Sniegoski Thomas Upadli 03 Raj Utracony

PROLOG

T

o chyba nigdy nie śpi - p o m y ś l a ł A l a s t o r , w k ł a d a j ą c do szeroko rozwartych ust ostatni kęs śniada­ nia, składającego się z jajek na b e k o n i e i t o s t ó w .

Beknął g ł o ś n o , opluwając się r e s z t k a m i p r z e ż u t e g o je­

d zen i a i upuścił ociekający t ł u s z c z e m papierowy talerz n a p o d ł o g ę , o b o k s k ó r z a n e g o fotela. Była dziewiąta r a n o i t o , co u p a d ł y a n i o ł s t a r a ł się u k r y ć w p i w n i c y s w o j e g o m i e s z k a n i a w m i a s t e c z k u B o u r b o n n a i s w s t a n i e Illinois, wzywało go. -

Alastorze

- usłyszał znów szept, przypominający

brzęczenie to,

czego

natrętnej

stę

muchy.

-

Chodź,

Alastorze.

Spójrz na

wyparłeś.

Alastor postanowi!

zignorować głos.

T e małpy,

Reggie

i Katie - p o m y ś l a ł , s p o g l ą d a j ą c n a z e g a r w i s z ą c y n a ś c i a ­ nie

-

potrafią

telewizora,

być

naprawdę

zabawne.

Sięgnął

po

pilot

do

strącając przy t y m ze stolika p u s t e paczki

po chipsach i opakowania czekoladowych batonów. Po­ myślał,

że poogląda sobie p o r a n n e p r o g r a m y w telewi­

zji, b y z a p o m n i e ć n a c h w i l ę o d o b i e g a j ą c y c h z p i w n i c y głosach i szeptach. - Pamiętasz jeszcze, jak się

skusić

tasz,

zdradliwym

to

było

podszeptom

przed

wojną

Porannej

—

zanim

Gwiazdy?

dałeś Pamię­

Alastorze?

- Cisza! - syknął anioł. Nacisnął, przypominającym kawał kiełbasy, p a l u c h e m przycisk na pilocie, żeby pogłośnić fonię i ulokował w y g o d n i e w fotelu swoje opasłe cielsko. W telewizji puszczali w ł a ś n i e p r o g r a m kulinar­ ny, który b a r d z o lubił. Najlepsi szefowie k u c h n i z całego świata przygotowywali prowadzących Reggie

różne

pyszne p o t r a w y w asyście

program.

upuścił jajko na p o d ł o g ę i przez w i d o w n i ę

p r z e t o c z y ł a się salwa ś m i e c h u . A l a s t o r o w i udzieliła się ta wesołość. W groteskowości, jaka towarzyszyła ludz­ k i m m a ł p o m , było coś fascynującego i urzekającego za­ razem. Gdyby Stwórca zadał sobie kiedykolwiek choć

odrobinę trudu, by dostrzec w tych delikatnych istotach ich d o b r e strony, Alastor nigdy n i e ś l u b o w a ł b y w i e r n o ­ ści S y n o w i P o r a n k a . - Pamiętasz, chóru

Cnót.

kim Zejdź

wtedy tutaj

i

byłeś?

Ałastorem

przypomnij

sobie

z dawną

niebiańskiego chwałę.

W i d o w n i a z n ó w p a r s k n ę ł a ś m i e c h e m . A l a s t o r za­ wrzał. O m i n ą ł go jakiś s m a k o w i t y kąsek, kolejna p r ó b ­ ka prymitywnego humoru. — Niech was diabli! - warknął, opuszczając wielką pięść na oparcie z n i s z c z o n e g o fotela. — P a t r z y ł e m na was wczoraj - i przedwczoraj.

Dzisiaj nie m a m już na

to ochoty. K u c h a r z wyjął w ł a ś n i e suflet z p i e k a r n i k a ,

na co wi­

d o w n i a zareagowała burzą rzęsistych oklasków. Z udawa­ n y m e n t u z j a z m e m Katie wyjaśniała szczegóły przyrządza­ nia tego pysznego dania. Aiastor chciał n a w e t zanotować przepis, ale rozlegające się w o k ó ł szepty s k u t e c z n i e roz­ praszały jego uwagę. — Masz no

i

szansę

przypomnieć

sobie,

kim

byłeś

kiedyś

—

pięk­

moc...

A l a s t o r g w a ł t o w n i e p o d n i ó s ł się z fotela. G r a d o k r u s z ­ k ó w spadł na niezamiecioną podłogę. - W c i ą ż j e s t e m p i ę k n y i silny - w y m a m r o t a ł , j e d n y m o k i e m nadal łypiąc na ekran telewizora, by nie stracić nic ważnego.

P r o g r a m k u l i n a r n y Reggie i Katie p r z e r w a ł y w ł a -

ś n i e reklamy pieluch dla dzieci, d l a t e g o anioł m ó g ł teraz skupić całą uwagę na szepczącym mu do ucha głosie. — Co m a m zrobić, ż e b y ś w r e s z c i e s i ę z a m k n ą ł ? — wark­ nął, c h o c i a ż w i e d z i a ł d o s k o n a l e , jaką u s ł y s z y o d p o w i e d ź . — Spójrz na nas — z a s y c z a ł y g ł o s y . - Spójrz na nas i przypo­ mnij

sobie

czasy,

kiedy

stanowiliśmy jedność.

A l a s t o r o d w r ó c i ł s i ę z p o w r o t e m d o t e l e w i z o r a . Le­ ciała w ł a ś n i e r e k l a m a psiej k a r m y — m a ł e d z i e c k o bawi­ ło się ze szczeniakami. — B e z w z g l ę d u n a t o , jak c z ę s t o s i ę w i d z i m y , w a m ni­ gdy nie d o ś ć — mruknął upadły anioł, zastanawiając się przy okazji, jak m o ż e s m a k o w a ć j e d z e n i e dla p s ó w . — I już co

nigdy

nie

będzie.

Nie pozwolimy

ci

zapomnieć

tego,

straciłeś. — N a w e t jeśli ja t e g o w ł a ś n i e p r a g n ę ? — spytał Ala­

stor,

skupiając wzrok na zapowiedzi

talk-show rozpo­

c z y n a j ą c e g o s i ę z a r a z p o z a k o ń c z e n i u Reggie i Katie. T e ­ m a t e m programu miała być ś m i e r ć ł ó ż e c z k o w a i Alastor u ś m i e c h n ą ł się, zdając s o b i e s p r a w ę z t e g o , że ludzki u m y s ł nie jest w stanie ogarnąć takich prostych rzeczy. Gdyby tylko zechciał, m ó g ł b y im wyjaśnić, d l a c z e g o nie­ m o w l ę t a umierają w nocy. Gdyby tylko mu się chciało. — Nie interesują nas

twoje pragnienia — r o z l e g ł

się z n ó w

c i c h y g ł o s w p i w n i c y p o d j e g o s t o p a m i . — Chodź i spójrz na nas albo będziemy cię nawiedzać przez resztę dnia i w nocy.

R e g g i e i Katie powrócili na a n t e n ę i Alastor m u s i a ł u ż y ć resztek swojej silnej woli, ż e b y n i e skupić z p o w r o ­ t e m uwagi na tych interesujących obrazkach. — C z y jeśli s p ę d z ę z w a m i trochę czasu, dacie mi s p o ­ kój i n i e b ę d z i e c i e j u ż z a w r a c a ć mi g ł o w y w c i ą g u d n i a ? — Tak.

Podejdź

i spójrz.

Alastor chwiejnym krokiem w s z e d ł do kuchni i wstrzy­ mując oddech, skierował się w s t r o n ę drzwi prowadzą­ cych do piwnicy. Wizja obiecanej błogiej ciszy napawała go radością. — O d d a m w s z y s t k o za odrobinę ś w i ę t e g o spokoju — mruknął, planując w m y ś l a c h , co j e s z c z e obejrzy w tele­ wizji p r z e z r e s z t ę dnia. Spodnie od dresu zaczęły zsuwać mu się z o p a s ł e g o b r z u c h a i A l a s t o r s i ę g n ą ł ręką, ż e b y p o d c i ą g n ą ć e l a s t y c z ­ ną g u m k ę z p o w r o t e m na wylewające s i ę fałdy t ł u s z c z u . — Tego właśnie brakuje ci najbardziej od momentu, zostaliśmy my

wygnani

zaszczytu

z

Nieba.

przeżywania

Myślisz,

niebiańskiego

że

spokoju?

d o w a n y s z e p t d o b i e g ł s p o z a drzwi,

w którym

kiedyś jeszcze —

dostąpi­

niezmor­

kiedy Alastor chwy­

cił za k l a m k ę , przekręcił ją i o t w o r z y ł na drzwi o ś c i e ż . Ze środka buchnęła chłodna wilgoć. — Ja j u ż z n a l a z ł e m s w ó j s p o k ó j — o d p a r ł z irytacją, o p i e ­ rając s i ę n a p o r ę c z y . Z a c z ą ł o s t r o ż n i e s c h o d z i ć p o d r e w ­ nianych stopniach, które zaskrzypiały w proteście pod

-.-

j e g o c i ę ż a r e m . — C z y taki s p o k ó j m i a ł e m w N i e b i e ? O c z y ­ wiście, że nie. Ale p o d o b n e g o uczucia już nie zaznam. Stanął u p o d n ó ż a s c h o d ó w i potoczył w z r o k i e m po s t o j ą c y c h w o k ó ł r u p i e c i a c h , k t ó r e g r o m a d z i ł p r z e z lata, odkąd z d e c y d o w a ł się z a m i e s z k a ć w ś r ó d ludzi. Były tu meble, którymi m o ż n a b y u m e b l o w a ć kilka m i e s z k a ń , kartony z książkami, ubrania, sprzęty k u c h e n n e , narzę­ d z i a , p u s z k i z farbą, t r z y k o s i a r k i o g r o d o w e , c o n a j m n i e j cztery telewizory, niewyjęte jeszcze z pudeł - i wiele innych rzeczy, s c h o w a n y c h gdzieś w głębi przepastnej piwnicy. Alastor przypomniał sobie t a m t e n czas, kiedy doko­ nał takiego, a nie i n n e g o wyboru. Żołnierze P o t ę g wy­ ruszyli już na ł o w y i wiedział, że tylko k w e s t i ą c z a s u po­ zostaje, k i e d y g o t u znajdą. T e r a z c h o d z i ł o j u ż w y ł ą c z n i e o przeżycie, dlatego zrobił c o ś n i e p r a w d o p o d o b n e g o . — W ten

sposób przypieczętowałeś swój drugi

upadek

-

głos

w y p e ł z ł z c i e m n o ś c i , wyrywając go z r o z m y ś l a ń o prze­ szłości.

-

Kiedy postanowiłeś zerwać łączącą

nas

więź.

A l a s t o r r u s z y ł w s t r o n ę ź r ó d ł a s w o j e j irytacji, p o ­ włócząc obutymi w pantofle stopami po chłodnej, beto­ nowej posadzce. Ostrożnie wyminął wielkie, antyczne biurko. — N i e b y ł o i n n e g o w y j ś c i a - p o w i e d z i a ł , n i e m a l tra­ cąc r ó w n o w a g ę , kiedy przekraczał d r e w n i a n ą skrzynkę

na m l e k o w y p e ł n i o n ą starymi, c y n o w y m i zabawkami. To albo śmierć. - Upadły anioł przytrzymał się składa­ n e g o ł ó ż k a i k o n t y n u o w a ł swoją d r o g ę k r z y ż o w ą w kie­ runku sprawcy własnej męki. - N i e m i a ł e m wyboru p o w t ó r z y ł , jakby c h c i a ł p r z e k o n a ć s a m s i e b i e . - Ile razy m a m w a m to powtarzać? Wszystko, co kiedyś tworzyło jego tożsamość, zostało utracone p o d c z a s wojny. Alastor m u s i a ł uciekać na Zie­ m i ę r a z e m z innymi, ścigany przez b e z w z g l ę d n y c h Straż­ ników. Przez niezliczone wieki tułał się bez celu, ukrywa­ jąc s i ę p r z e d P o t ę g a m i . M i a ł j u ż d o ś ć , c h c i a ł s i ę p o d d a ć , kiedy nagle dotarło do niego, co p o w i n i e n zrobić. Ukryć się w ś r ó d t u b y l c ó w . Stać się j e d n y m z ludzi, wyrzekając się wszystkiego, co określało go jako istotę niebieską. P l a n w y d a w a ł s i ę perfekcyjny. R e z y g n u j ą c z ż y c i a a n i o ­ ła i otaczając się ludźmi, Alastor m i a ł nadzieję, że P o t ę ­ gi nie wyczują j e g o zapachu i nie w p a d n ą na j e g o trop. Anioł zerknął w głąb piwnicy i zobaczył swoje odbicie w w i s z ą c y m na przeciwległej ścianie lustrze. - Spójrz na siebie. - G ł o s j a k b y s i ę j e s z c z e z b l i ż y ł ; o c i e ­ k a ł t e r a z p o g a r d ą . — Spójrz, co się z tobą stało. A l a s t o r był c h o r o b l i w i e gruby, t o prawda. A l e t o była część maski, którą przywdział. - W y j a ś n i a ł e m w a m już, d l a c z e g o tak m u s i być — o d ­ parł, wbijając w z r o k w l u s t r o .

Przez całe tysiąclecia bycie c z ł o w i e k i e m w y d a w a ł o mu się c z y m ś odrażającym. Z c z a s e m jednak, ku swoje­ mu zaskoczeniu, odkrył, że to dziecinnie p r o s t e - wcie­ lić s i ę w r o l ę c z ł o w i e k a . C o w i ę c e j , z a c z ę ł o m u s i ę t o na­ w e t podobać. Z w ł a s z c z a j e d z e n i e i oglądanie telewizji. N a g l e Alastor odwrócił wzrok od odbicia w lustrze, wytrącony z równowagi s w o i m groteskowym wyglądem. - P o w t a r z a m w a m p o raz s e t n y , n i e b y ł o i n n e g o wyj­ ścia - p o w i e d z i a ł , po c z y m ruszył naprzód, zbliżając s i ę do ź r ó d ł a swojej udręki. - J e s t e m tutaj - o b w i e ś c i ł . Je­ go o d d e c h stał się świszczący, kiedy zatrzymał się przed wielkim, d r e w n i a n y m s t o ł e m , p r z y ś r u b o w a n y m d o ścia­ ny. B l a t s t o ł u z o s t a ł g r u n t o w n i e s p r z ą t n i ę t y - b y ł a t o jedy­ na n i e z a g r a c o n a p o w i e r z c h n i a w całej p i w n i c y . A na n i m stało długie tekturowe pudełko. - Tęsknisz za nami? - z a p y t a ł

głos

ledwie

słyszalnym

s z e p t e m , który drażnił i ł a s k o t a ł go w uszy. A l a s t o r p o c z u ł , jak blizny n a p l e c a c h zaczynają g o piec i s w ę d z i e ć p o d grubą b a w e ł n i a n ą bluzą. Na począt­ ku piekły delikatnie, lecz z każdą chwilą coraz mocniej, aż wreszcie miał o c h o t ę rozerwać na strzępy skórę i mię­ śnie, żeby tylko przestały. Złapał krawędź s t o ł u i ścisnął mocno. - Oczywiście, że za w a m i tęsknię, ale... - Zabierz nas z powrotem

-

rozkazał

syczący głos.

-

Spraw, tak

byśmy

znowu

stali

się jednością.

To

nie powinno

się

skończyć. U p a d ł y a n i o ł potrząsnął s m u t n o g ł o w ą ; skóra n a je­

go twarzy i karku p u l s o w a ł a od nadmiaru emocji. - G d y b y m to zrobił, z p e w n o ś c i ą z o s t a ł b y m z n i s z c z o n y - p o w i e d z i a ł , p o w s t r z y m u j ą c napływające do o c z u łzy. Po tych słowach Alastor sięgnął do leżącego przed n i m p u d e ł k a , które s k r y w a ł o artefakt z p r z e s z ł o ś c i i o t w o r z y ł je na oścież. Blizny w miejscu na plecach, gdzie kiedyś miał skrzydła, krzyczały w n i e b o g ł o s y . - Ale wówczas

moglibyśmy być znowu

razem — g ł o s

dobie­

g a j ą c y z p u d e ł k a p r z y m i l a ł s i ę . — Tak jak było nam pisane. Alastor o w i n ą ł je w kilka arkuszy plastikowej

folii,

b y z a p o b i e c z a w i l g o c e n i u . W e s t c h n ą ł , jak z w y k l e , k i e d y na n i e patrzył, n i e zdając s o b i e w p e ł n i s p r a w y z r o z m i a ­ r ó w s w o j e g o poświęcenia. W p e w n y m m o m e n c i e zaczął zamykać z powrotem pudełko, chcąc odpędzić wspo­ mnienia. - Spójrz na nas — r o z k a z a ł g ł o s z p u d e ł k a . - J u ż s p o j r z a ł e m - o d p a r ł p o w o l i . - I jak z w y k l e to, co zobaczyłem, napełniło mnie ogromnym smutkiem. - Odpakuj nas - r o z l e g ł s i ę z n ó w g ł o s , t o n e m n i e z n o szącym

sprzeciwu.

- Spójrz na nas i przypomnij sobie.

A l a s t o r p o s ł u c h a ł g ł o s u , odwijając folię, ż e b y spoj­ rzeć w głąb p u d e ł k a i zobaczyć j e g o zawartość. Przypo-

m n i a ł s o b i e ból - ból decyzji, a p o t e m aktu w y r z e c z e n i a się s w o j e g o a n i e l s k i e g o ciała, a z w ł a s z c z a t e g o , co od­ r ó ż n i a ł o g o o d m a ł p , w ś r ó d których p r z y s z ł o m u żyć. Chcąc stać się człowiekiem, musiał je obciąć. Alastor spojrzał ż a ł o ś n i e na swoje o k a l e c z o n e skrzy­ dła. W y d a w a ł o m u się, ż e bez nich będzie m u łatwiej wcielić się w ludzką rolę - i rzeczywiście tak było. D o ­ póki jego w ł a s n e skrzydła nie zaczęły do n i e g o prze­ mawiać. Drżącą ręką upadły anioł delikatnie pogładził pokrytą m e s z k i e m m i ę k k ą powierzchnię skrzydeł. Poczuł nikły z a p a c h zgnilizny. W i e d z i a ł , ż e t o n i e m o ż l i w e , a b y skrzy­ dła faktycznie się z n i m k o m u n i k o w a ł y , i uznał to za sku­ tek uboczny, towarzyszący przemianie z anioła w czło­ wieka. W i d z i a ł już w telewizji programy na ten temat. Eksperci powiedzieliby, ż e m a o m a m y s ł u c h o w e . Alastor u ś m i e c h n ą ł s i ę . Był c z ł o w i e k i e m , d o t e g o z w a r i o w a ł udało mu się osiągnąć więcej, niż się spodziewał. - Załóż nas - s k r z y d ł a z a s z e p t a ł y k u s z ą c o . — Zrzuć tę groteskową

powłokę,

którą

przyoblekłeś,

i

załóż

nas

znowu.

Alastor zaczął p a k o w a ć skrzydła z p o w r o t e m do pu­ dełka. - Co

ty wyprawiasz? - w g ł o s i e z a b r z m i a ł a p a n i k a .

- Z r o b i ł e m to, o co p r o s i ł y ś c i e . - A l a s t o r o d w a ż n i e s t a w i ł c z o ł a swojej p s y c h o z i e , n i e przestając przykrywać

o d r ą b a n y c h s k r z y d e ł a r k u s z a m i p l a s t i k o w e j folii. - N i e m o g ę zrobić nic więcej. - Prosimy - r o z l e g ł s i ę b ł a g a l n y s z e p t , k i e d y a n i o ł z a ­ czął zamykać pudło. M i m o w y r z u t ó w sumienia Alastor zignorował płacz­ liwy głos. - Przepraszam - wydusił z siebie tylko. Anioł zamknął p u d ł o i błyskawicznie odwrócił się, nasłuchując g ł o s ó w protestu, które jednak nie nadeszły. Może

one

także dotrzymują

wiążącej je

umowy.

Alastor cofnął

się od stołu, a jego myśli powróciły do jego ulubionego miejsca - w fotelu, przed t e l e w i z o r e m i z d u ż y m kawał­ k i e m s z a r l o t k i w r ę c e . U ś m i e c h n ą ł s i ę z n o w u . Z szarlotką świat od

razu

nabiera

barw.

Ś m i e c h , k t ó r y r o z l e g ł s i ę w tej c h w i l i , w y d a w a ł s i ę d o ­ biegać z e w s z ą d . N a t y c h m i a s t spojrzał n a p u d ł o z e skrzy­ dłami, ale c o ś podpowiedziało mu, że dźwięk nie d o c h o ­ dzi s t a m t ą d . C z y t o j e g o p s y c h o z a d a ł a o s o b i e z n a ć w i n n y s p o s ó b , c z y m o ż e n i e był już s a m ? K i e d y p o w o l i o d w r ó c i ł się, rozglądając się po zagraconej piwnicy, w g ł o w i e c z u ł nieprzyjemny

szum.

Zza z a s ł o n y wiszących u sufitu płaszczy powoli wy­ ł o n i ł a się s y l w e t k a w szkarłatnej zbroi. A l a s t o r s t ł u m i ł o k r z y k z d u m i e n i a . G d y o b s e r w o w a ł s p o s ó b , w jaki t a n i e z n a j o m a p o s t a ć się p o r u s z a ł a — skradając s i ę b e z s z e -

l e s t n i e — miał wrażenie, że widzi tylko w y t w ó r swojej chorej wyobraźni. C z y to m o ż l i w e ? Czy j e g o zatroska­ ny, s t r a p i o n y u m y s ł m ó g ł r z e c z y w i ś c i e w y m y ś l i ć s o b i e to c z e r w o n e w i d m o ? A m o ż e czekała go jakaś kolejna wymyślna

tortura?

W t e d y p o s t a ć p r z e m ó w i ł a , w s k a z u j ą c n a n i e g o pal­ c e m ubranym w żelazną rękawicę: - Próbujesz się ukryć, tuszując swój anielski z a p a c h ludzkim s m r o d e m . - Nieznajomy pokręcił g ł o w ą w opan­ cerzonym hełmie, a spod maski rozległ się dziwny, trzesz­ czący o d g ł o s . - Co gorsza, nie o d w o ł a ł e ś się n a w e t do nie­ biańskiej magii, po p r o s t u o b c i ą ł e ś s o b i e skrzydła. - W t y m miejscu mężczyzna wykonał znaczący gest dłonią. - Potęgi... — Alastor zaskrzeczał, z trudem wymawia­ jąc t o s ł o w o m i ę s i s t y m i w a r g a m i . - S ł u ż y s z P o t ę g o m . Znał odpowiedź, nim jeszcze odziana w krwistoczer­ w o n ą zbroję p o s t a ć s k i n ę ł a g ł o w ą . J e g o o d d a w n a stę­ p i o n e z m y s ł y o d e z w a ł y się teraz z całą m o c ą , a zapach najbardziej

agresywnego spośród wszystkich

niebiań­

skich c h ó r ó w wypełnił jego nozdrza. W ł a ś c i w i e to nie był zapach. W p o w i e t r z u c u c h n ę ł o r o z l e w e m krwi. - Przyszedłeś po m n i e ? Z a k u t y w zbroję w o j o w n i k skinął p o n o w n i e . A l a s t o r przyjrzał s i ę w y s ł a n n i k o w i P o t ę g . C z ę ś ć j e g o p o d ś w i a d o m o ś c i zachwycała się z ł o w r o g o połyskującą.

imponującą zbroją nieprzyjaciela. Ta zbroja m u s i a ł a z o ­ s t a ć w y k u t a w n i e b i e s k i e j k u ź n i , c o d o t e g o n i e b y ł o naj­ mniejszych wątpliwości. W nikłym świetle, jakie rzucała w o k ó ł p o j e d y n c z a , z w i s a j ą c a z s u f i t u ż a r ó w k a , w i d a ć by­ ło najdrobniejsze detale m e t a l o w e j skóry. U p a d ł y anioł p r z y p o m n i a ł s o b i e d a w n o m i n i o n y c z a s — braci, k t ó r z y zginęli od jego miecza, a później w ł a s n y upadek. Alastora o g a r n ę ł a panika. N i e chciał umierać. Skupił s i ę w i ę c , ż e b y w z b u d z i ć i s k r ę a n i e l s k i e j furii, k t ó r a t l i ł a się w n i m od czasu, gdy walczył u b o k u Syna Poranka. Wyobraził sobie bojowy topór i spróbował go zmateria­ lizować. W jego dłoni rozbłysnęło g w a ł t o w n ą eksplozją nie­ biańskie ś w i a t ł o . Alastor zaczął krzyczeć. M i n ę ł o już tyle c z a s u , ż e teraz c z u ł t y l k o ból. J e g o c i a ł o z d ą ż y ł o już przy­ jąć l u d z k ą f o r m ę i n i e b i a ń s k i o g i e ń z ł a t w o ś c i ą p o ż e r a ł delikatną skórę. W p o w i e t r z u u n i ó s ł s i ę zapach przypa­ l o n e g o mięsa, a Alastor w jakiś perwersyjny s p o s ó b zdał sobie nagle sprawę, że chętnie by c o ś przekąsił. Żołądek podjechał mu do gardła - ze strachu i z g ł o d u . Cały c z a s k o n c e n t r o w a ł swoje m y ś l i na obrazie bojo­ w e g o t o p o r a - t a k i e g o , j a k i m k i e d y ś w ł a d a ł w w a l c e . W je­ go spalonej dłoni o g i e ń zaczął przybierać realny kształt i A l a s t o r p o c z u ł , j a k w z b i e r a w n i m fala o p t y m i z m u , k t ó ­ rego nie doświadczył od czasu, kiedy wcielił w życie swój

plan i n i e o m a l stal się c z ł o w i e k i e m . W y m i e r z y ł w pełni realny już topór w stronę przeciwnika. Postać w czerwieni zachichotała. Ten pełen grozy d ź w i ę k sprawił, że twarz skryta za m a s k ą przybrała j e s z c z e bardziej

upiorny wyraz.

— W y d a j ę ci s i ę z a b a w n y , n i e w o l n i k u P o t ę g ? - spytał Alastor, próbując na c h w i l ę z a p o m n i e ć o b ó l u w spalo­ nej d ł o n i . - Z o b a c z y m y , c z y b ę d z i e c i d o ś m i e c h u , k i e d y zdejmę ci tym t o p o r e m g ł o w ę z ramion. Z a k u t y w zbroję w o j o w n i k p o raz k o l e j n y w y b u c h ­ nął ś m i e c h e m , p r z y w o d z ą c y m A l a s t o r o w i n a m y ś l j a k i e ś o b ł ą k a n e d z i e c k o . Stali tak n a p r z e c i w l e g ł y c h k o ń c a c h piwnicy i mierzyli się wzrokiem. W poparzonej dłoni u p a d ł e g o a n i o ł a w c i ą ż p ł o n ą ł o g n i s t y oręż. Blada, g u m o ­ w a t a skóra na j e g o p r z e d r a m i e n i u z a c z ę ł a s i ę tlić i pękać. Ból s t a w a ł się nie do zniesienia, ale p o z w a l a ł z a c h o w a ć przytomność umysłu. - W y r z e k ł e ś s i ę w s z y s t k i e g o d l a c z e g o ś t a k i e g o ? - spy­ tał k r w i s t o c z e r w o n y d e m o n , r o z g l ą d a j ą c s i ę p o z a g r a c o n e j piwnicy, po c z y m skupił z n ó w wzrok na twarzy Alastora. S p o j r z e n i e o c z u w y z i e r a j ą c y c h z z a p e ł n e g o h e ł m u by­ ło przenikliwe, p r z y p o m i n a ł o d w a l o d o w e sztylety, które wwiercały się upadłemu aniołowi w czaszkę. Sługa Po­ tęg pokręcił powoli g ł o w ą z mieszaniną niedowierzania i obrzydzenia.

T e n protekcjonalizm tylko wzbudził w Alastorze jesz­ c z e w i ę k s z ą a g r e s j ę i d o d a ł mu o d w a g i . Jak ten marny gier­ mek śmie spoglądać na mnie z góry? Czy on nie ma pojęcia, ile odwagi i hartu ducha wymagała moja ofiara? W głębi duszy Alastor przywoływał pozostałości s w o ­ jej o d d a w n a n i e a k t y w n e j m o c y . A p o t e m z w ś c i e k ł y m rykiem p o g a r d y rzucił się do przodu, rozrzucając po dro­ dze zgromadzone w piwnicy przedmioty. W z n i ó s ł topór n a d g ł o w ę , g o t ó w p o s i e k a ć n i e p r z y j a c i e l a n a d r o b n e ka­ wałki. P ł o n ą c e o s t r z e o p a d ł o , przecinając po drodze rząd wiszących p o d sufitem płaszczy i sportowych kurtek oraz zakurzone pudło, p e ł n e garnków i patelni. U p a d ł y anioł okręcił się na pięcie, wciąż ściskając w poczerniałej dłoni rękojeść gorejącego topora. Ogni­ sty oręż zdziesiątkował pudło z listami i zeznaniami p o d a t k o w y m i , wyrzucając w p o w i e t r z e p ł o n ą c e kartki papieru, które po chwili opadły c h m u r ą biało-szarego p o p i o ł u . Ale p o m i m o zajadłości, z jaką zaatakował, to­ pór nie sięgnął celu. Stojąc w d e s z c z u s p o p i e l a ł y c h k a w a ł k ó w papieru, Alastor rozglądał się po piwnicy w poszukiwaniu wro­ ga, g o t ó w w k a ż d e j c h w i l i u d e r z y ć p o n o w n i e . D o s t r z e g ł z a k u t e g o w zbroję m ę ż c z y z n ę , który stał za biurkiem. D ł o ń odziana w szkarłatną rękawicę spoczywała na pu­ dle ze skrzydłami.

— M u s i a ł o cię to bardzo boleć, Alastorze... - o d e z w a ł się do n i e g o g ł u c h y m g ł o s e m . - Wielki ból m u s i a ł towa­ rzyszyć wyrzeczeniu się i z a m o r d o w a n i u w sobie tego, kim byłeś. Alastor przypomniał sobie ból agonii, kiedy odcinał swoje p i ę k n e skrzydła. Najpierw odciął j e d n o i stracił p r z y t o m n o ś ć , a k i e d y ją o d z y s k a ł , to s a m o zrobił z dru­ g i m . Ból był r z e c z y w i ś c i e n i e d o o p i s a n i a i m ó g ł s i ę r ó w n a ć j e d y n i e z e z d r a d ą S t w ó r c y , jakiej s i ę d o p u ś c i ł . W i d o k opancerzonej bestii w pobliżu jego skrzydeł w y w o ł a ł w A l a s t o r z e w y b u c h j e s z c z e w i ę k s z e j furii. Led­ w i e panując nad kipiącą w ś c i e k ł o ś c i ą , upadły a n i o ł rzucił się na wroga, wydając przeraźliwy okrzyk. P o r u s z a ł się z n i e b y w a ł ą jak n a t ę t u s z ę s z y b k o ś c i ą , a l e n i e p r z y j a c i e l był j e s z c z e s z y b s z y - z a d a ł b ł y s k a w i c z n y c i o s , p o c z y m usunął się z drogi nacierającemu Alastorowi. T e n w p a d ł n a d ł u g i , d r e w n i a n y s t ó ł d o pracy, p r a k t y c z n i e w y r y w a ­ jąc g o z g r a n i t o w e j ś c i a n y . P u d ł o z e s k r z y d ł a m i u p a d ł o n a p o d ł o g ę i A l a s t o r p a t r z y ł n i e m y m w z r o k i e m , jak j e g o zawartość wysypuje się na b e t o n o w ą posadzkę. P o w o ­ li o d w r ó c i ł się w s t r o n ę o p a n c e r z o n e g o nieprzyjaciela, który stał bez ruchu, obserwując go drapieżnym, lodo­ watym wzrokiem. D o p i e r o w t e d y A l a s t o r p o c z u ł , jak w j e g o p i e r s i w z b i e ­ ra potworne odrętwienie, które błyskawicznie promie-

niuje w dół, do w s z y s t k i c h k o ń c z y n . S p u ś c i ł w z r o k i z o ­ baczył, ż e w s a m y m ś r o d k u j e g o klatki p i e r s i o w e j s t e r c z y r ę k o j e ś ć b o g a t o z d o b i o n e g o s z t y l e t u . P o c z u ł , jak n a g l e o p u s z c z a j ą g o w s z y s t k i e siły, i m ó g ł t y l k o b e z s i l n i e przy­ g l ą d a ć s i ę , jak r ę k o j e ś ć o g n i s t e g o t o p o r a w y s u w a m u s i ę z ręki i z n i k a w n a g ł y m b ł y s k u , z a n i m j e s z c z e z d ą ż y ł a d o ­ tknąć podłogi. - C o . . . c o ś ty mi zrobił? P r z e r a ż a j ą c a p o s t a ć w z r u s z y ł a z a k u t y m i w z b r o j ę ra­ mionami. - Te drobne, n i e w i n n i e wyglądające s y m b o l e w y k u t e w ostrzu... - p o w i e d z i a ł , kreśląc te s a m e znaki p a l c e m w p o w i e t r z u . - Te s y m b o l e w y s y s a j ą z c i a ł a m o c - dzięki c z e m u łatwiej mi b ę d z i e cię zabić. N i e m o g ą c d ł u ż e j u t r z y m a ć s i ę n a n o g a c h , A l a s t o r ru­ n ą ł n a z i e m i ę , n a k r y w a j ą c s o b ą l e ż ą c e n a niej s k r z y d ł a . P o c z u ł bijący o d n i c h f e t o r z g n i l i z n y . N a g l e z a w ł a d n ę ł o n i m u c z u c i e wielkiej straty. - Tak mi

przykro - wyszeptał

do z a p a k o w a n y c h

w f o l i ę s k r z y d e ł . C z u ł , jak o g a r n i a g o c a ł k o w i t y p a r a l i ż , i m ó g ł j e d y n i e p a t r z e ć w w y k r z y w i o n ą o k r u t n y m gry­ m a s e m twarz s w o j e g o prześladowcy, który stanął nad nim okrakiem. - J a k . . . ? - w y m a m r o t a ł , ale m a g i a zawarta w prasta­ rych s y m b o l a c h o d e b r a ł a m u n a w e t m o w ę .

Szkarłatny w o j o w n i k sięgnął w d ó ł i c h w y c i ł za ręko­ jeść sztyletu wbitego w ciało pokonanego anioła. - Jak c o ? - spytał b e z n a m i ę t n i e , zaciskając d ł o ń na sztylecie. - J a k . . . jak m n i e z n a l e ź l i ś c i e ? — w y k r z t u s i ł z s i e b i e Alastor. M ę ż c z y z n a w y p r o s t o w a ł s i ę i p o raz k o l e j n y w y b u c h ­ nął u p i o r n y m ś m i e c h e m , n i c z y m jakieś o p ę t a n e przez d e m o n a dziecko. — Z n a l e ź l i ś m y ? - p o w t ó r z y ł , naciskając na o s t r z e , k t ó ­ re w n i k a ł o coraz głębiej, rozcinając klatkę p i e r s i o w ą Alastora. N a s t ę p n i e wyciągnął sztylet i s c h o w a ł gdzieś p o d p ł y t o w ą zbroją. - N i e m u s i e l i ś m y c i ę s z u k a ć - p a r s k n ą ł w y s ł a n n i k Potęg, wsadzając o b i e d ł o n i e w ziejącą c z e l u ś ć rany. - C a ł y c z a s w i e d z i e l i ś m y , g d z i e s i ę u k r y w a s z . Alastor zamknął oczy, p o g o d z o n y z l o s e m , skupiając c a ł ą u w a g ę n a s z a l e ń c z o bijącym s e r c u . T e n d ź w i ę k przy­ pominał mu łopot jego niegdyś wspaniałych skrzydeł. A p o t e m wszystko, co Alastor poświęcił, zostało mu o d e b r a n e p r z e z s z k a r ł a t n ą i s t o t ę r o d e m z k o s z m a r u , ra­ z e m z j e g o wciąż bijącym s e r c e m , które n i e p o k o n a n y w o ­ j o w n i k w y r w a ł a n i o ł o w i z piersi.

ROZDZIAŁ 1

C

zym m o g ę służyć? - spytała urocza dziewczyna

z b l o n d k u c y k i e m i u ś m i e c h e m tak s z e r o k i m , ż e m ó g ł b y b e z t r u d u p r z e p o ł o w i ć jej t w a r z .

Aaron Corbet wyrwał się z zamyślenia i spróbował

skupić się na tablicy z m e n u , wiszącej za plecami kel­ nerki. - A , tak, d z i ę k u j ę — w y m a m r o t a ł , u d a j ą c z a i n t e r e s o ­ wanie kolejnym fast-foodem po drodze. Oczy piekły go od w i e l u g o d z i n s p ę d z o n y c h za k i e r o w n i c ą i kiedy pa­ trzył n a s p i s p o t r a w , w s z y s t k i e litery d z i w n i e s i ę rozjeż-

dżaty. - Poproszę promocyjny zestaw w h o p p e r a z serem i do t e g o c z t e r y d u ż e p o r c j e frytek. A a r o n m i a ł nadzieję, że te cztery porcje frytek zaspo­ koją głód Kamaela, który nabrał nagle wielkiego apety­ tu na tłuste, śmieciowe jedzenie. Jeszcze kilka dni t e m u anioł wygłosił mu wykład na t e m a t tego, że niebiańskie istoty w ogóle nie m u s z ą jeść - ale to było, z a n i m jesz­ cze spróbował przyrumienionych na złoto pieczonych ziemniaków. cił

głową.

Anioł

uzależniony

od frytek.

-

Aaron

pokrę­

Kto by się spodziewał?

N i e był też w stanie przewidzieć, jak b a r d z o o d m i e n i się jego w ł a s n e życie. A n i o ł K a m a e l stał się j e g o t o w a ­ rzyszem i m e n t o r e m , od kiedy Aaron zdał sobie sprawę, że jest N e f i l i m e m . Pamiętał, jak niewiarygodne i szalo­ ne w y d a w a ł o mu się to na początku - bycie jakąś hybry­ dą, p o t o m k i e m kobiety i anioła. Dlatego A a r o n myślał, że traci r o z u m . A p o t e m ludzie, których k o c h a ł , zaczęli ginąć i A a r o n u ś w i a d o m i ł s o b i e , że s t a w k ą w tej grze jest coś więcej niż tylko jego zdrowie psychiczne. A a r o n o d w r ó c i ł się i r o z e j r z a ł po restauracji. Z a u w a ­ żył p a r ę z m a ł y m d z i e c k i e m , n i e w i ę c e j n i ż c z t e r o l e t n i m . C h ł o p c z y k bawił się jakąś niebieską zabawką, k t ó r ą pew­ n i e d o s t a ł z e s w o i m z e s t a w e m o b i a d o w y m . A a r o n o d ra­ zu p o m y ś l a ł o Steviem, s w o i m p r z y r o d n i m bracie, i ogar­ nął go niepokój. P r z y p o m n i a ł sobie o s t a t n i raz, gdy go

widział. Aurysryczny siedmiolatek zostat p o r w a n y z ich d o m u przez a n i o ł a - wojownika, stojącego na czele ban­ dy m o r d e r c ó w , nazywających siebie P o t ę g a m i lub Strażą Anielską. Potęi chciały też uśmiercić Aarona, który okazał się n i e z w y c z a j n y m N e f i l i m e m , ale W y b r a ń c e m , o k t ó r y m m ó w i ł a starożytna p r z e p o w i e d n i a . Spisana tysiące łat temu, obiecywała odkupienie wszystkim upadłym anio­ łom. N a p o c z ą t k u t o b r z e m i ę w y d a w a ł o się A a r o n o w i zbyt ciężkie, ale z c z a s e m , b a r d z o n i e c h ę t n i e , zaczął a k c e p t o ­ wać n i e o c z e k i w a n e z w r o t y i niespodzianki, jakie przy­ n o s i ł o m u życie. K a m a e l twierdził, ż e k a ż d e w y d a r z e n i e stanowi część przeznaczenia, które zostało nakreślone na d ł u g o p r z e d tym, z a n i m się urodził. Chłopczyk siedzący nieopodal zakręcił m a ł y m błę­ k i t n y m k a p s l e m i - ku z a c h w y t o w i r o d z i c ó w - k l a s k a ł z radością, obserwując wirującą na krawędzi

stołu za­

bawkę. Z g o d n i e z p r z e p o w i e d n i ą , k t o ś taki jak A a r o n m i a ł być o d p o w i e d z i a l n y z a t o , a b y w s z y s c y a n i o ł o w i e u k r y ­ wający się n a Z i e m i o d czasu z a k o ń c z e n i a Wielkiej W o j w N i e b i e m o g l i u z y s k a ć p r z e b a c z e n i e i połączyć się p o w r o t e m z e Stwórcą. T o sporo, jak n a o s i e m n a s t o :a z L y n n w s t a n i e M a s s a c h u s e t t s , ale k t o o ś m i e l a ł b y C sprzeciwiać przeznaczeniu?

W p e w n y m m o m e n c i e kręcący się k a p s e l s p a d ł ze sto­ łu i c h ł o p c z y k zaczął krzyczeć w panice. A a r o n po raz kolejny przypomniał sobie bolesne i tragiczne wydarze­ nia z n i e d a w n e j p r z e s z ł o ś c i , a w u s z a c h z a d ź w i ę c z a ł mu rozdzierający krzyk zabieranego siłą brata. - Myślę, że go sobie z a t r z y m a m - p o w i e d z i a ł w t e d y Werchiel, d o w ó d c a Potęg, jakby Stevie był j a k i m ś d o m o ­ w y m z w i e r z ą t k i e m . N a s a m o w s p o m n i e n i e tej sytuacji w Aaronie zawrzała krew. M o ż e i jest jakimś anielskim wybawcą, ale niczego nie pragnie bardziej niż odzyskać swojego brata. Wszystkie inne sprawy m o g ą zaczekać do czasu, aż Stevie będzie bezpieczny. C h ł o p c z y k wciąż zanosił się p ł a c z e m , a jego rodzice g o r ą c z k o w o szukali zgubionej zabawki. Ojciec, chodzący w k o ł o na czworakach, w k o ń c u znalazł k a p s ę ! p o d sąsied­ n i m stolikiem i przyniósł go synowi, który natychmiast przestał płakać. M i m o że twarz wciąż miai zalaną łzami, uśmiechał

się

szeroko.

równie proste - A a r o n

Gdyby

tylko moje zadanie mogło

być

westchnął ciężko.

- C h c e p a n k e c z u p d o t e g o ? - u s ł y s z a ł o b o k czyjś g ł o s , k i e d y z a s t a n a w i a ł się w ł a ś n i e , ile j e s z c z e k i l o m e t r ó w u d a i m s i ę d z i s i a j p r z e j e c h a ć . Był j u ż z m ę c z o n y i p r z e z krótką chwilę pomyślał, żeby nauczyć Kamaela prowa­ dzić s a m o c h ó d , ale od razu porzucił tę myśl. Wyobra­ ził s o b i e s i e d z ą c e g o z a k ó ł k i e m a n i e l s k i e g o w o j o w n i k a ,

w sytuacji jakiejś n i e g r o ź n e j kolizji d r o g o w e j , czy et stłuczki, wysiada z w o z u i rozcina i n n e g o kierowna pól swoim ognistym mieczem. R a p t e m A a r o n p o c z u ł czyjąś d ł o ń n a r a m i e n i u i o d się. Za n i m s t a ł a k e l n e r k a z k u c y k i e m i niewiaie szerokim u ś m i e c h e m . W ręku trzymała jego ówienie. - Keczup? - powtórzyła pytanie. - M ó w i ł a p a n i do m n i e ? - A a r o n z m i e s z a ł się i o d e od niej t o r b ę z k a n a p k a m i . - P r z e p r a s z a m , j e s t e m hę r o z k o j a r z o n y , w i e p a n i - cały d z i e ń w t r a s i e i... Nagle zamarł. Jego przybrana m a t k a zwykła mawiać takiej sytuacji, że czuje się tak, j a k b y k t o ś p r z e s z e d ł jej g r o b i e . C o k o l w i e k t o m i a ł o z n a c z y ć . N i g d y n i e umiał ani nie podzielał różnych dziwnych podejrzeń, óre s n u ł a , ale a k u r a t to p o w i e d z e n i e z jakichś p o w o ' w u t k w i ł o mu w p a m i ę c i . A a r o n o w i b r a k o w a ł o przyranych rodziców, zaszlachtowanych przez nieznającelitości W e r c h i e l a . T o u c z u c i e straty tylko p o t ę g o w a ł o ęć o d n a l e z i e n i a brata. A a r o n o d w r ó c i ł się w s t r o n ę d r z w i i z o b a c z y ł , że z b a r u w y c h o d z i w p o ś p i e c h u jakiś facet, a w ś l a d za n i m p o d ą ż a d w ó c h i n n y c h . Anielska natura, która towarzyszyła mu niezmiennie od dnia osiemnastych urodzin, dała teraz o sobie znać - a w r a z z nią o d e z w a ł y się też zmysły, w y o s t r z o n e d u -

żo bardziej od ludzkich. W powietrzu czuć było zapach czegoś, co m i a ł o jakiś związek z mężczyznami, którzy przed chwilą opuścili restaurację. Aaron potrafił odróż­ nić t e n zapach o d a r o m a t u r o z g r z a n e g o oleju r o ś l i n n e ­ go i g r i l l o w a n e g o m i ę s a . W p o w i e t r z u czuć b y ł o silną w o ń przypraw... i krwi. Aaron podziękował grzecznie, wziął torby z jedze­ n i e m i wyszedł na zewnątrz, szybko zmierzając w stro­ nę niebieskiej Toyoty Corolli, zaparkowanej na tyłach b u d y n k u . Widział już pysk swojego psa,

który wyglą­

dał przez tylną szybę. Gabriel zaczął szczekać radośnie, kiedy j e g o p a n zbliżał się d o s a m o c h o d u . N i e d l a t e g o , że ucieszył się na j e g o w i d o k , ale dlatego, że p a n w r a c a ł z jedzeniem. - Co tak długo? - s p y t a ł p i e s , k i e d y A a r o n p o ł o ż y ł j e ­ d z e n i e na s i e d z e n i u k i e r o w c y . - Już myślałem, że nigdy nie wrócisz. U m i e j ę t n o ś ć p o r o z u m i e w a n i a się w k a ż d y m możli­ w y m języku, nie wyłączając także języka zwierząt, była jeszcze jednym niezwykłym przejawem anielskich talen­ t ó w A a r o n a - a w p r z y p a d k u j e g o c z w o r o n o ż n e g o przyja­ ciela m o g ł o t o o k a z a ć się z a r ó w n o b ł o g o s ł a w i e ń s t w e m , jak i p r z e k l e ń s t w e m . - Umieram z głodu,

Aaronie.

- Gabriel

był

tak podeks­

cytowany, że nie mógł usiedzieć spokojnie. Miał na-

dzieję, że w jednej z tych t o r e b znajdzie coś, co z a s p o k o i nienasycony apetyt, charakterystyczny dla labradorów. Gabriel uwielbiał gadać, a kiedy Aaron użył swoich ponad ludzkich zdolności,

ratując mu życie w w y p a d k u

s a m o c h o d o w y m , l a b r a d o r nagle stał się d u ż o m ą d r z e j ­ szy i o k a z a ł o się, ż e m a c a ł k i e m d y n a m i c z n ą o s o b o w o ś ć . Aaron kochał go jak w ł a s n e g o brata, chociaż zdarzało się c z a s e m , ż e w o l a ł b y , aby Gabriel był t y l k o p s e m . - Naprawdę,

muszę cos' zjeść - o d e z w a ł

się pies z

tylne­

go siedzenia. - Nie teraz, Gabe - odpowiedział Aaron, odwracając się do p o t ę ż n i e z b u d o w a n e g o mężczyzny, który siedział z z a m k n i ę t y m i o c z a m i na fotelu o b o k . - M u s z ę poroz­ mawiać z Kamaelem. Anioł zignorował go, ale A a r o n m ó w i ł dalej. - W ś r o d k u , w r e s t a u r a c j i . . . J e s t e m p r z e k o n a n y , że w i d z i a ł e m trzech aniołów, którzy wyszli tylnymi drzwia­ m i i... Kamael powoli odwrócił głowę i otworzył błękitne oczy, przeszywając A a r o n a s w o i m s t a l o w y m s p o j r z e n i e m . - Dwaj z n i c h to Strażnicy, a t e n trzeci to u p a d ł y a n i o ł . - K a m a e l odchylił do tyłu o b s y p a n ą s i w i z n ą g ł o w ę i za­ czął węszyć. - Z c h ó r u C h e r u b i n ó w , jak sądzę. Wiedzia­ ł e m o ich obecności, kiedy z a p a r k o w a l i ś m y przed t y m barem.

- I n i e u z n a ł e ś za s t o s o w n e m n i e p o i n f o r m o w a ć ? A a r o n z d e n e r w o w a ł się. - To m o g ł a być d o s k o n a ł a oka­ zja, n a k t ó r ą c z e k a m y . O n i m o g l i d o p r o w a d z i ć n a s d o S t e viego. A n i o ł przyjrzał m u się b e z n a m i ę t n y m w z r o k i e m . Los m ł o d s z e g o b r a t a A a r o n a z d a w a ł się z a p r z ą t a ć m u u m y s ł w m i n i m a l n y m s t o p n i u . K a m a e l o w i c h o d z i ł o t y l k o o wy­ p e ł n i e n i e p r z e p o w i e d n i i o d n a l e z i e n i e t a j e m n i c z e j kry­ jówki upadłych aniołów o nazwie Aerie. - M u s i m y iść za n i m i - p o w i e d z i a ł A a r o n z m o c ą w głosie. - To n a s z p i e r w s z y k o n t a k t z a n i o ł a m i od cza­ su, kiedy wyjechaliśmy z M a i n e . Gabriel wsadził łeb między przednie siedzenia. - Ale

wcześniej

możemy zjeść.

Prawda,

Kamaelu?

-

spy­

tał, nie spuszczając w z r o k u z t o r e b z j e d z e n i e m leżących na -

fotelu. zawsze

- Nie to

możemy

ścigać aniołów z pustymi

brzuchami

powtarzam.

Kapiąca z jego pyska ślina spadała p r o s t o na dźwi­ gnię h a m u l c a ręcznego. Kamael o d s u n ą ł g w a ł t o w n i e rękę, żeby też nie zostać oślinionym, i wbił wzrok w psa. - J a nie m u s z ę jeść — warknął, zapominając najwyraź­ niej o swojej s ł a b o ś c i do frytek. A a r o n o t w o r z y ł tylne d r z w i i w s k a z a ł Gabrielowi, że­ by w y s i a d ł z a u t a .

- C h o d ź c i e , m u s i m y się pospieszyć, z a n i m ich zgu­ bimy. - Czy

mogę

dostać najpierw

chociaż

kilka frytek?

-

zapy­

t a ! l a b r a d o r , w y s k a k u j ą c z w o z u na p a r k i n g . - To utrzy­ małoby

mnie

przy

życiu

do

momentu powrotu.

A a r o n z i g n o r o w a ł psa i z a m k n ą ! drzwi, chcąc jak naj­ szybciej r u s z y ć w p o ś c i g . - U w a ż a s z , że to r o z s ą d n e ? - o d e z w a ł się K a m a e l , który r ó w n i e ż wygramolił się z s a m o c h o d u . - D a w a ć o sobie znać w taki sposób, w ł a ś n i e tutaj? A a r o n wiedział, że stawianie czoła a n i o ł o m wiąza­ ło się z p e w n y m ryzykiem, ale jeśli dzięki t e m u m o g l i wpaść na świeży trop jego brata, to musiał skorzystać z tej szansy. - Strażnicy odpowiadają przed W e r c h i e l e m , a to on uprowadził Steviego - odparł, mając nadzieję, że Kama­ el jednak z r o z u m i e kierujące n i m motywy. - N i e m ó g ł ­ b y m żyć z m y ś l ą , ż e n a w e t n i e s p r ó b o w a ł e m d o w i e d z i e ć się, c o c i trzej m o g ą w i e d z i e ć n a t e n t e m a t . Kamael obszedł s a m o c h ó d , powoli zapinając guziki czarnej marynarki, n i e n a g a n n y jak zwykle. - Ale zdajesz sobie sprawę, że p r a w d o p o d o b n i e skoń£ to twoją śmiercią? Powiedz mi coś nowego, czego jeszcze nie w i e m ą ł A a r o n , odwracając się t y ł e m d o s w o i c h t o w a r z y -

szy i p o d ą ż y ł za a n i e l s k i m z a p a c h e m , p r o w a d z ą c y m ścież­ ką w p r o s t do gęstego lasu, który otaczał restaurację.

Bez w z g l ę d u na to, jak b a r d z o starał się o t y m nie m y ś l e ć , W e r c h i e l n i e był w s t a n i e o p u ś c i ć sali lekcyjnej sierocińca przy o p u s z c z o n y m kościele pod w e z w a n i e m św. A t a n a z e g o , w której z n a j d o w a ł się j e g o w i ę z i e ń . Skryty w cieniu,

anielski w o j o w n i k przyglądał się

skulonej p o s t a c i śpiącej w stalowej klatce i z a s t a n a w i a ł się, jak t a k i e p r o w i z o r y c z n e w i ę z i e n i e jest w s t a n i e p o ­ w s t r z y m a ć tak p o t ę ż n e zło. Gdyby to od niego zależało, W e r c h i e l zniszczyłby t e g o więźnia, ale chociaż nie chciał się d o t e g o p r z y z n a ć , n a w e t o n n i e byłby w s t a n i e s p r o ­ stać t a k i e m u w y z w a n i u . N a razie m u s i a ł się w i ę c z a d o ­ wolić klatką, do której z r e s z t ą s c h w y t a n y dal się spokoj­ n i e z a p r o w a d z i ć . K i e d y k w e s t i a N e f i l i m a i tej p r z e k l ę t e j przepowiedni zostanie raz na zawsze rozwiązana, wtedy W e r c h i e l s k u p i się n a o d p o w i e d n i e j karze dla swojego więźnia. - Czy j e s t e m dla ciebie aż tak fascynującym gatun­ k i e m ? - o d e z w a ł się nagle głos zza krat. W i ę z i e ń p o w o l i przyjął pozycję siedzącą, opierając się o p r ę t y . W d ł o n i t r z y m a ł szarą m y s z i p a l c e m w s k a z u j ą c y m d e l i k a t n i e gła­ dził ją po ł e b k u . - N i e p a m i ę t a m , b y ś m y spędzali ze s o b ą tyle czasu, n a w e t będąc w Niebie.

Werchiel przypomniał sobie na chwilę swój d o m . Mi­ ną! s z m a t czasu, od kiedy po raz ostatni widział wspa­ niałe, strzeliste wieże i w s p o m n i e n i e ich p i ę k n a w y d a ł o m u się teraz w r ę c z b o l e s n e . - To były i n n e czasy - o d p a r ł l o d o w a t y m t o n e m . My też byliśmy... inni. D o w ó d c a Potęg nagle zapragnął opuścić pomieszcze­ n i e i z n a l e ź ć się j a k najdalej od t e g o k r y m i n a l i s t y , o d ­ p o w i e d z i a l n e g o za tyle zła. Ale w k o ń c u został, j e d n o ­ cześnie w z b u r z o n y i oczarowany u p a d ł y m a n i o ł e m oraz wszystkim tym, co sobą ucieleśniał. - Możesz nazwać mnie szaleńcem - więzień podtrzy­ m a ! r o z m o w ę , wskazując głową gdzieś poza kraty - ale n a w e t b ę d ą c tutaj, w niewoli, czuję, że c o ś się dzieje. W e r c h i e l m i m o w o l n i e zbliżył się do klatki. - M ó w dalej. - Wiesz, jak to jest, kiedy nadciąga letnia burza. Kie­ dy p o w i e t r z e n a p e ł n i a się energią, k t ó r a p r z e p o w i a d a nadejście czegoś wielkiego. T a k w ł a ś n i e się teraz czuję. Z a n o s i się n a c o ś n a p r a w d ę d u ż e g o . - W i ę z i e ń n i e p r z e ­ stawał głaskać myszy, oczekując jakiegoś potwierdzenia ze strony swojego rozmówcy. - Co ty o t y m sądzisz. W e ­ selu? Z b i e r a s i ę n a b u r z ę ? W e r c h i e l nie o m i e s z k a ł się p o c h w a l i ć . J e g o p l a n j u ż w i e się ziścił i c z u ł się b a r d z o p e w n y siebie.

- To n i e burza, ale biblijny p o t o p - p o w i e d z i a ł , o d ­ wracając s i ę do p o j m a n e g o p l e c a m i . - Kiedy N e f i l i m , t e n Aaron Corbet, zostanie wreszcie pokonany, nadejdzie czas wielkich zmian. — To mówiąc, podszedł do prowi­ z o r y c z n i e z a s ł o n i ę t e g o o k n a i wyjrzał p r z e z n i e . M i m o iż nad N o w ą Anglią panowała właśnie noc, on widział w s z y s t k o tak, jakby był ś r o d e k d n i a . - K i e d y p o w i e r n i k tej b l u ź n i e r c z e j p r z e p o w i e d n i s p o ­ c z n i e m a r t w y u m o i c h s t ó p , a w s z y s c y c i p r z e s t ę p c y i re­ negaci Wielkiej W o j n y znajdą się na krawędzi rozpaczy, wiedząc, że Pan nie zamierza im przebaczyć, w t e d y zo­ s t a n ą w y t r o p i e n i , j e d e n po d r u g i m - i zabici! - W e r c h i e l odwrócił się od okna, żeby popatrzeć na swoją zdobycz. - To w ł a ś n i e czujesz w powietrzu, S y n u Poranka. Triumf P o t ę g - m ó j triumf! W i ę z i e ń p o d n i ó s ł m y s z i delikatnie u c a ł o w a ł ją w ma­ ły szpiczasty pyszczek. - S k o r o tak twierdzisz. A l e s z c z e r z e m ó w i ą c , n i e wy­ daje mi s i ę . M y ś l a ł e m raczej o c z y m ś bardziej wyjątko­ w y m - powiedział. M y s z trąciła go n o s e m w policzek i pojmany zachichotał cicho, zaskoczony tym nagłym przypływem

uczuć.

W e r c h i e l p o d s z e d ł d o klatki. N a j e g o b e z b a r w n y c h ustach pojawił się z i m n y uśmiech. - A c z y m o ż e być c o ś bardziej w y j ą t k o w e g o od Nefili-

ma umierającego na rękach s w o j e g o r o d z e ń s t w a ? - spy­ tał w i ę ź n i a z o k r u c i e ń s t w e m w g ł o s i e . - N i e c o f n i e m y się przed niczym, by go zniszczyć. Więzień pokręcił g ł o w ą z dezaprobatą. - C h c e c i e p o s ł u ż y ć s i ę t y m d z i e c i a k i e m , ż e b y zabić je­ g o brata. T o o k r u t n e , W e r c h i e l u - n a w e t d l a k o g o ś o ta­ kiej r e p u t a c j i j a k m o j a . A n i o ł u ś m i e c h n ą ł się, mile p o ł a s k o t a n y t y m specy­ ficznym komplementem. - To d z i e c k o było u p o ś l e d z o n e , s t a n o w i ł o brzemię dla świata, w k t ó r y m s i ę u r o d z i ł o - do chwili, w której ja p o d ­ d a ł e m je przemianie i s t w o r z y ł e m w ten s p o s ó b p o t ę ż n ą broń, która ma tylko j e d e n cel: zabić N e f i l i m a i w s z y s t k i e przeklęte ideały, jakie s o b ą reprezentuje. - W e r c h i e l zro­ bił krótką p a u z ę dla w z m o c n i e n i a dramaturgii w y p o w i e ­ dzi, s t u d i u j ą c p r z y t y m n i e p o k ó j , k t ó r y z a g o ś c i ł n a t w a r z y pojmanego anioła. - Twierdzisz, że jest to okrutne? Aby z a k o ń c z y ć t e n k o n f l i k t raz n a z a w s z e , m u s z ę s t o s o w a ć najokrutniejsze z m o ż l i w y c h środków. M y s z wypróżniła się na dłoń więźnia, który wytarł palce w gruby, b r ą z o w y habit. - Co czyni t e g o N e f i l i m a - t e g o A a r o n a C o r b e t a - tak szczególnym, w porównaniu z tysiącami innych, których zgładziłeś w ciągu w i e k ó w ? W e r c h i e l p r z y p o m n i a ł s o b i e bój, jaki s t o c z y ł z t y m

n i e d o s z ł y m z b a w i c i e l e m , a n i e l s k i e s y m b o l e , z d o b i ą c e je­ go ciało, czarne skrzydła, które unosiły go w powietrzu, i o l b r z y m i ą waleczność, k t ó r ą się odznaczał. - N i e ma w n i m nic specjalnego. - U ś m i e c h n ą ł się szyderczo. - I trzeba to p o k a z a ć tym, którzy wierzą, że to o n m a ich ocalić. W e r c h i e l po raz kolejny powrócił m y ś l a m i do po­ wietrznej bitwy, jaką stoczyli w burzy, k t ó r ą s a m w y w o ­ łał, i do ognistych mieczy, przecinających powietrze. To m i a ł o być ś m i e r t e l n e u d e r z e n i e , j e d n y m c i o s e m goreją­ c e g o o s t r z a m i a ł zdjąć g ł o w ę z r a m i o n t e g o bluźniercy. I wtedy, w sposób zupełnie niewytłumaczalny, w Werchiela u d e r z y ł a b ł y s k a w i c a z nieba, a on r u n ą ł na zie­ mię, p ł o n ą c jak p o c h o d n i a . R a n y na jego ciele jeszcze się nie zagoiły, a ciągły ból p r z y p o m i n a ł mu o Nefiłimie i s t a w c e , o j a k ą t o c z y ł a się ta w a l k a . - J e g o śmierć - k o n t y n u o w a ł - będzie d o w o d e m na to, że przepowiednia to kłamstwo, a Pan nie zamierza niko­ m u przebaczyć. Więzień oparł kędzierzawą głowę o żelazne kraty swo­ jego więzienia, a m y s z u ł o ż y ł a mu się na k o l a n a c h . - D l a c z e g o ta p r z e p o w i e d n i a t a k cię t r a p i ? - s p y t a ł . — C z e m u rozgrzeszenie po tylu tysiącleciach wydaje ci się c z y m ś s t r a s z n y m ? W e r c h i e l poczuł, jak wzbiera w n i m gniew.

Rozwi-

nąl p o t ę ż n e skrzydła, p o d n o s z ą c pył z ziemi i wachlując zatęchłe powietrze. - Bo to jest zniewaga dla Boga! Ci, którzy wystąpili przeciwko swojemu Stwórcy, p o w i n n i ponieść zasłużo­ ną karę za swoje winy, a nie doczekać przebaczenia. W i ę z i e ń z a m k n ą ł oczy. - Ale p o m y ś l , W e r c h i e l u , czy n i e b y ł o b y w s p a n i a l e zerwać wreszcie z n i e c h l u b n ą przeszłością? - Na u s t a c h mężczyzny zagościł błogi uśmiech, który z n ó w przypo­ mniał Werchielowi, jak kiedyś było w Niebie i jak wiele wszyscy stracili. - K t o wie, m o ż e n a w e t p o p r a w i ł a b y ci :

ę od tego cera? — dodał więzień. Ta myśl już wcześniej przeleciała Werchielowi przez o w ę . Być m o ż e n i e g o j ą c e się r a n y b y ł y d o w o d e m n a t o , S t w ó r c y nie p o d o b a ł y się j e g o czyny. Ale s u g e r o w a n i e go przez kogoś tak nikczemnego i podłego, zabrzmiało oszczerstwo i przekraczało granice cierpliwości W e :

ela. D o w ó d c a P o t ę g rzucił się wściekle i d o s k o c z y w do klatki, złapał za żelazne pręty.

- Jeżeli n a r a z i ł e m się na g n i e w n a s z e g o Stwórcy, to lko z p o w o d u tego, c z e g o jeszcze nie u d a ł o mi się zroć, a nie tego, co już u c z y n i ł e m . - W e r c h i e l p o c z u ł , jak go m o c w ę d r u j e w d ó ł ciała, spływając na r a m i o n a , p o t e m d o d ł o n i . - N i e u d a ł o m i się p o k o n a ć Nefilima, zrobię wszystko, by naprawić ten błąd.

Metalowe pręty rozbłysnęły p o m a r a ń c z o w y m światłem n i e b i a ń s k i e g o ognia, t a k że w i ę z i e ń cofnął się na ś r o d e k klatki. J e g o h a b i t i p o d e s z w y s a n d a ł ó w zaczęły się tlić. - Ja na to z a s ł u ż y ł e m - p o w i e d z i a ł z d e t e r m i n a c j ą w s t a l o w y c h o c z a c h . - Ale on n i e . To mówiąc, wyciągnął d ł o ń z myszą w s t r o n ę Werc h i e l a i p o d s z e d ł do p r ę t ó w klatki, k t ó r e r o z g r z a ł y się już do czerwoności. Zdecydowanym r u c h e m wysunął rękę na zewnątrz, upuszczając na ziemię mysz, która n a t y c h m i a s t u c i e k ł a i skryła się w c i e n i u . R ę k a w h a b i ­ tu więźnia zapłonął żywym ogniem. - C ó ż za wzruszająca s c e n a - u ś m i e c h n ą ł się W e r ­ chiel, który wciąż ł a d o w a ł pręty klatki swoją nieziem­ ską mocą. - N a p e ł n i a m n i e to nadzieją, kiedy widzę, jak anioł

t w o j e g o p o k r o j u p o ś w i ę c a tyle u w a g i j e d n e j

z najmniejszych istot, s t w o r z o n y c h przez Boga. - To się n a z y w a w s p ó ł c z u c i e , W e r c h i e l u - więzień o d p a r ł przez zaciśnięte zęby; jego s k r o m n e o d z i e n i e p ł o ­ nęło. - J e d n a z tych Boskich cech, której tobie zawsze brakowało. - J a k ś m i e s z ! - ryknął W e r c h i e l , szarpiąc za ż e l a z n e pręty klatki,

k t ó r a e m a n o w a ł a już oślepiającym bia­

ł y m blaskiem. - J e s t e m t y m wszystkim, czym jest nasz Stwórca. W y r a z e m i ś w i a d e c t w e m Jego Boskiej c h w a ł y na Ziemi.

O g a r n i ę t y p ł o m i e n i a m i więzień u p a d ł w klatce. Kie­ dy zwijał się z b ó l u na rozgrzanej z i e m i , z jego poczer­ niałej skóry wzbijały w niebo kłęby tłustego d y m u . - A co, jeśli to w s z y s t k o p r a w d a ? - s p y t a ł n i e w i a r y ­ godnie s p o k o j n y m g ł o s e m . - C o , jeśli... to część Jego planu? - Bluźnierstwo! - wrzasnął anioł, płonąc tak wielkim g n i e w e m , że p r ę t y klatki z k a ż d ą s e k u n d ą s t a w a ł y się coraz jaśniejsze - i coraz bardziej gorące. - N a p r a w d ę uważasz, że Pan mógłby przebaczyć tym, którzy podda­ wali w wątpliwość J e g o Boską w ł a d z ę ? - Słyszałem, że n i e z b a d a n e są w y r o k i Boskie - o d p a r ł szyderczo więzień, spękanymi od gorąca ustami. T y m c z a s e m W e r c h i e l n a p a w a ł się c i e r p i e n i e m s w o ­ jego wroga. - A co, jeśli to p r a w d a . P o r a n n a G w i a z d o ? M o ż e ta cała p r z e p o w i e d n i a jest wyłącznie intrygą, w y m y ś l o n ą przez Boga w jego niezmierzonej przenikliwości? N a r a w d ę sądzisz, że i tobie należy się p r z e b a c z e n i e ? P ł o n ą c y w i ę z i e ń z w i n ą ł się w k ł ę b e k i z n i e r u c h o m i a ł , lecz nadal był w s t a n i e m ó w i ć : — Jeżeli w i e r z ę w p r z e ­ p o w i e d n i ę . . . to m ó j los znajduje się w r ę k a c h Nefilima, 'eprawdaż? - T a k - o d p a r ł W e r c h i e l . - Z g a d z a się. Ale ja n i g d y do tego nie dopuszczę.

Więzień podniósł głowę, jego całkowicie spalona twarz nie wyrażała żadnych uczuć. - I w ł a ś n i e dlatego j e s t e m tutaj? - wycharczał w su­ c h y m szepcie. - Dlatego m n i e tu więzisz... ż e b y m już nigdy nie d o s t a ł swojej szansy? Werchiel s k u m u l o w a ł na prętach klatki jeszcze jeden w y b u c h energii. W i ę z i e ń rzucił się jak ryba wyjęta z w o ­ dy i ciśnięta b r u t a l n i e na piasek, a p o t e m z n i e r u c h o ­ miał. Rany, które otrzymał, były tak dotkliwe, że stracił przytomność. P r z y w ó d c a S t r a ż y A n i e l s k i e j p u ś c i ł p r ę t y i cofnął się. Wiedział, że p o j m a n y przez niego renegat przeżyje. Po­ trzeba było znacznie więcej, żeby zniszczyć kogoś tak p o t ę ż n e g o . Ale obrażenia, k t ó r e odniósł, sprawią, że bę­ dzie cierpiał. To m u s i a ł o na jakiś czas wystarczyć. W e r c h i e l o d w r ó c i ł się i ruszył w s t r o n ę drzwi. Miał jeszcze wiele do zrobienia, nie mógł dłużej zawracać so­ bie głowy jakimś j e ń c e m w o j e n n y m . - P o d o b n i e , jak Boskie wyroki - powiedział s a m do siebie — także moje są n i e z b a d a n e . Niebiańska moc, skażona trucizną arogancji i obłę­ d u , p r z e p ł y w a ł a s w o b o d n i e p r z e z jego p o r a n i o n e cia­ ło, sprawiając m u niewyobrażalny ból, dzięki k t ó r e m u wpadał jednak w otchłań niebytu i zapomnienia. W i ę z i e ń dryfował po l o d o w a t y m oceanie ciemności.

I śnił. We śnie ujrzał c h ł o p c a i wiedział i n s t y n k t o w n i e , że jest to N e f i l i m z p r z e p o w i e d n i . W j e g o w y g l ą d z i e a n i w za­ c h o w a n i u n i e b y ł o n i c z e g o wyjątkowego, ale w i ę z i e ń był pewien, że to właśnie Wybraniec, Aaron Corbet. Chło­ p a k p r z e d z i e r a ł się p r z e z g ę s t y las. N i e był s a m . W i ę z i e ń u ś m i e c h n ą ł się, k i e d y zobaczył u j e g o b o k u a n i o ł a . Kamael - p o m y ś l a ł ,

przypominając

sobie, jak d a w n o

t e m u z w r a c a ł się d o n i e g o , nazywając g o s w o i m przyja­ cielem. Ale to było, z a n i m jeszcze zwyciężyła zazdrość, r o z p ę t a ł a się w o j n a i n a s t ą p i ł o s t a t e c z n y u p a d e k . W t e m zobaczył psa, k t ó r y wybiegł n a p r z ó d , ale t e r a z wrócił, żeby podzielić się z t o w a r z y s z a m i s w o i m odkry­ ciem. To było piękne zwierzę, jego gęste futro jaśniało słonecznym blaskiem. Pies kochał swojego pana, widać to było po jego ruchach - po t y m jak przekrzywiał łeb, rozumiewając się z n i m i po t y m , jak r a d o ś n i e m a c h a ł 'nem. Trudno nie lubić tego chłopca - p o m y ś l a ł w i ę z i e ń , z t r u d e m przebijając się p r z e z ścianę p o t w o r n e g o bólu,

po czym

zapadł jeszcze głębiej w n i e ś w i a d o m o ś ć , żeby przyspie­ s z y ć p r o c e s g o j e n i a b o l e s n y c h r a n . Jak mógłbym nie lubić ko­ goś,

kto

przysporzył

Werchielowi

tylu

kłopotów?

Aaron Corbet miał psa. A ja

zawsze

miałem

słabość do

psów.

A

poza

tym,

J

ohiel m i a ł d o ś ć Z i e m i , o d k ą d się t u pojawił, prze­ s z ł o tysiąc lat t e m u . A l e k i e d y p o t k n ą ł się o wystają­ cy s p o d ziemi k o r z e ń i r u n ą ł jak długi na l e ś n e r u n o ,

u p a d ł y a n i o ł p o c z u ł , j a k j e g o n i e c h ę ć d o tej p l a n e t y z m i e ­ n i a się w g o r z k ą n i e n a w i ś ć . Z w a l i ł się na z i e m i ę , ze świ­ s t e m wypuszczając p o w i e t r z e z p ł u c , po c z y m z s u n ą ł się w dół niewielkiego zbocza, zanim odzyskał równowagę na tyle, by z p o w r o t e m s t a n ą ć na nogi. Tak, J o h i e l nie­ nawidził życia na Z i e m i . Niestety, nie m i a ł alternatywy, a n a w e t jeśli, to b y ł a o n a j e s z c z e m n i e j zachęcająca.

Obejrzał się do tyłu, żeby sprawdzić, czy wciąż za n i m idą-

Cóż

za

idiotyczna

myśl.

Przecież

to

Strażnicy,

oczy­

wiście, że za nim idą. T e r e n z a c z ą ł s i ę o b n i ż a ć , w o d d a l i słyszał już odgłosy s a m o c h o d ó w i ciężarówek, jadących autostradą.

Dam radę dotrzeć do drogi -

zdołał

pomyśleć,

c h o c i a ż w g ł o w i e s ł y s z a ł j e d e n w i e l k i s z u m . Może złapię okazję

i

ucieknę.

Przedzierając się przez gęsty las, Johiel przeklinał w d u ­ chu własną głupotę. Gdyby nie nawiązał kontaktu z Potę­ gami, m o ż e nie znalazłby się teraz w t a k i m p o ł o ż e n i u . J a k m ó g ł być tak nierozsądny, żeby uwierzyć, że jego w r o g o w i e o k a ż ą mu c h o ć o d r o b i n ę litości i w y r o z u m i a ł o ś c i ? Ale m i a ł j u ż dosyć życia w ciągłym s t r a c h u i w p o c z u c i u n i e u s t a j ą ­ cego zagrożenia, wiszącego mu nad głową, tak że nigdy nie wiedział, czy d a n a chwila n i e b ę d z i e j e g o o s t a t n i ą . Odgłosy pobliskiej

szosy stawały się coraz wyraź­

niejsze i J o h i e l ł u d z i ł się n a w e t , że być m o ż e j e g o p r z e ­ ś l a d o w c y z m ę c z y l i się j u ż p o ś c i g i e m . A m o ż e z d e c y d o ­ wali, że nie jest w a r t ich uwagi. Ta myśl z jednej s t r o n y n a p e ł n i a ł a go ulgą, z drugiej zaś c z u ł się t r o c h ę u r a ż o n y - czyżby Strażnicy nie chcieli p o z n a ć informacji, k t ó r ą m i a ł dla n i c h i za k t ó r ą chciał k u p i ć s o b i e życie? J o h i e l był p r z e k o n a n y , że ta w i e d z a m o g ł a o k a z a ć się niezwy­ kle c e n n a dla ich przywódcy, a on był s k ł o n n y się nią p o d z i e l i ć , za c e n ę życia w p o k o j u , a n i e w s t r a c h u .

Nagle ziemia za n i m eksplodowała kulą ognia. Wy­ b u c h był t a k silny, ż e J o h i e l z o s t a ł c i ś n i ę t y n a c h ł o d n e , wilgotne leśne runo jak zabawka. - C h o d z i o coś, co powiedzieliśmy, nasz mały, u p a d ł y bracie? - Johiel usłyszał za plecami zimny, o k r u t n y głos. - A m o ż e o coś, czego nie powiedzieliśmy? - dołą­ czył d o n i e g o d r u g i głos, r ó w n i e b e z w z g l ę d n y . J o h i e l p o z b i e r a ł się i obrócił t w a r z ą do d w ó c h n i e n a ­ gannie ubranych, u ś m i e c h n i ę t y c h aniołów, którzy wyszli zza d r z e w i skierowali się w j e g o s t r o n ę . W i e d z i a ł , że ma t r z y wyjścia, z k t ó r y c h d w a b e z w ą t p i e n i a s k o ń c z y ł y b y się dla n i e g o tragicznie. M ó g ł o d w r ó c i ć się i uciec, ale n a t y c h ­ miast zostałby zaszlachtowany jak ranne zwierzę. M ó g ł też b r o n i ć się, c o m i a ł o b y d o k ł a d n i e taki s a m s k u t e k . Ale m ó g ł t e ż wcielić w życie swój p i e r w o t n y plan. P e r s p e k t y ­ wa odbycia rozmowy z d w o m a Strażnikami napawała go p r z e r a ż e n i e m , ale nie dał t e g o po sobie poznać. Przybrał p e w n ą siebie p o z ę i dobył ognistego miecza, na wszelki wypadek, gdyby jednak sztuka dyplomacji zawiodła. W o j o w n i c y zatrzymali się jak n a k o m e n d ę , błyszczą­ ce o s t r z e m i e c z a J o h i e l a o d b i j a ł o się w ich b e z g r a n i c z ­ nie ciemnych oczach. - C z e g o ś tu nie r o z u m i e m , B e t h m a e l u — j e d e n z n i c h zwrócił się do swojego t o w a r z y s z a . - N a j p i e r w t e n p r z e ­ s t ę p c a c h c e się z n a m i s p o t k a ć , a k i e d y z j a w i a m y się

na jego wezwanie, ucieka. A teraz jeszcze grozi n a m bronią? Anioł n a z w a n y B e t h m a e l e m wyszczerzył zęby w upior­ nym uśmiechu. - Taki już jest t e n świat, bracie Kyrielu - powiedział, nie spuszczając oczu z u p a d ł e g o anioła. - O n i wiedzą, że nie przystają do niego, i ta ś w i a d o m o ś ć odbiera im zmysły. Anioły rozwinęły skrzydła, prezentując je w pełnej okazałości. Johielowi przypominały o n e kaptur kobry, która rozpościera go tuż przed atakiem. — C h c i a ł e m r o z m a w i a ć z k t ó r y m ś ze S t r a ż n i k ó w . Johiel zdobył się w k o ń c u na o d w a g ę . - Z k i m ś , k t o ma bezpośredni kontakt z Lordem Werchielem. A zamiast tego zostaję z a a t a k o w a n y i z m u s z o n y do ucieczki, by r a t o w a ć życie. Kyrieł z a t r z e p o t a ł g w a ł t o w n i e s k r z y d ł a m i , a w j e g o dłoni pojawił się ognisty miecz, który, niczym p o r a n n a zorza, rozświetlił p o g r ą ż o n y w m r o k u las. - A cóż taki p r z e s t ę p c a jak ty m i a ł b y do p o w i e d z e n i a potężnemu

Werchielowi?

—M a m dla n i e g o p o u f n ą w i a d o m o ś ć - wyjąkał Johiel, który nagle stracił p e w n o ś ć siebie. Ś w i a d o m o ś ć , że ma zdradzić tych, k t ó r z y niegdyś przyjęli go do s w o j e g o grona, n a p a w a ł a go trwogą. Ale nie do tego stopnia, że-

by z a p o m n i a ł języka w ustach- - W i e m , gdzie znajduje się miejsce, k t ó r e g o t a k rozpaczliwie poszukujecie, ale wciąż nie możecie znaleźć. - I jak r o z u m i e m , chcesz tę informację za c o ś w y m i e ­ nić? - spyta! Bethmael. Drugi z a n i o ł ó w wciąż miał p u s t e dłonie, nie dobył jeszcze żadnej broni, dlatego Johiel śledził go u w a ż n i e . N i e ufał P o t ę g o m , ale t o b y ł a j e g o o s t a t n i a s z a n s a , ż e b y p o z b y ć się s t r a c h u , k t ó r y p r z e ś l a d o w a ł g o o d z a k o ń c z e ­ nia wojny. Ale o d z y s k a w o l n o ś ć a l b o zginie. - Z g a d z a się, t a k a jest c e n a m o j e g o życia - wyjaśnił. - Z d r a d z ę w a m p o ł o ż e n i e tajnej kryjówki, a wy w za­ mian puścicie m n i e wolno. - Żądasz czegoś na kształt i m m u n i t e t u ? Chcesz w t e n s p o s ó b u n i k n ą ć s ł u s z n e j kary, j a k a ci się należy? - u p e w ­ nił się Kyriel, o p u s z c z a j ą c na c h w i l ę m i e c z . - Biorąc p o d u w a g ę w i e d z ę , k t ó r ą p o s i a d a m , życie jednego anioła to dobra cena. Strażnicy wymienili między sobą znaczące spojrzenia, p o c z y m Kyriel z p o w r o t e m p o d n i ó s ł b r o ń . - N a s z u p a d ł y b r a t c h c e t a r g o w a ć s i ę o s w o j e ży­ cie - z w r ó c i ł się do B e t h m a e l a , w y r a ź n i e r o z b a w i o n y . T e n przytaknął, a na jego anielskiej twarzy pojawił się uśmiech, który nie wróżył jednak niczego dobrego. Ż ą d a o c h r o n y w z a m i a n za informację - p o w i e d z i a ł .

T e r a z obaj Strażnicy u ś m i e c h a l i się i Johiel p r a w i e uwierzył, że j e g o plan się p o w i ó d ł . Broń w j e g o r ę k u z d e m a t e r i a l i z o w a ł a się na znak dobrej wiary, chociaż nie mógł przestać myśleć o tych, którzy mieli zginąć, aby on m ó g ł p r z e t r w a ć . Jakoś będę musiał z tym żyć - p o m y ś l a ł . - W a s z e s ł o w o u z n a m za wiążące - powiedział, t y m raj u ż na glos, do B e t h m a e l a i Kyriela. - U m o w a stoi? A n i o ł o w i e w y b u c h n ę l i ś m i e c h e m . Był t o w y s o k i , ś w i - jacy w u s z a c h dźwięk; p r z y p o m i n a ł pikującego dra"eżnika, k t ó r y rzucał się na swoją ofiarę. Johiel p o w i !

en zrozumieć ostrzeżenie. - Ż o ł n i e r z e Straży Anielskiej nie pertraktują ze zdraj~i i k r y m i n a l i s t a m i - w a r k n ą ł B e t h m a e l , a w j e g o : pojawił się długi łuk. W u ł a m k u s e k u n d y napiął " w ę i wypuścił ognistą strzałę. Z sykiem przecięp o w i e t r z e , jak gdyby ostrzegając swoją ofiarę p r z e d wszywającym b ó l e m , jaki ją czekał. Płonąca strzała utkwiła głęboko w ramieniu Johiela, ucając go w tył i przyszpilając do p n i a s t a r e g o d ę b u . "el r o z p a c z l i w i e p r ó b o w a ł s i ę u w o l n i ć . Z ł a p a ł s t r z a ł ę tej s a m e j c h w i l i n o c n e p o w i e t r z e w y p e ł n i ł o się p o r n y m , s ł o d k i m f e t o r e m p a l o n e g o m i ę s a . W y d a ł z sieprzeraźliwy krzyk i cofnął dotkliwie p o p a r z o n ą d ł o ń . ni załzawionymi od bólu dostrzegł d w ó c h aniołów, I ruszyli w jego s t r o n ę .

- Pozwól, że teraz my złożymy ci naszą ofertę, upa­ dły bracie - powiedział Bethmael. Zamiast łuku, trzymał w ręce o g n i s t y sztylet, k t ó r y m groźnie z a m a c h a ł J o h i e l o wi p r z e d n o s e m . - Z d r a d z i s z n a m swój sekret, a zginiesz szybko i bezboleśnie. Johiel spróbował jeszcze raz oderwać ramię przyszpil o n e do d r z e w a , ale ból był zbyt wielki. - Nic... nic w a m nie p o w i e m - powiedział głosem d r ż ą c y m ze s t r a c h u i b ó l u . O g n i s t a strzała, w b i t a w ra­ mię zaczynała pożerać jego ciało, a ból błyskawicznie promieniował w dół ręki. - S p o d z i e w a ł e m się takiej o d p o w i e d z i - p o k i w a ł gło­ wą Kyriel, a w jego d ł o n i r ó w n i e ż pojawił się sztylet. Johiel nie chciał u m i e r a ć - a już na p e w n o nie w ta­ kich męczarniach. dał,

Może sekretna wiedza,

pozwoli mu uniknąć najstraszliwszej

którą posia­ kary, a przy­

n a j m n i e j z ł a g o d z i jej w y m i a r . - W i e m , gdzie ukrywają się inni upadli - w y k r z t u s i ł , p a t r z ą c , j a k o g n i s t e o s t r z a zbliżają się d o j e g o ciała. B e t h m a e l z a t r z y m a ł się i n a k a z a ł Kyrielowi, ż e b y z r o ­ bił t o s a m o . - M ó w dalej - rozkazał u p a d ł e m u a n i o ł o w i . - Z r z u ć z siebie to b r z e m i ę . -Ja... mogę was tam zaprowadzić... do samych drzwi - w y d u s i ł z siebie Johiel. - S 0 -

- Blefuje - w a r k n ą ł Kyriel i p r z y b l i ż y ł r ę k ę ze szty­ letem. - M ó g ł b y m w a m powiedzieć, gdzie to jest... ale nie traficie t a m bez mojej p o m o c y - Johiel zaskowyczał, wijąc się z b ó l u . - To m i e j s c e z o s t a ł o u k r y t e p r z e d p o ­ s t r o n n y m w z r o k i e m z a p o m o c ą magii... ale m o g ę w a s t a m z a p r o w a d ź ić. - Z n u d z i ł y m n i e już te gierki, bracie - p o w i e d z i a ł Kyriel, c h c ą c z a d a ć J o h i e l o w i jak najwięcej c i e r p i e n i a . K

- O d e t n i e m y m i ę s o od tych z d r a d z i e c k i c h kości i... - Zamilcz, Kyrielu - uciszył go B e t h m a e l . W y r a z jego czarnych oczu podpowiedział Johielowi, że Strażnik Po­ tęg zaczął w k o ń c u r o z u m i e ć istotę jego wiedzy. - Co to

J

za m i e j s c e , o k t ó r y m m ó w i s z ? - s p y t a ł J o h i e l a z r o s n ą c ą

B

ciekawością. Johiel zerknął na strzałę wystającą z jego ramienia, a p o t e m odwrócił w z r o k i skupił go na B e t h m a e l u . - U s u ń tę strzałę, a p o d z i e l ę się z t o b ą m o j ą w i e d z ą

•

- o z n a j m i ł , mając nadzieję, że j e g o p r z e ś l a d o w c y na­ gle u z n a l i , ż e s t a n o w i d l a n i c h w i ę k s z ą w a r t o ś ć ż y w y

|

niż m a r t w y .

|

wtórzył pytanie Bethmael.

- J a k n a z y w a się miejsce, o k t ó r y m m ó w i s z ? — p o -

Johiel j u ż m i a ł im wyjawić sekret, g d y nagle rozległ się I

szelest gałęzi i t r z a s k a n i e igliwia p o d czyimiś s t o p a m i .

J a k o p i e r w s z y z z a r o ś l i w y ł o n i ł s i ę p i e s o p ł o w y m fu­ trze. Z a t r z y m a ł się na chwilę, przekrzywi! ł e b i przyjrzał się i m u w a ż n y m s p o j r z e n i e m b r ą z o w y c h ślepi, k t ó r e z d r a ­ d z a ł o znacznie w i ę k s z ą inteligencję niż u p r z e c i ę t n e g o c z w o r o n o g a - N a s t ę p n i e pojawił się c h ł o p a k , a t u ż za n i m znajomy anioł. Johiel przypomniał sobie nawet jego imię - K a m a e l . Kiedyś był p o t ę ż n y , ale później z d r a d z i ł P o t ę g i . - Mówiłem

wam,

że

znajdę

ich pierwszy

-

pies

odezwał

się d o c h ł o p a k a . - I co t e r a z ? - A n i o ł r o z e j r z a ł się. M ł o d y c z ł o w i e k zaczął się z m i e n i a ć i J o h i e l m ó g ł b y przysiąc, że usłyszał, jak obaj Strażnicy stłumili okrzyk z d u m i e n i a . N a skórze c h ł o p a k a pojawiły się symbole, anielskie symbole. W t e d y d o p i e r o Johiel zdał sobie spra­ wę, że nie był to zwykły chłopiec. - T e r a z , s k o r o j u ż ich d o p a d l i ś m y , s k o p i e m y im tył­ ki, aż wyjawią n a m t o , co c h c e m y u s ł y s z e ć - p o w i e d z i a ł c h ł o p a k , a z k a ż d y m s ł o w e m j e g o głos z a m i e n i a ł się w głuchy łoskot. - Zalecałbym r o z t r o p n o ś ć - odparł cicho Kamael, kła­ dąc d ł o ń na r a m i e n i u A a r o n a . - Jeśli rzucisz się do wal­ ki bez zachowania ostrożności, nie wiń m n i e za przed­ wczesną śmierć. K a m a e l rozejrzał się p o n o w n i e . Mieli p r z e d s o b ą t y p o ­ w ą sytuację: d w ó c h S t r a ż n i k ó w P o t ę g z a m i e r z a ł o właśnie

ić j e d n e g o z u p a d ł y c h a n i o ł ó w , karząc go w t e n s p o b za występki przeciw Niebu. Wielu upadłych aniołów ' n ę ł o z j e g o w ł a s n y c h rąk, k i e d y był j e s z c z e n a u s ł u Potęg i z a n i m u ś w i a d o m i ł sobie, że śmierć nie jest ym wyjściem. - W p o r z ą d k u . - W głosie A a r o n a zabrzmiała niecier­ pliwość. - Będę o s t r o ż n y . N i e z a a t a k o w a ł e m ich jeszcze - ale jak d ł u g o m a m z a c h o w y w a ć o s t r o ż n o ś ć , z a n i m d o ­ biorę i m się d o t y ł k ó w ? Ż o ł n i e r z e P o t ę g o d s t ą p i l i o d swojej ofiary, r o z w i n ę l i skrzydła i d u m n i e wyprężyli m u s k u l a r n e piersi. N o ż e , k t ó r e t r z y m a l i w d ł o n i a c h , z a m i e n i ł y się w c o ś d u ż o bar­ dziej i m p o n u j ą c e g o i z n a c z n i e b a r d z i e j n i e b e z p i e c z n e g o . - Czy w z r o k m n i e nie myli, bracie Kyrielu? - W o icy spojrzeli po sobie. - C z y ż b y m widział naszego łego dowódcę, Kamaela? Kamael znał Kyriela i B e t h m a e l a . Obaj służyli wier­ nie pod jego rozkazami, kiedy dowodził legionem Potęg. D l a t e g o z a s m u c i ł o go, kiedy dojrzał w ich o c z a c h błysk szaleństwa. - A l e jak to możliwe, B e t h m a e l u ? - spytał szyderczo Kyriel. - P r z e c i e ż w i e l k i K a m a e l p o r z u c i ł d r o g ę p r z e m o ­ cy i wspiął się na wyższy p o z i o m ewolucji. S ł y s z a ł e m nawet, że s t a n ą ł u b o k u jakiegoś wybawcy, Boskiej isto­ ty, k t ó r a m o ż e m i e ć p o s ł u c h u n a s z e g o B o g a .

- Co ty p o w i e s z ? - B e t h m a e l u d a ł z d z i w i e n i e . - W ta­ k i m razie m u s i a ł e m się pomylić, bo ja tu nie widzę ni­ kogo takiego - ani istot wyższego rzędu, ani żadnych wybawców. Kamael z chęcią wyjaśniłby im powody, dla których obrał taką,

a n i e i n n ą d r o g ą ż y c i o w ą o r a z filozofię,

k t ó r a z m i e n i ł a się p o d w p ł y w e m starożytnej p r z e p o ­ wiedni, zwiastującej nadejście Nefiłima. T e n p o t o m e k śmiertelnej kobiety i anioła miał zapewnić rozgrzesze­ nie wszystkim, którzy musieli uciekać z Nieba po woj­ nie. Ale wiedział d o s k o n a l e , że Strażnicy go nie wy­ słuchają.

W ciągu tych kilku

tysiącleci o n i t a k ż e się

zmienili. Ich u m y s ł y zostały z a t r u t e p r z e z W e r c h i e l a i jego k r w a w ą misję. - A w i ę c z n a c i e się? - s p y t a ł A a r o n , wciąż p o m n y s ł ó w anioła Kamaela, by zachował ostrożność. - K i e d y ś mi s ł u ż y l i , byli m o i m i ż o ł n i e r z a m i - wyja­ śnił Kamael, nie spuszczając oczu z d w ó c h Strażników P o t ę g . P a m i ę t a ł , że o b a j byli z a p r a w i e n i w b o j a c h , a n i e ­ zachwiane oddanie dla sprawy czyniło z nich śmiertel­ nie niebezpiecznych przeciwników. Bethmaeł wskazał na przybyłych szpicem swojego im­ ponującego miecza. - P o k a ż m y im, jak się p o s t ę p u j e ze zdrajcami i k u n d l a ­ mi. - Na twarzy m ó w i ą c e g o zagościł jadowity u ś m i e c h .

• N a s ł u c h a ł e ś się już wystarczająco tych b z d u r ? o d e z w a ł się A a r o n . Kamael dobył miecza i stanął w gotowości do walki. - Chyba tak. A a r o n n a g l e o d w r ó c i ł się. - P o z w ó l mi się n i m i zająć - p o w i e d z i a ł z n a c i s k i e m , kładąc K a m a e l o w i na piersi n a z n a c z o n ą anielskimi zna­ kami rękę. Oczy chłopaka zalśniły złowrogim blaskiem, niczym dwie czarne perły w oceanie nieokiełznanych emocji. - M u s z ę się n a u c z y ć k o n t r o l o w a ć swoją siłę, sam mi to powtarzałeś. K a m a e l n i e m ó g ł m u o d m ó w i ć . A a r o n m i a ł rację, p r z e ­ cież najważniejsze b y ł o k o n t r o l o w a n i e w ł a s n y c h u m i e ­ jętności. Anielska n a t u r a Nefilima m o g ł a przekształcić ię w n i e b e z p i e c z n ą i g w a ł t o w n ą siłę. C z ł o w i e k nie był vorzony do tego, żeby dźwigać brzemię, które m o ż e " p r o w a d z i ć a ż n a skraj s z a l e ń s t w a . K a m a e l p r ó b o w a ł p o m n i e ć sobie wszystkich Nefilimów, którzy osza' p o d w p ł y w e m swojej wyjątkowej n a t u r y , i k t ó r y c h z m u s z o n y był zabić. P o z n a ł zbyt wielu, żeby wszystkich zapomnieć. - N i e m a r t w się - rzekł uspokajająco A a r o n . - Jeśli bę­ d ę p o t r z e b o w a ć twojej p o m o c y , n a p e w n o d a m c i znać. C h ł o p a k o d w r ó c i ł się i r o z p r o s t o w a ł r a m i o n a . Z j e g o pleców wystrzeliły c z a r n e jak s m o ł a , lśniące skrzydła, - SS -

go miecza skapują krople krwi Bethmaela. T e n wspaniały d ź w i ę k n a p e ł n i ł go n i e k ł a m a n y m z a c h w y t e m i satysfakcją. Rzeczywiście, o b a w i a ł się swojej anielskiej m o c y , ale o n a stała się już częścią niego, a on n i e m ó g ł zrobić nic, b y t o z m i e n i ć . N a p o c z ą t k u z d a w a ł o m u się, ż e najlep­ s z y m s p o s o b e m , żeby p o r a d z i ć sobie z tą częścią swojej n a t u r y , k t ó r a u a k t y w n i ł a się w d n i u j e g o o s i e m n a s t y c h u r o d z i n , było s t ł a m s i ć ją i z a m k n ą ć w sobie. Ale oka­ zało się to praktycznie niemożliwe. Ta m o c chciała p o ­ zostać na wolności, żeby wypełnić swoją misję. A on, m u s i a ł to p r z y z n a ć , n i e był wystarczająco silny, ż e b y ją o k i e ł z n a ć . Przez lata, s p ę d z o n e w sierocińcach i d o m a c h dziecka, A a r o n p r ó b o w a ł n a u c z y ć się s a m o k o n t r o l i . Ale jego pierwsze starcie z Werchielem, nad zgliszczami ro­ d z i n n e g o d o m u i p o p i o ł a m i tych, których kochał i któ­ rzy t r a k t o w a l i g o jak w ł a s n e d z i e c k o , s z y b k o n a u c z y ł o go, że aby przeżyć, p o w i n i e n c z a s e m d a ć sobie spokój i wypuścić na w o l n o ś ć tę siłę, k t ó r ą w sobie odkrył. - Co jest?

Macie już dosyć? - Aaron

spytał

gwar­

dzistów Potęg, z szelmowskim u ś m i e c h e m błąkającym się n a t w a r z y . W y o b r a z i ł sobie, j a k i e w r a ż e n i e m u s i a ł na nich zrobić, i poczuł, jak po plecach przebiega mu d r e s z c z p o d n i e c e n i a . A a r o n chciał, żeby się bali - chciał, ż e b y bali się j e g o . To byli a g e n c i W e r c h i e l a i ta ś w i a d o ­ m o ś ć mu wystarczyła. Oni nie szukali zjednoczenia ani

pokoju. Zależało im tylko na bezlitosnym m o r d o w a n i u tych, których uważali za „gorszych" od siebie. W a l k a r o z g o r z a ł a n a d o b r e . A n i o ł o w i e rzucili się n a niego z wrzaskiem, który przypominał okrzyk polujące­ go, d r a p i e ż n e g o p t a k a - o r ł a a l b o s o k o ł a . O g n i s t e o s t r z e Bethmaela po raz kolejny przecięło powietrze niebez­ piecznie blisko. - Werchiel dostanie twoją głowę - Aaron usłyszał t u ż o b o k n i e n a w i s t n y syk. P o c z u ł n a t w a r z y g o r ą c o bi­ jące od o s t r z a i uchylił się, żeby u n i k n ą ć c i o s u . P o t e m wymierzył aniołowi potężnego kopniaka w brzuch, od­ rzucając go do tyłu. Kyriel, walczący r a m i ę w r a m i ę ze s w o i m b r a t e m , dźgnął

mieczem,

kierując ostrze w klatkę piersiową

ona. T e n j e d n a k opuścił broń, parując cios, a nap n i e ciął a n i o ł a w t w a r z . Kyriel z a t o c z y ł się do t y ł u rykiem zaskoczenia i bólu, przyciskając d ł o ń do rano, dymiącego policzka. - Myślę, że z o s t a n i e ci p a s k u d n a b l i z n a - z a d r w i ł niego A a r o n , czując, jak p r a d a w n a energia, k t ó r ą p r ó wał kontrolować, krąży swobodnie w jego żyłach, t y m m o m e n c i e nie był w s t a n i e nic zrobić. - O n . . . on m n i e d ź g n ą ł - wysyczał Kyriel, oglądając awioną dłoń. Nie było to p o w a ż n e obrażenie, t y m bardziej, że pło- S 9 -

nące ostrza anielskich mieczy natychmiast przyżegaly ranę, przyspieszając gojenie. Ale A a r o n był ciekaw, kie­ dy ostatnio ten sługa Werchiela widział własną krew. Brat Kyriela pospieszył mu z p o m o c ą , c h o ć i on został wcześniej

ranny.

- W i ę c i my go d ź g n i e m y - syknął B e t h m a e l , r o z p o ­ ścierając z ł o c i s t o b r a z o w e skrzydła i wzbijając się w p o ­ wietrze. W ręku ściskał miecz, g o t ó w p o s m a k o w a ć krwi Nefilima. Z a c h ę c o n y p r z e z brata, Kyriel z a p o m n i a ł n a chwilę o zranionej twarzy i również z a n u r k o w a ł z góry w p r o s t na Aarona. A a r o n przyglądał się, jak o b n i ż a j ą lot, s t o p n i o w o , ni­ c z y m w z w o l n i o n y m t e m p i e . Ich sypiące iskrami, p ł o n ą ­ ce miecze z każdym kolejnym m e t r e m , wydawały coraz głośniejszy, trzaskający o d g ł o s . A a r o n chciał się ruszyć, ale n i e był w stanie. J e g o d z i k a m o c m u s i a ł a j u ż z m ę ­ czyć się tą b i t w ą i chciała ją jak najszybciej zakończyć. A a r o n p o d d a ł się jej, p o z w a l a j ą c , b y o p ł y n ę ł a g o o d s t ó p d o g ł ó w , n i c z y m m o r s k a fala. A n i o ł o w i e byli j u ż b a r d z o b l i s k o , p r a k t y c z n i e wisieli m u już n a d głową. O d r ó ż n i a ł wyraźnie ich charaktery­ styczny zapach. W tym zapachu czuć było arogancję. M i m o iż Aaron wyszedł bez szwanku z bezpośredniego p o j e d y n k u z ich p a n e m , W e r c h i e l e m , B e t h m a e l i Kyriel

wciąż uważali go za kogoś gorszego od siebie.

I za tę

pychę musieli ponieść bolesną karę. Kyriel j a k o p i e r w s z y s t a n ą ł t w a r z ą w t w a r z ze s w o ­ im przeznaczeniem. Opuścił ostrze płonącego miecza, chcąc p r z e p o ł o w i ć A a r o n a , ale N e f i l i m a j u ż t a m n i e b y ł o . Z zaskakującą szybkością Aaron z a n u r k o w a ł p o d opa­ dającym o s t r z e m i pchnął s w o i m gorejącym mieczem, celując p r o s t o , w c z a r n e serce Kyriela. Aaron nie miał czasu podziwiać wyrazu twarzy żoł­ nierza Potęg, p e ł n e g o cierpienia i bólu, ale też i bezgra­ nicznego zdziwienia. Musiał odeprzeć atak jego brata. Odwrócił

się w o s t a t n i e j

chwili,

żeby przyjąć bolesny

cios w r a m i ę , jaki z a d a ł mu B e t h m a e l . N i e z w r ó c i ł j e d n a k na to uwagi, tylko wyprowadził w ł a s n e pchnięcie. O s t r z e miecza z łatwością przecięło skórę, mięśnie i kości, od­ rąbując B e t h m a e l o w i g ł o w ę . A a r o n p a t r z y ł n i e b e z satys­ fakcji, j a k g ł o w a a n i o ł a w i r u j e p r z e z c h w i l ę w p o w i e t r z u , po czym opada na ziemię. Tuż za nią r u n ę ł o b e z w ł a d n e ciało; z b e z g ł o w e j szyi b u c h a ł y t e r a z k ł ę b y d y m u . Aarona zadziwiły własne odczucia,

kiedy przyglądał

się bez emocji t w a r z y B e t h m a e l a , zastygłej w ś m i e r t e l n ą maskę. Nie czuł odrazy ani zaskoczenia. N i e czuł nic. Miał tylko poczucie dobrze spełnionego zadania. N a g l e z tyłu d o b i e g ł go jakiś jęk. O b r ó c i ł się i z o b a ­ czył, ż e Kyriel j e s z c z e żyje. A n i o ł k l ę c z a ł n a t r a w i e , p r z y -

ciskając d ł o ń do piersi; z r a n y u n o s i ł się gęsty, oleisty d y m . Kyriel p ł o n ą ł o d ś r o d k a , w i d a ć b y ł o p o j e g o twa­ rzy, ż e t r a w i g o p o t w o r n y b ó l . A a r o n s p o j r z a ł n a w r o g a , ale nie potrafił z d o b y ć się na w s p ó ł c z u c i e - czuł tylko, że musi dokończyć dzieła. - Aaronie - usłyszał tuż obok głos Kamaela. Zigno­ r o w a ł j e d n a k s w o j e g o m e n t o r a i p r z y g o t o w a ł się d o za­ dania ostatecznego ciosu. - A a r o n i e , co ty w y p r a w i a s z ? - K a m a e l spytał ostroż­ nie, patrząc, jak Nefilim w z n o s i do ciosu swój ognisty miecz, po c z y m o p u s z c z a go i z a t a p i a w czaszce Kyriela, kończąc jego żywot, a tym s a m y m całą bitwę. Aaron poczuł na swoim ramieniu ciężką d ł o ń anioła i o d w r ó c i ł się g w a ł t o w n i e . Przez chwilę czuł, jak b u ­ zująca w n i m m o c p o d p o w i a d a m u , by p o d n i ó s ł b r o ń i z m i e r z y ł się z a n i o ł e m , ale j a k o ś u d a ł o mu się s t ł u m i ć to pragnienie i odczekać, aż bitewny szał m i n i e . Kamael spoglądał na niego, w jego oczach widać było wielki niepokój. A a r o n nie do k o ń c a wiedział, co spo­ w o d o w a ł o taką reakcję. - Co się stało? - zapytał, czując, jak z n a k i na jego ciele p o w o l i zanikają, a s k r z y d ł a na p l e c a c h zwijają się i chowają p o d skórą. Gabriel dołączył do nich i patrzył na swojego pana z tą s a m ą k o n s t e r n a c j ą i s z o k i e m .

- Zabiłeś ich,

Aaronie

-

powiedział

z

rozczarowaniem

w głosie. - P e w n i e , że z a b i ł e m - o d p a r ł A a r o n , a w k ą c i k a c h jego u s t p o j a w i ł się u ś m i e s z e k , g d y p r z y p o m n i a ł s o b i e to uczucie, k i e d y d a ł się p o n i e ś ć d r z e m i ą c e j w n i m m o ­ cy. - Z a ł o ż ę s i ę , ż e o n i n i e s p o d z i e w a l i s i ę . . . - Ale jak •

teraz

mają

nam pomóc

odnaleźć Steviego?

-

prze-

rwał mu Gabriel i Aaron poczuł, jak ziemia u s u w a mu się s p o d n ó g . W b i t e w n e j

furii n a w e t p r z e z c h w i l ę n i e

pomyślał o s w o i m bracie. - Co ja n a r o b i ł e m ? - w y s z e p t a ł , unikając oskarżyE

cielskiego w z r o k u przyjaciół. S k u p i ł się na d y m i ą c y c h zwłokach tych, których zabił. U z m y s ł o w i ł sobie wresz­ cie k o s z m a r , k t ó r y s t a ł się j e g o u d z i a ł e m , i t o , o c z y m

B

na śmierć z a p o m n i a ł . Poczuł też, jak n i e o k i e ł z n a n a m o c w jego w n ę t r z u

t

u s p o k a j a się, u s a t y s f a k c j o n o w a n a . Przynajmniej na jakiś czas. P o m a r a ń c z o w e p ł o m i e n i e pożerały żarłocznie ciała

I

martwych żołnierzy Potęg. Aaron nie mógł oderwać

(

wzroku od tego potwornego widoku. Dotarło do niego

1

wreszcie, że ż a d e n z nich nie udzieli im już informacji o losie Steviego, na której tak mu zależało. N a w e t jeżeli

i

wiedzieli coś na ten t e m a t , zabrali tę wiedzę do grobu. - Co się ze m n ą dzieje, K a m a e l u ? - spytał, obserwując.

jak kości S t r a ż n i k ó w z a m i e n i a j ą się w p o p i ó ł . - W ogó­ le nie p o m y ś l a ł e m o Steviem - przyznał ze s m u t k i e m . - T a k j a k b y on się j u ż w o g ó l e n i e liczył. - Twoja m o c potrafi być b a r d z o s a m o l u b n a - wyjaśnił c h ł o d n o K a m a e l . - Z a l e ż y jej t y l k o n a t y m , ż e b y z a s p o k a ­ jać w ł a s n e p o t r z e b y . T o dzika, n i e o k i e ł z n a n a siła, k t ó r a musi zostać poskromiona. Albo między ludźmi i anioła­ mi zapanuje jedność, albo powstanie kompletny chaos. Czaszka jednego z martwych aniołów eksplodowała p o d w p ł y w e m gorąca, wzniecając s n o p iskier. - Z d a w a ł o m i się, ż e k i e d y t a m o c o b u d z i ł a się w e m n i e . . . a ja do niej p r z e m ó w i ł e m . . . - To był d o p i e r o p o c z ą t e k d ł u g i e g o i s k o m p l i k o w a n e g o p r o c e s u - wtrącił się K a m a e l , strzepując z r a m i e n i a p o p i ó ł , będący j e d y n y m w s p o m n i e n i e m jego p o k o n a n y c h braci. - Musi nastąpić zjednoczenie, w przeciwnym razie... Anioł nie dokończył zdania i A a r o n po raz pierwszy oderwał wzrok od dymiących resztek Strażników, któ­ rych p r z e d chwilą zabił, żeby spojrzeć mu w oczy. - W p r z e c i w n y m razie co...? - spytał,

spoglądając

K a m a e l o w i p r o s t o w oczy, chociaż wcale n i e był p r z e k o ­ nany, czy c h c e p o z n a ć o d p o w i e d ź . K a m a e l o d w z a j e m n i ł się spojrzeniem, l o d o w a t y m ni­ czym a r k t y c z n a bryza. A a r o n p o c z u ł , jak jeżą m u się w ł o ­ sy na karku.

I

- W p r z e c i w n y m r a z i e p o p a d n i e s z w o b ł ę d , a ja b ę d ę z m u s z o n y cię zabić. Aaron z t r u d e m oddychał. Jakby miał m a t o zmar­ twień, teraz jeszcze m u s i a ł p i l n o w a ć się, ż e b y n i e zwa­ riować i nie zostać zabitym przez kogoś, k o m u nauczył się ufać. J e g o a n i e l s k a n a t u r a o b u d z i ł a się z n o w u i n a j ­ wyraźniej za nic m i a ł a sobie słowa Kamaela. Chciała u w o l n i ć się, z e r w a ć k r ę p u j ą c e ją ł a ń c u c h y i u k a r a ć Ka­ m a e l a z a j e g o g r o ź b y . A l e A a r o n p o z o s t a ł g ł u c h y n a jej agresję i s t ł u m i ł w s o b i e k r w a w e p o ż ą d a n i e . - U w a ż a s z , że t r a c ę z m y s ł y ? - s p y t a ł . Kamael nie odpowiedział, tylko podniósł głowę, po­ patrzył na rozgwieżdżone niebo. A a r o n chciał p o w t ó ­ rzyć p y t a n i e , k i e d y n a g l e G a b r i e l z a s z c z e k a ł . - O co c h o d z i , G a b e ? - spojrzał na psa, k t ó r e m u sierść zjeżyła się n a k a r k u . j

— Wydaje mi się, że to nie koniec naszych kłopotów — G a ­ briel zawarczał groźnie, przypadając do ziemi. A a r o n z K a m a e l e m odwrócili się i zobaczyli dwie p o ­ stacie, stojące o b o k n i e d o s z ł e j ofiary P o t ę g , wciąż przyszpilonej strzałą do d r z e w a . W b i t e w n y m a m o k u A a r o n z a p o m n i a ł nie tylko o S t e v i e m , ale t a k ż e o u p a d ł y m aniele. Czyżby m i a ł on j e d n a k jakichś przyjaciół? Przy

I

drzewie stał mężczyzna, u b r a n y tak, jakby p r z e d chwilą

W

opuścił plan filmowy jakiegoś taniego spaghetti wester-

nu: kowbojskie buty i kapelusz, czarne dżinsy oraz brą­ zowy płaszcz, który powiewał na wietrze. O b o k niego stała kobieta, również u b r a n a w dżinsowy, choć znacz­ n i e b a r d z i e j w s p ó ł c z e s n y s t r ó j . W m r o k u w i d a ć b y ł o jej długie włosy w kolorze świeżo spadłego śniegu. - Co to za...? - o d e z w a ł się A a r o n , o b s e r w u j ą c , j a k m ę ż c z y z n a sięga ręką i wyciąga strzałę tkwiącą w ramie­ niu anioła. — U p a d ł y anioł - wyjaśnił Kamael, węsząc, jak pies chwytający t r o p . - A ta d z i e w c z y n a to Nefilim. O s w o b o d z o n y anioł zawył z bólu, po czym u p a d ł na ziemię na skraju polany. —Wygląda na to, że przyszli z odsieczą s w o j e m u k u m ­ p l o w i — z a u w a ż y ł A a r o n , lecz nagle zamilkł. U p a d ł y anioł, który właśnie przed chwilą uwolnił swo­ jego p o b r a t y m c a od płonącej strzały, sięgnął p o d płaszcz i wydobył niewielki pistolet, również r o d e m z Dzikiego Z a c h o d u ; z odległości wyglądał, jakby był cały w y k o n a n y ze złota. Cofnął się o krok, w y m i e r z y ł b r o ń w klęczącego a n i o ł a i bez litości strzelił mu m i ę d z y oczy. - J a s n a cholera! - wyszeptał Aaron, patrząc, jak anioł o s u w a się n a t r a w ę , m a r t w y . - C o ś mi się wydaje, że j e d n a k nie są przyjaciółmi - o d e z w a ł się K a m a e l , k i e d y p r z e b r z m i a ł o j u ż e c h o p o ­ jedynczego wystrzału.

I

Nagle Gabriel

zaczai w ś c i e k l e u j a d a ć i d w ó j k a n i e ­

z n a j o m y c h o d w r ó c i ł a się. — Na w a s z y m miejscu uciszyłbym to zwierzę - prze­ m ó w i ł k o w b o j , k i e r u j ą c b r o ń w i c h s t r o n ę . Był w y s o k i , twarz miał ogorzałą od wiatru i przeoraną bruzdami, a spod kowbojskiego

kapelusza w y m y k a ł y się p a s m a

długich, siwych w ł o s ó w . - Nie chcecie chyba, żeby pu­ ściły mi nerwy, a b r o ń p r z y p a d k o w o w y s t r z e l i ł a - d o d a ł z kwaśnym uśmiechem. — Kogo on nazywa zwierzęciem? — w a r k n ą ł

Gabriel,

uja­

dając w ś c i e k l e i rzucając się w s t r o n ę m ę ż c z y z n y . — Spokojnie, Gabriel. - A a r o n położył rękę na grzbie­ cie p s a . Zobaczył rozpalający się blask o g n i s t e g o m i e c z a i ką­ t e m o k a dostrzegł, że Kamael na wszelki w y p a d e k szykuje się d o w a l k i . W s o b i e t e ż p o c z u ł z n a j o m y p r z y p ł y w sił, a na jego s k ó r z e z n ó w zaczęły się pojawiać m a g i c z n e s y m ­ bole. N i e c h ę t n i e pozwolił, b y m o c z n ó w n i m z a w ł a d n ę ł a . Ł

- N i e s z u k a m y k ł o p o t ó w - rozległ się p o t ę ż n y g ł o s

Kamaela, który stał z m i e c z e m g o t o w y m do ataku. - Po­ zwólcie n a m odejść w swoją s t r o n ę i n i e c h tak to się skończy. Nieznajomi milczeli. Kobieta beztrosko p r z e s u n ę ł a palcami po siwych włosach i wtedy Aaron zdał sobie sprawę, że nie jest od niego wcale starsza.

- C z y to byli w y s ł a n n i c y W e r c h i e l a ? - s p y t a ł a , w s k a ­ zując na d y m i ą c e resztki a n i o ł ó w . - T a k - o d p o w i e d z i a ł A a r o n . Z p l e c ó w w y r o s ł y mu s k r z y d ł a i Nefilim r o z p o s t a r ł je p o w o l i , dając potencjal­ n y m n a p a s t n i k o m p r z e d s m a k t e g o , c o ich c z e k a , jeśli s a m i b ę d ą się prosić o p r o b l e m y . - Coś podobnego. - Mężczyzna z pistoletem zmrużył oczy. - P o m y ś l a ł b y kto, że dacie sobie r a d ę z d w o m a żołnierzami Werchiela. - Myślę, że p o w i n n i ś m y ich zabrać - o z n a j m i ł a bezna­ m i ę t n y m g ł o s e m k o b i e t a . A a r o n w i e d z i a ł , ż e m a d o czy­ n i e n i a z Nefilirnem, i p o c z u ł nagle coś na k s z t a ł t łączącej i c h w i ę z i . N i e p r z e j ą ł s i ę t e ż w o g ó l e jej s ł o w a m i . Zabrać nas? Jesteśmy jakimiś

przestępcami,

czy

co?

- N i g d z i e się nie w y b i e r a m y - o s t r z e g ł ich K a m a e l . W i d z ę d w a wyjścia z tej sytuacji - j e d n o z n i c h na p e w ­ no nie przypadnie w a m do gustu. Aniol z pistoletem zarechotał. - N i e p r z y p a d n i e n a m do g u s t u ? - p o w t ó r z y ł jak e c h o . - P o d o b a mi się t o . A p o t e m spojrzał na towarzyszącą mu kobietę i po­ w i e d z i a ł : - Lorelei, zajmij się n i m i . - J a k sobie życzysz, L e h a h i a s z u - o d p a r ł a dziewczy­ n a i r o z p o s t a r ł a s z e r o k o r a m i o n a . Z jej u s t w y d o b y ł y s i ę g a r d ł o w e dźwięki, p r z y p o m i n a j ą c e jakiś d z i w n y język.

Gdy tylko Aaron usłyszał te słowa, wiedział, że nie zwiastują one niczego dobrego. Kobieta rzucała na nich jakiś czar, p r z y w o ł y w a ł a żywioły. Z e s z t y w n i a ł , a w jego d ł o n i n a g l e pojawił się o g n i s t y m i e c z . - Kamaelu,

musimy...

W p o w i e t r z u rozległ się dziki ryk, jakby o d e z w a ł o się naraz stado dzikich kotów. Z nieba spadł deszcz błyska­ wic. N o c rozbłysła na m o m e n t oślepiającym światłem, a p o t e m w s z y s t k o spowił gęsty, n i e p r z e b r a n y m r o k . A a r o n nie zdążył nawet dokończyć zdania.

ROZDZIAŁ

N

3

"adejście M a l a k a z w i a s t o w a ł o j a k z w y k l e c h a r a k ­ terystyczne d r ż e n i e p o w i e t r z a , wzbijające w gó­ rę t o n y n a g r o m a d z o n e g o przez lata k u r z u i py­

łu, który oblepiał rury centralnego ogrzewania i przewody k o m i n o w e , biegnące w z d ł u ż sufitu z a p o m n i a n e j k o t ł o w n i w piwnicy sierocińca p o d w e z w a n i e m świętego Atanaze­ go. C h w i l ę później rozległ się d o n o ś n y d ź w i ę k , p r z y p o ­ minający o d g ł o s rozdzieranej szaty, a w p o m i e s z c z e n i u o t w o r z y ł się jakby świetlisty portal. R ó s ł on i rozszerzał się c o r a z bardziej, aż w k o ń c u pojawił się s ł u g a P o t ę g .

B udząca grozę postać, zakuta w lśniącą zbroję w ko­ But lorze wyschłej krwi i trzymająca w ręce ociekający c z y m ś worek, p r z e d a r ł a się przez w r o t a czasu i wkroczyła do m a ­ terialnego świata. P r z e m i e s z c z a n i e się m i ę d z y w y m i a r a ­ mi u m o ż l i w i a ł a w s p a n i a ł a zbroja, w y k u t a w niebiańskiej kuźni, którą Malakowi p o d a r o w a ł osobiście s a m przy­ wódca Potęg - Lord Werchiel. W każdej chwili Malak mógł podążyć za t r o p e m w d o w o l n e miejsce na Ziemi. Kiedy jego stopy uderzyły o b e t o n o w ą posadzkę ko­ tłowni, przez krótki m o m e n t w miejscu przejścia m o ż ­ na było dostrzec jakieś odległe, niegościnne miejsce, s m a g a n e g w a ł t o w n y m wichrem, pokryte śniegiem i lo­ d e m . Po chwili j e d n a k b r a m a z a m k n ę ł a się i w s z y s t k o zniknęło. Malak pociągnął nosem, węsząc w poszukiwaniu ko­ goś, k t o e w e n t u a l n i e m ó g ł b y się u k r y w a ć w k o t ł o w n i . Ale j e d y n y m z a p a c h e m , k t ó r y c z u ł , był j e g o w ł a s n y . Ł o w c a r o z l u ź n i ł się. P o ł o ż y ł w o r e k n a z i e m i i zdjął h e ł m z głowy, kładąc go na stercie m a k u l a t u r y przewiązanej sznurkiem. Pod wpływem powietrza poczuł delikatne mrowienie w końcówkach włosów, podniósł więc ubra­ ną w rękawicę d ł o ń i przejechał m e t a l o w y m i p a l c a m i po k ę d z i e r z a w e j b l o n d c z u p r y n i e . Jak dobrze być w domu - pomyślał, rozglądając się po w i l g o t n y m , c i e m n y m p o ­ m i e s z c z e n i u . W z r o k M a l a k a p o w o l i przyzwyczajał się

do z n a j o m y c h miejsc i p r z e d m i o t ó w - sterty b e z ł a d n i e rzuconych, jedna na drugą, drewnianych ławek i pożół­ kłych, rozpadających się zeszytów. W k o t ł o w n i stały t a k ż e szafy n a d o k u m e n t y ,

zawierające niegdyś bardzo

w a ż n e informacje, a także niszczejący w p ó ł m r o k u stary bojler, z b o k u k t ó r e g o w y c h o d z i ł a p l ą t a n i n a r u r i p r z e ­ w o d ó w , n i c z y m m a c k i jakiejś p r a d a w n e j , d a w n o w y m a r ­ łej p i e r w o t n e j b e s t i i . T o b y ł a k r y j ó w k a i a z y l , w k t ó r y m M a l a k m ó g ł o d p o c z ą ć , o d z y s k a ć siły i s k o n c e n t r o w a ć się na kolejnych polowaniach. Dom... Malak p o d n i ó s ł w o r e k z ziemi i ruszył przed siebie. W o r e k ociekał jakąś mazią, która zostawiała na posadz­ ce wijący się ślad. Mijając po d r o d z e o l b r z y m i g l o b u s , łowca z radością zakręcił n i m jak dziecko. Z tyłu k o t ł o w n i , p r z y k r ę c o n e do ściany, w z n o s i ł y się rzędy półek, na których kiedyś u s t a w i a n o zapasy, służą­ ce utrzymaniu b u d y n k ó w kościelnych. Teraz m o ż n a tu było znaleźć przedmioty o zgoła o d m i e n n y m charakte­ rze. Myśliwy u ś m i e c h n ą ł się s z e r o k o , kiedy wpadający d o środka p r o m i e ń słońca oświetlił n a m o m e n t galerię jego trofeów i nagród, które przywoził z łowów. Podzi­ wiał przez chwilę ł y k o w a t e uszy, które odciął z g ł ó w c z ł o n k ó w p l e m i e n i a u p a d ł y c h , ukrywającego się w d ż u n ­ glach Ameryki P o ł u d n i o w e j . Słoiki z o c z a m i tych, którzy

n i e chcieli u z n a ć jedynej i niepodzielnej w ł a d z y Potęg. Języki, w y r w a n e z ust u p a d ł y c h aniołów, którzy mieli czelność wyrazić się n i e p o c h l e b n i e o s w o i m p a n u i wład­ cy. I n i e z l i c z o n e , z a k r w a w i o n e p i ó r a , w y r w a n e z e s k r z y ­ deł tych wszystkich, którzy zostali wyrzuceni z Nieba, a n a s t ę p n i e w y t r o p i e n i i p o z b a w i e n i życia przez Mala­ ka. Wszystkie skarby n a p a w a ł y o k r u t n e g o ł o w c ę r o s n ą c ą satysfakcją.

Tak

wiele polowań

- pomyślał,

przypominając

sobie każde śmiertelne uderzenie, jakie zadał s w o i m nie­ szczęsnym

ofiarom.

Malak podszedł do jednej z półek i o d s u n ą ł na b o k z w ę g l o n ą czaszkę anioła, który w swojej n a i w n o ś c i ł u ­ d z i ł się, ż e B ó g stoi p o j e g o s t r o n i e , g d y z n i m walczył. A p o t e m s i ę g n ą ł d o w o r k a i wyjął s t a m t ą d p a r ę o d c i ę ­ tych dłoni, ustawiając je na wygospodarowanym przed chwilą miejscu. W głowie usłyszał przeraźliwe krzyki anioła, którego nie tak d a w n o pozbawił rąk i u ś m i e c h ­ n ą ł się; ż a ł o s n y s k o w y t a g o n i i był p r a w d z i w ą m u z y k ą dla j e g o u s z u . M a l a k cofnął się o k r o k i przyjrzał się raz jeszcze swojej nagle.

imponującej

Przydałaby

mi

kolekcji.

się jeszcze para

Stopy - p o m y ś l a ł stóp.

Z przesiąkniętej krwią torby dobiegł go inny, jesz­ cze bardziej intensywny zapach. Malak otworzył wo­ rek i zajrzał do środka. Oblizał usta, czując narastający głód, kiedy przyjrzał się n a j c e n n i e j s z e m u ze w s z y s t k i c h

t r o f e ó w m y ś l i w s k i c h . O s t r o ż n i e wyjął z t o r b y o s t a t n i ą rzecz - ociekające krwią serce anioła. - Widzę, że twoje ostatnie przedsięwzięcie zakończyło się s u k c e s e m . - M a l a k u s ł y s z a ł za p l e c a m i z n a j o m y głos. Ł o w c a o d w r ó c i ł się i spojrzał z r a d o ś c i ą na s w e g o p a n a . W e r c h i e l p o d s z e d ł do niego b e z t r o s k i m k r o k i e m , z rę­ kami splecionymi za plecami, a Malak padł na kolana i z wielkim s z a c u n k i e m o d d a ł mu p o k ł o n . - M a m nadzieję, że jesteś ze m n i e d u m n y , panie powiedział. - O c z y w i ś c i e - o d p a r ł d o w ó d c a P o t ę g , mijając klę­ czącego s ł u g ę i p o d c h o d z ą c do p ó ł k i z t r o f e a m i . - Wi­ dzę, że od mojej ostatniej wizyty przybyło tutaj sporo... e k s p o n a t ó w - d o d a ł , studiując w z r o k i e m p o t w o r n ą wy­ stawę Malaka. - Poluję codziennie - odparł ochoczo Malak. - Cza­ s e m z mojej ręki ginie n a w e t d w ó c h albo trzech prze­ stępców. Lubię kolekcjonować te p r z e d m i o t y , bo przy­ pominają mi o n e o każdym zwycięstwie. - T a k , bez wątpienia jesteś zwycięzcą. - Werchiel po­ kiwał głową, odwracając się od p ó ł e k i spoglądając łow­ cy w t w a r z . - A co z z a p a c h e m N e f l l i m a ? W p a d ł e ś j u ż na jego trop? Malak skłonił z n ó w głowę, nie chcąc widzieć rozcza­ rowania w oczach swojego pana.

Dwa tygodnie temu

wyczuf z a p a c h t e g o m i e s z a ń c a w l e g o w i s k u p o d w o d n e j bestii. S t o c z o n o t a m zaciekłą bitwę i Nefilim skropił obficie k a m i e n i e j a s k i n i swoją krwią. Ale p o t e m M a l a k g o z g u b i ł . N e f i l i m i j e g o t o w a r z y s z n i e u ł a t w i a l i m u za­ dania, maskując swoje ślady p o t ę ż n ą magią. - N i e s t e t y , n i e - p r z y z n a ł ze s m u t k i e m . - A l e to tyl­ ko kwestia czasu, z a n i m w p a d n ę na jego trop i doścignę go - jeśli b ę d z i e t r z e b a , na k o ń c u świata. Werchiel zachichotał. - N i e m a m co do tego żadnych wątpliwości, mój wier­ ny M a l a k u . Ale n i e p r z e j m u j się. - A n i o ł u ś m i e c h n ą ł się do niego i Malak odczuł ulgę. - Dzięki t e m u , że straciłeś trop, mogłeś udoskonalić swoje wyjątkowe zdolności. - To m ó w i ą c , W e r c h i e l w s k a z a ł na p ó ł k ę z trofeami. Potraktuj to jako rozgrzewkę i trening przed ostatecz­ nym starciem z Nefilimem. Malak d u m n i e uniósł głowę i spojrzał s w o j e m u p a n u p r o s t o w jego c i e m n e oczy. - J e s t e m już gotów, panie - oznajmił. W-

— Owszem, nie wątpię w to. - Werchiel skinieniem

g ł o w y n a k a z a ł m u p o w s t a ć . - Ale m u s i m y u z b r o i ć się W cierpliwość. W k r ó t c e b ę d z i e s z ściskał w d ł o n i ser­ ce Aarona Corbeta. - To mówiąc, Werchiel wskazał na ociekający krwią organ, który Malak wciąż t r z y m a ł w ręce.

Łowca w z n i ó s ł serce niczym kielich w geście t o a s t u dla swojego p a n a . - To b ę d z i e serce Nefilima - powiedział, p o d n o s z ą c serce do ust i odgryzając p o t ę ż n y kęs. Werchiel pokiwał głową ze zrozumieniem. - I to szybciej, n i ż ci się w y d a j e .

G ł o s p a n a Arslaniana brzęczał w głowie Vilmy jak rój w ś c i e k ł y c h p s z c z ó ł . D z i e w c z y n a n e r w o w o wyglą­ dała przez o k n o klasy na p i e r w s z y m piętrze. Drgnęła, s p o d z i e w a j ą c się, ż e ujrzy o b s e r w u j ą c e g o j ą m ę ż c z y z n ę , siedzącego

na j e d n e j

z gałęzi.

Muszę skończyć z tym sza­

leństwem - o s t r z e g ł a s a m ą s i e b i e ,

próbując

s k u p i ć się

na wykładzie z historii. N i e m i a ł a tak n a p r a w d ę poję­ cia, o c z y m j e s t dzisiejsza lekcja, ale n a p e w n o m i a ł o to jakiś

związek

z

Wojną

S e c e s y j n ą - t a k j a k wszystkie

lekcje z p a n e m A r s l a n i a n e m . V i l m a c z u ł a , ż e p i e k ą j ą oczy. Była p e w n a , ż e s ą za­ czerwienione i przekrwione, m i m o n i e u s t a n n e g o zakra­ piania. Rozpaczliwie p o t r z e b o w a ł a snu. Wystarczy kilka godzin i będzie jak n o w o n a r o d z o n a . Ale wraz ze s n e m przychodziły k o s z m a r y i wizje jakichś m ę ż c z y z n obser­ w u j ą c y c h ją p r z e z o k n o z gałęzi d r z e w a , na k t ó r e wy­ c h o d z i ł o o k n o jej s y p i a l n i . P r z e d jej o c z a m i p o j a w i ł y się z n ó w o b r a z y z k o s z m a r ó w : przerażający a n i o ł o w i e .

z a k u c i w z ł o t e z b r o j e i o b r a c a j ą c y w pyl s t a r o ż y t n e m i a ­ s t o o r a z d z i e w c z y n a , b a r d z o p o d o b n a d o niej, uciekają­ ca w panice przez p u s t y n i ę p r z e d p o g r o m c a m i z N i e b a . W k o ń c u j e d n a k a n i o ł o w i e d o p a d a l i ją i unosili, krzy­ czącą w n i e b o g ł o s y , w p o w i e t r z e , a p o t e m rozrywali na strzępy... - P a n n o Santiago? - rozległ się głos i Vilma wzdrygnę­ ł a się, zrzucając p r z y okazji książkę d o historii n a p o d ­ łogę. R e s z t a klasy z a c h i c h o t a ł a i dziewczyna poczuła, że r u m i e n i się z e w s t y d u . S z y b k o schyliła się, p o d n i o s ł a p o d r ę c z n i k i spojrzała przed siebie. Zobaczyła J u d y Flannagan,

asystentkę szkolnego psychologa,

stojącą obok

pana Arslaniana. - P a n i B e a m i s c h c e cię widzieć - p o w i e d z i a ł a Judy, sprawiając przy t y m w r a ż e n i e lekko z d e n e r w o w a n e j . - Przepraszam - wymamrotała Vilma i pozbierawszy swoje rzeczy, w y s z ł a za n i ą z klasy. - W p o r z ą d k u - o d p a r ł a J u d y , o b s e r w u j ą c ją u w a ż ­ nie. - N i e c h c i a ł a m cię wystraszyć. Jej s ł o w a w y w o ł a ł y k o l e j n ą s a l w ę ś m i e c h u w klasie, a Vilma zawstydziła się jeszcze bardziej, zamykając za so­ bą drzwi. Z t o r b ą z k s i ą ż k a m i p r z e w i e s z o n ą p r z e z r a m i ę , Vil­ ma pomaszerowała przez puste korytarze liceum Ken­ netha Curtisa, prosto do gabinetu szkolnego psycholo-

ga, z a s t a n a w i a j ą c s i ę p o d r o d z e , z j a k i e g o p o w o d u p a n i B e a m i s z a p r a g n ę ł a się z n i ą zobaczyć. P o m y ś l a ł a o t y c h wszystkich wnioskach stypendialnych, które wypełni­ ła w c i ą g u

kilku

usłyszeć jakąś' dobrą

ostatnich

nowinę -

miesięcy.

pomyślała,

Nie zaszkodziłoby

otwierając

drzwi

do gabinetu i w e s z ł a do niewielkiej recepcji. P a n i Vistorino, sekretarka, u b r a n a jak zwykle w j e d n e ze swoich charakterystycznych spodniumów, tym razem w kolorze jasnoniebieskim, pisała coś na k o m p u t e r z e . - Z a r a z się t o b ą zajmę, k o c h a n i e . - D o k o ń c z y ł a p i s a n i e , n i e c>drywając w z r o k u o d e k r a n u m o n i t o r a . - C o m o g ę d l a ciebie zrobić? - spytała, zdejmując z n o s a okulary, które z a d y n d a ł y n a z ł o t y m ł a ń c u s z k u , z w i s a j ą c y m z jej s z y i . - P o d o b n o pani Beamis chciała m n i e widzieć? - po­ w i e d z i a ł a n i e ś m i a ł o Vilma, czując, jak o g a r n i a j ą ner­ wowość. - J a k się nazywasz? - Pani Vistorino, sięgnęła po słu­ c h a w k ę t e l e f o n u i w c i s n ę ł a g u z i k . Z g a b i n e t u za jej p l e ­ c a m i w y s z ł a J u d y F l a n n a g a n i u ś m i e c h n ę ł a się do niej uprzejmie, zdejmując z biurka sekretarki plik p a p i e r ó w i p o d c h o d z ą c do r e g a l u z s e g r e g a t o r a m i , k t ó r y stał w ką­ cie recepcji. - V i l m a S a n t i a g o - p r z e d s t a w i ł a się Vilma, p a t r z ą c j a k z a h i p n o t y z o w a n a n a t o , c o r o b i p a n i F l a n n a g a n . Mu­ szę się wyspać - i

to porządnie.

- Przyszła V i l m a S a n t i a g o - z a a n o n s o w a ł a do słu­ c h a w k i p a n i V i s t o r i n o . N a s t ą p i ł a c h w i l a ciszy, w c z a s i e k t ó r e j V i l m a m o d l i ł a się, ż e b y t o b y ł a j a k a ś p o m y ł k a . Proszę b a r d z o - p o w i e d z i a ł a sekretarka. - M o ż e s z wejść, pani Beamis czeka na ciebie. Vilma p o d e s z ł a do drzwi i z a p u k a ł a nieśmiało. Szkol­ n a p s y c h o l o g p o p r o s i ł a ją, ż e b y w e s z ł a , a k i e d y V i l m a znalazła się j u ż w gabinecie, p r z y w i t a ł a ją c i e p ł y m u ś m i e ­ c h e m i w s k a z a ł a m i e j s c e w f o t e l u s t o j ą c y m n a w p r o s t jej biurka. - Siadaj, V i l m o - p o w i e d z i a ł a . - P r z e p r a s z a m , że w y ­ c i ą g n ę ł a m cię z klasy w ś r o d k u zajęć, ale c h c ę z t o b ą o czymś p o r o z m a w i a ć i jak sądzę, nie p o w i n n a m z t y m dłużej zwlekać. V i l m a usiadła w fotelu, zdejmując z r a m i e n i a t o r b ę z książkami i k ł a d ą c ją o b o k na p o d ł o d z e . - M a m nadzieję, że nic się nie s t a ł o - p o w i e d z i a ł a drżącym ze z d e n e r w o w a n i a g ł o s e m . W gabinecie pach­ niało miętą i Vilma zauważyła, że pani Beamis obraca ustach biały cukierek w c z e r w o n e paski, studiując u w a ż e o t w a r t ą t e c z k ę z a k t a m i - z a p e w n e b y ł y t o jej a k t a . - N i e , n i c się n i e s t a ł o - o d p a r ł a po c h w i l i p a n i Be's, p r z e r z u c a j ą c p a r ę k a r t e k . - T y l k o t r o c h ę się n i e p o imy. - To m ó w i ą c , p o d n i o s ł a w z r o k z n a d d o k u m e n i spojrzała Vilmie w twarz.

D z i e w c z y n a p o c z u t a , j a k s z y b k o bije jej s e r c e . - C z y m . . . jeśli w o l n o s p y t a ć ? P s y c h o l o g z a m k n ę ł a t e c z k ę i w z i ę ł a d ł u g o p i s z zasy­ panego papierami biurka. - Od kiedy p r z e n i o s ł a ś się do liceum K e n a Curtisa, byłaś jedną z naszych najlepszych uczennic. Nauczycie­ le chwalili cię i doceniali, podkreślając zawsze, że dajesz dobry przykład i n n y m u c z n i o m . Jesteś bystra, elokwentna i t o w a r z y s k a . G d y b y ś m y mieli jeszcze z tysiąc takich d z i e c i a k ó w j a k ty, n a s z a p r a c a b y ł a b y b e z p o r ó w n a n i a łatwiejsza. V i l m a p o c z u ł a , jak p o raz kolejny o b l e w a się r u m i e ń ­ cem. - W t a k i m razie, dlaczego... - D l a t e g o , że g d y t a k a u c z e n n i c a j a k ty z a c z y n a za­ c h o w y w a ć się inaczej, z a u w a ż a j ą to n a t y c h m i a s t wszy­ scy, n a u c z y c i e l e i u c z n i o w i e . V i l m a z a m a r ł a w f o t e l u . M i a ł a n a d z i e j ę , ż e u d a j e jej s i ę z a m a s k o w a ć problemy, k t ó r e ją trapią. Ale najwidoczniej tylko się o s z u k i w a ł a . M u s i a ł o t o m i e ć z n a c z n i e większy w p ł y w , niż s a m a m o g ł a się s p o d z i e w a ć . - C z y c h c i a ł a b y ś ze m n ą o c z y m ś p o r o z m a w i a ć ? - spy­ tała pani Beamis. - M o ż e m a s z jakieś problemy w szkole czy w d o m u ? Vilma z a w a h a ł a się. P e r s p e k t y w a o p o w i e d z e n i a pani

[

Beamis o k o s z m a r a c h i zrzucenia z siebie tego ciężaru była dość kusząca. - C h c e m y ci p o m ó c , jak t y l k o p o t r a f i m y , V i l m o - za­ pewniła ją szkolna psycholog. - N i e ma takiego proble­ m u , z k t ó r y m nie m o ż n a się u p o r a ć , jesteś t e g o świa­ doma? Vilma przytaknęła, chociaż przez chwilę wyobraziła s o b i e s i e b i e u b r a n ą w k a f t a n b e z p i e c z e ń s t w a . Pewnie pani Beamis I

myśli,

że oszalałam

- a co, jeśli

to prawda? Co

wtedy?

— Przejmuję się e g z a m i n a m i k o ń c o w y m i - s k ł a m a ł a .

-I pójściem na studia... Spędza mi to sen z powiek i nie mogę w nocy spać. Pani Beamis p o s t u k a ł a d ł u g o p i s e m w okładkę tecz­ ki z a k t a m i o s o b o w y m i . Miała takie przenikliwe spoj­ rzenie, jakby od razu wyczuwała p o d s t ę p w słowach Vilmy. - To prawda, jesteś teraz w b a r d z o stresującym m o ­ m e n c i e swojego życia - zgodziła się, n i e spuszczając z niej w z r o k u . - R o z u m i e m , że m o ż e cię to w jakiś s p o ­ sób dotykać. V i l m a z a ś m i a ł a się n e r w o w o . - Z d a j ę s o b i e s p r a w ę , że m o j e życie z m i e n i się dia­ metralnie i n a p a w a m n i e to lękiem. r<

— J e s t e ś p e w n a , że c h o d z i w y ł ą c z n i e o t o ? - P a n i Be­

a m i s p r z y s u n ę ł a się d o niej bliżej n a krześle.

V i l m a s k i n ę ł a p o w o l i głową, czując, jak o g a r n i a ją rosnące przerażenie. Pomyślała o tym, co czeka ją dzi­ siaj w i e c z o r e m , k i e d y p o ł o ż y s i ę d o ł ó ż k a . T a k b a r d z o chciała zasnąć, ale b a ł a się t y c h s t r a s z n y c h s n ó w . - Na p e w n o ni e c h o d z i o relacje d a m s k o - m ę s k i e ? dociekała nadal pani Beamis. - Wiesz, że m o ż e m y szcze­ rze rozmawiać o wszystkim, Vilmo. Udźwignę tę o d p o ­ wiedzialność. Vilma pomyślała o A a r o n i e Corbecie. Od czasu, kiedy w y s ł a ł jej o s t a m i e - m a i l , m i n ą ł j u ż p o n a d t y d z i e ń . S ł o w a , k t ó r y m i s i ę p o d p i s a ł - Tęsknię za tobą. Aaron - b y ł y j a k n ó ż w b i t y p r o s t o w jej s e r c e . V i l m a n i e m i a ł a pojęcia, s k ą d w z i ę ­ ł o s i ę jej u c z u c i e d o t e g o n i e z w y k ł e g o c h ł o p c a , a l e p r z e r a ­ ż a ł o ją to prawie tak s a m o , jak koszmary, k t ó r e śniła. - Nie - potrząsnęła głową. - Nie m a m problemów z chłopakami. O d d a ł a b y c h y b a w s z y s t k o , ż e b y tylko A a r o n d o niej w r ó c i ł . I n s t y n k t o w n i e c z u ł a , ż e p o m ó g ł b y jej u p o r a ć s i ę z t y m p r o b l e m e m . Ale w i e d z i a ł a , że t a k się n i e stanie, i m y ś l o t y m , że j u ż n i g d y go n i e ujrzy, s p r a w i a ł a cza­ s e m , ż e V i l m a c z u ł a , j a k b y c z ę ś ć jej u m a r ł a . - Biorąc p o d u w a g ę , jak w i e l e m a m o s t a t n i o na gło­ wie, zwyczajnie nie znajduję czasu na r a n d k i . Na k o r y t a r z u rozległ się d z w o n e k na p r z e r w ę i Vilma podniosła z podłogi torbę z książkami.

- Czy to w s z y s t k o , p a n i B e a m i s ? - spytała, chcąc jak najszybciej uciec s p o d t e g o m i k r o s k o p u . - M a m dzisiaj test z chemii i chciałabym jeszcze przejrzeć... Psycholog szkolna wzięła teczkę Vilmy i odłożyła ją razem z innymi na rogu biurka. - Tak, Vilmo, myślę, że to w s z y s t k o - u ś m i e c h n ę ł a się troskliwie. Vilma odwzajemniła uśmiech i wstała. - D z i ę k u j ę za r o z m o w ę , i za w s z y s t k o - p o w i e d z i a ł a , zarzucając t o r b ę na r a m i ę i kierując się w s t r o n ę drzwi. - Pamiętaj, nie ma takiego problemu, który mógłby cię p r z e r o s n ą ć - z a w o ł a ł a za n i ą p a n i B e a m i s . Gdyby to tylko była prawda - p o m y ś l a ł a V i l m a ,

macha­

jąc p o d r o d z e p a n i V i s t o r i n o , p o c z y m u d a ł a s i ę n a l e k ­ cję c h e m i i .

Pogrążona w ciemności m o c kipiała gniewem. D r y f u j ą c n a s k r a j u s n u i j a w y , A a r o n c z u ł jej w z b u r z e ­ nie. U n o s i ł się b e z w ł a d n i e n a falach c z a r n e g o o c e a n u , a wściekłość, jaka płynęła z głębi jego anielskiej natury, sprawiała, że miejsce to e m a n o w a ł o wręcz jakąś potwor­ ną elektrycznością. W t e d y poczuł szturchnięcie i wrócił na jawę. - Chyba się ocknął - A a r o n u s ł y s z a ł z n a j o m y g ł o s i p o ­ czuł n a t w a r z y m o k r y język, k t ó r y z a d z i a ł a ł jak k o ł o ra-

t u n k o w e , wyciągające go z bezkresnej o t c h ł a n i nieświa­ d o m o ś c i . O t w o r z y ł oczy i zobaczył n a d s o b ą r o z d z i a w i o n y szeroko pysk Gabriela. - Witaj się.

z

powrotem

- Straciliśmy cię

wśród żywych. na

dość długo

i

Labrador

zacząłem

się już

ucieszył o

ciebie

martwić. A a r o n wyciągnął rękę i p o d r a p a ł swojego czworonoż­ nego druha za kudłatym uchem. - Wybacz, przyjacielu. A gdzie jest... - J e s t e m tutaj - o d e z w a ł się gdzieś w p o b l i ż u K a m a e l . A a r o n u s i a d ł i p o c z u ł , jak kręci mu się w głowie. - C h o l e r a - syknął, d o t y k a j ą c s k r o n i . - N i k o m u nic się nie s t a ł o ? - Nie,

poza

tym,

że ja jestem

głodny

-

obwieścił

Ga­

briel. - Ty zawsze jesteś g ł o d n y - odparł s z o r s t k o A a r o n . - C z y m ona w nas cisnęła? Piorunem? Wtedy zauważył, że dłonie ma spętane kajdankami z niezwykłego, złotego m e t a l u , na k t ó r y m widniały jakieś t a j e m n e symbole. Kajdanki z kolei były p o ł ą c z o n e g r u b y m ł a ń c u c h e m . N a szyi m i a ł d o k ł a d n i e t a k i s a m z e s t a w . - Co to ma być, do diabła? - rozejrzał się w o k ó ł . W y g l ą d a ł o na to, że znajdują się w p i w n i c y jakiegoś mieszkalnego d o m u . W przeciwległym rogu stał pokryty grubą warstwą kurzu, zapomniany stół do ping-ponga.

I

L

I

•

- Te kajdany zostały w y k o n a n e p r z e z kogoś, k t o bar-

d z o d o b r z e z n a się na anielskiej magii - o d e z w a ł się Kam a e l , k t ó r y - s k u t y d o k ł a d n i e w t e n s a m s p o s ó b - siedział s z t y w n o w c z a r n y m , m i ę k k i m fotelu. - Z n a k i wyryte

¡1

n a ich p o w i e r z c h n i m a j ą w i e l k ą m o c , a p r z e d e w s z y s t k i m t

skutecznie blokują wszystkie nasze p a r a n o r m a l n e zdol-

I

ności.

B

natury jest tak w k u r z o n a - odparł Aaron, z t r u d e m wsta-

I

jąc. - C z y to p o w s z e c h n e , że u p a d l i a n i o ł o w i e t r z y m a j ą

•

s w o i c h j e ń c ó w w p i w n i c y p r z e r o b i o n e j na kącik gier i za-

I

baw? - spytał. W powietrzu czuć było stęchlizną, wilgo-

- To by wyjaśniało, dlaczego anielska p o ł o w a mojej

I:

cią i c z y m ś g n i j ą c y m a l b o b u t w i e j ą c y m . Ś c i a n y w k o l o r z e

1

k r e m o w y m pokryte były c i e m n y m i zaciekami, p r a w d o ­ podobnie grzybem. Śmierdziało też jakąś chemią. Gabriel n a t y c h m i a s t ułożył się n a o p u s z c z o n y m p r z e z

B

Aarona miejscu. T e n pies słynął z p o d k r a d a n i a miejsc,

I

które zostały przez kogoś wygrzane. A a r o n nie cierpiał

I

tego zwyczaju. Za k a ż d y m razem, gdy w nocy w s t a w a ł

W

do łazienki, po powrocie zastawał Gabriela zwiniętego

•

w k ł ę b e k i udającego, że s m a c z n i e śpi na m i e j s c u swe-

•

go p a n a . f

- U p a d l i ukrywają się przed s w o i m i p r z e ś l a d o w c a m i

B

w n a j r ó ż n i e j s z y c h m i e j s c a c h na Z i e m i - wyjaśnił K a m a -

•

el, n i e z m i e n i a j ą c d z i w n e j p o z y , w k t ó r e j s i e d z i a ł . - Z a -

zwyczaj są to o p u s z c z o n e lub z a p o m n i a n e przez ludzi d o m y i lokale użytkowe. - Co to za jedni, K a m a e l u ? - spyta! Aaron, wspinając się p o w y ł o ż o n y c h d y w a n e m s t o p n i a c h , p r o w a d z ą c y c h do zamkniętych drzwi. - N i e należą chyba do Potęg, prawda? Anielski w o j o w n i k z a s t a n o w i ! się n a chwilę, p o c z y m n i e z d a r n i e s p r ó b o w a ł wstać. A a r o n p o raz pierwszy wi­ d z i a ł go w t a k i m s t a n i e , p o z b a w i o n e g o siły i gracji. - P o d a ć ci r ę k ę ? - z a o f i a r o w a ł się, p o d c h o d z ą c do anioła. - N i e t r z e b a - K a m a e l s t a n ą ł w k o ń c u na n o g a c h . Ci konkretni upadli m o g ą należeć do jednego z bardzo w i e l u k l a n ó w , r o z s i a n y c h p o ś w i e c i e . Być m o ż e d o t a ­ kiego, który chce zawrzeć z P o t ę g a m i u k ł a d i przekazać n a s j a k o z d o b y c z w o j e n n ą - d o d a ł , a w j e g o g ł o s i e za­ brzmiało złe przeczucie. - Niezbyt

zachęcająca

perspektywa

-

przyznał

Gabriel,

leżąc na p o d ł o d z e z p y s k i e m w t u l o n y m m i ę d z y przed­ nie łapy. A a r o n spojrzał na psa i miał już odpowiedzieć, kiedy nagle o t w o r z y ł y się d r z w i na górze. Nefilim o d w r ó c i ł się do schodzących powoli po schodach aniołów. - O d e j d ź od s c h o d ó w , m i e s z a ń c z e - o d e z w a ł się ni­ ski, d u d n i ą c y głos, z l e k k i m , c h a r a k t e r y s t y c z n y m dla

Teksasu akcentem, przeciągającym samogłoski. - N i e c h c i a ł b y m ci w p a k o w a ć k u ł k i w ł e b , z a n i m z d ą ż y m y le­ piej się p o z n a ć . R o z l e g ł się d a m s k i ś m i e c h i A a r o n d o m y ś l i ł się, ż e t o k o b i e t a , k t ó r a z r z u c i ł a n a n i c h b ł y s k a w i c e . Lorelei p r z y p o m n i a ł s o b i e . / . . . Lehahiasz? A a r o n c o m ą ł się i patrzył, jak dwójka, z którą mieli s p o t k a n i e bliskiego s t o p n i a w lesie, s c h o d z i po s c h o d a c h . Tym razem jednak towarzyszył im ktoś jeszcze. Kowboj dobył swojego z ł o t e g o colta, który błyszczał w p ó ł m r o k u . A a r o n o w i w y d a ł o się to k u r i o z a l n e - nigdy n i e przypusz­ czał, ż e a n i o ł m o ż e tak wyglądać. C o p r a w d a , wcześniej w o g ó l e n i e s p o d z i e w a ł się, ż e m o ż e s p o t y k a ć a n i o ł ó w n a swojej d r o d z e , o d k ą d j e d n a k j e g o życie z m i e n i ł o się tak d i a m e t r a l n i e , w i d o k t e n już m u s p o w s z e d n i a ł . Ale anielski r e w o l w e r o w i e c - to było już za wiele. K a m a e l i G a b r i e l dołączyli do n i e g o i t e r a z w t r ó j k ę stanęli o k o w o k o z d z i w a c z n y m trio. Anioł z Dzikiego Z a c h o d u p o d s z e d ł do nich i wbił w A a r o n a l o d o w a t e spojrzenie. - Po co n a s tu zaciągnęliście? - spytał A a r o n , starając się z a p a n o w a ć n a d e m o c j a m i . K o w b o j r o z e ś m i a ł się g r o m k i m ś m i e c h e m , n i e wyj­ mując przy t y m z ust wykałaczki, którą n e r w o w o prze­ żuwał.

- Wyjaśnij im, Nauczycielu. - Pełniący s ł u ż b ę w a r t o w n i c z ą L e h a h i a s z i Lorelei s a m i podjęli decyzję o s p r o w a d z e n i u w a s tutaj, żeby­ ś m y m o g l i p r z e k o n a ć się, czy s t a n o w i c i e z a g r o ż e n i e dla mieszkańców, których poprzysięgliśmy strzec - w dość formalny s p o s ó b wyjaśnił n o w o przybyły anioł. Miał na sobie nieskazitelnie białą koszulę i c i e m n e s p o d n i e . W y g l ą d e m p r z y p o m i n a ł p r a c o w n i k a f i r m y księ­ gowej, który na co dzień ma raczej do czynienia z podat­ nikami niż z aniołami. Sprowadzeniu

pod

bronią

-

skonstatował

w

myślach

Aaron. Westernowy anioł o imieniu

Lehahiasz wyciągnął

wreszcie wykałaczkę z ust, chociaż jego twarz zachowa­ ła k a m i e n n y wyraz. - Ma gadane, co Lorelei? Jeżeli m i e s z k a ń c y kiedykol­ wiek zechcą wybrać sobie burmistrza, z pewnością zare­ komenduję na to stanowisko naszego Nauczyciela. Oboje wybuchnęli ś m i e c h e m . Tylko ten, k t ó r e g o na­ zywali N a u c z y c i e l e m , z m a r s z c z y ł brwi z n i e z a d o w o l e ­ niem. - C i ą g l e m ó w i c i e o „ m i e s z k a ń c a c h " - p r z e r w a ł im d o b r ą z a b a w ę A a r o n , który cały czas starał się dowie­ dzieć, o co tutaj chodzi. - M i e s z k a ń c a c h czego? G d z i e my

jesteśmy?

Nauczyciel otworzy! już usta, żeby odpowiedzieć, ale Lehahiasz wtrąci! się: - W m a ł y m s k r a w k u N i e b a na tej p r z e k l ę t e j

przez

•ga k u p i e b i o t a . Lorelei przytaknęła, uśmiechając się c u d o w n i e i Aarozdziwilo, że wcześniej nie zauważy!, jaką jest atrak"ną d z i e w c z y n ą . - Aerie - dodała najdelikatniejszym z szeptów. - C h o l e r n a racja! - L e h a h i a s z w s a d z i ł s o b i e z p o w r o ­ tem wykałaczkę do ust. A a r o n o d w r ó c i ł się d o K a m a e t a i z o b a c z y ł n a j e g o twarzy wyraz nieopisanego szoku i zdumienia. - Po t y m w s z y s t k i m - w y c e d z i ł anielski w o j o w n i k to nie ja znalazłem Aerie, tylko o n o m n i e . Czy

to

może

być prawda?

K a m a e l m i a ł m ę t l i k w g ł o w i e . Rozejrzał się po d o ś ć o b s k u r n y m otoczeniu, a p o t e m spojrzał z n o w u na swo­ ich p o r y w a c z y . C h w i e j ą c się na n o g a c h , ruszył p o w o l i w ich s t r o n ę . Lehahiasz wymierzył w niego broń. - N i e t a k szybko, szefie - w y c e d z i ł p r z e z zęby. K a m a e l z a t r z y m a ł się, w g ł o w i e wciąż c z u ł p o t ę ż ­ ny s z u m . M u s i a ł d o w i e d z i e ć się więcej i p r z e k o n a ć się n a w ł a s n e oczy, czy r z e c z y w i ś c i e trafili d o o a z y s p o k o j u , której tak d ł u g o szukał.

- T o jest Aerie? - spytał, wstrzymując o d d e c h i mając n i e w i e l k ą nadzieję, ż e m o ż e się j e d n a k przesłyszał. - Tak przecież powiedziała, głuchy jesteś? - warknął Lehahiasz, nie opuszczając broni. - A co, szukałeś nas? Kamael powoli skinął głową, nie spuszczając smut­ n e g o w z r o k u ze stojącej p r z e d n i m trójki. Z a s t a n a w i a ł się, czy Raj t e ż z o s t a ł j u ż z a i n f e k o w a n y p r z e m o c ą . C z y odnalazł to, czego tak d ł u g o szukał, tylko po to, żeby zobaczyć, jak to miejsce u m i e r a ? - I to d ł u ż e j , niż k t o k o l w i e k z w a s m ó g ł b y się s p o ­ dziewać. - Byłeś blisko - o d e z w a ł się nagle p o w a ż n y m

to­

n e m Nauczyciel. - W i ę k s z o ś ć waszej rasy nie m i a ł a tyle szczęścia. C h y b a w i ę c d o b r z e się s t a ł o , ż e w a s pojmali­ śmy. - Naszej rasy? - wtrącił się A a r o n . - Co to m i a ł o zna­ czyć? Lorelei w z r u s z y ł a r a m i o n a m i , p a t r z ą c n a n i e g o wy­ zywająco. - N a u c z y c i e l starał się być u p r z e j m y . Ja n a z w a ł a b y m was po imieniu: mordercami, zabójcami snów... - O n i w i e d z ą , k i m s ą - p r z e r w a ł jej L e h a h i a s z , żując nieprzerwanie wykałaczkę. - J e s t e ś c i e w błędzie - zaprotestował Kamael, stara­ jąc się, by w j e g o głosie z a b r z m i a ł r o z s ą d e k . - Ż o ł n i e r z e

Potęg, k t ó r y c h zabiliśmy, z a a t a k o w a l i n a s . My się tylko broniliśmy. - P r z e d i n n y m i też się tylko broniliście? - spytał N a ­ uczyciel. Kamael potrząsnął głową. - Nie rozumiem... - To przecież wy

zabiliście j e d n e g o z waszej rasy. -

A a r o n n i e w y t r z y m a ł . W s z y s t k i e o c z y z w r ó c i ł y się w je­ go s t r o n ę . - W i d z i a ł e m w lesie, jak w p a k o w a ł e ś mu ku­ lę m i ę d z y oczy - a teraz m a s z czelność nazywać n a s mordercami? - dodał z niedowierzaniem. - Masz tupet - z w r ó c i ł się do r e w o l w e r o w c a . Kamael westchnął ciężko. Szkoda, że ktoś obdarzony taką m o c ą jak A a r o n nie miał za grosz zdolności dyplo­ matycznych. - T a m t e n nie był wcale d u ż o lepszy od w a s - wtrąciła się dziewczyna z szyderczym u ś m i e s z k i e m . - C h c i a ł s p r z e d a ć informację o lokalizacji Aerie każ­ demu, kto zaproponowałby dobrą cenę... - Ale to już w i e c i e - d o k o ń c z y ł N a u c z y c i e l . Kamael przeanalizował sytuację. Istoty stojące przed n i m i sądziły, że Kamael i A a r o n są zabójcami, p r a w d o p o ­ d o b n i e działającymi na zlecenie W e r c h i e l a . I że przybyli zniszczyć Aerie. Pomyślał przez chwilę nad jakimś sen­ s o w n y m r o z w i ą z a n i e m , ale zdał sobie sprawę, że jedy-

ną możliwością, aby ich przekonać, było o p o w i e d z e n i e o A a r o n i e i p r z e p o w i e d n i , k t ó r a się z n i m wiązała. C h o ­ ciaż w y d a w a ł o m u się m a ł o p r a w d o p o d o b n e , ż e a n i o ł o ­ wie z Aerie uwierzą, k i m n a p r a w d ę jest t e n c h ł o p a k . . . - Aaron jest

Wybrańcem

z przepowiedni

-

Kamael

usły­

szał r a p t e m głos Gabriela. Pies w s t a ł z p o d ł o g i , przyd r e p t a ł i u s i a d ł p r z e d t r ó j k ą a n i o ł ó w , k t ó r z y i c h ujęli. - Gabriel, wracaj tutaj - rozkazał Aaron. Lorelei k u c n ę ł a przez Gabrielem, patrząc labradorowi p r o s t o w oczy. W y c i ą g n ę ł a r ę k ę i p o d r a p a ł a go za u c h e m . - N a p r a w d ę tak sądzisz? - spytała z czułością. - M u ­ sisz u w a ż a ć s w e g o p a n a z a k o g o ś n a p r a w d ę wyjątko­ wego. - Gabriel, do nogi! - p o w t ó r z y ł A a r o n , ale pies nie posłuchał. - Nie ja jeden - w y j a ś n i ł G a b r i e l . - Kamael też tak uwa­ ża. ram

I

Werchiel.

Nie

macie

czasem

czegoś do

zjedzenia?

Umie­

z głodu. Lorelei p o d n i o s ł a się p o w o l i , t a k s u j ą c A a r o n a w z r o ­

kiem. - C z y to p r a w d a ? - s p y t a ł a z n i e d o w i e r z a n i e m . Kamael milczał. Aaron również. - W y g l ą d a na to, że o d w i e d z i ł a nas p r a w d z i w a gwiaz­ da— skwitował Lehahiasz z tym swoim charakterystycz­ nym, pozbawionym h u m o r u uśmiechem. - Mówię wam,

z a k o ń c z m y całą sprawę od razu, z a n i m usłyszymy kolej­ ne bzdury. - To mówiąc, wyciągnął z kabury przy pasie drugi złoty pistolet i w y m i e r z y ł o b y d w a w A a r o n a i Kamaela. - N i e ! - p o w s t r z y m a ł go Nauczyciel, k ł a d ą c d ł o n i e na broni Lehahiasza. - Z a b i e r z e m y ich do Założyciela i niech on zdecyduje. Gabriel odwrócił w z r o k i spojrzał na A a r o n a i K a m a ela, u d e r z a j ą c p r z y t y m r a d o ś n i e o g o n e m o p o s a d z k ę . - Zobaczymy się z Założycielem będzie

miał

cos' do jedzenia.

- powiedział.

- Może on

ROZDZIAŁ

4

B

elfegor p c h a ! taczkę z ziemią przez p o d w ó r z e , w k i e r u n k u r z ę d u k w i t n ą c y c h k r z e w ó w róż. Let­ n i e u l e w y w y p ł u k a ł y z i e m i ę p o d r ó ż a m i i Belfe­

gor chciał u z u p e ł n i ć wszystkie ubytki, zanim delikatne rośliny zostaną narażone na większe niebezpieczeństwo. O d s t a w i ł o s t r o ż n i e t a c z k ę , ż e b y n i e w y s y p a ć jej z a w a r ­ tości, i p o d n i ó s ł ł o p a t ę , k t ó r a leżała o b o k grabi w rzad­ kiej, zbrązowiałej trawie. A p o t e m wbił ł o p a t ę w s a m środek kopca, nabrał t r o c h ę ziemi i naniósł ją na grządkę, p o c z y m d e l i k a t n i e p r z y d e p t a ł z i e m i ę w o k ó ł r ó ż . Kie-

dy uznał, że krzewy róż są już wystarczająco chronione, taczka była prawie pusta. Anioł odłożył ł o p a t ę i przyjrzał się e f e k t o m swojej pra­ cy. C h e m i c z n e z a n i e c z y s z c z e n i a , k t ó r e z a t r u w a ł y c i e m n ą , żyzną glebę,

u n o s i ł y się w p o w i e t r z u , n i e w i d z i a l n e d l a

ludzkiego oka. Ale o b d a r z o n y w z r o k i e m a n i o ł a Belfegor obserwował, jak toksyczne cząsteczki wirują na l e t n i m wietrze, po czym opadają z p o w r o t e m na skażoną ziemię. Ukląkł, zagłębił d ł o ń w świeżo przekopaną ziemię i w y c i ą g n ą ł z niej z a n i e c z y s z c z e n i a , w c h ł a n i a j ą c je w ł a ­ s n y m c i a ł e m . Belfegor w z d r y g n ą ł się, z a k a s z l a ł . K i e d y ś oczyszczenie połaci ziemi czterokrotnie większej niż ta nie s t a n o w i ł o dla niego najmniejszego p r o b l e m u . Ale teraz, p o t y l u l a t a c h s p ę d z o n y c h n a Z i e m i - tej z a t r u t e j planecie - p r a c a z a c z y n a ł a się odbijać na j e g o z d r o w i u . Czy

to jest warte

takiego poświęcenia? - p o m y ś l a ł ,

się o kilka k r o k ó w ,

żeby przyjrzeć się e f e k t o m

cofając swojego

jdziałania. Z c h o r e j gleby w y r a s t a ł y t e r a z p i ę k n e , c z e r w o ­ n e p ą k i , k t ó r e o t w i e r a ł y się d o s ł o ń c a . W m y ś l a c h Belfe­ gor przypomniał sobie wszystkie ogrody, które zasadził, i wiedział już, że pytanie, które zadał, było retoryczne. Oczywiście, że jest w a r t e . ?

Anioł p o d n i ó s ł m e t a l o w e grabie i zaczął r ó w n o m i e r ­

nie r o z r z u c a ć ś w i e ż ą z i e m i ę w o k ó ł k r z e w ó w r ó ż .

W tych

B-aniedbanych o g r o d a c h Belfegor d o s t r z e g a ł w ł a s n e o d -

bicie, a t a k ż e tych, k t ó r z y zdecydowali się do n i e g o d o ­ łączyć. Każdy z nich był w y r z u t k i e m , w taki czy inny sposób skażonym. 1 tak jak te róże, zwracające twarze do słońca, tak i oni tęsknili za N i e b e m - ale p o w r ó t u n i e m o ż l i w i a ł a im t r u c i z n a z a w a r t a w ich ciałach, k t ó r a n i e u s t a n n i e o s ł a b i a ł a ich w o l ę . Belfegor w i e l o k r o t n i e p r ó b o w a ł o d g o n i ć c z a r n e m y ­ śli, a l e t o w a r z y s z y ł y m u o n e o d t y s i ą c l e c i i p r a w d o p o ­ dobnie zostaną z n i m przez kolejne millenia. Wspo­ mniał truciznę, przez którą musiał opuścić Królestwo Niebieskie i poszukać schronienia w świecie ludzi - tru­ ciznę niezdecydowania. Anioł przypomniał sobie wojnę, jakby w y d a r z y ł a się wczoraj; p o m i m o u p ł y w u c z a s u nie u m k n ę ł y mu ż a d n e szczegóły. Kiedy jego bracia star­ li się w ś m i e r t e l n y m boju, j e m u z a b r a k ł o o d w a g i , żeby o p o w i e d z i e ć się po którejś ze s t r o n . Belfegor przestał grabić,

tłumiąc w sobie bolesne

w s p o m n i e n i a i k o n c e n t r u j ą c się na pięknie, k t ó r e po­ mógł uwolnić. C z a s e m miał nadzieję, że on i wszyscy m i e s z k a ń c y A e r i e s t a n ą się kiedyś jak te r ó ż e - uzyskają przebaczenie i otrzymają d r u g ą szansę na m o c y starej przepowiedni. Będą mogli opuścić tę przeklętą, zatrutą Ziemię i powrócić do Nieba. Z z a m y ś l e n i a w y r w a ł y go n i e s i o n e w i a t r e m g ł o s y i Bel­ fegor n i e c h ę t n i e o d w r ó c i ł się o d s w o i c h u k o c h a n y c h róż.

by zobaczyć, kto tym r a z e m go niepokoi. P o w ę d r o w a ł na spotkanie przybyłych przez wielkie podwórko, a po­ t e m okrążył o p u s z c z o n e d o m o s t w o , którego o k n a były z a b i t e d e s k a m i i z a m a l o w a n e graffiti. K i e d y ś m i e s z k a ł a tu sześcioosobowa rodzina, która miała swoje marzenia i sny, b a r d z o p o d o b n e d o s n ó w p o z o s t a ł y c h m i e s z k a ń ­ ców osiedla Ravenschild.

Belfegor wciąż w y c z u w a ł s m u ­

tek unoszący się w ś r ó d p o r z u c o n y c h d o m o s t w — e c h o życia, u n i c e s t w i o n e g o p r z e z p a z e r n ą k o r p o r a c j ę i jej ta­ jemnicę. Zakłady chemiczne T h e C h e m C o r d zakopywały tutaj swoje toksyczne odpady, zatruwając ziemię, a w r a z z nią t a k ż e tych, k t ó r z y b u d o w a l i na niej swoje d o m y . Osiedle Ravenschild p r o m i e n i o w a ł o s m u t k i e m i rozcza­ r o w a n i e m , ale t e r a z t o był

ich

d o m - ostatnie miejsce

schronienia dla szukających przebaczenia a n i o ł ó w . Aerie. Belfegor wyjrzał zza w ę g ł a i ujrzał, jak c h o d n i k i e m w jego stronę idą posterunkowi, a wraz z nimi dwoje innych

ludzi

- i

pies.

To muszą być ci podejrzani o morder­

stwo - p o m y ś l a ł i p r z y p o m n i a ł s o b i e o w z r o ś c i e l i c z b y z g o n ó w upadłych aniołów, jakie miały o s t a t n i o miejsce na całym świecie. C h ę t n i e p r z e s ł u c h a ł b y tych nieznajo­ mych, ale oni przypieczętowali już praktycznie swój los. Ziemia była n i e b e z p i e c z n y m m i e j s c e m dla upadłych, a on m u s i a ł zrobić, co w jego mocy, żeby c h r o n i ć swo­ ich p o b r a t y m c ó w . Mając t o n a u w a d z e , p r z y g o t o w y w a ł

się już d o w y d a n i a s t o s o w n e g o w y r o k u , przyglądając się jednocześnie prowadzonym więźniom. N a g l e Belfegor zdat sobie sprawę, że j e d e n z n i c h nie był tym, na k o g o wyglądał, i aż wydal s t ł u m i o n y okrzyk. Znal anioła, idącego ramię w ramię z c h ł o p c e m . Kiedyś n a w e t byli p r z y j a c i ó ł m i - j e s z c z e p r z e d w o j n ą , z a n i m i on został zmuszony, by opuścić Niebo. - K a m a e l - w y s z e p t a ł Belfegor, p o w r a c a j ą c m y ś l a m i do chwili, w której po raz o s t a t n i widział swojego aniel­ skiego brata. - Czyżbyś przybył tu, aby dokończyć to, co zacząłeś przed wiekami?

OGRÓD

EDEN

WKRÓTCE PO Z A K O Ń C Z E N I U WIELKIEJ WOJNY Kamael podniósł ramię, a p o t e m opuścił je razem z ognistym mieczem, który dokonał takiego samego spu­ stoszenia, jak podczas wojny. Niesłychanie gruba ściana roślinności, którą zarosły bramy Edenu, nie stanowiła d l a tej b r o n i ż a d n e j p r z e s z k o d y , r o z s t ę p u j ą c się p r z e d jej o g n i s t y m o s t r z e m . N i e m i n ę ł o w i e l e c z a s u , o d k ą d pierwsi ludzie zostali stąd wypędzeni, a m i m o to O g r ó d - niegdyś idealne miejsce dla najnowszego dzieła stwo­ rzenia Boga - popadł w k o m p l e t n ą ruinę. Zwierzęta wszystkich gatunków pierzchały przed nim

w popłochu, wyczuwając m o r d e r c z e intencje, które spro­ wadziły go w to miejsce. W o j n a została już rozstrzygnięta - zwyciężył P a n i jego armia, zaś p o k o n a n i - legiony Po­ rannej Gwiazdy - zostali wygnani z Nieba. Jako d o w ó d ­ ca chóru Potęg, Kamael miał teraz za zadanie wytropić i zniszczyć tych, k t ó r z y sprzeciwili się W s z e c h m o g ą c e m u i wywołali krwawą wojnę w najświętszym z miejsc. Kamael przybył

do Ogrodu w poszukiwaniu jedne­

go z tych p r z e s t ę p c ó w , który kiedyś z o d d a n i e m służył swojemu P a n u - ale to było przed wojną, a od tamtej p o r y w s z y s t k o się z m i e n i ł o . grzechy tak jak wszyscy,

Belfegor zapłaci

za swoje

którzy podnieśli rękę na Boga

Wszech mogącego. K a m a e l z a t r z y m a ł się p r z e d k o l e j n ą p l ą t a n i n ą k o r z e ­ ni, d r z e w i pnączy, a p o t e m z iście anielską cierpliwo­ ścią wyciął je s w o i m o g n i s t y m m i e c z e m ,

dając u p u s t

nienawiści, która towarzyszyła mu od rozpoczęcia woj­ ny. Z furią p r z e d z i e r a ł się p r z e z z a r o ś n i ę t y c h a s z c z a m i Ogród Edenu, a rykom jego wściekłości towarzyszyły piski i krzyki przerażonych zwierząt. Jak wszystkich

oni

mogli

to

zrobić

rzeczy? — K a m a e l

aż

Bogu

Najwyższemu

kipiał

-

gniewem,

Stwórcy torując

sobie d r o g ę przez tę d ż u n g l ę ; jego u m y s ł wciąż był pe­ ł e n k r w a w y c h o b r a z ó w bitew, k t ó r e stoczył. Raj w o k ó ł płonął od jego ognistego ostrza, a gęsta roślinność pa-

dała, zwęglona u jego stóp. W końcu anioł ujrzał pola­ nę, p o z b a w i o n ą życia - z wyjątkiem p o j e d y n c z e g o d r z e ­ wa... i tego, którego szukał. Belfegor stał u s t ó p D r z e w a W i e d z y - wielkiego, ze z ł o t y m p n i e m . W jego, niegdyś tak gęstej, a obecnie m o c n o przerzedzonej koronie błyszczał zakazany owoc, niczym gwiazda na n o c n y m niebie. - Belfegor! - w a r k n ą ł Kamael, w y c h o d z ą c z p ł o n ą ­ cych zarośli na polanę. D ł o ń wciąż zaciskał na rękojeści gorejącego miecza, który łapczywie pożerał tlen i sypał w o k ó ł s n o p a m i iskier, g o t ó w w każdej chwili z a d a ć k o ­ lejny cios. A n i o ł Belfegor, wciąż przyciskając r ę k ę d o p n i a d r z e ­ wa, o d w r ó c i ł się na m o m e n t i u ś m i e c h n ą ł s m u t n o . - O n o u m i e r a - p o w i e d z i a ł , odwracając się z p o w r o ­ t e m do drzewa. - I to tylko kwestia czasu, z a n i m truci­ zna, k t ó r a je toczy, r o z p r z e s t r z e n i się na cały O g r ó d . K a m a e l z a t r z y m a ł się i przyjrzał s w o j e m u u p a d ł e m u b r a t u . W ś r o d k u w c i ą ż tlił się w n i m p o t w o r n y g n i e w , chociaż teraz jakby nieco przytłumiony. - To w y r a z J e g o r o z c z a r o w a n i a - ciągnął dalej

Bel­

fegor, o d w r a c a j ą c się z n o w u do s w e g o b r a t a . - R o z c z a ­ rowania Stwórcy zachowaniem mężczyzny i kobiety to d z i a ł a jak jad, k t ó r y s t o p n i o w o u ś m i e r c a wszystko, co s t w o r z y ł specjalnie z m y ś l ą o nich. Robię, co w m o -

- 1O0 -

jej m o c y , ż e b y s p o w o l n i ć t e n p r o c e s , a l e o b a w i a m się, ze wkrótce będzie po wszystkim. Kamael zacisnął mocniej d ł o ń na mieczu i przemówił słowami,

k t ó r e więzły mu w gardle. Wylały się z jego

ust w a r t k i m s t r u m i e n i e m gniewu i rozpaczy. - P r z y b y ł e m t u , by cię zabić, Belfegorze. N i e był p e w i e n , jak anioł zareaguje n a t ę w i a d o m o ś ć - czy skuli się ze s t r a c h u , czy m o ż e u c i e k n i e dalej w g ł ą b 'enu. Ale wyglądało na to, że Belfegor p o g o d z i ł się już z losem. - C i e s z ę się, ż e t o w ł a ś n i e t y - o d p a r ł b e z t r o s k o Belfe­ gor, o d c h o d z ą c od d r z e w a i stając p r z e d s w o i m o p r a w c ą . Kamael wymierzył w niego ostrze miecza, zatrzymu­ jąc Belfegora w miejscu. Anioł spoglądał na niego z drugiej s t r o n y gorejącej klingi. -Jeżeli n a d s z e d ł m ó j czas, j e s t e m g o t ó w - powiedział. Kamael ma

czelność

mnie

zagotował poddawać

satysfakcji

z

s i ę z w ś c i e k ł o ś c i . Jak

się

pokonania

bez go

walki? Jakim w

taki grzesznik

prawem

uczciwym

pozbawia

pojedynku?

- Dobądź broni i walcz! - rozkazał m u . Belfegor p o w o l i p o t r z ą s n ą ł głową. - N i e walczyłem podczas wojny i nie z a m i e r z a m wal­ czyć z t o b ą t e r a z , przyjacielu - o d p a r ł ze s m u t k i e m . S k o r o m u s i s z o d e b r a ć m i życie, z r ó b t o . J e s t e m g o t ó w .

Kamael

wzniósł

swoje zabójcze ostrze nad

głowę,

chcąc rozpłatać zdrajcę na pół, ale coś go powstrzyma­ ło - pytanie, które nie dawało mu spokoju od w y b u c h u wojny. - D l a c z e g o , Belfegorze? - spytał, t r z ę s ą c się z n i e p o ­ h a m o w a n e j złości. Anioł westchnął i usiadł w cieniu Drzewa Wiedzy. Kamael dalej stał n a d n i m , z b r o n i ą g o t o w ą do zadania śmiertelnego

ciosu.

- N i e c h c i a ł e m walczyć - p o w i e d z i a ł Belfegor, p o d n o ­ sząc z z i e m i k ę p k ę p o ż ó ł k ł e j t r a w y i obracając ją w pal­ cach. - Po żadnej ze stron. - P r z e c i e ż to twój

Stwórca,

Belfegorze!

- wyrzucił

z siebie Kamael. - Jak m o g ł e ś nie walczyć w jego imie­ niu? Upadły anioł popatrzył na Kamaela, a na jego twarzy o d m a l o w a ł a się rezygnacja. - N a w e t nie przyszło mi do głowy, że m ó g ł b y m pod­ nieść b r o ń na m o i c h braci - ani na m o j e g o Stwórcę. Je­ żeli t o czyni m n i e w r o g i e m N i e b a , t r u d n o — n i e c h t a k będzie. - To czyni cię t c h ó r z e m - o d p a r ł K a m a e l , zaciskając kurczowo dłoń na mieczu. - N a p r a w d ę t a k to o d b i e r a s z , K a m a e l u ? - s p y t a ł Bel­ fegor bez cienia strachu. - Czy na p e w n o przybyłeś tu,

zeby ukarać m n i e za to, czego nie z r o b i ł e m ? A m o ż e za to, czego ty sam nie miałeś odwagi zrobić? Te słowa były jak nagły atak, w y m i e r z o n y w s a m o serce K a m a e ł a . P r a w d a zabolała. W o k ó ł było tyle śmier­ ci, a o n n i e w i d z i a ł k o ń c a tej p r z e m o c y . K a m a e l z a m a c h n ą ł się m i e c z e m i zatopił o g n i s t e os­ trze w ziemi, kilka c e n t y m e t r ó w od siedzącego Belfegora. G r u n t w o k ó ł zaczął się tlić. - N i e c h cię diabli! — zaklął, wyjmując gorejącą klingę z ziemi, po c z y m cofnął się o kilka k r o k ó w , nie s p u s z ­ czając s t a l o w e g o s p o j r z e n i a z oblicza nieprzyjaciela. Uj­ rzał t w a r z e wszystkich a n i o ł ó w , których zabił w bitwie o N i e b o , a p r z e z j e g o g ł o w ę p r z e t a c z a ł a się n i e k o ń c z ą ­ ca się p a r a d a śmierci. P o c z u ł , jak jego c i a ł e m w s t r z ą s a p r z e n i k l i w y d r e s z c z . Kiedyś wszyscy byli b r a ć m i i służy­ li j e d n e m u , p r a w d z i w e m u Bogu - p o t e m jednak nastą­ pił r o z ł a m , k a ż d a ze s t r o n o p o w i e d z i a ł a się za s w o i m i racjami i r o z p o c z ę ł a się wojna. - M u s i s z o d p o w i e d z i e ć za swoje w i n y - p o w i e d z i a ł Kamael, gdy Belfegor p o d n i ó s ł się z ziemi. - Czy nie

ponieśliśmy już wystarczająco dotkliwej

kary? - odparł anioł. - Zostaliśmy odtrąceni, musieli­ śmy porzucić wszystko, co było n a m błiskie, i zamiesz­ kać pośród zwierząt. Myślę, że większość z nas spotkał już d u ż o gorszy los od śmierci z twojej ręki. - Belfegor

p r z y s u n ą ! się bliżej. - Być m o ż e t ę ś m i e r ć m o ż n a n a w e t uznać za akt miłosierdzia. K a m a e l p r z y ł o ż y ł c z u b e k o s t r z a d o szyi Belfegora, k t ó r a n a t y c h m i a s t p o k r y ł a się p ę c h e r z a m i i s p a l e n i z n ą - m i m o to u p a d ł y anioł nie cofnął się. - Kiedyś byliśmy braćmi - wyszeptał Kamael, patrząc na t w a r z Belfegora, s k r ę c o n ą w g r y m a s i e b ó l u . - Ale to j u ż p r z e s z ł o ś ć - d o d a ł , cofając o s t r z e . - G d y b y m cię t e ­ raz zabił, faktycznie o k a z a ł b y m ci łaskę, na k t ó r ą nie zasługujesz. Belfegor o s t r o ż n i e d o t k n ą ł p o p a r z o n e j s k ó r y n a szyi. - C z y na d a r o w a n i e życia m o g ą liczyć t a k ż e i n n i u p a ­ dli b r a c i a ? - s p y t a ł d e l i k a t n y m s z e p t e m . K a m a e l o d w r ó c i ł się, c h c ą c jak najszybciej o p u ś c i ć to zaniedbane, s m u t n e miejsce. - Ilu jeszcze b ę d z i e m u s i a ł o zginąć? - Belfegor z a w o ­ łał za n i m , kiedy a n i o ł d o t a r ł j u ż na skraj p o l a n y . - Kiedy będziesz miał dosyć, Kamaelu? I kiedy wreszcie będzie­ my mogli okazać swój s m u t e k za to, co zrobiliśmy? K a m a e l opuścił E d e n , nie oglądając się za siebie, c h o c i a ż p y t a n i a Belfegora odbijały się cały czas e c h e m w jego głowie. Nie odpowiedział jednak swojemu upa­ d ł e m u bratu, gdyż nie znał o d p o w i e d z i na jego pytania i z a s t a n a w i a ł się, czy k i e d y k o l w i e k t a k i e o d p o w i e d z i pozna.

AERIE. TERAŹNIEJSZOŚĆ W i d o k Belfegora w z b u d z i ł w K a m a e l u w s p o m n i e n i a , k t ó r e tliły się w jego s e r c u od tysięcy lat. P r z e d o c z a m i zawirowały obrazy z odległej przeszłości, niczym piasek na p u s t y n i na wietrze. Ale anielski w o j o w n i k szybko je w sobie stłumił. - W i t a j , K a m a e l u - p r z y w i t a ł się Belfegor, stając na chodniku przed zabitym deskami d o m e m . - Minęło spo­ r o czasu, o d k ą d widzieliśmy się p o raz o s t a t n i . K a m a e l przyjrzał mu się z bliska. U p a d ł y a n i o ł p o s t a ­ rzał się, s p r a w i a ł n a w e t w r a ż e n i e c h o r e g o . P r z y d a r z a ł o się to wielu z tych, k t ó r z y uciekli na Z i e m i ę . Starzeli się tak jak ludzie, do których postanowili się u p o d o b n i ć . Ale Belfegor wyglądał z n a c z n i e gorzej. - O w s z e m , z w ł a s z c z a b i o r ą c p o d u w a g ę , ż e cię w t e d y z a b i ł e m . - K a m a e l u ś m i e c h n ą ł się p o d n o s e m , p r z y p o ­ minając sobie dzień, w którym opuścił Eden, nie wyko­ nawszy zadania, jakie mu p o w i e r z o n o . - Czy to właśnie powiedziałeś

swoim towarzyszom

z c h ó r u P o t ę g - że z g i n ą ł e m z twojej r ę k i ? Kamael przypomniał sobie przemowę, jaką wygłosił w obecności żołnierzy Straży Anielskiej przed rozpoczę­ c i e m ich misji na Z i e m i . J u ż w t e d y targały n i m wątpli­ wości, k t ó r e zasiał w n i m Belfegor.

- Byłem ich d o w ó d c ą , uwierzyliby we w s z y s t k o , co im

powiem. - A

teraz?

- Teraz najchętniej widzieliby m n i e martwego,

tak

jak w t e d y ja ciebie. Stary anioł z l u s t r o w a ł w z r o k i e m twarz Kamaela, sta­ rając się w y p a t r z e ć jakieś o z n a k i k ł a m s t w a . - Słyszałem, że ich opuściłeś, chociaż smuci mnie, że zajęło ci to tyle czasu. - Kiedy przeczytałem słowa starożytnej przepowied­ ni, z d a ł e m sobie sprawę, że nie p o d ą ż a m w ł a ś c i w ą d r o ­ gą - o d p a r ł K a m a e l , n i e z r a ż o n y . - Z b y t w i e l u już zgi­ nęło. Uwierzyłem, że przyszłość naszej rasy spoczywa w rękach m i e s z a ń c a - Nefilima, W y b r a ń c a Boga. To mówiąc, Kamael spojrzał na Aarona, który ner­ w o w o przebierał teraz nogami. - To c h y b a ja - p o w i e d z i a ł n i e ś m i a ł o . L e h a h i a s z i Lorelei, k t ó r z y doprowadzili c h ł o p c a p r z e d oblicze Założyciela, z a r e c h o t a l i z g o d n y m c h ó r e m , wy­ obrażając sobie, że ten Nefilim mógłby być W y b r a ń c e m . Ale K a m a e l cierpliwie czekał na o d p o w i e d ź Belfegora. - Wierzysz, że to jest Wybraniec, o k t ó r y m m ó w i prze­ p o w i e d n i a ? - s p y t a ł w r e s z c i e Belfegor, w s k a z u j ą c na A a r o ­ na długim, zakrzywionym palcem. Kamael zauważył, że anioł ma brud za paznokciami.

[

UTRACONY

- Tak, jestem o tym przekonany. - Czy kiedykolwiek słyszałeś coś równie idiotyczne­ go, Belfegorze? - z d e n e r w o w a ł się Lehahiasz, d r a p i ą c się po p o l i c z k u lufą z ł o t e g o p i s t o l e t u . - L a d a m o m e n t d o w i e m y się, że o n i n i e m a j ą nic w s p ó l n e g o z z e s z ł o t y godniowymi

morderstwami.

Belfegor w m i l c z e n i u zbliżył się do A a r o n a . - Czy to p r a w d a ? - zapytał, po czym zaczął go obwą­ chiwać od stóp do głów. - N i e m a m b l a d e g o pojęcia, o c z y m oni m ó w i ą - wy­ jaśnił A a r o n . - P r ó b o w a l i ś m y ich p r z e k o n a ć , ale... - D r z e m i e w t o b i e p r z e m o c - p r z e r w a ł mu Belfegor, o d s u w a j ą c się i wycierając n o s p a l c e m . - P o t ę ż n a i dzi­ ka - jak sądzę, niewiele ci trzeba, żebyś w p a d ł w m o r ­ derczy szał. Kamael postąpił krok naprzód, żeby bronić chłopca. - Aaron wiele już osiągnął, odkąd odkrył w sobie anielską n a t u r ę . W i d z i a ł e m już, jak użył swojej mocy, żeby odesłać upadłego anioła do d o m u . Belfegor przekrzywił

głowę.

- Do d o m u ? - spytał, a w k ą c i k a c h j e g o z m r u ż o n y c h oczu zaczęły się t w o r z y ć k u r z e łapki. - Co m a s z na myśli? Kamael odczekał chwilę, aby jego słowa odniosły po­ ż ą d a n y efekt, p o c z y m p o w t ó r z y ł : słał go z p o w r o t e m do N i e b a .

Do

d o m u . Ode­

Lehahiasz wybuchnął rubasznym śmiechem, wymie­ niając znaczące spojrzenia ze swoją towarzyszką.. W k r ó t ­ ce oboje skręcali się ze ś m i e c h u . K a m a e l z m a r s z c z y ! brwi. N i e lubił, gdy się z n i e g o n a ś m i e w a n o , i wiele by o d d a ł , żeby zrzucić wiążące go magiczne kajdany. L e h a h i a s z zbliżył się do A a r o n a i rozłożył r a m i o n a w teatralnym geście. — No dalej, chłopcze. J e s t e m gotów. Odeślij m n i e do d o m u mojego Ojca w Niebie. — T o . . . to tak nie działa - wyjąkał z m i e s z a n y A a r o n . - J a s a m t e g o nie potrafię - coś w ś r o d k u m ó w i mi, kie­ dy przychodzi właściwy czas. L e h a h i a s z z a r e c h o t a ł z n o w u , jakby n i g d y n i e sły­ szał czegoś r ó w n i e ś m i e s z n e g o . K a m a e l z a g o t o w a ł się w

środku. ~ Milcz, L e h a h i a s z u ! - r o z k a z a ł mu Belfegor, przy­

glądając się cały czas A a r o n o w i . - C z y to p r a w d a , s y n u ? - spytał. - N a p r a w d ę odesłałeś upadłego anioła z po­ wrotem do Nieba? Gabriel, który cały czas milczał, nagle przypadł do stóp

Belfegora.

— Widziałem, jak ranny.

Ma pan

to

zrobił.

coś dobrego

Uleczył

także

mnie,

do jedzenia? Jestem

kiedy

byłem

strasznie głodny.

Belfegor spuścił w z r o k i przyjrzał się teraz p s u , który radośnie machał ogonem.

- To zwierzę z o s t a ł o z m i e n i o n e - powiedział, prze­ nosząc wzrok z Kamaela na A a r o n a . — Kto m ó g ł zrobił coś

takiego?

'.

— G a b r i e l z o s t a ł c i ę ż k o r a n n y w w y p a d k u - wyja­

śnił Aaron. - Ja... n a w e t nie wiem, co wtedy zrobiłem. Z w r ó c i ł e m s i ę d o tej i s t o t y , k t ó r a żyje w e m n i e . . . B ł a g a ­ ł e m ją, ż e b y o c a l i ł a G a b r i e l a i... Belfegor p o d n i ó s ł nagle d ł o ń i uciszył A a r o n a . - D o ś ć się już n a s ł u c h a ł e m — powiedział. — S a m p o ­ m y s ł , ż e t a k a m o c m o g ł a b y t k w i ć w k i m ś t a k i m j a k ty, napawa mnie przerażeniem. - Co z n i m i

zrobimy? - spytał Lehahiasz.

W jego

o c z a c h w i d a ć było o k r u t n ą n i e n a w i ś ć i K a m a e l był pe­ wien,

że Lehahiasz w y k o n a ł b y k a ż d y rozkaz Belfegora,

nawet

ten

najgorszy.

- Zabierzcie ich z p o w r o t e m do d o m u - polecił anioł, odwracając się do n i c h plecami. - Potrzebuję t r o c h ę cza­ su,

żeby wszystko przemyśleć. - Posłuchaj m n i e , Belfegorze. - K a m a e l podjął o s t a t n i ą

p r ó b ę wyjaśnienia mu tego, co wiedział. - Bez względu n a to, jak n i e w i a r y g o d n e m o ż e c i się t o w y d a w a ć , A a r o n jest

tym, na którego czekasz. N a w e t Archanioł Gabriel

był o t y m p r z e k o n a n y . M u s i s z mi zaufać. U p a d ł y a n i o ł o d w r ó c i ł się t w a r z ą d o Kamaela. - Najświętszego z Bożych p o s ł a ń c ó w nie ma tu z n a m i ,

nie m o ż e więc poświadczyć za tego chłopca. A zaufanie, jak s a m d o s k o n a l e wiesz, n i e jest dzisiaj w zbyt wielkiej c e n i e - p r z y z n a ł ze s m u t k i e m Belfegor. - N i e m o g ę p o ­ nieść t a k i e g o ryzyka, p r z y k r o m i . - To m ó w i ą c , spojrzał na s w o i c h ludzi. - Zabierzcie ich do d o m u i upewnijcie, że te kajdany są właściwie założone. Lehahiasz złapał Aarona, ale ten zrzuci! jego ręce. - Słuchajcie - krzyknął, skupiając na sobie w z r o k wszystkich, łącznie z Belfegorem. - Muszę odnaleźć mojego m ł o d s z e g o brata - to jedyna prawdziwa rodzi­ na, jaka mi została. Słysząc to, Belfegor o d w r ó c i ł w z r o k , w y r a ź n i e niezainteresowany losem Steviego. - Proszę!

Porwał go W e r c h i e l , a ja m u s z ę go odzy­

skać. Puśćcie nas, a odejdziemy i nie b ę d z i e m y w a s d ł u ­ żej n i e p o k o i ć . O b i e c u j ę . Stary u p a d ł y anioł zignorował go i przyspieszył kroku. Lehahiasz z n ó w chwycił A a r o n a za ramię i pociągnął. - C h o d ź , synku. Nie c h c e m y dłużej słuchać tych two­ ich b z d u r . - Do jasnej cholery! - w r z a s n ą ł A a r o n . - S k o r o nie chcecie posłuchać, t o was d o tego z m u s z ę ! A p o t e m zrobił coś, czego teoretycznie nie p o w i n i e n , m a j ą c na p r z e g u b a c h rąk i szyi m a g i c z n e k a j d a n y . A a r o n C o r b e t zaczął się z m i e n i a ć .

ROZDZIAŁ

5

A

aron wiedział, że każda s e k u n d a jest na wa­ gę złota, i czuł, że jego cierpliwość sięga zenitu. Ci upadli aniołowie, m i e s z k a ń c y Aerie, w ogóle

g o n i e s ł u c h a l i . A o n n i e m i a ł z a m i a r u tracić c z a s u n a sie­

dzenie w zatęchłej piwnicy jakiegoś opuszczonego d o m u . Potęgi miały Steviego i na s a m ą myśl o tym, że jego m a ł y braciszek wciąż znajduje się w ł a p a c h t e g o b e z w z g l ę d ­ n e g o m o r d e r c y W e r c h i e l a , A a r o n g o t o w a ł się w sobie, a wraz z n i m nieposkromiona moc, która w nim drze­ mała. Z a n i m zdał sobie sprawę, co robi, gniew i poczu-

cie w i n y o t w o r z y ł y d r z w i jej k l a t k i , w y p u s z c z a j ą c d z i k ą m o c na zewnątrz. A a r o n poczuł, że transformacja j u ż się zaczęła - t y m r a z e m była o n a bardziej b o l e s n a niż kiedy­ kolwiek przedtem. O b r ó c i ł w z r o k w s t r o n ę L e h a h i a s z a , k t ó r y w c i ą ż ści­ skał go za ramię. - P u s z c z a j ! - w a r k n ą ł i p o c z u ł n a g ł ą satysfakcję, kie­ dy upadły anioł go posłuchał. Ból był n i e w i a r y g o d n y . A a r o n m ó g ł j e d y n i e p r z y p u s z ­ czać, że to z p o w o d u kajdan, k t ó r e wciąż m i a ł na p r z e g u ­ b a c h rąk i w o k ó ł szyi. C z u ł , jak n a j e g o s k ó r z e p o j a w i a j ą się a n i e l s k i e s y m b o l e , k t ó r e z a c h o w y w a ł y się, jak m a ł e gryzonie o ostrych zębach, k t ó r e z całą siłą wybijały się n a p o w i e r z c h n i ę . A a r o n z o b a c z y ł , jak z ł o t e k a j d a n y za­ czynają krzesać iskry. J e g o anielska m o c nie z a m i e r z a ­ ła się wycofać ani z r e z y g n o w a ć - n a w e t gdyby m i a ł a go przy t y m zabić. Aaron poczuł na sobie z d u m i o n e spojrzenie rozsze­ rzonych oczu Belfegora i s a m wbił w niego swój kruczo­ czarny wzrok. - Przyjrzyjcie mi się d o b r z e ! - k r z y k n ą ł . - N a d a l u w a ­ żacie, że k ł a m i ę ? ! Ruszył g w a ł t o w n i e w s t r o n ę Belfegora, roztaczając w o k ó ł siebie a u r ę n a d n a t u r a l n e j energii. Usłyszał za ple­ c a m i głosy K a m a e l a i Gabriela, którzy wołali, by się opa-

m i ę t a ł , ale n i e byl j u ż w s t a n i e się p o w s t r z y m a ć . M u ­ siał p r z e k o n a ć t e g o a n i o ł a , ż e n i e c h c e w y r z ą d z i ć ż a d n e j krzywdy m i e s z k a ń c o m Aerie. N a g l e p a r a s t r a ż n i k ó w z n a l a z ł a się t u ż o b o k n i e g o . Le­ h a h i a s z d o b y ł z k a b u r swoje z ł o t e colty, a Lorelei m a m ­ rotała p o d n o s e m jakieś p r a s t a r e zaklęcia. Z a ś ten, które­ go nazywali N a u c z y c i e l e m , stanął po s t r o n i e Belfegora, gotów bronić starego anioła w ł a s n ą piersią, gdyby zaszła taka potrzeba. - Powiedz tylko słowo,

szefie - s y k n ą ł L e h a h i a s z -

a zmiażdżę tego młokosa. - N i e ! - g e s t e m u n i e s i o n e j d ł o n i p o w s t r z y m a ł g o Bel­ fegor. M a g i c z n e s y m b o l e były j u ż w i d o c z n e w całej okaza­ łości na ciele A a r o n a , ale ból n i e zelżał. Z j e g o p l e c ó w zaczęły wyrastać lśniące, czarne skrzydła, ale ostatecz­ n i e p o w s t r z y m a ł a j e m a g i a z ł o t y c h kajdan. Ból był n i e do z n i e s i e n i a i A a r o n o s u n ą ł się na k o l a n a p r z e d jało­ wym trawnikiem porastającym podwórko przed opusz­ czonym domem. - Musicie m n i e wysłuchać - jęknął. - Czy każdy z Nefilimów byłby w stanie złamać opór m a g i c z n y c h kajdan, Belfegorze? - spytał r e t o r y c z n i e Ka­ mael, a j e g o g ł o s j a k i m ś c u d e m przebił się p r z e z o g ł u ­ szający s z u m w u s z a c h A a r o n a .

- Jest p o t ę ż n y , m u s z ę to przyznać. - Belfegor p o k i ­ w a ! głową. — Ale w i d z i a ł e m już w życiu r ó w n i e p o t ę ż ­ n y c h m i e s z a ń c ó w , z k t ó r y c h ż a d e n n i e był p r o r o k i e m . S z c z e r z e m ó w i ą c , w i ę k s z o ś ć z n i c h j u ż n i e żyje. Z a b i ł ich o b ł ę d , w k t ó r y p o p a d l i , a k t ó r e g o n i e byłi w s t a n i e zrozumieć, nie mówiąc już o zapanowaniu nad nim. - A z n a k i na ciele? - K a m a e l nie d a w a ł za w y g r a n ą . - Co p o w i e s z o n i c h ? Aaron otworzył oczy i zobaczył, jak przywódca miesz­ kańców Aerie klęka u jego boku razem z Nauczycielem. - S a m c h c i a ł b y m wiedzieć, co oznaczają - przyznał, dotykając palcami

archaicznych symboli,

pokrywających

t w a r z i r a m i o n a N e f i l i m a . N a u c z y c i e l wyjął z tylnej kie­ szeni s p o d n i k a r t k ę z d ł u g o p i s e m i zaczął k o p i o w a ć nie­ zrozumiałe znaki. - Czy teraz mi wierzysz?

- spytał

słabym głosem

Aaron, zupełnie wyczerpany bitwą, jaką jego w e w n ę t r z ­ na m o c stoczyła z m a g i ą anielskich kajdan. Belfegor przygląda! mu się u w a ż n i e , o b c y m i n i e l u d z ­ k i m w z r o k i e m . A a r o n czuł się j a k jakiś n o w y g a t u n e k robaka, badany pod mikroskopem. - C h ł o p c z e , p y t a n i e b r z m i : czy ty wierzysz w to, że jesteś

Wybrańcem?

A a r o n chciał m u powiedzieć to, c o Belfegor p r a g n ą ł usłyszeć - dzięki c z e m u m ó g ł b y odzyskać wolność. Ale

nie potrafił. M i m o że Kamael, a n a w e t Archanioł Gabriel widzieli w n i m wybawcę, A a r o n w dalszym ciągu uwa­ żał się za z w y k ł e g o c h ł o p a k a z m i a s t e c z k a L y n n w s t a n i e Massachusetts. Z pewnością, nie m ó g ł zaprzeczyć, że po­ siada m o c . Ale czy czyniła go o n a W y b r a ń c e m z p r z e p o ­ wiedni? Nie wiem.

Po prostu

nie wiem.

- J a . . . nie j e s t e m pewien - wyznał Belfegorowi i na­ tychmiast poczuł, że m o c ustępuje. Stary a n i o ł u ś m i e c h n ą ł się i w s t a ł . - M a m y zabrać ich z p o w r o t e m do d o m u ? - spytała Lorelei, k t ó r a w m i ę d z y c z a s i e s t a n ę ł a za p l e c a m i Belfegora. A a r o n z a u w a ż y ł , ż e k o n i u s z k i jej p a l c ó w w c i ą ż emanują mocą, z której nie skorzystała. - To chyba n i e będzie k o n i e c z n e - o d p a r ł Belfegor. - Puśćcie ich w o l n o , n i e c h się tu t r o c h ę rozejrzą. Ale z o s t a w c i e i m kajdany, d o p ó k i n i e u p e w n i ę się, ż e m o ż ­ n a i m ufać. - Postradałeś zmysły, starcze? - parsknął Lehahiasz. Pozostali sprawiali wrażenie zdegustowanych jego na­ głym w y b u c h e m . - Po t y m wszystkim, co tu się stało, chcesz i m d a ć w o l n ą rękę? W y m o r d u j ą n a s w e śnie, za­ nim... - S ł y s z a ł e ś , co p o w i e d z i a ł e m , L e h a h i a s z u - Belfegor uciął dyskusję, o d w r ó c i ł się p l e c a m i i p o w ę d r o w a ł w g ł ą b

p o d w ó r z a . - W i t a j c i e w A e r i e , n i e z n a j o m i - d o d a ł , po czym zniknął za rogiem opuszczonego d o m u .

W i ę z i e ń p o w o l i o t w o r z y ! oczy; d ź w i ę k p o d n o s z o n y c h p o w i e k p r z y p o m i n a ! o d g ł o s j e s i e n n y c h liści, s z e l e s z c z ą ­ cych p o d n o g a m i . Schylił głowę i popatrzył na swoje s p a l o n e , p o c z e r n i a ł e d ł o n i e . Siedział, opierając się o sta­ lowe pręty klatki; całe ciało zwinięte miał w k o k o n pod w p ł y w e m otępiającego bólu.

Powoli wyprostował palce

i przez z a p u c h n i ę t e , p o p a r z o n e oczy ujrzał, jak na kola­ nach lądują m u strzępy spalonego mięsa. Kiedy W e r c h i e l wyszedł, w i ę z i e ń znajdował się w d o ś ć o p ł a k a n y m stanie, ale p o c z u ł ulgę, że - przy c a ł y m z n u ­ dzeniu, jakie towarzyszyło mu w niewoli - nie będzie musiał dłużej znosić towarzystwa złego dowódcy Potęg. Bardzo

charakterystyczne

zachowanie

-

pomyślał,

podnosząc

się i starając przyjąć t r o c h ę wygodniejszą p o z ę , by jakoś z n i e ś ć p o w r a c a j ą c e fale p o t w o r n e g o b ó l u .

Wyjątkowo

tem­

peramentne. Z a p a c h r o z g o t o w a n e g o m i ę s a , k t ó r y u n o s i ł się w klat­ ce, p r z y p o m n i a ł w i ę ź n i o w i j e d n ą z uczt, k t ó r y c h był świadkiem w pewnej serbskiej wiosce, na k r ó t k o przed tym, zanim osiadł w monastyrze Czarnej Rzeki. Wie-

śniący ś w i ę t o w a l i n a r o d z i n y d z i e c k a i z tej okazji u p i e k l i na r o ż n i e n a d o g n i e m świnię. Z r a d o ś c i ą powitali go i za­ prosili do w s p ó l n e g o b i e s i a d o w a n i a - taki zwyczaj mial im przynieść szczęście i p o m y ś l n o ś ć . Dal się n a m ó w i ć i na jakiś czas m ó g ł z a p o m n i e ć o t y m , k i m n a p r a w d ę jest, i o tych wszystkich strasznych rzeczach, które uczynił. Nie b y ł o takich m o m e n t ó w w jego d ł u g i m życiu zbyt wiele, d l a t e g o t r z y m a ł się ich k u r c z o w o , jak najbardziej kosztownych

klejnotów.

Kątem oka dostrzegł jakiś ruch; malutki, ciemny kształt, kulący się p o d ścianą, t u ż o b o k wiszącej klat­ ki. T o w r ó c i ł j e g o m y s i przyjaciel. W i ę z i e ń w y c i ą g n ą ł rękę przez pręty klatki, a z jego karku o d p a d ł o kilka p ł a t ó w w y s u s z o n e j , spalonej skóry, która rozsypała się po podłodze, niczym jakieś groteskowe, czarne confetti. C h ł o d n e powietrze przynosiło ulgę jego n a g i e m u ciału. W i ę z i e ń wracał do zdrowia, m i m o magii zaklętej w że­ laznych p r ę t a c h klatki. - W i t a j -- w y s z e p t a ł z t r u d e m . Mysz odpowiedziała kilkoma cienkimi piśnięciami. - N i c mi nie jest - o d p o w i e d z i a ł więzień. Przechylił się na b o k i w y c i ą g n ą ł z w ę g l o n e r a m i ę p r z e z kraty. M y s z z n o w u z a c z ę ł a p o p i s k i w a ć i a n i o ł a u j ę ł a jej t r o s k a . - N i e m a r t w się o m n i e - p o w i e d z i a ł . - Ja i b ó l s t a n o ­ w i m y jedność. To wyjątkowy związek.

Zwierzę o d b i i o się od ziemi i w y l ą d o w a ł o na o d w r ó ­ conej d ł o n i leżącego jeńca, p o c z y m w b i e g ł o p o wycią­ gniętej ręce do klatki. - O to w ł a ś n i e c h o d z i - u c i e s z y ł się, k i e d y c i e k a w s k a mysz przysiadła przed jego poczerniałą twarzą i zaczęła pocierać sobie nos przednimi łapkami. - N i c mi n i e b ę d z i e , w i e r z mi - u s p o k o i ł ją. - Za jakiś czas będę jak n o w o narodzony. Mysz zapiszczała po raz kolejny, przekrzywiając łe­ bek i przyglądając się jego r a n o m . - P e w n i e , boli j a k c h o l e r a . A l e to c z ę ś ć tej gry. Z a s ł u ­ żyłem sobie na ten ból. M y s z p i s n ę ł a i p r z y d r e p t a ł a jeszcze bliżej. Z a c z ę ł a p o ­ cierać pyszczkiem spaloną skórę na czubku jego nosa, odsłaniając nową, zregenerowaną różową tkankę. - N i e - o d e z w a ł się m ę ż c z y z n a w k l a t c e . - T o b i e tyl­ k o się wydaje, ż e j e s t e m d o b r y m c z ł o w i e k i e m . N i e zna­ łeś m n i e wcześniej. Przed oczami zatańczyły mu obrazy z przeszłości, o których więzień najchętniej wolałby zapomnieć. Uda­ ło mu się j a k o ś w y p r o s t o w a ć , a m y s z w c z e p i ł a się p a z u ­ r a m i w j e g o r a m i ę i zaczekała, aż m ę ż c z y z n a o p r z e się wygodniej

o kraty.

- J a k i byłem wcześniej?

N a p r a w d ę chcesz wiedzieć?

- U p a d ł y a n i o ł z a c h i c h o t a ł . M y s z zaczęła się m y ć , wy-

godnie usadowiona na jego ramieniu. - To bardzo do•

bry p o m y s ł - zgodził się. - Kiedy s k o ń c z ę , poczujesz się zbrukana, wręcz oblepiona brudem. Ból n i e z m n i e j s z a ł się, ale t e ż i n i e n a r a s t a ł . A l e d l a n i e g o to n i e p i e r w s z y z n a . Jeżeli c h o d z i o ból, a n i o ł za­ m k n i ę t y w klatce był p r a w d z i w y m z a w o d o w c e m . T o w a ­ rzyszył mu on z a w s z e i wszędzie, n a w e t gdy spał spo­ kojnie na wełnianej

macie w serbskim

klasztorze. To

była jego kara, na którą zasłużył. - Ale m u s i s z mi przyrzec, że kiedy wysłuchasz mojej historii, nie zostawisz m n i e dla jakiegoś innego upadłe­ go anioła. Mysz wydała z siebie zachęcający pisk.

Mężczyzna

wziął głęboki o d d e c h i poczuł, jak powietrze świszczę mu w spalonych, wypełnionych płynem płucach. - W s z y s t k o z a c z ę ł o się w N i e b i e - r o z p o c z ą ł

swoją

o p o w i e ś ć , a w r a z ze s ł o w a m i z jego ust p o p ł y n ą ł wielki smutek, niczym krew ze śmiertelnej rany.

- G d z i e są ci wszyscy m i e s z k a ń c y , o k t ó r y c h cały czas m ó w i c i e ? - z a p y t a ł A a r o n , g d y szli w d ó ł ulicy, p o p ę k a ­ n y m i z a n i e d b a n y m c h o d n i k i e m , mijając p o d r o d z e j e d e n opuszczony d o m po drugim.

- K r ę c ą się g d z i e ś w p o b l i ż u - o d p o w i e d z i a ł a Lore­ lei, o d g a r n i a j ą c z c z o ł a k o s m y k ś n i e ż n o b i a ł y c h w ł o s ó w . - Po tej aferze z J o h i e l e m n i e sądzę, ż e b y k t o k o l w i e k chciał rozwijać czerwony dywan na powitanie obcych. W c i ą ż n i e m o g ę u w i e r z y ć , ż e c h c i a ł n a s w y d a ć , ż e b y ra­ t o w a ć swój w ł a s n y tyłek. - D z i e w c z y n a z n i e s m a k i e m pokręciła głową, kiedy przechodzili n a d r u g ą s t r o n ę uli­ cy. - D z i s i a j n i k o m u n i e m o ż n a j u ż ufać - d o d a ł a , n i e ­ p e w n i e oglądając się za siebie. - J a k d ł u g o t u j e s t ? - s p y t a ł K a m a e l , rozglądając się po okolicy jastrzębim wzrokiem. - Co t a k i e g o ? - Lorelai z p o c z ą t k u n i e z r o z u m i a ł a pytania. - M a s z na myśli Aerie? Ja m i e s z k a m tu od sze­ ściu lat i to j e d y n e takie miejsce, jakie z n a m . C h o c i a ż jest ich p o n o ć więcej - na zboczu c z y n n e g o w u l k a n u , w opuszczonej kopalni węgla... J e d e n z naszych twier­ dzi nawet, że przez jakiś czas żyło we w r a k u zatopione­ go okrętu wojennego na dnie Atlantyku. Aerie jest t a m , gdzie my. - D l a t e g o tak t r u d n o jc znaleźć - K a m a e l p o k i w a ł gło­ wą ze z r o z u m i e n i e m , nie przestając l u s t r o w a ć okolicy. - J e s t w wielu miejscach jednocześnie. Gabriel obwąchał zniszczone schody, prowadzące na g a n e k j e d n e g o z o p u s z c z o n y c h d o m o s t w . J e g o n o s dzia­ łał jak licznik Geigera, poszukujący ź r ó d ł a p r o m i e n i o -

'a. K t o ś p r z y b i ł w i e l k i a r k u s z sklejki t a m , g d z i e k i e ­ dyś z n a j d o w a ł y się d r z w i wejściowe, i n a b a z g r a ł s p r e j e m oskarżycielski n a p i s : „Moja r o d z i n a o d d a ł a życie za to miejsce". - Co tu się w ł a ś c i w i e stało? - z a i n t e r e s o w a ł się A a r o n , p r z e j ę t y d o g ł ę b i . Z d a w a ł o m u s i ę , ż e c z u j e s m u t e k , bijący z n a g r y z m o l o n y c h liter; p r z e d o c z a m i pojawiły się o b r a z y przybranych rodziców, którzy zginęli w s w o i m d o m u . Lorelei z a t r z y m a ł a się n a m o m e n t i przyjrzała w z b u ­ dzającej s t r a c h r u d e r z e . - W latach czterdziestych i pięćdziesiątych ten d o m należał do zakładów chemicznych C h e m C o r d . Produ­ kowali pestycydy p r z e m y s ł o w e , kwasy, rozpuszczalniki organiczne i co t a m jeszcze, a n a s t ę p n i e składowali tu wszystkie o d p a d y c h e m i c z n e . - Lorelei w s k a z a ł a na zie­ m i ę p o d ich s t o p a m i . - To miejsce cuchnie,

Aaronie - z a u w a ż y ł

Gabriel,

obsi-

kując kikuty wyschniętych, b r ą z o w y c h k r z a k ó w przed domem.

-

Te

rośliny

też śmierdzą

- jakby

trucizną.

- I t o , co robisz, p o m a g a i m ? - z a ż a r t o w a ł A a r o n . - Im już nic nie pomoże - o d p a r ł w y n i o ś l e G a b r i e l i k o n ­ tynuował badanie terenu. - T e n pies ma rację - p r z y t a k n ę ł a Lorelei. - T o n y tych toksycznych o d p a d ó w zamykali w stalowych beczkach, a p o t e m zakopywali w ł a ś n i e na t e r e n i e tej posiadłości.

Ruszyli

dalej.

Każdy z mijanych d o m ó w nabiera!

w oczach Aarona nowego znaczenia. - W t a k i m razie, po co b u d o w a l i osiedle mieszkanio­ we, wiedząc, co się tutaj święci? - F i r m a C h e m C o r d z b a n k r u t o w a ł a w 1 9 7 5 r. i za częla wyprzedawać swój majątek - w tym także ziemię która do nich należała. Przekonywali przy tym poten cjalnych k u p c ó w , że gleba nie jest skażona. - Tyle tutaj s m u t k u - o d e z w a ł się za ich p l e c a m i Ka m a e l . O d w r ó c i l i się i zobaczyli, że a n i o ł p r z y g l ą d a się j e d n e m u z b u d y n k ó w . Na t r a w n i k u leżał zardzewiały rowerek dziecięcy, p o s ę p n e ś w i a d e c t w o tragedii, która r o z e g r a ł a się w k a ż d y m z t y c h d o m ó w . - M u r y p r z e siąkły n i m a ż d o f u n d a m e n t ó w . T e r a z już r o z u m i e m dlaczego Belfegor i inni wybrali w ł a ś n i e to miejsce. - Niech zgadnę - kontynuował Aaron. - Ludzie, któ rzy się tu osiedlili, w k r ó t c e zaczęli c h o r o w a ć . Lorelei skinęła głową. - R e k o n s t r u k c j a osiedla R a v e n s c h i l d r o z p o c z ę ł a się w 1 9 7 8 r., a n a w i o s n ę 1 9 8 0 r . s p r o w a d z i l i s i ę t u t a j p i e r w s i mieszkańcy. W s z y s t k o w y d a w a ł o się idealne, a ż d o p i e r w szego z a n o t o w a n e g o przypadku białaczki. P o t e m nastąpi­ ły kolejne, a wreszcie zaczęły się rodzić c h o r e dzieci. - Ilu l u d z i z m a r ł o ? - spytał A a r o n . W i a t r h u l a ł po p u ­ stej ulicy, wzbijając w p o w i e t r z e c h m u r y p y ł u . A a r o n

ógł przysiąc, że słyszy rozpaczliwe krzyki i płacz ro­ dziców, opłakujących swoje z m a r ł e dzieci. — Nie jestem pewna — odparła dziewczyna. — Wiem, że wiele dzieciaków zachorowało, z a n i m władze zain­ teresowały się p r o b l e m e m w 1989 r. P r z e p r o w a d z o n o śledztwo,

a p o t e m wysiedlono stąd wszystkich.

Skoń­

czyło się n a t y m , ż e o d k u p i o n o o d n i c h trzysta pięć­ dziesiąt d o m ó w i sfinansowano część k o s z t ó w przesie­ dlenia. B

— Czyli zostało tylko m i a s t o d u c h ó w . - A a r o n wciąż

n a s ł u c h i w a ł dobiegających z oddali, n i e w y r a ź n y c h krzy­ ków. — Z g a d z a się. — P r z y p o m n i j m i , jak nazwaliście z L e h a h i a s z e m to miejsce? - Aaron zmarszczył nos

z niezadowoleniem.

- M a ł y s k r a w e k raju? N i e p o w i e d z i a ł b y m . L o r e l e i r o z e j r z a ł a się w o k ó ł , a n a jej b l a d e j , ł a d n e j b u z i o d m a l o w a ł o się r o z m a r z e n i e . — M o ż e f a k t y c z n i e t a k n i e w y g l ą d a - p o w i e d z i a ł a ci­ cho. — Ale jest n i e p o r ó w n a n i e lepsze niż to, które zosta­ wiłam. Każdego dnia zamieniłabym d o m wariatów na to. - Lorelei nagle o d w r ó c i ł a się i p o m a s z e r o w a ł a dalej. Jej

słowa rozbudziły ciekawość Aarona, który przy­

spieszył kroku, żeby ją dogonić. —Powiedziałaś d o m wariatów?

Lorelei nie o d p o w i e d z i a ł a od razu, jakby nie mogła się zdecydować, czy p o w i n n a p o r u s z a ć t e n t e m a t . — I to c a ł k i e m n i e z ł y — p r z y n a j m n i e j t a k mi m ó w i l i o d e z w a ł a się w k o ń c u . - M i a ł a m s i e d e m n a ś c i e lat, b y ł a m w przededniu swoich osiemnastych urodzin i wszystko, co z n a ł a m , o b r ó c i ł o się w niwecz. A a r o n u s ł y s z a ł w jej g ł o s i e b ó l i o d r a z u p o c z u ł w s p ó ł ­ czucie. R o z u m i a ł doskonale, o c z y m m ó w i ł a Lorelei. - To b y ł a . . . o d e z w a ł a się w t o b i e . . . m o c Nefllima. Lorelei przytaknęła. - W t e d y jeszcze nie z d a w a ł a m sobie z tego sprawy, ale po k t ó r y m ś z kolei p o b y c i e w s z p i t a l u z a c z ę ł o to d o m n i e d o c i e r a ć . U c i e k ł a m z d o m u , m i e s z k a ł a m n a uli­ cy, p r z e s t a ł a m b r a ć l e k a r s t w a — i n a g l e w s z y s t k o s t a ł o się jasne. Oczywiście, tak m ó w i ą wszyscy wariaci, którzy o d s t a w i a j ą leki. - D z i e w c z y n a r o z e ś m i a ł a się, ale był to ś m i e c h p e ł e n goryczy. A a r o n nagle zobaczył w niej b r a t n i ą d u s z ę i p o m y ­ ślał, ż e jej h i s t o r i a m o g ł a b y b y ć r ó w n i e d o b r z e j e g o w ł a ­ sną, gdyby nie ta cała h e c a z p r z e p o w i e d n i ą . —C o ś c i ą g n ę ł o m n i e w to miejsce - k o n t y n u o w a ł a Lo­ relei. - Po t y m , jak p r z e s t a ł a m b r a ć p s y c h o t r o p y , z a m i a s t nich c z u ł a m głód Aerie — w i d z i a ł a m to miejsce w snach, razem z całym tym szaleństwem, które na p e w n o i tobie nie jest obce.

- A czy s p o t k a ł a ś na swojej d r o d z e kogoś, k t o chciał cię s k r z y w d z i ć ? - w t r ą c i ł s i ę K a m a e l . - L u b p o w s t r z y ­ mać p r z e d z n a l e z i e n i e m się tutaj? K o s m y k śnieżnobiałych w ł o s ó w o p a d ł n a twarz Lo­ relei- O d g a r n ę ł a g o d ł o n i ą . - N a u c z y ł a m się ich u n i k a ć . - D z i e w c z y n a o d w r ó ­ ciła się d o a n i o ł a . — N a p o c z ą t k u m y ś l a ł a m , ż e s ą t y l k o w y t w o r e m mojej chorej wyobraźni, dopóki jeden z nich nie p o s t a n o w i ł spalić m n i e ż y w c e m w starej, o p u s z c z o ­ nej k a m i e n i c y , w której p o m i e s z k i w a l a m . D o p i e r o w t e ­ dy zdałam sobie sprawę, że to nie przelewki. - M i a ł a ś szczęście, że u d a ł o ci się ujść z ż y c i e m . Lorelei przytaknęła. - Myślę, że p o m o g ł a mi moja w e w n ę t r z n a m o c . Kie­ dy nie b r a ł a m leków, o n a rosła w siłę i p o m a g a ł a mi wybierać miejsce, w k t ó r y m byłam bezpieczna. Minęli wielką stertę poczerniałego, spalonego drewna, p o r z u c o n ą n a s a m y m ś r o d k u ulicy. A a r o n z a u w a ż y ł d r z w i i okna, balustrady i poręcze z jakichś starych d o m ó w , z których u s y p a n o t e n stos. Spojrzał pytająco na Lorelei. - Mieliśmy trochę p r o b l e m ó w z miejscowymi dzie­ ciakami — wyjaśniła dziewczyna. — Lubiły urządzać so­ bie tutaj i m p r e z y . Zaczęliśmy się obawiać, że te ich m a ­ łe ogniska w k o ń c u puszczą z d y m e m całą okolicę. - I co z r o b i l i ś c i e ?

Lorelei rozłożyła d ł o n i e i A a r o n ujrzał, jak między o p u s z k a m i jej p a l c ó w p r z e s k a k u j ą m a ł e i s k i e r k i . - K i e d y w k o ń c u tu t r a f i ł a m i u ś w i a d o m i ł a m sobie, że nie j e s t e m szalona - że j e s t e m N e f i l i m e m - odkry­ łam w sobie p e w n e magiczne zdolności. Razem z m o i m ojcem rzuciliśmy parę czarów, żeby odstraszyć te dzie­ ciaki. To m i e j s c e cieszy się t e r a z z ł ą reputacją, jeszcze gorszą niż wcześniej. - Z ojcem? Kim...? - To L e h a h i a s z - u c i ę ł a k r ó t k o Lorelei. - Nieźle, co? O k a z a ł o się, ż e n i e t y l k o n i e j e s t e m w a r i a t k ą , ale m o g ę s k u m a ć się z m o i m s t a r y m , k t ó r y jest a n i o ł e m . N a g l e wszystko zaczęło nabierać jakiegoś dziwnego sensu. W uszach Aarona zabrzmiały słowa Archanioła Gabriela - Masz oczy swojego ojca - i c h ł o p a k z a s t a n o w i ł s i ę , c z y t o ż s a ­ m o ś ć j e g o ojca k i e d y k o l w i e k z o s t a n i e p r z e d n i m o d k r y t a . Lorelei, A a r o n , K a m a e l i Gabriel skręcili w m a ł ą bocz­ ną uliczkę i zatrzymali się p r z e d d o m e m z j a s n o n i e b i e s k ą elewacją z sidingu. Z rynien s m ę t n i e zwisały resztki świą­ tecznych lampek. - C z y to m ó j w ó z ? - spytał A a r o n i w y m i n ą w s z y Lo­ relei, p o s z e d ł w k i e r u n k u auta, k t ó r e s t a ł o na c h o d n i k u przed domem. Gabriel d o g o n i ł go, a p o t e m w y p r z e d z i ł i d o b i e g ł do s a m o c h o d u pierwszy, żeby go obwąchać.

- Tak,

to nasz samochód - u c i e s z y ł s i ę , m e r d a j ą c w e s o ­

ło o g o n e m .

— Czuję w nim

nasze rzeczy.

- J e d e n z mieszkańców znalazł go na parkingu przed Burger Kingiem. - To mówiąc, Lorelei wskazała na d o m . - Tutaj się zatrzymacie. A a r o n rozejrzał się po okolicy, czując, jak z n ó w wzbie­ ra w n i m gniew. N i e chciał tutaj zostać, tylko ruszać dalej na p o s z u k i w a n i e brata. N i e zrobili przecież niczego złego i Belfegor nie m i a ł p r a w a ich więzić. - J a k d ł u g o zamierzacie n a s tu trzymać? - spytał, spo­ glądając ze z ł o ś c i ą na k r ę p u j ą c e go z ł o t e kajdany. - Jeżeli m a m odnaleźć mojego brata... - Z o s t a n i e c i e tak d ł u g o , aż Założyciel podejmie decy­ zję, c o z w a m i z r o b i ć - p r z e r w a ł a m u L o r e l e i , k r z y ż u j ą c ręce na piersiach w o b r o n n y m geście. - N i e z a p o m i n a j , że jesteście nadal podejrzani o popełnienie kilku m o r ­ d e r s t w . D o p ó k i n i e p r z e k o n a m y się, ż e m ó w i c i e p r a w ­ d ę , n i g d z i e się stąd n i e ruszycie. - Wiesz, że to bzdura, g r u b y m i n i ć m i szyta - wark­ nął A a r o n , czując, jak jego anielska m o c zaczyna ku­ mulować.

Wykorzystywała każdą sytuację konfliktową

i A a r o n m u s i a ł z n ó w z e b r a ć siły, ż e b y j ą p o s k r o m i ć . N i e miał najmniejszej ochoty, żeby po raz kolejny d o ś w i a d ­ czyć na sobie e f e k t ó w m a g i c z n y c h kajdan. - G d y b y t o z a l e ż a ł o o d m o j e g o ojca, w c i ą ż s i e d z i e l i -

byście z a m k n i ę c i w tej z a t ę c h ł e j p i w n i c y - b e z w z g l ę d u na to, czy j e s t e ś W y b r a ń c e m , czy n i e . — Lorelei p o d e ­ szła, opuszczając ręce z zaciśniętymi pięściami w z d ł u ż b o k ó w . - A tak w ogóle, s k ą d ta p e w n o ś ć , że j e s t e ś jakiś wyjątkowy? - u ś m i e c h n ę ł a się zjadliwie. - J a się o to n i e p r o s i ł e m ! - A a r o n o d e p c h n ą ł ją na bok i ruszył w przeciwną stronę. - A ty d o k ą d się w y b i e r a s z ? A a r o n p r z y s t a n ą ł , ale n i e o d w r ó c i ł się. - M u s z ę się przejść. P o z a tym, Gabriel jest głodny. Ja też chętnie b y m coś przekąsił. D o s t a n i e m y tutaj jakieś jedzenie? Lorelei m i l c z a ł a p r z e z c h w i l ę , j a k b y z a s t a n a w i a ł a się, c z y m o ż e ich p u ś c i ć . A a r o n w i e d z i a ł , ż e jej e w e n t u a l n y sprzeciw m o ż e wywołać opłakane skutki, biorąc p o d uwa­ gę, że m o c w j e g o w n ę t r z u była j u ż g o t o w a do a t a k u . - Idziesz w d o b r y m k i e r u n k u - o d e z w a ł a się w k o ń c u dziewczyna. - Musisz skręcić w lewo, w ulicę G a g n o n . T a m zobaczysz d o m kultury. M o ż n a w n i m chyba do­ s t a ć k a n a p k ę czy c o ś p o d o b n e g o . - Dzięki. - A a r o n ruszył p r z e d siebie. Gabriel p o d r e p ­ tał za n i m . T y l k o K a m a e l nie ruszył się z miejsca. - Do zo­ baczenia później - rzucił Aaron. - Z g a d z a się - z a w o ł a ł a za n i m Lorelei. - Im p r ę d z e j się d o tej m y ś l i p r z y z w y c z a i s z , t y m b ę d z i e c i ł a t w i e j .

ROZDZIAŁ

6

K

a m a e l patrzył w ślad za oddalającym się A a r o ­ nem. Podzielał, przynajmniej częściowo, jego

niezadowolenie.

- W i ę c co tak n a p r a w d ę o n i m myślisz? - s p y t a ł a Lo­

relei, g d y t a k stali n a c h o d n i k u p r z e d z a n i e d b a n y m d o ­ m e m . - N a p r a w d ę wierzysz, że to Wybraniec? K a m a e l o d w r ó c i ł w z r o k i s p o j r z a ł jej w oczy. — Wierzę,

że jest w n i m

coś wyjątkowego - odpo­

wiedział. G d y m i a ł a m o s i e m lat, d o s t a ł a m w p r e z e n c i e k o t a . -129 -

T e ż w y d a w a ł mi się wyjątkowy, co nie znaczy, że był Mesjaszem. - W głosie Lorelei zabrzmiał sarkazm. K a m a e l z i g n o r o w a ł jej d o c i n k i . Z a m i a s t t e g o w s k a ­ zał n a d o m , p r z e d k t ó r y m stali. - T u t a j b ę d z i e m y m i e s z k a ć ? - spytał, j a k b y c h c ą c się upewnić. - T a k , t u t a j . To j e d e n z n a j s o l i d n i e j s z y c h i najlepiej z a c h o w a n y c h d o m ó w w okolicy. N i c nie cieknie, nie zde­ wastowały go też dzieciaki, które mają jeszcze odwagę c z a s e m się t u zapuszczać. - To mi wystarczy - zapewnił ją Kamael, po czym z a p a d ł a cisza. Anioł miał nadzieję, że dziewczyna zro­ zumie w y m o w n o ś ć jego milczenia i zostawi go samego. N i e miał ochoty na pogawędkę. Musiał przemyśleć wie­ l e s p r a w , a jej o b e c n o ś ć t y l k o g o r o z p r a s z a ł a . - N i e o d p o w i e d z i a ł e ś na m o j e p y t a n i e - o d e z w a ł a się Lorelei, wywierając na n i e g o lekki nacisk. - U w a ż a s z , że A a r o n jest tym, o którym m ó w i przepowiednia? - N i e w a ż n e , co u w a ż a m - o d p a r ł , wbijając w n i ą spoj­ r z e n i e s w o i c h l o d o w a t y c h o c z u . - Ty i t w o i l u d z i e i tak już podjęliście decyzję. - M i e l i ś m y do czynienia z w i e l o m a fałszywymi pro­ rokami. O d k ą d tu jestem, s a m a widziałam co najmniej dwóch takich. Dlatego słowo byłego dowódcy Potęg t dla n a s za m a ł o . — Lorelei skrzyżowała r a m i o n a w cha

r a k t e r y s t y c z n y m dla siebie geście- - W y b a c z b r a k zaufa­ nia, ale takie są fakty. K a m a e l czul, że Lorelei oczekuje czegoś więcej - że chce, by ją przekonał, że to prawda. Ale gdy tak stał na p u s t e j ulicy, w ś r o d k u o p u s t o s z a ł e j dzielnicy, k t ó r a o k a ­ zała się rajem, tak d ł u g o p r z e z n i e g o p o s z u k i w a n y m , K a m a e l n i e z n a l a z ł w s o b i e d o ś ć siły, b y p o t w i e r d z i ć jej oczekiwania. I

- S z u k a ł e m tego miejsca, o d k ą d sięgam pamięcią...

A n a w e t jeszcze dłużej - odparł, zataczając d ł o n i ą krąg po okolicy. — Jeżeli nie m a s z nic przeciwko, c h c i a ł b y m zwiedzić Aerie na w ł a s n ą rękę. L o r e l e i p r z y t a k n ę ł a po c h w i l i w a h a n i a . W jej s p o j r z e ­ niu dostrzegł r o z c z a r o w a n i e i p o c z u ł się t r o c h ę głupio, i

- P e w n i e , n i e krępuj się. - D z i e w c z y n a w s a d z i ł a ręce

do k i e s z e n i k r ó t k i e j k u r t k i . - K a j d a n k i na r ę k a c h i na szyi p o w i n n y trzymać cię z dala od k ł o p o t ó w . - Po tych sło­ w a c h Lorelei o d w r ó c i ł a się na pięcie i p r z e s z ł a na d r u g ą s t r o n ę ulicy, zostawiając a n i o ł a s a m e g o . - W i e m , że p e w n i e inaczej to sobie w y o b r a ż a ł e ś . - Ka­ mael usłyszał jeszcze, jak m ó w i , z a n i m ruszyła w kierun­ ku, z którego przyszli. - Ale to w ł a ś n i e jest nasz d o m . K a m a e l nie był p e w i e n , czego właściwie s p o d z i e w a ł się po Aerie, ale s c h o d z ą c w d ó ł k o m p l e t n i e w y m a r ł e j ulicy, o t o c z o n e j r o z s y p u j ą c y m i się r u d e r a m i i c u c h n ą c e j

c h e m i k a l i a m i , k t ó r e z a t r u w a ł y tutejsze p o w i e t r z e i glebę, wiedział, że na p e w n o nie tego oczekiwał; nawet przez myśl mu nie przeszło, że Aerie m o ż e tak wyglądać. Co

spodziewałeś się

znaleźć?

—

zadał

sam

sobie

pyta­

nie, czując na plecach p r o m i e n i e z a c h o d z ą c e g o słońca. Ziemską właśnie

wersję

dawno

utraconego,

niebiańskiego

Raju?

Na

to

liczyłeś?

W oddali przed sobą K a m a e l dostrzegł złoty krzyż, w i e ń c z ą c y d z w o n n i c ę kościoła, i p o c z u ł , że z jakiegoś powodu

musi

odwiedzić miejsce kultu.

Kościół

stał wzniesiony we w s p ó ł c z e s n y m stylu - prosty,

zo­ dużo

skromniejszy niż zdecydowana większość świątyń, które K a m a e l m i a ł okazję o d w i e d z a ć w ciągu wielu lat spę­ d z o n y c h n a tej p l a n e c i e , z a m i e s z k i w a n e j p r z e z ludzi. P o ­ woli wspiął się po zniszczonych, b e t o n o w y c h s t o p n i a c h , prowadzących

do

kościoła,

instynktownie

wyczuwając

w jego murach słowa d a w n o przebrzmiałych modlitw. Otworzył drzwi i natychmiast spłynęła na niego miłość, jaką te p r y m i t y w n e istoty o b d a r z a ł y swojego Boga. Kamael wszedł do wnętrza, a drzwi za n i m zamknę­ ły się p o w o l i . B u d o w l a z o s t a ł a p o z b a w i o n a w s z y s t k i c h s y m b o l i religijnych - n i e b y ł o w niej ż a d n e g o krucyfiksu a n i relikwii ś w i ę t y c h . K a m a e l d o m y ś l i ł się, ż e z a b r a n o j e ze sobą, kiedy m i a s t o zostało opuszczone. N i e zmieniło to jednak panującej w środku atmosfery. To bez wątpie-

nia było miejsce religijnego kultu i bez w z g l ę d u na to, j a k i e i ile d e w o c j o n a l i ó w z o s t a ł o z n i e g o z a b r a n y c h , je­ go oryginalne przeznaczenie zostało zachowane. P r z e d o ł t a r z e m , z n a j d u j ą c y m się n a p r z e c i w k o wejścia, stały r z ę d y p r o s t y c h ł a w e k . W t e d y a n i o ł z o r i e n t o w a ł się, że nie jest s a m . W kościele był k t o ś jeszcze. Neftlim. Siedział z p r z o d u , ze w z r o k i e m u t k w i o n y m w obrazie, który został n a m a l o w a n y na k r e m o w e j ścianie na tyłach ołtarza. K a m a e l p o d s z e d ł bliżej. P o d o b i z n a n a ścianie była dość prymitywna, ale nie miał żadnych wątpliwości, co przedstawiała - śmiertelną kobietę i anioła, splecionych w miłosnym uścisku. W powietrzu nad głowami rodzi­ ców lewitowało dziecko, o w o c ich związku.

Unosząc

się na z ł o t y c h s k r z y d ł a c h z n i e b i a ń s k i e g o ś w i a t ł a , r o z ­ pościerało szeroko ramiona, a wychodzące z jego gło­ wy p r o m i e n i e sięgały w górę, t a m gdzie m i e s z k a ł Bóg, oraz w dół, otaczając cały świat swoją Boską iluminacją. K a m a e l przyglądał się t w a r z y dziecka, d o s z u k u j ą c się w niej jakiegokolwiek śladu p o d o b i e ń s t w a do tego, k t ó ­ rego strzegł — Aarona Corbeta. Oczywiście, nie znalazł ż a d n e g o i p o c z u ł się głupio. S a m o t n a p o s t a ć s i e d z ą c a u s t ó p o ł t a r z a o d w r ó c i ł a się, a n a w i d o k a n i o ł a n a jej t w a r z y o d m a l o w a ł o się b e z g r a ­ niczne z d u m i e n i e . Kamael mial już p r z e m ó w i ć do Nefi-

lima, ale z a n i m zdążył o t w o r z y ć usta, m ę ż c z y z n a zerwa! się z iawki i wybieg! z kościoła b o c z n y m wyjściem. Tutejsi

rzeczywiście

nie

ufają

nieznajomym

—

pomyślał

Kamael, p r z e c h o d z ą c do p r z o d u i siadając na miejscu, k t ó r e p r z e d chwilą opuścił w panice nieznajomy. Cisza, jaka p a n o w a ł a w kościele, działała kojąco. Anioł zamknął oczy i pogrążył się w myślach. O s t a t n i o r z a d k o m i e w a ł ku temu sposobność. Kamael powrócił w myślach do czasów Wielkiej Woj­ ny. Z początku wszystko w y d a ł o mu się takie czarno­ białe. Ci, którzy sprzeciwili się s w o j e m u P a n u , musieli ponieść zasłużoną karę. Przecież to oczywiste. Przed oczami przelatywały mu twarze zdrajców z różnych chó­ r ó w anielskich. Niektórych z nich znał od zarania dzie­ jów, ale to n i e m i a ł o z n a c z e n i a - m u s i e l i zapłacić za nie­ posłuszeństwo.

A potem

nagle

miał już wszystkiego

d o ś ć . Z a p a c h k r w i p r z y p r a w i a ł go o m d ł o ś c i , a w u s z a c h dzwoniły mu przeraźliwe krzyki i błagania o d a r o w a n i e życia. P r z e m o c w y d a w a ł a się n i e m i e ć k o ń c a , j e g o życie składało się wyłącznie z z e m s t y i cierpienia. K a m a e l stał się p o s ł a ń c e m ś m i e r c i i n i e m ó g ł d ł u ż e j z n i e ś ć tej roli. Wtedy

dowiedziałem

się

o

przepowiedni...

K a m a e l otworzył oczy i spojrzał na ścienne malowidło, rozpościerające się p r z e d n i m : n i e z w y k ł a trójca zwiasto­ w a ł a koniec bólu i cierpienia. Anioł p r z y p o m n i a ł sobie.

kiedy po raz pierwszy usłyszał o p r z e p o w i e d n i z u s t czło­ wieka - ślepego wróżbity. Całym swoim sercem pragnął, by to była p r a w d a - miał nadzieję, że Bóg wybaczy tym, którzy go zawiedli. A rola ta m i a ł a przypaść w u d z i a l e istocie, która s t a n o w i ł a d o s k o n a ł e p o ł ą c z e n i e najwięk­ szych dzieł J e g o stworzenia. Od tamtej pory Kamael t r a k t o w a ł te istoty, nazywa­ ne Nefilimami, j a k o wyraz Pańskiej laski. I robił wszyst­ ko, co w jego mocy, by je chronić. Jego misja trwała już dość d ł u g o i obfitowała w k r w a w e wydarzenia, ale Kamael miał wrażenie, że z każdym d n i e m zbawienie t o p n i o w o się przybliża. P o s t a n o w i ł , ż e o d n a j d z i e Nefilima z p r z e p o w i e d n i i p o m o ż e mu o d k u p i ć winy swoich braci. Aż w k o ń c u znalazł się tutaj. W

Aerie.

A n i o ł rozejrzał się w o k ó ł i p o c z u ł , jak o g a r n i a go roz­ goryczenie.

Tutaj

Stwórcy?

ludzkim

Na

ma

się

dokonać

osiedlu,

odpadów chemicznych? K a m a e l

ostatni

zbudowanym nie

miał

akt na

łaski

naszego

cmentarzysku

o c h o t y się do t e ­

go przyznać, ale oczekiwał przecież czegoś więcej. Pozostał jeszcze przez jakiś czas zatopiony w myślach, n i e na tyle, by n i e w y c z u ć ich o b e c n o ś c i . W s t a ł z ł a w ­ ki, o d w r ó c i ł s i ę i z o b a c z y ł , ż e n i e j e s t j u ż s a m . N e f i l i m , który uciekł na jego widok, wrócił i przyprowadził ze sobą innych. Weszli t ł u m n i e do świątyni, kobiety i mężczyźni

w r ó ż n y m wieku - wszyscy będący o w o c e m tego samego związku anioła i śmiertelnej kobiety. Spoglądając ukrad­ kiem na Kamaela, mruczeli coś do siebie i m a m r o t a l i pod nosem. A n i o ł nie m i a ł pojęcia, czego od n i e g o chcą. Instynk­ t o w n i e s p r ó b o w a ł d o b y ć miecza, ale m a g i c z n e kajdany, k r ę p u j ą c e j e g o d ł o n i e i szyję, s k u t e c z n i e m u t o u n i e m o ż ­ liwiły. K a m a e l z a w y ł z b ó l u , k i e d y s e t k i l o d o w a t y c h szty­ l e t ó w wbiły mu się w całe ciało. U p a d ł na kolana, prze­ klinając w d u c h u swoją g ł u p o t ę i za w s z e l k ą c e n ę starając się z a c h o w a ć p r z y t o m n o ś ć , m i m o narastającego bólu. C h m a r a Nefilimów okrążyła go ze wszystkich stron, a on nie m ó g ł ich w ż a d e n s p o s ó b p o w s t r z y m a ć . N i e ­ przyjemną sytuację p o t ę g o w a ł y d o d a t k o w o ich konspi­ racyjne

szepty.

- Czego o d e m n i e chcecie? - spytał, głosem p e ł n y m napięcia i zmęczenia. Starsza kobieta o oczach głęboko zielonych, jak w o d y M o r z a Ś r ó d z i e m n e g o , ośmieliła się podejść jako pierw­ sza i wyciągnęła swoją d ł o ń do anioła. K a m a e l zobaczył w jej o c z a c h łzy. - C h c e m y ci p o d z i ę k o w a ć — p o w i e d z i a ł a , d o t y k a j ą c c h ł o d n ą d ł o n i ą j e g o twarzy. - Z a o c a l e n i e n a m życia. K a m a e l spojrzał na n i ą z a g a d k o w y m w z r o k i e m , czu­ j ą c j e d n o c z e ś n i e , j a k jej d e l i k a t n y d o t y k k o i j e g o b ó l .

- To była j e d n a z najgwałtowniejszych b u r z śnież­ n y c h , j a k i e p a m i ę t a m — w y s z e p t a ł a k o b i e t a , a p o jej t w a ­ rzy s p ł y n ę ł y c i u r k i e m łzy. - A o n i przyszli, żeby m n i e zabić, z ognistymi m i e c z a m i , k t ó r e trzaskały i topiły pa­ dający n a n i e śnieg. D o k o ń c a życia n i e z a p o m n ę t e g o strasznego dźwięku - a może dźwięku twojego głosu, który rozkazał im odstąpić ode m n i e . K a m a e l p o w o l i z a c z ą ł r o z u m i e ć z n a c z e n i e jej s ł ó w . - J a . . . ja c i ę u r a t o w a ł e m - p o w i e d z i a ł , p a t r z ą c w jej b e z d e n n i e g ł ę b o k i e oczy, s k ą p a n e w falach emocji. K o b i e t a s k i n ę ł a g ł o w ą , a n a jej d r ż ą c y c h u s t a c h p o j a ­ wił się s m u t n y u ś m i e c h . - N i e tylko m n i e , ale i wielu i n n y c h - p o w i e d z i a ł a , rozglądając się znacząco w k o ł o . W t e d y podeszli też pozostali, dotykając go palcami, gładząc d ł o ń m i . Ich w d z i ę c z n o ś ć była d o s ł o w n i e o d u ­ rzająca. Tyle razy z a s t a n a w i a ł się, co się z n i m i s t a ł o . Z t y m i N e f i l i m a m i , k t ó r y c h ocalił p r z e d m o r d e r c z y m i P o t ę g a m i . Ileż to razy p o d d a w a ł w w ą t p l i w o ś ć z n a c z e ­ nie swojej misji? T e r a z w s z y s c y ci u r a t o w a n i N e f i l i m o w i e tłoczyli się w o k ó ł niego, a ich wdzięczność spowijała go szczelnym kokonem spełnienia. A

więc to wszystko

nie

było na próżno - p o m y ś l a ł ,

na­

p a w a j ą c się k a ż d y m c i e p ł y m s ł o w e m , k a ż d y m p e ł n y m

wdzięczności dotykiem. Kamael, były przywódca Potęg, w r e s z c i e o d n a l a z ł s p o k ó j - n i e t y l k o w s e n s i e fizycz­ n y m , trafiając w to miejsce, ale p r z e d e w s z y s t k i m d u ­ chowym.

W i ę z i e ń skulił się jeszcze m o c n i e j n a p o d ł o d z e klat­ ki. J e g o c i a ł e m targały s p a z m y s t r a s z l i w e g o bólu, t o w a ­ rzyszące procesowi gojenia ran. - To n a w e t dosyć z a b a w n e - wyszeptał do myszy, któ­ ra u k a z a ł a się w zagłębieniu jego r a m i e n i a , popiskując m u c i c h u t k o d o u c h a . - G o j e n i e r a n boli p r a w i e t a k s a m o , jak ich z a d a w a n i e . - To m ó w i ą c , z w i n ą ł się w k o l e j n y m paroksyzmie bólu. Odczekał chwilę, aż ból minie, zanim m ó g ł k o n t y n u o w a ć swoją opowieść. - W y b a c z to w t r ą c e n i e - p o w i e d z i a ł , p r ó b u j ą c sku­ pić się n a c z y m ś i n n y m , n i ż n a swojej starej, m a r t w e j tkance, którą stopniowo zastępowała nowa. - Na czym to skończyłem? Mysz sapnęła delikatnie. - A tak, z g a d z a się - o d p a r ł p o k o n a n y a n i o ł . - Na m o ­ ich k o n t a k t a c h z Bogiem. - Jego ciało przeszyła kolejna fala a g o n i i , t a k s i l n a , że w i ę z i e ń aż z a g r y z ł z ę b y . — Z a j ­ m o w a ł e m d o ś ć wysokie miejsce n a liście Jego fawory­ t ó w - najpotężniejszych i najbardziej u k o c h a n y c h spo­ śród wszystkich niebiańskich aniołów. Nazywał mnie

oją G w i a z d ą P o r a n n ą i k o c h a ! m n i e t a k m o c n o , j a k j a k o c h a ł e m J e g o - t a k mi się p r z y n a j m n i e j z d a w a ł o . M i m o że sprawiało mu to jeszcze większy ból niż od­ padające z jego ciała piaty skóry, więzień p r z y p o m n i a ł sobie z r o z r z e w n i e n i e m te w s p a n i a l e czasy. - Szkoda, że tego nie widziałeś — powiedział r o z m a r z o ­ ny, w r a c a j ą c w s p o m n i e n i a m i d o m i e j s c a s w o j e g o s t w o r z e ­ nia. Do N i e b a . - T a m b y ł o w s z y s t k o , o c z y m tylko m o ż n a sobie z a m a r z y ć - i jeszcze więcej. To był p r a w d z i w y Raj. Więzień w klatce widział z n ó w oczami wyobraźni zło­ te iglice n i e b i a ń s k i c h p a ł a c ó w , strzelające w y s o k o w gó­ rę, aż do n i e s k o ń c z o n o ś c i . I i c h k u l m i n a c j ę - s i ó d m y k r ą g niebieski, miejsce d u c h o w e j doskonałości. &

— T a m w ł a ś n i e siedział O n , na s w o i m tronie ze świa­

tła, a ja c z ę s t o p r z e s i a d y w a ł e m o b o k N i e g o . - Po t y c h słowach więzień w e s t c h n ą ł ciężko, s p r o w a d z o n y brutal­ nie na ziemię kolejnym atakiem niewyobrażalnego bólu. M y s z z a s n ę ł a , a l e o n w c i ą ż s ł y s z a ł w g ł o w i e jej g ł o s i pytania, k t ó r e mu z a d a ł a - na t e m a t przeszłości i jego ostatecznego upadku. - C z y wiesz, że b y ł e m u Jego boku, gdy została stwo­ rzona ludzkość? Widziałem, jaką olbrzymią uwagę po­ święcał tym, k t ó r z y dla n a s wydawali się tylko jeszcze j e d n y m g a t u n k i e m zwierząt! - W i ę z i e ń p r z y p o m n i a ł so­ bie swój gniew, n i e k o n t r o l o w a n y w y b u c h emocji, który

d a w n o t e m u doprowadził go do zguby. - On dał im wła­ s n y raj, o g r ó d n i e w i a r y g o d n e j u r o d y . Była to z J e g o s t r o ­ ny wielka szczodrość. A p o t e m dał im coś, czego my ni­ gdy nie mieliśmy - część siebie samego. Stwórca tchnął w n i c h iskrę swojej Boskości - p o d a r o w a ł im d u s z ę . Ból, j a k i s p r a w i a ł y mu g o j ą c e się r a n y , w p a r z e z o b u ­ rzeniem, jakie wywołało w n i m to w s p o m n i e n i e , sprawi­ ły, ż e w i ę z i e ń u s i a d ł w y p r o s t o w a n y , o p i e r a j ą c się o k r a ­ ty. N a t y c h m i a s t d o t k n ą ł r a m i e n i a , n a k t ó r y m s i e d z i a ł a śpiąca teraz mysz, chroniąc ją przed u p a d k i e m . - Minę­ ło tyle czasu, a ja wciąż n i e potrafię się z t y m p o g o d z i ć - przyznał, już nieco mniej zachrypłym głosem. Mysz wpadła w panikę, obudzona nagłym ruchem. W i ę z i e ń c z u ł p o d p a l c a m i o s z a l a ł e bicie jej m a l u t k i e g o serca i chłód żelaznych krat, dotykających jego niezagojonego jeszcze do końca ramienia. - Bytem zszokowany i wstrząśnięty,

p o d o b n i e jak

członkowie pozostałych chórów anielskich.

Dlaczego

nasz Pan dał t y m n ę d z n y m istotom tak bezcenny dar? D l a n a s t o b y ł o j a k o b e l g a . - T o m ó w i ą c , w i ę z i e ń za­ m k n ą ł w r a ż l i w ą m y s z w d ł o n i , starając się w t e n s p o s ó b u k o i ć jej r o z d y g o t a n e n e r w y . - Zazdrość - powiedział z wielkim s m u t k i e m . - Wszyst­ k i e t e p o t w o r n e r z e c z y , k t ó r e n a s t ą p i ł y p ó ź n i e j , b y ł y efek­ t e m zazdrości. - W m y ś l a c h ujrzał k o b i e t ę i m ę ż c z y z n ę

w rajskim

Ogrodzie,

ogrzewających

się w ś w i e t l e J e g o

chwały. - To były takie delikatne stworzenia. A On tak je k o c h a ł - tylko pogarszając s p r a w ę . Mysz wciąż dygotała w jego d ł o n i i więzień zastano­ w i ł się, czy p r z y p a d k i e m n i e j e s t jej z i m n o . P r z y t u l i ł j ą jeszcze mocniej. - Jakby tego wszystkiego było mało, wkrótce p o t e m Bóg w e z w a ł n a s d o siebie, żeby n a m przekazać, ż e o d tej p o r y m a m y się k ł a n i a ć l u d z i o m w p a s i s ł u ż y ć im tak, j a k b y ś m y służyli J e m u - n a s z e m u n a j u k o c h a ń s z e ­ mu

Stwórcy. C z a s z k a s w ę d z i a ł a go i d r a p a ł a n i e m i ł o s i e r n i e — p o ­

dejrzewał, że m o ż e włosy zaczęły mu już odrastać. - J a k się m o ż n a domyślić, część z n a s była - delikatnie mówiąc — niezadowolona z takiego obrotu spraw. — Wię­ zień p a m i ę t a ł jak dziś w y k r z y w i o n e wściekłością, zacię­ te t w a r z e . Ale ż a d e n g n i e w n i e m ó g ł się r ó w n a ć z j e g o w ł a s n y m . N i e potrafił p o g o d z i ć się z t y m , że J e g o P a n i Stwórca porzucił go dla czegoś t a k m a r n e g o . - Byłem tak oślepiony zazdrością i m o j ą z r a n i o n ą d u m ą , że ze­ b r a ł e m w o k ó ł siebie a r m i ę tych, którzy czuli p o d o b n i e jak ja. P o w i e d z m y , ż e b y ł a t o j e d n a t r z e c i a w s z y s t k i c h aniołów i razem rozpętaliśmy wojnę przeciw naszemu niebieskiemu Ojcu oraz tym, którzy zdecydowali się pod­ porządkować Jego nowym zasadom.

Przed oczami zatańczyły mu obrazy nieskończonych b i t e w i rzezi, k t ó r e m i a ł y miejsce p r z e d tysiącleciami. Nie było dnia, żeby sobie o nich nie przypominał. Wi­ dział twarze swoich najlepszych żołnierzy, tak piękne, a j e d n o c z e ś n i e w y k r z y w i o n e g r y m a s e m w ś c i e k ł o ś c i i był p e w i e n , że wierzyli w n i e g o i w to, że s p r a w a , za k t ó r ą walczą, była tego warta. - Kiedy S t w ó r c a skończył z p i e r w s z y m i l u d ź m i , ja d o ­ t k n ą ł e m wszystkich tych, którzy ze m n ą walczyli i prze­ k a z a ł e m k a ż d e m u z nich cząstkę siebie. F r a g m e n t tego, co czyniło m n i e najpotężniejszym a n i o ł e m w Niebie. Na w s p o m n i e n i e tych, którzy otrzymali jego dar - czarny s y m b o l w y p a l o n y g ł ę b o k o w ciele, będący ś w i a d e c t w e m ich o d d a n i a dla niego i dla sprawy - o p u s z k i jego p a l c ó w jakby s a m e o b u d z i ł y się d o życia. - Uważaliśmy, że Wszechmogący nie miał prawa zro­ bić tego, co z r o b i ł n a m - ale, jak się o k a z a ł o , w y o b r a ­ żaliśmy sobie zbyt wiele - skonstatował ze s m u t k i e m w i ę z i e ń . Był j u ż w y c z e r p a n y b o l e s n y m i w s p o m n i e n i a m i ze swojej m r o c z n e j przeszłości. O p u ś c i ł d ł o ń z m y s z ą na kolana. - Co chcieliśmy udowodnić? Jakie mieliśmy zamia­ ry? - P o t r z ą s n ą ł g ł o w ą i u ś m i e c h n ą ł się z b ó l e m . - C z y chcieliśmy

zmusić

dziej na świecie?

Stwórcę, żeby kochał nas najbar­

Mysz, spoczywająca na jego kolanach, p o d n i o s ł a pyszek i s p o j r z a ł a w g ó r ę . W jej c i e m n y c h o c z a c h d o j r z a ł coś n a k s z t a ł t w s p ó ł c z u c i a . - To był zaciekły bój. N i e potrafię n a w e t powiedzieć, ile t r w a ł - d n i , t y g o d n i e , m o ż e n a w e t l a t a . W t e d y c z a s mijał m i inaczej niż teraz. W a l c z y l i ś m y m ę ż n i e , ale n a próżno. Mysz delikatnie trąciła go z i m n y m , wilgotnym no­ sem i m ę ż c z y z n a zaczął z n o w u ją głaskać. [

- Kiedy bitwa została zakończona, większość moich elitarnych ż o ł n i e r z y zginęła, a ja z o s t a ł e m z a k u t y w kaj­ dany i z a p r o w a d z o n o m n i e przed oblicze mojego Pana. Wtedy zaczęło docierać do mnie, co narobiłem. W i ę z i e ń z a m k n ą ł oczy, k t ó r e z w i l g o t n i a ł y o d n a d m i a ­ ru emocji. Chwilę później spod powiek popłynęły pierw­ sze łzy. - C h c i a ł e m Go p r z e p r o s i ć . B ł a g a ł e m o l a s k ę i p r z e b a ­

czenie. Ale nie wysłuchał m n i e . S t r u ż k a l e z s k a p n ę ł a m u n a d ł o ń i m y s z o c h o c z o za­ częła zlizywać s ł o n ą ciecz. - Z o s t a ł e m w y g n a n y z N i e b a na Z i e m i ę , a towarzy­ szyć m i a ł m i o d tej p o r y n i e u s t a n n y b ó l i c i e r p i e n i e z a t o , co zrobiłem. M y s z przyjrzała się m ó w i ą c e m u , z a g a d k o w o przekrzy­ wiając trójkątny ł e b e k n a j e d n ą s t r o n ę .

- C h c e s z się d o w i e d z i e ć c z e g o ś n a t e m a t miejsca, któ­ re ludzie nazywają P i e k ł e m ? - spytał ciekawskie zwierzę. - Piekła nie m a . Tutaj jest Piekło. - To mówiąc, dotknął koniuszkami palców świeżej, zregenerowanej, różowej tkanki na piersi. - A moje w i n y będą m n i e tu zawsze palić najgorętszym z ogni.

- Ona powiedziała, gnon,

a

tam

że

znajdziemy

przekąsić — z a s k o w y c z a ł

mamy skręcić w dom

kultury,

lewo,

w

w

którym

ulicę

Ga-

można

coś

Gabriel.

- Z g a d z a się, t o w ł a ś n i e p o w i e d z i a ł a - p r z y t a k n ą ł A a r o n , rozglądając się p o d r o d z e . W s z ę d z i e widział tylko d o m y , k a ż d y b a r d z i e j z r u j n o w a n y i r o z p a d a j ą c y się od i n n y c h . - A

co

to właściwie jest dom

kultury? -

spytał

labrador.

C z a s j e g o kolacji d a w n o już m i n ą ł i G a b r i e l a zaczęła po­ woli ogarniać panika. A a r o n z a t r z y m a ł się, spoglądając p r z e z r a m i ę w kie­ r u n k u , z k t ó r e g o przyszli. - Wciąż jeszcze j e s t e ś m y na ulicy G a g n o n , prawda? - spytał bardziej s a m siebie niż swojego zniecierpliwio­ nego kompana. - Nie mam pojęcia - o d p a r ł p i e s z n o s e m p r z y c i ś n i ę t y m do chodnika, w p o s z u k i w a n i u choćby najdrobniejszego śladu jedzenia. myśli,

a już

- Jestem

zaczyna

się

tak głodny,

ściemniać.

że

nie potrafię zebrać

Ruszyli dalej p r z e d siebie. Lekki w i a t e r e k h u l a ł po p u ­ stej ulicy, p o d r y w a j ą c z z i e m i p o j e d y n c z e liście o p a d ł e z

c h u d y c h jak szkielety, rachitycznych drzew. - Po p r o s t u i d ź m y dalej i zobaczymy, d o k ą d dojdzie­

my- M o ż e t e n d o m k u l t u r y j e s t n a d r u g i m k o ń c u u l i c y . - A jeśli go tam nie ma? - W n i s k i m , g a r d ł o w y m g ł o s i e Gabriela narastała coraz większa panika. A a r o n w e s t c h n ą ł z irytacją. - N i e m a r t w się, G a b e . Jeżeli n i e z n a j d z i e m y d o m u kultury, w r ó c i m y do s a m o c h o d u . W bagażniku jest jesz­ cze t r o c h ę twojej karmy. - Nie chcę psiej karmy. - L a b r a d o r z a t r z y m a ł s i ę i s p u ­ ś c i ł po s o b i e u s z y .

- Puszczam po niej wiatry.

A a r o n n i e był już w stanie p o w s t r z y m a ć złości. - Posłuchaj, chcę ci tylko powiedzieć, że nie u m r z e s z z głodu. Dostaniesz jedzenie! Gabriel zaczął m a c h a ć o g o n e m . —Jesteś

dobrym

chłopcem.

A a r o n r o z e ś m i a ł się m i m o w o l n i e i pokazał psu, żeby poszedł za nim. - Gabrielu, niezły z ciebie ananas.' - rzucił. - C h o d ź , znajdźmy to miejsce, z a n i m i ja p a d n ę z głodu. Pies zamyślił się na chwilę, d o t r z y m u j ą c t e m p a s w o ­ jemu panu. - Chyba

jeszcze

nikt

nie

nazwał

mnie

nigdy

ananasem.

Byłem już

dobrym

pieskiem

i

najlepszym

kumplem,

ale

nigdy

ananasem. - No w i d z i s z - A a r o n u ś m i e c h n ą ł się. - M o ż e s z to sobie dopisać do CV. - Myślisz,

że

kiedykolwiek

odnajdziemy

Steviego?

-

spytał

nagle Gabriel, zmieniając t e m a t tak łatwo, jakby miał to od zawsze we krwi. A a r o n poczuł, jak jego d o b r y h u m o r pryska niczym mydlana bańka. - J a k tylko u d a n a m się s t ą d wyjechać, z a c z n i e m y g o znowu - Ile

szukać. to

może potrwać?

W A a r o n i e w e z b r a ł z n o w u g n i e w i m u s i a ł w z i ą ć kil­ ka głębokich o d d e c h ó w , żeby się u s p o k o i ć . - N i e w i e m - odparł b e z n a m i ę t n i e . - Przez jakiś czas m u s i m y g r a ć w e d ł u g ich r e g u ł , ale przyjdzie taki m o ­ m e n t , że trzeba będzie się postawić. - Nie podoba

mi się

to.

- M n i e też nie - o d p a r ł Aaron. - I miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. N e f i l i m i j e g o p i e s szli dalej, p o g r ą ż e n i w m i l c z e n i u . K a ż d y z n i c h r o z m y ś l a ł o t y m , co jeszcze m o ż e ich cze­ kać w przyszłości.

D o t a r l i j u ż p r a w i e na k o n i e c ulicy,

gdy n a g l e Gabriel z a t r z y m a ł się. - O co c h o d z i t y m r a z e m ? - w e s t c h n ą ł A a r o n .

- Czujesz to? - G a b r i e l p r z e k r z y w i ł ł e b , w c i ą g a j ą c w n o z jakiś niewyraźny trop. A a r o n p o s z e d ł w jego ślady. :

Z początku

bez powo-

a, ale po chwili wyczuł wyraźny zapach. Jedzenie

gotowane jedzenie. Gabriel rzucił się p r z e d siebie jak strzała, podążając t r o p e m , jakby ciągnęły g o p o ulicy jakieś n i e w i d o c z liny. - Tędy! — z a w y ł z p o d n i e c e n i a . Aaron musiał m o c n o przyspieszyć kroku, żeby nadąĆ za w y g ł o d n i a ł y m p s e m . Po chwili zobaczył, że Ga'el g w a ł t o w n i e s k r ę c a w l e w o ,

wbiegając

na t r a w n i k

ed jednym ze zrujnowanych domów. - T o n a p e w n o nie jest d o m kultury, G a b e - zawołał, z złapany w szpony a m o k u pies nie słuchał. Gabriel podążył za zapachem na ganek d o m u i bezcemonialnie wsadził

nos w drzwi

frontowe,

wdychając

ornat tak gwałtownie, jakby chciał razem z n i m wyciąąć spod drzwi miskę z j e d z e n i e m . A a r o n z a t r z y m a ł się na przejściu dla pieszych. Z a p a c h był coraz mocniejszy... i coraz smaczniejszy. Nefilim p o ­ czuł, jak burczy mu w żołądku. - G a b r i e l , w r a c a j t u t a j ! T o czyjś p r y w a t n y d o m . Labrador niechętnie obrócił łeb. - Ale

w

tym

domu jest jedzenie.

A a r o n p o d s z e d ł bliżej, czując, jak o g a r n i a go współ­ czucie dla biednego psa. - W i e m , że t a m jest jedzenie,

ale nie m o ż e m y tak

po p r o s t u się wprosić. Pamiętaj, nie z n a m y tych ludzi, a o n i t e ż r a c z e j n a m n i e ufają. - Ale przecież jesteś no

łeb.

Wybrańcem.

- A ja jestem

-

Gabriel

twoim psem,

spuścił

smut­

w dodatku potwornie głod­

nym. Gdyby z tych s ł ó w nie wyzierała a u t e n t y c z n a żałość, A a r o n p e w n i e by się r o z e ś m i a ł . Ale d o t y c h c z a s o w e wyda­ rzenia tego dnia odebrały mu resztki d o b r e g o h u m o r u . - Gabriel, c h o d ź tutaj natychmiast, albo... - Nie dom

możemy

kultury? -

przynajmniej

spytał

pies,

zapukać

i

spytać,

gdzie jest

ten

machając nerwowo musku­

larnym ogonem. - W p o r z ą d k u , m a s z rację - zgodził się A a r o n , wspi­ nając się p o t r z e c h r o z c h w i a n y c h s t o p n i a c h n a ganek. - Ale jeśli n i k t n a m nie o d p o w i e , idziemy, d o b r z e ? - Tam tylko

na pewno

ktoś jest,

Aaronie.

Czuję jego

zapach,

nie

jedzenie.

Aaron zastukał do drzwi i odczekał chwilę. Nasłu­ chiwał o d g ł o s ó w dobiegających ze środka i zdawało mu się, że słyszy w ł ą c z o n y t e l e w i z o r . - C h y b a n i e c h c ą . . . - Zapukaj jeszcze

raz...

machując ogonem.

- poprosił

Gabriel,

z

furią wy­

Aaron zapukał, tym razem mocniej. - Ale pamiętaj, co ci p o w i e d z i a ł e m . Jeżeli nikt n a m nie otworzy, wracamy. Gabriel nagle zanurkował po schodach i popędził na drugą stronę domu. - A ty d o k ą d się w y b i e r a s z ? - z a w o ł a ł za l a b r a d o ­ r e m A a r o n , ale nie d o c z e k a w s z y się o d p o w i e d z i , ruszył w ślad za n i m . - Ktoś

tam

jest.

Może

usłyszy,

kiedy

zapukasz

w

drzwi

kuchenne — u s ł y s z a ł p o d n i e c o n y g ł o s G a b r i e l a . A a r o n niechętnie skierował swoje kroki na tyły do­ m u . N i e m i a ł pojęcia, jak m o g ą zareagować mieszkańcy, gdyby przyłapali g o myszkującego k o ł o ich d o m u . N a g l e przypomniał sobie o Lehahiaszu i jego złotych coltach. Skręcił za w ę g i e ł d o m u , uważając, żeby nie p o t k n ą ć się w ciemności. Zastał t a m już Gabriela, który próbował przekręcić zębami klamkę. - Co ty sobie w y o b r a ż a s z ! - karci! psa. - Podrapałem

w

drzwi

i

ktoś ze

środka

kazał

mi

wejść —

odpar! Gabriel, kiedy drzwi stanęły o t w o r e m i ze środka dobiegł ich wspaniały zapach g o t o w a n e g o jedzenia. N i e czekając na o d p o w i e d ź , pies w e p c h n ą ł pysk w drzwi, a p o t e m zniknął we wnętrzu d o m u . - G a b r i e l ! - z a w o ł a ł A a r o n , w s p i n a j ą c się po s c h o ­ dach i podążając za swoim niesfornym p s e m do niewiel-

kiej k u c h n i . W ś r o d k u n a t y c h m i a s t o w i o n ą ł go z a p a c h p i e c z o n e g o mięsa. Z pokoju o b o k dobiegał o d g ł o s włą­ czonego telewizora. - Nie możesz tak po prostu... - Nic na to nie poradzę - G a b r i e l z b l i ż a ł s i ę do p i e k a r ­ nika jak z a h i p n o t y z o w a n y , a z pyska ciekła mu gęsta ślina. Jego wrażliwy n o s nie p r z e s t a w a ł p r a c o w a ć n a w e t na c h w i l ę .

- Może

ten

ktoś zaprosi

nas

na

kolację.

- A l b o w e z w i e s t r a ż n i k ó w , z L e h a h i a s z e m na cze­ le, a w t e d y b ę d z i e m y m i e l i p r a w d z i w e k ł o p o t y - o d p a r ł n e r w o w o Aaron, wyobrażając sobie, jak mieszkaniec bądź mieszkanka d o m u wpada do kuchni z krzykiem. - Mówiłem

ci,

że kazał mi wejść.

Aaron ruszył w kierunku drzwi prowadzących z kuch­ ni do pokoju, w którym migotało światło telewizora. - N i e w i e m c z e m u , ale j a k o ś ci n i e w i e r z ę - syknął, n i e odwracając się d o zwierzęcia. - Ja też nie wiem, czemu - o d s z c z e k n ą ł mu G a b r i e l , w y ­ raźnie urażony. - H a l o ? - z a w o ł a ł c i c h o A a r o n , z a c i s k a j ą c p a l c e n a fra­ m u d z e d r z w i . - N i e c h c i a ł b y m p a ń s t w a n i e p o k o i ć , ale szukamy... - Wejdź, Aaronie - usłyszał w odpowiedzi głos, do­ chodzący z salonu. A a r o n o d w r ó c i ł się do Gabriela, a na j e g o t w a r z y od­ m a l o w a ł o się wielkie zdziwienie.

— Mówiłem ci,

że on wie,

kim jesteśmy i czego tu szukamy.

Aaron przeszedł przez krótki przedpokój i wszedł do o n u , słysząc za sobą s t u k o t p a z u r ó w Gabriela na drewanej p o d ł o d z e . P o k ó j był p o g r ą ż o n y w c i e m n o ś c i , n i e —ąc m i g o c z ą c e g o e k r a n u t e l e w i z o r a . A a r o n l e d w i e d o zegł starszego m ę ż c z y z n ę ,

siedzącego w sfatygowa-

, s k ó r z a n y m fotelu przed r ó w n i e archaicznym odo r n i k i e m telewizyjnym. T o był Belfegor. A a r o n g ł o ś n o rzełknął ślinę, ale m ę ż c z y z n a nie o d p o w i e d z i a ł , najwy­ raźniej z a a b s o r b o w a n y tym, co oglądał w telewizji. Z a c i e k a w i o n y A a r o n ośmielił się wejść do pokoju. Głos w telewizorze był ściszony, ale wyglądało na to, że anioł ogląda jakieś archiwalne nagrania, coś w rodza­ ju nakręconych d o m o w ą k a m e r ą scen rodzinnych, które z m i e n i a ł y się jak w kalejdoskopie. W p e w n y m m o m e n ­ cie A a r o n r o z p o z n a ł siebie n a e k r a n i e . Był u b r a n y w c z a r n y s m o k i n g i w r ę c e n i ó s ł k w i a t y - m a ł y b u k i e c i k , o w i n i ę t y folią, t a k i j a k t e , k t ó r e n i e s i e się do ś l u b u . W y s i a d ł w ł a ś n i e z s a m o c h o d u i z m i e r z a ł powoli w stronę jakiegoś znajomego d o m u .

C o t o jest?

A a r o n czul, że lada m o m e n t w p a d n i e w panikę. — Aaronie, co się stało? - s p y t a ł z a n i e p o k o j o n y G a b r i e l , k t ó r e m u udzielił się n a s t r ó j . A a r o n nie m ó g ł oderwać w z r o k u od sceny, który roz­ grywała

się

na j e g o

oczach.

Gdzie ja

widziałem

ten

dom?

- z a s t a n a w i a ł się, p a t r z ą c jak p u k a do d r z w i f r o n t o w y Przypomniał sobie dopiero wtedy, gdy drzwi zaczęły sì o t w i e r a ć . To d o m w d z i e l n i c y B e l v i d e r e P l a c e w Lyn Był t a m t y l k o r a z . D r z w i otworzyły się i s t a n ę ł a w nich Vilma w kremo­ wej s u k n i , z w ł o s a m i u p i ę t y m i i u d e k o r o w a n y m i kwia­ t a m i gipsofihi. N a jego w i d o k n a t w a r z y Vilmy zagościł taki u ś m i e c h , ż e A a r o n m i a ł o c h o t ę się r o z p ł a k a ć . Jego s o b o w t ó r w telewizji

wręczał właśnie Vilmie bukiet,

k i e d y A a r o n o d e r w a ł w z r o k o d e k r a n u i spojrzał n a star­ ca, s i e d z ą c e g o ze s t o i c k i m s p o k o j e m w w i e l k i m fotelu. - Co to jest? - w y k r z t u s i ł . O d w r ó c i ł n a c h w i l ę o c z y , ż e b y z o b a c z y ć , j a k o n i Vil­ m a p o z u j ą d o zdjęć. D z i e w c z y n a z d a w a ł a się z a w s t y d z o n a i o n i e ś m i e l o n a całą tą sytuacją. M a c h a ł a swojej rodzinie stojącej w o d d a l i i s t a r a ł a się zaciągnąć A a r o n a do s a m o ­ c h o d u . A a r o n n i e m ó g ł się n a p a t r z e ć , t a k b y ł a p i ę k n a . - W i z j a t e g o , j a k m o g ł o b y w y g l ą d a ć t w o j e życie - wy­ jaśnił Belfegor, n i e o d w r a c a j ą c w z r o k u od telewizora. To mój ulubiony fragment... Nie wiedziałem, że tak do­ brze tańczysz. A a r o n podążył za jego w z r o k i e m i zobaczył siebie t a ń c z ą c e g o w o l n y t a n i e c z Vilma, w t ł u m i e g o ś c i . N i e r o z p o z n a ł miejsca, w k t ó r y m się znajdowali, ale wyglą­ dało elegancko. Vilma szeptała mu coś do ucha, kiedy

ojníe wirowali na parkiecie.

Prawdziwy Aaron po-

»nagle zazdrosny o swojego filmowego sobowtópuścit oczy, nie chcąc t e g o diużej oglądać. W t e d y aczyt kabel od telewizora, leżący na p o d ł o d z e jak vajacy w ą ż . ; j e s t w o g ó l e p o d ł ą c z o n y - p o w i e d z i a ł na glos, wracając się do Belfegora. - T e l e w i z o r n i e j e s t w ł ą .ny. - T a k w y g l ą d a ł o b y twoje życie, gdyby n i e m o c , k t ó r a b u d z i ł a się w t o b i e . Aaron niechętnie spojrzał z p o w r o t e m na ekran. T y m ;em z o b a c z y ł s i e b i e w b i r e c i e i t o d z e , z g ł u p i m u ś m i e ­ li chem na twarzy, odbierającego d y p l o m z rąk p a n a C o ­ stana. W i d o k n a g l e z m i e n i ł się - t e r a z była to w y p e ł n i o n a szczelnie l u d ź m i aula. Z r o s n ą c y m p r z e r a ż e n i e m A a r o n patrzył, jak jego przybrani rodzice z d u m ą oklaskują je­ g o osiągnięcia. W t e d y d o s t r z e g ł t e ż Steviego, k t ó r y sie­ dział na krześle r a z e m z m a t k ą i u ś m i e c h a ł się, j a k b y n i c się n i e s t a ł o . T e g o A a r o n m i a l j u ż d o ś ć . - W y ł ą c z t o ! - z a ż ą d a ł , p o d c h o d z ą c bliżej z z a c i ś n i ę ­ t y m i p i ę ś c i a m i . C z u ł , jak kajdany na j e g o szyi i p r z e g u ­ b a c h d ł o n i rozgrzewają się c o r a z bardziej. Belfegor n i e zareagował, dalej oglądał telewizję, u ś ­ miechnięty od ucha do ucha. Aaron nie wytrzymał i rzu-

cii s z y b k i e s p o j r z e n i e n a m i g o c z ą c y e k r a n . T o b y ł o j śledzenie w y p a d k u s a m o c h o d o w e g o z o k i e n przejeżdża­ jącego o b o k a u t a . N i e chciałeś tego oglądać - ale mu­ siałeś chociaż spojrzeć. T e r a z wyglądał t r o c h ę dojrzalej. S i e d z i a ł w sali w y k ł a d o w e j i n o t o w a ł w y k ł a d jakiegoś s t a r e g o profesora. A a r o n z o r i e n t o w a ł się, że jest j u ż na s t u d i a c h i b a r d z o c h ę t n i e z a m i e n i ł b y się ze swoją ekra­ nową podobizną. - W i d z i a ł e m j u ż d o ś ć ! - p o w i e d z i a ł z w i ę k s z y m na­ ciskiem. Kajdany paliły go już, ale nie zwracał na nie uwagi. Gniew obudził drzemiącą w n i m anielską moc, k t ó r a b u z o w a ł a w jego w n ę t r z u , g o t o w a w każdej chwili zaatakować. - Czy nie tego właśnie pragnąłeś, Aaronie? - odezwał się Belfegor, w s k a z u j ą c p a l c e m n a e k r a n t e l e w i z o r a . A a r o n nie chciał tego oglądać, ale nie p a n o w a ł już nad sobą. Zobaczył, jak w r ę c z a Vilmie p i e r ś c i o n e k zaręczy­ nowy. Siedzieli na plaży i patrzyli na z a c h o d z ą c e słońce. Gabriel, jakby t r o c h ę starszy, ale n a d a l w p e ł n i sprawny, u g a n i a ł się p o p i a s k u z a m e w a m i . A V i l m a siedziała o b o k n a r o z ł o ż o n y m k o c u . W jej o c z a c h A a r o n w i d z i a ł m i ł o ś ć - m i ł o ś ć do n i e g o — i c h o c i a ż o b r a z był n i e m y , w i e d z i a ł , ja­ kie słowa padają w t y m m o m e n c i e .

Czy wyjdziesz za mnie?

Anielska m o c krzyczała w n i m , zmagając się z krę­ pującymi ją magicznymi kajdanami ze złotego metalu.

był nie do opisania i A a r o n zaczął krzyczeć, bardziej iak z e z i o ś c i n i ż z b ó l u . Gabriel p o d k u l i ! o g o n i szczekając, w y p a d ! z p o k o j u kuchni. - Wyłącz to! Wyłącz to! Wyłącz! - wrzeszczał Aaron, 'osem p r z e p e ł n i o n y m złością i emocjami. — N i e chcę go oglądać - nie chcę wiedzieć, co straciłem i k i m m o e m być. D l a c z e g o m i t o robisz? A a r o n zatoczył się d o p r z o d u , ż e b y z a s ł o n i ć c i a ł e m telewizora. Zdąży! jeszcze zobaczyć Vilmę, idącą w ślubnej sukni główną n a w ą kościoła. Skóra paliła go n i e m i ł o s i e r n i e , na ciele zaczęły się pojawiać anielskie symbole, m i m o iż magia kajdan robiła wszystko, żeby je powstrzymać- A czarne skrzydła wibrowały p o d skórą na plecach, g o t o w e w każdej chwili r o z w i n ą ć się w całej okazałości. - M u s z ę się p r z e k o n a ć , czy to p r a w d a - o d p o w i e d z i a ł s p o k o j n i e Belfegor. - M u s z ę wiedzieć, czy rzeczywiście jesteś W y b r a ń c e m z przepowiedni. W t e d y w Aaronie coś pękło. Gdzieś w głowie usłyszał d ź w i ę k p r z y p o m i n a j ą c y o d g ł o s p ę d z ą c e g o z całą szyb­ kością pociągu ekspresowego,

z jego pleców eksplodo­

wały skrzydła, a m o c zrzuciła wiążące ją o k o w y i wydo­ stała się wreszcie na w o l n o ś ć . Kajdany p ę k ł y i u p a d ł y na p o d ł o g ę , rozsypując się w p r o c h , j a k b y m i a ł y tysiące

lat. W d ł o n i A a r o n a r o z b ł y s n ą ł m i e c z - Nefilim, jakby chciał z a d e m o n s t r o w a ć swoją siłę, o b r ó c i ł się błyska­ wicznie na pięcie i opuścił płonące ostrze na d r e w n i a n ą szafkę z t e l e w i z o r e m .

O k n o , w którym m ó g ł zobaczyć

swoje p r a w d z i w e życie e k s p l o d o w a ł o z h u k i e m ,

zasy­

pując pokój o d ł a m k a m i szkła. Ale z a n i m to się stało, A a r o n u j r z a ł j e s z c z e p r z e z k r ó t k ą c h w i l ę c i ę ż a r n ą Vilm ę , k t ó r a u ś m i e c h a ł a się d o niego, jakby wiedziała, ż e na nią patrzy. O d m i e n i o n y A a r o n - stojący z r o z p o s t a r t y m i , czar­ n y m i , p o ł y s k u j ą c y m i s k r z y d ł a m i - o d w r ó c i ł s i ę d o Belfegora, który n a w e t nie d r g n ą ł w s w o i m fotelu. Gabriel wyjrzał o s t r o ż n i e z k u c h n i , tuląc po sobie uszy. — Wszystko...

w

porządku...

Aaronie?

— W porządku, G a b e - A a r o n z a d u d n i ł g ł u c h y m gło­ s e m Nefilima. A p o t e m wskazał o s t r z e m m i e c z a siedzą­ cego w fotelu u p a d ł e g o anioła. - C h c i a ł e ś się p r z e k o n a ć , czy j e s t e m t y m j e d y n y m ? - J e g o głos o d b i ł się g r o m k i m e c h e m w p o k o j u . - I co t e r a z m y ś l i s z ? — Myślę, że kolacja jest j u ż p r a w i e g o t o w a . - Belfegor u ś m i e c h n ą ł się u s p o k a j a j ą c o i w s t a ł z fotela. - C z y ty i twój przyjaciel d o t r z y m a c i e mi t o w a r z y s t w a ?

Gabriel łapczywymi ruchami popychał po podłodze talerz z tłuczonymi ziemniakami, s o s e m pieczeniowym

i groszkiem. Z a n i m wyjechał z n i m z pokoju, A a r o n schy­ lił s i ę i p o d n i ó s ł t a l e r z . - Jeszcze nie skończyłem

zaprotestował

-

pies,

oblizując

nos z resztek ziemniaków. - Uwierz mi, skończyłeś. - Aaron odłożył wylizany do c z y s t a dzie

talerz

musiał go

na

myć -

s t ó ł . Jest

tak czysty,

pomyślał.

- Nikt

że Belfegor nie bę­ nie zrobiłby

tego do­

kładniej. - Chciałbym jeszcze

trochę

-

poprosił

Gabriel,

merdając

wesoło ogonem. - Dostałeś już wystarczająco d u ż ą porcję - odparł A a r o n , nabijając na w i d e l e c s p o r y k a w a ł e k pieczeni i m a ­ czając go w sosie. Ale, jak zwykle, d a ł

się p r z e k o n a ć

swojemu d r u h o w i i podał mu mięso. - Uważaj na palce! - ostrzegł go, kiedy pies wyrwał mu pieczeń z widelca. - J e s z c z e m o g ą m i się p r z y d a ć . Belfegor wyszedł

z kuchni,

niosąc kolejny dymiący

półmisek. - P r z y n i o s ł e m jeszcze trochę świeżej

fasolki szpara­

gowej - powiedział, stawiając go na stole. - S a m ją wy­ hodowałem. f.

— Na tej glebie? - s p y t a ł A a r o n . - Jeśli tak, to d z i ę k u ­

ję. N i e p r z e p a d a m z a o d p a d a m i c h e m i c z n y m i . - A ja

owszem,

nie

mam

nic przeciwko

odpadom

-

ucieszył

się Gabriel, n a d a l próbując zlizać z n o s a z i e m n i a k i .

- J e s t c a ł k o w i c i e b e z p i e c z n a - z a p e w n i ł Belfegor, od­ suwając k r z e s ł o i siadając po drugiej s t r o n i e stołu, na­ przeciwko Aarona. - Wszystkie trucizny zostały usunię­ te. M n i e w k a ż d y m razie smakuje. A a r o n miał w ł a ś n i e sięgnąć po fasolkę, gdy zoriento­ w a ł się, ż e Belfegor n i e m a p r z e d s o b ą talerza. - N i e jesz? - spytał. Anioł potrząsnął głową. - Nie,

nie dzisiaj. Właściwie to wolę przygotowy­

w a ć posiłki, niż je k o n s u m o w a ć . - To m ó w i ą c , Belfegor u ś m i e c h n ą ł się, p a t r z ą c , j a k A a r o n n a k ł a d a s o b i e n a ta­ l e r z k o p i a s t ą ł y ż k ę ś w i e ż y c h , z i e l o n y c h w a r z y w . - Być m o ż e słyszałeś już, że my nie m u s i m y jeść. - O w s z e m , o b i ł o mi się o u s z y - p r z y t a k n ą ł A a r o n , p r ó b u j ą c o s t r o ż n i e fasolki, p o c z y m w s a d z i ł s o b i e d o u s t całą łyżkę. - Nie dotyczy to j e d n a k słabości K a m a e l a do frytek. Belfegor r o z p a r ł się w y g o d n i e w fotelu. - N a p r a w d ę ? N i g d y b y m n i e p r z y p u s z c z a ł . Być m o ż e lata s p ę d z o n e na tym świecie faktycznie zmiękczyły nie­ co naszego dowódcę Potęg. - Byłego d o w ó d c ę - A a r o n p o p r a w i ł go,

odzywając

się z p e ł n y m i u s t a m i . - T e r a z j e s t n i m W e r c h i e l — i to już od jakiegoś czasu. - Rzeczywiście. - Jak m o g ł e m z a p o m n i e ć .

Zmiótłszy wszystko z talerza, prawie tak jak Gabriel, Aaron napił się w o d y ze starego słoika po galaretce, po czym o d s u n ą ł od siebie p u s t e naczynia. - T a s z t u c z k a z t e l e w i z o r e m - jak to zrobiłeś? - spytat. Gabriel, w r e s z c i e n a j e d z o n y do syta, rozłożył się wy­ godnie u s t ó p krzesła, na k t ó r y m siedział Aaron. C h ł o ­ pak sięgnął r ę k ą i p o g ł a s k a ł przyjaciela, czekając na o d ­ powiedź anioła. - N i e u w i e r z y ł b y ś , g d y b y m ci p o w i e d z i a ł . - Belfegor p o t r z ą s n ą ł g ł o w ą , z r ę k a m i n a d a l s k r z y ż o w a n y m i na piersi. I

- Z d z i w i ł b y ś się, g d y b y m ci p o w i e d z i a ł , w co t e r a z

wierzę - odparł sarkastycznie Aaron. Gabriel przewrócił się na bok, o d s ł a n i a j ą c b r z u c h do g ł a s k a n i a . - C z y t e . . . obrazy, te sceny... p o c h o d z i ł y z przyszłości, czy... - Z o s t a ł y wzięte z twojej g ł o w y i z m a n i p u l o w a n e wyjaśnił anioł, pukając się p a l c e m w czaszkę. - To są rzeczy, k t ó r y c h najbardziej p r a g n i e s z , a k t ó r e p r a w d o p o ­ d o b n i e nigdy się nie ziszczą. Aaron przestał drapać Gabriela po brzuchu, a pies sapnął z rozczarowaniem. - N i e c h c ę t a k o t y m myśleć - powiedział, wbijając wzrok w pusty talerz, w k t ó r y m miał nadzieję zoba­ czyć p r z y s z ł o ś ć p o d o b n ą do tej z t e l e w i z o r a Belfegora. — W o l ę wierzyć w to, że czeka m n i e coś lepszego, kiedy

j u ż o d n a j d ę b r a t a i wyjaśni się ta cała afera z p r z e p o ­ wiednią. Belfegor zachichotał p o d n o s e m . - N i e przejmuj się p r z e p o w i e d n i ą - powiedział, wsta­ jąc z fotela, po c z y m zaczął z b i e r a ć p u s t e n a c z y n i a . - A niby dlaczego? Stary anioł zgarnął łyżką resztki z i e m n i a k ó w na ta­ lerz A a r o n a . - P o n i e w a ż o n a cię nie dotyczy. - Uważasz, że to nie ja j e s t e m W y b r a ń c e m ? - zain­ t e r e s o w a ł się A a r o n , pochylając się na krześle w jego s t r o n ę . - Słyszałeś p r z e c i e ż , co p o w i e d z i a ł K a m a e l , i wi­ działeś, co z r o b i ł e m z k a j d a n k a m i . - To w s z y s t k o b y ł o i m p o n u j ą c e , n i e p r z e c z ę . - Belfe­ gor przytaknął, dając G a b r i e l o w i fasolkę z „ z a k a z a n e g o " talerza. - Szczerze mówiąc, nigdy nie s p o t k a ł e m kogoś t a k p o t ę ż n e g o jak ty. P o d z i w i a m też t o , w jaki s p o s ó b kontrolujesz swoją moc, przynajmniej do p e w n e g o stop­ nia. Ale nie wierzę, że jesteś tym, o k t ó r y m m ó w i prze­ powiednia. A a r o n a zaskoczyło rozczarowanie, jakie poczuł. Jesz­ cze wczoraj oddałby wszystko, w t y m także przepowied­ nię, za paczkę ciastek Doritos. Ale teraz... - J e s t e ś a b s o l u t n i e p e w i e n ? - spytał. - Skąd to wiesz? Przecież Kamael powiedział...

- K a m a e l o p u ś c i ł n a s z e szeregi tysiące lat t e m u - p r z e mu Belfegor,

robiąc sobie k r ó t k ą przerwę w sprzą-

*u ze s t o ł u , ż e b y spojrzeć A a r o n o w i g ł ę b o k o w oczy. Desperacko pragnie z n ó w do nas dołączyć - m o ż e na­ zbyt desperacko. Dlatego zobaczył w tobie coś, czego n a p r a w d ę t a m nie ma. Przykro mi. W z a c h o w a n i u Belfegora było coś, co b a r d z o drażo Aarona. Przypomniał sobie lata spędzone w d o m u "ecka, z a n i m trafił d o r o d z i n y z a s t ę p c z e j F o s t e r ó w n a u c z y ł się, co to w o g ó l e jest r o d z i n a . Z a n i m z a c z ę t o o w a ć go jak i n n e dzieci, a nie jako coś u ł o m n e g o , dając mu w ogóle s z a n s y się w y k a z a ć . - Siła, k t ó r a w t o b i e m i e s z k a , jest o g r o m n a i boję się, ż e g d y b y m i a ł o n a p r a w d ę d o j ś ć d o jej z j e d n o c z e ­ nia z twoją wrażliwą ludzką psychiką, postradałbyś nie­ chybnie zmysły. A my, mieszkańcy Aerie, musielibyśmy coś z t y m zrobić. Aaron przypomniał klasy - p a n a Laidona,

sobie

nauczyciela z pierwszej

który wytknął mu przy wszyst­

kich dzieciach, że jest sierotą, i p a ń s t w o m u s i na nie­ go łożyć. W t e d y p o c z u ł się jak k t o ś gorszy od innych. Na s a m e w s p o m n i e n i e t a m t e j chwili A a r o n oblał się rumieńcem. - M o ż e da się t e g o n a u c z y ć - zaczął. - K a m a e l twier­ dzi, że jeśli w s z y s t k o p o t o c z y się tak, jak p o w i n n o . . .

A n i o ł z a r e c h o t a ! z n o w u . Byt t o t e n p r o t e k c j o n a l n y i poniżający rodzaj

śmiechu,

który A a r o n slyszat już

w s w o i m życiu niezliczoną ilość razy. - M a m y cię n a u c z y ć być n a s z y m M e s j a s z e m ? - za­ kpi! Belfegor. - N i e , A a r o n i e . T e n , o k t ó r y m jest m o w a w p r z e p o w i e d n i — p r a w d z i w y W y b r a n i e c - w k o ń c u na­ dejdzie. Jeśli nie teraz, to kiedy indziej. - Ale s a m Archanioł Gabriel u z n a ! m n i e za nowego p o s t a ń c a Boga - u p i e r a ! się A a r o n . - W t a k i m razie m y l i ! się - o d p a r ł Belfegor i p o z b i e ­ rał resztę naczyń, dając j a s n o do z r o z u m i e n i a , że dysku­ sja j e s t s k o ń c z o n a . Aaron czuł w środku pustkę.

Naraz rola wybawcy

u p a d ł y c h a n i o ł ó w w y d a w a ł a się coś dla niego znaczyć. Chciał

m i m o wszystko zaofiarować

Belfegorowi

swo­

j ą p o m o c , g d y r o z l e g ł o się g ł o ś n e p u k a n i e d o d r z w i . A właściwie nie tyle p u k a n i e , co g o r ą c z k o w e walenie. Gabriel n a t y c h m i a s t z e r w a ł się na r ó w n e nogi i zaczął ujadać. - P r o s z ę w e j ś ć - p o w i e d z i a ł d o n o ś n y m g ł o s e m Bel­ fegor, o d w r a c a j ą c się d o d r z w i z e s t o s e m b r u d n y c h na­ czyń w rękach. Słychać było, jak d r z w i f r o n t o w e o t w i e r a j ą się i k t o ś wchodzi do środka spiesznym krokiem. Do pokoju wpadł Nauczyciel, g o r ą c z k o w o ściskając w ręce n o t e s .

- Belfegorze, m u s i m y p o r o z m a w i a ć , i to n a t y c h m i a s t . . . Nagle Nauczyciel zobaczył A a r o n a i zamilkł. - D o b r y w i e c z ó r , N a u c z y c i e l u — p r z y w i t a ! się Belfegor. - A a r o n i ja w ł a ś n i e z j e d l i ś m y kolację. C z y c o ś ci !ać? M o ż e n a p i j e s z s i ę k a w y a l b o zjesz s z a r l o t k ę ? Cisza s t a w a ł a się coraz bardziej krępująca, aż w k o ń Nauczyciel przemówił. - M u s z ę zamienić z t o b ą d w a słowa na osobności, •lfegorze. - T o m ó w i ą c , a n i o ł o d w r ó c i ł w z r o k i p o d a ł ites

gospodarzowi.

- W t a k i m razie, c h o d ź ze m n ą - p o w i e d z i a ł Belfer. - W y b a c z na chwilę, A a r o n i e . Dwaj a n i o ł o w i e wyszli z pokoju, zostawiając A a r o n a , który zachodził w głowę, co też m o g ł o tak z d e n e r w o ­ wać Nauczyciela. - A

więc

nie jesteś

Wybrańcem,

tak?

—

Słowa

Gabriela

ały go z z a m y ś l e n i a . - M y ś l a ł e m , że śpisz - o d p a r ł A a r o n , k ł a d ą c głoę na o p a r c i u

fotela i

nie spuszczając oczu z drzwi

do kuchni. - Zdziwiłbyś

się,

jakie

rzeczy

słyszę,

kiedy

śpię.

- Belfegor u w a ż a , że nie j e s t e m t y m , za k o g o się p o ­ daję. T r u d n o . Z a w s z e t w i e r d z i ł e m , ż e K a m a e l m o ż e się ylić. - P o t y c h s ł o w a c h s p o j r z a ł n a s w o j e g o p s a , leżą­ cego u s t ó p fotela.

A n i o ł z a r e c h o t a ł z n o w u . Był t o t e n p r o t e k c j o n a l n y i poniżający rodzaj ś m i e c h u , który A a r o n słyszał już w s w o i m życiu n i e z l i c z o n ą ilość razy. - M a m y cię n a u c z y ć być n a s z y m M e s j a s z e m ? - za­ kpił Belfegor. - N i e , A a r o n i e . T e n , o k t ó r y m jest m o w a w przepowiedni — prawdziwy Wybraniec — w końcu na­ dejdzie. Jeśli nie teraz, to kiedy indziej. - Ale sam Archanioł Gabriel uznał m n i e za nowego p o s ł a ń c a Boga - upierał się A a r o n . - W t a k i m razie mylił się - o d p a r ł Belfegor i pozbie­ rał resztę naczyń, dając j a s n o do z r o z u m i e n i a , że dysku­ sja j e s t s k o ń c z o n a . Aaron czuł w środku pustkę. Naraz rola wybawcy u p a d ł y c h a n i o ł ó w w y d a w a ł a się coś d l a n i e g o znaczyć. Chciał

m i m o wszystko zaofiarować

Belfegorowi

swo­

ją p o m o c , gdy rozległo się głośne p u k a n i e do drzwi. A właściwie nie tyle p u k a n i e , co g o r ą c z k o w e walenie. Gabriel n a t y c h m i a s t z e r w a ł się na r ó w n e nogi i zaczął ujadać. - P r o s z ę w e j ś ć - p o w i e d z i a ł d o n o ś n y m g ł o s e m Bel­ fegor, o d w r a c a j ą c się d o d r z w i z e s t o s e m b r u d n y c h na­ czyń w rękach. Słychać było, jak drzwi f r o n t o w e otwierają się i ktoś wchodzi do środka spiesznym krokiem. Do pokoju wpadł Nauczyciel, g o r ą c z k o w o ściskając w ręce n o t e s .

- Belfegorze, m u s i m y p o r o z m a w i a ć , i to n a t y c h m i a s t . . . - Nagle Nauczyciel zobaczy! Aarona i zamilkł. - D o b r y w i e c z ó r , N a u c z y c i e l u - p r z y w i t a ł się Belfegor. - A a r o n i ja w ł a ś n i e zjedliśmy kolację. C z y coś ci p o d a ć ? M o ż e napijesz się k a w y a l b o zjesz s z a r l o t k ę ? C i s z a s t a w a ł a się coraz bardziej krępująca, aż w k o ń ­ cu Nauczyciel przemówił. - M u s z ę zamienić z t o b ą d w a słowa na osobności, Belfegorze. - To m ó w i ą c , anioł o d w r ó c i ł w z r o k i p o d a ł notes

gospodarzowi.

- W t a k i m r a z i e , c h o d ź ze m n ą - p o w i e d z i a ł Belfegor. - W y b a c z na chwilę, Aaronie. Dwaj a n i o ł o w i e wyszli z pokoju, zostawiając A a r o n a , który zachodził w głowę, co też m o g ł o tak zdenerwo­ wać Nauczyciela. - A

więc

nie jesteś

Wybrańcem,

tak?

-

Słowa

Gabriela

w y r w a ł y go z z a m y ś l e n i a . - M y ś l a ł e m , że śpisz - o d p a r ł A a r o n , k ł a d ą c gło­ wę na oparciu

fotela i nie spuszczając o c z u z drzwi

do kuchni. - Zdziwiłbyś się,

jakie

rzeczy

słyszę,

kiedy

śpię.

- Belfegor u w a ż a , że nie j e s t e m t y m , za k o g o się p o ­ daję. T r u d n o . Z a w s z e t w i e r d z i ł e m , ż e K a m a e l m o ż e się mylić. - Po tych s ł o w a c h spojrzał na swojego psa, leżą­ cego u s t ó p fotela.

- Co

to właściwie oznacza?

Co

teraz

z nami

będzie? —

spy­

ta! poważnie Gabriel. Aaron wzruszył ramionami. - N i e m a m pojęcia. - Po raz pierwszy od d ł u ż s z e g o czasu p o m y ś l a ł o przyszłości, w której nie było anielskiej p r z e p o w i e d n i . - A l e p r z y p u s z c z a m , ż e n i e b ę d ą n a s za­ trzymywać i b ę d z i e m y mogli wrócić do p o s z u k i w a ń Steviego. - Myślisz,

ze

Kamael

z

nami

pojedzie?

A l e A a r o n n i e z d ą ż y ł j u ż o d p o w i e d z i e ć , b o w ł a ś n i e w tej chwili do pokoju wrócili Belfegor i Nauczyciel. Na twarzy starego anioła widać było zakłopotanie. W ręce trzymał otwarty notes, który przyniósł Nauczyciel. Aaron rozpo­ z n a ł w n i m s y m b o l e , k t ó r e pojawiły się na j e g o ciele, kie­ dy uwolnił w sobie anielską m o c . - W s z y s t k o w porządku? - spytał, przełykając głucho ślinę. O s t a t n i o o b a w i a n i e się najgorszego w e s z ł o m u już w n a w y k . N i e b y ł o t o m o ż e n a j s z c z ę ś l i w s z e p y t a n i e , ja­ kie m ó g ł zadać, ale w o l a ł być p r z y g o t o w a n y . - C z y m ó w i ł e ś p o w a ż n i e o t y m , że c h c e s z się n a u c z y ć być W y b r a ń c e m ? - Belfegor o d p o w i e d z i a ł p y t a n i e m . A a r o n p o k i w a ł g ł o w ą , n i e w i e d z ą c d o k o ń c a , w c o się pakuje. Belfegor o d d a ł n o t e s Nauczycielowi. - W takim razie zaczniemy niezwłocznie.

ROZDZIAŁ 7

K

amael siedział na ciemnozielonej, metalowej ławce, ustawionej na niewielkim placu zabaw. Wyczuwał obecność dawno minionych czasów

- d u c h y dzieci i ich rodzin, które kiedyś przychodziły spędzać tu czas. M i n ę ł o już siedem dni, odkąd dotarli do Aerie, a on m u s i a ł stawić c z o ł o swojej przeszłości. K a m a e l rozmyślał o tych, których zniszczył p o d c z a s k o n ­ fliktu w N i e b i e , a t a k ż e o t y c h , k t ó r z y z g i n ę l i z j e g o r ę k i

już po wojnie,

kiedy pełnił obowiązki dowódcy Potęg,

polegające głównie na unicestwianiu w r o g ó w Stwórcy. - I6S -

Od kiedy znalazł się tutaj, m y ś l a ł o n i c h c o r a z częściej, a ich t w a r z e i ś m i e r t e l n e krzyki n a w i e d z a ł y go n i e m a l bez

przerwy.

Czy

powinienem

tu

zostać?

-

zastanawiał

się.

Gdyby

o d n a l a z ł to miejsce, z a n i m zdał sobie s p r a w ę , że zabi­ janie do niczego nie p r o w a d z i i z d e c y d o w a ł się przejść n a d r u g ą s t r o n ę , p r a w d o p o d o b n i e o b r ó c i ł b y A e r i e w ru­ inę, wypalił je do samych f u n d a m e n t ó w świętym ogniem - i n i e c h Bóg ma w swojej o p i e c e tych, k t ó r y c h zastałby na

miejscu! N a d g ł o w ą K a m a e l a z a k r a k a ł k r u k , siedzący n a skar-

łowaciałym i c h o r y m drzewie, rosnącym z b o k u placu z a b a w . Był z m ę c z o n y i c h c i a ł o d p o c z ą ć , a l e t o m i e j s c e wyraźnie go niepokoiło. Zwierzęta wiedziały, że osiedle Ravenschild z o s t a ł o z a t r u t e - K a m a e l z d a w a ł sobie z te­ go sprawę. Potrafiły wyczuć w powietrzu toksyny, które biły z ziemi. To miejsce c u c h n ę ł o ludzkim szaleństwem i kruk, który c z u ł się tu nieswojo, o d f r u n ą ł , szukając innego schronienia, gdzie mógłby dać odpocząć stru­ dzonym

skrzydłom.

Czy to miejsce dla mnie? - b i ł s i ę d a l e j z m y ś l a m i K a m a ­ el. S z u k a ł A e r i e o d s e t e k lat, ale czy n a p r a w d ę n a n i e za­ służył? T w a r z e tych, których pokonał, ustąpiły miejsca tym, których ocalił. W uszach d z w o n i ł y mu s ł o w a po­ dziękowań i wyrazy wdzięczności. Oprócz wielu aktów

przemocy, u d a ł o mu się też d o k o n a ć w życiu wiele d o ­ b r e g o - i w ł a ś n i e tej myśli u c h w y c i ł się t e r a z jak t o n ą c y brzytwy, dryfując p o b e z k r e s n y m o c e a n i e w ą t p l i w o ś c i i dylematów. A co ze Stwórcą? - W g ł o w i e K a m a e l a p o j a w i ł o s i ę k o ­ l e j n e p y t a n i e , n a k t ó r e n i e z n a ł o d p o w i e d z i . Czy spoglą­ dając

na

dy w

mnie z góry,

końcu

nadejdzie

czuje pogardę mój

czas,

czy

pozwoli

współczucie? mi

Czy

wrócić do

kie­

domu?

Nagle rozmyślania anioła przerwał dźwięk pazurów na asfaltowej ścieżce. K a m a e l o d w r ó c i ł się i zobaczył G a ­ briela, k t ó r y c z ł a p a ł w j e g o s t r o n ę . - Kamaełu,

czy

widziałeś

może

Aarona?

-

spytał

pies,

zatrzymując się przy ławce. Anioł pokręcił głową. - Nie, nie w i d z i a ł e m go od rana. Myślę, że jest jesz­ cze z Belfegorem. - No tak, to zrozumiałe - o d p a r ł p o s ę p n y m g ł o s e m G a ­ briel . - C z y c o ś się s t a ł o ? - spytał K a m a e l , dziwiąc się w d u ­ chu, że interesują go h u m o r y psa. Labrador wskoczył na ławkę. ;'

— Aaron

dujemy potem

się znika

nie spędza już ze

rano,

kiedy

mnie

na cały dzień,

ma ochoty się ze

mną

a

bawić.

mną

tyle czasu,

wyprowadza kiedy

na

co

spacer

kiedyś.

Wi­

i daje jeść,

wraca, jest zmęczony

i

nie

K a m a e l o d s u n ą ł się o d G a b r i e l a . O b a j żywili d o sie­ bie o g r a n i c z o n y s z a c u n e k , ale w d a l s z y m ciągu za sobą nie przepadali. - Z tego, co w i e m , Belfegor p r ó b u j e n a u c z y ć A a r o n a panowania nad jego anielskimi zdolnościami. - / tego właśnie nie rozumiem - o b r u s z y ł s i ę n a g l e p i e s . - Najpierw stawiają na nim nacieszyć.

Poza

tym,

zdawało

krzyżyk, mi się,

a że

teraz nie mogą się nim to

ty

masz go

uczyć.

- W y g l ą d a na t o , że Belfegor i i n n i w k o ń c u odkryli w A a r o n i e to, co ja w i d z i a ł e m w n i m już kilka tygodni t e m u - wyjaśnił Kamael. - N i e w i e m dokładnie, co to jest, ale jak widać, wystarczyło, żeby ich p r z e k o n a ć , aby ściągnęli n a m te p r z e k l ę t e kajdany. - To m ó w i ą c , anioł bezwiednie potarł nadgarstki, z których zdjęto mu ma­ giczne więzy. Przez m o m e n t obaj milczeli - dwaj niezwykli towa­ rzysze, n a z n a c z e n i p i ę t n e m tej s a m e j t a j e m n i c y . - Tęsknię za nim, briel, że go

rozglądając

Kamaelu - o d e z w a ł się po p l a c u

się w k o ń c u Ga­

zabaw.

- Mam

wrażenie,

tracę.

- Jeżeli A a r o n jest rzeczywiście tym, o k t ó r y m m ó ­ wi przepowiednia, stracisz go na dobre, bardziej niż ci się wydaje. On zapewni n a m o d k u p i e n i e - dzięki n i e m u o t w o r z ą się b r a m y N i e b a i b ę d z i e m y m o g l i nareszcie wrócić do d o m u Ojca - powiedział Kamael.

Gabriel odwrócił głowę i spojrzał na anioła. Jego c i e m n e , zwierzęce oczy w y d a w a ł y się jeszcze ciemniej­ sze i p r z e p e ł n i o n e s m u t k i e m . - Nie drżącym

obchodzi

mnie

głosem.

zbawienie

- Aaron

ani

był mój,

odkupienie

-

odparł

najpierw natężał do mnie.

P r y m i t y w n a więź, k t ó r a łączyła ludzi i ich u d o m o ­ w i o n e zwierzęta, była czymś, czego Kamael nigdy nie mógł zrozumieć. Jak to określił Aaron w czasie jednej z n i e k o ń c z ą c y c h się p o d r ó ż y s a m o c h o d e m ? B e z w a r u n ­ k o w a m i ł o ś ć - c h y b a tak. P a n był d l a swojego p s a c a ł y m światem, a pies kochał go całym sercem, bez względu na wszystko. T a k a w ł a ś n i e była siła tego uczucia. Anio­ ła z d u m i e w a ł t e n p o z i o m lojalności. - A a r o n nie należy wyłącznie do ciebie, Gabrielu wyjaśnił. - W ś r ó d n a s są tacy, k t ó r z y czekali na jego przyjście o d tysięcy lat. C z y z a b r o n i s z i m k o n t a k t ó w ze swoim panem? Pies pochylił łeb, kładąc po sobie uszy. - Nie - m r u k n ą ł - ale co będzie ze mną, jeśli coś mu się stanie? Kamael nie wiedział, co odpowiedzieć. Sam zadawał sobie p o d o b n e pytanie. Jeżeli A a r o n faktycznie jest Wy­ b r a ń c e m , co s t a n i e się ze w s z y s t k i m i u p a d ł y m i , gdyby Werchiel dopiął swego i zniszczył Nefilima? A n i o ł i pies siedzieli w m i l c z e n i u na ławce. Pytania,

k t ó r e sobie zadawali, zawisły ciężko n a d ich głowami, a o d p o w i e d z i w y d a w a ł y się r ó w n i e

mgliste jak przy­

szłość, która ich czekała.

Lorelei wyszła z d o m u , w k t ó r y m mieszkała razem z L e h a h i a s z e m , niosąc w ręce k u b e k gorącej kawy. Szu­ k a ł a ojca. Myślała, że w y s z e d ł na z e w n ą t r z , ale nigdzie nie było go widać. O d k ą d w Aerie pojawili się ci nie­ z n a j o m i , L e h a h i a s z s t a ł się j a k b y obcy, m a ł o k o m u n i ­ k a t y w n y i do r e s z t y zatracił się w swojej misji o c h r o n y m i e s z k a ń c ó w A e r i e . T y l k o t o g o o b c h o d z i ł o . Lorelei za­ czynała się o niego m a r t w i ć . Warkot napędzanego benzyną generatora, który do­ starczał im elektryczność, przerwał odgłos wystrzałów, przypominający serię niewielkich g r z m o t ó w . Dobiegały gdzieś z g ę s t e g o zagajnika, k t ó r y rozciągał się za do­ m e m . Lorelei poszła w t a m t y m kierunku, m a n e w r u j ą c m i ę d z y m ł o d y m i d r z e w k a m i , uważając przy t y m , że­ by nie rozlać kawy. Kiedy dotarta na małą, wyrąbaną w ś r o d k u l a s k u p o l a n ę , u j r z a ł a p l e c y s w o j e g o ojca, k t ó r y strzelał do różnych p r z e d m i o t ó w , ustawionych po dru­ giej s t r o n i e p o l a n y . Z ł o t e p i s t o l e t y L e h a h i a s z a r a z z a ra­ z e m trafiały b e z b ł ę d n i e w cel. - Niezły strzał, strażniku Teksasu - zażartowała, da­ jąc m u d o z r o z u m i e n i a , ż e n i e jest j u ż s a m .

L e h a h i a s z o d w r ó c i ł się i z m i e r z y ł ją p o n u r y m spojrze­ n i e m c i e m n y c h oczu. W jego d ł o n i a c h d y m i ł y z ł o t e colty. T o b y ł o c h a r a k t e r y s t y c z n e s p o j r z e n i e szeryfa Aerie, k t ó ­ rym często obrzucał córkę. Anioł Lehahiasz brał wszyst­ ko zbyt poważnie. - Ć w i c z y s z ? - Lorelei p o d e s z ł a bliżej i p o d a ł a mu dy­ miący k u b e k z kawą. Lehahiasz nie odpowiedział, tylko wymierzył b r o ń przez r a m i ę i wystrzelił. Lorelei aż podskoczyła, kiedy pocisk rozpruł pluszowego

misia,

przywiązanego do

drzewa po drugiej stronie polany. - T r e n i n g czyni m i s t r z a - o d p a r ł Lehahiasz, z n u t k ą charakterystycznego teksańskiego a k c e n t u w głosie. Lo­ relei n i e m o g ł a się n a d z i w i ć , j a k b a r d z o jej ojciec p o t r a ­ fił się u p o d o b n i ć do ludzi z D z i k i e g o Z a c h o d u . Wyjaśnił jej, że to b y ł a j e g o u l u b i o n a e p o k a w czasie t y c h s e t e k lat s p ę d z o n y c h na Z i e m i , a Lorelei m y ś l a ł a sobie w t e d y , że zawsze to lepiej, niż gdyby ujęła go, na przykład, era brązu albo kamienia łupanego. Z ł o t e pistolety zalśniły, a p o t e m zniknęły w kabu­ r a c h . L e h a h i a s z wziął od niej k u b e k z k a w ą . - A ja m y ś l a ł a m , że a k u r a t w t y m o s i ą g n ą ł e ś j u ż p e r ­ fekcję. - Lorelei w ł o ż y ł a r ę c e do k i e s z e n i s p o d n i . - A l e jak w i d a ć , c z ł o w i e k uczy się p r z e z c a ł e życie. L e h a h i a s z p i ł k a w ę o s t r o ż n y m i ł y k a m i , i g n o r u j ą c jej

łagodne przytyki. Coś go trapiło i teraz była dobra oka­ zja, ż e b y d o w i e d z i e ć s i ę , c o t o t a k i e g o . - Co się dzieje, L e h a h i a s z u ? - s p y t a ł a Lorelei. - C o ś drażni cię bardziej niż zwykle. A n i o ł spojrzał w p o g o d n e p o r a n n e n i e b o , jakby cze­ goś w n i m wypatrując. - Belfegor twierdzi, że w k r ó t c e b ę d z i e m y mieli p r o ­ b l e m y . - Pociągnął kolejny łyk k a w y i o d w z a j e m n i ł spoj­ r z e n i e swojej c ó r k i . - W y d a j e m i się, ż e j u ż j e m a m y . Lorelei z początku była zaskoczona, ale szybko zdała s o b i e s p r a w ę , o c z y m m ó w i jej o j c i e c . - N i e m o ż e s z w i n i ć A a r o n a i K a m a e l a . U p a d l i n a ca­ ł y m świecie nie przestali u m i e r a ć , od kiedy oni się tu zjawili. A p o z a t y m , w i e m y już, ż e m o r d e r c a n o s i zbroję w k o l o r z e krwi. - Lorelei zadrżała, czując, jak przeszy­ wa ją gwałtowny chłód. - To d o p i e r o początek naszych k ł o p o t ó w . - Lehahiasz dopił kawę. - T a k jak te wstrząsy w S a n Francisco, które c z u ł e m w 1 9 0 6 r. W i e m y , co zdarzyło się p o t e m . Lorelei w e s t c h n ę ł a . Jej ojciec b a r d z o c z ę s t o o d w o ł y ­ wał się do r ó ż n y c h historycznych katastrof, które miały p o t w i e r d z i ć j e g o racje. Najczęściej w s p o m i n a ł tragedię H i n d e n b u r g a i z a t o p i e n i e Titanica, ale także w y b u c h II wojny

światowej.

- C z y k i e d y k o l w i e k p o m y ś l a ł e ś , że ich p o j a w i e n i e się

w Aerie m o ż e zwiastować coś dobrego? - spytała Lorelei. - D o p u s z c z a s z w ogóle t a k ą myśl? Wiesz, że m ó w i się o . . . - zaiTiilkia, n i e w i e d z ą c , c z y p o w i n n a c i ą g n ą ć d a l e j . - O c z y m się m ó w i ? - spytał Lehahiasz n i s k i m , gar­ d ł o w y m głosem. Po jego tonie Lorelei wiedziała, że i tak nie o b c h o d z i go, c o m a m u d o powiedzenia. - O tym, że A a r o n n a p r a w d ę m o ż e być W y b r a ń c e m . L e h a h i a s z z m a r s z c z y ł b r w i i o d d a ł jej p u s t y k u b e k . W j e g o d ł o n i a c h z n o w u pojawiły się z ł o t e pistolety i sze­ ryf p o w r ó c i ł d o p r z e r w a n e g o t r e n i n g u s t r z e l e c k i e g o . - O co ci w ł a ś c i w i e c h o d z i ? - Lorelei n i e d a ł a za wy­ g r a n ą . - Co z ł e g o m o ż e się stać, jeśli to r z e c z y w i ś c i e prawda? Lehahiasz nie o d p o w i e d z i a ł , lecz zaczął strzelać, nie­ m a l b e z przerwy, opróżniając całe m a g a z y n k i . Kolejne ce­ le r o z p a d ł y się na kawałki, p o d o b n i e jak gałęzie, do któ­ rych były przytwierdzone. A p o t e m , r ó w n i e szybko, jak zaczął, Lehahiasz prze­ stał strzelać i o b r ó c i ł się t w a r z ą do swojej córki. - N i e w i d z i a ł a ś t e g o , c o ja, L o r ę . Żyję n a t y m ś w i e c i e już wystarczająco długo, żeby nie zawracać sobie głowy myślą o jakimś Mesjaszu, który nagle odmieni wszystko na lepsze... - Lehahiasz potrząsnął głową. Lorelei podeszła do niego, nie dopuszczając do siebie tego, co przed chwilą usłyszała.

- C h c e s z p o w i e d z i e ć , że nie wierzysz w p r z e p o w i e d ­ n i ę ? - s p y t a ł a z n i e d o w i e r z a n i e m . - To t a k j a k b y ś za­ przeczy! sensowi istnienia s a m e g o Aerie. L e h a h i a s z o p u ś c i ! d y m i ą c e lufy z ł o t y c h c o l t ó w i u t k w i ! w niej s t a l o w e s p o j r z e n i e . - A e r i e i jego m i e s z k a ń c y są dzisiaj j e d y n ą rzeczą, w jaką wierzę. Lorelei o d e b r a ł o m o w ę . D o w i e d z i a ł a się o p r z e p o w i e d ­ ni, kiedy tylko przyjechała do Ravenschild i perspektywa czegoś lepszego niż świat, w k t ó r y m dorastała, d o d a w a ł a jej s i ł i p o z w a l a ł a p r z e t r w a ć . - Walczyłem podczas Wielkiej Wojny, Lorelei. - Le­ h a h i a s z p r ó b o w a ł jakoś w y t ł u m a c z y ć się ze swoich słów. - Niestety, po przegranej stronie. Dlatego nie wierzę, żeby Bóg - n a w e t tak miłosierny i sprawiedliwy jak nasz - m ó g ł b y n a m wybaczyć to, co zrobiliśmy. Lorelei nie chciała tego dłużej słuchać. Nie chciała, żeby nadzieja, k t ó r ą tak d ł u g o żyła i którą pielęgnowała w sobie, została tak brutalnie przekreślona. - Przepowiednia mówi... - To bajki d l a m a ł y c h dzieci - p r z e r w a ł jej ojciec. S c h o ­ wał colty do kabur i złapał ją m o c n o za ramiona. - M u ­ sisz - w s z y s c y m u s i m y — z d a ć s o b i e s p r a w ę , że j e d y n e , co n a s czeka, to w a l k a o p r z e t r w a n i e w świecie, k t ó r e g o nie uratuje już ż a d n a p r z e p o w i e d n i a ani ż a d e n Mesjasz.

A c o , jeśfi j e d n a k s i ę m y l i s z ? - L o r e l e i u w o l n i ł a s i ę z jego u ś c i s k u . - C o , jeśli A a r o n j e s t szych

z w i a s t u n e m lep­

czasów?

Leha hiasz skrzywi! się. -Jeżeli w to wierzysz, to m a m p o w a ż n e wątpliwości, czy rzeczywiście jesteś m o j ą córką. Na u s t a c h Lorelei zatańczyły zaklęcia, k t ó r e były wy­ starczająco p o t ę ż n e , żeby p o d u p a d ł y m a n i o ł e m rozstą­ piła się z i e m i a i u w i ę z i ł a go w s w o i c h czeluściach. Ale d z i e w c z y n a w o s t a t n i e j chwili p o w s t r z y m a ł a się, o d w r ó ­ ciła się p l e c a m i do L e h a h i a s z a i r u s z y ł a w s t r o n ę d o m u . K i e d y t a k s z ł a , j a k a ś jej c z ę ś ć c h c i a ł a , ż e b y o j c i e c z a w o ł a ł j ą i p r z e p r o s i ł z a s w o j e o k r u t n e s ł o w a . A l e jej d r u g a p o ­ towa, ta bardziej trzeźwa, wiedziała, że dostała d o k ł a d n i e to, czego się spodziewata. Lehahiasz zaczął trening strzelecki od początku. Od­ bijające się g ł u c h y m e c h e m o d g ł o s y w y s t r z a ł ó w b y t y j a k o z n a k a zbliżającej się b u r z y .

V i l m a S a n t i a g o c z u ł a , j a k o p a d a j ą jej c i ę ż k i e p o w i e ­ ki, a s ł o w a w p o d r ę c z n i k u do l i t e r a t u r y z a c z y n a j ą się r o z m y w a ć . P o w s t r z y m a ł a się od spojrzenia na zegarek, ł u d z ą c się, ż e m o ż e w t e d y jej u m ę c z o n y o r g a n i z m n i e b ę d z i e t a k rozpaczliwie d o m a g a ł się s n u . P o m y ś l a ł a , że­ by wziąć kolejną tabletkę. K u p i ł a je w a p t e c e w d r o d z e

ze szkoìy. A l e dzisiaj w z i ę ł a j u ż trzy, m i m o iż na u l o t c e było w y r a ź n i e napisane, że zażywanie więcej niż d w ó c h nie jest zalecane. V i l m a z a m k n ę ł a książkę i w s u n ę ł a ją do t o r b y leżącej przy

biurku.

Może

lepiej

zajmę się zadaniami z fizyki

-

po­

myślała, wyjmując kolejny opasły podręcznik i kładąc go na blacie przed sobą. Vilma zrobiłaby wszystko,

żeby tylko nie zasypiać.

Ż e b y u n i k n ą ć tych s n ó w . O k r o p n e wizje z k o s z m a r ó w p r z e l e c i a ł y jej p r z e d o c z a m i - s t a c c a t o o b r a z ó w , k t ó r e kojarzyły się raczej z filmami fantasy niż ze s n a m i , jakie śnią n o r m a l n e nastolatki. Dziewczyna poczuła, jak wpa­ da w stupor, który zawsze poprzedzał sen i g w a ł t o w n i e podskoczyła na krześle. C h o d z ą c po sypialni, uderzyła się kilka razy o t w a r t ą d ł o n i ą w policzki, mając nadzieję, ż e b ó l p o z w o l i jej o c k n ą ć s i ę i z ł a p a ć t r o c h ę w i a t r u w ża­ gle.

A

może jednak

wziąć

tabletkę?

— W e ź się w garść, V i l m o - p o w i e d z i a ł a na g ł o s . - N i e w o l n o ci zasnąć. Kątem oka zobaczyła pościelone łóżko i przez uła­ m e k s e k u n d y była pewna, że wzywa ją do siebie. - Nie - pokręciła głową - tylko nie łóżko. Wiesz, co to oznacza. - K o n t y n u o w a ł a dalej energiczny m a r s z po sypialni, wymachując r a m i o n a m i i biorąc głębokie oddechy.

Nagle Vilma dostrzegła różową kopertę, która wypa­ d ł a j e j z t o r b y , k i e d y w y c i ą g a ł a z n i e j p o d r ę c z n i k d o fi­ zyki. T o b y ł a k a r t k a u r o d z i n o w a o d Tiny, której m i a ł o j u t r o nie być w szkole, a nie chciała przegapić t e g o wy­ j ą t k o w e g o d n i a swojej przyjaciółki.

Vilma kończyła

18

lat, ale g d y b y n i e T i n a , w o g ó l e by o t y m n i e p a m i ę t a ł a . P o d n i o s ł a k o p e r t ę i o t w o r z y ł a ją. To były t y p o w e życze­ nia w stylu Tiny. dedykacja,

„ W i e m , co cię uszczęśliwi" - głosiła

n a p i s a n a na zdjęciu jakiegoś przystojniaka

w rozpiętych błękitnych dżinsach, którego tors i ramio­ na były n a s m a r o w a n e g r u b ą w a r s t w ą olejku. - T a k ci

się wydaje?

- spytała Vilma,

przyglądając

się m ę ż c z y ź n i e z kartki. Od r a z u p o m y ś l a ł a o A a r o n i e . Od jego ostatniego maila minęły już całe dwa tygodnie i V i l m a z a c z ę ł a się o b a w i a ć , że j u ż nigdy nie o t r z y m a o d n i e g o ż a d n e g o z n a k u życia. M o ż e znalazł g d z i e ś n o ­ we lepsze życie i nie chce m i e ć j u ż dłużej do czynienia z przeszłością, którą zostawił za plecami. Vilma porzuciła tę straszliwą myśl i wrzuciła kartkę d o p l a s t i k o w e g o p o j e m n i k a , k t ó r y s t a ł o b o k b i u r k a . Pew­ nie nie ma w tej chwili dostępu do komputera.

Nie zdziwiłaby

się n a w e t , gdyby w s k r z y n c e c z e k a ł a na nią jakaś wia­ domość. W p r a w d z i e sprawdzała pocztę zaledwie kilka g o d z i n t e m u , a l e c o ś jej p o d p o w i a d a ł o , ż e m o ż e A a r o n z d o ł a ł o d t e g o c z a s u d o r w a ć się gdzieś d o I n t e r n e t u .

V i l m a wróciła do b i u r k a i w ł ą c z y ł a k o m p u t e r . Kiedy c z e k a ł a , a ż z a ł a d u j e się s y s t e m , jej m y ś l i k r ą ż y ł y w o k ó ł c h ł o p a k a , k t ó r y s k r a d ł jej s e r c e . Z a s t a n a w i a ł a się, jak b y zareagował, gdyby opowiedziała mu o swoich strasznych s n a c h i o s t r a c h u p r z e d z a ś n i ę c i e m - i c z y to w ł a ś n i e je­ mu zdradziłaby ten sekret jako pierwszemu? Odpowiedź była p r o s t a - oczywiście, że j e m u . Ufała A a r o n o w i Corbetowi do tego stopnia, że opowiedziałaby mu o wszyst­ k i m . C z u ł a się z n i m z w i ą z a n a j a k ą ś n i e z w y k ł ą , t r u d n ą do opisania więzią. K l i k n ę ł a m y s z ą n a i k o n ę p o ł ą c z e n i a z I n t e r n e t e m . Mo­ że

wysiał

mi

elektroniczną

kartkę

urodzinową?

-

łudziła

się.

D o p i e r o p o chwili d o t a r ł o d o niej, ż e A a r o n p e w n i e n a w e t nie wie, że o n a ma j u t r o urodziny. Czekając na połącze­ nie, usłyszała, jak stary zegar w salonie na dole zaczyna wybijać p e ł n ą g o d z i n ę . V i l m a z a c z ę ł a liczyć u d e r z e n i a . Bong!

Bongl

Bongl

Bongl

Bongl

Bongl

Bongl

Bong!

Bong!

Bong! Bong! Z e g a r w y b i ł p ó ł n o c , a V i l m a z o b a c z y ł a ,

że

w skrzynce nie ma żadnej wiadomości od Aarona. Zno­ wu poczuła bolesne rozczarowanie, dodatkowo spotęgo­ w a n e świadomością, że jest teraz o rok starsza. Gapiła się na ekran m o n i t o r a , mając nadzieję, że m o ż e jednak w i a d o m o ś ć nadejdzie, ale nic takiego się nie stało. — W s z y s t k i e g o najlepszego z okazji u r o d z i n - wyszep­ tała s m u t n o .

C h c i a ł a j u ż w y ł ą c z y ć k o m p u t e r , k i e d y jej ł z a w i ą c e i spuchnięte oczy powędrowały w prawy dolny róg ekra­ n u , gdzie z n a j d o w a ł się z e g a r e k wyświetlający a k t u a l n y czas. Była 2 3 : 5 9 i V i l m a z a s t a n o w i ł a się, czy to stary z e ­ gar d z i a d k a na d o l e spieszy się, czy też raczej t e n w k o m ­ p u t e r z e zwalnia. A p o t e m , r a z e m z w y ś w i e t l e n i e m się k o m u n i k a t u o p r z e r w a n i u połączenia z I n t e r n e t e m , wy­ biła p ó ł n o c - i w s z y s t k i e z m y s ł y V i l m y o b u d z i ł y się do życia! V i l m a r z u c i ł a się n a krześle, k t ó r e p r z e w r ó c i ł o się, a o n a wylądowała na podłodze. Kolejne ataki napływały falami. D ź w i ę k i w jej u s z a c h b r z m i a ł y o g ł u s z a j ą c o - k a ­ kofonia hałasów, przez które z t r u d e m słyszała szalone b i c i e s w o j e g o p r z e r a ż o n e g o s e r c a i k r e w k r ą ż ą c ą w jej żyłach. Co się ze mną dzieje? — V i l m a z t r u d e m p o z b i e r a ł a s i ę z podłogi, zatykając d ł o ń m i uszy w o b a w i e p r z e d kolej­ ną

falą r o z d z i e r a j ą c y c h

reakcja

mojego

organizmu

na

dźwięków. brak

Czy

snu? A

t o jakaś' niezwykła

może

efekt

uboczny

zażytych leków? D ź w i ę k o m z a c z ę ł y t e ż t o w a r z y s z y ć i n t e n ­ s y w n e z a p a c h y - d e t e r g e n t ó w w k u c h n i , bejcy do d r e w ­ na w piwnicy, w o r k ó w ze śmieciami na zewnątrz. Vilma z t r u d e m łapała o d d e c h . Światło w pokoju oślepiało ją i dziewczyna sięgnęła, żeby zgasić l a m p k ę na biurku, strącając ją przy t y m na p o d ł o g ę .

Potrzebuję

pomocy!

Ktoś

musi

mi

pomóc!

-

Vilma

spani­

kowała. P o w i n n a pojechać do szpitala... Musi obudzić ciocię i wujka... D o t k n ę ł a klamki, kiedy usłyszała głos, dobiegający g d z i e ś z p o k o j u za p l e c a m i . Nasienie serafina budzi się do ży­ kiedy zegar wybija północ - p r z e m ó w i ł

cia,

głos

w języku,

którego nigdy p r z e d t e m nie słyszała i nie p o w i n n a rozu­ m i e ć - a j e d n a k r o z u m i a ł a . Założę się, że ten dzień zwiastuje twoje

ponowne

narodziny.

W ł o s y n a k a r k u Vilmy p o d n i o s ł y się powoli. N i e miała najmniejszej o c h o t y o d w r a c a ć się, ż e b y s t a n ą ć o k o w o k o z o b ł ę d e m . Ale nie potrafiła się oprzeć. W t e d y p o c z u ł a t e n zapach - silnych p r z y p r a w i czegoś gnijącego. Czuć było zepsuciem. V i l m a u j r z a ł a m ę ż c z y z n ę , k t ó r y s t a ł n a ś r o d k u jej s y p i a l n i . Był u b r a n y n a c z a r n o i m i a ł n a s o b i e p ł a s z c z przeciwdeszczowy, m i m o iż nie p a d a ł o od kilku tygo­ d n i . D ł u g i e w ł o s y z a c z e s a ł d o t y ł u . N i e s a m o w i c i e bla­ d a cera w y d a w a ł a się e m a n o w a ć n i e z w y k ł y m ś w i a t ł e m , p o d c z a s gdy oczy m ę ż c z y z n y - jeżeli w ogóle jakieś po­ siadał - pozostały skryte w cieniu, który spowijał jego t w a r z . V i l m a m i a ł a j u ż w c z e ś n i e j d o c z y n i e n i a z t ą ta­ jemniczą postacią. To on przesiadywał na drzewie przed jej s y p i a l n i ą . O b s e r w o w a ł ją. I c z e k a ł . — Ty... ty nie jesteś prawdziwy.

Myśl sobie, M n y m języku, Moim -

i

zadaniem to

właśnie

co chcesz - m ę ż c z y z n a o d p a r ł w s t a r o ż y t ­ p o d c h o d z ą c d o n i e j . - T o nie mój problem. było

obserwować

cię

i

czekać,

aż

rozkwitniesz

nastąpiło.

V i l m a z a m k n ę ł a oczy, mając nadzieję, że gdy je o t w o ­ rzy, n i e z n a j o m y z n i k n i e . A l e o n w c i ą ż z b l i ż a ł się w jej k i e r u n k u . O t w o r z y ł a usta, żeby krzyknąć, ale głos uwiązł jej w g a r d l e . V i l m a m o g ł a t y l k o p a t r z e ć w n i e m y m p r z e ­ rażeniu, jak z pleców mężczyzny wyrastają powoli maje­ statyczne, czarno-białe skrzydła. - Chodź ze mną,

mały Nefilimie - r z e k ł m ę ż c z y z n a ,

któ­

ry m ó g ł b y ć w y ł ą c z n i e a n i o ł e m . - Mój pan ma wobec ciebie ważne

plany.

Po tych s ł o w a c h , anioł objął ją. Ś w i a t z a w i r o w a ł Vilmie przed oczami i kiedy traciła świadomość, zdążyła jeszcze pomyśleć, że czeka ją p e w n i e spotkanie z Bogiem.

ROZDZIAŁ

8

B

elfegor w ę d r o w a ł w ś r ó d s w o i c h roślin i w pry­ m i t y w n y m języku rozkazywał o w a d o m , żeby zo­ s t a w i ł y je w s p o k o j u . O c z y s z c z a n i e o g r o d u z tok­

syn w i ą z a ł o się z inwazją wszelkiej m a ś c i i n s e k t ó w , k t ó r e

przyciągała z d r o w a wegetacja. Ale Belfegor nie z a p o m n i a ł i o nich. Część ogrodu została zasadzona specjalnie z my­ ślą o tych najbardziej p r y m i t y w n y c h f o r m a c h życia i a n i o ł zapraszał je teraz, by skorzystały z jego szczodrobliwo­ ści. O w a d y p o s ł u c h a ł y j e g o a p e l u - n i e k t ó r e n a d l e c i a ł y , inne przydreptały - każdy znalazł sobie jakieś miejsce

do ucztowania. Dla insektów nie miało znaczenia, gdzie jedzą - tak d ł u g o , jak tylko im na to p o z w a l a n o . Anioł podziękował m a l u t k i m gościom i zwrócił uwa­ gę na d z b a n e k z m r o ż o n ą herbatą, który czekał na nie­ go na blacie zardzewiałego s t o ł u o g r o d o w e g o , stojącego na środku

podwórka.

Belfegor p o w ę d r o w a ł b e z t r o s k o

p r z e z t r a w ę , czując na s w o i c h b o s y c h s t o p a c h , jak w z r a s t a n o w e , z i e l o n e życie. O d t r u w a n i e R a v e n s c h i l d s p r a w i a ł o mu wielką radość, chociaż część toksyn zaczynała już od­ działywać na jego organizm. Anioł wlał w siebie szklan­ k ę b r ą z o w e g o p ł y n u , a pijąc, r o z g l ą d a ł się w o k ó ł , p o t y m s k r a w k u raju, k t ó r y s a m s t w o r z y ł . T o b y ł o c h y b a j e g o u l u ­ bione miejsce. Zamieszkał w sąsiednim d o m u i sprawił, że ten ogród odżył na nowo. Gdyby to było takie proste dla wszystkich, którzy utracili łaskę w oczach Pana! Ogarnęło go to s a m o niezwykłe uczucie podniece­ nia, k t ó r e t o w a r z y s z y ł o m u , o d k ą d p o raz p i e r w s z y był ś w i a d k i e m o b u d z e n i a się anielskiej

mocy Aarona Cor-

b e t a . C z y t o możliwe? C z y p o t a k d ł u g i m c z a s i e , p o t y l u n i e s p e ł n i o n y c h nadziejach, miał uwierzyć w to, że prze­ p o w i e d n i a m o ż e się wreszcie ziścić. Belfegor popijał m r o ż o n ą h e r b a t ę , delektując się tym, jak z i m n y p ł y n spływa p o jego gardle. N i e m o ż e d a ć się o s z u k a ć . Za wiele - i zbyt wielu - z a l e ż a ł o od n i e g o , by m ó g ł s o b i e p o z w o l i ć na u t o n i ę c i e w o d m ę t a c h religijne-

go ferworu. Ale m u s i a ł przyznać - w t y m było Nefilimie c o ś n i e z w y k ł e g o — d z i k i e g o i n i e o k i e ł z n a n e g o - co w z b u ­ dzało podniecenie i strach. Szkolenie szło zaskakująco dobrze. C h ł o p a k chętnie się uczył, ale jego anielska n a t u r a była n i e o k r z e s a n a i nie­ zwykle buntownicza. Musieli więc uważać, żeby nie spro­ w o k o w a ć w y b u c h u g n i e w u , b o w t e d y cały świat znalazł­ by się w n i e b e z p i e c z e ń s t w i e . Ale n i e m o g l i się t y m teraz zbytnio przejmować. Powietrze w odległym kącie p o d w ó r z a zaczęło drgać, a w ś r o d k u pojawiła się c i e m n a plama. Rozległ się dźwięk, przypominający gwałtowny wdech, a ciemność przyoble­ k ł a się w z n a j o m y kształt. Wystrzeliły z e ń c i e m n e skrzy­ dła, jakby u t k a n e z najgłębszej nocy, m i ę d z y nimi zaś pojawiła się p o s t a ć chłopca. Wyglądał na wyczerpanego, a jednocześnie u p o j o n e g o radością. Na jego m ł o d e j twa­ rzy zaiskrzył p e w n y siebie u ś m i e c h . — T r w a ł o to d ł u ż e j , niż p r z y p u s z c z a ł e m . - Belfegor u d a w a ł brak zainteresowania, gdy sięgał po dzbanek z m r o ż o n ą herbatą, żeby napełnić sobie szklankę. Miałeś jakieś kłopoty? Aaron zdusił w sobie anielską moc, symbole na jego ciele zaczęły powoli blednąc, a skrzydła skurczyły się i ukryły p o d skórą. W ręce trzymał zwiniętą gazetę, któ­ rą uderzał o drugą dłoń. Podszedł do starego anioła.

- Ż a d n y c h k ł o p o t ó w - odparł, rzucając na stół gazetę, k t ó r a o k a z a ł a s i ę c h i ń s k i m Głosem Ludu. — N i e m i a ł e m chińskiej waluty, żeby ją kupić, więc m u s i a ł e m zacze­ kać, aż k t o ś wyrzuci p r z e c z y t a n ą . C h ł o p a k u ś m i e c h n ą ł się, p r o m i e n i u j ą c n o w o o d k r y ­ tą w sobie p e w n o ś c i ą . Szybko się uczył, ale wciąż m i a ł jeszcze wiele do zrobienia - i wiele s p r a w m o g ł o p o t o ­ czyć się n i e po j e g o myśli. - J a k m i n ę ł a p o d r ó ż ? - s p y t a ł Belfegor, z a n i m p r z e ł ­ k n ą ł kolejny łyk herbaty. N a u c z y ł A a r o n a p r z e m i e s z ­ czać się w taki s a m s p o s ó b , jak to robili i n n i a n i o ł o w i e , tylko za p o m o c ą s k r z y d e ł i silnej woli. D o m y ś l a ł się, gdzie c h ł o p a k się udał. - Było w s p a n i a l e - p r z y z n a ł A a r o n , sięgając po jesz­ cze j e d n ą szklankę, która stała na stole. - Z r o b i ł e m d o ­ kładnie tak, jak kazałeś. - Nalał sobie p e ł n ą szklankę, prawie rozlewając herbatę. - W y o b r a z i ł e m sobie Pekin, wykorzystując do tego celu książki i magazyny, a p o t e m p o w i e d z i a ł e m sobie, że w ł a ś n i e t a m chcę się znaleźć. Belfegor skinął głową. C h ł o p a k coraz bardziej m u im­ ponował, jednak nie dał tego po sobie poznać. Na pal­ cach ręki m o ż n a było policzyć Nefilimów, którzy potra­ f i l i b y z r o z u m i e ć s a m ą ideę p r z e m i e s z c z a n i a się m i ę d z y w y m i a r a m i , a co d o p i e r o z niej s k o r z y s t a ć . - Było n a p r a w d ę fajnie - A a r o n ciągnął dalej. - U j -

r z a l e m P e k i n w g ł o w i e , z a w i n ą ł e m się w s k r z y d ł a , a kie­ dy je o t w o r z y ł e m , b y ł e m już w C h i n a c h . - To mówiąc, wypił do końca m r o ż o n ą herbatę. - Czy k t o k o l w i e k był ś w i a d k i e m twojego przybycia? A a r o n w r z u c i ł s o b i e d o u s t k i l k a k o s t e k l o d u , śli­ zgających się na d n i e szklanki i zaczął je g ł o ś n o chru­ pać. - Nie - powiedział, między kolejnymi chrupnięcia­ m i . - N i e chciałem, by ktokolwiek m n i e zobaczył, i tak też się stało. Belfegor o d w r ó c i ł się i p o m a s z e r o w a ł do s w o i c h ro­ ślin, zostawiając A a r o n a s a m e g o p r z y stole. Jak gdyby nigdy nic, zaczął zbierać dojrzałe ogórki. C h ł o p i e c awan­ s o w a ł d u ż o szybciej niż jakikolwiek Nefilim p r z e d n i m . Ale n a s t ę p n y e t a p t r e n i n g u był k l u c z o w y - i najbardziej niebezpieczny. M i m o swojego podziwu dla tego chłop­ ca, Belfegor n i e był p e w i e n , c z y A a r o n s o b i e p o r a d z i . - Co teraz? - usłyszał za s o b ą jego głos. Belfegor o d w r ó c i ł się, z a p o m i n a j ą c na c h w i l ę o o g ó r ­ kach. - Na dzisiaj to w s z y s t k o - powiedział, dając A a r o n o ­ wi do zrozumienia, że jest wolny. - Ale jest jeszcze wcześnie — z a o p o n o w a ł Nefilim z en­ t u z j a z m e m w głosie. - N i e ma już nic, czego nie m ó g ł b y ś mnie nauczyć, zanim...

- N a s t ę p n a f a z a p o l e g a n a o d k r y c i u tej d r u g i e j t o ż s a ości, k t ó r a jest w t o b i e . - W p o r z ą d k u . - A a r o n z a p a l i ł s i ę . - A w i ę c , do d z i e ł a . - Uważasz, że jesteś gotów na podróż do tego miej­ sca - o, t u t a j ? - Belfegor p o p u k a ł go p a l c e m w p i e r ś . - T o będzie dużo trudniejsze niż wypad do Pekinu. A a r o n wyraźnie spoważniał, jak gdyby ostrzegaw­ cze s ł o w a a n i o ł a coś w n i m o b u d z i ł y - jakąś tajną in­ formację, do tej p o r y s k r y t ą w n a j c i e m n i e j s z y m z a k ą t ­ ku u m y s ł u Nefilima, a teraz gotową, by ujrzeć światło dzienne. - J e ż e l i u w a ż a s z , ż e jesteś g o t ó w d o w i e d z i e ć się k i m . . . lub c z y m j e s t e ś - p o w i e d z i a ł t a j e m n i c z o Belfegor, n i e spuszczając w z r o k u

z twarzy A a r o n a - w t a k i m razie,

n i e c h t a k się s t a n i e . Ale n i e j e s t e m d o k o ń c a p r z e k o n a ­ ny, czy po t y m , co zobaczysz, b ę d z i e s z szczęśliwy.

Werchiel spoglądał na n i e p r z y t o m n ą dziewczynę, któ­ ra leżała przed n i m na podłodze. - W y c z u w a s z to t a k s a m o jak ja? - spytał w i ę ź n i a w wiszącej klatce, znajdującej

się w d r u g i m kącie p o ­

m i e s z c z e n i a . D o p i e r o co się wylągł i w a l c z y t e r a z z l u d z ­ ką powloką, k t ó r a go więzi. Tak b a r d z o pragnie wyrwać s i ę z jej o k o w ó w , b y r o z k w i t n ą ć i z m i e n i ć t ę w r a ż l i w ą l u d z k ą i s t o t ę w ucieleśnienie grozy, k t ó r y m ma się stać.

D o w ó d c a Potęg musiał zmienić pozycję na drewnia­ n y m fotelu z w y s o k i m o p a r c i e m . M i m o iż byl j u ż nie­ mal całkiem wyleczony, rany, które zadat mu Nefilim podczas pierwszego starcia, wciąż sprawiały mu ból. - C h c e mi się w y m i o t o w a ć na jej w i d o k - w y r z u c i ł z siebie Werchiel, z o b r z y d z e n i e m obserwując dziewczy­ nę leżącą u jego stóp. - P o w i n i e n e m zabić ją od razu. - Ale nie zrobisz t e g o - więzień o d e z w a ł się słabym g ł o s e m zza krat. - Z a d a ł e ś sobie s p o r o t r u d u , żeby ją tu sprowadzić. Dlatego przypuszczam, że ma o n a do ode­ g r a n i a k l u c z o w ą rolę w jeszcze j e d n y m z t w o i c h nik­ c z e m n y c h p r z e d s i ę w z i ę ć . Być m o ż e n a w e t p o s ł u ż y c i jako przynęta, żeby zwabić w p u ł a p k ę Nefilima. Werchiel odwrócił wzrok od dziewczyny i skupił swo­ ją uwagę na mówiącym. - Czyżbyś n a u c z y ł się j u ż m y ś l e ć t a k jak ja? - zapytał ze zjadliwym u ś m i e c h e m . - Czy m o ż e to ja myślę two­ imi kategoriami? Więzień p o d n i ó s ł się i usiadł. - W ą t p i ę , ż e b y m kiedykolwiek, n a w e t w m o i c h najmroczniejszych czasach, o d z n a c z a ł się t a k ą p o g a r d ą dla n i e w i n n e g o życia. - N i e w i n n e g o życia? - W e r c h i e l p o w t ó r z y ł jak e c h o , spoglądając raz jeszcze na leżącą p r z e d n i m istotę. Rzeczywiście wygląda na taką n i e s k o m p l i k o w a n ą - taką

b r o n n ą - nic dziwnego, że Stwórca musiał poświęcić tyle swojej e n e r g i i i serca. Jakby w o d p o w i e d z i na te słowa, n i e p r z y t o m n a dziew­ ka jęknęła cicho. - A l e pozory m o g ą mylić,

nieprawdaż? - Werchiel

•ł ją lekko stopą. - D r z e m i e w tobie prawdziwy poór, g o t ó w w k a ż d e j c h w i l i w y d o s t a ć się n a w o l n o ś ć , a m rację, m a ł a ? Więzień zacisnął r ó ż o w e palce, niepokryte jeszcze "korkiem, na prętach klatki. - Przygarniał kocioł garnkowi, nie uważasz, Werchie1 Po tym wszystkim, czego ostatnio „dokonałeś", m a s z * " z c z e czelność nazywać kogoś p o t w o r e m ? W e r c h i e l przekrzywił głowę, przyglądając się swojej :

czego n i e ś w i a d o m e j ofierze. - Nie przeczę, że jest we m n i e o d r o b i n a współczucia

d l a tej n i e s z c z ę s n e j i s t o t y . O d c h w i l i u r o d z i n n i e m a ż a d n e g o w p ł y w u n a to, k i m jest, c o nie z m i e n i a j e d n a k faktu, że tacy jak o n a w o g ó l e n i e p o w i n n i się n a r o d z i ć , i

— Skąd pozyskałeś tak cenną informację? - zadrwił z niego pojmany. - Bo m n i e chyba j e d n a k o m i n ę ł a . - N a s z a rasa nigdy nie p o w i n n a była bratać się z tymi

z w i e r z ę t a m i - w a r k n ą ł W e r c h i e l i na s a m ą myśl o ta­ kim skrzyżowaniu poczuł odrazę. - Co udowadniają te wynaturzenia - zwierzęta wyposażone w świętą moc.

T r u d n o mi sobie wyobrazić, by m o g ł a to być część Jego planu stworzenia. - A ty.

Boski ulubieniec, oczywiście p o s t a n o w i ł e ś

wziąć ten p r o b l e m na swoje barki i go rozwiązać. - Jesteś bezkarny, jak zwykle. - Werchiel ześlizgnął się z k r z e s ł a i ukląkł o b o k leżącej dziewczyny. - M o ż n a by przypuszczać, że po t y m wszystkim nabierzesz choć t r o c h ę respektu dla tego, którego w tak straszliwy spo­ sób obraziłeś. - To nie ma z N i m nic w s p ó l n e g o , W e r c h i e l u - pod­ kreślił więzień. - C h o d z i mi tylko o twoje w y p a c z o n e poczucie dobra i zła. W e r c h i e l s t ł u m i ł w sobie c h ę ć r z u c e n i a się do gardła jeńcowi, skupiając się na czekającym go z a d a n i u . - D o b r o i zło - syknął, p o d n o s z ą c koszulkę nieprzy­ t o m n e j dziewczyny i odsłaniając c i e m n ą , d e l i k a t n ą skó­ r ę n a jej m ł o d y m b r z u c h u . - T o , c o z a k i e ł k u j e w ciele t e j m ł o d e j i s t o t y , z p e w n o ś c i ą b ę d z i e s i ę z a l i c z a ć d o tej drugiej

kategorii.

Palce u dłoni W e r c h i e l a zaczęły świecić, kiedy dotknął d e l i k a t n i e jej b r z u c h a , z n a c z ą c ś l a d y n a s k ó r z e w p i ę c i u miejscach. Pogrążona w nieświadomości, dziewczyna zwijała się i k r z y c z a ł a z b ó l u , skręcając się w a g o n i i , gdy jej c i a ł o s k w i e r c z a ł o , a z r a n u n o s i ł y się k ł ę b y c i e m n e g o , oleistego dymu.

- W i e m , że to, co robię, jest w ł a ś c i w e - powiedział erchiel. - M i ę d z y N e f i l i m e m a tą d z i e w c z y n ą istnieje w n a więź, która ulegnie d a l s z e m u zacieśnieniu tylko edy, gdy o b o j e d o w i e d z ą się, ż e n a l e ż ą d o t e g o s a m e gatunku. W e r c h i e l w y c z u w a ł w tej m a ł e j o b e c n o ś ć a n i o ł a , k t ó n i e o b u d z i ł się j e s z c z e w p e ł n i . Ból m i a ł p r z y c i ą g n ą ć jak najbliżej i z m u s i ć , żeby zaczął r o z k w i t a ć szybciej. Werchiel po raz kolejny dotknął d ł o n i ą brzucha dziew­ czyny, t y m r a z e m p r z y c i s k a j ą c p a l c e d o jej s k ó r y n a t r o ­ c h ę d ł u ż e j . P ł y n y , k r ą ż ą c e p o d s k ó r ą ofiary, z a g o t o w a ł y się p o d w p ł y w e m d o t y k u a n i o ł a . Dziewczyna jęczała i krzyczała, choć nadal znajdo­ w a ł a się na granicy s n u i jawy. Ale t k w i ą c a w niej m o c z k a ż d ą chwilą rosła w siłę, wzywając na p o m o c innych efilimów. - O to c h o d z i ł o ! - W e r c h i e l u c i e s z y ł się, w c i ą g a j ą c nozdrza zapach spalonej skóry. - Wezwij do siebie "elkiego b o h a t e r a , tak b y m m ó g ł zniszczyć jego i sny, "óre inspiruje.

To było jak sny... Nie, koszmary, które m i e w a ł wcze­ śniej, z a n i m n a s t ą p i ł a t r a n s f o r m a c j a . Różnica polegała jednak na tym, że tym razem Aaron nie spał.

T o była z a s ł u g a Belfegora. Z a b r a ł A a r o n a d o swego d o m u , m ó w i ą c , ż e m u s i p o z n a ć p o c h o d z e n i e swojej we­ w n ę t r z n e j mocy, k t ó r a s t a ł a się jego u d z i a ł e m . P o t e m kazał mu wypić jakiś p a s k u d n y napój z kociołka, któ­ ry g o t o w a ł się na piecu. P a c h n i a ł jak s t e r t a z e p s u t y c h śmieci, a s m a k o w a ł jeszcze gorzej, ale stary anioł prze­ k o n a ł A a r o n a , że to p o m o ż e mu w n i k n ą ć w głąb siebie i odkryć korzenie mocy, która za wszelką cenę starała się zmienić go w kogoś innego. A a r o n zakrztusił się obrzydliwą zawiesiną, ale w koń­ c u u d a ł o m u s i ę j ą p r z e ł k n ą ć i u s i a d ł n a p o d ł o d z e . Belfeg o r zajął m i e j s c e w s w o i m u l u b i o n y m f o t e l u i z a c z ą ł czy­ t a ć c h i ń s k i Głos Ludu. Z p o c z ą t k u A a r o n m i a ł w r a ż e n i e , że n i c się n i e działo, ale a n i o ł wyjrzał zza gazety i prze­ k o n a ł go, żeby zaczekał, aż trucizna zacznie działać. Trucizna? T a k , Belfegor r z e c z y w i ś c i e n a p o i ł go t r u c i z n ą . I za­ n i m wrócił do przerwanej

l e k t u r y c h i ń s k i e g o Głosu Lu­

du, w y j a ś n i ł A a r o n o w i , ż e t y l k o n i e u c h r o n n i e z b l i ż a j ą c a się śmierć jego ludzkiej jaźni p o z w o l i przejąć k o n t r o l ę tej d r u g i e j - a n i e l s k i e j . P o t w o r n y , kłujący ból zaczął się na d n i e jego żołąd­ ka. Z jego e p i c e n t r u m e m a n o w a ł o n i e n a t u r a l n e ciepło, promieniowało do wszystkich kończyn, które stopnio­ wo sztywniały. W p e w n y m m o m e n c i e A a r o n nie m ó g ł

siedzieć i zwalił się b e z w ł a d n i e na z i m n ą , d r e w n i a podłogę. Z t r u d e m u d a w a ł o mu się z a c h o w a ć p r z y t o m n o ś ć , e wciąż słyszał, j a k Belfegor d o d a j e mu sił, ostrzegając locześnie,

by nie p o d d a w a ł

się k r ą ż ą c e j w j e g o ży-

i substancji. A a r o n m i a ł za z a d a n i e o d n a l e ź ć ź r ó d ł o swojej mocy, -ejąć n a d n i ą k o n t r o l ę i u ż y ć jej d o d o k o n a n i a o s t a ~nej fuzji o b y d w u n a t u r , k t ó r e w n i m i s t n i a ł y . A

co, jeśli okażę się niewystarczająco silny? — s p y t a ł A a r o n ,

tary anioł z a c h m u r z y ł się i wyjaśnił m u , że b e z takiej kotwicy w postaci ludzkiej n a t u r y anielska m o c prędzej czy p ó ź n i e j w p a d n i e w s z a ł i z n i s z c z y ich w s z y s t k i c h . Na początku była wyłącznie ciemność i rozgrzewają­ ce ciepło trucizny. Ale p o t e m zobaczył coś wijącego się w bezkresnym, czarnym morzu nieświadomości, w któ­ rym s t o p n i o w o s a m się z a n u r z a ł . Kiedy istota z o r i e n t o ­ w a ł a się, ż e A a r o n j ą w i d z i , z a c z ę ł a p r z y b i e r a ć c o r a z t o i n n e z w i e r z ę c e p o s t a c i e . W k o ń c u z m i e n i ł a się w pięk­ ną h u m a n o i d a l n ą formę ze skrzydłami i skórą w kolorze s ł o ń c a , z a t o z o c z a m i t a k c h ł o d n y m i i c i e m n y m i j a k zi­ m o w a noc. A a r o n o w i przyszło do głowy, że stanowią ro­ d z i n ę i t o p r z y c i ą g n ę ł o bliżej i s t o t ę , k t ó r a o b j ę ł a g o s w o i m u ś c i s k i e m , u n o s z ą c się n a d n i m , j a k b y b y ł a p ł y n n ą cieczą. A kiedy o t w o r z y ł oczy, z n a j d o w a ł się j u ż gdzie indziej.

Ból t r u c i z n y m i n ą ł i A a r o n z o b a c z y ł , ż e stoi n a jakirnś olbrzymim

polu,

zarośniętym

wysoką trawą

w

kolo­

rze złota. Ciepła, delikatna bryza, p a c h n ą c a przyprawa­ m i , p i e ś c i ł a falującą r o ś l i n n o ś ć . W o d d a l i A a r o n d o s t r z e g ł n i e w y r a ź n e k o n t u r y o g r o m n e j metropolii, ale jego uwagę przykuły dobiegające gdzieś z bliska dźwięki. Odwrócił się i ruszył w k i e r u n k u pobliskiego wzgórza, prowadzo­ ny przez głos, który niósł wiatr. Kiedy d o t a r ł na szczyt i spojrzał w d ó ł , zobaczył, że w d o l i n i e z e b r a ł a się p o t ę ż n a a r m i a . A n i o ł o w i e , tysiące a n i o ł ó w zakutych w połyskujące, s p i ż o w e zbroje, stało b e z r u c h u , p o c h ł o n i ę t e p r z e m o w ą j e d n e g o z n i c h - za­ p e w n e ich p r z y w ó d c y , k t ó r y p r z e c h a d z a ł się w ś r ó d sze­ regów swoich żołnierzy,

nasycając ich serca i

umysły

o d w a g ą . A a r o n s z y b k o pojął, dlaczego wszyscy ci anio­ łowie zdecydowali się pójść za s w o i m w o d z e m .

Była

w n i m jakaś niesamowita charyzma, której nie sposób było zaprzeczyć. Piękny jak

gwiazdy

o

poranku

-

Aaron

usłyszał

szep­

czący mu z tyłu g ł o w y głos, z k t ó r y m nie m ó g ł się nie zgodzić. Kiedy P o r a n n a Gwiazda obszedł już wszystkich swo­ ich świętych wojowników,

kładąc na każdym z nich

swoją d ł o ń i błogosławiąc specjalnym d a r e m , w ich rę­ k a c h z a p ł o n ę ł y o g n i s t e m i e c z e . Byli g o t o w i d o w a l k i .

Gotowi na wojnę. Aaron poczuł nagłe zawroty głowy i z trudem ustał nogach. Świat zawirował mu przed oczami, przenogo w i n n y czas i i n n e miejsce. T k w i ł teraz w s a m y m ':u bitwy, z k a ż d e j s t r o n y o t a c z a ł y go w a l c z ą c e zay anielskie. O d d z i a ł y P o r a n n e j G w i a z d y starły się k r w a w y m boju z i n n y m i a n i o ł a m i , napotykając z ich »ny n a z d e c y d o w a n y o p ó r . A a r o n d o s t r z e g ł K a m a cla i W e r c h i e l a , w a l c z ą c y c h r a m i ę w r a m i ę , po s t r o n i e przeciwników Porannej Gwiazdy. W powietrzu unosiły się k r z y k i u m i e r a j ą c y c h i r a n n y c h . O s t r z a m i e c z y o d ywały k o ń c z y n y i p o z b a w i a ł y życia a n i o ł ó w po o b u ~nach, którzy spadali z nieba jak kamienie, ogarnięci mieniami. To było coś k o s z m a r n e g o - przed A a r o n e m rozgrys i ę j e d e n z n a j w s p a n i a l s z y c h , a l e i n aj p o t w o r n i e j eh widoków, jakich

kiedykolwiek był

świadkiem,

ciał o d w r ó c i ć się i n i e p a t r z e ć na te b r u t a l n e s c e n y p o ł a m a n e i płonące ciała aniołów, s t r a t o w a n ą trawę i z i e m i ę n a s i ą k n i ę t ą c i e m n ą krwią. Ale gdziekolwiek się obejrzał, widział to s a m o . W s z ę d z i e śmierć. Nagle wzrok Aarona przyciągnęła postać Porannej Gwiazdy, który wycinał ognistym mieczem drogę wśród swoich w r o g ó w . Jego a r m i a została już p o k o n a n a , ale on nie zamierzał złożyć broni. Rozpostarł imponujące

s k r z y d ł a i zbliżał się k o n s e k w e n t n i e do w i e ż y ze szkła, a m o ż e z k r y s z t a ł u , k t ó r a s t r z e l a ł a w n i e b o , w y d a j ą c się n i e m i e ć k o ń c a . A n i o ł k r z y c z a ł , p o t w a r z y s p ł y w a ł y rnu, łzy. A a r o n czuł j e g o s m u t e k ; rozpacz, k t ó r a wypełniała miejsce bitwy, była wręcz namacalna. P o r a n n a G w i a z d a w r z e s z c z a ł c o ś w k i e r u n k u szkla­ nej

wieży, wygrażając r ę k ą z a k u t ą w żelazną rękawicę

i d o m a g a j ą c się, a b y T e n , k t ó r y m i e s z k a w wieży, zszedł na d ó ł i s t a w i ł mu c z o ł a . A p o t e m , bijąc w ś c i e k l e skrzy­ d ł a m i przesiąknięte z a p a c h e m rzezi powietrze. P o r a n n a G w i a z d a zaczął u n o s i ć się w górę. N i e b o p o c i e m n i a ł o , n a d c i ą g n ę ł y grube, s t a l o w e b u r z o w e c h m u r y i rozległ się p o t ę ż n y g r z m o t , od k t ó r e g o z a d r ż a ł a ziemia. Ale Po­ r a n n a G w i a z d a n i e zląkł się nagłej b u r z y i k o n t y n u o w a ł swoją podróż wzwyż, z mieczem zaciśniętym w dłoni. A a r o n w y c z u ł t o d u ż o w c z e ś n i e j - p o w i e t r z e b y ł o na­ s y c o n e elektrycznością - ale n i e zdążył o s t r z e c anioła. Było j u ż z a p ó ź n o . S p o m i ę d z y g ę s t y c h , k ł ę b i ą c y c h się szarych c h m u r u d e r z y ł a nagle d ł u g a błyskawica, przy­ pominająca zakrzywiony palec, który d o t k n ą ł dzielne­ go wojownika. W błysku oślepiającego światła P o r a n n a Gwiazda runął na ziemię, ogarnięty płomieniami. Zostań w miejscu,

nie ruszaj się - A a r o n o s t r z e g ł

s a m sie­

bie, obserwując spadającego z n i e b a anioła, który ude­ r z y w s z y o z i e m i ę , po k r ó t k i e j chwili p o z b i e r a ł się, n i e -

'e stanął na poczerniałych, spalonych nogach, po z n ó w wzbił

się w p o w i e t r z e .

Poranna Gwiazda

raz kolejny spojrzał w górę, w s t r o n ę szklanej w i e ż y wniósł miecz w o b r o n n y m geście.

Dlaczego? — Z j e g o

-t, k t ó r e t e r a z b y ł y t y l k o z w ę g l o n y m o t w o r e m , w y r w a ł •ę k r z y k ż a l u dziej

niż

i

w ś c i e k ł o ś c i . - Jak możesz kochać ich bar­

nas?

Ponieważ jego skrzydła wciąż trawił ogień, P o r a n n a Gwiazda w z n o s i ł się wolniej niż p o p r z e d n i o . Przez n i e b o przetoczył się kolejny g r z m o t , b ę d ą c y w y r a z e m rozdraż­ nienia, jakie w z b u d z i ł o n i e p o s ł u s z e ń s t w o anioła. P o t e m dołączyły do niego krzyki przypominające o d g ł o s piku­ jących d r a p i e ż n y c h p t a k ó w . A a r o n patrzył, jak żołnierze wrogiej a r m i i atakują r a n n e g o , ściągają go z p o w r o t e m na ziemię i

zasypują g r a d e m ciosów swoich ognistych

mieczy. A a r o n czuł ból, jaki P o r a n n e j G w i e ź d z i e s p r a w i a ł o każde uderzenie palących ostrzy - zupełnie jakby anio­ łowie atakowali jego, a nie przywódcę renegatów. A a r o n u p a d ł na ziemię, z oczami u t k w i o n y m i w krwawej scenie, jaka rozgrywała się t u ż przed n i m . K r e w z a m o r d o w a n y c h aniołów zaczęta przesiąkać przez nogawki jego spodni. A a r o n p o c z u ł , jak jego ciało sztywnieje, i z najwyższym t r u d e m z a c h o w a ł p r z y t o m n o ś ć - aby p o z o s t a ć przy życiu. Ale m r o k sięgnął z n ó w p o niego, spowijając g o c z a r n y m

c a ł u n e m i ciągnąc z p o w r o t e m w dół, gdzie m ó g ł umrzeć w s p o k o j u - do miejsca, w k t ó r y m od j e g o o s i e m n a s t y c h u r o d z i n m i e s z k a ł a a n i e l s k a m o c . T a m m ó g ł b y w y z b y ć się do r e s z t y s w o j e g o z i e m s k i e g o życia i p o z w o l i ć , by m o c Nefilima przejęła w całości k o n t r o l ę n a d jego wrażliwą, ludzką powłoką. Przez k r ó t k ą chwilę A a r o n był p r z e k o n a n y , że wła­ śnie tak p o w i n i e n postąpić. W t y m b e z k r e s n y m cieniu n i e c z e k a ł y g o ż a d n e t r o s k i a n i d e n e r w u j ą c e a n i e l s k i e za­ gadki, tylko błogi spokój. Ucieczka przed odpowiedzial­ nością, jaką nakładała na niego przepowiednia sprzed wieków. Aaronie!

On

sprawia

mi ból!

Nagle spokój spadającego w otchłań Nefilima zmąciło p r z e r a ź l i w e w o ł a n i e o p o m o c , k t ó r e odbijało się e c h e m w otaczającej go c i e m n o ś c i . A a r o n chciał je zignorować, ale było w tym głosie coś, co sprawiło, że z n ó w zapra­ g n ą ł żyć. Gdzie jesteś, się

tu

Aaronie?

On

będzie

mnie

krzywdził,

dopóki

nie zjawisz!

— Vilma - wyszeptał Aaron, spowity k o k o n e m utkanym z cienia. O t w o r z y ł oczy i ujrzał dziewczynę, k t ó r ą kochał, w u ś c i s k u W e r c h i e l a . Wizja t r w a ł a u ł a m e k s e k u n d y , ale w z u p e ł n o ś c i wystarczyła, ż e b y w y r w a ć go z objęć śmierci. Błagam!

Aaronie!

Anielska siła w c i ą g a ł a go c o r a z głębiej w o t c h ł a ń ża­ lenia, ale A a r o n czuł, że V i l m a go potrzebuje. T a k o jak Stevie i u p a d l i a n i o ł o w i e . Z a w s t y d z i ł się na samyśl o tym, że m ó g ł b y odpuścić. Im bardziej wracała u ś w i a d o m o ś ć , t y m mocniej o d c z u w a ł efekty działania krążącej w ż y ł a c h t r u c i z n y . W d o d a t k u p r z y p o m n i a ł s o ­ bie o P o r a n n e j G w i e ź d z i e , k t ó r y m i m o d o t k l i w y c h r a n , jakie z a d a ł mu Stwórca, n i e z r e z y g n o w a ł z walki. T a k a postawa mu zaimponowała. Kiedy A a r o n się ocknął, klęczał na p o d ł o d z e w k u c h ­ ni Belfegora. C a ł e ciało m i a ł o b o l a ł e od r z u c a n i a się w k o n w u l s j a c h . Zgiął się w p ó ł i z w y m i o t o w a ł t r u c i z n ę . P o t e m powoli podniósł głowę i wytarł resztki palących toksyn, które ściekały mu po brodzie. Dopiero w t e d y zobaczył, że Belfegor wstaje ze swojego fotela i podaje mu chusteczkę higieniczną. - Co z o b a c z y ł e ś ? - spytał a n i o ł . W j e g o starych o c z a c h widać było iskrę podniecenia. - Vilme. - A a r o n z t r u d e m p o d n i ó s ł s i ę z k o l a n . -

Kogo?

- M u s z ę ją odnaleźć - o d p a r ł Nefilim, czując na ple­ cach znajomy dreszcz strachu, który nosił w sobie, od kiedy j e g o życie z m i e n i ł o się w t a k d r a m a t y c z n y c h o k o ­ licznościach, a który teraz zastępował powoli uczucie n u d n o ś c i w żołądku. - On ją m a . Werchiel ją d o p a d ł .

ROZDZIAŁ

9

'ilma? - Belfegor z d u m i a ł się. - C z y m o g ę spytać, k i m jest Vilma? A a r o n z a c h w i a ł się na n o g a c h i p r z y t r z y m a ł się d r z w i k u c h e n n y c h , żeby nie u p a ś ć . - To moja przyjaciółka...

- A a r o n zrobił na chwilę

p a u z ę , zastanawiając się n a d swoją o d p o w i e d z i ą . - To k t o ś z m o j e g o p o p r z e d n i e g o życia, k t o ś dla m n i e b a r d z o w a ż n y - a t e r a z ma ją W e r c h i e l . - P r z e d o c z a m i prze­ leciały mu z n ó w obrazy krzyczącej dziewczyny. Słyszał jeszcze, jak go wzywa.

- W e r c h i e l p r ó b u j e cię d o p a ś ć p r z e z t w o i c h przyja­ ciół - s k o m e n t o w a ł t r z e ź w o Belfegor. — To t y p o w e za­ chowanie dla kogoś takiego jak on. A a r o n nie zrozumiał. W jakiś sposób Vilmie u d a ł o się s i ę g n ą ć w głąb j e g o u m y s ł u i p o p r o s i ć go o p o m o c . Ale

jak?

- Aaronie, co widziałeś, kiedy już się t a m znalazłeś? - spytał anioł. - M u s i s z mi w s z y s t k o o p o w i e d z i e ć . . . Aaron przerwał mu skinieniem dłoni. - O n a z n a l a z ł a się w m o i m u m y ś l e . - To m ó w i ą c , wbił t w a r d e spojrzenie w Belfegora. - Jak to m o ż l i w e , chyba że...? Belfegor p o w o l i p o k i w a ł głową, wyczuwając, że A a r o n domyślił się j u ż o d p o w i e d z i . - C h y b a że jest t a k a jak ty - d o k o ń c z y ł . T a ś w i a d o m o ś ć uderzyła A a r o n a jak cios n a ringu bok­ s e r s k i m . O s u n ą ł się w d ó ł po f r a m u d z e , siadając na z i e m i z kolanami pod brodą. - To n i e m o ż l i w e - w y m a m r o t a ł , k o m p l e t n i e zbity z t r o p u . P a m i ę t a ł każdą chwilę, jaką spędzili r a z e m - c h o ­ ciaż n i e b y ł o ich zbyt wiele. Bez w ą t p i e n i a mieli się ku s o b i e . A l e k t o m ó g ł b y p o m y ś l e ć , ż e u p o d s t a w tej w i ę z i j e s t c o ś więcej n i ż t y l k o s a m e h o r m o n y . N a l e ż e l i d o tej samej

rasy.

Rasy Nefilimów.

- A m y ś l a ł e m , że n i c m n i e już n i e zaskoczy. - Z d e ­ sperowany Aaron pokręci! głową. Belfegor w s t a i zza s t o ł u i p o d s z e d ł bliżej. Wyglądał na zniecierpliwionego i p e ł n e g o niepokoju. - Twoja koleżanka nie ma teraz żadnego znaczenia - oznajmił. - P o w i e d z lepiej, co w i d z i a ł e ś . - N i e m a m t e r a z n a t o c z a s u . - A a r o n p o d n i ó s ł się z podłogi. - O n a m n i e potrzebuje. Belfegor złapał go za r a m i ę ż e l a z n y m u ś c i s k i e m . - M u s z ę w i e d z i e ć , co z o b a c z y ł e ś - n a l e g a ł . - N a l e ż y się t o t a k ż e m i e s z k a ń c o m Aerie. A a r o n strącił z siebie rękę anioła. - W i d z i a ł e m a n i o ł a . . . j e d n e g o z n a j p i ę k n i e j s z y c h , z ja­ k i m i m i a ł e m d o c z y n i e n i a . - N a c h w i l ę p r z e r w a ł , czując na s o b i e w z r o k Belfegora i p o c z e r w i e n i a ł . - N i e w sensie e r o t y c z n y m a n i c z y m ś t a k i m - w y j a ś n i ł n a w s z e l k i wy­ p a d e k . - Ujął m n i e s p o s ó b , w jaki t e n a n i o ł się p o r u s z a ł , i jego zachowanie. C z u ł e m w powietrzu aurę poświęcenia, jaka biła od jego armii. C z u ł e m , jak b a r d z o go kochają. - Ty... widziałeś P o r a n n ą G w i a z d ę ? - w y m a m r o t a ł Belfegor, jakby n a p a w a ł o g o t o p r z e r a ż e n i e m . Aaron przytaknął, nieco zdziwiony reakcją starego anioła. - Widziałem też bitwę - powiedział, przypominając sobie brutalne obrazy,

k t ó r e n a z a w s z e w r y ł y m u się

w p a m i ę ć . - To b y ł o s t r a s z n e - d o d a ł . - I n i e w i a r y g o d ­ nie s m u t n e . Belfegor p a t r z y ! p r z e d siebie z a m y ś l o n y m w z r o k i e m , drapiąc się p o b r o d z i e . - Co to znaczy, Belfegorze? - spyta! ostrożnie A a r o n . - Co to wszystko ma wspólnego ze mną? Stary upadły a n i o ! skupił z p o w r o t e m swój wzrok na Aaronie. - T e n ból i s m u t e k , ś m i e r ć i b r u t a l n a p r z e m o c - są­ dzę, że to w ł a ś n i e z nich z r o d z i ł a się twoja m o c . Aaron potrząsnął głową. - Nie rozumiem... - Ale z r o z u m i e s z - Belfegor p r z e r w a ł mu w ł a d c z y m t o n e m . - P o w i n n i ś m y pójść teraz do Nauczyciela i wspól­ nie odkryć tajemnicę twojego pochodzenia... - Nie! Nic nie rozumiesz. Vilma ma kłopoty i m u s z ę jej p o m ó c . - A a r o n o d s u n ą ł się o d a n i o ł a , czując, j a k o p ó r d o d a j e sił j e g o w y c z e r p a n e m u c i a ł u . - N i e m o g ę s o b i e pozwolić choćby na chwilę zwłoki. Szkoda czasu! A a r o n o t w o r z y ł d r z w i d o k u c h n i i m i a ł j u ż wyjść, kie­ dy Belfegor złapał go z n o w u . - Aaronie, jesteśmy już tak blisko. W jego głosie słychać było napięcie, którego Aaron nie doświadczył nigdy wcześniej - zawoalowane pod­ niecenie, sugerujące, że anioł wie więcej, niż chce ujaw-

nić. S p r a w i ł o o n o , że A a r o n chciał już zawrócić, ale w t e ­ d y p r z y p o m n i a ł s o b i e t w a r z V i l m y - jej p i ę k n ą b u z i ę , w y k r ę c o n ą w g r y m a s i e b ó l u i s t r a c h u - i w i e d z i a ł , że n i e ma już

wyboru.

Nefilim zrzucił d ł o ń anioła i ruszył w kierunku scho­ d ó w prowadzących na zewnątrz. - W y b a c z , po p r o s t u m u s z ę - rzucił p r z e z r a m i ę . Wrócę

tak szybko, jak...

Na ulicy p r z e d d o m e m stał Lehahiasz. Z kącika ust z w i s a ł o mu długie, cienkie cygaro, a u n o s z ą c y się z nie­ go dym formował nad głową przybyłego coś na kształt zwiewnej

aureoli.

- Jakiś problem, chłopcze? - spytał grobowym gło­ s e m , przeżuwając w u s t a c h cygaro, jak stojący na pero­ nie k o n d u k t o r swój gwizdek. A a r o n pokręcił głową, czując wrogość, jaka biła od szeryfa

Aerie.

- J e s z c z e n i e - o d p o w i e d z i a ł , starając się, ż e b y w j e g o głosie nie zabrzmiał strach. Belfegor pojawił się w d r z w i a c h za jego p l e c a m i . - Wszystko w porządku, Lehahiaszu - uspokoił wolwerowca. - Aaronie, zapraszam do środka.

re­

Poroz­

mawiajmy. - W ł a ś n i e wychodziłem - odparł wyzywająco Aaron i postąpił d w a kroki naprzód.

Lehahiasz zastąpił mu drogę, a w jego d ł o n i a c h bły­ snęły d w i e iskierki, co z w i a s t o w a ł o pojawienie się jego ukochanych, złotych pistoletów. - Na t w o i m m i e j s c u p o s ł u c h a ł b y m szefa - w y s y c z a ł . - To m o ż e być p u ł a p k a - Belfegor ostrzegł A a r o n a . - W e r c h i e l m o ż e p o s ł u g i w a ć się t w o j ą przyjaciółką, ż e b y u d e r z y ć - n i e t y l k o w ciebie, ale t a k ż e w n a s , tu w A e r i e . Przykro m i , ale n i e m o ż e m y cię puścić. Ryzyko jest zbyt duże. Lehahiasz groźnie zamachał pistoletami. - Słyszałeś, co p o w i e d z i a ł Założyciel - w s k a z a ł A a r o ­ nowi drzwi do d o m u . - Wracaj, zanim sprawy przybiorą naprawdę niekorzystny obrót. - J u ż przybrały - odwarknął Aaron, w k t ó r y m zaczęła b u d z i ć się d o życia a n i e l s k a m o c . C z u ł się jak n a p o t ę ż ­ n y m kacu, ale nie z a m i e r z a ł się dłużej h a m o w a ć . N a ulicy zaczął g r o m a d z i ć się coraz większy t ł u m e k gapiów, którzy wychodzili ze swoich zrujnowanych do­ m ó w , jakby potencjalny w y b u c h agresji przyciągał ich j a k m a g n e s . A a r o n w i d z i a ł i c h n e r w o w e s p o j r z e n i a , sły­ szał ich szepty. - W i e d z i a ł e m , że napyta n a m biedy. On ma być Wy­ brańcem? Wątpię, by ktokolwiek mógł pomyśleć o n i m w ten sposób. - Lehahiasz miał ochotę w końcu rozpra­ wić się z i n t r u z e m .

N a skórze A a r o n a pojawiły się z n a j o m e

symbole,

a z pleców wyrosły czarne skrzydła. Usłyszał s t ł u m i o n e okrzyki mieszkańców Aerie i nawet Lehahiasz wydawał się zaskoczony, gdy A a r o n m i n ą ł go i w y s z e d ł na ulicę. Ludzie zaczynali w p a d a ć w panikę, A a r o n widział to w ich oczach. A m o ż e widzieli coś z u p e ł n i e i n n e g o niż on sam? A a r o n zastanawiał się n a d tym, kiedy usłyszał z tyłu cha­ rakterystyczny dźwięk odwiedzionych kurków rewolwe­ rów. Zareagował instynktownie - nie było w n i m żadnej wewnętrznej walki ani n a w e t próby p o w s t r z y m a n i a m o ­ c y n a u w i ę z i . P o p r o s t u d a ł jej w o l n ą r ę k ę i p o z w o l i ł s o b ą p o k i e r o w a ć . O d w r ó c i ł się t w a r z ą d o p o t e n c j a l n e g o w r o ­ ga z d z i k i m w a r k n i ę c i e m na u s t a c h . Rozległ się głuchy h u k wystrzału i kula, wystrzelona z j e d n e g o z pistoletów, p o k o n a ł a k r ó t k i d y s t a n s , wbijając się g ł ę b o k o w r a m i ę Nefilima. A a r o n u p a d ł do tyłu, zduszając w sobie krzyk w chwi­ li k o n t a k t u z t w a r d y m asfaltem. Na szczęście, zdążył z a m o r t y z o w a ć u p a d e k s k r z y d ł a m i . Ból był b a r d z o silny i Nefilim czuł, jak cała lewa strona jego ciała zaczęła s z t y w n i e ć , g d y t a k leżał na ulicy, s p o g l ą d a j ą c w p o r a n n e niebo. A a r o n wiedział, że powinien wstać - dla dobra Steviego i V i l m y - ale n i e był p e w i e n , czy ma w sobie tyle siły, b y t o z r o b i ć .

Szepty m i e s z k a ń c ó w brzmiały teraz jak buczenie roz­ wścieczonego roju pszczół, które stanęły w o b r o n i e zagro­ żonego gniazda. Lehahiasz podszedł i stanął nad A a r o n e m z dymiącym pistoletem w dłoni. W jego stalowych oczach lśniło z i m n e o k r u c i e ń s t w o - t e n w z r o k m ó w i ł d u ż o wię­ cej n i ż s e t k i s ł ó w . - Spójrz - rewolwerowiec wyszeptał tak cicho, żeby tylko Aaron m ó g ł go usłyszeć. - N i e potrafisz ochronić siebie, a co d o p i e r o n a s . — L e h a h i a s z w y c e l o w a ł w n i e g o broń. - Jak śmiesz wlewać nadzieję w serca tych ludzi, a p o t e m i c h jej p o z b a w i a ć ? C z y n i e d o ś ć j u ż w y c i e r p i e ­ liśmy, b e z t a k i c h jak ty? P o w i n i e n e m cię t e r a z zabić! P o d s z e d ł bliżej. A a r o n l e ż a ł n i e r u c h o m o , s p o g l ą d a j ą c w w y l o t lufy p i ­ s t o l e t u , k t ó r a u n o s i ł a się n a d n i m j a k jakieś c i e m n e o k o . Nie m r u g n ą ł nawet powieką. Palec Lehahiasza spoczął na spuście, a p r z e d oczami Nefilima pojawiły się z n ó w okrutne obrazy wojny.

Po raz kolejny ujrzał P o r a n n ą

G w i a z d ę , k t ó r y p r z e c h a d z a ł się w ś r ó d s w o i c h o d d z i a ł ó w i błogosławił każdego z żołnierzy. A p o t e m A a r o n był ś w i a d k i e m ich ś m i e r t e l n e g o boju, k i e d y ginęli za s p r a w ę swojego dowódcy. Ich poświęcenie, siła i m o c d o d a w a ł y Aaronowi

odwagi.

M a g i c z n e s y m b o l e n a j e g o ciele z a p i e k ł y g o nagle, jak­ by k t o ś o b l a ł je k w a s e m . A a r o n z e r w a ł się z ulicy, a z g ł ę b i

j e g o ciała w y d o b y ł się m r o ż ą c y k r e w w żyłach ryk wście­ kłości. Lehahiasz wystrzelił po raz drugi, ale rym razem k u l a n i e z d ą ż y ł a s i ę g n ą ć c e l u . A a r o n z a m a c h n ą ł się skrzy­ d ł a m i , wytrącając szeryfowi Aerie pistolet z ręki. - D o ś ć już b r o n i ! - rozkazał, chwytając go za p r z e g u b dłoni i wykręcając tak m o c n o , że Lehahiasz wypuścił z ręki także drugi złoty rewolwer. A a r o n spojrzał L e h a h i a s z o w i w oczy i t y m r a z e m zo­ baczył w nich coś innego niż tylko stalowe okrucień­ s t w o . U j r z a ł w n i c h s t r a c h , c h o c i a ż m u n a t y m n i e za­ leżało. Bez t r u d u p o d n i ó s ł a n i o ł a z ziemi i odrzucił go na bok jak s z m a c i a n ą lalkę. Teraz pragnął tylko ratować swoich

najbliższych.

L e h a h i a s z w y l ą d o w a ł n a ulicy, jakieś d w a m e t r y da­ lej, w y w o ł u j ą c p o p ł o c h w ś r ó d l u d z i , k t ó r z y t a m stali. P o t e m z a p a d ł a k o m p l e t n a cisza, t ł u m p r z y g l ą d a ł i m się w n i e m y m milczeniu. Belfegor p o d s z e d ł do Lehahiasza i p o m ó g ł mu w s t a ć . W d ł o n i a c h szeryfa z n ó w zatańczyły iskry. A a r o n zesztywniał, g o t ó w w każdej chwili d o b y ć własnej broni. - N i e ! — rozległ się d o n o ś n y głos Belfegora. Lehahiasz przyglądał

się

swojemu przeciwnikowi,

a na jego wykrzywionej wściekłością twarzy m a l o w a ł o się coś na kształt z d u m i e n i a i z a k ł o p o t a n i a . - P o z w ó l mu odejść - polecił Belfegor.

Lehahiasz wytrzeszczy! oczy w k o m p l e t n y m szoku. - N i e m o ż e s z tego zrobić! - wykrztusił. - On na pewo s p r o w a d z i tu W e r c h i e l a i jego b a n d ę ! Belfegor u n i ó s ł d ł o ń i z a m k n ą ł oczy. - Słyszałeś, co p o w i e d z i a ł e m — p u ś ć c h ł o p c a w o l n o . Stojący p o drugiej s t r o n i e ulicy A a r o n n a p o t k a ł w z r o k "lfegora i p r z e s z y ł go dreszcz. - Jeżeli m u s i s z o d e j ś ć - o d e z w a ł się a n i o ł - z r ó b to raz. Aaron z trudem odwrócił wzrok.

C z y n a pewno słusznie

postępuję? - z a s t a n o w i ł s i ę . N a k r ó t k ą c h w i l ę d o j e g o u m y ­ słu z a k r a d ł a się n i e p e w n o ś ć i ogarnęły go wątpliwości. Z a r a z j e d n a k ustąpiły miejsca o b r a z o m Vilmy i zaginio­ n e g o brata. I już nie m i a ł o znaczenia, czy d o b r z e postę­ puje, czy też n i e . A a r o n w i e d z i a ł , ż e m u s i ich u r a t o w a ć . - W r ó c ę - oznajmił, rozpościerając skrzydła. - M a m n a d z i e j ę - o d p a r ł Belfegor, wciąż stojący u b o ­ ku wściekłego Lehahiasza. A a r o n po raz o s t a t n i rozejrzał się po Aerie i zobaczył Kamaela z Gabrielem, idących w jego kierunku. Chciał im powiedzieć, co z a m i e r z a - co m u s i zrobić - ale nie z a t r z y m a ł się, w o b a w i e , że m o ż e mu n i e starczyć o d w a ­ gi. B ę d ą m u s i e l i p o g o d z i ć s i ę z j e g o n i e o b e c n o ś c i ą . Mając już w głowie g o t o w y o b r a z miejsca, do które­ go chciał się u d a ć , A a r o n złożył skrzydła i z n i k n ą ł .

- Może nas nie zauważył? - s t r o p i ł

się

Gabrieł.

Ale K a m a e l w i e d z i a ł , ż e p i e s się myli. Z a n i m Nefilim ich opuścił, zdążył jeszcze spojrzeć mu w oczy. U p a d ł y anioł zdawał sobie sprawę, że to tylko kwe­ stia czasu, z a n i m p r z e m o c w jego życiu p o d n i e s i e z n ó w swój w s t r ę t n y łeb i w k r ó t c e s k o ń c z y się dla niego okres odpoczynku. Dlatego postanowił jeszcze przez chwilę nacieszyć się

spokojem.

- Co się s t a ł o ? - Lorelei s p y t a ł a s t a r s z ą k o b i e t ę , w k t ó ­ rej K a m a e l r o z p o z n a ł Marjorie. W l a t a c h pięćdziesiątych u r a t o w a ł ją przed o p r a w c a m i Werchiela i kobieta wciąż n o s i ł a n a szyi c z e r w o n ą c h u s t k ę , n a p a m i ą t k ę t a m t e g o z d a r z e n i a , k t ó r e o c a l i ł o jej życie. K o b i e t a n e r w o w o z a ł a m a ł a ręce, spoglądając w kie­ runku, w którym odleciał Nefilim. - Zniknął - powiedziała z troską w głosie. - Wy­ wiązała się m i ę d z y n i m i sprzeczka, a p o t e m po p r o s t u nas opuścił. - Marjorie spojrzała błagalnym wzrokiem na Kamaela. - Czy on wróci? Czy możesz m n i e zapew­ nić, że W y b r a n i e c do nas wróci? Lorelei t a k ż e o d w r ó c i ł a się do anioła, jak gdyby m i a ł on jakąś szczególną wiedzę na ten temat. - Poszukajmy Belfegora - powiedział Kamael, igno-

jąc p y t a n i e s t a r u s z k i , p o c z y m r u s z y ł w d ó ł ulicy. G a 'el p o d r e p t a ł t u ż z a n i m . M i e s z k a ń c y A e r i e byli b a r d z o p o r u s z e n i . Ich t w a r z e ały t e n s a m pytający wyraz, jakby chcieli j e d n o c z e ś n i e -pokoić c i e k a w o ś ć i pozbyć się o b a w . N a g l e K a m a e l z u ł n a r a m i e n i u d o t y k czyjejś d ł o n i . O d w r ó c i ł się zobaczył Nauczyciela. Z tego, co pamiętał, miał chyba a imię T u m a e l i był ongiś c z ł o n k i e m c h ó r u Księstw, jego oczach widniały dzikość i szaleństwo, tak jak w oczach innych, którzy go otaczali. - C z y w i e s z , d o k ą d on się u d a ł - t e n c h ł o p i e c ? - spy­ tał n e r w o w o T u m a e l , zaciskając z e z d e n e r w o w a n i a d ł o ń na ramieniu Kamaela. - M u s i m y go odzyskać. Nie m o ­ żemy...

pozwolić...

sytuacji,

Kamaelu?

mu odejść.

Czy rozumiesz powagę

Kamael zdawał sobie doskonale sprawę ze stawki, o jaką toczy się gra, ale nie m ó g ł zaofiarować t y m lu­ d z i o m ż a d n e j o t u c h y , d o p ó k i s a m n i e d o w i e się c z e g o ś więcej. - Gdzie znajdę Belfegora? - spytał. - M u s z ę z n i m porozmawiać. Anioł wskazał d o m naprzeciwko, niedaleko miejsca, w k t ó r y m się znajdowali. - C h o d ź , G a b r i e l u - K a m a e l zwrócił się do psa, który cierpliwie czekał u jego boku.

Idąc w s t r o n ę d o m u , zobaczyli Lorelei, k t ó r a zniknę­ ła w ogrodzie na tylach b u d y n k u . G d y podeszli jeszcze bliżej, usłyszeli o d g ł o s y g w a ł t o w n e j k ł ó t n i , a p o t e m uj­ rzeli L e h a h i a s z a i j e g o c ó r k ę , k t ó r z y zaciekle się o coś spierali, żywo przy t y m gestykulując. Po drugiej stronie o g r o d u stał Belfegor, k t ó r y — najwyraźniej n i e p o r u s z o n y o d b y w a j ą c ą się t u ż o b o k a w a n t u r ą - przyglądał się m ł o ­ d y m gałązkom jakiegoś krzewu. - Idź i porozmawiaj z Belfegorem - K a m a e l zwrócił się d o G a b r i e l a . - M o ż e p o w i e ci, d o k ą d u d a ł się A a r o n . Gabriel, machając o g o n e m , pobiegł w stronę Założy­ ciela Aerie. K a m a e l t y m c z a s e m p o s t a n o w i ł sprawdzić, co jest p r z e d m i o t e m k ł ó t n i szeryfa i j e g o córki. - H e j , ty! - W i d z ą c zbliżającego się K a m a e l a Lehahiasz oskarżycielsko wskazał go palcem. — To wszystko twoja

wina!

- Lehahiaszu, p r z e s t a ń - poprosiła Lorelei. - C z y k t o ś m o ż e mi p o w i e d z i e ć , co się t u t a j s t a ł o ? spytał Kamael, śledząc bacznie każdy r u c h Lehahiasza, n a w y p a d e k , gdyby t a m t e m u p r z y s z ł o d o g ł o w y wycią­ gnąć z ł o t e colty. - Twój Nefilim sprowadzi na nas wszystkich śmierć! - r z u c i ł mu w t w a r z szeryf, z a c i s k a j ą c k u r c z o w o p i ę ś c i . - Najpierw nakładł im do głowy tych swoich bzdur... a teraz sobie poszedł.

Zobaczymy,

czy ten,

którego

ają z a M e s j a s z a ,

ocali ich p r z e d h o r d a m i zabójców

W e r c h i e l a , k t ó r z y n i e c h y b n i e się tu zjawią i skręcą im karki. - T a t o , p r o s z ę . - Lorelei po raz kolejny s p r ó b o w a ł a uspokoić w z b u r z o n e g o Lehahiasza. D o t k n ę ł a delikat­ n i e r ę k a w a jego płaszcza, ale on b r u t a l n i e zrzucił z sie­ b i e jej d ł o ń . - O co t a k n a p r a w d ę ci c h o d z i , L e h a h i a s z u ? - s p y t a ł • l i n ii 1

- O twój brak wiary, czy m o ż e j e d n a k o coś

innego? Lehahiasz pogardliwie wydął wargi. - T o , w co wierzę, nie ma z n a c z e n i a . - P o t r z ą s n ą ł s m u t n o głową, po czym spojrzał na Belfegora i Gabrie­ la, k t ó r z y r o z m a w i a l i w p o b l i ż u . - W e r c h i e l d o s t a n i e w swoje łapy to, na czym tak mu zależy - ten sukinsyn przyjdzie tu i z r ó w n a A e r i e z z i e m i ą . - Dokąd poszedł Aaron? - R a t o w a ć swoją przyjaciółkę, jakąś d z i e w c z y n ę . - Le­ h a h i a s z u ś m i e c h n ą ł się, ale w t y m u ś m i e c h u n i e b y ł o n i c śmiesznego ani zabawnego. - Cały osnuty zapachem, k t ó r y przylgnął do n i e g o w ciągu o s t a t n i c h t r z e c h ty­ godni jak tanie perfumy. Z a p a c h Aerie. R ó w n i e d o b r z e mógł zanieść P o t ę g o m m a p ę z zaznaczeniem tego miej­ sca - s p r o w a d z i ich tu, a w t e d y z a c z n i e się rzeź. To zdraj­ ca, a n i e ż a d e n w y b a w c a !

Kamael odepchnął Lehahiasza, minął go i pos w s t r o n ę Belfegora. Lorelei pobiegła za n i m . - P r z e p r a s z a m - p o w i e d z i a ł a , kiedy ich oczy na m e n t się spotkały. K a m a e l n i e był j e d n a k pewien, p r z e p r a s z a g o z a s w o j e g o ojca, czy t e ż m o ż e j e s t t o r a z w s p ó ł c z u c i a z a t o , c o n i e b a w e m m a s i ę s t a ć z Ae~' K a m a e l p o d s z e d ł d o Belfegora, k t ó r y n a c h y l a ł się śnie, żeby pogłaskać Gabriela. - Aaron

poszedł

odnaleźć

Vilmę

-

wyjaśnił

pies,

p-

sząc ł e b , t a k ż e b y a n i o ł m ó g ł go p o d r a p a ć w szyję. z

nią

rozmawia

czasem

przez

komputer.

- M y ś l ę , że o n a t a k ż e j e s t N e f i l i m e m - o d e z w a ł się w końcu

Belfegor,

nie przestając pieścić psa. - Kiedy

A a r o n o d k r y w a ł s w o j ą d r u g ą n a t u r ę , n a t r a f i ł n a jej ślad, a o n a w e z w a ł a go, błagając o p o m o c . - Po tych s ł o w a c h p r z e s t a ł d r a p a ć r o z c z a r o w a n e g o G a b r i e l a i z w r ó c i ł się do Kamaela. - Dziewczyna została uwięziona przez Werc h i e l a - p o w i e d z i a ł , rozglądając się w o k ó ł . - To n a p r a w ­ dę niezwykłe, jak w s z y s t k o szybko się z m i e n i a , K a m a e l u - a n i o ł u ś m i e c h n ą ł się z n o s t a l g i ą . - N a g l e o k a z u j e się, że stoisz u wyjścia z t u n e l u i w p r o s t na ciebie s u n i e wiel­ ka, r o z p ę d z o n a l o k o m o t y w a . -

M o g ł e ś go p o w s t r z y m a ć - z a r e a g o w a ł

Kamael. -

Albo znaleźć m n i e i ja zrobiłbym to za ciebie... Belfegor p o raz kolejny u ś m i e c h n ą ł się s m u t n o .

_ T o , że on odszedł, nie ma większego znaczenia. - To -iąc, B e l f e g o r r u s z y ł p r z e z t r a w ę , k i e r u j ą c s i ę w s t r o d o m u . K a m a e l i Gabriel podążyli za n i m . - Aerie czezmiana. I bez względu na to, czy ma to związek z przewiednią, czy też jest to po p r o s t u ślepy los, nie m a m y nią żadnego wpływu. M i e s z k a ń c y A e r i e wciąż kłębili się na ulicach, a w ich 'ch nadal było widać strach. - O n i t e ż to w y c z u w a j ą , t a k s a m o j a k ty czy ja. - Belgor wskazał na t ł u m e k gapiów przed d o m e m . Z a t r z y m a ł się na ś r o d k u ulicy i z a m k n ą ł oczy. A p o ­ lem, s t ę k n ą w s z y l e k k o z wysiłku, sprawił, że z jego ple­ ców wyrosły szare, mizerne i przerzedzone skrzydła. - C h o d ź ze m n ą , K a m a e l u — p o w i e d z i a ł , wzbijając się w powietrze. O dziwo, skrzydła uniosły go bez p r o b l e m u . - Zaczekaj tu na m n i e - polecił Gabrielowi Kamael, po czym rozwinął własne, potężne skrzydła i również wzbił się w n i e b o . - Tak jakbym wiedzi

miał jakiś

wybór

-

wymamrotał

w

odpo­

pies.

Był w c z e s n y p o r a n e k , s ł o ń c e d o p i e r o z a c z ę ł o w z n o s i ć się n a d h o r y z o n t e m , oświetlając z r u j n o w a n ą okolicę. - Przyjrzyj

się d o b r z e ,

Kamaelu.

- Belfegor,

młócąc

powietrze skrzydłami, wskazał na leżące p o d nimi Aerie. - W k r ó t c e to w s z y s t k o się z m i e n i .

Kamael spojrzał w dół na zniszczone, o p u s z c z o n e do­ m o s t w a , p o p ę k a n e i z a n i e d b a n e ulice, o g r o d z o n e siatką z d r u t u kolczastego - i poczuł coś, czego nie doświadczył od c h w i l i , w k t ó r e j o p u ś c i ł n i e b i a ń s k i raj, a b y r o z p o c z ą ć s w o j ą k r w a w ą misję. O d tysięcy lat K a m a e l n i e miał d o ­ mu - miejsca, do k t ó r e g o n a p r a w d ę m ó g ł b y należeć. Po­ c z u c i e tej s t r a t y n a p e ł n i ł o g o w i e l k i m s m u t k i e m . I teraz, u n o s z ą c się n a d okolicą, były d o w ó d c a P o t ę g zdał sobie s p r a w ę , czego się od n i e g o oczekuje. M ó g ł okazać wdzięczność tym,

k t ó r z y przyjęli

go do swego

grona, nie bacząc na jego mroczną przeszłość. Kamael m u s i a ł zrobić wszystko, co w jego mocy, żeby A e r i e p r z e t r w a ł o . I niech Bóg ma w swojej opiece każ­ dego, kto spróbuje mu w tym zadaniu przeszkodzić.

A a r o n niemal natychmiast zlokalizował miejsce, w któ­ rym

była więziona Vilma.

C z e r w o n e m e t a l o w e szafki,

o t y n k o w a n e na k r e m o w o p o p ę k a n e ściany i ręcznie na­ m a l o w a n y plakat, zachęcający do zbiórki pieniędzy dla p o t r z e b u j ą c y c h z okazji ś w i ę t a Dziękczynienia. A a r o n r o z p o s t a r ł skrzydła. Z n a j d o w a ł się n a p u s t y m p a r k i n g u , b y ł o w c z e ś n i e r a n o , a p r z e d n i m w z n o s i ł s i ę g m a c h li­ c e u m K e n a C u r t i s a . Z a l a ł a g o fala n i e w y o b r a ż a l n e j w r ę c z nostalgii - w jednej chwili p r z y p o m n i a ł sobie wszystkie w s p o m n i e n i a , te d o b r e i te złe.

Kiedy o p u ś c i ł parking, kierując się w s t r o n ę cegla­ n e g o b u d y n k u , przerażające z n a k i n a jego ciele z n i k n ę ­ ły, p o d o b n i e j a k s k r z y d ł a n a p l e c a c h . A a r o n p o z o s t a ł jednak niewidzialny - nie chciał, by ktokolwiek nakrył go, w c h o d z ą c e g o d o b u d y n k u , c o z a p e w n e skończyłoby się w e z w a n i e m policji. W s p i ą ł się p o s c h o d a c h p r o w a ­ dzących do wielkich, podwójnych drzwi, zastanawiając się, jak b a r d z o j e g o życie z m i e n i ł o się o d c h w i l i , g d y wbiegał po nich ostatni raz. Nieco p o n a d miesiąc te­ m u byt j e s z c z e u c z n i e m tej szkoły,

przygotowywał się

do e g z a m i n ó w m a t u r a l n y c h i n o w e g o etapu w s w o i m życiu.

/

ten

sobie planował.

nowy etap

nastąpił,

Rozmyślając

nad

choć zupełnie nie tym,

tak, jak go

d o t a r ł do szczytu

s c h o d ó w i pociągnął za m a s y w n ą k l a m k ę . Drzwi były o t w a r t e . W s z y s t k i e z m y s ł y o s t r z e g a ł y A a r o n a , ż e o d tej pory m u s i się m i e ć na baczności. W środku powitały go dobrze z n a n e zapachy. Aaron p r z y p o m n i a ł sobie swój pierwszy d z i e ń w liceum Kena Curtisa. Nie chciał tu wracać nazajutrz, a jednak to zrobił, a z k a ż d y m kolejnym d n i e m było mu coraz ła­ t w i e j . P r z y p o m n i a ł s o b i e t e ż p i e r w s z e s p o t k a n i e z Vil­ ma i w t e d y d o p i e r o z d a ł s o b i e s p r a w ę , o j a k ą s t a w k ę toczy się ta gra. A a r o n w s z e d ł d o b u d y n k u , a d r z w i z a m k n ę ł y się z a nim z cichym skrzypnięciem. Na korytarzu, na wysoko-

ści d r z w i d o g a b i n e t u d y r e k t o r a , s t a t a n i o ł . Był u b r a n y zgodnie z oczekiwaniami Aarona: w ciemny garnitur i płaszcz prochowiec, jakby właśnie wrócił z pogrzebu. W ręce trzymał ognisty miecz. Spodziewając się walki, A a r o n d o b y ł w ł a s n ą broń i p o c z u ł , jak na jego ciele pojawiają się z n ó w tajemnicze symbole. Zaskoczyła go łatwość, z jaką teraz dochodziło do

przemiany.

Może

w

końcu

zaczynam

nad

tym

panować —

pomyślał w roztargnieniu. Z a m i a s t jednak skrzyżować z n i m swój miecz, anioł o d w r ó c i ł się i p o d s z e d ł do d r z w i w a h a d ł o w y c h , k t ó r e z n a j d o w a ł y się n a k o ń c u k o r y t a r z a . P c h n ą ł je, o t w i e r a ­ jąc o b a skrzydła na oścież, po c z y m s k ł o n i ł się n i s k o . Aaron ostrożnie podążył w jego kierunku, bacznie ob­ s e r w u j ą c a n i o ł a . S k r y t y w c i e n i u , s t a l b e z r u c h u , n i e li­ cząc o g n i k ó w , k t ó r e p ł o n ę ł y w jego c i e m n y c h oczach. Za­ chował jednak milczenie, przytrzymując otwarte drzwi. Przechodząc obok, A a r o n czuł na plecach jego spojrze­ nie, z i m n e i zabójcze, ale n i e d a ł mu tej satysfakcji i n i e o d w r ó c i ł się. Z klas wyszli na k o r y t a r z i n n i a n i o ł o w i e , którzy ostrzami swoich ognistych mieczy wskazywali mu drogę. Na szczycie s c h o d ó w , p r o w a d z ą c y c h w dół do pod­ ziemi stał kolejny anioł, który nakazał Aaronowi, żeby ruszył za nim.

Oczywiście,

że m u s i t a m zejść - prze-

cież nie m a w y b o r u . Czy nie t e g o w ł a ś n i e n a u c z y ! się j a k o jednej z p i e r w s z y c h rzeczy na zajęciach z litera­ tury angielskiej - że b o h a t e r m u s i zawsze stawić czoio swoim d e m o n o m , zanim odniesie zwycięstwo i zasłuży na wniebowstąpienie? Tak s a m o jak inni aniołowie sto­ jący na k o r y t a r z u , r ó w n i e ż i t e n n i e o d e z w a ł się s ł o w e m , kiedy A a r o n go mijał. Nefilim p o k o n a ł kilka s c h o d ó w i p r z y s t a n ą ł , żeby się rozejrzeć. A n i o ł za n i m o b s e r w o ­ w a ł go z z i m n y m u ś m i e c h e m b ł ą k a j ą c y m się na w ą s k i c h , bezkrwawych

ustach.

- Do z o b a c z e n i a w d r o d z e p o w r o t n e j - rzucił A a r o n . Nie m i a ł pojęcia, co Potęgi szykowały dla niego t a m , na dole, ale nie z a m i e r z a ł im p o k a z y w a ć , że się boi. Schodził dalej do p o d z i e m i , oświetlając sobie d r o g ę o g n i s t y m m i e c z e m . W p o w i e t r z u na d o l e u n o s i się d u ­ szący z a p a c h c h l o r u i A a r o n p r z y s t a n ą ł na c h w i l ę , za­ s t a n a w i a j ą c się,

gdzie teraz powinien skierować swoje

k r o k i - n a s z k o l n y b a s e n czy d o sali g i m n a s t y c z n e j . Zaraz jednak, jak spod ziemi, wyrósł kolejny żołnierz Werchiela, który rozwiązał jego dylemat, wskazując na d r z w i sali g i m n a s t y c z n e j . A a r o n n i g d y n i e p r z e p a d a ł z a lekcjami w y c h o w a n i a f i z y c z n e g o , dlatego w y d a ł o m u się dziwne, że Potęgi wezwały go właśnie tutaj. Jego nauczy­ ciel w u e f u , t y p z a p a l o n e g o s p o r t o w c a , d b a ł t y l k o o t y c h gości, k t ó r z y byli c z ł o n k a m i s z k o l n e j d r u ż y n y f u t b o l o w e j .

- P o r z u ć c i e w s z e l k ą nadzieję, wy, k t ó r z y tu w e i e - w y m a m r o t a ł N e f i l i m , w c h o d z ą c d o sali g i m n a s nej. W jego głowie pojawił się d z i w n y o b r a z d w ó c h ani skich drużyn,

rozgrywających m e c z koszykówki - j

z nich nie miała na sobie koszulek. Ale wizja z n i k n ę ł a r ó w n i e b ł y s k a w i c z n i e , jak się j a w i ł a . W sali g i m n a s t y c z n e j p a n o w a ł a c i e m n o ś ć , j ne światło zapewniał czerwony napis „Wyjście" i os ognistych mieczy czekających na niego wrogów. Aar poczuł, jak uginają się p o d n i m nogi, p o m i m o tego, w e w n ą t r z g o t o w a ł a s i ę j u ż j e g o a n i e l s k a m o c . Jak mog się łudzić,

że dam radę tylu naraz? A n i o ł o w i e b y l i

wszędzi

siedzieli na odkrytych trybunach, wisieli na obręczą" koszy i unosili się p o d s k l e p i e n i e m . P r z y p o m i n a l i mu g

łebie,

z t ą t y l k o r ó ż n i c ą , ż e byli o d n i c h d u ż o groźniejsi.

- C z e k a l i ś m y na ciebie - o d e z w a ł się nagle głos, od k t ó r e g o A a r o n a z a s w ę d z i a ł a s k ó r a - j a k b y o b l a z ł g o rój mrówek. Nagle poczuł, jak z jego pleców wyrastają z n ó w impo­ nujące, lśniące, c z a r n e skrzydła. W t e d y a n i o ł o w i e zajmu­ jący m i e j s c a n a t r y b u n a c h r o z s t ą p i l i się, u k a z u j ą c s w o j e g o przywódcę - Werchiela. Siedział rozparty na drewnia­ n y m krześle, z u p e ł n i e jakby oglądał m e c z . O b o k leżała n i e p r z y t o m n a Vilma. A a r o n , t r o c h ę r o z c z a r o w a n y , rozej­ rzał się w o k ó ł , ale nigdzie nie d o s t r z e g ł Steviego. C z u ł ,

z k a ż d ą s e k u n d ą jego p u l s staje się szybszy, a s k r z y d ł a raz silniej biją p o w i e t r z e .

T o jest t o - p o m y ś l a ł , c z u ­

bie, j a k i s t o t a , k t ó r a m i e s z k a w j e g o w n ę t r z u s k r ę c a s i ę , ^niecierpliwiona. Przywódca Potęg lustrował go oczami, p r z y p o m i n a j ą c y m i d w i e lśniące c z a r n e perły. A a r o n za­ uważył, że p o k i e r e s z o w a n a twarz t a m t e g o wciąż nosi siady p i e r w s z e j walki, k t ó r ą stoczyli n a d d a c h a m i L y n n . - P u ś ć ją, W e r c h i e l u ! - A a r o n w z n i ó s ł d o g ó r y p ł o ­ nące ostrze miecza. - O n a ci nic nie zrobiła. Zależy ci tylko na m n i e . D o w ó d c a Potęg obrzucił p e ł n y m n i e s m a k u spojrze­ niem nieprzytomną dziewczynę. - I tu się m y l i s z , b e s t i o - p o w i e d z i a ł g ł o s e m , w k t ó ­ rym brzmiało zadowolenie. - Mój p r o b l e m sięga d u ż o dalej. - To m ó w i ą c , d o t k n ą ł delikatnie V i l m ę k o n i u s z ­ kami palców, rozżarzonymi niczym rozpalony do biało­ ści m e t a l . D z i e w c z y n a z a w y ł a z b ó l u . A a r o n rzucił się n a p r z ó d , rozwijając skrzydła i wzbi­ jając się w p o w i e t r z e . A l e w t e d y c o ś w y s t r z e l i ł o z b o ­ ku, n i m jego m ó z g zdążył zareagować. U ł a m e k sekundy p ó ź n i e j ż e l a z n a r ę k a w i c a z e t k n ę ł a się z j e g o t w a r z ą , jed­ n y m ciosem obalając go z p o w r o t e m na parkiet. - T o , c z y m jesteś i co sobą reprezentujesz, to złośli­ wy n o w o t w ó r - W e r c h i e l o d e z w a ł się z w y s o k o ś c i try­ bun. - N o w o t w ó r , który zatruł cały świat.

Aaronowi dzwoniło w głowie i z t r u d e m mógł skupić się na s ł o w a c h Werchiela. Ale w jego żyłach krążyła m o c Nefilima, która kazała mu wstać. Wyczuwając w pobli­ żu obecność wroga, który go powalił, Aaron o d r u c h o w o ciął m i e c z e m , ale o s t r z e n a t r a f i ł o j e d y n i e n a p o w i e t r z e . — Wydaje mi się j e d n a k , że z n a l a z ł e m l e k a r s t w o na tę c h o r o b ę . - A a r o n u s ł y s z a ł , j a k W e r c h i e l s c h o d z i z try­ buny. Kolejny cios s p a d ł z tyłu na j e g o kark, z t a k ą siłą, że A a r o n w pierwszej chwili myślał, że n a p a s t n i k przetrącił mu k r ę g o s ł u p . O b r ó c i ł się na plecy i zobaczył n a d s o b ą przerażającego wojownika,

zakutego od słów do głów

w p a n c e r n ą zbroję w kolorze świeżo rozlanej krwi. - O t o M a l a k - o d e z w a ł się gdzieś w p o b l i ż u głos W e r ­ chiela. - On z a d a ci ś m i e r ć - c i e l e s n ą i d u c h o w ą . Kiedy A a r o n przyjrzał się zakutej w zbroję postaci, która lewitowała nad nim, doszedł do wniosku, że Wer­ chiel m o ż e m i e ć rację.

ROZDZIAŁ 10

O

pancerzony wojownik, zwany Malakiem, wzbił się w p o w i e t r z e i d o b y ł m i e c z z c i e m n e g o m e ­

talu. Światło gorejących ostrzy Potęg tańczyło

n a k l i n d z e tej niezwykłej b r o n i , k t ó r a wyglądała, j a k b y z o s t a ł a w y k u t a z t e g o s a m e g o s u r o w c a , co m a g i c z n e kaj­ dany, k t ó r e A a r o n n o s i ł w Aerie. Ale nie m i a ł c z a s u się n a d t y m zastanawiać, p o n i e w a ż M a l a k opuścił ostrze, wy­

raźnie zamierzając rozpłatać mu czaszkę. A a r o n p r z e t u r l a ł się na bok, a n a s t ę p n i e - n a p r ę ż a j ą c p o t ę ż n e skrzydła - stanął na nogi i w y p r o w a d z i ł cios.

O s t r z e jego broni trafiło Malaka w ramię, krzesząc s n o p iskier. N i e zrobiło to j e d n a k na p r z e c i w n i k u ż a d n e g o w r a ż e n i a i chwilę później Malak rzucił się do k o n t r a t a ­ ku, t y m razem, zamiast miecza, dzierżąc oburącz długą włócznię z tego samego niezwykłego metalu. Uderzył Aarona drzewcem,

raniąc go w policzek. Nefilim zato­

czył się w b o k i k ą t e m o k a zobaczył, że z a k u t y w zbro­ ję w o j o w n i k rzuca się w przód,

celując p r o s t o w niego

śmiercionośnym ostrzem. Działając niemal instynktownie, A a r o n w mgnieniu oka sparował cios, odrąbując ostrze w ł ó c z n i od drzewca. P o t e m o b r ó c i ł się i w y p r o w a d z i ł k o n t r ę , celując w serce M a l a k a . A a r o n a z a d z i w i ł a szybkość, z j a k ą się p o r u s z a ł , i p ł y n n o ś ć r u c h ó w . N i e c z u ł j u ż w e w n ę t r z n e j w a l k i , ja­ ką wcześniej toczyły ze sobą anielska i ludzka część jego n a t u r y . T e r a z n i e b y ł o z r e s z t ą c z a s u n a refleksje. Malak odrzucił resztki połamanej włóczni i złapał za opadające ogniste ostrze miecza Aarona, zatrzymując je kilka c e n t y m e t r ó w przed swoją o p a n c e r z o n ą piersią. A a r o n n a t a r ł na n i e g o z c a ł y c h sił, ale s i ł a M a l a k a by­ ła niewiarygodna. Jego z a k u t a w żelazną rękawicę rę­ ka jaśniała białym ś w i a t ł e m w k o n t a k c i e z n i e b i a ń s k i m o g n i e m miecza. Rozbłysł oślepiający blask, który odrzu­ cił o b y d w u w o j o w n i k ó w d o t y ł u . A a r o n o t r z ą s n ą ł się i ujrzał p o ł a m a n e ostrze s w e g o miecza. Najzwyczajniej

w świecie Malak zniszczy! jego niebiański oręż. A a r o n błyskawicznie zerwał się na nogi, widząc, że jego prze­ ciwnik już stoi i rozciera d ł o ń , która p o w s t r z y m a ł a go­ rejące o s t r z e .

Pancerna rękawica zdążyła już wystygnąć

i wróciła do swojego p i e r w o t n e g o koloru rudy żelaza. R a p t e m powietrze przeszył niezwykły dźwięk. Malak śmiał się - w y s o k i m c h i c h o t e m , który bardziej przypo­ minał Aaronowi śmiech m a ł e g o dziecka, rozbawionego kreskówkami

w

telewizji,

niż

żądnego

krwi

wojowni­

ka. Po chwili M a l a k przestał się ś m i a ć , r ó w n i e nagle, co zaczął, a w j e g o d ł o n i pojawiły się o s t r e jak brzytwy, m e t a l o w e gwiazdki do rzucania. A a r o n usłyszał, jak ich p o w i e r z c h n i e zgrzytają o siebie, a p o t e m Malak pochylił się i w y p u ś c i ł je z ręki. A a r o n r o z w i n ą ł s k r z y d ł a i w z b i ł się w p o w i e t r z e .

Gwiazdki

trafiły p r o s t o w żołnierzy

Werchiela, którzy mieli pecha, stojąc o b o k i o b s e r w u ­ jąc toczącą się walkę. A a r o n p o s z y b o w a ł w tył, n i e s p u s z c z a j ą c o c z u z o p a n ­ c e r z o n e g o w o j o w n i k a , k t ó r y n i e d a w a ł z a w y g r a n ą i szy­ k o w a ł j u ż kolejny atak. Z a p o m n i a ł się j e d n a k i po chwili uderzył plecami w coś twardego. Instynktownie zma­ t e r i a l i z o w a ł w r ę c e kolejny m i e c z i ciął na o ś l e p , c h c ą c zablokować e w e n t u a l n y cios. na boki z n i e n a w i s t n y m

Aniołowie rozpierzli

sykiem,

się

gdy ostrze przecięło

m e t a l o w e p o d p o r y kosza i tablica r u n ę ł a na parkiet.

Nieco oszołomiony, Aaron spuścił na m o m e n t Mała ka z oczu. W o j o w n i k w krwawej zbroi zarzucił na niego sieć z cienkich, elastycznych żytek, w y k o n a n y c h z tego s a m e g o m e t a l u co b r o ń . Ciężarki, znajdujące się na koń c a c h ż y ł e k , s p ę t a ł y m u s k r z y d ł a i A a r o n r u n ą ł n a zie m i ę , lądując na zrzuconej przed chwilą tablicy do kosza M a l a k zaatakował, chcąc dobić swoją ofiarę. T y m ra z e m w d ł o n i ściskał z a k r w a w i o n y sztylet, n o s z ą c y ślady wcześniejszych

zbrodni.

A a r o n s k o n c e n t r o w a ł się na n o w e j b r o n i i w jego ręce pojawił się jeszcze j e d e n miecz, p o d w p ł y w e m którego sieć zaczęła się topić. Lecz z a n i m zdążył się całkowicie o s w o b o d z i ć , M a l a k j u ż g o d o p a d ł . A a r o n p r ó b o w a ł się w y r w a ć , ale resztki sieci i ciężar siedzącego na n i m na­ pastnika wciąż k r ę p o w a ł y jego ruchy. Ostrze sztyletu z a g ł ę b i ł o się w z r a n i o n y m przez L e h a h i a s z a r a m i e n i u . A a r o n w r z a s n ą ł z b ó l u , w i e r z g a j ą c d z i k o i s t a r a j ą c się z r z u c i ć z siebie M a l a k a . W k o ń c u u d a ł o mu się rozciąć sieć na tyle, by j a k o ś się s p o d niej wyczołgać. W y d o s t a w s z y się z p u ł a p k i , A a r o n ujrzał w i d o k , któ­ ry z m r o z i ł mu k r e w w żyłach. Skryty za s z k a r ł a t n ą zbroją w r ó g p o d n i ó s ł sztylet do u s t i zlizał z o s t r z a k r e w Nefilima. P r z e z m o m e n t A a r o n z a s t a n a w i a ł się, z j a k i m p o t w o r e m p r z y s z ł o m u się z m i e r z y ć . P r z y p o m n i a ł s o b i e t o , c o m ó w i ł K a m a e l , że Potęgi c h ę t n i e wykorzystywały do s w o i c h nie-

cnych p o l o w a ń ludzi kalekich i n i e p e ł n o s p r a w n y c h . P o m y ­ ślał o s w o i m p r z y r o d n i m b r a c i e , s z y k u j ą c się d o o d p a r c i a kolejnego ataku Malaka i innych, którzy zechcieliby mu w tym p o m ó c . M i m o iż ramię paliło go żywym ogniem, A a r o n zacisnął d ł o ń na rękojeści m i e c z a i skierował o s t r z e w s t r o n ę c z e k a j ą c e g o p o p r z e c i w n e j s t r o n i e sali w r o g a . - Z a k o ń c z m y to - z a d u d n i ł p o t ę ż n y m i w ł a d c z y m gło­ sem Nefilima. W o d p o w i e d z i M a l a k z n o w u zachichotał. Sztylet, k t ó ­ ry t r z y m a ł , z n i k n ą ł , a w j e g o miejsce pojawił się d w u r ę c z ­ ny topór bojowy.

Z a k u t y w szkarłatną zbroję wojownik

przerzucił go z ręki do ręki, jakby ważył tyle co p i ó r k o . - Pieeekne - zaszczebiotał zza krwawej maski.

Pieeekne. To słowo uderzyło Aarona z nie mniejszym i m p e t e m niż kula z rewolweru Lehahiasza. Nefilim w szoku opu­ ścił b r o ń . - C o ś ty p o w i e d z i a ł ? - spytał s z k a r ł a t n e g o zabójcę. O d p o w i e d z i ą był

kolejny w y b u c h dziecięcego śmie­

c h u , który szarpał n e r w a m i A a r o n a jak s t r u n a m i harfy. - Co się s t a ł o , N e f i l i m i e ? - W e r c h i e l o d e z w a ł się z fał­ szywą troską w głosie.

A a r o n spojrzał w jego stronę. D o w ó d c a Potęg stał na trybunach, z d ł o ń m i splecionymi na plecach, otoczony w i a n u s z k i e m s w o i c h a n i o ł ó w . J e d e n z n i c h t r z y m a ł Viimę przerzuconą przez ramię, jakby była w o r k i e m ziem­ niaków. - Czyżby jakieś

skojarzenie?

M a l a k nagle znalazł się t u ż p r z e d A a r o n e m , biorąc p o t ę ż n y z a m a c h t o p o r e m . A a r o n odskoczył w porę, nie spuszczając wzroku z postaci, którą miał teraz tuż przed sobą, jak na wyciągnięcie dłoni. W głowie d z w o n i ł o mu tylko to jedno słowo. Pieeekne. Opadające o s t r z e t o p o r a w b i ł o się z i m p e t e m w par­ k i e t sali g i m n a s t y c z n e j , a l e M a l a k w y c i ą g n ą ł j e b ł y s k a ­ wicznie i zaatakował ponownie. Tym razem jednak Nefilim n i e uchylił się, lecz s p a r o w a ł cios s w o i m o g n i s t y m mieczem. - Dlaczego w y m ó w i ł e ś to s ł o w o ? - syknął, wyprowa­ dzając k o n t r u d e r z e n i e . Malak zachichotał jak dziecko, nurkując pod ostrzem Aarona. - Dlaczego to powiedziałeś?! - wrzasnął A a r o n , z m r o ­ ż o n y myślą, k t ó r a p o w o l i zaczęła k s z t a ł t o w a ć się w jego głowie. J e g o ataki stały się coraz g w a ł t o w n i e j s z e i M a l a k zaczął się wycofywać, z a s y p y w a n y g r a d e m c i o s ó w .

Cały

f czas j e d n a k z z a s k a k u j ą c ą ł a t w o ś c i ą u n i k a ł u d e r z e ń o g n i i stego m i e c z a Nefilima bądź je odbijał. W e r c h i e l r o z e ś m i a ł się r u b a s z n i e - jego ś m i e c h przy­ pominał krakanie ścierwożercy. A a r o n ciął m i e c z e m z góry, a l e M a l a k z r o b i ł u n i k , p o i czym zablokował ostrze stopą, przygważdżając je do pod­ łogi, i z całej siły z a m a c h n ą ł się t o p o r e m . A a r o n p o c z u ł , jak o s t r z e p r z e c i n a m u k o s z u l ę n a b r z u c h u i s k ó r ę p o d nią. O d r u c h o w o rzucił się w tył, p o z o s t a w i a j ą c m i e c z , który zniknął jak spadająca gwiazda.

Powoli dotknął

ręką brzucha, a kiedy podniósł d ł o ń , zobaczył, że ko­ niuszki jego palców są w tym s a m y m kolorze, co zbroja Malaka. Widok własnej krwi i rechot Werchiela wyzwoliły w A a r o n i e jeszcze w i ę k s z e p o k ł a d y agresji. P o c z u ł , jak moc Nefilima opanowuje każdy mięsień, każdą komór­ kę jego ciała. Jeżeli miał przeżyć tę walkę, m u s i a ł zaufać n a t u r z e wojownika, którą odziedziczył po s w o i m aniel­ s k i m ojcu. M u s i a ł p o k o n a ć t e g o z a k u t e g o w c z e r w o n y pancerz zabójcę, chociaż nie m ó g ł przestać myśleć o sło­ wach

Werchiela.

Czyżby

jakieś

skojarzenie?

M a l a k n a t a r ł p o raz kolejny, w z n o s z ą c t o p ó r d o cio­ su. A a r o n skoczył n a p r z ó d - g o t ó w o d e p r z e ć jego atak. Z a n u r k o w a ł , łapiąc łowcę za o p a n c e r z o n e golenie i obaj

runęli

na ziemię w obłoku kurzu.

Malak nie wypuścił

z rąk t o p o r a , k t ó r y m starał się zrzucić z siebie napastni­ ka, ale A a r o n był zbyt blisko, co u n i e m o ż l i w i a ł o użycie t a k ciężkiej

broni w walce wręcz.

M o c Nefilima wyda­

ła z siebie przeraźliwy o k r z y k b o j o w y i A a r o n poczuł, j a k j e g o c i a ł o n a p e ł n i a n i e s p o t y k a n a d o t ą d fala energii, b o m b a r d u j ą c a i w y o s t r z a j ą c a k a ż d y z j e g o z m y s ł ó w . To musi

być

dwóch

właśnie

natur:

ludzkiej

to,

o

czym

i anielskiej.

mówił Aaron

Kamael czuł

— się

zjednoczenie wspaniale

- po raz pierwszy od d n i a swoich o s i e m n a s t y c h urodzin, gdy odkrył

swoje n o w e przeznaczenie,

miał

poczucie

kompletnego spełnienia. Aaron Corbet stanął pewnie na nogi i wyrwał topór z rąk Malaka. - To koniec - w a r k n ą ł , nachylając się n a d leżącym wo­ j o w n i k i e m z t o p o r e m w dłoni, po c z y m spojrzał na Werchiela i jego gwardię przyboczną.

Znaki

n a j e g o ciele

p u l s o w a ł y w ł a s n y m ż y c i e m , a i m p o n u j ą c e s k r z y d ł a roz­ w i n ę ł y s i ę w c a ł e j o k a z a ł o ś c i . Ależ to musi być widok! - p o ­ myślał,

u p o j o n y osiągniętą perfekcją.

- T a k , m a s z rację. - W e r c h i e l b e z t r o s k o s k i n ą ł gło­ wą. - M a m j u ż d o s y ć tych gierek. M a l a k , u k a ż mu swoje oblicze. A a r o n chciał wrzasnąć na p o k o n a n e g o wojownika, by t e g o n i e robił, ale g ł o s u w i ą z ł m u w g a r d l e . P a t r z y ł więc.

w n i e m y m przerażeniu, jak Malak sięga ręką i zdejmuje szkarłatny h e ł m z głowy. - Widzisz teraz, z kim walczyłeś, Nefilimie? - spytał Werchiel,

p o d c h o d z ą c bliżej,

w asyście swoich ochro­

niarzy. - Nie! - krzyknął Aaron, nie mogąc oderwać wzroku od znajomych rysów twarzy m ł o d e g o człowieka,

który

leżał p o d n i m . W y d a w a ł m u się obcy, a j e d n o c z e ś n i e t a k znajomy. - Ty sukinsynu! C o ś ty mu zrobił! - Z p o m o c ą magii A r c h o n t ó w z a m i e n i l i ś m y tę ogra' c z o n ą l u d z k ą istotę w precyzyjną m a s z y n ę do zabija­ ka - wyjaśnił s p o k o j n i e W e r c h i e l . Malak spojrzał na Aarona oczami, w których kiedyś krzyła się dziecięca n i e w i n n o ś ć , a teraz p ł o n ę ł a tylko ~"iertelna nienawiść.

W tych o c z a c h kryły się ś m i e r ć

zniszczenie. T o był w z r o k b e z w z g l ę d n e g o , z a w o d o w e zabójcy.

N a g ł e odkrycie w s t r z ą s n ę ł o N e f i l i m e m jesz-

e bardziej, niż przypuszczał. T o p ó r wyślizgnął się z ręki A a r o n a i z h u k i e m u p a d ł p a r k i e t sali g i m n a s t y c z n e j . - Stevie? - spytał drżącym s z e p t e m , chociaż jeszcze rzed

c h w i l ą w y d a w a ł o m u się

to

niemożliwe.

Zmu-

sif z n a k i n a c i e l e i s k r z y d ł a n a p l e c a c h , ż e b y z n i k n ę ł y chwilę. - To ja - p o w i e d z i a ł , dotykając d r ż ą c y m , zaa w i o n y m p a l c e m swojej klatki piersiowej. Przez g ł o -

wę przelatywały mu tysiące o b r a z ó w i myśli zwi z a u t y s t y c z n y m d z i e c k i e m ; w y d a w a ł o m u się, ż e d c - ' do n i e z m i e r n i e odległej przeszłości s p r z e d setek, a m n a w e t tysięcy lat. — To ja - A a r o n młodzieńcowi

p o w i e d z i a ł , p-

dłoń.

Na początku w bezwzględnych, zimnych oczach dojrzał niczego, nawet śladu zrozumienia. Aaron w r a ż e n i e , że s p o g l ą d a w ślepia jakiejś dzikiej bestii, po chwili Malak zamrugał, a wyraz jego twarzy sug wał, że być m o ż e rozpoznał swego brata. Trwało

to jednak

najwyżej

kilka

sekund.

Zak

w s z k a r ł a t n ą zbroję w o j o w n i k p o t r z ą s n ą ł głową, a na go usta powrócił idiotyczny uśmieszek. - N i e , n i e Stevie - o d p a r ł , sięgając r ę k ą gdzieś w w i e t r z e i materiali żując w niej przerażającą,

średni

w i e c z n ą m a c z u g ę . - J e s t e m M a l a k ! - w r z a s n ą ł , po c z d z i e l i ł A a r o n a m a c z u g ą w g ł o w ę , z a n i m N e f i l i m zd~ ' w ogóle

zareagować.

Aaron u p a d ł na parkiet, a świat zawirował mu prz o c z a m i . W s z y s t k i e jego z m y s ł y jakby się rozsypały. Po­ t r z ą s n ą ł g ł o w ą i p o w o l i d ź w i g n ą ł się z z i e m i na kola­ n a . K r e w z r o z c i ę t e j g ł o w y z a l e w a ł a m u c z o ł o , c z u ł jej c h a r a k t e r y s t y c z n y o s t r y z a p a c h . K i e d y p r z e j r z a ł n a oczy, zobaczył, że Werchiel i jego żołnierze otoczyli walczą­ c y c h c i a s n y m k o ł e m . W sali g i m n a s t y c z n e j p a n o w a ł a

ha cisza, j e d y n y d ź w i ę k w y d a w a ł y k r o k i zbliżająceLsię M a l a k a w p a n c e r n e j z b r o i . A a r o n z n ó w z m u s z o n y ł dobyć n o w e j b r o n i . Spoglądał w twarz swojego brata-mordercy i widok i napawał go bezgraniczną rozpaczą. Wolał nie my, co Potęgi z n i m zrobiły, nie chciał z n a ć bólu ani przez które to dziecko m u s i a ł o przejść. Ale

•jachu,

zede wszystkim czuł wyrzuty sumienia, że nie uda) mu się o b r o n i ć go p r z e d t y m s t r a s z n y m l o s e m . Bez e n t u z j a z m u w z n i ó s ł p o n a d g ł o w ę m i e c z , p ł o n ą f ognistym blaskiem. -Ja... nie chcę tego zrobić - wyjąkał. Malak odpowiedział mu strasznym uśmiechem i Aaron p o m n i a ł sobie, jak kiedyś p r z y n i e s i o n o do lecznicy, t której pracował, chorego na wściekliznę szopa. W t e d y I n i e d a ł o się j u ż nic zrobić dla t e g o zwierzęcia i A a r o n zdał sobie s p r a w ę , ż e teraz m a d o c z y n i e n i a z p o d o b n ą I sytuacją. - T a k mi p r z y k r o — wyszeptał, kiedy M a l a k rzucił się f na niego z m a c z u g ą wzniesioną do ciosu. Aaron odbił u d e r z e n i e , ale z a w a h a ł się n a m o m e n t . T o d a ł o c z e r w o ­ nej bestii czas na p r z y p u s z c z e n i e k o l e j n e g o a t a k u , i t y m razem

maczuga uderzyła w zranione ramię Nefilima.

A a r o n ryknął z b ó l u i p r ó b o w a ł się cofnąć, ale za p l e c a m i napotkał żywą ścianę z żołnierzy Werchiela.

- O t o twój koniec, Nefilimie - w a r k n ą ! d o w ó d c a P tęg. - C z a s wyleczyć t e n świat z zarazy, k t ó r ą jesteś. T o m ó w i ą c , W e r c h i e l spojrzał n a n i e p r z y t o m n ą Vilmę, p r z e r z u c o n ą przez r a m i ę j e d n e g o ze swoich żołnierzy, w y c i ą g n ą ł r ę k ę i z s z y d e r c z y m u ś m i e c h e m d o t k n ą ł jej kruczoczarnych w ł o s ó w . - Miejmy nadzieję, że o n a prze­ żyje r y t u a ł o c z y s z c z e n i a . R a m i ę Aarona pulsowało z każdym g w a ł t o w n y m ude­ r z e n i e m j e g o s e r c a i u t r z y m a n i e m i e c z a s p r a w i a ł o m u co­ raz większą trudność. posłuchać Belfegora? A l e

D r ę c z y ł a g o m y ś l : Może powinienem

było

za

późno

na

takie przemy­

ślenia. A a r o n stracił już brata, nie z a m i e r z a ł tracić też Vilmy. W y z u t e z emocji, czarne oczy Werchiela spoczęły na nieludzkim tworze. - Zabij to w y n a t u r z e n i e i m i e j m y tę s p r a w ę z głowy. M a l a k o w i n i e t r z e b a b y ł o p o w t a r z a ć d w a razy. Rzucił się na N e f i l i m a z b r o n i ą g o t o w ą do c i o s u i t w a r z ą wy­ k r z y w i o n ą w d z i k i m grymasie. Po raz kolejny mieli od­ t a ń c z y ć t a n i e c śmierci, g d y n a g l e sala g i m n a s t y c z n a i cały g m a c h szkoły rozbrzmiał e c h e m potężnego głosu. - Nefilim znajduje się p o d m o j ą o c h r o n ą ! Malak zatrzymał się w pół kroku, a strażnicy Potęg zaczęli rozglądać się n i e p e w n i e , szukając ź r ó d ł a tego władczego, nieznoszącego sprzeciwu tonu. Aż wreszcie

I w d r z w i a c h d o sali g i m n a s t y c z n e j u k a z a ł a się p o t ę ż n a , [budząca grozę sylwetka Kamaela, który stal t a m bez ru­ chu w towarzystwie wiernego Gabriela. - / pod moją również - z

pyska labradora wydobył

się

gardłowy warkot. - W takim razie zginiecie wraz z n i m - rzucił W e r fchiel,

dobywając

swojego miecza.

Wszystko nagle zamarło, a w powietrzu zawisło na­ pięcie tak gęste, że n i e m a l d a ł o się go d o t k n ą ć . W t e d y V i l m a z a c z ę ł a k r z y c z e ć - z jej u s t w y d o b y ł s i ę p r z e r a ź ­ liwy skowyt, k t ó r y s t a n o w i ł d r a m a t y c z n e p r e l u d i u m d o tego, c o z a c h w i l ę m i a ł o się t u w y d a r z y ć .

Wciąż przewieszona przez ramię jednego z gwardzi­ s t ó w W e r c h i e l a , V i l m a p r z e b u d z i ł a się. I b y ł o to p r z e b u ­ d z e n i e b o l e s n e . Jej krzyk m r o z i ł k r e w w żyłach. Brzmia­ ło w n i m czyste przerażenie i A a r o n o w i ze w s p ółc z u c i a o m a ł o nie p ę k ł o serce. Ale nie miał już czasu przejmo­ w a ć się s t r a c h e m d z i e w c z y n y , p o n i e w a ż jej w r z a s k i z a ­ działały jak w y s t r z a ł z p i s t o l e t u s t a r t o w e g o , dając sygnał do w y b u c h u n i e u n i k n i o n e g o konfliktu. Pierwsi zareagowali żołnierze Potęg. Z charaktery­ stycznymi ptasimi

krzykami wzbili

się w p o w i e t r z e ,

młócąc dziko skrzydłami, z d ł o ń m i zaciśniętymi na rę­ k o j e ś c i a c h o g n i s t y c h m i e c z y . K a m a e l p o s z e d ł w ich śla-

dy,

gotowy stawić czoła pierwszym w r o g o m w powie

t r z u n a d p a r k i e t e m sali g i m n a s t y c z n e j . M a l a k odwrócił się d o A a r o n a . N a jego bladej twarzy b ł ą k a ł s i ę z j a d l i w y u ś m i e c h . W z n i ó s ł m a c z u g ę d o c i o s u , ale t y m r a z e m A a r o n o k a z a ł się szybszy. J e d n y m m a c h n i ę c i e m skrzydeł odrzucił n a p a s t n i k a na bok. W b i t e w n y m chaosie p o s z u k a ł w z r o k i e m Viłmy, klóra m i o t a ł a się w uścisku swojego anielskiego strażnika. Próbując z a p o m n i e ć choć n a c h w i l ę o p a l ą c y m b ó l u w g ł o w i e i r a m i e n i u , N e f i l i r n ru­ szył w s t r o n ę d z i e w c z y n y i jej o p r a w c y , u w a ż a j ą c po dro­ dze, by n i e n a d e p n ą ć na k t ó r e ś z p ł o n ą c y c h ciał s t r a ż n i k ó w Potęg, którzy, j e d e n po d r u g i m , ginęli z ręki K a m a e l a . W p e w n y m m o m e n c i e A a r o n d o s t r z e g ł k ą t e m o k a ja­ k i ś r u c h i o d r u c h o w o o d c h y l i ł się, u n i k a j ą c w s a m ą p o r ę ciosu, który rozpłatałby m u czaszkę. Z n ó w stanął twarzą w t w a r z z M a l a k i e m . K r w a w y ł o w c a p o d n o s i ł j u ż olbrzy­ m i e ostrze, by zadać kolejne pchnięcie, ale A a r o n w porę s p a r o w a ł cios, t a k p o t ę ż n y , że m ó g ł b y bez t r u d u przeciąć z a k u t e g o w zbroję człowieka. M a l a k podskoczył, błyska­ wicznym r u c h e m wbił opancerzone kolano w żebra swe go przeciwnika. A a r o n krzyknął z bólu, ale odpowiedział w p o d o b n y s p o s ó b , roztrzaskując n a p a s t n i k o w i n o s łok ciem. W o j o w n i k n a u s ł u g a c h P o t ę g zatoczył się d o tyłu. Pod­ n i ó s ł r ę k a w i c ę d o t w a r z y i z e z d u m i e n i e m p r z y j r z a ł się

w ł a s n e j krwi, ściekającej m i e d z y p a l c a m i . A p o t e m zaczął się ś m i a ć . Sięgnął o b u r ą c z d o s w e g o m a g i c z n e g o a r s e n a ł u i wydobył dwa zakrzywione miecze, r o d e m ze starożytne­ go Bliskiego W s c h o d u . - N i e ź l e - p o w i e d z i a ł , patrząc, jak z n o s a kapie mu s t r u ż k a c i e m n e j krwi, po c z y m z n i e w y o b r a ż a l n ą furią rzu­ cił s i ę n a A a r o n a , m i e r z ą c w n i e g o o b i e m a s z a b l a m i j e d n o ­ cześnie- J e g o agresja z d a w a ł a się w s z e c h o g a r n i a j ą c a . Nagle, t u ż o b o k , rozległ się g ł u c h y w a r k o t i m i ę d z y N e f i l i m e m a M a l a k i e m znalazł się Gabriel. A a r o n pa­ trzył n i e m a l z a h i p n o t y z o w a n y , jak jego najlepszy czwo­ r o n o ż n y przyjaciel r z u c a się z c a ł y m i m p e t e m na M a ­ laka, k t ó r y p o d w p ł y w e m ciężaru p s a stracił n a c h w i l ę równowagę. - Ratuj Viimę - s z c z e k n ą ł G a b r i e l ,

waląc swoim kwa­

d r a t o w y m ł b e m p r o s t o w czoło zabójcy Potęg. P a r k i e t sali g i m n a s t y c z n e j byt d o s ł o w n i e z a s y p a n y p i ę t r z ą c y m i się t r u p a m i ż o ł n i e r z y W e r c h i e l a . A a r o n z d o ­ łał j e d n a k d o s t r z e c Vilmę, stawiającą o p ó r s w o j e m u prze­ śladowcy. Anioł Potęg j e d n ą ręką ściskał ją za nadgarstek, w drugiej zaś t r z y m a ł p ł o n ą c y sztylet. A a r o n rzucit się w jego s t r o n ę , ale stanął jak wryty, kiedy d r o g ę zastąpiła mu przerażająca postać Werchiela. - Nie z a p o m n i a ł e m o tobie, zwierzęca bestio - wark­ nął d o w ó d c a Potęg, a blizny na jego dotąd nieskazitel-

nie białej twarzy z a p ł o n ę ł y p u r p u r ą . N i c z y m jakiś pre­ historyczny ptak, Werchiel rozłożył potężne skrzydła i u n i ó s ł się w górę. - S p o d o b a ł mi się n a w e t ten p o m y s ł , żeby zabić cię osobiście. Nefilim rzucił szybkie spojrzenie w k i e r u n k u Vilmy, p o c z y m o d w r ó c i ł się z n o w u t w a r z ą w s t r o n ę W e r c h i e ­ la. Przyjął p o s t a w ę o b r o n n ą i w z n i ó s ł m i e c z . - W t a k i m razie na co c z e k a s z ? - z a w o ł a ł , w i e d z ą c , że nic i nikt nie p o w s t r z y m a go od ratowania dziewczyny. W t e d y n i e b i o s a jak gdyby w y s ł u c h a ł y jego p r ó ś b . Z gó­ ry r u n ą ł w p ł o m i e n i a c h jeszcze j e d e n anioł, k t ó r y wylą­ dował w p r o s t na głowie swojego dowódcy, przewracając go na ziemię. Aaron zobaczył Kamaela w zniszczonym i poszarpanym garniturze, przez który widać było skórę z b r u k a n ą krwią tych, którzy polegli z jego ręki. - Ratuj dziewczynę! - krzyknął Kamael, po c z y m o d w r ó ­ cił s i ę , b y s t a w i ć c z o ł a k o l e j n y m g w a r d z i s t o m W e r c h i e l a . Anioł, który więził w uścisku Vilmę, coraz bardziej z b l i ż a ł o g n i s t y s z t y l e t d o jej g a r d ł a . T w a r z o p r a w c y wy­ krzywiał morderczy grymas i Aaron wiedział, że m o ż e nie zdążyć. Pomyślał o ognistej włóczni, która natych­ m i a s t z m a t e r i a l i z o w a ł a się w jego d ł o n i a c h . N i e n a m y ­ ślając się d ł u g o , c i s n ą ł n i ą w s t r o n ę w r o g a i p a t r z y ł z sa­ tysfakcją, jak o s t r z e z a t a p i a się w j e g o k a r k u , o d r z u c a j ą c anioła na bok i przyszpilając go do jednej z trybun.

A a r o n ruszył z miejsca. - Vilma! - zawołał. Dziewczyna była w szoku. Zata­ c z a ł a się, z p r z e r a ż e n i e m p a t r z ą c na b r u t a l n e sceny, k t ó ­ r e r o z g r y w a ł y s i ę n a jej o c z a c h . A a r o n z a w o ł a ł j ą p o r a z d r u g i i w t e d y o d w r ó c i ł a s i ę w j e g o s t r o n ę . W jej o c z a c h widniał tylko strach. A a r o n z a t r z y m a ł się p r z e d nią. - To ja - p o w i e d z i a ł , siląc się na ł a g o d n y t o n . V i l m a g a p i ł a się n a n i e g o b e z s ł o w a , a n a jej t w a r z y m a l o w a ł o się b e z g r a n i c z n e z d u m i e n i e . No tak, A a r o n w n i c z y m nie p r z y p o m i n a ł t e r a z c h ł o p c a , z k t ó r y m ż e g n a ł a się k i l k a ty­ godni t e m u na korytarzu liceum K e n a Curtisa. Ale A a r o n wiedział też, że nie ma czasu na wyjaśnienia. Teraz m u ­ siał ją t y l k o w y c i ą g n ą ć . Ż y w ą . - To ja, A a r o n - s p r ó b o w a ł z n o w u , p o w o l i wyciągając r ę k ę . V i l m a z a m r u g a ł a , a p o t e m rzuciła się b i e g i e m w stro­ nę drzwi. A a r o n dogonił ją k i l k o m a m a c h n i ę c i a m i skrzy­ deł i wziął w ramiona. - P r o s z ę - z ł a p a ł ją m o c n o . - W y s ł u c h a j m n i e . V i l m a walczyła, bijąc, k o p i ą c i s z a r p i ą c się w j e g o uścisku. O d w r ó c i ł a się do A a r o n a i zaczęła o k ł a d a ć go pięściami. - N i e ! N i e ! N i e ! - krzyczała. - Vilma, rodzimym

to naprawdę ja - A a r o n p r z e m ó w i ł do n i e j portugalskim.

- Jestem

tu,

żeby ci pomóc.

w jej

Na m o m e n t Vilma przestała walczyć i spojrzała mu w oczy, jakby szukając w nich k ł a m s t w a . - Proszę, sisz

mi

Vilmo - A a r o n

nie dawał

za w y g r a n ą .

- Mu­

zaufać.

V i l m a o s u n ę ł a mu się w r a m i o n a , w y c z e r p a n a walką. - C h c ę się o b u d z i ć - s z e p n ę ł a p r z e r a ż o n y m g ł o s e m . - Pozwól mi się o b u d z i ć . . . Z g i g a n t y c z n e j e k s p l o z j i n a s a m y m ś r o d k u sali g i m ­ nastycznej wyszedł Werchiel. Jego o s m a l o n a twarz spra­ wiała wrażenie szalonej.

W o k ó ł piętrzyły się d y m i ą c e

stosy ciał jego poległych żołnierzy. - A a r o n i e ! - rozległ się głos K a m a e l a , k t ó r y cisnął w s t r o n ę d o w ó d c y P o t ę g kolejnego trupa. - Bierz dziew­ czynę i uciekajcie! Z d r u g i e g o k o ń c a sali n a d b i e g ł t a k ż e G a b r i e l . - Kamael ma

rację,

w nogi!

Piękne, biszkoptowe futro labradora było skąpane we k r w i i A a r o n z a s t a n a w i a ł się, w jaki s p o s ó b p s u u d a ł o się zatrzymać n i e p o k o n a n e g o Malaka. Spojrzał w górę, na K a m a e l a . Liczba g w a r d z i s t ó w W e r c h i e l a s t o p n i a ł a d o za­ l e d w i e pięciu, lecz anielski w o j o w n i k , k t ó r e g o A a r o n na­ zywał s w o i m przyjacielem, nie zamierzał złożyć broni. - K a m a e l u ! - w r z a s n ą ł , zarzucając sobie V i l m ę na ra­ m i ę i przywołując do nogi psa, po czym wskazał anioło­ wi, żeby d o n i c h dołączył.

- Zostaw mnie!

- odkrzyknął były d o w ó d c a Potęg,

strącając głowy d w ó c h

siepaczy Werchiela.

- Nefilirnie! - r y k n ą ł W e r c h i e l ze ś r o d k a p o g o r z e l i ­ ska i ruszył w jego kierunku. Jeżeli mieli się stąd w y d o s t a ć wszyscy r a z e m , nie było chwili do stracenia. Aaron jeszcze raz spojrzał w górę. - Kamaelu, proszę! - Uciekaj stąd! - rozkazał anioł. - Zbyt wiele zależy do t w o j e g o życia. Idź. J u ż ! - To m ó w i ą c , K a m a e l r o z ł o ­ żył s k r z y d ł a i r u n ą ł z g ó r y w p r o s t na W e r c h i e l a . A a r o n chciał zostać, ale kiedy spojrzał na d r ż ą c ą w jego ramionach Vilmę, znaczenie słów Kamaela zaczęło powo­ li do niego docierać. Od niego zależało życie m i e s z k a ń c ó w Aerie - jeżeli rzeczywiście był W y b r a ń c e m z p r z e p o w i e d ­ ni, był im to w i n i e n . M i m o iż w ś r o d k u c z u ł ból, wiedział, ż e K a m a e l m a rację. M u s i a ł uciekać. - Aaronie,

powinniśmy

wracać

-

odezwał

się

Gabriel.

A a r o n czuł przy n o d z e ciepło jego futra. - C h y b a m a s z rację - o d p a r ł . Po raz o s t a t n i spojrzał na walczących, a p o t e m r o z p o s t a r ł c z a r n e s k r z y d ł a i za­ krył n i m i siebie, V i l m ę i Gabriela. - Nefilirnie!

- usłyszał jeszcze wściekły wrzask W e ­

rchiela, gdy już wyobrażał sobie obraz Aerie w głowie. - Nie uciekniesz przede m n ą ! Wtedy wszystko

zniknęło.

R O Z D Z I A Ł 11

O

g n i s t e m i e c z e zderzyły się ze s o b ą w ogłuszają­ cym huku, który przypomniał Kamaelowi od­

głosy towarzyszące aktowi Stworzenia. Z ostrzy

kapary o g n i s t e jęzory, k t ó r e oświetlały t w a r z e wykrzywio­ ne w grymasie śmiertelnego boju. K a m a e l z e w s p ó ł c z u c i e m p r z y g l ą d a ł się o s z p e c o n e j twarzy swojego wroga - niegdyś

pięknej

istoty,

któ­

ra wiernie służyła Bogu, ale p o t e m z n i e w i a d o m y c h p o w o d ó w zatraciła się w t y m , co robiła. K a m a e l rów­ nież nosił blizny - ale tkwiły o n e g ł ę b o k o w e w n ą t r z

n i e g o , j a k o w i e c z n e ś w i a d e c t w o ofiary, k t ó r ą p o n i ó s ł , obierając taką, a nie i n n ą d r o g ę . N i e byt to j e d n a k czas na filozoficzne rozważania - Kamael miat do wykona­ nia zadanie. Musiał zniszczyć swojego śmiertelnego nieprzyjaciela. - P o d d a j się, K a m a e l u , a d o p i l n u j ę , ż e b y ś z o s t a ł p o ­ traktowany w sposób sprawiedliwy - warknął Werchiel, krzyżując z n i m ostrze swojego miecza. - Przynajmniej tyle m o g ę z r o b i ć dla tego, k t ó r e g o n a z y w a ł e m kiedyś moim

przyjacielem.

K a m a e l o d t r ą c i ł b r o ń w r o g a . S a m t e ż o d s k o c z y ł d o ty­ łu, pomagając sobie złotymi skrzydłami. - P r z y j a c i e l a , W e r c h i e l u ? - spytał, lądując na zie­ mi p ó ł t o r a m e t r a dalej. - Jeżeli tak traktujesz swoich przyjaciół, to boję się p o m y ś l e ć , jaki los s p o t y k a t w o i c h wrogów. G ę s t y , czarny, gryzący d y m , u n o s z ą c y się z ciał zabi­ tych żołnierzy Potęg, wywołał alarm przeciwpożarowy; włączyły się też a u t o m a t y c z n e zraszacze. - A c ó ż to t a k i e g o - c z y ż b y p o c z u c i e h u m o r u ? - za­ drwił Werchiel,

wzbijając się w p o w i e t r z e p o t ę ż n y m i

r u c h a m i skrzydeł. - Rzeczywiście, przebywasz w towa­ rzystwie tych m a ł p zdecydowanie za d ł u g o - stwierdził c h ł o d n o . - Dla Boga i jego niebiańskich dzieci coś takie­ go jak poczucie h u m o r u nie istnieje.

K a m a e l r ó w n i e ż u n i ó s ł się w p o w i e t r z e , d o t r z y m u j ą c kroku

swojemu

nieprzyjacielowi.

—A a r o n często m ó w i ł , że brakuje mi poczucia h u m o ­ ru - o d p a r ł , r z u c a j ą c się do a t a k u . - C i e s z y m n i e , że się mylił. W e r c h i e l s p a r o w a ł c i o s K a m a e l a i n a t a r ł n a n i e g o z fu­ rią, b o l e ś n i e r a n i ą c a n i o ł a w r a m i ę . - P o s ł u c h a j s a m siebie - s y k n ą ł . - P o d o b i e ń s t w o do tych bestii w y d a j e się s p r a w i a ć ci p r z y j e m n o ś ć .

Czuję

do ciebie odrazę. Napędzany gniewem i bólem, Kamael zaatakował po­ nownie,

zasypując Werchiela g r a d e m ciosów. D o w ó d c a

P o t ę g zaczął się cofać. - Z a p o m n i a ł e ś już, jak było kiedyś? - wycedził W e r chiel, blokując j e d n o u d e r z e n i e za d r u g i m . - G d y r a m i ę w r a m i ę wypełnialiśmy posłanie naszego Boga? Nikt nie m ó g ł się z n a m i r ó w n a ć . Byliśmy w c i e l e n i e m P o r z ą d k u p r z e d k t ó r y m zginały się karki s ł u g C h a o s u . K a m a e l odchylił głowę, unikając ostrza, które świ snęło mu niebezpiecznie blisko krtani. — D o p ó k i s a m i nie staliśmy się tym, z czym walczy­ liśmy. - To mówiąc, przerwał na chwilę atak, mając na­ dzieję, że W e r c h i e l usłyszy j e g o s ł o w a . - S i e w c a m i znisz­ czenia i strachu. Sługami Chaosu. O c z y W e r c h i e l a o t w o r z y ł y się z e z d u m i e n i a .

- Czyżbyś aż tak dał się oślepić s w o i m c h o r y m wi­ zjom, że n i e widzisz, co s t a r a m się o s i ą g n ą ć ? W j e g o d ł o n i pojawił się o g n i s t y bicz, k t ó r y m W e r c h i e l bez n a m y s ł u wystrzelił w s t r o n ę K a m a e l a . Bat o w i n ą ł się c i a s n o w o k ó ł szyi a n i o ł a i zaczął s t o p n i o w o w g r y z a ć się w j e g o ciało. Ból był n i e do z n i e s i e n i a i K a m a e l czuł, jak Werchiel przyciąga go ku sobie. - To ta przeklęta p r z e p o w i e d n i a sprowadziła zagła­ dę - rzucił Werchiel, wlokąc Kamaela na ognistym po­ stronku.

- Wiara w odkupieńczą m o c Nefilima wywo­

łała tylko chaos. M o i m z a d a n i e m jest p o w s t r z y m a ć tę lawinę

szaleństwa.

Z a p a c h w ł a s n e g o palonego ciała wywołał w Kamaelu furię. A n i o ł rozpaczliwie m ł ó c i ł p o w i e t r z e skrzydłami, starając się z a c h o w a ć b e z p i e c z n ą o d l e g ł o ś ć o d s w o j e g o p r z e c i w n i k a . W k o ń c u u d a ł o m u się przeciąć m i e c z e m ognisty bicz i u w o l n i ć się z pułapki. - D l a c z e g o nie potrafisz stawić czoła p r a w d z i e ? - wy­ rzucił z siebie. - Im bardziej starasz się zaprzeczyć prze­ p o w i e d n i , t y m bardziej wydaje się o n a realna. Po tych słowach Kamael zanurkował w dół, prosto w najgęstszy dym.

N i e słyszał już wycia a l a r m u prze­

c i w p o ż a r o w e g o , ale w o d a z e zraszaczy k o i ł a r a n n e gar­ dło. Wylądował na parkiecie i zmusił swoje ciało, by g o i ł o się szybciej. Z o s t a ł o n i e w i e l e c z a s u . Z a a l a r m o w a -

ni ludzie będą tu lada m o m e n t , dlatego należało zakoń­ czyć b i t w ę tak szybko, jak to m o ż l i w e , gdyż W e r c h i e l nie z a w a h a się przelać więcej niewinnej krwi w pogoni za swoim celem. S z u k a j ą c w r o g a w u n o s z ą c y m s i ę n a d j e g o g ł o w ą dy­ mie, Kamael pomyślał o Aaronie, Aerie i o wszystkich, k t ó r y c h u r a t o w a ł z rąk W e r c h i e l a i j e g o o p r a w c ó w . Czy n i t dosyć już tego? W s z y s t k i e o k r o p n e c z y n y , k t ó r y c h d o ­ puścił się k i e d y ś w i m i ę Boga, b ę d ą c p r z y w ó d c ą Potęg, n a p a w a ł y go w s t y d e m i K a m a e l z a s t a n a w i a ł się, czy kie­ d y k o l w i e k b ę d z i e w s t a n i e s a m s o b i e w y b a c z y ć . Czy za­ bicie

Werchiela

i

spełnienie

się przepowiedni

wystarczy?

Prze­

kraczał spopielone ciała martwych gwardzistów Straży Anielskiej, wciąż przeszukując p o m i e s z c z e n i e w poszu­ kiwaniu jakichkolwiek oznak ruchu. - C z y z d r a d z i ł e m ci już mój plan, dotyczący tego świa­ ta? - usłyszał nagle. Kamael zastygł z m i e c z e m g o t o w y m do ciosu. Pró­ b o w a ł d o s t r o i ć s w o j e z m y s ł y d o o t o c z e n i a , lecz wyją­ cy a l a r m p r z e c i w p o ż a r o w y i spadający z góry s z t u c z n y deszcz skutecznie je stępiły. - W i d z ę świat pełen uległości i posłuszeństwa. - Głos W e r c h i e l a z d a w a ł się z m i e n i a ć s w o j ą lokalizację w dy­ mie. - Świat, w k t ó r y m to m o j e

słowo stanowi prawo.

Kamael l u s t r o w a ł s p o j r z e n i e m spowijający go d y m .

- Chciałeś chyba powiedzieć - s ł o w o Boga? D y m z p r a w e j s t r o n y rozstąpił się nagle, u s t ę p u j ą c miejsca przerażającej

postaci dawnego

t o w a r z y s z a Ka-

m a e l a w c h ó r z e P o t ę g . W d ł o n i W e r c h i e l a jarzyła się włócznia, utkana z pomarańczowych języków ognia. - Słyszałeś d o b r z e , co p o w i e d z i a ł e m - o d p a r ł W e r chiel, biorąc z a m a c h . Kamael odskoczył, blokując nadlatujący pocisk. Gdy j e d n a k patrzył, jak w ł ó c z n i a r o z p ł y w a się w p o w i e t r z u , n a g l e w y c z u ł z a p l e c a m i j e s z c z e czyjąś o b e c n o ś ć .

Rap­

t o w n i e przerzucił miecz z prawej ręki do lewej i odwraca­ j ą c s i ę n a p i ę c i e , c i ą ł z c a ł y c h sił n i e w i d o c z n e g o w r o g a . O s t r z e K a m a e l a z e t k n ę ł o się z p a n c e r z e m w kolorze ś w i e ż o rozlanej krwi i p ę k ł o , rozsypując się w d r o b ­ ny m a k .

To musi być magia - p o m y ś l a ł ,

na c h w i l ę d a j ą c

się z a s k o c z y ć . M i a ł w ł a ś n i e s i ę g n ą ć p o i n n ą b r o ń , k i e d y p o c z u ł u d e r z e n i e z tyłu. Spojrzał w d ó ł i zobaczył roz­ palone do białości ostrze miecza, które ugodziwszy go w plecy, w y s z ł o s p o m i ę d z y żeber, wywołując f o n t a n n ę krwi, po czym niewidzialny n a p a s t n i k b r u t a l n i e wyrwał je z p o w r o t e m . K a m a e l o b r ó c i ł się, wydając z siebie b u d z ą c y p r z e r a ­ żenie

ryk b ó l u

i

w ś c i e k ł o ś c i . Jak mogłem zapomnieć o łow­

cy? - s k a r c i ł w m y ś l a c h s a m s i e b i e , d o b y w a j ą c k o l e j n e g o miecza, by o d d a ć cios tchórzowi, który zaatakował go

z tyłu. Werchiel zablokował jednak jego uderzenie mie­ czem, który wyciągnął z pleców anioła. - W i e s z , co sobie myślę, K a m a e l u ? - spytał g ł o s e m ociekającym

szaleństwem.

K a m a e l s t ł u m i ł o k r z y k , k i e d y k o l e j n e o s t r z e , t y m ra­ z e m w y k u t e z żelaza, z a t o p i ł o się w jego plecach. N a g l e anioł p o c z u ł , że z k a ż d ą c h w i l ą staje się coraz słabszy. Magia zaklęta w ostrzu

sztyletu

stopniowo wysysała

z n i e g o siły. Słyszał za p l e c a m i g ł o ś n y o d d e c h z a k u t e g o w zbroję mordercy, jakby podniecił go ten tchórzliwy akt

barbarzyństwa. - Myślę, że S t w ó r c a p o s t r a d a ł z m y s ł y - ciągnął da­

lej W e r c h i e l k o n s p i r a c y j n y m t o n e m . - D a ł s o b i e z a t r u ć umysł tymi bredniami o przepowiedni i zwariował. P o tych s ł o w a c h W e r c h i e l p o d s z e d ł bliżej, p a t r z ą c , jak Kamael u p a d a na kolana. Anioł chciał wstać i bronić się, ale b r o ń , wciąż t k w i ą c a w j e g o ciele, s k u t e c z n i e mu to uniemożliwiła. - T r u c i z n a przeniknęła do jego umysłu do tego stop­ nia, że Stwórca uwierzył, iż to, co się teraz dzieje, jest prawdą. Jak inaczej wyjaśnić jego działania? - spytał d o ­ w ó d c a Potęg. - N a s z Pan został zainfekowany, tak jak ty i w i e l e i n n y c h ż a ł o s n y c h istot, k t ó r e litościwie zabijali­ śmy przez te wszystkie stulecia. Kamael czuł w u s t a c h s m a k krwi i wiedział, że koniec

n a d c h o d z i . Byt p r z y g o t o w a n y n a t o , ż e o s t a t n i b ó j p r z y j ­ dzie mu stoczyć z tym, który tak wypaczył wolę Wszech­ mogącego. - Czy taki s a m akt łaski i miłosierdzia okażesz swo­ j e m u S t w ó r c y ? - s p y t a ł , z a s k o c z o n y s ł a b y m g ł o s e m , ja­ ki w y d o b y ł się z j e g o w ł a s n y c h ust. Przywódca P o t ę g w y d a w a ł się w s t r z ą ś n i ę t y tym, co przed chwilą usłyszał. - To b l u ź n i e r s t w o ! - z a w o ł a ł . - Kiedy m o j a misja d o b i e g n i e k o ń c a , p o w r ó c ę d o N i e b a i b ę d ę d o g l ą d a ł za­ r ó w n o spraw Boskich, jak i ludzkich, d o p ó k i nasz Pan i W ł a d c a n i e o d z y s k a w p e ł n i sił u m y s ł o w y c h i b ę d z i e mógł znowu sprawować władzę nad Wszechświatem. Kamael nie m ó g ł powstrzymać śmiechu, choć jego ciałem wstrząsały bolesne spazmy. - S ł u c h a s z c z a s e m s a m e g o siebie? - zakrztusił się krwią, która spływała mu po zarośniętym policzku. Sprawiasz wrażenie, jakbyś przenikał każdą myśl tego, który jest S t w ó r c ą w s z y s t k i c h rzeczy. T e g o , który s t w o ­ rzył n a s . - T o m ó w i ą c , K a m a e l spuścił w z r o k , n i e chcąc d ł u ż e j oglądać stojącej p r z e d n i m k r e a t u r y . - G d y b y Lu­ cyfer słyszał cię teraz, n a p e w n o u ś c i s k a ł b y cię jak b r a t a - dodał, kręcąc z niesmakiem głową. - J a k śmiesz wymawiać przy m n i e jego imię! - Werchiel w p a d ł w furię, k l ę k n ą ł p r z e d K a m a e l e m i chwy-

cii g o o b u r ą c z z a t w a r z . - W s z y s t k o t o , c o r o b i ę , r o b i ę w J e g o i m i e n i u i dla J e g o chwały. Kiedy t e n k o s z m a r się skończy, zasiądę po Jego prawicy i wszyscy przekonają się, ż e m o j e c z y n y były s p r a w i e d l i w e . Kamael spojrzał w czarne oczy Werchiela, zapadając się w o t c h ł a ń bijącego z nich o b ł ę d u . - Nic już nie będzie tak jak dawniej - wyszeptał, strzą­ sając s o b i e z t w a r z y d ł o n i e a n i o ł a . - A c i e b i e n a z w ą p o ­ tworem. W e r c h i e l z e r w a ł s i ę n a r ó w n e n o g i , w y k r z y w i a j ą c w fu­ rii o s z p e c o n ą b l i z n a m i t w a r z . - A zatem, niech tak będzie - pozostanę potworem! wrzasnął i wzniósł do ciosu ostrze ognistego miecza, po czym opuścił je na głowę Kamaela. Kamael zostawił sobie pewien zapas mocy, która po­ zwoliłaby mu bezpiecznie wrócić do Aerie. Sięgnął ręką do tyłu, w y m a c a ł nóż, który wciąż wystawał mu z ple­ ców, zacisnął d ł o ń na jego rękojeści, po czym wyszarp­ nął go z ciała, w ostatniej chwili parując u d e r z e n i e W e r ­ chiela. O s t r z e m i e c z a p r z y w ó d c y P o t ę g r o z p r y s ł o się w kontakcie z h a r t o w a n y m m e t a l e m i Werchiel zatoczył się do tyłu, wyjąc z b ó l u i z a s k o c z e n i a , kiedy p ł o n ą c e o d ł a m k i w b i ł y mu się w c i a ł o . Kamael rozwinął skrzydła, odrzucając na b o k szkar­ łatnego wojownika. Jego ciało krzyczało z bólu, a krew

n a p ł y n ę ł a m u d o u s t , a l e n i e p o z w o l i ł , b y t o g o p10o wstrzymało. - N a w e t n i e licz na t o , że u d a ci s i ę u c i e c , z d r a j c o ! w r z a s n ą ł W e r c h i e l , trzymając się za t w a r z p o k r y t ą świe­ żymi ranami i oparzeniami. - Już jesteś martwy! - N i e z u p e ł n i e - o d p a r ł anielski w o j o w n i k , udając się w miejsce, które tak d ł u g o było przed n i m ukryte, a któ­ re mógł teraz nazywać d o m e m .

Werchiel stal

n a ś r o d k u sali g i m n a s t y c z n e j l i c e u m

Kennetha Curtisa, otoczony zwęglonymi ciałami swo­ ich g w a r d z i s t ó w . - J e s t e ś m y już blisko - wycedził przez zęby do swo­ i c h p o l e g ł y c h t o w a r z y s z y , k t ó r z y t e r a z byli j e d y n i e d o ­ gasającym

stosem

popiołów.

M a l a k zdjął h e ł m i s t a n ą ł u b o k u s w e g o p a n a . T w a r z miał posiniaczoną i pokrytą krwawymi strupami. Alarm p r z e c i w p o ż a r o w y nie przestawał dzwonić, a ze zrasza­ czy n a d ich g ł o w a m i wciąż lała się w o d a . N a z e w n ą t r z słychać już było syreny pierwszych w o z ó w straży po­ ż a r n e j i M a l a k zawył, jakby p r z e d r z e ź n i a j ą c je. W e r ­ chiel o d w r ó c i ł się do n i e g o i w o j o w n i k n a t y c h m i a s t za­ milkł. - Zawiodłeś m n i e - oznajmił Werchiel, a jego i tak już p o s ę p n e oblicze zasnuł cień rozczarowania.

- W tym

Nefilimie jest

coś,

czego

nie widziałem

w pozostałych, którzy polegli z mojej ręki - o d p a r ł Ma­ lak, jakby chciał się w t e n s p o s ó b usprawiedliwić- Po­ trząsnął głową, jakby s a m próbował zrozumieć własne słowa, po c z y m d o d a ł : - P ł o n i e w n i m ogień - p o t ę ż n a wola przetrwania. - Malak spojrzał w oczy swojego mi­ s t r z a . - Ma cel. - A ty? - spytał W e r c h i e l , ignorując w y m ó w k i swoje­ go pupila. - Złapałeś t r o p naszych nieprzyjaciół? M a l a k skinął głową, a na jego t w a r z y pojawił się upior­ ny uśmiech samozadowolenia. - J u ż się p r z e d e m n ą nie ukryją - p o w i e d z i a ł , m r u ­ żąc złośliwie oczy. - Z n a j d ę ich, jak świeżą k r e w widocz­ ną na białym śniegu. - Doskonale - syknął w odpowiedzi Werchiel. Wie­ dział, że na długo z a p a m i ę t a t e n dzień, w którym pra­ w i e u d a ł o m u się z r e a l i z o w a ć swój p l a n . W oparach gęstego d y m u dostrzegł pierwsze sylwet­ ki wbiegające na salę - s t r a ż a k ó w w o c h r o n n y c h k o m b i ­ n e z o n a c h . Nieśli ze sobą ciężkie topory, bosaki, potęż­ ne latarki i g r u b e węże. Werchiel poczuł, jak Malak jeży się u jego b o k u . - Tutaj

k t o ś jest - usłyszał głos j e d n e g o ze straża­

ków, zniekształcony przez m a s k ę tlenową, k t ó r a zakry­ wała mu twarz.

Mocny s n o p światła oświetlił anioła i jego sługę. W e rchiel nie zniknął, tylko rozwinął skrzydła i rozpostarł ramiona, tak by tamci mogli podziwiać jego wspaniałą postać. M i m o gęstego d y m u i m a s e k tlenowych na twa­ rzach, widział wytrzeszczone ze strachu oczy strażaków i n a p a w a ł się ich p r z e r a ż e n i e m . Malak warknął i dobył potężnego miecza, splamio­ n e g o k r w i ą o s t a t n i e j ofiary. R u s z y ł w s t r o n ę ludzi, ale Werchiel złapał za opancerzone ramię. - Z o s t a w ich - p o w i e d z i a ł na głos, t a k żeby wszyscy słyszeli. D w ó c h strażaków u p a d ł o błagalnie na kolana, pozo­ stali rozpierzchli się w p a n i c e . A n i o ł słyszał w y r a ź n i e słowa ich m o d l i t w . - Spójrzcie na m n i e i wiedzcie, że w k r ó t c e w i d o k ta­ kich jak ja będzie dla was r ó w n i e powszechny, jak w s c h ó d i z a c h ó d s ł o ń c a . - G ł o s W e r c h i e l a z a d u d n i ł w sali g ł o ­ ś n i e j n i ż a l a r m p r z e c i w p o ż a r o w y . - W ś r ó d w a s żyją w ę ż e - obwieścił przywódca Potęg, osłaniając siebie i swojego sługę wielkimi skrzydłami. - Dlatego powinien nadejść czas

oczyszczenia.

A kiedy razem z Malakiem opuszczali ten wymiar, Werchiel zdążył jeszcze obwieścić strażakom j e d n ą n o ­ winę: - T e n czas właśnie nadszedł.

THOMAS

E.

A a r o n zrobił to, czego go n a u c z o n o . Zobaczył w gło­ wie Aerie: wysokie o g r o d z e n i e z d r u t u kolczastego, zruj­ n o w a n e domy, chwasty porastające popękane chodniki. Na początku była tylko nieprzenikniona ciemność i uczu­ cie p r z e m i e s z c z a n i a się w p o w i e t r z u . P r z y p o m i n a ł o to p o d r ó ż d ł u g i m , c i e m n y m t u n e l e m . Otworzył skrzydła, rozpraszając egipskie ciemności,

które ich spowijały.

D o t a r l i d o c e l u . U r a t o w a ł Vilme - a l e z a j a k ą c e n ę ? N e f i l i m r o z e j r z a ł s i ę w o k ó ł . S t a l i p r z e d d o m e m Belfegora, gdzie czekał na nich t ł u m m i e s z k a ń c ó w Aerie. Stary anioł siedział w p l a ż o w y m fotelu, na k r a w ę d z i c h o d n i k a , i popijał m r o ż o n ą herbatę z oszronionej szklanki. Przy n i m stali wciąż n i e z a d o w o l o n y szeryf L e h a h i a s z o r a z j e g o córka Lorelei. W Aerie p a n o w a ł a cisza. G r o b o w a cisza. A a r o n poczuł, jak Vilma dygocze w jego ramionach, i p r z y t u l i ł ją m o c n i e j , zaglądając w c i e m n e oczy. - W s z y s t k o będzie dobrze - wyszeptał, przyciskając ją do piersi. - Czy

ona jest

ranna?

-

spytał

Gabriel,

obwąchując

dziewczynę. V i l m a w z d r y g n ę ł a się po raz kolejny, odsłaniając roz­ palone rany na brzuchu. - O m ó j Boże! - A a r o n zaczął w p a d a ć w panikę. - Pro­ szę, n i e c h k t o ś mi p o m o ż e . - R o z e j r z a ł się r o z p a c z l i w i e po ludziach wokół.

Lorelei podeszła do niego i położyła d ł o ń na czole Vilmy. - To Werchiel ją tak urządził...

Próbował wywołać

w niej p r z e m i a n ę . . . Ma o p a r z e n i a na b r z u c h u . . . I chyba jest c h o r a - wyjąkał przejęty A a r o n . - Z a b i o r ę ją s t ą d - p o w i e d z i a ł a L o r e l e i i d e l i k a t n i e zaczęła wyjmować Vilmę z jego ramion. - C z y n i c jej n i e b ę d z i e ? - A a r o n n i e c h c i a ł j e j p u ś c i ć . - Była w niewoli W e r c h i e l a - o d p a r ł a c h ł o d n o Lore­ lei, z d e j m u j ą c z s i e b i e d r e l i c h o w ą k u r t k ę i o t u l a j ą c n i ą drżące r a m i o n a dziewczyny. - Kto wie, co ten potwór m ó g ł jej z r o b i ć . Lorelei wzięła Vilmę pod rękę i chciała już odejść, k i e d y A a r o n p o ł o ż y ł jej d ł o ń n a r a m i e n i u . -

Dziękuję.

L o r e l e i o d w r ó c i ł a się p o w o l i i A a r o n z o b a c z y ł w jej oczach strach. - Czy to znaczy, że m a s z w o b e c m n i e dług wdzięcz­ ności? A a r o n p r z y t a k n ą ł i p u ś c i ł jej r a m i ę . - Co tylko zechcesz. - N i e zawiedź ich - s z e p n ę ł a w o d p o w i e d z i Lorelei. - Czekali tak d ł u g o i poświęcili tak wiele. N i e m o ż e s z im teraz odebrać nadziei. A a r o n n i e m i a ł pojęcia, co o d p o w i e d z i e ć , ale Lorelei

j u ż się o d w r ó c i ł a i o d e s z ł a , p o d t r z y m u j ą c słaniającą się na nogach Vilmę. - C h o d ź , kochanie, zobaczymy, jak m o ż n a ci p o m ó c - powiedziała do Vilmy. - Aaron? - Vilma nagle zaprotestowała. Nefilim p o d s z e d ł d o niej, kiedy d r o g ę zabiegł m u Ga­ briel. - Wszystko

będzie

w

porządku

-

powiedział

do

dziew­

c z y n y i p o w y r a z i e j e j t w a r z y w i d a ć b y ł o w y r a ź n i e , ż e Vil­ ma zrozumiała psa tak s a m o dobrze jak Aaron. Gabriel w y c i ą g n ą ł szyję i z c z u ł o ś c i ą d o t k n ą ł n o s e m jej d ł o n i . - Pójdziemy z Lorelei i ona cię

uleczy,

zobaczysz - to m ó w i ą c ,

G a b r i e l s p o j r z a ł na A a r o n a . - Pójdę z nią. A a r o n zgodził się i o d p r o w a d z i ł ich w z r o k i e m , kiedy schodzili w d ó ł ulicy. G a b r i e l , jak to m i a ł w zwycza­ ju,

z a b a w i a ł je po d r o d z e r o z m o w ą .

mieć

takiej

samej

pewności, jak

mój pies

-

Szkoda, ż e nie mogę zreflektował

się

Aaron. A p o t e m pomyślał o Kamaelu, który jeszcze nie przyleciał, i do jego serca zakradł się lodowaty strach. M u s i a ł w r ó c i ć d o l i c e u m K e n a C u r t i s a i p o m ó c przyja­ cielowi. O d w r ó c i ł się do Belfegora. - N i e m o g ę t e r a z z o s t a ć z w a m i . M u s z ę p o m ó c Kamaelowi. P o t y c h s ł o w a c h r o z w i n ą ł s k r z y d ł a , ale w t e d y j e g o cia­ ł o p r z e s z y ł p o t ę ż n y ból t a k silny, ż e p o w a l i ł g o n a kola-

na. G ł o w a mu pękała, a rana na ramieniu zaczęła z n ó w k r w a w i ć - A a r o n c z u ł p o d k o s z u l ą jej c i e p ł o . - Potrzebujesz odpoczynku - usłyszał spokojny głos Belfegora. - T e r a z nie byłbyś w stanie n i k o m u p o m ó c . - Ale on sobie nie p o r a d z i ! - A a r o n zacisnął zęby, próbując

wstać.

- K a m a e l s a m potrafi o siebie z a d b a ć - w a r k n ą ł Leh a h i a s z . - Stoczył wiele b i t e w bez twojej p o m o c y , Nefilimie. Dość już zrobiłeś. A a r o n zerknął n a czekających p o drugiej s t r o n i e uli­ cy Belfegora i j e g o r e w o l w e r o w c a . Ich t w a r z e były blade, b e z d u s z n e i nieczułe, jakby już d a w n o zużyli cały życio­ wy przydział emocji. Ale to n i e w nich, lecz w oczach tłoczących się na ulicy m i e s z k a ń c ó w A a r o n ujrzał to, za co był o d p o w i e d z i a l n y . N e f i l i m o w i e z A e r i e o c z e k i ­ wali o d p o w i e d z i , wielu odpowiedzi. I tego, że rozwieje definitywnie ich o b a w y i lęki. C z u ł , jak ta presja d o c h o ­ dzi do niego falami. - N i e m o g ł e m jej t a k z o s t a w i ć - p o w i e d z i a ł n a g ł o s , jakby usprawiedliwiając się przed nimi. - M u s i a ł e m coś zrobić. - J a k o ś u d a ł o mu się p o d n i e ś ć z z i e m i i zataczając się, r u s z y ł w ich s t r o n ę , czując, jak j e g o a n i e l s k i e z n a m i o ­ na powoli zanikają p o d skórą. - T a k mi przykro... W t e d y w y d a w a ł o m i się t o j e d y n y m s ł u s z n y m r o z w i ą z a n i e m , ale t e r a z . . . - A a r o n c z u ł , jak o p u s z c z a j ą go siły w i t a l n e i p e w -

n o ś ć siebie. Usiadł na ziemi i zatopił t w a r z w d ł o n i a c h . - Nie w i e m już, co o t y m w s z y s t k i m myśleć. A l u m i n i o w a n o g a fotela zazgrzytała o w y b e t o n o w a n y c h o d n i k i k i e d y A a r o n p o d n i ó s ł g ł o w ę , z o b a c z y ł , ż e Bel­ fegor j u ż nie siedzi, tylko stoi. Stary u p a d ł y a n i o ł p o d a ł swoją prawie p u s t ą szklankę Lehahiaszowi, który popa­ trzył na nią w zamyśleniu. - P o t r z y m a j to na c h w i l ę - polecił s w o j e m u szeryfo­ wi, a p o t e m p o d s z e d ł do A a r o n a . M y ś l e n i e b o l a ł o . A a r o n c z u ł się tak, jakby W e r c h i e l d o ­ tknął jego m ó z g u ognistą ręką. Jego myśli p ł o n ę ł y ż y w y m o g n i e m . M u s i a ł j e s z c z e tyle zrobić, s p o c z y w a ł a n a n i m tak wielka odpowiedzialność. Dlaczego to on musiał zo­ stać W y b r a ń c e m ? Przed oczami przelatywały mu obrazy tych wszystkich, k t ó r z y zapłacili za j e g o b ł ę d y życiem l u b z d r o w i e m : m a m a i tata, d o k t o r J o n a s , Vilma... Stevie. - O n i . . . oni zmienili mojego m ł o d s z e g o brata w jakie­ goś p o t w o r a - pokręcił g ł o w ą Aaron, spoglądając na pod­ s t a r z a ł ą t w a r z a n i o ł a Belfegora. - Jak mogli zrobić c o ś takiego dziecku? - spytał, n e r w o w o przygładzając ciem­ ne włosy ręką. - Jakim c u d e m istota pochodząca z N i e b a m o ż e być t a k o k r u t n a ? - Werchiel i jego mordercy już d a w n o przestali być i s t o t a m i z N i e b a - o d p a r ł Belfegor. - Stracili je z o c z u wiele tysięcy lat t e m u .

- Dlaczego w takim razie nie zostawią m n i e w spoko­ j u ? - d o p y t y w a ł się A a r o n , k t ó r y u g i n a ł się c o r a z m o c ­ niej p o d c i ę ż a r e m spoczywającej n a ń o d p o w i e d z i a l n o ś c i . - Dlaczego tak m u s i być? Belfegor spojrzał na p o g o d n e , niebieskie n i e b o n a d Aerie i westchnął. - P r z y p u s z c z a m , że W e r c h i e l wciąż toczy swoją pry­ w a t n ą wojnę - powiedział po chwili n a m y s ł u . - Jest tak p o c h ł o n i ę t y ideą plewienia zła, że nie potrafi zaakcep­ tować, iż czas wojny już się skończył i n i k o m u o n a nie służy. - M ó w i ą c te s ł o w a klęknął i A a r o n usłyszał, jak strzelają mu stare, n i e r o z r u s z a n e stawy. - C z y to mu się p o d o b a , czy nie. A a r o n spojrzał s t a r e m u a n i o ł o w i w oczy, szukając w nich siły. - A ty j e s t e ś p o s ł a ń c e m d o b r e j n o w i n y i z w i a s t u n e m z m i a n - ciągnął dalej Belfegor. - Czy ci się to p o d o b a , czy nie. - Ale

to ja jestem

odpowiedzialny za to wszystko,

co się s t a ł o . - A a r o n w s k a z a ł na otaczające ich r u i n y d o ­ m ó w . - W e r c h i e l i jego siepacze trafią tu p r a w d o p o d o b ­ nie po moich śladach. - Na to wygląda. - Belfegor wstał, powoli r o z p r o s t o ­ wując kości. - Ale nikt nie m ó w i ł , że będzie ł a t w o . L e h a h i a s z odłączył się od t ł u m u gapiów, stojących na

ulicy i p o d s z e d ł do nich. J e g o oczy z a m i e n i ł y się w ciem­ ne, lśniące perły, skryte p o d z a c h m u r z o n y m i brwiami. - W i ę c w taki s p o s ó b c h c e n a s ocalić? - spytał ironicz­ n i e Belfegora, t a k g ł o ś n o , a b y wszyscy słyszeli. - Płacząc na ulicy?

S p o d z i e w a ł e m się, ż e n a s z w y b a w c a b ę d z i e

m i a ł więcej jaj, ale w i d o c z n i e się m y l i ł e m . Gdyby Lehahiasz wyciągnął teraz któryś ze swoich zło­ tych pistoletów i postrzelił go, nie zabolałoby to A a r o n a bardziej n i ż j e g o s ł o w a . D r w i n y szeryfa w r y ł y się A a r o n o ­ wi g ł ę b o k o w p o d ś w i a d o m o ś ć i Nefilim p o c z u ł , jak bu­ dzi się w n i m gniew, a w r a z z n i m u ś p i o n a m o c . Na jego skórze tradycyjnie wykwitły tajemnicze symbole.

Nefilim

z e r w a ł się na r ó w n e n o g i , r o z w i n ą ł s k r z y d ł a i r z u c i ł się na szeryfa. L e h a h i a s z wyciągnął z k a b u r y swoje z ł o t e colty. - P o k a ż , na co cię stać, Nefiłimie, z a n i m zlecą się tu P o t ę g i - w a r k n ą ł , o d w o d z ą c k c i u k a m i kurki o b y d w u pi­ s t o l e t ó w . - C h c ę z o b a c z y ć , n a c o m o ż e m y liczyć, k i e d y z a c z n ą n a s palić żywcem. Belfegor stanął m i ę d z y n i m i i położył im d ł o n i e na piersiach. Bez większego wysiłku u d a ł o mu się ich roz­ dzielić. - To nic nie p o m o ż e - p o w i e d z i a ł założyciel Aerie, wbijając w n i c h spojrzenie

swoich

lodowatych oczu.

N a d c h o d z i b u r z a i b e z w z g l ę d u na t o , czy b ę d z i e m y z nią

czyć - a p r z y okazji t e ż s a m i ze s o b ą - d e s z c z i t a k spadnie. Nagle Aaron poczuł delikatne łaskotanie na karku. O b r ó c i ł się i z o b a c z y ł jakiś k s z t a ł t , k t ó r y f o r m o w a ł się po drugiej s t r o n i e ulicy. - K a m a e l u , to ty? - s p y t a ł , r u s z a j ą c z m i e j s c a w t a m ­ tym

kierunku.

Belfegor złapał go za r a m i ę . [

— Zaczekaj - rozkazał. Ale A a r o n nie u s ł u c h a ł . W y r w a ł się i pobiegł w stro­

n ę s k r z y d l a t e j p o s t a c i . Był p e w i e n , ż e t o K a m a e l , i n i e p o m y l i ł się. Ale n a j e g o w i d o k s t a n ą ł jak wryty. A n i o ł t r z y m a ł się za r a n n y b r z u c h , z k t ó r e g o k a p a ł a krew, pla­ m i ą c ulicę A e r i e . K a m a e l z a c h w i a ł się i b y ł b y u p a d ł , gdy­ by nie Aaron, który podbiegł i zdążył go chwycić. - N a d c h o d z i . - A a r o n usłyszał za p l e c a m i złowiesz­ czy szept Belfegora. - Burza n a d c h o d z i .

ROZDZIAŁ

12

"szędzie było p e ł n o krwi. Aaron złapał rannego anielskiego wo­ jownika, czując, jak u c i e k a z n i e g o życie. Przed oczami stanął mu ten straszny dzień, w którym t a k s a m o klęczał n a ulicy, t r z y m a j ą c n a r ę k a c h u m i e ­ rającego Gabriela. N i e chciał już nigdy czuć się w ten sposób. Ale niestety, ból był taki s a m jak wtedy. - Mogę coś

zrobić - p o w i e d z i a ł do s w o j e g o przyja­

ciela, p r ó b u j ą c t c h n ą ć o d w a g ę n i e t y l k o w K a m a e l a , ale i w siebie. A p o t e m sięgnął w głąb swojej duszy, szuka-

jąc Boskiej iskry, k t ó r a w t e d y p o m o g ł a m u ocalić c z w o ­ ronożnego

towarzysza.

Kamael chwycił go za rękę. - C h ł o p c z e , nie m a r n u j energii na walkę, która jest z góry p r z e g r a n a . - J e g o u c h w y t był jeszcze m o c n y , ale już

słabł. Aaron przytulił anioła, patrząc z n i e m y m przeraże­

n i e m na rany na jego plecach. Jedna z nich miała postać poczerniałej dziury, charakterystycznej dla o b r a ż e ń za­ d a w a n y c h p r z e z n i e b i a ń s k ą b r o ń . Ale w drugiej nie by­ ło widać śladów gojenia,

wręcz przeciwnie - krwawiła

obficie. - Z a t r z y m a m y k r w a w i e n i e i nic ci n i e b ę d z i e . - A a r o n m o c n o przycisnął rękę do rany. Kamaela przeszył dreszcz, a z jego rany buchnął stru­ m i e ń ś w i e ż e j k r w i . K r e w b y t a c i e p ł a i m i a ł a o s t r y , gry­ zący zapach. - Krwawienie nie ustanie. — K a m a e l zdołał jakoś usiąść. - Z a c z a r o w a n y m e t a l i m i e c z W e r c h i e l a - w y k r z t u s i ł z sie­ bie. - O b a w i a m się, że to m o ż e być zabójcza k o m b i n a c j a . - Leż i nie ruszaj się. M o ż e m y . . . K a m a e l wciąż t r z y m a ł A a r o n a za rękę, zbierając w so­ b i e r e s z t k i sił, b y ś c i s n ą ć j ą jak n a j m o c n i e j . - Nie wróciłem tu po to, żebyś ratował moje żałosne życie - powiedział, wbijając w niego i n t e n s y w n e spoj-

rżenie stalowych oczu. — N i g d y nie ł u d z i ł e m się, że m o ­ g ę m i e ć j a k i ś u d z i a ł w tej p r z e p o w i e d n i . . . ż e z o s t a n i e mi wybaczone. — P r z e s t a ń tak m ó w i ć ! — A a r o n a w z b u r z y ł fatalizm płynący ze s ł ó w anioła. W i e l u spośród m i e s z k a ń c ó w , którzy zgromadzili się p r z e d d o m e m B e l f e g o r a , t e r a z o t o c z y ł o A a r o n a i Kamaela ciasnym kołem, śledząc rozwój dramatycznych w y d a r z e ń . J e d e n z m ę ż c z y z n zdjął k o s z u l k ę i p o d a ł j ą A a r o n o w i , b y t e n u ż y ł jej j a k o k o m p r e s u i p r z y ł o ż y ł d o krwawiącej

rany.

— O c a l i ł e m na t y m ś w i e c i e w i e l e istnień — powiedział Kamael. - Ale wątpię, by m o g ł o to z r ó w n o w a ż y ć liczbę istnień, jakie o d e b r a ł e m , będąc j e s z c z e p r z y w ó d c ą Potęg. — Jak m o ż e s z być t e g o p e w i e n , K a m a e l u ? — s p y t a ł Aaron. Z a l e ż a ł o mu, żeby anioł z nim został, ż e b y sku­ pił s i ę i z a p o m n i a ł n a c h w i l ę o ś m i e r t e l n e j r a n i e . Z a t o ­ czył w o k ó ł siebie k o ł o . — W i ę k s z o ś c i z nich nie byłoby t u , g d y b y n i e ty. M n i e t e ż b y t u n i e b y ł o . Kamael spojrzał na n i e g o z m ę c z o n y m i o c z a m i , które widziały już zbyt wiele. — W g ł ę b i d u s z y w i e d z i a ł e m , że ź l e r o b i ę , a l e zabija­ ł e m nadal, p o n i e w a ż w i e r z y ł e m , ż e O n t e g o o d e m n i e o c z e k u j e . T o ironia, ż e d o p i e r o s ł o w a c z ł o w i e k a — ś l e p e ­ go wróżbity — dały mi do m y ś l e n i a i otworzyły mi moje -

2G4 -

w ł a s n e oczy. - Kamael zaśmiał się, wypluwając c i e m n ą krew, która p o p l a m i ł a j e g o s i w ą k o z i ą bródkę. — W y o b r a ź to s o b i e — d o k o ń c z y ł z u ś m i e c h e m . — D o p i e r o tak n i s k a i s t o t a jak c z ł o w i e k p o k a z a ł a m i , jak b a r d z o s i ę m y l i ł e m . Aaron uśmiechnął się smutno. — R z e c z y w i ś c i e , t r u d n o w to u w i e r z y ć . Anioł zaniósł się nagle spazmatycznym kaszlem. Aaron m i a ł w r a ż e n i e , ż e w y k r z t u s i z s i e b i e r e s z t k i życia, k t ó r e j e s z c z e s i ę w n i m t l i ł o . C z a s u , jak z w y k l e , b y ł o d r a m a ­ tycznie mało. — C z y on u m i e r a ? — s p y t a ł j e d e n z g a p i ó w — d z i e w ­ c z y n a , n a o k o k i l k a lat s t a r s z a o d A a r o n a . Jej o c z y b y ł y s z k l i s t e o d ł e z . P o d o b n i e jak o c z y w s z y s t k i c h p o z o s t a ­ łych, którzy się tu zgromadzili. A a r o n n i e potrafił z d o ­ być się na o d p o w i e d ź , chociaż w y d a w a ł a mu się o n a co­ raz b a r d z i e j o c z y w i s t a . — O t o najbardziej p a l ą c e p y t a n i e d n i a — o d p a r ł z a n i e ­ go Kamael, nie spuszczając o c z u z Nefilima. — Czy u m r ę t u t a j , n a tej u l i c y — w m i e j s c u , k t ó r e g o t a k d ł u g o s z u ­ k a ł e m ? — Z a d a j ą c t o p y t a n i e , a n i o ł p r z y c i ą g n ą ł g o bliżej do siebie, wykorzystując resztki energii, dzięki której u d a ł o mu się wrócić do Aerie. — A m o ż e czeka m n i e wieczna łaska i przebaczenie? — spytał t ę s k n y m g ł o s e m . — T y l k o ty z n a s z o d p o w i e d ź . Aaron czuł, że czas jego przewodnika dobiega końca. - 26S -

- M o ż e się p r z e k o n a m y ? - z a p r o p o n o w a ł ,

sięgając

w głąb swej jaźni, by odnaleźć dar odkupienia. Tajemni­ cza istota czekała t a m na niego, t a k jak się spodziewał. Przywołał ją do siebie, czekając, aż m o c spłynie w dół jego ramion, do samych k o n i u s z k ó w palców. Nie czekał długo.

Po chwili między o p u s z k a m i palców zatańczyły

mu m a ł e , niebieskie iskierki. A a r o n spojrzał ze współ­ czuciem na leżącego przed n i m anioła, który pokazał mu d r o g ę do przeznaczenia. W e w n ą t r z bił się z w i e l o m a różnymi e m o c j a m i : z jednej strony czuł s m u t e k , że już nigdy n i e z o b a c z y swojego przyjaciela, a z drugiej szczę­ ście - że a n i o ł w k o ń c u trafi do d o m u . K a m a e l zaczął się m o d l i ć , zaciskając ciężkie, s t r u d z o ­ ne

powieki. - Wybacz mi.

Panie Wszechmogący. Okaż mi

swoje

miłosierdzie i zapomnij o moich występkach. A a r o n zbliżył d ł o ń do a n i o ł a - e m a n u j ą c a z niej m o c świeciła jak m a ł e słońce. - Oczyść m n i e z m o i c h g r z e c h ó w . Przyznaję się do n i c h i w y r z e k a m się n i e p r a w o ś c i . A a r o n d o t k n ą ł palcami piersi K a m a e l a i p o c z u ł , jak przepływa przez nie wyjątkowy dar jego anielskiej m o c y odkupiciela. To było dokładnie to, o co mu chodziło. - Uzyskałeś przebaczenie - obwieścił, zanurzając d ł o ń głębiej w ciało Kamaela.

K a m a e l s t ł u m i ł okrzyk, a jego ciało wygięło się w łuk, kiedy Aaron uwolnił drzemiącą m o c i napełnił nią anio­ ła, k t ó r y w p e w n y m m o m e n c i e zaczął d y m i ć . J e g o s k ó r a stała się szorstka i zaczęła pękać, gdy l u d z k a p o w ł o k a , k t ó r ą n o s i ł od c z a s u s w o j e g o u p a d k u , ł u s z c z y ł a się i od­ p a d a ł a p ł a t a m i . K a m a e l wił się na ziemi jak w ą ż zrzuca­ jący skórę, doznając n a n o w o łaski, k t ó r a d a w n o przesta­ ła być jego udziałem. W r e s z c i e w y d a ł z siebie okrzyk ulgi, po k t ó r y m na­ stąpił oślepiający błysk. A a r o n w porę odwrócił wzrok. Słyszał w e s t c h n i e n i a i s t ł u m i o n e okrzyki p o d z i w u tych, którzy zgromadzili się w o k ó ł . Po chwili spojrzał z po­ wrotem

na ostatniego świadka jego wyjątkowego daru.

Wspaniała - t o b y ł a j e d y n a m y ś l , j a k a p r z y s z ł a m u głowy,

kiedy ujrzał

wyjątkowo

piękną,

do

a jednocześnie

b u d z ą c ą respekt postać, która unosiła się na skrzydłach utkanych z cienkich jak babie łato promieni słonecznych. W ł o s y otaczały g ł o w ę Kaiuaela jak ognista aureola. Jego skóra była niemal przezroczysta;

miał na sobie zbroję,

która też m u s i a ł a zostać w y k u t a z p r o m i e n i słońca. W t e ­ dy anioł zauważył go i A a r o n w k o ń c u z r o z u m i a ł w a g ę ciążącej n a n i m o d p o w i e d z i a l n o ś c i . G d y t a k przyglądał się tej w s p a n i a ł e j p o s t a c i p r z e d n i m , w i e d z i a ł , ż e t e r a z j e s t s a m i z d a n y t y l k o n a s i e b i e . Był W y b r a ń c e m - t o b y ł o j e g o brzemię i radość zarazem.

- To m u s i a ł o być c o ś - A a r o n o d e z w a ł się do o d m i e ­ n i o n e g o K a m a e ł a , myśląc o t y m czasie, który anioł spę­ dził w N i e b i e p r z e d z e s ł a n i e m na Z i e m i ę . . . i zastana­ wiając się, jak to b ę d z i e t e r a z wyglądało, kiedy K a m a e l wróci d o d o m u . - I m o ż e z n ó w będzie - K a m a e l o d p o w i e d z i a ł mu g ł o s e m , k t ó r y p r z y p o m i n a ł o d g ł o s fal o c e a n u , r o z b i j a j ą ­ cych się o b r z e g . P o t e m zwrócił oczy ku g ó r z e - spoglą­ dał teraz prosto w otwarte, p o r a n n e niebo. A a r o n p r z y g o t o w a ł s i ę j u ż n a w n i e b o w s t ą p i e n i e Ka­ maeła, ale a n i o ł w y d a w a ł się jakby w a h a ć . Jak gdyby coś p o w s t r z y m y w a ł o go p r z e d d o k o ń c z e n i e m swojej ziem­ skiej w ę d r ó w k i . - Co się s t a ł o , K a m a e l u ? - s p y t a ł . - N i e c h c ę . . . z o s t a w i a ć cię s a m e g o z tą o d p o w i e d z i a l ­ nością - odparł Kamael, patrząc z n ó w w niebo. - P o r a d z ę sobie - A a r o n zapewnił go. - W i d o c z n i e tak m u s i być. Nefilim i jego a n i o ł - p r z e w o d n i k wymienili spojrze­ nia i A a r o n widział, że anioł jest rozdarty. - Idź, K a m a e l u . - A a r o n zdobył się na m o c n y t o n . - W y k o n a ł e ś już swoje zadanie, teraz czas wracać do domu. Po tych s ł o w a c h K a m a e l r o z p o s t a r ł skrzydła i zaczął u n o s i ć się w górę, c o r a z wyżej i dalej od z i e m s k i e g o

Świata, z k t ó r e g o o d c h o d z i ł po tysiącach lat. J e g o skrzy­ d ł a ze ś w i a t ł a i o g n i a biły p o w i e t r z e , wywołując delikat­ ny wietrzyk. Aaronowi ten dźwięk przypominał głosy śpiewających

dzieci.

- Pożegnaj ode mnie Gabriela - powiedział Kamael. - Chyba będzie mi go brakować. - J e m u też, na p e w n o - o d p a r ł A a r o n i zauważył na świetlistej twarzy anioła radosny u ś m i e c h . W t e d y K a m a e l skupił się już wyłącznie na otwiera­ j ą c y m się n a d n i m n i e b i e i po chwili - w oślepiającym błysku światła, który rozgrzał Aarona aż po s a m o d n o duszy - zniknął na zawsze. A a r o n zatoczył się d o t y ł u . W c i ą ż m i a ł p r z e d o c z a m i wspaniały widok Kamaela, wstępującego do nieba. Z o ­ stał sam, ale wiedział, co m u s i zrobić. Nefilim o d w r ó c i ł się do Belfegora i Lehahiasza. Ku swojemu zdumieniu, zobaczył, że wszyscy mieszkańcy Aerie, k t ó r y zebrali się na ulicy, klęczeli t e r a z p r z e d n i m , chyląc głowy w geście oddania. - Co to ma znaczyć? - wykrztusił Aaron. - Teraz d o p i e r o poznali p r a w d ę i zobaczyli ją na wła­ s n e oczy - o d p o w i e d z i a ł Belfegor z c h a r a k t e r y s t y c z n y m dla siebie u ś m i e s z k i e m , błąkającym się w kącikach ust. - Skurczybyk - m r u k n ą ł Lehahiasz, zdejmując z głowy kowbojski kapelusz. - Ty n a p r a w d ę jesteś W y b r a ń c e m .

A a r o n s z e d ł w s t r o n ę d o m u Lorelei, z a s t a n a w i a j ą c się po drodze nad s t a n e m zdrowia Vilmy - i nad tym, jak Gabriel przyjmie w i a d o m o ś ć o odejściu Kamaela. Na po­ c z ą t k u a n i o ł i p i e s n i e p r z y p a d l i s o b i e do g u s t u , ale z cza­ s e m wytworzyła się między n i m i niezwykła więź. R z u c i ł o k i e m p r z e z r a m i ę , ż e b y p r z e k o n a ć się, czy n a d a l za n i m idą. I rzeczywiście, d u ż a część m i e s z k a ń ­ c ó w Aerie nie o p u s z c z a ł a go na krok, zachowując jed­ nak bezpieczny dystans. Na czele tego dziwnego pocho­ du szedł L e h a h i a s z , k t ó r y - zobaczywszy, że A a r o n się odwraca - grzecznie dotknął palcami ronda kapelusza. Wiedział, że wszyscy ci ludzie idą za n i m , bo uważają, że jest k i m ś wyjątkowym - kimś, na kogo czekali przez w i ę k s z o ś ć życia. J e d n a k t o u w i e l b i e n i e z a c z ę ł o g o u w i e ­ rać i krępować. Prawdę mówiąc, Aaron wolałby, żeby podziwiali go zza okien swoich d o m ó w . Skręcił n a c h o d n i k , p o c z y m w s p i ą ł się p o kilku s t o p ­ niach, prowadzących do drzwi wejściowych. Kiedy o t w o ­ rzył p i e r w s z e d r z w i z siatki, z a u w a ż y ł , że t ł u m zatrzy­ m u j e się na ulicy i śledzi jego p o c z y n a n i a z bezpiecznej odległości. - Będę tu, gdybyś czegoś p o t r z e b o w a ł - zawołał sze­ ryf, z a j m u j ą c p o z y c j ę n a c h o d n i k u . Aaron pomachał mu i wszedł do niewielkiego przed­ pokoju w d o m u Lorelei. Po prawej był salon. Vilma leżała

na zagraconej kanapie. Spała, obejmując ręką Gabriela, k t ó r y w a r o w a ł u jej b o k u , o p i e r a j ą c p y s k n a k r a w ę d z i sofy. Lorelei przysiadła na r o g u rozklekotanego stolika kawo­ w e g o i b a n d a ż o w a ł a rany na odsłoniętym b r z u c h u Vilmy. - Cześć - przywita! się A a r o n , w c h o d z ą c do pokoju. - J a k o n a się czuje? Gabriel p o d n i ó s ł łeb z k a n a p y i spojrzał na A a r o n a . -

Cześć.

Lorelei dokończyła b a n d a ż o w a n i e i delikatnie nacią­ gnęła Vilmie bluzkę na opatrunek. - O p a r z e n i a były b a r d z o rozległe - powiedziała, p a k u ­ jąc swoje akcesoria m e d y c z n e . - W y g l ą d a na to, że W e rchiel d ł u g o się n a d n i ą p a s t w i ł - d o d a ł a , zaciskając szczęki. - O c z y ś c i ł a m r a n y i n a s m a r o w a ł a m je olejkami przyspiesza­ j ą c y m i gojenie. P o w i e d z m y , ż e fizycznie w r ó c i d o formy. - A psychicznie? - A a r o n z t r u d e m przełknął poczu­ cie w i n y . W ł a ś n i e tego najbardziej się o b a w i a ł i m i ę d z y i n n y m i dlatego wyjechał z Lynn. Podejrzewał, że Werchiel p o s ł u ż y się k i m ś b a r d z o m u bliskim, żeby d o s t a ć go w swoje łapy. No i p o d e j r z e n i a się s p r a w d z i ł y . Lorelei popatrzyła na dziewczynę śpiącą b e z t r o s k o na kanapie. - Proces przemiany w Nefilima kosztuje człowieka sporo zdrowia. Musisz pamiętać, że niektórzy z nas są silniejsi, a i n n i słabsi.

A a r o n skinął głową, zgadzając się w p e ł n i z b o l e s n ą p r a w d ą zawartą w słowach Lorelei. - M u s i m y z a c z e k a ć i z o b a c z y m y , jak to w s z y s t k o się potoczy - powiedziała Lorelei, o d n o s z ą c swój zestaw pierwszej p o m o c y do kuchni. A a r o n złapał się na tym, że n i e s p u s z c z a w z r o k u z twa­ rzy Vilmy. W i d z i a ł , jak rusza o c z a m i p o d z a m k n i ę t y m i p o w i e k a m i . Śni - p o m y ś l a ł , o b s e r w u j ą c ją - mam nadzieję, że tylko dobre sny. - Czy

Kamael już

wrócił? -

spytał

znienacka

Gabriel,

wstając i rozprostowując łapy. A a r o n z a w a h a ł się przez m o m e n t , co w obecności akurat tego psa nie było najlepszym pomysłem. - Nie wrócił jeszcze,

Aaronie?

-

Kiedy

labrador

rozpro­

s t o w a ł k o ś c i , n a j e g o p y s k u o d m a l o w a ł a s i ę t r o s k a . - Po­ winniśmy

go

poszukać.

A a r o n kucnął o b o k Gabriela, wziął biszkoptowy łeb w d ł o n i e i zaczął d r a p a ć go za u s z a m i . - Co się stało? wszystko

jest

w

-

spytał

Gabriel.

-

Wyczuwam,

że

nie

porządku.

- P o s ł u c h a j , G a b e . K a m a e l w r ó c i ł i... - W takim

razie, gdzie jest? - p r z e r w a ł

mu

pies.

- Gabriel, p i e s k u , daj mi s k o ń c z y ć . - A a r o n zaczął się niecierpliwić. Gabriel usiadł i przekrzywił pytająco łeb na bok.

- K a m a e l w r ó c i ł - k o n t y n u o w a ł A a r o n . - Ale był ranny. - Tak jak ja

wtedy,

zanim

mnie

uleczyłeś?

A a r o n przytaknął, nie przestając pieścić psa po m u ­ skularnym - Tylko

karku. że

tym

razem

nie potrafiłem

go

uleczyć.

Gabriel uważnie spojrzał na swego p a n a swoimi m ą ­ drymi czekoladowymi - I

co

my

ślepiami.

teraz zrobimy?

A a r o n z a s t a n a w i a ł się, jak m a t o w y t ł u m a c z y ć s w o ­ jemu czworonożnemu kumplowi. Czasem komunikacja z Gabrielem przypominała rozmowę z m a ł y m dzieckiem, a czasem z mędrcem, który posiadł wielką wiedzę. - Pamiętasz Zeke? - spytał, przywołując postać upa­ d ł e g o anioła, k t ó r y j a k o pierwszy starał się m u uświa­ domić, że jest Nefilimem. A p o t e m został śmiertelnie ranny podczas pierwszej bitwy z W e r c h i e l e m i jego Po­ tęgami. - Lubiłem Zeke. coś

mu

zrobiłeś

i

— Gabriel odszedł.

zamachał

Gdzie

właściwie

ogonem. on

się

- Ale podział,

Aaronie? - O d e s ł a ł e m go do d o m u - wyjaśnił mu chłopak. Wrócił do Nieba. - Tak jak

tamten

Gabriel? - p i e s

przypomniał

mu

ar­

chanioła, którego spotkali kilka tygodni t e m u w Maine.

A a r o n p o m ó g ł m u w t e d y u w o l n i ć się z ż o ł ą d k a p r a d a w ­ nej

bestii— D o k ł a d n i e tak. - Nefilim poklepał swojego m ą d r e ­

go

przyjaciela. — Czy

Kamaela

też

musiałeś odesłać

do

domu?

Spokojny

—

głos Gabriela przeszedł w ostrożny szept. Aaron przytaknął, nie przestając drapać labradora za aksamitnie miękkimi

uszami.

— Tak, w ł a ś n i e t a k — p r z y z n a ł . - To b y ł a j e d y n a rzecz, którą m o g ł e m dla niego zrobić. Aaron

miał

weterynaryjnej

do

czynienia w trakcie

swojej

praktyki

z w i e l o m a psami, jednak wciąż go dziwi­

ło, jaki m ą d r y wyraz przybiera pysk labradora. Wiedział teraz, tę

że p s u jest b a r d z o p r z y k r o i że z t r u d e m przyjął

wiadomość. — Prosił, ż e b y m cię od n i e g o p o ż e g n a ł . P o w i e d z i a ł też,

ż e b ę d z i e m u cię b r a k o w a ł o . G a b r i e l p o w o l i p o ł o ż y ł się n a p o d ł o d z e , u n i k a j ą c za­ troskanego wzroku

swojego pana.

A a r o n wyciągnął rękę, żeby go pogłaskać. — Wszystko w porządku, Gabe? — spytał czule. — JVie zdążyłem

się z

nim pożegnać.

—

Gabriel

stulił

uszy

na znak s m u t k u i rozgoryczenia. A a r o n p o ł o ż y ł się o b o k s w o j e g o ż ó ł t e g o p s a i objął go ramionami.

- Ja z r o b i ł e m to za n a s o b y d w u - powiedział,

przy­

tulając u k o c h a n e g o labradora. I t a k leżeli r a z e m p r z e z dłuższą chwilę,

w s p o m i n a j ą c przyjaciela,

który odszedł

z ich życia.

Przywódca chóru Potęg zataczał w powietrzu szerokie kręgi, p o n a d k o ś c i o ł e m i sierocińcem p o d w e z w a n i e m świętego Atanazego. Czuł tę aurę w o k ó ł siebie - z m i a n a była diametralna. G d y tak płynął po nieboskłonie, chłod­ na poranna bryza przynosiła ulgę jego świeżym ranom. Teraz

on

będzie

zwiastunem

nowej

ery.

Ery triumfu

i zwycięstwa. W e r c h i e l s k i e r o w a ł się w s t r o n ę z i e m i , za cel o b i e r a ­ jąc sobie górującą n a d okolicą wieżę kościelną. Przywarł do niej jak jakiś wielki p r e h i s t o r y c z n y d r a p i e ż n i k . rzał

w

dół,

na

dziedziniec

świątyni.

Nadszedł już

Spoj­ czas

—

pomyślał. Czas, aby zgromadzić i przygotować oddziały d o n a d c h o d z ą c e j w o j n y . W e r c h i e l odchylił g ł o w ę d o ty­ łu i zawył jak wilk do pełni księżyca, przywołując tych, którzy poprzysięgli Wycie unosiło

wierność jemu

się z w i a t r e m ,

i jego

nych d o m ó w , wyrywając ze snu tych, jeszcze

świętej

misji.

p o n a d d a c h a m i okolicz­ k t ó r z y byli w n i m

pogrążeni.

Jakieś dziecko zaczęło krzyczeć w łóżku — tak długo i p r z e r a ź l i w i e , aż w k o ń c u z d a r ł o s o b i e g a r d ł o i zwy-

m ł o t o w a ł o krwią na pościel ze Scooby D o o . Po drodze na szpitalny oddział intensywnej terapii zdążyło tylko powiedzieć rodzicom, że n a d c h o d z ą ludzie-ptaki, któ­ rzy zabiją w s z y s t k i c h . P r o g r a m i s t a w ś r e d n i m w i e k u , o s t a t n i o żyjący z ż o ­ ną w separacji, o b u d z i ł się ze z ł e g o s n u w swojej wy­ c h ł o d z o n e j k a w a l e r c e i u z n a ł , że dzisiaj jest w ł a ś n i e t e n dzień, w k t ó r y m p o w i n i e n o d e b r a ć sobie życie. M a t k a w i e w i ó r k a o c k n ę ł a się z b ł o g i e g o letargu w s w o ­ i m g n i e ź d z i e z liści, w k o r o n i e d r z e w a i b e z w i e d n i e , n i ­ czym w transie, zaczęła pożerać w ł a s n e m ł o d e . W k o ń c u W e r c h i e l z a m i l k ł , o b s e r w u j ą c z satysfakcją, jak j e g o ż o ł n i e r z e zbierają się, m ł ó c ą c s k r z y d ł a m i p o w i e ­ trze. Krążyli jak s t a d o w y g ł o d n i a ł y c h sępów, czekających na n i e c h y b n ą ś m i e r ć swojej ofiary, a p o t e m - j e d e n po d r u g i m - zaczęli s p a d a ć z nieba. N i e k t ó r z y z nich wylądo­ wali na z n i s z c z o n y m placu zabaw, jeszcze inni na d a c h u b u d y n k u administracyjnego, a pozostali na ziemi, gdzie ustawiali się ze splecionymi z tyłu r ę k a m i . Werchiel czuł s m u t e k i wściekłość, kiedy zdał sobie sprawę, jak m o c n o p r z e r z e d z i ł y się ich szeregi. J e g o żoł­ nierze padli ofiarą Nefilima i tych, k t ó r z y p o d o b n i e jak on w i e r z y l i w p r z e p o w i e d n i ę . Nie zginęli na próżno — z a ­ r z e k ł się W e r c h i e l , składając s k r z y d ł a i lądując na z a r d z e ­ wiałej h u ś t a w c e . Kiedy w y p r o s t o w a ł się, p o c z u ł n a s o b i e

spojrzenia swoich najwierniejszych gwardzistów.

Dzi­

siaj z w y c i ę s t w o b ę d z i e n a l e ż e ć d o n i e g o . P o d n i ó s ł r a m i ę i z powietrza dobył imponujących rozmiarów ognisty miecz - Zwiastun Smutku. — Spójrzcie na t e n m i e c z - zwrócił się do p o d d a n y c h przywódca Potęg - ponieważ będzie on waszą kotwicą. - C z u ł ich o d d a n i e i poświęcenie dla niego i dla sprawy, która mu przyświecała. - Jego potężny blask będzie roz­ świetlać n a m drogę, rozpraszając ciemności i wskazując kryjówki naszych w r o g ó w . A w r o g o w i e ci z o s t a n ą roz­ g r o m i e n i ! - r y k n ą ł t e a t r a l n y m g ł o s e m , d l a l e p s z e g o efek­ tu, po czym przekazał k a ż d e m u po kolei swój miecz. W rękach stojących przed n i m gwardzistów rozbły­ sły teraz ich w ł a s n e miecze. Przywrócili w t e n s p o s ó b b r a t e r s t w o krwi, k t ó r e po raz pierwszy z o s t a ł o zawarte podczas Wielkiej W o j n y w Niebie. Ciała z g r o m a d z o n y c h przeszył dreszcz, przypominający impuls elektryczny. Na scenie pojawił się t a k ż e Malak. W e r c h i e l zauważył, że jego zbroja została wypolerowana i lśniła teraz w świetle księżyca.

Cóż za

spektakularny

widok

— pomyślał.

Nigdy

nie stworzono bardziej śmiercionośnej broni. M a l a k p r z e c h a d z a ł się w ś r ó d a n i o ł ó w . O t a c z a ł g o n i m b p e w n o ś c i siebie. Ich oczy były s k u p i o n e na n i m - odbi­ jał się w n i c h p o d z i w p o m i e s z a n y z p r z e r a ż e n i e m . Część z nich była przeciwna obdarzaniu taką m o c ą ludzkiej be-

stii, a l e n i e o d w a ż y l i s i ę t e g o p o w i e d z i e ć p r z y W e r c h i e l u . A n i o ł o w i e n i e r o z u m i e l i l u d z k i c h e m o c j i , d l a t e g o n i e byli też w stanie dostrzec psychologicznej przewagi, jaką czło­ wiek m i a ł n a d s w o i m przeklętym w r o g i e m . Ale wiedzieli, że gdy M a l a k w k o ń c u w y t r o p i , a p o t e m zabije N e f i l i m a z w a n e g o A a r o n e m C o r b e t e m , nie b ę d ą mieli wyboru, jak tylko u z n a ć wyższość łowcy i złożyć mu hołd. - W z y w a m n i e fetor naszego w r o g a - Malak z a d u d n i ł p e ł n y m o k r u c i e ń s t w a g ł o s e m , który odbijał się g ł u c h y m e c h e m w z i m n y m metalu zasłaniającego całą twarz heł­ mu. - A w i ę c o d p o w i e d z m y na to w e z w a n i e - r o z k a z a ł z wysokości swojej grzędy W e r c h i e l . Po t y c h s ł o w a c h M a l a k o d w r ó c i ł się, a w j e g o d ł o ­ ni pojawił się i m p o n u j ą c y m i e c z z c z a r n e g o m e t a l u . Jak gdyby d e m o n s t r u j ą c śmiertelne uderzenie, które pozba­ wi życia j e g o nieprzyjaciela,

zakuty w szkarłatną zbroję

w o j o w n i k ciął n i m w p o w i e t r z u , o t w i e r a j ą c b r a m ę d o in­ nego wymiaru, w którym miała zostać stoczona decydu­ jąca bitwa. - Naprzód! - krzyknął podekscytowany dowódca Po­ tęg. - O t o początek końca. Aniołowie odpowiedzieli mu zgodnym chórem, wzbi­ jając się w p o w i e t r z e , p o c z y m , j e d e n p o d r u g i m , z n i k n ę ­ li w s z c z e l i n i e c z a s u .

Kiedy W e r c h i e l o b s e r w o w a ł ich odejście, p r z y p o m n i a ł sobie coś, co przeczytał w świętej księdze tych ludzkich małp:

(...)

wejdą

między

was

wilki drapieżne,

nie

oszczędzając

stada*. W e r c h i e l u ś m i e c h n ą ł się. S a m n i e ująłby t e g o lepiej.

• Biblia Tysiąclecia, Dz 20, 28-30. Wydawnictwo PaUotinum, Poznań-Warszawa, 1990.

abrielowi było przykro. Bez względu na to, jak b a r d z o starał się my­ śleć o przyjemnych rzeczach - r ó ż n y c h p y s z n o ­ ściach do jedzenia, pogoniach za piłką i słodkich d r z e m ­ k a c h w cieple p r o m i e n i s ł o ń c a - p i e s n i e był w s t a n i e p o z b y ć się z ł e g o n a s t r o j u . W tej chwili o d d a ł b y w s z y s t ­ ko za to, żeby r o z p o w s z e c h n i a n y przez ludzi stereotyp, jakoby z w i e r z ę t a n i e d o ś w i a d c z a ł y emocji, był p r a w d ą . Stąpając u b o k u A a r o n a ś r o d k i e m g ł ó w n e j ulicy Aerie, Gabriel rozmyślał o długiej i t r u d n e j nocy, która w ł a ś n i e

się skończyła. N i e spał za d u ż o , p o n i e w a ż obaj z A a r o n e m doglądali Viłmy. A do tego nie m ó g ł poradzić sobie z bó­ lem, jaki w y w o ł a ł o w n i m odejście Kamaela. Pies spojrzał na oblicze swego pana, śledząc je u w a ż n i e w promieniach p o r a n n e g o słońca. T w a r z A a r o n a wyrażała zaciętość i de­ t e r m i n a c j ę , ale Gabriel potrafił w y c z u ć w niej r ó w n i e ż ból, który s t a r a n n i e skrywał p o d m a s k ą . Ich życie n a g l e s t a ł o się t a k i e t r u d n e . Gabriel n i e m ó g ł przestać myśleć o dniach, kiedy chodzili razem na długie spacery, a on zlizywał o k r u s z k i z b u z i S t e v i e g o i łasił się d o S t a n l e y ó w , k t ó r z y d r a p a l i g o p o b r z u c h u . C z y t o moż­ liwe,

że

mineto

zaledwie

kilka

tygodni?

O d g ł o s trzaskających drzwi wyrwał labradora z zamy­ ślenia. Gabriel o d w r ó c i ł kanciasty ł e b i zobaczył kolej­ nych mieszkańców Aerie. Wychodzili z d o m ó w , dołącza­ jąc d o t ł u m u , k t ó r y p o d ą ż a ł n a miejsce z g r o m a d z e n i a . G a b r i e l p o c z u ł , j a k jeży m u się s i e r ś ć n a k a r k u . N a d ­ chodził Werchiel, a z n i m p e w n i e także Stevie. To nie był już ten m a ł y chłopczyk, k t ó r e g o zapamiętał, tylko coś, co n a p a w a ł o go p r z e r a ż e n i e m . Gabriel p r z y p o m n i a ł s o b i e bój, jaki r o z e g r a ł się w s z k o l e z u d z i a ł e m z a k u t e g o w zbroję potwora. Wystarczyła chwila, żeby zorientował się, z k i m ma do czynienia. Bestia, k t ó r ą nazywali Mala­ kiem, p a c h n i a ł a Steviem. Ale t e n z a p a c h uległ zepsuciu. Został zmieniony, jakby spleśniał i zgnił. Ubiegłej nocy

G a b r i e l n i e wiedział, jak p r z e k a z a ć t o s w e m u p a n u , ale A a r o n j u ż w i e d z i a ł , ż e Stevie stał się M a l a k i e m . M i m o iż pies nie r o z u m i a ł do końca, o co chodzi, był w t a k i m s a m y m głębokim szoku jak Aaron, widząc, co Werchiel zrobił t e m u m a ł e m u chłopcu. W głowie labradora pojawiło się nagle p y t a n i e i pies p r z y s t a n ą ł , czekając aż j e g o p a n z o r i e n t u j e się, że n i e idzie już przy n o d z e . W k o ń c u A a r o n odwrócił się. - Co się stało? Gabriel ze s m u t k i e m pokręcił głową, kładąc po sobie uszy. — Stevie -

Wcześniej

Rozumiesz,

został zatruty. było co

w

staram

Tak jak

porządku, się

ale

to

miejsce

stało

się

powiedział.

z

nim

coś

złego.

ci powiedzieć?

A a r o n zawrócił, podszedł do Gabriela i delikatnie po­ klepał go po łbie. - C h y b a tak. Mijali ich kolejni m i e s z k a ń c y , udający się na m i e j s c e zbiórki. Ale dwaj przyjaciele - człowiek i pies - n i e zwra­ cali n a n i c h u w a g i . Gabriel polizał rękę Aarona, po czym spojrzał n e r w o ­ wo w jego oczy. — To jest

i

nie jest

Stevie.

Pachnie całkiem

winien. Aaron szybko przytaknął.

nie

tak, jak po­

- R o z u m i e m - p o w i e d z i a ł , a j e g o t w a r z p r z y b r a ł a na m o m e n t zatroskany wyraz. Ale zaraz p o t e m odwrócił się i ruszył razem z innymi w stronę kościoła, znajdującego się n a k o ń c u ulicy. - C h o d ź , p o w i n n i ś m y j u ż iść. Gabriel niechętnie poczłapał za s w o i m p a n e m , wciąż nie m o g ą c się u w o l n i ć od czarnej myśli, k t ó r a krążyła mu po głowie. Ale wiedział, że i A a r o n będzie musiał się z n i ą z m i e r z y ć . — A

co zrobisz, jeśli on jeszcze raz spróbuje cię zabić,

Aaro­

nie? - s p y t a ł d e l i k a t n i e . Aaron nie odpowiedział. Wołał przemilczeć tę kwe­ stię. Ale jego wyraz twarzy wystarczył Gabrielowi za od­ powiedź. I zasmucił jeszcze bardziej.

Lehahiasz stał w starym kościele i n e r w o w o przestęp o w a ł z nogi na n o g ę . N i g d y wcześniej tu nie był, tak jak od tysięcy lat n i e p r ó b o w a ł się k o m u n i k o w a ć z Naj­ wyższym. Obserwował

podobiznę

wybawiciela,

namalowaną

n i e w p r a w n ą ręką n a d ołtarzem. To dziecko w niczym nie p r z y p o m i n a ł o A a r o n a C o r b e t a - m i a ł o łysą g ł o w ę i wy­ łupiaste, białe oczy. Ale a n i o ł nie wątpił już, że Nefilim j e s t t y m , z a k o g o s i ę p o d a w a ł . Był ś w i a d k i e m j e g o m o c y , k i e d y o d e s ł a ł u m i e r a j ą c e g o K a m a e l a d o d o m u , i t o n a za­ w s z e z m i e n i ł o t o k m y ś l e n i a szeryfa Aerie.

Lehahiasz n e r w o w o obracał w rękach swój kowboj­ ski k a p e l u s z . - J a . . . nie wiem, co powiedzieć - w y m a m r o t a ł gło­ sem, który przypominał pocieranie papierem ściernym o d r e w n o . - N i g d y nie m y ś l a ł e m , że jeszcze kiedykol­ w i e k z w r ó c ę się d o C i e b i e - t a k n a p r a w d ę , n i g d y

nie

c h c i a ł e m tego robić. U p a d ł y anioł n i e p r z e j m o w a ł się s w o i m s ł a b y m , led­ w i e s ł y s z a l n y m g ł o s e m - w t y m m o m e n c i e n i e m i a ł siły na nic więcej. - N i g d y t e ż n i e p r z y p u s z c z a ł e m , że m a s z w sobie tyle łaski i m i ł o s i e r d z i a - ciągnął dalej L e h a h i a s z - żeby wy­ baczyć n a m to, co uczyniliśmy. S t ł u m i ł ś m i e c h i rozejrzał się po p u s t y m jeszcze k o ­ ściele, wciąż m i ę t o s z ą c w d ł o n i a c h k a p e l u s z . - Było mi żal i n n y c h , k t ó r z y cały czas wierzyli, że je­ steś w stanie n a m przebaczyć. Tyle razy chciałem chwy­ cić ich za r a m i o n a i m o c n o p o t r z ą s n ą ć . C h c i a ł e m im powiedzieć: Nie pamiętacie, co uczyniliśmy? Chciałem na nich nawrzeszczeć. Ale t r z y m a ł e m gębę na kłódkę. L e h a h i a s z p o w o l i o s u n ą ł się na k o l a n a i s k u p i ł w z r o k na obrazie wiszącym nad ołtarzem. - J e d n a k byłem w błędzie - kontynuował, tym razem już nieco mocniejszym głosem. - Po tych wszystkich l a t a c h s p ę d z o n y c h w A e r i e w i e m tyle s a m o , ile n a sa-

m y m początku, kiedy postanowiłem dołączyć do Poran­ nej Gwiazdy. U p a d ł y a n i o ł s k ł o n i ł się, p o c z y m r o z w i n ą ł s k r z y d ł a - po raz pierwszy od w y g n a n i a z N i e b a . Z p o c z ą t k u b o ­ lało, ale szeryf zacisnął zęby i p o z w o l i ł s k r z y d ł o m na je­ go plecach przebić się przez skórę. - C h c ę powiedzieć, że żałuję tego, co z r o b i ł e m w prze­ s z ł o ś c i , i t e g o , co c z e k a m n i e w p r z y s z ł o ś c i — a jeśli zgi­ nę w bitwie,

m a m nadzieję,

że Ty znajdziesz w s w o i m

sercu tyle żalu, żeby mi przebaczyć. A n i o ł wyciągnął z k a b u r pistolety i skrzyżował je na piersiach, rozpościerając skrzydła tak szeroko, jak tylko potrafił. -Jeśli jednak uznasz, że nie zasłużyłem na Twoje przebaczenie, z r o z u m i e m . Bo za to, co m a m zamiar zro­ bić W e r c h i e l o w i i jego p s o m g o ń c z y m , s a m n i e w p u ś c i ł ­ b y m siebie z p o w r o t e m do Nieba. D r z w i d o k o ś c i o ł a o t w o r z y ł y się n a oścież. L e h a h i a s z błyskawicznie powstał z kolan i zwinął skrzydła, które od tysiącleci n i e szybowały po niebie. - M ó w i ł e m przecież, że nie życzę sobie, aby mi prze­ s z k a d z a n o - w a r k n ą ł , z a n i m z o r i e n t o w a ł się, ż e t o Belfegor zmierza w jego kierunku g ł ó w n ą nawą. - Och, prze­ p r a s z a m - z r e f l e k t o w a ł się, upuścił na ziemię.

sięgając po k a p e l u s z , k t ó r y

- N i c się n i e s t a ł o - u s p o k o i ł go Belfegor, spoglądając na m a l o w i d ł o n a d ołtarzem. - Czy znalazłeś to, czego szukałeś? Szeryf zamyślił się na chwilę. N i e m i a ł pojęcia, czy Stwórca w ogóle go wysłuchał, ale po raz pierwszy od d ł u ż s z e g o czasu - właściwie, o d k ą d sięgał pamięcią czuł przypływ nadziei. - W y d a j e mi się, że t a k - p r z y z n a ł . - To d o b r z e - o d p a r ł Belfegor i na t y m ich r o z m o w a się s k o ń c z y ł a .

Lorelei p r z e g l ą d a ł a się w w y s o k i m , p o p ę k a n y m lustrze, k t ó r e w i s i a ł o n a d r z w i a c h jej szafy. P o z i o m e p ę k n i ę c i e w tafli s z k ł a p r z e c i n a ł o j ą d o k ł a d n i e n a p ó ł , a o b y d w i e p o ł ó w k i w y d a w a ł y się nie d o k o ń c a d o siebie d o p a s o w a ­ ne. Lorelei często myślała o w y m i a n i e lustra, ale nigdy jakoś nie znalazła n a t o czasu. C o więcej, t e n w y m u s z o n y d u a l i z m w y d a w a ł się p a s o w a ć d o rzeczywistości, w k t ó ­ rej ż y ł a . O d k i e d y o d k r y ł a , ż e j e s t N e f i l i m e m , c a ł e j e j ży­ cie s t a ł o się n i e k o ń c z ą c ą się w a l k ą - d w ó c h n a t u r , d w ó c h połówek. Lorelei przeczesała szczotką długie, ś n i e ż n o b i a ł e w ł o ­ sy, z a s t a n a w i a j ą c s i ę , c o t a k n a p r a w d ę j ą m a r t w i . Powin-

nam chyba przed rzezią zrobić się na bóstwo - p o m y ś l a ł a s a r ­ k a s t y c z n i e . O d k ą d zjawiła się w A e r i e , w i e d z i a ł a , że t e n dzień kiedyś nadejdzie. Dzień, w którym Potęgi spróbują z e t r z e ć i c h w p r o c h . N a m y ś l o t y m jej c i a ł o p r z e s z y ł z i m ­ ny dreszcz i Lorelei zadrżała. W i d z i a ł a już, do czego zdol­ ny był W e r c h i e l i j e m u p o d o b n i . P e r s p e k t y w a s t a w i e n i a im czoła w walce n a p a w a ł a ją przerażeniem. Rzuciła szczotkę do włosów na łóżko i popatrzyła na s w o j e d r ż ą c e d ł o n i e . Bała się tego, co m i a ł o nadejść. Ja­ k a ś jej c z ę ś ć - p r y m i t y w n a i e g o i s t y c z n a - c h c i a ł a u c i e c , skryć się. Ale ta część n i e d b a ł a w ogóle o p r z y s z ł o ś ć ani o p r z e z n a c z e n i e . Z a l e ż a ł o jej t y l k o n a p r z e ż y c i u . L o r e l e i wzięła kilka głębokich w d e c h ó w i s p r ó b o w a ł a u s p o k o i ć t e n zwierzęcy o b s z a r swojej n a t u r y . W t e d y przez g ł o w ę p r z e l e c i a ł a jej pełnienia

jedna

m y ś l . Jestem NefiUmem

i mam

do

wy­

misję.

D z i e w c z y n a s i ę g n ę ł a po leżącą na ł ó ż k u k u r t k ę i za­ łożyła ją. - J a k myślisz? - spytała swoje p r z e p o ł o w i o n e odbi­ cie w lustrze. - Czy t w o i m z d a n i e m to n a p r a w d ę Wy­ braniec? S a m a nie wiedziała i nie sądziła też, by p o s t a ć spoglą­ dająca na n i ą z l u s t r a m i a ł a w tej k w e s t i i więcej do p o ­ wiedzenia. Lorelei słyszała tylko, że A a r o n jest k i m ś szczególnym i daje Aerie szansę na p r z e t r w a n i e . M i a ł a

n a d z i e j ę , że o d n a j d z i e w s o b i e w y s t a r c z a j ą c o d u ż o siły, żeby m u p o m ó c . W y c h o d z ą c z d o m u na miejsce zbiórki, Lorelei zatrzy­ m a ł a się j e s z c z e na m o m e n t w s a l o n i e , ż e b y zobaczyć, j a k się m i e w a jej p a c j e n t k a . U s i a d ł a n a skraju k a n a p y , obok śpiącej Vilmy, i o s t r o ż n i e zajrzała pod b a n d a ż e n a jej b r z u c h u . T o , c o z o b a c z y ł a , u s a t y s f a k c j o n o w a ł o ją. Werchiel b a r d z o skrzywdził tę dziewczynę, ale wyglą­ dało na to, że wraca do zdrowia. Musiała jeszcze tylko przeżyć p r o c e s p r z e o b r a ż e n i a się w Nefilima. Delikatnie położyła d ł o ń na s p o c o n y m czole Vilmy. W t e d y c h o r a o t w o r z y ł a wielkie, o r z e c h o w e oczy. Rozglą­ d a ł a się p r z e z c h w i l ę p o p o k o j u , p o c z y m s k u p i ł a w z r o k na Lorelei. - J e s t e m bezpieczna? - spytała półprzytomnie. - T a k - Lorelei o d p a r ł a uspokajającym t o n e m . — Już n i k t więcej cię nie s k r z y w d z i . - M i a ł a nadzieję, że m ó ­ w i p r a w d ę , b i o r ą c p o d u w a g ę m a j ą c ą się d o p i e r o o d b y ć bitwę. N a t w a r z y m ł o d e j kobiety pojawił się u ś m i e c h . - On m n i e ocalił - powiedziała, mając p e w n i e na my­ śli A a r o n a . - Myślę, że on ocali n a s wszystkich - o d p a r ł a Lorelei, nagle nabierając pewności, że dożyją jutra.

A a r o n i G a b r i e l zbliżyli się do t ł u m u s t o j ą c e g o p r z e d kościołem. - Wygląda na

to,

tutaj wszyscy - m r u k n ą ł

że są

Gabriel,

rozglądając się w o k ó ł . W p o w i e t r z u w y c z u w a ł o się n e r w o w e napięcie. Upa­ dli a n i o ł o w i e i N e f i l i m o w i e stali, r a m i ę w r a m i ę , ociera­ jąc się o siebie ł o k c i a m i w g ę s t n i e j ą c y m z m i n u t y na m i ­ n u t ę t ł u m i e . A a r o n chyba po raz pierwszy zorientował się, c z y m tak n a p r a w d ę jest Aerie. C h o d z i ł o o z m i a n ę - a n i o ł o w i e mieli w r ó c i ć z p o w r o t e m do N i e b a , a Nefili­ m o w i e zająć w ł a ś c i w e im warty

-

miejsce na Z i e m i .

Taka zmiana

pomyślał.

Stojący w t ł u m i e zauważyli jego przybycie i zaczęli się r o z s t ę p o w a ć , kłaniając mu się w pas. D r o g a do scho­ d ó w kościoła stanęła otworem. - To

bardzo

uprzejme z

ich

strony

- powiedział

na

głos

Gabriel. Niektórzy z a n i o ł ó w i Nefilimów dotykali po d r o d z e rąk, r a m i o n i p l e c ó w W y b r a ń c a . A a r o n słyszał dzięk­ czynne szepty i słowa otuchy. Miał ochotę im powie­ dzieć, żeby przestali. Chciał im wyjaśnić, że nie mają za co być mu wdzięczni - wręcz przeciwnie, p o w i n n i odgryźć mu g ł o w ę za to, że ściągnął na nich u w a g ę W e r chiela i jego niechybną zemstę. P r z e z t ł u m p r z e t o c z y ł się g ł u c h y p o m r u k i A a r o n za-

u w a ż y i , że z k o ś c i o ł a w y s z e d ł Belfegor w t o w a r z y s t w i e Lehahiasza. Obaj zatrzymali się na szczycie s c h o d ó w , czekając na niego. A

więc

to jest

ta chwila

- pomyślał Aaron,

wspinając

- Gabriel

zamachał

się na p i e r w s z y s t o p i e ń . - Poczekam

na ciebie tu,

na dole-

ogonem. Kiedy A a r o n d o t a r ł na szczyt s c h o d ó w , dwaj upadli a n i o ł o w i e skłonili m u się r ó w n i e ż . - P r z e s t a ń c i e się t a k z a c h o w y w a ć . - A a r o n p o c z u ł się zakłopotany. - O k a z u j e m y tylko n a l e ż n y ci s z a c u n e k - o d p a r ł Le­ hahiasz, splatając dłonie. Belfegor p o ł o ż y ł d ł o ń na r a m i e n i u A a r o n a i spojrzał mu g ł ę b o k o w oczy. - O n i wiedzą, co ich czeka - skinął g ł o w ą w s t r o n ę t ł u m u . - Ale chcą to usłyszeć od ciebie, chcą znać twoje zamiary. Aaron czuł na sobie spojrzenia zebranych - tak inten­ s y w n e , że z d a w a ł y się w y w i e r c a ć d z i u r y w j e g o p l e c a c h . - C z y nie b y ł o b y lepiej, gdybyś to ty do nich p r z e m ó ­ w i ł ? - A a r o n z a w a h a ł się. - Ufają ci. - N i e rozmieniaj się na d r o b n e , c h ł o p c z e - ostrzegł go Lehahiasz. - O n i wierzą w to, co widzą. To na ciebie czekali tak d ł u g o .

A a r o n z e r k n ą ! n a Belfegora, mając nadzieję, ż e stary a n i o ł w y b a w i go z opresji. S a m nigdy n i e c z u ł się d o b r z e w roli m ó w c y . - M i e s z k a ń c y A e r i e czekają. - T y l k o tyle m i a ł do p o ­ wiedzenia

Belfegor.

A a r o n w i e d z i a ł , ż e n i e m a wyjścia.

Powoli odwrócił

się t w a r z ą do t ł u m u z g r o m a d z o n e g o u s t ó p s c h o d ó w . W i d o k , jaki z o b a c z y ł , o d e b r a ł m u m o w ę . J a k o k i e m się­ gnąć, w s z y s t k i e o c z y i uszy były s k i e r o w a n e w jego stro­ nę. Każdy czekał tylko na słowa, k t ó r e p a d n ą z jego ust. A a r o n z a n i e m ó w i ł , m ó g ł tylko przyglądać się w milcze­ niu

temu

z g r o m a d z e n i u . Kogo ja chcę oszukać? - m y ś l a ł ,

czując, jak o g a r n i a go p a n i k a . Ci wszyscy a n i o ł o w i e i lu­ dzie o anielskich korzeniach musieli chyba postradać zmysły, ż e m u zaufali. O n n i e był ż a d n y m w y b a w c ą . N i e potrafił ocalić n a w e t swojej rodziny i przyjaciół. Spojrzał w dół i zobaczył w t ł u m i e Gabriela. C i e m n o ­ b r ą z o w e oczy p s a t c h n ę ł y spokojem. N i e c o dalej A a r o n ujrzał białą głowę Lorelei, która - o d w z a j e m n i w s z y jego spojrzenie - u ś m i e c h n ę ł a się i p o k a z a ł a kciuk u n i e s i o n y w górę. - Nie chciałbym was rozczarować - zaczął Aaron słabym i drżącym głosem. - Część z was uważa mnie za zbawiciela, który u r a t u j e w a s wszystkich - a przy t y m t a k ż e i siebie. - A a r o n z a m i l k ł na chwilę, rozglądając się

po m i e s z k a ń c a c h Aerie, stojących w m i l c z e n i u u pod­ nóża schodów. - Czy rzeczywiście jestem W y b r a ń c e m , za k t ó r e g o m n i e macie? - spytał, czując, jak z k a ż d y m s ł o w e m , w y p o w i e d z i a n y m p r o s t o z serca, w r a c a mu od­ waga. - Nie w i e m tego, naprawdę. Ale wiem, że noszę w sobie m o c , która najwyraźniej odróżnia m n i e od was w s z y s t k i c h . C h y b a j e d n a k n i g d y n i e d o w i e m y się, c o t a k naprawdę ta m o c oznacza, i przede wszystkim, co będzie m i a ł a d o p o w i e d z e n i a , kiedy przyjdzie n a m się z m i e r z y ć z Werchielem i jego armią. W t ł u m i e rozległ się z n ó w t e n s a m p o m r u k . A a r o n m ó g ł sobie tylko w y o b r a ż a ć strach, jaki tkwił w ich gło­ w a c h , jaki t o w a r z y s z y ł i m p r z e z w i ę k s z o ś ć życia. W s z y ­ scy bali się t e g o d n i a , w k t ó r y m d o w ó d c a P o t ę g z w r ó c i s w o j ą u w a g ę w ich s t r o n ę . I w s t r o n ę tej o a z y p o k o j u , którą wznieśli własnymi rękami. - Dzisiaj p r z y s z e d ł e m prosić w a s o to, byście stanęli ze m n ą do boju - A a r o n ciągnął dalej. - Do boju, w któ­ rym stawką jest wasza przyszłość, odkupienie i prawo do p o w r o t u do d o m u . - Mówiąc te słowa, Aaron starał się zajrzeć w s z y s t k i m w oczy. - To w ł a ś n i e z a m i e r z a m zrobić. N a d s z e d ł czas rzucić rękawicę m o j e m u przezna­ czeniu i będę zaszczycony, mogąc widzieć was wałczą­ cych u m e g o boku. Z a p a d ł a d z w o n i ą c a w u s z a c h cisza. A a r o n nie wie-

dział do końca, czego m o ż e się s p o d z i e w a ć , ale raczej n i e liczył się z t a k i m b r a k i e m reakcji. M i a ł j u ż o d w r ó ­ cić się do Belfegora, k i e d y w t ł u m i e r o z b ł y s n ą ł o g n i s t y miecz. Ktoś wzniósł go wysoko w powietrze. Po chwi­ l i zapalił się d r u g i m i e c z . P o n i m n a s t ę p n y . A a r o n o w i o d e b r a ł o m o w ę . Patrzył jak o c z a r o w a n y n a m o r z e świe­ tlistych ostrzy, które po kilku chwilach z a p ł o n ę ł o nad Aerie. Każdy ze stojących dobył broni i salutował m u , jak na żołnierzy przystało. - M o ż e s z to chyba u z n a ć za wyraz zaufania. - A a r o n u s ł y s z a ł za p l e c a m i g ł o s szeryfa. O d w r ó c i ł się i zobaczył, że Lehahiasz także wyciągnął swoją złotą broń. - M o ż e to nie są m i e c z e - powiedział - ale potrafią ranić r ó w n i e boleśnie, jak o n e . - Po tych s ł o w a c h skrzyżował colty na piersi. - To będzie dla m n i e zaszczyt i h o n o r , walczyć u twojego boku. Belfegor u ś m i e c h n ą ł się, a A a r o n spojrzał z n o w u w dół, na m i e s z k a ń c ó w Aerie. Może jednak

mamy jakąś szansę

-

pomyślał,

czując,

jak

podnosi go na duchu widok tłumów zgromadzonych u stóp świątyni. Pomyślał też o Kamaelu - z p e w n o ­ ścią byłby teraz d u m n y . Jego rozmyślania o u t r a c o n y m przyjacielu

przerwał jednak

dźwięk.

Tak

intensywny,

że aż bolesny dla uszu. Brzmiał jak uderzenie m o n s t r u ­ a l n e g o b a t a . T u ż p o t y m n i e b o n a d A e r i e r o z w a r ł o się

i A a r o n z p r z e r a ż e n i e m ujrzał z n a j o m ą p o s t a ć o d z i a n e ­ go w szkarłatny pancerz wojownika. Mieszkańcy Aerie, k t ó r z y stali w o s t a t n i c h r z ę d a c h , o d s u n ę l i się, k i e d y M a ­ lak w z n i ó s ł do góry w ł ó c z n i ę i skierował ją w stronę Nefilima. Przestrzeń w r o z d a r t y m nieboskłonie iskrzyła i pulsowała, a powietrze wypełnił dźwięk łopoczących anielskich A

skrzydeł.

więc zaczęło się - p o m y ś l a ł A a r o n ,

kiedy Lehahiasz

m i n ą ł go, zbiegając p o s c h o d a c h z e z ł o t y m i r e w o l w e r a ­ mi w d ł o n i a c h . Po d r o d z e m i n ą ł się z G a b r i e l e m , k t ó r y przypadł do n ó g Aarona, szczekając i jeżąc się w niespo­ tykanym dla siebie - i każdego zwierzęcia d o m o w e g o -

wybuchu

agresji.

— Idź do Vilmy - polecił mu Aaron. — Aleja

chcę

zostać

z...

— N i e k ł ó ć się ze m n ą , Gabrielu! - A a r o n uciął dys­ kusję. D ź w i ę k anielskich s k r z y d e ł s t a w a ł się c o r a z gło­ śniejszy. - M u s i s z o c h r o n i ć V i l m ę . - Wiedział,

że jego

c z w o r o n o ż n y przyjaciel najchętniej d o t r z y m a ł b y m u to­ warzystwa. Ale Vilma p o t r z e b o w a ł a anioła stróża, a Gabe n a d a w a ł się do tego celu idealnie. A a r o n nie miał nikogo bardziej

zaufanego.

Bez d a l s z y c h dyskusji p i e s rzucił się w d ó ł s c h o d ó w i popędził ulicą do d o m u Lorelei. W t e d y przez b r a m ę w niebie zaczęli wyskakiwać spra-

gnieni krwi anielscy wojownicy, dzierżąc w dłoniach śmiertelny oręż. Wyglądali jak biblijna plaga, k t ó r a ma na celu tylko j e d n o — zdziesiątkować m i e s z k a ń c ó w Aerie i zrównać z ziemią całą krainę.

ROZDZIAŁ

14

A

aron d ł u g o i niechętnie akceptował swoją nie­ l u d z k ą n a t u r ę , a t e r a z p r ó b o w a ł c z e r p a ć z niej siłę. T y m r a z e m p o j a w i e n i u się a n i e l s k i c h s y m ­

boli na ciele n i e towarzyszył praktycznie ż a d e n ból. Po­ dobnie, kiedy z jego pleców wystrzeliły potężne skrzydła. W dłoni Nefilima błysnął potężny ognisty miecz i Aaron z u l g ą p o w i t a ł o g r o m n ą falę m o c y , k t ó r a o g a r n ę ł a k a ż d ą k o m ó r k ę jego ciała. O s t a t n i z ż o ł n i e r z y P o t ę g pojawił się w o t w a r t e j bra­ m i e m i ę d z y w y m i a r a m i , a p o t e m wszyscy ruszyli do ata-

ku, nurkując z nieba, z płonącymi mieczami w dłoniach, żądni krwi m i e s z k a ń c ó w Aerie. Chciał im p o m ó c , ale nie mógł oderwać wzroku od Malaka - swojego młod­ szego brata - który wciąż stał n i e r u c h o m o . Na

co jeszcze

czekasz? -

zastanowił

się

Aaron.

Huk

w y s t r z a ł ó w z p i s t o l e t ó w L e h a h i a s z a przetoczył się głu­ c h y m e c h e m p o okolicy. W t e d y Malak klęknął n a j e d n o k o l a n o i skłonił się n i s k o p r z e d szczeliną, przez k t ó r ą on i siepacze W e r c h i e l a zaatakowali Aerie. A a r o n sta­ rał się t a m zajrzeć, p r z e k o n a n y , że to jeszcze nie k o n i e c niespodzianek. Nagle powietrze przeszył niezwykły chłód i Aaron po­ c z u ł czyjąś o b e c n o ś ć , z a n i m j e s z c z e z n a l a z ł się p r z y szcze­ linie. C h w i l ę później w y ł o n i ł się z niej W e r c h i e l - z u p e ł ­ nie jakby przybył Aerie z odsieczą, nie zaś po to, by je zmieść z powierzchni ziemi. Rozpościerając śnieżnobiałe skrzydła, Werchiel runął z nieba z wyrazem zadowolenia na bladej, wyrazistej twarzy. Przybycie d o w ó d c y P o t ę g d o t e g o z i e m s k i e g o azylu, jakim było Aerie, wyzwoliło w Aaronie niekontrolowa­ n y w y b u c h furii. C h c i a ł j u ż r z u c i ć się n a s w e g o ś m i e r ­ t e l n e g o w r o g a , ale w o s t a t n i e j chwili p o w s t r z y m a ł się, czekając aż to on w y k o n a pierwszy ruch. - Tak właśnie wygląda wasz koniec - zadudnił głos Werchiela,

w z n o s z ą c się p o n a d odgłosy rozgrywającej

się w o k ó ł bitwy. P r z y w ó d c a P o t ę g o b s e r w o w a ł przez chwilę swoich żądnych krwi żołnierzy. Mieszkańcy Aerie zaciekle i rozpaczliwie walczyli o życie. A p o t e m jego c i e m n e oczy, p r z y p o m i n a j ą c e w z r o k jastrzębia, spoczę­ ły na A a r o n i e . - P e w n i e ci się n a w e t nie ś n i ł o , że tak właśnie wygląda koniec! - ryknął w jego stronę z dziką satysfakcją. A a r o n z e r w a ł się ze swojego miejsca na s c h o d a c h ko­ ścioła i w y l ą d o w a ł na c h o d n i k u , z o g n i s t y m m i e c z e m wzniesionym do ciosu. - To jeszcze nie k o n i e c - krzyknął, machając p r o w o ­ kująco gorejącym o s t r z e m . Werchiel potrząsnął głową z rozbawieniem. - Nie, Nefilimie - powiedział, muskając koniuszkami palców pióropusz na h e ł m i e Malaka. - Kto inny uzyskał przywilej

p o z b a w i e n i a cię życia.

M a l a k p o w o l i w s t a ł i ściskając w o p a n c e r z o n e j ręce długą, czarną lancę, spojrzał na A a r o n a . - P r z y p u s z c z a m , że b a r d z o c h ę t n i e wyrwie ci serce, by je n a s t ę p n i e zjeść - p o w i e d z i a ł a n i o ł , s t r z e p u j ą c k u r z ze z b r o i s w o j e g o s z k a r ł a t n e g o w o j o w n i k a . - A ja n i e za­ m i e r z a m p o z b a w i a ć g o tej p r z y j e m n o ś c i . - T o m ó w i ą c , Werchiel podniósł d ł o ń do ust, ucałował końce palców, po czym d o t k n ą ł na p o w r ó t ręki Malaka. - Zabij go! - rozkazał.

Malak, otrzymawszy błogosławieństwo swojego pa­ na, ruszył.

Lehahiasz znał

aniołów,

którzy zaatakowali jego

i m i e s z k a ń c ó w A e r i e . K i e d y ś w s z y s c y byli ż o ł n i e r z a m i N i e b a , stojącymi na straży Boskich p r a g n i e ń , ale teraz znajdowali się p o p r z e c i w n y c h s t r o n a c h barykady. N i e byli j u ż i s t o t a m i z r o d z o n y m i z czystości i p r a w o ś c i , lecz cieniami swojej d a w n e j chwały, w y n a t u r z o n y m i przez nienawistne żądze dowódcy. Lehahiasz wystrzelił prosto w wykrzywioną wście­ kłym grymasem twarz atakującego go anioła, a p o t e m obrócił się i zabił kolejnego, z a n i m jeszcze t e n pierwszy zdążył upaść na ziemię. N i e p a m i ę t a ł już, kiedy ostat­ n i o z d o b y ł się na taki akt p r z e m o c y , i szczerze m ó w i ą c , w ł a s n e czyny napawały go wstrętem. Mieszkańcy Aerie okazywali mu zawsze dobroć, uspokajając gniewnego ducha. Znalazł swoje miejsce na Ziemi, odszukał dom, który zastąpił mu ten właściwy, niegdyś utracony. Ale teraz pojawiła się okazja, cień szansy, żeby z n ó w z o b a c z y ć N i e b o - i n a r a z k t o ś chciał go tej s z a n s y p o ­ zbawić. Nie tylko jego, ale wszystkich, którzy przywykli już do tego, żeby nazywać Aerie s w o i m d o m e m . Leha­ hiasz nie z a m i e r z a ł bez walki wyzbyć się nadziei - bez względu na to, jak była o n a nikła. To go n a p ę d z a ł o .

Szeryf naciskał spust raz za r a z e m , mając nadzieję, że z k a ż d y m nieprzyjacielem s t r ą c o n y m z n i e b a zbliża się c h w i l a p r z e b a c z e n i a - a on s a m znajduje się c o r a z bliżej u p r a g n i o n e g o miejsca. Ale w r o g ó w b y ł o z b y t wie­ lu, w p o w i e t r z u u n o s i ł się z a p a c h s p a l o n y c h ciał i r o z ­ lanej

krwi.

C o z a potworność - p o m y ś l a ł u p a d ł y a n i o ł , d a j ą c u p u s t dzikiej furii i p a t r z ą c , j a k d o o k o ł a g i n ą z a r ó w n o j e g o przyjaciele, jak i w r o g o w i e . Jaką

potworną

cenę

przyszło

mu

zapłacić

za

przebaczenie.

- P a m i ę t a s z m n i e , Stevie? - A a r o n spytał stojącego przed nim potwora. - Pamiętasz, kim jestem? W odpowiedzi Malak cisnął włócznią z taką prędko­ ścią, że A a r o n w o s t a t n i e j chwili zdążył się uchylić p r z e d jej o s t r y m j a k b r z y t w a o s t r z e m . - P a m i ę t a m . - Z i m n y głos Malaka odbił się g ł u c h y m e c h e m w e w n ą t r z s z k a r ł a t n e g o h e ł m u . - P a m i ę t a m ból, który mi sprawiłeś, oraz nieszczęście, jakie sprowadzi­ łeś na ten świat. M a l a k o k r ę c i ł się na pięcie z g o d n ą p o d z i w u gracją, a o s t r z e jego zabójczej w ł ó c z n i przecięło ze ś w i s t e m po­ wietrze. Nefilim zareagował zbyt w o l n o - ostrze prze­ cięło k o s z u l ę n a jego ciele, ż ł o b i ą c p o d n i ą d ł u g ą s z r a m ę , od lewego ramienia do prawej

strony brzucha. Aaron

o d s k o c z y ł do tyłu, czując, jak z o t w a r t e j r a n y k a p i e cie­ p ł a k r e w . O b a w i a ł się, ż e n i e b ę d z i e t o o s t a t n i a k r e w przelana w tym pojedynku. - J e s t e m t w o i m b r a t e m - spróbował z n o w u , przygo­ towując się na kolejny atak. - W e r c h i e l zabił n a s z y c h r o d z i c ó w . A p o t e m p o r w a ł cię i z a m i e n i ł w c o ś . . . M a l a k n a t a r ł na n i e g o jak rozjuszony byk. W ł ó c z n i a g d z i e ś z n i k n ę ł a , a n a jej m i e j s c e p o j a w i ł a się p r z e r a ż a j ą ­ ca maczuga, nabijana kolcami. - On uczynił ze m n i e ł o w c ę - ryknął. - Zabójcę prze­ s t ę p c ó w i r e n e g a t ó w , którzy sprzeciwili się woli Nieba. A a r o n z a n u r k o w a ł , pozbywając się m i e c z a i c h w y ­ cił z a r ę k o j e ś ć m a c z u g i M a l a k a . P r z e z c h w i l ę s z a m o t a l i się, p r ó b u j ą c w y r w a ć s o b i e t o p r e h i s t o r y c z n e n a r z ę d z i e z b r o d n i , aż w k o ń c u M a l a k z całej siły u d e r z y ł p a n c e r n y m h e ł m e m nasadę nosa Aarona, który usłyszał chrupnięcie i c h w i l ę p o t e m zalał się krwią. C z u ł się tak, jakby zaraz m i a ł a mu e k s p l o d o w a ć głowa, ale nie puścił maczugi. Malak brutalnie wyrwał mu broń, obserwując przy t y m , jak A a r o n z a t a c z a się do tyłu i wyciera t w a r z z krwi. W jego ruchach nie było choćby najkrótszej przerwy, nie m ó w i ą c już o c z y m ś t a k i m , jak litość czy łaska. O p a n c e ­ rzony wojownik przypuścił następny atak i Aaron m u ­ siał w y m y ś l i ć z nicości kolejny m i e c z , by się p r z e d n i m b r o n i ć . M a c z u g a z m i e n i ł a się w d w u r ę c z n y t o p ó r , k t ó r y

o p a d ł n a g ł o w ę A a r o n a z o g r o m n ą siłą. N e f i l i m z a s ł o n i ł się m i e c z e m - z d e r z e n i e d w ó c h ostrzy, o g n i s t e g o i z za­ c z a r o w a n e g o metalu, z a d z w o n i ł o mu w uszach jak pie­ kielny dzwon. Obaj przeciwnicy odskoczyli do tyłu, na chwilę prze­ rywając ś m i e r t e l n e zapasy. A a r o n rozejrzał się w o k ó ł . Ulice Aerie rozbrzmiewały odgłosami toczonej bitwy i c h ł o p a k p o m y ś l a ł , c o s t a ł o b y się, g d y b y p o s ł u c h a ł Belfegora i nie pospieszył z p o m o c ą Vilmie. Poczucie winy sprawiło, że Aaron przeszedł do kontr­ a t a k u . R z u c i ł się n a M a l a k a , ż ł o b i ą c o s t r z e m o g n i s t e g o miecza głęboką rysę na chroniącym jego pierś pancerzu. M a l a k c o f n ą ł się, o d r z u c i ł t o p ó r i s i ę g n ą ł d o s w o j e g o n i e ­ skończonego arsenału po kolejny magiczny oręż. A a r o n nie z a m i e r z a ł czekać bezczynnie. W z b i ł się w p o w i e t r z e , po czym spadł na w r o g a z góry jak drapieżny jastrząb, zasypując go g r a d e m ciosów ognistego miecza. — N i e wiem, co on ci n a o p o w i a d a ł ! - w r z a s n ą ł do co­ fającego się M a l a k a , p r ó b u j ą c w y z w o l i ć w s w o i m bracie choćby cień w s p o m n i e ń . - Ale to nieprawda. —Jesteś m i s t r z e m k ł a m s t w i o s z u s t w — odpowiedział Malak, parując ciosy NefLlima za p o m o c ą swojego m a ­ gicznego miecza, wykutego z ciemnego metalu. W o ­ j o w n i k p o r u s z a ł się z t a k n a d l u d z k ą szybkością, A a r o n d o s t r z e g a ł tylko p r z e m i e s z c z a j ą c ą się s z k a r ł a t n ą pla-

m ę . - Z twoich ust płyną kłamstwa, jak krew z otwartej rany. - Posłuchaj mnie, Stevie! - krzyknął Aaron, przyjmu­ jąc z n o w u p o s t a w ę d e f e n s y w n ą i z t r u d e m broniąc się przed gradem ciosów. - Malak! - ryknął rozwścieczony wojownik. - J e s t e m Malak! G w a ł t o w n o ś ć jego ataków jeszcze wzrosła. - Zabi­ ję cię w j e g o i m i e n i u ! - ryknął, gotując się do z a d a n i a ostatecznego ciosu. Kiedy A a r o n z kolei s z y k o w a ł się do odbicia śmier­ telnego pchnięcia, zdał sobie nagle sprawę z d a r e m n o ś c i i b e z s e n s u s w o i c h s t a r a ń . C z y t o możliwe? P r z e z w ą z i u t ­ kie szczeliny w h e ł m i e M a l a k a dostrzegł na chwilę jego oczy - oczy mordercy, p o z b a w i o n e jakichkolwiek o z n a k c z ł o w i e c z e ń s t w a - i z a s t a n o w i ł się p r z e z m o m e n t , czy gdzieś t a m , w e w n ę t r z u t e g o p o t w o r a , j a k i m był Malak, pozostał jeszcze choćby m a l u t k i ślad Steviego.

W e r c h i e l u ś m i e c h n ą ł się z satysfakcją na w i d o k b r u t a l ­ n y c h scen, k t ó r e rozgrywały się n a jego o c z a c h . W s z y s t ­ ko s z ł o z g o d n i e z p l a n e m . Rozejrzał się po z r u j n o w a n y m l u d z k i m osiedlu, na k t ó r y m - z j e g o inicjatywy - rozgry­ w a ł a się k r w a w a bitwa. R o b a c t w o z o s t a n i e w y p l e n i o n e , a w t e d y m o ż n a będzie oczyścić świat z garstki pozostałych

przy życiu, k t ó r z y n a d a l w i e r z ą w tę c h o r ą p r z e p o w i e d ­ nię. Kiedy Aerie zniknie z powierzchni świata, rozpra­ w i e n i e się z o s t a t n i m i Nefilimami, b l u ź n i e r c a m i i obra­ zoburcami, pozostanie wyłącznie kwestią czasu. A wtedy W e r c h i e l p o w r ó c i , w glorii i c h w a l e , do K r ó l e s t w a N i e ­ bieskiego,

dostąpi

najwyższych zaszczytów i na zawsze

zasiądzie w obecności

Wszechmogącego.

Przywódca Potęg wciągnął w nozdrza zapach prze­ mocy, powracając w s p o m n i e n i a m i do chwili, w której podjął się w y z n a c z o n e g o m u z a d a n i a . P r z y p o m n i a ł so­ bie wojnę w Niebie i prawdziwą walkę, która rozgorza­ ła, gdy sojusznicy P o r a n n e j G w i a z d y zostali p o k o n a n i , a s p ó r w y d a w a ł się rozstrzygnięty.

Bezczelni renegaci

mieli d o ś ć śmiałości i t u p e t u , żeby s c h r o n i ć się na Zie­ mi, mając nadzieję, że w ten s p o s ó b u n i k n ą zasłużonej kary.

/

pomyśleć,

otrzymają

że

oni

naprawdę

wierzyli

w

to,

że

kiedyś

rozgrzeszenie!

- C z y ż b y n a s z ł y cię jakieś g ł ę b s z e refleksje, W e r c h i e lu? — w y r w a ł go z z a m y ś l e n i a z n a j o m y glos. Werchiel podniósł wzrok i zobaczył żywego trupa, stojącego u wejścia do kościoła. - Belfegor!

- syknął nienawistnie. - Kamael powie­

dział n a m , że o d e b r a ł ci życie w O g r o d z i e . - Wydaje mi

się,

że t r o c h ę nagiął w t e d y p r a w d ę -

s k o m e n t o w a ł Założyciel Aerie.

Werchiel poczuł jeszcze większe rozczarowanie oso­ bą Kamaeła. To w z m o c n i ł o go do tego stopnia, że zaczął piąć się w górę, przeskakując po kilka s c h o d ó w naraz. - J a k to p o w i a d a j ą ? - s y k n ą ł . - Jeśli c h c e s z , ż e b y c o ś zostało zrobione jak należy, m u s i s z sam... Belfegor nie o d p o w i e d z i a ł , tylko otworzył drzwi do świątyni i wślizgnął się do środka. Werchiel podejrzewał p u ł a p k ę , ale ś w i a d o m o ś ć , że ten, k t ó r e g o już d a w n o u w a ż a ł za m a r t w e g o , wciąż cie­ s z y s i ę z d r o w i e m , d o d a w a ł a m u sil.

Pomyślał o odpo­

wiedniej broni i w jego ręce rozbłysnął Z w i a s t u n Smut­ ku. G d y tylko poczuł w dłoni chłód niebiańskiego metalu, otworzył na oścież drzwi, po czym wszedł do świątyni, w i e d z i o n y ż ą d z ą k r w i . K o ś c i ó ł t o n ą ł w c i e m n o ś c i , n i e li­ cząc p a r u świec, k t ó r e paliły się u s t ó p p r o w i z o r y c z n e g o o ł t a r z a - t a m w ł a ś n i e stał Belfegor. - W e j d ź dalej, z a p r a s z a m . - Stary anioł skinął na W e r chiela. - M i a ł e m nadzieję, że u d a n a m się p o r o z m a w i a ć , z a n i m w s z y s t k o w y m k n i e się s p o d k o n t r o l i . - W z r u s z y ł r a m i o n a m i . - Ale jak widać, trochę się spóźniliśmy. Werchiel ruszył powoli g ł ó w n ą nawą, rozświetlając skąpany w ciemności kościół chybotliwym płomieniem swojego ognistego

miecza.

- Nie m a m o czym dyskutować z kreaturą twojego pokroju - warknął, zerkając niepewnie na boki.

Belfegor u ś m i e c h n ą ł się, j a k b y w s z e d ł w p o s i a d a n i e jakiejś tajemnej

wiedzy.

- I tu się m y l i s z , W e r c h i e l u - p o p r a w i ł g o . - M a m y o c z y m r o z m a w i a ć . - To m ó w i ą c , o d w r ó c i ł się do na­ m a l o w a n e g o na ścianie o b r a z u . - W i d z i a ł e ś ? - W s k a z a ł na o b r a z n i e z b y t świętej trójcy. Werchiel zmarszczył brwi. - W s w o i m życiu

byłem już świadkiem wielu odra­

żających b l u ż n i e r s t w . N i e m u s z ę ci chyba m ó w i ć , j a k i m obrzydzeniem napawa mnie ten wizerunek. Belfegor p o k i w a ł głową. - S p o d z i e w a ł e m się takiej o d p o w i e d z i . - Herezją byłoby n a w e t pomyśleć, że Bóg m ó g ł b y po­ zwolić... - O n j u ż w y r a z i ł n a t o z g o d ę - p r z e r w a ł m u Belfe­ gor. - P o z w o l i ł , aby p r z e p o w i e d n i a się w y p e ł n i ł a - s a m widziałeś to na w ł a s n e oczy, tylko jesteś tak c h o l e r n i e u p a r t y , ż e nie przyznajesz się n a w e t p r z e d s a m y m sobą. Przywódca P o t ę g z a g o t o w a ł się w ś r o d k u - k a ż d e słowo u p a d ł e g o anioła w z b u d z a ł o w n i m jeszcze więk­ szą furię. - Stwórca powierzył mi misję i m a m zamiar wypeł­ n i ć j ą d o k o ń c a . Z a ś ci, k t ó r z y p r z e c i w N i e m u z g r z e s z y ­ li, z o s t a n ą p o c i ą g n i ę c i d o o d p o w i e d z i a l n o ś c i z a s w o j e czyny.

Belfegor p o w o l i p o d c h o d z i ł d o W e r c h i e l a . - A co z n a j w i ę k s z y m w ś r ó d g r z e s z n i k ó w ? - s p y t a ł . - J a k to możliwe, że pierwszemu upadłemu aniołowi p o z w o l o n o spłodzić n a s z e g o zbawiciela? Czy to nie daje ci do myślenia, W e r c h i e l u ? N i e p r z e k o n u j e cię, że w s ł o ­ wach starożytnej przepowiedni m o ż e tkwić prawda? Z z e w n ą t r z d o b i e g a ł y o d g ł o s y k r w a w e j bitwy, ale by­ ły o n e n i c z y m w p o r ó w n a n i u z ogłuszającym s z u m e m , jaki wypełnił g ł o w ę Werchiela. - Pierwszy wśród grzeszników nikogo nie spłodził! r y k n ą ł , z a s k o c z o n y w ł a s n ą furią. - D o p i l n o w a l i ś m y t e g o . K a ż d a kobieta, z k t ó r ą się z a d a w a ł , z o s t a ł a z n i s z c z o n a . Nie ma szans, aby jego nasienie zapuściło korzenie... - Nie tylko zapuściło korzenie, ale wydało owoc. W głosie Belfegora b r z m i a ł a n i e z a c h w i a n a p e w n o ś ć . W e r c h i e l zacisnął k u r c z o w o d ł o ń n a rękojeści miecza. - To n i e m o ż l i w e . . . - s z e p n ą ł z n i e d o w i e r z a n i e m . Belfegor kolejny raz w z r u s z y ł r a m i o n a m i . - N i e z b a d a n e są wyroki Boskie... i tak dalej. - To m ó ­ wiąc, u ś m i e c h n ą ł się i p o p a t r z y ł z n o w u na w i z e r u n e k na ścianie. - N i e rozumiesz, Werchielu? Tego właśnie chciał Bóg - a s k o r o przebaczył P o r a n n e j Gwieździe, to oznacza, że jest nadzieja dla k a ż d e g o z nas. Ściany kościoła w y d a w a ł y się z a m y k a ć n a d W e r c h i e l e m - był p e w i e n , że za chwilę zwalą mu się na głowę.

Ś w i a d o m o ś ć tego, k i m o k a z a ł się ojciec Nefilima, b y ł a dla niego niemal nie do zniesienia. Czy po tym, czego się d o w i e d z i a ł , z d o ł a jeszcze k o n t y n u o w a ć swoją ś w i ę t ą misję? Poczuł, jak w s z y s t k o zaczyna mu się w y m y k a ć spod

k o n t r o l i . Jak mogło d o

tego dojść? T o p y t a n i e

cały

czas dźwięczało mu p o d czaszką. - Czy to dla ciebie taki szok, że zasługujemy na prze­ b a c z e n i e ? - spytał Belfegor, a to p y t a n i e w b i ł o się jak sztylet w pierś Werchiela. - K ł a m s t w a ! - ryknął anioł, po c z y m r o z w i n ą ł skrzy­ d ł a i rzucił się w s t r o n ę ołtarza. W y m i e r z y ł b r o ń w m a l o w i d ł o na ścianie i z o s t r z a jego miecza wystrzelił p ł o m i e ń , który spalił bluźnierczy obraz. Chwilę później poczuł na swoich ramionach dło­ n i e Belfegora, k t ó r y p c h n ą ł go z t a k ą siłą, że W e r c h i e l runął na najbliższy rząd ławek, zmieniając je w stos drzazg. - M u s i s z z m i e r z y ć s i ę z p r a w d ą ! - w y k r z y k n ą ł Belfe­ gor sprzed płonącego ołtarza. - Postępujesz w b r e w J e g o woli! W e r c h i e l p o d n i ó s ł się z p o s a d z k i , kipiąc g n i e w e m i nienawiścią. Ale n i e o d e z w a ł się ani s ł o w e m , w i e d z ą c , co powinien zrobić. - A l e n i e j e s t j e s z c z e za p ó ź n o . . . - k o n t y n u o w a ł Bel­ fegor.

Ciało Werchiela zaczęło emanować blaskiem. Ubra­ nie, k t ó r e miał na sobie, s p ł o n ę ł o , odsłaniając ciało, przy­ p o m i n a j ą c e c h ł o d n ą , b i a ł ą p e r ł ę . P o s a d z k a p o d n i m za­ częła się dić, aż w k o ń c u d r e w n o zajęło się o g n i e m . - Ty też możesz zostać rozgrzeszony ze swoich czynów. Werchiel rozpostarł ramiona, a jego ciało eksplodowa­ ło falami niebiańskiego ognia. - Wszyscy m o ż e m y wrócić do d o m u , Werchielu

- nie

r e z y g n o w a ł Belfegor, c h o c i a ż i on zaczął j u ż d y m i ć . A potem spłonął. T a k jak wszyscy.

Malak posługiwał się d w o m a sztyletami naraz, zada­ w a ł pchnięcia na lewo i p r a w o , poruszając się z i m p o ­ nującą gracją j a d o w i t e g o węża.

Pojedynek z Aaronem

w y d a w a ł się nie robić na n i m najmniejszego wrażenia. Za to Nefilim czuł, że powoli słabnie. N i e chciał z a p a m i ę t a ć swojego brata jako atakujące­ go go potwora, więc przypomniał sobie dziecko, które kochał, czerpiąc z tych emocji siłę. A p o t e m dobył d w u ­ ręcznego miecza z pulsującym pomarańczowo ostrzem i n i e m a r n u j ą c c z a s u , ciął n i m n a o ś l e p . O s t r z e trafiło M a l a k a w nadgarstek, wytrącając mu j e d e n ze sztyletów i sypiąc iskrami, kiedy niebiański ogień zetknął się z m a ­ gicznym metalem.

A a r o n usłyszał syk bólu i g n i e w u , dobiegający s p o d szkarłatnej

maski,

kiedy Malak przycisnął

nadgarstek

do piersi. M i m o iż o s t r z e nie p r z e b i ł o pancerza, deli­ katne ciało pod n i m m u s i a ł o ucierpieć pod w p ł y w e m potężnego uderzenia. - To nie m u s i być tak, Stevie - powiedział A a r o n de­ speracko. N i e m ó g ł się p o d d a ć . Ale d a r e m n e starania A a r o n a tylko rozwścieczyły Ma­ laka i zakuty w zbroję wojownik natarł na niego po raz kolejny. Unikając ciosu, A a r o n czuł, że jakaś część jego istoty p o w s t r z y m u j e się o d z a d a n i a ś m i e r t e l n e g o p c h n i ę ­ cia. Ale z d a w a ł s o b i e też s p r a w ę , że jeśli s z y b k o czegoś nie wymyśli, ta część sprowadzi na niego śmierć. Malak nie

b y ł już Steviem. M u s i a ł się z t y m pogodzić, by m ó c

zakończyć

pojedynek.

K i e d y M a l a k ciął g o k r ó t k i m m i e c z e m , A a r o n w z b i ł się w powietrze, a p o t e m złapał o p a n c e r z o n e g o w o j o w ­ nika p o d r a m i o n a i p o d n i ó s ł do góry. M a l a k rzucał się w jego uścisku, ale Nefilim u n o s i ł go c o r a z wyżej i wy­ żej. W p e w n y m m o m e n c i e zabójca na u s ł u g a c h P o t ę g wierzgnął

dziko,

trafiając j e d n y m z k o l c ó w na

swoim

h e ł m i e we wrażliwe miejsce na brzuchu Aarona. Chło­ p a k stracił na m o m e n t k o n t r o l ę i wypuścił z objęć Ma­ laka, k t ó r y p o s z y b o w a ł w d ó ł . A a r o n p r z y g l ą d a ł się, jak szkarłatna postać spada bezwładnie, jak szmaciana kukła

i z t r u d e m p o w s t r z y m a ! się, ż e b y n i e pójść mu z p o m o c ą . Malak z głuchym łoskotem uderzył w ziemię i znierucho­ miał u stóp schodów do kościoła. Nefilim zanurkował z góry i wylądował obok bezwład­ n e g o c i a ł a . C z u j ą c w y r z u t y s u m i e n i a i ż a ł u j ą c , ż e n i e ży­ wi nienawiści do tego opancerzonego wojownika, Aaron zdjął z t w a r z y M a l a k a p r z e r a ż a j ą c ą m e t a l o w ą m a s k ę , ż e b y zobaczyć raz jeszcze t w a r z zabójcy, spojrzeć mu w oczy i odnaleźć w nich swojego m a ł e g o braciszka. Odrzucił na bok hełm, delikatnie podłożył mu rękę pod głowę i uniósł lekko. Z lewego nozdrza Malaka wyciekła struż­ ka krwi, ale m i m o to zdołał powoli otworzyć oczy. Aaron zamarł. Ciałem rannego wstrząsnęły dreszcze. Zakaszlał. - A a r o n ? — spytał g ł o s e m , k t ó r y w y d a w a ł się d o b i e ­ gać z odległości wielu k i l o m e t r ó w . G ł o s był słaby, ale w y d a ł się A a r o n o w i d z i w n i e znajo­ my. Przyciągnął więc do siebie m ł o d e g o mężczyznę, łu­ d z ą c się, ż e j e s t j e s z c z e j a k a ś s z a n s a , c h o ć b y n a j m n i e j s z a . - J e s t e m t u - w y s z e p t a ł , otulając ich o b u s k r z y d ł a m i . - Aaron... - wykrztusił z n o w u Malak drżącym i peł­ nym bólu głosem. - T r z y m a j się, z a r a z cię p o s k ł a d a m y - z a p e w n i ł go Aaron,

mając już pewność,

że gdzieś t a m jest Stevie,

k t ó r y z m a g a się ze swoją t o ż s a m o ś c i ą , a t a k ż e z b ó l e m

i cierpieniem, jakie zadał mu Werchiel, by wykorzystać go do swoich niecnych celów. Widząc, że Malak toczy w e w n ę t r z n ą walkę, A a r o n przycisnął go do piersi jesz­ cze mocniej. - Belfegor i

Lorelei, o n i b ę d ą wiedzieli, co robić.

W s z y s t k o b ę d z i e d o b r z e , z o b a c z y s z - t r z y m a j się, Stevie! Stevie p o w o l i p o d n i ó s ł się, ż e b y d o t k n ą ć t w a r z y bra­ ta. Palcami w żelaznej rękawicy d o t k n ą ł anielskich sym­ boli na jego ciele. - B ę d z i e m y z n ó w r o d z i n ą - ty, ja... i G a b r i e l . - A a r o n r o z e ś m i a ł się n e r w o w o , dając u p u s t t a r g a j ą c y m n i m e m o ­ cjom. - N i e z a p o m n i a ł e ś go, p r a w d a ? W t e d y zobaczył to w jego o c z a c h , z a n i m zdążył za­ reagować. Stevie przegrał walkę. Malak zacisnął d ł o ń na gardle A a r o n a i zaczął go dusić. Uścisk był p o t w o r ­ nie mocny, całkowicie odcinał dopływ powietrza. - A a r o n - M a l a k p o w t ó r z y ł to i m i ę , lecz t y m r a z e m z a b r z m i a ł o o n o raczej jak syk gada, p o z b a w i o n y wszel­ kich emocji. Nefilim złapał o b u r ą c z za n a d g a r s t e k zabójcy Potęg, próbując rozluźnić

morderczy chwyt.

Ale M a l a k nie

puszczał, chichocząc przy tym upiornie. Przed oczami A a r o n a pojawiły się k o l o r o w e p l a m y i c h ł o p a k wiedział, że n i e d ł u g o straci p r z y t o m n o ś ć . R o z w i n ą ł s k r z y d ł a i za-

czął wściekle m ł ó c i ć n i m i p o w i e t r z e , wzniecając t u m a ­ ny k u r z u i d r o b n y c h kamieni. Bez skutku - uścisk M a ­ laka nie zelżał ani t r o c h ę . W o j o w n i k w y d a w a ł się wręcz bawić tą walką, jakby wiedział, że zwycięstwo pozostaje tylko kwestią czasu. Aaron wyraźnie słabł. Jego skrzydła zesztywniały, a ciałem wstrząsnął dreszcz. Spojrzał w oczy potwora, k t ó r y był kiedyś jego b r a t e m , i o t w o r z y ł u s t a w nie­ m y m krzyku. Wydobył z nich tylko głuchy charkot, który w uszach Nefilima zabrzmiał jak wrzask rozpaczy i w ś c i e k ł o ś c i z p o w o d u tego, co s t a ł o się z t y m n i e w i n ­ nym, małym chłopcem. M a l a k u ś m i e c h n ą ł się, k i e d y A a r o n p u ś c i ł j e g o n a d ­ garstek. Ale Nefilim nie zamierzał się p o d d a ć . Z w y i m a g i n o ­ wanego arsenału w głowie wydobył nóż o wąskim i dłu­ g i m o s t r z u . Sztylet o b u d z i ł się do życia w d ł o n i A a r o n a i Malak skupił na n i m wzrok. Zbroja zabójcy była nie­ wrażliwa na ciosy niebiańskiego oręża, ale ciało p o d p a n ­ c e r z e m już nie. Aaron zatopił płonące ostrze w szczelinie między płytami pancerza na ramieniu swojego przeciw­ nika. M a l a k zawył z b ó l u - jego krzyk p r z y p o m i n a ł raczej skowyt rannego zwierzęcia niż głos człowieka. Odru­ c h o w o złapał się za palące ramię, puszczając t y m s a m y m

szyję A a r o n a . T e n z a t o c z y ł s i ę d o t y ł u , p o c i e r a j ą c s p u c h ­ niętą krtań i rozpaczliwie łapiąc powietrze. - To zabolało! - C h r a p l i w y głos M a l a k a z m i e n i ł się na chwilę w głos dziecka, k t ó r y m kiedyś był. Ale A a r o n już wiedział, że to n i e m o ż l i w e i nie d a ł się n a b r a ć na t e n podstęp. W o l n y m r a m i e n i e m Malak nakreślił w powietrzu jakiś k s z t a ł t i A a r o n zobaczył, jak n i e b o r o z s t ę p u j e się n a d n i m . Po r a z p i e r w s z y w s ł u c h a ł się w t o w a r z y s z ą c y t e m u zjawi­ sku dźwięk, który przypominał mu rozdzieranie grubego materiału. A p o t e m morderca dobył ze swojego nieskoń­ czonego arsenału n o w ą broń - tym razem była to kusza. W a l k a dała się już we znaki o b y d w u p r z e c i w n i k o m . Z m ę c z o n y A a r o n wymyślił sobie kolejny ognisty miecz, ale jego nieprzyjaciel był

szybszy.

Ostrze miecza nie

zdążyło jeszcze przybrać kształtu, kiedy Malak wystrze­ lił z k u s z y p o c i s k z c i e m n e g o m e t a l u . A a r o n z d ą ż y ł g o odbić, ale M a l a k błyskawicznie z a ł a d o w a ł kuszę i wy­ strzelił j e s z c z e raz. T y m r a z e m N e f i l i m n i e był w y s t a r ­ czająco szybki i bełt w b i ł mu się g ł ę b o k o w łydkę. Ból powalił go na kolana. P r ó b o w a ł wyciągnąć sobie p o c i s k z nogi, ale grot lepił się i ślizgał od krwi. U s ł y s z a ł chrzęst metalu i k ą t e m oka zobaczył, że Malak podąża w jego stronę z o b n a ż o n y m mieczem. Aaron z t r u d e m p o d n i ó s ł się i p r z y g o t o w a ł do o d p a r c i a kolejnego a t a k u .

I

W t e d y właśnie eksplodował kościół.

Z jego świąto­

bliwego w n ę t r z a w y d o b y ł się blask, a c h w i l ę później roz­ legł się o g ł u s z a j ą c y h u k i w p o w i e t r z e b u c h n ę ł y ż a r ł o c z ­ ne p o m a r a ń c z o w e płomienie. Na pole bitwy spadł grad k a w a ł k ó w metalu, d r e w n a i szkła. - P a n i e ! - M a l a k zawył żałośnie, skupiając się wyłącz­ nie na poczerniałej, dymiącej d z i u r z e w ziemi, gdzie kie­ dyś z n a j d o w a ł o się g ł ó w n e miejsce k u l t u w Aerie. Pokaz troski i przywiązania do potwora, który zadał Malakowi tylko ból i cierpienie, p o p c h n ą ł A a r o n a do dzia­ łania. T o był t e n m o m e n t , n a k t ó r y czekał i k t ó r e g o tak się obawiał - niepowtarzalna szansa przechylenia losów walki n a s w o j ą k o r z y ś ć i z a k o ń c z e n i a jej. C z a s z w o l n i ł , a n o g a z a ­ p r o t e s t o w a ł a z bólu, kiedy A a r o n rzucił się w s t r o n ę zdez­ orientowanego wroga. Oburącz wzniósł miecz n a d głowę, a p o t e m ciął, w k ł a d a j ą c w t e n c i o s c a ł ą s i ł ę , j a k m u j e s z c z e została. Kiedy obserwował, jak ostrze zmierza nieuchron­ nie w s t r o n ę celu, przez jego głowę przelatywały obrazy z przeszłości - stopklatki z d a w n o m i n i o n e g o czasu. Nefilim zobaczył m a ł e g o chłopca, którego kiedyś ko­ c h a ł , ś p i ą c e g o s p o k o j n i e w s w o i m ł ó ż k u . P r z y ł ó ż k u le­ żał zwinięty w kłębek Gabriel. O s t r z e b y ł o j u ż c o r a z bliżej i M a l a k o d w r ó c i ł się, jak gdyby dopiero teraz zdał sobie sprawę z grożącego mu śmiertelnego

niebezpieczeństwa.

D z i e c k o kiwające się p r z e d t e l e w i z o r e m , k t ó r y wy­ świetlał tylko kontrolny obraz. - Wybacz mi, Stevie - wyszeptał Aaron, kiedy nie­ biańskie ostrze dosięgło wreszcie celu, przecinając m i ę ­ śnie i kości na karku Malaka i odrąbując głowę od zaku­ tego w zbroję ciała. Aaron upadł na kolana przed ciałem swojego wroga - s w o j e g o b r a t a - i zwiesił g ł o w ę . P o c z u ł się z u p e ł n i e p o z b a w i o n y sił, j a k b y o s t a t n i a k t p r z e m o c y p o z b a w i ł g o całej życiowej energii. W t e m usłyszał dźwięk w ruinach kościoła i podniósł głowę. Kolejny oślepiający błysk owiał jego t w a r z cie­ p ł y m p o d m u c h e m . Z e zgliszczy p o d n i o s ł a się p o s t a ć , niesiona wiatrem na skrzydłach utkanych z niebiańskie­ go światła. - M o r d e r c a ! - p r z e z z i e m i ę p r z e t o c z y ł się g ł u c h y , oskarżycielski

głos

Werchiela.

R O Z D Z I A Ł 15

B

ez względu na to, jak b a r d z o się starała, Lorelei nie była w stanie uratować tego mężczyzny. Atak Potęg był bezlitosny i brutalny. Dziew­

c z y n a p a t r z y ł a w n i e m y m p r z e r a ż e n i u , j a k ci, k t ó r y c h

n a z y w a ł a s w o i m i p r z y j a c i ó ł m i , g i n ą n a jej o c z a c h . R o ­ b i ł a , c o w jej m o c y i u ż y w a ł a a n i e l s k i e j m a g i i , b y o d e ­ p r z e ć kolejne ataki. Ale m i e s z k a ń c y A e r i e ginęli, j e d e n po drugim. Nie znała dobrze tego mężczyzny, który na imię miał c h y b a M i k e . Był N e f i l i m e m i trafił d o A e r i e n i e d ł u g o

po niej. Miał bladą skórę, k r ó t k o przystrzyżone w ł o s y i m n ó s t w o blizn w o k ó ł n a d g a r s t k ó w . T a k jak Lorelei, on również został umieszczony w zakładzie dla psychicznie chorych, po t y m jak o b u d z i ł a się w n i m anielska m o c . Lorelei widziała, jak został strącony. J e d e n z żołnierzy Potęg spadł na niego prosto z nieba i nadział go na ostrze swojej płonącej w ł ó c z n i , po c z y m odleciał w p o s z u k i w a ­ n i u kolejnej ofiary. Kiedy Lorelei p o d b i e g ł a , m ę ż c z y z n a był p r z y t o m n y . W jego oczach w i d a ć b y ł o cień nadziei, że to jeszcze n i e koniec, p o m i m o olbrzymiej rany, zie­ jącej w p i e r s i . G d y b y t y l k o m i a ł a w s o b i e moc.' Lorelei z t r u d e m o d c i ą g n ę ł a r a n n e g o z ulicy, jak najdalej od bi­ twy, k t ó r a m i a ł a przesądzić o losie ich wszystkich. A p o ­ tem uklękła obok niego na zniszczonym trawniku przed d o m e m , wzięła jego d ł o ń i włożyła w swoją. Kiedyś próbowała nawet

porozmawiać z Mikiem.

Za k a ż d y m r a z e m , gdy widziała go na ulicy i na spo­ t k a n i a c h m i e s z k a ń c ó w Aerie, u ś m i e c h a ł a się d o niego i m ó w i ł a „ C z e ś ć . ' " . A l e M i k e t r z y m a ł się z d a l a od in­ nych. P o d o b n o źle z n o s i ł swoją t r a n s f o r m a c j ę . Ale t e r a z to już nie m i a ł o znaczenia. U m i e r a ł , a Lorelei nie była w s t a n i e zrobić nic, by go u r a t o w a ć . M o g ł a tylko trzy­ m a ć go za r ę k ę i być z n i m w tej o s t a t n i e j chwili. Nie idzie nam

najlepiej - p o m y ś l a ł a ,

ściskając delikatnie

rękę mężczyzny. Umierający Nefilim odwzajemnił słaby

uścisk. Z jego r a n y wciąż w y d o b y w a ! się d y m , jakby p ł o ­ n ą ! od środka. Lorelei położyła mu d ł o ń na piersi, mając n a d z i e j ę , ż e m o ż e u d a jej się u g a s i ć ż a r . W oddali usłyszała łoskot wystrzałów z broni swojego ojca, c o o z n a c z a ł o ż e k o l e j n y g w a r d z i s t a P o t ę g s p o t k a ł się z p r z e z n a c z e n i e m . Ale to za m a ł o . W i ę k s z o ś ć miesz­ k a ń c ó w Aerie nie była żołnierzami, zaś Potęgi poprzy­ sięgły ś m i e r ć w s z y s t k i m N e f i i i m o m i u p a d ł y m a n i o ł o m , którzy stanęli po ich stronie. Lorelei czuła, jak Nefilim w jej o b j ę c i a c h u m i e r a - t o b y ł o t a k i e u c z u c i e , j a k b y c z ę ś ć jej t a k ż e u l a t y w a ł a w p o w i e t r z e . Lorelei spojrzała na Mike'a i zobaczyła, że odszedł. S z e r o k o o t w a r t y m i w agonii o c z a m i w p a t r y w a ł się w nie­ bo, k t ó r e d ł a nich wszystkich m i a ł o być m i e j s c e m lep­ s z y m niż Z i e m i a - miejscem, w k t ó r y m mieli odnaleźć u p r a g n i o n y spokój. Czy nie o to w ł a ś n i e walczyli? Dziewczyna wstała i wróciła na pole bitwy. Ziemia była u s ł a n a t r u p a m i m i e s z k a ń c ó w Aerie i ich prześla­ d o w c ó w . W p e w n y m m o m e n c i e Lorelei ujrzała j e d n e g o z żołnierzy Potęg, z wygiętym pod n i e n a t u r a l n y m k ą t e m s k r z y d ł e m , k t ó r y z m i e r z a ł w jej s t r o n ę . W r ę c e t r z y m a ł p ł o n ą c y sztylet, a w błyszczących c z a r n y c h oczach lśniła ż ą d z a m o r d u . W i d a ć u z n a ł j ą z a ł a t w y cel. - M u s z ę cię r o z c z a r o w a ć - p o w i e d z i a ł a i zaczęła wy­ p o w i a d a ć zaklęcie o b r o n n e . C z u ł a , jak w z b i e r a w niej

anielska m o c . A n i o ł był już o krok, ale Lorelei n a w e t n i e d r g n ę ł a . W y c z u w a ł a bijący o d n i e g o s m r ó d n i e n a w i ­ ści - c o ś jak p r z y p r a w y z m i e s z a n e z p a l o n y m i o p o n a m i . Miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Lorelei c z u ł a się c o r a z bardziej z m ę c z o n a . Jej c i a ł o n i e przywykło do sterowania takimi d a w k a m i energii przez tak długi czas. Dlatego zaklęcie nie zadziałało od razu. A l e w k o ń c u u d a ł o jej się s k u m u l o w a ć w s o b i e w y s t a r ­ c z a j ą c ą p o r c j ę m a g i c z n e j m o c y . Z k o n i u s z k ó w jej p a l c ó w wystrzelił świetlisty p r o m i e ń , który przybrał formę ogni­ stej kuli. E n e r g i a p o k o n a ł a dzielący ich niewielki d y s t a n s i uderzyła gwardzistę Potęg prosto w twarz, zatrzymując go w miejscu. Anioł wrzasnął przeraźliwie, kiedy jego oblicze z m i e n i ł o się w popiół, po c z y m u p a d ł na kolana. Był m a r t w y , z a n i m j e g o c i a ł o d o t k n ę ł o z i e m i . Lorelei zakręciło się w głowie, a o p u s z k i p a l c ó w bola­ ły jak o d m r o ż o n e . Z a s t a n o w i ł a się, czy z n a j d z i e w s o b i e jeszcze wystarczające siły w p r z y p a d k u kolejnego a t a k u , kiedy nagle poczuła nieprzyjemne łaskotanie w żołądku. O d w r ó c i ł a się, żeby spojrzeć n a p o l e b i t w y p r z e d kościo­ ł e m . W y c z u ł a o b e c n o ś ć Belfegora i wiedziała, że starzec cierpi. Ale gdy tylko ruszyła w s t r o n ę świątyni, ta eks­ p l o d o w a ł a z h u k i e m i błyskiem. P o d m u c h był tak potęż­ ny, że uniósł Lorelei w górę, po c z y m cisnął z p o w r o t e m o z i e m i ę . P o z b i e r a ł a się z t r u d e m i s k i e r o w a ł a w s t r o n ę

dymiącej kupy gruzów. N a w e t zniszczenie kościoła nie było w stanie złamać w nich d u c h a walki. - Belfegorze! - k r z y k n ę ł a , czując p o d s t o p a m i bijące od r u i n g o r ą c o , k t ó r e z a c z y n a ł o t o p i ć p o d e s z w y jej b u t ó w . W t e d y właśnie to poczuła - delikatne echo jego nie­ gdyś p o t ę ż n e j siły życiowej, k t ó r a w o ł a ł a gdzieś w pobli­ żu. Ujrzała p o d j e d n ą z zawalonych ścian przywołującą ją poczerniałą, spaloną rękę. Podbiegła t a m i używając całej siły, o d w a l i ł a gruzy, o d s ł a n i a j ą c k o r p u s s t a r e g o a n i o ł a . Belfegor był tak m o c n o p o k i e r e s z o w a n y , ż e Lo­ r e l e i z a s t a n a w i a ł a s i ę , j a k i m c u d e m w o g ó l e j e s z c z e ży­ je. Z k a ż d y m o d d e c h e m z jego u s t w y d o b y w a ł o się ciche rzężenie, a gdy położyła mu d ł o ń na o s m a l o n y m policz­ ku, jego o c z y - te p i ę k n e , m ą d r e oczy - o t w o r z y ł y się. - Belfegorze... - w y s z e p t a ł a Lorelei, z t r u d e m po­ w s t r z y m u j ą c łzy. - Co o n i ci zrobili? U p a d ł y anioł z a m k n ą ł z n o w u oczy, jakby próbując znaleźć w sobie siłę, żeby m ó w i ć . - Przegrałem moją bitwę - wyszeptał drżącym gło­ sem,

p r z y p o m i n a j ą c y m s z e l e s t liści n a w i e t r z e . - A l e

w o j n a jeszcze się nie skończyła. - O n i wycinają n a s w pień. - Lorelei s m u t n o zwiesiła głowę. T y m r a z e m t o B e l f e g o r d o t k n ą ł p o c z e r n i a ł ą r ę k ą jej głowy, a o n a podniosła wzrok.

- Tak d ł u g o jak

on

żyje - w y k r z t u s i ł - w c i ą ż j e s t n a ­

dzieja. Lorelei c h c i a ł a w to wierzyć. C h c i a ł a u w i e r z y ć w A a r o ­ n a C o r b e t a . A l e w tej c h w i l i w s z y s t k o w y d a w a ł o jej s i ę takie nierealne. Z a m i a s t więc rozmyślać, zaczęła dalej od­ garniać gruz. - Z o b a c z m y , czy u d a mi się cię stąd wyciągnąć... - P r z e s t a ń - G ł o s Belfegora n a g l e p r z y b r a ł na sile. - D l a m n i e jest j u ż za p ó ź n o - d o d a ł z rezygnacją. Lorelei nie chciała o t y m n a w e t słyszeć. N i e chcia­ ł a s ł u c h a ć , jak się p o d d a j e . Jeżeli u d a ł o m u się p r z e ż y ć d o tej p o r y , m o ż e j e s t c o ś , c o m o ż e d l a n i e g o z r o b i ć , by szybciej wyleczył się z r a n . Z a c z ę ł a s z u k a ć w g ł o w i e jakiegoś

uzdrawiającego zaklęcia.

- Nie m o ż e s z u m r z e ć - krzyknęła, wciąż rozpaczli­ wie próbując go uwolnić. - Musisz wytrzymać... musisz zaczekać, aż dzięki Aaronowi otrzymasz rozgrzeszenie. - W i d o c z n i e pisany mi jest inny los - s m u t n o o d p a r ł Belfegor, składając g ł o w ę n a k u p c e s t r z a s k a n y c h cegieł. C h o c i a ż p r z y z n a n i e się d o tej m y ś l i s p r a w i a ł o Lo­ relei ból, w głębi d u s z y wiedziała, że stary anioł m ó w i prawdę. - W i e l o l e t n i e o p i e k o w a n i e się z a t r u t y m i o g r o d a m i o s ł a b i ł o m n i e . - Belfegor pokręcił głową. - N i e rozpa­ czaj z m o j e g o p o w o d u - d o d a ł . - I t a k ż y t e m z n a c z n i e

d ł u ż e j , niż się s p o d z i e w a ł e m . O d k i e d y K a m a e l d a r o w a ł m i ż y c i e w E d e n i e , w i e d z i a ł e m , ż e żyję n a k r e d y t , i o b i e c a ł e m sobie, że gdy m ó j czas w k o ń c u nadejdzie, nie b ę d ę z t y m walczył, ale p o g o d z ę się z l o s e m , który był m i pisany już d a w n o t e m u . Belfegor zamilkł i z a m k n ą ł oczy. P r z e z chwilę Lorelei myślała, że m o ż e już u m a r ł . Ale stary anioł w e s t c h n ą ł głęboko, a w jego głosie zabrzmiało rozczarowanie. - J e d y n ą rzeczą, której żałuję, jest to, że nie docze­ k a m chwili, w której to w s z y s t k o się skończy. L o r e l e i n i e o d p o w i e d z i a ł a , ale Z a ł o ż y c i e l o d g a d ł jej myśli. - Myślisz, że w s z y s t k o j u ż s t r a c o n e ? - spytał, lecz n i e d o c z e k a ł się o d p o w i e d z i . D o b i e g ł y ich o d g ł o s y toczącej się n a d a l bitwy. H u k broni Lehahiasza, krzyki wściekłości i jęki konających. Lorelei nie m u s i a ł a patrzeć, żeby wiedzieć, iż przegry­ wają wojnę. C z u ł a to w głębi duszy. Czuła, jak u m i e ­ rają. - N a w e t z A a r o n e m n i e j e s t e ś m y wystarczająco silni - szepnęła, przepełniona brakiem nadziei. - W i ę c u w i e r z w to - p o w i e d z i a ł Belfegor. - C z y r o z u ­ miesz w ogóle, kim n a p r a w d ę jesteś? - spytał, z t r u d e m cedząc każde słowo. - Połączeniem dwóch najwspanial­ szych istot B o s k i c h w j e d n ą w s p a n i a ł ą f o r m ę życia.

Przysłuchując się s ł o w o m Belfegora, Lorelei poczuta, jak kolejny z m i e s z k a ń c ó w Aerie wyzioną! d u c h a . - Myślisz, że P o t ę g i zabijają w a s , bo m a j ą w a s za gor­ szych od siebie? - ciągnął dalej Belfegor. - O n i p o l u j ą na w a s d l a t e g o , że się w a s b o j ą - o b a w i a j ą się d r z e m i ą ­ cej w w a s s i ł y i t e g o , c z y m m o ż e c i e s i ę s t a ć . - Z g r y m a ­ s e m bólu p o d n i ó s ł do góry rękę i wskazał Lorelei poczer­ n i a ł y m p a l c e m . - Ty i każdy Nefilim jesteście k o l e j n y m o g n i w e m ewolucji... tym, co najlepsze. Ale aby przeżyć - i d o p r o w a d z i ć do s p e ł n i e n i a p r z e p o w i e d n i - m u s i c i e walczyć. To ostatnia próba, której m u s i m y stawić czoła, zanim ostatecznie zasłużymy na odkupienie. W słowach starego upadłego anioła zawarta została t a k w i e l k a m o c , ż e L o r e l e i p o c z u ł a , j a k w r a c a j ą jej z n ó w siły.

Tym, co najlepsze - p o w t ó r z y ł a w m y ś l a c h ,

patrząc,

jak Założyciel powoli z a m y k a oczy. - P o k a ż im, co to znaczy być N e f i l i m e m - usłyszała jesz­ cze gasnący szept, który s t o p n i o w o przeszedł w charkot. L o r e l e i p o c z u ł a , j a k g r u n t w y m y k a jej s i ę s p o d n ó g , a świat n a g l e staje się l o d o w a t y m , n i e p r z y j a z n y m miej­ scem. - Spij d o b r z e , s t a r u s z k u . - T o m ó w i ą c , n a c h y l i ł a s i ę i u c a ł o w a ł a go w o s m a l o n e c z o ł o . P o t e m w s t a ł a z g r u z o w i s k a i rozejrzała się po p o b o j o ­ wisku, gdzie m i e s z k a ń c y Aerie wciąż toczyli ś m i e r t e l n y

bój o s p e ł n i e n i e swojego s n u , k t ó r y m była p r z e p o w i e d ­ n i a . Tym, c o najlepsze - p r z y p o m n i a ł a s o b i e p o r a z k o l e j n y słowa Założyciela Aerie i zdała sobie sprawę, że właśnie n a d s z e d ł m o m e n t , by u d o w o d n i ć Belfegorowi, że miał rację. - To d l a c i e b i e - p o w i e d z i a ł a , sięgając w g ł ą b siebie, by rozbudzić m o c , która zdawała się być już całkowicie wyczerpana. Spojrzała w b e z c h m u r n e niebo, przywołu­ jąc żywioły w języku p o s ł a ń c ó w . I niebiosa odpowiedziały. Z wielką mocą.

Strach minął. A a r o n p o z b i e r a ł się z ziemi, z b e ł t e m k u s z y wciąż tkwiącym w nodze. W ręce trzymał ognisty miecz, któ­ r y m p r z e d chwilą o d e b r a ł życie S t e v i e m u . Spojrzał z od­ razą na wołającego go wroga. W e r c h i e l u n o s i ł się n a d r u i n a m i kościoła, roznieca­ jąc p o t ę ż n y m i s k r z y d ł a m i n i e w i e l k i e p o ż a r y , k t ó r e wciąż jeszcze tlące się w zgliszczach. Kiedy A a r o n przyglądał się Boskiej istocie, k t ó r a u p a d ł a n i e p o r ó w n y w a l n i e niżej n i ż ci, k t ó r y c h ś c i g a ł a n a tej z a t r u t e j z i e m i , c z u l j e d y n i e gniew.

Werchiel z gracją wylądował na z a s y p a n y m

gruzem

chodniku. Jego zbroja wciąż połyskiwała olśniewająco w p r z y d y m i o n y m świetle słonecznego poranka. On tak­ że ściskał w ręce m i e c z - n a p r a w d ę i m p o n u j ą c e o s t r z e , k t ó r e A a r o n widział, gdy starli się po raz pierwszy n a d d o m e m w Lynn w noc, kiedy zginęli jego rodzice, a Stevie został porwany. Jak

zwykł

zastanawiał

w się

takich

sytuacjach

mawiać

Popeye?

-

Aaron

g o r ą c z k o w o w myślach. Aż wreszcie

przypomniał sobie charakterystyczny, chropowaty głos popularnego bohatera kreskówek, miłośnika szpinaku. To

wszystko,

co

mogłem

znieść.

Więcej już

nie zniosę.

Aaron

u ś m i e c h n ą ł się - słowa a n i m o w a n e g o marynarza do­ skonale ukazywały stan jego własnych emocji. Przestał się już bać m ś c i w y c h istot z N i e b a , a po wszystkim, co przeżył w ciągu kilku o s t a t n i c h godzin, n i e był w s t a n i e już się c z y m k o l w i e k p r z e j m o w a ć . Werchiel powoli zmierzał w jego stronę, krokiem p e w n e g o siebie, m o c n e g o drapieżcy. Oczywistym było. że u w a ż a ł się już za zwycięzcę. N i e m ó g ł się bardziej mylić - A a r o n r o z w i n ą ł s k r z y d ł a i rzucił się na swe­ go wroga, z m i e c z e m wzniesionym do ciosu. Jego ciało k r z y c z a ł o w n i e b o g ł o s y ; w s z y s t k i e r a n y , k t ó r e d o tej p o ­ ry odniósł, d a w a ł y teraz o sobie znać. - P o k a ż ę ci, c o t o z n a c z y b y ć m o r d e r c ą - w a r k n ą ł g ł o -

s e m p r z e p e ł n i o n y m furią swojej anielskiej n a t u r y , k t ó r a stała się jego n i e o d ł ą c z n ą częścią. - Z o b a c z , co n a r o b i ł e ś - u ś m i e c h n ą ł się W e r c h i e l , pa­ rując jego cios i w y p r o w a d z a j ą c n a t y c h m i a s t k o n t r ę . A a r o n zaczął cofać się p o d n a p o r e m u d e r z e ń W e r chieia. Z góry spadał na niego grad ciosów i nie m ó g ł sobie pozwolić na słuchanie drwin anioła, które miały sprawić, że jego o p ó r osłabnie r a z e m z wiarą w pozytyw­ ne z a k o ń c z e n i e całej historii. W p e w n e j chwili p o t k n ą ł się o coś na ulicy i rzucił o k i e m , żeby z o b a c z y ć b e z g ł o w e ciało m a r t w e g o Steviego. Werchiel

wykorzystał

moment

nieuwagi

swojego

p r z e c i w n i k a i ciął z całej siły, d o t k l i w i e r a n i ą c A a r o n a w policzek. Nefilim wrzasnął z bólu i zaskoczenia. Miał jednak wiele szczęścia - ostrze Werchiela m o g ł o wyłupać m u oko. P r z y w ó d c a P o t ę g r o z e ś m i a ł się g ł o ś n o . Bawił się z

przeciwnikiem

pokazała

kotu,

na

jak co

kot

z

naprawdę ją

myszką. stać

-

Czas,

żeby

pomyślał

myszka

Aaron.

R o z w i n ą ł s k r z y d ł a i w z b i ł się w p o w i e t r z e , i g n o r u j ą c oślepiający ból zranionej nogi, w której wciąż tkwił bełt kuszy. A p o t e m runął z góry na d o w ó d c ę Potęg, uderza­ jąc r a m i e n i e m o jego c h r o n i o n ą p a n c e r n ą zbroją klat­ kę piersiową; obaj w r o g o w i e runęli na ziemię, spleceni w śmiertelnym uścisku.

- Odkupiciel win wszystkich upadłych - syknął Wer­ chiel przez zaciśnięte zęby. - O n i n a p r a w d ę wierzyli w to, że ich zbawisz. W ś c i e k ł o ś ć i b ó l d o d a w a ł y sił A a r o n o w i , k i e d y z ł a p a ł anioła za rękę, nie pozwalając mu użyć miecza. Spojrzał w czarne, b e z d e n n e oczy potwora, szukając w nich choć­ by śladu istoty, k t ó r a kiedyś w i e r n i e służyła Bogu. Lecz dostrzegł tylko własne odbicie i wykrzywioną z odrazy twarz. - Rozejrzyj się w o k ó ł ,

Nefilimie. - D o w ó d c a Potęg

p r ó b o w a ł p r z e ł a m a ć jego żelazny uścisk. - N i e przynio­ słeś im wybaczenia, tylko śmierć i zniszczenie. - N i e ! - krzyknął A a r o n . Sięgnął ręką w d ó ł i wycią­ gnął z rany na łydce zalany k r w i ą belt kuszy. - Ale poka­ ż ę ci, c o n a p r a w d ę z n a c z y ś m i e r ć i z n i s z c z e n i e , s u k i n s y ­ n u ! - warknął przez zaciśnięte zęby. Na t w a r z y W e r c h i e l a o d m a l o w a ł się s z o k i p r z e r a ż e ­ nie, kiedy ujrzał jak czarny grot m a g i c z n e g o b e ł t u zbliża się n i e u c h r o n n i e do jego piersi. Bełt bez t r u d u przebił p a n c e r z i u t k w i ł w ciele anioła. W e r c h i e l zawył z bólu i s z a r p n ą ł tak g w a ł t o w n i e , że u d a ł o mu się zrzucić z sie­ bie Aarona. Nefilim nie zamierzał jednak z m a r n o w a ć raz zdoby­ tej p r z e w a g i . M i m o r w ą c e g o b ó l u w n o d z e , r z u c i ł się na nieprzyjaciela z b i t e w n y m krzykiem na u s t a c h i nie-

biańskim m i e c z e m g o t o w y m do ciosu. Nie chciał dać t e m u potworowi nawet najmniejszej szansy na regene­ rację sil. A l e W e r c h i e l byt szybki, n a w e t p o m i m o g r o t u tkwiącego mu w piersi. D o b y ł broni i zdołał odbić cios Aarona. - Ty t e ż z a c z ą ł e ś z c z a s e m w i e r z y ć w te b r e d n i e - wy­ cedził z pogardą. Po tych s t ó w a c h o d w r ó c i ł się na b o k i b ł y s k a w i c z n i e r o z p r o s t o w a ł s k r z y d ł o , trafiając A a r o n a w t w a r z i o d ­ rzucając go w tył. A p o t e m zajadle ciął m i e c z e m , który niósł ś m i e r ć . Nefilim p o r u s z a ł się j e d n a k z nie m n i e j s z ą w p r a w ą i rozgrzane do białości ostrze po raz kolejny m i ­ nęło jego twarz o włos. - J e s t e ś r ó w n i e o b ł ą k a n y , co p o t w ó r , k t ó r y cię s p ł o ­ dził - r i p o s t o w a ł dalej Werchiel, a ogień buchający z jego m i e c z a r o z t a p i a ł asfalt ulicy, na której walczyli. D o w ó d ­ ca P o t ę g wzbił się w p o w i e t r z e , rozpościerając i m p o n u ­ jące skrzydła w całej okazałości, po c z y m z gracją obrócił się i z a n u r k o w a ł jak d r a p i e ż n y jastrząb, polujący na nie­ ś w i a d o m ą z a g r o ż e n i a ofiarę. Ale A a r o n n i e był ofiarą. N i e r u s z y ł się n a w e t z m i e j ­ sca, tylko s p a r o w a ł cios z całych sił. - Co wiesz o m o i m ojcu? - w r z a s n ą ł , kiedy o s t r z a ich m i e c z y z e t k n ę ł y się. Miecz Nefilima e k s p l o d o w a ł z siłą w y b u c h u jądro-

w e g o , o d r z u c a j ą c g o n a d r u g ą s t r o n ę ulicy. A a r o n czul. jak d z w o n i mu w uszach. Z t r u d e m w s t a ł i zobaczył, że na jego przeciwniku to starcie nie zrobiło najmniejszego w r a ż e n i a . Stał n i e w z r u s z e n i e , c h o c i a ż z r a n y na piersi są­ czyła m u się s t r u ż k a c i e m n e j krwi. - T w o j a b r o ń jest tak u ł o m n a , jak s a m p o m y s ł , że m ó g ł b y ś stawić mi czoło w walce - wysyczał anioł, pod­ nosząc w górę swój przerażający oręż. - Z w i a s t u n S m u t ­ ku napije się dziś twojej krwi. - Ja j u ż s t a w i ł e m ci c z o ł o w w a l c e - o d p a r ł g n i e w n i e A a r o n . - C z y m ó j ojciec walczył r ó w n i e dzielnie? A n i o ł cofnął się o krok, jakby u d e r z o n y pięścią w t w a r z . Po chwili na jego twarzy pojawił się o k r u t n y , zjadliwy uśmiech. - Ty nie wiesz, p r a w d a ? N i e m a s z bladego pojęcia, k i m byt t e n , k t ó r y cię s p ł o d z i ł . A p o t e m zaczął się śmiać. Aaron zareagował instynktownie. W jego dłoni po­ jawiła się n o w a b r o ń , k t ó r a zaczęła przybierać n i e z n a n ą d o t e j p o r y f o r m ę . T o b y ł . . . kij b a s e b a l l o w y L o u i s v i l l e Slugger, p ł o n ą c y ż y w y m o g n i e m . G d y b y nie t r a g i z m całej sytuacji, A a r o n p a r s k n ą ł b y n a t e n w i d o k ś m i e c h e m . Dwaj

śmiertelni w r o g o w i e z n ó w ruszyli

na siebie.

A a r o n z a m a c h n ą ł się o g n i s t y m kijem i z o l b r z y m i ą m o c ą rąbnął z b o k u na o d l e w . P a ł k a z d e r z y ł a się z m i e c z e m ,

po c z y m siłą r o z p ę d u trafiła W e r c h i e l a w twarz. W y t r ą c o ­ ny z r ó w n o w a g i , p r z y w ó d c a P o t ę g z najwyższym t r u d e m u t r z y m a ł się w p o w i e t r z u , z furią w y m a c h u j ą c p o t ę ż n y m i skrzydłami. Ale Aaron nie dał mu drugiej szansy. O p u ­ ścił swój

g o r e j ą c y kij

baseballowy na głowę Werchiela,

patrząc, jak a n i o ł s p a d a jak k a m i e ń n a ulicę, l e d w i e a m o r ­ tyzując u p a d e k skrzydłami. A a r o n był j u ż d o p r o w a d z o n y do o s t a t e c z n o ś c i - świa­ d o m o ś ć , ż e W e r c h i e l m ó g ł z n a ć j e g o ojca, n a k r ę c a ł a g o jeszcze bardziej. Musiał posiąść tę wiedzę - ten braku­ jący e l e m e n t u k ł a d a n k i - n a w e t gdyby m i a ł ją w y r w a ć aniołowi z gardła gołymi rękami. Wylądował na czwora­ k a c h p r z e d W e r c h i e l e m , k t ó r y w ł a ś n i e zbierał się z ziemi, wciąż ściskając w ręce swój m i e c z - Z w i a s t u n S m u t k u . A a r o n n i e w a h a ł s i ę a n i c h w i l ę . O p u ś c i ł kij n a n a d g a r s t e k anioła, wytrącając mu oręż z ręki. Miecz u p a d ł na ziemię, po czym eksplodował z błyskiem, pozostawiając po sobie jedynie małą smugę dymu. - T a k wiele mi o d e b r a ł e ś - A a r o n w y r z u c i ł z siebie, u n o s z ą c się n a d W e r c h i e l e m . - Teraz n a d s z e d ł czas, byś dał mi coś w z a m i a n . W e r c h i e l zjeżył się j a k o s a c z o n e z w i e r z ę . - Nic ode mnie nie dostaniesz — syknął. A a r o n o p u ś c i ł p a ł k ę p o raz kolejny, strącając d o w ó d c ę P o t ę g n a ziemię. Chciał zadać m u o s t a t e c z n y cios, ale p o -

w s t r z y m a ł się, p o s k r a m i a j ą c w s o b i e m o r d e r c z y i n s t y n k t . N i e byio to łatwe. Przed n i m stał p o t w ó r odpowiedzial­ ny za śmierć jego rodziców, Zeke i Kamaela. Pokonany, na kolanach. Aaron miał zamiar okazać mu taką samą łaskę, jaką Werchiel okazał jego najbliższym. Ale dopiero wtedy, gdy uzyska odpowiedź na nurtujące go pytanie. - To koniec, W e r c h i e l u - o d e z w a ł się g ł o s e m kipią­ cym od wściekłości. - C a ł e to nieszczęście i ś m i e r ć , za k t ó r e jesteś o d p o w i e d z i a l n y , w k o ń c u o b r ó c i ł y się przeciw tobie. W e r c h i e l z e r k n ą ł n a o g n i s t y kij, p r z y s z p i l a j ą c y g o do ziemi. - Stwórca... - Co zrobi S t w ó r c a ? - w r z a s n ą ł na n i e g o A a r o n . — Co jeszcze m u s i się stać, żebyś w k o ń c u z r o z u m i a ł , że z o s t a ł e ś s a m ? Bóg j u ż cię n i e c h r o n i ! Twarz Werchiela powoli przybrała postać upiornej m a s k i . A p o t e m a n i o ł zaczął się ś m i a ć przeraźliwie wy­ sokim tonem, w którym zabrzmiała nutka szaleństwa. - Bardzo dobrze, Nefilimie - zachichotał, patrząc Aaro­ n o w i w oczy. - P r a w i e u d a ł o ci się m n i e nabrać. W y g l ą d a na to, że odziedziczyłeś po s w o i m ojcu dar wypaczania prawdy. Aaron nie m ó g ł tego dłużej znieść. Ogarnął go dziki szał i w z n i ó s ł b r o ń do z a d a n i a o s t a t e c z n e g o ciosu.

- Kto jest m o i m ojcem? - zażądał odpowiedzi. A l e d o w ó d c a S t r a ż y Anielskiej o k a z a ł się s p r y t n i e j ­ szy, n i ż A a r o n się s p o d z i e w a ł . Z d ą ż y ł d o b y ć m i e c z a i za­ trzymać śmiertelny cios Nefilima. - U m r z e s z z tą w i e d z ą d ź w i ę c z ą c ą ci w u s z a c h - s y k ­ nął Werchiel, zrywając się na r ó w n e nogi, z gorejącym na p o m a r a ń c z o w o sztyletem w zranionej dłoni. Nóż zato­ czył w p o w i e t r z u ł u k , celując w o d s ł o n i ę t e g a r d ł o A a r o n a . - To on wszystko rozpętał. Gdyby nie jego pycha i samolubstwo, nikt z n a s by nie upadł. O s t r z e sztyletu zbliżało się n i e u c h r o n n i e , ale A a r o n zamarł w oczekiwaniu na prawdę. - T w o i m ojcem jest... - zaczął anioł, ale nie d a n e mu było dokończyć.

Z n i e b a r u n ę ł y na z i e m i ę s n o p y oślepiających bły­ s k a w i c - i m p o n u j ą c y p o k a z niszczycielskiej siły, palącej wszystkich, których s p o t k a ł y na swojej d r o d z e . L e h a h i a s z toczył w ł a ś n i e ś m i e r t e l n y p o j e d y n e k z jed­ n y m z żołnierzy Werchiela, kiedy lodowato niebieski p r o m i e ń cisnął go do tyłu, zamieniając jego przeciwnika we wrzeszczącą pochodnię, od której - pod w p ł y w e m o g r o m n e j t e m p e r a t u r y - zaczął r o z p ł y w a ć się asfalt. Nigdy wcześniej nie doświadczył czegoś podobnego. Z nieba spadał ulewny deszcz wyładowań elektrycznych.

k t ó r e u d e r z a ł y w e w s z y s t k o , c o s i ę r u s z a ł o . Nie — L e h a hiasz p o p r a w i ł s a m siebie, wstając i p o d n o s z ą c kapelusz z

ziemi.

Nie

we

wszystko.

Tylko

w

Potęgi...

moment

Przez

w y d a w a ł o m u się, ż e m o ż e m a d o c z y n i e n i a z jakąś B o s k ą interwencją, że w ten właśnie sposób Stwórca okazał im swoje p r z e b a c z e n i e . Lecz po chwili, m i ę d z y kolejnymi bły­ s k a m i ś w i a t ł a d o s t r z e g ł jej s y l w e t k ę n a g r u z a c h k o ś c i o ł a . - Lorelei - L e h a h i a s z p o w i e d z i a ł na głos. A p o t e m pa­ trzył o n i e m i a ł y , jak j e g o c ó r k a , z g ł o w ą o d c h y l o n ą do ty­ łu i r ę k a m i w z n i e s i o n y m i do góry, przyzywa m o c żywio­ ł ó w . Z k o ń c ó w jej

palców wypływały strużki

magicznej

m o c y , k t ó r e w z n o s i ł y się w n i e b o , łącząc się z p o d s t a w ą nisko wiszących,

burzowych chmur.

Lehahiasz widział

wcześniej, do czego jest z d o l n a Lorelei, ale nigdy wcze­ śniej nie był ś w i a d k i e m takiej m o c y . Błyskawice spadały dalej,

wycinając w pień

wszyst­

kich, którzy starali się p r z e d n i m i uciec. Ich s p o p i e l o n e ciała rozrzucał wiatr. Ocalali m i e s z k a ń c y Aerie również uciekali w p o p ł o c h u p r z e d elektryczną rzezią, ale Leha­ hiasz o d w r ó c i ł w z r o k z p o w r o t e m w s t r o n ę swojej córki. Podniósł do góry jeden ze złotych rewolwerów i wystrze­ lił,

mając nadzieję,

że z d e k o n c e n t r u j e ją w t e n sposób.

Lecz Lorelei n a w e t nie drgnęła, tylko dalej w p a t r y w a ł a się w niebo, z wyciągniętymi s z e r o k o r a m i o n a m i , spro­ wadzając na ziemię

furię ż y w i o ł ó w .

W r a z z n a d e j ś c i e m k o l e j n e j fali b ł y s k a w i c ,

Lehahiasz

poczuł, jak drży z i e m i a p o d jego s t o p a m i . T y m r a z e m m o c jego córki była tak potężna, że aż nie do poskro­ m i e n i a - sięgała w głąb ziemi. W t e d y Lehahiasz przy­ pomniał sobie o tonach toksycznych odpadów, zakopa­ nych pod ziemią na osiedlu Ravenschild. Nie namyślając się ani chwili, puścił się p ę d e m w s t r o n ę Lorelei, czując p o d s t o p a m i k o l e j n e w i b r a c j e . M u s i a ł j a k o ś o d w r ó c i ć jej u w a g ę . O s t r z e c ją, z a n i m . . .

W p o w i e t r z u rozlegał się h u k kolejnych eksplozji, a zie­ m i a trzęsła się p o d ł a p a m i Gabriela. W o d d a l i w i d a ć było wyrastające z ziemi słupy ognia w kolorach zachodzącego s ł o ń c a - z u p e ł n i e j a k b y c h c i a ł y iść w z a w o d y z b ł y s k a w i ­ cami, spadającymi z zasnutego c h m u r a m i nieba. Gabriel przeczuwał, że taka chwila musi kiedyś na­ dejść. Dlatego nie chciał zostawiać A a r o n a s a m e g o . Ale nie mógł

się

też sprzeciwić

Aaron kazał mu

poleceniu

strzec Vilmy i

swojego pana.

to właśnie zamierzał

zrobić. Trzej żołnierze Potęg, którzy zmierzali w stro­ nę d o m u ,

zatrzymali

się

nagle i

spojrzeli w k i e r u n k u ,

z którego dobiegały odgłosy destrukcji.

Na c h w i l ę za­

pomnieli o psie i dziewczynie w środku. W ś r ó d h u k u grzmotów Gabriel chwili

przeraźliwe

krzyki

Vilmy,

- 33S -

usłyszał w pewnej dobiegające

gdzieś

z wnętrza d o m u . Kiedy dotarł na miejsce, zastał dziew­ c z y n ę p o g r ą ż o n ą w c z y m ś , co z p o c z ą t k u w y d a ł o mu się s e n n y m k o s z m a r e m . A l e k i e d y w s ł u c h a ł s i ę w jej g ł o s , z o r i e n t o w a ł się, ż e n a w e t p o g r ą ż o n a w e śnie, V i l m a wi­ dzi s c e n y z bitwy, k t ó r a r o z g r y w a ł a się p o m i ę d z y S t r a ż ą Anielską a m i e s z k a ń c a m i Aerie. W ł a ś n i e dzięki t e m u G a b r i e l d o w i e d z i a ł się, co dzieje się z j e g o przyjaciół­ m i , i w y p a d ł na chwilę na ulicę. I d o b r z e się stało, bo inaczej nigdy n i e d o m y ś l i ł b y się, że za c h w i l ę z o s t a n ą zaatakowani. A n i o ł o w i e odwrócili się z p o w r o t e m do niego. W d ł o ­ niach gnął

ich

ściskali

kurczowo

tutaj zapach

Vilmy -

ogniste

miecze.

pomyślał

Pewnie przycią­

Gabriel.

Zapach

jej n o w e j , n i e d a w n o o d k r y t e j n a t u r y . L a b r a d o r p r z y p a d ł do ziemi i w y d a ł z siebie o s t r z e g a w c z y w a r k o t . Sierść na j e g o k a r k u i o g o n i e p o d n i o s ł a się - to m o c , k t ó r ą zaszczepił w n i m A a r o n zaraz po wypadku, dała o sobie znać. Gabriel wiedział, że jest teraz nie tylko zwierzę­ ciem i z a a k c e p t o w a ł to. Tak jak A a r o n miał na Z i e m i zadanie do wykonania, tak i on również. Pies u z n a ł , że powinien strzec swojego pana i wykonywać posłusz­ nie jego rozkazy. Albo ochroni Vilmę przed tymi łotra­ mi, albo polegnie w walce z nimi. Aniołowie Potęg stanęli w miejscu, bacznie psu, który zagrodził im drogę.

przyglądając się

1

- To jest to z w i e r z ę - p o w i e d z i a ł j e d e n z n i c h - k t ó r e zmienił Nefilim.

- M a s z rację, b r a c i e - z g o d z i ł się d r u g i z a n i o ł ó w . Uczynił z niego dziką bestię. - O k a ż e m y mu wielkie miłosierdzie,

skracając jego

cierpienia - dorzucił trzeci anioł i ruszył w s t r o n ę labra­ dora. Inni o s t r o ż n i e poszli w jego ślady. - Nie

myślicie

chyba,

że

pozwolę

wam

tak

łatwo

przejść

- warknął Gabriel, kręcąc na boki m a s y w n y m , kwadra­ t o w y m ł b e m i nie spuszczając w z r o k u z całej trójki. W oddali rozległy się kolejne wybuchy,

lak potężne,

że aż wstrząsnęły ziemią i sprawiły, że szyby we wszyst­ kich o k n a c h z a d z w o n i ł y g ł u c h o . W n i e b o w z b i ł y się ko­ lejne s ł u p y ognia, a za n i m i c h m u r y gęstego, oleistego dymu. A n i o ł o w i e byli w y r a ź n i e z d e n e r w o w a n i . Z n i e b a sy­ pały się błyskawice, a w s z ę d z i e t a m , gdzie spadały, sły­ chać było p o t ę ż n ą eksplozję, która odbijała się e c h e m w całej okolicy. Gabriel n i e ruszył się z miejsca, c h o c i a ż t e ż c z u ł n i e p e w n o ś ć i o b a w i a ł się o los s w e g o p a n a . - Myślę,

że

wasi

bracia

mogą potrzebować pomocy

-

ode­

zwał się w k o ń c u Gabriel, mając nadzieję, że a n i o ł o w i e p o s ł u c h a j ą go i odejdą. Trzej ż o ł n i e r z e P o t ę g spojrzeli po sobie. W oddali roz­ legły się kolejne eksplozje.

- Zamierzacie czy

raczej

tracie

pomożecie

tutaj

swoim

czas

na

walkę

ze

zwierzęciem,

braciom?

Aniołowie wydali z siebie przeraźliwy wrzask, przy­ pominający krzyk m e w , które Gabriel goniì po plaży w Lynn. Przez c h w i l ę z d a w a ł o mu się, że p o p e ł n i ł b ł ą d . Ale nie. Gwardziści Werchiela nie zaatakowali, tylko roz­ postarli skrzydła i odlecieli z odsieczą. Gabriel patrzył, jak szybują po niebie, i m i a ł n a w e t o c h o t ę p o p ę d z i ć za ni­ m i . M a r t w i ł się o A a r o n a i p o z o s t a ł y c h m i e s z k a ń c ó w , ale dał przecież słowo, którego nie m ó g ł złamać. W t e m usłyszał za s o b ą jakiś d ź w i ę k . O d w r ó c i ł się i z o ­ baczył, ż e drzwi f r o n t o w e d o d o m u otwierają się. S t a n ę ł a w n i c h Vilma, o p a t u l o n a w z r o b i o n y na d r u t a c h afgan, który zwykle wisiał na oparciu kanapy, na której spała. D z i e w c z y n a s p r a w i a ł a w r a ż e n i e , j a k b y b y ł o jej z i m n o ; j e j ciałem wstrząsały deszcze. Oczy miała szeroko otwarte, jak gdyby o b u d z i ł o ją coś przerażającego. C z u ć było od niej słodki, n i e z d r o w y pot. Gabriel p o d b i e g ł d o niej, machając o g o n e m . - Co

się stało,

Vilmo?

V i l m a w y s z ł a b o s o z d o m u i r u s z y ł a p r z e d siebie wy­ b e t o n o w a n ą ścieżką. Sprawiała w r a ż e n i e zahipnotyzo­ w a n e j rozlegającymi się w oddali e k s p l o z j a m i i nieprzy­ t o m n y m w z r o k i e m w p a t r y w a ł a się t a m , gdzie odleciała trójka aniołów.

- Vilma

-

Gabriel

- spytał delikatnie,

dogonił

ją.

-

Co

zobaczyłaś,

Vilmo?

nie mając p e w n o ś c i , czy n a p r a w d ę

chce poznać odpowiedź. - O n w c i ą ż żyje - V i l m a o d p a r ł a a k s a m i t n y m ,

choć

l e k k o d r ż ą c y m g ł o s e m . - A a r o n żyje. P r z e p e ł n i o n y s z c z ę ś c i e m i p o c z u c i e m ulgi, że jego pa­ nu nic n i e jest, Gabriel odchylił ł e b i zawył r a d o ś n i e .

Aaron stopniowo odzyskiwał przytomność. Jego mózg powoli nawiązywał połączenie ze wszystkimi zmysłami. Najpierw wrócił mu słuch, a pierwszymi rzeczami, jakie usłyszał, był u r y w a n y o d d e c h i p r z y s p i e s z o n e bicie serca. P o t e m p o c z u ł ból, promieniujący z tysięcy ran, sińców i p o t ł u c z e ń . A a r o n p o r u s z a ł palcami u rąk i nóg, naprężył m i ę ś n i e r a m i o n , p l e c ó w i n ó g . W s z y s t k o go bolało, ale p o z a t y m w y d a w a ł o się być w p o r z ą d k u . O t w i e r a j ą c oczy, p r z y p o m n i a ł sobie walkę, jaką sto­ czył,

z a n i m . . . zanim co?

Z a m a z a n y wzrok s t o p n i o w o ustąpił miejsca wyraź­ niejszemu i dopiero wtedy A a r o n zobaczył o g r o m znisz­ czenia, jakie spadło na Aerie. Przypomniał sobie wresz­ cie, że walczył z W e r c h i e l e m . O s t a t n i m o b r a z e m , jaki z a p a m i ę t a ł , był d o w ó d c a P o t ę g zamierzający się na nie­ go nożem.

Werchiel

miał właśnie wyjawić A a r o n o w i

t o ż s a m o ś ć jego ojca - anioła, który go s p ł o d z i ł . I w t e -

dy nastąpił oślepiający błysk,

poprzedzający eksplozję,

k t ó r a odrzuciła s t r a s z n e g o przeciwnika jak s z m a c i a n k ą lalkę. Powietrze było gęste od gryzącego d y m u , ale i tak wi­ dać było wyraźnie ziemię usianą trupami. Aaron prze­ c h a d z a ł się m i ę d z y n i m i n a m i ę k k i c h n o g a c h , w i d z ą c ciała spalone do tego stopnia, że ich identyfikacja była w r ę c z n i e m o ż l i w a . T r u d n o było p o w i e d z i e ć , czy t o w r ó g czy przyjaciel. O g a r n ą ł g o n i e w y p o w i e d z i a n y s m u t e k . - W e r c h i e l - w y s z e p t a ł ze w s t r ę t e m , d o m y ś l a j ą c się, że ciała jego w r o g a nie ma w ś r ó d poczerniałych t r u p ó w . A a r o n wiedział, ż e W e r c h i e l o w i u d a ł o się j a k o ś p r z e ż y ć kataklizm, który spustoszył to miejsce. N a g l e u s ł y s z a ł za p l e c a m i jakiś r u c h i o b r ó c i ł się, d o ­ b y w a j ą c o g n i s t e g o m i e c z a . Był w y c z e r p a n y w a l k ą - fizycz­ n i e i psychicznie, ale gdyby zaszła t a k a konieczność, był w stanie się bronić. Z d y m u w y ł o n i ł się o s m a l o n y L e h a h i a s z w potarga­ n y m ubraniu, p o d t r z y m u j ą c słaniającą się na n o g a c h Lo­ relei. Z a n i m i szli t a k ż e p o z o s t a l i m i e s z k a ń c y A e r i e , k t ó ­ rzy przeżyli inwazję Potęg. - Żyjecie. - A a r o n ucieszył się, p a t r z ą c , jak r e w o l w e ­ r o w i e c i jego c ó r k a p o d c h o d z ą bliżej. - Na to wygląda - odpowiedział Lehahiasz. Jego twarz, u b r a n i e i d ł o n i e były p o k r y t e m i e s z a n i n ą b ł o t a , k u r z u i za-

krzepnietej krwi. - C h o c i a ż to w głównej m i e r z e zasługa Lorelei. Gdyby nie ona, nie byłoby n a s tutaj - odwrócił g ł o w ę d o m ł o d e j kobiety, k t ó r a w s p i e r a ł a się n a jego ra­ m i e n i u . Lorelei w y g l ą d a ł a d o k ł a d n i e tak, jak w tej chwili c z u ł się A a r o n - w y z u t a ze w s z y s t k i c h sił. — S p r o w a d z i ł a na tych s u k i n s y n ó w prawdziwy A r m a g e d o n - d o d a ł z du­ m ą i A a r o n z o r i e n t o w a ł się, ż e m i a ł n a myśli a n i e l s k ą m a ­ gię,

która wywołała tego dnia lawinę błyskawic z nieba

nad Aerie. Lorelei powoli p o d n i o s ł a głowę, skupiając spojrzenie swoich pustych, wyczerpanych oczu na Aaronie. - On odszedł - wyszeptała. - N i e d a n e mu było do­ c z e k a ć s z c z ę ś l i w e g o k o ń c a . - Ł z y n a p ł y n ę ł y jej d o o c z u , po c z y m s p ł y n ę ł y w d ó ł , po b r u d n y c h p o l i c z k a c h . - Belfegor n i e żyje. A a r o n zaczął się trząść. Z n a ł to u c z u c i e - d o ś w i a d ­ czył go już wcześniej i wiedział, co o z n a c z a . - G d z i e on jest? - s p y t a ! z n u t k ą n i e c i e r p l i w o ś c i w g ł o ­ sie. - G d z i e ciało Belfegora? L o r e l e i z t r u d e m w s k a z a ł a r u i n y k o ś c i o ł a z a jej p l e ­ cami. - J e s t t a m - powiedziała. - Leży p o d gruzami. Zginął, broniąc go przed Werchielem. T a k jak wcześniej, A a r o n p o c z u ł siłę p ł y n ą c ą z w n ę ­ trza jego ciała. R o z w i n ą ł skrzydła, wzbił się w p o w i e t r z e

i przeleciał nad głowami mieszkańców Aerie w stronę ruin, gdzie kiedyś z n a j d o w a ł o się miejsce k u l t u . M u s i a ł działać szybko, z a n i m szansa przepadnie. Ciało Założyciela leżało na w p ó ł z a k o p a n e pod gru­ zami kościoła. Aaron wylądował i ukląkł tuż przed nim. N a c h y l i ł się o s t r o ż n i e , ż e b y p r z e k o n a ć się n a w ł a s n e oczy, czy t o , c o m ó w i ł a Lorelei, jest p r a w d ą . Stary a n i o ł j e s z c z e żył, c h o c i a ż życie, k t ó r e się w n i m tliło, b y ł o le­ dwie

wyczuwalne.

A a r o n poczuł kolejny przypływ mocy, która spłynęła w d ó ł , aż do p a l c ó w u jego d ł o n i . - Z a s ł u ż y ł e ś na o d k u p i e n i e , jesteś w o l n y - p o w i e d z i a ł i położył rękę na czole u p a d ł e g o anioła. Nastąpił ośle­ piający blask, j a k b y tysiące f o t o g r a f ó w z r o b i ł o w j e d n e j chwili zdjęcie. Z r u i n kościoła w y n u r z y ł a się istota z naj­ czystszego, białego światła, k t ó r a u n o s i ł a się teraz n a d głową Aarona. Aaron poczuł za plecami obecność innych mieszkań­ c ó w Aerie, k t ó r z y wspięli się po s c h o d a c h i stanęli w ś r ó d r u i n . C z u ł ich s t ł u m i o n e okrzyki i szepty, kiedy patrzyli w górę, na to, co uczynił. - C z a s wracać do d o m u , Belfegorze - p r z e m ó w i ł A a r o n do świetlistej istoty. Anioł, przyobleczony w najczystszą ze swoich posta­ ci, s p o j r z a ł w k i e r u n k u n i e b a , k t ó r e g o b r a m y b y ł y d l a

niego z a m k n i ę t e od niezliczonych stuleci. A p o t e m roz­ w i n ą ! cienkie jak pajęcza sieć skrzydła, u t k a n e ze świa­ tła, i zniknął. A a r o n ukląkł na gruzach, p r z e p e ł n i o n y ulgą, że u d a ­ ł o m u się o d e s ł a ć Belfegora d o d o m u . Lecz t y m r a z e m u l d z e nie t o w a r z y s z y ł a p e ł n a satysfakcja - jak gdyby wy­ k o n a ł zadanie, ale nie d o końca. W t e d y z r o z u m i a ł , ż e m a coś jeszcze do zdziałania w Aerie. A a r o n w s t a ł i o d w r ó c i ł się do tych, k t ó r z y stali za je­ go plecami. - Zbierzcie ciała wszystkich poległych w bitwie - po­ w i e d z i a ł s t a n o w c z y m t o n e m . - Wszystkich. W t y m t a k ż e żołnierzy Werchiela. Muszę coś zrobić.

EPILOG

A

aron udekorował grób swojego brata krzewem róży. W y k o p a ł go z j e d n e g o z o g r o d ó w Belfe-

gora, rozsianych po c a ł y m Aerie. K r z e w wy­

glądał całkiem dobrze w n o w y m miejscu. Ciepły wiosenny wiatr mierzwił mu włosy, a Aaron czuł s m r ó d śmierci i zniszczenia, który p o w i e w niósł ze sobą. Po trzech dniach zapach spalonych d o m ó w i ludz­ kich ciał w k o ń c u zaczął s ł a b n ą ć . A a r o n był z a s k o c z o n y , że nikt z z e w n ą t r z n a w e t nie zauważył katastrofy, któ­ ra nawiedziła opuszczoną dzielnicę, chociaż wiedział,

że w p r z y p a d k u a n i o ł ó w i ich magii właściwie nic n i e p o w i n n o go dziwić. Ukląkł na wilgotnej ziemi i przyjrzał się p ł a t k o m róż. Na j e d n y m z k w i a t ó w z a u w a ż y ł o w a d a — był to jakiś chrząszcz o ciemnozielonym, chitynowym pancerzu, k t ó r y szykował się w ł a ś n i e n a m a ł ą p r z e k ą s k ę . A a r o n poprosił go w języku o w a d ó w , żeby znalazł sobie in­ ne miejsce na ucztę i przekazał swoim pobratymcom, że w o k ó ł nie brakuje takich k r z e w ó w . C h r z ą s z c z wy­ słuchał prośby i odleciał z głośnym buczeniem. A a r o n podniósł wzrok i zobaczył idących w jego stro­ nę L e h a h i a s z a i Lorelei. - Sprawdziłeś, czy nie ma r o b a k ó w ? - Lorelei w s k a ­ zała na krzew róży. - R o b a k i i ja z a w a r l i ś m y p e w i e n u k ł a d — o d p a r ł A a r o n i wstał, otrzepując ziemię z kolan. - Ale będę miał oczy otwarte. L e h a h i a s z zdjął k o w b o j s k i k a p e l u s z i p r z e c z e s a ł p a l ­ cami siwe włosy. - Skoro już m ó w i m y o otwartych oczach - powie­ dział, wkładając kapelusz na głowę — wysłaliśmy zwia­ dowców,

żeby rozejrzeli się, czy g d z i e ś w p o b l i ż u n i e

kręci się z b ł ą k a n y d o w ó d c a P o t ę g . A a r o n spojrzał z p o w r o t e m na grób, wyobrażając so­ bie, że m ó g ł b y p o p a t r z e ć w głąb z i e m i i zobaczyć leżą-

cego t a m swojego brata. Na s a m ą myśl o tym, że sam go t a m z a k o p a ł , ż o ł ą d e k wywrócił m u się d o góry n o g a m i . Po raz kolejny zobaczył oczami wyobraźni ostrze, któ­ re p r z e c i n a szyję S t e v i e g o - n i e , M a l a k a - i p o c z u ł , j a k po plecach przebiega mu zimny dreszcz. - Znaleźli coś? Lehahiasz potrząsnął głową. - N i e , a n i ś l a d u . J e s t e ś p e w i e n , ż e W e r c h i e l n i e zgi­ nął r a z e m z i n n y m i - że n i e spaliła go j e d n a z b ł y s k a w i c Lorelei? Ich u w a g ę odwróciło na m o m e n t głośne szczekanie Gabriela. Spojrzeli w p r z e c i w n ą stronę, na drugi koniec podwórka. Vilma trzymała w ręce zieloną piłkę teniso­ wą i udawała, że chce ją rzucić, wprawiając t y m podnie­ conego Gabriela w prawdziwa euforię. - J a k o n a się czuje? — spytała Lorelei. A a r o n przyglądał się przez chwilę dziewczynie i psu, który biegał za nią w radosnych p o d s k o k a c h . - Chyba w porządku - powiedział. Gabriel złapał pił­ kę i w r a c a ł z nią w p y s k u , m a j ą c nadzieję na j e s z c z e je­ d e n r z u t . N i e licząc jedzenia, g a n i a n i e z a p i ł k ą s p r a w i a ł o mu największą r a d o ś ć w życiu. - M u s i się przyzwyczaić d o n o w e j s y t u a c j i , a l e m y ś l ę , ż e n i c jej n i e b ę d z i e . Po tych s ł o w a c h z a p a d ł a cisza. W s z y s c y patrzyli, jak n i e z m o r d o w a n y Gabriel goni za piłką, a p o t e m przy-

n o s i o ś l i n i o n ą z a b a w k ę i r z u c a ją na t r a w ę u s t ó p Vilmy. A dziewczyna ś m i a ł a się do r o z p u k u z b ł a z e ń s t w i wygłupów labradora. Aaron nie mógł sobie wyobra­ zić w s p a n i a l s z e g o d ź w i ę k u . P a m i ę t a ł , jaka V i l m a była szczęśliwa - i on r ó w n i e ż - że u d a ł o im się p r z e ż y ć na­ jazd hordy Werchiela. - On wciąż t a m jest - powiedział nagle A a r o n . - C z u ­ ję go, przyczaił się t y l k o i c z e k a na kolejną okazję. - To mówiąc, potrząsnął powoli głową. - Ale ja nie d a m mu tej szansy. M a m d o n i e g o kilka p y t a ń , d l a t e g o n a s t ę p n e starcie rozegra się już na jego terenie. Na podwórku stał drewniany stół piknikowy. Cała trójka podeszła, by usiąść i wystawić twarze do wiosen­ nego słońca. Mogli sobie pozwolić na chwilę odpoczyn­ ku od p r z e m o c y i agresji, k t ó r a - na to w y g l ą d a ł o - s t a ł a się n i e o d ł ą c z n ą częścią ich życia. - O jakich pytaniach mówiłeś, Aaronie? - spytała Lorelei, spinając białe w ł o s y g u m k ą , k t ó r ą wyjęła z kie­ szeni. Lehahiasz i Lorelei usiedli o b o k siebie na d r e w n i a n e j ławce n a p r z e c i w k o Aarona. Od czasu krwawej inwazji s t r a ż n i k ó w W e r c h i e l a na Aerie i skutecznej walki Lorelei z P o t ę g a m i ojciec i c ó r k a zbliżyli się do s i e b i e . J a k b y Le­ h a h i a s z n a b r a ł w k o ń c u r e s p e k t u d l a L o r e l e i i jej n a t u r y Nefilima.

- Belfegor zdradził mi, że ma p e w n e informacje doty­ czące źródła mojej mocy, a Werchiel miał właśnie wyga­ d a ć się, k i m był m ó j ojciec, kiedy z n i e b a z a c z ę ł y s p a d a ć gromy. - W y b a c z . - Lorelei w y g l ą d a ł a na l e k k o z a k ł o p o t a n ą . Lehahiasz zarechotał. - Do diabła, chłopcze, nie musisz wcale tropić Werchiela, ż e b y p o z n a ć tę tajemnicę. - W jego o c z a c h poja­ wił się błysk. - W i e m d o s k o n a l e , k t o cię s p ł o d z i ł . N a ­ uczyciel wyjawił mi p r a w d ę . G a b r i e l w e s o ł o s z c z e k a ! w oddali, ale j e d y n ą rzeczą, jaką A a r o n teraz słyszał, było p r z y s p i e s z o n e bicie wła­ snego serca. - G d y się n a d t y m zastanowić, to w s z y s t k o zaczyna n a b i e r a ć w y m o w n e g o s e n s u . - L e h a h i a s z p o d r a p a ł się po p o l i c z k u . - R z e c z y w i ś c i e c h o d z i o o d k u p i e n i e , w p e ł ­ nym tego słowa znaczeniu. A a r o n z e r w a ł się z ławki. - Powiedz mi! - M o ż e j e d n a k lepiej b ę d z i e , jeśli u s i ą d z i e s z - z a s u ­ g e r o w a ł a Lorelei. - Czy ktoś jeszcze, oprócz mnie, nie z n a tożsamości m o j e g o ojca? - z d e n e r w o w a ł się A a r o n , po c z y m w b i ł s t a l o w e s p o j r z e n i e w szeryfa i j e g o c ó r k ę . - K o n i e c gie­ rek. Powiedzcie, k i m był m ó j ojciec...

- To Lucyfer - p o w i e d z i a ł k r ó t k o L e h a h i a s z . A a r o n poczuł, jak ziemia u s u w a m u się s p o d nóg. - C o . . . c o ś ty p o w i e d z i a ł ? - w y m a m r o t a ł . - Słyszałeś m n i e , c h ł o p c z e , g ł o ś n o i wyraźnie. - Le­ h a h i a s z u ś m i e c h n ą ł się lekko. - T w ó j t a t u ś to d i a b e ł wcielony. Werchiel szedł przez opustoszały sierociniec świę­ t e g o A t a n a z e g o , a jego ciężkie kroki odbijały się z ł o ­ wieszczym echem. Towarzyszyło mu pięciu pozostałych przy życiu A r c h o n t ó w . Szeregi Potęg stopniały znacząco w w y n i k u druzgocącej klęski w bitwie pod Aerie i W e ­ rchiel po części ż a ł o w a ł , że nie zginął r a z e m ze s w o i m i wiernymi gwardzistami. Poderżnięcie gardła Nefilimowi i ś m i e r ć na s k u t e k u d e r z e n i a jednej z tych błyskawic sta­ n o w i ł y b y p i ę k n e z a k o ń c z e n i e całej historii. Ale tak się nie stało. Archonci czuwali nad n i m i w porę otworzyli b r a m ę , by e w a k u o w a ć go z pola bitwy. Ich z u c h w a ł o ś ć d o p r o w a d z i ł a W e r c h i e l a d o furii i z d ą ż y ł j e s z c z e zabić d w ó c h z nich, z a n i m stracił p r z y t o m n o ś ć . W e r c h i e l d o t a r ł d o sali lekcyjnej n a k o ń c u k o r y t a r z a i w s z e d ł do środka. Niewidomy uzdrowiciel Kraus zmieniał właśnie opa­ trunek na ramieniu więźnia. Ten sam sługa pomógł także W e r c h i e l o w i dojść do siebie po bitwie p o d Aerie. W t e d y

Werchiel zrozumiał, że jego czas jeszcze nie nadszedł. Wciąż pozostało mu coś do zrobienia. Przywódca P o t ę g wściekł się na w i d o k u w i ę z i o n e g o a n i o ł a . T e g o , k t ó r y był o d p o w i e d z i a l n y za c a ł e zło. Z je­ go p o w o d u nastąpił upadek. Werchiel pomyślał o Nefilimie i o p r z e p o w i e d n i , k t ó r ą u o s a b i a ł . Jej t e ż by n i e było, gdyby nie zdrada pierwszego z upadłych. Grzechy i nieprawości,

k t ó r y c h d o p u ś c i ł a się ta bestia, wyda­

w a ł y się n i e s k o ń c z o n e i W e r c h i e l w o l a ł raczej o b r ó c i ć cały świat w gruzy niż pozwolić, by ktoś taki zasłużył na przebaczenie. - Witaj - odezwał

się więzień lekceważącym,

lek­

ko kpiarskim tonem. - Dokuczały mi trochę oparzenia n a r a m i o n a c h , w i ę c K r a u s z a o f i a r o w a ł się, ż e m o ż e m i pomóc. Werchiel zdusił w sobie chęć spalenia swojego uzdro­ wiciela na popiół. Przypomniał sobie, że przecież ludzie n i e r ó ż n i ą się w i e l e od z w i e r z ą t i z r e g u ł y n i e m a j ą z ł y c h intencji, ale w i d o k jego o s o b i s t e g o służącego, który przy­ nosił ulgę w cierpieniu więźniowi, był dla W e r c h i e l a nie­ mal nie do zniesieniu. - O d s u ń się od klatki - r o z k a z a ł . K r a u s p o s ł u s z n i e p o z b i e r a ł swój s p r z ę t i trzymając się j e d n ą r ę k ą ściany, w y m k n ą ł się z sali. - S y m p a t y c z n y facet

z

tego Krausa - odezwał

się

anioł w klatce, przyglądając się z p o d z i w e m w p r a w n i e z a b a n d a ż o w a n e j ręce. - W y d a j e mu się, że ś w i a t należy teraz do ciebie. Jeszcze kilka dni t e m u skóra więźnia była s p a l o n a i poczerniała, ale teraz, o p r ó c z kilku p o w i e r z c h o w n y c h blizn, z u p e ł n i e się zagoiła. W e r c h i e l p r z y p o m n i a ł s o b i e swoje w ł a s n e rany, które o d n i ó s ł w p i e r w s z y m starciu z N e f i l i m e m - część z nich nigdy się nie zabliźniła. Na ramieniu więźnia siedziała m a ł a istota, która spo­ glądała na Werchiela z wrogością swoimi ciekawskimi i mądrymi ślepkami. Dowódcę Potęg dziwiło, dlaczego małe, n i e w i n n e zwierzątko wybrało t o w a r z y s t w o więź­ nia, ale n i e zaprzątał s o b i e r y m z b y t n i o głowy. C z e k a ł y go r z e c z y d u ż o w a ż n i e j s z e n i ż r o z t r z ą s a n i e z a c h o w a ń gry­ z o n i a . P i e r w s z y s p o ś r ó d u p a d ł y c h był r ó w n o c z e ś n i e naj­ większą pomyłką Stwórcy, dlatego perspektywa ewen­ tualnego odpuszczenia mu win byłaby dla Werchiela d o w o d e m na to, że poświęcił się sprawie, k t ó r a nie mia­ ła s e n s u , a w s z y s t k o co osiągnął w i m i ę Ojca. osiągnął na próżno. W e r c h i e l przyglądał się s w e m u w i ę ź n i o w i ,

siedzą­

c e m u w klatce z m a g i c z n e g o m e t a l u i czul, jak falami zalewa go coraz większa nienawiść. — Otworzyć klatkę - rozkazał A r c h o n t o m , stojącym parę kroków za nim.

A r c h o n t Jaldabaot podniósł d ł u g ą rękę, przypomina­ jącą o d n ó ż e pająka i wypowiedział zaklęcie uwolnienia. D r z w i c z k i klatki o t w o r z y ł y się p o w o l i z p r z e c i ą g ł y m pi­ s k i e m . Ale w i ę z i e ń nie ruszył się z miejsca. Rozgrzeszenie Porannej Gwiazdy byłoby o g r o m n y m c i o s e m dla Werchiela,

który nie dopuszczał w ogóle

podobnej myśli. Musiał dokończyć swoją uświęconą misję, z Bożą p o m o c ą lub bez niej. U w a ż a ł b o w i e m , że w y s t ę p u j e w słusznej s p r a w i e i tak w ł a ś n i e p o w i n i e n postąpić. - W y j d ź z k l a t k i . . . Lucyferze. - W e r c h i e l w y m ó w i ł to imię tak, jakby w gardle stanęły mu kawałki szkła. - Po raz pierwszy n a z w a ł e ś m n i e t y m i m i e n i e m , od­ kąd m a m y ze sobą do czynienia - powiedział więzień, wyglądając zza krat. - C z e m u zawdzięczam ten h o n o r ? - Wyłaź z klatki! - ryknął Werchiel, z coraz więk­ szym t r u d e m panując nad gniewem. W s z y s t k i e tragedie, ból, s m u t e k i rozpacz, k t ó r e s p o w o ­ d o w a ł Lucyfer, z o s t a ł y z e b r a n e p r z e z S t w ó r c ę i u m i e s z ­ c z o n e w tej c i e l e s n e j f o r m i e , k t ó r a n o s i ł a t e r a z i m i ę P o ­ rannej Gwiazdy. Do końca świata miał dźwigać na swych barkach ciężar grzechów, których dopuścił się w przeszło­ ści. T a k a w ł a ś n i e b y ł a k a r a d l a p i e r w s z e g o z u p a d ł y c h . Pokuta. Nagi Lucyfer p o w o l i w y s z e d ł z klatki.

- Co się stało, W e r c h i e ł u ? - spytał. — N i e c h c e s z chy­ ba mi powiedzieć, że zrozumiałeś swój błąd i puszczasz mnie wolno. Werchiel rozpostarł skrzydła. - Cisza! - ryknął, wznosząc nad głowę swój ognisty miecz. Jego nagły ruch wystraszył mysz, która zsunęła się na z i e m i ę i u c i e k ł a w p o p ł o c h u . Więzień

wbił

w

swojego

oprawcę

lodowate

spoj­

rzenie. - P y t a m raz jeszcze, co się stało? C z y ż b y ś m i a ł za so­ bą zły dzień? A r c h o n c i podeszli k r o k bliżej, m a m r o c z ą c p o d n o ­ s e m jakieś starożytne zaklęcia. A p o t e m wyciągnęli ręce w k i e r u n k u Lucyfera, k t ó r e g o w tej s a m e j c h w i l i s p o w i ­ ła aura dziwnej energii. Więzień krzyknął, a właściwie wydał z siebie długi, żałosny skowyt, który dobiegał gdzieś z w e w n ą t r z . Jego ciało wyprężyło się jak s t r u n a i u n i o s ł o się w górę, n i e s i o n e c z a r a m i A r c h o n t ó w . - Czujecie to? - spytał Werchiel swoich nadwornych magów, którzy intonowali słowa kolejnych czarów. - Tak, jest w n i m n a g r o m a d z o n y s m u t e k całego wszechświata - syknął Archont Orajos, drżąc na całym ciele. - Nagromadzony i zamknięty - dodał Archont Jao.

- Został zapieczętowany,

z a b a r y k a d o w a n y przez Je­

go s i o w o - wyjaśnił J a l d a b a o t . A r c h o n t D o m i e l zaczął się zwijać, jego c i a ł e m w s t r z ą ­ sała seria p o t ę ż n y c h konwulsji. - Użyto tutaj naprawdę potężnej magii - przemówił j e s z c z e w y ż s z y m t o n e m . - Magii, k t ó r a t r z y m a n a s n a dy­ s t a n s i nie p o z w a l a podejść bliżej. Werchiel nie chciał n a w e t o t y m słyszeć. W i r samot­ n o ś c i i p o r z u c e n i a , jaki k ł ę b i ł się w e w n ą t r z p i e r w s z e ­ go z u p a d ł y c h , m i a ł się o k a z a ć n a j p o t ę ż n i e j s z ą z jego broni. Uwolniony, sprowadzi na świat piekło, o jakim n i e ś n i ł o się l u d z k i m i a n i e l s k i m i s t o t o m , s t w o r z o n y m przez

Boga.

- Z ł a m c i e pieczęcie.' - ryknął. - U s u ń c i e w s z y s t k i e p r z e s z k o d y i p o z w ó l c i e c i e r p i e n i u w y d o s t a ć się na ze­ wnątrz. A r c h o n t Kacpiel jako pierwszy zapłacił za swoją aro­ gancję. Anielski m a g w r z a s n ą ł z bólu, kiedy oczy eksplo­ d o w a ł y mu z czaszki, zaś on s a m u p a d ł na ziemię, zamie­ niając się w wyjącą, b e z w ł a d n ą m a s ę . P o z o s t a l i A r c h o n c i przerwali połączenie z więźniem, pozwalając mu wyzwo­ lić się z w i ą ż ą c y c h go m a g i c z n y c h o k o w ó w . - Co się s t a ł o ? - r y k n ą ł W e r c h i e l , p o d c h o d z ą c bliżej z m o r d e r c z y m s p o j r z e n i e m na twarzy. zatrzymaliście?

- D l a c z e g o się

Archonci uklękli przed s w o i m r a n n y m bratem, pró­ bując uleczyć jego

rany za p o m o c ą najsilniejszych za­

klęć. - Bariery są zbyt silne. - A r c h o n t D o m i e l p o t r z ą ­ s n ą ! g ł o w ą . - Kacpiel p r ó b o w a ł się p r z e z nie p r z e d r z e ć - za to spotkała go kara, która była tylko p r z e d s m a k i e m tego, co znajduje się po drugiej stronie. - A w i ę c p o k o n a j c i e te b a r i e r y i u w o l n i j c i e siłę, k t ó r a za nimi drzemie. - Ale s ł o w o Boga... — p r ó b o w a ł o p o n o w a ć A r c h o n t Orajos. - S ł o w o Boga zostanie z ł a m a n e - rzucił Werchiel. M u ­ siał o d n i e ś ć z w y c i ę s t w o , bez w z g l ę d u n a c e n ę . - Z r o b i ł b y m wszystko, by się u w o l n i ć od m o j e g o brze­ mienia -jęknął słabym głosem pierwszy wśród upadłych a n i o ł ó w . N a g i Lucyfer p o w o l i p o d n i ó s ł się z ziemi, trzęsąc się, j a k b y j e g o c i a ł o z o s t a ł o w y s t a w i o n e n a n i e w y o b r a ż a l ­ ne z i m n o . - Ale n a w e t ja w i e m , jak by się to s k o ń c z y ł o - i nie m o g ę wyobrazić sobie, jaki e g o i z m m u s i a ł b y m n ą kierować, żeby z g o t o w a ć światu taki los. - Ale ś w i a t n i e z a s ł u g u j e na n i c i n n e g o - o d p a r ł ja­ dowitym t o n e m Werchiel. - Tak jak zasługuje na to On, który mnie opuścił. Lucyfer r o z e ś m i a ł się, kręcąc g ł o w ą z n i e d o w i e r z a ­ niem.

- Ty... chyba nie mówisz poważnie. - Czyżby? - Na twarzy d o w ó d c y P o t ę g zagości! okrut­ ny u ś m i e c h i przez krótką chwilę poczuł swego rodzaju więź z więźniem. Z pierwszym spośród wszystkich upadłych aniołów.

PODZIĘKOWANIA Tradycyjnie, p i e r w s z e s ł o w a w d z i ę c z n o ś c i kieruję p o d a d r e s e m m o j e j kochającej i c i e r p l i w e j ż o n y L e e A n n e , a tak­ że m o j e g o c z w o r o n o ż n e g o kumpla Muldera. Z c a ł e g o serca dziękuję r ó w n i e ż m o j e m u bratu (z któ­ rym

rozdzielono m n i e przy porodzie)

Christopherowi

G o l d e n o w i , mojej r e d a k t o r c e Lisie Clancy, n o s z ą c e j przy­ d o m e k „ T e r m i n a t o r w s p ó d n i c y " o r a z jej w s p a n i a ł e j a s y ­ s t e n t c e Lisie Gribbin. P o d z i ę k o w a n i a należą się też: M a m i e i Tacie, Ericowi Powellowi, D a v e ' o w i Krausowi, Davidowi Carrollowi, d o k t o r o w i K r i s o w i , T o m o w i i Lori S t a n l e y o m , P a u l o w i Griffinowi, T i m o w i C o l e ' o w i oraz a k t o r o m d r u g o p l a n o ­ w y m , pojawiających się tradycyjnie w o b s a d z i e : J o n o w i i Flo, B o b o w i i Patowi, D o n o w i Kramerowi, P e t e ' o w i Donaldsonowi, Kenowi Curtisowi i Zachowi Howardo­ wi. I pamiętajcie, bądźcie dobrzy dla s w o i c h rodziców, t a k jak o n i byli d o b r z y d l a W a s .