Sara Blakley Cartwright Dziewczyna w czerwonej pelerynie

Sara Blakley - Cartwright DZIEWCZYNA W CZERWONEJ PELERYNIE

Dla Catherine, Lauren, Laurie i Ronee, czterech niesamowitych kobiet

Wprowadzenie W sierpniu 2009 roku przysłano mi scenariusz zatytułowany The Girl with the Red Riding Hood, napisany przez Davida Lesliego Johnsona, a oparty na pomyśle Leonarda DiCaprio. Firma DiCaprio, Appian Way, pracowała nad tym projektem razem z Warner Bros. Natychmiast zauroczyła mnie myśl o powstaniu nowej, mrocznej i wielowarstwowej wersji klasycznej opowieści. Baśnie to bogate źródła inspiracji, które pomagają nam pojmować i konstruować nasze własne światy, i to właśnie starałam się zrobić tym razem. W głowie miałam pełno wyobrażeń i planów, jak sprawić, żeby ten świat ożył. Szukając natchnienia, czerpałam z wszelkich otaczających mnie twórczych bodźców - magię i nastrój z obrazów mojej siostry, ubiory z pokazów mody, wygląd Daggorhorn z książeczki o architekturze północnej Rosji, którą zachowałam z czasów, gdy byłam nastolatką. W tej wersji Czerwonego Kapturka interesowało mnie współczesne rozumienie postaci i ich relacji. Opowieść porusza kwestie młodzieńczego buntu oraz pułapek dorastania i zakochania. No i, oczywiście, jest także Wielki Zły Wilk. Wilk w naszej historii odzwierciedla mroczną, niebezpieczną stronę ludzkiej istoty i sprzyja rozwojowi paranoicznej społeczności. Ta społeczna paranoja tkwiła mi w głowie podczas pracy nad scenariuszem i w końcu została wbudowana w sam kod DNA architektury Daggorhorn. Wieśniacy mieszkają w chatach, które zdają się miniaturowymi fortecami wzniesionych na palach i zaopatrzonych w ciężkie drewniane okiennice oraz drabiny wciągane na noc. Ludzie z wioski równie mocno osłaniają się emocjonalnie, jak i fizycznie, kiedy zaś trwający od dziesięcioleci rozejm z Wilkiem

zaczyna się chwiać, to samo dzieje się z łączącymi ich więziami. Im głębiej wkraczaliśmy w ten świat, tym bardziej uświadamiałam sobie, że postacie i ich przeszłość są zbyt złożone, aby zawrzeć je w filmie; chciałam więc pomóc w stworzeniu powieści, żeby w pełni zgłębić splątaną sieć emocji w wiosce Daggorhorn. W trakcie podróży do Nowego Jorku spotkałam się ze swoją przyjaciółką Sarą Blakley - Cartwright. Właśnie ukończyła z wyróżnieniem Barnard College, uzyskując dyplom z twórczego pisania. Znałam ją, odkąd miała trzynaście lat - zagrała nawet drobne role we wszystkich czterech moich filmach. Zawsze była oryginalną poetycką duszą pełną szalonych pomysłów, więc zdałam sobie sprawę, że doskonale nada się do te projektu. Gdy tylko wspomniałam jej o moim pomyśle, zapaliła się do niego. Przyleciała do Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej, gdzie budowaliśmy dekoracje do filmu, i całkowicie zanurzyła się w świecie Dziewczyny w czerwonej pelerynie. Rozmawiała ze wszystkimi aktorami o ich postaciach, uczestniczyła w próbach, a nawet tańczyła na rozpalonych węglach w scenie święta. Moja przyjaciółka Sarah współtworzyła tę historię razem z nami. Sądzę, że Sarah napisała piękną powieść, która pogłębiła świat bohaterów. Pozwala nam wszystkim dłużej przeżywać chwile pełne emocji - te, które mówią nam, że Dziewczyna w czerwonej pelerynie nie jest tylko baśnią, lecz raczej uniwersalną opowieścią o miłości, odwadze i dorastaniu. Miłej lektury. Catherine Hardwicke

Pewnego razu...

...była sobie Dziewczyna

i był sobie Wilk

.

Część pierwsza

1 Siedząc na drzewie górującym nad okolicą, dziewczynka mogła dojrzeć wszystko. Senna wioska Daggorhorn leżała w głębokiej niecce doliny. Z góry wyglądała jak odległa i obca kraina. Miejsce, o którym nic nie wiedziała - miejsce bez ostrzy i kolców; miejsce, gdzie strach nie zagląda przez ramię niczym niespokojny rodzic. Przebywanie tak wysoko w powietrzu wyzwalało w Valerie uczucie, że i ona mogła być kimś innym. Mogła być zwierzęciem: jastrzębiem skupionym na własnym przetrwaniu, aroganckim i trzymającym się z dala od reszty. Już w wieku siedmiu lat w jakiś sposób wiedziała, że różni się od pozostałych ludzi z wioski. Nie potrafiła nie zachowywać wobec nich dystansu; nawet wobec otwartych i wspaniałych przyjaciół. Jedyną osobą na świecie, z którą Valerie czuła się związana, była jej starsza siostra. Ona i Lucie były niczym dwa pędy winorośli, co to rosły splecione razem w dawnej piosence śpiewanej przez starszych ludzi z wioski. Lucie była jedyna. Valerie minęła wzrokiem swoje dyndające bose stopy i pomyślała o tym, dlaczego się tu wspięła. Oczywiście, nie było jej wolno tego robić, ale nie w tym rzecz. I nie chodziło też o wyzwanie samej wspinaczki, gdyż dreszczyk emocji uleciał z niego rok temu, kiedy Valerie po raz pierwszy dotarta do najwyższej gałęzi i odkryła, że to kres drogi, a dalej jest już tylko niebo. Wspinała się tak wysoko, ponieważ tam na dole, w osadzie, nie mogła oddychać. Gdyby się stamtąd nie wydostała, zgryzota osiadałaby na niej, usypując zaspy jak śnieg, aż pogrzebałaby ją głęboko. Tutaj, na drzewie, wiatr chłodził jej twarz i czuła się niepokonana. Nigdy nie martwiła się, że spadnie; coś takiego nie byłoby możliwe w tym nieważkim świecie.

- Valerie! Głos Suzette wzbił się w górę między liście, przyzywając Valerie niczym ręka ściągająca ją z powrotem na ziemię. Ponaglający ton w głosie matki oznajmiał, że pora ruszać. Podciągnąwszy kolana pod siebie, dziewczynka podniosła się, siadając w kucki, i zaczęła schodzić. Spoglądając prosto w dół, widziała spadzisty dach domu babci, wbudowanego wprost w pień drzewa i przykrytego gęstą czupryną sosnowych igieł. Dom tkwił w plątaninie konarów, jak gdyby przycupnął tam podczas burzy. Valerie zawsze zachodziła w głowę, jak on się tam dostał, lecz nigdy nie zapytała, ponieważ wyjaśnienie mogłoby zrujnować jego cudowną magię. Nadciągała zima i liście zaczynały się odrywać od gałęzi, uwalniając się z ich jesiennego uścisku. Niektóre dygotały i odpadały, gdy Valerie zsuwała się w dół po drzewie. Przesiedziała na nim całe popołudnie, nasłuchując cichego gwaru kobiecych głosów dobiegających z dołu. Wydawało jej się, że dzisiaj są ostrożniejsze i bardziej przygaszone niż zwykle, jakby kobiety coś ukrywały. Zbliżając się do niższych gałęzi, muskających dach domu, Valerie zobaczyła, jak babcia sunie na ganek; jej stopy całkiem kryły się pod suknią. Babcia była najpiękniejszą kobietą ze wszystkich, jakie dziewczynka znała. Nosiła wiele warstw długich spódnic, które kołysały się, kiedy szła. Gdy jej prawa stopa wysuwała się do przodu, jedwabna spódnica spływała ku lewej. Jej kostki były delikatne i śliczne niczym u maleńkiej drewnianej tancerki w szkatułce Lucie. To zarówno zachwycało, jak i przerażało Valerie, gdyż wyglądały, jakby mogły się połamać. Valerie, sama nie do zdarcia, zeskoczyła z najniższej gałęzi na ganek z krótkim, ale donośnym pacnięciem. Nie była tak pobudliwa jak inne dziewczęta, które miały różowe lub krągłe liczka. Jej policzki były gładkie, szczupłe i

blade. Skoro już o tym mowa, to zaledwie siedmioletnia Valerie tak naprawdę nie uważała się za ładną ani nie zastanawiała się, jak wygląda. Jednak płowowłosa dziewczynka o intrygująco zielonych oczach, które rozpłomieniały się jak rozświetlone błyskawicą, zapadała głęboko w pamięć każdemu, kto ją ujrzał. Jej mądre oczy sprawiały, że wydawała się starsza niż była w rzeczywistości. - Dziewczęta, żwawiej! - zawołała z wnętrza domu matka, głosem pełnym niepokoju. - Musimy dziś wrócić przed wieczorem. Valerie znalazła się na dole, zanim ktokolwiek zdołał zauważyć, że w ogóle była na drzewie. Przez otwarte drzwi zobaczyła, jak Lucie pędzi do matki, ściskając lalkę, którą przyodziała w skrawki tkaniny ofiarowane w tym celu przez babcię. Valerie żałowała, że nie jest bardziej podobna do siostry. Dłonie Lucie były miękkie i pulchne, nieco przypominały poduszeczki, co wzbudzało podziw Valerie. jej własne dłonie były gruzłowate i chude, poznaczone odciskami i kościste. W głębi ducha czuła, że to czyni ją odstręczającą osobą, kimś, kogo nikt nie pragnąłby dotykać. Jej starsza siostra była od niej lepsza, co do tego Valerie nie miała wątpliwości. Lucie była milsza, bardziej wspaniałomyślna, cierpliwsza. Nigdy nie wspięłaby się ponad dach domku pod drzewem, gdzie - jak wiedziała - nie miejsce dla rozsądnych ludzi. - Dziewczęta! Dziś w nocy jest pełnia - dotarł do nich głos matki. - I to nasza kolej... - dodała ze smutkiem, urywając w pół zdania. Valerie nie wiedziała, jak rozumieć to, że dziś „ich kolej". Miała nadzieję, że chodzi o niespodziankę, że coś dostaną. Spojrzawszy na ziemię, dostrzegła jakieś znaki, które układały się w strzałkę.

Peter. Z rozszerzonymi oczyma pomknęła po stromych, zakurzonych schodach domku pod drzewem, żeby przyjrzeć się znakom. „Nie, to nie Peter", pomyślała, widząc, że to tylko przypadkowe rysy na ziemi. „Ale co jeśli...". Znaki kierowały ją w głąb lasu. Instynktownie, ignorując to, jak powinna postąpić, jak postąpiłaby Lucie, Valerie podążyła za nimi. Oczywiście prowadziły donikąd. Nim uszła tuzin kroków, znaki znikły. Zła na siebie za wzięcie na poważnie tak niedorzecznej myśli, cieszyła się, że nikt nie zobaczył, jak goni za złudą. Peter, najlepszy przyjaciel Valerie, miał zwyczaj zostawiać dla niej wiadomości, rysując czubkiem laski strzałki na ziemi; strzałki prowadziły ją do niego, często kryjącego się głęboko w lesie. Minęły miesiące, odkąd jej przyjaciel odszedł. Niegdyś byli nierozłączni, a dziewczynka nadal nie potrafiła w pełni pogodzić się z tym, że on nie wraca. Jego odejście było niczym rozcięcie końcówki sznura - pozostały dwa rozplatające się pasma. Peter różnił się od innych chłopców, którzy dokuczali i rzucali błotem. On rozumiał pobudki kierujące Valerie. Pojmował, czym jest przygoda; rozumiał nieprzestrzeganie zasad. Nigdy nie osądzał jej wedle tego, że jest dziewczyną. - Valerie! - Teraz rozległ się głos babci. Na to wezwanie należało odpowiedzieć pilniej niż na głos matki, ponieważ jej groźby rzeczywiście mogły się spełnić. Valerie pozostawiła zagadkę, za którą nic się nie kryło, i pospieszyła z powrotem. - Tu na dole, babciu. - Oparła się o pień drzewa, rozkoszując się dotykiem szorstkiej kory. Zamknęła oczy,

żeby skupić się na nim w pełni, i wtedy usłyszała odgłos kół konnej fury dudniących jak nadciągająca burza z piorunami. Także go słysząc, babcia zeszła po schodach. Uniosła wnuczkę w ramionach; chłodny jedwab jej bluzki oraz pobrzękująca plątanina amuletów przycisnęły się do twarzy dziewczynki. Z brodą wspartą na ramieniu babci Valerie zobaczyła Lucie ostrożnie schodzącą po wysokich stopniach, a za nią matkę. - Bądźcie dzielne dzisiejszej nocy, moje kochane wyszeptała babcia. W jej mocnym uścisku Valerie milczała, nie potrafiąc wyrazić słowami swojego zmieszania. Dla niej każda osoba i miejsce miały swoje własne zapachy; niekiedy cały świat zdawał się pachnieć jak ogród. Uznała, że babcia pachnie jak pogniecione liście zmieszane z jakąś głębszą nutą, z czymś intensywnym, czego nie potrafiła umiejscowić. Gdy tylko babcia wypuściła Valerie z objęć, Lucie podała siostrze wiązankę ziół i kwiatów, które wcześniej zebrała w lesie. Wóz zaprzężony w dwa krzepkie konie pociągowe nadjechał, podskakując na koleinach na drodze. Drwale przysiedli grupkami na szczycie sterty świeżo ściętych pni, która przesunęła się do przodu, gdy wóz z szarpnięciem zatrzymał się przed drzewem koło domu babci. Konary najgrubsze na spodzie, najlżejsze na wierzchu - leżały między mężczyznami, ułożone w stos. Valerie pomyślała, że drwale sami wyglądają jak wyciosani z drewna. Dziewczynka dojrzała ojca, przystojnego niegdyś mężczyznę, siedzącego z tyłu furmanki. Wstał i sięgnął po Lucie. Dobrze wiedział, żeby nie próbować tego z Valerie. Cuchnął potem i piwem, więc młodsza córka trzymała się od niego z daleka. - Kocham cię, babciu! - zawołała przez ramię Lucie, pozwalając, by Cesaire pomógł jej oraz jej matce wspiąć się z

boku wozu. Valerie wdrapała się sama. Rozległo się trzaśniecie lejcami i fura ciężko ruszyła naprzód. Jeden z drwali przesunął się na bok, żeby zrobić miejsce dla Suzette i dziewczynek, a Cesaire nachylił się i teatralnym gestem cmoknął mężczyznę w policzek. - Cesaire - syknęła Suzette, obrzucając go łagodnym, pełnym wyrzutu spojrzeniem, kiedy już na wozie rozległ się gwar rozmów. - Dziwię się, że wciąż jesteś przytomny o tak późnej porze. Valerie już wcześniej słyszała takie zarzuty, zawsze przysłonięte pozorami bystrych, dowcipnych albo kpiących uwag. A jednak wciąż bywała wstrząśnięta, słysząc je wypowiadane tak pogardliwym tonem. Popatrzyła na siostrę, która nie słyszała matki, ponieważ śmiała się z czegoś, co powiedział inny mężczyzna. Lucie zawsze się upierała, że ich rodzice się kochają, że w miłości nie chodzi o imponujące gesty, lecz bardziej o dzień powszedni, o bycie razem, wychodzenie do pracy i wracanie wieczorami do domu. Valerie usiłowała wierzyć w to, co mówiła siostra, lecz nie potrafiła się pozbyć wrażenia, że w miłości musi chodzić o coś więcej - coś mniej przyziemnego. Trzymając się mocno, wychyliła się z tyłu wozu i wpatrywała w ziemię prędko umykającą spod kół. Zakręciło się jej w głowie, więc odwróciła się twarzą do kierunku jazdy. - Moja maleńka. - Suzette wciągnęła sobie Valerie na kolana, ona zaś jej na to pozwoliła. Jej blada, śliczna matka pachniała jak migdały i puszysta mąka. Kiedy fura wytoczyła się z Lasu Czarnego Kruka i poturkotała wzdłuż srebrzystej rzeki, wyłonił się ponury mglisty zarys wioski. Panujący tam lęk był wyczuwalny w powietrzu nawet z daleka: wszędzie sterczały pale, ostrza i szpikulce. Wieżyczka obserwacyjna na spichlerzu, najwyższy punkt w całej wsi, pięła się w niebo.

To właśnie była pierwsza rzecz, jaką się odczuwało, wjeżdżając przez bramę: lęk. Daggorhorn było osadą pełną ludzi, którzy się bali; którzy czuli się zagrożeni nawet we własnym łóżku, bezbronni i narażeni na niebezpieczeństwo na każdym kroku, w każdym miejscu. Ludzie zaczęli wierzyć, że zasługują na tę torturę; że uczynili coś złego i że coś w nich samych było złe. Valerie każdego dnia patrzyła na wieśniaków kulących się ze strachu i czuła, że się od nich różni. Tym, czego sama obawiała się bardziej niż zewnętrznego zła, była ciemność pochodząca z jej własnego wnętrza. Zdawało się, że jako jedyna odczuwała coś takiego. Poza Peterem, ma się rozumieć. Wróciła myślami do czasu, gdy on tutaj był; oboje nieustraszeni i przepełnieni zuchowatą radością. Teraz miała do sąsiadów żal za ich strach, za stratę przyjaciela. Gdy już minęło się potężne drewniane wrota, wioska wyglądała tak samo jak wszystkie inne w królestwie. Konie wzbijały tumany kurzu tak jak we wszystkich podobnych osadach, a każda twarz wydawała się wszystkim znajoma. Bezdomne psy włóczyły się po ulicach, ich brzuchy były puste i zapadnięte, ze skórą tak niewiarygodnie ciasno przylegającą do boków, że aż ich sierść wyglądała jak w paski. Drabiny spoczywały oparte o ganki. Mech wyrastał ze wszystkich szczelin w dachach i rozpełzał się na fasady domów, lecz nikt nic z tym nie robił. Tego wieczoru każdy uwijał się, żeby wprowadzić zwierzęta do środka. To była noc Wilka, tak jak przy każdej pełni księżyca od niepamiętnych czasów. Owce zostały spędzone razem i zamknięte za masywnymi drzwiami. Kurczaki, gdy wnoszono je po drabinach podawane

sobie z rąk do rąk przez członków rodziny, wysuwały szyje, naciągając je tak mocno, że Valerie martwiła się, iż pourywają sobie łebki. Kiedy rodzina dotarła do domu, rodzice Valerie rozmawiali z sobą przyciszonymi głosami. Zamiast wspiąć się po drabinie do swojej chaty na palach, Cesaire i Suzette podeszli do znajdującej się pod nią szopy pogrążonej w cieniu, jaki rzucał na nią dom. Dziewczynki pobiegły przodem, żeby przywitać się z Florą, swoją ulubioną kozą. Na ich widok Flora zastukała kopytkami o koślawe deski zagrody, a jej wyczekujące oczy zrobiły się wilgotne. - Już pora - oznajmił ojciec Valerie, stając za córeczkami i kładąc dłonie na ich ramionach. - Pora na co? - spytała Lucie. - To nasza kolej. Valerie dostrzegła w jego postawie coś, co się jej nie spodobało - coś złowrogiego - i odsunęła się od niego. Lucie sięgnęła po dłoń siostrzyczki, uspokajając ją, jak to zawsze czyniła. Cesaire, który wierzył, że dzieciom należy mówić prawdę, podciągnął spodnie i nachylił się, żeby rozmówić się ze swymi dwiema dziewczynkami. Oznajmił im, że Flora ma zostać złożona w ofierze za ten miesiąc. - Dzięki kurom mamy jajka - przypomniał im. - Koza to wszystko, na co nas stać. Valerie stała jak słup soli, oniemiała z niedowierzania. Lucie ze smutkiem przyklękła, małymi paluszkami drapiąc kozę po szyi i delikatnie ciągnąc ją za uszy w sposób, na jaki zwierzęta przyzwalają wyłącznie dzieciom. Flora trącała jej dłoń, wypróbowując swoje dopiero co wyrosłe różki. Suzette rzuciła okiem na kozę, po czym wyczekująco popatrzyła na Valerie. - Pożegnaj się, Valerie - odezwała się, opierając dłoń na drobnym ramieniu córki.

Ale ona nie była w stanie; coś ją powstrzymywało. - Valerie? - Lucie spojrzała na nią błagalnie. Dziewczynka wiedziała, że jej matka i siostra sądzą, iż jest nieczuła. Tylko ojciec zrozumiał, kiwając do niej głową, gdy wyprowadzał kozę na zewnątrz. Powiódł za sobą Florę na cienkim powrozie. Jej nozdrza rozdymały się, a w oczach widać było niepokój. Powstrzymując gorzkie łzy, Valerie czuła nienawiść do ojca za jego współczucie i za jego zdradę. Jednak była ostrożna. Nigdy nie pozwalała nikomu zobaczyć, jak płacze. Tej nocy, gdy już matka położyła dziewczynki do łóżka, Valerie nie mogła zasnąć. Księżycowa poświata wlewała się przez okno, ścieląc się na drewnianej podłodze długim snopem. Dziewczynka intensywnie myślała. Ojciec zabrał Florę, ich drogocenną kozę. Valerie była świadkiem jej narodzin na podłodze szopy; kozia matka beczała z bólu, kiedy Cesaire wyciągał małe, wilgotne koźlątko na świat. Wiedziała, jak powinna postąpić. Lucie cicho dreptała u boku siostry, opuszczając ich ciepłe łóżko i schodząc ze stryszku na dół po drabinie i dalej, ku frontowym drzwiom. - Musimy coś zrobić! - szeptała natarczywie Valerie, przywołując siostrę do siebie. Ale Lucie została z tyłu, zatrwożona, kręcąc głową i w myślach błagając Valerie, żeby też została. Valerie wiedziała, że nie może zachować się tak jak jej starsza siostra, kuląca się na progu, kurczowo ściskająca królicze futerko. Ona nie będzie tylko biernie stać obok i patrzeć, jak toczy się jej życie. Jednak tak jak Lucie zawsze podziwiała zaangażowanie Valerie, tak ona podziwiała powściągliwość siostry. Chciała w tej chwili ogrzać zatroskaną siostrzyczkę i pocieszyć ją, żeby się nie martwiła, powiedzieć jej: „Ciiii,

słodka Lucie, do rana wszystko się ułoży". Zamiast tego odwróciła się, przytrzymując klamkę kciukiem i pozwalając jej bezgłośnie odskoczyć na miejsce, zanim dała nura w chłód. Tej nocy wioska wyglądała szczególnie złowrogo, oświetlona księżycowym blaskiem o barwie muszli wyblakłych na słońcu. Domostwa majaczyły jak wysokie okręty, a gałęzie drzew sterczały niczym kolczaste maszty na tle nocnego nieba. Ponieważ Valerie po raz pierwszy wyruszała w pojedynkę, czuła się tak, jakby odkrywała nowy świat. Aby czym prędzej dotrzeć do ołtarza, Valerie wybrała skrót przez las. Stąpała po mchu, który miał konsystencję chleba namoczonego w mleku, i unikała grzybów, białych bąbli o wierzchołkach upstrzonych na brązowo, jak gdyby posypano je cynamonem. Coś przylgnęło do niej z ciemności, przylepiając się do jej policzka jak mokry jedwab. Pajęczyna. Valerie doznała uczucia, jakby po całym jej ciele pełzały niewidzialne owady. Potarła twarz, usiłując zetrzeć mgiełkę pajęczyny, ale jej nici były zbyt cienkie i nie było za co ich chwycić. Księżyc w pełni wisiał nad jej głową jak martwa skała. Gdy dotarła do polany, jej kroki stały się ostrożniejsze. Idąc, odczuwała niepokój, miała takie samo uczucie jak podczas mycia ostrego noża - świadomość, że jeden drobny fałszywy ruch może mieć fatalne skutki. Wieśniacy wykopali w ziemi wilczy dół, pułapkę z zaostrzonymi drewnianymi żerdziami schowanymi w rowie, i ponakrywali je fałszywą powierzchnią z trawy. Valerie wiedziała, że dół znajdował się gdzieś w pobliżu, ale dotąd zawsze bezpiecznie przeprowadzano ją obok niego. Teraz, chociaż wydawało jej się, że już go minęła, nie miała całkowitej pewności.

Jednak znajome beczenie kazało jej przyspieszyć kroku i wkrótce mogła już dostrzec przed sobą Florę, żałosną i samotną, chwiejącą się na wietrze i głośno nawołującą. Valerie zaczęła biec w kierunku smutnej sylwetki kozy szamoczącej się na polanie oświetlonej trupio bladym światłem księżyca. Widząc dziewczynkę, Flora szaleńczo wspięła się na tylne nogi i wyciągnęła w jej stronę smukłą szyję na tyle, na ile tylko pozwalał jej postronek. - Tu jestem, tu jestem... - zaczęła wołać Valerie, ale słowa zamarły jej w gardle. Usłyszała coś wściekle pędzącego z daleka z wielką szybkością, zbliżającego się coraz bardziej i bardziej w ciemnościach. Jej stopy odmówiły posłuszeństwa, chociaż starała się biec dalej. Za chwilę wszystko znowu ucichło. I wtedy się pojawił. Najpierw była to tylko czarna smuga. Potem stał tam Wilk, odwrócony do niej tyłem. Miał potężny i przerażający grzbiet, a jego ogon kołysał się hipnotyzująco tam i z powrotem, rysując wzory w pyle. Był tak ogromny, że nie była w stanie objąć go jednym spojrzeniem. Oddech Valerie przeszedł w stłumiony okrzyk, drżący ze strachu. Uszy Wilka znieruchomiały, a potem się poruszyły. Zwrócił oczy, by spojrzeć jej w twarz. Oczy dzikie i piękne. Oczy, które ją widziały. Nie w zwyczajny sposób, w jaki się widzi, lecz tak, jak nikt wcześniej jej nie postrzegał. Oczy Wilka przenikały ją na wskroś, coś rozpoznając. Później ogarnęło ją przerażenie. Przypadła do ziemi, nie potrafiąc już dłużej się przyglądać, i skryła się głęboko w mroku. Olbrzymi cień majaczył nad nią. Była taka maleńka, a on taki ogromny, że miała wrażenie, iż stojąca postać ją

przygniata, jak gdyby jej ciało zapadało się w ziemię. Przeszył ją dreszcz, gdy ciało samo zareagowało na zagrożenie. Wyobraziła sobie, jak Wilk rozrywa ją na strzępy zakrzywionymi kłami. Rozległo się wycie. Valerie czekała, aż nastąpi skok, kłapnięcie szczęk i rozrywanie pazurami, ale nic takiego się nie stało. Usłyszała szarpaninę i pobrzękiwanie dzwoneczków Flory, i dopiero wtedy dotarło do niej, że czarna sylwetka się oddaliła. Ze swojej skulonej pozycji usłyszała kłapanie zębów i powarkiwanie. Ale było coś jeszcze, inny dźwięk, którego nie potrafiła rozpoznać. Znacznie później miała się dowiedzieć, że to ryk uwalnianej mrocznej furii. Potem nastała cisza pełna grozy, obłąkańczy spokój. W końcu Valerie nie potrafiła się powstrzymać i powoli podniosła głowę, żeby poszukać wzrokiem Flory. Wszystko trwało w bezruchu. Nie pozostało nic prócz rozerwanych pęt nadal przywiązanych do pala, leżących luźno na pylistej ziemi.

2 Valerie czekała, siedząc na skraju drogi z wyciągniętymi nogami. Ziemia była wilgotna od porannej rosy. Dziewczyna nie martwiła się, że ktoś przejedzie jej po nogach; nigdy nie kłopotała się takimi rzeczami. Była teraz starsza - dziesięć lat upłynęło od owej straszliwej nocy, kiedy spojrzała złu prosto w oczy. Dzisiaj, przechodząc obok ołtarza, nawet nie zauważyła stosu kości ofiary złożonej poprzedniej nocy. Podobnie jak wszystkie pozostałe dzieci w wiosce, przez całe życie widywała to raz w miesiącu i przestała rozmyślać o tym, co to oznacza. Większość dzieci w jakimś momencie swego życia ulegała obsesji na punkcie pełni księżyca, przystając następnego ranka przed ołtarzem, żeby przyglądać się zaschniętej krwi i zadawać pytania: „Czy Wilk mówi?", „Czy jest taki jak inne wilki w lesie?", „Dlaczego Wilk jest taki zły?". Odpowiedzi, jakie otrzymywały, często były bardziej frustrujące niż ich brak. Rodzice starali się chronić dzieci, uciszając je, zakazując im o tym rozmawiać. Jednak niekiedy ujawniali strzępek informacji, mówiąc: „Składamy tutaj ofiary, żeby Wilk nie przychodził i nie pożerał ślicznych małych dziewczynek takich jak ty", jednocześnie szczypiąc je w nosek. Od czasu spotkania z Wilkiem Valerie przestała o niego pytać. Jednak nocami często nachodziło ją to wspomnienie. Budziła się wtedy i obserwowała Lucie, śpiącą jak suseł, leżącą w ich wspólnym łóżku zbyt nieruchomo. Czując się rozpaczliwie samotna, przez długie chwile wpatrywała się w siostrę, aż wreszcie panika stawała się nie do zniesienia. Wtedy wyciągała dłoń, żeby poczuć bicie serca Lucie. - Przestań! - mruczała sennie Lucie, podnosząc rękę, żeby pacnąć jej dłoń. Valerie wiedziała, że jej siostra nie lubi rozmyślać o biciu swojego serca. Przypominało jej, że jest żywą istotą, niedoskonałą, po prostu ciałem i krwią.

Valerie przebiegała palcami po chłodnej drodze, wyczuwając szczeliny między kawałkami starego piaskowca. Kamień wydawał się łamliwy, jakby miał się zaraz rozpaść, tak jakby gnił od środka, ona zaś mając odrobinę więcej czasu, mogłaby go rozkruszyć palcami. Liście na drzewach zżółkły, jakby wchłonęły cały blask wiosennego słońca i zachowały go na zimę. W dzień taki jak ten łatwiej było odsunąć od siebie myśl o wczorajszej pełni księżyca. W całej wsi wrzało, gdyż wszyscy szykowali się do sianokosów: mężczyźni biegali z pordzewiałymi sierpami, a kobiety wychylały się z okien swoich chat, wrzucając pajdy chleba do podstawianych w biegu koszyków. Wkrótce Valerie dostrzegła szeroką, piękną twarz Lucie idącej drogą. Jej siostra wracała z klamką, którą zaniosła do kowala do naprawy, a kilka małych córek miejscowych wieśniaków ciągnęło za nią i wykonywało dziwaczne, rytualne figury. Kiedy podeszły bliżej, Valerie zorientowała się, że Lucie uczy cztery dziewczynki, jak ładnie dygać. Starsza siostra miała w sobie łagodność, jakiej nie miał nikt inny, łagodność ciała i ducha. Jej włosy nie były ani rude, ani płowe; były i takie, i takie. Nie pasowała do Daggorhorn; powinna mieszkać w jakiejś pogodnej krainie, gdzie niebo jest marmurkowo żółte, błękitne i różowe, niczym akwarele. Jej słowa brzmiały jak poezja, a głos jak słodka muzyka. Valerie miała wrażenie, że jej rodzina tylko pożyczyła sobie Lucie. „Jak dziwnie jest mieć siostrę", pomyślała. „Kogoś, kim samemu mogłoby się być". Lucie przystanęła przed nią, a łańcuszek dziewcząt również się zatrzymał. Dziewczynka z ubłoconymi kolanami krytycznie spojrzała na Valerie, rozczarowana, że nie jest bardziej podobna do starszej siostry. We wsi zawsze myślano o Valerie jako o tej drugiej, bardziej tajemniczej z sióstr, tej

„nie - Lucie". Dwie dziewczynki przypatrywały się mężczyźnie po drugiej stronie drogi, który gorączkowo starał się zaprząc wołu do wozu. - Hej! - Lucie okręciła czwartą z dziewczynek, pochylając się, żeby przytrzymać jej małe rączki nad głową. Pilna uczennica wahała się, czy się odwrócić, nie chcąc spuścić wzroku ze swojej bohaterki. Pozostałe dziewczęta sprawiały wrażenie zniecierpliwionych, tak jakby i one powinny zostać w to włączone. Valerie potarła nogę, zdrapując strup. Lucie powstrzymała dłoń siostry. - Zostanie blizna. Nogi Lucie były doskonałe, nieskazitelne. Nawilżała je miksturą z pszennej mąki i oleju, kiedy zostawały jakieś nadwyżki. Przyglądając się własnym nogom - pogryzionym przez owady, posiniaczonym i podrapanym - Valerie spytała: - Czy słyszałaś coś o obozowaniu? Lucie nachyliła się ku niej. - Wszystkie inne dostały zgodę! - szepnęła. - Teraz musimy pójść. - Cóż, trzeba jeszcze przekonać matkę. - Spróbuj. - Rozum ci odjęło? Mnie ona nigdy nie da zgody. To ty zawsze dostajesz wszystko, czego chcesz. - Być może. - Wargi Lucie były duże i różowe. Kiedy się denerwowała, zagryzała je i różowiały jeszcze bardziej. Może masz rację - powiedziała, uśmiechając się szeroko. Tak czy owak, wyprzedzam cię o krok. Z chytrym uśmiechem wyciągnęła swój koszyk ku Valerie, która odgadła, co jest w środku, jeszcze zanim to zobaczyła. Albo może wywąchała. Ulubione ciasteczka ich matki.

- Ależ to świetny pomysł! - Valerie wstała, otrzepując kurz z ubrania. Lucie, zadowolona z własnej zapobiegliwości, objęła siostrę ramieniem. Razem odprowadziły dziewczynki do ich matek, które pracowały w ogródkach. Kobiety w tej wiosce były twarde, a jednak nawet te najbardziej gburowate uśmiechały się do Lucie. W drodze do domu minęły kilka świń charczących jak chorzy starcy, koźlątko próbujące dreptać za paroma lekceważącymi je kurczakami oraz krowę błogo przeżuwającą siano. Minęły długi rząd domostw, stojących na palach jak na szczudłach, jakby gotowych odejść w dal, i dotarły do przedostatniego domu. Wdrapawszy się po drabinie, dziewczęta wkroczyły w krajobraz tworzący ich życie. Drewniana komoda była tak koślawa, że szuflady nie chciały się zamykać. Z ramy łóżka odłaziły drzazgi. Tara do prania, którą ich ojciec poprzedniej zimy wykonał dla matki, już się zużyła - potrzebna jej była nowa. Kosz na jagody, niski i płaski, żeby żadne się nie pogniotły. Snop światła wpadającego przez okno oświetlał kilka unoszących się w powietrzu piórek z poduszki, przypominając Valerie o czasach, gdy jako dzieci skakały po materacu, a wokół nich wznosiły się całe obłoki pierza. Niewiele różniło ich dom od innych. Sprzęty w Daggorhorn były proste i praktyczne. Wszystko służyło jakiemuś celowi. Stół miał cztery nogi, płaski blat, i tyle. Ich matka, oczywiście, przebywała w domu. Trudząc się przy piecu, zatapiała się w myślach. Włosy miała upięte w luźny kok na czubku głowy, a kilka kosmyków swobodnie opadało jej na kark. Zanim dziewczęta weszły, Suzette rozmyślała o swoim mężu, o wszystkich jego wadach i zaletach. Wadą, za którą

winiła go najbardziej - wadą niewybaczalną - było to, że brakowało mu wyobraźni. Pomyślała o dzisiejszym dniu. W marzycielskim nastroju, gotowa ofiarować mu kolejną szansę, spytała z nadzieją: „Jak ci się zdaje, co jest za palisadą?". On zaś przeżuł kęs strawy i połknął go. Potem wlał w siebie trochę piwa. Wyglądał, jakby się zastanawiał. „Mnie się widzi, że całe mnóstwo tego samego". Suzette poczuła się tak, jak gdyby miała paść na ziemię. Ludzie trzymali się z dala od jej rodziny. Kobieta czuła się odcięta od wydarzeń, niczym marionetka, której przecięto sznurki. Mieszając potrawkę, uświadomiła sobie, że została uwięziona w wirze - im bardziej się z nim zmagała, z tym większą siłą była ściągana w dół, w dół i w dół... - Matko! - Lucie stanęła za nią i delikatnie połaskotała ją w plecy. Suzette wróciła do świata córek i jeszcze niegotowej potrawki. - Chce wam się pić, dziewczęta? - rozpromieniła się, napełniając wodą dwa kubki. Dla Lucie osłodziła wodę odrobiną miodu, ale wiedziała, że Valerie tego nie zechce. Dziś dla was wielki dzień - powiedziała, wręczając każdej z dziewczyn właściwe naczynie. Suzette była wdzięczna za pretekst umożliwiający pozostanie w domu, żeby gotować posiłek dla robotników. Powróciła do mieszania potrawki w olbrzymim okrągłym garnku z uchami po obu stronach. Garnek miał nisko umieszczony brzusiec, na którego widok Lucie zawsze czuła się nieswojo, ponieważ nie była to idealna półkula. Dziewczyna nie lubiła, gdy coś wydawało się niekompletne. Valerie zerknęła do środka. W garnku znajdowała się mieszanina brązowego owsa oraz złotawych i szarych ziaren, a kilka zielonych groszków jaskrawo odcinało się od reszty.

Lucie trajkotała, a Valerie w tym czasie zaczęła pomagać matce przy krojeniu marchwi na podłużne kawałki. Suzette milczała. Paplanina Lucie wypełniała ciszę, lecz Valerie zastanawiała się, czy coś się stało. Przeczekując nastrój matki, tak jak się tego nauczyła w przeszłości, dodała do garnka trochę warzyw. Jarmuż, czosnek, cebulę, pory, szpinak i pietruszkę. Dziewczyna nie mogła wiedzieć, że Suzette powróciła do rozmyślań o swoim mężu. Cesaire był troskliwym ojcem i oddanym mężem. Ale to nie wszystko, co Suzette niegdyś sobie obiecywała. Gdyby w oczekiwaniach poprzeczkę ustawiono niżej, jego niedociągnięcia mogłyby nie wydawać się tak katastrofalne. Suzette wdzięczna była za to, co robił, za dotrzymane obietnice. Czuła, że odpłaciła mu za nie dostatecznie, utrzymując schludny dom i kochając ich dzieci. Musiała przyznać, że być może w małżeństwie, tak jak w każdym innym zobowiązaniu wynikającym z umowy, w kwestiach posiadania i bycia posiadanym nie przewidziano miejsca na miłość. Usatysfakcjonowana takimi wnioskami Suzette odwróciła się do swoich córek, by ujrzeć Valerie wpatrującą się w nią tymi swoimi przenikliwymi zielonymi oczyma, niemal jak gdyby mogła usłyszeć myśli swej matki. Nie wiedziała, skąd u córki takie oczy; zarówno jej własne, jak i Cesaire'a były jasnobrązowe. Odchrząknęła. - Dobrze, że pomagacie, dziewczęta. Mówiłam to już wcześniej i powtórzę jeszcze raz: będziesz musiała umieć poradzić sobie z gotowaniem, Valerie, kiedy zaczniesz budować własną rodzinę. Lucie już to wie. Starsza córka była taka jak Suzette. Obie przewidywały i planowały. Valerie i Cesaire prędko myśleli i prędko działali.

- Mam siedemnaście lat. Nie spieszmy się. Valerie przecięła łupinę i blade, aksamitne wnętrze ziemniaka. Pozwoliła obu połówkom upaść i odbijać się po nierównym stole. Nie lubiła myśleć o rzeczach, o których jej matka zawsze koniecznie chciała rozmawiać. - Jesteś w wieku odpowiednim do zamęścia, Valerie. jesteś teraz młodą kobietą. Po tym stwierdzeniu wszelkie myśli o jakichkolwiek przyszłych obowiązkach uleciały siostrom z głów. Dostrzegły właściwy moment. - A zatem, matko, wkrótce idziemy na sianokosy - zaczęła Lucie. - Tak, oczywiście. Twój pierwszy raz, Valerie - odparła Suzette, spoglądając w dół, żeby ukryć dumę. Zaczęła siekać kapustę. - Niektórzy, w tym kobiety, zostają po pracy... - dodała Valerie. - ...na małe ognisko - ciągnęła dalej Lucie. - Mmm - hmmm - mruknęła Suzette; myślami już zaczynała się oddalać. - Matka Prudence zabiera inne dziewczęta pod namiot... powiedziała Valerie. - ...i chciałyśmy wiedzieć, czy możemy pójść dokończyła Lucie. - Z matką Prudence? - Suzette przyswoiła sobie jedyną konkretną informację, jaką jej podano. - Tak - potwierdziła Valerie. Matka zdawała się akceptować to wyjaśnienie. - Czy inne matki już się zgodziły? - Tak - znów odezwała się Valerie. - Dobrze. Chyba to wystarczy - odpowiedziała z roztargnieniem Suzette. - Dziękujemy, dziękujemy, dziękujemy!

Dopiero wtedy, widząc bezmiar ich wdzięczności, Suzette uzmysłowiła sobie, że udzieliła pozwolenia na coś, na co być może nie powinna się zgadzać. - Nie mogę uwierzyć, że się zgodziła! - wykrzyknęła Valerie. - To było świetne, jak bez przerwy mówiłaś „tak", że aż nie miała czasu do namysłu! Dziewczęta bez pośpiechu szły zrytą koleinami drogą na główny plac. - A ty byłaś świetna, gdy tak ją łaskotałaś w plecy! - To było dobre, prawda? Wiem, że to lubi. - Lucie uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Lucie! Nie mów, że zabrałaś całą szafę. - Ich przyjaciółka Roxanne zerkała na nie zza rogu. jej jasne brwi ściągnęły się, gdy z troską zmarszczyła czoło. Zza niej wyłoniły się jeszcze dwie dziewczyny: Prudence i Rose. Lucie tuliła swój pakunek w ramionach i Valerie poniewczasie zorientowała się, że zawiniątko pęka w szwach. - Będziesz musiała to wszędzie z sobą nosić przez cały dzień - powiedziała Valerie. Prudence skrzywiła się, wiedząc, że Lucie niekiedy bywa zbyt ambitna. - Nie zamierzamy nosić tego za ciebie, jeśli się zmęczysz. - Dodatkowe koce. - Lucie uśmiechnęła się. Łatwo marzła. - Planujesz towarzystwo? - spytała Rose, unosząc jedną brew. Valerie pomyślała, że ich trzy przyjaciółki wyglądają jak trójka mitycznych bogiń. Roxanne miała włosy rdzawej barwy i proste. Były tak delikatne, że zdawało się, iż wszystkie zmieściłyby się w jednym źdźble słomy. Jej piegi były blade niczym cętki na skrzydłach motyla. Sądząc po wszystkich jej

gorsetach, bluzkach i chustach, Valerie nie miała wątpliwości, że jest nieśmiała, jeśli chodzi o własne ciało. Rose wręcz przeciwnie, zawsze luźno wiązała bluzkę i nie spieszyła się poprawiać tasiemek, jeżeli dekolt opadł nieco za nisko. Była ładna, o ustach w kształcie serca i ostrych rysach wciągała policzki, by dodatkowo to podkreślać. Jej włosy były tak ciemne, że aż czarne, brązowe lub granatowe, zależnie od światła. Gdyby przyodziać Rose w wytworniejszy strój, mogłaby niemal uchodzić za damę... przynajmniej do chwili, kiedy otworzy buzię. Prudence była melancholijną pięknością o jasnobrązowych włosach i wyrachowanym obejściu. Często zanadto się spieszyła z przykrym słowem, lecz zwykle później przepraszała. Była wysoka i raczej władcza. Cała piątka dziewcząt skierowała się przez wrota i dalej pod górę na pola, przyłączając się do pochodu równie podekscytowanych mężczyzn. Wioska czuwała w gotowości, nastrój oczekiwania unosił się w powietrzu niczym woń silnej i rzadkiej przyprawy. Brat Roxanne, Claude, zrównał się z nimi, próbując przy każdym kroku kopnięciem przesuwać kamień i potykając się przy tym. - H - h - hej. Claude miał bystre szare oczy. Nieco młodszy niż dziewczęta, był wioskowym odmieńcem, który od zawsze wydawał się odrobinę... inny. Bez żadnego powodu nosił jedną zamszową rękawiczkę i bez ustanku tasował talię samodzielnie wykonanych kart, które miał przy sobie przez cały czas. Kieszenie zawsze wisiały mu wywleczone na zewnątrz z patchworkowych portek, łataniny ze wszelkich skrawków workowego płótna i skóry, jakie jego matka miała pod ręką. Dokuczano mu z ich powodu, lecz on na to nie zważał; był dumny z niesłychanego dzieła swojej matki, która

długo w noc ślęczała przy ich szyciu, choć i tak wystarczająco ciężko harowała w karczmie. Powiadano, że Claude jako niemowlę został upuszczony na głowę i że to dlatego jest taki dziwaczny. Valerie uważała, że to bzdura. Claude był piękną duszą. Kłopot polegał na tym, że zamiast pchać się, żeby wtrącić swoje trzy grosze, jak to czynili wszyscy, on naprawdę słuchał. A to sprawiało, że ludzie mieli go za przygłupa. On jednak był życzliwy i dobry, kochał zwierzęta i ludzi. Nigdy nie prał sobie skarpet. I nikt też nie prał ich dla niego. Oboje z Roxanne byli piegowaci, ale Claude bardziej piegi miał nawet na wargach. Wszyscy nazywali ich rudzielcami, lecz Valerie nigdy nie pojęła czemu. Przyszło jej do głowy, że najpewniej to z braku wyobraźni. Ona określiłaby barwę włosów rodzeństwa jako „zachód słońca o szóstej po południu". Jako „wici alg z dna jeziora". Całe życie zazdrościła im tych włosów, ponieważ w jej mniemaniu były czymś wyjątkowym, znakiem od Boga. Claude i Valerie słuchali, jak pozostałe dziewczęta trajkoczą o chłopcach z okolicznych wiosek, którzy przybędą, żeby pomagać przy pracach w polu. Claude stracił zainteresowanie ich rozmową i powlókł się z powrotem w kierunku domu. W powietrzu dała się wyczuć jakaś zmiana, gdy dziewczęta mijały prowizoryczny warsztat kowala rozstawiony przy ścieżce żniwiarzy. Pojawiła się czujność. Przyspieszony oddech. Rozproszenie uwagi. Valerie spod przymrużonych powiek z rozczarowaniem spojrzała na przyjaciółki; przecież były zbyt rozsądne, żeby tracić głowę przez chłopaka. Henry'ego Lazara. Był żylasty i dziarski, miał krótko przycięte włosy i swobodny uśmiech. Dziewczęta zobaczyły, że pracuje na

zewnątrz warsztatu wraz z jego równie przystojnym ojcem, Adrienem - reperowali osie do wozów potrzebnych do zwózki. Tak jak niektórzy ludzie uwielbiają gotować albo zajmować się ogrodem, tak Henry kochał zawiłości zamków, proces ich wymyślania, projektowania i wykonywania. Kiedyś pokazał Valerie kilka z nich, kwadratowych i okrągłych, jeden przez przypadek w kształcie głowy kota, inny niczym odwrócony do góry nogami dom narysowany przez dziecko albo jak rodowy herb. Niektóre czarne, inne złote, a jeszcze inne złote pod sczerniałym nalotem. Valerie ze swobodą pomachała do niego ręką, podczas gdy jej przyjaciółki przeszły, milcząc, uśmiechając się nieśmiało i przemykając pospiesznie. Tylko Lucie uprzejmie dygnęła. Henry skinął głową z szerokim uśmiechem. Rose w ostatniej chwili pozostała w tyle, chcąc dopilnować, że jej oczy napotkają spojrzenie Henry'ego i przykują je na tyle długo, by poczuł się nieswojo. Poza tym dziewczęta udawały, że Henry ani trochę ich nie interesuje, i z zażenowaniem powróciły do rozmowy. Przebywając tak blisko niego, czuły, że przyznanie się, jak bardzo je pociąga, odsłoniłoby ich słaby punkt. Oprócz tego każda dziewczyna mogła mieć wrażenie, że tak jakby zachowuje Henry'ego wyłącznie dla siebie. Valerie nie mogła się nie dziwić, dlaczego jej własna reakcja tak różni się od reakcji pozostałych dziewczyn. To prawda, że Henry był atrakcyjny, czarujący, wysoki i miły, ale spotkanie z nim nie przyprawiało jej o zawrót głowy. - Mam nadzieję, że nie zapomniałyście, kto się dzisiaj zjawi - docinała im Valerie. - Niektórzy z nich muszą być urodziwi - wtrąciła Lucie. Choćby dla równowagi.

Dziewczęta popatrzyły po sobie nawzajem i wzięły się za ręce, raz po raz zgodnie podskakując. Tej nocy będą wolne. A w Daggorhorn noc wolności oznaczała wszystko.

3 Wciąż jeszcze było tak wcześnie, że światło poranka rzucało blednącą różową poświatę na pola, przez co wyglądały niemal zbyt pięknie, by je tknąć. Valerie i jej przyjaciółki patrzyły, jak pierwsi przybyli mężczyźni kręcą się w pobliżu w milczeniu. Czuli się niezręcznie, ale nikt nie chciał być tym, który jako pierwszy rozetnie równy łan. Jednak robota to robota, więc się za nią wzięli. Żeńcy właśnie brali pierwsze zamachy, gdy usłyszeli turkot kół. Wesele we wsi w zeszłym tygodniu wywarło ogromne wrażenie na przyjaciółkach Valerie. Teraz dziewczęta chcąc nie chcąc zastanawiały się, czy to, co wiozą obce wozy, odmieni ich życie. Ale starsi mężczyźni z wioski, zajęci pracą, już posiedli smutną wiedzę: bez względu na to, jacy byliby chłopcy, nigdy nie zdołają sprostać oczekiwaniom dziewcząt. Wóz zakołysał się i zatrzymał. Ciągnący go koń był tak atramentowo czarny, że odcinał się na tle jasnej pszenicy jak rysunek tuszem na czystej karcie papieru. Gdy robotnicy z innych wsi zaczęli wysiadać, dziewczęta powstawały ze stogów, na których przycupnęły, i szykowały się, otrzepując spódnice. Chłopcy byli pełni werwy, młodzi i silni. Valerie cieszyła się radością rozgorączkowanych przyjaciółek. Jednak coś jej podpowiadało, że nie znajdzie tam nikogo dla siebie - nie pośród tych wiejskich chłopaków. Im po prostu brakowało... tego czegoś. Mężczyźni schodzący z wozu osłaniali oczy przed słońcem. Nieśli zrolowane koce oraz kubraki przerzucone przez ramię. Młodsi utkwili oczy w dziewczętach. Oni dobrze znali ten taniec. Jakiś wyjątkowo gorliwy żniwiarz przystanął przed zdumioną Roxanne, która wstrzymała oddech, lękając się choćby drgnąć.

- Hej - odezwał się, wytrwale szczerząc w uśmiechu wszystkie zęby. Nie widział, jak Prudence szczypie Roxanne w udo. - Witaj - odpowiedziała za nią Prudence. Lucie skromnie spuściła wzrok, podczas gdy Rose pospiesznie podgarnęła wyżej piersi w gorsecie. Oczy Prudence roziskrzyły się, przemykając od jednego młodziana do kolejnego, gdy rozważała ich wady (ten ma najbardziej pokraczne kończyny) i ich atuty (ale i najładniejszą skórzaną torbę). Wybór zdawał się sprawą najwyższej wagi. Gdy tylko zniknęli, dziewczęta podbiegły ku sobie i zbiły się w gromadkę, ledwie unikając zderzenia. - Ilu ich! - wykrzyknęła Roxanne, dmuchnięciem odsuwając niesforny kosmyk włosów. - Akurat w sam raz. - Prudence złapała oddech, wyłuskawszy już wzrokiem co lepsze partie. - Po jednym dla każdej i jeszcze kilku zostaje dla mnie. Rose zakołysała spódnicą. - Valerie, czy jesteś pewna, że zabrałaś herbatkę? wtrąciła Lucie, na chwilę przerywając radosne wrzenie. - Tak. Lucie spojrzała na nią znacząco, dobrze wiedząc, jak zapominalska bywa jej siostra. - Tak, tak, jestem pewna - powiedziała Valerie, poklepując tobołek. Dziewczęta powróciły do dzielenia skóry na niedźwiedziu, nawet nie dopuszczając możliwości, że chłopcy mogliby mieć w tej sprawie coś do powiedzenia. Prudence czuła, że należy jej się żniwiarz, który podszedł do Roxanne, skoro ostatecznie to ona się do niego odezwała. Valerie uważała, że to nieco zachłanna postawa, ale Roxanne nie oponowała, gdyż i tak bardziej wpadł jej w oko pewien stateczniejszy i mniej śmiały młodzieniec.

Lucie wskazała na mijającego ich tęgiego robotnika w opiętych portkach. - Tam idzie twój mąż, Rose! - Ja przynajmniej nie durzę się w postrzygaczu owiec, który mógłby być moim dziadkiem. - Przez swą kanciastą twarz Rose wydawała się zagniewana, nawet kiedy humor jej dopisywał. Roxanne nie mogła się powstrzymać, by nie wspomnieć o kimś, kogo tu zabrakło. - Och, a kto by o to dbał? - odezwała się, przygładzając pasmo rudych włosów. - Henry i tak jest najprzystojniejszy z nich wszystkich. - Wiesz, że on nie ożeni się z żadną z nas, wioskowych dziewuch - odwarknęła Prudence, jak to czasami miała w zwyczaju. - Wszystkie jesteśmy za biedne. Dziewczęta zobaczyły, że w ich stronę kieruje się wójt, który sprawował rządy we wsi i nadzorował pracę. Noga za nogą powlokły się więc na pola i zabrały do pracy, kołysząc na smukłych nogach, gdy zagrabiały pokos w rzędy do wyschnięcia. Valerie żałowała, że nie potrafi dzielić emocji przyjaciółek - cudownie musiało być dać się porwać radosnemu zawrotowi głowy, tak jak one. Lecz choćby nawet się starała, miłość nigdy nie była tematem, który szczególnie ją interesował. A w tej chwili odczuwała przygnębienie, jakiego można doświadczyć, gdy święto nadchodzi i przemija. Widząc obojętność Valerie, Prudence była zadowolona. „Tym większy wybór dla mnie", pomyślała, przypatrując się mężczyznom na polach. I w tej właśnie chwili dostrzegła jeszcze jedną furę, która nadjechała tak niespodziewanie, że dziewczyna nie zdążyła nawet wymienić spojrzeń z przyjaciółkami, zanim wielkie koła wozu się zatrzymały. Ale one też zauważyły wóz. Lucie podniosła głowę, lecz udawała, że pracuje, raz po raz podnosząc i odkładając tę

samą kopkę. Rose otarła twarz wewnętrzną stroną spódnicy, Roxanne zaś walczyła z włosami przyklejającymi się do czoła, już mokrego od potu w parnym powietrzu. Koń zwolnił i stanął w miejscu; koła wozu po raz ostatni drgnęły do przodu, a potem z powrotem w tył, staczając się w koleinę. Valerie rzuciła okiem na kilku starszych mężczyzn gramolących się z wozu, lecz później gdy wysiadali pozostali żniwiarze, wróciła do machania szerokimi grabiami. Wyczuwała jednak, jak uważnie jej przyjaciółki przyglądają się nowo przybyłym. Sama nie wiedziała, co kazało jej raz jeszcze podnieść wzrok - po latach, wspominając ten ranek jako chwilę, która na zawsze zmieniła jej życie, zawsze twierdziła, że kątem oka dojrzała coś, co ją do tego zmusiło. Zupełnie jak gdyby ktoś poklepał ją po ramieniu, żeby się odwróciła. Spojrzawszy, zobaczyła oszałamiająco urodziwego ciemnowłosego młodzieńca. Ubrany całkiem na czarno, miał wygląd srogi i dziki, jak narowisty koń, którego nie można okiełznać. Valerie poczuła, że zabrakło jej tchu. Peter i ja spędziliśmy cały dzień, ścigając się po polach i zbierając ogromne białe grzyby, których falbaniaste, zakurzone, czarne jak węgiel spode były miękkie i kruszyły się w palcach. Dobiegłszy na plac, padliśmy na ziemię i zaczęliśmy się bawić w zagadki, szarady, w czym nigdy nie byłam dobra. Pogubiłam się zupełnie, w ogóle nie mogąc się połapać, czy jesteśmy przy trzeciej sylabie drugiego czy trzeciego słowa, a może piątego; ale zaraz, ile tak właściwie było tych słów? Jednak nagle znikąd pojawił się ojciec Petera i poderwał go na równe nogi, mówiąc: „Musimy odejść. Natychmiast". Za nim echem rozbrzmiewały okrzyki: „Oszust! Łajdak! Złodziej'.".

Peter obejrzał się przez ramię, gdy ojciec wlókł go za rękę. Wieśniacy zbili się w tłuszczę, wymachując bronią. Rozgniewany parobek ścigał ich, grożąc im zapaloną pochodnią: ,"Właśnie tak, wynoś się stąd! I nigdy nie wracaj". Niezwłocznie opuścili osadę - i wtedy Valerie widziała Petera po raz ostatni. Sądząc po minach wieśniaków tamtego dnia, założyła, że nie żyje. Lecz dziś... „Chyba oszalałam", pomyślała. Upłynęło dziesięć lat. Poddała się już dawno, przestała wypatrywać strzałek. To nie może być ta sama osoba... prawda? Jej przyjaciółki, także zauważywszy chłopaka, wymieniały zaniepokojone spojrzenia. Wyglądem odróżniał się od wszystkich, niczym purpurowy żar u podstawy płomienia, najpiękniejszy i najbardziej niebezpieczny. Nie podnosił głowy, krocząc przez pola ze wzrokiem wbitym w ziemię. Unikał spoglądania w oczy wieśniaków; wyraźnie nie podlegał nikomu. Widząc osłupiały wzrok Valerie, Lucie cisnęła tuż przed nią w powietrze garść źdźbeł. Ale jej siostry wcale to nie otrzeźwiło. Valerie przesunęła się bliżej. Czy to on? Jednak nadciągnął wójt, przedzierając się przez gęstą kępę, i pouczył ją, żeby trzymała się swojego szeregu. Valerie zastanawiała się przez moment, czy wójt coś podejrzewał, czy zauważył, jak zareagowała - jak jej skóra oblała się rumieńcem, a oczy złagodniały - i celowo ich rozdzielił. Poczuła się zawstydzona, ale odzyskała zdrowy rozsądek. Nie miałby powodu, by to robić. A ona była tylko ciekawa, przypomniawszy sobie przyjaciela z dzieciństwa i ich dawne wspólne zabawy. To był po prostu chłopiec, z którym się niegdyś bawiła, tylko starszy. Czyż nie?

Wójt kroczył dalej, wyrzucając z siebie nieprzerwany ciąg poleceń, które po chwili zaczęły brzmieć jak monotonna opowieść. Valerie patrzyła, jak ten, który mógł być Peterem, odkłada torbę - podniszczony kawał tkaniny ściągnięty kawałkiem wystrzępionego sznurka. Zaczął machać potężnym sierpem, umiejętnie nim wywijając. Przycisnął brodę do piersi, pogrążony w pracy. Valerie próbowała na niego zerkać, lecz najroślejszy ze żniwiarzy wszedł pomiędzy nich z nagim torsem i ramionami pofałdowanymi jak kalafiory. A kiedy zwalisty mężczyzna nie zasłaniał widoku, między rzędami kluczył wójt. Valerie mogła dostrzec obiekt swojego zainteresowania jedynie chwilami. Dłoń zaciśniętą na trzonku... gładką oliwkową łydkę... zarys szczęki. Uderzał w płynnym rytmie, prąc naprzód. Zalewając się potem. Napinając muskuły. W końcu udało jej się przyjrzeć pod odpowiednim kątem. Tak, to był Peter. Była tego pewna. Serce zatrzepotało jej w piersi, nawet teraz, po tylu latach. Niegdyś było to tylko niewinne zauroczenie, więź łącząca dzieci, ale teraz... poczuła coś innego. Wróciła myślami do czasów, gdy wraz z Peterem zwykli leżeć na brzuchach, wtuleni między rozpełzające się korzenie Wielkiej Sosny. Później wspinali się na sam czubek, żeby popatrzeć na wszystkie te dalsze miasteczka, które pewnego dnia odwiedzą, opuściwszy w tym celu swoją wioskę. Tylko Peter naprawdę się stąd wydostał. Valerie nagle zatęskniła, żeby znaleźć się blisko niego, by poznać go od nowa, dowiedzieć się, czy wciąż jest taki sam. Zatopiła się w tych myślach, a jej oczy zatrzymały się na nim, kiedy podniósł głowę. Ich spojrzenia spotkały się w powietrzu pełnym opadających źdźbeł. Przerwał pracę; jego brązowe oczy były nieruchome i nieprzeniknione. Po chwili odwrócił wzrok.

Czy jej nie poznał? Czy zapomniał? A może należał do kogoś innego... Grabie Valerie zastygły w powietrzu. Czy powinna do niego podejść? Jednak wtedy, tak jakby nic się nie wydarzyło - ciach, ciach, ciach - Peter wrócił do pracy, szybko i mocno machając sierpem. Nie podniósł więcej oczu.

4 Valerie. Klęcząc na ziemi i wiążąc miodowozłocisty snopek, usłyszała nad sobą silny męski głos. „On pamięta". Zamarła w bezruchu, niezdolna podnieść wzroku. - Valerie? Powoli uniosła głowę - by ujrzeć Henry'ego Lazara podającego jej poobijany dzbanek z wodą. - Czy wszystko w porządku? - Tak. - Pomyślałem, że może ogłuchłaś, bo za ciężko pracujesz. - Jego ciemne brwi pytająco wyginały się w łuk. - Och. Nie - wyjąkała, rozdygotana. Zignorowała wodę, sięgnęła za to po ciężki miedziany młotek, który trzymał w drugim ręku, i uniosła go do swojego policzka. Metal był rozkosznie chłodny. Rozejrzała się. Żniwna krzątanina cichła w złotawej mgle pyłu. Valerie próbowała wyjrzeć zza Henry'ego, żeby mieć lepszy widok. Jednak kłopot polegał na tym, że Henry przesuwał się razem z nią, zasłaniając jej Petera. Poczuła, jak jej własne ciepło rozgrzewa młotek, i wkrótce nie miała już z niego pożytku. Gdy go oddała, chłopak spojrzał na nią z ukosa i roześmiał się. Valerie przyłożyła dłoń do policzka - zrobiła się cała czarna. Na każdym z policzków została jej okrągła plama z sadzy. - Wyglądasz jak porcelanowa lalka, ale taka, której nic nie stłucze. Na przekór niej samej, spodobało jej się to, co powiedział. Valerie nie przyjęła od niego chusteczki i wytarła twarz rękawem. Wiedziała, że przynoszenie wody to jedyny pretekst dla Henry'ego, żeby przebywać na polach i uczestniczyć w wydarzeniach dnia. Został wykluczony z wielu rzeczy z powodu statusu, jaki w osadzie posiadała jego rodzina. Valerie wiedziała, że to dla niego trudne. Spojrzała jednak w dół, na jego nowe skórzane buty, które błyszczały tak, że można się

było w nich przejrzeć, i uleciała z niej cała sympatia, jaką miała dla niego wcześniej. Kupowanie sobie takich butów, podczas gdy ludziom wokół niego brakowało jedzenia, wydawało się bezduszne. - Wiem, że głupio wyglądają - odezwał się z łagodnym uśmiechem. Valerie uświadomiła sobie, że nie była zbyt subtelna. - Nie na miejscu. Ale to prezent od babci. „To i tak nie w porządku", pomyślała, wciąż w wojowniczym nastroju. Próbowała się zorientować, czy Peter zauważył, że rozmawia z Henrym. Ale on wydawał się nie zwracać na to uwagi; Valerie uznała, że nie spojrzał na nią ani razu. Henry mruknął, że musi zanieść wodę innym. Wszystkie młode kobiety w pobliżu, które porzuciły pracę, żeby popatrzeć na niego, pospiesznie wróciły do wiązania siana zalegającego u ich stóp. Jednak gdy Henry szedł dalej wzdłuż szeregu, Valerie miała wrażenie, że jego wzrok spoczywa na niej dłużej, niż powinien. Chłopak zauważył, że Valerie wpadła w typowy dla siebie przekorny nastrój. Chciała zostać sama. Lecz kiedy odchodził, nie mógł się oprzeć, by na nią nie patrzeć. Krążyły plotki, że ponoć jako dziecko widziała Wilka, że to ją zmieniło i że odtąd już nigdy nie była taka jak przedtem. Gdyby ktokolwiek ją o to zapytał, milczałaby. Ale osada była mała i nie istniały tutaj sekrety. Henry zawsze wiedział, że Valerie jest inna, lecz sam też zawsze czuł się nieco inny od reszty. Pomyślał, że może mogliby być inni razem. Południowe słońce prażyło z samego środka nieba. Przypiekało pola tak, że pachniały jak spalone. Żeńcy osłonięci przed bezlitosnym skwarem pochylali się nad posiłkiem w cieniu pod drzewami rosnącymi na skraju pól -

jak zawsze mężczyźni w jednej, a kobiety razem w drugiej grupie. - Tylko spójrzcie na mnie! - Roxanne okręciła się, a nasiona traw posypały się wokół niej jak konfetti. - Czuję się jak krowa. - Masz tego pełno na sobie. - Rose skrzywiła się, wyciągając źdźbła z włosów. - Przestań kręcić się jak idiotka - syknęła Prudence. - Nie chcesz, żeby chłopcy uważali cię za dorosłą? Patrząc, jak Peter dołącza do reszty mężczyzn wokół beczek z wodą, Valerie przestała zważać na paplaninę przyjaciółek, brzmiącą dla niej jak gdakanie kur. Przez długą chwilę wycierała dłonie w spódnicę, uważając, by trzymać się z dala od niego. W kolejce po wodę Peter pochylił się, przyglądając się czemuś w torbie. Podniósł wzrok i znowu pochwycił jej spojrzenie. Zmroził ją wzrokiem. Czy powinna coś powiedzieć? Czekała bez słów, patrząc, jak jego oczy rozbłyskują. Czy to dlatego, że ją rozpoznał? Żniwiarze w kolejce za Peterem popędzali go. Zarzucił sobie torbę na ramię i przepchnął się przez pozostałych głodnych mężczyzn, zapominając o jedzeniu. Jedna z towarzyszek pociągnęła Valerie za spódnicę, więc dziewczyna niechętnie opadła na trawę, spoglądając za odchodzącym Peterem. Nad brzegiem rzeki kilku wieśniaków huśtało się na linie uwiązanej do najdalej wysuniętej gałęzi, zachęcając jeden drugiego do wskoczenia do zimnej wody. - Henry, dalej! - zawołał jeden z nich. Henry rzucił się z wysokiego brzegu, mocno chwytając się liny i puszczając ją w najwyższym punkcie luku, jaki zatoczyło jego ciało. Zanurzył się w wodzie, przepłynął kawałek i wyszedł na brzeg, szczękając zębami. Do brzegu podbiegł jakiś pies, szczekaniem oznajmiając swój zły humor.

Henry zawołał na niego. Kiedy pies do niego nie podszedł, chłopak, zdrętwiały z zimna, sztywnym ruchem rzucił mu patyk. Jednak uwagę psa zaprzątnął jego właściciel, który nachylił się, żeby nabrać wody. Któryś z przyjezdnych żniwiarzy. Niespiesznie przyłączali się kolejni - mężczyźni wyczerpani po całym dniu ciężkiej pracy, przygarbieni, powłóczący nogami. Lecz jeden podszedł do brzegu i stanął pośród nich wyprostowany, wysoki i ciemnowłosy. Henry rozpoznał go natychmiast. To był Peter. Serce Henry ego waliło jak miotem. Potrzebując chwili na zebranie myśli, wziął głęboki wdech i dal nura pod powierzchnię wody, sprawiając, że wszystko zniknęło. Otworzył oczy, by ujrzeć spokój zielonej głębi. W miejscu gdzie się znalazł, prąd nie był silny, więc Henry pozwolił mu się unosić, zawieszony w wodzie. Chętnie pozostałby tam na zawsze, w spokojnym świecie, w którym nie ma zmarłych matek. Ani tych, co je zabili. „Zostanę tutaj", postanowił pogrążony w toni umysł Henry'ego. Jednak jego płuca postanowiły co innego, z początku tylko przypominając o sobie, później wysuwając żądania, a w końcu grożąc eksplozją. Jego głowa wyrwała się nad powierzchnię. Oczy mruganiem pozbyły się wody. Spojrzał w stronę brzegu - i zamrugał raz jeszcze, żeby zyskać pewność. Żniwiarze już poszli. A Peter razem z nimi. Niektórzy z pozostałych chłopców umilkli, niespokojnie popatrując na Henry'ego. Panowała cisza, jeśli nie liczyć ptaka trzepoczącego się wśród pobliskich sosen. Ojciec Henry'ego zdawał się szczególnie zatroskany. Adrien spoglądał na syna z brzegu, ale chłopak uparcie nie patrzył mu w oczy. Zamiast tego odpłynął, młócąc wodę jak szalony, istny okaz krzepy. Mięśnie paliły go, jak gdyby miały

zaraz popękać. Mniejszy szok w zetknięciu z zimną wodą przynosił ulgę po wstrząsie wywołanym ujrzeniem Petera. Henry usiłował zmyć z siebie straszliwe wspomnienie dnia, kiedy ten opuścił wioskę. Lecz nawet gdyby dopłynął na kraniec świata, nie byłoby jeszcze dość daleko, żeby zostawić za sobą obraz ojca, człowieka twardego, wysokiego i silnego, zalewającego się łzami nad jego matką leżącą na drodze. Widok wpatrującego się w niego Henry'ego Lazara przyprawił Petera o mdłości. Zupełnie tak samo jak tamtego dnia, wiele lat temu. Musiał odejść, zanim Henry znów wyjdzie z wody. Znalazł wymówkę - powiedział mężczyznom, że powinni pomóc w rozstawianiu obozowiska dla kobiet. Dlaczego wrócił do wioski? Przez tyle lat Peter unikał Daggorhorn, miejsca okropnego wypadku. Walił młotkiem w kołek, bezlitośnie wciskając go w ziemię; rytm pomagał mu poukładać myśli. Przypomniał sobie, że coś w Daggorhorn zawsze go przyzywało. Jednak obawiał się tu przebywać. Z nią. W swej pamięci kochał ją za bardzo. Wtedy byli tylko dziećmi. Lepiej zatrzymać ją tam, gdzie była, zachować bezpiecznie niczym gładki kamyk. jadąc tu wozem, Peter dostrzegał drogę jakby we śnie, przyciągany nieodpartą siłą do wsi, którą niegdyś tak dobrze znał. Dziwne, ale wszystko, co widział, każdy zakręt drogi, przypominał mu o tej samej dziewczynie. Dziewczynie o ogromnych zielonych oczach. Ona zaś wciąż tu jest. Piękna. Urodą tak przemożną, że niemal sprawiającą ból. Ale przez to budziły się wspomnienia o przeszłości, którą usiłował wymazać z pamięci. Z pól dobiegł głos rogu, sygnalizując koniec posiłku, koniec wspomnień. Pora wracać do pracy.

„Dlaczego wróciłem?". Wójt, znużony nadzorca, dobierał w pary kobiety mające udeptywać siano na wozach z mężczyznami, którzy mieli im je podawać. Gęsta broda wójta zesztywniała w upale niczym stalowa wełna. Valerie spoglądała prosto przed siebie na rząd ciasno upiętych koków. Zerknęła też na lewo, na kolejkę mężczyzn, wypatrując jego. Coś przykuło jej uwagę w połowie rzędu. Bystre oczy Petera były w niej utkwione, a dzieląca ich przestrzeń zdawała się promieniować białym żarem. Valerie, nawet się nie zastanawiając, wyminęła kilka gorliwych kobiet stojących za nią i cofnęła się w kolejce. Będzie w parze z Peterem. Wójt brnął wzdłuż szpaleru mężczyzn i kobiet, poklepując ich po ramionach, by wyznaczać partnerów. Szorstką dłonią klepnął Valerie, a następnie Petera, i burkliwie mruknął: „ty i ty". Chociaż dziewczyna słyszała, jak wójt nadal mruczy te same słowa przy następnych parach w kolejce, poczuła, że w odniesieniu do niej i Petera mają magiczny wydźwięk, sprawiając, że ich więź stała się czymś rzeczywistym. Serce biło jej szybko, gdyż ciężko pracowali przez całe popołudnie, tak blisko i razem. Lubiła dotykać siana, które on dopiero co trzymał. A jednak ani razu się na nią nie obejrzał. Ale to właśnie ten brak spojrzeń znaczył więcej niż wpatrywanie się. Czy może Valerie tylko sobie to wyobrażała? Wójt kluczył między rzędami, nieustannie pilnując, więc nie nadarzyła się żadna okazja, żeby porozmawiać. Przez całe popołudnie byli na widoku. Wyglądało na to, że nie tylko Valerie zauważyła tego frapującego mężczyznę - lub go pamiętała. Za każdym razem gdy Valerie zamierzała się nachylić, gotowa coś powiedzieć, nadchodził ktoś, kto jej w tym przeszkadzał.

Dzień powoli chylił się ku końcowi, niebo przybierało mglisto szarozieloną barwę. Wójt stał nieopodal, skrzyżowawszy nogi, i przyglądał się żniwiarzom. Jego wielki, ciemny koń mrużył oczy i także się przyglądał, gdyż i tak nie było właściwie niczego innego, na co można by patrzeć, prócz zbierających się wieśniaków. A ci nie kwapili się jeszcze, by zostawić dzień za sobą. Wiedzieli, że im prędzej nadejdzie noc, tym prędzej nadejdzie także ranek. Napracowawszy się tak ciężko, nie nadawali się już do niczego; ręce bezwładnie zwisały im wzdłuż boków, ściskając nieprzydatne już narzędzia. Zbili się w gromadę niczym rój szarańczy i śmiali się hałaśliwie, jakby nic ich nie trapiło. Chłopcy bawili się w berka, uchylając się jeden przed drugim i ciągnąc się nawzajem za koszule; ich młode ciała odżywały po dniu odrętwiającej harówki. Upajali się chłodem, czując, jak ich spracowane dłonie przecinają kojące wieczorne powietrze, zamglone od pyłu z siana. Układając ostatnią wiązkę, Valerie zobaczyła, jak Peter pochyla się po torbę i szykuje się do odejścia. Teraz albo nigdy. - Peter... Wyprostował się; jego plecy, zwrócone ku niej, były jak ściana. Potem pomału obrócił w jej stronę twarz i napotkał jej oczy. Jego spojrzenie przebiło ją jak nóż. Zanim zdołała się powstrzymać, zapytała: - Czy pamiętasz? Zrobił krok w jej kierunku. Poczuła, jak gwałtownie narasta między nimi żar. - Jakże mógłbym zapomnieć? Radość odebrała jej siły. Nadzorca zadął w róg, a dźwięk poniósł się nad rdzawymi, skrzącymi się polami, oznajmiając koniec dnia i początek świętowania w obozowisku.

Peter przez chwilę zatrzymał jej spojrzenie, nim odwrócił się i odszedł. Ze swojego miejsca wysoko na wozie Valerie patrzyła, jak znika wśród drzew.

5 Dalej, nad brzegiem rzeki, jakiś żniwiarz garściami rwał pierze z martwego kurczaka, beztrosko rzucając je na ziemię. Nad ogniskiem wieśniacy piekli kolejnego ptaka, obracając długi rożen. Rześka woń świeżo skoszonej trawy, zebranej w nieforemne kopy, rozbudzała w wieśniakach zwierzęce instynkty. Mimo wyczerpania przepełniały ich żądze. Valerie patrzyła, jak mężczyźni ustawiają olbrzymie baryłki, które po opróżnieniu można wykorzystać do zjeżdżania ze wzgórza. Takie same beczki jak te, w których Valerie i Peter spędzili kiedyś nieco czasu, kryjąc się przed dorosłymi. Zewnętrzny świat sprowadzał się wtedy jedynie do stłumionego hałasu dobiegającego spoza ich drewnianego zamknięcia, w którym kucali, chichocząc. Jej wspomnienia chwil z Peterem były gładkie i zwarte niczym jajka, które można wziąć i trzymać w ręku. „Jak mógłbym zapomnieć?". Nowe wspomnienie przebiło się przez stare. Ktoś grał teraz na flecie wpadającą w ucho melodię. Ojciec Valerie jadł w rytm muzyki, teatralnie głośno chrupiąc przy każdym trylu. - Pomaga na trawienie - odezwał się Cesaire, kiwając głową fleciście. Valerie dopiero teraz zobaczyła ojca po raz pierwszy tego dnia. Wgryzła się w największe kurze udko, już drugie. Prudence zazdrośnie zmierzyła dłońmi drobniutką talię towarzyszki, stykając palce. - To niesprawiedliwe - powiedziała. Rose odciągnęła dziewczęta na bok i poprowadziła je nad brzeg rzeki, żeby pokazać im starą łódkę z wiosłami, tego popołudnia zawczasu ukrytą nad wodą. Łódka była wyblakła od słońca, upstrzona ptasimi odchodami i zniechęcającymi brązowymi plamami, śladami po mulistej wodzie.

- Nada się - oznajmiła Valerie, z aprobatą kiwając głową. Wracając znad rzeki, Valerie dostrzegła, że Peter wrócił oraz że wójt zatrzymał się przed nim. - Jutro wycinamy sosny i przydałby nam się chłop taki jak ty. Najmiemy cię. - Dobrze pracujesz - dodał Cesaire, nieproszony. Valerie była zaskoczona, że jej ojciec zabrał głos, ale też i zadowolona. Peter słuchał z niezdecydowaną miną. - Dostarczymy ci siekierę - powiedział wójt. Miał tłuste policzki i grubo ciosane rysy. Peter wyjął własną siekierkę, którą nosił na plecach, i obrócił ją w ręku. - Mam swoją. Za wycinkę drzew chcę podwójną zapłatę. Wójt uniósł brew, lecz rad nierad zgodził się na cenę. Chłopak rzeczywiście dobrze pracował. Skosił więcej trawy niż ktokolwiek inny. - Dobrze. - Odwrócił się. - Mężczyźni na głazach po drugiej stronie rzeki! Kobiety zostaną na tym brzegu. Zgodnie z tradycją mężczyźni i kobiety rozstawiali osobne obozowiska. Pomimo że wszystko zorganizowano tak jak zawsze, matka Prudence zamartwiała się. W tym roku jej córka była tu po raz pierwszy, a opowiadano, że dawno temu Wilk zabił tutaj kogoś. Niektórzy mówili, że to było dziecko, niektórzy zaś, że chodziło o trzy dziewczynki, które oddaliły się podczas kąpieli w rzece. Jeszcze inni, że była to kobieta, która uciekła po tym, jak przyłapano ją z kochankiem. Tak jak w przypadku większości opowieści o Wilku, nikt nie był do końca pewien, co się przydarzyło i komu. Wszyscy wiedzieli tylko, że coś się komuś stało.

- Mam nadzieję, że będziemy tutaj bezpieczne. Może mój mąż mógłby zostać. - Matka Prudence zawsze wyglądała, jakby właśnie miała kichnąć albo się rozpłakać. - Matko - odparła stanowczym tonem Prudence - nie ma się czym martwić. Wilk zabrał zeszłej nocy jagnię z ołtarza. Jesteśmy bezpieczni przez kolejny miesiąc. - Zostają tylko kobiety - wtrąciła szorstko inna niewiasta. - Nic wam nie będzie. - A więc dobrze, dziewczęta. - Matka Prudence zwołała dziewczyny bliżej siebie, żeby poinstruować je na osobności. Dopilnujcie, żeby spać z butami pod poduszką. Przecież nie chcecie, żeby je wam ukradziono w nocy. Dziewczęta przytaknęły z udawaną powagą. Przywykły już do jej dziwactw. - Ale zaczekajcie, on jeszcze nie śpiewał. To wam się spodoba - zawołał jeden z parobków, machając na przysadzistego mężczyznę, którego nos sterczał z twarzy jak ogórek. - No to zaśpiewaj nam piosenkę. Do dzieła - polecił wójt, jak zawsze rzeczowy. - Ależ nie mógłbym - odpowiedział krępy żniwiarz z fałszywą skromnością. - Tak, mógłbyś. - Och, no cóż, rzeczywiście. Chyba bym mógł. Jego piosenka była zawiłą i piękną balladą. Wieśniacy rozsiedli się wygodnie i dali się porwać dźwiękom, które niosły się po wodzie, otulały drzewa i łączyły wszystko w jedną całość. Valerie zamknęła oczy, ale otworzyła je znowu, gdy poczuła, że ktoś się zbliżył. To był Peter. Podszedł bardzo blisko; jego oddech ogrzewał jej ucho. - Odszukaj mnie później. Śmiało odwróciła się, żeby spojrzeć mu w twarz.

- Jak? - Z tak bliska był niepokojąco przystojny. Gęste ciemne włosy opadały mu na jedno oko, - Wypatruj mojego światełka. Mogła jedynie przytaknąć, oszołomiona reakcją własnego ciała. Zdołała się opanować, lecz wtedy on już zniknął. Gdy mężczyźni odpłynęli łodziami do własnego obozowiska na drugim brzegu rzeki, dziewczęta zebrały się w namiocie, który dzieliły z matką Prudence. Siedząc w kręgu i wijąc wieńce, które miały służyć do przyciśnięcia wierzchołków stogów, czekały, aż sen ogarnie ich niespokojną opiekunkę. Wcześniej rozłożyły się na równym kawałku ziemi i skupiły wokół wielkiej latarni z wyciętym wzorem: kropki i zawijasy promieniowały blaskiem dochodzącym z jej środka, rzucając cały wachlarz kształtów na ziemię i wydymające się płócienne ściany namiotu. - Herbatka - szepnęła Prudence, wyciągając otwartą dłoń. Jej matka nie wykazywała żadnych oznak senności. Akurat tej jednej nocy, kiedy wolały, żeby zasnęła, niepokój nie pozwalał jej spać, a Prudence chciała mieć pewność, że matka nie obudzi się przy pierwszym trzasku polana w ognisku. Valerie wygrzebała z czeluści swojej torby woreczek z babciną usypiającą herbatką z szałwii. Prudence wyszła przed namiot, żeby przygotować napar. Jej oczy błyszczały, gdy pochylała się nad dogasającymi węglami w ognisku. Dała nura z powrotem do wnętrza namiotu i wręczyła każdej z dziewczyn po kubku zwykłej herbaty, zachowując specjalny napar na ostatni kubek, który podała swojej matce. Czekały, aż go wypije, starając się nie okazywać przesadnego zainteresowania. - Dziękuję. - Matka Prudence uniosła kubek do ust, po czym go odstawiła. - Za gorąca - powiedziała, krzywiąc się.

Dziewczęta spoglądały jedna na drugą. Jednak wkrótce matka, na swój pospieszny, nerwowy sposób, znowu podniosła naczynie. Kiedy sączyła napar, dziewczęta gawędziły o wszystkim i o niczym. Wydawało się, że zioła nie wywołują żadnego efektu. Ale gdy za parę chwil dziewczęta się obejrzały, ona już zwinęła się w kłębek pod kocem. - No już, dziewczęta, kładźcie się. - Tyle tylko zdołała powiedzieć, podpierając się na łokciu, zanim powieki zbyt zaczęły jej ciążyć. Niedługo potem zapadła w sen i leżała na ziemi, chrapiąc. Dziewczęta odsłoniły wejście do namiotu - swoje okno na zupełnie ciemne obozowisko mężczyzn po drugiej stronie rzeki, nie mogąc się doczekać, by zobaczyć, co też przyniesie noc. Prudence głośno zakasłała na próbę. Jej matka ani drgnęła. Teraz mogły rozmawiać swobodnie. Roxanne nie była w stanie ukryć podniecenia. - Valerie, widziałam, jak Henry patrzył dzisiaj na ciebie. - Nie wiem, co robić - wyrzuciła z siebie Valerie. - Też mi się tak zdaje. To znaczy, on jest miły. Ale to... tyle. - Miły! Valerie, on jest bogaty! - Zabiłabym, żeby się znaleźć na twoim miejscu stwierdziła Prudence z przekonaniem. - Nie powinnaś odrzucać takiej okazji. - Sama nie wiem - Valerie zadumała się, rozmyślając o tym, jak się czuła na widok Petera. - Jak to niby jest, kiedy się jest zakochanym? - Jeżeli nie wiesz, jak to jest, to najwyraźniej nie jesteś zakochana - rzuciła szorstko Lucie w nietypowy dla siebie sposób. Valerie poczuła się dotknięta. Jednak miała świadomość, że chociaż Lucie sprawiała, iż inni ludzie z miejsca ją uwielbiali, coś nie pozwalało jej stać się dziewczyną, w której zakochałby się każdy chłopiec.

Wiedziała, że to drażliwy temat, milczała zatem, podziwiając własny takt. - Czy uwierzycie, że Peter wrócił? - spytała Roxanne, rozczesując palcami swoje płomienne włosy, żeby wyłuskać wszelkie pozostałości źdźbeł. - Nie - odparła Valerie, zadowolona ze zmiany tematu, dopóki nie zdała sobie sprawy, że i w tej kwestii nie może mówić otwarcie. Zatopiona w myślach pokręciła głową. - Nie, naprawdę nie wierzę. - Nie do wiary, jaki jest przystojny. - Ja myślę, że wygląda jak szubrawiec! - Lucie trzymała wyimaginowany sierp i naśladowała czujny chód Petera, rozśmieszając dziewczyny do łez. Zamykała oczy, kiedy się śmiała; było to coś, co Valerie zawsze lubiła u swojej siostry. Jednak Prudence zachowała powagę. - Czy sądzicie, że on zabijał ludzi? - Kogo na przykład? - zaciekawiła się Roxanne. - Na przykład kobiety. Roxanne wyglądała na zakłopotaną. - A mnie się zdaje, że kiedyś byłaś jego najlepszą przyjaciółką - powiedziała Prudence do Valerie. - Kiedyś wszystko robili razem - odparła Lucie z nutą zazdrości. Valerie była zaskoczona. Lucie jakby nie była sobą. - Zanim został zabójcą - Prudence rozkoszowała się, że może to powiedzieć. Dziewczęta zamyśliły się nad tym. Valerie zawsze obawiała się poznania dokładnych szczegółów tego, co się wydarzyło. To był wypadek. Kiedy Peter i jego ojciec przestępca salwowali się ucieczką z wioski, ich koń stanął dęba ze strachu, spłoszony przez motłoch z pochodniami, i matka Henry'ego została uderzona kopytem. Valerie znała tylko mglisty opis wypadku, gdyż była za mała, by wtedy jej o nim opowiadano, później zaś temat był zakazany. W

Daggorhorn już tak było. Dramaty zdarzały się i odchodziły. Trzeba było się z nimi uporać i koniec. Lecz Valerie wiedziała, że Henry nigdy sobie z tym nie poradził. - Czekajcie - odezwała się Prudence. - Mam coś. Sięgnęła do swojego tobołka i wyjęła kilka kufli. Podkradła trochę piwa z kory dębu, które jej ojciec warzył w ogromnej kadzi za szopą dla zwierząt. - Pomyślałam, że nie zauważy, jak będzie o kilka kufli mniej - oznajmiła. Dziewczęta po kolei nalewały sobie małe porcje piekącego płynu, ale Rose wykazywała największy zapał. - Słyszałam, że można od tego oślepnąć. - Lucie nachmurzyła się, zanim sięgnęła po trunek. Valerie spróbowała i wypluła. - Smakuje jak zgniła owsianka. Prudence spojrzała na nią z urazą. Jej także nie smakowało, ale poczuła, że werdykt Valerie przynosi ujmę jej ojcu. - Świetnie, tym więcej dla nas - odwarknęła. - Roxanne? - Rose podała jej kufel, drocząc się z nią, bo już znała odpowiedź. - Ja też to słyszałam. O ślepnięciu. - Roxanne wyglądała na przypartą do muru. - Gdyby nie to, spróbowałabym dodała pospiesznie. - Jak sobie chcesz. - Rose wzruszyła ramionami. Ośmielona trunkiem, wyrzuciła z siebie to, czym najwyraźniej koniecznie chciała się podzielić. - Henry może i patrzył na ciebie, Valerie, ale to mojego ramienia dotknął, kiedy w tym tygodniu mijał mnie w kościele. - Jak dotknął? - spytała Roxanne. - Bardzo łagodnie i uroczo. - Rose zademonstrowała na Valerie. W przypływie rzadkiej dla siebie dziewczęcej powagi, spytała: - Jak myślicie, czy to flirtowanie? - Tak myślę! - Roxanne była optymistyczna.

Lucie oblała się rumieńcem. Rozmowy o chłopcach zawsze wprawiały ją w zakłopotanie. - Kiedyś będziesz musiała stawić im czoło, Lucie - łajała ją Roxanne. - No przecież na pewno myślisz o kimś, że jest urodziwy... Lucie rozpromieniła się, a w jej oczach pojawiły się łzy zarówno z rozbawienia, jak i zażenowania. Śmiejąc się, pochyliła się i ukryła twarz w spódnicy Valerie. Rozmowa dziewcząt ucichła, gdy nocna czerń stała się zupełnie nieprzenikniona. Razem czuły się dobrze także wtedy, gdy milczały, wsłuchując się tylko w przyrodę dokoła. Valerie spoglądała w dół na Lucie, która zasnęła z głową na jej kolanach, z policzkiem na splecionych dłoniach. Zabawne, ale niekiedy miała wrażenie, jakby to ona była starszą siostrą. - Czy zastanawiałyście się kiedyś - zaciekawiła się Rose, nachylając się do środka kręgu - jak Henry wygląda... - Jak wygląda? - Roxanne, zbita z tropu, zmarszczyła piegowaty zadarty nosek. - ...bez ubrania? - wypaliła Rose. - Uch! Nie! A ty? Rose uśmiechnęła się szelmowsko i zarzuciła włosami. - No chyba tak, skoro pytam. - Scena, którą wyobrażała sobie Rose, obejmowała też, a jakże, trzaskający ogień, udrapowane futra i puchary pełne wina. - Ja raz widziałam ojca - wtrąciła Prudence. Dziewczęta zapiszczały jednogłośnie zarazem z przejęciem, jak i z niesmakiem, po czym prędko ucichły. Napar naparem, ale mogłyby obudzić matkę Prudence. Lucie, wciąż z głową na kolanach Valerie, obudziła się na dźwięk ich pisków akurat w chwili, gdy Valerie dostrzegła sygnał od Petera - słabo migoczącą świecę po drugiej stronie rzeki.

- Chodźmy! Lucie spojrzała na nią sennie. - Skąd taki pośpiech? - spytała, mrużąc oczy. Dobrze znała swoją siostrę. Zbyt dobrze. - Stąd, że... - Valerie zastanawiała się gorączkowo. Marnujemy czas. Musimy przepłynąć rzekę teraz, zanim napar przestanie działać. Dziewczęta popatrzyły po sobie, a potem na chłodną rzekę uparcie obmywającą brzeg. Valerie miała rację. Nadszedł czas.

6 Łódka sunęła w dół rzeki, a wiosłujące dziewczęta nawet nie podejrzewały, że Valerie prowadzi je w stronę światła świecy będącego sygnałem od Petera. Światełko zgasło, lecz ona nie spuszczała z oka miejsca, w którym wcześniej migotało, i wiedziała dokładnie, dokąd w ciemnościach powinny się udać. Roxanne niespokojnie wychyliła się z łódki, przyglądając się swojemu falującemu odbiciu w płynącej wodzie. Pomyślała, że rzeka wygląda jak atramentowa krew, ale usiłowała przekonać samą siebie, że bardziej przypomina to sok jeżynowy. Prudence skorzystała z okazji. Opierając dłonie na obu burtach, zakołysała łódką, aż przyjaciółka z wrzaskiem opadła z powrotem na swoje miejsce. Prudence zaśmiała się złośliwie; dzika wesołość rozjaśniła jej oczy. Roxanne łypnęła na nią gniewnie i ochlapała ją wodą. Dziewczęta wypatrzyły trzy osobne ogniska ukryte pod drzewami na brzegu i zaczęły wprawnie wiosłować w ich stronę. One wiedziały, jak robi się rzeczy, których inne dziewczęta nie potrafiły. Przyłożyły się do wioseł, więc łódka szparko sunęła po rzece niczym samotny ptak. Przelotnie brały pod uwagę możliwość, że ktoś odkryje ich małą wycieczkę, ale nie zamierzały się tym przejmować. Były młode i wolne - a ryzyko wydawało się warte tego, by je podjąć. Widząc, że sygnał od Petera znowu płonie, Valerie skierowała łódkę na lewo. Gdy zmieniła kierunek, Lucie zgubiła wiosło. Wychylając się, żeby je odzyskać, zbyt prędko przeniosła ciężar ciała, powodując, że rzeka przelała się ponad krawędzią burty i wdarła do łodzi.

Dziewczęta wrzasnęły, gdy woda zaczęła chlustać do środka. Od razu się zorientowały, że to zniweczy ich kamuflaż. - Skaczcie do wody i przewróćcie łódkę! Ukryjcie się pod spodem! - Valerie chciała krzyczeć i szeptać jednocześnie. Wzięły zatem głęboki wdech i dały nura do wody, wywracając przy tym łódkę do góry dnem. Chwytając się nawzajem pod wodą, wpłynęły pod łódź. Podniosły głowy, żeby odszukać kryjówkę wypełnioną powietrzem. Spódnice wlokły się za nimi jak całuny. Nie było to nic miłego. Włosy ociekały im wodą, a sukienki całkiem przemokły - po tym wszystkim, co wcześniej zrobiły, by ładnie wyglądać dla chłopców. A teraz znalazły się tutaj, w brudnoniebieskim podwodnym świecie pod gnijącą łódką, wściekle przebierając nogami - nikt jednak nie mógł tego zobaczyć, nawet one same. Raptem wszystkie uznały, że sytuacja jest szaleńczo zabawna, i mimo woli po cichu zaczęły się skręcać ze śmiechu. Poddały się po chwili, pozwalając, by ich śmiech poniósł się piskliwymi tonami w nocnych ciemnościach, lecz jednocześnie starały się zachowywać jak najciszej. Pod łodzią dźwięki brzmiały jak wewnątrz muszli. Valerie zaczynała się podobać rola przywódczyni. - Musimy się wydostać - oznajmiła, stwierdzając rzecz oczywistą. - I to po cichu - upomniała towarzyszki. Próbowały nasłuchiwać, czy na brzegu pojawiło się jakieś poruszenie. Roxanne z powagą skinęła głową sama do siebie, jak gdyby Valerie właśnie powiedziała coś bardzo mądrego. Prudence przewróciła oczami, poirytowana nieznaną dotąd władczą stroną przyjaciółki. Po chwili, słysząc jedynie szmer wody oblewającej łódkę, Valerie uznała, że będą bezpieczne.

- Dobrze, zatem do roboty. Raz, dwa, trzy... Podnosimy! odezwała się rozkazującym tonem, choć nie było takiej potrzeby. Łódź z donośnym pluśnięciem wylądowała na lewej burcie. Dziewczyny przebrnęły przez płytką wodę na brzeg, wlokąc za sobą łódkę i czując się bardzo głupio. Ciężar nasiąkniętych wodą spódnic sprawiał, że każdy krok był jeszcze wolniejszy i bardziej upokarzający. - Tutaj - rozległ się głośny szept. Wpatrując się w ciemność, dziewczęta nie były w stanie dostrzec, kto to powiedział. Spojrzały po sobie nawzajem, a zanim uwiązały łódź do drzewa, każda usiłowała zgadnąć, czy mógł to być jej własny, przez nią samą wyznaczony chłopiec. Gdy człapały wzdłuż brzegu, Valerie wypatrywała Petera. Ognie tańczyły, strzelając pod niebo, i dziewczyny podeszły do najbliższego ogniska, myśląc o tym, jak niechlujnie teraz wyglądają. Lucie wysunęła się naprzód, lecz szybko zawróciła, szepcząc: - To tato Rose! - Hej tam? Kto tam jest? - dobiegł je głos dochodzący z kręgu mężczyzn skulonych wokół ogniska. - Wybaczcie nam - odpowiedziała Lucie, udając głos staruszki. Piątka dziewcząt zbiła się w ciasną gromadkę i próbowała skurczyć, rozpaczliwie tłumiąc chichoty. Młodzieńcy muszą być przy następnym ognisku. Gdy zbliżyły się do rzucanego przez nie światła, Valerie dostrzegła przez wirujące iskry wzbijające się w górę, że wśród siedzących wokół nie ma Petera. Żniwiarze, którzy tam byli, ucieszyli się na widok podchodzących do nich dziewczyn, choć wyglądali na zaskoczonych. - To wy, dziewczęta, aż tutaj? - No tak!

- A jak to? Dziewczęta popatrzyły jedna na drugą. Czyżby nie wiedzieli? - Hm... Lucie wtrąciła się do rozmowy. - Wybaczcie. My zawsze przepływamy na tę stronę, kiedy obozujemy. - Nie było to kłamstwo. Nigdy wcześniej nie obozowały. Młodzieńcy spojrzeli po sobie. - My się nie skarżymy. Dziewczęta wzruszyły ramionami. Chłopcy nie byli zbyt bystrzy, ale byli zabawni. Roześmiali się, kiedy zobaczyli, jakie mokre i potargane są dziewczyny, lecz nie śmiali się aż tak, żeby wprawić je w zakłopotanie. Zachowywali się nawet rycersko, z całej siły starając się nie zerkać na bluzkę Rose, która zmoczona opadła jeszcze niżej, ukazując jej pełne kształty. Rose nie uczyniła nic, żeby to zmienić. Kiedy wszystkie suszyły się przy ognisku, Lucie zabrała się za plecenie wianków z trawy i koniczyny, zręcznie przebierając palcami pomarszczonymi od wody. - Nie ma tu żadnych kwiatów - poskarżyła się cicho, nie zwracając się do nikogo konkretnie. - To musi wystarczyć. Rozchmurzyła się po chwili, widząc, że jej praca posuwa się naprzód. Chwilę później jeden ze żniwiarzy - chłopiec Rose albo Prudence, zależnie od tego, którą by spytać - wyjął skrzypki. Nie grał najlepiej, ale to nie miało większego znaczenia. Dziewczęta słuchały, a ogień trzaskał, wyrzucając drobniutkie płatki popiołu, które wlatywały im do oczu. Rose zatańczyła boso przed skrzypkiem, próbując wciągnąć do zabawy inne dziewczęta. Jej spódnica kołysała się, a ciemne włosy lśniły, gdy już wyschły w cieple bijącym od ognia. Prudence i Roxanne wzięły się za ręce i bez entuzjazmu zatańczyły kółeczko. Rose pomyślała, że byłoby łatwiej, gdyby wypiły z nią więcej piwa. Lucie podeszła i

nałożyła każdej na głowę wianek z koniczyny. Wróciła na swoje miejsce z własnym wiankiem, niezadowolona z tego, jak połączyła końce. - Czy to ty trzymałeś to migoczące światełko? - Rose zwróciła się do skrzypka przyciszonym głosem, żeby zachęcić go do wyznania. Lecz on nie wiedział, o czym ona mówi. - Migoczące światełko? Gdzie? - Rozejrzał się dokoła, nie chcąc, żeby coś mu umknęło. Rose wydęła wargi. To chyba nie on. Grupa była zbyt zajęta, by zauważyć, że Valerie oddala się od ogniska i znika w ciemnościach. Po omacku znajdując drogę przez ciemne pole, muskała dłońmi źdźbła trawy, suche i drapiące na końcach. Kiedy przesuwała palcami po właściwej stronie źdźbła, od samego dołu po wierzchołek, wydawało się gładkie, lecz gdyby przypadkiem zadrasnęła opuszkę tą złą stroną, źdźbło zraniłoby ją okrutnie niczym tysiąc maleńkich noży. Czekała, wypatrując w mroku Petera, ale niczego nie widziała ani nie słyszała. Nigdy wcześniej nie czuła się nieswojo, gdy zostawała sama - często wolała, żeby tak było, i lubiła to - ale samotne wyczekiwanie na drugą osobę sprawiło, że wydała się sobie niemądra i śmieszna. Nagle znienawidziła siebie i znienawidziła Petera. Zawróciła w stronę ogniska, mówiąc sobie, że już nigdy więcej nie dopuści do sytuacji, w której czułaby się tak głupio. Kiedy ze złością brnęła przez trzciny, nagle dostrzegła migotanie świecy w lesie. Raptownie nabrała powietrza i jej postanowienie znikło, zanim jej serce zdążyło uderzyć kolejny raz. Wkroczyła w mroczną gęstwinę lasu, a ten ożył. Ptaki i owady nawoływały i brzęczały każdy na swój sposób, układając złożone pieśni, tworząc przedziwne analogie i kontrasty. Valerie wyczuwała słabą słodką woń wydzielaną

przez drzewa w nocy, słyszała szelest suchych liści pod stopami. Jednak świeca znikła. - Peter? - Valerie odezwała się szeptem. Ostrożnie stawiała stopy, zastanawiając się, czy może tylko wyobraziła sobie to światło i czy rzeczywiście nie jest tak żałosna, jak jej się zdawało jeszcze parę chwil temu. Ale co to, tu na ziemi? Znak? W kształcie... strzałki? Kiedy ze znużeniem nachyliła się, żeby wykluczyć taką możliwość, tak jak to robiła niezliczone mnóstwo razy wcześniej, poczuła ciężkie, wilgotne pchnięcie w plecy. Lekkie sapnięcie. Oddech uwiązł jej w gardle. - Wsiadaj - usłyszała, gdy się odwróciła. To były mokre, aksamitne końskie chrapy. Peter pojawił się nad nią na tle nocnego nieba, luźno trzymając wodze. Ręka wyciągnęła się po nią, a ona ją przyjęła. Była szorstka, pokryta odciskami i ciepła. Mocno chwyciła jej dłoń i Valerie, nawet się nie zastanawiając, pozwoliła się podnieść. Znalazła się na koniu i dopasowała swoje ciało do ciała Petera. Niepewnie otoczyła go ramionami w pasie, a potem ścisnęła mocniej, gdy koń ruszył z miejsca. Kroczył przez polanę powoli i ostrożnie. Valerie pochylała się do przodu razem z Peterem, unikając nisko zwieszających się gałęzi. Nie rozmawiali. Dziewczyna odkryła, że wcale nie musi wiedzieć, kim jest ten nowy Peter; że to dobrze, iż tego nie wie, i że tak naprawdę lepiej nie wiedzieć. Wtedy Peter znalazł to, czego szukał - ścieżkę przecinającą las. Gdy kazał wierzchowcowi pogalopować, Valerie objęła go mocniej i pojechali przez las, szybcy i wolni. Wtulona w jego ciało dziewczyna przypomniała sobie dreszczyk emocji, kiedy byli mali i razem biegli przez las tak chyżo, że wiatr gwizdał im w uszach. To doznanie wciąż było żywe, ale o ileż więcej teraz oznaczało.

Koń przyspieszył bieg; szybki tętent kopyt zagłuszył łomot jej serca. Wiatr przeczesywał jej włosy. Ona, Peter i zwierzę stali się sobie tak bliscy i tak potężni, że zdawało się, iż będą tak mknęli zawsze razem, w locie. Lecz w końcu Peter zawrócił konia. Pozwalając mu iść stępa, wsłuchując się w jego ciężki oddech, nadal nie przerywali ciszy. Raptem glos jakiegoś mężczyzny zmącił spokój, wykrzykując: - Hejże! To mój koń! Wracaj no tu! Do Valerie nawet nie dotarło, że koń nie należał do Petera. Z niedowierzaniem uśmiechnęła się w ciemności. Peter rzeczywiście był niebezpieczny. - Zaczekam tu, kiedy będziesz odprowadzał konia. - Nigdzie się nie ruszaj - odpowiedział, pozwalając jej zsiąść. Patrząc na jego sylwetkę ginącą w mroku, gdy odjeżdżał, żeby zwrócić konia, Valerie poczuła ucisk w piersiach - tak jakby coś rozsadzało ją od środka, jakby starało się zapuścić tam korzenie i wzrosnąć. Może tak właśnie jest, gdy ktoś się zakocha. Starała się przypomnieć sobie dotyk ciała Petera, by poczuć go mimo jego nieobecności. Pachniał starym metalem i wyprawioną skórą. Ten niebezpieczny chłopak, koniokrad. Oczekiwała na jego powrót, zastanawiając się, co się potem wydarzy. Nagle usłyszała głośny trzask gałęzi i rozejrzała się dokoła. Niczego nie zobaczywszy, spojrzała w górę, na plątaninę gałęzi nad głową. Pomiędzy nimi widać było skrawki nieba i Valerie mogła zobaczyć chmury rozpływające się i ulatujące w nicość. Jednak dwie pozostały i rozsunęły się na boki, okalając księżyc. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że księżyc jest w pełni. I że jest czerwony.

Zdezorientowana, nie wiedziała, co myśleć. Pełnia księżyca była wczorajszej nocy, więc jak...? Krew zastygła jej w żyłach, gdy to do niej dotarło. To było coś, o czym mówili starsi, choć bez przekonania. Milkli, ilekroć padało pytanie, i zrzędzili tylko, gdyż nikt nie był pewien odpowiedzi. Wiedzieli jedynie, że nie wróży to nic dobrego, zupełnie jak czarny kot albo stłuczone lustro. Krwawy księżyc. W oddali rozległ się niesamowity pomruk. Valerie poderwała się z miejsca, wypadając z lasu i biegnąc w stronę brzegu rzeki. Tam panował już rwetes, a chmara ludzi zakosami jak trzmiele mknęła ku bezpiecznemu schronieniu. Wszyscy się rozproszyli, wspinali do łodzi i wiosłowali w kierunku wsi. Valerie zobaczyła, jak Roxanne i Rose pędzą w stronę łódki tuż przy brzegu, w panice rozchlapując wodę. Kilku żniwiarzy już do niej wsiadło - nie zostało więc wiele miejsca. Valerie pędem ruszyła ku nim, wskakując do wody sięgającej pasa. - Dziewczyny, zaczekajcie! - Wsiadaj! - Roxanne pociągnęła Valerie za rękę, wciągając ją do łódki. - Czekajcie! Gdzie jest Lucie? - Ona i Prudence popłynęły jako pierwsze - odparła Roxanne, pospiesznie wskazując ręką na łódź znajdującą się już w połowie rzeki. - Wsiadasz czy nie! - ponaglił jeden z parobków, gdy odpychali się wiosłami od brzegu. Wszelkie uprzejmości znikły w obliczu zagrożenia. Kiedy znaleźli się na rzece, Valerie obejrzała się na brzeg, niknący już w ciemności, ponieważ mężczyźni wiosłowali z całych sił. Czekała tam jeszcze jedna łódka i zaledwie kilku

ludzi. „Peter znajdzie sobie w niej miejsce", uspokajała samą siebie Valerie, choć lęk wzbierał jej w piersi. - Pełnia księżyca była wczoraj - skarżył się jakiś głos z jednego z wozów, na które wszyscy się wspięli. Wójt kazał je naszykować, by czekały gotowe do drogi, gdy tylko łodzie opustoszały. Drewniane fury trzeszczały, wpadając w obręb zniszczonego obwarowania osady. Mężczyźni wyskoczyli, żeby zatrzasnąć za sobą olbrzymie drewniane wrota. - Dzisiejszej nocy powinniśmy być bezpieczni. - Krwawy księżyc powrócił! W wozie toczącym się przez wieś wszyscy gadali jeden przez drugiego głosami pełnymi zdumienia. Kilkoro starszych ludzi zażarcie sprzeczało się o to, jak często widywali taki księżyc - dwa czy trzy razy w życiu. Gdy fura zatrzymywała się wzdłuż szeregów domostw, rozlegały się okrzyki: „Noc Wilka! Wszyscy do środka!". Valerie zeskoczyła z wozu i popędziła do domu, mając nadzieję, że Suzette przespała całe to zamieszanie. Ale matka czekała na nią na górze, szczelnie otulona niebieską chustą. Jej świeca oświetlała ganek; chwiejne światełko padło na Valerie. Widząc córkę, Suzette wydała westchnienie ulgi. - Och, dzięki Bogu. - Spuściła drabinę. - Matko? - Valerie zastanawiała się, czy Suzette już wie, że ona i Lucie wymknęły się z obozowiska kobiet. - Twój ojciec was szuka! - Przepraszam. - Wydawało się, że ta wieść do niej nie dotarła. - Gdzie Lucie? - Z Prudence. - Valerie była zadowolona z siebie. Powiedziała prawdę, nie zdradzając ich udziału w żadnych wybrykach. Suzette ostatni raz wyjrzała na drogę, teraz już spokojna.

- Twój ojciec na pewno tam wstąpi. Trzeba cię położyć do łóżka. Leżąc w ich wspólnym pokoiku na poddaszu, Valerie tęskniła za bliskością Lucie - dziwnie się czuła bez siostry u boku. Usłyszała bębnienie deszczu. Wkrótce przeszedł w grad spadający na ziemię potężnymi falami, zbyt szybko dla ludzkiego oka, by rozróżnić poszczególne bryłki. Nadchodziła zima, więc burza z piorunami niosła zimno, rycząc jak rozgniewany Bóg. Valerie rozmyślała o Peterze. Pojawiały się rozbłyski, po których znowu wszystko ogarniał mrok. Otoczony burzowymi chmurami księżyc wydawał się brudny, a jego czerwony poblask plamił niebo. Tej nocy dziewczyna śniła o tym, że lata.

7 Pamiętam, że byłam jeszcze dziewczynką - opowiadała Suzette, siedząc na niskim stołku. - Miałam jedenaście lat, kiedy zobaczyłam mój pierwszy krwawy księżyc. Byłam młoda i szalałam za pewnym chłopcem. To było prawie romantyczne. - Dziewczęcym gestem okręciła na palcu pasemko falujących włosów, które sięgały jej ramion. - Tylko że oczywiście było też okropne. Pogrążona we własnych rozmyślaniach Valerie nie słuchała jej opowieści. Rano, gdy czekało tyle zajęć, strachy minionej nocy wydawały się bez znaczenia, a panika nieuzasadniona. Ugniatając bryłę twardego, niepoddającego się dłoniom ciasta, przeskakiwała od jednej myśli do kolejnej. Stwierdziła, że nie martwi się o Petera, ponieważ najwyraźniej on wie takie rzeczy, których inni ludzie nie wiedzą. Czuła, że mógłby ją nauczyć swoich sekretów i opowiedzieć jej o świecie. Czuła też, że mógłby nadać kształt wielu rzeczom, tak jak niegdyś rzeźbił świątki z nieforemnych kawałków drewna. Ale - napomniała samą siebie - on przybył tu tylko do pracy w polu... A jej rodzina nigdy nie pozwoliłaby jej z nim być ze względu na jego przeszłość we wsi. Valerie z całych sił nacisnęła na ciasto - nagle rozgniewana trudnym zadaniem i koniecznością spędzania pięknego dnia w domu. Wczoraj był ostatni dzień jesieni, nadszedł pierwszy dzień zimy. Gdy obudziła się tego ranka, podeszwy stóp miała napięte i suche od zimna. Lubiła to. Usłyszała głosy na zewnątrz, lecz nie potrafiła stwierdzić, do kogo należą, dopóki nie zabrzmiał śmiech. Zuchwały śmiech Rose. Nadstawiła ucha, by usłyszeć, czy Lucie jest z nią. Ona znacznie lepiej znała się na wypiekach niż Valerie i jak zwykle pomogłaby jej po skończeniu własnych zajęć. Lecz tym razem się wymigała, zostając na noc u Prudence.

- Tak czy owak - dokończyła Suzette, uzmysławiając sobie, że Valerie nie słucha - chyba mamy już dosyć placków. - Stanowczo klepnęła dłońmi o stół. - I... twoje ciasto zostawimy - dodała, zerkając na mało apetyczną bryłę w rękach córki. Dziewczyna stała zatopiona w myślach, podczas gdy jej matka zawijała tuzin gorących jęczmiennych placków oraz ser w miękką białą tkaninę i szykowała je dla pracujących w lesie. Valerie mogła niemal poczuć smak snu, który śniła tej nocy; był świeży i cierpki jak cytryna, której kiedyś skosztowała na targu. - Valerie, ja pójdę z posiłkiem dla mężczyzn, a ty posprzątaj tu, proszę, i zamieć podłogę - powiedziała matka zmęczonym głosem. - A potem - dodała - czy mogłabyś im zanieść trochę wody? - Tak - odparła Valerie, być może zbyt gorliwie. - Tak, pójdę. Przy studni Valerie zaczęła ciągnąć za sznur, wydobywając wiadro z wody. Pomyślała o chłodnym napoju, który miała wkrótce zanieść Peterowi, o tym, jak jego oczy spojrzą na nią znad krawędzi kubka, kiedy będzie pił. Wyobrażając sobie jego przenikliwe spojrzenie, zapomniała o pracy i pozwoliła, by jej mięśnie zwiotczały, a palce wypuściły sznur. Wiadro pomknęło w dół i grzmotnęło o kamienną cembrowinę studni. Valerie wydała stłumiony okrzyk i rzuciła się naprzód po sznur, gdy wiadro plasnęło o powierzchnię wody. Spokojnie i miarowo wyciągnęła następną porcję wody. Potem wyruszyła w kierunku miejsca, gdzie mężczyźni wycinali drzewa. Gdy już się tam zbliżała, sucha woń świeżo ściętego drewna uderzyła ją w nozdrza. Wójt zebrał grupę dobrze wyszkolonych mężczyzn, którzy teraz rąbali drzewa potężnymi ciosami siekier. Nie należał do

ludzi, którzy przegapiliby okazję do najęcia tanich robotników, kiedy tacy właśnie przebywali w okolicy. Mężczyźni pracowali jako jedna drużyna, wykonując te same ruchy, tak samo ubrani. Tylko Peter się wyróżniał. Owinął sobie czarną koszulę wokół ramion, odsłaniając naprężone muskuły i opaloną skórę. Oparłszy się o drzewo, Valerie przyglądała się, jak jego piękne ciało skręca się wraz z każdym zamachem siekierą. Patrzenie na niego w taki sposób wydawało się czymś zakazanym. Lecz z drugiej strony czuła już, że on należy do niej. Dziewczyna ucieszyła się na widok porzuconych na ziemi resztek strawy przygotowanej przez matkę. Suzette była tu wcześniej i poszła. - Te grochodrzewy mają za grubą korę - Peter powiedział do wójta, wskazując na cierniste drzewa. Wbił siekierę w najbliższy pień i poszedł po piłę. Widząc porzuconą siekierę, Valerie wyskoczyła, żeby ją porwać, i czmychnęła z powrotem, by się ukryć za drzewem. Pracujący nieopodal drwal przerwał rąbanie i oparł siekierę na ramieniu. Zerkając na nią znacząco, uśmiechnął się i gestem pokazał, że nie puści pary z ust. Valerie cofnęła się. Ujrzała jednak, że ktoś jeszcze zaniedbuje się w robocie: to był Cesaire, bezwładnie wsparty o drzewo z butelką w ręku i pustym spojrzeniem. Na chybił trafił podnosił do ust łyżkę z potrawką, często chybiając celu. Odwróciła wzrok, jak zawsze. Jej ojciec był niechlujny i żałosny; upijał się i stawał się bezradny. Ale był także drwalem, myśliwym, człowiekiem silnym i uczciwym. Przykro było patrzeć na niego w takim stanie. Valerie odczuwała sprzeczne emocje; dawał jej zarówno powód do wielkiej dumy, jak i do wielkiego wstydu. Czekając, zaczęła się zastanawiać, czemu Peter tak długo nie zauważa skradzionej siekiery. Wtedy jednak znów się

pojawił i natychmiast spojrzał prosto na jej kryjówkę. Krew zaczęła szybciej pulsować jej w żyłach. Widziała, że ucieszył się na jej widok, ale gdy podszedł, był posępny i powitanie, jakie zaoferował, wcale nie było tak ciepłe, jak się spodziewała. Coś było nie w porządku. Na pewno nie mógłby złościć się na nią za żart z siekierą - to do niego niepodobne. Zaprowadził ją głębiej pod osłonę liści, aby nikt ich nie widział ani nie słyszał. Wyciągnęła do niego ręce. W chłodnym powietrzu jego włosy zdawały się takie suche i grube - przyszło jej na myśl, że mogłaby policzyć ich pasma. - Peter. Uciszył ją, muskając palcem jej usta. Błędnie odczytała jego minę i przez moment poczuła irytację; nie była skora do uległości. A jednak była taka szczęśliwa; gniew ulotnił się i zapomniała o nim. - Czemuś taki smutny? - Usłyszała we własnym głosie zalotną nutę. Nic nie mogła na to poradzić; jej serce było gotowe zakwitnąć. - Oddaj mi siekierę. - Co mi za nią dasz? - odparła. Zbliżył się jeszcze, lecz ona cofnęła się pod sosnę. Podszedł bardzo blisko, ale jej nie dotknął. Widząc, jaki jest poważny, poddała się, delikatnie przyciskając siekierę do jego piersi i szeroko rozchylając palce w cieple, które tam napotkała. - Valerie... - Peter znowu wyglądał posępnie. - Nie powiedzieli ci. - O czym? - Valerie uśmiechnęła się. Był taki piękny, kiedy się martwił. Zastanawiała się, czy była irytująca i czy gdyby mogła na siebie spojrzeć z boku, złościłoby ją takie zachowanie.

- O czym mi nie powiedzieli? - dopytywała się niecierpliwie. - Słyszałem wcześniej, jak twoja matka rozmawiała z twoim ojcem - mówił Peter, zwlekając z odpowiedzią. Dotknął palcem rozdartego rękawa jej jasnoniebieskiej sukienki. - No i? - spytała prędko, sięgając ręką, by naciągnąć rozdartą tkaninę. Nigdy nie przejmowała się specjalnie swoim ubiorem. - Valerie, Valerie. - Zrozumiał, że sam będzie musiał jej to powiedzieć. Przysunął się jeszcze bliżej. - Zaręczono cię. Jej dłoń opadła, puszczając nieposłuszny szew na ramieniu. Wpatrywała się w jego opaloną skórę. - Z... Henrym Lazarem. - Nie było mu łatwo wypowiedzieć to nazwisko. Valerie poczuła, jak coś upada na samo dno jej żołądka niczym mokra szmata. - Nie - odezwała się, nie chcąc mu uwierzyć. - Nie, nie powtarzała wprost w jego pierś. Peter stał w milczeniu, żałując, że nie może powiedzieć jej tego, co chciałaby usłyszeć. - To niemożliwe - oświadczyła. - Ale tak jest. Mówię ci, już postanowione. „Postanowione". Usiłowała zebrać myśli. - To znaczy... Co jeśli... Nie wiem, czy... - Myśli Valerie były chaotyczne, lecz za każdym razem, gdy zaczynała mówić, w jej głosie brzmiała niecierpliwość, jak gdyby właśnie znalazła sposób uwolnienia się od Henry'ego. - Co zrobimy? - Oparła się plecami o pień drzewa. Peter chodził tam i z powrotem; wyraz buntu kładł się cieniem na jego twarzy. - Czy chcesz za niego wyjść? - Zatrzymał się tuż przed nią, niemalże przypierając ją do drzewa.

- Wiesz, że nie chcę. - Wiem? A czy my jeszcze coś wiemy o sobie nawzajem? Upłynęło sporo czasu. Nie jestem tą samą osobą co kiedyś. - Jesteś - upierała się. - Wiem, kim jesteś. - Wiedziała, że to niedorzeczne, by tak silne uczucie dojrzało tak prędko... Ale tak właśnie było. Zdawało jej się, że należą do siebie nawzajem. Wzięła go za rękę i trzymała ją mocno. Jego twarz złagodniała. - A więc dobrze. Jest jeden sposób... - powiedział to do bladosrebrzystych wrzosowisk na horyzoncie. Valerie patrzyła na niego, nie rozumiejąc, a jej umysł kluczył własnymi ścieżkami. - Moglibyśmy uciec - odparł, wypowiadając na głos jej własne myśli, zanim zdołała w pełni zdać sobie z nich sprawę. Zbliżył się jeszcze bardziej, prawie dotykając czołem jej czoła. - Ucieknij ze mną - powtórzył, uśmiechając się szczerym i mrocznym uśmiechem, który ją onieśmielał. Jak gdyby jego czyny z niczym się nie wiązały, jakby nie istniały konsekwencje. Pragnęła stać się częścią tego beztroskiego świata. - Dokąd byśmy pojechali? Jego wargi musnęły jej ucho. - Dokąd tylko zechcesz - odpowiedział. - Nad morze, do miasta, w góry... Dokądkolwiek. Z nim. Odsunął się, by się jej przyjrzeć. - Boisz się. - Nie, nie boję się. - Zostawiłabyś swój dom? Swoją rodzinę? Całe swoje życie? - Chyba... Chyba tak. Wszystko, byle tylko być z tobą. Usłyszała własne słowa i uzmysłowiła sobie, że mówi prawdę. - Wszystko? Valerie przez moment udawała, że się zastanawia - tylko na pokaz, żeby móc samej sobie powiedzieć, że to zrobiła.

Potem, niemal potulnie, odparła: - Tak. - Tak? - Tak. Peter powoli chłonął te słowa. Usłyszeli parsknięcie konia, a potem wypatrzyli w oddali zaprzężony wóz, niestrzeżony, gotowy do drogi. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Wydawało się, że to przeznaczenie. - Jeżeli mamy to zrobić, musimy jechać od razu powiedziała, myśląc dokładnie to samo, co on. - Bylibyśmy o pół dnia drogi stąd, zanim ktokolwiek w ogóle by się zorientował, że nas nie ma - zgodził się, posyłając jej swój szelmowski uśmiech. - Zatem jedźmy. - Przegonię cię. - Wziął ją za rękę, w popołudniowym blasku ciągnąc ją w stronę czekającego konia. Woda chlusnęła na ziemię, gdy Valerie porzuciła cebrzyk. „Pewnego dnia - pomyślała - będę mieszkać z Peterem w naszym domu i będzie tam sad i wąski kręty strumień, w którym oboje będziemy się kąpać i pływać. Słońce zaśpiewa nam popołudniami, a w nocy ptaki wtulą główki pod skrzydła, czekając na świt". Obraz stawał się tym wyraźniejszy, im szybciej biegła. Doznając poczucia wolności, miała wrażenie, że nic nie waży, jakby była nasionkiem dmuchawca szybującym w powietrzu. Mniej więcej wtedy Claude znalazł coś, czego wcale nie szukał. Cichy Claude dostrzegał rzeczy, których nie widział nikt inny. Zauważał to, że gałęzie drzew trzepoczą jak skrzydła, i to, jak zboża kołyszą się niczym morze podczas sztormu. Widział, co kryje się w cieniu, a także i to, co jest poza nim. Poważnie traktował tajemnice i starał się je zrozumieć.

Niepojęte było dlań, dlaczego tyle jest do zobaczenia, tyle piękna, które w każdej chwili zmuszony jest pominąć. Miał problem ze skupieniem uwagi, ponieważ skupiał ją na wszystkim. Nosił przy sobie sakwę z bydlęcej skóry, do której odkładał jagody i płatki kwiatów zawierające barwnik, gdy jakiś szczególnie mu się spodobał. Był obserwatorem, a także twórcą. Tego dnia zbudował wysokiego stracha na wróble, ubranego w miękki kapelusz. Na stracha składał się krzyżak ze zwiniętej słomy, a z jego głowy wystrzelał pióropusz pszenicy. Claude krążył wokół niego, klaszcząc w dłonie, czekając na reakcję, budząc go do życia. Był magikiem i pokładał wiarę w tym, co magiczne. Wyjął talię kart tarota, które sam namalował tym, co podkradł z kuchni: ciemnym octem i winem, sokiem z buraków i rozgniecioną marchwią. Kiedyś przestudiował talię przywiezioną do wsi przez handlarza. Pomimo prymitywnej palety karty zostały pokolorowane z wielką starannością, tak że każda postać była pełna życia i szczegółów. Wyciągnął kartę zza głowy stracha - była to sztuczka, którą ćwiczył. Spoglądając na nią, zauważył, że słabe światło poranka przybrało na sile i że jest już wczesne popołudnie. Zdumiony tym, jak długo już przebywa na dworze, Claude niespiesznie ruszył w stronę domu, po drodze tasując talię. Jednak samotna karta, Księżyc, uciekła od pozostałych, koziołkując i wirując na wietrze. Ścigając ją z nosem zmarszczonym od ostrego słońca, chłopak wszedł w łan pszenicy, który wyglądał na zgnieciony. I splamiony krwią. Claude mógł wyczuć w niespokojnym powietrzu, że wydarzyło się tu coś złego i że przybył za późno.

Niepewnie podążył za kartą ku czemuś strasznemu czemuś, co sprawiło, że nie mógł się poruszyć. Potknął się i zamarł. To, co ujrzał, było naprawdę straszne. Poszarpane ciało, brudny rąbek żółtej sukienki. Karta tarota leżała awersem do góry obok nieruchomej dłoni. Przez moment wahał się, zesztywniały ze strachu, a potem pognał do wioski, potykając się po drodze o wystające korzenie i radliny. Strach na wróble kiwał za nim głową na wietrze, widząc wszystko i nic. Biegnąc w stronę wozu, Valerie czuła się nieskończenie wolna. Zdawało jej się, że jest widoczna, lecz niewidziana, niczym kwiat wtulony w zarośla, którego nikt zdaje się nie dostrzegać. Świat należał do niej, a piękno było wszędzie. W potarganych włosach Petera, w chropowatym drewnie pod jej dłonią, gdy wskoczyła na furę, w tym, jak wodze z natłuszczonej skóry odbijały promienie słońca. Barn. Barn. Barn. Odgłos trzeciego uderzenia w dzwon zawisł w powietrzu, a wszystko zastygło w bezruchu. Ktoś ze wsi umarł. Valerie znieruchomiała. Barn. Czwarte uderzenie rozdarło ciszę. Świat pękł na dwoje, ukazując krwawe trzewia. Valerie i Peter spojrzeli po sobie, najpierw zdezorientowani, a później uświadamiając sobie rzecz straszną. Czwarte uderzenie w dzwon nie mogło oznaczać nic innego: Wilk zaatakował.

Valerie nigdy nie słyszała dzwonu bijącego po czterokroć, poza jedynym razem, kiedy to ona i Peter sami w niego uderzyli. Ten dzwon oznaczał dla niej jedno. Zycie już nigdy nie będzie takie samo.

Część druga

8 Claude stał bez tchu na schodach wiodących do hałaśliwej karczmy, pamiętając, że nie wolno mu wejść do środka. Przez okno widział ogromne słupy podtrzymujące świece wielkie jak kłody. Widział stoły, mocowane drewnianymi kołkami, o blatach pooranych bliznami po dziesięcioleciach bezlitosnego walenia w nie kuflami. Mógł też dostrzec światło przenikające przez wiszące dzbany z winem, rzucające okrągłe czerwone plamy na ustawione pod nimi stoły. Plamy czerwone jak krew. Widział to wszystko, ale odkrył, że nie jest w stanie wypowiedzieć ani słowa. Stał więc tylko w progu i czekał. Marguerite, matka Claude'a i Roxanne, trudziła się, dźwigając po dwie tace na każdym ręku i wymijając rozochoconych pijaków. Zatrzymała się tylko na moment, gdy przechodziła obok syna. - Pracuję. - Ze wzgardą zostawiła go stojącego przy wejściu. Zgiełk w karczmie był ogłuszający. Nie wiedząc, co jeszcze mógłby zrobić, i obawiając się, że nikt go nie wysłucha, chłopak wrzasnął. Claude miał przedwcześnie postarzałą twarz z głębokimi bruzdami ciągnącymi się od nozdrzy do kącików ust. Jego skóra była krostowata, a to nie podobało się ludziom, którzy uważali, że to jawna oznaka nieczystej duszy. I nikt nie chciał go słuchać. Marguerite wypadła z karczmy. - Jak śmiesz? - spytała złowrogo, przerywając mu. Claude zamilkł, oddychając ciężko, i poczuł, jak czerwony rumieniec oblewa mu piegowatą twarz. Marguerite, pewna, że syn nie sprawi już więcej kłopotu, odwróciła się, by wejść do środka. Ale Claude gwałtownie szarpnął ją za poły sukienki. - Przeklęty dzieciak - burknęła.

Karczma ucichła, oburzona; chłopak poczynał sobie zbyt śmiało. Claude stał sparaliżowany, przerażony własnym czynem i bezbronny. Jednak ktoś parsknął, przerywając ciszę i prowokując wybuch chrapliwego śmiechu. Claude wiedział, że za ich śmiechem kryje się strach. Jego własna matka traktowała go podejrzliwie i widziała w nim obcego. Nie rozumiała, skąd się taki wziął. Zastanawiał się, czy Wilk lękałby się go tak samo, jak bali się go inni wieśniacy. Teraz zawstydzili się oboje z Marguerite. Claude zgarbił się i wycofał. Wysiłek go wyczerpał. Zaczął wychodzić, ale raptownie zmienił zdanie. Chciał powiedzieć: „Lucie leży na polu pszenicy, zmaltretowana na śmierć". Jednak wszystko, co zdołał wyksztusić, brzmiało: - W - w - wilk. W końcu go wysłuchali. Niedługo potem rozległ się głos dzwonu. W miarę jak Valerie zbliżała się do sunącego potoku wieśniaków, coraz głośniej rozbrzmiewał dzwon, po cztery uderzenia naraz. Biegła przez pola, wymijając ustawione dzień wcześniej stogi. - Nie wierzcie chłopakowi - mówił ktoś. - Oczywiście, że nie. Wszyscy dobrze wiemy, że to już dwadzieścia lat i Wilk nigdy nie naruszył paktu - zawołał ktoś inny, przekrzykując zgiełk niosący się przez opustoszałe pola. - Pewnie po prostu zobaczył zdziczałego psa i mu się pomyliło. Dzieci wyciągały szyje w ramionach matek, popędzając je. Chciały zobaczyć, o co to całe zamieszanie. Bały się, że coś może je ominąć, chociaż nie wiedziały, co by to mogło być.

Valerie wyprzedziła ich wszystkich, przeczuwając, dokąd zmierzają. Dotarłszy na środek pól, zobaczyła, że niektórzy wieśniacy już tam stoją, podzieleni na małe grupki. Na jej widok umilkli i cofnęli się z szacunkiem. Jakaś kobieta pochlipywała w głębi tłumu. Valerie nie mogła niczego zobaczyć poprzez szeregi szarych i brązowych opończy, ale wypatrzyła Roxanne, Prudence i Rose splecione w uścisku; każda mocno trzymała pozostałe dwie. - Kto to? - spytała Valerie. Odwróciły się do niej, nie wypuszczając się z objęć. Żadna nie potrafiła tego głośno wypowiedzieć. Tłum rozstąpił się i Valerie ujrzała swoją matkę i ojca, stojących osobno, z twarzami wykrzywionymi z przerażenia. Już znała odpowiedź, jeszcze zanim Roxanne ją wyszeptała. - Twoja siostra. Valerie podbiegła i opadła na ziemię przy martwym ciele Lucie, rozpaczliwie chwytając źdźbła rosnące wokół. Jeszcze nie potrafiła się zdobyć na to, żeby dotknąć siostry. Lucie miała na sobie swoją najlepszą sukienkę, lecz tkanina była poszarpana i ledwie zakrywała jej ciało. Jej włosy, uczesane w odświętny warkocz z czterech pasm, tak starannie upleciony ubiegłej nocy, rozsypały się w splamione kosmyki. Wianek z trawy wciąż trzymał się na jej głowie. Valerie zsunęła z siebie chustę i okryła nią Lucie. Później podniosła rękę siostry do swojego policzka i wyczuła w chłodnej dłoni parę skrawków papieru, skrywających jej ostatnią tajemnicę. Wyglądały na pozostałości liściku, ale pismo nie dało się odczytać. Valerie wcisnęła skrawki do kieszeni. Dłoń była wilgotna od rosy i lepka od zastygłej krwi. Dziewczyna poddała się w końcu gwałtownej fali żalu,

pozwalając, by pochłonęła ją niczym kołdra ze śniegu, spod której wszystko zdawało się stłumione i odległe. Wkrótce poczuła na sobie obce ręce wdzierające się w sferę resztek obecności jej zmarłej siostry. Nie mogła dać się od niej oderwać, ponieważ nie wiedziała, czy siostra już opuściła swoje ciało; nie była pewna, jak szybko się to dzieje. Trzeba ją było siłą odciągać z tego miejsca. Kolana miała całe w brązowych plamach z krwi i błotnistej ziemi, a po twarzy płynęły jej łzy. Gdy wleczono ją do domu, zaczął padać pierwszy śnieg tego roku. Zima nadeszła wcześnie.

9 Wciągu godziny chata wypełniła się ludźmi, tak że nie było już czym oddychać. Valerie czuła się jak podawane z rąk do rąk puste naczynie. Rodzina przeżywała żałobę osobno, oszołomiona. Było tak, jakby cały świat się zmienił, mimo że otoczenie - choć trudno w to uwierzyć - pozostało takie samo. Poza tym, że kogoś z nich zabrakło, wszystko inne było takie jak zawsze. Sznurek przeciągnięty w poprzek izby uginał się pod ciężarem prania. Suchary schły na półce. Wszystkie rzeczy wyglądały tak samo, jak je zostawili. Suzette zajęła miejsce przy drzwiach, wyglądając na zewnątrz, gdyż nie mogła znieść tego, co było w środku. Roziskrzony świeżo spadły śnieg wyglądał jak szkło. Valerie zastanawiała się, czy matka jest rozczarowana tym, co jej teraz pozostało, gdy zabrakło piękniejszej, bardziej kochającej i posłuszniejszej z jej córek. Po drugiej stronie izby Cesaire odchylił głowę do tyłu, pociągając łyk z flaszki. Stoicko znosił cierpienie, odmawiając pociechy nawet od Suzette. Valerie żałowała, że jest dla siebie taki surowy. Wydawało się, że czuje się odpowiedzialny za śmierć Lucie, za to, że nie ochronił córki. Żałobnicy kręcili się po domu bez celu, wstrząśnięci. Uprzejmie okazywali współczucie, wypowiadając te puste słowa, jakie wszyscy ludzie mówią rodzinom opłakującym bliskich. - Jest teraz w lepszym miejscu. - Jak to dobrze, że macie Valerie. - Zawsze moglibyście mieć kolejne... Claude i dziewczęta ubierali Lucie, obmywali ją delikatnie - jej twarz, dłonie - ale robiło im się słabo, gdy podnosili jej zbyt ciężkie kończyny. Okrywanie Lucie, dotykanie jej ciała, upiększanie go kwiatami zdawały się czymś plugawym.

Valerie stała obok nich, lecz nie poruszała się ani nie odzywała. Jej przyjaciółki chciały jej pomóc, ale nie wiedziały jak. Niemal lękając się lodowatego ciężaru jej cierpienia, zostawiły ją w spokoju. Wieśniacy czuli, że powinni rozmawiać o Lucie, jednak co mieli mówić? Myśleli o niej i może to wystarczy. Siadali po kątach, rozmawiając speszonym szeptem, niezdolni w pełni skupić się na żałobie, gdyż nadciągająca noc przepełniała ich strachem. Krwawy księżyc wstanie tej nocy po raz drugi, przynajmniej co do tego starsi byli zgodni. Mężczyźni spoglądali na swoje córki i zastanawiali się, kto może być następny. - Dla - a - aczego Wilk nas nienawidzi? - zapytał wreszcie Claude i przynajmniej ten jeden raz ludzie uciszyli się, kiedy przemówił. Proste pytanie. A jednak nikt nie potrafił mu odpowiedzieć. Roxanne odkaszlnęła; uprzejmy cichy odgłos wypełnił ciszę. Pukanie do drzwi rozproszyło napięcie. - To Lazarowie! - Valerie jak przez sen usłyszała głos matki. Wszystkie pozostałe dziewczęta podniosły wzrok, gdy wkroczyły trzy pokolenia rodziny - madame Lazar, jej owdowiały syn Adrien oraz jego własny syn, Henry. Rose posłała najmłodszemu nerwowy uśmiech, lecz Henry wpatrywał się tylko w Valerie. Nie odpowiedziała spojrzeniem, jej powieki nawet nie drgnęły. Odsunęła się tylko od niego, a on ukłonił się z szacunkiem i nie próbował się do niej zbliżać. Wiedział, że dziewczyna bywa zamknięta w sobie. Wyczuwając obecność Henry'ego oraz niezadowolenie swej matki ze sposobu, w jaki go potraktowała, Valerie miała ochotę oburzyć się na niego za to wszystko, ale stwierdziła, że

nie potrafi. Jednak wiedziała, że w jego afekcie dla niej spory udział ma współczucie. Spojrzała na ojca, który skinął jej głową, zanim cofnęła się i schroniła na poddaszu, w łóżku, które dotąd dzieliła ze starszą siostrą. Delikatnie dotykała bławatków, które kochająca piękno Lucie zawiesiła dla dekoracji po swojej stronie łóżka. Żal sprawiał, że Valerie czuła, jak gdyby jej skóra rozciągnęła się i stała za cienka. Miała wrażenie, że nie może nabrać dosyć powietrza, jakby jej płuca się skurczyły. Madame Lazar podniosła dłoń, by przygładzić siwe włosy, jednocześnie taksując chatę wzrokiem pełnym dezaprobaty. Była starą kobietą, która zapomniała, jak się zachować przy ludziach - co nikomu nie przeszkadzało, gdyż jej natrętny wzrok był dla większości zbyt krępujący. Nie podobało im się też, jak pachnie. Krochmalem i czosnkiem. - Tak mi przykro z powodu twojej straty - odezwała się do załamanej i otępiałej Suzette. Adrien ruszył za nią, podchodząc, by uścisnąć dłoń Cesaire'owi. Wciąż był przystojnym mężczyzną, o lekko pobrużdżonej twarzy, co tylko dodawało jej charakteru. - Lucie była dobrą dziewczyną - powiedział. Czas przeszły wywołał wstrząs. Cesaire nie był na to gotowy. Miał zwyczaj gulgotać trunkiem w ustach, kiedy coś mu się nie podobało. Suzette z drugiej strony izby pokręciła do niego głową, a Cesaire wiedział, co to znaczy: „Odstaw szklanicę". Claude, czy to pragnąc zainteresować madame Lazar, czy może w przypływie złośliwości, wykonał tuż za jej uchem swoją sztuczkę ze znikającą i pojawiającą się kartą tarota. Odpędziła go ruchem ręki. Karta i tak mignęła w powietrzu. Próbując innej taktyki, kobieta wysoko podniosła filiżankę i udawała, że Claude nie istnieje.

Odwróciwszy się od sceny rozgrywającej się niżej, schowana we własnym łóżku Valerie wdychała zapach Lucie woń owsa, ciepłego mleka i kogoś, komu mogła ufać. Wiedziała, że zapach uleci, że straci nawet i to. Wydłubała sęk z sufitu, odkrywając wywiercony tam tajny schowek, i wyjęła gałązkę lawendy owiniętą w aksamit. Przypomniała sobie czasy, gdy matka często zabierała ją i Lucie na długie spacery. Mijały pola, na których cienkie źdźbła kołysały się na wietrze w spokojnym rytmie. Później we trzy docierały na polanę, fioletową od lawendy. Dziewczynki zbierały kwiaty, które Lucie gromadziła w swojej spódnicy, aż poobcierawszy sobie paluszki, z płaczem biegły do matki. Suzette zawsze pamiętała, żeby zabrać maść. Wyrwana z rozmyślań Valerie znowu spojrzała na dół, na główną izbę domostwa. Czuła się dobrze w swojej zwykłej roli obserwatora, tu na górze, osobno. Głosy płynnie przemieszczały się, nasilając się i słabnąc. Twarze pojawiały się i znikały. Patrzyła na ludzi jakby na wskroś, nie mogąc uwierzyć, że są prawdziwi. Wieśniacy gadali jeden przez drugiego, ale nikt niczego nie powiedział. Valerie zatopiła się w monotonnym gwarze, pozwalając fali głosów przepływać obok. Ciało jej siostry leżało poniżej nieruchome jak mebel. Ludzie składali zwyczajową wizytę, kręcąc się wokół niego. Uważali, że powinni spojrzeć na zwłoki, ale też czuli się wtedy jak podglądacze, a potem starali się prędko oddalić. Suzette siedziała na niskim stołku obok paleniska. Valerie widziała, że przez długą chwilę patrzyła na Henry'ego. Jej matka zachowywała się w jego obecności nerwowo; zdawało się niemal, że pragnie go dla samej siebie. Valerie leżała na boku, a sen ogarnął ją jak rzeka, unosząc i zabierając daleko stąd.

Obudziła się, przypominając sobie dawno minione zdarzenie, gdy Lucie wracała do domu o zmierzchu. Valerie udawała, że jest Wilkiem. Podkradła się za nią, warcząc, a następnie na nią skoczyła. To, co dla ich rodziców było sprawą życia i śmierci, dla dwóch małych dziewczynek było jedynie zabawą. Chociaż Valerie pocieszyła potem płaczącą siostrę, po jakimś czasie uzmysłowiła sobie, że jest w niej samej coś niszczycielskiego, a nawet drapieżnego. Później, od tej nocy, kiedy zginęła Flora, już nigdy więcej nie straszyła siostry. Przez chwilę zadręczała się tym wspomnieniem, otwierając ranę tak, jak szczypałaby rozciętą skórę, żeby szybciej krwawiła. Valerie wyjrzała z poddasza. Lazarowie wciąż tkwili na dole, a jej przyjaciółki zdrzemnęły się na stoikach; ich rude, czarne i brązowe włosy kołysały się we śnie. Zobaczyła matkę siedzącą samotnie przy stole, łagodnie spoglądającą w górę, skąpaną w upiornym świetle pojedynczej świecy. Widząc, że córka się obudziła, Suzette przeniosła się na poddasze. - Jest i dobra wiadomość w ten trudny czas, Valerie odezwała się, wchodząc po drabinie, by dotrzeć do córki. - Już mi mówiono, że mam poślubić Henry'ego Lazara. Powiedz mi tylko, czy to prawda - odpowiedziała Valerie szeptem. Zaskoczona Suzette odzyskała panowanie nad sobą. - Tak, Valerie - odparła nieszczerym tonem, z udawaną radością obracając ślubną obrączkę między dwoma palcami i kciukiem. - Tak, to prawda. Dziewczyna miała wrażenie, że ktoś wydziera z niej życie. W tej wypełnionej cierpieniem chwili uświadomiła sobie, jak silne są jej uczucia do Petera, którego straciła z oczu w całym

tym zamieszaniu. Tęskniła za nim, lecz czuła się winna, że te myśli nachodzą ją w takiej sytuacji. - Matko, chyba nie uchodzi teraz o tym mówić. - Masz rację - Suzette przyznała ze smutkiem. - Teraz na to nie pora. Później nadejdzie czas na takie rzeczy. Pogłaskała włosy Valerie. Dźwięk głosu matki w jakiś sposób jednocześnie drażnił i przynosił pociechę. - Ale to prawda, że Henry jest teraz twoim narzeczonym - dodała. - Powinnaś mu pozwolić złożyć kondolencje. Valerie spojrzała na Henry'ego w izbie poniżej, dostrzegając troskę na jego życzliwej i pięknej twarzy. - Ja go prawie nie znam. - Poznasz. Tak to jest w małżeństwie. Valerie nie mogła, nie była w stanie o tym myśleć. - Nie teraz, matko. Suzette postanowiła dać z siebie więcej. - Powinnaś o czymś wiedzieć... Nie kochałam twojego ojca, kiedy się pobieraliśmy. Byłam zakochana w kimś innym. Valerie spojrzała na nią ze zdumieniem. Jej tajemnica ją zaskoczyła. - Jego matka nie pozwoliłaby nam być razem. Ale dojrzałam do tego, żeby jednak pokochać twojego ojca. No i dał mi dwie piękne córeczki. A teraz zejdź na dół. Proszę. - Powiedziałam „nie" - warknęła Valerie, dusząc w sobie niezadane pytania. Suzette znała tę stronę charakteru córki i wiedziała, że nie ma sensu z nią walczyć. Cicho zeszła po drabinie, skrywając emocje pod maską opanowania; Valerie nigdy tego nie potrafiła. Tymczasem Henry był świadkiem tej trudnej sceny. Odwrócił się do Cesaire’a. - Chodź z nami do karczmy. - Kojącym gestem położył dłoń na ramieniu starszego mężczyzny. - Pozwólmy kobietom

opłakiwać ją na ich sposób - powiedział z typowym dla siebie ciepłem. Cesaire pokiwał głową, zadowolony, że może wyjść. Adrien także z wdzięcznością uwolnił się od przytłaczającej atmosfery w chacie. Choć był człowiekiem życzliwym, nigdy nie lubił otwarcie wyrażać uczuć. Valerie wiedziała, że zawsze był miły dla Lucie i że jej śmierć musiała obudzić w nim wspomnienia o tym, jak zginęła jego żona. To na pewno nie było dla niego łatwe. Gdy Henry narzucał długi skórzany płaszcz, lekko skinął głową w stronę izdebki na poddaszu, zanim w ślad za ojcem opuścił chatę. - Nie mogę uwierzyć, że odeszła. Valerie w końcu zeszła po drabinie na dół, gdzie leżało ciało Lucie. Nie została jej już ani jedna łza, lecz tylko nieprzebrana pustka. Suzette spakowała jedzenie, które im przyniesiono. Z każdej potrawy ubył ledwie kęs czy dwa; nikt nie był głodny tego wieczoru. Pozostałe dziewczęta wciąż siedziały wokół Lucie, ale prawie się nie odzywały. Wiedzione potrzebą działania - jakiegokolwiek - dotykały wszystkiego, co było pod ręką. Dzięki temu nie czuły się bezużyteczne. Roxanne smętnie gładziła palcami długie wełniane suknie Lucie. Prudence w duchu miała chrapkę na płaszcz zmarłej z owczej skóry i łakomie głaskała jego runo z nadzieją, że może ktoś nagle go jej zaoferuje. - Jak to możliwe, że zeszłej nocy nikt niczego nie widział? - Madame Lazar zamrugała, przerywając milczenie. Odwróciła się do Valerie. - Czyżby cię z nią nie było? Valerie zaczęła wplatać wstążki we włosy siostry i nie odezwała się. Pomyślała o skrawkach papieru, które znalazła w zaciśniętej dłoni Lucie, ale kawałki nie pasowały do siebie, a rosa zmyła wszystko, cokolwiek było tam zapisane. To

musiała być wiadomość, ale czego dotyczyła? Czy było to zaproszenie na spotkanie wśród pól? Od kogo? Cały jej świat wirował, a ona nie potrafiła skupić uwagi na twarzy madame Lazar - wszyscy przesuwali się przed jej oczyma niczym obracające się koła mijającego ją wozu. - Bestia ją zwabiła - wtrąciła zrozpaczona Suzette, zbyt skrępowana, by o tym mówić. - Była z tobą. - Roxanne zwróciła się do Prudence. - Na pewno widziałam ją w twojej łodzi. - Była w mojej łodzi, a potem powiedziała, że ma się spotkać z tobą. - Nie rozumiem, dlaczego miałaby tak mówić. To nieprawda. - Roxanne pokręciła głową. - Być może poszła na spotkanie z jakimś chłopcem zasugerowała Prudence jadowitym tonem. - Moja córka nie interesowała się chłopcami oświadczyła prędko Suzette. - Była zauroczona moim wnukiem - oznajmiła madame Lazar. Jej sposób mówienia sprawiał, że słowa wkradały się do umysłu, jak gdyby znajdowały się tam przez cały czas. Często przychodziła i kręciła się za nim jak psiak. Jeżeli się dowiedziała, że Henry zaręczył się z jej siostrą... Dziewczęta zamarły, a potem popatrzyły po sobie nawzajem, żeby sprawdzić, czy któraś znała ten niesłychany sekret. Valerie spuściła wzrok na podołek i pokręciła głową. Żałowała, że osobiście nie powiedziała o tym przyjaciółkom. Wiedziała, że każda z nich w marzeniach sama widziała się u boku Henry'ego. Rose naburmuszyła się na chwilę, ale wzruszyła ramionami, myśląc: „Oczy Henry'ego nadal mogą swobodnie wędrować". Prudence spojrzała gniewnie, lecz wiedziała, że nie ma w tej sprawie nic do powiedzenia. Roxanne wróciła

myślami do Lucie - ona od dawna była świadoma, że Henry nigdy nie był jej przeznaczony. - To musiało złamać jej serce - Roxanne w końcu szepnęła w zadumie. - Być może wolała raczej umrzeć, niż żyć bez Henry'ego Rose dodała marzycielsko. - Wyruszyła, by odszukać Wilka. - Nie - Suzette surowo ją zganiła. - To nie do pomyślenia. - Nigdy mi nie mówiła, co czuje - Valerie myślała na glos, z dławiącym poczuciem zdrady. Jak mogła być taka ślepa? Jej siostra potajemnie kochała się w Henrym. „Czy wiedziała o zaręczynach? Czy podsłuchała plany naszych rodziców?". Valerie przypuszczała, że to możliwe, choć zdawało się mało prawdopodobne, ponieważ zawsze przebywały razem. „Czy to złamałoby jej serce?". - Nie martw się, biedna dziecino - madame Lazar odezwała się takim tonem, jakby temat śmierci Lucie prawie jej nie obchodził. - Wiem, że smutno ci z powodu siostry, ale to od ciebie Henry zawsze nie mógł oderwać oczu. To ty jesteś... Byłaś tą ładną. Wyciągnęła rękę, żeby pogłaskać policzek Valerie. Poruszała się jak pająk. Suzette wolałaby, żeby goście zaczęli już wychodzić, ale słysząc, że ktoś wspina się po drabinie, i tak otworzyła drzwi. W oczekiwaniu wyszła na ganek, zamykając za sobą drzwi, żeby nie napadało do środka. Jednak kiedy zobaczyła ciemną czuprynę, pożałowała, że w ogóle otworzyła. Rozpoznała go nawet po tylu latach. - Dla Lucie - Peter odezwał się cicho. Płomień pozłacanej świeczki migotał w jego dłoni. - Odejdź.

Peter przewidział takie przyjęcie i był na nie przygotowany. Odchrząknął. - Chciałem złożyć kondolencje - powiedział, wciąż starając się być uprzejmy. Ta kobieta właśnie opłakiwała dziecko. - Domyślam się, po coś tu przyszedł. Właśnie straciłam jedną córkę - odparła, nie zdejmując ręki z drzwi. - Nie odbierzesz mi drugiej. - Zaczekaj. - Tylko ona mi została - powiedziała. - A cóż ty byś jej dał? Peter wiedział, że kobieta ma rację i że Valerie zasługuje na lepszy los. Ale nie mógł z niej zrezygnować. - Mam fach. Taki sam jak twój mąż. - Dobrze wiem, ile zarabia drwal. Chłopak zaczął protestować, lecz Suzette mu przerwała. - Henry Lazar jest jej jedyną szansą na lepsze życie. Peter spojrzał w jej udręczone oczy. Te słowa poruszyły w nim jakąś głęboko ukrytą strunę. Dotarło do niego: on nie może zapewnić Valerie dobrego życia. - Jeżeli naprawdę ją kochasz - powiedziała Suzette łamiącym się głosem - to zostawisz ją w spokoju. Przypatrywali się sobie nawzajem, a w ich oczach iskrzyły sprzeczne emocje. Peter złamał się pierwszy i wycofał, rozgniewany na nią za odprawę i na siebie za to, że ją rozumie. Suzette weszła do środka i zamknęła drzwi, opierając się o nie plecami. Powie zgromadzonym, że to tylko jakiś parobek z kondolencjami. Schodząc po drabinie, Peter uzmysłowił sobie, że gdy się nad tym zastanowić i jeśli nie brać pod uwagę cierpienia, to w jego rezygnacji kryło się coś, co zdawało się słuszne.

Był człowiekiem wiernie trzymającym się swoich przekonań, który wierzył, że istnieje coś, czego wartość jest dla niego święta. Tyle tylko, że dotąd nic nie miało dla niego takiej wartości.

10 Peter szedł przez cichą wieś, zastygłą pod padającym śniegiem. Żałoba wisiała w powietrzu. Mężczyźni zebrali się w karczmie, kobiety nadal opłakiwały zmarłą w domu. Osada zjednoczyła się, piękna w swoim bezruchu. Wszedł do karczmy tylnymi drzwiami i zobaczył, że z ogromnego świecznika wosk ocieka w tym samym kącie, w którym kapał od lat, tworząc na podłodze potężną rzeźbę. Nikt nie kłopotał się jego usuwaniem, a już najmniej Marguerite, która i tak miała ręce pełne roboty. Na widok baryłek okutych zardzewiałym metalem Peter przypomniał sobie długie popołudnie spędzone kiedyś z Valerie we wnętrzu pustej beczki. Zastanawiał się, czy i ona pamięta. Sunąc wzdłuż tylnej ściany, usłyszał, jak ojciec Auguste mówi: - Wezwałem pomoc. Miejscowy kapłan, wysoki i nerwowy, był niczym łodyżka polnego kwiatu - dumnie wyprostowany i stanowczy, lecz także kruchy i wiotki. Wójt łypnął na kapłana i czekał, żeby usłyszeć więcej. Wbił zęby w cebulę, którą sobie obrał. - Ze strony kogoś, kto stoi bliżej Boga - ciągnął świątobliwy mąż. Ojciec Auguste nosił na łańcuszku skromną ampułkę zawierającą wodę święconą i chroniącą go od złego. Trzymał ją teraz w dłoni, jakby mogła go przybliżyć do jego bohatera. - Ojca Solomona. W sali zapadła cisza. Ojciec Solomon. Był legendą, kapłanem i słynnym łowcą wilkołaków, który uśmiercał bestie w całym królestwie. Był pomysłowy, odważny i sprytny oraz nie cofnąłby się przed niczym, żeby tylko wyplenić zło. Wędrowni kupcy opowiadali, że podróżuje z małą armią

wojowników przybyłych z Hiszpanii, północnej Afryki i Dalekiego Wschodu. - Kto dał ci do tego prawo? - Wójt stanął z nim twarzą w twarz. - Bóg. Najwyższa władza. - Ty możesz sobie układać plany na przyszły żywot warknął wójt, podwijając rękawy. - Ten tutaj planuję ja. - Ale Pan... Adrien odsunął krzesło i wstał. - To sprawa wsi - oznajmił stanowczo. - Sami go zabijemy. Wójt żuł cebulę, kiwając głową. Cesaire wydał cichy syk, jak gdyby chłodził sobie podniebienie po łyknięciu czegoś zbyt gorącego. Wieśniacy odwrócili się ku niemu. To jego córka została zabita. Z aprobatą skinął głową po słowach Adriena. - Ojciec Solomon ograbiłby nas z naszej zemsty odezwał się Cesaire. - Była twoim dzieckiem, ale... - Ojciec Auguste spojrzał na niego błagalnie. - Jesteśmy tutaj - upierał się Adrien - żeby naprawić zło. Musimy dzisiaj stanąć ramię w ramię, by pokazać, że będziemy walczyć nie tylko dla pomszczenia naszej przeszłości, ale też po to, by dać sobie nową przyszłość. Żeby pokazać bestii, że mamy dosyć życia w strachu. - Przeszedł za opustoszały kontuar i oparł się na nim. - Może ojciec Auguste ma rację - Henry zaczął z namysłem, podnosząc się z lawy. - Może powinniśmy zaczekać. W głębi karczmy Peter zdusił parsknięcie. Henry chwycił się krawędzi stołu. Adrien odwrócił się do Henry'ego, piorunując go wzrokiem.

- A może, synu - powiedział spokojnie - powinieneś okazać odwagę. Henry ciężko nabrał powietrza. - Chcecie zapolować na Wilka? - Zmrużył oczy, znieważony. - Dobrze więc. Zapolujmy na niego. Wójt, barczysty i tęgi, o dłoniach wielkich jak pokrywki garnków, energicznie łupnął kuflem o stół. - Za długo pozwalaliśmy, żeby to trwało. Jesteśmy tutaj, aby odzyskać wolność! - wołał, podburzając zgromadzonych. Wyjął srebrny sztylet zza pasa i dziabnął nim w stół. Mężczyźni wymachiwali pięściami na znak poparcia. - Zabijmy tego przeklętego Wilka! - zakrzyknął. - Wypiję za to - oświadczył Cesaire, wychylając duszkiem to, co mu zostało w kubku. Był wczesny wieczór i wszyscy zdali sobie sprawę, że lepiej od razu przystąpić do dzieła. Zaczęli wylewać się przez drzwi, by szykować się na polowanie. Ojciec Auguste stał na straconej pozycji. - Czekajcie! Powinniśmy zaczekać na ojca Solomona! Jednak jego histeryczny apel utonął w chórze burkliwych głosów i brzęku kufli. Cesaire zatrzymał się, żeby ponownie napełnić kubek, a w drodze do wyjścia wylał całą jego zawartość na głowę ojca Auguste'a, kładąc kres jego protestom. Mężczyźni wypadli z karczmy w szarzejące światło. Szli hałaśliwie i deptali świeży śnieg, podrzucając kapelusze w górę i wymachując kapotami nad głową. Zdawało im się, że są kimś więcej niż zwykle, rozpierało ich poczucie celu. Ich żony usłyszały zgiełk i pobiegły za nimi, wracając potem po zawiniątka z jedzeniem i ciepłe szaliki. Śnieg padał coraz mocniej, sprowadzając prawdziwą zimę wcześniej niż zazwyczaj.

„To będę ja", myślał każdy z mężczyzn. „To ja tego dokonam". Ledwie dostrzegali swoje kobiety czy dzieci i celowo nie zauważali ich zatroskanych twarzy. Valerie, wywabiona na zewnątrz hałasem, rozglądała się za Peterem. Była zła, że nie wstąpił do jej domu, żeby ją pocieszyć, ale nie pozwoliłaby mu wyruszyć bez pożegnania. Od razu odszukała go w tłumie - jego ciemne włosy i czarny płaszcz odcinały się na tle białego śniegu. Słowa matki rozbrzmiewały jej w uszach. Zastanawiała się, czy źle by się to dla niej skończyło, gdyby wyszła za mąż z miłości, skoro jej matka tego nie zrobiła; gdyby ona sama doświadczyła większego uczucia niż jej matka kiedykolwiek w życiu. Widząc ją, Peter skręcił do szopy. Trudno było stwierdzić, czy jego twarz spochmurniała, gdy ją zobaczył, czy może tylko padł na nią cień. Odsuwając rozmyślania na bok, Valerie zeszła na dół i podążyła za nim w pajęczyny i kurz. - Bądź ostrożny - powiedziała, sięgając palcami do jego dłoni. - Dopiero co straciłam siostrę. Nie mogę stracić i ciebie. Poczuła, że się cofa. Jej dłoń zawisła w powietrzu, a potem opadła. Koniuszki palców mrowiły. Peter popatrzył na nią, także aż do bólu pragnąc jej dotknąć, jednak starał się być silny. - Wiem. Ale, Valerie, to jest złe. - Co takiego? - Nie możemy tego zrobić. Valerie nie rozumiała. Dostrzegała jedynie udręczoną twarz Petera. „Uratuję go", pomyślała. - Musisz na to przystać. Musisz poślubić Henry'ego powiedział. Zbita z tropu, potrząsała głową, jakby zakosztowała czegoś gorzkiego. - Ale ja chcę być z tobą. - Mówiąc to, czuła się głupio, lecz naprawdę tak myślała: że nie może stracić i jego.

- Twoja siostra dopiero co umarła... - Nie. Nie. Jak śmiesz się tym tłumaczyć! - Peter nawet nie pofatygował się, by złożyć kondolencje, a teraz usiłuje tłumaczyć się śmiercią Lucie. - Valerie. Nie rób z naszej znajomości czegoś, czym ona nie jest - odparł, uodparniając się na jej czar. - To przeszłość. Nic więcej. - Wypowiedział to gładko, starannie. Dziewczyna cofnęła się, zraniona jego słowami. - Sam w to nie wierzysz - upierała się, kręcąc głową. Jednak on pozostał niewzruszony, z bezlitośnie srogim wyrazem twarzy. Uparcie na nią nie patrzył. Jednak dotknął jednym palcem pasemka jej jasnych włosów. Nie potrafił się powstrzymać. Czując raptowny ucisk w krtani, gwałtownie odepchnęła Petera i wybiegła w tłum. Szła do domu, ale pod ubraniem jej ciało było jak martwe. - Valerie, szukałem cię. To był Henry Lazar. Niechętnie spojrzała w jego brązowe oczy, dostrzegając różnicę między nim a Peterem. Oczy Henry'ego były szeroko otwarte, ciepłe, nie taiły niczego... Albo może po prostu nie miało co się za nimi kryć. Valerie obejrzała się i nie zobaczyła ani śladu Petera. Starała się pozbierać potrzaskane uczucia. - Zrobiłem coś. Dla ciebie. Henry widział, że myślami jest ona gdzie indziej, ale mówił dalej. - Wybacz, wiem, że to nieodpowiednia pora. To, przez co przechodzisz... Powinienem był zaczekać... - Obejrzał się przez ramię i zobaczył Petera znikającego w tłumie. - Ale na wypadek gdybym nie wrócił, chciałem dać ci to. Valerie opierała się uczuciu do Henry'ego, postanowiła, że nawet go nie polubi. Jego urok, jego czarująca prawość teraz już nigdy nie zawrócą jej w głowie.

Lecz on sięgnął do kieszeni i wyjął cienką miedzianą bransoletkę. Była prosta i elegancka, ozdobiona maleńkimi kutymi wgłębieniami i delikatnymi wypukłościami. - Ojciec nauczył mnie, jak ją zrobić, jak ozdobić, żebym któregoś dnia dał ją kobiecie, którą pokocham. Na przekór samej sobie Valerie była poruszona. To było coś, co jej podarowano, gdy wszystko inne traciła. - Znowu będziesz szczęśliwa - powiedział z miną kogoś, kto wie, co mówi, i zapiął jej bransoletkę na nadgarstku. Daję słowo. Valerie poczuła dziwne ukojenie. Adrien podszedł, położył dłoń na ramieniu Henry'ego i zaprosił go do wrzaskliwej zgrai mężczyzn opuszczających wioskę. Chłopak ścisnął rękę ukochanej, po czym wyprostował się i dołączył do grupy. Valerie stała wraz z innymi kobietami, patrząc, jak mężczyźni wyruszają. Nie podobał jej się ten podział płci. Palce aż ją swędziały, żeby także chwycić za broń, żeby czegoś dokonać, zabić coś w gniewie. Wypatrzyła ojca, bezszelestnie wlokącego się z tyłu. Wrak człowieka zakutany w gruby płaszcz. Pospieszyła do niego. Jego oczy były jak rozbite lustra. - Idę z wami - oznajmiła mu, usiłując nie dopuścić, by w jej głosie zabrzmiała litość. - Nie. - Ale ona była moją siostrą. - Nie, Valerie. - Zarzucił sobie siekierę na ramię. - To nie dla kobiet. - Przecież wiesz, że jestem odważniejsza niż większość z tych mężczyzn. Mogę... Zdumiona urwała w pół słowa, gdy jego dłoń chwyciła ją za ramię. Ostatnio odczuwała jego siłę, kiedy jako mała

dziewczynka zadzierała głowę, a on górował nad nią na swoich ojcowskich wyżynach. - Ja się tym zajmę - powiedział z oszalałym spojrzeniem. - Nie możesz iść. Tylko ty mi zostałaś. Rozumiesz? W tej chwili zobaczyła w nim swojego ojca i znowu go podziwiała. Powrócił z całą swoją mocą. A ona poczuła się dobrze i bezpiecznie. Przytaknęła. - Dobrze. Rozluźnił uchwyt. I wtedy, jak gdyby patrzyła na dogasającą świecę, ujrzała, jak ojcowska siła go opuszcza. Smutny człowiek, który w nim pozostał, wzruszył ramionami i uśmiechnął się uśmiechem, który od lat powtarzał: „Tak, to ze mnie się śmieją, ale przynajmniej jestem tego świadom". - Jeżeli nie wrócę, to ty, moja córko, odziedziczysz mój nocnik - zażartował. Nie zdołała się roześmiać. Patrzyła za nim, gdy znikał w tłumie. „Nie potrafi się nawet zamachnąć siekierą, żeby trafić w pień", pomyślała. „Jak stanie oko w oko z krwiożerczą bestią?". Valerie zawróciła do chaty, myśląc o herbatce z szałwii, która została w jej sakwie. Kiedy wszystkie kobiety podreptały z powrotem do domów, a jej matka pogrążała się we śnie dzięki porcji babcinego naparu, Valerie zrobiła to, co wydawało się konieczne. Narzuciła na siebie zgrzebny szary płaszcz z wystrzępionym brzegiem i połatanym skórzanym kołnierzem. Wiedziała, dokąd poszli, gdzie Wilk urządził sobie leże. Widziała kości na szlaku wiodącym do góry Grimmoor i Lasu Czarnego Kruka. Podążając za ostatnimi mężczyznami przez opustoszałą wieś, skręciła w ciemne boczne zaułki, żeby jej nie widziano.

Nasłuchiwała i przyglądała się, idąc równoległą trasą. Obserwowała, co robią mężczyźni, gdy są razem sami, jak stado dzikich zwierząt. Claude, dźwigając widły i kuchenny nóż, pojawił się w naprędce skleconym wojennym stroju, jaki zrobił sobie ze starych rondli i patelni. - I - i - idę - powiedział z przekonaniem. Jego ręce wystrzeliły na boki jak spłoszone ptaki. - Bestie nie mają wstępu - zakrzyknął jeden z mężczyzn. Grupa się roześmiała, odganiając Claude'a. Valerie żałowała, że nie może do niego podejść, i ucieszyła się, widząc, że Roxanne spieszy za nim, żeby go odprowadzić do domu. Współczuła chłopakowi, ale zgadzała się, że powinien zostać w domu, gdzie będzie bezpieczny. Zobaczyła, jak Cesaire dogania Adriena na czele gromady. Wyglądał imponująco i gniewnie, szurając buciorami po zaśnieżonej ziemi i dzielnie brnąc naprzód. - Może kapkę? - Trochę alkoholu wychlapało się z odkręconej flaszki, gdy ją podawał. Adrien odmówił ruchem ręki. Cesaire wzruszył ramionami i pociągnął solidny łyk. - Dziękuję, żeś stanął w obronie mojej Lucie - powiedział Cesaire. - Wkrótce będziemy rodziną. - Adrien skinął głową. - Ty postąpiłbyś tak samo. Valerie nigdy wcześniej nie widziała, by tych dwóch mężczyzn było w tak dobrej komitywie. Kto by uwierzył, że najzamożniejszy człowiek we wsi i miejscowy pijaczyna mogą znaleźć coś, co ich łączy? Domyślała się, że nawet pijak może posiadać coś, czego pragnie zamożny człowiek: wartościowy przedmiot, który można dodać do rodzinnego skarbczyka. Jej policzki oblał rumieniec, gdy do niej dotarło: „Jestem tylko rzeczą do przehandlowania".

Valerie ścigała wzrokiem białego królika, ledwie widocznego na śniegu. Dostrzegła błysk pary wilgotnych czarnych oczu. Jednak teraz nie pora na zabawy. Zobaczyła, że Peter i Henry posępnie kroczą po przeciwnych stronach ścieżki, ani na moment nie zwalniając tempa. Żaden nie chciał dać się wyprzedzić drugiemu. Byli czujni, ciekawi jeden drugiego, ale obaj ośmielali się zerknąć tylko wtedy, gdy byli pewni, że ten drugi spogląda gdzie indziej. Mknąc chyżo, żeby dotrzymać im kroku, i stąpając lekko, by nie robić hałasu, Valerie podniosła wzrok na napęczniały karmazynowy księżyc, brzemienny groźbą na nocnym niebie. Nie zniosłaby utraty jeszcze kogoś tej nocy.

11 Wyczuwając czarną chmurę kruków wzbijających się do lotu z lśniącego białego lasu, babcia wiedziała, że mężczyźni się zbliżają. Weszła na ganek, by tam zaczekać. I wkrótce się pojawili. Spoglądali na nią, jak gdyby była jakąś przerażającą boginią; płomienie ich pochodni wprawiały powietrze w drganie, gdy przechodzili obok albo przystawali, żeby choćby rzucić okiem na babcię. Była istotą z legendy, żyjącą poza czasem. Piękną i młodą jak na swoje lata, chociaż tego dnia cierpienie ją postarzyło. Jej włosy były splecione w cienkie warkocze związane szarym sznureczkiem, a jej mokre od łez policzki nie nosiły śladów zmarszczek. Nic dziwnego, że ludzie oskarżali ją o czary. Zeszła po schodach, trzymając świecę, żeby oświetlić stopnie. - Synu - powiedziała do Cesaire'a, obejmując go. Słyszałam o naszej Lucie. - Nie wyjaśniła, od kogo. - Obiecaj mi, że będziesz ostrożny, mój chłopcze. - Podała mu pakunek, który wcześniej przygotowała. - Nie martw się. Mnie Wilk nie zechce - odparł, uśmiechając się mimo cierpienia. - Jestem za żylasty. Babcia z ciężkim sercem weszła z powrotem po schodach. Ze swojej werandy patrzyła, jak grupa rusza dalej, gdy wtem jeden z mężczyzn, ostatni w pochodzie, skręcił i zaczął się wspinać za nią. Babcia słyszała trzeszczenie drewnianej podłogi przy każdym kroku stawianym przez postać. Człowiek poruszał się prędko: hop, hop, hop do góry. Babcia drgnęła, gdy nieproszony gość dotarł na ganek. Zbliżając się do niej ostrożnie, postać odchyliła kaptur płaszcza i... To była Valerie. Babcia pokręciła głową, a jej niepokój przemienił się w śmiech.

- Słoneczko, kochanie, co ty wyprawiasz? Dziewczyna zachmurzyła się. - Dlaczego nie miałabym pójść z nimi? Ona była moją siostrą. Babcia westchnęła i wzięła ją w objęcia. - Już przemarzłaś na kość w tym cienkim płaszczyku. Nie sądzę, żebyś dała radę. - Cóż, nie, chyba nie - przyznała Valerie, dygocząc, gdy babcia prowadziła ją do środka, pobrzękując talizmanami i amuletami. Valerie nabrała otuchy, znalazłszy się tutaj, w dzikim leśnym domu babci. Konary wrastały przez dach, zimowe mlecze wystawiały główki spomiędzy desek podłogi, a w każdym zakamarku znajdowało się jakieś gniazdo. Leśny dom pękał w szwach od ciekawych rzeczy. Valerie pozwoliła spojrzeniu błąkać się po jego niewielkim wnętrzu. Muszle mięczaków przypominające gigantyczne uszy, poduszeczka do igieł ozdobiona macicą perłową, kubek z rogu, suszony pochrzyn, szpon sępa. Bladoróżowe i błękitne wystrzępione brzegi przykurzonych pawich obić muskały niezliczone rzędy buteleczek pozatykanych na chybił trafił powykrzywianymi korkami. Ogromny imbryk z herbatą podrygiwał na piecu. Valerie uwielbiała niezwykły sposób życia babci, mimo że stanowił on temat miejscowych plotek i był wyśmiewany przez wieśniaków. A także pomimo wysokiej ceny, jaką babcia musiała za niego płacić, przez niektórych obwiniana o obecność Wilka w wiosce. - Przyda ci się sen. - Babcia podała wnuczce parujący kubek swojego naparu z szałwii. Valerie odstawiła herbatkę i stanęła przy oknie, patrząc, jak mężczyźni brną przez ciemny las. Spojrzała w stronę grani i zobaczyła, że zimny, mokry od śniegu wiatr przeciska się między drzewami i dmucha gwałtownie jak małe dziecko

gaszące urodzinowe świeczki. Wiatr szarpał płomienie pochodni maszerujących mężczyzn, aż ostatni z nich wdrapał się po stromej skale i zniknął w jaskini. Jedna z tych pochodni należała do jej ojca, jedna do mężczyzny, którego kochała, a jeszcze inna do tego, którego mogłaby kochać. Wszystkie stały się ledwie punkcikami światła rozbłyskującymi w oddali. Czując ucisk w żołądku, Valerie odsunęła się od okna. „Kto powróci? Czy w ogóle wróci któryś z nich?". Kolejny raptowny podmuch wiatru targnął jej nerwami. Przelękniona poczuła, z jaką łatwością zatrząsł podstawą leśnego domku, grubym pniem i jego ciężkimi konarami. Nic nie było tak jak należy. Lucie odeszła. Valerie odczuwała nieobecność piękna. Wiedziała, że Lucie przerastała ich izdebkę na poddaszu, wioskę, pola i świat. Ze przebywała teraz w jakimś innym miejscu, w miejscu niebytu. - Jestem jej siostrą. Powinnam być z nią - wyrzuciła z siebie, opadając na łóżko. - Nie możesz się obwiniać - odparła babcia, stawiając miskę z potrawką. Nachyliła się, żeby posypać potrawę pokruszonym suszem z gorzkich ziół. Smakował jak coś, czego raczej się nie jada. - Oczywiście, jak zwykła mawiać moja własna babcia, „wszystkie smutki...". - „...stają się mniejsze z chlebem" - Valerie wtrąciła swoją połówkę powiedzonka, które tak dobrze znała. Stara kobieta wysiliła się na blady uśmiech. Dziewczyna nawet nie próbowała się uśmiechać. - Czy nadal ci zimno? Valerie uświadomiła sobie, że nadal dygocze. Babcia bez słowa opuściła pokój. Jej wnuczka patrzyła, jak obciążone śniegiem gałęzie rysują ósemki, miotane wiatrem. Babcia pojawiła się za plecami Valerie i okryła czymś jej ramiona.

- I jak? Valerie spojrzała. Była to piękna, jaskrawoczerwona peleryna. - Babciu... - Valerie jeszcze nigdy nie widziała niczego podobnego. Była to czerwień dalekich stron, fantazji, czerwień zza morza. Czerwień, jakiej Daggorhorn nigdy nie widziało; czerwień, która tu nie pasowała. - Zrobiłam to na twój ślub. Valerie popatrzyła w dół, na swoją bransoletkę. - Wydaje mi się, że to ślub kogoś innego. Czuję się, jakby mnie sprzedawano. - Słowa Petera wciąż brzmiały jej w uszach, ale o nich nie wspomniała. Wiedziała, że jej rodzice czują niechęć wobec niego, ale co by się stało, gdyby pomścił śmierć Lucie, gdyby powrócił jako pogromca Wilka? Zaczęła fantazjować o jego odkupieniu. Lecz wtedy na nowo zapiekły ją jego słowa i już wiedziała, że to bez znaczenia. - Jest ktoś inny, czyż nie? - Babcia nachyliła się bliżej. - Był ktoś... - odpowiedziała powoli. - Ale teraz chyba już nie. Babcia skinęła głową. Zdawała się dostrzegać sens w absurdalnym tłumaczeniu wnuczki. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że tak łatwo ze mnie zrezygnował. Babcia upiła łyk herbaty. - Być może w tej historii kryje się coś więcej. Valerie pokręciła głową, starając się odegnać takie myśli. - Być może. Nie mogę myśleć o tym teraz, w obliczu śmierci Lucie. - Jakże bym chciała, byś mogła pójść za głosem serca powiedziała w końcu stara kobieta. Jej wnuczce zdawało się, że widzi przelotny gniewny błysk w oczach babci.

- To mało prawdopodobne. - Twarz Valerie spochmurniała w odpowiedzi. - Matka troszczy się wyłącznie o pieniądze, a ojciec jest zbyt pijany, żeby zauważyć połowę tego, co się dzieje. Babcia odwróciła się z bladym uśmiechem na ustach. - Valerie, ty nigdy nie przebierałaś w słowach. Obie milczały przez chwilę, czekając, aż to, co zostało tak łatwo wypowiedziane, nabierze wagi. Dzwonki zawieszone przed domem wciąż pobrzękiwały na wietrze. - Kiedy byłam młoda - zaczęła babcia - Wilk napadał na całe rodziny. Zwabiał je na odludzie. - Jej głos koił napiętą atmosferę. - Jak? - Valerie pomyślała o skrawkach papieru, które znalazła w dłoni Lucie. - Nikt nie wie. - Ale zabójstwa ustały, kiedy zaczęliście poświęcać zwierzęta, żeby go zadowolić - stwierdziła dziewczyna. Kubek z herbatą w jej dłoniach był gorący i ciężki. - Tak. Jednak nastąpiło to po długim okresie okrucieństwa. To właśnie wtedy zaczęliśmy bić w dzwon. Te cztery uderzenia. Co miesiąc. - Spuściła oczy, wypełniające się łzami. - Myślałam, że tamte dni minęły. Był czas, kiedy Valerie nie pojmowała znaczenia tych uderzeń kościelnego dzwonu. Mieliśmy po pięć czy sześć lat. Znalazłam się na skraju głównego placu, czekając na Petera. Ale jego tam nie było. - Uważaj na głowę! Spojrzałam w górę. Peter wspiął się na dzwonnicę. Ze złością, że to on pomyślał o tym pierwszy, wgramoliłam się na górę po okapach dachu kościoła, żeby do niego dołączyć, odmawiając przyjęcia pomocy. Tacy byliśmy do siebie podobni.

Byliśmy na tyle mali, żeby przecisnąć się pod krawędzią dzwonu. Nasz własny osobny świat. Żadnych praw. W cieniu brązowego dzwonu Peter powiedział: „Uderz w niego". „Tak po prostu uderzyć?". "Wilcze podzwonne. Cztery razy, cztery uderzenia". Peter zawsze budził we mnie to, co najlepsze i co najgorsze. Chwyciłam za serce dzwonu i przeciągnęłam je do jego boku. Barn! Barn! Barn! Barn! Bicie w dzwon wywołało chaos we wsi. Ojcowie zaciskali zęby, przepychając się przed oszalałe i rozpaczające kobiety; matki liczyły swoje dzieci, zaganiając je do karczmy. Peter i ja wyskoczyliśmy spod dzwonu. Ktoś nas zauważył. - To córka drwala! Zobaczyłam swoją matkę szukającą mnie na dole, bladą z przerażenia. Patrzyłam, jak na jej twarzy paniczny strach ustępuje uldze i w końcu wściekłości. Matka i ojciec zabrali mnie z dała od Petera, który wałęsał się jeszcze, gdy plac opustoszał i wieś powróciła do codziennej krzątaniny. Teraz wszystko się zmieniło. Valerie osunęła się na kolana babci. Nawet nie zauważyły, że nastał już środek nocy. Valerie zaczęła ogarniać senność, ale raptownie obudził ją jakiś odgłos. Kap, kap, kap. To tylko ociekająca mokra szmata wisząca na haczyku. Valerie odetchnęła. Deski w podłodze ugięły się i zatrzeszczały.

Babcia widziała, że Valerie nie może spać. Jak dobrze wiedziała, noc to pora, kiedy mroczne myśli szarpią duszą jak sznurki marionetką. - Wypij, kochanie. - Moja siostra nie żyje... - mówiła Valerie, usiłując się z tym pogodzić. - Wiem, moja droga. Wypij jeszcze trochę. Imbryk był stary i pozostawiał w herbacie swój metaliczny posmak. Valerie poczuła, że jej powieki robią się ciężkie, i zamknęła je, doświadczając chłodnego ukłucia mokrych rzęs. Rozmyślała o śmierci Lucie, przyglądając się jej jak czemuś, co czeka na drugim końcu tunelu. - Wilk zabił Lucie... Jednak nie dokończyła już tej myśli, gdyż sen objął ją jak śmierć.

12 We wnętrzu góry przechwałki, które rozbrzmiewały w karczmie, ustąpiły miejsca napiętemu milczeniu. - Tędy, ludzie - Henry usłyszał, jak wójt szepcze, gdy dotarli do rozwidlenia, kiwając głową w stronę tunelu schodzącego w dół ku ciemnej pieczarze. Wójt odwrócił się do zbitej gromady. Peter i Henry niewzruszenie stali po obu jej skrajach niczym podpórki na książki na półce. Nawet w świetle rzucanym przez pochodnie twarze mężczyzn ledwo majaczyły w atramentowej czerni jaskini. Gęste i kwaśne powietrze cuchnęło zgnilizną. - Nie jest tu bezpiecznie - mruknął bez entuzjazmu garbarz. - Nie widzimy, co jest za zakrętem. - Pójdziemy drugim korytarzem - oznajmił Peter, wskazując ręką na swoją połowę grupy. Henry spojrzał na ojca. Nie chcieli tego przyznać, ale Peter miał rację. Grupa dwudziestu mężczyzn to zbyt wielu, żeby manewrować w ciemnej jaskini. Henry żałował, że nie przemówił jako pierwszy. - Tak - powiedział tylko po to, żeby się odezwać. Niektórzy z nas powinni się odłączyć. - Jak sobie chcecie - stwierdził arogancko wójt, ruszając naprzód, podczas gdy inni rozważali możliwości, wybierali strony. Kilku zadowolonych z przywództwa wójta postanowiło iść za nim. Peter, Henry, Adrien - ci, którzy woleli raczej prowadzić, niż być prowadzeni - niefortunnie zostali razem. Przynajmniej w ten sposób Henry będzie mógł mieć oko na Petera. Chłopak miał nadzieję, że ojciec pozostawi mu kierowanie zebraną grupą, lecz Adrien postanowił sam się tym zająć. Drwale zostali z nimi, trzymając się jak rzepy psiego ogona poszliby za Peterem wszędzie. Cesaire, który został w tyle,

sięgnąwszy dla kurażu po jeszcze jeden ostatni łyczek ze swojej powleczonej skórą flaszki, z wahaniem postanowił udać się w ślad za grupą wójta i ruszył biegiem, by ich dogonić. Pozostawieni teraz samym sobie Adrien, Henry, Peter i drwale ostrożnie posuwali się naprzód. Drwale próbowali stąpać lekko, ale byli rośli i niezgrabni, a do tego raczej po raz pierwszy w życiu szli na palcach. Henry zaskoczył Petera, przysunąwszy się bliżej. - Może się tu zrobić niebezpiecznie. - Zapalił zapałkę. Lepiej uważaj. - Sam uważaj - odpowiedział Peter, wskazując na płomyk, który pożerał zapałkę. Groźba w jego spojrzeniu była wyraźnie widoczna nawet w głębokich ciemnościach. - Racja - odparł Henry, potrząsając ręką, gdy płomyk go sparzył. Zanim rywalizacja zdążyła przybrać na sile, grupa dotarła do kolejnego rozwidlenia. Jedna odnoga wyglądała bardziej złowrogo niż druga, choć obie były czarne jak smoła. - Musimy przeszukać każdy kąt. - Peter popisał się, kierując drwalami tak, żeby znowu się podzielili. - My pójdziemy pochyłym korytarzem. - Nie - wtrącił Henry, koniecznie chcąc się sprzeciwić i nie dopuścić do tego, żeby Peter podjął za nich kolejną decyzję. - Teraz powinniśmy się trzymać razem. - Może powinieneś wrócić do domu i poczekać na ojca Solomona - zawołał przez ramię Peter, wkraczając już na pochyłą ścieżkę. Słysząc spór młodzieńców, drwale wymienili znaczące spojrzenia. Czy chcieli powierzać swoje życie młodemu chłopakowi, którego rozpierała duma? Popatrzyli znów na sylwetki Henry'ego i Adriena na górze, samotnych i niezdecydowanych. Wreszcie z wahaniem podążyli za

Peterem. Spoglądając za nimi, Henry czuł na sobie wzrok ojca. „Dlaczego to nie ja to zaproponowałem?". Peter uśmiechnął się od ucha do ucha sam do siebie, zadowolony ze zwycięstwa. Jego grupa trzymała się tuż za nim. Światło jego pochodni omiatało ściany i dno jaskini na wypadek jakiegokolwiek poruszenia. Drwale posuwali się pomału wąskim korytarzem. Czuli strach, gdy tak ostrożnie stawiali stopę za stopą, czekając, aż Wilk na nich wyskoczy. Czekając, by runąć w mrok śmierci. Zawiał delikatny podmuch; niespokojne zło zdawało się szykować w ciemnościach. Parę chwil później jeden z nich, przestraszony widokiem ogromnej wystającej skały, upuścił łuk. Metaliczne echo rozniosło się po tunelach. Mężczyznami kierował bezrozumny lęk, ale na szczęście to Peter był ich mózgiem. „Idź", pomyślał. „Zaczekaj, aż powietrze się zmieni, żeby wyczuć ten moment bezruchu tuż przed skokiem". Powietrze zmieniło się w jednej nagłej, miażdżącej chwili - potężny podmuch wiatru przebił się przez jaskinię, spychając jego i jego ludzi w chaos niebytu. Henry, który był już daleko, zobaczył, że ściany znikają, a w ich miejsce pojawia się przerażający kokon ciemności. Poczuł uderzenie wichru, który wzbijał grudki ziemi w powietrze i cisnął mu piachem w oczy. Słyszał jedynie krzyki. Wrzaski. Tupot biegnących stóp. Jego pochodnia zgasła. Wójt zobaczył to pierwszy. Trójkątna smuga, półkole z czterech okrągłych plam i - co najgorsze - cztery małe ślady powyżej. Krwawy odcisk Wilka odbity w pyle, oświetlony przez pochodnię. Wójt pochylił się nad ziemią, a jego ludzie skupili się dokoła niego, gdy w oddali usłyszeli krzyk, dochodzący skądś głębiej w jaskini.

Człowiek został zaatakowany. Wójt był na to gotowy. Od pierwszego tonu tego przeszywającego wrzasku dokładnie wiedział, skąd pochodzi. - Biegiem! - zawołał. Większość mężczyzn ruszyła za nim, lecz kilku się rozproszyło, co sił uciekając dalej od krzyku i kierując się ku wyjściu z jaskini. Ich wrzaski odbijały się echem we wnętrzu góry. „Tunelem na dół, na dół, na dół", wójt napominał sam siebie. „Za daleko już zaszliśmy, żeby rozwidlenie mogło być najbliższą drogą na przełaj. Musi być inna. Grunt nie jest tu stabilny, osady zbyt sypkie. Ostrożnie, żeby się nie poślizgnąć. Nie potknij się o kamienie po bokach ścieżki". Jego oddech rozbrzmiewał głośno, a tupot jeszcze głośniej. „Jakieś światło. Biegnij do światła, może coś tam jest". Teraz mógł już coś dostrzec. „Wylot, grota, tam w górze przed nami!". Wójt chwiejnie wypadł na otwartą przestrzeń, a jego ludzie pociągnęli za nim. Śnieg zabarwiony krwawo przez światło księżyca, wirując, wpadał do środka przez otwór w skałach wysoko nad ich głowami. Rozglądając się po obrzeżach pieczary, wójt dojrzał powykręcane kształty wysokie jak wieże. „Skały?". Krok za krokiem, czujnie wypatrując jakiegoś poruszenia, podszedł do nich. I zobaczył, że to wcale nie skały. Kości, ludzkie kości. Stosy wysokie na trzy metry. Były tak przeraźliwie białe, że aż wyglądały jak pomalowane. Wójt stanął przed jedną z wież, otrzeźwiony. Podniósł wzrok. Gdzie jest Wilk? „Nie mógł się wydostać. ..". Puste oczodoły czaszek spoglądały na niego, ich usta były rozciągnięte w uśmiechach, wykpiwając jego położenie, lecz nie oferując żadnych odpowiedzi.

Rozejrzawszy się wokół... natknął się na coś jeszcze. „Adrien". Jego ciało leżało chłodne i pozbawione życia, makabrycznie poszarpane przez Wilka. Coś ścisnęło pierś wójta. Dotarło do niego oszołomione milczenie jego ludzi stojących za nim. Znajdzie Wilka i każe mu za to zapłacić. W przypływie agresji przestał ostrożnie stawiać stopy. Rozkoszował się parciem naprzód, maszerowaniem ciężkim krokiem, który niósł się echem. Znajdzie go, on go znajdzie. Wyobrażając sobie wspaniałości swojej nadchodzącej chwały, wójt usłyszał za sobą jakiś odgłos. Cichy warkot. Obrócił się i odkrył, że spogląda wprost w paszczę pełną zabójczych zębów. Ślina gromadziła się w jej kącikach. Kły były olbrzymie i lśniące. Bezwiednie sięgnąwszy po broń, wójt ujrzał w swojej wyciągniętej ręce własny sztylet. Sierść na karku bestii zjeżyła się, a trująca ślina z jej ohydnej paszczęki kapała obficie na dno jaskini. Oczy bestii napotkały jego wzrok. Czas się zatrzymał. I wtedy potwór skoczył, kreśląc w powietrzu łuk w drodze ku swej następnej ofierze.

13 Bach! Valerie wybudziła się z głębin koszmarnego snu. Mokre od potu włosy przyklejały się jej do czoła, mimo że w izbie było zimno. Pierwsze światło poranka było szaroniebieskie, o barwie łupków. Valerie z trudem rozpoznała otoczenie. To nie było jej łóżko; była w domu babci - a jej siostra nie żyła. Hałas dobiegał z pokoiku babci. - Babciu? Valerie boso przeszła po domu, czując, jak chłodne powietrze przeciska się między deskami podłogi. - Babciu...? Kobieta wciąż leżała w łóżku, odwrócona tyłem do wnuczki; nakrycia szczelnie otulały jej smukłe ciało. Brzegi brzoskwiniowej jedwabnej narzuty trzepotały na wietrze. Okiennica trzaskała o framugę. Wiatr otworzył okno. „Albo może ktoś wszedł?". Valerie podeszła, żeby je zamknąć. Na zewnątrz las wyglądał jak przygnieciony ciężarem i smętny, drzewa garbiły się w śniegu. Odwróciła się do babci, której sylwetka wydawała się dziwnie wydłużona, rozciągnięta, niemal jak gdyby kończyny zostały wyrwane ze stawów. Valerie zbliżyła się. Postać drgnęła, po czym zaczęła się podnosić. Valerie cofnęła się, przestraszona, gotowa rzucić się do ucieczki... Ale to była tylko babcia, stara kobieta ofiarowująca jej swój uśmiech, gdy budziła się, mrugając powiekami. Zjadłszy zimne śniadanie, Valerie spiesznie wróciła przez las do domu, opatulona obiema pelerynami, starą i nową, żeby osłonić się przed mroźnym powietrzem. - Matko? - odezwała się, wchodząc do chaty.

Suzette podniosła oczy. Siedziała na krześle ze wzrokiem utkwionym w wygasłym palenisku. Samotna, pogrążona w smutku. Valerie ścisnęło się serce. Powinna była zostać i czekać z nią. - Czy tatko...? - Nie dokończyła pytania, ponieważ nie chciała tego wiedzieć. - Nic mu nie jest - odpowiedziała Suzette, spoglądając na swoje dłonie. - Mężczyźni wrócili i są w karczmie. Valerie skinęła głową, nie będąc w stanie spytać o Petera. - Pięknie wyglądasz - dodała, przez łzy zauważając czerwoną pelerynę. Gdy dziewczyna już się odwracała, żeby się wspiąć na poddasze, matka wstała i chwyciła ją za ramię. - Valerie, co tam masz na ręku? - spytała, przechylając głowę, aby lepiej widzieć. - Nic takiego. Podarek od Henry'ego. - Valerie próbowała ukryć bransoletkę, gdy stwierdziła, że jest nią zawstydzona. Nie chciała, by już uważano ją za kobietę, nie była gotowa, by otrzymywać biżuterię od mężczyzn. Nie chciała też, by ktoś zauważył, że nosi podarunek od syna kowala. Ale niemal jeszcze bardziej krępujące było się wstydzić, więc ją pokazała. Matka przyglądała się jej przez długą chwilę. - Valerie - Suzette powiedziała wreszcie. - Posłuchaj mnie. Noś tę bransoletkę. Nie zdejmuj jej. Jesteś teraz zaręczoną kobietą. Córka przytaknęła z zażenowaniem i wdrapała się po drabinie na poddasze. W bezpiecznej strefie swojej własnej przestrzeni zmieniła ubranie. Zachwycała się swoją nową czerwoną peleryną, ponownie zdumiona jej rozedrganym pięknem.

Przeważnie opończe bywały tradycyjne, wełniane, szyte z grubo tkanego materiału. Jednak ta peleryna nie była sztywna ani szorstka. Niewiarygodnie cienka, niemal przelewała się przez palce, jak gdyby materiał utkano z różanych płatków. Zdawała się chłodna w dotyku. Przesuwając ją po nagich ramionach oraz między palcami, Valerie poczuta się silniejsza niż kiedykolwiek przedtem. Peleryna miała w sobie coś aż nazbyt naturalnego, niczym druga skóra, która należała do niej przez cały czas. Dziewczyna czuła się potężna i zwinna, a peleryna sprawiała, że miała chęć zeskoczyć ze swojego poddasza jak pantera i chyżo pognać przez wieś, minąć las, w którym padało, i biec dalej na pola, gdzie już przestało padać. Przemknąwszy się obok matki, Valerie wyruszyła do karczmy. Mężczyźni, którzy powrócili z góry Grimmoor, nie wstąpiwszy najpierw do domów, wydzielali ostrą woń, pachnąc ziemią i potem. Valerie mogła dostrzec energię wciąż buzującą w ich żyłach. Obeszła tłum i oparła się o ścianę, żeby posłuchać. Jak zawsze podczas takich zgromadzeń usiadła z dala od pozostałych, osobno. Paru wieśniaków zauważyło ją - czerwona opończa rzucała się w oczy - lecz jej się to podobało. Czuła się bezpiecznie w swojej pelerynie; od dziś zawsze będzie ją nosić. Karczma, niczym archeologiczne wykopalisko, przechowywała w swoim brudzie zapis dziejów wsi. Mężczyźni wydrapywali znaki na jej ścianach od dnia, gdy je wzniesiono - inicjały. rzecz jasna, lecz także spirale i twarze, strzały i króliki, węże, koniczynki, przenikające się kola i krzyże z promieniami. Po duszki w niszach były brudne po latach dostarczania wygody tylu różnym ludziom. Olbrzymie

świece z pszczelego wosku roniły na stoły wielkie woskowe krople, zastygające w twarde grudy żółtej lawy, która nierzadko zalegała tam miesiącami, nim jakiś niemogący spokojnie usiedzieć pijaczyna zdołał je odłupać brudnymi paznokciami. Czaszki jeleni, zawieszone na ścianie w głębi, zdawały się szczerzyć zęby w śmiertelnym uśmiechu, jak gdyby zabrały z sobą w zaświaty jakiś wielki sekret. Valerie uważnie rozejrzała się po sali, zobaczyła swojego ojca, a następnie Petera, pięknego w swoim heroicznym powrocie, mimo że nawet nie podnosił głowy. Ogarnęła ją ulga, a potem złość. Nie mogła znieść tego, że tak bardzo jej na nim zależy; że nadal potrafi kochać kogoś, kto nie odwzajemnia jej miłości. Lecz wtedy zdała sobie sprawę, że brakuje Henry'ego. Wójt zasiadał u szczytu stołu, otoczony wielbicielkami, a za nim sterczała głowa Wilka nabita na pikę. Mężczyźni, którzy wybrali się do jaskini - nawet ci, którzy uciekli - czuli, że mają prawo do udziału w jego chwale, że bez nich jego sukces nie byłby możliwy. Wójt relacjonował całą historię, opisując, jak skradał się na palcach, a potem w kluczowym momencie walnął kuflem w stół. Kobiety rozpływały się w zachwytach, gdy pieniste piwo skapywało na jego gęstą brodę. Valerie przepełniała pogarda na widok jego uśmiechu pełnego samozadowolenia. Kobiety wieszały mu się na szyi, wychwalając go za jego bezinteresowność, za pomszczenie śmierci „tej biednej dziewczyny", choć tak naprawdę nie miało to z nią nic wspólnego. Właściciel karczmy, łysy mężczyzna z fałdą biegnącą z tylu nagiej głowy od jednego do drugiego ucha, słuchał z zapartym tchem. Podczas gdy on siedział zauroczony, jego żona zajmowała się barem. Kiedyś, będąc w ciąży, znacznie

przybrała na wadze i tak już jej zostało. Jednak sam karczmarz nie miał takiej wymówki. Wójt zakończył swoje przedstawienie opłakiwaniem straty, jaką ponieśli, ujawniając prawdę, która wisiała w powietrzu tuż przed Valerie... Adrien zginął dla tego zwycięstwa. Dziewczyna zamknęła oczy. Już rozumiała, dlaczego nie ma tutaj Henry'ego. Łączyła się z tym pewna ulga, że chodzi o ojca, lecz także współczucie dla syna, który został sierotą. Znowu spojrzała na Petera, ale on wciąż wpatrywał się w podłogę. Wszyscy przyszli do karczmy, ponieważ nikt nie chciał iść do domu. Gdy wójt opowiadał o ich triumfie, ludzie mieli ochotę świętować. Jakieś małżeństwo wspólnie popijało z jednej wielkiej szklanicy. Dwaj wieśniacy siedzieli razem na niskiej ławie, rozkoszując się ciepłem. Przed wejściem do karczmy ktoś patroszył Wilka. Dzieci zerkały z uciechą podszytą lękiem, zdumione, jak im się poszczęściło; ich rodzice byli zbyt zadowoleni z siebie, żeby je upominać i kazać się trzymać z daleka. Słońce podniosło się wysoko i świeciło jasno pomimo tego, że płatki śniegu nieustannie spływały na dół. Dwa zgony - Adriena i Lucie - zdawały się niemal sprawiedliwą zapłatą za wolność, jaką w tej chwili odczuwali wieśniacy. Nie wydawało się to krzywdzącą wymianą - tylko dwoje ludzi w ciągu ostatnich dwudziestu lat, a teraz wreszcie koniec ze składaniem ofiar. Dobrze było pomyśleć, że można samemu zjadać swoje najtłustsze kurczaki, pracować na zewnątrz jeszcze długo po zmroku, że nie ma już żadnych zakazanych miejsc i że znowu można zwyczajnie żyć. Cieszyła także świadomość, że pieniądze nie chronią przed złem, skoro to właśnie najbogatszy człowiek poniósł

śmierć. Oni zostali oszczędzeni, więc być może stało się tak dlatego, że na to zasługiwali. Zdawało się, że te dwie śmierci to niska cena. „Ale cena nie była niska", pomyślała Valerie. Claude pojawił się w oknie, robiąc śmieszną minę i zaparowując szybę. Jego twarz stała się jednak niewyraźna, gdy Valerie ominęła go wzrokiem, by zobaczyć coś, co wieziono na wózku. Adrien. Jego martwe ciało na wózku grabarza. Odsłonięto tylko głowę, oczy zamknięte w wiecznym śnie, niemające już nigdy się otworzyć. Krew powoli sączyła się z ciała jak syrop i stawała się plamą na tkaninie. Madame Lazar ciągnęła z tyłu, zawodząc z rozpaczy. Jej oczy zajrzały przez okno, by ujrzeć Valerie, i obie spoglądały na siebie, póki stara kobieta nie minęła okna. Mężczyźni podnieśli brudne ręce i przycisnęli kapelusze do piersi na znak uszanowania, gdy obok przejeżdżały zwłoki. - Za Adriena. - Cesaire wzniósł szklanicę, uświadamiając sobie, że być może ich uciecha jest w złym guście. - Za jego ofiarę. - Za Adriena! - pozostali wieśniacy wznieśli toast. Spojrzawszy wcześniej, czy Peter ją zauważy, Valerie wymknęła się z karczmy. Henry złożył jej wyrazy współczucia, więc teraz i ona powinna to zrobić. Nie wiedziała, co powiedzieć, wiedziała jednak, gdzie go znajdzie. Weszła do warsztatu kowala. Drzwi do kuźni, ognistej jaskini, stały otworem, a jej wnętrzności lśniły czerwienią poprzez dym. Przez długą chwilę Henry - na wpół nagi, krzeszący wściekłe iskry - nie uświadamiał sobie, że ona tam jest. Valerie poczuła się żałosna, gdy jasny, mocarny tors przypomniał jej nagą pierś Petera widzianą poprzedniego dnia oraz to, jaka była ciepła w dotyku.

Pomyślała o zaręczynach, które zaaranżowała Suzette. Teraz tkwiła w pułapce jeszcze głębiej niż przedtem; w żaden sposób nie mogła uciec, porzucając Henry'ego w jego cierpieniu. Czuła się zatem winna samej myśli o tym. Valerie wiedziała, że zwłoki Adriena zaniesiono na górę, że muszą leżeć, wystygłe, na poddaszu nad nimi. Nie podniosła wzroku. - Henry... Twój ojciec był dzielnym człowiekiem. Chłopak nie przestał rzucać się na metal z dwuręcznym młotem, brutalnie grzmocąc w kowadło. Nie miała pewności, czy ją usłyszał. Lecz wtem znieruchomiał. Młot ciężko zawisł w powietrzu, a ogień trzaskał tuż przed nim. - Byłem tak blisko, że czułem jego zapach - wyrzucił z siebie, nie odwracając się. - Ale się bałem. Ukryłem się. Brzdęk! - Powinienem był coś zrobić. Brzdęk! - Powinienem był go ocalić. Valerie zobaczyła, że niszczył wszystkie ich wspólne niedokończone prace. Pozostaną w takim stanie na zawsze. - Ja też kogoś straciłam, Henry. Wiem, jak to jest. Proszę, odsuń się od ognia. Nie zrobił tego. Brzdęk! - Henry, proszę. Jedna z płonących drobin wystrzeliła z paleniska i wylądowała na jego ramieniu, przypalając mu ciało. Karząc samego siebie, nie zatrzymał się, by ją zdjąć, aż wreszcie jednym szybkim ruchem gwałtownie wycelował w kierunku drzwi, strząsając ją przy okazji. - Valerie, idź - warknął. - Nie chcę, żebyś mnie takim widziała. Wiedząc, jak to jest, gdy pragnie się zostać samemu, wyszła. Jednak nie potrafiła pozbyć się z głowy jego obrazu,

czarnego od sadzy, gniewnego w czerwonym świetle paleniska. Po wyjściu z kuźni Valerie ze zdumieniem natknęła się na swoją matkę, siedzącą na drewnianej kłodzie. Suzette, z oczyma opuchniętymi od płaczu, wpatrywała się w piętro warsztatu, gdzie leżało okryte całunem ciało Adriena. Valerie zaskoczyła ją, podchodząc do niej z boku i biorąc ją za rękę. Dopiero wtedy zauważyła, że Suzette trzyma coś na wpół ukrytego - coś, co pobłyskiwało w świetle. Pięknie wykutą bransoletkę... Identyczną z tą, którą Henry zrobił dla Valerie. Zmieszana dziewczyna namacała własną. Była na jej nadgarstku, nietknięta. Wyciągnęła dłoń, żeby dotknąć metalu, z którego wykuta była bransoletka matki. Raptownie wyrwana z zamyślenia Suzette odsunęła się. - Zastanawiałam się nad zawiasem - wymamrotała, nim okręciła się na pięcie i odeszła w pośpiechu. Ale Valerie poszła za nią. Suzette zaczęła coś mówić, lecz urwała, gdyż słowa nie mogły jej się przecisnąć przez gardło. Wtedy jej córka zrozumiała. - Matko, powiedziałaś mi, że kochałaś kogoś innego, zanim wyszłaś za mąż. Suzette nie odpowiedziała. Jej milczenie wyraziło to, czego nie zdołała wypowiedzieć słowami. Przyspieszyła kroku, przechodząc przez plac, więc Valerie także ruszyła szybciej. Minęły dwóch cieśli wznoszących trójkątny stos z gałęzi, na którym mieli spalić truchło Wilka; minęły wieśniaków tłumnie wylewających się z karczmy i niosących głowę bestii nabitą na pikę. - Powiedz mi, kto to był.

Suzette zwolniła, odwracając się. Słowa uwięzły jej w gardle, wciąż nie chcąc się wydostać. - Chyba już to wiesz. - Powiedz mi. Chcę, żebyś to powiedziała. - Valerie nie mogła się powstrzymać, tak samo jak nie mogła się oprzeć wyciąganiu luźnej nitki, aż tkanina się spruje. Kobieta miała łzy w oczach. Przygryzła wargę. - To ja tu jestem dzieckiem - wyrzuciła z siebie Valerie. A ty moją matką. Możesz mi przynajmniej powiedzieć prawdę. - Mężczyzna, którego kochałam, to Adrien Lazar. Słysząc to imię wypowiedziane na głos, dziewczyna zadrżała. Pomyślała o wizerunkach Adriena, jakie jej matka musiała w sobie nosić, o rzeczach, które na pewno jej mówił, o słowach od tamtej pory dźwięczących jej w pamięci. Jak często o nim rozmyślała? Bo przecież musiała o nim myśleć. Kiedy oczy Suzette zamykały się do snu, czy śniła o tym, jak wręcza jej wykutą przez siebie bransoletkę, pomaga przy zapięciu, wyciąga do niej ręce? Kiedy prała w balii, dłońmi przeciągając tkaninę w górę i w dół po karbach tary, czy wspominała dotyk jego dłoni na swoich? Skoro umysł działa niczym tajemniczy labirynt, to czy jakaś nierozpoznawalna rzecz, którą zrobiła Valerie albo Lucie, nieodzownie przywoływała kryształowo wyraźny obraz Adriena? Valerie usiłowała sobie wyobrazić wspomnienia, jakie jej matka zachowała o swoim ukochanym, te myśli trzymane w prywatnym kuferku, do którego wyłącznie ona miała klucz. Rzeczy, o których wiedzieliby tylko ona i Adrien, ale połowa uosabiana przez Adriena przepadła w jaskini pod górą Grimmoor. Dziewczyna poczuła, że jej krew przestaje krążyć. To nie mogła być prawda. A jednak była. To miało sens.

Dowód miała przez cały czas przed oczami, skrywał go wyłącznie brak uważniejszego zbadania. I tak jak przy prującej się tkaninie, za pierwszym pojawiło się kolejne podejrzenie. - Czy tatko wie? - spytała Valerie. Jej własny głos zabrzmiał w jej uszach obco. - Nie. - Suzette spojrzała błagalnie na córkę. - Obiecaj mi, że mu nie powiesz. Wyraz twarzy Valerie uspokoił ją. Jej córka z pewnością zrobi wszystko co w jej mocy, żeby chronić swego ojca. - Ale wiedz jedno - powiedziała bardzo poważnym tonem. - To nie tak, że nie mogłam pokochać twojego ojca. Tyle tylko, że po prostu wcześniej pokochałam już Adriena. Valerie była przytłoczona smutkiem Suzette. Nagle poczuła się starsza, jej dzieciństwo odeszło. Miała wrażenie, że może spojrzeć z góry na życie swej matki, że da się narysować jego mapę i że ona, Valerie, dostrzega, w którym miejscu zboczyło ze szlaku. Nie mogła się oprzeć myśli, że matka dokonała złego wyboru, poślubiając jej ojca. Oczy dziewczyny zapiekły od wzbierających łez żalu nad ojcem i nad matką. Zanim zdążyła odpowiedzieć, przemknął obok nich ciemny połyskujący powóz. Był złowieszczy i elegancki; pochodził ze świata na zewnątrz, z daleka. Ojciec Auguste wybiegł z kościelnego dziedzińca na ulicę, wykrzykując: - Przyjechał!

14 Spokój tam - woźnica warknął na konie, gdy czarny powóz gładko się zatrzymał. Valerie usłyszała tętent kopyt na zaśnieżonej ziemi, kiedy tuzin groźnie wyglądających żołnierzy nadjechał na potężnych ogierach; ich broń lśniła w popołudniowym słońcu. Zamaskowany kusznik dosiadał majestatycznego białego rumaka. Mężczyzna miał na sobie ciężki hełm i dźwigał na ramieniu ogromną kuszę. Budząca grozę grupa mężczyzn wiozła z sobą olbrzymiego żelaznego słonia oraz wozy zapełnione całym ich wyposażeniem: bronią, księgami, instrumentami naukowymi i resztą ekwipunku. Niezdarnie wyrzeźbiony słoń był wielki i masywny, o wężowej, zwiniętej trąbie i złowrogich oczach. Valerie widziała, ze inni wieśniacy też zastanawiają się, do czego może służyć; nie wydawało się właściwe, by ci rośli mężczyźni przywozili zabawkę. Dostrzegła na jego żelaznym brzuchu drzwiczki na zawiasach i zadrżała. Valerie zauważyła swoje przyjaciółki, lecz zanim zdążyła do nich podejść, wóz dotarł na plac i zatrzymał się tam. Skinęła głową do Roxanne, ale Rose i Prudence jej nie widziały. Albo miały do niej żal o jej zaręczyny. Woźnica wyglądał tak, jakby wyboista droga przyprawiła go o mdłości. Najwyraźniej była to długa i szybka jazda. Dzielne rumaki o znużonych oczach dreptały teraz w miejscu, manifestując swoją frustrację. Słychać było tylko pobrzękiwanie ich uzd, gdyż tłum już wcześniej wyległ na plac i stał w milczeniu, czekając. Kobiety zerkały z ganków i zza zasłonek, starając się dojrzeć coś przez żelazne pręty w oknach powozu wyciętych w kształcie krzyży. Karczma opustoszała, a ludzie czekali, by zobaczyć, czy nowo przybyły okaże się godny własnej reputacji. Daggorhorn nawykło do rozczarowań.

Peter stał niedaleko Valerie. Nie patrzyli na siebie nawzajem. Dobrze się złożyło, że było tu tyle do oglądania. Valerie uzmysłowiła sobie jednak, że może nie warto ryzykować. Słuchając o tajemnej udręce swojej matki, o bólu zrodzonym z miłości, nie chciała tak cierpieć. Miłość, pożądanie - wszystko to było takie straszne. Postanowiła, że zapomni o Peterze i zapomni też o Henrym. Spędzi życie w odosobnieniu, mieszkając w lesie jak babcia, samotna i samodzielna. Koniec z tą całą miłością. Sterany wiejski osiołek z przygnębieniem usunął się z drogi, zapewne dumając, że wolałby być koniem. Dzieci wtykały drobiazgi, żołędzie i laleczki z wysuszonych łupin, w bliźniacze rowki wycięte w śniegu przez kota. Rozbiegły się jednak, gdy spojrzały w górę i ujrzały przybyłą armię. Kilku potężnie zbudowanych mężczyzn rozładowywało powóz, odpinając drewniane kufry i układając je na poboczu drogi. Pozostali żołnierze stali nieruchomo, czekając na rozkazy. Nawet bystrooka małpka, usadowiona na ramieniu pikiniera, zdawała się oczekiwać na polecenia. - Przedstawiam Jego Eminencję... - odezwał się żołnierz. Był to wzbudzający podziw Maur, zupełnie niepodobny do ludzi, których Valerie dotąd widywała. Miał krótko przycięte włosy, tak krótko, że równie dobrze mogłyby być narysowane na czaszce - szarawy cień na tle czerni. Nosił oburęczny miecz, zawadiacko przewieszony przez plecy. Jego dłonie były olbrzymie i wyglądały, jakby z łatwością mogły kogoś udusić. Idąc, podpierał bok ręką spoczywającą swobodnie na zwiniętym czarnym bykowcu. To był kapitan. - ...ojca Solomona - dokończył zdanie żołnierz, mogący być tylko bratem tamtego Maura. Obaj mężczyźni mówili w sposób, który brzmiał miękko niczym dotyk aksamitu na skórze.

Osada dziwowała się przyjazdowi ojca Solomona. Wydarzenie było imponujące jak przybycie króla. Kobiety oporządzały się, poprawiając rozsypane włosy i wyświechtane spódnice. Gapie wstrzymali oddechy, czekając, aż drzwi się otworzą. Gdy wreszcie to nastąpiło, mieszkańcy ze zdumieniem ujrzeli dwie małe dziewczynki na siedzeniu zwróconym przodem do kierunku jazdy. Były tak niezwykłe, że wieśniacy prawie zapomnieli, kogo tak naprawdę wypatrywali. Żaden z nich nie widział jeszcze dwóch małych dziewczynek, na których twarzach malowałaby się tak wielka boleść. Solomon patrzył na nie, sztywno wyprostowany i zwrócony do tłumu plecami. - Proszę, nie płaczcie. - Pochylił się nad nimi. - Widzicie te wszystkie dzieci? Widzicie, jakie są wylęknione? - wskazał ręką na ludzi zgromadzonych na placu. Jedna z dziewczynek trzymała się pręta w oknie, wyglądając na zewnątrz; jej paluszki zwinęły się w maleńką piąstkę. - Boją się, ponieważ przebywa tu coś złego. Wilk. I ktoś musi go powstrzymać. Valerie podobało się, jak Solomon mówi, akcentując każdą sylabę, jak gdyby każdy dźwięk był cenny. - Czy to bestia, która zabiła naszą matkę? - spytała starsza z dziewczynek tonem jak u dorosłej kobiety. Obie wydawały się utrudzone wyboistą drogą i ustawicznym podrzucaniem na tych przepaścistych skórzanych siedzeniach wewnątrz dużego powozu. Jednak Solomon nie wyglądał na wyczerpanego podróżą. Kiedy się odwrócił, tłum ujrzał go w nieskazitelnie lśniącej srebrzystej zbroi, a jego rozwiane przez wiatr włosy dopełniały obrazu, srebrząc się intensywnie. Wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać pogromca Wilka.

- To bardzo możliwe - odparł posępnie, a jego twarz się zachmurzyła. Dziewczynki zadrżały; myśl o bestii pokonała wszelkie ich dążenia do zdobycia uwagi tatusia. Wyciągnął ręce. Uściskały go, a on nachylił się sztywno, żeby ucałować każdą z nich w głowę. Złagodniał, dotykając wierzchem dłoni włosów młodszej z nich. - Już pora. - Skinął do kapitana. Mroczna postać ich opiekuna wychyliła się do przodu, aby wciągnąć łkające dziewczynki w głąb powozu. - Bądźcie grzeczne - powiedział Solomon, zamykając drzwi z ojcowską stanowczością. Dziewczynki będą tam bezpieczne. Valerie odkryła, że czuje się przewrotnie zazdrosna o jego dwie córeczki, bezpieczne za żelaznymi kratami. Ojciec Solomon patrzył za nimi, gdy powóz wytaczał się z placu, a potem z wioski, uwożąc dziewczynki w bezpieczniejsze miejsce. Wieśniacy zazdrościli im, żałując, że sami nie mogą także stąd uciec, zostać pogłaskam po głowie albo pod brodą. Ojciec Solomon zatrzymał się na chwilę, szykując się do działania, zanim odwrócił się do tłumu, który już zaczynał odczuwać, że stoi przed obliczem wielkiego przywódcy. W swoich eleganckich czarnych rękawicach i aksamitnej szacie, purpurowej jak u króla, prezentował się władczo i majestatycznie. Widząc jego twarz, tłum wiedział, że przybysz oglądał świat, jakiego oni nigdy nie zobaczą. Zdając sobie sprawę, że nadeszła jego kolej, aby uzyskać bezcenną uwagę gościa, ojciec Auguste wysunął się naprzód, by przemówić w imieniu Daggorhorn. - To prawdziwy zaszczyt, Wasza Eminencjo. - Pokłonił się przed starszym mężczyzną, człowiekiem tak wspaniałomyślnym, że stanął przed pokornym ludem. Valerie

miała chęć przebiec palcami po miękkiej tkaninie jego opończy, która odbijała światło, opadając mu na ramiona. Solomon lekko skinął głową. Jego ruchy były oszczędne i celowe. - Na szczęście przemierzaliśmy właśnie tę okolicę i mogliśmy prędko tu dotrzeć. Jak rozumiem, straciliście miejscową dziewczynę. - Przeszedł kilka kroków przed tłumem. - Kto z tutaj zebranych jest krewnym dziewczęcia? Suzette nie poruszyła się, a ojca Valerie nie widziała zapewne nadal siedział w karczmie. Wieśniacy przestępowali z nogi na nogę. Zerknąwszy na stojącego po drugiej stronie placu Petera, który jednak nie zaoferował jej pomocy, Valerie z rezygnacją podniosła rękę. Solomon podszedł do niej zamaszystym krokiem i ujął ją za rękę. Pachniał naoliwionym metalem, co kojarzyło się z bezpieczeństwem. - Nie troskaj się - powiedział z pokorą, pochylając głowę. - Dosyć już oglądano okropieństw, dosyć bólu wycierpiano. Znajdziemy bestię, która zabiła twoją siostrę. Boleję nad twoją stratą. Chociaż dziewczyna wiedziała, że mówi to wszystko tylko na pokaz, znajdowała też pewną pociechę w publicznych przeprosinach, w przyznaniu, że ona - Valerie - jest ofiarą, która ucierpiała. Solomon skłonił się lekko, a jego troskliwa twarz stężała, kiedy odwrócił się znów do mężczyzn i kobiet, którzy jeszcze nikogo nie stracili. Valerie zobaczyła, jak wójt butnie przepycha się do przodu, nie mogąc już dłużej się powstrzymać. Brzydziła się nim i pozostałymi mężczyznami; byli jak dzieci, z całą tą swoją brutalnością i próżnością. - Ty i twoi ludzie zjawiliście się za późno. - Położył masywną dłoń na ramieniu ojca Solomona. - Ale też akurat na

czas, żeby wziąć udział w naszym święcie. - Karczmarz mruknął na potwierdzenie, gdy wójt wskazał na nabity na pikę kudłaty łeb o szklistych oczach, mętnych i białych. - Jak widzisz, już rozprawiono się z Wilkiem. Ojciec Solomon spojrzał w dół, na dłoń wójta i jego brudne paznokcie. Cofnął się z jej zasięgu. - To nie jest wilkołak, który tu zabija - mruknął tajemniczo, kręcąc głową. Valerie dostrzegła, jak Roxanne i Prudence patrzą jedna na drugą, a potem spoglądają na nią. W odpowiedzi wzruszyła ramionami. Rose przegapiła tę wymianę spojrzeń, nadal zapatrzona w scenę przed sobą. - Teraz nie zabija - odparł wójt, co spotkało się z aprobatą zebranych. - Może nie wygląda już jak zabójca, ale nie widziałeś go, kiedy żył. Ludzie z Daggorhorn potakująco kiwali głowami. - Nie słuchasz - ojciec Solomon powiedział spokojnie, lecz jego ton sprawił, że wszyscy nadstawili ucha. - To nie jest głowa wilkołaka. Rozległ się gwar, tłum starał się znaleźć w tym sens. Czy on sobie żartuje, czy to jakiś humor z wyższych sfer, jakiego oni nie pojmują? - Bez urazy, ojcze, ale żyliśmy z tą bestią od dwóch pokoleń. Przy każdej pełni księżyca zabierał nasze ofiary. Szeroki uśmiech wójta utonął w jego gęstej brodzie. - Wiemy, z czym mamy do czynienia. - Bez urazy - odparował niewzruszony ojciec Solomon ale nie macie pojęcia, z czym macie do czynienia. Valerie była zaintrygowana. Ktoś ośmielił się podważyć zdanie wójta - to coś nowego. - Widzę, jak to z siebie wypieracie. I ja niegdyś myślałem tak samo - przyznał Solomon z wahaniem. - Pozwólcie, że opowiem wam historię mojego pierwszego spotkania z

wilkołakiem. Powrócę myślami do nocy, którą najbardziej na świecie pragnę zapomnieć. Valerie poczuła, jak ciżba wstrzymuje oddech. - Moja żona miała na imię Penelope. Dała mi dwie piękne córki, jak sami widzieliście. Byliśmy szczęśliwą rodziną, mieszkaliśmy w wiosce całkiem podobnej do tej. I tak jak Daggorhorn, naszą wieś nękał wilkołak. - Solomon przeszedł się przed swoją publicznością, ciężko stąpając. - Od tamtej pory minęło sześć jesieni. Noc była cicha, niemal jak martwa. Księżyc w pełni wisiał nad głową, rzucając swój blask na wszystko. Moi przyjaciele i ja wyszliśmy z karczmy późno w nocy po pewnej... hulance. Valerie zobaczyła, że przypominając to sobie, uśmiecha się sam do siebie uśmieszkiem sugerującym inne, nieopowiedziane historie. - Postanowiliśmy zapolować na Wilka. Myśl, że tak właściwie możemy go wcale nie znaleźć, nawet nie przyszła nam do głowy. Ale go odnaleźliśmy. A skutki okazały się fatalne - powiedział z przesadną otwartością. - Stanąłem oko w oko z bestią. Oddychała, czułem to. Mrugała, słyszałem to. Przepełniała mnie energia. Aż od niej dygotałem. Valerie stwierdziła, że opowieść wciąga ją tak samo jak wszystkich innych. Nawet jej matka uważnie słuchała. - Ale Wilk pozwolił mi odejść, zwracając się za to w stronę mojego przyjaciela i każąc mi patrzeć, jak rozszarpuje go na pół. Uczynił to prędko, ale nie dość szybko, bym nie usłyszał, jak pęka mu kręgosłup. Valerie poczuła mdłości, myśląc o Lucie, o tym, co sama mogłaby usłyszeć, gdyby tam wtedy była. - Wrzasnąłem jak kobieta i wtedy skoczył na mnie. Widziałem tylko żółte zęby. Ciachnąłem toporem i po chwili bestii już nie było. Odrąbałem jej jedną z przednich łap. Sądząc, że to będzie wyborna pamiątka, zabrałem ją do domu.

- Mówił z zaangażowaniem, jakby nie opowiadał tego nigdy dotąd. - Wróciłem do domu pijany, zataczając się, rozradowany i dumny. Kiedy wszedłem, od progu podążyłem za kroplami krwi, ścielącymi się jak ślad aż do czarnej sylwetki leżącej na naszym kuchennym stole. Ciemna ciecz kapała ze skraju stołu i zbierała się w kałużę na drewnianej podłodze. - Słowa wywierały na Solomona fizyczny wpływ, jego oczy się skrzyły. - Kiedy podszedłem bliżej, ze zgrozą uświadomiłem sobie, że to moja żona. Lewy nadgarstek miała obwiązany zakrwawioną szmatą. Jej dłoń została okaleczona. A gdy otworzyłem worek, znajdowało się w nim to... - urwał, wzmagając napięcie. Kapitan wyjął zza pleców szkatułkę. Spodziewał się, że ta chwila nastąpi. Podszedł do wójta, stając nazbyt blisko, niemal obraźliwie, i teatralnym gestem powoli uchylił wieko. Pozostali wieśniacy stłoczyli się, aby zobaczyć wszystko na własne oczy. W wyściełanej aksamitem szkatułce znajdowała się zmumifikowana kobieca dłoń z błyszczącą ślubną obrączką, spoczywająca na płatkach róż. Dzieci krzyknęły i czmychnęły prędko, po czym pospiesznie wróciły, żeby popatrzeć jeszcze raz. - Róże - wtrącił Solomon - to były ulubione kwiaty Penelope. Wieśniacy zaglądali ciekawie, niektórzy nawet robili krok do przodu. - Powiedziałem swoim córeczkom, że to wilkołak zabił ich matkę. Lecz to było kłamstwo - oznajmił upiornie spokojnym głosem. - To ja ją zabiłem. - Jego słowa zawisły w powietrzu. - Ponieważ była Wilkiem. Czy ktokolwiek z was wie, jak to jest zabić osobę, którą najbardziej się kocha? spojrzał na morze pustych twarzy. - Wkrótce możecie się

dowiedzieć. Kiedy wilkołak ginie - ciągnął ojciec Solomon powraca do swojej ludzkiej postaci. Obejrzał się na wilczy łeb, który z pewnością stracił na wartości, odkąd Solomon rozpoczął swoją opowieść. - To pospolity szary wilk. Wasz wilkołak nadal żyje. Przeżegnał się. Pierwszy akt dobiegł końca. - A teraz chodźcie. Do karczmy. Kiedy wszyscy, którzy tylko dali radę się pomieścić, weszli do środka, Solomon wyjął srebrny miecz wysadzany drogimi kamieniami. Widniał na nim wygrawerowany wizerunek Chrystusa na krzyżu. Na ten widok oczy ojca Auguste'a zajaśniały. - To... - Jakoś zdołał się opanować. - To jeden z zaledwie trzech srebrnych mieczy pobłogosławionych przez Stolicę Apostolską. Czy mogę dotknąć...? Solomon posłał mu spojrzenie pełne wyrzutu. Ojciec Auguste cofnął się, skarcony. - To bardzo niebezpieczny czas - Solomon mówił zauroczonym mieszkańcom Daggorhorn. Claude leżał na brzuchu na krokwiach, oglądając scenę z góry. Valerie przelotnie uśmiechnęła się do niego z miejsca, gdzie stała, zatłoczonego tak, że ledwie mogła cokolwiek dojrzeć. Żałowała, że sama nie pomyślała o tym, by się tam wspiąć. - Oczywiście, wiecie, co oznacza krwawy księżyc. Czyż nie wiedzieli? Każdy rozglądał się za kimś starszym, żeby przemówił. - Widzę, że nie macie pojęcia, co on oznacza - Solomon zacisnął usta. Wieśniacy poczuli, jak ich policzki oblewa gorący rumieniec zażenowania; nie podobało im się to. - Model Układu Słonecznego. - Ojciec Solomon wyciągnął rękę. Wystarczyło tylko tyle. Kapitan ustawił na stole mosiężny instrument z okrągłymi szklanymi kulami.

- Wynaleźli go Persowie, ale ten tutaj zrobiłem sam. Każdą przekładnię - powiedział, delikatnie obracając kulę jednym palcem i poprawiając pozycję innej. Zapalił świecę, oblewając model szkarłatnym światłem. - Patrzcie, czerwona planeta zbiega się z księżycem zawsze raz na trzynaście lat. Tylko w tym czasie może powstać nowy wilkołak. - Wraz z machnięciem jego dłoni kula wybuchła. Spłoszeni ludzie zamrugali. Solomon uśmiechnął się swoim cierpkim uśmieszkiem. - Podczas tygodnia krwawego księżyca wilkołak może przekazać klątwę jednym ugryzieniem. Nawet za dnia... - Wybacz, ale się mylisz - wójt miał zadowoloną minę. Światło słońca zmienia wilkołaka w człowieka... - Nie, to ty się mylisz - odparł Solomon, napotykając gniewne spojrzenia mężczyzn, którzy ryzykowali własne życie w jaskini. Oczy ojca Auguste'a błyszczały. Wójt przestąpił z nogi na nogę. - Wilkołak nigdy nie jest w pełni człowiekiem, bez względu na to, kim się jawi. Podczas normalnej pełni księżyca ugryzienie Wilka was zabije. Ale gdy pojawia się krwawy księżyc, same wasze dusze są zagrożone. W sali powiało chłodem. - A dokładnie jak długo? - Cztery dni. „Zostały dwie noce", pomyślała Valerie. „Jutro będzie ostatni dzień". - Jak już mówiłem - wtrącił władczym tonem wójt, rozciągając w uśmiechu obwisłe policzki - wszystko to jest już bez znaczenia. Jesteśmy bezpieczni. Wilk zginął. Sam go zabiłem w jego leżu, w jaskini pod górą Grimmoor. - Wójt odwrócił się do wyjścia, mając nadzieję, że na tym wszystko się zakończy.

Solomon patrzył na niego pobłażliwie jak na dziecko. Wieśniacy nie byli pewni, któremu z patriarchów powinni okazywać posłuszeństwo. - Zostaliście omamieni przez tę bestię. - Ojciec Solomon spokojnie wyginał palce, aż trzasnęły kłykcie. - Od samego początku. Najbardziej prawdopodobne, że zwabiła jakiegoś głodnego wilka do jaskini i uwięziła go tam, żebyście go znaleźli. Oszukała was, byście sądzili, że żyje pod górą Grimmoor, tak by nikt z was nie szukał jej w najbardziej oczywistym miejscu... - zrobił pauzę, pozwalając im pojąć ich własną głupotę. - Wilk mieszka właśnie tutaj. W tej wsi. Spojrzał na wieśniaków. - Pośród was. To jest jedno z was. Rozpoczynając od krańca tłumu, spoglądał w oczy każdego mieszkańca wsi po kolei. Zamaskowany kusznik razem z nim wpatrywał się badawczo w ciżbę; kusza zwisała mu na plecach. - Prawdziwym zabójcą może być wasz sąsiad. Wasz najlepszy przyjaciel. Nawet żona. - Jego oczy były jak szlachetne kamienie. Valerie zobaczyła, że mężczyźni wracają myślami do wydarzeń w jaskini. Kogo brakowało? Nie dało się tego stwierdzić w zamieszaniu i ciemnościach. Spojrzenie Valerie również krzyżowało się ze wzrokiem madame Lazar, Petera, rodziców. Zaczęła odtwarzać w pamięci relacje przyjaciółek o tym, co zaszło w obozowisku. Jak to możliwe, że straciły Lucie z oczu? Czyżby to jedna z nich zatrzymała ją i odciągnęła w mrok... Albo napisała liścik, żeby ją zwabić na odludzie? Jej podejrzliwy wzrok spoczywał na ludziach, których znała przez całe swoje życie. I wtedy zdała sobie sprawę, że w odpowiedzi oni przypatrują się jej.

- Zabarykadujcie wieś - polecił ojciec Solomon. Rozstawcie ludzi przy każdej bramie wokół osady. Nikt nie wyjdzie, dopóki nie zabijemy Wilka. Wójt przesunął językiem po zębach. - Wilk jest martwy - warknął. - Dziś wieczorem świętujemy. Solomon łypnął na niego gniewnie, a jego oczy rozjarzyły się jak ogień. - Idźcie i świętujcie - powiedział, unosząc ręce gestem człowieka nawykłego do tego, by go słuchano. - Zobaczymy, kto miał rację - odwrócił się i stanowczym krokiem opuścił karczmę. Ojciec Solomon był żwawym piechurem, więc Valerie musiała biec, żeby go dogonić. Stanęła jednak jak wryta, gdy jego plecy zesztywniały, a ręka przesunęła się w stronę miecza. „Nie jest to ktoś, kogo można zaskoczyć". Odwrócił się i groźba ulotniła się z jego oczu. - Przepraszam - odezwała się. - Nie trzeba. O co chodzi, dziecko? - Ja muszę wiedzieć... Moja siostra... - Tak? - Dlaczego? Dlaczego Wilk czekał aż do teraz, żeby zaatakować? I dlaczego ją? - Tylko diabeł to wie. Widział, że odpowiedź jej nie zadowoliła, że nie jest to prostoduszna wiejska dziewucha, którą mógłby zbyć pobożnymi ogólnikami. - Pomów z moim skrybą. On może pokazać ci coś, co pomoże pojąć niepojęte. Została w tyle, gdy pomaszerował naprzód. - Niepojęte, owszem - rozległ się nieznajomy głos. - Ale pojąć, to zapewne nie. Obróciła się, a skryba, który szedł za Solomonem, zatrzymał się i wyjął księgę oprawioną w skórę. Miał życzliwą

twarz o cofniętej dolnej szczęce. Valerie przyjrzała się klamrze na księdze. Wyglądała, jakby wykonano ją z końskiej podkowy, i zapewne tak było. Nie spytała o to. Księga otworzyła się z cichym trzaskiem. Ilustracje były pięknie opracowanymi ołówkowymi rysunkami przedstawiającymi bestie, jakie ubił ojciec Solomon i jego ludzie. Skryba poprawił okulary na nosie. Schludne pismo ciągnęło się na stronicach równymi rzędami. - To jest obor. Żywi się krwią i mlekiem. Nocami szarpie za wymiona krów. - Skryba miał przeciągły, lekko chropawy głos. - Nie chciałabyś się natknąć na takiego w swojej spiżarni. Kartkowała księgę dalej, zauważając staranne, eleganckie linie oraz ołowiane smugi na powierzchni stronic od dotykania i przeglądania ich po wielokroć. Ostrożnie przesunęła palcami po fantastycznych wizerunkach. - Piękne, hę? - Tak. - Coś, co nawiedza nasze sny. Stronice wykonano z welinu z czerwonymi i niebieskimi podkreśleniami okolonymi złocistym kwiatowym wzorem. Widniały tam dziwne stworzenia o głowach kruków, morskie potwory o ciałach jaszczurów i twarzach ludzi, usadowione na szczycie największych liter i ziejące czerwonym dymem. Valerie nie mieściło się w głowie, że są prawdziwe. Ale serce jej zamarło, gdy spojrzała na niezdarną podobiznę dwunożnego wilkołaka. Pomyślała o słodkiej Lucie i zamknęła księgę, nie mogąc już dłużej na to patrzeć.

15 Schodząc stromą ścieżką nad rzekę, Valerie pomyślała: „To, co pozostało z mojej siostry, wkrótce zniknie". Było już późne popołudnie. Cesaire dźwigał jeden koniec cienkiej tratwy, podtrzymującej ciało Lucie, Valerie i Suzette trzymały zaś drugi. Dotarli na brzeg, gdzie ziemia była zbyt miękka i przypominała popiół przesypujący się pod śniegiem. Była nieco naruszona i poznaczona słabo widocznymi śladami stóp i łap, poprzedzającymi ich własne ślady. Zobaczyli, że Lazarowie - ci, którzy jeszcze pozostali z tej rodziny - już tam są, czuwając przy zwłokach Adriena, ułożonych na osobnej tratwie. Madame Lazar stała sztywno wyprostowana, tak jakby nie pozwalała sobie na to, by się garbić. Henry stał przy niej. Oboje skinęli głowami, gdy Valerie i jej rodzina zbliżyli się. Henry uniósł brwi, zwracając się do ukochanej i przepraszając bez słów za to, jak się zachowywał w kuźni. Ustawili tratwę Lucie obok Adriena. Ten widok kazał Valerie spojrzeć na matkę, lecz Suzette była pogrążona w milczącym podwójnym smutku. Cesaire przykucnął i zaczął szykować dwie pochodnie, krzesząc iskry i wzrokiem oceniając rzekę. Valerie czuła, że przygnębienie ojca jest nie do zniesienia. Stanęła z tyłu, w pobliżu lasu. Ogromne drzewo padło ubiegłej nocy pod naporem wiatru, a jego wywrócone do góry korzenie daremnie sięgały w powietrzu za utraconym gruntem. Cesaire podniósł wzrok; pochodnie były gotowe. Henry przyjął jedną z nich i zszedł na dół po nierównym brzegu. Starał się nad tym zbyt długo nie zastanawiać. Wetknął pochodnię w tratwę Adriena i pomógł pływającej trumnie znaleźć się na rzece, która zmarszczyła się pod nią niczym jedwab o barwie dymu. Na powierzchni wody

wgłębienia i wybrzuszenia układały się wciąż w takie same zmarszczki i fałdy, w każdej chwili wyglądały więc identycznie jak te widziane chwilę przedtem i potem. Zdawało się, że woda wcale się nie porusza. W końcu zagasi płomienie, lecz dopiero po tym, jak ogień wykona to, po co go skrzesano. Kiedy płomienie ogarnęły tratwę, Henry przeszedł do babci, stając u jej boku i turlając stopą kamyk tam i z powrotem. Madame Lazar zamknęła pofałdowane powieki, a Valerie dostrzegła, że z trudem powstrzymuje łzy napływające jej do oczu. Przez chwilę była tylko matką kochającą swego syna. Valerie poczuła, że właśnie zagląda w czarną głębię serca tej starej kobiety. Valerie nie potrafiła wyobrazić sobie madame Lazar jako małej dziewczynki, kogoś zależnego od innych. Trudno było uwierzyć, że uczestniczy w takich nieodzownych ludzkich czynnościach jak spanie czy jedzenie. A jednak madame Lazar wcale nie była taka zła. Valerie, która przeczesała każdy zakamarek Daggorhorn, wiedziała, że ta kobieta w sekrecie wystawia miseczki z mlekiem dla bezdomnych psów. Pięcioro żałobników otępiałych z bólu usłyszało odgłos stóp szurających po kamykach. Był to Claude, który przyszedł złożyć uszanowanie Lucie. Uchwyciwszy spojrzenie Valerie, zszedł na brzeg. Radził sobie najlepiej jak mógł. Claude wierzył w wiele rzeczy, a jednak aż dotąd nie wierzył w zło. Potrzeba było widoku martwej Lucie leżącej na polu pszenicy, żeby go przekonać. Zło było wszędzie. Madame Lazar pociągnęła nosem i odwróciła się od intruza, ale Valerie posłała Claude'owi słaby uśmiech. Nie przeszkadzało jej, że przyszedł, by dołączyć do członków rodziny w ich smutku.

Cesaire, widząc, że tratwa Adriena znalazła się już daleko na rzece, wysunął się do przodu. Valerie pokręciła głową. Jeszcze chwilę. Spojrzała na siostrę po raz ostatni - na jej ciało, te drobne stopy, które nie wydawały się gotowe, żeby odejść na zawsze. Patrzyła i próbowała się pożegnać. Ale pożegnanie nie było łatwe. Suzette podeszła do tratwy, dygocząc od płaczu. „Matki nie powinny przeżywać swoich dzieci", pomyślała Valerie. "Natura powinna mieć jakieś prawa, które by tego zabraniały". Zaczekawszy najpierw na pozwolenie, Cesaire przytknął pochodnię do krawędzi tratwy. Kiedy się zajęła, zepchnął ją na rzekę. Suzette snuła się za nim na tyle daleko, by było wyraźnie widać, że nie opłakują zmarłej osobno, lecz też i nie razem. Valerie poczuła dotknięcie czyjejś dłoni i odruchowo się odwróciła - twarzą prosto w pierś Henry'ego. Spokojne schronienie. Czuła obejmujące ją ramiona i uświadomiła sobie, że płacze, mocząc swymi łzami jego skórzany kołnierz. Gdy podniosła wzrok, madame Lazar już nie było. Kiedy płomienie się zniżyły, by spotkać się z rzeką, Valerie wysunęła się z kryjówki w ramionach Henry'ego. Nie chciała iść do matki i nie sądziła też, że powinna pójść do ojca, ruszyła więc wzdłuż rzeki, której powierzchnia marszczyła się jak gładkie rzadkie ciasto. Jej siostra stała się teraz wodą, chłodną i czystą. Valerie znalazła miejsce, gdzie rzeka łagodnie podmywała brzeg i gdzie kilka roślin przebijało się spod śniegu. Jak to możliwe, że nadal rosły? Usiadła, pozwalając, żeby zimna, piekąca fala wstrząsnęła nią, mocząc jej stopy, obmywając je, póki Claude do niej nie zawołał, a wiatr nie przyniósł jego głosu.

Gdy się odwróciła, zobaczyła matkę obserwującą obie tratwy, dumającą, dlaczego i jej z nimi nie zabrano. Lucie odeszła - teraz nie było już co do tego wątpliwości. Valerie i jej rodzice wspólnie wrócili do domu, kierując się ciemną linią drzew wzdłuż obwarowania okalającego wieś. Wchodząc przez umocnioną barykadę, przeszli pod srogim wzrokiem konnego patrolu żołnierzy ojca Solomona. Żołnierze jedli, a broń mieli przewieszoną przez plecy i ramiona. Odrywali kęsy z ogromnych bochnów albo dwoma wielkimi łykami wlewali w siebie kufle piwa, lecz nie spuszczali przy tym wzroku z przechodzącej rodziny. Nowo wzniesiona barykada była upiorna: teraz cały świat oznacza już tylko wioskę przeciwko Wilkowi. Jednak Valerie przeraziła się z powodu, do którego obawiała się przyznać nawet sama przed sobą. Barykada oznaczała, że Valerie będzie uwięziona wewnątrz. W chwili jasności umysłu uświadomiła sobie, że nawet nie ma dla niej znaczenia, gdzie przebywa Wilk. Liczyło się to, że istniało coś na zewnątrz i że ona nie była tego częścią. Poczuła się tak, jak gdyby spadła głęboko, aż na dno studni, a ktoś na górze zamykał pokrywę. W ciemnościach trzyosobowa rodzina usłyszała ogłuszający hałas, po czym coś wyskoczyło na nich z krzaków, nierzeczywiste i upiorne. To był wilk z twarzą mężczyzny.

16 Mężczyzna w kostiumie Wilka nadwyrężył nerwy Valerie, już i tak mocno zszarpane. Prawie zapomniała, że trwa „święto" wójta. Wkraczając na plac z przeczulonymi zmysłami, poczuła utkwione w sobie spojrzenie. Przelękniona popatrzyła w lewo i ujrzała, że to kierują się na nią oczy dzika, którego głowę niesiono na cynowym półmisku. Miał w pysku rumiane jabłko i winogrona zamiast oczu, co nadawało im nieobecny wygląd. Strzelista podobizna Wilka została wzniesiona z piramidy korzeni, zaostrzonych palików i odpadków. Płonęła w odległym krańcu placu, wypluwając iskry z poczerniałej paszczy. Krwawy księżyc wisiał na pustym niebie jak dojrzały owoc. Z kilku uginających się desek sklecono podest, na którym paru drwali z pasterzem kóz kręciło korbkami przy lirach korbowych i brzdąkało na lutniach. Krawiec Simon dorwał się do kobzy, a instrument charczał przeraźliwie i głośno jak zdychające zwierzę. Muzykanci co sił w płucach dęli w rogi, tracąc dech i wciągając kolejny haust, nim zaczęli od nowa. Pomimo całego przepysznie wyglądającego jadła plac wypełniała woń gnijących śmieci i ludzkiego potu. Valerie poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Szukała wzrokiem Solomona i jego ludzi, lecz ich nie widziała. Zauważyła wcześniej, że rozłożyli się obozem w obszernej stodole za spichlerzem, i domyśliła się, że teraz muszą się tam gnieździć, odmawiając udziału w zabawie. Wieśniacy bawili się do upadłego, zagłuszając w ten sposób wątpliwości, czy w ogóle powinni świętować. Tańczyli zapamiętale i dziko, żeby móc zapomnieć się w szaleństwie. Kilku mężczyzn, za dnia szanowanych mieszkańców, wlokło się na czworakach, niszcząc sobie portki na śniegu. Jakaś kobieta przewróciła się w błoto tuż przed Valerie, ale zanim

dziewczyna zdążyła pomóc jej się podnieść, ta już została porwana do tańca. Mężczyźni czerwoni na twarzach okręcali swoje tęgie partnerki, z bliska podziwiając krągłości swoich żon, trzymając się z nimi za ręce nad głową. Siostry tańczyły z młodszymi braćmi, lecz wzrok wbijały w muzykujących młodzieńców. Głosy niosły się echem po placu, tak jakby znajdowały się tam całe setki ludzi więcej niż w rzeczywistości. Otoczona wszystkimi ludźmi, jakich znała, Valerie czuła się zupełnie samotna. Suzette nie podniosła wzroku i bez słowa wtopiła się w tłum. Valerie zobaczyła wójta z jego łysą głową błyszczącą od potu, królującego przy długim stole ustawionym przed karczmą. Skinął na nią, by się przyłączyła, lecz ona zignorowała go ze wzgardą. Trudno było jednak upierać się przy pełnym goryczy oburzeniu. Zbyt wielu ludzi dało się pochwycić w szał świętowania, by obwiniać o wszystko jedną konkretną osobę. Pogrążenie w żalu było wyczerpujące. Valerie dała za wygraną. Jej ojciec szybko i mocno dmuchał w woli róg, bezsensownie sygnalizując początek święta, które ludzie już dawno rozpoczęli. Róg rozbrzmiewał długo i nisko, niczym ktoś wydmuchujący nos. - Hej! Hej! Słuchajcie wszyscy! Valerie i ludzie w pobliżu odwrócili się w stronę piskliwego głosu. Marguerite chwyciła przewrócone zardzewiałe wiadro, żeby dodać sobie wzrostu, i gramoliła się na nie, wyrzucając ręce nad głowę. - Cicho, wszyscy! - Prowizoryczna trybuna spoczywała na pochyłym gruncie i zaczynała przechylać się do tyłu. Henry złapał szynkarkę, żeby przytrzymać ją, nim upadnie. Ludzie przy końcach stołu gadali dalej, albo jej nie

słysząc, albo ją lekceważąc. Marguerite uniosła cynowy kubek. - Za wójta! - Następnie, gdy dotarło do niej, że przykuła uwagę wszystkich, dodała: - Za jego, hę, jego męstwo i za jego odwagę, i za jego bohaterstwo. Valerie zastanawiała się, czy kobieta zamierza powiedzieć coś więcej. Wydawało się, że i ona nie jest pewna, od samego początku nie wiedząc, co chce mówić. - I za... za ukatrupienie tego Wilka na śmierć, że już jest martwy jak gwóźdź. Jak te gwoździe, co je robi mały Henry. Syn kowala uśmiechnął się, usiłując przybrać uprzejmy wyraz twarzy. - Chociaż już wcale nie jest taki maty - mrugnęła do niego, kołysząc biodrami dla podkreślenia swoich słów. A Claude i Roxanne, stojący z boku jedno przy drugim, choć oboje oblali się jaskrawym rumieńcem, wspaniałomyślnie się nie odezwali. Nie po raz pierwszy matka ich zawstydzała. Valerie posłała Roxanne współczujące spojrzenie. Valerie trzymała się na uboczu. Cierpienie i strach przepełniały wieśniaków i mieszały się z wściekłością, sprawiając, że czuli się niezwyciężeni i dzicy. Nadejście nocy zawsze budziło w nich awanturników. Woskarz siedzący na cembrowinie studni machał nogami, ochlapując muzykantów wodą. Człowiek grający na mandolinie zajrzał w otwór instrumentu. Prudence w tańcu przysunęła się do Valerie, trzymając obiema garściami rąbek szarej spódnicy. - Tak się cieszę, że przyszłaś! - zawołała, przekrzykując harmider i kołysząc brązowymi włosami z boku na bok. Valerie miała nadzieję, że znaczy to, iż wybaczono jej zaręczyny z Henrym. Postanowiła zwierzyć się przyjaciółce z tego, co ją gnębi.

- Prudence, Wilk nie zginął, czyż nie? - spytała. Jej głos brzmiał pusto w jej własnych uszach. To samo pytanie płonęło i zamierało na ustach wszystkich niczym wypalona petarda. Przyjaciółka przerwała taniec i pozwoliła spódnicy opaść. - Co ty masz za pomysły? - zachmurzyła się. - Słyszałaś, co mówił wójt. - Ale ojciec Solomon... - Mężczyźni wiedzą, co robią. No dalej, chodź! Valerie zobaczyła rude włosy Claude'a odcinające się na tle wirującej rzeszy. Miała nadzieję, że chłopakowi uda się zaznać nieco zabawy po wydarzeniach poprzedniego dnia. Widząc, że Valerie na niego patrzy, wysilił się na ożywiony pląs, wymachując nogami w dziwne strony, by ją rozśmieszyć. Zmusiła się do uśmiechu, aby zrobić mu przyjemność. Jednak Claude nie zdawał sobie sprawy z własnego wzrostu, więc taniec zaniósł go wprost na grupę zrzędliwych kobiet, które z niechęcią musiały ustąpić mu z drogi. Chłopak uśmiechnął się do nich promiennie, a wtedy William, nastoletni wyrostek, podbiegł i zdarł mu kapelusz z głowy. - Kto się boi wielkiego złego wilka? - wykrzyknął William kpiąco niewinnym tonem. - Przestań! - wrzasnęła Valerie, ale dzieciak odbiegł już zbyt daleko w innym kierunku. Claude pobiegł za nim, ścigając go wokół studni. Gnał po błocie, starając się nadążyć. Roxanne, która nigdy nie traciła go z oczu na długo, pospieszyła ku niemu. Łagodnie wzruszyła ramionami do Valerie, pocieszając brata. „Przed kim oni wszyscy udają?", zastanawiała się Valerie. W pobliżu podobizny Wilka jakaś para półgłówków wrzucała do ogniska połamane meble. Tłum zapiał z zachwytu, gdy ktoś wzniósł nad głowę symbol księżyca w pełni, zabrany z ołtarza Wilka, i cisnął go w ogień.

Valerie zobaczyła, że Henry Lazar zbliża się w jej stronę skrajem placu. Pomyślała o schronieniu, jakie znalazła u niego wcześniej, i co dziwne, nie pragnęła go unikać. - Henry - odezwała się, odczuwając więź ukutą przez cierpienie. - To wszystko wydaje się niewłaściwe. Dopiero co ich pożegnaliśmy - powiedział. Przyglądając się wrzaskliwej zgrai, dziewczyna z przerażeniem zobaczyła Rose. Kołysała się przy Peterze, uwodzicielsko ocierając się o niego szerokimi biodrami. On zaś zbliżył się i przyciskał ją do piersi, gdy w jednym rytmie poruszali ramionami. - Nie - odparła Valerie, nagle obracając się do Henry'ego. Współczucie, jakie wcześniej dla niego żywiła, w tajemniczy sposób się wyczerpało. - Niech świętują. - Teraz raczej na to nie pora. - Pokręcił głową. Zraniona głębią własnego bólu Valerie zapragnęła zranić i jego. - Słyszałeś wójta. Wilk jest martwy. Wracajmy wszyscy do naszego życia. - Z miejsca znienawidziła samą siebie. Henry wypowiedział na głos dokładnie to, co sama czuła, a ona go za to zaatakowała. Nie była pewna, czy wciąż jest przy zdrowych zmysłach. Odwróciła się, żeby przeprosić, lecz on już zniknął. William przebiegł obok, na głowie miał kapelusz Claude'a. Valerie zobaczyła, że Claude z ociąganiem kręci się po placu, wciąż zmieszany i niepewny, co ma robić. To była dla niego ciężka noc. Dziewczyna podeszła do niego. - William to osioł. Odzyskamy twój kapelusz. Usilnie się starał, żeby nie brzmiało to dziecinnie, lecz nie potrafił powstrzymać jąkania. - M - moja siostra go zrobiła.

Valerie poklepała go po ramieniu i rozejrzała się za Williamem; byle tylko nie patrzeć na Petera. Przesunęła wzrok na ogień. Gdy muzyka stała się głośniejsza, płomienie wzbijały się coraz wyżej w nocne niebo. Wtem Valerie zauważyła, że jej ojciec poślizgnął się w błocie i nie jest w stanie się podnieść. Jakaś dziewczyna przeskoczyła nad nim, a wstążki przy jej butach obelżywie otarły się o jego twarz. - Wybacz, Claude. Podchodząc do ojca, zobaczyła, że jakiś mężczyzna w kudłatym wilczym kostiumie stoi nad Cesaire'em, okładając go ogonem i dmuchając mu w twarz. - Dmuchnę, chuchnę i... - Precz od niego! - krzyknęła Valerie. Kiedy żartowniś się nie ruszył, podbiegła, chwyciła polano i z wściekłością go nim zdzieliła. Kilka kobiet, będąc pod wrażeniem jej wybuchu, zaprzestało kpin i się cofnęło. - Powiedziałam, precz! - Valerie wrzasnęła donośnie, przekrzykując muzykę. Mężczyzna dał drapaka z powrotem w rozwrzeszczaną tłuszczę. - Chcesz, żeby mi bębenki w uszach popękały, co nie? Cesaire zaśmiał się, leżąc na ziemi z twarzą w błocie, najwidoczniej nieświadom tego, co mu się przydarzyło. Wyraźnie postrzegał tę noc jako okazję do wypicia, ile tylko zdoła i czego tylko zdoła, dopóki nie upije się za bardzo, żeby dorwać się do czegoś jeszcze. - Nie mam ochoty na żarty. - Zazwyczaj Valerie jakoś znosiła jego dobry humor, ale tego dnia było jej wyjątkowo ciężko. Przy całym tym wzmożonym zainteresowaniu skupionym na swojej rodzinie tym bardziej pragnęła, by bezpiecznie trafił do domu. W tej chwili odczuwała stratę Lucie dotkliwiej niż dotąd; starsza siostra pomogłaby jej zająć się ojcem.

Ze wstydem ujrzała, że leży on w kałuży własnych wymiocin. - Tatku... - Wstaję, wstaję. Udało mu się usiąść, ale na tym koniec. - Chyba ułamałem sobie kawałek zęba - stwierdził Cesaire, siedząc na ziemi i rozcierając sobie policzek. Z pomocą Valerie niepewnie wstał. Był całkiem pijany i ledwie trzymał się na nogach. Trzymała go za obie ręce, podczas gdy on kołysał się w przód i w tył, usiłując złapać równowagę. - Za dnia pewne rzeczy wydają się takie łatwe... Valerie pozwoliła mu wesprzeć się na swoim ramieniu. Odciągnęła go dalej od tłumu i kierowała w stronę domu. Spojrzał na swoją koszulę i na wymiociny. - Wystarczy tylko to strząsnąć, i już mógłbym stanąć przed królem - powiedział, próbując to zrobić. Minęli grupkę wyrostków. - Czyżby kobieta z brodą zemdlała? - zawołał śpiewnie jeden z nich. - Dama w tarapatach! - zanucił inny. Valerie zacisnęła zęby. Ciężar ojca przygniatał ją niczym kamień zawieszony u szyi. - Nie przejmuj się nimi, Valerie - wymamrotał Cesaire. I gdy tak słaniał się na nogach u jej boku, dziewczyna zawstydziła się, że wstydzi się jego. Wiedziała, że był tego świadom, i wiedziała też, że to sprawia mu ból. - Moja kochana córeczka - wydobył z siebie w przypływie ckliwej czułości, bezbronny w swoim stanie upojenia. Próbował poklepać ją wolną ręką, ale nie trafił. Obrócił się i tym razem udało mu się znaleźć głowę Valerie.

Wiedziała, że ojciec musi oddalić się od tego piekielnego pobojowiska zabawy, tego święta na przekór śmierci jego córki. Rozejrzał się, zastanawiając się, gdzie jest dom, i w końcu wypatrzył go. Szarpnięciem uwolnił się od niej. - ...wraczajtam, zabawszę - polecił jej. To było wszystko, na co zdołała się wysilić jego ojcowska mądrość. I nawet nie obejrzawszy się w jej stronę, poczłapał dalej; wyglądało na to, że chyba powinien odsapnąć sobie chwilę pod domem, zanim spróbuje się zmierzyć z drabiną. W drodze powrotnej na plac Valerie zobaczyła dwie dziewczynki trzymające się za ręce i stąpające ostrożnie, by nie zgubić się nawzajem w tłumie. Przypomniała sobie inne święto, na które poszła jej rodzina, kiedy ona i Lucie były małe. Przypomniała sobie, jak wirowały w ramionach ojca i jak później ich matka pochylała się, żeby jak małym pisklętom wtykać im do buzi kąski mięsa. - Chciałabym się czuć taka wyzwolona jak Rose. Prudence przysunęła się do niej, przekrzykując muzykę i zachowując idealną postawę nawet w tańcu. Wiedząc już, co przyjaciółka ma na myśli, Valerie z niepokojem obróciła się w stronę Petera i Rose. Dziewczyna wyciągała ramiona i oplatała nimi jego szyję. On podniósł dłonie do jej twarzy i wsuwał je w jej ciemne włosy, tak podobne do jego własnych; w pewien sposób było to bardziej intymne, stanowiło głębszą zdradę niż wszystko, do czego były zdolne ich ciała. Muzykanci grali, co chwilę pokrzykując i gwiżdżąc na tych dwoje, to zaś tylko zachęcało Rose, by posuwać się coraz dalej. Peter trzymał głowę pochyloną. Valerie czuła, że Rose chyba karze ją za Henry'ego - a przecież to nawet nie był jej wybór.

Zapragnęła, żeby umarli. Nie mogła się zdecydować, którego z nich dwojga nienawidzi bardziej, Petera czy Rose? Gdy na nich patrzyła, mącił jej się wzrok. - Dobrze się czujesz? - spytała Prudence, kładąc dłoń na plecach Valerie. - Tak. - Zastanawiam się, czy powinnyśmy ją powstrzymać. Rujnuje sobie resztki reputacji, tańcząc z nim. - Prudence odsunęła kosmyk brązowych włosów za ucho. Valerie zobaczyła, że ognisko urosło. Płomienie strzelały wysoko i rzucały wydłużone cienie tańczące na ziemi. - Nie - odpowiedziała ponuro. - Niech robi, co chce. Akurat wtedy przechodził obok niej szklarz żłopiący piwo, ledwie dający się rozpoznać pod masą liści przylepionych do twarzy. Valerie odebrała mężczyźnie flaszkę, przechyliła głowę do tyłu i pozwoliła korzennemu trunkowi chlusnąć jej na język gwałtowną falą. Wlała sobie do gardła całą zawartość butelki. Podniósłszy wzrok, poczuła się tak, jakby płynęła w powietrzu. Złapała Prudence i pociągnęła ją do dzikiego tańca. Obie dziewczyny rozgrzewały się przy szalejących płomieniach. Wychylały się do przodu, wsparte na szeroko rozstawionych nogach. Patrząc sobie w oczy, robiły głęboki skłon, a gdy się podnosiły, ich długie włosy wirowały wokół nich. Dwa kroki w przód, jeden w tył. Potem trzy kroki w przód, tak że stawały oko w oko, pierś w pierś. Valerie, która nigdy nie przykładała większej wagi do swojego ciała, była znacznie swobodniejsza niż Prudence i pozostałe dziewczęta, a teraz podrygiwała, jakby opętał ją jakiś potężny duch. Przyjaciółki nie myślały o tym, w którą stronę się obrócić ani w którą stronę obróci się ta druga. Po prostu to robiły i wszystko było jak trzeba. Gibkie dziewczyny kręciły się w

radosnych pląsach, unosiły spódnice i wyciągały ręce jedna do drugiej. Wpatrywały się w siebie nawzajem, a ich oczy lśniły od sekretów. Valerie czuła się ożywiona jednością, jaką dzieliła z przyjaciółką. Tymczasem Peter nachylał się nad Rose; przylgnął do niej, a ona zadarła spódnicę, pokazując nogi. Chociaż Valerie i Peter tańczyli inaczej, ich ciała poruszały się w różne strony, to oboje odtwarzali ten sam taniec. To był taniec zazdrości, tak stary jak ludzkość. Ukradkiem chwytając obrazy, które docierały do niej zza wirujących ciał jakiejś pary tańczącej między nimi, Valerie obserwowała Petera obserwującego ją - choć oboje udawali, że nic takiego nie robią. Żar przepływał między nimi, niesiony spojrzeniami, którym nigdy nie pozwalano się przeciąć. Trzask! Valerie nawet nie zdawała sobie sprawy, że syn kowala chwiejnym krokiem idzie w jej stronę; piwo wychlapywało mu się z kufla, a wyraźnie był to tylko ostatni z długiego szeregu opróżnionych dziś kufelków. Peter w opiekuńczym geście przesunął się, żeby zastąpić Henry'emu drogę. Valerie poczuła cień satysfakcji, gdyż oznaczało to, że Peter musiał baczyć na nią równie czujnie jak ona na niego. Usilnie starając się rozeznać w sytuacji na przekór alkoholowej mgle, Henry w końcu uświadomił sobie, że stoi przed nim Peter. Obrócił się gwałtownie, ciężko dysząc, i skierował się wprost na rywala, spychając przy tym z drogi trójkę świniopasów w maskach. Widząc dzikie spojrzenie nacierającego Henry'ego, Rose odsunęła się, by uchwycić się Prudence. Chłopak pchnął Petera na tyle mocno, że ten zatoczył się do tyłu. - Spokojnie, przyjacielu - odezwał się Peter, odzyskując równowagę; szybko pojął, w jakim stanie jest Henry.

- „Przyjacielu"? Zostawiłeś nas. Tam w jaskini. - Mięśnie Henry'ego się napięły. Peter cofnął się ostrożnie. Syn kowala wyglądał, jakby nie był sobą. - Zdaje się, że ktoś nie wie, kiedy odstawić flaszkę powiedział Peter. Nie drążył tego tematu, wiedząc, że Valerie może pomyśleć o swoim ojcu. - A teraz - Henry ciągnął dalej to, co miał do powiedzenia, przybliżając się jeszcze bardziej i ziejąc alkoholem - mój ojciec też nie żyje. Valerie podeszła do niego. - Proszę, nie rób tego - powiedziała, zastępując mu drogę. - Nie warto. Henry zepchnął ją z drogi, nie uświadamiając sobie własnego ciężaru. Siła zderzenia odrzuciła ją do tyłu. Peter chwycił ramię chłopaka i wykręcił mu je. Reagując przesadnie, Henry uniósł pięść i grzmotnął napastnika w oko. Tłum zarechotał, gdy Peter zwalił się na ziemię jak kłoda. Syn kowala wgramolił się na niego, przytrzymał go za kołnierz i zmusił, by spojrzał mu prosto w twarz, po raz pierwszy. Spojrzał w oczy człowieka, którego pragnął obwinić za śmierć obojga rodziców, gdyż była to ucieczka od potwornej myśli, że można utracić wszystko z powodu zwykłego zbiegu okoliczności. - Ty śmieciu - syknął. To naprawdę ubawiło wieśniaków. Ale Peter się nie śmiał. Wyciągnął nóż z buta i poderwał się z ziemi, ze złością celując nim w twarz chłopaka. - Trzymaj łapy z dala od niej albo ci je obetnę. - Nóż drżał tuż przed nosem Henry'ego. Peter sprawiał wrażenie, że mógłby mu je uciąć tak czy owak.

Henry, gotów z nim walczyć, wcale nie wyglądał na przestraszonego. - Peter, proszę... - Valerie odezwała się łagodnie. Henry zaczął szczeniacką przepychankę, lecz ona wiedziała, że jej przyjaciel jest żądny krwi. Słowa uwięzły jej w gardle, gdyż uderzyło ją okrutne piękno tej sceny i to, że jest kochana tak mocno. Przebiegł ją dreszcz jednoczesnego poczucia winy oraz dumy na myśl o jej własnej mocy, na myśl o byciu kochaną na zabój. Słysząc jej głos, Peter powoli się wycofał, ale raz jeszcze się zatrzymał, żeby skierować nóż w stronę Henry'ego. - Pożałujesz tego. Potem ulotnił się z placu. Henry stał oniemiały. Valerie przez chwilę spoglądała na niego rozczarowana, zanim odwróciła się, żeby pobiec za Peterem. Podążyła za nim w mroczne schronienie zaułka. Zamknięta przestrzeń tłumiła zgiełk świętowania, zmieniając go w szmer. Chłopak czekał pod ścianą, oddychając ciężko, z dzikim i groźnym spojrzeniem. - Zostaw mnie w spokoju. Lecz Valerie czuła się na to zbyt potężna. Nikt nie będzie jej mówił, co ma robić. - Ty krwawisz. - Podniosła rękę, by delikatnie dotknąć jego oka. - I co z tego? - odparł, szorstko odpychając jej dłoń. Jezu, Valerie. Co się z tobą dzieje? Co mam zrobić, żebyś przestała? Nie zamierzała przyjąć w odpowiedzi jego „nie", ponieważ wiedziała, jak cudowne byłoby „tak". Chociaż wcześniej wyrzekła się swoich uczuć do niego, nie mogła im zaprzeczyć. Alkohol płynął w jej żyłach, unosząc ją z sobą jak fala.

- Peter - odezwała się. Podniósł na nią wzrok i mogła dostrzec cierpienie w jego oczach. - Kocham cię - powiedziała bez ogródek. Przy nim czuła się obnażona; wydobywał z niej jej prawdziwą naturę. Peter nie wiedział, co odpowiedzieć. Jego oczy skrzyły się, lśniąc i płonąc. Pozwolił jej ujrzeć je zaledwie przez moment, nim odwrócił głowę. Z trudem nabrał powietrza. - A w ogóle - to co ty wyrabiałeś z Rose? - zapytała ostro, wiele żądając. Chłopak znów się zachmurzył. Odwrócił się do niej plecami, zrobił jeszcze krok w głąb uliczki i odpowiedział głucho: - Nie muszę jej lubić, żeby dostać to, czego chcę. - Nie wierzę ci - odparła Valerie, znów sięgając do jego twarzy. Odsunął się od niej. - Kłamiesz. Rozpaczliwie pragnęła go dotknąć, poczuć bicie jego serca, przekonać się, że on tu jest, że to jej Peter. Zanim zdążył ją powstrzymać, zwinnie otoczyła go od tyłu ramieniem i przyłożyła dłoń do jego piersi. Powiedziała: - Tak szybko bije ci serce. Ja wiem, że czujesz to samo co ja. Okręcił się i chwycił za bransoletkę, którą podarował jej Henry. Nie pozwoliła mu jej wziąć. - Valerie, wiesz, że ja nie mogę dać ci niczego takiego. Nie mogę teraz i nigdy nie będę mógł. - Sądzisz, że obchodzą mnie jego pieniądze? - Valerie - powiedział, dając jej jeszcze jedną szansę, by się wycofała. - Nie nadaję się dla ciebie. - No to co? W końcu obrócił ku niej twarz, ośmielając się uwierzyć, a do niej raptem dotarło, że całuje jego delikatne wargi, gorąco i mocno. Zawahał się, zmagając się z obietnicą złożoną jej matce, lecz gdy Valerie objęła go zmarzniętymi ramionami,

wplatając mu palce we włosy, nie zdołał się dłużej przed tym bronić. Dotąd trzymał się ostatkiem sił jak drzewo podcięte i niemal zwalone na ziemię. Ale ten pocałunek był jak ostatni zamach siekierą drwala, ostateczny cios, i Peter poddał się w końcu. Jego stwardniałe od ciężkiej pracy dłonie gładziły policzek Valerie. Oddychali jak jedna istota. - Od tak dawna cię pragnę - wciągnął powietrze w nozdrza, przeczesując palcami jej długie jasne włosy. Lecz właśnie w tej chwili Valerie poczuła na sobie takie samo spojrzenie jak tych oczu z winogron podczas tańców ciężar czyjegoś bacznego wzroku. Usłyszała, że coś porusza się u wylotu uliczki. Tym razem nie był to łeb dzika. - Peter, słyszałeś to? Nawet nie zadał sobie trudu, by odpowiadać. Przesunął ciepłe dłonie, żeby ją podnieść i zanieść do pobliskiego spichlerza, po schodach na górę, a później przycisnąć ją do chropowatej ściany, aby Valerie zapomniała o całym świecie. - Lepiej? - Tylko tyle zdołał z siebie wydobyć. Nie była w stanie odpowiedzieć. Czuła, jak każdy centymetr jego ciała napiera na nią, gdy lekko wodził dłońmi po jej talii. Jego ręce szukały tasiemek przytrzymujących gorset. Gdy już je znalazł, szarpał za nie, aż puściły. Twarz Petera wcale nie była łagodna, a dłonie nie były delikatne. - Peter... - Jej dłoń błądziła, aż spoczęła na jego udzie. Nareszcie byli razem, ona i on. Przywarł do niej całym swoim ciężarem, a ona zapragnęła na zawsze odcisnąć na nim własne ciało, poczuć ten ślad. Jego ubrania, jej strój, wszystko, co ich rozdzielało, nagle stało się przeszkodą nie do zniesienia, a ona nie mogła się doczekać, by go dotknąć - naprawdę dotknąć dłońmi, samą sobą i całym swoim istnieniem.

Peter ułożył ją na słomie zaścielającej poddasze spichlerza. Valerie spojrzała w górę na wysokie wnętrze kopulastego dachu. Wrażenie było oszałamiające, tak jakby znalazła się wewnątrz kalejdoskopu o ścianach ułożonych z dębowych deseczek. Jego oddech na jej szyi był ciężki i nierówny. Żar przepływał przez jej ciało jak powódź zrywająca tamy. Valerie musiała przypominać samej sobie, że trzeba oddychać. Rozchylał jej bluzkę, która już wcześniej wysunęła się ze spódnicy. Szorstkie palce przesuwały się po jej skórze, gdy jego dłonie znalazły drogę pod ubranie. Uzmysłowiła sobie, że to zbyt wiele naraz. Wydała stłumiony okrzyk, myśląc o tym, że niegotowa na intensywność jego pożądania musi się stąd wydostać, gdy wtem z dołu dobiegł ich jakiś rumor. Odsunęli się od siebie. - Szybko - polecił Peter, pomagając jej wstać i prowadząc ją za słup, tak by tylko on sam stał się widoczny dla intruza. - Peter! - zawołał ktoś. Wyjrzał na dół. Dwaj drwale ładowali baryłkę na taczki. - Peter, pomógłbyś nam tu, co nie? Chłopak posłał Valerie zdesperowane spojrzenie. Przywołała go do siebie. Pochylił się i udawał, że wytrząsa kamyk z buta, gdy Valerie, nim przyciągnęła go do siebie i zasypała serią namiętnych, ognistych pocałunków, jeden za drugim, szeptała: - Jedyne życie, jakiego pragnę, to życie z tobą. Peter zatoczył się, dotknął jej rozpalonego policzka i odszedł. Opierając się o słup, wciąż czuła gorący ślad po dotyku jego skóry na swojej własnej skórze. Była tą chwilą przytłoczona, a mimo to pragnęła zachować ją na zawsze. Valerie znowu doznała wrażenia, że jest obserwowana. Instynktownie podniosła wzrok. Kruk o oczach jak paciorki,

który usadowił się na szczycie wieży, obrzucił ją przenikliwym mrocznym spojrzeniem, rozłożył skrzydła i odleciał. Zza słupa, który posłużył mu za kryjówkę, Henry Lazar zobaczył, że Valerie wyczuwa jego obecność i spogląda w górę. Wstyd zbierał się w nim niczym kałuża. Jego uczucia zostały ucięte jak wijąca się wstążka, jednym szybkim ciachnięciem. Obserwując Valerie i Petera, usiłował odejść, lecz nie potrafił odwrócić wzroku. Zamiast tego zastygł wstrząśnięty i sparaliżowany intensywnością tej sceny, wstrętnej i pięknej zarazem. Postał tam jeszcze przez chwilę, po czym zacisnął zęby i wymknął się po cichu.

17 Valerie zaczekała, aż głosy mężczyzn przycichną, oddalą się i znikną. Dopiero wtedy pewnie stanęła na nogach i wykradła się bocznymi drzwiami, by dołączyć do świętujących, rada, że wydostała się na zewnątrz. Nie dostrzegła ani śladu Petera. Szereg sylwetek oświetlały od tyłu wysokie różowawe płomienie, pulsujące w rytm muzyki. Wydawało się, że nikt nie zauważył jej nieobecności. Nawet zaaferowana Roxanne stała zapatrzona z podziwem na ludzi skaczących przez ogień, fikających koziołki do tyłu, przechadzających się na rękach po węglach lub zadzierających nogi wysoko w powietrze. Nagle wszystko stało się takie piękne. Przepełniona zwierzęcą dzikością Valerie czuła, że może wszystko. Obok niej wlókł się karczmarz dźwigający parę koźlich rogów uwiązanych pod brodą. Odgarnąwszy włosy z twarzy, żwawo splotła je w luźny warkocz, wprawnie przebierając palcami. Następnie zdarła karczmarzowi rogi z głowy i przywiązała je do własnej. Metalowe kielichy leżały porzucone na belach siana. Piwo z wolna przesączało się przez ciasno zwinięte źdźbła i wyciekało strużką u dołu. Słysząc nad sobą śmiech, Valerie spojrzała w górę. Kilku mężczyzn siedziało na drzewie i spomiędzy rozchylonych gałęzi chlustało trunkiem na ludzi przechodzących pod nimi. Jedna z ofiar już miała chęć się rozzłościć, ale zamiast tego wybrała śmiech. Ktoś dał nura w krzaki, a jakaś odważna dusza ruszyła za nim. Paru gospodarzy po pijanemu rąbało gałęzie i co chwila jakiś konar się łamał, spadając z trzaskiem. Ludzie to słyszeli, lecz w ogólnym zgiełku nie zawracali sobie tym głowy. W jednej chwili dymiące węgle z ogniska zastąpiły wszystko, co przeżyła Valerie - jej straty, porażki i żale. Muzyka dudniła, gdy dziewczyna przebiegała obok Roxanne i

dalej po czerwonych żarzących się węgielkach na ziemi. Tańcząc wśród nich, czuła się nieważka, jakby istniała wyłącznie jako ruch. Wrażenie prysło, kiedy tylko uświadomiła sobie, że się pojawiło. Odbiegła więc dalej od węgli i rozejrzała się wokół, wpatrując się w miejsce, gdzie była jeszcze przed chwilą. Roxanne, która biegła tuż obok, zderzyła się z nią, piszcząc ze śmiechu. A potem padły sobie w objęcia, kręcąc się, kręcąc... Valerie niczego nie widziała, jej wirujący obraz świata zbiegł się w rozmytą plamę. To, co tam istniało, nie było prawdziwe. Bo prawdziwy był dotyk dłoni Petera, ciężar jego ciała, łaskotanie jego oddechu. Lecz jedna rzecz nie pasowała do tego wszystkiego. Dwie dziewczyny, które zainspirowane ich przykładem wskoczyły za nimi na węgle, tworzyły oszałamiającą masę barw. Gdy po chwili ich sylwetki przesunęły się w tańcu, odsłoniły w bocznej uliczce coś, co przebiło się przez rozmazany obraz i przykuło uwagę Valerie. - Gdzie ty się podziewałaś? - spytała Roxanne, na wpół przytomna, z trudem chwytając powietrze. Para oczu. Valerie stanęła jak wryta, potrącając przyjaciółkę. - Co z tobą? Bo wiesz, ja cię szukałam. Przez chwilę nie odzywały się do siebie, czekając, aż świat przestanie się kręcić. Roxanne oczekiwała na odpowiedź. Valerie jednak myślami przebywała gdzie indziej, w odległym czasie. Miała siedem lat. Mała dziewczynka w czarnym lesie, zastygła z przerażenia, przygwożdżona spojrzeniem pary okrutnych oczu. Oczu, które ją widziały.

Nie w zwyczajny sposób, w jaki się widzi, lecz w sposób, w jaki nikt wcześniej jej nie postrzegał. Przenikając ją na wskroś. Rozpoznając ją. Wilk. Zawsze wiedziała, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Przemierzając przyziemną codzienność swego zwyczajnego życia, wiedziała o tym, lecz nigdy nie pozwoliła sobie o tym rozmyślać. Ale wiedziała. I oto się zjawił. Najpierw rozległo się ciche powarkiwanie, niesłyszalne wśród świątecznej wrzawy. Ale było niczym kropla wody wszczynająca falę przypływu. Ryknąwszy, jednym potężnym susem Wilk minął Valerie i znalazł się w samym środku placu. Wójt, perorujący przy stole na swoim honorowym miejscu, łypnął spode łba na monstrualny kształt, który się przed nim pojawił, a jego twarz zmarszczyła się, gdy próbował rozeznać się w sytuacji. Jego zamroczony alkoholem umysł usiłował rozpoznać, co ma przed sobą. Widział kształt taki jak ten ledwie wczoraj w jaskini, ale ten tutaj nie mógł być wilkiem. Bestia, dzięki której stał się bohaterem, wyglądała jak niegroźny psiak w porównaniu z tym... czymś. Jednak oczy - płonące żółte oczy... Jego przytłaczająca czerń... Jego futro napinające się na ukrytych pod nim mięśniach... Groza. Wójt wstał niepewnie, błądząc ręką w poszukiwaniu noża u pasa. Wiedział, że wszyscy na niego patrzą. Ogromny czarny cień mknął ku niemu, szybki jak strzała, i w mgnieniu oka już go minął. Ale to mgnienie wystarczyło. Wójt stał bez ruchu, gdy ciemna linia na jego gardle rozszerzała się, a później runął na ziemię. W jednej chwili

uśmiechał się od ucha do ucha, rozkoszując się swoją chwałą; w następnej leżał martwy. - Atakuje nas! - wrzasnął ktoś wreszcie. Panika rozdzierała wioskę niczym nożyce jedwabną materię, kiedy Wilk grasował po placu. Niezdarnie umykając z podestu, wieśniacy wpadali do studni. Upuszczano butelki, kopnięciami przewracano wiadra z jabłkami, a porzucone instrumenty kołysały się z wciąż rozedrganymi strunami. Mężczyźni nie zatrzymywali się, żeby pomóc kobietom, które upadały w błoto pozostałe z topniejącego śniegu, więc one zbyt przerażone, by się trząść - gramoliły się same, trzymając w garściach ociekające spódnice. Claude stał samotnie, tasując karty. Nadal miał nadzieję, że może William wróci z jego kapeluszem. Gdy udzieliła mu się ogólna panika, okręcił się, przerażony, aż karty wyfrunęły mu z rąk. Upadały powoli jak płatki kwiatów, osiadając na śniegu jaskrawymi plamkami. Claude padł na czworaki, chwytając swoje rozsypane skarby. Wiedział, że musi wstać, lecz wiedział też, że jeżeli zostawi choćby jedną kartę, to cokolwiek poszło źle, nie da się już nigdy naprawić, ta niedoskonałość będzie zaś rosła jak grzyb, póki nie pochłonie całego świata. Wpełzł pod wóz, ścigając kartę Wieży, i zamarł. Po drugiej stronie fury jakiś mężczyzna sunął na plecach; jego głowa i kończyny obijały się o ziemię jak worek jabłek, gdy Wilk wlókł go po śniegu. Kiedy zniknęli, Claude ujrzał widok, który mu wcześniej zasłaniali. Była to jedna z miejscowych szwaczek. Zaledwie dwa miesiące wcześniej wygrała konkurs hafciarski najlepszym przedstawieniem Kochanka powracającego z łowów, które jej zwinne palce wyczarowały na damskiej chusteczce. Teraz leżała żałośnie ciśnięta na ziemię, a życiodajna krew wyciekała z niej gorącym i ciemnym strumieniem. I kiedy tak kulił się na czworakach jak pies, chłopak pojął, że nigdy nie zdoła powstrzymać zalewającej ich ciemności.

Jego istnienie było nieskończenie małe i choćby nie wiedzieć co robił, jaskrawa talia kart życia na zawsze pozostanie rozsypana i wdeptana w brudną ziemię tego udręczonego świata. Claude usiadł w kucki, a jego ciałem wstrząsnął szloch. Valerie stała pośrodku szaleństwa, w miejscu, do którego nie docierał strach. „Dlaczego wszyscy uciekają? Co życie kiedykolwiek im dało? I tak przez cały czas należą do Wilka. A on powrócił, żeby zebrać to, co zawsze było jego własnością". Ale wtedy przemaszerowało obok niej czterech wieśniaków, zakutanych w opończe, dziwnie nieprzelęknionych. Powód ich odwagi wyszedł na jaw, gdy zrzucili przebrania i wyciągnęli broń - złowieszczo połyskujący srebrzysty miecz, parę zabójczych toporów bojowych oraz bykowce ciężkie jak stalowe liny. To byli żołnierze ojca Solomona. Oni po prostu czekali z boku, aż rozpoczną się prawdziwe tańce. Jeden z nich, kapitan, posłał jej surowy uśmiech. - W nogi i schowaj się, dziewczyno - szepnął. Wkroczyli w sam środek jatki, a z pozostałych rogów placu nadciągnęła reszta małej armii. Valerie obejrzała się, wzrokiem szukając bestii. Pazury Wilka były utkwione w plecach wiejskiego rzeźnika, ale na dźwięk zajadłego okrzyku bojowego zastrzygł uszami i rozejrzał się wokół siebie, nie wypuszczając z ogromnych szczęk wciąż drgającego ramienia. Ujrzał parę opadających toporów bojowych, po jednym w każdym ręku potężnie zbudowanego wikinga. Wilk wyglądał jak sparaliżowany widokiem tej burzy metalu. Lecz gdy topory spadły, by przynieść podwójną śmierć, pojawiła się warcząca plama ruchu, zbyt szybka, by zobaczyło ją ludzkie oko, i

budzący grozę bojowy okrzyk przeszedł w przeraźliwy wrzask. Topory wzleciały w powietrze; jeden wrył się w pokrytą śniegiem ziemię, drugi zaś wylądował na twarzy pechowego uciekającego wieśniaka, który zalał się krwią. Jednym olbrzymim susem Wilk natychmiast znalazł się kilkanaście metrów dalej, ścigając innego z ludzi Solomona, a pozostawiając wikinga, który padł na jednorękie zwłoki rzeźnika. Dryfując w tym koszmarnym śnie, Valerie natknęła się na niewiarygodny widok: skryba, pracowicie odwzorowujący ten zamęt na rysunku, stanął na tyle blisko, żeby dobrze widzieć szczegóły. Jego dłoń poruszała się żwawo, a oczy przesuwały się jeszcze szybciej, chwytając bestię po kawałku: zad, futro, zęby, ozór. Nie patrzył na pergamin. Poświęcił jednak sekundę, by spojrzeć na Valerie. Posłał jej smutny uśmiech, który mówił, że artysta jest przerażony tym, co widzi, lecz jakaś przewrotna ludzka potrzeba każe mu to uwiecznić. Dziewczyna obserwowała go, jak z boku przysuwał się do Wilka na tyle blisko, żeby dojrzeć iskry w futrze jeżącym mu się na plecach i ślinę cieknącą mu z paszczy. Pióro skrobało po stronicy, brązowy atrament barwił kartę. Otrząsnął pióro z nadmiaru atramentu i ten drobny ruch wystarczył, by spoczął na nim wzrok bestii. Valerie w końcu zakryła sobie usta, z przerażeniem patrząc, jak skryba wznosi pióro - czyżby w samoobronie? Czy może chciał powiedzieć: „Spójrz, wszak jestem tylko artystą"? To nie miało znaczenia. Gest stał się ostatnim w jego życiu. Podeszła do martwego rysownika i podniosła z ziemi jego ostatnie dzieło, żeby nie zostało wdeptane w krew i błoto. Tuż obok niej przemknął dumny ogier, który zarżał, gdy wiatr zarzucił mu grzywę na oczy. Dosiadał go ojciec Solomon wykrzykujący rozkazy.

- Do kościoła! - zawołał, przekrzykując paniczne wrzaski. - Wilk nie może wkroczyć na poświęconą ziemię! Gdy wyciągał miecz i przejeżdżał nad trupem wójta, Valerie czuła, że rozkoszował się swoją racją. Ostrzegał ich przecież; postanowili go nie usłuchać, a teraz za to płacą. Dziewczyna wiedziała, że przyjemnie jest mieć słuszność, nawet w czymś, w czym wolałoby się mylić. - Nadeszła twoja ostatnia godzina, bestio! Srebrna zbroja lśniła w świetle ognia, gdy łowca jechał w stronę pobojowiska. Valerie zastanawiała się, czy miecz Solomona nie zgubi się w zbitym i gęstym futrze Wilka. Czy istniała jakakolwiek broń dostatecznie duża, by powalić takiego potwora? Górująca nad placem podobizna bestii zmieniła się w pomarańczową smugę na tle nieba. Ludzie Solomona ciągnęli w kierunku Wilka, trzymając się nisko przy ziemi. Na jego pysku nie pojawił się nawet cień strachu czy wściekłości. Zamiast tego Valerie zdawało się, że dostrzega wyraz lekkiego zniecierpliwienia. Niemal rozbawienia. Jeden z żołnierzy zbliżył się do niego, kołysząc łańcuchem zakończonym kulą najeżoną kolcami. Broń wydawała się brutalna w swej prostocie. I tak samo prosto Wilk powalił mężczyznę. Inny smagłolicy żołnierz wyskoczył naprzód z zakrzywioną szablą, srogi i piękny w swojej furii. Wyglądał na osłupiałego, kiedy pazury bestii dosięgły celu, a skóra wojaka pękła jak przekłuta, uwalniając długą strugę krwi z rozcięcia między górną i dolną częścią pancerza. A jednak żołnierze atakowali dalej, jeden po drugim, nie dając Wilkowi odpocząć. Na koniec nadbiegł kapitan, manifestując swoją wściekłość trzaskaniem bicza. Miał prężne i kształtne ciało; wyglądał bardziej jak piękna rzeźba niźli człowiek. U jego

boku, dumnie krocząc, nadchodził jego brat, wyciągając własny bicz zwinięty w ciasny zwój. Rozwinął go, szykując się do walki. Dwaj mężczyźni zachodzili Wilka z obydwu stron. Za nimi stanął trzeci żołnierz, ciężko dysząc, z piką gotową do zadania ciosu. Dwaj bracia poruszali się jak delfiny, wyginając się i szybkim ruchem pętając wroga biczami. Do tej pory większość wieśniaków posłuchała już polecenia Solomona i umknęła do kościoła. Ale Valerie stała, przyglądając się, a jej wnętrzności napinały się tak samo jak skórzane bicze. Pomyślała, że schwytali bestię. Jednak usidlony Wilk pewnie stanął w rozkroku i zaczął się cofać, pociągając za sobą żołnierzy za ich dwa naprężone pęta. Rośli mężczyźni ślizgali się w błocie, usiłując zachować równowagę i nie przechylić się zbytnio w przód ani w tył. Ich nogi drżały, kiedy zmagali się z bestią. Ciężar obu naraz nie stanowił dla niej większego problemu. I wtedy coś pękło, nastąpiło nieuniknione uwolnienie napięcia. Valerie poczuła, że jej serce zastyga w kamiennym bezruchu. Kapitan został powleczony po zbryzganym krwią śniegu w jedną stronę, jego bratem zaś Wilk cisnął przez plac. Bezwładnie rozciągnięte ciało żołnierza błysnęło w powietrzu jak gwiazda. Brat kapitana usiłował się podnieść, lecz potwór szarpał go, powalając z powrotem na ziemię. Valerie podniosła wzrok na ojca Solomona siedzącego na potężnym rumaku i w jego twarzy ujrzała coś, czego nigdy by się nie spodziewała. Niepewność. Człowiek, który przybył tu przygotowany na wszystko, dał się zaskoczyć.

Pikinier odwrócił się i pomaszerował do Solomona, który surowym i bystrym wzrokiem obserwował całą scenę. - Jest silny, silniejszy niż wszystkie, które napotkaliśmy dotąd! - Miej wiarę. Bóg jest silniejszy - odrzekł Solomon, patrząc prosto przed siebie i spinając wierzchowca, z dłonią mocno zaciśniętą na rękojeści miecza. Po drugiej stronie placu Wilk zareagował na wspomnienie Bożego imienia. Okręcił się, by stanąć oko w oko z ojcem Solomonem, wydając przy tym cichy warkot. Pogromca zmierzył się wzrokiem z potworem. Sięgnął w dół, ujął krucyfiks zwisający mu na szyi na łańcuchu i ucałował go. Valerie widziała, że cokolwiek go wcześniej ogarnęło wątpliwości czy łęk - teraz go opuściło i człowiek przepełniony wiarą powrócił, przynosząc zamiast nich pragnienie zemsty. - Bóg jest silniejszy! Z tym okrzykiem szarpnął wodze i wbił ostrogi w boki wierzchowca. Gdy koń rzucił się naprzód, Solomon wzniósł miecz - miecz Bożego gniewu. Ale Wilk nie ustąpił mu pola. Nieustraszony. Prowokujący. Jego paszcza rozwarła się, wydając nieziemski ryk, który wstrząsnął ziemią w miejscu, gdzie stała Valerie. Koń Solomona spłoszył się, stanął dęba, krzyżując pęciny, potknął się o własne nogi i wyrzucił jeźdźca do tyłu, wysoko w powietrze. Ojciec Solomon grzmotnął o ziemię pośrodku rozpalonych węgli z ogniska, wzbijając gejzer iskier: Kopyta konia zadudniły, gdy uciekał galopem. Krzyk bólu i wściekłości Solomona zdawał się rozbawić bestię. Valerie wprost wyczuwała zadowolenie w każdym fałdzie mięśni Wilka skaczącego w stronę węgli, żeby skończyć z bezbronnym wrogiem. Zmagając się z żarem, z którego próbował się wydostać, postradawszy miecz, ojciec Solomon był świadom, że nadszedł jego koniec.

Śwssssssst! Ukośne cienie zaczęły przecinać plac, pojawiając się znikąd. Nie, nie znikąd - to zamaskowany kusznik, który usadowił się na poręczy balkonu w karczmie, prowadził ostrzał z kuszy raz po raz wypluwającej pociski o srebrnych grotach. Bełty mknęły w kierunku Wilka, który wydał z siebie wściekły warkot i jednym potężnym susem wskoczył na dach chaty. Kusznik posłał bełt za cieniem przeskakującym z dachu na dach. Po ostatnim odbiciu bestia zniknęła wreszcie w mroku nocy. Ale przedstawienie jeszcze się nie skończyło. Valerie patrzyła, jak ludzka postać wyłania się z płonących węgli i dymu, zgarniając z twarzy gorący popiół. Człowiek był poparzony, naznaczony na resztę życia. Jednak pobudzany bólem i nienawiścią, gorzkim gniewem i pragnieniem zemsty, ojciec Solomon wstał. Jakby podniósł się z martwych.

18 Śledził dwie sylwetki. Ludzkie sylwetki. Bezbronne. Claude - jęczała jedna z nich, ledwie zdolna dobyć głosu. Żałosne. Ale żałosny jęk dźwięczy głośno w uszach drapieżnika. Jęk oraz łomotanie serca ludzkiej dziewczyny. Przedzierając się przez pobojowisko z oczyma piekącymi od dymu, Valerie czuła się osamotniona, oddalona od wydarzeń, których dopiero co była świadkiem - tak jakby znajdowała się za ścianą ze szkła. Mgliście zastanawiała się, dlaczego nie znalazła się wśród zabitych. Dlaczego została oszczędzona, choć jej własną siostrę spotkał inny los? I dlaczego strach nie mroził jej krwi w żyłach jak u Roxanne, dygoczącej u jej boku? - Claude! - Roxanne zawołała raz jeszcze z przerażeniem w glosie. - Gdzie jesteś? Dziewczyna wiedziała, że nie ma co liczyć na matkę, iż zatroszczy się o Claude'a. Ale ona i Valerie nie znalazły jej brata pośród trzęsących się mieszkańców ciasno stłoczonych w kościele. Zobaczyły tam swoich rodziców i równie szybko straciły ich z oczu, szukając dalej. I jak dotąd nie znalazły Claude'a między zabitymi. Jak dotąd. A Valerie nie znalazła Petera. Też miała ochotę wołać go po imieniu, ale Daggorhorn od zawsze żyło skandalami. Do tej pory, nawet w obliczu tragedii, strzegła swojego sekretu. Było coś jeszcze, co nie pozwalało jej go wołać. Podejrzenie, które zaczęło w niej kiełkować, a którym jej umysł do tej pory jedynie się bawił, nie zgadzając się go uznać. „Wszystko zaczęło się w chwili, gdy przybył Peter... To musi być zbieg okoliczności...". Wyczuła w pobliżu poruszenie i ostrożnie rozejrzała się dokoła, nie chcąc niepokoić Roxanne. Jednak jej przyjaciółce nawet to wystarczyło.

- Co? Znalazłaś coś? - Nie. To nic takiego. Valerie kojąco położyła dłoń na jej ramieniu, rozważając kolejny krok. - Tędy - powiedziała, prowadząc Roxanne w ulicę Farbiarzy. Gdy Wilk skręcił za róg, podążając za ludzkimi postaciami, cierpka woń barwnika przedarła się przez zapach strachu bijący od jednej z dziewcząt. Ale co z drugą? Jakie to dziwne śledzić kogoś, kto nie cuchnie przerażeniem. Valerie pomyślała o Lucie. Było to miejsce, które zawsze uwielbiały, wąska magiczna alejka z dywanem kwiatowych płatków sypiących się wokół kadzi z barwnikiem niczym śnieżynki spadające z wieczornego nieba. Jako dziecko Valerie przychodziła tu, zawsze nękana pokusą, by zanurzyć zakurzone stopy albo przesunąć rękoma po zapraszająco odsłoniętej powierzchni niebieskiej wody. Kiedyś to zrobiła, ale Lucie, starsza siostra, złapała ją i wyciągnęła jej jagodowe dłonie z długiej, niskiej kadzi. Żeby poprawić jej humor, podkradła garść kwiatów ze składów mieszczących się w wieżach i tej nocy starannie wplotła je we włosy Valerie. Gdyby tylko kwiaty mogły żyć wiecznie. I siostry także. Coś wystraszyło Roxanne, która zapiszczała, rzucając się naprzód. Valerie chwyciła ją za nadgarstek, odciągając znad krawędzi kadzi z niebieskim barwnikiem, połyskującym w świetle księżyca jak ozdobny kamień. - Ostrożnie!

Za nimi jakiś stukot odbił się echem. Odwróciły się. Serce Valerie na moment przestało bić, jakby zawieszone w czasie tuż przed upadkiem z wysoka. Wilk wyłaniał się z dymu. Drapieżny, warczący, szczerzący wielkie jak sztylety kły unurzane we krwi. Valerie zawróciła, pociągając za sobą znieruchomiałą Roxanne. Zerwały się do biegu, a ich stopy wzbijały za nimi fontannę kwiatowych płatków. Dotarły jednak do końca ślepej uliczki. Dalej nie było dokąd iść. Valerie wyklinała samą siebie za to, że o tym nie pomyślała. Przed nimi znajdowała się tylko ściana wysokich składów pełnych suszących się ściętych kwiatów. W drewno była wprawiona drabina ze szpikulców. Valerie podskoczyła, chwyciła za jeden z nich i podciągnęła się. Spojrzała w dół. Wilk zniknął z pola widzenia. Może znudził się pościgiem. Ale Roxanne zamarła bez ruchu. Valerie wyciągnęła się ku niej. - Złap mnie za rękę! - Nie mogę. - Musisz! Jednak Roxanne się nie poruszyła. Valerie puściła szpikulec, wylądowała obok przyjaciółki, gotowa nią potrząsnąć, by wyrwać ją z paraliżu - i wtedy Wilk zeskoczył skądś, lądując tuż przed nią. Był olbrzymi, tak wielki, że wypełniał sobą całą przestrzeń; wyższy niż jakikolwiek człowiek chodzący po ziemi. To było owo zło, które zatopiło kły w ciele jej siostry. Valerie poczuła, jak jej odwaga kurczy się i zamienia w popłoch. A jednak nie potrafiła oderwać wzroku od jego płonących złotem oczu. Wilk nie mrugał. Oddychali w tym samym rytmie.

Świat umilkł. I wtedy dziewczyna usłyszała pokrętną mowę, plątaninę utkaną z dźwięków głosów zarówno mężczyzn, jak i kobiet, ludzi i zwierząt. Połączenie wszelkich głosów, jakie kiedykolwiek słyszała, wibrowało głęboko w jej wnętrzu. Głos Diabła. - Myślałaś, że możesz mnie prześcignąć? Valerie zdawało się, że niebo wiruje, a ziemia usuwa jej się spod nóg. - Co...? - odpowiedziała. - Ty mówisz? - Liczy się tylko to, że mnie rozumiesz, Valerie. Poczuła ciężką słodycz kwiatów zmieszaną z surowym piżmem Wilka. - Znasz moje imię - potwierdziła w osłupieniu. - Co ty wyprawiasz? - Roxanne spytała przyjaciółkę. Jej glos drżał. Wilk odwrócił się do Roxanne, warcząc, aż nogi się pod nią ugięły i w milczeniu bezwładnie upadła w błoto. Niezainteresowany jej losem, z powrotem przeniósł wzrok na Valerie. Demoniczny głos rozległ się ponownie, wypełniając jej umysł i ciało. - Jesteśmy tacy sami, ty i ja. - Nie. - Valerie odparła prędko; sama jej dusza odrzucała taką myśl. - Nie. Ty jesteś mordercą. Potworem. Wcale nie jestem taka jak ty. Sięgnęła ręką za siebie, po omacku szukając czegoś, co mogłaby chwycić. Niczego nie znalazła. - Ty też zabiłaś. Znam twoje sekrety. Valerie poczuła, jak dławi ją jej własny powracający oddech, zmieszany z szalonym łopotaniem serca w piersi. To, co powiedział potwór, trafiło wprost w miejsce skryte znacznie głębiej niż słuch. - Jesteś łowczynią - ciągnął dalej Wilk, drażniąc się z nią. - Mogę to w tobie wyczuć nawet w tej chwili.

Dziewczyna mimo woli zadawała sobie pytanie, co takiego mówił on do Lucie, jej myśli eksplodowały wszystkie naraz, paraliżując ją. Wilk zbliżył się. Valerie wpatrywała się w te oszałamiające żółte oczy. - Jakie... ty... masz... wielkie... oczy... - powiedziała słabym głosem. - Po to, żeby cię lepiej widzieć, moja droga. Zahipnotyzowana intensywnością tego niesamowitego spojrzenia, nie była w stanie oderwać wzroku od grozy tego, co stało się potem. Skóra po obu stronach brwi Wilka rozdzieliła się i w wąskich szparkach demonicznie odsłoniła się... druga para oczu. Para oczu jeszcze bardziej wstrząsających niż te pierwsze. Wrażliwych i inteligentnych. Wszystkowiedzących. Ludzkich. Zanim zdążyła zareagować, Wilk znowu przemówił, zamiatając na boki potężnym ogonem. - Widzę, co się kryje w twoim sercu - powiedział. Jego wilgotne wargi, czarne jak węgiel, były tak ciemne, że aż purpurowe, a szpiczaste zębiska układały się w nierówne szeregi i tylko ciemność widniała tam, gdzie jakiegoś brakowało lub gdzie wyrastały krzywo. - Pragniesz uciec z Daggorhorn. Pragniesz wolności. Przez chwilę Valerie myślała tak jak wilk. Odkryła, że to potrafi. Pojęła, jakie to uczucie biegać na wolności, pędzić przez ciemny las, gdy krew buzuje w żyłach, i szykować się do zabicia ofiary. Wieść życie nieograniczone przez strach, więzy czy zobowiązania. Robić cokolwiek zechce, nieprzywiązana do miejsca, uwolniona od życia owada, krążącego tam i z powrotem w obrębie tej samej maleńkiej przestrzeni. Poczuła,

że wizja tego nowego życia ją przytłacza, podkopując jej więź z rzeczywistością. - Nie... - próbowała odpowiedzieć. Lecz Wilk tymi swoimi oczyma dostrzegł, że dotknął czegoś ważnego - prawdy. - Chodź ze mną - powiedział. Valerie zawahała się, więc wykorzystał chwilę ciszy. - Chodź ze mną - powtórzył. „Już to kiedyś słyszałam". Gdzieś w oddali rozległy się okrzyki, rumor czyniony przez żołnierzy, szczęk oręża. Hałas pomógł jej ochłonąć. - Ojciec Solomon cię powstrzyma. - Valerie usłyszała swój głos. Wydał jej się głosem małej dziewczynki, bezradnej, samotnej, która ukrywa buzię w dłoniach i czeka, aż pojawi się ktoś inny, kto wszystko naprawi. Bestia wyprostowała się na pełną wysokość, ściągając łopatki. Jej cień padł na twarze obu dziewcząt. - Ojciec Solomon nie wie, z czym ma do czynienia. Wilk przybrał nowy ton. - Chodź ze mną albo zabiję każdego, kogo kochasz. Valerie dygotała pod ciężarem tego, o co ją poproszono. Jakże miała wybierać? Potwór niecierpliwie zastrzygł uszami. - Zacznę od tej oto twojej przyjaciółki. Zamierzył się na Roxanne, klapiąc olbrzymią paszczęką. Nie do wiary, lecz w tej właśnie chwili dwie postacie wyłoniły się z ciemności. Zamaskowany łucznik już ostrzeliwał bestię, gdy tylko on i Solomon wyszli zza rogu w alejkę. - Wrócę po ciebie. - Wilk pochylił się ku Valerie. - Zanim przeminie krwawy księżyc. Kiedy Wilk dźwignął się i przedostał ponad palisadą, Solomon porwał kuszę i posłał za nim rzekę pocisków, lecz Wilk już rozpływał się w mroku.

Ojciec Solomon gramolił się za nim, ale nie zdołał pokonać obwarowania. Strzelał i nakładał nowy bełt, znowu i znowu, nie odrywając wzroku od potwora oddalającego się wielkimi susami. Drżąc pod naporem rozpierającej go wściekłości i poczucia władzy, Solomon jak kot zeskoczył z powrotem na ziemię. Valerie dostrzegła, że jego policzek jest czarno czerwono - żółty jak kilka różnych świec stopionych razem. Sięgnął, by sprawdzić barwnik w kadziach; nabrał go w dłoń i podniósł do twarzy, wąchając. Wylał go i strząsnął z dłoni resztki płynu. Zaczął prowadzić dziewczęta na kościelny dziedziniec, lecz kiedy przechodzili przez plac, na którym ogień zmienił się już w popiół, jakaś spanikowana kobieta zagrodziła mu drogę. - Ocal nas, Boże! - Bóg ocali jedynie tych, którzy zapracowali sobie na jego miłość wiarą i czynem - odrzekł, spoglądając ponad ich głowami w kierunku, w którym zniknął Wilk. Valerie ten bystrooki dowódca, w którym buzowała urażona duma, kojarzył się z szerszeniem. Przypomniała sobie o Roxanne i obejrzała się na nią. Dziewczyna gryzła własny kciuk. Cała krew odpłynęła jej z twarzy, sprawiając, że jej piegi odznaczały się jak cętki na nakrapianym jaju drozda. Kapitan zwracał się w obcym języku do żołnierza przy bramie kościoła, coraz bardziej zniżając głos. Przerwał, żeby wprowadzić je na podwórze kościoła. Wizerunek na bramie, przedstawiający Chrystusa jako pogromcę przeszywającego sztyletem pierś Wilka, wzbudził u Valerie dreszcz. - Tutaj możecie być pewne swego bezpieczeństwa. Kapitan z łatwością przeszedł na miejscowy język.

- Ale mój brat! Muszę go znaleźć - zaprotestowała Roxanne. - Jeżeli wciąż żyje, znajdziesz go w środku. - Zaczekaj! - krzyknęła, ale on już zatrzasnął za nimi ciężką żelazną bramę. Valerie spojrzała na przyjaciółkę ze współczuciem. Sama także wciąż martwiła się o to, gdzie się podział Peter. - Jestem pewna, że nic mu nie jest, Roxanne. On zawsze jakoś sobie radzi. Roxanne w odpowiedzi wpatrywała się w nią, jak gdyby Valerie była obcą osobą. - Rozmawiałaś z Wilkiem - wyszeptała oskarżycielsko. Jej cienki głosik był przesycony strachem. - Musiałam. On mówił do nas. - Valerie sądziła, że Roxanne się z nią zgadza. - Nie - poprawiła ją przyjaciółka. - On na nas warczał... Lęk w jej oczach przybrał nowy wymiar. - Czyżbyś słyszała, że on do ciebie mówi? Valerie dopiero wtedy uświadomiła sobie potworność tego, co zaszło. Roxanne nie usłyszała ani słowa. Słyszała tylko ona. W wiosce takiej jak Daggorhorn, gdyby ktokolwiek dowiedział się o tym, iż posiada takie zdolności, ryzyko byłoby gigantyczne. Pospiesznie rozejrzała się dokoła, by zobaczyć, czy nikt ich nie słyszy. Valerie pomyślała o plotkach, jakie rozpleniłyby się, gdyby ktoś się dowiedział. A potem sama do siebie skierowała w duchu takie samo zdumione spojrzenie i wyszeptane pytanie. Dlaczego w ogóle Wilk się do niej odzywał? Dlaczego Roxanne nie zrozumiała go tak jak ona? Valerie poczuła, że dusi się we własnej za ciasnej skórze. - Nazwą mnie czarownicą. Nie mów nikomu - błagała chrapliwym głosem.

Przyjaciółka spojrzała na nią z powagą. Zdawała się akceptować lęk Valerie jako potwierdzenie jej własnego. - Oczywiście, że nie. Bądź pewna. Valerie była wdzięczna, że Roxanne nie należy do dziewczyn, które miałyby chęć dopytywać się, co takiego powiedział Wilk. Zerknęła na przyjaciółkę, sztywnym krokiem podchodzącą do drzwi kościoła. Jej trupio blada twarz z uporem kierowała się na wprost. Roxanne wyglądała dokładnie tak, jak powinna wyglądać dziewczyna, którą gonił wilkołak. Valerie znowu zastanawiała się, dlaczego ona sama nie jest bardziej wstrząśnięta. Wszystko to zdawało się takie... naturalne, jak gdyby taki właśnie był porządek rzeczy. Przypatrując się Roxanne, zobaczyła spadającą kroplę krwi, a potem następną. Roxanne podniosła rękę do twarzy i poczuła wilgoć pod nosem. Po całej tej rzezi, jaką ujrzała, to był tylko zwyczajny krwotok z nosa. Potrząsnęła głową i weszła do kościoła. Valerie popatrzyła za przyjaciółką, a następnie uniosła twarz ku niebu. Stała samotnie, wpatrując się w iglicę kościoła, i wtedy doznała szoku, gdy spłynęło na nią olśnienie. Te oczy, ta druga para oczu, które Wilk jej ukazał. Znała je.

Część trzecia

19 Obudziwszy się o świcie, Valerie poczuła na języku gorzki mróz smakujący jak rdza. Rozejrzała się zawstydzona. Śniła o Peterze i jego dotyku. A jednak ten obraz sczezł, gdy przypomniała sobie masakrę. „Gdzie on jest?". Valerie odsunęła od siebie tę myśl i podniosła się z twardej kościelnej ławy, żeby rozprostować plecy. Drzwi do ich schronienia stały otworem. Mogła dojrzeć, że Daggorhorn spowija mgła, przejrzysta zasłona, przez którą wieś wyglądała jak wyblakła i opuszczona. Kapitan otworzył bramy wiodące na kościelny dziedziniec. Valerie minęła je i zobaczyła kilku mężczyzn zajętych zbieraniem zwęglonych i zakrwawionych szczątków zalegających plac. Wszędzie panowała cisza, nie licząc szurania łopat na zmarzniętej ziemi. Mgła wiła się wokół plątaniny drzew. Powietrze zdawało się duszne, a ludzie nie mogli sobie znaleźć miejsca. Zauważyła Henry'ego przechodzącego przez plac, ale on chyba jej nie widział. Być może był zbyt zmieszany swoim zachowaniem podczas święta. Już niemal miała do niego zawołać, ale powstrzymała się, myśląc o tym, co nastąpiło potem, o dłoniach Petera na swojej skórze. Henry nawet nie wiedział, że to ona powinna się czuć zawstydzona. Usłyszała stukot kopyt - to pojawił się wierzchowiec Solomona. Mając nogi spowite tumanem nisko wiszącej mgły, wyglądał, jakby się unosił nad ziemią. Jego jeździec o sczerniałej i pokrwawionej twarzy raptownie zatrzymał konia i przyjrzał się krwawej łaźni. Miał na sobie długie czarne szaty z haftami na ramionach. Przytrzymując jedną rękawicę zębami, powoli zsuwał drugą. Valerie była zdumiona widokiem jego paznokci, pokrytych srebrem i zaostrzonych

jak sztylety. Lśniły lekko, matowe i czyste, a skórki były schludnie odsunięte aż do krawędzi paznokci. Podtrzymując szatę obiema garściami, ojciec Auguste spieszył się, by dogonić starszego mężczyznę. Ojciec Solomon spojrzał na niego, nawet nie zadając sobie trudu, żeby ukryć pogardę. - Proszę o wybaczenie - Auguste odezwał się uniżonym głosem. - Nie powinniśmy byli nigdy w ciebie wątpić. Nie popełnimy więcej takiego błędu. Zgromadzeni ludzie oczekiwali na reakcję ojca Solomona. „Od tej pory - milcząco zadecydowali wieśniacy - w nim będziemy pokładać nadzieję". Solomon zsiadł z konia i ruszył wolnym krokiem, celowo, dobrze wiedząc, że utkwione są w nim oczy całej wioski. jeszcze nigdy nie widziałem bestii tak silnej jak ta. Klątwa jest dziedziczna, a każde pokolenie nabiera więcej mocy niż to przed nim, ale dotąd nie spotkałem żadnej bestii pochodzącej z tak długiego rodu. Nie chcę jej zabić jak zwykle. „Nie chce zabić bestii?". - Już nie. Chcę sprawić, że będzie cierpiała. Zbliżył się do zabitego wójta, spoczywającego obok przewróconego biesiadnego stołu. - Mam nadzieję, że podobało mu się jego święto powiedział Solomon, lekko kopiąc śnieg tuż obok rozszarpanego mężczyzny. Zwłoki wyglądały tak martwo, leżąc pośród reszty szczątków, że nikt się nawet nie skrzywił. Wszyscy mieli pewność, że wójt tego nie poczuł, że wszystko, czym mógł niegdyś być, uleciało dawno temu i że na tej nagiej, zmrożonej ziemi nie pozostało z niego już nic. Solomon dostrzegł kapitana, nachylonego nad ciałem brata, obejmującego jego nogę, jakby to było niemowlę. Od rany rozbiegały się zatrute wijące się ślady. Ciało wyglądało,

jakby było czymś wypchane, jak gdyby mięśnie prężyły się pod skórą. Solomon podszedł do niego. - Człowiek ugryziony - oznajmił kapitanowi z twarzą nieruchomą jak marmur - to człowiek przeklęty. Valerie patrzyła w osłupieniu, jak wyciąga miecz i wbija go w pierś mężczyzny. Kapitan zamknął oczy, a kiedy je otworzył, wyzierała z nich srogość. Puścił kończynę brata i odwrócił się. Pogromca potworów, niewzruszony, zwrócił się do tłumu. - Mieszkańcy Daggorhorn - odezwał się kamiennym głosem. - Nadeszła pora, by spoważnieć. Wieśniakom spodobał się jego władczy ton; chcieli, żeby dano im gotowy plan działania. Kroki, jakie właśnie podjął, wywarły na nich wrażenie: brat kapitana był obcym, a w chwili śmierci stal się zagrożeniem dla ich bezpieczeństwa. Zajęto się nim szybko i bez sentymentów. - Nie będzie więcej świętowania - Solomon pochylił się, żeby podnieść maskę świni porzuconą w śniegu. - dopóki wilkołak w swojej ludzkiej postaci nie zostanie odkryty. I zniszczony. Wszelkimi koniecznymi metodami. Upuścił maskę. Jego ludzie zgromadzili się wokół niego. Tym razem nie ukrywali broni. - To mogło być każde z was. Oto dlaczego będziemy szukać wszędzie. Oznaki będą subtelne: trzymanie się na uboczu, czarownictwo, sztuki tajemne, dziwne zapachy... Wasze domostwa zostaną przeszukane. Wasze tajemnice wyjdą na światło dzienne. Jeżeli jesteście niewinni, nie macie się czego obawiać. Ale jeśli jesteście winni, to przysięgam na własne dzieci, że zostaniecie unicestwieni. Solomon widział, że wieśniacy patrzą na jego żołnierzy i ich broń.

- Moja żona zginęła. Zginęli wasi ojcowie, wasi synowie, wasze córki. Niech ktoś z nas pozostanie przy życiu, żeby ich wspominać - powiedział, krocząc przez plac usiany szczątkami po ostatniej nocy. W tłumie pojawiły się pomruki i stanowcze kiwanie głowami, gdy wieśniacy spoglądali na swoich sąsiadów, przyjaciół, mężów i żony, na dzieci. Valerie doznała dziwnej potrzeby, żeby zabrać głos, ale nie potrafiła się na to zdobyć. Poczuła się nieswojo, widząc, jak ochoczo jej sąsiedzi pragną poddać się tej nowej władzy. Jej żołądek zaburczał i zdała sobie sprawę, że zupełnie zapomniała o jedzeniu. Wyminęła tłum i skierowała się do domu, zadowolona, że ma powód, by dalej nie słuchać. W domu przebywali już ojciec i babcia Valerie, lecz ona patrzyła tylko na matkę. Suzette wydawała się mała i chuda, jej skóra zwisała luźno, jakby na nią nie pasowała, tak jakby kobieta kupiła gdzieś twarz o cały rozmiar za dużą. Jej pierś i szyję pokrywała cienka warstewka potu, falujące włosy przylepiły się do czaszki. Gdy leżała na łóżku, kołdra uszyta jeszcze przez matkę babci zdawała się przygniatać ją swoim ciężarem. Twarz Suzette została rozorana przez Wilka. Krew zaschła w gruby strup przykrywający jej policzek niczym skórka chleba i nie dało się dojrzeć, jak wielkie są obrażenia. Cesaire podniósł wzrok, kiedy weszła Valerie. Przyciągnął ją do siebie. Później babcia trzymała ją za rękę, podczas gdy on doglądał wody gotującej się na ogniu. Obserwując ojca, Valerie przeniosła się myślami w inne czasy. Zwykle wiedziałyśmy, że zbliża się kąpiel, kiedy tylko zobaczyłyśmy cztery garnki z wodą ustawione na ogniu. Matka przychodziła i ściągała sukienkę przez głowę, targając

sobie przy tym włosy. Miała piękne ciało, wiedziałam to już jako dziewczynka. Jaśniało, jakby pod skórą kryło się coś magicznego. Najpierw wkładała nas obie do balii, chwytając nas pod pachami, podnosząc i delikatnie sadowiąc w cieplej wodzie. Potem sama zanurzała się powoli, przesuwając nogi wokół nas, ostrożnie obejmując nasze boki - moja siostra obok niej, a dalej ja. Zawsze wtedy miałam ochotę sama objąć w ten sposób matkę oraz Lucie. My, dziewczynki, na przemian przechylałyśmy się do tyłu, żeby zanurzyć głowę pod wodą. Kiedy przychodziła moja kolej, potrząsałam włosami z boku na bok, w przód i w tył, i jeszcze raz, i czułam się jak syrena. Teraz tamte czasy odeszły. Valerie obawiała się, że jej umysł zatraci obraz siostry, radząc sobie z sytuacją dzięki mechanizmowi, którego nie chciała u siebie. Pamięć zawsze zawodzi. Miała tyle wspomnień, że chciałaby móc przestać tworzyć nowe, gdyż było już tyle doświadczeń, które należało pojąć, a mimo to z każdą chwilą przybywało kolejnych. Przyjrzała się temu, co pozostało. Jej ojciec opiekował się swoją żoną, przynosząc ciepłe mokre ręczniki, aby zwilżać jej twarz. Czy to była czułość? Valerie głowiła się nad tym. Przedstawienie dla babci? Czy może Lucie miała rację? Czy to była miłość? Zobaczyła też, że Cesaire nie spuszcza oczu z na wpół leżącej postaci Suzette. Zastanawiała się, czy on naprawdę jeszcze ją tam dostrzegał. Po osiemnastu latach małżeństwa Cesaire zdawał się nie zauważać jej łagodnego obchodzenia się z dziećmi ani rozjaśnionych słońcem pasemek w jej włosach w letnie miesiące. Czy tym właśnie jest małżeństwo, niezdolnością dostrzegania, kim jest druga osoba, tak jak nie znamy samych siebie, ponieważ znajdujemy się zbyt blisko? Czy to taki los czekałby ją z Henrym? Z Peterem?

Valerie wiedziała, że jej rodzice przechodzili przez te same cierpienia i dramaty, a jednak nie doświadczali ich wspólnie. Przeżywali je osobno, tyle że w tym samym czasie. Suzette, być może wyczuwając badawcze spojrzenie, przesunęła rękę, z brzękiem strącając na podłogę blaszaną miskę z nocnego stolika. Gdy córka nachyliła się, żeby ją podnieść, matka nadal pojękiwała. Przypominając sobie opowieść Solomona, Valerie odtwarzała w myślach szczegóły ubiegłej nocy. Czy widziała, żeby Wilk został zraniony? Gdzie wtedy znajdowała się matka?

20 Rozległ się odgłos ciężkich butów człowieka wspinającego się po drabinie, a następnie łomotanie do drzwi. A więc przyszli, tak jak zapowiedzieli, żeby przetrząsać ich domy, wywrócić je do góry nogami. Inkwizytorzy będą śledzić ich życie, wygrzebywać ich sekrety. „Co my mamy do ukrycia?", Valerie spytała samą siebie. Bach! Bach! Bach! Łomotanie stawało się coraz bardziej natarczywe. Uchylając drzwi, zostawiła zapięty łańcuch - spodziewała się powitać kapitana albo samego Solomona. Zamiast nich zobaczyła parę oczu - płonących, natarczywych. .. przerażających. Takich jak te, które widziała w ciemnym zaułku. - Peter? - Valerie, otwórz drzwi. Valerie zawahała się; coś jej mówiło, że nie powinna. Peter napierał na nie, aż trzeszczały pod jego ciężarem, ale łańcuch wytrzymał. - Otwieraj. Dlaczego jest taki nieokrzesany? - Nie powinieneś tu przychodzić - usłyszała własny głos. - Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie - syknął Peter. - Musimy stąd odejść. Przez szczelinę w drzwiach widziała, że jego źrenice są cieniutkie jak igły i że jaśnieją, jakby rozgrzano je w ogniu. Pomyślała o chłopcu, którym niegdyś był, i w końcu przyznała, że tamtym chłopcem już nie jest. - Zbieraj manatki. Żwawo. Chodź ze mną. Valerie pomyślała o spichlerzu, o oddechu Petera na swojej skórze, o tym, jakie to uczucie, gdy pragnął ją pochłonąć. Chodź ze mną albo zabiję każdego, kogo kochasz. On tego nie powiedział - prawda? Nie, to był Wilk.

Ale tutaj wpatrywały się w nią błyszczące, groźne oczy Petera. To on napierał na drzwi. Przyciągał do siebie jej serce. Usiłował ją wywabić. Odsunęła się tak, jakby odsuwała się od przemykającego obok rozpędzonego wozu. - Valerie, nie ma czasu. Minęły zaledwie dwa dni, lecz tak wiele się zmieniło, odkąd była gotowa z nim uciec, odkąd aż tak mu zaufała. Od tamtej pory jej siostra została zamordowana. Jej wieś została spustoszona. Jej matka - zaatakowana. Odkąd pojawił się Wilk... Odkąd pojawił się Peter. - Pospiesz się, Valerie. Otrząsnęła się, zmuszając się, żeby coś odpowiedzieć. Cokolwiek. - Nie mogę. Matka jest ranna. - Jak to się stało, że go nie zabiłem, kiedy miałem okazję? - warknął Peter, odsuwając się, żeby z całej siły cisnąć kamieniem w ulicę poniżej, jakby w nim skupiły się wszystkie jego żale. I w tej chwili, gdy jego dłonie puściły drzwi, Valerie rzuciła się naprzód i zatrzasnęła je. Zasunęła zasuwę. Głos Petera znów przybliżył się do drzwi. - Co ty robisz? - Nie mam wyboru. Przykro mi. Oparła się o drzwi, czekając, aż usłyszy, że chłopak odchodzi. Wątpliwości przenikały w głąb niej niczym najzimniejsze i najdrobniejsze ziarenka piasku. Czy dokonała słusznego wyboru? Czy może jej lęk zwrócił ją przeciwko człowiekowi, którego najbardziej kochała? Kiedy usłyszała jego oddalające się kroki, wyjrzała przez osadzone w ołowiu szybki w oknie. Dostrzegła coś znajomego w jego tylnej kieszeni. Nóż.

Peter ukradł kiedyś nóż. Mieliśmy po siedem lat i złapaliśmy królika w pułapkę. Spoglądaliśmy jedno na drugie mrocznym spojrzeniem - spojrzeniem, którego nigdy nie zapomnę, wyrażającym odczuwany wspólnie dziki dreszcz, jak młode wilczki powalające swoją pierwszą zdobycz... Krew trysnęła z szyi królika, wartka czerwona strużka na nieskazitelnie białym futerku, jednak na tyle powolna, by tkwiło w tym okrucieństwo. Nie cięłam dostatecznie głęboko. Czy pragnęłam ocalić mu życie, czy przedłużyć jego mękę? Nigdy nie chciałam poznać odpowiedzi. Czy to Peter, czy ja popchnęliśmy to drugie do zabijania? Wilk wiedział, że już kiedyś zabiłam. Wilk. Peter. Czy to możliwe? Jej obawy się potwierdziły. A jednak... Wiatr zawodził w kominie. Valerie patrzyła, jak babcia pochyla się nad wciąż jęczącą Suzette, zmieniając jej opatrunek. Chybotliwe światło z paleniska zniekształcało cień starej kobiety, zmieniając go w coś groteskowego i monstrualnego, tańczącego na ścianie. Valerie przysunęła się bliżej i wpatrywała w potworne ślady pazurów na twarzy matki, a później w paznokcie babci. Dlaczego nigdy wcześniej nie zauważyła, jakie są długie... jak bardzo przypominają pazury? Dłoń Valerie ukradkiem wyciągnęła się po nóż z rogu jelenia leżący na nocnym stoliku i wsunęła go do rękawa. Coś zacisnęło się na jej nodze niczym kajdany, sprawiając, że wstrzymała oddech. Ale to była tylko jej biedna matka, która przypomniała sobie chwilę, gdy Wilk rozcinał jej ciało pazurami ostrymi jak brzytwa. - Nie zostawiajcie mnie samej rozległ się głos Suzette. Cesaire obmywał twarz żony z krwi, aż pojawiły się na niej pasy różu i bieli, pofałdowane jak powierzchnia muszli. Jej kruche piękno zostało jej odebrane. Została oszpecona.

Jeszcze tylko parę centymetrów i straciłaby oko. Czy Wilk był taki dokładny, czy po prostu chybił? Słaba, wycieńczona matka Valerie podniosła do ust kubek usypiającego naparu, trzymając go obiema rękami. Babcia pomogła jej upić łyk. Wnuczka przypatrywała się jej uważnie. Dziwne, że nigdy przedtem nie uświadamiała sobie, że usypiające ziółka babci to tak naprawdę nic innego jak po prostu słabe trucizny. Trucizny, które czynią człowieka bezbronnym. Powieki Suzette zatrzepotały, po czym opadły. - Odpoczywaj, moja droga - poleciła jej babcia, dając znak, żeby Valerie odsunęła się od łóżka. Jej głos brzmiał jak kołysanka. Nikt nie troszczył się o dom od śmierci Lucie. Pół tuzina śliwek gniło w misce. Puste kubki i brudne talerze zalegały w zlewie. Babcia podała Valerie skórkę chleba, a następnie zakrzątnęła się przy sprzątaniu. Znała swoją wnuczkę lepiej niż ona samą siebie, wyczuwając jej potrzeby i pragnienia. Chleb był prosto z pieca i Valerie nie czuła jego smaku, jedynie gorąco. Zjadła go mimo to, odruchowo. Ugryźć, przeżuć, połknąć. - Coś cię dręczy. O co chodzi, kochanie? Chcesz mi powiedzieć? A więc babcia próbuje zdobyć informacje, otworzyć ją niczym upartą skorupę orzecha, poznać ją na wskroś. „Ona chce wszystko wiedzieć. Dlaczego?". Już i tak znała wszystkie sekrety Valerie. Popatrzyła na swoją babcię. Na jej oczy. Ciemnobrązowe. Płonące. Nakłaniające wnuczkę do odpowiedzi. - Wilk. On do mnie mówił. Przez twarz babci przemknął wyraz niedowierzania.

- A ty go zrozumiałaś? - Oparła się o kuchenny stół, a za plecami jej dłoń szukała czegoś ukradkiem... - Tak samo wyraźnie, jak rozumiem ciebie. - Valerie usłyszała w swoim własnym głosie pułapkę, wyzwanie. Dłoń babci znalazła to, po co sięgała - parę nożyc. Dłoń Valerie zacisnęła się zaś na przedmiocie ukrytym w rękawie - na nożu z rogu jelenia. Stały tak, mierząc się wzrokiem, a trująca cisza wiła się wokół nich, ściskając im gardła. - Komu o tym mówiłaś? - wargi babci drgały przy kąciku. Ich ciała ogarnęło napięcie zrodzone przez to, co pozostawało między nimi niewypowiedziane. - Nie wie nikt oprócz Roxanne. Ona nikomu nie powie. Nawet ze mną o tym nie rozmawia. - Wilk postanowił cię nie zabijać... Słysząc ton jej głosu, dziewczyna nagle nabrała pewności. To nie była jej matka, to nie Peter. To była ona. Valerie to wyczuwała. Wilk był tam, w izbie, w ciele babci. - ...chociaż z pewnością mógł - przypomniała jej babcia spokojnym tonem. - Myślę, że on chce mnie żywą. Poczuła, że w izbie nagle zabrakło powietrza. Otępiała ostrożnie podeszła, aby otworzyć okiennice. Purpurowa jutrzenka wlała się do izby razem z podmuchem przynoszącym znajomy zapach sosen, odmieniając wszystko. Obie kobiety uzmysłowiły sobie, jak bardzo się myliły. Ręka starszej z nich wypuściła nożyce trzymane za plecami. Babcia wytarła niepokorną dłoń w fartuch, jak gdyby próbując zetrzeć z niej winę. Valerie także się zawstydziła, że zwątpiła w tę kobietę, którą zawsze kochała. Obie się odprężyły. - Ale dlaczego ty, Valerie?

- Nie wiem. jednak on mówi, że jeżeli z nim nie pójdę, to zabije każdego, kogo kocham. Już zabił Lucie... Szyja rozbolała ją od napięcia. Postanowiła oprzeć głowę na ramieniu babci. Pozwoliła jej tam spocząć, czując, jaka jest ciężka. Coś chrupnęło jej w plecach, wskakując z powrotem na właściwe miejsce. Valerie wyczuła, że dłoń babci sięga po jej własną. Rozmyślając o tym, do czego ją to wszystko doprowadziło do rzucania podejrzeń na każdego - miała wrażenie, że postradała rozum. - On po mnie przyjdzie - wyszeptała. - Zanim przeminie krwawy księżyc. Babcia odsunęła się, głęboko zatroskana. Szukając sobie jakiegoś zajęcia, zdecydowała się zaparzyć herbatę. Rączka imbryka drżała, gdy jej niepewne dłonie zdejmowały go z ognia. - To, co się przydarzyło Lucie, to moja wina oświadczyła Valerie. - Wilk jest tutaj z mojego powodu. Starsza kobieta milczała, a jej wnuczka pojęła, że babcia nie potrafi temu zaprzeczyć. Valerie musiała się wydostać na wolność. Wyszła z chaty zdumiona, jak prostą czynnością okazało się wyjście z domu niczym krab pustelnik, który uwolnił się ze swojej za ciasnej skorupy i nie czuje już uwiązania, a brzemię tego, co opuścił, to dla niego już tylko cień niegdysiejszego ciężaru. Chłód uderzył ją jak cios w twarz, wybudzając z odrętwienia. Valerie maszerowała raźno, ale bez celu. Wybrawszy drogę wiodącą do studni, natknęła się na Roxanne i jej matkę nabierające wodę. Za nimi żołnierze przetrząsali jakąś chatę, rozrzucając skromny dobytek rodziny. - Czy Claude wrócił do domu? - spytała. Roxanne minęła ją, dźwigając wiadro w każdej ręce. Zachowywała się tak, jakby nie widziała ani nie słyszała

Valerie. - Nikt go nie widział - Marguerite odpowiedziała, zanim ruszyła w drogę. Valerie poczuła się dotknięta. Roxanne wiedziała, że Valerie troszczy się o Claude'a - była jedyną osobą, której na nim zależało, podczas gdy nikt inny o niego nie dbał. Dlaczego więc wzgardziła jej troską? Zerkając w czarną głębię studni, przeszukiwała zakamarki pamięci. Czy Roxanne wstydzi się tego, jak tchórzliwie zachowała się w jej obecności? Czy może to dlatego, że Wilk jej nie wybrał? Valerie odczuła złośliwy dreszczyk emocji dochodzący z samych trzewi. Może jej przyjaciółka była zazdrosna. Może wszystkie dziewczęta zazdrościły jej z powodu zaręczyn. Nadbiegł pies należący do przyjezdnego drwala i Valerie pochyliła się, aby go pogłaskać. Wyciągnęła rękę. W tej chwili tego właśnie potrzebowała najbardziej - żeby jakaś niewinna istota podeszła do niej, oferując swój grzbiet do pogłaskania, aby jej zaufała, dała jej znać, że jest dobra. Ale pies trwożliwie łypnął na dziewczynę, nie chcąc się do niej zbliżyć. Valerie pozostała przykucnięta, czekając z nadzieją, lecz pies się odsunął. Odwrócił tylko głowę, wyrzucając z siebie kilka szczeknięć, i czmychnął w dal, podwijając ogon pod siebie. Zupełnie jakby stanowiła zagrożenie. Valerie nie była dawną sobą. Czuła, jak cząstki jej istoty kruszą się niczym skalisty klif wpadający do morza. Nadal klęczała obok studni, nabierając wodę, kiedy przesunął się nad nią czarny cień. Ścisnęło ją w żołądku. To był Henry, ale takim jeszcze nigdy go nie widziała. Oczy miał mroczne i nieobecne jak puste pokoje. - Zrywam zaręczyny - jego głos brzmiał chrapliwie. - Zrywasz? - Valerie nie wiedziała, co powinna odczuwać.

- Tak - potwierdził. Mówiąc dalej, mrugał powoli, tak jakby to mogło sprawić, że podjęta przez niego decyzja łatwiej do niej dotrze. - Widziałem cię z Peterem. - Widziałeś nas? - W spichlerzu. Słowa wsiąkały w nią, przenikając ją z odrażającą jasnością. Widziała w oczach Henry'ego, jak myśli kłębią się w jego głowie. „Jakiż okrutny żart spłatał mu los", pomyślała, pojmując pełnię jego uczuć do niej. Od tak dawna kochać dziewczynę, cierpliwie stać z boku, nie naciskając jej, szanując jej potrzebę niezależności, a potem patrzeć, jak ta miłość zostaje w jednej chwili zniweczona przez Petera - kogoś, kto pojawia się nagle po latach nieobecności i bierze sobie to, czego chce, nie zaprzątając sobie głowy troską o szczęście dziewczyny. Zrozumiała, jak musiało go zaboleć, gdy jego nadzieje zostały zdeptane przez kogoś, kogo obwiniał o swoją najbardziej bolesną stratę. „Gdyby tylko była tu Lucie, gdyby tylko on pokochał ją, a nie mnie". - Nie zamierzam cię zmuszać, żebyś za mnie wyszła mówił dalej, nie wymagając od niej odpowiedzi; rycerski do samego końca. W jakiś sposób jej serce pękło, gdy widziała, że to samo dzieje się z jego sercem. Raz jeszcze miała chęć wtulić się w jego pierś, w bezpieczną przystań, jaką jej ofiarowywał. Miała już dosyć niebezpieczeństwa, tragedii i namiętności. Była zła na siebie; dlaczego nie potrafiła pokochać Henry'ego? - Wiem, że nie chcesz być ze mną. Jego szczerość wstrząsnęła nią. Ponieważ nic innego nie przyszło jej do głowy, Valerie zaczęła się silić, by odpiąć bransoletkę, a gdy jej się to wreszcie udało, oddała mu ją.

- Tak mi przykro - usłyszała samą siebie wypowiadającą puste słowa. Powiedziała coś, czego starała się nigdy nie mówić. Jednak nie mając nic innego do zaoferowania, i tak użyła tych słów, choć wiedziała, że to lichy dar. Henry natychmiast się oddalił, a jedynym dźwiękiem pozostał senny szmer błotnistego strumienia. Stojącej w ciszy w słońcu późnego poranka Valerie pozostało tylko zadumać się nad jego słowami. Nie była jednak w stanie rozmyślać o nich zbyt długo, ponieważ gdyby to zrobiła, ogarnąłby ją piekący wstyd, buchający płomieniem palącym ją gdzieś pod żebrami. Zdążyła strząsnąć śnieg ze swojej czerwonej peleryny i nasunęła ją z powrotem na ramiona, gdy usłyszała krzyki dochodzące od strony spichlerza. Podążyła tam w ślad za gromadzącą się ciżbą, z ulgą, że może skupić uwagę na czymś innym niż własne życie. Za dnia spichlerz był zupełnie innym miejscem. Promienie słońca przeciskały się między deskami, oświetlając pajęczyny czające się wśród belek i przypór. Ojciec Auguste stał wraz z Solomonem i jego żołnierzami trzymającymi broń w pogotowiu. Valerie podążyła spojrzeniem w górę za jego wzrokiem. .. i ujrzała Claude'a. Żył. Jednak uczepiony krokwi, skulony ze strachu i roztrzęsiony, zupełnie jakby pokrywały go niewidzialne owady czy kraby, wyglądał jak człowiek oszalały z przerażenia. Albo nawiedzony. Jeden z łuczników Solomona podniósł łuk. Rozległ się krzyk, gdy Roxanne nadbiegła i rzuciła się na łucznika. Jednak żołnierze natychmiast ją odepchnęli. - Ne conjugare nobiscum - zaintonował łucznik. Valerie przepchnęła się przez tłum i stanęła u boku przyjaciółki.

- Widziałam go podczas święta - oznajmiła, starając się uchwycić spojrzenie Solomona. - To nie on. To nie mógł być on. On nie jest Wilkiem. - Chcę, by został przesłuchany - ojciec Solomon powiedział do swoich żołnierzy, ignorując Valerie. - Spójrzcie na niego, jak się tam czai... Solomon miał rację. Z miejsca, gdzie stali, Claude wydawał się maleńki, lecz nie wyglądał niewinnie. Miał dziki wygląd, przypominał pisklę sępa pozostawione samotnie, by samodzielnie zadbało o siebie w porzuconym gnieździe z gałązek i ludzkich włosów. Jednak Valerie zadawała sobie pytanie, jaka jest właściwa reakcja? Claude odpowiedział na sytuację w sposób, jaki powinien być naturalny dla wszystkich. Dlaczego są tacy zadowoleni z siebie w obliczu tragedii i okrucieństwa, jakie na nich spadło? Jaki mechanizm pozwalał im przechodzić do porządku dziennego nad takimi rzeczami? Ale nawet jego własna matka nie stawała w jego obronie. Marguerite siedziała oszołomiona poniżej na stercie siana. Nie potrafiła spojrzeć w górę, wpatrywała się tylko we własne dłonie i zachodziła w głowę, co też wyrosło z jej słodkiego dziwnego chłopca. Nigdy nie wiedziała, co z nim zrobić, nigdy przecież o niego nie prosiła. W ten sposób rozgrzeszała się z wszelkiej winy. - Jego mowa jest pokrętna - orzekł Solomon. - Obcuje z demonami. Uprawia sztuki tajemne. Jest magikiem. Valerie uświadomiła sobie, że wielki ojciec Solomon posiada zaledwie dziecinnie uproszczone pojęcie o ludzkości. Postrzegał ludzi jako drapieżniki i ofiary, dobrych i złych. Nie mieściło mu się w głowie, by uznać istnienie czegoś niejednoznacznego. To, co nie było czyste, musiało być nieczyste.

Lecz sama także poddała się takiej naiwnej głupocie i to nawet tego samego dnia - podejrzewając własną babcię i podejrzewając Petera. Policzki zapłonęły jej ze wstydu. - On nie jest zły. Ja go znam! - wykrzyknęła, rzucając wyzwanie Solomonowi i w ten sposób ściągając podejrzenia i na siebie. - Lepiej, niż ja znałem własną żonę? - ojciec Solomon w końcu odwrócił się do niej. A Valerie nie miała na to odpowiedzi. Wyjął sponiewieraną kartę tarota: Głupca, bosonogiego żebraka. - Spójrz. To znaleziono w pobliżu twojej martwej siostry. - On uprawiał magię - wkroczyła madame Lazar, nagle pojawiając się wśród motłochu. - Wiedziałam, że to robota diabła! Valerie popatrzyła na nią z niedowierzaniem. „Jeżeli kiedykolwiek istniała jakaś czarownica...". - On jest inny - powiedziała, podnosząc wzrok na chłopca, o którym wszyscy mówili. Jego oczy mieniły się jak woda. - To go nie czyni winowajcą. - Niewinni ludzie nie uciekają. On musi przed czymś uciekać - odparła stara czarownica. - Jeżeli niewinni są traktowani niesprawiedliwie, to ja już wolę, by mnie uważano za winną. Madame Lazar odwróciła się i wykrzywiła twarz, nagle nieufna wobec Valerie. Solomon spojrzał na zamaskowanego łucznika. - Ściągnij go stamtąd. Roxanne ponownie rzuciła się na Solomona, lecz zamaskowany łucznik odpędził ją jak muchę. Dwaj żołnierze odgięli ostrogi umocowane na zawiasach przy wysokich butach i wysunęli małe ostrza. Zaczepiając palce między deskami, wspinali się jak owady.

- Nie wystraszcie go! - zawołała Roxanne. Do ziemi było daleko. Widząc, że się zbliżają, Claude dal nura pod zsyp do zboża. Przez moment wydawało się, że spadnie, ale jakoś się utrzymał, jednak po to tylko, by wpaść w pułapkę na szczycie platformy. Kiedy żołnierze go schwytali, Roxanne złapała ojca Auguste'a za ramię. Wydawał się zdenerwowany i niezdecydowany, niczym małe dziecko, któremu zaoferowano zbyt wiele do wyboru. Sam już nie wiedział, po czyjej jest stronie. - Zrób coś, proszę - próbowała Roxanne. Ale ojciec Auguste tylko patrzył przed siebie i nie odpowiadał. Usunął się na bok, by pozwolić żołnierzom przejść, gdy wlekli między sobą wijącego się Claude'a. Wyglądało na to, że już wybrał stronę. Roxanne upadła na ziemię, szlochając. Valerie poczuła coś, czego ostatnio zaznała w wieku siedmiu lat. Całkowitą bezradność.

21 Żołnierze powlekli Claude'a do podupadającej stodoły za spichlerzem i tam upuścili jego bezwładne ciało na ziemię. Chłopak otworzył lśniące grafitowe oczy, by ujrzeć majaczący nad nim groteskowy, budzący grozę kształt. Metalowego słonia. Zaczął krzyczeć - dla samego krzyku, gdyż dobrze wiedział, że niczego to nie zmieni. Panicznie usiłował się oddalić od narzędzia tortur. Wszystko, byle nie to. Zdołał dotrzeć do przeciwległej ściany i skulił się w kącie, szeptem mamrocząc coś szybko sam do siebie. Wtedy do stodoły wkroczył Solomon, który szedł z tyłu. Wątpił, by Claude rzeczywiście mógł być Wilkiem. Nie mógł jednak okazać słabości. Ojciec Auguste wszedł za nim. - Nie dotykajcie go... - oczy Solomona wyglądały jak małe kamyki, gdy dokończył zdanie - ...dopóki wam nie rozkażę. Monotonny śpiew chłopaka nabrał tempa. Ojciec Solomon uśmiechał się posępnie. - Teraz... - uniósł jedną rękę tak, że jego szata zwisała jak czarne aksamitne skrzydło, i wycelował szpiczastym palcem w mosiężnego słonia - ...możecie go dotknąć. Żołnierze wśród szlochania dosłyszeli rymowankę Claude'a: - Żył raz sobie chłopiec, Claude'em był dla wszystkich, samotny odmieniec, ale Bogu bliski. - Ucisz się, potworze - warknął jeden z żołnierzy i uderzył go w tył głowy. Skamieniały chłopak przycisnął sobie pięść do ust. Gorączkowo rozglądał się dookoła, lecz nie było dokąd uciekać. Oparł cały swój ciężar na piętach, a piętami zaparł się w ziemię. Ale to nie wystarczyło. Został pochwycony przez

olbrzymie, mocarne łapska i powleczony w kierunku narzędzia tortur. Ojciec Solomon podszedł bliżej i spojrzał na niego z góry. - Podaj mi imię Wilka. Claude tylko się trząsł, zbyt wystraszony, żeby rozumieć, o co go pytają. Solomon skinął głową i żołnierze popchnęli chłopaka w stronę przenośnej prymitywnej komnaty tortur. Coś się jednak zacięło i mężczyźni nie mogli poruszyć dźwignią służącą do otwierania drzwi w boku słonia. - Nie dam rady - powiedział jeden z nich, odsuwając się na bok, żeby drugi mógł spróbować szczęścia z uchwytem. Udało mu się. Gdy drzwi stanęły otworem, dwaj żołnierze podnieśli Claude'a za ręce i nogi, po czym wcisnęli go do środka. Następnie znowu zamknęli drzwi. - Podaj mi imię - odezwał się Solomon do mosiężnej bestii. Nie było odpowiedzi. - Co ty robisz? - zwrócił się jeden z żołnierzy do drugiego, który już rozpalał ogień pod słoniem. - Robię to, co mi kazano - szepnął oschle. - A pan, sir, mądrze postąpi, jeśli zrobi to samo. Żołnierze odsunęli się, jeden niechętnie, drugi z ponurą stanowczością. Kiedy płomienie zaczęły lizać mosiężne brzuszysko, krzyki miotającego się Claude'a wydobywały się echem z wnętrza metalowego potwora. - Słuchajcie, jak wyśpiewuje swoją miłość do Szatana... Solomon poczuł na sobie przerażone spojrzenie ojca Auguste'a. Spostrzegawczy ludzie wiedzą, kiedy ktoś ich obserwuje. Wziął głęboki wdech, spinając się przy tym jak kot szykujący się do skoku. Przesunął się i stanął obok wiejskiego kapłana.

- To, co czynią ludzie tacy jak ty i ja, czynione jest dla wyższego dobra. Jako duchowni dźwigamy brzemię uwalniania świata od zła. - Powiedz mi - Auguste bezskutecznie starał się przyjąć stanowczą postawę - jakież to dobro mogłoby z tego wyniknąć? Ojciec Solomon nachylił się bardzo blisko, tak by Auguste nie miał wątpliwości co do jego zaangażowania. - Zabiłem własną żonę, żeby chronić dzieci. - Pozwolił, by jego słowa wywarły właściwe wrażenie. - Nasze metody czynienia rzeczy miłych Bogu bywają niekiedy ułomne, ojcze, ale tak to już jest z polowaniem na wilkołaki. Lepiej się do tego przyzwyczaj. - Co ty mówisz, ojcze? - odrzekł nagle Auguste tonem tak groźnym, tak potężnym w swoim spokoju, przebijającym się przez wrzaski i łomoty, że Solomon nie miał innego wyboru, jak tylko zatrzymać się i odwrócić. Wycelował palcem w stronę ust drugiego kapłana. - Mówię, że musisz dokonać wyboru. I sugeruję, że dla twojego własnego bezpieczeństwa lepiej będzie, jeśli przyłączysz się do mnie. - Zwrócił się do żołnierzy. - Nie wypuszczajcie chłopaka, dopóki nie poda imienia Wilka. - I po tych słowach opuścił budynek. - Jak on może coś powiedzieć? jest na mękach - odezwał się cicho sam do siebie ojciec Auguste. Miał nadzieję, że ojciec Solomon wie, co robi, ale martwił się, że chyba jednak tak nie jest. Solomon był jedynym klientem w karczmie. Mąż Boży wlewał w siebie swój południowy posiłek, jakże inaczej miałby okiełznać gniew, jaki odczuwał względem tych ciemnych chłopów, którzy przez cały czas tylko działali na własną szkodę?

Podniósł wzrok znad szklanicy, gdy do sali wszedł kapitan, a za nim miejscowa dziewczyna. Solomon zmrużył oczy, pewien, że ją zna. Ach, tak. Siostra chłopaka. Rudowłosa o słodkiej twarzyczce. Była dziecinna i bogobojna; podobało mu się to. Solomon nie sprzeciwiał się, kiedy kapitan podprowadził ją bliżej. - Tak, dziecko - potwierdził, że ją dostrzega. - Przyszłam, żeby się targować o uwolnienie Claude'a wypowiedziała głośno swoją długo ćwiczoną kwestię. Kiedy Solomon nic nie odpowiedział, ponad stołem wyciągnęła przed nim zaciśniętą dłoń. Otworzyła ją i rozległ się dźwięk, jakby upuściła kilka monet. Cofnęła rękę, jak gdyby odsuwała ją od parzącego ognia, i Solomon zobaczył, że rzeczywiście zostawiła monety. Kilka nędznych sztuk srebra. Jego wargi zacisnęły się; nie było jasne, czy się rozgniewał, czy usiłuje powstrzymać śmiech. - A co twoim zdaniem miałbym z tym zrobić? - spytał Solomon. - Ja... - Za to mógłbym kupić bochenek żytniego chleba i pół tuzina jaj. Dziękuję za ten podarek. A teraz powiedz mi rzekł, przysuwając się na tyle blisko, że mogła poczuć chłodny powiew jego oddechu. - Czym miałaś nadzieję się targować? Roxanne zgarnęła monety ze stołu i na powrót schowała w dłoni. Teraz wydawały się zbrukane. Twarz jej płonęła. Czerwona jak burak zdołała wykrztusić: - Mam coś więcej niż pieniądze. Ojciec Solomon uniósł brwi. Zdjęła chustę i zsunęła niżej bluzkę, aż stanęła niemal obnażona, oferując mu zdumiewająco pełne piersi, które dotąd zawsze starannie skrywała.

Solomon, urażony, prychnął szyderczo na widok półnagiego ciała. - Tak wyobrażasz sobie przekupstwo? - jego brew wciąż pozostawała uniesiona. Kapitan zaśmiał się rubasznie. Pozwalali jej tak stać, a ona czuła się beznadziejnie głupio. - Nie chcesz mnie? - szepnęła, prawie przekonująco. - Odwróć się, dziewczyno - syknął Solomon. Teraz Roxanne sama poczuła się zbrukana. Zdążyła się zakryć, zanim kapitan położył na niej łapy, żeby ją wywlec. - Poczekaj! - zawołała. Do tej pory najgorszą rzeczą, jaką Roxanne musiała kiedykolwiek zrobić, było zepchnięcie cielska plugawego, pijanego mężczyzny ze swojej matki, podczas gdy Claude stał obok i przyglądał się tylko, załamując ręce. To było o wiele gorsze. To... To będzie ją prześladować do końca życia. Ale nie miała wyboru. - Poczekaj, proszę. Mam jeszcze coś - odezwała się tak prędko, że nie mogła już tego cofnąć. - Jeżeli oszczędzisz mojego brata - zaczęła - podam ci imię czarownicy. To przykuło uwagę Solomona. - O, to jest coś warte.

22 Ojciec Valerie czuwał przy ogniu, podczas gdy Suzette majaczyła, leżąc w łóżku. To oznaczało, że Cesaire usnął, zwieszony bezwładnie na stołku, z siekierą na kolanach. Była to siekiera takiej samej wielkości jak te, jakie mieli wszyscy inni, i ta sama, której zawsze używał, a jednak wydawała się dla niego za duża. Valerie zauważyła fioletowe wory pod jego zamkniętymi oczyma i usiadła obok niego, żeby popilnować ognia. Kiedy wcześniej wracała do domu ze spichlerza, oszołomiona tym, co zobaczyła, wypatrzyła trzy dziewczynki, którymi Lucie zwykła się niegdyś opiekować. Usadowiły się w oknie chaty, blade i nieruchome, przypatrując się przechodzącej Valerie pustym wzrokiem i z zasznurowanymi usteczkami. Dziewczyna zastanawiała się, czy za rok albo dwa w ogóle będą pamiętały o Lucie. O jej słodkiej wielkoduszności, o tym, w jaki sposób okręcała je jedną po drugiej, powtarzając to z jedną z nich, ponieważ mała miała na to ochotę, a potem z nimi wszystkimi, gdyż tak było sprawiedliwie. Czy będą to pamiętać? Pośród zamętu głęboka nieufność szerzyła się pod powierzchnią jak pleśń. Wieśniacy patrzyli na siebie szklistym wzrokiem, więc tak naprawdę wcale się nie widzieli. Część mężczyzn zebrała się w małą grupkę, samozwańczą brygadę, która pukała do drzwi, szukając wszystkiego, co nietypowe. I zaledwie w ciągu paru godzin przeszukiwania poznajdowali to i owo. Jakaś kobieta trzymała pod łóżkiem kolekcję najróżniejszych piór. Ktoś posiadał książkę w starożytnym języku, chociaż twierdził, że nie umie czytać. Jeszcze inna z wieśniaczek urodziła dziecko, mimo że przekroczyła już odpowiedni do tego wiek. O tak, znajdowali to i owo.

Trudno im jednak było nakłonić żołnierzy Solomona, by ich wysłuchali, ponieważ ci zdawali się mieć własne metody działania. Tak więc mężczyźni zachowali sobie te informacje na później. Pogrążona w myślach Valerie także się zdrzemnęła. Lecz raptem zbudziło ich dobijanie się do drzwi - łup! łup! - a potem odgłosy uderzeń, które rozrywały same drzwi na strzępy. Coś wdzierało się do środka. Valerie wyobraziła sobie te wielkie pazury, wściekle drapiące drewno, te olbrzymie zębiska wyłupujące z niego grube drzazgi. Osłabione drewno w drzwiach poddało się - lecz to nie Wilk wtargnął do izby. Byli to dwaj żołnierze, którzy wpadli i zawładnęli chatą, odciskając swoje piętno na wszystkim. Jeden z nich kopnięciem przewrócił krzesło, które wcale nie stało mu na drodze; zrobił to tylko dlatego, że nie widział powodu, by tego nie robić. Ludzie też należeli już do nich. Żołnierze odepchnęli Cesaire'a na bok i pochwycili Valerie, wywlekając ją z domu. Suzette nawet się nie obudziła. - Powiedz im to, co powiedziałaś mnie - zażądał Solomon, przechylając się nad barem w karczmie. Roxanne siedziała na wprost, lecz nie patrzyła na Valerie wpatrywała się w ścianę za nią, omijając wzrokiem przyjaciółkę. W karczmie pospiesznie zaimprowizowano salę sądową siedzenia zestawiono w długie ławy, a kiedy ich zabrakło, ludzie użyli stołków. Valerie została przywiązana do krzesła z przodu sali i wystawiona na widok publiczny. Ciężko uzbrojeni żołnierze trzymali straż przy każdym wejściu, sztywno stojąc w swoich zbrojach.

Dziewczyna zobaczyła wchodzącego Petera. Widziała, jak trudno było mu tu przebywać, patrzeć na nią w takim stanie. Stanął samotnie w najdalszym kącie. Roxanne wiedziała, że musi odpowiedzieć, że ludzie czekają, by usłyszeć to, co im obiecała. Zebrała się na odwagę, chociaż głos jej drżał. - Ona potrafi się wspinać na najwyższe drzewa - zaczęła, posłusznie powtarzając to, co wcześniej mówiła Solomonowi, a co w jej przekonaniu było prawdą, choć raniło ją do głębi. Umie biegać szybciej od wszystkich innych dziewcząt. Nosi tę swoją czerwoną pelerynę. To diabelski kolor - dodała na użytek tych, którzy nie zdołaliby sami tego skojarzyć. Sznur wpijał się w skórę Valerie, gdy Roxanne ciągnęła dalej. - I potrafi rozmawiać z wilkołakami. Widziałam na własne oczy. Wieśniacy jak jeden mąż wydali stłumiony okrzyk. Pod linią rudych włosów twarz Roxanne zaczerwieniła się od płaczu. Valerie sama zadrżała, a jej serce pękało na widok tego, co przechodzi przyjaciółka. - Czy zaprzeczasz oskarżeniom? - Solomon zwrócił się do Valerie z udawanym niedowierzaniem. Dziewczyna czuła się odrętwiała. - Nie. Tłum szemrał. - Nie zaprzeczam temu. Prudence siedziała sztywna i milcząca. Jej matka skuliła się na końcu ławy i przygryzała pasmo włosów. Henry usadowił się między przyjacielem a swoją babką, odzianą w żałobną czerń. Rose zasiadła tuż za nim, ciągle starając się, by ją zauważył, nawet w takiej chwili. Peter nadal stał sam. - A jaka była natura tej rozmowy? - Solomon splótł palce. Valerie, szczęśliwa, że wciąż znajduje w sobie resztki humoru, powstrzymała blady uśmieszek. Poda mu tę informację, ale w sposób, w jaki sama pragnie ją przekazać.

- Wilk powiedział - zawiesiła głos, żeby przeciągnąć tę chwilę - że nie wiesz, z czym masz do czynienia. Wyczuwając, że uwaga całej sali przeniosła się na niego, Solomon ostentacyjnie się uśmiechnął; był zbyt bystry, żeby dać się złapać w tę pułapkę. - Z pewnością tak powiedział - odrzekł zniewalającym tonem. - Co jeszcze mówił? Valerie miała wrażenie, że jej głowę wypycha wełna; zwykle czuła się tak, gdy była przeziębiona. Zdawało się jej, że oddzieliła się od własnego ciała. - Obiecał, że opuści Daggorhorn w pokoju. Ale tylko jeśli z nim odejdę - pomyślała, lecz raptem odkryła, że wypowiedziała to na głos. Roxanne zareagowała bezwiednie - nagły wstrząs otworzył drogę łzom, których jej wola nie zdołała już dłużej powstrzymywać. Valerie poczuła wzrok Petera wwiercający się w nią z dalekiego krańca sali. W karczmie zapanowała przytłaczająca cisza. Solomon rozmyślał przez moment. Sytuacja rozwijała się lepiej, niż na to liczył. Nachylił się blisko do Valerie, zupełnie jakby nie było tam nikogo poza nimi. - Wilkiem jest ktoś z tej wsi, kto chce ciebie, Valerie odezwał się głosem zarezerwowanym dla publiki. - Czy wiesz, kto to jest? Na twoim miejscu dobrze bym się nad tym zastanowił. Valerie, oczywiście, milczała. Niczego nie wiedziała na pewno i nie potrafiła odpowiedzieć. Zerknęła raz jeszcze, żeby sprawdzić reakcję Petera. Ale jego już tam nie było. Solomon był bystrym obserwatorem. Do tej pory poznał już Valerie na tyle dobrze, by wiedzieć, że niczego więcej nie uzyska.

- On chce jej, a nie was - zwrócił się do wieśniaków, próbując innej taktyki. - Ocalcie siebie. To bardzo proste. Damy Wilkowi to, czego pragnie. Henry zerwał się na równe nogi. Jego przyjaciel spojrzał na niego z żalem; syn kowala dogmatycznie trzymał się swoich zasad, co zawsze stanowiło utrapienie dla tych, z którymi był blisko, ponieważ oznaczało, że był bardziej pracowity i mniej zabawny, niż mógłby być. Nigdy nie dałby drapaka z bielizną staruszki porwaną ze sznura do suszenia prania ani nie podmieniłby pionka za wieżę przy grze w szachy. Ale tym razem wystawiał się na niebezpieczeństwo. - Nie możemy jej oddać Wilkowi. To ofiara z człowieka. - Wszyscy ponieśliśmy ofiary - odezwała się madame Lazar w typowy dla niej wymijający sposób, jak gdyby tylko wtrącała niezobowiązującą uwagę. Henry przeczesywał wzrokiem salę, szukając poparcia tam, gdzie go nie było. Wieśniacy nigdy nie bywali tak zjednoczeni jak wtedy, gdy zmawiali się przeciw komuś. Zdesperowany odwrócił się w stronę ściany, przy której wcześniej widział stojącego Petera. Ten zaś zniknął. Jego miejsce było puste. Valerie była poruszona staraniami Henry'ego, chociaż domyślała się, że bardziej chodzi tu o czynienie tego, co właściwe, niż o nią samą. Ale przynajmniej stawił czoło ojcu Solomonowi. Nawet krewni Valerie się na to nie zdobyli. Jej rodzice i babcia siedzieli razem, obawiając się odezwać. Nie będą się teraz wystawiać na cel; co dobrego przyszłoby z tego, żeby dać się wspólnie uwięzić? Musi istnieć inny sposób. Matka Valerie nadal wyglądała na chorą po napaści. Dziewczyna nie miała nawet pewności, czy Suzette jest w pełni przytomna. Cesaire wydawał się rozgniewany, ale też przyparty do muru, jakby wreszcie pojął ogrom własnej

bezradności. Babcia zaś - cóż, Valerie miała nadzieję, że może ona coś planuje, lecz z drugiej strony wiedziała, iż kobieta ryzykowałaby własne życie, gdyby teraz przemówiła. Valerie była wdzięczna Roxanne przynajmniej za to, że nie wciągnęła w to wszystko także babci. Solomon, jak zawsze gotów do czynu, wykorzystał okazję, żeby skinąć na żołnierzy. Ciężkim krokiem podeszli, by rozwiązać dziewczynę i przeprowadzić ją w inne miejsce. Proces dobiegł końca. Wieśniakom pilno było wydostać się z sali przesyconej goryczą ich decyzji, ich przekonania, że bardziej niż Valerie zasługują na to, by żyć. Wymykali się więc bez słowa, wstrzymując się z rozmowami, póki nie znaleźli się za drzwiami. Nikt nie ośmielił się odezwać do ojca Solomona; nikt nie odważył się na niego spojrzeć. Nikt nie chciał wyróżniać się z tłumu. Tylko ojciec Auguste zwlekał z wyjściem, by móc zamienić słowo z ojcem Solomonem. - Sądziłem, że przybyłeś zabić Wilka, a nie spełniać jego zachcianki. Solomon popatrzył na niego tak, jakby jego cierpliwość została wystawiona na ciężką próbę. - Nie mam zamiaru spełniać jego zachcianek odpowiedział konspiracyjnym tonem. - Dziewczyna jest tylko przynętą w naszej pułapce na dzisiejszą noc. - Oczywiście, oczywiście - mruknął ojciec Auguste. Cofnął się; gdy jego wiara powróciła, uspokoił się, pozostawiając swego bohatera, by ten działał jak na bohatera przystało. Auguste nawet o tym nie pomyślał! Odwrócił się z poczuciem spełnionego obowiązku, zadowolony z porządku rzeczy. Valerie zobaczyła, że nie zamierza też wziąć na siebie żadnej winy. Została zupełnie sama.

Wieśniacy zbili się w małe, ciasne grupki tuż za drzwiami karczmy. Cesaire, Suzette oraz babcia wyszli na zewnątrz. Gwar rozmów przycichł na ich widok - zwłaszcza na widok babci, która rzadko uczestniczyła w życiu wsi. Jednak madame Lazar nie przestawała głośno perorować do Rose i grupy rozplotkowanych kobiet: - ...jej babka mieszka w lesie całkiem sama. Chociaż babcia nie po raz pierwszy stykała się z takimi uprzedzeniami, coś kazało jej się zatrzymać i posłuchać. - Pierwszą ofiarą była jej siostra. Drugą ojciec jej narzeczonego. I nie zapominajcie o jej biednej matce, okaleczonej na resztę życia - madame Lazar głośno rzucała oskarżenia. - Jeżeli dziewczyna nie jest czarownicą, to jak to wyjaśnicie? Cesaire spostrzegł, że babcia zasłuchała się w głos matki kowala. Coś w niej zdawało się mu poddawać. - Nie słuchaj jej. - Ona nie do końca się myli - zadumała się babcia. Valerie naprawdę znajduje się w centrum tych wydarzeń. Cesaire wyglądał na zmartwionego, lecz tylko skinął głową i poprowadził Suzette, żeby położyć ją z powrotem do łóżka. Babcia przystanęła, żeby uchwycić ostatnie słowa. - Próbowałam wybić Henry'emu z głowy uczucia do niej ciągnęła madame Lazar. Jej powieki ciężko opadały w kącikach oczu. - Ale nie ma nadziei. Postradał rozum. Jeżeli waszym zdaniem to nie wygląda na czary... - madame Lazar urwała, a jej słuchaczki pokiwały głowami z aprobatą. Nikt nie odzywał się do Henry'ego, gdy ten wypadł z karczmy, żeby rozmówić się z Peterem, stojącym naprzeciwko i obserwującym tłum z zacienionego zakamarka. Peter wyprostował się, gotów do walki. - Co to miało znaczyć? - Głos Henry'ego rozległ się głośniej, niż by sobie tego życzył.

- Sza. - Spojrzenie Petera omiatało plac. - Myślałem, że ci na niej zależy - powiedział syn kowala, tym razem uważając, by panować nad głosem. Peter potarł sobie oczy i znów je otworzył, mając nadzieję, że rywal zniknie. Nie zniknął. - Zależy mi. - Peter westchnął, widząc, że musi udzielić szczerej odpowiedzi, bo Henry nie zadowoli się niczym innym. - Ale - skinieniem wskazał karczmę, w której przebywał kapitan - staram się postępować z głową. Henry zerknął tam pospiesznie i dostrzegł, że nawet jego przelotne spojrzenie nie uszło uwadze kapitana. - Masz zamiar ją uratować - nareszcie zrozumiał. Peter nawet nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć. Henry przypatrywał się rywalowi. Czuł, że może mu zaufać, lecz wolałby tego nie robić. Mimo wszystko nie uniósłby się dumą do tego stopnia, żeby poświęcić dziewczynę, którą kochał. Patrzył, jak żołnierz wywleka Valerie z karczmy i zabiera ją gdzieś indziej, aby ją zamknąć. Widząc czerwone otarcia od sznurów na jej skórze, stwierdził, że nie ma trudności z podjęciem decyzji. - Pomogę ci. - Nie jestem aż tak zdesperowany - Peter odparł chłodno; jego duma najwyraźniej pozostała niewzruszona. - Och, naprawdę? A zatem jaki masz plan, co? Peter przestąpił z nogi na nogę. - Nie masz żadnego, prawda? Posłuchaj, kuźnia należy teraz do mnie - przypomniał mu Henry. - Mam narzędzia i potrafię ich używać. Jestem ci potrzebny. - Syn kowala łaknął satysfakcji z kapitulacji rywala. - Przyznaj to. Peterowi się to nie podobało. Jednak jeszcze mniej podobała mu się myśl o przyzwoleniu, żeby Wilk porwał Valerie. Wiedział, że z pomocą Henry'ego byłoby łatwiej.

- Dobrze. - Gdy Peter to przemyślał, jego twarz rozpromieniła się, choć zmiana była subtelna, niemal niezauważalna, jak różne odcienie ciemności. Niekoniecznie musiał mu ufać, wystarczyło zawierzyć, że uczucie Henry'ego do Valerie jest silne. Ale co, jeśli jest zbyt silne? Nienaturalnie silne? - Jednak jeżeli to ty jesteś Wilkiem, to odrąbię ci łeb i nasikam do środka. - A ja zrobię to samo tobie. Z rozkoszą. - Uczciwy układ. Dwaj mężczyźni przypatrywali się sobie uważnie, zdumieni rozejmem, jaki osiągnęli, choć nie był on wcale łatwy.

23 Roxanne, czując pustkę w duszy, zżerana od środka przez własną sprzedajność, podeszła do kapitana. - Gdzie mój brat? Ojciec Solomon powiedział mi, że zostanie uwolniony. Pociągała nosem z zimna. Przez twarz kapitana przemknął jakiś niejasny wyraz. - Uwolniony - przytaknął z roztargnieniem. - Tak. Zdaje mi się, że został uwolniony. Mężczyzna odwrócił się i wszedł z powrotem do karczmy. Roxanne uznała, że oznacza to, iż powinna pójść za nim. Ruszyła za nim z pośpiechem, gdyż z łatwością pokonywał po trzy stopnie naraz. Przeprowadził ją przez całą karczmę i tylnym wyjściem na podwórze, gdzie stała taczka. Roxanne, zbita z tropu, przystanęła, żeby się rozejrzeć. Nie zobaczyła brata. Kapitan odpędził kilka delikatnie dziobiących kruków i podniósł uchwyty taczki, aby obrócić ją w stronę Roxanne. Dziewczyna ujrzała, że jej ładunek jest przykryty kocem. Gdy taczka zbliżała się do niej, spod koca wysunęła się ręka. Dłoń Claude'a. Roxanne pokręciła głową, cofając się. Kapitan zatrzymał się tuż przed nią i odsłonił zwłoki, dziewczyna padła zaś na kolana na rozmokłej ziemi. Zimna skóra Claude'a była biała jak prześcieradło, a jego piegi odcinały się jaskrawymi plamkami. Na rękach i stopach miał pęcherze, a jego twarz była posiniaczona i opuchnięta. Wcześniej nie przyszło jej na myśl, że Claude może już nie żyć; chociaż zniżyła się do czynów, których nigdy przedtem by sobie nie wyobraziła, to jednak coś tak potwornego nawet nie postało jej w głowie. Jeszcze parę dni temu skrzypiały deski w podłodze. Kredens nie chciał się domknąć. Ludzie byli biedni i brakowało jedzenia. Istniała zazdrość, małostkowość i

próżność. Daleko było do ideału. Ale dawało się wytrzymać. Teraz na Daggorhorn spadło zło.

24 Jeszcze dwa dni temu Valerie nie potrafiłaby sobie wyobrazić, że się tu znajdzie. Wszyscy, których kochała, zwrócili się przeciwko niej albo ona zwróciła się przeciwko nim. Jej siostra nie żyła, a tej nocy zginie także ona. Wtrącono ją do więziennej celi. Była wilgotna i ciemna, jak gdyby Valerie już znalazła się w grobie. Zazwyczaj używano jej do trzymania zwierząt, lecz żelazne kraty u góry pasowałyby do każdego więzienia. Nieliczne świeczki rzucały kanciaste cienie na ściany. Strażnicy zapewnili jej przynajmniej jakieś światło. Ale jakie to miało znaczenie? Nie miała już nikogo. Nikt nie przemówił w jej obronie. Poza Henrym, którego miłość zdeptała dla miłości kogoś innego. Ten ktoś inny czmychnął zaś z sali. Peter nie został nawet, żeby jej bronić. Syn kowala znajdzie sobie inną żonę. Pokocha Rose albo Prudence lub jakąś dziewczynę z sąsiedniej wsi. Lecz Valerie wiedziała, że Peter nie znajdzie nikogo, że będzie myślał o niej zawsze, zachowa ją gdzieś, gdzie nikt nie będzie mógł sięgnąć. Ochroni swoje wspomnienie o niej tak, jak czynił to przez ostatnie dziesięć lat, ocalając ją dla siebie. Żałowała, że go odtrąciła, kiedy przyszedł pod jej drzwi. Gdyby tylko poszła z nim... Usłyszała szelest w ciemności, a po chwili zobaczyła twarz przyglądającej się jej babci. Być może więc nie została całkiem sama. - Powiedz mi, kochanie - starsza kobieta odezwała się głosem pełnym smutku - czy potrzeba ci czegoś? Valerie przyszedł na myśl nóż z rogu jelenia. W domu wetknęła go sobie do buta, gdy Cesaire spał. Żałowała, że nie może pokazać go babci, ale oczy strażników nigdy nie odwracały się na długo.

Jej ramiona zadygotały, zatrząsł nią ziąb. Solomon zabrał jej czerwoną pelerynę, a ta krzywda zdawała się być bardziej dotkliwa niż cała reszta. Potrzebowała wielu rzeczy, wiedziała jednak, że nie ma sensu o nie prosić. Straże nie zezwolą, by cokolwiek jej przyniesiono. - Nie - pokręciła głową. Nie porzuciła jeszcze nadziei, że babcia nie zabrała głosu na rozprawie dlatego, że planowała coś w tajemnicy, lecz teraz uzmysłowiła sobie, że tak jak wszyscy inni, po prostu się bała. Nie Wilka, tylko człowieka. Solomona. - Posłuchaj - babcia zniżyła głos - Wilk nie zwykł nigdy atakować otwarcie, tak jak podczas święta. Dlaczego teraz się pokazał? - Może to ten księżyc... - On chce ciebie. I chciał twoją siostrę. - Babcia usiłowała logicznie powiązać ze sobą fakty. „Moją siostrę". - Podczas święta może i zabijał jak popadnie, może chciał ukryć to, że pierwsze zabójstwo wcale nie było przypadkowe spekulowała dalej. Valerie nie była pewna, do czego ona zmierza. - Nie. Wilk nie wybrał Lucie. Ona musiała sama mu się zaofiarować. - Valerie przełknęła ślinę, zmuszając się do wypowiedzenia tego na głos. - Wtedy o tym nie wiedziałam, ale ona była zakochana w Henrym. Rose uważa, że usłyszała o moich zaręczynach i jedynym wyjściem, jakie jej pozostało, było odebrać sobie życie. - Jednak ta wersja, nawet wypowiedziana na głos, nie wydawała się prawdziwa. - Lucie kochała Henry'ego... - babcia zawiesiła głos. - Ale żeby miała targnąć się na własne życie, to jest nie do pomyślenia. Niemożliwe. Ona by tego nie zrobiła. Wyglądało na to, że starsza kobieta wymyśliła inną teorię. Przysunęła się bliżej krat, żeby powiedzieć więcej.

Wcześniej jednak rozległo się pobrzękiwanie kluczy, a strażnik ogromnej postury stanął nad nią. - Koniec odwiedzin. Na drugim krańcu wsi Cesaire nabrał garść białego jak kreda ziarna i sypnął je kurom. Zwykle tę pracę wykonywała Suzette, lecz ona nadal odpoczywała, obawiając się ryzyka zakażenia. Cesaire cieszył się, że ma coś do roboty, że w jakiś sposób może się przydać do czegoś więcej niż czuwanie przy żonie, którą dawno przestał kochać. Jego córki odeszły i pozostała mu tylko opieka nad kilkoma bezmyślnymi kurczakami. Po procesie wszyscy rozeszli się do domów, znękani napięciem i strachem. Kilka osób pracowało na dworze kobiety grzmocące w pranie wielkimi kijankami, mężczyźni przenoszący polana. Codzienna rutyna pomagała. Śmierć, jak się zdawało, nie ogarnęła w pełni całej wioski, skoro życie wciąż toczyło się dalej. Jeszcze nie wszystko się skończyło. Cesaire zauważył, że z głębi uliczki zbliża się do niego Peter, pchający taczkę z drewnianą beczką. Ojciec Valerie przyglądał mu się, nie przestając grzebać w ziarnie, które osadzało na jego dłoni biały pył. Kiedy skrzypiące koła przestały się obracać, mężczyźni stanęli niezbyt blisko siebie. - Zamierzam uratować twoją córkę - chłopak odezwał się pierwszy, obserwując reakcję Cesaire'a. - A potem chcę ją poślubić. Wolałbym mieć na to twoje błogosławieństwo, ale poradzę sobie i bez niego. Na moment zapadła cisza. Peter powiedział swoje i odwrócił się, żeby odejść. Jednak wtedy Cesaire podszedł i wyciągnął ręce, żeby go objąć. Obaj znaleźli otuchę w tej chwili poświęconej uczczeniu ludzkiej tradycji pośród nieludzkiego chaosu.

25 Podmuch wiatru otworzył drzwi do warsztatu kowala, a babcia wpadła tam wraz z nim. W zagraconej kuźni panował nieład. - Witaj, Henry. Młody kowal nie pofatygował się nawet, żeby odwrócić się od płomieni. Nie dla kobiety, która nie przemówiła w obronie własnej wnuczki. - Zamknięte. - Chcę ci podziękować za to, że dzisiaj zabrałeś głos odezwała się, ignorując jego stwierdzenie. - To było bardzo odważne. - Ja tylko powiedziałem, co czuję. - Henry rozgrzewał coś w ogniu. To, co z niego wyjął za pomocą szczypiec, żarzyło się jaskrawą bielą niczym kawałek księżyca, który spadł z nieba. Zaczął przesuwać w górę i w dół pokrętło imadła, aż ustawił bryłę metalu tak, by móc nadać jej kształt. - Nie masz obowiązku stawać w obronie Valerie. - Babcia mówiła do jego pleców. - Już zerwałeś zaręczyny. - Ona jest zakochana w kimś innym. - Henry zacisnął zęby, dotknięty tym, że kobieta zmusiła go, by to powiedział. Zaczął rozpłaszczać kawałek metalu miotem. - To nie znaczy, że przestało mi na niej zależeć. - Domyślam się, że to samo Lucie czuła do ciebie. Henry wzruszył ramionami, zażenowany na wspomnienie jej imienia. - Mówiono mi o tym, iż zdawało jej się, że jest we mnie zakochana. - Tak, Valerie właśnie mi powiedziała. Henry dokończył łączenie krawędzi swojego dzieła. Nie miał zbyt wiele czasu.

- Wydaje się, że Lucie zrobiłaby dla ciebie wszystko. Nawet poszłaby się z tobą spotkać w noc Wilka, gdybyś ją o to poprosił. Wytarł dłonie w fartuch. - Nie rozumiem, co to ma do rzeczy - odparł krótko, starając się zachować uprzejmy ton. jednak gdy tylko to powiedział, zrozumiał, o co jej chodzi, i jego zakłopotanie przerodziło się w gniew. W końcu się na nią obejrzał. Myślisz, że jestem Wilkiem. Babcia stała przed nim sztywno wyprostowana. - Czy zdajesz sobie sprawę, o co mnie oskarżasz? O morderstwo! - Nie oskarżam nikogo o nic - odrzekła, i tak wiedząc swoje. W upale panującym w kuźni babcia więdła, a jej oskarżenia traciły ostrość i moc. - Próbuję dociec prawdy mówiła dalej mimo wszystko. Kiedy skończyła, twarz Henry'ego nagle się zmieniła. Gniew ulotnił się z niej, stała się znowu łagodna i zamyślona, a następnie pojawiło się na niej przerażenie - lecz także pewna satysfakcja, że teraz to on może oskarżyć swoją oskarżycielkę. Rozległ się zgrzytliwy brzęk, gdy chłopak upuścił narzędzie i ruszył w jej stronę, niemal uwodzicielsko. - To ty - oznajmił, celując w nią i dziabiąc palcem powietrze. - Mój Boże, to ty. Teraz mogę to od ciebie wyczuć. Babcia zrobiła się nerwowa, wyczerpawszy swoje dowody przeciwko niemu. - Co możesz ode mnie wyczuć? - Przesunęła się bliżej drzwi. - Tej nocy, kiedy zginął mój ojciec, czułem zapach Wilka. Głęboką woń piżma. - Henry zbliżył się jeszcze bardziej. - Tę samą woń wyczuwam od ciebie w tej właśnie chwili. Stał teraz bardzo blisko; jego oczy płonęły. Babcia czuła na sobie jego oddech i zrobiło jej się słabo od żaru buchającego od ognia oraz od jego oskarżeń.

- Co robiłaś tam w tej swojej chacie? Całkiem sama? Henry nie dawał za wygraną. - W noc, kiedy twoja wnuczka została zamordowana? W tym momencie zapach poruszył zmysły starszej kobiety jak dawno zapomniane imię. Ale to wystarczyło. Młodzieniec miał rację. Poczuła nagłą potrzebę, by się bronić. - Henry, czytałam, póki nie zasnęłam. - Zbita z tropu, trzymała się kurczowo swojego alibi. - A potem co? Babcia milczała. Zapach unosił się z jej ubrań jak mgiełka nad rzeką. Był gorzki i przenikliwy. - Nie wiesz, prawda? - naciskał Henry. Musiała się stamtąd wydostać. Trzeba wrócić do domu i coś sprawdzić. Musiała zyskać pewność. Jak to możliwe, że jej podejrzenia tak łatwo powróciły do niej samej odbite jak echo? Wymknęła się za drzwi, pozwalając, by się za nią zatrzasnęły.

26 Gdy zbliżał się zmierzch, trzej mężczyźni pracowali wspólnie w taki sam sposób, jak bawią się małe dzieci - obok siebie, lecz nie kontaktując się ze sobą. Nie chcieli zwracać na siebie uwagi. Peter podniósł wzrok znad swojej pracy. Ucieszył się, widząc, że Cesaire obwozi taczkę dookoła placu, Henry zaś jest zajęty w kuźni. Plan wchodził w życie. Cesaire pchał taczkę, a przezroczysty olej do lamp ściekał z niej na brudny śnieg. Drwal przystanął na moment, żeby pociągnąć łyk z flaszki, i wykorzystał tę chwilę, by się rozejrzeć. Skrzywił się, zauważywszy, że kapitan trzyma straż po drugiej stronie placu. Zachowując obojętny wyraz twarzy, ojciec Valerie pchał taczkę dalej jak gdyby nigdy nic. Ale kapitan i tak ruszył w jego stronę, prowadząc ze sobą dwóch żołnierzy. Ciało Cesaire'a podjęło decyzję za niego. W nogi. Ślizgając się w śniegowym błocie, kopnięciem usunął sobie z drogi parę klatek na bażanty i przeskoczył przez dzieżę do ciasta. Kapitan wyciągnął długi bicz i trzasnął nim za uciekającym Cesaire'em. Bicz ledwie go liznął, ale mężczyzna i tak padł twarzą w zaspę. Usiłował powlec się dalej, lecz zdołał zrobić jedynie parę niepewnych kroków, nim został zatrzymany i pochwycony przez pozbawione twarzy łapska ściskające jak imadła. - Środki ostrożności - rzucił żołnierz. - Nie chcemy żadnych kłopotów ze strony rodziny czarownicy. Rozległ się odgłos kroków, a następnie z ciemności dobiegł głos ojca Solomona: - Nałóż swoją szatę nierządnicy - jego głos brzmiał ochryple. Czekał, aż mu otworzą, a potem cisnął jej szkarłatną pelerynę.

Otuliła się piękną tkaniną. Wydawała się taka delikatna i gładka w dotyku. Pojawił się żołnierz, który zakuł Valerie w żelazne kajdany; luźno zwisały na jej cienkich nadgarstkach. Później dziewczyna zobaczyła, że zbliża się ktoś jeszcze. To był jej ojciec, który musiał się garbić pod niskim sufitem. - Valerie. - Stanął przed nią. - Próbowałem cię chronić. Ty i Lucie... Lucie. Teraz zdawała się wymyślona, prawie z bajki. Urojona. - Wszystko dobrze, tatku - powiedziała, dławiąc się słowami. - Nauczyłeś nas, byśmy były silne. Valerie zdała sobie sprawę, jaki samotny będzie po jej śmierci. - Moja grzeczna dziewczynka. Pozostań silna. Poczuła dotyk jego ręki, uścisk taki jak zawsze, i miała świadomość, że czuje go po raz ostatni. Serce podeszło jej do gardła. Cóż miała odpowiedzieć? Była niemal wdzięczna, gdy żołnierz odepchnął Cesaire'a na bok i trącił ją, by ruszyła tam, gdzie czekał Solomon. Maska została wykonana z żelaza tak ciężkiego, że dźwigając ją na sobie, prawie nie dało się utrzymać głowy w górze. Miała jedynie małe otworki na oczy. Jej stożkowaty przód bez wątpienia naśladował pysk Wilka. Paszcza wyobrażała uśmiech wyszczerzonych zębów z wtopionych zaostrzonych kawałków kości słoniowej. Wilcza maska zaprojektowana po to, by do maksimum spotęgować publiczne poniżenie, stanowiła majstersztyk ludzkiego okrucieństwa. Valerie dostrzegła wyraz zadowolenia na twarzy ojca Solomona, gdy kapitan nakładał ją na jej głowę. Potem widziała już wyłącznie ciemność i czuła tylko ciężar metalu, kiedy ją szarpano, mocując maskę klamrami i zamkami.

Z początku Valerie opierała się okrutnemu uściskowi łańcucha kajdan, usiłując się wyrwać, ale on tylko mocno wgryzł się w jej nadgarstki. Nic nie widząc, potykała się wleczona obok konia, szła więc szybciej, nie chcąc dawać wieśniakom satysfakcji ujrzenia jej upadku na ziemię. Wewnątrz maski było gorąco, więc czoło Valerie zrobiło się śliskie w miejscu, gdzie stykało się z metalem. Maska ślizgała się i kołysała, gdy dziewczyna chwiejnym krokiem brnęła przez topniejący śnieg. W zamierającym świetle wieśniacy gromadzili się, żeby się gapić na upiorną paradę, powoli sunącą drogą, niezdolni odwrócić wzroku. Nadciągała ostatnia noc krwawego księżyca. jeden czy dwóch gapiów mruknęło ledwie słyszalnie: „czarownica". Inni bezwiednie poruszyli rękoma, aby się przeżegnać. Głos, który rozpoznała jako należący do madame Lazar, zawołał: - Już nie jest taka ładna, czyż nie? Za moment rozległ się głos Rose, wyzywającej ją od czarownic i gorzej, upewniającej tym madame Lazar, że jej wnuk znajdzie sobie odpowiednią żonę. Zachowywała się tak, jakby w ogóle nie znała Valerie. Valerie poczuła, że ktoś ciągnie ją za włosy, i starała się nie krzyknąć, gdy ją szarpał. Za moment jej jasne pukle uwolnił żołnierz, który niecierpliwił się, że ten pochód wstydu za wolno sunie naprzód. Przykuta do słupa i klęcząca przy ołtarzu ofiarnym Valerie usłyszała nad sobą głos błogosławiącego ją ojca Auguste'a, szeleszczącego kartami swojej Biblii. Chwilę później rozległ się znajomy głos w dziwnie brzmiącym, zdławionym okrzyku: - To moje dziecko!

Valerie z wysiłkiem podniosła głowę obciążoną żelazem. Przez maleńkie wycięcia w masce dostrzegła matkę, bosą, miotającą się w szale niczym konająca ćma. Jej poraniona twarz, zgrubiała od opuchlizny wszędzie tam, gdzie nie widniała otwarta rana, wyglądała jak wysmarowana konfiturą. Miejscami się zabliźniła, lecz nie wszędzie. Była cała w bruzdach, a rany tworzyły na niej głębokie nacięcia. Matka zatrzymała się przed Solomonem. - Wypuść ją, ty łajdaku! - Suzette miała skołtunione włosy i niosła się od niej kwaśna woń. - Wypuść ją! zawodziła. Podniosła rękę, by uderzyć Solomona, lecz on bez wysiłku chwycił ją za nadgarstek. Wieś zamilkła. Ludzie nie chcieli oglądać jej w takim stanie, niepanującej nad sobą, obłąkanej. Kolejna ofiara. Nawet ojciec Solomon nie odezwał się słowem przez parę chwil, pozwalając jej się wyszaleć. Valerie nie mogła już dłużej na to patrzeć, więc oparła żelazny kaganiec na piersi. - Powinnaś iść do domu - usłyszała Solomona przemawiającego jak rozczarowany ojciec. - Wszyscy powinniście iść do domów. Wystraszeni wieśniacy wyciągnęli ręce po słaniającą się matkę Valerie, odciągając ją. Suzette zakryła sobie twarz dłońmi, gdy prowadzili ją w kierunku domu. To było dla niej zbyt wiele. Mijały godziny. Zapadła ciemność. Valerie popatrzyła w górę na krwawy księżyc. To ostatnia noc. Słyszała, jak zamykają się drzwi chat i zatrzaskują okiennice. Kręciło jej się teraz w głowie i żałowała, że nie może się położyć i przespać kilku godzin, ale przytrzymywały ją łańcuchy.

Zamajaczył nad nią ciemny kształt. Krzyknęła cicho, a dźwięk odbił się głuchym echem we wnętrzu metalowej maski. Zamknęła oczy i czekała na nadejście końca. - Valerie - odezwał się dziewczęcy głos. Otworzyła oczy, wyciągając maksymalnie szyję, żeby wyjrzeć przez otworki. Kształt pochylił się, aż znalazł się w polu widzenia. - Prudence? - Roxanne chciała, byś się dowiedziała, że jest jej przykro. Ona mówiła te rzeczy tylko po to, by ratować brata szepnęła przyjaciółka. - Wiem. - Valerie przebiegł dreszcz, od którego zabrzęczały łańcuchy. - Czy powiesz jej, że jej wybaczam? - Oczywiście. Ale ja chciałam ci powiedzieć... Sama nie wiem, co chciałam powiedzieć. W głosie Prudence pobrzmiewał niepokojący ton. - Nic nie musisz mówić. - Nie, ja chcę. Valerie próbowała się przechylić, aż łańcuchy się napięły. Prudence porzuciła sztywną postawę i zgięła się wpół. Brązowe włosy opadły jej wokół twarzy jak zasłona. - Chcę, żebyś wiedziała, że mogłaś omamić Roxanne, ale nie zwiedziesz mnie - powiedziała. Jej słowa brzmiały sykliwie jak ogień. - Zawsze miałaś się za lepszą od nas; zbyt dobrą nawet dla Henry'ego! Twoja strata, nasz zysk. Teraz dostaniesz to, na co zasługujesz. - Prudence. - Nagle Valerie nie potrafiła sobie przypomnieć czasów, gdy Prudence była jej przyjaciółką. Usiłowała być silna. - Chyba lepiej będzie, jak sobie pójdziesz. - Jej oczy wyschły jak obrane owoce, które pozostawiono na noc. Prudence podniosła wzrok. Chmury się rozstąpiły, ponownie odsłaniając karmazynowy księżyc.

- Tak. Masz rację. To już nie potrwa długo. Wilk idzie po ciebie. Valerie była w tej chwili niemal wdzięczna za maskę, ponieważ ta nie zdradziła nic z tego, co poczuła wobec swojej dręczycielki. Zamknęła oczy, a kiedy znów je otworzyła, Prudence już nie było. Zimowy wiatr wył, a dygotanie Valerie wprawiało jej łańcuchy w drżenie. Nie pozostało nic innego, jak czekać. Wilk po nią przyjdzie. Ale co wtedy?

27 Po drugiej stronie placu Solomon stał na szczycie wieży spichlerza, otoczony orężem, sznurami i kołczanami. Poniżej żołnierze kryli się w zaułkach, pilnując koni, ostrząc srebrne groty strzał i wyczekując w oknach. Wszystko było naszykowane i w gotowości. Pozostało mu już tylko czyścić sobie paznokcie czubkiem noża i rzucać drobiny brudu na podłogę. Jego skóra, lekko podleczona, pękała na szwach jak pieczone jabłko. Ojciec Auguste stanął u jego boku. - Czy wiesz, jak zabić tygrysa, ojcze Auguste? - spytał ojciec Solomon niewzruszonym szeptem, spoglądając w dół na przypominającą szmacianą lalkę, żałosną postać Valerie przykutej do ołtarza. - Uwiązuje się najlepszą kozę i czeka. W pobliżu podniszczonej palisady wokół wsi ciemna postać przykucnęła, szukając czegoś w śniegu przy świetle pochodni. Człowiek znalazł to, czego szukał, i przygasił płomień. Przez chwilę nic się nie działo. Ale później powierzchnia gruntu zajęła się ogniem, który powędrował płonącą linią na plac, nabierając szybkości, gdy mknął po śladzie oliwy do lamp aż do opuszczonej stodoły oraz sterty chrustu, ułożonego tam wcześniej właśnie w tym celu. Z twarzą oświetloną przez płomienie Peter ze swoją pochodnią trzymał się nisko przy ziemi, z zadowoleniem obserwując, jak owoce pracy jego i Cesaire'a nabierają kształtu. Mrużąc oczy od nagłego rozbłysku światła, Solomon spoglądał ze swojego stanowiska dowódcy na szczycie wieży spichlerza, jak ogień i dym wypełniają plac poniżej. Zaklął szeptem. Nie pora teraz na to, nie dzisiejszej nocy. Dał sygnał kapitanowi i w mgnieniu oka jego ludzie zjechali na linach po ścianach spichlerza, wkraczając na plac. Ciasna przestrzeń we wnętrzu maski wypełniła się światłem, a Valerie wyjrzała przez szparki, zdumiona

widokiem płomieni i dymu kłębiącego się na wietrze. Zaskoczona szarpnęła się w okowach, gdy wtem usłyszała za sobą głos. - Zamierzam cię stąd wydostać. Nawet w tym zamęcie wiedziała, że to Henry. Ale coś się w nim zmieniło. Siła jego napięcia, gorączkowość jego skupienia przeraziły ją. - Co się dzieje? - spytała, zdezorientowana. - To część planu. Zamierzam cię stad wydostać powtórzył. Spodobało mu się brzmienie jego własnych słów. To on, a nie Peter, dokonuje samego aktu oswobodzenia. To jego ręce przystąpiły do dzieła, posługując się dziwnymi kluczami, które przygotował tego dnia: wytrychami. Ćwiczył wcześniej, więc teraz palce machinalnie wykonywały pracę, a klucz zgrzytał w zamku, szukając zapadek. Kiedy nachylił się blisko niej, wszystkim, co Valerie zdołała dojrzeć przez szpary w masce, były jego brązowe oczy, błyszczące w blasku płomieni. Niesłychanie bystre. Płonące. Zupełnie jak u Wilka. Dziewczyna pomyślała o tym, co chciała zasugerować babcia. Przyszła jej na myśl karteczka w ręku Lucie. Ktoś musiał ją napisać. Potem pomyślała o nożu z rogu jelenia. Klik. Jeden zamek puścił. Zostały jeszcze dwa. Ze swojego miejsca przy palisadzie skulony Peter widział żołnierzy kopniakami narzucających śnieg na płomienie i zadeptujących je buciorami. Wpatrując się w dym, dostrzegł dwie sylwetki przy ołtarzu. Henry jeszcze nie uwolnił Valerie. "Czemu tak wolno mu idzie?". Syn kowala musiał być głównym wykonawcą całej operacji. Valerie zawsze będzie sądziła, że to jemu zawdzięcza ocalenie życia, to jego będzie już zawsze uważała za mózg

całej akcji, podobnie jak dramaturg wychodzi z teatru z wrażeniem, że to aktor sam wymyślił swoje kwestie. Henry - bohater. Do diabła. „Jesteśmy po tej samej stronie", Peter upomniał samego siebie. Wpatrywał się w przyziemie spichlerza ze świadomością, że musi zyskać Henry'emu nieco czasu. Klik. Drugi zamek stanął otworem. Valerie miała już wolne ręce. Jeszcze jeden. Palce Henry'ego pracowały przy masce bez udziału głowy, tak jak palce muzyka same odnajdują struny przy często grywanej melodii. Jednak choć rozpaczliwie się starał, nie mógł rozewrzeć klamry. Mruczał gniewnie. Uwolniona dłoń Valerie ukradkiem namacała nóż. W sam raz pasowałoby do Wilka, żeby pojawić się pod przykrywką niesienia ratunku. Czyż nie? Bach! Peter wyszarpnął siekierę zza pleców, używając rękojeści, by powalić żołnierza stojącego przy wejściu do spichlerza. Bez wahania wrzucił pochodnię do środka przez otwarte drzwi, lecz zanim zdążył zobaczyć, czy płomienie znalazły pożywkę, nogi ugięły się pod nim. Zaskoczony spojrzał w dół i zobaczył, że został spętany obciążonym łańcuchem, który ktoś cisnął w powietrze. W mgnieniu oka żołnierz dzierżący łańcuch już znalazł się na nim. Sokolooki Solomon ani na chwilę nie odwrócił wzroku od dymu, wypatrując poruszenia przy ołtarzu. Dziewczyna wciąż tam była, tyle potrafił dojrzeć, ale jak dotąd nie zauważył ani śladu Wilka. Czy to możliwe, żeby ci wsiowi durnie wystrychnęli go na dudka?

Usłyszał trzask. Dźwięk był niegłośny, lecz tak czy owak był to jakiś dźwięk. A potem usłyszał kolejny. Wciągnął powietrze w nozdrza i już wiedział. Spichlerz także stanął w ogniu. Ktoś zapłaci za dzisiejszą niedbałość. - Opuścić budynek - nakazał swoim żołnierzom. Ruszył pierwszy w dół po kręconych schodach wieży, wciągając w płuca gęste, przesycone dymem powietrze. Uderzyło mu do głowy. Na zakręcie zamarł - przez okno zobaczył jakiś ruch przy ołtarzu, coś niewielkiego. Właśnie tego się obawiał. Spichlerz dygotał wokół niego; ściany zaczynały się poddawać, słupy kruszyły się w ogniu, a płomienie strzelały w niebo. - Tam - odezwał się Solomon do znajdującego się za nim kusznika. Kusznik i ojciec Auguste jednocześnie popatrzyli we wskazanym kierunku. Dym przerzedził się na tyle, żeby ich oczom ukazał się ktoś - mężczyzna w pelerynie, przykucnięty obok Valerie, zdejmujący z niej maskę Wilka. Kusznik uniósł broń, lecz zawahał się, kiedy belka z trzaskiem runęła na ziemię. - Zaczekaj! Stój! - wykrzyknął ojciec Auguste, składając dłonie, jakby trzymał coś bardzo cennego. - Zrób to - rozkazał Solomon. Kusznik wycelował z okna w Henry'ego. Nieruchomy cel, łatwy strzał... Jednak kiedy już miał strzelić, coś niewyraźnego zasłoniło mu widok, pojawiając się na tyle blisko, że aż drgnął i posłał bełt gdzieś w bok, chybiając.

Był to ojciec Auguste, który w końcu naoglądał się dość barbarzyństwa i teraz rzucił się, stając na linii wzroku kusznika i niwecząc strzał. - Uciekajcie! - wrzasnął w stronę ołtarza, wymachując Biblią. Jego jedyne słowo dźwięczało w powietrzu niczym uderzenie w dzwon. Solomon nie marnował ani chwili. Zamachnął się i zagłębił sztylet w piersi Auguste'a. Dwaj mężczyźni starli się wzrokiem. Oczy ojca Auguste'a rozszerzyły się od szoku i bólu, po chwili zaś zgasło w nich życie. Padł bezwładnie na ziemię, a Biblia upadła u jego boku. Spojrzenie Solomona pomknęło znów do ołtarza. Wilcza maska leżała na boku, porzucona. Już wiedział, że właściwy moment minął. Runęła kolejna belka. - Powinniśmy iść - odezwał się spokojnie. Na zewnątrz odkrył, że jego żołnierze pojmali więźnia. - Ten tu podłożył ogień. - Silniejszy z dwóch żołnierzy pchnął Petera naprzód. Młodzieniec był skuty kajdanami. Srogo się z nim obeszli; nie spodobało im się, że zakpił sobie z nich zwykły wiejski wyrostek. - Nasi ludzie go znaleźli, szamotał się z żołnierzem dopowiedział drugi. - Zamknijcie go w słoniu. Później go podpalimy. - Gdy Solomon wkraczał na wciąż dymiący plac, jego głos brzmiał jak lód zmrożony chłodem odrazy.

28 Czarownica ucieka! - usłyszała Valerie, biegnąc co tchu. Trudno było zrozumieć, że te okrzyki dotyczą jej; wszystko to, co zaszło, nie mieściło się w głowie. Lecz przecież znalazła się tam, ona, czarownica umykająca z Henrym Lazarem, który był albo jej byłym narzeczonym, albo wilkołakiem. - Żwawiej - popędzał ją Henry. - Peter ma na nas czekać z końmi w zaułku. - Wciąż wypowiadał jego imię tak, jakby napawało go obrzydzeniem jak spleśniały kęs w ustach. „Oczywiście!". Serce zabiło jej mocniej. Peter wcale jej nie opuścił. Przybędzie po nią, kończąc dzieło, które rozpoczął Henry. Spojrzała na swego wybawiciela, biegnąc przez noc. Przez głowę przemknął jej obraz ich trójki uciekającej razem, przemieszczającej się od miasteczka do miasteczka. Nigdy nie musiałaby wybierać. Peter ma na nich czekać. Ale zaraz... Przecież Henry powiedział: „Zamierzam cię stąd wydostać". Nie „zamierzamy". Czy naprawdę chciał jej pomóc po tym, jak go odtrąciła? Pognali w uliczkę Farbiarzy. Obolałe palce zdrętwiały jej od ściskania noża pod peleryną tak mocno, jakby wyciskała ścierkę. Zobaczyła tam lśniące kadzie z niebieskim barwnikiem. Zobaczyła płatki kwiatów. Jednak dopiero gdy dotarli do ślepego końca uliczki, Valerie uświadomiła sobie, że nie widzi koni. - Gdzie Peter? - usłyszała własny pytający głos. - Nie wiem. Powinien już tu być. Taki był plan. - Henry wydawał się olbrzymi, napuchnięty z gniewu. A więc zostali tylko we dwoje, sam na sam w ciemnym, odludnym miejscu. Tym samym miejscu, gdzie wczoraj Wilk oznajmił jej, że należy do niego. I wszystko się sprawdziło; właśnie z nim była.

Wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce. „Peter wcale nie miał się zjawić", pomyślała. Valerie poczuła się oszołomiona świadomością, że zaraz umrze. Będzie walczyć do końca; nie podda się łatwo. Jeżeli dosięgnie go pod właściwym kątem... to może, a nuż... I gdy tylko to pomyślała, nadarzyła się okazja - jego szyja odsłoniła się, kiedy nachylił się nad kadziami, żeby sprawdzić wylot uliczki. Zapewne wypatrując Solomona i upewniając się, że wystarczy mu czasu, by należycie wykonać swoje dzieło. Wywabił jej siostrę w noc i zamordował ją, a teraz próbował tego samego z nią. Cóż, z nią nie pójdzie mu lekko. Zerknąwszy najpierw na czerwony księżyc, Valerie podniosła nóż. Ujrzała we własnej dłoni lśniące ostrze, złaknione krwi. Cofnęła się odrobinę, żeby zadając cios, móc rzucić się na Henry'ego całym ciężarem, lecz raptem zamarła. Rozległ się warkot, głos zarazem męski i kobiecy, ludzki i zwierzęcy. Głos Diabła. Dobiegał z daleka. Nie z tej uliczki. - Och, mój Boże. Henry. Odwrócił się i ujrzał ją z wciąż uniesionym nożem. Skrzywił się. - Czy mogłabyś z powrotem schować nóż do buta? spytał. Udało mu się złagodzić napięcie uśmiechem. Z niemądrą miną na powrót ukryła nóż tam, gdzie był przedtem. I wtedy kolejny okropny warkot rozdarł powietrze. Tym razem bliżej. Ulga Valerie nie trwała długo, ponieważ naszła ją nowa straszliwa myśl. - Henry, a kiedy ostatni raz widziałeś Petera? Ale Henry nie odpowiedział. Żołnierze wpadli do zaułka, wykrzykując jeden do drugiego: - Czarownica ucieka!

Henry wciągnął ją do jednego ze składów pełnych niebieskich płatków. W okamgnieniu owionął ich urzekający kwiatowy zapach, dziwnie słodki, kiedy śmierć znajdowała się tak blisko. Chłopak przepchnął ją przez masę lekką jak piórko, kierując się ku przeciwległej ścianie. - Są wszędzie - szepnął. Stali na tyle blisko siebie, by móc się dotknąć, lecz nie aż tak, żeby to było konieczne. Jednak po chwili Valerie poczuła dłoń Henry'ego na swojej talii i ujrzała pragnienie w jego oczach. Jej oddech przyspieszył. Jego dłoń przesuwała się w dół po jej udzie. Dlaczego teraz? Pojęła wszystko dopiero wtedy, gdy już dostał to, czego chciał. Nóż z jej buta. - Wybacz - powiedział z roztargnieniem po namyśle. Myślami był gdzie indziej i nawet niczego nie zauważył. Odwrócił się, szykując się do odparcia każdego ataku. Jak zawsze rycerski. Jednak wiedziała, że nie zdołają się obronić. To niemożliwe. Za parę chwil zostaną schwytani. I będzie po wszystkim. Ale wtedy Henry obrócił się do niej. - Kościół! Miał rację. Wilk nie mógł wkroczyć na poświęconą ziemię, a i ojciec Solomon jako kapłan powinien uszanować prawo azylu w świątyni. Lecz najpierw musieli się tam dostać... Syn kowala z desperacją zastanawiał się przez moment, wpatrując się w nóż w swojej dłoni. Chwilę później żołnierze Solomona wtargnęli do magazynu - znajdując jedynie niebieskie płatki kwiatów. Część z nich wysypywała się na ulicę przez szczelinę między deskami, które zostały podważone.

Valerie i Henry nie mieli innego wyboru, jak tylko przebiec przez otwartą przestrzeń placu. W jakiś sposób pośród harmideru czynionego przez żołnierzy przeszukujących wioskę, galopujące konie i pokrzykujących wieśniaków Valerie wciąż słyszała szept. - Valerie, dokąd idziesz? Ten upiorny głos, połączenie wszystkich głosów, jakie kiedykolwiek słyszała. Serce podeszło jej do gardła i tam utknęło. Jeszcze zanim się obejrzała, wiedziała już. Wilk wrócił po nią. Zerknęła na Henry'ego, który niczego nie usłyszał. Chwilami dostrzegała pojawiający się i znów znikający mroczny kształt, skaczący po dachach. Tak jakby tylko spoglądając kątem oka, mogła zyskać pewność, że wciąż tam jest. Widzieli już kościół. Lecz za nimi rozległy się okrzyki i tupot ciężkich butów pędzących w zawziętym pościgu. Strzała przeleciała obok nich ze świstem. I kolejna, upadając bliżej. Valerie obejrzała się za siebie i wrzasnęła, widząc srebrzysty bełt lecący prosto i pewnie, przeznaczony dla niej, posłany, by odebrać jej życie. Jednak jakimś cudem w ostatniej chwili, kiedy już powinna czuć metal wbijający się w jej ciało, nie poczuła go. Zamiast tego została odepchnięta na bok, a bełt z furkotem zagłębił się w ciele Henry'ego, który zasłonił ją sobą. Siła uderzenia odrzuciła go do tyłu, jednak biegł tak prędko, że zrobił jeszcze kilka kroków, zanim zwolnił. Bełt tkwił w jego lewym ramieniu. Ominął serce i wyglądało na to, że minął też płuca. - Dalej, Valerie. Dalej. - Popychał ją zdrową ręką. Znała go przez całe życie, lecz dopiero teraz pojęła, jaki jest dobry, dzielny i honorowy.

- Nie, Henry. Nie mogę cię zostawić. Obejrzała się na zbliżających się żołnierzy. Jednak kościół wydawał się już tak blisko. Zarzuciła sobie zdrową rękę Henry'ego na ramiona i wspólnymi siłami przekuśtykali po śniegu ostatnie dziesięć metrów. Gdy tak się trzymali, ciasno objęci, jego krew barwiła jej czerwoną pelerynę jeszcze ciemniejszą czerwienią. Chwiejnie dobrnęli do bramy świątyni. Jeszcze dwa kroki... Jednak przed bramą wyznaczającą granicę poświęconej ziemi stał Solomon, zastępując im drogę. - Domagamy się azylu - cisnęła mu w twarz Valerie. - Och, ależ nie możecie - odparł ojciec Solomon głosem ostrym jak brzytwa. - Jeszcze nie znajdujecie się na poświęconej ziemi. - Wyciągnął rękę i chwycił bełt tkwiący w ramieniu Henry'ego. - A to należy do mnie. - Wyszarpnął pocisk z rany z mokrym, miękkim plaśnięciem, dźwiękiem podobnym do tego, jaki czyni łyżka przebijająca arbuza. Zaciskając zęby z bólu, chłopak zatoczył się do tyłu i przycisnął drugą dłoń do ramienia, by powstrzymać krwawienie. Valerie miała chęć zajrzeć w ziejącą ranę, aby się dowiedzieć, co takiego kryje się we wnętrzu Henry'ego, że promieniuje aż takim dobrem. Coś zaskoczyło w jej umyśle, jak po włożeniu klucza do zamka. Mogli wieść razem szczęśliwe życie - raptem to pojęła. Dla wszystkich tak byłoby najlepiej. Coś ścisnęło się w jej trzewiach, gdy ponownie usłyszała: - Valerie. Odwróciła się, by stanąć na wprost Wilka. Jego oczy błyszczały jak bliźniacze księżyce. Wargi lśniły, mokre i czarne. Dwaj żołnierze leżeli martwi u jego stóp.

Wilk stanął nad nią jak olbrzymi posąg. Nie poruszał się, a moc jego cienia zdawała się wręcz kojąca. Spojrzenie Solomona pomknęło ku krwawemu księżycowi wiszącemu nisko nad horyzontem, ledwie widocznemu między domami i coraz bledszemu. Jednym stanowczym ruchem chwycił jasne włosy Valerie, szarpnięciem odchylając jej głowę do tyłu i odsłaniając szyję. Przytknął miecz do jej gardła, robiąc z niej żywą tarczę. - Przeczekamy. Już prawie świta - oschłym szeptem przekazał swój plan kapitanowi. - Chcesz ją żywą, czyż nie? zawołał do Wilka. Potwór łypnął na Solomona, po czym niespokojnie zerknął na znikający księżyc, coraz bardziej blednący na niebie. Henry przesunął się ku Valerie, lecz Solomon przycisnął miecz do jej gardła. Chłopak się cofnął. Dziewczyna czuła ostrą krawędź miecza tuż przy swojej skórze. Za bramą zobaczyła wieśniaków, którzy podeszli bliżej, żeby się gapić, uważając przy tym, by pozostać na poświęconej ziemi - jak dzieci obserwujące zza balustrady schodów kłótnię rodziców. Przybiegli tutaj wzburzeni. Nikt nie miał ochoty polować na Wilka, którego zaledwie parę dni temu tak ochoczo pragnęli ubić. - Najpierw on zginie, potem ty - szepnął ojciec Solomon do Valerie, kiwnięciem głowy dając znak zamaskowanemu kusznikowi na dzwonnicy, oczekującemu na rozkazy z jedną ręką niefrasobliwie wspartą na poręczy. Kusznik strzelił do Wilka, lecz ten uskoczył, wyczuwając zagrożenie, i bełt zakopał się w ziemi. Na ten widok cierpliwość Solomona sięgnęła kresu. Nie potrafił się już dłużej hamować; żądza krwi pożerała go, jeszcze zanim Wilk miał szansę to zrobić. Pchnął Valerie, wypuszczając ją, i całym impetem natarł na bestię z mieczem wzniesionym do ciosu. Żyły na jego szyi nabrzmiały i uwydatniły się jak

gałęzie drzewa, które wyrosło olbrzymie, kiełkując z ziarna jego obsesji. Lecz Wilk skoczył pierwszy, zaciskając potężne szczęki na nadgarstku Solomona. Przegryzł najpierw ścięgno, a potem kość. Dłoń ciężko upadła na ziemię przykrytą brudnym śniegiem; odgryziona równo, z budzącymi grozę palcami o srebrnych paznokciach wciąż zaciśniętymi na rękojeści miecza. Jęcząc z potwornego bólu, Solomon zatoczył się do tyłu, w stronę kościoła, ku bezpiecznemu schronieniu. Bestia ruszyła za nim. Zamaskowany kusznik znów wypuszczał grad pocisków. Rozsierdzony Wilk porwał tarczę jednego z martwych żołnierzy i cisnął nią w kierunku dzwonnicy. Dysk ugodził kusznika w pierś, rozłupując jego zbroję i wbijając się w ciało. Mężczyzna grzmotnął w dzwon, budząc dźwięczne echo zagłady. Wykorzystując zamieszanie, Henry złapał Valerie i pociągnął ją przez bramę na poświęconą ziemię. Potwór rzucił się za nią, lecz oni już znajdowali się za bramą, więc nie mógł jej dosięgnąć. Wilk ponownie łypnął na krwawy księżyc, już zachodzący. Na niebie ukazywały się pierwsze zapowiedzi dziennego światła, gdy schowane pod ziemią słońce wygrzebywało się spod niej ku górze. Bestia wiedziała, że musi działać prędko. Wyciągnęła łapę w kierunku Valerie, sięgając ponad kamiennym progiem, lecz cofnęła ją pospiesznie, kiedy kończyna zaczęła się palić. Wilk kłapnął zębami, wpatrując się w swoją zwierzynę demonicznym wzrokiem. - Nie możesz się przed tym ukryć. - Jego zniekształcony głos miał na Valerie dziwnie usypiający wpływ. Wilk

zaopiekowałby się nią w sposób, w jaki nigdy dotąd nikt się nią nie zajmował. - Wyjdź za bramę albo pozabijam wszystkich. Czy mnie rozumiesz? - Tak, rozumiem - odpowiedziała prawie w transie. - Patrzcie, jak czarownica rozmawia z Wilkiem! - Nawet okaleczony, Solomon wciąż łaknął zemsty, wykrzykując z miejsca, gdzie jakiś żołnierz opatrywał mu ranę. - Podejmij decyzję - głos Wilka odbijał się echem od ścian wewnątrz jej umysłu. Valerie pomyślała o wszystkich ludziach dookoła niej, o Henrym. Dostrzegała ich w całym ich ułomnym i doskonałym człowieczeństwie. Nie mogła pozwolić, by zginęli. Czas dla niej zwolnił. Poraziła ją dziwność samego istnienia. Wszystkiego było zbyt wiele: za dużo piękna, za dużo miłości, za dużo bólu i smutku jak na jedno życie. Co począć z tym wszystkim? Czy lepiej byłoby nie istnieć? Wpatrywała się w Wilka, rozważając, co oznaczałby krok naprzód. Te piękne żółte oczy. Być może to nie byłaby najgorsza rzecz... I ta myśl zrodziła się w niej jak szczelina, rozszerzając się, rosnąc jak rozpadlina, z której powstaje wielki jar. Rozwiązanie było proste i oszałamiające. Poczuła, że w porzuceniu własnej woli tkwi też jakaś zemsta. Potwór nie dostanie Valerie, ponieważ ona już nie jest sobą. Pozwoli Wilkowi, by ją zabrał. Podeszła do bramy. To było zaskakująco łatwe. Już miała zrobić decydujący krok, ten, który przeniósłby ją poza poświęconą ziemię, ale Henry zauważył, co ona zamierza, i przytrzymał ją tam, gdzie Wilk nie mógł jej dotknąć. - Nie pozwolę ci zniszczyć mojego domu. Pójdę z tobą powiedziała Valerie. - Żeby ich ocalić. - Miała wrażenie, że jej głos, cienki i nieprawdziwy, wydobywa się spoza niej samej.

Nie obawiała się tego, co miało nadejść. Już postanowiła. Świat przestał już być dla niej prawdziwy. Cisza była ogłuszająca, gdy Wilk oczekiwał, aż do niego podejdzie. I wtem urok przełamało poruszenie w tłumie gdzieś za jej plecami, bardzo daleko z tyłu. Ktoś się zbliżał, wyłaniając się z ciżby, potykając się o kolana i torby innych ludzi. Roxanne. Sunąc naprzód, trzymała głowę pochyloną. Serce Valerie zamarło na chwilę na widok tych pięknych włosów o barwie zachodzącego słońca. Wilka mogła znieść. Ale nie zniosłaby dalszych oskarżeń ze strony tych, których niegdyś kochała. - Nie pozwolę ci złożyć takiej ofiary. - Roxanne stanęła u jej boku. Valerie wpatrywała się w przyjaciółkę, nie mając śmiałości w to uwierzyć. Roxanne krótko skinęła głową. Oczy miała opuchnięte od łez. Następna z tłumu wyszła Rose. - Ani ja. - Popatrzyła na Valerie z intensywnym rumieńcem na policzkach, przypominając sobie, jak zachowała się wcześniej w ferworze wydarzeń. Marguerite, zawstydzona odwagą własnej córki, poszła za jej przykładem, podobnie jak inni wieśniacy, jeden po drugim: karczmarz, robotnicy z farbiarni, drwale, przyjaciele jej ojca. Prudence dołączyła do nich jako ostatnia, ale w końcu i ona wystąpiła naprzód, zmagając się z własnym rozgoryczeniem. Daggorhorn poczuło, że wzbija się do lotu jako jedno stado, które wspólnie odkryło, że ma skrzydła. Mieszkańcy osady, budząc się z koszmarnego snu, trzymali się razem, wznosząc barykadę przeciwko Wilkowi. Ale była to też barykada przed złem, któremu pozwolili wniknąć w nich samych. Przez chwilę tu właśnie znajdował się pępek wszechświata, na dziedzińcu wiejskiego kościoła.

Potwór tego nie przewidział. Zawarczał, rozsierdzony, tak bliski upragnionego celu, a jednak niezdolny go dosięgnąć. Księżyc zniknął z nieboskłonu. Nadchodził poranek i Wilk wiedział, że nie może tu zostać, bo inaczej objawi się w swojej ludzkiej postaci. Jego płonące oczy posłały Valerie ostatnie spojrzenie, po czym z wściekłym warkotem pognał w noc. Wieśniacy odetchnęli, lękając się spojrzeć jedni na drugich i przełamać czar. Zrobili to jednak, a Wilka nadal nie było. Uczynili właściwą rzecz i dokonali tego razem. Tylko Valerie zauważyła Solomona idącego w jej stronę, gorszego niż sama bestia. Niepohamowana furia wykrzywiała mu twarz. Gotów był zrealizować swoją zemstę, która jego zdaniem mu się należała. Wyciągał przed siebie jedyną dłoń, a Valerie podniosła ręce, żeby się bronić. Jednak on zamierzył się na jej głowę, wygiął dłoń jak szpony, całym swym ciężarem dodając jej impetu, i grzmotnął czaszką Valerie o kamienną ścianę. Wśród wstrząśniętych wieśniaków rozniósł się zdumiony szmer. Solomon chwycił Valerie za włosy i przyciągnął jej twarz na wprost własnej. - I tak spłoniesz, czarownico. Henry rzucił się na niego, a Solomon obrócił się, gotów zadać cios paznokciami jedynej ręki. Jednak wcześniej śmignął bicz, elegancko rozcinając powietrze ze świstem, trafiając Solomona i szarpiąc jego ramię do tyłu. Zszokowany kapłan obejrzał się i zobaczył nadchodzącego kapitana o surowej twarzy. - Gdy świeci krwawy księżyc, człowiek ugryziony to człowiek przeklęty - przypomniał swojemu dowódcy barczysty kapitan. Solomon nie drgnął nawet w obliczu tej prawdy. Nie mógł się jednak powstrzymać, by nie powiedzieć: - Moje dzieci zostaną sierotami.

- Mój brat też miał dzieci - prychnął kapitan. Ojciec Solomon spojrzał w dół na okaleczoną rękę, pozwalając, by dotarła do niego myśl, że rozwija się w nim klątwa. Nie stał już wyżej od Wilka, na którego polował. Był człowiekiem wiernym własnym przekonaniom, wiernym im aż do gorzkiego końca. Wierzył w czystość i oczyszczenie; w chłodne, beznamiętne eliminowanie zła. Jedyną dłonią wykonał na piersi znak krzyża. - Wybacz swojej zagubionej owieczce, Ojcze. Moim zamiarem było tylko Ci służyć, chronić nas od złego... - zaczął, ale już nie dokończył. Kapitan, który także wierzył w pomstę, zamachnął się mieczem. Naostrzona lepiej niż brzytwa broń szybko i czysto przeszyła serce Solomona, nawet nie zawadzając o kość - tak samo jak wcześniej Solomon zabił brata kapitana. Roxanne odwróciła wzrok, lecz Valerie patrzyła. Rozprawiono się ze złem, jednym z wielu. Poczuła coś na skroni. Krew kapała z rany w miejscu, gdzie Solomon uderzył jej głową o ścianę. Już sam widok krwi i jej mokry dotyk na palcach sprawiły, że zrobiło jej się słabo. Opadła na kolana. „Gdzie jest Peter?", zastanawiała się nie po raz pierwszy. A potem świat stał się miejscem oderwanym od rzeczywistości i niestabilnym. Spadała i spadała, głęboko, w sam daleki środek wszystkiego.

29 Valerie powróciła do świata z miejsca mrocznego niebytu. Rozejrzała się wokół, rozpoznając koc. Babciny. Ale czy on nie był kiedyś biały? Teraz był czerwony, tak samo jak jej peleryna. Rozedrgany jak coś żywego. Znowu zaczął padać delikatny śnieg, usypując na zewnątrz olbrzymie zaspy miękkie jak poduszki, jak jeszcze nigdy dotąd. Musiało padać przez całą noc. Niebo wyglądało na płaskie i białe jak we śnie. Valerie przyjrzała się sylwetce obok niej. Babcia. A powinna to być Lucie. Gdzie jest Lucie? Odeszła. Już nigdy jej nie będzie, tak jakby w ogóle nie istniała. Poruszenie Valerie zdawało się obudzić także babcię. Obróciła się twarzą w stronę wnuczki i otworzyła oczy. Były wilgotne i wypukłe, a ich źrenice rozszerzone. Okrągłe jak szklane kulki. - Jakie ty masz wielkie oczy, babciu - zauważyła Valerie ze spokojem. Zobaczyła, że rysy na twarzy babci wyglądają na głębsze i wyraźniejsze. Czuła się tak, jak czasem gdy zbyt szybko wypiła za dużo wody: pusta i pełna zarazem, i oszołomiona. - Żeby cię lepiej widzieć, moja droga - odpowiedziała babcia nieco przytłumionym głosem. Jej uszy także sterczały spod potarganych włosów, dziwnie szpiczaste. - Jakie ty masz wielkie uszy, babciu. - Żeby cię lepiej słyszeć, moja droga. Gdy babcia wypowiadała te ostatnie słowa, nareszcie odsłoniła zęby - och, co za zęby. Wydawały się dłuższe i ostrzejsze niż zwykle. - Jakie ty masz wielkie zęby, babciu. - Żeby cię łatwiej pożreć, moja droga... Babcia skoczyła na nią i...

Valerie zaczęła się budzić ze zdławionym okrzykiem. Zorientowawszy się w sytuacji, odkryła, że jest we własnym łóżku, że obok leży śpiąca Roxanne, a światło poranka oblewa jej twarz. Wstrzymując oddech, Valerie wpatrywała się w przyjaciółkę. Roxanne to też nie była Lucie. Suzette, która czuwała przy łóżku, obserwując córkę podczas snu, pochyliła się nad nią. - Kochanie - odezwała się słodkim głosem, który zabrzmiał obco dla Valerie. Jej oczy miały nieobecny wyraz. Córka spojrzała na głęboką ranę szpecącą twarz matki; czy mogło się wdać zakażenie? Rozejrzała się i wszystko wydawało się dziwne, nie takie, jakie powinno być. Przedmioty wyglądały jak we śnie, za duże albo za małe. - Ugotowałam ci trochę owsianki, twojej ulubionej powiedziała matka tym samym słodkim monotonnym głosem. Valerie wzięła głęboki wdech. Aromat melasy był przytłaczający. Przygryzła wargę. „Czy ja się obudziłam?". Teraz już trudno było to stwierdzić. Twarz Suzette zastygła w nienaturalnym uśmiechu. Valerie zrobiła unik pod ramieniem matki i boso zeszła po drabinie, po dwa szczeble naraz. - Valerie? - zagadnęła ją Suzette, przechylając głowę na bok jak mała dziewczynka odgrywająca scenkę. - Wychodzę - odparła Valerie. Naciągnęła buty, włożyła do koszyka chusteczkę oraz trochę owoców i otuliła ramiona peleryną. Roxanne poruszyła się na łóżku, otwierając oczy i wycierając nos. - Wychodzisz? - zapytała Suzette rozbawionym tonem. A dokąd to, kochanie? - Do babci. Miałam... Myślę, że coś może jej grozić. Musiała także odnaleźć Petera, jeżeli to możliwe. I Henry'ego.

- Och, Valerie. Nie musisz zawsze troszczyć się o wszystkich. Zrobiłam owsiankę, twoją ulubioną - powtórzyła Suzette, kładąc dłoń na policzku córki. Jej ręka zdawała się wilgotna i zimna. Jak u gada. Valerie spojrzała na matkę. - Z nami jesteś bezpieczna - szepnęła matka. Roxanne wyjrzała z poddasza z narzutą podciągniętą po szyję, mruganiem odpędzając sen, nie wiedząc, jak to wszystko rozumieć. - Zegnajcie, matko, Roxanne. - Valerie poczuła się samotniczką, zdaną tylko na siebie. Nie potrzebowała nikogo. Kiedy tylko znalazła się za progiem, powitało ją ukłucie zimna. W pewien sposób wydawało się właściwe. Potrzebne jej było jakieś raptowne otrzeźwienie. Musiała wiedzieć, że żyje. Owinęła się szczelniej peleryną i nasunęła kaptur na głowę. Szalejący wiatr omiótł ją całą, wydymając pelerynę i wdmuchując pod nią lodowate powietrze. Valerie trzymała przed sobą koszyk, zaciskając palce na plecionej rączce. Naniesione wiatrem kryształki lodu wcisnęły się między wiklinowe sploty. Nikogo nie było w pobliżu. Gdy szła przez wieś, śnieg nie zachowywał wspomnienia, gdzie była wcześniej - ślady jej stóp znikały, schludnie wymazywane przez kolejne płatki tworzące gęsty koc. Minęła mosiężnego słonia, przewróconego na bok i z wyłamanymi drzwiczkami. „Czy ktoś był tam w środku?". Valerie zadygotała, przypominając sobie Claude'a i poznane okrucieństwo, do jakiego zdolna jest ludzkość. Poczuła odrazę; może i lepiej byłoby być bestią niż człowiekiem. Świat w okowach zimy oznaczał, że ludzie pozostawali w domach. Kiedy nadchodzi śnieżyca taka jak ta, nie sposób stwierdzić, co znajduje się za zakrętem, co się czai za tobą lub przed tobą.

Ktoś jednak pojawił się w polu widzenia. Valerie zobaczyła, że to Henry, właśnie mający dosiąść pięknego wierzchowca i poprawiający strzemiona. Zrobiło jej się cieplej na jego widok. Kapitan dał znak szykującym się żołnierzom, którzy cofnęli się, gdy podeszła bliżej - być może z szacunku oferując jej chwilę prywatności, ale może dlatego, że jej nie ufali. - Valerie. Koń poruszył się, wydmuchując parę z chrap w mroźne powietrze zimowego poranka, niecierpliwiąc się, jak gdyby znalazł się w obecności czegoś złego. - Spokojnie - uciszył go Henry. Wyglądał na dumnego. Z poczuciem misji. Odnalazł swe nowe powołanie. Uda się w pościg za Wilkiem. Valerie miała nadzieję, że dobro zastąpi zło. - Zostałeś wojownikiem - powiedziała. Jej zielone oczy zaiskrzyły. - Ty także - odparł. Valerie objęła go ramionami, stając na palcach, żeby dosięgnąć ustami jego szyi. Delikatnie odnalazła skórę, miękką i ciepłą. W dotyku przypominała coś, co roztopiłoby się, gdyby pozostawić to zbyt długo na słońcu. Przebiegł ją przyjemny dreszcz. Poczuła łagodny dotyk dłoni Henry'ego na swoim policzku. A potem ich ciała odsunęły się od siebie, ostatecznie zrywając więź. Zawahał się, przeczesując ręką jasnobrązowe włosy. - O co chodzi? - spytała. - Nikt nie widział Petera, Valerie - odpowiedział, sadowiąc się w siodle. - A kiedy go znajdę... Uczynię to, co będę musiał.

Zdumiał ją ogrom jego sylwetki na końskim grzbiecie, a po chwili już go nie było - wielki wojownik zniknął jej z oczu w bezkresnym pustkowiu. Valerie czuła, że ma wobec niego dług wdzięczności za tak wiele rzeczy. Sama wybrała zło zamiast dobra, a on i tak stał przy niej, poświęcając samego siebie, by ją chronić przed Wilkiem i ocalić przed nią samą. Złamała Henry'emu serce dla swej miłości do Petera - kogoś, kto zawsze brał wszystko bez pytania. Jakże mogła nie dostrzec, jakie stabilne i bezpieczne byłoby życie z Henrym? Gdy to wreszcie pojęła, ogarnął ją cichy spokój. Valerie, która nigdy nikogo nie potrzebowała, czuła, jak maleńka pustka otwiera się w niej i powiększa wraz z każdym krokiem galopującego w dal rumaka Henry'ego. Valerie biegła. Jej stopy na przemian zapadały się w śnieg albo natrafiały na kruchą powierzchnię zmrożonej ziemi; jej nogi pracowały rytmicznie, odruchowo, niosąc ją przez zawieruchę. Była pewna, że u babci dzieje się coś bardzo złego... Choć i tak teraz nic już nie było takie, jak należy. Coś się działo, coś mrocznego, a ona musiała tam dotrzeć, ponieważ nie miała siły, żeby trzymać się od tego z dala. Nie zatrzymała się w polu, żeby rozmyślać o Lucie, ani w zagajniku, by wspominać Claude'a. Jej serce nie trzepotało z emocji, gdy mijała Wielką Sosnę. Jej straty, jej przeszłość. Miejsca nie do rozpoznania w jednolicie okrywającej je bieli. Valerie nie przystawała, żeby się rozglądać, lecz zamiast tego pozwalała się nieść pędowi palącej potrzeby. Minęła rzekę zamarzniętą w gładką pokrywę niczym miska z mlekiem. Usłyszała, jak lód trzeszczy, kiedy upadła na niego gałąź. Na koniec dotarła do Lasu Czarnego Kruka. Była już niedaleko domku pod drzewem, niecałe sto metrów, lecz ścieżka, którą chadzała tyle razy, teraz zdawała się nie mieć

końca. Valerie wciąż była nieco oszołomiona po uderzeniu w głowę, więc rozbielony świat dokoła niej na przemian wyostrzał się i rozmazywał. Jedynymi odgłosami, jakie słyszała, były podmuchy wiatru gwiżdżącego wśród zmarzniętych konarów. Rozejrzała się. W zaroślach nie było nic. Nic przed nią prócz tego, dokąd zmierzała, i nic za nią poza tym, co minęła. Wiatr w okamgnieniu nanosił na ziemię czyste karty śniegu. Valerie szła naprzód. Jej kciuki pobielały od ściskania koszyka, zamszowe buty przesiąkły zimnem. Kaptur długiej czerwonej peleryny okalał jej bladą twarz o różowych policzkach. Instynktownie wiedziała, gdzie stawiać stopy, tyle razy w przeszłości pokonawszy tę trasę. A jednak zdawało jej się, że zbyt ciężko idzie jej posuwanie się naprzód, jak gdyby pływała w oleistej mazi. Powietrze kłuło ją, rześkie i nieruchome, a na tle szarego nieba wiły się gałęzie drzew. Brakowało zapachów; nawet jej zmysły zamarzły. Na mrozie palce straciły czucie, a oczy nie widziały. Śnieg zaczął sypać tak gęsto, że wszystko, co znajdowało się dalej niż na półtora metra od niej, rozpłynęło się we wszechobecnej bieli. Valerie nie miała nawet pewności, czy jest przytomna. Wyczuwała ledwie słyszalny poszum wśród drzew. Od czasu do czasu coś trzasnęło, lecz kiedy się oglądała, niczego nie było widać. A jednak czuła, że jest za nią coś, co się zbliża. Wytężyła słuch, starając się zachowywać cicho, nawet gdy przyspieszyła kroku i zaczęła biec. „To zwierzę". To na pewno jakieś zwierzę. „Przecież jest dzień", upomniała samą siebie. „To nie może być Wilk". Tak. Coś tam było. Nie miała wątpliwości. Słyszała to. Coraz głośniej i głośniej. Bliżej.

Zwolniła kroku. Powiedziała sama sobie, że się nie obawia. To mogła być Suzette, która wybiegła za nią, zaniepokojona tym, w jaki sposób Valerie opuściła dom. Albo Henry chce jej oznajmić, iż zostaje. Ale... mógł to być Wilk w swej ludzkiej postaci. Cokolwiek tam było, uznała, że nie może okazać się straszniejsze niż to, z czym już miała do czynienia. Odwróciła się zrezygnowana, gotowa stawić czoło mrocznemu przeznaczeniu. To, co ujrzała, sprawiło, że ścisnęły się jej wnętrzności i omal nie padła na kolana. Ciemna postać wyłaniająca się ze śnieżycy przywróciła ją z powrotem do życia, wyrwała z otępienia. Zatoczyła się kilka kroków do tyłu, ale nie mogła już iść dalej. To był Peter, jej Peter, idący tropem dziewczyny, którą kochał - tej, bez której nie potrafił żyć. Jego czarna koszula była podarta, postradał gdzieś płaszcz. - Valerie, dzięki Bogu, że nic ci się nie stało. Jego twarz lśniła od mrozu. Był piękny, ze śniegiem na rzęsach skrzącym się jak diamenty, z chłodnym rumieńcem na policzkach, wilgotną czerwienią warg. Podszedł do niej chwiejnym krokiem. - Muszę cię opuścić. - Jego oddech był urywany i niespokojny. - Nie będziesz ze mną bezpieczna. Czymkolwiek był, nie mógł być zły. Zdumiewająca i straszliwa myśl pojawiła się w głowie Valerie, usuwając w cień wszelkie inne. - Peter... Podeszła do niego z wyciągniętymi ramionami. Wreszcie zatopili się w sobie, splatając ciała. Jej zimne palce ogrzały się na jego policzku, a jego ręce wsunęły się pod szkarłatną pelerynę. Wiatr rozwiewał jej długie jasne włosy. Gdy tak stali otuleni bielą, odcinając się od niej czernią i czerwienią,

istniało tylko ich dwoje. Nic więcej, nigdzie. Valerie wiedziała, że już nigdy się z nim nie rozstanie, że stanowią jedność i że będzie do niego należeć na zawsze. Nie dbała o to, czy jest Wilkiem, czy nie. A jeżeli on jest Wilkiem, to ona też się nim stanie. Dokonała wyboru i przybliżyła wargi do jego ust.

30 Peter? - Valerie odsunęła się o krok. Jego twarz była fioletowa od sińców, a nad jednym okiem pojawiło się jaskrawoczerwone rozcięcie. Chłopak wyciągnął ręce do Valerie, lecz ona zesztywniała, intensywnie w coś wpatrzona. W jego dłonie... Obie dłonie. Nosił żołnierskie rękawice. Przywołała w myślach obraz Wilka, jego łapę, którą sparzył, sięgając na poświęconą kościelną ziemię. - Dzięki Bogu, nic ci nie jest - odezwała się, napominając samą siebie, że to i tak nie ma znaczenia. Rozgarnął butem ziemię, po czym podniósł wzrok na dziewczynę. Padający śnieg skrzył się, odbijając się białymi plamkami w jego ciemnych oczach i rozjaśniając je. - Gdzie byłeś? - odważyła się spytać. Dopiero wtedy Peter mógł dostrzec lęk, odbijający się na jej twarzy niczym migotanie dogasającego płomienia. - Zamknęli mnie w tym swoim czymś, tym głupim metalowym słoniu - bronił się, czując wzbierającą urazę. Valerie spojrzała w jego ciemnobrązowe oczy, które tak dobrze znała, a potem znów na sińce plamiące jego skórę. - Nie wierzysz mi? - spytał, podchodząc bliżej. Pragnął, by mimo wszystko mu zaufała. - Nie zbliżaj się do mnie - powiedziała. Zdumiała ją siła jej własnego głosu. Nie czuła się silna, raczej słabsza niż kiedykolwiek wcześniej. Strach przygniatał jej serce. Kiedy Peter spróbował dotknąć jej twarzy, pochyliła się i wsunęła dłoń do cholewy buta. Usiłowała być dzielna i, by pokonać uczucie bezradności, wymachiwała przed sobą nożem, cofając się. - Proszę, nie podchodź - błagała. Lecz wtedy on podszedł jeszcze bliżej. Valerie zaś niespodziewanie ujrzała, że jednak jest zdolna do czynu - zobaczyła przed sobą nóż i jaskrawą krechę

czerwieni na jego skórze. Zwinął się wpół z bólu. Odwróciła się i spróbowała oddalić, zanim miałby szansę podnieść wzrok. Plątanina sękatych drzew stała się rozmazaną plamą, gdy Valerie biegła, odczuwając naraz wszystkie możliwe emocje i zupełny ich brak. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że płacze, tracąc dech, póki nie stwierdziła, że nie jest w stanie dalej biec. Zatrzymała się, a tętno pulsowało jej w skroniach. Patrzyła, jak jej łzy przebijają gładką powierzchnię śniegu, zapadając się aż do skrytej pod nim ziemi. Powoli odwróciła się. Czy Peter zniknął, czy to śnieg padał zbyt gęsto, by mogła go dojrzeć? „To bez znaczenia", stwierdziła. Będzie biegła dalej; zebrała się w sobie, by przyjąć wszystko, cokolwiek ją czeka. Odwróciła się w stronę chaty babci, w kierunku ciemnego lasu. - Babciu? Valerie tłukła pięściami w drzwi. - Wpuść mnie! - Naciśnij klamkę, kochanie - usłyszała z wnętrza domku pod drzewem. Valerie usłuchała. Wpadła do środka i natychmiast zatrzasnęła za sobą drzwi oraz zamknęła je na łańcuch. Odstawiła koszyk i ciężko opadła na pleciony bujany fotel, rozglądając się po izbie, którą tak dobrze znała. To zawsze było dla niej miejsce zaklęte, las w środku chaty, gdzie wszystko rozkwitało bujne i piękne; tutaj naturze wolno było podążać własną drogą. Garnek z potrawką bulgotał na ogniu. Chata była spokojna jak z obrazka. Jakże dziwne się zdało, że nic się nie zmienia w domu babci - tak jakby wkroczyła do całkowicie odizolowanego miniaturowego

świata. Izba była skąpana w blasku z paleniska, Valerie nie dostrzegła jednak babci. - Czy dobrze się czujesz? - zawołała w kierunku sypialni. Babcia nie odpowiedziała, więc dziewczyna uznała, że powinna się wytłumaczyć. - Miałam koszmarny sen. Poczuła się niemądra, mówiąc to na głos, ale jej zakłopotanie rychło przerodziło się w grozę. Zamrugała, gdy mroczny cień przemknął obok, kierując się do sypialni. Poszła za nim i stanęła nieopodal łóżka babci. Kolejny krok, i jeszcze jeden, aż wreszcie znalazła się na tyle blisko, żeby zerknąć przez przejrzyste jedwabne zasłonki. Kiedy się nachyliła, ujrzała wreszcie to, czego w głębi serca zawsze się spodziewała. Strach chwycił ją za gardło. Bystre oczy zalśniły złotem w ciemnościach, przerażając swoim widokiem. Wilk. Jednak w tej chwili zapłonęła zapałka i świeca oświetliła twarz babci. To nie było oblicze Wilka - ani teraz, ani nigdy wcześniej. To była tylko babcia. - Za chwileczkę wstanę - powiedziała. Przez zasłony Valerie ledwie widziała kobietę pocierającą oczy i wygładzającą nocną koszulę. Wsparła się o nocny stolik, starając się zapanować nad emocjami. Podniosła rękę, żeby dotknąć głowy w miejscu, gdzie została ranna. - Ja... - Valerie zadrżała i napomniała samą siebie, żeby nie dać nic po sobie poznać. - Myślę, że Wilk gdzieś tu jest. Babcia nie wydawała się tym zaniepokojona. - Wszystko w porządku, kochanie - odparła głosem spokojnym jak jezioro o świcie. - Jesteśmy tutaj bezpieczne. Potrawka się gotuje. Pamiętaj, że „wszystkie smutki..."

- „...stają się mniejsze z chlebem" - dokończyła szeptem Valerie. Bez przekonania nabrała chochlą potrawki do miski i dołożyła drew do ognia. Babcia zaśmiała się. Jej twarz wyglądała dziwnie przez zasłony, jej głos brzmiał inaczej, jej śmiech był czymś nowym. „Ale to ta sama osoba", powtórzyła sobie Valerie. „Z pewnością". Jednak głos babci wydawał się stłumiony i niski, niemal męski. - Zgadza się. Jedz, moja droga. Dziewczyna nie była głodna, ale nie chciała okazać niewdzięczności. Czuła się dziwnie. Przy babci zwykle potrafiła zachowywać się naturalnie. Gdy tylko niechętnie uniosła łyżkę z potrawką do ust, coś trąciło ją w nogę. Serce jej zamarło. Lecz był to tylko czarny kot babci. Valerie sięgnęła w dół i podrapała go jedną ręką po aksamitnych uszkach. Ale to nie pieszczoty zapragnął kot. Oblizał sobie pyszczek, łypiąc na miskę parującej potrawki na kolanach dziewczyny. Oczy Valerie rozszerzyły się, gdy poczuła, że izba zaczyna wirować. - Kręci mi się w głowie... - odezwała się i urwała. Potem spojrzała na samotny listek laurowy, unoszący się na powierzchni rzadkiej potrawki, przysłaniający twarde mięso poniżej. - Co to jest? Podniósłszy zamglony wzrok znad miski, Valerie zobaczyła, że babcia celowo stoi za zasłoną. Widziała tylko zarys jej postaci, jej ciało wydawało się bezkształtne pod nocną koszulą, a twarz była ukryta. Odwróciła się, kiedy zobaczyła, że babcia zdejmuje koszulę, lecz spojrzała ponownie, gdy zasłony rozsunęły się i postać zaczęła iść w jej stronę.

Nie poruszała się jak stara kobieta; jej krok był nazbyt zdecydowany. Oczy dziewczyny rozszerzyły się, gdy rozpoznała rysy twarzy. To był ktoś inny niż babcia, lecz jej umysł nie potrafił pogodzić się z tym, co podpowiadały jej oczy - osobą, która przed nią stała, był jej ojciec. Tak, to był jej ojciec, a jednak nie był to ten człowiek, którego znała. Jak gdyby coś przebrało się za niego, niczym motyl usiłujący uchodzić za poczwarkę, którą niegdyś był. Budził lęk, potężny i dominujący jak jeszcze nigdy dotąd. Twarz należała do Cesaire'a, lecz oczy były oczami Wilka, którego spotkała wcześniej. Głos uwiązł jej w gardle. A przecież miała tyle pytań. - Ojcze...? Twarz Cesaire'a posmutniała. - Tak mi przykro - powiedział. Nagle jego głos zabrzmiał całkiem jak dobrze znany głos ojca. - Ona... nie żyje. „Nie żyje?". Cóż takiego było w tym głosie, co kojarzyło się z czymś innym niż smutek? Coś niemal jak wyrzuty sumienia, żal... poczucie winy. Z nutą triumfu. „Co tu się wydarzyło?". - Nie miałem wyboru... Ona w końcu uświadomiła sobie, czym jestem. „Obudź się. To tylko sen. Obudźże się!". - Co takiego? To nie może być prawda. Tatku, nie. Valerie zaśmiała się nerwowo. Nie będzie mu wierzyć; nie może. - Ty żartujesz... - Chciałbym, żeby tak było... Nagle wyraźnie ujrzała, co wyzierało z tych oczu. Wstyd. A potem spostrzegła jego dłoń - oparzoną. Tak jak łapa Wilka, którą sięgnął za bramę. Pragnęła wierzyć, że ten mężczyzna to nie jej tatko, on przecież był dobrym człowiekiem. A jednak nie mogła już

dłużej zaprzeczać. Była tutaj uwięziona z Wilkiem, osaczona przez jego zło. - Ojcze. Nie... - wyjąkała, wiedząc, że jej protest niczego nie zmieni. Nie miała tu nic do powiedzenia. Nigdy nie miała w tej kwestii nic do powiedzenia. - Jak... mogłeś? Jak mogłeś to zrobić? Cesaire wpatrywał się w podłogę, lecz wkrótce na nowo przybrał postawę znacznie potężniejszego człowieka niż ten, którego dotąd znała. - Valerie, tak bardzo cię kocham. Chciałem, żebyś miała normalne dzieciństwo. Wiodłem więc podwójne życie. Ukrywałem się pośród tłumu. Żyłem skromnie. - Zaczął krążyć po izbie, wyrzucając z siebie słowa. - Próbowałem wytrzymać, ale wszyscy tak bardzo mną gardzili. Nawet moja własna żona. Nie mogłem już dłużej tego znieść. Zadowalałem się ledwie ochłapem tego, co mi się należało, i nie byłem w stanie dłużej tego robić. Uznałem, że pora wyruszyć do miasta... Na bogatsze łowiska. Cesaire powarkiwał; biła od niego przerażająca, przemożna siła. Valerie poczuła, że coś ją do niej przyciąga... Wzięła głęboki wdech, aby się opanować. Czuła coś więcej niż sam strach. Jej odczucia były o wiele bardziej skomplikowane; to było coś, czego nie potrafiła pojąć. - A więc dlaczego po prostu nie odszedłeś? - Ponieważ kochałem was, dziewczęta, i chciałem, żebyście poszły ze mną. Żeby dzielić bogactwo. - Ale musiałeś czekać na krwawy księżyc. - Zadrżała, gdy fragmenty okropnej prawdy złożyły się w całość. Nie chciała mieć nic wspólnego z tym człowiekiem, ale musiała przez to przejść, spróbować opanować wściekłość i zrozumieć. - Tak - odparł, zadowolony z jej starań. - Prawem pierworództwa dar przechodzi najpierw na moją starszą córkę. Wiedziałem, że Lucie kochała Henry'ego, więc podrobiłem list

i poszedłem do niej jako Wilk. Powiedziałem jej, że Henry już poprosił o twoją rękę, ale że mogę jej ofiarować coś lepszego. Jej prawdziwą moc. Valerie miała poczucie, jakby unosiła się w powietrzu; jej ciało było gdzieś daleko. - Jednak kiedy przemówiłem do niej pod postacią Wilka mówił dalej Cesaire - ona mnie nie zrozumiała. Wszelkie moje potomstwo, w którego żyłach płynie moja krew Wilka, byłoby zdolne, by mnie rozumieć. W jednej chwili wszystko nabrało sensu. Lucie nie mogła być moją córką. Wasza matka mnie okłamała. Ale ty już to wiesz, Valerie. Ugięły się pod nią kolana. Podejrzewała prawdę, lecz zbyt się lękała, by wypowiedzieć ją na głos. Tak czy owak to nie miało znaczenia; bez różnicy, kto był jej ojcem - Lucie nadal była jej siostrą. I została zamordowana. - Wyglądała tak pięknie tamtej nocy, w swojej najlepszej sukience. Po tych wszystkich latach, kiedy byłem taki ostrożny, taki zmyślny, straciłem panowanie nad sobą. Valerie powoli skinęła głową, nareszcie pojmując prawdziwą naturę ojca. To, co zawsze uważała za słabość, było w rzeczywistości skrywaną siłą. - Dokonałeś zemsty na matce. - I na jej kochanku - dopowiedział z upiorną dumą, krążąc po izbie. Valerie poczuła zapach ojca. Był leśny i piżmowy niczym korzonki cebuli i gałka muszkatołowa. - Mój ojciec także był Wilkiem. Nasz zapach, woń wilkołaka, wciąż utrzymuje się na jego ubraniach. - Cesaire szarpnięciem otworzył wieko kufra, chwycił jedną z koszul swego ojca, podniósł do nosa i głęboko wciągnął powietrze w nozdrza. - Moja matka dowiedziała się, co to oznacza, dopiero na moment przed śmiercią.

Zazgrzytał zębami, zaciskając szczękę. Valerie zauważyła, że ojciec z trudem powstrzymuje łzy. - Kochałem zarówno moją żonę, jak i córkę. Bo ona była moją córką. Nigdy nie miałem zamiaru ich skrzywdzić. Upuścił koszulę z powrotem do kufra. To nie była prawda. Zamierzał je skrzywdzić i uczynił to. Valerie zrobiła krok w stronę swojego koszyka. - Chodź ze mną. - Odwrócił się ku niej. - Jedno ugryzienie i będziesz taka jak ja. - Czemu mnie nie zmusisz? - wyrzuciła z siebie. - Potrzebuję cię jako sprzymierzeńca, nie jako niewolnicę - odparł, jak gdyby w całej tej sytuacji chciał się zachować rycersko. - Ja nie zrobię tego, co ty. Nie potrafię. - Tak, potrafisz, Valerie. Moja krew już krąży w twoich żyłach. - Górował nad nią, narzucając jej prawdę z ponurym i groźnym uśmiechem. - To dar. Dar, który mój ociec dał mnie, a który teraz ja mogę przekazać tobie. Jestem silniejszy od niego. Ty zaś będziesz silniejsza nawet ode mnie. Valerie poczuła, jak łatwo byłoby się poddać. - Świat będzie leżał u naszych stóp. Staniemy się niezwyciężeni - mówił mrocznym, kuszącym głosem. Usiłowała się opierać. Jednak teraz, po wszystkich przejściach, po wszystkich zdradach, pragnęła już tylko, żeby ktoś się o nią zatroszczył. „To byłoby takie łatwe". Jej myśli powróciły do osób, które naprawdę się o nią troszczyły - matki, siostry, babci. Do całego dobra, które przecież istniało, do dobra, którego zaznała zeszłej nocy na kościelnym dziedzińcu. Do potęgi miłości. Bycie Wilkiem nie leżało w jej naturze - tyle wiedziała na pewno. - Musi istnieć Bóg - zebrała się na odwagę - ponieważ ty jesteś Diabłem. - A ty jesteś córką Diabła - zaśmiał się szyderczo.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, zobaczyła, że Cesaire przechylił głowę, nasłuchując jak pies... Jak wilk. Jej spojrzenie pomknęło ku drzwiom, kiedy ostrze siekiery przedarło się przez drewno, rozłupując zamek. Drzwi otworzyły się z hukiem i ukazał się w nich Peter. Jednym rzutem oka Cesaire ocenił sytuację, dostrzegając to, co na pierwszym planie, nieco dalej oraz w tle; Valerie poznała to po sposobie, w jaki poruszały się jego oczy. - Nie wydajesz się taki straszny, kiedy świeci słońce wyszeptał z pasją Peter. Natarł na Cesaire'a z siekierą. Valerie odetchnęła z ulgą; oto wszystko się zakończy. Ale jej ojciec podniósł ręce, poruszając się szybciej niż jakikolwiek człowiek, i zatrzymał ostrze o cal od swojego czoła. - Skąd wiedziałeś? - warknął z twarzą wykrzywioną gniewem. Valerie cofnęła się pod ścianę, przyciskając dłonie do szorstkiego drewna. Cóż mogła zrobić? Czuła się zamroczona z powodu rany na głowie i przez aromat potrawki. Zobaczyła, że po drugiej stronie izby Peter wdał się w walkę z Cesaire'em, rzucając się naprzód; koszula wpijała się w jego muskularną szyję naprężoną z wysiłku. Obaj mężczyźni mocowali się ze sobą w milczeniu, jednak była to cisza pełna napięcia, przepełniona żądzą mordu. Cesaire zadał Peterowi silny cios. Obłoki kurzu wzbijały się z drewnianej podłogi. Peter skoczył na Cesaire'a, zamachnął się i trafił go w szczękę. Valerie nawet się nie skrzywiła; całą jej istotą zawładnął odruch zabijania. Cesaire nie był już ojcem, człowiekiem ani Wilkiem; był jedynie wcieleniem zła, które należało unicestwić. Peter uniósł broń obiema rękami, żeby grzmotnąć nią w czaszkę starszego mężczyzny, lecz ten w ostatniej chwili uchylił się, okręcając napastnikiem i ciskając nim przez izbę,

aż ten, padając, roztrzaskał półki obok krosna. Szklane słoje rozbiły się na podłodze, a Cesaire przyskoczył do leżącego, kopiąc go zajadle raz za razem. - Ojcze? Cesaire zatrzymał się i pomału odwrócił twarzą do Valerie. Jego córka wyglądała jak obraz, niczym dziewczyna z baśniowych opowieści. Tak jak niegdyś wydawał się jej idealnym ojcem, tak teraz ona stała się dokładnie taką córką, jaką zawsze pragnął widzieć. Kaptur czerwonej peleryny miała luźno zarzucony na głowę i trzymała przed sobą koszyk. - Mam coś dla ciebie - powiedziała głosem miękkim jak jedwab. - Co to jest? - Wpatrywał się w nią, zauroczony, lecz wahał się do niej podejść. - Pokażę ci - odparła, przemawiając do niego łagodnie. Cesaire obejrzał się na Petera, leżącego na podłodze, po czym znów z dumą spojrzał na córkę. - Pokaż mi to. - Otarł sobie usta kawałkiem tkaniny. Dziewczyna wyciągnęła koszyk, lekko go odkrywając. Gdy Cesaire zajrzał do środka, Valerie zerknęła na Petera, a następnie przeskoczyła spojrzeniem na siekierę leżącą ledwie o dwa kroki dalej, wydając mu polecenie. Cesaire, pochylając się, aby dojrzeć, co znajduje się w koszyku, nie zauważył niewiarygodnie szybkich ruchów chłopaka. Peter wziął potężny zamach i wykorzystał impet, żeby wpakować siekierę w plecy Cesaire'a, rozłupując mu łopatkę tak, że sterczała niczym przekrzywione anielskie skrzydło. Cesaire cofnął się, rozjuszony, i obiema rękami sięgnął za siebie, aby wyjąć siekierę. Wstrząsnął nim groźny warkot, wydobywający się skądś głębiej niż z gardła, aż struny głosowe zawibrowały niczym szarpnięte gumowe taśmy. To

tkwiąca w nim bestia walczyła, żeby przez ludzką powłokę wyrwać się na zewnątrz, lecz Valerie działała szybko. - Przyniosłam ci to. Podniosła chusteczkę, odsłaniając to, co chowała w koszyku. Dłoń Solomona z chwytającymi powietrze palcami znieruchomiałymi w pośmiertnym stężeniu. Uniosła głowę i ujrzała przerażony wzrok ojca. „O ileż łatwiej byłoby stać się bestią, niż przez to przechodzić", pomyślała Valerie. Zanim Cesaire zdążył zareagować, uczyniła krok, którego nie mogła już cofnąć. Chwyciła zesztywniałą dłoń i wbiła ostre, długie srebrne paznokcie w jego brzuch. Zmusiła się, żeby przytrzymywać ją tam nieruchomo, podczas gdy srebro wnikało w jego ciało. Na mgnienie oka uchwyciła jego spojrzenie niczym przelotny błysk w lustrze. Słyszała jego oddech ciężki jak u dziecka. A potem upadł, martwy na zawsze, na wieki. Valerie stała z oczyma pełnymi łez; jej świat leżał w gruzach. Peter podszedł do niej i otoczył ramionami jej drobną postać, przytulając ją, póki jej furia nie zaczęła mijać. Valerie wpatrywała się nie w truchło bestii, która zabiła tyle osób bliskich jej sercu, lecz w ciało swego ojca. Czuła się zdruzgotana: nic już nie zostało. - Zabierz mnie stąd. Proszę. Peter wziął ją za rękę, ale skrzywił się, gdy ujęła go pod ramię. Odsunął się. - Co się stało? - Patrzyła na niego pytająco, gdy podciągał poszarpany rękaw. - Ugryzł mnie - syknął Peter, z trudem wypowiadając słowa. Na jego ramieniu widniał ślad po ugryzieniu, głęboki i jątrzący się, a piekielna zaraza już ścinała krew. Popatrzyli po sobie nawzajem, rozumiejąc, co to znaczy.

- Peter... - Valerie stała bez ruchu, oszołomiona. Pokręcił głową, nie chcąc uwierzyć. - Kiedy wstanie krwawy księżyc, będę tym samym, co on. Bestią. - Peter wybiegł z chaty, na wpół schodząc, a na wpół staczając się po schodach, wstrząśnięty wzbierającą w nim trucizną. Valerie poszła za nim, gdy zataczając się z potwornego bólu, brnął przez śnieg. To był jeden z tych magicznych dni, kiedy księżyc wciąż pozostaje widoczny na błękitnym niebie rozświetlonym promieniami słońca. Śnieżyca odeszła. Śnieg przyczepiał się do butów, usiłując ich zatrzymać. Peter upadł na kolana, a Valerie przyklękła przed nim. Desperacko wyciągnęli ku sobie ramiona. Łzy płynęły strumieniem po twarzy dziewczyny, gdy ich usta się odnalazły. Rozpostarłszy jej pelerynę na śniegu, Peter ułożył ją na tej plamie czerwieni pośród śnieżnej bieli. Śnieg zachrzęścił, gdy w niego upadli; mróz obejmował ich rozgorączkowane ciała. Świadomi grozy tego, czego właśnie dokonali, dali się ponieść przypływom wstydu i poczucia triumfu. Peter zrobiłby dla niej wszystko, a ona w niego zwątpiła. Teraz pozostało już tylko jedno. Kochać go. Jego ciężka dłoń sunęła po jej ciele, odnajdując ją. Ona odpowiedziała tym samym, a prowadziły ją jego ręce. Zaplątani w siebie nawzajem, przynieśli sobie wzajemnie ciepło w zimnym świecie. Powoli brnęli do na wpół zamarzniętej rzeki. Peter ciągnął na taczce zwłoki nakryte tkaniną, a Valerie przystawała, by zbierać najładniejsze, najgładsze kamienie. - Nie mogą nigdy znaleźć jego ciała. Zostałabyś uznana za czarownicę. Wyciągnął rękę, żeby dotknąć twarzy dziewczyny. Poważnie skinęła głową.

Na pomoście odwróciła się, kiedy Peter układał zwłoki w łódce, a potem robił głębokie nacięcie w brzuchu Cesaire'a. Podawała mu kamienie, jeden po drugim, spoglądając w inną stronę. W mroźnym powietrzu kamienie podzwaniały, zderzając się ze sobą; w uszach Valerie te ciche dźwięki brzmiały jak krzyki. Jednak po chwili znalazły się we wnętrzu ciała Cesaire'a i hałas, jaki czyniły, stał się ciepłym i stłumionym odgłosem. Sięgając po ostatni kamień, Valerie podniosła go do ust. Był zimny w dotyku i sprawiał, że poczuła mrowienie na wargach. Wręczyła go Peterowi, po czym nawlokła czarną nić i podała mu igłę. Gdy chłopak zakończył pracę, wsiedli do łódki i wypłynęli na środek rzeki. Koszula Cesaire'a furkotała na wietrze, odsłaniając nierówną linię szwu i jego zdeformowany brzuch wypełniony kamieniami. Peter pochylił się nad zwłokami, lecz Valerie powstrzymała jego dłoń. Myślała o ojcu, jakiego znała - zabawnym, łagodnym człowieku, który nalewał gorącej wody do jej kąpieli, który nauczył ją, jak opatrywać ranę, który się śmiał, uciekając, gdy strącili gniazdo szerszeni. „Tatku, tatku, gdzie się podziałeś?". Łódź kołysała się, a stukot kamieni przypominał bicie serca. W końcu Valerie skinęła głową Peterowi, który delikatnie podniósł ciało jej ojca i zsunął je do rzeki. Zanurzyło się powoli, a jako ostatnia znikła pod wodą jego ręka w ostatnim pozdrowieniu dla córki, którą tak uwielbiał. Peter powiosłował z powrotem do pomostu i Valerie wysiadła. Odwróciła się, lecz on już odpływał. - Peter? Nie potrafił na nią spojrzeć. Zamiast tego wbił wzrok w swoje zatrute ramię.

- Mógłbym ci zrobić coś okropnego - ostrzegł ją ponuro. Muszę cię opuścić. Nie będziesz ze mną bezpieczna, dopóki się nie nauczę panować nad sobą. - Poczekam na ciebie. Wreszcie, czując siłę własnego postanowienia - i jej postanowienia - odwrócił się do niej, chcąc jeszcze przez moment chłonąć jej widok. - Myślałem, że tak powiesz. Peter nie był w stanie dłużej na nią patrzeć; zwrócił się w stronę szarej rzeki i nieba, swej pustej przyszłości. Valerie odprowadzała go wzrokiem, gdy znikał w dali, póki nie dało się już rozróżnić jego łódki wśród fal. Sama zaś ruszyła w drogę powrotną do domu, żeby tam czekać na swoją miłość... Na Wilka.

Podziękowania Chciałabym podziękować DAVIDOWI LESLIEMU JOHNSONOWI I CATHERINE HARDWICKE za stworzenie magii. JENNIFER DAVISSON KILLORAN, JULIE YORN, MICHAELOWI IRELANDOWI, ALEXOWI MACE'OWI ORAZ ZESPOŁOWI Z WARNER BROS, za ich niezachwiane poparcie. MARCUSOWI ANDERSSONOWI, NIKKI RAMEY, PATRICKOWI SANCHEZOWI - SMITHOWI I ADRIANIE STIMOLI za ich zachęty i cierpliwość w toku pracy nad licznymi szkicami. Jak zawsze, mam wielki dług wobec CARROLL CARTWRIGHT I MARY GORDON, które wszystkiego mnie nauczyły. Chciałabym też złożyć specjalne podziękowania ERIN STEIN, MOJEJ REDAKTORCE W LITTLE, BROWN za podjęcie ryzyka i za to, że była tak znakomitą przewodniczką.