Siergiej Sadow Rycerz Zakonu 01 Spadkobierca Zakonu 01 t 2

SIERGIEJ SADOW

RYCERZ ZAKONU KSIĘGA I TOM II

SPADKOBIERCA ZAKONU TŁUMACZYŁA

EWA SKÓRSKA

Rozdział 6 Ocknąłem się, słysząc rozmowę tuż obok mnie. Postanowiłem na razie udawać, że nadal śpię leżałem z zamkniętymi oczami, próbując zorientować się, gdzie jestem. - Jak on się czuje? - zapytał męski głos. - Teraz już dobrze. Jak się obudzi, będzie mógł wyjść - odparł drugi. - A nie można by go obudzić? - W żadnym razie! Wtedy cała kuracja zdałaby się psu na budę! - Ale pytają o niego w magistracie! Sekretarz Alfonsjo już trzy razy po niego posyłał! - Magistrat i Alfonsjo mogą zaczekać. Dopóki mój pacjent nie będzie zupełnie sprawny, nigdzie nie pójdzie. Aha, czyli jeden z nich to lekarz... - Bardzo oberwał? Teraz wygląda na zdrowego. - Teraz! Trzeba go było widzieć dwa dni temu! Dwa dni?! Więc leżę tutaj całe dwa dni?! Z wielkim trudem powstrzymałem się od zerwania się z łóżka. - ...rana na nodze, kłuta rana lewej ręki, pierś i boki jak jeden wielki siniak, a do tego duża utrata krwi! Zdumiewające, że w ogóle zdołał walczyć z takimi obrażeniami! Jeśli oczywiście to wszystko, co mówią, to prawda. - Prawda, widziałem na własne oczy. Sam jeden powstrzymał oddział najemników, nie pozwalając im otworzyć bramy. - Ale to przecież dzieciak! - Ci zdrajcy, którzy przeżyli, twierdzą, że to nie dzieciak, lecz sam diabeł! - To zwykły człowiek, jak wy czy ja! Wiem to najlepiej, leczyłem go! O, ileż trudu mnie to kosztowało! - Dlaczego? - zdumiał się rozmówca lekarza. - Przecież leczyłeś już groźniejsze rany? - Owszem, ale jeszcze nigdy nie spotkałem człowieka tak odpornego na magię! - Odpornego? - Nie do końca oczywiście, bo wtedy nie zdołałbym wyleczyć go tak szybko, ale jednak... - Wydawało mi się, że przy tych słowach lekarz spochmurniał, ale nie otwierałem oczu, żeby to sprawdzić. - A w pewnym momencie odniosłem nawet wrażenie, że ktoś mi

pomaga. To tak, jakbyś wtaczał głaz pod górę i w najtrudniejszej chwili ktoś ci dopomógł... a może tylko mi się zdawało...? - Dziękuję, Mistrzu. - Nie ma za co. Zawsze do usług. - W głosie maga dało się słyszeć ogromną ulgę. - Gdy byś mnie posłuchał - wtrącił się Derron - nigdy by do tego nie doszło. Mogłeś w pierwszym ataku unieszkodliwić jedną trzecią ich sił, a potem rozprawić się z resztą. To nie, wolałeś bawić się w szlachetność i nikogo nie zabić. No to się doigrałeś. - Ilu ludzi zabiłem? - Nie myśl o tym - powiedział szybko Mistrz. - Pomyśl, ilu ludziom uratowałeś życie, nie dopuszczając do otwarcia bramy. To mnie trochę uspokoiło. - Gdzie teraz jestem? - W szpitalu. Zostałeś bohaterem - uśmiechnął się Derron. - Tylko uważaj, nie pusz się za bardzo... I lepiej otwórz oczy, wystarczy tego udawania. Posłuchałem rady, otworzyłem oczy i rozejrzałem się. Obok mnie stało dwóch mężczyzn: jeden najwyraźniej wojskowy - miał niebieski płaszcz oficera gwardii i miecz przy pasie. Chyba gdzieś go widziałem... Już wiem! To kapitan, który dowodził wsparciem i wtedy, przy bramie, podbiegł do mnie razem z Ronem. Czyli ten drugi to lekarz, chociaż ma na sobie nie biały fartuch, lecz zielony. Aha, Mistrz mówił, że zielony kolor w tym świecie to kolor życia... - Oho! Nasz przyjaciel już się obudził. - Lekarz podszedł do mojego łóżka. - Jak się czujesz, mały? Postanowiłem nie obrażać się za „małego" i odparłem: - W porządku, gotów do pracy i walki. Mogę wstać? - Oczywiście. Jesteś już prawie zdrowy - a z jakiej racji mielibyśmy zdrowego człowieka trzymać w łóżku? Masz tu ubranie, elf ci je przyniósł. Tamto nadawało się tylko do wyrzucenia. W tym momencie spostrzegłem, że leżę w łóżku całkiem nagi. Zerwałem się i ubrałem, brakowało tylko mojego miecza i obręczy. - Tego szukasz? - Kapitan podał mi szerkon w pochwie i rycerską obręcz. - Uznałem, że nie należy takich rzeczy zostawić bez opieki i zabrałem je. - Bardzo dziękuję. - Przypasałem miecz i włożyłem obręcz. - Pamiętam was... To wy jesteście tym kapitanem, który dowodził gwardzistami. - Jak mnie zapamiętałeś? - zdumiał się. - Przecież od razu straciłeś przytomność?

- Nie od razu. A że zapamiętałem... taki nawyk. Miałem dobrych nauczycieli. Usłyszałem śmiech Mistrza i Derrona. - Bardzo dziękuję, doktorze. Czuję się doskonale. - Nie ma za co, milordzie. - Lekarz rozpłynął się w uśmiechu. - To był dla mnie zaszczyt. Uratowaliście nasze miasto! - Jeśli to już wszystko, to zabieram waszego pacjenta. Milordzie, czekają na was w magistracie. - Poczekają - machnąłem ręką. - Najpierw chciałbym zobaczyć się z przyjaciółmi. Kapitan uśmiechnął się. - Byłem pewien, że tak powiecie, sądząc z tego, co wasi przyjaciele o panu opowiadali. No nie, dorosły człowiek, oficer, a zwraca się do mnie przez wy! Zrobiło mi się bardzo przyjemnie... Chyba bycie bohaterem bardzo mi się spodoba. - Już drugi dzień siedzą na korytarzu, jedli tam nawet obiad... - Na korytarzu? - Omal nie przewracając kapitana, wyskoczyłem z pokoju jak z procy, gonił mnie śmiech lekarza. Elwing i Ron faktycznie tkwili na korytarzu, tylko Ron zamiast swoich zwykłych łachmanów miał sznurowaną koszulę, nowe spodnie i skórzane trzewiki. Nawet się uczesał zapewne po raz pierwszy w życiu. Stali z elfem przy oknie i o czymś rozmawiali. Udało mi się podejść do nich niezauważalnie. - Ron? To ty?! Aleś się wystroił! Odwrócili się gwałtownie. - Ening! - Elf chciał mnie chyba objąć, ale powstrzymał się i tylko podał mi rękę, za to Ron, któremu obce były takie rozterki, bez wahania rzucił mi się na szyję. - Tak się przestraszyłem, jak zobaczyłem, że jesteś cały we krwi! A potem upadłeś... Ale załatwiłeś tych łajdaków! Pięciu zabiłeś, a cała reszta ranna! Czyli pięciu... Od razu zepsuł mi się humor. Elwing spostrzegł, jakie wrażenie zrobiły na mnie słowa Rona i prawem starszego dał mu lekko po karku. - Człowiek dopiero wstał z łóżka, a ty od razu się na niego rzucasz! Daj mu trochę odetchnąć. - A ty co się bijesz? Bo jak ci zaraz dam...! - Dajcie spokój, chodźmy stąd... - zaproponowałem, natychmiast zapominając o magistracie. - Eningu, mam mnóstwo wiadomości! - zawołał Ron. - Ten człowiek, no, ten, którego mieliśmy śledzić, spotykał się z innym... no, człowiekiem - z kupcem Mastisem! Wszyscy go

znają! Długo o czymś rozmawiali i tamten wyszedł stamtąd niezadowolony! - Kto? Kupiec? - Nie, tamten człowiek przyszedł do kupca, a skoro przyszedł, to wyszedł właśnie on, a nie kupiec, dlatego że kupiec był u siebie w domu i nie musiał nigdzie wychodzić. Potem jeden chłopak zajrzał do pokoju kupca przez okno - podobno Mastis chodził z kąta w kąt i klął. Nie było słychać słów, ale klął na pewno. Wyszliśmy ze szpitala i ruszyliśmy w stronę hotelu, a Ron cały czas paplał, zasypując mnie szczegółami z życia zabójcy. Chyba musiał się wygadać, udowodnić, że nie zmarnował tych dwóch dni i uczciwie odrabia otrzymane pieniądze. W ciągu całej tej tyrady Elwing uważnie oglądał niebo, z rzadka rzucając Ronowi kose spojrzenia, a ja udawałem, że ta paplanina bardzo mnie interesuje. Po co robić dzieciakowi przykrość? Ha, znalazł się dorosły! W końcu byłem tylko parę lat starszy od Rona... Wkrótce dotarliśmy do celu, gdzie już czekał na nas kapitan. - Wiedziałem, że was tu złapię, jak tylko zobaczyłem, że wychodzicie ze szpitala! - O rany, kapitanie, strasznie przepraszam! - Zakłopotany podrapałem się po głowie. Tak się ucieszyłem ze spotkania z przyjaciółmi, że na śmierć zapomniałem o magistracie! - Proszę mówić do mnie Tronten, kapitan Tronten. Wszystko rozumiem, ale mimo to nalegam, żebyście poszli ze mną. Miasto pragnie nagrodzić bohatera, który przerwał oblężenie. - To oblężenie już się skończyło? - spytałem czujnie. Gwardzista skrzywił się. - Niezupełnie... Gdy przeciwnicy zrozumieli, że zdrada została odkryta i nie zdołają potajemnie przeniknąć do miasta, wycofali się i wrócili na okręty. Nie udało im się wziąć miasta z zaskoczenia, a teraz nadciąga ku nam wsparcie miast sprzymierzonych. Na lądzie nie ma już żadnych walk, jednak flota nieprzyjaciela nadal blokuje drogę morską i nie wiadomo, kiedy odpłynie. Wiedzą, że handel jest dla nas najważniejszy, dlatego utrzymają blokadę, jak długo się da. - Czy to znaczy, że można wyjechać z miasta? - Bez problemu. Wybieracie się w podróż? - Kapitanie, muszę jak najszybciej dotrzeć do... do pewnego miasta. To dla mnie kwestia życia i śmierci. Chciałem popłynąć statkiem, ale teraz to niemożliwe. Nie mogę czekać na zdjęcie blokady drogi morskiej, dlatego chciałbym wyruszyć lądem - a im szybciej, tym lepiej.

Kątem oka spostrzegłem, że jakiś brudny oberwaniec podbiegł do Rona i szepnął mu coś na ucho. Ron skinął głową i chłopiec uciekł. - Oczywiście nie mogę was zatrzymywać, ale mimo wszystko usilnie proszę, żebyśmy najpierw poszli do magistratu. Władca Mervin pragnie was zobaczyć. - Dobrze - zgodziłem się. - To ja w tym czasie spakuję rzeczy - oznajmił elf. - Jak wrócisz, będziemy mogli wyruszyć w drogę. - Nie pójdziesz z nami? Elf uśmiechnął się krzywo. - Nie należy szokować czcigodnych władców widokiem elfa. Nie martw się o mnie. - Poczekaj... - Wyjąłem sakiewkę ze złotem. - Będzie ci potrzebny koń. Wybierz sobie najlepszego i nie krępuj się, czeka nas długa droga. I weź jeszcze luzaka do niesienia bagażu. Elwing złapał sakiewkę i skinął głową, a potem wszedł do hotelu. Spojrzałem na Rona. Chłopak z zachwytem obserwował moje poczynania, a oczy mu podejrzanie błyszczały. Oho, coś wymyślił i to coś wiązało się ze mną. Gdyby było inaczej, nie patrzyłby z taką chytrą miną. Jednak nie było czasu na rozmyślania, kapitan nas poganiał. Ruszyłem, Ron szedł szybko obok mnie i nagle zaszeptał: - Właśnie się dowiedziałem... Ten człowiek, którego kazałeś śledzić, wyjechał z miasta północnym traktem i niedaleko rozstajów ukrył się w krzakach. Chłopakom znudziło się siedzenie tam i wrócili - już ja im powiem do słuchu! A Mastis, ten kupiec, właśnie się spotkał z Donovanem - to dowódca najemników. Mastis mówił, że ktoś tam będzie bardzo niezadowolony i że mogą się usprawiedliwić tylko w jeden sposób, powiedział, że już oni wiedzą, jak. Donovan tłumaczył się i powiedział, że szykuje jakąś niespodziankę na drodze, pewnie chodziło o tamtego człowieka. Ciekawe... Wychodziłoby na to, że Mastis to szpieg Lśniącego - to on przygotował zamach na mnie i przekupił najemników. Teraz pewnie chce mojej śmierci, jako zadośćuczynienia za klęskę przy bramie. No, no, mag śmierci wysoko ceni moje życie... Ale czyżby zorganizował całe to oblężenie wyłącznie z powodu mojej osoby? - Nie przesadzaj - odezwał się Derron. - Lśniący dowiedział się o tobie na dzień przed twoim przybyciem do miasta. W tym czasie mógł zdążyć nająć zabójców, ale nie przygotować oblężenie. Ale zdrada najemników jest jego dziełem - to pewnie część jego planu i udało ci się ją zniweczyć. Tylko po co zaatakował Amster? - Wydaje mi się - rzekł Mistrz - że ma to związek z jego pragnieniem podboju świata. Amster prowadzi handel z wieloma państwami, zniszczenie tego miasta pociągnęłoby za sobą

załamanie się handlu, co z kolei doprowadziłoby do destabilizacji sytuacji na całym świecie. Galowie i Brytowie, mimo wszelkich chęci, nie zdołają przejąć wszystkich traktów handlowych Amsteru, ale Lśniący jest wybitnym specjalistą w wyciąganiu korzyści z sytuacji kryzysowych. Myślę, że zburzenie Amsteru byłoby mu bardzo na rękę, zwłaszcza że Galowie i Brytowie na pewno pokłóciliby się o trofea: w ten sposób za jednym zamachem Lśniący sparaliżowałby trzech potężnych wrogów. - Hej, podsłuchał pan moje myśli? - Były tak intensywne, że ciężko byłoby ich nie słyszeć. Ale jeśli masz coś przeciwko temu, to następnym razem, zanim zaczniesz tak głośno myśleć, postaramy się zatkać uszy - w sensie przenośnym oczywiście. - Ależ nie, Mistrzu, ja tylko... Nic się nie stało. Wyszliśmy na plac Centralny i skierowaliśmy się do głównego wejścia magistratu. Czekał tam na nas niewysoki, krępy mężczyzna w drogim stroju z niebieskiego aksamitu. Przy jego pasie wisiało gęsie pióro i kałamarz. - To oni? - zwrócił się do towarzyszącego nam kapitana. - Tak, messir Alfonsjo. - Dobrze. Młodzi ludzie, zapraszam za mną - zakomenderował, po czym odwrócił się i zaczął wchodzić po schodach, nie patrząc, czy idziemy za nim, czy nie. Spojrzałem zaskoczony na kapitana, a ten uśmiechnął się i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Taki już jest i nic na to nie poradzimy. Przyjmijcie go z całym dobrodziejstwem inwentarza". Potrząsnąłem głową, przypomniałem sobie lekcje etykiety, wyprostowałem się i ruszyłem za Alfonsjem. Ron wyraźnie czuł się nieswojo i usiłował trzymać się blisko mnie. Wprowadzono nas do wielkiej owalnej sali, zalanej jasnym światłem, wpadającym przez okna w suficie. Promienie słońca odbijały się w licznych wiszących kryształowych kulach i lustrach na ścianach, tworząc fantastyczną grę światłocieni. Zastygłem zachwycony, rozglądając się, a Ron z otwartymi ustami kręcił głową, usiłując patrzeć na wszystko jednocześnie. W odległym końcu stało kilku mężczyzn w bogatych szatach i przyglądało nam się z uśmiechem. - Cóż, sir rycerzu, podoba wam się ta sala? - zapytał starszawy mężczyzna o włosach przyprószonych siwizną i zrobił krok do przodu. - Najlepsi magowie pracowali nad jej niepowtarzalnym obliczem. - To Mervin, władca miasta i przewodniczący magistratu - podpowiedział Mistrz. Skłoniłem się wedle wszelkich zasad etykiety.

- To dla mnie wielki zaszczyt, czcigodny Mervinie. Na twarzy mężczyzny odmalowało się zdumienie. - Znacie mnie? Myślałem, że jesteście pierwszy raz w naszym mieście. - Zgadza się, ale zawsze staram się jak najwięcej dowiedzieć o kraju, do którego się udaję. - Zaiste godne pochwały. Myślę, że mielibyśmy znacznie mniej problemów, gdyby wszyscy rycerze postępowali wedle tej zasady... - Mervin przyjrzał mi się uważnie, a ja poczułem się tak, jakby jego spojrzenie docierało do najtajniejszych zakątków mojej duszy. Przeszył mnie dreszcz. - A więc tak wygląda bohater miasta... - Bohater? - powtórzyłem zdumiony. Nie czułem się bohaterem. Głupcem, owszem, ale bohaterem? Żeby z własnej głupoty przeleżeć w szpitalu dwa dni! Mervin chyba wyczuł mój nastrój. - Żadnych protestów - rzekł, unosząc dłoń. - Gdyby nie wy, wrogowie wdarliby się do miasta i nie wiadomo, czym by się to skończyło... Nawet gdybyśmy odparli ich atak, mogłoby zginąć bardzo wielu ludzi... - W tym momencie zrobił uroczystą minę i klasnął w dłonie: Alfonsjo, nagrody! Dwóch lokajów otworzyło drzwi na oścież i do pokoju triumfalnie wkroczył znany nam już sekretarz z tacą, na której leżał złoty łańcuch z jakimś znakiem. - Postanowieniem magistratu rycerz Ening za zasługi wobec miasta zostaje nagrodzony Orderem Honoru. - Mervin ostrożnie ujął łańcuch i podszedł do mnie. Zakłopotanie, które mnie ogarnęło, nie zdołało zaćmić lekcji Mistrza: przykląkłem na jedno kolano, a Mervin włożył mi łańcuch na szyję. Teraz już mogłem przyjrzeć się orderowi: w obramowaniu brylantów, na rubinowym tle widniał rycerz z podniesioną przyłbicą, a wokół niego biegł napis: „Honor ponad życie". - Prócz tego rycerz Ening, kawaler Orderu Honoru, staje się honorowym obywatelem miasta Amster ze wszystkimi wynikającymi z tego przywilejami. Ponadto wręcza mu się... Zauważyłem, że Mervin rzucił któremuś z członków magistratu niezadowolone spojrzenie; wyraźnie nie podobało mu się to, co miało teraz nastąpić. Niektórzy członkowie magistratu usiłowali ukryć uśmiech, inni patrzyli spode łba. O co im chodzi? - ...akt z zezwoleniem na wolny od cła handel w mieście Amsterze i innych miastach sojuszu. Mervin wręczył mi akt z miną winowajcy. Przyjąłem go niewzruszenie, skłoniłem się i schowałem go za pazuchę; Mervin odetchnął z ulgą. W tym momencie nie wytrzymał Derron - parsknął śmiechem tak, że aż zadzwoniło

mi w uszach. Na szczęście tylko ja mogłem go słyszeć. - No nie! - wykrztusił. - Kupcy zawsze pozostaną kupcami! To dopiero pomysł nagrodzić rycerza prawem handlu bez cła! A niechże ich! Za takie prawo każdy kupiec z radością oddałby prawą rękę, ale na co ono rycerzowi? Chciałbym ja wiedzieć, który mądrala wpadł na ten doskonały żart? Eningu, jeśli urwiesz mu głowę, postąpisz jak najbardziej słusznie! - Ale przecież to chyba naprawdę wysoka nagroda? - zauważył niepewnie Mistrz. - No i co? Jaki Ening będzie z niej miał - pożytek? Mógłby jej użyć wyłącznie w jednym celu, chociaż nawet i to nie, papier za twardy... Poza tym sugestię zostania kupcem każdy rycerz odebrałby jako zniewagę! - Chcesz powiedzieć że Ening został celowo obrażony? - Niezupełnie, Mistrzu, to raczej żart, choć dość niemiły. Gdyby na miejscu Eninga był jakiś inny rycerz, wybuchłby skandal i w efekcie rycerz zostałby wystawiony na pośmiewisko. Nie rozumiem tylko, komu mogło na czymś takim zależeć... Eningu, miej oczy i uszy otwarte. Czyli ktoś postanowił sobie ze mnie zakpić? No, jeszcze zobaczymy; ten się śmieje, kto się śmieje ostatni! Akt rzeczywiście był mi potrzebny jak dziura w moście, zamiast niego mogli dać pieniądze... Chociaż, nie broniłem przecież miasta dla nagrody. Słuchając rozmowy Mistrza i Derrona, przegapiłem wręczenie nagrody Ronowi, usłyszałem tylko ostatnie słowa: - ...zostaje nagrodzony aktem, dającym prawo wstąpienia do dowolnie wybranej gildii bez wpłaty wpisowego. Świecąc się jak nowy złocisz, Ron przyjął list. Mervin podniósł rękę. - A teraz mała formalność. Poproszę sir rycerza o przystawienie pieczęci w księdze honorowych obywateli. - Przyłóż kamień obręczy do papieru - wyjaśnił szybko Mistrz, nim zdążyłem zadać pytanie i zdradzić się ze swoją niewiedzą. Położono przede mną ogromną księgę w skórzanej oprawie, zdjąłem obręcz z głowy i przyłożyłem kamień tam, gdzie należało, z zainteresowaniem czekając na efekt. Papier w tym miejscu zaczął się zmieniać, a raczej nie sam papier, tylko jego struktura. Pod wpływem siły kamienia poszczególne włókna zaczęły się przesuwać, tworząc rysunek i na kartce pojawił się sokół w locie. Wyglądał trochę jak znak wodny, tylko lepiej widoczny i kolorowy. - A więc sokół... - Mervin popatrzył na mnie w zadumie. - Pasuje do was... - A potem oznajmił: - Dziękuję wam wszystkim, panowie, Alfonsjo, zaprowadź chłopca tam, gdzie

będzie mógł spokojnie poczekać na przyjaciela. A was, Eningu Sokole, proszę, byście jeszcze na chwilę zostali. Członkowie magistratu popatrzyli na siebie zaskoczeni, ale nie odezwali się, wkrótce w sali zostałem tylko ja i Mervin. Władca z ulgą siadł na krześle, cała ta ceremonia chyba go zmęczyła. - Siadajcie, sir rycerzu. - Po co ten oficjalny zwrot... - zaprotestowałem, czując się niezręcznie. - Jesteście ode mnie starsi, poza tym, nie przywykłem do tego... Mervin spojrzał na mnie zaciekawiony. - Jak sobie życzysz. Chciałem, byś na chwilę został, bo pragnę przeprosić cię za ten idiotyczny akt. To nie był mój pomysł. - To nic. Może zdołam wyciągnąć z niego korzyść. - Ach tak? - Mervin uniósł brwi. - Planujesz zająć się handlem? - Nie. Nawet gdybym chciał, nie miałbym czasu. - Ach, twoja tajemnicza misja... Zapewne chcesz jak najszybciej wyruszyć w drogę. Nie dziw się tak, zasięgnąłem o tobie języka, gdy leżałeś w szpitalu. Chciałbym ci pomóc, zwłaszcza że wydaje mi się, że twoje poszukiwania w jakiś sposób dotyczą nas wszystkich. Teraz trwa wojna, mógłbyś zostać zatrzymany przez nasze patrole. Dam ci przepustkę, która pozwoli ci na swobodny przejazd. Ponadto, zostanie ci udzielona wszelka pomoc we wszystkich miastach sojuszu. - Dziękuję! - ucieszyłem się szczerze. - To drobiazg. Miło mi, że choć w ten sposób mogę zrekompensować głupi żart z aktem. - Niewykluczone, że ten dowcip wyjdzie żartownisiowi bokiem - powiedziałem w zadumie, patrząc w sufit. - Chciałbym wtedy widzieć minę Sevana. - To był jego pomysł? - Tak. Lubuje się w takich żartach, nie rozumiejąc, że mogą dotknąć ludzi, a może właśnie świetnie rozumiejąc. Pozostali nie chcieli mu się sprzeciwiać... Jeśli obrócisz ten żart przeciwko niemu, będę na wieki twoim przyjacielem. - Mervin przyłożył rękę do serca. - Aż tak go pan nie lubi? - To nadęty indor! - wybuchnął Mervin. - Ale nie przejmowałbym się nim, gdyby nie to, że jego działania grożą katastrofą całemu amsterskiemu sojuszowi miast! To on jest winien wojny z Brytami i Galami! Dwadzieścia lat pracowałem nad unormowaniem

stosunków, a on swoją pychą zniweczył wszystko w ciągu kilku miesięcy! Co gorsza, ma duże poparcie w magistracie - jest bardzo bogaty. Dorobił się na handlu jedwabiem i teraz myśli, że pieniądze zastąpią mu mózg. - Jedwab? Hm, niezły pomysł... - powiedziałem przeciągle. - Wymyśliłeś coś? - zapytał czujnie Mervin. Westchnąłem. - Nie mogę nic obiecać. Rozumiecie, mam bardzo ważne zadanie, które muszę wykonać za wszelką cenę. Ale jeśli nadarzy się okazja, przypomnę Sevanowi jego żarcik. - Twoja misja... o niej również chciałbym porozmawiać. - Co o niej wiecie? - Tylko to, co powiedział mi Winier. - Nie powinien był tego robić! - Uspokój się. Opowiedział o niej tylko mnie. To zbyt poważna sprawa, by próbować załatwić ją w pojedynkę. Myślę, że przyda ci się moja pomoc... - Ale ja i tak nie będę mógł panu nic wyjaśnić, zwyczajnie by pan nie zrozumiał! - Więc nie wyjaśniaj, choć myślę, że mnie nie doceniasz. Magię znam nie tylko ze słyszenia. Dobrze, powiedz w takim razie, jak mogę ci pomóc? - Pomóc?... - zastanowiłem się. - Hm... W mieście jest pewien kupiec, Mastis... zacząłem i opowiedziałem o wszystkim, czego dowiedziałem się od Rona. - Mastis! Więc to on mąci wodę... - Mervin spojrzał na mnie z zainteresowaniem. - Od dwóch lat straż wewnętrzna bez rezultatu usiłuje znaleźć szpiega Lśniącego, a okazuje się, że to Mastis! Teraz rozumiem, dlaczego Winier nie mógł zobaczyć twarzy twojego wroga! - Nie mówiłem, że to on jest moim wrogiem - powiedziałem szybko. Mervin skinął głową. - Ja również tego nie słyszałem - rzekł, wstając. - Powodzenia, młodzieńcze. - Dziękuję... - Postaram się pomóc ci w Amsterze, sprawić, by najemni zabójcy nie mieli czasu się tobą zająć. Na drogach będzie im znacznie trudniej niż tobie. Trzeba będzie obostrzyć tryb kontroli... A ty spiesz się - Lśniący posiada w tym mieście agenturę i jest z nią w stałym kontakcie. Najlepsze, co możesz zrobić, to działać szybko. - Dziękuję. - Ukłoniłem się i wyszedłem, zauważając jeszcze, że Mervin wziął do ręki pałeczkę dal-łączności. Na korytarzu już czekał na mnie Alfonsjo, a kilku członków magistratu, przechadzając się nieopodal, niby przypadkiem rzuciło mi niespokojne spojrzenia. Na ich twarzach wyraźnie

malowało się pytanie: „O czym władca mógł tak długo rozmawiać z jakimś tam chłopcem? Nawet jeśli ten chłopiec jest rycerzem i kawalerem Orderu sojuszu amsterskiego?". - Rozejść się! - usłyszałem, obok urzędników przeszło z dziesięciu gwardzistów, zatrzymali się przed drzwiami, a dowódca wszedł do środka. Twarze członków magistratu wyciągnęły się, niektórzy zaczęli z obawą zerkać w moją stronę. - Wszystko w porządku - uspokoiłem ich. - Po prostu Mervin postanowił wziąć się na serio za niektórych żartownisiów. Moje oświadczenie nikogo nie uspokoiło, przeciwnie, niektórzy zdenerwowali się jeszcze bardziej. Po chwili drzwi otworzyły się i z sali wyszedł Mervin z dowódcą gwardzistów. - Tylko pamiętaj, bierzcie ich żywcem! Muszą jeszcze odpowiedzieć na kilka pytań... W tym momencie władca zobaczył przerażone twarze urzędników. - Co z wami? Postanowiłem nie czekać na zakończenie przedstawienia i pospieszyłem do wyjścia, gdzie niecierpliwie czekał na mnie Ron. - Gdzieś ty przepadł? - zawołał oburzony. - Rozmawiałem z Mervinem. Bardzo mądry człowiek. - Z samym władcą? - Oczy chłopca zrobiły się okrągłe jak spodki. - Hej, co z tobą? Przecież słyszałeś, że kazał mi zostać? - Tak, ale nie myślałem... Och, nagrodził mnie sam władca! Zdążyłem zatkać mu usta, zanim wyrwał się z nich dziki okrzyk radości. - Nie hałasujmy. Chodź, Elwing pewnie nie może się doczekać. Odprowadzisz nas? - Odprowadzę? - Ron speszył się lekko. - Nie, nie mogę! Mam pilną sprawę do załatwienia... miałem pójść, zapomniałem... wysłali mnie... Przyjrzałem mu się podejrzliwie. No przecież jasne jak słońce, że kłamie, nikt go nigdzie nie posyłał. Znów coś wymyślił! - No, to ja lecę... - Ron zaczął się spieszyć, widząc moje podejrzliwe spojrzenie. A, niech leci, w końcu nie jestem jego niańką. Niech się rodzice martwią tym postrzeleńcem. Wzruszyłem ramionami i poszedłem do hotelu, wkładając order za pazuchę, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Przed hotelem czekał na mnie zdenerwowany Din. - Cześć, Din! Gdzie Elwing? - Tutaj. - Elf prowadził za uzdę Huragana i dwa inne konie. Nie jestem znawcą, ale

nawet ja mogłem - nie bez dumy - ocenić, że żaden z nich nie dorównuje Huraganowi. Wszystko gotowe do drogi, możemy ruszać choćby zaraz. - Milordzie, czy mógłbym was odprowadzić? - Odprowadzić? Oczywiście, jeśli tylko cię puszczą. - Mieliby mnie nie puścić? Z rycerzem, który uratował miasto? W tym momencie podeszła do nas jakaś tęga kobieta. Na jej widok Din wciągnął głowę w ramiona, udając, że w ogóle go tu nie ma. - Milordzie - zwróciła się do mnie. - Czy to wasze pieniądze? - Pokazała trzymaną na dłoni złotą monetę. - Moje? - zdumiałem się. - Skąd ta myśl? - Mój syn powiedział, że dostał je od was. - Pani syn? - spojrzałem na milczącego Dina. - Więc Din jest pani synem? - Tak, milordzie. Przyniósł do domu złoto i powiedział, że to wy mu zapłaciliście. Ale nikt nie daje takich pieniędzy... - I pomyślała pani, że je ukradł? - Milordzie, jesteśmy ludźmi niebogatymi, lecz uczciwymi... - I nie uwierzyła pani synowi? Sądzi pani, że byłby zdolny do kradzieży? - Ale złoto... - Uczciwie je zarobił i nie mówmy już o tym. Din, a to weź na pamiątkę... - podałem mu niewielki, ozdobiony masą perłową kindżał. - Ojej, to dla mnie?! - Din już wyciągnął rękę, ale spojrzał na matkę i cofnął ją. - Weź. - Milordzie... - Matka Dina patrzyła na mnie z niedowierzaniem. - Proszę mi wybaczyć, ale nie mam czasu. Spieszę się. Do widzenia! Jednak tytuł rycerski daje pewne przywileje... Podciągnąłem popręg, wskoczyłem na siodło i wtedy napotkałem błagalny wzrok Dina. - Pozwoli pani synowi mnie odprowadzić? - spytałem grzecznie. - Czy pozwolę? - Kobieta chyba nie była przyzwyczajona, żeby rycerze o cokolwiek prosili. - A daleko? - No, mamo, tylko do bramy! To przecież całkiem blisko! - zaczął jęczeć Din. - Jeśli milord nie ma nic przeciwko... - odparła zakłopotana. - Hura! - zawołał Din i pobiegł przed siebie w podskokach. - Hej, dokąd lecisz! - zawołałem za nim. - Chcesz tak biec całą drogę? Wsiadaj ze

mną! - O rety! Na prawdziwym bojowym koniu! Nie trzeba było go dwa razy prosić. Podbiegł do Huragana, chwycił moją wyciągniętą rękę i usadowił się przede mną. Słowo daję, gdy ktoś patrzy na ciebie takimi zachwyconymi oczyma, to chcąc nie chcąc zaczynasz się czuć jak prawdziwy mężczyzna. I tak we trójkę wyjechaliśmy z hotelowego podwórca. Ja jechałem przodem z Dinem na Huraganie, za mną Elwing, prowadząc jeszcze jucznego konia. Din z dumną miną rozglądał się na boki i machał napotykanym przyjaciołom. - Milordzie... - Elf zrównał się ze mną. - Słuchaj, co ty znowu z tym milordem? Jak zaczynasz tak do mnie mówić, to coś mi się robi. - Dobrze - uśmiechnął się. - Rzecz w tym, że nie powiedziałeś, a ja nie wpadłem na to, żeby spytać od razu... Chodzi o to, że oprócz konia kupiłem jeszcze miecz i strzały. Dopiero teraz zwróciłem uwagę na pochwę wiszącą przy pasie elfa. - Osioł ze mnie, na co delikatnie zwróciłeś mi uwagę. - Nic takiego nie powiedziałem! - A szkoda. Wiedziałem przecież, że nie jedziemy na spacer i mimo to nie pomyślałem o broni dla ciebie. Dobrze zrobiłeś, że kupiłeś. I w ogóle, nie musisz pytać mnie o pozwolenie w sprawie każdego głupstwa. - Ale to twoje pieniądze... Zważyłem w ręku sakiewkę, którą mi właśnie oddał, było w niej jeszcze wystarczająco dużo złota. - Nasze - odparłem, rzucając mu sakiewkę. - Ty również powinieneś mieć przy sobie pieniądze. Nie spierajmy się, sam przyznasz, że to rozsądne. - A Ron nie jedzie z wami? - zapytał nagle Din. - Powiedział, że rodzice kazali mu załatwić jakąś sprawę i gdzieś poleciał - odparłem. - Rodzice? Tak właśnie powiedział? Rodzice? - Chłopiec ściągnął brwi. - Nie, nie tak. Powiedział, że musi gdzieś biec w jakichś sprawach... To ja sam pomyślałem, że wysłali go rodzice. - Dziwne... - rzekł Din, ale urwał, bo zobaczył kolejnego przyjaciela, więc wyprostował się dumnie w siodle i pomachał mu. Elwing zerknął na mojego pasażera i uśmiechnął się pod nosem. Wkrótce dojechaliśmy do bramy, Din z żalem zsiadł i długo machał nam ręką na pożegnanie. Spojrzałem na zostające w tyle miasto i dałem ostrogę Huraganowi. Elwing

początkowo został nieco z tyłu, ale rychło zrównał się ze mną. Przez jakiś czas jechaliśmy obok siebie, ale niespodziewanie zza zakrętu wyłonili się gwardziści i musieliśmy wstrzymać konie. - Witam, milordzie! - rzekł mężczyzna, w którym rozpoznałem kapitana Trontena. Pańskie informacje okazały się prawdziwe. Mervin prosił, by panu podziękować. Teraz szybko rozprawimy się ze szpiegami Lśniącego. W tym momencie dostrzegłem aresztowanego - to był ten sam najemny zabójca, który czekał na mnie w pokoju! Teraz ze związanymi rękami stał w otoczeniu żołnierzy. - Zdaje się, że się znamy? Zabójca uśmiechnął się. - Znów zdołałeś mnie przechytrzyć, młodzieńcze. Ale to nic, nie zabawię długo w Amsterze. Jeszcze się spotkamy. - Spotkamy? - Kapitan spojrzał na niego surowo. - O nie, Rolonie zabójco, nie sądzę, żebyś jeszcze kiedyś miał taką możliwość! Ruszaj! - rozkazał i zwrócił się do mnie: - Do widzenia, milordzie. Powodzenia. - Do widzenia, kapitanie. Mam nadzieję, że prędko go nie wypuścicie. - O, na pewno długo będzie korzystał z darmowego wiktu w naszym gościnnym mieście. Gwardziści odjechali, a my ruszyliśmy przed siebie. Miasto zniknęło nam z oczu i teraz jechaliśmy wśród pól. *** Drugiego dnia podróży dotarliśmy do miasta Serdam, leżącego przy granicy z Teutonią. Podróż mijała spokojnie, bez przygód, przepustka, którą wydał mi Mervin pozwalała nie przejmować się patrolami na drogach. W ciągu kilku pierwszych godzin podróży bez przerwy natrafialiśmy na ślady walk: spalone domy, resztki umocnień, ale szybko opuściliśmy te rejony. Wojna na lądzie trwała od niedawna i była prowadzona na dość ograniczonej przestrzeni, dlatego zniszczenia nie były ani zbyt rozległe, ani zbyt poważne. Sieć dróg w sojuszu amsterskim była wspaniale rozwinięta, nie mieliśmy żadnych problemów ani z wyżywieniem, ani z noclegiem, mimo to zaopatrzyliśmy się po drodze w prowiant. Dodatkowo uparłem się, żeby Elwing kupił sobie porządną kolczugę, a sam nabyłem nowy łuk (mój nadal miał elf). Teraz mieliśmy odpocząć w Serdamie, nasza dalsza droga prowadziła przez Teutonię

na południowy wschód. - Zanocujemy i wyruszymy o świcie? - spytał Elwing. - Po co? Przecież dopiero trzecia po południu. Do wieczora możemy dojechać do jakiegoś zajazdu w Teutonii. - My tak, ale konie? Fakt, o tym nie pomyślałem... Ciągle nie mogę się przyzwyczaić, że konie to nie samochody. Mój Huragan pewnie dałby radę jechać dalej, ale po co bez sensu męczyć zwierzęta? - Dobrze, zanocujmy. Szybko odnaleźliśmy niewielki hotel i wynajęliśmy pokój; mimo żywych protestów Derrona zdjąłem kolczugę i zostawiłem ją pod łóżkiem. - Być może rycerze nie pokazują się ludziom bez broni, gdy wyruszają na poszukiwanie swojego czynu, ale ja nie mam zamiaru informować o tym miejscowych mieszkańców. Niech myślą, że już dokonałem swojego i teraz wracam do domu. Derron jeszcze coś burczał, ale nie nalegał, tym bardziej, że poparł mnie Mistrz. Teraz miałem przy sobie tylko miecz, kindżał i noże za cholewami. Nie żebym się kogoś bał, ale pamiętałem o najemnych zabójcach. Miałem tylko cichą nadzieję, że udało nam się zatrzeć ślady, poza tym nie będzie im łatwo przedrzeć się przez patrole. Gdy urządziliśmy się w pokoju, Elwing gdzieś zniknął. Znalazłem go w stajni, gdzie rozebrany do pasa czyścił konie. - Tu jesteś! Nie mogłeś mnie zawołać? - Zrobiło mi się wstyd, że to elf, a nie ja, pomyślał o tym, by zadbać o nasze wierzchowce. Przyłączyłem się do niego i teraz czyściliśmy je razem; na tym zajęciu zastał nas hotelowy sługa. - Milordzie, jakiś chłopiec pyta o was. Wygląda na dziesięć lat... Mówi, że ma do was ważną sprawę. - Chłopiec? - Obaj z Elwingiem popatrzyliśmy na siebie zdumieni. - Czy wymienił imię milorda? - zapytał Elwing. - Tak jest. Powiedział, że jechał za wami od samego Amsteru. Taak, i to się nazywa, że udało nam się zatrzeć ślady! Ale chwileczkę... Domysł, który przemknął mi przez głowę, był zbyt niewiarygodny... To niemożliwe! - Jeśli to ten, o którym myślę, to nie wiem, co z nim zrobię! Elf spojrzał na mnie, nie rozumiejąc, a potem chyba załapał. - To na pewno Ron! Więc to taką miał sprawę do załatwienia... A to łobuz!

Nie umawiając się, ominęliśmy oszołomionego sługę i wybiegliśmy na dwór. To rzeczywiście był Ron. Stał przed hotelem, trzymając za uzdę konia bojowego ciekawe, skąd go wytrzasnął? Miał na sobie to samo ubranie, w którym widziałem go ostatnio, tylko teraz był brudny, rozczochrany i generalnie prezentował sobą obraz nędzy i rozpaczy. Pewnie był także głodny... Tylko jego oczy miały taki sam wyraz zuchwałości i przekory, chociaż teraz wolał patrzeć wszędzie, tylko nie na nas. - I jak to wytłumaczysz, młody człowieku? - spytałem gniewnie. - Młody człowieku... - prychnął ten szczeniak, przedrzeźniając mnie. - Popatrz na siebie! To prawda, że byłem niewiele starszy, ale w tej chwili nie miało to żadnego znaczenia, nie mówiąc już o tym, że ja byłem rycerzem! - Przestań pyskować, bo zaraz cię uspokoję. Wyjaśnij jak człowiek: co tu robisz?! Ron odwrócił się. - Postanowiłem wyruszyć z wami. - Ach, doprawdy, wyruszyć z nami! Ale nas nie spytałeś o zdanie?! Elwing położył mi dłoń na ramieniu. - Czekaj, w ten sposób do niczego nie dojdziemy. Chodźmy do izby, tam porozmawiamy, bo tu już ludzie zaczynają patrzeć... Elf wskazał stojącemu nieopodal słudze konia Rona i ten pospiesznie zaprowadził go do stajni, a Elwing wziął chłopaka za rękę i ruszył do hotelu. Usiłując przypomnieć sobie wszystkie znane mi przekleństwa, poszedłem za nimi. Elf miał rację - nie należało kłócić się na dworze. Ron spojrzał na mnie, spuścił głowę i wszedł do środka. Gdy już znaleźliśmy się w pokoju i zamknąłem drzwi, chciałem wygłosić gniewną tyradę, ale Elwing powstrzymał mnie wzrokiem i poprosił spokojnie: - Wyjaśnij, dlaczego to zrobiłeś? - A co tu wyjaśniać? Chciałem jechać z wami! - Zachciało ci się bohaterskich czynów?! - wybuchnąłem. - A pomyślałeś o swoich rodzicach? Pewnie odchodzą od zmysłów ze zdenerwowania! - W ostatnim czasie temat rodziców był dla mnie wyjątkowo bolesny. Ron spiął się. - Nie mam rodziców. Jak byłem mały, podrzucono mnie do domu młynarza. - Aa... Przepraszam, nie wiedziałem... - Złość przeszła mi jak ręką odjął. - Ale młynarz pewnie też się denerwuje... - Denerwuje?! - krzyknął Ron, a w jego oczach zalśniły łzy. - Jego obchodzą tylko

pieniądze! - zawołał urywanie, ze złością. - Myślisz, że zostawiłem sobie te pieniądze, które mi dałeś? Gdzie tam! Wszystko oddałem jemu! Byłem tam u niego za niewolnika, harowałem od rana do nocy, a jak tylko coś było nie po jego myśli, to o! - Ron zadarł koszulę do góry. Zobaczyłem, że w poprzek jego pleców biegły straszne blizny. - Bił mnie i jeszcze mówił, że to dla mojego dobra! Że mnie rozumu w ten sposób uczy, że powinienem mu za to podziękować! Kilka razy od niego uciekałem, ale łapali mnie, a on się tylko śmiał. Potem powiedział, że mnie puści, jeśli zwrócę mu pieniądze za to wszystko, co dla mnie zrobił. I zażądał dwustu terchemów, a przecież to pięć kun! Skąd miałem wziąć takie pieniądze?! Za pracę mi nie płacił, mogłem tylko kraść! Ale wiedziałem, że tylko o to mu chodzi niedoczekanie! Nie kradłem! Chodziłem po nocach na zarobek i zbierałem te pięć kun! Pracowałem, gdzie się tylko dało, ale czy to można zebrać taką sumę? A młynarz jeszcze kazał sobie płacić za chleb! Teraz już łzy płynęły mu z oczu ciurkiem, usiadł na podłodze i rozpłakał się zupełnie. - Nie mogłem tam dłużej zostać! Chciałem z wami! Rzuciłem mu w twarz to srebro... Myślał, że ukradłem, tłumaczyłem mu, ale mi nie uwierzył i zaprowadził mnie do strażników. Ale ten oficer, który wam wtedy pomógł, wyprowadził go za drzwi, powiedział, że uczciwie zarobiłem i że powinien mi wierzyć! O! Młynarz się rozzłościł, a ja uciekłem. I więcej do niego nie wrócę.... - Ron mówił coraz ciszej, a potem zupełnie zamilkł, tylko jego ramionami wstrząsał szloch. Elwing podniósł go ostrożnie i posadził na łóżku, a ja przysiadłem obok. - Ron, nie masz pojęcia, dokąd się udajemy. To bardzo niebezpieczne. Może w Amsterze jest ci źle, ale tam przynajmniej nie grozi ci śmiertelne niebezpieczeństwo. - Gwiżdżę na to! - Posłuchaj mnie. Teraz twoje życie się ułoży! Odszedłeś od tego łajdaka, dostałeś akt i możesz wstąpić do dowolnej gildii! - Do gildii przyjmują od szesnastu lat! Co będę robił do tego czasu? - Ale z nami grozi ci śmierć! Jestem pewien, że w Amsterze znajdziesz dla siebie miejsce. Zróbmy tak, dam ci pieniądze, wrócisz do miasta... - Nie wrócę! Jak mnie przegonisz, będę szedł za wami! - Ron... - wtrącił się elf. - Wyruszymy teraz do Teutonii, a twojego konia nie sposób pomylić z chłopską chabetą. Wiesz, co robią w Teutonii z koniokradami? Wieszają ich. Nie uratuje cię nawet twój wiek. - Nie ukradłem go! - Być może. Nie pytam, skąd go wziąłeś, ale zrozum, że bez względu na to, co

powiesz, nikt ci nie uwierzy. Oskarżą cię o kradzież i nie zdołasz się wytłumaczyć. - Nie ukradłem! To moja zdobycz! Następnego dnia po tym, jak przeszkodziłeś tym zdrajcom otworzyć bramę - Ron spojrzał na mnie - był wypad. Kręciłem się po koszarach i wiedziałem o tym, i w czasie wypadu poszedłem z żołnierzami. Właściciel tego konia zginął i wtedy zaprowadziłem wierzchowca do lasu. A teraz jest mój! Nazwałem go Witeź. - Nie sądzę, żeby teutońscy baronowie w to uwierzyli - odrzekł spokojnie Elwing. - No i bez łaski! Do Amsteru i tak nie wrócę. - Wystarczy - przerwałem tę dyskusję. - Ron, jutro wracasz do miasta, pieniądze na drogę ci dam. A teraz idziemy do kramu i kupimy ci nowe ubranie, żeby w drodze powrotnej nie wzięli cię za złodzieja. Gdzieś się tak uświnił? - Gdzie, gdzie... Nocowałem w lesie... - I co, spałeś na ziemi? - A jak inaczej? Przecież nie miałem pieniędzy! Wszystko oddałem młynarzowi. - Dobrze. Nie będziesz już musiał spać na ziemi. A teraz chodźmy po ubranie, przy okazji przejdziemy się, obejrzymy miasteczko... - A na co tu patrzeć... - burknął Ron. - No zrozumże! Czy myślisz, że nie zabralibyśmy cię ze sobą, gdyby to nie było niebezpieczne? - I tak nie możesz mnie zmusić do powrotu! - Jeszcze zobaczymy. A teraz marsz do stajni! Sprawdź, jak zajęli się tam twoim Witeziem, a potem zaczekaj na nas przy wejściu. Ron wyskoczył za próg, potem znów, wsadził głowę do pokoju, pokazał mi język i zamknął drzwi za sobą. - Nie miała baba kłopotu... - powiedziałem beznadziejnie. - A przecież on ma rację! Jeśli się uprze, to jakim cudem odeślę go z powrotem? Przecież nie wrócimy z nim! - Może jutro, jak przekroczymy granicę, opamięta się i zmieni zdanie? - powiedział niepewnie Elwing, ale chyba sam nie wierzył w to, co mówił. - To prawda, że w Teutonii wieszają koniokradów? Elwing ponuro skinął głową. - Konie są tam bardzo cenne. Te, które potrafią unieść jeźdźca w pełnej zbroi są w ogóle bardzo drogie. Baronowie mogą wybaczyć każde przestępstwo, ale nie kradzież konia i broni. Mogą nawet uniewinnić chłopa, który zabił barona, jeśli ten dowiedzie, że działał otwarcie i bronił się, a nie atakował zza węgła. A jeśli okaże się zręczny w walce, to jeszcze będą ze sobą rywalizować o prawo przyjęcia go do swojego oddziału.

- Jasne. W takim razie miejmy nadzieję, że Ron jednak zmieni zdanie. - Taak... Popatrzyliśmy na siebie - było jasne, że się oszukujemy; obaj świetnie wiedzieliśmy, jak uparty potrafi być Ron. - A, do licha - machnąłem ręką. - Chodźmy na zakupy, a jutro się zobaczy. Jak mówią w mojej ojczyźnie: ranek jest mądrzejszy od wieczora. Wyszliśmy na dwór. Ron posłusznie czekał na nas przed wejściem.

Rozdział 7 Z Serdam wyjechaliśmy o świcie. Wręczyłem Ronowi pieniądze i kazałem mu natychmiast zawracać - o, posłuchał się, a jakże! Na swoim bojowym trofeum spokojnie jechał za nami w pewnym oddaleniu, utrzymując stały dystans. Postanowiłem nie zwracać na niego uwagi, zająłem się oglądaniem okolicy i rozmyślaniami. Ponieważ niedawno przekroczyliśmy granicę Teutonii, przypomniałem sobie zajęcia z Mistrzem - wszystko to, co opowiadał o tym państwie. W zasadzie ciężko nazwać Teutonię jednym państwem. Tworzyły je posiadłości poszczególnych baronów - każdy miał swój zamek, w którym czuł się niemalże jak król i spędzał czas na swoim ulubionym zajęciu, czyli prowadzeniu wojny. Baron wkładał zbroję, gromadził swoich ludzi i nie zaprzątając sobie głowy znalezieniem sensownej przyczyny, najeżdżał ziemie sąsiada. Nic takiego, człowiek chciał się po prostu trochę rozerwać, pokazać, na co go stać... Baron-najeźdźca zaczynał oblężenie zamku barona-obrońcy. Baronowie ościenni zwykle się nie wtrącali, chyba że któraś ze stron poprosiła o pomoc. Rzadko się to zdarzało, ponieważ taka prośba nie licowała z godnością barona, przekonanego, że poradzi sobie o własnych siłach. Oblężenie mogło trwać dość długo, choć zwykle nie dłużej niż pół roku, a w razie zwycięstwa oblegających zamek zmieniał właściciela. Zarówno zwycięzca, jak i zwyciężony spotykali się w zamku, niczym dwaj starzy przyjaciele i waląc się po plecach, chwalili już to umiejętnie prowadzone oblężenie, godne przejścia do legendy, już to heroiczną obronę, godną ballad. Następnie były właściciel zamku urządzał dla zwycięzców ucztę, wytaczano z piwnic beczki wina, wyciągano zapasy, spraszano sąsiadów i przez kilka dni z rzędu trwała gigantyczna popijawa. Nie żałowano ni jadła, ni napojów - bo z jakiej racji zwyciężony miałby żałować zapasów zamku, który już do niego nie należał? Często zdarzało się tak, że po kilku dniach nieprzerwanej libacji zwycięzca z trudem zbierał swój oddział, uprzejmie żegnał się z gościnnym gospodarzem i wracał do domu absolutnie przekonany, że tylko odwiedzał gościnnego przyjaciela. Jeśli spostrzegł wokół zamku pozostałości po pracach oblężniczych, dochodził do wniosku, że jakiś łajdak, zwyrodnialec ośmielił się najechać jego najlepszego przyjaciela, a on sam przyszedł temuż przyjacielowi z pomocą. Dopiero gdy z głowy barona

wywietrzały resztki oparów alkoholu, docierało do niego, w czym rzecz i był szalenie niezadowolony, że nie utrzymał zamku. Jednak rychło pocieszał się myślą, że wkrótce zabawę będzie można powtórzyć i z przyjemnością opowiadał dzieciom i wnukom: „A świętowaliśmy tak hucznie, jak już dzisiaj nikt nie świętuje. Wy, młodzi, nie możecie się równać ze starą gwardią...”. Jeśli zaś zwycięzca nie był pijany w sztok i orientował się, co jest grane, to zamek opuszczał jego były właściciel. Uprzejmie żegnał się z przyjacielem-zwycięzcą i ruszał do swoich przyjaciół czy też do suwerena, gdzie skarżył się na nikczemnego łajdaka, który ośmielił się zająć jego rodowy zamek! Zwykle działo się tak, że poruszony opowieściami nieszczęśnika suweren albo przyjaciel przydzielał mu konkretną liczbę żołnierzy i zabawa zaczynała się od nowa. Trzeba jednak pamiętać, że zasadniczo zamki były bardzo porządnie umocnione, obrona stała na wysokim poziomie, dlatego z rzadka udawało się je zająć, częściej dochodziło do starć w otwartym polu. Potyczki owe były tak częste, że ci, którzy nie brali w nich udziału, właściwie już nie zwracali na nie uwagi. Co ciekawe, jednocześnie wszyscy zachowywali się tak, jakby króla w ogóle nie było. Jednak sam król wcale nie był tym zmartwiony - nieodrodny władca swoich poddanych, sam nie miał nic przeciwko temu, żeby się trochę rozerwać. Dlatego też ci baronowie, których posiadłości sąsiadowały z ziemiami królewskimi, zawsze byli w pełnej gotowości. A gdy już król zaczynał oblężenie jakiegoś zamku, wszyscy sąsiedzi w cichości ducha liczyli na jego sukces. Nie dlatego, że nie lubili obleganego, i nie dlatego, że szanowali króla. Po prostu królewskie uczty po zwycięstwie były najbardziej imponujące. Oczywiście, gdy królewska biesiada dobiegała końca, nic już nie stało na przeszkodzie, by zjednoczyć siły i usunąć wojska monarchy z zajętego zamku, zwracając go prawowitemu właścicielowi. Te niekończące się potyczki miałyby zapewne fatalny wpływ na sytuację kraju w ogóle i samych baronów w szczególności, gdyby nie pewna okoliczność. Baronowie byli zazwyczaj ludźmi rozumnymi i świetnie zdawali sobie sprawę z tego, że ich ulubiona rozrywka sporo kosztuje. Otrzymać niezbędne środki mogli jedynie ze swoich posiadłości, a sęk w tym, że do gospodarzenia zwykle nie mieli ani chęci, ani talentu. Dlatego do takich przyziemnych spraw najmowano rządców. Dobry rządca był wysoko ceniony i zarabiał krocie, nie mówiąc już o tym, że miał w posiadłości barona pełnię władzy, zaś rola samego barona sprowadzała się do żądania: „Daj tyle i tyle". Jednym słowem, rządcy robili w baroniach, co chcieli i rozumiejąc, że ich dochód zależy bezpośrednio od dochodu barona, zbudowali bardzo efektywny system gospodarowania. Przeforsowali ustanowienie kilku żelaznych zasad. W efekcie, bez zachwytu, ale i bez sprzeciwów przyjęły je wszystkie

warstwy rządzące Teutonii. Najważniejsze z owych zasad głosiły: nie walczyć na obsianych polach, nie zabijać bezbronnych, nie napadać karawan kupieckich, podróżujących przez Teutonię, nie odbierać chłopom zapasów ziarna. Zasady były jak najbardziej słuszne, co wszyscy szybko przyznali. Rzecz jasna, znaleźli się i tacy, którzy próbowali gwizdać na wszelkie zasady, ale tych odszczepieńców taktowano podobnie, jak w Hiszpanii czasów inkwizycji traktowano heretyków. W krótkim czasie wszystkie walczące strony uznały owe normy za obowiązujące prawa. Oczywiście, trafiali się nierozumni baronowie, którzy woleli sami, bez rządców, zajmować się swoimi majątkami i w krótkim czasie przekonywali się, że prowadzenie interesów to nie machanie mieczem. Tacy „gospodarze" szybko popadali w ruinę, sprzedawali zamek i wyruszali w świat, by dokonywać czynów bohaterskich, jeśli zaś nie byli rycerzami, najmowali się do armii innego barona. Nieraz zdarzało się, że sąsiadom, obserwującym wewnętrzne porządki w Teutonii, zaczynało się wydawać, że ten kraj stanowi łatwą zdobycz i najeżdżali na nią. O, wtedy baronowie chwytali broń przodków i ruszali do kościołów, gdzie modlili się o zdrowie dla wroga, który sprawił im tak wspaniały prezent - rozpoczął wojnę! Teraz dopiero pokażą swoją brawurę i wojskowe umiejętności! Oby tylko wróg nie rozmyślił się i nie wycofał! Po tej żarliwej modlitwie wraz ze swoimi oddziałami spieszyli do najbliższego punktu zbornego. Spędzając całe życie na niekończących się starciach i potyczkach, baronowie doskonale wiedzieli, jak ważna jest dyscyplina wojskowa. Zaprowadzali iście teutoński dryl, zaś surowa hierarchia dowodzenia wykluczała niewłaściwe rozumienie rozkazów. Rzecz jasna, taka armia miała kilka słabych punktów: na przykład, praktycznie nie istniała w niej struktura zaopatrzenia na tyłach - baronowie nie mieli głowy do zorganizowania czegoś takiego, ponadto uważali, że im to niepotrzebne. Ich zamki stały tak gęsto, że mogły swobodnie służyć za bazy wojskowe, zwłaszcza że w chwili wybuchu wojny chłopi zwozili do nich całe zapasy żywności. Wrogiej armii pozostawała wątpliwa przyjemność maszerowania przez ziemie, ogołocone z prowiantu i paszy dla zwierząt. Najeźdźcy mieli dwie możliwości: szturmować niekończącą się liczbę zamków w celu zdobycia zapasów (niestety, istniało ryzyko, że znajdą tam tylko spalone magazyny) albo ciągnąć za sobą tabory z aprowizacją, stale narażone na ataki ze strony teutońskich lotnych oddziałów. Jeśli najeźdźca próbował atakować te oddziały, salwowały się ucieczką i chroniły za murami najbliższego zamku. Baronowie nie byli głupcami i nie uważali za hańbę wycofania się z placu boju wobec przeważających sił przeciwnika. Inną słabością teutońskiej armii był brak piechoty. Istniało zaledwie parę oddziałów,

w skład których wchodzili chłopi, słabo uzbrojeni i prawie nieprzeszkoleni. Do takich wojowników baronowie nawet nie czuli pogardy. Mimo to teutońska armia stanowiła prawdziwą potęgę: żelazna dyscyplina, kompetentne dowództwo, odwaga i dzielność pozwalały jej nie bać się najgroźniejszych przeciwników. Gdy już niedobitki armii niefortunnych najeźdźców powracały do ojczyzny, baronowie swoim zwyczajem urządzali wielodniową popijawę, a potem życie wracało do normy. Za wziętych do niewoli oficerów otrzymywano okup, szeregowych żołnierzy przeważnie wypuszczano, zapraszając, żeby jeszcze kiedyś wpadli, a ci zaklinali się na wszystkie świętości, że prędzej zaatakują rozwścieczone smoki, gargulce i harpie, niż powtórnie przekroczą granice tego kraju. Zdarzało się, że teutońska armia próbowała prześladować wroga na jego terytorium, ale tu już dawały o sobie znać wspomniane słabości armii. Nikt nie dowoził prowiantu, nikt nie chciał ochraniać podbitego terytorium ponieważ było to nudne i nie wróżyło żadnej sławy; nie było piechoty, która broniłaby tyłów... Wszystkie takie wyprawy nieodmiennie kończyły się fiaskiem. I właśnie przez ten kraj biegła nasza droga. Obejrzałem się, Ron nadał podążał za nami. Podjechał do mnie Elwing. - On nie zawróci, a dalsza podróż w pojedynkę będzie dla niego coraz bardziej niebezpieczna. I tak mamy szczęście, że do tej pory nikogo nie spotkaliśmy! - Więc co proponujesz? - Podejmij decyzję. - Elf znowu zerknął na Rona. - Jak będzie jechał sam, zginie. - Z nami również może zginąć. - Może zginąć, a może przeżyć. Przynajmniej będzie miał szansę. - No i czemu on się do nas przyczepił?! - zawołałem z pasją. - Nie do nas, tylko do ciebie. Jesteś dla niego bohaterem i pragnie cię naśladować. - Nie jestem gwiazdą filmową! Jeszcze tylko zachwyconego chłopaczka mi brakowało do pełni szczęścia! - Co to takiego ta gwiazda... filmowa? - Nieważne. - Odwróciłem się gwałtownie. Wiedziałem, że ten rzep się od nas nie odczepi, elf miał rację, trzeba było coś zrobić, nie mógł się tak wlec za nami... Elwing zrozumiał, że ustąpiłem i pomachał ręką Ronowi, ten wydał radosny okrzyk i pomknął do nas. Zrównując się z nami, usiłował zawadiacko wyhamować, lecz narowisty koń bryknął, chłopak wyprysnął z siodła i przekoziołkował po drodze. Przymknąłem oczy. - El, powiedz mi, czy on żyje?

- Żyje, żyje, co mu się mogło stać...? - uśmiechnął się krzywo elf. - Będziemy musieli sprzedać tego konia, jest dla ciebie za gorący, nie poradzisz sobie. - Nigdy! Nie oddam mojego Witezia! - Ron przeszył mnie gniewnym spojrzeniem. - Pięknie. W takim razie wracaj do Amsteru. Nie możemy podróżować z człowiekiem, który częściej lata niż siedzi w siodle. - Nie latam! To był przypadek! Popatrzyłem na niego ciężko. - No dobrze - stropił się. - Po prostu za ostro ściągnąłem wodze. - Jeśli jeszcze raz spadniesz, to albo zmieniasz konia, albo wracasz. Umowa stoi? Chłopiec zawahał się. - Dobra - burknął cicho. - Obiecujesz? - No przecież powiedziałem, że tak. - Z zaciętą miną wskoczył na konia, zachwiał się w siodle, omal nie rąbnął na ziemię z drugiej strony, ale utrzymał się. Od tej pory narzuciłem szybkie tempo, specjalnie po to, żeby wypróbować Rona jako jeźdźca. Po tym, jak spadł po raz kolejny (nie sposób już nawet policzyć, który), a skończyły mu się wszystkie wymówki w rodzaju: kamień wpadł pod podkowę, popręg się poluzował, zakręt był za ostry, wreszcie pogodził się z tym, co nieuchronne. Mógł być dobrym jeźdźcem, ale brakowało mu siły do manewrowania koniem bojowym. Wierzchowiec od razu wyczuł słabość jeźdźca i zaczął pokazywać, na co go stać. Nie potrzebowałem swojego daru, by zrozumieć, że koń Rona lekceważy. W pobliskim zamku sprzedaliśmy wierzchowca za dobrą cenę. Dostaliśmy w zamian posłuszną kobyłę i pewną sumę w złocie. Złoto od razu włożyłem do sakiewki i wręczyłem Ronowi. - To dla mnie?! - Oczy chłopca rozszerzyły się ze zdumienia. Chyba jeszcze nigdy nie widział takiej sumy. - Dla ciebie. W końcu to przecież za twojego konia, więc są twoje. - Weź - poparł mnie Elwing. Ron wydał dziki okrzyk radości, chwycił sakiewkę i z dumą przywiązał do pasa. Po kilku godzinach męczącej jazdy dotarliśmy do sporej wsi. Uznaliśmy, że najwyższy czas odpocząć i posilić się, więc skierowaliśmy się do karczmy. Przez Teutonię biegły liczne szlaki handlowe, nie brakowało karawan, a więc zajazdów, oberży i hoteli było pod dostatkiem. Gdy ja i Elwing zajmowaliśmy się końmi, a potem zamawialiśmy jedzenie, Ron

przepadł - gdzie i kiedy nie zauważyłem ani ja, ani elf. - A niech to licho porwie! - Spokojnie, En, może po prostu poszedł się przejść. - Przejść? O, niech tylko wróci, już ja mu się przejdę! Goście karczmy z przestrachem odwrócili się w moją stronę. Zdążyłem się już przekonać, że Mistrz miał rację: w Teutonii rycerzy, nawet takich jak ja, traktowano z wielką estymą. Żaden człowiek z gminu nie śmiał nie tyle mi się sprzeciwić, co w ogóle odezwać się niepytany. A jeśli już jakiś kupiec ryzykował i zagajał rozmowę, to w sposób pełen szacunku. Nic więc dziwnego, że mój gniew zatrwożył obecnych. - Niepotrzebnie się gniewasz, Eningu - zauważył z niezadowoleniem Mistrz. - Rycerze w tym kraju to szczególna kasta - stanowią wręcz przedmiot kultu. Nawet gdybyś teraz spalił ten przybytek, nikt nie powiedziałby ani słowa. - Niemożliwe! I co, będą tak stać i patrzeć? - Owszem. Potem, co prawda, poskarżą się baronowi, do którego należą te ziemie i on spróbuje cię ukarać, ale on, a nie chłopi. Dlatego postaraj się trzymać nerwy na wodzy, po co niepotrzebnie straszyć ludzi? - Nie wiedziałem, że tu jest tak twardo. - Co? Twardo? Co to znaczy? Wiem, że jajko może być na twardo, ale w tym kontekście słowo jest dla mnie niezrozumiałe. Ostatnie zdanie wyrwało mi się po rosyjsku i Derron natychmiast skorzystał z okazji, żeby poszerzyć zasób leksykalny. Na szczęście w tym momencie do karczmy wszedł Ron, co uwolniło mnie od dyskusji lingwistycznej. - Gdzieś ty był? - spojrzałem na niego gniewnie. - Na zakupach. - Chłopiec wzruszył ramionami. A co, nie wolno? - Na zakupach? - Dopiero teraz dostrzegłem na jego pasie długi wąski kindżał w pstrokatej pochwie. - Wolno, wolno, ale mogłeś nas uprzedzić, denerwowaliśmy się! - Przepraszam - Ron spuścił oczy. - Ale za to, o... - Wyjął kindżał i chcąc zaprezentować nabytek, machnął nim parę razy, potem zakręcił w dłoni. - Widziałem, jak jeden żołnierz tak robił. - Ostrożnie! - zawołałem, ale zbyt późno: kindżał wyskoczył z ręki Rona i poleciał prosto w elfa. Elwing zareagował odruchowo - nie wstając z miejsca, w locie schwycił broń za rękojeść i zaczął ją oglądać, jak gdyby nigdy nic.

Zerwałem się z miejsca, żeby odbić cios, choć widziałem, że i tak nie zdążę, a teraz odetchnąłem z ulgą i gwałtownie odwróciłem się do Rona. Chłopak był blady, w oczach zakręciły mu się łzy. Spojrzał na elfa, potem na swoje ręce i powiedział żałośnie: - Nie chciałem... to tak samo wyszło... Wystarczyło, że na niego spojrzałem, a złość mi przeszła. - Z takim druhem to wrogowie nam już niepotrzebni... - westchnąłem. Ron gotów był się rozpłakać, ale w tym momencie wtrącił się elf. Oddał Ronowi kindżał i niewzruszenie zapytał: - Ile za niego dałeś? - Ile? - pytanie zbiło chłopca z pantałyku, wyraźnie spodziewał się innego. - Dinara. Ha, od razu stało się jasne, że Ron padł ofiarą sprytnego kupca. Dinar to za mało za prawdziwie dobrą broń i za dużo za jarmarczną zabawkę, jaką ten kindżał był w rzeczywistości. - Rozumiem. Po obiedzie pójdziemy do kupca, który ci to sprzedał - powiedział elf po prostu. - Pójdę z wami - dorzuciłem. - Też chciałbym z nim porozmawiać. - To nawet dobry pomysł. - Elwing uśmiechnął się. - A co, to zła broń? - zdumiał się Ron. - Mnie się podoba. - Jakby ci to powiedzieć... - ostrożnie zaczął Elwing. - Naprawdę dobra klinga rzadko kiedy jest aż tak ozdobna. Dla jakiegoś tam szlachetki, który nigdy nie opuszczał rodowego majątku ten kindżał byłby w sam raz... Jeśli już chciałeś kupić broń, trzeba było poradzić się mnie czy Eninga. - Najlepiej Elwinga - dorzuciłem. Derron wprawdzie robił mi niejeden wykład o broni, ale dla elfa od zawsze broń była częścią życia. Ron stracił humor. Obiad zjadł szybko, bez apetytu i wybiegł na ulicę. - Nie za ostro się za niego wzięliśmy? - mruknąłem. Elwing odłożył widelec. - Nie. Jeśli chce z nami podróżować, musi przyswoić sobie pewne zasady. Przecież jego życie zależy od nas W tym samym stopniu, co nasze od niego. Przede wszystkim musimy go nauczyć dyscypliny. Nie można było się z tym nie zgodzić. W razie zagrożenia Ron musi od razu wykonać rozkaz, bez dyskusji, bez żadnych własnych pomysłów. - Miałeś wielkie szczęście, Eningu, że trafiłeś na takiego towarzysza - zauważył Derron. - Ten elf jest bardzo poważny.

Jakbym sam nie wiedział... - A kto mówił, żeby mu wtedy nie pomagać? - Bardzo się cieszę, że mnie wtedy nie posłuchałeś. *** Rozmowę z kupcem miał poprowadzić elf. Zaczął od tego, że w milczeniu położył kindżał przed niewysokim, chudym staruszkiem, którego cały czas świdrował wzrokiem. - Życzycie sobie czegoś, młodzi ludzie? - Sprzedawca chyba zaczął się denerwować. - Życzymy. Życzymy sobie odzyskać pieniądze za tę, że tak powiem, broń. - Ależ to wspaniała klinga! Wykuta przez krasnoludy, z zastosowaniem formuły magicznej... - Znakomicie, to znaczy, że chętnie przyjmiecie towar z powrotem. Na pewno rychło znajdzie się prawdziwy wojownik, który należycie doceni tę klingę. My jesteśmy tylko chłopcami i nam tak potężne artefakty niepotrzebne. - Ale towar nie podlega zwrotowi... - W tym momencie spojrzenie staruszka spoczęło na mnie, a raczej na moim mieczu, który wyciągnąłem z pochwy i obracałem w rękach, przyglądając się sprzedawcy. Sens moich manipulacji był bardziej niż jasny, starzec przełknął ślinę. - Jednak dla was, moi panowie, zrobię wyjątek. Oto wasze pieniądze... Nie wiedziałem, że ten miły chłopiec jest z wami, milordzie rycerzu. - Nic się nie stało - uspokoiłem go. - Teraz już wiecie, a gdybyście kiedykolwiek zapomnieli, jestem do waszych usług. Ale mój przyjaciel ma rację: rzeczywiście potrzebujemy broni, tylko tym razem wybierze ją elf. - Stajesz się prawdziwym rycerzem - zauważył Mistrz. Nie wiedziałem tylko, czy miała to być pochwała, czy wręcz przeciwnie. Pół godziny później uszczęśliwiony Ron wyszedł z kramu, przyciskając do piersi szpadę i kindżał. Szpada - krótka, dobrej jakości - idealnie pasowała do niewysokiego chłopca. Popatrzyłem na wniebowziętego Rona i westchnąłem. Człowiek cieszy się z broni, przeznaczonej do zabijania... Jednak przypominając sobie, co sam czułem, gdy po raz pierwszy wziąłem miecz do ręki, zrozumiałem, że nie mam prawa go osądzać. W końcu sam jestem nie lepszy... Staruszek wyszedł nas odprowadzić, a może raczej upewnić się, że nie wrócimy. - Zajrzyjcie jeszcze kiedyś, panowie, zawsze rad będę was widzieć. - Wątpię, żeby był rad - zauważył wesoło Elwing, gdy odeszliśmy kawałek dalej. - O, to na pewno! - Ron już zapomniał o niedawnej wpadce, przypasał szpadę i

kindżał, i z dumną miną zerkał na miejscowych chłopców, biegnących za nami. Postanowiłem ostudzić nieco jego zapał. - Możesz oczywiście chodzić dumny jak paw, tylko, proszę, nie wyciągaj broni. I jeszcze jedno: skoro postanowiłeś jechać z nami, musisz zapamiętać jedną zasadę. Powiem o niej tylko raz i jeśli ją złamiesz, nasza wspólna podróż dobiegnie końca - obiecuję ci to solennie i daję słowo rycerza. Ron popatrzył na mnie z przestrachem. - Zasada jest prosta: bez szemrania wykonujesz każdy nasz rozkaz, bez względu na to, jak bardzo dziwny czy niezrozumiały się wyda. Jeśli ja albo Elwing każemy ci kwakać kwaczesz. Jeśli nie, wsadzam cię do najbliższego dyliżansu jadącego w stronę Amsteru. Zrozumiałeś? Ron pokiwał szybko głową. - Pamiętaj, nie idziemy na przechadzkę i od powodzenia naszej misji zależy bardzo wiele, zarówno dla mnie, jak dla wielu ludzi. Widziałem już, jak władasz bronią - ja i Elwing zajmiemy się twoją nauką, możesz być pewien, że na serio. A więc, czy nadal chcesz jechać z nami? - Nie wrócę. - W takim razie w drogę. Ze wsi wyjechaliśmy godzinę później. Miejscowi mieszkańcy nie kryli radości z pozbycia się naszego niepokojącego towarzystwa. Chcąc nadrobić stracony czas, jechaliśmy szybko i długo, na nocleg zatrzymując się dopiero wtedy, gdy zrobiło się już prawie całkiem ciemno. W kolejnej wsi zatrzymaliśmy się przy pierwszym z brzegu domu i wprosiliśmy na nocleg. Co prawda, obawiałem się, że o tak późnej porze nikt nie zechce nas przyjąć, ale jak się okazało, zupełnie niepotrzebnie: żaden będący przy zdrowych zmysłach chłop nie odmówiłby spełnienia prośby rycerza. Natychmiast oddano nam izbę, a gospodarze z dziećmi poszli spać na siano. Z przyjemnością zamieniłbym się z nimi miejscami - spanie latem w dusznym domu to żadna przyjemność ale szybko przekonałem się, że wszelkie moje prośby i namowy są bezskuteczne. Ja jestem rycerzem, moi towarzysze to przyjaciele rycerza, a więc należy nam się najlepsze pomieszczenie. Przeklinając konserwatyzm mieszkańców, otworzyłem na oścież wszystkie okna i położyłem się na podłodze. Elwing i Ron poszli za moim przykładem. - Eningu, należałoby wystawić wartę. - Jejku, Derronie, daj sobie spokój! Nikt z miejscowych nie ośmieli się nas tknąć...

- Nie mówię o miejscowej ludności, lecz o najemnych zabójcach. Zapomniałeś, co się działo w Amsterze? - Bo Lśniący wiedział, że tam będę i dlatego zdążył przygotować się do spotkania. A teraz nikt nie ma bladego pojęcia, gdzie jesteśmy. Myślę, że wszyscy zabójcy stracili trop. - Piękne słowa - zauważył cierpko Derron. - Będą wspaniałym epitafium na twoim nagrobku. Tak skutecznie wszystkich zmyliliście, że odnalazł was nawet chłopiec. Odwróciłem się do ściany i spróbowałem zasnąć. Elf i Ron już spali, a ja ciągle przewracałem się z boku na bok, przeklinając duszne pomieszczenie. Jak można tu spać? Teraz rozumiem, skąd wzięła się zasada odstępowania rycerzom własnego domu - w ten sposób chłopi mścili się za całe zło, jakie wyrządzili im rycerze. No dobrze, ale ja nie zrobiłem im nic złego! Za co ca kara? W końcu zmęczenie wzięło górę i zasnąłem... Rano, jak tylko słońce wyłoniło się zza horyzontu, obudziło mnie uczucie zagrożenia. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że elf stoi już z łukiem przy drzwiach, tylko Ron nadał spokojnie sapał przez sen, leżąc na wznak z rozrzuconymi rękami. Przez jakiś czas ja i Elwing milczeliśmy, nasłuchując. Niby cisza, ale wrażenie niebezpieczeństwa stawało się coraz wyraźniejsze. Wstałem, ubrałem się, przypasałem miecz, sprawdziłem noże, a potem podszedłem do otwartego okna i ostrożnie wyjrzałem na zewnątrz. Elwing stanął obok mnie, a ja w milczeniu wskazałem palcem śpiącego Rona. Elf skinął głową i poszedł go obudzić. W tym momencie drzwi otworzyły się z trzaskiem i jednocześnie wybuchła wrzawa w całej wsi. Na zewnątrz biegali jacyś ludzie, ale nie miałem czasu się im przyglądać musiałem zająć się nieproszonym gościem. Ten, kompletnie zdezorientowany w mrocznym pomieszczeniu, spodziewając się, że ma przed sobą zwykłe chłopskie dzieci, podbiegł do mnie, chcąc złapać za rękę. Idiota! Jedyne, co musiałem zrobić, to uchylić się i pociągnąć go na siebie, „przedłużając" rozpoczęty przez niego atak. Teraz nie mógłby się już zatrzymać, nawet gdyby chciał, miał za duży rozpęd. Siła, którą przeciwnik wkłada w cios, obraca się przeciwko niemu - jeden z chwytów sajwe, którego uczył mnie Derron, a który ja nazywałem zasadą aikido. Nieproszony gość bardzo efektownie poleciał głową naprzód, prosto w otwarte okno. Gdyby miał mózg, mogłoby się to skończyć wstrząsem, a tak, potłucze się tylko, nic mu nie będzie. Wyskoczyłem za nim, a Elwing natychmiast zajął stanowisko przy oknie, gotów mnie osłaniać. We wsi panował zamęt. Wszędzie widać było uzbrojonych jeźdźców, niektórzy z nich zsiedli z koni i teraz wpadali do domów, wyganiając gospodarzy, wyrzucając rzeczy. Chłopi

zbili się w gromadę, z przestrachem patrząc na przybyszów, płakały dzieci. - Jak na zwykłych rabusiów, są zbyt dobrze uzbrojeni - zauważył Derron. - Zresztą, żaden baron nie ścierpiałby rozbójników na swojej ziemi. Już prędzej jakiś inny baron postanowił zapełnić skarbiec kosztem sąsiada. - Przecież to zwykła grabież! - Eningu, jak ci nie wstyd?! Czyż szlachetny baron mógłby zajmować się grabieżą? rycerz udał oburzenie. - Jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć! To nie jakaś tam grabież, to rekwizycja! Nagle kamień w mojej obręczy nagrzał się i zaczął pulsować. Jakimś szóstym zmysłem odgadłem, że oznacza to przebywanie w pobliżu innego rycerza. - Kto tu jeszcze jest? - zadźwięczał w mojej głowie niezbyt uprzejmy głos. Derron mówił mi, że dzięki kamieniowi można porozumiewać się w myślach z innym rycerzem, ale do tej pory nie miałem okazji tego spróbować. Niesamowite wrażenie... Na szczęście, kontaktując się z Mistrzem i Derronem, przywykłem do podobnych rozmów, więc skoncentrowałem się i odpowiedziałem: - A kto pyta? - Wiedziałem, że najprawdopodobniej to właśnie rycerz dowodzi żołnierzami, ale ten łupieżczy najazd zupełnie mi się nie podobał. Nie podobało mi się, jak żołnierze patrzyli na młode kobiety, cały ten spektakl denerwował mnie z każdą chwilą coraz bardziej. Zza domu, na potężnym koniu wyjechał jeździec, od stóp do głowy zakuty w pancerz. Na mój widok zatrzymał się gwałtownie i zdjął hełm, dłuższą chwilę przyglądał mi się ze zdumieniem, a potem splunął wzgardliwie. - Chłopcze, daję ci pięć minut na wyniesienie się stąd. - Po czym odwrócił się, chcąc jechać dalej. - Ach, tak?! - Aż do tej chwili nie miałem zamiaru się wtrącać. Śmierć chłopom nie groziła, prawa baronów zabraniały mordowania tych, którzy nie noszą broni i najrozsądniej byłoby stąd wyjechać, jednak ten pogardliwie bezczelny ton zdenerwował mnie. - Zakłócacie mój sen! Budzicie mnie, choć nie zdążyłem należycie odpocząć po wczorajszej podróży! A potem zamiast przeprosin oznajmiacie: „Masz pięć minut, żeby się stąd wynieść"?! Rycerz odwrócił się i popatrzył na mnie tak, jak zwykle patrzy się na karalucha, który wpadł do zupy. - O, więc powinienem cię przeprosić?! Chłopcze, chciałem ci zrobić uprzejmość i puścić cię wolno. A ty, zamiast się wynieść, zachowujesz się ordynarnie, a ja nikomu nie wybaczam czegoś takiego. Czy chociaż wiesz, przed kim stoisz, szczeniaku?

- Nietrudno się domyślić. Przed największym grubianinem, jakiego w życiu widziałem. Rycerza dosłownie zatkało. Zdaje się, że jeszcze nikt nie rozmawiał z nim w taki sposób. Cóż, zawsze to dobrze dowiedzieć się o sobie czegoś nowego. - Ach, ty... Zabijałem ludzi za mniejsze zniewagi! - Chętnie uwierzę, głupcy zawsze obrażają się, słysząc prawdę o sobie. - Co?! Ja, Gajerg Tretnich, nie wybaczam nikomu takiej obrazy! Hej, bierzcie tego zuchwalca, dajcie mu tam parę batów, a potem puśćcie nago, niech sobie pobiega! - Ach, Gajerg Tretnich! Największy łajdak w całej Teutonii! To człowiek podły i morderca, który nie cofa się przed niczym! Szantaż, trucizna, zasadzki - to zaledwie kilka z jego „wyczynów". Zdobył kolosalne bogactwo dzięki szantażowi i grabieżom. Kilka razy próbowano go zabić, lecz bezskutecznie. Odparł nawet armię króla, który czuje się coraz bardziej zagrożony. Podobno Tretnich szykuje bunt przeciwko królowi, ale być może to tylko plotki. Jednak znając go, można przyjąć, że w tych plotkach jest ziarno prawdy. Tak, Eningu, umiesz znajdywać wrogów... - skomentował sytuację Mistrz. - Nie rozumiem tylko, co on tu robi z tak niewielkim oddziałem? - Co w tym niezrozumiałego? - wtrącił się Derron. - Te ziemie należą do jednego z jego dawnych wrogów, ponadto słyszałem, że Gajerg czegoś szuka, a do tego nie potrzeba dużo ludzi. Zwyczajny wypad zbójecki - zemści się na wrogu i odnajdzie to, czego szuka. - Z takim oddziałem? - zdumiał się Mistrz. - Nie można mu zarzucić braku śmiałości. A nie wiesz, czego on szuka? - Gajerg rzeczywiście słynie z odwagi i zuchwałości, ale nigdy nie ryzykuje niepotrzebnie. Jeśli wyczuje zagrożenie, woli odejść i przyczaić się. A czego szuka... nie jestem pewien, ale mówi się o jakimś amulecie, dzięki któremu można wykuć miecz zdolny przeciąć kamień. Posłuchałbym jeszcze dłużej, ale w tym momencie dwóch żołnierzy z ohydnymi uśmieszkami ruszyło w moją stronę. Niby niechcący położyłem ręce na nożach, ci dwaj nawet nie zdążą do mnie podejść... Żołnierze, jakby wyczuwając niebezpieczeństwo, zatrzymali się i cofnęli. - No co, dzielni wojowie? Naprzód! Chodźcie, chodźcie, podarków starczy dla wszystkich! - usłyszałem z tyłu drwiący głos elfa. Elwing stanął obok mnie - z napiętym łukiem, wycelowanym prosto w żołnierzy. Dopiero teraz spostrzegłem, że dwie strzały już wbiły się w ziemię tuż przed stopami wojaków. Pozostali żołnierze zaprzestali grabienia, zaczęli podchodzić do dowódcy. Chyba

świetnie wiedzieli, co oznacza elf - nawet młody - z łukiem. - Aha! - zgrzytnął zębami Gajerg. - Rycerz chowa się za plecami elfa! Dzielny rycerz! - dodał szyderczo. - Coś późno przypomnieliście sobie o tym, że jestem rycerzem - odparłem tym samym tonem. - Zapewne to elf z łukiem rozjaśnił wam w głowie? Zdaje się, że jeszcze przed chwilą chcieliście mnie wychłostać? To dopiero byłby wielki czyn, godny rycerza! Rycerza, który zlecił to zadanie dwóm żołnierzom! Będą o was śpiewać pieśni, sir rycerzu, sławiące waszą dzielność! Tretnich poczerwieniał ze złości. - Z tyłu! - rozległ się w tym momencie krzyk Rona. Zrobiłem zeza, próbując dojrzeć niebezpieczeństwo, nie odrywając oczu od Gajerga, zaś Elwing odwrócił się błyskawicznie - strzała wyfrunęła z łuku, nim ktokolwiek zdążył coś zrozumieć. Kusznik, który skradał się do nas zza węgła domu, upadł na plecy - elfia strzała wbiła mu się w oko. Przełknąłem ślinę i odwróciłem się. Jeśli przedtem któryś z żołnierzy Gajerga miał jakieś wątpliwości odnośnie umiejętności elfa, to teraz się one rozwiały. Z domu wyszedł Ron z dumną miną, niosąc w rękach obie zdobyczne kusze. Kiedy zdołał je naciągnąć? Kusze były lekkie i każdą z nich mógł trzymać w jednym ręku. Idealna broń dla najemnych zabójców i do walki bezpośredniej - żołnierze również to rozumieli. Chłopiec podszedł do mnie i wręczył mi kusze. - Zuch - pochwaliłem go. No, niech teraz spróbują nas zaatakować. Połowę napastników położy Elwing, ja też nie chybię, do tego noże... Z pozostałymi rozprawię się szerkonem. - Jak sądzisz - spytałem elfa tak głośno, żeby Gajerg mógł mnie usłyszeć - czy zdołałbyś zastrzelić stąd sir Tretnicha? - Bez problemu - odpowiedział równie głośno Elwing. - W takim razie, jak tylko zaczną coś robić, załatw tego przywódcę bandytów. Baron, który oczywiście wszystko świetnie słyszał, zasyczał. Wydawało mi się nawet, że z wściekłości zaraz wypuści parę uszami. - Ach wy... szczeniaki! - wycharczał, z ogromnym wysiłkiem próbując się uspokoić. - Słuchaj, Eningu, czy nie złamiemy jakichś zasad rycerskich, jeśli po prostu wychłostamy barona i odeślemy go stąd nago? - Nie wiem, Elwingu, zostałem rycerzem całkiem niedawno. Ale z drugiej strony, jeśli coś takiego zaproponowała chluba rycerstwa, Gajerg Tretnich, to myślę, że nie może być mowy o łamaniu prawa.

Baron nie był głupcem i wiedział, że jeśli każe nas zaatakować, straci wielu ludzi elfy słynęły z celności i szybkości. Poza tym ja miałem w rękach dwie kusze... Będąc z dala od domu, rycerz nie mógł sobie pozwolić na utratę zbyt wielu ludzi. - Bezczelny szczeniaku! Jeśli naprawdę uważasz się za rycerza, wyzywam cię na pojedynek! Niech on o wszystkim rozstrzygnie! - A czemuż to miałbym przyjmować wyzwanie? Nie jesteście dla mnie wzorem rycerza! - Jeśliś strachem podszyty, nie trzeba było wkładać obręczy! - Eningu, nie możesz nie przyjąć wyzwania rzuconego przy świadkach - rzekł Derron. Po co w ogóle do tego doprowadziłeś? Tretnich puściłby was wolno, przecież wie, że walka kosztowałaby go zbyt wiele. Należało to tak rozegrać, by pozwolić mu zachować twarz. - A co by zrobił we wsi, gdybyśmy odeszli? - Nic dobrego oczywiście, ale drażniąc go, zyskałeś bardzo groźnego wroga. - Groźniejszego niż Lśniący? - Nie, ale to żadna pociecha. - Derronie, jeśli ja zwyciężę, to czy on dotrzyma słowa danego przed pojedynkiem? - Dotrzyma. Nie ośmieli się tego nie zrobić, są przecież świadkowie, coś takiego pozbawiłoby go wsparcia innych baronów. Gdyby w grę wchodzili wyłącznie jego żołnierze, nie patyczkowałby się z wami, ale są tutaj chłopi i oni nie omieszkają rozgłosić tego, co się tu stanie. Gdyby rozniosła się wieść, że Tretnich nie dotrzymał słowa, byłby to dla niego początek końca. - Czyli dotrzyma? - Tak, ale potem zrobi wszystko, żeby się zemścić. Nigdy nie wybaczy ci tego, co się dziś stało. - Naprawdę myślisz, że Ening ma jakieś szanse w starciu z baronem? - wtrącił się Mistrz. - Jestem przekonany, że duże. Baron jest rozgniewany, a gniew to zły doradca. Ponadto Tretnich wyraźnie nie docenia przeciwnika. - Derronie, to nie są żarty! - Dlatego mnie nie dekoncentrujcie - poprosiłem i odwróciłem się do barona. - Dobrze, przyjmuję wyzwanie. Jakie są pańskie warunki? Gajerg uśmiechnął się złowieszczo. - Bardzo proste: jeśli zwyciężę, cała wasza trójka umiera, jeśli nie, możecie się stąd wynieść.

- Nie zgadzam się. Jeśli ja zwyciężę, to umieracie wy albo uznajecie się za pokonanego, zabieracie ze sobą swoich ludzi i wracacie do siebie, nie ruszając po drodze ani jednej wsi. - Gówniarzu, zrobię z ciebie gnój! - To niepraktyczne! Z was wyszedłby lepszej jakości! - Stawaj do walki! - Gajerg zawrócił harcującego konia. - Stójcie! Jako wyzwany mam prawo wyboru broni! Baron rzucił mi mordercze spojrzenie. - Spiesz się! - Pieszo i na miecze! - Chcesz pomachać tą wykałaczką, którą masz przy pasie? - Tak, chciałbym wyczyścić wam zęby. Ale jeśli się boicie, to po prostu uznajcie, że zostaliście pokonani i możecie odjechać, już trudno, nie będę nalegał na wychłostanie was. Aż dziw bierze, że Gajerg nie dostał zawału. Kilka razy próbował coś powiedzieć, ale z jego gardła wydobywał się tylko charkot. Potem zsiadł z konia, obnażył ciężki dwuręczny miecz i ruszył na mnie. - Jesteś pewien, że dasz sobie radę? - zapytał elf, wyraźnie zdenerwowany. - Przecież sam jeden walczył z całym oddziałem najemników! - zawołał Ron, lecz w jego głosie również nie było pewności. Nie ma to jak wsparcie przyjaciół w trudnej chwili... Nikogo więcej nie słuchając, ruszyłem ku baronowi, obmyślając strategię walki. Baron jest wściekły i to zdrowo. Derron powiedział też, że nie docenia mnie jako przeciwnika, czyli od razu przejdzie do ataku, trzeba to wykorzystać. Jak dobrze pójdzie, cały pojedynek potrwa najwyżej kilka sekund. Ale nie zaszkodziłoby go jeszcze trochę podrażnić... Oddałem kusze Ronowi i ten z wojowniczą miną od razu wycelował w żołnierzy. Ci poruszyli się niespokojnie. Nie dziwiłem się: chłopak, wyraźnie nieobeznany z bronią był groźniejszy niż elf z łukiem. Sam bałem się teraz Rona bardziej niż Tretnicha i jego ludzi, ale za późno było, by cokolwiek zmieniać, należało pomyśleć o tym wcześniej... Wyszedłem do przodu, skrzyżowałem ręce na piersi, ze spokojem obserwując podchodzącego przeciwnika. Z pozornym spokojem. Tak naprawdę chciałem uciec przed tym czołgiem jak najdalej i jak najszybciej. Zamiast tego zerwałem kwiatek i powąchałem go, udając, że nie zwracam na barona najmniejszej uwagi. Jak się spodziewałem, rozwścieczyło go to jeszcze bardziej. Zaatakował mieczem, wyraźnie zamierzając przeciąć mnie na pół.

Ciężki miecz zaczął opadać, a ja, z trudem opanowując chęć ucieczki, zaczekałem, aż znajdzie się kilka centymetrów od mojej głowy, a w oczach barona błyśnie triumf zwycięstwa i dopiero wtedy zacząłem działać. Błyskawicznie podkręcając percepcję do granic możliwości, zszedłem z linii ciosu - z boku musiało wyglądać to tak, jakby moja sylwetka nagle rozmazała się i przesunęła. Dwuręczny miecz przeleciał tuż obok mnie i zarył w ziemię. W tym momencie mój szerkon wyskoczył z pochwy, przeniknął w szczelinę między hełmem i zbroją i zastygł, dotykając szyi barona. Baron zastygł również. Przejście od triumfu do świadomości klęski było tak gwałtowne i tak drastyczne, że rycerz wydawał się nim zmiażdżony. Wiedział, że wystarczy, bym lekko nacisnął, a przebiję mu gardło. - Rycerzu Gajergu Tretnich, czy uznajecie się za pokonanego? Czy dotrzymacie swojej części umowy? - Tak, niech cię diabli porwą! - W jego oczach zalśniła tak płomienna nienawiść, że od razu pożałowałem, ze wstrzymałem miecz. Ale było już za późno, pozostawało tylko odsunąć się i zasalutować. - Popełniłeś błąd, darując mu życie - zauważył niezadowolony Derron. - Nie potrafisz zrozumieć, że to jest wojna - i albo zabijasz ty, albo zabiją ciebie. Pozostawiając go przy życiu, pozostawiłeś wroga. Śmiertelnego wroga. - Wiem, Derronie, ale ja. nie mogę tak z zimną krwią... - A on może i zrobi to przy najbliższej okazji. I wierz mi, będzie jej pilnie szukał. Baron tymczasem zebrał oddział i nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem, odjechał. Jego żołnierze byli niezadowoleni z takiego obrotu sprawy, ale nie śmieli protestować. Po ich odjeździe we wsi wybuchła radosna wrzawa, niektórzy wieśniacy pragnęli paść mi do nóg. Przestraszony taką ewentualnością, czym prędzej schroniłem się w domu. - Należało go zabić! - powiedział z mocą elf, gdy tylko podszedłem. - Tretnich to łajdak i nigdy ci tego nie wybaczy! I ten to samo! No jakbym sam nie wiedział! - No i co teraz? - spytałem zirytowany. - Teraz? Teraz najlepiej zrobimy, jak się pospieszymy. Ron, zostaw wreszcie te kusze, zbieraj się! Wyruszamy. Uprzejmie wyjaśniliśmy mieszkańcom wsi, że nie możemy dłużej u nich gościć, ani nawet zostać na śniadanie. Widząc, że nam się spieszy, chłopi szybko spakowali nam jedzenie na drogę, kategorycznie odmawiając przyjęcia zapłaty. Wkrótce opuściliśmy wieś, odprowadzani pożegnalnymi okrzykami mieszkańców i obietnicami, że nie zapomną nas do końca życia.

- Jutro, najdalej pojutrze o nas zapomną - zauważył elf. - Ludzie to niewdzięczne plemię. O, elfy... - Jaka to różnica, zapomną czy nie? - Ależ żadna - wzruszył ramionami Elwing. - Ruszajmy naprzód, ku nowym przygodom! - Z przyjemnością się bez nich obejdę - burknąłem, ponaglając Huragana.

Rozdział 8 Zatrzymaliśmy się na skraju lasu, zastanawiając się, co robić dalej. Osobiście nie wierzyłem w przestrogę Derrona, że baron mógł urządzić w lesie zasadzkę, ale gdy podzieliłem się tymi podejrzeniami z elfem, ten potraktował je z całą powagą. Po drodze z Amsteru opowiedziałem Elwingowi wszystko o sobie, uznając, że jeśli elf ryzykuje z mojego powodu życiem, to powinien przynajmniej wiedzieć, dlaczego. Wbrew moim obawom, Elwing zupełnie się nie przejął moim Mieczem Losu. - My, elfy, uważamy, że same z siebie miecze nie mogą być dobre czy złe, wszystko zależy od właściciela - a ponieważ zdążyłem cię już poznać, nie boję się, że użyjesz tej broni w złych celach. Niełatwo przyjąć to, co mówisz o dwóch światach, istniejących oddzielnie, ale nie mam powodów, by ci nie wierzyć, zwłaszcza że nie raz zauważałem różne dziwactwa w twoim zachowaniu. Nie do końca też rozumiem, dlaczego połączenie dwóch światów miałoby spowodować katastrofę, ale wierzę ci na słowo, zwłaszcza że Winier to potwierdził. Elwing długo jeszcze rozprawiał na temat Losu, a cała jego wypowiedź sprowadzała się do jednego: „Postanowiłem ci pomóc i nie porzucę cię, bez względu na to, co się stanie. Jesteś moim przyjacielem i jestem z tobą". Takie zaufanie ze strony kogoś, kto prawie zupełnie mnie nie znał, robiło wrażenie. Ale Mistrz od razu przypomniał mi, że elfy wyczuwają kłamstwo. Teraz, słuchając mojego ostrzeżenia, Elwing zauważył: - To bardzo możliwe... Nietrudno było przewidzieć, jaką drogą pójdziemy, a las to idealne miejsce na zasadzkę. - Ale przecież Tretnich nie jest głupi i musi wiedzieć, że się tego domyślimy? - Owszem, ale może zakładać, że mamy za mało doświadczenia w takich sprawach. Przecież nie pomyślelibyśmy o tym, gdyby nie twój przyjaciel. Zerknąłem z niepokojem na Rona, ale on nie zwracał na nas uwagi, galopował na koniu i wymachiwał szpadą. Elwing dostrzegł moje spojrzenie i zniżył głos. - Tak czy inaczej, wjeżdżanie w las byłoby głupotą. Musimy go objechać. - Ale wtedy nadłożymy drogi! - żachnąłem się. - A nie zapominaj, że na pewno idzie za nami pościg. Na razie mamy zapas czasu, ale jak zaczniemy objazd, dogonią nas. - Po co Lśniący miałby wysyłać za nami pogoń, skoro mógłby skontaktować się ze

swoimi agentami przez dal-łączność? Na pewno ma swoich ludzi w tych miastach, które leżą na naszej drodze. Skąd miałby wiedzieć, jaką trasę wybierzemy, skoro nawet my nie wiemy, gdzie skręcimy na najbliższych rozstajach? - Poza tym, brakuje mu czasu - dodał Mistrz. - Za szybko jedziecie. Przekazałem te słowa elfowi, a ten zamyślił się. - To znaczy, że jeśli zjedziemy z traktu, Lśniący zdąży przygotować nam niespodziankę? Chociaż i tak nie zdołamy długo bawić się z nim w chowanego, wcześniej czy później nas wyśledzi. - Osobiście wolałbym, żeby stało się to później. My też powinniśmy się przygotować. - Ale w lesie na pewno będzie zasadzka! Co robić? - Alarm! - Ron galopował do nas, wymachując ręką. - Alarm! Jeźdźcy na drodze! W tym momencie zza zakrętu wyłonił się oddział - co najmniej sześćdziesięciu ludzi. Wszyscy jechali na rosłych, zadbanych koniach, ich broń lśniła w słońcu, błyszczały zbroje. Na pewno nie byli to rozbójnicy. - W razie czego zanurkujemy w zarośla - szepnął elf. - Nie powinni się tam pchać, a jak zaryzykują, to im zgotujemy ostrzał z łuków... Od razu podjechaliśmy bliżej lasu, pod osłonę drzew. Ja i Elwing przygotowaliśmy łuki. Jeźdźcy zatrzymali się w odległości lotu strzały, nie podejmując żadnych wrogich działań. - Na co oni czekają? - zdenerwowałem się. - Spokojnie. Chyba są równie zaskoczeni, jak my - odparł elf niewzruszenie. W tym momencie od oddziału odłączył się jeździec i ruszył w naszą stronę. W odległości kilku metrów zatrzymał się, zdjął hełm i przyjrzał nam się uważnie. Miał długie kasztanowe włosy i tak na oko jakieś dwadzieścia pięć lat. Mimo ciężkiej zbroi, trzymał się tak, jakby nosił tylko lnianą koszulę. Jeździec uśmiechnął się zawadiackim, chłopięcym uśmiechem i powiedział: - Rad jestem powitać was, sir rycerzu, i was, młodzi ludzie. Na jego głowie widniała rycerska obręcz. Ośmielony, podjechałem bliżej. - Ja również cieszę się, że mogę was powitać, sir rycerzu. - Moje imię brzmi Otto Dajerch. Pozwólcie, że zapytam: czy zawsze reagujecie w ten sposób na mijających was ludzi? - Ja nazywam się Ening. Odpowiedź na wasze pytanie brzmi: tak, jeśli przejeżdżający są uzbrojeni. Taka ostrożność wróży długie lata życia... Prócz tego, mamy powody, by

obawiać się uzbrojonych jeźdźców. - Ening? - Otto ściągnął brwi. - Gdzieś już słyszałem to imię... - Przyjrzał mi się uważnie. - Ening... Ening Sokół, prawda? - Sokół to mój totem, ale skąd o tym wiecie? - Zdziwiłem się. Otto się roześmiał. - Co za spotkanie! Niedawno o was słyszałem, młodzieńcze, ale nie przypuszczałem, że kiedykolwiek was zobaczę! A skąd wiem... No cóż, na świecie nie ma zbyt wielu kawalerów Orderu Honoru. Mieszkańcy Amsteru bardzo rzadko nim kogoś nagradzają, trzeba naprawdę dokonać czegoś niezwykłego, by nań zasłużyć. - Rozumiem... - Zirytowany, uderzyłem się pięścią w kolano. Nie żeby sława nie była rzeczą przyjemną, ale to mogło pomóc Lśniącemu w poszukiwaniach, a tego nie miałem w planach. Od pewnego czasu zacząłem bardzo poważnie traktować kwestię bezpieczeństwa... Byłbym wam bardzo wdzięczny, sir Dajerchu, gdybyście zachowali moje imię w tajemnicy. Rycerz zdumiony uniósł brwi. - Są ku temu powody? - Widzicie, sława to dobra rzecz, ale nie wtedy, gdy ułatwia zadanie twoim wrogom. - Prawdziwy rycerz nie powinien bać się wrogów i ukrywać przed nimi. - Zgadzam się, ale mam do wykonania zadanie wielkiej wagi i do tego czasu moje życie nie należy do mnie i nie mam prawa nim rozporządzać - odparłem. Już wiedziałem, jak należy rozmawiać z baronami. Moja taktyka okazała się bezbłędna - rycerz ze rozumieniem skinął głową. - Ślubowanie. Rozumiem. Więc jak mam się do was zwracać? - Proszę mówić... po prostu sir En. To nie do końca prawda, ale i nie kłamstwo. - Dobrze, sir En. Powiedzieliście na początku, że macie powody, by obawiać się napotkanych oddziałów. Czy mógłbym je poznać? Może zdołam wam jakoś pomóc? Eningu, możesz poprosić, żeby przeprowadzili was przez las - wtrącił się Derron. Ja też już o tym pomyślałem... - Widzicie, niedawno w pobliskiej wsi doszło do starcia między mną a pewnym człowiekiem, który nie cieszy się zbyt dobrą reputacją. - I myślicie, że teraz zaczaił się na was w lesie? Niezbyt to szlachetne z jego strony... Chwileczkę! Powiedzieliście - we wsi? Przejeżdżaliśmy obok pewnej wsi, której mieszkańcy opowiadali nam o trójce młodych ludzi, którzy... A więc to wy?! Powinienem był od razu się domyślić! Gratuluję zwycięstwa, sir rycerzu! Musicie koniecznie opowiedzieć mi o szczegółach tej walki!

Oczy Ottona zajaśniały, widać było, że opowieści wieśniaków zrobiły na nim duże wrażenie. - Ale zaraz, przecież pokonaliście go w uczciwym pojedynku! Dlaczego więc boicie się, że urządził zasadzkę? Cóż to musiałby być za łajdak?! Jak brzmi jego imię? Popatrzyłem uważnie na rycerza. Jego gniew wyglądał na szczery. - Gajerg Tretnich - odparłem. - Co?! Tretnich?! Ten łajdak jest tutaj?! Aa, łotrze! Wreszcie na ciebie trafiłem! Jeśli naprawdę tu jesteś, nie ujdziesz z życiem! Patrząc na płonące wściekłością oczy rycerza, zrozumiałem, że nie będę musiał długo prosić go o pomoc - raczej trzeba będzie hamować jego zapędy! Otto tymczasem ochłonął nieco i pomachał ręką do czekających na jego komendę jeźdźców. Ci natychmiast ruszyli w naszą stronę. Od oddziału odłączył się starszawy, ale krzepki jeszcze mężczyzna z rycerską obręczą i skłonił się przed sir Dajerchem. Mimo podeszłego wieku, ruchy mężczyzny były precyzyjne i pełne wdzięku. Spojrzałem na niego ze zdumieniem. Jeszcze nigdy nie słyszałem, żeby rycerz komuś się kłaniał, a to był wyraźnie pokłon niższego rangą! Derron chyba też się nad tym zastanawiał, jednak Otto nie pozwolił nam na długie rozmyślania. - Buefarze, ci ludzie mówią, że w tym lesie może ukrywać się Gajerg Trecnich! Starszy rycerz zareagował w sposób bardziej opanowany, ale również wyglądał na poruszonego. - Ten łotr?! Same niebiosa nam sprzyjają, eee... sir Dajerchu. Otto obrzucił swego rozmówcę gniewnym spojrzeniem. - To tylko przypuszczenie - wtrąciłem się, nie rozumiejąc, czym Buefar rozgniewał rycerza. Chociaż, to dziwne, że zająknął się przy imieniu Dajercha... - Głupstwo! Znam dobrze mściwość Gajerga! Nigdy nie wybaczy wam tej hańby, jaką mu zgotowaliście! Szkoda, szkoda, że tego nie widziałem! - Ale jak odnajdziemy Tretnicha w lesie? - zastanawiał się praktyczny Buefar. Przecież jeśli zauważy nasz oddział, to po prostu zniknie w gęstwinie, a wtedy możemy go szukać i sto lat! - Racja... - zauważył stropiony Otto. - Trzeba by go jakoś wywabić z tej głuszy. Nie, nie będę się odzywał, w końcu to zupełnie nie moja sprawa... Cholera, a właśnie, że moja! Przecież Gajerg poluje na mnie i nawet jeśli teraz bezpiecznie przejedziemy przez las, to co dalej? Ach, do licha! - Wydaje mi się, że wiem, jak wywabić Gajerga - odezwałem się.

Otto i Buefar spojrzeli na mnie z zaciekawieniem. - Eningu, nawet o tym nie myśl! - Derron od razu zrozumiał, co chcę zrobić. - Derronie, to moja decyzja! - Chłopcze, jak tylko wrócisz na wyspę, z ogromną rozkoszą sprawię ci lanie, żebyś na przyszłość nie grał na nerwach starym ludziom! Udałem, że nie słyszę. - Przecież Gajerg poluje na mnie i moich towarzyszy! Jeśli pojedziemy przodem, a wasz oddział w pewnej odległości podąży za nami, to Tretnich na pewno zaatakuje! Musicie tylko jechać za nami tak, żeby was nie spostrzegł, a gdy już zostaniemy napadnięci, przyjść nam z pomocą! - To może się udać... - zastanowił się Otto. - Problem w tym, że musielibyśmy jechać w tak dużej odległości, żeby nas nie spostrzegli, a zarazem na tyle blisko, żeby zdążyć z odsieczą. - A jeśli nie zdążymy, będzie z wami krucho - dodał Buefar. - Tretnich słynie z umiejętności zadawania ludziom powolnej śmierci w męczarniach. - I bardzo dobrze! Obaj rycerze popatrzyli na mnie jak na wariata. - To znaczy, nie chodziło mi to, że to dobrze, że morduje, tylko o to, że powoli... no, chodzi o to, że on... - zaplątałem się i zamilkłem, próbując zebrać myśli. - No, to znaczy, że skoro będzie chciał nas zabić powoli, to spróbuje wziąć nas żywcem! Biorąc pod uwagę liczebność jego oddziału, będzie pewien, że mu się to uda. - Jesteś pewien, że zdołasz utrzymać się do nadejścia pomocy? - zainteresował się Buefar. Dotknąłem ręką obręczy i nieco chełpliwie powiedziałem: - Przecież noszę to nie dla ozdoby... a elf jest prawdziwym mistrzem łuku. Mam tylko jedną prośbę: niech Ron nasz młodszy towarzysz, pojedzie z wami, nie chcę go niepotrzebnie narażać. - Chyba nic lepszego nie wymyślimy... - rzekł Dajerch i dodał: - Nie martwcie się, wasz przyjaciel będzie z nami bezpieczny, a jeśli coś wam się stanie, zatroszczymy się o niego. - Taktowny gość - wymruczałem pod nosem. - Potrafi człowieka uspokoić... W tym momencie pomysł zostania przynętą nie wydawał mi się już tak kuszący, ale było za późno na wycofanie się. Gdy wróciłem do swoich przyjaciół i przekazałem im nowiny, dowiedziałem się ze

szczegółami, co Ron myśli o mnie i o bezpieczeństwie, jakie mu zapewniłem. Nie przejmowałem się jego protestami, niczego innego się nie spodziewałem, ale Elwing... Czułem się głupio, że tak rozporządzam życiem elfa, nawet nie pytając go o zdanie. Ten, jak zwykle, wyczuł moje wątpliwości. - No i po co się szarpiesz? Jeszcze trochę i zaczniesz mnie przepraszać nie tylko za to, co robisz, ale i za to, co myślisz. - Ale to niebezpieczne! Powinienem był cię zapytać! Elf wzniósł oczy do nieba. - En, czasem wydajesz mi się najmądrzejszym człowiekiem na świecie, a czasem mam ochotę nakłaść ci po karku za tępotę. Po pierwsze, jesteś rycerzem, a ja jestem twoim wasalem, czy ci się to podoba, czy nie, a to znaczy, że masz pełne prawo mi rozkazywać. Po drugie, przysiągłem, że będę ci towarzyszył, bez względu na to, dokąd pójdziesz i dlatego poszedłbym z tobą, nawet gdybyś mi zabronił. - A co z nieposłuszeństwem wobec rycerza? - zmrużyłem oczy i uśmiechnąłem się. Elf odpowiedział uśmiechem. - My, elfy, nie mamy tak silnie rozwiniętego szacunku do rang, jak ludzie. A jeśli poprawi ci to humor, to możesz przyjąć, że pytałeś mnie o zdanie i dostałeś moją zgodę. - A ja? - wtrącił się znienacka Ron. - Czy ja mogę, tego... zingnorować? - Że co? - zdumiał się elf. - Gdzieś ty takie słowo usłyszał? Może zignorować? - No przecież mówię, zingrorować. Z trudem powstrzymaliśmy się od śmiechu. - Ron, pamiętasz naszą umowę? - zapytałem spokojnie. - Jaką? - zapytał chmurnie Ron, odwracając oczy. - Wykonujesz nasze rozkazy albo wracasz do Amsteru. - Ale... - Roon! Chłopiec popatrzył na nas gniewnie, ale widząc, że nic nie wskóra, poddał się i zasępiony dołączył do oddziału Ottona. Dajerch zerknął na niego przelotnie, a widząc chmurną minę, coś do niego powiedział. Minutę później rozczmuchany Ron już się z czegoś śmiał. - Ruszajmy - powiedziałem, dałem koniowi ostrogę i wjechałem w las; Elwing ruszył za mną. Droga, równa i szeroka, biegła przez gąszcz prosto jak strzelił. Wyraźnie często z niej korzystano i dbano o nią - nic dziwnego, skoro stanowiła jeden ze szlaków kupieckich,

idących przez całą Teutonię. Drzewa rosły tuż przy poboczu, gałęzie zwisały nad traktem, tworząc zielone sklepienie, ale nie przeszkadzając podróżnym. Trakt był tak szeroki, że mogłyby się tu minąć co najmniej trzy wozy. Mnie jednak te drzewa denerwowały o tyle, że stanowiły potencjalnie idealną kryjówkę dla napastników. - No i czemu nie wyrąbali tych drzew po obu stronach drogi? - rzuciłem rozdrażniony. - Przecież w Amsterze tak się właśnie robi! - Robi się z obawy przed rozbójnikami, otwarta przestrzeń nie pozwala im niepostrzeżenie podkraść się do karawany. - Można by pomyśleć, że tutaj nie ma zbójców i nie ma się czego obawiać! - Tutaj naprawdę nie ma rozbójników. Teutonia jest pod tym względem unikalnym państwem. - Jak to: nie ma? Dlaczego? Przecież jeżdżą tędy bogate karawany kupieckie, są świetne miejsca na zasadzki - mogliby się nieźle wzbogacić! - Mogliby, gdyby zdążyli. Gdy w Teutonii pojawiają się plotki, że gdzieś pokazali się zbójcy, wszyscy baronowie zaczynają się pojedynkować o prawo do rozprawienia się z nimi. Rzecz jasna, pierwszeństwo przysługuje temu baronowi, w którego ziemiach pojawili się rozbójnicy - a pozostali w tym czasie ostrzą miecze i modlą się o klęskę swojego pobratymca. Im więcej takich klęsk, tym więcej chętnych na polowanie. Biedni rozbójnicy zostają zwyczajnie zaszczuci. - Rozumiem. Wobec tylu chętnych do rozprawienia się z łupieżcami, zawód łupieżcy przestaje być intratny. - Mało powiedziane. Zbójowanie w Teutonii to po prostu bardzo wyszukany sposób popełnienia samobójstwa. Rozmowa pozwoliła nam oderwać się od myśli o ewentualnej zasadzce, ale nie traciliśmy czujności i bacznie rozglądaliśmy się na boki. Co jakiś czas dotykałem umieszczonej za pasem pałeczki dal-łączności, którą wręczył mi Otto. Jak tłumaczył Mistrz jeszcze na wyspie, do rozmowy na dalekie odległości używało się specjalnych magicznych amuletów, zwanych dal-łącznością. Jedyne, co udało mi się zrozumieć z jego wyjaśnień to fakt, że wykorzystuje się w nich zasadę jedności między kilkoma częściami tego samego przedmiotu. Jeśli jakąś rzecz rozetnie się na kilka części, to te kawałki zachowają łączność ze sobą. Magowie używają tej zależności do odnajdywania zaginionego przedmiotu albo człowieka, z tym że człowiek może się chronić przed takimi poszukiwaniami za pomocą specjalnego amuletu. W przypadku dal-łączności było to znacznie bardziej skomplikowane. Magowie w specjalny sposób zaczarowują niewielki kijek dębowy (czemu akurat dębowy, nie

zrozumiałem), a potem rozcinają go na kilka części, maksimum dziesięć (dlaczego nie więcej tego również nie zrozumiałem, chociaż Mistrz usiłował mi wytłumaczyć, wspominał o jakichś ograniczeniach... jednym słowem, magia). I teraz: jeśli jedna pałeczka (nie dłuższa niż szerokość dłoni) będzie u jednego człowieka, a druga u drugiego, to zdołają się porozumieć, nawet jeśli są daleko od siebie. Jest tylko jedno „ale": można połączyć się wyłącznie z pałeczką, która kiedyś stanowiła jedną całość, czyli czasem człowiek nosi przy sobie całą kolekcję. Żeby się nie pogubić, na pałeczkach pisze się imiona tych, z którymi one łączą, albo rysuje znaki. Magia dal-łączności była wyjątkowo skomplikowana, dlatego też mogli sobie na nią pozwolić jedynie ludzie majętni, ale nawet oni mieli nie więcej niż kilka, do kontaktowania się z najpotrzebniejszymi ludźmi. Otto miał ich z tuzin, niektóre z nich były „wolne" i leżały parami; zapewne nosił je na wypadek, gdyby nagle pojawiła się konieczność utrzymywania z kimś kontaktu. Otto liczył właśnie na to, że dzięki pałeczce, którą mi wręczył, w porę dowie się, że grozi nam niebezpieczeństwo. A jednak, mimo zachowania wszelkich środków ostrożności, zostaliśmy zaskoczeni. Mijając jeden z zakrętów, który wydawał się najlepszym miejscem na zasadzkę, odprężyliśmy się lekko i w tym momencie nastąpił atak: w poprzek drogi runęły drzewa, zagradzając nam przejazd, z tyłu i z boku już biegli żołnierze. Zareagowałem odruchowo, na treningach Derron nie raz zmuszał mnie do ćwiczenia obrony w przypadku nagłego ataku i taka sytuacja często pojawiała się podczas zajęć z manekinami. Dlatego właśnie moja reakcja była błyskawiczna i zabójczo precyzyjna - dwa noże wyskoczyły z moich rąk i poleciały w stronę najbliższych żołnierzy, a ja zeskoczyłem z konia. Obok mnie już stał Elwing, zasłaniając się wierzchowcem przed żołnierzami po drugiej stronie drogi. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że rzuciłem nożami tak samo, jak na treningach - żeby zabić, a przecież to byli żywi ludzie! Nie chciałem nikogo zabijać, ale... może jednak chybiłem? Szybko wyjrzałem zza konia - niestety, noże sterczały z oczu żołnierzy. Elwing nie miał podobnych wątpliwości, jego łuk z niewiarygodną prędkością posyłał jedną strzałę za drugą. Strzelanina zmusiła tych żołnierzy, którzy już pozsiadali z koni, do ukrycia się za tarczami i cofnięcia za drzewa. Atak zdławił się, nie spodziewano się takiego odporu. - Szybko! - krzyknął do mnie Elwing. - Musimy się skryć za drzewami, bo rozstrzelają nas z łuków! Gdzie ten Otto?! Ścisnąłem w ręku pałeczkę dal-łączności, zawibrowała i usłyszałem

głos sir Dajercha: - Słyszę, idę! Trzymajcie się! - Połączyłem się z Ottonem! - zawołałem do Elwinga. - Już idą, wycofujemy się! Żołnierze już dotarli do nas, elf z bliska strzelił do jednego z nich, ja odbiłem ciosy szerkonem. Biegnąc pod osłonę drzew, załatwiliśmy jeszcze dwóch wrogów, którzy nie spodziewali się po nas takiej żwawości. - El, dawaj za drzewo, osłonię cię! Elf zrozumiał w lot: był znacznie lepszym łucznikiem niż szermierzem i mógł się teraz bardzo przydać. Skrył się za drzewem i od razu położył dwóch nieostrożnych żołnierzy, którzy wychylili się zza tarcz. Reszta pozostała w ukryciu. Gajerg od razu pojął przewagę naszej pozycji - schowany za drzewem elf mógł zastrzelić każdego, kto chciałby się zbliżyć, ja osłaniałem jego plecy, nie pozwalając nikomu podejść i zacząć bezpośredniej walki. Tretnich znowu nas zlekceważył, gdyby było inaczej, nie zdołalibyśmy tak szybko przedrzeć się przez szereg atakujących i skryć za drzewami. Słychać było, jak obrzuca przekleństwami swoich ludzi. W tym momencie rozległ się tętent kopyt: zza zakrętu wypadli jeźdźcy z Ottonem na czele i natychmiast rzucili się do walki. Żądła długich kopii wycelowane były w pieszych żołnierzy Gajerga, nie dając im żadnych szans. - Tretnich, ty łajdaku! Wychodź i zmierz się ze mną, jeśli się odważysz! Żołnierze Ottona szybko zmietli tych, którzy na własne nieszczęście znaleźli na ich drodze, a potem zeskoczyli z koni i pobiegli w głąb lasu, gdzie rozgorzała zażarta walka. Naprzeciwko nas zatrzeszczały gałęzie i na drogę wyszedł sam Tretnich. Może był łajdakiem, ale na pewno nie tchórzem. - Kto ośmiela się rzucić mi wyzwanie? Otto! Co za spotkanie! Z radością przeszyję cię mieczem! Prawdziwy uśmiech losu! Znacznie ułatwiłeś mi zadanie! - A więc plotki nie kłamały?! Tretnich nie odpowiedział na to, moim zdaniem, dziwne pytanie. Jednym ruchem, mimo ciężkiej zbroi, wskoczył na siodło, podano mu kopię. Rozległ się dźwięk rogu i żołnierze wrogich oddziałów przerwali walkę - zaczynał się pojedynek rycerzy. Żołnierze zaczęli wychodzić zza drzew, jakby już nie pamiętając, że przed chwilą walczyli ze sobą na śmierć i życie: stojąc ramię przy ramieniu, obserwowali swoich dowódców. Teraz wszystko zależało od tego, kto zwycięży. - Chodźmy! - zawołał mnie Elwing. - Teraz i tak nie będzie walki, dopóki rycerze nie rozstrzygną sprawy między sobą.

Włożył strzałę do kołczanu i wyszedł na drogę; już miałem iść za nim, gdy moją uwagę zwrócił dziwny odgłos, dobiegający z boku. - En, no gdzie jesteś? - niecierpliwił się elf. Chciałem mu powiedzieć, żebyśmy poszli sprawdzić, co to za hałas, ale pomyślałem, że może to tylko jakiś żołnierz wychodził na drogę i postanowiłem dać spokój. Jednak niezrozumiałe wrażenie niepokoju nie opuszczało mnie. - Gdzieś ty się podziewał? - wyrzucał mi Elwing. - Chodź szybciej, Buefar nas szuka. - Chodźmy. Podeszliśmy do rycerza, stojącego nieopodal naszej kryjówki. W napięciu obserwowałem początek pojedynku, nadal nie mogąc zapomnieć o dziwnym dźwięku i od czasu do czasu zerkając na krzaki. Dajerch i Tretnich dali ostrogę koniom i ruszyli na siebie - w tym momencie krzaki poruszyły się i w słońcu błysnął grot strzały. Nikt oprócz mnie tego nie zauważył, wszyscy byli pochłonięci pojedynkiem. Dopiero teraz zrozumiałem źródło tamtego dźwięku - to musiała być strzała wyjmowana z kołczanu... A więc w krzakach siedzi łucznik i celuje... prześledziłem kierunek... celuje w Ottona! - Uwaga! Łucznik! - zawołałem i skoczyłem w stronę krzaków, przeklinając swoją beztroskę. Powinienem był się domyślić, powinienem był sprawdzić... Ale nie było czasu na to samobiczowanie. Na mój krzyk odwrócili się stojący obok żołnierze, ale tylko Buefar dostrzegł niebezpieczeństwo, zbladł i ruszył z miejsca - ale było już za późno. Strzała wyleciała z krzaków, zaczynając swój śmiercionośny lot. W chwilach krytycznych nie musiałem się wysilać, żeby podkręcić odbiór, odbywało się to praktycznie samo, bez udziału świadomości... Widziałem, jak strzała nieuchronnie zmierza do celu, widziałem, że Otto, zajęty walką, nie dostrzega niebezpieczeństwa. Nóż wyskoczył z mej ręki odruchowo, moje ciało samo wiedziało, co ma zrobić. To było bardzo trudne, nawet w ostatnich dniach treningów nie zawsze udawało mi się trafić w poruszające się szybko przedmioty. Jednak teraz nie miałem prawa spudłować: drugiej szansy nie będzie... Nóż uderzył w drzewce strzały, przecinając ją na pół. Nim zamachowiec zdążył cokolwiek zrozumieć, szerkon zniszczył jego łuk. Zupełnie niespeszony, żołnierz obnażył ciężki miecz, jednocześnie lewą ręką wyjmując kindżał. Atak nastąpił błyskawicznie, ale lekcje Derrona nie poszły w las: zanurkowałem pod ostrzem i uderzyłem z dołu, posypał się snop iskier, kiedy szerkon

prześliznął się po stalowym napierśniku. Żołnierz był zakuty w blachy od stóp do głowy, a wszystkie połączenia i najmniejsze szczeliny osłaniała kolczuga. Moje ataki okazały się daremne: szerkon nie mógł znaleźć miejsca, w które jego śmiercionośne żądło mogłoby zadać cios. Kątem oka dostrzegłem biegnącego do nas Buefara, elfa i kilku żołnierzy; elf już chciał przyjść mi z pomocą, ale Buefar go powstrzymał. Dlaczego? Ach no tak, mój przeciwnik też jest rycerzem i ma prawo do pojedynku! Że też od razu nie zwróciłem uwagi na znajome pulsowanie kamienia w obręczy! Przeklęte prawa przeklętych baronów! Jak ja mam walczyć z tym czołgiem? - Eningu, przypomnij sobie, jak na wyspie demonstrowałem ci możliwości szerkona odezwał się nagle Derron. - Pamiętasz cios Zakonu? Skoncentruj się! Łatwo mu mówić! Spróbowałem się skoncentrować, gromadząc siłę w mieczu, tak jak uczył mnie Derron: główne obciążenie pada na odcinek długości dłoni, licząc od czubka klingi. Właśnie tą częścią zadaje się cios. Prędkość i precyzja są znacznie ważniejsze od siły uderzenia... Szykując się do zadania decydującego ciosu, musiałem przejść do obrony, robić uniki przed sypiącymi się na mnie razami. Obserwujący pojedynek spochmurnieli, dochodząc do wniosku, że już po mnie. Bardzo dobrze, miałem nadzieję, że mój przeciwnik też tak uważał. Teraz! Płynnym ruchem usunąłem się przed spadającym na mnie mieczem i uderzyłem na skos, z góry, od prawego ramienia, wzmacniając cios wewnętrzną siłą stanu dej-cza. Prędkość! Szerkon zmienia się w błyskawicę. Żołnierz nie zdążył zareagować, ani nawet zrozumieć, co się stało - umiera z triumfem w oczach. Szerkon przeciął stalową zbroję jak papier. Cios był tak szybki, że na ostrzu nie została nawet kropla krwi, choć z rozciętego ciała krew płynie obficie. Żołnierz jeszcze przez chwilę stoi, już martwy, i nie zginając się, wyprostowany pada na ziemię. Nie chciałem tego! Niech cię diabli, Gajergu Tretnichu! Nie chciałem nikogo zabijać! Dlaczego nie wróciłeś do swojego zamku?! Wokół mnie tłoczyli się żołnierze obu stron, wszyscy patrzyli na mnie z zabobonnym strachem. Otto i Gajerg, zaniepokojeni wrzawą, na chwilę przerwali pojedynek. - Co się tam dzieje? - zapytał Otto. - Milordzie... - Buefar wysunął się do przodu. - Rycerz Ening... Oho, już po moim incognito. Mogłem mieć tylko nadzieję, że nie powiążą mnie z tym Eningiem, który był w Amsterze... - ...zauważył łucznika, który celował do was z krzaków. Podniósł alarm i stoczył z nim

walkę. Rozgniewany Dajerch odwrócił się do Tretnicha. - Łajdak, a do tego tchórz! Boisz się uczciwej walki i ukrywasz w krzakach zabójcę! - Nie kazałem mu tego robić - odpowiedział Tretnich takim tonem, że od razu mu uwierzyłem. On się nie tłumaczył, lecz oznajmiał fakt. - Nie boję się walki z tobą i zaraz to udowodnię. Ten głupiec działał z własnej inicjatywy i dostał to, na co zasłużył. Wszyscy głupcy kończą w ten sposób. - Zaraz zobaczymy! Walka jeden na jednego! Jeśli zwyciężysz, to przysięgam, że moi ludzie puszczą wolno ciebie i twój oddział. Biada ci, sir Tretnichu, skoro twój żołnierz nie zdążył wystrzelić! - Zdążył, milordzie - wtrącił się znowu Buefar, trzymając w ręku przeciętą strzałę, którą przyniósł mu jeden z żołnierzy. Drugi trzymał w ręku nóż. - I nie trafił? Z tej odległości? - Oto strzała. - Buefar podał szczątki Ottonowi. - Jak to możliwe? Magia? - Zajmowałem się magią i wiem, że nikt nie zdołałby zrobić czegoś takiego. Należałoby skupić wzrok na strzale, a to bardzo trudne, gdy jest w locie. Ale chyba domyślam się, jak on to zrobił... - Buefar wziął z rąk żołnierza nóż i odwrócił się do mnie. - To wasz nóż? Skinąłem głową, nie było sensu zaprzeczać. - Nożem? Strzałę w locie? Buefarze, to niemożliwe! Kim trzeba być, żeby zrobić coś podobnego? Buefar przyglądał mi się badawczo. - Wydaje mi się, że wiem, kim - powiedział cicho, tak cicho, że tylko ja go usłyszałem. Podszedł do zabitego łucznika i przekręcił go na plecy. Krew już przestała płynąć, w stalowym napierśniku można było zobaczyć idealnie równe rozcięcie. Było jasne, że metal nie został rozrąbany, ale właśnie przecięty, jakby ktoś posłużył się niewyobrażalnie ostrą brzytwą. Buefar skinął głową, jakby to, co zobaczył tylko potwierdzało jego domysły, a potem jeszcze raz spojrzał na mnie i mój miecz. - Szerkon, tak jak myślałem. To nie mogła być żadna inna broń. - Buefarze, co to wszystko znaczy? - Nic, panie. Ten młody człowiek uratował wam życie, zbijając nożem strzałę, lecącą

w was. - Ee... Sir Eningu, czy to wy rzuciliście nożem? - Tak, sir Dajerchu. Na nic innego nie było czasu. Otto odchylił się w siodle. - Jestem waszym dłużnikiem, sir rycerzu. Wygląda na to, że znacznie lepszy z was wojownik niż mogłoby się wydawać. Będziemy musieli o tym porozmawiać... Jesteście gotowi, sir Tretnichu? Tretnich obrzucił mnie złym spojrzeniem. On chyba też marzył o tym, żeby ze mną porozmawiać, choć w nieco inny sposób. - Jestem gotów. Obaj rycerze odjechali od siebie na pewną odległość, wręczono im kopie i przygotowali się do ataku. - Sir Eningu, czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? Odwróciłem się i zaskoczony dostrzegłem stojącego obok mnie Buefara. - Teraz? Ale... - To głupstwo. Bez względu na zarozumialstwo Tretnicha, sir Dajerch jest znacznie lepszym wojownikiem. Sam go uczyłem - to jeden z najlepszych rycerzy w Teutonii. Niesłusznie uważa się go za słabeusza, niezdolnego do poważnych czynów. Ja znam go od pieluch i wiem, że tych, którzy tak myślą, czeka nieprzyjemna niespodzianka. Może nie jest silny, ale zręczny i diabelnie szybko myśli. Dlatego jestem spokojny o wynik pojedynku. Ciekawe, o czym Buefar chce ze mną rozmawiać w chwili, gdy jego wychowanek walczy o życie? Z drugiej strony, to świetny moment, wszyscy są zajęci walką i nikt nie zwraca na nas uwagi. - Proszę. Buefar zerknął na elfa. - Nie mam przed nim tajemnic, Elwing jest moim przyjacielem. - Rzeczywiście nie chciałem niczego ukrywać przed elfem, zawsze mógł mnie wspomóc dobrą radą. W tym sensie bardziej niepokoił mnie Ron, ale był akurat całkowicie pochłonięty pojedynkiem i nie zauważał nic wokół siebie. I dobrze. Mniej wie, dłużej pożyje. Otto i Gajerg już skruszyli kopie i teraz walczyli na miecze. Szczęk żelaza niósł się po lesie, żołnierze wrzeszczeli, zagrzewając swoich dowódców, nie usłyszeliby nas, nawet gdybyśmy zaczęli krzyczeć. - Jak chcesz. Pozwolisz, że będę do ciebie mówił Ening? Skinąłem głową, z zaciekawieniem spoglądając na surowego wojownika.

- Widzisz, Eningu, od dzieciństwa marzyłem o tym, żeby zostać najlepszym wojownikiem. Początkowo była to zabawa, ale potem zacząłem mieć poważne powody: cała moja rodzina, żona i dwoje dzieci, zginęła z ręki zabójcy. Wiedziałem, kim on jest i długi czas próbowałem go odnaleźć, jednocześnie usilnie trenując, całymi godzinami machając mieczem i nie tylko mieczem. Szybko zrozumiałem, że siła rzadko prowadzi do zwycięstwa i zainteresowałem się sztukami walki. Czytałem wszystko, co tylko udało mi się znaleźć o różnych technikach szermierki i walki wręcz. Pewnego dnia wpadła mi w ręce księga Sztuka bojowa rycerzy Zakonu. Była bardzo stara i z trudem dawało się ją odczytać, ale po tej lekturze zrozumiałem, że wszystko, czym zajmowałem się do tej pory to dziecinne igraszki. W księdze opisano, co powinien umieć rycerz Zakonu, pokazano podstawowe ćwiczenia, początkowo proste, potem coraz trudniejsze... Zacząłem trenować w oparciu o księgę, ale jak sam na pewno rozumiesz, nie jest łatwo osiągnąć w ten sposób poważne rezultaty. Jednak Zakon zaintrygował mnie i zacząłem zbierać o nim wszelkie informacje i dowiedziałem się, że ostatni rycerz Zakonu zginął trzysta pięćdziesiąt lat temu. - Wszystko to bardzo piękne, ale czego chcecie ode mnie? - Chcę zrozumieć. Dowiedziałem się, że to właśnie w Zakonie powstał pierwszy szerkon. Mówiono, że przed tą bronią nie ochroni żadna kolczuga czy zbroja. Powiadano, że tym mieczem można przeciąć każdy pancerz, jakby był zrobiony z papieru. O, tak... - Rycerz wskazał ciało żołnierza. - Gdy Zakon przestał istnieć, ogołocono jego arsenały, kradnąc co się dało, również szerkony. Jednak nikomu nigdy nie udało się przeciąć zbroi i uznano, że chodziło nie tyle o miecz, co o magię rycerzy Zakonu. Ja również kupiłem kiedyś szerkon, oryginalny, wykuty w Zakonie i też nie zdołałem przeciąć nim zbroi. Nic dziwnego. Zapewne liczył na siłę ciosu, a to poważny błąd. Siła przydaje się w przypadku ciężkich mieczy, w przypadku szerkona najważniejsza jest prędkość, precyzja i umiejętność władania dej-cza. - Dzisiaj szerkony traktuje się jak miecze ćwiczebne. Daje się je dzieciom do treningów, nie traktuje się ich poważnie, nazywa zabawkami. Początkowo nie zwróciłem uwagi, ale gdy zobaczyłem, jak nożem zbiłeś strzałę w locie, a potem ciąłeś zbroję, przyjrzałem ci się uważniej. Mogę się mylić, ale wydaje mi się, że masz na sobie uzbrojenie rycerza Zakonu - nie chodzi tylko o miecz, ale o wszystko, od kolczugi po noże. I to nie są kopie... Nosisz broń Zakonu, władasz sztuką bojową rycerzy Zakonu, uważaną za zaginioną. Skąd to? Kim jesteś? - Nie mogę powiedzieć. Buefar skinął głową.

- Oto i odpowiedź. Nie zaprotestowałeś... Witam rycerza Zakonu. - Nie protestuj - odezwał się Derron. - Jesteś rycerzem Zakonu. Ostatnim rycerzem. Zasłużyłeś na to miano. Wychowawca Dajercha westchnął ciężko. - Gdybym nie miał innych obowiązków, przyłączyłbym się do was, sir Eningu. Rycerze Zakonu zawsze kroczyli najtrudniejszymi i zarazem najszlachetniejszymi Drogami Losu. Zawsze walczyli o sprawiedliwość. Niech Bóg wam dopomoże. I znowu te Drogi Losu! Tego mi jeszcze brakowało! - Dziękuję, szlachetny Buefarze. Jego pomoc bardzo nam się przyda. - Czyli i tu się nie pomyliłem. Musicie mieć naprawdę ważne zadanie. Szkoda, że nie mogę wyruszyć z wami, ale mój obowiązek trzyma mnie tutaj, podobnie jak wasz wzywa was w drogę. Ale cieszę się, że Zakon nie zaginął. Buefar odszedł i zaczął obserwować pojedynek swojego wychowanka z Tretnichem. Otto i Gajerg już zsiedli z koni i teraz walczyli pieszo. Było widać, że Tretnich traci siły, jego ruchy stały się niepewne. Widocznie nie spodziewał się spotkać godnego przeciwnika. Odwróciłem się do elfa, który patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, z niedowierzaniem i czcią zarazem. - Tylko nie to! - wyjęczałem. - Nie jestem zjawą! - Rycerz Zakonu! Słyszałem o nich! Powiadają, że byli najlepszymi wojownikami świata! - Ochłoń! Mówiłem ci, że uczył mnie Derron i on faktycznie był rycerzem Zakonu. Ja jestem tylko uczniem rycerza, jeśli już tak stawiać sprawę. Elf spojrzał wymownie na ciało żołnierza - musiał mi o tym przypominać?! - Aha, uczniem! To jacy muszą być rycerze?! - Zobaczyłbyś Derrona, to byś zrozumiał i przestał zadawać głupie pytania. - Naprawdę jestem taki straszny? - zapytał Derron, udając niezadowolenie. - O, dawno nie przeglądałeś się w lustrze, dlatego pytasz, przejrzyj się, a wszystko zrozumiesz... - wtrącił się Mistrz. Żarty przyjaciół poprawiły mi humor. W tym momencie rozległy się triumfalne krzyki - miecz Dajercha przebił pierś Gajerga Tretnicha i pojedynek został skończony. Żołnierze Tretnicha składali broń; zauważyłem, że Buefar otarł pot z czoła. Jednak nie był tak pewien wyniku walki, jak udawał. Ale jak umiejętnie ukrywał niepokój! Trzeba przyznać, że taki pojedynek coś w sobie ma - przynajmniej nie giną niewinni

ludzie. Ciekawe, co by się stało, gdyby zwyciężył Tretnich? Rzeczywiście puściliby go wolno? A co by się potem stało z nami? Myśl była tak nieprzyjemna, że czym prędzej ją odpędziłem. Pojedynki mają również drugą stronę medalu... A mnie czekała teraz rozmowa z Ottonem...

Rozdział 9 Kierowaliśmy się na wschód. Otto Dajerch uparł się, żeby nam przez jakiś czas towarzyszyć. Odesłał część oddziału z jeńcami, a sam z resztą ludzi pojechał z nami. Na razie jednak nie zaczynał zapowiedzianej rozmowy, której tak się obawiałem. Za to Buefar był zamyślony i milczący. Dajerch podjechał do niego i spytał o coś, zerkając na mnie. Wiedziałem, że Buefar opowiedział Ottonowi wszystko, czego się o mnie dowiedział. Nie podobało mi się to, ale nic nie mogłem poradzić. Nasza podróż dopiero się zaczęła, a już tyle osób wiedziało o mojej misji! Zdenerwowało mnie to. Zupełnie jakbym nie ja kierował wydarzeniami, lecz one kierowały mną... Stop! Podobno Miecz Losu dostraja sytuację tak, by jego właściciel wykonał określone zadanie... Czy to czasem nie jego sprawka? Ale jak to rozpoznać? Przecież na razie to tylko niejasne wrażenie, że ktoś mną manipuluje. To może być po prostu złudzenie... a może jednak prawda? Dlaczego Lśniący tak pragnie się mnie pozbyć? Przecież nie ma pewności, że wystąpię przeciwko niemu. A może ma? Nie, to raczej wiąże się z Mieczem Losu. Chciałbym wiedzieć, jakie to proroctwo ma spełnić mój miecz albo ja, jako właściciel miecza. Co mogło aż tak przerazić potężnego maga? W tym momencie podjechał do mnie Otto, wyrywając mnie z rozmyślań. - Czy to prawda? Nie udawałem, że nie rozumiem pytania. - Tak. Mój nauczyciel uważa, że jestem rycerzem Zakonu, ale ja się z tym nie zgadzam. - Dlaczego? - dopytywał się Dajerch. - Dlatego, że nigdy nie chciałem być rycerzem - ani Zakonu, ani żadnym innym. Moja szczerość zszokowała Ottona. - Ale rycerstwo to najszlachetniejszy, najbardziej uczciwy stan! Śpiewają o nim pieśni, układają legendy! - Szlachetność, uczciwość... - powiedziałem gorzko. - A Tretnich to najszlachetniejszy i najuczciwszy spośród rycerzy. O nim też niech ułożą legendę. - Nie można sądzić o całym rycerstwie na podstawie jednego łajdaka! - A czy tylko on jeden taki był? Ale dobrze, nie o tym chciałem mówić. Ja osobiście

uważam, że rycerze są takimi samymi ludźmi, jak wszyscy inni. Mogą być dobrzy albo źli, szlachetni lub podli. A wy stawiacie ich ponad prawem, uznajecie za bezgrzesznych... Tak nie można. - Sam nie wiedziałem, po co to wszystko mówię, ale nie mogłem się powstrzymać. Wyjaśnianie tego Ottonowi nie miało sensu... Udawał, że słucha z uwagą, a tak naprawdę wyraźnie się nudził. Pomyślałem o tym, jak bardzo różnię się od ludzi tego świata... A przecież Otto wcale nie był głupi, wręcz przeciwnie! Było widać, że żołnierze, znacznie starsi i bardziej doświadczeni od niego, szczerze go szanują. Po prostu byliśmy różni... Nawet Elwing, który znał mnie i rozumiał lepiej od innych, zerkał na mnie ze zdumieniem. - Ale to nieistotne - zakończyłem. - Zostałem rycerzem tylko dlatego, że nie miałem innego wyjścia, Popełniłem błąd i teraz za niego płacę. - To znaczy, że zostałeś zmuszony do złożenia ślubów? - Nie. Złożyłem je dobrowolnie, ale gdybym mógł, odmówiłbym. - Muszę przyznać, że zupełnie cię nie rozumiem, ale nie będę więcej pytać. Czyli, nie możesz opowiedzieć, gdzie nauczyłeś się sztuki bojowej rycerzy Zakonu? Biedny Buefar! dokończył niespodziewanie. - Dlaczego? - Jakiś czas temu dostał obsesji na punkcie Zakonu. Zdobył wszystkie księgi, w których jest o nim bodaj wspomnienie, studiował sztukę bojową rycerzy ze wszystkich zapisów, jakie udało mu się zdobyć. Był uważany za największego specjalistę w dziedzinie Zakonu - dopóki się nie zjawiłeś. - Innymi słowy, chciałby się dowiedzieć, gdzie się tego wszystkiego nauczyłem? Dajerch roześmiał się. - Oddałby za to prawą rękę, ale sam nigdy o to nie poprosi, jest zbyt dumny. Myślę, że gdyby był wolny, na pewno by się do was przyłączył. - Tak właśnie powiedział. - A wziąłbyś go ze sobą? Zastanowiłem się. - Proponujecie, żebym wziął go jako towarzysza? - Mógłbym zwolnić Buefara z jego przysięgi. On sam nigdy nie wystąpi z taką propozycją, jest bardzo drażliwy w kwestiach honoru. Ale widzę, co się z nim dzieje od chwili, gdy dowiedział się, że jesteś rycerzem Zakonu. - I puścicie go? - Niech cię licho! Przestań mnie dręczyć! To mój najbliższy przyjaciel, wychowuje mnie od urodzenia! Będzie mi bardzo ciężko się z nim rozstać, ale zbyt go szanuję, by

zatrzymywać go przy sobie siłą złożonej przez niego przysięgi. Wiem, że będzie mu ciężko mnie zostawić, ale pójdzie za tobą. - Tylko dlatego, że jestem rycerzem Zakonu? - Nie tylko. Zawsze chciał dokonać jakiegoś wielkiego czynu. I jest przekonany, że ty mu to umożliwisz. - Dlaczego? - Nie wiem. Powiedział, że rycerze Zakonu nigdy nie zajmowali się głupstwami. Dla Buefara wielki czyn oznacza co najmniej ratowanie świata. Wyrwał mi się nerwowy śmieszek. Elwing, słuchający uważnie, ale niewłączający się do rozmowy, odwrócił się szybko. - Powiedziałem coś nie tak? - Nie, sir Dajerchu... Po prostu wasz wychowawca ma wielkie wymagania. - To była przenośnia. - Zrozumiałem. Ale nie mogę podjąć decyzji sam, muszę się naradzić... Otto spojrzał na mnie uważnie. - Nie ponaglam cię, jeśli to rzeczywiście konieczne. Daj mi znać, co zdecydowałeś. Dajerch popędził wierzchowca i pojechał na czoło kolumny. - No i co powiesz? - zwróciłem się do elfa. - Mam wrażenie, że narzucają nam towarzysza podróży. - Narzucają? - Elwing popatrzył na mnie zdumiony. - To chyba nie jest najlepsze określenie. Możesz przecież odmówić... Myślę, że sir Dajerch był szczery w kwestii powodów, dla których prosił cię, byś wziął ze sobą Buefara. - A co ty sam o tym myślisz? Elwing zerknął niepewnie na rycerza. - To człowiek honoru i jego słowu można wierzyć... - Nie o to pytam. Powiedz mi, czy warto go brać, czy nie. - Jeśli będzie nas więcej, będziemy bardziej zwracać na siebie uwagę, ale z drugiej strony podróż stanie się bezpieczniejsza. - Posłuchaj, co to za mętna mowa? Pytam konkretnie i odpowiedz krótko: tak czy nie! - Z jednej strony... - Tak czy nie?! - Eee... Wtedy zrozumiałem, że elf po prostu boi się odpowiedzieć. Boi się, że jeśli dołączy do nas teutoński rycerz, nasze przyjacielskie stosunki ulegną zmianie. Od chwili wygnania nie

miał wielu przyjaciół i boi się, że znów zostanie sam. Jednak duma nie pozwala mu powiedzieć o tym wprost. - Jesteś głupi, a w dodatku elf. - Co? - Pstro. Myślisz, że zmieniam przyjaciół jak rękawiczki? Elf zaczerwienił się. - Nie myślę - wymamrotał. - No to nie kręć, tylko powiedz wprost, bo pomyślę, że tak właśnie myślisz. Elwing przetrawiał chwilę moją wypowiedź, w końcu westchnął: - Obecność Buefara może okazać się bardzo przydatna. Nie czuj się urażony, ale jego mogą wpuścić tam, gdzie nas zatrzymają, nawet mimo twojego tytułu. - Przychylam się do tego pomysłu - wtrącił się Mistrz. - W waszej gromadce szaławiłów pojawi się przynajmniej jeden dorosły człowiek - może zdoła powstrzymać was od niepotrzebnych awantur. No, skoro sam Mistrz akceptuje ten pomysł, to nie ma się nad czym zastanawiać... Mag świetnie zna się na ludziach i nie mówiłby tego po próżnicy. - Jeśli wszyscy są za, to powiem o tym Dajerchowi, a potem porozmawiam z Buefarem. Przy okazji, gdzie podział się Ron? Dawno go nie widziałem. - A gdzie on może być, jak nie z żołnierzami? - uśmiechnął się Elwing. - Słucha kolejnej bajki. I rzeczywiście, Ron jechał w otoczeniu kilku jeźdźców, którzy o czymś mu opowiadali. O tego urwisa mogłem się nie martwić. Przekazałem naszą decyzję Dajerchowi, a ten skinął z wdzięcznością głową. - Będzie mi bardzo brakowało mojego przyjaciela, ale nie chcę go trzymać przy sobie wbrew jego woli. Sam z nim porozmawiam, tobie mógłby w zapale odmówić a potem żałowałby przez resztę życia. - Tylko że ta wyprawa może być niebezpieczna... Ledwie zdążyłem to powiedzieć, gdy zrozumiałem, że jeśli chciałem zniechęcić rycerza, to wybrałem zły argument. Dajerch rozpłynął się w uśmiechu i popatrzył na mnie z zawiścią. - Gdyby nie trzymały mnie tu obowiązki, z których niestety nikt nie może mnie zwolnić, przyjrzałbym się waszemu niebezpieczeństwu z bliska. Niestety, to niemożliwe... Mam tylko nadzieję, że Buefar o wszystkim mi opowie. A jeśli nie zdoła... Wtedy wy opowiecie mi o tym, jak zginął.

- Obiecuję - powiedziałem, rozumiejąc, że nie ma sensu się spierać. Pewnie nigdy nie zrozumiem tych ludzi. Gotowi w każdej chwili wyruszyć w drogę i ryzykować życiem dla jakiejś iluzji... Wprawdzie moje zadanie nie było iluzją, ale przecież oni o tym nie wiedzą! Całe pragnienie pomocy Buefar opiera na przekonaniu, że rycerze Zakonu nie zajmują się głupstwami, a ich sprawy są szlachetne I służą przywróceniu sprawiedliwości. Ciekawe, kto tu jest bardziej dzieckiem - ja, Ron i elf, czy Otto Dajerch i Buefar. W tym momencie podjechali do mnie obaj rycerze. - Sir Dajerch przekazał mi waszą prośbę... Aha, więc wychodzi na to, że to ja prosiłem Ottona! Ciekawe, o co jeszcze prosiłem? - Wspomniał o tym, że wasza misja ma ogromne znaczenie... Ta ostatnia okoliczność zmusza mnie do tego, by iść za głosem honoru i zaproponować wam swoją pomoc. Intryga szyta grubymi nićmi. Buefar bardzo chciał jechać z nami i rozpaczliwie szukał pretekstu, który usprawiedliwiłby tę decyzję. Żeby rozładować napięcie, powiedziałem: - Sir Buefarze, powiem szczerze, że bardzo was potrzebujemy. Tak młodym ludziom jak my ciężko podróżować samym... jednak nie mam prawa was do niczego namawiać. Ponadto, chcę od razu uprzedzić: to wy wyruszacie z nami, a nie my z wami i jeśli coś wam się nie podoba w naszym towarzystwie, lepiej zostańcie. Otto patrzył na mnie, wstrząśnięty tym rozkazującym tonem, Elwing był bliski przytkania sobie uszu. Chyba sam nie wierzył w to, co właśnie usłyszał. Szczerze powiedziawszy, sam się sobie dziwiłem. Kiedyś nie umiałem swobodnie rozmawiać z obcymi ludźmi, a teraz dyryguję dorosłymi! Oto sprawdzona recepta na odzyskanie pewności siebie: jedna niebezpieczna podróż, ze dwa zamachy, do tego kilka walk... - Tutaj ja podejmuję decyzje - mówiłem twardo dalej. - A ja nie dzielę ludzi na rycerzy i całą resztę, dlatego elf jest moim przyjacielem - i mam nadzieję, że wy staniecie się nim również. I jeszcze jedno: nie potrafię szanować człowieka tylko dlatego, że nosi tytuł rycerza. Dopóki go nie poznam i nie uznam, że zasługuje na szacunek, to może sobie być samym księciem krwi, a ja i tak nie będę go czcił. Szanuję was i sir Dajercha, ale nie za tytuły i pozycję, lecz za czyny. Ku mojemu zdumieniu, Dajerch roześmiał się. - Traktuję to jak komplement. Brzmi to wszystko dosyć niezwykle, lecz wydaje się słuszne - szanować człowieka nie za tytuł, lecz za przymioty ducha. Buefar również nie wyglądał na niezadowolonego. Wyjął miecz z pochwy i

zasalutował. - Nigdy nie przyszłoby mi do głowy wydawać wam polecenia. To wasze ślubowanie, i to wy musicie je spełnić My jesteśmy jedynie pomocnikami. - Aleś zasunął - odezwał się Derron. - Po co ta płomienna przemowa? Co się z tobą dzisiaj dzieje, Eningu. Jesteś jakiś nerwowy. - Derronie, zabiłem człowieka, a ty się pytasz, dlaczego jestem nerwowy?! - Gdybyś go nie zabił, on zabiłby ciebie, i możesz mi wierzyć, bez większego żalu. Przestań się trząść, w końcu nie był pierwszym, którego zabiłeś! - Ale pierwszym, którego tak wyraźnie pamiętam! W Amsterze przy bramie zaraz po walce straciłem przytomność, a przedtem wszystko było jak we mgle. Nawet nie wszystko pamiętam. A tutaj... - Uspokój się, Jegorze - wtrącił się Mistrz. - Jeśli chcesz, mogę oddalić te wspomnienia. Już to kiedyś robiłem, pamiętasz? - Dziękuję, Mistrzu, ale wolę nie. To moje wspomnienia. - Zadręczanie się nie jest najlepszą drogą do uzyskaniu spokoju ducha. - Muszę sam uporać się ze swoimi uczuciami, Mistrzu. - Jak sobie życzysz - odrzekł mag i zamilkł. Spojrzałem przepraszająco na Ottona i Buefara. - Proszę o wybaczenie, czuję się trochę nieswojo po tamtej walce. - To pierwsi, których zabiłeś? - spytał Buefar ze zrozumieniem. - Nie. Wcześniej byli inni... w Amsterze... ale tam od razu straciłem przytomność, byłem ranny, straciłem dużo krwi, słabo pamiętam, co się tam działo. A tutaj... jakby to powiedzieć... tutaj wszystko było znacznie bardziej realne. Otto poklepał mnie po plecach. - Nie ten jest odważny, kto się nie boi, lecz ten, kto walczy ze swym strachem. Jesteś bardzo dzielnym człowiekiem, skoro wystarczyło ci męstwa, by spojrzeć w oczy swojemu lękowi. Buefar skinął głową. - Nauczono cię nie tylko walczyć, twój nauczyciel może być z ciebie dumny. - Tak tylko, żebyś wiedział - wtrącił się Derron. - Jestem z ciebie dumny. - Dziękuję... Odwróciłem się, żeby nikt nie mógł zobaczyć zdradzieckich łez, które napłynęły mi do oczu. Dziwne, przecież nigdy nie byłem mazgajem, skąd nagle... Może to dlatego, że nigdy przedtem nie miałem takich przyjaciół...?

Las skończył się i nasz oddział jechał teraz wzdłuż zaoranych pól, mijał wsie. Nie słuchając moich protestów, Dajerch postanowił towarzyszyć nam tak daleko, jak będzie mógł. - Rozumiem, że grozi wam niebezpieczeństwo rzekł. - I myślę, że z nami będzie nieco bezpieczniej Odprowadzę was dotąd, dokąd zdołam, niestety, niezbyt daleko. Dokąd zmierzacie, jeśli to nie tajemnica? Zastanowiłem się, a potem rozejrzałem. We czterech jechaliśmy w pewnym oddaleniu od reszty oddziału i raczej nikt nie mógł nas podsłuchać, a Ron jak zwykle przepadł gdzieś z żołnierzami. Buefarowi i tak musielibyśmy powiedzieć, a Ottonowi można było zaufać. - Do Bizancjum. - W takim razie najlepiej zrobicie, jadąc Wielkim Traktem. - Czy główną drogą nie byłoby szybciej? - zareagował od razu elf. - Zależy, jak na to spojrzeć. Jeśli chodzi o odległość, to faktycznie szybciej, teoretycznie oszczędza się cały tydzień. Jednak jadąc główną drogą, będziecie musieli przejechać przez Paradyzję i może się okazać, że stracicie tam znacznie więcej czasu, niż robiąc objazd Wielkim Traktem. Rozsądek nakazywałby trzymać się od Paradyzji z daleka. Elf spojrzał pytająco na Ottona. - A co, nie wpuszczają podróżnych? - Wpuszczać wpuszczają, ale niezbyt ich lubią. Z powodu różnych zwłok i przestojów możecie stracić kilka dni na pokonanie tej odległości, która w zwykłych warunkach zajęłaby wam jeden dzień. - Dobrze, zastanowimy się... - Teraz jeszcze sam nie wiedziałem, jak dalej jechać. - Decyzja należy do was, Eningu. - Buefarze, czy chcecie zabrać coś z domu? - zapytałem rycerza. - Nie, Eningu - odparł z uśmiechem. - Jestem starym żołnierzem i zawsze wożę ze sobą wszystko, czego mi trzeba. A jeśli czegoś mi zbraknie, zawsze zdołam kupić to po drodze. Zaczerwieniłem się. Ale ze mnie cymbał! Znalazł się wielki podróżnik! Będę uczył człowieka, który przejechał pół świata, gdy mnie jeszcze na świecie nie było. Obiecałem sobie na przyszłość trzymać język za zębami. *** Oddział Ottona Dajercha nieco spowolnił naszą podróż, ale za to uczynił ją bezpieczniejszą. Trzy dni zleciały niepostrzeżenie i oto zbliżaliśmy się do rozwidlenia, gdzie powinienem wybrać jedną z trzech dróg. Albo pojechać na północ i ominąć Paradyzję Wielkim Traktem,

albo jechać prosto przez ten niegościnny kraj, albo ruszyć na południe, w stronę morza. Tam moglibyśmy wsiąść na statek, który zawiózłby nas do Konstantynopola. Ten ostatni wariant nie wydawał mi się pociągający. Oczywiście, droga morska byłaby znacznie wygodniejsza i szybsza, ale Lśniący na pewno również o tym wiedział i bez wątpienia będzie próbował zastawić tam pułapkę. Głupotą byłoby zakładać, że nadal nie wie, dokąd się udajemy. Ponadto, z powodu wojny odwołano z Morza Śródziemnego większość statków patrolowych i teraz piraci czuli się tam bezkarni. Wychodziło na to, że albo powinniśmy jechać na północ i nadłożyć drogi, albo prosto - przez Paradyzję. Niestety, to wróżyło spore trudności, gdyż władze tego kraju słynęły ze swej niechęci do podróżnych. Już na granicy należało udowodnić, że nie zamyśla się niczego złego przeciwko temu państwu - brzmi idiotycznie a jednak jest prawdziwe. Jak wyraził się Mistrz - fanatycy religijni. Wszyscy mniej lub bardziej normalni ludzie dawno stamtąd uciekli i nikt przy zdrowych zmysłach nie pchał się do tego gniazda os. Po co jechać do kraju, w którym mogą wsadzić cię do więzienia tylko dlatego, że nie w porę oderwałeś wzrok od ziemi, obrażając tym samym Boga? Albowiem od dwunastej do pierwszej należało wpatrywać się w ziemię, napełniają głowę pobożnymi myślami. A jak niby miałbym to robić, skoro nawet nie wiem, co to za myśli i jak odróżnić je od bezbożnych...? Dlatego Wielki Trakt karawanowy omijał ten „raj na ziemi", korzystali z niego wszyscy kupcy: woleli jechać dłużej i spokojniej niż ryzykować przejazd krótszą, acz bardziej uciążliwą drogą. A co dopiero mówić o samotnych wędrowcach - ci nawet nie zbliżali się do granic Paradyzji! Dlatego Lśniący zapewne przygotuje nam jakąś niespodziankę nie tylko na drodze biegnącej ku morzu, ale również na Wielkim Trakcie - w każdym razie tak właśnie postąpiłbym na jego miejscu. Uważanie Lśniącego za głupszego od siebie byłoby niebezpiecznym zarozumialstwem. Z tego wynikało, że ze wszystkich dróg właśnie ta przez Paradyzję powinna być najgorzej chroniona. Nie sądzę, żeby Lśniący miał tu aż tylu ludzi, by skutecznie blokować wszystkie trzy drogi, a to znaczy, że skupi się na tych najbardziej prawdopodobnych, zaś szlak do Paradyzji, jako wariant najmniej możliwy, zamknie tymi siłami, które mu zostaną. Poza tym, jeśli wybierzemy drogę przez ten kraj, Lśniący uzna, że utkniemy tam na długo i że jego ludzie zdążą nas „powitać" po drugiej stronie. A więc, jeśli wybiorę ten wariant, musielibyśmy przejechać przez Paradyzję w rekordowo krótkim czasie. Nie ma sensu głowić się nad tym, jak to zrobić, zorientujemy się na miejscu. No cóż, właściwie podjąłem już decyzję, jednak byłem pewien, że nie spodoba się ona ani elfowi, ani Buefarowi. - Wspaniale! Pokażcie jeszcze raz, jak to się robi! Proszę!

Co tam? Wyrwany z rozmyślań uniosłem głowę. Zwykle w czasie postoju żołnierze zajmowali się swoimi sprawami; Ron również znalazł sobie zajęcie: zaczepiał ich, żeby pokazali mu jakieś szczególnie chytre pchnięcie. Niespecjalnie mi się to podobało, ale widząc, że żołnierze nie mają nic przeciwko temu, żeby sprawić chłopcu przyjemność, nie wtrącałem się. Tym razem Ron zauważył, że dwóch żołnierzy ćwiczy walkę i jak zawsze zaczął prosić, żeby nauczyli go jakiegoś ciosu. Zauważyłem niezadowolone spojrzenie Elwinga - elf wyraźnie był zdania, że Ron zajmuje się nie tym, czym powinien i miał do mnie pretensje, że nie ukrócę tej zabawy. Cóż, chyba faktycznie pora się wtrącić... W milczeniu wstałem i podszedłem bliżej, przyglądając się, jak żołnierz uczy Rona sztychu mieczem. Miecz był dla chłopca za ciężki, ale Ron machał nim z poświęceniem. Pozostali żołnierze spostrzegli moje niezadowolenie i zaczęli przyglądać się, co z tego wyniknie. W końcu machanie mieczem zaczęło przypominać cios i Ron strasznie zadowolony z siebie, z dumą rozejrzał się dookoła. Oddał miecz właścicielowi i podbiegł do mnie. - Eningu, widziałeś, jak mi wychodziło?! Doskonale prawda? - Tak myślisz? - A co, nie tak? - spytał niespokojnie, widząc moją chmurną minę. - Nie rozumiesz? No, pokaż no ten cios. Ron z entuzjazmem zaczął wymachiwać pustą ręką, imitując ruch miecza. - Co ty mi tu machasz ręką? Masz przy pasie broń czy nie? Weź szpadę i pokaż szpadą. - Szpadą? - Chłopiec wyciągnął broń i zaczął pokaz. Zademonstrował ruch, potem podniósł szpadę do ciosu i zastygł, uświadamiając sobie, że chce zadać szpadą cios rąbiący. - No i co, nie wychodzi? - zapytałem zjadliwie. - Bo to przecież chwyt do miecza, nie do szpady - zaprotestował urażony Ron. - A co nosisz przy pasie? Skoro twoją bronią jest szpada, to po co uczysz się pchnięć mieczem? To zwyczajna strata czasu, zwłaszcza że nawet z mieczem nie zdołasz ich zastosować. - A to dlaczego? - Jeszcze nie zrozumiałeś? Chodź, pokażę ci. Poszedłem do żołnierzy, którzy przyglądali nam się z zaciekawieniem, pożyczyłem od nich dwa miecze. Dla Rona, dla mnie zresztą też, były zbyt ciężkie, ale lżejszych nikt nie miał. Jeden miecz oddałem Ronowi, drugi zostawiłem sobie. Szerkon i szpadę Rona podałem Elwingowi, który do nas podszedł.

- No dobrze, teraz masz miecz. Zaatakuj, pokaż co potrafisz. - Ale... - Nie martw się, nie bardziej niż ty pragnę zostać przecięty na pół. No, śmiało! Chłopiec niepewnie machnął mieczem, lekko odbiłem cios. - Zdaje się, że uczyli cię inaczej. No, użyj siły! Ron mocniej chwycił rękojeść i przeszedł do ataku. Zrobił zmyłkowy ruch, a potem uniósł miecz i uderzył z całej siły. Nie było potrzeby stosowania wymyślnej obrony, po prostu podstawiłem swój miecz - gdy spadła na niego klinga Rona, poczułem ból w dłoni, a chłopak krzyknął i wypuścił miecz. Jeśli jego cios sprawił ból nawet mnie, co on musiał poczuć? Ale chyba nie zwichnął sobie nadgarstka...? Dotknąłem końcem miecza jego piersi. - Nie żyjesz. - To nieuczciwe! Jesteś silniejszy! - oburzył się chłopiec, trzymając się za bolącą dłoń. - Proszę, jaki bystry! A z kim chciałeś walczyć? Z niemowlętami? To prawda, jestem silniejszy od ciebie, ale każdy żołnierz jest z kolei silniejszy ode mnie. Skoro nie możesz pokonać mnie, jak chciałeś walczyć z żołnierzami? - Ten chwyt mógłby się przydać, jeśli nie teraz, to kiedyś! - No to kiedyś się go nauczysz. Zrozum, gdy się czegoś uczysz, nie wolno się spieszyć, nic dobrego z tego pośpiechu nie wyniknie. Chciałbyś w krótkim czasie stać się wielkim szermierzem - a tak się nie da! Najpierw porządnie popracuj. - Ale ja bym chciał, tylko Elwing wcale nie uczy mnie walki, ciągle tylko powtarza: postaw nogę tu, wyprostuj się, stój nieruchomo... - Czyli uważasz, że elf źle cię uczy? - spytałem lodowatym tonem. Ron chyba się wystraszył. - Tak... nie... chciałem powiedzieć... - Dobrze, przyjacielu, zrobimy tak. Skoro uważasz, że jesteś gotów do prawdziwej nauki, przeprowadzimy próbę. Jeśli ją wytrzymasz, przyznam, że Elwing faktycznie popełnia błąd. Jeśli nie - ty uznasz, że nie miałeś racji i nie będziesz nam mówił, jak mamy cię uczyć. - A co to za próba? - spytał nieśmiało Ron. - O, nic takiego... Podszedłem do stojącego opodal suchego drzewa, odciąłem długą gałązkę grubości palca, oceniłem na oko długość ręki Rona, przeciąłem gałąź na dwie części tak, żeby uzyskać dwie o mniej więcej tej samej długości. Zważyłem je w ręku - nawet lekkie. Wyjąłem z sakwy przy siodle dwie podkowy i motek sznurka, i przywiązałem podkowy do końca

każdego kijka. Zdumieni żołnierze śledzili każdy mój ruch, nawet Elwing zerkał zdziwiony, zaś Buefar patrzył tak intensywnie, jakby próbował wryć sobie moje poczynania w pamięć. No tak, z nim sprawa jest jasna, uważa mnie za rycerza Zakonu, dlatego bacznie obserwuje moje metody nauki. Podałem oba kijki Ronowi; ten przyjął je zaskoczony i zapytał: - I co, tym będziemy walczyć? - Skądże. Będziesz powtarzał każdy mój ruch - pochyliłem się i podniosłem z ziemi dwa miecze. - A teraz patrz. Bierzemy do każdej ręki miecz - w twoim wypadku kij... Nie łap za podkowę, weź za drugi koniec... o, tak. Teraz wyciągnij ręce przed siebie, pilnuj, żeby pałki były równolegle do ziemi. Lekko ugnij kolana i wyprostuj plecy. Nie pochylaj się, stój prosto! Miecze były cięższe od pałek, ale dla mnie nie miało to znaczenia - Derron zmuszał mnie do trzymania ciężarów znacznie większych, niż miecze. - I co dalej? - Nic. Stój jak stoisz. Kto pierwszy opuści ręce, ten przegrywa. Miecze są znacznie cięższe, więc masz przewagę. Ron sposępniał, ale nie poruszył się, nadal nieruchomo trzymał kije. Pięć minut później zaczęły mu drżeć ręce. Po dwóch kolejnych minutach z trudem udawało mu się utrzymać pozycję wyjściową. Kolana mu drżały, widać było, że z trudem powstrzymuje się, żeby się nie wyprostować, kijki co chwila chyliły się ku ziemi. Złośliwie komentowałem jego pozycję, przywołując w pamięci te wszystkie uszczypliwości, których w swoim czasie nie żałował mi Derron. Jednak Ron nie poddawał się, stał dalej, zagryzając wargi. O, uporu i wytrzymałości mu nie brakowało, ja w czasie swojego pierwszego razu poddałem się znacznie wcześniej. Rzecz jasna teraz to ćwiczenie nie nastręczało mi żadnych trudności. Bez specjalnego wysiłku mógłbym stać kilka godzin, a miecze nawet nie drgnęły w moich rękach, trzymałem je idealnie równolegle do ziemi, kolana przygięte, plecy wyprostowane. W końcu Ron nie wytrzymał i z jękiem usiadł na ziemi. - Co się stało, wielki wojowniku? - zapytałem, nie zmieniając pozycji. - Ty przedtem długo trenowałeś! - zawołał zdeterminowany. - Oczywiście. A co, myślałeś, że umiałem to od urodzenia? Więc dlaczego ty nie chcesz trenować? Dlaczego spieszysz się, chcesz dostać wszystko od razu? I nie zwalaj winy na Elwinga - on uczy cię tak, jak należy. Najpierw naucz się prawidłowo oddychać, stać,

poruszać, padać, a potem łap się za miecz. Zrozumiałeś istotę tej lekcji? - Zrozumiałem. Trzeba być cierpliwym. - Otóż to. Dopiero wtedy osiągniesz sukces. Widziałem w twojej torbie jabłka, przynieś jedno. Nie zadając żadnych pytań, Ron pobiegł po jabłko i szybko wrócił. - A teraz rzuć nim we mnie i spróbuj trafić... - Kątem oka zauważyłem, że Buefar skoncentrował się i wpatrzył w miecze w moich rękach. Ron wycelował i mocno cisnął jabłko. Błysnęły dwa miecze, ze świstem tnąc powietrze... i na ziemię spadły cztery kawałki jabłka. Hm, ale ćwiartki były nierówne dziwne, wydawało mi się, że wszystko zrobiłem dobrze... Przesunąłem palcem po ostrzu jednego z mieczy i skrzywiłem się. Wszystko jasne, źle naostrzony... Ręce bym pourywał temu, kto tak ostrzy miecz! Derron tak właśnie zrobił... w sensie dosłownym. Oczywiście później okazało się, że była to tylko iluzja, ale ból był jak najbardziej prawdziwy. Tamtego dnia właśnie tak samo źle naostrzyłem miecz... zapamiętałem tę chwilę na zawsze i od tamtej pory nie było mowy o niedbalstwie przy obchodzeniu się z bronią. A już żebym źle naostrzył miecz?! Coś takiego mogło mi się najwyżej przyśnić w koszmarnym śnie! Buefar spostrzegł mój ruch. Podbiegł, wyjął mi miecz z ręki, palcem sprawdził ostrość, potem spojrzał w górę, wzdłuż klingi. Gdy odwrócił się do żołnierzy, jego spojrzenie nie wróżyło nic dobrego. - Czyja to broń? - powiedział ze strasznym spokojem. Do przodu wysunął się jeden żołnierz. Mógł mieć jakieś osiemnaście lat - od razu widać, że nowicjusz! Jego oczy wyrażały beznadzieję i pogodzenie się z nieuchronną karą. Niedbałe obchodzenie się z bronią karano szczególnie surowo. Kurczę, o tym nie pomyślałem, niepotrzebnie wrobiłem chłopaka... Co mi szkodziło udać, że wszystko jest w porządku, a dopiero potem pogadać z żołnierzem na stronie? Bo nie dałoby się w ogóle o tym nie wspomnieć, to byłaby niedźwiedzia przysługa. Kiepskie naostrzenie miecza jego właściciel mógł przypłacić życiem. Ech, nie miałem zamiaru ściągać na głowę chłopaka gniewu Buefara. Rycerz tymczasem świdrował winowajcę wzrokiem, a jego milczenie było straszniejsze niż krzyki i przekleństwa. Pozostali poczuli, że burza wisi w powietrzu i starali się nie podnosić oczu na rozjuszonego oficera. Musiałem rozładować atmosferę. - Ron... - odezwałem się specjalnie głośno. - No? - wzdrygnął się chłopak. - Co? - Podejdź tutaj i przyjrzyj się Buefarowi. Czy przypomina rozszalały żywioł?

- Jaki żywioł? - Nic nie rozumiejąc, Ron patrzyły na mnie, to na oficera. - Aa... przypomina. - Otóż, jeśli nie chcesz, żebym ja przemienił się kiedyś w taki właśnie żywioł, zawsze dbaj o swoją broń i wykonuj moje polecenia. W przeciwnym razie ujrzysz rozwścieczonego Buefara numer dwa. Obserwujący całą tę scenę Otto Dajerch wybuchną! śmiechem, do którego dołączyli żołnierze. Sam Buefar z trudem zdołał zachować gniewny wyraz twarzy, ale kąciki jego ust drgały zdradziecko. - Westolfie, możesz uznać, że miałeś dziś wielkie szczęście. Zabierz swój miecz i naostrz go porządnie. Za dwa dni się rozstaniemy, ale nim odjadę, sprawdzę twoją broń. I jeśli wówczas będzie w takim samym stanie, nic cię już nie uratuje. A teraz zniknij mi z oczu! Żołnierz wyglądał jak skazaniec, który spodziewał się wyroku śmierci, a otrzymał ułaskawienie - czym prędzej skrył się wśród towarzyszy. Podziękowałem i oddałem drugi miecz właścicielowi. Postój wkrótce się skończył i ruszyliśmy w drogę. Razem z oddziałem mieliśmy jechać jeszcze dwa dni, do rozstajów, a potem wybrać jedną z trzech dróg. Ciekawe, jak towarzysze odniosą się do mojej decyzji?

Część trzecia

Droga do domu

Rozdział 1 Miasto było szare i posępne, a uciążliwy, drobny deszczyk siąpiący od rana nie czynił drogi bardziej atrakcyjną. Zniszczone, pokryte błotem drogi, ponure domy z odpadającym tynkiem - typowy pejzaż graniczącego z Paradyzją miasteczka Verit. Niegdyś miasto przeżywało rozkwit, o czym świadczyły opuszczone domy na peryferiach - kiedyś były to dzielnice mieszkalne, teraz w ruinach znaleźli schronienie bezdomni i włóczędzy różnej maści. Od czasu, gdy królestwo Renir przyjęło nazwę Paradyzja, a do władzy doszedł Święty Kapłan, kupcy woleli omijać Verit. Karawany szły Wielkim Traktem, a zapomniane miasto chyliło się ku upadkowi. Jechaliśmy właśnie główną ulicą, szukając miejsca na nocleg, otoczenie budziło przygnębienie i smutek. - Podróż przez Paradyzję nie była najlepszym pomysłem - zauważył Elwing, spoglądając na boki. - El, przestań. Wystarczy, że Buefar o niczym innym nie mówi... Myślałby kto, że mieliśmy jakiś wybór - odparłem ponuro.? Na mój przytyk rycerz nie zareagował, jak zawsze, gdy uważał, że zachowuję się dziecinnie. Minęły trzy dni, od kiedy rozstaliśmy się z Ottonem i jego oddziałem. Żałując, że nie może wyruszyć z nami, Dajerch życzył nam powodzenia i odjechał, obiecując sprawić, że Verit stanie się dla nas bezpieczny. Co miał na myśli, zrozumiałem dopiero wtedy, gdy na peryferiach miasta powitał nas jeden z tutejszych baronów i zameldował, że miejsce to zostało oczyszczone z włóczęgów, banda najemnych zabójców rozgromiona, zaś ulice patrolują wzmocnione oddziały żołnierzy. I podobno to wszystko zdążyli zrobić od wczoraj! Kompletnie oszołomiony spytałem tylko, czemu mamy zawdzięczać takie starania? W odpowiedzi otrzymałem zapewnienie, że zawsze chętnie wyświadcza przysługę sir Dajerchowi, staremu druhowi, który właśnie teraz prosił o udzielenie pomocy naszemu oddziałowi. Po tym oświadczeniu baron odjechał, pozostawiając mnie w osłupieniu. Buefar, jak mi się zdawało, zupełnie nie był zaskoczony, a Mistrz chyba również wiedział, jak to wyjaśnić, ale nic nie mówił, jedynie śmiał się ze zdumienia mojego i Derrona. Ale nawet Otto Dajerch nie mógł nam pomóc przedostać się do Paradyzji. To był

problem, który musiałem rozwiązać sam. Buefar sceptycznie odniósł się do mojej propozycji, Elwing nie miał żadnych pomysłów, a Ron w ogóle nie widział problemu. Nie kombinując zbytnio, zaproponowałem, żeby pojechać prosto do punktu przepustek na granicy. Ani Buefar, ani Elwing nie poparli mojego pomysłu i myślę, że tylko przez wzgląd na szacunek należny dowódcy nie wyśmiali mnie otwarcie. Oni z kolei przedstawili awanturniczy plan tajnego przekroczenia granicy, jednak uznałem, że zanim przejdziemy do tak radykalnych kroków, należy spróbować legalnych rozwiązań. Buefar tylko wzruszył ramionami, jakby chciał dać do zrozumienia: tylko nie mówcie potem, że was nie uprzedzałem. - To chyba będzie odpowiedni hotel - oznajmił Elwing. Budynek, który wskazał elf, był niewielki, piętrowy. Odmalowany i czysty, prezentował się całkiem nieźle. - Dobrze, tu się zatrzymamy - zgodziłem się. - Nadal nie zmieniłeś zdania i upierasz się przy próbie jawnego przejścia? - zapytał po raz kolejny Buefar. - Owszem. Do nielegalnego przekroczenia granicy uciekniemy się jedynie w ostateczności. Nie mogliśmy kontynuować tej dyskusji - gdy podjechaliśmy do budynku, drzwi wejściowe otworzyły się nagle i wybiegła z nich dziewczyna o długich jasnych włosach, w biednym, ale schludnym ubraniu. Wyglądała na dwadzieścia pięć lat, ale mogła mieć więcej. Była ładna - co do tego zgadzali się wszyscy przechodnie, obrzucający ją zachwyconymi spojrzeniami. Za dziewczyną wypadło dwóch mężczyzn - rzucili się do niej, chciała uciec, ale zaplątała się w długiej sukni i została złapana. Przechodnie, którzy jeszcze przed chwilą napawali się urodą dziewczyny, nagle zaczęli się dokądś spieszyć; chwilę później ulica opustoszała. - Mamy cię, złodziejko! - zawołał jeden z mężczyzn trzymających dziewczynę. Dokąd to?! Zaczekaj chwilę, mój pan bardzo chce z tobą porozmawiać! Naprawdę myślałaś, że zdołasz nas oszukać? - Natychmiast puśćcie tę dziewczynę! - Nim zdążyłem zareagować, Buefar już podjechał do hałaśliwego towarzystwa. Do licha! Brakowało nam tylko kłopotów z powodu jakiejś złodziejki! Cały Buefar ze swoją rycerskością - gotów nadstawiać karku za obcą osobę, tylko dlatego, że ta jest kobietą! - Kim jesteś? - spytał z niezadowoleniem wysoki mężczyzna w zielonej kurtce. Przy

pasie miał miecz w eleganckiej czarnej pochwie, co lepiej niż jakiekolwiek dokumenty świadczyło o statusie tego człowieka. - Kim jestem? - spytał rycerz przymilnym tonem. W tym momencie mężczyzna spostrzegł rycerską obręcz. - Proszę o wybaczenie, milordzie, nie zauważyłem... - rzekł, ale w jego głosie nie było ani strachu, ani uniżoności. Wyglądał na absolutnie pewnego siebie i swoich racji. - To złodziejka. Okradła mojego pana i on chce się z nią widzieć. - Jeśli jest złodziejką, to powinieneś zaprowadzić ją do sędziego. Czy twój pan ma prawo dokonywać sądu? Kimże on jest? - To Viljen Narnach - odparł z naciskiem mężczyzna. Poczułem, jak coś zaskakuje w mojej głowie. O tym człowieku słyszałem nawet ja, choć od początku mojej podróży minęły zaledwie dwa tygodnie. Narnach to najsłynniejszy przemytnik tego świata, o jego zuchwałości i szczęściu opowiadano legendy od Europy po Azję. Jego flota rywalizowała z flotami najbogatszych domów handlowych Amsteru, ale słynął głównie z tego, że zawsze dotrzymywał słowa, do tego stale wywodząc w pole swoich konkurentów. Można było długo rozprawiać o duchu i literze umowy, ale nikt nigdy nie zdołał przyłapać Viljena na kłamstwie... Spotkanie z nim w tym miasteczku było niewiarygodnym szczęściem, prawdziwym prezentem losu... Prezentem LOSU?! Ta myśl mną wstrząsnęła, znów obrzuciłem szerkon podejrzliwym spojrzeniem. Czy to czasem nie on urządził to spotkanie w sobie tylko znanym celu? Czego chciał? Mam się spotkać z Viljenem? Oddać mu dziewczynę? Uciec stąd? A może po prostu zrealizować swój zamiar? Przynajmniej odwdzięczę się Mervinowi za pomoc i dam nauczkę Sevanowi... Obiecałem, że to zrobię, jeśli nadarzy się okazja. A więc, jeśli nie skorzystam z tej okazji, to nie dotrzymam słowa?! Do diabła, jakie to wszystko poplątane! - Chwileczkę! - wysunąłem się do przodu. - Czy dobrze zrozumiałem, że waszym panem jest ów słynny Narnach? - Tak jest. - To zmienia postać rzeczy... - W rzeczy samej. Narnach nie wybacza nikomu wtrącania się w swoje sprawy. - Grozicie nam? - zainteresował się Buefar ze złowieszczym spokojem. - Jakżebym mógł, milordzie! Ja tylko uprzedzam. A teraz, skoro nieporozumienie zostało już wyjaśnione, pozwolę sobie zabrać dziewczynę. - Teraz, kiedy nieporozumienie zostało już wyjaśnione, zostawicie dziewczynę nam i przekażecie swojej panu moją prośbę o spotkanie.

- O, z pewnością od razu wszystko rzuci i przybiegnie do was! Buefara aż zatkało z gniewu, ale szybko przyłożyłem palec do ust; rycerz spojrzał na mnie zdziwiony, ale nie odezwał się, pamiętając, że ja tu dowodzę. - Jeśli wasz pan wyznaczy miejsce i czas, przybiegnę ja - odezwałem się. - Nie jestem dumny. Ale sądzę, że jednak zechce przyjść. Narnach nie jest głupcem i nie traciłby czasu na takie drobiazgi jak zemsta za kradzież. To znaczy, że potrzebuje tej dziewczyny z innego powodu - dlatego po nią przyjdzie, ponieważ dziewczyna zostanie z nami. A ze mną spotka się we własnym interesie - sądzę, że mam coś, co mogłoby go zainteresować... Przekażę wam list. Wyjąłem ołówek i kawałek papieru, i osłaniając się od mżawki płaszczem, zacząłem szybko pisać. Buefar patrzył na mnie osłupiały - już rycerz umiejący czytać był unikatem, a pisać?! Sam Buefar umiał wprawdzie pisać, ale nauczył się tego tylko z powodu swojej fascynacji Zakonem. I żeby jeszcze wozić ze sobą materiały piśmiennicze?! Elwing, który znał mnie dłużej, jedynie śmiał się w kułak, widząc zdumienie świadków. Moje zachowanie chyba zrobiło wrażenie na ludziach Narnacha. - Weźcie to i przekażcie swojemu panu. - Nasz pan bardzo nie lubi, gdy rozkazuje mu się, co ma robić - zauważył gniewnie wysoki mężczyzna, niechętnie przyjmując list. - A czy ja mu rozkazuję? W tym liście wyłożyłem jedynie swoją prośbę o spotkanie, sugerując, że może okazać się korzystna tak dla mnie, jak i dla niego. - Ale... Nie słuchając dłużej protestów, zsiadłem z konia i oddałem wodze służącemu, który podbiegł dopiero teraz (do tej pory ze strachem zerkał na ludzi Narnacha). Tak, Viljen Narnach miał tutaj ustaloną reputację... Buefar z galanterią podał ramię dziewczynie i poszedł z nią do hotelu. Elwing rzucił mi zaciekawione spojrzenie, lecz nie odzywał się, ufając, że wiem, co robię; natomiast Ron rozglądał się na boki, wyraźnie coś planując. - Nawet o tym nie myśl - powiedziałem półgłosem. - O czym? - Ron popatrzył na mnie z niewinną miną. No nie, jeszcze ma czelność udawać niewiniątko! - To nie Amster, gdzie znasz każdy zaułek i gdzie masz pełno przyjaciół. Ponadto, nie potrzebuję tu żadnych informacji i nie chcę, żebyś ryzykował życiem. - Dobrze, dobrze - burknął Ron. - I tak nigdzie się nie wybierałem... Demonstracyjnie odwrócił się i poszedł do hotelu; Elwing mrugnął do mnie, ruszając

za nim. Widząc elfa, chłopak zasapał urażony i z dumnie uniesioną głową wszedł do środka. Podążyłem za nimi. Z powodu siąpiącego deszczu w sali jadalnej zebrało się sporo ludzi. Gdy weszliśmy, rozmowy ucichły i wszyscy odwrócili się w naszą stronę - widocznie już wiedzieli o zajściu. Ta reakcja zaniepokoiła mnie, ale starałem się nie dać po sobie tego poznać. Spokojnie zdjąłem płaszcz i otrząsnąłem go. - Czego sobie życzycie panowie? - spytał właściciel podchodząc do nas. Widać było, że on sam najbardziej życzyłby sobie, żebyśmy wynieśli się stąd jak najszybciej i jak najdalej, ale nie śmie powiedzieć tego na głos. I słusznie; Buefar to porządny gość, ale silny, jednym ciosem może powalić byka. - Życzymy sobie odpocząć po podróży. Potrzebujemy dwóch pokoi i gorącego posiłku - odparłem. - Po co nam dwa pokoje? - spytał Buefar, gdy gospodarz zaprowadził nas na miejsce i zostawił samych. - W tym wężowisku lepiej się nie rozdzielać. A więc miasto aż tak nie spodobało się rycerzowi? - Nie mam zamiaru nas rozdzielać. Drugi pokój jest mi potrzebny do spotkania z Narnachem. - Ach, tak... Po co ci w ogóle to spotkanie? Elwing i Ron patrzyli na mnie zaciekawieni, czekając na odpowiedź; uratowana przez nas dziewczyna, choć udawała, że nic ją to wszystko nie obchodzi, również nadstawiła ucha. - Spełniam obietnicę, jaką dałem pewnemu porządnemu człowiekowi. Ponadto może się to okazać korzystne zarówno dla niego, jak i dla mnie. - Panowie, jeśli rozwiązaliście już swoje problemy, to może pozwolicie, że was opuszczę? Jeśli dobrze rozumiem, nie jestem wam potrzebna? - Dziewczyna wstała i poszła do wyjścia. Elwing spojrzał na mnie i stanął w drzwiach, zagradzając jej drogę. - Bardzo mi przykro, ale będzie musiała pani zostać. - Buefar grzecznie, lecz stanowczo wziął ją za rękę i posadził w fotelu. - Po co wam jestem potrzebna? - Nie nam, lecz Narnachowi. Dziewczyna przeszyła mnie gniewnym spojrzeniem. - Ach więc to tak?! Szlachetny rycerz wykorzystuje bezbronną dziewczynę w swoich celach?! - Dziewczyna zajmująca się kradzieżą nie jest taka znowu bezbronna... Nie przepadam

za złodziejami, nie możecie znaleźć sobie innego zajęcia? - Ha! - wykrzyknęła ze złością. - Niby jakiego? Miałabym handlować sobą? O, wtedy nikt nie powiedziałby mi złego słowa! Ale jeszcze nie straciłam resztek dumy... To prawda, okradam chciwych i bogatych łajdaków i nie czuję z tego powodu wyrzutów sumienia. Czy pomogli mi, gdy byłam w potrzebie? Gdyby to zależało od tych drani, to... - Nie wiem i ciężko mi o tym sądzić. Ale wydaje mi się, że prócz tych dwóch zajęć istnieje jeszcze wiele innych. - Co ty wiesz o życiu, dzieciaku - powiedziała ze zmęczeniem. - Co ty w życiu widziałeś... - Śmiem twierdzić, że pani również nie wykazała się znajomością życia, okradając takiego człowieka jak Narnach - wtrącił się Buefar. - Skąd mogłam wiedzieć, że to on? Przecież nie ma napisane na czole! Rozmowę przerwało stukanie do drzwi. - Obiad - rozległ się głos sługi. Elwing otworzył drzwi, kilku służących szybko postawiło na stole talerze i dzbany, Buefar zapłacił i słudzy natychmiast ulotnili się. Apetyczny zapach sprawił, że pociekła mi ślina. Ze dwa dni nie jadłem normalnego posiłku... - O, jaki ja jestem głodny! - zawołał Ron, z zapałem rzucając się na jedzenie. Buefar popatrzył na niego z dezaprobatą i spokojnie podszedł do stołu. Elwing zrobił inspekcję dzbanów. - Wino. Kilka gatunków - zameldował. W oczach dziewczyny pojawił się błysk triumfu - i to od razu wzbudziło moją podejrzliwość. Co ona wymyśliła? Trzeba uważać... Elf zaczął nalewać wino. - Ja dziękuję - powstrzymałem go. - Przecież wiesz... - Wydawało mi się, że przez twarz dziewczyny przemknęło rozczarowanie. - I wam też nie radzę. Z takim człowiekiem jak Narnach lepiej rozmawiać na trzeźwo. - Masz rację - zgodził się niechętnie Buefar, odsuwając kielich. - Prawdziwi rycerze nigdy nie odmawiają wina - rzuciła pogardliwie dziewczyna. Podeszła do drugiego dzbana, nalała sobie pełen kielich i osuszyła go duszkiem. To namawianie nas do picia wydało mi się jeszcze bardziej podejrzane. Dziewczyna zaś przysiadła się do Buefara, uśmiechnęła się do niego i znów napełniła kielich. - Czy nie zechcielibyście napić się ze mną, rycerzu?

- Po spotkaniu z Narnachem - być może, teraz nie, Ening ma rację, teraz pić nie należy. - Słuchacie się tego chłopca? Kto tu w końcu dowodzi, wy czy on? - On - potwierdził Buefar. No proszę, rycerz dał się poznać z nowej strony! Jak się okazuje, wcale nie uważał mnie za nominalnego dowódcę, jak sądziłem do tej pory... Tak, mógł złośliwe komentować moje plany, mógł ze mną dyskutować, ale jednocześnie podporządkowywał się moim decyzjom. Słowa rycerza zrobiły duże wrażenie na dziewczynie. Patrzyła niepewnie to na mnie, to na Buefara, w końcu mruknęła: - Wolne żarty... - Ależ to wcale nie są żarty. To sir Ening stoi na czele naszej ekspedycji, ja tylko pomagam mu spełnić ślubowanie. Dziewczyna odwróciła się do mnie i uniosła kielich. - Gratuluję! W tym wieku dowodzić rycerzami - o, za to koniecznie trzeba wypić! podsunęła kielich mnie, Buefarowi, Elwingowi i Ronowi. Ron zerknął na mnie z nieśmiałą nadzieją, ale szybko pojął, że nic z tego nie będzie i z westchnieniem odsunął kielich. - Skoro tak wam zależy na tym, żebyśmy napili się wina, zróbmy tak - wziąłem kielich dziewczyny i Buefara i zamieniłem je miejscami. Buefar nie był głupcem - zrozumiał sens mojego manewru i przeszył dziewczynę podejrzliwym spojrzeniem. Ta uśmiechnęła się tylko i upiła duży łyk. To mnie zdumiało: byłem absolutnie pewien, że dosypała czegoś do wina! - Cały czas się zastanawiałem, czy zauważysz, czy nie - usłyszałem głos Mistrza. Zuch! - Więc wino faktycznie jest zatrute? Ale przecież ona wypiła! - O, chyba za wcześnie cię pochwaliłem. Magowie mają immunitet na własne magiczne trucizny. - A więc ona jest magiem? Ale skoro to magiczna trucizna, to nie powinna na mnie działać i nic mi nie groziło? - Nie do końca. Dziewczyna nie jest magiem, po prostu potrafi przemienić wino w środek nasenny, raczej nie jest zdolna do czegoś więcej, w każdym razie nie dostrzegam w niej dużej siły. A środek nasenny podziałałby na ciebie tak samo, jak na innych - wprawdzie

powstał przy pomocy magii, ale z natury jest najzwyklejszym specyfikiem usypiającym. Spalibyście z dziesięć minut, wystarczająco długo, by dziewczyna zdołała uciec. Przy okazji, zmieniła zawartość wszystkich dzbanów. - Mistrzu, czemu nie powiedziałeś o tym wcześniej?! O mały włos, a byśmy się napili! - Twoje pretensje są niesłuszne. Oczywiście, że mógłbym cię uprzedzić, ale chciałem zobaczyć, czy zapamiętałeś moje lekcje. Przecież może zdarzyć się tak, że kiedyś nie zauważę, że dodano wam czegoś do jedzenia. Ucz się liczyć tylko na siebie, jeśli chcesz długo żyć. - Nie interesuję się truciznami. - I, jak pokazało dzisiejsze wydarzenie, źle robisz. - Upewniliście się, że nie domieszałam niczego do wina? - Dziewczyna popatrzyła na mnie z uśmiechem. - Nie twierdziłem, że domieszałaś, a ta demonstracja zupełnie mnie nie przekonała. Wiem, że na magów nie działają ich własne wytwory i myślę, że zwykle działasz w następujący sposób: prowokujesz kogoś, uprzednio upewniając się, że ów człowiek nie jest magiem, zapraszasz, żeby napił się wina - potem on zasypia, a wszystkie jego pieniądze przenoszą się do twojej kieszeni. Sprytne. - Magia? - Buefar ze wstrętem spojrzał na kielich przed sobą. - Do diabła! To dlatego tak się upierała, żebyśmy się z nią napili! - Naprawdę nie widzicie, że chłopak zmyśla? To najzwyklejsze wino! A, tego już nie powinna była mówić. Z rozpaczy, że przejrzałem jej plany, popełniła poważny błąd. - Ona kłamie - skonstatował spokojnie elf. - Wyczuwam jej kłamstwo. - Do diabła! - Dziewczyna odsunęła kielich, a na jej twarzy odmalowała się taka rozpacz, że dłuższą chwilę nikt nie śmiał na nią spojrzeć. - Tak bardzo nie chcesz się spotkać z Viljenem Narnachem? - spytał łagodnie Buefar. Popatrzyła na niego wzrokiem skazańca. - A wy na moim miejscu byście chcieli? - Nie możesz wiecznie przed nim uciekać. Nie lepiej od razu stawić mu czoła? Przecież nie będzie się mścił, nie jest na tyle głupi i małostkowy! - Co wy możecie o tym wiedzieć?! On czegoś ode mnie chce, nie wiem czego, a jak czegoś nie rozumiem, staram się trzymać od tego z daleka. A zresztą, co wy rozumiecie! Wygraliście, możecie być z siebie dumni! Rycerze! - Ostatnie słowo zabrzmiało jak obelga. - Spróbuję ci pomóc - obiecałem. - Dzieciaku... - Popatrzyła na mnie ze smutkiem i nagle zbladła.

Odwróciłem się. Przez okno widać było, że przez podwórze idzie kilka osób z elegancko odzianym mężczyzną na czele. W ręku miał laskę ze srebrną gałką, kapelusz o szerokim rondzie zasłaniał mu twarz, a ubranie musiało kosztować niejedną dziesiątkę złotych dinarów. Za to miecz, wiszący na pasie, wyraźnie kontrastował z resztą stroju: rękojeść bez żadnych ozdób, wytarta od częstego używania, zwykła pochwa... Broń sporo mówiła o mężczyźnie i było jasne, że nie nosi jej dla ozdoby. Generalnie wyglądał na człowieka stanowczego i zdecydowanego, który nigdy nie zatrzymuje się w pół drogi i zawsze gotów jest walczyć o swoje cele. W przeczuciu kłopotów zakłuło mnie w piersi. Po co wpakowałem się w tę historię? Ale teraz jest już za późno na odwrót - przybysze szybko przeszli przez podwórze i weszli do hotelu. - Uwaga! Jeśli się nie mylę, przybył do nas sam Viljen Narnach i wkrótce tu będzie. Pomóżcie mi się przygotować. I rzuciłem się do przestawiania mebli. Moi przyjaciele przywykli już do moich „dzikich" pomysłów i bez zbędnych pytań zabrali się do pracy, od czasu do czasu rzucając mi nic nierozumiejące spojrzenia, Stół postawiliśmy naprzeciwko drzwi, przy nim trzy fotele. Teraz każdy, kto wejdzie do pokoju musi natknąć się na stół i stać przy drzwiach w charakterze petenta - ponadto, trzy fotele sprawiały wrażenie, że znalazł się przed sądem. A teraz muszę wszystkich usadzić... Buefara posadziłem pośrodku, po jego lewej ręce Elwinga, po prawej usiadłem sam. Ron stanął za fotelem Buefara, dziewczyna, która do tej pory nam się nie przedstawiła, pozostała w kącie na krześle. - No i co to wszystko znaczy? - zainteresował się Buefar. - Nie mam czasu na wyjaśnienia. Tylko błagam, bez względu na to, co się będzie działo, poprzyjcie mnie - nawet jeśli coś wyda wam się niezrozumiałe. O tym sposobie prowadzenia pertraktacji wyczytałem w jakiejś książce o zdobywaniu przewagi psychologicznej nad ludźmi. Nie wiem, ile było w tym prawdy, ale postanowiłem wykorzystać poznane chwyty - stąd to przemeblowanie. A na wyjaśnienia faktycznie nie miałem czasu, bo ludzi Narnacha słychać już było na korytarzu. Drzwi otworzyły się i weszło trzech mężczyzn - w jednym z nich rozpoznałem tego, z którym rozmawiałem przed hotelem. Jak się spodziewałem, wpadli na stół i znieruchomieli stropieni, nie wiedząc, co powinni teraz zrobić. - Możesz zaprosić swojego pana - zezwoliłem mojemu „znajomemu", zanim któryś z przybyłych zdołał coś powiedzieć.

Jednak „pan" nie czekał na niczyje zaproszenie: do pokoju wszedł ów elegancki jegomość, którego widziałem przez okno. Rozejrzał się z uśmieszkiem i przygładził cienkie wąsiki. Zdaje się, że domyślił się sensu takiego ustawienia mebli. Tak, z nim trzeba było uważać... Cóż nic dziwnego, w końcu umiejętność prowadzenia negocjacji była jedną z ważniejszych w jego profesji, na pewno opanował te wszystkie chwyty znacznie lepiej ode mnie. Nie było sensu rywalizować z nim pod tym względem efekt był łatwy do przewidzenia. Jednak po cichu liczyłem na niewielką, przygotowaną przeze mnie niespodziankę. Viljen obejrzał wszystko uważnie jeszcze raz, potem bez skrępowania wziął z kąta krzesło i usiadł na nim, zakładając nogę na nogę. - W jakim celu chcieliście się ze mną widzieć? - zwrócił się do Buefara. Pospiesznie skryłem uśmiech, podstęp zadziałał. - Mam nadzieję, że to coś naprawdę ważnego. Bardzo nie lubię, gdy dla głupstw odrywa się mnie od moich spraw. - Pańskie interesy nie doznają uszczerbku, wręcz przeciwnie... - zauważyłem. Witam, Viljenie Narnachu, to ja prosiłem was o spotkanie. Viljen odwrócił się do mnie, jeszcze raz obejrzał wszystkich uważnie, zatrzymał wzrok na siedzącym pośrodku Buefarze i uśmiechnął się. - A więc to, co powiedział Merdoniusz, jest prawdą! A już myślałem, że coś pokręcił. Czyli całe to przedstawienie urządziłeś ty, młody człowieku? Całkiem nieźle wyszło... Jednak dla pełnego efektu należało pozwolić zacząć rozmowę temu, którego posadziłeś pośrodku. - Dziękuję, zapamiętam na przyszłość. Narnach z aprobatą skinął głową i nalał sobie wina ze stojącego na stole dzbana. - Nie radziłbym tego robić - powiedziałem. Viljen spojrzał na mnie szybko, potem na skuloną w kącie dziewczynę. - Rozumiem... - Gwałtownie odsunął kielich i zawołał: - Hej, tam! Wina, żywo! Na korytarzu zakotłowało się i kilka sekund później na stole pojawił się inny dzban. Viljen nalał wina do kielicha, upił łyk i popatrzył na mnie. - A więc to wy napisaliście, że nasze spotkanie może podwoić moje dochody? Moi przyjaciele spojrzeli na mnie jednocześnie, nie uszło to uwagi Narnacha. - Mam nadzieję, że nie był to tylko głupi żart? - Być może nieco przesadziłem... - Być może - powtórzył sucho Narnach. - Ale niewiele. Chyba zdołałem zadziwić nawet Viljena. - A więc to nie był żart?

- To nie w moim stylu. Kupiec przyjrzał mi się zaintrygowany. - A swój kapitał zapewne nosisz w kieszeni? - Niezupełnie, ale prawie odgadliście. Za pazuchą. - Ach tak? No cóż, w takim razie słucham. Pokręciłem głową. - Nie tutaj. Przejdźmy do drugiego pokoju, tam będziemy mogli swobodnie porozmawiać. - Nie wierzysz swoim towarzyszom? - zapytał drwiąco Viljen. - Moim przyjaciołom - podkreśliłem te słowa - ufam całkowicie, nie ufam waszym sługom. Ponadto, są tu osoby postronne, które nie powinny być świadkami, naszej rozmowy. Viljen popatrzył na mnie z ciekawością i skinął głową - Umiesz myśleć, a to rzadkość u rycerzy - proszę o wybaczenie wszystkich tu obecnych. Po prostu większość, nawet inteligentnych ludzi, po włożeniu obręczy zaczyna zachowywać się jak zupełni kretyni. Cóż, przejdźmy w takim razie do drugiego pokoju... bez urazy, ale przedtem moi ludzie go obejrzą - tak na wszelki wypadek. - Jeszcze tego nie zrobili? - uniosłem brew. - Jestem rozczarowany. Viljen roześmiał się i podniósł ręce. - Touche! Rzeczywiście go obejrzeli, jeszcze zanim do was przyszedłem. Muszę szczerze przyznać, że zainteresowaliście mnie, młody człowieku. Nawet jeśli to wszystko okaże się zwykłym figlem, nie będę się na was gniewał. - Jakież to szlachetne z waszej strony - odezwał się ironicznie Buefar, którego dobroduszny ton Viljena wyprowadził z równowagi. Narnach odwrócił się w drzwiach i obdarzył rycerza pobłażliwym uśmiechem. - Zgadliście, milordzie. To w istocie będzie bardzo szlachetne z mojej strony. Po prostu nie do końca rozumiecie sytuację i omyłkowo sądzicie, że przewaga jest po waszej stronie... co w pewnym stopniu was usprawiedliwia. Buefar chciał coś dorzucić, ale Viljen już wyszedł i zamknął za sobą drzwi. - Bezczelny - powiedział tylko rycerz. - Przypilnujcie, żeby nikt nie podsłuchiwał mojej rozmowy z Narnachem - szepnąłem jeszcze do przyjaciół i poszedłem do wyjścia. Buefar schwycił mnie za rękę. - Eningu, jesteś pewien, że dobrze robisz? - Nie jestem - odrzekłem - ale już za późno, by cokolwiek zmieniać.

Viljen czekał na mnie w drugim pokoju - siedział tak, by móc jednocześnie obserwować okno i drzwi. Ja zaś demonstracyjnie usiadłem plecami do wejścia. - Pozwólcie, że dam wam pewną radę... rycerzu - rzekł Narnach, ostatnie słowo wymawiając z delikatną ironią. - Jeśli chcecie dożyć późnej starości, nigdy nie lekceważcie zasad bezpieczeństwa, nawet jeśli jesteście absolutnie pewni, że nic wam nie grozi. Zgadzam się z wami całkowicie - żadnego niebezpieczeństwa tu nie ma, moi ludzie o to zadbają, ale mimo to nie należy odsłaniać pleców. - Będę o tym pamiętał. - Skinąłem głową z wdzięcznością. To rzeczywiście była cenna rada, co natychmiast wytknął mi Derron, jednocześnie złośliwie komentując moje zachowanie. - Przejdźmy do rzeczy - powiedziałem, przerywając przemowę Derrona i przesiadając się na inne krzesło. - Słucham uważnie. - Narnach rozsiadł się wygodniej. - Ale najpierw chciałbym poznać twoje imię. Ty wiesz, jak się nazywam, ja ciebie nie znam. Pozwolisz, że przejdę na ty? Nie urazi to twojej rycerskiej czci? - Bynajmniej. Viljen obrzucił mnie zaskoczonym spojrzeniem - widocznie spodziewał się innej reakcji i specjalnie mnie prowokował. - Nazywam się Ening. - Ening? - Viljen zastanowił się i pstryknął palcami. - Oczywiście! Ening Sokół, wybawca miasta Amster! Tym razem słynny kupiec i przemytnik przyglądał mi się znacznie dłużej. - Co się stało, wyrósł mi ogon i kopyta? - nie wytrzymałem. - Właśnie w tym problem, że nie, choć, jeśli wierzyć słowom tych najemników, którzy usiłowali otworzyć bramę, powinieneś je mieć. Ilu ich tam było, szesnastu! Szesnastu uzbrojonych żołnierzy i ty jeden? Byłem wstrząśnięty jego wiedzą i moje zdumienie nie uszło jego uwagi. - Nie ma w tym nic dziwnego, zawsze staram się być na bieżąco we wszystkich znaczących wydarzeniach - bardzo przydatne w handlu. Dobrze płacę moim informatorom. Cóż poradzić, wiedza kosztuje, a niewiedza kosztuje czasem znacznie więcej. Aha, czyli o wszystkim mu donieśli! - W takim razie zapewne domyśla się pan również, co chcę panu zaproponować? - Muszę przyznać, że to już przekracza moje możliwości. - Słyszał pan o nagrodzie, jaką otrzymałem w Amsterze?

Narnach stał się czujny. - Słyszałem... zostałeś honorowym obywatelem miasta i otrzymałeś Order Honoru. - I coś jeszcze. Viljen rzucił mi ostre spojrzenie. - O tym również słyszałem. Z tego, co wiem, to pomysł Sevana. Żałosny dureń, mający się za wielkiego władcę, co kosztowało Amster wojnę z Królestwem Galijskim i Brytami. - Tak, wiem o tym. Ale nie chodzi mi o Sevana, lecz o papier, który otrzymałem z jego inicjatywy. - Ach tak, zezwolenie na prowadzenie wolnej od cła działalności handlowej, którego rycerz nie może ani odstąpić, ani wymienić, ani zostawić nikomu w spadku. - Zgadza się. Ma pan słuszność - zezwolenie jest bezużyteczne dla wszystkich prócz mnie. Jednak Sevan nie wziął pod uwagę jednej możliwości... Otóż chciałbym panu zaproponować przekazanie całej swojej organizacji mnie. W pokoju zapanowała cisza. Viljen patrzył mi prosto w oczy, chyba zastanawiając się, czy naprawdę jestem wariatem, czy tylko udaję. - Mów dalej - rzekł w końcu. Zachwyciło mnie opanowanie tego człowieka. Każdy inny na jego miejscu po prostu nie słuchałby dalej. Ale nie Viljen, on szybko zorientował się, w czym rzecz. - To proste. Nie mam doświadczenia w zajmowaniu się handlem, nie mam też chęci tego robić, a co najważniejsze, nie mam na to czasu. Jednak potrzebuję pieniędzy, a przede wszystkim potrzebuję informacji. Jak już zdążyłem się przekonać, ma pan sprawnie działający wywiad i dlatego proponuję umowę: oddaje mi pan swoją organizację, a ja mianuję pana moim głównym pomocnikiem i młodszym partnerem. Nie będę, rzecz jasna, wtrącać się do spraw handlowych czy kwestionować pańskich decyzji. Wszystko, czego potrzebuję to procenty od zysku, informacje, oraz, w razie potrzeby, prawo do korzystania z usług pańskich ludzi. W Amsterze nie będą mogli się do niczego przyczepić - organizacja należy do mnie, ja jestem szefem i ja mam prawo do bezcłowego handlu. - Każda zawarta przez ciebie umowa będzie miała siłę prawną, nie będziesz figurantem - zauważył Narnach. - Nie powiem, żeby mi się to podobało. Ale nie odrzucił jeszcze mojej propozycji i to już było bardzo dużo. - Nie mam żadnego powodu, by pchać nos w pańskie sprawy - świetnie wiem, że poradzi pan sobie znacznie lepiej ode mnie, a to znaczy, że otrzymam znacznie więcej pieniędzy, niż gdybym sam prowadził interesy. Poza tym nie ciągnie mnie do zajmowania się

handlem. - Na razie. - Zapewniam pana, że to się nie zmieni... - Nie wiem, nie wiem... Nie mogę podjąć takiej decyzji na hura, potrzebuję czasu, żeby wszystko przemyśleć i policzyć rzeczywisty dochód. Pokręciłem głową. - Nie mam tyle czasu. Muszę natychmiast ruszyć dalej i jutro rano już mnie tu nie będzie. Nie mogę zatrzymać się nigdzie na dłużej - depczą mi po piętach bardzo nieprzyjemne typy. Viljen uśmiechnął się. - Wiem o tym. Kilku z nich kręciło się również tutaj. Nie wiedziałem, czego tu chcą, a teraz już jasne, czekali na ciebie. Komu aż tak zalazłeś za skórę? Kim są twoi przyjaciele, skoro na ich rozkaz wpada tu kilka oddziałów, które oczyszczają Verit z owych nieprzyjemnych typów? - To nieważne - odparłem, chociaż i ja byłem ciekaw, w jaki sposób Dajerchowi udało się to osiągnąć. - A jeśli odrzucę twoją propozycję? - Wtedy spróbuję znaleźć kogoś, kto się zgodzi. Chociaż nie sądzę, by mi się to udało. Ale z drugiej strony, prawa do handlu bezcłowego w jednym z największych miast świata nie walają się na drodze... - Dlaczego myślisz, że tylko ja mógłbym się zgodzić? - zapytał z zainteresowaniem Narnach. - Dlatego, że nikt prócz pana nie jest na tyle stanowczy i odważny, by zaryzykować coś takiego. - Pochlebstwa ci nie pomogą. - To nie było pochlebstwo. - W takim razie wydawało mi się. Musisz jednak pamiętać, że i bez twojego zezwolenia handluję w Amsterze bez cła - Viljen uśmiechnął się. Zdaje się, że już podjął decyzję. Szkoda tylko, że nie wiedziałem, jaką. - Owszem, ale nie wszystkimi towarami. A ile tracicie, gdy wasze ładunki zostaną przejęte? A łapówki dla celników, a zapłata dla tych, którzy zajmują się tajną dostawą towaru? - I jakie są twoje warunki? - Pięćdziesiąt procent od zysku, który otrzyma pan dzięki mojemu zezwoleniu.

- Chłopcze, ty chyba zwariowałeś. Pięćdziesiąt procent? To dużo! - Nie proszę o pięćdziesiąt procent od całego waszego zysku, tylko od tej części, którą zdobędziecie dzięki mojemu zezwoleniu. To nie tak wiele. - Mówisz tak, bo nie wiesz wszystkiego! Dziewięćdziesiąt procent moich interesów przechodzi przez Amster! - Zapewne popełniłem błąd, wybierając was - ściągnąłem brwi. - Naprawdę jesteście aż tak nierozsądni, by prowadzić wszystkie swoje interesy w Amsterze, zwłaszcza jeśli są nielegalne? - Ho, ho! - Viljen nie krył zdumienia. - Młodzieńcze, znasz się na handlu! Bardzo nietypowe dla rycerza! Ale nie dla syna biznesmena. - Nie urodziłem się jako rycerz. Poza tym już samo prowadzenie takich negocjacji jest dziwnym zajęciem dla rycerza, prawda? - Owszem, jestem zaskoczony. Jednak nie mogę przyjąć twoich warunków... Proponuję dziesięć procent - to i tak bardzo duża suma. Nie każdy król może poszczycić się takim dochodem. - Dziesięć procent za papier, który pozwoli wam niemal podwoić obroty? Ale z pana skąpiradło... za pozwoleniem. Viljen zaczął się śmiać i śmiał się tak, aż mu łzy napłynęły do oczu. - Dziecko! Boże, jakie dziecko! Dobrze, niech będzie osiemnaście procent! To był początek zaciekłych targów. Zdaje się, że Narnach rozkoszował się samym procesem, jednocześnie obserwując mnie z zainteresowaniem, a mnie targowanie się wciągnęło do tego stopnia, że robiłem to niemal z takim samym zapałem jak Viljen. W końcu ustaliliśmy, że otrzymam dwadzieścia siedem procent i prawo do korzystania z usług siatki wywiadowczej Narnacha. - Nieźle się targujesz... jak na rycerza - zauważył Narnach (z czego wywnioskowałem, że mogłem wywalczyć wyższy procent). - Zawsze mi się zdawało, że rycerze nie interesują się pieniędzmi. Jak tam się u was mówi? Cześć i chwała? I jak ma się teraz twoja rycerska cześć? - Całkiem dobrze - zapewniłem go. - Moja cześć to spokojnie przetrzyma, a pieniądze, które od was dostanę, bardzo jej w tym pomogą. - Milordzie, jeśli kiedykolwiek obrzydnie wam rycerskie rzemiosło, proszę, przyjdźcie do mnie! Zrobię z was wielkiego kupca. Zauważyłem, że znów zaczął zwracać się do mnie na „wy". Poczułem, że rosnę w

dumę - skoro taki człowiek tak wysoko ocenił mój talent... - Ale, ale...! - powiedział Viljen. - Skąd będziecie wiedzieli, czy was nie oszukuję? A może będę wam za mało płacił? Wzruszyłem ramionami. - Jeśli będziecie oszukiwać na serio, zauważę od razu, a w drobiazgach nie będziecie kantować - to nie w waszym stylu. Viljen skinął głową. - Nie jesteś głupi, podoba mi się to. Cóż, pozostało już tylko zawrzeć umowę... Nie będziemy w niej umieszczać punktu o podziale zysku, mogłoby się to wydać podejrzane. Pozostaniemy przy ustnej umowie. Przyznałem mu rację. Czułem, że można zaufać słowu Viljena, a ja nie mógłbym złamać żadnego z punktów umowy, nawet gdybym chciał. - Chwileczkę - powiedziałem, przypominając sobie o dziewczynie. - Jest jeszcze coś... ktoś. Ta dziewczyna. Czy warto mścić się za taki drobiazg jak kradzież? Viljen sposępniał. - Nie chodzi o kradzież, lecz o zasadę. Poza tym nie miałem zamiaru się na niej mścić, chciałem ją tylko ukarać. Właściwie szukałem jej wyłącznie dlatego, że wraz z pieniędzmi ukradła pewien ważny dla mnie dokument. - Viljen uniósł rękę, powstrzymując mój sprzeciw. - Rozumiem, że wasza rycerska cześć nakazuje wam wstawić się za damą. Proszę bardzo, dziewczyna w zasadzie nie jest mi do niczego potrzebna, potrzebny mi tylko dokument. - Porozmawiam z nią. - I jeszcze jedno - ona musi opuścić miasto. Nie chcę, żeby przebywał tu ktoś, kto mógłby swoją paplaniną zaszkodzić moim interesom, a ona na pewno to zrobi. Stanąłeś w jej obronie, więc bierz ją ze sobą. - To niemożliwe... - W takim razie zajmę się nią ja. Koniec dyskusji. Dalszy spór faktycznie nie miał sensu, zrozumiałem to od razu. Viljen nie należał do ludzi, którzy zmieniają raz podjętą decyzję. Narnach wyszedł na korytarz i wydał kilka dyspozycji; wkrótce przyniesiono nam pergamin i atrament, wysłano ludzi po maga i notariusza. Viljen w tym czasie zdążył porozmawiać z dziewczyną, która, jak się okazało, miała na imię Dalila. Szybko zgodziła się na zaproponowane warunki, a Narnach natychmiast wysłał jednego ze swoich ludzi pod wskazany przez nią adres. W ogólnym zamieszaniu nie miałem czasu porozmawiać z przyjaciółmi i ci nadal nie

mieli pojęcia, co zamierzałem. Buefar patrzył na wszystkie przygotowania ze źle ukrywaną trwogą, Elwing wydawał się spokojny, tylko z zaciekawieniem zerkał w moją stronę, jakby pytał: „I coś ty znowu wymyślił?". Wiercipięta Ron latał po całym hotelu, stale znajdując się w centrum wydarzeń i plotek. W końcu przybyli mag i notariusz. W charakterze świadków z mojej strony występowali Buefar i Elwing, ze strony Narnacha - znany mi już Merdoniusz i pomocnik Viljena. Gdy zapanowała względna cisza, Narnach ogłosił, co ustaliliśmy i odczytał warunki umowy. Zrobiło to na wszystkich ogromne wrażenie, zwłaszcza że nigdzie nie było nawet wzmianki o powodach takiej decyzji. Mówiło się tylko o tym, że Viljen Narnach podporządkowuje się rycerzowi Eningowi Sokołowi wraz z całą swoją organizacją i uznaje go za szefa całej kompanii handlowej. Oszołomiony mag i wstrząśnięty notariusz poświadczyli umowę; blady z wściekłości pomocnik Narnacha tłumaczył coś swojemu panu, Elwing patrzył na mnie osłupiały, a Buefar ograniczył się tylko do jednego zdania, którego na szczęście nie usłyszał nikt oprócz mnie: - Aleś teraz zasunął, rycerzu Zakonu. Jakieś jeszcze niespodzianki czekają nas w przyszłości? Narnach przerwał te dyskusje jednym gestem. - Podjąłem już decyzję i nie zamierzam jej zmieniać Jeśli ktoś jest niezadowolony, może odejść. Mimo że nie jestem już szefem, pozostaję pełnomocnikiem rycerza w zarządzaniu kompanią i zarządcą jego interesów, więc żadne zmiany nie nastąpią. To zamknęło dyskusję i umowa została podpisana przez obie strony. - Ale się zagotuje w Amsterze, gdy dotrą do nich plotki, a już ja się postaram, żeby ich niepokój nie był bezpodstawny. - Viljen z przyjemnością popatrzył na umowę, a potem zwinął ją w rulon i podał mi. - To dla was. Schowałem umowę i oddałem Viljenowi pismo z zezwoleniem na handel bezcłowy oraz dokument, w którym była mowa o tym, że Viljen Narnach jest pełnoprawnym przedstawicielem rycerza Eninga Sokoła i ma pełne prawo prowadzić wszelkie interesy w imieniu tegoż rycerza. Poniżej widniał znany mi już rysunek lecącego sokoła. Po podpisaniu umowy zgodnie z tradycją wypiliśmy butelkę najdroższego wina, jakie było tu dostępne; wkrótce potem Viljen zaczął się zbierać, wyszedłem z hotelu razem z nim. - Chciałbym jeszcze o coś zapytać - zacząłem, czując się dość niezręcznie. - Jak zapatrujecie się na handel jedwabiem? Viljen spojrzał na mnie uważnie. - Czy wiąże się to jakoś z Sevanem? On jest monopolistą w tym handlu, nawet z

twoim zezwoleniem ciężko będzie coś zrobić. - A gdybyście mieli wsparcie Mervina? - Władcy Amsteru? - Narnach rozejrzał się czujnie, oczy mu rozbłysły. - Wówczas gotów jestem spróbować rywalizacji z Sevanem... Już dawno marzyłem o tym, żeby pokazać temu nadętemu bałwanowi, gdzie jego miejsce. Zyski z tego przedsięwzięcia mogą być niebotyczne! Ale czy Mervin rzeczywiście nas poprze? O, nie „mnie", lecz „nas"! Poczułem się przyjemnie połechtany. - Proszę go o to spytać. Gdy przybędziecie do Amsteru, poszukajcie Alfonsja, to sekretarz magistratu, i przekażcie mu, że chcielibyście spotkać się z władcą. Gdy dowie się, że przybywacie ode mnie, zorganizuje wam spotkanie. - Taką miałem umowę z Mervinem. - Chłopcze, okazuje się, że masz wielu pożytecznych znajomych! Dobrze, może nawet jutro ruszę do Amsteru, tutaj równie dobrze poradzi sobie mój pomocnik. - My też jutro wyjeżdżamy. - Do Paradyzji? Niezbyt dobry wybór. - Być może. Ale nie mamy innego wyjścia. Poza tym, wy również nie siedzicie tu dla przyjemności. - Ja? Planuję rozpocząć zakup żelaza, a w tutejszych górach są bogate złoża rudy... Chcę zorganizować transport tego żelaza z Paradyzji na rynki Imperium Etruskiego. Bardzo potrzebują metali. - Z Paradyzji? Sądziłem, że oni z nikim nie handlują, bo to kłóciłoby się z ich świętością. - Tak mówią, ale potrzebują pieniędzy, a ja im je daję. Czemu nie chcecie jechać Wielkim Traktem? Byłoby szybciej. - Do grobu - na pewno. - Rozumiem. Dobrze, o nic więcej nie pytam, - Oczywiście, że pan nie spyta zauważyłem złośliwie. - Spróbuje się pan dowiedzieć przez swoich szpiegów. Narnach skinął głową. - Masz rację, rzeczywiście o tym pomyślałem. - W takim razie dam wam radę - proszę nie próbować dowiedzieć się czegokolwiek o mojej przeszłości do chwili, gdy znalazłem się w Amsterze - będzie to niepotrzebna strata sił i środków. Ale jeśli już koniecznie chce pan to robić, to proszę płacić ze swojej części zysków. - Umowa stoi. - Viljen skinął mi głową na pożegnanie i poszedł do czekających na niego ludzi. - Niepotrzebnie to powiedziałeś - zauważył Derron. - Teraz dopiero zainteresował się

tobą na serio i spróbuje dowiedzieć się wszystkiego, czego tylko zdoła. - Myślę, że Viljen zainteresował się naszym młodym przyjacielem już wcześniej westchnął Mistrz. - Przyznaj się, Derronie, tobie nigdy nie przyszłaby do głowy myśl, żeby w ten sposób wykorzystać to zezwolenie? - Oczywiście, że nie - przecież nie jestem kupcem! Tu Jegor bardzo mnie zaskoczył. Ostatnia uwaga Derrona przypomniała mi o czymś. - Łatwo wam mówić... Poradźcie mi lepiej, jak mam to wszystko wyjaśnić przyjaciołom. Elwing i Ron nie będą pytać, ale Buefar... Jak on odniesie się do moich, hmm, niezbyt rycerskich postępków? - Ha! - prychnął Derron. - Wdepnąłeś, przyjacielu. Mogę powiedzieć tylko jedno: z przyjemnością popatrzę, jak będziesz się z tego wyplątywał. Znalazł sobie widowisko... I tylko tyle ma mi do powiedzenia! Dzięki za wsparcie, Derronie... Westchnąłem i wszedłem z powrotem do środka.

Rozdział 2 Ale rozmowa okazała się mniej straszna, niż się Spodziewałem. Buefar wprawdzie spoglądał na mnie Bardzo Gniewnym Wzrokiem, gdy opowiadałem o negocjacjach, ale milczał. Zapewne uznał, że wiąże się to jakoś z moim ślubowaniem, a ja nie omieszkałem utwierdzić go w tym przekonaniu. Chyba uwierzył... a w każdym razie nie zadawał żadnych dodatkowych pytań. Następnego dnia chcieliśmy wyruszyć w drogę z samego rana, dlatego postanowiliśmy wcześnie pójść spać (Dalila zajęła sąsiedni pokój, ten, w którym prowadziłem negocjacje z Narnachem). Wprawdzie Ron próbował protestować, ale Buefar zagroził, że obudzi go godzinę wcześniej niż innych i potrenuje z nim fechtunek, skoro tak rozpiera go energia, i chłopak od razu spuścił z tonu. W przeciwieństwie do mnie i elfa, Buefara słuchał bez szemrania. Westchnąłem tylko, po cichu zazdroszcząc rycerzowi autorytetu. Nie chcąc dłużej słuchać złośliwych komentarzy Elwinga odnośnie mojej działalności handlowej, ani patrzeć na niezadowoloną minę Buefara, szybko położyłem się do łóżka, odwróciłem do ściany i spróbowałem zasnąć. Ech, co by nie mówić, to był udany dzień... *** Obudziło mnie niejasne wrażenie, że dzieje się coś niedobrego. W pokoju było ciemno, nie widziałem kompletnie nic, ale w moim wnętrzu coś dosłownie krzyczało, jakby wszystkie zmysły chciały mnie ostrzec: zagrożenie! Przekląłem tę dziurę, gdzie nie było nawet prymitywnych latarni oliwnych, występujących w każdym szanującym się miasteczku. To znaczy, latarnie stały przed naszym hotelem, widziałem je, gdy podjeżdżaliśmy, ale nikt nie zatroszczył się o to, by je zapalić. Niebo zasnuły chmury, księżyca nie było widać, nie widziałem najmniejszego promyczka światła. Musiałem szybko przypomnieć sobie lekcje Derrona o orientacji w ciemności. Zamknąłem oczy, skupiłem się i wysłałem w przestrzeń impuls „wewnętrznej energii" - jak mówił Mistrz. Derron nazywał to „zasadą delfina", tylko ja zamiast ultradźwięków używałem bioprądów (to już moja nazwa, Derron nie używał tego terminu). Przypominając sobie lekcje fizyki, nieco udoskonaliłem ten trick, nauczyłem się nawet z zawiązanymi oczami określać nie tylko to, gdzie dany przedmiot się znajduje, ale również jego kształt, a

nawet kolor, co już rycerz uważał za niemożliwe. Pamiętam, jak się wtedy zdumiał! Za to Mistrz szybko zorientował się, w czym rzecz, gdy przejrzał kilka podręczników do fizyki z naszego świata i dowiedział się, że kolor przedmiotu daje specyficzny odbity sygnał energii wewnętrznej. Teraz tamte lekcje pomogły mi dostrzec zagrożenie. Trzech przeciwników... nie, czterech - czwarty stoi za drzwiami, dlatego nie od razu go „spostrzegłem", trzej bezszelestnie podkradają się do mnie z nożami Tylko jakim cudem mogą cokolwiek zobaczyć w tych egipskich ciemnościach? Chyba że... Ale nie, to niemożliwie! Przecież Derron mówił, że sztuka rycerzy Zakonu zaginęła... - Widzenie w ciemności nie jest sztuką rycerzy Zakonu - odezwał się Derron. Wiedziałbyś o tym, gdybyś pamiętał, że uczyłem cię nie tylko ja, ale również Mistrz. Ci tutaj mogą swobodnie posługiwać się tą techniką - dlatego bądź ostrożny. - Mogłeś mi o tym wcześniej powiedzieć... - burknąłem gniewnie, uważnie obserwując trójkę zabójców. Rozumiałem, że jestem niesprawiedliwy wobec rycerza, ale nie miałem teraz głowy do przeprosin. Cholera! Powinienem był domyślić się, że ta bezpośrednia taktyka, jaką zastosowali tutejsi baronowie, jest bezużyteczna wobec najemnych zabójców. Mogli oczyścić miasto ze złodziei, łupieżców, nędzarzy - ale nie z zawodowych morderców! Może nieco utrudnili im pracę, ale nic więcej! Ostrożnie wymacałem rękojeść szerkona, którego - dzięki ci, Derronie, za twoje lekcje - zawsze miałem pod ręką. Trzy noże uniosły się i zaczęły opadać... Błyskawicznie wyjmując miecz z pochwy, odbiłem jeden nóż - odleciał w kąt razem z trzymającą go dłonią. Zabójca nie wydał żadnego dźwięku, jedynie kurczowo przycisnął kikut do brzucha i rzucił się do wyjścia, pozostali siłą rozpędu wbili noże w materac, na którym jeszcze przed chwilą leżałem. Pojąwszy, że tak łatwo im ze mną nie pójdzie, mordercy odskoczyli i szybko wyjęli z pochew na plecach krótkie, wąskie miecze. Świetnie orientowali się w ciemności, co tylko potwierdzało nieprzyjemne domysły - nie miałem nad nimi żadnej przewagi. Ponadto, mimo lekcji Derrona, wcale nie czułem się w ciemności tak pewnie, jakbym sobie tego życzył, a zabójcy byli z pewnością bardziej doświadczeni niż ja. Dopiero teraz pożałowałem, że nie poświęcałem więcej uwagi walkom z zamkniętymi oczami, przy czym tak bardzo upierał się Derron. Trudno, musiałem poradzić sobie z tym, co miałem. Pierwsze ataki udało mi się odeprzeć bez większego trudu, ponieważ przeciwnik nie spodziewał się poważnego oporu. Odgłosy walki obudziły moich przyjaciół i Buefar chciał sięgnąć po pochodnię.

- Uważaj, Buefarze! - zawołałem rozpaczliwie. Tylko wieloletnie doświadczenie uratowało rycerza - nie widząc przeciwnika, orientując się tylko na słuch, cofnął rękę i padł na podłogę, cudem unikając klingi zabójcy. - Nie wtrącajcie się! - zawołałem. - I tak nie zdołacie nic zrobić! - Wasz przyjaciel ma rację - syknął mój przeciwnik. - Nie ruszajcie się, a przeżyjecie. Chodzi nam tylko o chłopca. - O, nie! - ryknął Buefar, obnażając miecz. Rozsądniejszy elf zanurkował za krzesło i stamtąd próbował dosięgnąć pochodni. Na szczęście, Ronowi starczyło rozsądku, by schować się pod łóżko. W tym momencie w pokoju pojawił się czwarty killer, który do tej pory stał na czatach za drzwiami - nim Buefar zdążył się obejrzeć, dostał ciężką głowicą miecza po karku. Teraz sytuacja stała się krytyczna. Pomoc rycerza była znikoma, ale mimo wszystko dekoncentrował wrogów a w tym momencie miałem przeciwko sobie trzech przeciwników! Za dnia miałbym jeszcze jakieś szanse, ale teraz ich doświadczenie i umiejętność walki nocą brały górę. Do tej pory udawało mi się trzymać środka pokoju i unikać ciosów, ale teraz zapędzili mnie w kąt. Nie mogłem walczyć z trzema, z dwoma jeszcze jakoś sobie radziłem, ale trzeci zabójca zbliżał się nieuchronnie, a ja już nie miałem jak się przed nim bronić. Drzwi skrzypnęły, wszedł jeszcze jeden człowiek... Kto to? Tamten zabójca, którego okaleczyłem? Ale nie, ten ma chyba obie dłonie... Nie miałem czasu, żeby się nad tym zastanawiać, gorączkowo szukałem możliwości ratunku. Tych dwóch nie pozwalało mi wydostać się z kąta, a trzeci szykował się do zadania mi ciosu w pierś. Teraz mogłem już liczyć tylko na cud. Gdybym tylko mógł wyjść z tego kąta...! Wtedy przez jakiś czas mógłbym opierać się nawet czterem przeciwnikom, potem hałas powinien obudzić innych gości, a Elwing znalazłby pochodnię - biedak, prawie płakał z powodu własnej bezsilności. Ohydny, lepki strach ścisnął mi serce i nagle zupełnie wyraźnie zrozumiałem, że za chwilę umrę, że stanie się to właśnie teraz. Nawet w czasie walki pod bramą Amsteru tak się nie bałem. Nie wiem, co powstrzymało mnie od padnięcia na kolana i błagania o litość, zapewne świadomość idiotyzmu takiej prośby. Ci zabójcy są profesjonalistami, zrobią to, za co im zapłacono i żadne moje błagania ich nie powstrzymają. Czas zwolnił. Miecz zbliżał się... Niczym skazaniec obserwowałem jego nieuchronny śmiercionośny ruch, którego nic nie mogło przerwać... I w tym momencie człowiek, który wszedł ostatni, stanął za plecami trzeciego zabójcy i wykonał szybki gest. Zabójca zacharczał, upuścił miecz i złapał się obiema rękami za gardło. To niespodziewane wydarzenie jedynie na ułamek sekundy zdekoncentrowało dwóch

pozostałych zabójców, jednak to wystarczyło, by mój miecz znalazł serce jednego z nich. Pozostał już tylko jeden - nie dając mu żadnych szans, oplotłem go śmiercionośną pajęczyną ciosów. Mściłem się na nim za mój strach, z zimną wściekłością przypierałem go do ściany, szukając najmniejszej choćby szczeliny w jego obronie. Zapłonęła pochodnia, otworzyłem oczy i przyzwyczajając się do światła zamrugałem. Teraz zabójca stracił nawet te znikome szanse, które posiadał - szerkon zaśpiewał swą zwycięską pieśń. Elwing i Ron patrzyli na mnie z przerażeniem. Rozumiałem ich - stałem pośrodku pokoju, dysząc ochryple, półnagi, zbryzgany krwią, trzęsący się, zlany zimnym potem. Ciekawe, czy to ze strachu, czy od walki? Pewnie ze strachu. Musiałem mieć też odpowiedni wyraz twarzy. Spróbowałem się rozluźnić, uwolnić od napięcia. - Jesteś ranny? - podskoczył do mnie elf. - Wszystko... w... porządku... - powiedziałem urywanie, opierając się o ścianę. - To nie moja krew. Zobacz, co z Buefarem... - A sam spojrzałem na swego wybawcę który stał nad ciałem swojej ofiary i zwijał garotę. - Nie żebym miał coś przeciwko albo wyrażał niezadowolenie... Oczywiście jestem wdzięczny za ratunek, ale z tego, co pamiętam, mówiliście, że teraz zamordowanie mnie będzie dla was kwestią odzyskania szacunku dla samego siebie? I jak się to ma do uratowania mi życia? Rolon-zabójca uśmiechnął się. - Podtrzymuję to, co powiedziałem. Dlatego radzę na przyszłość być ostrożniejszym. Jednak to ja powinienem cię zabić, nie ci idioci. Byłoby mi szalenie przykro, gdyby zdołali zrobić to, co nie udało się mnie. Nie wpłynęłoby to dobrze na mój szacunek do siebie. - Rozumiem. Rywalizacja zawodowa. Nie powiem, żeby taka konkurencja mi się nie podobała. - Nie pochlebiaj sobie, młodzieńcze. Nie mogę dopuścić do tego, żeby zamordował cię ktoś inny, ale za to postaram się zrobić to przy pierwszej okazji. Uniosłem miecz, a Rolon zaśmiał się. - O, nie, nie teraz. To byłoby nieciekawe. Zresztą, miałbym niewielkie szanse - skinął głową na słuchających naszej rozmowy Rona, elfa i Buefara, który już doszedł do siebie. - Chcecie powiedzieć, że morderstwo to dla was forma rozrywki? - oburzyłem się. - Nie. To raczej współzawodnictwo. No cóż, na mnie już czas. Nie mam ochoty tłumaczyć się miejscowym władzom - zwłaszcza że nie mam przyjaciół, którzy dla mnie przewróciliby to miasto do góry nogami, jak zrobili to niedawno wasi, milordzie. Mam nadzieję, że mnie nie wydacie?

- Rolonie - wtrącił się elf - wydawało mi się, że powinniście siedzieć teraz w amsterskim więzieniu? Jak udało wam się stamtąd wydostać? Rolon odwrócił się na progu i wyjaśnił z uśmiechem: - Jak się okazało, ja również mam wysoko postawionych przyjaciół, choć, muszę przyznać, dość niespodziewanych - odwrócił się do mnie i skłonił. - Do zobaczenia, milordzie. Obawiam się, że dla was będzie to ostatnie nasze spotkanie. Drzwi zamknęły się, a ja, wyczerpany, usiadłem na łóżku. - Nie należało go wypuszczać, Eningu - zauważył Buefar. - Jego groźby brzmiały bardzo poważnie. - Uratował mi życie, byłoby niewdzięcznością nie pozwolić mu odejść. Po prostu na przyszłość musimy być ostrożniejsi. - Niezwykle trafne spostrzeżenie - zauważył złośliwie Buefar. - Ech, trzeba było zostawić któregoś przy życiu... Chociaż nie, to przecież Bractwo Czarnej Róży - najlepsi najemni zabójcy, nie wyciągnęlibyśmy z nich ani słowa. Ich usługi sporo kosztują, nie każdego na nie stać... - Rycerz popatrzył na mnie podejrzliwie. - Rzecz jasna, to nie moja sprawa, ale wydaje mi się, że powinieneś powiedzieć coś o swoich wrogach, którzy wynajmują najlepszych skrytobójców na świecie. - Zapewne macie rację - odparłem ze zmęczeniem, patrząc obojętnie na ciała. Nie czułem zupełnie nic, ani litości, ani wyrzutów sumienia. - Chciałem to przy okazji, a powinienem był wcześniej, wybaczcie jednak, to nie jest najlepsza pora... - Wsłuchałem się w krzyk, który właśnie rozległ się na korytarzu. - Chyba nie - przyznał rycerz. Buefar wstał z trudem, pomacał kark, zaklął i rzucił mi moje ubranie. - Ubierz się, zobaczymy, co się tam dzieje. Domyślałem się co, ale zmilczałem. Skrzypnęły drzwi i Ron wyskoczył na korytarz. A niech go! Kiedy zdążył się ubrać?! Wszystko musi wiedzieć! Kiedyś słono zapłaci za swoje wścibstwo. Szybko włożyłem koszulę, buty, zapiąłem pas z mieczem i kindżałem; kolczugi na razie nie wkładałem, wcisnąłem ją pod łóżko. Ron wrócił podejrzanie szybko. - Tam... tego... leży taki... bez ręki... uduszony... - Chłopak drżał, ale udawał, że się trzyma, jak przystało na Bywałego Wojownika. Mnie też mrówki przemaszerowały po plecach: po raz pierwszy śmierć przeszła tak

blisko mnie. Można powiedzieć, że zajrzałem jej w oczy. Wzdrygnąłem się, mało przyjemne doświadczenie. - Bez ręki, mówisz? - Elwing zerknął na mnie. - Pewnie to jego... - Elf wyjął z kąta odciętą dłoń, nadal ściskającą nóż. Ron przełknął ślinę, ja odwróciłem oczy. - Trzech tutaj i jeden na korytarzu. Rozumiem, że dwóch załatwiłeś ty, Eningu, a dwóch wasz znajomy. Cóż, będziemy mieli o czym pogadać z właścicielem tego hotelu... rzekł rycerz i wyszedł na korytarz. Poszedłem za nim. Na dole, u podnóża schodów zebrali się nieliczni goście, obudzeni hałasem, słudzy i sam właściciel hotelu, wszyscy głośno omawiali nocne zajście. Na podłodze, obok martwego zabójcy, leżała zemdlona służąca, obok niej - zgaszona świeca. Pewnie dziewczyna wyszła po coś na chwilę ze swojej izby i natknęła się na ciało - i to właśnie jej krzyk słyszeliśmy. Jeden z gości pochylił się nad nią i klepał po policzkach. - Odejdź - zarządziła Dalila. Nawet nie zauważyłem, kiedy podeszła. Proszę, potrafi skradać się niepostrzeżenie. Zapewne w jej „zawodzie" to niezbędna umiejętność. Zdecydowanie odsunęła samozwańczego doktora i przyklękła obok dziewczyny. Nie widziałem, co takiego zrobiła, ale służąca od razu otworzyła oczy i rozejrzała się oszołomiona. Dwaj inni służący natychmiast wzięli ją pod ręce i, nie pozwalając spojrzeć na zabitego, zaprowadzili do pokoju. - Dajcie jej wina, musi się trochę uspokoić! - krzyknęła za nimi Dalila. Świetna myśl. Sam nie miałbym nic przeciwko kubkowi wina... dla uspokojenia. Tylko jakoś nikt mi go nie proponował. Ech, muszę jeszcze porozmawiać z właścicielem hotelu... Na całe szczęście zajął się tym Buefar. Odszukał właściciela, który rozglądał się oszalałym wzrokiem, biadoląc nad swoim pożałowania godnym losem, i podszedł do niego. - Posłuchajcie, mój drogi, jeśli będą wam tak zabijać klientów, możecie wkrótce stracić pozostałych. Nieszczęsny właściciel patrzył na rycerza ponurym wzrokiem i zawodził: - I za co to, za co! O, bogowie! Czy składałem wam za mało ofiar?! Jakiś człowiek w sutannie odsunął się od niego. - Poganin! - usłyszałem jego gniewny szept, kilka innych osób również się odsunęło. Sprawa przybrała poważny obrót i Buefar chyba to zrozumiał - złapał właściciela hotelu za ramiona i potrząsnął nim: - Ocknij się! - I zwrócił się do zarządcy, który jako jedyny z całego personelu

zachował zimną krew: - Niech ktoś posprząta w naszym pokoju. Tam również są... goście. Zarządca spojrzał z szacunkiem na rycerza, zabrał kilkoro służących i poszedł spełnić prośbę. Elf skinął mi głową i poszedł za nimi. Słusznie - były tam wszystkie nasze pieniądze, a zarządca nie wyglądał na świętego. Prośba rycerza zwróciła uwagę otoczenia i wyprowadziła właściciela hotelu z szoku. Wokół nas od razu zrobiło się pusto - goście szybko rozeszli się do siebie, jakby nie chcąc, żeby widziano ich w naszym towarzystwie, a właściciel wyrwał się z rąk rycerza i zawołał: - Więc przyszli po was?! To wy poszczuliście na mnie Bractwo Róży! Wynoście się stąd natychmiast! Nie chcę was więcej widzieć! Nie proponujcie mi nawet waszych pieniędzy, nie dotknę ich! Wynocha! Już! Zdaje się, że to Bractwo musiało się cieszyć niezłą sławą, skoro wszyscy trzęsą się na samo wspomnienie... Przyjrzałem się uważnie zabitemu. Jego strój bardzo przypominał strój wojowników ninja (w każdym razie tych, których widziałem na filmach). Pochwa miecza umocowana za plecami, a na piersi, w specjalnej pętelce, sztuczna czarna róża - zapewne znak Bractwa, tamci w pokoju też mieli takie. - Zamknij się - rzekł Buefar, przerywając krzyki właściciela. - Przyszli wyłącznie po nas... Po mnie, jeśli chodzi o ścisłość. - ...a ty jesteś im potrzebny jak zdechły karaluch, więc możesz przestać się trząść. Wyjedziemy stąd tak, jak planowaliśmy, jutro rano, a teraz idziemy spać. I radzę wszystkim, żeby dla własnego dobra nam nie przeszkadzali. - Rycerz popatrzył na właściciela hotelu takim wzrokiem, że temu wszystkie protesty zamarły na ustach. - Słusznie - odezwał się Elwing, podchodząc do nas. - Przeniosłem wszystkie nasze rzeczy do innego pokoju, więc możemy nie czekać, aż posprzątają. Dalila wydzieliła kąt dla siebie, nie będziemy jej przeszkadzać, ale ktoś musi spać na podłodze. Z trudem powstrzymałem się od nerwowego śmiechu. Wiedziałem, że teraz nie zasnę ani na podłodze, ani na puchowej pierzynie. Buefar spojrzał na mnie uważnie i podszedł do Dalili, która wróciła z pokoju razem z elfem i zaczął jej coś szeptać. Co on znowu wymyślił? Myśli plątały mi się - czy ze wszystkimi dzieje się tak po walce? Chyba Buefar i Elwing nie czuli nic podobnego, ale z drugiej strony, nie byli tak blisko śmierci, jak ja. Postanowiłem, że pomyślę o tym później i poszedłem do pokoju. Oczywiście nie uda mi się zasnąć, ale co tam, przynajmniej nikt nie zaskoczy mnie we śnie... Zaraz po mnie weszli moi przyjaciele. Buefar trzymał w ręku dzban - skąd go wytrzasnął? - z którego nalał wina do kubka i podał mi.

- Napij się, wino pomoże ci się uspokoić. Kątem oka spostrzegłem, jak wymienił spojrzenia z Dalilą. Świadomość zarejestrowała fakt, ale plączące się myśli nie pozwalały wyciągnąć wniosków. - Buefarze, przecież wiesz, że nie piję wina. - Jeden kubek ci nie zaszkodzi, pij - poradził serdecznie rycerz. - Albo wleję ci je siłą do gardła. - A ja mu pomogę - dołączył się Elwing. - On ma rację, wino dobrze ci zrobi... - No nie, Derron też?! Otworzyłem usta, żeby przypomnieć, kto tu dowodzi, a Buefar skorzystał z tego i nalał mi wina do gardła, Zakrztusiłem się, przełknąłem odruchowo, spróbowałem odepchnąć rycerza, ale z tyłu zaszedł mnie elf - dzięki temu Buefar zdołał wlać we mnie jeszcze trochę wina. Napiąłem mięśnie ramion, wysuwając się z uścisku, odchyliłem się i przykucnąłem jeden z chwytów sajwe. Elf stracił równowagę i przeleciał przeze mnie prosto na rycerza. Ten wypuścił kubek i razem z elfem upadł na podłogę. Już miałem powiedzieć, co o nich myślę, ale w tym momencie świat wokół mnie dziwnie się rozpłynął i poczułem, że zapadam w sen. Ostatnią moją myślą było: „To dlatego Buefar z Dalilą tak na siebie patrzyli! No, już ja im zaraz pokażę...” *** - Nie sądzę, żeby budzenie go teraz było dobrym pomysłem, miał ciężką noc... pozwólcie mu trochę odpocząć. - Głos Buefara dobiegał jak przez mgłę. - Do diabła! Milordzie, ja nie mam czasu! Właśnie miałem wyjeżdżać, gdy dowiedziałem się, co się stało! Muszę koniecznie porozmawiać z Eningiem! - Pozwólcie mu odpocząć! Porozmawiacie, jak się obudzi. - Przecież mówię, że nie mam czasu na czekanie! - Co tam? - spytałem słabo, z trudem odrywając głowę od poduszki. Skąd ja się wziąłem w łóżku? Ostatnie, co pamiętam, to jak elf i rycerz wlewali we mnie wino... Wino! Już sobie wszystko przypomniałem. - Obudziłeś się? - Do pokoju zajrzał Buefar, wyraźnie niezadowolony, że mnie obudzono. - Jest tutaj Viljen Narnach. Mówi, że musi się z tobą zobaczyć... - Już wstaję. Buefarze... Przypomnę ci jeszcze to wino. Rycerz uśmiechnął się. - Musiałeś choć trochę odpocząć. W przeciwnym razie męczyłbyś się całą noc, a

potem wyglądał jak chodzący trup. Nie zapomnij, że musisz jeszcze wymyślić sposób przekroczenia granicy z Paradyzją. Świetnie wiedziałem, że musiałem trochę odpocząć i tak naprawdę byłem wdzięczny rycerzowi za troskę. Buefar rozumiał to i nie dał się oszukać moją gniewną miną. Westchnąłem smętnie - przyjaciele to dobra rzecz, ale czemu próbują przejąć obowiązki rodziców...? Buefar to jeszcze rozumiem, mógłby być moim ojcem, ale elf? Jest zaledwie dwa lata starszy ode mnie! Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do pokoju wpadł Narnach, zdecydowanie odsuwając Buefara. Oho, musiał być bardzo zagniewany, skoro tak potraktował rycerza Zresztą, chyba nie pochodził z Teutonii... - Eningu, odnoszę wrażenie, że jak cię zabiją, z naszej umowy nic nie będzie! Nie wiedziałem, że zawieram umowę z chodzącym celem! - To rzeczywiście smutne - zauważyłem ponuro. - Ale pragnę zauważyć, że ryzykuję bardziej niż wy. Wy ryzykujecie pieniędzmi, ja życiem! - Skąd mogę wiedzieć? - Możecie zerwać umowę! - Chwileczkę! Nie mówię o zerwaniu umowy! Nigdy nie zajmowałbym się... tym, czym się zajmuję, gdybym bał się niebezpieczeństwa! Ale chciałbym wiedzieć, przed czym mam się bronić! Czy tylko przed zakusami na moje pieniądze, czy również przed zamachami na moje życie! Miał rację. Opadłem na poduszkę i zastanowiłem się. - Nie. Nie sądzę, żeby waszym pieniądzom czy życiu coś groziło. To tylko moje problemy i mój wróg. - Ośmielam się zauważyć, milordzie - rzekł drwiąco Viljen - że wasze problemy to również moje problemy, Jeśli was zabiją, wasze zezwolenie będzie tyle warte, co śnieg w środku zimy. - I co, mam złożyć oświadczenie, że obiecuję nie dać się zabić? - rozgniewałem się. - Nie. Ale muszę zapewnić bezpieczeństwo swojej inwestycji! - Co chcecie przez to powiedzieć? - spytałem podejrzliwie. - Chcę, żeby wyruszył z wami - jako ochrona - pewien mój człowiek, któremu będziecie mogli absolutnie zaufać. Jest magiem, wprawdzie niezbyt silnym, ale za to specjalizuje się w magicznej ochronie - i łamaniu jej. Kiedyś włamał się do jednego z moich banków - tak się poznaliśmy. Od tamtej pory pracuje dla mnie. Myślę, że wam się przyda. - Chwileczkę! - krzyknąłem.

- Obejdziemy się bez pomocy jakiegoś tam kupca! - zawołał gniewnie Buefar. - Być może wy mu ufacie, ale czy my możemy mu zaufać? - odezwałem się niemal równocześnie. - Nie jestem jakimś tam kupcem - to po pierwsze. A gdybym chciał was zabić, nie wysyłałbym z wami mojego człowieka, lecz załatwiłbym to znacznie prościej - to po drugie. - Nie mówię o zabójstwie... - zacząłem. Na szczęście Buefar nie odzywał się już, poprzestając na rzucaniu Viljenowi gniewnych spojrzeń, które ten doskonale ignorował. - Milordzie, nie bądźcie dzieckiem. - Narnach popatrzył na mnie kpiąco, a ja przygryzłem wargę. - Rozumiecie przecież, że zrobię wszystko, żeby zapewnić wam bezpieczeństwo, czy sobie tego życzycie, czy nie. Ułatwicie mi to, zabierając ze sobą mojego człowieka. Chyba lepiej, żeby z wami jechał, niż żeby miał się za wami skradać? Poza tym, pomoże wam przy współpracy z moimi filiami, z którymi będziecie mieli do czynienia jako szef organizacji. Weźcie pod uwagę, że teraz zyskujecie również moich wrogów. O, wspaniale! Marzyłem o jakichś dodatkowych wrogach! Wymieniliśmy gniewne spojrzenia. - Tymi wrogami zajmiecie się sami, potraktujcie to jako moje polecenie jako szefa. Mam nadzieję, że jadąc z nami, pański człowiek będzie wiedział, gdzie jest jego miejsce? - Bez wątpienia - uśmiechnął się Viljen. - On świetnie wie, kto mu płaci. - Eningu! - zawołał Buefar. Nie możesz się na to zgodzić! - A w jaki sposób planujesz przeszkodzić Viljenowi w przeprowadzeniu jego zamysłu? - Udusić tego szpiega! - A to już byłby błąd - zaprotestował spokojnie Viljen. - Po pierwsze, nie jest szpiegiem i wiadomości od was będę otrzymywał nie od niego. Po drugie, jest magiem i specjalistą od ochrony magicznej, co może wam się bardzo przydać. - Ma rację - niespodziewanie do rozmowy wtrącił się Elwing, który do tej pory siedział cicho w kącie. - Gdybyśmy wczoraj mieli takiego maga, nie zaskoczyliby nas. No, skoro elf z jego wyczuciem kłamstwa przyznaje rację Narnachowi, to faktycznie musi to być dobry pomysł. - A ja i tak nie wierzę temu kupcowi - rzucił gniewnie Buefar, ale widać było, że i jego zastanowiły słowa elfa. - Wcale nie musicie mi ufać. Wystarczy, byście wiedzieli, że bardzo zależy mi na tym, aby ten rycerz - Narnach skinął głową w moją stronę - przeżył. - Ale tylko dopóty, dopóki wam na tym zależy. - Buefar rzucił mu gniewne spojrzenie.

- Na razie nie widzę takiej sumy, która mogłaby zachwiać moją wierność wobec milorda - odparł drwiąco Viljen. - Handlarz - wycedził pogardliwie Buefar. Trzeba przyznać, że nasz rycerz jest strasznie prostolinijny - już chyba wszyscy prócz niego rozumieli, że Narnach sobie kpi. - Dobrze - przerwałem tę słowną potyczkę. - Viljenie, pański człowiek może nam towarzyszyć. Wyruszamy za godzinę, jeśli się nie pojawi, jedziemy bez niego. Narnach wzruszył ramionami. - Jeśli nie zdąży, dogoni was w drodze. Dobrze, na mnie już czas. Wszystkiego dobrego! - Viljen skłonił się i zniknął za drzwiami. - Nieprawdopodobny zuchwalec! - wybuchnął Buefar. - Gdyby było inaczej, nie zostałby jednym z najlepiej prosperujących handlowców zauważyła wchodząca do pokoju Dalila. - Zuchwałość to jedna z podstawowych cech dobrego kupca. Za nią do pokoju wpadł Ron. - Już nakryli do stołu! Wszyscy słudzy są tacy uprzejmi! Mówią do mnie „milordzie"! Wspaniale! - Mina chłopca wyrażała zarazem zachwyt i zdumienie. - To wręcz niesamowite, że są tacy mili - uśmiechnął się Elwing. W tym momencie uświadomiłem sobie, że tylko ja nadal leżę w łóżku. - Ee, Dalilo... - poprosiłem. - Czy mogłabyś na chwilę? Dziewczyna uśmiechnęła się. - Chodźmy, Ron. Nie będziemy przeszkadzać Eningowi... Za nią wyszedł również Buefar i Elwing, a ja szybko wyskoczyłem spod kołdry i zacząłem się ubierać. - Derronie, przecież domyśliłeś się, że w winie jest środek nasenny? Dlaczego mnie nie uprzedziłeś? - Po co? Odpoczynek był ci naprawdę bardzo potrzebny. Poza tym, możesz uznać to za moją małą zemstę. Po dzisiejszej nocy mnie i Mistrzowi przybyło siwych włosów. - Myślałby kto, że sam nasłałem na siebie zabójców! - Marsz na dół. Musisz zjeść porządne śniadanie. Przy okazji, w Paradyzji pełny żołądek uważany jest za grzech śmiertelny. - Ciekawe. A w jaki sposób to sprawdzają? - W żaden. Żeby mieć pełny żołądek, trzeba mieć dużo jedzenia albo chociaż pieniądze.

- No, to faktycznie musi być rajski zakątek - mruknąłem i pospiesznie zszedłem na dół. Gdy jedliśmy śniadanie i szykowaliśmy się do odjazdu, wszyscy służący w hotelu dwoili się i troili, pomagając nam, byle tylko przyspieszyć nasz odjazd. Sam właściciel nie pokazał się w ogóle, widocznie siedział u siebie, a gości w sali jadalnej było znacznie mniej niż wczoraj. Rozweseliło to elfa, choć ja osobiście nie miałem pojęcia, co jest takiego śmiesznego w tym, że ludzie starają się uniknąć kłopotów. Ja na ich miejscu postąpiłbym tak samo. Powiedziałem o tym Elwingowi, a on popatrzył na mnie sceptycznie i przypomniał mi kilka epizodów z naszej wspólnej podróży. *** Tuż przed naszym odjazdem przybył mag - specjalista od ochrony magicznej, towarzyszył mu zarządca Viljena Narnacha. - Jestem tu po to, aby nikt nie miał wątpliwości, że ten człowiek jest tym, za kogo się podaje - wyjaśnił swoją obecność zarządca. - Nazywa się Leonor. Charakter ma trudny, ale magiem jest wspaniałym. Oczywiście te słowa zostały wygłoszone specjalnie dla naszego podejrzliwego rycerza. Buefar był wprawdzie prostolinijny, ale nie głupi i zrozumiał aluzję. Na szczęście powstrzymał się od komentarzy; uznając mnie za dowódcę, wolał zatrzymać dla siebie te myśli, które, jak sądził, mogłyby nie znaleźć mojego poparcia. Mag był wysokim, chudym mężczyzną w niesamowicie pstrokatym stroju, stanowiącym dziką mieszankę najbardziej niespodziewanych kolorów. Ta feeria barw sprawiała, że mag wyglądał ni mniej, ni więcej, tylko jak papuga, zaś rzadka bródka czyniła z niego karykaturę arystokraty. Na jego pasie, w bogato zdobionej pochwie wisiała szabla zdaje się, że całkiem solidna i właściciel chyba umiał się nią posługiwać; choć w zestawieniu z tym błazeńskim strojem wyglądała dość dziwacznie. Ale nie miałem zamiaru wyciągać pochopnych wniosków na temat maga jedynie na podstawie jego wyglądu; Mistrz nauczył mnie, że nie należy nigdy sądzić po pozorach. Ten kto nie doceniłby tego błazna, popełniłby gruby błąd. Może nie miał gustu, ale był inteligentny i miał prawdziwą broń. Nie wiadomo tylko, czy ubierał się tak specjalnie, żeby nikt nie traktował go poważnie, czy było to pozerstwo i próba naśladowania arystokracji przy pełnym braku manier i smaku. Na jego twarzy zastygła maska wyższości wobec wszystkich, którzy stali niżej od niego. Skinął głową mnie, potem Buefarowi, ale Rona, Elwinga i Dalili nie zaszczycił nawet spojrzeniem. Zarządca miał rację - mag faktycznie miał trudny charakter.

W myślach skląłem Narnacha, który narzucił nam towarzystwo tego człowieka. Przecież teraz będziemy musieli podróżować razem - a sądząc po reakcji moich towarzyszy, nie będzie to łatwe. Nawet Dalila, która wszystko przyjmowała z iście królewskim spokojem (w tym również nocny atak) patrzyła na Leonora, mrużąc oczy. Właśnie, Dalila to również kłopot i również związany z Narnachem. Dobrze, w pierwszym napotkanym mieście uwolnimy się od niej - chętnie poświęcę kilka szmaragdów, które nadal leżały w sakwach przy siodle. Myślę, że dwa takie kamienie wystarczą, by nie umarła z głodu do czasu znalezienia sobie odpowiedniego zajęcia. - Jesteście magiem, specjalistą od ochrony magicznej? - spytałem. - Czy Viljen Narnach nie powiedział wam tego? - Mężczyzna obrzucił mnie wyniosłym spojrzeniem. Z trudem zdołałem ukryć rozdrażnienie. - Bardzo dobrze, więc jeśli wszyscy już są, to ruszamy- Ja na nikogo więcej nie czekam - oznajmił dumnie Leonor, wskakując na siodło. Koń Leonora całkowicie pasował do właściciela i był naprawdę dobrym wierzchowcem, choć nie mógł się równać z Huraganem. Pochwyciłem zazdrosne spojrzenie maga rzucone na mojego konia. Nie miałem nic przeciwko temu, żeby spróbował przejechać się na Huraganie - może jak połamie sobie kilka kości, to przestanie się tak puszyć. Coraz bardziej zaczynała mi się podobać sugestia Buefara, żeby udusić go przy pierwszej nadarzającej się okazji, a sądząc ze spojrzeń, które rycerz rzucał na maga, chyba myślał o tym samym. Szybko odpędziłem kuszący obraz i wsiadłem na konia, a pozostali zrobili to samo. Na szczęście Viljen zatroszczył się o konia dla Dalili, darowując jej spokojną kobyłkę, na której widok dziewczyna wydęła wargi. Podejrzewałem, że pieniądze wydane na konia Narnach odliczy sobie z mojego procentu, ale to nic. Przynajmniej nie musieliśmy biegać po mieście w poszukiwaniu środku transportu dla naszej mimowolnej towarzyszki. W tym momencie Leonor podjechał do mnie. - Mam dla was list, milordzie. Od Narnacha. - I z taką miną, jakby mi robił wielką łaskę, podał mi kartkę papieru. No jasne, nie mógł oddać od razu...! Ale postanowiłem się nie kłócić i w milczeniu otworzyłem list. „Mam nadzieję, że mój człowiek Wam się spodobał". Cholerny Narnach! Wydawało mi się, że wręcz słyszę jego śmiech. Czekaj, Viljenie, zapamiętam to sobie! Dałem ostrogę Huraganowi i wysunąłem się do przodu, pozostali również musieli przyspieszyć - i tak, galopując, wyjechaliśmy z Verit.

Wtedy dopiero uświadomiłem sobie, że najbliższym miastem, w którym, jeśli będziemy mieli szczęście, się znajdziemy, będzie miasto Paradyzji, a tam pewnie nie zdołamy zostawić Dalili. Czyli będziemy musieli przejechać razem z nią całą Paradyzję i do tego jeszcze znosić fochy tego wyniosłego typka! Nie wiem, czy trzynastolatkowie miewają migreny, ale ja czułem, że moja właśnie nadciąga. Nie ma co, wesoło zaczyna nam się podróż, nie potrzeba już żadnych nowych „atrakcji" Lśniącego... *** Niepozorny człowieczek w stroju wyświęconego trzeciej rangi (jak podpowiedział mi Mistrz) stał przed niezbyt licznym audytorium i bezbarwnym głosem opowiadał o zasadach zachowania się w Paradyzji. Kilkoro podróżnych, którzy z jakichś powodów zaryzykowali podróż przez ten kraj, słuchało prelegenta ze znudzonymi minami. - Bóg stworzył szczęśliwą ziemię, ale ludzie przynieśli do niej zło - mówił typ monotonnie. - I wtedy przyszedł na ziemię umiłowany uczeń jego, Święty Kapłan, którego ludzie w swej pysze odtrącili, a tylko Królestwo Renir - niechaj błogosławieństwo Boże nigdy go nie opuszcza! - przyjęło go. Od tego błogosławionego czasu królestwo nosi nazwę Paradyzja. Wy, pogrążeni w grzechu, chcąc wejść na teren tego raju, który z woli Pana naszego pojawił się na tej grzesznej ziemi, musicie pilnie przestrzegać określonych zasad i nie wolno wam waszym nieprzystojnym zachowaniem obrażać jego mieszkańców. Na mnie spoczywa trudne i odpowiedzialne zadanie nauczenia was, jak to robić i nie odejdziecie stąd dopóty, dopóki nie zyskam pewności, że przyswoiliście sobie moje lekcje. Na początek musicie poznać piętnaście zasad pokłonów, które będziecie oddawać każdej napotkanej podobiźnie świętego oblicza naszego Świętego Kapłana, a także podobiznom wiernych sług Jego - Okręgowych Arcypasterzy. W żadnym razie nie wolno wam zapomnieć, jaki pokłon kiedy należy złożyć, ale tym zajmiemy się później. A teraz mój święty obowiązek wzywa mnie do uczynienia próby obudzenia w waszych duszach, zakamieniałych w świeckich sprawach, boskiego ognia oczyszczającego. Być może wtedy odrzucicie wszelkie pokusy grzesznego świata i osiedlicie się w naszym błogosławionym kraju, pracą i pokorą wyganiając szatana ze swej duszy. Nawet najbardziej zagorzały grzesznik nosi w sobie szansę na zbawienie... Słuchacze różnie reagowali na tę przemowę. Ron i Dalila nawet nie próbowali udawać, że słuchają, już po pierwszych słowach oparli się o ścianę i zasnęli, nie zwracając na nic uwagi. Elf, z właściwą sobie sumiennością, naprawdę próbował poznać zasady zachowania się podróżnych w Paradyzji, ale pogubił się już przy trzecim zdaniu - było to

wyraźnie widać po jego szklistym spojrzeniu. Buefar z trudem skrywał zniecierpliwienie, łapiąc się to za miecz, to za serce. Zrozumiałem, że ma straszną ochotę przerwać prelegentowi i powstrzymuje się od tego nadludzkim wysiłkiem woli. Myślałem też, że, być może wcale nie chce zabić prelegenta, tylko mnie - za to, że zmusiłem go do podróży przez Paradyzję. Moi towarzysze na wieść o czekającej nas trasie zareagowali bardzo gwałtownie: Dalila omal nie zawróciła, twierdząc, że woli rozprawę z Narnachem, nawet Leonor stracił na chwilę swoją wyniosłość i wycedził coś przez zęby. Zapewne wypowiedź adresowana była do mnie i nie było w niej nic miłego. Na szczęście przez te kilka godzin podróży do granicy nie musiałem z nim rozmawiać. A na granicy powitała nas Święta Straż (mieszkańcy Paradyzji mieli fioła na punkcie słów „święty" i „świątobliwy") i zaprowadziła do jakiegoś budynku, w celu „oświecenia grzeszników i udzielenia im błogosławieństwa na dalszą podróż przez wybraną przez Boga Paradyzję” - dosłowny cytat z wypowiedzi jednego ze strażników. Teraz Leonor siedział obok mnie i ze źle ukrywaną pogardą patrzył na prelegenta. Ciekawe, czy nie zamyśla jakiegoś świństwa pod adresem tego idioty trzeciej rangi? I czy powinienem mu zabronić realizacji tych marzeń? A może zasugerować, że nie mam nic przeciwko temu, żeby prelegent zmienił się, na przykład, w kozła? Z trudem odpędziłem kuszącą myśl i skupiłem się na przemowie. - Musicie pamiętać, że od waszego zachowania zależy bardzo wiele. W żadnym razie nie wolno wam przez godzinę od wybicia południa odrywać wzroku od ziemi; w ten sposób okazujecie pokorę wobec Pana Naszego... Według mnie, okazałbym jedynie głupotę, ale oczywiście zachowałem tę myśl dla siebie. Niespodziewanie moje rozmyślania przerwał hurgot odsuwanego krzesła - to olbrzymi wojownik zerwał się z miejsca. - A niech cię diabli razem z tym twoim cholernym rajem! A ty i twój Święty Kapłan... Abrukin bettrampen id der!!! Tlodny pester Paradyz!! I te wasze kretyńskie zasady... Mężczyzna zadławił się przepełniającymi go emocjami, złapał krzesło, z rozmachu grzmotnął nim o ścianę, a następnie wybiegł za drzwi. Sądząc z wyrazu twarzy pozostałych, wielu poparłoby tego człowieka, ale nie zdecydowali się na to. Zamrugałem z zaskoczenia. Niektórych słów wykrzyczanych przez wojownika zupełnie nie znałem... - Mistrzu, wydaje mi się, że nie znam tych słów... - Jak by ci to powiedzieć... - odparł Mistrz po chwili zastanowienia. - Uznałem, że ich

znajomość nie jest ci do niczego potrzebna. Nie są one ozdobą języka, zwłaszcza języka dziecka. Lepiej, żebyś ich nadal nie znał. - Szkoda, że nie słyszeliście, jak w naszej klasie niektórzy się wyrażają... - burknąłem. - To bez znaczenia. To po prostu ich problem. Nie sądzę, by wulgarne słowa dobrze świadczyły o tych, którzy ich używają. - Jestem zdania, że powinniśmy pójść za przykładem tego człowieka - oznajmił półgłosem Buefar. - Nie mam już siły wysłuchiwać tych bzdur. - Musimy przejechać przez Paradyzję. Inne drogi są dla nas zamknięte - szepnąłem. To najlepszy wariant. - Nie byłbym taki pewien - wysyczał rycerz. skoro tak uważasz, to lepiej szybko coś wymyśl. Długo tu nie wytrzymam. - Masz rację, nie możemy pozwolić sobie na marnowanie czasu i uczenie się niepotrzebnych zasad... powiedziałem i w tym momencie moją uwagę zwróciła stojąca pod oknem kareta z symbolem Okręgowego Arcypasterza. Z tego, co pamiętałem z lekcji Mistrza, Okręgowy Arcypasterz był kimś w rodzaju gubernatora danego okręgu Paradyzji. Okręgów było pięć i wszystkich Arcypasterzy mianował osobiście Święty Kapłan, wybierając ich spośród najbardziej godnych. Co ciekawe, „najbardziej godni" okazali się jego najbliżsi krewni. Ta kareta, a także coś, co powiedział Narnach w trakcie naszej rozmowy, podsunęły mi pewną myśl... - Zaczekajcie tu na mnie, jeśli będziemy mieli szczęście, wyjedziemy stąd jeszcze przed zachodem słońca, a może nawet wcześniej. - Coś ty wymyślił? - Nie teraz, Buefarze - zdecydowanie wstałem i poszedłem do wyjścia. Prelegent nie zwrócił na to uwagi, może nawet ucieszył się, że wychodzę mniej demonstracyjnie niż mój poprzednik. Zapewne biedak przywykł już do takich scen i dawno przestał na nie reagować. Widząc, że wychodzę, Ron i Dalila chcieli pójść za mną, ale rycerz zatrzymał ich na miejscu. Na zewnątrz rozejrzałem się. Aha, Okręgowy Arcypasterz mógł się zatrzymać tylko w jednym budynku... Podchodząc do głównego wejścia, stanąłem przed strażnikami, którzy zagrodzili mi drogę - należeli chyba do osobistej, to znaczy świętej ochrony Okręgowego Arcypasterza. Skłoniłem się. Dobrze, że Buefar tego nie widział, bo na temat czci rycerza potrafi

nudzić nie gorzej niż Derron. - Czy w swojej łaskawości moglibyście powiadomić wielce szanownego sekretarza wielebnego Okręgowego Arcypasterza, że w pewnej ważnej sprawie chciałby się z nim widzieć rycerz Ening? - Czego od niego chcesz, grzeszniku? No tak, każdy obcy z definicji jest grzesznikiem... - A czy wy jesteście sekretarzem? - Nie bądź bezczelny, grzeszniku! To nie jest wasz świat pogrążony w grzechu, tu panuje Święty Duch i jego cień na ziemi, Święty Kapłan, niepodległy żadnym ziemskim pokusom. Powiedziałbym wam, kto tu panuje, ale obawiam się, że moglibyście nie zrozumieć... albo zrozumieć zbyt dobrze. - Pokornie proszę wybaczyć mi moje nieuctwo, ale sami powiedzieliście, że świat pogrążył się w grzechu - więc gdzie, jeśli nie tu, zdołam poznać najświętszą prawdę? Albowiem właśnie o tym chciałem porozmawiać z czcigodnym sekretarzem Arcypasterza. Nie mam śmiałości prosić o rozmowę z samym Pasterzem, zbyt wielkie są grzechy moje... Strażnicy popatrzyli na mnie niepewnie, a ja, żeby wyglądać jeszcze pokorniej, schyliłem głowę. - Powiemy o tobie panu Nor - zdecydował w końcu jeden z żołnierzy. - A on już zdecyduje, czy cię przyjmie, czy nie. - Pokornie dziękuję, panie. To chyba spodobało się strażnikowi. W myślach życzyłem mu, żeby go piekło pochłonęło razem z jego Arcypasterzem, sekretarzem i całą Paradyzją na dokładkę, Po prawie godzinie oczekiwania zaprowadzono mnie do jednego z gabinetów, w którym zasiadał gruby jegomość w ciemnej szacie. Świątobliwa mina, naciągnięta na twarz niczym maska, w zestawieniu z ponurym strojem sprawiała dość komiczne wrażenie. - Czcigodny panie Nor - powiedziałem, pamiętając, że właśnie to imię wymienił strażnik. - Z całego serca rad jestem, że mogę się z wami spotkać. - Znasz moje imię? - zdumiał się sekretarz. - Wasze imię? Ależ oczywiście! Jak już mówiłem w rozmowie z... pewnym człowiekiem, zawsze staram się dokładnie poznać kraj, do którego się udaję. Dlatego jak tylko zobaczyłem karetę, od razu zrozumiałem, że to właśnie wy jesteście tym człowiekiem, który może mi pomóc w pewnej prostej sprawie. - I w czymże miałbym wam pomóc? - Nor popatrzył na mnie czujnie.

Pora zarzucić przynętę... Wszystko będzie zależeć od tego, jak zareaguje czcigodny sekretarz. Demonstracyjnie skrzywiłem się i złapałem za cholewę buta. - Proszę o wybaczenie. Mam dziurawą kieszeń, stale o tym zapominam i wkładam do niej różne rzeczy, a potem one wpadają mi do butów i strasznie przeszkadzają. Przepraszam, jedną chwileczkę, tylko wyjmę... - Usiadłem na podłodze i zdjąłem but, wytrząsając z niego pokaźny szmaragd (uprzednio tam włożony) i ukradkiem obserwując sekretarza. Panu Nor oczy rozszerzyły się ze zdumienia, rozbłysnął w nich płomień chciwości, ale zaraz zgasł. Aha, mości sekretarzu Okręgowego Arcypasterza, wy również potrzebujecie pieniędzy... lub kosztowności. Oto Paradyzja, kraj wolny od korupcji i innych grzechów, panoszących się w całej reszcie świata. - Jeszcze raz proszę o wybaczenie... powinienem zaszyć tę przeklętą kieszeń, ale ciągle nie mam czasu... - Schowałem szmaragd. - Na czym to ja stanąłem...? Aha! Jak mówię, tylko wy możecie mi pomóc w pewnej drobnej, prostej sprawie. - Domyślam się, że chcielibyście obejrzeć nasz kraj, w którym panuje sprawiedliwość i Duch Święty? - zapytał Nor, patrząc na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. - Otóż to! Nie zrozumcie mnie źle, tak wiele słyszałem o Paradyzji, że postanowiłem na własne oczy przekonać się, czy faktycznie jest tu tak pięknie, jak mówią. Po raz pierwszy pan Nor uśmiechnął się. - To jedyny kraj na ziemi, gdzie wszyscy mieszkańcy są absolutnie szczęśliwi. „Ciekawe, co się dzieje z tymi, którzy są szczęśliwi w stopniu niezadowalającym?" pomyślałem. - Ile osób, prócz was, chciałoby obejrzeć nasz cudowny kraj, milordzie? - Pięć. Sekretarz skrzywił się. - Cóż, jeśli naprawdę tak bardzo chcecie wjechać do najbardziej sprawiedliwego państwa świata... - Pragniemy tego bardziej niż czegokolwiek innego Można powiedzieć, że wszyscy umrzemy, jeśli nie uzyskamy takiej możliwości. - No, no, po co zaraz tak tragicznie... Jeśli jednak rzeczywiście tak jest, to chyba mógłbym wam pomóc. Jesteście liczną grupą, ale przy pewnych staraniach... - Oczywiście... A właśnie, tak sobie pomyślałem... Ten szmaragd leżał w mojej kieszeni od dawna, a wypadł z niej właśnie teraz - myślę, że to znak... - Wzniosłem oczy ku sufitowi. - Dlatego chciałbym oddać go waszemu państwu na umacnianie słusznej wiary.

Problem w tym, że nie znam waszych obyczajów, a nigdy w życiu nie chciałbym nikogo urazić. Dlatego, czy bylibyście tak uprzejmi i złożyli go w moim imieniu na ołtarzu wiary! - Ależ oczywiście, przy pierwszej sposobności! - Sekretarz rozpłynął się w uśmiechu. - Zawsze radzi jesteśmy darom, szczególnie tym, które płyną ze szczerego serca. Wasz prezent posłuży triumfowi sprawiedliwości na całej ziemi... O tak, na pewno go przekaże - przy pierwszej sposobności - i sprawiedliwość niewątpliwie zatriumfuje. A krowy umieją latać... Wyjąłem kamień i obejrzałem go pod światło. Nor nie odrywał od niego wzroku, a widząc, że na razie nie mam zamiaru go oddawać, westchnął i usiadł za stołem. - Podajcie nazwiska waszych towarzyszy, milordzie. Zacząłem wymieniać. - Chwileczkę... Elwing? To przecież elfie imię? - Nor oderwał się od pisania i spojrzał na mnie uważnie. - Owszem. To jakiś problem? - O, w takim razie sytuacja nieco się komplikuje. W naszym kraju uważa się, że duszę posiadają wyłącznie ludzie. Sami rozumiecie, że nie możemy wpuszczać do naszego królestwa tych, którzy nie posiadają duszy, żeby nie ściągali ze słusznej drogi naszych poddanych. Niestety, obawiam się, że w tej sprawie nic nie mogę zrobić... - Naprawdę? A może dałoby się coś wymyślić? - Wyjąłem drugi kamień, nieco mniejszy od poprzedniego. Nor przełknął ślinę. - Z drugiej jednak strony, od dawna prowadzony jest spór o tym, że jednak wszystko, co żyje na ziemi, posiada duszę i przyznaję, że również skłaniam się ku tej opinii... Jeśli gotowi jesteście zaręczyć za waszego towarzysza, to... - Jestem gotów. - Bardzo się cieszę. - Sekretarz skończył pisać i przystawił pieczęć. - Oczywiście, w czasie podróży macie obowiązek na pierwsze żądanie władz poddać się próbie zbadania duszy pod kątem obecności w niej diabła. To standardowa procedura, której poddawani są wszyscy obcokrajowcy, a miejscowi mieszkańcy w niedziele. Zresztą, przy odrobinie szczęścia, kontrola was ominie. Aha, już to widzę! - Nie mam tyle pieniędzy, żeby przejść przez te wszystkie próby, które mogą nastąpić po drodze - zauważyłem sucho. Nor uśmiechnął się, a jego uśmiech zupełnie mi się nie spodobał.

- Tacy jesteście pewni, że waszą duszą zawładnął diabeł? - Jestem raczej pewien tego, że sprawdzający zrobią wszystko, by go tam znaleźć - a gdy się pilnie szuka, zawsze się coś znajdzie. - W takim razie, jak sądzę, błędem z waszej strony było zabranie tak małej ilości pieniędzy. - Myślałem, że wystarczy. - Skinąłem głową na szmaragdy. Sekretarz schował je czym prędzej. - Doprawdy, w tej kwestii nie mogę wam pomóc... - Możecie. Pozwolicie? Zdumiony sekretarz odsunął się, robiąc mi miejsce przy stole. Wziąłem papier, pióro, zastanowiłem się i zacząłem pisać. - Proszę - powiedziałem w końcu. - Myślę, że to wybawi nas od kontroli. Sekretarz niepewnie wziął papier, a w miarę czytania jego brwi unosiły się coraz wyżej. - Czegoś takiego jeszcze nigdy nie było! To niemożliwe! - Czyżby Okręgowy Arcypasterz nie zajmował się sprawdzaniem dusz? - Zajmuje się, ale wyłącznie u Wyższych, albo ludzi, którzy wyświadczyli przysługę Paradyzji. - Czyż nie wyświadczyłem waszemu krajowi wielkiej przysługi, składając swój dar? Poza tym, któż ośmieliłby się zakwestionować słowa Arcypasterza? Nor w zadumie przygryzł wargę. - Nikt. A z tego pomysłu można będzie w przyszłości wyciągnąć korzyść... dla wiary... - Oczywiście! Podróżnym taki dokument może się bardzo przydać. Nie wszystkim oczywiście, tylko tym, którzy wyświadczą Paradyzji przysługę. To i tak taniej, niż... zamilkłem, uświadamiając sobie, że nie należy mówić o łapówkach i poborach tak otwarcie. Niech się sam domyśli. Sekretarz nie zawiódł mnie. - To może być bardzo pożyteczne. Ale potrzebny będzie podpis Okręgowego Arcypasterza i jego osobista pieczęć. Wzruszyłem ramionami. - Wam łatwiej będzie ją zdobyć niż mnie. A jeśli wspomnicie o moich darach, to już w ogóle nie ma się czym martwić. Nor obrzucił mnie złym spojrzeniem.

- Nie denerwujcie się, milordzie, zajmę się tym... Zaczekajcie tutaj. - I sekretarz pospiesznie wyszedł z pokoju. Ciekawe, czy wezwie strażników? Nie, raczej nie powinien. Wówczas na pewno straciłby kamienie i w najlepszym razie dostałby za nieprzekupność z dziesięć dinarów. Najlepsze, co może zrobić, to pozbyć się mnie stąd jak najszybciej. Sekretarz wrócił dwadzieścia minut później. - Oto wasze dokumenty. Szczęśliwej podróży, milordzie. Innymi słowy: wynoście się stąd, byle szybko. Wziąłem papier i obejrzałem go uważnie. Chyba wszystko w porządku, dwie pieczęcie i podpis Arcypasterza. - Dziękuję, czcigodny panie Nor - skłoniłem się i wyszedłem z gabinetu. Na ulicy jeszcze raz przeczytałem własną twórczość „Jego Świątobliwość Okręgu Roka-Wert. Dusze rycerzu Eninga i jego pięciu towarzyszy zostały sprawdzone. Diabłów w nich nie stwierdzono, co zaświadczam swoim podpisem i pieczęcią. I niech na wieki przeklęty będzie ten, kto zwątpi w moje słowa!". Uśmiechnąłem się i schowałem zwój. Zdaje się, że będzie z niego znacznie więcej pożytku niż z samej przepustki wypisanej przez sekretarza! Teraz muszę już tylko oznajmić przyjaciołom, że nasz pobyt w tym mieście dobiegł końca. Ciekaw jestem, jaką minę zrobi Buefar, gdy to usłyszy! Przecież nie wierzył, że uda mi się legalnie przekroczyć granicę. No, może nie było to tak do końca legalne, ale i tak znacznie lepsze niż zaproponowane przez rycerza potajemne przekroczenie granicy i poruszanie się po kraju wyłącznie nocą, po bezludnych terenach. Uśmiechając się do swoich myśli, udałem się do domu oświecenia grzeszników i błogosławienia ich na... ee... dalszą podróż przez wybraną przez kogoś tam Paradyzję. Że też temu żołnierzowi udało się wymyślić takie zdanie! Podskoczyłem z radości i pobiegłem do przyjaciół. Już czułem przedsmak radości na widok miny, jaką zrobi Buefar, gdy wręczę mu naszą przepustkę.

Rozdział 3 Pędziliśmy po jednej ze zniszczonych dróg Paradyzji. Kiedyś był to główny trakt karawanowy, ale od czasu, gdy Renir zmienił nazwę, był rzadko uczęszczany i chyba nigdy nienaprawiany. Ponieważ jednak postanowiliśmy opuścić ten kraj jak najszybciej, nie zwracaliśmy uwagi na takie drobiazgi jak dziury na gościńcu. - Nadal nie rozumiem, jak ci się to udało - powiedział z niedowierzaniem Buefar. Jakim cudem zdołałeś przekonać tych fanatyków, żeby nas przepuścili? - Przecież mówiłem, że Ening wszystko potrafi - oznajmił Ron. Jego wiara we mnie była bezgraniczna. Leonor również postanowił powiedzieć mi komplement - choć, słowo daję, wolałbym, żeby tego nie robił. To tak, jakby pochwalił człowieka, który niespodziewanie dla wszystkich zrobił coś dobrego, choć spodziewano się po nim jedynie kłopotów. - Nadal uważam, że lepiej byłoby jechać dookoła - oznajmił swoim niezmiennie wyniosłym tonem. - Ale faktycznie zdobyliście zezwolenie na przekroczenie granicy w rekordowo krótkim czasie... - A po krótkiej przerwie dodał: - Milordzie. Wzruszyłem ramionami i wygłosiłem filozoficznie: - Wszyscy potrzebują pieniędzy. - Co? Przekupiłeś strażników?! - zawołał elf. Wielu próbowało to zrobić, ale nikomu się nie udało! To przecież sami fanatycy! Negują samo istnienie pieniędzy! Trzeba przyznać, że jeśli chodzi o znajomość ludzi, elf wykazywał się ogromną naiwnością. - Nic dziwnego, że nikomu się nie udało. Jak sam powiedziałeś, to fanatycy, i pieniądze nic dla nich nie znaczą, znacznie bardziej zależy im na zbawieniu duszy. - To jak w takim razie...? -

Nie

próbowałem

przekupić

straży.

Przekupiłem

sekretarza

Okręgowego

Arcypasterza. Buefar wybuchnął śmiechem. - Sekretarza? Czemu nie samego Arcypasterza?! - Myślałem o tym - odparłem poważnie. - Ale, jak mawiał mój ojciec, przekupienie sekretarza urzędnika jest znacznie tańsze i znacznie bardziej efektywne, niż przekupienie

samego urzędnika. - Poczekaj. Mówisz poważnie? - zdumiał się elf. - Ale jak to możliwe? Przecież ich władcy na każdym kroku mówią o czystości swoich myśli, korupcji wielkiego świata i grzechu! No i co, sami biorą łapówki? Ja i Buefar wymieniliśmy spojrzenia. - El, to, co owi władcy mówią publicznie, nie ma żadnego znaczenia. Naprawdę myślisz, że Święty Kapłan to umiłowany uczeń Boga, który zstąpił z niebios? To wszystko bzdury! Pierwszy Kapłan pragnął dorwać się do władzy i postanowił użyć w tym celu religii, bo wydawało mu się, że to najskuteczniejszy sposób. Dlatego ogłosił swoje boskie pochodzenie. Wobec Boga wszyscy są równi, a on po prostu jest nieco równiejszy od innych. Zapewniam cię, że jego ludzie usiłują wiernie go naśladować. Widziałeś karetę Okręgowego Arcypasterza? Wykonano ją z drogich gatunków drewna, a w środku obito futrami. Cała ta paplanina o wierze i grzechu, o przestrzeganiu wszystkich tych idiotycznych zasad - to tylko dla prostych ludzi! A ci, którzy są u szczytu władzy, po prostu cieszą się życiem i bogactwem. Elf pokręcił głową. - Czemu w takim razie ludzie ich słuchają? - Dlatego, że przez dwieście lat robili ludziom pranie mózgu Parafialni Arcypasterze włączyła się do rozmowy Dalila. - Jeśli od dzieciństwa wbijają ci do głowy, że Święty Kapłan jest nieomylny i że to wielki grzech wątpić w jego postanowienia, w końcu zaczynasz w to wierzyć. - A jak ktoś zaczyna wątpić, to ogłaszają, że w jego duszy zagnieździł się diabeł, albo że każda wątpliwość to grzech - dorzuciłem. - I co? Kogoś takiego zabijają? - Dokładnie. Z reguły długo i w męczarniach. Jak myślisz, czy po czymś takim będzie wielu chętnych do wątpienia w bezgrzeszność władzy? - Ale przecież ci, którzy ustanawiają reguły, powinni ich przestrzegać! Elwing, zawsze tak bystry i inteligentny, zupełnie nie mógł zrozumieć stosunków międzyludzkich panujących w Paradyzji. - O czym ty mówisz? Tu od dzieciństwa wbijaj ludziom do głowy, że władza jest bez zmazy i skazy, że bez względu na to, co zrobi czy wymyśli, wszystko pochodzi od Boga. Zasady ustalają władze, no ale przecież nie dla siebie! Pomyśl, Królestwo Galijskie jest sto razy większe od Paradyzji i jest w nim tylko dwunastu najwyższy gubernatorów. A w maleńkiej Paradyzji takich gubernatorów - to znaczy Okręgowych Arcypasterzy - jest pięciu, a przecież nie ma tu pracy nawet dla dwóch!

- To dlaczego tak jest? - zainteresował się elf. - Dlatego, że Święty Kapłan ma czterech synów i jednego zięcia. I jestem pewien, że liczba Okręgowych Arcypasterzy uległaby zwiększeniu, gdyby urodził mu się jeszcze jeden syn. - Wy, ludzie, jesteście kompletnie stuknięci. Jak można słuchać takich władców? I dlaczego sąsiedzi zwyczajnie nie podbiją tego przeklętego królestwa? - Dlatego, że nikt nie chce mieć do czynienia z armią fanatyków religijnych. - Kiedyś baronowie ze swoimi oddziałami najechali Paradyzję - odezwał się w zamyśleniu Buefar. - O, to nie była zwyczajna wojna... Tu nawet kobiety i dzieci rzucały się z nożami kuchennymi na jeźdźców zakutych w zbroje. Nie chciałbym nigdy więcej przeżyć niczego podobnego... Ostatnie słowa rycerza nie były dla mnie zaskoczeniem, ale Dalila zareagowała od razu: - Braliście udział w wojnie z Paradyzją? - Tak. Było jasne, że rycerz nic więcej nie powie i rozczarowana dziewczyna zostawiła go w spokoju, Buefar zaś pogrążył się w mrocznym milczeniu. Wspomnienia tych wydarzeń to pewnie nic przyjemnego. - Wszyscy ludzie są obłąkani - mruknął elf. Porzucając Buefara, Dalila podjechała do mnie. - Myślę, że do przekupienia sekretarza potrzeba dużo pieniędzy? - Nie tak znowu dużo. Kosztowało mnie to dwa szmaragdy. - Masz szmaragdy?! Mogłabym obejrzeć? Ugryzłem się w język, ale było już za późno, Dalila nie dałaby mi spokoju. Nie chcąc się kłócić, poszperałem w torbie, wyjąłem pierwszy lepszy kamień i rzuciłem dziewczynie. Zaskoczona, złapała go szybko. - Uważajcie, rycerzu! Jak można w ten sposób traktować takie rzeczy? A jak inaczej je traktować? Myślałby kto, że jeśli szmaragd spadnie, to się rozbije. Nawet gdyby go nie złapała, to po prostu upadłby i już, nic by się nie stało. Dalila uważnie obejrzała kamień. - Niewiarygodne! Jaki czysty! Pewnie wart ze sto pięćdziesiąt dinarów... Zerknąłem na nią zaskoczony. Skąd taka znajomość kamieni szlachetnych? Chociaż, w jej zawodzie to pewnie niezbędna umiejętność... Ja, mimo lekcji Mistrza, nadal uważałem, że im kamień większy, tym cenniejszy, na takie „głupstwa" jak czystość, odcień i inne

subtelności w ogóle nie zwracałem uwagi. W końcu mag uznał, że jubilera ze mnie i tak nie będzie, i tak wybrał dla mnie kamienie, by różniły się tylko wielkością. - I wy, milordzie, oddaliście dwa takie kamienie?! - Tamte były nieco większe. Jeden mógł być wart trzysta dinarów, drugi nieco mniej, może dwieście. Dalila zakrztusiła się i popatrzyła na mnie jak na ducha. - Pięćset dinarów! I to ma być niedużo?! Leonor patrzył na mnie z nie mniejszym zdumienie Ech, znowu palnąłem coś nie tak... Ale przecież nigdy nie miałem do czynienia z kamieniami szlachetnymi, dla mnie ich wartość była czystą abstrakcją. Uważałem, że oddałem sekretarzowi nie pięćset złotych monet, a dwa kamyki - drobiazg! - Wydaje mi się - zaczął Buefar - że dopiero teraz powinniśmy się pospieszyć. Sekretarz może zapragnąć sprawdzić, czy nie zostało ci coś jeszcze... - Nie sądzę. Postarałem się przekonać go, że nie mam więcej kamieni. A do władz się nie zwróci - wówczas straciłby to, co zdobył. Mimo to lepiej będzie, jak nie będziemy zatrzymywać się ani w miastach, ani we wsiach. Nic się nie stanie, jeśli jedną noc spędzimy na świeżym powietrzu. Następnego dnia pod wieczór opuścimy granice Paradyzji. Buefar skinął głową z aprobatą. - Masz rację, lepiej nie pchać się władzom w oczy, Ale żeby jutro pod wieczór wyjechać z tego kraju, musielibyśmy jechać bardzo szybko. - I tak zrobimy. Jeśli nie zdążymy, spędzimy w Paradyzji dwie noce. - Noc w lesie nie jest marzeniem mojego życia, ale zgadzam się na wszystko, byle tylko jak najszybciej się stąd wydostać - powiedziała w zadumie Dalila. - W tym przeklętym kraju lepiej trzymać się z dala od ludzi. - Ja również nie mam nic przeciwko. - Leonorowi pomysł noclegu w lesie najwyraźniej nie przypadł do gustu i jego zgoda mogła oznaczać tylko wybitną niechęć do Paradyzji. Mag odzywał się bardzo rzadko, wolał milczeć (z czego byłem bardzo zadowolony), jednak nawet nie mówiąc ani słowa, samą tylko wyniosłą miną działał wszystkim na nerwy. Po podjęciu decyzji przyspieszyliśmy, pozwalając koniom odpoczywać co dwie godziny. Słońce zaszło już za horyzont, ale my nadal jechaliśmy, omijając ubogie wioski i duże miasta, których na szczęście było niewiele. Wzeszedł księżyc, widoczność była całkiem niezła, więc uparcie jechaliśmy dalej. W końcu, po wielu godzinach męczącej jazdy, postanowiliśmy zatrzymać się na

nocleg. Było już po północy, gdy wjechaliśmy do lasu i rozlokowaliśmy się na niewielkiej polance - nie mam pojęcia, jak Elwingowi udało się ją znaleźć. Przy świetle kilku pochodni szybko skleciliśmy coś w rodzaju namiotu dla Dalili i dziewczyna od razu w nim zniknęła. Leonor patrzył z zazdrością na „budowlę", ale mimo usilnych nalegań Buefar odmówił rozstawienia namiotu dla niego. - Spójrz na dzieci! Nawet one kładą się pod gołym niebem, a ty domagasz się namiotu! Gdybyśmy zatrzymali się wcześniej, moglibyśmy rozstawić namioty dla wszystkich, ale nie będziemy tego robić po ciemku! - Trzeba było zatrzymać się wcześniej - zauważył gniewnie mag. - Nie miałeś nic przeciwko, gdy postanowiliśmy jechać jak najszybciej i jak najdłużej! Nic ci się nie stanie, jak jedną noc spędzisz pod gołym niebem, zwłaszcza, że jest ciepło... Niekończące się skargi maga, który domagał się uprzywilejowanego traktowania, wytrąciły z równowagi nawet mnie. - Leonorze, zajmijcie się lepiej swoją pracą i stwórz ochronę wokół tego miejsca. - I tak trzeba będzie rozstawić warty, z tego marudzącego nieuka będzie niewiele pożytku... - warknął Buefar. - Kto tu jest nieukiem?! - Leonor odwrócił się szybko do niego. - Dość! - zawołałem gniewnie. Po szalonej jeździe bolał mnie każdy mięsień i jedyne, czego pragnąłem, to jak najszybciej położyć się spać, a oni tu urządzają burdy! - Zaraz wszystkich obudzicie, a jutro musimy wstać wcześnie rano! - Skinąłem głową na namiot, w którym spała Dalila i na Rona, który zwinął się w kłębek pod drzewem. Rycerz natychmiast zamilkł i spojrzał na maga takim wzrokiem, że ten błyskawicznie przełknął gniewne słowa. Buefar po cichu podszedł do śpiącego Rona, rozłożył na ziemi wyjętą z juków derkę i ostrożnie położył na niej chłopca, a ja przykryłem go wełnianym płaszczem. Potem ja, Buefar i Elwing zajęliśmy się końmi (Leonor wyłgał się od tego zajęcia, twierdząc, że musi zająć się ochroną), ale we trzech szybko się z tym uporaliśmy. - A więc tak, chłopaki... - Myśląc, że nie widzę, Buefar wymienił znaczące spojrzenia z elfem. - Kładźcie no się spać. Dla mnie taka podróż to zwykła rzecz, nie jestem zmęczony. Pierwszą wartę wezmę na siebie, a potem mnie zmienicie. - Kolejność wart wedle wieku - dorzucił szybko elf. Zaprotestowałem słabo, ale tak strasznie chciało mi się spać, tak bolały mnie zmęczone mięśnie, że szybko się poddałem. Elf położył się nieopodal. O tym, żeby podzielić warty na czterech, włączając Leonora, nawet nie pomyśleliśmy.

- Eningu, mogłeś usunąć zmęczenie dzięki dej-cza i stanąć na warcie jako pierwszy. - Derronie, jestem tak zmęczony, że nie zdołałbym nawet wejść w dej-cza! - Żałosne wykręty. Ech, gdybyś był teraz na wyspie, pokazałbym ci granice twoich możliwości... Wzdrygnąłem się, wspominając niektóre zajęcia, mające na celu określenie granicy mojej wytrzymałości. - W takim razie cieszę się, że nie jestem na wyspie. - Położyłem głowę na tłumoczku z zapasową odzieżą, służącym mi za poduszkę i wtedy o czymś pomyślałem. - Derronie... - Tak? - Elwing i Buefar pewno dojdą do wniosku, że nie powinienem się przemęczać i podzielą warty między sobą. Obudź mnie, gdy będzie moja kolej. - Z przyjemnością. Zjeżyłem się - przypomniały mi się sposoby, do których uciekał się Derron, chcąc mnie obudzić. Polewanie lodowatą wodą było najbardziej niewinnym z nich; inne, jak podrzucanie węży i pająków były znacznie bardziej nieprzyjemne. - Nie musisz z przyjemnością. Po prostu obudź. - Obiecuję - odrzekł ze śmieszkiem rycerz. Chwilę później już spałem. Tak jak przewidywałem, Elwing i Buefar planowali podzielić warty między siebie, uznając, że potrzebuję więcej czasu na odpoczynek niż oni. Jednak gdy obudziłem się przed piątą, pełniący wartę Elwing nie znalazł powodów, by odmówić mi prawa do zmienienia go Poszedł spać, a ja usiadłem po turecku na środku polany i zamknąłem oczy. Co by nie mówić, dej-cza jest sztuką ze wszech miar pożyteczną, jeśli człowiek umie się nią posługiwać. Postronny obserwator mógłby pomyśleć, że śpię. To prawda, że miałem zamknięte oczy, lecz inne zmysły były aktywne. Mógłbym powiedzieć, co dzieje się obok mnie i za moimi plecami, nie odwracając głowy. Słyszałem, jak jakiś żuczek gramoli się w trawie, jak nocny ptak przeleciał między drzewami. Gdybym lepiej znał się na ptakach, mógłbym nawet określić jego gatunek. Derron zawsze mówił, że zawodowiec może bez trudu oszukać wartownika, patrzącego „tylko" oczami. Ale jak oszukać człowieka, który „widzi" nie oczami, lecz wszystkimi zmysłami? Który wszystkimi porami skóry wyczuwa podkradającego się wroga? No, skoro już i tak jestem w dej-cza, to przy okazji mogę porządnie odpocząć. Nie obniżając czujności, zrobiłem ćwiczenia rozluźniające, jednocześnie trenując niektóre mięśnie, a żeby się nie nudzić, przeprowadziłem kilka ćwiczeń świadomości i woli. I tak upłynęły dwie godziny. Horyzont rozjaśniał się powoli, pierwsze promienie

słońca malowały niebo na czerwono. Wkrótce będzie można wyruszyć w drogę. W tym momencie współczułem moim przyjaciołom, że nie władają techniką dej-cza i nie mogą usunąć zmęczenia. Te kilka godzin snu zapewne nie pozwoli im porządnie odpocząć. W dejcza mogę bez trudu zregenerować się w ciągu dziesięciu minut. Elwing, którego, zgodnie z obietnicą, zacząłem uczyć samokontroli, za jakieś dwa miesiące, bo pewnie nie wcześniej, zdoła zrobić to, co ja robiłem w tej chwili... Moją uwagę zwrócił jakiś ruch za moimi plecami - i moja dusza, bo tak „to" nazywałem, płynnie oderwała się od ciała. Robiłem to tyle razy, a do tej pory nie mogę przywyknąć do widoku własnego ciała z boku... Dlatego najpierw rzuciłem szybkie spojrzenie na swoje ciało, zastygłe pośrodku polany, a dopiero potem spojrzałem na źródło hałasu, którym okazała się Dalila. Widocznie obudziły ją pierwsze promienie słońca, bo wyszła z zaimprowizowanego namiotu i rozejrzała się. Już miałem wrócić do swojego ciała i odezwać się do niej, ale w tym momencie dziewczyna popatrzyła na mnie zdumiona i zaczęła ostrożnie podchodzić. Zaintrygowany, postanowiłem ją poobserwować. Dalila po cichu podeszła do mnie i dotknęła mnie. - Wartownik - szepnęła pogardliwie. Mogła nie szeptać, i tak słyszałem ją, jakby mówiła na cały głos. Dalila podeszła do moich rzeczy, pogrzebała w nich, wyjęła sakiewkę z kamieniami, rozwiązała i wysypała na dłoń szmaragdy i rubiny. Na widok takiego bogactwa jej oczy rozszerzyły się, rozejrzała się szybko, ale widząc, że wszyscy śpią, wsunęła kilka kamieni za gorset, a potem szybko zawiązała sakiewkę i odłożyła ją na miejsce. - Ładnie to tak podglądać? - zapytał Mistrz, pojawiając się obok mnie. Jak zdążyłem się nie raz przekonać w dej-cza człowiek może widzieć duchy, lecz tylko te, które chcą się ujawnić. - Podglądać? A ładnie to kraść? - Gdybyś jej powiedział, że nie śpisz, nie miałaby możliwości kradzieży. - A gdyby nie była złodziejką, byłoby nieważne, czy śpię, czy nie. - Być może. Ale pomyśl o czymś innym. Kim ona dla ciebie jest? Przypadkową towarzyszką, narzuconą ci przez Narnacha - i ona świetnie o tym wie. Już niedługo się z nią pożegnasz... A przecież musi z czegoś żyć, prawda? - Nie puściłbym jej bez pieniędzy, nawet przygotowałem dla niej kamienie! - A skąd ona miałaby o tym wiedzieć? Przez całe swoje życie nie doświadczyła niczego, prócz cierpienia i zdrady. Dlaczego miałaby ci wierzyć?

- Wiem, wiem, ciężkie dzieciństwo, drewniane zabawki i tak dalej. - Nic o niej nie wiesz. - No i co z tego? Hej, chcesz powiedzieć, że ty coś o niej wiesz? - Nie jestem pewien, ale wydaje mi się, że kiedyś ją widziałem. - Kim ona jest? - Pewnych rzeczy musisz dowiedzieć się sam - odparł Mistrz i znikł. - Sam, sam, zawsze to samo... Wróciłem do obserwacji. Elwing i Buefar już się obudzili. Dalila, demonstracyjnie ziewając, udawała, że właśnie wyszła z namiotu. - Ha! Dobry wartownik nam się trafił! - prychnęła, pokazując mnie. Elwing miał tak nieszczęśliwą minę, jakby to on zasnął na posterunku. - To dlatego, że był zmęczony - próbował mnie usprawiedliwić. - A jakże! To po co pchał się na wartę? Gdyby nas w nocy zarżnęli, to byłaby jego wina. - Szkoda, że ty nie stanęłaś na warcie! Pierwsza zasnęłaś! - Młody człowieku, jestem od was starsza i proszę zwracać się do mnie na „wy"! Buefar nie powiedział nic, ani mnie nie osądzał, ani nie usprawiedliwiał. Z zamyśloną miną chodził wokół mojego ciała, uważnie oglądając je ze wszystkich stron. Zaintrygowany, „wisiałem" za jego plecami i czekałem, co będzie dalej. I wtedy rycerz niespodziewanie wyjął miecz i uderzył. Błyskawicznie skoczyłem do przodu, przeturlałem się, unikając ciosu i ogromnym wysiłkiem woli powstrzymując się od rzucenia noża. - Zwariowałeś?! - zawołałem. - Sądzisz, że karą za spanie na warcie powinno być zabójstwo na miejscu?; Przestraszyłeś mnie prawie na śmierć! Buefar spokojnie schował miecz do pochwy. - Wybacz. Byłem pewien, że nie śpisz, po prostu chciałem sprawdzić. - A gdybyś się mylił? - O, zdążyłbym powstrzymać cios. Może trochę bym cię pokaleczył, ale to już byłaby nauczka za spanie na warcie. - Jeśli ci życie miłe, nie rób tak więcej. W twoim wypadku nie skończyłoby się na skaleczeniach. - O... - powiedział już innym tonem, widząc nóż w mojej ręce. - O tym nie pomyślałem. - Na tamtym świecie miałbyś dużo czasu na rozmyślania - warknąłem, chowając nóż. -

Budź pozostałych, czas ruszać w drogę. Oszołomieni Elwing i Dalila obserwowali mnie z otwartymi oczami. - Więc nie spałeś?! - zawołał elf. - Oczywiście, że nie. Po prostu nastroiłem się na zagrożenie i słuchałem. Przy okazji, dzięki, że mnie broniłeś... No, już, zbierajcie się, koniec przedstawienia! - Przeżyty strach sprawił, że stałem się nieco szorstki. Wkrótce potem wszyscy byli spakowani i gotowi do drogi. Co prawda sporo czasu zajęło nam skłonienie Leonora do wstania - mag stanowczo odmówił wyruszania w drogę o tak wczesnej porze. W końcu zagroziłem mu, że pojedziemy bez niego - dopiero wtedy niechętnie wstał, co chwila skarżąc się na zmęczenie. - Bądźże mężczyzną! - nie wytrzymał w końcu Buefar. - Nawet Ron nie marudzi, choć na pewno jest nie mniej zmęczony niż ty! - Wszyscy gotowi? W takim razie na koń! - zakomenderowałem, wskoczyłem na siodło i podjechałem do Dalili. Gdy dziewczyna zrozumiała, że nie spałem, zaczęła trzymać się z daleka ode mnie. Teraz jednak nie miała wyjścia, zbliżyłem się do niej i bez słowa wyciągnąłem rękę. Pozostali, nie rozumiejąc, co się dzieje, patrzyli na nas ze zdumieniem. Dalila wzdrygnęła się. - Czekacie na jałmużnę, milordzie? - Dalilo, nie mamy czasu. Im szybciej oddasz moje rzeczy, tym szybciej ruszymy w drogę. - Jakie rzeczy? Nie mam żadnych waszych rzeczy. - Dwa rubiny i cztery szmaragdy. Wzięłaś je, myśląc, że śpię. Oddasz je dobrowolnie czy mam je wziąć siłą? Po chwili wahania Dalila skapitulowała - wyjęła kamienie i z westchnieniem położyła na mojej dłoni. - Elementarna grzeczność nakazywałaby powiedzieć „przepraszam" - zauważyłem. - A niech cię wszyscy diabli! - powiedziała ze złością dziewczyna i dała koniowi ostrogę. Chyba w pierwszej chwili chciała się od nas odłączyć, ale jej koń nie był zbyt wyrywny i wkrótce go dogoniliśmy. - Nie radzę się oddalać. Przypominam, że to ja mam przepustkę, a w Paradyzji nie lubią przybyszów. Dziewczyna bez słowa odjechała jak najdalej ode mnie, ale teraz już nie próbowała odłączyć się od naszej grupy.

Tak jakby to była moja wina, że jest złodziejką! No i niech się złości. Wyjedziemy z Paradyzji i rozstaniemy się, a na razie jakoś to wytrzymam. W końcu nikt z nas nie jest winien jej nieszczęść... *** Mimo pośpiechu nie zdołaliśmy wyjechać z niegościnnego kraju przed wieczorem. Krótki odpoczynek tej nocy nie pozwolił na odzyskanie pełni sił, a dzisiejsza jazda ostatecznie wszystkich wyczerpała - i konie, i ludzi. Pod koniec nawet niezmordowany Buefar zaczął wyglądać na zmęczonego. Ja i tak byłem w uprzywilejowanej sytuacji - w czasie postojów mogłem odpocząć, używając dej-cza. W efekcie byłem jedynym, którego nie wyczerpały dwa dni szalonego pędu. Wyraźnie zainteresowało to Dalilę, jednak po porannym incydencie nie ryzykowała rozpoczynania rozmowy. Długo rozmyślałem o tym, co powiedział Mistrz, a przypominając sobie pewne swoje wyczyny uznałem, że nie mam prawa osądzać dziewczyny. Mistrz miał rację: co ja o niej wiem? Skierowałem konia do Dalili, jadącej nieco z boku i w pewnym oddaleniu od oddziału. - Zmęczona? Popatrzyła na mnie ze zdumieniem, jakby nie spodziewała się, że po tym, co się stało, będę chciał nawiązać z nią rozmowę, ale mimo wszystko odpowiedziała: - Straszliwie. A wy chyba zupełnie się nie męczycie. - Ależ skąd, oczywiście, że się męczę, tylko znam sposób, który szybko usuwa zmęczenie. - Szkoda, że go nie znam. - Przesunęła ręką po czole. Uśmiechnąłem się. - Sama znajomość tego sposobu nie pomoże - trzeba go studiować. Ja sam uczyłem się tego przez pół roku i wcale nie tak, jak czynią to normalni ludzie. Miałem do wyboru: umrzeć ze zmęczenia albo przyswoić sobie tę metodę. - Ciekawy system. - I bardzo skuteczny. Wszystkie sposoby moich nauczycieli były szalenie skuteczne, przekonałem się o tym na własnej skórze. Jednak muszę przyznać, że efekty warte były tamtych męczarni. Dalila roześmiała się.

- To smutne... Milordzie, nie gniewacie się już na mnie? - Nie. Kiedyś otrzymałem lekcję o rozumieniu i wtedy pojąłem, że zrozumieć drugiego człowieka to znaczy wybaczyć mu. Jak mógłbym was osądzać, nie wiedząc o was wszystkiego? Poza tym, mówiliście elfowi, żeby zwracał się do was „przez wy", ponieważ jest od was młodszy. Mnie dotyczy to w tym samym stopniu - a wy możecie mówić do mnie na ty. - Ale wy jesteście rycerzem, a elf nie - zaprotestowała. - I cóż z tego? Rycerstwo nie uczyniło mnie ani starszym, ani mądrzejszym. - Dziwny z was człowiek... - Odmiana zawsze jest przyjemna - uśmiechnąłem się i widząc, że nie rozumie, wyjaśniłem: - Odkąd zostałem rycerzem, słyszę od wszystkich, że dziwny ze mnie rycerz. Wy pierwsza mówicie, że jestem dziwnym człowiekiem. - Bo nie zwracam uwagi na blichtr tytułów. - Dalila patrzyła w zadumie na horyzont. Człowiek może być rycerzem-księciem, wspaniałym kawalerem, a potem okazuje się, że w środku ma trociny. I nie widać tego, dopóki się nie sprawdzi. Dopiero wtedy staje się jasne, kto ile jest wart... Ale wtedy zwykle jest za późno. - Myślicie, że mam w środku trociny? - spytałem urażony. - Słucham? - Dalila popatrzyła na mnie zdumiona i roześmiała się, dźwięcznie i radośnie. - Jaki z ciebie dzieciak! Szkoda, że nie możesz zobaczyć swojej miny! Nie, mały, nie mówiłam o tobie. Ciebie jeszcze nie poznałam. Postanowiłem nie obrażać się za „małego". - Ja również niejedno przeszedłem... - powiedziałem. - Ale nigdy nie zdradził cię ktoś, komu ufałeś. Zastanowiłem się. - A więc ten człowiek „z trocinami w środku" jest prawdziwy? I on was zdradził? Czyli Mistrz jak zawsze miał rację... - dodałem ciszej. - Co? Jaki Mistrz? - Mój nauczyciel. Po porannym... ee... wydarzeniu... - Kradzieży. Rzuciłem jej szybkie spojrzenie. - Kradzieży... Rozgniewałem się na was, ale potem postanowiłem porozmawiać z moim nauczycielem... - Dal-łączność pozwalała porozumieć się na dowolną odległość i miałem nadzieję, że właśnie o niej Dalila teraz pomyśli. - Wyjaśnił mi, że nie mam prawa was osądzać, ponieważ was nie znam. Powiedział też, że być może przeżyliście wielkie

nieszczęście, nikomu nie ufacie i dlatego postanowiliście zabezpieczyć się na czas, kiedy się rozstaniemy. Nie powiem, żebym to aprobował, ale mogę zrozumieć. Dalila patrzyła na mnie w zamyśleniu. - Masz mądrego nauczyciela. Teraz wiele rzeczy staje się jasne... - Co na przykład? - Do tej pory cię nie rozumiałam, nie potrafiłam rozgryźć. Na przykład, Buefar jest człowiekiem, dla którego kodeks rycerza jest religią, którą on wyznaje. Leonor to nadęty paw, choć nie jest głupi. Po prostu ta władza, choćby i niewielka, jaką dysponuje u boku Narnacha, przewróciła mu w głowie. Ron jest przejrzysty jak łza i nic dziwnego, bo jest zbyt młody, żeby nauczyć się ukrywać swoje prawdziwe uczucia. Elfa trudniej pojąć, rzadko z nim rozmawiam, ale nawet z nim wszystko jest mniej więcej jasne. Ale ty... nie wiem, jak to powiedzieć... ty jesteś inny. Niby człowiek, ale nie taki jak wszyscy. Różnisz się od wszystkich, których znam. Ciężko cię zrozumieć. - A co teraz stało się jasne? - Twój stosunek do ludzi. Twój nauczyciel... Jak go nazwałeś? Mistrz? A więc, twój Mistrz, o ile udało mi się zrozumieć, świetnie zna się na ludziach, a ty wiele od niego przejąłeś. Musiał mieć na ciebie duży wpływ, pewne to właśnie od niego nauczyłeś się znajdować wspólny język z różnymi ludźmi... Spójrz na swoich towarzyszy, elf, dzieciak, rycerz i mag! A tobie w przedziwny sposób udaje się dogadać ze wszystkimi. Nawet Leonor, mimo całej swej wyniosłości, nie spiera się z tobą, a myślałam że będzie kwestionował wszystkie twoje decyzje. A już zupełnie się nie spodziewałam, że uzna cię za dowódcę! - Ależ on kwestionuje... - Nie, on tylko marudzi. Marudzi, ale słucha. I jak ci się udało go do tego skłonić? Gdy Buefar powiedział mi, że ty tu decydujesz, pomyślałam, że jesteś jednym z tych bogatych, rozpieszczonych chłopaczków, którzy mają osobistego ochroniarza. Ale szybko zrozumiałam, że się mylę. Nie jesteś figurantem. Widziałam, jak z tobą dyskutowali, jak nie zgadzali się z twoimi decyzjami, ale ostatnie słowo zawsze należało do ciebie. Wszyscy byli przeciwni podróży przez Paradyzję, ale jednak posłusznie jechali. Jak się okazało, wiedziałeś, co robisz. - Po prostu miałem szczęście. - A czym jest szczęście? To w porę dostrzeżone rozwiązanie problemu. Umiesz znajdywać rozwiązania tam, gdzie nikt inny ich nie widzi. Powiedz, czy nikt prócz ciebie nie zauważył karety Okręgowego Arcypasterza? - Dlaczego? Myślę, że wszyscy ją widzieli.

- W takim razie dlaczego nikt nie pomyślał o przekupieniu sekretarza? - Może uznali, że to niemożliwe? - To dlaczego ty uznałeś inaczej? - Cóż... Może dlatego, że wiedziałem, jak działa ten system w Paradyzji? - Sądzisz, że Buefar tego nie wiedział? Wiedział! Po prostu nie powiązał specyfiki systemu i zachowania dostojników, a ty powiązałeś i otrzymałeś rozwiązanie - tak proste, że teraz można tylko zachodzić w głowę, dlaczego nikt nie wpadł na to wcześniej. Znajdujesz takie rozwiązania, które nikomu innemu nie przychodzą do głowy. Przypomniałem sobie zezwolenie na handel i reakcję Derrona na moją decyzję, i musiałem przyznać Dalili rację. - To bardzo miłe oczywiście, ale po co mi to wszystko mówicie? - Nie wiem. Po prostu chciałam z tobą porozmawiać i zrozumieć. Nie wiem, po co ci w ogóle ta podróż i dlaczego właśnie przez Paradyzję. Nie mogę cię rozgryźć... Kim jesteś? Skąd pochodzisz? Możesz uznać, że to kobieca ciekawość. Milczałem dłuższą chwilę, potem odparłem: - Ja również chciałbym poznać was. Wydaje mi się, że jesteście kimś więcej niż zwykłą złodziejką z tajemniczym talentem przemiany wina w środek nasenny. - Nie musisz tego wiedzieć, mały. Ta wiedza mogłaby stać się dla ciebie bardzo niebezpieczna. Lepiej, żebyś tego nie wiedział. Uśmiechnąłem się niewesoło. - Nie sądzę, żeby wasz wróg był bardziej niebezpieczny od mojego. - Nie bądź tego taki pewien. - Dalila popędziła konia i pokłusowała do przodu. Odprowadziłem ją zamyślonym spojrzeniem. Dziwna rozmowa... Niby o niczym i z mnóstwem komplementów pod moim adresem, ale chyba ważna dla Dalili. Szkoda, że nie wiem tego, co wie o niej Mistrz. Ale i tak z góry wiedziałem, że nie powie mi nic ponad to, co już powiedział. Obejrzałem się na swoich towarzyszy. Najwyższa pora szukać miejsca na nocleg... Ron ze zmęczenia ledwo trzyma się w siodle, elf resztką sił udaje dziarskiego... Do granicy zostało jakieś dwadzieścia kilometrów, ale raczej do niej nie dotrzemy. Poza tym, ja wprawdzie odpoczywałem, używając dej-cza, ale Huragan nie miał takiej możliwości i był zmęczony nie mniej niż inne konie. Machnąłem ręką, Buefar zrozumiał sygnał i skręcił w stronę pobliskiego zagajnika. Decyzja o noclegu została przez wszystkich przyjęta z entuzjazmem.

*** Noc minęła bez przygód, ale nad ranem obudziła, a raczej dosłownie poderwała nas niezrozumiała siła. Nic nie rozumiejąc, ja, Buefar, Elwing, Dalila i Ron, staliśmy na środku polanki i oszołomieni kręciliśmy głowami. - Co się gapicie? - warknął Leonor. - Nie widzicie, że to alarm?! Zadziałała moja ochrona magiczna! - Mogłeś uprzedzić, że tak to będzie wyglądać! - Rozgniewałem się, chwytając za broń. Ale było już za późno. Na polanę ze wszystkich stron wbiegli ludzie w zbrojach i purpurowych płaszczach. Było ich ze trzydziestu, wielu miało kusze, wycelowane w nas. Opór nie miał sensu. Do przodu wysunął się jeden mężczyzna, widocznie oficer. - Obcokrajowcy! Na rozkaz prefekta macie stawić się w mieście Jego Imienia i przejść próbę czystości duszy. Ponadto jesteście oskarżeni o uchylanie się od tej próby i ukrywanie przed władzami. Jeśli wasza wina zostanie udowodniona, grozi wam pięć lat robót na rzecz Paradyzji... - To pomyłka - odezwał się Buefar. - Nie ukrywaliśmy się. - To dlaczego nocujecie w lesie, a nie, jak uczciwi obywatele, w mieście? Oddajcie broń i ruszajcie za nami. - Nie macie prawa tak z nami postępować! - krzyknął nagle Leonor. - Nie jesteśmy obywatelami Paradyzji, tylko wolnymi ludźmi! Nie podlegamy waszemu arcypasterzowi czy tam arcykapłanowi... Oficer ściągnął brwi, a ja w bezgłośnej modlitwie wzniosłem oczy ku niebu. Swoim kretyńskim wystąpieniem Leonor skomplikował całą sytuację, teraz nie uratuje nas nawet ten dokument, który otrzymałem od Nora, z podpisem i pieczęcią Okręgowego Arcypasterza. Kto go prosił, żeby się odzywał? Ale widocznie jest Bóg na niebie i moja modlitwa została wysłuchana: gdy opuściłem wzrok i spojrzałem na Leonora, leżał na ziemi i jęczał, a nad nim stała Dalila z potężną pałką w ręce. Widząc, że na nią patrzę, mrugnęła do mnie. Postanowiłem natychmiast to wykorzystać... - Brawo, wtajemniczona - powiedziałem. Dalila wytrzeszczyła oczy, ale na szczęście nie protestowała. Nie odezwali się również inni moi towarzysze, choć widziałem, jak bardzo chcą coś powiedzieć. - Oficerze! Podajcie swoje imię!

- Że co? - Oficer nie spodziewał się takiej bezczelności po jeńcach. - Mam powtórzyć?! W każdym innym kraju oficer po prostu kazałby mi się zamknąć i wykonał otrzymane rozkazy. Ale tutaj przez dwieście lat wbijano ludziom do głowy posłuszeństwo wobec władz, jednocześnie oduczając ich myśleć. Teraz oficer stanął przed dylematem. Żaden obcy nie śmiałby w ten sposób rozmawiać ze strażnikiem, a to znaczy, że ten konkretny obcy posiada jakąś ukrytą władzę. No bo skąd taka pewność siebie? Może coś tu jest nie tak, może to jakaś kontrola? - Nazywam się Miglow, strażnik trzeciej kategorii. - Świetnie, Miglow. Biorąc pod uwagę, że tylko wykonujecie rozkaz, nie złożę na was skargi za brak szacunku dla osoby wypełniającej misję wagi państwowej. Jednak waszemu naczelnikowi nie ujdzie to na sucho. Jak on się nazywa? - Ee... - Oficer spojrzał na mnie niepewnie, jakby nie był przekonany, czy mam prawo zadawać takie pytania. - Odpowiadajcie, Miglow, bo podzielicie jego los. - Moim naczelnikiem jest prefekt Westoriusz. - Doskonale. Jedźmy do niego natychmiast, chcę jak najszybciej wyjaśnić to nieporozumienie. Prowadźcie, Miglow. Osłupiały oficer odwrócił się i ruszył przodem, ale nagłe zatrzymał się niepewnie. - Milordzie... wasza broń... - Co znowu?! - Mam rozkaz dostarczyć was bez broni. - Miglow chyba wpadł w panikę. Z jednej strony otrzymał rozkaz od bezpośredniego zwierzchnika, z drugiej, jeniec grozi owemu zwierzchnikowi jakimiś strasznymi karami. I w ogóle nie wiadomo, kim on jest! Może ma prawo rozkazywać? Może on, Miglow, oberwie za brak szacunku dla ważnej osobistości? Udowadniaj potem, człowieku, że nie wiedziałeś... Przez kilka sekund zastanawiałem się nad tą sytuacją. Z broni i tak nie będziemy mieli teraz żadnego pożytku, a oficer wyglądał na takiego, który nie odpuści. Może nigdy nie przejawia inicjatywy, za to zawsze ślepo słucha rozkazów - wymarzony obywatel Paradyzji. - Zuch, że pamiętasz o obowiązkach. Rozkaz trzeba wykonać - zawsze o tym pamiętaj! Tylko ludzie o czystych myślach wejdą do raju pod przewodnictwem umiłowanego ucznia Pana naszego, Świętego Kapłana... - Rany boskie, co ja plotę? Do jakiego raju? - Amen. - Miglow potraktował moją tyradę całkiem poważnie. Zdjąłem z pasa miecz i kindżał, i podałem oficerowi.

- Strzeż ich jak oka w głowie. Miglow ostrożnie przyjął moją broń i odwrócił się do żołnierzy, którzy spiesznie podeszli do moich towarzyszy. Buefar rzucił mi złe spojrzenie, a ja odpowiedziałem mu najtwardszym, na jakie było mnie stać. Rycerz z westchnieniem posłuchał tego bezgłośnego rozkazu. Wkrótce potem, otoczeni przez strażników, ruszyliśmy do miasta Jego Imienia. Swoją drogą, dziwna nazwa... Podjechał do mnie Buefar. - Milordzie - szepnął gniewnie. - Co to znowu za maskarada? W mieście i tak wszystko wyjdzie na jaw, znajdziemy się w znacznie gorszych opałach! - Być może - odparłem sucho. - Ale mam coś w zanadrzu. - Nie wiem, co tam masz, ale gdybyś tylko dał znak, przebilibyśmy się przez tych wojaków! Przecież widać, że jeszcze nigdy naprawdę nie walczyli! - Bardzo możliwe, ale jest ich trzydziestu! Nie obeszłoby się bez strat po naszej stronie. Kogo jesteś gotów poświęcić? Rona, Elwinga? A może Dalilę? - To co robić? - spytał Buefar po chwili namysłu. Skrzyżowałem palce. - Zaufać mi. - Nic więcej nam nie pozostaje - odparł mrocznie rycerz i aż do samego miasta nie odezwał się do mnie ani słowem.

Rozdział 4 To, co Miglow nazywał miastem Jego Imienia, w rzeczywistości było chaotycznym skupiskiem parterowych domków, wśród których z rzadka trafiały się piętrowe budynki. Ulice były zwykłymi niebrukowanymi gruntówkami. Prowadzono nas jednym z takich zaułków. Ludzie pospiesznie rozbiegali się, ustępując z drogi strażnikom. Miglow zwolnił połowę swojego oddziału, druga połowa nas konwojowała. Przed największym budynkiem w mieście już czekało pięciu ludzi z wysokim człowiekiem w ciemnym stroju na czele najwidoczniej był to ów prefekt Westoriusz. Podszedł do nas powoli i obejrzał ze wzgardliwą wyniosłością. -

Bardzo

dobrze,

Miglow.

Zaprowadź

grzeszników

do

więzienia,

jutro

przeprowadzimy kontrolę ich dusz. Rację miał Nor, po tysiąckroć rację... Tabuny myśli przemknęły przez moją głowę. A więc to Nor poszczuł na nas strażników! Zapewne jego apetyt wzrósł i zapragnął przekonać się, czy naprawdę nie mam więcej kamieni szlachetnych. Ciekawe, jak wiele powiedział Westoriuszowi? To bardzo ważne... Miałem nadzieję, że niewiele... Jakby odpowiadając na moje myśli, Westoriusz zadysponował: - Wszystkie rzeczy grzeszników złóżcie w jedno miejsce i ochraniajcie, żeby nikt się do nich nie zbliżał; Nor powiedział, że może tam być wiele groźnych rzeczy. Chcę je obejrzeć osobiście. Teraz wszystko jasne! Sekretarz kazał nas zatrzymać do czasu jego przybycia, no i oczywiście nie życzył sobie, żeby nasze rzeczy przeszukiwał ktoś prócz niego. Pewnie nie była to pierwsza próba zatrzymania nas, ale z powodu tempa jazdy udało się to dopiero teraz, a on sam został w tyle. Czyli musimy wynieść się stąd przed jego przybyciem... Zrobiłem najbardziej wyniosłą minę, na jaką było mnie stać, usiłując skopiować naturalny sposób bycia Leonora. - Prefekcie Westoriuszu, podejdźcie! Prefekt otworzył usta ze zdumienia i popatrzył wstrząśnięty na zuchwalca, który ośmielił się odezwać w taki sposób. - Długo mam jeszcze czekać?! I co to za bzdury z tą kontrolą dusz? - Grzeszniku, masz czelność mówić do mnie w ten sposób?! To standardowa

procedura dla obcokrajowców, a wy specjalnie się przed nią uchylacie! - Milczeć!!! - W tym momencie zauważyłem, że Miglow usiłuje oddalić się od nadciągającego konfliktu, powolutku, boczkiem wycofując się za róg domu. Jak musieli zastraszyć ludzi w tym kraju, skoro nawet oficer, przedstawiciel władzy boi się każdego człowieka, który mógłby okazać się wyższy rangą od niego? - Prefekcie, czy naprawdę nie widzisz, że swoimi działaniami sprzyjasz wrogom Paradyzji i prawdziwej wiary? Jak sądzisz, dlaczego ukrywaliśmy się przed wszystkimi? - A... - Otóż to! Wykonujemy bardzo ważne zadanie z rozkazu samego Świętego Kapłana! Przyjaciele patrzyli na mnie w niemym przerażeniu, wstrząśnięci moją bezczelnością. Leonor chciał coś powiedzieć, ale wzrok Dalili zamknął mu usta. Nabrałem powietrza i huknąłem: A ty swoimi niezgrabnymi działaniami niszczysz tę misję, tak ważną dla naszej świętej wiary! - Ale... - Śmiesz jeszcze wątpić?! Rozkazuję ci podejść! Blady jak ściana prefekt podszedł do mnie, z jego wyniosłości zostały żałosne resztki. - Poznajesz podpis i pieczęć? - Podsunąłem mu pod sam nos dokument o sprawdzeniu naszych dusz. Westoriusz dosłownie poszarzał ze strachu. Tak jak się spodziewałem, pieczęć i podpis Okręgowego Arcypasterza tak go oszołomiły, że nie zwracał już uwagi na tekst. - Milordzie, ja nie wiedziałem... nie myślałem... - I nie myśl. Widziałeś pieczęć i podpis? - Ale Nor kazał... - Ach, Nor! No, słucham, słucham. Przekazał wam rozkaz przez dal-łączność? - Nie mamy dal-łączności, nasze miasto jest zbyt małe... Rozkaz dotarł do Światy, dużego miasta na północ od nas. Przysłali kuriera. - Kuriera! - powtórzyłem zjadliwie. - Gratuluję, Westoriuszu, właśnie dopomogliście wrogom ojczyzny i wiary w działalności sabotażowej przeciwko państwu. Myślałem, że prefekt straci przytomność. Chyba nie doceniłem strachu panującego w tym „najszczęśliwszym państwie na świecie". Nie doceniłem też potęgi podpisu Arcypasterza, który dla drobnych urzędników był niemal podpisem Pana Boga. - A żeby ostatecznie rozwiać wasze wątpliwości, Westoriuszu, oto dokument, podpisany przez Nora, w którym nakazuje udzielić nam wszelkiej potrzebnej pomocy. Podsunąłem mu przepustkę do Paradyzji, zwiniętą w taki sposób, żeby prefekt mógł dojrzeć jedynie podpis i pieczęć.

Na widok podpisu Westoriusz jednak zemdlał. O rany, czyżby aż tak się bał? Nie liczyłem na taki sukces, myślałem, że zdołam namieszać wszystkim w głowach i wynieść się stąd w ogólnym rozgardiaszu. Co to za obłąkany kraj, jak można żyć w ciągłym strachu? Pochyliłem się i poklepałem prefekta po policzkach. - Ocknijcie się... Westoriusz otworzył oczy. - Ja nie chciałem, milordzie, nie wiedziałem... - Rozumiem, dlatego nie zamierzam was karać, jeśli tylko pomożecie naprawić błąd, do którego doszło, jak widzicie, z waszej winy. - Oczywiście, milordzie... Po prostu, rozumiecie... Tylu obcokrajowców... Co trzeba robić? - Rozumiem, że mnie pytacie? - zapytałem łagodnie. Westoriusz znowu zbladł. - Nie, nie, milordzie, ja rozumiem, że to sprawa Świętego Kapłana... - No właśnie. Ale myślę, że macie prawo dowiedzieć się czegoś... Wy wszyscy odwróciłem się do żołnierzy, którzy patrzyli na to wszystko w niemym przerażeniu - macie rozkaz zachować w tajemnicy to, co zaraz usłyszycie. To sprawa państwa i wiary. Jeśli sobie nie ufacie, zatkajcie uszy. - Wszyscy zatkali je od razu. Przeklęty kraj! Westchnąłem i odwróciłem się do prefekta. - Prawdziwa wiara zawsze chętnie przyjmie pomoc, nawet od obcokrajowców, jeśli ci szczerze żałują za swoje grzechy. Zgadzacie się ze mną? - Tak, milordzie. - A teraz zastanówmy się, jak naprawić to, co zepsuliście swoimi nieprzemyślanymi działaniami. - Kajam się, milordzie. Co mam robić? Znakomicie! Teraz muszę już tylko zagadać ich wszystkich, zająć ich czymś, nie mogą mieć czasu, żeby zastanowić się nad moją opowieścią. Było w niej tyle niedociągnięć, że gdyby tylko się zastanowili, od razu zrozumieliby, że kręcę. Teraz strach nie pozwala im myśleć, ale to wkrótce minie... - Dobrze, na początek aresztujcie samozwańczego gońca. - Już wyjechał, zaraz po dostarczeniu wiadomości. - I nie wydało wam się to podejrzane? - Ee... nie, milordzie... tak. - Bałwan. - Tak jest, milordzie.

Skrzywiłem się. Jak można do tego stopnia utracić ludzką godność? Jak można aż tak się poniżać? - W takim razie słuchajcie uważnie. Są podstawy by przypuszczać, że wrogowie ojczyzny i wiary z pomocą magii tworzą sobowtóry naszych świętych przywódców a następnie przysyłają te sobowtóry tutaj i zastępują nimi prawdziwych ludzi. Nasz oddział został wysłany do kraju grzeszników w celu zbadania całej sprawy i ujawnienia wrogów wiary, złoczyńców, dla których nie ma nic świętego. Każda minuta zwłoki może mieć tragiczne następstwa! Teraz rozumiecie, coście narobili? Być może wyjawiliście wrogom cele naszej wyprawy! Ale jednocześnie niechcący nam pomogliście i na pewno wspomnę o tym w raporcie dla Świętego Kapłana. Wszystko razem dowodzi, że wrogowie są znacznie bliżej niż sądziliśmy, okazuje się, że niektóre z tych sobowtórów już przeniknęły na wyższe poziomy władzy i teraz próbują przeszkodzić naszej misji, czego dowodem jest przypadek z kurierem. - Nie myślałem, że to wszystko jest aż tak poważne - przestraszył się Westoriusz. - Na tym właśnie polega problem, że nie myślicie. To wszystko jest znacznie bardziej poważne, niż wam się wydaje, dlatego nie możemy pozostać tu ani chwili dłużej... Otóż waszym zadaniem będzie... Mówiliście, że goniec przybył od Nora, sekretarza Okręgowego Arcypasterza? - Tak jest! - Tak, wrogowie przeniknęli bardzo głęboko... - Tak myślicie? - A komu innemu mogłoby zależeć na tym, żeby przeszkodzić naszej misji? Ten samozwańczy sekretarz wkrótce zjawi się tutaj, żeby poznać szczegóły... Dlatego słuchajcie uważnie. Rozpuścicie pogłoski, że aresztowaliście obcych i wsadziliście ich do więzienia znajdźcie kilku ochotników spośród żołnierzy, ubierzcie ich w coś odpowiedniego i pod konwojem przeprowadźcie ulicami. Jak tylko zjawi się sekretarz Nor, czy raczej samozwaniec podający się za sekretarza, powitacie go ze wszystkimi honorami, a następnie po cichu aresztujecie i wsadzicie do pojedynczej celi. Pilnować go powinni wasi najbardziej zaufani ludzie. Samozwaniec nie powinien się z nikim kontaktować i co najważniejsze - nie wolno wam nikomu meldować o jego aresztowaniu. Nie wiem, ilu jeszcze wrogów przeniknęło do klasy rządzącej i nie chcę, żeby się zaniepokoili. Rozumiecie? - Ale, milordzie, ja nie mogę! Nie mam prawa aresztować człowieka, zajmującego takie stanowisko. - Sami wtrąciliście się do tej sprawy - powiedziałem twardo - więc teraz bądźcie uprzejmi naprawić to, co zepsuliście. I jeszcze jedno... - przysunąłem się do niego. - To misja

ŚSW, więc uznajcie, że otrzymaliście specjalne zezwolenie. Westoriusz chyba znowu miał zamiar zemdleć. ŚSW czyli Święta Służba Wiary nie jest organizacją, z której w Paradyzji można by sobie stroić żarty. Inkwizycji ludzie bali się zawsze i wszędzie. - Tak jest, milordzie... - wyszeptał prefekt. Dowodów, że faktycznie należę do ŚSW już nie żądał. - Bardzo dobrze, a teraz zabieram ze sobą tych żołnierzy. Byli świadkami naszej rozmowy i mogliby niechcący ostrzec samozwańca. Sami rozumiecie, że są jeszcze niedostatecznie umocnieni w wierze. Przed granicą ich zwolnię, a gdy powrócą, samozwaniec już będzie schwytany. W każdym razie, spodziewam się, że tak właśnie będzie. - Popatrzyłem groźnie na Westoriusza. - Tak, tak, oczywiście. Miglow, ty i twoi żołnierze jesteście od tej chwili do pełnej dyspozycji milorda rycerza. Macie wykonywać wszystkie jego rozkazy. - Prefekt musiał powtórzyć dwa razy, nim Miglow usłyszał go przez zasłonięte dłońmi uszy. - I jeszcze jedno, Westoriuszu... Czy o czymś nie zapomnieliście? - O czym, milordzie? Nie rozumiem... Uśmiechnąłem się krwiożerczo. - Nasza broń i bagaże. Prefekt przełknął ślinę. - Wybaczcie, nie pomyślałem o tym... Miglow, oddaj wszystkie rzeczy miłościwych państwa! Prędkość, z jaką wykonano rozkaz, najlepiej świadczyła o tym, jak bardzo bali się nas strażnicy. - Do widzenia, Westoriuszu. Pamiętajcie, nie informujcie nikogo o aresztowaniu, ja sam powiadomię kogo trzeba i wtedy jeniec zostanie zabrany. Do tego czasu trzymajcie go w więzieniu i najlepiej, żeby nie wiedział o tym nikt, prócz was i waszych zaufanych ludzi. Westoriusz skinął głową. Machnąłem ręką przyjaciołom i wskoczyłem na siodło. Galopem, eskortowani przez piętnastu żołnierzy, opuściliśmy miasto Jego Imienia i skierowaliśmy się ku granicy Paradyzji. Rozumiejąc, że nie należy rozmawiać w obecności strażników, żaden z moich przyjaciół nie odezwał się ani słowem, ale spojrzenia, jakie mi rzucali, były wymowniejsze od słów. Buefar wyglądał na oszołomionego tym wszystkim, jednocześnie chyba czuł ulgę i niepokój. Zdaje się, że nie mógł się już doczekać chwili, gdy będzie mógł ze mną

porozmawiać. Rona z kolei rozpierała duma: zerkał na mnie z miną wspólnika, jakby chciał powiedzieć: „O, to jest mój przyjaciel, popatrzcie sobie, jaki on jest. I jeszcze nie takie rzeczy potrafi!". Ale z jakiegoś powodu najcenniejszy (ważniejszy niż aprobata Elwinga czy uwielbienie Rona) był dla mnie ten szacunek, który ujrzałem w oczach Dalili. Derron swój stosunek do całej sprawy wyłożył w kilku zdaniach. - Za każdym razem zadziwiasz mnie coraz bardziej. Do tego stopnia, że zaczynam się zastanawiać, co teraz wykręcisz? Warto żyć, żeby na to popatrzeć. Szkoda tylko, że nie wie, ile mnie to kosztowało! Takich rzeczy nie robi się codziennie... - Pierwszy raz widzę, żeby obcokrajowiec, grzesznik, używając ich słów, dyrygował świętymi strażnikami i rządził się w prefekturze Paradyzji jak na własnym podwórku - dodał Mistrz. Półtorej godziny później opuściliśmy granice Paradyzji i rozstaliśmy się z eskortą, która, trzeba przyznać, znacznie uprościła nam resztę podróży. - Miglow - zwróciłem się do oficera - gdy spotkacie się z samozwańcem, przekażcie mu ode mnie jedno zdanie. To pouczenie dla wrogów wiary. Znacie język amsterski? - Nie, milordzie. - W takim razie słuchajcie uważnie: „Kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada". Powtórzcie. Miglow powtórzył, a ja poprawiłem błędy w wymowie, poprosiłem, żeby powtórzył jeszcze raz, a potem znowu, aż do chwili, w której upewniłem się, że zdanie brzmi poprawnie. - Żegnajcie, Miglow, i nie zapomnijcie przekazać mojego przesłania - bardzo mu się ono przyda. - Eningu, może teraz wreszcie wyjaśnisz nam, co to było? - zapytał gniewnie Buefar, gdy rozstaliśmy się ze strażnikami i przejechaliśmy przez granicę. - Skąd wziąłeś dokumenty z takimi pełnomocnictwami? - Jakie dokumenty? - zapytałem niewinnie. - Mówicie o tym? - Co to jest? - Buefar rozwinął papiery, które mu podałem. - Ale to przecież przepustka do Paradyzji i jakiś kretynizm o sprawdzeniu dusz! - powiedział zdumiony. - No właśnie. - Zadowolony, potarłem paznokcie prawej ręki o kolczugę i z wielką uwagą obejrzałem efekt. Dalila podjechała do rycerza, zajrzała do papierów, sprawdziła podpisy. - Chcesz nam powiedzieć, że ogłupiłeś ich wszystkim tymi papierkami? - Więcej szacunku dla słowa pisanego - obraziłem się. - Dzięki tym papierkom aż do

granicy towarzyszyła nam honorowa eskorta. Dalila roześmiała się głośno. - Trzeba być maniakiem o skłonnościach samobójczych, żeby tymi szpargałami przekonać władze Paradyzji, że jesteś zaufanym człowiekiem Okręgowego Arcypasterza o nieograniczonych pełnomocnictwach! - wykrztusiła przez śmiech. - I trzeba być geniuszem, żeby sprawić, by w to uwierzyli. Ciekawe zatem, kim jesteś: maniakiem czy geniuszem? - O, i jeszcze jakieś wyzwiska - powiedziałem ponuro. - I to zamiast podziękowań... - Przy okazji - rzucił mimochodem Buefar. - Za podszywanie się pod dostojników w Paradyzji wbijają na pal. - Nie wiedziałem... - przestraszyłem się poniewczasie. - Za to ja wiedziałem - burknął rycerz. - I wyobrażasz sobie, co czułem, słuchając twoich bajek? Jak mogli uwierzyć w tę bzdurę o podmienianiu prawdziwych ludzi na sztucznych! - Ale uwierzyli, prawda? Po prostu od dzieciństwa uczono ich, że władza się nie myli, a dokument z podpisem i pieczęcią Okręgowego Arcypasterza przekonał ich, że jestem przedstawicielem władzy. - Ale przecież w tych papierach nie było o tym ani słowa? - Rycerz popatrzył na mnie z niedowierzaniem. - Myślicie, że w ogóle czytali ten dokument? Żołnierze nie umieją czytać, za to wiedzą, jak wygląda pieczęć. A biedny prefekt zupełnie nie miał głowy do czytania jak tylko zobaczył pieczęć z podpisem, martwił się tylko o to, żeby nie ściągnąć na siebie gniewu Arcypasterza. Najbardziej żałuję, że nie zobaczę twarzy sekretarza Nora, gdy zrozumie, że wpadł we własne sidła! - Ja również - uśmiechnął się niespodziewanie rycerz. W tym momencie podjechał do nas Leonor, odsunął Elwinga, który starał się go powstrzymać i, płonąc gniewem, zwrócił się do mnie. -

Milordzie,

ta

kobieta

uderzyła

mnie

pałką!

Stanowczo

domagam

się

sprawiedliwości! Nie miała prawa tak postąpić! - Ach, Leonorze, z tej radości, że jednak udało nam się wyjechać z Paradyzji, zupełnie o was zapomniałem! - Mój ton chyba nie spodobał się magowi. - Dalilo, gdy następnym razem ten człowiek wyskoczy z jakimiś idiotycznymi protestami, zezwalam uderzyć go mocniej. - Z ogromną przyjemnością - odparła dziewczyna bez cienia uśmiechu. Zdaje się, że potraktowała ten rozkaz z całą powagą. Ciekawe, skąd ta antypatia do maga? Buefar chyba

się domyślał, ale nie zamierzał mi powiedzieć. Nie to nie. - Ale... - Cisza! - przerwałem mu. - Jeszcze nie skończyłem. Po kiego diabła wyrwaliście się ze swoim sprzeciwem? Co chcieliście przez to osiągnąć? - Jak każdy cywilizowany człowiek, miałem obowiązek wyrazić swój stosunek wobec tego bezprawia, które stosowano przeciwko mnie! - Przeciwko tobie?! A inni zupełnie cię nie obchodzili, tak?! Czy ty chociaż rozumiesz, że omal nas wszystkich nie zgubiłeś? - Wściekły, zapomniałem o zasadach grzeczności i wrzeszczałem na maga jak na swojego rówieśnika. Z punktu widzenia ludzi tego świata miałem ku temu pełne prawo - byłem dowódcą. Ale ja nie byłem człowiekiem tego świata i aż do teraz nie mogłem przezwyciężyć tych zasad, które mi wpajano. Teraz stało się to po raz pierwszy, wyłącznie dlatego, że byłem wściekły. - Wszystkie twoje słowa o praworządności były dla nich zupełnie bez znaczenia! Oni mieli swoje prawo i nim się kierowali, a jedyną naszą nadzieją był mój dokument, podpisany przez Okręgowego Arcypasterza! A teraz wyobraź sobie, jak wyglądałaby cała moja historia o misji specjalnej, gdyby któryś z żołnierzy albo oficer Miglow przypomniał sobie twoje słowa o tym, że nie jesteśmy poddanymi ich wielkiego kapłana! Jak myślisz, jak daleko znaleźlibyśmy się od tego pala, o którym wspomniał Buefar?! A na dokładkę obraziłeś ich władcę, myląc Świętego Kapłana z Arcypasterzem! Czy ty nie wiesz, że u nich morduje się ludzi za znacznie mniejsze pomyłki? Musiałem wyłazić ze skóry, żeby zapomnieli o twoim idiotycznym występie! A teraz jeszcze śmiesz się skarżyć?! W czasie mojej tyrady Leonor próbował coś powiedzieć, ale nie dopuszczałem go do głosu. Teraz w końcu wykrzyknął: - A więc to wszystko moja wina?! Ty smarkaczu uważający się za rycerza! Ty i twoje idiotyczne rozkazy... Wszyscy umilkli i oszołomieni wpatrywali się w Leonora. Rozumiałem, że magowi zwyczajnie puściły nerwy, ale mimo wszystko nie powinien był mówić w ten sposób do rycerza. Moi przyjaciele wiedzieli, że traktuję swoją rangę dość formalnie, ale nawet oni nie potrafił, sobie wyobrazić, żeby taka obraza pozostała bez kary. Gdyby na moim miejscu był inny rycerz, chłosta byłaby najmniejszym wymiarem kary, na jaką mag mógłby liczyć Jednak Leonor, nie dostrzegając gromadzących się nad nim chmur, mówił dalej: - I niby dlaczego mamy słuchać jakiegoś pętaka? Kim on jest, że wszyscy stajecie przed nim na baczność? Wszyscy już dawno zatrzymali się, słuchając okrzyków maga. Ten chyba w końcu

zrozumiał, że się zagalopował, ale było już za późno, by się wycofać, więc krzyczał dalej, wyrażając swoją opinię o mnie i wszystkich pozostałych. Nie słuchałem go, zastanawiałem się nad możliwymi konsekwencjami tego incydentu. Mógłbym kazać go wychłostać i nikt by nie zaprotestował, wręcz przeciwnie. O, Buefar już przygotował bat, czeka tylko na mój rozkaz. Leonor nie cieszy się sympatią... ale ja nie mogę zrobić czegoś takiego. I nawet nie chodziło o to, że mag jest nam potrzebny, a po takiej egzekucji niechybnie go stracimy, nie przełknie takiego poniżenia. Rzecz w tym, że nie zdołałbym wydać takiego rozkazu, to ponad moje siły! Ale i pozostawić bez kary się nie da, bo stracę szacunek jako dowódca, co bardzo utrudniłoby dalszą podróż. Z tego, co zapamiętałem z lekcji Derrona, dowódca, który stracił autorytet, przestaje być dowódcą. Nie było sensu przeklinać swojej popędliwości, która dała początek całemu zajściu, musiałem szybko coś wymyślić. Nie mogłem pozwolić sobie na długie zastanawianie się, decyzję należało podjąć natychmiast. I wtedy przyszła mi do głowy pewna myśl. Przecież Leonor był najemnym pracownikiem Narnacha, a Narnach - formalnie - był moim pracownikiem, czyli Leonor podlegał mnie... - A więc jestem smarkaczem? - zapytałem półgłosem. Nie wiem, co zadźwięczało w moim głosie, ale Leonor zamilkł i popatrzył na mnie z obawą. - Ciekawe rzeczy mówiłeś, Leonorze - kontynuowałem, nie podnosząc głosu. - Jednak pragnę ci przypomnieć, że podlegasz właśnie mnie i moim rozkazom. Zapomniałeś o tym, więc może warto odświeżyć ci pamięć? Pytałeś, jakim prawem wydaję rozkazy? Zaraz zrozumiesz. Ile płaci ci Viljen Narnach? - E... czterdzieści dinarów miesięcznie - odparł mag, zdumiony pytaniem. Nieźle! Narnach musi go wysoko cenić. - Dobrze. Od dziś będziesz otrzymywał dwadzieścia dinarów i uiścisz sto dinarów kary za obrazę bezpośredniego przełożonego. Kara będzie odliczana od twojej pensji. - Co takiego?! - ryknął Leonor. - Nie masz prawa! Podlegam wyłącznie Narnachowi i nikt prócz niego nie będzie decydował, ile mam zarabiać! - I tu się mylisz. Teraz właśnie ja będę o tym decydował. - Wyjąłem z torby dokument i podałem Leonorowi. - Czytaj. Ten spojrzał zdumiony na zwitek w mojej dłoni, wziął go i rozwinął. - Umowa... - zaczął czytać. - Potwierdzona przez maga i notariusza... podpisy... zawarta między kupcem Viljenem Narnachem i rycerzem Eningiem... Viljen Narnach przekazuje rycerzowi całą swoją kompanię, jej stan posiadania i wszystkie filie...

Leonor oderwał się od dokumentu i popatrzył na mnie wstrząśnięty. Jego wściekłość wyparowała bez śladu. - To ma być żart, milordzie? - Mag bladł w oczach. - Coś w rodzaju tego pisma o sprawdzeniu dusz? - Tak uważasz? - spostrzegłem, że Dalila patrzy na mnie zszokowana i dopiero teraz uświadomiłem sobie, że nie miała pojęcia o tej umowie. Cóż, przecież nie będę jej teraz wyjaśniał, że to czysta formalność. Wyjąłem pałeczkę dal-łączności i ścisnąłem w ręku. - Viljen Narnach. Słucham cię, sir rycerzu - usłyszałem drwiący głos. - Viljenie, mam dla ciebie wiadomość. Od dziś pensja maga Leonora zostaje obniżona do dwudziestu dinarów. Ponadto należy co miesiąc ściągać z tej sumy pięć dinarów na poczet kary, która ogółem wynosi sto dinarów. Kupiec roześmiał się. - Więc jednak zdołał ci dopiec? Cały czas się zastanawiałem, kiedy wreszcie wyprowadzi cię z równowagi! Muszę przyznać, że jesteś bardziej cierpliwy, niż przypuszczałem. Dobrze, zrozumiałem, naczelniku, roześlę polecenia. Przy okazji, moi agenci donieśli mi, że udało ci się jednak wjechać do Paradyzji? Gratuluję i życzę rychłego opuszczenia jej granic. Nie warto się tam zatrzymywać. - Dziękuję, Viljenie - uśmiechnąłem się - ale twoje informacje są przestarzałe, a życzenia spóźnione. Paradyzję opuściliśmy dwie godziny temu i teraz zmierzamy do miasta Venice. - Żarty sobie robisz... - rzekł oszołomiony kupiec. - Chyba nie mówisz poważnie? - Jak najpoważniej. A właśnie, w Paradyzji są przemili strażnicy. Byli tak uprzejmi, że odprowadzili nas do samej granicy! - To już nawet nie jest śmieszne. - Ależ ja się wcale nie śmieję! Widzisz, zdołałem ich przekonać, że jestem ważnym agentem ŚSW i wypełniam tajną misję. Byli szczęśliwi, mogąc spełnić moją prośbę. Viljen milczał tak długo, że nawet potrząsnąłem pałeczką, myśląc, że coś się zepsuło. - Dobrze - powiedział w końcu Narnach. - Skoro się już stamtąd wydostałeś, to myślę, że chciałbyś usłyszeć nowinę od razu. Rozesłałem informacje do wszystkich moich biur w miastach graniczących z Paradyzją, ale skoro już rozmawiamy, to powiem ci osobiście. - Hej, nie chcesz się dowiedzieć, co robiłem w Paradyzji? - spytałem urażony. - Zupełnie nie, albowiem nie wierzę ani jednemu twojemu słowu. I nie uwierzę, dopóki nie uzyskam potwierdzenia od agentów.

- No, no... A mówiłeś, ze nie masz szpiegów w Paradyzji. Tym razem Narnach milczał krócej. - Nowina jest następująca... Uśmiechnąłem się, Viljen przyznał, że przegrał nasz niewielki zakład. Jednak nowina od razu zepsuła mi dobry nastrój. - Nie mam pojęcia, Eningu, jak udało ci się zaleźć za skórę Lśniącemu, ale zdaje się, że jesteś teraz jego wrogiem numer jeden. Słyszałem, że kazał swoim agentom porzuć wszelkie sprawy i szukać tylko ciebie, nie żałując przy tym pieniędzy. Po incydencie w Vencie kazałem sprawdzić kilka miast na granicy z Paradyzją. A więc, gdy już stało się jasne, że jedziesz przez Paradyzję, w owych miastach pojawiły się dziwne osoby. Odwiedzały wszystkie hotele i zajazdy i obiecywały właścicielom duże sumy za wiadomość o podróżnych, którzy się u nich zatrzymają - i tu podali opisy tych podróżnych. Myślę, że bez trudu byś ich rozpoznał... - Nic nowego. Spodziewałem się czegoś takiego, dlatego chciałem przejechać Paradyzję szybko i wyprzedzić prześladowców. - I udało ci się. Z tego, co wiem, główne siły Lśniącego podążają Wielkim Traktem i mają dwa tygodnie straty. Tu jest jedynie niewielka część agentów oraz najemnicy i płatni skrytobójcy, ale nie z Bractwa Czarnej Róży. To wszystko, co Lśniącemu udało się zrobić. Jeśli ich ominiesz, to dalej praktycznie nie ma już jego ludzi. Jednak Lśniący też o tym wie i chyba nie bardzo na nich liczy. A teraz zła wiadomość. - Zła? A do tej pory to co to było? - Do tej pory nie była zła. Zła brzmi następująco: Lśniący przekupił stepowych wodzów i ci ruszyli na Bizancjum oraz Bułgarię; ponadto sprowokował kilka konfliktów na Bałkanach. W chwili obecnej jesteś odcięty od Bizancjum pasem wojen, nie przedostaniesz się przez strefę działań bojowych. Nie wiem, ile Lśniący zapłacił wodzom, ale suma musiała być ogromna - teraz cały step i całe południe ogarnięte są pożogą. To rzeczywiście były złe nowiny. - A na morzu? - Morze jest zablokowane przez Kreteńczyków, oni też dostali okrągłą sumkę. Nie wiem po co masz się dostać do Bizancjum, ale Lśniący nie żałuje pieniędzy, żeby ci to uniemożliwić. - I co ja mam począć? - zapytałem z rozpaczą. - Nie wiem - odparł Narnach. - Ale myślę, że nie potrzebujesz mojej rady. Do tej pory radziłeś sobie beze mnie. To na razie wszystko.

- Poczekaj! A jak tam twoje sprawy? Viljen prychnął. - Już myślałem, że nie zapytasz. Właśnie przybyłem do Amsteru i na razie próbuję zorientować się, co i jak. A potem wsadzę kij w to mrowisko. - Życzę powodzenia. Do zobaczenia, Viljenie. - Do zobaczenia. Eningu... - Tak? - Nie daj się zabić. To by zniweczyło wszystkie moje plany. No proszę. Nigdy bym nie pomyślał, że słynny przemytnik okaże się taki sentymentalny... chociaż próbuje to skryć za wyrachowaniem. - Postaram się - zapewniłem, po czym otworzyłem dłoń i schowałem pałeczkę. A następnie odwróciłem się do współtowarzyszy, którzy patrzyli na mnie. *** Jakaż to rozkosz siedzieć w przytulnym pokoju i jeść normalne jedzenie! Odchyliłem się na oparcie krzesła w pokoju hotelowym Venice. Obok siedzieli moi przyjaciele i czekali. Po seansie łączności z Narnachem dosłownie zasypali mnie pytaniami, nawet Leonor na chwilę zapomniał o swojej karze. Z tej gromadki jedynie Elwing był wtajemniczony w sytuację, ale nawet on nie wiedział wszystkiego. W końcu, gwiżdżąc na tajemnicę, obiecałem, że zaspokoję ich ciekawość, jak tylko dotrzemy do jakiegoś zajazdu. Powiem, kim jestem, skąd przybywam, dlaczego muszę dotrzeć do Bizancjum i dlaczego Lśniący chce mnie zabić. Derron próbował protestować, ale poprosiłem, żeby się zamknął (bardzo uprzejmie), przypominając, że ludzie powinni wiedzieć, w imię czego ryzykują życiem. Gdy wjechaliśmy do Venice, czekał tam na nas człowiek Narnacha, który oznajmił, że godzinę temu skontaktował się z nim sam Viljen. Na jego polecenie przygotowano dla nas pokój w najlepszym hotelu, jaki tylko jest w tej dziurze, zaś dziesięć minut temu unieszkodliwiono tych ludzi, którzy szukali konkretnych podróżników, to znaczy nas. A właścicielowi tego hotelu serdecznie poradzono zapomnieć o nagrodzie, jeśli ceni swoje życie nad obiecane złoto. Po drodze do hotelu nie zauważyłem żadnych śladów zamętu, jak to było w Vencie, gdzie baronowie zajmowali się „połowem" zabójców. Tak, od razu widać, że Narnach nie jest baronem, jego ludzie przeprowadzili całą akcję bez niepotrzebnego hałasu. Mógłbym też przysiąc, że zrobili to efektywniej od baronów - Lśniący nie doczeka się raportu od swoich ludzi.

Dowiedziałem się również, że najemnicy Lśniącego zostali zlikwidowani w innych miastach pogranicznych - niech sobie teraz ich szef zgaduje, w którym miejscu przekroczyliśmy granicę Paradyzji. Znając Narnacha, byłem pewien, że i w tamtych miastach pojawili się podróżni, odpowiadający naszym rysopisom. Wyobraziłem sobie, jakie doniesienia spływają teraz do Lśniącego ze wszystkich stron i uśmiechnąłem się. Nastrój znacznie mi się poprawił, nie byłem już tak przygnębiony wiadomością o wojnie na stepie. Poza tym w tej chwili miałem inne problemy - musiałem rozpocząć opowieść, a ciągle nie mogłem zebrać się na odwagę. Żeby nieco zyskać na czasie, zwróciłem się do Dalili i Leonora. - Możecie nas jeszcze opuścić - dopóki nie zacząłem opowiadać. Gdy już się wszystkiego dowiecie, po prostu nie będę mógł was puścić. Buefar, Elwing i Ron to moi przyjaciele i całkowicie im ufam. A wy, Dalilo... - Ochłoń, rycerzu - przerwała mi. - Jeśli naraziłeś się Lśniącemu tak, że ten rzucił przeciwko tobie wszystkie swoje siły, to nie masz bardziej oddanego przyjaciela niż ja. Nie rozgłaszam tego, ale urodziłam się na Wielkiej Wyspie. (Przypomniałem sobie, że tak nazywają tutaj Australię). Gdy Lśniący podbił mój kraj, zginęła cala moja rodzina: rodzice, brat i dwie siostry. Tylko ja przeżyłam. Udało mi się stamtąd uciec, ale nigdy nie wybaczę Lśniącemu. A teraz ty jesteś jedynym człowiekiem, który wystąpił przeciwko niemu, chociaż nie wiem, dlaczego, Więc nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. - A mnie się to wszystko nie podoba i ta kara... - zaczął Leonor. - W pełni zasłużona - przerwał mu Buefar. - I jeśli masz zamiar skarżyć się i jęczeć, lepiej już idź. - Łatwo ci mówić - odciął się Leonor. - Narnach oświadczył mi wprost, że jeśli waszemu Eningowi coś się stanie, to on obedrze mnie żywcem ze skóry. I ja mu wierzę. A wy chcecie walczyć z najpotężniejszym magiem świata?! Wobec tego moja pomoc jest wam po prostu niezbędna! Nigdy bym nie pomyślał, że Leonor ma jakieś szlachetne uczucia! - Dobrze. - Rozsiadłem się wygodnie na krześle. - Jeśli po wysłuchaniu mojej opowieści ktoś z was będzie chciał odejść, nie będę mu przeszkadzał, tylko proszę, nie rozpowiadajcie tego, co zaraz usłyszycie - powiedziałem, ze zdenerwowania nie dostrzegając, że to oświadczenie przeczy poprzedniemu. - Eningu, przestań kręcić, opowiadaj, nie tchórz! Czasem Dalila przypominała mi Mistrza... Ona też widziała mnie na wylot. Spojrzałem jeszcze pytająco na Leonora.

- Zapewniłem ochronę - odpowiedział na niezadane pytanie. - Nikt nie zdoła nas podsłuchać przy pomocy magii. - No to zaczynam. Wszystko zaczęło się od moich kłopotów w szkole... Opowiadałem szczerze, niczego nie zatajając ani nie ubarwiając, nie próbując zaprezentować się jako bohater, który chciał rzucić wyzwanie łajdakowi. Opowiedziałem o nauce na wyspie Mistrza, o tym, ile razy chciałem rzucić to wszystko, żeby tylko skończyły się te tortury przez pomyłkę nazwane treningami. Opowiadałem o Studni Losu i zjawieniu się w Amsterze - tu już Elwing mógł uzupełnić moją opowieść, co nieco dorzucał też Ron. - No i teraz tu siedzę i nie wiem, jak dostać się do Konstantynopola. Nie wiem, jak znaleźć Klucz, który otwiera przejście między światami. Przez jakiś czas w pokoju panowała cisza. - Taak - powiedziała w końcu Dalila. - Gdybyś chciał nas oszukać, wymyśliłbyś coś bardziej prawdopodobnego. - A ten rycerz Zakonu... Derron? - Buefar zawahał się. - Chyba gdzieś słyszałem to imię... Wspominano o nim w kronikach i zdaje się, że w jakiejś pieśni... - Tak, to o nim - uśmiechnąłem się. - Tylko nie radzę jej śpiewać, Derron bardzo jej nie lubi. Czasem, gdy chciałem go zdenerwować, śpiewałem ją. Do tej pory reaguje nerwowo, gdy ją słyszy. Buefar pokręcił głową. Wyglądał na wstrząśniętego. Widocznie świadomość, że jedna z legend jego świata znajduje się tuż obok, zrobiła na nim ogromne wrażenie. - Czy mógłby się nam pokazać? Pokręciłem głową. - Nie. O ile zrozumiałem Mistrza, jestem teraz nimi zbyt ciasno związany. Żeby porozmawiać z wami musieliby zerwać kontakt ze mną. Ale jeśli chcecie o coś zapytać, to śmiało, przekażę wam odpowiedź. - Jasne. - Buefar spojrzał na mnie uważnie. - A te wszystkie twoje pomysły... No, z zezwoleniem od Sevana przekupieniem Nora, z tym dokumentem o sprawdzeniu dusz... Kto ci je podsunął, Mistrz czy Derron? Uśmiechnąłem się. - Nikt. Są moje i tylko moje. Wolę nie pytać ich o radę w kwestii moich pomysłów, wiem z góry, jaka będzie reakcja. Co prawda potem wysłuchuję skarg Derrona, że przez moje wybryki on i Mistrz mają coraz więcej siwych włosów. - Jak ja ich rozumiem... - westchnął Buefar. Powiedział to z tak cierpiętniczą miną, że wszyscy się uśmiechnęli, co trochę rozładowało atmosferę.

I wtedy Dalila spytała o to, czego bałem się najbardziej, choć wiedziałem, że nie uniknę rozmowy na ten temat. - To znaczy, że tam, przy Studni, dostałeś Miecz Losu? - Popatrzyła w napięciu na mój miecz. - Używałeś go? Pokręciłem głową. - Nie, i mam nadzieję tego uniknąć. Derron i Mistrz wyraźnie dali mi do zrozumienia, że używanie go nie prowadzi do niczego dobrego. A ja im wierzę. Rozmowa trwała kilka godzin. Z pewnym zdumieniem uświadomiłem sobie, że nikt nie ma zamiaru uciekać, a Ron jest zachwycony nową perspektywą. Zaczął snuć plany, jak to razem ze mną będzie walczył ze złym czarownikiem, a próby przekonania go, że nie zamierzam walczyć ze Lśniącym, że to zadanie dla maga, po którego idziemy, spełzały na niczym. - No przecież nie na darmo dostałeś Miecz Losu! - odpowiadał niezmiennie. - To właśnie twój Los. A tamten mag może nam pomagać... Odpowiedziałem mu krótko, co myślę o losie, mieczu i dokąd mogą się wynosić. - Nie mam zamiaru iść na smyczy jakiegoś tam wodziastwa, bez względu na to, co to wodziastwo o sobie myśli! Ten neologizm wywołał ogólną wesołość. Ron zaproponował jeszcze kilka wariantów nazwy Miecza Losu i temat został zamknięty. Tylko Dalila powiedziała na koniec: - Przypominam sobie, że słyszałam coś o tej przepowiedni, ale Lśniący od razu uczynił z tego tajemnicę państwową. Poza tym, wówczas w naszym królestwie niezbyt interesowano się Lśniącym. Wygląda na to, że aby poznać tekst przepowiedni, trzeba znaleźć się na Wielkiej Wyspie. - Dokąd nie wybieram się pod żadnym pozorem. Dalila nie odezwała się, choć byłem pewien, że miałaby wiele do powiedzenia na temat mojego oświadczenia. - Zatem, skoro już wszystko wiecie, zdecydujcie, czy chcecie iść ze mną dalej, czy nie. Jak widać, wcale nie jestem bohaterem, który rzuca wyzwanie potęgom zła, po prostu chcę wrócić do domu. - No dobrze, może nie jesteś bohaterem, ale w tym momencie jesteś jedynym, który rzucił wyzwanie Lśniącemu - odparła Dalila - choć nie chcesz tego przyznać. Poza tym strasznie chcę zobaczyć, jak się to wszystko skończy. - Kobieca ciekawość? - Właśnie.

- A ja chciałbym porozmawiać z tym magiem, z Mistrzem - rzekł niepewnie Leonor. Mógłby nauczyć mnie wielu rzeczy... gdyby chciał. Jadę z wami. Myślę, że teraz karę można już odwołać, skoro... Popatrzyliśmy na niego takim wzrokiem, że szybko umilkł, rozumiejąc, że nic z tego nie będzie. Rona można było nie pytać, jego wojownicza mina mówiła sama za siebie. Westchnąłem i spojrzałem na Buefara. - Przysiągłem - odparł krótko rycerz. - Poza tym, chcę porozmawiać z jednym twoim przyjacielem... Elwinga nie pytałem - on podjął decyzję znacznie wcześniej i było jasne, że nie ma zamiaru jej zmieniać, moje pytanie tylko by go uraziło. - Jeśli wszyscy chcą kontynuować podróż, w takim razie poradźcie, jak dotrzeć do Bizancjum, mijając podjazdy koczowników? Bo ja nie mam żadnych pomysłów. Ustalanie trasy zajęło nam kolejną godzinę. Zaproponowano i odrzucono mnóstwo wariantów. Ostatecznie, za podpowiedzią Mistrza, postanowiliśmy ruszyć nieco na północ. Jeśli będziemy jechać skrajem Wielkiego Stepu, może uda nam się ominąć strefę działań wojennych i prześliźniemy się niezauważeni. W razie niebezpieczeństwa mogliśmy szukać schronienia w jednej z licznych twierdz przygranicznych. Ta trasa miała jeszcze jedną zaletę. Nie było tam żadnych domostw - to znaczyło, że Lśniący nie zdoła obserwować nas przez siatkę swoich szpiegów, a Wielki Step to taka przestrzeń, że mógłby nas tam szukać całymi latami. Z drugiej strony, brakuje tam również hoteli, zajazdów, łóżek i w ogóle jakichkolwiek wygód; będziemy spać wyłącznie pod gołym niebem, a jedzenie zdobywać, polując. Mimo wszelkich starań Derrona, nie polubiłem polowań, choć przyznawałem, że czasem są koniecznością. Po przejściu stepu planowaliśmy wyjść nad Dnieprem, gdzie będziemy mogli dołączyć do jednej z licznych karawan, idących z Księstwa Kiteżskiego do Bizancjum. W ten sposób dotarlibyśmy do Konstantynopola od strony Morza Czarnego. Oczywiście nadłożymy drogi, ale innego wyjścia nie było. Wszyscy rozumieli, że nie mamy szans przebić się przez ordy, które wtargnęły na Bałkany. Kupiliśmy wszystko, co mogło nam się przydać w tej dalekiej podróży i wyjechaliśmy z miasta. Miałem cichą nadzieję, że nie będziemy musieli nocować na dworze, ale nic z tego już tę noc spędziliśmy kilkadziesiąt kilometrów od najbliższych zabudowań.

Rozdział 5 Monotonia krajobrazu mogła doprowadzić człowieka do obłędu. Jak okiem sięgnąć nic, tylko trawa aż po horyzont i wiatr, poruszający tym falującym zielonym morzem. Trawa była tak wysoka, że chwilami sięgała koniom do piersi. Pierwsze cztery dni podróży przez Wielki Step minęły spokojnie, tylko Leonor i Buefar nieustannie spierali się o to, który z nich będzie teraz rozmawiał z Derronem lub Mistrzem. Podejrzewam, że te dyskusje bardzo śmieszyły moich opiekunów, ja bawiłem się nieco gorzej: ponieważ tylko ja mogłem przekazać ich słowa, właściwie już nic innego nie robiłem. Bardzo szybko zacząłem głęboko żałować, że w ogóle wspomniałem o swoich nauczycielach, ale nie potrafiłem Leonorowi ani tym bardziej Buefarowi odmówić kontaktu z nimi. Na szczęście wkrótce mag musiał zająć się pracą - za pomocą magii obserwował okolicę i uprzedzał nas o niebezpieczeństwie, nim pojawiło się w zasięgu wzroku. Ja również bacznie obserwowałem zachowanie ptaków i zwierząt, wykorzystując dar rycerskiego kamienia. Moje obserwacje pod względem operatywności niemal nie ustępowały spostrzeżeniom Leonora, wszystko razem pomogło nam uniknąć spotkań z koczownikami. Na szczęście nie było tu dużych oddziałów, widocznie trzymały się bliżej centrum działań wojennych, gdzie można było liczyć na bogatą zdobycz. Piątego dnia zaczął padać deszcz, przemieniając naszą podróż w udrękę. Z niewielkimi przerwami lało przez dwa dni, przemaczając do suchej nitki i nas, i wszystkie nasze rzeczy. Wypowiedź Elwinga, że teraz przynajmniej nie musimy się martwić o kąpiel, nikomu nie poprawiła humoru. Pod wieczór siódmego dnia zachorował Ron. Miał tak wysoką gorączkę, że był nieprzytomny, całą noc rzucał się i bredził. Zacząłem bać się o jego życie i nie mogąc znaleźć sobie miejsca, krążyłem wokół namiotu, w którym leżał chłopiec. W końcu Buefar poradził mi, żebym poszedł spać, a jeśli nie mogę spać, to przynajmniej usiadł i nie przeszkadzał. Spróbowałem tak zrobić, ale pięć minut później nie wytrzymałem i zacząłem znów biegać wokół namiotu. W efekcie Dalila wciągnęła mnie do środka i oznajmiła, że skoro i tak nie śpię, to mogę zmieniać zimne okłady, a ona trochę odpocznie. Jakiś czas później przypomniałem sobie lekcje Mistrza i obudziłem Elwinga, chcąc wysłać go po niezbędne do wywaru zioła - i miałem okazję dowiedzieć się o sobie wielu nowych i ciekawych rzeczy. Pod koniec tej przemowy elf oznajmił, że jeśli jestem w stanie

zobaczyć coś w tych ciemnościach, to sam mogę iść po zioła. Uczciwie próbowałem to zrobić, ale szybko dałem spokój - naprawdę nic nie było widać. Mistrz poradził mi spróbować masażu - zapewne chciał mnie tylko czymś zająć, żebym przestał krzątać się bez sensu, ale w tym momencie pomysł wydał mi wspaniały. Nad ranem gorączka trochę spadła, ale nadal była wysoka. Leonor za pomocą magii wysuszył drwa i Buefar rozpalił ognisko, wokół którego rozwiesiliśmy zapasowe ubrania. Mag oznajmił, że nie ma zamiaru tracić sił na takie głupstwa, wystarczy, że wysuszył te rzeczy, które mamy na sobie, drwa i namiot, w którym leżał Ron. Nikt się z nim nie spierał, zapasowe ubrania nie były nam pilnie potrzebne: deszcz przestał padać, chociaż niebo nadal było zachmurzone. Gdy zrobiło się widno, wysłałem wszystkich na poszukiwanie potrzebnych ziół. - Co, medykiem zostałeś? - spytał niepewnie elf. Pokręciłem głową. - Mistrz mnie uczył, ale pewnie nie zaryzykowałbym przyrządzania leku, gdyby nie to, że będzie mnie nadzorował. Jeśli zrobię coś nie tak, poprawi. Elwing skinął głową i ruszył na poszukiwania, wkrótce potem Dalila pod moim kierownictwem już szykowała kilka ziołowych wywarów. Mistrz nie wtrącił się ani razu, więc chyba wszystko zrobiłem dobrze. W końcu napoiliśmy Rona lekarstwem. Pod wieczór ocknął się i poprosił o coś do jedzenia, a po posiłku zasnął spokojnym snem, bez gorączki. Dalila oznajmiła, że jego życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo i wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. Rano, po obfitym śniadaniu, Ron zażądał, żebyśmy kontynuowali podróż - nie chciał, żebyśmy przez niego mieli opóźnienie. - Wyruszymy, nie martw się - obiecałem. - Jak tylko wypijesz grzane wino. - Wino? - Ron popatrzył na mnie z niedowierzaniem, pamiętając widocznie, jak do tej pory odnosiłem się do jego prób spróbowania wina w karczmach, w których się zatrzymywaliśmy. - Wino. Ale grzane. Pij, dobrze ci zrobi. - I potem pojedziemy? - Na pewno - skłamałem bez mrugnięcia okiem. Ron wypił napój małymi łykami i kilka sekund później cicho sapał przez sen - ziele Dalili zadziałało i tym razem. ***

Teraz, gdy byliśmy zmuszeni zatrzymać się dłużej na popas, mogło nam nie wystarczyć zapasów zabranych na drogę. Ron musiał dużo jeść, żeby zregenerować siły - najlepiej coś świeżego, a nie twarde suchary i suszone mięso, od których można się dorobić wrzodów żołądka. Zostawiając przy chorym Leonora i Dalilę, z Buefarem i Elwingiem ruszyliśmy na łowy. - Polowanie to nie twój żywioł - stwierdził Elwing po trzygodzinnej obserwacji moich męczarni przy oprawianiu zwierzyny. - Nie chcę powiedzieć, że nie umiesz polować... może być, ostatecznie... ale nie ma aż takiej potrzeby cię angażować. Nie umieramy z głodu, we dwóch z Buefarem zdołamy upolować tyle zwierzyny, ile trzeba Poza tym, zostawianie Leonora, Dalili i Rona samych nie jest zbyt bezpieczne. A nuż ktoś się na nich natknie? Zrozumiałem, że w ten uprzejmy sposób zostałem poproszony o niepętanie się pod nogami. Nie upierałem się zabrałem zdobycz i wróciłem do obozowiska. Tam Dalila wzięła ode mnie wszystko, co przyniosłem, odrzucając jednocześnie moją propozycję pomocy w przygotowaniu obiadu. - Wybacz, ale mnie to lepiej wyjdzie. Zabrzmiało to bardzo znajomo, obrażony odszedłem na bok. Ron spał, Leonor zaczytał się w jakiejś książce, którą zabrał ze sobą, a ja nie miałem zupełnie nic do roboty. Usiadłem obok namiotu i zagłębiłem się w niewesołych rozmyślaniach. Do tej pory nie miałem czasu, żeby pomyśleć o swoim miejscu w tym świecie. Wiecznie trzeba było podejmować jakieś decyzje, dokądś pędzić, z kimś walczyć... A teraz, gdy miałem wolną chwilę, od razu zrozumiałem, jaki jestem bezradny. Elwing i Buefar odrzucili mnie jako myśliwego, Dalila jako kucharza... Każdy wnosił jakiś wkład w to nasze wspólne dzieło i tylko ze mnie nie było pożytku: jedynie wplątywałem wszystkich w różne kłopoty, latałem i denerwowałem się bez sensu. Nawet Leonor pomagał nam magią, nawet Ron był lepiej przygotowany do życia w tym świecie niż ja. Jedyne, w czym przewyższałem swoich przyjaciół, to w sztuce władania mieczem. No, jeszcze kiłkoma możliwościami mojego organizmu - dzięki dej-cza. Ale umiałem to tylko dlatego, że Mistrz i Derron mnie uczyli. Gdybym znalazł się w tym świecie z tymi umiejętnościami, które posiadałem w swoim - nie przeżyłbym nawet jednego dnia! Tak właściwie żyję dzięki pieniądzom, które dostałem od Mistrza, sztuce wojennej Derrona, polowaniu Elwinga, ochronie Buefara, jem posiłki przygotowane przez Dalilę... Nawet Ron uratował mi raz życie. Wesoło, nie ma co. Czy ja w ogóle się do czegoś nadaję? - Czemu się smucisz? Pogrążony w myślach, nie zauważyłem, kiedy podeszła do mnie Dalila.

- A, tak sobie myślę... - Ciekawostka - powiedziała przeciągle. - I o czym myślisz z taką grobową miną? Oczywiście nie miałem zamiaru jej opowiadać, ale Dalila potrafiła rozmawiać z ludźmi - i potrafiła słuchać. Stopniowo udało jej się wyciągnąć ze mnie wszystkie moje zmartwienia. - No wiesz? - powiedziała wstrząśnięta, gdy zamilkłem. - To już w ogóle do niczego niepodobne! Jeszcze nam tylko brakowało dowódcy z kompleksem niższości! No nie! I skąd ona wzięła takie słowa! - Jaki ze mnie, do licha, dowódca?! Beze mnie poradzilibyście sobie śpiewająco! - Przepraszam, ale powiem wprost - możesz wierzyć lub nie, ale bez ciebie byśmy sobie nie poradzili. Dziwne, że o własnej znikomości mówi człowiek, który uratował Amster i otrzymał Order Honoru. - Tak, jasne, dzięki sztuce wojennej Derrona... - Naprawdę? A mnie się zdaje, że to była twoja sztuka, a Derron tylko cię uczył. Sam opowiadałeś, że nie było łatwo, nie dostałeś tych umiejętności w prezencie, zdobyłeś je ciężką pracą! - Gdybyś się chwilę zastanowił - dodał Derron - sam byś do tego doszedł. Przecież nie kierowałem tobą w walce! A jeśli iść za twoją logiką, to zwyciężyłeś nie dzięki mnie, lecz dzięki mojemu nauczycielowi. - Albo dzięki nauczycielowi jego nauczyciela - podjął Mistrz. - To niemądre, Jegorze. Skoro już Mistrz nazwał mnie Jegorem, to znaczy, że musi być ze mnie bardzo niezadowolony... - I czy to nie ty uratowałeś wieś od najazdu Tretnicha? - mówiła dalej Dalila. - Tylko mi nie mów, że to zasługa Derrona! Ty tam walczyłeś, nie Derron! Czy nie ty uratowałeś Ottona Dajercha i pomogłeś królowi Teutonii pozbyć się najbardziej niebezpiecznego wroga, nawet jeśli król nic o tym nie wie? Czy to nie ty przejechałeś Paradyzję w rekordowo krótkim czasie? Tu już nie możesz zasłonić się Derronem, sam powiedziałeś, że nie korzystałeś z niczyich rad. Potrafiłeś zdobyć przepustkę, zamąciłeś w głowie Westoriuszowi i Miglowowi... A przedtem zdołałeś wyciągnąć korzyść z zezwolenia Sevana, podczas gdy większość rycerzy zwyczajnie by je wyrzuciła! Może myślisz, że Narnach zgodził się oddać ci swoją kompanię wyłącznie z powodu tego zezwolenia? Nic podobnego. Wiele o nim słyszałam i wiem, że jedna z jego zasad brzmi: lepszy mądry wróg niż głupi przyjaciel. Gdyby uważał, że do niczego się nie nadajesz, żadne zezwolenie nie skusiłoby go do zawarcia tej umowy. Więc przestań się tu pogrążać, przyjacielu, popatrz na sprawy obiektywnie! Zresztą, bez względu na

to, co myślisz, udowodniłeś wszystkim, że potrafisz wyciągnąć nas z najgorszych opresji. Twoje pomysły mogą być niezwykłe, ale efekt jest dobry. Więc jeśli znów pojawi się jakiś problem, wszyscy będą liczyć właśnie na ciebie. - Ale... Dalila podniosła rękę, przerywając moje protesty. - Nie mówię tego tylko po to, żeby cię uspokoić. Pomyśl, jestem z tobą w jednej drużynie - myślisz, że zgodziłabym się wyruszyć z wami, że uzależniłabym swoje życie od twoich decyzji, gdybym wątpiła w twoje umiejętności? Zabrzmiało to przekonująco. - I jeszcze jedno. Mówisz, że nawet Ron jest bardziej przystosowany do życia niż ty. Nie spieram się, tu masz rację. Ale nie zapominaj, że Ron urodził się w tym świecie, a ty poznałeś go miesiąc temu, jeśli nie liczyć czasu, który spędziłeś ze swoimi nauczycielami. Czego byś chciał? Wyobraź sobie, jak czułby się każdy z nas w twoim świecie - myślisz, że bylibyśmy do niego bardziej przystosowani niż ty do naszego? O tym nie pomyślałem. Rzeczywiście, gdyby Buefar albo Elwing trafili do mojego świata, jak długo udałoby im się przeżyć bez żadnej adaptacji? - Co tu u was za hałasy? - zapytał Elwing, podjeżdżając i zdejmując z siodła kilka zastrzelonych ptaków. Buefar popatrzył na mnie z dezaprobatą, przypominając, że znajdujemy się na terytorium wroga, nawet jeśli ten wróg jest dość daleko. Dalila nie ukrywała, o czym rozmawialiśmy, złośliwie komentując wszystkie moje wątpliwości. poczułem, że płoną mi uszy i odwróciłem się pospiesznie. Elf popatrzył na mnie zdumiony, a potem wybuchnął śmiechem. - I to mówi człowiek, który... - Wielkie dzięki - przerwałem mu. - Dalila już wyliczyła mi wszystkie moje wyczyny. - Ale ja mogę powtórzyć, co mi tam... - Nie rozumiem cię - odezwał się Buefar. - Mnie również uczono sztuki wojennej i jestem wdzięczny mojemu nauczycielowi, a jednak nigdy nie przyszłoby mi do głowy sądzić, że moje zwycięstwa nie należą do mnie, tylko do mojego nauczyciela! W tym momencie rozległ się dźwięk, od którego rozbolały mnie zęby - dopiero po chwili pojąłem, że to sygnał dal-łączności. No, jeśli coś podobnego czuje każdy człowiek w czasie połączenia, to już rozumiem, dlaczego dal-łączność jest niezbyt rozpowszechniona! Chcąc jak najszybciej przerwać nieprzyjemne uczucie, wyjąłem pałeczkę z kieszeni i zacisnąłem ją w dłoni. - Słucham!

- Eningu, niech cię wszyscy diabli, coś ty nawyprawiał w Paradyzji?! - Rozległ się głos Narnacha, bardziej zdumiony, niż gniewny. - Aa... a o co chodzi? - A co, nic nie wiesz? - Nie, Viljenie, nie wiem. Widzisz, jesteśmy w stepie, wokół pustka, a ptaki jakoś nie chcą przynosić najświeższych wiadomości - odparłem zjadliwie. - Rozumiem. - Narnach zignorował moją złośliwość. - Słuchaj uważnie: w Paradyzji zaczęła się wojna domowa i Świętemu Kapłanowi pali się grunt pod nogami. W każdej chwili można się spodziewać jego ucieczki albo upadku. - Co?! - zawołaliśmy wszyscy. - Co to, masz tam chór? Zresztą, nieważne, powiedz, coś ty tam nawyrabiał i jak udało ci się zorganizować wojnę domową?! - Ależ ja nic podobnego nie robiłem! Sam jestem w szoku... - Ach tak? No to będę musiał zapłacić Mervinowi sto dinarów, byłem pewien, że to twoja sprawka... - Mervinowi? Widziałeś się z nim? - O, tak. Mądry człowiek... Gdy usłyszał o twojej akcji z zezwoleniem, śmiał się do rozpuku i kazał ci przekazać, że jesteś zuch. Żebyś widział, jaki szum się tu podniósł! Próbowano unieważnić zezwolenie, ale nie znaleziono podstaw prawnych. Poza tym, poparł mnie Mervin. No i teraz cały magistrat patrzy wilkiem na Sevana. Ale z jedwabiem jest problem, chociaż w gruncie rzeczy to drobiazg, wepchnę go na rynek, omijając Sevana... - Gwiżdżę na Sevana, powiedz, co w Paradyzji?! - Szczerze mówiąc, ciężko cokolwiek zrozumieć. Jakiś prefekt z prowincjonalnej prefektury wzniecił powstanie razem z dowódcą garnizonu i opowiada przy tym jakieś brednie, że wrogowie wiary zamienili Świętego Kapłana na manekina, wykonanego z pomocą magii... Szczęka mi opadła i wcale się nie zdziwiłem, widząc podobną reakcję moich towarzyszy. - Jak... - Głos mi się załamał, oczyściłem gardo i spytałem: - Jak się nazywa ten prefekt? - Westoriusz, a oficer... - Miglow... - wytchnął Buefar, patrząc na mnie w osłupieniu. - Co? Rzeczywiście... Skąd wiecie, mówiliście, że nie słyszeliście ostatnich now... Narnach urwał i wydał jakiś dziwny dźwięk, a potem wrzasnął: - A więc to wy?! To wy... to

ty to wszystko urządziłeś?! Wiedziałem, wiedziałem, że bez ciebie się tam nie obeszło! Tak właśnie powiedziałem Mervinowi - tam, gdzie pojawia się nasz znajomy rycerz, zaczynają się dziać różne rzeczy. - Co konkretnie wiadomo o wydarzeniach w Paradyzji? - przerwałem mu. - Niezbyt wiele. Aresztowano jakiegoś wroga wiary, ale nie zrozumiałem, kogo, w każdym razie aresztowany uciekł i podniósł się szum o jakimś oszustwie. Prefekt ze strachu dał nogę razem z szefem garnizonu i żołnierzami, a do miasta wpadli szpicle ŚSW. Po ich działalności do uciekinierów dołączyła jeszcze grupa żołnierzy i mnóstwo cywilów. Widząc, że nie mają nic do stracenia, wszyscy razem zaatakowali dom jakiegoś tam kapłana czy innego pasterza, i rozgrabili go. - Ale to jeszcze nie powód do wojny domowej! - Owszem, gdyby nie kilka czynników. Okazało się, że sytuacja w Paradyzji wcale nie jest taka mocna, jak mogłoby się wydawać. Tak właściwie była katastrofalna - i pewnie właśnie dlatego starali się ograniczać wjazd podróżnych. Wszyscy ci święci jawnie okradali własny naród, zasłaniając się wiarą, do tego były dwa nieurodzajne lata, jedno po drugim. W niektórych wsiach zdarzały się nawet przypadki ludożerstwa, a matki zabijały noworodki, nie mając ich czym karmić. Zdumiewające jest nie to, że wojna wybuchła, lecz to, że tak późno. - Wiara czyni cuda. To niesamowite, że w ogóle się odważyli... - Zgadzam się, już dawno przestałem rozumieć cokolwiek z tego, co dzieje się w Paradyzji. Dlatego powiem tylko to, co wiem na pewno. Podczas napaści na dom tego pasterza, czy jak mu tam, ludzie natknęli się na magazyn pełen żywności - a w tym czasie w wielu rodzinach dzieci umierały z głodu! Z tego, co zrozumiałem, ludności od dłuższego czasu wmawiano, że grzesznicy ograbiają Paradyzję, żeby wyznawców prawdziwej wiary zamorzyć głodem. No i ogłoszono tego pasterza grzesznikiem, a tu jeszcze Westoriusz zaczął krzyczeć o podmianie dostojników. Plotki rozprzestrzeniały się jak pożar w lesie. Tam, gdzie ludzie najbardziej cierpieli z głodu, oddziały buntowników pojawiły się samorzutnie i z imieniem Świętego Zbawcy Westoriusza na ustach złupili kilka innych bogatych gospodarstw. Gdy głodni ludzie znajdowali ogromne zapasy jedzenia i głośno o tym krzyczeli, nic już nie mogło powstrzymać powstania. Widząc, że spływają do niego ludzie z całego kraju, Westoriusz ogłosił obalenie „marionetek", a Miglow zajął się szkoleniem przybyłych wojowników. Święty Kapłan wysłał przeciwko nim zaledwie kilka oddziałów żołnierzy, które od razu przeszły na stronę powstańców. W stolicy wybuchły zamieszki, które zdołano stłumić dopiero po trzech dniach, a teraz powstanie ogarnęło cały kraj i nikt nie wie, czym to się skończy, ale w zwycięstwo Kapłana nikt już nie wierzy W najbliższym czasie

spodziewam się nowych wiadomości. - Viljenie, skąd o tym wszystkim wiesz? Przecież mówiłeś, że nie można otrzymać wiadomości z Paradyzji. Usłyszałem jego śmiech. - O, teraz wszystko się zmieniło. Gdy wybuchły niepokoje, z granicy ściągnięto liczne oddziały. Te, które zostały, nie były w stanie zatrzymać uciekinierów. Teraz wszystkie pograniczne miasta są pełne zbiegów z Paradyzji. No, to może mi jednak powiesz, jak udało ci się rozpętać coś takiego? - Słowo daję, że tego nie chciałem! Chciałem tylko wydostać się z Paradyzji! I gdyby nie chciwość Nora, wyjechalibyśmy bez hałasu... - I opowiedziałem mu o tym, co nam się przydarzyło. Viljen milczał dłuższą chwilę. - Jasne. Rzeczywiście tego nie chciałeś. Problem polega na tym, że udaje ci się zjawić we właściwym miejscu o właściwiej porze i zrobić tam coś właściwego. Może to co robisz wydaje ci się nic nieznaczące, ale niczym kamyk w górach powoduje lawinę. - To co ja mam teraz robić? - zapytałem żałośnie. - Ty? Cieszyć się, że zdołałeś wyzwolić mieszkańców Paradyzji z duchowej niewoli. - Nie wydaje mi się, żeby Westoriusz tego dokonał. - Może masz rację, może nawet okazać się, że jest gorszy od obecnego Świętego Kapłana, ale to już nie ma żadnego znaczenia. A wiesz dlaczego? Bez względu na to, co Westoriusz tam nawyprawia, i tak będzie lepiej niż było. Paradyzji potrzeba zmian, jakichkolwiek, czegoś, co poruszy tym bagnem. Westoriusz może okazać się beznadziejny, ale przemiany tak czy inaczej nastąpią. Teraz, żeby utrzymać się na górze, były prefekt będzie potrzebował pieniędzy i jedzenia, a obie rzeczy dostać można tylko z zewnątrz, co z kolei oznacza, że będzie musiał otworzyć granice. Po tym do Paradyzji wpłyną nie tylko pieniądze, ale i nowe idee. Oczywiście, nie można zmienić w ciągu jednego dnia ludzi, których przez dwieście lat oduczano myślenia, ale stopniowo nowe idee rozbudzą uśpione mózgi. Ludzie zaczną sami rozwiązywać swoje problemy, nie licząc na kapłanów i pasterzy. Eningu, nie dałeś ludziom szczęścia, ale zapoczątkowałeś proces, który z czasem zmieni Paradyzję! I zanim zaczniesz się obwiniać, zapytaj: czy przedtem ludzie byli tam szczęśliwi? - Ale nie sądzę, żeby te zmiany ich cieszyły. Tylu ludzi zginie w czasie wojny... - To prawda, ale pomyśl, ilu zmarło tam z głodu, z powodu obojętności władz? Jak już mówiłem, Westoriusz potrzebuje pieniędzy i żywności, jeśli dobrze rozegram całą sprawę, uda mi się na tym nieźle zarobić. Teraz nikt nie rozumie, co się tam naprawdę dzieje, dlatego

wszyscy są bardzo ostrożni. Dzięki tobie mam najpełniejsze informacje. Poza tym, mam jeszcze jeden atut. - Atut? - Dokładnie. - Narnach wyraźnie kpił. - Ciebie! Przecież dla ciebie pracuję Westoriusz powinien to docenić. - Hm, bardzo wątpię. Nie sądzę, by spotkanie ze mną budziło w nim ciepłe wspomnienia. - Może i nie, ale wkrótce pojmie, że lepiej być władcą niż prefektem w jakiejś tam dziurze i możesz być pewien, że ja pomogę mu to zrozumieć. - No, nie wiem... - Już ty mnie nie próbuj uczyć handlu. Nie przejmuj się niczym i zaufaj mi. Jeszcze obaj nieźle na tym wszystkim zarobimy. - Jakoś nie bardzo podoba mi się pomysł zarabiania na cudzej krwi. - Eningu, daj spokój tym moralizatorskim bredniom. Uważasz, że znacznie bardziej humanitarnie jest patrzeć, jak kraj pogrąża się w chaosie, ochać i achać, współczując jego biednym mieszkańcom? Owszem, mam zamiar zarobić na tej wojnie, ale nie zamierzam wyciskać z tych ludzi ostatnich soków, nie jestem głupi! Chcę znaleźć dla siebie miejsce w tym kraju i prowadzić tam interesy, ale gdybym teraz zabrał im wszystko, co mogliby mi oddać potem? Rujnując ich, nie doczekam się zysku, a właśnie na ten zysk liczę! Mój przyjacielu, ja dam ludziom kredyty, jeśli przekonają mnie, że ich interes jest tego wart. Sprzedam im żywność po najniższych cenach, dam im pracę, żeby mieli czym zapłacić za moje towary w przyszłości. Tak, chcę wykorzystać biedę Paradyzji, ale chcę też wzbogacić jej mieszkańców, żeby potem oni wzbogacili mnie! Jeśli pojawię się na tym rynku jako pierwszy, będę miał kolosalną przewagę nad wszystkimi pozostałymi! Poza tym, trzeba skorzystać z okazji i przejąć kontrolę nad byłą drogą karawanową. Nawet gotów jestem uczciwie płacić podatki, dla odmiany. - Drogę? Ale po co? - Nie domyślasz się? Karawany idące przez Paradyzję zaoszczędzą dwa tygodnie, a ci, którzy ją ominą, te dwa tygodnie stracą. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, żeby zarobić na kupcach, przejeżdżających po tej drodze? Co prawda muszę się jeszcze zastanowić, jaka powinna być opłata za przejazd, ale to potem. - Taki jesteś pewien, że Westoriusz zgodzi się oddać tak dochodowy interes? - A co może innego zrobić? W ciągu ostatnich dwustu lat droga była naprawiana zaledwie dwa razy, a teraz na jej remont w Paradyzji nie ma pieniędzy. Ja wyłożę te pieniądze

w zamian za procenty od zysku. Duże procenty. W ten sposób Westoriusz może tylko pozwolić mi się tym zająć i cieszyć się, że zdołał coś ode mnie wytargować, albo nie pozwolić i nie dostać nic. A on będzie teraz bardzo potrzebował pieniędzy... Do remontowania drogi zatrudnię miejscowych mieszkańców, którzy będą kupować moje towary. Cały ten kraj to istna żyła złota! No dobrze, przepraszam cię, ale muszę zająć się interesami. Ale najpierw odbiorę swoje sto dinarów od Mervina...! Viljen rozłączył się. Przez długą chwilę panowało milczenie. - Tak, milordzie... - Dalila odchrząknęła. - Zdaje się, że mówiliście coś o tym, że nie robicie nic ważnego? Jeśli obalenie naczelnego łajdaka i wywrócenie całej Paradyzji do góry nogami to dla was nic ważnego, to nie chciałabym uczestniczyć w tych wydarzeniach, które uznacie za istotne. - Ale Sevan nadal stoi na czele gildii kupców Amsteru - palnąłem pierwszą rzecz, która mi przyszła do głowy. - Daj spokój - machnęła ręką. - Teraz stał się persona non grata. Stracił lwią część wpływów - i za każdym razem, gdy będzie coś proponował, wszyscy zadadzą sobie pytanie: „Ile przyjdzie nam zapłacić za ten żart?". No i wystawiłeś go na pośmiewisko... Nie, to już jego koniec, chociaż on sam może jeszcze tego nie podejrzewa. I na tym skończyliśmy rozmowę. Wstrząśnięci nowinami przyjaciele nie wracali już do tego tematu, poprzestając na obrzucaniu mnie oszołomionymi spojrzeniami. Nawet Leonor utracił swą wyniosłość i zwracał się do mnie tonem pełnym szacunku - ale tylko do mnie. Z tego powodu Dalila i elf nie szczędzili magowi uszczypliwych uwag, lecz Leonor udawał, że ich nie słyszy. *** Choroba Rona zatrzymała nas na pięć dni. Ruszyliśmy w drogę dopiero wtedy, gdy ja, Dalila i Mistrz zgodnie uznaliśmy, że chłopiec zdoła wytrzymać dalszą podróż. Ron oczywiście protestował i domagał się, żebyśmy wyruszyli natychmiast, ale za każdym razem kapitulował w konfrontacji z Buefarem. Rycerz w ogóle traktował go z mieszaniną czułości i surowości, bez żadnej taryfy ulgowej - tak ojcowie traktują ukochane dzieci, bojąc się, że mogliby je rozpieścić. Przez te dni często widywałem rycerza przy posłaniu Rona: opowiadał mu coś, a jego twarz łagodniała. Raz zażartowałem coś o tym „usynowieniu" chłopca. - Macie rację, milordzie - odpowiedział wtedy rycerz. - Ron rzeczywiście jest dla mnie jak syn. Mój własny miałby teraz dwadzieścia lat, gdyby pozwolono mu dożyć. Taką miałem

wtedy nadzieję, że wreszcie udało mi się zdobyć ciche szczęście rodzinne w moim niezbyt radosnym życiu! Ale pewien baron, łajdak, który bał się wyzwać mnie na uczciwy pojedynek, skorzystał z mojej nieobecności i pomocy pewnego zdrajcy i zajął nasz zamek. Mój syn nie miał nawet roku, a żona nosiła drugie dziecko... Zdrajca zabił ich, a ja... ja nie zdołałem się zemścić. Tego łajdaka barona ukarałem, ale zdrajca zdążył się ukryć. Szukałem go, Bóg widzi, szukałem wszędzie. Ale to dawne czasy, było, minęło... Rycerz machnął ręką, odwrócił się i odszedł - zbyt szybko, bym uwierzył, że to wszystko faktycznie odeszło w niepamięć. Wiedziałem, że już nigdy nie ośmielę się zażartować z jego „ojcostwa". *** Dwa tygodnie po wyzdrowieniu Rona nadal jechaliśmy przez bezkresny step, starannie unikając jakichkolwiek spotkań z tubylcami. Moglibyśmy jechać szybciej, gdyby nie to, że coraz częściej natrafialiśmy na oddziały koczowników i coraz częściej musieliśmy się przed nimi ukrywać. Zdarzało się, że jechaliśmy wyłącznie nocami, w dzień chowając się w wysokiej trawie i żywiąc suszonym mięsem, bo nie można było rozpalić ognia. Poza tym, kończyły nam się zapasy żywności i sporo czasu traciliśmy na polowanie. Wszystko to poważnie opóźniało naszą podróż W sumie podróż przez step trwała prawie miesiąc i na wszystkich odcisnęła swoje piętno. Elwing utracił bladość, która tak mnie zdziwiła w czasie naszego pierwszego spotkania i już nie marszczył się na wspomnienie o wygnaniu. Ron zmężniał również, jednak najbardziej ta podróż zmieniła mnie. Z naszego oddziału tylko ja nigdy przedtem nie miałem okazji tak długo żyć w podobnych warunkach. Wprawdzie Ron również dorastał w mieście jednak między moim i jego miastem była poważna różnica. Poza tym moja rodzina żyła w dostatku i korzystałem ze wszystkich udogodnień, jakie mogła dać człowiekowi cywilizacja techniczna, a Ron nie korzystał nawet z tych nielicznych wygód, które dawał mu jego świat. I chociaż Derron na wyspie próbował nauczyć mnie życia wędrownego, to nigdy nie spędziłem w lesie więcej niż kilka dni - a potem w zamku zawsze czekała na mnie gorąca kąpiel i smaczny obiad. A tu musieliśmy obywać się bez dachu nad głową prawie przez miesiąc, żywiąc się tym, co zdołaliśmy upolować. Zresztą, elf po mistrzowsku posługiwał się łukiem i śmierć głodowa nam nie groziła. Ja też z każdym dniem coraz zręczniej posługiwałem się tą bronią, chociaż Elwing stale kpił ze mnie, radząc strzelać do nieruchomej zwierzyny. Nie pozostawałem mu dłużny i proponowałem, żebyśmy zmierzyli się w rzucaniu nożami. Na początku wyprawy z trudem udawało mi się zasypiać na ziemi, za to teraz nie

przejmowałem się już takimi drobiazgami. Zmieniłem się również zewnętrznie. Śródziemnomorską opaleniznę zastąpiła stepowa, którą utrwaliły tutejsze wiatry, włosy, które przed podróżą były zaledwie trochę dłuższe od tych, które nosiłem w szkole, teraz urosły i zasłoniły mi szyję. Początkowo mnie to drażniło, ale wkrótce przywykłem, podciąłem je tylko z przodu, żeby nie wpadały mi do oczu. Szybko, wygodnie i żadnych problemów z fryzjerami. Moi rodzice w życiu by mnie nie poznali... - Nie bardzo rozumiem co, ale na przedzie coś się dzieje - zawiadomił Leonor, podjeżdżając do mnie. - Wyraźnie wyczuwam tam jakiś niepokój. - A co właściwie? - odwrócił się do niego Buefar. - No właśnie mówię, że nie rozumiem. Niby wrogowie, ale nie jestem do końca pewien. - A co tam jeszcze może być prócz wrogów? - A skąd ja mogę wiedzieć? - rozgniewał się Leonor. - Jesteśmy blisko granicy Księstwa Kiteżskiego. Może to stamtąd? - Dobrze, co za różnica i tak nie będziemy ryzykować i sprawdzać. - Nie byłbym taki pewien... Czuję, że ktoś wysyła sygnał pomocy. - Jaki sygnał? - Przecież mówię, że ciężko się zorientować. Taki sygnał może wysłać niewykształcony mag, gdy znajdzie się w tarapatach. To nie jest świadomy sygnał, lecz czysto instynktowny, dlatego trudno go wychwycić i jeszcze trudniej zrozumieć. - Co to znaczy niewykształcony mag? - Człowiek ze zdolnościami magicznymi, których nigdy nie rozwijał. Być może nawet o nich nie wie. - I ty to czujesz? - Nie czuję! Odbieram wysłany sygnał! - A nie mógłbyś jakoś podejrzeć, co się tam dzieje? - spytał Buefar. - Dyletant - wycedził Leonor, jednak tak, żeby rycerz nie dosłyszał. - Nie, nie mogę tego zrobić. Magia to nauka, nie ma w niej miejsca na cuda. Jak miałbym podejrzeć, co się tam dzieje? Wydłużyć sobie oczy? Dajcie mi specjalnie dostrojony kawałek kryształu i połóżcie go w tamtym miejscu, a zdołam zobaczyć to, co pokaże kryształ. Bez przekaźnika obrazów nic nie mogę zrobić! - Dobrze, rozumiem... - Zastanowiłem się. Lepiej nie ryzykować i nie jechać tam bez wcześniejszego zwiadu, to mogła być pułapka. - Chyba wiem, co możemy zrobić. - Naprawdę? - Buefar i Leonor popatrzyli na mnie z niedowierzaniem.

- Jeśli Ening mówi, że wie, to znaczy, że wie - wtrącił się Ron. - Dokładnie - mrugnąłem do niego. - Tylko, Buefarze, gdy będę siedział i wyglądał na śpiącego, nie sprawdzaj mnie mieczem. Dobrze? Rycerz uśmiechnął się i skinął głową, a Leonor z zaciekawieniem obserwował moje poczynania. Usiadłem po turecku i rozluźniłem się. Wchodzenie w dej-cza stało się dla mnie tak naturalne, że nie wymagało niemal żadnych przygotowań. Płynnie uniosłem się nad własnym ciałem... Pewnie nigdy nie przywyknę do widoku siebie samego z boku... Jednak teraz nie ma czasu na podziwianie się, trzeba zająć się pracą. Obok mnie pojawił się Mistrz. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, polecę z tobą, Eningu. - Mistrzu, nie ufasz mi? - obraziłem się. - Nie chodzi o zaufanie. Po prostu nigdy nie odchodziłeś od swojego ciała na taką odległość. To też ma swoją specyfikę. - Jaką? - Chyba nie chcesz zabłądzić w przestrzeni i nie odnaleźć drogi do własnego ciała? Przy okazji, pamiętaj, że twoje ciało zdoła przetrwać trzy dni, a potem umrze. Zresztą, trzy dni to górna granica, lepiej do niej nie dochodzić. - Nie mam zamiaru podróżować trzy dni... - Zdążyłem się już przekonać, że będąc poza ciałem, mogłem przemieszczać się w przestrzeni bardzo szybko, zupełnie się nie męcząc. Mistrz jednak zawsze ostrzegał mnie, że im większa odległość między ciałem i duszą, tym większe zużycie energii. - W którą stronę się kierujemy? - zainteresował się Mistrz. - Wiesz, dokąd trzeba się udać? - Ja nie, ptaki wiedzą. Stale je słyszę. - Ach tak, ten twój dar... Zapomniałem o nim. - Mistrzu, co z wami? Jesteście chorzy? Jak mogliście zapomnieć? - Jegorze, daj spokój tym złośliwościom i bierz się do dzida. - Oczywiście, Mistrzu - odparłem, starając się, by nie usłyszał kpiny w moim głosie. Oto i cel naszej podroży... Najwyżej trzy kilometry. Zdumiewające, że nie słyszeliśmy odgłosów walki. - Ostrożnie, Eningu, tu jest magia. - Jakiego rodzaju? Mistrz zamknął oczy.

- Już rozumiem. Mag koczowników zablokował dźwięk, każdy hałas ginie dwadzieścia metrów od źródła. To nietrudne... Ale dlaczego mag Rusinów nie zdjqł tego zaklęcia? Ja tymczasem przyglądałem się nierównej walce, Co najmniej setka koczowników zepchnęła do parowu oddział dwudziestu jeźdźców. Po charakterystycznych hełmach rozpoznałem w nich wojowników Kiteża. Widocznie był to jakiś oddział patrolowy. - W pobliżu muszą znajdować się duże siły Rusinów, w przeciwnym razie koczownicy nie tłumiliby dźwięków. W tym momencie jeden z oblężonych przyłożył róg do ust i zagrał, ale dźwięk był bardzo cichy. Derron opowiadał kiedyś, że z oddziałami zwiadowczymi zawsze wyruszają magowie, dlaczego w takim razie mag nie zniszczy czarów koczowników? Skoro Mistrz powiedział, że nie jest to potężna magia... Aha, oto i odpowiedź - nieopodal urwiska leżało kilka ciał, widocznie ofiar pierwszego ataku. Mag musiał zginąć w pierwszych minutach walki. Tak, sytuacja Rusinów była beznadziejna... Koczownicy, wykorzystując przewagę liczebną, dosłownie zasypali strzałami otoczonych przeciwników, nie pozwalając im wysunąć głów zza tarcz. Rusini przeżyli wyłącznie dzięki temu, że w porę ukryli się w parowie - teraz dzięki ciężkim łukom energicznie odpierali napastników. Koczownicy byli w ciągłym ruchu, utrudniając zadanie łucznikom, w pędzie wypuszczali strzały. Jednak taka sytuacja nie mogła trwać w nieskończoność, a wynik starcia był przesądzony. - Mistrzu, musimy im pomóc! Wracamy! - Eningu, stój! - Mistrz dogonił mnie szybko. - Nie możesz ryzykować, wdając się w drobne potyczki! - Dla tych ludzi to nie jest drobna potyczka, a zaraz może stać się ostatnią w ich życiu. Mistrzu, może to inny świat, ale tam są moi rodacy! Wróciłem do swojego ciała i szybko wstałem. - Koczownicy, setka, może więcej, atakują niewielki oddział Rusinów. Jeśli im nie pomożemy, wybiją wszystkich do nogi! - Z setką będzie ciężko - zauważył Buefar. - Jeśli zaatakujemy znienacka, zasiejemy panikę. Poza tym, w pobliżu muszą być potężne siły Kiteżan, trzeba tylko utrzymać się do ich nadejścia. - Szybko zarysowałem sytuację i rzuciłem: - Ron, Dalila, wy lepiej zostańcie tutaj. - Co to, to nie - odparła Dalila i wyjęła lekki łuk, zakupiony przed tą wyprawą, patrząc na mnie wyzywająco. - Ma rację - Buefar poparł ją niespodziewanie. - Pozostanie tu może być

niebezpieczne. Wszystkich koczowników nie wybijemy, a nie wiadomo, którędy będą się wycofywać, mogliby wpaść tu na nich. Lepiej się nie rozdzielać. Buefar miał w takich kwestiach więcej doświadczenia niż ja i głupio byłoby się z nim spierać. - Dobrze. Przejmijcie dowodzenie, Buefarze. - Ja? - Rycerz spojrzał na mnie zdziwiony. - No przecież nie ja! Wy braliście udział w bitwach nie, lepiej ode mnie wiecie, co trzeba robić. - I nim zdążył zaprotestować, dodałem: - Wiem, wiem, dowódca zawsze pozostaje dowódcą i ja mogę po prostu słuchać waszych rad, ale w walce nie będzie czasu, żeby je wygłaszać. - Dobrze, milordzie. - Rycerz potraktował moje słowa jak rozkaz. - Leonorze, możecie zagłuszyć dźwięk tak, jak zrobili to koczownicy? Możecie zrobić tak, żeby nie usłyszeli, że podjeżdżamy? - Oczywiście. Postaram się również oszukać ich wzrok, ale lepiej nie ryzykujcie i nie szarżujcie za bardzo. - A ich mag nam nie przeszkodzi? - zapytałem. - Z tego, co zrozumiałem, jest teraz zbyt zajęty, żeby rozglądać się na boki. - Wobec tego naprzód - zakomenderował Buefar, wsiadając na konia. - Wszyscy szykują łuki! Leonorze, czarami zajmiesz się po drodze, nie ma czasu! Nasz oddział ruszył, goniony protestami Leonora, który musiał zająć się robotą już w trakcie jazdy. Niedługo potem mogliśmy zobaczyć koczowników krążących wokół Rusinów w parowie. Buefar wydał krótki rozkaz, Elwing złapał łuk i znikł w wysokiej trawie. My czekaliśmy. - Jest już na stanowisku - oznajmił w końcu Leonor, otwierając oczy. Buefar jechał przodem, Ron, któremu oddałem obie kusze, żeby w razie czego miał się czym bronić, zamykał pochód. Koczownicy byli tak pochłonięci walką, że nie zauważyli naszego nadejścia. Cóż, grzechem byłoby się skarżyć, że nie wystawili wart... Nikt z nas nie spodziewał się, że uda nam się podejść tak blisko i Buefar zmienił plan ataku. - Wszyscy z koni i przygotować łuki. Korzyści płynące z tej decyzji były niewątpliwe. Po co od razu rzucać się do walki, skoro można zasiać panikę? Zmusiliśmy konie, by położyły się na ziemi, schowaliśmy się w wysokiej trawie i przygotowaliśmy. Naciągnąłem łuk i zamarłem. - Teraz! Trzy strzały poleciały w stronę koczowników. Trzy? Ze zdumieniem spostrzegłem, że

Dalila już zakłada na cięciwę kolejną strzałę. Nie było czasu na rozglądanie się na boki, wyjąłem drugą strzałę... Cóż, jako łucznik ustępowałem nie tylko Buefarowi, ale i Dalili, co było szczególnie przykre. Na trzy jej strzały przypadała moja jedna. W tym momencie zaczął strzelać Elwing i dopiero teraz pojąłem, co znaczy prawdziwe mistrzostwo. Z prawej strony na koczowników spadł istny deszcz strzał. Gdybym nie wiedział, że to dzieło Elwinga, pomyślałabym, że ukrywa się tam cały oddział. Koczownicy wylatywali z siodeł jeden za drugim, nie zauważyłem, żeby elf choć raz spudłował, każdy pocisk znalazł swój cel. Zachęceni niespodziewanym wparciem, Rusini zaczęli strzelać z jeszcze większym zapałem. Oto już wskoczyli na konie i rzucili się na koczowników z obnażonymi mieczami. - Ech, za wcześnie! - skomentował niezadowolony Buefar. - Dobrze, nie ma co, naprzód! Dalila, Leonor, Ron, zostańcie tutaj. Ja i Buefar wskoczyliśmy na konie i w pełnym pędzie wbiliśmy się w tłum koczowników. Ci zupełnie nie rozumieli, co się dzieje i w panice miotali się po stepie, usiłując skryć się przed skrzydlatą śmiercią. Żeby zwiększyć, zamieszanie, atakowaliśmy to jedną grupę koczowników to drugą. Buefar walczył spokojnie i pewnie, nie na darmo uważany był za jednego z najlepszych wojownik Teutonii. Nie było jednak czasu się nim zachwycać - ja też musiałem popracować mieczem. Zaatakowało mnie dwóch jeźdźców, uważając za łatwą ofiarę. Odsuwam się gwałtownie i zaraz jeden z nich przeszkadza towarzyszowi, lekko odbijam szablę i dosięgam mojego przeciwnika. Jego ciało powoli zsuwa się na bok, noga utknęła w strzemieniu i przerażony koń wlecze trupa po ziemi. Drugi przeleciał dalej i rozzłoszczony niepowodzeniem zaczął zawracać konia. Dołączyło do niego dwóch następnych. Teraz już spokojniej traktowałem samą walkę. Może stałem się bardziej gruboskórny? Chociaż nie, po prostu w końcu dotarła do mnie rzecz oczywista: żaden z ludzi, z którymi zdarzyło mi się walczyć, nie odczuwał z powodu zabójstwa najmniejszych wyrzutów sumienia. Zasada była prosta: albo ja zabiję, albo zabiją mnie. Ci koczownicy żyli z grabieży i jeńców, branych do niewoli. Gdybyśmy przegrali tę walkę, byłoby z nami krucho - nie wiadomo, co byłoby lepsze: śmierć czy niewola. Teraz już Derron nie musiał mnie namawiać, żebym nie oszczędzał swoich nieprzyjaciół. Nawet nie uważałem ich za ludzi - mieliśmy okazję przejeżdżać przez wieś, w której „gospodarowali" ci panowie. Dlatego patrząc na atakujących mnie wrogów, jedynie uśmiechnąłem się nieprzyjemnie, z zimną krwią czekając, aż się zbliżą. I w tym momencie zobaczyłem coś, od czego włosy stanęły mi dęba na głowie: Dalila na swoim spokojnym koniku rzuciła się w piekło bitwy, machając nie wiadomo skąd zdobytą szablą. Do diabła! Wsunąłem szerkon do

pochwy, chwyciłem noże... Szykując się do tej wyprawy kupiłem pas z dziesięcioma nożami bardzo wygodna i poręczna rzecz. Zupełnie jakbym wyczuł, że się przyda. Pochłonięta atakiem Dalila nie rozglądała się na boki - ci dwaj, którzy próbowali ją zaatakować, również tego nie zrobili: dwa moje noże sprawiły, że pożałowali swej nieuwagi. Zresztą, raczej nie zdążyli wyciągnąć wniosków z tej lekcji. Z tego wszystkiego kompletnie zapomniałem o tamtej trójce, która szykowała się ataku. Byli już bardzo blisko, szable wzniesione do ciosu, odległość topnieje z każdą chwilą... I w tym momencie jadący z przodu jeździec złapał się za pierś i wyleciał z siodła, za nim drugi, trzeci... Odetchnąłem z ulgą. Znam tylko jednego łucznika, który potrafi tak szybko powalić trzech przeciwników. Po walce będę musiał mu znów podziękować za uratowanie życia. Obejrzałem się. Buefara zepchnęli na bok, teraz bił się w otoczeniu całego tłumu. Dałem koniowi ostrogę i skoczyłem na pomoc Dalili, jednak dwóch koczowników zauważyło mój manewr i już pędziło na mnie, obchodząc mnie z dwóch stron i próbując wziąć w kleszcze. Wtedy przypomniałem sobie to, co kiedyś pokazał mi Derron. Wyrwałem zza pasa dwa kindżały, położyłem się plecami na siodle - szable zaświstały nade mną - rozłożyłem ręce - i prostując się, nie miałem już w rękach kindżałów - tkwiły w brzuchach koczowników. Znów mogłem zobaczyć Dalilę: z trudem broniła się jednocześnie przed czterema napastnikami, dość zręcznie odbijając wszystkie ciosy, czasem nawet próbować sama przejść do ataku. Niestety, decydując się na walkę z czterema przeciwnikami, wyraźnie przeceniła swoje siły Zresztą, raczej nikt nie pytał jej o zdanie... Ratując ją, rzuciłem jeden po drugim dwa noże. No nie, na nią się nie nastarczy! Jeśli ona zaraz nie ustąpi z pola bitwy, zabraknie mi noży! Należało kupić dwa pasy, ale kto wiedział, że Dalila będzie nam tak aktywnie „pomagać"...? Kilku koczowników puściło strzały w moją stronę, pochyliłem się i przeleciały nade mną. Szybko odpiąłem tarczę, może się przyda. Głuchy łomot dowiódł, że zrobiłem to w samą porę. - Dalila! - wrzasnąłem. - Wycofaj się! - Nie ma mowy! Patrz, jak mi wychodzi! - zawołała, uderzając nieumiejętnie koczownika, który nawinął jej się pod rękę. Tylko nowy atak powstrzymał mnie od wyrażenia swojej opinii o tym, co i jak jej wychodzi... Już ja bym jej powiedział... Pokonanie moich przeciwników zajęło mi sporo czasu - przez cały czas musiałem pomagać tej upartej dziewczynie, miała jakiś szczególny dar niedostrzegania wrogów za swoimi plecami. Zapas noży topniał błyskawicznie.

Niespodziewanie coś błysnęło tuż obok mnie, z początku nie wiedziałem co to, a potem spostrzegłem, że to był miecz. Nie, to był MIECZ - potwornych rozmiarów! Większy od mnie! Nigdy bym nie uwierzył, że w ogóle można go podnieść, gdybym nie widział na własne oczy, jak tym gigantem niedbale macha potężny facet, bardziej podobny do góry, niż do człowieka. W jego kolczudze można by swobodnie zmieścić czterech takich jak ja, a gdyby postawić nas obok siebie, moja głowa znalazłaby się na wysokości jego piersi. Miecz człowieka-góry znów opadł. Przełknąłem ślinę, widząc, jak potworne żelastwo przecina tarczę podstawioną przez koczownika, samego koczownika wraz ze zbroją oraz jego konia. - Ho, chłopaczku! - Usłyszałem zdumiony głos olbrzyma. - Co ty tu robisz? Ta uwaga pomogła mi odzyskać mowę. - To samo, co ty - odciąłem się. - Próbuję przeżyć. - O, nie! Teraz to niech już oni się o to martwią. - Skinął w stronę koczowników i jakby na potwierdzenie własnych słów ściął trzech przeciwników na raz. Widząc, jak efektywnie macha mieczem ten olbrzym, byłem skłonny uwierzyć w jego słowa. Ja też zacząłbym się troszczyć o to, jak przeżyć, gdybym zetknął się z nim w walce. Ale teraz zaatakowało mnie sześciu jednocześnie i nie miałem czasu na rozmowy, zwłaszcza że Dalila wpakowała się w kolejne kłopoty. Przyznaję, że obrzydło mi już granie roli ochroniarza, zwłaszcza że stawało się to niebezpieczne dla mnie. Koczownicy zdołali już ochłonąć po pierwszym zaskoczeniu i teraz atakowali ze wszystkiej stron. Kręciłem się w siodle, z trudem odbijając sypiące się na mnie ciosy. Błąd przeciwnika... udane pchnięcie i jest o jednego wroga mniej. Korzystając z chwilowej przerwy, pomogłem i omal nie zapłaciłem za to życiem. Uratował mnie Huragan, który stanął dęba i zrzucił z siodła jednego z koczowników, oraz moja kolczuga, która zatrzymała cięcie miecza drugiego. W tym momencie dwaj koczownicy zostali dosłownie wyrwani z siodeł nadprzyrodzoną siłą - a pozostali, ratując własną skórę, uciekli w różne strony. Nadprzyrodzoną siłą okazał się ów wielkolud, z którym niedawno rozmawiałem. Podszedł do nich od tyłu, złapał za ubrania i uniósł w powietrze. Bez wysiłku trzymając obu w wyciągniętych rękach, przemawiał, potrząsając nimi przy każdym zdaniu: - Nie ważcie się krzywdzić dziecka! Takie chłopy, a rzucili się na mniejszego od siebie! Jak chcecie walczyć, walczcie ze mną! Koczownicy wili się, wyjąc ze strachu, i szczerze powiem, że świetnie ich rozumiałem. Wielkolud westchnął i z trzaskiem stuknął ich głowami.

- Nic nie rozumieją. Dzicy ludzie - poskarżył się, odrzucając ciała na bok. Z trudem powstrzymałem nerwowy śmieszek. Jednak w tym momencie zrobiło się ciężko. Koczownicy musieli dobrze znać mojego olbrzyma i pewnie zdołał im do tej pory nieźle zaleźć za skórę - w każdym razie, tak pomyślałem, gdy kilkudziesięciu ludzi rzuciło się na niego, wyjąc coś o nagrodzie. Na nieszczęście dla tych łowców nagród, a także na własne nieszczęście, znalazłem się dokładnie na ich drodze. Lekcje Derrona znowu mi się przydały. Strach odszedł, łuk błyskawicznie wskoczył do moich rąk i teraz posyłałem w napastników strzałę za strzałą. Może nie strzelam tak dobrze jak Elwing, ale nie jestem kompletnym beztalenciem. - Zuch chłopak! A teraz odsuń się, tamci to już moje zmartwienie! - huknął olbrzym i rzucił się na wrogów. Rozdrażniony przewróciłem oczami. Należało właśnie zejść na bok, a nie pchać się na rożen. Dlaczego wszyscy silni ludzie są tacy pewni, że siła może ich wyciągnąć z każdej opresji? Ale teraz nie było czasu na dyskusje... Próbowałem zająć miejsce z tyłu, osłaniając plecy nowego znajomego, jednak wrogów było zbyt wielu i wkrótce odepchnęli mnie, zasłaniając Rusina i nie pozwalając się do niego zbliżyć. W tym momencie koń olbrzyma zarżał żałośnie i zwalił się na ziemię. Olbrzym zdążył zeskoczyć i teraz gniewnie rąbał mieczem, krzycząc wściekle: - A zwierzę za co?! Wyrodki!! Był tak przerażający w swym gniewie, że napastnicy cofnęli się, nie chcąc wpaść pod wirujący z ogromną prędkością miecz bohatera. Ale pozbawiony konia Rusin był łatwym celem dla zwinnych jeźdźców. Jakiś koczownik spróbował się do niego zbliżyć, co prawda bezskutecznie, ale inni otoczyli olbrzyma ze wszystkich stron... Zakląłem przez zęby. No i po co było rzucać się na tylu wrogów? Jasna sprawa, że tu nie pomoże żadna siła... Obejrzałem się szybko. Tak, z Dalilą chyba wszystko w porządku, osłaniał ją Buefar. Szybko skierowałem Huragana na wrogów, przerzucając tarczę za plecy, a potem stanąłem w siodle, przeskoczyłem na sąsiedniego konia i wbiłem jeźdźcowi nóż w bok. Kto powiedział, że noże służą tylko do rzucania? Nie pozwalając koczownikom ochłonąć, pognałem zdobytego konia do przodu. Tuz przed tłumem koczowników dźgnąłem wierzchowca nożem w zad, a sam w ostatniej chwili zeskoczyłem na ziemię. Koń, oszalały z bólu, poleciał prosto na tłum, koczownicy uskakiwali mu z drogi... a w tworzącą się szczelinę rzuciłem się ja. Ktoś próbował mnie powstrzymać, bezskutecznie - szabla tnie powietrze, mnie tam już nie ma.

Nurkując pod końską szyją, wbijam szerkon w brzuch koczownika, który nie spodziewał się po mnie takiej zwinności. Jeszcze trochę i łapię tarczę, po czym staję ramię w ramię z olbrzymem. - Ładnie! - zahuczał ten z aprobatą. - Będzie jeszcze ładniej, jak się stąd wydostaniemy! Po coście na nich poszli? Nie można było odejść? - A ty po coś polazł? Nie można było odejść? - A cholera wie - odparłem uczciwie. Ale nie było już czasu na rozmowy. W pierwszych chwilach walki olbrzym próbował mnie ubezpieczać, ale szybko przekonał się, że jego pomoc nie jest mi potrzebna, Może nie miałem jego siły, ale umiejętności i szybkość też coś znaczą. Nagle koczownicy zatrzymali się i rozstąpili z szacunkiem. - Niedobrze... - zahuczał Rusin. Zerknąłem na niego spode łba - co mogło być jeszcze gorszego od tego, co mamy teraz? - Ten człowiek z niebieską opaską na czole to uczeń Arierów - potężnych wojowników. Umieją walczyć. Z nimi zawsze zejdzie dużo czasu. Zdaje się, że mamy kłopot... O, doprawdy, a co mieliśmy przedtem? Wiejską dyskotekę? - Tak? - popatrzyłem uważnie we wskazanym kierunku. Człowiek z opaską był, podobnie jak my, pieszo, w rękach trzymał dwa lekko wygięte miecze. Wyszedł do przodu i szybko zakręcił klingami, wywijając nimi wymyślnie. Miał wspaniałą technikę, nie udało mi się znaleźć w niej żadnego błędu. Jednak za bardzo pochłonęła go własna demonstracja i przegapił lot mojego ostatniego noża (dzięki, Dalilo, potem, jeśli to „potem" w ogóle nastąpi, porozmawiam sobie z tobą). Chwytając za wbity w szyję nóż, uczeń Arierów zacharczał i upadł. - Gdyby jeszcze miał odrobinę rozumu, to rzeczywiście mógłby stanowić problem. Olbrzym popatrzył na mnie z szacunkiem. Wtedy za plecami koczowników rozległy się krzyki i ci cofnęli się przerażeni - nadchodził oddział pieszych wojowników osłoniętych wysokimi tarczami i wystawiających do przodu długie włócznie. Oto i spodziewana pomoc, wezwana po tym, jak Leonor „wyłączył" magię, głuszącą dźwięk. Zauważyłem jeszcze kilka takich samych oddziałów, spychających koczowników do parowu, gdzie przedtem chowali się Rusini. Rozsądniejsi uciekali w step - nie goniono ich. Słychać było krzyki rannych i rżenie koni Zmęczony, usiadłem na ziemi i położyłem głowę na kolanach, żeby uspokoić

drżenie. Obok mnie ktoś przysiadł i poklepał po plecach. - Wszystko w porządku? Popatrzyłem na wielkoluda. - Tak. Przewspaniale. - To i dobrze. W takim razie chodźmy. - Rusin puścił mój sarkazm mimo uszu. Faktycznie, nie ma co tu siedzieć. Trzeba poszukać przyjaciół.

Rozdział 6 Odnalazłem ich dość szybko, stali w pewnym oddaleniu od Rusinów, zbierających rannych z pola Bitwy. Na szczęście nikt z moich towarzyszy nie ucierpiał; tylko Dalila wyglądała na zdenerwowaną, a Buefar chyba z trudem powstrzymywał się, by na nią nie wrzeszczeć. - Wszystko w porządku? - zapytałem. - Milordzie, wydaje mi się, że niektórzy nie do końca rozumieją powagę naszej sytuacji... Uśmiechnąłem się, obserwując, jak rycerz stara się być grzeczny wobec damy i jednocześnie powiedzieć szczerze, co o niej myśli. Prawdziwy dylemat dla takiego człowieka jak Buefar, na pierwszym miejscu stawiającego obowiązek i honor. Teraz obie te rzeczy były w sprzeczności ze sobą. - Wszystko widziałem, Buefarze. - Milordzie... - wtrąciła się Dalila. - Buefar niepotrzebnie się gorączkuje. Sama mogłam się obronić! - Naprawdę? - zapytałem sceptycznie, unosząc brwi i potrząsnąłem przed dziewczyną pasem po nożach. - Jak sądzisz, na co straciłem większość noży? Problem polega na tym, że włączając się do walki, oderwałaś nas wszystkich od głównego zadania i zmusiłaś do skupienia się na chronieniu ciebie! Ja sam kilka razy ratowałem życie, nie wiem, jak Elwing i Buefar... - Wcale o to nie prosiłam! Sama bym sobie poradziła! - Chciałem powiedzieć - wtrącił się Elwing - mogłem obserwować całą bitwę i wiem, że Ening uratował cię pięć razy, Buefar osiem, a ja cztery. Nie za dużo, jak na człowieka, który sądzi, że może się sam o siebie zatroszczyć? - Tylko mnie ratowałeś? Inni nie potrzebowali twojej pomocy? - Dwa razy pomogłem Eningowi. - No widzisz! - Za każdym razem wtedy, gdy był zbyt zajęty pomaganiem tobie, by zająć się sobą. Raz wdepnął bardzo poważnie. - Umiem walczyć... - Błąd - przerwałem jej. - Umiesz fechtować i muszę przyznać, że całkiem nieźle -

gdzie się tego nauczyłaś? Zresztą, nieważne. Umiesz fechtować - ale nie walczyć. Bitwa to nie pojedynek, gdy masz wroga tylko przed sobą; w bitwie wróg jest wszędzie, z przodu i z tylu, z boku, wszędzie! A ty patrzyłaś tylko przed siebie, nie widząc nic wokół. I jeszcze jedno: zapomniałaś o tym, że w bitwie są nie tylko wrogowie, ale i przyjaciele, i nie dopasowałaś swoich poczynań do działań tych, którzy byli po naszej stronie. - Ale ja... Uniosłem dłoń, uciszając ją. - Pamiętasz, jak nie pozwoliłaś mi pomóc w przygotowaniu posiłku, oznajmiając, że zrobisz to lepiej? Więc teraz ja powiem: nie rwij się do bitwy, zostaw to zawodowcom. - Że niby tobie? - zapytała złośliwie, ale już bez poprzedniej pewności siebie. - Tak, to prawda, że dla mnie to również była pierwsza duża bitwa, ale, jak może zauważyłaś, odstąpiłem dowodzenie Buefarowi. Nie zapominaj o tych treningach, które odbyłem pod okiem Derrona - wedle jego oceny, to, co się działo teraz, można by nazwać „lekką rozgrzewką przed prawdziwym treningiem". - Więc tu jesteście! Odwróciliśmy się - szedł do nas krzepki mężczyzna z hełmem pod pachą. Kasztanowe włosy falami spadały mu na ramiona, za plecami powiewał płaszcz z czerwoną lamówką znak oficerów średniej rangi w armii Księstwa Kiteżskiego. Podszedł do Buefara i powitał go skinieniem głowy. - Naczelnik Ładigor. Cieszę się, że mogę was widzieć, milordzie, i pragnę podziękować za pomoc, która nadeszła w samą porę. Gdyby nie wy... - Rycerz Buefar, baron Teutonii - przedstawił się Buefar. W tym momencie podbiegł Ron, przynosząc moje noże i kindżały. - Kurczę, Ron, kiedy zdążyłeś je pozbierać? - No, patrzę, że wszyscy zajęci, a ja i tak nie mam nic do roboty... - Wielkie dzięki! - Objąłem go ramieniem. - Robiliśmy zwiad i niespodziewanie natknęli się na ten oddział. Do tego nierozważnie oddaliliśmy od łodzi... - mówił dalej Ładigor. - Poległ nasz mag i nie mogliśmy zdjąć zaklęcia zagłuszającego. Podziękujcie ode mnie waszemu magowi i przedstawcie mnie, proszę waszym towarzyszom. - Ale... - Buefar rzucił mi szybkie spojrzenie, a ja pokręciłem głową i cofnąłem się, dając baronowi do zrozumienia, że musi działać sam. Ten sposępniał, ale przejął inicjatywę. - To mój przyjaciel, rycerz... - En... - podchwyciłem, za co zostałem obrzucony gniewnym spojrzeniem.

- Dziwne imię - skomentował Ładigor. - To nie imię - odparłem. - Ale z pewnych powodów wolałbym nie podawać swojego prawdziwego imienia. Ładigor popatrzył na mnie bacznie, a ja aż się skuliłem - teraz, podobnie jak wtedy, gdy patrzył na mnie Mervin, wydawało mi się, że spojrzenie przenika mnie na wylot, sięgając do najgłębszych tajemnic. - Ale to wcale nie dlatego, że wam nie ufam - dodałem szybko. - Rozumiem - powiedział oficer i odniosłem wrażenie, że zrozumiał znacznie więcej, niż bym sobie życzył. Buefar przedstawił pozostałych i zaczął rozmawiać z oficerem o niedawnej walce, gdy niespodziewanie rozległ się jakiś hałas, rżenie koni i krzyki ludzi. - Coś tam się stało... - Ładigor wyciągnął szyję. Ja już domyśliłem się, w czym rzecz, i pobiegłem w stronę hałasu. Kilku wojów otoczyło mojego Huragana, próbując go złapać, a ten stawał dęba i walił kopytami, jeden z żołnierzy już zarobił kopniaka w pierś - uratował go tylko dobry pancerz. Teraz, stękając, wstawał z ziemi. - To nie koń, to jakiś demon! - Przynieście arkany... - To nie koń, to cudo! Nawet książę by się takiego nie powstydził... - Jeśli tylko nie skręciłby sobie na nim karku... - Co tu się dzieje? - zapytał Ładigor, podchodząc razem z Buefarem. - Znaleźliśmy konia, chcemy go schwytać, a on bryka, łobuz jeden! - wyjaśnił ktoś. Ładigor spojrzał na konia z zachwytem, a potem ruszył do niego, podając mu coś na dłoni. - Nie radziłbym - odezwałem się. - Huragan jest zdenerwowany, poza tym od obcego i tak nie weźmie. Ładigor odwrócił się do mnie gwałtownie. - To twój koń? - Mój. - I ciebie posłucha? - Ładigor chyba mi nie wierzył. Zamiast odpowiedzi niegłośno gwizdnąłem. Huragan od razu poruszył uszami i pognał do mnie. Kilku żołnierzy, klnąc, uciekło z jego drogi. Huragan podbiegł do mnie, schylił łeb i dotknął pyskiem mojego ramienia. Roześmiałem się i pogładziłem go po łbie, koń zarżał radośnie i przykląkł, zapraszając, żebym wsiadł.

- Potem, Huraganie, na razie nigdzie się nie wybieram. Popatrzył na mnie mądrym okiem, wstał i znieruchomiał. Nigdy w życiu nie zapomnę miny Ładigora... To była niesamowita mieszanka zazdrości, zachwytu, szoku, szacunku i czegoś jeszcze. Żadne słowa nie byłyby w stanie tego wyrazić, dlatego oficer ograniczył się do ukłonu, który był wymowniejszy od słów. Ciekawe tylko, komu się skłonił: mnie czy Huraganowi? - Tu jesteś! A ja cię wszędzie szukam! - huknął olbrzym, z którym miałem okazję poznać się w walce. - Ład, to właśnie ten chłopak, o którym ci mówiłem! Sam jeden wart jest dziesięciu tak zwanych wojaków! Żebyś go widział w walce! Życie mi uratował! - Domyśliłem się... Olbrzym niespodziewanie złapał mnie w objęcia - wyciskając mi powietrze z płuc i unosząc nad ziemią. - Aa... - jęknąłem, olbrzym puścił mnie i padłem na ziemię, rozpaczliwie próbując złapać oddech. - Co... co to było? - wykrztusiłem. - No, to ja ci tak podziękowałem za pomoc! Jeszcze nigdy nie widziałem tak zręcznego wojownika - zwłaszcza w twoim wieku! - To ja mam do ciebie małą prośbę - wysapałem - że tak powiem, w nagrodę za moją pomoc... Nie dziękuj mi już nigdy więcej! Żołnierze roześmiali się. - Ja tylko tak... po przyjacielsku - wymruczał speszony olbrzym. - Jedno słowo - szepnąłem do uśmiechającego się Buefara - a poproszę go, żeby tak samo podziękował tobie! - Może powinieneś ostrożniej... - zauważył Ładigor - To przecież jeszcze dziecko. - Żebyś zobaczył to dziecko w walce! Byłoby ze mną krucho, gdyby nie on! - No, ty również mi pomogłeś - odparłem i szybko zmieniłem temat. - Jak się nazywasz? Olbrzym zawahał się. - Ilja... - Ilja Muromiec! - podpowiedział któryś z żołnierzy, za co olbrzym podziękował mu złym spojrzeniem. Wszyscy wokół uśmiechnęli się. - Ilja Muromiec?! - zawołałem. Oczywiście słyszałem o tym bohaterze bylin, ale

myślałem, że to tylko legenda...1 Ale w świecie magii legenda mogła stać się rzeczywistością... - Ten Ilja Muromiec?! Gruchnął śmiech, nawet Ładigor się uśmiechnął. Olbrzym sposępniał, obrzucił towarzyszy groźnym spojrzeniem, a potem naskoczył na mnie: - Tak, Ilja Muromiec, ale nie ten! Nie ten! Nie moja, wina, że urodziłem się w Muromie, ojczyźnie słynne bohatera, a moi rodzice nazwali mnie na jego cześć! Nigdy, jeśli chcesz pozostać moim przyjacielem, nigdy więc nie mów: „Ten Ilja Muromiec"! Cofnąłem się, wstrząśnięty atakiem. - Ale ja rozumiem... - Imię to jego bolączka - wyjaśnił Ładigor. - Ilja nie lubi, gdy ludzie biorą go za słynnego bohatera, a jego towarzysze często z tego żartują. - Nie sądzę, żeby to było bezpieczne zajęcie - zauważył Buefar. Ładigor uśmiechnął się. - Ryzyko - szlachetna rzecz. *** Wkrótce ciężko ranni zostali ułożeni na noszach, polegli pochowani i wszyscy byli gotowi do wymarszu. Oddziały Rusinów stały w gotowości, czekając na rozkaz. Ilja Muromiec i Ładigor odjechali od oddziału, by się z nami pożegnać. - Myślałem, że jedziecie do Kiteża, wtedy moglibyście ruszyć z nami. Step nie jest teraz bezpiecznym miejscem dla małego oddziału. Buefar pokręcił głową. - Musimy dotrzeć do Konstantynopola. Niestety, wtargnięcie koczowników na Bałkany uniemożliwiło nam prostą drogę i teraz chcemy dostać się nad Dniepr, a tam przyłączyć do jakiejś karawany. - Nad Dniepr? To nie wiecie, że armia buntownika Sława stoi dokładnie między wami a Dnieprem? - Sław? A co on tu robi? Myślałem, że ma siedzibę w ujściu Wołgi? - wypaliłem, nim 1

Ilja Muromiec - razem z Dobrynią Nikicyczem i Aloszą Popowiczem uważany jest za jednego z najważniejszych rosyjskich bohaterów, opiewanych w „bylinach" (poematach ludowych). Według legend Ilja otrzymał nadludzką siłę od umierającego olbrzyma Swiatogora, po czym wyruszył wyswobodzić Kijów i służyć tamtejszemu księciu, Włodzimierzowi. Hojny i prostolinijny, ale zarazem nieobliczalny, stał się synonimem niewiarygodnej siły fizycznej, uczciwości oraz poświęcenia w imię obrony ojczyzny i ludu; na przestrzeni wieków stał się bohaterem licznych filmów, obrazów, posągów, kreskówek i anegdot. [przyp. tłum.]

zdążyłem pomyśleć, co robię. Ładigor obrzucił mnie bacznym spojrzeniem. - Dużo wiesz o tym, co dzieje się w okolicy. Wzruszyłem ramionami. - To się czasem przydaje... Więc mówicie, że Sław przekroczył Dniepr i teraz jest gdzieś niedaleko? - Niespełna trzydzieści wiorst stąd na wschód. Nasze zadanie polegało właśnie na tym, żeby dowiedzieć się, co on zamyśla. Ja i Buefar wymieniliśmy spojrzenia. - Myślisz o tym samym, co ja? - Skoro zdołał przekupić koczowników, to... W każdym razie, nietrudno było się domyślić, co jest celem naszej podróży. To była prawda. Gdy oszukaliśmy wszystkich - to znaczy, gdy Narnach zdołał oszukać wszystkich szpiegów Lśniącego i ukryliśmy się w stepie, maga śmierci mogło to na chwilę zbić z tropu. Niestety, zatrzymała nas choroba Rona i to pozwoliło Lśniącemu określić najbardziej prawdopodobną trasę... Nie uganiał się za nami po stepie, ale mógł przekupić kogoś, żeby czekał nad Dnieprem. Ale dlaczego Sław? Czemu nie koczownicy? I co takiego obiecał mu Lśniący, że Sław zaryzykował i oddalił się od swojej bezpiecznej bazy? - Czy mi się wydaje, czy coś mi umyka? - Ładigor patrzył to na mnie, to na Buefara. Chcecie powiedzieć, że Sław ruszył swoją armię tylko po to, żeby was przechwycić? - To nazbyt śmiała sugestia - powiedziałem szybko. - Ale nie wykluczacie takiej możliwości? Ale się uwziął! Z tym oficerem trzeba mieć się na baczności! Na szczęście, z pomocą przyszedł mi Ilja. - Przecież nie wiemy wszystkiego - powiedział do Ładigora. No, no ten olbrzym wcale nie jest taki prosty, jak się wydaje... Wtedy do Ładigora podbiegł jeden ze strażników i coś wyszeptał. - Alarm! - zawołał oficer. - Obserwatorzy zauważyli duży oddział koczowników! Teraz już nie uda wam się spokojnie odjechać... Jeźdźcie z nami! Sami w stepie nie przeżyjecie. Buefar rzucił mi pytające spojrzenie, co również nie ukryło się przed Ładigorem. Do licha, ten oficer jest zbyt inteligentny i zbyt podejrzliwy. Nie zastanawiałem się długo. - Jeśli Sław odciął nas od Dniepru, a tu lada chwila mogą się zjawić koczownicy, to

rzeczywiście najlepiej zrobimy, jadąc z wami, potem spróbujemy znaleźć inną drogę. - W takim razie spieszmy się. Ilja, zostaniesz z nimi i pomożesz w razie potrzeby. Było jasne, że pomoc raczej nie będzie nam potrzebna, po prostu Ładigor wolał nie zostawiać nas bez nadzoru. Nie protestowałem. Rusini już ładowali się na łodzie. *** Wioślarze zgodnymi uderzeniami wioseł gnali łódź w górę rzeki. Płynęliśmy na głównej łodzi wraz z Ładigorem i Muromcem, za nami płynęło jeszcze sześć. W sumie te galery niosły około pięciuset ludzi i trzydzieści koni, a także niezbędne zapasy jedzenia i broni. Było widać, że wyprawa została porządnie przygotowana. W Kiteżu muszą być poważnie zaniepokojeni niezrozumiałymi ruchami wojsk Sława. Oparty o burtę, zastanawiałem się, czy Sław rzeczywiście działa z inicjatywy Lśniącego, czy to jakieś jego własne plany, zupełnie z nami niezwiązane? Na zajęciach z Mistrzem ze zrozumiałych względów bardzo interesowałem się Księstwem Kiteżskim, ale nie przypuszczałem, że te wiadomości przydadzą mi się w praktyce. Teraz usiłowałem przypomnieć sobie wszystko, co słyszałem od Mistrza o historii Księstwa, jednocześnie zastanawiając się, co powinniśmy zrobić dalej. Nazwa stolicy Księstwa od razu mnie zainteresowała, słyszałem ją jeszcze w swoim świecie... Wiedziałem, że w Rusi Kijowskiej było miasto Kiteż, niezbyt duże i niezbyt ważne; nie wiedziałem, gdzie dokładnie leżało i nie interesowałem się tym. Pamiętałem natomiast, że w trzynastym wieku pod mury miasta podeszły oddziały tatarsko-mongolskie i wtedy miasto niespodziewanie znikło. Następnego dnia w miejscu, gdzie stało nie było nic. Została po nim tylko legenda - o grodzie Kiteżu. Jak zrozumiałem w tym świecie, legenda mówiła prawdę. Miasto rzeczywiście zniknęło z naszego świata - z całą ludnością i tymi wszystkimi, którzy szukali schronienia za jego murami - i pojawiło się tutaj, w otoczeniu licznych tutejszych narodów. Ówczesny książę Kiteża szybko zrozumiał, że jeśli chcą przetrwać, muszą jak najszybciej ułożyć sobie poprawne stosunki z miejscową ludnością. Ostrożna polityka księcia wkrótce przyniosła efekty: zaczął się proces integracji i Kiteż stał się naturalnym ośrodkiem, wokół którego zaczęły skupiać się miejscowe plemiona. Zwyczaje uległy przemieszaniu, można powiedzieć, że po dwustu latach „docierania się" proces integracji został zakończony. Pojawiały się nowe miasta, ożywił się handel... Tęskniąc za utraconym światem, kiteżanie nadawali nowym miastom znajome nazwy: Kijów, Nowogród, Suzdal, Rostów, Psków,

Murom i wiele innych. Szybkie zjednoczenie rozproszonych do tej pory plemion i powstanie nowego państwa zaniepokoiło sąsiadów. Mniej więcej w tym samym czasie Bizancjum wyrosło do poziomu mocarstwa z ogromnymi posiadłościami i jeszcze większymi ambicjami. Od dawna traktując ziemie Księstwa jak swoje włości, imperium nie miało zamiaru pogodzić się z niespodziewanym

rywalem.

Jedyne,

co

wówczas

powstrzymało

Bizancjum

od

natychmiastowego uderzenia to Wielki Step, gdzie koczowały liczne plemiona barbarzyńców. Bizancjum potrzebowało około trzystu lat, żeby ostatecznie ich stamtąd usunąć. To otworzyło drogę do Kiteża - jednak do tego czasu Księstwo umocniło się na tyle, że mogło stawić opór najeźdźcy. Jednak pierwsze starcia zakończyły się klęską Kiteżan. Przez całe stulecia nie mieli poważniejszych wrogów niż plemiona koczownicze i większych wojen niż potyczki na granicach, teraz zaś przyszło im się zetrzeć z armią, uważaną za najpotężniejszą na świecie, mającą na swojej służbie wielu magów i inżynierów. Pod względem techniki Bizancjum miało miażdżącą przewagę: machiny oblężnicze, będące dziełem wybitnych konstruktorów, nie miały sobie równych. Były tam katapulty, tarany, wieże oblężnicze; każdy pułk miał kilka lekkich katapult i arkabalist. Kiteżanie nie mogli przeciwstawić się takiej armii na otwartym polu. Konni wojowie nie byli w stanie przerwać szyku piechociarzy, najeżonego włóczniami, a jeśli nawet zdołali to zrobić, to kosztem tylu poległych, że było to pyrrusowym zwycięstwem. Rosyjska „ściana" piechoty nie dysponowała niezbędną elastycznością taktyczną, nie potrafiła szybko reagować na pojawiające się w trakcie walki zagrożenia. Zwykle bizantyjskim arkabalistom i katapultom udawało się, jeszcze przed starciem bezpośrednim, zrobić w tej „ścianie" kilka wyłomów, do których podążała konnica, a pogromu dopełniały piesze pułki Bizantyjczyków, atakujące flanki i zagrażające rdzeniowi rusińskiej armii. Jednak posuwając się coraz bardziej w głąb Księstwa, bizantyjska armia napotkała bardziej zdecydowany opór. Liczne oddziały partyzantów i lekkiej konnicy na tyłach niemal zupełnie sparaliżowały zaopatrzenie najeźdźców. Rozpoczęła się defensywa, którą zimowe mrozy przemieniły w paniczną ucieczkę. Tylko nielicznym udało się powrócić do ojczyzny. Jednak ta wojna wyczerpała Księstwo tak bardzo, że książę zmuszony był, mimo odniesionego zwycięstwa, zawrzeć pokój na niekorzystnych warunkach. Rusini wyciągnęli wnioski z tej lekcji. Zaczęto przekształcać armię na wzór bizantyjskiej, z naciskiem na lekką kawalerię, która w tej wojnie pokazała się od jak najlepszej strony. „Ściana" piechoty została podzielona na oddziały, po tysiąc ludzi w

każdym, a te z kolei - na sotnie i dziesiątki. Nie zapomniano również o technicznej przewadze wroga. Wszystkie zdobyte machiny zostały zbadane i skopiowane. Zresztą, nie skończyło się na kopiowaniu: w samym Kiteżu powstały liczne uczelnie techniczne, przygotowujące wojskowych inżynierów. Nowa wojna była nieunikniona, ale teraz armia Księstwa była znacznie lepiej przygotowana niż poprzednio. Nowa konfrontacja dowiodła jednak istnienia licznych, nieujawnionych w czasie pokoju wad. Wyraźnie nie sprawdzał się system, w którym każde plemię, wchodzące w skład Księstwa, wystawiało swój własny, wyszkolony i uzbrojony pułk. Wprowadzono powszechny podatek, adekwatny do sytuacji gospodarczej danej gminy i te pieniądze trafiały bezpośrednio do rady wojskowej - nowego organu, zajmującego się poborem, szkoleniem i uzbrojeniem żołnierzy. Z czasem ten system dopracowano, uzupełniono, jednak istota pozostała bez zmian. Po drugiej wojnie z Bizancjum ostatecznie „doszlifowano" nowe metody taktyczne, kładąc nacisk na ciężkozbrojną piechotę i lekką jazdę, przy czym coraz większą rolę zaczęła odgrywać piechota. Jednak za wojska elitarne nadal uważano kawalerię i co znamienitsi bojarowie woleli służyć właśnie tam, sądząc, że tylko w ten sposób można zdobyć honory i sławę. Zuchwałe wypady na tyły wroga, błyskawiczne ataki - czy mogło być coś piękniejszego dla młodych sowizdrzałów? W efekcie doszło do tego, że z kiteżskiej armii niemal zniknęła ciężka kawaleria; gardzono nią, pogardliwie nazywając takich kawalerzystów „doboszami", uważając ich za tchórzy, chowających się za górą żelastwa. „Na co komu nieruchawy jeździec zakuty w blachę? Nie może przeprowadzić szybkiego ataku, jest prawie bezużyteczny przeciwko dobrze wyszkolonej piechocie" mówili sceptycy. Takie podejście przetrwało do pierwszych starć z baronami teutońskimi. Ci szybko zorientowali się, że piechota Rusinów to nie ich własna niewyszkolona hałastra. Kilka potyczek wystarczyło, by baronowie zaczęli unikać starć z ciężką piechotą Kiteżan i, jeśli tylko mogli, wycofywali się, nie podejmując walki w otwartym polu. Zwykle goniła ich wówczas kawaleria Rusinów i właśnie wtedy okazało się, że „dobosze" wcale nie są tchórzami i również umieją świetnie walczyć. Lekkozbrojna konnica nie mogła przyjąć walki z ciężką kawalerią baronów i zmuszona była do ostrzeliwania jej z dalekosiężnych luków. Nie mając dobrej piechoty, baronowie nie mogli przyjąć otwartej walki - wówczas współdziałające ze sobą piechota i kawaleria Kiteżan miałyby bezsporną przewagę. Zamiast tego Teutonowie niewielkimi oddziałami przemykali się na linie zaopatrzenia wojsk Rusinów, siejąc tam spustoszenie.

Te przygraniczne starcia nie trwały długo, wkrótce sytuacja ustabilizowała się i na drodze pertraktacji ostatecznie ustalono granicę pomiędzy krajami. Jednak głównym efektem tych walk stało się docenienie ciężkiej kawalerii: pojawiała się wreszcie w armii Kiteżan, chociaż nadal zaciągano się do niej niechętnie i składała się głównie z najemników. Stopniowo sytuacja uległa unormowaniu i Księstwo Kiteżskie miało teraz ściśle wytyczone granice. Do tego czasu mocarstwo bizantyjskie osłabło na skutek oddzielenia się Imperium Etruskiego. Oba państwa obecnie rywalizowały ze sobą i często wybuchały niepokoje. Liczne szlaki handlowe przebiegające przez Kiteż sprzyjały szybkiemu bogaceniu się Księstwa, zaś sąsiedztwo z Bizancjum sprzyjało rozwojowi rzemiosł i sztuki magicznej. Ta równowaga została zakłócona sto lat temu, gdy na tronie Księstwa zasiadł książę Władysław - wielki dowódca wojskowy i utalentowany organizator. Całkowicie przekształcił aparat rządzenia państwem, przeprowadził kilka reform, nadając miastom znaczne pełnomocnictwa i rozwinął handel na drodze przyznawania ulg kupcom. Zreorganizował armię, nadając jej współczesne oblicze, podzielił wojsko według rodzajów i określił zadanie każdego z nich na polu bitwy, szczególną uwagę poświęcając ich współdziałaniu. Stworzył flotę wojenną na Bałtyku, zestandaryzował artylerię z całą jej różnorodnością katapult, strzałomiotów i taranów. Stworzył też oddziały inżynieryjne. Dzięki zreformowanej armii zdołał całkowicie odepchnąć Bizancjum z północnych wybrzeży Morza Czarnego i odebrać Bizantyjczykom Taurydę. Zresztą, Bizancjum nie martwiło się tym zbytnio (żałując co najwyżej Taurydy) - na tych terenach musiało stale odpierać nasilający się napór koczowników stepowych w dorzeczu dolnego biegu Wołgi. Uznając, że teraz będzie to zmartwienie Księstwa, Bizantyjczycy pogodzili się ze stratami. Tak też się stało. Kiteż, mimo wszystko słabszy od Bizancjum, nie mógł zapewnić bezpiecznej ochrony podbitym ziemiom i w efekcie na granicy ze stepem pojawiły się tak zwane „żmijowe wały"2. (Tauryda, jako łatwa do obrony, pozostała w granicach Księstwa). W ujściach wszystkich rzek wzniesiono potężne twierdze, pojawiły się one również na porohach Dniepru, chroniąc karawany. Cała ta sieć fortec mocno ograniczała działania koczowników, którzy niejednokrotnie próbowali je zburzyć, lecz bez efektu - wyposażone w łodzie drużyny Kiteżan zawsze mogły szybko przyjść z pomocą swoim wojskom. W ciągu ubiegłego stulecia niewiele zmieniło się w tym układzie sił. Wprawdzie Kiteż

2

Żmijowe Wały (Zmiejewy Wały) - faktycznie istniejące ziemne wały obronne o średniej wysokości 68 m i szerokości 14-16 m, rozmieszczone w stepowej i lasostepowej strefie Ukrainy. Ich łączna długość osiąga 2000 km. [przyp. tłum.]

rósł w siłę, ale nadal nie był w stanie ostatecznie odeprzeć koczowników, zwłaszcza że większość wojsk Rusinów stacjonowała w pobliżu Gór Uralskich. Mistrz wyjaśnił mi, że to wynika z „syndromu zagrożenia": trafiając do świata magii, Kiteżanie nie zapomnieli, że właśnie ze wschodu przybyły niezliczone hordy wrogów, dlatego teraz włożono wiele sił, żeby coś podobnego więcej się nie powtórzyło. Ural stał się wschodnią granicą i tam wzniesiono potężne twierdze, wojska nie przesuwały się dalej na wschód. Między Uralem a Kiteżem leżało kilka rubieży obrony, silna flota kontrolowała Wołgę - pływały po niej patrole, mając oparcie w nadrzecznych twierdzach, przemienionych w bazy zaopatrzenia. Dalej szły zasieki w lasach i potężna sieć umocnień Nikt nie ośmielił się pójść dalej niż do Uralskich Gór a wschód nazywano nie inaczej jak „krwawym". Obecny Wielki Książę Ratobor zasiadł na tronie w wieku dwudziestu pięciu lat i teraz panował już od lat dwudziestu jeden. Mistrz opisał go jako mądrego i aktywnego władcę, którego w młodości cechowała pewna lekkomyślność. Ta niefrasobliwość stała się źródłem kłopotów, a największym z nim był Sław - syn Ratobora z nieprawego łoża. Chorobliwie ambitny Sław uznał, że to właśnie on jest prawowitym następcą tronu, jako pierworodny syn księcia. Oczywiście ojciec nie zgodził się z taką interpretacją faktów. Sław postanowił zaczekać na dogodniejszy moment: udał, że rezygnuje, jednocześnie rozpoczynając intensywne przygotowania do przewrotu i skupiając wokół siebie ludzi, niezadowolonych z Ratoborowych rządów. Przygotowania trwały trzy lata; w tym czasie książę znalazł się w konflikcie z patriarchą, wspominano nawet o niełasce. Sław postanowił skorzystać z okazji i przeciągnąć patriarchę na swoją stronę, czyniąc spisek „miłym Bogu". Jednak patriarcha odmówił stanowczo i Sław musiał działać w pojedynkę. Miałby nawet spore szanse, gdyby nie to, że patriarcha Serafim stanął otwarcie po stronie księcia, co uratowało życie władcy i jego rodzinie, a także zażegnało wojnę domową. Sław z nielicznymi stronnikami zdołał zbiec do ujścia Wołgi, gdzie znalazł wsparcie plemion koczowniczych i Bizantyjczyków. Tam zaczął formować armię „wyzwoleńczą", by odzyskać należący mu się „prawnie" tron. Ratobor zdołał szybko odtworzyć wszystkie szczegóły nieudanego zamachu, w czym bardzo pomógł mu patriarcha Serafim, który w krótkim czasie zdołał wyśledzić wszystkie nici spisku. Ku zdumieniu księcia okazało się, że w spisek zamieszane jest Imperium Bizantyjskie, szczodrze zasilające Sława pieniędzmi. Od tej pory patriarcha Serafim stał się nieoficjalnym szefem książęcej służby bezpieczeństwa, zajmującej się również wojskowym wywiadem i kontrwywiadem. W krótkim czasie duchowny zdołał przemienić tę służbę w efektywnie działającą organizację. To mnie właśnie najbardziej niepokoiło. Jak zdołamy ukryć cel naszej wyprawy przed

człowiekiem, o którym mówi się, że wie wszystko? Miejmy nadzieję, że jego reputacja jest mocno przesadzona. - Czym się martwisz? - zapytał Mistrz. Powiedziałem mu. - To rzeczywiście może być problem. Ale z drugiej strony, - przecież nie zamyślasz niczego przeciwko księciu, więc z jakiej racji patriarcha miałby się tobą interesować? - Chociażby z powodu mojej działalności w Paradyzji i polowania, które urządził na mnie Lśniący. - Może to go nawet nie zaciekawi. Niespecjalnie w to wierzyłem. Zresztą Mistrz powiedział to chyba tylko po to, żeby mnie uspokoić. Nie udało się... odechciało mi się rozmawiać o tym i zmieniłem temat. - Mistrzu, Leonor powiedział niedawno, ze nie może uczynić cudu - czy magia nie czyni cudów? - Nie patrz na magię przez pryzmat waszego świata. Jak powiedział Leonor, magia to nauka, taka sama jak matematyka i podlega surowym prawom, zaś cuda wychodzą poza granice wszelkich praw natury i są prerogatywą boga czy też bogów, zależy, kto w co wierzy. - Nie rozumiem. - Jakby ci to wyjaśnić... Widziałeś w swoim świecie lecący samolot? - Oczywiście. - Jest cięższy od powietrza, a mimo to leci. Nie wiem, jaka nauka za to odpowiada, chyba geometria... No więc, samolot nie łamie praw geometrii i dlatego leci. To jest właśnie nauka. Zachichotałem. - Może chodziło ci o fizykę, Mistrzu? - Mniejsza z tym. Mówię przecież, że słabo orientuję się w nauce waszego świata. A więc, samolot leci i to cię nie dziwi, ponieważ dzieje się to w oparciu o waszą geometrię... to znaczy fizykę. A teraz wyobraź sobie, że ten samolot nie ma silnika, nie ma skrzydeł, a mimo to leci. To właśnie byłby cud! Bo cud to coś, czego ludzie nie potrafią objaśnić swoją wiedzą. Naukę tworzą ludzie, cuda może czynił wyłącznie Bóg. - A więc Bóg istnieje? Mistrz zastanowił się. - Nie wiem. Od kilku tysiącleci próbuję znaleźć odpowiedź na to pytanie. W obu światach zdarzają się czasem rzeczy, które można objaśnić jedynie boską ingerencją. - W takim razie, jeśli wrócę do domu, to będzie cud? - Jeśli znajdziesz Klucz i przejdziesz przez drzwi to nie. Cud byłby wtedy, gdybyś w

tym momencie znalazł się w swoim domu, a na twoim miejscu pojawiłby się mag. - To może poprosić o to Boga? Jeśli istnieje, to może spełni moją małą prośbę? - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Nawet jeśli Bóg istnieje, to raczej nie będzie się wtrącał do tej sprawy. - Ale jest pewne prawdopodobieństwo, że moja prośba zostanie wysłuchana? - Znikome. Musiałaby płynąć z głębi serca, a ty sam jeszcze nie wiesz, czego tak naprawdę chcesz. Wierz mi, nawet jeśli twoja prośba zostanie spełniona, nic dobrego z tego nie wyniknie. Skąd wiesz, czy w przyszłości nie będziesz tego żałował? - A czego miałbym żałować? - Skąd mogę wiedzieć? Ale to chyba w waszym świecie jest legenda o człowieku, któremu Bóg spełnił prośbę? - A o co prosił? - Nie znasz tej legendy? Prosił o nieśmiertelność i otrzymał ją. - Ho, ho, nie rozmieniał się na drobne! I co z tego wyszło? - Nic. Dostał to, o co prosił. Problem w tym, że prosząc o wieczne życie, zapomniał poprosić o wieczną młodość albo wieczną dojrzałość czy wieczną starość - i dostał wieczne starzenie się. - Starość? - Nie. Starzenie. Zastanów się, co dzieje się z człowiekiem po kilku stuleciach starzenia się. Wyobraziłem to sobie i wzdrygnąłem się. - Ale przecież mnie to nie grozi...? - Skąd wiesz, co mogłoby ci grozić? Jesteś pewien, że wszystko przewidziałeś? Zapamiętaj, Jegorze: możesz prosić Boga, żeby dał ci siłę do rozwiązania twoich problemów ale nigdy nie proś, żeby rozwiązał twój problem za ciebie. Nawet jeśli twoja prośba zostanie wysłuchana. - Wysłuchana... - prychnąłem. - Wyobrażam to sobie: anioł siedzi przy biurku i nagłe dzwoni telefon „Halo, czy to boska kancelaria? Chciałem zgłosić zapotrzebowanie na jeden cud, proszę mnie połączyć z szefem". - Bardzo zabawne, Eningu. Mistrz chyba się obraził, bo nic więcej nie powiedział, No i trudno, w końcu i tak kiedyś się odezwie... ***

Dwa dni płynęliśmy w górę rzeki i przez cały ten czas ścigał nas spory oddział koczowników. Od czasu do czasu próbowali puszczać w naszą stronę płonące strzały, ale arbalety i dalekosiężne łuki Rusinów udaremniały bardziej aktywne działania. - Nie rozumiem, czego oni chcą? - denerwował się Ładigor. - A nie lubię, gdy czegoś nie rozumiem. Mógłbym mu wyjaśnić, że chodzi o nas, a konkretnie o mnie. Lśniący musiał wyznaczyć wysoką cenę za moją głowę, skoro koczownicy tak ryzykują. Jednak taka nowina na pewno zaintrygowałaby Ładigora i pewnie też patriarchę, a na tym mi nie zależało. Postanowiłem milczeć i słuchać, co i tak nie było najlepszym rozwiązaniem - chyba Ładigor otwarcie podejrzewał nas o szpiegostwo. Miałem tylko nadzieję, że na podejrzeniach poprzestanie. Trzeciego dnia podróży na brzegu pojawiła się rosyjska twierdza. Koczownicy wreszcie odczepili się od nas i wszyscy odetchnęli z ulgą. Ładigor również się rozluźnił i po raz pierwszy podszedł do mnie i Buefara, żeby po prostu porozmawiać. - Czy według zasad rycerskich nie powinieneś być zawsze w pełnym uzbrojeniu, skoro jesteś w trakcie wypełniania ślubów? - zwrócił się do mnie. Rzeczywiście, jak tylko znalazłem się na pokładzie, natychmiast zdjąłem kolczugę i nosiłem tylko miecz, kindżał i nóż... - Jest to zalecane, ale niekonieczne. Chodzi o to, że jeśli z jakiegoś powodu znajdę się tam - machnąłem ręką za burtę - to wolałbym mieć na sobie jak najmniej żelaza. - Brzmi rozsądnie, ale sądziłem, że rycerze zawsze surowo przestrzegają swoich zasad. - To jeszcze bardzo młody rycerz i na różne rzeczy ma własny punkt widzenia - rzekł niechętnie Buefar. - Chociaż na razie to się sprawdza - dodał po krótkiej przerwie. - Interesująca z was kompania - powiedział Ładigor, patrząc na Rona, który dyskutował o czymś z Muromcem. Ja też na nich spojrzałem i uśmiechnąłem się. Zabawnie to wyglądało: jedenastoletni chłopak udowadnia coś z zapałem potężnemu mężczyźnie, wysoko zadzierając głowę, żeby patrzeć mu w oczy. - Ciekaw jestem - mówił dalej Ładigor. - Co planujecie teraz robić? Ja i Buefar popatrzyliśmy na siebie. - Zapewne wasz książę - odezwał się w końcu rycerz - nie będzie długo tolerował armii Sława na ważnym szlaku handlowym i wkrótce go stamtąd odeprze. Wtedy pewnie i my odejdziemy wraz z pierwszą karawaną do Konstantynopola.

Odpowiedź nie spodobała się Ładigorowi, choć usiłował to ukryć. - Nie możemy pozwolić sobie na czekanie, Buefarze - zaprotestowałem żywo. - I tak już straciliśmy zbyt wiele czasu. Kto wie, kiedy zacznie się wyprawa i czy w ogóle do niej dojdzie. - Na pewno dojdzie! - Tego nie wiemy. Może taki jest właśnie cel Sława, jego pochód nie ma z nami nic wspólnego i niepotrzebnie panikujemy? Zajęci sporem, zapomnieliśmy o Ładigorze, a tymczasem łodzie skręciły do brzegu. - W tym miejscu przetransportujemy łodzie na drugą rzekę - wyjaśnił Ładigor. Lądem to tylko kilometr, nie zajmie wiele czasu, a dalej już prosto do Kiteża, za pięć dni będziemy na miejscu. I rzeczywiście tak było, przy czym cała procedura wyglądała na coś najzupełniej naturalnego i często stosowanego. Były tu jakby drewniane rynny z metalowymi kulami, na których spoczywała platforma na łódź; ze trzydzieści potężnych wołów już czekało, gotowych do zaprzężenia. - To stałe miejsce przeprawy - wyjaśnił nam Ładigor. - Z czasem przekopany zostanie kanał, a na razie radzimy sobie tak. Mamy mnóstwo takich miejsc, pozwalają na szybkie przemieszczanie ładunków na terytorium całego księstwa. - Oraz na szybkie przerzucenie armii - skinął głową Buefar. Cały

proces

był

dopracowany

w

najmniejszych

szczegółach,

niemal

zautomatyzowany. Gdy pierwsza łódź dobiła do brzegu, robotnicy przy platformie zaczęli mocować uprząż. Przyłączyli się do nich żołnierze, pomogli umieścić łódź (co ciekawe, nierozładowaną) na platformie i szóstka wołów pociągnęła ją do innej rzeki. Robotnicy tymczasem przygotowywali już drugą platformę i powtórzyli całą procedurę z następną łodzią. Trzy godziny później siedem łodzi już znalazło się na wodzie i popłynęło dalej. - Bardzo skuteczne - przyznał Buefar. - I pozwala oszczędzić sporo czasu. - To prawda. A wracając do sprawy, co planujecie dalej zrobić? - Zapewne dojedziemy do najbliższego miasta i tam poczekamy na pierwszą karawanę udającą się do Konstantynopola - westchnąłem. - Mój przyjaciel ma rację, Sław nie zdoła na długo zamknąć Dniepru. - W takim razie najlepiej będzie, jak popłyniecie z nami do Kiteża. Teraz stoi tam wiele karawan... Gdy Dniepr będzie wolny, ruszą w drogę, zapewniając wam najlepszą ochronę.

- I stanowiąc przynętę dla koczowników i Sława. - Przecież jesteście wojownikami! Buefar bardzo nie lubił, gdy ktoś podejrzewał go o tchórzostwo i już miał wybuchnąć, ale wtrąciłem się szybko. - Jesteśmy wojownikami, ale do Konstantynopola musimy dotrzeć żywi. Od tego bardzo wiele zależy. - Zrobicie, jak uważacie - wzruszył ramionami Ładigor. W tym momencie go zawołano, przeprosił nas i odszedł. - Chyba nas o coś podejrzewa - zauważył Buefar. - Nic dziwnego - westchnąłem. - Za dużo tajemnic, niemal nie mówimy o naszych celach, prócz kilku ogólników. - I któż tak wszystko utajnił, bardzo jestem ciekaw? - spytał ironicznie Buefar, wstając. Podniosłem ręce. - Dobrze, dobrze! To moja wina, ale nie spodziewałem się, że Ładigor wczepi się w nas jak kleszcz ze swoimi pytaniami... Ech, chciałbym, żebyśmy już zeszli z tych łodzi, ale teraz zmuszą nas, żebyśmy płynęli z nimi do Kiteża... - Jednym słowem, prostą sytuację udało ci się zagmatwać do niemożliwości. Ciekaw jestem, jak się z niej teraz wyplączesz. - Ja również - mruknąłem, patrząc na plecy odchodzącego Buefara.

Rozdział 7 Cztery dni później nasze łodzie dotarły do Kiteża. Rzeka była tu dosłownie zapchana barkami towarowymi, łodziami bojowymi i zwykłymi łódkami. Na skutek niespodziewanego manewru Sława, skupiły się tu kupieckie statki z towarami i nie tylko. O dziwo, w tym tłumie panował określony porządek, ani razu nie powstał zator i, mimo tłoku, poruszaliśmy się dość szybko. Całe nasze towarzystwo zebrało się przy burcie, podziwialiśmy miasto, na które otworzył się wspaniały widok. Złote kopuły cerkwi lśniły w słońcu, nadając panoramie odświętny wygląd, na brzegu widać było tłumy ludzi, spieszących dokądś w swoich sprawach, a przy cumowiskach kupcy wyłożyli towary na sprzedaż. Jednak to, co nadawało Kiteżowi niepowtarzalny charakter, to niesamowita mieszanka stylów architektonicznych. Obok staroruskich drewnianych teremów, zdobionych rzeźbieniami, stały kamienne zamki w stylu bizantyjskim, między domami biegły szerokie ulice, głównie kryte deskami, rzadko brukowane. Łodzie prześliznęły się obok statków kupieckich i skierowały do nabrzeża, gdzie cumowały łodzie wojenne. Tam czekał już na nas jakiś człowiek: niewielkiej postury w dziwnym ubraniu, wyglądający na jakieś pięćdziesiąt - sześćdziesiąt lat. Zręcznie wskoczył na naszą łódź, ledwie ta dotknęła pomostu i podszedł prosto do naszej grupy. Poznałem go od razu, choć widziałem go tylko raz, na obrazie, który pokazał mi Mistrz - i poczułem nieprzyjemne ukłucie w sercu. Moi przyjaciele nie znali go i nie czuli żadnego niepokoju, jednak Buefar i Elwing od razu spostrzegli moją bladość. - Co z tobą? - Buefar próbował zgadnąć, na co patrzę. - Ten człowiek to patriarcha Serafim, a zarazem szef służby bezpieczeństwa Księstwa. - Zastanawiająco dużo wiesz, jak na kogoś, kto pierwszy raz odwiedza Kiteż. Odwróciłem się gwałtownie - właśnie podszedł do nas Ładigor i Ilja Muromiec. Obaj byli zaskoczeni pojawieniem się patriarchy, ale czułem, że Muromca niepokoi coś jeszcze, od czasu do czasu rzucał mi dziwne spojrzenia. - Witam was, dzieci moje. - Patriarcha uczynił nad nami znak krzyża, Ładigor i Muromiec obnażyli głowy i skłonili się, przyjmując błogosławieństwo. Patriarcha popatrzył na wszystkich z uśmiechem, a potem podszedł do mnie.

- Witaj, młody człowieku. Pragnąłem cię poznać od dnia, w którym po raz pierwszy o tobie usłyszałem, ale nie sądziłem, że moje pragnienie się spełni. Ładigor wiele o tobie opowiadał, o twoich towarzyszach również. Uważa was za szpiegów Bizancjum albo Sława, którzy celowo odegrali spektakl z przyjściem na pomoc. To znaczy, że Ładigor stale informował o nas swojego szefa (w sensie: szefa służby bezpieczeństwa) przez dal-łączność! Powinienem był się tego domyślić. Przyjaciele patrzyli na mnie z napięciem i niepokojem, jakbym był cudotwórcą, który sprawi, że patriarcha w jednej chwili zmieni o nas opinię, a ja nie miałem najmniejszej ochoty wdawać się w tę dyskusję. Widząc, że nie ma co liczyć na moją pomoc, inicjatywę przejęła Dalila: - Przecież wasz oddział zaatakowali koczownicy, a nie wojska Sława! - Sław jeszcze nie wie, że my wiemy, że wszedł w zmowę z koczownikami. - Ale to jeszcze nie dowód naszej szpiegowskiej działalności! - zaprotestował Buefar. - To - nie. Czujność Ładigora wzbudziły wasze pytania o kiteżską wyprawę przeciwko Sławowi. - Chcieliśmy tylko kontynuować naszą podróż do Konstantynopola! - Ładne mi tylko! - oburzył się Ładigor. - Niczego o sobie nie mówicie i jedyne, co o was wiemy, to to, że jedziecie do Konstantynopola w jakiejś ważnej sprawie i to nie prosto tam, lecz nad Dniepr! Zjawiacie się nie wiadomo skąd i ratujecie nasz oddział, oznajmiając przy tym, że koczownicy tak naprawdę szukali was, a na nas wpadli przypadkiem. Do tego wszystkiego całą drogę rzeką usiłują gonić nas koczownicy, a wy rzekomo coś o nich wiecie! Zaczerwieniłem się. Buefar miał rację, moje mętne wyjaśnienia rzeczywiście wpakowały nas w poważne kłopoty. Nie było innego wyjścia, należało jakoś odkręcić całą sytuację. Co oni mogą mieć, prócz podejrzeń...? I wtedy przypomniałem sobie słowa, którymi powitał mnie patriarcha. Że też od razu nie zwróciłem na nie uwagi! I cale to nasze spotkanie... Odetchnąłem z ulgą i spokojnie słuchałem dalszych wyjaśnień moich przyjaciół, które teraz wydawały mi się zupełnie niepotrzebne. Zmiana w moim nastroju nie uszła uwagi patriarchy. - A ty nie chcesz nic powiedzieć na swoje usprawiedliwienie? - A czy muszę? Muromiec spojrzał na mnie zdumiony, a Ładigor odwrócił się gwałtownie do patriarchy, a potem obejrzał przystań. Moi przyjaciele też wyglądali na zaskoczonych moimi słowami. - Myślisz, że nie powinieneś się tłumaczyć?

Wzruszyłem ramionami. - Gdybyście uwierzyli Ładigorowi, to powitanie wyglądałoby inaczej: nie wy byście na nas czekali, lecz żołnierze. I rozmowa przebiegałaby w innych warunkach: nie wy przyszlibyście do nas, lecz nas zaprowadzono by do was. A wy przybyliście sami, bez ochrony. Poza tym, na samym początku powiedzieliście: „Gdy po raz pierwszy o was usłyszałem", czyli musieliście słyszeć o mnie, zanim otrzymaliście doniesienie od tego człowieka - westchnąłem. - Powinienem był się domyślić, że moje skrócone imię nikogo nie zmyli, a tylko stworzy dodatkowe problemy. - To znaczy, że wcale nie są szpiegami?! - zawołał Rośnie Ilja Muromiec. - Od razu wiedziałem, ale Ładigor mi nie wierzył! - Nie - pokręcił głową patriarcha. - Nie są szpiegami. Ładigor zawsze był nieufny, dlatego właśnie wybrałem go do tego zadania. Jego przeczucia zwykle się sprawdzają, ale w tym przypadku się pomylił. - A co wy o nich wiecie? - zainteresował się Ładigor. - Bo ja słyszę o nich pierwszy raz... - Nie było cię tu wtedy, dlatego nie wiesz, w przeciwnym razie od razu byś się domyślił. Są dość znani. - Tak? - uśmiechnął się krzywo Buefar. - A coście myśleli? Lśniący poderwał na nogi wszystkich swoich agentów w jednym celu - zabić Eninga Sokoła. Ów Ening zniweczył jego plany w Amsterze - wydawałoby się, głupstwo... Potem niedawne wydarzenia w Paradyzji, chociaż tam jeszcze wszystko jest niejasne, nie do końca rozumiem, jaką rolę odegrał tam Ening. - Ale kim jest ten cały Ening? - nie wytrzymał Muromiec. - O, to słynna postać... w pewnych kręgach. Ty go znasz pod imieniem rycerza En, bo chyba tak się przedstawiłeś? - zapytał patriarcha. Skrzywiłem się. - Nie chciałem ściągać na nas uwagi... W tym momencie rozległ się sygnał wywołania dal-łączności. Żeby przerwać ćmienie zębów, szybko złapałem pałeczkę. - Słucham, Viljenie - powiedziałem. Zapewne nie powinienem był zaczynać tej rozmowy przy wszystkich, ale nie wpadłem na to od razu, a potem było już za późno. - Witaj, Eningu! Chcesz usłyszeć dobre nowiny? Nie byłem w nastroju do żartów i mruknąłem ponuro: - Z kogo tym razem zdarłeś skórę?

- Od razu „zdarłeś"! - obraził się. - Jestem właśnie w Paradyzji. Przez ciebie musiałem porzucić interesy w Amsterze - że też człowiek nie może być w dwóch miejscach naraz! Otóż udało mi się zawrzeć korzystną umowę z Westoriuszem i jestem obecnie właścicielem drogi karawanowej, z prawem do siedemdziesięciu pięciu procent zysku. Dostałem również ulgi na handel żelazem! Od początku rozmowy patriarcha słuchał uważnie, a teraz podszedł bliżej. - Gratuluję, ale co ja mam z tym wspólnego? - Widzisz, Westoriusz początkowo odmówił zawarcia umowy na moich warunkach, uznając je za szalenie niekorzystne... - Coś podobnego, skąd mu to przyszło to głowy?! - Daj spokój tym złośliwościom, nie robią na mnie wrażenia. No więc, zaparł się i koniec. Okazuje się, że był jeszcze jeden sukinsyn, który podobnie jak ja dostrzegł korzyści płynące z tej sytuacji i Westoriusz postanowił zorganizować przetarg. Było mi to zupełnie nie na rękę i powiedziałem, że nie mogę podjąć decyzji bez porozumienia z szefem firmy. Były prefekt bardzo się zdziwił i spytał, kto jest moim starszym partnerem... - powiedział Narnach i zamilkł. - No i co było dalej? - ponagliłem go. - Aha, jednak się zainteresowałeś! No więc, pokazałem mu naszą umowę i mimochodem wspomniałem, że może zechcesz sam prowadzić negocjacje. - Viljen roześmiał się. - Szkoda, że nie widziałeś, jaką zrobił minę! Myślałem, że zerwie się i poleci, gdzie pieprz rośnie. No więc, umowę mam w kieszeni. Ale Westoriusz postawił jeden warunek: masz nigdy więcej nie zbliżać się do granic Paradyzji. Obiecałem mu to w twoim imieniu i wtedy już zgodził się na wszystko. Chyba nie masz nic przeciwko temu? - Nie. I tak chciałem trzymać się z daleka od tego obłąkanego kraju. - I bardzo słusznie. Gdyby Westoriusz w przyszłości jeszcze się upierał, zagrożę mu twoim przyjazdem. Żartowałem! Przy okazji, chciał cię nagrodzić Orderem Wiary, ale odwiodłem go od tego pomysłu. - Tego mi jeszcze brakowało! - zawołałem przerażony. - Oddałbym go! - Tak właśnie powiedziałem, dodając, że oddałbyś go osobiście. To sprawiło, że Westoriusz szybko zmienił zdanie. A i jeszcze jedna miła nowina: na twój rachunek w amsterskim banku wpłynęło dwieście tysięcy dinarów - to twój udział w tym przedsięwzięciu. - Co? Przecież uzgodniliśmy, że co miesiąc będzie wpływać pięćdziesiąt tysięcy! - Do tego doszedł udział z umowy w Paradyzji, zapłaciłem ci z góry. Poza tym handel jedwabiem rzeczywiście się sprawdza: w ciągu tygodnia zarobiłem około sześćdziesięciu

tysięcy. Aha, Sevan przesyła ci gorące pozdrowienia. Jest teraz najbardziej popularną osobą w Amsterze. - Ale liczyłem, że on... - No właśnie mówię, że jest popularny - wystarczy by pojawił się na ulicy, a każdy oberwaniec prosi, żeby opowiedział, jak to zakpił sobie z rycerza. Sława błazna ma swoje dobre strony, ale o dziwo, strasznie go to złości. Dalila prychnęła i podeszła do pałeczki. - Narnachu, ironia do ciebie nie pasuje. - O, cześć, mała. Ciągle jeszcze podróżujesz z tą chodzącą katastrofą? Myślałem, że już zaszyłaś się w jakimś bezpiecznym miejscu. Eningu, nie obrażaj się zachodzącą katastrofę, to słowa Mervina - nazwał cię tak, gdy poznał szczegóły twoich przygód. Przy okazji, gdzie teraz jesteś? - W Kiteżu. - Poważnie? Przecież wybierałeś się do Konstantynopola? - Owszem, ale Sław z armią zamknął Dniepr i nie możemy ruszyć dalej. - Sław to ten nieślubny syn księcia, który wzniecił powstanie? Ale się porobiło... Cóż, mogę tylko współczuć temu Sławowi. Ostrzegłbym go przed tobą, ale obawiam się, że nie posłucha głosu rozsądku. No to załatw z nim sprawę szybko - skoro zamknął Dniepr, moje karawany również mają przestój, a to oznacza straty również dla ciebie. - O, jasne! - odparłem złośliwie. - Już lecę ratować twoje karawany, tylko walonki włożę. Doprawdy, jedyne, co trzeba zrobić, to pokonać armię buntowników, głupstwo... - Nie sądzę, żeby było to trudniejsze niż zorganizowanie przewrotu w Paradyzji. - Niczego nie organizowałem! - Oczywiście, że nie. Właśnie o tym mówię. Tylko nie wiedzieć czemu na dźwięk twojego imienia Westoriusz zaczyna się cały trząść. Aha, jeśli jesteś w Kiteżu, to strzeż się tamtejszego patriarchy. Mądry facet, ale strasznie wredny. Kiedyś miałem przez niego spore problemy. No, na razie. Viljen rozłączył się, nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. - Przyjemnie słyszeć, że jeszcze o nas pamiętają - zauważył patriarcha, nie pozwalając mi przeprosić za kupca. - Jednak Narnach nie ma racji. Gdyby nie próbował handlować bez płacenia cła, nie spotkałby się ze mną. - Kimże ty jesteś? - zwrócił się do mnie wprost Ładigor. - Dobre pytanie - odpowiedział za mnie patriarcha. - Zjawił się w Amsterze i zaraz na początku wdał się w walkę z najemnikami-zdrajcami, próbującymi otworzyć bramę miasta.

Otrzymał Order Honoru i wątpliwą nagrodę w postaci zezwolenia, którego zdołał użyć w niespodziewany sposób, w efekcie stając się bogatym człowiekiem. Polują na niego wszyscy szpiedzy Lśniącego, mając rozkaz zabić go przy pierwszej okazji, podążają za nim najlepsi najemni zabójcy, jakich tylko można znaleźć. I mimo udało mu się przeżyć wystarczająco długo, by zjawić się tutaj. Tymczasem Lśniący płaci gigantyczne pieniądze koczownikom, skłaniając ich do wtargnięcia na Bałkany a gdy staje się jasne, że wojna nie powstrzymała naszego rycerza, namawia Sława do zamknięcia Dniepru. - Więc jednak Lśniący zapłacił Sławowi? - Buefar ze złością walnął pięścią w burtę. - Nie. Sław nie potrzebuje jego pieniędzy. Bizancjum płaci mu wystarczająco dużo, by nie musiał ryzykować w wątpliwych przedsięwzięciach. Nie, Lśniący zaproponował mu coś innego. Tylko co? - Posłuchajcie, skoro już wiecie, że nie jesteśmy szpiegami, to chyba możemy odejść? - Nie tak szybko - powstrzymał mnie patriarcha. - Wielki Książę zaprasza was wszystkich, więc nie próbujcie się wykręcić. Właściwie przyszedłem tu po to, żeby przekazać jego zaproszenie. Ładigorze, książę czeka na twój raport. Pojechaliśmy w ślad za sługą, którego zostawił nam patriarcha, a on sam, tłumacząc się pilnymi sprawami, odjechał w karecie, obiecując, że wkrótce się spotkamy. - Oczywiście rozumiem, co sobie o mnie pomyśleliście - mówił Ładigor - ale ten Sław to prawdziwy wrzód! Cały Kiteż aż roi się od jego agentów! Musimy zachować stałą czujność, a wy zachowywaliście się bardzo podejrzanie. - Rozumiemy - odparł Buefar, rzucając mi kpiące spojrzenie. - Po prostu ktoś postanowił zabawić się w tajemniczość... No, teraz Buefar razem z Elwingiem będą jeszcze długo kpić z mojej nieudanej działalności szpiegowskiej! No i za co to? Chociaż, sam jestem sobie winien. Trzeba było posłuchać rad doświadczonego rycerza. Taak, przechwalili mnie... Nie dążę do sławy, ale nie mogę powiedzieć, że jej nie lubię. Problem w tym, że razem ze sławą zdobywam sobie wrogów - i to takich, że lepiej nie mówić. W tej sytuacji nadmierna pewność siebie może mnie zgubić równie skutecznie, jak kindżał najemnego killera. Obejrzałem się, szukając Rona, który jak zwykle gdzieś przepadł. Wszystko go ciekawi, wszystko musi wiedzieć. Kiedyś przez to wścibstwo ściągnie na siebie nieszczęście. Widząc, że nas dogania, uspokoiłem się i zacząłem przysłuchiwać rozmowie Ładigora i Buefara, ale nie usłyszałem nic ciekawego. Jako dwaj zawodowi żołnierze z żarem dyskutowali o jakimś manewrze taktycznym, który mnie zupełnie nie interesował. Ale długo się nie nudziłem. Podjechaliśmy do ganku książęcego teremu. Powitali nas

słudzy i zabrali nasze konie do stajni. Odprowadziłem wzrokiem Huragana. - Rozumiem twój niepokój o takiego konia - odezwał się Ładigor. - Ale wierz mi, że w książęcych stajniach pracują tylko najlepsi stajenni i wszystko zrobią dobrze. Poczerwieniałem, speszony, nie wiedząc, co powiedzieć. Wychodziło na to, że nie ufam gospodarzom, a ostatnią rzeczą, jaką chciałbym zrobić, to kogoś urazić. - Wszystko w porządku - szepnął Buefar, kładąc rękę na moim ramieniu. Uśmiechnąłem się, dziękując za wsparcie. Zaprowadzono nas do komnat przeznaczonych dla gości. Ich drzwi prowadziły do dużej wspólnej sali. Słudzy pokazali nam, co i jak, a dowiedziawszy się, że ich pomóc na razie nie jest nam potrzebna, oddalili się. Siedzieliśmy na razie w tym wspólnym pokoju, a Buefar zajrzał do szafy i gwizdnął. - Oho, zdaje się, że od dawna tu na nas czekano! - Dlaczego tak myślisz? - spytał Elwing. Zamiast odpowiedzi położył na fotelu kilka wyjętych z szafy strojów. Był tam kompletny paradny kostium barona teutońskiego, elegancki ubiór męski, pasujący na Leonora, były też dwa stroje chłopięce - jeden z purpurowego aksamitu, bogato zdobiony złotem (do tego oficerki ze srebrnymi ostrogami - raczej symbolicznymi, niż prawdziwymi). Drugi strój był skromniejszy, a zamiast wysokich butów dołączono eleganckie trzewiki. Ostatni wyglądał na typowo elfi i niewiele mogłem o nim powiedzieć, gdyż słabo znam elfią modę. Sądząc z miny Elwinga, ubranie nie należało do tanich. Wszystkie pasowały na nas zbyt idealnie, by mógł to być przypadek. Rzecz jasna, w ciągu jednego dnia nie dałoby się ich uszyć, musieli zacząć przygotowywać je, jak tylko patriarcha Serafim domyślił się, kim jesteśmy. Do drzwi ktoś zastukał, popatrzyliśmy na siebie z Buefarem. - Proszę wejść... Drzwi otworzyły się i w towarzystwie dwóch sług wszedł mężczyzna w prostym stroju. Krótko ostrzyżona broda nadawała mu surowy wygląd, co łagodziły błyszczące wesołością oczy. Nie od razu rozpoznałem tego człowieka, choć kiedyś Mistrz pokazywał mi jego portret. Buefar okazał się domyślniejszy, natychmiast skłonił się głęboko. Poszedłem za jego przykładem, Elwing zrobił to samo. Jedynie oszołomiony Leonor i Ron stali, nic nie rozumiejąc, i patrzyli to na nas, to na przybyłego. - Wasza Wysokość... - rzekł Buefar, prostując się. Przypomniałem sobie z wykładów Mistrza, że książęta Kiteża nie mieli tytułu

królewskiego: czy to na pamiątkę utraconego świata, czy z jakiegoś innego względu, jednak ich tytuł równał się imperatorskiemu. Wielki Książę spojrzał na nas uważnie. (Leonor skłonił się dopiero po słowach Buefara). - Widzę, że już znaleźliście moje prezenty? Bardzo dobrze. Przydadzą wam się dzisiaj, albowiem mamy dziś święto - mój syn kończy siedemnaście lat, przyjechaliście bardzo w porę... - Książę podszedł do mnie. - Rozumiem, że to ty jesteś tym Eningiem Sokołem? Skłoniłem się. - Muszę powiedzieć, że jesteś dość młody. - To nic, Wasza Wysokość, z wiekiem minie. Wielki Książę roześmiał się. - Żartowniś z ciebie! Z wiekiem minie... Dobrze powiedziane... - Książę podszedł do Buefara, potem do Elwinga i Rona. Ze wszystkimi porozmawiał, wykazując się dużą znajomością każdego z nas, co bardzo zdumiało Elwinga. - Skąd wiecie o naszej roli w zdemaskowaniu sieci szpiegowskiej Lśniącego w Amsterze? I skąd wiecie, że atak na Amster zorganizował Lśniący? Książę jawnie rozkoszował się zdumieniem elfa. - Po prostu czytałem raporty z przesłuchań odkrytych szpiegów. Tylko nie pytaj, jak one do mnie trafiły nie powiedziałbym, nawet gdybym wiedział. Dostarczył mi je patriarcha Serafim. - Więc wiecie o nas wszystko? - spytał Buefar. - Cel naszej podróży znacie również? Książę z żalem rozłożył ręce. - Co to, to nie, tę tajemnicę udało wam się zachować. Słyszałem tylko plotki... Gestem ręki odesłał sługi, a gdy wyszli, kontynuował: - W Amsterze jest jasnowidz Winier. Wiem, że go odwiedziliście - zaś następnego dnia strasznie zdenerwowany Winier pobiegł do Mervina. Dwa dni później Ening Sokół przybył do magistratu po odbiór nagrody i tam też otrzymał przepustkę do swobodnego przejazdu przez wszystkie posterunki dla siebie i swoich towarzyszy. Takie przepustki daje się tylko kurierom rządowym - i to właśnie mnie zastanowiło. Jedno jest pewne: Mervin jest bardzo zaniepokojony i próbuje udzielić wam wszelkiej możliwej pomocy, a to nie jest człowiek, który przejmowałby się głupstwami. - W takim razie rozumiecie, że musimy jak najszybciej dotrzeć do Konstantynopola? - Owszem i nie mam zamiaru czynić wam przeszkód - odparł książę. - Jednak, jak już mówiłem, dzisiaj mój syn kończy siedemnaście lat i zapraszam was na uroczystość, która rozpocznie się za trzy godziny. Będziecie gośćmi honorowymi. Poza tym, jestem pewien, że

mój syn chciałby poznać Eninga. Stropiłem się. Nie spodziewałem się żadnego zaproszenia, tym bardziej na taką uroczystość. Buefar chyba myślał o tym samym. - W ten sposób otwarcie informujemy Lśniącego, gdzie nas szukać! - Uważacie, że jeszcze tego nie wie? Jesteście wielkim optymistą, baronie. Poza tym ta uroczystość może wam pomóc. Widzicie, będzie trwała około trzech tygodni, a wyjechanie przed zakończeniem uważane jest za szczyt nieuprzejmości i traktowane jak obraza. Jednak gotów jestem pozwolić wam wyjechać już za tydzień, gdy zostanie przygotowana wyprawa przeciwko Sławowi. Będziecie mogli wyruszyć razem z wojskiem. Buefar popatrzył na mnie pytająco. - Dobrze - powiedziałem po namyśle. - Odpoczynek nam nie zaszkodzi. - Jeśli spodziewasz się wypocząć w Kiteżu, to zapomnij o tym! Będziesz miał wiele szczęścia, jeśli przez ten tydzień uda ci się wstać od stołu! Byłem kiedyś na uczcie u pewnego kiteżskiego bojara - niezapomniane przeżycie. Książę uśmiechnął się zadowolony, traktując te słowa jak najwyższą pochwałę. - O tak, umiemy podejmować gości...! W tym momencie drzwi się otworzyły i do pokoju, śmiejąc się wesoło, wpadła Dalila. Wszyscy wydaliśmy okrzyk zdumienia - dziewczyna miała na sobie szykowną bladoliliową suknię z lekkiego jedwabiu, a jej włosy spinała srebrna klamra. - Jakaś ty ładna! - zawołał zachwycony Ron. Dalila roześmiała się. - A wy czemu nic nie mówicie, panowie rycerze - Ja... hm... tego... - Buefar odchrząknął. - Jestem zachwycony, milady. Dalila uniosła głowę i dumnie minęła osłupiałego Leonora. Ten od razu utracił całą swą wyniosłość, odprowadził dziewczynę błędnym wzrokiem, nie będąc w stanie wykrztusić ani słowa. Książę z galanterią pochylił się do ręki dziewczyny. - Wasza piękność poraża, milady. Dalila spojrzała na mnie pytająco. - To Wielki Książę Kiteża - wyjaśniłem pospiesznie. - Wasza Wysokość, wybaczcie, że was nie poznałam... - Dalila przysiadła w reweransie. - Tam, do kata! - rzekł Buefar półgłosem. - Jeśli to zwykła uliczna złodziejka z dziwnym talentem, to ja jestem król morski.

- Milady, nie musicie przepraszać... Będziecie prawdziwą ozdobą naszego święta rzekł książę i zwrócił się do nas: - Pozwolicie, że teraz was opuszczę. O wyznaczonej godzinie przybędzie po was sługa, a na razie rozgośćcie się. Możecie obejrzeć terem, możecie przespacerować się po mieście... Książę wyszedł, a ja znów spojrzałem na Dalilę. - Wydaje mi się, że czegoś tu brakuje... Chwileczkę, gdy jechaliśmy do teremu, widziałem coś... Zaraz wracam! - I wyskoczyłem za drzwi, w pośpiechu zaczepiając mieczem o futrynę. - Gdzie cię niesie, Eningu?! - zawołał za mną Buefar, ale nie zatrzymałem się. Biuro kompanii handlowej Narnacha znalazłem dość szybko, więcej czasu straciłem na to, żeby przekonać nieufnego zarządcę, że jestem tym, za kogo się podaję. Musiałem uciec się do pomocy dal-łączności - i wtedy już wszyscy służący stali się uprzedzająco grzeczni. - W zasadzie to, o co prosicie, nietrudno załatwić, Kiteż słynie ze swoich kowali złotych dzieł. - Kowali złotych dzieł? - Tak nazywa się tutaj złotników - wyjaśnił zarządca. - Jednak ich dzieła sporo kosztują. Ile jesteście gotowi wydać? - Ile będzie trzeba. Tylko znajdźcie mi to, co należy. Pół godziny później zostałem przedstawiony najlepszemu kowalowi złotych dzieł Kiteża, który rozłożył przede mną swoje wyroby. Zdając sobie sprawę, że w tej dziedzinie jestem kompletnym laikiem, zdałem się na gust Mistrza i z jego pomocą wybrałem kolczyki, pierścionek z szafirem oraz złoty pierścionek z brylantami i szafirem. Słysząc cenę, zarządca tylko westchnął, ale zapłacił bez dyskusji. - Nie denerwujcie się tak - próbowałem go pocieszyć. - Powiadomicie Viljena Narnacha, a on przyśle pieniądze. Oto zaświadczenie, o które prosiliście. Pożegnałem się i poszedłem z powrotem do teremu. Spóźnienie się na uroczystość byłoby szczytem braku wychowania. Ledwie wbiegłem do pokoju, gdy zjawił się przysłany przez księcia człowiek z wiadomością, że już czas. - Gdzieś ty przepadł? - wysyczał Buefar. - O mały włos, a byśmy się spóźnili! - Gdzie Dalila? - zapytałem, przebierając się w strój podarowany przez księcia. - Rozmawia z Ratoborem, powiedziała, że ma do niego jakąś sprawę. Przy okazji, nie zapomnij o orderze, to obowiązkowy element stroju paradnego. Nie chciałem ściągać na siebie uwagi, ale co było robić, Buefar znał się na tym

wszystkim lepiej niż ja. Wyjąłem z bagażu ciężki złoty łańcuch i założyłem na szyję. Wyszliśmy do sali ogólnej, gdzie czekali na nas Ron i Elwing, przyglądając się sobie z zainteresowaniem. W tym momencie razem ze sługą weszła Dalila. Była blada, ale jej oczy płonęły triumfem. - Zapraszam za mną... - rzekł sługa. - Jedną chwileczkę... - Szybko podszedłem do dziewczyny i wręczyłem jej prezent. Myślę, że tego ci właśnie brakowało. - Rośniesz w oczach - szepnął mi rycerz. Dalila wydała okrzyk zachwytu. - Eningu, skąd to masz?! To przecież musiało kosztować mnóstwo pieniędzy! Skromnie wzruszyłem ramionami. - Co za różnica... Teraz to należy do ciebie, jeśli ci się nie podoba, możesz wyrzucić. - Jesteś wariat. - Pocałowała mnie w policzek pod zawistnymi spojrzeniami pozostałych, a ja zaczerwieniłem się i powiedziałem szybko: - Pospieszmy się, nie każmy na siebie czekać. Dalila szybko włożyła biżuterię i poszła za mną. Rzecz jasna, nie omieszkała po drodze obejrzeć się w lustrze. Na korytarzu czekał na nas Ratobor, który od razu zwrócił się do Dalili: - Obstajesz przy swojej decyzji? To może być dla ciebie bardzo niebezpieczne. Dalila skinęła głową. - Mam dość ukrywania się pod cudzymi imionami i życia w ciągłym strachu. Mam swoją godność. O czym oni mówią? Zdaje się, że pozostali również nie rozumieli. - Cóż, to twoje prawo... Książę oddalił się. Podszedł do nas mistrz ceremonii i zaprosił do głównego wejścia do sali paradnej. Ku nieukrywanemu zdumieniu Buefara, ustawił Dalilę przed nim, a mnie zaraz po nim. Za mną z kolei stał Leonor, Elwing i Ron. W pierwszej chwili byłem zaskoczony zdumieniem Buefara, ale szybko przypomniałem sobie, że zwykle w takich wypadkach pierwszy wchodzi ten, kto zajmuje najwyższą pozycję społeczną. Buefar był rycerzem-baronem, a ja zwykłym rycerzem, dlatego on szedł przede mną... Za mną stał Leonor jako mag, a potem elf i Ron, według wieku. Ale skoro Dalila szła na samym przedzie, to znaczy... Nie zdążyłem pomyśleć do końca, bo w tym momencie mistrz ceremonii oznajmił: - Jej Wysokość księżniczka Parmu!

Dalila uniosła wysoko głowę i wkroczyła do sali, odprowadzana naszymi osłupiałymi spojrzeniami. A przez moją głowę przebiegł szaleńczy strumień myśli. Królestwo Parm mieściło się na Wielkiej Wyspie, sześć lat temu zostało podbite przez Lśniącego i wcielone do imperium. Cała królewska rodzina została zamordowana na rozkaz maga śmierci, ale było wiadomo, że młodszej córce króla wraz z małżonkiem udało się uciec... Mówiono potem, że oboje zginęli, ale to wszystko były plotki, nikt nic nie wiedział na pewno. Księżniczka miała wtedy siedemnaście lat... Czyli Dalila była tą właśnie córką króla? Nie, nie Dalila... Prawdziwe imię księżniczki brzmiało Dialina. A to ci niespodzianka! Ale co się stało z jej mężem? Zginął? Nie tylko ja byłem zaskoczony - wystarczyło spojrzeć na Leonora... Zawsze traktował Dalilę z taką pogardą, kpił z jej niskiego stanu... Gdy przypominałem mu o jego własnej pozycji, jedynie wzruszał ramionami - a teraz otrzymał najbardziej dotkliwą nauczkę w swoim w życiu! Jednak nie było czasu na rozmyślania, musiałem pchnąć Buefara, który zastygł w osłupieniu, mimo że już wywołano jego imię, sam wszedłem za nim, potem Leonor, Elwing i Ron jako ostatni. - A więc jesteś księżniczką Parmu, Dialiną? Mogłaś mnie uprzedzić przed wywinięciem tego numeru! - odezwałem się po cichu. - Chciałam - odparła przepraszająco Dalila. - Ale nie mogłam cię znaleźć, a potem musiałam porozmawiać z księciem. Musieliśmy przerwać rozmowę, zaczęli wchodzić pozostali goście, niektórzy podchodzili do nas, zaintrygowani, chociaż młodzież interesowała się głównie Dalilą. - Widzicie ją, jak wysoko wzleciała - wycedził Leonor, obserwując dziewczynę. - Leonorze, widzę, że niczego cię to nie nauczyło - zauważył Buefar. - Twoja wyniosłość staje się nie do zniesienia. - Ale ona... - Nie rozumiem, co cię to obchodzi? Kim ona dla ciebie jest, siostrą, narzeczoną? Poza tym, to przecież księżniczka! - To jeszcze należałoby udowodnić! - Książę Ratobor nie sprawia wrażenia człowieka łatwowiernego - zaprotestował Elwing. - Skoro on jej uwierzył, to inne dowody nie są potrzebne. - Wielki Książę Ratobor, Wielka Księżna Izjasława - oznajmił mistrz ceremonii. Książę następca tronu, Światosław. Nie wiem czemu, ale zgodnie z etykietą Wielki Książę zawsze wchodzi ostatni, razem

z rodziną. Nigdy tego nie rozumiałem, a jakoś nie odważyłem się zapytać Mistrza. Wielki Książę wszedł do sali pod rękę z żoną, obok nich kroczył wysoki, zgrabny młodzieniec w eleganckim stroju, z paradną szpadą przy boku. Za nim szło dwóch braci i dwie siostry, których również przedstawił mistrz ceremonii. Zauważyłem, że broń, nawet taką, jak ta paradna szpada, miał tylko książę i jego syn. Wyjątek stanowili rycerze i oficerowie gwardii, ale tych, pewnie z powodu szykowanego pochodu na Sława, było niezbyt wielu, a rycerzy jeszcze mniej. O ile zdołałem się zorientować, w Kiteżu rycerze nie cieszą się zbytnim szacunkiem, uważa się ich za chełpliwych nieudaczników i pijanice, choć nie umniejsza ich rangi. Z powodu takiej opinii rycerstwo w Księstwie skazane było na niepopularność. Ten wzgardliwy stosunek do rycerzy wyrażał się teraz w drwiących spojrzeniach, rzucanych w moją stronę. Co prawda, dostrzegając Order Honoru, ludzie peszyli się wyraźnie. Już tylko dlatego warto go było włożyć... Goście zaczęli wręczać jubilatowi prezenty i tu już nie przestrzegano jakiejś określonej kolejności. - Oho, a o prezencie nie pomyśleliśmy - wymamrotał zirytowany Buefar. - Trzeba będzie potem poszukać... Nieładnie wyszło... A ja w tym czasie przywołałem sługę i wziąłem od niego niewielki futerał z polerowanego mahoniu, który przedtem dałem mu na przechowanie. - Kupiłem to, gdy szukałem prezentu dla Dalili. Można powiedzieć, że miałem szczęście. Wprawdzie wydałem na niego kupę pieniędzy, ale słowo daję, warto było. Idealny prezent od nas wszystkich. - Co to jest? - Kindżał Zakonu. Derron mówi, że takie wręczano rycerzom, którzy się czymś wyróżnili. Oryginał. Buefar wydał cichy okrzyk i drżącą ręką otworzył futerał, wyjmując ozdobny kindżał w wytłaczanej pochwie. - Miałem szczęście, że Derron go zauważył, ja nie zwróciłbym nawet uwagi. To on poradził mi, żeby go kupić jako prezent dla księcia. Buefar skinął głową, nie odrywając wzroku od kindżału. - Teraz my... Baron niechętnie oddał kindżał i wszyscy razem podeszliśmy do Wielkiego Księcia i jego syna. Zauważyłem, że Światosław ukradkiem mi się przygląda. - Wiem, że zaproszenie was zaskoczyło - rzekł półgłosem Ratobor. - Trudno

oczekiwać, byście zdążyli przygotować prezent. Buefar wystąpił do przodu. - Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość, ale Eningowi udało się skoczyć do miasta, chciał kupić coś dla Dalili... Książę zerknął na biżuterię dziewczyny i z uznaniem skinął głową. - Zauważyłem. I cóż przygotowałeś dla mojego syna? - popatrzył na mnie z zaciekawieniem. Wyjąłem nasz prezent i z ukłonem wręczyłem Światosławowi. Na widok kindżału oczy księcia rozszerzyły się. - Czy to jest to, o czym myślę? - zapytał, gdy syn oglądał kindżał. - Broń Zakonu? Skinąłem głową. - Oryginał, gotów jestem ręczyć. Miałem szczęście. - Zaiste książęcy podarunek! Jakiś człowiek, widząc, że mój prezent spodobał się księciu, rzucił pogardliwie: - Tandetna zabawka. To nie jest broń bojowa, lecz bawidełko dla rozpieszczonych młokosów, którym wydaje się, że są wojownikami. Książę spojrzał surowo na mówiącego, potem na syna, który stropiony patrzył to na mnie, to na kindżał, to na ojca. Ratobor w milczeniu wziął kindżał i spojrzał na mnie pytająco. Zrozumiałem, co zamyśla i skinąłem głową. Książę podszedł do ściany i z rozmachu wbił w nią klingę. Kamienne kruszywo poleciało na wszystkie strony. Książę nacisnął mocno, było widać, jak pod ubraniem napięły się mięśnie i z ogromnym wysiłkiem wygiął ostrze kindżału w łuk, ale nic więcej nie zdołał zrobić. W końcu zaczerwieniony z wysiłku poddał się i uważnie obejrzał czubek klingi. A następnie odwrócił się do krytyka. - Czy chciałbyś, żebyśmy twoją broń - bojową, a nie zabawkę rozpieszczonego młokosa - poddali takiej próbie? Ten wykrztusił przeprosiny i wycofał się spiesznie. Książę oddał prezent synowi. - Nigdy nie wierz słowom dyletantów. Wokół rozległy się śmieszki, chyba tamten mężczyzna nie cieszył się zbytnim szacunkiem. - Zapraszam wszystkich do stołu - obwieścił Ratobor. Goście zaczęli zajmować miejsca. Książę chyba nie przepadał za sztywną etykietą i tolerował ją wyłącznie na początku uroczystości. Zasiadając przy stołach, goście zajmowali

dowolne miejsca. Wyjątek stanowił jedynie centralny stół, gdzie siedział sam Wielki Książę, jego żona, Światosław i pozostałe dzieci; goście siadali przy tym stole wyłącznie na zaproszenie księcia i było to uważane za wielki zaszczyt. Ja znalazłem się obok Światosława jego siostry, nieco młodszej ode mnie; Buefara posadzono obok księcia i Dalili, zaś Leonor znalazł się na samym końcu stołu i był wyraźnie nie w sosie. Ron za to szybko znalazł wspólny język z młodszymi dziećmi księcia, z których jeden był jego rówieśnikiem, a drugi młodszy o rok. Nie wiem, o czym z takim zapałem opowiadał, ale sądząc po zachwyconych spojrzeniach, jakie rzucały mi książęce dzieci, zajmowałem w tych opowieściach poczesne miejsce. Elwing głównie milczał, jak zwykle w towarzystwie tłumu obcych ludzi. Orkiestra, znajdująca się w specjalnej niszy, grała jakąś wesołą melodię, goście rozmawiali, wznoszono puchary... Nie mogąc się wykręcić, piłem wino, choć starałem się robić to małymi łykami. Ratobor zauważył mój podstęp, ale nic nie powiedział, jedynie skinął głową z uśmiechem. Zresztą, wkrótce orkiestra zagrała coś w rodzaju walca i Wielki Książę z Księżną zaczęli pierwszy taniec, a stopniowo przyłączały się do nich inne pary. - Czy rycerz nie chciałby zaprosić mnie do tańca? Wyrwany z zamyślenia, spojrzałem z przestrachem na księżniczkę, siedzącą obok mnie. Uśmiechała się. - Ee... - zacząłem niezbyt mądrze. - Tak? A może się boicie? A wydawało mi się, że wasz przyjaciel specjalnie wychwalał właśnie waszą odwagę... Spojrzałem gniewnie na Rona - co on tam o mnie nagadał? - ale nie miałem wyjścia, ująłem wyciągniętą dłoń, pospiesznie przypominając sobie nauki Mistrza. Teraz byłem mu głęboko wdzięczny za te zajęcia, których wcześniej tak nie znosiłem. Miałem nadzieję, że mimo wszystko nie zrobię z siebie pośmiewiska. - Dobrze tańczycie - zauważyła księżniczka. Odetchnąłem z ulgą - dzięki ci, Mistrzu, za wszystkie twoje lekcje... Przypomniałem sobie, że księżniczka ma na imię Olga i zaproponowałem: - Może przejdziemy na ty... - I od razu przeraziłem się swojej śmiałości. Może się rozgniewa? Do licha, jeszcze nigdy nie miałem do czynienia z księżniczkami. Olga roześmiała się. - Chciałam właśnie poprosić o to samo, Eningu. - Miło mi, Olu. Spojrzała na mnie figlarnie. - No proszę, zapamiętałeś...

Melodia skończyła się. - Mam nadzieję, że zaprosisz mnie do następnego tańca - szepnęła i uciekła. - Chyba jej się spodobałeś... - zauważyła Dalila, podchodząc do mnie. Nic nie odpowiedziałem, tylko speszony patrzyłem na odchodzącą Olgę. Muzycy zagrali następny utwór, Dalilę ktoś poprosił do tańca, a ja zrozumiałem, że mam ochotę znowu zobaczyć Olgę. Wzrokiem odnalazłem ją wśród tłumu i podszedłem, na mój widok uśmiechnęła się i podała mi rękę. - Cieszę się, że przyszedłeś. - Naprawdę? - Powiedz, czy to prawda, że uratowałeś Amster i dostałeś za to order? - Skąd o tym wiesz? Ron ci powiedział? Ten chłopiec ma na imię Ron? Tak, opowiadał moim braciom, a ja podsłuchałam. Lubię podsłuchiwać sekrety - wyznała ze śmiechem. - On mówi, że omal tam nie zginąłeś. - Przez własną głupotę. - Eningu! Szybko! Nie pozwól księżnej napić się wina! - Głos Mistrza był ostry jak trzask z bicza. Przywykłem ufać Mistrzowi bezgranicznie i wiedziałem, że nigdy nie mówiłby czegoś takiego bez potrzeby. Księżna siedziała daleko ode mnie, już podnosiła puchar do ust - nie zdążyłbym dobiec, więc nie zastanawiając się wyjąłem kindżał. Olga zbladła, jej oczy rozszerzyły się z przerażenia, ale nie zdążyła nic powiedzieć kindżał już leciał. Dobrze obliczyłem - rękojeść trafiła prosto w puchar, wytrącając go z ręki księżnej, wino rozlało się po podłodze. W sali zapanowała martwa cisza, poczułem się okropnie pod tyloma bacznymi spojrzeniami. - Mistrzu, może jednak wyjaśnisz mi, dlaczego miałem przeszkodzić księżnej w wypiciu wina? I mam nadzieję, że twoje wyjaśnienia będą przekonujące, w przeciwnym razie możemy mieć poważne nieprzyjemności. - Skąd mogłem wiedzieć, że zrobisz to w taki sposób?! Dwóch strażników z obnażonymi mieczami ruszyło w moją stronę, ale książę powstrzymał ich gestem. - Lepiej, żebyś wyjaśnił swój postępek. I żeby wyjaśnienia zabrzmiały przekonująco zauważył gniewnie Ratobor. Obejrzałem się: Olga stała obok, wpatrzona we mnie szeroko otwartymi oczami. - Chciałeś zabić mamę!

Westchnąłem. Zapewne nie był to najlepszy moment, by tłumaczyć, że gdybym naprawdę chciał ją zabić, to już by nie żyła. Ratobor pewnie od razu to zrozumiał, dlatego powstrzymał strażników. Ale czy mi to pomoże? Bardzo wątpię. W tym momencie z tłumu wyłonił się patriarcha Serafim i spojrzał na mnie uważnie. - Nie sądzę, by ten młodzieniec chciał sobie zażartować, Wasza Wysokość. - Po czym ukląkł i powąchał rozlany trunek. Zbladł, zamoczył palec w winie i ostrożnie podniósł do ust. Szybko splunął ze wstrętem i czym prędzej wstał. - Straż! - zawołał. - Nie wypuszczać nikogo z pałacu! Zamknąć wszystkie wyjścia! - Co się stało, Serafimie? - spytał książę, również blednąc. - Telbot, Wasza Wysokość. W winie był telbot - bardzo silna trucizna, na którą nie ma odtrutki. Gdyby księżna wypiła choć łyk, już by nie żyła - rzekł patriarcha i odwrócił się do mnie. - Przeszkodziłeś księżnej wypić wino, a więc wiedziałeś, że jest zatrute. Kto to zrobił? Dobre pytanie. Szkoda tylko, że nie znałem odpowiedzi.

Rozdział 8 W pokoju było pięć osób: ja, Ratobor, patriarcha Serafim, Izjasława i Światosław, który głównie milczał, nie wtrącając się do rozmowy. Stałem nieco z boku, a książę, wytrącony z równowagi, krążył po pokoju. - To znaczy, jak to nie wiesz? Przecież wiedziałeś, że w winie jest trucizna?! powtarzał. - Nie wiedziałem! Tylko podejrzewałem! - I zrobiłeś to wszystko jedynie z powodu przypuszczenia? - Które, jak widzieliśmy, okazało się słuszne - wtrącił Serafim. Ja z kolei próbowałem wyciągnąć jakieś wyjaśnienia z Mistrza, ale ten nie potrafił powiedzieć nic, prócz tego, że coś wydało mu się podejrzane. Niestety, ta odpowiedź nie usatysfakcjonowała księcia, domagał się konkretów. Zaraz po zamachu zaprowadził mnie do komnaty, w której teraz siedzieliśmy i próbował wyciągnąć ze mnie imię truciciela. - Zrozumcie, że nie wiem! - powtarzałem w rozpaczy. - Przestań, mój drogi - odezwała się Izjasława do księcia. - Przestraszyłeś go. Czemu atakujesz tego chłopca? Czym on zawinił? Tym, że uratował mi życie? Te słowa podziałały na księcia otrzeźwiająco, uspokoił się, podszedł do mnie i położył mi rękę na ramieniu. - Przepraszam, zdenerwowałem się, sam widzisz, co tu się dzieje... Ale tym razem Sław posunął się za daleko! - Ratobor znów zaczął nerwowo krążyć po pokoju. - To wcale nie musiał być Sław - zaprotestował Serafim. - Daj spokój, przecież sam go podejrzewasz! - Jest na pierwszym miejscu mojej listy, ale prócz niego widnieje na niej sporo osób. - Potrzebuję człowieka, który dosypał trucizny do wina! - Dosyć! - Izjasława wstała z fotela. - Widzisz przecież, że to dziecko w niczym nam nie pomoże, dajże mu spokój! A może myślisz, że najpierw uratował mi życie, a teraz coś ukrywa? Brednie, mój drogi. - Teraz nie jestem już pewien niczego. Tego było już za wiele. Poczułem, jak dławi mnie uraza i odwróciłem się gwałtownie. Nie dziwiłem się księciu, że mnie podejrzewa, ale nic nie potrafiłem poradzić na to, co

poczułem. Izjasława od razu zrozumiała, co się ze mną dzieje. - Czasem wydaje mi się, że nie jesteś człowiekiem, lecz bezduszną kukłą! - Szybko podeszła do mnie i delikatnie odwróciła do siebie. - Dziękuję ci, Eningu... Nie chowaj urazy do mojego męża. Gdy gniew minie, będzie żałował swoich słów. Czułe zmierzwiła mi włosy. Zawsze robiła tak moja mama... Zaszlochałem, Izjasława szybko przytuliła mnie do siebie - i to była ostatnia kropla, która przepełniła czarę niespodziewanie dla samego siebie rozpłakałem się jak dziecko. Chwilę później poczułem ulgę i łzy przestały płynąć. Książę patrzył na mnie stropiony. - Naprawdę aż tak przejąłeś się tym, co powiedziałem? Nie martw się, w gniewie często mówię rzeczy bez zastanowienia. - To nie wasza wina - wyjaśniłem uczciwie. - Po prostu przypomniałem sobie mamę... - Ona nie żyje? Dlatego zostałeś rycerzem? - spytał łagodnie Ratobor. - Nie. Mama żyje i ojciec też... Ale ja nie mogę wrócić do domu, dopóki nie wykonam pewnego zadania. To wszystko moja wina... ale i tak jest mi ciężko... Muszę stale iść do przodu i ryzykować życiem swoim i swoich przyjaciół, a tu jeszcze ten Lśniący... Niespodziewanie zacząłem opowiadać o sobie, o szkole i swoich kłopotach, o tym, jak znalazłem klucz i co z tego wynikło, jak trafiłem na wyspę i musiałem zostać rycerzem, jak zdobyłem Miecz Losu i jak zjawiłem się w Amsterze, a na końcu o naszej podróży do Konstantynopola. - Nie miałem zamiaru organizować niczego w Paradyzji! Chciałem tylko szybko się stamtąd wynieść! Nie wiedziałem, że ten Westoriusz uczepi się mojego szalonego pomysłu, że zrobi przewrót! A Lśniący przekupił koczowników, żeby wtargnęli na Bałkany, bo nie chciał przepuścić mnie do Konstantynopola, choć nawet nie wie, po co tam idę! Ilu ludzi już przeze mnie zginęło, ilu jeszcze zginie? Ja dłużej tak nie mogę! Książę podszedł do mnie. - Nie obwiniaj się niepotrzebnie. To nie ty wszcząłeś tę wojnę, lecz Lśniący. Popatrz na mnie - jestem w podobnej sytuacji - a może sądzisz, że łatwo podejmować decyzje, od których zależy życie innych ludzi? Dlaczego nie pomyślisz o tych wszystkich dobrych rzeczach, które zrobiłeś? Choćby dla mnie i moich dzieci! Wszyscy jesteśmy ci winni wdzięczność - ja, Światosław, Olga! Uratowałeś moją żonę, a ich matkę! - Olga...? Książę uśmiechnął się. - Spodobałeś się jej. Widziałem, jak na ciebie patrzyła - strzeż się teraz! Przy okazji,

dlaczego użyłeś właśnie kindżału? - Już mówiłem, że to nie były moje podejrzenia, lecz Mistrza. Kompletnie mnie zaskoczył, bo w tamtym momencie myślałem o czymś zupełnie innym. - Spodziewam się... - prychnął książę. - Gdybym miał więcej czasu na zastanowienie, to nigdy bym sobie na to nie pozwolił, a ponieważ nie miałem, to zrobiłem to, co mi pierwsze przyszło do głowy. - A twój przyjaciel nie potrafi powiedzieć nic na temat truciciela? - Widział to samo, co ja... chociaż nie! - Dlaczego ta prosta myśl nie przyszła mi do głowy wcześniej? Czyżbym niepotrzebnie trenował pamięć pod kierownictwem Mistrza? I że też sam Mistrz na to nie wpadł? - Przypomniałeś sobie coś? - spytał książę z nadzieją. - Przypomniałem sobie... przypomniałem sobie, jak mogę dowiedzieć się, co zobaczył Mistrz. Ale jeśli to nie pomoże, to nic więcej nie będę mógł zrobić. A teraz nie przeszkadzajcie mi... Usiadłem na podłodze, skrzyżowałem nogi i rozluźniłem się. - Co on robi? - usłyszałem głos Ratobora. - Cii... słyszałem o czymś takim, ale nigdy tego nie widziałem - wyszeptał patriarcha. Spróbuje wydobyć wspomnienia z podświadomości. Mózg człowieka nigdy niczego nie zapomina, trzeba tylko umieć wyciągnąć te wspomnienia. Nie słyszałem, co mówił dalej, zagłębiłem się we wspomnienia. Od nowa przeżywałem każdy oddech, każde uderzenie serca, przypominałem sobie najdrobniejsze szczegóły od chwili, gdy wszedłem do sali. Serafim miał absolutną rację, mózg niczego nie zapomina. Pamięta wszystko. Każdy ruch, każdy gest, każdą rzecz, która choć przez chwilę znajdowała się w polu widzenia. Zwykle te wiadomości od razu wpadają do podświadomości, gdzie są przechowywane i zwykły człowiek nie może z nich skorzystać, najwyżej jakiś mag mógłby je wydobyć. Używania podświadomości Mistrz uczył mnie przez długie miesiące, nauczał wyciągać to, co jest tam przechowywane. Minuta po minucie przepatrywałem teraz każdą chwilę uroczystości, każdy szczegół, na który wcześniej nie zwróciłem uwagi. Gdyby nie dej-cza, zajęłoby mi to kilka dni, jeśli nie kilka tygodni. Krok po kroku przedzierając się przez sterty nieistotnych faktów, szukałem tego jedynego, który pomoże mi znaleźć truciciela. O! A to co? No proszę! A więc to wzbudziło czujność Mistrza... Nic dziwnego, że nie mógł sobie tego przypomnieć! Widział przecież moimi oczami, a ja spostrzegłem to kątem oka. Świadomość nie zarejestrowała tego, lecz podświadomość przechowała wszystko w pamięci - a wieloletnie doświadczenie Mistrza pomogło mu zrozumieć groźbę, choć nie

rozumiał, skąd się wzięła. Otworzyłem oczy. - Już wiem, co wzbudziło podejrzenia Mistrza, ale nie jestem pewien, czy nam to w czymś pomoże. - Mów! - Książę pochylił się do mnie. - Wydawało mi się, że nie macie tu sług bliźniaków... - Oczywiście, że nie mamy! Do czego zmierzasz? - Widziałem tego samego sługę w dwóch miejscach jednocześnie. To mogli być albo bliźniacy, albo ten sam sługa w ciągu sekundy zdołał pokonać połowę sali. I właśnie to zdumiało Mistrza - w jednej chwili sługa robi coś w końcu sali, w drugiej podaje wino księżnej... - A więc to magia... - westchnął patriarcha. - Ktoś przybrał wygląd sługi, a teraz oczywiście wrócił do swojej pierwotnej postaci. To znaczy, że wróg jest wśród zaproszonych gości... Tego się właśnie obawiałem. - Musimy go znaleźć! - Musimy - przyznał Serafim. - Zajmę się tym. A teraz chciałbym pokazać coś Eningowi. W jego opowieści było coś, co bardzo mnie zainteresowało. Patriarcha wyszedł na chwilę do sąsiedniego pokoju i wrócił z wielką księgą w skórzanej oprawie. - O, proszę. Chciałbym ci coś przeczytać... - otworzył księgę. - „I zapłonął wschód złowieszczym purpurowym ogniem i przyszła stamtąd wielka siła, której nic nie mogło powstrzymać, i padały miasta, ginęli ludzie i rzeki krwi płynęły po ziemi. I nie było ratunku dla nikogo, i była wielka rozpacz na całej ruskiej ziemi. Niezliczone zastępy wrogów podeszły do Kiteża i wtedy stał się cud: miasto odparło wrogów i odeszło poza granicę świata. Trzy dni świętowano cudowne ocalenie i trzy dni zanoszono dziękczynne modły za ratunek i wybawienie od najazdu...” Serafim odłożył księgę. - Dalej idzie opowieść o Kiteżu w tym świecie... O ile zrozumiałem, nasze miasto przyszło tu z twojego świata. Wiesz coś o tym? - Niewiele. Słyszałem legendę o Kiteżu, ale nigdy się nią specjalnie nie interesowałem, wiem tylko, że jak mówi legenda, gdy wrogowie podeszli do miasta, ono zniknęło, jakby zapadło się pod ziemię i nigdy więcej nikt o nim nie słyszał. - A co się stało w twoim świecie? Udało się pokonać tamtego wroga? - Owszem, ale dopiero dwieście lat później.

- Wiesz, co to był za wróg? - Oczywiście, uczymy się o tym w szkole na lekcjach historii. Wtedy Ruś zaatakowali Mongołowie. Zamieszkiwali wówczas ziemie na wschodzie i byli rozproszeni, ale potem pojawił się wielki wódz Czyngis-chan. Udało mu się zjednoczyć wszystkie plemiona, a potem podbić Chiny i wielkie tereny na zachodzie. Na Ruś ruszyli już pod dowództwem wnuka Czyngis-chana, Batu-chana. Widząc, że słuchacze są szczerze zainteresowani, opowiadałem o tym, co pamiętałem z lekcji historii. O jarzmie tatarsko-mongolskim, krzyżowcach w Nowogrodzie, wyniesieniu Moskwy i bitwie na Kulikowym Polu, o późniejszej walce ze Złotą Ordą, aż stopniowo doszedłem do czasów współczesnych. Książę uderzył pięścią w stół. - A więc przez cały czas baliśmy się miraży i w tym świecie nie zagraża nam żaden najazd ze wschodu! Traciliśmy ogromne środki na budowę twierdz, na utrzymanie ogromnej armii na wschodzie i gigantycznej floty na Wołdze i innych rzekach - i, jak się okazuje, zupełnie niepotrzebnie! Tu nie ma zagrożenia, bo nie ma Czyngis-chana, a plemiona, o których mówi Ening, nadal są podzielone! - Dlaczego niepotrzebnie...? - rzekł w zadumie Serafim. - Teraz, gdy już to wszystko wiemy, moglibyśmy tę armię wykorzystać inaczej... - Coś wymyśliłeś? - zapytał czujnie książę. - Porozmawiamy o tym później - uchylił się od odpowiedzi patriarcha i odwrócił do mnie. - Chciałbyś coś jeszcze powiedzieć? Pokręciłem głową. - Dobrze, w takim razie nie będziemy cię zatrzymywać; twoi przyjaciele na pewno nie mogą się już doczekać. - I jeszcze jedno: nie mów nikomu o tym, o czym tutaj rozmawialiśmy - dodał Ratobor. Było jasne, że właśnie uprzejmie proszą mnie, bym się oddalił - zresztą, nie miałem nic przeciwko temu, sam chciałem jak najszybciej opuścić pokój, byłem zmęczony. W sali rzeczywiście czekali na mnie zniecierpliwieni przyjaciele. Pamiętając o prośbie (a raczej nakazie) księcia, opowiedziałem o wszystkim w ogólnych zarysach, nie zagłębiając się w szczegóły. Wszyscy to spostrzegli, ale zrozumieli, że widocznie nie mogę powiedzieć nic więcej. - Powinieneś mi wszystko dokładnie opowiedzieć! - Tupnęła nogą Olga, która podbiegła, gdy tylko zauważyła, że wyszedłem. - Jestem księżniczką i rozkazuję ci!

Uśmiechnąłem się. - Nie mogę! Z przyjemnością spełniłbym rozkaz księżniczki, ale książę zabronił mi o czymkolwiek opowiadać. - Przecież i tak dowiem się o wszystkim od niego! I tak mi wszystko opowie! To co za różnica, czy ty opowiesz mi teraz, czy on potem? - próbowała mnie przechytrzyć. - No to świetnie, skoro Wielki Książę sam ci o wszystkim opowie... - Wielki Książę nie ma zamiaru tego robić. Odwróciliśmy się - w otwartych drzwiach stał Ratobor i patrzył surowo na córkę, a potem zwrócił się do mnie i przyjaciół: - Powinniście stąd odejść - powiedział cicho. - Zwracacie na siebie uwagę. Faktycznie, jak tylko zjawiłem się w sali, od razu ucichły wszystkie rozmowy, goście próbowali usłyszeć, co mówię i zrozumieć, co się dzieje. Rozumiejąc, że popełniła gafę, Olga zaczerwieniła się, ale nadal patrzyła gniewnie na ojca. W końcu ja i moi przyjaciele skłoniliśmy się i wyszliśmy z sali, odprowadzani bacznymi spojrzeniami licznych gości. Na korytarzu dogoniła nas Olga, złapała mnie za rękę i zatrzymała. Ron zasępił się i chciał zostać ze mną, ale Elwing mocno ścisnął go za ramię i pociągnął za sobą. - Posłuchaj - powiedziała szybko. - Chciałabym cię przeprosić... Uratowałeś moją mamę, a ja pomyślałam wtedy... Przepraszam. A teraz, skoro nikt nas nie słyszy, chciałam ci powiedzieć, że jestem bardzo spostrzegawcza i dlatego powinieneś mi powiedzieć, kto próbował to zrobić. Ten „logiczny" wywód nieco mnie stropił. - Nie wiem, czy jesteś spostrzegawcza czy nie, wiem za to na pewno, że jesteś ciekawska. Zrozum, nie mogę ci nic powiedzieć, twój ojciec mi zabronił. - Boisz się mojego taty? - Owszem - odparłem szczerze. - Ale tchórz! A niby rycerz! - tupnęła nogą i uciekła. - Jesteś taki sam jak inni! rzuciła na pożegnanie. Popatrzyłem na nią zbity z pantałyku. I co miało znaczyć to zagadkowe zdanie? Pokręciłem głową i dogoniłem pozostałych. *** Dwa dni później w kwestii wykrycia truciciela nie było żadnych postępów. Kilka razy wzywał mnie do siebie książę, prosząc, bym przypomniał sobie najmniejszy choćby szczegół.

Atmosfera w pałacu była wyjątkowo napięta, wewnętrzna ochrona wzmocniona, jednak wszystkie te środki nie przyniosły efektu. Sam patriarcha w rozpaczy wyznał mi, że jeśli szpieg nie popełni jakiegoś błędu, to znalezienie go będzie praktycznie niemożliwe. Wszystkich gości było około stu i sprawdzenie, kto gdzie znajdował się w chwili zamachu było niemożliwością. Całą sprawę dodatkowo utrudniał fakt, że na uroczystości było obecnych wielu posłów, a ponieważ podejrzenie padało na wszystkich zaproszonych, to kontroli nie uniknęli również dyplomaci, co dodatkowo komplikowało sytuację... A ja miałem swoje problemy. Tamten dworzanin, który próbował wyśmiać mój prezent dla młodego księcia, okazał się wyjątkowo pamiętliwy. Mógł mieć jakieś dwadzieścia lat i więcej pychy i zarozumialstwa niż rozumu. Uznał, że to ja jestem winien jego „hańby" i teraz dopiekał mi przy każdej okazji. Było jasne, że chce doprowadzić do pojedynku, jednak z jakiegoś powodu pragnie, żebym to ja go wyzwał. Może chodziło o to, że jako wyzwany miałby prawo wyboru broni? Nie mając najmniejszej ochoty wdawać się w idiotyczne pojedynki, cierpliwie znosiłem wszystkie jego zaczepki, ale za każdym razem było to coraz trudniejsze. Widząc, że go unikam, uznał, że tchórzę i zaatakował jeszcze mocniej. Wiedząc, że książę nie ma teraz głowy do zajmowania się tym awanturnikiem, milczałem, a gdy Elwing wspomniał, że on sam się z nim policzy, zabroniłem mu się wtrącać. Jeszcze by tego brakowało, żeby wstawiali się za mną przyjaciele! Ten skandalista od razu roztrąbiłby o tym na całe miasto. Buefar radził mi jak najszybciej skręcić idiocie kark. Nie rozumiał, że w ogóle nie chcę mieć z nim do czynienia. W uszach rycerza moje wywody brzmiały co najmniej dziwnie, każdemu innemu Buefar dawno zarzuciłby tchórzostwo, a mnie tylko się dziwił, że tak długo wytrzymuję. Jednak nawet moja cierpliwość ma swoje granice. Postanowiłem uspokoić się, przejść po mieście i zastanowić się, co zrobić z tym awanturnikiem. Było jasne, że się nie odczepi... Może faktycznie należałoby nakłaść mu po karku? Nie podjąłem żadnej decyzji i po prostu kręciłem się po ulicach. - Mogę się do ciebie przyłączyć? - usłyszałem. Odwróciłem się szybko - za mną stała Olga. Nie widzieliśmy się od chwili, gdy dwa dni temu nakrzyczała na mnie - a teraz niespodziewanie się spotkaliśmy. - Co ty tu robisz? - zapytałem. - Spaceruję. Widziałam, jak wychodziłeś z pałacu i pobiegłam za tobą, ale zniknąłeś w tłumie. A teraz cię znalazłam! - Widzę. A po co za mną biegłaś?

- Chciałam cię przeprosić. Wiem, że wtedy nie miałam racji... - Jeśli tylko o to chodziło, to mogłaś zaczekać, aż wrócę. Olga obraziła się. - Aleś ty niemiły! A może chciałam się przejść? - A co powie twój ojciec, gdy się dowie, że wyszłaś sama z pałacu? - „Ile razy ci mówiłem, żebyś nigdy nie wychodziła sama do miasta?! Co z ciebie za nieposłuszne dziewczynisko! Jeśli chcesz spacerować, weź ze sobą chociaż jednego gwardzistę!" - wygłosiła, przedrzeźniając księcia. Uśmiechnąłem się. - I gdzie jest ten twój ochroniarz? Popatrzyła na mnie figlarnie. - Myślałam, że ty nim zostaniesz. A to niespodzianka! - No, przecież jesteś rycerzem... Poza tym, pytałam o ciebie Rona i on mi dużo opowiedział. Twierdzi, że w pojedynku na miecze mógłbyś pokonać nawet mojego ojca! - I co jeszcze naplótł ci ten pleciuga? - Dużo rzeczy. To co? Westchnąłem. Jej zaufanie pochlebiało mi, ale z drugiej strony, jeśli coś jej się stanie, to potem ja będę musiał się tłumaczyć przed księciem. - Dobrze. Będę cię ochraniał w drodze do pałacu. - O, nic z tego! Do żadnego pałacu nie idę! Chcę pospacerować. Przecież jesteś po raz pierwszy w Kiteżu, prawda? Pokażę ci miasto. - Posłuchaj - spróbowałem jeszcze raz. - Ja wcale nie miałem zamiaru oglądać miasta. Chcę wrócić do pałacu. - Kłamiesz! Specjalnie tak mówisz, żebym wróciła do domu. I nie kłóć się, bo ja wiem lepiej! Faktycznie, ciężko było się z tym kłócić... Tymczasem Olga mówiła dalej: - I tak nie wrócę, siłą mnie nie zaciągniesz, a sam beze mnie nie pójdziesz, bo będziesz się bał zostawić mnie samą - bo jesteś bojący dudek. A jak mi się coś stanie podczas twojej nieobecności, to nigdy sobie tego nie wybaczysz. Miała rację. Ciągnąć ją do pałacu na siłę - to by dopiero było widowisko! Zresztą, jak miałbym to zrobić? Oczywiście, można by ją ogłuszyć, ale co potem? Nieść ją? A co powiedziałbym przechodniom? Przepraszam, ale dziewczynie zrobiło się słabo, wezwijcie pogotowie?

- To bezczelny szantaż. - Zgadza się. Więc jaka jest twoja decyzja? Westchnąłem. - Masz dar przekonywania. - Mój tata też tak mówi. Złapała mnie za rękę i pociągnęła do najbliższego zajazdu, gdzie wynajęła dwa konie. - W ten sposób szybciej wszystko obejrzymy - wyjaśniła. - A nie warto wracać do pałacu po nasze konie, przecież nie będziemy brać udziału w wyścigach... Przez dwie godziny Olga ciągała mnie po całym mieście, z zapałem opowiadając o jego atrakcjach. Znała mnóstwo ciekawostek o różnych miejscach, wiedziała, na pamiątkę jakiego wydarzenia postawiono tę czy inną świątynię, komu i kiedy wzniesiono pomnik, z czego zasłynął ten czy inny człowiek, kto jest architektem jakiegoś interesującego budynku. Ciekawie się jej słuchało - nie robiła wykładu, po prostu opowiadała, dzieliła się wiadomościami. A przy tym robiła to z humorem, zawsze miała w zanadrzu jakąś zabawną historyjkę. Czułem, że podoba jej się rola przewodnika. Czasem wchodziliśmy do jakiejś świątyni czy innej budowli, byliśmy w kilku „miejscach gromadzenia rzeczy unikalnych i ciekawych" - czyli mówiąc po naszemu, muzeach, zajrzeliśmy nawet do Wyższej Uczelni Nauk Inżynieryjnych i Magicznych. Pod koniec wycieczki oddaliśmy konie, odebraliśmy zastaw i dalej poszliśmy piechotą. - Teraz możemy już wracać - stwierdziła w końcu Olga. - Dzisiaj nie zdołamy już chyba nic więcej obejrzeć. - A co, czyżby zostało jeszcze coś do obejrzenia? - Twój sarkazm jest zupełnie nie na miejscu. Kiteż to jedno z największych miast świata - myślisz, że można je obejrzeć w ciągu dwóch godzin? - drocząc się, skręciła z głównej drogi do jakiegoś zaułka. - Hej, dokąd idziesz? - Do pałacu, oczywiście, gdzieżby indziej? Po prostu to jest droga na skróty. - Może jednak zostaniemy na tej ulicy? Nie podoba mi się ten twój skrót. Mam złe przeczucie. - Nie bądź taki przesądny. Chodziłam tędy setki razy. - I nie odwracając się, ruszyła przed siebie. Chcąc nie chcąc, musiałem pójść za nią. Skróty prowadziły między jakimiś pustymi zabudowaniami i stertami różnych śmieci. Pewnie były tu składy drzewa i magazyny kupieckie - na budynkach namalowano farbą

nazwiska właścicieli. Było tu zupełnie pusto, raz tylko napatoczył się jakiś wesoły, podchmielony staruszek, dlatego gdy z naprzeciwka wyszło na nas od razu trzech mężczyzn, poczuliśmy się zaskoczeni. Co dziwniejsze, mężczyźni wyraźnie byli szlachcicami, każdy z nich miał prosty, wąski miecz i kindżał. Przestałem dziwić się temu spotkaniu, gdy rozpoznałem w jednym z nich buńczucznego dworzanina. Zdaje się, że tym razem miał bardzo poważne zamiary... Olga również wyczuła napięcie i przysunęła się do mnie. Położyłem rękę na rękojeści szerkona i szybko, krótkimi impulsami biopola, zeskanowałem przestrzeń wokół. Nigdzie nikt się nie ukrywał. Chyba myślą, że bez trudu poradzą sobie ze mną we trzech. Błogosławieni, którzy wierzą... Jednocześnie uważnie obserwowałem każdy ich krok, usiłując ocenić stopień niebezpieczeństwa. - No, no, no! Kogo ja widzę! Rycerz! A może chusteczkę do wytarcia noska? odezwał się dworzanin. - A gdzie masz swój fałszywy order? Nie słyszałeś o karze za noszenie fałszywych odznaczeń? Jak się o tym dowiedzą, będzie z tobą źle... Nie odezwałem się. Słowa o fałszywym orderze były już tak idiotyczne, że nie warto było reagować. - Czego chcesz, Wład? - spytała Olga, wysuwając się do przodu. - Proszę o wybaczenie, księżniczko, nie zauważyłem was... Wybraliście sobie niezbyt odpowiednie towarzystwo. Jeszcze udaje, że dopiero teraz zauważył księżniczkę - już mu wierzę! Przecież znalazł się tu nie przypadkiem, musieli nas śledzić... Wyraźnie widać, że coś wymyślił. Tym razem nie wykręcę się od konfrontacji. Nie wiem tylko, czy ten Wład naprawdę myśli, że go obraziłem? przecież było jasne, że zwycięstwo nade mną nie przyniesie mu chluby, a przegrana w pojedynku z dzieckiem zwyczajnie go pogrąży. Ale wyraźnie chodzi mu o to, żebym wyzwał go na pojedynek. Tylko po co mu to? Jeśli chcesz dać komuś nauczkę, to śmiało, znajdź pretekst i wyzwij na pojedynek! Nie rozumiałem tego i dlatego nie chciałem dać się w to wciągnąć. Chce, żebym go wyzwał? Doskonale, więc niech się postara. Ja będę milczeć - takie zachowanie strasznie drażni agresywnych typów, uznają to za słabość przeciwnika. - Sama decyduję o tym, kto jest dla mnie odpowiednim towarzystwem, a kto nie ucięła Olga, przerywając moje rozmyślania. - Jeszcze raz pytam: czego chcesz od Eninga? - Czego chcę, księżniczko? Ależ nic wielkiego - chcę, żeby ten smarkaty rycerz przeprosił za obelgę i wyniósł się z miasta. Działa mi na nerwy, ale gotów jestem pozwolić mu wyjechać.

Ostatnim człowiekiem, który mówił do mnie coś takiego był Gajerg Tretnich... Bez wątpienia później bardzo żałował swoich słów. - Uważam, że sam jesteś winien tego, co stało się na urocz... Delikatnie zasłoniłem Oldze usta i odsunąłem ją za siebie. - Bądź cicho - szepnąłem. - Bez względu na to, co się stanie, milcz. Popatrzyła na mnie gniewnie, ale posłuchała. Wład tymczasem wychodził ze skóry, wygłaszając pod moim adresem coraz to nowe obelgi i daremnie usiłując wyprowadzić mnie z równowagi. - No, no, to bardzo poznawcze, nauczyłem się nawet kilku nowych zwrotów odezwałem się, gdy zamilkł na chwilę. - Jeśli to wszystko, co chciałeś mi powiedzieć, to pozwolicie, że się pożegnamy. Towarzysze Włada byli wyraźnie niezadowoleni z takiego obrotu sprawy, ale milczeli. Cała ta sytuacja zupełnie mi się nie podobała, coraz mniej przypominała zwykłą zemstę urażonego szlachcica. Pozornie rozluźniony i skoncentrowany wewnętrznie, wziąłem Olgę za rękę i ruszyłem prosto na trójkę mężczyzn. Ci, wyraźnie zaskoczeni, rozstąpili się. Wszystkie moje zmysły były napięte do granic możliwości. Gotów byłem zareagować na dowolne zagrożenie, na każdy atak... - Tchórz! - zawołał za mną Wład. - Przecież to jasne, że to ty dosypałeś trucizny do wina księżnej, a potem odegrałeś scenę ratunku! Teraz wszyscy uważają cię za bohatera, ale ja cię przejrzałem! Smarkacz! Smarkaty rycerz! Wytrzyj sobie smarki! Odwróciłem się do niego i powiedziałem ze znużeniem: - Posłuchaj, Wład. Powiem to tylko dlatego, żeby zakończyć to przedstawienie. Chcę, żebyś wiedział, że nie mam zamiaru wyzwać cię na pojedynek. Widzę, że wyłazisz ze skóry, żeby do tego doprowadzić i nie wiem, po co ci to potrzebne, ale nie będę się podkładać. Żeby ci dowieść, że nie jestem tchórzem, gotów jestem przyjąć twoje wyzwanie. Powiedz: wyzywam cię - i sprawa załatwiona. Jeśli zaś nie masz zamiaru tego mówić, to nie trać czasu. Ja nie wyzwę cię na pewno. Wład chyba się stropił. Otworzył usta, przypominając teraz rybę wyjętą z wody i chyba tylko po to, żeby ostatnie słowo należało do niego, zawołał za mną: - I nie myśl sobie, że twój pomysł z sobowtórem sługi w czymś ci pomoże! Nie wykręcisz się! Zahamowałem tak ostro, że księżniczka wpadła na mnie. Odwróciłem się i napotkałem jej zaskoczone spojrzenie, jednak nie miałem czasu na wyjaśnienia.

- Eningu! - zawołał Mistrz. - Słyszałeś, co on powiedział? Rozumiesz, co to znaczy?! Zrozumiałem. Tylko co miałem z tym zrobić? Pobiec do księcia i opowiedzieć mu o swoich podejrzeniach? Ale przecież to tylko podejrzenia, w dodatku bardzo słabe... Jest ich trzech i są bardzo pewni siebie. Jeśli teraz cisnę im wyzwanie w twarz, to, pewni swojej przewagi, mogą się wygadać. Oszołomić ich... Ale co z Olgą? Przecież wtedy ona też znajdzie się na linii ognia... Gdyby nie ona, nie wahałbym się ani chwili. Zerknąłem na nią. Nie rozumiała, co się dzieje, ale nasze odejście, bardzo przypominające ucieczkę, nie przypadło jej do gustu. Unikała mojego wzroku, według niej sytuacja była oczywista: mężczyzna, któremu rzucają obelgi w twarz, może zrobić tylko jedno... I nie było mowy o żadnej taryfie ulgowej ze względu na mój wiek: skoro włożyłem obręcz rycerza, to wedle praw tego świata jestem pełnoletni. I możliwe, że postępuję niesłusznie, ale nie zniosę dłużej tej skrywanej pogardy! Mam gdzieś wszelkie przeczucia! Odwróciłem się powoli. - Powtórz, co powiedziałeś. Wład wyraźnie się tego nie spodziewał. Bez mrugnięcia okiem zniosłem wszystkie jego obelgi i chciałem odejść, a teraz nagle zmieniłem zdanie... Nie rozumiał, z czego wynika moje zachowanie, ale postanowił iść w zaparte, skoro wreszcie udało mu się doprowadzić do jakiejś reakcji z mojej strony. - Powiedziałem, że nie ujdzie ci to na sucho... - Nie to. Wcześniej! To o sobowtórze! Skąd w ogóle wiesz o magicznym sobowtórze sługi? Gwardia sprawdzała gości pod kątem siły magicznej, ale nikt nie mówił o sobowtórze! Wiedziało o nim zaledwie pięć osób i nie przypuszczam, by któraś z nich dzieliła się z tobą tą wiedzą. Nawet Olga nic nie wiedziała... Skąd o tym wiesz? Wład zbladł nagle, a towarzysze popatrzyli na niego tak, że jego strach zmienił się w przerażenie. - Przestraszyłeś się! A więc mam rację! - zawołałem. - To ty byłeś tym sługą! To ty dosypałeś trucizny do pucharu księżnej i zaniosłeś go jej, przybierając postać sługi! Teraz rozumiem, dlaczego tak mnie prześladowałeś! Wcale nie z powodu incydentu podczas uroczystości - myślałeś, że ja wiem, kim był truciciel! A gdy cię nie aresztowali, tylko zaczęli sprawdzać wszystkich pod kątem zdolności magicznych, zrozumiałeś, że wiemy o drugim słudze, ale nie wiemy, kto może nim być. I przestraszyłeś się, że zdołam sobie jeszcze coś przypomnieć! Nie mogłeś już działać otwarcie, wszędzie pełno straży, wszystkich sprawdzają, wszyscy magowie w pałacu są czujni - ale pojedynek - o, to zupełnie co innego!

A najlepiej, żebym to ja wyzwał ciebie - wtedy zawsze mógłbyś powiedzieć: Nie chciałem tego, ale chłopak sam się prosił"! Czyż nie tak? Prócz tego wyzwany na pojedynek ma prawo wyboru zasad - ja mógłbym wybrać pojedynek do pierwszej krwi, ale ciebie to nie urządzało! Chciałbyś, żeby to była walka na śmierć i życie, w ostateczności przerwanie walki za obopólną zgodą... Wład już odzyskał zimną krew. - Cóż, jesteś bystrzejszy niż myślałem. Masz rację - księżna miała umrzeć, a podejrzenie miało paść na posła Teutonii. Wszystko mieliśmy przygotowane, między Teutonią i Księstwem powinna była wybuchnąć wojna - dlatego właśnie Sław ruszył nad Dniepr. Gdyby główne siły książęce skierowały się tam, Sław dotarłby Dnieprem do samego Kiteża - teraz ma do swojej dyspozycji całą flotę bizantyjską! Ale wtrąciłeś się i wszystko zepsułeś, więcej, jakimś cudem udało ci się dostrzec sługę-sobowtóra! To prawda, wolałem nie ryzykować, że przypomnisz sobie coś jeszcze... Niestety, po zamachu cała straż dostała amoku i nie dałoby się zrobić nic niepostrzeżenie... - Wład odwrócił się do Olgi. - Bardzo mi przykro, księżniczko, że twój przyjaciel okazał się taki domyślny... Powinien był wyzwać mnie na pojedynek, a ty byłabyś świadkiem. Ach, cóż by to był za przykry zbieg okoliczności! Nie chciałem jego śmierci, ale niestety, niestety... Jak zapewne rozumiesz, teraz musicie umrzeć oboje... - Łajdak! Morderca! - Olga wyciągnęła skądś kindżał i chciała rzucić się na Włada; z trudem złapałem ją za rękę i odepchnąłem. - Olgo, na Boga, nie wtrącaj się! Skąd w ogóle masz kindżał? - A co, myślałeś, że książęca córka paraduje po mieście bez broni? - Spojrzała na mnie gniewnie. - Dlaczego nie pozwoliłeś mi go zabić?! Chciał otruć moją matkę! - Dlatego, że potrzebujemy go żywego! Twój ojciec na pewno zechce przesłuchać ich wszystkich... - Wolałem nie mówić, że wątpię, by udało jej się dosięgnąć Włada. - Patrzcie no, ten rycerzyk chce nas wziąć żywcem! - zaśmiał się Wład. Popatrzyłem na niego ze współczuciem. - Nie słyszałeś przypadkiem opowieści Rona? To mój przyjaciel, ten chłopiec... - Dlaczego miałbym słuchać paplaniny jakiegoś smarkacza? - zdumiał się. - Wielka szkoda. On bardzo lubi opowiadać, zwłaszcza o moich wyczynach. Dowiedziałbyś się, za co dostałem Order Honoru, jestem pewien, że wówczas wolelibyście pozbyć się mnie w inny sposób... - A za co go dostałeś? - zapytał jeden z towarzyszy Włada. - Przeszkodził zdrajcom otworzyć bramę Amsteru! - zawołała mściwie Olga zza

moich pleców. - Sam jeden powstrzymał oddział najemników, a to było szesnastu ludzi w pełnym uzbrojeniu! No, z tym pełnym uzbrojeniem trochę przesadziła... może Ron tak to przedstawiał? Gdyby użyli kusz, nie byłoby mnie tu teraz. Przez twarz Włada przemknął cień niepewności. - Sądzisz, że w to uwierzymy? Obnażyłem miecz. - A jakie to ma teraz znaczenie? Zaatakowali mnie jednocześnie, próbując ogłupić naporem. Nie uważali mnie za poważnego przeciwnika. Cóż, zbytnia pewność siebie to dla wojownika groźna rzecz... Szybko zorientowałem się, który z nich jest najbardziej niebezpieczny i jako pierwszego chciałem obezwładnić Włada. Potrzebowałem do tego sześciu ciosów: trzech, żeby wytrącić im broń z rąk, trzech następnych, żeby przeciąć im paski od spodni. Jeden z mężczyzn próbował uciec, ale mój nóż uderzył go ciężką rękojeścią w kark, to sprawiło, że zmienił zdanie. Patrząc, jak dwóch rozgląda się na boki, trzymając spodnie w garści, a trzeci z jękiem wstaje z ziemi, Olga roześmiała się. Ja również nie wytrzymałem - wyglądali naprawdę komicznie. - Jeśli któryś z was znów spróbuje uciec, to następnym razem oberwie nie rękojeścią. A jeśli myślicie, że w ten sposób unikniecie przesłuchania, to od razu uprzedzam - będę mierzył w nogi. Olga szybko zebrała broń i stanęła za plecami całej trójki, trzymając jeden z mieczy w pogotowiu - robiła to całkiem wprawnie. Oczy płonęły jej takim gniewem, że zacząłem się poważnie obawiać o życie jeńców. - Pamiętaj, że twój ojciec potrzebuje ich żywych... - przypomniałem na wszelki wypadek. Rzuciła mi gniewne spojrzenie. - Nie zapomniałam! A wy kłaść się, już! Twarzą do ziemi! Rozkaz został wykonany błyskawicznie - nikt przy zdrowych zmysłach nie kłóciłby się teraz z Olgą. Była tak wzburzona, że mogła w każdej chwili chlasnąć któregoś mieczem i jeńcy świetnie to rozumieli. - Trzeba ich zaprowadzić do pałacu! - W żadnym wypadku! - zaprotestowałem. - W pałacu na pewno są jeszcze inni szpiedzy i jeśli zaprowadzimy ich tam otwarcie, to spiskowcy szybko się o tym dowiedzą i

wielu z nich zdoła umknąć. Lepiej, żeby na razie nikt o tym nie wiedział. Biegnij do pałacu i powiedz o wszystkim ojcu, on będzie wiedział najlepiej, co z nimi robić. - A czemu sam nie pobiegniesz? - Tobie łatwiej będzie dostać się do księcia - jest przecież twoim ojcem. Tobie szybciej uwierzy. Poza tym, boję się ich tu z tobą zostawić. Uśmiechnęła się z przymusem. - Dobrze, że nie powiedziałeś, że boisz się o mnie... - Olga rzuciła miecz i pobiegła do pałacu. Jak tylko zniknęła z pola widzenia, Wład podniósł głowę. - Słuchaj, po co ci to? - spytał mnie. - Wypuść nas! Obiecuję, że zostaniesz obsypany złotem! Poza tym, nie jesteś głupi, a Sław potrzebuje mądrych ludzi! Gdy zasiądzie na należnym mu prawnie tronie, sowicie cię wynagrodzi! - Aż tyle za was zapłaci? Coś nie chce mi się wierzyć, żeby się tak przejmował waszą trójką! - Nie jestem byle kim i wiele wiem. Myślę, że odwdzięczy ci się za to, że pozwolisz nam uciec. - A ja myślę, że byłby mi znacznie bardziej wdzięczny, gdybym was wszystkich teraz zabił. Może faktycznie powinienem przejść na służbę do Sława i wyświadczyć mu tę przysługę? Żartuję, żartuję, nie szarp się! Ponadto nie jestem pewien, czy ten tron naprawdę mu się należy. A teraz spróbujcie udawać strusia - no, głowy w piasek, już! Aż do przybycia gwardzistów próbowałem przekonać tych typów, że przekupić mnie nie zdołają i do końca mi nie wierzyli. Ucichli dopiero wtedy, gdy pojawił się Ładigor z pięcioma żołnierzami. Olgi z nimi nie było, widocznie książę uznał, że dziewczyna nie ma tu nic do roboty. I słusznie. Ładigor z pewnym zdumieniem popatrzył na leżących rzędem szpiegów. - Jak zdołałeś sam ich tu utrzymać? Przecież we trzech poradziliby sobie bez trudu! - Oni też tak myśleli, dlatego właśnie tu leżą. - Już nie chciałem się chwalić i mówić, że po odejściu Olgi uznali, że zdołają uciec, jeśli tylko rzucą się w różne strony; musiałem im udowodnić, jak bardzo się mylą. No, może trochę za bardzo się postarałem. Ale to nic, to im tylko wyjdzie na dobre... - I co, będziecie ich tak prowadzić ulicą? - Oczywiście, że nie! W pobliżu stoi zamknięta kareta, dowieziemy ich ze wszystkimi wygodami. Książę nie może się doczekać rozmowy z nimi - z tobą zresztą też. Masz się stawić natychmiast. - W takim razie idę... Myślę, że już sobie sami poradzicie.

Ładigor popatrzył na mnie, chyba szukając ciętej odpowiedzi. - Pospiesz się - mruknął w końcu. Pomachałem im na pożegnanie i ruszyłem do pałacu. Tam od razu zaprowadzono mnie do komnaty, w której już czekał książę, patriarcha i Olga - tym razem zdołała wymóc na księciu uczestniczenie w rozmowie. Rozmowa z księciem, bardziej przypominająca przesłuchanie, trwała koło godziny. - A więc jedna jedyna uwaga Włada sprawiła, że zacząłeś go podejrzewać o trucicielstwo? - Ratobor przechadzał się po pokoju. - A to, że nie chciałeś wyzwać go na pojedynek sprawiło, że popełnił błąd? Niewiarygodne, a jednak prawdziwe... Mój Boże, przecież jego plan powiódłby się całkowicie, gdyby na twoim miejscu był ktokolwiek inny! A ty okazałeś się dla niego twardym orzechem do zgryzienia, nie chciałeś go wyzwać mimo obelg, ponieważ podejrzewałeś pułapkę... - I to faktycznie była pułapka. - Ale przecież pokonałbyś go w pojedynku? - Oczywiście. Chciał, żebym to ja wyzwał go na pojedynek, bo to pozwoliłoby mu później twierdzić, że był to fatalny zbieg okoliczności; myślał, że spokojnie sobie ze mną poradzi. Problem w tym, że zwyciężając go, puściłbym go wolno - potem, gdy już wiedziałby, że jest słabszy, zacząłby rozmyślać nad innym wariantem pozbycia się mnie i co mogłoby zadziałać. Ale nie dałem się złapać na jego przynętę i to go zbiło z pantałyku - w efekcie popełnił błąd. A pewność, że we trójkę rozłożą mnie na łopatki, pozbawiło ich ostrożności. - Wład się przyznał! - podjęła Olga. - I chciał zabić nas oboje, żebyśmy potem nie mogli powiedzieć nikomu o podejrzeniach Eninga! - Z tobą porozmawiam sobie później - rzekł groźnie książę. - Nigdy więcej nie wyjdziesz z pałacu bez ochrony! - Ale, tato... - Powiedziałem! Dość mam kłopotów! Pomyśl o tym, co mogło się dzisiaj stać! - Ale przecież nic się nie stało! - Wyłącznie dzięki twojemu kawalerowi! Od dziś nie wyjedziesz z zamku bez ochrony - przynajmniej dopóty, dopóki Sław jest na wolności. Oldze wcale się to nie spodobało, ale wiedziała, że teraz nie ma sensu się spierać. Zadarła dumnie głowę i wyszła z pokoju, dając w ten sposób do zrozumienia, że nie zgadza się z ojcem. - Nieszczęście z tą dziewczyną! - zauważył książę. - Nigdy nie wiadomo, co wymyśli za chwilę... Cóż, Eningu, nie będę cię dłużej zatrzymywał. Tylko nikomu ani słowa, zresztą,

sam to rozumiesz... *** W ciągu dnia doszło do kilku aresztowań, sytuacja stała się bardzo napięta. Trwały przesłuchania, po których znów aresztowano kilka osób, a trzej wielmoże wybyli znienacka w nieznanym kierunku i ogłoszono, że są poszukiwani W mieście przeprowadzono kilka rewizji i, jak powiedziała mi w tajemnicy Olga, znaleziono kilka składów z bronią, której starczyłoby na uzbrojenie całej armii - zdaje się, że wewnątrz miasta przygotowywano niewielkie powstanie. Jak dowiedziałem się od Olgi, zdrajców nie było wielu, ale ich uderzenie w odpowiedniej chwili mogłoby przesądzić o losach Kiteża. Pomyślałem, że widać w tym rękę Lśniącego - gdy podzieliłem się tymi myślami z Mistrzem, przyznał mi rację i powiedział, że również się nad tym zastanawiał. Zauważył jeszcze, że najprawdopodobniej to właśnie była zapłata Lśniącego za pomoc w schwytaniu mnie. Potwierdził to również Ratobor. - Miałeś rację, Eningu, to rzeczywiście byli ludzie Lśniącego. Zdaje się, że on wysoko ceni twoją głowę... Jednak za wtrącanie się w sprawy Kiteża słono zapłaci, obiecuję. - Wasza Wysokość - powiedziałem. - Myślę, że najlepiej będzie, jeśli wyruszymy w drogę dziś w nocy i tak jesteśmy tu już zbyt długo. - Oszalałeś, Eningu! Sław nadal zamyka Dniepr! A jeśli liczysz, że po tych wydarzeniach nie będzie miał do ciebie głowy, to się mylisz. Jesteś dla niego jedyną nadzieją zapewnienia sobie wsparcia Lśniącego. A step nadal jest patrolowany przez oddziały koczowników! - To faktycznie nierozsądne - poparł księcia Serafim. - Zostańcie jeszcze przez miesiąc, a my oczyścimy cały Dniepr. Nam również zależy, żeby zrobić to jak najszybciej, ponosimy straty z powodu każdego dnia zwłoki karawan handlowych. - Im dłużej tu zostaniemy, tym większe prawdopodobieństwo, że Lśniący pozna cel naszej podróży. Książę zamyślił się. - Zdaje się, że nie zdołam cię przekonać, a twoi przyjaciele na pewno cię poprą. Dobrze, w takim razie pomogę wam... Popłyniecie Dnieprem tak daleko, jak tylko będzie to możliwe. Potem zejdziecie z łodzi i udacie się do jednego z naszych miast na wybrzeżu, które służą jako bazy floty Morza Czarnego. Dam ci pisemny rozkaz dla komendantów kilku takich miast, zapewnią wam transport do samego Konstantynopola. - Ale, Wasza Wysokość! - zaprotestował patriarcha. - Jakie mają szanse przejść przez

step i dotrzeć do któregoś z tych miast? - Dość duże. Przecież tutaj dotarli. Patriarcha popatrzył bacznie na księcia, a potem powoli skinął głową. - Rozumiem... Patrzyłem to na jednego, to na drugiego, próbując zrozumieć, o czym mówią. Książę zauważył moje zainteresowanie. - Zdecydowaliśmy się przeprowadzić niewielką dywersję - odciągnąć od was siły koczowników. Przez dal-łączność wydam rozkaz garnizonom kilku twierdz, żeby połączyli się i zaatakowali oddziały koczowników na zachodzie. Pozostali będą musieli przyjść im z pomocą, w przeciwnym razie zostaną odcięci od tych sił, które teraz walczą na Bałkanach. To usunie z waszej drogi znaczące siły wrogów... - Dziękuję, Wasza Wysokość - powiedziałem ze szczerą wdzięcznością. Książę wstał, dając mi do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca. Ja również wstałem, skłoniłem się i wyszedłem. *** - Ta dywersja zadziała przeciwko koczownikom - powiedział w zadumie Derron. - A kto będzie odciągał Sława? Przecież jemu również zależy na schwytaniu ciebie. - Będziemy liczyć, że nie dowie się o tym, że wyruszyliśmy. - Eningu, mówiłem ci kilka razy, że zawsze należy spodziewać się najgorszego. Czy myślisz, że wyłapano tu wszystkich szpiegów Lśniącego czy Sława? - Oczywiście, że nie! Ale przecież wypłyniemy potajemnie, a miejsca, w którym zejdziemy z łodzi, nikt nie będzie znał. - Za dużo niewiadomych. Wasza nieobecność na dworze i tak zostanie wkrótce zauważona. A miejsce, w którym zejdziecie z łodzi, nietrudno określić... - Dobrze, o tym będziemy myśleć potem. - Żeby tylko nie było za późno - mruknął Derron. Poszedłem szukać przyjaciół. Buefar spędzał teraz większość czasu z Ładigorem i Ilią Muromcem w pobliskich karczmach, Ron znalazł wdzięcznych słuchaczy wśród młodszych synów księcia, z zapałem opisując im nasze przygody. Dalila większość czasu spędzała w kobiecej części pałacu albo na rozmowach z licznymi adoratorami. Elwing zaś szybko zyskał nowych przyjaciół na strzelnicy, gdzie wszystkim udowadniał, że elfy są najlepszymi łucznikami. Gdybyśmy zostali tu jeszcze z tydzień, oczyściłby kieszenie najbardziej zajadłych hazardzistów, zawsze

gotowych postawić przeciwko niemu. Leonor zaś zakopał się w traktatach o magii w pałacowej bibliotece. Wiedziałem, gdzie lubią spędzać czas moi przyjaciele, więc nie miałem problemu ze znalezieniem ich. - Dzisiaj w nocy Dnieprem wyruszy zwiad z Ładigorem na czele - oznajmiłem im. - Ładigor nic o tym nie mówił - zauważył Buefar. - Po pierwsze, to tajna ekspedycja, po drugie, Ładigor jeszcze sam o tym nie wie, książę właśnie mnie o tym poinformował. Następnie schodzimy z łodzi i lądem docieramy do najbliższej twierdzy Kiteżan na wybrzeżu Morza Czarnego. Będziemy mieli rozkaz księcia, na mocy którego dostarczą nas do samego Konstantynopola. Najbardziej niebezpieczny moment naszej podróży będzie wtedy, gdy zejdziemy z łodzi, ale książę obiecał urządzić niewielką dywersję, która odciągnie koczowników. - A kto odciągnie Sława? - burknął Buefar. - Myślę, że Sław będzie miał inne sprawy na głowie. - Nie liczyłbym na to. Tak czy inaczej, musimy zachować ostrożność. - Możemy poczekać, aż Kiteżanie rozprawią się ze Sławem... - zauważył Elwing. - Nie możemy. Czuję, że mamy coraz mniej czasu. Poza tym, im dłużej zwlekamy, tym większe Lśniący ma szanse zastawienia na nas pułapki w samym Konstantynopolu. - Ty jesteś dowódcą, więc ty zdecydujesz - powiedziała Dalila, wygłaszając chyba opinię ogółu. - Ale jeśli mamy wyruszyć w nocy, to idę się spakować. Wkrótce wszyscy się rozeszli. Wprawdzie nie miałem zbyt wiele do pakowania, ale i tak poszedłem do siebie, żeby odpocząć przed drogą. Do wypłynięcia zostało niewiele czasu. *** Gdy wzeszedł księżyc, byliśmy już całkowicie gotowi do drogi. Równy blask magicznych pochodni oświetlał teren wokół nas, książę na brzegu wydawał ostatnie polecenia Ładigorowi, jego oddział już kończył ładować się na łodzie. - Jak śmiesz wymykać się bez pożegnania ze mną? - usłyszałem za swoimi plecami znajomy głos. Książę również go usłyszał i odwrócił się gwałtownie: - Przecież mówiłem, że masz nie wychodzić z zamku bez ochrony! - Mam ochronę! - Olga popatrzyła wyzywająco na ojca. Rzeczywiście, nieopodal dreptało dwóch speszonych gwardzistów, wyraźnie marząc o tym, żeby nikt ich nie zauważył. Książę obrzucił ich surowym spojrzeniem, a potem popatrzył

na córkę i uśmiechnął się niespodziewanie. - Dobrze, pożegnaj się ze swoim kawalerem. Teraz już ja i Olga zaczerwieniliśmy się jednocześnie. Dobrze jeszcze, że byliśmy w cieniu i nikt tego nie zauważył. Zresztą, ani Olga nie zdołała oszukać ojca, ani ja przyjaciół - z uśmiechem odeszli, zostawiając nas samych, elf niemal silą wciągnął ciekawskiego Rona na łódź. - Prędko wrócisz? - zapytała księżniczka. - Olgo, ja nie wiem... nie jestem nawet pewien, czy przeżyję. - No to nie jedź. Zostań tutaj! - Nie mogę. Zapytaj ojca, on ci wyjaśni. Muszę naprawić pewien błąd i wierz mi, to bardzo ważne. Od tego bardzo wiele zależy. - Wierzę. Ale i tak - jak już wszystko zrobisz, to przyjedź. Nie pokazałam ci jeszcze całego miasta. - Postaram się - powiedziałem i wszedłem na pokład. Od razu wciągnięto trap i łódź bezszelestnie odbiła od brzegu, prąd pochwycił ją szybko i poniósł w dół rzeki. A jeszcze długo stałem przy burcie, patrząc na miasto znikające za rufą. Moi przyjaciele taktownie zostawili mnie sam na sam z moimi myślami. Miałem nadzieję, że oto zaczął się ostatni etap naszej podróży.

Rozdział 9 Cztery dni później dotarliśmy do miejsca, gdzie z dużym prawdopodobieństwem mogliśmy spotkać się z oddziałami Sława czy koczowników. Dalsza podróż rzeką była zbyt niebezpieczna, nadszedł czas, by rozstać się z kiteżskimi zwiadowcami i jechać dalej na własne ryzyko. Podszedł do mnie Ilja Muromiec. - Życzę ci powodzenia, Eningu, myślę, że bardzo wam się przyda... Wszystko ci się ułoży - widziałem przecież, jak walczysz, z takimi umiejętnościami nie musisz się niczego bać. Też chciałbym w to wierzyć! - I jeszcze jedno... Naprawdę pomogłeś mi w tamtej bitwie na stepie, i mam nadzieję, że kiedyś jeszcze zdołam ci odpłacić za tę pomoc. Chciałbym mieć takiego brata. Początkowo potraktowałem tę wypowiedź jako czystą uprzejmość, ale chwilę później przypomniałem sobie nauki Mistrza. W tym świecie termin „brat" miał dużo szersze znaczenie niż w moim - oznaczał nie tylko dwóch synów jednych rodziców, istniało również pojęcie braterstwa krwi, które uważano nawet za ważniejsze, niż więzi rodzinne. I teraz Ilja proponował mi właśnie takie braterstwo. - To... to dla mnie wielki zaszczyt... - wyjąkałem. Ilja wyjął kindżał i przejechał po swojej dłoni; po chwili wahania zrobiłem to samo. Nasze ręce złączyły się w mocnym ucisku, postaliśmy tak chwilę, a potem nasze dłonie rozplotły się i zbiegłem po trapie, gdzie już czekał na mnie Huragan, osiodłany, gotów do drogi. Buefar w zadumie patrzył na mnie i Muromca, ale nie skomentował tego, mówiąc tylko: - W drogę. Lepiej się tu nie zatrzymywać. Miał rację i wkrótce potem już pędziliśmy przez step. Nasza droga prowadziła do najbliższej twierdzy Księstwa Kiteżskiego u wybrzeża Morza Czarnego. *** Dwa dni podróży minęły stosunkowo spokojnie, z rzadka tylko natrafialiśmy na niewielkie

oddziały koczowników, przed którymi za każdym razem zdążyliśmy się ukryć. Już zacząłem wierzyć, że wszystko pójdzie dobrze, wszystkim poprawił się humor. Ron dzielił się z nami wrażeniami z pobytu w Kiteżu, co wywołało uśmiech nawet u wiecznie ponurego Leonora. Mag w ogóle zachowywał się dziwnie. Od chwili opuszczenia miasta odzywał się tylko w sprawach ochrony magicznej, poza tym ponuro milczał. W końcu jednak postanowił złamać te śluby milczenia. - Ee... Dalilo... Chciałbym prosić cię... was... o wybaczenie... Nie wiedziałem, kim jesteście... - Ach tak? - odparła dziewczyna chłodno. A więc, gdy nie wiesz, kto jest twoim rozmówcą, możesz nim pogardzać? A jeśli stoi niżej od ciebie, to możesz go nawet nie uważać za człowieka? Ale oto prawda wychodzi na jaw i ten, który przedtem nawet cię nie dostrzegał, teraz prosi o wybaczenie! Leonorze, powiedz mi szczerze, kogo prosisz o wybaczenie: Dalilę - pogardzaną złodziejkę czy Dalinę - księżniczkę Parmy? Leonor zawahał się, chyba nie wiedział, co odpowiedzieć, a w chwili gdy już-już miał się odezwać, Dalila uprzedziła go. - Nie musisz nic mówić, gdybyś prosił o wybaczenie Dalilę, odpowiedziałbyś bez zastanowienia. Widzisz, Leonorze, w czasie swojej włóczęgi nauczyłam się jednego: nie pogardzać ludźmi z powodu ich pochodzenia. Widziałam, jak szlachcice, kłujący w oczy swoim honorem, dumni ze swoich przodków, zdradzali mnie, żeby zasłużyć się przed Lśniącym. Widziałam też prostych chłopów, którzy gotowi byli umrzeć, żeby mi pomóc. Którzy byli godniejsi? Którzy bardziej zasługiwali na miano ludzi honoru? Ci, którzy bez przerwy krzyczą o tym honorze, zapominając o nim w chwili zagrożenia, czy ci, którzy żyją wedle jego zasad, nie zastanawiając się nad tym? - Nie wszyscy szlachcice tacy są - zaprotestował Buefar. - Nie wszyscy - zgodziła się Dalila. - Wielu chłopów chętnie wydałoby mnie w zamian za nagrodę i wielu szlachciców zginęło, broniąc mnie i dając mi możliwość ucieczki. Dlatego teraz staram się poznać człowieka takiego, jaki jest naprawdę, pod pozłotą rozlicznych tytułów. Nie interesuje mnie już to, kim są przodkowie mojego rozmówcy. Ron nie zna nawet swoich rodziców, a bez wahania powierzyłabym mu swoje życie. Ron napęczniał z dumy. - Tylko uważaj, nie pęknij - szepnąłem mu. Zakaszlał i spojrzał na mnie niezadowolony. - A więc ja jestem niegodnym człowiekiem? - spytał ponuro Leonor. Dalila wzruszyła ramionami.

- Każdy człowiek jest taki, jakim chciałby się widzieć. Nie mówię, że jesteś złym człowiekiem. Po prostu zagubionym... - Uwaga! - uniosłem dłoń, przerywając dyskusję. - Na wschód od nas idzie duży oddział. Przetnie nam drogę. - Skąd wiesz? - zapytał Elwing. - Ptaki. Są niespokojne. Elf patrzył na mnie zdumiony, w końcu zrozumiał: - Ach tak, twój dar! I co proponujesz? - Możemy ich wyprzedzić, ale musimy się spieszyć. Wszyscy zaaprobowali tę decyzję i ruszyliśmy z kopyta. W Kiteżu Dalila zamieniła swojego spokojnego konika na prawdziwego wierzchowca bojowego i całkiem dobrze sobie z nim radziła. Ron również nauczył się nieźle trzymać w siodle, więc teraz nic nas nie spowalniało. Po szalonym, trwającym trzy godziny galopie Elwing zapytał mnie: - No i co, udało nam się oderwać? - Od pierwszego oddziału owszem - odparłem posępnie. - Od pierwszego? - Właśnie. Na zachodzie również pojawili się wrogowie, jest też jeden oddział na północy. - No to klops. - Buefar rozejrzał się wokoło, stając w strzemionach. - Nie możemy dłużej jechać w tym tempie, bo zagonimy konie. - Powinniśmy jechać na zachód - powiedział niespodziewanie Leonor. - Mam wrażenie, że tam są przyjaciele, czuję coś znajomego, jakby ktoś chciał się ze mną skontaktować. - Jesteś pewien? - spytał Buefar. - A może chcą nas w ten sposób oszukać? - Możliwe, to tylko niejasne wrażenie, ciężko powiedzieć coś konkretnego, zwłaszcza że to nie moja specjalizacja. Dajcie mi dowolną rzecz, chronioną magią, a ja złamię tę ochronę, albo przeciwnie, stworzę nową. Ale magia odległości to nie moja rzecz. Buefar popatrzył na mnie pytająco. - Buefarze, wy macie więcej doświadczenia w takich sprawach, ja jeszcze pół roku temu w ogóle nie miałem pojęcia, że magia istnieje. - Skąd wiedziałem, że to właśnie powiesz? - mruknął, a potem rozejrzał się w zadumie i zadecydował: - Jedźmy na południe, może zdążymy przeskoczyć. - W takim razie naprzód.

Ale konie były zmęczone i nie jechaliśmy już tak szybko, jakbyśmy chcieli. Ja wsłuchiwałem się w głosy ptaków, a Leonor swoimi sposobami próbował określić potencjalne miejsca zasadzek - i mimo to przegapiliśmy pułapkę. Trzeba jednak przyznać, że zorganizowana była wzorowo, z użyciem wszelkich zwykłych i magicznych sposobów ochrony. Nikt z nas - ani ja, ani Leonor, ani Buefar niczego nie zauważyliśmy. Zdążyliśmy zrównać się z niewielką kępą drzew, gdy z wysokiej trawy po lewej stronie wyłoniło się kilkudziesięciu jeźdźców - nie zdążyliśmy nawet chwycić za broń. Jednak zachowanie dowódcy tego oddziału, delikatnie mówiąc, zdumiało nas. Zamiast wydać rozkaz ataku, spokojnie podjechał do nas i lekko skłonił się w siodle. - Nie możecie jechać dalej - rzekł. - Kilka oddziałów Sława zamyka drogę na przedzie. - Kim jesteście, u licha?! - zawołał Buefar. - Proszę o wybaczenie, nie przedstawiłem się: Wsiesław, dowódca samodzielnego oddziału zwiadowczego Księstwa Kiteżskiego. Widzicie, Wielki Książę był pewien, że nie uda wam się ominąć wojsk Sława i kazał was pilnować. Gdyby Sław zaczął na was polować, mieliśmy się wtrącić i pomóc wam. - Ach tak? - Popatrzyłem stropiony na Wsiesława. - Czyli książę wiedział, że nie zdołamy się przedrzeć i mimo to pozwolił nam ruszyć w drogę? - Z tego, co mi wiadomo, próbował odciągnąć was od tego zamiaru... Co prawda, to prawda; Ratobor faktycznie próbował nas przekonać, ale my... to znaczy ja, uparłem się. - Poza tym, zatroszczył się przecież o wasze bezpieczeństwo. Inne pytania będziecie mogli zadać księciu osobiście, kazał was do siebie przyprowadzić. - Nie mamy zamiaru wracać do Kiteża - zaprotestował Buefar. - A kto mówi o powrocie? - zdumiał się Wsiesław. - Książę jest znacznie bliżej niż sądzicie. Nowa niespodzianka! - I gdzież on jest? - spytałem. - Niedaleko. Pospieszmy się, nie należy pozostawać długo w tym miejscu, lada chwila mogą się tu zjawić buntownicy. - Jak udowodnicie, że naprawdę jesteście tymi, za których się podajecie? - zapytał nieufnie Leonor. - Mógłbym dowieść tego bez trudu, mam dal-łączność i możemy skontaktować się z księciem; jednak byłaby to zbędna strata czasu. Lepiej zadajcie sobie pytanie: po co miałbym

was oszukiwać? Gdybyśmy byli wrogami, już dawno zostalibyście rozbrojeni i dostarczeni do obozu Sława. Brzmiało to logicznie. - Dobrze, Wsiesławie. Prowadźcie, będziemy jechać za wami. - Ale... - próbował zaprotestować mag. - Posłuchaj, Leonorze - odezwał się Buefar. - Czy masz jakąś inną propozycję? - Nie, ale... - W takim razie uważam, że należy przyjąć to zaproszenie. Nasz oddział zawrócił konie na zachód i zaczął szybko oddalać się od miejsca spotkania. - Jesteście pewni, że właśnie tam powinniśmy jechać? - zapytałem. - Tam jest jakiś duży oddział. Wsiesław odwrócił się do mnie i rzekł: - To swoi. Więcej pytań nie zadawałem. Dwie godziny później zobaczyliśmy zbliżającą się szybko grupę jeźdźców. Zerknąłem zaniepokojony na Wsiesława, ale ten pozostał niewzruszony - widocznie byli to Kiteżanie. Gdy podjechaliśmy bliżej, mogłem się o tym przekonać na własne oczy, bez trudu dostrzegając w pierwszych szeregach olbrzyma Muromca. - A to spotkanie! - zawołał radośnie Buefar, wyprzedzając mnie. Jadący na przedzie Ładigor pomachał do nas ręką. - Nie spodziewaliście się, co? Już się baliśmy, że nie zdołamy was przechwycić po drodze, strasznie szybko jechaliście. - Więc liczyliście na to, że nas złapiecie? - I ciesz się, że tak się stało. Sław wysłał około dwóch tysięcy jeźdźców, którzy mieli na was polować, pewnie ma zamiar targować się ze Lśniącym. Domyślasz się, co byłoby ceną? Przytaknąłem ponuro. - Moja głowa. - Właśnie. Dobrze, jedźmy, książę na ciebie czeka. - To on tu jest? Słyszałem, że miał z główną częścią armii popłynąć Dnieprem i tam zmierzyć się ze Sławem. Ładigor pokiwał głową. - I wszyscy są przekonani, że tak właśnie jest. Nasza armia znajduje się teraz

pięćdziesiąt kilometrów od obozu Sława, porusza się bardzo powoli, zgarniając po drodze garnizony, ale tak naprawdę księcia tam nie ma. Jest z inną armią, która porusza się znacznie szybciej, choć wyłącznie nocami. Płynęli inną rzeką, a teraz forsownym marszem dotarli aż tutaj. Myślę, że dla Sława będzie to duża niespodzianka. - Ale czy Sław nie wysłał patroli, by pilnowały podejść do obozu? - Oczywiście, że wysłał, ale niemal wszyscy zwiadowcy są zajęci łapaniem was, a ci, którzy zostali... Jak sądzisz, dlaczego książę wysłał przodem mój oddział, oddział Wsiesława i jeszcze kilka innych? - To znaczy, że użyliście nas do odciągnięcia głównych patroli Sława? - rozgniewałem się. - Doskonały pomysł! Znakomity! - Na waszym miejscu, młody człowieku, nie oburzałbym się tak. Książę namawiał was, byście zrezygnowali z tej wyprawy, ale skoro się uparliście, czemu miałby nie skorzystać z waszej awantury? Gdzie bylibyście teraz, gdyby nie my? Chciałbym też zauważyć, że pojmanie was nie leży w interesach Kiteża. Wykorzystując was, Sław mógłby zawrzeć przymierze ze Lśniącym, a do tego nie wolno nam dopuścić. Nie zależy nam na waszej śmierci - to za bardzo ucieszyłoby Lśniącego. Na miejscu księcia zamknąłbym was w jakiejś twierdzy z potężnym garnizonem i trzymałbym tam, dopóki nie załatwiłbym sprawy ze Sławem. - Wielkie dzięki! - odparłem zjadliwie. - Eningu, nie masz się co złościć. Świetnie wiesz, że Ładigor ma rację: decyzja o wyruszeniu w drogę była błędem. - To dlaczego nie powiedzieliście tego wcześniej! I w ogóle, dość mam pouczeń! zawołałem. Wszyscy popatrzyli na mnie wstrząśnięci. - Brawo, Eningu - rzekł sucho Mistrz. - A teraz się tłumacz. Chyba nie raz uprzedzałem cię, żebyś nie rozmawiał ze mną na głos. - Wydaje mi się, że nigdy przedtem ci o niczym nie mówiłem? I o jakie pouczenia ci chodzi? - spytał Ładigor, patrząc na mnie podejrzliwie. Ciekawe, co sobie pomyślał? Zresztą, nietrudno zgadnąć. - To nie do was, Ładigorze - odparłem speszony. - Tak? A do kogo? - Ja... rozmawiałem z innym człowiekiem... ee... za pomocą magii. Buefar od razu zorientował się, w czym rzecz. - Z kim, z Mistrzem czy z Derronem? - spytał zaciekawiony.

- Z Mistrzem. Zwykle to on mnie poucza. - Oczywiście - uśmiechnął się rycerz. Ładigor patrzył to na niego, to na mnie, próbując coś zrozumieć. - Wkrótce będziemy na miejscu - powiedział w końcu. Ale to „wkrótce" jakoś nie chciało nastąpić. Nic nie świadczyło o tym, że w pobliżu znajduje się duża armia, a to wydawało mi się dziwne. Taka ilość ludzi nie mogła przecież zachowywać się bezszelestnie! W końcu zrozumiałem - magia! Magowie Kiteża zagłuszają dźwięk! Wojsko pojawiło się nagle - wyrosło kilkaset metrów od nas, widocznie magowie tłumili nie tylko dźwięk. Zatrzymaliśmy się na niewielkim wzgórzu, oglądając szeregi żołnierzy. Równymi kolumnami maszerowały oddziały piechoty, niemal zupełnie zasłonięte wysokimi tarczami. Drapieżnie błyszczały groty włóczni. Flanek broniła lekka konnica, wzdłuż szyku jeździli oficerowie. Za piechotą jechała ciężka kawaleria: konie zakute w metal, jeźdźcy uzbrojeni w kopie, ciężkie miecze, tarcze i buławy. Za konnicą artyleria: lekkie balisty „skorpiony", były też arkabalisty, które mogły wyrzucać kilkanaście strzał na raz. Machin oblężniczych nie było, taboru również, widocznie książę postanowił maksymalnie odciążyć armię, żeby mogła poruszać się z dużą prędkością. Samego księcia ujrzeliśmy nieco z boku - podobnie jak my, stał na niewielkim wzniesieniu i patrzył na maszerujące wojsko. Widząc nas, podjechał bliżej. - Jak tam, Ładigorze? - zapytał. - Wszystko w porządku, Wasza Wysokość. Przy podejściach do samych obozów Sława nie ma ani jednego wartownika, patrole ruszyły w pogoń za fałszywymi śladami naszych przyjaciół. - Doskonale. Czyli nasze przybycie będzie dla niego niespodzianką. W tym momencie do księcia podjechał jakiś goniec, władca wydał mu rozkaz, posłaniec odjechał. Ratobor znowu odwrócił się do nas. - No i jak wam minęła podróż? - Doskonale, jeśli nie liczyć tego, że stale nas ktoś prześladował - burknął Leonor. - No, teraz już nikt nie będzie was prześladować - zaśmiał się książę, machając ręką w stronę wojskowego pochodu. - Rozgromimy Sława i spokojnie popłyniecie kupieckim statkiem prosto do Konstantynopola. A teraz w drogę! Od tej pory posuwaliśmy się razem z armią Kiteżan. Jechaliśmy około trzech godzin bez żadnego postoju. Mogłem tylko podziwiać wytrzymałość piechoty, maszerującej w pełnym uzbrojeniu i gotowej w każdej chwili stanąć do walki. W pewnym momencie padł

rozkaz zatrzymania się - piechociarze od razu usiedli na ziemi, jeźdźcy zeszli z koni, jednak wyżsi oficerowie wraz z księciem nie zatrzymali się nawet na minutę, objeżdżali pułki. - Więcej postojów nie będzie. Czeka nas bitwa - wyjaśnił nam Ładigor. W tym momencie zabrzmiał rozkaz i wszyscy żołnierze uklękli. Kapłani unieśli w górę ikony i zaintonowali modlitwę. Modlili się nawet najemnicy z ciężkiej kawalerii, idąc za przykładem reszty armii. Poddając się ogólnemu nastrojowi, ukląkłem również. Po skończonej modlitwie żołnierze od razu wstali i zaczęli ustawiać się, tworząc szyk bojowy. Początkowo były to duże kolumny, ale później front się rozszerzył. Oddziały przeformowały się do bitwy - spotkanie z przeciwnikiem było tuż-tuż. *** Doszło do niego pół godziny później, gdy awangarda armii spotkała się z bliskimi patrolami Sława. Nastąpiła krótka potyczka i po stracie kilku żołnierzy oddziały rozjechały się. Pojawienie się Kiteżan było dla Sława wyraźną niespodzianką. Jego oficerowie, kompletnie zaskoczeni, nieznający sił przeciwnika, mieli słabe możliwości podjęcia jakichkolwiek działań odpornych, a ich sprzeczne rozkazy jeszcze bardziej skomplikowały sytuację. W pewnych miejscach pułki wyszły z umocnionych obozów, szykując się do walki, gdzie indziej przeciwnie, zamykano bramy, zamierzając odpierać atak zza częstokołów. Oddziały ciężkiej i lekkiej kawalerii Kiteża wpadały na teren tych obozów, w których nie zdążono zamknąć bram i jeźdźcy rzucali płonące pochodnie. Namioty i drewniane umocnienia stawały w ogniu, pożar rozprzestrzeniał się w zastraszającym tempie. Podtoczono balisty i zaczęto ostrzał glinianymi garnkami z naftą, następnie puszczając płonące strzały. Płomienie strzeliły do nieba. Panika nie pozwoliła obrońcom od razu przystąpić do gaszenia pożarów i ogień objął ponad połowę obozowisk. To pozbawiło buntowników możliwości schronienia się za częstokołem i zmusiło do przyjęcia walki na otwartym polu. Jednak wkrótce panika została opanowana. Oficerowie Sława przywrócili porządek i przeprowadzili kontratak, odpierając kawalerię Kiteżan. Artylerzyści również zmuszeni byli wycofać się pod osłoną konnicy. Teraz, gdy w bitwie nastąpiła krótka przerwa, mogliśmy ocenić efekty ataku. Jak się okazało, nie były wprawdzie katastrofalne dla buntowników, ale prawie. Zniszczeniu uległo sześć z szesnastu obozów, cztery były tak uszkodzone, że praktycznie nie można było ich bronić - zresztą przestało to mieć sens. Udało się rozbić dwa pułki, które w zapale spróbowały atakować główne siły książęcej armii, ale pozbawione wsparcia zostały szybko zmiecione i

rozproszone. I co najważniejsze, od razu w pierwszych minutach walki duch armii buntowników został złamany. Nie pozwalając wrogowi ochłonąć, główne siły Kiteżu rozwijały się w kolumny atakujące. Flankami zajęła się konnica, a ciężka kawaleria w każdej chwili gotowa była runąć w powstałe między pułkami wyłomy i rozszerzyć każdą szczelinę w liniach obrony przeciwnika. Zagrał róg, cała armia miarowym krokiem ruszyła do przodu. Ponad głowami atakujących uderzyły strzałomioty i balisty, a w równych odstępach czasu z szyku wylatywała cała chmura strzał. Buntownicy odpowiadali tym samym. Ocalałe obozy powstrzymały napór wojsk książęcych i armia Sława mogła przeformować się do bitwy. Jego najlepsze pułki znalazły się w samym centrum, wsparte flankami o umocnienia. I chociaż rzeka z tyłu ograniczała manewrowanie, pozycje buntowników były dobrze umocnione i mogliby się długo bronić. - Nie mieliśmy szczęścia, nie udało się ich zaatakować, zanim stworzyli szyk bojowy zauważył Buefar. - To prawda, ale nie liczyłem na to - odparł książę. - To by już było zbyt wiele szczęścia. W tym momencie z jednego umocnionego obozu wypadło około tysiąca ciężkich kawalerzystów-najemników, którzy w pełnym pędzie uderzyli we flankę atakującej piechoty Kiteża. - Zaraz ich odepchną - szepnął Buefar. Książę uśmiechnął się samymi wargami i nie odpowiedział. Zresztą, wkrótce mogliśmy zobaczyć reakcję wojsk Kiteża. Piechota cofnęła się pod naporem konnych, ale jej szyk nie został złamany. Tylne szeregi opuściły włócznie na ramiona stojących przed nimi towarzyszy, którzy z kolei, osłaniając się tarczami, przyklękli i wparli drzewca swej broni w ziemię. Z głębi szyku w jeźdźców Sława poleciały strzały, konie wpadły na szczelną ścianę włóczni i stawały dęba, zrzucając jeźdźców. Ale oto pierwszy szereg piechociarzy powstał z kolan i ruszył do przodu. To samo zrobił drugi szereg, stalowa ściana piechoty wydawała się nieugięta, nie mogąc się przez nią przebić, kawalerzyści zaczęli się cofać. - Słyszałem, że dobrze wyszkolona piechota może odeprzeć konnicę, ale nigdy nie widziałem tego na własne oczy - wymamrotał Buefar. - Jakże zgrane działania! - pokręcił głową. Z obozu wyłonił się kolejny oddział najemników Sława, ale na pomoc zagrożonej piechocie już spieszyło wsparcie.

- Myślę, że wytrwają - powiedziałem, zwracając się do rycerza i urwałem, widząc, jak zmieniła się jego twarz. Buefar był blady, niemal siny, usta miał wykrzywione w bezgłośnym krzyku, oczy z niewyobrażalną wściekłością patrzyły na nowy szereg najemników. Z gardła rycerza wyrwał się zwierzęcy ryk. - To on! To on! Jego herb na sztandarze! Przerażony spojrzałem na łopoczącą nad jednym z najemników flagę, ale nie dostrzegłem w niej nic szczególnego. - Co z tobą, Buefarze? Co się stało? - To on! Zabójca! Ten, który wymordował moją rodzinę! Więc tu się schronił! Najemnik! Rycerz jednym ruchem włożył hełm i przygotował włócznię. - Stój, Buefarze! Dokąd?! - Muszę się z nim policzyć! Nie powstrzymuj mnie, Eningu! Proszę! Nie wiedziałem, co robić. W głosie rycerza było tyle błagania, że stropiony ustąpiłem. Baron dał koniowi ostrogę i pomknął prosto na oddział najemników. - Należało go powstrzymać! - rzekł książę, patrząc z niezadowoleniem na pędzącego Buefara. - Jak? - Dobre pytanie. Czemu się tak wściekł? - Powiedział, że dowódcą drugiego oddziału najemników jest baron Teutonii - to przez niego Buefar stracił zamek i całą rodzinę. Rycerz szukał go przez wiele lat, ale tamten jakby zapadł się pod ziemię. - Rozumiem. I teraz zobaczył tego człowieka? Skinąłem głową. - Głupiec! Czemu nie zaczekał? Dopadłby tego łajdaka tak czy inaczej! Z niepokojem obserwowaliśmy rycerza, który w pełnym pędzie wbił się w szereg najemników i precyzyjnymi ciosami wysadził z siodła dwóch jeźdźców. Trzeci cios i jeszcze jeden żołnierz wylatuje z siodła, ale w rękach rycerza zostaje tylko kawałek złamanego drzewca. - Przecież on zginie! - odwróciłem się do księcia. - Trzeba mu pomóc! - Nie mogę. - Dlaczego? - odwróciłem się i spojrzałem na oddział stojący za nami. - Eningu, nie mogę teraz tracić rezerw. Jest za wcześnie.

- Ale on zginie! Książę popatrzył na mnie twardo. - Nikt go tam nie wysyłał. - Ach! Niech będzie przeklęta cała wasza taktyka i strategia! - Dałem koniowi ostrogę i pomknąłem za Buefarem, próbując skontaktować się z nim przez obręcz: - Jadę, Buefarze, trzymaj się! - Nie! - usłyszałem w głowie znajomy głos. - On jest mój! - Stój, wariacie! - krzyknął ktoś za mną, ale ja już nie zwracałem na nic uwagi, pędziłem tam, gdzie Buefar walczył z najemnikami. Jego wściekłość była tak wielka, że sam jeden rozrzucił przeciwników i przebił się do ich dowódcy. Zapewne poradziłby sobie z nim, ale żołnierze rzucili się na pomoc swojemu komendantowi. Buefar krzyczał coś, ale odgłosy walki zagłuszyły słowa, a ja byłem odcięty od rycerza szeregami przeciwników i nie mogłem mu przyjść z pomocą. Pognałem konia w największą gęstwę wrogów. Ktoś próbował przebić mnie włócznią, zanurkowałem pod brzuchem konia, a gdy znów znalazłem się w siodle, ściąłem jej grot szerkonem. Nawet nie patrząc na zaskoczonego najemnika, pognałem dalej. Niespodziewanie żołnierz przede mną spadł z siodła, potem jeszcze jeden i jeszcze, i jeszcze... zaświstała kolejna strzała i następny jeździec wyleciał z siodła ze strzałą sterczącą z hełmu. - Dziękuję, Elwingu... - wyszeptałem. Dzięki tej niespodziewanej pomocy w szeregach najemników powstała wyrwa i natychmiast z niej skorzystałem. Do Buefara było już niedaleko - o, niech potem spróbują pokonać nas dwóch! Tymczasem żołnierze odepchnęli rycerza od swojego dowódcy, który zachwiał się w siodle, może był ranny...? Nie miałem czasu się rozglądać, zaatakowało mnie dwóch najemników jednocześnie. Niespodziewanie Huragan stanął dęba i uderzeniami kopyt zrzucił przeciwników z siodeł. Jeszcze trochę do przodu... I wtedy wrogowie jakoś tak od razu się rozproszyli i wypadłem na otwartą przestrzeń - Buefar leżał na ziemi w otoczeniu kilkunastu poległych wrogów. Rycerz po raz kolejny dowiódł, że nie na darmo uważano go za najlepszego wojownika Teutonii. Zapominając o walce, zeskoczyłem z konia i podbiegłem do rycerza. Niestety, znałem się na medycynie na tyle dobrze, by zrozumieć, że jest śmiertelnie ranny. - Buefarze... - szepnąłem, łykając łzy. Ten poruszył się, odwrócił głowę w moją stronę i spojrzał na mnie. - Wybacz mi, mały. Nie dotrzymałem słowa. Przysiągłem ci towarzyszyć, a potem pognałem się zemścić. Wybacz mi, jeśli możesz.

Nawet w takiej chwili pozostał wierny swoim ideałom: myślał nie o tym, że umiera, lecz o tym, że nie dotrzymał słowa. I to było dla niego znacznie ważniejsze. - Wszystko w porządku, Buefarze. Spełniłeś swój obowiązek. A ja dojdę, obiecuję ci. - Wybaczasz mi? Skinąłem głową. Nie mogłem już wykrztusić ani słowa. - Dziękuję... - Rycerz odchylił się i zamknął oczy. Umarł. Trzymałem w objęciach ciało człowieka, którego uważałem za przyjaciela. Bezradnie opuściłem głowę na jego pierś i rozpłakałem się. - Ocknij się, Eningu! - usłyszałem i ten krzyk przywrócił mnie do przytomności. Nieopodal mnie Ilja Muromiec rozpaczliwie powstrzymywał napór najemników. Teraz było jasne, dlaczego tak słabo atakowali, gdy przebijałem się do Buefara. Okazuje się, że Muromiec cały czas był za mną! A ja tak się spieszyłem, że nie zwracałem uwagi na otoczenie. Co się ze mną dzieje...? Tego by tylko brakowało, żeby przeze mnie zginął jeszcze jeden człowiek! Szybko wskoczyłem na konia, gotów do walki i w tym momencie kilka oddziałów kiteżskiej piechoty zaatakowało flankę, a z drugiej strony przygalopowała ciężka konnica. Najemnicy nie wytrzymali naporu i zaczęli się cofać, a ja ujrzałem ich dowódcę - z trudem trzymając się w siodle, odjeżdżał razem ze swoim oddziałem. O, nie! To niesprawiedliwe! Ten człowiek zabił całą rodzinę Buefara, przez niego teraz zginął sam Buefar i co, miałby ujść żywy z tej bitwy?! Nie zastanawiając się, dałem koniowi ostrogę i wpadłem w strumień wycofujących się jeźdźców. Nie atakowali mnie, widocznie uznali za swojego, który odłączył się od jakiegoś innego oddziału... a może myśleli, że jestem nieszkodliwy? O, duży błąd! W mojej piersi rozpalał się płomień zimnej wściekłości - całkowicie kontrolowanej i dlatego podwójnie groźnej dla wrogów. Derron mówił, że w walce należy wykorzystać wszystkie możliwości. Doskonale! Nakierowałem siłę własnego gniewu na siebie, pomnażając wewnętrzną energię, stosując dej-cza i wielokrotnie wzmacniając możliwości organizmu. Czas wyhamował, dźwięki zlały się w jeden huk. Oto powoli rozstępuje się oddział piechoty, przepuszczając swoich - w tę szczelinę wpadam również ja. Teraz zaczynam działać. Zeskakuję z konia, rzucam się do przodu i nogami zadaję dwa ciosy żołnierzom stojącym po mojej prawej i lewej stronie. Jak mocno może uderzyć nastolatek? Niezbyt mocno... Ale teraz włożyłem w te ciosy cały swój ból, całą wściekłość i nienawiść dwóch dorosłych mężczyzn w pełnym uzbrojeniu wyleciało w powietrze, spadli na swoich

towarzyszy, przewracając ich. Szyk rozpadł się niczym domek z kart. Nie pozwalając im oprzytomnieć, złapałem tarczę i rzuciłem się na drugą linię piechoty. Mój atak tak ich zaskoczył, że nie zdążyli nie tylko unieść włóczni, ale nawet podnieść tarcz. Ich ruchy były teraz dla mnie tak wolne, że to nie miało żadnego znaczenia. Błyskawicznie biegnę od jednego żołnierza do drugiego, wydaje im się, że ciosy spadają ze wszystkich stron, że nie ma przed nimi ratunku. Wkrótce druga linia łamie się tak samo jak pierwsza. Zdążyłem zauważyć, że w utworzoną przeze mnie wyrwę wpadł Ilja Muromiec z żołnierzami i zmiatając wrogów, rusza w moją stronę. Ale dla mnie to już nieważne, ja mam teraz tylko jeden cel - dowódcę najemników, przez którego zginął mój przyjaciel. W tym tłumie nikt nie zaryzykował użycia łuku czy kuszy, a chaos, jaki panował podczas ucieczki, uniemożliwiał żołnierzom synchronizację działań. Ktoś atakował, ktoś inny próbował się ratować, dla mnie to wszystko nie miało już żadnego znaczenia. Parłem do wytyczonego celu, zmiatając przeszkody napotkane na drodze. Szerkon ciął stal zbroi jak papier - cios Zakonu sprawdzał się nie tylko w pojedynkach. Czy bałem się teraz? Nie... Po prostu o niczym nie myślałem. Czułem się tak, jakbym oglądał film, byłem poza wydarzeniami. Żadnych emocji, żadnych zbędnych myśli, mózg niczym komputer opracowuje najlepsze warianty ataku i obrony. Cios, pchnięcie, sparować cios, podstawić tarczę, znowu pchnięcie. Krok do przodu, jeszcze jeden, czy oni w ogóle mogą stawić mi opór? Dlaczego po prostu nie zejdą mi z drogi, dlaczego nie pozwolą dojść do tego jedynego człowieka, który teraz był mi potrzebny? Jak przez watę przebijają się głosy Mistrza i Derrona, krzyczą coś, ale w walce ich nie potrzebuję i po prostu wyłączam te natrętne dźwięki. Atakuje mnie dziesięciu żołnierzy jednocześnie. Odskakuję i wpadam na jakąś żerdź co to za draństwo? Ciąć, żeby nie przeszkadzała. W tym momencie widzę, że jakaś szmata nakrywa jednego z atakujących - a nie, to nie szmata, to sztandar wroga! Okazuje się, że zdołałem przebić się do centrum pozycji Sława, a to znaczy, że Sław musiał tu gdzieś być! Ale to tylko konstatacja faktu. Nie czuję radości ani zdumienia - sztandar, wielkie mi co... Przebiłem się przez szyk... A może ten człowiek to Sław? Może. Ale Sław nie jest mi potrzebny, potrzebuję innego - jednego jedynego człowieka, który gdzieś tutaj jest. Już czuję zmęczenie nawet w dej-cza, muszę szybko przejść na normalne tempo, inaczej spalę samego siebie, a to pewna śmierć. Lecz jeśli teraz zwolnię, zadławią mnie. Muszę znaleźć tego człowieka, póki nie jest za późno. No gdzie on jest?! Oddział kiteżskich jeźdźców wpada na wrogów, ci uciekają; dopiero teraz zauważam, że za moimi plecami stoi jakiś człowiek i odbija ataki tych, którzy napierają na mnie z tyłu.

Zapewne robi to już jakiś czas, od dawna nie czuję żadnego zagrożenia z tej strony. Kim jest ten człowiek, czemu ma na sobie mundur wroga? Nie mogę dojrzeć twarzy... Dobrze, potem to sprawdzę... Nieopodal walczy Ilja Muromiec z niewielkim oddziałem. Piechota Kiteża klinem wbiła się w tę szczelinę, którą zrobiliśmy, za nią podążyła konnica. Na przedzie ciężkiej kawalerii zobaczyłem również Ratobora. Sądząc z rwetesu, na flankach buntowników również robi się gorąco, cofają się... Ale nagle wszystko przestaje mieć znaczenie - ujrzałem swojego wroga. Dowódca najemników formował oddział do przedarcia się. Pobiegłem do niego, w biegu wyjmując zachowane noże. Dostrzegają mnie zbyt późno, dwa rzuty i dwóch jeźdźców spada z siodeł. Korzystając z tego, wskakuję na wolnego konia i kieruję go na swój cel. Między nami nie ma już nikogo, dowódca wyciąga miecz... W ostatniej chwili wyjmuję z pochwy szerkon, zamach... i koń już przenosi mnie obok tamtego człowieka. Nie odwracam się - wiem, że jest martwy. Cel został osiągnięty, życie traci sens. Buefar nie żyje. Zginął przeze mnie... Zsunąłem się z konia, usiadłem na ziemi, objąłem głowę rękoma i zamarłem. Ktoś potrząsa mnie za ramię, coś mówi, ale mnie jest już wszystko jedno... Ocknąłem się dopiero w obozie. Wokół mnie stali wstrząśnięci przyjaciele. Był tutaj Ilja Muromiec, był książę i ten człowiek, który walczył za mną pod nieprzyjacielską flagą. Bez większego zdumienia rozpoznałem w nim Rolona-zabójcę. - Czyżby aż tak przeżywał śmierć Buefara? - spytała Dalila wystraszona. - Mnie również bardzo go żal, ale żeby aż tak... - Nie o to chodzi... nie tylko... o to - wyszeptałem, z trudem poruszając językiem. Zbyt długo działałem... za szybko... tak nie wolno. Organizm... duża strata sił... muszę odpocząć... - I straciłem przytomność. *** Gdy się ocknąłem, zobaczyłem, że leżę w namiocie, a obok mnie siedział Ron i Elwing. Elf miał zabandażowaną prawą rękę. - Przepraszam - zwróciłem się do elfa. Ten drgnął i spojrzał na mnie ze zdumieniem. - Za co? - Nie wiem - odparłem. - Ale mimo wszystko przepraszam. - Dobrze - skinął głową z powagą. - Jak długo byłem nieprzytomny? - Prawie dwa dni. - Ron pochylił się nade mną.

- Co z Buefarem? Ron i Elwing wymienili przestraszone spojrzenia, a ja uśmiechnąłem się smutnie. - Nie bójcie się, wszystko pamiętam. Co z jego ciałem? - Spoczywa w oddzielnym namiocie. Książę nie pozwolił go pochować, dopóki nie odzyskasz przytomności - odparł elf. Skinąłem głową i wstałem z łóżka. - Hej, a ty dokąd? - spłoszył się Elwing. - Leż! Odsunąłem go i sięgnąłem po ubranie. Chwiejąc się z osłabienia i głodu, wyszedłem z namiotu; Ron i Elwing natychmiast podbiegli i podtrzymali mnie. Uśmiechnąłem się do nich z wdzięcznością - pomoc była mi teraz bardzo potrzebna. Gdy szliśmy przez obóz, zauważyłem, że żołnierze dziwnie na mnie patrzą, ale nie przejmowałem się tym, moje myśli były zajęte czym innym. Namiot był dość przestronny; rycerz leżał pośrodku na niewysokim katafalku, jego broń leżała przy nim. Magowie bardzo się postarali: wydawało się, że Buefar po prostu śpi i zaraz się obudzi. Przez jakiś czas stałem bez słowa, ale nie mogłem długo patrzeć na martwego przyjaciela... Gdy wyszedłem, przed namiotem stał książę, Ilja Muromiec i Rolon bez broni. - Witaj, Rolonie-zabójco. Znowu się spotkaliśmy i znów mi pomogłeś. Ten uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - Zabijanie cię przestało być interesujące. Sam świetnie sobie z tym radzisz. - Starczy tych kłamstw... - odparłem i osłabiony usiadłem na ziemi. - Już poprzednim razem wydało mi się dziwne, że za nami idziesz, choć powiedziałeś, że Lśniący zerwał umowę. Wiem, że zemsta nie leży w zwyczajach najemnych zabójców - no i jakim cudem wydostałbyś się z więzienia w Amsterze? To Mervin cię wypuścił, żebyś mnie chronił, tak? Rolon rozłożył ręce. - Wiedziałem, że w końcu się domyślisz. Cóż, gdy proponują mi dożywotnie więzienie lub ochronę twojej osoby za duże pieniądze - wybieram to drugie. Lśniący zerwał ze mną umowę i nie miałem już żadnych zobowiązań. Od tamtej pory szedłem po twoich śladach - choć muszę przyznać, że nie było to łatwe. Znacznie wyprzedziłeś mnie w Paradyzji i wtedy postanowiłem zaciągnąć się do armii Sława. Pomyślałem, że Lśniący na pewno maczał palce w tym buncie, a więc armia Sława przyszła tu po twoją duszę. Zaciągnąłem się i szpiegowałem sobie pomalutku. Gdy stało się jasne, że wasze towarzystwo jedzie przez step, przygotowałem się, żeby w razie czego wyciągnąć cię z niewoli - bo Sław kazał wziąć was żywcem. Co prawda, nie przypuszczałem, że razem z tobą przyjdzie tylu obrońców...

- To dlaczego mówiliście, że chcecie zabić Eninga?! - spytał zdumiony Elwing. - Żeby nie tracił czujności. - Zdaje się, że dobrze się znacie? - zapytał książę, przerywając naszą rozmowę. Skinąłem głową. - Dwa razy uratował mi życie. Raz w Vencie i raz dzisiaj... a raczej przedwczoraj, podczas bitwy. Wasza Wysokość... chciałbym o coś prosić... Buefar... - Spełnię każdą twoją prośbę - obiecał Ratobor. - Trzeba go odesłać do ojczyzny. Do Ottona Dajercha. - Przekazać mu coś? - Przekażcie... przekażcie, że Buefar spełnił swój obowiązek i że rozprawił się z zabójcą swojej rodziny. Znacie Ottona Dajercha? - Słyszałem o nim. No dobrze, wracaj do namiotu i odpocznij, zasypiasz na siedząco... Musisz nabrać sił, jeśli chcesz kontynuować podróż... - Teraz na pewno będę ją kontynuował... - powiedziałem i zastygłem, wstrząśnięty nagłym domysłem. Miecz Losu! Stwarza takie sytuacje, by jego właściciele robili to, czego on chce, by sami stali się narzędziem Losu! Czy to nie dziwne, że Buefar i jego wróg spotkali się właśnie teraz, po tylu latach? I oto Buefar ginie, a ja postanawiam zemścić się na Lśniącym, który stoi za tym wszystkim... Jak to mówią: „Planujesz zemstę, wykop dwa groby"... O, nie! Nie pozwolę się otumanić temu wodziastwu! Dotrę tam, dokąd chciałem, ale nie po to, żeby się mścić! Pozwoliłem zaprowadzić się do namiotu, tam położyłem się na łóżku polowym i udałem, że śpię. Teraz już nikt nie będzie mi przeszkadzał porozmyślać nad sytuacją, w której znalazłem się - byłem tego prawie pewien! - z woli Miecza Losu. W końcu zauważyłem, że moje myśli krążą w kółko, stale powracając do śmierci Buefara. - I tak nie pozwolę, żeby miecz mną kierował! - wyszeptałem. - Wytyczę własną drogę! Swoją własną! - Bardzo dobrze - poparł mnie Mistrz. *** Następnego dnia ciało Buefara wysłano do Teutonii z wojskową eskortą honorową. Chciałem razem z przyjaciółmi towarzyszyć rycerzowi chociaż kawałek, ale wkrótce omal nie zemdlałem ze zmęczenia, widocznie nie odzyskałem jeszcze pełni sił. Chciałem wprawdzie pojechać dalej, ale Ilja, Dalila i Leonor uparli się, żeby zawrócić. W obozie powitał nas książę.

- Wróciliście? To dobrze. Jutro o świcie przybędzie tu karawana kupiecka, dołączycie do niej i spokojnie dotrzecie do Konstantynopola. A na razie nasz młody bohater musi odpocząć. Próbowałem zaprotestować, ale książę przerwał mi srogo: - Ani słowa! Jestem księciem i to mój rozkaz! Wykonać! Nie miałem siły się spierać. Dni mijały jakby obok mnie. Spałem albo myślałem o nieżyjącym przyjacielu, reszta świata tonęła we mgle. Mistrz i Derron próbowali ze mną rozmawiać, ale nie reagowałem. Gdy do mojego namiotu zaglądali przyjaciele, udawałem, że śpię. Rozmawiałem z ludźmi jedynie wtedy, gdy na krótko wychodziłem z namiotu, starając się robić to jak najrzadziej. Jednak teraz musiałem zadać dręczące mnie pytanie: - Co się stało ze Sławem? Książę zmarkotniał. - Stanął na czele ostatniego ataku, gdy zrozumiał, że to już koniec. Może to i lepiej... Nie starczyłoby mi sił, by podpisać wyrok śmierci, a przecież musiałbym to zrobić. Niedobitki jego armii wycofują się do ujścia Wołgi, ale tam czeka je niespodzianka... - Jaka? - Gdy opowiedziałeś o Czyngis-chanie i o tym, skąd przyszło niebezpieczeństwo do tamtego świata, zrozumieliśmy, że nie mamy się czego bać. Tutaj Czyngis-chana nie było i plemiona nadal są podzielone. Serafim zaproponował, żeby załadować wschodnią armię na statki i przetransportować ją do samego serca ziem koczowników. Dzięki temu za jednym zamachem przetniemy step na pół i rozprawimy się z gniazdem Sława. Wczoraj przyszła wiadomość, że Seral - główne miasto tamtego rejonu - został wzięty. Teraz kontrolujemy całą Wołgę i możemy raz na zawsze skończyć z najazdami koczowników na nasze ziemie. Zmusimy ich do poddania się albo usuniemy ze stepów, które zasiedlimy rolnikami. A sama Wołga to dodatkowy napływ pieniędzy do skarbu państwa - to przecież główna arteria handlowa z krajami Wschodu. Skinąłem głową. - To dobrze. - Cieszę się, że to aprobujesz - uśmiechnął się książę. - A teraz odpoczywaj. O świcie całe nasze towarzystwo załadowało się na kupiecki statek - jeden z wielu należących do flotylli handlowej. Tutejsze statki różniły się od tych, które widziałem w Amsterze. Były znacznie mniejsze i mogły pływać zarówno po morzu, jak i po rzekach. Miały wiosła i żagle, jednak

ich główny napęd stanowiła magia. Jak wyjaśnił mi kiedyś Mistrz - wszystkie statki w tym świecie poruszały się dzięki silnikom magicznym, które kapitanowie nabywali od kompanii handlowych - ich twórców i producentów. Wystarczyło, by kapitan dotknął uwalniacza zaklęć, a silnik zaczynał działać. Energia stopniowo się wyczerpywała, ale zwykle było jej tyle, by starczyło na dwukrotne strawersowanie oceanu. Jednak jak każdą magię, również i tę można było bez trudu unieszkodliwić przeciwzaklęciem. Dlatego okręty wojskowe, zasadniczo również napędzane magią, w czasie walki „odłączały" ją, posługując się żaglami lub wiosłami. Magowie przeciwnika mogliby przecież w jednej chwili odebrać silnikom magicznym całą ich moc i unieruchomić okręt. Kupieckie statki również miały żagle - na wypadek, gdyby trzeba było uciekać przed piratami - w końcu piraci również mieli magów, zdolnych zniweczyć zaklęcie ruchu. Na rzece stały typowe statki kupieckie - maksymalna ładowność i minimalna zwrotność. Dzięki specjalnej konstrukcji mogły pływać zarówno po rzekach, jak i po morzach, i wykorzystywane były najczęściej do rejsów kabotażowych. Rzecz jasna, taki statek nie mógł być duży. Dlatego kabotażowce łączyły się w grupy, transportując towary rzekami różnych kontynentów, jeśli było to konieczne, przeprawiając się przez morze. A gdy pojawiała się potrzeba przetransportowania jakiegoś ładunku przez ocean, przenoszono go na wielkie statki occaniczne - w porównaniu z nimi statki kupieckie wyglądały jak łupinki. Na jednym z takich kabotażowców mieliśmy właśnie płynąć. Nawet się nie zdziwiłem, gdy zobaczyłem, że razem z Dalilą, Ronem, Elwingiem i Leonorem weszli na pokład Ilja Muromiec i Rolon. Zresztą od śmierci Buefara nie czułem w ogóle nic, jakby wszystko we mnie zlodowaciało. Nigdy przedtem nikogo nie straciłem. Nie wiedziałem, jak to strasznie boli... Tak bardzo mi go brakowało! Zawsze gotów był przyjść mi z pomocą, wesprzeć, udzielić dobrej rady... A jego pragmatyzm i pewna pedanteria nie raz pomagały nam wydostać się z kłopotów. A teraz już go nie ma. Westchnąłem ciężko i poszedłem na rufę. Stamtąd, obojętny na wszystko, obserwowałem, jak odbijamy od brzegu. Ron próbował pójść za mną, ale elf go powstrzymał. Statek ruszył w drogę; stojący na brzegu książę po raz ostatni pomachał nam ręką i poszedł do swoich żołnierzy. Wkrótce zniknął mi z oczu. *** Nasza podróż trwała już trzeci dzień, a ja cały ten czas spędziłem na rufie, na nic nie zwracając uwagi, schodząc stamtąd tylko po to, żeby coś zjeść czy przespać się. Ron i Elwing, a potem nawet Dalila próbowali ze mną rozmawiać - bezskutecznie. Wypłynęliśmy

na Morze Czarne, coraz bardziej zbliżaliśmy się do Konstantynopola, ale nawet to było mi obojętne. - Eningu, nie możesz się tak zadręczać! - powiedział Ilja Muromiec, podchodząc do mnie. - Co ty możesz wiedzieć?! Co ty w ogóle o nim wiedziałeś! - Niewiele. Ale myślę, że jemu nie spodobałoby się twoje zachowanie. Popatrz na siebie i swoich przyjaciół! Eningu, jesteś im potrzebny, jesteś potrzebny mnie, nam wszystkim! Bez ciebie cała nasza podróż i śmierć Buefara tracą sens! Obudź się! Rozejrzyj! Doszło już do tego, że Elwing i Dalila pilnują cię po nocach, bojąc się, że wyskoczysz za burtę! - Naprawdę? - Ta niespodziewana nowina wyrwała mnie z ponurego nastroju, do którego zdążyłem się już przyzwyczaić. - Nie zauważyłem. - A w ogóle coś zauważyłeś? - Mogą się uspokoić, nie mam zamiaru skakać i sprawiać przyjemności Lśniącemu. Przez jakiś czas Ilja Muromiec popatrzył na mnie posępnie. - Aha. Czyli trzeba będzie uciec się do innych środków, skoro nie chcesz po dobroci... Zabrzmiało to dość złowrogo - jak się okazało, przeczucie mnie nie omyliło. Nim zdążyłem się ruszyć już byłem w powietrzu, a silne ręce zerwały ze mnie pas z mieczem i kindżałem i zdjęły mi buty. - Co ty wyprawiasz?! - wrzasnąłem, już wiedząc, co będzie dalej. - Postaw mnie na pokładzie! - Chodzi mi tylko o to, żebyś się ocknął. Słyszałem, że to pomaga... - wyjaśnił spokojnie Ilja. - Aaa! - W tym momencie Morze Czarne zamknęło się nad moją głową. Zaskoczony, napiłem się wody, wynurzyłem szybko i zacząłem rozpaczliwie młócić wodę rękamj Arch... agrch.... tfu, ty draniu! Tfu! Idioto! - Jednak szybko uspokoiłem się i już w milczeniu podpłynąłem do statku, postanawiając na razie oszczędzać oddech. Marynarze rzucili mi linę i uśmiechając się pod nosem, wyciągnęli mnie z wody. - Bałwan! Kretyn! - Stałem na pokładzie boso, ociekając wodą i rozpaczliwie usiłowałem przypomnieć sobie jakieś mocniejsze słowa. - Widzę, że pomogło. Ale nie do końca... Za późno zrozumiałem, co to znaczy i moja próba ucieczki spełzła na niczym - znów znalazłem się w wodzie. - No i co, teraz lepiej? - zapytał Ilja, gdy ponownie wciągnęli mnie na pokład.

Popatrzyłem na niego, na roześmiane towarzystwo przyjaciół i marynarzy i skinąłem głową. - Tak, dziękuję... - I o dziwo, mówiłem to zupełnie szczerze. - A więc zgoda? - Muromiec podał mi rękę. - Zgoda. - Ująłem wyciągniętą dłoń, uścisnąłem i mocno pociągnąłem na siebie. Jeden z chwytów z sajwe i... Ilię Muromca - wielkiego i ciężkiego - wyciągali na pokład znacznie dłużej niż mnie. Potem ostatecznie zawarliśmy pokój. Przyjaciele zabrali mnie na zaimprowizowaną uroczystość, a pod wieczór czułem się już prawie tak samo, jak niegdyś. W ciągu następnych dni udało mi się niemal całkowicie zwalczyć tę głuchą rozpacz, która ściskała mi serce od chwili śmierci przyjaciela. Smutek pozostał, ale nie był już tak straszny. - Bardzo się cieszę, że prawie doszedłeś do siebie - zauważył Mistrz. Podobnie jak Derron, nie raz próbował przerwać moją depresję, lecz bezskutecznie. Teraz w jego głosie słychać było nieukrywaną ulgę. - Prawie? - Prawie. Już nigdy nie będziesz taki sam, jak kiedyś. Otarłeś się o śmierć i zbyt wcześnie zacząłeś tracić przyjaciół. Wybacz mi, Jegorze. Jeśli zdołasz... - Sam wybrałem swoją drogę. I sam przeszedłem przez tamte drzwi... - odparłem. A następnego ranka, w promieniach wschodzącego słońca ukazał nam się gród Wielkiego Konstantyna. Najwspanialsze miasto tego świata i cel naszej podróży.

Koniec księgi pierwszej