Spacer po Wenecji Lucy Gordon, India Grey

Lucy Gordon, India Grey

Spacer po Wenecji Tłumaczenie Małgorzata Winkler Katarzyna Ciążyńska Małgorzata Dobrogojska

Lucy Gordon

SZKLANE SERCE Z WENECJI Tłumaczenie: Małgorzata Winkler

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Zostanie ukarana za to, co zrobiła. Dopilnuję tego, choćby mi to zajęło resztę życia! Salvatore Veretti ostatni raz spojrzał z niechęcią na fotografię, którą trzymał w ręku. Odepchnął krzesło od biurka i stanął przy oknie wychodzącym na wenecką lagunę. Poranne słońce lśniło i rozświetlało głęboki błękit nieba. Połyskiwało na łagodnych falach kłębiących się przy burtach łodzi. Salvatore stawał w oknie każdego ranka, rozkoszując się pięknem Wenecji i zbierając siły. Ta jedna chwila pełna uroku i spokoju dawała mu energię do działania. Piękno… Ta myśl skierowała jego uwagę na fotografię. Przedstawiała kobietę – fizycznie doskonałą. Była wysoka, smukła, proporcjonalnie zbudowana. To ciało było wprost stworzone do podziwiania. Salvatore potrafił to ocenić, miał w życiu wiele kobiet. Z uwagą wpatrywał się w zdjęcie, zanim znów poczuł palącą nienawiść. Właśnie tego oczekiwałem, pomyślał z kamienną twarzą. Kobieta na zdjęciu miała na sobie tylko skąpe czarne bikini. Kalkulacja. Wszystko zaplanowane. Każdy ruch wyreżyserowany. Wszystko po to, by wzbudzić pożądanie i w ten sposób wyciągać pieniądze od ofiary. A teraz ona już ma pieniądze, które chciała zdobyć. Albo myśli, że je ma. Jednak Salvatore też potrafił kalkulować. Ona wkrótce się o tym przekona. Jej metody będą bezużyteczne. Ciekawe, co ona wtedy zrobi? Nagle zadzwonił interkom. Usłyszał głos sekretarki:

– Przyszedł pan Raffano. – Niech wejdzie. Raffano był jego doradcą finansowym i starym przyjacielem, który wyciągnął rodzinę z kłopotów. Salvatore wezwał go do swego biura w palazzo Veretti, żeby omówić pilne sprawy biznesowe. – Usiądź. Mam kilka informacji – powiedział, odsuwając się od okna, i wskazał przybyłemu fotel. Raffano miał szlachetne rysy i siwe włosy. W młodości był bardzo przystojny, jednak ostatnie lata go zmieniły. – Czy one dotyczą śmierci twojego kuzyna? – zapytał. – Antonio był kuzynem ojca, nie moim – zaznaczył Salvatore. – Zawsze był lekkoduchem. Popełniał głupstwa i nigdy nie przejmował się konsekwencjami. – Mówiono o nim, że lubił sprawiać sobie przyjemności. I że to go czyniło prawdziwym wenecjaninem – mruknął Raffano. – To oczernianie wszystkich wenecjan. Nie ma zbyt wielu takich, którzy z podobną lekkomyślnością lekceważyliby wszystko oprócz własnych zachcianek. – Muszę przyznać, że rzeczywiście mógłby bardziej odpowiedzialnie prowadzić fabrykę szkła. – A zamiast tego zrzucił cały biznes na menedżera, a sam wyjechał i dobrze się bawił – dodał Salvatore z ironią. – To była najtrafniejsza decyzja. Emilio jest bardzo bystry. Antonio nigdy nie poradziłby sobie tak dobrze, gdyby samodzielnie zarządzał firmą. Ale pamiętajmy mu tylko dobre rzeczy. Był powszechnie lubiany. Wielu będzie go brakować. Czy ciało zostanie sprowadzone do domu na pogrzeb? – spytał

Raffano. – Nie, pogrzeb już się odbył w Miami, tam gdzie mieszkał przez ostatnie dwa lata – odparł Salvatore. – Ale jest wdowa. Wkrótce przyjeżdża do Wenecji. – Wdowa? – Raffano był zaskoczony. – Zaraz… To on był…? – Z tego wynika, że był żonaty. Tak jak wcześniej już się zdarzało, lubił kupować sobie towarzystwo. Jestem pewien, że dobrze jej płacił, ale akurat ta chciała więcej. Chciała ślubu, a teraz może odziedziczyć jego majątek. – Bardzo surowo oceniasz ludzi, Salvatore. Zawsze tak było. – I mam rację. – Nic nie wiesz o tej kobiecie. – Wiem. – Popchnął zdjęcie po blacie biurka. Raffano obejrzał fotografię i zagwizdał. – To ona? Jesteś pewien? Nie można zobaczyć twarzy. – Niestety, kapelusz zasłania twarz, ale co z tego? Spójrz na jej ciało. – Może rozpalić mężczyznę. – Raffano pokiwał głową. – Skąd masz to zdjęcie? – Wspólny znajomy spotkał ich przypadkiem parę lat temu. Chyba wtedy Antonio znał ją od niedawna. Znajomy zrobił zdjęcie i przysłał mi z podpisem: „Najnowsza ślicznotka Antonia”. – Byli na plaży… – Idealne otoczenie dla niej – wycedził Salvatore. – W jakim innym miejscu mogłaby tak wyeksponować swoje atuty? Potem zabrała go do Miami i nakłoniła do małżeństwa. – Kiedy był ten ślub?

– Nie mam pojęcia. Nikt tutaj o niczym nie wiedział, co zapewne było jej sprawką. Musiała przypuszczać, że gdy rodzina dowie się o planowanym małżeństwie Antonia, zrobi wszystko, by to udaremnić. – Ciekawe jak – wtrącił Raffano. – Antonio miał sześćdziesiąt kilka lat. Nie był nastolatkiem, który słucha twoich poleceń. – Powstrzymałbym go, na pewno. Są różne sposoby. – Legalne? Cywilizowane? – Raffano spojrzał na niego z ciekawością. – Skuteczne – odparł Salvatore z grymasem. – Możesz mi wierzyć. – Zawsze działałeś bez skrupułów. – Dobrze mnie znasz! W każdym razie ten ślub się odbył. To musiało być w ostatniej chwili. Zobaczyła, że Antonio wkrótce kopnie w kalendarz, i chciała zapewnić sobie spadek. – Jesteś pewien, że byli małżeństwem? – Tak, usłyszałem to od jej prawników. Signora Helena Veretti – tak siebie nazywa – przyjeżdża do Wenecji, by dostać to, co uważa za swoje. Zimna ironia w jego głosie zdziwiła Raffana. – Rozumiem, że nie czujesz się z tym komfortowo – skomentował. – Prowadzenie fabryki nigdy nie powinno być powierzone Antoniowi. To było oczywiste, że twój ojciec… – Mój ojciec spłacał wtedy długi. Ciotka uznała, że będzie lepszym rozwiązaniem, jeśli fabrykę dostanie Antonio. W porządku. Byli przecież rodziną. Ale ta kobieta to nie rodzina. Nie dopuszczę, żeby własność Verettich przeszła w jej chciwe łapy.

– Obalenie testamentu nie jest łatwe, zwłaszcza gdy była jego prawowitą żoną, chociaż z krótkim stażem. Na twarzy Salvatore pojawił się przebiegły uśmiech. – Sam wspomniałeś, że działam bez skrupułów. – W twoich ustach zabrzmiało to tak, jakby takie zachowanie było zaletą. – I bywa. – Bądź ostrożny, Salvatore. Wiem, że od najwcześniejszych lat musiałeś być bezwzględny, żeby ocalić rodzinę od katastrofy, ale czasem mam wrażenie, że posuwasz się za daleko. Pomyśl o tym dla własnego dobra. – Dla mojego dobra? A co to ma wspólnego ze mną? – Zamieniasz się w tyrana. Człowieka, który budzi lęk, nigdy miłość. W kogoś, kto będzie zawsze żył samotnie. Nie mówiłbym tego, gdybym nie był twoim przyjacielem. Twarz Salvatore złagodniała. – Wiem o tym. Nigdy nie miałem lepszego przyjaciela. Ale nie przejmuj się. Jestem dobrze chroniony. Nic nie może mnie dotknąć. – Wiem. I to mnie najbardziej martwi. Wszystko gotowe. Pogrzeb się odbył. Dokumenty zostały przygotowane, a rzeczy z hotelu przewiezione na lotnisko w Miami. Przed wyjazdem Helena pojechała na cmentarz, by złożyć wiązankę na grobie męża. – Do widzenia – powiedziała, układając kwiaty. – Wkrótce wrócę, ale jeszcze nie wiem kiedy. To zależy od tego, co zastanę w Wenecji.

Usłyszała kroki na ścieżce i odwróciła się. W pobliżu przechodziła grupka ludzi. Zwolnili i patrzyli na nią. Uśmiechnęła się lekko. – Zawsze to samo – szepnęła. – Pamiętasz, jak się śmialiśmy, gdy się tak gapili? Jej uroda przyciągała wzrok. Tak było od pierwszego dnia jej pracy modelki aż do dziś, gdy zakończyła karierę. Była wysoka, smukła, miała zgrabną figurę i długie włosy w kolorze miodu. Jej twarz była szczególnie piękna: duże oczy i pełne wargi przykuwały uwagę. Zwłaszcza usta. Jej uśmiech był wprost olśniewający. Helena nigdy nie traktowała swego wyglądu zbyt poważnie, co jeszcze dodawało jej uroku. Fotograficy prosili o sesje z nią. Nazywano ją w branży Heleną trojańską, co bardzo ją śmieszyło. Antonio cieszył się każdą chwilą w jej towarzystwie. – Oni na nas patrzą i myślą: „Ale szczęściarz! Zdobył serce tej pięknej kobiety!” – mówił rozbawiony. – Wyobrażają sobie, jak cudowny czas spędzamy w łóżku. Zazdroszczą mi. Wtedy wzdychał, bo ten „cudowny czas” dla niego też był iluzją. Chorował na serce i w czasie dwóch lat małżeństwa nigdy się nie kochali. Za to Antonio miał wiele uciechy, widząc spojrzenia ludzi i wyobrażając sobie ich domysły. – Tęsknię za tobą – powiedziała Helena nad jego grobem. – Byłeś dla mnie taki dobry. Pierwszy raz w życiu czułam się kochana. Byłam bezpieczna. A teraz znowu jestem sama… – Łzy wolno spływały po jej twarzy. Kapały na marmurową płytę. – Dlaczego umarłeś tak nagle? Wszyscy musimy kiedyś umrzeć, ale robiliśmy wszystko, żeby wydłużyć twoje życie.

I częściowo się udało. Zyskałeś kilka miesięcy, wszystko wyglądało dobrze, aż nagle… Ciągle miała tę scenę przed oczami. Antonio się śmieje. Nagle znieruchomiał, twarz mu się ściągnęła, upadł. Atak serca. Koniec. – Do widzenia – szepnęła teraz. – Zawsze będziesz w moich myślach. Byli ze sobą tak blisko, że nadal czuła jego obecność, podczas jazdy taksówką na lotnisko i w samolocie, w czasie długiego, nocnego lotu nad bezkresnym oceanem. Porzuciła zawód modelki u szczytu kariery. Była już tym zmęczona i myślała o zmianie pracy. Zgromadziła sporo pieniędzy i chciała je gdzieś zainwestować. Myślała, że działalność na rynku biznesowym jest łatwa. Jednak wkrótce zorientowała się, że to nie takie proste. Cudem uniknęła fatalnego błędu. Znajomy zachęcał ją, by zainwestowała w pewną upadającą firmę. Jednak zanim podpisała czeki, Antonio opowiedział jej o człowieku, który został oszukany w podobny sposób. Tak się poznali. Dzięki niemu uniknęła poważnych kłopotów. Uratował ją. Zostali bliskimi przyjaciółmi. On wiedział, że jego życie się kończy. Kiedy poprosił ją, by została jego żoną, zgodziła się bez wahania. Dzięki niemu nie była samotna. Ich ceremonia ślubna była skromna i kameralna. Żyli razem szczęśliwie do chwili, w której Antonio zmarł na jej rękach. Szczerze mówił o przyszłości, o tym, w jaki sposób zabezpieczy ją finansowo. W jej opinii – niepotrzebnie. Wiedziała, że Antonio jest właścicielem fabryki szkła na

weneckiej wyspie Murano. – Kiedy umrę, fabryka Larezzo będzie twoja – powiedział kiedyś. – Pojedziesz do Wenecji, by ją przejąć. – Co ja zrobię z fabryką szkła? – protestowała. – Sprzedasz. Mój krewny, Salvatore, da ci dobrą cenę. – Skąd wiesz? – Bo on bardzo chce mieć tę fabrykę. – Chyba wspominałeś, że on już ma jedną? – Tak, Perroni. Jego fabryka i moja to dwie najlepsze w Wenecji. Kiedy on zdobędzie Larezzo, stanie się potentatem w tej branży. Nikt nie będzie w stanie z nim konkurować, a on to uwielbia. Możesz zażądać najwyższej ceny. Trzeba będzie spłacić kredyt, ale i tak zostanie dość pieniędzy, żebyś była zabezpieczona finansowo. Nie odmawiaj, cara. Niech mam tę satysfakcję, że zapewniłem ci szczęśliwe życie, tak jak ty zapewniłaś je mnie. – Ale ja nie potrzebuję pieniędzy – oponowała. – Mam ich sporo. Dzięki twojej interwencji. – Więc pozwól mi zrobić jeszcze więcej. Niech to będzie podziękowanie za twoją troskliwość. Nawzajem się o siebie troszczyliśmy, pomyślała teraz. Pokazał mi, że nie wszyscy mężczyźni są chciwi i zachłanni. Podróż trwała długo. Helena najpierw leciała do Paryża i trzy godziny czekała na połączenie do Wenecji. Wreszcie tam przybyła; na lotnisku czekał na nią przedstawiciel hotelu. Z ulgą powierzyła mu wszystkie sprawy. Była tak zmęczona, że niemal nie zwróciła uwagi na lagunę, którą przepływali łodzią motorową, by przez Canal Grande

dotrzeć do hotelu Illyria. W pokoju położyła się i od razu zapadła w mocny sen. Przyśnił jej się Antonio. Pogodny i wesoły, tak jak zwykle, mimo śmiertelnej choroby. Radość z każdej bieżącej chwili – to był jego sposób na ignorowanie przyszłości. Dobrze się czuł w ciepłym klimacie, więc zamieszkali w Miami. Spędzali razem długie, leniwe dni. Aby sprawić mu przyjemność, nauczyła się nie tylko włoskiego, ale i dialektu weneckiego; zrobiła to, bo założył się z nią, że jej się to nie uda. Nabrał ją. Myślała, że to będzie łatwe. Wyobrażała sobie, że chodzi o niewielkie zmiany w wymowie niektórych słów. Okazało się, że to całkowicie inne języki. Antonio bardzo cieszył się z dowcipu. Śmiał się tak, że dostał ataku kaszlu i musiał użyć inhalatora. – Założę się, że nie dasz rady – wysapał. W tej sytuacji musiała spróbować. Zaskoczyła i jego, i siebie. Była jednakowo dobra w obu językach. Antonio pokazał jej zdjęcia członków rodziny, zwłaszcza Salvatore. To daleki krewny, zaznaczył, akcentując słowo „daleki”. Cenił go, ale na odległość. Raczej wolał go unikać. Nie zaprosił go na ich ślub, nawet go o nim nie powiadomił. – To twardy facet – powiedział. – Zawsze byłem czarną owcą w tej rodzinie, a on najbardziej mnie potępiał. – Ale ty jesteś od niego ponad dwadzieścia lat starszy. To ty możesz go nie akceptować. – Chciałbym! Ale to ja wolałem zostawić fabrykę zarządcy, a samemu cieszyć się życiem.

– A Salvatore nie potrafi cieszyć się życiem? – No cóż… To zależy, co przez to rozumieć. Od kiedy dorósł, mógł mieć każdą kobietę, jaką chciał, ale szybko się nimi nudził. Jest purytaninem, to dziwaczne w Wenecji. Dla nas ważny jest dzień dzisiejszy, jutro niech się martwi samo o siebie. Salvatore myśli inaczej. Może ma to jakiś związek z jego ojcem, moim kuzynem. Giorgio był człowiekiem, który wiedział, jak się zabawić. Może trochę przesadzał z kobietami. Na pewno tak myślała jego biedna żona. Salvatore także ma szalone powodzenie, ale działa bardziej dyskretnie, i żadna kobieta jeszcze nie wkroczyła poważnie w jego życie. Każdy się go boi. Nawet ja. Wenecja nie jest dużym miastem, była za ciasna dla nas dwóch. Wyjechałem i podróżowałem po świecie. Przebywałem w Anglii, poznałem ciebie, jestem szczęśliwy. Fotografia przedstawiała przystojnego mężczyznę, trochę srogiego, o poważnym wyrazie twarzy. Otaczała go aura tajemniczości, która czyniła go jeszcze bardziej atrakcyjnym. – Wszyscy sądzili, że znajdzie się ktoś, kto go zmiękczy, ale nikt taki się nie pojawił. Miałem zamiar zabrać cię do Wenecji, żebyś go poznała, ale nie starczyło mi odwagi. – Jego oczy zabłysły iskierkami humoru. – Jesteś tak piękna, że od razu zacząłby cię czarować. – Straciłby tylko czas – odparła Helena ze śmiechem. – Jedźmy tam na wycieczkę. Chciałabym zobaczyć Wenecję. Teraz wreszcie zwiedzi Wenecję, ale nie odbędzie się to tak, jak sobie życzyła. – Powinniśmy tu przyjechać razem – powiedziała do Antonia

i w tym momencie się obudziła. W pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie się znajduje. Potem popatrzyła na wysoki sufit udekorowany aniołkami, i na egzotyczne meble, które mogły pochodzić z osiemnastego wieku. Wyszła z łóżka, włożyła szlafrok i podeszła do okna. Gdy je otworzyła, zalało ją migocące światło. To było jak zanurzenie się we wszechświecie, magicznym i lśniącym. Na wodzie przy budynku pływało mnóstwo łodzi. Wzdłuż kanału tłoczyli się ludzie. Wszędzie panował ruch i gwar. Prysznic pozbawił ją resztek snu. Była gotowa, by wyjść i odkrywać miasto. Wzięła ze sobą ubrania eleganckie, ale funkcjonalne, zwłaszcza wygodne buty. – Kamienie w Wenecji są najtwardsze na świecie – ostrzegał Antonio. – Jeśli zamierzasz spacerować, a musisz chodzić, bo tam nie ma samochodów, nie wkładaj butów na obcasach. Helena wybrała teraz sandały na płaskiej podeszwie, które pasowały do bordowych spodni i białej bluzki. Rozpuściła włosy. Krytycznie przyjrzała się sobie w lustrze. Skromnie, bez ozdób, nic nie przykuwa uwagi. Bardzo dobrze. Zeszła do hotelowej restauracji. Gdy najadła się do syta, wzięła z recepcji broszury z opisem miasta. Poważne sprawy mogą poczekać, na razie czas na zabawę. Młody recepcjonista zapytał grzecznie, czy przyjechała do Wenecji z jakiegoś powodu. – Jestem zainteresowana szkłem weneckim – odparła. – A tu znajduje się kilka fabryk. – Tak, na wyspie Murano, po drugiej stronie kanału. Szkło

z Murano jest najsłynniejsze na świecie. – Tak słyszałam. Jedna z fabryk nazywa się Larezzo, chyba najlepsza. – Niektórzy tak mówią, inni twierdzą, że najlepsza jest Perroni. Jakość ich wyrobów jest porównywalna. Jeśli interesuje się pani wyrobami ze szkła, dzisiaj będzie organizowana wycieczka do Larezzo. – Dziękuję, chętnie się wybiorę. Godzinę później duża łódź motorowa przycumowała na hotelowej przystani i Helena wsiadła na jej pokład razem z pięcioma osobami. Dziesięciu turystów już tam było. Przewodnik ogłosił, że to ostatni przystanek i że ruszają prosto na Murano. – Kiedyś fabryki były w mieście – przypomniały jej się opowieści Antonia. – Ale patrycjusze bali się o swoje rozkwitające majątki. Obawiali się pożaru, który może zniszczyć całą Wenecję. W trzynastym wieku wytwórcy szkła zostali zesłani na Murano. Do tej pory fabryki działają na wyspie, łącząc sztukę z wyrafinowanymi technikami produkcji. Piękno szklanych wyrobów jest unikalne. Helena stała na dziobie łodzi, wiatr rozwiewał jej włosy. Była bardzo ciekawa, co zobaczy na Murano. To było dobre posunięcie biznesowe, by zwiedzić firmę incognito, zanim stanie oko w oko z Salvatore. Jednak musiała uczciwie przyznać, że kierowała nią tylko ciekawość i radość z wycieczki. Po piętnastu minutach byli na wyspie. Przewodnik wskazał fabrykę.

Helena nigdy nie była w podobnym miejscu. Wystawa szklanych naczyń wykonanych ręcznie wydawała się interesująca, ale nie dawała odpowiedzi, jak uzyskać tak fascynujące efekty. Szła na końcu grupy, potem oddzieliła się od niej, żeby spokojnie obejrzeć poszczególne eksponaty. Ta zabawa ją wciągnęła. To było niczym mikrokosmos, w którym wyobraźnia łączy się z wiedzą i talentem. W pewnej chwili zorientowała się, że powinna dołączyć do grupy. Turyści stali u podnóża schodów. Aby do nich dojść, musiała minąć na wpół otwarte drzwi. Zerknęła do środka. Jakiś człowiek rozmawiał przez telefon podniesionym głosem. Helena minęła drzwi niezauważona. Gdy zaczęła wchodzić po schodach za grupą, usłyszała, jak mężczyzna ze złością wymawia jej nazwisko. Znieruchomiała w pół kroku. – Signora Helena Veretti, tak, musimy do niej zadzwonić, chociaż nie mam na to żadnej ochoty. Zeszła po schodach, by móc ostrożnie zajrzeć do pokoju. Mężczyzna stał tyłem do drzwi, ale nagle się odwrócił. Przez chwilę widziała jego twarz, zanim gwałtownie się cofnęła. Salvatore Veretti… Helena jednak nie była tego pewna. Widziała przecież tylko jego stare zdjęcie. Ale wątpliwości się rozwiały, gdy usłyszała: – Nie wiem, dlaczego się jeszcze nie zjawiła. Przyjechałem do Larezzo, żeby się dowiedzieć. Helena była bardzo zadowolona, że opanowała dialekt wenecki. Wprawdzie nie rozumiała wszystkich słów, ale ton wypowiedzi był oczywisty.

– Nie pytaj mnie, co się stało z tą kobietą. To nie ma znaczenia, poza tym, że nie znoszę być w zawieszeniu i czekać… Naprawdę? – pomyślała Helena z rozbawieniem. – Jeśli przyjedzie, jestem przygotowany na spotkanie. Wiem, czego się spodziewać. Ona chce dostać pieniądze Antonia, po to za niego wyszła tuż przed jego śmiercią. Udało jej się zrobić z niego głupca, ale ze mną nie pójdzie jej tak łatwo. Jeśli ona myśli, że przejmie fabrykę, grubo się myli. A jeśli sądzi, że nie znam kobiet tego pokroju, myli się jeszcze bardziej. Przez chwilę panowała cisza. Widocznie rozmówcy udało się wtrącić kilka słów w ten monolog. Wkrótce usłyszała: – To żaden problem. Ona nie wie, ile Larezzo jest warte, i przyjmie to, co jej zaoferuję. Jeśli będzie na tyle głupia, by odmówić i trwać w uporze, wiem, jak postawić ją pod ścianą. Wykupię wszystko za bezcen. Tak. To brudna walka. I co z tego? Tak się osiąga cele. A ja jestem bardzo zdeterminowany. Zadzwonię do ciebie później. Helena umknęła czym prędzej, doganiając grupę. Czuła rosnący gniew. Przygotowała się na normalną transakcję, ale ten człowiek nie wydaje się normalny. Gbur i podstępny prymityw! Jego zachowanie było nie do przyjęcia. „Kobiety tego pokroju…”. Pokażę ci, jakiego jestem pokroju! Nie będę tolerować takiej arogancji, to pewne. Chcesz się bawić w wojnę? Dobrze, lubię walczyć!

ROZDZIAŁ DRUGI Helena dyskretnie dołączyła do grupy. Zorientowała się, że nikt nie zauważył jej nieobecności. Przewodnik Rico właśnie oznajmiał, że wycieczka dobiegła końca. – Ale zanim państwo wyjdą, zapraszamy na poczęstunek. Tędy, proszę. Zaprowadził ich do pomieszczenia, gdzie stał długi stół, a na nim znajdowały się ciastka na tacach, butelki wina i wody mineralnej. Przewodnik właśnie podawał Helenie kieliszek wina, gdy do pokoju ktoś wszedł. – Przepraszam, że przeszkadzam, Rico, ale szukam Emilia. Wiesz, gdzie on jest? – zapytał przybyły w dialekcie weneckim. Helena domyśliła się, że chodzi o wieloletniego zarządcę fabryki, Emilia Ganziego. – Gdzieś wyszedł – powiedział Rico. – Na pewno zaraz wróci. – Dobrze. Zaczekam. To był on – mężczyzna z biura. Helena nie miała już żadnych wątpliwości, że to Salvatore. Stała z boku niezauważona i miała możliwość przyjrzeć się swemu wrogowi. Antonio wspominał, że Salvatore to człowiek, który nie znosi sprzeciwu. Widać to w jego ruchach, czuć w powietrzu. Teraz rozumiała, co miał na myśli. Widziała to. Salvatore był wysoki, miał ponad metr dziewięćdziesiąt. Jego włosy były czarne; ciemnobrązowe oczy zdawały się pochłaniać światło. Ciekawe, czy dużo trenuje w siłowni,

zastanowiła się. Pod garniturem widoczne były silne mięśnie. Widocznie praca nad ciałem była dla niego równie ważna, jak intelekt. Jego twarz zdradzała pewną dwoistość: z jednej strony zmysłowość, z drugiej całkowita kontrola i opanowanie. Robił tylko to, co przynosiło mu korzyści. Helena pamiętała wściekłość w jego głosie, kiedy rozmawiał przez telefon. Gdy porównała to z jego obecnym nienagannym zachowaniem, stwierdziła, że kontrola emocji była jego mocną stroną. Mimo to zmysłowość, chociaż maskowana, ujawniała się w wygięciu ust i ruchu warg. Wszystko tworzyło harmonijną całość. Siła czekała w rezerwie, w każdej chwili gotowa się ujawnić. Dołączył do wycieczkowiczów, a gdy się zorientował, że w większości są Anglikami, przeszedł gładko na ten język i pytał grzecznie, dlaczego chcieli zwiedzić fabrykę szkła, zwłaszcza tę w szczególności. Zachowywał się przyjaźnie, rozdawał ciepłe uśmiechy. Gdyby nie wcześniejsza obserwacja, Helena uznałaby, że jest czarujący. Kiedy ją dostrzegł, na moment znieruchomiał. Tak działo się zawsze. To była ta chwila, gdy mężczyźni zauważali jej urodę, nie dowierzając temu, co widzą. Rozważała, jaki powinien być jej następny ruch. Dlaczego się nie zabawić? – pomyślała złośliwie i posłała mu zachęcający uśmiech. – Czy ma pani ochotę na kieliszek wina? – Już był obok. – Tak, poproszę. Nalał wina do dwóch kieliszków, jeden podał Helenie.

– Podobała się pani wycieczka? – zapytał grzecznie. Starała się panować nad mimiką. On nie miał pojęcia, że stoi twarzą w twarz z osobą, którą chciał pokonać. Jako modelka często korzystała ze swoich talentów aktorskich. Postanowiła ponownie ich użyć. Przywołała na twarz wyraz naiwnego entuzjazmu. – O tak, bardzo. Jestem zachwycona tym miejscem. To cudowne zobaczyć, jak powstają te wspaniałe rzeczy. Posłała mu spojrzenie pełne zachwytu, żeby mógł w pełni ocenić piękno jej oczu. Były duże i ciemnoniebieskie, żaden mężczyzna nie pozostawał wobec nich obojętny. Została nagrodzona lekkim półuśmiechem, co oznaczało, że podoba mu się to, co widzi, chociaż nie został oszołomiony; za to nie ma nic przeciwko temu, żeby spędzać czas w ten sposób, dopóki się nie znudzi. Zuchwalec! – pomyślała. Ocenia mnie niczym potencjalną inwestycję. Szacuje, czy jestem warta czasu i zachodu. Helena nie była zarozumiała ani przewrażliwiona na punkcie swej urody, którą doceniano wielokrotnie, ale teraz poczuła się urażona. Po tym, co podsłuchała wcześniej, postanowiła wypowiedzieć mu wojnę. – Szkoda, że trasa wycieczki była taka krótka – westchnęła. – Nie zobaczyłam wszystkiego, co chciałam. – Mogę pokazać pani więcej – zaproponował. – Byłoby wspaniale. Zazdrosne spojrzenia biegły za nią, gdy opuszczała pokój w towarzystwie najatrakcyjniejszego mężczyzny zaledwie po dwóch minutach znajomości.

– Mogłabym wiele zdziałać, gdybym miała takie nogi jak ona – usłyszała już na korytarzu komentarz jakiejś turystki. Roześmiała się, on też się uśmiechnął. Wycieczka okazała się fascynująca. Był świetnym przewodnikiem, miał dar opowiadania i wyjaśniania rzeczy w sposób prosty, ale dokładny. – W jaki sposób otrzymywano rubinowe szkło? – zapytała. – Używano roztworu złota jako substancji koloryzującej – wyjaśnił. Następną niezwykłą rzeczą były trzy piece stojące w jednym rzędzie. W pierwszym znajdowało się roztopione płynne szkło, w którym zanurzało się dmuchawkę. Kiedy szkło było uformowane i lekko schłodzone, wsuwano je do następnego pieca przez otwór zwany Dziurą Chwały. Powtarzano to wiele razy, rozgrzewając szkło powyżej temperatury topienia. Kiedy idealny kształt został osiągnięty, naczynie wędrowało do trzeciego pieca, gdzie następowało powolne schładzanie. – Nie jest zbyt gorąco? – zapytał Salvatore, obserwując ją. Pokręciła głową. Naprawdę panował tu wściekły żar, ale Helena raczej pławiła się w jego blasku. Stała jak najbliżej czerwonobiałego strumienia światła płynącego z Dziury Chwały. Czuła, jak cała otwiera się na jego intensywne promieniowanie. – Wracamy – zadecydował Salvatore i objął ją ramieniem. Pozwoliła mu się prowadzić. Z powodu żaru krew pulsowała w jej żyłach i czuła się tajemniczo podekscytowana. – Wszystko w porządku? – zapytał, zaglądając jej w oczy. – Tak – mruknęła.

Lekko nią potrząsnął. – Proszę się ocknąć. – Nie chcę. Pokiwał głową. – Znam to uczucie. To hipnotyczne miejsce. Trzeba być ostrożnym. Zaprowadził ją do pomieszczenia, gdzie pracownik dmuchał szkło przez długą rurkę, obracając ją powoli, by nie zepsuć kształtu naczynia. Obserwując go, Helena czuła, że powraca do rzeczywistości. – To niesamowite, że ciągle robi się to w ten sam sposób – szepnęła. – Wydawałoby się, że łatwiej byłoby zastosować maszyny. – To prawda – odparł. – Są maszyny, które mogą wykonać jakąś pracę, jeśli „jakaś praca” w ogóle cię zadowala. Jednak gdy chcesz otrzymać produkt doskonały, perfekcyjnie wykonany przez artystę, który wkłada w to serce i duszę, przyjeżdżaj na Murano. Ton w głosie Salvatore sprawił, że spojrzała na niego. Do tej pory ich rozmowa przypominała dworski taniec. Teraz miała wrażenie, jakby orkiestra przestała grać. – To miejsce jest jedyne w swoim rodzaju – dodał. – Na świecie niemal wszystko wykonują maszyny, a tu nadal istnieje enklawa, która się skutecznie przed nimi broni. – Roześmiał się. – Wenecjanie mają bzika na punkcie Wenecji. Dla przybyszy większość z tego, co mówimy, brzmi nonsensownie. – Nie sądzę… – Jest jeszcze coś, co może panią zainteresować –

powiedział, jakby nie słyszał jej słów. – Chodźmy tędy. Szła za nim, zaintrygowana nie tym, co zamierza jej pokazać, ale błyskiem w jego oczach, który zniknął tak szybko, jak się pojawił. – Nie każdy przedmiot ze szkła jest wydmuchiwany – wyjaśniał, gdy weszli do kolejnego pomieszczenia. – Figurki i biżuteria też wymagają artyzmu, ale innego rodzaju. Jedna rzecz przykuła jej uwagę – wisiorek ze szklanym serduszkiem. Szkło było ciemnoniebieskie, ale każdy ruch powodował, że zmieniało barwy od fiołkoworóżowego do zielonego. Trzymała w ręku wisiorek, myśląc o innym, podobnym, który spoczywał w jej szkatułce z biżuterią w hotelowym pokoju. Serduszko różniło się tylko kolorem. To był pierwszy podarunek Antonia. – Dar mojego serca, dla ciebie – powiedział wtedy z nieśmiałym uśmiechem, który ją wzruszył. Miała ten wisiorek na sobie podczas ślubu i gdy Antonio umierał. – Podoba się pani? – przerwał jej wspomnienia Salvatore. – Jest piękny. Wziął go od niej. – Proszę się odwrócić. Posłuchała i poczuła, jak odgarnia na bok jej długie włosy i zapina łańcuszek na jej szyi. Jego palce lekko dotykały jej skóry. Wzięła głęboki oddech. Chciała uciec stąd jak najdalej. Chciała, by ją objął jak najmocniej. Sama już nie wiedziała, czego pragnie. Salvatore cofnął ręce. Helena powoli wracała do

rzeczywistości. – Dobrze się prezentuje na pani – ocenił. – Proszę go zatrzymać. – Ale wisiorek należy do firmy. Pan nie może mi go dać, jeśli… o, do licha, jest pan dyrektorem? – Położyła dłoń na ustach, udając konsternację. – Jest pan dyrektorem. Naprawdę nie wiedziałam… Zajmuję tylko czas… – Nie, nie jestem dyrektorem. – A może właścicielem? Pytanie go zmieszało. Przez chwilę milczał, więc wykorzystała swoją szansę. – To pana fabryka, prawda? – Tak – odparł. – Wkrótce będzie moja, jeśli skończą się drobne formalności. Helena patrzyła na niego zdumiona. Arogancja na dużą skalę! – Drobne formalności? – powtórzyła. – Rozumiem. Kupuje ją pan i przejmuje za kilka dni. Wspaniale! Skrzywił się. – Nie tak szybko. Czasami trzeba ponegocjować. – Chyba pan żartuje? Założę się, że jest pan jednym z tych… jak to mówią? …graczy. Zobaczy coś, zapragnie i jest pewien, że to zdobędzie. Niektórzy są naprawdę dobrzy w tej grze. – Możliwe – przyznał. – Ale ja tak nie działam. – Uśmiechnął się. Niesamowite, jak zmienia się jego twarz, pomyślała. Zadowolenie sprawia, że staje się urokliwy. – A co z obecnym właścicielem? – drążyła. – Czy wie, że ma

go pan w ręku? A może to będzie dla niego szokująca nowina, gdy wpadnie w zasadzkę? W końcu się roześmiał. – Nie jestem potworem, chociaż chyba pani tak myśli. Nie zastawiam żadnych pułapek, przysięgam. A właścicielem jest kobieta, która prawdopodobnie zna wiele sztuczek. – Które wcześniej oczywiście pan rozpracuje. – Do tej pory jeszcze nikt nie wyprowadził mnie w pole. – Kiedyś zawsze jest pierwszy raz. – Tak pani myśli? Helena przekrzywiła głowę, jej spojrzenie było wyzywające. – Znam takich jak pan – powiedziała. – Myśli pan, że da sobie radę ze wszystkim, bo nigdy nie dostał pan nauczki. Prowokuje pan ludzi i doprowadza do ostateczności, bo to dla pana ciekawe doświadczenie. – Zawsze jestem otwarty na nowe doświadczenia. Chciałaby mnie pani sprowokować? – Kiedyś na pewno… – odparła powoli. – Teraz to by wymagało za dużo zachodu. Roześmiał się znowu. Jego śmiech przyjemnie wibrował. – Odłożymy to na przyszłość? – Zobaczymy – odparła. – Czy zawsze rzuca pani wyzwanie mężczyznom, których poznaje? – Tylko wtedy, gdy uznaję to za konieczne. – Miałbym na to gotową odpowiedź, ale wolę rozejm. – Tak długo, dopóki nie przygotuje pan ataku. – Rozejm to przerwa w atakach.

Zatrzymał przechodzącą kobietę i powiedział coś do niej w dialekcie weneckim. – Poprosiłem, by wyniosła nam na zewnątrz coś do jedzenia – wyjaśnił. Wyszli na taras, gdzie znajdowały się drewniane krzesła i stolik. Niżej, na brzegu małego kanału, były sklepy. Taras wydawał się dobrym miejscem na wypicie kawy. – Czy to pani pierwszy pobyt w Wenecji? – zapytał Salvatore. – Tak, już dawno chciałam tu przyjechać, ale jakoś się nie udawało. – Podróżuje pani sama? – Tak. – Trudno w to uwierzyć. – Ciekawe dlaczego? – Darujmy sobie te gierki. Proszę mi nie mówić, że kobieta tak piękna jak pani nie ma towarzystwa. – Czasami taka kobieta woli podróżować sama. To jej wybór. Ma własne plany i woli posłać mężczyzn do diabła. – Wszystkich? – Niektórych. Nie nadają się do niczego innego, tylko do piekła. – Musiała pani spotkać paru takich… – Kilku. A samotność może być odświeżająca. – A więc podróżuje pani sama… – Sama, ale nie czuję się samotna. Chyba go zaskoczyła. – W takim razie jest pani jedyną osobą, która tak to

odczuwa – powiedział po chwili. – Jestem tylko ze sobą, wolna od ataków innych, i szczęśliwa z tego powodu. To nie jest trudne do zniesienia. – To nieprawda, i pani dobrze o tym wie – odparł i spojrzał na nią przenikliwie. – Jeśli tak pani myśli, to jest wyjątkiem. Ale nie wierzę. To tylko sposób oszukiwania świata… albo siebie. Helena wzięła głęboki oddech. – Nie wiem, czy ma pan rację. Może nigdy się nie dowiem. – Ale ja bym się chciał dowiedzieć – powiedział tym samym cichym głosem. – Chciałbym zobaczyć, co jest za tą maską, która przylega do pani twarzy. – Jeśli ją będę zdejmować przed każdym, nie będzie sensu jej nosić – rzuciła. – Nie przed każdym. Tylko przede mną. Poczuła, że brak jej powietrza. Miała uczucie, jakby chmura zasłoniła słońce i świat pogrążył się w mroku. Przed chwilą wszystko było proste, teraz wyglądało zupełnie inaczej. – Dlaczego miałabym panu zdradzić coś, czego nie powiedziałam nikomu innemu? – wydusiła. – To zależy od pani. – To prawda. W takim razie… – Zawiesiła głos. Jego spojrzenie próbowało nakłonić ją, by przychyliła się do jego prośby. Nie mogła na to pozwolić. – …Wolę zachować swoje sekrety dla siebie. Tak jak do tej pory. – Myśli pani, że są bezpieczne? Jakaś nuta w jego głosie mówiła jej, że ani jej sekrety nie są bezpieczne, ani jej serce, ani ona sama.

– Muszę się starać… by były bezpieczne. – I biada temu, kto zechce je wykraść. – Właśnie tak. – Czy zdaje pani sobie sprawę, że takie zachowanie prowokuje, by jednak spróbować…? Helena uśmiechnęła się. Znowu poczuła się lepiej. – Oczywiście. Już to przerabiałam. Zawsze udawało mi się zwyciężyć. Uniósł jej dłoń i pocałował. Helena wstrzymała oddech. – Mnie również – zapewnił. – Czy wie pan, że już dwukrotnie wspomniał, że jest niepokonany? W biznesie i… no cóż… ogólnie. – Dlaczego nie nazwie pani tego po imieniu? Ich spojrzenia skrzyżowały się. – Nazwa nie ma znaczenia – odparła. Usłyszeli warkot silnika łodzi motorowej. Helena zobaczyła, że odpływa łódź wycieczkowa, którą tu przypłynęła. – Chwileczkę! Powinni na mnie poczekać! – wykrzyknęła. – Powiedziałem, żeby nie czekali. Odwiozę panią. – Powiedział pan, żeby odpłynęli beze mnie? – wycedziła. – Dlaczego wcześniej nie zapytał mnie pan o zdanie? – Byłem pewien, że pani się zgodzi. – Wprost przeciwnie! Dlatego zrobił pan to cichaczem. Bo bał się pan, że odmówię! – Przepraszam. Nie miałem złych intencji. – Oczywiście że nie! Przypuszczam, że ta biedna idiotka, która jest właścicielką fabryki, będzie traktowana podobnie, dopóki się nie podda.

– Proszę się o nią nie martwić. Nie jest idiotką, ale bardzo sprytną kobietą, która zręcznie zagarnęła Larezzo i sprzeda wszystko za najwyższą cenę. – Pewnie się śmieje, bo wie, jak pan bardzo chce kupić tę fabrykę. – Wątpię, czy będzie się śmiała, kiedy zakończę tę sprawę. Ale nie rozmawiajmy o niej. To nie jest ciekawy temat. Nie powiedziała mi pani jeszcze, jak ma na imię… W tym momencie podszedł do nich Rico. Helena była szczęśliwa, że wybawił ją z kłopotu i uwolnił od odpowiedzi. – Jest pan potrzebny w fabryce – powiedziała. Rico poinformował Salvatore, że wrócił zarządca i czeka na rozmowę. Salvatore odwrócił się do Heleny, ale jej już nie było. Zniknęła. – Gdzie ona jest? Widziałeś, dokąd poszła? – Chyba skręciła za rogiem – rzekł Rico. Kiedy Salvatore ruszył w tamtym kierunku, znalazł się na małym, pustym placyku, z którego wybiegały cztery uliczki. Nie wiadomo, którędy odeszła ta kobieta… Szybko przebiegł plac, zaglądając w głąb każdej z wąskich uliczek, ale nigdzie nie dostrzegł żadnej postaci. Wreszcie zatrzymał się wściekły, że ta kobieta tak łatwo umknęła z jego terytorium. Zanim zdecydował o powrocie, uspokoił się, by jego głos brzmiał tak jak zwykle. – Czy ty może wiesz, kto to był? – zapytał Rica. – Nie, signore. Po prostu przyjechała z grupą. Czy to ważne? – Nie, skądże – zapewnił. – Wracajmy do spraw

biznesowych. Powrót do Wenecji był niezwykle łatwy. Taksówkę można było złapać tak zwyczajnie, jak w innych miastach, tyle że poruszały się po wodzie. Helena płynęła po rozległej lagunie, starając się uspokoić emocje. Poczucie satysfakcji walczyło z irytacją. Spotkała wroga na jego terenie, obserwowała go, oceniła, zaintrygowała i uciekła. Antonio mówił jej o specyficznym weneckim „telegrafie”, czyli niezawodnej poczcie pantoflowej. – Jeśli powierzysz komuś sekret na jednym końcu Canal Grande, dotrze na drugi koniec szybciej niż ty sama – śmiał się. Teraz mogła to sprawdzić. Gdy wróciła do hotelu, poszła do recepcji, gdzie dyżurował ten sam młody człowiek. – To był cudowny dzień! – zawołała z entuzjazmem. – Wenecja to wspaniałe miasto! I pomyśleć, że jestem właścicielką jej skrawka. Ćwierkała dalej, żeby recepcjonista miał całkowitą pewność, że wdowa po Antoniu Verettim jest nową właścicielką Larezzo. Chyba zrozumiał, bo jego oczy zrobiły się okrągłe jak talerzyki. Kiedy tanecznym krokiem ruszyła do windy, widziała, jak szybko sięga po telefon. W pokoju rozważała ważną kwestię. W co się ubrać? Włożyć tę sukienkę? Nie, jest zbyt krzykliwa. Może ta? Czarna, elegancka, bez ozdób. Nie wiedziała, kiedy nastąpi spotkanie. Jeśli za dnia, bardziej odpowiedni będzie kostium biznesowy. Przygotowała kilka strojów, które czekały na jej ostateczną decyzję.

Gdy wyszła spod prysznica, zadzwonił telefon. Jednak głos w słuchawce nie należał do Salvatore. – Czy rozmawiam z panią Heleną Veretti? – Tak, słucham. – Jestem sekretarką pana Salvatore Verettiego. Prosił, bym przekazała, że bardzo się cieszy, że przyjechała pani do Wenecji, i czeka na spotkanie. – Jak miło z jego strony – odparła chłodno. – Czy spotkanie może się odbyć dziś wieczorem? – Oczywiście. – Może kolacja w palazzo Veretti? Łódź zabierze tam panią o siódmej trzydzieści. – Dobrze. – Odłożyła słuchawkę i siedziała przez chwilę w bezruchu. Zaproszenie przybyło tak szybko, jak planowała, więc dlaczego miała teraz wątpliwości? To nielogiczne. Nie musiała się obawiać tego człowieka. Wszystko było w jej rękach. Ręce… To słowo wywołało niechciane obrazy. Dotyk jego palców na jej szyi, delikatne muśnięcia… Nigdy, nigdy więcej! Gdy miała szesnaście lat, przeżyła fatalną, brutalnie zakończoną miłość. Wtedy obiecała sobie, że pozostanie wrogiem mężczyzn i będzie nieczuła na ich karesy. Głupcy! Niczego nie podejrzewali. Żaden z nich nigdy nie zdołał dostrzec nic poza piękną fasadą, która była jej znakiem rozpoznawczym. Nie potrafili dotrzeć do prawdy. Bawiła się nimi. Używała jednych przeciw drugim, traktowała ich jak kolejne stopnie, po których wspinała się na szczyty kariery,

zarabiała pieniądze ich kosztem, dostawała je od nich. I… sypiała sama. Przez wszystkie te lata nigdy nie dała się ponieść emocjom, które mogłyby przynieść katastrofę. Raz czy dwa czuła lekki dreszcz przyjemności, ale potrafiła to kontrolować. Pozbywała się adoratora, zanim zdążył się zorientować. Ostatnio takie sytuacje zdarzały się rzadko. Była przygotowana na samotne życie. I wtedy poznała Antonia, mężczyznę, który uwielbiał ją i nie oczekiwał fizycznych zbliżeń. Byli dla siebie stworzeni. Ten związek ją wzmocnił. Śmiało patrzyła w przyszłość. – Hej! – szepnęła. – Mam trzydzieści dwa lata. Radziłam sobie do tej pory, więc poradzę sobie z resztą mojego życia. Na spotkanie ostatecznie wybrała czarną jedwabną sukienkę – jeden z ostatnich prezentów od Antonia. Sukienka była obcisła, doskonale podkreślała figurę i długość nóg, bo kończyła się przed kolanami. Z przyjemnością włoży też buty na wysokich obcasach. I rozpuści włosy. Miała przy sobie niewiele biżuterii. Oprócz obrączki nosiła tylko dwa kolczyki z diamentami i złoty zegarek. I oczywiście wisiorek ze szklanym sercem, prezent od Antonia. Serduszko było ciemnoczerwone, czasami połyskiwało różowo, przypominając różę. – Dobrze, zaczynamy bitwę – powiedziała do swego odbicia w lustrze. Zeszła do holu, skąd boy hotelowy odprowadził ją na przystań, gdzie miała czekać łódź motorowa. Łódź okazała się gondolą. Gondolier pomógł jej wsiąść. Wczesny wieczór był najlepszą porą, by podziwiać Canal

Grande. Kwietniowe słońce zachodziło, oblewając złotem wodę i płynące łódki, a światła z okien budynków kreśliły żółte pasma na nabrzeżach. O tej porze na wodzie było najwięcej gondoli, wożących turystów na kolację, zwiedzanie, koncerty. Powietrze przepełniały okrzyki zachwytu. – Czy daleko do celu? – zapytała gondoliera, który stał na rufie, wiosłując powoli. – Bardzo blisko, signora. Palazzo Veretti stoi przy Canal Grande. To wspaniały pałac, wszyscy go podziwiają. Za chwilę mogła się o tym przekonać. Gdy minęli zakręt, pałac ukazał się w całej okazałości. Rzeczywiście był wspaniały. Składał się z trzech pięter, na każdym znajdowało się dziesięć okien. Wszystkie jaśniały światłem, które odbijało się w wodach kanału. Fasadę z jasnoszarego marmuru zdobiły renesansowe ornamenty. Helena była zachwycona jego pięknem. Pałac stanowił też przejaw dominacji i władzy. Należał do człowieka, który miał wpływy i chciał, by o tym wiedziano. Gondola skierowała się do przystani przed pałacem. A tam stał Salvatore, patrząc na zbliżającego się gościa. Helena obserwowała jego twarz i stwierdziła, że w świetle zachodzącego słońca on nie może zobaczyć wyraźnie pasażerki. Gdy gondola przybiła do brzegu, Salvatore pomógł Helenie wysiąść. Poczuła silny uścisk jego ręki. Jego chwyt zacieśnił się, gdy zobaczył jej twarz. W jego spojrzeniu był jednak cień wątpliwości. Posłała mu wyzywający uśmiech, który miał go zdenerwować. Na pewno nie lubił, gdy ktoś się bawił jego

kosztem. – Dobry wieczór, signore Veretti – przywitała się słodko. – Jak to miło, że mnie pan tutaj zaprosił. – Panią? Zaprosiłem… panią? – Zaprosił pan Helenę Veretti. Oto jestem. Mam nadzieję, że nie jest pan rozczarowany. Jego oczy się zwęziły. – Nic podobnego, signora. Raczej zaskoczony. – Przeżył pan szok? – Coś w tym rodzaju. – Dziś pozwoliłam sobie na mały trik. Czy jest pan na mnie zły? – Oczywiście że nie. Doceniam dobry żart, jak każdy. Kłamie, stwierdziła. Ten uśmiech był grą na użytek gondoliera. W rzeczywistości Salvatore kipiał wściekłością, że został wystrychnięty na dudka. Tak trzymać! Salvatore zapłacił gondolierowi, który wydawał się mile zaskoczony wielkością wynagrodzenia i szybko odpłynął. Potem podał ramię Helenie i poprowadził ją do pałacu. Hol był jasno oświetlony. Salvatore popatrzył na Helenę i zauważył, że ma na szyi szklane serduszko. Zacisnął szczęki. To nie był wisiorek, który jej dziś podarował. To serce miało kolor ciemnoczerwony. – Prezent od męża – wyjaśniła, dotykając serduszka. – Gratuluję, signora, znakomite przedstawienie. Ciekaw jestem, dlaczego wcześniej nie podałaś mi swojego nazwiska. – Nie chciałam psuć zabawy.

– Faktycznie. Ale zostawmy to na później. Zaprosiłem tu panią, żeby zjadła pani najlepszą kolację w życiu. Zaprosiłeś mnie tutaj, żeby mnie zniszczyć, pomyślała z rozbawieniem. Teraz potrzebujesz czasu, żeby przegrupować siły. Poprowadził ją do dużego pokoju wypełnionego rzeźbionymi meblami, które miały zapewne kilkaset lat. Wszystko tu wydawało się niebywale kosztowne. Antonio opowiedział jej kiedyś historię pałacu, który należał przed wiekami do patrycjuszowskiej rodziny Cellinich. – Jednak stracili majątek sto lat temu. Wtedy palazzo dostał się w ręce Verettich. Nie mieli szlacheckiego tytułu, ale za to mnóstwo pieniędzy. Wykupili pałac za najniższą cenę. Zawsze tak działali. Pamiętaj o tym, zaczynając negocjacje z moim kuzynem. Salvatore posadził ją na sofie i zajął się drinkami. – Sądzę, że mogę zaproponować pani coś lepszego niż dzisiejszego popołudnia – zaczął. – Ale wtedy działał pan w zastępstwie prawdziwego właściciela – przypomniała. – To prawda – odparł. – Jestem winien pani przeprosiny. – Proszę nie przepraszać. Dawno się tak dobrze nie bawiłam. W jego oczach zabłysnął gniew i szybko zgasł. Drażnienie go nie było bezpieczne, ale na pewno ekscytujące. Wino smakowało wyśmienicie. Helena powoli je sączyła, potem odstawiła kieliszek. – Ma pani ochotę na więcej?

– Nie, dziękuję. Muszę myśleć trzeźwo tego wieczoru. – W takim razie zacznijmy jeść kolację. Zaprowadził ją do stołu przy wysokim oknie, które wychodziło na Canal Grande. Odsunął dla niej krzesło. Weneckie specjały były rzeczywiście pyszne. Helena skoncentrowała się na jedzeniu i próbowała wszystkich potraw w milczeniu. Wreszcie uśmiechnęła się i powiedziała: – To faktycznie najlepsze jedzenie w moim życiu, tak jak pan obiecywał. – Signora… – Proszę mi mówić po imieniu. Możemy już zrezygnować z tych formalności. – Heleno… – Przypuszczam, że teraz przejdziemy do spraw biznesowych. Oboje mieliśmy dość czasu, żeby uporządkować myśli. – A tak, sprawy biznesowe. Masz rację. Podaj cenę. Popatrzyła na niego uważnie. – Czy ja dobrze słyszę? To ja mam podać cenę? Po tym wszystkim, co dzisiaj usłyszałam? – Zastosowałaś podstęp. – W innym wypadku nie dowiedziałabym się, co naprawdę myślisz. – Dobrze się bawiłaś, prawda? – Czy to moja wina? Byłeś strasznie pewny, że zatańczę tak, jak mi zagrasz, więc stałeś się niezamierzonym celem tej gry. – Może byłem trochę nieostrożny – przyznał. – Ale sądziłem, że zechcesz sprzedać fabrykę za możliwie najwyższą cenę.

– A skąd wiesz? Może zamierzam tu zostać i cieszyć się tym, co dostałam od męża? – Proszę, przestań udawać. – W jego głosie zabrzmiało zniecierpliwienie. – Ach tak, oczywiście jesteś pewien, że udaję. Bo znasz mnie na wylot – rzuciła ostro i zacytowała w dialekcie weneckim to, co usłyszała w fabryce: – „Poślubiła Antonia tuż przed jego śmiercią, żeby zdobyć majątek. Jego mogła oszukać, ale ze mną nie pójdzie jej tak łatwo”. – Co takiego…? – „Jeśli ona myśli, że przejmie fabrykę, to się grubo myli – kontynuowała ze złością. – Znam kobiety tego pokroju…” Czekała na jego odpowiedź, ale on tylko patrzył na nią zimnym wzrokiem. – Dzisiaj znalazłam się w fabryce, chociaż tego nie planowałam. Z marszu zapisałam się na wycieczkę. Chciałam zobaczyć to miejsce, o którym wiele słyszałam od Antonia. Przypadkiem przechodziłam koło gabinetu, gdzie głośno rozmawiałeś przez telefon. Cieszę się, że tak się stało. Zawsze lepiej wiedzieć, co ktoś myśli na twój temat, zwłaszcza jeśli jest to skrajnie niesprawiedliwe. Salvatore wstał gwałtownie i zrobił parę kroków, jakby chciał opuścić pokój. Odwrócił się i gapił na Helenę, jakby zobaczył ją po raz pierwszy. Chyba nie podobało mu się to, co widzi. – Ty… mówisz… po wenecku? – wydusił. – Antonio mnie nauczył. Założyliśmy się, że nie zdołam opanować tego dialektu tak dobrze jak języka włoskiego.

Mam też coś, co powinieneś zobaczyć. Proszę. Wyciągnęła z torebki złożony dokument i położyła na stole. Było to świadectwo ślubu. – Spójrz na datę – wskazała. – Gdyby Antonio żył dłużej, obchodzilibyśmy drugą rocznicę ślubu. Nie poślubiłam go „w ostatniej chwili”. Miała satysfakcję, widząc, że Salvatore się czerwieni. – To samo dotyczy pieniędzy – dodała. – Nie wyszłam za niego dla majątku i nie chcę szybko sprzedawać fabryki. Nie potrzebuję pieniędzy. Zrozum to, proszę. – W porządku. – Podniósł ręce w łagodzącym geście. – Oboje zaczęliśmy źle… – Nie, to ty źle zacząłeś, osądzając mnie, rzucając oszczerstwa i rozpowiadając o mnie złośliwe plotki w całej Wenecji. Mogłabym cię oskarżyć o zniesławienie. – Skończyłaś? – Nie, dopiero zaczynam. – Nie chcę tego słuchać. – Nie interesuje mnie, co chcesz, a czego nie – wypaliła. Widząc jego zaskoczenie, dołożyła kolejny cios: – Nie jest przyjemnie, gdy ktoś się nad tobą znęca, prawda? Przypuszczam, że nie umiem tego tak dobrze jak ty, ale poczekaj, daj mi trochę czasu, a dojdę do wprawy… – Jestem pewien, że wykorzystasz każdą sposobność – odparł z ironią. – Dziwisz się? – Skądże. Na twoim miejscu zrobiłbym to samo swojemu wrogowi. To najlepszy sposób.

– Więc nie zaprzeczasz, że jesteś moim wrogiem? – To byłoby dziwne, gdybym zaprzeczał w obecnej sytuacji. Zanim Helena zdołała odpowiedzieć, weszła służąca, niosąc kolejne potrawy. Salvatore ponownie usiadł przy stole. Siedzieli w milczeniu, dopóki dziewczyna nie wyszła. – Mogę tylko cię przeprosić – odezwał się wreszcie Salvatore. – Za wszystko? – Za wszystko, co tylko pamiętam. Jeśli o czymś zapomnę, przypomnij mi. – Mogę wybaczyć wszystko oprócz jednej rzeczy: „Kobiety tego pokroju”. Jaką kobietą jestem według ciebie, Salvatore? – Proszę… czy musimy to ciągnąć? – Tak, musimy. Nie chcesz wiedzieć, czy mnie nie przeceniasz? Dlaczego nie nazywasz mnie prostytutką? Miło było widzieć, że jej szczerość nie jest mu w smak. – „Sprytna kobieta” brzmi lepiej. – Nie, mów „prostytutka”, bo to właśnie masz na myśli. Miej odwagę to powiedzieć głośno. Powiedz mi to prosto w twarz. – Masz rację, signora, nie podoba mi się, że się nade mną pastwisz… – Wiem, to ty wolisz się pastwić nad kimś! – Silenzio! – stracił cierpliwość. – Chciałbym coś powiedzieć bez przerywania i insynuacji. Nigdy nie nazwałem cię prostytutką i nie wmawiaj mi, co miałem na myśli. Zaraz się dowiesz. Poślubiłaś Antonia dwa lata temu, ale to nie zmienia mojej opinii, że zrobiłaś dobry interes i zabezpieczyłaś się finansowo. Z jakiego innego powodu młoda, piękna kobieta

wychodziłaby za mężczyznę po sześćdziesiątce? – Jest wiele powodów, ale ty tego nie rozumiesz. – Każdy, kto tego nie rozumie, jest w twoich oczach ignorantem i oszczercą. Ale ty znasz prawdę o sobie, chociaż udajesz, że nie masz pojęcia, o co chodzi. Gdy mówię, że jesteś piękna, to nie jest tylko komplement. Twoja uroda jest pułapką. Widzisz to w lustrze każdego dnia i doprowadzasz do perfekcji. Jesteś zagrożeniem, a twoje ofiary są bezbronne. – Sądzisz, że Antonio był jedną z moich ofiar? – Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Uwielbiał piękno. Na pewno był łatwą zdobyczą. Czy przy nim starałaś się wyglądać tak wspaniale jak teraz? – Tak, a nawet jeszcze bardziej. Lubił, gdy inni mężczyźni zwracali na mnie uwagę i mu zazdrościli. Salvatore uniósł brwi z niedowierzaniem. – Czy ja też nadaję się na ofiarę? – Nie wydajesz się bezbronny – zauważyła. – To dlatego, że znam kobiety twojego pokroju – zaznaczył. – Wiem, co myślisz, jak kalkulujesz, czego chcesz i jak zamierzasz to zdobyć. Nawet nie staraj się tego ukryć, bo to się nie uda. – Nie pochlebiaj sobie, że mam zamiar dodać twój skalp do mojej kolekcji – odparła z uśmiechem. – Dlaczego miałabym tego chcieć? – Bo jestem twoim wrogiem. Co przyniosłoby ci większą satysfakcję? Cenisz szczerość, więc będę szczery. Najpierw trzeba przeciwnika ujarzmić, a dopiero potem stawiać żądania. – Jego głos był zimny i groźny.

– A czego ja mogę żądać od ciebie, Salvatore? Trzymam w ręku wszystkie karty i dyktuję warunki. Nie mam potrzeby cię „ujarzmiać”. Głośno wciągnął powietrze. – Jesteś odważna. – Po prostu posiadam coś, co ty chcesz mieć, ale nie będzie ci łatwo to przejąć. Co ma tu do rzeczy odwaga? – Jesteś tu obca, ale możesz popytać ludzi. Wiele osób powie ci, że zawsze dostaję to, co chcę, bo moje sposoby są… niezawodne. – Już cała drżę! Jeśli nie będę chciała sprzedać Larezzo, nic mi nie możesz zrobić! – Mogę. I to bardzo wiele. – O tak! Pamiętam. Mówiłeś o tym przez telefon. Coś o stawianiu pod ścianą. Twarz Salvatore pociemniała, z trudem powstrzymywał wściekłość. – I nie licz na to, że nie wiem, ile ta fabryka jest warta – kontynuowała. – Uważasz się za potężnego biznesmena w Wenecji, ale tacy zawsze mają wrogów. Założę się, że wielu z nich zna nie tylko wartość fabryki, ale wskaże mi także twoje słabe punkty… Wstał z krzesła i patrzył na nią z gniewem. – Chcesz znaleźć moje słabe punkty? – Podszedł do niej tak blisko, że poczuła na twarzy jego oddech. – Już jeden znam – wyszeptała. Chwycił ją za ramiona. Drżał. Helena wiedziała, że celnie go trafiła. Czy powinna posunąć

się dalej? W tym momencie drzwi się otworzyły, pojawiła się pokojówka. – Dzwoni pan Raffano. Salvatore był blady. – Już idę – powiedział spokojnie. – Przepraszam cię na chwilę – zwrócił się do Heleny i wyszedł. Odebrał telefon w drugim pokoju. – Pronto. – Dzwonię, żeby się dowiedzieć, jak ci idzie – odezwał się prawnik. – Ustaliłeś już z nią cenę? – Nie, to chyba dłużej potrwa. – Jaka ona jest? – Powiedzmy… że jest inna, niż się spodziewałem. – To znaczy? Salvatore zacisnął zęby. – Zmyliła mnie podstępem. – Boże, miej ją w swojej opiece! – Chyba raczej mnie – wyznał. – To bardzo mądra kobieta. Popełniłem błąd, nie doceniłem jej. Nie mogę zrobić kolejnego błędu – dodał. Tymczasem Helena spacerowała po pokoju, który był również galerią obrazów. Oglądała portrety. Większość z nich przedstawiała członków rodu Cellinich. Kilka – przedstawicieli rodziny Verettich, dziewiętnastowiecznych nowobogackich. Na końcu galerii zamiast obrazów wisiały duże fotografie. Zwłaszcza jedna z nich przykuła jej uwagę. Na zdjęciu był Antonio, dużo młodszy niż wtedy, gdy go poznała. Miał ponad

trzydzieści lat i czarne włosy, nie siwe. Był interesującym młodym mężczyzną. Resztki swego czaru zachował do końca. Gdy Salvatore wrócił do pokoju, zobaczył Helenę stojącą przed fotografią Antonia. Była tak zamyślona, że nie słyszała jego kroków. Zauważył jej czuły uśmiech; obserwował, jak uniosła palce do ust i posłała Antoniowi delikatny pocałunek. Wreszcie zauważyła Salvatore. – Popatrz na jego oczy. – Wskazała zdjęcie. – Prawdziwy diabeł, prawda? – Taką miał opinię za młodu. A jaki był, kiedy go poznałaś? Helena uśmiechnęła się lekko. Salvatore obserwował ją. Była doświadczoną kusicielką. Powinien o tym pamiętać. Szła powoli, oglądając zdjęcia. Salvatore pomyślał, że ruchy jej ciała mogą doprowadzić do szaleństwa. A nawet śmierci. Ruszył za nią. Zatrzymała się przy ślubnej fotografii. – To moi rodzice – powiedział. Kobieta na zdjęciu była młoda, piękna, promieniała radością i patrzyła z miłością na swojego męża. Mężczyzna na pewno był ojcem Salvatore, ich rysy były podobne, ale brakowało mu energii i siły, które posiadał jego syn. Następne zdjęcie przedstawiało kilka osób. Salvatore nastolatek siedział w otoczeniu cioci i wujków. – O, jest Antonio – zauważyła Helena. – A kim jest kobieta obok niego? – To moja matka. – Co? Ale ona…? Helena nie mogła uwierzyć, że promienna panna młoda i ta

zgaszona kobieta w średnim wieku to ta sama osoba. Była bardzo szczupła, miała spiętą twarz. Stała za swoim młodym synem i trzymała dłonie na jego ramionach, jakby był wszystkim, co posiadała. – Jak to możliwe? Jest tak bardzo zmieniona… – Ludzie zmieniają się z upływem czasu – skomentował. – Ale nie minęło wiele lat od ślubu, a ona wygląda, jakby przeżyła jakąś tragedię. – Mama bardzo poważnie traktowała swoje obowiązki, nie tylko w domu. Pracowała w różnych fundacjach. Ton jego głosu ostrzegł ją, by nie pytała dalej. Ale Helena czuła, że chodzi o coś innego. Upływ czasu nie zmienia młodej kobiety tak drastycznie w ciągu kilkunastu lat. Jednak nie miała prawa drążyć tego tematu. Jeszcze raz spojrzała na fotografię. – Biedna… – westchnęła. – Wydaje się taka smutna! Salvatore nie odpowiedział. Pomyślała, że mogła go urazić tymi słowami. Jednak kiedy na niego spojrzała, jego twarz była łagodna. – Tak – przyznał cicho. – Taka była. Czy możemy wrócić do stołu? Helena usiadła i przywołała na twarz uśmiech tarczę. Zachowaj spokój. Bądź czujna, stanowczo nakazała sobie. – Muszę skończyć jeść to ciastko. Jest pyszne. – Napijesz się kawy? – Bardzo chętnie. Ponownie zajęli swoje miejsca, obserwując się nawzajem, gotowi do ataku.

– Wracając do sprawy… Zrozumiałem, że powinienem poczekać z kupnem tej fabryki? – zapytał. – W najlepszym wypadku. W najgorszym – nigdy jej nie dostaniesz. – Naprawdę chcesz ją zatrzymać? – Czy nie o tym mówię przez cały wieczór? A może nie słuchałeś? – Nie traktowałem tego całkiem serio. Jesteś na mnie wściekła, słusznie zresztą, ale dałaś upust złości, a teraz czas wrócić do poważnych spraw. – Zgoda. A więc posłuchaj. Nie mam zamiaru sprzedawać fabryki. Dlaczego miałabym to zrobić? – Bo nie znasz się na jej prowadzeniu. Kobiety nie mają zdolności biznesowych – odparł. – Coś podobnego! Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku! – Jeśli zamierzasz prowadzić fabrykę, proszę bardzo. Szybko zbankrutujesz. – Przecież nie będę nią zarządzać osobiście. Jest tam świetny menedżer. Nie zmusisz mnie do sprzedaży. – Mylisz się. Mam kilka asów w rękawie. – Jestem tego pewna, ale ja też je mam. Niespodziewanie uśmiechnął się i podniósł kieliszek. – W takim razie wypijmy za naszą konfrontację. Mam nadzieję, że oboje będziemy usatysfakcjonowani rywalizacją. Wypili toast. Salvatore roześmiał się. Helenę zaskoczyło, że wydał jej się teraz ciepły, nawet czarujący. To na pewno jeden z jego trików, pomyślała natychmiast. – Przeżyliśmy dzisiaj gwałtowny sztorm – powiedział. – Czy

dwoje ludzi może się tyle o sobie dowiedzieć w tak krótkim czasie, a zarazem nie wiedzieć absolutnie nic? Pokiwała głową. – A teraz zaczniemy spiskować przeciwko sobie – mruknęła. – Będziemy wmawiać innym, że iluzja to rzeczywistość, i odwrotnie. I jak wtedy dotrzemy do prawdy? – Już za późno – odparł z grymasem. – Tak, to prawda – szepnęła. Salvatore chciał coś odpowiedzieć, ale zastanowił go jej nieruchomy wzrok. Miał wrażenie, że ona patrzy na niego, ale go nie widzi, jakby go w ogóle nie było. – Co się stało? – zapytał zaniepokojony. – Heleno, powiedz coś. Ale ona siedziała nieruchomo, w milczeniu, błądząc myślami w świecie, do którego nie miał dostępu.

ROZDZIAŁ TRZECI – Muszę już iść – odezwała się po chwili. – Czy mógłbyś wezwać gondoliera? – Oczywiście, ale może się przejdziemy? Odprowadzę cię do hotelu. – Dobrze. Wziął jej szal i otoczył nim jej ramiona. Helena znieruchomiała, wyczulona już na dotyk jego palców. Jednak Salvatore, przypadkiem albo celowo, nie dotknął jej ani razu, drapując jedwabny szal. Opuścili pałac bocznym wyjściem, które prowadziło na wąską uliczkę, tak ciasną, że Helena mogła rękami dotknąć budynków po obu stronach. Szli niczym w tunelu, ona pierwsza z uniesioną głową. Nad sobą widziała niewielki skrawek nocnego nieba. Nie patrzyła, dokąd idzie, i Salvatore musiał ją nagle chwycić. – Omal nie weszłaś na drzwi – ostrzegł. – Gdzie jesteśmy? Chyba się zgubiłam. – Niedaleko hotelu. Gondolą pokonywałaś duży zakręt, a my idziemy skrótem po przekątnej. Czy Antonio mówił ci, jak mylące są odległości w Wenecji? Salvatore nadal obejmował ją ramieniem, mogła się teraz rozglądać i czuła się bezpiecznie. – Nie powiedział mi wszystkiego. – To dobrze. Cieszę się. – Po chwili zapytał: – A co ci mówił o mnie?

Roześmiała się perliście. Jego ręka zacisnęła się mocniej na jej ramieniu. – Mówił, że powinnam uważać. Rady Antonia zawsze były dobre, miałam do niego zaufanie. – Na pewno mądre. Czy on ci powiedział, że jesteś na tyle silna, by ze mną walczyć, czy odkryłaś to sama? – Wiedziałam to od pierwszej chwili. Odwrócił ją twarzą do siebie, by spojrzeć na nią w świetle księżyca. Jego twarz pozostawała w cieniu, ale widziała płonące oczy. – Wiedziałaś, że masz broń najlepszej jakości – powiedział. – To prawda, muszę to przyznać. Nie jestem w stanie dłużej się opierać, i nawet nie chcę. Poczuła jego dłonie na swoich policzkach. I usta na wargach. W tym momencie świat się zmienił i nic nie było takie samo jak wcześniej. Przez lata myślała o sobie jako o kobiecie zimnej i zdystansowanej. Ale ten mężczyzna obudził w niej ogień. Nigdy wcześniej nie czuła nic podobnego. Jej tłumiona zmysłowość uwolniła się. Jak łatwo doprowadził ją do tego stanu. Musi być tym zachwycony, pomyślała w panice. Nagle na uliczce rozległy się kroki. Salvatore z westchnieniem odsunął się. – Ktoś idzie – szepnął. – Będą się gapić. Poszli dalej i za chwilę znaleźli się na placu Świętego Marka. Wkrótce wchodzili już do hotelu. Helena chciała się szybko pożegnać, jednak pozwoliła, by odprowadził ją do windy. Jeszcze tylko parę kroków. Drzwi do

windy się otworzyły… – Tu się pożegnamy – usłyszała niespodziewanie. – Dobranoc, dziękuję za uroczy wieczór. – Co… co powiedziałeś? – Dobranoc. Nie chcę wchodzić do twego pokoju na oczach wszystkich. – Ty arogancie! Naprawdę myślisz, że chciałam cię zaprosić?! – To było oczywiste od samego początku. Pozostało tylko pytanie: kiedy. Nie udawaj, że nie chciałaś… Mogę cię tylko zapewnić, że też cię pragnę, ale sam zadecyduję kiedy i gdzie. – Chyba oszalałeś! – Helena była wściekła. – Wprost przeciwnie. Uważam, że jesteś fascynująca. Nie spieszmy się. Możemy walczyć i jednocześnie podobać się sobie nawzajem. Mnie to odpowiada. – Ale mnie nie! Szybko weszła do windy i próbowała zamknąć przed nim drzwi, ale błyskawicznie wsunął się za nią. – Kłamiesz, Heleno – wyszeptał. – Sama się oszukujesz. Dowiemy się, jak jest naprawdę. – Proszę wyjść! Natychmiast! Salvatore się nie poruszył. Trzymał rękę na przycisku, żeby drzwi windy się nie otworzyły. – Wkrótce znów się spotkamy – mruknął, otworzył drzwi i wyszedł. Helena pojechała na swoje piętro. Wbiegła do pokoju i z hukiem zamknęła drzwi. Była w takim stanie, że mogłaby kogoś zamordować. Salvatore rzeczywiście rozpalił w niej

pożądanie. Pokazał jej dokładnie i wyraźnie, że to on jest panem sytuacji i pierwszym rozgrywającym, nie ona. Wszystko pogarszał fakt, że ona zamierzała potraktować go tak jak on ją. Zwyczajnie ją ubiegł. A najgorsze było to, że pragnęła go teraz jeszcze bardziej. Zdarła z siebie ubranie i weszła pod prysznic. Zimny prysznic. – To się nie może wydarzyć! – mówiła do siebie ze złością. – Nie pozwolę na to! Jednak to już się stało i nic nie można było poradzić. On też wpadł w pułapkę, podobnie jak ona. Siły zostały wyrównane. – Emilio Ganzi to znakomity menedżer – powtarzał Antonio. – Zarządza Larezzo od lat i wie wszystko o tej branży. Helena zdziwiła się, kiedy Emilio osobiście powitał ją na brzegu, gdy przypłynęła łodzią do fabryki. Miał łagodną twarz i siwe włosy. Był po sześćdziesiątce. – Wszystko już przygotowane – oznajmił na początek. – Cieszymy się, że żona Antonia z nami zostaje. Zrobimy wszystko, co się da, by pani pomóc. Pracownicy zebrali się, żeby zobaczyć nową właścicielkę. Kilku z nich widziało ją podczas poprzedniej wizyty. – Po raz pierwszy byłam tu na wycieczce – wyjaśniła. – Uznałam, że fabryka jest tak znakomita, że nie chcę jej sprzedawać. Zamierzam tu zostać i być częścią Larezzo. Spodobała im się. Polubili ją od razu, gdy się okazało, że mówi w dialekcie weneckim. Ale największe wrażenie zrobiła tym, że miała na szyi wisiorek ze szklanym czerwonym serduszkiem.

Antonio pozostał w ich pamięci jako człowiek kochający życie. Lubił dobre jedzenie, szlachetne trunki i piękne kobiety. Był wenecjaninem z krwi i kości. Kilka kobiet w średnim wieku wzdychało, w ich oczach połyskiwały łzy. Zapewne miały go w pamięci. Jedna z młodszych powiedziała: – Helena trojańska. – To przypieczętowało powszechną akceptację. Emilio oprowadził ją po fabryce, pokazując i wyjaśniając wszystko jeszcze dokładniej niż Salvatore. Gdy skończyli obchód, Helena jeszcze bardziej utwierdziła się w swojej decyzji. Była zafascynowana tym miejscem, podobali jej się pracujący tu ludzie i zamierzała bronić ich przed Salvatore do utraty sił, a przynajmniej do utraty ostatniego euro. To stało się oczywiste, kiedy przejrzała dokumenty finansowe. Antonio uprzedzał, że pięć lat temu zaciągnęli pożyczkę, dwukrotnie prolongowaną. Firma utrzymywała się na powierzchni, ale spłata kredytów pochłaniała znaczny procent przychodów. – Antonio miał miękkie serce – przyznał Emilio, gdy zostali sami. – Wielu ludzi, którzy powinni przejść na emeryturę, nadal jeszcze pracuje. Nie chcą odejść. Antonio pozwalał im zostać. Jesteśmy tu jak rodzina… – Niech nadal pracują – odparła Helena. – Znajdziemy inny sposób, by podnieść dochód. Emilio wyszedł rozpromieniony, by poinformować pracowników, że nie muszą bać się zwolnień. A potem nastąpił pierwszy cios. Helena przeczytała list z banku, grzeczny, ale stanowczy. Z powodu „nowych

okoliczności” kredyt musi zostać natychmiast spłacony. – Obawiam się, że mogą wygrać – westchnął Emilio. – Tak jest sformułowana ta umowa. – Zobaczymy. Następnego dnia Helena ubrała się niezwykle starannie i udała na spotkanie z dyrektorem banku, Valeriem Donatim. – Jak rozumiem, signora, świętej pamięci mąż nie poinformował pani o sytuacji finansowej firmy? – zaczął Donati. – Wiedziałam o kredycie, ale odsetki były płacone w terminie… Ile mam czasu na spłatę całości? – Chciałbym wiedzieć, czy zbierze pani pieniądze, czy sprzeda fabrykę. Helena zaczęła nabierać podejrzeń. – Zadzwonię do pana i powiadomię o decyzji. Szybko znalazła się w klinczu. Czyżby to była sprawka Salvatore? Czy mógł mieć jakiś wpływ na decyzję banku? – Co teraz zrobimy? – zapytał Emilio, gdy opowiedziała mu o rozmowie. – Nie mam pojęcia. Może powinnam zrezygnować i sprzedać fabrykę? To byłoby dla was korzystne. – Pani jest jedną z nas. Uważamy, że powinna pani zostać. Jedna z nas. Wzruszyły ją te słowa. Włączyli ją do swego grona. Nie mogła ich rozczarować. Poza tym nie chciała przepuścić doskonałej okazji, by zdenerwować Salvatore. Zadzwoniła do swojego banku w Anglii i poprosiła o precyzyjne wyliczenia swoich oszczędności. Pliki przysłano jej e-mailem. Właśnie siedziała przy komputerze w hotelowym

holu, analizując je szczegółowo, gdy usłyszała obok kobiecy głos: – Czy możemy porozmawiać? Helena podniosła wzrok. Zobaczyła piękną kobietę w wieku czterdziestu kilku lat, elegancko ubraną, z błyskiem w oku. Przedstawiła się jako księżna Clara Pallone. – Proszę mówić mi po imieniu – zaznaczyła. – Bardzo chciałam poznać tę, o której mówi cała Wenecja. – Naprawdę? Jestem tu zaledwie od paru dni. – Ale każdy wie, kim jesteś. – Wdową po Antoniu. – I kobietą, która sprzeciwiła się Salvatore. Uwierz mi, niewielu byłoby do tego zdolnych. To wpływowy człowiek i lubi, gdy wszyscy o tym wiedzą. Czekamy w napięciu, co się wydarzy. Helena uśmiechnęła się. – Cieszę się, że dostarczam rozrywki. Usiadły przy stoliku i zamówiły kawę. Clara sprawiała wrażenie lekkoducha, ale Helena wyczuła, że jest bystra i inteligentna. Polubiła ją. – Muszę przyznać, że przychodząc tutaj, miałam też ukryty cel – wyznała Clara. – Ukryte motywy są najciekawsze. – Helena roześmiała się. – O co chodzi? – Prowadzę fundację. Pomagamy szpitalowi dziecięcemu. Jutro organizujemy w tym hotelu wieczór poświęcony dobroczynności. Byłoby wspaniale, gdybyś mogła wziąć w nim udział i ofiarować na licytację jakiś szklany drobiazg

z Larezzo. – Z przyjemnością. Zaraz jadę do fabryki. Wyszukam najpiękniejszą rzecz, jaka tam powstała. Godzinę później Helena, z pomocą Emilia, wybrała dużego konia z rozwianym ogonem. Był zrobiony z przezroczystego szkła. – To najdroższy przedmiot, jaki mamy – powiedział Emilio. – Perroni nie może nas pokonać. – Perroni też bierze w tym udział? – Jak co roku. Signore Veretti zawsze ofiarowuje najlepsze wyroby. Daje dużo pieniędzy różnym fundacjom. – I prawdopodobnie pojawi się na licytacji – mruknęła. – Clara musiała o tym wiedzieć, gdy mnie zapraszała. Kolejne pole bitwy… – Słucham? – Emilio zmarszczył brwi. – Nic takiego. Proszę, zapakuj tego konia. Wezmę go ze sobą do hotelu. Następnego dnia wręczyła konia Clarze, prosząc, by został opisany jako dar od Antonia. Przyjęcie odbywało się w największej sali hotelu Illyria. Clara posłała na górę swego syna, aby towarzyszył Helenie. Był to szalenie przystojny młodzian w wieku dwudziestu paru lat. Ich wejście zrobiło wrażenie. Clara przedstawiła Helenę zebranym gościom. Helena ukradkiem rozglądała się, szukając swego największego wroga. Dostrzegła go. Musiała z niechęcią przyznać, że w każdym otoczeniu wyglądał wspaniale. Przykuwała wzrok nie tylko wysoka, atletyczna sylwetka

i ładna twarz, ale też ruchy pełne gracji i sposób bycia. Lew wśród szakali, pomyślała. W końcu skrzydlaty lew jest symbolem Wenecji. Widać to w wielu miejscach. Miasto było pod jego opieką i w jego władaniu. Salvatore zobaczył ją. Ruszył w jej kierunku. – Cieszę się, że przyszłaś. Clara pokazała mi twój dar. Dziękuję, że ofiarowałaś go w imieniu Antonia. – To nic niezwykłego. Był moim mężem, chociaż ty widzisz to inaczej… – Proszę cię. – Chwycił ją za rękę. – Czy możemy o tym zapomnieć dziś wieczorem? Chcę ci powiedzieć, że pięknie wyglądasz, i nie doszukuj się w tym wrogich intencji. Był czarujący, chociaż ten styl rozmowy nie pasował do niego. – Wiesz, że nas obserwują, prawda? – szepnął, pochylając się nad nią. – Cała Wenecja o nas wie. – A co dokładnie wiedzą? Albo myślą, że wiedzą? Salvatore uśmiechnął się. – Celna uwaga. Uwierzą w to, co zechcesz. Posiadasz tę umiejętność, może mnie tego nauczysz. – Clara wspomniała, że zawsze ofiarowujesz fundacji najładniejszy ze swoich wyrobów – zmieniła temat. – Co to jest? – Pokażę ci. Był to duży orzeł, który wydawał się lądować. Jego skrzydła były skierowane do tyłu. Wykonano go z czarnego szkła z domieszką srebra, które lśniło i połyskiwało, gdy patrzący

zmieniał kąt widzenia. Helena westchnęła z zachwytu. – Przepiękny – przyznała szczerze. – Zajmie pierwsze miejsce w kolekcji, która zostanie wkrótce zaprezentowana. Czekam z drżeniem na twój pokaz. Nowa kolekcja Larezzo nie była jeszcze gotowa, ale Helena nigdy by się do tego nie przyznała. Obok tego wspaniałego orła jej koń wyglądał standardowo. Salvatore musiał to dostrzec na jej twarzy, bo usłyszała: – Wyścig polega na tym, czyj podarunek przyniesie najwięcej pieniędzy dla fundacji. Na pewno wygrasz. – To miło, że tak mówisz. – Mogę się nawet założyć. Franco! Pulchny mężczyzna stojący w pobliżu podszedł do nich. Salvatore przedstawił ich sobie. – Franco uwielbia hazard. Oto nasz zakład: Szkło z Larezzo dostanie wyższą sumę na aukcji niż mój orzeł. Stawiam dziesięć tysięcy euro. Helena i Franco popatrzyli na niego oszołomieni. – W porządku! – Franco podał mu rękę. Otoczyła ich grupka gapiów, a Franco wyjął notes i zaczął zapisywać zakłady. – Co ty wyprawiasz? – szepnęła Helena. – Stracisz fortunę… I jak wtedy mnie wykupisz? – Powinnaś być zadowolona. Przecież nie chcesz, bym cię wykupił. Uśmiechnęła się i pokręciła głową. Franco zakończył zbieranie zakładów. – Oczywiście żadne z was nie może licytować własnego

przedmiotu – zaznaczył. – Zgoda – odparli jednocześnie. Orkiestra zaczęła grać do tańca. – Zatańcz ze mną – poprosił Salvatore i objął Helenę.

ROZDZIAŁ CZWARTY Helena wiedziała, że nie powinna z nim tańczyć, ale nie miała czasu odmówić. Jego dłoń już spoczywała na jej talii, jego nogi dotykały jej nóg. Oboje byli doskonałymi tancerzami, okazali się też bardzo zgrani na parkiecie. Gdy muzyka umilkła, Salvatore w podziękowaniu pocałował Helenę w rękę. – Ten taniec był prawdziwą przyjemnością, która się często nie zdarza – powiedział. Helenę poprosił do tańca następny partner. Salvatore skłonił się i odszedł na bok. Po kolejnym tańcu nadszedł czas na aukcję. Clara zgromadziła wszystkich, w krótkiej przemowie podziękowała za przybycie i przedstawiła cel licytacji: kupno sprzętu medycznego dla szpitala dziecięcego. – Są z nami dwie gwiazdy wieczoru – zakończyła. – Signore Salvatore Veretti, właściciel Perroni, i signora Helena Veretti, właścicielka Larezzo. Jak wszyscy wiecie, to dwie największe i najlepsze fabryki szkła w mieście. Na co dzień konkurują ze sobą… – W tym momencie na sali rozległy się głośne brawa. Wywołani aplauzem musieli się pokazać i ukłonić. – …Ale dzisiaj postanowili odłożyć na bok rywalizację. Oboje przekazali fundacji najcenniejsze wyroby. – Wskazała szklane figury i aplauz jeszcze się zwiększył. Rozpoczęto aukcję. Na początku licytowano drobniejsze przedmioty, które jeden po drugim znajdowały nabywców.

Każdy drobiazg został sprzedany grubo powyżej rzeczywistej wartości. Na koniec wystawiono na sprzedaż dwa szklane wyroby z Murano. – Który z nich licytujemy jako pierwszy? – zapytała Clara publiczność. – Mój! – zawołał Salvatore i posłał Helenie łobuzerskie spojrzenie. – Niech moja rywalka zobaczy, jaką cenę osiągnie orzeł, i niech drży ze strachu. Helena roześmiała się, tak jak inni, ale nie czuła się komfortowo. Orzeł był tak cudowny, że jej koń nie miał z nim żadnych szans. Wszyscy to widzieli. Miała wrażenie, że wpadła w pułapkę, a Salvatore bawi się jej kosztem. Z drugiej strony intuicja podpowiadała jej, że on bywa okrutny, czasem bezwzględny, ale nie jest małostkowy. Pochwyciła jego spojrzenie. – Zaufaj mi – szepnął, jakby czytał w jej myślach. Zabawa się zaczęła. Wszystko działo się błyskawicznie. Helena przełknęła ślinę, gdy usłyszała ostateczną cenę. Orzeł został sprzedany za czterdzieści tysięcy euro. Teraz przyszła kolej na szklanego konia. Helena szybko się zorientowała, że jej obawy okazały się nieuzasadnione. Realna wartość przedmiotów była drugorzędna, chodziło raczej o dobrą zabawę. Stawka szybko rosła. Po chwili zatrzymała się na poziomie trzydziestu pięciu tysięcy euro. – Pięćdziesiąt tysięcy! – rozległ się głos. To krzyknął Salvatore. – Pięćdziesiąt pięć! – rzucił ktoś z tłumu. – Sześćdziesiąt – odpowiedział Salvatore.

– Hej, czekaj – wtrącił się Franco. – Umawialiśmy się, że ty nie licytujesz. – Nie, umowa była taka, że nie licytujemy własnych przedmiotów – przypomniał Salvatore. – Mogę licytować każdy inny. – Nie możesz. – Może – powiedziała Helena z przekąsem. – Może robić, co chce. – Cieszę się, że sobie to uświadomiłaś – rzucił lekkim tonem. – Siedemdziesiąt – padło z tłumu. – Osiemdziesiąt! – zawołał Salvatore. – Dziewięćdziesiąt. – Sto! – Sto po raz pierwszy, sto po raz drugi i… sto po raz trzeci! Sprzedane za sto tysięcy euro! Rozległy się oklaski i wiwaty. Helena była zakłopotana. – To nie jest zabawne – powiedziała do Salvatore. – Wygrałaś. Ciesz się. – A co z tymi, którzy przyjęli zakład? Nie wyglądają na zadowolonych i trudno im się dziwić. Dlaczego muszą ci płacić, skoro grałeś nieczysto? – To tylko potwierdza twoją opinię o mnie, prawda? Powinnaś być zadowolona. – Salvatore, oszukałeś ich. Nie możesz wziąć od nich pieniędzy. – Przed chwilą powiedziałaś, że mogę robić, co chcę. – To był żart, a teraz nie żartuję. – Heleno, przyjmij do wiadomości, że twoja troska jest nie

na miejscu. Każdy, kto wziął udział w zakładzie, jest bardzo bogaty. Przegrana takiej kwoty to dla nich drobiazg. – Nie o to chodzi. Proszę, daruj im… Spojrzał na nią uważnie z wyrazem twarzy, którego nie potrafiła odczytać. – Nie mam zwyczaju nikomu nic darować – wycedził powoli. – Prędzej piekło zamarznie. – Salvatore… – Przyjęli zakład. Jeśli wcześniej nie ustalili precyzyjnie warunków, to ich błąd. Gram po to, żeby wygrać, a jeśli trzeba – gram nieczysto. Sądziłem, że już to wiesz. Aż do tej chwili wieczór był naprawdę przyjemny. Salvatore zauroczył ją, zachowywał się w sposób, który kontrastował z tym, co już poznała. To było zaskakujące, ale podobało jej się. Teraz zobaczyła swoją naiwność. Dał pokaz cwaniactwa, który powinien być dla niej ostrzeżeniem. – Ty draniu… – mruknęła. – Przebiegły, zimny, podstępny… – Daj spokój – odparł. – Nie mam czasu tego słuchać. Ku jej przerażeniu podszedł do stołu, odwrócił się i dał znak, by uciszyć salę. – Niektórzy z was są zdenerwowani sposobem, w jaki wygrałem zakład – przemówił. – Pewnie jesteście ciekawi, czy powiem, że to był tylko żart, i nie będziecie musieli płacić. Myślałem, że już mnie znacie. Proszę wyjąć pióra. – Na kilka sekund zawiesił głos, wreszcie dokończył z uśmieszkiem: – Wszystkie czeki proszę wypisać dla fundacji. Po chwili ciszy rozległy się wiwaty. Clara z egzaltacją uściskała Salvatore. Powędrowało do niej kilka czeków na

kwotę dziesięciu tysięcy euro, potem Salvatore wyjął swoją książeczkę czekową i wypisał czek na sto tysięcy euro. Wręczył go Clarze i spojrzał wprost na Helenę z wyrazem twarzy, który mówił: Dałaś się nabrać! Przebaczyła mu od razu. Poczuła taką ulgę, że w tym momencie przebaczyłaby mu wszystko. Podszedł do niej i ujął jej dłonie w swoje ręce. – Może pójdziemy tam, gdzie jest trochę chłodniej? – zaproponował. Poprowadził ją na taras, gdzie usiedli. – Powinnaś się wstydzić za to, co o mnie myślałaś – wypomniał. – Ty też, bo sprowokowałeś mnie do tego. Ale przecież to, co zrobiłeś, było rodzajem oszustwa. – Oczywiście. Nie „rodzajem”, ale po prostu oszustwem. Niektórzy z obecnych przychodzą tu tylko po to, by być widziani w towarzystwie contessy i mieć opinię dobroczyńców. Tak naprawdę dają na szpital najmniej, jak to możliwe. Oszukałem ich po to, żeby dali więcej. Zrobiłem coś złego? – Nie, to było wspaniałe. Salvatore się roześmiał. – Muszę przyznać, że też zostałem osobiście wynagrodzony. – W jaki sposób? – Zobaczyłem wyraz twojej twarzy w chwili, gdy zrozumiałaś, że nie jestem potworem. Nie oddałbym tego widoku za nic w świecie. Roześmiali się oboje, potem zapadła cisza. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że przyszłaś tu dzisiaj –

powiedział po chwili Salvatore. – Tak chciałem z tobą porozmawiać. – Tak, ja też o tym myślałam – odparła z uśmiechem. – Opowiedz mi, jak tam fabryka. Mogę ci w czymś pomóc? – Przepraszam cię, ale jestem w szoku. Czy rozmawiam z tym samym człowiekiem, który straszył, że doprowadzi mnie do bankructwa? Machnął ręką, jakby chciał odpędzić tamto bolesne wspomnienie. – Zapomnij o tym. Powiedziałem wiele rzeczy, których wcale nie myślę. Miałaś rację, nie przywykłem do tego, żeby ktoś mi się sprzeciwiał, i nie zachowałem się najlepiej. Ale podziwiam cię, że miałaś odwagę zmierzyć się z fabryką, a nawet bardziej za to, że odważyłaś się przyjąć moje wyzwanie. – Sam się do tego przyczyniłeś. – To prawda. Czasami gadam za dużo, potem to wraca i uderza we mnie rykoszetem. Dostałem zasłużoną nauczkę. – Miło słyszeć to z twoich ust. – Jak ci się podoba Wenecja? – zmienił temat. – Przepiękna, ale jeszcze nie zdążyłam jej dobrze poznać. Zajęłam się fabryką, która jest fascynująca. Wszyscy tam są dla mnie mili. Szybko się uczę. Nawet zaczęłam wprowadzać własne pomysły. Oczywiście, jestem amatorką. Na pewno byś się uśmiał… – My oboje jesteśmy zawodowcami. Są między nami różnice, ale jak coś robimy, to solidnie. Jeśli w przyszłości będą jakieś sprawy, w których mógłbym ci pomóc, zadzwoń do mnie. Nadal chcę, żeby fabryka Antonia osiągała sukcesy, nawet jeśli

nie jest moją własnością. Helena już miała na końcu języka ciętą ripostę, że na pewno wolałby mieć tę firmę w dobrej kondycji, gdy wreszcie zdoła ją przejąć. Jednak milczała, widząc w jego oczach szczerość. Mogłaby uwierzyć, że naprawdę proponuje jej przyjaźń. – No cóż… Jest coś, co mógłbyś mi wyjaśnić – zaczęła ostrożnie. – Co się dzieje, kiedy szkło… Salvatore zaimprowizował wykład, który wprowadził ją w szczegóły technologiczne. Rozmawiali o technikach produkcji szkła przez najbliższą godzinę. Gdy wreszcie wrócili do sali, Helena wiedziała, że otrzymała ważną lekcję. – Dobranoc – powiedział grzecznie. – I pamiętaj, że zawsze służę ci pomocą w każdej dziedzinie. – Dziękuję, Salvatore. Miło mi to słyszeć. Pocałował ją w rękę i odszedł. Helena w drodze do swego pokoju była zatopiona w myślach. Miała sprzeczne refleksje. Ale zwłaszcza jedna myśl nie dawała jej spokoju. Zastanawiała się wcześniej, czy to Salvatore stoi za decyzją banku o natychmiastowej spłacie kredytu. Po dzisiejszym wieczorze nie miała już żadnych wątpliwości, że maczał w tym palce. Kiedy zapowiedziano, że przyszła Helena, Salvatore uniósł głowę z zadowoleniem. – Wejdź, proszę. Miałem nadzieję, że zadzwonisz. Nie mieli kontaktu od dwóch dni. Teraz Helena pojawiła się w palazzo Veretti, gdzie w jednym z pomieszczeń znajdowało się pięknie urządzone biuro Salvatore. Wyciągnął ręce na powitanie. Heleny nie zmylił ani jego

uśmiech, ani sposób, w jaki wskazał jej fotel. Sam usiadł ekstrawagancko na biurku. Niecierpliwie czekał na jej kapitulację. – Przyszłam, bo mam dla ciebie wieści – zaczęła, obserwując go. – Byłam ostatnio trochę zajęta. Bank zażądał od fabryki spłaty pożyczki w ciągu dwóch tygodni. Chciałam cię zapytać, co można zrobić w ciągu dwóch tygodni? – Niewiele – odparł współczująco. – Wyglądało na to, że jedynym wyjściem będzie sprzedaż. Właśnie wracam z banku, postanowiłam przyjść prosto do ciebie. – Bardzo rozsądnie. Czy dyrektor był nieprzejednany? – Nie, było sympatycznie. Dał mi tyle dokumentów do podpisania… Nie zrozumiałam połowy z nich. Wszystko jedno. W każdym razie zakończyłam to i jestem wolna. – Będziesz wolna, kiedy zakończysz transakcję. Nie przejmuj się, dam ci dobrą cenę. Nie chciałbym, żebyś martwiła się o pieniądze. – Och, jak miło, że tak się o mnie troszczysz! Ale nie ma potrzeby. Spłaciłam pożyczkę, całą, do ostatniego pensa. – I złośliwie dodała: – Wspaniała wiadomość, prawda? Salvatore przekrzywił głowę. – Czy to jakiś dowcip? – Nigdy nie żartuję na temat pieniędzy, podobnie jak ty. Proszę, oto dowód. Podała mu dokument, podpisany i poświadczony, że fabryka Larezzo jest wolna od długów. Salvatore pomyślał w pierwszej chwili, że to jakieś

fałszerstwo, ale gdy zobaczył podpis Valeria Donatiego – a dobrze znał ten podpis – nie miał już wątpliwości, że kredyt został spłacony. Przyjął to z obojętną miną, ale sporo go kosztowało, by zachować zimną krew. Helena uśmiechała się do niego niby serdecznie, ale już wiedział, że przyszła tu tylko po to, by napawać się swoim tryumfem. I śmiać się z niego w duchu. Zawrzał gniewem, ale stłumił go szybko, żeby nie dać jej satysfakcji. – Mądre posunięcie – przyznał w końcu. – Nie doceniłem cię. Ale w końcu będziesz musiała sprzedać Larezzo. – Czyżby? Słyszę upór w twoim głosie. To idiotyczne! – Przyjrzyjmy się faktom. Chcesz mi wmówić, że Antonio zostawił ci tyle pieniędzy, żeby pokryć ten dług? – Nic podobnego. W ostatnich miesiącach życia jego interesy nie szły najlepiej. – W takim razie musiałaś zaciągnąć w banku sporą pożyczkę. – Może nie powinieneś wysnuwać pochopnych wniosków. Masz problem. Po prostu nie potrafisz uwierzyć w coś, co nie pasuje do twojej wizji. To osłabia twoją pozycję, bo wróg jest zawsze krok do przodu. Wie coś, o czym ty nie masz pojęcia. – Wróg czyli ty? – Jeśli tak wolisz. – Helena roześmiała się głośno. W tym momencie była tak piękna, że Salvatore ogarnął zachwyt – tak silny, że stłumił wszystkie inne uczucia. Musiał wziąć się w garść, jak najszybciej. – W porządku – powiedział powoli. – Jesteśmy wrogami… Ale

to nieostrożnie z twojej strony, że krzyżujesz moje plany. Nie pozwolę na to. – Och, nie bądź taki śmiertelnie poważny. Ja wygrałam tę rundę, ty wygrasz kolejną. Potem ja wygram znowu i tak dalej… – Ale ja wygram ostatnią – zaznaczył. – Niekoniecznie. Tymczasem zgoda? – Wyciągnęła dłoń w jego stronę. Ujął jej rękę i przez chwilę trzymał w swojej dłoni. – Nadal zamierzasz za wszelką cenę wyrzucić mnie z Wenecji? – zapytała. Mocniej zacisnął dłoń. Ten odruch powiedział jej, że on wcale nie chce, żeby wyjechała. – Być może… – odparł. – Albo pozwolę ci zostać, jeśli będzie mi to odpowiadać. – Zawsze musi to być na twoich warunkach, prawda? – Tak – potwierdził. – Ale tutaj… – rozejrzał się wokół – to nie jest nasze prawdziwe pole walki. Istnieje jeszcze inne… a tam nie wiadomo, kto okaże się zwycięzcą… – Myślisz, że też wygrasz? – Uśmiechnęła się. – Niestety muszę już iść. Będziesz miał czas, żeby przygotować kolejny atak. Ale pamiętaj, co ci powiedziałam. Wróg… nie, nie wróg, oponent… – Tak brzmi dużo lepiej – wtrącił. Nadal trzymał jej dłoń, uśmiechając się w sposób, który ją zmieszał. – Źle grasz tę rolę – oceniła. – Powinieneś być na mnie zły. Powinieneś to pokazać. – Jestem… bardzo zły. – Nawet wściekły.

– Ogarnęła mnie furia. – Właśnie widzę. I planujesz się zemścić. – Nie planuję – odparł cichym głosem. – Tylko to robię. Przyciągnął ją do siebie i zamknął w swoich ramionach. Unieruchomił jej ręce, więc mogła tylko bezradnie stać. Całował ją delikatnie, spokojnie, wywołując dreszcz podniecenia. Po chwili Helenie udało się uwolnić. – Nazywasz to zemstą? – rzuciła wyzywająco. – To jest zemsta! Pocałowała go gwałtownie i namiętnie, by zburzyć ten jego chłód i opanowanie. – Muszę już iść – szepnęła, gdy nagle oderwała usta od jego warg. – Mam wiele rzeczy do zrobienia. Ruszyła do drzwi. Przed wyjściem odwróciła się jeszcze i dodała: – Pamiętaj, co ci powiedziałam. Oponent może wiedzieć coś, o czym ty nie masz pojęcia. Tego wieczoru Salvatore odwiedził Valeria Donatiego. Zawsze był w jego domu mile widzianym gościem. Zamierzał omówić następny ruch, bo sprawy nie ułożyły się po jego myśli. – To był ostatni raz, kiedy cię posłuchałem – zaczął Valerio z pretensją, gdy usiedli do kolacji. – Wezwij ją do spłaty, mówiłeś. Nie poradzi sobie finansowo. I co? Poradziła sobie z łatwością. Nie wiedziałeś, kim ona jest czy co? – A kim jest? – Salvatore był zdziwiony. – Poza tym, że wdową po Antoniu? – Chcesz mi wmówić, że nie wiedziałeś, z kim masz do czynienia? To przecież Helena trojańska! – Nie wiedział, to oczywiste – wtrąciła jego żona. –

Salvatore nie czyta magazynów mody. W innym wypadku znałby jej twarz z gazet, do niedawna pojawiała się niemal wszędzie. Podobno Helena była jedną z najdroższych modelek świata. Musiała zgromadzić fortunę. Salvatore uśmiechał się niezręcznie, maskując zaskoczenie. Przypomniał sobie słowa Heleny. To był sekret, którego nie znał. Pożegnał gospodarzy wcześniej i ruszył pieszo do domu ciemnymi uliczkami. Potem zamknął się w gabinecie i włączył komputer. Wpisał hasło „Helena trojańska” i otrzymał z Internetu sporo informacji o jej licznych sukcesach od początku kariery, którą zakończyła dwa lata temu. Potem zniknęła z wybiegów i czasopism. Nie znalazł też żadnej wzmianki o jej małżeństwie. Zaczął przeglądać zdjęcia, setki zdjęć; od najstarszych, kiedy pozowała jako nastolatka, poprzez te najbardziej spektakularne, gdy była u szczytu kariery, w wieku dwudziestu paru lat, aż do ostatniej, najbardziej aktualnej fotografii. Miał wrażenie, jakby oglądał wiele różnych kobiet. Kilkunastoletnia Helena uśmiechała się jeszcze niewinnie, ale z radością i pewnością siebie. Gdy Salvatore oglądał późniejsze zdjęcia, miał wrażenie, że spontaniczna radość gdzieś uleciała. Coś się zmieniło w tej pięknej twarzy. Nawet mimo jej szerokiego, profesjonalnego uśmiechu mógł dostrzec, że jest starsza i smutniejsza, jakby coś się stało, ale nie w sposób naturalny, ale nagle, niespodziewanie. Przypomniał sobie, jak uważnie studiowała dwie fotografie jego matki. Na jednym matka była młoda i promienna, na

drugim – przedwcześnie postarzała i przygnieciona smutkiem. Wstał i zaczął przemierzać pokój, próbując odegnać wspomnienia. Wyszedł na korytarz i wsłuchiwał się w ciszę panującą w pałacu. Powinien wrócić do komputera i dalej poszukiwać materiałów z przeszłości Heleny. Musi znaleźć jakieś jej słabe punkty, które pozwolą mu zyskać przewagę. Zamiast tego ruszył w stronę pokoju, który kiedyś należał do matki. Zatrzymał się pod drzwiami. Ile razy stał tak, słuchając, jak ona płacze? Tak bardzo pragnął jej ulżyć, ale nie był w stanie nic zrobić, by jej pomóc. Poczuł silny ból, który szybko zamienił się we wściekłość, jaką ciągle odczuwał, mimo że matka już dawno nie żyła. Uderzył pięścią w drzwi. Wrócił do gabinetu i zaczął ponownie analizować zdjęcia. Wiedział już, jaki błąd popełnił, oceniając Helenę na podstawie plażowej fotografii z Antoniem. Nie była kobietą o podejrzanej moralności. Była bizneswoman, która odnosiła sukcesy, miała bystry umysł, a wspaniała aparycja tylko wzmacniała efekt. Jest znakomitą aktorką, pomyślał. W jednej chwili gwałtowna i pełna seksu, w następnej nieśmiała lub zimna. Zrobiła na nim spore wrażenie, większe, niż sądził. Stanowiła dla niego tajemnicę. Rzuciła mu rękawicę na płaszczyźnie zawodowej i osobistej, wygrywając bitwy na obu polach. Salvatore zaczął się zastanawiać, na którym zwycięstwie zależy mu bardziej i czego absolutnie nie może odpuścić. Doszedł do wniosku, że nie wie, i w jego głowie rozdzwonił się dzwonek alarmowy. Wcześniej nigdy nie miał takich wątpliwości. Na pierwszym miejscu zawsze stawiał sprawy biznesowe. Kobiety – zawsze

na drugim. Jednak ta kobieta była inna niż wszystkie, jakie znał.

ROZDZIAŁ PIĄTY Helena spędzała cały czas w Larezzo, ucząc się różnych rzeczy i ciesząc się nową wiedzą. Pracownicy polubili ją za pasję, zaangażowanie, a także za to, że nie wtrącała się do spraw, na których się nie znała. – Do czasu – zaznaczyła podczas spotkania z nimi. – Mój czas jeszcze nadejdzie. Na razie muszę się skoncentrować na zarabianiu pieniędzy, by inwestować. Nie będzie już żadnych pożyczek w banku. – Oklaski oznaczały, że pracownicy aprobują jej zdanie. Aplauz się zwiększył, gdy dodała: – Żeby zapewnić fabryce szczęśliwą przyszłość, muszę jeszcze popracować jako modelka. Jeden z pracowników zawołał, że powinna sprzedać zakład Salvatore, ale szybko został uciszony przez pozostałych. – Może powinna pani zwolnić Jacopa – doradzał Emilio. – Wie pani, co robi? – Donosi wszystko Salvatore – domyśliła się Helena. – Niech raportuje. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Młody projektant, Leo, zagorzały wielbiciel Heleny, obiecał wykonać rysunek według jej instrukcji. Miał to być projekt głowy diabła z rogami, z rysami Salvatore. – Jak długo potrwa włączenie tego do produkcji? – zapytała. – Kilka dni, bo ja szybko pracuję. – Cudownie. Myślałam, że to trwa wieki. – To właśnie mówię Emiliowi. Chcę, żeby podniósł mi pensję.

– Zrób dla mnie ten projekt, to dostaniesz bonus – obiecała ze śmiechem. – Ten chłopak to czarodziej – potwierdził później Emilio. – Potrafił wykonać rysunek w dwa dni, jeśli mieliśmy kryzysową sytuację. – Jaką kryzysową sytuację? – zainteresowała się. Emilio zmieszał się. – Och… to było tak dawno… – Aha, jeszcze zanim mnie poznał, tak? Pewnie Antonio posyłał specjalne prezenty ze szkła swoim kobietom – domyśliła się. – Coś w tym rodzaju – mruknął Emilio. – Nie przejmuj się. Dobrze znałam Antonia. Szklana głowa okazała się majstersztykiem. Gdyby nie diabelskie dodatki, każdy by rozpoznał, że to Salvatore. – Czy zamierza pani mu ją wysłać? – Nie. Zostawię ją tutaj, na widoku, żeby Jacopo szybko ją zauważył. Minęło kilka godzin i już widziano Jacopa, jak podąża do fabryki Salvatore. Następnego dnia, gdy pojawił się w pracy, był w złym humorze. – Salvatore chyba kazał mu iść do diabła – stwierdziła Helena. – To do niego niepodobne – ocenił Emilio. – Proszę pamiętać, że on chce wygrać. – Dopóki nie wie kilku rzeczy, nie wygra – mruknęła tajemniczo. Salvatore się nie odzywał. Zniknął, jakby zapadł się pod

ziemię. Jednak pewnego wieczoru, gdy wróciła do hotelu, w recepcji czekała na nią przesyłka. Rozpakowała ją w pokoju i znieruchomiała w zachwycie. Trzymała w dłoni szklaną kobiecą głowę o rozwianych włosach, bez rozpoznawalnych rysów. Była to czysta materializacja piękna. Każda kobieta byłaby dumna, wiedząc, że mężczyzna widzi ją w ten sposób. Nie dostała żadnego listu ani kartki, ale natychmiast się domyśliła, kto zrobił jej taki prezent. Podniosła słuchawkę i wybrała numer Salvatore. Odebrał natychmiast, jakby czekał na jej telefon. – Poddaję się – powiedziała na powitanie. – Co to dokładnie znaczy? – zapytał z ciekawością. – To znaczy, że jesteś ode mnie lepszy. To znaczy, że mnie… zmyliłeś. To znaczy… dziękuję za tę piękną rzecz. – Liczyłem na to, że ci się spodoba – odparł ciepło. – Czy możesz zjeść dzisiaj ze mną kolację? Znam uroczą restaurację. – Tak, z przyjemnością. Tym razem nie przypłynął po nią gondolier. Salvatore przybył do hotelu na piechotę. Helena wyjrzała przez okno i zobaczyła, jak nadchodzi wolnym krokiem. Cieszyła się, że może go obserwować, gdy on o tym nie wie. Poruszał się z wdziękiem. Był szalenie przystojny. Męski, silny, niebezpieczny… Pragnę go, pomyślała. Musiała to przyznać uczciwie sama przed sobą. Tymczasem Salvatore wszedł do hotelu. Kilka chwil później spotkali się przy recepcji. Salvatore

poprowadził ją do maleńkiej restauracyjki, gdzie usiedli w ogródku, przy najdalszym stoliku oświetlonym tylko jedną świecą i kilkoma lampami w górze. – Podoba ci się? – zapytał. – Celowo nie wybrałem luksusowej restauracji. – I słusznie. To urocze miejsce. Dobrze, że nie chciałeś przytłoczyć mnie bogactwem. – To nie byłoby mądre. Przecież konkuruję z Heleną trojańską. – Więc już się dowiedziałeś. – Tak… w końcu. Jako ostatni w Wenecji. Ostrzegałaś mnie, że o czymś nie wiem, ale przeszarżowałem. I dostałem nauczkę. Studiowała jego twarz, wypatrując ukrytej ironii, ale jej nie znalazła. Kelner pojawił się z butelką szampana. – Najlepszy, signore, tak jak pan kazał. – Niech cię nie zmyli skromny wystrój tej restauracji – powiedział Salvatore. – Mają tu najznakomitszą piwnicę win. Twoje zdrowie. – Uniósł kieliszek. – I gratuluję ci. – To ja powinnam ci pogratulować. Bardzo udany figiel z tą główką. – Nie planowałem żadnych psikusów. I nie opłacam Jacopa. Kiedyś pracował w mojej fabryce, lecz zwolniłem go za lenistwo. Dostał pracę w Larezzo, ale mało tam zarabia. Wymyślił sobie, że wróci do łask, jeśli będzie dla mnie szpiegował. Nigdy go do tego nie zachęcałem. Gdy zobaczył tamtą głowę, zrobił zdjęcie i przybiegł do mnie, twierdząc, że

to zniesławienie. – Dlaczego? – Bo zostałem przedstawiony jako diabeł. – Tak, ale dlaczego zaraz zniesławienie… – Aha, właśnie potwierdziłaś to, co przypuszczałem. Ta głowa nie znalazła się tam przypadkowo. Jacopo powinien ją zobaczyć. Zrobił dokładnie to, co chciałaś. Helena uśmiechnęła się i przysunęła tak blisko, żeby poczuł na twarzy jej oddech. – Czy oczekujesz ode mnie odpowiedzi? – szepnęła. – Nie, nie potrzebuję jej – odparł zmienionym głosem. Dotknął ustami jej policzka, a potem przesunął je na jej wargi. – Właśnie to udowodniłeś – powiedziała. – Co? – Ty też zrobiłeś to, co chciałam. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. – Zbliża się kelner – mruknęła. Gdy zamówili dania, Salvatore powiedział: – Możesz się w pełni cieszyć zwycięstwem, Heleno. Muszę ci się przyznać, że gdy się dowiedziałem, jakie sukcesy finansowe odnosiłaś przez lata, uświadomiłem sobie, jakim byłem osłem, rzucając ci wyzwanie. Jak mogłem być tak głupi… – Przestań – roześmiała się. – Nie nabierzesz mnie. – No cóż, przynajmniej próbowałem – dodał i też wybuchnął śmiechem. Serce Heleny zaczęło bić szybciej. Powinna pamiętać, że wspólny śmiech to najniebezpieczniejsza rzecz między

mężczyzną a kobietą. Bardziej ryzykowna niż pożądanie. Z ulgą zobaczyła, że nadchodzi kelner z daniami. Mogli się wreszcie zająć czymś konkretnym i bezpiecznym, czyli jedzeniem. – Cieszę się, że tkwimy w martwym punkcie, bo to oznacza, że zostajesz w Wenecji – powiedział nieoczekiwanie. – Naprawdę chcę, żebyś została. – Patrzył jej w oczy. – Nie zapytasz mnie dlaczego? – Nie. – Nasze sprawy nie są zakończone. Nie mam na myśli fabryki szkła. Powiedz mi – dodał po chwili. – Naprawdę chciałaś wystawić tę głowę na widok publiczny? – Oczywiście, że nie. Byłam pewna, że się o tym dowiesz, ale nie sądziłam, że twoja odpowiedź będzie tak miła. Zatrzymam tę główkę z radością. – Mam nadzieję, że dostanę swoją. – Chciałam raczej wystawić ją na aukcji – zażartowała. – Kosztowałaby fortunę. – Spróbuj. Tylko spróbuj. Tak jak zapowiadał Salvatore, skromny wystrój restauracji był mylący. Podane potrawy okazały się najwyższej jakości. Helena delektowała się pysznym risottem ze szparagami, risottem z dynią i wołowiną duszoną w czerwonym winie. – Musisz przyznać, że kuchnia wenecka jest najlepsza na świecie – odezwał się z błyskiem rozbawienia w oczach. – Tak daleko w opinii bym się nie posunęła – odparła, udając powagę. – Ale to najsmaczniejsze jedzenie, jakiego kiedykolwiek próbowałam. Ze szkłem weneckim jest inaczej.

Ono na pewno jest najlepsze na świecie. Wybrała doskonały temat. Salvatore zaczął opowieść: – Wenecja leży między Wschodem a Zachodem i z wielu powodów jest miastem Wschodu. W trzynastym wieku, kiedy został zdobyty Konstantynopol, rzemieślnicy zajmujący się tam produkcją szkła przywędrowali do Wenecji. Przywieźli ze sobą nowe techniki i różne sekrety, które sprawiły, że tworzyli prawdziwe cuda. Szybko znaleźli się wśród najważniejszych obywateli republiki. Mieli prawo nosić miecz i nie podlegali oskarżeniom sądowym. – Takie przywileje mogą psuć osobowość – skomentowała. – Niektórzy myślą, że wszystko im wolno. – Mój prapradziadek, Claudio Veretti, ożenił się z panną z patrycjuszowskiej rodziny i otrzymał ich przywileje. Pałac należał do tej rodziny, ale mieli długi i mój przodek przejął cały majątek. W tamtych czasach ludzie nie pobierali się z miłości. Ślub był po to, żeby powiększyć bogactwo. – Czy to jest aluzja do mnie? – zapytała niespodziewanie. – Ależ skąd, Heleno! Myliłem się. Nie wyszłaś za mąż dla pieniędzy. Nie potrzebowałaś ich. Czytałem, że sporo zarabiałaś jako top modelka. Szperałem trochę w Internecie. Nawet nie znalazłem informacji o ślubie… – Nikt nie wiedział. Chcieliśmy, żeby zostawili nas w spokoju. – Antonio nie zawiadomił nikogo z rodziny. – Wiedział, że mnie nie zaakceptujesz. Salvatore zacisnął zęby. – O twoim życiu nie ma zbyt wiele informacji – podjął temat –

ale jest za to mnóstwo zdjęć. Mogłem zobaczyć, jak dorastałaś, rozkwitałaś, i jak zamieniałaś się z bardzo ładnej dziewczyny w olśniewającą piękność. Już wiem, dlaczego Antonio się w tobie zakochał. – To nie ma z tym nic wspólnego. Nie znał mnie, gdy byłam modelką. Gdy się spotkaliśmy, już zakończyłam karierę. Miałam dość tamtego życia. Chciałam spróbować czegoś nowego i wymyśliłam, że zostanę bizneswoman. Na początek o mały włos straciłabym sporo pieniędzy. Antonio na szczęście mieszkał w tym samym hotelu i znał oszusta. Ostrzegł mnie w porę. Tak się poznaliśmy. Cały świat widział mnie jako silną kobietę sukcesu, która osiągnie każdy cel. Antonio zobaczył słabą kobietę, o którą trzeba się troszczyć. W ten sposób zwrócił moją uwagę. Zaintrygował mnie. Uświadomiłam sobie, że mi to odpowiada. Zaopiekował się mną tak jak nikt wcześniej. Dbaliśmy o siebie nawzajem. Helena umilkła i patrzyła w przestrzeń z lekkim uśmiechem na twarzy, który Salvatore już widział. Daleka i nieobecna. – O czym myślisz? – zapytał cicho. – O nim. O tym, jaki był. O głupstwach, które mówił… Dużo się śmialiśmy. – Zamilkła, bo kelner zaczął zbierać puste talerze. Po chwili się odezwała: – Chciałabym, żebyś mi o nim opowiedział. Jaki był w młodym wieku? I nie musisz się krępować, wiem o jego podbojach. Sam sporo mi o sobie opowiadał, ale może być coś, o czym nie wiem. – Opowiadał ci o… podbojach? – Byliśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi. Nagle Helena poczuła, że na jej rękę spadła kropla deszczu,

potem następna. – Zaczyna padać. Wejdźmy lepiej do środka – zaproponował Salvatore. Usiedli, żeby dokończyć wino. Salvatore odbył krótką rozmowę przez komórkę. – Łódź przypłynie za kilka minut – oznajmił. Za chwilę pojawiła się gondola z kabiną i zasłonami, rzadko spotykana na kanałach. Usiedli w środku wśród poduszek. Wiatr rozkołysał wodę, łódź się zakolebała. Salvatore objął Helenę ramieniem. W mroku dotknął ustami jej warg. Nie odsunęła się. Całował ją długo, najpierw delikatnie, potem coraz namiętniej. Przesunął wargi na szyję. Miała długą, łabędzią szyję… – Nie przestawaj… – szepnęła. Całował ją i dotykał coraz śmielej. Nagle poczuli wstrząs, gondola się zatrzymała. – Jesteśmy przed hotelem – powiedział Salvatore zmienionym głosem. – Musimy zamienić się w szanowanych obywateli. Roześmiała się. – Nie wiem, czy zdołam. – Ja też, ale spróbujmy udawać. Zaczął zapinać guziki jej bluzki. Drżały mu ręce. Udało im się spokojnym krokiem przemierzyć hol hotelu Illyria. W windzie stali obok siebie w milczeniu. Poczuli się bezpieczni dopiero w jej pokoju. Rzucili się sobie w ramiona, całując się i w pośpiechu zdzierając z siebie ubrania. Guziki jego koszuli łatwo się rozpinały. Nie zapalili światła w pokoju,

oświetlał go tylko blask latarni ulicznych za oknem. Helena czuła pulsowanie krwi w każdej części ciała, ogarniał ją żar i namiętność, które osłabiały wolę. Pragnęła, by to trwało i trwało… To jest właśnie to, czego on chciał, pomyślała niespodziewanie. Coś ostrzegało ją, że ta sytuacja jest częścią walki o dominację. A wzajemna atrakcyjność seksualna to groźne narzędzie, które może zostać wykorzystane. Jej ekscytacja zaczęła słabnąć, ogarnęły ją wątpliwości. Tak dawno się z nikim nie kochała, że czuła się jak początkująca. Uświadomiła sobie, że się boi. – Co się stało? – zapytał Salvatore. – Nic, tylko… Puść mnie. Odsunął się tak gwałtownie, że omal nie upadła. Nie była w stanie zrobić kroku. – Specjalnie wybrałaś ten moment? – zapytał ostrym tonem. – Przepraszam… Nie mogę… To nie powinno się zdarzyć. – A co się powinno zdarzyć, Heleno? – Potrząsnął nią i zmusił, by spojrzała mu w oczy. – Mam się odwrócić i grzecznie odejść jak skomlący szczeniak? Ostrzegałem cię, żebyś nie decydowała za mnie. Głupio robisz, że to ignorujesz! – To nie jest tak, jak myślisz…! – wybuchnęła. – Dobrze, że nie wiesz, co teraz myślę. Mogłabyś się przestraszyć. – Chodzi o to, że ja nie jestem gotowa… – Nie udawaj pierwszej naiwnej. Dobrze wiedziałaś, co się stanie, gdy tu wejdziemy. Wiedziałaś to, gdy wyszliśmy z restauracji i płynęliśmy gondolą… – Puść mnie, Salvatore – powtórzyła z naciskiem.

Puścił ją. Odetchnęła z ulgą. Odwróciła się i podeszła do wysokiego okna. Salvatore stanął za jej plecami. – Miałem rację co do ciebie – wycedził ze złością. – Zaplanowałaś to wszystko od początku. To miał być złośliwy wygłup, tak? Czerpiesz z tego przyjemność? Chciała się bronić, spróbować wszystko wytłumaczyć, ale powstrzymał ją szybki błysk światła przepływającej łodzi. W jednej sekundzie zobaczyła w szybie odbicie nagiego mężczyzny, który stał obok. Jego ciało wydawało się doskonałe. Był spełnieniem wszystkich jej fantazji erotycznych, które objawiły się właśnie teraz, w najgorszym momencie. Pochwyciła jego morderczy wzrok, pełen nienawiści. Zdrowy rozsądek ostrzegał ją, że powinna załagodzić sytuację, uspokoić go i znaleźć się od niego jak najdalej. Jednak miała dziwne uczucie, że stoi w oku cyklonu. To napięcie było dla niej fascynujące i ożywcze. I nie miało nic wspólnego z rozsądkiem. – Nic nie planowałam – powiedziała. – Ale ty masz skłonność, by myśleć o mnie jak najgorzej. – Przez cały wieczór wysyłałaś mi jeden wyraźny sygnał, a teraz zmieniasz front? Czy tak się zwykle zachowujesz? Wabisz mężczyzn, by ich ośmieszyć i doprowadzić do szału? Ilu zaprowadziłaś na skraj wytrzymałości? Czy potem dostają nagrodę? Postanowiła ukłuć go boleśnie. – Nikt nigdy nie dostał mnie całej – podkreśliła, wiedząc, że on odczyta to właściwie. – To, co najgłębiej ukryte, jest tylko

moją własnością. Nie możesz się do tego zbliżyć. – Mylisz się – mruknął. – Sama mi to zaoferujesz, zobaczysz. – Myślisz, że sobie to po prostu weźmiesz. – Nie. Przyjemność polega na tym, że ty mi wszystko dasz, nawet wbrew sobie. Wszystko, co zechcę. – To się okaże. – Czy to wyzwanie? Mam zamiar je przyjąć. Momentalnie stanął jeszcze bliżej i chwycił ją w pasie. Zaczęła go odpychać. – Za późno – szepnął. – Nie powinnaś mnie prowokować. Przyjąłem twoje wyzwanie. Szybko chwycił ją i ruszył w stronę łóżka. – Dlaczego jesteś na mnie zła? – zapytał. – Przecież gramy w twoją grę, według twoich zasad. – Mogę je zmieniać, jak chcę – wykrztusiła. – Nie nadążysz za mną. Położył się na plecach i ułożył ją na sobie, dając pozory wolności. – Jakie są reguły w tym momencie? – zapytał. Jej odpowiedzią był namiętny pocałunek. Wszystkie myśli, rozsądne i strategiczne, odpłynęły w siną dal. Teraz kierował nią znowu ślepy instynkt. Słuchała tylko swego ciała. Chciała właśnie tego mężczyzny, żadnego innego. Tak długo tłumiła swe pragnienia, udając, że ich nie ma. Teraz pojawiły się ze zdwojoną siłą. Gdy znalazła się pod nim, spojrzała mu w twarz. To, co zobaczyła, zaskoczyło ją. Zniknęło gdzieś twarde spojrzenie, w jego oczach nie było też tryumfu. Dostrzegła tylko czułość

i ciekawość, jakby on też przebywał na nieznanym lądzie. Kochali się powoli, potem coraz gwałtowniej. Helena nigdy nie czuła takiej rozkoszy. Chciała więcej i więcej… Znalazła się w niebie. Potem powoli opadała na ziemię. Serce waliło jej szaleńczo. Nic nie było już takie samo jak wcześniej. I nigdy nie będzie. Leżała na plecach, jedną ręką zasłaniała oczy. To, co się działo w jej wnętrzu, było alarmujące. Wzięła kilka głębokich oddechów, by się uspokoić, i przybrała na twarz odpowiednią maskę. Otworzyła oczy. Salvatore siedział na łóżku i patrzył na nią. – Czy przyznasz teraz, że wygrałem? – Nic nie wygrałeś – odparła. – Tutaj – dotknęła piersi – nic. Bo tu nie ma nic do wygrania. Położył dłoń na jej piersi. Mógł poczuć, jak mocno bije jej serce. – To tylko automat – rzuciła szybko. – Nic więcej. – Nieprawda – powiedział powoli. – Dlaczego udajesz? – Nie udaję, Salvatore. To maszyna. – Roześmiała się sztucznie. – Nie rób takiej miny. To dla ciebie bardzo użyteczne. Maszyna nie płacze, kiedy romans się kończy. Zna zasady i nie prosi o więcej. – Już myślisz o końcu? – zapytał lekkim tonem. Wzruszyła ramionami. – Wszystko się kiedyś kończy. – Ziewnęła i przeciągnęła się rozkosznie. – Na razie możemy sobie sprawiać przyjemność. – Rozumiem, że nie składasz skargi. – Uśmiechnął się. – Chyba już pójdę. Wolałbym nie wywoływać skandalu.

Czekał przez chwilę, licząc na to, że Helena poprosi go, by został. Nie odezwała się ani słowem. Wyraźnie chciała, żeby wyszedł. Zaświecił nocną lampkę i zaczął zbierać z podłogi swoje rozrzucone ubrania. Szybko je włożył i skierował się do drzwi. Przed wyjściem coś kazało mu się zatrzymać. Odwrócił się i zapytał: – Wszystko w porządku? – Jak najbardziej – zapewniła. – Muszę się przespać. Zamknij drzwi, proszę. – Dobrze. – Jednak nadal stał w miejscu. – Heleno… – Jestem taka śpiąca… – Ziewnęła demonstracyjnie. Kiedy wyszedł, nadal leżała nieruchomo, patrząc w sufit szeroko otwartymi oczami. Jakaś część wołała w niej, by Salvatore wrócił, położył się przy niej i ponownie doprowadził ją do ekstazy, która była dla niej odkryciem. Inna część podpowiadała, że powinna jak najszybciej uciec z Wenecji, uciec od niego i ciekawych planów, które tu miała. Nie była bowiem pewna, czy starczy jej odwagi, by zmierzyć się z zagrożeniem. Była sama, czyli wolna. Bliższa znajomość z Salvatore oznaczała, że mogłaby się w nim zakochać, a to wydawało się największą katastrofą. Zastanawiała się, gdzie Salvatore teraz jest i co myśli. Wyobrażała sobie, jak idzie ciemnymi uliczkami w stronę pałacu, ciesząc się ze zwycięstwa. Ale ten obrazek jakoś nie pasował. Kontrastował z innym wspomnieniem – w głosie Salvatore brzmiała troska, gdy zapytał, czy z nią wszystko w porządku. Helena zgasiła lampkę i zwinęła się na łóżku, przykrywając

głowę kołdrą. Salvatore stał na dole, wpatrując się w jej okna. Próbował uporządkować skłębione myśli. Helena trojańska – kobieta, która wydawała się tak pełna namiętności i seksu, i miała ciało, które było samym grzechem – kochała się z nim, jak gdyby robiła to pierwszy raz. Jakby ze zdumieniem i niewinnością odkrywała nowe obszary. To go zaskoczyło. Spodziewał się czegoś przeciwnego. Seksualnego wyrafinowania, doświadczenia i sporych umiejętności. Helena sprawiała wrażenie cynicznej i sprytnej, umiejącej zadbać o swoje sprawy. Ale to była tylko poza. Jej pieszczoty wynikały z prawdziwego pożądania, były odruchowe, niewyuczone ani niewykalkulowane, a z tymi ostatnimi najczęściej miał do czynienia i dobrze je rozpoznawał. – Jaki sekret ukrywasz? – szepnął do siebie. – Kogo okłamujesz? Mnie czy siebie? I dlaczego? Salvatore wyjechał na kilka dni w interesach. Najpierw do Mediolanu, a potem do Rzymu, gdzie przedłużył pobyt. Gdy po tygodniu wrócił do Wenecji, czekała na niego paczka. – Posłaniec przyniósł ją tego samego dnia, kiedy wyjechałeś – powiedziała babcia. Była szczupłą, elegancko ubraną damą o srogiej twarzy. Pochodziła ze zubożałego rodu i wydano ją za mąż dla pieniędzy. Miała tylko jedną córkę, Lisettę, która była matką Salvatore. Babcia Salvatore darzyła Guida, męża Lisetty, głęboką nienawiścią, i miała ku temu powody. Po śmierci córki i zięcia królowała w pałacu, często przypominając wnukowi o „jego pozycji” i okazując niezadowolenie, gdy nie chciał

sprostać jej arystokratycznym oczekiwaniom. Teraz otworzył paczkę przy niej i zaraz tego pożałował. W środku znajdowała się główka diabła i list: Obiecałam, że dostaniesz tę rzeźbę. Dziękuję za moją. Jest piękna. Helena Babcia zobaczyła szklaną główkę i ostro zareagowała: – Ach, więc to prawda! Słyszałam plotki, że ona cię znieważa, ale nie mogłam w to uwierzyć. Jak ona śmie! – Nie znieważa mnie – odparł, oglądając głowę z zainteresowaniem. – To bardzo dobra praca. Jeśli się nie mylę, zaprojektował ją Leo Balzini, młody designer, o którego zabiegam od miesięcy. – Roześmiał się. – Naprawdę ten diabeł przypomina mnie. – Nie mów bzdur. Kto mógłby pomyśleć, że diabeł jest podobny do ciebie? – Tylko ona mogła zajrzeć tak głęboko… – powiedział cicho. – Co tam mamroczesz? – Nic. Ta rzeźba wcale mnie nie obraża. – Hmm! Trudno mi w to uwierzyć. Kobieta taka jak ona… – Proszę, nie mów tak – przerwał jej szybko. – Sam to wielokrotnie powtarzałeś. – Helena należy do naszej rodziny. Nosi nazwisko Veretti. – Ale wcale nie musimy jej akceptować. Czy słyszałeś, jakie przedstawienie tu urządziła ostatnio? – Była słynną modelką. Nic dziwnego, że budzi spore zainteresowanie.

– Każdego wieczoru jest widywana w towarzystwie innego mężczyzny, wliczając w to Silvia Tiraniego! Silvio Tirani był znanym kobieciarzem, którego wulgarność dorównywała bogactwu. – Może mają wspólne interesy – skomentował Salvatore z grymasem niechęci. – Słyszałam, że coś zaszło w restauracji. Rodzina nie potrzebuje takiego rozgłosu. Musimy ją ignorować. – Przypomnę ci, że kiedyś lubiłaś Antonia – powiedział z rozmysłem. Gdy zobaczył, że babcia gwałtownie wciąga powietrze, zrozumiał, że popełnił błąd. Signora była piętnaście lat starsza od Antonia, ale w swoim czasie nie pozostawała obojętna na jego chłopięcy urok i nie zdołała tego ukryć. Plotka głosiła, że to dlatego Antonio uciekł z Wenecji. Ta historia wrosła w pamięć, stała się jedną z rodzinnych legend. Salvatore nie chciał urazić babci i szybko dodał: – Jak on by się czuł, gdybyśmy lekceważyli jego żonę? Może nadszedł czas, żeby się wreszcie spotkać całą rodziną. Już dawno powinniśmy to zrobić. – Chcesz ją tu zaprosić? – niemal wykrzyknęła. – Nigdy. Nie ma mowy. – Nie muszę cię pytać o zdanie – odparł zimno. – We własnym domu to ja zapraszam gości. Oburzona i rozzłoszczona odeszła szybkim krokiem, ale przy drzwiach odwróciła się i rzuciła: – Chyba straciłeś rozum! Poczekał, aż babcia trzaśnie drzwiami, i mruknął do siebie:

– Chyba tak. Helena wysłała paczkę i czekała na odpowiedź Salvatore. Jednak dni mijały, a on się nie odzywał. Każdego dnia przyjeżdżała do fabryki, zajmując się bieżącymi sprawami i starając się o nim nie myśleć. Jednak nocami nie miała żadnej ochrony przed wspomnieniami i fantazjami na jego temat. Swoim milczeniem dał dowód, że myliła się co do niego. Sprawdzały się najgorsze przeczucia. W końcu niezawodną wenecką pocztą pantoflową dowiedziała się, że Salvatore wyjechał. – To jakiś nagły wyjazd – oznajmił Emilio. – Jego sekretarka musiała odwołać kilka spotkań w tym tygodniu. – A kiedy wróci? – Helena starała się, żeby zabrzmiało to obojętnie. – Nie wiadomo. Może wyjechał na długo. Byłoby dobrze, bo wtedy nie będzie podejmował żadnych działań przeciwko naszej fabryce. Trzeba zawsze dostrzegać pozytywy. – Tak – odparła bez wyrazu. – Tylko pozytywy. Pracowała do późna, przeciągając moment powrotu do hotelu. Jednak w końcu nadchodził wieczór. Stała się w mieście znaną postacią i nie brakowało chętnych, by umówić się z nią na kolację. Jednak gdy wracała do pokoju, atakowały ją wspomnienia i obrazy, które głęboko utkwiły w jej sercu. Zamykała oczy i kuliła się na łóżku. Drżała, ale nie płakała. Pewnego dnia otrzymała bogato zdobione, lśniące złotem zaproszenie:

Signore Salvatore Veretti ma zaszczyt zaprosić signorę Helenę Veretti na Festę Della Sansa, która odbędzie się za dwa tygodnie na statku „Herana”. – To wielkie wyróżnienie – skomentował Emilio. – Czy Antonio opowiadał pani o tym święcie? – Niech sobie przypomnę… – Przycisnęła palce do czoła. – To kilkusetletnia tradycja. Nawiązuje do historycznego momentu, kiedy doża wypłynął na lagunę i wrzucił do wody złoty pierścień na znak zaślubin Wenecji z morzem. – Ta scena jest odtwarzana co roku. Łodzie wypływają na lagunę, aktor odgrywa dożę. W rekonstrukcji biorą udział wszyscy najznakomitsi mieszkańcy, łącznie z kardynałem, czyli niegdyś patriarchą Wenecji. Będzie pani w znamienitym towarzystwie. – Czyli powinnam przyjąć to zaproszenie. – Ludzie się zabijają, by je dostać. Proszę pomyśleć o kontaktach, jakie może pani nawiązać. Kiedy zastanawiała się, czy powinna odpowiedzieć pisemnie, zadzwonił telefon. – Czy dostałaś zaproszenie? – zapytał Salvatore. Helena poczuła, że cały spokój ducha, jaki ostatnio wypracowała, uleciał przez okno. – Właśnie miałam do ciebie zadzwonić. – Pomyślałem, że powinnaś wiedzieć trochę więcej, zanim dasz mi odpowiedź. – Nie, już zdecydowałam… – Zjedzmy razem lunch. Spotkajmy się za godzinę w… – Podał nazwę restauracji, która znajdowała się w pobliżu,

i odłożył słuchawkę. Restauracja okazała się niewielka, tania, o pogodnym wystroju. Salvatore siedział przy stoliku ustawionym na zewnątrz, tuż przy kanale, po którym pływały łodzie. Zamówił już białe wino. Gdy na niego spojrzała, miała dziwne wrażenie empatii. Jeśli jego oczy nie kłamały, on też przeżył wiele bezsennych nocy, podobnie jak ona. Wstał, gdy się zbliżyła, i odsunął dla niej krzesło. – Odezwałbym się wcześniej, ale musiałem wyjechać w pilnej sprawie – zaczął. – Dziękuję za głowę Księcia Ciemności. Musiałem ją dobrze schować, żeby babcia jej nie rozbiła. Była oburzona, że ktoś może zobaczyć we mnie diabła. Powiedziałem, że wyjaśnisz jej to osobiście, gdy się spotkacie. – Co takiego? – Wyprostowała się. – Co niby mam jej powiedzieć? Wzruszył ramionami. – To zależy od ciebie. Ja zagram rolę arbitra. Jego serdeczny uśmiech rozświetlił wszystko wokół, chociaż Helena nigdy by się nie przyznała do takiej refleksji. Przez ostatni tydzień myślała o nim z goryczą, ale teraz po prostu cieszyła się, że on jest obok. – Miałam rację, że zrobiłam z ciebie diabła. To pierwsza zuchwałość, jaka cię spotkała ze strony kogokolwiek. – Więc przyjmujesz moje zaproszenie? Świetnie. – Chwileczkę. Tego nie powiedziałam. – Dlaczego miałabyś odmówić? Bo to ja cię zapraszam? – Powiedzmy, że jestem bardzo podejrzliwa co do twoich

intencji… – Jesteś tu teraz popularną postacią. Dla twego dobra chcę być z tobą widywany jak najczęściej. Chodzi o mój wizerunek. – Czy to żart? – Jestem bardzo poważny. Człowiek z moją pozycją musi być pewien, że spotykasz się ze mną, a nie z innymi mężczyznami. Nie mogę sobie pozwolić na konkurowanie z kimś takim jak… powiedzmy… Silvio Tirani. – No tak. Mogłabym przecież zemdleć w jego ramionach. – Właśnie tego się obawiam. Cała Wenecja opowiada o tym, jak go potraktowałaś w restauracji. Szczerze mówiąc, mam pewien pomysł – dodał z uśmiechem. – Ponieważ też kilka razy dostałem odprawę, może ja i Tirani moglibyśmy założyć Klub Odrzuconych przez Helenę trojańską. Oboje wybuchnęli śmiechem. Atmosfera wyraźnie się rozluźniła. – Wszystko w porządku? – zapytał, celowo używając tych samych słów co tamtej nocy. Helena dobrze je zapamiętała. Kiwnęła głową. – Tak. – Pytam, bo… – Wiem. Tamtej nocy miałam dziwny nastrój. – Mam nadzieję, że cię w żaden sposób nie zraniłem. Jeśli jest inaczej, nigdy sobie tego nie daruję. – W jego głosie były delikatność i troska, tak samo w spojrzeniu. Nastąpiła przerwa w walce. Mogli zachowywać się jak zwykli ludzie, nie jak rywale. – Nie zraniłeś mnie – zapewniła.

– Ale coś cię martwi – odparł. – Szkoda, że nie chcesz mi powiedzieć. W jednej krótkiej chwili sądził, że ona mu zaufa, i jego serce się zatrzymało. Jednak Helena przywołała na twarz promienny uśmiech i już wiedział, że wyciągnęła tarczę. Uśmiech był jej bronią. Znał ją coraz lepiej. – Jedyna rzecz, która mnie martwi, to to, że wygrałeś… kolejną rundę – powiedziała lekkim tonem. – Nie zauważyłem, żebyś rezygnowała z biznesu – odparł. – Nie mówię o biznesie. Zapowiedziałeś, że będę zadowolona z chwil, które spędziliśmy razem. I tak jest. – Uniosła kieliszek z winem. – Gratuluję zwycięstwa. – Przestań – powiedział ostro. – Nie mów tak! Wzruszyła ramionami i odstawiła kieliszek. – Więc będziesz moim gościem na łodzi podczas fiesty – odezwał się po chwili – a potem na bankiecie w moim domu. Jeśli przyjęłaś już czyjeś zaproszenie, odpowiedz mu, że zmieniłaś zdanie. – Tak jest zdecydowanie lepiej – westchnęła z ulgą. – Teraz przemawiasz jak dawny ty. Salvatore był zakłopotany. Tamtej pamiętnej nocy Helena powiedziała, że nie może ofiarować mu swego serca. Zastanawiał się, czy to prawda. Te myśli nie dawały mu spokoju, dlatego wyjechał z miasta. Jeszcze nigdy nie był tak zakłopotany – nie wiedział, co o tym sądzić. – Moja rodzina bardzo chce cię poznać – zapewnił. – Jesteś jedną z Verettich. Tak, wiem, dlaczego patrzysz na mnie z ironią, ale rodzina jest spora i nie wszyscy są tak wredni jak

ja. Przynajmniej daj im szansę, żeby cię zobaczyli. – Oczywiście – odparła grzecznie. – Będzie mi bardzo miło poznać rodzinę Antonia. Zapadła cisza. Helena oparła się wygodnie na krześle i zamknęła oczy, słońce delikatnie pieściło jej twarz. Salvatore obserwował ją. – Heleno… Otworzyła oczy i napotkała jego wzrok. Wiedziała, o czym on myśli. Ona myślała o tym samym. Niemal czuła jego ręce na swoim ciele… – Chciałbym… – odezwał się, ale z trudem dobierał słowa. – Chciałbym pokazać ci statek i opowiedzieć, co się będzie działo podczas tego święta. Może jutro? – Wolę innego dnia – odparła. – Jutro mam gości w fabryce… wiesz, jak to jest… – W takim razie kiedy indziej – powiedział. – Muszę wracać, mam dużo pracy. Do zobaczenia. – Wstała, posłała mu wystudiowany uśmiech i odeszła. Obserwował ją, myśląc, z jaką łatwością udaremnia jego zamiary. Właśnie dała mu do zrozumienia, że następny ruch należy do niej. Salvatore mógł tylko czekać. Kolejne nowe zaskakujące doświadczenie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Dwa dni później, gdy Helena szła rano przez hotelowy hol, zatrzymał ją młody recepcjonista. – Pani brała udział w wycieczce do Larezzo. Pomyślałem, że może będzie pani zainteresowana wycieczką do Perroni. Łódź odpływa za dziesięć minut. Helena właśnie miała zamiar płynąć na Murano. – Dzisiaj jest środa, prawda? – Czy to ma jakieś znaczenie, signora? W Helenie obudził się złośliwy chochlik. Wiedziała, że Salvatore bywa w fabryce w każdą środę. – Nie, skądże. Dobrze, bardzo chętnie przyłączę się do grupy. Zadzwoniła do Emilia, by go uprzedzić, że dzisiaj jej nie będzie w fabryce. Dołączyła do turystów na łodzi. Musiała przyznać, że fabryka Salvatore robiła wrażenie. Była większa niż Larezzo i miała najnowocześniejsze wyposażenie, co podkreślał przewodnik. Kątem oka zauważyła kilku pracowników, którzy szeptali coś między sobą i zerkali w jej stronę. Za kilka minut Salvatore dowie się o jej obecności. – To jest nowy piec, dostarczony zaledwie dwa miesiące temu – objaśniał przewodnik. – Żaden z naszych konkurentów nie ma takiego. – Myślę, że Larezzo będzie mieć taki jutro – usłyszała jakiś głos z tyłu.

Odwróciła się i zobaczyła Salvatore. – Uprawiasz szpiegostwo przemysłowe? – zapytał i chwycił ją za ramię. – Mogłaś mi powiedzieć, że chcesz tu przyjść. Zorganizowałbym dla ciebie indywidualną wycieczkę. – Lepiej robić to w sekrecie – odparła z udawaną skromnością. – Myślałam, że w środy tu nie bywasz. Ironiczny grymas na jego twarzy powiedział jej, że nie uwierzył w to kłamstwo. – Jako agent wywiadu musisz się jeszcze sporo nauczyć. Chodź ze mną. Następne dwie godziny Salvatore oprowadzał ją po wszystkich halach, pokazując różne rzeczy i wszystko szczegółowo objaśniając. Nie wydawał się szczególnie zaniepokojony, że Helena może wykraść zawodowe sekrety i podpatrzyć technologiczne nowinki. Zrozumiała, dlaczego tak jest, gdy pokazał jej najnowocześniejsze maszyny. Emilio wspominał, że Larezzo nie było doinwestowane przez ostatnie kilka lat. Nie musiał dodawać, że Antonio wolał przeznaczać zyski na swoje zachcianki niż kupno nowych maszyn. Larezzo przetrwało, bo produkowało najlepsze przedmioty ze szkła, ale teraz potrzebowało pieniędzy na inwestycje. Salvatore nie musiał się obawiać konkurencji, bez wątpienia o tym wiedział. – Dziękuję ci. Dużo się nauczyłam. Muszę już iść i… pomyśleć – powiedziała. – Chcesz ukraść parę pomysłów? – zapytał lekkim tonem. Roześmiała się. – Wszystkie pomysły warte skopiowania są pieczołowicie

ukryte przed moimi szpiegującymi oczami – zauważyła. – Myślisz, że o tym nie wiem? – Jak zwykle cię nie doceniłem. – Zauważyłam, że jedną czy dwie rzeczy można by poprawić… – Tylko tyle? – Udał zdziwienie. – Na pewno urządziłabyś to lepiej. Zjedz dziś ze mną kolację, porozmawiamy o tym. I daj mi numer swojego telefonu. Stałaś się czarnym charakterem, muszę się mieć na baczności. – I vice versa. Umówili się w tej samej restauracji, gdzie jedli ostatnio. – Lepiej spotkajmy się tam – zaznaczyła. – W hotelu roznoszą się plotki. – Zgoda. – Muszę iść. – Obawiam się, że twoja kompania już odpłynęła. Zadzwonię po łódź. – Nie, skoro już jestem na Murano, zajrzę do mojej fabryki. Muszę się upewnić, czy jeszcze istnieje. – Roześmiała się. Krótki dystans do Larezzo pokonała zatopiona w myślach. Gdy weszła do biura, Emilio popatrzył na nią z niepokojem. Musiała mieć dziwny wyraz twarzy. – Podjęłam decyzję – oznajmiła. – Najpierw muszę wykonać pilny telefon, a potem… – zachichotała – opowiem ci o wszystkim. Salvatore szedł do restauracji przygotowany na kolejne niespodzianki. Ciekawiło go, w jakiej formie ujawnią się tym razem. Już wiedział, że życie bez Heleny jest strasznie nudne.

Spóźniała się. Zaczynał się niecierpliwić. Czy znowu go czymś zaskoczy? W tym momencie dostał SMS-a: Przepraszam, ale nie zdążę. Sprawy służbowe. Jestem w biurze. Helena trojańska. Salvatore uśmiechnął się kwaśno, ale był zaintrygowany. Dlaczego podpisała się „Helena trojańska”, a nie po prostu „Helena”? Nie musiała go też informować, że jest w biurze, chyba że… Upewnił się telefonicznie, że jego łódź motorowa jest gotowa, i prawie pobiegł do palazzo. Dziesięć minut później już płynął przez lagunę na Murano. Drzwi z tyłu fabryki były otwarte, na piętrze paliły się światła. Salvatore ruszył w kierunku oświetlonych pomieszczeń. Usłyszał głos. Zatrzymał się. Mówił jakiś mężczyzna… Salvatore spodziewał się, że Helena będzie sama. Może ma jakichś klientów? Stanął w cieniu niezauważony i obserwował. Głos należał do młodego mężczyzny około trzydziestki; mężczyzna był przystojny, miał kręcone włosy, uśmiechał się łobuzersko. – Kochanie, nie męcz mnie – powiedział. Salvatore usłyszał śmiech Heleny. – Zrób tak, jak pokazałem ci poprzednio. Połóż ramię nad głową i oprzyj się… Tak lepiej. Ciągle masz na sobie za dużo ubrań. Czy możesz coś zdjąć? Salvatore zacisnął pięści. W tym momencie usłyszał kliknięcia migawki aparatu.

– OK, wspaniale… patrz na mnie – mówił mężczyzna. – Weź mnie taką – usłyszał głos Heleny. – Tak, tak! Cudownie! – entuzjazmował się mężczyzna. – To chyba wszystko – powiedziała Helena. – Salvatore! – wykrzyknęła, gdy go zauważyła. Ruszyła ku niemu z wyciągniętymi ramionami i serdecznym uśmiechem na twarzy. Odwzajemnił go i objął ją mocno. Miała na sobie białą, jedwabną suknię do kostek. I prawdopodobnie nic pod spodem. – Wiedziałem, że będziesz pracować, ale nie sądziłem, że tak ciężko – powiedział. – Dziękuję wszystkim, możecie się zbierać! – zawołała Helena. Rozległy się śmiechy. W tym momencie Salvatore uświadomił sobie, że w pokoju znajduje się kilka osób. Same kobiety. Dwie z nich trzymały lampy oświetleniowe, trzecia była asystentką fotografa. Wszyscy zaczęli się pakować. Szybko wyszli. – Więc wolałaś ich towarzystwo niż moje – zauważył Salvatore. – Nie, ale mam zamiar trochę zarobić na tych zdjęciach. – Sesja? W tym miejscu? – Rozejrzał się po pokoju, drewniane ściany nie miały żadnych dekoracji. – To nie miejsce jest ważne, ale ja. – Ile ci zapłacą? – Mam nadzieję, że dostanę mnóstwo pieniędzy.

Salvatore objął ją i przyciągnął do siebie. – Nie przeszkadza ci, że mężczyźni płacą, by patrzeć na ciebie? – To tylko fotografie. Mnie nie ma obok tych mężczyzn i nie interesuje mnie, co myślą. – Ale ja tu jestem – szepnął, dotykając wargami jej szyi. – Czy ma znaczenie to, co ja myślę? – Tylko wtedy, gdy to właściwe… – Chciałbym się teraz z tobą kochać… szaleńczo… Chciałbym, żebyś kochała się ze mną tak, żebym czuł, że jestem mężczyzną, którego pragniesz. Czy to właściwe? – O tak – szepnęła. – To bardzo właściwe. – Strega… Czarownica… – Jestem nią – mruknęła. – Mieszam w kotle każdej nocy i rzucam na ciebie czary. Salvatore odnalazł jej usta, gorączkowo odwzajemniła pocałunek. Po chwili był już półnagi. Kochali się tak, jak marzył, szaleńczo, mocno, szybko. A potem znowu, tym razem na kanapie w biurze. Gdy świat przestał się kołysać, Salvatore leżał obok Heleny z głową obok jej głowy i myślał o tym, że został złapany w sieć. To prawda, rzuciła na niego czary, ale najbardziej skuteczne zaklęcie stosowała mimowolnie. Sprawiła, że chciał się nią opiekować. Umiała spowodować, że się śmiał. Była najbardziej niebezpieczną kobietą, jaką kiedykolwiek poznał. – Strega… – wymruczał. – Chyba się powtarzasz – zauważyła. – Wiem, ale to właściwe słowo. Co mogę innego powiedzieć?

Helena zachichotała. – Ciekawe, kto teraz wygrał? – zapytała. Ty, pomyślał. Tamtej nocy zdarzyło się coś, czego nie rozumiem. Nie wiem, co zamierzasz, ale to niepokoi mnie bardziej, niż możesz przypuszczać. Czekam na twoją decyzję. O, tak, ty wygrałaś. Jednak na głos powiedział: – Przyjmijmy, że tym razem jest remis. Kilka dni później spotkali się na kolacji w małej trattorii przy Canal Grande. Był to lokal znany z najlepszej pizzy w całej Wenecji. Rozmawiali o zbliżającym się święcie. – Cała flota odpływa z placu Świętego Marka – opowiadał Salvatore. – Płyniemy na Lido, do kościoła Świętego Mikołaja po drugiej stronie wyspy. Gdy pierścień zostanie wrzucony do morza, wysiadamy na ląd i rozpocznie się ceremonia kościelna. – Czy ta inscenizacja rzeczywiście jest powtarzana od setek lat? – Tak. Przyczyną zorganizowania tego widowiska było zademonstrowanie potęgi Wenecji i przekaz dla świata, że Republika Wenecka zawsze będzie panować. – Od tamtej pory niewiele się zmieniło, prawda? Nadal chcecie rządzić światem. – Oczywiście. – Spojrzał jej w oczy. – Jeśli świat o tym zapomniał, trzeba mu przypominać. – A co będzie po głównych uroczystościach? – Pokazy fajerwerków, koncerty, pyszne jedzenie. Jesteś zaproszona do palazzo Veretti. Przygotujemy dla ciebie pokój. Mam nadzieję, że zostaniesz na noc. Będzie zbyt późno, żeby

wracać do hotelu. – Rzeczywiście, mam bardzo daleko – uśmiechnęła się domyślnie. Salvatore żałował pochopnej decyzji o zaproszeniu Heleny na rodzinną kolację. Przypuszczał, że większość krewnych podziela zdanie jego babci, która niezmiennie nazywała Helenę wulgarną i żądną pieniędzy. Najbardziej obawiał się, że któryś z nich ją obrazi, a on będzie musiał otwarcie stanąć w jej obronie i ujawnić wszystkim obecnym uczucia, z których nie do końca zdawał sobie sprawę. – Cała rodzina bardzo chce cię poznać – powiedział. – O tak, na pewno – odparła ironicznie, ale z rozbawieniem. – Czy już przygotowali amunicję? Będziesz im pomagał, czy zaatakują sami? – Nie wiem, dlaczego tak sądzisz… – Kłamca. Dobrze wiesz, dlaczego tak sądzę. – Myliłem się, poza tym to było dawno – odparł, uważnie dobierając słowa. – Czy powiedziałeś im, jak teraz sprawy się układają między nami? – zapytała niewinnie. – Ze szczegółami. Milczał, ale patrzył na nią tak, że wybuchnęła śmiechem. – Przepraszam – powiedziała, dotykając jego twarzy. – Nie powinnam tak się bawić twoim kosztem, ale nie mogłam się powstrzymać. – Nikt przed tobą tego nie robił. – Nikt? Na pewno był ktoś w rodzinie, kto z ciebie szydził w dzieciństwie. Pokręcił głową.

– To się nie zdarzało. – Biedaczek. Naprawdę sporo straciłeś. – Wcale nie – odparł sztywno. – Za to teraz mogę poćwiczyć to z tobą. – Będziesz miał wiele okazji do ćwiczeń. A teraz opowiedz mi, co się stanie, kiedy wejdę między lwy. Salvatore zaczął opisywać swoich kuzynów. Wielu z nich miało przyjechać do Wenecji z odległych stron Włoch. Helena ze zdumienia coraz szerzej otwierała oczy. – Ilu masz tych kuzynów? Czy to cała populacja Italii? – Mniej więcej. Ich liczba jest przerażająca. Ale na razie zostawmy krewnych w spokoju. Wkrótce ich poznasz. Niektórzy są tobą zafascynowani. Moja młoda kuzynka Matilda ma obsesję na punkcie mody. Mówiła mi, że już nie może się doczekać spotkania z „prawdziwą gwiazdą”. Helena skrzywiła się. – Myślałam, że miałeś w rodzinie wielu notabli. Kilku kardynałów, dożów i paru arystokratów, którzy poślubili panny z rodziny Verettich. – To prawda, ale Matilda uważa ciebie za prawdziwą celebrytkę. I nie jest w tym odosobniona. Odkąd widują nas razem na mieście, moje akcje bardzo wzrosły – powiedział to żartobliwie, ale minę miał kwaśną. Helena wzięła jego rękę w swoje dłonie. – Przepraszam. – Jej głos był cichy i delikatny. – Sprawiłam ci sporo kłopotów, prawda? Może powinnam wyjechać? Jego palce ścisnęły się mocno, jakby chciał ją uwięzić, potem rozluźnił je, ale nie puszczał jej dłoni.

– Może powinnam ci sprzedać fabrykę i wyjechać na zawsze, żebyś już nigdy o mnie nie usłyszał? – zastanawiała się. Podniósł wzrok. – Naprawdę to rozważasz? – Nie. – To dobrze. – Nic więcej nie dodał i nadal nie puszczał jej dłoni. Skupił wzrok na łodziach płynących po Canal Grande. Zachodzące słońce pokrywało wodę szkarłatnym połyskiem. Chowało się szybko za horyzontem, po chwili jaskrawe barwy spłowiały, a potem znikły. – Koniec – szepnęła. – Za szybko. – Tak – powiedział. Helenie zdawało się, że westchnął. Spacerem ruszyli do hotelu. Przed wejściem zobaczyli Clarę. – Witaj, Heleno, miałam nadzieję, że cię spotkam… – ucieszyła się. – Ja się już pożegnam – wtrącił Salvatore. – Będziemy w kontakcie, Heleno. Do widzenia, Claro. Kiedy odchodził, contessa patrzyła za nim z krzywym uśmiechem, który podpowiedział Helenie, że kiedyś Clarę i Salvatore mogło coś łączyć. Clara odwróciła się do niej, jej uśmiech stał się promienny. Helena chciała zaprosić ją do pokoju, ale Clara wolała porozmawiać w hotelowym barze. Początkowo opowiadała o fundacji, ale szybko głównym tematem stał się Salvatore. – Wszyscy jesteśmy w nim trochę zakochani – powiedziała

ze śmiechem Clara – ale jedna osoba chyba nie… – Masz na myśli mnie? Zakochać się w Salvatore? To zabawne – odparła Helena sztywno. – Nie martw się. Zachowam to w sekrecie. – Nie ma czego! I nie próbuj o tym plotkować. Clara zachichotała. – Nie mogę uwierzyć, że spotkałam kobietę, która jest odporna na jego urok. – Wypiła drinka do końca i wstała. – Muszę już iść. Miło było z tobą pogawędzić – powiedziała i wyszła. Helena poszła do pokoju i bezwładnie padła na łóżko. Clara plotła jakieś nonsensy! Co ma do tego wszystkiego miłość? Czy Helena mogłaby zakochać się w mężczyźnie, który chce ją zrujnować, a zarazem rozbudza w niej taką namiętność? Czyżby oszalała? Możliwe. Gdy Clara wyszła z hotelu, natychmiast wyciągnęła komórkę. Ktoś czekał na jej telefon. – Właśnie z nią rozmawiałam – oznajmiła Clara. – Ona o niczym nie wie. Nie… chyba nadal myśli, że on jest człowiekiem honoru… naiwna… Nie, nic nie pisnęłam. Poczekajmy, aż sama się dowie, co zrobił… O rany, co to będzie za dzień! Dziesięć minut później ta wiadomość obiegła całą Wenecję.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Sprawy zawodowe Heleny toczyły się po jej myśli. Poleciała do Anglii, żeby sfinalizować transakcję z agencją, która kupiła zdjęcia z ostatniej sesji. Oferta była bardzo korzystna. Po powrocie wypłaciła wszystkim pracownikom nagrody. Emilio dostał specjalny bonus za lojalność i umiejętności, dzięki którym fabryka dobrze prosperowała. Gdy zadzwonił do niej Salvatore, w jego głosie wyczuła napięcie. – Jutro zaczyna się festa. Czekam na ciebie. Moja sekretarka Alicia przyjdzie po ciebie rano. Następnego dnia Helena czekała w holu na dole. Alicia zjawiła się punktualnie. – Przez okno cały czas podziwiałam przepływające statki – powiedziała do niej Helena. – Ten wielki jest najwspanialszy. Był to drewniany żaglowiec, dzieło sztuki, pomalowany na złoto, z miejscami przygotowanymi na dziobie dla honorowych gości. Niżej siedzieli wioślarze w średniowiecznych kostiumach, a na rufie znajdowały się miejsca dla licznych zaproszonych gości. – To „Bucintoro” – objaśniła Alicia. – Popłyną nim burmistrz i patriarcha. – A kim są ci wszyscy ludzie? – zapytała Helena, wskazując na kolorowe łodzie przy placu Świętego Marka, wypełnione po brzegi. – Niektórzy biorą udział w rekonstrukcji historycznej, inni

są przedstawicielami weneckich towarzystw sportowych albo organizacji wojskowych. Każdy chce być obecny na tym święcie. Salvatore czekał na Helenę na swoim statku, który był niemal tak wspaniały jak „Bucintoro”. Również był wypełniony ludźmi. Helena przypuszczała, że są to członkowie rodziny Verettich. Gdy weszła na pokład, powitały ją ciekawe spojrzenia, zwłaszcza młodych osób. Jeden z młodzieńców gwizdnął z zachwytem. – Zachowuj się! – przywołał go do porządku Salvatore. – To był wyraz aprobaty – zaprotestował chłopak. Helena uśmiechnęła się. – Nie czuję się obrażona. Poprowadził Helenę do krzesła na przedzie statku. Salvatore wydawał jej się spięty, nawet zdenerwowany. Zastanawiała się, czy żałuje, że ją tu zaprosił. Była tego pewna już chwilę później, gdy na nabrzeżu pojawił się fotograf i zaczął robić zdjęcia. Z daleka dobiegła muzyka. To znaczyło, że procesja zmierza już na „Bucintoro”. Prowadził ją burmistrz, za nim szedł patriarcha, błogosławiąc wiwatujący tłum. Muzykanci towarzyszyli im w całej drodze. Gdy wszyscy już wsiedli, wioślarze napięli muskuły. Statek zadrżał i zaczął odpływać. Towarzyszyły mu inne statki i łodzie. Orkiestra grała. Salvatore przyprowadził na dziób statku starszą damę. – To moja babcia – przedstawił. – Bardzo chce cię poznać. Stara dama o ściągniętej twarzy i błyszczących oczach wyglądała jak drapieżny ptak. Zmierzyła Helenę krytycznym

wzrokiem i przywitała ją w dialekcie weneckim. Gdy Helena odpowiedziała jej w tym języku, signora wydawała się zirytowana, jakby Helena sprawiła jej zawód. Potem nastąpiła długa prezentacja licznych wujków, ciotek, kuzynów i ich dzieci. Helena szybko straciła orientację, kto jest kim. Wszyscy ściskali jej rękę, uśmiechali się, przyglądali jej się badawczo, a potem wracali do rodzinnego stada. Kiedy została sama, mogła wreszcie stanąć na dziobie, popatrzeć na lagunę i poczuć wiatr we włosach. Ogarnęło ją poczucie szczęścia i lekkości. Miała ochotę wyciągnąć ramiona niczym nimfa, ale nie mogła sobie pozwolić na taki gest. Nie tutaj. W tym momencie usłyszała pisk radości dobiegający z małej motorówki płynącej obok i kliknięcia migawek aparatów. – Do diabła! – mruknął Salvatore. – Co oni tu robią? – To co zwykle – odpowiedział starszy mężczyzna stojący niedaleko. – Lokalni dziennikarze zawsze są obecni na uroczystości, podobnie stacja telewizyjna. Ale tym razem mają dodatkową atrakcję. Salvatore, możesz mnie przedstawić kuzynce? – poprosił. – Przecież nie jesteście kuzynami… – zaczął Salvatore. – Och, nie bądźmy tak drobiazgowi, to tylko formy – roześmiał się mężczyzna. – Przyjechałem tu dzisiaj, żeby się przekonać, o co było to całe zamieszanie, i cieszę się, że to zrobiłem. Signora, Salvatore chciałby zatrzymać cię tylko dla siebie, ale ja jednak się przedstawię. Mam na imię Lionello. Bardzo lubiłem pani męża. Witam w naszej rodzinie. – Miło mi pana poznać. Antonio opowiadał mi o panu

i różnych paskudnych rzeczach, które robiliście. Twarz Lionella rozjaśniła się. Przedstawił Helenie swoją żonę i usiedli we troje na krótką pogawędkę. – Twoja rodzina chyba mnie zaakceptowała – szepnęła później Helena do Salvatore. – Część z nich tak. – Skrzywił się. – Ale każda z tych kobiet najchętniej by cię udusiła. I może nie byłby to taki zły pomysł. – Co może mi się stać, gdy ty jesteś obok? – Roześmiała się. Zbliżali się do wyspy Lido. Wkrótce opłynęli ją i znaleźli się w miejscu, gdzie miał nastąpić punkt kulminacyjny ceremonii. Burmistrz wrzucił pierścień do morza, wygłaszając tradycyjną formułę. – Rozumiesz, co powiedział? – mruknął Salvatore do Heleny. – „Przyjmij ten pierścień jako wyraz zwierzchnictwa na wieki”. Burmistrz jednak jeszcze nie skończył. Rozłożył szeroko ramiona i wykrzyknął: – Poślubiamy morze tak jak mężczyzna poślubia kobietę, stając się jej panem! – Jestem pewien, że Antonio nie był twoim panem – powiedział Lionello do Heleny. – Nawet nie próbował – odparła, myśląc, że większość ludzi nigdy nie zrozumie relacji, jakie łączyły ją i Antonia. – Przypuszczam, że to ty wydawałaś rozkazy. – Oczywiście – potwierdziła. – Ja dyktowałam warunki. On poddał się całkowicie. – Oto nowoczesna kobieta – podsumował Lionello. – Osobiście bardzo się starałem, by w małżeństwie być panem

i władcą – przyznał z lekkim uśmiechem. – Przestań już nudzić, stary głupcze – żona przywołała go do porządku. – Chodźmy. – Tak, kochanie. Już idę – westchnął. Gdy odeszli, Helena popatrzyła na Salvatore. Dostrzegła ironię w jego spojrzeniu. – Poddał się całkowicie, mówisz? Helena miała ochotę na żarty, ale uświadomiła sobie, że Salvatore nie ma poczucia humoru. Ten dzień był cudowny. Po co go psuć? – Antonio lubił żarty – powiedziała po chwili. – Jako posłuszny i uległy – wtrącił ironicznie. – Nie przesadzaj. Graliśmy te role na zmianę. On też potrafił był złośliwy. I zwykle robiłam to, co on chciał. – Zwykle? – Tak, nie zawsze, ale często. Lubiłam jego dowcip. Gdyby mężczyźni wiedzieli, jak wiele kobiet uwielbia się śmiać, to… – …większość z nich zrobiłaby z siebie klauna, żeby cię zadowolić – dokończył zimno. Helena westchnęła i zrezygnowała z dalszej dyskusji. Salvatore wyraźnie był w kiepskim nastroju. Ludzie wysiadali ze statków i łodzi i kierowali się do kościoła. Gdy msza się rozpoczęła, Helena rozejrzała się wokół i przypomniała sobie, co Antonio jej mówił o tej uroczystości. – Jako dzieci szybko nudziliśmy się ceremonią – wspominał. – Kręciliśmy się i dokazywali, aż wyrzucano nas z kościoła. Wtedy biegliśmy bawić się na plażę. Zawsze byłem niezłym

łobuziakiem… Helena poczuła, że w jej oczach zbierają się łzy. Zamknęła więc oczy i odwróciła głowę. Kiedy znowu je otworzyła, Salvatore patrzył na nią zaskoczony. Gdy opuszczali kościół, szepnął: – Czy wszystko w porządku? – Tak. Myślałam o Antoniu. Pewnie sądzisz, że za nim nie tęsknię, bo lubię się śmiać i żartować, ale się mylisz. On mi opowiadał o tej wyspie, o cudownej plaży, po której kiedyś będziemy razem spacerować. Nie będziesz miał nic przeciwko temu, jeśli nie wrócę na statek? Chciałabym tu jeszcze zostać. – Nie zostawię cię samej. – Zmarszczył brwi. – Wieczorem zobaczymy się w palazzo. – Dobrze – zgodził się, ale nie był zadowolony. Helena pożegnała się z kilkoma osobami, Lionello ucałował jej dłoń. Obiecała, że spotkają się wieczorem. Potem stała i obserwowała odpływające statki i łodzie. Chociaż nigdy tu nie była, uznała, że tutejsza plaża jest najpiękniejszym miejscem, by wspominać Antonia. Mogła sama do woli spacerować po złotym piasku, który ciągnął się kilometrami, i słuchać plusku delikatnych fal. Myślała o tym, jaką Antonio miałby zabawę, gdyby dzisiaj widział spojrzenia swych kuzynów, jakie na nią rzucali. Na pewno jeszcze by ją zachęcał, by z nimi flirtowała… Jakie to dziwne, uświadomiła sobie. Salvatore obudził w niej wielką namiętność, jakiej nigdy do nikogo nie czuła, ale to uczucie nie zniszczyło tęsknoty, którą wywoływały wspomnienia o Antoniu. Widocznie istnieje wiele odmian

miłości… Miłość. Kochała Antonia. Ale Salvatore… i miłość? Nie, nie kocha go. Pożądanie to nie miłość, nie ma się nad czym zastanawiać. Z tą myślą Helena skierowała się ku przystani, gdzie miała zamiar wsiąść na prom do Wenecji. Wielka Sala w palazzo Veretti była pięknie udekorowana. Środek zajmowały dwa długie stoły, na których rozstawiono piękną porcelanową zastawę i kryształowe kieliszki. Helena miała na sobie wieczorową suknię, długą, czarną i skromną. Elegancką, ale podkreślającą figurę. Siedziała między Salvatore a jego babcią, która maskowała swą wrogość. Rozmawiały bardzo uprzejmie, ale oczy starej damy były zimne i krytycznie lustrowały Helenę. Gdy zaczęły się tańce, Helena cieszyła się, że wreszcie może umknąć. Pierwszy taniec tańczyła z Lionellem, następny z jego synem, a potem z wnukiem, dziewiętnastoletnim młodzianem, który gapił się na nią tak ostentacyjnie, że trudno jej było powstrzymać śmiech. Za nim ustawiła się długa kolejka mężczyzn, którzy mieli ochotę zatańczyć z Heleną trojańską. Każdy z zachwytem obejmował ją w tańcu. W pewnym momencie znalazła się w ramionach Salvatore. – Przeprosiłem twojego ostatniego partnera – skrzywił się – bo robił przedstawienie z siebie… i z ciebie, a ty nawet tego nie zauważyłaś. – Zamyśliłam się… – O kim myślałaś? Natarczywość w jego głosie zirytowała ją.

– To moja sprawa. Jesteś dzisiaj w jakimś dziwnym nastroju. To była prawda. Denerwowało go, że nie potrafił maskować swych uczuć, chociaż kiedyś przychodziło mu to z łatwością. Cały dzień obserwował, jak inni wpatrywali się w Helenę. Początkowo był zadowolony, że to on towarzyszy najpiękniejszej z kobiet, ale szybko znienawidził wszystkich mężczyzn, którzy wlepiali w nią wzrok. Czuł się tak, jakby naruszali jego prywatne terytorium. – Dlaczego patrzysz tak groźnie? – starała się go rozbawić. – No cóż, nie jestem Antoniem. – Co to znaczy? – W przeciwieństwie do niego nie lubię patrzeć, jak kokietujesz innych mężczyzn. – Jesteś bezczelny! – Nie zgrywaj się na zranioną niewinność. Wiesz, o czym mówię. – Jeśli nawet tak robiłam, to na jego prośbę. – Dobra wymówka, ale nie do końca. Może Antonio to akceptował, ale ja nie mam zamiaru. – Ty nie masz do mnie żadnych praw, Salvatore. Zachowuję się tak, jak chcę, i nie potrzebuję twojego pozwolenia. Nie próbuj mi nic narzucać, bo nie będę tego tolerować! Przycisnął ją mocniej do siebie. – To był męczący dzień – powiedziała. – Chyba już pójdę. Zacisnął usta. – Zrobisz mi tym afront na oczach wszystkich. – Przesadzasz. Jest już późno. Czuję się zmęczona. – Wolałbym, żebyś została!

– Jednak wychodzę! – Nie pozwolę na to! – To nie było mądre. Salvatore wiedział to w tej samej chwili, gdy wypowiadał te słowa. Helena odwróciła się z uśmieszkiem na ustach. – No to sprawdźmy. Teraz pójdę do drzwi, ty spróbujesz mnie zatrzymać. Zobaczymy, kto będzie w gorszej sytuacji… – Strega! – Już ją tak nazywał, ale wtedy to był komplement, teraz zabrzmiało jak obelga. – Dobranoc, signore Veretti. Dziękuję za cudowny wieczór. Pójdę pożegnać się z pańską rodziną. Salvatore zrozumiał, że nie może dłużej ciągnąć tej sprzeczki, ale jego wzrok mówił Helenie, że to nie koniec. Zimnym tonem zaproponował, że zamówi jej łódź do hotelu. – Nie, dziękuję. Chętnie się przejdę – odparła. – Odprowadzę panią… – usłyszała z tyłu. – I ja też! – Nie, to ja zaproponowałem pierwszy… – Obok zgromadziła się grupa młodych mężczyzn. – Oszalałaś? – mruknął Salvatore. – Chcesz iść z nimi? – W tłumie najbezpieczniej – roześmiała się. – Jeśli któryś z nich za bardzo się do mnie zbliży, inni wrzucą go do kanału. Dobranoc. Po tych słowach pomachała mu i wyszła, a za nią pospieszył tłumek młodych adoratorów. Gdy dotarli do hotelu, odwdzięczyła się swoim ochroniarzom, zamawiając dla wszystkich drinki w barze na dole. Potem poszła do swego pokoju, odrzucając wszystkie propozycje na dalszą część wieczoru.

Na placu Świętego Marka grała orkiestra. Helena usiadła w fotelu i wsłuchiwała się w melodie, które niosły się echem nad kanałami. Zastanawiała się, kiedy przyjdzie Salvatore. Godzinę później ktoś zapukał do jej drzwi. Otworzyła i zobaczyła go – miał zmiętą koszulę i rozczochrane włosy. – Wiedziałaś, że się tu zjawię? – zapytał po chwili milczenia. – Przeczuwałam, że możesz wpaść. – Co ty, do diabła, dzisiaj wyczyniałaś…? – Byłam twoim gościem, uległam atmosferze wieczoru i dobrze się bawiłam. – Dobrze się bawiłaś… i wszyscy inni też, bo zrobiłaś niezły pokaz. – Jeśli chciałeś mnie obrazić tą uwagą, to ci się nie udało, Salvatore. To mój zawód. Tak zarabiam na życie. Robię pokazy. Helena była podekscytowana, czuła swoją przewagę, prowokowała go. Wiedziała, że ryzykuje, ale nie dbała o to. – Oczywiście trzeba wiedzieć, jak to robić – dodała. – Przede wszystkim… subtelnie. Powoli rozpinała sukienkę, wreszcie odrzuciła ją na bok. Salvatore obserwował ją, wstrzymując oddech. W końcu gwałtownie chwycił ją w ramiona i zaczął całować. – I co teraz powiesz? – spytał, gdy na chwilę oderwał usta od jej warg. Popatrzyła na niego zamglonymi oczami i uśmiechnęła się lekko. – Zapytam: co cię zatrzymało tak długo…? Leżeli nago w ciemności. Kochali się do utraty sił przez całą

noc. Teraz odpoczywali, czekając na świt. – Niedługo muszę iść – szepnął Salvatore. – Nadal pełnię obowiązki gospodarza. Ostatni krewni wyjeżdżają dopiero jutro rano. Gdy ich pożegnam, przyjdę prosto do ciebie. Chciałbym pobyć z tobą trochę sam na sam. – Brzmi uroczo – powiedziała Helena. – Ale w Wenecji nigdzie nie można być tylko we dwoje. – Zabiorę cię w piękne miejsce. Tam można się odizolować. – Gdzie to jest? Uśmiechnął się. – Poczekaj, to zobaczysz. Mogę ci tylko zdradzić, że powinnaś włożyć wygodne ubranie. – Czyli co konkretnie? – Spodnie i koszulkę. Salvatore wstał z łóżka i zaczął zbierać z podłogi swoje rzeczy. Gdy się ubrał, usiadł na łóżku i wziął Helenę za rękę. – Przepraszam, jeśli powiedziałem wczoraj coś, co mogło cię zranić. Czasem naprawdę siedzi we mnie diabeł i podpowiada złe słowa… Helena usiadła i oparła policzek na jego ramieniu. – A ja często nie mogę się powstrzymać od teatralnych efektów – wyznała. – Dziękuję za szczerość. Helena zachichotała. – Mogę ci wynagrodzić afront z wczorajszego wieczoru. Kiedy wrócisz do domu, nie skradaj się. Zadbaj o to, by wszyscy wiedzieli, że nie spałeś w swoim pokoju tej nocy. Salvatore patrzył na nią płomiennym wzrokiem.

– Niech ci gorący młodzieńcy wiedzą, że zdobyłeś to, co było poza ich zasięgiem – dokończyła ze śmiechem. – Jesteś podstępną, niegodziwą kobietą! – Pocałował ją. – Wiem. Teraz już idź. Muszę się dobrze wyspać, żeby znowu stać się w pełni niegodziwa. Większość tego dnia Helena spędziła w błogim zadowoleniu. Następnego ranka dostała wiadomość od Salvatore, że ma być gotowa na dziesiątą. Zjawił się punktualnie, prowadząc dużą, białą łódź motorową. Zmierzył Helenę wzrokiem i uniósł brwi. – Miałam włożyć spodnie – powiedziała obronnym tonem. – Wygodne, nie takie obcisłe… – To jedyne, jakie tu mam. – Aha. Wsiadaj. Postaram się skupić na prowadzeniu, ale nie będzie to łatwe. Zapowiadał się cudowny dzień. Słoneczny początek lata. Wypłynęli na lagunę. Helena stała za Salvatore, rozkoszując się wiatrem, który czesał jej włosy. – Dokąd płyniemy?! – zawołała, przekrzykując silnik. – Na jedną z wysp. W zatoce znajdowało się około tuzina małych, niezamieszkanych wysepek. Skierowali się ku jednej z nich. Helena zobaczyła niewielką jaskinię. Znajdował się tam pomost i słupek do cumowania łodzi. – Jaka maleńka wyspa – zdziwiła się. – Ma niecały kilometr długości i jeszcze mniej szerokości. Kiedy miniemy tamte drzewa przy plaży, będziesz mogła zobaczyć ją w całości.

Rzeczywiście z najwyższego punktu roztaczał się znakomity widok na malutką wyspę i na Wenecję leżącą po drugiej stronie laguny. Helena stała tam przez chwilę, napawając się ciszą, którą zakłócały tylko śpiewające ptaki i plusk fal. – Piękne miejsce – westchnęła. – Należy do ciebie? – Tak. Wyspa była własnością mojej matki. Przywiozła mnie tutaj, gdy byłem dzieckiem, i obiecała, że to miejsce będzie kiedyś moje. Uciekała tutaj, gdy miała dość całego świata. – Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że ty możesz mieć dość świata – powiedziała Helena. – Mylisz się. Tu można się ukryć ze swoimi słabościami, odzyskać siły i znowu zmierzyć się z ludźmi. Chodź, pokażę ci dom. Już go widać za drzewami. Domek był bardzo skromny. Wyglądał na bungalow z przybudówkami. Gdy ruszyli w jego stronę, Salvatore wziął Helenę za rękę. Domek miał wszystkie urządzenia ułatwiające życie: bieżącą wodę, światło i prąd z własnego generatora. – Możesz tu nawet pracować na komputerze – zauważyła. – Nie mam tu komputera – odparł. – Mam tylko komórkę. Jest tu też małe radio, poza tym nic. To rzeczywiście było świetne miejsce, żeby się od wszystkiego odizolować. Człowiek przebywał tu tylko sam ze sobą. Lub… z kimś. Salvatore zaprowadził Helenę do kuchni, gdzie rozpakował torbę, którą przyniósł z łodzi. Wyjął chleb, ziemniaki, mięso na steki i sałatę. – Musisz spróbować mojej kuchni. – Mieszkasz w palazzo i potrafisz gotować? Nie wierzę.

– Znowu rzucasz mi wyzwanie? Zabrał się do pracy, a Helena obejrzała pozostałe pomieszczenia w domu – dwie sypialnie, salon i pokój, który wyglądał na niewielką bibliotekę. Było tu niewiele mebli, tyle, ile jest konieczne. Helena zastanawiała się, czy Salvatore urządził wnętrze tak skromnie, bo miał dość luksusu na co dzień. Jedli na tarasie z widokiem na morze. Po drugiej stronie laguny majaczyły zabudowania Wenecji. – Lubię na chwilę się oddalić, zanim znowu wpadnę w wir spraw. – A co to za sprawy? – Przygotowaliśmy nowe projekty w fabryce. Prezentacja odbędzie się za kilka dni. – A tak, moja trochę później. Emilio jest tym bardzo podekscytowany. – Mnóstwo nabywców przyjedzie do Wenecji. Połowę transakcji załatwisz już w pierwszym tygodniu. Będzie dobrze. Twoje projekty są świetne. – Nie chcę pytać, skąd to wiesz – skomentowała kwaśno. – Pamiętam, że kiedyś spacerowałeś po Larezzo, jakby było twoją własnością… – Kiedyś, czas przeszły – zaznaczył. – Teraz bym się nie ośmielił. – Hm! Salvatore roześmiał się. – Nadal mi nie ufasz, prawda? – Możemy odłożyć ten temat? Mam dobry humor i nie

chciałabym go psuć. – Masz rację. Sprawy biznesowe trzeba trzymać z dala od tego miejsca. – Tak, tu jest idealny, maleńki świat. Poza tym można spojrzeć na swoje życie z oddali. Salvatore pokiwał głową. – Dobrze to ujęłaś. Domyślam się, że ty najlepiej wiesz, co to znaczy spojrzeć na siebie oczami innych. – Jego ton był przyjazny, Helena mogła się więc zrelaksować. – Czasami mam wrażenie, że istnieje pięćdziesiąt wersji mnie, ale żadna nie jest prawdziwa. Coś z tych strasznych kobiet jednak chyba we mnie jest… – Dlaczego strasznych? Inni uważają je za piękne. Czy piękno jest straszne? – Tak, jeśli ludzie patrzą na ciebie i nie widzą nic innego. Wtedy piękno może być przekleństwem. Wiem, że wiele kobiet chciałoby mieć to co ja. Moje życie wydaje im się bajeczne. Jednak moim zdaniem one nie wiedzą, jak bardzo są szczęśliwe, wiodąc zwykłe życie, mając dzieci i mężów, którzy wracają do domu z pracy i kochają je dla nich samych, kochają je nie z powodu wyglądu. Salvatore milczał, ale ujął delikatnie jej dłoń. On też miał wiele twarzy, Helena z ciekawością je odkrywała i wiedziała, że przed nią jeszcze wiele niespodzianek. – Na pewno wiesz, o czym mówię – mruknęła. – Ludziom się wydaje, że cię dobrze znają, ale zwykle się mylą. – Nie mam do nich o to pretensji. Pokazuję im tylko to, co chcę. Jeśli uwierzą, to dobrze.

– A gdzie jesteś prawdziwy ty? Wzruszył ramionami. – Bezpieczny. – Jaką cenę za to płacisz? – Taką jak ty. Czasami jestem zadowolony, że otaczam się murem, a czasami nie… – Ale czego bronisz? Nie potrafisz nikomu zaufać? – Wiele razy widziałem, jak świat innych ludzi wali się w gruzy, bo komuś zaufali – powiedział powoli. – Szybko okazało się, że ich los jest w cudzych rękach. Nigdy nie dopuszczę do takiej sytuacji. Mój los zawsze będzie w moich rękach. – Salvatore wyciągnął przed siebie duże i silne dłonie. Helena delikatnie chwyciła jego rękę. Salvatore milczał, chyba zaskoczył go jej gest. Ich palce splotły się ze sobą. Oboje wiedzieli, co będzie dalej. On znowu wygra, pomyślała Helena, ale nie miało to dla niej znaczenia. Chciała dać mu wszystko i poczuć, że on należy tylko do niej. Zanim otworzyła oczy, przypuszczała, że będzie w sypialni sama. Jednak się pomyliła. Salvatore nie uciekł, ale siedział na łóżku i obserwował ją z zamyślonym wyrazem twarzy. Przyłapany, szybko odwrócił wzrok, ale dotknęła jego ramienia i ponownie na nią spojrzał. – Wcześnie się obudziłaś – powiedział. – Dopiero świta. – Jeszcze mogę zasnąć – wymruczała. Salvatore odrzucił kołdrę, z uśmiechem patrząc na jej nagie ciało. – Jeśli ci pozwolę… Nagle zadzwoniła jego komórka. Nastrój prysł.

– Zapomniałem wyłączyć. Myślałem o innych rzeczach – powiedział z uśmiechem, który powoli znikał, gdy odebrał. – Co? Jak mogli…? Chyba to wyjaśniłem… Do diabła z nimi! Nie mogę teraz przyjść. Dobrze, chyba będę musiał… Helena wstała i zaczęła się ubierać. Magiczny czas minął. Salvatore skończył rozmowę. – Do diabła! Powinienem wyłączyć telefon i zamknąć go gdzieś na kilka dni! – Dni? Mieliśmy tu zostać kilka dni? Spojrzał na nią figlarnie. – Kto wie? Ale muszę wracać do Wenecji. Dziś wieczorem mam spotkanie w Szwajcarii. Jakiś dureń pomieszał zamówienia figurek. Jeśli wszystkiego nie odkręcę, będą kłopoty. – Na długo lecisz do Szwajcarii? – Na parę dni, najwyżej tydzień. Możesz w tym czasie sporo zdziałać w biznesie. Kiedy wrócę, okaże się, że zostałem wyrzucony z rynku. – Nic podobnego – odparła. – Ja walczę fair. Poczekam, aż wrócisz. Dopiero wtedy zacznę działać w tym kierunku. Uśmiechnął się i pocałował ją w usta. – Nie znoszę być daleko od ciebie. Zwłaszcza teraz. Kilkanaście minut później już znajdowali się w łodzi i zbliżali się do miasta. – Kiedy wrócę – odezwał się Salvatore – musimy porozmawiać. Na razie chcę ci tylko powiedzieć, że jesteś pierwszą osobą, którą zabrałem na tę wyspę. – Jego głos był głębszy i cichszy. – I jestem z tego bardzo zadowolony. Czy to

rozumiesz? – Tak. – To dobrze. – Objął ją i przytulił. Jego pocałunek nie był gwałtowny i zachłanny, ale czuły i delikatny, jak te, które wymieniali na wyspie. Na hotelowej przystani powiedział jej tylko „do widzenia”, nie pocałował jej. Tego właśnie oczekiwała. To, co rozkwitało między nimi, nie było przeznaczone dla postronnych obserwatorów. O tej porze roku producenci szkła zwykle prezentowali nowe kolekcje. Helena obejrzała projekty, które powstały w Larezzo, i czuła dumę. Jednak nie mogła spocząć na laurach. – Potrzebujemy nowego pieca – oznajmiła – takiego, jaki ma Salvatore. – To sporo kosztuje – zauważył Emilio. – Wiem. Dlatego pozowałam do serii zdjęć. Jeśli chcę je dobrze sprzedać, muszę znowu pojechać do Anglii. – Ale wolisz teraz nie wyjeżdżać – domyślił się. – W każdym razie nie powinnam. – Westchnęła. – Nadal z nim rywalizuję, przynajmniej na tym polu. – A na innych? – zapytał Emilio i uśmiechnął się. – No cóż, zatrzymaj to dla siebie, ale nigdy nie mieszam spraw osobistych i zawodowych. Łatwo powiedzieć. To, co było między Heleną a Salvatore, trudno było nazwać, ale na pewno dawało jej zadowolenie, a nawet szczęście. Wierzyła, że sprawy jakoś same się ułożą. Tak myślała, zanim przeczytała gazetę. W tym momencie

bowiem wszystko się zmieniło. Długo gapiła się na dużą, kolorową fotografię, próbując zrozumieć przekaz. Gazeta informowała o nowych projektach powstałych w fabrykach szkła. Dziś prezentowała wyroby Perroni. Na fotografii widniała szklana figurka – najpiękniejsza, jaką kiedykolwiek wyprodukowano w tej fabryce, oznajmiał podpis. Figurka przedstawiała nagą kobietę, bez wyraźnych szczegółów, ale tak wspaniale wyrzeźbioną, że niewiele zostawiała dla wyobraźni widza. Szkło było niemal przezroczyste, z delikatnym perłowym odcieniem. Kobieta stała wygięta lekko w tył, z ramionami uniesionymi nad głową tak, że kształt piersi był znakomicie podkreślony. Twarz nie miała rysów, włosy spływały falami aż do talii. Artysta zdołał uchwycić jej prawdziwą naturę, wdzięk, powab, zmysłowość, świadomość własnego piękna i czaru, który roztacza. Fotograf zrobił kilka różnych ujęć figurki. Wszystkie znajdowały się w gazecie. Podpis głosił: „Helena trojańska”. Poniżej w tekście autor robił czytelne aluzje, że to nie przypadek, że fabryka należąca do Salvatore wyprodukowała rzeźbę tak przypominającą kobietę znaną pod tym pseudonimem. Pierwszą Helenę trojańską znamy z historii. Była przyczyną wybuchu wojny. Statki wypłynęły na morze… – ględził. – Mieszkańcy Wenecji zobaczyli podobny obraz podczas Festa Della Sensa. Potencjalni kupcy tego dzieła sztuki już teraz twierdzą, że Perroni nie stworzyła dotąd nic równie znakomitego. Wszyscy wróżą, że obecna kolekcja przyniesie znaczny wzrost

dochodów fabryki… Helena przeczytała tekst kilka razy. Potem wzięła głęboki oddech. – Idiotka! – szepnęła. – Zrobiłam z siebie idiotkę. Tak łatwo, tak zwyczajnie… A on przez cały czas miał ubaw… Zakpił sobie ze mnie… Spróbowała się uspokoić. Podeszła wolno do fotela stojącego przy oknie. Prawie się na niego osunęła, bo siły ją opuściły. Jej głowa opadła na oparcie, twarz poszarzała. Przypominały jej się różne sytuacje, na które nie zwracała uwagi, ale teraz wszystko do siebie pasowało, niczym układanka z rozsypanych puzzli. Na pozór niewinne zdarzenia zyskiwały sens. Nabierały innego, głębszego znaczenia. Te spojrzenia… – Wszyscy wiedzieli – szepnęła. – Obserwowali mnie, żeby zobaczyć ten moment, w którym się dowiem. Taki był podstępny plan Salvatore: nie tylko pozbyć się Heleny, ale wystawić ją na pośmiewisko. Gdy odzyskała panowanie nad sobą, znowu sięgnęła po gazetę. Przeczytała ją jeszcze raz. Tekst był sprytnie zredagowany; sugerował, że Helena swoim urokiem zainspirowała Salvatore. Nie było słowa o zimnej kalkulacji i interesach. Salvatore ostrzegał ją, ale zlekceważyła jego słowa, bo obudził w niej uczucia, jakich wcześniej nie znała. Obudził jej ciało, ale przede wszystkim serce. Miłość. Nie śmiała tak nazywać tego, co czuła. Jednak Carla wcale nie miała wątpliwości co do uczuć Heleny. A przez cały ten czas

Salvatore obserwował ją i analizował na zimno, z wyrachowaniem, jak najlepiej wykorzystać ją do swoich celów. Coś ścisnęło ją za gardło, gdy przypomniała sobie, jak przyglądał jej się o świcie, po wspólnej nocy na wyspie. Z czułością, pomyślała wtedy. Ależ była naiwna! Na pewno kalkulował, ile zarobi, wystawiając ją na sprzedaż.

ROZDZIAŁ ÓSMY Salvatore wrócił do Wenecji i od razu zadzwonił do Heleny. – Czy możemy się zaraz spotkać? – zapytał. – Musimy porozmawiać. – Dobrze. Właśnie zamierzałam iść… – Połączenie zostało przerwane. Helena wyszła z hotelu i ruszyła w stronę palazzo. Po kilku minutach była na miejscu. – Signore Veretti jest w swoim gabinecie – oznajmiła pokojówka. Salvatore otworzył drzwi, gdy usłyszał kroki Heleny. Na jego biurku leżała otwarta gazeta. – Heleno, wiem, co myślisz… – zaczął. – Nie masz o tym pojęcia – przerwała mu. – W przeciwnym razie padłbyś tu martwy. – Rozumiem, że jesteś zdenerwowana. Gdy tylko zobaczyłem tę gazetę, cały czas się zastanawiam, jak ci to wyjaśnić… – Ale po co? Oboje wiemy, o co chodzi. Bardzo się cieszę, że mogłam być dla ciebie użyteczna. – Przysięgam, że ta rzeźba była stworzona kilka tygodni temu, zanim cię poznałem. – Co za fatalny zbieg okoliczności! Proszę, Salvatore, nie obrażaj mojej inteligencji. W jego oczach pojawił się gniew. – Mówię prawdę. Jesteś właścicielką fabryki szkła i dobrze

wiesz, jak długo trwa produkcja nowego wzoru. – Tak, wiem. Główka diabła powstała w dwa dni, twoja rzeźba zapewne w podobnym czasie. – W niektórych przypadkach to możliwe, ale nie tym razem. Ta figurka – wskazał zdjęcie w gazecie – jest częścią większej kolekcji, stworzonej wcześniej, niż się poznaliśmy. Ta rzeźba nie ma związku z tobą. – Doprawdy? A nazwa: Helena trojańska? – To nie był mój pomysł. Jakiś głupi dziennikarz chciał zabłysnąć. Inni to podchwycili. To jakoś… samo się narzucało, bo często widywano nas razem, ale naprawdę tego nie zaplanowałem. To po prostu fatalny zbieg okoliczności. – Fatalny? Nie sądzę. Od kiedy to materialne profity są fatalne? Słyszałam, że ten projekt został sprzedany na pniu. – Tak – przyznał cichym głosem. – To prawda. Ale ja tego specjalnie nie zaaranżowałem. Uwierz mi, Heleno, proszę cię… Patrzyła na niego uważnie. Czy naprawdę słyszała od niego słowo „proszę”? – Błagam cię… Helena znalazła się na rozdrożu. Miała do wyboru dwa rozwiązania: albo mu uwierzyć, kochać go i tym samym ryzykować, że może zostać zdradzona; albo rzucić mu w twarz, że jest kłamcą i oszustem, i odejść, uwolnić się od jego machinacji, być bezpieczną… Bezpieczną i martwą. Jeśli teraz odejdzie, nigdy już nie zostanie zraniona, ale nigdy też nie zazna szczęścia, które on jej dawał. Potrzebowała odwagi, by zaryzykować…

– Jak mogę ci uwierzyć? Ciągle się przechwalałeś, że nic cię nie powstrzyma, by mnie zniszczyć, i konsekwentnie to realizujesz. Jeśli uwierzę, że tym razem jesteś niewinny, to… spróbujesz mnie pokonać następnym razem. Salvatore był blady. – Rzeczywiście mogłaś tak pomyśleć… albo przypomnieć sobie też inne rzeczy, które mówiłem… No, cóż, każdy pamięta to, co chce. – Ale ja wcale nie chcę tego pamiętać! – wykrzyknęła. – Nie mam wyboru. Zrobiłeś to. To się wydarzyło! – Ale inne rzeczy też się wydarzyły – powiedział powoli. – Oboje to wiemy. Czy one mają mniejszą wagę? Mówię ci, że to był nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Nie chcesz nawet spróbować mi uwierzyć? – Nie. Nie ufam ci. Dałeś mi do tego wystarczająco wiele powodów. – Roześmiała się nerwowo. – Postawmy sprawę jasno. Przestańmy się wreszcie oszukiwać. Walczmy na śmierć i życie. Tak będzie prościej. – Zgoda. Tego chyba nie dało się uniknąć – stwierdził zdecydowanym głosem. Coś się w nim zmieniło. Salvatore nie mógł tego widzieć, ale jego twarz zdradziła, że delikatność i poczucie winy gdzieś wyparowały. Nigdy nie błagał o nic żadnej kobiety, a Helena zlekceważyła jego prośby. W tym momencie najchętniej starłby ją z powierzchni ziemi. – Przed chwilą prosiłeś, żebym ci uwierzyła, a teraz okazuje się, że kłamałeś – powiedziała. – Nie mów tak, ostrzegam cię…

– Jakie to banalne! Ostrzegasz mnie… Udajesz niewiniątko, a jednocześnie czerpiesz zyski, wykorzystując mnie. – Tylko twoje ciało – odparł zimno. – Sama robiłaś to latami. – Bo to m o j e ciało! – No tak, jasne. Czyżbym naruszył twój copyright? Twoje ciało jest twoją własnością. I tylko ty możesz na nim zarabiać, tak? – Właśnie. – Rozumiem, każda część garderoby, którą zdejmiesz, ma swoją cenę. Przepraszam, że byłem tak opieszały i nie podałem mojej ceny. Proszę. – Wypisał czek i jej wręczył. – Co to jest? – zapytała, wstrzymując oddech. – Honorarium. Wykorzystałem twoje ciało, nie płacąc za to, podczas gdy inni klienci płacili. Teraz jesteśmy kwita. Mam nadzieję, że suma cię zadowala. Przez chwilę Helena widziała wszystko na czerwono. Uderzyła go. Nie była tego do końca świadoma, dopóki nie zobaczyła na jego policzku wyraźnego śladu, który sięgał aż do ust. Jednak wściekłość minęła tak szybko, jak się pojawiła. – Zaraz zrealizuję ten czek w banku – powiedziała spokojnie. – I przyślę ci fakturę, żebyś mógł ją zaksięgować. – Posłała mu promienny uśmiech. – Tylko uważaj, w jakiej rubryce zapiszesz kwotę. – Heleno… Ale już jej nie było. W ciągu następnych dni Helena nie miała czasu myśleć o Salvatore. Telefon nie przestawał bowiem dzwonić. Jeden z magazynów mody urządził w Wenecji dużą sesję

fotograficzną promującą nową kolekcję ubrań. Helena pozowała w gondolach, prezentując różne rodzaje kostiumów bikini. Przechodzący ludzie też robili jej zdjęcia, które umieszczali potem w lokalnych gazetach. – Ona jest bezwstydna – oceniła signora, rzucając gazetę na stół przed Salvatore. – Tylko popatrz! – Wolałbym tego nie oglądać – mruknął, odsuwając gazetę. – Nie interesują mnie te błazeństwa. – Może powinny, bo jej nazwisko jest zarazem twoim. – Jest wdową po Antoniu, nic na to nie poradzę. – Wdowa! O tak, wygląda jak wdowa, zwłaszcza gdy paraduje prawie naga. Biedny Antonio musi się w grobie przewracać. – Nic podobnego – rzucił Salvatore z humorem. – Antonio to uwielbiał. Nie pamiętasz, jaki on był? – Ale on nie żyje. – Człowiek nie zmienia swoich upodobań tylko dlatego, że umarł. – Co ty wygadujesz? – oburzyła się signora. – Nic takiego. – Machnął ręką, jakby odganiał muchy. – Nie będę wysłuchiwać podobnych nonsensów! – Antonio sam ją prosił, żeby nie stroiła się w żałobne szaty – wyjaśnił. – To ona tak mówi. Niestety on nie może tego potwierdzić. – Na pewno by potwierdził. Wyobrażam sobie, co by powiedział. Lubił, by ludzie zazdrościli mu, że zdobył taką piękność. – Czy ty przypadkiem nie jesteś do niego podobny? –

zapytała signora surowo. – Na pewno nie – zaprzeczył. – W takim razie dlaczego jesteś ciągle widywany w jej towarzystwie? Lubisz się z nią pokazywać, przyznaj się. Chwalisz się nią. – Jesteś w błędzie – odparł zimno. – Niestety nie, ale nigdy się do tego nie przyznasz. Nie bierzesz też pod uwagę, jaki to ma wpływ na reputację rodziny. Związek z kobietą, która publicznie pokazuje się nago! – Ona już jest członkiem naszej rodziny. I nie pokazuje się nago. – No to zobacz! – Rozłożyła gazetę przed jego oczami. Nie mógł nie dostrzec zdjęcia, na którym Helena pozowała w gondoli. Miała na sobie czarny kostium bikini, bardzo podobny do tego, w jakim sfotografowano ją kiedyś na plaży. To było jej pierwsze zdjęcie, jakie Salvatore widział, dawno temu. Wtedy poprzysiągł jej zemstę. Tamto zdjęcie budziło zachwyt i szacunek: piękna kobieta na plaży w towarzystwie męża. Najnowsze zdjęcie w gazecie było jakby rewersem tamtego. Helena siedziała wygięta, z rękami nad głową, miała rozchylone usta. Lubieżna, pełna seksu, upozowana tak, by jej pożądać. I to pierwsze wrażenie, jakie wywoływała ta fotografia, było fałszywe. Salvatore wiedział to teraz. Helena była wrażliwa i podatna na zranienie; mógł poznać ją jeszcze lepiej, ale bezpowrotnie stracił swoją szansę.

W tej fatalnej sprawie z figurką był naprawdę niewinny. Zajęty Heleną, nie kontrolował ostatnio tego, co się działo w jego fabryce. Za późno dostrzegł wpadkę. Rzeźba miała być anonimowa. Nic by się nie stało, gdyby jakiś przemądrzały dureń nie nazwał jej właśnie tak… A potem Salvatore jeszcze sam pogorszył sytuację. Gdyby mógł cofnąć czas i swoje słowa… Tymczasem babcia nie rezygnowała z ataku. – To bikini prawie nic nie zakrywa – wycedziła, stukając palcem w zdjęcie. – Spójrz na jej piersi, spójrz na jej… – Dość tego! – wykrzyknął. Signora zamilkła zaskoczona. Salvatore opanował się szybko i dodał już spokojniej: – Nie mam ochoty dłużej o tym rozmawiać. Uważam temat za zamknięty. Signora urażona wyszła z pokoju. Salvatore nie podniósł nawet wzroku znad gazety, w której zaczął studiować kolumny cyfr. Rzadko zachowywał się tak niegrzecznie i to zaniepokoiło ją bardziej niż jego słowa. Gdy został sam, ponownie rozłożył gazetę na stronie, gdzie znajdowało się zdjęcie Heleny. Wodził po nim palcami, jakby chciał przywołać żywą postać. Jednak dla niego była odległa, niedostępna, papierowa. Zaczął drzeć gazetę na drobne kawałki i wrzucił je wszystkie do kosza. – Heleno, kochanie! Co za miłe spotkanie! Helena siedziała w małej kawiarence. Obejrzała się zaskoczona. W jej stronę zmierzała babcia Salvatore. Bez pytania usiadła przy jej stoliku. – Droga Heleno, jesteśmy bardzo podekscytowani, że twoja kariera znowu się tak pięknie rozwija – zaczęła signora.

– Kariera nie jest tu najważniejsza – odparła Helena. – Potrzebuję pieniędzy, by inwestować w Larezzo. To mój priorytet. – Bardzo mądrze. Oczywiście Salvatore jest wściekły, ale to dobrze, że ktoś mu pokazuje, że nie wszystko ma być tak, jak on chce. Naprawdę muszę ci pogratulować, że dałaś mu tę lekcję. – Wydaje mi się, że i ja, i on od początku właściwie ocenialiśmy nawzajem swoje siły – odparła ostrożnie. – Ale Salvatore wiele kobiet wystrychnął na dudka. Udawał, że jest nimi oczarowany, bo to najlepsza droga prowadząca do zemsty. – Zemsty? – powtórzyła Helena z niedowierzaniem. – Proszę mi nie wmawiać, że on mści się z powodu jakiejś dziewczyny, która kiedyś go porzuciła. Nie uwierzę w to. – I słusznie. On nie zajmuje się trywialnymi romantycznymi związkami. Mówiąc o zemście, mam na myśli jego rodziców. – A co się stało z jego rodzicami? – Lisetta, jego matka, była moją córką. Jej mąż, Guido, źle ją traktował. Na początku byli w sobie zakochani, ale Guido szybko się znudził młodą żoną i zaczął szukać nowych wrażeń. Inne żony, będące w jej sytuacji, szukają sobie własnych rozrywek, ale Lisetta nie chciała i nie potrafiła. Była w nim bardzo zakochana, a on każdą swoją zdradą łamał jej serce. – Helena przypomniała sobie dwa różne zdjęcia matki Salvatore, które kiedyś oglądała w palazzo. Tymczasem signora kontynuowała opowieść: – Guido przyprowadzał te kobiety do domu i z nimi sypiał. Wydzielił dla siebie część

pałacu, a Lisetta nie miała tam wstępu. Mówił, że potrzebuje więcej prywatności. Lisetta zmarła młodo. Guido szybko poślubił aktualną kochankę, która obficie korzystała z jego pieniędzy i wkrótce doprowadziła go do ruiny. Zmarł piętnaście lat temu, a Salvatore jako młody chłopak musiał ciężko pracować, by spłacić długi ojca. Oczywiście od dzieciństwa wiedział, co się dzieje w domu, i to miało wpływ na jego nastawienie wobec kobiet. Matka zawsze była na piedestale, ale gardził kobietami „pewnego pokroju”, jak mawiał. W jego oczach niemal wszystkie należały do tej kategorii. Bawił się nimi, ale wcześniej czy później musiały się dowiedzieć, co on o nich sądzi. Ty, oczywiście, nie dałaś się oszukać. – Nie, nie dałam się oszukać – powiedziała powoli Helena. – Gratuluję. Okazałaś się mądrzejsza od innych. – Nie musiałam się silić na mądrość – oznajmiła Helena z uśmiechem. – Salvatore nie jest aż tak subtelny. Ja też się dobrze bawiłam. Teraz muszę wyjechać do Anglii. – Tak? Na długo? – Na tak długo, jak to będzie konieczne, by zarobić tyle pieniędzy, ile potrzebuję. – Kiedy wyjeżdżasz? – Jutro po południu. Samolot odlatywał o trzeciej. W południe boy hotelowy przyszedł, by zabrać bagaż Heleny. Gdy zapłaciła rachunek w recepcji, boy eskortował ją do łodzi motorowej. Łódź miała z tyłu oszkloną kabinę z miejscami do siedzenia, tam boy umieścił jej walizki. Przy sterze stał mężczyzna w uniformie

i czapce. Nie odwrócił się, gdy wsiadała. Helena miała dziwne wrażenie, że go zna. Te plecy… Boy powiedział coś do sternika i wysiadł na brzeg. Łódź odbiła od przystani, zaczęła nabierać prędkości. Helena zorientowała się po chwili, że wcale nie płyną w kierunku lotniska. Zmierzali prosto w stronę laguny. – Hej! – Uderzyła pięścią w szybę, żeby zwrócić uwagę sternika. On jednak zdawał się nie słyszeć. Uderzyła mocniej, kilka razy. Tym razem mężczyzna odwrócił się i spojrzał na nią. To był Salvatore. – Zatrzymaj łódź! – krzyknęła. Motorówka jeszcze przyspieszyła. Helena już się zorientowała, że płyną w kierunku wyspy. Jeśli go nie powstrzyma, spóźni się na samolot. – Salvatore! – krzyknęła, waląc w szybę. – Nie rób tego! W kabinie były drzwi. Jeśli Helena wskoczy teraz do wody z torebką, gdzie ma bilet i paszport, zdoła dopłynąć do brzegu. Ale drzwi były zamknięte od zewnątrz. Jakim sposobem? Szarpała za klamkę, jednak nie mogła ich otworzyć. Salvatore ją uwięził. W panice dopadła okna i próbowała się przez nie przecisnąć. – Salvatore! Wypuść mnie, słyszysz!!! Nie zwracał na nią uwagi. Została porwana. Łódź wpłynęła do jaskini, gdzie cumowali poprzednio. Salvatore wyłączył silnik, wysiadł i przypiął łódź łańcuchem do słupka. Informacja była jasna. Nawet gdyby Helena uciekła z domu na wyspie, nie zdoła użyć łodzi. Otworzył drzwi oszklonej kabiny i trzymał je, zapraszając ją

do wyjścia. – Musisz być szalony, jeśli myślisz, że ujdzie ci to na sucho! – wycedziła. – Nie widzę nikogo, kto by mnie powstrzymał – odparł spokojnie. Był tak pewny siebie i obojętny na jej reakcję, że najchętniej by go zabiła. – Co masz zamiar tym osiągnąć?! – wykrzyknęła. – Nie polecisz do Anglii. To na początek – oznajmił. – Wyjdziesz sama czy mam ci pomóc? – Nie waż się mnie dotykać! – Przestań, przecież wiesz, że i tak cię dotknę. Helena próbowała się uspokoić. Musi udawać, że zaakceptowała sytuację. – Dobrze – powiedziała. – Odsuń się i pozwól mi wyjść. – Weź jedną walizkę z ubraniami – polecił. Chętnie by mu powiedziała, gdzie ma jego rozkazy, ale postanowiła nie dać się sprowokować. Wzięła torebkę i sięgnęła po walizkę. – Daj mi ją. – Wziął od niej walizkę. Po kilku minutach marszu dotarli do domu. – Wejdźmy, zaczyna padać – odezwał się Salvatore. Gdy znaleźli się w środku, niebo się otworzyło. Zaczęła się ulewa. – Tu będziesz spać – powiedział Salvatore i wprowadził Helenę do głównej sypialni. – Teraz zrobię kawę i porozmawiamy. – Wszystko mi jedno – mruknęła obojętnie. – Jeszcze jedna rzecz. To. – Zanim zdążyła pomyśleć, sięgnął

do jej torebki i wyjął komórkę. – Nie! – krzyknęła, próbując mu wyrwać telefon. Bezskutecznie. Nie dał się oszukać. Specjalnie czekał, by odebrać jej komórkę dopiero tutaj. – Oddaj mi ją – zażądała. – Masz zamiar zadzwonić? Przywiozłem cię tutaj nie bez powodu i musisz zostać, dopóki nie zdecyduję inaczej. – Jako strażnik więzienny jesteś piekielnie dobry! – prychnęła. – A teraz wyjdź stąd! – Dobrze. Ale nawet nie myśl o ucieczce. – Nie możesz mnie tu trzymać. Jak w takim razie skonfiskujesz fabrykę? – Do diabła z fabryką! Tu chodzi o ciebie, o nas. Nie pozwolę ci wyjechać, dopóki nie wyjaśnimy sobie wszystkiego. – To znowu jedna z twoich nieczystych zagrywek. Wiesz, że w Anglii mogę zarobić sporo pieniędzy i skutecznie bronić fabryki. Dlatego mnie tu uwięziłeś. Masz nadzieję, że stracę gotówkę i wreszcie będę zmuszona sprzedać ci Larezzo. Niedoczekanie! Nie ma znaczenia, jak długo będziesz mnie tu przetrzymywał. W końcu się uwolnię. Podszedł bliżej. – Heleno, nie wiesz, o co chodzi – powiedział miękkim głosem. – To nie jest gra. Ta wyspa należy do mnie, to moje królestwo. Moje słowo jest tu prawem. I nikt się nie sprzeciwi. – Ja tak! – wykrzyknęła. – Nie radzę próbować. Nie ma tu nikogo, kto mógłby ci pomóc. – Czyli co? Mam robić to, co każesz? – Właśnie. Cieszę się, że zrozumiałaś. To nam oszczędzi

zbędnej gadaniny. Ostatnie słowa zagłuszył grzmot. Z nieba płynęły strugi deszczu. Salvatore zmarszczył brwi i odwrócił głowę. Helena błyskawicznie wykorzystała szansę. Popchnęła go tak mocno, że upadł na łóżko. Wyskoczyła na korytarz. Dopadła drzwi wejściowych. Miała szczęście. Nie zdążył zamknąć ich na klucz. Wybiegła na zewnątrz, prosto w lejący deszcz. Gdyby mogła odbiec dalej, udałoby jej się gdzieś ukryć. Po burzy mogłaby stąd odpłynąć. Była dobrą pływaczką, poza tym w okolicy pływało wiele łodzi, ktoś na pewno by ją zauważył w wodzie. Tymczasem biegła jak najszybciej, gnana bardziej gniewem niż strachem. Nie pozwoli mu wygrać tym razem… Nie pozwoli… Padający deszcz zamieniał ziemię w błoto, Helena próbowała biec szybciej, ale była u kresu możliwości. Musi biec… Musi… Za późno. Już ją dogonił, przewrócił i mocno trzymał. Był bardzo silny. Gdy Helena przestała się szarpać, podniósł ją i poprowadził z powrotem do domu. Trzymał ją w talii. Próbowała się uwolnić – bezskutecznie. Gdy weszli do domu, Salvatore zamknął drzwi na klucz i skierował się do sypialni, trzymając Helenę w żelaznym uścisku. W milczeniu posadził ją na łóżku i bezceremonialnie zaczął rozpinać guziki jej bluzki. – Nie – wysapała. – Nie możesz tego zrobić. – Mogę. Od tej chwili robimy wszystko po mojemu. Zdjął z niej żakiet, a potem kolejne części garderoby: spodnie, bluzkę, majtki i biustonosz. Helena leżała na łóżku całkiem naga, patrzyła na Salvatore z nienawiścią. Tymczasem on spojrzał na nią w milczeniu i poszedł do

łazienki. Wrócił z dużym ręcznikiem, który jej podał. – Wytrzyj się – powiedział – bo złapiesz zapalenie płuc. – Po czym wyszedł. Helena obudziła się. Pokój był pełen słońca. – Przyniosłem ci herbatę – powiedział Salvatore, wchodząc. Zaraz opuścił pokój. Helena wypiła kilka łyków i od razu poczuła się lepiej. Sen także pomógł. Nie sądziła, że w ogóle zaśnie. Miała na sobie bieliznę. Walizka, którą Salvatore tu przyniósł, niestety zawierała tylko bieliznę. Rozejrzała się po pokoju, szukając ubrań, które Salvatore z niej wczoraj zdjął. Zniknęły. Drzwi powoli się uchyliły. – Chcesz jeszcze herbaty? – zapytał Salvatore. – Chcę moje ubrania – odparła. – Nadal się suszą, jeszcze są wilgotne. – Potrzebuję czegoś, by się okryć. Rozpiął guziki swojej koszuli, zdjął ją i podał Helenie. – To wszystko, czym tu w tej chwili dysponuję. Włóż ją, okryje cię całkowicie. Helena włożyła koszulę, zapięła ją pod szyję. Zaraz tego pożałowała. Czuła na sobie ciepło i zapach jego ciała. To było zbyt intymne. Do tego musiała się zmierzyć z widokiem jego wspaniałego, nagiego torsu. Na szczęście Salvatore umknął do kuchni, by po chwili wrócić z herbatą i śniadaniem. – Gotowane jajka? – zdziwiła się. – Nie lubisz? Myślałem, że wszyscy Anglicy to jedzą. – Byle nie na twardo. – Jeśli coś jest z nimi nie tak, ugotuję nowe. I nie patrz na

mnie tak podejrzliwie. – A jak mam patrzeć po tym, co zrobiłeś? – Chciałbym, żebyś wysłuchała, co mam ci do powiedzenia. Potem zwrócę ci telefon i będziesz mogła zadzwonić po pomoc, oskarżyć mnie o porwanie i tak dalej. Prawdopodobnie trafię do więzienia. Ale najpierw posłuchaj. – Myślisz, że ktokolwiek w Wenecji odważy się ciebie aresztować? Salvatore popatrzył na nią przez chwilę i wyszedł bez słowa. Jajka okazały się doskonałe. Po śniadaniu Helena wzięła prysznic. Ponownie musiała włożyć koszulę Salvatore. Zajrzała do torebki. Niczego w niej nie brakowało – oprócz telefonu. W niewielkiej przegródce spoczywało czerwone szklane serduszko od Antonia. Założyła wisiorek pod wpływem impulsu. Niech Salvatore wie, kto naprawdę jest w jej sercu. Szklane serce w magiczny sposób dawało jej poczucie bezpieczeństwa. Tak jakby Antonio otaczał ją opieką. Salvatore czekał na tarasie. Helena usiadła w pewnej odległości od niego. – W co ty grasz? – zapytała bez wstępu. – To nie gra. Mogłaś się domyślić, co będzie, jeśli się dowiem, że wyjeżdżasz. – Bo potrzebuję pieniędzy, by dalej z tobą walczyć! – Heleno, bądźmy szczerzy. Nasza walka nie ma nic wspólnego ani z pieniędzmi, ani ze szkłem. Moglibyśmy współpracować, gdyby sprawy od początku ułożyły się inaczej. Przez fatalny zbieg okoliczności zostaliśmy wrogami, ale to nie przeszkadza, że pragnę cię tak, jak dotąd żadnej innej

kobiety. Nie! Nic nie mów. – Podniósł rękę. – Nie wspominaj o tej rzeźbie. Projekt powstał, zanim cię poznałem. To, co zaszło później, to nieszczęśliwy wypadek. I jeszcze… – Umilkł zmieszany. Nigdy w życiu nie opisywał swoich uczuć. Nie były tego warte. Jednak teraz emocje buzowały w nim i nie potrafił ich nazwać. Dureń! Pajac! Powiedz to! – przynaglał sam siebie. Cokolwiek! Bezradnie machnął ręką. – Ech, nieważne. I tak nie uwierzysz. W Helenie zgasła nadzieja, która rozbłysła na kilka sekund. Wstała z krzesła, ale Salvatore ją zatrzymał. – Chcesz zrezygnować, zanim spróbujesz się przekonać… – Nie jestem pewna, czy to warte próby – przerwała mu. – Puść mnie. Chwycił ją mocniej, jakby się bał, że gdy ją wypuści z ramion, to straci ją na zawsze. Gdy zaczęła się wyrywać, nagle usłyszeli stuknięcie i trzask. Szklane serduszko rozbiło się na kawałki. – Och nie! – Helena upadła na kolana i zaczęła zbierać fragmenty szkła. – Zobacz, co zrobiłeś! – Przepraszam. Nie chciałem… Wstała i odwróciła się tyłem do niego. Płakała. – Heleno, możesz mieć drugi wisiorek, taki sam… – Za późno się zorientował, że popełnił błąd. – Przepraszam, wiem, że to był prezent od Antonia, ale… – Milcz, głupcze! Co ty możesz wiedzieć?! To był pierwszy prezent, jaki od niego dostałam. To szklane serduszko miałam na sobie podczas naszego ślubu i wtedy… kiedy Antonio umierał na moich rękach. Dotknął serduszka i… W jaki sposób

możesz mi je teraz zwrócić?! Salvatore miał uczucie, że ziemia usuwa mu się spod nóg. Czuł straszny żal i nie wiedział, co robić. Był przyzwyczajony, że Helena zawsze okazywała siłę i stawiała opór. Teraz wydawała się całkiem rozbita i bezradna. To nim wstrząsnęło. Jej płacz przypomniał mu koszmarne czasy dzieciństwa. – Odłóż te okruchy – powiedział cicho i wyciągnął rękę. – Daj je, bo się skaleczysz. Zdołał je wydostać z jej zaciśniętej dłoni, a ona stała nieruchomo niczym kukła. Drżała na całym ciele. Była całkiem bezbronna. – Heleno, co się dzieje? – zapytał delikatnym tonem, którego nigdy u niego nie słyszała. – Powiedz mi. – Nie mogła powstrzymać szlochu. Przytulił ją i czekał, aż ona się uspokoi. – Myliłem się we wszystkim, popełniłem tyle błędów, ale poza tym nie wiem, o co chodzi. Powiedz mi, proszę… Helena odetchnęła głęboko i odsunęła się, by spojrzeć na niego. – Antonio i ja nie byliśmy małżeństwem jak inne – szepnęła. – Ale kochałam go na swój sposób. Nie zrozumiesz tego. Nic nie wiesz o miłości. – Rozumiem więcej, niż myślisz. – Nie, ty widzisz rzeczy w prosty sposób. Chcesz coś, więc to bierzesz. Uprzejmość czy serdeczność nie mają z tym nic wspólnego. Pokochałam Antonia, bo był delikatny i uczciwy. Kochał mnie, ale nie pragnął mnie zawłaszczyć ani wykorzystać. To zwykle robią mężczyźni, a on był inny. Lepszy.

– Przecież mogłaś mieć każdego, wybierać… – To prawda – przyznała, odzyskując panowanie nad sobą. – Gdy byłam nastolatką, widziałam, jak potrafią tokować, czarować, mówić komplementy. Bawiło mnie to, bo ich lekceważyłam. Wielokrotnie proponowali mi wielkie pieniądze za… wiadomo co. Ale nigdy się na to nie zgodziłam. Nigdy. Nie chciałam żadnego z nich. Ale oni nie mogli w to uwierzyć. Myśleli tak samo jak ty, że wszystko można kupić, trzeba tylko podać właściwą cenę. – Nie! – jęknął. – Za to też przeprosiłem. Wiedziałem, że cię źle osądziłem od chwili, gdy kochaliśmy się po raz pierwszy. Wiedziałem, że jesteś inna… – Spodziewałeś się prostytutki – stwierdziła gorzko. – Nie, ale, powiedzmy, kobiety doświadczonej. A tamtej nocy… miałem wrażenie, że kocham się z dziewczyną… która robi to pierwszy raz. – Mój pierwszy raz zdarzył się, gdy miałam szesnaście lat. – Umilkła i minimalnie wyciągnęła rękę w jego stronę. Nie czekał na więcej. Natychmiast wziął ją na ręce i zaniósł do domu. Położył ją na łóżku. Sam ułożył się obok i przytulił Helenę. Swoim uściskiem oferował ciepło i bezpieczeństwo. Wyczuła to, bo wczepiła się w niego niczym przestraszone dziecko. – Zaufaj mi – wyszeptał. – Co się zdarzyło? – Gdy miałam szesnaście lat, poznałam Milesa Drakera. Był fotografem, zajmował się modą. Zapewniał, że z jego pomocą zrobię karierę. Zakochałam się w nim po uszy. Robiłam wszystko, czego zażądał. Nie zależało mi na karierze,

chciałam tylko być z nim. Na początku było cudownie, w nocy kochaliśmy się, w dzień robił mi zdjęcia. Gdy kierował na mnie obiektyw aparatu, mówił: „Pamiętasz, co robiliśmy w nocy? Wyobraź sobie, że to się zaraz powtórzy…”. Myślałam, że on chce zobaczyć miłość na mojej twarzy, ale jemu nie zależało na mojej miłości. Wkrótce odniosłam spory sukces, tak jak zapowiadał. Miles związał mnie ze sobą kontraktem, a ja byłam najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Moja kariera nabrała tempa i wtedy okazało się, że jestem w ciąży. Byłam tym podekscytowana. Myślałam, że on się ucieszy, ale wpadł we wściekłość. Nalegał, bym usunęła ciążę, wrzeszczał na mnie, nazywał idiotką, egoistką, wymóżdżoną, tępą… – Jej głos stopniowo zamieniał się w krzyk i znowu zaniosła się płaczem. – Ciiii… – Salvatore przykrył wargami jej usta. Helena znowu zaczęła drżeć. Głaskał ją uspokajająco i delikatnie całował po twarzy. – Co on ci zrobił? – Krzyczał, że stracimy wielką szansę w zawodzie, i ja, i on, że jestem samolubna… Próbowałam mu wytłumaczyć, że chcę urodzić to dziecko, ale od razu wrzeszczał. Pamiętam, jak szydził: „Chyba nie myślałaś o małżeństwie, prawda?”… – Chciałaś za niego wyjść? – zapytał szeptem Salvatore. – Jeśli nawet, to szybko porzuciłam ten pomysł. Dla mnie Miles stał się potworem. – Uderzył cię kiedykolwiek? – Nie, nigdy. Bicie zostawia ślady, a on nie mógł uszkodzić czegoś, co przynosi mu dochód. Miał inne metody. Raz przyprowadził „doradcę medycznego”, żeby ze mną porozmawiał. Gdy to nie podziałało, nie dawał mi spokoju,

krzyczał, obrzucał wyzwiskami… – Dlaczego od niego nie odeszłaś? – Byliśmy związani kontraktem. Poza tym musiałam zarabiać, żeby kiedyś żyć na własną rękę. Ale pewnego dnia… – znowu wstrząsnął nią dreszcz – …on dostał furii… zaczął wrzeszczeć… Rozpłakałam się… Płakałam tak, że nie mogłam przestać… Gdy się ocknęłam, dowiedziałam się, że straciłam dziecko. On myślał, że wszystko będzie tak jak dawniej. Gdy nie chciałam z nim pracować, straszył mnie sądem. Wtedy znane czasopismo zaproponowało mi zdjęcia na rozkładówce. Byłam rozchwytywana jak nigdy dotąd. Jedna z agencji zaproponowała mi pracę, rozwiązanie kontraktu z Drakerem wzięli na siebie. – Jak to zrobili? – Nigdy nie pytałam. Wiem tylko, że tamten kontrakt został podarty. Draker zadzwonił do mnie tylko raz, ale odłożyłam słuchawkę. Od tamtej pory o nim nie słyszałam. Kilka lat później widziałam, jak fotografował turystów na plaży. Nie zauważył mnie. Po tych wydarzeniach skupiłam się tylko na karierze. Miałam więcej propozycji pracy, niż mogłam przyjąć. Zawsze kręcili się koło mnie mężczyźni, ale ignorowałam ich. Czułam się martwa. Z nikim nie spałam do czasu, gdy spotkałam ciebie. Zapadła cisza. Salvatore nie spodziewał się, że usłyszy tak straszną opowieść, ale jeszcze gorsze było to, że on sam wpisał się w ten koszmarny schemat. Okazał się tak podły jak inni. Nawet gorszy. – A potem poznałam Antonia – podjęła temat. – Prosił mnie

tylko o to, bym z nim była. Wiedział, że mam dużo pieniędzy, więc był pewien, że nie wychodzę za niego z powodu jego majątku. – Heleno… – Mówię to po to, żebyś zrozumiał, że Antonio mógł mi ufać. Byliśmy sobie bliscy. On chciał mnie. Nie mojego ciała, ale m n i e! To jedyny mężczyzna, o którym mogę to powiedzieć. Już nie jedyny, pomyślał Salvatore, ale zabrakło mu odwagi, by to powiedzieć na głos. Helena odsunęła się i oparła na łokciu. Popatrzyła na niego. – Teraz powiem coś, co cię zdenerwuje. Przyjechałam do Wenecji z myślą, że sprzedam ci Larezzo. Antonio uprzedził mnie, że na pewno złożysz ofertę. Salvatore zamknął oczy i jęknął. – Wszystko zniszczyłem swoim zachowaniem. To moja wina. – Nie. – Pogłaskała go po włosach. – Zrozumiałam wiele rzeczy po tym, co mi powiedziała twoja babcia. O twoim ojcu, który spotykał się z tyloma kobietami… – Co ci jeszcze mówiła? – zapytał po chwili Salvatore. – Że twoja mama miała złamane serce. Wcześnie zmarła. – Czy babcia wspomniała, że te kobiety żyły z nami w domu, w specjalnej części, gdzie nie mieliśmy wstępu? – zapytał po chwili. – Tak. – Moja matka czasami je spotykała. Potem słyszałem, jak płacze w swoim pokoju. Chciałem do niej wejść, ale zawsze zamykała się na klucz. Chciałem ją pocieszyć, ale nie pozwalała na to. Teraz wiem, że nic nie mogło przynieść jej

ulgi. Zwłaszcza jedną z tych kobiet mama często widywała, bo tamta lubiła chodzić po całym domu. Robiła to celowo. Dawała wszystkim do zrozumienia, że jest przyszłą panią tego pałacu. Pewnego wieczoru stanąłem pod drzwiami sypialni mamy, ale nie usłyszałem płaczu. Nie wiedziałem wtedy, że ona… odebrała sobie życie. Od tamtej pory zawsze myślałem o tym, czy gdybym był bardziej podejrzliwy i wyważył drzwi, mógłbym ją uratować. Nigdy się nie dowiem. Helena była tak wstrząśnięta, że nie mogła wydobyć z siebie słowa. – Ile miałeś wtedy lat? – wyszeptała w końcu. – Piętnaście. Od tamtej pory czułem nienawiść do wszystkich kobiet. Tak było łatwiej. Ale gdy cię poznałem, poczułem coś, co mnie zaniepokoiło. Pragnąłem cię tak mocno, że zapomniałem o wszystkim innym. Obrażałem cię, bo wstydziłem się swoich myśli. Wszystko, co było kiedyś ważne, zostało zepchnięte na bok. Zacząłem się zachowywać jak mój ojciec. Ale to minęło. Teraz jest inaczej. – Inaczej? – Teraz powiem ci coś, czego jeszcze nigdy nie mówiłem żadnej kobiecie. Kocham cię. Nie sądziłem, że kiedyś to wyznam. Te słowa nic dla mnie nie znaczyły. Ale to się zmieniło. Kiedyś świat bez miłości wydawał mi się bezpieczniejszy. Zawsze szukałem bezpieczeństwa, zawsze… od tego wieczoru, kiedy stałem pod drzwiami cichego pokoju matki… Teraz to wiem. Z tobą odkryłem inny świat. Jest w nim miłość, ale nie ma bezpieczeństwa. Bałem się – uśmiechnął się, wypowiadając te słowa. – To następna rzecz, jakiej nigdy

nikomu nie mówiłem. Byłaś wielką niewiadomą, z którą nie miałem odwagi się zmierzyć, ale wzięłaś mnie za rękę i poprowadziłaś. Nie mogę ci obiecać, że to będzie łatwa miłość. To wszystko jest dla mnie nowe. Ale obiecuję, że będę cię kochał do końca życia, zawsze… tylko ciebie. Helena nie mogła wymówić słowa. Miała łzy w oczach. – Jeśli nie możesz mnie pokochać – powiedział ochrypłym głosem – to poczekam… Postaram się być cierpliwy i przekonać cię, że… – Nie musisz – zapewniła go szybko. – Ja też cię kocham. Od dawna, mimo tylu złych momentów. – Jak to możliwe, że mnie pokochałaś? – wyszeptał, gładząc ją po twarzy. – Nie mam pojęcia. Nie sposób tego wyjaśnić. Ale mogę ci pokazać, jak bardzo cię kocham. Salvatore obudził się w ciemnościach. Heleny nie było obok. Stała przy oknie, patrząc na dalekie światła Wenecji. – Myślałem, że uciekłaś ode mnie. Mogłaś przecież gdzieś zadzwonić. – Zadzwoniłam. Znalazłam swoją komórkę i zawiadomiłam przyjaciół w Anglii, że spóźniłam się na samolot. Muszę tam polecieć na tydzień, żeby podpisać kontrakt, ale wrócę. – Z fortuną, którą przeznaczysz dla Larezzo? – zapytał, stając za nią. – Tak. – Mam propozycję. Udzielę ci pożyczki na inwestycję, bez odsetek. – Bez odsetek? A co chcesz w zamian? – zainteresowała się.

– Ciebie – za żonę. Tym samym będę miał oko na to, co robisz w fabryce. – Oczywiście. Żaden biznes nie może się obejść bez kontraktu. – To przyjemność rozmawiać z kobietą, która rozumie sprawy biznesowe. – Myślisz, że nadal będę z tobą walczyć? – Niczego innego się nie spodziewam – odparł ze śmiechem. Roześmiali się oboje. Rozpoczynał się wschód słońca. Wstawał nowy, piękny dzień.

Lucy Gordon

KARNAWAŁ W WENECJI Tłumaczenie: Katarzyna Ciążyńska

ROZDZIAŁ PIERWSZY Kiedy błyskawica rozświetliła pokój, Pietro wyjrzał przez okno. Lubił burze, zwłaszcza te przetaczające się nad jego ukochaną Wenecją, zalewające światłem Canal Grande i wprawiające w drżenie zabytkowe budynki. Tym, którzy rozpływali się nad urokiem Wenecji, mawiał, że jego miasto nie słynie z romantycznych legend, a raczej z okrucieństwa, zdrady oraz mordów. Kolejny grzmot wstrząsnął willą, a kiedy wybrzmiał, tylko bębniące o wodę strugi deszczu przerywały ciszę. Po prawej z ciemności wyłonił się most Rialto; jego okna z zamkniętymi okiennicami przypominały oczy ślepca. Za plecami Pietra rozległ się cichy skowyt. Wyciągnął rękę i podrapał łeb dużego psa. – Wszystko w porządku, Toni. Nie zdjął ręki z szorstkiego futra, bo jego przyjaciel cierpiał na dolegliwość, która wprawiała go w stan niepokoju. Znów zapadła ciemność. Pietro widział swoje odbicie w szybie. Miał wrażenie, że patrzy na ducha, co było zresztą trafną metaforą, biorąc pod uwagę, jak upiorne stało się jego życie. Nawet budynek, w którym się znajdował, pomimo swoich trzech kondygnacji wydawał mu się niematerialny. Palazzo Bagnelli, od sześciu stuleci dom książąt Bagnellich, należał do najpiękniejszych budowli w Wenecji. Przez lata jego przestronne pokoje wypełniało wiele znaczących osób, setki służących spieszyły jego korytarzami.

Szlachetne

panie

i

panowie

w

olśniewających strojach

paradowali po okazałych komnatach. Wszyscy już odeszli. Teraz mieszkał tutaj tylko książę Pietro Bagnelli, bez żony, dzieci czy innych krewnych. Obsługiwały go jedynie dwie służące, ale jemu to wystarczało. Prowadził życie samotnika, zajmując kilka pokoi w narożniku budynku i mając za towarzysza wyłącznie psa. Nikogo nie zapraszał. Sam zauważał, że jego życie rozgrywa się na granicy rzeczywistości, zwłaszcza w zimie. Minęła dopiero dziewiąta, ale ciemność już zasnuła miasto, a burza przegnała wszystkich do domów. Przeszedł do drugiego okna, przez które widział Canal Grande i uliczkę biegnącą wzdłuż budowli. Postać odbita w szybie poruszała się razem z nim. Był to wysoki mężczyzna o szczupłej twarzy, głęboko osadzonych oczach i ekspresyjnych wargach. Jego twarz miała dość odpychający wyraz, a oczy spoglądały nieufnie, jakby znalazł się w pułapce. Pietro miał dopiero trzydzieści cztery lata, ale ta aura niedostępności sprawiała, że wyglądał starzej. Nagle Toni się zaniepokoił. Pies był duży, jego łeb sięgał ponad parapet. Zobaczył na zewnątrz coś, co kazało mu rozpaczliwie szukać pociechy u swojego pana. – Nic tam nie ma – rzekł Pietro. – Dio mio! – zawołał, gdy następna błyskawica przecięła niebo, zalewając białym światłem okolicę. W tym świetle Pietro dojrzał na ulicy jakąś postać. – Teraz mnie się coś przywidziało – mruknął. Mimo to nie ruszył się z miejsca. W końcu znów błysnęło, a Pietro zobaczył kobietę z włosami przyklejonymi do głowy.

Dosłownie ociekała wodą. Po chwili wchłonęła ją noc. Zmarszczył czoło, otworzył okno i wyjrzał na zewnątrz, przekonany, że ją sobie wybraził. Nagle zza chmur wypłynął księżyc. Kobieta stała nieruchomo i patrzyła na niego. Sprawiała wrażenie zagubionej. Wychylił się i zawołał: – Ciao! Nie drgnęła ani się nie odezwała. – Ciao! – zawołał. – Proszę zaczekać, już schodzę. Nie znosił, kiedy ktoś zakłócał mu spokój, ale nie mógł jej tam zostawić, by zamarzła. Zbiegł po schodach do bocznego wejścia i otworzył ciężkie drzwi. Spodziewał się, że kobieta natychmiast wejdzie do środka, lecz ona stała bez ruchu. Chwycił ją za rękę, do drugiej ręki biorąc jej walizkę, po czym weszli na górę. Nieznajoma opadła na sofę i zamknęła oczy. Znalazł się w kłopocie. Kobieta powinna zdjąć mokre ubranie, ale myśl o tym, że miałby ją rozebrać, przerażała go. Nie mógł jednak dopuścić do tego, by dostała zapalenia płuc. Wziął z łazienki czysty szlafrok i ręcznik kąpielowy. Kobieta miała na sobie lekki płaszcz, który zdjął bez trudu, ale została jeszcze sukienka. Działał szybko, modląc się w duchu, by kobieta się nie ocknęła. Na szczęście była nieświadoma tego, co się dzieje. Gdy ją opatulił w szlafrok i osuszył ręcznikiem włosy, położył ją na sofie i przykrył kocami. Skąd się tutaj wzięła? Czemu znalazła się tu sama podczas burzy? Starał się nie zwracać uwagi na jej ciało, zauważył jednak, że była bardzo szczupła, wręcz wychudzona, jak ktoś, kto w krótkim czasie sporo stracił na wadze.

– Ocknij się – błagał. Niestety, nie odzyskiwała przytomności. Pietro wyjął z kredensu karafkę i nalał do kieliszka brandy. Uniósł głowę kobiety i przytknął kieliszek do jej warg. Trochę koniaku się wylało, ale kobieta upiła mały łyk, prychnęła i otworzyła oczy. – Brawo! Proszę wypić do końca. – Nie zostawił jej wyboru, trzymał kieliszek przy jej wargach, aż go opróżniła. – Kim pani jest? – spytał po włosku. – Skąd pani się tu wzięła? – Przepraszam – szepnęła po angielsku. A zatem Pietro przeszedł na angielski. – Nie ma za co. Musi pani coś zjeść i odpocząć. Była wyraźnie wyczerpana. – Nie powinnam była przyjeżdżać. Wiedziałam, że to błąd, ale… tylko on mi powie… chociaż to bez znaczenia… muszę wiedzieć. Dłużej tego nie zniosę, tej nieświadomości. – Signorina… – Wie pan, jak to jest? Myśleć i myśleć, kiedy nikt nie może panu pomóc, a pan boi się, że całe życie spędzi w tej ciemności. – Wiem. – To nie ma końca, prawda? – Tak – przyznał. – Nie ma końca. Zamknął oczy, powrócił dawny ból. Sądził, że już sobie z tym poradził, ale ta kobieta przywołała go z powrotem. Czuł na sobie jej wzrok. Spotkały się dwie zagubione dusze. – Co można zrobić? – zapytała. – Nie wiem. Nigdy nie wiedziałem. Spojrzenie, jakim go obrzuciła, zawierało rozpaczliwą

akceptację czegoś, co było zbyt smutne, by ubrać to w słowa. – Skąd pani się tu wzięła? – spytał znowu. – Tutaj? – Stała pani na ulicy i patrzyła na moje okna. – Nie pamiętam. – Nie szkodzi, potem mi pani powie. Kiedy po kilku minutach wrócił do niej z kuchni, z konsternacją przypatrywała się swojemu ubraniu. – Musiałem panią przebrać – rzekł natychmiast. – Przemokła pani. Ale przysięgam, że nie… no, wie pani. – Wiem. – Zaskoczyła go uśmiechem. – Wierzy mi pani? – Tak, wierzę. Dziękuję. – Zapraszam do stołu. Gdy wstała, odniósł wrażenie, że kiedyś już ją spotkał, ale nie przypominał sobie, w jakich okolicznościach. – Kiedy ostatnio pani jadła? – Nie wiem. Nie zjadłam śniadania, bo byłam spóźniona. Na lotnisku tak się denerwowałam, że niczego bym nie przełknęła, w samolocie podobnie. Jak wylądowaliśmy, rozszalała się burza. Bałam się, przez godzinę siedziałam w hali przylotów. – Nie ma pani hotelu? O tej porze roku trudno o pokój. Wiele hoteli zamyka się na zimę. – Nie, od razu tutaj przyszłam. – Dlaczego? – Myślałam, że znajdę tu Gina. – Gina Falziego?

– Zna go pan? – Jej twarz się rozjaśniła. – Tak, dobrze go znam, ale… – Czy nadal tutaj mieszka? Jest tu w tej chwili? – Nie. Jej słowa obudziły obawy Pietra. Matka Gina była niegdyś kucharką rodziny Bagnellich. Mieszkała wraz z synem w ich domu. Chłopcy razem dorastali i pomimo dzielących ich sześciu lat przyjaźnili się. Gino był wesoły. Pietro, starszy i poważniejszy, odnajdywał w nim potrzebną mu beztroskę. – Powinieneś częściej się śmiać – beształ go Gino. – Chodź, zabawimy się. I Pietro się śmiał, rzucał się ze swoim przyjacielem nicponiem w kolejną szaloną przygodę, z której zazwyczaj musiał go ratować. Gino był lekkoduchem, z trudem utrzymywał posady, aż wreszcie znalazł zajęcie w biurze turystycznym Pietra. Swoim urokiem zdobywał dla niego klientów. Gino był także ryzykantem, który nieraz był bliski przekroczenia granicy przyjętych norm zachowania. Lubił imponować kobietom, udając, że pochodzi z arystokratycznej rodziny Bagnellich. Pietro, choć tego nie akceptował, ograniczał się do wzruszenia ramion. Ale w tej chwili zaczął się denerwować, że drobne oszustwa Gina mogą zakończyć się tragedią. – Gdzie on jest? – spytała nieznajoma. – W podróży. Pracuje w mojej firmie turystycznej. – Ale niedługo wróci? – Raczej nieprędko. Szuka nowych miejsc dla turystów.

– Rozumiem… – Cicho westchnęła. – Gino dobrze panią zna? Długo milczała, a potem pokręciła głową. – Nie. On mnie nie zna, nikt mnie nie zna, zresztą ja sama siebie nie poznaję. Wiem, kim byłam wtedy… – Wtedy? – Rok temu, może niecały rok. Mam gdzieś zanotowane daty… – Zobaczyła jego zatroskaną minę i uśmiechnęła się dziwnie czarująco. – Mówię jak wariatka? – Wcale nie – rzekł stanowczo. – A jednak. Większą część minionego roku spędziłam w specjalnym ośrodku. Teraz próbuję wrócić do normalności, ale niezbyt mi to wychodzi. – W takim razie miała pani szczęście, znajdując bezpieczne schronienie i przyjaciela. – Jak pan może nazywać się moim przyjacielem, skoro pan mnie nie zna? Kimkolwiek byłam, teraz jestem kimś innym. Tylko nie wiem kim. – Musi pani znać swoje nazwisko. – Nazywam się Ruth Denver. Z ręki Pietra wypadła łyżeczka. Schylił się po nią, ukrywając szok. Ale gdy podniósł wzrok, już nad sobą panował. – Pietro Bagnelli. – Kuzyn Gina? – Jej oczy zalśniły. – Mnóstwo mi o tobie opowiadał, o tym, jak dorastaliście razem. – Porozmawiamy rano – przerwał jej czym prędzej. – Jak się wyśpisz, poczujesz się lepiej. – Jego obawy rosły, chciał wszystko przemyśleć, nim powie coś więcej. Musi zachować

ostrożność. – Przygotuję ci pokój. Nie ruszaj się stąd. Spojrzała na niego zdziwiona, a on sobie uprzytomnił, że sam mówi jak szaleniec. Dokąd niby miałaby pójść? A jednak bał się, że jeśli spuści ją z oczu, Ruth rozpłynie się w powietrzu. – Obiecuję, że nie zniknę – odparła żartobliwie. – Dla pewności: Toni, pilnuj. Wielkie psisko położyło łeb na kolanach Ruth. – Czekajcie na mnie – rzekł Pietro. W sąsiednim pokoju znajdowała się kanapa, która mogła służyć do spania. Kiedy Pietro ją ścielił, myśli kłębiły się w jego głowie. Niemożliwe, żeby to była Ruth Denver. Po powrocie do salonu zastał Ruth i psa na swoich miejscach. Toni trzymał łeb na jej kolanach, a ona go głaskała. – Pokój jest gotowy – rzekł Pietro. – Wyśpij się. Dopilnuję, żeby nikt ci nie przeszkadzał. – Dziękuję – odparła cicho i wyszła. Zostawszy sam, Pietro nalał sobie sporą porcję brandy. Potrzebował jej jak nigdy dotąd. Był zszokowany. Z początku przypuszczał, że ma do czynienia z jedną z porzuconych przez Gina dziewcząt, która mimo to nie straciła nadziei. Miał jednak powody, by sądzić, że jest inaczej. Rok temu Gino zakochał się w angielskiej turystce. Pietra nie było wówczas w domu, a kiedy wrócił, ona już wyjechała z Wenecji, więc nie miał okazji jej poznać. Ten jeden raz Gino wydawał się szczerze zauroczony. Stracił głowę do tego stopnia, że myślał o małżeństwie. Pietro obiecał w prezencie dla młodej pary urządzić im wesele w swoim

domu. – Chcę poznać tę dziewczynę – rzekł do przyjaciela. – Musi być wyjątkowa, skoro zamierzasz się ustatkować. – Jest wyjątkowa – odparł Gino z entuzjazmem. – Pokochasz ją. – Mam nadzieję, że nie – zażartował Pietro. – Jestem szanowanym małżonkiem. – I nie chcesz, żeby Lisetta rzucała w ciebie garnkami. – Nigdy by tego nie zrobiła. Ona myśli wyłącznie o tym, jak mnie uszczęśliwić. – Wyobraź sobie, jaki będziesz szczęśliwy, gdy ci urodzi syna. Kiedy ma termin? – Za miesiąc. – No to zaraz potem urządzimy wesele. Umówili się, że Gino pojedzie służbowo do Anglii, a przy okazji przywiezie swoją narzeczoną jeszcze przed ślubem. Miał pracować w Anglii dwa tygodnie, tymczasem po pięciu dniach wrócił blady i milczący, co było do niego niepodobne. W odpowiedzi na pytania Pietra odparł tylko, że ślub jest nieaktualny i nigdy więcej nie spotka się ze swoją ukochaną. O ile Pietra pamięć nie myliła, Gino nie odezwał się już do swojej Angielki, a ilekroć dzwoniła jego komórka, wpadał w dziwny popłoch. – Pokłóciliście się? – badał ostrożnie Pietro. – Przyłapała cię na flircie z inną? – Nie. Po prostu zmieniła zdanie. – Dała ci kosza? – Pietro nie mógł w to uwierzyć. – Tak, i kazała mi wyjechać.

Zanim Pietro zadał kolejne pytanie, jego żona zaczęła rodzić przed czasem i zmarła, wydając na świat syna, który także nie przeżył. Na skutek tej tragedii kłopoty Gina zeszły na drugi plan. Kiedy Pietro zaczął znów jakoś funkcjonować, przekonał się, że przyjaciel nie odzyskał dobrego nastroju. Wysyłał go zatem w liczne podróże w poszukiwaniu nowych atrakcji turystycznych. Od czasu do czasu Gino wracał do Wenecji na pozór bardziej radosny, ale jego pierwsze pytanie zawsze dotyczyło wieści z Anglii. Pietro zdał sobie sprawę, że ta młoda kobieta bezdusznie złamała mu serce. Nazywała się Ruth Denver. – To nie może być ona – rzekł do siebie pod nosem. – Nie jest do niej podobna. Przecież widziałem zdjęcie… Wyjął z szafki album i przeglądał go, aż trafił na właściwą fotkę. Przedstawiała roześmianego Gina obejmującego młodą kobietę. Ona także się śmiała i patrzyła na niego uszczęśliwiona. Pietro stwierdził, że to jednak ta sama kobieta, która się u niego pojawiła, choć bardzo odmieniona. Dziewczyna na zdjęciu miała pulchne ciało, duży biust i szeroki ufny uśmiech. Opadające na ramiona gęste włosy zdawały się symbolizować jej wylewność i energię. Natomiast ta eteryczna istota, która dziś niespodziewanie znalazła się w jego domu, była cieniem swojego dawnego ja. Nosiła krótką chłopięcą fryzurę, miała twarz pozbawioną uśmiechu i smutne wylęknione oczy. Nic dziwnego, że jej nie rozpoznał. Co ją tak odmieniło?

Gdy była wyczerpana, myśli i wrażenia kłębiły się w jej głowie. Jej płytki sen nawiedzał pojawiający się znikąd mężczyzna, który chwytał ją za rękę i zabierał w bezpieczne miejsce. W ciemności i deszczu jego twarz była niewyraźna, tylko jego siła i determinacja zdawały się rzeczywiste. Potem deszcz ustał, a ona leżała na sofie, on zaś kazał jej wypić brandy. Nie znała go, a mimo to sytuacja nie budziła w niej wątpliwości. Teraz już widziała jego przystojną twarz. Wyczuła, że pod jego pozornym spokojem coś buzuje. Potem to wszystko odpłynęło w ciemność, a ona została przeniesiona w inne miejsce, wróciła do szczęśliwszych chwil swojego życia. Był tam Gino, przyglądał się jej z czułym uśmiechem, który uwielbiała. Wyciągnął do niej rękę przez stolik w restauracji i całował jej palce. – Ludzie patrzą – szepnęła, rozglądając się. – Niech patrzą – odparł wesoło. – Och wy, Anglicy, zawsze tacy oziębli. – Ja jestem oziębła? – Nie, carissima. Ty jesteś ideałem i kocham cię do szaleństwa. – Powiedz to po wenecku. Wiesz, jak to lubię. – Te voja ben, te voja ben… Czy takie szczęście w ogóle jest możliwe? Jej przystojny Gino przyjechał do Anglii, żeby zabrać ją do Wenecji. Wkrótce mieli się pobrać i żyć razem w tym pięknym mieście. – Ja też cię kocham. Och, będziemy tacy szczęśliwi. Raptem zapadła ciemność, a świat wypełnił się bólem. Gino zniknął. Pojawiły się za to ulotne obrazy z wcześniejszych

czasów. Gino w dniu, kiedy spotkali się w Wenecji. Zdobył jej serce swoim zawadiackim uśmiechem, humorem i urokiem. Dukała coś po włosku, gdy przyszedł jej z pomocą. Ten wieczór spędzili już razem. Czuła się z Ginem dobrze i swobodnie. – Znasz tyle języków – zauważył. – Francuski, niemiecki, hiszpański, a nie znasz włoskiego. To błąd. – Po co mam uczyć się włoskiego? – Cieszę się, że dzisiaj tak kiepsko sobie radziłaś, bo inaczej byśmy się nie poznali – odparł znaczącym tonem – ale teraz uważam, że powinnaś się go nauczyć. Potem zaczął ją uczyć swojego ojczystego języka. Kolejne ulotne obrazy – lotnisko, na które ją odprowadził ze łzami wzruszenia w oczach. Telefon z informacją, że przyjeżdża do Anglii, pełne uniesień spotkanie i ostatni wieczór. – Jesteś ideałem i kocham cię do szaleństwa… – Te voja ben – szepnęła z tęsknotą. Widziała jego twarz, gdy mówiła te słowa, ale potem ta twarz zbladła i rozpływała się… – Gino! – wołała rozpaczliwie, wyciągając ręce, żeby go zatrzymać. – Wróć! – krzyczała. – Nie zostawiaj mnie. A potem go dotknęła. Nie widziała go, ale czuła, że znów się odwrócił i wziął ją w objęcia. – Dokąd idziesz? – szlochała. – Tak się bałam, tak za tobą tęskniłam… Gdzie byłeś? Silne ramiona przytuliły ją mocno. – Wszystko w porządku. Jestem tutaj.

– Nigdy więcej mnie nie opuszczaj. – Będę przy tobie, dopóki będziesz mnie potrzebowała. – Gdzie byłeś? Tak bardzo za tobą tęskniłam. Ujęła jego twarz w dłonie i całowała go z pasją. – Te voja ben – szepnęła. – Te voja ben. – Połóż się. – Delikatnie pchnął ją na poduszkę. Jego dłonie działały na nią kojąco. Jej lęk mijał. Po długim czasie koszmarów Gino w końcu wrócił. – Teraz śpij – rzekł. – Rano wszystko będzie dobrze. A jednak jakaś perwersyjna moc, której nie zdławiły miesiące cierpienia, kazała jej otworzyć oczy. Na brzegu jej łóżka siedział mężczyzna, który nie był Ginem.

ROZDZIAŁ DRUGI Pietro był w piżamie, miał zmierzwione włosy. Zapalił nocną lampkę i patrzył, jak w oczach Ruth gaśnie radość. – Usłyszałem twój krzyk. – Coś mi się śniło – szepnęła. – Gino… Zastanawiał się, czy zdawała sobie sprawę, że go całowała, biorąc go za Gina, i wołała, że go kocha. – Porozmawiajmy o twoim związku z Ginem – poprosił. – Nasz ostatni wspólny wieczór… tak często mi się śni, a potem znika. A ja nie wiem, gdzie, i jest za późno, żeby się dowiedzieć, bo minęło tyle czasu. Przepraszam, że cię obudziłam. Już będę cicho, obiecuję. – Nie mamy władzy nad swoimi snami. Nagle położyła ręce na piersiach, lecz nie był to gest uwodzicielki. Podobnie jak Pietro była w piżamie. – Nie patrzyłem na ciebie – zapewnił ją. – Przywykłam. Nie przejmuj się. – Nie rozumiem. – Uprzedzałam cię, że byłam wariatką. – Nie mów tak. – Kiedy to prawda, przynajmniej do pewnego stopnia. Zostałam oficjalnie zdiagnozowana jako zaburzona. Jest lepiej, ale jeszcze nie doszłam do siebie. – Co się stało? Możesz mi powiedzieć? – Gino przyjechał do Anglii. Poszliśmy na kolację… – Urwała, uśmiechnęła się. – Rozmawialiśmy o tym, jak pojadę z nim do

Wenecji, poznam jego rodzinę. To był najwspanialszy wieczór w moim życiu do chwili, gdy… – Nie mów, jeśli to zbyt bolesne. – Muszę, bo inaczej nigdy się od tego nie uwolnię. – W porządku. – Po kolacji wyszliśmy na parking. Kilku wyrostków usiłowało włamać się do samochodu. Zaatakowali nas. Straciłam przytomność. Ocknęłam się w szpitalu, ale nic nie pamiętałam. Nie wiedziałam, co się stało ani kim jestem. Nie poznawałam Gina. Widziałam tylko, że przy moim łóżku siedzi jakiś mężczyzna. – I z czasem nic się nie zmieniło? – Nie przypominam sobie, żeby mnie później odwiedzał, ale być może to robił. Traciłam i odzyskiwałam świadomość. Kiedy wreszcie na dobre się obudziłam, jego już nie było. Może nie mógł znieść, że go nie poznaję. Nie mam mu tego za złe. Pietra ogarniały coraz gorsze przeczucia. Opowieść Gina o ukochanej, która go odtrąciła, od początku brzmiała nieprawdopodobnie. Teraz wygląda na to, że to on ją zostawił, i to wtedy, gdy najbardziej go potrzebowała. – Nie miałaś nikogo, kto by ci pomógł? – Po śmierci rodziców niechętnie, z łaski przygarnęła mnie siostra mojej matki. Zmarła, jak wyjechałam do college'u. Wiedziała, że jest chora, ale ukryła to przede mną. Czułam się, jakby ktoś ostatecznie zatrzasnął drzwi. Nie było już nikogo, kto mnie znał. Cierpiałam na potworne bóle głowy. Dopiero po operacji poczułam się lepiej.

– Ale byłaś sama – rzekł do głębi poruszony. Uśmiechnęła się lekko. – Cieszyłam się, że nikt mnie nie ogląda. Wyglądałam tragicznie. Zabrakło mu słów. Być może to dobrze, że Gina nie ma akurat w Wenecji. Mógłby powiedzieć albo zrobić coś, czego by potem żałował. – Ogolono mi głowę. Przypominałam złośliwego skrzata. – Zawsze sądziłem, że skrzaty to miłe stworzenia. – Ale nie ten. Sama siebie się bałam. Byłam nauczycielką języków obcych i okazało się, że wciąż potrafię się nimi posługiwać, ale nie wiedziałam, kim jestem. Mogłam oczywiście dotrzeć do rozmaitych dokumentów. Ludzie, z którymi pracowałam, mogli mi powtórzyć to, co im o sobie opowiadałam. Ale tak naprawdę moje życie zaczęło się w momencie, gdy przebudziłam się w szpitalu. – Długo tam przebywałaś? – Trzy albo cztery miesiące. Potem przeniesiono mnie do mieszkania dla osób wymagających częściowej opieki. Byłam jeszcze zbyt niespokojna, żeby wracać do pracy, ale zrobiłam w domu kilka przekładów. To mi pomogło. Mój umysł każdego dnia bardziej się otwierał. No i w końcu przypomniałam sobie, kim jestem. I przypomniałam sobie Gina, jak bardzo się kochaliśmy. To się stało nagle, we śnie. Wróciłam do szpitala, żeby spytać, czy ktoś go tam widział, ale minęło już trochę czasu i personel się zmienił. Postanowiłam więc pojechać do Wenecji i go odnaleźć, a jeśli… jeśli nie, odwiedzić miejsca, gdzie bywaliśmy, i przekonać się, czy przypomnę sobie więcej.

– Na co liczyłaś? Że odzyskasz swoją miłość? – Nie wiem. W mojej pamięci jest tyle czarnych dziur. Nie pamiętam tego wieczoru, gdy nas zaatakowano. Nie złapano tych ludzi. Minął już rok, ale dla mnie to było wczoraj. To znaczy, że jej zdaniem wczoraj siedziała z Ginem w restauracji, wymieniając czułe słówka. Jakaś jej część wciąż go kochała. Pietro słuchał tego z ciężkim sercem. – Sądzę, że mógł się ożenić, przecież minął cały rok – rzekła cicho. – Nie liczę na to, że wciąż mnie kocha tylko dlatego, że ja… – Nie ożenił się – wtrącił. – Ale dla niego to już stara sprawa. – Nagle uśmiechnęła się promiennie. – Nie przejmuj się. Nie chcę sprawiać mu kłopotów. Chciałabym tylko, żeby pomógł mi dalej żyć. – Zdawało się, że Ruth się zmieszała. – Wam też nie chcę przeszkadzać. Myślę o twojej żonie. Gino mi o niej opowiadał, i o dziecku, którego oczekiwaliście. Mam nadzieję, że ich nie obudziłam. – Nie obudziłaś ich. Oboje nie żyją. Dobranoc. Wyszedł szybkim krokiem. Kiedy znalazł się w sypialni, bezskutecznie próbował zasnąć. Wpuszczając do domu jednego ducha, wpuścił wraz z nim wiele innych. Unikał tych zjaw, bo przynosiły smutek. Co prawda Lisetta nieraz do niego przychodziła. Zbyt go kochała, by na dobre go zostawić. Twierdziła, że kocha go ponad życie i dowiodła tego. Dziecko, które przeżyło tylko kilka godzin, spało teraz w jej ramionach. – Odejdź! – zawołał zdesperowany. – Chyba zostałem już wystarczająco ukarany.

Dopiero po godzinie zapadł w sen, a kiedy się przebudził, na dworze było już widno. Minna, jego gospodyni, krzątała się po domu. Zastanawiał się, czy spotkała już Ruth. Ale gdy wyszedł z pokoju, ujrzał tylko Minnę. – Jeżeli chodzi o tę panią… – zaczął. – Jaką panią, signore? – Nie widziałaś jej? Nocowała tutaj. Może jest jeszcze w pokoju. – Ale pokój był pusty, a łóżko posłane. Zniknęła też walizka Ruth. – Jest dla pana jakiś list na stole – zauważyła Minna. Pełen złych przeczuć sięgnął po kartkę. „Przepraszam za kłopot. Nie miałam pojęcia o twojej żonie. Wybacz mi. Dziękuję za wszystko, Ruth”. – Głupia – burknął, zgniatając kartkę. – Signore? – Nie ty, Minna. Ona. Co ona sobie wyobraża? Nie zauważyłaś, jak wychodziła? – Nie. Jak przyszłam, nikogo tu nie było. Tylko ten list. Co ta kobieta zrobiła? Co ona zrobiła? Nic, tylko wdarła się do jego życia, zburzyła spokój, wywróciła wszystko do góry nogami. Sprawiła, że poczuł się za nią odpowiedzialny, a potem zniknęła. – Przepraszam, signore. – Za co? To nie twoja wina. Kiedy ją znajdę, uduszę własnymi rękami. – Niech pan najpierw zje śniadanie. – Nie mam czasu. Nie wiem, jak długo jej tu nie ma. Mówiąc to, wyszedł na wąską uliczkę przed domem. Uliczka

wychodziła na niewielki plac, gdzie znajdowało się parę sklepów. Przed jednym z nich mężczyzna układał owoce. – Enrico, widziałeś może młodą kobietę? – Pietro opisał ją dokładnie. – Tak, jakąś godzinę temu. Skręciła w tamtą stronę. – Dziękuję – zawołał Pietro przez ramię. Szczęście mu dopisało. W styczniu w Wenecji w zasadzie nie ma turystów. Poza tym Pietro znał tu prawie wszystkich. Wypytał znajomych i odtworzył trasę Ruth. Dowiedział się nawet, że pół godziny spędziła w kafejce. W żadnym innym mieście coś takiego by się nie udało. Wieść o jego poszukiwaniach rozeszła się lotem błyskawicy. Rozdzwoniły się telefony z pytaniem, czy Ruth nie szła przypadkiem tą czy inną drogą. Ktoś opisał mu dokładnie nowy płaszcz, który sobie kupiła. Był z ciemnoczerwonej wełny, ponoć bardzo stylowy i o wiele lepszy niż jej stare, lekkie, przemoczone okrycie. Ta informacja okazała się bardzo przydatna. Teraz Pietro szukał wzrokiem czerwonego płaszcza. W końcu go dostrzegł w Ogrodach Garibaldiego, na skraju miasta. Zapadał zmierzch, a ona siedziała na kamiennej ławce. Oparła łokcie na kolanach i skrzyżowała ramiona, jakby się przed czymś broniła. Szczęśliwie nie wyglądała już na tak zrozpaczoną jak minionej nocy. Pietro miał za sobą nerwowy dzień, więc ten widok tylko go zirytował. – Cały dzień cię szukam – zaczął nieprzyjaźnie. – Nie czytałeś mojego listu? – Czytałem. Ale byłaś w kiepskim stanie i tak po prostu

zniknęłaś. To głupota. – Nie rozumiesz, że musiałam to zrobić? – Nie – warknął. – Było mi strasznie głupio, że ci się narzuciłam. – Nie narzuciłaś mi się. To ja wciągnąłem cię do domu. To był mój pierwszy błąd. – Żałujesz, że nie zostawiłeś mnie na ulicy? – Żałuję, że nie wrzuciłem cię do kanału. – Gdybym wiedziała o twojej żonie… – Skąd miałabyś wiedzieć i po co? Dajmy temu spokój. Zapadła cisza, a potem Ruth powiedziała zakłopotana: – Teraz jesteś na mnie zły. Miał świadomość, w jakim stanie jest Ruth, tymczasem coś go naszło i z jego ust popłynął potok pełnych złości słów. – Skąd ci to przyszło do głowy? W końcu nic się nie stało, poza tym, że wybiegłem z domu bez śniadania i ganiam ulicami, szukając najbardziej niepojętej kobiety, jaką spotkałem. Jestem zmęczony, głodny, zimno mi, a wszystko to bez sensu. Czemu, do diabła, miałbym być zły? Zamiast zalać się łzami, patrzyła na niego z uwagą. – Chyba poczułeś się lepiej, dając upust złości. – Tak! To prawda. Całe życie panował nad emocjami. W minionym roku to uległo zmianie i czasami ogarniała go wściekłość. Postanowił jednak się kontrolować i do pewnego stopnia mu się udawało. Ale samokontrola sporo go kosztowała, więc odczuł prawdziwą ulgę, pozwalając sobie na ten wybuch. – Postawić ci drinka? – zapytała.

– Nawet dwa – odburknął. – Chodź, robi się ciemno. Chwycił ją za rękę i sięgnął po walizkę. – Potrafię sama… – zaprotestowała. – Przestań się kłócić, puść ją! Zabrał ją do małej kafejki z widokiem na lagunę. Usiedli przy oknie, patrząc na odbijające się w wodzie światła. Ruth postawiła mu brandy, którą wypił jednym haustem, a potem zamówiła drugą. – Przykro mi – powiedziała. – I słusznie. Co za głupota! – Okej, zrozumiałam. Jestem głupia. – Tak. Nie! Nie to miałem na myśli. Nie chcę, żebyś uważała… tylko dlatego, że uderzyli cię w głowę… Na jej twarzy zobaczył zagadkowy półuśmiech. – W porządku – powiedziała. – Nie bądź taki delikatny. Umówmy się, że jestem szalona, ale nie głupia. – Nie jesteś szalona! – Skąd wiesz? – A skąd ta zmiana? Wczoraj ledwie żyłaś, a dzisiaj jesteś gotowa walczyć z całym światem? – Chyba lepiej walczyć, niż się poddać? – Lepiej, jeśli walczysz z właściwą osobą. Ale dlaczego ze mną? – spytał rozdrażniony. – Bo jesteś pod ręką. – Tak przypuszczałem. – Wczoraj miałam gorszy dzień. Nic człowieka tak nie przygnębia jak deszcz i mokre ubranie. Teraz się pozbierałam. Co tak się gapisz? Znowu zrobiłam coś nie tak?

– Wyobrażałem sobie, że błądzisz po Wenecji sama i nieszczęśliwa. Było mi cię żal, martwiłem się o ciebie. A ty jesteś w świetnej formie. – Bardzo cię za to przepraszam. Wczoraj emocje przeniosły mnie w nieciekawą przeszłość. Dzisiaj czuję się dobrze. Nie był o tym przekonany. – Cieszę się, ale nie jesteś jeszcze gotowa błąkać się pośród obcych. Nie chciałem, żebyś się wyniosła. – Ależ chciałeś. – Kobieto, co mam zrobić, żebyś nie zaprzeczała każdemu mojemu słowu? – Nie wiem. A jak będę wiedziała, uczynię wszystko, żebyś tego nie odgadł. – Z pewnością. – Tak mi było wstyd, jak powiedziałeś mi o żonie. – Niepotrzebnie. Od ich śmierci minął prawie rok. Już się z tym pogodziłem. Mam ochotę coś zjeść. Ja stawiam. Wiedziała, że nie mówił prawdy. Nie pogodził się z tą tragedią. W jego oczach dostrzegała setki nieprzespanych nocy i jeszcze gorszych dni. Wyglądał na człowieka, którego własne emocje mogą zniszczyć. O dziwo, to ją uspokoiło, jakby w jakiś niepojęty sposób byli do siebie podobni. – O ile przyjmiesz moje przeprosiny – odparła. – Nie masz za co przepraszać. Zrobiłaś mi przysługę, wreszcie myślałem o kimś innym, a nie o sobie. – Rozumiem! – rzekła z zapałem. Uśmiechnął się lekko. – Znasz to?

– Jasne. Po pewnym czasie człowiek jest sobą znudzony. Pietro złożył zamówienie, a kiedy czekali na kelnera, wyjął telefon komórkowy i zadzwonił do Minny. – Znalazłem ją – oznajmił. – Mogłabyś przygotować jej łóżko? Ach, już to zrobiłaś? Dziękuję. Nie będziesz mi już dziś potrzebna. To moja gospodyni – wyjaśnił, rozłączywszy się. – Pościeliła mi łóżko? – Była pewna, że cię znajdę. – Teraz sobie przypomniałam. Gino mówił mi, że żaden z waszych służących nigdy nie wątpił, że osiągniesz wszystko, co zamierzasz. To herezja wątpić w il conte. Pietro się skrzywił. – Na pozór wygląda to na oddanie, ale to ich sposób na kontrolowanie mnie. – Oczekiwania innych są jak kajdanki. – O tak. To jeden z powodów, dla których nigdy nie podnoszę za wysoko głowy i staram się być il conte w takim stopniu, w jakim to konieczne. Ale to się nie sprawdza. W końcu noszę konkretne nazwisko, no i mam wielki dom. Jak można prowadzić zwyczajne życie w takim miejscu? – Samemu pewnie jest tam niewesoło. – Nie jestem sam. Minna tam mieszka, i Celia, pokojówka. I mam Toniego. – Bardzo go polubiłam – powiedziała. – Nie wiem czemu, ale wygląda na strasznie bezbronnego. – Wziąłem go ze schroniska. Nikt go nie chciał, bo choruje na epilepsję. Ludzie bali się, że będzie agresywny. A jest wprost przeciwnie. Jak ma atak, leży biedak i się trzęsie.

– Więc dałeś mu dom, bo nie miał dokąd pójść? – On już mi to po wielokroć odpłacił. Jest najlepszym przyjacielem, jakiego miałem. Przypominając sobie ogromną rezydencję, Ruth zadrżała. Pietro na pewno czuł się tam samotny, mając za towarzyszy jedynie wspomnienia. Wróciła myślą do jego żony. Musiał ją bardzo kochać, skoro jej strata tak go załamała. – Dokąd wymknęłaś się dziś rano? – spytał Pietro. – Szukałam miejsc, gdzie byłam, ale w zimie wszystko wygląda inaczej. Poszłam do kafejki, gdzie siedzieliśmy z Ginem. Pamiętam, jak słońce rozświetlało mu włosy. Dzisiaj z powodu mżawki usiadłam w środku. Muszę poczekać na Gina, sama sobie nie radzę. A może do niego pojechać? – Nie. Powinniście spotkać się tutaj, gdzie się poznaliście. Musi ją zatrzymać, przynajmniej do chwili, gdy rozmówi się z Ginem. Kiedy usiadł nad laguną i wybrał jego numer, usłyszał kobiecy głos. Zostawił wiadomość, prosząc o telefon, ale dotąd się nie doczekał. Wysłał zatem esemesa, podkreślając, że sprawa jest pilna, lecz nie wspomniał o Ruth. Teraz, siedząc z Ruth, która sączyła wino, sprawdził pod stołem, czy otrzymał jakieś wiadomości. Jego skrzynka była pusta. – Jak mnie znalazłeś? – zapytała. – Z pomocą przyjaciół. Wenecja uchodzi za duże miasto, ale jest niewiele większa niż wioska. Wszyscy się tu znamy. Trafiłem na kogoś, kto cię widział, i wskazał mi kierunek. Wiedziałem nawet, jaki płaszcz masz na sobie. – Więc byłam pod obserwacją? – Przyglądali ci się przyjaźnie. W Wenecji niczego nie

ukryjesz, ale świadomość, że tylu ludzi troszczy się o ciebie, jest miła. – Tak. – Westchnęła. – Mówili, że za wcześnie wyszłam z domu, bo jest zimno, że powinnam uważać, żeby nie zabłądzić. Jakby czuwała nade mną wielka rodzina. – Tworzymy taką rodzinę – przyznał. – Wenecjanie bardzo się różnią od reszty świata. Troszczymy się o siebie. Gino, który ją porzucił, to wyjątek. – Co robiłaś potem? – zapytał. – Och, śmiałbyś się ze mnie. Miałam mnóstwo niepraktycznych pomysłów jak przejażdżka gondolą, karmienie gołębi na placu Świętego Marka, spacer przez Most Westchnień. Tam pierwszy raz się posprzeczaliśmy. – O Most Westchnień? – Tak. Gino mówił, że most nazwano na cześć westchnień kochanków. Uznałam, że to bardzo romantyczne, ale potem kupiłam przewodnik i przeczytałam, że most łączy więzienie z pałacem dożów, gdzie odbywały się rozprawy. Więc to więźniowie wzdychali na tym moście, po raz ostatni widząc niebo, zanim wrzucono ich do lochu. Pietro zaczął się śmiać. – I o to się pokłóciliście? – Może to nie była kłótnia, tylko sprzeczka. Nie lubię, jak ktoś mnie oszukuje. – Wolisz prawdę od romantycznej bajki? Szkoda. – Nie wierzę w bajki. Zastawiają pułapki. – Czasami prawda też zastawia pułapki… Ruth przytaknęła.

– Wtedy bardzo się uniosłam. Powiedziałam mu, że nie ma prawa mnie okłamywać tylko po to, żeby coś, co nie jest wcale romantyczne, wyglądało na romantyczne. Wiesz, co mi odpowiedział? Pietro pokręcił głową. – Powiedział, że jednym z więźniów był Casanova, najsłynniejszy kochanek w historii. Czy może być coś bardziej romantycznego? Pietra rozbawił sposób, w jaki mu to opowiadała. – Przebaczyłaś mu? – Oczywiście. Gino taki już jest. Zauważył, że posłużyła się czasem teraźniejszym, jakby Gino wciąż był obecny w jej życiu. Czy fakt, że ją opuścił, też tłumaczyła sobie tym, że taki już jest? Nadal relacjonowała mu swój dzień w żartobliwym tonie, ale on patrzył na nią z bólem. Ktoś obcy nie dostrzegłby cierpienia za jej pozorną beztroską. On je widział.

ROZDZIAŁ TRZECI – Problem z tobą polega na tym – zauważył Pietro – że jesteś niezorganizowana. Powinnaś chodzić po Wenecji z kimś, kto zna miasto i dopilnuje, żebyś nie robiła głupstw. – Właśnie prowadzę rozmowy kwalifikacyjne – odparła. – To musi być ktoś, kto zgodzi się pracować za darmo, w nieokreślonych godzinach, no i musi ze mną wytrzymać. – W takim razie zakładam, że zostałem zatrudniony. – Jeszcze ci nie zaproponowałam posady! – Gdybyś była mądra, od razu byś mnie zatrudniła. – No i które z nas jest szalone? – Pół na pół. Tak jest najlepiej. Być może jesteśmy jedynymi ludźmi na świecie, którzy się ze sobą dogadują. – Zdawało mi się, że prowadzisz firmę. – Mam dobrego kierownika, a styczeń to luźny miesiąc. Wyszli z knajpki i zawrócili nad wodę. – Płyniemy – rzekł Pietro, biorąc ją za rękę. W ostatniej chwili wskoczyli do wodnego tramwaju i roześmiani chwycili się poręczy. Gdy vaporetto ruszyło, Ruth zachwiała się i wpadła na Pietra, który złapał ją, przypominając sobie, jaka jest krucha. Uśmiechnęła się do niego. Zrozumiał, że tylko jej ciało jest bezbronne. Tego wieczoru przekonał się, że Ruth jest odważna i ma charakter. – Może lepiej usiądziemy? – zaproponował. – Nie trzeba, dziękuję. Jedną ręką chwyciła się poręczy nad głową i lekko się

przechyliła, patrząc na wodę. Z westchnieniem rezygnacji Pietro objął ją w talii, żeby znów nie straciła równowagi. A jednak to był błąd. Powróciły wspomnienia minionego wieczoru, kiedy zarzuciła mu ręce na szyję i gorąco go całowała. Tyle już czasu żadna kobieta go nie całowała, że Pietro zastygł, a dopiero potem delikatnie nią potrząsnął. Na szczęście chyba nie zdawała sobie z tego sprawy, on zaś wymazał to z pamięci. Ale teraz wszystko powróciło. Próbował odsunąć od siebie to wspomnienie, bo nie miał do niego prawa. Pocałunek należał do Gina, mężczyzny, któremu na niej nie dość zależało. Gdy znaleźli się w domu, Pietro życzył Ruth dobrej nocy i pospieszył do swojego pokoju, by sprawdzić pocztę. Nie znalazł wiadomości od Gina, więc do niego zadzwonił. – Wybacz, mówiłeś, że to pilne – odezwał się radośnie Gino – ale jestem zajęty. – Raczej pogadaj ze mną o Ruth Denver. Po drugiej stronie zapadło milczenie. – A co z nią? – spytał w końcu Gino. – Jest tutaj. – Co? Jakim cudem? – Gino był przerażony. – Przyjechała do ciebie. Potrzebuje twojej pomocy, żeby dojść do zdrowia. Mówiłeś, że cię porzuciła. Ani słowem nie wspomniałeś, że zostaliście pobici. – Pobicie nie ma z tym nic wspólnego. Ona mnie odtrąciła. – Ona twierdzi co innego. – A co? – Mówi, że spędziliście uroczy wieczór w restauracji,

a potem zaatakowali was chuligani. Z powodu uderzenia w głowę straciła pamięć. Kiedy cię znowu zobaczyła, nie rozpoznała cię. – Świetnie mnie rozpoznała. I wcale nie spędziliśmy uroczego wieczoru, oświadczyła mi, że to koniec. Chodziłem do szpitala, aż jej stan się poprawił, ale jak mnie zobaczyła, kazała mi odejść. Nie kontaktowałem się z nią, bo sobie tego nie życzyła. Pietro nie wiedział, komu wierzyć. – A jak miałbym jej teraz pomóc? – spytał Gino. – Ma luki w pamięci. Mógłbyś pomóc je zapełnić. – Ona jest chora. Nie zdaje sobie sprawy z tego, co się działo. – Tym bardziej powinieneś jej pomóc. – Żeby namieszać jej w głowie? O co chodzi? – rzekł Gino, jakby zwracał się do kogoś innego. Potem znów powiedział do słuchawki: – Muszę lecieć. Ktoś do mnie przyszedł. Rozłączył się. Pietro przeklął pod nosem. Czuł, że Gino skłamał, by zakończyć rozmowę. Był zaniepokojony. Możliwe, że to wersja Gina jest prawdziwa, a Ruth jest tak zaburzona, że nie wie, co się stało. Zresztą częściowo sama to przyznała. Ale potem przypomniał sobie jej uśmiech, gdy mówiła: „Gino taki jest”. W jej głosie słyszał ciepło i pobłażanie, które nie pasowało do portretu Ruth, jaki przedstawił Gino. Prawdziwa Ruth wydawała się szlachetna i wyrozumiała. Z jakiegoś powodu wolał wierzyć Ruth. Z drugiej strony nawet ona nie znała o sobie całej prawdy.

Nazajutrz podczas śniadania Pietro oznajmił: – Muszę załatwić kilka spraw, a potem jestem gotowy przystąpić do mojej nowej pracy jako twoja prawa ręka. – To był żart – odparła pospiesznie Ruth. – Nie oczekuję, że poświęcisz mi swój czas. – Może z twojej strony to był żart, ale ja mówiłem poważnie. Powinnaś się zrelaksować. Im bardziej będziesz się zamartwiać, tym trudniej będzie ci logicznie myśleć. Deszcz ustał, dzień zaczął się pogodnie. Wybrali się na plac św. Marka. Po drodze mijali sklepy, których właściciele wykładali towar. Większość z nich pozdrawiała Pietra, niektórzy przyglądali się Ruth, jakby mówili: Aha, znalazłeś ją jednak? Ruth odpowiadała uśmiechem, ciesząc się otaczającą ją serdecznością. Szli przez mosty i uliczki tak wąskie, że rozkładając ręce, dotykała ścian po obu stronach, aż dotarli na przestronny plac. Na jednym jego końcu wznosiła się okazała bazylika. Z trzech stron ciągnęły się eleganckie arkady, pod którymi kryły się sklepy i restauracje. Mieściło się tam również biuro turystyczne Pietra, który rzekł: – Przedstawię ci Maria. Jest świetnym kierownikiem, choć jak na to brutalne miasto trochę zbyt łagodnym. – Brutalne? – zdumiała się. – To spokojne miejsce. Chyba dlatego nazywają Wenecję la Serenissima? – La Serenissima to jedynie pozory. Gdy tylko weszli do biura, Ruth sama się o tym przekonała. Mario, młody mężczyzna o przyjaznej twarzy i otaczającej go aurze niewinności, usiłował porozumieć się z porywczą

kobietą w średnim wieku. – Co to znaczy, że wszystko jest zajęte? – Ale, signora – błagał Mario – jeżeli nie ma już miejsc w tym terminie, co mogę poradzić? Następnego dnia… – Chcę jechać tego dnia – warknęła. Mario był u kresu sił. – Przepraszam – szepnął Pietro do Ruth. Szybko opanował sytuację, przekonując damę, że krzykiem nic nie zyska. Namówił ją nawet, by zrobiła rezerwację na inny dzień. Mario patrzył na to bliski łez. Po wyjściu klientki Pietro przedstawił go Ruth. – Padrone, tak mi przykro – zaczął Mario. – Nie ma o czym mówić – odparł Pietro. – Po prostu nie jesteś z natury przebojowy. – Raczej nie – przyznał z żalem Mario. – Ale poza tym jesteś idealnym kierownikiem, więc to bez znaczenia. Co słychać, nie licząc tej humorzastej damy? – Świetnie. Prawie wszystkie pokoje są już zarezerwowane. – Myślałam, że w styczniu hotele świecą pustkami – wtrąciła Ruth. – Tak, ale za miesiąc zaczyna się karnawał – rzekł Pietro. – Przez jedenaście dni miasto będzie pękać w szwach. Wszyscy będą bez umiaru jeść, pić i szaleć. A ponieważ wszyscy noszą maski, uchodzi im to na sucho. Tylną część biura zajmowała wypożyczalnia. Przechowywano tam maski i kostiumy w nasyconych czerwieniach i błękitach, jaskrawych zieleniach i żółciach, błyszczące cekinami i lametą. Gdy Pietro przeglądał księgi,

Mario pokazywał Ruth barwne skarby. – Te są na uliczne imprezy – wyjaśniał. – Na wielkie okazje goście ubierają się wykwintniej. Przyłożył do twarzy jedną z masek, dość diaboliczną. Zamieniła go w mężczyznę, który zaintrygowałby mnóstwo kobiet. Gdy ją zdjął, znów był łagodnym Mariem. – Cóż – westchnął – każdemu wolno marzyć. Po to wymyślono karnawał. – Może pańskie marzenie się spełni… – Nie. Marzę o damie, której nie rozczaruje moje prawdziwe oblicze. Gdybym tak mógł przybrać tę maskę na stałe… – Może wcale by to panu nie odpowiadało. Na dłuższą metę najlepiej być sobą. – Ale być kimś innym to taka przyjemność, zwłaszcza gdy można wybrać, kim chce się być. – Zapewne – odparła, przeglądając maski dla kobiet. – Gdyby można wybrać, kim chce się być, to co innego. Przymierzyła kocią maskę. – Za tą nieźle byłoby się skryć – rozmarzyła się. – Maska nie zawsze skrywa nasze prawdziwe oblicze – zauważył Pietro. – Czasami je odsłania. – Aha, więc trzeba mieć się na baczności – stwierdziła Ruth. – Inni mogą postrzegać nas w sposób, o jakim nam się nie śniło, i co wtedy? – Przyjaciele nam pomogą – rzekł Pietro. – Ich przenikliwość nas uratuje. Biedny Mario przenosił osłupiałe spojrzenie z Pietra na

Ruth, aż nowy klient przyszedł mu na ratunek. Niestety, Mario znów znalazł się w kłopocie. Mężczyzna był Niemcem, nie mówił po włosku, a jego angielski był słaby. Pietro jęknął. – Nie przejmuj się – powiedziała Ruth. – To twój szczęśliwy dzień. – Jakim cudem? – Bo masz mnie. Atmosfera napięcia rozładowała się w ciągu paru minut. Ruth tłumaczyła prośby klienta i odpowiedzi Maria ku widocznej uldze obu mężczyzn. Kiedy zadowolony klient opuścił biuro, Pietro i Mario nie mogli się jej nachwalić. – To naprawdę mój szczęśliwy dzień! – stwierdził Pietro. – Teraz mi się przypomniało, że uczysz języków. Sprzedałaś temu człowiekowi naszą najdroższą wycieczkę. – Mario to zrobił. Ja tylko pośredniczyłam. – Dzięki Bogu za takich pośredników! – zawołał Mario i wszyscy się roześmiali. – Mamy asystentkę, która zna niemiecki – dodał Mario – ale pracuje na pół etatu. – Zasłużyłaś na kawę i ciastko – rzekł Pietro. Ruszyli arkadami do Cafe Florian, której eleganckie wnętrze nawiązywało stylem do osiemnastego wieku. – Czy Gino cię tutaj przyprowadził? – spytał Pietro. – Tak, i mówił, że bywał tu Casanova. Pietro powściągnął cierpki komentarz, że tego się spodziewał. Casanova, który żył w osiemnastym stuleciu, miał tysiące kobiet. Dla kariery flirtował z Kościołem, ale flirtował też z czarami. Uwięziony za długi i kult diabła, uciekł i podróżował po Europie, a wszędzie towarzyszył mu skandal.

Zakończył swoje dni jako szanowany bibliotekarz w odległym od świata zamku w Czechach, ale Gino pominął tę część historii. – Mówił, że Casanova odwiedzał Cafe Florian, bo była to jedyna kawiarnia w Wenecji, gdzie wpuszczano kobiety. – Mówił coś jeszcze? – Dużo rzeczy. Niektóre mnie bawiły. Inne… – wzruszyła ramionami, a potem nagle znieruchomiała. – Nie. Nie! – Co się stało? – przestraszył się. Przyciskała ręce do czoła, szepcząc rozpaczliwie: – Nie. Pietro patrzył na nią z niepokojem. Nagle westchnęła zirytowana i opuściła ręce. – Nie pamiętam. To się wciąż powtarza. – Nikt nie pamięta wszystkiego. – Wiem. Mówię sobie, że każdy czasem ma dziurę w pamięci, nawet ludzie normalni. – Jesteś normalna. – Normalni ludzie nie odpływają w środku rozmowy. – Zabraniam ci tak mówić. – W porządku, już nie będę. Jej natychmiastowa zgoda wzbudziła w nim podejrzenia. – I zabraniam ci tak myśleć. – Ty chyba przywykłeś do tego, że ludzie cię słuchają. – Tak, i tym razem również tego oczekuję. Żebyś nigdy więcej nie śmiała nazwać się nienormalną. Ruth pojęła, że Pietro jest naprawdę zły. To nie było zwyczajne oburzenie, lecz niewytłumaczalna wściekłość.

– Nie rozumiesz, dlaczego nie wolno ci tak myśleć? – spytał spokojniej. – Chyba wiem. Ale po pewnym czasie to całkiem naturalne. – Musisz z tym skończyć. Ja tego dopilnuję. – Pietro, to nie to samo co roztargnienie. W jednej chwili wspomnienia dosłownie mnie zalewają, a w następnej mam kompletną pustkę. Gdybym… – Nie rób niczego na siłę. – Ale jestem tak blisko… – Nie walcz z tym. Pomyśl o czymś miłym. Ruth pomyślała, że teraz ma tylko jego i tylko na nim może się oprzeć. Czuła ciepło jego dłoni. Zamknęła oczy. – W porządku? – spytał, gdy podniosła powieki. – Tak. – Znalazłaś coś miłego? – Tak, znalazłam to, czego mi było trzeba. Nagle jej twarz pojaśniała. – Giovanni Soranzo! – zawołała triumfalnie. – Tak? – Na pewno o nim słyszałeś. Doża wenecki z początku czternastego wieku. – To mój przodek. – I przodek Gina. Opowiadał mi o nim. Właśnie to starałam się sobie przypomnieć. Miałeś rację. Jak przestałam o tym myśleć, samo do mnie wróciło. – Robimy postępy. Co jeszcze mówił Gino? – Dożowie rządzili Wenecją przez dwanaście stuleci, posiadali nieograniczoną władzę. Gino był dumny, że ma takich

przodków. Pokazywał mi portret, który wisi w pałacu. – Obejrzymy go przy okazji. – Po lunchu chciałabym pospacerować sama. – Nie. – Tak – odparła. – Nie ucieknę, obiecuję. – Możesz się zgubić. – W Wenecji nie można się zgubić. Jak skręcisz w niewłaściwą uliczkę, wpadniesz do kanału. Wyjdziesz z niego, ociekając wodą, i zawrócisz. Naucz mnie paru weneckich przekleństw. Gino twierdził, że są najlepsze na świecie. Pietro się zaśmiał. – Nic mi nie będzie – podjęła. – Przyjdę później do biura, a jeśli cię tam nie zastanę, wrócę do domu. Pietro zgodził się niechętnie, ale kiedy wyszli z Cafe Florian, odprowadzał ją wzrokiem, aż zniknęła. Nie mając nic lepszego do roboty, udał się do biura. Asystentka nie pojawiła się, a klientów nie brakowało. Późnym popołudniem Ruth zaszła do biura. Pietro odetchnął, widząc ją spokojną i radosną. Zadzwonił do Minny i dał jej wolny wieczór. W drodze do domu kupił świeże mięso i warzywa. – Dziś wieczorem ja gotuję – oznajmił. – Jeśli to cię nie przeraża, przetrwasz wszystko. – Gino mówił, że jesteś świetnym kucharzem. – W porównaniu z nim. Lubię to. Toni wyszedł im na spotkanie. Szczególnie ciepło witał Ruth, jakby po pierwszym wieczorze, kiedy jej pilnował, czuł, że musi o nią dbać. Na stole leżała kartka od Minny z informacją,

że wyprowadziła psa na spacer. – Zanim wezmę się do roboty, dam mu lekarstwo – rzekł Pietro. – Podaj mi tę buteleczkę z półki za plecami. Ruth zerknęła na etykietkę i oznajmiła: – Dobry lek. – Znasz go? – Hm… Wiem, że podaje się go psu, który cierpi na łagodną epilepsję. – Owszem. Może miałaś kiedyś psa? – Raczej nie. Ciotka nie lubiła zwierząt. Często to bierze? – Raz dziennie. Podaj mu pigułkę, dobrze? Przystanął w drzwiach kuchni i patrzył, jak Toni ufnie tuli się do Ruth. Przełknął pigułkę nie wiadomo kiedy. Ruth zaproponowała pomoc, lecz Pietro grzecznie ją odprawił. Wskazał jej porcelanę i pozwolił nakryć do stołu. – Co za tupet – mruknęła i zabrała się do pracy. Pietro przygotował wyśmienitą kolację. Na początek podał ryż z groszkiem, zapewniając Ruth, że było to ulubione danie Giovanniego Soranzo. – O tak – rzekła sceptycznie. – Skoro tak mówię, to znaczy, że to prawda. W czasie postu zawsze podawano to doży na początek lunchu. – Aha – rzekła przebiegle Ruth. – A czy istnieje dowód na to, że mu smakowało? – Zjadał i przeżył. Może otworzysz wino? Znała go krótko, a mimo to coraz bardziej lubiła te ich sprzeczki. Odciągały jej uwagę od poważnych problemów. Potem na stole pojawiła się pasta z oliwą z oliwek,

a w końcu mus z dorsza i herbatniki, a wszystko to popili lekkimi winem. Nagle Ruth zapytała: – Kontaktowałeś się z Ginem? Skoro o tym nie wspomniałeś, rozumiem, że nie chce mnie widzieć. – To nie tak – odparł zaskoczony. – Czyli mam rację. – On inaczej niż ty zapamiętał wasz ostatni wieczór. Sądził, że chcesz z nim zerwać. – Jakim cudem? – Nie wiem, ale mówi, że z nim zerwałaś. Patrzyła na niego oniemiała. – Ja z nim nie zerwałam. Spędziliśmy cudowny wieczór, mówił, że mnie kocha. – Przygarbiła się. – Mogę się mylić. – Może znudziła ci się jego głupia twarz i zapragnęłaś czegoś lepszego. – Starał się obrócić to w żart. – Gdybym zmieniła zdanie, powiedziałabym mu przez telefon, kiedy zapowiadał swój przyjazd do Anglii. Po co miałabym z tym czekać? – Może chciałaś go zobaczyć, upewnić się co do swoich uczuć? – I wtedy postanowiłam z nim zerwać? Pamiętam co innego. No cóż, jestem większą wariatką, niż myślałam. – Mówiłem, żebyś nie nazywała się wariatką. – Będę o sobie mówić, jak chcę. Mam do tego prawo. Milczał, bo każda odpowiedź byłaby błędem. – Uprzedzałam cię, że będzie ciężko – zaśmiała się. – Dam radę. – W czyją wersję wierzysz? – spytała wyzywająco.

– Gino często mija się z prawdą. Spójrz na to. Wyjął album i odszukał zdjęcie Gina z kobietą w średnim wieku. Miała na sobie kuchenny fartuch. – To jego matka – rzekł. – Była naszą kucharką. To dlatego dorastaliśmy razem. – Więc Gino nie jest twoim kuzynem? – Niestety to jedna z jego fantazji. – Myślałam, że obaj jesteście potomkami doży. – To akurat prawda, ale doża był wybierany. Było ponad stu dożów z różnych rodzin. Niemal każdy wenecjanin jest potomkiem jakiegoś doży. – Czyli to, że Gino należy do rodziny Bagnellich, to jego fantazja? A może kłamstwo? Kiedy zamierzał wyznać mi prawdę? Jeśli w ogóle? Może sam Gino był tylko fantazją? – Zaśmiała się z goryczą. – Może był tylko hologramem, i gdybym wyciągnęła rękę, nic bym nie poczuła? – Nieźle go podsumowałaś – rzekł z powagą. – To dobrze, że zaczynasz go widzieć w innym świetle. – Ale nadal potrzebuję jego pomocy, nawet jeśli… – Co? – spytał. – Wciąż go kochasz?

ROZDZIAŁ CZWARTY – Odpowiedz mi – nalegał Pietro. – Starasz się myśleć trzeźwo, ale czasami uczucia są dalekie od rzeczywistości. Czy to możliwe, żebyś wciąż go kochała? Zdał sobie sprawę, że brzmi zbyt stanowczo, a nie powinien wywierać nacisku na Ruth. To źle na nią działa. – Czy można kochać mężczyznę, który tak cię potraktował? – podjął spokojniej. – Ale jak mnie potraktował? Tego właśnie nie wiem. – Nie został z tobą, tyle wiesz. – Może kazałam mu odejść, tak jak twierdzi. – Może. Ale co czujesz w tym momencie? – Jak mam oddzielić wtedy od teraz? – Pokręciła bezradnie głową. – Wtedy kochałam go bez pamięci. – I nadal kochasz? – Tak. Nie… może… ale to tylko kolejny hologram. Naciśnij przycisk i zniknie. Och, do diabła! Nie ma sensu o tym rozmawiać. Muszę odkryć prawdę i stawić jej czoło. – Uśmiechnęła się z żalem, który łamał mu serce. – Prawda może być znacznie gorszym ciosem. – W takim razie ja uderzę jeszcze mocniej. Chyba nie przypuszczasz, że dam się pokonać rzeczywistości? – Czy kiedykolwiek dałaś się czemuś pokonać? – Nie pamiętam – odparła ze złośliwą satysfakcją i roześmiała się, a on jej zawtórował, patrząc na nią z podziwem. Ale w jej śmiechu była jakaś nuta, która go

zaniepokoiła. – To nie jest śmieszne – rzekł łagodnie. – Ależ jest. To najzabawniejsza rzecz, jaka się kiedykolwiek zdarzyła. Nie widzisz tego? – Nie. – Wziął ją w ramiona. – Byłabyś zdziwiona, jak wiele rzeczy widzę. Ale z tym się nie zgadzam. Trzymał ją mocno. Ruth drżała, aż pomyślał, że jej śmiech zamieni się w płacz. Nagle się uspokoiła i zesztywniała. Odsunęła się od niego, oświadczając zmienionym głosem: – Podjęłam decyzję. – Dlaczego mnie to przeraża? – zapytał lekkim tonem. – Nie będę już korzystać z twojej litości i zastanawiać się, czy Gino wróci, a jeśli wróci, czy mi pomoże. Zostawiłabym swój los w cudzych rękach. Mam to gdzieś. – Dobrze, mów dalej. – Znajdę sobie pracę i mieszkanie. Jeśli Gino wróci, to dobrze. Jeśli nie, poradzę sobie w inny sposób. – Brawo. A czy szukając pracy, możesz popracować dla mnie? – Powiedziałam, że nie chcę litości. – Przestań unosić się dumą. Zrobisz mi przysługę. Moja asystentka jest w ciąży i nie czuje się dobrze. Jeśli ją zastąpisz, dam jej urlop. Ona będzie odpoczywać, ja wykorzystam twoją znajomość języków i wszyscy będą zadowoleni. Ruth zamyśliła się. – Ale będę ci płacić za mieszkanie. – Nie trzeba…

– Albo tak, albo nic z tego. – Jak chcesz. Zawsze stawiasz na swoim? – Kto wie? – Uśmiechnęła się. – Mam przeczucie, że znalezienie odpowiedzi na to pytanie może być interesujące. Kiedy poszła spać, Pietro usiadł przy oknie. Czy naprawdę minęły dopiero dwa dni od chwili, gdy Ruth jak burza wpadła w jego życie, przemoczona i na pół szalona? Zdawało mu się, że świat odmienił się nie do poznania. Drzwi otworzyły się i do środka zajrzała Minna. – Będę panu jeszcze potrzebna, signore? – Nie, dziękuję. Pozmywaliśmy naczynia. – Tyle razy prosiłam, żeby pan tego nie robił. – Ruth się uparła. A z nią nie można dyskutować. Minna posłała mu matczyny uśmiech. Pracowała dla jego rodziny całe życie i zakładała, że daje jej to pewne prawa. – Tak się cieszę – oznajmiła. – Najwyższy czas. – To nie tak, jak myślisz – odparł pospiesznie. – Wcale nie to miałam na myśli. – A co? – Kiedy mijałam te drzwi, słyszałam pański śmiech. Ruth zaczęła się śmiać ze swojej trudnej sytuacji, a on do niej dołączył, aż przestało to być śmieszne. Ale tego Minna już nie słyszała. – Wie pan, jak długo pan się nie śmiał? – Minna patrzyła na niego z czułą troską, którą darzyła go cała służba. – Bardzo długo, ale nie myśl, że to coś znaczy. – Oczywiście. Po prostu miło słyszeć, jak pan się śmieje.

Nazajutrz po przebudzeniu Ruth ujrzała na podłodze promień słońca. Wyskoczyła z łóżka, otworzyła okiennice, a wtedy uderzył ją oślepiający blask. Przetarła oczy i po chwili już patrzyła na Canal Grande. Zdawało się, że mokry paskudny styczeń zniknął. W kanale odbijało się słońce. O tej porze dnia płynęły nim barki dostarczające towar do sklepów, hoteli i restauracji, i zabierające śmieci. Parę z nich podpłynęło do brzegu pod mostem Rialto, gdzie natychmiast podeszło kilku ludzi, którzy pomogli je rozładować. Ruth pomachała do mężczyzn na wodzie, a oni pozdrowili ją z uśmiechem. Kolejna łódź zbliżyła się do pomostu przy rezydencji, gdzie czekał wysoki młody mężczyzna. Ruth widziała tylko jego plecy i czubek głowy. Miał na sobie dżinsy i podkoszulek, który podkreślał muskularne ramiona. Gdy pudła znalazły się na pomoście, sięgnął po najcięższe z nich i dźwignął je na ramię, jakby nie czuł ciężaru. Ruth podziwiała ten pokaz siły i gracji. Potem mężczyzna uniósł głowę i wtedy zobaczyła, że to Pietro. Nie zauważył jej i zniknął. Miała dziwne poczucie, jakby go jednocześnie widziała i nie widziała. Przez kilka dni spędzonych w jego towarzystwie postrzegała go przez pryzmat swoich potrzeb i nie zwracała uwagi na to, co teraz ją uderzyło. Przez ułamek sekundy obserwowała mężczyznę pozbawionego nieistotnych szczegółów, które skrywały jego prawdziwe ja. Mężczyznę niezwykle atrakcyjnego, którego fizyczność wyróżniała go spośród innych. Kiedy ta chwila minęła, znów był księciem Bagnelli, ale wspomnienie – źródło sekretnej przyjemności – pozostało.

Świat wydał jej się kolorowy, pełen życia i nadziei. Doskonale zgrał się z jej nastrojem. Minionego wieczoru postanowiła wziąć swój los w swoje ręce. Poczuła się jak nowo narodzona i pomyślała wesoło, że Wenecja wyszła jej naprzeciw, dodając siły i odwagi. Mam bujną wyobraźnię, pomyślała. Muszę ją ujarzmić. Ale przecież Pietro powiedział, że mieszkańcy Wenecji są jak wielka rodzina, której członkowie troszczą się o siebie. Gdy znowu go zobaczyła, był gotowy do wyjścia. – Jestem nową kobietą – poinformowała go. – I zamierzam zrobić coś spektakularnego, żeby to udowodnić. – Co? – spytał z uśmiechem. – Włączę komórkę – zadeklarowała. – Miałaś wyłączony telefon? – Wyłączyłam go na lotnisku w Anglii, a od tamtej pory co innego mnie zajmowało. Pora dowiedzieć się, że cały świat mnie szukał. Och. – Spojrzała na wyświetlacz. – Ktoś ważny? – Wydawca, który dawał mi pracę. Tydzień temu wysłałam mu książkę, którą tłumaczyłam z hiszpańskiego na angielski. Ale jest za wcześnie, żeby mi coś odpisał. Wiadomość brzmiała: „Pilne, zadzwoń natychmiast”. Były jeszcze dwie wiadomości świadczące o zdenerwowaniu nadawcy. – Pewnie zrobiłam jakiś potworny błąd – zmartwiła się. – Nie wyciągaj pochopnych wniosków. – Przecież to oczywiste. A ja myślałam, że świetnie mi poszło.

Pietro ujął ją za ramiona i lekko potrząsnął. – Nie masz pojęcia, czego chce ten człowiek. Nie myśl o sobie źle. Zapomniałaś, że jesteś nową kobietą? – To żart. – A ja twierdzę, że nie. Przestań panikować i dowiedz się, o co chodzi. – Dobrze. – Skorzystaj z mojego telefonu. Podaj mi numer. Wybrał podyktowany przez nią numer i przekazał jej telefon. W słuchawce odezwał się męski głos. – Halo? – Halo, Jack? To ja. Co znów nabroiłam? Zanim Jack odpowiedział, Pietro włączył głośne mówienie i po chwili głos Jacka rozbrzmiewał w całym pokoju. – Nic. Senor Salvatore jest zachwycony. Wiesz, jak trudno go zadowolić. Jego książki muszą być przetłumaczone idealnie albo nie pozwala ich wydać. Twoja jest pierwszą częścią trylogii. Chce, żebyś przetłumaczyła dwie następne. Pietro uniósł kciuk. – Prawie tu oszalałem – ciągnął Jack. – Nie mogłem cię złapać. A on się uparł, że albo ty, albo nikt. Zaraz do niego zadzwonię i powiem, że się zgadzasz Pietro potrząsnął głową. – Przecież się nie zgodziłam – rzekła Ruth. Jack omal nie krzyknął. – Musisz się zgodzić. Proszę, nie kłóć się ze mną. Pomyśl o moim ciśnieniu. – Przemyślę to. – Widząc, że Pietro pociera kciuk i palec

wskazujący, dodała: – A co z honorarium? – Podwyższę ci honorarium. – Podwoisz – rzekła bezlitośnie. – Dam ci pięćdziesiąt procent więcej niż ostatnio. – Dwa razy więcej. Potrzebujesz mnie, prawda? – Dobra, dobra. Szybko wrócisz? – Jakiś czas zostanę w Wenecji. Prześlij mi książki do Palazzo Bagnelli. Pietro podał jej adres, a ona przekazała go Jackowi, który zapewnił, że natychmiast wyśle jej książki. – I pieniądze za tę, którą ci oddałam – przypomniała. – Twarda sztuka z ciebie. – Jasne, jestem najlepsza. Rozłączyła się i równocześnie z Pietrem krzyknęła: – Hurra! – Ty draniu – skarciła go. – To dlatego chciałeś, żebym skorzystała z twojego telefonu. – Dbam o twoje dobro. – Chciałeś mnie podsłuchiwać. – Trudno to rozdzielić – przyznał. – Przywykłem już do tego, że się tobą opiekuję. – Czeka mnie długa droga. – Ruth spoważniała. – Na razie ta nowa kobieta to tylko pozory. – Mam nadzieję, że mimo wszystko znajdziesz dla mnie czas. Potrzebuję cię w biurze. – Chcę tam pracować. Będę tłumaczyć wieczorami. Kiedy mam zacząć? – Dziś? – zapytał żartobliwym tonem. – Wolę wykorzystać

cię jak najprędzej, zanim cała reszta świata zacznie się do ciebie dobijać. – Chcą mnie – rzekła z przejęciem. – Chcą! – Jesteś najlepsza. Wiedzą o tym, bo sama im to powiedziałaś. Ruth zamierzyła się na niego, a on uchylił się z uśmiechem. Minna, która pojawiła się w tym momencie, pokiwała głową, jakby ujrzała coś, co potwierdziło jej przypuszczenia. Pietro żałował, że nie może jej wyjaśnić, jak bardzo się myli. Ruth zwróciła się do niego w potrzebie, a on, troszcząc się o nią, znalazł w tym dziwny spokój. Minna by tego nie zrozumiała. Jak wszyscy czekała na dzień, gdy Pietro znajdzie sobie nową żonę i wyjdzie z ciemności, które zbyt często go opadały. Nikt z nich nie zdawał sobie sprawy, jak daleki był od tego i jak zdeterminowany, by unikać kobiet. Ruth to co innego. Jej sytuacja pozwalała mu opiekować się nią bez obaw o następstwa. Ruth znała już drogę na plac św. Marka, wiedziała, że trzeba przejść do końca uliczki, przez mały plac i most, aż docierało się do katedry. Do biura Pietra było stąd parę kroków. Mario, uprzedzony o jej przybyciu, był przejęty. Razem z Pietrem pokazali jej, co i jak, a potem Pietro mądrze się wycofał. Wtedy Mario przyznał się Ruth, że jego francuski jest kiepski. – Dotąd obyło się bez nieszczęścia, ale jeśli ty… – Nie przejmuj się – odparła. – Znam francuski. Tymczasem pierwszym klientem okazał się Anglik mówiący

z dziwnym akcentem. Mario plątał się zagubiony, więc Ruth podeszła do niego i tłumaczyła rozmowę. – Twierdził, że mówi po angielsku – bronił się Mario po wyjściu mężczyzny. – Mówił, ale dialektem zrozumiałym tylko w części Anglii. Nieważne. Sprzedaliśmy mu wycieczkę i tylko to się liczy. – Mówisz jak prawdziwy biznesmen – stwierdził Pietro. – Masz talent do interesów – przyznał Mario. – Nie zdawałam sobie z tego sprawy. Jestem nauczycielką języków obcych. No właśnie! Postukała się w głowę i zatańczyła radośnie. – Już wiem! Koleżanka z pracy miała psa chorego na epilepsję. – Wspaniale – rzekł Pietro. – Krok po kroku dojdziemy do celu. A teraz idźcie na lunch. Ruth od pierwszej chwili czuła się dobrze w towarzystwie Maria. Wyjaśniła mu w skrócie, pomijając Gina, że na skutek wypadku czasami zawodzi ją pamięć. – Chwilami może ci się zdawać, że plotę bez sensu. – Jak o tym psie? Dziękuję, że mi powiedziałaś. On ze swojej strony opowiedział jej o swoim spokojnym życiu. Mieszkał z rodzicami i był pod pantoflem mamusi. Od pięciu lat pracował w biurze Pietra i darzył księcia Bagnelliego ogromnym podziwem. – Złościłby się, gdyby słyszał, że go tak nazywam. Posługuje się swoim tytułem tylko wtedy, gdy to niezbędne. Wydaje się, że go wręcz nie lubi, twierdzi, że więcej z tego powodu kłopotów niż chwały.

– To taka poza – stwierdziła Ruth. – Och nie, on się nie popisuje. Założył to biuro, bo woli zarabiać na życie. Administrowania majątkiem nie uznaje za pracę. – To znaczy, że nie musi pracować? Sądziłam, że rodzina Bagnellich straciła majątek. – On jest jednym z najbogatszych Włochów. – Ale ten wielki pusty pałacyk wygląda na zaniedbany. Mario potrząsnął głową. – Pewnie widziałaś tylko małą część, skoro tak mówisz. Dom jest w idealnym stanie. Każda szczelina jest natychmiast naprawiana. Wszystkie meble są zabezpieczone pokrowcami. Ale rezydencja stoi pusta, poza paroma pokojami, gdzie książę mieszka sam. Kiedyś były tam dziesiątki służących. Wysłał ich do pracy w majątku i zamknął większość pomieszczeń. – Westchnął z zazdrością. – Szkoda, że nie widziałaś rezydencji dziesięć lat temu, gdy żył jeszcze stary książę. Ten to lubił życie towarzyskie, zresztą Pietro także. Nazywano go drugim Casanovą. Byłem wtedy nastolatkiem i przysięgałem sobie, że jak dorosnę, będę taki jak on, ale… Wzruszył ramionami i spuścił wzrok na swoją niezbyt atrakcyjną figurę. Ruth uśmiechnęła się z sympatią. – Więc Pietro uchodził za kobieciarza? – spytała. – Największego – rzekł ktoś za jej plecami. Ruth odwróciła się i ujrzała kobietę w średnim wieku. – Witaj, Jessico – powitał ją Mario. – To jest Ruth, właśnie zaczęła u nas pracować. Jessica jest właścicielką tej knajpki. Kiedy wymienili pozdrowienia, Jessica wróciła do tematu,

który wyraźnie ją fascynował. – Całe życie mieszkam w Wenecji i nigdy czegoś takiego nie widziałam. Nie było w tym mieście kobiety, która nie chciałaby go zaciągnąć do łóżka. Ale on sypiał tylko z najlepszymi, bardzo stylowymi damami. – Z arystokratkami – zgadywała Ruth. – Nie! Oboje energicznie pokręcili głowami, jakby niczego nie zrozumiała. – Nie obchodziły go tytuły – rzekła Jessica. – Miał swój tytuł. To musiały być wyjątkowe kobiety, nie tylko piękne, ale z tym czymś, żeby był z nich dumny. Wyglądało na to, że Jessica uważa Pietra za chlubę Wenecji. – W Palazzo Bagnelli można się było zabawić najlepiej w całym mieście – przyznał Mario. – Kiedy organizowali przyjęcia, zatrudniali dodatkową obsługę – dodała Jessica. – Nieraz dla nich pracowałam. – Teraz zostały tylko Minna i Celia – zauważył Mario. – Ludzie mówią, że trzyma je z grzeczności, bo wolałby być sam. – Jak można tak żyć? – zapytała Ruth. – I dlaczego? – To się zaczęło po śmierci jego żony. Ona też uwielbiała się bawić. Dom zawsze był pełen ludzi i światła. A potem ona zmarła i światła pogaszono. – Wiem, że jest wdowcem – powiedziała Ruth. – Ale nie wspomina o żonie. Jaka ona była? Zanim Mario jej odpowiedział, rozległ się okrzyk: – Hej, Mario!

Dwaj jego przyjaciele weszli do knajpki i temat został porzucony. Ruth się zadumała. Miała tyle pytań na temat Pietra. Nie potrafiła połączyć playboya z człowiekiem żyjącym jak pustelnik. Zabrała do domu trochę dokumentów, by zapoznać się z działalnością firmy. Pietro wiele jej wyjaśnił, spędzili miły pracowity wieczór. Ale kiedy poszła do łóżka, przypomniała sobie słowa Maria, który twierdził, że widziała niewielką część rezydencji. Gino oprowadzał ją po niej z dumą właściciela, co było, jak już wiedziała, tylko grą. Niewiele pamiętała na temat stanu budynku. Była wówczas zbyt olśniona Ginem. Nagle uprzytomniła sobie, jak mało o nim myślała tego dnia. O wiele więcej czasu poświęciła Pietrowi. Słowa Maria: „A potem ona zmarła i światła pogaszono” nie dawały jej spokoju. Dom nigdy dotąd nie wydawał jej się taki ponury. Jakby człowiek, którego serce umarło wraz ze śmiercią żony, zamienił go w grobowiec, gdzie czekał na dzień, gdy się z nią połączy. Podeszła do okna i wyjrzała na pomost, a potem przebiegła wzrokiem wzdłuż budynku, aż trafiła na wykusz z trzema oknami. Czy naprawdę widzi tam mężczyznę, czy tylko jej się zdaje? Tak, to Pietro. Co go tam przyciągnęło o tej późnej porze i czemu stoi nieruchomo? Przypomniała sobie noc, gdy ją uratował, i pomyślała ze współczuciem, że on też potrzebuje ratunku. Zarzuciła szlafrok i boso wymknęła się na korytarz, po czym skręciła w tę stronę, gdzie, jak zgadywała, był Pietro.

Panowały tam ciemności, tylko połyskująca w kanale woda rozjaśniała okna. W półmroku dojrzała szerokie marmurowe schody. Gdy była już prawie na samym dole, ujrzała duże podwójne otwarte drzwi, a za nimi pokój ze wspaniałą kołyską w rogu. A więc tutaj spałoby jego dziecko, gdyby żyło. Pietro stał przy oknie tak nieruchomo, jakby był z kamienia. Ruth już drugi raz tego dnia obserwowała go po kryjomu. Wyglądał inaczej niż rankiem, gdy patrzyła na świetnie zbudowanego przystojniaka. Teraz był najbardziej samotnym człowiekiem na ziemi. Ruth pragnęła podejść i przemówić do niego, ale zabrakło jej odwagi. Gdy się odwrócił, schowała się. Wyszedł z pokoju ciężkim krokiem, a ona usunęła się w jeszcze większą ciemność. Czuła, że nie wolno jej zakłócać jego samotności.

ROZDZIAŁ PIĄTY Uzgodnili, że nazajutrz Ruth nie pójdzie do biura, tylko spędzi dzień na lekturze dokumentów. Pietro wyszedł wcześnie, więc śniadanie zjadła sama, rozmyślając o tym, co widziała w nocy. Z nich dwojga to Pietro jest tym silnym. Nic od niej nie chciał poza, być może, towarzystwem, które nie było dla niego tak trudne i wymagające jak towarzystwo innych ludzi. A ponieważ jest dobrym człowiekiem, powiedział Ruth, że może na niego liczyć. Mimo to zachowywał dystans. Gdyby zaoferowała mu pomoc, był gotów się obrazić. Wolał pocieszać niż doznawać pociechy. Czuł się tak bezpieczniej. To godna podziwu cecha, dzięki której był troskliwym przyjacielem, a przy tym chronił swoją prywatność. Minionej nocy instynkt kazał jej skryć się w cieniu i zostawić go w samotności, do której nie miała wstępu. Odbierała to jako rodzaj odtrącenia, czuła, że ją to boli. Słowa Maria wzbudziły w niej ciekawość, jak wygląda wnętrze gmachu, w którym przebywała. Gino oprowadzał ją tylko po najbardziej reprezentacyjnych miejscach, i to w pośpiechu, unikając spotkania ze służbą. – Nie chcemy, żeby ktoś nas podglądał – szeptał. Oczywiście, że nie, pomyślała. Bał się, że ktoś go zdemaskuje. Zostało jej jeszcze wiele do obejrzenia, a więc upewniwszy się, że Minna i Celia wyszły, ruszyła zwiedzać rezydencję. To, co zobaczyła, zapierało dech w piersiach. To

był

najprawdziwszy

pałac,

z

przestronnymi

pokojami,

szerokimi schodami, wysokimi, misternie rzeźbionymi sufitami. Ale dom ten opowiadał też inną historię, nie tylko o pięknie i przepychu. Tam, gdzie kiedyś wisiały fotografie, napotykała na ścianach puste miejsca. W końcu jednego z długich korytarzy na górze znajdowała salon za salonem. Kiedyś to tam zapewne czekano na audiencję. Teraz wszystkie te puste pomieszczenia sprawiały przygnębiające wrażenie. Nie zamierzała wchodzić do sypialni pana domu, choć Pietro z niej nie korzystał. Trafiła na nią przez przypadek, otwierając niewielkie drzwi w ostatnim z salonów, które wzięła za drzwi do szafy. Stanęła w progu oniemiała. Naprzeciw niej widniało ogromne łoże z kotarami. Nie było w nim cienia intymności. To nie było łóżko kochanków, lecz arena, gdzie książę i księżna spełniali swój obowiązek zapewnienia następcy. A kiedy go już spełnili, odwracali się do siebie plecami i spali rozdzieleni dwoma metrami pustki. Na łóżku nie było pościeli, tylko gołe materace, na oko twarde i niewygodne. Ruth nie dostrzegła żadnych zdjęć ani żadnych osobistych drobiazgów. Nikt nie chciałby tam mieszkać, ale brak jakichkolwiek śladów ludzkiej obecności sugerował też coś bardziej niepokojącego. Pietro nie tylko opłakiwał swoją zmarłą żonę. Był tak zrozpaczony, że uciekł od luksusu, który dotąd był dla niego czymś oczywistym, i żył jak pustelnik. Część rezydencji, którą teraz zajmował, musiała wcześniej zamieszkiwać służba.

Zerkając do jego pokoju, Ruth zauważyła, że był ciasny, praktycznie urządzony i o wiele mniej wygodny niż jej pokój. Idąc wolnym krokiem, minęła wysokie lustro. Zszokowana patrzyła na siebie przez chwilę, zapominając o całym świecie. – A niech to kule biją – mruknęła, używając jednego z ulubionych przekleństw Pietra. – Wyglądam koszmarnie. Widziała już siebie w takim stanie, ale nigdy nie zrobiło to na niej takiego wrażenia. Suknia wisiała na niej jak worek, krótka fryzura była nijaka. Rok temu przestała się malować. Stała twarzą w twarz z ponurą prawdą. Hm, pomyślała. I to ma być ta nowa kobieta… Po chwili odzyskała energię i pospieszyła do swojego pokoju. Znalazłszy w portmonetce kartę kredytową, wybiegła na dwór. Po kilku minutach przekonała się przy bankomacie, że obiecane jej przez Jacka pieniądze trafiły już na konto. A ponieważ Jack zwykle ociągał się z płatnościami, doszła do wniosku, że znaczy dla niego więcej, niż kiedykolwiek przyznał. Nie błądziła już w Wenecji i bez trudu trafiła do sklepu z damską odzieżą, który kiedyś zwrócił jej uwagę. Sprzedawczynie tylko zerknęły na jej figurę i wprost rzuciły się na nią. Wyszła stamtąd z czterema sukniami, dwoma parami modnych dżinsów, trzema pulowerami, wykwintną bielizną i adresem najlepszego salonu fryzjerskiego w mieście. – Mam takie krótkie włosy, że niewiele da się z nimi zrobić – powiedziała przepraszającym tonem do fryzjera. Jak bardzo się myliła! Po dwóch godzinach jej nijakie włosy zostały ułożone w elegancką fryzurę, pełną blasku i życia.

Miała wracać prosto do domu, ale pod wpływem jakiegoś impulsu skierowała się na plac św. Marka. – Jedną chwilę, signorina – powiedział Mario, coś notując. Potem podniósł wzrok. – No, no, co ja… – Urwał, po czym wydusił: – Ty… – i na tym zakończył, szeroko otwierając usta. Ruth roześmiała się. – Czy coś się stało? – Nie, tylko…To ty, Ruth? – Nie zadawaj tego pytania, Mario – odezwał się głos z cienia. – To niebezpieczne. Pietro wyszedł z zaplecza i zbliżył się do nich. – Nie rozumiem – rzekł Mario. – Nieważne – odparła Ruth. – Mówimy zagadkami. Jestem zachwycona, że mnie nie poznałeś. – Wiem, że kobiety lubią się zmieniać – Mario starał się mówić jak światowiec – ale żeby aż tak? – Może nadeszła pora – odparła cicho, patrząc na Pietra. – Z pewnością przyciągniesz klientów – przyznał. Powiedział to z jakimś dystansem, upewniła się co do tego chwilę później, gdy dodał: – Idź już do domu, dobrze? Przekaż Minnie, że wrócę dzisiaj później. Mam tu jeszcze robotę. – Mogę w czymś pomóc? – Nie ma potrzeby. Idź, zobaczymy się później. Oddalił się, nie zostawiając jej wyboru. Pietro faktycznie wrócił do domu późno. Ruth miała czas na naukę włoskiego. Kupiła sobie podręcznik oraz taśmy i ćwiczyła.

Kiedy ją to zmęczyło, poszła do swojego pokoju i zerknęła na ubrania wiszące na wieszakach. Wreszcie kupiła suknię pozornie bardzo prostą, lecz taką, na jaką może sobie pozwolić wyłącznie kobieta o idealnej figurze. Przeglądając się w lustrze, widziała, że wygląda świetnie. Ale to było niewielkie pocieszenie, bo stała tam sama. Akurat tego wieczoru Pietro postanowił trzymać się od niej z daleka. Co powiedziałby Gino, gdyby ją zobaczył? I czy to ważne? Westchnęła, odwracając się od lustra, i ujrzała Pietra. – Zostawiłaś drzwi otwarte – tłumaczył się. – Właśnie oddawałam się chwilowemu samouwielbieniu – zaśmiała się zażenowana. – Cieszę się. Zasłużyłaś na to. Co cię skłoniło do zmiany? – Wczorajszy wieczór był tą ostatnią kroplą. Kiedy masz dość roli permanentnej ofiary, kupno nowych ciuchów jest dobrym rozwiązaniem. Stanął za nią, patrząc na jej odbicie w lustrze, ukazujące elegancką kobietę. Ruth była pewna, że nigdy tak nie wyglądała, ale podobał jej się ten nowy wizerunek. – Pozwól, że ci przedstawię Ruth Numer Trzy. – Trzy? – spytał ostrożnie. – Przez lata byłam Ruth Numer Jeden, ale ona zniknęła, i nawet mnie to cieszy. Była nudna, głupia i naiwna. – Raczej szlachetna i ufna – poprawił ją Pietro. – Wierzyła mężczyźnie, którego kochała. – No właśnie. Mówiłam, że była głupia. Potem zamieniła się w Ruth Numer Dwa. To ona przyjechała tutaj tamtej nocy. – Tylko nie mów o niej nic złego – ostrzegł ją.

– Nie mam zamiaru. To nie jej wina, że była taka, jaka była, ale spójrzmy prawdzie w oczy: kiepski był z niej kompan. – Lubiłem jej towarzystwo. Rozmowa z nią była niekłopotliwa. Dawała więcej, niż zdawała sobie sprawę. – Jesteś uprzejmy. Ja miałam jej dosyć. Jestem gotowa na Ruth Numer Trzy. – A jaka ona jest? – Nie mam pojęcia, i to jest najlepsze. Nie znałam jej do dziś, ale sądzę, że już od jakiegoś czasu czekała, żeby się pojawić. Ona nie zamierza tutaj siedzieć i tylko brać, jak tamte dwie. – One też posiadały coś cennego. Nie zmieniaj zbyt wiele. Przechyliła głowę w jedną, a potem w drugą stronę. Przesunęła kosmyk, który opadł jej na czoło, najpierw w jedną, a potem w drugą stronę. – Nie mogę się zdecydować. – Pokaż się. Obrócił ją i delikatnie dotknął jej czoła. Jego palce zatrzymały się, wyczuwając bliznę. – Przepraszam. – Już nie boli – zapewniła go. – To przeszłość. Skłamała, gdyż tamto wciąż było żywe w jej pamięci, niezależnie od nowego wizerunku. – Bardzo ją widać? – spytała. – To tylko cienka linia. Nie zobaczysz jej, jeśli nie wiesz, że tam jest. – Tak powinno być – rzekła cicho. – Nie należy afiszować się z bólem, chyba że spotka się kogoś, kto to zrozumie.

Pietro skinął głową. – Masz rację, chociaż nie każdy ma takie szczęście. Zaczesał jej kosmyk i delikatnie dotknął wargami bliznę. – Wszystko będzie dobrze – szepnął. Uporządkowali pewne sprawy ku obopólnemu zadowoleniu. Pietro dał Ruth klucz do bocznych drzwi, żeby była bardziej niezależna. Zazwyczaj szła razem z nim do biura. Zdarzało się, że zostawała w domu, studiowała dokumenty i doskonaliła swój włoski. Czasami chodziła na spacer, ucząc się Wenecji. W towarzystwie Gina myślała tylko o nim, teraz zaczęła poznawać i kochać miasto. W pozbawionej turystów Wenecji mieszkało ledwie siedemdziesiąt tysięcy ludzi, którzy uważali swój wyjątkowy dom za najlepsze miejsce na świecie, niezależnie od rozmaitych trudności. Nie było tam samochodów, więc ludzie przemieszczali się łodzią albo na piechotę. Nawet winda w Wenecji należała do luksusów. – Nie możemy instalować wind – wyjaśnił Mario. – Budynki są tak stare i kruche, że wibracje mogłyby doprowadzić do tragedii. Moi dziadkowie pokonują siedemdziesiąt stopni do swojego mieszkania na najwyższym piętrze. – Nie byłoby im lepiej, gdyby zamieszkali gdzie indziej? Spojrzał na nią zdumiony. – Są wenecjanami – rzekł, jakby to wszystko wyjaśniało. Ruth domyśliła się, że faktycznie tak jest. Czasam pomagała Mariowi, gdy nie radził sobie z angielskim, czasami on pomagał jej z włoskim. – Musisz nauczyć się weneckiego dialektu – powiedział jej

kiedyś. – Zauważyłaś ten napis przed biurem? Qua se parla anca in veneto. To znaczy: Tutaj mówimy także dialektem weneckim. Jesteśmy z tego dumni, nie każdy go zna. – Chyba sobie poradzę – rzekła Ruth. – W moim kraju też są różne dialekty. Pamiętasz tamtego mężczyznę? – Tego, z którym pomogłaś mi się dogadać? Tak, ale on tylko wymawiał angielskie słowa jakoś inaczej. A wenecki to kompletnie inny język. – O tak. U was występuje litera j, której nie ma we włoskim. – Więc słyszałaś już o naszym dialekcie? – Akurat to zapamiętałam. Jak Gino śmiał się w dniu, gdy powiedział: Ti voglio bene! – To znaczy: Życzę ci wszystkiego dobrego – wyjaśnił. – Ale Włosi mówią w ten sposób: Kocham cię. – Nie wierzę. To brzmi tak statecznie – odparła wówczas. – Jesteśmy stateczni – stwierdził z udawanym oburzeniem. – Jesteśmy bardzo statecznymi ludźmi. Mówimy: Ti voglio bene. Chyba że jesteśmy wenecjanami, wtedy mówimy: Te voja ben. Wciąż słyszała słowa Gina. Te voja ben, te voja ben. Nagle inne wspomnienie wypłynęło z otchłani jej niepamięci, nie dając się pochwycić, ale nie chcąc też odejść. On powiedział do niej te trzy słowa, a ona powtarzała je w miłosnej ekstazie. To było parę dni temu – ale to przecież niemożliwe… – Ruth, nic ci nie jest? – spytał Mario. – Nie, nic – odparła natychmiast. Wspomnienie się ulotniło. Ruth westchnęła. Kilka dni później pracowała z Pietrem na zapleczu biura.

Mario wsadził głowę przez drzwi. – Ruth, jakiś mężczyzna o ciebie pyta. Wciągnęła nerwowo powietrze, pewna, że wrócił Gino. Kto inny by jej szukał? Zaraz potem przypomniała sobie, że Mario zna Gina. Czując na sobie wzrok Pietra, zapytała: – Przedstawił się? – Senor Salvatore Ramirez. – Co takiego? To autor książki, którą tłumaczę. Minęła Maria, spiesząc do pomieszczenia od frontu. Pietro ruszył za nią powoli i ujrzał przystojnego mężczyznę, który podchodził do niej z teatralnym gestem. – Sam przywiozłem książki, żeby poznać damę, która rozumie mnie lepiej niż ktokolwiek inny na świecie – powiedział wylewnie po hiszpańsku. – Zajrzałem najpierw pod wskazany adres, lecz odesłano mnie tutaj. – To bardzo uprzejme z pana strony. – A teraz proszę pozwolić się porwać. Spędzimy razem wieczór, porozmawiamy o różnych sprawach, które pomogą pani w pracy nad moimi książkami. Otworzę przed panią swoje serce, a pani otworzy swoje przede mną, i stworzymy dzieło sztuki. – Chętnie z panem przedyskutuję parę spraw – oznajmiła. – Pietro, nie masz nic przeciwko temu? Senor Ramirez mówi… – Zrozumiałem, co trzeba – rzekł zniesmaczony Pietro. – Zabierz go stąd. – Nie wrócę późno. – Możesz wrócić tak późno, jak zechcesz, ale idźcie już, bo niedobrze mi się robi.

Ruth wróciła przed świtem. Nigdy dotąd tak dobrze się nie bawiła. Wśliznęła się po cichu i ruszyła do swojego pokoju. Pietro leżał na sofie w salonie ze złowrogą miną. – To jest według ciebie niezbyt późno? – A jest późno? Nie zauważyłam. – Byłaś tak zajęta tworzeniem dzieła sztuki? – spytał z ironią. – Coś w tym rodzaju. Jej oczy błyszczały od szampana. Opadła na fotel, wyciągając się wygodnie. – Co za wieczór! Tyle się nauczyłam. – Świetnie. – Chyba na mnie nie czekałeś? – Trochę się o ciebie martwiłem. Nie powinienem był cię z nim puszczać, mógł się okazać złym człowiekiem. – Och nie, jest czarujący. – Nie miałem pojęcia, że restauracje są tak długo otwarte. – Nie są, wyprosili nas. Przenieśliśmy się do jego hotelu. – I zostaliście tam kilka godzin. – Naprawdę? – Spojrzała na zegarek zaskoczona. – No tak, nie wiem, kiedy to minęło. – Więc bawiłaś się świetnie i masz mnóstwo pomysłów związanych z przekładem jego książek? – spytał z nutą sarkazmu. – Tak… O mój Boże! Książki! – Co z nimi? – Zostawiłam je w hotelu. Muszę tam wrócić. Jak mogłam o nich zapomnieć?

– Nie mam zielonego pojęcia – rzekł oschle Pietro. W tym momencie dobiegł ich dźwięk dzwonka przy bocznych drzwiach. Wymieniwszy spojrzenia, podeszli do okna. Na dole stał Salvatore w towarzystwie dojrzałej kobiety. – Ruth! – zawołała radośnie. – Zostawiłaś książki! – Amando, bardzo przepraszam – odparła Ruth. – Zejdę i otworzę wam – rzekł Pietro. – Nie, nie możemy zostać – odparła Amanda. – Musimy się przespać przed wyjazdem. Zostawię książki na chodniku. Dobranoc. Amanda i Salvatore posłali im całusy i zniknęli objęci w ciemności nocy. Pietro zbiegł na dół i przyniósł książki. – Nie zgub ich więcej. – Podał je Ruth. – Kim jest Amanda? – Jego żoną, oczywiście. Przemiła, prawda? – Jego żoną? – Tak. – I była z wami cały czas? – No jasne. Sporo się o nim od niej dowiedziałam. Chyba pomaga mu w pisaniu, i to w sposób znaczący. To ona nalegała, żebym zajęła się przekładem. – Czy Ramirez w ogóle coś robi sam? – Opowiada zabawne historie. Nigdy się tak nie uśmiałam, a przynajmniej nie pamiętam… Poza tym, jak wielu mężczyzn, tylko stwarza pozory. – Ziewnęła. – Idę spać. Dobranoc. – Gdy milczał, powtórzyła głośniej. – Dobranoc, Pietro. – Co? – Powiedziałam dobranoc, ale ty gdzieś się zapatrzyłeś. Słyszałeś mnie?

– Nie. Tak. Dobranoc. W drodze do pokoju uśmiechnęła się. Nie potrafiła wyjaśnić dlaczego, ale kilka ostatnich minut sprawiło jej wielką przyjemność. Jej dni były teraz wypełnione pracą. Za dnia siedziała w biurze, a wieczorem nad tłumaczeniem. Postanowiła nie rozmyślać o Ginie i trzymała się tego, bo tak łatwiej jej się żyło. Od czasu do czasu powracały do niej strzępy wspomnień, fragment po fragmencie, ale wciąż była daleka od ostatecznej odpowiedzi. – Może nie będzie ostatecznej odpowiedzi – mruknęła do siebie. – Może będę musiała stworzyć nową wersję swojego życia. Kiedyś ta myśl by ją przeraziła, teraz przyjęła ją ze spokojem, wierząc, że da sobie radę. W Wenecji odnalazła ostatnią rzecz, jaką miała nadzieję znaleźć: poczucie bezpieczeństwa. Miało to coś wspólnego z Pietrem, który stale był gotów jej pomóc. Bez kłopotu znalazła wspólny język z jego biznesowymi partnerami, a zwłaszcza z baronem Frankiem Farinim. Ten pełen wigoru mężczyzna zaczynał jako portier, zbił fortunę na kuchennych utensyliach, aż wreszcie zapragnął zapewnić sobie lepszy status. W tym celu kupił pałac na jednej z wysp na lagunie i zdobył dla siebie tytuł szlachecki. Wśród jego nabytków znajdowała się także o wiele młodsza żona, która go poślubiła dla jego nieuzasadnionego tytułu i z uwielbieniem pławiła się w jego chwale. Ruth nie potrafiła brać poważnie człowieka, który tak

beztrosko cieszył się swoimi zabawkami, a z drugiej strony jego naiwność i otwarte serce wydały jej się czarujące. – Jakim cudem on zrobił karierę w biznesie? – spytała Pietra po ich pierwszym spotkaniu. – Wykorzystał inną część swojego mózgu, nie tę, która dostała bzika na punkcie Serafiny – wyjaśnił z uśmiechem. – Ta, która zajmuje się interesami, jest twarda i potrafi kombinować. Skoro znasz tyle języków, wiesz pewnie, od czego pochodzi słowo barone. – Łaciński rdzeń to bara, czyli głupek. – Zaśmiała się. – Biedny Franco. – Będzie biedny, jak Serafina go zostawi i zażąda milionów. – Skąd wiesz, że tak zrobi? – Jeszcze jej nie poznałaś – odparł złowrogo Pietro. Franco zamierzał także podszlifować swój angielski. W tym celu wciągał Ruth w długie rozmowy o swojej wyspie i spektakularnym balu, jaki planował wydać w karnawale. Pietro sprzedawał bilety na to wydarzenie. – To będzie coś – tłumaczył. – Wszyscy się tam pojawią, wszyscy ważni ludzie. Będziemy pływać gondolami, a moja Serafina będzie wyglądać najpiękniej ze wszystkich kobiet. – Wydał majątek na biżuterię, a ona nie może się doczekać, żeby się nią pochwalić – zauważył później Pietro. – Drugie tyle wydał na bal. – Wybierasz się? Pietro wzruszył ramionami. – Nie. Doradziłem mu we wszystkim, w czym mogłem, na co zresztą zasłużył, biorąc pod uwagę zysk, jaki mam z biletów.

Ale ten hałas to nie dla mnie. Chyba się starzeję. Można by o nim powiedzieć wszystko, lecz nie to, że jest stary. Był ubrany tak samo jak tego ranka, gdy widziała go na pomoście. Patrząc na niego obiektywnie, musiała przyznać, że przyćmiewał innych mężczyzn, choć najwyraźniej nie był tego świadomy. Trudno by znaleźć drugiego człowieka, który mniej interesuje się swoją powierzchownością, i to właśnie była jedna z jego najbardziej atrakcyjnych cech. Ale to nie wszystko. Każda kobieta, żyjąc tak blisko niego jak Ruth, dostrzegłaby, że gdzieś w środku kryje się całkiem inny Pietro. Ten inny Pietro stronił od świata, bo tylko w ten sposób odnajdywał spokój, choćby posępny i jałowy. Ruth uważała, że kontrast między jego dwoma obliczami wyjaśnia, dlaczego często sprawiał wrażenie, że żyje na skraju wulkanu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Przez kilka dni Pietro był milczący, aż pewnego popołudnia stanął w progu biura i oświadczył: – Muszę coś załatwić w mieście. – Pójdę z tobą – rzekła Ruth. – Chętnie się przejdę. – Nie tym razem. Zresztą już wychodzę. – Jestem gotowa. – Powiedziałem nie. Zobaczymy się później. Oddalił się szybkim krokiem. Ruth dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że zrobił jej afront. – Nie przejmuj się – rzekł Mario. – Pewnie wybiera się do San Michele. To mała wyspa na lagunie, jest tam cmentarz, gdzie leżą jego żona i dziecko. Jeździ tam co miesiąc. Nigdy nic nie mówi, ale zawsze wiem, że tam był, bo jest wtedy bardzo małomówny. – O mój Boże – jęknęła Ruth. – Jestem taka nietaktowna. – Skąd miałaś wiedzieć? – Kiedyś zacząłeś mi opowiadać o jego żonie, ale nam przerwano. Znałeś ją? – Tak. Nazywała się Lisetta Allucci. Dorastali razem. Często tutaj zaglądała, była bardzo miła. Kiedy się zaręczyli, wszyscy się cieszyli. Potem zaszła w ciążę, co też było powodem do radości, bo Pietro miałby następcę. – Ludzie wciąż myślą w tych kategoriach? – Jeśli mają tytuł szlachecki. Książę musi mieć następcę. Ślub odbył się w bazylice Świętego Marka, przyszła cała

Wenecja. Nigdy nie widziałem szczęśliwszej pary. Nie zdążyli się sobą nacieszyć, żyli razem tylko dwa lata. Ona straciła pierwsze dziecko, lecz szybko znów zaszła w ciążę. Tym razem urodziła, ale zmarła tego samego dnia, a dziecko kilka godzin po niej. Pochowano ich razem, dziecko w ramionach matki. Ruth milczała przejęta. Wiedziała, że Pietro przeżył tragedię, ale szczegóły były szokujące. – A ja bezceremonialnie mu się narzuciłam – mruknęła. – Tak jak przed chwilą. Jak on ze mną wytrzymuje? Przypomniała sobie, jak reagował na każde wspomnienie swoich bliskich. Odchodził, jakby nie mógł tego znieść. Ruth była przygotowana, że tego wieczoru Pietro wróci w kiepskim nastroju. Ale godziny mijały, a on się nie pojawiał. – Chyba się położę – powiedziała do Toniego. – Ale ty chciałbyś jeszcze iść na spacer, co? No to chodźmy. Pomyślała, że przejdą się po uliczkach, niedaleko, żeby nie zabłądzić. Jeśli spotkają Pietra, to tylko przypadkiem. A jednak nigdzie go nie widziała i w końcu zawróciła z Tonim do pustego domu. Nalała psu wody do miski i poszła do łóżka. Dokąd udał się Pietro, opuściwszy grób żony? Czy krążył po mieście, odwiedzając miejsca, gdzie bywali razem? Wsłuchując się w pobrzmiewającą echem ciszę, Ruth zrozumiała, że prawdziwym grobem Lisetty jest ten dom. Wypełniony pustką, stanowił jej sanktuarium, jawny symbol nieutulonego żalu. Pietro mówił w ten sposób światu, że Lisetta była miłością jego życia, i innej nie będzie. Ruth długo nastawiała uszu. Nie usłyszała obracającego się

w zamku klucza i wreszcie zapadła w sen. Nazajutrz rano Pietra wciąż nie było w domu. Cały dzień nie pojawił się też w biurze. Zastała go w rezydencji po powrocie z pracy, ale tylko skinął jej głową i zamknął się u siebie, skąd dobiegał ją stukot klawiszy komputera. Chciała do niego zapukać i spytać, czy ma chęć na kawę, ale zabrakło jej odwagi. Następnego dnia znów był dawnym sobą. Ani słowem nie wspomniał o swoim ponurym nastroju, ona też o tym nie napomknęła. Któregoś popołudnia kilka dni później, kiedy zapadł zmierzch, Ruth zastała Maria zapatrzonego w księżyc. Postrzegając to jako romantyczny gest, powiedziała: – Piękny, prawda? – O tak. Niedługo będzie pełnia, niestety. – Niestety? Czy księżyc w pełni nie jest wspaniały? – Nie wtedy, kiedy przynosi ze sobą aqua alta. – To znaczy wysoki poziom wody, tak? – Tak. Wenecja jest zalewana jakieś cztery razy w roku, często w czasie pełni. Zdaje się, że nas to wkrótce czeka. – To niemiłe? – Chodzi się wtedy po specjalnie ułożonych deskach i zawsze jest tłok, więc łatwo można wpaść do wody. Brr. No tak, to niezbyt romantyczne, pomyślała. – Nie martw się, ciebie na pewno nie zepchną – dodał Mario smętnie. – Będą ustępować ci z drogi. Od chwili przemiany nie ukrywał dla niej podziwu. Podobnie zresztą jak inni mężczyźni. Wszędzie spotykała pełne zachwytu spojrzenia. Jedynie Pietro zerknął na nią obojętnie,

po czym rzucił szorstko, żeby się ciepło ubierała. Wracając do domu tego wieczoru, spotkali wiele osób patrzących na niebo. Pietro przystanął na moście nad wąskim kanałem i podniósł wzrok. – Będziemy mieć aqua alta? – spytała. – Więc uczysz się być wenecjanką? – Mario mówił, że to ma związek z pełnią księżyca. – Albo nowiem. Nów był dziesięć dni temu. Wtedy poziom wody się nie podniósł, ale ostatnio sporo padało. Odetchniemy, kiedy minie pełnia. – Czy to cię bardzo niepokoi? – spytała, gdy ruszyli dalej. – Pewnie budynki na tym cierpią. – Te, które nie są zabezpieczone. Kazałem podnieść podłogi na parterze i jesteśmy zaopatrzeni w worki z piaskiem, ale niektórzy są zdumiewająco beztroscy. – Zdążysz poukładać worki? – Kilka godzin wcześniej ostrzegają nas syreny. Po powrocie do domu Pietro pokazał jej podniesione podłogi. Dotąd zawsze ją dziwiły, kiedy wchodziła do budynku. – Pod marmurowe posadzki podłożono trzy warstwy cegieł i na nowo je ułożono – wyjaśnił. – To chroni przed większością powodzi. Woda podnosi się zwykle około dziesięciu centymetrów. Ale nic nie ochroni nas przed tym. Pokazał jej linię na ścianie, jakieś dwa metry nad podłogą. – W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym szóstym woda doszła dotąd. Mój ojciec nie pozwolił tego zamalować. Powiedział, że to ma być ostrzeżenie, żebyśmy nie lekceważyli morza. – Sądzisz, że to się powtórzy?

– Wątpię. Taka powódź zdarza się raz na sto lat. Ale ojciec miał rację. Trzeba zachować czujność. – Woda sięgała tak wysoko? – W całym domu. Chodź i zobacz. Chociaż te ściany wyczyszczono, pozostał na nich słaby ślad, przestroga dla wtajemniczonych. – Gino ci to pokazywał? – Zwiedzaliśmy rezydencję w pośpiechu, a jemu najbardziej zależało na tym, żeby pokazać mi pokoje na górze. – No tak, tam jest o wiele ładniej. Zamiast schodami na tyłach, którymi zwykle wchodzili, tym razem Pietro poprowadził ją głównymi szerokimi schodami z marmuru. Weszli do sali balowej. Pietro włączył światło. Wysoki sufit zdobiły płaskorzeźby, a na ścianie wciąż wisiały dwa portrety, choć większość obrazów trafiła do magazynu. – Moi przodkowie – rzekł Pietro. – To Giovanni Soranzo. – Niezbyt sympatyczny – stwierdziła Ruth, patrząc na mężczyznę w bogatych szatach, który spoglądał na nich z wyniosłą dezaprobatą. – Nie był zbyt miły – zgodził się. – Uwięził swoją córkę, odzyskała wolność siedem lat po jego śmierci. – Uroczy facet. Na jednej ze ścian znajdowały się wysokie okna z małymi balkonami, wychodzące na Canal Grande. Ruth wróciła pamięcią do przeszłości. – Tutaj odbędzie się nasze przyjęcie weselne, cara. – Dla mnie to zbyt wspaniałe. – Nic nie jest dla ciebie zbyt dobre. Będę się tobą chwalił

przed całym światem. A ona mu uwierzyła. – Dobrze się czujesz? – spytał Pietro. – Tak. Coś mi się przypomniało. Gino mówił, że nasze wesele odbędzie się w tej sali. – To prawda. To miał być mój ślubny prezent dla was. Podeszła do jednego z okien. Pietro otworzył je, by mogła wyjść na balkon. – Państwo młodzi staliby tutaj – rzekł – a płynący gondolami by ich pozdrawiali. To też ci mówił? – Zapewne. Mówił tyle rzeczy. I chyba wierzył w swoje słowa. Ale nie sądzę, żeby kiedykolwiek doszło do tego ślubu. To wszystko coraz bardziej wydaje mi się nierzeczywiste, jakbym czytała książkę. – To cię boli? – Odpowiem ci, jak poznam zakończenie, o ile poznam. – Często tak myślisz? – Coraz częściej. Miałeś jakieś wiadomości od Gina? – Nie mogę go złapać. – To znaczy, że on nie chce z tobą rozmawiać. A raczej ze mną. No i dobrze. Patrzyła na księżyc zalewający wszystko srebrną poświatą. – Ciekawe, czy będzie padać. – Będzie – odparł, gdy spadła na niego kropla. – Nadchodzi burza. Wejdźmy do środka. Zamknął okno, po czym opuścili salę balową, wspinając się po schodach do jego mieszkania. Toni jak zwykle wstał i podszedł na powitanie. Ale nie został z nimi długo, szybko

wrócił na swoją sofę. Ruth przyklękła obok niego. Sama nie wiedząc, dlaczego, nagle się zaniepokoiła. – Co się dzieje, staruszku? Nic ci nie jest? Chwilę później Toni dostał konwulsji, dziwnie zakasłał, jakby się dusił, i zaczął drżeć na całym ciele. – Biedaczysko – rzekła Ruth. – Masz atak, prawda? Objęła psa, który drżał tak mocno, że gdyby nie widziała tego wcześniej, przeraziłaby się. Mówiła coś do niego, ale ponieważ biedne zwierzę niewiele słyszało, pocieszała go też bez słów. – To nie potrwa długo – powiedział Pietro. – Parę minut. Mam go zabrać? Podczas ataku różnie się zachowuje. – Niech zostanie. Mnie nie przeszkadza. Kiedy to mówiła, Toni chwycił ją zębami za nadgarstek. Skrzywiła się i odsunęła. – Nie wie, co robi – stwierdził Pietro. – Oczywiście. – Wzięła znów psa w objęcia. – To nie jego wina. Jak mu pomagasz? – Trzymam go i czekam, aż minie. – To znaczy, że on musi wiedzieć, że jest kochany i że ktoś się o niego troszczy, i wtedy mu przejdzie. – Zwróciła się do Toniego. – No już, przytul się, razem to przetrwamy. Z początku jej nie słyszał, ale powoli atak mijał. Toni leżał w jej ramionach. Lekko się trząsł, ale był spokojniejszy. Ruth głaskała i całowała jego łeb. – Już dobrze, kochanie. Jestem tutaj. Uspokajała psa nieświadoma, że Pietro obserwuje ją ze zdumieniem, jak ktoś, kto potknął się o zakopany skarb i boi

się uwierzyć w swoje szczęście. – Nic ci nie zrobił? – spytał w końcu. – Nie, tylko lekko mnie podrapał – odparła, patrząc na nadgarstek. – Nie zrobił tego specjalnie, prawda, kochanie? – Nie rozumie, jak mówisz do niego po angielsku – przypomniał jej Pietro. – Rozumie. Nie chodzi o słowa, tylko o ton. Wie, że jestem po jego stronie i że go kocham. – Pocałowała psa. – Wiesz, że cię kocham, prawda? – Jeśli on to wie, to wie wszystko – rzekł powoli Pietro. Nie spuszczał wzroku z Ruth i psa, przytulonych i szczęśliwych. Toni zamknął oczy, kompletnie zaufał tej pani. Pietro czekał, aż Ruth podniesie wzrok, ale całą uwagę skupiła na bezbronnym zwierzęciu. Przygotowując kolację, uśmiechał się pod nosem. Ruth zostawiła śpiącego psa i zjadła w pośpiechu, patrząc na Toniego. Potem wróciła na sofę i usiadła obok niego. – Nie kładziesz się? – spytał Pietro. – Zostanę z nim. On musi czuć się bezpiecznie. Zresztą my bardzo się przyjaźnimy. – On chyba też tak uważa. Zwykle nie jest taki spokojny po ataku. Pewnie nie będzie teraz zadowolony z mojej opieki. – Ależ będzie. W jego świecie ty jesteś najważniejszy. Kiedy odejdę, ty pozostaniesz dla niego oparciem. – Kiedy odejdziesz – powtórzył. Ruth odwróciła głowę w stronę okna. – Strasznie leje. – Już ty coś wiesz o burzy w Wenecji.

Nagle się uśmiechnęła. – Ciekawe, czy na zewnątrz stoi jakaś zmokła kura. – Mam sprawdzić? – Nie, jeśli ona tam stoi, niech sobie stoi. Przyniesie tylko kłopoty, a ty już coś o tym wiesz. – Ta ostatnia nie była taka zła – odparł z przymrużeniem oka. – Naprawdę? Słyszałam, że była zrzędliwa i dziwaczna. – O tak, miała niewyparzony język i trudny charakter. – Spokojnie byś się bez niej obył. – Z początku tak myślałem, ale potem ją polubiłem. No i mój pies ją lubi, a to dla mnie ważne. Roześmiali się głośno, aż Toni zawarczał. Ruth go uspokoiła. Potem oparła plecy i zamknęła oczy, wciąż obejmując psa. Przez resztę nocy na przemian zapadała w drzemkę i budziła się, a ilekroć podnosiła powieki, Pietro patrzył na nią z niezrozumiałą miną. O świcie obudził ich przeszywający dźwięk. Po dziesięciu sekundach ucichł, po czym znowu się odezwał. – To syreny – oznajmił Pietro. W ciągu kilku sekund Minna i Celia zbiegły tylnymi schodami, by rozkładać worki z piaskiem przy drzwiach, przy akompaniamencie potwornego wycia. – Wiem – powiedział Pietro, gdy Ruth zakryła uszy. – Ale to postawi na nogi wszystkich mieszkańców, i o to chodzi. Zanim wyszli z domu, Pietro poinformował Minnę o ataku Toniego, a ona obiecała go obserwować. – Nie będzie miał kolejnego ataku, to się nie zdarza dwa dni

z rzędu – rzekł do Ruth po drodze. – Ale będzie zadowolony, jak ktoś się nim zainteresuje. Aqua alta najwyraźniej się zbliżała, chociaż woda dopiero zaczęła się podnosić. Gdy dotarli na plac św. Marka, poziom wody zwiększył się o dwadzieścia centymetrów. Porozkładano już deski, po których mogli się poruszać. Ruth była pod wrażeniem spokoju wenecjan. To była część ich życia, mimo że niechciana. Woda nie wdarła się jeszcze do sklepów, których podłoga wznosiła się kilka stopni ponad poziom placu. – Ale wkrótce tak się stanie – zauważył Pietro. – Czy położymy worki przy drzwiach biura? – Nie, bo jak dostaną się do nas klienci? – No tak. Czemu o tym nie pomyślałam? Mario był już w pracy, układał deski, po których klienci mogli wejść. Ruth zaczynała rozumieć, że projektując to miejsce, przewidziano taką sytuację. Witryny z eksponatami umieszczone były wysoko, a kontakty znajdowały się na wysokości połowy ściany. Dla wenecjan to też było normalne. Tego dnia ruch był niewielki, choć nie tak mały, jak spodziewała się Ruth. Gdy wyraziła zdziwienie, jej dwaj towarzysze wybuchnęli śmiechem. – Tacy są Anglicy, Mario – rzekł Pietro. – Jedna kropla deszczu to dla nich nieszczęście. – Jedna kropla… – powtórzyła Ruth, też się śmiejąc. Ucieszyła się, gdy Pietro zamknął wcześniej biuro i ruszyli do domu. Mario miał słuszność, mówiąc, że trudno jest utrzymać równowagę na deskach.

– Problem w tym, że wszyscy wracają do domu o tej samej porze – powiedział Pietro. – Trzymaj się mnie. W tej samej chwili ktoś wpadł na nią i Ruth wylądowała w wodzie na plecach. Pietro natychmiast pomógł jej wstać, ale oboje byli mokrzy. – Im szybciej dotrzemy do domu, tym lepiej. – Chyba nie zdołamy już wejść na deski. Za duży tłok. – Pójdziemy przez wodę. To niedaleko. Przytuleni brnęli przez sięgającą kostek wodę do Riva del Ferro, która biegła wzdłuż Canal Grande, i w końcu dotarli do bocznych drzwi rezydencji. – Jak wejdziemy? – zawołała Ruth. – Jeśli otworzymy drzwi, woda wedrze się do środka. – Nie otworzymy drzwi. Mówiłem ci, że jesteśmy przygotowani. Wyjął z kieszeni klucz i otworzył okno na parterze. – Ty pierwsza. – Podniósł ją, by mogła się tam wdrapać. Ruth upadła niezdarnie, lądując na kolanie. – Au! Pietro wszedł zaraz za nią i zamknął okno. – Nic ci się nie stało? – Nic, uderzyłam się w kolano. Idź na górę. – Pokuśtykała w stronę schodów. Podszedł i wziął ją na ręce. – Musimy się rozgrzać. Przytulając ją do piersi, wspiął się szybko po schodach. – Jak to się dzieje, że wciąż jestem mokra? Zdarza mi się to po raz drugi w ciągu trzech tygodni.

– Może los chce ci coś powiedzieć. – Na przykład „wyhoduj sobie płetwy”? – Weź pierwsza prysznic. – Postawił ją na podłodze i odepchnął psa, który skakał z radości. – Dzięki. Witaj, Toni, jak się czujesz? Wyglądasz lepiej. – Możesz chodzić? – spytał Pietro. – Tak, jak się rozgrzeję, wszystko będzie dobrze. Gorąca woda była cudowna. Ruth nie wychodziłaby z niej, gdyby nie to, że Pietro marzł, czekając na swoją kolej. Wyszła spod prysznica po paru minutach, owinięta w ręcznik. – Łazienka wolna – oznajmiła. Tymczasem Pietro, zamiast biec do środka, zmarszczył brwi, patrząc na jej kolano. – Będziesz miała paskudny siniak. Pokaż mi to. Usiadła na sofie, a on kucnął przed nią. – Powinienem był wejść na parapet i podać ci rękę. – To był wypadek. Nikt nie jest winny. Idź do łazienki. – Nie, pozwól… – Proszę – powiedziała dziwnie spięta. – Nie chcę cię mieć na sumieniu, jak złapiesz zapalenie płuc. – Trzeba to opatrzyć. – Idź. Muszę się wysuszyć. Wstał, odrywając od niej ręce. Ruth skrzyżowała ramiona. Gdy był tak blisko, przeszył ją dreszcz. Trwało to sekundę, dość, by zobaczyła ich wspólne życie w całkiem nowym świetle. Przyjaciele. Brat i siostra. Nie prosiła o nic więcej. Ale jego dotyk przypomniał jej, że pod szlafrokiem jest naga. Poczuła

podniecenie, wewnętrzną słodycz, nad którą nie zapanowała. Po jego wyjściu się pozbierała. Życie jest wystarczająco skomplikowane, nie należy go bardziej gmatwać. Stwierdziła, że dziś nie chce już rozmawiać z Pietrem. Miało to coś wspólnego ze wspomnieniem, które szczątkowo powróciło do niej kilka dni temu podczas rozmowy z Mariem. – Dialekt wenecki – mruknęła. – Mówiliśmy coś o… o czym? I dlaczego teraz mnie to męczy? Dlaczego tego nie pamiętam? Ponieważ boisz się pamiętać, szepnął głos w jej głowie. Ponieważ, kiedy sobie to przypomnisz, nic już nie będzie takie samo. A ty nie masz pewności, czy jesteś na to gotowa.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Nie mogła spędzić tego wieczoru w towarzystwie Pietra. Gdyby zauważył jej podniecenie, domyśliłby się powodu. Zawołała przez drzwi łazienki, że położy się wcześniej. Gdy Pietro wyszedł spod prysznica, była już u siebie. Leżała długie godziny, marząc, by natłok myśli wreszcie się wyciszył, ale gdy zasnęła, w jej głowie wciąż się kotłowało. Wtedy właśnie powróciło do niej to wspomnienie. Trzymała w objęciach mężczyznę, szepcząc: Te voja ben i całując go bez tchu. Ale to nie był Gino. – Połóż się, jesteś bezpieczna. Gdy usłyszała ten głos, wiedziała, że to prawda. Otworzyła oczy i ujrzała Pietra. Zdenerwowała się. To niemożliwe, żeby całowała Pietra nieświadomie. Jego wargi miały inny kształt niż wargi Gina. Ni stąd, ni zowąd poczuła je na swoich ustach. Zszokowana podniosła powieki. To wszystko było jak żywe, najprawdziwsze. Przerażające. Więc to Pietro. Przez te wszystkie dni, które minęły od tamtej pory, nie dał jej żadnego znaku, że coś takiego miało miejsce. Nie miał jej tego za złe i nie chciał jej zawstydzać. Wstrząśnięta przypomniała sobie całą resztę. Gdy uratował ją przed burzą, zdjął jej ubranie, by przebrać ją w coś suchego. Robił to tak obojętnie jak pielęgniarka. Ufała mu na tyle, by w to wierzyć. A jednak, gdy o tym myślała, ogarniało ją gorąco. Ratował ją, a ona jak szalona obsypywała go

pocałunkami przeznaczonymi dla Gina i przysięgała mu miłość. Jęknęła, chowając twarz w dłoniach. Jak teraz spojrzy mu w oczy? – On nie może się dowiedzieć, że sobie to uświadomiłam – szepnęła do siebie. – Umarłabym ze wstydu. Łatwo powiedzieć. Gdy nazajutrz wyszła z pokoju, Minna akurat nalewała kawę. Ruth odetchnęła z ulgą. Ale potem Pietro uśmiechnął się do niej tymi samymi wargami, do których przyciskała usta w delirycznym śnie. – To do ciebie niepodobne, żeby spać tak długo – zażartował. – Nie mogłam zasnąć. Chyba zostanę dzisiaj w domu, jeśli nie potrzebujesz mnie w biurze. – Nie czujesz się dobrze? – Czuję się świetnie. – Słyszę co innego. Czy coś cię zdenerwowało? – Nie, jasne, że nie. – Powiedziałabyś mi, gdyby tak było, prawda? – Wszystko w porządku. Po prostu źle spałam. Rozpaczliwie pragnęła, by zdjął ręce z jej ramion. Czy nie zdawał sobie sprawy, że jego bliskość budzi w niej reakcje, z którymi sobie nie radzi? Osiągnąwszy swój najwyższy poziom, woda zaczęła opadać. Po jednym dniu wróciła do normalnego stanu, a wenecjanie zabrali się do zacierania śladów podtopienia. Ruth pomogła Mariowi wymieść resztki wody z biura i już wkrótce nikt by się nie domyślił, że działo się coś złego. Wenecjanie brali sobie za punkt honoru, aby pozbierać się jak najszybciej.

Niektórym jednak nie przychodziło to łatwo. Późnym popołudniem drzwi biura otworzyły się na oścież i do środka wpadł baron Franco. Był bliski łez. – Nieszczęście! – wołał. – Tragedia! Gdzie jest mój przyjaciel Pietro? – Tutaj – odezwał się Pietro. – Co się stało? – Mój pałac jest zrujnowany. Pietro uspokoił go i wyciągnął od niego szczegóły. Okazało się, że z powodu wysokiej wody położony na wyspie dom znacznie ucierpiał. Nie został zrujnowany, ale jego stan nie pozwalał na urządzenie w nim balu. – Uprzedzałem cię, że nie zabezpieczyłeś go należycie – rzekł Pietro. – Podczas remontu poskąpiłeś grosza. – To zabrałoby parę miesięcy, a Serafina czeka na ten bal. Zostało kilka dni, nie zdążymy naprawić szkód. Serafina jest załamana. Muszę znaleźć inny lokal, ale wszystkie odpowiednie miejsca są już zaklepane. Pietro, przyjacielu… – Nie – rzucił od razu Pietro. – Zapomnij o tym. – Ale kogo mam prosić? Błagam cię, masz wspaniałą pustą rezydencję. Nic nie musisz robić. Moi ludzie wszystkim się zajmą. Patrząc na twarz Pietra, Ruth widziała, że sama myśl o tym, że obcy naruszą spokój jego domu, jest dla niego koszmarem. Franco tego nie rozumiał. Zadręczał Pietra swoim błaganiem, a ten słuchał, zaciskając pięści. – Problem z tobą polega na tym – paplał Franco – że stronisz od rozrywek. Powinieneś wydać przyjęcie. – Wybacz, nie zgadzam się…

– Ależ tak. Nie wolno się zamykać. Chyba mi nie odmówisz? Ruth patrzyła na pozbawionego wrażliwości prostaka bliska nienawiści. Chciała wystąpić w obronie Pietra. Jego bogactwo, jego status przestały się liczyć i widziała tylko samotnego człowieka. Miała ochotę krzyknąć do Franca: „Zamknij się, na Boga! Nie widzisz, co mu robisz?” A jednak milczała, świadoma, że Pietro byłby niezadowolony z próby ratowania go z opresji. – Pora wziąć się w garść – gadał Franco. – Lisetta nie chciałaby, żebyś ją wiecznie opłakiwał. Masz doskonały pretekst, żeby wrócić do świata. Poza tym pomyśl o biletach. – Masz rację – odrzekł Pietro spiętym głosem. – Urządzimy bal w Palazzo Bagnelli. Sprytnie zaapelowałeś do mojej kieszeni. Franco promieniał, biorąc te słowa poważnie. Ruth zgadywała, że to nie był rozstrzygający powód. Pietro uległ, bo to był jedyny sposób, by Franco się zamknął. – Wiedziałem – zarechotał z uciechy Franco. – Może pójdziemy tam teraz i…? – Jutro – odparł cicho Pietro. – Ale ja jestem tutaj teraz. Chodźmy. Pietro zacisnął palce na kawałku dekoracyjnego drewna i odezwał się niepokojąco opanowanym głosem: – Porozmawiamy o tym jutro. Niewydarzony głupiec nadal niczego nie pojmował. – Tyle spraw trzeba ustalić. Otworzymy butelkę wina… Franco urwał. Pietro podniósł głowę i spojrzał mu w oczy. Ruth pomyślała, że chybaby umarła, gdyby na nią tak

popatrzył. W jego oczach widniało coś więcej niż niechęć. Dojrzała tam czystą nienawiść do człowieka, który zdeptał jego najświętsze wspomnienia. Wreszcie do Franca coś dotarło. Zamilkł, pobladł i cofnął się, jakby się przestraszył, że Pietro go uderzy. – Do jutra – rzekł Pietro i wyszedł z biura. Szedł tak przez godzinę, nie zważając na to, dokąd idzie, nie czując niczego poza wewnętrzną pustką, którą bronił się przed tysiąc razy gorszym uczuciem. Kiedy z wolna zaczął dostrzegać otoczenie, okazało się, że jest blisko domu. Poruszał się mechanicznie. Wszedł do swojego pokoju, włączył komputer i patrzył martwym wzrokiem na ekran. Otrzymał e-mail od Gina. Ruth wróciła wieczorem, choć miała ochotę pobiec za Pietrem, gdy opuszczał biuro. Wiedziała jednak, że by jej nie podziękował, gdyby szła za nim jak wierny pies. Podjęła kilka postanowień. Pietro nie może podejrzewać, że przeżyła wewnętrzne trzęsienie ziemi. Dopóki ona sama nie nabierze pewności siebie, będzie się trzymać na dystans. Nie zobaczyła go po wejściu do domu, ale słyszała kroki w jego pokoju. Chodził jak więzień krążący po celi. Zdawało jej się, że uderzył w coś pięścią. Potem zapadła cisza. Nagle drzwi się otworzyły. – Nie stój tak – rzucił. – Czekałem, aż wejdziesz. – Nie chciałam ci przeszkadzać. – Dzięki, ale napiłbym się mocnej angielskiej herbaty. Ruth zaparzyła herbatę i zaniosła mu kubek. – A ty? – spytał. – Nie lubię pić sam.

Gdy wróciła po chwili z drugim kubkiem, oznajmił: – Wysłałem Minnę do łóżka. Musisz sobie sama radzić. – Zjadłam coś po drodze. – Chcesz być taktowna? – To chyba miła odmiana w porównaniu z zachowaniem Franca. Jęknął i wsypał do kubka łyżeczkę cukru. Polubił herbatę, którą parzyła Ruth, czasami wolał ją od kawy. Ruth starała się panować nad emocjami, ale nie potrafiła trzymać się na dystans, gdy zobaczyła Pietra. – To wina Franca – rzekła ze złością. – Dlaczego pozwoliłeś mu urządzić tutaj bal? Mogłeś go wyprosić. – Tak? – spytał z ironią. – Sądzisz, że to by go powstrzymało? Tak długo by mnie nękał, aż musiałbym go zabić, żeby zamilkł. – To wcale nie jest zły pomysł. Pietro potrząsnął głową. – Dla interesów bardzo zły. – Domyślam się. – Zacząłem się już siebie bać, więc się zgodziłem. – A to i tak nie zamknęło mu ust. – Westchnęła. – Dopóki nie spojrzałeś na niego w ten szczególny sposób. – Zauważyłaś? – O tak. – Czy to było bardzo znaczące? – Bardzo. – Nigdy się nie dowie, co mu groziło w tym momencie. – Och, sądzę, że wie. Widział twoje oczy.

Pietro chrząknął z zadowoleniem. – Tak czy owak, stało się. Wyraziłem zgodę i nie cofnę słowa, choć dałbym wszystko, żeby do tego nie doszło. Ruth patrzyła na niego z uśmiechem. – Wiem, gadam jak stary ponurak, który odwrócił się do świata plecami. – Nie jesteś stary – odważyła się na lżejszy ton. – Dzięki. – I dlaczego nie wolno ci odwrócić się do świata plecami, jeśli tego chcesz? – Bo uważa się, że to niewłaściwe. – A jeśli świat nie ma ci już nic do zaoferowania, czemu miałbyś udawać, że jest inaczej? Jaki jest sens bycia księciem, skoro nie wolno ci robić tego, na co masz ochotę? – Szkoda, że mój ojciec cię nie słyszy. Był arystokratą w dawnym stylu. Twierdził, że tytuł szlachecki zobowiązuje. Trzeba pokazywać światu określoną twarz i zachowywać się, jak księciu przystało, niezależnie od tego, co czujesz. – A ty się z tym nie zgadzasz? – Jego zasady były dobre kiedyś, ale nie teraz. – No to nie ulegaj. Franco na pewno coś znajdzie. – Jesteś bezwzględna. Nie chciałbym cię spotkać na wąskiej uliczce w nocy, kiedy jesteś w takim nastroju. – W swoim domu masz prawo żyć, jak chcesz. – Tak jak chcę – westchnął. Omal nie ugryzła się w język. Przecież Pietro nie wybrał życia w samotności, ale po śmierci żony tylko to mu pozostało. Dopiero w tej chwili Ruth sobie uświadomiła, co to naprawdę

znaczy. Wolał umrzeć tutaj sam, niż żyć bez niej. – Nie powinnam była tak mówić – przyznała zawstydzona. – To nie moja sprawa. Twoja żona… Przepraszam. Pietro zamarł w bezruchu, jakby go uderzyła. – Co ty wiesz o mojej żonie? Ruth milczała. – O co chodzi? Dlaczego wspomniałaś o mojej żonie? – O nic. Nie chciałam cię zdenerwować. – Nie jestem zdenerwowany, ale odpowiedz mi. Mówił takim tonem, jakby myśl, że Ruth wie cokolwiek o Lisette, była dla niego nieznośna. Ruth stała zakłopotana. Czy jego miłość do żony była aż tak zaborcza, że innym nie wolno nawet wspomnieć jej imienia? – Prawie nic – wydukała w końcu. – Tylko tyle, że zmarła w zeszłym roku, i że to był dla ciebie wielki cios. To dlatego odwróciłeś się od świata. – Mówiłem, że jestem starym ponurakiem. – To twoja sprawa, możesz opłakiwać żonę tak, jak chcesz. Tylko ty wiesz… – Zawiesiła głos ze strachu. – Tak, tylko ja wiem. – Nie, to nieprawda. Ona też to wiedziała. – Co? – Spojrzał na nią czujnie. – Jak bardzo ją kochałeś. Ludzie nie tylko wsłuchują się w nasze słowa, ale też wyczuwają pewne rzeczy. – Twoim zdaniem słowa nie są ważne? – Są miłe, ale słowa to nie wszystko. – Sądziłem, że kobiety przywiązują do nich wagę. – Tylko dlatego, że mężczyznom przychodzą one z trudem.

Więc jeśli mężczyzna wreszcie coś powie, to dużo znaczy. Ale jeżeli nic nie mówi, kobieta i tak wie, czy ją kocha. Słychać to w jego głosie, widać w spojrzeniu, w tym, że pamięta o pewnych sprawach. – Chciała go pocieszyć, że jego żona odeszła przekonana o jego miłości. Ku jej przerażeniu Pietro zamknął oczy i odwrócił głowę. Uprzytomniła sobie, jak bardzo była niedelikatna. – Przepraszam. Zapomnij, że to mówiłam. – Nie umniejszaj swojej wartości. – Podniósł powieki. – Polegam na twoim doświadczeniu. – Pomimo mojej dziurawej pamięci? – Zwłaszcza z tego powodu. – To bez sensu. – Wręcz przeciwnie. Skoro nie możesz odwołać się do pamięci, kierujesz się instynktem. A ja wierzę w twój instynkt. – Dziękuję. Chciałabym ci jakoś pomoc, ale w tej sytuacji nic nie pomaga, prawda? – Kiedyś tak myślałem. Siedziałem tutaj zasłuchany w ciszę i dumałem, jak przetrwam resztę życia. Nie wiem, jak dałbym sobie radę na twoim miejscu, przypuszczalnie nie tak dobrze jak ty, ale z tobą mogę rozmawiać, a z innymi nie. – Mało rozmawiamy, chyba że o mnie – zauważyła. – To ty powiedziałaś, że słowa to nie wszystko. – Zaśmiał się. – Można by nas opisać jako tonących. Ale już nie toniemy. – Dopóki trzymamy się razem. – Jeżeli szczęście nam dopisze, będziemy się siebie trzymać, póki jedno z nas nie dotknie dna. – Jeżeli ja dotknę dna, nie pozwolę ci zatonąć. A ty byś mnie

zostawił? – Pokręcił głową. – Tak myślałam. Ruth poszła do kuchni dolać herbaty, a gdy wróciła, Pietro przeglądał album ze zdjęciami. – Zabrałem te albumy, żeby Franco ich nie znalazł. Były to zdjęcia dwóch chłopców i dziewczynki. Chłopcy mieli po kilkanaście lat, dziewczynka jakieś trzynaście. – To ja – wskazał Pietro. – To mój przyjaciel Silvio, a to Lisetta, jego siostra. Łaziła za nami, a my traktowaliśmy ją w miarę przyzwoicie, w ten egoistyczny chłopięcy sposób. – Co robicie? – Przyjrzała się bliżej. – Wyglądasz, jakbyś miał czymś rzucić. – Rzucaliśmy kostką, a ten, kto uzyskał lepszy wynik, w nagrodę dostawał kamyk. Lisetta grała najlepiej. Gdy uzbierała cały stos kamyków, ryzykowała i stawiała wszystkie w następnej kolejce. Czasami wygrywała, czasem nie, ale nigdy nie przejmowała się przegraną. Śmiała się i zaczynała od nowa. Patrzył na zdjęcie z uśmiechem. – Pewnie uważała, że będzie grzeczniej, jak pozwoli chłopcom wygrać. – To bardzo tradycyjne myślenie. Czy taka właśnie była? – Była bardzo dobra. – To też ona? – Ruth spostrzegła portretowe zdjęcie Lisetty w stroju absolwentki college'u. – Tak, w dniu, gdy odebrała dyplom z wyróżnieniem – odparł. – Była bardzo inteligentna. Potem została profesorem, najmłodszym, jakiego tam mieli. – No, no!

Ruth spoglądała na emanującą spokojem i pewnością siebie twarz. Dziewczyna nie była ładna, ale zgrabna, i sprawiała wrażenie, że nic nie robi przypadkowo. Coś kazało jej cofnąć się do poprzednich fotografii. Na kilku uwieczniono Lisettę tuż przed rzutem kostką. Zawsze się uśmiechała, i to z takim spojrzeniem, które upewniło Ruth, że Pietro jej nie rozumiał. To nie była dziewczynka pozwalająca chłopcom wygrać, by nie urazić ich dumy. Ona miała odwagę postawić całą wygraną na jeden rzut i śmiać się z przegranej. Potem, pod profesorską togą, nadal biło serce ryzykantki. Ruth poczuła sympatię do Lisetty. Ślubna suknia z satyny i koronki nie pasowała do jej surowej urody. Welon ciągnął się po ziemi, bukiet był ogromny, ale to, co rzucało się w oczy, to szczęście Lisetty. Trudno było pomylić się co do jej uczuć, nawet gdy stała sama. Do tej pory Ruth żałowała Pietra, który opłakiwał ukochaną. Ale ta kobieta darzyła go miłością, jakiej doznaje niewielu mężczyzn. Co się z nim stało, gdy stracił tę miłość? Zobaczyła, że Pietro jej się przypatruje. Bez słowa wziął od niej zdjęcie i odłożył je na miejsce. – Wspaniała osoba – zaczęła. – Szlachetna i szczodra… – Urwał, wlepiając wzrok w podłogę, złożone dłonie schował między kolanami. Ruth nie mogła dłużej tego znieść. Uklękła na podłodze i położyła dłonie na jego dłoniach. – Gdyby istniały jakieś słowa… – szepnęła. – Nie trzeba. Gdybym chciał z kimś porozmawiać, to tylko z tobą, ale, Ruth, żałuję, że tak się stało. Żałuję, że nie

potrafiłem jej powiedzieć… Położyła palec na jego wargach i otoczyła go ramionami. Pietro przylgnął do niej jak ktoś, kto długo nie czuł bliskości drugiego człowieka, i trwali tak w milczeniu.

ROZDZIAŁ ÓSMY Ruth czekała pełna nadziei, że Pietro dotknie jej w jakiś szczególny sposób, ale on ani drgnął, a w końcu się odsunął. Kiedy myślała już, że ją wyprosi, wstał, mówiąc: – Muszę się przejść przed snem. A skoro mamy otaczać się nawzajem troską, może ze mną pójdziesz? – Oczywiście. Toni dogonił ich na dole. – Chyba pójdziemy w trójkę – stwierdziła Ruth. – On nie lubi zostawać sam. Pietro zamknął drzwi, a potem wziął ją za rękę. Powędrowali uliczkami oświetlonymi jedynie księżycową poświatą. Z początku szli w milczeniu. – To najspokojniejsze miejsce na ziemi – powiedziała w zadumie Ruth. – Wszędzie słyszałoby się samochody, nawet w nocy, a tutaj panuje absolutna cisza. – Jeśli brak ci hałasu, na pewno go usłyszysz – odparł Pietro. – Posłuchaj wody. Ruth rozumiała, co miał na myśli. Zewsząd dobiegał plusk wody uderzającej o kamienny brzeg, tak bezgłośny, że stanowił niemal element ciszy. Ruth była bliska szczęścia. Na moment odsunęła od siebie niepokojące uczucia, jakie budził w niej Pietro, i cieszyła się ich przyjaźnią. – Chodźmy tędy. – Pociągnęła go za sobą. – Wiesz, co tam jest? – Maleńki kanał i maleńki most. Wolę je od tych dużych.

– Ja też. W Wenecji są setki mostów i kanałów, ale Pietro zgadł, o których mówi Ruth. Po chwili tam stanęli. W niektórych domach wciąż paliły się światła, ich odbicie tańczyło na wodzie. Z oddali dobiegł ich dźwięk syreny. Jakiś statek wypływał z laguny, udając się w podróż. Woda w kanałach zafalowała mocno, potem słabiej, drżąc tylko na powierzchni. Później znowu zaległa cisza, a kiedy przerwał ją kolejny odgłos, po plecach Ruth przebiegł miły dreszcz. Z głębi ciemności dobywał się jodłujący zaśpiew odbijający się echem od starych murów i gasnący w dali. – Wiesz, co to jest? – spytał Pietro. – Gondolier daje sygnał, że się zbliża. Oto i on. Przed ich oczami pojawił się długi kształt. Gondolier z wiosłem stał na tyle, z przodu zaś siedziała para zakochanych. Muszę jej teraz to powiedzieć, pomyślał Pietro. Kochankowie podnieśli wzrok i pomachali do nich, jakby pragnęli podzielić się swoim szczęściem z całym światem. Powie jej, ale jak ona to zniesie? Treść e-maila Gina brzmiała: „Wiem, że twoim zdaniem powinienem wrócić, ale świetnie sobie radzę w Polsce, znalazłem dla ciebie wiele ciekawych miejsc. Planowałem udać się stąd do Rosji, o co mnie prosiłeś, ale chyba najpierw powinienem wyjaśnić tamtą sprawę, bo inaczej będzie się za mną ciągnęła. Przyjadę pociągiem z Mediolanu pojutrze około szesnastej trzydzieści. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, przenocuję, a nazajutrz ruszę

w dalszą podróż. Zdążę porozmawiać z Ruth”. Pietro czytał list kilka razy, na próżno szukając choć śladu troski o kobietę, którą Gino kiedyś kochał. W końcu zabrał się do odpowiedzi: „Nie wyobrażam sobie, żeby to, co chcesz powiedzieć Ruth, poprawiło jej sytuację. Ona robi dobrą minę do złej gry, jest jej ciężko, a nie chciałbym, żebyś bardziej ją pogrążył. Najlepiej będzie, jeśli w ogóle nie przyjedziesz. Ruth to już nie twoje zmartwienie. Ja się nią zajmę”. Siedział i patrzył na ekran, walcząc z najsilniejszą pokusą w swoim życiu. W końcu jej uległ i tak gwałtownie nacisnął klawisz „Usuń”, aż klawiatura podskoczyła. Zaczął od nowa. „Z takim nastawieniem w ogóle nie przyjeżdżaj. Lepiej jej bez ciebie”. To także skasował i patrzył na ekran ponuro, usiłując pojąć, co się z nim dzieje. Z całego serca pragnął trzymać Gina z dala od Ruth, oszczędzić jej bólu i rozczarowania. Ale przecież to była jej decyzja. Nie może jej ochronić ani zrobić niczego za nią. Taka jest brutalna prawda. Inna sprawa, dlaczego chciał interweniować. Tak bardzo go to zaniepokoiło, że uciekł przed tym pytaniem. – Pływaliście z Ginem gondolą? – spytał. – Kilka razy. Oświadczył mi się w gondoli. – No, no, opowiedz mi o tym. Niedokładnie widział jej twarz, ale dość, by dostrzec na niej krótki uśmiech, a potem zamyślone spojrzenie i kolejny uśmiech, inny, pełen słodkich wspomnień. Zabolało go to.

– Nie mogę – odparła w końcu. – Nie pamiętasz szczegółów? – Pamiętam, ale nie mogę o tym mówić. Pomyślał, że wydarzenia tamtej nocy były dla niej zbyt cenne, by się nimi dzielić. A Gino ledwie napomknął o „wyjaśnieniu tamtej sprawy”. Tamta sprawa. Czy Ruth przyszłoby do głowy, że jej kochanek tak o tym mówi? – Byłabyś w stanie spotkać się znów z Ginem? – Nieprędko do tego dojdzie. – Może prędzej, niż myślisz. – Wziął głęboki oddech. – Odezwał się do mnie. Odwróciła się gwałtownie. – Co mówił? – Wraca do domu. Żałował, że ciemność skrywa jej twarz. Czy otworzyła szeroko oczy z szoku, czy pełnej niedowierzania radości? – Naprawdę? Dzwonił do ciebie? – Przysłał e-maila. Jutro o wpół do piątej po południu przyjedzie pociągiem z Mediolanu. – Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś? – Nie umiałem. Nie jesteś już tą samą osobą. – Nie… – zaczęła, ale ugryzła się język. – Nie wiem – dokończyła wreszcie. Rozległo się ciche skomlenie. Toni siadł u wylotu wąskiej uliczki, gdzie czekał cierpliwie na powrót do domu. – W porządku – zaśmiała się Ruth. – Już idziemy. Pietro westchnął. Jeszcze kilka minut i może wyciągnąłby od

Ruth, co naprawdę czuje, ale pies dał jej okazję do namysłu. – Następnym razem zostawię cię w domu – zagroził wiernemu przyjacielowi. – Nie bądź dla niego niedobry – rzekła Ruth. – Chodź, piesku, jak wrócimy, podam ci lekarstwo. Czar prysł, chwila minęła. – Szkoda, że się przede mną zamykasz. – Nie zamykam się. W każdym razie nie z premedytacją. Przecież ja sama siebie nie znam. Gdzieś tam jest ktoś, kto nazywa się Ja, ale nie otwiera przede mną drzwi. Czy mówię z sensem? – O dziwo tak. Kontynuuj. – Jak zareaguję na widok Gina? To znaczy, która Ruth go przywita? – Zaśmiała się. – Może będzie jak w tych horrorach, gdzie jedna osoba znika w drugiej. Spojrzę na Gina i Ruth Numer Jeden znów się pojawi. – To ona się w nim kocha. – Kochała. Ona odeszła, ale… – Ale jak daleko? – A może zjawi się Ruth Numer Trzy i powie: Teraz ja tu rządzę – rzekła, unikając odpowiedzi. – I Gino ucieknie. Spojrzał na nią, wyprostowaną, elegancką i piękną. – Nie sądzę. Raczej spróbuje cię odzyskać. – To byłoby dziwne, bo każde z nas działałoby w innej strefie czasowej. – A co z Ruth Numer Dwa? – Zapomnij o niej. Nie chcę już nią być. Zresztą nie będę o tym myśleć do momentu, kiedy pójdę na dworzec.

– Kiedy pójdziemy na dworzec – poprawił ją. – Dam sobie radę. – Nie kłóć się ze mną. – No dobrze. Powiedziałeś, że Gino przysłał ci e-maila. Mogę go przeczytać? – Niechcący go skasowałem. Nigdy nie widział u niej piękniejszego uśmiechu. – Rozumiem. W porządku, Toni, już idę. Wyprzedziła go, a on dreptał za nią niezadowolony. Nazajutrz Franco pojawił się w pałacu z żoną. Baronessa Serafina wydała się Ruth bardzo zabawna. Urodzona jako Jessie Franks, na czas krótkiej kariery w filmach dla dorosłych zmieniła imię na Sweetheart, a potem znów na Serafinę, dla uhonorowania swej nowej pozycji w świecie. Ale tylko Franco miał prawo tak się do niej zwracać. Dla wszystkich innych była baronessą, i biada temu, kto o tym zapominał. Do Pietra odnosiła się z podziwem, próbowała też flirtować, ale to nie robiło na nim wrażenia. Dała Ruth do zrozumienia, że ona, jej mąż i książę Bagnelli egzystują na o wiele wyższym poziomie niż zwykli śmiertelnicy. Ruth została zepchnięta do roli służącej, a raczej zostałaby zepchnięta, gdyby Pietro nie zadbał o to, by traktowano ją z szacunkiem. – Gdybym wiedział, że będzie dla ciebie nieuprzejma, nigdy bym się zgodził – oznajmił. – Mam ich wyrzucić? – Oczywiście, że nie. Ona mi nie przeszkadza. Jest prześmieszna, poza tym, że obraża rezydencję. – No właśnie! Podobno trzeba ją odnowić! – Za mało przypomina hollywoodzkie posiadłości.

Lista rzeczy, które Serafina pragnęła poprawić, była bardzo długa, i dopiero stanowcza odmowa Pietra ją uciszyła. Franco, próbując załagodzić sytuację, zaprosił ich na kolację. Serafina uniosła brwi, ale Ruth natychmiast podziękowała. – Jak możesz mnie zostawić? – jęknął Pietro. – Traktuje mnie jak Kopciuszka. Oczekiwałaby, że zniknę o północy. – No i świetnie, zniknąłbym razem z tobą. – Wybacz. Musisz sobie radzić. – Wielkie dzięki. Po pełnym wrażeń dniu cieszyła się, że ma cały dom dla siebie i nie słyszy nic oprócz ciszy. Nazajutrz miały ich najechać obce wojska i nie będzie już chwili spokoju. Wkrótce też zobaczy Gina i dowie się, czy go sobie nie wymyśliła. Jeśli nie, może się zdarzyć to, czego najbardziej się obawiała – może wrócić zakochana Ruth, ta, której się pozbyła. Nie tęskniła za nią. Na samą myśl o jej powrocie czuła się jak w klatce. Z drugiej strony chciałaby raz jeszcze przeżyć niewinną miłość, kiedy świat jest o wiele szczęśliwszym miejscem. Franco i Serafina ze służbą stawili się z samego rana, by doprowadzić pałac do „właściwego” stanu. Pietro przedsięwziął środki ostrożności i wezwał do pomocy część swoich służących z majątku za Wenecją. Przybyli zwarci niczym armia, gotowi wziąć sprawy w swoje ręce. Nie obyło się bez kłótni. Minna rzuciła się do walki, przysięgając krwawą zemstę każdemu, kto bez jej pozwolenia tknie wazon czy kafelek. Celia, uzbrojona i groźna, stała

w drzwiach kuchni, odpierając najeźdźców. Ale kucharz Franca zdobył ją taktem i urokiem, i w końcu zawarto pokój. – Celia pokaże pomocnikom kucharza, gdzie co jest – rzekł Pietro do Minny w spokojniejszej chwili. – Dzięki Bogu, że to ustalono. – Ale wiele spraw jest niezałatwionych – poinformowała go z błyskiem w oku. – Niech pan posłucha… – Obawiam się, że to musi poczekać. Mam coś do załatwienia. Nie widziałaś Ruth? – Wyszła jakieś pół godziny temu. – Nie mówiła dokąd? – Nie, ale widziałam, jak przechodziła przez Rialto. A zatem wybrała się na dworzec… – Pietro, mój przyjacielu – odezwał się Franco. – Nie teraz – rzucił Pietro i ruszył do drzwi. – Kiedy to ważne. – To też. Wybiegł z domu, spiesząc przez most, a potem zanurzył się w labirynt uliczek prowadzących na dworzec. Przeklinał Ruth w duchu: uparta kobieta, mówił jej, że lepiej będzie, jak z nią pójdzie. Czemu tego nie rozumiała? Ale ona nigdy nie była rozsądna. Pierwszego dnia ledwie żyła, lecz zaraz potem wszystko robiła po swojemu, gotowa doprowadzić go do pasji. To spotkanie stanowi klucz do jej umysłu. Jest ważniejsze, niż przypuszczała. Obawa, że nie spełni jej oczekiwań, zmroziła krew w żyłach Pietra. Żałował, że nie uprzedził jej o nastawieniu Gina. A może to bez znaczenia? Może

wystarczy jedno spojrzenie i problem sam się rozwiąże? Znajdzie ich w objęciach i to będzie koniec. Widział już dworzec. Teraz musi poszukać Ruth. Nagle nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Żaden pociąg nie przyjeżdżał o tej porze, ale jeden miał być dziesięć minut później. Ruth postanowiła zaczekać. Musi zachować rozsądek. Ten dzień zapewne jeszcze nie przyniesie odpowiedzi. Mimo to jej serce waliło. Niezależnie od tego, co działo się teraz, kiedyś kochała Gina do szaleństwa. Na dworze zapadł zmrok. Ruth stała na końcu peronu, patrząc na światła na trzykilometrowej grobli. Z jednej strony jechały samochody, z drugiej pociągi. W tej chwili tory były puste. Ale potem zamajaczyło jakieś światło. Oddech Ruth przyspieszył. Pociąg wjeżdżał na stację, a ona zamarła. Gdy drzwi się otworzyły, przypatrywała się twarzom. Nie mogłaby Gina przeoczyć, bo jego rysy były wydrukowane w jej pamięci. Pasażerowie mijali ją wartkim strumieniem. Pobiegła na drugi koniec peronu, którędy musiałby przechodzić, opuszczając dworzec. Po chwili otaczała ją pustka. Wszyscy już sobie poszli, lecz nie było wśród nich Gina. Stała nieruchomo, zbierając siły, by podejść do ławki. Mężczyzna w mundurze kolejarza zapytał ją, czy jej nic nie trzeba. – To był pociąg z Mediolanu? – Nie, ten z Mediolanu jest spóźniony. Powinien być za dziesięć minut na drugim peronie. Sprzed jej oczu ustąpiła mgła. Znowu żyje. Przeszła na sąsiedni peron i skupiła się na plakacie reklamującym wenecki karnawał. Przez jedenaście dni ludzie

tańczą, jedzą, piją i oddają się rozmaitym przyjemnościom. W ostatki przed Środą Popielcową szaleństwo sięga zenitu. Potem zaczyna się Wielki Post, sześć tygodni abstynencji i samodyscypliny. – Z początku nie jest tak źle – mówił Gino. – Człowiek jest tak nasycony karnawałem, że chętnie odpoczywa. Ale potem… – zadrżał w udawanej zgrozie. W minionym roku Ruth widziała tylko dwa dni zabaw przed wyjazdem do domu. Przez te dwa dni śpiewali, tańczyli i kochali się. A teraz znowu nadszedł czas karnawału. Pociąg powoli jechał przez groblę. Ruth stanęła w miejscu, skąd nie mogła nie zobaczyć Gina. Po kilku chwilach poczuła rosnący strach. Gino nie przyjechał. Lustrowała dokładnie wszystkie twarze. Jak to? Przecież napisał, że przyjedzie. Biegła wzdłuż peronu, rozpaczliwie szukając mężczyzny zdolnego zakończyć jej koszmar. Dwukrotnie wyciągała rękę i kogoś zatrzymywała, ale to nie był Gino. Ludzie jej się przyglądali. Dotarła do ostatniego wagonu. Nie pozostało jej nic innego jak zawrócić. Szła wolno, uświadamiając sobie rozmiar katastrofy. Teraz rozumiała, dlaczego Pietro chciał jej towarzyszyć. Przeczuwał, że tak może się zdarzyć, i wolał, by nie stawiała temu czoła sama. Zabrakło jej sił, by iść dalej. Cała pełna arogancji odwaga, z jaką rzuciła się na swoje problemy, zdała się na nic. Najchętniej waliłaby głową w ścianę. Ale potem coś kazało jej podnieść wzrok. Jakiś mężczyzna stał i na nią patrzył. Ruszył ku niej w tym samym momencie, gdy ona zaczęła do

niego biec, pełna radości i ulgi, coraz szybciej. Kiedy wyraźnie zobaczyła jego twarz, wiedziała, że to właśnie jego teraz potrzebuje. Nie zawiódł jej. W głębi serca zawsze wiedziała, że tu będzie. Z jej ust wyrwał się bliski płaczu krzyk. Biegła prosto w ramiona Pietra, aż poczuła, jak ją obejmują.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Przez długi czas stali objęci. Ruth doświadczyła naprawdę wielkiej ulgi. Pietro także czuł ulgę, ale prócz tego zakłopotanie. Słyszał jej słumiony okrzyk: – Dzięki Bogu! Gdybyś nie przyszedł, nie wiem, co bym zrobiła. – Ale jestem. Mówił ostrożnie, bo towarzyszyła mu pewna wątpliwość. Czy Ruth zdaje sobie sprawę, do kogo się przytula? Mknęła przez zacieniony peron z radością i rzuciła się w jego ramiona ze słowami, które równie dobrze mogły być przeznaczone dla niego, jak dla Gina. – Ruth, spójrz na mnie. – Za moment – odparła stłumionym głosem. – Teraz chcę cię tylko tak trzymać. Nie mógł jednak dłużej znieść napięcia. – Musisz na mnie spojrzeć. Uniosła głowę, a on popatrzył jej w oczy, czekając na tę chwilę, gdy Ruth go rozpozna. Nie dojrzał na jej twarzy szoku ani zaskoczenia. Uśmiechała się do niego. – Dziękuję, że przyszedłeś – powiedziała. – Miałeś rację. – Gino nie przyjechał? – To był pociąg z Mediolanu, ale on nim nie przyjechał. Pewnie zmienił zdanie. Wiedziałeś, że tak się to skończy? – Podejrzewałem. Ale chciałem tu być na wypadek, gdyby

jednak się pojawił. – Chyba już pora, żebym stanęła na własnych nogach… – Nawet ktoś stojący na własnych nogach czasami potrzebuje wsparcia. Nagle odezwał się ostry dźwięk jego telefonu komórkowego. Pietro niechętnie sięgnął do kieszeni. Potem zawołał: – Gino! Gdzie jesteś, do diabła? – Przepraszam – odezwał się Gino. – Pociąg mi uciekł. – Zadziwiasz mnie – rzekł Pietro z odrazą. – Złap następny. – To byłoby jutro, a może pojutrze. Zadzwonię. Naprawdę mi przykro… – Akurat! Powinieneś przeprosić Ruth. Ale Gino był szybszy i wyłączył się, nim Pietro przekazał jej telefon. Pietro zaklął. Ruth słuchała go jednym uchem. Więc Gino zostawia ją własnemu losowi… – Zabiję go – przysiągł Pietro. – Najpierw musiałbyś go znaleźć – zauważyła z lekkim uśmiechem. – A to chyba niełatwe. – Przepraszam. Gdybym mógł coś zrobić… – Możesz. – Przytuliła się do niego. – To działa jak lekarstwo. – Kiedy tylko zechcesz. Przyciągnął ją do siebie i schował twarz w jej włosach. Gdzieś w pobliżu ktoś zawołał radośnie: – To właśnie Wenecja! Gdzie spojrzeć, kochankowie. Zignorowali go, nieświadomi, że mówi właśnie o nich. Nagle otoczyła ich grupa wesołych młodych ludzi. – O nie! – jęknął Pietro.

Młodzieńców było sześciu, wszyscy przed dwudziestką, w śmiesznych kapeluszach, gotowi do zabawy. Jeden, nieco starszy, w czapce błazna, przyjął odpowiednią pozę i zaczął po angielsku: – Oto klasyczny przykład gatunku, panie i panowie. On wyszedł po nią na stację. Pociąg się spóźnił. Rzucili się sobie w ramiona. Miłość triumfuje, jak zawsze. – Spadaj! – rzucił Pietro. Błazen był zaszokowany. – Sir, my czujemy już ducha karnawału. Prawdę mówiąc, to my jesteśmy duchami karnawału… – Założę się, że duchom nie są obce mocne trunki – zauważyła Ruth, powściągając śmiech. – Kieliszek w podróży – przyznał błazen. – No dobrze, dwa, które tylko wyostrzyły nasz intelekt. Teraz czekamy na finał. – Jaki finał? – spytał Pietro. – Scena miłosna kończy się pocałunkiem. Dopiero wtedy ruszymy w dalszą drogę. – Wypijcie za moje zdrowie. – Pietro wyjął plik banknotów i rzucił je w powietrze. Młodzi mężczyźni natychmiast je zebrali. – A teraz znikajcie. – Nie pocałował pan damy – zawołał błazen. Pozostali zawtórowali mu, tańcząc wokół nich i wołając: – Pocałunek, pocałunek! Pietro rzucał im mordercze spojrzenia, ale Ruth nie mogła dłużej powstrzymywać śmiechu. Pietro dołączył do niej. W chwilę potem ujął ją pod brodę i pocałował. Ruth zamknęła oczy, niepewna, czy to dzieje się naprawdę. Zrozumiała, jak

bardzo tego pragnęła. Pocałunek, jakim obdarzyła go pierwszej nocy, znów się jej przypomniał. Zawsze i wszędzie rozpoznałaby wargi Pietra. Były szerokie i stanowcze, pieściły równocześnie z subtelnością i mocą. Gdy wymusiła na nim uścisk, przyjął go, czekając, aż Ruth się odsunie. Tym razem to on ją pocałował, prowokując do odpowiedzi. Nawet gdyby chciała, nie mogłaby mu się oprzeć. Coś w niej zostało uwolnione, gotowe wzbić się i poszybować. Pragnęła zostać w jego ramionach. Próbowała mu to przekazać bez słów. Kiedy opuścił ręce, przystała na to niechętnie, bo rozumiała też, że to nie jest właściwa chwila. Potem, obiecała sobie. Odsuwając się, ujrzała jego twarz, jakiej nigdy jeszcze nie widziała: radosną, wymazującą z pamięci świat i wszystkie jego troski. Ale dostrzegła na tej twarzy także zakłopotanie, które kazało mu ze sobą walczyć. Odezwał się: – No i pozbyliśmy się ich. – Mam nadzieję. Pociąg też już odjechał. – Pewnie zajęło nam to więcej czasu, niż nam się zdaje. Ruth… – Wszystko gra. – Tak. Wszystko gra. Ruszyli wzdłuż peronu. – Czy oni naprawdę tu byli? Czy to było złudzenie wywołane przez ich pożądanie? Ta myśl była zbyt wspaniała, więc Ruth odparła: – To angielscy turyści, którzy przyjechali na karnawał i chcą wszędzie odczuwać karnawałowy nastrój.

– Najważniejsze, że się ich pozbyliśmy. Niestety Pietro się mylił. Gdy tylko wyszli z dworca, turyści czekali na nich jeszcze bardziej rozbawieni. – Kazałem wam spadać – burknął Pietro. – Nie przeszliście do następnego etapu – odparł błazen. – Następnego etapu? – Przejażdżki gondolą przy wtórze mandoliny i romantycznej pieśni gondoliera. – Dzięki za sugestię. Poszukam gondoli. – Nie trzeba – rzekł błazen. Dwornie się skłonił, wskazując na kanał, gdzie czekała gondola. W tyle stał gondolier, a obok niego człowiek z mandoliną. Turyści weszli na pokład łodzi motorowej. – A przy okazji – zauważył błazen – powiedziałem, że pan płaci. Właściciel łodzi i gondolier rozpoznali Pietra i gorąco go przepraszali. – Nie ma za co – odparł. – To nie wasza wina. Zapłacę. – A mówią, że romantyczna miłość nie istnieje – zwrócił się błazen do swoich kompanów, którzy zarechotali. – Przepraszam cię za to wszystko – szepnął Pietro do Ruth. – Nie trzeba, dobrze się bawię. Prawdę mówiąc, Ruth ogarnęło radosne podniecenie. Jakby poniósł ją rumak, a ona nie wiedziała, dokąd, ale była pewna, że kryje się za tym coś dobrego. Mogłaby też porównać to do unoszącej ją w dal gondoli, choć to nie oddawało jej szalonej radości. Miała ochotę krzyczeć do gwiazd. Pierwszy wsiadł do gondoli Pietro. Zanim usiadł, zamienił

z gondolierem kilka słów w dialekcie weneckim, a ten przekazał to samo mężczyźnie prowadzącemu łódź. – Co mu powiedziałeś? – spytała podejrzliwie Ruth. – A jak sądzisz? – Kazałeś mu ich utopić. – No, nie jestem tak błyskotliwy jak ty. Nie pomyślałem o tym w porę. – Więc co? – Przestań mnie dręczyć, ty mała jędzo. – Nie jestem mała – odparła natychmiast. – Jestem prawie twojego wzrostu. Zaraz ci pokażę. – Nie stawaj w gondoli! – Oni stoją. – Oni są do tego przyzwyczajeni. Jak wstaniesz, wywrócimy się do góry dnem. Musiał ją przytrzymać, co wywołało kolejne wybuchy radości ich widowni. – Co powiedziałeś? – powtórzyła przez śmiech. – Tajemnica. Musisz mi zaufać. – Nie ufam ci. Uknułeś jakiś straszny plan. Jego oczy błyszczały. Ruth wstrzymała oddech. – Zdaje ci się, że znasz mnie tak dobrze? – spytał wyzywająco. – Jestem potworem? – Tak, strasznym potworem. Gondola zakołysała się i wyruszyli w podróż. – Powiedz mi, co mu mówiłeś – nalegała. – Zapomniałem – drażnił się z nią. Zza pleców dobiegł ich wybuch śmiechu, a potem gondolier

zawołał: – Wszystko w porządku, signorina. Powiedział, że nie ma przy sobie pieniędzy, więc musimy wpaść jutro do biura. – Wielkie dzięki – burknął Pietro. Zerkając przez ramię, dodał: – Przypomnij mi, żeby ci podwoić czynsz. – Si, signore. Młodego mężczyznę wyraźnie rozbawiło, że Pietro mógłby się na nim zemścić. – Czynsz? – spytała Ruth. – Mam kilka małych lokali – wyznał powściągliwie. Przypłynąwszy niewielki odcinek Canal Grande, krótka procesja z gondolą na przodzie skręciła. Siedzący w łodzi turyści byli zaintrygowani. Mandolinista trącił struny, a potem zaczął śpiewać. Nie była to serenada, tylko piosenka z list przebojów. – Prosiłem go, żeby uważnie dobierał repertuar – szepnął Pietro. Kiedy piosenka wybrzmiała, rozległy się okrzyki domagające się poprawniejszego wykonania. Śpiewak spojrzał niepewnie na Pietra, a ten popatrzył na niego spode łba. – Zabawiam turystów tylko w ograniczonym zakresie. – Gdzie się zatrzymacie? – spytała Ruth. – Poszukamy jakiegoś taniego hotelu – odparł błazen. – Wszystkie hotele są pełne – zawołał Pietro. – Lepiej wracajcie. – Może znajdzie się jakieś biuro podróży, które nam pomoże. – Nie znajdzie się. – Znam jedno… – zaczęła Ruth.

– Nie znasz – wtrącił Pietro. – Znam, na placu Świętego Marka… Pietro uciszył ją pocałunkiem. Cały czas dumała, jak go skłonić do kolejnego pocałunku, a tymczasem mimowolnie rozwiązała problem. Wystarczyła mała prowokacja. Zapisała to sobie w pamięci. Rozkosz bycia w jego ramionach, a także udręka związana z utratą samokontroli zablokowały wszelkie myśli w jej głowie. Pietro z kolei pragnął ją całować, lecz nie przy świadkach. Chciał ulec emocjom, budząc jej uczucia. Co prawda ona tego nie potrzebowała, bo była pełna namiętności i gotowa mu się odwzajemnić, gdy zostaną sami. Dała mu to do zrozumienia. Trzeba uzbroić się w cierpliwość. Kiedy Pietro wypuścił ją z objęć, westchnęła. – Pewnie mają teraz o czym mówić – stwierdziła. – Już ich nie ma – odezwał się gondolier. Łódź motorowa rzeczywiście skręciła w inny kanał. Mandolinista zaintonował kolejną pieśń. – On śpiewa po wenecku? – spytała. – O czym śpiewa? Pietro zaczął tłumaczyć słowa piosenki. – Całe piękno świata należy do mnie. Tajemnice, których nikt nie zna, pozostaną z nami na zawsze. Ale czy ja mam na myśli Wenecję, czy naszą miłość? – Piękna piosenka. – Położyła mu głowę na piersi. – Słyszałaś ją kiedyś? – Nie – odparła, domyślając się, o co pyta Pietro. – Ani od Gina, ani od nikogo innego. – Obchodzi mnie tylko Gino.

Ruth czekała na kolejny pocałunek, ale Pietro patrzył na wodę. Coś go zdenerwowało. Chyba ten mężczyzna, który stał między nimi. Gdyby byli naprawdę sami, byłoby inaczej. Póki co wtuliła się w niego i pozwoliła rzeczom biec własnym trybem. Czas przestał istnieć. Ich oczom ukazywały się wąskie kanały prowadzące w ciemność, a potem łączące się z innymi kanałami. Z oddali dobiegały muzyka i śmiech. – Kiedy ostatnio coś jadłaś? – spytał nagle Pietro. – Nie pamiętam. Nie zdążyłam zjeść śniadania, potem byłam zajęta, a później pobiegłam na dworzec. – Ja też, i jestem głodny. – A ja umieram z głodu. Na znak Pietra gondolier podpłynął do brzegu. Wysiedli na niedużym placu, gdzie w kilku budynkach paliły się światła. Kiedy gondola odpłynęła, Pietro otoczył Ruth ramieniem i zaprowadził do małej knajpki należącej do jego przyjaciela. Restauracja nie była droga ani modna, zgodnie z oczekiwaniami Ruth. Była to właściwie pizzeria, gdzie dania szykowano na oczach gości. Jeden z kucharzy właśnie się popisywał, podrzucając placek coraz to wyżej. – Pietro! – Ruth nie zrozumiała jego pozostałych słów. – Ciao, Sandro. Pietro wywrócił kieszenie, pokazując, że jest bez grosza. Sandro machnął ręką. Zaprowadzono ich do stolika w małym ogródku na tyłach. Było dość ciepło jak na styczeń. Po chwili Sandro przyniósł im menu zawierające chyba pięćdziesiąt rodzajów pizzy. – Wybierz, co chcesz. Sandro robi każdą pizzę osobno –

wyjaśnił Pietro. – To prawdziwy geniusz. Miał rację. Jedzenie okazało się tak wyśmienite, że przez kilka minut nie odezwali się ani słowem. Potem Pietro jęknął. – Co się stało? Jest pyszne – zaprotestowała Ruth. – Jedzenie jest świetnie. Myślałem o dzisiejszym dniu. – Czy baronessa dała ci się we znaki? – Przez większość dnia robiła mi wykład na temat znaczenia karnawału. – Czy ona nie wie, że mieszkasz tutaj całe życie? – Jeśli nawet wie, to dla niej nieważne. Zamierza wziąć udział w paradzie na otwarcie karnawału, chociaż wszelkie ustalenia poczyniono wieki temu. Liczy, że wstawię się za nią u organizatorów. Jest przekonana, że mogę wszystko. – Wzdychała i trzepotała rzęsami? – Wszystkim, czym tylko mogła. Szuka okazji, żeby znaleźć się ze mną sam na sam i wypróbować na mnie swo je uroki. – Taki światowiec jak ty z pewnością sobie z nią poradzi – zażartowała. Pietro spojrzał na nią nienawistnie. – To nie jest zabawne. – Ależ jest – zaśmiała się. – I to bardzo. Uśmiechnął się mimo woli. – No dobrze, jest. Nie opanowałem sztuki złego traktowania kobiet, a teraz za późno na naukę. Poza tym Franco jest moim przyjacielem. – Spróbuj przeszyć ją tym morderczym spojrzeniem, którym kiedyś jego odstraszyłeś. – To by się tylko odbiło rykoszetem. Poprę ją wbrew sobie.

Zaczął się śmiać. Ruth nie spodziewała się, że usłyszy jego tak serdeczny śmiech. – Tak czy owak, to twoja wina – rzekł w końcu. – Powinnaś była mnie bronić. Na myśl, że ten silny, atrakcyjny mężczyzna potrzebuje jej pomocy, zakręciło jej się w głowie. – Przepraszam. Nie chciałam cię opuścić w trudnej chwili spotkania z nieprzyjacielem, ale po prostu o tym nie pomyślałam. – Dziwię się, biorąc pod uwagę twoją złą opinię o mężczyznach. – Co to ma znaczyć? – Pamiętam, co mówiłaś o Salvatorze Ramirezie po wieczorze spędzonym z nim i jego żoną. Stwierdziłaś, że jak większość mężczyzn tylko stwarza pozory. – Naprawdę? – Wiesz, że tak. Mówiłaś to dość pogardliwie, co mnie zaintrygowało. – Nie byłam złośliwa – broniła się. – W każdym razie jest oczywiste, że rodzaj męski nie robi na tobie wrażenia. – Nie mam pojęcia dlaczego. – Czy to dziura w pamięci, czy dyplomacja? – Pewnie kierowałam się głównie instynktem, a nie doświadczeniem – rzekła, przypominając sobie wypowiedziane kiedyś przez niego słowa. – A więc to instynkt podpowiada ci, żeby nie zawracać sobie głowy mężczyznami, bo są beznadziejni?

Zastanowiła się. – Od czasu do czasu przychodzi mi to na myśl. – Wiesz, co mnie chodzi po głowie? Że tamtego wieczoru podczas burzy powinienem był zostawić cię na ulicy. – Nie zrobiłbyś tego. Co innego, gdybym zapukała do twoich drzwi pewna siebie i wystrojona, wtedy odesłałbyś mnie do diabła niezależnie od pogody. Obrzucił ją nieprzyjaznym wzrokiem. – Chyba nie sugerujesz, że uszczęśliwiam innych na siłę i wybieram takie osoby, które potrzebują opieki. – Oczywiście, że nie. Nie śmiałabym cię tak obrazić. – Ponieważ dla mnie to rodzaj arogancji. – Może jesteś arogancki na swój sposób – zamyśliła się. – Może trochę cię obrażę. Przyznaj się. Zabrałeś mnie do domu z tego samego powodu, z jakiego wziąłeś Toniego. – Jasne, jesteś kolejnym bezdomnym psem. Kiedy patrzę na ciebie i na Toniego, nie widzę różnicy. – To proste. Ja mam więcej włosów – odparła. – Nie rozśmieszaj mnie, kiedy jem. Nie po raz pierwszy w towarzystwie Pietra Ruth odkryła, że droga do poważnej prawdy wiedzie przez śmiech. Pietro był z natury szlachetny i wyciągał rękę do słabszych i bezbronnych, a potem zrzędził z tego powodu. Dopiero niedawno zrozumiała, że jest taka sama. Podczas gdy inni widzieli tylko jego pieniądze i pozycję, ona dostrzegała jego potrzeby i pragnęła się nim zaopiekować, tak jak on zatroszczył się o nią. Ale i ona musiała to do pewnego stopnia obśmiać. Pietro był drażliwy na tym punkcie.

– Jest pięknie – oznajmiła nagle. – Kiedy ten wieczór się zaczął, nie przypuszczałam, że tak się zakończy. Życie powinno być pełne niespodzianek. W tej samej chwili do ich stolika podszedł kelner. – Tutaj są same niespodzianki – stwierdziła Ruth, studiując kartę deserów. – Najlepsze są lody. Moi przyjaciele robią je sami. – Wybierz dla mnie. Pietro zamówił lody czekoladowe posypane orzechami i butelkę szampana. – Czy my coś świętujemy? – zapytała. – Chyba powinniśmy – odrzekł enigmatycznie. – Masz rację. Potem wymyślimy jakiś powód. Stuknęli się kieliszkami. – Mam wrażenie, jakby karnawał już się zaczął – westchnęła radośnie. – Czas, kiedy ludzie zapominają o rozsądku i oddają się szaleństwom. No i dobrze. – Uniosła kieliszek. – Skruchę okażemy w poście. – Jakoś nie wyobrażam sobie ciebie skruszonej. Kiedy się na coś decydujesz, to na sto procent, z wszelkimi konsekwencjami. Jakieś echo przebiegło jej przez głowę. Gdzieś całkiem niedawno słyszała te słowa. Potem o nich zapomniała. – Chyba tak – przyznała. – Trzeba łapać chwilę, bo nigdy nic nie wiadomo, prawda? A to może być najbardziej bolesna rzecz na świecie: nie wiedzieć. To może być najgorsza rzecz, jaka ci się zdarzy, iść przez życie, zadając sobie pytanie… Skupiona na swoich słowach nie zauważyła wpatrzonych

w nią ciemnych oczu Pietra, dopóki nie powiedział: – Obiecuję ci, że tak się nie stanie. Ściągnę go tutaj i każę mu ci pomóc. – A, Gino. – Na moment o nim zapomniała. – To nie o nim mówiłaś? – Nie on jeden jest na tym świecie – wykręciła się od odpowiedzi. – Są inne rzeczy, nad którymi warto się zastanowić, i których szkoda byłoby nie poznać. – Myślisz o czymś w szczególności? Zadumała się na chwilę. – Bo ja wiem. – Promienny uśmiech rozświetlił jej oczy. – Zostało jeszcze trochę szampana?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Po wyjściu z restauracji Pietro spytał: – Wiesz, gdzie jesteśmy? – Nie mam pojęcia. Czuję się zupełnie zagubiona. Ale wracajmy do domu na piechotę – powiedziała. – To blisko, parę zakrętów i będziemy na miejscu. Ruth dojrzała nad dachami most Rialto. – Och! – Miała ochotę na długi spacer. – Przejdziemy most i jesteśmy w domu. Po dwóch stronach mostu znajdowały się sklepy, w ciągu dnia panował tam nieustający ruch. Teraz sklepy zostały już zamknięte, a we wnękach tuliły się pary. Niektórzy pozdrawiali ich cicho, bo wszyscy znali Pietra. – Wstydźcie się – powiedział do nich. – Karnawał jeszcze się nie zaczął. – Ale my się do niego przygotowujemy – odpowiadali. – Chcemy być gotowi… Honor Wenecji… Ruth objęła Pietra za szyję. – No to ja też oddam honor Wenecji – rzekła, przyciągając jego wargi do swoich. Teraz ona wzięła sprawy w swoje ręce, bo zbyt długo już na to czekała. Jak długo? Chyba całe życie. To dziwne, jak wszystkie te zdumiewające pytania znajdują odpowiedzi, gdy jest się z właściwym mężczyzną. Stojąc w samym sercu Wenecji, miała poczucie, że znalazła się też we właściwym miejscu. Zawsze dążyła do tego mostu i tego mężczyzny. A jej prawdziwy cel jest tam, gdziekolwiek

ta droga ją zaprowadzi. Żadne z nich nie wiedziało, kto zrobił pierwszy ruch, ale w następnej chwili weszli wolnym krokiem w małą uliczkę, gdzie Pietro ujrzał ją po raz pierwszy. Niemal bezszelestnie dostali się do rezydencji. Toni podniósł na nich wzrok, a potem dalej spał. Nikt ich nie widział, kiedy znów się objęli. – Ruth, nie wiem… – Nieważne – szepnęła. – Przestań myśleć. Delikatnie dotknęła jego twarzy, patrząc na niego pełnymi miłości oczami. Zastanawiała się, czy on czuje to samo, ale w tej chwili wystarczyło jej, że ją obejmował i całował. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie przeżyła. Była o tym przekonana, niezależnie od dziur w pamięci. Instynkt, silniejszy niż rozum, silniejszy niż pamięć, wziął ją w posiadanie. Mówił jej, że ten mężczyzna jest wyjątkowy, że coś takiego zdarza się raz w życiu, że albo ona otworzy się na tę miłość, albo spędzi resztę życia bez miłości. – Opiekuję się tobą. Jak możesz być bezpieczna, jeśli… – Kto mówi, że chcę być bezpieczna? Ty tego chcesz? Wydał jakiś nieartykułowany dźwięk. Próbował coś jej przekazać, ale cokolwiek to było, przemówiły jego ręce. – Czy to nie jest lepsze niż bezpieczeństwo? – szepnęła. – Jest. Gdyby chciała uciec, nie mogłaby tego zrobić. Jego ręce krępowały ją niczym łańcuchy, stały się zaborcze. Pozbawił ją płaszcza i rzucił go na bok, a potem odnalazł jej biodra i pieścił gładką skórę. Stali przy drzwiach jej sypialni, więc Ruth nacisnęła klamkę. Jeden krok i znaleźli się w środku.

Ruth najpierw usiadła, a potem położyła się na łóżku. Pietro przytulił twarz do jej piersi. Był wstrząśnięty. To nie było tylko pożądanie, nie tylko uczucie, ale jakaś mistyczna kombinacja tych dwóch, warta każdego poświęcenia. Gdyby miał taką władzę, sprawiłby, żeby to trwało wiecznie. Ale świat nie dał o sobie zapomnieć. Istniał gdzieś na skraju jego świadomości, przypominając mu te chwile, gdy Ruth zarzuciła mu ręce na szyję i szeptała mu do ucha: Te voja ben. To niechciane wspomnienie go zdenerwowało. Wtedy, owej pierwszej nocy, Ruth zdawała się półprzytomna i chyba brała go za Gina. Zaraz potem się ocknęła i zachowywała się jakby nigdy nic. Przysiągł sobie, że nigdy jej o tym nie powie, ale teraz… – O co chodzi? – spytała zaniepokojona. – Jak możesz pytać? Chyba oszalałem… Wstał pełen odrazy do samego siebie. – Jak możesz mówić, że to szalone, skoro tego pragniesz? – spytała Ruth. – Oboje tego pragniemy. – Czy tylko to się liczy? To, czego pragniemy w tym momencie? A potem? Potem będziemy żałować? – Żałowałbyś? – spytała cicho. Pietro znów nad sobą panował. – Żałowałbym wszystkiego, czym mógłbym cię zranić. – Ja się tym nie przejmuję. – A ja muszę się przejmować. Nie jesteś w najlepszym stanie, i to cię tutaj sprowadziło. Zwróciłaś się do mnie o pomoc, a ja… – Nie jestem niepełnosprawna.

– Ale nie jesteś też zupełnie zdrowa. Ledwie parę godzin temu biegłaś na dworzec na spotkanie z Ginem. Gdyby tam był, co byś czuła? – Nie wiem. – No właśnie. Może go kochasz, może nie. Dopóki nie znajdziesz na to odpowiedzi, nie mam prawa… – Może mnie pragniesz – rzuciła ze złością, zapinając w pośpiechu guziki. Wiedziała, że na razie to koniec. – Tak, pragnę. Gdyby nic między nami nie stało, mógłbym wrócić do swoich starych zwyczajów i… – Nawet tego nie mów – przerwała mu. – Nie mów, że byś mnie wykorzystał, jakbym była ofiarą. – Nie to miałem na myśli. – Chyba właśnie to – rzekła gwałtownie. – Chodzi mi o to, że jesteś bezbronna. Gdybym wykorzystał… wziął to, co masz do ofiarowania – poprawił się, widząc jej złowrogie spojrzenie – zachowałbym się niewybaczalnie. Mam już dość niewybaczalnych rzeczy na swoim koncie. Chciała zapytać, czy miłość do niej jest niewybaczalna, ale ugryzła się w język. Nie śmiała użyć słowa miłość, choć w jej sercu rosło przekonanie, że to jest właśnie to. – Nie wierzę, że zrobiłeś cokolwiek niewybaczalnego. – Co ty o mnie wiesz, do diabła? – Ruth prawie podskoczyła. Nie tylko podniósł glos, ale powiedział to z wściekłością. – Co ty wiesz? – powtórzył już spokojniej. – Znasz moje życie, wiesz, czego doświadczyłem? Znasz mnie? – Tak sądziłam.

– Nie wiesz o mnie więcej niż ja o tobie. Gramy w grę, w której występujesz w trzech osobach, ale to nie jest gra. To jest tragiczna rzeczywistość. Co byś o mnie pomyślała, gdybym zawiódł twoje zaufanie? – Ufam ci… – Dlaczego? – Cały czas opiekowałeś się mną i mnie nie skrzywdziłeś. – Czekałem na właściwy moment. – Zaśmiał się gorzko. – Możesz być pewna, że to nieprawda? Potrząsnęła głową oniemiała. – Nie możesz być pewna, bo nic o mnie nie wiesz. – Pochylił się ku niej, jego oczy były zimne. – Mogłem cię potraktować, jak chciałem, a ty nie miałabyś wyjścia. Kto by ci uwierzył w tym mieście, gdybyś się na mnie poskarżyła? Jego ponura wrogość wzbudziła w niej złość. – Jasne – warknęła. – Pomyśleliby, że wracasz do formy. Drugi Casanova, tak cię nazywali? – Słyszałaś? Świetnie. Może odzyskasz rozum. – Słyszałam o twojej szalonej młodości. Pewnie połowę z tego wymyśliłeś. – Zapewniam cię, że nie. Zachowywałem się tak fatalnie, jak opowiadają, i mam też na swoim koncie kilka paskudnych występków, o których, na szczęście, nikt nie wie. – Więc nikt by mnie nie słuchał. Powiedzieliby, że powinnam się cieszyć, że mnie w ogóle zauważyłeś. Tyle że ty już nie jesteś Casanovą. – Nie wiesz, kim jestem – rzekł ostro. – Gdybyś wiedziała, miałabyś dość rozsądku, żeby tu ze mną nie siedzieć.

– Mów sobie, co chcesz. Nie jestem głupia. Uważam, że zasługujesz na zaufanie. – Masz tak bogate doświadczenie? Gino nauczył cię czegoś na ten temat? Śmiem wątpić. A co było przed nim? To było okrutne. Ruth zamknęła oczy. Pietro wyciągnął do niej rękę, ale cofnął ją, nim to zauważyła. – To się więcej nie powtórzy – rzekł martwym głosem. – Daję ci słowo. Dobranoc. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Chwilę później Ruth usłyszała, jak zamknął się w swoim pokoju. Zaciskała i prostowała palce, zrozpaczona i urażona do głębi. Odtrącił ją, jakby nie była jego godna. Miała ochotę krzyczeć i rzucić czymś o ścianę. Nie zasnęłaby, więc siedziała w ciemności, patrząc przez okno na Canal Grande. Nie poznawała mężczyzny, który tak bezwzględnie ją zaatakował, ale domyślała się jego uczuć. Kiedyś zażartowała, że Serafina traktuje ją jak Kopciuszka. Ale jak Kopciuszek może być tak głupi i łudzić się, że oczaruje księcia na dłużej niż pięć minut? Musi wyjechać. Gdy tylko znajdzie siłę, zacznie się pakować. Nie mogłaby teraz spojrzeć Pietrowi w oczy. Tramwaj przepłynął pod mostem Rialto, przelotnie rzucając światło na okna pokoju Pietra. Ruth zdążyła zobaczyć stojącego w oknie posępnego mężczyznę. Szybko się cofnęła, choć wiedziała, że jej nie dostrzegł. Nic nie widział. Zdała sobie sprawę ze swojego nietaktu. Przytłoczona własnymi emocjami, nie zwracała uwagi na Pietra. Szczęśliwa, że uwolniła się od Gina, zapomniała, że Pietro nie uwolnił się

od Lisetty. Teraz inaczej postrzegała ich rozmowę. Pietro chciał być miły, mówił, że ma obowiązek się o nią troszczyć, ale prawda była taka, że jej nie pragnął. Spędziłby z nią noc dla przyjemności i na tym koniec. Wciąż tęsknił za swoją zmarłą żoną i żadna kobieta nie może zająć jej miejsca. Tłumił pożądanie jak coś niegodnego uwagi, aż do dzisiaj, gdy wymusiła na nim pewne zachowania. Wzdrygnęła się na myśl o własnej głupocie. Zaatakował ją, żeby go wreszcie zrozumiała. Tylko siebie mogła za to winić. Musi stąd odejść, pomyślała. Jutro. Mała walizka nie mieściła jej nowych ubrań. – Torby foliowe – powiedziała pod nosem. Już po chwili szperała w kuchennych szufladach. – Co robisz? – Pietro stanął w progu, marszcząc czoło. – Wyprowadzam się. A teraz przepraszam… Pietro nie ruszył się z miejsca. – Odłóż te torby i wracaj do łóżka – rzekł stanowczo. – Nie masz prawa mi rozkazywać. – Książę ma do tego prawo, zwłaszcza książę z najstarszego weneckiego rodu. Przywykłem, że inni robią, co im każę. – A jeśli cię nie posłucham? – spytała wyzywająco. – Już ci kiedyś powiedziałem, że śniło mi się, jak wrzucam cię do Canal Grande. Znowu był sobą, uzbrojony w ironię, a nawet uśmiech. Ruth odetchnęła, a jednak nie opuściło jej poczucie straty. – Nie mogę zostać. – Bo źle się zachowałem? Więcej tego nie zrobię. Wziął całą winę na siebie, pomyślała z goryczą, choć oboje

znali prawdę: to ona się w nim zakochała, w mężczyźnie, który nigdy nie odwzajemni jej miłości. – Oskarżyłaś mnie kiedyś, że chcę wszystkich chronić. – Nie… – Miałaś słuszność. Czasami zdaje mi się, że tylko ja wiem, co jest dla kogoś najlepsze. To niezbyt miła cecha. Jeśli nad tym nie panuję, potrafię niemal tyranizować. A kiedy się czegoś podejmuję, robię to do końca. Dziś wieczorem… Urwał, a ona wstrzymała oddech. – Postanowiłem opiekować się tobą, aż całkiem wyzdrowiejesz, a dziś prawie o tym zapomniałem. To Wenecja tak działa. Nawet na mnie. Zupełnie jakby człowiek, wsiadłszy do gondoli, znalazł się w innym świecie. – To prawda – potwierdziła. Popłynęli do jakiegoś innego życia, gdzie śmiali się razem i otworzyli przed sobą swoje serca. Powinna była wiedzieć, że u kresu tej podróży gondola dobije do nieprzyjaznego brzegu. – Nie będziesz gotowa stąd odejść, dopóki nie spotkasz się z Ginem – rzekł Pietro. – A ja popełniłbym zbrodnię, gdybym cię wypuścił, zanim będziesz w stanie zmierzyć się ze światem. Nie rób mi tego, Ruth. Mam już dość na sumieniu. Jeśli zostaniesz, obiecuję, że będziesz absolutnie bezpieczna. W ten sposób cała ta sytuacja została inaczej nazwana i przedstawiona jako coś, z czym mogli żyć, choć pozbawieni prawdziwego życia. Bez miłości, obojętni, martwi. – Daj mi to. – Zabrał jej foliowe torby i schował do szuflady. – Umówmy się, że to nie miało miejsca. – To nie miało miejsca – powtórzyła jak echo.

– Czeka nas kilka pracowitych dni, trzeba się wyspać. To niemożliwe, pomyślała. A jednak zapadła w sen i obudziła się dość późno. Pietro już wyszedł, a Minna powiedziała jej, że dzwonił z prośbą, by wzięła do biura dokumenty. Zabrała je ze sobą, ale Pietra nie było w pracy. Przekazał jej przez Maria masę spraw do załatwienia. Doceniła to. Zostawił ją samą i zadbał, by miała zajęcie. Przed południem pojawili się gondolier i mężczyzna z łodzi motorowej. Mario wręczył im pełne banknotów koperty, a oni otworzywszy je, zagwizdali z podziwu, po czym spojrzeli znacząco na Ruth. Cieszyła się, że nie ma tam Pietra. Po powrocie do domu zjadła kolację sama. – O tej porze roku zawsze jest zajęty – zauważyła Minna. – Twierdzi, że karnawał to świetny interes. Tylko w zeszłym roku z powodu żony trzymał się od tego z daleka. – Ona nie lubiła karnawału? – spytała Ruth. – Lubiła, ale zbliżał się termin jej porodu. Pojechali do majątku, a tutaj było prawie pusto, większość służby dostała wolne i rozjechała się do rodzin. Wrócili w marcu, wtedy pani urodziła i zmarła. – Minna westchnęła. – Mówił, o której dzisiaj wróci? – Nie rozmawiałam z nim. Ruth zakończyła wieczór w swoim pokoju, pracując nad tłumaczeniem i starając się zapomnieć o wszystkim innym. Jeśli Pietro wróci do domu, nie może zobaczyć, że ona na niego czeka. Zresztą wmawiała sobie, że jest zbyt zajęta, by nasłuchiwać, czy ktoś otwiera drzwi.

Tak czy owak do momentu, gdy położyła się i zgasiła lampkę, nie usłyszała klucza w zamku. Na ulicy jakiś mężczyzna cierpliwie patrzył na jej okno. Kiedy światło w nim zgasło, postał jeszcze chwilę, a potem zniknął w ciemności. Minęły dwa dni, nim Ruth znowu zobaczyła Pietra. Okazało się to nie takie straszne, jak się obawiała, może dlatego, że miało to miejsce podczas napadu furii Serafiny. Baronessa postanowiła wprowadzić się do pałacu na samym początku karnawału. Sprytnie wybierając moment, gdy Pietra nie było w domu, zjawiła się bez zapowiedzi z górą bagaży. Ruth natychmiast zadzwoniła do biura. – Już idę – odparł Pietro. – Dopilnuj, żeby się nie pozabijali. Serafina z wściekłością odkryła, że prywatne pokoje księcia i księżnej są zamknięte. Nie przyjmowała wyjaśnień Minny, że to Pietro polecił je zamknąć. Szykowano dla niej inne pokoje, które miały być gotowe za kilka dni. Serafina dostała napadu szału, który przeszedł do legendy. Minna nie dała się zastraszyć. Ruth na próżno starała się utrzymać spokój. Dokładnie w chwili, gdy pojawił się Pietro, Serafina potraktowała ją bardzo nieuprzejmie. Dalszy ciąg był nawet zabawny. Serafina bezskutecznie mizdrzyła się przed Pietrem. Uprzejmie powtórzył, że za kilka dni chętnie powita ją w swoich progach, ale nie udostępni jej pokoi, które chciała zająć. Potem dołączył do nich Franco. Pietro jeszcze raz powiedział, co o tym wszystkim myśli, aż Franco pojął, że to nie żarty. Był głupi, ale nie tak jak jego żona, i w końcu ją

przeniósł, mocno urażoną, do najdroższego hotelu w Wenecji, gdzie Pietro przewidująco zarezerwował im apartament. Służba, która się temu przypatrywała, zaczęła bić brawo, a Pietro skłonił się z ironią. Zdawało się, że ta scysja poprawiła mu humor. Upewniwszy się najpierw, czy Minna się uspokoiła, zwrócił się do Ruth. – Wszystko w porządku – zapewniła go. – Od lat się tak nie ubawiłam. Widziałeś jej minę? Na te słowa wszyscy wybuchnęli śmiechem, a Ruth stwierdziła, że między nią a Pietrem znowu jest normalnie. Mieli teraz zbyt wiele innych trosk. Kilka dni później Serafina i Franco zajęli przygotowane dla nich pokoje, gdzie czekały już ich kostiumy. Udaremniono wysiłki Serafiny, która chciała przekształcić Palazzo Bagnelli w hollywoodzką rezydencję, ale i tak rozwiesiła dość błyskotek, by Pietro wzdrygał się z niesmakiem. Jak zwykle w karnawale przebierano się w kostiumy w stylu osiemnastego wieku. Na Franca czekały spodnie do kolan i surdut, co przy jego posturze niezbyt mu służyło. Suknia Serafiny z bardzo dużym dekoltem była uszyta ze szkarłatnej satyny i bogato ozdobiona złotym haftem. Serafina uparła się, że zaprezentuje się domownikom w towarzystwie Franca, który omal nie pękł z dumy. – Nie martw się – rzekł Pietro do Ruth, gdy zdołali od nich uciec. – Na pewno ją przyćmisz. – Ja? Nigdzie się nie wybieram. – Chyba nie spodziewasz się, że będę cierpiał samotnie. Pójdziesz na bal i włożysz kostium, który ci posłałem. – Widząc

jej spojrzenie, dodał pospiesznie: – To znaczy bardzo cię proszę, żebyś go włożyła. – Dobrze. Rozumiem, że trudno przestać być księciem. – Robię, co mogę. – Jak wygląda mój kostium? – Brokat w kolorze kości słoniowej. – Nie dostanę szkarłatnej sukni z satyny? – spytała żartobliwie. – Szkoda. – Zbyt wiele oczekujesz. Wszystko w porządku, powiedziała sobie. Znów żartują, to dobry znak. Odkąd Serafina wprowadziła się do rezydencji, Ruth coraz więcej czasu spędzała w bibliotece. Jak słusznie zgadywała, było to ostatnie miejsce, które odwiedziłaby baronessa. Miała okazję poćwiczyć swój włoski, zwłaszcza że znalazła książkę w dwóch wersjach językowych: po włosku i w przekładzie na angielski. Był to historyczny zarys wielkich rodów weneckich, w tym Bagnellich i Alluccich. Po chwili wahania Ruth zagłębiła się w historii rodziny Alluccich, kończącej się przed narodzeniem Lisetty, która poślubiła Pietra. Znalazła coś, co ją zaintrygowało, i długi czas siedziała zadumana. Kładąc się do łóżka, wciąż o tym myślała, i pewnie dlatego miała taki dziwny sen tej nocy. Śniła jej się Lisetta w ślubnej sukni. Ale ten obraz zniknął, zastąpiony obrazem trzynastoletniej Lisetty grającej w kości i stawiającej wszystko na jeden rzut. Ruth otworzyła oczy i usiadła. Ona tak samo się zachowała. Zaryzykowała, myśląc, że zyska wszystko albo nic, i nic nie

zyskała. Chyba nie jest dobrym graczem, ale skąd miała to wiedzieć? Wciąż sama siebie poznawała. Żałowała, że nie może podzielić się tym żartobliwym spostrzeżeniem z Pietrem, bo teraz pewnych tematów unikali. Rozpoczął się karnawał, czas masek i balów maskowych, jedzenia, picia i swawoli. Im weselej i grzeszniej, tym lepiej. Zaczął się dokładnie w południe od volo dell'Angelo, kiedy kobieta przebrana za anioła rzuca kwiaty na tłum zebrany na placu św. Marka. Minna zemściła się na Serafinie, sugerując, że jej talenty są niedocenione i że powinna zawalczyć o rolę anioła. Serafina natychmiast zażądała od męża, by jej to załatwił. Dopiero Pietro wybił im to z głowy, mówiąc Francowi, że anioł zjeżdża na plac po linie zwieszonej ze szczytu dzwonnicy. Po tej informacji entuzjazm Serafiny przygasł i patrzyła na Minnę złowrogo. Minna nawet na nią nie spojrzała. Dzień po dniu plac św. Marka wypełniali muzykanci, akrobaci, klowni i ludzie w oryginalnych kostiumach. Występowali albo oglądali występy innych, śmiali się, śpiewali, całowali się, wędrowali uliczkami. Oficjalnie było to pożegnanie zimy ustępującej miejsca wiośnie, ale ponieważ był luty, Ruth do ostatniej chwili obawiała się ataku zimna. Mario zapewniał ją, że natura zawsze jest dla nich łaskawa. I tak też było tego roku, pokazało się nawet słońce. Przy okazji tak wielkiej atrakcji turystycznej Pietrowi nie brakowało zajęć. Prócz biura miał udziały w dwóch hotelach, wypełnionych teraz gośćmi, które urządzały własne zabawy.

Poprosił Maria, by w nich uczestniczył, a potem zdał mu relację. Mario wybrał dla siebie kostium diabła, niewzbudzający zainteresowania innych. – Pewnie dlatego, że nie trzymamy go na widoku – rzekł Pietro. – Idź, Mario, i rób notatki. – Co? – Na temat imprezy – wyjaśniła Ruth. – A tak. Kiedy wychodził, prezentując się jak wyrafinowany lekkoduch, z trudem zachowali powagę. Jego zapiski po imprezach były skąpe, ale z zamieszczanych w nich oryginalnych uwag domyślili się, że bawił się tak dobrze, iż nie miał czasu na notowanie. Pietro uczestniczył w paru karnawałowych wydarzeniach. Wybrał się na koncert klasycznej muzyki weneckiej i pojawił się na krótko na innych, dość spokojnych imprezach. Poza tym zamierzał trzymać się od tego z daleka, poza balem. Suknia Ruth okazała się elegancka i luksusowa, uszyta z bogato haftowanego brokatu w kolorze kości słoniowej. Ruth cieszyła się, że jest dość wysoka, bo łatwiej jej było poradzić sobie z szeroką krynoliną. Przód był ozdobiony koronką i kokardami oraz drobnymi klejnotami. Lśnią jak diamenty, pomyślała, przyglądając im się z bliska. Ale to pewnie doskonale oszlifowane szkiełka. W pierwszej chwili była zadowolona, że dekolt jej sukni nie jest tak duży jak w sukni Serafiny. Miała jednak mniej do pokazania. Ale gdy przymierzyła suknię, musiała przyznać, że góra nie robi wrażenia.

Minna przyszła jej na ratunek w dzień balu, pokazując sztuczkę, której nauczyła się w młodości, a dzięki której piersi zostały uniesione i ładnie się prezentowały, nie przekraczając granic przyzwoitości. Biała peruka idealnie pasowała na głowę Ruth, jeden lok elegancko opadał jej na ramię. Ruth nie była do niej przekonana, a jednak ją włożyła. To był zupełnie nowy wizerunek. Ciekawe, czy przed końcem tej nocy nie pojawi się Ruth Numer Cztery. Do tego wszystkiego miała też maskę z satyny w kolorze kości słoniowej, zakrywającą prawie całą twarz. – Przyjemność z posiadania maski polega na tym, że skrywa nasze grzechy – rzekł jej Gino. – Republika Wenecka wydała kiedyś dekret zakazujący masek poza karnawałem i oficjalnymi bankietami. Kara wynosiła nawet dwa lata więzienia. – Dwa lata? – powtórzyła zdumiona. Zaśmiał się, stojąc przed nią w spodniach do kolan i surducie z czarnego brokatu z herbem Bagnellich na rękawach. Pomyślała, że to najprzystojniejszy mężczyzna na świecie. – Ojcowie miasta bardzo chcieli wyplenić niemoralność – poinformował ją z powagą. – Nie udało się, oczywiście. Większość przyjemności wiąże się z niemoralnością. – Włożył czarną satynową maskę i dotknął jej, szepcząc: – A jedno, na czym wenecjanie na pewno się znają, to radość życia. To było rok temu o tej samej porze, spędzili razem dwa dni karnawału tuż przed jej odjazdem. Potem Gino odprowadził ją na dworzec, ten sam, gdzie ona na niego czekała, i pożegnali się, przysięgając sobie wieczną miłość.

Gdzie on teraz jest? I czy to ważne? Rozległo się stukanie do drzwi. Minna zawołała: – Pietro pyta, czy jest pani gotowa? – Już idę. Powoli wstała, przeglądając się w lustrze. – Wygląda pani przepięknie – powiedziała Minna. – On straci dla pani głowę. – Nie, Minna – odparła Ruth. – Ja tylko z nim pracuję. – Oczywiście. Minna pomogła Ruth przejść przez drzwi w szerokiej krynolinie. Z dołu dochodziły już dźwięki orkiestry. Ruth powoli sunęła korytarzem. Nagle zamarła. W jej stronę zmierzał Gino.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Serce Ruth zaczęło walić, chociaż nie wiedziała, co czuje. Powinna być zachwycona, a tak naprawdę była przerażona. Gino wrócił. Miał ten sam czarny brokatowy kostium co w zeszłym roku, maska zasłaniała jego twarz. – Ruth, co się stało? – spytał głosem Pietra. Odetchnęła głęboko i oparła się o ścianę. – To ty! – zawołała. – Oczywiście. A myślałaś, że kto? – Gino. Rok temu był ubrany w ten kostium. – Teraz rozumiem, dlaczego go pożyczył. – Pietro pokazał herb na rękawach. – To część jego gry. Przykro mi, nie chciałem cię przestraszyć. – To nic, zachowuję się jak idiotka. Akurat o nim myślałam… Mówił mi, że nie wolno nosić masek poza karnawałem. – Bo za maską wiele można ukryć – dodał Pietro. – To pokazuje charakter wenecjan: chcieliby pozwalać sobie na wiele i nie martwić się o konsekwencje, dopóki nie zostaną przyłapani. A maska przed tym chroni. – Więc kiedy jestem w masce, mogę hulać do woli. – I o to chodzi. – Ujdzie? – Zakręciła się, jej spódnica zafalowała. – Będziesz królową balu. – Oby Serafina tego nie usłyszała. Pietro zaśmiał się, a w duchu przeklął Gina. Wolałby nie widzieć jej twarzy, kiedy go ujrzała, ale widział, i to go

zaniepokoiło. Dostrzegł jej szok, gdy oparła się o ścianę. Jednak już po chwili Ruth śmiała się jak zawsze, choć miała świadomość, że od tego momentu, ilekroć spojrzy na Pietra, będzie widziała także Gina, a może tylko Gina. Ten wieczór był dla niej testem na wytrzymałość. Zaczęli napływać goście wprowadzani przez służących Franca. Na końcu korytarza pojawiła się Serafina z mężem. Zauważając Pietra, uśmiechnęła się kokieteryjnie, zostawiła Franca i skłoniła się głęboko. – Czy zabierze mnie pan na bal? – zapytała. Porzucony Franco pochylił głowę przed Ruth. – Droga pani, nie wiem, kim jesteś, ale wiem, że jesteś piękna. Spokojna, że jej nie rozpoznał, Ruth ujęła go pod ramię. Pietro nie zdołał uciec Serafinie i poddał się losowi. Ruszyli po reprezentacyjnych schodach do wypełnionej gośćmi sali balowej. Było tam kilku klownów, ale większość osób wydała fortuny na osiemnastowieczne stroje, błyszczące od klejnotów. Mężczyźni byli w spodniach do kolan, kobiety w krynolinach, wiele z nich nosiło peruki. Ruth cieszyła się, że Pietro zrezygnował z peruki. Ciemne włosy podkreślały jego męskość. Kiedy zbliżali się do stóp schodów, w paru miejscach rozbłysło światło. Ruth odgadła, że Serafina zaprosiła fotografów. Nic dziwnego, że chciała być widziana w towarzystwie Pietra. Na dźwięk muzyki Pietro poprosił swoją partnerkę do walca. Franco i Ruth poszli ich śladem, a za nimi pozostali

goście. Ruth była zadowolona ze swojej nowej tożsamości. Mężczyźni flirtowali z nią i prosili do tańca. Niektóre tańce pochodziły z osiemnastego wieku. Ruth wpadła w popłoch, ale szybko się przekonała, że są dosyć proste. Kobieta i mężczyzna, stojąc obok siebie i trzymając się za ręce, robili kilka kroków do przodu i cofali się, a potem dostojnie okrążali jedno drugie. Kiedy jej partnerzy zgadywali, że dla Ruth to nowość, prowadzili ją. Ruth nie opuściła ani jednego tańca. – Kiedy przyjdzie moja kolej? – spytał Pietro, gdy ich ścieżki się skrzyżowały. – Kiedy il conte wypełni swoje obowiązki. – Miałaś mnie bronić przed Serafiną i jej podobnymi. – Nie psuj zabawy. Kopciuszek też ma prawo cieszyć się balem. – O ile wie, kiedy wyjść. – Za dobrze się bawię, żeby wyjść. Chwyciła wyciągniętą do niej rękę, nie mając pojęcia, do kogo należy. – Uważaj na siebie – zaczął Pietro, ale ona już zniknęła. Kolację podawano na długich stołach z porcelanową zastawą i kryształowymi kieliszkami. U szczytu stołu Pietro grał rolę idealnego gospodarza. Sprawiał wrażenie, że całą uwagę poświęca gościom, podczas gdy w istocie szukał wzrokiem Ruth. Nie usiadła do stołu, tylko krążyła między gośćmi. Nagle Pietro dostrzegł w drzwiach mordkę Toniego. Ktoś mignął mu przed psem, a gdy zniknął, psa już nie było. Chwilę później znowu go wypatrzył. Najwyraźniej Toni wymknął się

niezauważony przez Minnę. Pietro stwierdził, że musi go wyprowadzić, i wstał od stołu, przepraszając gości. Ale kiedy wyszedł na korytarz, po psie nie było ani śladu. Potem jego uszu dobiegł jakiś szept. – Chodź ze mną, kochanie. Czekam na ciebie. Podążył za tym pięknym tajemniczym głosem. – Tędy, kochanie. Korytarz przechodził w kolejny, węższy, mniej okazały, gdzie prawie nikt nie zaglądał. Pietro szedł dalej. – Chodź ze mną. W samym sercu rezydencji leżał mały ogród. Pietro poczuł zimne powietrze na twarzy, a zaraz potem potem tajemnica się wyjaśniła. U stóp schodów stała postać w sukni w kolorze kości słoniowej, z twarzą ukrytą za maską. Ale to nie jego przywoływała ani żadnego innego mężczyznę. Wołała Toniego, który powoli schodził do ogrodu. – Biedny Toni. Czy wszyscy zapomnieli, że musisz wyjść na spacer? Chodź, jest tutaj taka ładna grządka. Pietro stał w cieniu i widział, jak Toni tuli się do kobiety. Patrzył na to z fascynacją i niedowierzaniem. Za ich plecami była sala balowa pełna mężczyzn chętnych do tańca i flirtu, tymczasem ona całą uwagę poświęcała kundlowi. – Chodź – powtórzyła. – Och, Minna, tu jesteś. Gospodyni wybiegła z otaczających ogród arkad. – Przepraszam, nie wiem, kiedy uciekł. – Nic nie szkodzi, już wszystko dobrze. Minna oddaliła się z Tonim, a Pietro czekał, aż kobieta w jasnej sukni wejdzie na schody. Ale ona oparła się o mur,

patrząc na gwiazdy. Zdawało mu się, że widzi uśmiech na jej twarzy. Dla kogo był przeznaczony? Czy jej oczy są otwarte, czy zamknięte? A jeśli zamknięte, o kim marzy? Poprawił swoją maskę i zszedł cicho, aż stanął obok Ruth. – Zastanawiałem się – rzekł – dlaczego kobieta opuszcza salę balową, gdzie odniosła taki sukces? – A czemu gospodarz opuszcza bal, który jest jego sukcesem? – Bo szuka tej kobiety. – Może chciała być sama. – Więc musi pogodzić się z tym, że jej życzenie nie zostanie spełnione. Piękna kobieta nigdy nie będzie sama. – Może pod maską wcale nie jest piękna? Skąd on to wie? – On nie musi widzieć jej twarzy, bo wie, że ona ma dobre serce i każda potrzebująca istota znajdzie u niej pocieszenie. – Urocze, ale co to ma wspólnego z pięknem? – To jedyne piękno, które się liczy. – Dziwne stwierdzenie w karnawale. – To prawda. Powinniśmy teraz myśleć o tym najbardziej ulotnym pięknie. Ale jej piękno nigdy nie gaśnie. Nawet kiedy wygląda – uśmiechnął się – jak zmokła kura. Jej prawdziwa uroda nie znika dla mężczyzny, który potrafi ją dostrzec i docenić. Jeśli ona mu ją okaże. – To znaczy, że może tego nie zrobić? – Może istnieć między nimi mur, którego on sam nie zdoła zburzyć, tylko z jej pomocą. – A ona mu odmówi?

– Kto wie? Jej umysł i serce są dla niego niewiadomą, może dla niej także. – Tak – rzekła cicho. – A gdy ona pozna prawdę, kto wie, jaka to będzie prawda? Albo czy będzie tylko jedna prawda? Mogłaby jeszcze długo kontynuować tę rozmowę. Stać w świetle księżyca i toczyć pojedynek na słowa, na pozór żartobliwy, ale dotykający ważnych spraw. A potem przetańczyć resztę nocy, zanim poczuje się zagrożona. Czuła, że Pietro otwiera przed nią serce, delikatnie wypytując o jej uczucia. Z góry dobiegły ich dźwięki muzyki, ciche, a potem głośniejsze. – Powinieneś wracać do gości – powiedziała. – Wrócimy razem. Wyciągnęła rękę, a Pietro poprowadził ją po schodach. Muzyka, coraz bliższa, zdawała się ich otaczać. Pietro przystanął i objął ją w talii. – Trzeba korzystać z okazji – rzekł prowokująco. Zaśmiała się, jej oddech musnął jego twarz. Ruszyli do walca. Byli teraz tak blisko jak tej nocy, gdy ją odtrącił. Tym razem nie byli sobą, choć żadne z nich nie mogłoby stwierdzić, kim naprawdę jest. Sunąc w jego ramionach jak we śnie, Ruth czuła, że tylko jedna prawda się liczy. Ale kryło się w niej niebezpieczeństwo. Świat mógł się wtrącić. Nawet teraz słyszała go z drugiego końca korytarza. Drzwi otworzyły się szeroko i goście wylali się na zewnątrz, roześmiani i rozśpiewani, przerywając jej sen. Pora uciekać. Pietro podjął rolę dobrego gospodarza i pozdrawiał gości,

którzy parami znikali w ciemnych kątach. Potem z westchnieniem ulgi odwrócił się do Ruth. Ale ona też zniknęła. Stał sam w ciemnym korytarzu, zastanawiając się, czy śnił. Kiedy wrócił do sali balowej, Ruth tańczyła z jakimś mężczyzną. Bal trwał do świtu. Dla Pietra każda chwila ciągnęła się w nieskończoność. Serafina przeciągała pożegnania, ale w końcu ostatni goście wyszli i nawet ona ucichła, patrząc na męża nienawistnie. Franco nie zwracał na nią uwagi, zaabsorbowany kobietą, która została w jego myślach. – Szkoda, że nie wiem, kim była ta tajemnicza kobieta – westchnął. – To była Ruth – poinformował go chłodno Pietro. – Ruth? – Serafina powtórzyła zniesmaczona. – Ale ona jest tylko… – Czując na sobie wzrok Pietra, zamilkła. – Ach, karnawał! – rzekł Franco z entuzjazmem. Tajemnicza kobieta, pomyślał Pietro. Taka właśnie była, i to doprowadzało go do szaleństwa. Odprowadził Franca i Serafinę do pokoi na górze, udając, że nie słyszy ich aluzji na temat pozostania w rezydencji jeszcze kilka dni, życzył im dobrej nocy i wrócił do siebie. Ruth w koszuli i spodniach siedziała z talerzem makaronu. W niczym nie przypominała zjawy w krynolinie, i przez chwilę nawet Pietro zawahał się, czy to była ona. – Gdzie się ulotniłaś? – Tu i tam. Widziałeś mnie. – Westchnęła. – Nigdy bym nie pomyślała, że na świecie jest tylu atrakcyjnych mężczyzn. Przynajmniej zdaje mi się, że byli atrakcyjni. Nie wiadomo, co

kryło się pod maską. – Wzruszyła ramionami. – Pod koniec balu kilka masek spadło. – Lepiej gdyby nie spadły. Lepiej marzyć niż stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością. – Tak uważasz? – Och, nie wiem. Skąd mam wiedzieć, co myślę po takiej nocy. Jest karnawał i jak dobra wenecjanka korzystam z niego, bo to mój ostatni karnawał. Zaniosła talerz do kuchni. Kiedy wróciła, Pietro zdjął już czarny kostium i przebrał się. – Nie wiesz, czy ostatni – zauważył. – Wiem. Mam plany i pora, żebym wyjechała. – A co z Ginem? – Przecież on nie wraca. Muszę o nim zapomnieć i rozpocząć nowe życie. Z dala od niego i od ciebie. – Wyjeżdżasz? Po dzisiejszej nocy? – Dzisiejsza noc nigdy nie miała miejsca. – Wciąż masz mi za złe tamten wieczór? – Kiedy nie chciałeś się ze mną kochać? Nie o to chodzi. Po prostu nagle zaczęłam wszystko jasno widzieć. Marzenie było piękne, ale trzeba stawić czoło rzeczywistości. Wybacz, że sprawiłam ci tyle kłopotów. – Niezupełnie rozumiem. – To oczywiste. Zrobiłam coś głupiego. Zakochałam się w tobie, przyznaję. Uwolniłam się od Gina. Jest dla mnie ważny tylko dlatego, że mógłby mi coś przypomnieć. Ale to ciebie kocham. Nie zrozumiałeś tego dzisiaj w nocy? – Więc to naprawdę byłaś ty? Przez moment…

– Tak, ja. Jedna z Ruth. Te inne są bardzo rozsądne, muszą być. Nie czuj się zakłopotany. Wiem, że muszę odejść. Nie chcę niszczyć twojego małżeństwa. – Jakiego małżeństwa? Moja żona umarła. – Ale ty wciąż jesteś jej mężem i tylko ją potrafisz kochać. Pragniesz jedynie zamknąć się w tym mauzoleum z Lisettą, bo w ten sposób możesz udawać, że ona żyje. – Nic o tym nie wiesz. – Wiem, że w środku umierasz i pozwalasz na to. A nawet cię to cieszy, bo myślisz, że dzięki temu będziecie razem. Ale to niemożliwe. Ona nie żyje, a ty nie przywrócisz jej życia. – Nie muszę jej przywracać życia! – krzyknął. – Ona nie umarła. Jest tutaj, wszędzie, cały czas. Ilekroć otwieram drzwi, wiem, że ona jest po drugiej stronie. W każdym pokoju. Kiedy zasypiam i kiedy się budzę. – I nie możesz się doczekać, kiedy ją odnajdziesz. – Nie muszę jej szukać, ona mnie znajdzie. – Była tu dzisiaj? – Tak – rzucił szorstko. – Czy musisz się temu poddawać? – zawołała. – Dla nas nic nie zostaje? – Zostałoby, gdyby sprawy układały się inaczej. Chcesz, żebym ci powiedział, że cię kocham? Na to czekasz? – A możesz to powiedzieć? – Zabrakło jej tchu. – Ja… – Stał zrozpaczony, słysząc w swojej głowie słowa, które go dręczyły. – Nie! – wybuchnął. – Nie kocham cię. Serce Ruth zabiło mocniej. Kochał ją. Przekonała ją o tym gwałtowność jego zaprzeczenia.

– Myślę, że kochasz – rzekła. – Czy tak trudno to przyznać? – To nieprawda. To nie może być prawda. – Ona nie żyje. Jesteś wolny. – Wolny? Nigdy nie będę wolny. A wiesz, dlaczego? Bo ją zabiłem. Nie ma ucieczki z tego więzienia. Zabiłem ją. – Co ty pleciesz? – Zmarła, rodząc dziecko, którego nie powinna była nosić. Była za słaba, ale udawała, że da sobie radę. A ja udawałem, że jej wierzę. Chciałem tego dziecka. Pragnąłem go bardziej niż jej, wiedziała o tym. Zrobiła to dla mnie. Zrobiłaby wszystko, byle mnie zadowolić, bo wiedziała… że jej nie kocham. Gdy padły te słowa, zaległa śmiertelna cisza. – Na pewno choć trochę ją kochałeś – odezwała się Ruth. – Ożeniłeś się z nią. – Lubiłem ją. Była miła i łagodna, znałem ją prawie całe życie. Pokazywałem ci zdjęcia. – Graliście w kości. Pamiętam. – Kiedy dorosła, tańczyłem z nią, zawsze czułem się jak jej brat. Nie przyszło mi do głowy, że ona… Ruth zrozumiała, że mała Lisetta podziwiała starszego chłopca, potem się w nim zadurzyła, a wreszcie zakochała. On zaś z typową dla mężczyzn ślepotą nie był tego świadomy. – Kiedy zacząłem się interesować dziewczętami, trochę zwariowałem – podjął. – Byłem synem księcia Bagnellego. Mogłem mieć każdą. Nie daj sobie wmówić, że w dzisiejszym świecie tytuł się nie liczy. Liczy się tak jak dawniej. Ruth pomyślała o Francu i Serafinie.

– Tytuł daje wolność – ciągnął. – Nie będę ci opowiadał o moich postępkach. Powiedzmy, że brałem, co się dało, uważając, że mi się to należy. Nie jestem z tego dumny. Przypomniała sobie słowa Jessiki, że sypiał tylko z najlepszymi. Musiały być wyjątkowe, nie tylko piękne, ale z tym czymś, żeby był z nich dumny. Mario z zazdrością sugerował, że Pietro mógł przebierać. – Miałeś barwne życie – powiedziała – jak wielu młodych mężczyzn bez pieniędzy czy tytułów. Ale w końcu przystopowałeś. – Ojciec miał zawał. Nie było mnie w domu i to Lisetta do mnie zadzwoniła. Ojciec przeżył, a ona przychodziła i się nim opiekowała. On ją polubił, dobrze się przy niej czuł. Byłem jej wdzięczny. Wiedzieliśmy jednak, że ojciec długo nie pociągnie. Chciał, żebym przed jego śmiercią się ożenił, chciał doczekać wnuka. Uważał, że przyszła pora, abym wybrał odpowiednią kobietę, jakbyśmy żyli w dziewiętnastym wieku. Jego małżeństwo z moją matką też zostało zaaranżowane. Żyli zgodnie, choć się nie kochali, dla mnie to było normalne. Nie mogłem ojcu odmówić spełnienia jego ostatniego życzenia. To on zasugerował, żebym ożenił się z Lisettą. Znaliśmy się, lubiliśmy się. Nie miałem pojęcia, że ona czuje coś więcej. – Nie powiedziała ci tego, kiedy się oświadczyłeś? – Nie. Mówiłem o naszej przyjaźni, nie udawałem miłości, bo byłbym nieuczciwy. To by ją obraziło. A tak przyjęła moje oświadczyny z radością. – Biedna Lisetta. Ukrywała swoje uczucia, żeby cię nie odstraszyć. Myślała, że po ślubie zdobędzie twoją miłość.

– Tak, w końcu to do mnie dotarło – jęknął. – Nie wiem, jak mogłem być tak ślepy. – Ona tego chciała. Walczyła i wiedziała, jak dojść do celu. Brawo. Spojrzał na nią zdziwiony. – Zapominasz, jak źle to się dla niej skończyło. – Nie zapominam. Przyszłość zawsze jest niewiadomą. To była dzielna kobieta. – Dzielna? – Pomyśl, jak ryzykowała. Ile miała lat? – Dwadzieścia pięć. – Czekała na ciebie, stawiając wszystko na jedną kartę. To wymaga odwagi. Pietro ujrzał Lisettę oczami wyobraźni, potulną i uległą, ale pozbawioną tego, czym by go oczarowała. Trudno mu było zobaczyć ją oczami Ruth: odważną, gotową do ryzyka i śmiejącą się z porażki. Poniosła porażkę, pomyślał z żalem. Małżeństwo przyniosło jej tylko dwoje zmarłych dzieci i sumienną czułość męża, dźwigającego coraz większy ciężar winy. – Masz rację – rzekł nagle. – Była dzielna. Chciałem być dobrym mężem i z początku mi się udawało. Od razu zaszła w ciążę i byliśmy szczęśliwi. Dała mojemu ojcu nadzieję. Zdawało mi się, że chcę zostać ojcem, nawet mnie to zaskoczyło. Wcześniej o tym nie myślałem, ale nagle bardzo zapragnąłem dziecka, a Lisetta miała spełnić moje pragnienie. Tak, chyba dałem jej trochę szczęścia. Mam nadzieję. – Co się stało? – zapytała Ruth.

– W szóstym miesiącu poroniła. Na domiar złego zmarł ojciec. Szok, jakim była dla niego śmierć oczekiwanego wnuka, doprowadził do kolejnego zawału. Lisetta była zrozpaczona, czuła się winna. Starałem się wybić jej to z głowy, ale nie mogłem. Wiedziała, że poślubiłem ją na prośbę ojca i dla dziecka, a teraz oboje nie żyli. Żałowałem, że jej nie okłamałem. Gdybym powiedział, że ją kocham, dałbym jej jakąś nadzieję. Ukrył twarz w dłoniach. Po chwili ciągnął: – Pocieszałem ją, jak umiałem, a ona przepraszała, że mnie zawiodła, i mówiła, że jeszcze urodzi mi dziecko. Czułem się podle. Najgorsze, że wszystkie nadzieje pokładała w dziecku. Lekarz zabronił jej kolejnej ciąży. Była za słaba. Nie powiedziałem jej tego od razu, żeby jej bardziej nie załamać, ale w końcu musiałem. – Biedna kobieta. I co ona na to? – Nie chciała tego zaakceptować. Stwierdziła, że potrzebuje trochę czasu, żeby nabrać sił. Nie dyskutowałem, ale nie zamierzałem ryzykować. Zaczęła brać pigułkę. – Zrobił bezradny gest. – Przysięgała, że ją bierze. Nie powinienem był jej ufać. – Czemu? – Przestała ją brać i któregoś dnia oznajmiła mi, że jest w ciąży. Pamiętam jej radosną twarz, oczekującą mojej aprobaty. Mówiłem jej, że to niebezpieczne. Nie słuchała ani mnie, ani lekarza, który namawiał ją do przerwania ciąży. Zapewniłem ją, że się na to zgadzam, ale ona nas nie słuchała. – To jasne.

– Jasne – powtórzył z goryczą. – Dała mi mnóstwo miłości, na którą nie zasłużyłem. Podczas ciąży słabła, ale była szczęśliwa. W końcu myśleliśmy nawet, że się uda. Dziecko urodziło się żywe, tuż przed śmiercią trzymała je w ramionach. Nigdy nie zapomnę, jak na mnie patrzyła, z radością i triumfem. Dała mi żywe dziecko i tylko to się liczyło, choć wiedziała, że jej życie ucieka. Ale dziecko zmarło kilka godzin po niej. Jej poświęcenie poszło na marne. Kiedy leżała w trumnie, pocałowałem ją i przeprosiłem. Potem położyłem dziecko w jej ramionach. Czasem do nich chodzę i proszę ją o wybaczenie, ale jest za późno. Dałbym wszystko, żeby to odwrócić. Rozumiesz teraz, czemu uważam się prawie za mordercę? Odebrałem jej życie… za nic. Ruth milczała. Zrobiłaby wszystko, by uleczyć jego rany. Powoli docierało do niej, że potrafi wydobyć go z koszmaru. Ale musi działać roztropnie, korzystając z tego, że w jakiś tajemniczy sposób zrozumiała Lisettę. Jeden zły ruch i… To się da zrobić, ale trzeba dobrze rzucić kostką. Wzięła głęboki oddech.

ROZDZIAŁ DWUNASTY – Nie odebrałeś jej życia – powiedziała łagodnie. – Co? – Nie odebrałeś jej życia. Ona je porzuciła. – Co za różnica? – Zasadnicza. Nazywasz poglądy ojca dziewiętnastowiecznymi, a potem sam mówisz o Lisetcie, jakby była bezradną kobietką uwikłaną w machinacje mężczyzn, bez szansy na obronę. To dopiero dziewiętnastowieczne myślenie. – Rozumiem, ale to nie zmienia faktu, że poślubiłem ją dla własnej wygody i dla mojego ojca. – A ona wyszła za ciebie, bo bardzo chciała zostać twoją żoną. To było dla niej ważniejsze niż duma. Ważniejsze niż bezpieczeństwo. Ważniejsze nawet niż życie. – I to ma mi pochlebiać? Może bym tak myślał, gdybym był tego wart, ale nikt nie jest tego wart – odparł Pietro. – Ona o tym decydowała. Dla niej byłeś tego wart i powinieneś szanować jej prawo do podejmowania decyzji. Powiedziałeś, że twój ojciec ją wybrał. Na pewno były inne dziewczęta z dobrych rodzin. Dlaczego wybrał akurat ją? Może dlatego, że się nim opiekowała? – Między innymi. Był staroświecki, a jej ojciec był starym przyjacielem rodziny i wicehrabią. – A pani profesor z college'u przypadkiem się tutaj znalazła i opiekowała się nim? Co z jej karierą?

– Były letnie wakacje. Co chcesz powiedzieć? – Że ona czytała w myślach twojego ojca i zrobiła wszystko, żeby to ją wybrał. Wiedziała, że jej nie kochasz, ale to nie miało znaczenia, bo wszystko było lepsze niż życie bez ciebie. – Mówisz tak, jakby to zaplanowała. – Nie, twierdzę, że była zakochana, skupiona na mężczyźnie, którego pragnęła, bo myśl o życiu bez niego była dla niej nieznośna. Miliony kobiet robią tak codziennie. Mężczyźni także. Tak kręci się ten świat. Ona też to zrobiła, i chwała jej za to. Miała cel i dążyła do niego do końca. – Skąd ta pewność? Nie znałaś jej. – Ale ją poznaję i podziwiam. Klucz od początku tkwił w tej historii o grze w kości. Już jako dziecko stawiała wszystko na jeden rzut. Widziałam to na zdjęciu, ale dopiero teraz to zrozumiałam. Taki miała charakter. Lubiła ryzyko. Byłeś bez szans. – Uśmiechnęła się. – Sądziłeś, że to ty stawiasz warunki, ale ona była lepszym graczem. – Nie wiem… – Nie była dzieckiem, gdy cię poślubiła. Ty jej nie zmanipulowałeś. Była dojrzałą kobietą podejmującą własne decyzje. Wiesz, niedawno przeczytałam historię jej rodziny. Pewna słabość u kobiet była tam dziedziczna. Wiele z nich zmarło podczas porodu, więcej niż w innych rodzinach, może nie ostatnio, bo medycyna poszła naprzód. – Niemożliwe, wiedziałbym o tym. – Mówię o czasach, kiedy nie było cię na świecie. Nie sądzę, żeby rodzina się tym chwaliła, odbierając dziewczynie szansę na małżeństwo. Ale Lisetta wiedziała, co robi.

Spojrzał na nią osłupiały. – Nie rozumiesz? – spytała Ruth. – To nie ona robiła to, co ty chciałeś, ale na odwrót. Postawiła wszystko na jeden rzut, a kiedy przegrała, nie narzekała. Powinieneś to uszanować. Opłakuj ją, ale nie obwiniaj się, bo ją tym obrażasz. – Cały czas – rzekł schrypniętym głosem – wiedziała. – Tak – potwierdziła. – Nie była ofiarą, lecz świadomą hazardzistką. I przeżyła chwilę triumfu, trzymając w ramionach dziecko, a ty byłeś przy niej. Nie straciła wszystkiego. – Jakim cudem tak dobrze ją rozumiesz? – Bo coś nas łączy. Ona też miała drugie ja, tylko ty go nie dostrzegałeś. To była ta prawdziwa Lisetta, która uznała, że jesteś wart poświęcenia. Zaakceptuj to poświęcenie i czcij ją za to, ale nie czuj się winny. Pietro oparł się o ścianę. – Chciałbym w to uwierzyć, ale czy mam prawo? – Musisz w to wierzyć. Ona nie chce, żebyś ją opłakiwał i siebie karał. Zawsze chciała dla ciebie jak najlepiej. Żyj swoim życiem. Bądź szczęśliwy. Wziął ją za rękę i przyłożył ją do policzka. – Dziękuję – odrzekł. – Nie widzę tyle co ty, ale wierzę bardziej tobie niż sobie. – Dam ci radę. Połóż się i zaśnij albo pomyśl. Jedno i drugie dobrze ci zrobi. Rano będziesz w lepszej formie. – Ale ty tutaj zostaniesz? – spytał z niepokojem. – Obiecuję, że nie zniknę bez słowa. Zawahał się. Ruth zrozumiała, że gdyby teraz poszła z nim

do jego sypialni, nie odtrąciłby jej. Miała na to ochotę, ale się powstrzymała. To nie jest właściwa pora. – Dobranoc – powiedziała. – Wszystko się zmieniło w dniu, kiedy się pojawiłaś… – Tak. Ale za wcześnie mówić, jak. Dobranoc. Aż do zamknięcia drzwi Pietro nie spuszczał z niej wzroku. Ruth była rozdarta. Czy dobrze zrobiła, nie korzystając z okazji? Instynkt mówił jej, że tak. Tej nocy zasnęła, trzymając kciuki. Kiedy rano wstała, Pietro był gotowy do wyjścia. – Jadę do St. Michele – oznajmił. – Muszę odwiedzić Lisettę. Czy… pojedziesz ze mną? – Nie, to wasza sprawa. Skinął głową i ruszył przed siebie. – Nigdy nie zabieraj żadnej kobiety na jej grób – zawołała Ruth. – Lisetta powinna cię mieć tylko dla siebie. – Obiecujesz, że będziesz tutaj, jak wrócę? – Obiecuję. Nie miała czasu o nim rozmyślać. Kilka godzin zabrało jej pozbycie się Serafiny, a zrobiła to tylko dzięki stanowczości, dzięki której zyskała wielki podziw Minny. – Nic dziwnego, że pan ubrał panią w diamenty – powiedziała Minna. – Diamenty? – Przyszyte do kostiumu, który miała pani na sobie. – Wzięłam je za szkiełka. Teraz rozumiem, dlaczego wszyscy tak na mnie patrzyli. Minna zaśmiała się i poszła powiedzieć Celii, że sytuacja

szybko się wyklaruje. Ruth spędziła cały dzień w domu, czekając na Pietra. Kiedy zadzwonił telefon, natychmiast odebrała. Dzwonił Mario. Przez chwilę rozmawiali o pracy, ale zanim się rozłączył, Mario rzekł: – Sprawdziłem pocztę. Przyszedł mail od Gina. Pisze, że jutro przyjeżdża. Pomyślałem, że Pietro chciałby wiedzieć. – Dzięki. Przekażę mu. Ale kiedy? Liczyła na to, że będą mieć jeszcze trochę czasu, a tu okoliczności się zmieniły. Tego wieczoru Pietro był spokojny. Nie zadawała mu pytań, czekała, aż on wybierze moment na rozmowę. Dopiero po wyjściu Minny spojrzał jej w oczy. – Wszystko było inaczej – oznajmił. – Dawniej prosiłem ją o wybaczenie, tym razem jej podziękowałem. Nigdy nie czułem się tam tak dobrze. Kostka się toczy. Podwójna szóstka. Jeszcze jeden rzut. – A jak tobie minął dzień? – spytał. – Myślałam o tobie. – Teraz dzięki tobie dam sobie radę. Ale jeszcze nie wyjedziesz, prawda? – dodał szybko. – Nie, jeśli mnie potrzebujesz. Z ulicy dobiegł śpiew. Podeszli do okna i ujrzeli procesję siedmiu gondoli – w każdej śpiewak wyśpiewywał peany na część księżyca. Kiedy zbliżyli się do mostu Rialto, kilku klownów o smutnych twarzach obrzuciło ich płatkami kwiatów. – Brzmią tak melancholijnie – zauważyła Ruth.

– Karnawał się kończy – rzekł Pietro. – To smutne. Gondole zatrzymały się przed rezydencją. Główny śpiewak odwrócił się do okna i zaśpiewał im serenadę w dialekcie weneckim. Pietro tłumaczył: – Czas mija, wszystko się skończyło. Czy spotkamy się znów za rok, czy zostaną nam tylko wspomnienia? Delikatnie położył jej ręce na ramionach. – Muszę ci coś powiedzieć – oznajmiła. – Mario sprawdzał twoją pocztę. Gino jutro przyjeżdża. Pietro cofnął dłonie i odsunął się od niej. – Co robisz? – spytała. – Gino… – Co z tego? On już mnie nie obchodzi. Nie kocham go, kocham ciebie. To się nie zmieni. – Nie wiadomo, jak go zobaczysz… – Przecież mówię ci, co czuję. – Ujęła jego twarz w dłonie. – To ja decyduję. Jestem dorosła i wiem, czego chcę. – A czego chcesz? – spytał zahipnotyzowany jej siłą. – Tego. – Pocałowała go. – To niebezpieczne – mruknął Pietro. – Tak, to cudowne – odparła wyzywająco. – Przestań myśleć. To jest najbardziej niebezpieczne. Pocałowała go znowu, a kiedy skończyła, Pietro się uśmiechnął. – To ja powinienem decydować. – Chyba że spotkasz kogoś, kto wie więcej od ciebie. – Tak, ty wiesz o wiele więcej. – Wiem wszystko. Chodź, karnawał wkrótce się skończy,

trzeba zrzucić maski. Wzięła go do swojego pokoju, gdzie łóżko było trochę szersze. Nie była fałszywie skromna, już kiedyś leżała w jego ramionach, nawet o tym nie wiedząc. Teraz chciała cieszyć się każdą chwilą. Czym prędzej zrzuciła ubranie i stanęła przed nim z niemą prośbą. Pietro wtulił głowę w jej piersi, obejmując ją mocno. Tym gestem dał jej do zrozumienia, że jego miłość i żądza są silniejsze niż demony, które go nawiedzały. Rozebrał się szybko, a kiedy się objęli, przestali się spieszyć, bo każdy moment był bezcenny. Ruth była drobniejsza niż w jego pamięci, bardziej delikatna, a mimo to silniejsza. Odkrył tę siłę w jej wnętrzu, a teraz także w ciele, dziwnie nieuchwytnym, a równocześnie fascynująco silnym. Jej miłość wzięła go w posiadanie, zapewniając mu bezpieczeństwo. Był staroświecki i dotąd nie szukał poczucia bezpieczeństwa u kobiety, a jednak teraz błagał o to. Ruth mogła darować mu miłość i rozkosz, ale mogła także zrobić coś, czego nie była w stanie dokonać żadna inna kobieta – dodać mu sił do zmagania się ze światem. Instynktownie obdarzyli się zaufaniem. Kiedy zaczął ją pieścić, nie napotkał oporu. Oddała mu się, jakby na to czekała. Kochał ją za to, ale jeszcze bardziej za to, jak na niego patrzyła, z zachwytem, nadzieją i spełnieniem. Kochał ją też za to, że mu się oddała, nie znając jutra. Za to, jak na pieszczotę odpowiadała pieszczotą, za to, że czuł się jak król. Kiedy się zaśmiała, musiał ze sobą walczyć, by jej nie posiąść natychmiast. Zaczekał, dał jej czas, choć jej oddech

był odpowiedzią na jego niewypowiedziane pytania. Ruth leżała na plecach, rozkoszując się chwilą. Jego palce i wargi zbliżały ją do tak długo wyczekiwanego momentu, gdy przestanie nad sobą panować. Jeszcze większą radość sprawiało jej to, że Pietro pozbył się zahamowań. Nie widziała go teraz dokładnie, ale jednego była pewna. Był wszystkim, czego oczekiwała. Była gotowa, więc ta nieunikniona chwila wkrótce nadeszła. Na ułamek sekundy świat się zatrzymał, po czym znów ruszył w takim tempie, aż opadli z sił. Ruth zdawało się, że krzyknęła, a może to był głos Pietra. Nie padły żadne słowa, czuli tylko oboje, jakby wrócili do domu, nareszcie go odnaleźli. Po chwili Pietro oparł się na łokciu. Patrzył na nią z miłością, ale jak to on, musiał zapytać: – Wszystko w porządku? – Cudownie. Przestań się zamartwiać. Gino nie ma z tym nic wspólnego. – Skąd wiesz, że o nim myślałem? – Bo cię znam. Wciąż się czymś martwisz. Gino może tylko podać mi pewne informacje, nie może mnie dotknąć. – Położyła rękę na sercu. – Wierzysz mi? – Nie mogę cię stracić, teraz bym tego nie zniósł. – Nie stracisz mnie. – Objęła go za szyję. – Dzisiaj wieczorem nigdzie się nie wybieram. Ostatni rzut. Doskonała szóstka. Mario twierdził, że Gino nie podał godziny przyjazdu. – Może w ogóle się nie pojawi – zauważyła Ruth nazajutrz rano. – Może stchórzy w ostatniej chwili, jak poprzednio. Mam

nadzieję, że nie. Chcę to mieć z głowy. – A jeśli nie przypomnisz sobie wszystkiego? – Poradzę sobie. – Uśmiechnęła się. – Gdybyś wiedział, jakie to wszystko wydaje mi się teraz nieważne. – Zadzwonię do Maria i powiem, że nie przyjdziemy. Wciąż się martwił. Ruth wiedziała, że tylko jedno mogłoby go od tego uwolnić. Gdy ruszył do telefonu, wyjęła książki, by popracować. Ale potem jakiś dźwięk kazał jej podnieść wzrok. Przed nią stał Gino. Ile to razy w snach – w koszmarach – widywała go tak jak teraz. Teraz był tutaj, żywy, niezmieniony: wysoki, szczupły, uśmiechający się z wahaniem. Ten uśmiech stanowił o jego uroku. Takiego właśnie Gina pamiętała. A jednak coś się zmieniło, chociaż nie potrafiła tego nazwać. Jej serce waliło ze strachu. Nie rozumiała tego. Gino wyglądał na zdziwionego. – To ty, Ruth? – Tak, to ja. Witaj, Gino. Odnosiła wrażenie, że jej umysł podzielił się na kilka części, a każda zauważała co innego. Gino patrzył na nią z niedowierzaniem. Za nim stała młoda kobieta, nawet ładna, gdyby nie ciężki makijaż i zbyt obcisła suknia. Pietro obserwował ich zdenerwowany. – Chcę ci kogoś przedstawić – rzekł Gino z dziwnym uśmiechem. – To Josie, moja narzeczona. Podkreślił ostatnie słowo i pociągnął dziewczynę naprzód, jakby miała go zasłaniać i bronić. Ruth omal się nie zaśmiała. Kiedyś go podziwiała, a teraz on się jej boi. W tej samej chwili zidentyfikowała ową zmianę,

która dręczyła ją od początku. Gino wygląda na krętacza. Widziała to w jego oczach i uśmiechu. W tym, że podczas tego spotkania wykorzystał drugą kobietę. Pewnie zawsze taki był, ale ona była zaślepiona. Za fasadą rycerza krył się tchórz. Nagle Ruth otoczyła ciemność. – O Boże! – krzyknęła. – Nie, nie, nie! Jak przez mgłę zdawała sobie sprawę z przerażenia Pietra, który do niej podszedł. Ale to nie jego twarz widziała, tylko przystojną, czarującą twarz Gina z tamtej nocy, zanim świat spadł im na głowę. – Nie! – krzyknęła. – Nie wierzę, to nieprawda. Gino patrzył na nią spięty. – Ty – wydyszała. – Uciekłeś i zostawiłeś mnie. Była znów na parkingu i nagle wszystko stało się przerażająco jasne. Chuligani ją przewrócili, kopali. Wołała Gina, ale uciekł. W ostatniej chwili obejrzał się na nią, a potem pognał jeszcze szybciej. Później straciła przytomność. – Zostawiłeś mnie – powtórzyła powoli. – Ruth, o co chodzi? – zapytał Pietro. – Zostaliśmy zaatakowani na parkingu, a on uciekł. – Nieprawda! – wybuchnął Gino. – Pobiegłem po pomoc, kazałaś mi. – Ratowałeś własną skórę. – Patrzyła na niego tak, jakby widziała go po raz pierwszy, co poniekąd było prawdą. – Nie wiesz, co się działo, nie pamiętasz. – Właśnie sobie przypomniałam. Mogłam stracić życie. Nie zbliżaj się do mnie! – krzyknęła, bo Gino wykonał taki ruch, jakby chciał do niej podejść.

Pietro zastąpił mu drogę. – Odejdź – rzekł stanowczo. – To nie tak… – Tak było – rzekła ze złością Ruth. – Dziwię się, że w ogóle przyszedłeś do mnie do szpitala. – Ja… Musiałem wiedzieć, jak się czujesz – wyjąkał. – Chciałeś wiedzieć, czy żyję, czy cię wydam. Kiedy okazało się, że straciłam pamięć, pomyślałeś, że masz szczęście. I uciekłeś do Włoch. – Dla twojego dobra. Denerwowałaś się na mój widok. – Ty kłamco! – zawołała tym razem Josie. – Twierdziłeś, że ona złamała ci serce. – Nic dziwnego, że trzymałeś się daleko stąd – warknął Pietro. – Bałeś się, że jak się dowiem, jakim jesteś draniem, wyrzucę cię na zbity pysk. Miałeś rację. Im szybciej stąd znikniesz, tym lepiej. Nie chcę cię więcej widzieć. – Bądź rozsądny… – Rozsądny? – powtórzył groźnie Pietro. – Pietro, daj spokój. – Ruth dotknęła jego ramienia. – Mam mu odpuścić po tym, co ci zrobił? Ciemne chmury, które ją nagle otoczyły, rozpierzchły się równie szybko, gdy poznała prawdę. Mówiła stanowczo, wciąż trzymając się Pietra. – On się nie liczy. Odkryliśmy to, na czym nam zależało, a teraz możemy zacząć życie na nowo. – Jesteś pewna? – Spojrzał na nią bacznie. – Nigdy niczego nie byłam tak pewna. Kocham ciebie i tylko ciebie. Czy teraz już w porządku?

– Jeśli dla ciebie jest w porządku, dla mnie też. Przytulił ją, a kiedy znów się rozejrzeli, byli sami. – Poszedł – rzekł Pietro. – No i dobrze. Gdzieś z głębi budynku dotarł do nich głos Josie: – Odczep się. I odpowiedź Gina: – Wysłuchaj mnie. Au! A to za co? – Jak myślisz? – Głosy ucichły. – Przejrzała na oczy – zauważył Pietro. – Możesz przestać się martwić? – spytała czule Ruth. Potrząsnął głową z uśmiechem. – Nie, teraz mam nowe zmartwienia. Co zrobię, jak mnie opuścisz, jeśli przestaniesz mnie kochać, jeśli za mnie nie wyjdziesz… – Co do tego mogę cię uspokoić. – Znajdę sobie inne. Przypuśćmy, że cię zawiodę, zniechęcę cię swoim zachowaniem… Obiecaj, że zawsze tutaj będziesz. Kochaj mnie, o nic więcej nie proszę. – Nic więcej się nie liczy. – Dotknęła jego twarzy. – Muszę cię tego nauczyć. – Naucz mnie, czego chcesz, tylko ze mną bądź. Karnawał zakończył się pokazem fajerwerków odpalanych z łodzi na lagunie, a towarzyszyła temu grająca na lądzie orkiestra. Pokaz zaczął się o jedenastej i potrwał do północy, gdy nadszedł czas żalu i pokuty. – Nie dla mnie – rzekł Pietro w drodze do domu. – Żadnego żalu, nigdy.

– Nie bądź taki pewny. Spojrzał na nią czule. – Jestem pewny. Turyści rozeszli się do hoteli, nazajutrz większość z nich opuści miasto. Wenecja już wydawała się spokojniejsza. Otworzyli boczne drzwi rezydencji. Toni na nich czekał. – Wybieram się do łóżka – poinformował go Pietro. – Jemu należy się spacer – stwierdziła Ruth. – Nie wzięliśmy go ze sobą z powodu fajerwerków. – No dobrze, chodźmy. Na moście Rialto przystanęli na chwilę, patrząc na zdążające do domów gondole. Kiedy podpłynęły do mostu, prowadzący gondolier pogratulował im przyszłego ślubu. – Skąd on wie? – spytała Ruth. – To bratanek Minny. A ten za nim to jej chrześniak. – Chcesz powiedzieć, że cała Wenecja już wie? – To pewne. Toni podrapał o kamienną balustradę i szczeknął, a gondolierzy i jego pozdrowili, nim zniknęli pod mostem. – Cała Wenecja planuje nasze wesele – rzekł Pietro. – I nasze dalsze życie, jak otworzymy rezydencję i przywrócimy jej dawną świetność. – Musimy? Kopciuszek nie przywykł do takiego życia. – Obawiam się, że contessa Bagnelli będzie musiała pogodzić się z odrobiną dostojeństwa od czasu do czasu. – Chyba tak – westchnęła. – A ja tak polubiłam nasze małe pokoje. To prawdziwe gniazdko. Chciałabym tutaj zostać, ale to pewnie nierealne.

– Możemy je zatrzymać. Jak się na mnie zezłościsz, uciekniesz tam. Zostaw mi tylko karteczkę, że nie chcesz mnie więcej widzieć, żebym wiedział, gdzie zanieść czerwone róże. Roześmiali się, zeszli z mostu i ruszyli dalej wąskimi arkadami i przez kolejny most. – Ale gniazdko jest bardzo małe. Nie zmieścimy się tam we troje… czy czworo. – Raczej nie. – Myślałam, że chcesz mieć dzieci. – Nie… to znaczy to zależy od ciebie. Nie będę naciskał ani nawet cię prosił. – Przez moment znów był spięty, jakby go nawiedziły dawne duchy. – Nie musisz mnie prosić. To się po prostu stanie. Przestań się martwić. – Ujęła jego twarz. – Jestem tu i wszystkim się zajmę. Uśmiechnął się autoironicznie. – Nie wiesz, jak dobrze to brzmi. – Od tej pory to ja się tobą zaopiekuję. – Więc nie mam się czym martwić. – Zachmurzył się znowu. – Widziałem, jak czekałaś na Gina, bałaś się. A jeśli jednak go kochasz? – Nie – zapewniła go. – Bałam się tego, co mi się przypomni, bałam się, że zrobiłam jakieś głupstwo, które położy się na nas cieniem albo znowu zaciemni mój umysł. – Tymczasem to Gino okazał się draniem, na którego żadna kobieta nie powinna nawet spojrzeć! – Cii, to już nieważne. – Jak możesz tak mówić po tym, co ci zrobił?

– No cóż, to ważne, ale tylko dlatego, że dzięki temu znalazłam ciebie. Gdyby on zachował się przyzwoicie, mogłabym za niego wyjść, i wtedy spotkalibyśmy się za późno. Pokiwał głową. – Przerażająca myśl. Gdybym cię spotkał, z pewnością bym cię pokochał, a gdyby było za późno… – Zacisnął palce. – Pozostałby mi tylko ból i żal. – Pamiętasz wieczór, kiedy się poznaliśmy? Rozmawialiśmy wtedy o ciemności, o tym, że nigdy się nie kończy. – Pamiętam. – Ale teraz się skończyła. Gino zniknął z moich myśli i z mojego serca. Teraz jesteś tam tylko ty. Pietro odpowiedział jej długim pocałunkiem. Szli dalej. Wenecja ucichła. Słychać było tylko odległy śmiech, gasnące dźwięki muzyki, cichy skrzek mew. – Contessa Bagnelli – rzekła Ruth. – Nie wiem, czy wejdę w tę rolę. Życie na przedmieściach Londynu zupełnie do niej nie przygotowuje. – Dasz sobie radę z pomocą swoich siedemdziesięciu tysięcy przyjaciół. Zrozumiała go. Mówił o ludziach, którzy mieszkali tu od zawsze, prawdziwych wenecjanach, tak różnych od innych ludzi dzięki swojej odwadze, gotowości do mierzenia się z kłopotami, a przede wszystkim wielkoduszności. Gdy pierwszego dnia krążyła po mieście, czujnie ją obserwowali, a potem pomogli Pietrowi ją znaleźć. Teraz jej przyjaciele otwierali okna, uśmiechali się do nich z góry, życzyli im wszystkiego najlepszego. Witali ją w rodzinie.

– Buona notte, signore. – Buona notte, Alfredo, Renato, Maria. – Pietro znał imiona wszystkich. – To prawda? Proszę, powiedz, że to prawda, będziemy tacy szczęśliwi. – Poczekajcie, to zobaczycie – drażnił się z nimi żartobliwie. Ale oni już zobaczyli to, co chcieli widzieć. Ich przyjaciel znowu się śmiał. – Jesteś teraz jedną z nas – rzekł Pietro. – Nigdy nie pozwolimy ci odejść. Odprowadzały ich setki oczu. Szli swoją drogą, z Tonim drepczącym za plecami, aż pochłonęła ich przyjazna ciemność.

India Grey

PREMIERA W WENECJI Tłumaczenie: Małgorzata Dobrogojska

ROZDZIAŁ PIERWSZY Znalezienie wolnego kawalera nie było łatwym zadaniem. Sarah zatrzymała się w rozterce na środku parkingu i mocniej ścisnęła w dłoni dużą kopertę. Tym razem to tylko gra, ale biorąc pod uwagę jej osiągnięcia w prawdziwym życiu, szanse dzisiejszego wieczoru wydawały się nikłe. Za szeregiem lśniących mercedesów i bmw zaparkowanych przed najmodniejszym obecnie w Oxfordshire pubem leżały pola, strumienie i młodniki, urokliwie spokojne w blasku letniego zachodu. Zapatrzona w dal, wciąż mocno ściskała kopertę, usiłując choć trochę uspokoić kłębiące się myśli. Właściwie nie musiała tam wchodzić. Nie musiała brać udziału w tej idiotycznej zabawie i narażać się na drwiny. Mogłaby wykorzystać swoją doskonałą znajomość tych okolic i bez trudu przeczekać całe zamieszanie. Niestety, takie rozwiązanie nie wchodziło w grę. Trzeba stawić czoło wyzwaniu, choćby dla dobra córki. Dziecko potrzebuje obojga rodziców, więc kiedyś w końcu trzeba będzie spróbować wypełnić lukę po Rupercie. Ale jeszcze nie teraz, o tym była przekonana. Drzwi pubu otworzyły się szeroko i na zewnątrz wysypała się grupka roześmianych mieszczuchów w stanie piwnej euforii. Ostatni przytrzymał dla niej drzwi. Podziękowała burkliwie i wsunęła się do mrocznego wnętrza, wpychając kopertę do tylnej kieszeni dżinsów. Podczas jej nieobecności w Oxfordshire mały wiejski pub „Pod Różą i Koroną” zmienił

się w elegancki lokal. Wytartą wykładzinę i wyblakłe sceny z polowań na zabarwionych nikotyną ścianach zastąpiły dębowa posadzka, ceglane mury i nastrojowa muzyka w tle, co z pewnością stanowiło zachętę dla nowego rodzaju klienteli, składającej się obecnie z maklerów giełdowych i adwokatów. Duma nie pozwoliła jej obrócić się na pięcie i uciec. Zawsze dotąd była bardzo samodzielna. W końcu jeżeli potrafiła zrobić sobie półki, rozliczać podatek dochodowy i wychowywać córkę, to z pewnością mogła podejść do baru i zamówić sobie drinka. Przepchnęła się w tamtą stronę. Drzwi na taras były otwarte i od razu dostrzegła Angelikę z przyjaciółmi. Trudno byłoby ich nie zauważyć. Przy ich stoliku było najgłośniej, a barwna grupka przyciągała wzrok, zwłaszcza samotnych mężczyzn. Uczestniczki zabawy nosiły koszulki, zaprojektowane przez organizatorkę gry, przyszłą druhnę Angeliki, smukłą dziewczynę o imieniu Fenella. Sarah nerwowo obciągnęła przykrótką koszulkę na zbyt obcisłych dżinsach. Gdyby przestrzegała noworocznego postanowienia dotyczącego diety, byłaby teraz wśród nich. Śmiałaby się, popijała kokta jle i flirtowała z całą gromadą przystojniaków. Gdyby ważyła mniej, Rupert nie porzuciłby jej dla smukłej blondynki. Niestety, noce spędzane samotnie na sofie, z butelką taniego wina i paczką ciastek, sprzyjały przybieraniu na wadze. Chwilowo nie zamierzała się tym zajmować. Ślub miał się odbyć w wiejskim domostwie, które Angelika i Hugh kupili i remontowali w Toskanii. Sarah doskonale potrafiła sobie

wyobrazić przyjaciółki Angeliki w zwiewnych, jedwabnych sukienkach, plotkujące i raczące się smakołykami w pięknym ogrodzie, i samą siebie, przepasaną fartuchem, harującą w kuchni. Obok niej pojawiła się Fenella z tacą kolorowych drinków przyozdobionych parasolkami i wisienkami. Zerknęła na Sarah z rozbawieniem. – Jesteś! Już prawie straciliśmy nadzieję. Co pijesz? – E… chyba białe wytrawne – odpowiedziała niepewnie Sarah. Dietetyczny tonik byłby lepszy, ale potrzebowała czegoś mocniejszego, by przetrwać wieczór. Fenella wybuchła serdecznym śmiechem, odrzucając głowę w tył i prowokując męskie spojrzenia. – Dobry pomysł. Zajrzyj do koperty. – Uśmiechnęła się znacząco, znikając w tłumie. Sarah sięgnęła do kieszeni po kolejne instrukcje i jęknęła z przerażenia. Blond przystojniak za barem zerknął na nią z ciekawością. Serce biło jej mocno i gdy tylko otworzyła usta, poczuła, że się rumieni. – Proszę o „Krzyk spełnienia”. Głos, który wydobył się z jej krtani, był niemile niski i skrzekliwy. Młodzieniec obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. – Słucham? – „Krzyk spełnienia” – powtórzyła żałośnie. Czuła nacisk otaczających ją ludzi usiłujących dopchać się do baru. Teraz większość gapiła się na nią, ich spojrzenia wręcz

paliły jej skórę. Przyjaciele Angeliki z zaciekawieniem zerkali przez otwarte drzwi, nawet nie próbując zapanować nad rozbawieniem. Barman odgarnął spadającą na oczy grzywkę i popatrzył na nią bez wyrazu. – Co to jest? – Nie wiem. – Uśmiechnęła się, starannie skrywając popłoch. – Nigdy nie próbowałam. – Nie próbowała pani „Krzyku spełnienia”? W takim razie proszę mi pozwolić… Głos dobiegający zza jej pleców bardzo się różnił od typowego brzmienia klientów pubu. Głęboki i dojrzały, z akcentem trudnym w pierwszej chwili do rozpoznania i z cieniem rozbawienia. Odwróciła głowę, ale w tłumie nie mogła się dobrze przyjrzeć mężczyźnie. Stał zbyt blisko niej i był dosyć wysoki. – Po miarce wódki, kahlua, amaretto… W tej chwili rozpoznała akcent. Włoch. Poznała to po sposobie, w jaki powiedział „amaretto” – zabrzmiało jak bardzo intymna obietnica. Przez chwilę tkwiła w rozmarzeniu, ale przecież Sarah Halliday nie była osobą, która pozwoliłaby obcemu mężczyźnie stawiać sobie drinka. Była dorosłą kobietą, matką pięcioletniej córeczki, od siedmiu lat zakochaną w tym samym mężczyźnie. Podrywanie obcych w barach nie było w jej stylu. – Dziękuję za pomoc – wymamrotała. – Już dam sobie radę. Podniosła wzrok i w blasku zachodzącego słońca zobaczyła ciemne włosy, regularne rysy i mocno zarysowaną szczękę z cieniem kilkudniowego zarostu. Całkowite przeciwieństwo

Ruperta, pomyślała. Raczej frapujący niż przystojny. A potem to on się odwrócił i spojrzał na nią. Oczy ze zwężonymi źrenicami były tak ciemne, że nawet z bliska nie umiała dostrzec granicy między źrenicą a tęczówką – Chciałbym zaprosić panią na drinka – powiedział po prostu. – Dziękuję, ale… Drżącymi dłońmi wyciągnęła portmonetkę i zajrzała do środka, zupełnie jednak nie mogła się skupić na wykonywanych czynnościach. Portmonetka była prawie pusta. Ostatnie pięć funtów oddała do skarbonki Lottie jako karę za przeklinanie. W panice zerknęła na barmana. Jego wzrok nie wyrażał żadnych uczuć. – Dziewięć pięćdziesiąt – powiedział beznamiętnie. Dziewięć i pół funta? To był jeden drink, a nie trzydaniowy posiłek! Obie z Lottie przeżyłyby za to tydzień. Pobladła, wpatrywała się w puste wnętrze sakiewki. Kiedy znów podniosła wzrok, nieznajomy podawał barmanowi banknot i odbierał od niego przeklętego drinka. Odwrócił się od baru, a tłum rozstąpił się przed nim jak Morze Czerwone przed Mojżeszem. Bezmyślnie ruszyła za nim, nie odrywając wzroku od szerokich ramion pod spłowiałą niebieską koszulą. Wszyscy inni mężczyźni wyglądali przy nim jak karły. Zatrzymał się przy wyjściu na taras i podał jej szklankę. Płyn był biały i spieniony, zupełnie jak koktajl mleczny. Bardzo drogi koktajl mleczny. – Pani pierwszy „Krzyk spełnienia”. Mam nadzieję, że będzie smakował.

Jego twarz była bez wyrazu, głos uprzejmy, ale kiedy brała szklankę i ich palce zetknęły się na moment, Sarah poczuła przeskakującą pomiędzy nimi iskrę. Cofnęła gwałtownie rękę i kilka kropel napoju prysło na jej nadgarstek. – Wątpię – burknęła. Nieznajomy uniósł ciemne brwi, uśmiechając się kpiąco. – Bardzo pana przepraszam – powiedziała po chwili, sama zaskoczona swoim zachowaniem. – To nieładnie z mojej strony, ale zazwyczaj zamawiam co innego. Na pewno będzie pyszny. – Upiła łyk i postarała się wyglądać na zachwyconą. – Mmm, rewelacja. Nie przestawał wpatrywać się w nią pytająco. – Dlaczego zamówiła pani właśnie to, skoro woli pani co innego? Odpowiedziała uśmiechem i wyciągnęła z kieszeni kopertę. – Taka gra. Trzeba wykonać wyznaczone polecenia. A że to wieczór panieński mojej siostry… Właściwie przyrodniej siostry, dodała w duchu. Pewno powinna mu to wyjaśnić, bo w przeciwnym razie będzie zachodził w głowę, jak to możliwe, że któraś z tych ślicznych dziewcząt ma wspólne z nią geny. – Rozumiem. – Popatrzył na jej koszulkę, a potem na taras, gdzie rozbawione dziewczęta śmiały się i flirtowały w najlepsze. – Mam wrażenie, że nie sprawia to pani takiej frajdy jak innym. – Och, jest świetne. – Postarała się, by zabrzmiało to przekonująco, i upiła jeszcze łyk paskudztwa. Nieznajomy delikatnie wyjął szklankę z jej ręki i odstawił na

sąsiedni stolik. – Muszę to powiedzieć. Jest pani najgorszą aktorką, jaką widziałem w życiu. – Dzięki – wymamrotała. – Proszę mi wierzyć, to był komplement. Spojrzała na niego, by się upewnić, że nie żartuje, ale minę miał całkiem poważną. Ich oczy spotkały się na moment i Sarah zarumieniła się po korzonki włosów. – No to co jeszcze ma pani na swojej liście? – zapytał. – Nie wiem. – Pospiesznie zajrzała do koperty. – Po wypełnieniu każdego zadania otwiera się nową kopertę. – Zamówienie drinka było pierwszym? – Właściwie drugim, ale pierwsze sobie darowałam. – A co to było? Potrząsnęła głową i włosy opadły jej na twarz. – Nieważne. Delikatnie wyjął kopertę z jej ręki. Mogła tylko patrzeć w zakłopotaniu, jak rozkłada i czyta kartkę. Obserwująca ją z tarasu Fenella z uśmieszkiem szeptała coś Angelice. – Co za pomysł! – odezwał się z odcieniem niesmaku w głosie. – Znaleźć sobie wolnego kawalera? – Tak. Ale na to nie mam szans. – Odwróciła się od ciekawskich spojrzeń z tarasu. – Bo pan na pewno nim nie jest? W chwili, gdy wypowiadała te słowa, uświadomiła sobie, jak to brzmi. – Przepraszam – mruknęła. – Umówmy się, że tego nie powiedziałam… – Zawstydzona wpatrywała się w drewnianą

podłogę. – Nie – odpowiedział krótko. – Nie jestem kawalerem i nie jestem wolny. – Wyciągnął dłoń i uniósł jej brodę tak, że musiała spojrzeć mu w oczy. Jego były ciemne i nieprzeniknione. – Ale one o tym nie wiedzą – zamruczał, zbliżając gorące wargi do jej ust. Lorenzo był znudzony, rozczarowany i sfrustrowany. I nie znał lepszego sposobu, by od tych uczuć uciec. Pochylając głowę, widział ciemne, rozszerzone zdumieniem oczy dziewczyny. Jej wargi były miękkie i słodkie, tak jak to sobie wyobrażał. Zadrżała, ale nie broniła się przed pocałunkiem. Kobiety na tarasie musiały jej nieźle dokuczyć. Lorenzo uśmiechnął się, po raz pierwszy od tygodni czy też miesięcy naprawdę się uśmiechnął. Tak ogromna była czysta przyjemność całowania tych słodkich warg kobiety o wspaniałych kasztanowych lokach, pięknych piersiach i bardzo smutnych oczach. Przybył do Oxfordshire w desperackim poszukiwaniu miejsc, które od dawna istniały w jego myślach dzięki podniszczonym stronicom powieści „The Oak and the Cypress” mało znanego autora, którą przeczytał przypadkiem wiele lat temu. Nie mógł o niej zapomnieć i przybył tutaj w nadziei, że zdoła odnaleźć i udokumentować tamte klimaty. Ale rzeczywistość przyniosła rozczarowanie. Zamiast opisanej przez Tate'a sielskości, znalazł tylko parodię Anglii z malowniczych pocztówek, nijaką i bezduszną. Ta kobieta była ekscytująco prawdziwa. Jej twarz wiernie oddawała przeżywane emocje, niczego nie ukrywając. Po

krętactwach Tii uznał to za niezwykle odświeżające. W dodatku była ogromnie seksowna i zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Wyczuwał w niej pokłady żaru i namiętności. Pocałował ją ze współczucia; wyglądała tak smutno, a to nic nie kosztowało i miało nic nie znaczyć… Nie spodziewał się jednak, że da mu tak wiele radości. Przeniósł dłonie na zaokrąglone biodra i przyciągnął ją do siebie. Niecierpliwe palce napotkały pod koszulką na ciepłe i miękkie ciało. Sarah zamarła, ale zaraz odepchnęła go gwałtownie. Przez moment wpatrywała się w niego z twarzą ściągniętą bólem, potem odwróciła się na pięcie i przepchnęła przez tłum w kierunku drzwi. To był żart. Istotą wieczorów panieńskich były żarty, zabawa, flirt. Jej przygoda stanowiła tylko część tego wszystkiego. Sarah przedarła się przed dziurę w żywopłocie na tyłach parkingu. Kolczaste gałązki poraniły jej ramiona. Ze złością otarła łzy grzbietem dłoni. Nie płakała z powodu upokorzenia w pubie. To tylko przypomniało jej bolesne przeżycie sprzed tygodnia. Przygotowywała wtedy catering na przyjęcie zaręczynowe, a kiedy narzeczonym okazał się jej kochanek, z którym była od siedmiu lat, i zarazem ojciec jej pięcioletniej córeczki, upuściła tort z zapalonymi świeczkami tuż przed nosami szczęśliwej pary i zaproszonych gości. W dodatku goście stanowili krąg ich dawnych przyjaciół. Słońce było już nisko nad horyzontem i pole pszenicy złociło się jak morze o zachodzie. Sarah przedzierała się przez nie gwałtownie, dając ujście kłębiącym się w niej uczuciom. Czuła

się tak samotna i zrozpaczona, że pusty pocałunek nieznajomego dał jej złudzenie bycia pożądaną i docenianą. Osiągnęła szczyt pagórka i odetchnęła głęboko. Na blednącym niebieskim niebie rysował się rożek księżyca. Pomyślała o Lottie i przyspieszyła kroku. Lorenzo podniósł kopertę upuszczoną przez Sarah. W bajce byłby to zgubiony przez Kopciuszka pantofelek, pomyślał. Obrócił kopertę w dłoniach. Jego Kopciuszek miał na imię Sarah. Sarah. To brzmiało prosto, uczciwie i pasowało do niej. Szybkim krokiem ruszył do wyjścia. Wybiegł na piaszczystą drogę i rozejrzał się dokoła. Parking po prawej stronie był zapełniony samochodami, a po dziewczynie nie było śladu. Odwrócił się ku polu pszenicy za żywopłotem. Było parno, najwyraźniej zanosiło się na burzę. Z tarasu dobiegały przytłumione odgłosy zabawy. Dziewczyna rozpłynęła się w powietrzu. Bystrym okiem wychwycił ruch w oddali. Ktoś wędrował przez pole i tym kimś była kobieta. Poznał to po wdzięcznych, płynnych ruchach. Zachodzące słońce oświetlało burzę miedzianych loków. To była ona, Sarah, i Lorenzo zatęsknił za kamerą. Oto odnalazł to, po co tu przyjechał. To była esencja Anglii Francisa Tate'a, serce i dusza książki, która była mu bliska od tak dawna, zamknięta w obrazie dziewczyny ze słońcem we włosach, brodzącej po pas w zbożu. Patrzył za nią, wstrzymując oddech. Na szczycie wzgórza przystanęła i popatrzyła na księżyc, odrzucając włosy na plecy. Potem ruszyła w dół i znikła z pola widzenia.

Nie wiedział, kim była i dlaczego się tam znalazła, ale to było mniej ważne. Wdzięczny był losowi za przeżycie, które natchnęło go nadzieją i chęcią do pracy. Teraz, pomyślał trzeźwo, pozostała jeszcze tylko kwestia praw do książki.

ROZDZIAŁ DRUGI Trzy tygodnie później Zmęczenie podróżą nie mogło przysłonić Sarah szczęścia. W końcu znalazła się w krainie swoich marzeń. Toskania to żywiczny, lekko szczypiący w nos aromat rozmarynu i cedru, z wyraźną nutą nagrzanej słońcem ziemi, to coś o lata świetlne odległego od londyńskiego smogu. Tutaj nawet upał jest inny niż w Anglii. – Wyglądasz na wykończoną, kochanie. Sarah i jej matka spotkały się wzrokiem nad butelką chianti. Sarah z trudem opanowała ziewnięcie i zmusiła się do uśmiechu. – Zwykłe zmęczenie podróżą, ale cieszę się, że tu jestem. Sama była zaskoczona prawdziwością swoich słów. Dotychczas nie pozwoliła sobie cieszyć się tym wyjazdem. – Cudownie jest mieć cię tutaj. – Martha ogarnęła ją przenikliwym spojrzeniem. – Mam wrażenie, że nie jesteś w najlepszej formie. – Wiem. – Świadoma niedostatków swojej sylwetki, Sarah skuliła się z zażenowania. – Jestem na diecie, ale to wszystko, co przeszłam z Rupertem… i to ciągłe zamartwianie się o pieniądze… – Miałam na myśli formę psychiczną, a nie fizyczną – powiedziała Martha ciepło. – A co do finansów, to Guy i ja zawsze ci chętnie pomożemy.

– Nie trzeba – odpowiedziała natychmiast. – Jakoś sobie radzę. Wróciła myślami do listu otrzymanego przed kilkoma tygodniami od wydawcy ojca. Była to jeszcze jedna prośba o możliwość ekranizacji powieści „The Oak and the Cypress”, do której prawa odziedziczyła przed jedenastu laty. Do tej pory nie chciała słyszeć o ich sprzedaży, ale kto wie? – Jak się miewa Lottie? – spytała Martha. – Dobrze. Chyba nawet nie zauważyła braku Ruperta, a ja sobie w końcu uświadomiłam, jaki z niego beznadziejny ojciec. Z niechęcią wspomniała jego wymawianie się od obowiązków problemami w biurze i nawałem pracy wieczorami i w weekendy. Zastanawiała się, jak długo jeszcze by ją oszukiwał, gdyby nie odkryła tego w tak spektakularny sposób. – Lepiej ci będzie bez niego – powiedziała Martha, jak gdyby czytając w jej myślach. Sarah westchnęła i zaczęła zbierać talerze. – To prawda. Nie potrzebuję faceta. – Nie to miałam na myśli. – Martha obejrzała pod światło butelkę wina, sprawdzając, co jeszcze w niej zostało. – Powiedziałam „bez niego”, a nie w ogóle bez mężczyzny. – Dobrze mi samej – powtórzyła Sarah uparcie. Właściwie nie było to kłamstwo. Nie było jej źle. Ale wystarczyło przywołać wspomnienie ciemnowłosego Włocha, który pocałował ją tamtego wieczoru w pubie, by odczuła, że jej życie jest niepełne. – Tęsknisz za Guy – powiedziała. – Zawsze robisz się

sentymentalna, kiedy wyjeżdża. Guy, Hugh i ich przyjaciele mieli wrócić dopiero następnego dnia, więc dziś dziewczyny, jak je nazywała Angelika, były same. Martha wzruszyła ramionami. – Być może. Jestem tylko starą romantyczką, ale nie chciałabym, żebyś przegapiła swoją szansę na miłość. Sarah weszła do kuchni przerobionej z niegdysiejszej obory, zapaliła światło i postawiła stertę talerzy na lśniącym marmurowym blacie. Angelika i Hugh właściwie nie gotowali, ale nie szczędzili wysiłków, by stworzyć kuchnię marzeń, i Sarah nagle im jej pozazdrościła. Odkręciła kran z zimną wodą i podstawiła pod strumień nadgarstki. Upał, zmęczenie i kilka łyków wina sprawiły, że trudniej niż zwykle było jej powstrzymać zakazane myśli. Zakręciła kurek i wyszła na wilgotny i rozgrzany wieczór, przyciskając chłodne dłonie do gorącego karku pod włosami. Kiedy wróciła na werandę, Angelika perorowała gorąco: – …jest prawdziwym fanatykiem naturalności i autentyczności. Twierdzi, że zamiast szklanego dachu nad kuchnią musimy użyć starych dachówek. Chodzi o zachowanie oryginalnego charakteru budynku. Fenella przewróciła oczami. – Łatwo się mówi, mieszkając w szesnastowiecznym pałacu. Wydaje mu się może, że będziecie żyć jak wieśniacy? Martha uśmiechnęła się, a Sarah zajęła swoje miejsce. – Hugh i Angelika zadarli z miejscową arystokracją – wyjaśniła. – Mieszkają w Palazzo Castellaccio, niedaleko stąd. – Arystokracja! – parsknęła Angelika. – Gdyby chociaż! Ale

jestem pewna, że to nowobogaccy. Ten facet jest reżyserem filmowym. Nazywa się Lorenzo Cavalleri, jego żoną jest ta włoska aktorka, Tia de Luca. Fenella była wyraźnie podekscytowana. Nazwisko celebrytki działało na nią jak smakowity kąsek na psa. – Tia de Luca? Zdaje się, że już nie. – Plotki były jej życiową namiętnością. – Był z nią wywiad. Podobno zostawiła męża dla Ricarda Marcella i jest w ciąży. – Fascynujące – orzekła Angelika z zapałem. – Ricardo Marcello Wspaniały. To jego dziecko? Można by sądzić, że rozmawiają o bliskich znajomych, pomyślała Sarah, ziewając. Ona też wiedziała, kim jest Tia de Luca, jak wszyscy zresztą, ale jakoś nie była skłonna ekscytować się komplikacjami życia miłosnego kogoś, kogo nigdy nie pozna i z kim nie ma kompletnie nic wspólnego. Fenella najwyraźniej nie przejmowała się takimi drobiazgami. – Nie wiadomo. Może jeszcze jej męża, wiesz, Lorenza Jakmutam. – Zniżyła głos. – Poznałaś go? Po drugiej stronie stolika Lottie kiwała się na kolanach babci. Najwyraźniej była już bardzo zmęczona. Sarah też zamykały się oczy. Oparła się wygodnie i przymknęła powieki. – Nie – powiedziała Angelika. – Hugh go poznał i mówi, że jest trudny. Typowy włoski samiec alfa, arogancki i nieprzystępny. Ale nie możemy mu się narazić, bo kościół, w którym bierzemy ślub, stoi na jego ziemi. Fenella wydała gardłowy pomruk. – Chętnie poznałabym bliżej takiego samca alfa… Sarah otworzyła oczy.

– Chodź, Lottie. Czas do łóżka. Na dźwięk jej głosu mała uniosła senną główkę, jak zawsze niechętna opuścić towarzystwo. – Nie chce mi się spać – zaprotestowała. Lottie miała mnóstwo uroku i Sarah często jej ulegała, ale nie tym razem. – Idziemy – zadysponowała. Lottie popatrzyła w niebo. – Nie ma księżyca – szepnęła zmartwiona. – Czy we Włoszech wcale nie ma księżyca? Złość Sarah minęła w okamgnieniu. Księżyc od dawna fascynował Lottie. – Jest – zapewniła miękko – tylko dziś schował się za chmurami. – Popatrz, gwiazd też nie widać. Zmarszczka na małym czółku wygładziła się odrobinę. – Czy to znaczy, że będzie padać? – Och, nawet tak nie myśl – roześmiała się Angelika, wstając i całując małą na dobranoc. – Bierzemy tu ślub głównie ze względu na pogodę. W Toskanii nigdy nie pada. A jednak zbierało się na deszcz. Lorenzo stał w otwartym oknie, wdychał woń suchej ziemi i spoglądał w bezgwiezdne niebo. Noce bywały tu zazwyczaj parne i gorące, ale teraz lekka bryza musnęła wierzchołki cyprysów, które zadrżały i zaszeptały, sygnalizując nadchodzącą zmianę. Całe szczęście. Susza trwała od miesięcy, ziemia popękała i obracała się w pył. W ogrodzie Alfredo niemal do cna wyczerpał zapasy deszczówki, a widok z okien Palazzo Castellaccio przypominał wyblakłą fotografię w sepii. Z głębi pokoju dobiegł niski,

zmysłowy jęk i Lorenzo odwrócił się akurat w porę, by zobaczyć swoją byłą żonę w scenie miłosnej ze swoim aktualnym kochankiem. Dobra robota, pomyślał, gdy wielki plazmowy ekran wypełniły rozchylone wargi Tii. Ricardo Marcello był marnym aktorem, ożywał jedynie w scenach erotycznych i w rezultacie znalazło się ich w filmie znacznie więcej, niż Lorenzo początkowo planował. „Circling the Sun” będzie z pewnością filmem kasowym. Dla niego jednak był synonimem zdrady swojej wizji dla pieniędzy i sławy, których nie potrzebował ani nie pożądał. Zrobił to dla Tii. Bo tak bardzo go o to prosiła. Bo mógł to zrobić i chciał tego dla niej. A teraz stracił wszystko: i film, i Tię. Jak gdyby wyczuwając jego nastrój, pies, dotąd śpiący spokojnie w rogu skórzanej sofy, wstał i wcisnął nos w dłoń Lorenza. Lupo, znajda, mieszaniec charta, owczarka szkockiego i wilczura, darzył Lorenza wierną, spokojną, nienarzucającą się miłością. Lorenzo podrapał go pieszczotliwie za uszami, czując, jak mija mu złość. Wprawdzie film kosztował go utratę żony i szacunku dla samego siebie, ale też dzięki niemu zdoła skierować swoje życie na nowe tory. Wziął do ręki książkę Francisa Tate'a i lekko pogładził palcami zniszczony grzbiet. Przez wiele lat nosił ją w kieszeni i czytał w czasie przerw na planie. Znalazł ją przypadkiem w antykwariacie podczas swojej pierwszej podróży do Anglii. Miał wtedy dziewiętnaście lat i pracował na planie filmowym jako goniec. Stęsknionemu za rodziną, świat przedstawiony w powieści wydawał się tak bliski i ciepły, jak

pachnący miętą i tymiankiem dom, w którym się wychował. Leniwie przeglądał pożółkłe stronice, prześlizgując się wzrokiem po znanych ustępach, z głową przepełnioną obrazami, które nic nie straciły ze swojej świeżości w ciągu dwudziestu minionych lat, odkąd przeczytał książkę po raz pierwszy. Choć z pewnością nie będzie to przedsięwzięcie komercyjne, na przekór wszystkiemu chciał zrobić ten film. Przypomniał sobie dziewczynę z pubu wędrującą przez ozłocone blaskiem zachodu pole pszenicy, jej brązowe ramiona i włosy barwy melasy. Ten obraz, wciąż do niego powracający, kojarzący się niezmiennie z czymś subtelnym, spokojnym i uczciwym, będzie światłem przewodnim jego filmu. Zza okładki książki wysunęła się kartka papieru i łagodnie spłynęła na podłogę. List od wydawcy Tate'a. „Dziękujemy za zainteresowanie, ale stanowisko pani Halliday w sprawie sprzedaży praw do książki jej ojca ;The Oak and the Cypress: pozostaje niezmienne. Poinformujemy pana, gdyby w przyszłości miały zajść w tej kwestii jakieś zmiany”. Lorenzo odłożył książkę i stanął w otwartym oknie. Słaba bryza unosiła brzegi kartek leżących na biurku i wywoływała ruch planet w dużym modelu systemu słonecznego. Zmiana z całą pewnością wisiała w powietrzu. Sarah, wyrwana gwałtownie ze snu, usiadła na łóżku. Ostatnio często zdarzało jej się budzić na mokrej od łez poduszce. Ale tym razem wilgoci było dużo więcej. Mokry był koc i pasiasta koszula Ruperta, w której sypiała. I było bardzo ciemno. Otaczał ją szum deszczu, a właściwie ulewy.

Padało mocno. Wewnątrz. Gruba kropla uderzyła ją w ramię i spłynęła na przód koszuli. Sarah wyskoczyła z łóżka i przekręciła kontakt. Światło jednak nie rozbłysło. Było zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć, ale instynktownie uniosła głowę ku sufitowi. Wtedy kolejna kropla spadła jej między oczy. Zaklęła cicho. – Mamo – zamruczała Lottie – słyszałam. Dziesięć pensów do pudełka. – Sarah usłyszała szelest pościeli i mała stanęła obok niej. – Mamo, wszystko jest mokre – poskarżyła się niepewnie. Sarah starała się zachować spokój, jakby deszcz padający w środku nocy w sypialni był tylko drobną uciążliwością. – Zdaje się, że dach przecieka. Chodź. Znajdziemy suchą piżamę i sprawdzimy, co się dzieje. Trzymając się w ciemnościach ściany, wyszły na półpiętro. – Zapalmy światło – szepnęła Lottie. – Jest tak ciemno. – Pewnie powstało jakieś spięcie, ale nie ma się czego bać. W tym momencie z pokoju Angeliki dobiegł przejmujący krzyk. Najwidoczniej ona też już wiedziała o katastrofie. Drzwi otworzyły się gwałtownie i rozległo się dramatyczne wezwanie. – Obudźcie się wszyscy! Woda cieknie przez dach! Lottie mocniej ścisnęła dłoń Sarah, wyczuwając w głosie ciotki nutę histerii. – Wiemy. – Sarah usiłowała trzymać nerwy na wodzy. – Lepiej spokojnie sprawdźmy, co się dzieje. Obok Angeliki niczym duch pojawiła się Fenella, a zaraz potem z ciemności wyłoniła się Martha.

– Śniło mi się, że zasnęłam w wannie. Co się stało? – Dach przecieka – wyjaśniła Sarah. – Mamo, zajmij się Lottie. Angelika, gdzie jest latarka? – Skąd mam wiedzieć? To sprawa Hugh, nie moja. Och, dlaczego go tu nie ma? Albo taty. Wiedzieliby, co robić. – Ja też wiem – burknęła Sarah. – Tylko potrzebuję latarki. – Nie bądź idiotką, przecież tam nie wejdziesz w taką pogodę – parsknęła Angelika. – Kochanie, ona ma rację. To nie najlepszy pomysł – poparła ją Martha. – Dajcie mi znać, jak wymyślicie coś innego – odgryzła się Sarah. Ciemny dom wypełniał wszechobecny odgłos intensywnego kapania, a na podłodze tworzyły się bajora. Sarah metodycznie przeglądała kosztowną i zupełnie nieużywaną kolekcję narzędzi Hugh. Znalazła małą latarkę i kiedy oświetliła nią ściany, serce jej zamarło. Woda przeciekała przez sufit i już nie kapała, tylko lała się strumieniami. Desperackim gestem otworzyła drzwi na patio i wybiegła na zewnątrz. W kilka sekund koszula Ruperta przemokła i przylgnęła do ciała, a włosy zlepiły się w strąki. Dom był jednopiętrowy, więc dach znajdował się stosunkowo nisko, ale słabe światełko latarki niczego specjalnego nie pokazało. – Sarah! – usłyszała głos matki. – Wracaj, bo zmokniesz! – Martha pojawiła się w drzwiach w płaszczu przeciwdeszczowym narzuconym na elegancką koszulę nocną i pod parasolką. – Angelika i Fenella wzięły Lottie i poszły szukać pomocy u sąsiadów.

Sarah znów skierowała światło latarki na dach. – Jest środek nocy. Nie można tak po prostu obudzić kogoś o tej porze. – Kochanie, damy w opałach mają pewne prawa. – Martha starała się przekrzyczeć szum deszczu. – To sytuacja awaryjna. Nie możemy czekać do rana. Potrzebujemy pomocy teraz. – Mów za siebie. – Sarah przyciągnęła z patia plastikowe krzesło. Wzięła latarkę w zęby i przytrzymując się rynny, wspięła się na niski dach. Szorstkie dachówki ocierały jej kolana, ale trzymały się mocno. Odgarnęła z twarzy mokre włosy i zaczęła się wdrapywać po łagodnej pochyłości. W mdłym świetle latarki dachówki wyglądały nierówno, ale żadnej nie brakowało. Sarah skierowała światło w najwyższy punkt, gdzie dach kuchni dotykał ściany. Tam chyba była szpara… W tym momencie z dołu dobiegły głosy i oślepił ją ostry strumień białego światła. Instynktownie uniosła ręce, żeby osłonić oczy. Wypadła jej latarka. Słyszała, jak spada na dół, podczas gdy ona sama usiłowała utrzymać równowagę na śliskich płytkach. – Proszę tam zostać i się nie ruszać! Białe światło świeciło wprost na nią, tak że nie widziała nic poza srebrzystymi strumieniami deszczu. Balansując chwiejnie, zmrużyła oczy. Chciała zobaczyć właściciela głosu, a jednocześnie naciągnąć koszulę na odsłonięte uda i kucnąć, żeby zakryć jak najwięcej. – Proszę stać spokojnie.

– Proszę zgasić latarkę. – A jak pani wtedy zejdzie? – Całkiem dobrze mi szło, dopóki się pan nie pojawił. – Jeżeli ma pani na myśli to, że jeszcze nie skręciła sobie karku, to owszem. Po co pani tam wlazła w taką pogodę? Sarah parsknęła ze złością. – Jakbym słyszała moją matkę. Gdyby nie pogoda, nie byłoby mnie tutaj. Usiłuję znaleźć miejsce przecieku. I chyba coś tam widzę… – To teraz nieważne – odparł z irytacją. – Proszę bardzo ostrożnie zejść do brzegu dachu. – Po co? – Bo tam jest belka nośna, która wytrzyma pani ciężar. – Och, serdeczne dzięki… – Sarah, po prostu to zrób. Fakt, że użył jej imienia, niemile ją zaskoczył. – A w ogóle kim pan jest? – Na próżno wytężała wzrok, próbując go dojrzeć. – Mam na imię Lorenzo i mogę panią ochronić przed bardzo niemiłym upadkiem. – Dziękuję, poradzę sobie sama… Dała krok ku krawędzi, chcąc udowodnić, że ma rację, ale nagle zachwiała się niebezpiecznie. Krzyknęła z przestrachu, szeroko rozkładając ramiona i próbując odzyskać równowagę. Dopiero teraz zaczęła się bać. – Wszystko będzie dobrze, jestem tutaj. Proszę zejść ostrożnie do krawędzi dachu i zatrzymać się, kiedy powiem. Zrobiła, jak kazał.

– Stop – zakomenderował. – Proszę wyciągnąć ręce, to pomogę zeskoczyć. – Nie, nie da pan rady – zaprotestowała. – Jestem za ciężka… Ucichła, kiedy jedną ręką objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Przez cienkie ubranie czuła ciepło jego ciała. Instynktownie objęła go za szyję i przylgnęła do umięśnionej klatki piersiowej. Przez wychłodzone ciało przeszedł gorący dreszcz. – Dziękuję – bąknęła, usiłując odsunąć się od niego, gdy tylko dotknęła stopami podłoża, ale w tej samej chwili poleciała do tyłu. Dopiero wtedy zrozumiała, że nie stali na ziemi, jak sądziła, tylko na kuchennym stole. Nieznajomy złapał ją znowu i nie wypuszczając z ramion, zeskoczył na ziemię. Sarah czuła się bardzo niepewnie. – Proszę mnie puścić. – Żwir jest za ostry, żeby chodzić na bosaka. – Dam sobie radę. Proszę… – Zauważyła, że nie kieruje się do domu, tylko ku terenówce, której masywny kształt wyłonił się z ciemności. – Dokąd mnie pan zabiera? – Do siebie. – Ależ… proszę się zatrzymać! Westchnął i opuścił ją na ziemię. – Skoro tego sobie pani życzy… Teraz nie była już tego taka pewna. Ostry żwir kłuł ją w stopy, a pozbawiona ciepła jego ramion zaczynała marznąć. – Bardzo jestem wdzięczna za pomoc, ale teraz już damy

sobie radę. Jesteśmy tu w piątkę, więc… – Myli się pani. – Jak to? – Pani towarzyszki są już w Castellaccio. – Ale przecież nie możemy się tak zwalić panu na głowę… – Pani siostra i jej przyjaciółka były innego zdania. Przeklęta Fenella. Jej wcześniejsze słowa wróciły do Sarah echem. „Chętnie poznałabym takiego samca alfa”… Oczywiście Fenella nigdy nie przepuściłaby okazji, żeby wetknąć nos do wytwornego domu znanego reżysera. Utykając, podążyła za Lorenzem, krzywiąc się nie tylko z powodu ostrego żwiru uwierającego w stopy. Lorenzo dotarł do samochodu, a kiedy otworzył drzwi, wewnątrz zapaliła się lampka i Sarah momentalnie stanął przed oczami pamiętny wieczór w pubie i mężczyzna, który ją pocałował. Ten wydawał się do niego uderzająco podobny, a w dodatku obaj byli Włochami… Szybko zajęła swoje miejsce, zapięła pas i wpatrzyła się w mrok za oknem. Nie potrafiła sobie dokładnie przypomnieć wyglądu tamtego mężczyzny, ale czy to w ogóle było ważne? – Jutro rano wezwę porządnego miejscowego budowlańca. Miejmy nadzieję, że uda mu się zlokalizować i zlikwidować przeciek – powiedziała sztywno. – Zna pani kogoś takiego? – Poszukam. Ktoś stąd będzie na pewno lepszy niż ci idioci, których Hugh i Angelika sprowadzili z Londynu. Ciekawe, co jeszcze nawyczyniali. – Podejrzewam, że położyli dachówki na odwrót. Toskańskie

dachówki są lekko zaokrąglone i jeżeli źle się je położy, woda wpływa szparami wprost do środka. W takim wypadku trzeba będzie przełożyć cały dach. – Ale ślub jest już pojutrze. Będę musiała coś wymyślić. – Dlaczego odpowiedzialność miałaby spoczywać na pani? – zapytał po chwili milczenia. – Poznał pan Angelikę i moją matkę. Obie są w takich sprawach beznadziejne, a jeżeli chcemy to załatwić przed weselem, nie możemy czekać do przyjazdu Hugh i Guy. – Hugh zdążyłem poznać, ale kim jest Guy? Sarah rozgrzała się trochę i dopiero teraz poczuła zmęczenie. Oparła się na podgłówku i przymknęła oczy. – Guy jest ojcem Angeliki i moim ojczymem. Potrafi wszystko zrobić, ale chyba nawet on nie da sobie rady z tym dachem w dwadzieścia cztery godziny. – Nie przepada pani za nim – bardziej stwierdził, niż zapytał. – To nie to. Nie można go nie lubić. Jest czarujący, dowcipny, hojny… – Ale? Zawahała się przez chwilę. Jak miała wyjaśnić w dwóch słowach te skomplikowane uczucia? – Po prostu nie jest moim ojcem. – Otworzyła drzwi i wysiadła. Zimne krople na rozgrzanej skórze sprawiły jej ulgę. Lorenzo wysiadł z samochodu i pomaszerował do wejścia, gdzie czekała Sarah. Stała zupełnie nieruchomo, nie przejmując się potokami wody. Większość kobiet byłaby przerażona perspektywą całkowitego przemoknięcia – na

przykład jej siostra, zanim przebiegła z domu do samochodu, musiała najpierw znaleźć parasolkę. – Proszę wejść, drzwi są otwarte. Nie poruszyła się. – To niewłaściwe. Nawet pana nie znam. Powinnyśmy… W mrok wdarło się światło z holu. Przepuszczając ją przed sobą, Lorenzo zobaczył, jak jej oczy rozszerzają się w nagłym zrozumieniu. Obronnym gestem przysłoniła dłonią usta, zarumieniła się gwałtownie i cofnęła o kilka kroków. Lorenzo chwycił ją za nadgarstek i wciągnął do środka. – Nie uciekniesz – powiedział miękko. – Nie tym razem.

ROZDZIAŁ TRZECI „Nie tym razem”. Te słowa brzmiały w głowie Sarah, kiedy wsunęła się przez potężne drzwi do równie imponującego wnętrza. A więc wiedział. Od początku wiedział, że to ona. Na wspomnienie kilku ostatnich godzin aż nią zatrzęsło. – Mogłeś mi powiedzieć. – A gdybym powiedział? – Zostałabym na dachu. Myśl o tym, jak musiała wyglądać z dołu oblepiona mokrą, kusą męską koszulą, nie dawała jej spokoju. Już samo to przeżycie z nieznajomym w roli głównej było wystarczająco nieprzyjemne, a odkrycie, że ten nieznajomy był w gruncie rzeczy znajomym – zupełnie fatalne. Mężczyzna, który oglądał ją w świetle latarki tak skąpo ubraną, był tym samym, który pocałował ją dla żartu pamiętnego wieczoru w pubie. – Właśnie – odparł bez uśmiechu. W tej chwili w drzwiach rozległy się znajome głosy. – Kochanie! Wyglądasz jak zmokła kura. Sarah zarumieniła się jeszcze mocniej. Jej matka, wciąż w płaszczu i nocnej koszuli, ale z solidnym drinkiem w dłoni, wyglądała, jakby uczestniczyła w balu przebierańców. – Chodź, dam ci ręcznik. Wszystkie schniemy przy kominku i rozgrzewamy się fantastycznym brandy. – Martha zatrzepotała rzęsami niczym nastolatka. – Nie wyobrażasz sobie, jak pan Cavalleri wspaniale się nami zaopiekował. Sarah czuła się dokładnie tak, jak wtedy, kiedy Martha i Guy

przyjeżdżali na dzień sportu w jej szkole rolls-royce'em kabrioletem i z hukiem otwierali butelki najlepszego szampana, podczas gdy wszyscy inni popijali herbatę. – Mamo, proszę – syknęła, idąc za Marthą po marmurowej mozaice. – Naprawdę nie powinnyśmy… Przerwała w pół słowa. Pokój, w którym się znalazła, miał te same majestatyczne proporcje i takie same zdobienia jak hol, ale był potwornie zabałaganiony. Każdy skrawek pokrywały papiery, od ogromnego antycznego biurka ustawionego między oknami, po niski stolik przed kominkiem i głęboką skórzaną sofę. Nie było ich tylko tam, gdzie siedziały dziewczęta i wielki szary pies. – Lottie zasnęła – kontynuowała Martha, kontemplując z zaciekawieniem strój Sarah. – Panie Cavalleri, jesteśmy panu winne gorące podziękowanie za pomoc. Teraz, kiedy jesteśmy w komplecie, przedstawmy się jak należy. – Chyba nie ma takiej potrzeby – burknęła Sarah. – Angelika i pan Cavalleri już się znają. Angelika zamrugała i odrzuciła na plecy jedwabiste blond loki. – Na razie poznał pan mojego narzeczonego, Hugh… Obok niej Fenella mruknęła coś cicho, zerkając na Sarah, i błękitne oczy Angeliki rozszerzyły się gwałtownie. – Ależ tak! Był pan w pubie podczas mojego wieczoru panieńskiego! Lorenzo krótko skinął głową, a Sarah miała wrażenie, że się dusi. – Wprost trudno w to uwierzyć! Co za niezwykły zbieg

okoliczności! – Rzeczywiście. – Fenella uśmiechnęła się znacząco i zwinnym, kocim ruchem wstała z sofy, a długi kaszmirowy kardigan rozchylił się, odsłaniając króciutkie spodenki i skąpy top. – Nie mieliśmy okazji porozmawiać, bo Sarah zupełnie wtedy panem zawładnęła. Sarah sięgnęła po ręcznik i zaczęła energicznie wycierać włosy. Musiała się czymś zająć, żeby nie skręcić Fenelli karku. Zarazem jednak okazało się, że to nie Angelika i Fenella go na nią nasłały. W takim razie dlaczego ją pocałował? Zerkając zza ręcznika, zobaczyła, jak krótko potrząsnął wyciągniętą przez Fenellę dłonią. – Ja z kolei pamiętam, że pani zmonopolizowała tam wtedy całe męskie towarzystwo. – Cóż, zaskakujące, że trafił pan do naszego sennego Oxfordshire – wtrąciła Martha pospiesznie. – Jestem Martha. Martha Halliday. Lorenzo na moment zastygł w bezruchu. – Nie takiego znowu sennego, pani Halliday. – Sarah zauważyła nacisk, jaki położył na nazwisko matki. – Z pewnością nie tamtej nocy. Długo pani tam mieszka? – Odkąd w wieku dziewiętnastu lat zakochałam się bez pamięci. Ma pan rację, wszystko się pozmieniało. – Martha świetnie sobie poradziła ze zwróceniem rozmowy na bezpieczniejsze tory. – Wtedy pub „Pod Różą i Koroną” był małą wiejską gospodą, gdzie stali goście sami się obsługiwali, zostawiając pieniądze w kartonowym pudełku. Francis, mój pierwszy mąż, spędzał tam więcej czasu niż w domu. Siadywał

przy stoliku w rogu, koło kominka, i pisał. Mawiał, że to jedyne miejsce na tyle ciepłe w zimie, by dało się myśleć. – Pisał? – Tak. Głównie poezję, ale… – Mamo – syknęła Sarah – jest trzecia w nocy. To chyba nie najlepsza pora na dyskusje o literaturze. Zwłaszcza o bezowocnych wysiłkach jej ojca. Sarah doskonale wiedziała, dokąd zmierza rozmowa. Za chwilę Martha wymieni niekończące się tytuły ciężkich poematów opisujących degradację wiejskiego krajobrazu w zetknięciu z cywilizacją, a potem doda, że mąż napisał także książkę. Fakt, że okazała się wydawniczą klapą, nigdy nie przeszkadzał Marcie w przedstawianiu jej jako dzieła zapoznanego geniusza, co Sarah bardzo krępowało. – Istotnie. Masz rację, kochanie. – Martha roześmiała się, odstawiając pustą szklaneczkę. – Już dosyć spowodowałyśmy tu zamieszania. Mam nadzieję, że przenocowanie nas nie będzie dla pana zbyt kłopotliwe? – Ani trochę – odparł Lorenzo krótko. – Niestety moja gospodyni wyjechała, więc będą się panie musiały obsłużyć same. Widziały panie pokoje? – Och, są cudowne, podobnie jak cały dom. Obejrzymy go dokładnie jutro. A teraz, dziewczęta, dajmy panu odetchnąć. Angelika i Fenella wstały i wyszły z Marthą, a Sarah zastanawiała się, jak przenieść Lottie, nie budząc jej. Z rozmyślań wyrwał ją niski głos. – Masz córkę. – Owszem. – Świadoma swojego wyglądu, Sarah skręcała się

z zażenowania. W końcu, chcąc ukryć rumieniec, pochyliła się nad Lottie. – Zaniosę ją do łóżka – zaproponował Lorenzo. – Dziękuję, dam sobie radę – odparła. – Skąd wiedziałem, że właśnie to usłyszę? – spytał kpiąco. – Zdarzyło ci się kiedy przyjąć pomoc? – Jestem przyzwyczajona radzić sobie sama, i tyle – burknęła. – Jej ojciec nie był taki skory do pomocy. – Gdzie jest teraz? – Zapewne w łóżku z nową narzeczoną – powiedziała z goryczą. Lorenzo powoli pokiwał głową. – Rozumiem. – Wątpię. – Usiadła obok Lottie, żeby z tej pozycji wziąć ją na ręce. Oboje podskoczyli, gdy nagle ekran telewizora ożył, ukazując nagi kobiecy brzuch, tak gładki i brązowy jak piasek pustyni. Kamera powędrowała w górę, odkrywając piersi i rowek pomiędzy nimi, obojczyki, ostro zarysowane szczęki i odrzuconą do tyłu w bezgłośnym krzyku rozkoszy głowę Tii de Luki. W następnej chwili Lorenzo wsunął dłoń pod udo Sarah i obraz znikł. Sarah odwróciła się gwałtownie. Stał obok niej, trzymając w dłoni pilota. Zdążyła jeszcze dostrzec cień emocji w jego oczach, ale zaraz jego twarz znów zaczęła przypominać nieprzeniknioną maskę. Rzucił pilota na niski stolik przed kominkiem. – Usiadłaś na nim – wyjaśnił krótko.

– Przepraszam… – Zerwała się na równe nogi. – Nieważne. – Wzruszył ramionami. – Mówię o tym, co powiedziałam wcześniej, że nie wiesz, jak to jest być porzuconym. Angelika i Fenella wspominały o twojej żonie… – brnęła. – Musisz być zmęczona – przerwał jej chłodno. – Pokażę ci pokój. Zwiesiła głowę i schyliła się, by podnieść Lottie. – Tak. Jasne. Przepraszam. – Pozwól sobie pomóc. Wyczuwała, że chce się jej pozbyć, i nie mogła go za to winić. Musiał oglądać ten film, kiedy przyszła Angelika. To wyjaśniało, dlaczego nie spał i był wciąż ubrany. Wyjaśniało też smutek ukryty za uprzejmą maską i być może jakoś powiązany z tamtym pocałunkiem w pubie. Kiedy człowiek ma złamane serce, jest bardziej skłonny zrobić cokolwiek i z kimkolwiek, by choć na moment odegnać samotność. Lorenzo bez wysiłku podniósł Lottie i ruszył do drzwi. – Tędy. Weszli na górę po szerokich schodach. Sarah utkwiła wzrok w czubku głowy Lottie, zdecydowana nie patrzeć na szerokie bary i mięśnie pod oliwkową skórą. Kiedy Lorenzo stanął przed zamkniętymi drzwiami, wpadła na niego. Odsunęła się szybko, mamrocząc przeprosiny. Lorenzo otworzył drzwi, wszedł do środka i ułożył Lottie na łóżku. – Mała śpi – powiedział. – Bardzo ci dziękuję. Za wszystko. – Szybko wsunęła się do pokoju i już nie dosłyszała jego następnych słów.

Potem dobiegł ją tylko oddalający się odgłos kroków, więc rozejrzała się po pokoju. Wnętrze wydawało się wyjęte ze starej baśni. Miękkie światło małej lampki oświetlało lśniący parkiet i wielkie łoże z zielonkawymi zasłonkami, lnianą pościelą z koronkami i górą poduszek. Lottie wyglądała w nim jak Śpiąca Królewna. Łoże było bardzo kuszące i dopiero teraz poczuła obezwładniające zmęczenie. Zrzuciła mokrą koszulę i wtedy właśnie rozległo się pukanie do drzwi. Zanurkowała pod kołdrę i naciągnęła ją wysoko pod szyję, kiedy w uchylonych drzwiach ukazał się Lorenzo. W świetle małej lampki, rzucającej niespokojne cienie, wyglądał na zmęczonego i smutnego. – Obiecałem ci coś suchego. Sarah wyciągnęła rękę po szarą podkoszulkę, miękką i wyblakłą. Podziękowała, unikając jego wzroku. Spodziewała się, że odwróci się i wyjdzie, ale stało się inaczej. Pokój był bardzo cichy. Jedynym dźwiękiem było bębnienie deszczu o szyby i szmer oddechu Lottie. – Właściwie – powiedział, odgarniając włosy z czoła – wciąż jeszcze mi się nie przedstawiłaś. Sposób, w jaki to powiedział, kazał jej popatrzeć mu w oczy. – Sarah – powiedziała. – Przecież wołałeś mnie po imieniu tam, na dachu. Skinął głową, ale nie odrywał od niej wzroku. – Tak. Ale wciąż nie wiem, kim naprawdę jesteś. – Ja też nic nie wiem o tobie. – Mięła w dłoniach koszulkę, którą jej przyniósł. – Tylko że ja jestem nikim, a ty sławnym reżyserem filmowym.

– Nie jestem sławny – odparł szybko. – A ty nie jesteś nikim. – Owszem, jestem. – Roześmiała się z zażenowaniem, a Lottie poruszyła się przez sen i westchnęła. Oboje milczeli przez dłuższą chwilę, czekając, aż znów głębiej zaśnie. Sarah obserwowała córeczkę z uśmiechem. – Jestem matką. Tylko to się liczy – powiedziała miękko. Spojrzała na Lorenza i zamarła na widok chłodu w jego oczach. Wstał i skierował się do drzwi. – Jest bardzo późno. Niepotrzebnie ci przeszkadzam. – To myśmy ci przeszkodziły i bardzo mi przykro z tego powodu. Moja rodzina to prawdziwe harpie. Obawiam się, że jeszcze pożałujesz swojej gościnności. Zatrzymał się w progu i spojrzał na nią z uprzejmym uśmiechem. – Wcale nie – odpowiedział lekko. A potem wyszedł, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Sarah Halliday nie mogła wiedzieć, jak bardzo się myliła. Lorenzo był zachwycony. Bóg okazał się bardzo życzliwy i gospodarz Castellaccio wypowiedział w myślach dziękczynną modlitwę za dostarczenie upartej córki Francisa Tate'a prosto pod jego dach. To z pewnością więcej, niż mógł oczekiwać. Reszta zależała już tylko od niego. Sarah oparła miotłę o ścianę i rozejrzała się wokoło ze zniechęceniem. Niemal godzina harówki w zalanej, zrujnowanej kuchni i właściwie brak zauważalnych efektów. Zdołała wybrać większość wody, ale ze ścian złaził tynk, a sufit groził zawaleniem. W dodatku spała wyjątkowo źle. Zabrała

się energicznie do czyszczenia blatów, jak gdyby mogła w ten sposób odgonić niechciane myśli. Zgarnęła zmoczony kolorowy magazyn Angeliki, otwarty na artykule o Tii de Luce. Przełożyła go na suchy blat i zaczęła czytać. Według słów Tii Lorenzo nie znalazł w swoim życiu miejsca dla ich dziecka i pani de Luca, która rozwiodła się po pięciu latach małżeństwa, jest ogromnie szczęśliwa, że jej kolejny partner, Ricardo Marcello, podobnie jak ona cieszy się tym wspaniałym darem od losu. – Ciężko pracujesz, jak widzę – rozległ się głos za jej plecami. Sarah odwróciła się na pięcie, zrzucając magazyn za szafkę. Lorenzo był nieogolony i dopiero teraz zauważyła w jego czarnych włosach srebrne nitki. – Ja… właśnie… – plątała się niepewnie. Wzruszył ramionami, uśmiechając się lekko. – Żartowałem. Angelika dopiero je śniadanie, a to chyba ona powinna być na twoim miejscu… Sarah podjęła skrobanie blatu. – Skończę tutaj, a potem… Zamilkła, bo Lorenzo nakrył jej dłonie swoimi. – I co jeszcze? Wysprzątasz cały dom i może zdążysz przełożyć dachówki przed lunchem? Zamarła. Zdrowy rozsądek nakazywał uciec, żeby nie zauważył, że znów zarumieniła się jak pensjonarka i oddycha jak astmatyk, który właśnie przebiegł maraton. Ale nie chciała tego robić, bo uczucie, którego doznawała, było bardzo przyjemne.

– Nie – odpowiedziała niepewnie. – Ale przynajmniej trochę tu doprowadzę do porządku… – Daj spokój… Puścił jej ręce, więc znów zabrała się do szorowania. – Okropny tu bałagan, a Angelika nawet nie ma mopa. Kiedy dostanę odpowiedni sprzęt, będzie łatwiej… – Nie o tym mówię – odparł krótko. – Dlaczego w ogóle się tym przejmujesz? To dom twojej siostry i jej ślub. – Owszem, ale skoro ja się zajmuję cateringiem, to mój problem, bo nie będę miała miejsca, żeby wszystko przygotować. Lorenzo potrząsnął głową w niedowierzaniu. – Słucham? Co powiedziałaś, że robisz? – Jedzenie. Jego twarz pociemniała. – Wszystko? Ile będzie osób? – Tylko trzydzieści. – Nie powinien się tak przejmować, pomyślała chmurnie. – Kameralna uroczystość dla rodziny i znajomych. W następnym miesiącu wydają wielkie przyjęcie w Londynie. – Nie mogli wziąć profesjonalnego cateringu? – Byłoby trudno. To ja jestem profesjonalistką. Pracowałam dla firmy przygotowującej biznesowe lunche w City. – Pracowałaś? A teraz? – Czas przeszły nie umknął jego uwagi. Uciekła wzrokiem. – Nie… odkąd miałam wypadek… upuściłam tort na przyjęciu zaręczynowym. – Roześmiała się niepewnie. – Od

tamtej pory mam trochę kłopotów finansowych, więc zamiast prezentu zaoferowałam zrobienie jedzenia. A teraz naprawdę muszę się zabrać do pracy, bo wciąż jeszcze czekają mnie zakupy. – Włóż buty – powiedział krótko. – Zabieram cię stąd. – O nie, nie mogę cię więcej angażować w nasze sprawy. Zresztą nie ma sensu nic kupować, dopóki tu nie posprzątam. Na razie nie ma na nic miejsca. – Nie jedziemy po zakupy i nie będziesz tu sprzątać. Zabieram cię do Castellaccio. Zamierzała się sprzeciwić, o czym on dobrze wiedział i nie dopuścił jej do głosu. – Moja kuchnia przynajmniej nie grozi zatruciem waszych gości – powiedział, kierując się do wyjścia. – Wygrałeś. Jadę z tobą. Tylko zabiorę ubrania na zmianę dla siebie i Lottie. Poczekasz? – Będę w samochodzie. Spodziewał się dłuższego oczekiwania, ale Sarah bardzo się pospieszyła. Przebrała się od razu w koralową koszulę, bardzo ładnie pasującą do jej karnacji. – Przepraszam, że musiałeś czekać – powiedziała, stawiając pod nogami koszyk z rzeczami. W ręku miała czerwone płócienne dziecinne rybaczki, które położyła sobie na kolanach. – Daj spokój – odpowiedział. – Z doświadczenia wiem, że kiedy kobieta idzie się przebrać, przymierza przynajmniej pięć różnych ciuchów i trwa to około godziny. – Nie mam tylu rzeczy, co bardzo ułatwia sprawę. I bardzo

ci dziękuję. Przyrządzę jedzenie u ciebie i od razu jutro rano… Zatrzymał samochód i wyłączył silnik. – Zapomnij o tym – powiedział. – Dom na farmie jest zrujnowany. Urządzimy wesele u mnie. Nerwowym gestem pociągnęła za wystającą z koszyka słomkę. – Nie. To niemożliwe. Nawet tego nie proponuj Angelice, bo potem już nigdy nie będziesz chciał oglądać nikogo z nas na oczy. Uśmiechnął się do tej wizji. – Nie wydaje mi się. – Jesteś pewien? – Spojrzała na niego z wahaniem. Lorenzo czuł, że postąpił właściwie. Skoro wyświadczy rodzinie taką przysługę, Sarah nie będzie mogła mu niczego odmówić. Nawet praw do sfilmowania książki jej ojca.

ROZDZIAŁ CZWARTY – Mamo! Sarah sporządzała listę sprawunków, siedząc przy końcu długiego stołu w przestronnej kuchni palazzo, kiedy Lottie wtargnęła przez otwarte drzwi od podwórza. Sarah odłożyła ołówek i przytuliła małą. – Jesteś, kochanie. Właśnie się zastanawiałam, gdzie się podziewasz. Podobno razem z babcią zwiedzałyście okolicę? – Tak. Byłyśmy w kościele, tam gdzie Angelika bierze ślub, i spotkałyśmy ogrodnika Alfreda, i tu jest taka świątynia ze schodami. I widziałyśmy posąg pana bez ubrania i można zobaczyć jego… – Kochana babcia – przerwała jej Sarah zdecydowanym tonem, całując dziecko w czółko i stawiając z powrotem na podłodze. – Rzeczywiście piękna wycieczka. – Musisz też pójść i zobaczyć. Tak powiedziała babcia. I powiedziała jeszcze, że to nie jest nieprzyzwoite, bo to jest kultura. – I babcia uważa, że tego mi właśnie potrzeba? – spytała Sarah z rozdrażnieniem. – Nie – odezwała się od wejścia Martha. – Babcia uważa, że w twoim życiu brakuje mężczyzny. I nie musiałabyś się nawet bardzo trudzić, żeby znaleźć kogoś dużo bardziej męskiego niż ten ostatni… – Niebieskie oczy Marthy błysnęły szelmowsko. – Witamy, panie Cavalleri. Właśnie o panu mówiłyśmy, prawda, Sarah?

– Doprawdy? – burknęła Sarah. Dlaczego matka zawsze zachowywała się tak deprymująco? Lorenzo Cavalleri miał bardzo piękną żonę i z całą pewnością nie był zainteresowany flirtowaniem z Sarah. – Wcale nie, babciu – zaprotestowała Lottie. – Mówiłyście o tym posągu pana bez ubrania, który widziałyśmy w ogrodzie. Powiedziałaś, że ma… Martha roześmiała się, ani trochę nieskruszona. – Och, kochanie. Czułam, że wpakujesz mnie w kłopoty. – Uśmiechnęła się czarująco do Lorenza. – Jesteśmy ogromnie wdzięczne za to, co pan dla nas robi. Naprawdę. – Tak. – Lottie zamaszyście pokiwała głową, szeroko otwierając szczere niebieskie oczy. – Uważamy to miejsce za najpiękniejsze na świecie. Ciocia Angelika bardzo się cieszy, że ślub będzie tutaj, a ja się cieszę, że będę mogła być tu druhną. Ale ty jesteś najszczęśliwszy, bo możesz tu mieszkać. – Będę o tym pamiętał. – Lorenzo poważnie pokiwał głową. Lottie popatrzyła na niego z namysłem. – Mieszkasz tutaj sam? – Tak – odpowiedział z uśmiechem. – To bardzo duży dom dla jednej osoby – skonstatowała mała z cieniem przygany w głosie. Sarah zauważyła, że Lottie patrzy na Lorenza tym charakterystycznym, świdrującym wzrokiem, zapowiadającym serię druzgocąco drobiazgowych pytań i zaskakujących wniosków. Lorenzo odwzajemnił jej spojrzenie bez mrugnięcia okiem. – Tak – przyznał ciężko. – Bardzo duży. Szesnaście sypialni…

Oczy Lottie były okrągłe jak talerzyki. – Szesnaście? – powtórzyła. – Przecież… – Dosyć – przerwała jej Sarah stanowczo, a widząc, że mała zamierza protestować, dodała: – Bez dyskusji. – Zmiękczyła ostre słowa pocałunkiem w głowę, a potem sięgnęła po swoją listę. – Muszę iść. Chcesz pójść ze mną po zakupy? – Chyba zostanę z babcią – zawahała się Lottie, ale zaraz dodała: – Ale jeżeli czujesz się samotna, pójdę z tobą. – A gdybym i ja poszedł? – Lorenzo popatrzył na Lottie pytająco. Mała podskoczyła radośnie i klasnęła w dłonie. – Tak! – Nie – odezwała się w tym samym momencie Sarah. – Możesz się zgubić – powiedziała Lottie współczująco i uśmiechnęła się do Lorenza. – Koniecznie powinieneś pójść. Mama zawsze chciała spotkać takiego miłego pana, żeby z nim wychodzić. Po deszczu zrobiło się jeszcze goręcej, a niebo lśniło niczym niezmąconym błękitem. Targowisko na placu było bajecznie kolorowe. Lorenzo podwiózł ją tam i odjechał, obiecując odnaleźć ją wkrótce. Z listą w dłoni Sarah szybko kompletowała swoje zapasy. Mnogość barw i woni oszałamiała ją. To były prawdziwe Włochy. Dookoła słyszała najpiękniejszy język świata, wznoszący się i opadający melodyjnie, a czasem pojedyncze słowo rozbrzmiewało na wpół zapomnianym znaczeniem. W końcu była tutaj. Z dala od Londynu, zakorkowanych ulic, przytłaczających biurowców, w krainie dobrego jedzenia, wielkiej sztuki i gorącego seksu. Jej włoski

był zaledwie podstawowy, ale kupcy zachowywali się bardzo przyjaźnie i nietrudno się było dogadać za pomocą gestów i uśmiechu. Próbowała jedwabistej szynki parmeńskiej, sera provolone i ogromnych, dojrzałych w słońcu oliwek. Kupiła aromatyczną rukolę, cukinie jeszcze z kwiatami, cytryny wielkości piłek tenisowych i wonny czosnek od potężnego, uśmiechniętego mężczyzny w pasiastym fartuchu, o wesołych oczach błyszczących ponad zawadiackimi wąsami, który zapakował jej zakupy do koszyka i kiedy już zapłaciła, obdarował soczystą brzoskwinią. – Grazie, signore – podziękowała. Odpowiedział potokiem włoskich słów, których nie zrozumiała. Wzruszyła tylko ramionami i roześmiała się, bezradnie rozkładając ręce. – Mówi, że to przyjemność obsługiwać taką śliczną dziewczynę, która najwyraźniej zna się na dobrym jedzeniu – usłyszała za plecami. Na widok Lorenza Włoch uśmiechnął się jeszcze szerzej i natychmiast wdał się z nim w rozmowę pełną wymownych gestów i uśmiechów. Najwyraźniej obaj panowie byli starymi przyjaciółmi. Pogryzając brzoskwinię, Sarah z ogromną przyjemnością obserwowała ich spotkanie. Zamyśliła się i dopiero po dłuższej chwili spostrzegła, że patrzą na nią nie tylko obaj mężczyźni, ale i kilku przechodniów. Ci ostatni wodzili tak zaciekawionym wzrokiem od niej do Lorenza, że aż pomyślała, że chyba brzoskwiniowy sok spłynął jej na brodę. Pospiesznie przetarła wargi wierzchem dłoni. Lorenzo, nie odrywając od niej wzroku, uśmiechnął się w odpowiedzi na

słowa drugiego mężczyzny i potrząsnął głową. – Stary przyjaciel? – spytała, kiedy pożegnali się w końcu pośród licznych ciao i uścisków dłoni. Byli już na skwerze, poza terenem targowiska. Lorenzo niósł pudło z cukiniami i garścią czarnych trufli, które pojawiły się tam w jakiś tajemniczy sposób. – Nie, ale kiedy człowiek pojawia się w prasie, ludziom się zdaje, że go dobrze znają. Sarah spojrzała na swoje stopy w wysłużonych klapkach. Paznokcie nosiły ślady seledynowego lakieru, który Lottie dostała na jakiejś szkolnej imprezie. – Co powiedział? – Pytał, czy jesteś nową kobietą w moim życiu. – To musiało być dla ciebie krępujące. Bardzo mi przykro. – Niepotrzebnie. – Wprowadził ją do małej knajpki w nasłonecznionym rogu placu. – Dokąd idziemy? – Na lunch. – Och. – Zatrzymała się gwałtownie. – Powinieneś był mi powiedzieć. Przejdę się po sklepach i zaczekam na ciebie. Spotkamy się, jak skończysz. Szybko przełożył karton z cukiniami do jednej ręki i zdecydowanie pociągnął ją do wejścia. – Nigdzie nie pójdziesz, tylko zjesz ze mną lunch. Wewnątrz restauracja była pusta i ciemnawa; na ścianach nieokreślonej barwy wisiały pooprawiane powycinane z gazet zdjęcia, stare menu i serwetki pokreślone nieczytelnymi autografami. Lorenzo poprowadził ją do najdalszego kąta

i odsunął dla niej krzesło. – Nie powinnam – wymamrotała, rozkładając przed sobą menu, żeby nie mógł widzieć rumieńca. – Już nawet tamten mężczyzna powiedział, że „znam się na dobrym jedzeniu”. Delikatnie wyjął jej kartę z rąk i odłożył na stolik. – To miał być komplement – powiedział spokojnie. Gdy patrzył na nią, czuła się bezpieczna. Przez moment odwzajemniła jego spojrzenie, starając się o niczym nie myśleć i delektując się tym niezwykłym uczuciem… W końcu zamrugała i uśmiechnęła się niepewnie. – Zapomniałam, że jesteśmy we Włoszech, a to coś zupełnie innego od sztywnej Anglii – powiedziała, wstając. – Przeproszę cię na chwilę. W małej łazience zerknęła niespokojnie w lustro. Twarz miała błyszczącą, pod wpływem słońca pojawiły się piegi, ale chyba najgorzej wyglądały włosy. Zupełnie zapomniała, że rano przewiązała jej bandanką. Ściągnęła ją teraz i próbowała przeczesać palcami niesforne loki, po deszczu zmienione w skłębioną grzywę. Efektów wolała już w lustrze nie oglądać. Przy stoliku Lorenzo nalewał właśnie czerwone wino do dwóch kieliszków. Był przyzwyczajony, że kobiety kleją się czy przymilają do niego albo prowadzą skomplikowane gierki, byle tylko przyciągnąć jego uwagę. Tak też postępowała Tia. Ale ta dziewczyna była zupełnie inna. Zauważył to jeszcze w Anglii. Na jej słodkiej, otwartej twarzy wyraźnie malowały się uczucia. Pomyślał, że dzięki temu będzie mu łatwiej dowiedzieć się czegoś więcej o jej ojcu. Musi tylko sprawić, by się przed nim otworzyła. Podsunął jej kieliszek, za co

odwzajemniła się ślicznym uśmiechem, pokazując dołeczki, z którymi wyglądała na szesnastolatkę. – Och, naprawdę nie powinnam. Mam przecież gotować, a jeszcze nawet nie ułożyłam menu. – W takim razie może pozwolisz się zainspirować? Popatrzyła na niego z wahaniem. – Zainspirować? Oboje upili po dużym łyku. Lorenzo, najwyraźniej bardzo z siebie zadowolony, przywołał gestem śniadego mężczyznę wycierającego kieliszki przy barze. Gennaro, zbyt dyskretny, by podejść do nich bez zaproszenia, stanął przy stoliku, szeroko uśmiechnięty. – Sarah, chciałbym ci przedstawić Gennara, właściciela tego miejsca i wytrawnego specjalistę od planowania menu. Sarah uśmiechnęła się ciepło, uniosła z siedzenia i wyciągnęła dłoń. Gennaro ujął ją, ale pochylił się do przodu i ucałował Sarah w oba policzki, a kiedy odwrócił się do Lorenza, w jego ciemnych oczach lśniła niekłamana aprobata. – Wspaniała – powiedział w miejscowym dialekcie. – Twój gust wyraźnie się poprawił. – To nie tak. – Lorenzo z trudem hamował rozbawienie. – Co takiego? – Gennaro wyrzucił ręce w górę w geście udawanego ubolewania. – To pierwsza kobieta od siedemnastu lat, która nie wygląda na amatorkę beztłuszczowej sałatki, a ty mi mówisz, że to nie tak? – Ciężko zdegustowany, z ubolewaniem potrząsnął głową. – Sarah zajmuje się gotowaniem. – Lorenzo przeszedł na angielski, z nadzieją, że Gennaro wyczuje w jego głosie

ostrzegawczą nutę. – Chciałbym, żebyś jej coś doradził. Gennaro wybuchnął śmiechem. – Bardzo chętnie. Gotowanie to mój drugi ulubiony temat. Co mogę wam zaproponować? – Na początek przynieś nam swoją bresaolę, a potem to, co dziś polecasz. – Świetnie trafiliście. Mamy dziś wieprzowinę pieczoną z ziołami. Naprawdę przepyszną. – Bresaola – powtórzyła Sarah. Upiła jeszcze łyk wina i Lorenzo zauważył w jej wyrazistych oczach blask, którego nie było tam wcześniej. – To wołowina, prawda? – Tak. Suszona na powietrzu i solona tak jak szynka, ale zaczekaj, aż spróbujesz tej tutaj. Pochodzi od miejscowego farmera, ale Gennaro nie zdradza nikomu jego nazwiska. Chociaż jestem przekonany, że ty bez trudu wyciągnęłabyś z niego ten sekret. Roześmiała się, skrępowana. – Do tej pory nie spotykałam mężczyzn skłonnych mi pomagać. – Swoim zachowaniem często sugerujesz odmowę. Może to ich odstrasza. – Nie – zaprotestowała gorąco. – Ja… Gennaro przyniósł zamówione danie, życzył smacznego i znów zniknął. Sarah popatrzyła na Lorenza. – Przepraszam. Rzeczywiście masz rację. Nie bardzo umiem przyjąć pomoc, ale to nie dlatego, że jestem niewdzięczna. – Wcale tak nie myślę. – Zanurzył kawałek ciepłego pieczywa w płaskiej miseczce z oliwą, zawinął w pasek

ciemnego mięsa i podał jej. – Ale chciałbym wiedzieć dlaczego. Patrzył zafascynowany, jak wyraz jej twarzy zmienia się pod wpływem doznań smakowych i jak całkowicie skupia się na jedzeniu. – Smakuje? – Fantastyczne. Byłoby świetną przekąską na weselu. Tylko prawdopodobnie za drogie. – Właściwie mówiła do siebie, ale nagle uświadomiła sobie obecność towarzysza i spojrzała na niego przepraszająco. – Cudowne miejsce. Często tu bywasz? – Nie tak często jak kiedyś. Tia lubiła dobre jedzenie, chociaż nie ono było najważniejsze. Przede wszystkim lubiła być widziana i fotografowana, wtedy kiedy sprawiała wrażenie, że zupełnie się tego nie spodziewała. Knajpka Gennara z atmosferą bezpretensjonalnej autentyczności była dla tego fałszywego wizerunku doskonałym tłem. Sarah wolała się nie domyślać, co miał na myśli, i szybko odwróciła wzrok, rozglądając się wokoło. – Popatrz – powiedziała, zaskoczona – to chyba ty. Tam na zdjęciu. Wisiało na ścianie po prawej, wśród innych pamiątkowych forografii Gennara, więc wstała, żeby obejrzeć je z bliska. Przedstawiało Lorenza i Tię przy jednym ze stolików na zewnątrz. Pomiędzy nimi stała butelka prosecco w wiaderku z lodem. Zrobiono je w przerwie zdjęć. Tia, w jedwabnej tunice, świadoma oka kamery, śmiała się, odrzucając głowę do tyłu, a on patrzył na nią bez uśmiechu. – Och. – Sarah zabrakło tchu. – Ona jest piękna.

– Tak. – Jego głos zabrzmiał nienaturalnie szorstko. – Co to za film? – „Circling the Sun”. – Powinnam go znać? Przy Lottie nigdy nie miałam czasu na kino, więc jestem w tych sprawach strasznie do tyłu – przyznała. Dolał im obojgu wina. – Premiera odbędzie się na festiwalu w Wenecji pod koniec miesiąca. – Tia gra główną rolę? – Tak. – Pociągnął łyk wina. – Razem ze swoim nowym partnerem. Mówił bez cienia goryczy, ale Sarah i tak ściskało w gardle. Przy tym, co musiał przeżywać Lorenzo, reżyserując ich sceny miłosne, zbladło nawet wspomnienie zdrady Ruperta. Ugniatając okruszki chleba, zastanawiała się desperacko, jak przenieść rozmowę na bezpieczniejszy grunt. – O czym jest ten film? Lorenzo skrzywił się nieznacznie. – O Galileuszu. – To on wymyślił teleskop, prawda? Odchyliła się na oparcie, by uśmiechnąć się do Gennara, który zabrał puste talerze, mrugnął do niej i zniknął. – Między innymi. – W przyćmionym świetle wyglądał dużo starzej niż mężczyzna na fotografii, obserwujący swą roześmianą żonę. – Galileusz był fascynującym człowiekiem, który rzucił wyzwane wszystkiemu, co ludzie wcześniej wiedzieli o wszechświecie. Był też żarliwym katolikiem, miał

gorący romans z Marią Gambą i był ojcem trójki jej nieślubnych dzieci. – Uśmiechnął się drwiąco. – Ten aspekt jego życia bardzo interesuje Amerykanów, znacznie bardziej niż jego osiągnięcia w badaniu Układu Słonecznego. Pojawił się Gennaro z dużymi białymi i smakowicie parującymi talerzami. Część sukcesu dobrego restauratora leży w wyczuciu, kiedy gości zabawiać, a kiedy pozostawić ich samych. Gennaro miał w tych sprawach idealną intuicję. Postawił zamówione dania i znikł, nie burząc atmosfery delikatnej intymności między Lorenzo a Sarah. – Lottie nie byłaby tym zachwycona – powiedziała, nabierając kęs smakowitej potrawy. – Fascynuje ją Układ Słoneczny. – To bystra dziewczynka. – Tak. Pewno odziedziczyła to po ojcu. – Jaki on jest? – Bystry, ma umysł analityczny – powiedziała z namysłem. – Skupiony, ambitny. To naprawdę dziwne, że w ogóle byliśmy razem. – Jak się poznaliście? Zwinęła w palcach listek rukoli. – Pracował w banku inwestycyjnym w City, a ja często przygotowywałam dla nich lunche biznesowe. Chyba uznał, że nadawałabym się na żonę pracownika korporacji. – Miłość od pierwszego wrażenia – zakpił Lorenzo, ale bez śladu rozbawienia. – Zaszłam w ciążę za pierwszym razem. – Zamieszała palcem w sosie na talerzu i oblizała go. – Biedny Rupert.

Musiał się poczuć jak w pułapce. Nie tego przecież chciał… – A ty czego chciałaś? – Żeby Lottie była szczęśliwa. – A czego pragnęłaś przedtem? – zapytał. – Zanim zostałaś matką? – Zawsze chciałam przyjechać do Włoch – odparła po chwili milczenia. – Żyć tutaj i uczyć się kuchni włoskiej. Ale to już nieistotne. Teraz jestem matką. – Roześmiała się, próbując choć trochę rozluźnić atmosferę. – Chociaż pewno nie najlepszą. Niespodziewanie poczuła pod powiekami łzy. Zamrugała i popatrzyła w stronę wyjścia na nasłoneczniony skwer. Nie chciała się skompromitować w publicznym miejscu, wybuchając płaczem bez powodu. Porwała liść rukoli na strzępy tak, że została tylko łodyga. Lorenzo bardzo delikatnie wyjął go z jej palców, a potem zamknął jej dłonie w swoich. – Czemu to robisz? – Co takiego? – szepnęła. – Sama siebie deprecjonujesz. – Przepraszam – chlipnęła. – Znowu? – Westchnął znużony. – Obracam się w świecie, gdzie wszyscy stają na głowie, żeby wyglądać na lepszych niż są. A ty postępujesz akurat na odwrót. Dlaczego? Ciepło i siła jego dłoni odbierały jej zdolność jasnego myślenia. I pewno dlatego zapragnęła gorąco znaleźć się w jego ramionach. – Nie wiem. Może to poczucie winy?

– Dlaczego miałabyś się czuć winna? – Nigdy nie zabrałam Lottie na wakacje na Mauritius ani do Disneylandu. Nie nosiłam błyszczących różowych paznokci, jakie miały inne matki. Nie umiałam sprawić, by jej ojciec mnie pokochał, nie dałam jej rodzeństwa… Ścisnął dłonie Sarah. – Chciałaby mieć rodzeństwo? – Nigdy tego nie powiedziała, ale reszta rodziny uważa, że za nim tęskni. Jest taka zabawna, dojrzały umysł w ciele dziecka… Przerwała w pół słowa. Ich dłonie były wciąż złączone, ale jego wzrok był dziwnie daleki. Nagle pomyślała, że wysłuchiwanie jej trosk, które zazwyczaj chowała głęboko w sobie, musi być dla niego nużące. Lorenzo jak gdyby ocknął się z zamyślenia. – A ty? – spytał. – Chciałabyś mieć więcej dzieci? Potrząsnęła głową. – Kocham ją ogromnie. I nie chodzi o to, że nie kochałabym drugiego dziecka, bo przecież miłość matki jest nieskończona, ale… Nie trzymał jej już za ręce, ale wpatrywał się w nią z ogromnym napięciem. To ośmieliło ją do wyjawienia prawdy, którą dotąd skrzętnie ukrywała. – To za bardzo boli – szepnęła. – Ten lęk, czy to, co robię, jest dla niej dobre, niepokój, czy jest szczęśliwa. Odpowiedzialność. Nie mogłabym tego przeżywać drugi raz. Nie czuję się na siłach. Czy to znaczy, że jestem złym człowiekiem?

Uśmiechnął się, na wpół współczująco, na wpół boleśnie. – Nie – powiedział z dobrocią. – Wcale nie. Dojeżdżali już do palazzo. Lorenzo dyskretnie obserwował Sarah. Wpatrywała się w okno, więc widział tylko złociste refleksy w jej miedzianych lokach i dłonie mocno zaciśnięte na uchwycie kosza. Tak mocno, że aż pobielały jej kostki. Nie był pewien, co się właściwie zdarzyło w czasie lunchu. Sarah chwilami rozluźniała się, ale za każdym razem, kiedy odnosił wrażenie, że jest bliżej, znów się zamykała. Przypominała mu Lupa. Znalazł go koło Pizy, gdzie kręcili niektóre ujęcia, ale pies, choć wygłodzony, miał tak złe doświadczenia z ludźmi, że bał się podejść do jedzenia. Minęły prawie trzy tygodnie, zanim Lorenzo zdołał go dotknąć. Wciąż pamiętał tamto uczucie ogromnej satysfakcji. Przejechali pod łukowatym sklepieniem, a Sarah uśmiechnęła się nieśmiało. – Dziękuję ci bardzo – powiedziała miękko. – Dziękuję za pomoc w zakupach i za kontakt z Gennarem. Nie wiem, co bym zrobiła bez waszej pomocy. – Skrzywiła się zabawnie. – Pewno mrożoną pizzę. – Mogłoby wystarczyć. Twoja siostra i jej przyjaciele nie wyglądają na smakoszy. Roześmiali się oboje. Przed domem siedziało kilka osób. Lottie biegła przez trawnik, a po piętach deptał jej Lupo. – Hugh przyjechał – powiedziała Sarah. – I Guy. – Jej głos był teraz chłodny i obojętny. – Kochanie, to było przepyszne. Niemożliwe, żeby jutro było jeszcze lepsze.

– Guy, jesteś bardzo miły. – Sarah zbierała talerze. – To tylko bardzo zwyczajne risotto, jutrzejsze jedzenie będzie bardziej wyszukane. – Jak tam kuchnia? Masz wszystko, czego potrzebujesz? Nieznacznie wzruszyła ramionami. – Idealna. Podobnie jak wszystko tutaj. Siedzieli przy długim stole w limonaia. Zapadł już zmierzch i w zdobionych kandelabrach z kutego żelaza paliły się świece. Hugh uśmiechnął się czule do swojej przyszłej żony. – Muszę powiedzieć, że świetnie sobie poradziłaś. Kiedy zadzwoniłaś z wiadomością o potopie, byłem przerażony. Ale widzę, że wszystko załatwiłaś. Dobra robota, kochanie. Sarah tylko zacisnęła zęby i dalej zbierała ze stołu. – To nic takiego – powiedziała Angelika nonszalancko. – Mówiłeś, że pan Cavalleri jest trudny w kontaktach, ale naprawdę nie mógłby się zachować milej. Co prawda, niewielu mężczyzn potrafi się oprzeć elokwencji Fen. Fenella uśmiechnęła się z wyższością. – Zaprosiłam go na obiad, ale wymówił się pracą. Szkoda. Sarah ryzykownie ustawiła miskę po sałatce na stercie talerzy. Doskonale rozumiała, dlaczego Lorenzo nie chciał im towarzyszyć. Sama najchętniej zrobiłaby to samo i dołączyła do Lottie w wielkim, bajkowym łożu z firaneczkami, ale wciąż jeszcze miała masę pracy na następny dzień. Dlaczego jej rodzina zachowywała się w ten sposób? Kompletna bezradność matki i Angeliki była naprawdę irytująca. Guy i Hugh byli tu zaledwie od kilku godzin, a już zdążyli się zadomowić z aroganckim samozadowoleniem

sugerującym, że mają wszystko pod kontrolą. Jak zwykle Sarah czuła się jak wynajęta pomoc. A jak się musiał czuć Lorenzo? To był jego dom. Głęboko niewłaściwe było to, że musiał się chronić w swoim gabinecie, podczas gdy jej hałaśliwa, pozbawiona wszelkiej wrażliwości rodzina bez skrupułów wykorzystywała jego gościnność. Z dreszczem uświadomiła sobie, że myśli o nim jak o kimś bliskim. Westchnęła, odrzucając na plecy włosy. Lorenzo już po prostu taki był, że troszczył się o innych. Ciekawe tylko, kto się troszczy o niego, teraz, kiedy jego żona odeszła. Wydawał się taki silny, panujący nad wszystkim, ale emocje w jego oczach, bruzdy na wyrazistej twarzy i wystające żebra w mocnym, ale zbyt szczupłym ciele powiedziały jej, że to tylko iluzja. Jej wzrok padł na garnek z risotto. Szybko wyciągnęła z szafki czystą miseczkę i kieliszek. Lorenzo tak bardzo jej dziś pomógł. Postara mu się choć trochę odwdzięczyć. Boso, z tacą w dłoniach, przeszła przez pogrążony w mroku hol. Zza drzwi gabinetu dobiegały ciche dźwięki muzyki. Zerknęła na swoje odbicie w dużym lustrze. Gotowanie przez cały dzień i wieczorna wilgoć sprawiły, że jej włosy były jeszcze bardziej nieposłuszne niż zwykle. Może powinna zostawić tu tacę i trochę je uporządkować? Ale szybko porzuciła ten pomysł i uśmiechnęła się z politowaniem. Nigdy nie dorówna atrakcyjnością Tii czy choćby Angelice i Fenelli. Zatrzymała się pod drzwiami gabinetu, nasłuchując. Muzyka była piękna, ale melancholijna. Niespodziewanie wzruszyła ją do głębi. Potrzebowała dłuższej chwili, żeby się pozbierać,

a taca w dłoniach uniemożliwiła zapukanie. Spróbowała nieudolnie zrobić to łokciem. Nagle drzwi otworzyły się szeroko. Sarah poleciała do przodu, aż trochę wina wylało się z kieliszka. Lorenzo siedział przy biurku pośród porozrzucanych papierów. Spojrzał na nią z zaskoczeniem, które szybko zmieniło się w irytację. – Przepraszam, pomyślałam… Błyskawicznym ruchem ściszył muzykę i głos Sarah zabrzmiał w nagłej ciszy nienaturalnie głośno. – …że powinieneś coś zjeść. Próbowałam zapukać, ale nie dałam rady – dodała speszona, unosząc tacę jako dowód. Lorenzo nawet na nią nie spojrzał. Było coś złowrogiego w jego gestach, kiedy zebrał rozłożone wokół papiery, wrzucił je do szuflady i zamknął leżącą przed nim książkę, zanim Sarah zdążyła podejść do biurka. – Nie musiałaś tego robić – powiedział szorstko, a jego ton odzwierciedlał wszystko to, czego nie wyraził słowami. Przeszkodziła mu. – Żaden problem – powiedziała szybko. – I tak gotowałam dla rodziny. Postawiła tacę na brzegu biurka. Pies trącił Sarah nosem w kolano, z tęsknym spojrzeniem wchłaniając zapach jedzenia. Przynajmniej on docenił jej gest. – Przepraszam za wino. Zaraz doleję… – Nie. W cichym pokoju słowo zabrzmiało jak wystrzał. Po chwili dramatycznego milczenia Sarah ruszyła do drzwi, z trudem

hamując chęć rzucenia się pędem. Kiedy tam dotarła, Lorenzo odezwał się znowu. – Dziękuję ci. – Wskazał stygnące risotto. – Pachnie wspaniale. Sarah wymamrotała coś nic nieznaczącego i zamknęła za sobą drzwi. Lorenzo oparł głowę na rękach i odetchnął głęboko. Lupo znów ułożył się przed pustym kominkiem. Lorenzo włączył z powrotem muzykę i otworzył szufladę, gdzie wcisnął zdjęcia i książkę Francisa Tate'a. Zamiast je chować, może powinien był jej powiedzieć. Z drugiej strony, bał się ją wystraszyć. Nie znał motywów jej poprzedniej odmowy, ale rozumiał, że na szansę zrobienia tego filmu musi zasłużyć, zdobywając zaufanie Sarah, co z kolei oznaczało poznanie jej i zyskanie jej przyjaźni. Musiał pojąć, co nią powoduje, a zrozumienie tego zapowiadało długie i niełatwe dociekanie. Tym trudniejsze, jeżeli będzie się zachowywał tak jak przed chwilą. Upił łyk wina. Stanowczo było jeszcze za wcześnie, by ją we wszystko wtajemniczyć. Najpierw chciał się dowiedzieć, co było przyczyną odrzucenia pierwszej oferty. Chciał też być pewny, że będzie mógł jej zaproponować coś naprawdę godnego uwagi. Ale przede wszystkim powinien ją przeprosić. Sarah ucierała żółtka ze śmietaną długimi, posuwistymi ruchami, rozmyślając przy tym nad ostatnimi przeżyciami. Wciąż miała przed oczami wyraz twarzy Lorenza, mieszaninę irytacji i zniecierpliwienia, których nie zdołał ukryć wystarczająco szybko. Odgarnęła z czoła wilgotny kosmyk

i kręciła krem zapamiętale. Pasja do gotowania może i miała zgubny wpływ na obwód bioder, ale już nie pierwszy raz pozwalała jej zachować zdrowe zmysły. Było bardzo gorąco. Wszyscy już od dawna spali. Świece w limonaia pogaszono i jasno oświetlona kuchnia stała się jedynym celem niezliczonych muszek i komarów. Były tak dokuczliwe, że w końcu musiała zamknąć drzwi i w pomieszczeniu zrobiło się wprost koszmarnie gorąco. W ciągu dnia grube mury skutecznie utrzymywały chłód, ale teraz, przy włączonym piekarniku i bez dopływu powietrza z zewnątrz, żar był trudny do wytrzymania. Sarah była cała mokra, a pod fartuchem sukienka ze sztucznego tworzywa oblepiała ciało jak plastikowa torba. Zdecydowanym gestem ściągnęła fartuch i obtarła nim spoconą twarz. Teraz było tylko trochę chłodniej. Nie mogła tego dłużej wytrzymać. Odpięła mały perłowy guziczek na szyi i zrzuciła też sukienkę. Co za ulga. Od razu poczuła się lepiej. Włożyła z powrotem fartuch. Gdyby ktoś przyszedł, z przodu będzie wyglądała bardzo porządnie, ale prawdopodobieństwo odwiedzin było nikłe. Dochodziła druga w nocy i wszyscy już od dawna spali. W Castellaccio panowała kompletna cisza, krótka chwila odpoczynku przed jutrzejszym zamieszaniem. Już sama myśl o tym była nużąca. Wcześniej słyszała, jak Lorenzo rozmawiał z Guy o przechowywanych w piwnicy stołach, których używano przy okazji jego własnego ślubu. Współczuła mu gorąco, odgadując, jak musi się czuć pośród tej weselnej gorączki. Nic dziwnego, że był rozdrażniony. Zastanawiała się, czy myślał o Tii, czy ta piękna, wzruszająca muzyka miała jakieś specjalne znaczenie dla nich

obojga. Masa zaczynała gęstnieć i Sarah mieszała ją energicznie, nie odrywając wzroku od zawartości rondla, żeby nie przegapić decydującego momentu ani nie zdjąć go z płytki zbyt wcześnie. W tym momencie stuknęły otwierane drzwi. Sarah ogarnęła irytacja, że coś jej przeszkadza w tak ważnej chwili, potem jednak zobaczyła, że to Lorenzo przyniósł tacę i jednocześnie przypomniała sobie, że zdjęła sukienkę. Błyskawicznie ustawiła się przodem do niego. Pomiędzy nimi tkwił olbrzymi rzeźnicki pień, który nieco ją osłaniał. – Postaw to tutaj – zadysponowała. – Dziękuję, było przepyszne. – Żaden problem. Przykro mi, że ci przeszkodziłam – odpowiedziała tonem tak samo oficjalnym jak on. – Chciałbym cię przeprosić za to, że byłem taki niemiły. Kiedy pracuję, bywam okropnie nietowarzyski. Sarah zerknęła na swoje dzieło i jęknęła zdruzgotana. Poderwała rondel z kuchenki, ale było już za późno. Jedwabisty jeszcze przed chwilą krem zaczął się rozdzielać na paskudne grudki. – Co się stało? – Custard… Nie bacząc na protesty, Lorenzo wyjął jej z rąk ciężki rondel, więc rzuciła się do kranu, by odkręcić zimną wodę, po czym okręciła na pięcie, żeby sięgnąć po rondel. Lorenzo już go do niej niósł i omal się nie zderzyli, ale tylko stanęli bezradnie naprzeciw siebie. W ciągu kilku sekund rondel znalazł się w wodzie, a Sarah zamaszyście ubijała sos

trzepaczką. Lorenzo nie odrywał od niej wzroku. Sarah desperacko próbowała skupić się na tym, co robiła, a nie na tym, na co miała ogromną ochotę. Nie było dobrze. Krem rozwarstwiał się dalej, a ona była półprzytomna. Podwoiła wysiłki, ale… – Daj już spokój… Przytrzymał ją za ramię i wyjął jej z ręki trzepaczkę. Czuł bijące z jej ponętnego ciała ciepło i czuł, jak drży pod dotykiem jego chłodnych, mokrych dłoni. To drżenie sprawiło, że przestał nad sobą panować. Gwałtownie przyciągnął ją do siebie i zaczęli się całować, oboje tak samo zgłodniali. Sarah na wpół leżała na kuchennym blacie, przyciskając biodra do bioder Lorenza, który nagle uświadomił sobie, co robi. Puścił ją i przycisnął obie dłonie do skroni. – Nie – szepnęła w tym samym momencie Sarah. – Nie możemy… Przyszedł tutaj, żeby ją przeprosić. Miał zyskać jej zaufanie, a nie pozbawić ją szacunku dla samej siebie. A tak właśnie by się stało, gdyby wziął ją tutaj dla kilku krótkich chwil rozkoszy. Odwrócił się, nie chcąc widzieć, jak na jej zarumienionej twarzy podniecenie ustępuje niedowierzaniu, a potem bólowi. Chciał sprawić, by w końcu zyskała dla siebie szacunek, i chciał wyjaśnić, że robi to dla jej własnego dobra, bo wiedział, że ze swoją słodyczą, oddaniem i wrażliwością nie zasługuje, by być wykorzystaną w ten sposób. Ale niczego nie wyjaśnił. – Wybacz mi – rzucił szorstko i wyszedł, nie oglądając się za siebie.

ROZDZIAŁ PIĄTY – Mamo, obudź się. Już jest dzisiaj. Sceniczny szept Lottie i dotyk jej małych paluszków na policzku wdarł się w twardy sen Sarah. Jęknęła i otworzyła oczy. Miała wrażenie, że zasnęła dosłownie przed chwilą. Kiedy późną nocą wsunęła się między chłodne prześcieradła, długo jeszcze kręciła się bezsennie w gorących ciemnościach. Dziwne, że w ogóle zdołała zasnąć. Odwróciła się od okna i przykryła głowę poduszką, uciekając od słonecznego blasku wdzierającego się przez szpary w roletach. Jednak Lottie nie zamierzała rezygnować. – Upiekłaś ciasto? Będzie miało na wierzchu małe ludziki? Mogę włożyć już teraz moją sukienkę? – Lottie, jesteś gorsza niż budzik – jęknęła Sarah spod poduszki. O cieście wolała nie rozmawiać, więc sięgnęła palcami do nosa Lottie. – Czy wyłącznik jest tutaj? Mała roześmiała się, zachwycona. – Owszem, ale nie możesz go użyć, bo musisz wstać. Duża wskazówka jest na dwunastce, mała na dziewiątce. Sarah gwałtownie usiadła na łóżku, a Lottie podsunęła jej pod nos zegarek. – Widzisz? No to mogę włożyć moją sukienkę druhny już teraz? Do uczucia przygnębienia dołączyła panika. Ceremonia

miała się rozpocząć o dziesiątej. – Nie. Do śniadania zostań w piżamie, a sukienkę włożysz potem. Zwlokła się niechętnie i sięgnęła po szorty oraz koszulkę z poprzedniego dnia. Kuchnia, którą wysprzątała w nocy, wyglądała, jakby obozowali w niej wygłodzeni Tatarzy. Sarah podążyła za głosami dobiegającymi z podwórka i zastała tam improwizowane śniadaniowe party w pełnym rozkwicie. Był szampan i gromada ludzi, których nigdy wcześniej nie widziała. Dawni przyjaciele Hugh ze studiów i obecni z City, jak wywnioskowała z ich aroganckiego zachowania. – Mamo, dlaczego mi nie pozwoliłaś włożyć sukienki? – syknęła Lottie. – To żenujące, kiedy wszyscy inni są elegancko ubrani. Miała rację. Nigdzie nie było widać Angeliki, ale Hugh miał już na sobie spodnie od garnituru i białą koszulę, a twarz zaczerwienioną od kąpieli. Kiedy podszedł, by poczęstować Sarah szampanem, poczuła od niego zapach drogiego płynu po goleniu. Obojętnie wzięła kieliszek. – Martwiliśmy się, gdzie się podziałaś, staruszko – powiedział serdecznie. – Musieliśmy trochę pogrzebać w kuchni, żeby znaleźć coś do jedzenia, ale nie martw się, poradziliśmy sobie jakoś. – Co za ulga. Dzielne z was dzieciaki. – Sarah zmusiła się do uśmiechu. Nie zauważył ironii w jej tonie. Wyciągnął natomiast z tłumu jednego z nowo przybyłych, jeszcze jednego mieszczucha, który już się pocił w wytwornym garniturze.

– Jeremy, to jest Sarah, siostra Angeliki, o której ci opowiadałem. – Sarah uśmiechnęła się mile zaskoczona, ale Hugh kontynuował: – To ona przygotowuje jedzenie, więc musisz się do niej uśmiechnąć w związku z twoim prezentem. Jeremy, głupio rozanielony, kołysał się na obcasach, najwyraźniej bardzo z siebie zadowolony. – Ostrygi – wypalił. – Sto dwadzieścia sztuk, prosto z Anglii. Ulubione Angeliki. To dla niej wielka niespodzianka. Doskonała przekąska na ślubne przyjęcie. Hugh z rozmachem klepnął go w ramię. – Ty szczwany stary lisie, to diabelnie fantastyczne. No nie, Sarah? „Diabelnie fantastyczne” nie było określeniem, którego użyłaby w tej sytuacji Sarah. Ten idiotyczny prezent oznaczał całkowitą dewastację jej starannie przemyślanego menu. W godzinę później wciąż jeszcze nie wiedziała, co z nimi zrobić. Nadal ubrana w nieświeże rzeczy i nieuczesana popatrywała smętnie na skrzynkę z ostrygami. Ranek znów spędziła na sprzątaniu kuchni i doglądaniu co bardziej pomocnych przyjaciół Hugh, rozstawiających stoły w limonaia i rozwieszających kwietne dekoracje. Wciąż też wisiał nad nią nierozwiązany problem tortu. Dochodzący ze skrzynki zapach wodorostów nie pozwalał zapomnieć o kłopocie, wywołując kolejno wściekłość, bezsilność i przygnębienie. W końcu zaklęła soczyście i od razu zrobiło jej się lepiej. – Co dostanę za niedoniesienie o przestępstwie? W drzwiach od podwórza stał uśmiechnięty szelmowsko Lorenzo.

– Jak dawno tu jesteś? – Żałowała, że nie umie być tak samo chłodna i nonszalancka jak on. – Wystarczająco, żeby się domyślić, że nie masz najlepszego dnia. Nie powinnaś się czasem szykować? – Wygląda na to, że nie zdążę do kościoła. – Dlaczego? – Ostrygi. – Wskazała skrzynkę. Nie potrafiła opanować goryczy w głosie. – Niespodzianka od drużby Hugh. Niestety nie mam najmniejszego pomysłu, co z nimi zrobić, i przypuszczam, że to mi zajmie parę godzin. Podszedł bliżej, a jej ciało zatęskniło za wspomnieniem nocy. – A co z tortem? Nie była w stanie na niego spojrzeć. – Katastrofa. Krem się zwarzył i… – Wszystko będzie dobrze – przerwał jej zdecydowanie. – Zostaw to mnie. Załatwię coś od Gennara. Nikt się nie zorientuje. – Na pewno. Dziękuję ci. – A gdzie Lottie? – Na górze. Mama ją szykuje. Nagle poczuła, że dłużej tego wszystkiego nie zniesie. Nieprzyzwyczajona do drogich ciuchów i butów, Lottie była niezwykle podniecona perspektywą wystąpienia w tak eleganckim stroju i liczyła dni do chwili, kiedy to w końcu nastąpi. A teraz, kiedy ten moment nadszedł, Sarah nie mogła być przy niej. – To nie fair – powiedziała. – Idź do niej – odezwał się Lorenzo, wyjmując jej z ręki

talerze, które ustawiała na blacie. – Nie, mama da sobie radę. – Ty też powinnaś się szykować. – Nie mogę. – Spojrzała na zegarek. – Wychodzą do kościoła za pół godziny. Nawet jeżeli ty zajmiesz się ciastem, ja muszę coś zrobić z tymi cholernymi ostrygami. Otworzyć je przynajmniej. – Nie. – Zdecydowanym gestem ujął ją za ramię i niemal wypchnął za drzwi. – Zostaw to mnie – powtórzył. – Ostrygi powinno się otwierać bezpośrednio przed zjedzeniem. Inaczej można się poważnie zatruć. Trzeba wiedzieć, kiedy się poddać, pomyślała, przeskakując po dwa stopnie. – Ciao, Gennaro. Bardzo ci dziękuję… Lorenzo odłożył słuchawkę. Załatwione. Gennaro dostarczy wspaniały tort, a poza tym wypożyczy pomocnika kucharza i dwóch kelnerów. Wszyscy, wraz z tortem, mieli się pojawić w palazzo w ciągu godziny. Koszty Lorenzo weźmie na siebie, to oczywiste. Ale to i tak tylko niewielka część tego, co był winien Sarah. Jakąś część powinien wyłożyć Guy, pomyślał. Z okna widział Hugh i jego przyjaciół kręcących się i pozujących do zdjęć wokół lśniącego czerwonego ferrari obwiązanego białymi wstążkami, które pojawiło się przed domem. Lorenzo poczuł złość. Wynajem tak wulgarnego samochodu kosztował niemało, ale najwyraźniej pieniądze nie stanowiły problemu dla Guy Hallidaya ani dla Hugh Soamesa. To oni powinni płacić za catering i obsługę, tymczasem Sarah robiła to wszystko za darmo. Pomyślał o niej, harującej niemal

do rana, kiedy wszyscy inni dawno już spali, zrelaksowani po winie i obfitym posiłku, jakim uraczyła ich wcześniej. Dochodziła druga, kiedy zastał ją w kuchni. Uderzył pięścią w parapet tak mocno, że aż przestraszył Lupa. Dopadło go poczucie winy. Już i tak miał wyrzuty sumienia po zdarzeniu w gabinecie, a do tego doszła teraz świadomość, że on sam potraktował ją nie lepiej niż jej rodzina. Dla tych leniwych egoistów Sarah była tylko kucharką i sprzątaczką. Obserwował ich i obserwował ją. Nikogo nie obchodziła jako osoba, nie interesowało ich, jak się czuła, czego pragnęła. I co gorsza, on zachował się prawie tak samo. Potraktował ją jak ciepłe, ponętne ciało. Czuł do siebie wstręt. Mało znał Sarah Halliday, ale spędził z nią wystarczająco dużo czasu, by rozumieć, że ostatnim, czego mogła pragnąć, był seks bez zobowiązań. Choćby nie wiadomo jak przyjemny. Jej samoocena była już i tak zbyt niska, by jeszcze obniżać ją w ten sposób. Uwiedzenie nie było właściwą drogą pozyskania jej zaufania. Za oknem rozległ się ryk silnika ferrari i odgłosy wiwatów. Zamierzał usiąść przy biurku, ale znów usłyszał podobne odgłosy w holu. Zapewne Angelika zeszła na dół. Minęło zaledwie dwadzieścia minut, odkąd wysłał Sarah na górę, z pewnością jeszcze nie zdążyła się wykąpać i ubrać. A to oznaczało, że nie zdąży zobaczyć wystrojonej Lottie. Wziął do ręki małą kamerę i ostrożnie uchylił drzwi. Angelika wolno schodziła po schodach w białoperłowej sukni, spowita w delikatną mgiełkę welonu. Uśmiechała się do czekającego na dole fotografa. W jej postawie było coś tryumfującego,

w wyrazie twarzy dominowały spokój i pewność siebie. Tuż za nią szła Fenella w złocistej, przylegającej do ciała sukni, podkreślającej szczupłą sylwetkę. Lorenzo zignorował je obie i skoncentrował się na małej dziewczynce, która pojawiła się za nimi z powagą w oczach i w wianku z kremowych różyczek na głowie. To na nią skierował obiektyw. Filmowanie było jego ucieczką. Pozwalało zdystansować się od życiowych problemów. Tak jak teleskop Galileusza umożliwiało popatrzenie na świat z innej perspektywy. Na małym ekraniku obserwował, jak Lottie unosi wianek i wsuwa pod niego niesforny kosmyk. Potem jej drobna twarzyczka rozświetliła się uśmiechem rysującym dołeczki w pulchnych policzkach. Podążył za jej wzrokiem i zobaczył Sarah. Owinięta w ręcznik, z włosami jeszcze mokrymi po prysznicu, przechylała się przez poręcz schodów. Pochwyciła wzrok córeczki i uśmiechnęła się w odpowiedzi. Kamera zarejestrowała wszystko. Radość i dumę bijące z jej twarzy, połyskujące pod powiekami łzy, wargi szepczące „jesteś śliczna” i przesłany czubkami palców całus. – Poprosimy pannę młodą jeszcze trochę bliżej – powiedział fotograf i Fenella pociągnęła Lottie za sobą, by ustawić się do zdjęcia. Ale Lorenzo dalej obserwował Sarah, próbując nie skupiać się na jej wspaniałym dekolcie, kiedy tak wychylała się przez poręcz, spoglądając w dół. Blask zniknął z jej oczu i teraz wyglądała nieznośnie smutno. Jakieś słowa fotografa wywołały wybuch śmiechu i ceremonia straciła swój sztywny charakter. Lorenzo pochwycił w obiektyw kamery pojedynczą łzę spadającą z góry,

błyszczącą jak brylant w tiarze panny młodej, zanim rozprysła się na kamiennej podłodze. Kiedy Lorenzo znów spojrzał w górę, Sarah już nie było. Sarah cicho zamknęła drzwi od swojego pokoju i na moment oparła się o nie z dłońmi przyciśniętymi do policzków. Nieczęsto zdarzało jej się płakać, ale na widok Lottie ogarnęła ją fala niezwykłego wzruszenia. Swój udział miały też doskonałość poranka i atmosfera radosnego wyczekiwania, uświetniona szampanem celebracja miłości i więzi, podczas gdy ona uważała, że dla niej bramy raju są zamknięte na zawsze. Teraz jednak należało się pospieszyć. Wykąpała się i umyła głowę w rekordowym tempie, ale miała jeszcze sporo do zrobienia. Wciągnęła okropnie nieseksowne majtki, mające za zadanie tuszować niedoskonałości sylwetki, ale wykluczające namiętną schadzkę, i szybko narzuciła sukienkę w kolorze bzu. Kupiła ją przed kilku laty na wyprzedaży, kiedy Rupert obiecał, że zabierze ją na mecz polo do Windsoru. Wtedy wciąż była na diecie, przekonana, że jeżeli tylko będzie wystarczająco szczupła, Rupert w końcu zrozumie, jak bardzo ją kocha. Jak było do przewidzenia, nie wydarzyło się ani jedno, ani drugie. Stała przed lustrem zamyślona, wygładzając sukienkę. Pukanie do drzwi omal nie przyprawiło jej o zawał. – Proszę – zawołała. W drzwiach pojawił się Lorenzo z kieliszkiem szampana w dłoni. – Dla ciebie.

– Och, dziękuję bardzo – zająknęła się. – Naprawdę nie musiałeś… – Przyszedłem ci powiedzieć, żebyś się już nie martwiła o tort i ostrygi. – Naprawdę? – Jej zmęczona twarz pojaśniała. – Jak to zrobiłeś? – Umówiłem się z Gennarem. Przywiezie ciasto, kiedy wszyscy będą w kościele. – A ostrygi? – Nie zrobiłby tego dla nikogo innego, ale ty wywarłaś na nim wczoraj ogromne wrażenie. Żona Alfreda, Paola, też przyjedzie ze swoim małym synkiem i ci pomoże. Niewiele, ale zawsze coś. – Delikatnie musnął jej wargi kciukiem. – A co do reszty… – Co do reszty, potrzebowałabym artystycznego makijażu i cudu na dokładkę. Ale to niemożliwe, więc jestem ci bardzo wdzięczna za szampana. – To nic takiego. Prawdziwa ulga, że przynajmniej tym razem jesteś ubrana. – Owszem, chociaż raczej niczego by nie zmieniło, gdybym nie była, prawda? – Nie wierz w to – powiedział sucho. – Jak będziesz gotowa, zejdź na dół. Podrzucę cię do kościoła. Ślub był bardzo piękny. Wszyscy tak uważali. Szeptano o tym w kościele, kiedy słoneczne światło barwy miodu wlewało się przez wysokie okna i połyskiwało tęczą w pamiątkowym diademie Angeliki. Powtarzano to i później, kiedy goście wylegli na zewnątrz i dzielili się wrażeniami.

I jeszcze później, kiedy doskonały szampan Guy wprawił wszystkich w sentymentalny nastrój, a także kiedy w końcu zasiedli w udekorowanej kwieciem limonaia. Sarah wyszła z kuchni z tacą zastawioną kawą w malutkich filiżaneczkach ze złotym brzeżkiem. Ciężka próba lunchu była już poza nią. Na szczęście wszystko poszło gładko dzięki radom Gennara, jego tortowi i małomównemu pomocnikowi kucharza. Sarah była tak zajęta doglądaniem wszystkiego, że nie miała czasu nic zjeść, ale z pustych talerzy, które znosiła do kuchni Paola, mogła wnioskować, że jedzenie smakowało. Błękit nieba zaczynał już tracić swoją ostrość i przypominał bardziej barwę niezapominajek, wciąż jednak było horrendalnie gorąco. W limonaia pachniały kwiaty pomarańczy, lilie i jaśmin. Część gości snuła się na zewnątrz, zostawiając puste szklanki i filiżanki w różnych zaskakujących miejscach. – Dziękuję, jesteś aniołem – westchnęła jedna z ciotek Hugh, kiedy Sarah postawiła przed nią kawę. W kuchni było tak gorąco, że Sarah uległa w końcu wygodzie i przed godziną pozbyła się strasznych, wyszczuplających majtasów. – Piękny ślub. – Ciotka najwyraźniej podzielała opinię ogółu. – To typowe dla Hugh i Angeliki, obrócić katastrofę w coś pozytywnego. Świetnie sobie radzą w takich sytuacjach. Angelika ma wrodzony dryg do załatwiania podobnych spraw, nieprawdaż? – Zapewne… – Sarah zerknęła na Angelikę przyjmującą hołdy trzech najlepszych przyjaciół Hugh przy głównym stole.

– „Wrodzony” to właściwe słowo. – Jak się poznałyście? – zainteresowała się ciotka. – Jesteśmy siostrami. – Pogodzona z losem, niedługo czekała na nieuniknione. – Doprawdy? Coś podobnego. Wcale nie jesteście podobne. Siostra? – Przyrodnia – wyjaśniła niezręcznie. – Z innego ojca. Niedopowiedzenie. Francis Tate i Guy Halliday różnili się jak ogień i woda. W otwartych drzwiach limonaia zauważyła biegnącą przez trawnik Lottie w powiewnej białej sukience. Za nią dreptała mała ciemnowłosa figurka – chłopczyk, jak zauważyła Sarah. – Przepraszam panią, muszę się zająć córką… Kobieta raz zdobywszy słuchaczkę, nie zamierzała jej tak szybko puścić. – Ach, więc to pani córeczka, ta mała druhna. Doprawdy urocza. A pani mąż też tu jest? Pytanie było nieuniknione. Sarah westchnęła i już otwierała usta, żeby odpowiedzieć… – Kochanie. Szukałem cię wszędzie. – Ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu, kciuk pogładził pieszczotliwie kark. – Och! – Sarah odwróciła się, mimochodem zauważając wyraz twarzy ciotki Hugh. Było to pełne szacunku niedowierzanie. – Wybaczy nam pani, prawda? – Lorenzo obdarzył starszą panią czarującym uśmiechem. Mocno przytrzymując ją za łokieć, poprowadził w stronę wyjścia. Uśmiechnęła się, ale szepnęła:

– Czemu to zrobiłeś? Myśli teraz, że jesteś moim mężem. – Słyszałem, co powiedziała, i uznałem, że potrzebujesz pomocy. Na zewnątrz było chłodniej. Serce Sarah waliło jak opętane. Była bardzo świadoma bliskości Lorenza, ciepła jego dłoni na swoim nagim ramieniu. Zbyt świadoma. I choć było to przeciwne jej pragnieniom, zatrzymała się i delikatnie wysunęła ramię. – Nie musisz mnie wciąż wyciągać z tarapatów – powiedziała zakłopotana. Stali w cieniu kuchennej ściany, przed nimi był ogród. Z limonaia dobiegały odgłosy przyjęcia, z kuchni sprzątania, ale tutaj było bardzo spokojnie. Sarah obserwowała Lottie i jej nowego kolegę pogrążonych w zabawie pod gałęziami wierzby płaczącej. – Naprawdę potrafię sobie poradzić. – Nie sądzę. – Roześmiał się krótko. Zabolało. A po chwili eksplodowała w niej złość. Cofnęła się o krok i oparła o ścianę. – No cóż, potrafię. A jutro, kiedy to wszystko się skończy, wyjadę i będę żyła dalej bez twojej pomocy. – Odwróciła się na pięcie i pobiegła do znajomej i bezpiecznej kuchni. Lorenzo zaklął i uderzył pięścią w ścianę. Co takiego było w Sarah Halliday, że za każdym razem musiał powiedzieć coś niewłaściwego? On, przyzwyczajony do trudnych negocjacji z wymagającymi producentami, idiotami z ekip filmowych, hollywoodzkimi kapryśnymi aktorkami i aktorami, którzy z pewnością byli najbardziej niestabilnymi emocjonalnie

osobami na ziemi. A jednak zawsze udawało mu się uzyskać od nich to, co chciał. Ale z tą dziewczyną, taką zwyczajną, bezpretensjonalną i niedoceniającą siebie, zupełnie nie potrafił się dogadać. Wcale nie chciał, żeby to tak zabrzmiało. Nie chciał jej zdołować, to była domena rodziny Sarah. Widział przecież, jak opiekuje się nie tylko dzieckiem, ale i nimi wszystkimi, leniwymi i bezradnymi w obliczu jakichkolwiek trudności. Ona sama była zawsze na ostatnim miejscu. I to właśnie mu się nie podobało. Rozumiał jednak, że jego zachowanie wynika z bezsilności. Dni mijały lotem błyskawicy, a on nawet jeszcze nie zdołał porozmawiać z Sarah o prawach do książki. W dodatku to wszystko, co do tej pory zrobił i powiedział, coraz bardziej go oddalało od tego tematu. Tymczasem czas uciekał, a Sarah miała wyjechać już następnego dnia. W mroczniejącym powietrzu dziecięcy śmiech niósł się daleko. Ogrody Castellaccio dawno nie były świadkiem takiej radości. Skoro jednak pałac stał w tym miejscu od pięciuset lat, mnóstwo dzieci musiało biegać po tych trawnikach, pokrzykiwać z podniecenia i bawić się w chowanego pośród drzew. Poprzez liście widział jasną sukienkę Lottie i ciemną główkę małego synka Alfreda. I zanim zdążył się dobrze zastanowić, już szedł ku nim przez trawnik z planem połowicznie tylko skrystalizowanym w głowie. – Mamo, to jest Dino, mój nowy przyjaciel. Sarah odłożyła rondel, który szorowała, i odwróciła się do córeczki i ciemnowłosego chłopczyka o oczach barwy roztopionej czekolady. Obdarowała oboje zmęczonym

uśmiechem. – Witaj, Dino. Miło cię poznać. Malec odwzajemnił uśmiech, rzucając Lottie pytające spojrzenie. – Dino nie mówi po angielsku – wyjaśniła mała – ale uczy mnie włoskiego. Wiem już jak jest „cześć” i „księżyc”. „Księżyc” to luna, a „nów” – luna nuova. Wiesz, że to dzisiaj? Powiedzieliśmy cioci Angelice, żeby sobie czegoś życzyła, a ja chciałabym teleskop i nową nauczycielkę, milszą od pani Pritchard. Ty też musisz wyjść na dwór i czegoś sobie zażyczyć. – Nie teraz – zaprotestowała Sarah. – Muszę pozmywać. Nie moglibyście tego zrobić za mnie? Chciałabym… – zawahała się, odsuwając od siebie myśli o Lorenzu Cavallerim. Roześmiała się niepewnie. – No nie wiem… może pokoju na świecie i dużych lodów karmelowych? – To nie zadziała – oznajmiła Lottie z uporem. – Musisz to zrobić sama. Możesz sobie życzyć, żeby garnki same się umyły, a kiedy wrócisz, będzie po wszystkim. Chodź już, mamo. Pociągnęła ją za rękę i Sarah, na wpół rozbawiona, na wpół zirytowana, podążyła za dziećmi. Kiedy Lottie wbiła sobie coś do głowy, była naprawdę nieustępliwa, ale akurat w tej chwili Sarah zupełnie nie miała nastroju. Była zmęczona, zgrzana i… głodna, co uświadomiła sobie z zaskoczeniem. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jadła. Ale przede wszystkim było jej bardzo smutno. Lorenzo tak wiele dla nich zrobił, a ona w podzięce zachowała się jak rozkapryszona nastolatka,

wylewając przed nim złość na samą siebie. A już jutro wyjedzie i nie zobaczy go nigdy więcej. Ta myśl była nieznośna. Nie spodziewała się, że na dworze jest już prawie zupełnie ciemno. Najwyraźniej tkwiła w kuchni dłużej, niż jej się wydawało. W tym czasie pojawił się zamówiony kwartet jazzowy. Kiedy szli przez podwórze, w powietrzu rozbrzmiewała muzyka dobiegająca z limonaia, oświetlonej ciepłym blaskiem świec. Purpurowy wieczór wypełnił się leniwymi dźwiękami, szmerem rozmów i upojną wonią kwiatów pomarańczy. – Księżyc! – zawołał mały Dino po włosku. – Wypowiedz życzenie! Sarah spojrzała na niebo. Księżyc leżał na granicy barw, tam gdzie ciemne indygo przechodziło w jaśniejszy fiolet. – Musisz zamknąć oczy – pouczyła ją Lottie. – Ja obrócę cię trzy razy w kółko, a potem wypowiesz życzenie, zgoda? Dziecięcy śmiech rozbrzmiał wokół niej, a świat zawirował. Ziemia wydawała się podnosić i opuszczać, kiedy posłusznie obracała się wokół własnej osi. – Teraz życzenie! – zawołała Lottie. – Otwórz oczy i mów. Sarah otworzyła oczy, ale nie zobaczyła srebrzystego rożka, bo stała do niego tyłem. Przed sobą, pośród parkowych drzew widziała świątynię, o której wspominała Lottie. Spośród czterech kolumn podtrzymujących zdobiony portyk, sączył się złocisty blask, ale resztę ogrodu pokrywały granatowe, szare i fioletoworóżowe cienie. Jedna jedyna gwiazda zdawała się mrugać do niej porozumiewawczo. Zobaczyła, jak od jednej

z kolumn odrywa się ciemny kształt i wstępuje w krąg światła. Lorenzo.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Serce zabiło jej mocno, a pod powiekami zapiekły łzy. Lottie wsunęła ciepłą rączkę w jej dłoń. – Wypowiedziałaś życzenie? – Nie wiem… Lottie pociągnęła ją w stronę świątyni. Dino deptał im po piętach. – Mamy dla ciebie niespodziankę. Lorenzo wyprostował się na ich widok. – Lottie, o co chodzi? – zaniepokoiła się Sarah. – Mam nadzieję, że nie zawracaliście Lorenzowi głowy… – Nie zawracali. To był mój pomysł. Stał na szczycie szerokich kamiennych schodów prowadzących do kolumnady. Twarz miał poważną, bez uśmiechu, ale w głosie wyczuwało się cień skruchy. – Jaki pomysł? – Kolacja. – Zszedł do niej, podał rękę i poprowadził po schodach. Do tylnej ściany niewielkiego kwadratowego budynku przylegała kamienna ława. Na każdym jej rogu stał kandelabr z kilkoma białymi świecami. Na środku butelka szampana w wiaderku z lodem i staroświecki kosz piknikowy. Zerknęła na Lorenza. Odpowiedział spojrzeniem ciemnych, nieprzeniknionych oczu. – Nie wiem, co powiedzieć – szepnęła. – Powiedz, że ci się podoba – pisnęła Lottie, klaszcząc

w dłonie. – Tu jest jak w bajce. Oboje z Dinem wdrapali się za nimi na górę i stali teraz obok siebie, patrząc na nich roześmianymi oczami, w których odbijało się światło świec. – Bardzo mi się podoba. Bardzo. Tylko nie wiem, dlaczego… Przerwał jej, sięgając po coś do kieszeni. – Dziękuję, dzieciaki. Teraz Lottie pobiegnie do babci, a Dino do mamy. – Si – odpowiedzieli unisono, ściskając pieniążki, które im dał, a potem odwrócili się i zbiegli po schodach. Ich głosy jeszcze przez chwilę rozbrzmiewały w nocnym powietrzu, a jasna sukienka Lottie połyskiwała w ciemności. Sarah patrzyła za nimi, dopóki nie znikli jej z oczu. Dopiero potem zwróciła wzrok na Lorenza. Wciąż się w nią wpatrywał i był w tym spojrzeniu jakiś niezwykły smutek, który ścisnął ją za serce. – Nie rozumiem – powiedziała mimo woli. – Chciałbym cię przeprosić. Wcale nie myślę tego, co wcześniej powiedziałem. – Westchnął. – W każdym razie nie tak, jak to odebrałaś. Ani przez chwilę nie sądziłem, że nie umiesz o siebie zadbać, tylko że twoje potrzeby są zawsze na szarym końcu. – To nieistotne. – Lekceważąco potrząsnęła głową. – Dobrze mi z tym. – Jadłaś coś dzisiaj? – Nie, ale… – Właśnie. – Otworzył wieko kosza. – Dbasz o wszystkich. Karmisz ich. Sprzątasz po nich. Organizujesz. – Wyjął z kosza

pudełko z ostrygami i krótki nożyk. – Chciałbym tylko wiedzieć, kto dba o ciebie? Mówił cicho, spokojnie. Sarah jak zaczarowana śledziła ruchy jego mocnych, smukłych dłoni. – Już ci mówiłam, że nie potrzebuję opieki. Zawsze byłam samodzielna. Nienawidzę, jak ktoś mi mówi, co mam robić. – Usiądź. Zrobiła, o co prosił, a wtedy Lorenzo uśmiechnął się lekko jednym kącikiem ust. Sarah wybuchła śmiechem. – No cóż, nienawidzę tego w większości wypadków. Dziś nawet nie chce mi się spierać. Lorenzo wyciągnął szampana z lodu, otworzył i nalał do dwóch kieliszków. – Co za ulga – westchnął, podając jej trunek. – Ale żadna niespodzianka. Dziś sama jedna trzymałaś wszystko w pionie. To chyba niełatwe. – Jestem przyzwyczajona. Ojciec Lottie nie angażował się w sprawy domowe. – Wiem, ale mam wrażenie, że ta historia sięga o wiele głębiej – odparł spokojnie. Znów poczuła na sercu znajomy od wielu lat miażdżący ciężar. Ciężar odpowiedzialności. Umykając wzrokiem, upiła spory łyk szampana. Lorenzo otworzył ostrygę i podał jej. – No nie wiem… – zawahała się. – Nigdy wcześniej tego nie jadłam… – Zbyt długo żyłaś w zamknięciu, moja droga – powiedział z powagą. – Najpierw pierwszy w życiu „Krzyk spełnienia”, a teraz ostrygi… Masz ogromne luki w wykształceniu.

Siedzieli na tyle blisko, że mógł bez trudu wsunąć jej ostrygę do ust. – Nie gryź – poradził – tylko rozgnieć językiem na podniebieniu. Przygotował następny smakowity kąsek i trzymał w dłoni. – No to powiedz mi teraz, skąd u ciebie tak ogromne poczucie odpowiedzialności za wszystkich naokoło. Pytanie zaskoczyło ją. Niepewnie obracała w dłoni kieliszek. – Nie wiem… mój ojciec… Przerwała gwałtownie wstrząsana dreszczem, jaki wywołało w niej brzmienie tych dwóch słów. Była ogromnie zmęczona psychicznie i fizycznie przeżyciami związanymi ze ślubem Angeliki, poza tym okoliczności sprzyjały niekontrolowanym zwierzeniom. Jeżeli nie będzie ostrożna, wyleje z siebie całą mało budującą historię swojego życia i zanudzi go na amen. Lorenzo czekał. – Co z twoim ojcem? – zapytał w końcu miękko. – Opowiedz mi o nim. Gwałtownie potrząsnęła głową. – To długa historia. I wcale nieciekawa. – Może pozwolisz, że ja to ocenię? Wybrał kolejną ostrygę i szukał miejsca na wsunięcie nożyka. – Uwierz mi na słowo – powiedziała lekko, ale wyczuwał w jej słowach nutę znużenia i desperacji. – Cudze dramaty rodzinne są zawsze nużące. To wszystko tylko odmiany wciąż tych samych tematów. – A co to za tematy?

– Wina, żal, utrata… – Kochałaś go? – spytał, podając jej ostrygę. Wokół nich wieczór łagodnie przechodził w noc. Księżyc był już zbyt wysoko, by mogli go dostrzec z miejsca, gdzie siedzieli, i świecił zbyt słabo, by oświetlać ogród. Reszta świata powoli znikła w ciemnościach i zostali tylko we dwoje. Podniosła wzrok i Lorenzo zobaczył w jej oczach całe pokłady bólu. – Bardzo – odpowiedziała ze spokojem. Wrzucił muszle ostryg do pudełka i dolał szampana. Butelka brzęknęła lekko o brzeg kieliszka Sarah. – W takim razie, gdzie tu miejsce na winę i żal? – spytał neutralnym tonem, świadomy, że nie powinien jej naciskać i stwarzać poczucia osaczenia. – Nie umiałam mu tego okazać. – Ile miałaś lat, gdy zmarł? – Pięć. – Tak jak Lottie. – Serce ścisnęło mu się współczuciem. Odstawił kieliszek, pochylił się i delikatnie wsunął pukiel jej włosów za ucho. – To wielki ciężar dla małej dziewczynki. Dlaczego uważasz, że byłaś czemuś winna? – On się zabił. – Och, maleńka. – Zapragnął wziąć jej twarz w dłonie, pocałować zmarszczkę pomiędzy delikatnie zarysowanymi brwiami i cienie pod oczami. Sarah skuliła się w sobie. – Gdybym była bardziej… – mówiła dalej z wahaniem – bardziej… nie wiem… Może by tego nie zrobił. Napisał tę

książkę i to była jakby praca jego życia. Zadedykował ją mnie, a to świadczy, że coś dla niego znaczyłam. – Roześmiała się z goryczą. – A wkrótce po tym musiał zmienić zdanie, a może to ja przestałam być dla niego ważna. Teraz powinien powiedzieć, że wie o książce, ale nagle w obliczu jej bólu i bezpodstawnego poczucia winy wydało mu się to nieistotne. – Nie możesz winić siebie – powiedział miękko. – Był dorosłym mężczyzną i mógł mieć wiele powodów, żeby się czuć nieszczęśliwy. Człowiek, któremu ziemia umyka spod nóg, nie myśli jasno i nie uświadamia sobie konsekwencji swoich postępków. Powoli, z wahaniem, uniosła głowę i spojrzała na niego. – Chciałabym móc w to wierzyć. Czuł, że choć mówi do niego, to w tym momencie spogląda w głąb swojego serca. Gdzieś tam, w jej wnętrzu, leżał klucz do tego, kim była. A on bardzo chciał się tego dowiedzieć. – Czasem złość jest zrozumiała – powiedział spokojnie. Chyba trafił w sedno. Sarah oparła się o kamienną ścianę, podciągnęła kolana pod brodę, otoczyła je ramionami i zapatrzyła się w ciemność. – To niesprawiedliwe – powiedziała głucho. – Tak krótko z nim byłam, tak mało mam wspomnień i teraz mam je psuć złością? – To zupełnie naturalne. I stąd się bierze poczucie winy, tak? Nie dlatego, że winisz siebie, tylko dlatego, że winisz jego? Kiwnęła głową i wyraźnie się rozluźniła. – Tak. Kiedy matka wyszła za Guy, żałowałam, że nie mógł

być moim prawdziwym ojcem. Zawsze uśmiechnięty wyciągał z kieszeni pliki pieniędzy i nazywał Angelikę księżniczką. Ale winię też siebie. Nigdy nie byłam tak radosna i śliczna jak Angelika. Byłam nieśmiałym, zamkniętym w sobie dzieckiem. – Byłaś córką swojego ojca, a on kochał cię taką, jaką byłaś. – Najwyraźniej nie dosyć. Lorenzo wyciągnął z kosza talerz z tortem. – Wiesz, że dzieci nie mogą ponosić odpowiedzialności za nieszczęścia swoich rodziców. Czy to wina Lottie, że jej ojciec odszedł? – Nie, nie. Tylko moja. – Bez powodzenia spróbowała się roześmiać. – Jestem chyba najgorszym możliwym towarzystwem do kolacji. Zjedzmy to pyszne ciasto i pomówmy o czymś innym. Kiedy to mówiła, po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. Zanim się zorientowała, co się dzieje, Lorenzo trzymał jej twarz w dłoniach i delikatnie wycierał mokry ślad kciukiem. – Zjemy ciasto – powiedział miękko – ale nie zmienimy tematu, dopóki nie wyjaśnimy kilku spraw. Po pierwsze, to nie twoja wina, że ojciec Lottie odszedł. To nawet nie jest też jego wina, tylko jego strata. Przymknęła oczy, skrywając widoczny w nich ból. Nabrał tortu na łyżeczkę i podał jej do ust. – Po drugie, twoja historia nie jest ani nudna, ani banalna. A ty jesteś jedną z najbardziej interesujących osób, jakie spotkałem w życiu. – Nabrał następną łyżeczkę kremowego ciasta. Sarah była bardzo zmęczona, ale widział w jej oczach wyraz ostrożnego zaufania. – Sarah – powiedział cicho –

piękne imię. – Nie tak jak Angelika. – Uśmiechnęła się smutno. – Zupełnie inne. Wybrał je twój ojciec? Lekko pokręciła głową, a jej włosy zamigotały tysiącem iskierek. – Mama – mruknęła sennie. – Oba. Mama kocha anioły. Lorenzo nagle zrozumiał. – Serafina – szepnął. Sarah przymknęła oczy, a długie rzęsy rzuciły cień na policzki, podkreślając dołeczki. Uśmiechnęła się lekko. – Nie pasuje do mnie. O wiele bardziej czuję się Sarah. Odłożył łyżeczkę i przysunął się tak, by jej głowa spoczywała na jego ramieniu. Westchnęła i oparła się o niego ufnie, a on delikatnie pogładził jej włosy. Czas płynął, płomienie świec migotały poruszane lekką bryzą, muzyka umilkła. Ciemność była cicha i przyjazna. Istniał tylko jej równy oddech, jedwabiste włosy i uległe, słodko pachnące ciało. Wciąż ją gładził, powoli, ale nieprzerwanie. Nie miało znaczenia, że zasnęła. Chciał tego. Dla niej. Lorenzo siedział przy biurku, bezmyślnie obracając w dłoniach model Układu Słonecznego. Widok planet dążących swoimi niezmiennymi torami miał w sobie coś uspokajającego. Galileusz zrozumiał ten fenomen, pomimo że całkowicie przeczył on wiedzy, w której wyrastał. Jego odwaga i zuchwała błyskotliwość nigdy nie przestały zadziwiać Lorenza. Galileusz miał wizję i dążył za nią niezłomnie. Jednak nawet on, pomimo tak imponującego intelektu, nigdy nie zdołał zrozumieć do końca złożoności kobiecej natury. Muśnięciem palca wprawił

Ziemię w ruch obrotowy dokoła swojej osi, a potem spowolnił, wspominając wydarzenia ostatniej nocy – spotkanie w świątyni, ciszę i migotanie świec. Tak jakby czas zwolnił, a świat się na krótką chwilę zatrzymał. Bicie dziadkowego zegara zadawało kłam tej iluzji. Wziął do ręki zaczytany egzemplarz „The Oak and the Cypress” i otworzył na dedykacji. „Serafinie, która obdarza mnie nadzieją i radością, nadającymi sens mojemu istnieniu”. Odłożył książkę i wstał, wzdychając. Teraz rozumiał, że Sarah mogła mieć wrażenie, że w jakiś sposób ojca zawiodła. Że nie okazała się godna bezwarunkowej miłości i musiała na wszystko zasłużyć. Przez okno widział Lottie i Dina. Bez entuzjazmu celowali kamykami z podjazdu do kartonu ustawionego pod oknem gabinetu. Obok leżał wpatrzony w nich Lupo. Lorenzo zauważył, że Lottie płakała. Jej twarz znaczyły smugi zostawione przez brudne dłonie, którymi wycierała łzy. Następny kamyk rzucony przez Lottie ze złością uderzył w szybę. Oboje zerwali się na równe nogi, dziewczynka przycisnęła dłoń do ust, po czym uciekli. Lorenzo uśmiechnął się blado. Włączył muzykę, żeby przerwać dręczącą ciszę, i pokój wypełniły dźwięki smyczków i fletu. Antonio Agostino skomponował muzykę do nagrodzonego Oscarem filmu i był także jedną z pierwszych osób, którym Lorenzo powiedział o swoich planach dotyczących powieści Tate'a. Przesłał mu kopię książki i Antonio napisał ten fragment muzyki do przyszłego filmu. Teraz wystarczyło, by Lorenzo zamknął oczy, a znajdował się w Oxfordshire

w gorący lipcowy wieczór, obserwując dążącą przez pole pszenicy Sarah w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Ze wspomnień wyrwało go pukanie do drzwi. – Proszę. Przez chwilę nic się nie działo, potem drzwi uchyliły się ostrożnie. Jeszcze kilka sekund i do środka weszli, trzymając się za ręce, Lottie i Dino z opuszczonymi głowami. Po piętach deptał im Lupo z ogonem wciśniętym między nogi. – Przepraszam, że rzuciłam kamyk – powiedziała Lottie. – Przykro mi – dodała po włosku. Bródka jej drżała od powstrzymywanego łkania i Lorenzo dobrze wiedział, po kim odziedziczyła tę siłę woli. – Nic się nie stało – odpowiedział z gardłem ściśniętym wzruszeniem. – Coraz lepiej mówisz po włosku. Dino cię uczy? Pokiwała głową. W tym samym momencie tamy puściły i łzy jak groch potoczyły się jej po policzkach. Lorenzo zmarszczył brwi, bezradny w obliczu takiego cierpienia. Nic nie wiedział o dzieciach – nigdy wcześniej nie było mu to potrzebne. Jakież głupie i tchórzliwe wydawało mu się to teraz… – Co się dzieje? – spytał miękko, widząc, jak Dino opiekuńczo obejmuje dziewczynkę ramieniem. Malec najwyraźniej radził sobie w tych sprawach nieporównanie lepiej od niego. – Nie chcę wyjeżdżać – łkała Lottie. – Nienawidzę Londynu i dziewczyn z mojej klasy. W kółko się bawią paskudnie umalowanymi lalkami i plotkują brzydko o sobie nawzajem. Zapytałam mamę, czy tu wrócimy, a ona powiedziała, że nie, a Dino jest moim najlepszym przyjacielem i nie wiem, czy go

jeszcze kiedyś zobaczę… – Ciii… – uspokajał ją Lorenzo, niezdolny wymyślić nic innego. Nagle jego wzrok padł na model Układu Słonecznego. – Chodź i popatrz na to – powiedział. Lottie zerknęła nieufnie, ale wytarła nos i podeszła. – Co to jest? Księżyc? – W środku jest Słońce – wyjaśnił Lorenzo. – Ten mniejszy to Księżyc, a to Ziemia. Z wrażenia aż wstrzymała oddech. Łzy wciąż wisiały jej na rzęsach, ale łkanie ustało. Gładka oliwkowa twarzyczka Dina też była bardzo poważna. Lorenzo obrócił mały glob dookoła własnej osi. – Popatrzcie, tu są Włochy, a my jesteśmy tu, w Toskanii. A tutaj – poprowadził palec w górę i w lewo – jest Londyn. Widzicie? To wcale nie tak daleko, jak myślałaś. W porównaniu z tym wszystkim… – Wprawił cały układ w ruch, obserwując zachwyt na twarzach dzieci na widok lądów i mórz obracających się wokół własnej osi, kiedy planety kontynuowały swoją niezmienną wędrówkę wokół Słońca. – Lottie? Lorenzo podniósł głowę. W drzwiach stała Sarah. Włosy związała w kucyk, a krótka dżinsowa spódniczka odsłaniała długie opalone nogi. Lottie nie odwróciła się. – Co? – odpowiedziała posępnie. – Przyjdź umyć buzię i ręce – powiedziała Sarah łagodnie.

Lottie nie drgnęła, wciąż wpatrzona w rozkołysany model. – Dziękuję, że mi to pokazałeś – powiedziała do Lorenza, a potem sztywno podeszła do matki. Dino ruszył za nią jak cień, nawet Lupo zakręcił się, niepewny, z kim zostać. Sarah zatrzymała się w drzwiach. – Co do wczoraj… – zaczęła skrępowana – to bardzo mi przykro, że najpierw cię zanudziłam, a potem zasnęłam. Nie mam pojęcia, co mnie naszło. – Ogromne zmęczenie, jak przypuszczam – odparł sucho. – Harowałaś cały dzień. Doprawdy, nie musisz się usprawiedliwiać. Z pochyloną głową pocierała palcami gałkę od drzwi. Włosy opadły jej na twarz, ale i tak widział, że się zarumieniła. – Musiałeś zanieść mnie do łóżka… – Owszem. Choć raz mogłem coś dla ciebie zrobić bez kłótni i sprzeciwów. – Dziękuję ci – odpowiedziała, znów okropnie zakłopotana. – Mam nadzieję, że dzieci ci za bardzo nie przeszkadzały. – Nie. – To dobrze – odparła z westchnieniem, obserwując swoje odbicie w polerowanej gałce. – Lottie jest na mnie zła… – Powiedziałaś jej, że nie będzie mogła przyjechać w odwiedziny do Dina. Wyczuła w jego głosie cień wyrzutu i wyprostowała się. – Uważam, że nie ma sensu podtrzymywać dziecięcych iluzji. Zresztą nie widzę takiej możliwości. Przygoda Angeliki z domem na farmie to już chyba przeszłość. A jeśli nawet nie, to zwyczajnie nas na to nie stać. Dlatego nie mogę składać

żadnych obietnic. Lorenzo zamyślił się. – Lottie nie przepada za swoją szkołą, prawda? – Skąd wiesz? – Wspomniała, że nie chce tam wracać. – Obawiam się, że nie ma wyboru i będzie się musiała z tym pogodzić. Lepiej być realistą. – Czy zdawał sobie sprawę, że jej słowa dotyczyły ich obu? – Chciałbym ci coś zaproponować – powiedział, kiedy umilkła. – Mianowicie? – spytała przez ściśnięte gardło. – Chciałbym poprosić cię, żebyś została. Ty potrzebujesz pracy, a ja… – Nie. – Od razu przyjęła pozycję obronną. – Nie możesz tego robić. Uniósł pytająco brwi. – Znów mi pomagać… – Przeceniasz mnie – powiedział trochę ironicznie. – Z nas dwojga to ja potrzebuję pomocy. Rozumiesz chyba, że nie jestem w stanie sam zajmować się domem. Ty się na tym znasz, zawsze chciałaś zamieszkać we Włoszech, a Lottie dobrze się tu czuje. Zawrzyjmy umowę, na jak długo zechcesz, do końca wakacji albo na dłużej. Mówił bardzo rozsądnie, a kiedy umilkł, w pokoju zapadła cisza. Sarah patrzyła na drobinki kurzu wirujące w strumieniach światła słonecznego wpadającego przez otwarte okna. Jeszcze chwilę wcześniej przygotowywała się do wyjazdu, rozdarta między pragnieniem wrycia sobie

w pamięć najdrobniejszych szczegółów spędzonych razem chwil a chęcią odejścia bez oglądania się za siebie. Teraz nagle stanęła przed zupełnie nowym wyborem. – Mam pewien pomysł, który być może zacznę realizować – powiedział niejasno. – To dosyć delikatna sprawa, ale bardzo mi na niej zależy. W związku z tym będę miał masę służbowych spotkań i tym bardziej chciałbym, żeby był tu ktoś, kto potrafi zaparzyć porządną kawę. – Nie wiem, co powiedzieć – odparła nieswoim głosem. – To dosyć nieoczekiwane. – Wiem. Przemyśl to. Porozmawiaj z Lottie. – Będzie zachwycona. – To co cię powstrzymuje? Daję ci zupełną swobodę w organizowaniu sobie pracy. Ja będę bardzo zajęty, więc pewno nawet nie będziemy się zbyt często widywać. Przesłanie było jasne. Dawał jej wyraźnie do zrozumienia, że to praca. Żadnych więcej skradzionych całusów w kuchni ani zwierzeń przy świecach. Na drugiej szali był Londyn, Rupert, depresyjne mieszkanko z koszmarnym pomarańczowym dywanem, na którego wymianę nie mogła sobie pozwolić, i ciasne podwóreczko, gdzie nie docierało słońce. Szukanie pracy i konieczność tłumaczenia, dlaczego rzuciła poprzednią. Kłopoty z opieką nad Lottie w czasie wakacji i wieczne problemy finansowe. Już samo myślenie o tym było przygnębiające. Propozycja Lorenza zmieniała wszystko. Pozostawał jeszcze tylko problem jej dumy, która w sytuacji, gdy nie było jej stać na parę butów dla córki, wydawała się zupełnie nie na miejscu. Postąpiła krok w jego

stronę, zaciskając mocno dłonie, ale nie mogła się zdobyć na uśmiech. – Bardzo ci dziękuję – powiedziała, próbując utrzymać na wodzy kłębiące się w jej wnętrzu emocje. – Chętnie przyjmę twoją propozycję.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Początkowo, po wyjeździe reszty rodziny, Sarah czuła się w Castellaccio skrępowana. W te długie gorące dni dom był bardzo cichy i spokojny, trochę jakby się dziwił, kim ona jest i co tutaj robi. Sarah przystosowanie się do nowego otoczenia zabrało trochę czasu, jednak Lottie nie sprawiło to najmniejszego problemu. Największą radość sprawił jej Lorenzo, wybierając dla niej na sypialnię mały pokoik o białych ścianach, z długim oknem bez zasłon i kopulastym, pomalowanym na niebiesko sufitem z małymi, wyblakłymi gwiazdkami i srebrzystym półksiężycem, który wzbudził jej niekłamany zachwyt. Lottie i Dino spędzali razem każdą chwilę, przeważnie w ogrodzie, pod czujnym okiem Alfreda, który kosił, przycinał i pielił. Z okien kuchni Sarah słyszała wybuchy dziecięcego śmiechu, kiedy gonili się pod strumieniem wody z węża ogrodowego. Czasem zabierała ich oboje do miasteczka i kupowała im lody, które zjadali w nabożnym skupieniu, a czasem zostawiała pod opieką uroczej matki Dina, Paoli, którą Lottie wkrótce gorąco pokochała. Sarah natomiast miała wrażenie, że żyje w stanie zawieszenia. Podczas gdy Lottie przejawiała tak niezwykłe ożywienie, Sarah snuła się po domu jak duch, nigdy nie wybiegając myślami poza chwilę obecną. Częściowo zawdzięczała to mechanizmom samoobrony, a częściowo magii Castellaccio. Spokój i piękno tego miejsca przeniosły ją tak

daleko od londyńskich problemów, że postrzegała je teraz jak gdyby przez niewłaściwy koniec lunety. Takie pomniejszenie skali dawnego życia pozwoliło jej zyskać znacznie ostrzejszą perspektywę. Kiedy tygodnie przerodziły się w miesiące, myślała o Rupercie coraz mniej i mniej, a jeżeli już, to z rosnącą złością i pogardą. Coraz trudniej było jej pojąć, jak w ogóle kiedykolwiek mogła go kochać. Miała Lottie i za to była mu niezmiernie wdzięczna, ale w sumie dał jej bardzo mało i równie mało od niej oczekiwał. Nie dbała o kosztowne prezenty, ale teraz, kiedy wieczorami siadywali z Lorenzem do kolacji w gęstniejącym mroku, po raz pierwszy w życiu zrozumiała, jak ważna jest rozmowa. Wcześniej brakowało jej kogoś dorosłego, z kim wymienialiby uwagi na temat minionego dnia i śmialiby się wspólnie, kogoś, kto doceniłby jej gotowanie. Ich rozmowy były zawsze ogólnikowe i nieosobiste. On mówił o sobie niewiele, nie było też powtórek z nocy przy świątyni, kiedy otworzyła przed nim serce. A jednak każdego dnia czekała na wieczór, na te chwile, kiedy dzieci były już w łóżkach, a Lorenzo kończył pracę i siadali razem, delektując się kolacją i chłodnym, orzeźwiającym winem, a wokół nich wieczór przemieniał się w noc. Czasem długo nie przychodził i wtedy pukała do niego, by dać znać, że jedzenie gotowe. Często bywał tak zaabsorbowany pracą, że nie zauważał upływu czasu. Wtedy dostrzegała zmarszczki i cienie pod oczami, świadczące o wyczerpaniu. W takich chwilach jego oczy wyrażały mnóstwo emocji. Zaraz potem jednak zaczynał nalewać wino i rozmawiać. Wtedy znów był sobą: ciekawym, przenikliwym,

zabawnym człowiekiem. Całkiem naturalne, że się o niego troszczę, powiedziała sobie, leżąc zupełnie rozbudzona w środku gorącej nocy. Byli przyjaciółmi. On zrobił tak wiele dla niej i Lottie, że nigdy nie zdołałaby mu się odpłacić. Tylko że to, co przeżywała w parne noce, wiercąc się w skłębionej pościeli i nasłuchując cichej muzyki płynącej z gabinetu, miało z przyjaźnią niewiele wspólnego. Którejś nocy, kiedy akurat schodziła na dół po położeniu Lottie, usłyszała dzwoniący w kuchni telefon. Nie było w tym nic niezwykłego, zwykle odbierał Lorenzo, ale tym razem wiedziała, że rozmawia z drugiej linii. Podbiegła i podniosła słuchawkę. Ktoś po drugiej stronie odezwał się po angielsku. – Halo? Kto mówi? – Mmm… Sarah. Gospodyni pana Cavalleriego. – Miło mi to słyszeć. Całe szczęście, że w końcu znalazł kogoś, kto zadba mu o dom. I o niego. Czy mogłabym z nim rozmawiać? Sarah kurczowo ścisnęła słuchawkę, bo właśnie rozpoznała ten seksowny głos z amerykańskim akcentem. – Rozmawia w tej chwili z drugiej linii. Czy to pani Cavalleri? Przekażę, że prosi pani o telefon… – przerwała. Lorenzo stał w drzwiach. – Proszę chwileczkę zaczekać… Skrzywił się i potrząsnął głową, ale było już za późno. – Przepraszam – wymamrotała, podając mu słuchawkę. Jego twarz była kompletnie pozbawiona wyrazu. – Ciao – powiedział bezbarwnym głosem.

Wyszła w mglisty półmrok. Sierpień dobiegał już końca. Dni były nadal gorące i suche, ale wieczór przychodził teraz zauważalnie wcześniej. Zawiewało też chłodem zwiastującym nadejście jesieni. Wkrótce trzeba się będzie wyrwać z przyjemnego odrętwienia, w którym tkwiła od kilku tygodni, i coś zdecydować. Nie miała ochoty wracać do domu. Tutaj czuła się spokojniejsza, a Lottie wprost promieniała szczęściem. Pochyliła się i musnęła palcami kwiaty lawendy, wchłaniając gorzkawy aromat i próbując nie słuchać głosu Lorenza dobiegającego z kuchni. Nie mogła rozróżnić słów, ale samo jego brzmienie było jak najpiękniejsza melodia. Rozmawiał z Tią, którą wciąż kochał, nic więc dziwnego, że brzmiał tak zmysłowo. Jedno słowo powtarzało się w tej rozmowie bardzo często. Wenecja. Może planowali tam jakieś romantyczne spotkanie? Pospiesznie pomaszerowała przez trawnik, nie zwalniając kroku, dopóki nie znalazła się poza zasięgiem głosu Lorenza. Co się stanie, jeżeli Tia de Luca wróci do Castellaccio? Z pewnością jej tu nie zechce, więc obie z Lottie będą musiały wrócić do Londynu. Oczywiście, jako jego przyjaciółka życzyła mu tego. Może wtedy jego oczy straciłyby wreszcie ten pusty wyraz i nie musiałby pracować po czternaście godzin dziennie, żeby odegnać samotność. Rozumiała go doskonale. Zatrzymała się przed świątynią oblaną blaskiem zachodu. Powoli weszła na schody i stanęła między kolumnami. Podłoga była nierówna i zniszczona, niektóre z kamieni wyszczerbione. Nie była tu od tamtej nocy, kiedy zjedli razem kolację, a potem zasnęła w ramionach Lorenza. Starała się nie

wspominać tamtych chwil. Teraz wiązała ich tylko „umowa biznesowa”, a przecież czuła się wtedy wysłuchana i zrozumiana. A potem nakarmił ją i ukołysał do snu, gładząc pieszczotliwie po włosach. W końcu wydarzyło się jeszcze coś, czego nie pamiętała i co ją dręczyło. Musiał ją, śpiącą, zanieść do domu i rozebrać przed położeniem do łóżka, bo rano obudziła się w bieliźnie… Na szczęście wcześniej zdjęła te okropne, wyszczuplające majty. – Tu jesteś. Lorenzo szedł przez trawnik z butelką wina w jednym i dwoma kieliszkami w drugim ręku. Sprawiał wrażenie roztargnionego i zmęczonego, wcale nie jak człowiek, który właśnie umówił się na romantyczne spotkanie ze swoją byłą. – Muszę z tobą porozmawiać – powiedział, podchodząc do schodów. Irracjonalnie pożałowała, że nie umyła włosów i znów ma na sobie tę samą koszulkę. Przypomniała sobie zdjęcie Tii w jedwabnej tunice – egzotycznej, wyrafinowanej, kuszącej. Lorenzo postawił kieliszki na kamiennej ławie, a Sarah oparła się o kolumnę, obronnym gestem krzyżując ramiona na piersi. – Lottie zasnęła? – zagadnął, podając jej kieliszek. – Tak, w końcu – odparła. – Jest okropnie podekscytowana planowaniem nocy w namiocie. Alfredo ma z nimi zostać. Będzie lodowe przyjęcie o północy i pieczone kiełbaski na śniadanie. – Dobra myśl. Zgodziłaś się? – Powiedziałam, że zapytam ciebie. W końcu to twój ogród.

Lupo też jest zaproszony i dziś przez cały dzień szukali odpowiedniego miejsca. Ale uprzedziłam, że przede wszystkim muszą mieć twoją zgodę. Uśmiechnął się lekko. – Być może dam się przekonać. Ale w zamian chcę, żebyś mi odpowiedziała na jedno pytanie. Zaraz usłyszę, że straciłam pracę, pomyślała ze ściśniętym sercem. – Dobrze – odparła. – Tylko może wróćmy już do domu. W ten sposób świątynia zostanie nietknięta w jej wspomnieniu jako miejsce, gdzie spędziła niezapomniane chwile. Wolno szli przez trawnik. Oświetlony zachodzącym słońcem pałac wyglądał jak starożytny fresk, uosobienie ziemskiego raju, niezmienny od pięciuset lat. – Lottie słusznie nazwała to miejsce najpiękniejszym na świecie – stwierdziła Sarah. – I słusznie powiedziała, że jest za duże dla jednej osoby. Weszli na dziedziniec. Lorenzo odstawił kieliszki na niski stolik, Sarah zajrzała do córeczki i wróciła na dół. Lorenzo siedział na kamiennej ławce, patrząc w zamyśleniu na mroczniejący ogród. Sarah usiadła obok niego. Moglibyśmy być małżeństwem rozmawiającym o swoim dziecku, pomyślał Lorenzo. – Chciałbym ci coś zaproponować – zaczął – ale musisz mi przyrzec, że odmówisz, jeżeli nie będziesz miała ochoty. Pomyślał o innych pytaniach, które także chciał jej zadać. Zrobi to już wkrótce, teraz jednak miał na głowie coś innego. – Dzwoniła Tia – zaczął ostrożnie, obracając w dłoniach

kieliszek – żeby mi przypomnieć o festiwalu filmowym w Wenecji. Wolałbym o tym nie pamiętać, chociaż to premiera mojego filmu. Tia chce, żebym był świadkiem jej tryumfu. – Tryumfu? – Tak. Media skoncentrują się na niej i Ricardzie, a także mojej reakcji na nich oboje. Film będzie sprawą drugorzędną. Niewiele mogę zrobić, żeby wzbudzić zainteresowanie samym filmem, ale z pewnością pomogłoby, gdybym nie pojawił się tam sam. – Odstawił kieliszek i przegarnął palcami włosy. – Wierzyć mi się nie chce, że cię w to wrabiam. – Chcesz, żebym z tobą pojechała? – spytała po chwili milczenia. – Chciałbym, ale nie, jeśli nie masz ochoty. Obiecuję, że postaram się, żeby wszystko trwało jak najkrócej i odbyło się w miarę bezboleśnie. Ulga, jaką Sarah odczuła, napełniła ją radością. – Dobrze. Nie ty jeden masz porachunki z drugą połową. Nie zaszkodzi, jeżeli Rupert mnie tam zobaczy, i to w towarzystwie… sławnego włoskiego reżysera. – Zarumieniła się, bo trochę było jej wstyd własnej skwapliwości i wypowiedzianych słów. W dodatku omal nie użyła słowa „seksowny”. – Pewnie mu się wydaje, że wciąż siedzę w tym smętnym londyńskim mieszkanku i zagryzam słodyczami tęsknotę za nim. – No to się zdziwi. – Głos Lorenza był niemal chłodny. – A zobaczy cię na pewno, bo prasa jest bardzo czujna. Ostrzegam, że to może być nieprzyjemne. Jesteś zdecydowana?

Przytaknęła, chociaż jego słowa rozbudziły w niej wątpliwość. Wyobraziła sobie skierowane na siebie długie, natarczywe obiektywy. – A ty naprawdę tego chcesz? Ja chyba jednak nie bardzo się nadaję na czerwony dywan. – Nadajesz się – zdecydował. Pod jego uważnym spojrzeniem zrobiło jej się gorąco i uśmiechnęła się słabo. – Okej. Skończy się na tym, że kreatorzy mody będą lansować wygląd av la gospodyni domowa, a dziennikarze wypytywać o sekret mojego niepowtarzalnego stylu. Roześmiał się, ale wzrok miał poważny. – Pewnie masz rację. Rupert będzie pod wrażeniem. – Nie wierzę. Dlaczego nie wspomniałeś, że masz prywatny samolot? Zachwycona zatrzymała się w wejściu do małego odrzutowca. Lorenzo uśmiechnął się. – Nie mam. Jest wynajęty. Obiecałem ci, że podróż nie będzie męcząca. Steward wniósł szampana w wiaderku z lodem. – Zechce pani zająć miejsce, signorina? Za kilka minut startujemy. – Czy mogłabym się najpierw rozejrzeć? Jeszcze nigdy nie leciałam prywatnym samolotem, wszystko jest tu dla mnie nowością. O, lodówka i telewizor. A ten przycisk do czego służy? – To system komunikacji satelitarnej. Na widok jej podniecenia nie mógł opanować uśmiechu.

Następne dwadzieścia cztery godziny zapowiadały się ponuro, a urok i entuzjazm Sarah były jak promień słońca w ciemnym pokoju. Tia potrafiła wpaść w furię z powodu nie tego szampana, klimatyzacji albo innego drobiazgu. Sarah odwróciła się do niego z błyszczącymi oczami. – Lottie i Dino byliby zachwyceni. – Chcesz zadzwonić do domu? – Nie warto im przerywać zabawy. Cieszę się, że znalazła przyjaciela i stała się bardziej niezależna. Chciałam tego już dawno, ale w Londynie nie było możliwości. Lorenzo usiadł naprzeciwko niej i sięgnął po wino. – Czyli nie żałujesz decyzji o pozostaniu? Pomimo Wenecji? – Ani trochę. A Wenecja też nie zapowiada się najgorzej. – Na razie – powiedział proroczo. – Ta część jest miła, łatwa i przyjemna. Poczekaj, aż staniesz przed żądnymi krwi bestiami. Popatrzyła na niego bez uśmiechu. – Będzie aż tak źle? – Postaram się ochronić cię przed najgorszym. – Wciąż nie był pewien, czy przez własny egoizm nie popełnia poważnego błędu. Sarah wyglądała przez okno. Przygryzła dolną wargę, a słońce podkreślało piegi na jej nosie i słało złociste i miedziane refleksy po włosach. Po miesiącu w Castellaccio nie wyglądała już na osobę udręczoną. Opalona na kolor cappuccino wyglądała rewelacyjnie. Zachowała jeszcze trochę dawnej skłonności do trzymania się na uboczu, ale teraz dostrzegało się w niej przede wszystkim spokojną, wręcz

senną zmysłowość. Tego właśnie dla niej pragnął, kiedy proponował jej pozostanie w palazzo. Chciał usunąć z jej oczu cień i zmarszczkę wiecznego zatroskania spomiędzy brwi. Marzył, by dostrzegła swoją atrakcyjność i wyjątkowość. Jednak żeby to osiągnąć, musiał utrzymać dystans. Gdyby wiedział, jak bardzo będzie to trudne, czy zdobyłby się na tę propozycję? Byli już w powietrzu, chmury przemykały wokół jak ślubne welony, a niebo ponad nimi było bezkresnym oceanem błękitu. Choć wpatrzona w okno, Sarah czuła na sobie wzrok Lorenza. Miała nadzieję, że nie żałował swojej decyzji. Nie winiłaby go zresztą. Była chyba jedyną osobą na świecie, która podróżowała prywatnym odrzutowcem w wyblakłej od prania koszulce, poplamionej wyjątkowo pysznym sosem pomidorowym, który jedli kilka dni wcześniej. Bardziej niepokoił ją najbliższy wieczór. Zabrała ze sobą sukienkę, którą miała na sobie na ślubie Angeliki, ale z pewnością nie był to strój godny splendoru czerwonego dywanu. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie skompromituje Lorenza. Zastanawiała się nad powiedzeniem mu, że nie ma się w co ubrać, ale wtedy zapewne czułby się zobowiązany kupić jej coś, a to by ją bardzo krępowało. Już i tak podarował jej zbyt wiele. Sarah nie była przygotowana na to, co zastanie w hotelu. – Większość gości festiwalu mieszka w Lido – powiedział Lorenzo, pomagając jej wysiąść z vaporetto – ale to miejsce jest bardziej dyskretne. Hol recepcyjny był chłodny i mroczny, za to rzucały się w oczy ogromne olejne malowidła w grubych pozłacanych

ramach i przesadnie zdobione żyrandole. Wszystko nosiło patynę minionych lat, nie było tu nic błyszczącego, smukłego czy choćby muśniętego nowoczesnością. Lorenzo wstał od biurka, a Sarah pospieszyła za nim, szurając znoszonymi klapkami po marmurowej posadzce. – O której jest pokaz? – zapytała, kiedy drzwi windy zamknęły się za nimi. Potrzebowała rozmowy, żeby uspokoić bijące mocno serce. – O siódmej. Zegarek pokazywał dwunastą. – Mamy mnóstwo czasu na przechadzkę po mieście. Zerknął na nią z rozbawieniem. – Niezupełnie. – Wysiedli z windy i szli korytarzem obstawionym marmurowymi posągami. Sarah zmarszczyła brwi. – Och. Mamy coś do załatwienia? Stanął przed dużymi, podwójnymi drzwiami i wsunął kartę do czytnika. – Nie my, tylko ty. Witaj w świecie celebrytów z listy A. Drzwi się otworzyły i Sarah zastygła ze zdumienia. Stała na progu dużego kwadratowego pokoju z oknami od podłogi do sufitu, wychodzącymi na Canal Grande. Po mroku korytarza słoneczny blask, odbity od marmurowej posadzki i lśniących luster, raził w oczy. Na środku pokoju stały trzy przenośne wieszaki z sukniami połyskującymi tęczą jedwabi i atłasów. Dwie eleganckie smukłe kobiety gawędziły przy oknie. Na ich widok przerwały rozmowę i podeszły bliżej, taksując Sarah uważnym spojrzeniem.

– Sarah, poznaj Natalie i Cristinę. Są stylistkami i pomogą ci wybrać coś odpowiedniego na dzisiejszy wieczór. Sarah pomyślała z niepokojem o liliowej sukience spoczywającej w jej torbie i zarumieniła się z zakłopotania. Najwyraźniej okazja była dużo poważniejsza, niż jej się wydawało. – Dzięki – wymamrotała, ściskając chłodne wypielęgnowane dłonie stylistek. – Kosmetyczka przyjdzie, kiedy już wybierzesz suknię, a później fryzjerki i makijażystki. Sarah słuchała zaskoczona. – Ale tych rzeczy jest strasznie dużo. Jak mam sobie poradzić z wyborem? – Po to właśnie są tu Natalia i Cristina. Nie martw się, nie będą cię do niczego zmuszać. Nie pozwól się tyranizować. Natalie i Cristina roześmiały się grzecznie, kiedy Lorenzo odwrócił się do wyjścia. Wciąż patrzyły na Sarah w bardzo denerwujący sposób. – A ty? – odwróciła się do Lorenza, próbując opanować panikę. – Mam kilka ważnych spotkań. Wrócę po ciebie około szóstej. Dlaczego, zastanawiała się Sarah trzy godziny później, leżąc na łóżku z twarzą wciśniętą w poduszkę, kobiety poddają się czemuś podobnemu dobrowolnie? Krzyknęła z bólu, kiedy kosmetyczka brutalnie zerwała pasek wosku z jej prawej łydki. Już rozebranie się przed Natalie i Cristiną do okropnej bielizny koloru gumy do żucia było wystarczająco stresujące,

ale dzień zmienił się w koszmar, kiedy pojawiły się kosmetyczki. Parówka twarzy, peeling, wyskubywanie brwi – w lustrze wyglądała na zgnębioną i obolałą i tak się czuła. Innym kobietom najwyraźniej to nie przeszkadzało. Sarah wszystkie te zabiegi przypominały wyszukane tortury. – Nogi gotowe – mruknęła kosmetyczka, oskubując sobie resztki wosku z palców. – Teraz zajmiemy się linią bikini. – Nie! – Sarah usiadła gwałtownie, owijając się szlafrokiem. Kosmetyczka popatrzyła na nią z dezaprobatą, zupełnie jakby oznajmiła, że nie zamierza nigdy więcej myć zębów. – W takim razie paznokcie. Jednak Sarah musiała przyznać, że jest coś w powiedzeniu, że trzeba cierpieć, żeby być piękną. Kiedy nadszedł czas włożenia bielizny, którą wybrały dla niej Natalie i Cristina, w końcu przestała się czuć zażenowana i unikać widoku swojego odbicia w lustrze. Wprost trudno jej było uwierzyć, że to gładkie opalone ciało należy do niej. Natalie i Cristina pomogły jej włożyć wybraną suknię. Była atłasowa, w kolorze truskawek ze śmietaną, a styl empire doskonale podkreślał piękny dekolt Sarah. Chociaż buty nigdy nie robiły na Sarah specjalnego wrażenia, teraz przyznawała, że dobrane odcieniem do sukni jasnoczerwone sandałki na wysokim obcasie były po prostu prześliczne. Ale źródłem największej radości było okiełznanie przez dwie fryzjerki jej nieposłusznych loków. Teraz włosy spadały jej na ramiona ciężką jedwabistą falą. – Bella. Se bella – oznajmiła z satysfakcją Natalie, a reszta zespołu zgodziła się z nią z entuzjazmem. Sarah poczuła się

szczęśliwa i promieniała tym szczęściem na zewnątrz. Jeszcze nigdy nie była tak usatysfakcjonowana swoim wyglądem jak dzisiejszego wieczoru. Zapukano do drzwi i nagle pokój wypełnił się nerwową krzątaniną. Natalie i Cristina strzepnęły i wygładziły nieistniejące pyłki i fałdki, by błyskawicznie zniknąć wraz z resztą dziewcząt w przyległej sypialni. A potem w progu stanął Lorenzo. Sarah wstrzymała oddech. Nienaganny w czarnym garniturze i czarnej, rozpiętej pod szyją koszuli. Był świeżo ogolony, a włosy miał jeszcze mokre po kąpieli. Wyglądał arogancko, wyniośle i trochę groźnie, gdy tak badał ją wzrokiem. Pochwyciła króciutki błysk rozczarowania, a potem spotkali się wzrokiem. – Wyglądasz pięknie – powiedział szorstko. Podniosła srebrzystą kopertówkę. – Idziemy? Na szczęście zdołała pokryć uczucie przykrości uśmiechem. Wyglądała pięknie. Ale on najwyraźniej spodziewał się doskonałości.

ROZDZIAŁ ÓSMY Lorenzo szedł za nią, niezdolny oderwać oczu od pełnych bioder obleczonych w różowy atłas. Przynajmniej jedno, czego w niej nie zmieniły, pomyślał ze znużeniem. To była prawda. W kosztownej sukni, butach na wysokim obcasie i w makijażu Sarah wyglądała rewelacyjnie, ale całkiem obco. Różnica była taka jak pomiędzy bujną pachnącą różą z przydomowego ogródka a sztywną, nawoskowaną, perfekcyjną w każdym calu różą w celofanowym opakowaniu, kupioną w renomowanej kwiaciarni. On wolał to pierwsze. Wsiedli do windy i Sarah wcisnęła przycisk parteru. – Piękne paznokcie – powiedział miękko. – Takie, jakich zawsze pragnęłaś. Były bladoróżowe, z delikatnymi półksiężycami bieli na czubkach, takie jak opisała mu wtedy, u Gennara. Wyciągnęła dłonie i podziwiała je przez chwilę. – W końcu przypominam prawdziwą kobietę. Szkoda, że Lottie nie może tego zobaczyć. Prawdziwa kobieta, pomyślał. Przypomniał ją sobie w kuchni, z potarganymi włosami i piersiami poruszającymi się pod spłowiałą zieloną koszulką, pochylającą się, by włożyć coś do zmywarki, w krótkiej dżinsowej spódniczce odsłaniającej fantastyczne nogi… Była prawdziwą kobietą w każdych okolicznościach, a nie jedną z tych lalek, które Lottie scharakteryzowała tak trafnie, a tak pogardliwie. Taksówka wodna czekała w hotelowej przystani i kiedy

Lorenzo pomagał Sarah wsiąść, doleciała go delikatna woń. – Pięknie pachniesz. Uniosła starannie ukształtowane brwi w geście zdziwienia. – Naprawdę? Chciały mnie czymś spryskać, ale się nie zgodziłam. Może to coś do włosów. Ale nie. To był jej własny zapach. Słońce było już bardzo nisko. Nadchodziła pora, gdy tętniąca życiem turystyczna atrakcja zmienia się w sekretne miasto kochanków. Budynki nad brzegiem Canal Grande były skąpane w świetle zachodu, podkreślającym ich przemijającą urodę. – Byłbym zapomniał. – Lorenzo wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko. – To dla ciebie. Podał jej, obserwując wyraz twarzy Sarah. Otworzyła szeroko usta i oczy ze zdumienia. Pomimo szminki, tuszu i cieni znów była sobą, a emocje widoczne były jak na dłoni, kiedy wyjęła delikatną pajęczynę ze srebrnych drucików i brylantowych gwiazdeczek. – Lorenzo! Jakież to piękne. Najpiękniejsze, co widziałam w życiu. Jesteś pewien, że mogę to włożyć? – Oczywiście. Jeżeli ci się podoba… – Przepiękne. Natalie powiedziała, że nie było czasu na wypożyczenie biżuterii, chodziło o ubezpieczenie czy coś takiego. A tobie się udało? To chyba jakiś prawny koszmar. – Nie łam sobie tym głowy – powiedział sucho. Nie wypożyczył tej błyskotki, tylko ją kupił w chwilowym przypływie szaleństwa, wracając ze spotkania z angielskim aktorem, któremu zamierzał powierzyć rolę w filmie. Damian

King miał już na koncie sporo sukcesów, a kiedy przeczytał „The Oak and the Cypress”, wpadł w niekłamany entuzjazm. Upojony szampanem i euforią, Lorenzo wstąpił do małego sklepiku z biżuterią i kupił naszyjnik z konstelacjami brylantowych gwiazd. Była też mniejsza wersja, dla Lottie… – Mógłbyś mi pomóc? Jej gęste, lśniące miedziane włosy połyskiwały w zachodzącym słońcu i kiedy tak stała przed nim z odkrytym karkiem, ogarnęło go czyste pożądanie, nad którym ostatnio coraz trudniej było mu zapanować. Pomiędzy kuchnią a świątynią, pomiędzy ostrygami a tortem, narodziło się coś, czego nie mógł już dłużej ignorować. – Proszę. – Jak najszybciej zabrał dłonie, zaciskając pięści, żeby nie wpleść palców w jej włosy, nie obrócić jej twarzy do siebie i nie zacząć całować pełnych różowych warg. – Och, jakież to piękne. Tak bym chciała móc pokazać to Lottie… no, może zrobią mi zdjęcie. Dziękuję ci z całego serca. – To nic takiego – bąknął, odwracając się, by nie patrzeć na jej jedwabistą skórę i maleńki księżyc spoczywający w złocistym zagłębieniu pomiędzy wspaniałymi piersiami. – Popatrz, prawie jesteśmy. Mrok przed nimi rozświetlił błysk fleszy, a kiedy podpłynęli bliżej, zobaczyli wielką białą ścianę, rzędy flag poruszanych bryzą i usłyszeli wrzawę. – Na nadbrzeżu czeka na nas samochód. – Tak? Sądziłam, że to tutaj. – Owszem – odparł sucho. – Ale celebryci nigdy nie chodzą

piechotą. Łódź przycumowała. Pomimo obcego „szlifu” oczy Sarah miały ten sam ostrożny wyraz, który już znał z pubu „Pod Różą i Koroną” i Lorenzo poczuł się winny. Przywiózł ją tutaj, by rzucić lwom na pożarcie, i było już za późno, by zawrócić. Mógł się tylko postarać, by rozszarpały najpierw jego. To wszystko przypominało jeden ze snów, w którym nic nie miało sensu i w którym pod pozorem normalności działy się najdziwaczniejsze rzeczy. Sarah wsiadła do samochodu i przycupnęła na lśniącym i śliskim siedzeniu. Na zewnątrz mrok rozświetlały błyski tysięcy fleszów. I znów, jak we śnie, zapamiętała mnóstwo nieistotnych drobiazgów. Małe literki na szybie samochodu „szyba pancerna”, szofer w białych rękawiczkach, mięsień pulsujący w zaciśniętej szczęce Lorenza, który za kilka chwil miał zobaczyć ukochaną kobietę w ramionach innego mężczyzny. Nic dziwnego, że wyglądał, jakby był torturowany. Nie zdążyła go zapewnić o swoim zrozumieniu, bo samochód zatrzymał się przed okazałym budynkiem, oświetlonym tak rzęsiście, że byłby zapewne widoczny z księżyca. Przez chwilę nic się nie działo. Zaraz jednak drzwi od strony Lorenza zostały otwarte przez niewidzialne dłonie. W tej sekundzie, zanim wysiadł, popatrzył na nią z ogromnym znużeniem. – Przepraszam – powiedział po prostu. Hałas uderzył w nią jak ściana, kiedy na drżących nogach wyślizgnęła się z samochodu. Ludzie krzyczeli. Wykrzykiwali jego imię – Lorenzo – ale jeszcze głośniej i bardziej fanatycznie – Tia! Ricardo! Błyski fleszów oślepiały Sarah, aż

miała ochotę ukryć twarz w dłoniach i przebiec pomiędzy nimi. Ale Lorenzo podał jej ramię i mogła się schronić za jego masywną postacią. – Spójrz na niebo – szepnął jej do ucha. Ostrożnie podniosła głowę. Nad nimi wisiał ogromny, blady księżyc, spoglądający na całe to zamieszanie z chłodną obojętnością. Zgiełk wokół nich narastał, ale Lorenzo nie odrywał od Sarah wzroku. – Księżyc patrzy też na Lottie – powiedział miękko. – Powie jej, jaka jesteś piękna. – Uśmiechnął się przelotnie. – A zwłaszcza jakie masz piękne paznokcie. Sarah roześmiała się i nagle wszystkie światła i błyski fleszów przybladły w porównaniu z tym uśmiechem. Z podniesioną głową, z palcami mocno splecionymi z jego palcami, pozwoliła się prowadzić do wejścia do teatru. Lorenzo, bardzo opanowany, wydawał się zupełnie nie zwracać uwagi na kłębiący się wokół tłum i szeregi dziennikarzy wykrzykujących jego imię. Wchodzili już do środka, a krzyki tłumu odbijały się od ścian. Tia i Ricardo pozowali do zdjęć. Ludzie cisnący się wokół Sarah i Lorenza, kiedy szli do wejścia, cofnęli się teraz. Obie pary stanęły nagle twarzą w twarz. Nic, ani fotki w kolorowych magazynach, ani rozbierane zdjęcia, które narobiły tyle szumu, ani oglądane filmy, nie przygotowało Sarah na to, jak zachwycająca jest w istocie Tia. W tym momencie zrozumiała, że najbardziej wyszukany makijaż czy najdroższa nawet suknia nie zbliżą jej ani odrobinę do urody stojącej przed nią kobiety. W blasku reflektorów jej skóra była

świetlistokremowa, a jej słynne kocie oczy błyszczały intensywniej niż szmaragdy, które nosiła na szyi i w uszach. Tia była po prostu niezwykła. I była w ciąży. Sarah zupełnie o tym zapomniała. Lorenzo mocniej zacisnął palce na jej dłoni i w tej chwili była boleśnie świadoma jego bólu. Ale zaraz puścił jej dłoń i to okazało się bolesne dla niej. – Witaj, Lorenzo. – Gos Tii był jak masło rozpuszczające się na grzance: pełny, leniwy, lubieżny. Lorenzo skinął głową. – Tia. Ricardo. Ależ był chłodny. Grzeczny do granic bezczelności. Sarah miała świadomość, że wszystkie bez wyjątku obiektywy są wycelowane w nich, i starała się jak mogła zachować nieprzenikniony wyraz twarzy. Zabawa w celebrytkę była trudniejsza, niż przypuszczała, ale Lorenzo, Tia i Ricardo najwyraźniej byli w niej mistrzami. – Nie przedstawisz nas? – Tia popatrzyła na Sarah z promiennym uśmiechem. – Sarah, to jest Tia, moja była żona, i Ricardo Marcello. Przystojna twarz Ricarda Marcella była śmiesznie znajoma, ale na Sarah legendarni gwiazdorzy nie robili najmniejszego wrażenia. Jego opalona skóra i banalnie zarysowana szczęka miały w sobie coś plastikowego. Coś nijakiego było w prostym nosie i niebieskich oczach. Stanowił całkowite przeciwieństwo Lorenza, który był wyrazisty i nieskończenie bardziej pociągający. – Sarah? – Tia przerwała jej rozmyślania. – Rozmawiałyśmy

przez telefon, prawda? Jesteś gospodynią Lorenza? – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Cudownie! Pięknie wyglądasz! Dobrze się bawisz? To wszystko jest bardzo ekscytujące, nie sądzisz? – Powiedziałabym, że raczej nierzeczywiste – odpowiedziała. Tia roześmiała się, odrzucając głowę do tyłu, gestem znanym ze zdjęcia u Gennara, a dookoła rozbłysły flesze. – Przypuszczam, że dla nas nawet bardzo rzeczywiste, chociaż Lorenzo nigdy nie potrafił się tym cieszyć, prawda, kochanie? Zdaje się, że chcą sfotografować naszą trójkę. Przypuszczam, że nie będą mieli nic przeciwko także i twojej obecności, Sarah. Stanęli przed rzędem dziennikarzy. Lorenzo lekko objął Sarah ramieniem, ale ona miała wrażenie, że mentalnie jest bardzo daleko. – Będziesz jutro na konferencji prasowej, prawda? – zwróciła się Tia do Lorenza, kiedy wchodzili do sali projekcyjnej. – Nie – odpowiedział szorstko, a ona zrobiła obrażoną minę. – Doprawdy, Lorenzo, kiedyś w końcu musisz spotkać się z prasą. Wiem, że to niełatwe – jej głos przeszedł w zmysłowy pomruk – ale jeżeli oboje… – To nie ma nic wspólnego z tobą, Tia – powiedział zimno. – Sarah ma małą córeczkę i musimy wracać do domu. Zatrzymali się przed rzędem dla VIP-ów z miejscami oznaczonymi nazwiskami. Tia przez moment milczała, po czym rzuciła jadowicie po włosku:

– Hipokryta. A kiedy to mówiła, jej piękna twarz stała się niemal brzydka. Zapłonęły światła, ale owacje nie ustawały. Trwały i trwały dużo dłużej, niż film na to zasługiwał. Lorenzo niechętnie przyjmował gratulacje od ludzi, którzy poklepywali go po plecach, a wzruszona Tia rozdawała wokół promienne uśmiechy. Sarah przeciągnęła się lekko i zdusiła ziewnięcie. W końcu owacje zaczęły powoli wygasać. Lorenzo, zdecydowany wykorzystać szansę ucieczki, chwycił ją za rękę. – Wynośmy się stąd. Zanim zdążyła odpowiedzieć, wtrąciła się Tia: – Oczywiście zobaczymy się na przyjęciu? – Nie – odparł twardo, ciągnąc Sarah w stronę wyjścia, gdzie znów czyhali dziennikarze. – Trzymaj głowę wysoko, uśmiechaj się i za nic nie przystawaj – poinstruował ją. – Samochód czeka przy schodach. Wszyscy uznają, że mamy coś ogromnie ważnego do załatwienia. – A mamy? – Tak. Zniknąć stąd jak najprędzej. Wyszli jako pierwsi i noc natychmiast rozjarzyła się setkami fleszów. Lorenzo, który trzymał mocno jej dłoń czuł, jak Sarah drży w chłodnym powietrzu. Personel z PR i porządkowi ze słuchawkami w uszach przemieszczali się nerwowo wzdłuż czerwonego dywanu. Po chwili zrozumiał przyczynę ich wzmożonej aktywności i zaklął pod nosem. – Samochodu jeszcze nie ma. Tłum wykrzykiwał jego imię, a dziennikarze szykowali się do

zadawania pytań. Sarah zakręciła się niespokojnie. Teraz z tłumu dało się słyszeć inne imię, wybijając się ponad resztę. – Sarah! Sarah! Sarah! Rekinom z tabloidów wystarczyły dwie godziny na ustalenie jej imienia, pomyślał Lorenzo z zimną furią. Instynktownie chciała się odwrócić, ale chwycił ją mocno, przyciągnął do siebie i pocałował. Ryk przeszedł przez tłum i flesze rozbłysły wokół nich niczym deszcz meteorów. W nagłym odruchu Lorenzo zamknął jej twarz w obu dłoniach, chroniąc przed dostępem obiektywów. Jej pocałunek – czuły, niepewny, drżący – całkowicie pozbawił go równowagi. Ogromnym wysiłkiem woli oderwał się od niej po długiej chwili i zamglonym wzrokiem zarejestrował podjeżdżający samochód. – Chodźmy. Z twarzą jak chmura gradowa zatrzasnął drzwi, odcinając ich od zgiełku. – Przepraszam. Nie powinienem był. Chłód w jego głosie zrobił na niej przykre wrażenie. Przycisnęła palce do lekko nabrzmiałych warg. – Nie przepraszaj – powiedziała. – Wszystko jest w porządku. – Nie chciałem cię postawić w niezręcznej sytuacji, ale nie przypuszczałem, że tak szybko odkryją twoją tożsamość. – Potarł oczy palcami. – Nie powinienem był cię na to narażać. Dojechali już do celu, ale żadne z nich się nie poruszyło, a po poprzednim hałasie cisza wydawała się aż gęsta. Sarah wpatrywała się w swoje kolana i bawiła zameczkiem torebki. Lorenzo nie zdążył się odezwać, bo szofer otworzył drzwi

i zeszli po kilku stopniach do czekającej taksówki wodnej. Zapadła już ciemność i światła miasta kładły się złocistymi smugami na spokojnej wodzie. Za nimi wrzask tłumu wznosił się i odbijał echem. Spojrzawszy w tył, Sarah zobaczyła łuk jasnych świateł wokół teatru. Wysoko w górze księżyc w pełni zdawał się płynąć po rozgwieżdżonym niebie, jak gdyby wskazując im drogę… Dokąd? – Ochłodziło się. – Lorenzo zdjął marynarkę i okrył jej ramiona. – Nie jest mi zimno – zaprotestowała z przyzwyczajenia. – Proszę, pozwól mi zrobić coś dla ciebie. Choć raz. – Przepraszam – szepnęła, wyczuwając nutę smutku w jego głosie, i owinęła się marynarką. – Bardzo cię przepraszam. Mijały ich inne łodzie, szybko mknące smukłe kształty, przynosząc urywki rozmów, czasem śmiech. Podświetlone od dołu budynki po obu stronach Canal Grande wyglądały widmowo, ich górne piętra ginęły w mroku. Wokół nich rozpościerała się Wenecja, tajemnicza, wysrebrzona światłem księżyca, ale po dwóch godzinach w kinie Sarah wciąż jeszcze miała w głowie bogactwo nasyconych słońcem barw Toskanii. Nieomal czuła w powietrzu aromat ziemi, cedrów i limonek. Zapach Lorenza, pomyślała z tęsknotą. Wspomnienie pocałunku wciąż było bardzo świeże. Jego dłonie obejmujące jej twarz, jego ciało przyciśnięte do niej. Zapewne myślał wtedy o Tii, bo tylko tym umiała wyjaśnić powstrzymywaną namiętność, którą w nim wyczuwała. Dotarli na miejsce. Hotelowa recepcja był delikatnie

oświetlona. Przeszli do windy, a obcasy Sarah stukały o marmurową posadzkę. Zsunęła z ramion marynarkę i podała mu. – Dzięki. – Roześmiała się lekko. – Czuję się jak Kopciuszek. Gdy minie północ, zwrócę wszystkie pożyczone śliczności i znów przeobrażę się w twoją gospodynię. Lorenzo się nie uśmiechnął. Drzwi windy cicho zasunęły się za nimi. – Film był niezwykły – odezwała się Sarah, broniąc się przed napiętym milczeniem. – Powinnam była powiedzieć ci wcześniej. Zwłaszcza sekwencje z księżycem. Lottie byłaby zachwycona. Ale mnie wszystko bardzo się podobało. Lorenzo był chłodny jak marmurowe kolumny, które właśnie mijali. – Całe szczęście, że przynajmniej tobie. Bo ja nienawidziłem każdej sekundy. Sarah ścisnęło w gardle ze współczucia i tęsknoty. – To zrozumiałe – szepnęła. – Musiało ci być bardzo ciężko to oglądać. Winda stanęła. Sarah przecisnęła się przez na wpół otwarte drzwi i pospieszyła korytarzem w stronę swojego pokoju. Nie miała klucza, więc przystanęła przed dużymi, podwójnymi drzwiami. Lorenzo trzymał w dłoni przygotowaną kartę, ale nie włożył jej do czytnika. Delikatnie ujął Sarah za brodę, zmuszając, by na niego spojrzała. – To nie z powodu Tii – powiedział. – To nie dlatego nienawidzę tego filmu. Przez chwilę nie była w stanie oddychać. Oczy zaszły jej

mgłą i zatańczyły przed nimi gwiazdy. – W takim razie dlaczego? Roześmiał się miękko. – Bo to banalny hollywoodzki śmieć. Nie chcę już nigdy więcej zrobić czegoś podobnego. – Ale Tia… – zawahała się. – Wciąż ją kochasz? Roześmiał się głośno i potrząsnął głową. – Nie. Nie mogłem się doczekać rozwodu. W końcu korytarza otworzyły się drzwi windy. Oboje podskoczyli na dźwięk głosów. Lorenzo błyskawicznie wsunął kartę do czytnika, Sarah pchnęła drzwi. – Masz ochotę na kawę? – Nie. – Rozczarowana wyobraziła sobie, jak odchodzi do siebie, ale on wsunął się za nią i podszedł prosto do zdobionej szafki. – Potrzebuję porządnego drinka. Z pokoju usunięto już wieszaki z sukniami i sterty pudełek z butami. W sypialni paliła się lampka i przez otwarte drzwi widać było świeżą pościel na ogromnym łożu z rzeźbionym wezgłowiem. Sarah usiadła na fotelu pod oknem i zdjęła sandałki, a kiedy znów podniosła głowę, Lorenzo stał przed nią z butelką brandy i dwoma szklaneczkami w dłoniach. Wzięła od niego jedną i przycisnęła do piersi, jak gdyby to mogło ją rozgrzać. Nie mogła przestać myśleć o tym, co powiedział na temat Tii. O tym, że jej nie kocha. – Powiedziała coś do ciebie tuż przed rozpoczęciem filmu. – Nazwała mnie hipokrytą. – Dlaczego?

– Nieważne. – Stalowy ton potwierdził to, czego się już domyślała. – To miało coś wspólnego ze mną, prawda? Ze mną i z Lottie. Naprawdę chciałabym wiedzieć, co miała na myśli. – Uznała nas za parę – wyjaśnił, wzdychając. – A co to ma wspólnego z hipokryzją? Przecież jesteście rozwiedzeni. – Masz córeczkę. A ja rozwiodłem się z nią, bo nie chciałem być ojcem dziecka Ricarda Marcella. – Myślałam, że to ona rzuciła ciebie dla Ricarda i że dziecko jest twoje. Uśmiechnął się niewesoło. – Nie mogę mieć dzieci. Jestem bezpłodny. Musiałby się zdarzyć cud. Sarah nie odezwała się. Nie było już nic do powiedzenia. Mogła go tylko objąć i przytulić w geście zrozumienia i współczucia. Lorenzo cierpiał nie z powodu Tii, tylko z powodu niemożności posiadania własnych dzieci. Przez chwilę trwał nieruchomo, potem poczuła jego dłonie na swoich. Przesunął ją tak, że znalazła się naprzeciw niego. Wyczuwała jego wahanie i to dało jej siłę. Objęła jego twarz obiema dłońmi, wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie. Wciąż pamiętała tamtą noc „Pod Różą i Koroną”, kiedy pocałował ją po raz pierwszy, a ona była zbyt zaskoczona, przestraszona i niepewna, by odwzajemnić pocałunek. Ale jego czułość i ciepły uśmiech utkwiły jej w pamięci. Wsunęła palce w jego włosy, całując delikatnie kąciki ust i oczy.

– Sarah – jęknął cicho. – Tak długo się temu opierałem, ale już dłużej nie wytrzymam… – Całe szczęście – szepnęła mu do ucha, popierając te słowa kolejnym gorącym pocałunkiem. – Umarłabym, gdyby było inaczej. Pocałował ją i nagle wszystko się odmieniło. Tamte nieśmiałe, desperackie zakazane pocałunki, które wymienili wcześniej, były w stosunku do tego jak muskanie poszczególnych strun skrzypiec, które dopiero teraz rozbrzmiały pełnym dźwiękiem… Oszołomieni, wyczerpani, bez tchu, ale szczęśliwi i spełnieni wracali do przytomności na ruinach kosztownej atłasowej sukni. Ale cóż mogło znaczyć marne trzy i pół tysiąca funtów w obliczu odzyskanego wreszcie przez oboje wewnętrznego spokoju i harmonii… – Och, Lorenzo… W głosie Sarah brzmiało przerażenie, więc Lorenzo uniósł senną głowę. – Co się dzieje, kochanie? – zapytał, odgarniając jej z policzka wilgotny kosmyk. – Suknia – wyszeptała. – Jak mogłam? Kosztowała for… – Ciii… – W jednej chwili był przy niej i obejmował ją mocno. – Ale przecież musimy ją zwrócić. Jestem taka głupia! Nie zasługuję na tak piękne rzeczy. – Suknia i naszyjnik są twoje, chociaż na pewno lepiej byłoby je teraz zdjąć… – Och, nie! – krzyknęła, przerażona. – Nie mogłabym ich zatrzymać. Nawet o tym nie myśl.

– No cóż – powiedział z namysłem, odpinając zamek i wolno zsuwając masy atłasu z jej ramion – nie możemy jej oddać w takim stanie. A naszyjnik od początku był twój, więc naprawdę nie ma się o co spierać. Suknia leżała już na podłodze i Lorenzo ze znawstwem delektował się widokiem nagości Sarah. Skrępowana, usiłowała zakryć piersi i łono dłońmi, ale jej nie pozwolił. – Moja Serafina – powiedział w uniesieniu. – Wiedziałem, że jesteś piękna, ale wiesz co? – Porwał ją na ręce i zaniósł pod prysznic. – Wolę cię bez makijażu i tej wyszukanej fryzury. Odkręcił wodę i stanął za nią, obejmując ją ciasno i kołysząc w ramionach, podczas gdy jej makijaż powoli znikał. Kiedy w końcu zakręcił wodę, na twarzy Sarah nie było już śladu żadnych obcych substancji, a włosy przylegały płasko do głowy. – Nie ma Serafiny. – Sarah uśmiechnęła się smutno. – Została tylko Sarah. – Dla mnie zawsze będziesz Serafiną. – Delikatnie wycierał jej twarz puchatym ręcznikiem. – Jesteś bardzo piękna – powtórzył, a gdy próbowała protestować, zamknął jej usta pocałunkiem. Myśl, by wziąć ją od razu tutaj, pod prysznicem, była kusząca, ale oparł się jej, bo miał pewien dużo bardziej wyrafinowany plan i całą noc, by jej udowodnić, jak bardzo mu się podoba. Pragnął dać jej tyle szczęścia, ile ona dała jemu. Przepędzić jej demony, tak jak ona przepędziła jego swoim zrozumieniem, współczuciem i szlachetną akceptacją jego uchybień.

I nie zamierzał zmarnować ani minuty. Sarah obudziła się z krótkiego głębokiego snu w objęciach Lorenza. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, że nie śni. Potem jednak z szarości świtu wyłonił się pokój, naczynia po wspólnym posiłku, butelka po szampanie. To wszystko świadczyło, że jednak to nie sen, więc uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Lorenzo leniwie pogładził jej biodro i podniósł głowę, by ją pocałować. – Witaj, moja piękna. Potargany wyglądał bardzo młodo i Sarah uświadomiła sobie, że jego twarz opuściło napięcie. Oparła się na łokciu, czerpiąc czystą przyjemność z patrzenia na Lorenza. Dzięki jej gotowaniu i opiece nie był już tak chudy, jak wtedy, kiedy się poznali, i to był dla niej jeszcze jeden powód do dumy i satysfakcji. Jeszcze przez chwilę napawała się jego widokiem, a potem z bardzo konkretnym zamysłem zanurkowała pod kołdrę. Niebo na wschodzie lekko poróżowiało, ale miasto wokół nich wciąż pogrążone było we śnie. Pałace i katedry tonęły w perłowoszarej poświacie. Siedzieli na balkonie z widokiem na kanał, senni i nasyceni. Za nimi otwarte drzwi pokoju odsłaniały ogromne łoże w stanie totalnego nieładu. Sarah, luźno owinięta atłasową kapą, z burzą niesfornych loków opadających na nagie ramiona, sączyła herbatę z delikatnej chińskiej filiżanki. – Wyglądasz jak osiemnastowieczna rozpustna księżna po

namiętnej nocy z Casanovą – stwierdził Lorenzo. Uśmiechnęła się do niego znad parującej filiżanki. – I tak się czuję. Ale Casanova byłby okropnie przybity wiadomością, że ma godnego rywala do tytułu kochanka wszech czasów. Mógłby cię wyzwać na pojedynek na moście Rialto. – W tej chwili byłby bez szans. Budynki zaczynały wyłaniać się z cienia, a świt malował lagunę różem i złotem. Barwy Sarah, pomyślał Lorenzo. Jej skóra była w tym oświetleniu różowozłocista jak wnętrze muszli. Czy uda mu się kiedykolwiek sprawić, by dostrzegła swoją niezwykłą urodę? Ostatnia noc była sporym krokiem we właściwym kierunku, ale on pragnął dużo, dużo więcej. Wkrótce będzie musiał z nią porozmawiać o filmie. Miał już umówione spotkania z różnymi ważnymi osobami, a umowa z odtwórcą głównej roli praktycznie przesądziła sprawę. Potrzebował tylko praw do książki. A to zależało od Sarah. Nie chciał jej tego powiedzieć wprost. Pragnął, by i ona mogła spojrzeć z nowej perspektywy na swojego wybitnego, choć targanego konfliktami ojca. Wtedy może zmieniłoby się też jej postrzeganie samej siebie. Należało zrobić to bardzo umiejętnie. Zerwał się na równe nogi i podał jej rękę. – Chodź, księżniczko. Atłasowa kapa opadła i Sarah stanęła przed nim naga, z brzoskwiniową opalenizną ozłoconą słonecznym blaskiem. – Dokąd idziemy? – Chętnie odpowiedziałbym „z powrotem do łóżka”, ale

niestety nie mamy już czasu. Musimy wracać do Lottie, ale przedtem chciałbym ci pokazać choć trochę Wenecji. Jeżeli znów wskoczymy do łóżka, będzie bardziej niż prawdopodobne, że zostaniemy tam przez resztę dnia. – Hm… bardzo przyjemna perspektywa. – Jej głos brzmiał tęsknie, wręcz błagalnie. Muskała palcami jego pierś, a Lorenzo poczuł gwałtowny przypływ pożądania. – Jestem pewna, że Lottie świetnie się bawi i nie musimy się jakoś specjalnie spieszyć… Objął ją i pocałował w czubek głowy, wdychając zapach jej włosów. – Po powrocie czeka nas jeszcze wiele wspólnych chwil, wiesz o tym. W środę muszę być w Londynie, ale kiedy wrócę, będziemy mieli cały czas tylko dla siebie. Sarah odsunęła się od niego, owładnięta nagłym poczuciem osamotnienia. – Jedziesz do Londynu? – spytała jak gdyby zaskoczona, że takie miejsce w ogóle istnieje. – Tak. – Podniósł kapę i owinął ją ciasno. – Na dzień albo dwa. Będę z powrotem na urodziny Lottie w niedzielę. – Powiedziała ci? – Mniej więcej pięćdziesiąt razy. Obiecałem jej coś specjalnego. – Ależ nie powinieneś… – Chcę – przerwał jej spokojnie. – Wszystko już załatwione i nie ma się o co spierać. Poradzisz sobie sama przez ten czas, prawda?

– Jestem do tego przyzwyczajona, pamiętasz? – Poprawiła opadającą kapę. – Ale będę za tobą tęsknić – dodała cichutko. – Wolałbym tam nie jechać, ale muszę. Chodzi o film, który bardzo chciałbym zrealizować. Coś w jej głosie sprawiło, że Sarah podniosła głowę. W bladozłocistym oświetleniu wyglądał na dziwnie bezbronnego i serce jej się ścisnęło. – Ten film jest dla ciebie taki ważny? Uśmiechnął się z przymusem. – Najważniejszy ze wszystkich, jakie kiedykolwiek robiłem. Ulice i skwery były wciąż puste, kiedy przemierzali je przytuleni. Opustoszałe miasto było tak urokliwe, że Sarah przestała żałować, że zrezygnowali z pozostania w łóżku. Wschodzące słońce barwiło wodę kanałów na złocistoróżowo, z kościołów rozbrzmiewały dzwony. Minęli zamkniętą jeszcze piekarnię, z której rozchodził się kuszący zapach migdałów i świeżego pieczywa. Przy tylnym wejściu kupili gorące croissanty i smakowite ciastka z pistacjami dla Lottie i Dina. Przeszli przez pusty plac Świętego Marka. W różowym oświetleniu poranka bazylika wyglądała jak zrobiona z truskawkowej pianki. – Później będzie tu zbyt tłoczno, by cokolwiek zobaczyć. – Lorenzo złapał ją za ręce i okręcił dokoła siebie. – A teraz to wszystko jest tylko nasze. – Przyciągnął ją do siebie i pocałował. A Sarah była tak szczęśliwa, że prawie mu uwierzyła. Polecieli do

Pizy, a

stamtąd wracali do

Castellaccio

samochodem. Radość Sarah trochę przygasła. Bardzo chciała już zobaczyć Lottie, a Wenecja wydawała się nierealna jak sen. Lorenzo prowadził pewnie po niebezpiecznych serpentynach, z jedną ręką spoczywającą na jej kolanie. Wydawał się jednak jakby oddalony, zagubiony we własnych myślach. Nie odważyła się go zapytać, gdzie błądzą. Obiecał, że to, co przeżyli w Wenecji, będzie miało ciąg dalszy po powrocie do Castellaccio, ale ona zupełnie nie umiała sobie tego wyobrazić. W Wenecji była kimś innym, kobietą, o której wygląd troszczył się sztab specjalistów, która kochała się namiętnie i bez zahamowań w pokoju hotelowym. Teraz, bez makijażu, ubrana w bardzo zwyczajne ciuchy z supermarketu, była gotowa wrócić do roli matki i gospodyni. Czy będzie uważał ją za atrakcyjną, widząc przy codziennych domowych czynnościach, czując w jej włosach zapachy z kuchni? Film pokazał jej jego niezwykłą kreatywność, talent, wizjonerstwo i błyskotliwość. Jak taki mężczyzna miałby się zainteresować taką zwykłą kobietą jak ona? Zajechali na miejsce i wszystkie wątpliwości zostały chwilowo zepchnięte na plan dalszy. Lottie, Dino i Lupo czekali przy bramie i razem przybiegli do samochodu. Sarah chwyciła Lottie w objęcia i przytuliła ją mocno. – Dobrze się bawiłaś? – spytała. – O tak! – odpowiedziała mała z błyszczącymi oczyma. – Jedliśmy hot dogi i lody, Alfredo grał na gitarze i nauczył mnie włoskiej piosenki i siedzieliśmy do późna, a księżyc w pełni był olbrzymi i nie zrobiło się naprawdę ciemno, ogród był jak posrebrzony i Lupo spał z nami w namiocie – przerwała, żeby

nabrać tchu, a potem powiedziała po prostu: – To był najpiękniejszy dzień w moim życiu. A ty jak się bawiłaś? – Dobrze – odpowiedziała Sarah. – I też widziałam księżyc. W Wenecji. Odbijał się w wodzie. Tęskniłam za tobą, ale dla mnie to też był najpiękniejszy dzień w życiu. Paola i Alfredo zostali na kolacji. Sarah przygotowała tagliatelle z pesto i gawędzili, dopóki nie zrobiło się ciemno, a dzieci nie zaczęły zasypiać ze zmęczenia. Rozstali się wśród licznych podziękowań i pozdrowień, a Lorenzo zaniósł Lottie do jej małej sypialenki pod gwiazdami. Sarah poszła za nim, stanęła w progu i patrzyła, jak delikatnie układa ją do snu. Mała wyszeptała do niego coś, czego Sarah nie dosłyszała, a on się uśmiechnął i pogładził ją po główce. Kiedy się wyprostował, w oczach miał smutek. Przypomniała sobie, z jakim bólem mówił poprzedniej nocy o swojej bezpłodności, i serce znów zabiło jej współczuciem. Chciała coś powiedzieć, ale już nie było na to czasu, bo kiedy powiedziała Lottie dobranoc, wziął ją za rękę i poprowadził do siebie poprzez letni, pachnący mrok. Rozebrali się wzajemnie z drżącym, czułym pośpiechem i mogła już tylko pokazać mu to, co chciała wyrazić słowami. Potem leżeli obok siebie, nasłuchując bicia swoich serc, i wtedy Sarah uświadomiła sobie, że zakochała się w Lorenzu bez pamięci. Nie mogła nic na to poradzić i tylko rozpłakała się bezgłośnie, starając się nie obudzić śpiącego obok kochanka. Bo gdyby spytał, musiałaby mu powiedzieć, że jest tak szczęśliwa, że aż ją to przeraża. W następnych rozświetlonych słońcem dniach Sarah miała

wrażenie, że żyje w bańce mydlanej, jednej z tych, które puszczała Lottie, mieniącej się tęczowo i tak łatwo pękającej. Kochali się z Lorenzem bladym świtem, kiedy powietrze było jeszcze chłodne, i parnymi wieczorami, kiedy Lottie już spała. Kochali się pod gwiazdami, w ogrodzie, na chłodnej kuchennej podłodze, gdziekolwiek przyszła im ochota, pospiesznie i pożądliwie, a potem szli do łóżka i robili to znowu, wolno i komfortowo. W środę rano obudziła się wcześnie i wysunęła z jego objęć, by móc patrzeć, jak śpi. Odniosła wrażenie, że we śnie jest gdzieś bardzo daleko, i była bardzo ciekawa, co mu się śni. Było chłodno i pożałowała, że porzuciła jego ciepły uścisk, ale wtedy Lorenzo uniósł powieki i obdarzył ją leniwym, seksownym uśmiechem. – Śniłaś mi się – zamruczał, przyciągając ją do siebie. Tego ranka kochali się z większym zapamiętaniem i Sarah nie mogła się oprzeć wrażeniu, że tym razem ich bliskość nosi znamiona pożegnania. Nie pozwolił odwieźć się na lotnisko, więc rozstali się w słonecznym ogrodzie. Lorenzo wrzucił torbę do samochodu i pochylił się, by uścisnąć Lottie. – Do zobaczenia, skarbie – powiedział. – Do zobaczenia, Lorenzo – odpowiedziała mała dzielnie. – Dlaczego musisz wyjechać? – Praca. – Uśmiechnął się. – No i muszę przygotować urodzinową uroczystość pewnej osóbki. Mała rzuciła mu się w ramiona, a wzruszona Sarah musiała odwrócić wzrok. – Opiekuj się Lupem – poprosił Lorenzo Lottie. – I mamą.

Sarah nie chciała się rozpłakać, ale widok Lottie w ramionach Lorenza był niemal ponad jej siły. Postawił Lottie na ziemi i sięgnął po dłoń Sarah. Nie umawiając się, oboje starali się utrzymać swój związek w tajemnicy przed Lottie. Teraz ścisnął mocno jej dłoń. – Będzie mi ciebie brakowało – powiedział po włosku. Roześmiała się, bo to było lepsze niż płacz. – Szkoda, że mój włoski nie jest taki dobry jak Lottie. – Będzie mi ciebie brakowało – powtórzył po angielsku. – Ale niedługo wrócę. – Zacisnął szczęki i odwrócił głowę, a niepokój, który nurtował ją od kilku dni, ogarnął ją ze wzmożoną siłą. – Lorenzo? – szepnęła. Cień, który przebiegł przez jego twarz, znikł bez śladu, a on objął ją i pocałował mocno. Lottie przyglądała się temu wielkimi oczami. Potem wsiadł do samochodu i odjechał, wzniecając za sobą tuman kurzu. Stary dom był bez niego bardzo pusty. Chociaż Lorenza nie było dopiero od kilku godzin, Sarah już bardzo za nim tęskniła. Wzdychając, oparła na biodrze kosz z praniem i ruszyła na strych, żeby je rozwiesić. W holu zatrzymał ją dzwonek telefonu. Ożywiona nadzieją, porzuciła kosz u stóp schodów i popędziła do gabinetu. – Słucham? – O, cześć – powiedział po angielsku młody głos po drugiej stronie. – Dobrze, że mówisz po angielsku. Jesteś może asystentką pana Cavalleriego? Przez otwarte drzwi Sarah widziała rozsypane u podnóża

schodów pranie. – Owszem, ale pan Cavalleri jest w tej chwili nieobecny – odparła sucho. – Wiem – pospieszyła z zapewnieniem dziewczyna. – Jestem Lisa, asystentka Jima Sheldona. Jim ma umówione spotkanie z panem Cavallerim dziś po południu, ale on gdzieś zniknął. Kiedy nie odpowiadał na telefon, myślałam, że wciąż jest w powietrzu, ale Jim twierdzi, że pojechał do Oxfordshire. Może ty wiesz, co się właściwie dzieje? Serce Sarah zabiło tak mocno, że niemal zagłuszało jej rozmówczynię. – Spróbuję się dowiedzieć. Wiadomo, dokąd konkretnie pojechał? Przez chwilę słyszała szelest papierów na biurku Lisy. – Zdaje się, że miał szukać jakiegoś pubu. Podobno mówił, że to ważne w książce… Sarah osunęła się na krzesło przy biurku. – W jakiej książce? – Och, przepraszam, skąd miałabyś wiedzieć. My tu nie mówimy o niczym innym od tygodni. „The Oak and… – the Cypress” – dokończyła Sarah, a w sercu poczuła lód. – Jim jest zachwycony tym pomysłem, zwłaszcza odkąd pozyskali Damiana Kinga. Na razie oczywiście to wielka tajemnica, ale wszyscy tu trzymamy kciuki za pana Cavalleriego. A ten pub wiesz, jak się nazywa? – „Pod Różą i Koroną” – wymamrotała Sarah z wysiłkiem. – Leży przy głównej drodze, jakieś półtora kilometra za Lower Pnow w stronę Stokehampton.

– Serdeczne dzięki. Zaraz do niego zadzwonię… Sarah nie słyszała reszty, bo słuchawka obsunęła jej się na ramię. Wydarzenia ostatnich miesięcy przesuwały jej się w pamięci jak film i nagle zaczęło do niej docierać ich rzeczywiste znaczenie. Dlatego nagle tak się nią zainteresował, zaoferował pracę, zabrał do Wenecji, kupił naszyjnik i uwiódł. To on ubiegał się o prawa do książki. A kiedy odmówiła, chwycił się innych metod. Drżącymi dłońmi zaczęła wyciągać z szuflad sterty papierów. Kiedy rozsypały się po biurku, zobaczyła zdjęcia pól, które znała tak dobrze, pubu, gdzie Lorenzo pocałował ją tamtej nocy, rzeki, w której łowili z ojcem pstrągi i gdzie odebrał sobie życie. Nie potrzebowała niczego więcej. To były niepodważalne dowody. Byle jak upchnęła papiery z powrotem do szuflad. Tak jak się obawiała, wszystko, co wydarzyło się między nimi, było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Mężczyźni nie zauważali Sarah Halliday. W zatłoczonym pomieszczeniu ich oczy prześlizgiwały się po niej obojętnie w poszukiwaniu kolejnej szczupłej blondynki. Z pewnością nie mogła się spodziewać zaproszenia na kolację, pomocy, kiedy była zmęczona, karmienia ciastem i pojenia szampanem, traktowania jak księżniczki. No, chyba że był ku temu konkretny powód. Łzy płynęły jej po twarzy i padały na zaśmiecony blat biurka. Próbowała je powstrzymać, oddychała wolno i głęboko. Uspokoiła się trochę, sztywnymi palcami podniosła słuchawkę telefonu i zabukowała bilety na lot do Anglii. Potem położyła przed sobą kartkę papieru i zaczęła pisać:

„Drogi Lorenzo…”

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY – Wszystkiego najlepszego, kochanie! Och, jesteś już taka duża! Masz sześć lat. Lottie rezolutnie odwróciła głowę i pocałunek babki wylądował gdzieś w okolicy ucha. Sarah wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się żałośnie. Martha mocno uścisnęła wnuczkę. – Poszukaj dziadka i pyszności, które dla ciebie przygotował – powiedziała serdecznie. Lottie bez słowa znikła za drzwiami. – Przepraszam cię za to. – Sarah machinalnie wycierała plamę na blacie kuchennym. – Nie chodzi o ciebie. To mnie nienawidzi. – Och, kochanie. – Ton Marthy pobrzmiewał wymówką. – Nie mów o nienawiści. To zrozumiałe, że jest przygnębiona. Była taka szczęśliwa w Castellaccio. Pokochała Dina i Lupa, i Lorenza… – Wiem. – Sarah zapamiętale tarła blat. – Na tym właśnie polega kłopot z miłością. Człowiek jest szczęśliwy przez krótką chwilę, ale potem… Może i dobrze, że się o tym przekona w tak młodym wieku. Miłość boli, to bardzo użyteczna lekcja. Martha delikatnie wyjęła jej ścierkę z rąk. – Córeńko, co się stało? Wydawało mi się, że i ty byłaś tam szczęśliwa… Plama wciąż tam była, właściwie była tam zawsze. Tak

łatwo zapomniała, jak ponure i nędzne było jej mieszkanie. – Byłam – odpowiedziała. – Szczęśliwsza, niż sądziłam, że można być. – W takim razie, co się stało? Współczucie w głosie Marthy było niemal nie do zniesienia. – Moje szczęście okazało się totalnym rozczarowaniem. Sądziłam, że jestem kochana dla mnie samej – szepnęła. – A dlaczego sądzisz, że tak nie było? – Wszystko szło dobrze, dopóki się nie dowiedziałam, że chodzi mu o prawa do książki taty. Sprawiał wrażenie, jakby mu rzeczywiście na mnie zależało. Wciąż analizowała w pamięci każde słowo czy gest Lorenza i wszystko nabierało nowego, bolesnego sensu. Nawet wieczór w świątyni, kiedy tak ją wzruszył, że zaczęła opowiadać o ojcu… Pod powiekami znów zapiekły ją łzy. – Mogę ci nawet powiedzieć, kiedy się zorientował. Tamtej nocy po katastrofie z dachem, kiedy się przedstawiłaś. – O czym ty mówisz? – Martha była zupełnie oszołomiona. – Wiedział, kim jesteśmy. Planował zrobienie tego filmu od lat. Nawet to spotkanie „Pod Różą i Koroną” nie było przypadkowe. Przyjechał tam, żeby obejrzeć teren, a potem, kiedy pojawiłyśmy się u niego, pewno nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu. Nic dziwnego, że wypożyczył swój dom na ślub Angeliki. Wiedział, że to ja dysponuję prawami do książki. I nawet… – głos jej się załamał – …znał moje prawdziwe imię. – Och, Sarah… – Teraz rozumiesz, dlaczego nie mogłam tam zostać. Wiem,

że to było tchórzostwo uciec bez rozmowy z nim, ale wyznanie, że wiem o tych wszystkich kłamstwach, byłoby dla mnie zbyt bolesne i upokarzające. – Czy on już wie, że wyjechałaś? Odzywał się do ciebie? – Nie. Miałam wczoraj telefon od niejakiego Jima ze studia filmowego. To przyjaciel Lorenza. Był bardzo miły i opowiedział mi o niespodziance, jaką zorganizował Lorenzo na urodziny Lottie. – Kontaktował się z nami w zeszłym tygodniu w sprawie dzisiejszego dnia – powiedziała Martha. – Byliśmy z Guy bardzo szczęśliwi, że tak dobrze wam się układa… – Wiem – odparła szorstko Sarah. – Ja też tak myślałam. W tym momencie w drzwiach pojawił się Guy z Lottie na barana. Miał na głowie wyszywany cekinami diadem, a w ręku czarodziejską różdżkę. – Czy ktoś widział solenizantkę? Muszę ją znaleźć, bo zaraz wyruszamy po urodzinową niespodziankę i nie mogę pozwolić, żeby się spóźniła. – Tu jestem! – wykrzyknęła Lottie z odrobiną dawnego entuzjazmu, wymachując rękami przed twarzą Guy. Ale kiedy Sarah uśmiechnęła się do niej, odwróciła wzrok. – Dzięki, Jim. Doceniam to. Jim wziął paczkę, którą podał mu Lorenzo, i lekko wzruszył ramionami. – To nic takiego. Wiem, jak bardzo ważna dla ciebie jest ta mała, więc jeżeli mogę pomóc prawdziwej miłości, przecierając jednocześnie drogę dla naszego filmu, zrobię to z radością.

– Przekazała mi prawa do książki – powiedział Lorenzo półgłosem. – I swoje błogosławieństwo. List spoczywał w kieszeni kurtki, ale tylko musnął go czubkami palców. I tak zdążył się już tych kilku słów nauczyć na pamięć. „Prawa do książki są Twoje. Mam wrażenie, że stać Cię na zrobienie z tego mało obiecującego materiału czegoś specjalnego. Wiem też, że potraktujesz go z szacunkiem i czułością. Tak właśnie traktowałeś mnie, chociaż żałuję, że nie potrafiłeś powiedzieć mi prawdy”. Jim radośnie zatarł dłonie, ale twarz Lorenza wykrzywił grymas. – Nie chcę praw na papierze… Nie mogę zrobić tego filmu bez niej. – Przecież dała ci błogosławieństwo. Czego chcesz więcej? Cała postawa Lorenza wyrażała głęboką desperację. – Jej. Szli przez parking ku nieciekawie wyglądającemu budynkowi, w niczym nieprzypominającemu miejsca, gdzie można się spodziewać spełnienia marzeń. Lottie z Guy i Marthą na przedzie, Sarah za nimi. Śliczna dziewczyna, ubrana na sportowo, pozdrowiła ich przy wejściu. Blond kucyk zakołysał się na jej plecach, kiedy pochyliła się, by powiedzieć „cześć” Lottie. – Jestem Lisa i będę waszą przewodniczką. Sarah od razu rozpoznała miły głos, który usłyszała

w telefonie tamtego okropnego dnia, i przez chwilę miała ochotę uciec. Odwróciła się i pochwyciła swoje odbicie w dużej szybie. Wyglądała okropnie z ziemistą cerą i zapadniętymi oczami. Piękność w atłasowej sukni, stąpająca po czerwonym dywanie zaledwie tydzień wcześniej, przestała istnieć. – Kochanie – zawołała do niej Martha. – Wchodzimy. Znużona weszła za innymi do pomieszczenia dużego i ciemnego jak sala kinowa. Kiedy wszyscy znaleźli się w środku, nagle rozbłysły światła i przenikliwy głos krzyknął po włosku: – Niespodzianka! Sarah pochwyciła wyraz niedowierzania i ogromnej radości na twarzyczce Lottie, kiedy rzuciła się ku małej figurce, która wynurzyła się z ciemności. – Dino! Para nieposiadających się z radości dzieciaków ściskała się i tańczyła wokoło, a Sarah zakręciły się w oczach łzy wzruszenia. Wkrótce pojawili się Paola i Alfredo, by ucałować rozradowaną Lottie w oba policzki. Byli też inni: Hugh i Angelika, pięknie opaleni po miesiącu miodowym, a także Fenella, wyglądająca trochę nie na miejscu na dziecięcym przyjęciu w złocistych sandałkach na szpilkach. Lottie była przeszczęśliwa, kiedy wszyscy zebrali się wokoło, składając jej urodzinowe życzenia. Ale przez cały czas nie odrywała wzroku od Dina, jakby nie mogła uwierzyć, że naprawdę tu jest i już nie zniknie. Sarah oparła głowę o ścianę, usiłując się nie rozkleić.

Z jednej strony cudownie było widzieć córeczkę tak szczęśliwą, z drugiej, to szczęście podarował Lottie człowiek, który jej samej sprawił tak wiele bólu. Lorenzo, obdarzony wyjątkowym darem rozumienia ludzkich potrzeb, zebrał tu osoby, które Lottie kochała najbardziej, żeby mogła razem z nimi uczcić swoje urodziny i cieszyć się nimi. Brakuje tylko jego, pomyślała i nagle zapragnęła, żeby się tu pojawił. Dopiero po chwili dotarło do niej, że wszystko między nimi jest skończone. Lisa wystąpiła naprzód i zaklaskała w ręce, uciszając całe towarzystwo. – A teraz wszyscy udamy się w podróż. W bardzo specjalną urodzinową podróż. Zgadniecie dokąd? Światła przygasły. Aksamitne kurtyny wzdłuż ścian zaciągnięto i w ciemności zaczęły migotać gwiazdy. Tysiące gwiazd na ścianach i suficie. – Na księżyc! – krzyknęła uradowana Lottie, klaszcząc w dłonie. Zerwała się z miejsca z wyrazem absolutnego zachwytu na twarzy. Na ekranie przed nimi pojawił się cieniutki sierp młodego księżyca. Sarah zobaczyła, jak Lottie i Dino zerkają na siebie, chwytają się za ręce i jednocześnie wznoszą w górę twarzyczki, jak gdyby wypowiadając życzenie. Księżyc rósł. Sceneria stwarzała wrażenie trójwymiarowości, bezkresnej, wiecznej przestrzeni. Sarah rozpoznawała niektóre sekwencje z filmu o Galileuszu i to dało jej złudzenie bliskości Lorenza. Jego wizji. Jego wspaniałego talentu. Z całej duszy pragnęła, by gwiezdna podróż nigdy się

nie skończyła. Pragnęła śledzić wizję stworzoną przez Lorenza, bo tylko w ten sposób mogła się z nim pożegnać. W końcu jednak film dobiegł końca. Gwiazdy zgasły. Wokół zapadła przygnębiająca ciemność. Nagle ekran znów ożył, a pomieszczenie wypełniła muzyka, którą Sarah po tylekroć słyszała z gabinetu Lorenza. Na ekranie pojawiła się Lottie w swojej sukience druhny, zstępująca wdzięcznie ze schodów w Castellaccio. Sceny rwały się, celowo naiwne, kiedy kamera przybliżała jej twarz rozświetloną słodkim uśmiechem. Wokół rozległ się cichy szmer aprobaty, a Sarah dostrzegła na twarzy córeczki radość i dumę, gdyż została gwiazdą swojego filmu. Potem ekran zamazał się, muzyka zwolniła, by w końcu zmienić się w niezwykle wzruszające skrzypcowe solo. Sarah ze zdumieniem stwierdziła, że patrzy na siebie. Czarno-biały obraz samej siebie owiniętej w ręcznik, z mokrymi włosami, wychylającej się przez poręcz schodów w Castellaccio. To było zbyt bolesne. Zakryła oczy dłońmi. Było jej wstyd, że wszyscy na nią patrzą, i bardzo chciała, żeby to się już skończyło. Ale tak się nie stało. Kamera wędrowała po jej twarzy, rejestrując grę uczuć, gdy obserwowała scenę poniżej. Sarah pamiętała wszystko doskonale. Lottie, uroczą i bardzo poważną u boku Angeliki, i swoją radość i dumę z córeczki. Film zwolnił, a kamera dokładnie pokazała łzy, które zabłysły jej w oczach, i przesłany w dół pocałunek. Pokaz trwał dalej. Sarah szła przez trawnik w swojej sukience lila, z bosymi stopami i rozpuszczonymi włosami. Zbiegała po schodach pałacu, wołając coś przez ramię

i uśmiechając się. Wysiadała z samochodu objuczona zakupami, trzymając klucze w zębach. Były ujęcia, gdy rozmawiała z Lottie, gdy była roześmiana, z kieliszkiem wina w dłoni, oświetlona blaskiem zachodu, wydmuchująca bańki z czarodziejskiej różdżki Lottie, z wargami złożonymi jak do pocałunku. A potem ujęcia z Wenecji, prosto z czerwonego dywanu. A potem ona patrząca w niebo, z Lorenzem szepczącym jej coś do ucha. To było jak list miłosny. Jak list miłosny w obrazach. Wszyscy obecni tkwili nieruchomo, wpatrzeni w ekran. Jeszcze jedno ujęcie. Z bardzo bliska. Zamknięte oczy, rzęsy rzucające cień na policzki, lekko rozchylone wargi, włosy rozrzucone na poduszce. Lorenzo musiał nakręcić to ujęcie w swoim łóżku w Castellaccio. Wyglądała na spokojną i szczęśliwą, i prawie… – Teraz już rozumiesz? Westchnęła. Jego głos rozległ się tuż obok niej w ciemnościach. Lorenzo wziął ją za ręce i powiedział tak cicho, że nikt inny nie mógł go słyszeć. – Jesteś piękna, Sarah, jesteś bardzo piękna. Czy w końcu w to uwierzyłaś? – Och, Lorenzo… – Ciii – powstrzymał ją, przykładając palce do jej warg. – Pozwól mi wyjaśnić, proszę. Wszyscy wokół nich, jak zaczarowani, wpatrywali się w ekran. Łzy zamgliły wzrok Sarah, zamazując obraz. – Już dobrze – szepnęła. – Nie musisz.

– Muszę – odpowiedział. W ciemności nie widziała jego dłoni trzymających jej. Czuła tylko ich siłę i determinację Lorenza. – Chciałem zrobić ten film, jeszcze zanim cię spotkałem. Wiele lat temu. To było moje największe marzenie. – Przerwał i w świetle ekranu dostrzegła na jego twarzy udrękę. Załkała i wtuliła twarz w jego pierś, nie chcąc zwracać powszechnej uwagi. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Wtulił usta w jej włosy, a głos łamał mu się z bólu. – Na początku chciałem wymyślić najlepszy sposób zbliżenia się do ciebie. Ale z czasem stawałaś się dla mnie coraz ważniejsza. Bałem się, że cię zranię. Chciałem ci pokazać, jak wspaniały był twój ojciec, w nadziei że to pomoże ci docenić samą siebie… W ciemnościach, przytulona do jego piersi, zamknęła oczy i wdychała jego zapach. Delikatnie podniósł jej twarz ku swojej, a jego oczy były pełne łez. – Bo jesteś wspaniała. Fascynowałaś mnie i inspirowałaś i nie dbam o to, czy jeszcze kiedyś zrobię jakiś film, bylebym mógł być z tobą i powtarzać ci codziennie przez resztę mojego życia, jaka jesteś piękna i jak bardzo cię kocham. Osłabłej z ulgi i radości, wciąż trudno jej było uwierzyć, że on tu naprawdę jest i mówi to, co mówi. Wtuliła się w niego jeszcze mocniej, a kiedy ją pocałował z ogromną czułością, rozpłakała się znowu. Jego wargi błądziły po jej drżących wargach, mokrych policzkach i powiekach… Film dobiegł końca i zaczęły się zapalać światła. Martha

i Paola pospiesznie ocierały łzy, uśmiechając się do siebie porozumiewawczo. Lottie, po trzech dniach ignorowania matki, rozglądała się za nią, ale nagle rozpłakała się i ona. – Lorenzo! Och, Lorenzo! Rzuciła mu się na szyję, a on schwycił ją i przytulił do piersi. – Tego właśnie sobie życzyłam, kiedy zobaczyłam młody księżyc. Życzyłam sobie ciebie. I Lupa. Przywiozłeś go? Potrząsnął głową, wymieniając spojrzenia z Sarah. – Myślałem, że wszystko zaplanowałem, a jednak o kimś zapomniałem. Czy mógłbym ci dać coś w zamian? Lottie przechyliła głowę i uśmiechnęła się nieśmiało, pokazując dołeczki. – Nowego tatę? I żebym zawsze mieszkała obok Dina… Lorenzo roześmiał się i drugą ręką przytulił Sarah. Pochylił głowę i spojrzał jej w oczy, pytając z nutą nadziei i tęsknoty w głosie: – Co ty na to? – Tak! – Śmiała się i płakała jednocześnie, przyciskając wargi do jego ust. – Tak, tak, koniecznie!

EPILOG „Wszyscy zgadzają się co do tego, że żona Lorenza Cavalleriego, nagrodzonego za najlepszą reżyserię za ;The Oak and the Cypress:, przyćmiła wiele renomowanych hollywoodzkich gwiazd swoją urodą i naturalnością”. Szeroko uśmiechnięty Lorenzo odchylił się na poduszki i poklepał Sarah po nagich plecach, a potem odwrócił stronę i czytał dalej: „Sarah Cavalleri wyglądała olśniewająco w lekko zmiętej ciemnogranatowej sukni od Valentina i swoim charakterystycznym naszyjniku z brylantów, który nosi przy wszystkich publicznych wystąpieniach. Naturalnie kręcone włosy, rozpuszczone na ramionach, sprawiały wrażenie wciąż wilgotnych, kiedy szła po czerwonym dywanie wraz z mężem. Eksperci uważają, że jej wspaniała cera ma więcej wspólnego ze sposobem odżywiania niż z wyszukanym makijażem”. – O rety – jęknęła Sarah, chowając głowę pod kołdrę, ale Lorenzo roześmiał się i czytał dalej: – „Jej, wydawałoby się, osiągnięty bez najmniejszego wysiłku sukces, został entuzjastycznie ogłoszony początkiem ostrego sprzeciwu przeciwko ekstremalnej perfekcji listy A”. – Dosyć! – krzyknęła, odsuwając róg kołdry i spoglądając na Lorenza. – Tam nie jest tak napisane, prawda? O mojej wymiętej sukni i mokrych włosach? Lorenzo upuścił gazetę i pocałował jej nagie ramię. Słoneczny blask wlewał się przez ogromne okno do

hotelowego

apartamentu,

oświetlając

złotą

statuetkę

ustawioną na toaletce i wszechobecny bałagan, w tym wieczorową suknię w kolorze ciemnego granatu porzuconą na podłodze razem z białą smokingową koszulą Lorenza, muchą i butami Sarah. – Ależ tak – wymruczał, wtulony w jej ciepłą skórę. – Jesteś sławna, skarbie. Sarah jęknęła. – Sławna jako kobieta, która kochała się ze swoim utalentowanym mężem na kilkanaście minut przed rozpoczęciem ceremonii wręczenia nagród i nie zdążyła nałożyć makijażu. – Nie. Sławna ze swojej urody. I mają rację. Wiesz, że będziesz teraz wypytywana przez redaktorów pism o modzie o sekrety twojej urody? Oparła się na łokciu i uśmiechnęła szelmowsko. – Kłopot w tym, że żaden z nich nie nadaje się do publikacji. Co jeszcze tam piszą? – Nic ważnego. – Pocałował jej dołek w brodzie i gazeta ześlizgnęła się na podłogę, ale Sarah zdążyła ją złapać. – Teraz to nic, tak? Bardzo chętnie poczytam coś o tobie. Lorenzo nie przerywał całowania, ale usiadła i zaczęła czytać: – „Odbierając dziś najbardziej prestiżową nagrodę, Lorenzo Cavalleri składa hołd Francisowi Tate'owi – autorowi powieści, na której oparty jest film, i nieżyjącemu ojcu swojej żony – dziękując mu za ;obdarowanie świata niezwykle piękną książką:, a także za ;obdarowanie mnie cudowną żoną

i córeczką:”. Głos Sarah załamał się, lecz zaraz podjęła: – „Pan Cavalleri, znany w branży ze swojego niezwykłego opanowania, wydawał się dziś walczyć ze wzruszeniem i dlatego, pomimo swojej lakoniczności, było to najbardziej poruszające przemówienie tego wieczoru”. Przerwała wzruszona, wspominając chwilę, kiedy jej mąż stał przed licznym audytorium i milionami i telewidzów, i patrzył na nią bez słów, ale z ogromną miłością. – To było piękne – powiedziała, całując go czule. – Nie zamierzałem mówić aż tak krótko – przyznał. – Jestem winien podziękowanie bardzo wielu osobom, a przede wszystkim tobie. Ujął jej twarz w dłonie i popatrzył w oczy. – Powinienem podziękować ci za wszystko. Gdybym zaczął wymieniać, zajęłoby to całą noc. Zamilkł na chwilę, nie odrywając od niej wzroku. – Już to zrobiłeś – szepnęła. – Hm – zamruczał, przyciągając ją do siebie. – To dopiero początek…

Tytuł oryginału: Veretti's Dark Vengeance The Italian's Cinderella Powerful Italian, Penniless Housekeeper Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2009 Harlequin Romance, 2008 Harlequin Mills & Boon Limited, 2009 Opracowanie graficzne okładki: Madgrafik Redaktor prowadzący: Grażyna Ordęga Korekta: Jakub Sosnowski © 2009 by Lucy Gordon © 2008 by Lucy Gordon © 2009 by India Grey © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2010, 2011, 2012, 2016 Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie. Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce: Shutterstock Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl ISBN 978-83-276-2161-0 Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.