach i pocałowałem ją. – Tak, i będziesz to jadł, czy ci będzie smakowało, czy nie. – Uśmiechnęła się. – Z twoich rąk zjem wszystko. – Puściłem do niej oko. Szturchnęła mnie w ramię i odwróciła się do piekarnika. Wziąłem dwa kieliszki, nalałem do nich wina i postawiłem je na stole. Ellery wyjęła z piekarnika tartę z kurczakiem i postawiła ją na środku stołu. – Mama piekła ją dla taty i dla mnie. To była taty ulubiona potrawa. Przechowywałam przepis przez te wszystkie lata. Zaczęłam ją dla niego piec, kiedy miałam dziewięć lat. – Usiadła naprzeciwko mnie. – Gotowałaś dla ojca kolację, kiedy miałaś dziewięć lat? – spytałem. – Inaczej nie jadł. Wiedziałam, że to jest jedyna potrawa, którą zje. Spojrzałem na nią i pokręciłem głową. Nie mogłem uwierzyć, że ten pijany bydlak pozwalał dziewięcioletniemu dziecku gotować i używać piekarnika. Musiałem powiedzieć jej o Ashlyn i wydawało mi się, że będzie to pora równie dobra jak każda inna. Strona 126

Postanowiłem poczekać, aż zjemy kolację, bo Ellery zaczęła opowiadać o ślubie. Kiedy zjedliśmy i posprzątaliśmy, poprosiłem ją, żeby usiadła ze mną w salonie. – Mam przeczucie, że chcesz mi coś powiedzieć – odezwała się. Wziąłem głęboki oddech, a ona położyła mi głowę na kolanach i spojrzała na mnie. – Za podłożenie ognia w Chicago odpowiedzialna jest Ashlyn. Usiadła szybko. – Co takiego? To suka! – krzyknęła. Chwyciłem ją i położyłem ją sobie z powrotem na kolanach. – Posłuchaj, Ellery, nie chcę, żebyś się tym martwiła. Powiedziałem ci o tym, bo mamy nie mieć przed sobą tajemnic. Phil się zajmuje tą sprawą, a ja nie mam zamiaru rozmawiać na ten temat z Ashlyn. – Pogłaskałem ją po głowie. – Ty też jej nie zobaczysz, bo cię znam, masz porywczy temperament. – W porządku, jeżeli tego nie chcesz, uszanuję twoje życzenie, ale moim zdaniem robisz źle. Pochyliłem się i pocałowałem ją. – Dziękuję, skarbie, kocham cię. – Ja też cię kocham, mimo to, że się mylisz. – Uśmiechnęła się i musnęła mnie palcem po nosie. Chodziłem po nowo wybudowanym domu. Obraz Ellery wisiał idealnie nad kominkiem, który był centralnym punktem pokoju. – Jak wygląda, braciszku? – spytała Cassidy. – Fantastycznie, powinien się spodobać Ellery – odpowiedziałem. – Żartujesz? Będzie zachwycona, Connor, wszystkim. To najlepszy prezent ślubny, jaki można dostać. Mam nadzieję, że ja też kiedyś trafię na kogoś takiego jak ty. Uściskałem ją. – Ktoś gdzieś na ciebie czeka, tylko jeszcze cię nie odnalazł. – Odkąd stałeś się taki romantyczny? – spytała z uśmiechem. – Tak chyba na mężczyzn działa miłość – odpowiedziałem. Wyszliśmy z domu, a ja wróciłem do miasta spotkać się z Dennym na kolacji. Za dwa dni, w naszą noc poślubną, miałem pokazać Ellery dom. Denerwowałem się tym, czy jej się spodoba, ale wiedziałem, że może wprowadzić zmiany, jakie tylko będzie chciała. Po wyjściu z restauracji poszliśmy z Dennym do pubu spotkać się ze znajomymi na drinka. Tęskniłem za Ellery, bo postanowiliśmy, że przez parę dni przed ślubem nie będziemy się widzieć. Dobrze się bawiłem, rozmawiałem i śmiałem się z chłopakami, aż nagle zadzwonił mój telefon. To była Ellery. – Cześć, kochanie, wszystko w porządku? – spytałem. – Tak. Dobrze się bawisz? Ledwie ją słyszałem, bo w miejscu, w którym była, panował spory hałas. – Skarbie, ledwie cię słyszę. Musisz mówić dużo głośniej. – Teraz lepiej? – wyszeptała mi do ucha. Odwróciłem się z uśmiechem, objąłem ją i mocno przytuliłem. – Co ty tu robisz? – spytałem. – Tęskniłam za tobą, Connor. Strona 127

– Ja za tobą też, skarbie, nie jestem w stanie powiedzieć, jak bardzo. – Rozejrzałem się i zauważyłem, że dziewczyny, z którymi przyszła Ellery, podeszły do stołu. Mężczyźni wysunęli im krzesła, a ja posadziłem sobie Ellery na kolanach. Ukryłem nos w jej szyi i upajałem się zapachem lilii. Zamknąłem oczy. Ellery roześmiała się, kiedy przygryzłem jej płatek ucha. – Tak pięknie pachniesz, że mnie skręca – jęknąłem. – Zachowuj się, Connor. Umówiliśmy się, że wstrzymamy się z seksem do nocy poślubnej. – Wiem. – Westchnąłem. – Tylko strasznie za tobą tęskniłem, a tu, zaraz obok, jest łazienka. – Skinąłem głową. – Mowy nie ma. – Odepchnęła mnie. – Pomyśl tylko, jak wyjątkowa będzie nasza noc poślubna. Prawie jak pierwszy raz. – Uśmiechnęła się. Cholerny uśmiech. Wyszliśmy z baru wszyscy razem, a ja podszedłem do taksówki Ellery. Objąłem ją. – Na pewno nie chcesz pojechać ze mną do domu? Brakuje mi ciebie w łóżku. Możesz wyjść rano, a potem nie będziemy się widzieć aż do ślubu. Ujęła moją twarz w dłonie. – Bardzo cię pragnę, kochanie, ale nie mogę. Poza tym mam jutro mnóstwo spraw do załatwienia, a jeżeli obudzę się przy tobie, wiadomo, czym to się skończy. Nie będę w stanie wstać, będę ze wszystkim spóźniona, przez to będę się stresować, a potem… Położyłem jej palec na ustach. – Dobrze, rozumiem, Ellery, proszę, przestań. – Pochyliłem się i pocałowałem ją w usta. Wsadziłem ją do taksówki, zamknąłem drzwi i pomachałem jej, kiedy samochód ruszył. Denny poklepał mnie po plecach. – Następnym razem ją pan zobaczy, kiedy będę prowadził ją do ołtarza, przy którym stanie się żoną pana Connora Blacka. – Uśmiechnął się. – Odwiozę pana do domu. Po powrocie nalałem sobie szklankę szkockiej i położyłem się. Wziąłem telefon i wpatrywałem się w zdjęcie moje i Ellery, dumnie prezentujące się na wyświetlaczu. Już za nią tęskniłem, więc postanowiłem porozmawiać z nią przez kamerę. Uśmiechnąłem się, kiedy odebrała po drugim sygnale, na wyświetlaczu pojawiła się jej twarz. – Cześć, mój kochany. – Uśmiechała się. – Cześć, skarbie, chciałem ci tylko powiedzieć dobranoc. – Masz przy sobie szklankę szkockiej? – spytała. Uniosłem szklankę, żeby ją widziała. – Jasne. A ty masz kieliszek wina? Uniosła kieliszek czerwonego wina i się uśmiechnęła. – Pewnie. – Musisz się wyspać, kochanie, sen służy urodzie – powiedziałem łagodnie. – Miałam zamiar zasnąć, ale zadzwonił do mnie jakiś napalony, seksowny mężczyzna i chciał mnie zobaczyć. Nie mogłam mu się oprzeć. – Chciałem cię tylko zobaczyć ostatni raz przed ślubem. A teraz przyłóż usta do wyświetlacza, żebym mógł cię pocałować na dobranoc. – Zrobiliśmy dzióbek i zbliżyliśmy wargi do wyświetlacza. – Dobranoc, skarbie, słodkich snów – wyszeptałem. Zakończyłem rozmowę, położyłem Strona 128

telefon na nocnej szafce i spałem, dopóki nie obudził mnie budzik.

Rozdział 29 W końcu nadszedł dzień, na który czekałem.

Przejrzałem się w lustrze, poprawiłem muchę. Nie mogłem uwierzyć, że za kilka krótkich godzin przestanę być kawalerem. Będę szczęśliwym mężem najpiękniejszej kobiety. Gdyby ktoś spytał mnie rok temu, czy wydaje mi się, że taki dzień kiedyś nastanie, kategorycznie bym zaprzeczył! Niesamowite, jak może się zmienić życie w ciągu niespełna roku, kiedy wkroczy do niego najdoskonalsza kobieta na świecie. – Panie Connor, pora wychodzić – powiedział Denny, wchodząc do pokoju. – Chyba pan nie chce, żeby panna młoda na pana czekała? Wziąłem głęboki oddech i usiadłem na tylnej kanapie limuzyny. Ślub miał się odbyć w Conservatory Garden w Central Parku. Ellery zawsze o tym marzyła i miała rację – miejsce idealnie nadawało się na ceremonię ślubną, jak na jej obrazie. Dzień był piękny, mocno świeciło słońce. Dotarliśmy do Conservatory Garden. Ludzie już się schodzili i zajmowali miejsca, kiedy przechodziliśmy przez Vanderbilt Gates. Białe krzesła ozdobione wstążkami z białego tiulu były ustawione w idealnie równych rzędach. Piękne kwiaty zdobiły przejście, na którym leżał dywan prowadzący do łuku z białych magnolii, ustawionego tuż przy wielkiej fontannie. Moim świadkiem był Henry. Denny był nie tylko moim drużbą, ale również prowadził Ellery do ołtarza. Pamiętam dzień, w którym go o to poprosiła. Ze łzami w oczach powiedział, że będzie zaszczycony. Przeszedłem się i przywitałem się z rodziną i przyjaciółmi. – Connor – powiedziała moja mama, podchodząc do mnie. – Wyglądasz bardzo elegancko. Myślałam, że nie doczekam tego dnia. – Uśmiechnęła się. – Też tak myślałem, mamo. Rodzice zajęli miejsce w pierwszym rzędzie, a Henry i ja przeszliśmy po dywanie i usiedliśmy przed łukiem. Denny wyszedł przed bramę po Ellery, kiedy podjechała limuzyna. Doktor Peters skinął głową i uśmiechnął się, kiedy razem z żoną zajmowali miejsca. Stałem obok Henry’ego i byłem strzępkiem nerwów. – Denerwujesz się, co? – spytał Henry. – Jak cholera – odpowiedziałem. Położył mi dłoń na ramieniu. – Nie stresuj się. Ellery jest kobietą twoich marzeń, w końcu zostanie twoją żoną. Jesteś szczęściarzem, Connor. Uśmiechnąłem się do niego nerwowo. – Poczekaj, aż znajdziesz się na moim miejscu i będziesz czekał na Peyton. – Trafna uwaga. – Przechylił głowę na bok. Orkiestra zaczęła grać, kiedy Peyton, druhna Ellery, powoli szła w stronę ołtarza. Spojrzałem na Henry’ego, na którego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Peyton wyglądała pięknie. Za nią szła Cassidy. Wyglądała równie pięknie, kiedy z gracją szła do nas z uśmiechem na twarzy. Wziąłem głęboki oddech, kiedy zaczęto grać marsz weselny. Serce zaczęło mi łomotać na widok Ellery, trzymającej pod rękę mojego najlepszego przyjaciela. W sukni ślubnej wyglądała olśniewająco. Włosy miała podkręcone i upięte, a długi klasyczny welon podkreślał luźno wypuszczone loki. W delikatnych dłoniach trzymała bukiet różowych róż i drobnych białych magnolii. Idąc powoli, nie odrywała ode mnie wzroku. Jej uśmiech mnie zniewolił. Promieniała i była najpiękniejszą kobietą na świecie. Podeszła do łuku, a ja wyszedłem do przodu. Denny delikatnie położył jej dłoń na mojej. Uśmiechnąłem się do niej i dostrzegłem w jej oczach łzy. Pokręciłem lekko głową. Roześmiała się, kiedy tak staliśmy, trzymając się za ręce, i odwróciliśmy się do duchownego, który czekał, żeby rozpocząć ceremonię. Kazał nam zwrócić się do Strona 129

siebie twarzą i wypowiedzieć słowa przysięgi. Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem w piękne niebieskie oczy Ellery, trzymając ją za ręce. – Ellery, nie napisałem nic, bo nie musiałem. Każde słowo, które wypowiem, płynie prosto z mojego serca i z mojej duszy. Przede wszystkim chcę powiedzieć, że jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem, i wyglądasz olśniewająco. Jestem najszczęśliwszym mężczyzną na ziemi dzięki temu, że pojawiłaś się w moim życiu, i mogę być dla ciebie nie tylko najlepszym przyjacielem, ale też mężem. Skradłaś mi serce, kiedy się odwróciłaś i na mnie spojrzałaś. Kiedy zobaczyłem twój uśmiech, wiedziałem, że przepadłem, a wszystkie moje dotychczasowe przekonania runęły. Pokazałaś mi, czym jest miłość, nauczyłaś mnie, że nie ma nic złego w tym, żeby kogoś kochać. Dojrzewała w nas przyjaźń, a potem miłość. Teraz staniemy się mężem i żoną. Przyrzekam, że będę cię kochał na zawsze i że nigdy nie złamię ci serca. Przyrzekam, że zawsze będę dbał o twoje bezpieczeństwo. Obiecuję ci świat szczęścia i radości. Jesteś moją wiecznością, Ellery Rose, kocham cię tak, że nie jestem w stanie oddać tego słowami. Noszę cię głęboko w sercu i moje serce należy do ciebie, dopóki śmierć nas nie rozłączy. Nigdy nie będę kochał nikogo tak jak ciebie. Henry wyjął z kieszeni obrączkę i podał mi ją. Słyszałem tylko, że goście po cichu pociągają nosem, kiedy wsuwałem jej na palec delikatną obrączkę. – Przyjmij tę obrączkę jako symbol mojej dozgonnej miłości i początku naszej nowej wspólnej drogi. Kocham cię, Ellery. Po twarzy popłynęły jej łzy. Delikatnie otarłem je kciukiem, a ona zaczęła wypowiadać słowa swojej przysięgi. – Connor, jesteś najbardziej niezwykłym mężczyzną, jakiego poznałam. Wspierałeś mnie, walczyłeś o mnie, dałeś mi siłę do walki w najcięższym czasie w życiu. Nigdy ze mnie nie zrezygnowałeś, chociaż powinieneś był odejść. Wierzyłeś we mnie i w nasz związek i nigdy tego nie zapomnę. Masz dobre serce i jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie dzięki temu, że cię znalazłam. Podobno każdy rodzi się na tym świecie w jakimś celu. Moim było odnalezienie i pokochanie ciebie. – Wypuściła moje dłonie i pokazała swoje nadgarstki. – Blizny znikły dzięki tobie, zastąpiła je miłość. Wlałeś do mojej duszy nowe życie, dopełniłeś mnie. Zawsze będę nosić w sobie tę chwilę i do końca życia będę ci dziękować i cię kochać. Peyton podała jej obrączkę. Ellery powoli wsunęła mi ją na palec. – Przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i oddania na początek naszej nowej wspólnej drogi. Duchowny uśmiechnął się i ogłosił nas mężem i żoną. Ująłem jej twarz w dłonie i połączyliśmy się w pierwszym małżeńskim pocałunku. Goście wstali i zaczęli nas oklaskiwać. Kiedy się odwróciliśmy i spojrzeliśmy na gości, którzy przybyli na ceremonię, usłyszeliśmy owację. Chwyciłem Ellery za rękę i przeszliśmy po dywanie jako państwo Black, zatrzymując się przy furtce Vanderbilt. – Witaj, pani Black. – Uśmiechnąłem się i delikatnie pocałowałem ją w usta. – Witaj, panie Black. – Odwzajemniła uśmiech. Nasza chwila na osobności nie trwała długo, bo tuż za nami ruszyli goście. Kelnerzy rozdawali wszystkim szampana. Fotograf zrobił nam zdjęcia w różnych ogrodach i nadszedł czas udać się na przyjęcie. Chwyciłem Ellery za rękę i przeszliśmy przez furtkę Vanderbilt, gdzie czekała na nas karoca z końmi. Pomogłem Ellery wsiąść i zająłem miejsce obok niej. Wybraliśmy się na przejażdżkę po Central Parku, żeby mieć chwilę dla siebie, zanim wejdziemy na przyjęcie. – Masz pojęcie, jaka jesteś piękna? – spytałem, gładząc ją kciukiem po policzku. – Tak, bo codziennie mi to powtarzasz. – Uśmiechnęła się. – I będę ci to codziennie powtarzał. Kocham panią, pani Black. Jesteś najważniejsza w moim życiu, i to się nigdy nie zmieni. – Pochyliłem się i pocałowałem ją delikatnie. Eleganckie przyjęcie odbywało się w wielkiej sali balowej w hotelu Waldorf Astoria. Ślub świętowało z nami siedmiuset gości. Jedliśmy najbardziej wykwintne potrawy i piliśmy najdroższy alkohol. Kiedy chodziło o Ellery, koszty nie miały znaczenia. Przywitaliśmy gości i obeszliśmy salę balową, żeby zamienić słowo z gośćmi, którzy gratulowali nam, ściskali nas i całowali. Zespół ogłosił, że naszedł czas na pierwszy taniec. Kiedy planowaliśmy wesele, poprosiłem tylko o jedną rzecz – o to, żebym mógł wybrać piosenkę. Ellery się zgodziła, ale zapowiedziała, że ma być idealna. Strona 130

Powiedziałem, żeby mi zaufała, bo już miałem w głowie idealną piosenkę. Chwyciłem ją za rękę i poprowadziłem na parkiet. Kiedy Ellery usłyszała pierwszy wers piosenki, do jej oczu napłynęły łzy. – Rozmażesz się, jeżeli zaczniesz teraz płakać. – Uśmiechnąłem się. – Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, Connor Black, dlatego tak bardzo cię kocham. Ta piosenka jest idealna, lepszej bym nie wybrała. Po policzku spłynęła jej jedna łza. Otarłem ją i pocałowałem Ellery w policzek. Chciałem ją stąd zabrać, żeby pokazać jej ślubny prezent. Pożegnaliśmy się z rodziną i przyjaciółmi, wsiedliśmy do limuzyny, a ja wyjąłem z kieszeni szarfę. Ellery spojrzała na mnie i odchyliła głowę. – Masz ochotę na trochę perwersji w limuzynie, zanim wrócimy do hotelu? – Uśmiechnęła się. Ellery była przekonana, że będziemy nocować w hotelu Waldorf. Nie wiedziała, co zaplanowałem. Nie wiedziała nawet o limuzynie, dopóki nie powiedziałem jej, że wychodzimy. – Zabieram cię w pewne wyjątkowe miejsce, to niespodzianka, więc musisz mieć tę przepaskę. – Założyłem jej szarfę na oczy. – Nie mieliśmy spędzić nocy w hotelu? – Nie, Ellery, mam coś innego na oku. – Moja dłoń zaczęła przesuwać się w górę po jej sukni. – Jest pan bardzo tajemniczym mężczyzną, panie Black. – Jęknęła. W końcu dotarliśmy do domu, nie mogłem się doczekać, żeby go jej pokazać. Rozsadzało mnie podniecenie. – Jesteś gotowa, kochanie? – Chwyciłem ją za rękę. – Tak, byłam gotowa całą wieczność temu. – Uśmiechnęła się. Pomogłem jej wysiąść z limuzyny. Zdjąłem jej z oczu przepaskę i patrzyłem, jak wzdycha na widok tego, co miała przed oczami. – Connor, co to jest? – spytała. Wziąłem ją za rękę i zaprowadziłem na ganek. – Ten dom to twój ślubny prezent. Podoba ci się? Stała oszołomiona. – Czy mi się podoba? Jestem zachwycona, ale nie rozumiem. Uśmiechnąłem się i delikatnie pocałowałem ją w usta. – To nasz drugi dom. Będziemy tu spędzać lato i weekendy. Wziąłem ją na ręce i przeniosłem przez próg. Postawiłem ją na ziemi i zaprowadziłem na tył domu. Łzy zaczęły spływać jej po policzkach, kiedy wychodziła na taras i przed oczami miała otaczające ją piękno. – To namalowałam – powiedziała łagodnie. Stałem za nią i pozwalałem jej upajać się widokiem. Odwróciła się do mnie, a ja otarłem jej zy. – Nie musisz nic mówić Ellery, wiem, że bardzo ci się podoba. Widzę to po twojej minie. Zbudowałem go dla ciebie, bo cię kocham. Chcę spełnić każde twoje marzenie, powtórzyć każdy szczęśliwy moment, którym się cieszyłaś, wynagrodzić każdą miłość, którą straciłaś, a najbardziej pragnę ofiarować ci rodzinę. Ten dom, nasz dom, to moja i twoja przyszłość. Spędzimy tu życie, zamieniając je w piękne wspomnienia. Przełknęła ślinę, ujęła moją twarz w dłonie i spojrzała mi głęboko w oczy. – Nigdy nie rozumiałam sensu mojego istnienia. Przez całe życie nie miałam nic poza bólem i pustką. Ale teraz wiem, dlaczego Bóg ocalił mnie tego pierwszego razu. Żebym mogła spotkać ciebie. Potem uratował mnie po raz drugi, żebym mogła pokochać cię na zawsze. Ten dom jest idealny, ty jesteś idealny i nikt nigdy nam Strona 131

tego nie odbierze. Nasza miłość jest nieskończona i przez resztę życia mam zamiar ci ją okazywać. Przycisnęła wargi do moich i oddaliśmy się namiętnemu pocałunkowi. Wziąłem ją na ręce i wniosłem do domu. – Zdejmijmy tę suknię, pani Black. – Uśmiechnąłem się. Nasza noc poślubna była idealna. Przez wiele godzin wypróbowywaliśmy nasze nowe łóżko. Ellery miała rację, warto było czekać. – Dzień dobry, pani Black. – Uśmiechnąłem się, kiedy położyła się w moich ramionach. – Dzień dobry, panie Black. – Przysunęła się bliżej. – Musimy wstawać, żeby się przygotować do wyjazdu do Paryża. – Spojrzałem na zegarek. Ellery pocałowała mnie i wstaliśmy. Prysznic zajął nam trochę więcej czasu, niż zakładałem, ale był to nasz pierwszy poranek jako męża i żony, więc czuliśmy, że musimy to uczcić. Zjedliśmy śniadanie, które wcześniej zamówiłem, i pojechaliśmy limuzyną na lotnisko. Wynająłem innego kierowcę, żeby nas zawiózł, bo Denny’ego z żoną z okazji rocznicy ślubu wysłałem na Hawaje w tym czasie, kiedy z Ellery będziemy w Paryżu. W podróży poślubnej spędziliśmy dwa tygodnie. Zobaczyliśmy wszystko, co było do obejrzenia, kochaliśmy się w wielu różnych miejscach i robiliśmy zakupy tak długo, że oboje padaliśmy ze zmęczenia. Dwa tygodnie minęły, nie wiem kiedy, i trzeba było wracać do domu.

Rozdział 30

ELLERY Ostatnie dwa miesiące żyliśmy z Connorem jak szczęśliwe młode małżeństwo. Nie mogłam uwierzyć, jak szybko mija czas, odkąd złożyłam przysięgę małżeńską. Connor chodził codziennie do biura, a ja zajmowałam się pomocą różnym organizacjom charytatywnym i malowaniem. Moje prace zaczęły być rozpoznawane i zrodziło się zapotrzebowanie na moje obrazy. Moje życie było idealne u boku idealnego mężczyzny, niczego więcej nie potrzebowałam. Connor wyszedł spod prysznica i wszedł do sypialni. Siedziałam na łóżku, nie czułam się zbyt dobrze.

– Myślałem, że się do mnie przyłączysz. – Nie czuję się dobrze, Connor. Dostrzegłam na jego twarzy cień niepokoju. – Co ci jest? – Usiadł na łóżku i pogłaskał mnie po twarzy. Zerwałam się szybko na równe nogi i pobiegłam do łazienki zwymiotować. Connor poszedł za mną i przytrzymywał mi włosy, dopóki nie skończyłam. – Ktoś chyba ma grypę. Wracaj do łóżka, poproszę Claire, żeby przyniosła ci herbaty. Położyłam się, a Connor mnie przykrył. Ubrał się i pocałował mnie na pożegnanie. Zaczynałam się czuć lepiej, kiedy Claire weszła na górę sprawdzić, co mi jest. Powiedziałam jej, że czuję się dobrze, wstałam i wzięłam prysznic. Miałam dziś sporo zadań, złe samopoczucie nie wchodziło w rachubę. Dostałam wiadomość od Connora. „Jak się czujesz, skarbie?” „Dobrze, musiało mi coś zaszkodzić”. „Możliwe. Odpocznij na wszelki wypadek. Muszę iść na spotkanie. Kocham Cię, skarbie”. „Ja Ciebie też, przestań się martwić”. Przez cały tydzień nie czułam się dobrze, byłam wyczerpana. Zaczynałam się naprawdę bać, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać. Connor miał dość swoich problemów, musiał zajmować się procesem w sprawie podpalenia w Chicago i zakupem nowego budynku w Los Angeles. Leżałam na kanapie, kiedy zjawiła się Peyton. Weszła i pochyliła się nade mną. – Co ci jest? Czemu tak leżysz w środku dnia? – spytała kategorycznym tonem. Strona 132

Westchnęłam i usiadłam. – Od tygodnia nie czuję się dobrze. – Ellery, jak to? Byłaś u lekarza? – spytała przejęta. – Nie, z początku myślałam, że to grypa, ale jestem taka zmęczona. Boję się, Peyton, że rak wrócił. – Nie mów tak i nie myśl w ten sposób. A co Connor na to? – Prawdę mówiąc, nie wie. Widział, że nie czułam się dobrze parę dni temu, ale powiedziałam mu, że już mi przeszło i że widocznie dopadł mnie wirus. Nie chcę go martwić. To ostatnia rzecz, jakiej w tej chwili mu potrzeba. – Masz w tej chwili zadzwonić do swojego lekarza! – rozkazała. – Zadzwonię w przyszłym tygodniu, jeżeli mi nie przejdzie – powiedziałam. – Niczego się nie nauczyłaś na dawnych błędach, Ellery Black? – zganiła mnie. Wyjęła telefon i zaczęła wybierać numer. – Do kogo dzwonisz? – spytałam. – Do Connora, powiem mu, żeby zawlókł twój żałosny tyłek do lekarza. Chwyciłam telefon, wyrwałam jej go z ręki i wcisnęłam przycisk kończący rozmowę. – Peyton, przestań, zadzwonię do doktora Tauba. Jej telefon zadzwonił w mojej dłoni, a na wyświetlaczu pojawiło się imię Connora. – Super, oddzwania. – Podałam jej telefon. – Cześć, Connor! Przepraszam, musiałam wcisnąć twój numery tyłkiem. Chcesz mi powiedzieć, jak się czułeś na moim tyłku? – Roześmiała się. Pokręciłam głową i przewróciłam oczami. Wzięłam telefon, zadzwoniłam do doktora Tauba i porozmawiałam z nim. Kazał mi pojechać do szpitala na badania krwi i poczekać. Powiedziałam Peyton, że musimy wziąć taksówkę, bo nie chciałam, żeby Denny wiedział, dokąd jadę. Nie mogłam ryzykować, że powie Connorowi. Złapałyśmy taksówkę i pojechałyśmy do szpitala. Kiedy byłyśmy w taksówce, zadzwonił Connor. – Cześć, kochanie – odezwałam się. – Cześć, skarbie, masz miły dzień? – Fantastyczny, a ty? – Niezły, ale będzie jeszcze lepszy, jeżeli zabiorę cię na lunch. Zaczęłam się denerwować. Spojrzałam na Peyton i wypowiedziałam wargami „cholera”. – Skarbie, bardzo bym chciała, ale nie mogę. – Dlaczego? – Jestem z Peyton, jedziemy na zakupy. Wpadła do mnie, jest lekko zdołowana, więc na poprawę humoru zaproponowałam jej zakupy. – Dlaczego jest zdołowana? Między nią a Henrym wszystko w porządku? – Oj tak, po prostu ma takie dni, wiesz, co mam na myśli. – Wystarczy, Ellery, miłej zabawy, do zobaczenia wieczorem. Kocham cię. – Ja ciebie też, Connor, pa. Peyton spojrzała na mnie i się roześmiała. Strona 133

– Dobra jesteś. Dotarłyśmy do szpitala i skierowałam się do gabinetu zabiegowego na pobranie krwi. Pielęgniarka powiedziała, że doktor Taub kategorycznie nakazał mi wejść na górę do jego gabinetu i poczekać na wyniki. Po pobraniu krwi zatrzymałyśmy się w szpitalnym Starbucksie na kawę, a potem poszłam do gabinetu doktora Tauba. Byłam strzępkiem nerwów. Czułam się źle z tym, że okłamałam Connora, ale nie miałam wyjścia. Nie było potrzeby martwić go na wyrost. Cierpliwie czekałyśmy w poczekali przed gabinetem lekarskim, aż w końcu pielęgniarka wezwała nas do środka. Peyton chwyciła mnie za rękę, kiedy siadałyśmy na dwóch krzesłach po drugiej stronie jego biurka. – Wszystko będzie dobrze, Elle – powiedziała. Doktor Taub wszedł do gabinetu i usiadł w fotelu. Spojrzał na mnie i otworzył kartę. Znów na mnie spojrzał. – Mam pani wyniki i wszystko jest w normie. Westchnęłam z ulgą. – Dzięki Bogu. Więc dlaczego ostatnio jestem taka zmęczona? – spytałam. Doktor Taub spojrzał na mnie i się uśmiechnął. – Jest pani w ciąży. – O, jasna dupa! – wypaliła Peyton. Szczęka mi opadła, siedziałam oniemiała. – Jest pan pewien, doktorze Taub? – Tak, jestem pewien. Sądząc po wynikach, jest pani mniej więcej w ósmym tygodniu. Musi pani jak najszybciej zgłosić się do ginekologa i zacząć się przygotowywać do zdrowej ciąży. Kiedy wyszłyśmy ze szpitala Peyton mnie uściskała. – Tak się cieszę, wiem, że oboje bardzo tego pragnęliście. – Connor będzie w siódmym niebie. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć jego minę, kiedy mu powiem! Wróciłam do apartamentu i położyłam się, żeby się zdrzemnąć. Położyłam dłonie na brzuchu i się uśmiechnęłam. Nie mogłam uwierzyć, że rozwija się we mnie dziecko. To był idealny moment. Za parę dni Connor miał urodziny i wiedziałam, że najlepszy prezent zrobię mu, mówiąc, że zostanie ojcem. Kiedy w końcu zasnęłam, poczułam ciepłe wargi błądzące po mojej twarzy. Otworzyłam oczy i zobaczyłam wpatrzonego we mnie Connora. – Dobrze się czujesz, kochanie? Zaczynasz mnie martwić tymi drzemkami, które ostatnio sobie ucinasz. – Daję słowo, że czuję się idealnie, i nie ma powodu do zmartwień. – Uśmiechnęłam się. Pociągnęłam go na siebie i kochaliśmy się przed kolacją. To był najlepszy sposób, żeby odwrócić jego uwagę od moich drzemek. Nadszedł dzień urodzin Connora i nie mogłam się doczekać, żeby dać mu prezent i podzielić się z nim nowiną. Ciężko było mi ukrywać przed nim ciążę. Obudziłam go w taki sposób, w jaki każdy mężczyzna chciałby być budzony. Otworzył oczy i uśmiechnął się, spoglądając na mnie z góry. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, kochany. – Uśmiechnęłam się i wzięłam go do ust. – Jesteś bardzo niegrzeczna, ale dziękuję. – Jęknął. Zadbałam o to, żeby było mu miło i żeby dzień dobrze mu się rozpoczął. Powiedziałam, żeby się nie ruszał, podeszłam do szafy i z szuflady wyjęłam pudełko. Podałam mu je i kazałam otworzyć. Uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy z pudełka wyjął zegarek, o którym marzył. – Jest piękny, Ellery, dziękuję. – Pocałował mnie. – Nie waż się powiedzieć nic innego, sam go wybrałeś – powiedziałam. – Tak? – Roześmiał się, przycisnął mnie do łóżka i zaczął łaskotać. Śmiałam się, wiłam i próbowałam go powstrzymać. W końcu przestał, ale dopiero, kiedy mu powiedziałam, że posiusiam się do łóżka. Spojrzałam na niego, kiedy tak leżał, uśmiechając się do mnie. Strona 134

– Mam dla ciebie jeszcze jeden prezent. – Kochanie, zegarek wystarczy. – Pogłaskał mnie po głowie. – Zachodziłam w głowę, żeby wymyślić, co można dać mężczyźnie, który ma wszystko. Nagle wpadł mi w ręce prezent, którego jeszcze nie masz. – Uśmiechnęłam się. – Tak? Co to za prezent? Uniosłam grzbiet dłoni do jego twarzy i pogłaskałam go, patrząc mu w oczy. – Jestem w ciąży, Connor. Będziesz tatą. Spojrzał na mnie ze łzami w oczach. – Jesteś stuprocentowo pewna, Elle? – Tak, Connor, miałam badanie krwi i potwierdził to doktor Taub. Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, tatusiu. Podskoczył i chwycił mnie. – Nie mogę w to uwierzyć. Lekarz twierdził, że trzeba będzie poczekać rok, żeby myśleć o ciąży. Który to miesiąc? – Doktor Taub powiedział, że mniej więcej ósmy tydzień. Według moich wyliczeń w ciążę zaszłam w czasie naszej nocy poślubnej. Connor mocno mnie przytulił. – Teraz rozumiem, dlaczego nie czułaś się dobrze i ciągle przysypiałaś. Dziękuję ci, kochanie, to najlepsze urodziny w moim życiu – wyszeptał, a potem mnie pocałował. – Nie mogę uwierzyć, że będę ojcem. Kochaliśmy się przez kilka godzin, a potem pojechaliśmy do domku na plaży na urodzinowe przyjęcie Connora.

Rozdział 31

CONNOR To były najlepsze urodziny w moim życiu.

Obchodziłem je w domu na plaży z siedemdziesiątką bliskich przyjaciół i członków rodziny. Ogłosiłem, że Ellery jest w ciąży, a wszyscy goście rozpromienili się z przejęcia. Sam ciągle nie mogłem w to uwierzyć i za każdym razem, kiedy na nią patrzyłem, promieniała. Ellery zorganizowała przyjęcie tak, że odbywało się właściwie na dworze, między patio a plażą. Był piękny letni wieczór. Kiedy ostatni goście wyszli, Ellery odwróciła się i spojrzała na mnie. – Jestem wykończona. – Padła mi w ramiona. – Dziękuję za wspaniałe przyjęcie. – Pocałowałem ją w głowę. – Mówiłam ci ostatnio, że cię kocham? – Uśmiechnęła się i spojrzała na mnie. – Powtarzasz mi to ciągle, każdego dnia. – Odwzajemniłem uśmiech i wziąłem ją na ręce. Przytuliłem ją, a ona objęła mnie nogami i się uśmiechnęła. Strona 135

– Kocham cię bardzo i nigdy nie dam ci odejść. Jesteśmy na zawsze razem, pani Black, i nic nigdy tego nie zmieni. – Pocałowałem ją mocno i wniosłem do domu prosto na górę do łóżka. Przez kilka kolejnych miesięcy obserwowałem rosnący brzuch Elle. Była piękna w ciąży. Była szczęśliwa i miała w sobie blask, który widziałem za każdym razem, kiedy wchodziła do pokoju. Leżałem w łóżku i sprawdzałem mejle, kiedy wyszła z łazienki i położyła się koło mnie. Spojrzała na mnie i wydęła wargi. Przechyliłem głowę i uniosłem brwi. – Co ci się roi w tej małej ładnej główce? – spytałem, znając odpowiedź. – Zjadłabym lody czekoladowe, ale się skończyły. – Zrobiła smutną minę. – Ellery, jest jedenasta wieczorem. Naprawdę aż tak ich chcesz? – spytałem. – Jestem w ciąży z twoim dzieckiem i nasze dziecko chce lodów czekoladowych. Co mam, według ciebie, zrobić? Zagłodzić dziecko na śmierć? – Więc chcesz powiedzieć, że jeżeli nie pojadę po lody czekoladowe, nasze dziecko będzie głodować? Skinęła głową i wydęła dolną wargę. Przygryzłem ją i się uśmiechnąłem. – Zaraz wracam. – Wstałem i się ubrałem. Pobiegłem do sklepu na rogu i wziąłem pudło lodów czekoladowych. Wróciłem do mieszkania, poszedłem do kuchni po łyżeczkę i wróciłem do sypialni, w której zastałem Ellery pogrążoną w głębokim śnie. Patrzyłem na nią, kręcąc głową. Zaniosłem lody do kuchni i schowałem do zamrażarki na jutro. Położyłem się i przytuliłem się do jej pleców. Objąłem ją i delikatnie pogłaskałem po brzuchu. Zadzwonił budzik. Wyciągnąłem rękę i poklepałem pustą część łóżka. Otworzyłem oczy i rozejrzałem się po pokoju. Leżałem przez minutę i upajałem się zapachem czegoś pysznego. Pachniało chlebem bananowym. Wstałem, włożyłem spodnie od piżamy i zszedłem do kuchni. Przystanąłem w progu na widok Ellery pochylonej nad piekarnikiem, z którego coś wyciągała. – Czy to zapach chleba bananowego? – spytałem z uśmiechem. – Tak, upiekłam go dla ciebie, skarbie. Wzięłam przepis od Claire. Podszedłem do niej i ująłem jej twarz w dłonie. – Dziękuję, kochana, i dzień dobry – wyszeptałem i pocałowałem ją. – Nie dziękuj, jeszcze nie spróbowałeś. Nie mogę ręczyć, że jest dobry. Dotknąłem czołem jej czoła. – To będzie najlepszy chleb bananowy, jaki w życiu jadłem. Proszę, nie mów Claire, że to powiedziałem. Położyłem dłonie na brzuchu Ellery, uklęknąłem i pocałowałem nasze dziecko. – Dzień dobry, paluszku. Elery przeczesała palcami moje włosy, a ja przyłożyłem ucho do jej brzucha. Nagle poczułem, że coś mnie kopie. – Poczułeś to, Connor? – spytała przejęta Ellery. – Pewnie! – Uśmiechnąłem się i wstałem. Kiedy poczułem nasze dziecko poruszające się w Ellery, ogarnęło mnie niesamowite uczucie. Wziąłem ją w ramiona i przytuliłem. – Kocham cię, Ellery Black. – Ja ciebie bardziej, nasze dziecko też – wyszeptała i wtuliła twarz w moją szyję. Nalałem kawy do kubka, a ona pokroiła chleb i położyła go na stole. – Pojedziemy do lekarza razem czy spotkamy się na miejscu? – spytała. – Denny przyjedzie po ciebie najpierw, a potem zahaczy o firmę, żeby zabrać mnie. Pojedziemy razem. Jesteś pewna, że chcesz poznać płeć? – spytałem. Strona 136

– Wydawało mi się, że już o tym rozmawialiśmy, Connor. Powiedziałeś, że chcesz się dowiedzieć, prawda? – Tak, skarbie. Chcę tylko mieć pewność, że ty chcesz wiedzieć. – Odgryzłem kęs chleba bananowego. Był pyszny, dokładnie taki jak ten Claire. – Jest wyśmienity, Elle, pycha. – Chyba nie mówisz tego z grzeczności, co? – Przechyliła głowę na bok. – Nie, przyrzekam, bardzo mi smakuje. Zjadłem chleb, wypiłem kawę i spojrzałem na zegarek. – Cholera, spóźnię się na spotkanie – powiedziałem, kiedy do kuchni wszedł Denny. – Doskonałe wyczucie czasu, Denny, musimy lecieć, bo inaczej nie zdążę. Podszedłem do Ellery i pocałowałem ją na pożegnanie, przy okazji pochylając się i całując jej rosnący brzuch. – Do zobaczenia za parę godzin. – Pa, kochanie, do zobaczenia. – Uśmiechnęła się. Siedzieliśmy w gabinecie i czekaliśmy na doktora Kellera. Ellery siedziała na stole, a ja na krześle przy niej. Trzymałem ją za rękę i patrzyłem na wiszące na ścianie zdjęcia, które przedstawiały różne etapy rozwoju dziecka w łonie matki. To był dla mnie cud. Coś, o czym nigdy wcześniej nie myślałem, nawet wtedy, kiedy Cassidy była w ciąży z Camdenem. Doktor Keller wszedł do gabinetu i kazał Ellery położyć się na stole. Podciągnęła koszulę, żeby odsłonić brzuch, a lekarz wycisnął na jej brzuch trochę żelu z butelki. Włączył monitor i zaczął poruszać głowicą po jej brzuchu. Westchnąłem, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem nasze dziecko. Ellery spojrzała na mnie, po policzku spłynęła jej jedna łza. Ścisnąłem ją delikatnie za rękę, a drugą otarłem łzę. Lekarz pokazał nam serce dziecka, palce u rąk i nóg i zrobił pomiary. – Chcecie państwo poznać płeć dziecka? – spytał lekarz. – Tak, panie doktorze. – Ellery się uśmiechnęła. – Gratuluję państwu, będziecie mieli córeczkę. Ellery spojrzała na mnie z uśmiechem. – Będziemy mieć córkę, Connor! – powiedziała przejęta. – Jestem przeszczęśliwy. – Pocałowałem ją. Doktor Keller podał Ellery ręcznik do wytarcia żelu, pogratulował nam i wyszedł. Pomogłem Ellery się podnieść i uściskałem ją. – Nie mogę uwierzyć, że będę miał córkę – wyszeptałem. Wyszliśmy z gabinetu i poszliśmy do pobliskiej restauracji na późny obiad. Usiedliśmy przy stoliku i przejrzeliśmy menu. – Nie mogę się zdecydować – powiedziała Ellery. – Będziesz zachwycona ich kanapkami z kurczakiem. – Wiem, ale chcę coś do tego. Umieram z głodu. Podeszła do nas kelnerka przyjąć zamówienie. Ellery powiedziała, żebym zamówił pierwszy, bo ona jeszcze wybiera. Zamówiłem kanapkę z indykiem na białym chlebie. Kelnerka spojrzała na Ellery. – Poproszę kanapkę z kurczakiem, francuską zupę cebulową i sałatkę szefa z sosem włoskim. Aha, i proszę dopisać frytki. – Uśmiechnęła się. Spojrzałem na nią przerażony. – Naprawdę masz zamiar to wszystko zjeść? – spytałem, kiedy kelnerka odeszła. – Tak. Dlaczego? Masz problem, że tyle zamówiłam? – spytała zaczepnie. Strona 137

– Nie, nie mam z niczym problemu. Tylko… – Tylko co, Connor?! – warknęła. – Tylko nie chcę, żeby zrobiło ci się niedobrze od tego, że za dużo zjadłaś – wyszeptałem. Ostatnio była drażliwa, musiałem bardzo uważać na to, co mówię. Cassidy uprzedziła mnie, że w ciąży szaleją hormony. Ellery nie chciała na mnie spojrzeć. Wkurzyłem ją prostym pytaniem. Wyciągnąłem rękę przez stół i ująłem jej dłoń. – Kochanie, spójrz na mnie. Spoglądała w bok i nie chciała odwrócić głowy. – Ellery, przepraszam. Nie miałem nic złego na myśli. – Bzdura, Connor! Insynuujesz, że jestem gruba – warknęła, spoglądając na mnie. – Nic podobnego. Nie chcę tylko, żebyś się przejadła, bo będzie ci niedobrze. – Starałem się rozładować napięcie. Kelnerka przyniosła zamówione dania i postawiła je przed Ellery. Nie mogłem na nią patrzeć, bo wybuchłbym śmiechem. Podziękowałem kelnerce i wyciągnąłem rękę po frytkę z talerza Ellery. Pacnęła mnie w dłoń. Zjadła wszystko, co miała przed sobą, a kiedy wróciliśmy do domu ucięła sobie trzygodzinną drzemkę. Wszedłem po schodach i zatrzymałem się w progu sypialni, w której urządzaliśmy pokój dziecięcy. Był pusty, bo wszystkie meble zostały wyniesione. Ellery stała na środku i przyglądała się ścianom. – Co robisz, kochanie? – spytałem. – Zastanawiam się, co namalować na ścianie. Wszedłem do pokoju i objąłem ją w pasie. – Wszystko, co namalujesz, będzie piękne. – Długo się nad tym zastanawiałam i chcę, żeby naszej córki strzegły anioły, tak jak strzegą mnie. Namaluję na suficie chmury i anioły. Będą jej pilnować, kiedy będzie spać. – Wspaniały pomysł, Ellery. Jesteś pewna, że będziesz w stanie pomalować sufit? Chcesz, żebym wynajął ci kogoś do pomocy? – Nie, głuptasie, ty mi pomożesz. – Ja? Nie mam zielonego pojęcia o malowaniu – powiedziałem. – Nauczę cię. Pomyśl, ile będziemy mieli zabawy. Wspólne malowanie pokoju naszej córki. Była tak podniecona tym, że będę jej pomagał, że nie mogłem odmówić. Uśmiechnąłem się i powiedziałem, że nie mogę się doczekać. Położyła mi dłonie na ramionach i zaczęła je delikatnie głaskać. – Jestem napalona – wypaliła. – Co takiego? – Roześmiałem się. Myślałem, że żartuje, ale odwróciła się i zaczęła rozpinać mi spodnie. – Kochajmy się, a potem pojedziemy po farby. – Dobrze, skoro tego chcesz, tutaj, w pokoju, w którym będzie spała nasza córka. – Oj, przestań, Connor, ciesz się życiem, kochaj się ze mną. – Pociągnęła mnie na podłogę. Kochaliśmy się, a potem się ubraliśmy i pojechaliśmy do sklepu z farbami. Nie bardzo się na tym znałem, bo zawsze zatrudniałem ludzi do malowania. Ellery była artystką, więc o farbach wiedziała wszystko. Zabawnie było patrzeć, jak ogląda różne kolory i próbuje wybrać lepszy. Robiła to z ogromną powagą. Spytała mnie o zdanie w kwestii kolorów, a kiedy powiedziałem, co myślę, kazała mi siedzieć cicho i stwierdziła, że się nie znam. Przewróciłem oczami i odszedłem na bok. W końcu podjęła decyzję i wybrała kolory. Pocałowałem ją i powiedziałem, że są piękne. Zamówiłem w sklepie dostawę do domu następnego dnia. Ellery leżała w łóżku i czytała książkę, kiedy wszedłem na górę z gabinetu. Stałem w progu i patrzyłem na nią. Widziałem tylko jej Strona 138

wielki brzuch i leżącą na nim książkę. Uniosła wzrok i się uśmiechnęła. – Co tak stoisz? – spytała. – Podziwiam najpiękniejszą kobietę na świecie. – Rozebrałem się i położyłem się obok niej. Pochyliłem się i pocałowałem ją w brzuch. – Cześć, mała, tu twój tatuś. Chciałem ci powiedzieć, że jesteś szczęściarą, bo masz najpiękniejszą mamę na świecie. – Connor, przestań, bo się rozpłaczę. – Przeczesała palcami moje włosy. – Mówię prawdę. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak ona wygląda – powiedziała Ellery. – Ja już wiem. – Usiadłem i spojrzałem na nią. Musnąłem ją palcem pod okiem. – Będzie miała twoje niebieskie oczy i zgrabny nosek. – Przesunąłem palec na jej wargi. – Będzie miała twoje usta i uśmiech. Będę musiał trzymać ją pod kluczem, bo chłopaki będą mdleli, kiedy się do nich uśmiechnie. Ellery skrzywiła się i chwyciła się obiema dłońmi za brzuch. – Ellery, co się stało? – spytałem przerażony. – Kopnęła. Tutaj. – Chwyciła mnie za rękę i położyła ją sobie z boku brzucha. Uśmiechnęła się do mnie i zagryzła dolną wargę, a ja poczułem, jak dziecko kopie. Ellery położyła się na boku, a ja zrobiłem to samo, twarzą do niej. Trzymałem dłoń na jej brzuchu i splotłem palce z jej palcami. Przysunąłem się bliżej i pocałowałem ją na dobranoc. Był sobotni ranek, obudził mnie śpiew ptaków za oknem. Wstałem i poszedłem do kuchni po kawę. Claire robiła śniadanie, Ellery siedziała przy stole i piła sok, a Denny czytał gazetę. – Dzień dobry wszystkim. – Uśmiechnąłem się. – Dzień dobry, kochanie. Nie zapomnij, że po śniadaniu malujemy pokój dziecinny. Usłyszałem, że Denny chichocze. Podszedłem do Ellery i pocałowałem ją. – Co cię tak śmieszy, Denny? – spytałem, siadając obok niego. – Nie mogę sobie wyobrazić, jak pan maluje. Wie pan chociaż, jak się trzyma pędzel? – Bardzo zabawne, Denny. – Prychnąłem. – Da radę. Nauczę go. – Ellery się uśmiechnęła. – Ellery, umiem trzymać pędzel – warknąłem. – Nie wątpię, skarbie. Zjedliśmy śniadanie i wszedłem na górę przebrać się w stare ciuchy. Wszedłem do pokoju dziecinnego. Ellery stała na drabinie. Mało nie dostałem ataku serca. – Ellery Rose Black, w tej chwili zejdź z drabiny! – rozkazałem. – Jak, twoim zdaniem, mam pomalować sufit z podłogi? – A jak spadniesz i zrobisz krzywdę sobie albo dziecku? – Nie spadnę, Connor, wiele razy malowałam sufit. – Boże, Elle, denerwujesz mnie. – Przestań i zacznij malować tamtą ścianę. Wziąłem wałek, umoczyłem go w tacce z farbą i zacząłem malować ścianę. Po chwili podeszła do mnie Ellery i wyjęła mi wałek z ręki. Strona 139

– Connor, pokażę ci, jak się powinno malowaćścianę. – Nie było nic seksowniejszego od widoku matki mojego dziecka malującej ścianę. Wyciągnęła do mnie rękę, a ja ją chwyciłem. – Damy radę, kochanie, ty i ja. – Uśmiechnęła się. Skinąłem głową i wziąłem od niej wałek. Malowaliśmy cały dzień, a kiedy skończyliśmy, stanęliśmy na środku pokoju i się rozejrzeliśmy. Ściany były pomalowane idealnie na kolor miętowej zieleni, a ta część sufitu, którą pomalowała Ellery wyglądała zjawiskowo. Pocałowała mnie w policzek. – Jest pan wspaniałym malarzem, panie Black. Parę dni później Ellery skończyła urządzać pokój. Uporała się chwilę przed przywiezieniem mebli. Wróciłem z pracy i poszedłem na górę obejrzeć gotowy pokój. Ellery siedziała w bujanym fotelu, trzymając ręce na brzuchu. Podszedłem do niej i pomogłem jej wstać. Wszystko było na swoim miejscu. Codziennie przychodziły prezenty od znajomych, nie licząc tych, które dostaliśmy na przyjęciu na cześć dziecka. Przyjrzałem się meblom i przedmiotom na półkach. – To będzie rozpieszczone dziecko – powiedziałem. – Pewnie, że będzie rozpieszczona, bo ty pierwszy będziesz ją rozpieszczał. – Ellery się uśmiechnęła. Spojrzałem na sufit. Malowidło Ellery było idealne, nikt nie wykonałby go lepiej. Podszedłem do łóżeczka i zajrzałem do niego. – Nie mogę uwierzyć, że za parę tygodni będzie w nim spała nasza córka. – Uśmiechnąłem się. – Tak szybko zleciało. – Objęła mnie. – Nadal masz ochotę na kolację z Peyton i Henrym? – spytałem. – Oczywiście, dlaczego pytasz? – Żeby mieć pewność, że dobrze się czujesz i że nie jesteś zmęczona. – Pocałowałem ją w głowę. – Czuję się wspaniale. Dawno się tak nie czułam. – Uśmiechnęła się. – Weźmiesz ze mną prysznic, zanim wyjdziemy? – Puściła do mnie oko. – Z przyjemnością. – Chwyciłem ją za rękę i zaprowadziłem do łazienki. Denny zawiózł nas do restauracji, w której umówiliśmy się z Peyton i Henrym na kolację. Siedzieli już w loży, kiedy się zjawiliśmy. Kelnerka wskazała nam miejsca, a Ellery stała i patrzyła na siedzisko. – Co się stało? – spytałem. – W życiu się tu nie zmieszczę. – Zmarszczyła brwi. Ellery była duża, wyglądała tak, jakby lada dzień miała rodzić. – Elle, przepraszam, powinnam była zarezerwować stolik. Nie chcę, żebyś zmiażdżyła moją chrześniaczkę. – Peyton się roześmiała. Przywołałem kelnerkę i powiedziałem, że potrzebujemy stolik. Przesadziła nas od razu. Usiedliśmy i spytałem Ellery, czy jej wygodnie. Spojrzała na mnie i oboje zaczęliśmy się śmiać z tego, że nie była w stanie zmieścić do loży. – Mam nadzieję, że to wszystko zrzucę – powiedziała. – Będziemy chodzić razem na siłownię, wynajmę ci osobistego trenera – powiedziałem. Peyton chwyciła Henry’ego za rękę i oboje oznajmili, że chcą nam coś powiedzieć. Wyciągnęła lewą rękę i pokazała piękny pierścionek zaręczynowy. Ellery chciała podskoczyć i ją uściskać, ale nie mogła. – Peyton, to cudownie! Gratulacje! – krzyknęła. Wstałem, pocałowałem Peyton w policzek i uścisnąłem rękę Henry’emu. Strona 140

– Gratuluję wam i życzę cudownego wspólnego życia. – Wzniosłem toast i wszyscy unieśli kieliszki z czerwonym winem, z wyjątkiem Ellery, która piła wodę. Ellery odwróciła się do mnie i spojrzała na mnie tak, jakby usiłowała czegoś dociec. – Wiedziałeś, prawda? – spytała. – O czym? – Wiedziałeś, że Henry poprosi Peyton o rękę i mi nie powiedziałeś. – Spojrzała na mnie gniewnie. Uśmiechnąłem się i było to dla niej wystarczającym potwierdzeniem. – Pewnie, że wiedziałem. Jak myślisz, kto poszedł z nim wybierać pierścionek? – Roześmiałem się. – Nieźle, Connor, jak mogłeś mi nie powiedzieć? – Może dlatego, że to miała być niespodzianka, a wiedziałem, że zadzwoniłabyś do Peyton i powiedziała o pierścionku. – Nieprawda. – Owszem, wygadałabyś jej i kazała udawać zaskoczoną. – Pocałowałem ją w policzek. Peyton spojrzała na Ellery. – Ma rację, pewnie tak byś zrobiła. – Wiem. – Przewróciła oczami. Kelnerka przyniosła zamówione potrawy. Spojrzałem na Ellery, ale nie jadła tyle, co zwykle. Dziubała kurczaka. – W porządku, skarbie? – spytałem. – Tak, kochanie, nie jestem za bardzo głodna. – Uśmiechnęła się i odwróciła do mnie. Rozmawiałem z Henrym o sporcie, a Peyton i Ellery omawiały pomysły na ślub. Kolacja była smaczna, a towarzystwo najbliższych przyjaciół przemiłe. Nie mogłem wymarzyć sobie milszego wieczoru. Zamówiłem po jeszcze jednym kieliszku dla każdego i deser dla wszystkich. Kelnerka flirtowała ze mną i z Henrym przez cały wieczór. Kiedy przyniosła deser, otarła się o mnie biustem. – Chwileczkę – powiedziała Peyton. – Widziałam, co pani zrobiła i niech się pani nie wydaje, że nie zauważyłam, jak się pani zachowywała przez cały wieczór. Ten mężczyzna, którego trąciła pani biustem, jest żonaty i oczekuje dziecka, a ten obok mnie to mój narzeczony. Gdyby jego żona nie była na ostatnich nogach, już dawno skopałaby pani tyłek. Więc proszę się odwalić od naszych facetów, bo są zajęci. Niech sobie pani poszuka kogoś, kto jest wolny. Kelnerka spojrzała ze złością na nią, a potem na Ellery. – Słyszała pani – wycedziła Ellery. Kelnerka odwróciła się i odeszła szybkim krokiem. Henry wziął Peyton za rękę i się roześmiał. Ellery położyła mi rękę na nodze pod stołem i ścisnęła. Odwróciłem się do niej. Wpatrywała się we mnie. – Connor, wody mi odeszły, to już… ciąg dalszy nastąpi…

25 listopada 2014 Sandi Lynn NA ZAWSZE Strona 141

Tom 3 Razem

Playlista Carry On – Fun Everything’ll Be Alright – Joshua Radin Come Home – One Republic, Sara Bareilles Feel Again – One Republic Changed – Rascal Flatts Wanted – Hunter Hayes Chasing Cars – Snow Patrol Ever The Same – Rob Thomas November Rain – Guns N’ Roses Become – The Goo Goo Dolls You Had Me From Hello – Kenny Chesney From This Moment On – Shania Twain When You’re Gone – Avril Lavigne Fix You – Cold Play Collide – Howie Day Your Call – Secondhand Serenade We Run The Night – Havana Brown, Pitbull Brighter Than Sunshine – Aqualung Follow Through – Gavin DeGraw Calling You – Blue October Tę playlistę oraz playlistę Na Zawsze znajdziecie na Spotify.

Moim Czytelnikom Chcę Wam podziękować za przeczytanie drugiego tomu Na Zawsze. Mam nadzieję, że spodobała się Wam historia opowiedziana przez Connora Blacka. Ta książka nie powstałaby bez wsparcia Was wszystkich i każdego z osobna, którzy poświęciliście czas, żeby przesłać mi piękne wiadomości z głębi serca po przeczytaniu pierwszego tomu Na Zawsze. Doceniam każdą wiadomość, komentarz i uwagę, jakie przesłaliście! Z całego serca dziękuję za Waszą miłość i wsparcie. Piszcie do mnie, bo uwielbiam mieć z Wami kontakt! www.facebook.com/Sandi.Lynn.Author www.twitter.com/SandilynnWriter www.authorsandilynn.com Możecie się też ze mną Strona 142

Na zawsze Ona - Sandi Lynn skontaktować na Goodreads, Pinterest and Instagram http://www.goodreads.com/author/show/ 6089757.Sandi_Lynn http://pinterest.com/sandilynnWriter/ http://instagram.com/sandilynnauthor/

Podziękowania Dziękuję mojemu mężowi za niekończące się i niezliczone godziny, jakie spędziłam na pisaniu tej książki. Chciałam Ci podziękować za to, że robiłeś pranie, sprzątałeś i nigdy nie narzekałeś, kiedy nie gotowałam obiadów. Napisanie tej książki było ciężką drogą przy pracy na pełen etat, ale Ty byłeś przy mnie i mnie wspierałeś. Teraz, kiedy pracuję na część etatu, przyrzekam, że będę gotować częściej! Dziękuję za Twoją miłość i wparcie. Kocham Cię! Moim trzem pięknym nastoletnim córkom, które nigdy nie sądziły, że ich mama stanie się autorką bestsellerów USA Today. Wszystko jest możliwe! Realizujcie marzenia, niech się spełniają! Będę przy Was na każdym kroku Waszej drogi. Kocham Was, dziewczyny! Mojemu wydawcy, Lucy! Wielkie dzięki za całą Twoją pomoc i ciężką pracę, dzięki której ta książka mogła się ukazać. Nie udałoby mi się to bez Ciebie! Uściski i buziaki! Cieszę się, że będę pracować z Tobą przy Na Zawsze. Razem i wszystkimi moimi przyszłymi książkami. Wymiatasz, dziewczyno! Kilkorgu moim przyjaciołom, czytelnikom, którzy byli przy mnie, ofiarowali mi pomoc i wiele rad w czasie mojej drogi, podczas której stawałam się autorką: Beth Rinyu, Dawn Martens, Aleathi Romig, Soaching Molly Moose i Adriane Leigh. Jeszcze raz dziękuję za Waszą pomoc! Znajomość z Wami to wielka przyjemność!

Strona 143