Tarkin - James Luceno

James Luceno

STAR WARS. TARKIN przełożył Marcin Mortka

Star Wars: Tarkin is a work of fiction. Names, places, and incidents either are products of the author's imagination or are used fictitiously. Copyright © 2014 by Lucasfilm Ltd. & ® or TM where indicated. All rights reserved. www.starwars.com http://facebook.com/starwarsbooks Book design by Christopher M. Zucker Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXV Wydanie I Warszawa, MMXV

Spis treści

Dedykacja 1. Wartość mężczyzny 2. Ciosy wymierzone w Imperium 3. Dowody 4. Życie chłopca 5. Drapieżność 6. Stolica Imperium 7. Mistrzowie sztuki wojennej 8. Nowi szpiedzy Imperatora 9. Sekrety podziemi 10. Pułapka w pułapce 11. Uczciwa gra 12. Utrata przewagi 13. Łagodne cele 14. Wszystko albo nic 15. Zdolni do wszystkiego 16. Ryzykowne łagodzenie wizerunku 17. Brak defektów 18. Do góry nogami 19. Tropy 20. Cierń

21. Rozwiązanie 22. Na śmierć i życie O autorze

Dla mojego starszego syna Carlosa, który często mnie wysłuchuje, a tym razem wymyślił fabułę dokładnie wtedy, kiedy jej potrzebowałem, oraz dla Pabla Hidalgo, który poprowadził mnie nowymi ścieżkami, o których nigdy bym nie pomyślał. Pamięci Rosemary Savoci, mojej cioci i najbardziej wyrozumiałej fanki.

Dawno, dawno temu w odległej galaktyce...

Odkąd Darth Sidious ogłosił się Imperatorem Galaktycznym, upłynęło pięć standardowych lat. Brutalne wojny klonów są już tylko wspomnieniem, a uczeń Imperatora Darth Vader wytropił i zniszczył większość rycerzy Jedi, którym udało się przeżyć straszliwy rozkaz 66. Na planecie Coruscant służalczy Senat przyklaskuje każdej decyzji Imperatora, a obywatele Światów Jądra cieszą się życiem w odzyskanym dobrobycie. W międzyczasie na Zewnętrznych Rubieżach tysiące ras i gatunków, zamieszkujących planety niegdyś należące do separatystów, wiodą życie nie lepsze w niczym od tego sprzed wojny domowej. Pozbawieni broni oraz surowców muszą walczyć o przetrwanie w Imperium, które w znacznej mierze się od nich odwróciło. Tam, gdzie doprowadzeni do ostateczności poddani chwycili za broń, Imperium błyskawicznie wymierzyło karę. Imperator jednak, choć pokłada wielką wiarę w moce własne oraz Vadera, jest świadom tego, że równowagę w Imperium przez tysiące pokoleń zapewni tylko znakomita armia dowodzona przez człowieka równie bezlitosnego jak on sam.

1 Wartość mężczyzny We wczesnych latach istnienia Imperium znane było powiedzenie: "Oby jak najdalej od Belderone". Niektórzy twierdzili, że wywodziło się ono od ostatnich prawdziwych żołnierzy wyhodowanych na Kamino, którzy walczyli u boku Jedi w wojnach klonów. Inni utrzymywali, że ukuli je pierwsi kadeci, którzy ukończyli imperialne akademie. Powiedzenie nie tylko zawierało w sobie skrajną niechęć wobec przydziałów na światy leżące z dala od Jądra, ale również sugerowało, że przydział do konkretnego systemu gwiezdnego wyznaczał czyjąś wartość. Im bliżej Coruscant stacjonowałeś, tym większe miałeś znaczenie dla Imperium, choć na samym Coruscant największą popularnością cieszyły się przydziały jak najdalej od Pałacu. Mało kto miał ochotę znaleźć się w zasięgu odbierającego radość życia spojrzenia Imperatora. Ci, którzy znali szczegóły sprawy, nie potrafili zrozumieć, dlaczego Wilhuff Tarkin otrzymał przydział na opuszczony księżyc w bezimiennym systemie w odległym regionie Zewnętrznych Rubieży. Najbliższymi planetami, które miały jakiekolwiek znaczenie, były pustynna Tatooine oraz równie niegościnna, napromieniowana Geonosis, na której rozpoczęły się wojny klonów. Geonosis zresztą od czasu konfliktu była terenem zakazanym dla wszystkich z wyjątkiem kręgu wtajemniczonych imperialnych naukowców i inżynierów. Cóż takiego mógł zrobić były admirał oraz adiutant generała, by zasłużyć na przydział, który większość uznałaby za wygnanie? Jaki akt niesubordynacji czy zaniechania obowiązków mógł skłonić Imperatora, by wygnał człowieka, którego własnoręcznie podniósł do rangi moffa pod koniec wojny? Koledzy Tarkina we wszystkich rodzajach sił zbrojnych plotkowali na potęgę. Niektórzy mówili, że zawalił ważną misję w Zachodnim Krańcu. Inni twierdzili, że pokłócił się z Imperatorem lub jego głównym poplecznikiem Darthem Vaderem, a jeszcze inni uznali, że poprzewracało mu się w głowie i płacił teraz cenę za nadmiernie rozbuchaną ambicję. Ci, którzy znali Tarkina osobiście, wiedzieli coś o jego wychowaniu lub chociaż pobieżnie zapoznali się z długą historią jego kariery, nie mieli jednak wątpliwości, że Tarkina przeniesiono na odległą placówkę, by mógł wziąć udział w tajnej operacji Imperium. W pamiętniku, który opublikowano kilka lat po jego śmierci w eksplozji, Tarkin napisał: "Po długim namyśle doszedłem do wniosku, że lata spędzone w bazie zwanej Posterunkiem wywarły taki sam wpływ na mój rozwój jak nauka w Akademii, a życiowe lekcje na Żerowisku na Eriadu były równie znaczące jak wszelkie starcia, którymi dowodziłem bądź w których brałem udział. Sprawowałem bowiem pieczę nad konstrukcją broni, która pewnego dnia miała uformować i zapewnić przyszłość Imperium. Ruchoma stacja bojowa, zarówno jako niezniszczalna forteca, jak i symbol nienaruszalnych rządów Imperatora, była największym osiągnięciem od czasu, gdy rozgryźliśmy sekret nadprzestrzeni i rozpoczęliśmy eksplorację galaktyki. Żałowałem tylko tego, że nie zwiększono wysiłków, by projekt został ukończony na czas i zdołał pokrzyżować plany tych, którzy chcieli sabotować szlachetne zamiary

Imperatora. Lęk przed stacją bojową oraz mocą Imperatora skutecznie odstraszyłby wszelkich spiskowców". W żadnym ze swoich zapisków Tarkin nie przyrównywał się do Imperatora bądź Dartha Vadera, ale to, że nadzorował projekty tak przyziemne jak tworzenie nowego munduru, być może oznaczało, że chciał nosić ubranie równie rozpoznawalne jak szata z kapturem pierwszego z nich i słynna czarna maska drugiego. -- Analiza trendów w modzie wojskowej na Coruscant sugeruje bardziej wysublimowane podejście -- mówił droid protokolarny. -- Bluzy nadal są dwurzędowe z wysokimi sztywnymi kołnierzami, ale nie mają epoletów. Co więcej, nogawki spodni, dotychczas proste, są teraz rozszerzone na wysokości ud i bioder, co ułatwi ich wsunięcie w wysokie buty z niskimi obcasami. -- Korzystna zmiana -- rzekł Tarkin. -- Pozwolę sobie więc zaproponować, sir, spodnie poszerzone u góry, oczywiście uszyte ze standardowego zielonoszarego płótna, a do tego czarne buty do kolan z zawiniętymi w dół cholewami. Sama bluza, spięta pasem w talii, powinna się kończyć w połowie uda. Tarkin zerknął na srebrnego humanoidalnego droida. -- Jestem w stanie docenić oddanie, z jakim korzystasz ze swego oprogramowania krawieckiego, ale nie interesuje mnie lansowanie trendów mody na Coruscant ani nigdzie indziej. Potrzebuję po prostu munduru, który będzie dobrze leżał. Zwłaszcza butów. Gwiazdy mi świadkiem, że na pokładach gwiezdnych niszczycieli pokonałem więcej kilometrów niż na powierzchniach planet, nawet w tak wielkich obiektach. Droid RA-7 przechylił lśniącą głowę na bok, by okazać dezaprobatę. -- Istnieje znacząca różnica między mundurem, który "dobrze leży", a takim, który podkreśla znaczenie noszącego go oficera, jeśli rozumie pan, o co mi chodzi. Pozwolę sobie również zaznaczyć, że jako gubernator sektora ma pan prawo ubierać się w sposób, powiedzmy, nieco śmielszy. Jeśli nie chce pan zmieniać koloru, to może rozważmy zmianę tkaniny, długości bluzy czy fasonu spodni. Tarkin w milczeniu zastanowił się nad słowami droida. Lata służby na okrętach i wypełniania nierzadko nieprzyjemnych obowiązków odcisnęły piętno na jego nielicznych zachowanych strojach oraz mundurach garnizonowych. Poza tym nikt na Posterunku nie ośmieli się go krytykować, jeśli poważy się na jakieś odstępstwo. -- Dobrze -- rzekł w końcu. -- Pokaż, co masz na myśli. Ubrany w ciemny, oliwkowobrązowy skafander, który zakrywał ciało od kostek po szyję i maskował blizny po ogniu z blastera, upadkach i szponach drapieżnika, Tarkin stał na niskim piedestale naprzeciwko miernika krawieckiego, który omiatał jego ciało czerwonymi strużkami laserów i zapisywał jego wymiary co do milimetra. Z rozstawionymi nogami i rękami uniesionymi wysoko mógł uchodzić za rzeźbę bądź ofiarę w celownikach snajperów. Obok miernika stał holoprojektor, który wyświetlał hologram Tarkina w skali jeden do jednego. Hologram miał na sobie rozmaite mundury, zmieniające się na polecenie droida, a Tarkin mógł

obracać własną sylwetką lub nakazywać jej, by przybierała różne pozy. W skromnej kwaterze Tarkina znajdowało się jedynie proste wojskowe łóżko, komoda, urządzenie do ćwiczeń oraz zgrabne biurko umieszczone między miękkimi krzesłami obrotowymi i dwoma mniej wyszukanymi. Tarkin nie przepadał za zbyteczną elegancją -- lubił proste kształty, precyzyjną architekturę i nie znosił bałaganu. Duże okno wychodziło na oświetlone kwadratowe lądowisko oraz ogromny generator osłon. W oddali widać było łańcuch pozbawionych życia wzgórz, który otaczał Posterunek na podobieństwo litery U. Na lądowisku znajdowały się dwa owiewane wiatrami promy oraz osobisty okręt Tarkina, "Cierń". Księżyc, na którym założono bazę, cechowała grawitacja zbliżona do standardowej, ale było to zimne, zapomniane miejsce. Otulony toksyczną atmosferą samotny satelita padał ofiarą częstych burz i był równie bezbarwny jak kwatera Tarkina. W tej chwili zbliżała się kolejna złowieszcza burza, która spływała po zboczu i zaczynała ciskać w okna kamieniami oraz żwirem. Personel bazy zwał to zjawisko twardym deszczem, przypuszczalnie chcąc w ten sposób przegnać ponurą atmosferę, która towarzyszyła takim burzom. Ciemnym niebem rządził niepodzielnie wirujący gigant gazowy, do którego należał księżyc. Podczas długich dni, kiedy to księżyc znajdował się w świetle odległego żółtego słońca układu, blask był tak intensywny, że zagrażał ludzkim oczom. Okna stacji trzeba było wówczas zasłaniać bądź polaryzować. -- Jakie są pańskie wrażenia, sir? -- spytał droid. Tarkin przyglądał się swojemu hologramowemu bliźniakowi, ale jego uwagę przyciągnęło nie tyle ubranie, ile on sam. W wieku pięćdziesięciu lat był człowiekiem szczupłym, wręcz chudym, a kasztanowe włosy już dawno przeniknęły smużki siwizny. Tym samym genom, które obdarzyły go błękitnymi oczami i szybkim metabolizmem, zawdzięczał również zapadłe policzki, dzięki którym jego twarz przypominała nieco maskę. Linia włosów tworzyła niewielki trójkąt nad czołem, coraz bardziej zauważalny od zakończenia wojny, przez co jego smukły nos wydawał się dłuższy. Wąskie usta znaczyły zmarszczki i pęknięcia. Wielu uważało, że Tarkin ma surową twarz, choć jego zdaniem malowała się na niej zaduma bądź raczej przenikliwość. Z rozbawieniem zauważał, że słuchacze przypisują jego arogancki ton wychowaniu na Zewnętrznych Rubieżach i stamtąd wywodzą jego akcent. Obrócił starannie ogoloną twarz najpierw w jedną stronę, potem w drugą, a na końcu uniósł podbródek. Założył ramiona na piersi, następnie splótł dłonie za plecami, a wreszcie oparł pięści o biodra. Wyprostował się jak struna -- wzrostem górował nad większością ludzi -- i przybrał poważny wyraz twarzy, ująwszy podbródek prawą dłonią. Nie było wielu ludzi, którym powinien salutować, ale istniała jedna osoba, której należało składać ukłon. Przećwiczył to więc -- pochylił się z wyprostowanymi plecami, niezbyt nisko, by nie okazać zbytecznej służalczości. -- Proszę usunąć zdobienia wieńczące buty i obniżyć obcas -- przekazał droidowi. -- Oczywiście, sir -- odparł tamten. -- Życzy sobie pan standardowej podeszwy z duranium? Tarkin pokiwał głową i zszedł z podwyższenia, opuszczając badające go lasery, a potem obszedł kilkakrotnie hologram, przyglądając mu się uważnie ze wszystkich stron. Podczas wojny spięta pasem bluza mundurowa zmieniła nieco swój fason -- wychylała się w jedną stronę na wysokości piersi i w drugą na wysokości talii. Teraz była idealnie prosta, co zaspokajało

zamiłowanie Tarkina do symetrii. Tuż pod barkami wszyto wąskie kieszonki na krótkie cylindry zawierające zakodowane informacje o człowieku noszącym mundur. Na lewej piersi znajdowała się plakietka wyznaczająca rangę, składająca się z dwóch rzędów drobnych kolorowych kwadratów. Na mundurze nie przewidziano miejsca na medale czy odznaczenia bojowe -Imperator gardził przejawami próżności. Inni przywódcy zapewne woleliby nosić szaty z najwspanialszego syntetycznego jedwabiu, ale on sam wolał ascetyczne czarne szaty z zeydu, nierzadko zasłaniające twarz. -- Czy to bardziej przypadło panu do gustu? -- spytał droid, gdy jego oprogramowanie przekazało holoprojektorowi, by wprowadził zmiany w butach. -- Lepiej -- rzekł Tarkin. -- Może z wyjątkiem pasa. Umieść dysk oficerski na klamrze oraz identyczny na czapce. Chciał rozwinąć temat, gdy niespodziewanie rozproszyło go wspomnienie z dzieciństwa. Parsknął z rozbawieniem. Musiał mieć podówczas około jedenastu lat i miał na sobie kamizelkę z wieloma kieszeniami, która jego zdaniem była idealnym strojem na nadchodzącą wycieczkę po płaskowyżu zwanym Żerowiskiem. Głęboko wierzył bowiem w to, że będzie to tylko wycieczka. Na widok jego kamizelki stryj Jova uśmiechnął się szeroko, a potem parsknął śmiechem, który był jednocześnie dobrotliwy i groźny. "Zbryzgana krwią będzie wyglądać o wiele lepiej" -- rzekł wówczas Jova. -- Czy wzór wydaje się panu zabawny, sir? -- spytał droid z zauważalnym niepokojem w głosie. -- Nie ma w nim nic zabawnego, to pewne. Wiedział, że cała ta przymiarka nie jest najmądrzejszym pomysłem. Rozumiał, że w ten sposób próbuje na moment zapomnieć o niepokoju wynikającym z opóźnień w budowie stacji bojowej. Dostawy z obiektów badawczych zostały przesunięte, wydobywanie surowców na asteroidach wokół Geonosis graniczyło z cudem, a inżynierowie i naukowcy nadzorujący poszczególne fazy projektu nie dotrzymywali ostatecznych terminów. Niebawem miał przybyć konwój transportujący ważne elementy. W ciszy słychać było, że burza przybrała na sile i niesione podmuchami kamienie wybijały wściekłe staccato na oknach. Posterunek bez wątpienia był jedną z najważniejszych placówek Imperium, a mimo to Tarkin wciąż zastanawiał się nad tym, co jego stryj -- ten sam, który kiedyś rzekł mu, że w życiu warto uganiać się tylko za sławą -powiedziałby o tym, że jednemu z jego najzdolniejszych uczniów grozi kariera zwykłego administratora. Znów spojrzał na hologram, gdy usłyszał pospieszne kroki w korytarzu. Otrzymawszy pozwolenie wejścia do środka, jasnowłosy, bystrooki adiutant Tarkina wszedł do pomieszczenia i energicznie zasalutował. -- Priorytetowy meldunek ze stacji Rampart, sir. Na twarzy Tarkina pojawiła się czujność. Rampart, który leżał w kierunku planety Pii i Jądra, był bazą przeładunkową dla statków z zaopatrzeniem lecących na Geonosis, gdzie konstruowano broń kosmiczną. -- Nie mam zamiaru tolerować kolejnych opóźnień -- odezwał się ostro. -- Rozumiem, sir -- wtrącił adiutant. -- Ale tu nie chodzi o zaopatrzenie. Rampart melduje, że zostali zaatakowani.

2 Ciosy wymierzone w Imperium Drzwi prowadzące do kwatery Tarkina z cichym szumem wsunęły się w ścianę, a on wymaszerował na zewnątrz, odziany w znoszone spodnie i źle dopasowane buty, w lekkim szarozielonym płaszczu narzuconym na ramiona. Adiutant popędził naprzód, usiłując nadążyć za idącym zamaszyście przełożonym. Za nimi niosło się natarczywe wołanie droida protokolarnego: "Ależ, sir! Co z przymiarką?", które ucichło, gdy drzwi się zamknęły. Baza, która na początku była jedynie zatłoczonym garnizonem rozmieszczonym na księżycu przez gwiezdny niszczyciel typu Victory, rozrastała się teraz we wszystkich kierunkach, gdyż co rusz dołączano do niej prefabrykowane moduły dostarczane z zewnątrz bądź montowane na miejscu. Centrum obiektu stanowiła plątanina korytarzy łączących jeden moduł z kolejnym. Ich sufity nikły za rzędami świateł, przewodami wentylacyjnymi, instalacjami przeciwpożarowymi i kłębami wijących się drutów. Wszędzie widać było ślady improwizacji, ale Tarkin sprawował tu niepodzielną władzę, dzięki czemu dobrze ogrzewane korytarze oraz ściany lśniły czystością, a rury i przewody były drobiazgowo zorganizowane oraz oznaczone. Przeciążone czyszczarki filtrowały odzyskiwane powietrze i usuwały z niego zapach ozonu. W korytarzach panował ścisk -- wędrowały tędy nie tylko grupy specjalistów oraz młodszych oficerów, ale także dziesiątki najrozmaitszych droidów, które ćwierkały, świergotały i brzęczały do siebie. Dzięki optycznym sensorom szacowały prędkość marszu Tarkina i w ostatniej chwili usuwały mu się z drogi na gąsienicach, kołach, poduszkach magnetycznych bądź niezgrabnych metalowych nogach. Wycie alarmu w odległych głośnikach oraz powtarzające się bezustannie komunikaty wzywające personel na stanowiska sprawiały, że człowiek z trudem słyszał własne myśli, ale Tarkin wysłuchiwał kolejnych raportów przez słuchawkę w uchu i komunikował się z centrum dowodzenia za pośrednictwem miniaturowego mikrofonu przytwierdzonego do jego krtani. Droga wypadała przez moduł zwieńczony kopułą, gdzie Tarkin uświadomił sobie, że burza przybrała na sile i atakowała bazę ze skrajną furią. Kamienie grzechotały o okna i głównodowodzący wepchnął słuchawkę głębiej do ucha. Po kilku krokach opuścił kopułę i znów zagłębił się w korytarze, którymi płynęły fale ludzi i droidów. Parł przed siebie, drzwi błyskawicznie otwierały się przed nim, a na każdym skrzyżowaniu dołączali do niego kolejni podwładni -- starsi oficerowie, żołnierze floty, łącznościowcy, w większości umundurowani, co do jednego pochodzący z rasy ludzkiej -- i gdy wpadł do centrum dowodzenia z rozwianymi połami płaszcza, wyglądało to, jakby prowadził paradę. Na jego życzenie prostokątne pomieszczenie zorganizowano na podobieństwo mostka gwiezdnego niszczyciela typu Imperial. Członkowie personelu przypadli do swoich stanowisk, ignorując kolegów, którzy podrywali się, by zasalutować przełożonemu. Tarkin gestem odesłał ich do pracy, a sam stanął na podwyższeniu w centrum pomieszczenia, skąd widział holowyświetlacze, ekrany sensorów oraz urządzenia sprawdzające tożsamość. Komendant bazy Cassel, ciemnowłosy, barczysty mężczyzna, nachylał się nad głównym stołem holoprojektora, nad którym migotały ziarniste kształty gwiezdnych

myśliwców ostrzeliwujących migoczącą powierzchnię Ramparta. Baterie stacji niestrudzenie ostrzeliwały je zielonymi wiązkami energii laserowej. Kolejna holorelacja, jeszcze mniej wyraźna od poprzedniej, pokazywała insektoidalnych mieszkańców Geonosis, którzy usiłowali się schronić w którymś z hangarów bojowych. Z umieszczonych na ścianach głośników dobywał się zniekształcony głos: -- Tarcze mają zaledwie czterdzieści procent mocy... nasza transmisja jest zakłóc... straciliśmy kontakt z Brentaalem. Prosimy o jak najszybsze... Powtarzam, prosimy o jak najszybsze przysłanie posiłków. Tarkin zmarszczył brwi ze sceptycyzmem. -- Atak z zaskoczenia? Niemożliwe. -- Rampart zameldował, że napastnik przekazał ważny kod HoloNetu pozwalający na wejście do systemu -- rzekł Cassel. -- Rampart, czy jesteście w stanie podsłuchać pilotów tych myśliwców? -- Niestety nie, sir -- odpowiedź dobiegła po dłuższej chwili. -- Zakłócają nasze sygnały. Cassel zerknął przez ramię na Tarkina. Wyglądało na to, że chce odejść od stołu, ale przełożony nakazał mu pozostać na miejscu. -- Czy możecie poprawić jakość przekazu? -- spytał specjalistę obsługującego holoprojektor. -- Przykro mi, sir -- odparł tamten. -- To może tylko pogorszyć sprawę. Transmisja jest najwyraźniej zakłócana po ich stronie. Nie udało mi się ustalić, czy na Ramparcie podjęto jakieś kroki zaradcze. Tarkin rozejrzał się po centrum dowodzenia. -- A po naszej stronie? -- Stacja przekaźników HoloNetu jest w idealnym stanie -- odezwał się oficer zajmujący się komunikacją. -- Z tym że pada, sir -- odezwał się inny technik, wywołując życzliwe uśmiechy wśród swoich kolegów. Nawet Tarkin uśmiechnął się przelotnie. -- Z kim rozmawiamy? -- spytał Cassela. -- Z jakimś porucznikiem Thonem -- rzekł komendant. -- Służy w bazie od zaledwie trzech miesięcy, ale przestrzega protokołu i nadaje na głównym zakodowanym kanale. Tarkin zacisnął dłonie za plecami i spojrzał na technika sprawdzającego tożsamość. -- Czy mamy w bazie danych zdjęcie porucznika Thona? -- spytał. -- Wywołuję na ekran, sir -- odparł podwładny, który poruszył joystickiem i wskazał jeden z obrazów. Tarkin przeniósł wzrok na ekran, na którym pokazało się zdjęcie człowieka z włosami w kolorze piasku i wydatnymi uszami. Głos porucznika Thona zdradzał, że brakuje mu doświadczenia, a jego wygląd potwierdzał to wrażenie. "Pewnie dopiero co wyszedł z którejś akademii" -- pomyślał Tarkin. Zszedł z platformy i zbliżył się do stołu holoprojektora, by przyjrzeć się z bliska gwiezdnym myśliwcom. Przez niewyraźny, zacinający się hologram sunęły z góry na dół kolejne zakłócenia. Pole siłowe Ramparta pochłaniało większość energii wrogich pocisków, ale należało się

spodziewać, że któryś się przebije i w dokach stacji przeładunkowej pojawią się białe eksplozje. -- To Tikiary oraz Headhuntery -- rzekł zaskoczony Tarkin. -- Zmodyfikowane -- dodał Cassel. -- Wyposażone w podstawowy napęd, ale lepiej uzbrojone. Tarkin zmrużył oczy, wpatrując się w holoprojekcję. -- Na ich kadłubach widać jakieś znaki -- stwierdził i odwrócił się do technika uwierzytelniającego. -- Sprawdźcie je w naszej bazie danych. Może uda się ustalić, z kim mamy do czynienia. -- Potem zwrócił się do Cassela: -- Czy myśliwce przybyły same, czy może oddzieliły się od jakiegoś większego okrętu? -- Zostały dostarczone -- odparł komendant. -- Czy ten Thon przesłał holorelację albo chociaż współrzędne tego okrętu? -- Mamy holorelację, sir -- rzekł ktoś. -- Ale ledwie rzuciliśmy na nią okiem. -- Uruchomcie ją raz jeszcze. Nad innym stołem projektora pojawił się rozmazany błękitnawy kształt statku matki z ogonem w kształcie wachlarza oraz kulistym modułem sterowniczym na środku kadłuba. Opadający w dół zakrzywiony dziób oraz gładki kadłub nadawały jednostce wygląd potwora z głębin morskich. Tarkin okrążył stół, wpatrując się w hologram. -- Co to jest? -- spytał. -- Pewnie wyżebrany bądź pożyczony -- zameldował ktoś. -- Przypuszczalnie powstał w erze separatystów. Znajdująca się w środku kula przypomina jeden z owych starych komputerów kontrolujących droidy stosowanych przez Federację Handlową, a cała część dziobowa może pochodzić z niszczyciela Gildii Kupieckiej. Skierowana do przodu wieża sensorów. Sygnał identyfikacyjny sugeruje krążownik typu Providence, niszczyciel typu Recusant bądź fregatę typu Munificent. -- Piraci? -- zaryzykował Cassel. -- Korsarze? -- Czy przedstawili jakieś żądania? -- spytał Tarkin. -- Jak dotąd nie -- odparł po chwili komendant. -- Może to buntownicy? -- W naszych bazach danych nie ma symboli z tych myśliwców, sir -- odezwał się ktoś. Tarkin dotknął podbródka, ale nie powiedział ani słowa. Nadal obchodził hologram, gdy nagle jego uwagę przyciągnęły falujące zakłócenia w jego dolnej lewej części. -- Co to było? -- spytał, prostując się. -- Tu, w dolnej... O, znowu! Zaczął liczyć w myślach. Gdy doliczył do dziesięciu, przyjrzał się uważnie tej samej części hologramu. -- Pojawiło się ponownie -- rzekł i odwrócił się w kierunku specjalisty. -- Proszę odtworzyć nagranie o połowę wolniej. -- Nie spuszczał wzroku z dolnej lewej części transmisji, znów odliczając w myślach. -- Teraz! -- rzekł na moment przed falą zakłóceń. -- I znów! Ludzie zwracali się ku niemu. -- Zakłócenia towarzyszące kodowaniu? -- podsunął ktoś. -- Efekt jonizacji! -- rzekł ktoś inny. Tarkin uniósł rękę, by przerwać spekulacje. -- Panie i panowie, to nie zabawa w zgadywanki.

-- Bez wątpienia mamy do czynienia z cyklicznymi zakłóceniami -- oznajmił Cassel. -- To z pewnością coś oznacza. Tarkin przyglądał się holorelacji w milczeniu, a potem podszedł do stanowiska techników zajmujących się komunikacją. -- Rozkażcie porucznikowi Thonowi, by się pokazał -- powiedział do technika. -- Co takiego, sir? -- Każ mu wycelować kamerę w siebie. Technik przekazał polecenie. -- Baza, nigdy dotąd nie proszono mnie o nic takiego, ale jeśli ma to przyspieszyć odsiecz, z przyjemnością spełnię rozkaz. Chwilę później na oczach wszystkich nad stołem pojawiło się trójwymiarowe wyobrażenie porucznika Thona. -- Identyfikacja zakończona powodzeniem -- zameldował któryś z techników. Tarkin pokiwał głową i nachylił się nad mikrofonem. -- Trzymajcie się, Rampart. Posiłki w drodze. Nie spuszczał wzroku z holotransmisji i znów zaczął odliczać, gdy obraz znikł tuż przed kolejną falą zakłóceń. -- Co się stało? -- spytał Cassel. -- Pracujemy nad tym -- odezwał się technik. Tarkin zerknął przez prawe ramię, powstrzymując uśmieszek. -- Czy spróbowaliśmy otworzyć wolny od zakłóceń kanał transmisyjny do Rampartu? -- spytał. -- Próbowaliśmy, sir -- odpowiedział technik komunikacyjny -- ale nie udało nam się przeniknąć przez ich zakłócenia. Tarkin podszedł do stanowiska komunikacyjnego. -- Jakie okręty mamy do dyspozycji? -- Lądowisko jest niemalże puste, sir. -- Specjalistka nie odrywała oczu od panelu. -- Mamy "Salliche", "Fremond" oraz "Electrum". Tarkin zastanowił się. "Core Envoy", należący do bazy gwiezdny niszczyciel typu Imperial, wraz z wieloma innymi jednostkami eskortował konwoje z zaopatrzeniem na Geonosis. Na miejscu pozostała jedynie fregata i holownik, oba czekające na stacjonarnych orbitach, oraz najbardziej oczywisty wybór -- "Electrum", gwiezdny niszczyciel typu Venator, wypożyczony z doków na Ryloth. -- Wywołaj kapitana Burque'a -- powiedział po chwili. -- Mam już z nim połączenie -- rzekł któryś z techników. Ze stanowiska holoprojektora wyrosła projekcja postaci kapitana w skali jeden do czterech. Był to wysoki, chudy mężczyzna z krótko przyciętą brodą okalającą mocną szczękę. -- Gubernatorze Tarkin -- rzekł, salutując. -- Czy jest pan świadom tego, co się dzieje na stacji Rampart, kapitanie? -- Tak, sir. "Electrum" jest gotowy do skoku w każdej chwili. Czekamy na pański rozkaz. Tarkin pokiwał głową.

-- Proszę zachować te koordynaty hiperprzestrzenne, kapitanie, ale najpierw chcę, byście wykonali mikroskok na skraj tego systemu. Rozumie pan? Burque zmarszczył brwi, nieco zmieszany, ale odparł: -- Zrozumiano, gubernatorze. -- Proszę tam czekać na kolejne rozkazy. -- Mam zamaskować okręt czy czekać na widoku, sir? -- Myślę, że nie będzie to miało wielkiego znaczenia, kapitanie, ale byłoby lepiej, gdyby znalazł pan coś, za czym można się schować. -- Proszę wybaczyć pytanie, sir, ale czy spodziewamy się kłopotów? -- Nieustannie, kapitanie -- odparł Tarkin z powagą. Hologram znikł i w centrum dowodzenia zapadła osobliwa, niesamowita cisza, przerywana jedynie odgłosami wydawanymi przez sensory i skanery. Któryś z techników zameldował też, że "Electrum" wyruszył. Milczenie przeciągało się, aż przerwał je raport obsługi stanowiska szacowania zagrożenia. Wszyscy spojrzeli na pochylonego nad ekranem technika, który meldował z niepokojem: -- Sir, sensory rejestrują nieprawidłowe odczyty oraz promieniowanie Cronau w strefie czerwonej... -- Zaburzenia rufowe! -- przerwał mu inny. -- Wykryliśmy ślad w hiperprzestrzeni! Spory obiekt! Dziewięćset dwadzieścia metrów długości, uzbrojony w dwanaście dział turbolaserowych, dziesięć kierunkowych jonowych i sześć wyrzutni torped protonowych. Zawraca po naszej stronie planety. Dystans: dwieście tysięcy kilometrów i zmniejsza się. Technik wypuścił powietrze. -- Dobrze, że ukrył pan "Electrum", sir! Nic by już z niego nie zostało! Podoficer przy sąsiednim stanowisku dodał: -- Przekazuję procedury otwarcia ognia bateriom naziemnym. -- Identyfikacja potwierdza, że mamy do czynienia z tym samym okrętem, który zaatakował Rampart -- rzekł jeszcze jeden. -- Wykonał skok, sir? -- O ile w ogóle tam był -- odezwał się Tarkin, głównie do siebie. -- Sir? Gubernator zrzucił płaszcz, który zsunął się na podłogę, i podszedł do holoprojektora. -- Przyjrzyjmy mu się. Jeśli nie był to ten sam okręt, który niby zaatakował Rampart, z pewnością mieli do czynienia z jednostką bliźniaczą. -- Sir, liczne mniejsze jednostki oddzielają się od nowo przybyłego okrętu! -- Technik przerwał meldunek, by się upewnić, że dobrze zinterpretował odczyt. -- Sir, to myśliwce bezzałogowe! Trifightery, droidy sępy, cała menażeria separatystów. -- Intrygujące -- rzekł Tarkin spokojnym głosem. Nadal przyglądał się hologramowi, trzymając dłoń na podbródku. -- Komendancie Cassel, proszę ogłosić powszechny alarm i zwiększyć moc pól ochronnych. Przygotowujemy się do obrony. -- Sir, czy to niezapowiedziany test sprawności bojowej? -- zapytał ktoś. -- Wygląda raczej na to, że do jakiejś bandy separatystów nie dotarło, że przegrali wojnę --

rzekł ktoś inny. "Być może to wyjaśnienie ma sens" -- pomyślał Tarkin. Siły Imperium zniszczyły bądź zajęły większość statków matek będących w posiadaniu Konfederacji Niezależnych Systemów. Droidów myśliwców nie widziano od lat, ale upłynęło jeszcze więcej czasu od chwili, gdy Tarkin po raz ostatni widział holonetowy fortel tak wielkiego kalibru. Odsunął się od stołu. -- Przeskanujcie okręt pod kątem oznak życia. Chcę wiedzieć, czy tą jednostką kieruje komputer, czy może istota inteligentna. Spojrzał na technik zajmującą się komunikacją. -- Czy przyszła jakaś wiadomość bocznym kanałem z Ramparta? -- Nadal ani słowa, sir. -- Wykryto trzydzieści form życia, sir -- oznajmił ktoś po drugiej stronie pomieszczenia. -Okrętem kierują czyjeś rozkazy. -- Sir, myśliwce bezzałogowe zbliżają się do pola siłowego -- ostrzegł podoficer na stanowisku szacowania zagrożenia. -- Proszę przekazać załogom baterii, by ignorowały procedury i otwierały ogień wedle własnego uznania -- rozkazał Tarkin i odwrócił się w stronę projektora. Wystarczyło jedno spojrzenie, by się zorientować, że baza znalazła się w tej samej sytuacji, w której zaledwie chwilę temu był Rampart, z tym że tym razem wrogie okręty były prawdziwe. -- Przekażcie kapitanowi Burque'owi, by wracał do domu. -- Tri-fightery rozdzielają się i przystępują do ataku! Odgłosy odległych eksplozji i głuchych wystrzałów baterii naziemnych przeniknęły do wnętrza centrum dowodzenia. Pomieszczenie zadrżało, a z plątaniny rur i kabli nad głowami personelu posypały się pyłki kurzu. Oświetlenie zamigotało. Tarkin śledził przekaz z kamer naziemnych. Droidy myśliwce były niezwykle zwinne, ale nie stanowiło to problemu dla potężnych dział bazy. Niebo nad księżycem, przed momentem szarpane burzą, rozjaśniły pierwsze migotliwe rozbłyski i kuliste eksplozje. Artyleria naziemna niszczyła jednego napastnika po drugim. Kilku zdołało umknąć poza skraj półkolistego pola ochronnego bazy, ale i tam zostali unicestwieni. Ich płonące wraki uderzały o ziemię. -- Zawracają! Ściga je ogień dział laserowych! -- A statek matka? -- spytał Tarkin. -- Również zawrócił i przyspiesza. Odległość trzysta tysięcy kilometrów i zwiększa się. Nie otworzył ognia. -- Sir, "Electrum" wychodzi z nadprzestrzeni! Tarkin uśmiechnął się lekko. -- Proszę przekazać kapitanowi Burque'owi, że na pilotów jego myśliwców TIE czeka tłusty kąsek. -- Przekaz od kapitana Burque'a! Tarkin podszedł do stanowiska komunikacyjnego, gdzie nad projektorem znów pojawiła się sylwetka kapitana.

-- Mam nadzieję, że to są te problemy, których się pan spodziewał, gubernatorze. -- Tak naprawdę, kapitanie, większość z nich była raczej nieoczekiwana. Mam więc nadzieję, że dołoży pan wszelkich starań i przejmie ów okręt, zamiast go niszczyć. Bez wątpienia przesłuchanie załogi sporo nam da. -- Postaram się okazać jak największą delikatność, gubernatorze. Tarkin zerknął na stół holoprojektora i ujrzał eskadry nowoczesnych myśliwców TIE o kulistych kokpitach, startujących z górnych luków gwiezdnego niszczyciela przypominającego grot strzały. -- Sir, mam przekaz od komendanta Jae, dowódcy stacji Rampart. Tylko fonia! Tarkin gestem dał znać, by przełączono przekaz. -- Gubernatorze Tarkin, czemu zawdzięczam ten zaszczyt? -- odezwał się Jae. Tarkin podszedł bliżej do głównych głośników centrum dowodzenia. -- Jak się miewa twoja stacja przeładunkowa, Lin? -- spytał. -- Już lepiej -- rzekł Jae. -- HoloNet siadł nam na moment, ale już działa. Wysłałem oddział techników, by ustalić, co się stało. Ma pan moje słowo, gubernatorze, że awaria nie wpłynie na terminy dostaw... -- Nie sądzę, by pańscy technicy znaleźli jakiekolwiek ślady awarii -- rzekł Tarkin. -- A co się dzieje na pańskim księżycu, gubernatorze? -- spytał Jae, nie komentując wypowiedzi przełożonego. -- W rzeczy samej odpieramy właśnie atak. -- Co takiego? -- spytał Jae ze szczerym zdumieniem. -- Wyjaśnię wszystko w swoim czasie, Lin. Na razie mamy ręce pełne roboty. W trakcie rozmowy Tarkin był zwrócony do stołu holoprojektora, przez co przegapił wydarzenie, które wywołało głośne jęki wielu członków zespołu. Gdy się odwrócił, zauważył, że obcy statek kosmiczny znikł. -- Skoczył w nadprzestrzeń, zanim "Electrum" podszedł na odległość strzału -- rzekł Cassel. Tarkin wykrzywił usta, rozczarowany. Po zniknięciu statku matki ocalałe droidy myśliwce zaczęły dziko wirować, przez co stały się jeszcze łatwiejszym łupem dla myśliwców TIE o pionowych skrzydłach. W oddali pojawiły się kolejne kuliste eksplozje. -- Zbierzcie wszystkie wraki, które przedstawiają jakąś wartość -- rzekł Tarkin do Burque'a. -Potem prześlijcie je na dół, byśmy mogli je zbadać. Złapcie też kilka nietkniętych droidów, ale uważajcie. Chociaż wydają się nieaktywne, mogą mieć zamontowane układy samozniszczenia. Burque potwierdził rozkaz i hologram znikł. Tarkin spojrzał na Cassela. -- Proszę zabezpieczyć stanowiska bojowe i odwołać alarm, a potem zebrać zespół dochodzeniowy, by zbadał droidy. Nie sądzę, byśmy wiele się dowiedzieli, ale być może uda nam się ustalić, skąd pochodzą. Myślał przez moment, a potem dodał: -- Proszę przygotować raport do kwatery głównej na Coruscant i przesłać go do mnie, bym mógł dodać własne spostrzeżenia. -- Oczywiście -- rzekł Cassel.

Któryś z techników podał Tarkinowi płaszcz. Gubernator ruszył w stronę drzwi, gdy usłyszał za sobą głos: -- Sir, czy mogę zadać pytanie? Tarkin odwrócił się. -- Słucham. -- Skąd pan wiedział, sir? -- O co pani pyta, pani kapral? Młoda brązowowłosa technik przygryzła wargę. -- No, że holotransmisja ze stacji Rampart jest fałszywa. Tarkin otaksował ją wzrokiem. -- Może pani zaproponuje własne wyjaśnienie? -- Zauważył pan prawidłowość w zakłóceniach, która podsunęła panu podejrzenie, że ktoś w jakiś sposób wprowadził fałszywą transmisję do miejscowego obiegu HoloNetu. Tarkin uśmiechnął się lekko. -- Sami nauczcie się wykrywać takie rzeczy. Mam na myśli wszystkich was. Niewykluczone, że fortele to dopiero pierwsza broń w arsenale naszych nieznanych przeciwników.

3 Dowody Tarkin szedł wzdłuż wysokiej, odpornej na salwy z blastera ściany głównego hangaru remontowego bazy. Burza ucichła i przywrócono rutynowe działania, ale wielu żołnierzy i techników wciąż nie mogło przestać rozmawiać o ataku. Dla najmłodszych w ich gronie, zarówno rekrutów, jak i ochotników, było to pierwsze starcie, które widzieli na własne oczy. Przez ogromne okna z transparistali wstawione w ścianę widać było techników dochodzeniowych w kombinezonach ochronnych, którzy badali szczątki pojazdów wroga i testowali trzy droidy myśliwce podtrzymywane przez trzy wysokie suwnice. W pozostałych częściach hangaru droidy i podnośniki segregowały złom po bitwie. W powietrzu unosił się mocny zapach smarów oraz przepalonych metalowych elementów, a hałas wywoływany przez pracujące droidy był niemalże nie do zniesienia. Ostrzeżenie Tarkina okazało się słuszne -- wiele spośród droidów sępów z chwilą utraty łączności z centralnym komputerem statku matki przekształciło się w bomby. Mimo to zespoły ratunkowe kapitana Burque'a zdołały przejąć droida, którego mechanizm samozniszczenia uległ uszkodzeniu w trakcie bitwy. Mierzący trzy i pół metra myśliwiec zwisał z suwnicy w trybie kroczącym. Z rozłożonymi poziomymi skrzydłami pojazd przypominał raczej dziwacznego czworonoga z długimi kończynami i końską głową aniżeli padlinożercę, od którego wziął nazwę. Jego centralny kadłub został otwarty, a komputerowy umysł odsłonięty. Wystawało z niego wiele przyrządów, przez co droid wyglądał, jakby był poddawany torturom, a nie autopsji. Pozostałe jednostki -trójramienne myśliwce przypominające wyglądem rasę, która je stworzyła -- były równie intensywnie badanie. Tarkin nie miał pojęcia, ile razy pokonał drogę wzdłuż ściany. Stał przed badanym kadłubem sępa, gdy śluza zabezpieczająca przed kontaminacją rozsunęła się i w korytarzu pojawił się jeden z techników. Zdjął hełm chroniący przed promieniowaniem i nagą dłonią starł pot z czoła i łysiny. Tarkin ruszył ku niemu. -- Czego się dowiedzieliście? -- O wiele mniej, niż chcieliśmy, sir -- odparł technik. -- Analiza danych otrzymanych przez identyfikator "swój-- --obcy", należący do naszego centrum dowodzenia, potwierdza, że statek matka to mniejsza wersja krążownika typu Providence, zmodyfikowana o moduły przejęte z fregat i niszczycieli Konfederacji Niezależnych Systemów. Okręty tego typu zdobyły sławę podczas wojny, zakłócając sygnały i niszcząc przekaźniki HoloNetu. Fragmenty wieży z sensorami, które separatyści montowali raczej na rufach niż na dziobach swych jednostek, najprawdopodobniej pochodzą z krążownika "Czysty Głos", który walczył w bitwach o Quell i Ryloth oraz w kilku innych systemach. -- Jak to możliwe, że przegapiliśmy tę jednostkę? -- Tarkin zmarszczył brwi. -- Przecież zajęliśmy cały sprzęt separatystów. -- Nikt go nie przegapił, sir. Wedle naszych danych "Czysty Głos" został oddany na złom do stoczni na Bilbringi cztery lata temu.

Tarkin zastanowił się. -- Innymi słowy, przegapiliśmy brak niektórych elementów tej jednostki. -- Zostały zgubione, skradzione lub sprzedane. Trudno to ustalić. Inne fragmenty tego okrętu pochodzą najprawdopodobniej z "Niepokonanego". Tarkin nawet nie próbował zamaskować swego zaskoczenia. -- Przecież to okręt dowódcy separatystów admirała Trencha! Został zniszczony podczas bitwy o Christophsis. -- Przynajmniej częściowo zniszczony. "Niepokonany" składał się z modułów i najwyraźniej opłacało się odzyskać najmniej uszkodzone i sprzedać na wolnym rynku. Handlarze na Zewnętrznych Rubieżach zrobią wszystko, by położyć łapę na sprawnych elementach, i moduły mogły zawędrować aż do gromady gwiezdnej Tion czy nawet dalej. Technik ściągnął rękawicę sięgającą do łokcia i ponownie otarł twarz. -- Skaner wyizolował trzydzieści form życia, ludzi lub istot z ras pokrewnych, co nie dziwi, bo większości okrętów typu Providence przydzielano żywe załogi. Niemniej jednak, zważywszy na rozmiary i uzbrojenie tej jednostki, trzydzieści osób to za mało nawet na załogę szkieletową. Czasami separatyści podłączali droidy bojowe do swoich myśliwców i przypuszczam, że nasz uciekinier miał ich również trochę na pokładzie, gdyż ten, kto złożył ten okręt do kupy, wyposażył go jedynie w podstawowy komputer kontroli droidów, być może jakiś zbędny komputer z gatunku tych, jakie używano na pierwszej generacji lucrehulków Federacji Handlowej. -- A kto go złożył? -- "Czysty Głos" został zbudowany przez Quarren Free Dac Volunteer Corps, co niezbyt spodobało się Kalamarianom, którzy dzielą z nimi planetę. Sprawdzamy właśnie, czy Korpus bądź ich były partner, Doki Pammant, nie nadzorował aby ponownego złożenia jednostki. Technologie separatystów oraz Federacji Handlowej widywano ostatnio również w Sektorze Wspólnym, a więc sprawdzamy również taką możliwość, że okręt zbudowano właśnie tam. Myśliwce Z-95 Headhunter, które widzieliśmy w transmisji, również mogą pochodzić stamtąd. Tikiary są produkowane w systemie Senex, ale czasami natrafia się na nie w tym regionie Rubieży. Tarkin pokiwał głową i wskazał hangar. -- A droidy? Technik zwrócił się w stronę szyby. -- Stosunkowo niewiele modyfikacji w sępach. Ten sam napęd, to samo uzbrojenie. Alfanumeryczna identyfikacja wskazuje, że ten tu należał do grupy bojowej Konfederacji zwanej Legionem Grievousa. -- I też jakoś trafił na czarny rynek. -- Wszystko na to wskazuje, sir. -- A tri-fightery? -- spytał Tarkin, idąc wzdłuż ściany. -- Niczym się nie wyróżniają, ale nie mamy żadnych wskazówek co do ich pochodzenia. W każdym razie jak dotąd.

Gubernator wypuścił powietrze przez nos. -- Czy byliście w stanie odzyskać dane, które powiedziałyby nam, skąd przybył okręt? Technik pokręcił głową. -- Niestety nie, sir. Moduły pamięciowe droidów nie zawierają szczegółów odnośnie do skoku w nadprzestrzeń. -- W porządku -- rzekł Tarkin po chwili. -- Proszę kontynuować dochodzenie. Macie zbadać każdy nit i każdy szew spawalniczy. -- Tak jest, sir! Technik nałożył hełm, wciągnął długie rękawice i przeszedł przez śluzę. Tarkin patrzył, jak wchodzi do hangaru, a sam powrócił do spaceru wzdłuż ściany, ponownie odtwarzając każdy szczegół ataku w głowie. Zdarzało się, że bazy czy posterunki Imperium były atakowane przez piratów lub buntowników, ale niemalże zawsze były to błyskawiczne ataki wieńczone pospieszną ucieczką. Żaden z nich nie miał też miejsca tak blisko pilnie strzeżonej Geonosis. Celem fałszywej holotransmisji było wywabienie okrętów na stację Rampart w nadziei, że baza pozostanie w tym momencie bezbronna. Starannie zaplanowany atak był jednakże samobójczy od samego początku. Nawet gdyby gubernator wysłał "Electrum" na pomoc stacji przeładunkowej -- nawet gdyby dał się oszukać wezwaniu na pomoc i pozbawił się połowy flotylli -- pola siłowe oraz baterie dział laserowych bez trudu odparłyby każdy atak, nie mówiąc już o takim, który jest przeprowadzany przez droidy. Okręt widziany w holotransmisji przekazywanej przez miejscowe przekaźniki HoloNetu w istocie pojawił się przy bazie, ale gdzie były zmodyfikowane gwiezdne myśliwce, które musiały być obsadzone przez żywych pilotów? Ów tajemniczy krążownik miał żywą załogę, ale nie wykorzystał żadnego ze swoich rodzajów broni dalekiego zasięgu bądź służącej do atakowania celów naziemnych. Jeśli jego zamiarem było zniszczenie bazy, dlaczego dowodzący akcją nie wykorzystał okrętu jako bomby i nie wyskoczył z nadprzestrzeni bliżej księżyca? Przecież nawet większe ciała kosmiczne doznawały uszczerbku na skutek takich działań. Równie niepokojące było to, że w fałszywej transmisji wykorzystano postać porucznika Thona, którego niedawny przydział na Rampart powinien być utrzymany w ścisłej tajemnicy. Twórcy tej transmisji byli w stanie wypełnić rozkaz Tarkina i przekazać hologram samego oficera! Czyżby Thon brał udział w spisku, czy też napastnicy wykorzystali po prostu istniejące nagrania, być może pobierając je z publicznego HoloNetu bądź innego źródła? Gubernatora Tarkina dręczyło to, że ktoś odkrył lokalizację Posterunku oraz Ramparta, ale równie wielkim problemem było to, że nadal nie rozumiał, jak należało odebrać atak. Co mogliby osiągnąć piraci bądź korsarze, pchając drony do opłakanego w skutkach natarcia? Co zyskaliby w ten sposób polityczni dysydenci? Czy tu chodziło o zemstę? Istniała grupa, która idealnie pasowała do tego profilu: Droid Gotra, śmiertelnie groźna grupa droidów bojowych, która zmieniła swoje przekonania i miała teraz za złe Imperium to, że zostali porzuceni po służbie w wojnach klonów. Ostatnie doniesienia wywiadowcze wskazywały jednak na to, że Droid Gotra nadal przebywa w przemysłowym kompleksie Coruscant, gdzie zajmuje się napadami, wymuszaniem haraczy, uprowadzeniami, nielegalnym odzyskiem dóbr i wymuszaniem dla syndykatu zbrodni Crymorah. Niewykluczone, że Gotra rozszerzała swoją działalność -- być może nawet jej członkowie

dowiedzieli się o Posterunku -- ale trudno było uwierzyć w to, że droidy wykorzystają przestarzałą broń, by przesłać Imperium wiadomość. Rozdrażniony Tarkin potrząsnął głową. Celem budowanej ruchomej kosmicznej stacji bojowej było tłumienie wszelkich przejawów przemocy bez względu na to, czy ich powodem była chciwość, odmienne poglądy polityczne, czy pragnienie zemsty za czyny popełnione podczas wojen klonów bądź później. Kiedy wszyscy mieszkańcy galaktyki zrozumieją, do czego broń jest zdolna, gdy rozniesie się lęk przed odwetem Imperium, niezadowolenie społeczne przestanie być problemem. Na razie jednak, zważywszy na utajnienie projektu przy Geonosis, Imperialne Biuro Bezpieczeństwa oraz Wywiad Floty usiłowały skrupulatnie wyciszać wszelkie plotki oraz zapobiegać wyciekom informacji. Tarkin dowodził Posterunkiem oraz setkami pobliskich stacji wartowniczych i przeładunkowych, a ponadto zarządzał sporym wycinkiem Zewnętrznych Rubieży od trzech lat. Przez ten czas żadnej grupie nie udało się przeniknąć do okolic Geonosis. Sama myśl o tym, że komuś się to wreszcie powiodło, wstrząsnęła nim do głębi. Ustalenie tożsamości wrogów Posterunku wydawało się trudnym zadaniem, ale rozgryzienie prawdziwego przeznaczenia bazy było niemalże niemożliwe. Każdy z zaangażowanych w projekt ludzi, od wybitnych projektantów jednostek po utalentowanych inżynierów, chciał jednak, by jego nazwisko łączyło się z superbronią. Tarkin omawiał konieczność stworzenia takiej broni z samym Imperatorem na długo przed końcem wojen klonów, ale nikt poza Imperatorem nie znał historii projektu na małym księżycu. Niektórzy twierdzili, że kiedyś budowano tam broń separatystów zaprojektowaną przez arcyksięcia Poggle'a dla hrabiego Dooku i Konfederacji Niezależnych Systemów. Jeśli było to prawdą, plany najwidoczniej wpadły w ręce Republiki przed końcem wojen klonów, gdyż kulisty kształt oraz czasza skupiająca laser były już na miejscu, gdy Tarkin dotarł tam po raz pierwszy. Miało to miejsce tuż po jego awansie na wielkiego moffa i sam Imperator w wielkiej tajemnicy eskortował go w drodze na Geonosis. Mimo to on sam nie czuł jakiejś szczególnej potrzeby, by rozgryzać zagadkę początku stacji bojowej. Intrygowało go natomiast coś innego -- choć żaden dowódca bazy, niezależnie od rangi, nie powinien mieć nieograniczonego dostępu do informacji dotyczących dostaw czy faz budowy, projekt z założenia nie miał jednego zwierzchnika, chyba że chciałby nim zostać sam Imperator. Jego wizyty stawały się jednakże coraz rzadsze i trudno było określić, ile informacji przechodzi przez Imperialną Radę Najwyższą, przed którą odpowiadali oficerowie w randze moffa, i dociera do uszu Imperatora. Z pewnością streszczano mu postęp prac, ale to już nie wystarczało. Projekt dotarł bowiem do momentu, w którym jego kontynuacja zależała od niezliczonych dostaw, i choć każdy dostawca nie miał pojęcia o ostatecznym celu wysyłki, w budowę stacji bojowej zaangażowane były już miliony, być może dziesiątki milionów istot w całej galaktyce. Tak, projekt wymagał teraz obecności zespołów naukowców, specjalistów do spraw uzbrojenia i inżynierów środowiska, ale cóż oni wiedzieli o chronieniu stacji przed sabotażystami? Gdyby zależało to od Tarkina -- a nie było pewności, czy kiedykolwiek postawi w tej kwestii na swoim -przyjąłby porządek panujący na Coruscant i wszędzie indziej i wyznaczył nadzorcę, który koordynowałby wszystkie kwestie budowy i uzbrojenia. Jednego kontrolera, przed którym odpowiadaliby wszyscy inni. Jeśli ten, kto stał za atakiem na Posterunek, usiłował po prostu

przyciągnąć jego uwagę, z pewnością osiągnął swój cel, gdyż Tarkin miał teraz więcej pytań niż odpowiedzi. Kontynuowałby niespokojny spacer jeszcze długo, ale na korytarzu niespodziewanie pojawił się jego adiutant. -- Mamy meldunek z Coruscant, sir! -- Kto go nadał? Wywiad Wojskowy? -- spytał Tarkin, przypomniawszy sobie raport, który wysłał po ataku. -- Nie, sir. Ktoś wyżej w hierarchii. -- Jak wysoko? -- Tarkin uniósł brew. -- Tak wysoko, że aż krew z nosa idzie, sir. -- Dobre. -- Tarkin nieco zesztywniał. -- Wysłucham go w mojej kwaterze. W miejscu, gdzie dwa dni temu obracała się holoprojekcja Tarkina w mundurze, pojawiło się teraz wyobrażenie wezyra Mas Ameddy, odzianego w obfite kasztanowe szaty. Zielonkawy odcień holoprojekcji sprawiał, że naturalna błękitna pigmentacja Chagrianina wydawała się ciemniejsza. Z obfitych wyrostków po obu stronach grubej szyi wyrastały stożkowate zwisające w dół rogi, podobne do tych, które wieńczyły jego bezwłosą czaszkę. -- Mamy nadzieję, że na Posterunku wszystko jest jak należy -- odezwał się wezyr Mas Amedda. Tarkin nie miał pojęcia, ile Amedda wie o ostatnim ataku. Na Coruscant informacje były pilnie strzeżonym dobrem, nawet jeśli miało się to przydawać w walce o utrzymanie statusu, i być może nawet zwierzchnik Rady Najwyższej mógł nie znać tylu szczegółów co Wywiad Wojskowy i Admiralicja. -- Nie obawiaj się, wezyrze -- odparł. -- A więc żadnych niespodzianek? -- Tylko te, których oczekiwaliśmy. Ambitny płaz obdarzył go oszczędnym, wymuszonym uśmieszkiem. Choć podczas wielu lat służby na stanowisku wiceprzewodniczącego Senatu Republiki celował w stwarzaniu przeszkód i szukaniu dziury w całym, stał się jednym z najbardziej zaufanych doradców Imperatora i jednym z najbardziej przerażających pośredników w całym Imperium. -- Gubernatorze, chcemy się z panem spotkać na Coruscant -- rzekł po chwili. Tarkin podszedł do swego biurka i usiadł, skupiając uwagę na hologramie. -- Oczywiście postaram się wygospodarować czas na wizytę, wezyrze. -- Proszę o wybaczenie, gubernatorze, ale to za mało. Powinienem był chyba powiedzieć, że pańska obecność tutaj jest pilnie potrzebna. Tarkin machnął dłonią. -- Przykro mi, wezyrze, ale nie zmienia to postaci rzeczy. Mam własne priorytety. -- Jakie znowu priorytety? Tarkin uśmiechnął się bez wesołości. Prawdopodobnie mógł podzielić się z Ameddą informacjami o spodziewanych dostawach ważnych surowców ze stacji Desolation, w tym ważnych składników do budowy skomplikowanego generatora hipernapędu stacji bojowych, ale nie musiał tego robić.

-- Obawiam się, że moje priorytety są utajnione. -- Rozumiem. A więc odmawia pan? W niebieskawych, obwiedzionych różem oczach Chagrianina Tarkin dostrzegł błysk, który na moment odebrał mu pewność siebie. -- Powiedzmy, że nie mam zbytniej ochoty opuszczać bazy w tym okresie, wezyrze. Jeśli sobie tego życzysz, wytłumaczę się Imperatorowi osobiście. -- To niemożliwe, gubernatorze. Imperator jest w chwili obecnej zajęty. Tarkin pochylił się do kamery. -- Tak zajęty, że nie może odbyć krótkiej rozmowy z jednym ze swoich moffów? Amedda przybrał znudzony ton. -- Trudno mi powiedzieć, gubernatorze. Sprawy, którymi zajmuje się Imperator, są utajnione. Tarkin wpatrywał się w hologram. Jego stryj Jova dałby wiele, by móc powiesić głowę Chagrianina na ścianie swego domku na Żerowisku. -- Czy zechcesz mi wyjaśnić powody takiego pośpiechu? -- zapytał. Amedda przechylił ogromną głowę. -- Omówi pan to z samym Imperatorem. To on bowiem życzy sobie, by zameldował się pan na Coruscant. Tarkin ukrył grymas. -- Mogłeś od tego zacząć, wezyrze. Amedda spojrzał na gubernatora z wyższością. -- I pozbawić się szansy na słowną potyczkę? Może następnym razem. Wicekanclerz zakończył transmisję i hologram znikł, a Tarkin nadal siedział przy biurku. W końcu wezwał droida protokolarnego. -- Będę potrzebował tego munduru najszybciej, jak się da -- powiedział RA-7, gdy ten wszedł do jego kwatery. -- Oczywiście, sir. Przekażę, by rozpoczęto fabrykację. Tarkin ponownie wywołał trójwymiarowe wyobrażenie własnej postaci i przyjrzał mu się raz jeszcze. Przypomniała mu się planeta Eriadu i słowa stryja Jovy: "Zbryzgany krwią będzie wyglądać o wiele lepiej".

4 Życie chłopca Pierwsze wzmianki o Eriadu, najważniejszej planecie sektora Wielkiej Seswenny na Zewnętrznych Rubieżach, pochodziły z najwcześniejszego okresu historii Republiki. Zakończył się wówczas mroczny etap w dziejach galaktyki, Sithowie zostali pokonani bądź zmuszeni do ukrycia się, a na popiołach zbudowano prawdziwą Republikę. Na czele utworzonego właśnie pangalaktycznego Senatu stanął członek domu Valorum, a armia została rozwiązana. Mieszkańcy Światów Jądra, którzy łaknęli nowych surowców i byli gotowi skorzystać z każdej okazji, by poprawić jakość swego życia, aż się palili, by rozszerzyć stan posiadania. Odważni, przedsiębiorczy pionierzy, upoważniani przez Coruscant do zajmowania nowych terytoriów i osiedlania się na nich, wyruszyli w drogę. Niektórzy zawierali umowy z miejscową ludnością, inni zajmowali planety przemocą, a na skutek ich działań powstawały kolonie handlowe gotowe zaopatrywać Jądro w potrzebne surowce. Wiele dzikich planet na Zewnętrznych Rubieżach zostało przekształconych w cywilizowane światy, które można było włączyć w skład Republiki. Scenariusz ten powtórzył się w wielu miejscach, a w przypadku Eriadu surowcem, który zadecydował o przyszłości planety, okazał się lommit, niezbędny do produkcji transparistali. Bogate złoża surowca odkryto na wielu światach należących do Wielkiej Seswenny. Osadnicy na Eriadu, którym brakowało funduszy na wydobycie, przetwarzanie i transport surowców, zaciągnęli pożyczki na wysoki procent od Intergalaktycznego Klanu Bankowego. Były to jednakże czasy, kiedy podróż nadświetlna między Seswenną a Jądrem wymagała użycia boi nadświetlnych. Chcąc zapewnić sobie bezpieczną podróż, wędrujące w ten sposób okręty musiały wielokrotnie opuszczać nadprzestrzeń, przez co transporty surowca często się opóźniały bądź padały ofiarą katastrof. Długi rosły i Eriadu stanęła w obliczu przejścia na własność bankierów z Muun, ale w porę zainterweniowali przedsiębiorcy z Corulag, świata leżącego w Jądrze, którzy ocalili planetę przed popadnięciem w zależność. Dzięki wpływom, jakie przybysze z Corulag mieli w Senacie Republiki, powstającą Drogę Hydiańską poprowadzono przez Eriadu i tak oto planeta trafiła na mapę galaktyczną. Corulaganie nie działali jednak z altruistycznych pobudek, szybko zmusili Eriadu do zwiększenia wydobycia lommitu i zażądali dla siebie większości wpływów. Zwiększone wydobycie pociągnęło za sobą napływ mas zabiedzonych robotników z sąsiednich systemów. Wkrótce góry Eriadu zostały ogołocone z bujnych lasów, nad głównymi miastami zawisły nieprzeniknione warstwy zanieczyszczeń, a standard życia runął w dół. Dobrobyt nie był jednak przewidziany dla wielu -można było szybko się dorobić w przetwórstwie, transporcie, zarówno lokalnym, jak i kosmicznym, oraz w pożyczkach na wysoki procent. Tarkinowie jednakże zbili majątek na ochronie i zapewnianiu bezpieczeństwa. Ich droga na szczyt była okupiona wieloma trudami. Tarkinowie, którzy znaleźli się wśród pionierów, musieli nauczyć się, jak się chronić, najpierw przed dzikimi drapieżnikami zamieszkującymi miejscowe lasy i góry, a potem przed bandytami i gangsterami z innych światów, którzy żerowali na bezbronnych społecznościach walczących o przetrwanie osadników. Pod przywództwem Tarkinów miejscowe milicje stopniowo

przekształciły się w sektor militarny, w wyniku czego Tarkinowie, choć ich przodkowie byli łowcami, pilotami i górnikami, uważali się za owoc wojskowego wychowania, w którym największymi wartościami były dyscyplina, szacunek oraz posłuszeństwo. Jako zagorzali technokraci wypracowali również pogląd, że to raczej technologia, a nie Corulag, uratowała Eriadu przed dziczą i pozwoliła mieszkańcom planety stworzyć cywilizację w miejscu, gdzie rozciągały się śmiertelnie groźne pustkowia. Technologia pod postacią ogromnych maszyn, szybkich statków kosmicznych i potężnych rodzajów broni pozwoliła zwierzynie stać się łowcami, i to właśnie technologia miała pewnego dnia wprowadzić planetę do elit nowoczesnej galaktyki. Tarkin został wychowany wśród wszystkich dobrodziejstw, które przynosiło bogactwo, ale był to osobliwy przywilej. W posiadłościach, które usiłowały naśladować architektoniczne mody panujące w Jądrze, ale w istocie były jedynie krzykliwymi imitacjami pierwowzorów, Tarkinowie i inni im podobni robili wszystko, by naśladować zwyczaje prawdziwych bogaczy, ale bez powodzenia. Ich korzenie były nazbyt widoczne, a życie na Eriadu wydawało się barbarzyństwem w porównaniu z luksusami na kosmopolitycznym Coruscant. Tarkin zrozumiał to w młodym wieku, zwłaszcza gdy obserwował wizyty dygnitarzy z Jądra, przy których jego rodzice wydawali się mniejsi niż kiedykolwiek wcześniej, idealnie uformowani, by żyć na dzikiej planecie z pustkowiami nadal wstrząsanymi trzęsieniami ziemi, z prymitywnymi miastami pozbawionymi oper i kontroli pogody, wśród ludzi nadal walczących o lepsze z piratami i żarłoczną przyrodą. Mimo to nie czuł potrzeby, by szukać bohaterów poza swą rodziną -przecież to jego przodkowie walczyli z dziczą, przeżyli wiele niebezpieczeństw i zaprowadzili w Seswennie ład i porządek. Choć żył już w spokojnych czasach, Tarkin bynajmniej nie był uprzywilejowanym dzieckiem, na co wskazywałyby szyte na miarę ubrania czy luksusowy dom. Jego rodzice, choć zdawali sobie sprawę ze swoich wielkich osiągnięć, wiedzieli również, że wśród tych, którzy się liczą, mają bardzo niski status społeczny. Przy każdej okazji zwracali więc synowi uwagę na to, że życie jest niesprawiedliwe i sukces osiągną tylko ci, którzy szukają chwały i sławy, tylko ci, którzy będą w stanie rozdeptać każdego, kto stanie im na drodze. Kluczem do sukcesu są dyscyplina i porządek, a jedyną słuszną odpowiedzią na chaos jest prawo. Rodzice Tarkina bez przerwy podkreślali, jak straszne jest życie w ubóstwie. Ich kazania miały na celu wpojenie dziecku, że wszystko to, co posiadali, zawdzięczać mogli jedynie pokonaniu niedoli. Co gorsza, ich majątek mógł zniknąć w okamgnieniu. Wystarczyło, by choć na moment utracili czujność bądź zwolnili pęd ku sukcesowi, a mógł się pojawić ktoś silniejszy i bardziej zdyscyplinowany, ktoś, komu bardziej zależy na chwale, i wydrzeć im wszystko. -- Jak ci się wydaje? -- pytał ojciec podczas obiadu. -- Jak zdobyliśmy to wszystko, podczas gdy tak wielu innych za bramami tego eleganckiego domu musi walczyć o przetrwanie? A może wydaje ci się, że zawsze żyliśmy w takim dobrobycie? Że Eriadu była od samego początku wygodnym, bezpiecznym miejscem? Od najmłodszych lat mały Wilhuff spoglądał na swój talerz w milczeniu bądź mruczał pod nosem, że nie potrafi odpowiedzieć na pytania ojca. Któregoś dnia podczas kolacji jego ojciec, wysoki, trzymający się prosto mężczyzna ze zmarszczkami na czole, które schodziły poniżej oczu

niczym nawiasy, kazał służącemu zabrać talerz Wilhuffa, nim ten zdołał cokolwiek przełknąć. -- Widzisz, jakie to proste? -- spytał wówczas. -- Utracić wszystko można w okamgnieniu. -- Jak byś dał sobie radę, gdybyśmy wygnali cię na ulice miasta? -- dodała matka, kobieta dorównująca wzrostem mężowi, zawsze ubierająca się w drogie szaty do posiłku i nosząca skomplikowane fryzury, których wykonanie czasami zabierało całe godziny. -- Czy zrobiłbyś wszystko, by przeżyć? Potrafiłbyś chwycić za maczugę, nóż czy blaster, gdybyś nie miał innego sposobu na zdobycie pożywienia? Pragnąc udzielić takiej odpowiedzi, jakiej się po nim spodziewano, Wilhuff obrzucił ich oboje spojrzeniem i wypiął pierś. -- Zrobiłbym wszystko, co trzeba. Ojciec uśmiechnął się z pogardą. -- Chwat z ciebie, co? Cóż, przetestujemy twoją odwagę na Żerowisku. Żerowisko. Słyszał to dziwne słowo wielokrotnie przez całe dzieciństwo i zdecydował się wówczas zadać pytanie: -- Co to jest? Ojciec wydawał się zadowolony, że jego syn myśli na głos. -- To miejsce, które nauczy cię, czym jest przetrwanie. W cichej, luksusowej rodzinnej jadalni, w której unosiły się odurzające zapachy egzotycznych przypraw i długo smażonego mięsa, zdanie to nie miało żadnego znaczenia. -- Będę się bał? -- zapytał, gdyż miał wrażenie, że rodzice tego się po nim spodziewają. -- Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre. -- Mogę tam umrzeć? -- spytał, niemalże rozbawiony. -- Nie da się zliczyć, ile rodzajów śmierci tam czeka. -- Tęsknilibyście za mną, gdybym tam zginął? -- zapytał wówczas rodziców. Matka odpowiedziała pierwsza. -- Oczywiście, że tak. -- To dlaczego mam się tam udać? Czy zrobiłem coś złego? Ojciec oparł łokcie na stole i pochylił się ku niemu. -- Musimy wiedzieć, czy jesteś kimś zwykłym, czy może wyrastasz poza przyjęte normy. Wilhuff wytężył swój dziecięcy umysł, próbując ustalić, na czym polega wyrastanie ponad przyjęte normy. -- Czy ty też musiałeś się tam udać, gdy byłeś mały? Ojciec pokiwał głową. -- Bałeś się? Ojciec zapadł się w swój wysoki fotel, jakby próbował przywołać wspomnienia. -- Na początku. Dopóki nie opanowałem sztuki przezwyciężania strachu. -- Będę musiał coś zabić? -- O ile chcesz przeżyć. -- Będę miał blaster? -- spytał Wilhuff z podnieceniem, ale ojciec z powagą pokręcił głową. -- Nie zawsze. I na pewno nie wtedy, gdy będziesz go najbardziej potrzebował. Wilhuff usiłował sobie wyobrazić miejsce, do którego go zabierano.

-- Czy wszyscy muszą tam iść? -- Tylko niektórzy mężczyźni z rodu Tarkinów -- odparła matka. -- To Nomma nigdy tam nie był? -- spytał, mając na myśli ich drobnego służącego o nisko opadających policzkach, pochodzącego z rasy przypominającej ludzką. -- Nie. -- Dlaczego? Czy Tarkinowie różnią się czymś od rodziny Nommy? -- A kto służy komu? -- spytał ojciec z naciskiem. -- Czy kiedykolwiek postawiłeś posiłek przed Nommą? -- Ale zrobiłbym to. Twarz matki stężała. -- Nie w tym domu. -- To, czego nauczysz się na Żerowisku, pozwoli ci pewnego dnia pokazać Nommie, że powinien cieszyć się ze swego statusu -- ciągnął ojciec. Wilhuff nie do końca rozumiał słowo "status". -- Że ma się cieszyć z tego, że może nam usługiwać? -- Między innymi. Wilhuff nadal miał wrażenie, że nie pojmuje wszystkiego tak, jak należy, i milczał jeszcze przez dłuższą chwilę. -- Czy to ty mnie zabierzesz na to... Na to Żerowisko? -- spytał w końcu. Ojciec zmrużył oczy i uśmiechnął się. -- Nie ja. Ktoś inny przyjdzie po ciebie, gdy nadejdzie czas. Bardziej delikatne i wrażliwe dziecko być może żyłoby w strachu przed tym dniem, ale dla Wilhuffa groźba nagłej zmiany, która miała położyć kres jego wygodnemu życiu, i szansa na wykucie własnej przyszłości w końcu stała się obietnicą, wręcz przypowieścią, przygodą, której pragnął zaznać z całego serca. Ów dzień nastąpił niedługo po jego jedenastych urodzinach. Wilhuff był wówczas schludnym chłopcem, w którym płonęło pragnienie dokonania czegoś wielkiego. Był już skłonnym do przesady marzycielem i naśladowcą. Jak zwykle zasiadł z rodzicami do wieczornego posiłku. Ci już mieli rozpocząć tradycyjną litanię oschłych uwag i napomnień, gdy do jadalni wpadło trzech mężczyzn, którzy wyglądali, jakby właśnie wygrzebali się z kopalni, w której doszło do tąpnięcia. Brudząc błotem wypolerowane do połysku kamienne podłogi, zaczęli kraść jedzenie ze stołów i napychać nim kieszenie obdartych prochowców. Wilhuff spojrzał na swoich nagle milczących rodziców, a wtedy matka powiedziała: -- Oni przyszli po ciebie. Być może rodzice oraz intruzi sądzili, że udało się go zaskoczyć, ale Wilhuff miał asa w rękawie. -- Muszę wziąć moje rzeczy -- rzekł i pognał po zakręcających spiralnie schodach. Na twarzach nieproszonych gości pojawiło się zaskoczenie, które nadal trwało, gdy wrócił chwilę później. Miał na sobie robocze spodnie i kamizelkę z wieloma kieszeniami, którą w sekrecie zszywał od wielu tygodni. Na szyi zwisała mu makrolornetka, prezent urodzinowy. Był przygotowany, zarówno jeśli chodzi o strój, jak i o sprzęt. Najwyższy i najbardziej ponury z

nowo przybyłych otaksował Tarkina wzrokiem od stóp do głów i ryknął śmiechem, od którego aż zatrząsł się żyrandol. Potem podszedł do chłopaka, złapał go za ramiona, które do końca życia miały pozostać wąskie i kościste, i potrząsnął nim. -- Super, no nie? Mundur dla przyszłego bohatera. Wiesz co? Zbryzgany krwią będzie wyglądać o wiele lepiej. Ojciec podszedł bliżej i rzekł: -- Wilhuff, oto brat mego ojca, twój stryj Jova. Jova wyszczerzył zęby, o wiele bielsze, niż Wilhuff by się spodziewał, sądząc po brudzie na twarzy stryja. -- Ruszamy -- oznajmił Jova. I tak oto młody Tarkin został wyrwany z domowych pieleszy bez szans na pokrzepiający uścisk ze strony któregokolwiek z rodziców, którzy sami się objęli ze smutkiem i determinacją na twarzach. Tak, tego jeszcze nigdy nie widział. Po chwili wyszli przez bramę w spowity czarnym smogiem świat, a podekscytowany Wilhuff udawał, że nie czuje jeszcze głodu. Wkrótce opuścili miasto starym zdezelowanym śmigaczem, który trzęsąc się i dygocząc, przemknął nad zatoką w kształcie palca i zagłębił się między wzgórza, by pognać wzdłuż wijącej się rzeki Orrineswy ku ziemiom, o których Wilhuff nie wiedział, że w ogóle istniały na rodzinnej planecie. Widział sceny jak z holodramatów i książek przygodowych -- ciągnące się aż po horyzont wzgórza o ściętych wierzchołkach, poprzecinane rzekami usłanymi głazami, a w oddali wulkaniczne szczyty, które przypuszczalnie nadal były czynne. Jeszcze bardziej zszokowały go słowa Jovy, który wyjaśnił, że wszystko, co chłopiec mógł teraz dostrzec swoimi szeroko rozwartymi niebieskimi oczami, od jednego horyzontu po drugi, było ich rodową ziemią. Tarkinowie zawładnęli nią dwadzieścia pokoleń temu i nigdy nie pozwolili, by wpadła w ręce deweloperów, górników czy kogokolwiek innego, kto miałby na nią chrapkę. Była to nie tylko chroniona kraina, ale również pomnik przyrody, miejsce, które przypominało, czym planeta mogłaby się stać, gdyby ludzie utracili kontrolę i poddali się naturze oraz dzikości. Dla młodego Wilhuffa miało być to również miejsce inicjacji, zwłaszcza jego punkt centralny, płaskowyż zwany Żerowiskiem. Zdezelowany śmigacz, przechylający się na bok ze względu na awarię repulsora, zawiózł na szczyt płaskowyżu całą ich grupę: Wilhuffa, Jovę, dwóch starszych z głowami zawiniętymi w chusty i parę starszych Rodian, którzy mieli być przewodnikami, tropicielami oraz opiekunami. Wszyscy byli uzbrojeni w długolufowe miotacze. Chłopak częściowo zaspokoił głód kawałkami suszonego mięsa, niemalże zbyt twardego, by je przełknąć. Zaczynał mieć złe przeczucia, ale nie zdradził się z nimi. Miejsce okazało się o wiele mroczniejsze i bardziej niebezpieczne, niż sobie wyobrażał, ale Wilhuff starannie maskował niepokój i zajął się wypatrywaniem dzikich zwierząt. Rozglądał się przez makrolornetkę, a śmigacz gnał po niekończących się trawiastych równinach, wnikał w lasy, mijał grube, liczące tysiące lat drzewa ze skórzastymi, niemalże pozbawionymi liści gałęziami, dziesięć razy starsze monolityczne ruiny oraz petroglify wyryte na klifach, a także płytkie, sezonowe jeziorka, upstrzone barwnym ptactwem. W końcu o zmierzchu dostrzegł coś istotnego -- był to okazały czworonóg mający dwa metry wzrostu, pokryty czarnymi i białymi pasami oraz uzbrojony w piękne zakrzywione rogi.

"Moje pierwsze dzikie zwierzę" -- pomyślał. Inni również je dostrzegli, choć bez pomocy przyrządów, i Jova gwałtownie zatrzymał śmigacz, bynajmniej nie po to, by podziwiać piękno zwierzęcia. Wszyscy jak na komendę unieśli stare strzelby i rozległo się pół tuzina wystrzałów. Wilhuff widział przez lornetkę, jak majestatyczne stworzenie podskakuje i wali się ciężko na bok. Chwilę później wszyscy biegli po ostrej trawie, by przypaść do zdobyczy przed innymi drapieżnikami czy padlinożercami, by dopaść jej, póki nadal była ciepła. Wilhuff nie miał pojęcia, co stworzenie uczyniło, by zasłużyć sobie na ten los. Jeśli również przybyło na płaskowyż, by dowiedzieć się, na czym polega sztuka przetrwania, oblało swój egzamin. Rodianie przewrócili zwierzę na plecy, a Jova wyszarpnął z pochwy przymocowanej do uda wysłużone wibroostrze. -- Przetnij mu ciało od krocza po głowę -- rzekł, podając broń Wilhuffowi. -- Tylko nie poszarp mu bebechów. Wilhuff, który bał się zarówno zemdleć, jak i zawieść starszych, skupił się, wziął w garść, przebił futro oraz skórę, a potem uruchomił wibroostrze. Trysnęła gorąca ciemnoczerwona krew, obryzgując mu twarz. Rodianie wydawali się niemalże uradowani, gdy pierwsze krople ściekły mu z koniuszka nosa na podbródek i dalej na jego czyściutką kamizelkę, brudząc kieszenie, które przyszywał z taką starannością. -- Dobre cięcie -- rzekł Jova, gdy mięso się rozchyliło. Smród wnętrzności był dla chłopaka niemalże nie do wytrzymania. -- Teraz wsuń rękę głęboko, tu -- ciągnął stryj, wskazując klatkę piersiową zabitego zwierzęcia. -- Macaj, a gdy tchawica zacznie zakręcać do tyłu, natrafisz na wątrobę. Złap ją mocno i wyciągnij. No, do roboty. Do roboty! Chłopak niepewnie wepchnął drżącą rękę głęboko między lepkie, rozdęte organy, aż natrafił na ciężką grudę nasączoną krwią. Musiał szarpnąć parokrotnie, nim wyrwał organ z gęstej sieci chrząstek i żył. O mało nie przewrócił się przy tym do tyłu. Wtedy Jova ujął śliski, trudny do utrzymania ochłap w swe zrogowaciałe dłonie i zaczął rozrywać go na kawałki. -- Ten jest dla ciebie -- powiedział, wkładając największy fragment w już zakrwawione dłonie Wilhuffa, i ponaglił go ruchem podbródka. -- No, szybciej. Do ust. Wilhuff raz jeszcze wytężył wszystkie siły, by spełnić pokładane w nim oczekiwania. Pokonał obrzydzenie i pożarł wręczony mu kęs. Jego stryjowie i Rodianie uczcili tę chwilę krótką pieśnią w nieznanym chłopcu języku. Uczcili jego pierwszy krok, początek jego inicjacji, która miała zakończyć się wiele lat później na Cierniu. Na Eriadu nie było zwierząt tak wielkich jak rankor czy tak niezwykłych jak sarlacc, ale żyły tu drapieżne, niebezpieczne koty, mięsożerne skorupiaki oraz gatunek veermoków o wiele groźniejszych od innych w swej rodzinie. Przez następny miesiąc Wilhuff jedynie podążał za starszymi, obserwował drapieżniki najrozmaitszych gatunków, które zabijały się i pożerały nawzajem, i uczył się, co robić, by samemu nie zostać pożartym. Nie było wątpliwości, że oglądanie śmierci na własne oczy było o wiele bardziej poruszającym doświadczeniem niż oglądanie jej na holofilmach w bezpiecznej sypialni w domu. Nadal próbował zrozumieć, czego

go to miało nauczyć. Czy codzienny kontakt ze śmiercią mógł sprawić, że zwykła osoba wyrasta ponad przyjęte normy? A nawet gdyby to było możliwe, czy taka transformacja mogła mieć wpływ na życie Nommy i innych mu podobnych? Może odkryłby odpowiedź, gdyby tropienie i podchodzenie dzikich bestii nie zajmowało mu aż tyle czasu każdego dnia. Stopniowo rezygnowali z obserwowania polujących drapieżników na rzecz rabowania ich zdobyczy. Rodianie wykorzystywali wibrolance, by odpędzić drapieżnika od żeru, a Wilhuff podbiegał i kradł zdobycz. Kiedy indziej to chłopak trzymał wibrolancę, a ktoś inny kradł ofiarę zwierzęcia. -- Uczymy się tego, jak masz się zachować w towarzystwie lepszych od siebie -- rzekł Jova. -Ci, którzy potrafią się uczyć, robią użytek z prawa, które układamy. Inni giną. Chciał się upewnić, czy Wilhuff zrozumiał. -- Nie próbuj żyć skromnie i poczciwie, chłopcze, bo to oznacza, że otworzysz się na tragedie i smutek. Żyj jak dzikie zwierzę, a żadne wydarzenie, nawet najbardziej wstrząsające, nigdy cię nie poruszy. Gdy stryj uznał, że Wilhuff zaznajomił się ze sztuką rabunku, przyszedł czas na polowanie. Jova i pozostali uczyli go, jak wykorzystać kierunek wiatru i kąt padania promieni słonecznych. Uczyli go, jak się bronić przed atakami całych stad, wykonując nieprzewidziane posunięcia. Uczyli go, jak zabijać, skupiając całą uwagę na jednym punkcie. Jego kamizelka z każdą chwilą stawała się coraz bardziej zakrwawiona i podarta, aż wreszcie zmieniła się w zwykłą, bezużyteczną szmatę. Wilhuff stał się sobą. Nie miał już munduru czy kostiumu, w którym mógł się ukryć. Tropienie, polowanie, zabijanie i gotowanie po zmierzchu było jego nową rutyną życiową. Stopy miał poranione do krwi, a poparzoną szyję pokrywały bąble. Umysł zaprzątały próby zapamiętania nazw miejscowych drzew, owadów i zwierząt, z których każde czemuś służyło. Pewnego dnia późnym wieczorem potężne reflektory śmigacza oświetliły gryzonia, który wyskoczył z traw. Jova błyskawicznie zmienił kierunek jazdy i wjechał prosto w niego. Impet kolizji wyrzucił stworzenie w powietrze. Wilhuff otrzymał polecenie, by wyciąć wibroostrzem gruczoł spod nasady ogona. Gruczoł ów służył Rodianom do przygotowywania piżmowego żelu, który następnie wykorzystywali w polowaniu na kolejne gryzonie z tego gatunku. Stworzyli również wywar z osadu w żołądkach długoszyich przeżuwaczy bądź z odchodów kotów, które żywiły się pewnymi roślinami. Wilhuff przyzwyczajał się do jedzenia wszystkich kawałków upolowanych zwierząt oraz do picia krwi, którą czasami mieszano z kawałkami roślin wpływających na pracę umysłu, zbieranych podczas długich wędrówek po płaskowyżu. Z czasem przyzwyczaił się do widoku, zapachu i smaku krwi do tego stopnia, że nawet jego sny spływały czerwienią. Czekał cierpliwie, aż jego przygoda zakończy się w jakimś schronisku z porządnych bali, gdzie znajdzie cywilizowane jedzenie i miękkie łóżka, ale dni stawały się coraz cięższe i trudniejsze. Nocami wygłodzeni padlinożercy krążyli wokół ich niewielkiego ogniska i wyli, a ich oczy migotały wściekle w ciemności. Tylko czekali, by wpaść, porwać jakieś jedzenie i uciec. Zgranemu zespołowi ludzi i Rodian nie zawsze udawało się utrzymać pozycję na szczycie łańcucha pokarmowego. Kuzyn Jovy Zellit został zabity podczas nocnego ataku zgrai gadów, których ślina zawierała potężną truciznę. W połowie sezonu Wilhuff wiedział, czym naprawdę

jest głód, i otarł się o śmierć, gdy zapadł na jakąś poważną chorobę i pochwyciły go dreszcze tak silne, że mało nie połamały mu kości. Czasami nawet najmniejsze z żyjących na płaskowyżu stworzeń atakowało ich znienacka i osiągało sukces. Pewnej nocy, gdy byli tak zmęczeni, że nawet nie rozstawili wykrywaczy ruchu, Wilhuffowi przyśniło się, że coś zjada mu dolną wargę. Odrętwiałymi palcami natrafił na jadowitego septoida, który wbił kleszcze w jego miękkie ciało. Zerwał się i wypadł na zewnątrz samorozstawiającego się namiotu, gdzie wpadł w cały rój tych istot, ze wszystkich sił próbujących się wgryźć w jego skórę. Wrzaski bólu chłopaka obudziły pozostałych, którzy natychmiast również stali się ofiarami tych stworzeń. Po chwili wszyscy skakali w mroku i zrywali septoidy z ciał kolegów lub własnych. Gdy wreszcie wycofali się w bezpieczne miejsce, okazało się, że natrafili jedynie na wąską odnogę prawdziwej rzeki insektów, która w międzyczasie dotarła do namiotu z mięsem zwierząt upolowanych poprzedniego dnia. Były ogryzione do kości. Bez względu na to, czy dzień był udany, czy też nie, Wilhuff zawsze miał okazję posłuchać opowieści o wyczynach pierwszych Tarkinów. -- Kiedyś, nim przybyli tu pierwsi kolonizatorzy z Jądra, cała planeta wyglądała tak jak ten płaskowyż -- opowiadał Jova. -- Każdego dnia osamotnieni osadnicy toczyli bitwy ze zwierzętami, które rządziły planetą, ale ich ostateczne zwycięstwo zmieniło tylko równowagę, a nie rzeczywistość. Pomimo tego, co ludzie osiągnęli swoimi maszynami i bronią, życie nadal jest niekończącą się bitwą o przetrwanie. Silni i mądrzy utrzymują się na szczycie, a reszta kuli się ze strachu przed ogniem i prawem. Wyjaśnił też, że w rodzinie Tarkinów przyszło na świat wielu mentorów i przewodników. On zaś zasłynął z tego, że zaraz po inicjacji w młodym wieku zamieszkał na Żerowisku na stałe. Dlatego też stał się nauczycielem ojca Wilhuffa i mógł przeżyć wystarczająco długo, by przeszkolić również syna Wilhuffa, gdyby ten się go doczekał. Resztę pory suchej spędzili na płaskowyżu, a opuścili go dopiero, gdy rozpoczęły się deszcze. Wilhuff był już innym człowiekiem, gdy śmigacz zjechał na równiny i popędził z powrotem do cywilizacji. Jova nie musiał już prawić kazań o tym, jakie znaczenie technologia miała dla ich przodków, bo chłopak widział to teraz wszędzie na własne oczy. Stryj miał jednak coś do dodania. -- Tryumf nad siłami natury oznacza lepsze życie dla ludzi, ale dominację można osiągnąć tylko wtedy, gdy zamiast chaosu pojawi się porządek i wykształci się silne prawo. Naszym celem na Eriadu zawsze było pozbycie się wszelkich istot, które nie nauczyły się nas bać, byśmy mogli rządzić niepodzielnie. Poza Eriadu zasada pozostaje taka sama, ale zmienia się kaliber zagrażających nam drapieżców. Gdy dorośniesz na tyle, by opuścić planetę, natkniesz się na przeciwników, którzy są równie bystrzy, dobrze uzbrojeni i zdecydowani jak ty. Jeśli zapomnisz o tym, czego nauczyłeś się tu, na Żerowisku, tylko gwiazdy będą świadkami twej śmierci. Po powrocie do swej wygodnej sypialni Wilhuff długo zmagał się z tym, co przeszedł. Przeżycia z płaskowyżu powracały jako realistyczne sny i nocne koszmary, ale nie trwało to długo. Krok po kroku, doświadczenia z Żerowiska zaczęły go kształtować i wkrótce stały się

podstawą jego filozofii życiowej. Przez kolejnych pięć lat każde lato spędzał na płaskowyżu i za każdym razem jego wiedza stawała się większa, aż pewnego dnia miał rozpocząć swój ostateczny test na Cierniu. To jednakże już całkiem inna historia.

5 Drapieżność Tarkin odczekał, aż "Cierń" znajdzie się w hiperprzestrzeni, a potem ogłosił niezapowiedzianą inspekcję oficerów i podoficerów towarzyszących mu w drodze na Coruscant. W tchnącej ascetyczną surowością głównej mesie okrętu, wyposażonej jedynie w okrągły stół konferencyjny oraz sześć krzeseł, osiemnastu członków jego załogi ustawiło się w zgrabny dwuszereg. Stali z wyprężonymi klatkami piersiowymi, z rękami przy bokach i uniesionymi wysoko głowami. Wszyscy mieli na sobie mundury podobne do jego, choć bluzy były nieco dłuższe, a spodnie węższe i z cieńszej tkaniny. Oficerowie nosili czapki z obszytymi brzegami i dyskami identyfikacyjnymi, a w odpowiednich kieszeniach trzymali cylindry kodowe. Tarkin, który wyglądał stylowo w nowym mundurze, szedł z dłońmi splecionymi na plecach wzdłuż szeregu podwładnych, aż dotarł do stojącego jako ostatni midszypmena. Zatrzymał się i zerknął na lewy but podoficera, na którym widać było okrągłą plamę, pozostałość po smarze bądź innej lepkiej substancji. -- Chorąży, co to takiego? -- spytał, wskazując plamę. Przekrwione oczy młodego człowieka odnalazły miejsce wskazywane przez Tarkina. -- To, sir? Zapewne skapnął mi żel do włosów, gdy przygotowywałem się do inspekcji. -Zmieszany spojrzał na przełożonego. -- Proszę o pozwolenie na wytarcie, sir. -- Odmawiam -- odparł Tarkin. -- Zacznijmy od tego, że to wielka plama, chorąży, a nie byle pyłek, który może pan zetrzeć. Otaksował midszypmena od stóp do głów. -- Proszę zdjąć czapkę. Brązowe włosy podoficera były przepisowej długości, ale w istocie wydawały się usztywnione żelem. -- Próbuje pan ujarzmić fryzurę, tak? Chorąży był wyprostowany jak struna. Patrzył przed siebie. -- Tak, sir. Włosy sprawiają mi nieco trudności. -- Nie wątpię. Niemniej jednak plama na pańskim bucie to nie pozostałość po żelu. -- Słucham, sir? -- Na pierwszy rzut oka widać, że to smar, gdyż tylko one tak krzepną. Smar z gatunku używanego niemalże wyłącznie w generatorach napędu grawitacyjnego naszych śmigaczy T-44. Tarkin zwęził oczy, wpatrując się w plamę. -- Widzę też w plamie nieco żwiru, który jak sądzę, pochodzi z terenów poza pomocniczą kopułą Posterunku, niemalże na pewno z miejsca, w którym prowadzone są prace renowacyjne platformy lądowniczej. Młody człowiek przełknął ślinę. -- Nie wiem, co powiedzieć, sir. Mógłbym przysiąc, że... -- Jeden z naszych śmigaczy został ostatnio odesłany do naprawy, gdyż pył wywołany przez

budowę uszkodził jego systemy -- ciągnął Tarkin, jakby mówił do siebie. -- W hangarze naprawczym zaś są miejsca częściowo poza zasięgiem kamer bezpieczeństwa. Odwiedzam hangar dość często, by kontrolować przebieg napraw, i przypadkowo odkryłem, że takowe miejsca cieszą się popularnością jako skrytki amatorów swoistego rodzaju stymulującej przyprawy. Wbił wzrok w młodego człowieka. -- Poci się pan, chorąży. Czy jest pan pewien, że nadaje się do pełnienia obowiązków? -- Mam lekkie objawy nudności hiperprzestrzennej, sir. -- Niewykluczone. Nudności jednakowoż nie tłumaczą tego, że kciuk i palec wskazujący pańskiej prawej dłoni są żółtawego koloru, co często jest pozostałością po szczyptach kiepsko przetworzonej przyprawy. Widzę również, że w pańskim lewym kle pojawia się ubytek, co również może być skutkiem zażywania tejże przyprawy. Wreszcie pańskie dane wskazują na to, że ostatnio spóźniał się pan na dyżur i miał pan trudności z zachowaniem koncentracji. Tarkin urwał na moment. -- Zapomniałem o czymś? Młody podoficer zarumienił się z zażenowania. -- Nie ma pan nic do powiedzenia, chorąży? -- Na razie nic, sir. -- Tak też sądziłem. -- Tarkin zwrócił się do oficer stojącej po drugiej stronie szeregu. -Chorąży Baz jest zwolniony ze swoich obowiązków. Proszę dopilnować, by został zaprowadzony do kwatery i pozostał w niej do końca rejsu. Zadecyduję o jego losie po przybyciu na Coruscant. -- Tak jest, sir -- zasalutowała podoficer. -- Proszę również powiadomić komendanta Cassela, że hangar remontowy stał się terenem popularnym wśród narkomanów. Niech przeprowadzi błyskawiczne inspekcje wszystkich koszar i sprawdzi szafki żołnierzy. Oczekuję, że skonfiskuje wszystkie używki oraz inne nielegalne substancje. -- Tak jest, sir -- padła odpowiedź. Tarkin dał rozkaz: "Rozejść się" i załoga opuściła mesę w pośpiechu. Gubernator sapnął z gniewem. Wzburzyła go rozmowa z Mas Ameddą, a teraz wyładowywał frustrację na własnej załodze. Rozumiał sens hierarchii służbowej i uważał ją za coś pożytecznego, ale nie potrafił uspokoić emocji, gdy rozgrywki o władzę przeszkadzały mu w wypełnianiu obowiązków. Ufał Casselowi i wiedział, że godnie go zastąpi podczas nieobecności, ale nie przepadał za nagłymi, nieoczekiwanymi wezwaniami w tak ważnych momentach, tym bardziej że nie uzyskał żadnych wyjaśnień. Jeśli powodem jego wizyty była konieczność omówienia ostatniego ataku, zaczynał żałować, że bezzwłocznie wysłał raport. Jeśli nie chodziło o atak, cóż mogło być ważniejszego od konwojów z zaopatrzeniem, które trzeba było przeprowadzić bezpiecznie na Geonosis? Cóż, to, co się stało, już się nie odstanie i Tarkin musiał się teraz skupić na tym, by wypaść przed Imperatorem jak najlepiej. Wyszedł z głównej mesy i przeszedł przez dwie śluzy, by dotrzeć do centrum dowodzenia okrętu, gdzie spędzał większość czasu podczas podróży. Natychmiast poczuł, jak się odpręża, i powoli wypuścił powietrze z płuc. Żądania Coruscant go podirytowały, ale okręt zawsze koił jego

emocje. Jego korweta, mająca niecałe sto pięćdziesiąt metrów długości, plasowała się idealnie między krążownikami Starej Republiki a fregatami nowej generacji, tworzonymi przez Corellian Engineering. "Cierń", uzbrojony w turbolasery, działa jonowe i torpedy jonowe, wyposażony w hipernapęd klasy pierwszej, czyniący z niego najszybszą jednostkę we flocie Imperium, został zaprojektowany specjalnie dla Tarkina przez Sienar Fleet Systems i spełniał wiele z jego osobistych wymogów. Wzorem dla niego była korweta, którą wprowadzono do działań bojowych podczas wojen klonów w bitwie o Christophsis, gdzie miała przerwać blokadę nałożoną przez separatystycznego admirała Trencha. Trójkątna jednostka wyposażona była w unikatową technologię maskującą, zasilaną przez rzadkie kryształy stygium, dzięki której okręt stawał się niewidzialny dla zwykłych skanerów. Słysząc wejście Tarkina, dowódca okrętu, szczupły, ciemnoskóry mężczyzna, który służył pod jego rozkazami podczas wojny, odwrócił się na fotelu. -- Czy życzy sobie pan przejąć stery, sir? Tarkin skinął głową, zastąpił go na stanowisku dowodzenia i przesunął dłonie nad instrumentami. Jonowe turbiny, system wykrywania zagrożenia oraz komputer nawigacyjny okrętu również były bardzo nowoczesne. Sam komputer pozwalał na skok z Posterunku do Coruscant bez konieczności wychodzenia z nadprzestrzeni, by pobrać nowe dane ze stacji przekaźnikowych bądź prymitywnych boi. Wpatrując się w wirujące smugi nadprzestrzeni, Tarkin uznał, że owszem, posiadanie takiego okrętu sprawia mu przyjemność. "Cierń" pokazywał, jak daleko Tarkin doszedł i jak wysoko stał w hierarchii imperialnej. Czego Eriadu by nie dało za taki okręt w latach poprzedzających wojny klonów! Najważniejszym problemem sektora byli podówczas piraci wabieni bogactwem, korsarze wynajmowani przez konkurencje handlującą lommitem i grupy oporu protestujące przeciwko niesprawiedliwym praktykom koncernów transportowych, bezkarnie ignorujących zasady wolnego handlu. Eriadu ostatecznie tak czy owak zatryumfowała, ale okręt taki jak "Cierń" mógł pomóc Seswennie niszczyć przeciwników jeszcze skuteczniej. Siły Rozjemcze, druga obok Jedi formacja stróżów prawa służąca Republice, często odmawiały pomocy planecie w ramach kary za to, że nie podpisywała ze Światami Jądra należycie lukratywnych kontraktów, przez co Seswenna nie miała wyboru i musiała tworzyć własne siły zbrojne. Luźno powiązana organizacja wojskowa, która później zasłynęła jako Siły Bezpieczeństwa Odległych Regionów, powołana, by bronić sektora przed piratami i korsarzami, była skazana na korzystanie z kiepskich statków budowanych na Eriadu czy w Sluis Van i skupywanie laserów oraz dział jonowych od handlarzy, którzy od wieków ignorowali wprowadzone przez Republikę zakazy handlu bronią. Po sześciu standardowych miesiącach po ostatecznym teście na Żerowisku szesnastoletni Wilhuff został skierowany na przeszkolenie w wojnie kosmicznej. Tym razem jego naukę nadzorowali zupełnie inni ludzie -- niektórzy pochodzili z rodu Tarkinów, ale inni przybyli z odległych światów, takich jak Bothawui czy Ryloth. Jova źle znosił podróże kosmiczne, ale czasami zażywał odpowiednie ilości leków na nudność hiperprzestrzenną i towarzyszył bratankowi. Nie chodziło mu

bynajmniej o to, by instruować go w kwestiach astronawigacji, manewrów bojowych czy wykorzystania broni, ale chciał się upewnić, czy w przestrzeni kosmicznej Wilhuff nie zapomina o lekcjach, które pobrał na płaskowyżu. -- Bandyci zabili ponad pięćdziesięciu Tarkinów -- powiedział mu. -- Liczba mieszkańców Eriadu, którzy zginęli z ich rąk, jest niemożliwa do oszacowania. By podkreślić wymowę swych słów, zarządził postój w kolonii Eriadu, która ostatnio padła ofiarą ataku piratów. Wilhuff zdążył już przyzwyczaić się do widoku, zapachu i smaku krwi, ale nigdy dotąd nie widział tyle ludzkiej krwi rozlanej w jednym miejscu. Kolonia górnicza została zaatakowana bez ostrzeżenia, dokładnie splądrowana, a potem spalona do cna. Osadnicy, którzy uniknęli ognia dział laserowych czy żarłocznych płomieni, zostali bez litości wyrżnięci i porzuceni na pastwę owadów i padlinożerców. Nie było wątpliwości, że wielu z nich poddano torturom. Setki porwano i przypuszczalnie sprzedano w niewolę. Wilhuffowi było niedobrze zarówno na ciele, jak i na duchu. Czegoś takiego nigdy nie doświadczył na Żerowisku, a owo obrzydzenie obudziło w nim rozpacz i głód zemsty. -- Tak to się dzieje w miejscach, w których nie obowiązuje prawo -- mówił Jova, gdy w ponurych nastrojach wędrowali po zniszczonej kolonii. Nie chodziło mu o to, by załagodzić uraz chłopaka -- chciał raczej umieścić masakrę w kontekście moralnym. -- Piraci, korsarze czy polityczni wywrotowcy niczym się nie różnią od szkodników czy drapieżników, z którymi zmagaliśmy się na Żerowisku. Ludzi trzeba edukować i zapoznawać z naszym pojęciem prawa i porządku. Traktuj więc ich tak jak tych, na których polowaliśmy lub których zmuszaliśmy do uległości. Uderzaj szybko i z całkowitym zaangażowaniem. Wykorzystuj pasy asteroid, mgławice, burze słoneczne, wszystko, co się da, by tylko spustoszenie było jak największe. Wyprowadzaj ich z równowagi niespodziewanymi posunięciami. Niech twoje gwiezdne myśliwce działają jak wibrolance w rękach naszych Rodian. Zdobądź przewagę tak, jak ci pokazywaliśmy, skup całą uwagę na jednym punkcie i wal, tłucz, jakbyś trzymał wibroostrze, przebijaj pancerze, jakby to były skóra czy kości, nie okazuj miłosierdzia. Ścigaj zdobycz, aż znajdziesz słaby punkt, dzięki któremu będziesz mógł zabić. Zaszczep w innych strach, patrosząc ofiarę na ich oczach, wyrywając jej wątrobę i pożerając ją. Zgodnie z oczekiwaniami Wilhuff wziął słowa stryja do serca i podczas bitew w przestrzeni kosmicznej pokazywał męstwo i determinację, których nauczył się na Żerowisku. Największą uwagę akademii, do których później uczęszczał, przyciągnął incydent podczas starcia między konwojami transportującymi rudę z Eriadu i grupą piratów z sektora Senex zwaną Maruderami Q'anah. Pożyczki od bankierów z innych planów pozwoliły Wielkiej Seswennie na utworzenie Sił Bezpieczeństwa Odległych Regionów, ale formacja nadal dysponowała zbyt małą liczbą jednostek, by eskortować każdy konwój z lommitem podróżujący między Eriadu i Jądrem. Kilka grup piratów postanowiło wykorzystać tę słabość i zawiązało sojusz, dzięki któremu niektórzy z nich kontrolowali i wciągali w bój okręty Seswenny, a inni napadali na bezbronne konwoje. Tytularną zwierzchniczką grupy była kobieta z rasy ludzkiej, nosząca imię Q'anah. Jej śmiałe napady w sektorze Senex sprawiły, że zdobyła sławę bohatera ludowego. Pochodziła z leżącej w Jądrze planety Brentaal IV i była jedyną córką byłego ochroniarza rodu Cormondów, który

przyjął hojną ofertę rodu Eleginów i opuścił Jądro, by zająć się ochroną nowego pracodawcy na planecie Asmeru. Wyszkolona przez ojca w sztuce walki, spragniona przygód Q'anah została kochanką najmłodszego syna szlachetnego rodu, który wiódł podwójne życie. W sekrecie dowodził grupą piratów, do której dołączyła Q'anah. Dziewczyna prowadziła ryzykowne, barwne życie w załodze swego kochanka, aż ten dostał się do niewoli i został stracony na planecie Karfeddion. Q'anah, która zdążyła już urodzić młodemu Eleginowi trojaczki, poświęciła życie zemście za śmierć ukochanego. Atakowała okręty i osiedla w sektorach Senex i Juvex. W chwili gdy stała się zagrożeniem dla Eriadu, HoloNet był już pełen zapierających dech w piersiach opowieści i przerażających plotek. Mówiono, że przeżyła wiele gwiezdnych kolizji, ran zadanych wibroostrzami i pociskami z blastera, a do tego setki walk na pięści i pojedynków. Opowiadano, że wyciąga broń równie szybko jak popisujący się cyrkowiec, a na parkiecie mogła zakasować nawet Twi'lekankę. Ponoć odgryzła własną zakażoną dłoń, gdy czekała na ratunek na osamotnionym księżycu, miała też sztuczne ręce, przynajmniej jedną nogę od kolana w dół, implant w oku i zapewne wiele innych rzeczy. Dwukrotnie pojmano ją i skazano na wiele lat w więzieniach o surowym rygorze, ale uciekała z każdego dzięki ubóstwiającym ją podwładnym, którzy organizowali ucieczkę. Tylko związek z rodem Eleginów uratował ją przed egzekucją, ale po starciu z Siłami Rozjemczymi, w którym Q'anach zniszczyła sześć jednostek, Republika wyznaczyła wysoką cenę za jej głowę. Z tego powodu Q'anah musiała się wycofać do Wielkiej Seswenny, którą siły Republiki patrolowały rzadko, jeśli w ogóle, pomimo błagalnych apeli ze strony Eriadu i innych dręczonych światów. Konwoje z lommitem z reguły składały się z grupy bezzałogowych kontenerowców prowadzonych przez jednostki wiodące, którym od czasu do czasu towarzyszył jakiś eskortowiec. Każdy kontener mógł skoczyć w hiperprzestrzeń, ale w owych latach, nim pojawiły się niedrogie, niezawodne komputery nawigacyjne, konwoje musiały się opierać na bojach hiperprzestrzennych rozmieszczonych wzdłuż trasy przelotu. Doświadczenie pokazywało, że skoki w szeregu były bezpieczniejsze od wchodzenia w hiperprzestrzeń gromadami, choć manewr narażał kontenery na atak przed wykonaniem skoku. Okręty Sił Bezpieczeństwa osłaniały cenne ładunki, ale regularne konwoje często padały ofiarami flotylli Q'anah składającej się ze śmiercionośnych fregat i korwet. Jej najszybsze okręty angażowały do boju eskortę, a pozostałe wysyłały grupy abordażowe na kontenerowce, by odizolować je od reszty, podczepić do okrętów pirackich i umknąć z nimi w nadprzestrzeń. Nim Siły Bezpieczeństwa mogły zareagować, załogi Q'anah sprzedawały już skradzioną rudę na czarnym rynku lub zdawały ją firmom, które wynajęły je do przeprowadzenia rabunku. Konwoje stawały się coraz łatwiejszym łupem, a Koncern Górniczy Eriadu zaczynał godzić się z tym, że taniej było oddawać kontenery niż narażać drogie okręty eskorty na zniszczenia podczas walki. Próbowano zmylić piratów, wysyłając puste kontenery wśród pełnych, ale jedynym efektem było zwiększenie liczby pirackich napadów. Ukrywano również na nich materiały wybuchowe, a nawet uzbrojone oddziały wojska. Ludzie Q'anah nie chwycili jednak przynęty i z czasem wysyłanie pustych konwojów i zbrojnych drużyn również okazało się zbyt drogie. Próbowano ustalić, które kontenery zainteresują piratów w pierwszej kolejności, ale w końcu analitycy Koncernu Górniczngo doszli do wniosku, że Q'anah zawsze

wybiera je na oślep. Wilhuff, który osiągnął rangę porucznika w antypirackiej formacji Seswenny, nie chciał pogodzić się z rozczarowującą analizą i rozpoczął wnikliwe badania rajdów, w których uczestniczyła Q'anah, zarówno tych udanych, jak i zakończonych porażką, mając nadzieję, że odkryje, co kieruje wyborem kontenerów. Jej ataki w niczym nie przypominały polowań, których był świadkiem na Żerowisku, gdzie samotne drapieżniki bądź całe watahy osaczały osobniki najwolniejsze, najmłodsze lub najsłabsze. Przez pewien czas w istocie wydawało się, że Q'anah wybiera cel na chybił trafił, ale Wilhuff był przekonany, że istnieje jakiś schemat, nawet jeśli przywódczyni piratów sama nie była go świadoma. Odkryta przez niego prawidłowość okazała się tak niesamowicie prosta, że porucznik był zaskoczony, że nikt przed nim na nią nie wpadł. Okazało się, że Q'anah nie jest prawdziwym imieniem piratki, lecz przybrała je dopiero po przeprowadzce z ojcem na Asmeru. W starożytnym języku jej górzystego świata słowo to odnosiło się do prastarego festiwalu, który zawsze wypadał tego samego dnia w skomplikowanym kalendarzu jego mieszkańców. Był to 234. dzień miejscowego roku, który przypadał na szesnasty miesiąc. Q'anah przypisała każdą z pięciu cyfr do odpowiedniej litery imienia i wykorzystywała ten wzór do wyboru celów. Dzięki temu podczas pierwszego ataku na konwój Koncernu wybrała drugi kontener, licząc od statku prowadzącego, potem trzeci i tak dalej, aż było ich w sumie pięć. Zdarzało się, że sekwencja miała odwróconą kolejność i ostatni kontenerowiec odgrywał w niej rolę statku wiodącego. Bywało, że Q'anah rozpoczynała ją gdzieś w środku szyku, zdarzało się, że zaczynała ją w jednym konwoju, a kończyła w drugim, ale numeryczna sekwencja nigdy się nie zmieniała. Nie było też konwoju, w którym sekwencja została zaniechana. Z chwilą gdy Wilhuff pojął wzorzec jej postępowania i przekonał dowódców Sił Bezpieczeństwa, że długie miesiące badań i analiz nie wpędziły go w obłęd, Koncern Górniczy Eriadu zgodził się poświęcić kilka kontenerowców, by potwierdzić teorię. Zachęcone wynikami badań Wilhuffa kierownictwo usiłowało przekonać Siły Bezpieczeństwa, by wyładować wytypowane jednostki wojskiem, ale kuzyn Wilhuffa, Ranulph Tarkin, zaproponował inną formę zemsty -- umieszczenie komputerowego wirusa w hipernapędzie kontenerowców. Ranulph, który był jednym z najbardziej zasłużonych dowódców Sił i przypominał Wilhuffa tak bardzo, że mogli uchodzić za bliźniaków, obmyślił ten plan już lata temu, ale Koncern Górniczy Eriadu nie zgodził się, tłumacząc się wysokimi kosztami instalowania zawirusowanych komputerów na niezliczone kontenerowce. Teraz, gdy wiadomo było, które elementy konwoju zostaną zaatakowane, koncern zgodził się na sfinansowanie planu, choć oznaczało to wysyłanie tylko jednego konwoju naraz i narażanie się na straty. Co gorsza, napady nagle ustały, zupełnie jakby piraci dowiedzieli się o spisku. Klienci z Jądra coraz głośniej domagali się zwiększonych dostaw, a sam koncern wydał krocie na polowanie na szpiegów we własnym gronie. Był na skraju finansowej ruiny, gdy Maruderzy wreszcie zaatakowali. Przejęli dokładnie te kontenerowce, które wytypował Wilhuff. Ledwie piraci podpięli przejęte jednostki do własnej fregaty, wirus przedostał się do ich komputera nawigacyjnego, zmienił koordynaty skoku i przeniósł okręt w miejsce, gdzie czekały okręty Sił Bezpieczeństwa. Ostrzelaną fregatę zajęto, a Q'anah i jej załoga zostali zakuci w kajdany. Ranulph, który zawsze pozostawał dżentelmenem, uparł się, by przedstawić królową

piratów jej osiemnastoletniemu "pogromcy". Ironicznie uśmiechnięta Q'anah wydrwiła pomysł. -- Ani śladu zarostu na policzkach, ale za to szczęście profesjonalnego gracza w sabaka -oznajmiła. -- Zgubiło cię nie moje szczęście, ale twoja próżność -- odparł Wilhuff. -- Ochota, by atakować wszystkie konwoje wedle tego samego schematu. Q'anah otworzyła szeroko swe jedyne oko i uśmiechnęła się krzywo, zdradzając, że docenia jego dokonania, ale znów parsknęła z pogardą. -- Nie ma więzienia, które mogłoby mnie zatrzymać, chłopcze. Nawet na Eriadu. Wilhuff obdarzył ją przebiegłym uśmiechem, który stał się później jego znakiem rozpoznawczym. -- Mylisz Eriadu ze światami, które mają szlachetne domy oraz procesy sądowe, Q'anah. Królowa piratów przyjrzała się jego młodzieńczej twarzy. -- A więc skażecie mnie na śmierć na miejscu? -- To by było zbyt proste. Nadal wpatrywała się w niego z wyższością. -- Trudno we mnie znaleźć część ciała, której nie zastąpiono mechanicznym elementem, chłopcze. Zapamiętaj jednak, że nie jestem ostatnią spośród nas i wasze konwoje nadal będą ponosić straty. Tarkin skinął głową. -- Oczywiście. O ile nie uda nam się zniechęcić twoich naśladowców. Siły Bezpieczeństwa przeniosły Q'anah i jej załogę na jeden ze skradzionych kontenerowców, który zaprogramowano, by powoli, lecz nieubłaganie ruszył w stronę słońca systemu. Ostatnie chwile jeńców były transmitowane przez sieć komunikacyjną piratów, więc kilku sojuszników królowej ustaliło, dokąd ją wysłano, i pognało jej na odsiecz. Ich okręty zostały natychmiast zniszczone przez Siły Bezpieczeństwa. Pozostali okazali na tyle zdrowego rozsądku, by poszukać dla siebie jakiejś kryjówki. Wilhuff nalegał na to, by transmisję nagrywano do samego końca, by Siły Bezpieczeństwa i wszyscy zainteresowani mogli się nacieszyć rykami boleści palonych żywcem piratów. Nawet dumna Q'anah poddała się w końcu i zaczęła szlochać na głos. -- Masz ich nauczyć, czym jest prawo i porządek -- powtarzał Jova. -- Potem masz ich ukarać tak, by zapamiętali lekcję. Masz wpoić w nich strach do tego stopnia, by sam lęk sprawiał, że skulą się u twoich stóp.

6 Stolica Imperium Kontrola ruchu powietrznego na Coruscant nakierowała "Cierń" na Pałac Imperialny, przed którym znajdowało się ogromne lądowisko zdolne pomieścić niszczyciele gwiezdne typu Victory czy Venator. Gdy okręt sunął na repulsorach zatłoczonymi liniami komunikacyjnymi w stronę pałacu, Tarkin uświadomił sobie, że obecna rezydencja Imperatora kiedyś była główną kwaterą Jedi, choć z eleganckiej Świątyni zakonu pozostało jedynie pięć wysokich wieżyczek, w tej chwili wieńczących rozległe zbiorowisko gmachów o skośnych fasadach. Na skraju lądowiska stał Mas Amedda otoczony strażnikami imperialnymi w czerwonych szatach, uzbrojonymi w błyszczące piki. Wezyr miał na sobie obszerne, watowane na ramionach szaty i trzymał laskę, wyższą od siebie i zwieńczoną połyskliwą rzeźbą w kształcie humanoidalnej głowy. -- Jakie to wspaniałomyślne z pańskiej strony, że znalazł pan dla nas czas, gubernatorze -rzekł Chagrianin, gdy Tarkin zszedł z rampy. -- Ja zaś cieszę się, że wita mnie pan osobiście, wezyrze. -- Tarkin podjął grę. -- Każdy z nas wykonuje zadania dla Imperium -- rzekł Amedda i wraz ze strażnikami poprowadził gościa przez pięknie zdobione wrota do środka Pałacu. Tarkin doskonale znał wnętrza, ale bogato wyposażone, wysokie korytarze, którymi chodził lata temu, tchnęły powagą i dostojnością. Teraz roiło się tu od cywilów i funkcjonariuszy pochodzących z wielu ras, a ze ścian i cokołów zniknęły dzieła sztuki. Tarkin był nieco wytrącony z równowagi, co jednak wytłumaczyć można było zwiększoną grawitacją, tempem, w jakim musiał zorganizować podróż, tłumami lub wszystkimi tymi rzeczami razem. Przez trzy lata jedynymi nieludźmi lub członkami ras zbliżonymi do ludzkiej, z którymi miał kontakt, byli niewolnicy lub wynajęci robotnicy w odległych bazach lub w miejscu prac nad stacją bojową. Słyszał, że wystarczy opuścić Coruscant na chwilę, by zostać zaskoczonym zmianami -- co chwila wznoszono, niszczono lub łączono budynki w coraz większe i wyższe przerażające konglomeraty lub po prostu odzierano je z ozdób z czasów Republiki i odnawiano w stylu nawiązującym do surowszej estetyki. Łagodne zaokrąglenia ustępowały surowym kątom, a ornamenty zastępowały deklaracje. Moda -- a zwłaszcza płaszcze, chusty na głowy i krzykliwe szaty -- uległa podobnym zmianom, ale badania opinii publicznej dowodziły, że mieszkańcy Coruscant byli zadowoleni z życia, zwłaszcza ci, którzy żyli i pracowali na górnych poziomach bezdennego miasta. Cieszyli się zaś przede wszystkim z tego, że brutalna wojna dobiegła już końca. Najbardziej beztroskie lata Tarkina upłynęły właśnie tu, na Coruscant, oraz w sąsiednich Światach Jądra, aż został mianowany gubernatorem Eriadu, w czym pomogli nieco członkowie rodziny oraz ich wpływowi sojusznicy. Nagle ogarnęła go przemożna ochota, by wymknąć się poza Pałac i odwiedzić zakątki, po których włóczył się jako żądny przygód młodzieniec. Być może jednak powinno mu wystarczyć to, że prawo i porządek wreszcie zatryumfowały nad korupcją i rozpasaniem, które były cechami charakterystycznymi Republiki. Gdy szli korytarzem otoczonym kolumnami, ktoś wykrzyknął jego imię. Tarkin odwrócił się i

rozpoznał oblicze mężczyzny, którego znał od czasów studiów na akademii. -- Nils Tenant -- powiedział z autentycznym zaskoczeniem i odłączył się od orszaku Chagrianina, by uścisnąć wyciągniętą dłoń Nilsa. Tenant, mężczyzna o jasnej skórze, ze sporym nosem i opadającymi w dół kącikami pełnych ust, dowodził gwiezdnym niszczycielem podczas wojen klonów, a insygnia na mundurze wskazywały na rangę kontradmirała. -- Wspaniale cię widzieć, Wilhuff -- rzekł Tenant, ściskając dłoń Tarkina. -- Przybyłem tu natychmiast po tym, jak się dowiedziałem, że zmierzasz na Coruscant. Tarkin zmarszczył brwi. -- No proszę. A ja sądziłem, że moje przybycie będzie utrzymane w ścisłej tajemnicy! Tenant parsknął śmiechem, rozbawiony. -- Niewiele sekretów jest pilnie strzeżonych na Coruscant. Mas Amedda, któremu najwyraźniej zwłoka nie przypadła do gustu, postukał laską w wypolerowaną podłogę i zaczekał, aż dwóch przyjaciół dołączy do orszaku. Po chwili cała grupa ruszyła dalej w głąb Pałacu. -- To nowy mundur? -- spytał Tenant. Tarkin skubnął rękaw. -- Co? Ten stary łachman? -- spytał i zmienił temat, nim Tenat zdołał coś odpowiedzieć. -- A więc kto wygadał, że przybywam na Coruscant? Yularen? Tagge? Motti? Tenant lekceważąco machnął ręką. -- Wiesz, czasami człowiek słyszy to i owo. -- Celowo zwolnił kroku. -- Byłeś ostatnio w Zachodnim Krańcu, Wilhuff? Tarkin pokiwał głową. -- Nadal tropię byłych popleczników generała Grievousa. A ty? -- Pacyfikacje -- rzucił Tenant z roztargnieniem. -- Ściągnięto mnie tutaj, bym wziął udział w spotkaniu połączonych sztabów. Naraz zacisnął dłoń na ramieniu Tarkina i zmusił go do zatrzymania się. Znaleźli się znów za plecami maszerującej przed siebie obstawy Ameddy. Gdy tylko ci się oddalili, Tenant rzekł: -- Tarkin, czy te plotki są prawdziwe? -- Jakie plotki? -- Tarkin spojrzał na niego badawczo. -- I czemu szepczesz? Tenant rozejrzał się dookoła i odpowiedział: -- No, plotki o ruchomej stacji bojowej. Broni, która... Tarkin przerwał mu, nim Tenant zdołał powiedzieć coś więcej. Zerknął na Ameddę w nadziei, że obaj w istocie znajdowali się zbyt daleko, by ten ich usłyszał. -- To nie jest miejsce, w którym moglibyśmy o tym rozmawiać -- powiedział stanowczo. Tenant wyglądał na skarconego. -- Oczywiście. Sęk w tym, że... Wiesz, krąży tyle plotek! Ludzie pojawiają się i znikają, a Imperatora nikt nie widział od miesięcy! Amedda, Dangor i reszta Rady Najwyższej zaczęli rozsyłać procesje latających limuzyn Imperatora, by podtrzymać iluzję, że ten porusza się wśród ludzi. -- Na moment umilkł. -- Wiesz, że zamówili ogromny posąg Imperatora dla Senatu? Ma

stanąć na placu Imperialnym. Posąg jest bardziej przerażający niż majestatyczny. Tarkin uniósł brew. -- A tu nie o to przypadkiem chodzi, Nils? Tenant pokiwał głową, roztargniony i zmieszany. -- Tak, jasne, masz rację. Znów z uwagą przyjrzał się najbliższym kolumnom. -- Wedle plotek masz się z nim spotkać. Tarkin wzruszył ramionami niezobowiązująco. -- Jeśli tego sobie życzy. -- Szepnij za mną słowo, Wilhuff. -- Tenant zacisnął mocno usta. -- Przez wzgląd na stare czasy. Nadchodzą wielkie zmiany, wszyscy to czują, a ja chcę znów znaleźć się w akcji. Tarkin odniósł wrażenie, że to dziwna prośba, nawet nieco zuchwała, ale z drugiej strony potrafił zrozumieć to, że ktoś chce powrócić do łask Imperatora. On sam poczytywał sobie za zaszczyt, że władca mu sprzyja. Zacisnął dłoń na ramieniu kolegi. -- Jeśli pojawi się okazja, Nils. -- Dobry z ciebie człowiek, Wilhuff. -- Tenant uśmiechnął się słabo, potem cofnął się i znikł, a Tarkin popędził w ślad za Ameddą i jego orszakiem znikającym za rogiem. Tarkin przyciągał sporo uwagi, gdy ich niewielka grupa wchodziła po szerokich schodach prowadzących do rozległego atrium. Urzędnicy, doradcy i żołnierze zatrzymywali się na jego widok, a niektórzy nie kryli się nawet z tym, że gapią się0 na niego szeroko otwartymi oczami. Pogromca piratów, były gubernator Eriadu, absolwent Prefsbelt, oficer floty z czasów wojen klonów, odznaczony po bitwie o Kamino i awansowany na admirała po śmiałej ucieczce z więzienia w Cytadeli, adiutant generała pod koniec wojny, podniesiony przez Imperatora do rangi moffa jako jeden z dwudziestu wybrańców... Cóż on tu robił po długich latach nieobecności w miastach Imperium? Czyżby miał uzyskać wybaczenie? Otrzymać nagrodę? Zostać ukaranym misją, która pośle go w pościg za separatystami gdzieś przez Zachodni Kraniec, Sektor Wspólny czy Hegemonię Tion? Czasami zastanawiał się, dokąd zaprowadziłby go los, gdyby nie wstąpił do akademii po latach służby w Siłach Bezpieczeństwa, kiedy to połączenie sił z instytucją cywilną wydawało się najlepszym sposobem na to, by przedstawić się całej galaktyce. Może nadal by gonił piratów czy najemników na Zewnętrznych Rubieżach? Może ślęczałby przy biurku na jakiejś planecie? W każdym razie na pewno nie poznałby Imperatora w czasach, gdy ten nadal był znany jako Palpatine. Poznali się, gdy Tarkin uczęszczał do Akademii Kosmicznej w sektorze Sullust, choć tak naprawdę to Palpatine go odszukał. Tarkin właśnie powrócił do orbitalnego oddziału akademii po długich godzinach manewrów na wersji treningowej Incoma T-95 i szedł po lądowisku, gdy ktoś wykrzyknął jego imię. Odwrócił się i ze zdumieniem ujrzał republikańskiego senatora, który zmierzał w jego kierunku. Tarkin wiedział, że Palpatine należał do stronnictwa najwyższego kanclerza Kalpany, w skład którego wchodził również jego administrator Finis Valorum oraz

kilku innych senatorów, którzy uczestniczyli w obchodach rozpoczęcia i zakończenia roku w akademii. Większość absolwentów podejmowała pracę we flocie handlowej, flotach wojennych miejscowych systemów bądź w Wydziale Sił Rozjemczych. Ubrany w modne błękitne szaty ascetyczny rudowłosy polityk obdarzył Tarkina uśmiechem i wyciągnął rękę. -- Kadecie Tarkin, jestem senator Palpatine. -- Wiem, kim pan jest -- odparł Tarkin, ściskając jego dłoń. -- Reprezentuje pan Naboo w Senacie. Nasze planety są galaktycznymi sąsiadami. -- W istocie. -- Chciałem panu osobiście podziękować za poparcie ustawy, która pomoże w zaprowadzaniu porządku w strefie wolnego handlu. Palpatine machnął ręką, jakby to niewiele znaczyło. -- Mamy nadzieję, że uda się zaprowadzić ład w światach Zewnętrznych Rubieży -- rzekł i zmrużył oczy. -- Czy Jedi w jakikolwiek sposób pomogli w zwalczaniu plag dręczących Seswennę? Tarkin pokręcił głową. -- Zignorowali nasze prośby o interwencję. Najwidoczniej Seswenna nie znajduje się wysoko na liście ich priorytetów. Palpatine parsknął. -- Cóż, być może będę w stanie zaproponować jakąś pomoc w tej kwestii. Oczywiście nie mam na myśli Jedi, ale raczej Siły Rozjemcze. -- Eriadu będzie wdzięczna za każdą pomoc. Stabilność w rejonie Seswenny mogłaby załagodzić napięcie wzdłuż całej Drogi Hydiańskiej. Palpatine uniósł brwi z zachwytem. -- Oto kadet, który nie dość, że jest znakomitym pilotem, to jeszcze zna się na polityce. To ci dopiero. -- Mógłbym zadać podobne pytanie. Jak to możliwe, że rozpoznał mnie senator Republiki? -- Pańskie imię pojawiło się w dyskusji, którą toczyłem z grupą podobnie myślących przyjaciół na Coruscant. -- Moje imię? -- spytał z niedowierzaniem Tarkin, gdy powoli ruszyli w kierunku kwater pilotów. -- Nieustannie szukamy ludzi, którzy wykazują niezwykłe talenty w nauce, technologii i innych dziedzinach -- rzekł Palpatine i odczekał chwilę, by słowa wywarły odpowiednie wrażenie, a potem dodał: -- Proszę mnie posłuchać, kadecie. Jakie są pańskie plany po ukończeniu nauki na tej uczelni? -- Czekają mnie jeszcze dwa lata szkoleń, ale mam nadzieję, że zostanę przyjęty do Akademii Sił Rozjemczych. Palpatine machnął dłonią z lekceważeniem. -- To pestka. Przełożony tej uczelni to mój bliski przyjaciel. Z przyjemnością szepnę słowo w pańskiej sprawie, jeśli sobie pan tego życzy. -- Byłbym zaszczycony -- wykrztusił Tarkin. -- Nie wiem, co powiedzieć, senatorze. Jeśli jest

coś, co mogę zrobić... -- Jest. -- Palpatine zatrzymał się niespodziewanie na lądowisku i odwrócił się, by spojrzeć prosto na Tarkina. -- Chciałem zaproponować panu inny rozwój kariery. Co pan powie na politykę? Tarkin powstrzymał śmiech. -- Nie jestem pewien, senatorze... -- Wiem, o czym pan myśli, ale polityka okazała się szlachetnym wyborem dla wielu z pańskich krewnych. Czyżby ulepiono pana z całkiem innej gliny? -- rzekł Palpatine, nim Tarkin zdołał odpowiedzieć. -- Jeśli pozwoli mi pan na szczerość, kadecie, my wszyscy, ja i moi przyjaciele, czujemy, że zmarnowałby pan swój talent w Wydziale Sił Rozjemczych. Jest pan znakomitym pilotem i bez wątpienia byłby pan niezwykle cennym dodatkiem do ich sił, ale jest pan kimś więcej niż tylko zwykłym pilotem. Oszołomiony Tarkin potrząsnął głową. -- Nie miałbym nawet pojęcia, od czego zacząć. -- A po co? Polityka to przecież moja dziedzina. -- Na twarzy Palpatine'a pojawiła się powaga. -- Doskonale wiem, jak to jest być pełnym ambicji i palącym się do czynu młodym człowiekiem, którego ogranicza pochodzenie. Mogę sobie wyobrazić, że nawet tutaj karierę utrudnia panu rozpuszczone potomstwo wpływowych obywateli Republiki. Nie ma to wiele wspólnego z bogactwem, bo pańska rodzina mogłaby zapewne kupić większość tych łobuzów. Wszystko zależy od szczęścia. Gdyby przyszedł pan na świat bliżej Jądra, byłby pan lepiej traktowany, a tak musi pan walczyć z ich małostkowymi uprzedzeniami. Mówią, że brakuje panu ogłady, kultury i dobrego wychowania. Przerwał i uśmiechnął się. -- Jestem przekonany, że mimo to zdołał pan wyrobić sobie nazwisko. Samo to pokazuje, panie Tarkin, że nie przyszedł pan na świat po to, by słuchać rozkazów innych. -- Mówi pan z własnego doświadczenia -- rzekł młodzieniec po długiej chwili ciszy. -- Oczywiście, że tak -- odparł Palpatine. -- Nasze rodzinne planety różnią się od siebie tym, że moja nie chciała brać udziału w galaktycznej polityce, ale pańska od wielu lat walczy o uznanie. Ja wiedziałem od dawna, że polityka zapewni mi drogę na szczyt, ale nawet ja nie dostałem się na Coruscant samodzielnie. Pomógł mi mój... nauczyciel. Byłem młodszy od pana, gdy ów człowiek pomógł mi uświadomić sobie, czego najbardziej pragnę w życiu, a potem poparł mnie w realizacji pragnień. -- Pan... -- zaczął Tarkin, a Palpatine pokiwał głową. -- Pańska rodzina jest potężna na swój sposób, ale tylko w Seswennie. Niebawem Siły Bezpieczeństwa wyduszą resztkę piratów i co potem pan pocznie? -- Senator znów zwęził oczy. -Są o wiele ważniejsze bitwy, które można wygrać, kadecie. Gdy ukończy pan uczelnię, proszę odwiedzić mnie na Coruscant. Będę pana przewodnikiem po dzielnicy senackiej i przy odrobinie szczęścia uda mi się zmienić pański pogląd na politykę jako ścieżkę kariery. W przeciwieństwie do Coruscant Eriadu nigdy nie została skażona chciwością czy bezsensownymi kłótniami. To zawsze był świat Tarkinów, przez co mógłby się stać modelem dla innych światów, które

pragnęłyby osiągnąć uznanie w galaktycznej społeczności. To pan mógłby do tego doprowadzić. Wilhuff Tarkin nie zajął się polityką jeszcze przez wiele lat, choć skorzystał z pomocy Palpatine'a, by dostać się do Akademii Sił Rozjemczych. Tam okazało się, że senator z Naboo dokładnie przewidział rozwój wydarzeń -- inni kadeci z początku postrzegali Tarkina jako szlachetnego dzikusa, pełnego energii i zapału, ale niestety pochodzącego z niecywilizowanego świata. Częściowo winę za to ponosili ojciec Tarkina i dowódcy Sił Bezpieczeństwa Odległych Regionów. Pragnąc zaimponować Światom Jądra swoimi osiągnięciami i pokazać wszystkim, że są gotowi oddać Republice jednego ze swoich najzdolniejszych strategów, dowództwo przywiozło Tarkina do akademii na najświetniejszym okręcie. Jego lśniący kadłub był ozdobiony wizerunkami veermoka z wielkimi kłami, a sam Tarkin wszedł z pokładu w galowym mundurze komandora Sił Bezpieczeństwa. Jego przybycie wywołało takie zamieszanie, że rektor pomylił go z wizytującym akademię dygnitarzem, który choć zostałby powitany z honorami na wszystkich światach Seswenny, w Jądrze nie miałby żadnego znaczenia. Gdyby nie osobiste wsparcie Palpatine'a, Tarkina wyrzucono by z akademii, jeszcze zanim wciągnięto by go na listę. Młodzieniec zrozumiał wówczas, że zapomniał o lekcjach, które wyniósł z Sullust, i że popełnił taktyczną gafę najgorszego rodzaju. Zarówno na Żerowisku, jak i w przestrzeni kosmicznej Eriadu przyzwyczaił się do tego, że do każdego starcia trzeba ruszać z podniesionym czołem i głośno, z dumą oznajmić swe imię. Nie przyszło mu do głowy, że cel jego podróży to miejsce stateczne, pełne powagi i nieco staromodne. Siejąc chaos i zamieszanie, co często pomagało mu w działaniu na lądzie i w przestrzeni kosmicznej, tym razem zasłużył tylko na pogardę instruktorów i kpiny innych kadetów, który przezywali go komandorem i przy każdej okazji pozdrawiali go szyderczymi salutami. Wkrótce szyderstwa i kpiny doprowadziły nie tylko do serii bójek, które na ogół kończyły się zwycięstwem Tarkina, ale również do kar dyscyplinarnych, które skazały go na pobyt na dnie klasy. Nikt wcześniej nie słyszał o tym, by student akademii mógł zostać wydalony za obronę własnego imienia, a sam Tarkin być może powinien ujrzeć w tej sytuacji odzwierciedlenie postawy Republiki, którą ta miała przyjąć za kilka lat, gdy pojawiło się zagrożenie ze strony separatystów. Tarkin nie potrafił się powstrzymać przed odpłaceniem pięknym za nadobne, ale z czasem nauczył się znosić drwiny ze strony innych bez uciekania się do zemsty. Nagan było jednakże coraz więcej ze względu na kawały oraz emocjonalne wybuchy. Przez cały ten czas Wilhuff nie miał zamiaru się uginać pod presją innych i godzić na przyjęcie niższego statusu. Czekał na okazję, by pokazać rówieśnikom, z jakiej gliny jest ulepiony. Takiej okazji dostarczył Halcyon. Był to należący do Republiki świat znajdujący się w regionie Kolonii, który zmagał się z własnym kryzysem. Bezlitosna grupa rzekomych uzurpatorów, która głośno domagała się niepodległości dla planety, porwała kilku członków miejscowego rządu i trzymała ich jako zakładników w odległym bastionie. Negocjacje zakończyły się niepowodzeniem, więc Senat Republiki upoważnił Jedi do interwencji oraz -- gdyby okazało się to konieczne -- zastosowania "dyplomacji mieczy świetlnych", by rozwiązać problem. Tarkin znalazł się w grupie

osiemdziesięciu funkcjonariuszy Sił Rozjemczych, którym Senat kazał wzmocnić siły Jedi. Wilhuff nigdy nie widział Jedi, nie mówiąc już o służbie u ich boku, przez co misja zafascynowała go od samego początku. Podobnie jak większość jego rówieśników dysponował teoretyczną wiedzą na temat Mocy, ale obserwacja wyniosłych rycerzy w akcji była dlań o wiele bardziej interesująca od poszerzania wiadomości w dziedzinie metafizyki. Jak dobrze opanowali taktykę bądź strategię? Jak szybko chwytali za miecze świetlne, gdy nikt nie słuchał ich rozkazów? Jak daleko byli gotowi się posunąć, by bronić Republiki? Tarkin uważał się za mistrza we władaniu wibrolancą i miecze świetlne całkiem go zachwyciły. Przyglądał się treningom Jedi przez całą podróż na Halcyon i szybko zauważył, że każdy z nich wykształcił własny styl walki, a techniki atakowania i parowania wydawały się nie mieć związku z kolorem ich mieczy. Na Halcyonie Jedi podzielili grupę Sił Rozjemczych na cztery zespoły. Jeden z nich miał towarzyszyć im w drodze do fortecy, a pozostałe, rozmieszczone wzdłuż skraju łańcucha niskich gór, miały blokować możliwe drogi ucieczki. Zdaniem Tarkina plan wydawał się logiczny, ale młodzieniec nie mógł uwolnić się od podejrzenia, że Jedi po prostu chcieli pozbyć się odpowiedzialności za towarzyszące im grupy stróżów prawa, które najwyraźniej uważali za gorsze od siebie. Nie wzięli jednak pod uwagę tego, że uzurpatorzy na Halcyonie byli mistrzami w wykorzystywaniu technologii, a do tego mieli wystarczająco dużo czasu, by przygotować się do odparcia napaści. Gdy zespoły Sił Rozjemczych zostały rozmieszczone w gęstych lasach u stóp gór, wyłączono satelity pozycjonujące i zakłócono wszelką komunikację. Innymi słowy, zespół Tarkina stracił kontakt z dwoma krążownikami, które przywiozły ich na Halcyona, dowódcami Jedi i innymi zespołami. Najrozsądniejszą decyzją byłoby zajęcie dogodnej pozycji i zaczekanie, aż Jedi rozwiążą sprawę w fortecy, ale dowódca zespołu, człowiek z dwudziestoletnim doświadczeniem, który dzięki swoim umiejętnościom w walce i pilotażu zasłużył na niechętny podziw Tarkina, miał inny pomysł. Przekonany, że Jedi również wpadli w pułapkę, uparł się, by wedrzeć się w góry i zaatakować fortecę z drugiej strony. Tarkin uznał to za czystą arogancję, podobną do tej, która cechowała niektórych poznanych przez niego Jedi, ale uświadomił sobie także, że ich dowódca przypuszczalnie nie może znieść tego, że utknął w głuszy z bandą nowicjuszy. Uzmysłowił sobie również, że determinacja ich dowódcy może się źle skończyć dla nich wszystkich. Dysponowali co prawda mapami, ale Tarkin z doświadczenia wiedział, że mapy to nie to samo co terytorium, a gęsty las mógł skrywać wiele niebezpieczeństw. Z drugiej strony zrozumiał też, że oto przytrafia mu się wymarzona okazja, by pokazać innym własną wartość. Podczas odprawy poznał miejscową topografię i miał pewność, że potrafi dotrzeć prosto do bastionu, ale uznał, że zachowa ten fakt dla siebie. Przez następne trzy dni dowódca wiódł ich przez gęste lasy i bagna. Pogoda była beznadziejna, a coraz bardziej zmęczona grupa co chwila musiała się zmagać z obsunięciami błota i niespodziewanie łamiącymi się drzewami. Co więcej, wszystko wskazywało na to, że się zgubili. Czwartego dnia skończyły się zapasy żywności, zmęczenie sięgnęło zenitu, a wówczas znikły resztki dyscypliny. Młodzi ludzie z zamożnych rodzin z Jądra tak bardzo przyzwyczaili się do latania między gwiazdami, że całkiem zapomnieli, a może nawet nigdy się nie nauczyli, czym jest chodzenie bądź spanie pod nimi, z dala od sztucznego światła czy kontaktu z innymi ludźmi,

w środku głuszy odosobnionego świata. Nieustanne intensywne ulewy odbierały im ducha, groźnie brzmiące, lecz całkowicie nieszkodliwe wrzaski niewidocznych zwierząt wyprowadzały ich z równowagi, a huk krążących nad ich głowami insektów sprawiał, że kulili się w zaimprowizowanych szałasach. Wkrótce zaczęli się bać własnego cienia, a ich strach pomógł Tarkinowi odnaleźć wewnętrzną siłę. Szansa, by pokazać innym, z jakiej gliny został ulepiony, pojawiła się, gdy wyszli na kamienisty brzeg szerokiej, szybko płynącej rzeki. Od jakiegoś czasu zespół poruszał się wzdłuż jej koryta i Tarkin przyglądał się nurtowi. Obserwował paralaksę między kamieniami na jej dnie i cieniami rzucanymi przez kapryśne, nieśmiałe słońca Halcyonu. Kilka godzin wcześniej minęli odcinek u stóp wodospadu, który mogli bez trudu przekroczyć, ale Tarkin zataił ten fakt dla siebie. Teraz, gdy ich dowódca oraz kilku członków zespołu stali i kłócili się, jak głęboka może być woda, Tarkin po prostu wszedł w nurt i stanął na środku, gdzie fale sięgały jego ramion. -- To maksymalna głębokość! -- zawołał, osłaniając usta dłońmi. Od tej pory dowódca trzymał go już przy sobie, a w końcu oddał mu inicjatywę. Kierując się wschodem i zachodem bliźniaczych słońc Halcyonu i orientując się wedle słabo widocznych licznych malutkich księżyców planety, Tarkin przeprowadził zespół przez wzgórza, aż znaleźli się w lesie na otwartym terenie po drugiej stronie łańcucha. Po drodze pokazywał towarzyszom, jak zabijać zwierzęta blasterami tak, by nie wypalać dziur w najbardziej jadalnych częściach. Dla zabawy zabił wielkiego gryzonia własnoręcznie wykonaną lancą i na oczach wszystkich oprawił go i usmażył nad ogniem roznieconym krzesiwem. Pomógł reszcie przyzwyczaić się do spania na ziemi pod gwiazdami, wśród kakofonii dźwięków i hałasów. Choć do wojen klonów brakowało jeszcze wielu lat, zarówno dowódca, jak i reszta oddziału zrozumieli, że Wilhuff poznał już smak krwi. Po kolejnych trzech dniach Tarkin ustalił, że znaleźli się w odległości pięciu kilometrów od fortecy uzurpatora, a wtedy oddał komendę dowódcy oddziału. Jedi byli zaskoczeni. Sami właśnie położyli kres powstaniu, o dziwo nie tracąc żadnego zakładnika, i pogodzili się z tym, że nie odnajdą reszty oddziału. Wysłano grupy poszukiwawcze, ale żadna z nich nie natrafiła na zaginiony zespół. Kadeci, uszczęśliwieni, że ich gehenna dobiegła końca, z początku nie kwapili się, by podzielić się szczegółami przeprawy, ale wkrótce pojawiły się pierwsze opowieści i Tarkin został uznany za tego, który ocalił im życie. Członkowie Sił Rozjemczych, których znajomość galaktyki ograniczała się do Jądra, nie mieli pojęcia, że światy takie jak Eriadu mogły dawać nie tylko istotne surowce, ale również urodzonych przywódców. Wokół Tarkina zgromadziła się grupa oddanych mu kadetów, którym zależało zarówno na tym, by pławić się w blasku jego nagłej sławy, jak i na tym, by się czegoś od niego nauczyć. Nie mieli już nawet nic przeciwko temu, by stawać się ofiarami jego żartów. Widzieli w nim człowieka, który potrafił wymagać od siebie tyle samo co od innych, nawet jeśli byli to przełożeni, którzy wymigiwali się od odpowiedzialności lub podejmowali błędne decyzje. Widzieli, jak walczy, wspina się, pilotuje jednostkę artyleryjską i wygrywa w zawodach sportowych, i z czasem, gdy kryzysy takie jak ten na Halcyonie stawały się coraz powszechniejsze, zrozumieli, że jest świetnym taktykiem, a co więcej, urodzonym przywódcą. Potrafi inspirować innych i pokazywać im, jak przezwyciężać lęk i pokonywać własne

ograniczenia. Nie wszyscy za nim przepadali. Choć niektórzy mieli go za człowieka dokładnego, opanowanego i nieustraszonego, inni widzieli w nim wyrachowanego, bezlitosnego fanatyka. Bez względu na to, do którego obozu należeli jego rówieśnicy, w ostatnich dniach Sił Rozjemczych opowiadano o Tarkinie legendy, w których pojawiało się coraz więcej przesady. Niewielu ludzi wiedziało wówczas cokolwiek o jego niezwykłym dzieciństwie, gdyż Tarkin wyrobił w sobie zwyczaj odzywania się tylko wtedy, gdy miał coś ważnego do powiedzenia, ale nie musiał się niczym przechwalać, gdyż krążące na jego temat historie przerastały wszystko, co mógłby sam stworzyć. Mówiono, że był w stanie pokonać Wookie w walce wręcz, że przeprowadził gwiezdny myśliwiec przez pas asteroid, nie patrząc na instrumenty, że w pojedynkę ocalił rodzinną planetę przed królową piratów, że samotnie pokonał Nieznane Regiony... Jego strategia, polegająca na bezzwłocznym mierzeniu się z niebezpieczeństwem, stała się przedmiotem badań, a potem elementem wykładów akademickich, a podczas wojen klonów zyskała nazwę Ciosu Tarkina. Mówiono wówczas też, że jego oficerowie i załogi bez wahania wskoczyliby za nim do piekła i dalej. Wilhuff Tarkin zostałby jednym z oficerów Sił Rozjemczych, gdyby nie to, że instytucję rozdzierał już coraz głębszy konflikt, który podawał w wątpliwość, czy będzie ona nadal w stanie wypełniać swą misję i utrzymywać pokój w galaktyce. Po jednej stronie stanął Tarkin oraz wszyscy ci, którzy nadal pragnęli strzec prawa i bronić Republiki. Po drugiej opowiedziała się rosnąca liczba dysydentów, którzy zaczęli postrzegać Republikę jako galaktyczną zarazę. Krytykowali handel wpływami, uległość Senatu i coraz częstszą przestępczość kryminalną. Twierdzili, że Zakon Jedi jest przestarzały oraz nieskuteczny, i domagali się bardziej odpowiedniego systemu rządów bądź żadnego. Gdy tarcia między interesami Republiki i separatystów stały się częstsze i nabrały mocy, Tarkin musiał walczyć z wieloma oficerami Sił Rozjemczych, którym wcześniej służył. Galaktyka szybko stawała się areną starć między ideologami oraz industrialistami, a Siły Rozjemcze były wykorzystywane do rozstrzygania sporów handlowych i realizowania planów korporacji. Tarkin zaś bał się, że sektor Seswenny zostanie porwany przez narastającą falę niezadowolenia i nikt nie ocali Eriadu i innych światów przed kolejną zawieruchą. Zaczął myśleć o ojczystej planecie jako o okręcie, który należy przeprowadzić na spokojniejsze wody. Sam zaś wyobrażał sobie, że przejmuje dowodzenie podczas tej niebezpiecznej podróży. Tym razem przyjął więc zaproszenie Palpatine'a i dołączył do niego na Coruscant, by wziąć udział w obiecanym mu krótkim kursie galaktycznej polityki. Weszli do jednej z turbowind, jadącej ku wieżyczkom wznoszącym się nad Pałacem, ale ku zdziwieniu Tarkina Mas Amedda posłał ją w dół. -- Spodziewałbym się, że Imperator rezyduje gdzieś na górze -- rzekł Tarkin. -- Tak też jest -- zgodził się wezyr. -- Ale nie udajemy się do Imperatora. Najpierw spotkamy się z lordem Vaderem.

7 Mistrzowie sztuki wojennej Dwadzieścia poziomów niżej, w sali sądowej podobnej do tej, w której podczas wojen klonów Tarkin próbował wystąpić przeciwko adeptce Jedi o imieniu Ahsoka Tano, oskarżonej o morderstwo i podburzanie, stał zastępca Imperatora Darth Vader i gromił grupę nieludzi, gestykulując prawą dłonią w rękawicy. Nieludzie zgromadzeni byli w części przeznaczonej dla oskarżonych. -- Czy to tu Zakon Jedi sądził winnych? -- spytał Tarkin Ameddę. -- Tutaj nie rozmawia się już o Jedi, gubernatorze -- odrzekł wezyr głosem twardym i zimnym jak jego jasnoniebieskie oczy. Tarkin nie skomentował jego słów, ale skupił uwagę na Vaderze i reszcie zebranych. Obok Mrocznego Lorda stał zastępca dyrektora Imperialnego Biura Bezpieczeństwa Harus Ison. Był to muskularny, siwowłosy mężczyzna o wiecznie zaczerwienionej twarzy, zwolennik starej gwardii. Towarzyszył im chudy, nieznany Tarkinowi Twi'lek z czerwoną głową. Ich eskortę stanowiło czterech szturmowców Imperium oraz oficer w czarnym mundurze i czarnej czapce, który stał na lekko rozstawionych nogach, z dłońmi splecionymi na plecach. -- Wygląda na to, że niektórzy z was stracili czujność! -- mówił Vader, celując w oskarżonych palcem wskazującym. Powietrze było chłodne. -- A może po prostu ignorujecie informacje z góry? Bez względu na to, co wami kieruje, nadeszła pora, byście zadecydowali, czy obieracie bezpieczniejszy kurs, czy może wolicie ponieść konsekwencje. -- Rozsądny wybór -- rzekł Amedda. Tarkin pokiwał głową, zgadzając się. -- Przypuszczam, że znają konsekwencje -- rzekł i zerknął na Ameddę. -- Isona znam, ale kim są pozostali? -- Motłoch z niższych poziomów -- rzekł Amedda z wyraźnym niesmakiem. -- Gangsterzy, przemytnicy, łowcy głów. Banda mieszkańców Coruscant. -- Wystarczyło na nich spojrzeć, by się tego domyślić. A ten Twi'lek stojący okok lorda Vadera? -- To Phoca Soot -- rzekł Amedda, obracając się lekko ku niemu. -- Prefekt poziomu jeden-trzytrzy-jeden, gdzie działa wielu z tych łajdaków. Vader drgnął i kroczył teraz przed oskarżonymi, jakby chciał nabrać prędkości i rzucić się do biegu. -- Wolność i przywileje, którymi się cieszyliście i których nadużywaliście za czasów Republiki oraz podczas wojen klonów, są już przeszłością -- mówił. -- Wtedy przymykanie oka na działalność przestępczą i podsycanie swego rodzaju nieuczciwości miało swój sens, ale czasy się zmieniły i wy też musicie się zmienić. Vader zamilkł. W pomieszczeniu słychać było tylko jego donośny, chrapliwy oddech. Tarkin nie spuszczał z niego wzroku. "Dziedzictwo Tarkinów pozwoli ci dotrzeć do wielu wpływowych ludzi -- mówił mu kiedyś

ojciec. -- Dostaniesz się dzięki niemu do niejednego kręgu towarzyskiego. Co więcej, matka i ja zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by ci pomóc realizować pragnienia. Tych, którzy będą cię wspierać w drodze na szczyt i w końcu obdarzą cię władzą, przyciągnie jednakże wyłącznie siła twej ambicji". Od zakończenia wojny Vader czasami wspierał Tarkina, zarówno w przestrzeni dookoła Geonosis, jak i podczas politycznych oraz wojskowych kampanii w całej galaktyce. Tarkin miał podejrzenia co do tego, czyja twarz kryła się za czarną maską, i wydawało mu się, że wie, jak do tego doszło, ale odniósł wrażenie, że lepiej zachować tę wiedzę dla siebie. -- Jeśli wasze poczynania w jakikolwiek sposób przeszkadzają planom Imperatora -- mówił Vader -- proponuję, byście się zastanowili, czy nie chcecie przenieść swej działalności na Zewnętrzne Rubieże. Możecie też pozostać na Coruscant i ryzykować długą odsiadkę w imperialnym więzieniu. -- Urwał, by jego słowa zostały należycie zrozumiane. Stał w czarnym płaszczu spływającym na ziemię i z pięściami wspartymi o biodra. -- Albo o wiele gorszy los. -Znów podjął spacer. -- Zwrócono mi uwagę na to, że jeden z obecnych tutaj jakimś cudem nie pojął, że jego działania oznaczają skandaliczny brak szacunku wobec Imperatora. Tak zuchwałe zachowanie sugeruje, że ów osobnik czerpie dumę ze swego postępowania, lecz jego dwulicowość nie ujdzie mu płazem. Z prawdziwym zadowoleniem ogłaszam, że postanowiliśmy uczynić z niego przykład, by reszta z was na tym skorzystała. Vader nagle się zatrzymał. Otaksował widownię wzrokiem i z całą pewnością wywołał dreszcze lęku wśród zgromadzonych Toydarian, Dugów i Devaronian. Gdy uniósł prawą dłoń i zacisnął ją mocno w pięść, wielu z nich zaczęło nerwowo szarpać się za kołnierze. Ku zaskoczeniu wszystkich ofiarą okazał się twi'lekański prefekt, stojący zaledwie metr od Vadera, który niespodziewanie sapnął i złapał pierś dłońmi, jakby ktoś pchnął go włócznią w serce. Głowoogony Phoki Soota wystrzeliły w przeciwnych kierunkach, jakby poraził go prąd, a potem osunął się na kolana, cierpiąc straszliwy ból. Nie mógł złapać tchu, a żyły w głowoogonach zaczęły pękać. Oczy zaszkliły się, a czerwona skóra zbladła. Naraz oderwał ramiona od piersi, jakby w akcie desperacji chciał błagać Vadera o litość, lecz padł do tyłu. Lewy bok jego głowy uderzył o zbryzganą krwią posadzkę. Przez moment jedynym odgłosem słyszalnym w pomieszczeniu był chrapliwy oddech Vadera. Nie patrząc na swoje dzieło, Mroczny Lord oznajmił: -- Być może to właściwy moment, by zakończyć nasze spotkanie. Chyba że ktoś z was ma jakieś pytania? Dowódca szturmowców skinął dłonią i dwóch podwładnych w białych pancerzach weszło do środka. Złapali prefekta za obwisłe kończyny i wywlekli go z pomieszczenia, pozostawiając rozmazane ślady krwi na podłodze. Przeszli blisko Tarkina i Ameddy. Błękitna twarz wezyra była wykrzywiona złością i zdumieniem. Tarkin ukrył uśmiech. Widok zaskoczonego Ameddy sprawiał mu przyjemność. -- Lordzie Vader -- oznajmił wezyr, gdy zastępca Imperatora zbliżył się do nich. -Powstrzymaliśmy się od poproszenia cię, byś unikał egzekucji podczas swoich audiencji, ale czy naprawdę nie ma nikogo, kogo chciałbyś uniewinnić? -- Rozważę tę kwestię -- oznajmił Vader.

Amedda zmrużył oczy, tłumiąc rozdrażnienie, i odszedł, pozostawiając Tarkina i Vadera sam na sam. Jeśli słowa Chagrianina zrobiły na Vaderze jakieś wrażenie, ten nie dał tego po sobie poznać. -- Upłynęło sporo czasu od naszego ostatniego spotkania na Coruscant, gubernatorze -- rzekł. Tarkin musnął spojrzeniem klatkę piersiową Vadera, na której znajdowała się jednostka kontroli transpiratora, a potem zerknął na zakratkowany otwór przesłaniający usta oraz nieprzejrzyste, czarne jeziorka oczu. -- Imperium potrzebuje nas w różnych miejscach, lordzie Vader. -- Otóż to. Tarkin zerknął w kierunku wychodzących szturmowców. -- Zaintrygował mnie prefekt Soot. Vader skrzyżował masywne ramiona na piersi, zasłaniając podświetlone wskaźniki. -- Wielka szkoda. Miał za zadanie zwalczać przestępczość, ale uległ pokusie i zaczął przyjmować zlecenia od Droid Gotry. -- Cóż, wygląda na to, że nie wkładał w to serca -- rzekł Tarkin. -- Dziwne natomiast, że wśród obecnych nie było nikogo z syndykatu zbrodni Crymorah. Vader obrzucił go spojrzeniem. Obojętnym? A może zaintrygowanym? -- Zawarliśmy układ z Crymorah -- odparł. Tarkin czekał na dalsze wyjaśnienia, ale Vader nie miał już nic do dodania. Ruszyli więc wspólnie ku turbowindom, a Amedda i jego orszak dołączyli do nich. W postaci Vadera nie było niczego, co można było nazwać naturalnym -- ani jego niezwykle wysoki wzrost, ani niski głos, ani też anachroniczna dykcja. Tarkin podejrzewał jednak, że pomimo wszystkich tych cech, pomimo maski i respiratora Vader był czymś więcej niż tylko maszyną. Zmusił Moc, by służyła jego mrocznym zamysłom, i nie było wątpliwości, że kryje się w nim wielka siła. Z trudem opanowywana furia również była autentycznym, ludzkim odruchem, a nie rezultatem jakiegoś morderczego cyberprogramu. Najbardziej ludzką cechą Vadera było jednakże żarliwe oddanie, które okazywał Imperatorowi. Spełniał wszystkie jego zachcianki z posłuszeństwem tak czołobitnym, że wkrótce jego postać otoczyło wiele plotek. Niektórzy twierdzili, że był odpowiednikiem służącego Konfederacji generała Grievousa, którego Imperator trzymał w rezerwie, inni utrzymywali, że był genetycznie usprawnionym człowiekiem bądź członkiem rasy pokrewnej, przeszkolonym w starożytnej sztuce walki Sithów, a jeszcze inni uważali go za potwora, stworzonego w jakimś tajnym laboratorium. Panowało przekonanie, że ogromne zaufanie, które Imperator pokładał w tak upiornej istocie, źle rokowało na przyszłość, gdyż nie było wątpliwości, że Vader był najbardziej przerażającą bronią Imperium. Tarkin nie zawsze zgadzał się z metodami, jakie Vader stosował wobec przeciwników Imperium, ale darzył Mrocznego Lorda wielkim szacunkiem i miał nadzieję, że ten ma o nim podobne zdanie. Od samego początku ich współpracy, gdy obaj zostali wtajemniczeni w sekret stacji bojowej, Tarkin nabrał przekonania, że Vader wie o nim o wiele więcej, niż to pokazuje, a jego oczy, skryte za ciemnymi szkłami, obserwują go wnikliwie. Owe przeczucia właśnie naprowadziły Tarkina na pierwsze podejrzenia co do prawdziwej tożsamości Vadera. Później, gdy przyglądał się

przyjaznym układom między Mrocznym Lordem a popierającymi go szturmowcami oraz jego technice walki czerwonym mieczem świetlnym, Tarkin nabierał coraz większej pewności, że jego podejrzenia były słuszne. Istniała spora szansa, że Vader był rycerzem Jedi Anakinem Skywalkerem. Tarkin walczył u jego boku w wojnach klonów i darzył go niechętnym podziwem. -- Co słychać na pańskim księżycu, gubernatorze? -- spytał Vader w drodze. -- Za tydzień znajdziemy się po jasnej stronie gazowego giganta, gdzie łatwiej zadbać o bezpieczeństwo. -- Czy to z tego powodu nie chciał pan przybyć na Coruscant? Vader nie powinien o tym wiedzieć, ale Tarkin nie był zdziwiony. -- Czy wezyr zawsze dzieli z panem sekrety, lordzie Vader? -- Tak. Kiedy go o to poproszę. -- Powinien więc przemyśleć swoje słowa. Nie miałem ochoty na opuszczenie posterunku, ale nie byłem temu przeciwny. -- Zwłaszcza gdy dowiedział się pan, że prośba wyszła od samego Imperatora. Tarkin uśmiechnął się. -- Może więc po prostu nazwiemy ją rozkazem? -- To nie ma znaczenia. Mógłbym zrobić to samo. Tarkin zerknął na Vadera badawczo, ale niczego nie powiedział. -- Czy pańska nieobecność nie wpłynie na harmonogram prac konstrukcyjnych? -- W ogóle -- odparł szybko Tarkin. -- Elementy generatora hipernapędu będą dostarczone wedle planu ze stacji Desolation, gdzie ukończono już pierwsze testy. Trwają prace nad matrycą nawigacyjną oraz reaktorem hipermaterii. Na tym etapie nie martwię się też specjalnie generatorami osłon czy silnikami podświetlnymi. -- A systemy uzbrojenia? -- To bardziej złożona kwestia. Nasi główni projektanci muszą jeszcze uzgodnić ułożenie laserów oraz dogadać się, czy jest sens instalowania wiązki protonowej. Nie ma jeszcze zgody co do optymalnej konfiguracji kryształów kyber. Przyczyną opóźnień są jednakże nie tylko ich kłótnie, lecz także inne problemy produkcyjne. -- To nie do pomyślenia. Tarkin pokiwał głową. -- Szczerze mówiąc, lordzie Vader, zbyt wielu ludzi ma coś do powiedzenia w kwestii budowy. -- Trzeba więc będzie zaradzić tej sytuacji. -- Sugeruję to od dłuższego czasu. Umilkli po wejściu do turbowindy, którą dotarli do głównej wieży Pałacu. Amedda i jego obstawa nie mieli wyboru i musieli zaczekać na kolejną. W ciszy pokonywali kolejne poziomy w górę, aż winda zatrzymała się jedno piętro przed szczytem wieży. Tarkin chciał wyjść, ale Vader uniósł dłoń, by go powstrzymać. -- Imperator oczekuje pana na górze. Winda zawiozła go na dach świata. Tarkin wyszedł na zewnątrz i znalazł się w wielkim,

okrągłym pomieszczeniu z wysokimi oknami na każdej ścianie, zapewniającymi wieleset kilometrów widoczności w każdą stronę. Pomieszczenie przedzielała zakrzywiająca się ściana, za którą, jak przypuszczał Tarkin, znajdowały się osobiste kwatery Imperatora. Na samym środku stał ogromny stół, a przy nim nadmiernie duże krzesła. Jedno z nich zostało wyposażone w wysokie oparcie i panel kontrolny w podłokietniku. Pozostawiony samemu sobie, Tarkin spacerował po pomieszczeniu i podziwiał rozmieszczone tu dzieła sztuki i rzeźby, rozstawione tak, by odbijały światło wschodzącego i zachodzącego słońca Coruscant. Rozpoznał niektóre z nich, przeniesione z apartamentu Najwyższego Kanclerza, a w szczególności płaskorzeźbę przedstawiającą bitwę z dawnych czasów. Na okrągłym balkonie, ciągnącym się wzdłuż ścian nad głównym poziomem, znajdowały się rzędy pojemników zawierających dokumenty. Imperator wyszedł ze swego apartamentu w chwili, gdy Tarkin przyglądał się smukłej rzeźbie z brązu. Jak zwykle miał na sobie ciemną szatę z kapturem, dzięki której wyglądał, jakby unosił się nad lśniącą podłogą. -- Witam pana, gubernatorze Tarkin -- odezwał się głosem, który wielu uważało za złowieszczy, ale Tarkin słyszał w nim jedynie wysiłek. -- Mój panie -- odpowiedział, kłaniając się nisko, a potem omiótł gestem pomieszczenie i dodał: -- Imponujący wystrój wnętrz. Imperator nie odpowiedział, wobec czego Tarkin wskazał brązową rzeźbę przedstawiającą postać w płaszczu. -- O ile pamięć mnie nie myli, stała ona w pańskim poprzednim biurze. Imperator położył pomarszczoną, bladą dłoń na dziele sztuki. -- To Sistros, jeden z czterech starożytnych filozofów z Dwartii. Trzymam ją ze względów sentymentalnych. Inne natomiast -- wykonał szeroki gest -- można by bez wahania nazwać łupami wojennymi. Jego spojrzenie ponownie spoczęło na Tarkinie. -- Niech pan usiądzie, gubernatorze Tarkin. Mamy wiele spraw do omówienia. Imperator opadł na krzesło i odsunął się od ściany z oknami, by jego upiorna twarz znikła wśród cieni. Tarkin zajął miejsce po przeciwnej stronie i splótł dłonie na kolanie. O Imperatorze krążyło równie wiele plotek jak o lordzie Vaderze, co potwierdził sam Nils Tenant. To, że rzadko pokazywał się publicznie i unikał nawet obrad Senatu, przekonało wielu, że atak Jedi nie tylko zniszczył jego twarz i ciało, ale również zabił w nim energicznego polityka sprzed wojny. Został przecież zdradzony przez tych, którzy mu służyli i wspierali Republikę od wieków. Niektórzy mieszkańcy Coruscant przyznawali się nawet do tego, że miło wspominają jego poprzednika, ekskanclerza Finisa Valoruma, o którym mogli plotkować bez końca. Chcieliby widzieć Imperatora, który przechadza się po placu Imperialnym, ogląda przedstawienie w operze czy przewodzi uroczystości oddania do użytku nowego kompleksu budowli. Tarkin nie miał jednak zamiaru poruszać tego tematu. -- Wygląda na to, że Coruscant dobrze prosperuje -- rzekł zamiast tego. -- Dużo się dzieje, dużo -- odpowiedział Imperator. -- Czy Senat jest pomocny?

-- Już nie doradza, ale służy. -- Imperator odwrócił się lekko w kierunku Tarkina. -- Lepiej otaczać się nowymi, lojalnymi sojusznikami niż starymi zdradliwcami. -- Ktoś kiedyś powiedział, że polityka to tylko systematycznie uporządkowane antagonizmy -rzekł z uśmiechem Tarkin. -- Moje doświadczenie mówi, że to słuszna definicja. -- Czy Senat w ogóle jest ci do czegoś potrzebny, mój panie? -- spytał Tarkin ostrożnie, panując nad swoim głosem. -- Senat? -- Imperator nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu. -- Tak, na razie tak. -Machnął ręką i dodał: -- Pokonaliśmy obaj długą drogę. -- Słucham? -- Czy ktoś pomyślałby dwadzieścia lat temu, że dwóch mężczyzn z Zewnętrznych Rubieży zasiądzie w centrum galaktyki? -- Schlebiasz mi, mój panie. Imperator przyglądał się Tarkinowi uważnie. -- Czasami zastanawiam się jednakże, czy ty, podobnie jak ja człowiek z zewnątrz, nie masz wrażenia, że powinniśmy jakoś pomóc tym światom, które pokonaliśmy podczas wojny. Zwłaszcza tym na Zewnętrznych Rubieżach. -- Mielibyśmy wywrócić galaktykę do góry nogami? -- spytał Tarkin głośniej, niż zamierzał. -Nie, wręcz przeciwnie, mój panie. Te planety przyniosły nam wielkie straty. Powinny teraz zapracować sobie na prawo dołączenia do galaktycznej społeczności. -- A co z tymi, które nadal się chwieją lub nie chcą mieć z nami do czynienia? -- Powinny cierpieć. -- Ma pan na myśli sankcje? -- spytał Imperator, najwyraźniej zaintrygowany słowami Tarkina. -- Embarga? Ostracyzm? -- Jeśli przywódcy tych planet nie chcą się ukorzyć, tak. Nie możemy sobie pozwolić na destabilizację Imperium. -- Zniszczmy je więc. -- Jeśli uzna pan to za stosowne, mój panie. Siła to jedyna prawdziwa, niekwestionowana moc. Bywa, że z istotami, które nie zostały należycie ukarane, nie da się rozsądnie porozmawiać. Nie da się ich też moralnie odbudować. Imperator powtórzył jego słowa pod nosem, a potem rzekł: -- Zabrzmiało to jak słowa surowego ojca, gubernatorze Tarkin. Ten zaśmiał się z przyjemnością. -- Pewnie tak, mój panie, choć należałoby wypowiedzieć je w bardziej osobisty sposób. Imperator obrócił krzesło do światła, a Tarkin ujrzał jego trupie oblicze, roztopioną skórę pod oczami i wypukłości na czole. Minęło tyle lat, a wciąż się do niego nie przyzwyczaił. "Ten, który otacza się żmijami, ryzykuje ukąszenie" -- powiedział Tarkinowi po tym, jak został zaatakowany przez czterech mistrzów Jedi. Istniało wiele opowieści o tym, co się wydarzyło w biurze kanclerza. Wedle oficjalnego raportu członkowie Zakonu Jedi zjawili się, by aresztować Najwyższego Kanclerza Palpatine'a, a ten stawił im zaciekły opór. Nigdy się nie dowiedziano, ilu

Jedi zginęło, nikt też nie przedstawił satysfakcjonującego wyjaśnienia tego, w jaki sposób twarz Imperatora uległa deformacji. Tarkin ułożył więc własną wersję wydarzeń. Imperator i Vader byli pokrewnymi duszami, co sugerowało, że obaj mogą być Sithami. Tarkin często zastanawiał się, czy to właśnie nie było właściwym powodem, dla którego postanowiono aresztować bądź zabić Palpatine'a. Zakonowi nie chodziło o przejęcie rządów nad Republiką -- Jedi po prostu nie mogli znieść tego, że członek znienawidzonego przez nich, tępionego zakonu sprzed wieków pojawia się jako bohater wojen klonów i przywdziewa szatę Imperatora. -- Dziękuję ci, że pozostałeś lojalnym sługą Imperium -- rzekł Imperator. -- Mogłeś wziąć się do pisarstwa, jak wielu z twoich kolegów. -- Och, wciąż czasami pisuję, mój panie. -- Doktryny wojenne? Polityczne? -- zainteresował się Imperator. -- Analizy historyczne? Może pamiętniki? -- Wszystkie te rzeczy, mój panie. -- Jako gubernator sektora ma pan mnóstwo obowiązków, a mimo to znajduje pan czas? -- Posterunek leży na uboczu i na ogół panuje tam spokój. -- A więc przydział panu odpowiada? A może chodzi o to, że to pan pasuje do takich miejsc? -- Życie na Posterunku nie jest udręką. -- Ale zdarzają się ataki, prawda, gubernatorze? Tarkin powstrzymał uśmiech. Wiedział, że Imperator próbuje nakłonić go do zwierzeń. -- Czy to z tego powodu zostałem wezwany, mój panie? Imperator rozsiadł się w fotelu. -- Tak i nie. Znam raport, który przesłał pan do szefostwa wywiadów. Pańskie działania podjęte w obronie Posterunku wskazują na pańską głęboką intuicję. Tarkin uśmiechnął się nieco nonszalancko. -- Najważniejsze jest to, że ruchoma stacja bojowa jest bezpieczna. Imperator naśladował udawaną obojętność Tarkina. -- Nie po raz pierwszy musimy dawać sobie radę z malkontentami i przeciwnikami i na pewno nie po raz ostatni. Wszędzie ich pełno. Urwał na moment. -- Dopóki mamy wrogów, dopóty trzeba mieć oczy i uszy szeroko otwarte. -- Tym bardziej powinniśmy lepiej chronić linie zaopatrzeniowe, zwłaszcza przechodzące przez sektory, które nie są pod moją osobistą kontrolą. Imperator oparł łokcie na stole i splótł długie palce. -- Z pewnością ma pan pomysł, jak uzdrowić sytuację. -- Nie chcę wydać się panu arogancki, mój panie. -- Nonsens. Proszę mówić, co pan ma na myśli, gubernatorze. Tarkin zacisnął usta, a potem powiedział: -- Mój panie, o wszystkich tych pomysłach już rozmawialiśmy. -- Ma pan na myśli kontrolę nadrzędną? Nadsektorową? -- Tak. Każdy gubernator nadsektorowy byłby całkowicie odpowiedzialny za utrzymanie

kontroli na swoim terytorium, choćby po to, by mógł reagować bez konieczności proszenia Coruscant o pomoc. Imperator nie odpowiedział od razu. -- A kto mógłby przejąć pańską pozycję, gdybym zdjął pana z Posterunku? -- Może generał Tagge? -- A nie Motti? -- Może być Motti. -- Inne propozycje? -- Nils Tenant to bardzo kompetentny oficer. Imperator na moment zamilkł. -- Jest pan pewien, że nieznani zamachowcy zdołali przejąć kontrolę nad miejscowym przekaźnikiem HoloNetu? -- Tak, mój panie. -- Czy wie pan, jak w ogóle do tego doszło? Tarkin zwilżył usta. -- Nie mogłem dokończyć dochodzenia, gdyż musiałem przybyć na Coruscant. Mam jednakże pewne pomysły. -- Czy ma pan zamiar podzielić się nimi z naszymi doradcami i szefami wywiadu? -- Jeśli posłuży to pańskim planom. Imperator odetchnął z trudem. -- Zobaczymy jeszcze, czyim planom to posłuży.

8 Nowi szpiedzy Imperatora Komnata audiencyjna na przedostatnim poziomie centralnej wieży przypominała pomieszczenie, w którym rezydował Imperator. Była również okrągła, ale pozbawiona ścian działowych. Wznosiło się tu także wysokie na dziesięć metrów podium dla Imperatora, który docierał tam turbowindą ze swojego apartamentu. Tarkin przybył publiczną turbowindą i gdy wszedł do środka, ujrzał około tuzina znanych mu bądź łatwych do rozpoznania osób, podzielonych na trzy luźne grupki odpowiadające najwyższym urzędom Imperium. Pierwsza z nich, stojąca najbliżej podium, składała się z członków Rady Najwyższej, którą reprezentowali Ars Dangor, Sate Pestage oraz Janus Greejatus, ubrani w luźne, barwne stroje i miękkie kapelusze, bardziej pasujące do nocy w operze. Dwie pozostałe grupy, cieszące się mniej więcej tym samym statusem, składały się z Harusa Isona i pułkownika Wullfa Yularena, członków Imperialnego Biura Bezpieczeństwa oraz wiceadmirałów Rancita i Screeda, reprezentujących utworzoną niedawno Agencję Wywiadu Floty. Tarkin poczuł się trochę nie na miejscu i zbliżył się do Mas Ameddy i Dartha Vadera. Kolegów z wojska powitał przyjaznymi skinieniami. Niektórych znał od czasu nauki w akademii, z innymi służył podczas wojen klonów. Co ciekawe, doradcy Imperatora również tworzyli swego rodzaju zamkniętą grupę i trzymali się swego patrona od wielu lat, gdy ten był jeszcze młodym, niedoświadczonym senatorem z Naboo. Być może ich dziwaczne szaty w jakiś sposób nawiązywały do mody preferowanej przez arystokrację Naboo. Nawet ci, którzy powinni się orientować w lokalnych układach, mieli w zwyczaju ignorować Dangora, Greejatusa oraz Pestage'a i uważać ich za pochlebców, podczas gdy członkowie Rady Najwyższej kontrolowali życie codzienne Imperium i dysponowali rozległymi, czasami niezwykle groźnymi uprawnieniami. Nawet dwudziestu moffów odpowiadało przed najwyższymi urzędnikami Imperium. Otrzymawszy sygnał od Imperatora, Amedda uderzył laską o podłogę, co oznaczało, że czas zacząć spotkanie. Jako pierwszy wystąpił siwowłosy wicedyrektor IBB Ison, który ukłonił się przed Imperatorem, a potem zwrócił do reszty obecnych. -- Moi panowie, moffie Tarkinie, panowie admirałowie! Jeśli pozwolicie, rozpocznę od krótkiego wprowadzenia dla wszystkich tych, którzy nie są w pełni zaznajomieni ze szczegółami sprawy. Trzy tygodnie temu jeden z naszych agentów zameldował o niepokojącym znalezisku na Murkhanie. Wzmianka o byłym świecie-fortecy separatystów sprawiła, że Tarkin wytężył uwagę. -- Ze względu na naturę znaleziska IBB bezzwłocznie przedstawiła sprawę Radzie Najwyższej oraz naszym kolegom w Wywiadzie Wojskowym. Ison zerknął przy tych słowach na Rancita i Screeda. Screed, który utracił oko podczas wojny, widział dzięki cybernetycznemu implantowi. -- W innych okolicznościach IBB poprowadziłoby dochodzenie samodzielnie, ale zgodnie z zaleceniami wezyra Ameddy postanowiliśmy przedstawić tę kwestię szerszemu gronu w nadziei,

że uda nam się ustalić najlepszą metodę działania. Tarkin nie był zaskoczony niejednoznacznym wprowadzeniem Isona. IBB zazwyczaj funkcjonowało pod auspicjami COMPNOR-u -- Komisji Utrzymania Nowego Ładu -- która powstała na gruzach Komisji Ochrony Republiki, i wicedyrektor robił wszystko, by podczas prowadzenia dochodzenia nie wydać się nadmiernie ambitnym bądź zazdrosnym o własne tajemnice. Z tego właśnie powodu "przedstawiał kwestię szerszemu gronu", a w gruncie rzeczy najprawdopodobniej pragnął, by Rada Najwyższa przydzieliła IBB pełne zwierzchnictwo i wyłączyła z obowiązku dzielenia się wiedzą z Wywiadem Wojskowym bądź kimkolwiek innym. -- Niechże pan nie każe nam zbyt długo czekać, wicedyrektorze -- rzekł Amedda zjadliwym tonem -- i przejdzie do rzeczy. Tarkin widział, jak Ison zaciska szczęki. Nie było wątpliwości, że przygryza również język. -- Na Murkhanie odkryto kryjówkę z urządzeniami komunikacyjnymi -- rzekł. -- Są wśród nich jednostki przerywające nadawane sygnały, zakłócacze, eradykatory i inna aparatura, która zdaniem IBB może być wykorzystana w celu ingerencji w HoloNet, co czasami udawało się separatystom podczas wojen klonów. Doradcy Greejatus oraz Dangor, którzy najwyraźniej nie mieli o znalezisku pojęcia, spojrzeli po sobie z zaskoczeniem. Ciemne zapadłe oczy i napuchnięta, obrzmiała twarz Dangora sprawiały, że robił złowieszcze wrażenie, podczas gdy długie, zaplecione w warkocze wąsy oraz jego szerokie, zmarszczone czoło powodowały, że gburowaty, gruboskórny urzędnik wydawał się energiczny i pewny siebie. -- Dyrektorze Ison -- odezwał się Dangor. -- Być może owa kryjówka z urządzeniami, choć odkryta niedawno, pochodzi jeszcze z czasów wojny! Niewykluczone, że aparatura już wcześniej została znaleziona przez jakieś istoty nieobznajomione z technonolgią i zebrana w obecnym miejscu. Ison miał na to gotową odpowiedź. -- To całkowicie możliwe. Kryjówka jest tak ogromna, że nasz agent nie miał czasu na sprawdzenie każdego kontenera i pojemnika, nie mówiąc już o skatalogowaniu całości. Jego wstępny raport sugeruje jednakże, że niektóre z urządzeń nie były jeszcze znane Konferderacji podczas wojny. -- Załóżmy, że to prawda -- ciągnął Dangor. -- Jakie znaczenie przypisuje pan owemu znalezisku? -- Panowie, IBB obawia się, że polityczny dysydenci planują rozpoczęcie operacji propagandowej zbliżonej do "Złowieszczych Relacji", ale wycelowanej oczywiście przeciwko Imperium -- odezwał się pułkownik Yularen. Funkcjonariusz liczył mniej więcej tyle lat co Tarkin, choć we włosach, a przede wszystkim w bujnych wąsach miał o wiele więcej siwizny. Jakiś czas temu porzucił przykładną karierę we Flocie Republikańskiej na rzecz pozycji w Imperialnym Biurze Bezpieczeństwa, gdzie stanął na czele wydziału tropiącego przykłady podżegania wojennego w Senacie. Był teraz łącznikiem między IBB a Wywiadem Wojskowym. Poważne słowa pułkownika i jego uzasadniona troska nie poruszyły jednakże wszystkich obecnych. W rzeczy samej Greejatus zaczął chichotać.

-- To chyba lekka przesada, pułkowniku -- wykrztusił. -- Nawet jak na IBB. -- Czy zanotowano jakikolwiek przypadek ingerencji w HoloNet, który mógłby posłużyć jako dowód? -- zapytał Dangor nieco poważniejszym tonem. -- Tak, zanotowano -- odezwał się Yularen, ale nie dodał ani słowa i nawet nie spojrzał na Tarkina. Wystąpił wiceadmirał Rancit. -- Panowie, Wywiad Floty zgadza się z IBB w kwestii ryzyka sabotażu w HoloNecie. Mamy jednakże wrażenie, że wicedyrektor Ison umniejsza wagę dowodów i prawdziwej natury zagrożenia. Tak, hrabia Dooku skutecznie wykorzystywał HoloNet dla propagandowych potrzeb separatystów, ale siły Republiki szybko zamknęły jego przekazy. Zerknął przy tych słowach na Isona. -- O ile dobrze pamiętam, działania floty w owym okresie doprowadziły do powstania COMPNOR-u. -- Nikt w tej sali nie potrzebuje lekcji historii, wiceadmirale -- przerwał Ison. -- Naprawdę chce pan rozstrzygać te kwestie? Rancit uniósł dłonie, by wyciszyć kłótnię. Był niezwykle wysokim mężczyzną z bujną, kruczoczarną czupryną i symetrycznymi rysami twarzy idola HoloNetu. Krój jego munduru był równie dobry, jeśli nie lepszy od Tarkinowego. -- Chodzi mi tylko o to, by nie pomijać w tym wszystkim Wywiadu Floty -- rzekł. -- Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że owa kryjówka jest zaledwie elementem o wiele bardziej niebezpiecznego spisku, który może wymagać interwencji militarnej. Ison obrzucił Rancita lodowatym spojrzeniem. -- Gdy dowiedział się pan o znalezisku, nie poświęcił mu pan szczególnej uwagi. Teraz jest pan przekonany, że to spisek przeciwko całemu Imperium? -- spytał. -- Podobno chciał pan przedstawić sprawę szerszemu gronu, wicedyrektorze? -- Rancit rozłożył ramiona w teatralnym geście. Tarkin uśmiechnął się do siebie. Poznał Rancita na długo przed tym, zanim los zetknął go z Yularenem. Rancit przyszedł na świat na Zewnętrznych Rubieżach, ukończył szkołę floty na Prefsbelt i służył jako oficer wywiadowczy i szef placówki podczas wojen klonów. Przygotowywał i wysłał agentów do światów zajmowanych przez separatystów, by budować ruchy oporu. Po wojnie dowodził Posterunkiem podczas początkowych faz budowy ruchomej stacji bojowej, a Tarkin zajęty był w tym czasie wymierzaniem kar planetom należącym wcześniej do separatystów. Po jakimś czasie Rancit oddał stanowisko dowódcy Posterunku Tarkinowi, co przeciwnicy admirała odebrali jako jego degradację, a sam został awansowany przez Imperatora na szefa Wywiadu Floty. Jako miłośnik sztuki i opery szybko stał się człowiekiem rozpoznawalnym na Coruscant, choć mało kto zdawał sobie sprawę z tego, że wiceadmirał zajmuje się tajnymi i niebezpiecznymi sprawami. Utarczka słowna między Rancitem i Isonem trwała w najlepsze i Tarkin walczył z pokusą, by zerknąć na podium i przekonać się, czy Imperator się uśmiecha. Lansował politykę szerzenia nieporozumień, gdyż dzięki temu jego podwładni nigdy nie spuszczali siebie nawzajem z oczu.

Taktyka ta, będąca właściwie formą zinstytucjonalizowanej podejrzliwości, okazała się skuteczna, gdyż wzbudzała strach. Tarkin pamiętał czujność w oczach Nilsa Tenanta, z którym rozmawiał w korytarzach pałacowych. Walka o status, przywileje i pozycję przywodziła na myśl ostatnie lata Republiki, ale istniała jedna zasadnicza różnica -- wpływów nie można już było kupić i zależały one wyłącznie od kaprysów Imperatora. -- Kto więc bagatelizuje ryzyko -- mówił Ison -- choć istnieją liczne dowody na to, że jest ono bardzo poważne? Rancit nie ustępował. -- Z chęcią ustąpilibyśmy i oddali sprawę IBB, gdyby nie ostatnie wydarzenia. Spojrzał przy tym otwarcie na Tarkina. -- Jakie ostatnie wydarzenia? -- spytał Dangor, patrząc to na jednego, to na drugiego. Mas Amedda zastukał laską o podłogę, prosząc o ciszę. -- Gubernatorze Tarkin, jeśli pan może -- odezwał się. Tarkin wyszedł przed Ameddę i Vadera, by stanąć w miejscu, gdzie wszyscy będą go widzieć. -- Nie mam zdania co do tego, czy sprawą powinno się zająć IBB, Wywiad Floty, czy połączenie którychś z naszych służb wywiadowczych -- oznajmił. -- Przyznam jednakże, że niepokój wicedyrektora Isona oraz wiceadmirała Rancita jest uzasadniony. Baza, którą dowodzę, została zaatakowana przez nieznanych sprawców. Atak został poprzedzony udanym sabotażem miejscowego przekaźnika HoloNetu i umieszczeniem w nim zarówno wcześniej nagranych, jak i rozgrywających się w czasie realnym holorelacji. Ich celem miało być skłonienie mnie do wysłania posiłków do innej bazy. Mój szczegółowy raport jest do wglądu dla wszystkich, którzy mają odpowiednie uprawnienia, ale dodam, że jeśli istnieje jakiś związek między odkryciem na Murkhanie i atakiem na moją bazę, logiczne jest, że mamy do czynienia z czymś poważniejszym aniżeli tylko propaganda wymierzona w Imperium. Ison prawie jęknął, a doradcy Imperatora naradzali się przez chwilę, aż Dangor powiedział: -- Z całym szacunkiem, gubernatorze Tarkin, rozumiem, że owa baza, której nazwy i przeznaczenia nie chce pan zdradzić, jest położona daleko od Murkhany? Tarkin machnął reką. -- To bez znaczenia. Aparatura komunikacyjna jest montowana w jednym miejscu, a następnie używana gdzieś indziej. Co więcej, mieliśmy do czynienia z atakami w wielu sektorach przez ostatnie pięć lat. -- Niemniej jednak sprawcami byli piraci i banici -- rzekł Greejatus. Tarkin pokręcił głową. -- Nie w każdym przypadku. -- Machina wojenna separatystów została zamknięta -- ciągnął Dangor. -- Ich okręty uzbrojone w droidy zostały skonfiskowane lub zniszczone. -- Większość z nich -- dodał Tarkin. -- Niektóre najwyraźniej umknęły naszej uwadze albo zostały w tajemnicy przekazane nowym wrogom. Ison spojrzał na niego nieprzyjaźnie. -- Czy oskarża pan IBB...

-- Proszę przeczytać mój raport -- przerwał mu Tarkin. -- Co więcej, nie wszystkie okręty separatystów były kierowane przez droidy -- odezwał się Rancit. -- Gubernator Tarkin może osobiście potwierdzić, że jeszcze rok temu nasza flota nadal niszczyła kryjówki separatystów. -- Gubernatorze Tarkin -- odezwał się Sate Pestage, który do tej pory milczał. -- Ciekawi nas, jak się pan domyślił, że jest pan wprowadzany w błąd przez napastników. Doradca miał ogoloną głową, spiczastą bródkę i skośne brwi, przez co przypominał piratów, których Siły Bezpieczeństwa ścigały w Seswennie. Rancit wystąpił do przodu, nim Tarkin zdołał wypowiedzieć choć słowo. -- Mogę, Wilhuff? -- spytał. Tarkin skinął głową i cofnął się o krok. -- Gubernator Tarkin... A właściwie moff Tarkin -- zaczął Rancit -- wiele lat temu, gdy służył jeszcze w randze komandora, osobiście odegrał wielką rolę w blokowaniu propagandowych wysiłków hrabiego Dooku. Wiem o tym, gdyż jako oficer prowadzący sprawę przydzielałem mu agentów kontrwywiadu. Bez trudu potrafił zidentyfikować specyficzne elementy zakłóceń oraz fałszywych transmisji, których nawet separatyści nie byli w stanie usunąć ze swoich sygnałów. Odwrócił się do Tarkina. -- Czy wyraziłem się jasno? Tarkin skinął głową z podziękowaniem i sam zabrał głos: -- Panowie, oto cała historia w skrócie. Rozpoznałem zakłócenia w holorelacji i uświadomiłem sobie, że transmisja dochodzi ze stacji przekaźnikowej HoloNetu, a nie z naszej pomocniczej bazy. -- Urwał i rozejrzał się dookoła. -- Moją pierwszą radą będzie przesłanie powiadomienia do naszych komendantów baz, by zawsze dwa razy sprawdzali kodowanie wszystkich imperialnych transmisji. Doradcy raz jeszcze pochylili się ku sobie, by się naradzić, a Ison nadal obrzucał się jadowitymi spojrzeniami z Rancitem i Screedem. Tarkin powrócił na swoje miejsce obok Vadera, który ograniczył się do wymownego zmierzenia go wzrokiem. Po długiej chwili laska Masa Ameddy uderzyła w podłogę, kończąc obrady. -- Imperator weźmie tę sugestię pod rozwagę.

9 Sekrety podziemi Powstań, lordzie Vader. Vader podniósł się z klęczek i dołączył do swego mistrza Dartha Sidiousa, stojącego przy balustradzie wychodzącej na zachód werandy w centralnej wieży. Niewielki balkonik, zadaszony, ale otwarty na niebo, jeden z czterech identycznych wychodzących na główne kierunki świata, stanowił zwieńczenie przypominającego płetwę elementu kończącego się wiele pięter pod zaokrąglonym czubkiem wieży. Powietrze było tu rozrzedzone, a szatami Sidiousa i długim płaszczem Vadera szarpał wiatr. Spotkanie w komnacie audiencyjnej zakończyło się kilka godzin temu i w tej części Coruscant powoli zapadała noc. Długie cienie odległych pojazdów usiłowały bezskutecznie dosięgnąć gargantuicznego pałacu, a na niebie wirowały ogniście pomarańczowe i aksamitnie fioletowe refleksy. Obaj lordowie Sithów stali w milczeniu przez dłuższą chwilę, aż Vader rzekł: -- Jakie jest twe życzenie, mistrzu? -- Dołączysz do moffa Tarkina w drodze na Murkhanę, gdzie zbadacie ową tak zwaną kryjówkę ze sprzętem komunikacyjnym -- rzekł Sidious, nie odwracając się ku niemu. -- Następnie powiadomisz mnie o swoich odkryciach, a ja zadecyduję, czy któreś z uzyskanych przez ciebie informacji można przekazać naszym szpiegom i wojskowym. Nie chcę, by Ison i reszta wywoływali zamieszanie, prowadząc własne śledztwa. Vader zastanowił się nad odpowiedzią. -- Obecność gubernatora nie jest konieczna, mistrzu. Sidious odwrócił się powoli ku swemu uczniowi i zwęził oczy. -- Zaskakujesz mnie, lordzie Vader. Przecież wykonywałeś już zadania z moffem Tarkinem. Czyżby uczynił coś, by wypaść z twoich łask? -- Nie, mistrzu. Imperator celowo wypuścił powoli powietrze. -- Ta odpowiedź nic nie oznacza. Chcę usłyszeć satysfakcjonujący powód. Vader spojrzał na niego. Odgłos jego sztucznie regulowanego oddechu zagłuszało wycie wiatru. -- Moff Tarkin powinien powrócić na Posterunek i podjąć swe obowiązki. -- Przemawiasz w imieniu Tarkina, tak? -- Przemawiam w imieniu Imperium, mistrzu. -- Imperium? -- powtórzył Sidious, udając zaskoczenie. -- A od kiedy to stawiasz potrzeby Imperium przed naszymi własnymi? Stojący przed nim Vader skrzyżował ramiona w rękawicach. -- Nasze potrzeby są najważniejsze, mistrzu. -- To dlaczego stajesz mi na drodze? -- Proszę o wybaczenie, mistrzu. Wypełnię twą wolę tak, jak sobie życzysz. -- Nie, powoli! -- parsknął Sidious. -- Oczywiście, że wypełnisz moją wolę, a moff Tarkin musi

powrócić do swoich obowiązków na Posterunku. Im prędzej ukończymy prace nad stacją bojową, tym szybciej obaj będziemy mogli zająć się bardziej pilnymi kwestiami, takimi, które nie mają nic wspólnego z Imperium, a zbadać je możemy tylko we dwóch. Dłonie Vadera opadły. -- Dlaczego więc Murkhana jest taka istotna, mistrzu? Darth Sidious odsunął się od balustrady i usiadł na krześle stojącym przy krzywej ścianie wieży. -- Nie wydaje ci się intrygujące to, że zarówno ty, jak i moff Tarkin macie związki akurat z tą planetą, na której odkryto kryjówkę ze sprzętem zakłócającym? Tarkin próbował tam zagłuszyć transmisje Dooku, a ty podczas jednej ze swoich pierwszych misji, o ile dobrze pamiętam, miałeś tam dokonać egzekucji. A może sądzisz, że nie ma żadnego związku, a wszystko to jest jedynie zbiegiem okoliczności? Vader znał odpowiedź. -- Nie ma czegoś takiego jak zbiegi okoliczności, mistrzu. -- I to właśnie z tego powodu, mój uczniu, Murkhana jest dla nas ważnym miejscem. Ponieważ ciemna strona Mocy z jakiegoś powodu ponownie zwróciła naszą uwagę na ten świat. Vader odwrócił się plecami do balustrady. Wiatr szarpał jego płaszczem. -- Kto z nas będzie dowodził misją, mistrzu? W oczach Sidiousa pojawił się nagle błysk. Wzruszył ramionami. -- Najlepiej będzie, jeśli rozstrzygniecie tę kwestię między sobą. -- Mamy to rozstrzygnąć? -- Tak -- ciągnął Sidious. -- Osiągnijcie jakiś kompromis. -- Rozumiem, mistrzu. Twarz Sidiousa, pokryta śladami tortur, była nieprzeniknioną maską. -- Ciekawe, czy naprawdę rozumiesz. Dobrze, ale powróćmy na moment do moffa Tarkina. Nigdy nie uderzyło cię to, że ja, ty i on, trójka architektów Imperium, pochodzimy ze światów leżących tak blisko siebie? Naboo, Tatooine, Eriadu... Te trzy planety leżą w łuku trzydziestu stopni. Vader nie odezwał się ani słowem. -- Ze wszystkich ludzi to właśnie ty, Darth Vader, powinieneś wiedzieć, że niektórzy rodzą się, by osiągnąć wielkość. Wyrastają ponad przyjęte normy. Vader dalej nic nie mówił. -- Tak, mój uczniu, Tarkin. -- Sidious złagodził ton. -- Jesteś prawdziwym Sithem, lordzie Vader. Nikt nie może dorównać ci mocą, a twe oddanie jest wzorowe. Być może tkwisz jednak w błędzie i sądzisz, że jedynie Jedi i Sithowie przechodzą testy. -- Jakie testy przeszedł gubernator Tarkin? -- Czy kiedykolwiek byłeś na Eriadu? -- Tak. -- A więc wiesz, jak ten świat wygląda. Wystarczy wyjść poza granice bezpiecznego Eriadu City i staniesz na progu świata równie ponurego i wrogiego jak Tatooine. Świata, który uformował

Tarkinów w tym samym stopniu co Tatooine ciebie. Vader pokręcił głową. -- To nie Tatooine mnie ukształtował. Sidious wpatrywał się w niego przez chwilę, a potem uśmiechnął się lekko. -- Ach, rozumiem. Skywalkera uformowała niewola oraz pustynia. O to ci chodziło? Vader nie odpowiedział. -- Jakie testy przeszedł Tarkin? -- Sidious zastanowił się przed udzieleniem odpowiedzi. -Próby, które pomogły mu stać się wojskowym geniuszem, jakim jest teraz. Vader nadal nic nie mówił. -- Udamy się na Murkhanę, mistrzu, jak rozkazałeś -- powiedział w końcu. Sidious przechylił lekko głowę, przyglądając się Vaderowi. -- Bywa, że wchodząc w pułapkę, można osiągnąć o wiele więcej, niż gdy się jej unika. Zwłaszcza gdy chcesz się dowiedzieć, kto ją zastawił. -- Sugerujesz, że Murkhana jest pułapką, mistrzu? -- Sugeruję, byś dokładnie przyglądał się wszystkiemu, co wraz z Tarkinem odnajdziecie na miejscu. Być może dotarcie do sedna sprawy będzie od was wymagać zbadania jej krok po kroku. Vader ukłonił się posłusznie. Sidious połączył czubki palców. -- Czy wiesz, dlaczego okręt Tarkina nazywa się "Cierń"? -- Nie wiem, mistrzu. Sidious spojrzał nad ramieniem Vadera na ciemniejące niebo. -- Powinieneś go zapytać. Gdy Wilhuff Tarkin dowiedział się od Masa Ameddy o czekającej go wyprawie na Murkhanę, skontaktował się z komendantem Casselem i przekazał, że jego powrót do bazy się opóźni. Odesłał na księżyc wszystkich z wyjątkiem dowódcy swego okrętu oraz oficera komunikacyjnego. Przez jakiś czas załoga miała się składać z tuzina szturmowców wybranych osobiście przez Vadera. Amedda nie przekazał mu, kto ma stanąć na czele misji, i Tarkin usiłował teraz samemu się tego domyślić. Vader nosił niewidzialną rangę, ale "Cierń" był okrętem Tarkina, co dawało mu zwierzchnictwo. Co więcej, gubernator nosił rangę moffa, ale ten tytuł nie dawał mu jurysdykcji w sektorze, w którym leżała Murkhana. Wśród jego myśli pojawiła się pogarda. To, że Vader był Sithem, nie powinno mieć żadnego wpływu na hierarchię, ale czy mógł zignorować mroczne moce lorda oraz jego czerwony miecz świetlny? Miał wrażenie, że cała ta sprawa śmierdzi polityką. Dwadzieścia lat temu Tarkin był na najlepszej drodze, by zostać komendantem żandarmerii w Siłach Rozjemczych, ale zrezygnował z rangi i pozycji. Ci z senatorów, lobbystów i przedsiębiorców, którzy podjęli współpracę z galaktycznymi konglomeratami przemysłowymi, święcili tryumfy. Monolityczna Federacja Handlowa, wykorzystując luki w legislacji wolnego handlu, sięgała aż po Zewnętrzne Rubieże i zdobywała znaczenie w Senacie Republiki. Wbrew oczekiwaniom zwolennicy Finisa Valoruma zdołali doprowadzić do jego ponownego wyboru na Kanclerza Republiki, ale po upływie zaledwie roku sprawowania przez niego władzy mieszkańcy

Coruscant zaczęli się zakładać o to, czy utrzyma urząd. Tu i ówdzie szeptano już, że to Palpatine powinien go zastąpić na tym stanowisku. Tarkin miał jedynie sporadyczny osobisty kontakt z Palpatine'em w trakcie służby tego pierwszego, ale obaj pisali do siebie często, a Palpatine nadal niewzruszenie popierał prawo korzystne dla Eriadu i sektora Seswenny. Gdy Tarkin poprosił o spotkanie na Coruscant, Palpatine zorganizował podróż. Wilhuff należał do niewielkiej grupki ludzi, którzy podówczas byli na ty z senatorem, ale przez szacunek wobec wieku i pozycji zazwyczaj zwracał się do niego tytułem. -- Potrzebujesz nowego pola bitwy -- rzekł Palpatine, wysłuchawszy w milczeniu pełnej rozgoryczenia opowieści Tarkina. -- Już w chwili naszego pierwszego spotkania wyczułem, że Siły Rozjemcze to zbyt ograniczona i zaściankowa instytucja dla człowieka obdarzonego twoimi talentami, choć udało ci się tu zdobyć jeszcze większe uznanie niż na Sullust. Siedzieli na eleganckich krzesłach w czerwonym apartamencie senatora, znajdującym się w jednym z najbardziej prestiżowych budynków na Coruscant. -- Tak czy owak, czas Sił Rozjemczych dobiega końca, gdyż Jedi najwyraźniej przejęli decydującą rolę w Senacie. -- Palpatine potrząsnął głową ze smutkiem. -- Zakon otrzymał prawo do interwencji w sprawach, których do tej pory unikał. Niemniej jednak w trudnych czasach łatwo o błędne decyzje. Wypuścił oddech i spojrzał na Tarkina. -- Wiele lat temu na Sullust powiedziałem ci, że Eriadu zawsze będzie światem Tarkinów, bez względu na to, kto pełni funkcję gubernatora. Dziś bardziej niż kiedykolwiek wcześniej twoja planeta potrzebuje przywódcy, który zna się zarówno na polityce, jak i na gospodarce galaktyki. -- Czemu akurat teraz? -- spytał Tarkin. -- Ponieważ w naszym małym zakątku Zewnętrznych Rubieży szykuje się coś niebezpiecznego. Mieszkańcy są coraz bardziej niezadowoleni, a grupy przestępcze oraz najemnicy zatrudniani przez korporacje, służące tylko własnym interesom, stają się coraz bardziej aktywni. W sektorze Seswenny koncerny zajmujące się wydobyciem lommitu rywalizują o uwagę Federacji Handlowej, która chce ustanowić monopol w strefach wolnego handlu. Nawet na moim rodzinnym Naboo król uwikłał się w układy z Federacją Handlową i bankami galaktycznymi w kwestii eksportu plazmy. Mówiąc, Palpatine nie spuszczał wzroku z Tarkina. -- Pochodzimy z odległych światów, ale to, co się dzieje w tych sektorach Zewnętrznych Rubieży, może się odbić echem w całej galaktyce. Eriadu potrzebuje ciebie, choć należałoby rzec, że potrzebujemy kogoś takiego jak ty na Eriadu. Palpatine użył liczby mnogiej nie tylko ze względów emocjonalnych, ale w miarę jak ich przyjaźń stawała się coraz bliższa, przestał mówić o podobnie myślących przyjaciołach i sojusznikach, których tak często wspominał kiedyś. Jego polityczni przeciwnicy nie przestawali jednakże spekulować na ten temat. Oprócz grupy senatorów, z którymi najczęściej przebywał, oraz gromadki oddanych doradców, którzy przybyli w ślad za nim z Naboo, Palpatine rzekomo miał szerokie związki z licznymi podejrzanymi typami i sekretnymi organizacjami. Byli wśród nich bankowcy, finansiści oraz przemysłowcy reprezentujący najważniejsze sektory galaktyki.

-- Nie byłem na Eriadu od wielu lat -- rzekł Tarkin. -- Dynastia Valorumów cieszy się tam wielkim poparciem i polityczne zwycięstwo nad nimi wydaje się trudnym wyzwaniem, zwłaszcza po tym, co się stało na Coruscant. Palpatine machnął chudą dłonią z lekceważeniem, a nawet rozdrażnieniem. -- Valorum nie wygrał wyborów. Jemu po prostu pozwolono wygrać. Kilka grup w Senacie potrzebowało po prostu kanclerza, którego łatwo da się wmanewrować w biurokratyczne potyczki i proceduralne spory. W ten właśnie sposób zapewniono długie życie lukom i błędom prawnym. Co do twoich wątpliwości, mamy wystarczające fundusze, by stawić czoło Valorumom i zapewnić ci zwycięstwo. Zmierzył Tarkina świdrującym spojrzeniem. -- Być może, ucierając nosa Valorumom, wyświadczylibyśmy przysługę sobie nawzajem oraz Republice. Wzruszył ramionami, jakby chciał pokazać, że nikt tego nie przewidzi. -- Mając poparcie własnej rodziny, przypuszczalnie nie będziesz nawet potrzebował naszej pomocy, ale nie bój się, wesprzemy cię, jeśli okaże się to konieczne. -- Palpatine uśmiechnął się przebiegle. -- Będziesz najwspanialszym przywódcą Eriadu, Wilhuff. -- Dziękuję, Sheev -- odparł szczerze Tarkin. -- Zrobię wszystko dla mojej ojczystej planety oraz dla Republiki, obojętnie, co każesz mi uczynić. Słowa Palpatine'a odnośnie do Naboo i Eriadu okazały się prorocze. Po Kryzysie na Naboo i wyborze Palpatine'a na Najwyższego Kanclerza wielu z byłych kolegów Tarkina z Sił Rozjemczych pokładało wielkie nadzieje w tym, że Palpatine powstrzyma rozpad Republiki. Ruch separatystyczny jednakże stawał się coraz silniejszy i Tarkin wraz z resztą musiał pogodzić się z tym, że Palpatine pomimo wszystkich jego przymiotów doszedł do władzy zbyt późno. Rozliczne przypadki niesprawiedliwości społecznej i wyzysk handlowy skłoniły setki systemów gwiezdnych do wystąpienia z Republiki, a lokalne konflikty stały się normą. Potem wybuchła wojna, która wkrótce objęła całą galaktykę. Ze względu na swe strategiczne położenie na Zewnętrznych Rubieżach oraz sojusze geopolityczne Eriadu znalazła się w nieciekawej sytuacji, mając z jednej strony Republikę, a z drugiej separatystów. Być może gubernator Tarkin również powinien mieć jakieś dylematy, ale w rzeczy samej ani przez moment nie wahał się, czyje ambicje powinien poprzeć. O świcie następnego dnia Tarkin udał się na lądowisko przed Pałacem, by przygotować "Cierń" do podróży na Murkhanę. Okazało się, że Vader oraz kontyngent szturmowców już są na miejscu. Żołnierze, zdjąwszy hełmy i pancerze, zajęci byli przenoszeniem tajemniczej czarnej kuli z gwiezdnego niszczyciela typu Victory do większej ładowni "Ciernia". Licząca trzy metry średnicy kula była spłaszczona na spodzie i miała spoczywać na sześciokątnej podstawie, którą również transportowano na korwetę. Vader kroczył za dźwigiem, a jego zachowanie wskazywało na rozdrażnienie bądź niepokój. Gdy szturmowiec obsługujący sprzęt przez przypadek pozwolił, by spłaszczony koniec uderzył o fragment otwartej śluzy, Vader zrobił krok i zacisnął pięść. -- Mieliście uważać! -- krzyknął do żołnierza.

-- Proszę o wybaczenie, lordzie Vader. Zerwał się wiatr i... -- Nie interesują mnie wymówki, sierżancie Crest -- przerwał mu Vader. -- Być może wiek nie pozwala już wam na służbę czynną! Tarkin zrozumiał sens tych słów dopiero, gdy ujrzał twarz Cresta. Widział to oblicze tysiące razy -- była to twarz oryginalnego klona z Kamino. Pozostali członkowie oddziału Vadera byli zwykłymi ludźmi, którzy zaciągnęli się po wojnie. -- To już się nie przytrafi, lordzie Vader -- rzekł Crest. -- Dobrze ci radzę -- ostrzegł go Vader. Tarkin skupił uwagę na czarnej kuli, nie mając pojęcia, czemu się przygląda. To broń? A może laboratorium? Osobista toaleta? Komora hiperbaryczna? A może połączenie wszystkich tych zastosowań? Czyżby Vader musiał korzystać z tego urządzenia w tym samym stopniu co z hełmu i transpiratora? A może było to po prostu miejsce, w którym mógł zaznać nieco prywatności i przynajmniej na chwilę uwolnić się od kombinezonu. Nie widział jednakże włazu ani luku, choć dwie wąskie podłużne szczeliny zdradzały, że urządzenie może się rozdzielać. Tarkin raz jeszcze spojrzał na Vadera. Ten stał z pięściami w rękawicach wspartymi o biodra. Podmuchy, wywołane przez startujące okręty, szarpały jego płaszczem, a poranne słońce odbijało się od jego połyskliwego hełmu. Obchodził się ze swoimi ludźmi równie szorstko jak Tarkin podczas skoku na Coruscant. Co więcej, rozkaz udania się na Murkhanę rozzłościł go w tym samym stopniu co Tarkina, ale w chwili, gdy kula oraz służąca jej platforma znalazły się w ładowni, odzyskał panowanie nad sobą. Trzech szturmowców rozwijało już kable służące do podłączenia urządzenia do sieci elektrycznej "Ciernia". Przechodząc obok Tarkina w drodze na rampę, Vader zatrzymał się i rzekł: -- To nie powinno potrwać długo, gubernatorze. Wkrótce możemy wyruszać w drogę. Tarkin pokiwał głową. -- Niech się pan nie spieszy, lordzie Vader. Murkhana nigdzie się nie wybiera. Vaden znów obrzucił go spojrzeniem i odszedł. "Znów ten wzrok -- pomyślał Tarkin. -- Za każdym razem, gdy go widzę, mam wrażenie, że poznałem Vadera w jego poprzednim życiu". "Tutaj nie rozmawia się już o Jedi" -- powiedział Mas Amedda, gdy przyglądali się, jak Vader wystosowuje ostrzeżenie wobec członków przestępczego świata Coruscant. Tarkin uświadomił sobie nagle, że przejawiany przez Chagrianina stosunek nie był typowy tylko dla dworu Imperatora. Od czasu gdy zniszczono zakon, a wszyscy padawani, rycerze i mistrzowie zostali wytępieni przez żołnierzy klony, którymi sami dowodzili, minęło zaledwie pięć krótkich lat, ale Jedi już wydawali się odległym wspomnieniem. Choć odmówili przybycia na Eriadu, by wesprzeć mieszkańców planety w walce z piratami, Tarkin szanował ich jako siłę utrzymującą pokój, mimo że jako dowódcy zawiedli na całej linii. Podczas wojen klonów walczył u boku mistrza Jedi Evena Piella, któremu podporządkowano krążownik Tarkina. Szorstki i wojowniczy mistrz pochodził z rasy Lanników i był mistrzem walki na miecze świetlne. Opanował każdy możliwy styl, ale jego talentowi strategicznemu można było wiele zarzucić. Wspólnie badali skrót hiperprzestrzenny do terytorium pod kontrolą separatystów i gdyby podówczas zgodził się na

propozycje Tarkina, być może uniknęliby niewoli, a Lannik przeżyłby przynajmniej do końca wojny. Moc dawała Jedi niezwykłe możliwości, ale ich największą winą było to, że nie wykorzystali jej w pełni, by zakończyć wojnę najszybciej, jak się dało. Pozostawali wierni swojemu kodeksowi etycznemu, przez co pozwolili na to, by wojna ciągnęła się w nieskończoność i przeistaczała w pozbawioną sensu rzeź. Niespodziewane zakończenie konfliktu oraz decyzja o dymisji Najwyższego Kanclerza Palpatine'a zaskoczyły prawie wszystkich. Tarkin podejrzewał jednak, że nawet jeśli Jedi nie zwrócili się przeciwko Palpatine'owi w jego chwili chwały, ezoteryczny zakon i tak był już skazany na zagładę. Ich światło płonęło jasno przez tysiące pokoleń, ale nowym standardem dawno stała się technologiczna potęga. Tarkin nigdy zresztą nie zrozumiał sensu wojen klonów. Bitwa na Geonosis, armia klonów pojawiająca się znienacka... Niemalże od samego początku podejrzewał, że jakiś wybitny umysł, samotnie bądź w grupie, manipulował rozwojem wypadków, a każda bitwa miała ukryty cel. Podczas skomplikowanych rozmów, które Tarkin odbył przed wojną z hrabią Dooku, byłemu Jedi nigdy nie udało się przekonująco wytłumaczyć celów działania separatystów. Nie zdołał również wyjaśnić sensu wojny galaktycznej. Jeśli jak głosili niektórzy, Dooku nigdy właściwie nie opuścił Zakonu Jedi, dlaczego ci nie poparli separatystów od samego początku? Podczas ich ostatniego spotkania, zaledwie kilka tygodni przed bitwą o Geonosis i oficjalnym wybuchem wojen klonów, Dooku próbował przekonać Tarkina, by ten przyłączył Eriadu do Konfederacji Niezależnych Systemów. Ojczysta planeta Tarkina była już wówczas ważnym ośrodkiem handlu na Drodze Hydiańskiej. W rezultacie kryzysu na Naboo Federacja Handlowa utraciła monopol na usługi transportowe na Zewnętrznych Rubieżach, a prestiż korporacji transportowej Valorumów ucierpiał na skutek skandali i utraty pozycji kanclerza przez Finisa Valoruma, dzięki czemu Koncern Górniczo-Transportowy Eriadu prosperował jak nigdy dotąd i przynosił rodzinie Tarkinów wielkie bogactwa. Sam Tarkin kończył już drugą kadencję na stanowisku gubernatora planety, a wielu zwolenników namawiało go, by ubiegał się o miejsce w Senacie Republiki. Z drugiej strony wielu kolegów z akademii, przekonanych, że wojna między Republiką a separatystami jest nieunikniona, uświadamiało mu, by był gotów na przepchnięcie przez Senat Ustawy o Utworzeniu Sił Wojskowych i wskrzeszenie Floty Republiki. Hrabia Dooku z Serenno działał wówczas aktywnie na rzecz zjednoczenia oddalających się od siebie światów galaktyki. Tarkin nie znał go w czasach, gdy był jednym z najwybitniszych szermierzy Jedi. Poznali się krótko po tym, jak hrabia niespostrzeżenie opuścił zakon, a przedstawił ich sobie na Coruscant Passel Argente, senator z Koorivy, który niebawem miał zostać członkiem najwyższego dowództwa separatystów. Postać wysokiego, charyzmatycznego hrabiego od początku zaintrygowała Tarkina, nie dlatego, że był on kiedyś Jedi, ale dlatego, że odrzucił rodzinną fortunę, która zapewniłaby mu miejsce wśród najbardziej wpływowych i potężnych ludzi galaktyki. Podczas pierwszego spotkania nie rozmawiali jednak o pieniądzach, ale o polityce i rosnących napięciach wywoływanych przez konflikty wewnątrzsystemowe i tarcia na tle handlowym. Tarkin zgodził się z Dooku, że Republika stoi na krawędzi eksplozji, ale utrzymywał, że nawet nieskutecznie działający rząd jest lepszy od anarchii oraz podziałów w

galaktyce. Przez osiem lat po opuszczeniu Zakonu Jedi Dooku rzadko kiedy dawał o sobie znać. Pojawiły się plotki o tym, że jest odpowiedzialny za polityczne zamieszanie w wielu światach, ale większość ludzi była przeświadczona, że udał się na wygnanie, i pragnął założyć własną gałąź Zakonu Jedi. Zamiast tego urządził wstrząsający powrót do życia publicznego -- przejął stację HoloNetu w systemie Raxus i wygłosił poruszające przemówienie, które potępiło Republikę i zachęciło separatystów do działania. Dalsze ruchy Dooku skrywała tajemnica -- niektórzy twierdzili, że wymykał się przez ten czas zabójcom wysyłanym przez zwolenników Republiki -ale przykuwał uwagę całej galaktyki, gdy poparł przewrót na Ryloth, wprowadził zamieszanie na Kashyyyku, Sullust, Onderonie i w wielu innych światach, a także wzgardził wszelkimi okazjami, by zasiąść do negocjacji z Najwyższym Kanclerzem Palpatine'em. Eriadu, głównie ze względu na swoje położenie na skrzyżowaniu Drogi Hydiańskiej i Rimmańskiego Szlaku Handlowego, stała się od początku obiektem zainteresowania obu stron konfliktu. Sąsiednie systemy odłączały się od Republiki i przechodziły na stronę separatystów, a Tarkin czuł coraz większą presję, by opowiedzieć się po którejś ze stron. Dooku wielokrotnie usiłował spotkać się z Tarkinem, jakby chciał pokazać, że jest osobiście zainteresowany przyszłością Eriadu. W rzeczywistości hrabia miał inne plany -- przeciągnąwszy Yag'Dhul oraz Sluis Van na swoją stronę, przygotowywał grunt pod utworzenie południowej strefy separatystycznej i potrzebował Eriadu, by zamknąć umowę. Gdyby w Wielkiej Seswennie udało mu się to, co osiągnął w innych miejscach, zdołałby doprowadzić Jądro do upadku. Odwróciłby bowiem kierunek ekspansji, budowanej przez tysiąclecia odkryć, podbojów i kolonizacji. Podczas każdej rozmowy z Tarkinem Dooku podkreślał, że przez większość swej historii Eriadu była ignorowana przez Jądro bądź znajdowała się na jej łasce, a teraz nie musiała już dłużej podlegać Coruscant. Podczas ich ostatniego spotkania perswazję zastąpiła groźba. Ostatnie zamieszki na Ando i Ansion wstrząsnęły całą galaktyką i wyglądało na to, że Dooku udzieliły się emocje wywołane przez gwałtowny rozwój wydarzeń. Mimo to przybył na Eriadu z typowym dla siebie przepychem, olśniewając elegancją i cywilizowanymi manierami. Spotkali się w rezydencji Tarkina, wznoszącej się nad zatoką i wychodzącej na migotliwe światła odległego wybrzeża, zajadali wykwintne dania przygotowane przez kucharzy rodu i popijali rzadkie wina przywiezione przez siwobrodego hrabiego. Dooku jednakże okazywał niepokój i zniecierpliwienie, aż w końcu porzucił wszelkie pozory, zerwał się z miejsca przy długim stole i przypadł do balustrady balkonu, a wtedy odwrócił się do Tarkina. -- Potrzebuję pańskiej odpowiedzi, gubernatorze -- rzekł. -- To bardzo miły wieczór, a pańskie towarzystwo zawsze sprawiało mi wielką przyjemność, ale okoliczności zmuszają nas, byśmy wyjaśnili kwestię stanowiska Eriadu. Tarkin odłożył serwetkę oraz kieliszek i również wyszedł na balkon. -- A cóż takiego się wydarzyło, że ta kwestia nabrała wagi? -- Nadciąga wielki kryzys -- przyznał Dooku. -- Więcej nie mogę powiedzieć. -- Ale ja mogę. Przypuszczam, że niebawem przekona pan swych tajemniczych sojuszników, by zainicjować gospodarczą katastrofę.

W odpowiedzi Dooku uśmiechnął się blado, dlatego Tarkin kontynuował: -- Eriadu ma wielu partnerów i przyjaciół. W tym sektorze nie dzieje się nic bez naszej wiedzy. -- Z tego właśnie powodu pańska planeta jest tak istotna w naszych planach -- rzekł Dooku. -Niemniej jednak czasami nacisk ekonomiczny nie wystarcza, by zagwarantować sukces. Sam pan zresztą o tym wie, gubernatorze. A może wierzy pan w to, że piratów, którzy tak długo prześladowali wasz sektor, można było po prostu spłacić? Oczywiście, że nie. Eriadu założyła Siły Bezpieczeństwa Odległych Regionów, by poradzić sobie z zagrożeniem. Poszliście na wojnę. -- Planuje pan wojnę? Zamiast odpowiedzieć na pytanie wprost, Dooku rzekł: -- Proszę zastanowić się nad obecną sytuacją Eriadu. Wiem, że transportujecie lommit przez Malastare, a potem okrążacie Bestine i docieracie do Fondor oraz Jądra. Co się stanie, gdy Fondor zgodzi się przyłączyć do Konfederacji? -- Zgodzi się przyłączyć czy wam ulegnie? -- Przyłączcie się do nas, a będziecie mogli dalej prowadzić interesy w sferach Konfederacji, przez Falleen i Ruusan, aż do sektorów Tion. Dooku urwał na moment. -- Czy pański przyjaciel i sprzymierzeniec na Coruscant może zaoferować panu podobne gwarancje, skoro Jądro zaczęło się kurczyć? -- Najwyższy Kanclerz nie musi mnie przekupywać, bym zachował lojalność wobec niego. -- Nic dziwnego, przecież uczestniczyliście razem w niejednej machlojce. Kanclerz nieraz przymykał oko na wszelkie wasze nielegalne działania w Seswennie po tym, jak wraz z nim obaliliście Finisa Valoruma. -- Dooku parsknął z pogardą. -- Silny przywódca nigdy nie pozwoliłby, by galaktyka znalazła się na krawędzi kryzysu. Jest człowiekiem słabym i nieodpowiednim na tym stanowisku. Tarkin pokręcił głową, nie zgadzając się ze słowami gościa. -- Ogranicza go skorumpowany, niekompetentny Senat. Gdyby tak nie było, Republika już dawno zebrałaby armię, by stawić wam czoło. -- Tak, ale kończy się jego druga kadencja, gubernatorze, a nie widzę nikogo wybitnego, kto mógłby go zastąpić. Chyba że... Chyba że nastąpi jakiś kryzys i jego urząd zostanie przedłużony. Tarkin usiłował rozgryźć znaczenie uwagi hrabiego. -- Można by dojść do wniosku, że zachęca pan do przystąpienia do wojny. Ale jak pan sobie to wyobraża? Ochotnicze siły bezpieczeństwa światów Konfederacji przeciwko hmm... Siłom Rozjemczym i dziesięciu tysiącom pańskich byłych braci Jedi? Dooku obdarzył go aroganckim uśmiechem. -- Niech pan się nie zdziwi, gubernatorze, gdy się okaże, że Republika ma dostęp do tajnych sił. Tarkin przyglądał mu się z zaskoczeniem. -- Ma pan na myśli najemników? -- Bardziej pasowałoby określenie "zastępcy". -- A więc jest pan gotów wszcząć wojnę. -- Jestem gotów dołożyć wszelkich starań, by na czele galaktyki stanął oświecony przywódca,

uzbrojony w uniwersalne prawo. Nie życzę sobie jednego prawa dla Światów Jądra i innego dla światów na Zewnętrznych Rubieżach. -- A więc marzy się panu autokracja -- rzekł Tarkin. -- A na jej czele hrabia Serenno. Dooku machnął dłonią lekceważąco. -- Jestem ambitnym człowiekiem, ale nie do tego stopnia. -- A więc kto miałby stanąć na czele? -- naciskał Tarkin. -- Zostawmy tę kwestię na inną rozmowę. Ja po prostu robię wszystko, byście nie znaleźli się po przegranej stronie. Tarkin przyglądał mu się uważnie. -- A przegrana strona będzie dla ludzi takich jak ja czy pan? Czasami wydaje mi się, że ów kryzys to tylko zabawa. Dooku otaksował go wzrokiem. -- Czy sprzeciwiłby się pan udziałowi w zabawie, gdyby oznaczało to, że władza nad galaktyką może się znaleźć w rękach jednego człowieka? Tarkin wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę. -- Jestem ciekaw, co ma pan na myśli, Dooku. Hrabia pokiwał głową. -- Być może nie jestem w stanie zapobiec wszystkim następstwom, gubernatorze, ale jeśli konflikt przerodzi się w wojnę między Konfederacją i Republiką, dołożę wszelkich starań, by twa planeta uniknęła wszelkich poważniejszych krzywd. Tarkin zmarszczył brwi. -- Dlaczego? -- Ponieważ prędzej czy później pan i ja staniemy po tej samej stronie. Tarkin długo się zastanawiał, dlaczego proroctwo Dooku nigdy się nie ziściło. To separatyści znaleźli się wśród przegranych, wraz z Dooku i co zaskoczyło wszystkich, całym Zakonem Jedi. Po tej samej stronie stanęli zaś Imperator oraz Tarkin. -- "Cierń" wystartował, Wasza Wysokość -- 11-4D powiadomił Dartha Sidiousa. Droid przypominał model protokolarny, z tym że dysponował wieloma kończynami, z których dwie kończyły się czymś na kształt dłoni. Pozostałe wyposażone były w rozmaite narzędzia, w tym komputerowy interfejs oraz gniazdka do sieci elektrycznej. Droid kiedyś stanowił własność Plagueisa, mentora Sidiousa, i należał do niego od śmierci mistrza, choć maskowano go pod różnymi postaciami. Wyrwany z medytacji Imperator skontaktował się z Vaderem, swoim wiecznie niespokojnym uczniem. -- Powiadom mnie, gdy okręt wyląduje na Murkhanie -- rzekł, a droid pochylił głowę. -- Będzie, jak każesz, Wasza Wysokość. Obaj znajdowali się w kryjówce Sidiousa -- w niewielkiej komnacie o ścianach z kamienia, leżącej pod najniższym z poziomów pałacu, która kiedyś była starożytną kapliczką Sithów. To, że Jedi wznieśli swą świątynię nad kapliczką, przez tysiąc lat było jedną z najpilniej strzeżonych

tajemnic tych lordów Sithów, którzy planowali zemstę na założycielach Zakonu Jedi. Nawet najpotężniejsi z adeptów ciemnej strony Mocy uważali, że takie kapliczki istnieją jedynie w światach Sithów znajdujących się daleko od Coruscant i nawet najwybitniejsi Jedi uważali, że moc kapliczki została skutecznie zneutralizowana. W rzeczywistości od chwili zamknięcia jej moc rozlewała się po korytarzach i pomieszczeniach wyższych poziomów i osłabiała Zakon Jedi w tym samym stopniu co sami mistrzowie Sithów, którzy w tajemnicy przenikali tam, gdzie tworzyła się polityka, i doprowadzili do upadku Republikę. Sidious był pierwszym od pięciu tysięcy lat człowiekiem, który postawił nogę w kapliczce. Zadanie odgruzowania i odnowienia komnaty przypadło maszynom, które nadzorował 11-4D. Nawet Vader nie wiedział o istnieniu tego miejsca, ale to właśnie tu pewnego dnia mieli wspólnie przystąpić do odkrywania kolejnych sekretów ciemnej strony Mocy, tak jak sam Sidious przed laty czynił to z Plagueisem. Już dawno nauczył się doceniać i szanować Plagueisa jako proroka, wizjonera i mistrza w układaniu planów. Tak niebezpieczne operacje wymagały udziału dwóch Sithów -- jeden miał służyć ciemnym siłom jako przynęta, a drugi przechwytywał moc. Gdyby odnieśli sukces, zawładnęliby niewyobrażalnymi mocami, co pozwoliłoby im rządzić przez dziesięć tysięcy lat. Sidious odkrył, że nie jest już w stanie powrócić do medytacji. Wytężył swoje uczucia, by spróbować zbadać nastroje na pokładzie "Ciernia". Vader jasno przedstawił swój punkt widzenia na temat misji, ale Sidious dowiedział się od wezyra Ameddy, że Tarkinowi przydział również nie przypadł do gustu. Podczas wojen klonów Sidious dołożył wszelkich starań, by Tarkin i Skywalker nauczyli się wspólnie działać, ale ich wzajemne stosunki nigdy nie okazały się dla niego satysfakcjonujące. Potem pojawiła się sprawa z uczennicą Skywalkera z rasy Togrutan, Ahsoką Tano, która wywołała wielkie rozdrażnienie u Skywalkera i doprowadziła do rozdźwięku między nim a Tarkinem, który być może należało załagodzić. Tak, od końca wojny byli partnerami, ale ku irytacji samego Sidiousa żaden z nich nie doceniał w pełni talentów drugiego. "Jeśli mają mi nadal służyć -- myślał Sidious -- czas najwyższy, by nauczyli się zapominać o dzielących ich różnicach". To, że Imperator darzył Tarkina tak wielkim uznaniem, tylko pogarszało sprawę. Spotkali się kilka lat po tym, jak Sidious, który wciąż był uczniem Dartha Plagueisa, został wybrany na przedstawiciela Naboo w Senacie Republiki. Choć Naboo i Eriadu były różnymi światami, Sidious uznał Tarkina, młodszego od niego o dwadzieścia lat, za równego sobie przedstawiciela Zewnętrznych Rubieży. Co więcej, uważał go za człowieka, który może się stać potężnym sojusznikiem, nie tylko w realizacji politycznych ambicji Sidiusa, lecz także w zniszczeniu Zakonu Jedi, co było jego prawdziwym planem. W tym celu Sidious od początku wprowadzał Tarkina w kulisy władzy i nawet zapraszał go na spotkania z wieloma wpływowymi mieszkańcami Coruscant, nawet jeśli jedynym ich skutkiem miało być zwrócenie uwagi na bohatera Eriadu. Im dłużej Sidious badał przeszłość Tarkina, a zwłaszcza jego niezwykłe dzieciństwo i egzotyczny rytuał przejścia, tym bardziej nabierał przeświadczenia, że poglądy Tarkina na Republikę i sposoby rządzenia są bardzo zbliżone do jego własnych. Przybysz z Eriadu nigdy go nie rozczarował. Kiedy Sidious poprosił go o pomoc w

podważeniu pozycji Najwyższego Kanclerza Valoruma, by on sam mógł wygrać wybory, Tarkin zablokował działania Valoruma, który pragnął przeprowadzić śledztwo w sprawie pożałowania godnych wydarzeń na szczycie handlowym na Eriadu. W efekcie przyspieszył kryzys na Naboo. Podczas wojen klonów Tarkin również pozostał lojalny i stanął po stronie Republiki pomimo rozlicznych prób ze strony Dooku, który chciał go przeciągnąć na stronę separatystów. Interwencje Dooku były zresztą zaaranżowane przez samego Sidiousa, który chciał w ten sposób przetestować oddanie Tarkina. Sidious zakładał, że gubernator domyślił się już, że Vader to Anakin Skywalker, z którym służył podczas wojny. Być może również doszedł do tego, że Vader to Sith, a zatem zapewne również uznał, że Sidious jest jego mistrzem. Nigdy jednak nie zdradzał swych przeczuć i nie pozwalał, by miały wpływ na jego ambicje. Dla jego własnego dobra oraz dla dobra samego Tarkina owe ambicje należało hamować. Wiedział, że Tarkin nie był zadowolony ze swojej pozycji gubernatora sektora i dowódcy bazy, ale nadzór nad budową ruchomej stacji bojowej był przedsięwzięciem zbyt wielkim jak na jedną osobę, nawet jeśli był to człowiek kalibru Tarkina. Stacja bojowa miała przecież służyć jako odczuwalny, śmiertelnie groźny symbol ciemnej strony Mocy i uwolnić Sidiousa od tego obowiązku. Darth Plagueis rzekł raz, że "Moc kiedyś może wyprowadzić kontratak". Śmierć gwiazdy nie zawsze ogranicza jej blask, a Sidious czasami widział dowody na to u samego Vadera, choć było to tylko ledwie zauważalne migotanie nigdy niegasnącego światła. Ataki takie jak ten, który został wymierzony w bazę na księżycu Tarkina, czy odkrycie takie jak to na Murkhanie przeszkadzały mu jedynie w realizacji najważniejszego celu. Musiał bowiem zrobić wszystko, by Moc nigdy już nie powróciła, a każdy promyk nadziei mógł zostać zdmuchnięty na zawsze.

10 Pułapka w pułapce Podobnie jak wiele innych bastionów separatystów Murkhana była umierającym światem. Lata bombardowań z orbity i ataków przeprowadzanych za pomocą broni wiązkowej doprowadziły do trwałych zmian w atmosferze, na skutek których podniosła się temperatura mórz i umarły przybrzeżne rafy koralowe, które niegdyś przyciągały turystów z całej gromady Tion. Omywane morskimi falami czarne plaże przeistoczyły się w bezdenne grząskie piaski, a urokliwe zatoczki stały się martwymi płyciznami, pełnymi galaretowatych stworzeń, które rozmnożyły się po wyginięciu ryb. Niegdyś wdzięczne spiralne budowle Murkhana City, atakowane przez bezlitosne fale kwaśnych deszczów, były teraz popękane i nabrały koloru kości trawionych chorobami. Deszcze ustały, ale groźne chmury nadal wisiały nad wyprażonym krajobrazem, przesłaniając słońce i napełniając powietrze zapachem przywodzącym na myśl stęchły ser. Przejście przez atmosferę przypominało opadanie na dno kotła wiedźmy wypełnionego bulgoczącą zawartością. Na przybyszów czekał zrujnowany sześciokątny port kosmiczny oraz cztery dziesięciokilometrowe mosty łączące go ze stolicą. Wzniesione na masywnych filarach lądowisko Sojuszu Korporacyjnego było jednakże zasłane żużlem i popękane w wielu miejscach, a mosty zapadły się i pogrążyły w spienionych wodach. Przybywające statki kosmiczne kierowano więc do pierwszego portu kosmicznego miasta zlokalizowanego u stóp wzgórz. -- Gubernatorze Tarkin, mamy kontakt wizualny ze strefą lądowania -- oznajmił kapitan, gdy korweta przebiła najniższą warstwę brudnych chmur. Pod nimi od morza aż po wzgórza rozciągało się spustoszone miasto przypominające krainę wyrwaną prosto z koszmaru. -- Kontrola naziemna przekazała, że sami mamy sobie znaleźć miejsce do lądowania, bo ich systemy naprowadzania już nie działają, a terminal został zamknięty. Wydział celny i imigracyjny zostały przeniesione do centrum miasta. Tarkin pokręcił głową z niesmakiem. -- Pewnie nie są nikomu do niczego potrzebne. Co mówią skanery o atmosferze? -- Kompletny bajzel, ale nadaje się do oddychania -- rzekł oficer komunikacyjny, nie spuszczając oczu z czytników. -- Promieniowanie na znośnym poziomie -- dodał, a potem odwrócił się do Tarkina i rzekł: -- Sir, sugerowałbym założenie transpiratora. Tarkin przyglądał się wgryzającym się w chmury słupom dymów, które unosiły się znad pożarów, być może trwających od sześciu lat. Przez moment zastanawiał się nad radą technika, ale uznał, że nie założy hełmu. Byłby wówczas jedynym członkiem ich misji z gołą głową, ale przez to uchodziłby za oficera dowodzącego. -- Szukamy odpowiedniego miejsca, gubernatorze -- rzekł kapitan. Tarkin pochylił się nad iluminatorem, by przyjrzeć się lądowisku. Nie był w stanie odróżnić lejów po bombach od okrągłych szybów, które kiedyś funkcjonowały jako hangary remontowe dla okrągłych statków separatystów. Wzdłuż krawędzi lądowiska ciągnęły się zniszczone półokrągłe doki i ogromne prostokątne hangary, których dachy zapadły się lub zostały zmiecione

wybuchami. Fasada rozległego terminalu osunęła się na ziemię, a jego wnętrze strawił pożar. Statki rozmaitych rozmiarów i typów były rozstawione tu i tam, choć wiele z nich wyglądało, jakby od dawna nie były w kosmosie. -- Dwadzieścia pięć stopni na wschód -- rzekł w końcu Tarkin. -- Tam będzie wystarczająco dużo miejsca. Vader wszedł do centrum dowodzenia w chwili, gdy korweta na repulsorach schodziła ku lądowisku z popękanej permakrety. -- Nigdy nie sądziłem, że kiedyś jeszcze ujrzę ten świat -- oznajmił Tarkin. -- Ja również nie, gubernatorze -- rzekł Vader. -- Nie marnujmy więc czasu. Tarkin lustrował bezpośrednie sąsiedztwo, gdy "Cierń" rozpoczął procedurę lądowania. Tylko kilka pojazdów zajmowało tę część nierównego lądowiska -- był wśród nich podniszczony, liczący sobie czterdzieści lat krążownik Sił Rozjemczych oraz smukła i najwyraźniej szybka czarna fregata najeżona uzbrojeniem. Jej szeroki dziób uformowano tak, by przypominał paszczę z ostrymi kłami i skośnymi oczami. -- Czarujące -- rzekł Tarkin. -- Bardzo pasuje do otoczenia. Wsunął czapkę oficerską do kieszeni bluzy mundurowej i dołączył do Vadera oraz ośmiu szturmowców szykujących się do zejścia ze statku. Po otwarciu śluzy natychmiast poczuł kwaśny smak na języku. Ledwie zeszli na sam dół rampy, gdy pojawiła się rozdygotana kanonierka, przystosowana do lotów na niskich wysokościach, która opadła z nieba i zawisła obok "Ciernia". Umieszczone na skrzydłach repulsory z trudem utrzymywały ją na odpowiedniej wysokości tuż nad ziemią. Dwóch szturmowców w odrapanych i powyginanych pancerzach otworzyło boczną śluzę. Dobrze uzbrojeni strzelcy zlustrowali okolicę. -- Witamy na Murkhanie! -- oznajmił dowódca pododdziału i zasalutował niedbale. Tarkin usłyszał stłumiony śmiech ze środka pojazdu. Na sfatygowanych drzwiach śluzy pojazdu widniały insygnia Dwunastej Armii. Vader, którego postawa wyrażała skrajne niezadowolenie, przyjrzał się bacznie transportowcowi. -- Jesteście pewni, że ten relikt może nas unieść? A może skończy się tym, że to my będziemy musieli go dźwigać? Szturmowiec spojrzał przez ramię na pojazd. -- Przykro mi to mówić, lordzie Vader, ale nie mamy wyboru. Pozostałe pojazdy są w jeszcze gorszym stanie. -- Dlaczego? -- Tarkin wystąpił do przodu. -- Akty sabotażu, sir. Nie jesteśmy lubiani przez miejscowych. -- Nikt ich nie prosił, by was lubili -- warknął Vader i z łopotem płaszcza wszedł na pokład kanonierki wraz ze swą eskortą. Tarkin skontaktował się z kapitanem korwety. -- Zostawiamy czterech szturmowców do pilnowania okrętu. Proszę nie zamykać łącza komunikacyjnego i skontaktować się ze mną, gdy tylko pojawią się jakieś kłopoty. -- Zrozumiano, gubernatorze -- odparł oficer komunikacyjny.

Vader podał rękę Tarkinowi i pomógł mu wejść na sfatygowany pokład kanonierki. -- Lecimy! -- zawołał w stronę pilotów. Kanonierka, dygocząc, uniosła się nad lądowisko i zaczęła zawracać w kierunku centrum Murkhana City. Tarkin stanął za jednym ze strzelców bocznych, złapał się uchwytu nad głową i wyjrzał na zewnątrz przez otwartą śluzę. Większość osmalonych, zniszczonych budynków w mieście nadawała się do wyburzenia. Miejscowy rząd borykał się z sankcjami i nie był w stanie na razie odbudować gospodarki, a przetrzebiona ludność planety nie miała wyboru i zaopatrywała się we wszystkie produkty u kupców na czarnym rynku. Na pustych ulicach stały rdzewiejące pamiątki po wojnie -- wyposażone w wielkie koła Hailfire, droidy pająki i droidy kraby, ogołocone z użytecznych części przez bandy zbieraczy. Widać było też kilka wypalonych AT-TE, turboczołgów Republiki oraz transportowiec typu Trident. Z wypalonych resztek Wieży Argente wystawał kadłub okrętu Gildii Handlowej. Mieszkańcy miasta, wyposażeni w maski tlenowe, umykali w popłochu, gdy kanonierka przemykała nad zasłanymi rozbitym szkłem ulicami, mijała fronty zabitych deskami sklepów, przewrócone posągi i ponure knajpy. W bocznych uliczkach włóczyły się watahy wygłodzonych zwierząt, a na każdym rogu rezydowały bandy szmuglerów i miejscowych bandytów. Tarkin dostrzegł również kilku utykających weteranów wojny -- Koorivarów z połamanymi rogami, Aqualishów z brakującymi kłami i Gossamów z przekrzywionymi szyjami -- którym towarzyszyły dzieci z potwornymi deformacjami. Gdy kanonierka skręcił w kolejną ulicę, rozległ się głuchy łoskot. To metalowa puszka uderzyła o bok pojazdu, rzucona przez młodą kobietę, która wyszła z koślawych drzwi i stanęła na ulicy, opierając dłonie na biodrach. Wyglądała, jakby rzucała Imperium wyzwanie. -- Proszę o pozwolenie na eksterminację -- rzekł jeden ze szturmowców, celując z blastera. Vader położył dłoń w rękawicy na lufie jego broni, by ją opuścić. -- Nie przybyliśmy tu po to, by wzniecać zamieszki. Mimo to dwie przecznice dalej, gdy mijali ściany oraz plakaty zachęcające do werbunku pokryte wulgarnymi obelgami pod adresem Imperatora, odwrócił się do Tarkina i rzekł: -Powinniśmy zakończyć agonię tego miejsca. -- Byłby to zbytek łaskawości -- rzekł Tarkin. -- Choć być może do tego dojdzie. Kanonierka zaczęła wytracać prędkość nad placem, na środku którego widniał wielki krater, a potem zatrzymała się w powietrzu nad szeroką ulicą, zasłaną szczątkami przewróconego łuku z koralowca. -- Jesteśmy na miejscu -- oznajmił dowódca oddziału. -- Który to budynek? -- spytał Tarkin. Szturmowiec w odpowiedzi wyciągnął rękę i wskazał zwalistą budowlę trzy przecznice dalej. -- Kiedyś była to własność Sojuszu Korporacyjnego, sir -- ciągnął żołnierz. -- Z początku znajdował się tu punkt medyczny, ale potem umieszczono tu generator pola siłowego chroniącego ważne lądowisko separatystów. -- A obecny właściciel? -- Nieznany, sir. Miejsce przechodziło z rąk do rąk kilkakrotnie od zakończenia wojny, ale tożsamość właścicieli zniknęła wśród stosów lipnej dokumentacji.

-- Czy utrzymujecie nadzór? -- spytał Vader. -- Nieprzerwany od chwili otrzymania rozkazu z Coruscant trzy tygodnie temu, lordzie Vader. Ale nie zauważyliśmy, by ktoś tam wchodził. Miejscowi trzymają się od tego miejsca z daleka. -- A więc nikogo nie zatrzymaliście w tej sprawie. -- Nikogo, lordzie Vader. Tarkin zmrużył oczy z podejrzliwością. -- A kto mógł przyglądać się wam, podczas gdy wy pilnowaliście budynku? Vader pokiwał głową. -- To prawda, gubernatorze. Być może to pułapka -- rzekł. Szturmowiec wskazał sąsiednie budynki. -- Rozmieściliśmy tam snajperów na dachach, lordzie Vader. -- Macie zdalnie sterowane sondy? -- Mamy kilka AC oraz ASN wyposażoną w holotransmiter. -- To wystarczy. Przygotujcie je. Kanonierka wylądowała i Vader zszedł na zasłaną gruzem ulicę. Gdy jego eskorta stanęła za nim, zwrócił się do sierżanta Cresta: -- Weź czterech ludzi i wprowadźcie sondy do środka. My przyjrzymy się holotransmisji stąd. Proszę przeprowadzić pełen rekonesans budynku, ale pomińcie tę część, w której rzekomo jest zebrana aparatura. Poczekajcie na sygnał. Crest zasalutował i wybrał czterech podwładnych. Okrągłe sondy zwiadowcze otrzymały już polecenia i z cichym warkotem pomknęły w kierunku budowli. Dowódca miejscowego oddziału rozstawił przenośny holoprojektor na pokładzie kanonierki i uruchomił go. Chwilę później urządzenie zaczęło odbierać transmisję od jednej z sond. Vader kroczył niecierpliwie w okolicy, a Tarkin przyglądał się projekcji wąskich korytarzy i krótkich schodów, wyświetlanej przez urządzenie. Dowódca miejscowego oddziału zmieniał transmisję z sondy na sondę, ale widok pozostawał w gruncie rzeczy ten sam -- pokryte kałużami korytarze, ciemne klatki schodowe, ściekająca woda, skrzypiące drzwi i niewyraźne hałasy dobiegające z nadal pracujących maszyn. Minęła prawie godzina, gdy sierżant Crest odezwał się przez głośnik. -- Lordzie Vader, budynek jest czysty. Zatrzymaliśmy się na początku korytarza prowadzącego do składu z urządzeniami. Przekazałem jednej z sond zadanie przyprowadzenia was w to miejsce. Vader przekazał miejscowym szturmowcom, by zabezpieczyli obszar dookoła budynku, a następnie on sam, Tarkin i reszta żołnierzy z Coruscant weszli do środka ze świetlówkami w dłoniach. Sonda poprowadziła ich po schodach i korytarzach, które widzieli przed chwilą w transmisji. Wkrótce spotkali się z Crestem i innymi, którzy czekali jakieś pięćdziesiąt metrów przed ogromnymi przesuwnymi drzwiami, które przegradzały drogę do magazynu. Vader skinął na miejscowego podoficera, by ten posłał sondę do końca korytarza, a sam ruszył naprzód z czterema żołnierzami. Tarkin śledził ich ostrożne podejście aż do drzwi, które Crest rozchylił na tyle, by mogła między nimi przelecieć sonda. Ta wyłoniła się z pomieszczenia po dłuższej chwili, a Crest dał sygnał Vaderowi, Tarkinowi i pozostałym, by wchodzili. Vader, który jako pierwszy stanął przy drzwiach, zatrzymał się nagle. -- Sonda nie znalazła niczego niezwykłego? -- zapytał Cresta.

-- Niczego, lordzie Vader. Chrapliwy oddech Vadera wypełnił cały korytarz. -- Coś... Tarkin nie spuszczał go z oczu. Wyczulone zmysły Vadera ostrzegały go przed jakimś zagrożeniem. Ale jakim? Przypomniał sobie holotransmisje przekazywane podczas badania skomplikowanych wnętrz budynku. Na każdym poziomie droidy natrafiały na ślepe zaułki takie jak ten, w którym teraz stali. Czy oznaczało to, że kryjówka miała kilka pięter? Może kiedyś pełniła funkcję atrium. Tarkin przypomniał sobie słowa miejscowego podoficera. Centrum medyczne. Generator pola siłowego... Nie znał sposobu na złożenie tak ogromnej maszyny w jednym miejscu, a to oznaczało... -- Lordzie Vader, to nie jest główne wejście. Vader odwrócił się ku niemu. -- Przecież nikt nie byłby na tyle głupi, by wlec urządzenia komunikacyjne po tych schodach -oznajmił gubernator i skinął głową ku górze. -- Przypuszczam, że sprzęt opuszczono przez luk w suficie. Te drzwi zaś mogą prowadzić w pułapkę. Vader zastanowił się nad jego słowami, a potem znów spojrzał na Cresta. -- Jestem ponownie rozczarowany, sierżancie. -- Ale lordzie Vader, sondy... -- Na dach -- przerwał mu Tarkin. Vader zerknął na niego, ale nie powiedział ani słowa. Wyszli na zewnątrz tą samą drogą, którą weszli do środka. Gdy opuścili budynek, Vader nakazał dowódcy miejscowego oddziału wezwać kanonierkę i wszyscy wdrapali się na pokład. Na dachu budynku odkryli dobrze ukryty, ale sprawny szyb turbowindy o średnicy pięciu metrów, przejrzysty i bezpieczny w użyciu. Gdy zjeżdżali w dół ogromnego pomieszczenia, Tarkin zauważył resztki stanowiska recepcji wśród stosów metalowych pojemników i maszyn. -- Niech nikt nie dotyka niczego, dopóki się nie przyjrzę -- powiedział szturmowcom. -- I uważajcie, gdzie stąpacie. Niewykluczone, że nie tylko drzwi są pułapką. Vader, Crest i inni zajęli się badaniem drugiego wejścia, a Tarkin, który naraz odniósł wrażenie, że cofa się w czasie, zaczął kluczyć wśród rzędów kontenerów i urządzeń. Jakieś dziewięć miesięcy po bitwie o Geonosis naukowcy hrabiego Dooku zdołali wedrzeć się do HoloNetu Republiki dzięki nowoczesnym przekaźnikom hiperfal. Separatyści mogli nie ujawniać tego osiągnięcia i wykorzystywać przekaźniki, by zbierać informacje o wojskowych operacjach Republiki, ale zainterweniował Dooku, który zaczął się zachowywać, jakby zależało mu bardziej na zdobywaniu ludzkich serc i umysłów niż na pokonaniu Republiki przy pomocy armii droidów. Hrabia zaczął zalewać HoloNet transmisjami propagandowymi, informując o zwycięskich bitwach separatystów i siejąc dezinformację o zbrodniach wojennych Republiki. Niebawem też zaczął szerzyć lęk wśród mieszkańców Światów Jądra, próbując ich przekonać, że zwycięstwo separatystów to tylko kwestia czasu. Tymczasem to właśnie sukces separatystów w zakłóceniu transmisji Republiki sprawił, że Tarkin pojawił się w grze. Wraz z agentami założonego niedawno wydziału kryptoanalizy oraz

oficerami Dwunastej Armii Tarkin został wysłany na Murkhanę w pierwszej fali inwazji. Miał też nadzorować działania mające na celu zastopowanie operacji "Złowieszcze Relacje". Muskając dłonią urządzenia zakłócające, emitery sygnałów oraz aparaturę służącą do zaburzania działania HoloNetu, przypomniał sobie chwile, kiedy to wdzierał się w pierwszej fali uderzeniowej żołnierzy klonów do budynku, z którego prowadzono operację "Złowieszcze Relacje". Potem, po pokonaniu sił separatystów, przesłuchiwał i torturował pojmanych naukowców, by odkryć sekrety ich technologii zakłócającej. Wreszcie skazał na śmierć tysiące ludzi, którzy uczestniczyli w działaniach Dooku. Zadanie na Murkhanie było pierwszą z tajnych operacji, które Tarkin przeprowadził dla Najwyższego Kanclerza Palpatine'a. Przez kolejny rok osiągał podobne sukcesy, choć skończyło się to pojmaniem w niewolę, torturami i uwięzieniem w Cytadeli. Po tym jak Imperator ogłosił Nowy Ład, niektóre elementy HoloNetu znalazły się pod ścisłym nadzorem Imperium, by zapewnić wojsku osobne kanały komunikacyjne i jednocześnie ocenzurować przepływ nieautoryzowanych informacji. Tarkin kończył wstępne oględziny sprzętu, gdy odnalazł go Vader. -- Drzwi, którymi chcieliśmy tu wejść, to w istocie pułapka. Miały eksplodować po otwarciu -rzekł. -- Dziwne, że sonda nie zarejestrowała obecności materiałów wybuchowych. Tarkin wskazał stosy urządzeń. -- Ten, kto zgromadził taką ilość sprzętu, z pewnością znał sposób na zmylenie sond. Vader rozejrzał się. -- Agent Imperialnego Biura Bezpieczeństwa nie wspomniał nic o zaminowanym wejściu. Tarkin przygryzł dolną wargę. -- Co może oznaczać, że wejście zaminowano niedawno. -- W budynku pod ciągłym nadzorem? -- Pilnowano ulice -- rzekł Tarkin. -- Przypuszczalnie nie dach. Vader chłonął fakty w milczeniu, a potem rzekł: -- Tak czy owak, to dziwne. Ktoś miałby minować drzwi, by zniszczyć zespół dochodzeniowy? -- Nie sądzę, by pułapka przewidziana była dla nas, lordzie Vader. -- A zatem miała bronić przed zwykłymi intruzami? Początkującymi złodziejami? Handlarzami z czarnego rynku? -- Vader wpatrywał się w niego z narastającym rozdrażnieniem. -- Czy odnalazł pan jakieś nieznane urządzenia? -- Jak dotąd nie -- rzekł Tarkin. -- A więc wszystko jasne. Te urządzenia zostały tu umieszczone celowo, by można je było znaleźć. -- Niewykluczone -- rzekł Tarkin. -- Ale trzeba będzie zbadać każdy kontener, by mieć pewność, że wśród aparatury nie ma czegoś nowego. Ta kryjówka może pochodzić z czasów wojny, ale urządzenia mogą nadal być w pełni zdolne do zakłócania sygnałów HoloNetu. Vader nie dowierzał. -- Ta technologia jest dostępna od niemalże dekady, gubernatorze. -- Pytanie brzmi: co te wszystkie urządzenia tu robią?

-- Ktoś znalazł je gdzieś indziej i schował tu, by później ustalić ich wartość. -- To wyjaśniałoby ładunki wybuchowe w drzwiach -- rzekł Tarkin. -- Niemniej jednak niewykluczone, że ten, kto odnalazł tę kryjówkę, wykorzystał niektóre z zebranych tu urządzeń, by przesłać fałszywą transmisję na Posterunek. Vader zamilkł na dłuższą chwilę, a potem rzekł: -- Zgadzam się. Jak brzmi więc pana propozycja? Tarkin rozejrzał się. -- Sfotografujemy wszystko i prześlemy na Coruscant numery seryjne oraz znalezione znaki. Wszelkie podejrzane urządzenia zostaną przeniesione na "Cierń" i zabrane na Coruscant, gdzie zostaną należycie zbadane. Resztę zniszczymy. Vader przytaknął. Tarkin rozejrzał się i westchnął znacząco. -- Idealna robota dla nas. -- Szturmowcy zajmą się większością zadania -- oznajmił Vader. -- Ja chciałbym z kimś porozmawiać przed powrotem do Jądra. Tarkin spojrzał na niego z zainteresowaniem. -- Z agentem IBB, który zameldował o znalezisku.

11 Uczciwa gra Gdy kanonierka pognała w kierunku centrum miasta, wpatrzony w obraz zniszczenia Tarkin pomyślał: "Tak wyglądałaby Eriadu, gdybym nie uprzedził przywódców planety, że poparcie Dooku ściągnie na nas kataklizm". Nie wszyscy członkowie rządu Eriadu zgadzali się z nim, ale zdołał postawić na swoim i Eriadu zachowała lojalność wobec Republiki. Tarkin uznał jednak, że ma już dość sprawowania rządów na ojczystej planecie. Gdy rozeszły się plotki o tym, że nie będzie starał się o reelekcję, jego starzejący się i niedomagający już ojciec wezwał go do posiadłości rodzinnej na szczerą rozmowę. -- Czyżby polityka nie była odpowiednim polem bitwy dla ciebie? -- spytał z łóżka, w którym spoczywał od dawna. Z jego ciała wystawały rozmaite rurki i wentyle. Za oknem ciągnęły się wody spokojnej zatoki. -- To jak najbardziej odpowiednie pole bitwy -- rzekł Tarkin, siadając przy krześle obok łóżka. -- Ale problemy związane z imigracją zostały rozwiązane, gospodarka wróciła do normy, a nasza planeta jest postrzegana jako świat Jądra na Zewnętrznych Rubieżach. Sąsiedni pokój przekształcono w oddział intensywnej terapii ze zbiornikiem bacty oraz zespołem droidów medycznych czekających w gotowości na akcję respiracyjną. -- To prawda -- rzekł ojciec. -- Nie oznacza to jednak, że twoje zadanie zostało zakończone. Wielu ludzi dołożyło wszelkich starań, byś zdobył ten urząd. -- Wypełniłem wszystkie założone cele i wynagrodziłem ich wszystkich -- rzekł Tarkin ostrzej, niż zamierzał. -- Niektórych bardziej, niż na to zasługiwali. Umilkł na moment, a potem dodał: -- Męczy mnie konieczność godzenia tak wielu odrębnych interesów i walki o to, by kolejne ustawy zostały przegłosowane i weszły w życie. Polityka okazała się gorsza od teatru wojennego. Jego ojciec parsknął. -- I mówi to ktoś, kto zawsze wychwalał wagę prawa i zachęcał do rządzenia strachem. -- Nadal w to wierzę, ale chcę sam dyktować warunki. Co więcej, problemy wewnętrzne Eriadu nie mają większego znaczenia w skali galaktycznej. Podczas naszego ostatniego spotkania Dooku dał mi do zrozumienia, że wojna galaktyczna jest nieunikniona i wybuchnie niebawem. -- Nic dziwnego. Jest przecież zdeterminowany, by przeciągnąć cię na stronę separatystów. Nie zawaha się użyć groźby, jeśli będzie trzeba. Tarkin wrócił myślą do ostatniej rozmowy z hrabią, po czym pokręcił głową. -- Chodziło mu o coś jeszcze, ale nie byłem w stanie wyciągnąć tego z niego. Miałem wrażenie, że oferuje mi członkostwo w jakimś tajnym bractwie, które jest w pełni odpowiedzialne za ten bałagan. Ojciec zastanowił się nad tym, co usłyszał. -- Co zatem zrobisz? Będziesz czekał, aż Republika wskrzesi siły zbrojne, i zaciągniesz się?

Pokręcił głową z niesmakiem. -- Służyłeś w naszych Siłach Bezpieczeństwa, służyłeś w Siłach Rozjemczych. Służba w kolejnej formacji będzie dla ciebie krokiem w tył w chwili, gdy Eriadu potrzebuje cię najbardziej. Zwłaszcza jeśli ta schizma rzeczywiście doprowadzi do wojny. Kto ochroni naszą planetę, gdy ta padnie ofiarą sił Dooku? -- O to właśnie chodzi. Słowami i argumentami nie da się przecież nikogo obronić! -- A więc pognasz tam, gdzie migoczą lasery. Czyż to nie to zdanie powtarzałeś jako komandor Sił Bezpieczeństwa? -- Ojciec wybuchnął ponurym śmiechem. -- Mógłbyś uczynić z tych słów własne motto. -- Śmierć lub sława, ojcze. Było nie było, wciąż jestem twoim synem. -- W istocie. -- Ojciec powoli pokiwał głową. -- Czy Najwyższy Kanclerz odniósł się do twojej decyzji? -- Palpatine jest po mojej stronie. -- Tarkin pokiwał głową. -- Tego się obawiałem. -- Ojciec przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. -- Przypomnij sobie Żerowisko, Wilhuff. Gdy terytorium watahy jest zagrożone, najsilniejszy samiec staje w jego obronie. Nie umyka, by poprzeć ważniejszą sprawę. Wyobraź sobie Eriadu jako płaskowyż. Tarkin spoglądał chwilę przez okno, a potem odwrócił się do ojca. -- Jova opowiedział mi pewną historię, która wpłynęła na moją decyzję. Na długo przed twoim urodzeniem -- ba, na długo przed tym, nim sam Jova przyszedł na świat -- grupa deweloperów miała pewne plany co do Żerowiska oraz bogatych w surowce ziem, które zgromadziła rodzina Tarkinów. Nasi przodkowie próbowali rozwiązać problem pokojowo. Z początku chcieli spłacić deweloperów, byli nawet skłonni ofiarować im ziemie na północ od rzeki Orrineswa aż po górę Veermok, ale ich propozycja została odrzucona. Deweloperzy chcieli albo cały płaskowyż i otaczające go ziemie, albo nic. Ojciec uśmiechnął się słabo. -- Wiem, jak się kończy ta historia. -- Tarkinowie zrozumieli, że nie powstrzymają przeciwników tabliczkami z napisem "Zakaz wstępu" czy płotami plazmowymi -- ciągnął Wilhuff z uśmiechem. -- Udając, że są gotowi przystać na warunki deweloperów, zaprosili zarząd ich spółki do negocjacji. -- A gdy zasiedli przy stole, zabili ich wszystkich -- rzekł ojciec. -- Co do jednego. -- Co do jednego. I to zamknęło sprawę. Ojciec nabrał tchu i wypuścił z trudem powietrze. -- Rozumiem. Ale jesteś naiwny, jeśli sądzisz, że Republikę stać na to, by zrobić to samo z Dooku i resztą. Zapamiętaj moje słowa. Ta wojna będzie trwała długo i każdy świat za nią zapłaci. Cieszę się, że tego nie dożyję. Pani ambasador Murkhany stała na bogato zdobionych schodach prowadzących do głównej części imperialnej budowli. Była wysoką, barczystą kobietą, ubraną w pancerz szturmowca, co zdaniem Tarkina idealnie pasowało do tego miejsca. Na widok obydwu gości zawahała się, czy powinna ukłonić się, czy zasalutować, więc po prostu rozłożyła ramiona, witając ich obu, i

uśmiechnęła się cynicznie. Kwaśne deszcze i gęste powietrze odcisnęły już swe piętno na jej włosach i cerze, ale poza tym wydawała się zdrowa. -- Lordzie Vader, gubernatorze Tarkin, witajcie na Murkhanie. Wiedziałam, że Coruscant przysyła zespół dochodzeniowy, ale nie miałam pojęcia, że... -- Czy agent przybył? -- przerwał jej Vader. Ambasador wskazała ruchem głowy drogę do wnętrza. -- Czeka w środku. Wezwałam go natychmiast po otrzymaniu od was informacji. Obróciła się na pięcie i ruszyła ku wzmocnionym drzwiom wejściowym. Pilnujący ich szturmowcy usunęli się na bok i zasalutowali obu gościom. Korytarz oraz główny pokój były skąpo umeblowane, a suche powietrze było nasycone sztucznym aromatem. Na kanapie o nieregularnych kształtach siedział milczący mężczyzna rasy Koorivarów, wyższy od Tarkina i odziany w obdarte szaty. Róg wyrastający mu z czaszki był średnich rozmiarów jak na jego gatunek, ale pokrywające oblicze zmarszczki przecinały liczne blizny. Ambasador gestem poprosiła Tarkina i Vadera, by usiedli, ale obaj odmówili. -- Czy mogę przynajmniej zaproponować... -- Niech pani mi powie, pani ambasador -- Vader znów jej przerwał -- czy opuszcza pani czasem tę rezydencję ze ścianami najeżonymi sensorami i drzwiami chronionymi przez uzbrojonych strażników? -- Oczywiście. -- A więc bez wątpienia widziała pani obsceniczne gryzmoły i obraźliwe komentarze na każdej ścianie stąd aż po ową paskudną dziurę, którą nazywacie tu portem kosmicznym. Ambasador obdarzyła go sardonicznym uśmiechem. -- Mój panie, nowe napisy pojawiają się zaraz po tym, jak każę zamazać stare. -- A co z tym przestępczym motłochem, który gromadzi się na każdym rogu? -- spytał Tarkin. Kobieta wybuchła krótkim śmiechem. -- Nowi przybywają jeszcze szybciej niż napisy na murach, gubernatorze Tarkin. Z chwilą gdy wyprowadziło się stąd Czarne Słońce, pojawili się Crymorah. -- Crymorah -- rzekł Vader. -- Tak naprawdę jest to ich przedstawiciel zwany Sugi. Vader robił wrażenie, jakby starał się zapamiętać informację. -- Trzeba ich przykładowo ukarać -- rzekł Tarkin. Ambasador spojrzała na niego, jakby postradał zmysły. -- Myśli pan, że nie próbowałam? -- A co pani robiła? -- Tarkin uniósł brew. Zaczęła mówić, ale straciła dech i zaczęła od początku. -- Od dłuższego czasu zasypuję moffa Therbona prośbami o przysłanie mi dodatkowych kompanii szturmowców, ale bez skutku. -- A jeśli zadbamy o to, by przysłano tu posiłki, zrobi pani wszystko to, co należy? Nadal przyglądała się Tarkinowi ze sceptycyzmem. -- Proszę mi wybaczyć, gubernatorze, ale chyba nie rozumie pan sytuacji w pełni.

Sprawowanie urzędu na Murkhanie przypomina karę więzienia za przestępstwo, którego nie popełniłam. Szturmowcy mówią: "oby jak najdalej od Belderone", a tu jest o wiele gorzej. -Wypuściła powietrze. -- Tak, mogę opuścić tę rezydencję, ale za każdym razem ryzykuję życie. Z tego powodu noszę to białe wdzianko. -- Patrzyła to na jednego, to na drugiego. -- Może nie zauważyliście tego jeszcze, ale Murkhana to nie Coruscant. Ludność mnie nienawidzi. Czasem myślę, że Murkhana mnie nienawidzi. To właśnie ja wprowadzam każdą podwyżkę imperialnego podatku i każdą zmianę do systemu prawnego. Jedyną grupą otaczaną szacunkiem są tu przemytnicy, gdyż to oni dostarczają wszelakich dóbr, nawet jeśli żądają za nie wygórowanych cen. Szefowie grup przestępczych zaś są tutaj jedyną siłą, która chroni przed złodziejami i mordercami, mnożącymi się tu od zakończenia wojny. Vader zrobił krok w jej kierunku. -- Proszę mieć pewność, że powiadomię imperatora o pani niezadowoleniu, pani ambasador. Ta nie ustąpiła. -- Mam wielką nadzieję, że ktoś wreszcie to zrobi. Proszę mnie źle nie zrozumieć, ujmuje mnie, że Imperator uznał mnie godną tego, bym mu służyła, ale ten przydział... Vader wycelował w nią palec wskazujący. -- Pozwalanie na to, by bandy dysydentów prowadziły interesy pod pani nosem, nie ma nic wspólnego ze służbą Imperatorowi, pani ambasador. -- Dysydentów? -- Kobieta pokręciła głową z autentycznym zdumieniem. -- Nie rozumiem! Vader nie miał jednak zamiaru niczego wyjaśniać i skupił uwagę na Koorivarze. -- To ty jesteś tym agentem wywiadu? -- Jestem Bracchia -- odparł ten cicho, nieledwie szeptem. Tarkin wiedział, że to jedynie kryptonim operacyjny, ale wicedyrektor Harus Ison nie chciał zdradzić prawdziwego miana agenta. -- Pracowałeś tu dla Republiki podczas wojny. -- Tak, gubernatorze Tarkin. -- Bracchia pokiwał głową. -- Uczestniczyłem w pańskiej operacji wymierzonej w nielegalne transmisje hrabiego Dooku. Tarkin zacisnął mocno usta, wytężając uwagę. -- Opowiedz nam o budynku Sojuszu Korporacyjnego. O tym, w którym kiedyś mieścił się punkt medyczny. Koorivar skwapliwie pokiwał głową. -- Nim wszedłem do środka, obserwowałem go codziennie przez tydzień, gubernatorze Tarkin. Gdy uznałem, że nikt w nim nie mieszka, wszedłem do środka i zgodnie z instrukcjami sporządziłem krótki spis zebranych tam urządzeń. -- Zgodnie z instrukcjami? -- zapytał zaskoczony Tarkin, ale nim Bracchia zdołał odpowiedzieć, rozległ się głos Vadera: -- Jak tam wszedłeś? Koorivar odwrócił się ku niemu. -- Przez rozsuwające się drzwi, lordzie Vader. Nie wiem, czy istnieją inne wejścia, ale urządzenia znajdowały się dokładnie tam, gdzie mi powiedziano, że je znajdę. -- Jak to możliwe, że nie zauważyłeś turbowindy? -- spytał Vader.

Koorivar spojrzał na podłogę. -- Proszę o wybaczenie, lordzie Vader. Skupiłem się na przeglądaniu sprzętu. Tarkin stanął między Bracchią i Vaderem. -- Czy chcesz przez to powiedzieć, że nie dokonałeś odkrycia samodzielnie? -- spytał. -- Nie, gubernatorze. Miałem jedynie sprawdzić raport przesłany mi z Coruscant. Tarkin zmarszczył brwi. -- Od IBB? Bracchia pokiwał głową. -- Od mojego oficera prowadzącego w IBB, tak. Tarkin już otworzył usta, by zadać kolejne pytania, gdy odezwał się komunikator. Gubernator wyrwał go zza pasa. -- Jesteśmy w budynku, gubernatorze Tarkin. Był to głos sierżanta Cresta. -- W jakim znowu budynku? -- W Sojuszu Korporacyjnym, sir. -- A nie na lądowisku? Crest odparł po chwili: -- Kazał nam pan wracać tutaj po przeładowaniu sprzętu na korwetę. -- Kto wam to powiedział? -- Pan, sir. -- Crest wydawał się równie zdumiony jak Tarkin. -- Nie przekazywałem takich rozkazów, sierżancie. -- Proszę o wybaczenie, sir, ale dostaliśmy od pana holotransmisję po rozmieszczeniu ostatnich ładunków, które polecił pan przenieść na okręt. Kanonierka już odleciała, a więc musieliśmy zająć śmigacz na lądowisku. -- Kto jest na okręcie? -- Vader podszedł do nadajnika. -- Dwóch żołnierzy z naszego oddziału, lordzie Vader, oraz dowódca korwety i oficer komunikacyjny. Tarkin poczuł, że robi mu się gorąco. -- Sierżancie, proszę natychmiast wrócić na okręt! -- Ruszamy, sir. Vader spojrzał na Tarkina, który łączył się z dowódcą "Ciernia". -- Kolejny popis twórców fałszywej holotransmisji przekazanej na pańską stację? -- Wygląda na to, że stałem się właśnie głównym bohaterem ich zagrań -- odparł Tarkin, próbując nie zdradzać żadnych emocji. Raz jeszcze sprawdził komunikator i rzekł: -- Nie mogę połączyć się z okrętem. -- To się dzieje bez przerwy, gubernatorze Tarkin -- powiedziała ambasador. -- Siadło zasilanie miasta albo wystąpiła przerwa w działaniu łączy komunikacyjnych. Tarkin zerknął na nią z otwartymi szeroko ustami. Jego niepokój przybierał na sile. Palce błyskawicznie przemykały po klawiaturze, gdy gubernator otwierał inny kanał, umożliwiający kontakt z samą korwetą, i wprowadzał kod blokujący wszystkim zbliżenie się do okrętu. System

jednakże nie działał. -- Nic -- rzekł do Vadera. -- Nie ma kontaktu z mostkiem ani z samym okrętem. Vader obrócił się gwałtownie ku ambasador. -- Proszę natychmiast skontaktować się z Coruscant przez HoloNet. Kobieta rozłożyła ręce w przepraszającym geście. -- Lordzie Vader, Murkhana nie ma przekaźników HoloNetu od początku wojen klonów -powiedziała i wbiła wzrok w Tarkina. -- Zostały zniszczone podczas pierwszego ataku Republiki. Tarkin przypomniał sobie szczegóły ataku. Przekaźnik został zniszczony, by przerwać transmisje Dooku do światów leżących wzdłuż Perlemiańskiego Szlaku Handlowego. Jego myśli śmigały błyskawicznie. -- Proszę więc wysłać transmisję podprzestrzenną -- mówił Vader. -- Gubernatorze Tarkin -- odezwał się Crest przez komunikator. -- Wróciliśmy na lądowisko. Milczał przez moment, a gdy się odezwał, w jego głosie słychać było skrajne zdumienie. -- Sir, nigdzie nie widzę "Ciernia". Tarkin wbił wzrok w komunikator. -- Co? -- Nie ma go tu, sir. Musiał wystartować. -- To niemożliwe -- rzekł Tarkin. -- Gdzie są pańscy ludzie, sierżancie? -- warknął Vader. Znów na odpowiedź trzeba było chwilę zaczekać. -- Lordzie Vader, zlokalizowaliśmy cztery ciała. Dwóch szturmowców, kapitan i oficer komunikacyjny. -- Crest umilkł na moment, po czym dodał: -- Nieźle ich zmasakrowano, lordzie Vader. Vader zacisnął prawą dłoń. -- Zawiódł mnie pan po raz ostatni, sierżancie! -- Rozumiem, sir -- odparł Crest ponurym głosem. Vader odwrócił się do Tarkina. -- Uniknęliśmy niewielkiej pułapki tylko po to, by wdepnąć w większą, gubernatorze. Przynajmniej wiemy, po co zostaliśmy tu zwabieni. Przytknął lewą dłoń do czoła hełmu, oddalił się od gubernatora i ambasador, a potem zwrócił ku nim. -- Okręt jest nadal w systemie Murkhana. Tarkin nie widział sensu pytać Vadera, skąd to wie. Zamiast tego zerknął na jednego ze szturmowców. -- Krążownik Sił Rozjemczych na lądowisku! Żołnierz pokręcił głową ze smutkiem. -- Nie nadaje się do lotów w kosmos, sir. Czekamy na części zamienne do hipernapędu od trzech miesięcy lokalnego czasu. -- Wiem, gdzie możemy zdobyć okręt -- rzekł nagle Vader i skinął na szturmowców. -- Wszyscy za mną. -- Potem odwrócił się i skinął na Bracchię. -- Ty też.

Tarkin ruszył w ślad za nimi. Opuścili ambasadę. Gubernatora dręczyły wątpliwości. Na Lola Sayu, kiedy Skywalker, Kenobi i Ahsoka Tano dołączyli do oddziału mającego na celu uwolnienie go z niewoli w Cytadeli, Tarkin sprzeciwił się strategii Jedi polegającej na podziale na dwa zespoły. Rezygnacja z integralności grupy na rzecz podwójnej ilości problemów nie miała dla niego sensu i właśnie dlatego misja została odkryta. Dowódca Tarkina, generał Even Piell, zginął w walce, a reszta cudem uniknęła więzienia separatystów, którym zarządzał prawdziwy sadysta. Teraz, po upływie tylu lat, Vader również podzielił ich grupę. Ryzykowali, że zaraz ktoś wbije mu lufę blastera w plecy i zaprowadzi go do jaskini gangstera Sugiego, podczas gdy druga część zespołu będzie wypełniać plan Vadera. Nic dziwnego, że Tarkin się wahał. "Cierń" znalazł się jednakże bez wątpienia w rękach porywaczy, a jego dowódca, oficer oraz dwóch szturmowców zostali zabici. Nie było wyboru. Musiał wziąć udział w planie Vadera w nadziei, że ten się powiedzie. -- Nadal nie podoba mi się podzielenie naszej grupy -- powiedział do Vadera, kiedy któryś z Sugich szturchnął go w plecy. Vader zerknął na niego, ale ciemna maska ukryła jego wyraz twarzy. Budynek kwatery głównej był w o wiele lepszym stanie niż większość budowli w Murkhana City. Podwodne koloty jego pięknych splotów z koralu przetrwały wojnę lub zostały odnowione później. Z początku Tarkin sądził, że Sugi to gatunek insektoidalny, ale w rzeczywistości były to dwunogi wyposażone w skafandry, zapewniające im drugą parę odnóży i najeżony kolcami pancerz na piersi, przez co wyglądały jak mityczne stworzenia. Bez wątpienia byli żołnierzami. Pozostali, stojący w ciemnym wilgotnym korytarzu, przez który prowadzono Vadera oraz Tarkina, stali na własnych nogach. Nosili hełmy przypominające kaptury oraz coś na kształt plecaków. Ogromne hełmy sprawiały, że ich kościste twarze wydawały się jeszcze mniejsze niż w rzeczywistości. Do szóstki, prowadzącej Vadera i Tarkina na muszce, dołączyło dwudziestu, wspartych przez kilka przeprogramowanych droidów separatystów. Ich przywódca oczekiwał na gości na kiczowatym tronie z koralu i cmoknięciami przekazywał rozkazy podwładnym. Vader zatrzymał się pięć metrów przed tronem i przez chwilę przyglądał się przesadnie bogatym wnętrzom. -- Nieźle się urządziłeś od czasu przegranej konkurencji, gangsterze -- rzekł w końcu. -- Jestem ci za to winien wdzięczność -- odparł Sugi w silnie akcentowanym wspólnym. -- To jedyny powód, dla którego pozwoliłem ci wkroczyć do mojej siedziby. Chciałem ci osobiście podziękować za zabicie mojego przeciwnika i nakłonienie Czarnego Słońca, by opuścił Murkhanę i udał się do bezpieczniejszych światów. -- Jesteś równie bezczelny jak on, gangsterze. -- Mogę sobie na to pozwolić, zważywszy na to, że mam w obecnej sytuacji przewagę. Vader skrzyżował ramiona na masywnej piersi.

-- Nie bądź taki pewny siebie. Sugi zignorował ostrzeżenie. -- Moi wspólnicy opowiadali mi o twej dzielności, lordzie Vader, ale nie wydaje mi się, byś nawet ty mógł pokonać tylu przeciwników. Vader nie odpowiedział i po chwili Sugi znów zabrał głos: -- Dobrze, ale do rzeczy. Zamarzył wam się mój statek, tak? Tarkin zrobił krok i odezwał się: -- Wiemy, że masz przewagę, i pamiętamy o tym. Być może jednak istnieje inny, zdrowszy sposób, by przekonać cię do spełnienia prośby lorda Vadera. Wielkie oczy Sugiego otworzyły się jeszcze szerzej. -- Nie miałem chyba przyjemności... -- Oto moff Tarkin, gangsterze -- rzekł Vader. -- Gubernator systemu Seswenna, ale nie tylko. Sugi rozsiadł się na tronie. -- O, teraz to jestem pod wrażeniem. Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że Murkhana kiedyś dozna takiego zaszczytu i będzie gościć dwóch tak wybitnych przedstawicieli Imperium. Z drugiej strony, wielu twierdzi, że wyświadczyłbym galaktyce wielką przysługę, zabijając was tu na miejscu. Wbił wzrok w Tarkina. -- Ale przerwałem panu, gubernatorze. O czym pan mówił? -- Że na takich spotkaniach zawsze istnieje inna alternatywa aniżeli wykorzystanie brutalnej siły. -- Nie potrafię wyobrazić sobie żadnych alternatyw, które przekonałyby mnie do oddania komukolwiek mojej zębatej piękności, gubernatorze. Tarkin ostrożnie wyciągnął dysk przenośnego holoprojektora z kieszeni. -- Pozwoli pan? Sugi skinął głową. -- Sierżancie Crest -- Vader odezwał się do komunikatora. -- Czy znajduje się pan już w magazynie gangstera? -- Tak, lordzie Vader. Gotów wysadzić go na pański rozkaz. -- A więc odkupił pan swe winy, sierżancie. -- Dziękuję, lordzie Vader. Na twarzy gangstera malowało się rozbawienie. -- Chyba sobie żartujecie. Naprawdę wierzycie, że oddam swój okręt za magazyn pełen broni? -- Twoi wspólnicy z Crymorah na Coruscant mogliby cię do tego zachęcić. -- Zaryzykuję, lordzie Vader. -- Oczywiście ma pan rację -- rzekł szybko Tarkin. -- Ale teraz w pańskim magazynie znajduje się nie tylko broń. Udało nam się również umieścić tam pańskie żony oraz potomstwo. Wyobraził sobie członków rodziny Sugi skulonych na podłodze magazynu i otoczonych przez szturmowców z uniesioną bronią. -- Rozumiemy, że jest pan do nich bardzo przywiązany. Przypuszczam, że to kwestia genetyki.

-- Nie odważycie się! -- oznajmił Sugi. Tarkin poczuł, że jego dotychczasowe wątpliwości co do planu Vadera zaczynają wygasać. Uniósł arogancko brew. -- Nie? -- spytał. Sugi poruszył się niespokojnie. -- Mógłbym zabić was obu! Natychmiast! -- Zaryzykujemy -- rzekł Tarkin, uśmiechając się lekko. -- Twój okręt za ich życie. Po chwili, wypełnionej pospiesznym cmokaniem i nerwowym wykręcaniem dłoni, Sugi przerwał ciszę pełną napięcia. -- Dobra, weźcie okręt! Kupię sobie nowy. Ba, kupię sobie ich dwadzieścia, ale puśćcie ich żywych! Nie zabijajcie ich. Na twarzy Tarkina pojawiła się śmiertelna powaga. -- Będziesz musiał przekazać nam wszystkie kody startowe i powiadomić swoich współbraci, by natychmiast opuścili lądowisko. -- Zrobię to! -- oznajmił gangster. -- Zrobię, co chcecie. Vader pochylił się w stronę komunikatora. -- Sierżancie Crest, proszę przetransportować rodzinę gangstera na lądowisko i powiadomić mnie, kiedy pańscy ludzie przejmą okręt. -- Nie zabijajcie ich -- powtórzył Sugi, podnosząc się z tronu w błagalnej pozie. -- Odwagi -- powiedział Tarkin. -- Większość z nich najprawdopodobniej cię przeżyje.

12 Utrata przewagi Gdy porwany "Cierń" ruszył w kierunku przestrzeni kosmicznej, jego pilot oraz trzech członków nowej załogi zgromadzili się na mostku, by obejrzeć cuda okrętu. Byli wśród nich człowiek, Kalamarianin, Gotal i Koorivar. Niektórzy stali, inni zasiedli w fotelach wzdłuż łukowatych konsol z instrumentami, ale roznosiły ich emocje. Przecież właśnie dokonali pirackiego wyczynu, który planowali od prawie dwóch lat! Człowiek, smukły, ciemnowłosy mężczyzna w średnim wieku, nazywał się Teller. Z jego wąskiej twarzy nigdy nie znikał zarost, a podbródek przecinało podłużne wgłębienie. Miał na sobie bojówki, buty i bluzę. Stał między głównymi fotelami i przyglądał się, jak pilot z rasy Gotalów i technik Koorivar zaznajamiali się ze skomplikowanym systemem prowadzenia okrętu. Ściana na lewo od przednich iluminatorów była zakrwawiona i podziurawiona po krótkiej strzelaninie zakończonej śmiercią niezłomnych oficerów Tarkina. -- Już się połapałeś? -- spytał Gotala Teller. Noszący imię Salikk humanoid o płaskiej twarzy uzbrojony w bliźniacze rogi pokiwał głową, nie odrywając czerwonych oczu od wyświetlaczy. -- Ten okręt lata sam -- powiedział z chropowatym akcentem. Był osobnikiem niskim i ciemnoskórym, a na policzkach i podbródku nosił kłębki jasnych włosów. Miał na sobie staromodny, ale wciąż nadający się do użycia kombinezon, odsłaniający jego pazurzaste, lecz wrażliwe dłonie. -- Musimy mu jednak przekazać, dokąd ma się udać -- rzekł doktor Artoz, Kalamarianin ubrany w kombinezon przerobiony tak, by pomieścić wysoką czaszkę wodnego humanoida. Rękawy kończyły się za łokciami, by mógł posługiwać się szerokimi, płetwiastymi dłońmi. Idąc wzdłuż konsoli, Artoz wskazywał poszczególne kontrolki, a jego wielkie, poruszające się niezależnie od siebie oczy skupiały się jednocześnie na Salikku i techniku operacyjnym Cali. Teller znał ich od trzech lat, ale ze względu na charakterystyczny zapach potu Salikka i słonawy odór Artoza cieszył się, że kabina porwanego okrętu jest taka wielka. Z drugiej strony pamiętał, co opowiadali mu nieludzie, że zapach ludzkiego ciała również nie był dla nich łatwy do zniesienia. -- Wspomagana komputerowo obsługa ognia bocznych laserów i broni bliskiego zasięgu -mówił Artoz, wskazując poszczególne grupy instrumentów. -- Niezależny komputer nawigacyjny, system maskujący, jony podświetlne, hipernapęd. -- Niezwykle nowoczesna technologia Imperium -- oznajmił Cala. Jego skręcony spiralnie róg, wystający z zawoju opadającego na ramiona, był dwukrotnie dłuższy od narośli Salikka i grubszy od obu razem wziętych. Miał na sobie spodnie z wypchanymi kieszeniami, podobne do tych, które nosił Teller, oraz obszerną tunikę opadającą aż po jego masywne uda. -- Ta korweta bez trudu prześcignie gwiezdny niszczyciel! -- Właśnie to wam obiecałem -- rzekł Artoz. W jego głosie zabrzmiało zadowolenie z siebie. Następnie wskazał na konsolę z systemami pomocniczymi. -- Tu macie sensory, nawilżacze,

kompensator wstecznego przyspieszenia... -- A czym się opróżnia toalety? -- spytał drugi człowiek w ich zespole, który pojawił się w osmolonych drzwiach do kabiny dowodzenia. Była to zgrabna, szczupła dziewczyna o ciemnej skórze i bojowym nastawieniu. Jej krótkie, kręcone, naturalnie czarne włosy zostały rozjaśnione do ciemnego blondu. Miała na sobie kombinezon i buty do kostek. Towarzyszyła jej Zygerrianka, również szczupła, choć nieco wyższa, z wyglądu przypominająca kota. Po obu stronach jej trójkątnej twarzy z wąskim nosem sterczały spiczaste, kryte futrem uszy. Egzotyczny wygląd Zygerrianki podkreślał czerwonawy kolor skóry. -- Wszystko pozamykane? -- spytał Teller. Anora, kobieta rasy ludzkiej, pokiwała głową. -- Zewnętrzny luk jest szczelny, czego nie można powiedzieć o śluzie powietrznej. Wskazała ostro zakończonym podbródkiem Zygerriankę. -- Hask się tym zajmie. To przecież jej blaster wyrządził tyle szkód. -- Kiedy Anora na mnie wpadła -- parsknęła Hask. Mówiła wspólnym bez zarzutu, ale z ciężkim akcentem. Anora obrzuciła ją spojrzeniem pełnym wyrzutu. -- Broń trzeba zabezpieczyć! -- Powtórzę ci po raz ostatni -- odparła Hask. -- Nie jestem żołnierzem i nigdy nim nie będę. -- Kiedy indziej będziecie się obarczać winą -- przerwał im Teller. -- Holokamery przetrwały? Hask z entuzjazmem skinęła głową, wzdłuż której ciągnął się symetryczny wzór drobnych wypustek. -- Są w głównej kabinie. Zacznę je podłączać do konsoli obsługującej HoloNet... -- Gdy tylko naprawi śluzę -- przerwała Anora. Jej błękitnoszare oczy błysnęły, gdy się uśmiechnęła. Hask zignorowała ją. -- Miło ze strony szturmowców Tarkina, że wnieśli nam część sprzętu na pokład. Już myślałam, że będziemy musieli go poświęcić. -- Jesteśmy wdzięczni Tarkinowi za wiele rzeczy -- rzekł Teller i odwrócił się w stronę Artoza, który kończył sprawdzanie instrumentów pokładowych. -- Kontrola śluz powietrznych, iluminatory przyciemnione, by chronić oczy przed blaskiem... Co jeszcze ma ten okręt na wyposażeniu? -- Czy każdy moff Imperium zasłużył sobie na takie cacko? -- spytała Anora i przesunęła dłoń nad konsolą, nie mogąc się nadziwić. -- Z tego, co wiemy, tylko Tarkin -- odparł Artoz. -- To pamiątka po jego przyjaźni z Sienarem -- rzekł Teller. -- Nie tylko -- poprawił go Artoz. -- Na całej korwecie widać cechy konstrukcyjne typowe dla Sienar Fleet Systems, ale do budowy i wyposażenia tego okrętu przyczyniła się każda stocznia od Theed Engineering po Cygnus Spaceworks. -- Nie mówiąc już o samym Tarkinie -- rzekł Teller. -- Moff projektował okręty dla Sił

Bezpieczeństwa Eriadu, gdy miał dziewiętnaście lat. -- Kolejna legenda z Akademii Prefsbelt. -- Hask się skrzywiła. -- Ale wszystko wskazuje na to, że to prawda. -- Anora pokręciła głową. Teller przysiadł na oparciu fotela chroniącego przed przyspieszeniem. -- Słyszałem, że Eriadu traciła mnóstwo lommitu na rzecz grupy piratów, którzy wzmocnili dziób jednego ze swoich statków i używali go jako ostrogi czy też taranu. Uznali bowiem, że ostrzał z lasera niszczy zbyt wiele ładunku. -- Nie słyszeli nigdy o działach jonowych? -- spytał Salikk z fotela pilota. Teller zerknął na Gotala. -- Statki Seswenny były zbyt szczelnie osłonięte polami siłowymi, co było kolejnym wynalazkiem Tarkina, nawiasem mówiąc. W każdym razie młody Tarkin opracował okręt o wąskim kadłubie i obracających się działach, które mogły jednocześnie prowadzić ostrzał do przodu. Podczas walki ruszył prosto na taranującego pirata. -- Mniejsza o lasery, cała naprzód! -- wtrąciła Hask, która nadal nie wierzyła w opowieść. Teller pokiwał głową. -- Przepalił pancerz pirackiego okrętu jak nóż wbity w masło i rozsadził go na kawałki. Odwrócił się i wskazał dźwignie na konsoli prowadzenia ognia. -- Tutaj mamy taki sam system. -- Przyda się. -- Cala się uśmiechnął. -- Miejmy nadzieję -- rzekł Artoz. Prawym okiem nadal oglądał konsolę, podczas gdy lewe wpatrywało się w Salikka. -- Alarmy zbliżeniowe, jednostka łączności hiperprzestrzennej, szyfrator połączeń holonetowych... -- Dlaczego on się nazywa "Cierń"? -- spytała Anora. Teller zacisnął usta i pokręcił głową. -- Nie mam pojęcia. Wszyscy zamilkli na moment, wpatrując się w niewielką planetę na skraju systemu Murkhana oraz ogromne morze gwiazd za nią. -- Wciąż nie mogę zapomnieć o Vaderze -- odezwała się w końcu Hask. -- Po co Imperator miałby go dawać Tarkinowi do towarzystwa? -- Vader odwiedził Murkhanę tuż po zakończeniu wojny -- rzekł Cala. -- Między innymi po to, by przeprowadzić egzekucję na jednym Twi'leku, gangsterze z Czarnego Słońca. -- Tak czy owak, Vader... -- Przestań używać tego imienia, Hask -- powiedziała Anora szorstkim głosem. -- To maszyna. Terrorysta! Spojrzała na Tellera. -- Wciągnięcie ich w pułapkę z zasuwającymi się drzwiami było wielkim ryzykiem. Teller wzruszył ramionami. -- Musieliśmy dopilnować, by scenariusz wydawał się sensowny -- odparł. -- Poza tym ich śmierć w wybuchu nie zmieniłaby naszych planów. -- Imperatorowi nie spodobałoby się, gdyby stracił dwóch spośród najważniejszych

popleczników -- zwrócił uwagę Cala. -- Tak czy owak, nie będzie zadowolony -- odparł Teller. Z konsoli dobiegł głośny dźwięk i Cala zerknął na ekran. -- O, Teller, mamy statek kosmiczny na ogonie. Ten zmarszczył grube ciemne brwi. -- To niemożliwe. Jesteś pewien, że włączyłeś systemy maskujące? -- Widzę, że jest włączony! -- Koorivar skinął w stronę ekranów. -- Powinniśmy być niewykrywalni dla skanerów. Wszyscy stłoczyli się dookoła stanowiska sensorów. -- Wyświetl mi ten statek -- polecił Teller. Grube pękate palce Cali przemknęły po klawiaturze i na ekranie pojawił się czarny okręt uzbrojony w kły. -- Czekamy na odczyt transpondera... -- Nie zawracaj sobie głowy -- rzekł Salikk. -- To okręt Faazaha. "Pożeracz Parseków". -- To jednostka tego handlarza bronią z rasy Sugi. -- Teller pokiwał głową. -- Najbardziej poszukiwanego przestępcy Murkhany -- dodał Salikk. Cala przyjrzał się odczytom sensorów. -- Naśladuje każdy nasz manewr. Teller wbił wzrok w ekran i podrapał się po głowie, skrajnie zdumiony. -- Jestem gotów przedstawić wyjaśnienia. -- Artoz odezwał się jako pierwszy. -- Być może ten Sugi po prostu kieruje się do tego samego punktu skoku co my. -- Przeprowadź kilka manewrów i zobaczymy, co się wydarzy. -- Teller skinął w kierunku Salikka. Korweta zmieniła wektory i najpierw odbiła na prawą burtę, potem na lewą, aż wystrzeliła z pełną prędkością ku porytej kraterami planecie, kryjąc się po jej ciemnej stronie. Znów zapadła cisza -- wszyscy czekali na kolejne słowa Koorivara. -- "Pożeracz" jest nadal za nami! -- Cala obrócił się ku Tellerowi. -- O, a tu coś dziwnego. Nie skanują nas. Teller i Artoz wyglądali na zaskoczonych. -- Powiedziałeś, że kopiuje każdy nasz manewr -- stwierdził Kalamarianin. -- Bo tak jest -- podkreślił Cala. -- A mimo to, powtarzam, nie skanuje nas. Nie wykrywamy żadnych śladów działania sensorów. Teller i Artoz wymienili spojrzenia. -- Może mamy urządzenie naprowadzające? -- zasugerował. Zdumienie Kalamarianina nie malało. Teller spojrzał na Hask: -- Miałaś sprawdzić, czy nie zainstalowano tu niczego, co mogłoby zdradzić naszą obecność! -- I sprawdziłam! -- warknęła Zygerrianka. -- Niczego nie było. -- Albo niczego nie znalazłaś. -- Po co ten Faazah miałby doczepić lokalizator do okrętu Tarkina? -- spytała Anora. -- Czy to leży w naturze Sugich?

-- Przyznam, że nie potrafię wymyślić powodu -- rzekł Artoz. -- Ale bez trudu zdołamy wyprzedzić "Pożeracza", jeśli tylko będzie trzeba. Teller zastanowił się. -- Nie poprawił mi pan nastroju, doktorze. Jeśli system kamuflażowy się zepsuł, mamy problem. -- Teller, nie jesteśmy skanowani -- powtórzył Cala. -- System kamuflażowy działa bez zarzutu. Zerknij sobie na ekrany, jeśli mi nie ufasz. Teller uspokoił go gestem. -- Oczywiście, że ci ufam. Po prostu tego nie rozumiem. -- Może trzeba by skontaktować się z naszymi sojusznikami? -- spytał Salikk. -- Nie, jeszcze nie -- rzekł Teller. -- Przecież wkrótce otrzymamy meldunek. -- Chyba że... -- zaczęła Hask. Anora uśmiechnął się lekko do Zygerrianki. -- Założę się, że wiem, co chcesz powiedzieć. Tak, mnie też to przyszło do głowy. Teller i pozostali spojrzeli na dziewczyny. -- Co przeoczyłem? -- spytał Teller. -- Vadera. -- Hask wypuściła powietrze. -- Vadera i Tarkina. Teller nie spuszczał ich z oczu. -- Chcecie powiedzieć, że Sugi postanowił ich podrzucić? Anora pokręciła głową. -- Raczej, że przejęli jego statek. -- To możliwe. -- Teller przygryzł wargę. -- Choć nadal nie widzę w tym sensu. Jesteśmy przecież niewidzialni dla sensorów "Pożeracza". Chcecie powiedzieć, że Tarkin ma jakiś sekretny sposób na to, by nas namierzyć? -- Przecież wyłączyliśmy łącza podrzędne razem z komunikatorami szturmowców i łącznością okrętu! -- Może Tarkin to nie tylko projektant okrętu, ale też telepata -- rzekł Salikk. -- Vader -- wychrypiała Hask. -- Va-der! Teller przechwycił jej spojrzenie. -- Vader ma sposób na zneutralizowanie technologii maskującej? Hask rozłożyła szczupłe futrzane dłonie. -- Któż może wiedzieć, co się kryje wewnątrz tego hełmu? Poza tym, czy ktoś ma inne wyjaśnienie? -- Trzeba było szybciej wystartować -- rzekł Cala. -- Bylibyśmy już poza systemem! Teller przeszył go spojrzeniem. -- Za kilka skoków przypomnę ci, co powiedziałeś. Zerknął na Salikka. -- Kiedy możemy osiągnąć prędkość światła? Gotan przyjrzał się ekranowi nawikomputera. -- Gdy tylko dasz znać.

Teller nabrał tchu i wypuścił powietrze. -- Zobaczmy, czy są w stanie wytropić nas w hiperprzestrzeni. -- Czy ten okręt jest wystarczająco szybki, by dogonić uciekinierów? Darth Vader odwrócił się ku Tarkinowi. -- Jest szybki, ale nie tak jak pański. Musimy zatrzymać korwetę, zanim zdoła nam umknąć. Tarkin był bliski rozpaczy. Okręt piratów był niepokojąco dobrze uzbrojony, ale zatrzymanie "Ciernia" nie należało do łatwych zadań. Jeśli jego korweta była w pewnym sensie symbolem jego statusu w imperialnej hegemonii, jej utrata mogła okazać się dla niego wielką hańbą. Znajdowali się na skraju systemu Murkhana, a świat, od którego wziął swą nazwę, pozostał daleko za nimi i był już tylko gorzkim wspomnieniem. Prowadzili okręt we dwóch -- Vader wcisnął się w fotel chroniący przed efektami przyspieszenia, w którym wydawał się o wiele drobniejszy, a Tarkin przypiął się do fotela drugiego pilota. Crest i pozostali szturmowcy obsadzili poczwórne działa laserowe. Tarkin nigdy dotąd nie prowadził okrętu wraz z Vaderem i był zaskoczony jego umiejętnościami jako pilota, choć w sumie nie powinny go one dziwić. Dźwięk powolnego, rytmicznego oddechu wypełnił całą kabinę, gdy nagle Vader wskazał jakiś obszar daleko przed nimi i skręcił lekko w prawo. -- Tam. Tarkin nie widział niczego poza upstrzoną gwiazdami ciemnością. Instrumenty okrętu również nie rejestrowały "Ciernia", który bez wątpienia leciał z aktywnym systemem maskującym. Nie miał pojęcia, jak Vader chce wytropić ścigany okręt, ale przez moment cieszył się, że nie musi się tym przejmować. -- Dlaczego nadal znajdują się w systemie? -- spytał. -- Przecież nie porwali mojego okrętu, żeby urządzić sobie wycieczkę dla przyjemności. Vader zerknął na niego. -- Byli przekonani, że nie jesteśmy w stanie ruszyć w pościg. Wykorzystali ten czas, by zapoznać się ze sterowaniem okrętu. -- A więc pewnie już wiedzą, że ich ścigamy. -- W rzeczy samej. Vader budził w nim coraz większe uznanie, zwłaszcza po tym, co się wydarzyło w kwaterze Sugiego. Gdy tylko sierżant Crest i jego szturmowcy zameldowali o przejęciu "Pożeracza Parseków" i kodów niezbędnych do startu, Vader natychmiast zemścił się na gangsterze za to, że musiał tak długo czekać. Ochrypłe dźwięki, jakie zaczęły wydobywać się z ust Sugiego, zdradziły, że Vader wykorzystuje swą mroczną magię i miażdży gangsterowi tchawicę. W tej samej chwili do bazy przestępców wpadli szturmowcy z oddziałów ambasady. Ich granaty błyskowe oraz pociski z blasterów całkiem zaskoczyły Sugich. Vader spytał wówczas, czy naprawdę chcą ginąć za swego przywódcę. Gdy kilku z nich w odpowiedzi otworzyło ogień, Vader wyciągnął czerwony miecz świetlny spod płaszcza. Tarkin widział wielu Jedi walczących mieczami świetlnymi podczas wojen klonów, ale nigdy dotąd nie spotkał się z nikim, kto posługiwałby się

tą bronią z takim zdecydowaniem i zadawałby śmierć tak szybko i skutecznie. Dwaj szturmowcy polegli podczas wymiany ognia, ale zginęli wszyscy Sugi, a ostrze Vadera zamieniło przeprogramowane droidy w sterty złomu. "Ambasador jest pana dłużniczką" -- powiedział mu wówczas Tarkin. Teraz rzekł: -- Na pewno nie ściągnięto nas na Murkhanę tylko po to, by mój okręt został uprowadzony. -- A dlaczego nie? -- spytał Vader. -- Pański okręt jest doskonale uzbrojony, zwinny oraz wyposażony w technologię maskującą. Urwał, jakby chciał zadać pytanie naprowadzające, ale ugryzł się w język. -- W istocie to unikatowa jednostka, ale o co mogłoby chodzić porywaczom? By go rozebrać i sprzedać na części? By go rozebrać i zbudować identyczny? -- Całą flotyllę "Cierni" -- rzekł Vader z zauważalnym zwątpieniem, a Tarkin pokręcił głową. -- To mogłoby się udać tylko dzięki pomocy najwybitniejszych korporacji inżynieryjnych galaktyki. A wracając do tematu, nie wiem, kim są porywacze, ale uprowadzona przez nich korweta jest również statkiem matką. -- A pan jest przekonany, że ten akt piractwa przeprowadzili ludzie, którzy zaatakowali Posterunek. -- Tak. Każdy, kto dysponuje umiejętnościami pozwalającymi na stworzenie fałszywych holorelacji okrętów i ludzi oraz na zakłócanie imperialnych sygnałów holonetowych, będzie również w stanie schować "Cierń" pod płaszczem i umknąć z nim w siną dal, paraliżując wszelkie systemy komunikacyjne. Urwał na moment. -- Wiceadmirałowie Rancit i Screed nie mylili się. Owa skrytka była elementem większego, o wiele bardziej złożonego planu. Jeśli kryjówka była tylko wabikiem, kolejne elementy planu poznamy niebawem. -- Proszę mi więc powiedzieć, jak zatrzymać pana okręt, gubernatorze. Tarkin zacisnął usta. -- "Cierń" ma słaby punkt. Po przebiciu się przez pole siłowe należałoby skupić ogień w miejscu, gdzie główny kadłub łączy się z częścią rufową. Nigdy nie udało nam się rozwiązać problemu odpowiedniego zabezpieczenia generatora hiperprzestrzeni w chwili, gdy okrętowa elektrownia zasila napęd jonowy, pola ochronne oraz broń. Nie tyle jest to wada konstrukcyjna, ile skutek zamontowania takiej ilości uzbrojenia na okręcie tych rozmiarów. Nawet w Sienar Fleet nie wiedzieli, jak sobie dać z tym radę. -- Będę o tym pamiętać -- rzekł Vader, ale raczej do siebie. -- Szczerze mówiąc, lordzie Vader, martwi mnie to, co artyleria "Ciernia" może nam zrobić, gdy będziemy podchodzić blisko, by oddać celny strzał. -- Niech pan pozostawi ten problem mnie, gubernatorze. -- Czy mam jakiś wybór? Niespodziewanie Vader rozwinął maksymalną prędkość, oddalając się od najdalszej planety systemu. Gnał prosto w rozgwieżdżony mrok, ale po chwili wydał chrapliwy okrzyk, w którym

pobrzmiewały gniew oraz frustracja. -- Skoczyli w nadświetlną! Tarkin zacisnął zęby. Ich sytuacja się pogarszała. W systemach gwiezdnych pozbawionych stacji hiperprzestrzennych, pilot musiał nawigować za pomocą boi, chyba że okręt był wyposażony w skomplikowany komputer nawigacyjny, taki, jakim mógł się poszczycić "Cierń". Dzięki takiemu urządzeniu pilot mógł planować dalsze skoki, aż do Jądra, gdyby okazało się to konieczne. Wedle prymitywnego komputera "Pożeracza" system Murkhana dysponował zaledwie tuzinem wylotów hiperprzestrzennych, a większość z nich prowadziła do innych systemów Zewnętrznych Rubieży, gdzie boje były nadal liczniejsze niż stacje przekaźników. Vader przerwał ciszę, by rzec: -- Skoczyli, ale niedaleko. Wyciągnął lewą rękę, by wprowadzić dane do nawikomputera. Tarkin był skonsternowany, aż nagle go olśniło: Vader tropił nie okręt, ale tajemniczą czarną kulę, którą przetransportował na "Cierń"! Tak czy owak, jego optymizm szybko przygasł, gdy przypomniał sobie zdanie, które powtarzał Jova, gdy nagle okazywało się, że ścigany przez nich drapieżnik odwraca się ku nim: "Gdy gonisz zdobycz, zadaj sobie pytanie: czy to zwierzę ucieka, czy może próbuje odnaleźć posiłki? A może szuka kryjówki, by na ciebie wyskoczyć? Może, wciąż głodne, uznało, że poszuka łatwiejszego celu?".

13 Łagodne cele Darth Sidious był rozdrażniony, gdy przerwano mu medytacje w kapliczce. Gdy dotarł na górę, by spotkać się z Mas Ameddą, był gotów urwać komuś głowę. -- Czy naprawdę muszę się zajmować tymi bzdurami, wezyrze? -- Proszę o wybaczenie, panie, ale wydaje mi się, że będzie pan tym zainteresowany. Sidious przyglądał mu się przez moment. -- Murkhana -- powiedział ze skrajnym obrzydzeniem. Chagrianin ukłonił się. -- Otóż to, mój panie. Sidious zasiadł w swoim fotelu z wysokim oparciem, a Amedda przygotował stół holoprojektora, a potem odsunął się i stanął przy oknie. Po chwili pojawiła się transmisja przedstawiająca kilku członków Wywiadu Wojskowego i Imperialnego Biura Bezpieczeństwa zgrupowanych przed ekranem w sali operacyjnej IBB. -- Mój Imperatorze -- zaczął Harus Ison z IBB. -- Przykro mi, że... -- Zachowaj przeprosiny na chwilę, kiedy będą konieczne, wicedyrektorze -- rzekł Sidious. -- Oczywiście, mój panie. -- Ison przełknął ślinę i odzyskał głos. -- Uznaliśmy, że należy was powiadomić o ostatnich wydarzeniach na Murkhanie. -- Jestem świadom tego, że lord Vader i gubernator Tarkin odnaleźli i zbadali kryjówkę ze sprzętem komunikacyjnym. -- Oczywiście, mój panie -- rzekł Ison. -- Potem nadszedł jednak meldunek podprzestrzenny od lorda Vadera oraz gubernatora Tarkina informujący o tym, że porwano "Cierń". Sidious wyprostował się. -- Porwano? -- Tak, mój panie. Z lądowiska na Murkhanie. Sprawcy pozostają nieznani. Sidious wykorzystał wmontowane w podłokietnik kontrolki, by wyciszyć przekaz, i obrócił się ku Ameddzie. -- Dlaczego nie dowiedziałem się o tym od lorda Vadera? -- Bez okrętu lord Vader i gubernator Tarkin nie mają dostępu do imperialnego HoloNetu ani innych należycie zaszyfrowanych kanałów komunikacyjnych. Pierwszy komunikat podprzestrzenny przybył z ambasady w Murkhana City, a drugi z okrętu kosmicznego w systemie Murkhana. -- Lord Vader zajął inną jednostkę? -- Tak, mój panie. Sidious znów uruchomił transmisję z sali operacyjnej. -- Proszę przekazać resztę raportu, wicedyrektorze. Ison ukłonił się ponownie i rzekł: -- Lord Vader oraz gubernator Tarkin zajęli okręt należący do miejscowego gangstera i

wyruszyli w pościg za "Cierniem". W ostatnim meldunku przekazali, że wykonują skok do systemu Fial, znajdującego się w kierunku Jądra, ale nadal odległego od Perlemiańskiego Szlaku Handlowego. -- Czy nasza flota jest obecna w tym systemie? -- spytał Imperator. Wiceadmirał Rancit wystąpił do przodu. -- Nie, mój panie. Niestety nie. Nasze okręty stacjonują jednakże w pobliskim systemie Belderone. -- Mój panie, jeśli mogę przerwać na chwilę -- odezwał się Ison, a Sidious skinął prawą ręką. -- W większości systemów w tej części gromady Tion brakuje stacji przekaźników hiperprzestrzennych. Jeśli zarekwirowany statek kosmiczny dysponuje zaledwie standardowym komputerem nawigacyjnym, lord Vader oraz gubernator Tarkin będą zmuszeni do nawigacji od boi do boi. -- Do czego pan zmierza? -- Do tego, że dopóki trwa pościg, ustalenie punktu spotkania jest niemal niemożliwe. Sidious obrócił się lekko w swoim fotelu. -- Wiceadmirale Rancit? -- Nawet w tej chwili Wywiad Wojskowy wylicza możliwe skoki oraz punkty wyjścia w miejscowych systemach oraz tych, które wychodzą na sektor Nilgaard. Okręty można rozmieścić w najbardziej prawdopodobnych miejscach, mój panie. Sidious ponownie wyciszył transmisję, splótł palce i przytknął je do ust. Podczas medytacji bez powodzenia próbował ustalić źródło zaburzeń ciemnej odmiany Mocy. Co Moc chciała mu przekazać? Bez wątpienia Vader tropił "Cierń", skupiając uwagę na swej komorze medytacyjnej. Ale dlaczego nie wyczuł poruszenia w Mocy, kiedy porwano okręt Tarkina? W prywatnej transmisji, którą Vader przesłał z Murkhany, uznał kryjówkę ze sprzętem komunikacyjnym za nieistotną. Jego zdaniem była to tylko dziura zapchana gratami z czasów wojny. Skąd się wzięła ta chwila jego nieuwagi? Czyżby nadal nie pozbył się frustracji z powodu wysłania go na misję? Może nie zgadzał się z Tarkinem. A może dobrowolnie wdepnął w pułapkę, do czego zachęcił go sam Sidious? -- Niech pan mi powie, wicedyrektorze Ison -- odezwał się po przywróceniu fonii. -- Czy dostrzega pan jakiś związek między urządzeniami komunikacyjnymi i uprowadzeniem okrętu gubernatora Tarkina? -- Mój panie, badamy wszelkie zarejestrowane dowody oraz numery seryjne, by ustalić tożsamość tych, którzy zbierali ów sprzęt, ale jak dotąd nie mamy żadnych tropów. -- Tymczasem muszą jakieś istnieć, mój panie -- wtrącił się Rancit. -- Porywacze "Ciernia" w jakiś sposób prześlizgnęli się przez system bezpieczeństwa okrętu. Przypuszczalnie to oni wcześniej przeprowadzili atak na bazę gubernatora Tarkina, co oznacza, że do ich floty okrętów i droidów myśliwców dołączyła jedna z najlepszych jednostek w całej galaktyce. Harus Ison pokręcił głową. -- Nie ma na to żadnych dowodów. Nie mamy wystarczająco dużo informacji, by wykazać sensowny związek.

Sidious przez moment rozważał opcje, a potem rzekł: -- Wiceadmirale Rancit, proszę przekazać waszym analitykom, by kontynuowali wyliczenia. Powiadomi pan również Admiralicję, że ich jednostki w systemie Belderone mają się przygotować do skoku do każdego systemu, który wskażą lord Vader i gubernator Tarkin. Pochylił się ku soczewkom holokamer. -- Wicedyrektor Ison oraz reszta panów mają się zająć rozgryzaniem zamiarów naszych nowych wrogów. -- Imperialne Biuro Bezpieczeństwa nie spocznie, póki nie wypełni waszej woli, mój panie -rzekł Ison i skłonił się sztywno. -- Zatrzymamy ich, mój panie -- dodał Rancit. -- Nawet jeśli będzie trzeba rzucić do akcji połowę floty. "Cierń" wypadł z nadprzestrzeni w systemie Fial. Oczy sześciorga porywaczy w napięciu śledziły główny ekran na konsoli sensorów. -- Widać coś? -- zapytał Calę Teller. -- Jak dotąd nie ma ani śladu "Pożeracza" -- odparł tamten. Teller odczekał dłuższą chwilę, a potem odetchnął z ulgą i poderwał się na równe nogi. -- Pora przystąpić do interesów -- rzekł i odwrócił się do Salikka. -- Wywołaj koordynaty na Galidraan. -- Zaraz będą -- oznajmił Salikk wpatrzony w nawikomputer, gdy Cala wykrzyknął: -- Teller! -- Wiedziałam, wiedziałam! -- powtarzała Hask, chodząc w kółko. Teller przypadł do konsoli sensorów. Cala siedział sztywno i nie mógł oderwać oczu od ekranu. -- "Pożeracz"! -- Co za precyzja -- rzekł Artoz, stojący po drugiej stronie kabiny dowodzenia. Teller zamrugał z niedowierzaniem. Cala, przejęty i zatroskany, dotknął czoła pod zawojem. -- To "Pożeracz" i gna ku nam z pełną prędkością! -- Nawet Vader nie byłby w stanie dokonać tej sztuki -- oznajmił Teller. -- Gdzieś na tym okręcie kryje się urządzenie naprowadzające. -- Może zamocowano je do kadłuba, ukryto w podporze lądowniczej lub po prostu gdziekolwiek! -- rzekła Hask. -- Lepiej zmieńmy nasze plany, chyba że chcesz wyłączyć silniki i przeprowadzić gruntowne przeszukiwanie. Teller zacisnął zęby. -- Niczego nie będziemy zmieniać. Nie ma mowy. Rozejrzał się dookoła. Artoz i Salikk pokiwali głowami, po chwili dołączyli do nich Cala i Anora, a na końcu Hask. Teller pokręcił głową, by rozmasować mięśnie karku, i skinął do Hask. -- Zajmij konsolę komunikacyjną. Doktorze, pan i Cala, zajmijcie lepiej pozycje. A ty, Salikk, przerzuć nas na Galidraan. Siedzący w fotelu drugiego pilota Tarkin przyglądał się z napięciem Vaderowi, gdy "Pożeracz"

wyłonił się z hiperprzestrzeni. -- Cała naprzód -- rzekł Mroczny Lord. Tarkin bez wahania wypełnił rozkaz, choć w iluminatorach widział jedynie upstrzony gwiazdami mrok, a na czytnikach sensorów tylko szmery tła. Skryte w rękawicach dłonie Vadera, opierające się na wolancie, niespodziewanie wystrzeliły ku konsoli nawigacyjnej. -- Znów skoczyli w nadświetlną -- rzekł. -- Zrobiłbym to samo -- oznajmił Tarkin. Vader zamilkł, a potem poderwał głowę, jakby niespodziewanie przebudził się z drzemki, i obrócił się ku ekranom nawigacyjnym, palcami lewej dłoni wciskając rozmaite klawisze. -- Galidraan -- rzekł w końcu. Tarkin czekał, aż wprowadzi koordynaty skoku w nadprzestrzeń, a potem rzekł: -- Komora. Śledzi ich pan dzięki komorze. Vader spojrzał na niego, ale zakryta maską twarz jak zwykle nie zdradzała żadnych uczuć. -- Jest pan bardzo spostrzegawczy, gubernatorze. Tarkin wywołał mapę systemu Galidraan i zaczął ją badać. -- To jeszcze krótszy skok. Dwie zaludnione planety -- rzekł i zmarszczył brwi z niedowierzaniem. -- Dlaczego nie skaczą dalej? Czyżby nas nie doceniali? Vader nie odpowiedział. Tarkin wywołał dodatkowe informacje o systemie. -- Na stałej orbicie wokół Galidraan III krąży imperialna stacja kosmiczna -- rzekł. Na ekranie ujrzeli przestarzałą stację w kształcie koła, wzdłuż którego znajdowały się liczne doki kosmiczne. -- Ostrzeganie stacji nie ma większego sensu -- stwierdził Vader. -- Przybędziemy na miejsce na długo przed transmisją podprzestrzenną. -- Stacja tak czy owak nie dostrzeże nadciągającego "Ciernia" -- burknął Vader i wyciągnął dłoń ku panelowi kontrolującemu hipernapęd. Po chwili pejzaż kosmiczny widoczny przez iluminatory rozciągnął się i "Pożeracz" przyspieszył do prędkości światła. Tarkin, rozparty w swoim fotelu, wpatrywał się tunel, którym mknął okręt, wytyczony przemykającymi plamkami światła. "Tu nie ma przeszłości ani przyszłości -- powiedział do siebie w duchu. -- Widać tylko czarną materię czasu". Mimo to jego myśli rozbiegły się we wszystkich kierunkach. Wciąż pamiętał mądrą radę Jovy i przypominał sobie niezliczone scenariusze, w których uczestniczył podczas lat spędzonych na płaskowyżu. Zwierzęta uciekały, choć ich grupa robiła wszystko, by je wytropić i pozabijać. Inne chowały się i wyskakiwały na nich z ukrycia. Kiedyś o mały włos pożarłyby Rodian, gdyby Jova, Tarkin i Zellit nie zdążyli przyjść im z pomocą. Natrafiali na osobniki, które głośnym rykiem przyzywały resztę stada i niespodziewanie uzyskiwały przewagę liczebną nad myśliwymi, którzy zmuszeni byli obejść się smakiem. Ba, bywały też drapieżniki, które uciekały, by rozejrzeć się za mniej niebezpieczną zdobyczą. Tu, w przestrzeni kosmicznej, pojawiały się identyczne prawidłowości. Grupy piratów często musiały rezygnować ze zdobyczy, opuszczały Wielką

Seswennę w poszukiwaniu gorzej bronionych sektorów, skrzykiwały sojuszników, stosowały najrozmaitsze metody kamuflażu, w walce wykorzystywały pozycję słońc, migotliwe ogony komet czy opalizujące chmury międzygwiezdnego gazu. Tarkin ponownie zebrał wszelkie elementy intrygi: fałszywa prośba o pomoc, podstępny atak na Posterunek, przynęta na Murkhanie, uprowadzenie okrętu, a teraz ucieczka. Ale dokąd? I po co? Kątem oka widział Vadera przygotowującego "Pożeracza" do przejścia w prędkość podświetlną. Korytarz, w którym nie istniał czas, zwęził się i znikł, a przemykające kreski skróciły się i zamieniły w plamki światła. Okręt wypadł w przestrzeń realną. Ledwie Vader włączył napęd jonowy, gdy niespodziewanie zapiszczał alarm zbliżeniowy i coś ogromnego i białego odbiło się od przedniej części pola siłowego. Tarkin natychmiast przeniósł obraz obiektu na ekran. Było to okaleczone, zamrożone ciało szturmowca. Na skraju atmosfery otaczającej Galidraana III rozbłysły ogniste eksplozje. W przestrzeń kosmiczną wystrzeliły języki ognia przypominające protuberancje słoneczne. Vader pchnął przepustnicę i "Pożeracz" pomknął w głąb systemu, aż dojrzeli stację kosmiczną. Srebrzysty łuk został rozerwany wybuchem, a z jamy wyciekały gazy, płomienie, najrozmaitsze przedmioty oraz ciała. Sprawca zniszczenia był niewidoczny zarówno dla ich oczu, jak i dla skanerów okrętu, przez co Tarkin odniósł wrażenie, jakby to sam Kosmos strzelał zielonymi strugami skondensowanej energii. Baterie zamontowane wzdłuż wygiętego kadłuba stacji z desperacją odpowiadały ogniem, ale ich pociski nikły w przestrzeni. Niewidzialny napastnik, niczym przyczajony morski potwór, który wynurza się tylko po to, by urwać część ciała ofiary, a potem znika, atakował i znów się rozpływał. Jego lasery z chirurgiczną precyzją przecinały szprychy wielkiego koła, jakby chciały oddzielić go od osi. Eksplozje stawały się coraz gwałtowniejsze, a każdej towarzyszył wyrzucany obłok rozgrzanych szczątków. Tarkin pochylił się nad instrumentami, szukając w przestrzeni śladów ciepła, zmian grawitacyjnych czy emanacji promieniowania silników, czegokolwiek, co pomogłoby ustalić pozycję "Ciernia", choć wiedział, że za nic w świecie nie zdoła odnaleźć własnego okrętu. Był on w stanie ukryć się przed każdym sensorem, zamaskować własne odbicie oraz emitowaną temperaturę, błyskawicznie przyspieszyć czy wymanewrować każdy okręt jego rozmiarów. Co gorsza, porywacze nie byli zwykłymi bandytami. Ci ludzie, co Vader przewidział od samego początku, byli dysydentami. Sabotażystami ze śmiertelnie niebezpiecznym planem do wykonania. Z lądowisk stacji wylatywały chmary myśliwców ARC-170 oraz V-wingów, przypominające roje uzbrojonych w żądła owadów, szukających niewidzialnego agresora niszczącego ich gniazdo. Vader trzymał okręt z dala od bitwy, by nie zostali przypadkowo trafieni. Niespodziewanie skręcił ostro w prawo, by przeciąć burzę zniszczenia, którą siał "Cierń". Tarkin ujrzał, jak wzdłuż zmasakrowanego kadłuba stacji rozkwitają kuliste eksplozje. Vader zmienił wektory i zredukował moc silników, by dopasować prędkość "Pożeracza" do szybkości "Ciernia". -- Mamy cię -- mruknął. Przez iluminatory widać było ARC-170 i V-wingi toczące niebezpieczną rozgrywkę z wrogiem -

- myśliwce mknęły w kierunku, z którego wylatywał grad strumieni energii, w nadziei, że zmuszą napastnika do zdradzenia pozycji. Niektórzy piloci nie wychodzili z tego cało. Vader zacisnął dłonie na wolancie i wykrzyknął: -- Sierżancie Crest, proszę się przygotować do otwarcia ognia! -- Jesteśmy gotowi, lordzie Vader! -- Głos szturmowca zatrzeszczał w głośniku. -- Ale nie widać celu. -- Niech pan wypatrzy miejsce, z którego wylatują pociski, i wpakuje w nie całą moc tych poczwórnych laserów. -- Każe im pan strzelać na ślepo -- rzekł Tarkin. -- Tylko z pańskiego punktu widzenia -- odparł Vader, zdjął ręce z wolantu i spojrzał na niego. -- Proszę przejąć stery. Manewr oskrzydlający. Tarkin przyciągnął wolant do siebie i rozpoczął slalom wśród szczątków niszczonej stacji. Vader zaś usiadł na stanowisku obsługi dział dziobowych. Wiedząc, że silniki jonowe nie mogą się przegrzać, Tarkin przeprowadzał "Pożeracza" między kłębami spopielonych szczątków, pociętych wraków myśliwców i obracających się ciał. Eksplozje daleko na prawej burcie powoli przygasały. Broń "Ciernia" pozwoliłaby na zniszczenie całej stacji, ale dysydenci przerywali atak, być może chcąc zachować energię na inne cele. "O co im chodzi? -- myślał Tarkin. -- Czyżby chcieli wykorzystać okręt, by zadać Imperium jak najwięcej strat?". Na myśl o tym, że "Cierń" miałby pozostawić po sobie taką spuściznę, gubernator wpadł w rozpacz. -- Otworzyć ogień -- rzekł Vader. "Pożeracz" bluzgnął strumieniami surowej energii. W kokpicie słychać było głośne cmokanie poczwórnych laserów. Celne pociski trafiły w pole siłowe wiszącego daleko przed nimi "Ciernia", który na ułamek sekundy stał się widoczny, ale po chwili pociski "Pożeracza" już pomknęły w nicość. Tarkin zrobił unik na lewą burtę w nadziei, że uniknie odpowiedzi porywaczy, ale ci odpalili salwę w porę i niemalże przebili się przez niezbyt wytrzymałe pole siłowe "Pożeracza". Tarkin odepchnął wolant od siebie i przyjrzał się uważnie atmosferze Galidraana III. Wiedział, że "Cierń" szykuje się gdzieś do przecięcia jego trajektorii i następnego kontrataku. Kolejna salwa zatrzęsła "Pożeraczem" do tego stopnia, że światła na konsolach zamigotały. -- Niech się pan ustawi za nimi -- rzekł Vader. Tarkin zmniejszył prędkość za pomocą dopalaczy i odbił na prawo, mając nadzieję, że fortel zmyli porywaczy i przelecą nad "Pożeraczem". Tymczasem "Cierń" skoczył i obrócił się o połowę wokół własnej osi, co Tarkin zauważył dopiero, gdy ujrzał kolejne pociski mknące w stronę kokpitu. Gwałtowny unik gubernatora sprawił, że Vader mało nie wypadł z fotela. -- Wykorzystują działa obrotowe! -- wykrzyknął Tarkin. -- Przepalą się przez nasze pole! Zaryzykował pospieszny rzut oka na Vadera. -- Pozostała nam tylko jedna szansa. Proszę przekierować całą moc do pola rufowego. Vader usłuchał rady, w efekcie czego "Pożeracz" zwolnił zauważalnie. Działa "Ciernia" odnalazły cel.

-- Pozostało czterdzieści procent mocy osłon -- oznajmił Vader. Tarkin szarpnął za wolant i "Pożeracz" ruszył ostro w górę, ale nie był w stanie umknąć "Cierniowi". Kolejna salwa porwanego okrętu wstrząsnęła nim aż po ostatni nit. Vader uderzył pięścią w konsolę. -- Zakłócają działanie naszych instrumentów! Zostało dwadzieścia procent mocy osłon! Na rufie rozległa się potężna eksplozja, która przedarła się na dziób. Z instrumentów i ekranów buchnęły iskry, wysiadło pole siłowe oraz napęd, a "Pożeracz" zawisł martwo w przestrzeni kosmicznej. -- Raport o uszkodzeniach! -- zawołał Teller przez komunikator, gdy wstał już z podłogi centrum dowodzenia okrętu. Salikk, wciąż przypięty pasami do fotela pilota, był zajęty przywracaniem niektórych wstrząśniętych systemów do życia. Kępki jego włosów falowały wraz ze strumieniami odzyskiwanego powietrza. Z głośnika dobiegł głos Anory. -- Wysiadło sterowanie śluz powietrznych w sekcji kapsuł ewakuacyjnych! -- Nie będziemy potrzebować żadnych kapsuł, Anora. Szukaj dalej! Następna odezwała się Hask. -- Ugaszono pożar w ładowni numer trzy. -- Zamknij ją i wyłącz wentylację! -- rzucił pospiesznie Teller. -- Nie chcę, żebyśmy rozprowadzali po okręcie dymy czy pianę gaśniczą. Wyciągając odłamki z dłoni, opadł na fotel oficera komunikacyjnego. -- Cala, gdzie jesteś? -- W tylnym hangarze remontowym -- zatrzeszczał głośnik. -- Generator hipernapędu chyba działa, ale wydaje dziwne odgłosy. Nie wiem, co się z nim stanie po skoku. Na razie jednak nie ma o tym mowy, bo trwa samodiagnostyka. -- Ile to potrwa? -- Dziesięć minut. Może piętnaście. Z głośnika dobiegło pełne napięcia westchnienie Cali. -- Oni dobrze wiedzieli, w co celować, Teller. -- Oczywiście, że wiedzieli. To przecież okręt Tarkina. -- I znowu wyśledzili nas przez hiperprzestrzeń! -- Ze stacji wystartowała kolejna eskadra gwiezdnych myśliwców -- odezwał się Salikk, nim Teller zdołał odpowiedzieć. -- Ustawiły się w formację przeszukującą i kierują się w stronę "Pożeracza Parseków". Teller wywołał powiększony obraz uszkodzonego okrętu. -- Miałem nadzieję, że być może pomylą "Pożeracza" z nami, ale Tarkin najwyraźniej dysponuje jeszcze jakąś ograniczoną formą łączności. Potrząsnął głową z rozdrażnieniem. -- Urządziliśmy personelowi tej bazy niezłe przedstawienie. -- Myśliwce -- powtórzył Salikk.

Teller przyglądał się V-wingom oraz maszynom typu ARC-170, które rozdzielały się, by ich poszukiwania objęły jak największy obszar. -- Jesteśmy w stanie przemieszczać się z prędkością podświetlną? -- Tak, ale martwię się, że te myśliwce natychmiast zauważą ślady pozostawiane przez silniki jonowe. -- Martw się Vaderem. Przypuszczalnie naprowadza je teraz na nas. -- Teller zastanowił się, a potem rozkazał: -- Rozpocznij serię uników. Uruchom pełne wyciszenie. Salikk zerknął na niego. -- A nie powinniśmy ich najpierw wykończyć? Czy kiedykolwiek przytrafi się jeszcze okazja, by załatwić dwóch najwybitniejszych dowódców Imperatora? -- Nie są niezastąpieni. -- Może Tarkin. Ale Vader? -- Z tego, co wiemy, Imperator zahibernował jeszcze tuzin takich jak on. Poza tym musimy wykorzystać nasz okręt jak najlepiej, póki go jeszcze mamy. -- Niestety, muszę się z tobą zgodzić. -- Salikk pokiwał głową. -- To dobrze. -- Teller odwrócił się w stronę komunikatora. -- Doktorze, gdzie pan jest? -- W ładowni numer jeden -- odparł Artoz. -- Jest tu coś, co trzeba obejrzeć przed kolejnym skokiem w nadprzestrzeń. Teller zerknął na Salikka. -- Dasz sobie radę? -- Idź! -- odparł niewyraźnie Gotal. Teller odepchnął się od fotela, przebiegł przez centrum dowodzenia i wypadł na pokład rufowy. Gdy biegł przez salę konferencyjną, zauważył turbowindę, ale okazało się, że nie działa. Zbiegł więc po schodach ewakuacyjnych jeden poziom w dół do maszynowni, przecisnął się przez wąski koferdam i przedostał się przez luk do ładowni, gdzie ujrzał Artoza wypełzającego spod ogromnej czarnej kuli umieszczonej na sześciokątnej podstawie. Ładunek zajmował większość pomieszczenia. -- I cóż ważnego muszę tu zobaczyć? -- spytał. Kalamarianin stanął na nogi i wskazał kulę. -- To. Teller przyjrzał się znalezisku od góry do dołu. -- Tak, widziałem to coś, gdy rozglądaliśmy się po okręcie po raz pierwszy. Co to takiego? -- Zacznijmy od początku. Czy wiesz, co to jest? -- Cala sądzi, że to element systemu maskującego... -- Nie, myli się -- przerwał mu Artoz. -- Gdyby urządzenie maskujące było zasilane hybridium, tak, to miałoby sens, ale system kamuflażowy okrętu jest napędzany kryształami stygium, co czyni urządzenia tego typu zbędnymi. -- Dobra -- rzekł niepewnie Teller. Artoz wskazał poziome szczeliny na powierzchni kuli.

-- Półkule zostały zaprojektowane tak, by się oddzielać od siebie w poprzek, ale nie mogę znaleźć żadnego panelu kontrolnego czy innego urządzenia, którym można by to otworzyć. Teller obszedł częściowo kulę. -- Myśli pan, że ta kula kryje w sobie jakieś urządzenie naprowadzające? -- Nasze skanery niczego nie wykryły. Oczy zafrapowanego Tellera zamigotały. -- A więc? -- Myślę, że to jest urządzenie naprowadzające na cel. Teller otworzył szeroko usta. -- Mam na myśli to, że patrzymy na urządzenie należące do Vadera. Namierzał je i dzięki temu był w stanie dotrzeć w ślad za nami do Fial, a potem do Galidraana. -- Proszę posłuchać. -- Teller zmarszczył czoło. -- Vader może jest bardziej maszyną niż człowiekiem, ale... -- Przeszukaliśmy cały okręt od góry do dołu. Wywróciliśmy wszystko do góry nogami i nie znaleźliśmy niczego, co mogłoby zdradzić naszą obecność w hiperprzestrzeni. Nim Teller zdążył odpowiedzieć, usłyszał sygnał komunikatora. -- Generator hipernapędu zakończył testy -- zameldował Cala. -- Wciąż protestuje, ale myślę, że da radę wykonać skok. -- To spadajmy stąd -- rzekł Teller i połączył się z kokpitem. -- Salikk, nakieruj się na punkt skoku, ale zaczekaj na rozkaz. Musimy jeszcze coś załatwić przed przejściem w hiperprzestrzeń. -- W porządku -- odparł Salikk. -- Aha, i jeszcze jedno. Rozwal po drodze boję hiperprzestrzenną Galidraanu. Tym razem nie życzę sobie, by ktoś za nami leciał. Nieporuszony Vader stał przy przednich iluminatorach "Pożeracza". Czerwone migotanie świateł alarmowych odbijało się od jego hełmu, ale oczy, przesłonięte ciemnymi półkulami, nadal śledziły umykający "Cierń". -- Stacja Galidraan wysyła prom i szykuje najszybszą korwetę do pościgu -- rzekł Tarkin z fotela drugiego pilota. -- Sierżant Crest melduje o trzech zabitych. -- Pański okręt nadal znajduje się w systemie -- powiedział powoli Vader, a potem odwrócił się i warknął: -- Dowódca eskadry, zgłoś się! -- Słyszę pana głośno i wyraźnie, lordzie Vader -- odezwał się ktoś przez głośnik. -- Czekam na rozkazy. -- Komandorze, proszę skierować swoją eskadrę w kierunku jasnej strony najbardziej zewnętrznego księżyca Galidraana IV. -- Moje skanery nie wykazują żadnej obecności w tym rejonie, lordzie Vader. -- Przekażę panu wszelkie potrzebne dane, komandorze. -- Wykonujemy rozkaz, lordzie Vader. Kanał taktyczny otwarty. Tarkin przycisnął miękką słuchawkę do lewego ucha. -- Komputery nawigacyjne stacji wyliczają wszystkie możliwe punkty wyjścia.

Vader zacisnął dłonie za plecami. -- Perlemiański Szlak Handlowy leży w odległości krótkiego skoku stąd -- rzekł. -- Im nie zależy na ucieczce -- oznajmił Tarkin. Vader odwrócił się, by na niego spojrzeć. -Gdyby chcieli uciec, już dawno by to zrobili. Odkaszlnął znacząco. -- Nie. Porywacze mają jakiś inny plan. Być może chcą uderzyć w inny cel. Znów przycisnął słuchawkę do uszu, a potem przełączył transmisję na głośniki. -- ...wyliczenia są gotowe, gubernatorze Tarkin -- oznajmił niski głos. -- Przekazujemy je na prom, by pan oraz lord Vader mieli do nich natychmiastowy dostęp. -- Dziękuję, pułkowniku -- rzekł Tarkin do mikrofonu. -- W międzyczasie poproszę o listę lokalnych systemów, które mają garnizony floty wojennej Imperium. -- Mogę od razu panu o wszystkim powiedzieć. Mamy spory garnizon w systemie Felucia i niewielki w Rhen Var. Na Nam Chorios znajduje się zarówno kolonia górnicza, jak i niewielkie więzienie. Oprócz tego mamy dodatkowe posterunki w Trogan oraz Jomark. Oczywiście jest jeszcze baza floty oraz stocznia R/M Facility Four w układzie Belderone. -- Co tam stacjonuje, pułkowniku? -- Kilka korwet CR-90, dwa lekkie krążowniki typu Carrack, kilka typu Victory i "Liberator", niszczyciel typu Venator. -- Proszę zaczekać, pułkowniku. -- Tarkin wyciszył transmisję i obrócił fotel w stronę Vadera. -Czy jest pan pewien, że nasze lasery ich uszkodziły? Vader pokiwał głową. -- Jeśli mają uszkodzony hipernapęd, być może będą chcieli gdzieś się przyczaić, by naprawić uszkodzenia. Vader znów skinął. -- Lub poszukać części zamiennych. -- A jeśli nie doznali uszkodzeń? -- Będą kontynuowali misję -- rzekł stanowczo Vader. Tarkin umilkł na dłuższą chwilę. Nie miał dotąd okazji, by się przekonać, do czego jego okręt naprawdę jest zdolny, i krótkie starcie wywołało u niego wielki podziw wobec możliwości korwety. -- Dlaczego nie zabili nas, gdy mieli ku temu okazję? Nie mieści mi się w głowie, by nadal wierzyli w to, że ścigają ich gangsterzy Sugich. -- Nie -- rzekł ostro Vader. -- Wiedzą, że tu jesteśmy. -- A więc może nie zabili nas, bo się gdzieś spieszą? -- Możliwe -- rzekł Vader. Tarkin obracał się na swoim fotelu, -- Belderone? -- Baza jest zbyt dobrze chroniona, nawet jak na pańską korwetę. -- No to może Felucia. Mogliby chcieć się zemścić za to, co Republika tam zrobiła. -- Felucia jest pozbawiona znaczenia.

-- Rhen Var z kolei to tylko niewielki posterunek... A więc Nam Chorios? -- Proszę przekazać bazie na Belderone, by posłała tam "Liberatora" -- odezwał się Vader po chwili. Tarkin uruchomił mikrofon. -- Pułkowniku, musimy się skontaktować z Belderone oraz Coruscant -- zaczął, ale przerwało mu gniewne warknięcie Vadera. -- Co się stało? -- Nie wiem, kim są ci ludzie, ale do głupców nie należą. -- Mroczny Lord odwrócił się od iluminatorów. -- Właśnie wyrzucili w przestrzeń komorę medytacyjną. W tej samej chwili z głośnika dobiegł głos dowódcy eskadry myśliwców. -- Lordzie Vader, nasze skanery wychwyciły jakiś obiekt... -- Komandorze, proszę przekazać pilotom, by otworzyli ogień wzdłuż tego wektora. Lasery i torpedy protonowe, jeśli je macie! -- Lordzie Vader! Słychać detonację! -- odezwał się komandor chwilę później. Tarkin zerwał się z fotela i stanął przy Vaderze. -- Trafili "Cierń"? -- Lordzie Vader -- odpowiedź napłynęła po dłuższej chwili. -- Przeciwnik zniszczył boję hiperprzestrzenną. Nasze sensory wychwyciły rozliczne zaburzenia fali rufowej. -- Weszli w nadświetlną -- rzekł Vader. Tarkin przetarł dłonią wysokie czoło. -- A więc nie dość, że są niewidzialni, to jeszcze nie da się ich wykryć.

14 Wszystko albo nic Kwatera główna Wywiadu Floty, zwieńczona rzędami skanerów, sensorów i anten, unosiła się nad metaliczną skorupą Coruscant, jak gdyby siły tektoniczne wypchnęły ją z głębi planety. Wraz z Pałacem oraz pełnym przepychu kompleksem Komisji Utrzymania Nowego Ładu, w którym mieściły się Imperialne Biuro Bezpieczeństwa, Ubiktorat i wiele innych tajemniczych instytucji, siedziba Wywiadu Floty tworzyła trzeci wierzchołek ogromnego trójkąta. Osłonięty polem siłowym, wzmocniony i niemalże pozbawiony okien kompleks przypominał bardziej więzienie niż fortecę, co zrodziło wiele plotek, jakoby zaprojektowano go nie tylko po to, by zwykli obywatele planety nie mieli tu wstępu, ale też po to, by zatrzymać dziesiątki tysięcy członków personelu w środku. Siedziba Wywiadu Floty, wzniesiona tuż po wojnie na gmachach, które kiedyś stanowiły centrum strategiczne Republiki, była teraz głównym ośrodkiem zbierania i analizowania transmisji, które spływały z całego gigantycznego metropolis i ze wszystkich sektorów rozrastającego się Imperium. Mimo to działania agencji nie przebiegały w całkowitej tajemnicy. Podczas budowy w każdym kąciku zainstalowano mikroholokamery, by rozmowy oraz postępowanie każdego członka zespołu mogły być śledzone dzień i noc, nie tylko przez senatorów stojących na czele rozmaitych komisji nadzorczych, ale również przez Imperatora i najbardziej zaufanych członków Rady Najwyższej. Wszyscy pracownicy wiedzieli o nich i z czasem przyzwyczaili się do ich obecności. Oficerowie i zwykli pracownicy nie musieli się dłużej oglądać na szpiegów we własnych szeregach, ale zajmowali się rutynowymi czynnościami ze świadomością, że lada chwila mogą stać się przedmiotem czyjegoś zainteresowania. W tej chwili trwało spotkanie połączonych sztabów wojsk Imperium, w którym uczestniczyli admirał Antonio Motti, generał Cassio Tagge, wiceadmirałowie Ozzel oraz Jerjerrod, a także kilku najważniejszych oficerów Komisji Utrzymania Nowego Ładu, wśród których byli dyrektor Armand Isard, wicedyrektor Harus Ison oraz pułkownik Wullf Yularen. Wywiad Floty reprezentowali wiceadmirałowie Rancit oraz Screed, na wniosek których zwołano zebranie. Gdy przez wysokie okna w wieży Pałacu wpadało już światło późnego popołudnia, Sidious przyglądał się ich hologramowi ze swego tronu. Za pomocą panelu umieszczonego w podłokietniku wybierał odpowiednie kamery oraz ich kąt ustawienia. Stał przy nim droid 11-4D, który wsunął jedną kończynę do gniazda interfejsu przekazującego obraz spotkania na górę. -- Przyciemnij okna -- rzekł Sidious, nie odrywając wzroku od wyświetlanej holotransmisji. -- Oczywiście, Wasza Wysokość. Z chwilą gdy blask dnia przygasł, zielonkawy hologram stał się bardziej wyrazisty i szczegółowy. Oficerowie wywiadu z początku prosili o audiencję w Pałacu, ale Sidious się nie zgodził. Nie miał również ochoty na wirtualny udział w naradzie. Wieść o tym, że dysydenci porwali statek Tarkina i rozpoczęli sianie zniszczenia na Zewnętrznych Rubieżach, była przykra i niepokojąca, ale złośliwości rywalizujących ze sobą szefów wywiadów męczyły Sidiousa o wiele bardziej. Wysłał więc Mas Ameddę oraz Ars Dangora, by go reprezentowali.

-- Rozumiem, że dysydenci wyrządzili wiele szkód w oddalonym układzie słonecznym -- mówił Ison -- ale faktem pozostaje to, że do ataku wykorzystali tylko jedną jednostkę. -- Okręt, który jest w stanie ukryć swoją obecność przed skanerami -- rzekł Rancit. -Wymanewrować nasze myśliwce, prześcignąć gwiezdny niszczyciel... -- Rozumiem, źle się wyraziłem -- podjął Ison, gdy słowa Rancita ucichły. -- Jedną szybką i potężną jednostkę. Tak czy owak, zaatakowali nieistotną placówkę. -- To początek ich szlaku zniszczenia! -- wtrącił Screed. Oficerowie zasiadali dookoła wielkiego okrągłego stołu, przy którym najważniejsze miejsca zajmowali Mas Amedda oraz Ars Dangor. W samym środku unosiły się trójwymiarowe mapy gwiezdne, ekrany w formie siatki szkieletowej oraz liczne panele ukazujące lokalizację baz i obiektów na Zewnętrznych Rubieżach i listy okrętów do dyspozycji. Poszczególne symbole oznaczały gwiezdne niszczyciele, drednoty, korwety i fregaty, aż po kanonierki i śmigacze. -- Nie mamy dowodów na to, że porywacze statku prowadzą jakąś dłuższą operację. -- Ison podjął wywód. -- Atak na stację mógł być elementem próby uwolnienia się od gubernatora Tarkina i lorda Vadera. -- Czyli innymi słowy, dywersją? -- rzekł Screed z niedowierzaniem. Jego implant oczny połyskiwał w świetle hologramów. -- Gubernator Tarkin o mało co nie stracił życia na skutek ognia z własnego okrętu. Zważywszy na jego doświadczenie i wiedzę, musimy założyć, że "Cierń" znalazł się w rękach bardzo kompetentnej, niebezpiecznej grupy. -- Znam gubernatora Tarkina od ponad dwudziestu lat -- powiedział Rancit dobitnie. -- I zapewniam panów: jeśli on uważa, że ta grupa stanowi poważne zagrożenie dla Imperium, to tak właśnie jest. Ison wypuścił powietrze i pokręcił głową. -- Przesuwanie naszej floty z Belderone, by wzmocnić ochronę mało istotnych obiektów, było lekkomyślne. Nie możemy pozwolić na to, by nasze kampanie pacyfikacyjne i poszukiwania byłych separatystów ucierpiały przez konieczność bronienia za wszelką cenę jakiegoś posterunku w zapadłym systemie. -- A co będzie, jeśli operacja porywaczy przeniesie się na Środkowe Rubieże? -- spytał Rancit. - Ten okręt daje im możliwość zaatakowania każdego celu w niemalże całej galaktyce. Ison milczał chwilę, wpatrując się w wiceadmirała. -- Czy po to mamy flotę kosmiczną? Mamy rzucić ją całą, by zablokować drogę do wszystkich systemów grupce dysydentów? -- Powinniśmy zablokować większe systemy gwiezdne -- rzekł Rancit. -- O ile sytuacja nas do tego zmusi -- Nie chcę, by moje słowa zabrzmiały arogancko -- odezwał się wiceadmirał Motti -- ale okręt gubernatora Tarkina nie ma nieskończonej siły ognia. Tradycyjnie przycięte brązowe włosy i chłopięce rysy gładko ogolonej twarzy dobrze maskowały jego nieskończony sarkazm. -- Bez względu na to, jaki obierzemy kurs, ten okręt kiedyś przestanie być zagrożeniem. -- Zgadzam się -- rzekł Ison. -- To tylko pojedyncza jednostka. Sugeruję, byśmy dali sobie z nim

spokój. Rozwścieczony Mas Amedda poderwał się na równe nogi. -- Wygląda na to, że wszyscy jesteście ślepi na prawdziwe niebezpieczeństwa, które stwarzają grupy korsarzy. Tu nie chodzi o odległe posterunki czy nawet ważne obiekty. Ów okręt musi zostać zatrzymany albo zniszczony, ponieważ stanowi wyzwanie dla niepodważalnych rządów Imperium! -- Właśnie to chciałem powiedzieć, wezyrze -- rzekł Rancit, gdy ucichły głosy dookoła stołu. Był zwrócony w stronę Ameddy, ale wyglądało to tak, jakby mówił do którejś z kamer, zupełnie jakby był świadom tego, że Sidious ogląda naradę. -- IBB początkowo podkreślało, że kryjówka ze sprzętem komunikacyjnym na Murkhanie może zostać wykorzystana do emitowania antyimperialnej propagandy. Teraz wicedyrektor Ison nie rozumie, że dysydenci mogli planować porwanie okrętu gubernatora Tarkina z tych samych względów. Dyrektor Armand Isard, kruczoczarny mężczyzna obdarzony naturalnym autorytetem, już miał się wtrącić, kiedy odezwał się młodszy oficer wywiadu obsługujący łącza komunikacyjne. -- Panowie, przepraszam, że przeszkadzam, ale odbieramy meldunki o kolejnym niesprowokowanym ataku na Zewnętrznych Rubieżach. -- Nam Chorios -- rzekł Screed. -- Zupełnie tak jak przewidział to gubernator Tarkin. -- Nie, admirale -- odezwał się łącznościowiec. -- Lucazec. Tym razem to generał Tagge zerwał się na równe nogi. Pochodził z bogatej, wpływowej rodziny i był wysokim krępym mężczyzną o twarzy okolonej bujnymi bokobrodami. -- Przecież w Lucazec działa TaggeCo! -- Odbieramy holotransmisję na żywo -- dodał podoficer. Rancit powiększył jeden z obszarów gwiezdnej mapy i patrzył na nią zaintrygowany. -- Przeskoczyli przez cały sektor i znaleźli się na skraju Perlemiańskiego Szlaku Handlowego! Spojrzał na Mottiego. -- Czy mamy tam jakieś jednostki lub bazy? Motti miał w ręku przenośny komputer. Wpatrywał się teraz z uwagą w jego ekran. -- Niewielki garnizon wojsk naziemnych oraz eskadra V-wingów do ochrony kopalni TaggeCo. -- Uruchamiam relację -- rzekł łącznościowiec. Nad wbudowanym w stół holoprojektorem pojawiła się holotransmisja, która zamigotała i ustabilizowała się. W samym środku unosiła się orbitalna przetwórnia wielkości miasta, należąca do TaggeCo. Jej spory fragment przesłaniały teraz kuliste eksplozje, a logo firmy zakrywały strugi stopionego metalu. Widać było kolejne uwalniane strumienie energii, które spadały na powierzchnię obiektu i odrywały jego wielkie fragmenty ulatujące w kosmos. Na tle nieustającej nawały ognia unosiły się szczątki V-wingów i transportowców rudy, z których jeden opadał ku ciemnobrązowej powierzchni Lucazecu. Jego pole siłowe rozgrzewało się do czerwoności. Niżej ciągnęły się gęste chmury czarnego dymu. -- Ostrzeliwują również obiekty na powierzchni! -- rzekł Tagge, który nadal stał i miarowo zaciskał pięści.

Ison zerknął na łącznościowca z zauważalnym niepokojem. -- Kto przekazuje tę transmisję? Orbitalna przetwórnia? Jakaś zabłąkana jednostka? -- Transmisja nadchodzi na częstotliwości imperialnego HoloNetu -- odparł podoficer. -- Tak, ale punkt widzenia... -- zawahał się Ison. -- Mam wrażenie, że agresorem jest jeden z naszych okrętów. Screed i Motti spojrzeli po sobie ze zmartwieniem. Na szczycie wieży pałacowej Sidious rozparł się na fotelu i założył ramiona na piersi. Wijące się strugi ciemnej strony Mocy przeszywały jego ciało, jakby go kusiły, by je okiełznał. -- Czy już się domyśliłeś, o co tu chodzi, droidzie? -- spytał. -- Tak, Wasza Wysokość -- odparł 11-4D. W tej samej chwili odezwał się podoficer łączności: -- Panowie, mamy potwierdzenie, że holorelacja jest przekazywana przez "Cierń". Sidious obrócił się ku przyciemnionym oknom, za którymi zarówno niebo, jak i powierzchnia planety przybrały barwę popiołu. Zmrużył oczy i odszukał w Kosmosie Dartha Vadera, który również obserwował holorelację. "Tak, lordzie Vader -- przekazał mu dzięki Mocy. -- Otrzymasz swój myśliwiec". Tarkin energicznym krokiem wyszedł ze stanowiska zarządzania hangarem "Liberatora" i ruszył przed siebie po górnym lądowisku, mijając gwiezdne myśliwce i pojazdy przystosowane do lotów w atmosferze. Wkrótce dotarł do czekającego na niego promu. Ogromne, znajdujące się w suficie wrota gwiezdnego niszczyciela były zamknięte, a światła na lądowisku przygaszone. Dowódca "Liberatora", niski, siwowłosy mężczyzna ze starannie przyciętą brodą, czekał na dole trapu. -- Przykro mi, że nie mogliśmy bardziej pomóc, gubernatorze Tarkin -- rzekł, salutując. Tarkin machnął dłonią. -- Przecież nie ponosi pan za nic winy. Przybył pan na wezwanie i za samo to jestem panu winien wdzięczność. -- Dziękuję, sir. -- Dowódca niszczyciela skinął głową. Tarkin wyciągnął rękę, a oficer uścisnął ją z szacunkiem. -- Wracacie do bazy w Belderone? -- spytał gubernator. -- Nie, sir. Coruscant kazało nam wykonać skok bezpośrednio na Ord Cestus. Tarkin zmarszczył brwi. -- Dlaczego mamy udać się tak daleko wzdłuż Perlemiańskiego Szlaku? -- Przypuszczam, że to zmiany z ostatniej chwili -- rzekł dowódca. -- Wymuszone tym, co się wydarzyło w Lucazecu. W Centares i Lantillies wszczęto podobne ruchy. Nikt nie wie, dokąd pański... eee... dokąd zaginiony okręt teraz się uda. -- W sumie racja -- rzekł Tarkin i zakończył na tym rozmowę. Wszedł po rampie na pokład promu i zasiadł w fotelu w główniej kabinie. Był jedynym pasażerem promu typu Theta. Wysoko nad jego głową śluza "Liberatora" rozsuwała się w poprzek. Prom wznosił się dzięki mocy repulsorów, a potem rozłożył skrzydła i popędził w stronę punktu docelowego przypominającego kształtem groszek eskortowca o nazwie "Goliat", który

przybył ze stoczni w Ord Mantell. Przez iluminator na lewej burcie Tarkinowi mignęło Nam Chorios, lecz prom wnet odbił od gwiezdnego niszczyciela i widok zniknął. Światła dostarczanego przez słońce układu ledwie wystarczało, by oświetlić planetę, a co dopiero ogrzać ją do ludzkich norm. Tarkin zastanawiał się nad słowami kapitana. Ogromne liniowce startowały z baz tak odległych jak Centares czy Lantillies tylko ze względu na "Cierń". Miał nadzieję, że dowództwo wie, co robi, i nie rozciągnie floty zbyt mocno, choć nie było wątpliwości, że porywacze raz jeszcze wszystkich zaskoczyli. Sytuacja wyglądałaby inaczej, gdyby Coruscant ostrzegł Lucazec, ale nikt, włączając w to Tarkina, nawet nie pomyślał o tym, że dysydenci zaatakują słabo broniony kompleks górniczy TaggeCo. "Cierń" wślizgnął się do systemu ze zmienioną sygnaturą transpondera, ale transmitując autentyczne kody Imperium, dzięki czemu mógł otworzyć ogień zarówno na część orbitalną, jak i naziemną, nim w Lucazecu ktokolwiek zdążył zareagować. Mieli do czynienia z klasycznym przypadkiem maskowania się zapachem wroga. Wciąż pamiętał smród piżmowych odchodów, którymi musiał się smarować podczas polowań lub ćwiczeń w podchodzeniu. Gryzoń, którego Jova rozjechał śmigaczem pewnej nocy, okazał się dopiero początkiem. Później Tarkin musiał wykorzystywać oszałamiająco mocne zapachy jakichś przebiegłych lisopodobnych stworzeń, od czego czasami robiło mu się niedobrze, potem rogatych przeżuwaczy, przysadzistych kotowatych... Wielokrotnie jednakże zdarzało się, że zapach dawał im przewagę -- pozwalał im zabijać lub infiltrować. Inaczej było tylko na "Cierniu", ale przecież tam chodziło o coś innego. W układzie Lucazec porywacze nie zawracali sobie nawet głowy uruchamianiem systemów maskujących, które włączyli dopiero przed atakiem. Przypuszczalnie eksperymentowali przed kolejnym natarciem. Pola siłowe przez jakiś czas chroniły instalacje wydobywcze, ale ich los był już przypieczętowany. Zniszczenia poczynione przez "Cierń" dorównywały tym, które okręt pozostawił po sobie w układzie Galidraan. Kiedy "Liberator" odebrał nową transmisję holonetową, Tarkin próbował przekonać sam siebie, że to kolejna podróbka. Chciał uwierzyć w to, że ma do czynienia z montażem relacji z czasów wojny oraz współczesnych nagrań, tak jak na Murkhanie i na Posterunku. Tak bardzo zależało mu na udowodnieniu swych racji, że ku zdumieniu niektórych podoficerów "Liberatora" właściwie wszedł w błękitne holopole, szukając jakichkolwiek dowodów na to, że przekaz jest fałszywy. Niczego jednak nie znalazł. Po jakimś czasie pozbył się przekonania, że porywacze celowo go prowokują, i przyjął, że wykorzystują zaawansowany osprzęt komunikacyjny "Ciernia" po to, by ściągnąć na siebie uwagę, podobnie jak czynił to Dooku w początkowej fazie wojen klonów. Tak samo jak Dooku porywaczom udało się przesłać holorelację cywilnymi częstotliwościami do tysięcy gwiezdnych systemów Zewnętrznych i Środkowych Rubieży, nim Coruscant zdołał wreszcie zamknąć łącza. Tak czy owak, sytuacja wymknęła się spod kontroli. Wedle najnowszych raportów Wywiadu Floty porywacze już przyciągnęli uwagę mediów w kilku zewnętrznych systemach, a niektórzy członkowie Rady Najwyższej obawiali się reakcji społeczeństwa. Należało się spodziewać, że niezadowolone stronnictwa zaczną myśleć, że Imperium nie jest niezwyciężone, a potem

wszędzie pojawią się naśladowcy, przekonani, że ich czyny też mogą zyskać sławę. Tarkin dowiedział się również, że burzliwa narada członków IBB oraz Wywiadu Floty, zwołana w celu ustalenia metod postępowania, nie przyniosła żadnych rezultatów, tym bardziej że "Cierń" znów gnał przez nadprzestrzeń lub czaił się w jakimś odległym niezasiedlonym systemie gwiezdnym. Okazało się jednakże, że wiceadmirałowie Rancit i Screed zyskali największe znaczenie, gdyż admiracja otrzymała pozwolenie Imperatora na rozmieszczenie sił wokół bezbronnych światów wzdłuż Perlemiańskiego Szlaku Handlowego i Drogi Hydiańskiej. Dzięki temu "Goliat" trafił do Nam Chorios, a "Liberator" wybierał się do Ord Cestus. Gdy eskortowiec przybył na miejsce, Vader natychmiast wszedł na jego pokład, gdyż jednostka przywiozła z Coruscant jego własny gwiezdny niszczyciel. Od rozstania z Vaderem Tarkin miał mnóstwo pracy. Rozmawiał z komandorem Casselem, który stał na czele Posterunku, z agentami wywiadu na Murkhanie oraz dowódcami baz Imperium w całym sektorze. Rozmówił się również z Wullfem Yularenem, który ze wszystkich sił próbował utrzymać rozejm między agencjami wywiadu. Ponadto spędził dziesięć godzić w centrum danych "Liberatora", gdzie ślęczał nad mapami gwiezdnymi i wykonywał złożone obliczenia. Był niewyspany, ale wiedział, że sen musi zaczekać do chwili, gdy znów spotka się z Vaderem. Skrzydła promu złożyły się ku górze, gdy pojazd powoli zmierzał w stronę głównego hangaru eskortowca. Dowódca jednostki oraz grupa jego najwyższych oficerów i podoficerów stali w równym szeregu, gdy Tarkin zszedł po rampie. Obok nich czekała również pełna kompania szturmowców wraz z sierżantem Crestem i pozostałymi sześcioma żołnierzami z osobistej eskorty lorda Vadera. -- Witamy na pokładzie, gubernatorze Tarkin -- rzekł kapitan, który wystąpił przed szereg, by go powitać. -- Miło cię znów ujrzeć, Ros. Szkoda, że spotykamy się w tak kiepskich okolicznościach. -- Cóż, musimy więc zrobić wszystko, by je poprawić. Tarkin uśmiechnął się bez zbytniej wesołości i spytał: -- Gdzie jest lord Vader? -- W hangarze myśliwców. Zaprowadzę pana. Kapitan odwrócił się i dał reszcie sygnał: "spocznij", a potem uprzejmym gestem poprosił gubernatora do siebie i razem ruszyli po lądowisku. Po chwili dotarli do hangaru myśliwców, gdzie kapitan pozostawił Tarkina samego. Odnalezienie pojazdu lorda Vadera nie było trudnym zadaniem, gdyż był to jedyny Eta-2 w eskadrze V-wingów. Myśliwiec został pomalowany na czarno, co mogłoby się wydać dziwne, gdyby nie to, że czerń była ulubioną barwą Mrocznego Lorda. Co więcej, podczas wojny wielu pilotów malowało swe myśliwce, by się wyróżniać, a więc czemu Vader nie miałby robić tego samego? Lord Vader stał w szparze między dziobowymi działkami myśliwca i majstrował przy czymś, a tuż obok niego tkwił droid astromechaniczny, podłączony do przenośnej jednostki diagnostycznej. Choć Tarkin nie odezwał się ani słowem, Vader odwrócił się i wyszedł spomiędzy dział laserowych.

-- Mam nadzieję, że pański myśliwiec dobrze zniósł skok z Ord Mantell -- odezwał się gubernator. -- Niestety, nie do końca, ale w chwili obecnej jego stan nie jest powodem mojego zmartwienia. Czy jest pan w posiadaniu jakiejś wiedzy? -- Interesujące pytanie, lordzie Vader. -- Tarkin uniósł brew. Wyglądało na to, że Vadera nie opuścił paskudny nastrój, który towarzyszył mu od ataku w systemie Lucazec. -- Nie mam na myśli wiedzy szkolnej, gubernatorze. Czy ma pan jakieś nowe informacje? Tarkin pokiwał głową. -- Dowiedziałem się czegoś, co musimy omówić tylko we dwóch. Vader odwrócił się, by zareagować na serię naglących piśnięć ze strony droida, a potem bez słowa poprowadził gubernatora do niewielkiej pustej sali operacyjnej, przyległej do hangaru myśliwców. -- Tu nikt nam nie przeszkodzi -- oznajmił. -- Czego się pan dowiedział? -- Myślę, że odkryłem sposób na to, by przewidzieć, gdzie teraz pojawi się "Cierń". -- Mam nadzieję, że pańskie prognozy okażą się lepsze od przeczucia, które pomogło nam w układzie Galidraan, gubernatorze. -- Odrzuciłem część spekulacji. Vader czekał. -- Zanim podzielę się z panem moimi wnioskami, przedstawię kilka faktów. Po pierwsze, numery seryjne urządzeń, którym zrobiliśmy zdjęcia na Murkhanie, wskazują na to, że w istocie stanowiły one własność separatystów, zostały skonfiskowane przez Republikę podczas wojny i później przechowywane w magazynie Imperium aż do zniknięcia jakieś trzy lata temu. -- Zniknięcia -- powtórzył Vader. -- Moduły okrętu oraz droidy, które uczestniczyły w ataku na Posterunek, również "zniknęły". -- Właśnie. Zostały sprzedane, ukradzione, a może wydane. -- Wszystko to wskazuje na to, że porywacze mają swą siatkę w Imperium. Tarkin uśmiechnął się. -- Proszę posłuchać dalej. Atak dysydentów na stację w systemie Galidraan został precyzyjnie wyliczony w czasie -- atak "Ciernia" nastąpił godzinę po tym, jak system opuścił gwiezdny niszczyciel typu Victory. -- A więc dysydenci wiedzieli, kiedy uderzyć -- zastanawiał się na głos Vader. Tarkin pokiwał głową. -- Być może współpracują ze statkiem zwiadowczym. Niewykluczone, że jest nim okręt zauważony podczas ataku na Posterunek. -- Albo pomagają im ci sami buntownicy, którzy dostarczyli im skonfiskowany sprzęt. -- Vader urwał. -- Gubernatorze, Imperator chce ich przykładnie ukarać, ale wszystkich, nie tylko tych, którzy porwali pański okręt. -- Pojmiemy ich wszystkich, jeśli moje wyliczenia są słuszne. Vader milczał w oczekiwaniu. Tarkin wyciągnął przenośny komputer z kieszeni munduru i

połączył go ze stołem holoprojektora. Nad płaszczyzną stołu zawisła obracająca się mapa gwiezdna, którą Tarkin ustawił pod odpowiednim kątem. Ruchy "Ciernia" zaznaczone były krętą czerwoną linią, w wielu miejscach opatrzoną danymi i wyliczeniami. -- Zużycie paliwa -- rzekł po chwili Vader. -- Powinienem przewidzieć, że wpadnie pan na to przede mną. -- To znana mi metoda, gubernatorze -- oznajmił Vader, ale nie wdawał się w szczegóły, a więc Tarkin podjął wywód. -- Zapas paliwa "Ciernia" został uzupełniony do maksimum przed opuszczeniem Posterunku -mówił, dodając wagi słowom ruchami palca wskazującego. -- Nie tankowaliśmy na Coruscant przed skokiem na Murkhanę, bo zostało wystarczająco dużo paliwa na drogę w obie strony. Z Murkhany okręt skoczył jednakże najpierw na Fial, potem na Galidraan i w końcu na Lucazec. Nie jesteśmy w stanie ustalić, gdzie korweta znajduje się teraz, nie wiemy, czy jest w nadprzestrzeni, czy może w jakimś lokalnym systemie gwiezdnym, ale bez wątpienia powoli kończy się jej paliwo. Jeśli porywacze nie zakończyli swej misji, a osobiście bardzo w to wątpię, będą musieli rychło uzupełnić zapas. Tarkin powiększył mapę miejscowego sektora. -- "Cierń" wymaga szczególnego paliwa, które można uzupełnić w niewielu miejscach. Wyliczenia wskazują na dwie możliwości: układ Gromas w sektorze Perkell oraz układ Phindar w sektorze Mandalore. Tarkin wskazał obie opcje palcem. Vader okrążył mapę dwukrotnie, aż zatrzymał się i spojrzał na Tarkina. -- Tak się składa, gubernatorze, że znam oba te światy. Tym razem to Tarkin zamienił się w słuch, ale Vader nie dodał ani słowa. -- Podobnie jak w systemie Lucazec -- podjął gubernator -- w Gromas prowadzone są prace wydobywcze. Chyba pozyskuje się tam phrik. -- Tak -- rzekł Vader. -- Imperium założyło tam bazę, która dysponuje paliwem różnego typu. Phidar z drugiej strony został zaatakowany przez separatystów podczas wojny i w tej chwili ma do dyspozycji niewiele więcej niż zwykły tankowiec na stałej orbicie. Dwadzieścia lat temu stanowił własność kartelu kryminalnego, ale obecnie zarządzają nim podwykonawcy oferujący paliwo i usługi remontowe dla jednostek Imperium. -- Dwie opcje -- rzekł Vader. -- Niemniej jednak Gromas przedstawia więcej trudności. -- Porywacze woleli zaatakować Lucazec aniżeli Nam Chorios czy nawet Belderone i wrzucili transmisję na żywo do HoloNetu. Jeśli zależy im na sianiu zniszczenia i efekcie propagandowym... -- ...zaatakują Gromas choćby dlatego, że to stosunkowo ważny cel. Tarkin powoli pokiwał głową. -- Zdecydowanie to cel, o którym powinniśmy powiadomić nasze agencje wywiadowcze -rzekł. Vader przytaknął, w pełni rozumiejąc implikacje słów Tarkina.

-- Powiadomię Imperatora. -- "Cierń" może już być w drodze. -- Tarkin wyprostował się. W tym geście kryła się gotowość do działania i Vader, niczym w odpowiedzi, oparł pięści o biodra. -- Nie mamy więc ani chwili do stracenia.

15 Zdolni do wszystkiego "Cierń" unosił się nad pozbawioną życia wulkaniczną planetą w układzie gwiezdnym, który zamiast nazwy opisany był symbolem liczbowym. Załoga zgromadziła się już w sali konferencyjnej, gdy pojawił się Teller, ubrany w mundur komandora Imperium. -- Odwróć się, byśmy mogli docenić pełen efekt -- rzekła Anora, siedząca w jednym z foteli wokół okrągłego stołu. -- Nie leży na tobie tak jak kiedyś -- stwierdził Cala. Teller spojrzał na siebie z rozczarowaniem. -- Oto wpływ, jaki bieda wywiera na człowieka -- oznajmił, a potem rzekł głośniej, by wszyscy go usłyszeli. -- Mam jednak dobre wieści... -- Dobre wieści od człowieka w mundurze Imperium! -- przerwał Salikk, bawiąc się futrem na policzkach. -- To chyba pierwszy taki przypadek w historii. -- Co przekazał nasz sojusznik? -- zapytał doktor Artoz. -- Grupa operacyjna okrętów Imperium przeskoczyła do Gromas. Oczy Artoza, umieszczone po obu stronach głowy, połyskiwały z zainteresowaniem. -- Czy to potwierdzony fakt? -- Z wielu źródeł. -- Teller skinął głową. -- A więc nie myliłeś się co do Tarkina -- powiedziała Hask. Teller podciągnął spodnie i usiadł okrakiem na krześle. -- Gdy służył w Siłach Bezpieczeństwa w Wielkiej Seswennie, tropił piratów dzięki wyliczeniom ich zużycia paliwa. Bywało, że zapędzali ich w okolice stacji paliwowej i tam osaczali. Jedi robili to samo. Wystarczy wiedzieć, ile paliwa okręt miał na początku podróży, i można w miarę precyzyjnie wyliczyć jego kurs. Metoda nie zawsze działa, ale jeśli okaże się słuszna, zawsze przyniesie sukces. Spojrzał na Calę. -- Już nie masz mi za złe tego, że spędziliśmy nieco więcej czasu na Murkhanie? Korivaar zmarszczył brwi, ale pokiwał głową. -- I co z tego, że Imperium przesłało grupę okrętów na Gromas? -- spytała Hask. -- Każda stacja stąd do Centares będzie gotowa na przybycie naszego okrętu. Teller zacisnął usta. -- Nie obiecywałem, że będzie łatwo. Zmieniony sygnał transpondera zadziałał na Lucazec i nie ma powodu sądzić, że następnym razem zawiedzie. Dla większości baz Imperium jesteśmy tylko zwykłą korwetą, której kończy się paliwo, ale nie oznacza to, że coś nie może pójść źle. Tak czy owak, paliwa zostało nam tyle, by móc wskoczyć w nadprzestrzeń przy pierwszym zwiastunie kłopotów. -- Gdzie się wówczas udamy i co poczniemy? -- spytał Salikk. -- Nie martwmy się na zapas -- oznajmił Teller. -- Na razie działamy według planu.

Hask pokręciła głową i zmrużyła skośne oczy. -- Powinniśmy zawczasu ukryć gdzieś zapas paliwa. Teller obrzucił ją niechętnym spojrzeniem. -- Wyprawa na Murkhanę wyczerpała nasze środki -- rzekł i wskazał siebie. -- Jak już mówiłem, bieda nie ma litości dla człowieka. Zygerrianka odwróciła wzrok. Na jej chudej twarzy nadal widniał gniewny grymas i Teller spojrzał na Anorę. -- Wykonałaś kawał dobrej roboty z tą holorelacją. Przyciąga dużo zainteresowania. Dziewczyna wzruszyła ramionami. -- Wykonywałam po prostu swoje zadanie. Jak zwykle. Teller nagle spoważniał i odwrócił się ku Cali. -- A skoro już mowa o zadaniach... -- Załatwione -- rzekł Koorivar. -- Choć dekontaminacja zajęła mi więcej czasu niż zwykle. -- Od początku mi się wydawało, że twoja cera jest czerwieńsza niż zazwyczaj. -- Nie rób sobie z tego żartów, Teller -- powiedział Cala. -- Ta chwila mogła mi odebrać kilka lat życia. -- Jeśli cię to pocieszy, Imperium słono za to zapłaci. -- W ogóle cię to nie martwi, co? -- parsknęła szyderczo Hask. -- Wiesz, myślę o zabijaniu kogo popadnie. -- Kogo popadnie? -- Teller zmarszczył brwi. -- O co ci chodzi? O to, że nie wszyscy ci, których zabijamy, są żołnierzami? Tak wygląda twój podział? -- Ludzie muszą gdzieś pracować -- stwierdziła Zygerrianka. -- Nie oszukuj sama siebie, Hask. Nie atakujemy celów cywilnych. To bazy Imperium obsadzone przez ludzi, którzy uwierzyli w chorą wizję przyszłości, roztaczaną przez Imperium przed tobą, twą królową, mną i każdym człowiekiem stąd aż po Nieznane Regiony. Widziałaś plakaty werbunkowe? Służ Imperium, a staniesz się kimś lepszym! Nie chce ci się od tego rzygać? Każdy, kto dobrowolnie przystanie na służbę Imperium, jest zdrajcą aż po kres swych dni. I nie mów mi, że oni nie wiedzą, na co się piszą, bo to równie jasne jak treść plakatów na murach. To niewola, ucisk i wojskowa potęga, jakiej wszechświat nie widział. Zacisnął szczęki i dodał: -- Ja dobrowolnie nie zgodzę się na taką przyszłość i wy również nie powinniście. Cholera, co wy tu w ogóle robicie, jeśli sobie tego jeszcze nie przemyśleliście? Anora wykonała pojednawczy gest. -- Ona wie to wszystko, tylko czasami zapomina. Spojrzała na Hask. -- No nie? Ta skinęła w odpowiedzi, zamyślona, ale Teller jeszcze nie skończył. -- Posłuchaj, to, czy w TaggeCo wydobywają rudę, czy tankują flotę Imperium, jest właściwie obojętne i sprowadza się do tego samego. Wspierają Imperatora, naszego oświeconego przywódcę, który nawet w swoim najżyczliwszym nastroju jest nadal o wiele gorszy od Vadera.

Na wypadek, Hask, gdybyś zapomniała, o co nam chodzi: chcemy, by wszyscy ci, którym w ogóle przyszło do głowy, by wstąpić na służbę Imperium, zaczęli się tego bać. Chodzi nam o to, by ludzie przestali umierać. By wreszcie się zemścić. Rozumiesz to czy nie? -- Rozumiem -- rzekła w końcu Hask. Anora uderzyła dłońmi o uda i zaśmiała się. -- Teller, są chwile, gdy tak bardzo przypominasz postać z holofilmu, że mam ochotę bić ci brawo. Moje studio na Coruscant zrobiłoby z ciebie dobry użytek. Teller patrzył to na nią, to na Hask, a jego twarz wykrzywiła pogarda. -- Artyści. Jeśli Imperator postawi na swoim, zostaniecie wytępieni w pierwszej kolejności. Odczekał chwilę. -- To wszystko? Porywacze pokiwali zgodnie głowami. Teller spojrzał na Anorę. -- A skoro mowa o holofilmach, przekonajmy się, czy w rudych włosach mi do twarzy. Ubrany w czarny kombinezon Tarkin stał w centrum dowodzenia hangaru, kiedy na skraju systemu Phindar, zwróconego w kierunku Rubieży, pojawił się okręt, który właśnie zakończył podróż w nadprzestrzeni. Nad stołem wyświetliła się holoprojekcja zarządcy stacji paliwowej w skali jeden do czterech. Był to żółtooki, ponuro wyglądający humanoid z zielonymi, chudymi rękami, zwisającymi na wysokości kolan. -- Proces tankowania zakończony, gubernatorze Tarkin -- wychrypiał Phindianin we wspólnym. -- Korweta szykuje się do odłączenia. -- Dobra robota, zarządco. Czy przeprowadził pan tankowanie wedle moich wytycznych? -- Tak, choć kosztowało nas to wiele pracy. -- Imperium spogląda przychylnym okiem na tych, którzy współpracują w trudnych sprawach. -- Ja zaś z przyjemnością powitam wszelkie formy przychylności, którymi będzie mnie pan chciał obdarzyć, gubernatorze. Powinien pan jednakże wiedzieć, że okręt nie jest dobrze broniony. Moi pracownicy i szturmowcy aż się palą, by zaatakować załogę. -- Nie, zarządco -- rzekł Tarkin tonem, który wykluczał jakiekolwiek sprzeciwy. -- Nie wolno wam wzbudzać żadnych podejrzeń. Poza tym ludzie na pokładzie korwety na pewno są na to dobrze przygotowani. Zostalibyście zabici. -- Jeśli sobie pan tego życzy. -- Tego właśnie sobie życzę. Czy macie nagranie rozmowy z dowódcą? Phindianin pokiwał wielką głową z zadartym nosem. -- Przesyłam transmisję. Tarkin zerknął na hologram, który wyświetlił się obok postaci zarządcy. Ujrzał wysokiego szczupłego mężczyznę z rudymi włosami i blizną na policzku biegnącą od kącika ust aż po bioniczne oko podobne do tego, które ma wiceadmirał Screed. Nosił mundur floty Imperium. -- Cylinder kodowy identyfikuje go jako komandora LaSala. -- Sekundkę, zarządco. Tarkin wyszedł z zasięgu kamery i odwrócił się do najbliższego technika w centrum

dowodzenia. -- Przepuśćcie ten hologram przez bazę danych. Jeśli to rzeczywiście komandor LaSal, ustalcie, gdzie teraz stacjonuje -- rozkazał i wrócił na poprzednie stanowisko. -- O czym pan mówił, zarządco? -- Że insygnia na jego plakietce i czapce wyglądają na autentyczne. Tarkin nie był zaskoczony. Po tym, co pokazali porywacze, fałszowanie insygniów czy kodów cylindrowych wydawało się dziecinną igraszką. -- Sir! -- odezwał się technik znad swego stanowiska. -- Z przeszukania baz danych wynika, że komandor Abel LaSal stacjonuje na pokładzie gwiezdnego niszczyciela "Sovereign", dokującego obecnie w Fondor. Dostrzegam jednakże rozbieżności w wyglądzie. Czy mam skontaktować się z "Sovereignem"? Tarkin pokręcił głową. -- To nie będzie konieczne -- rzekł. W tym samym momencie do centrum dowodzenia wpadł oficer sygnalista. -- Gubernatorze Tarkin, lord Vader prosi, by jak najszybciej dołączył pan do niego w hangarze. Tarkin zakończył obie transmisje, przeszedł przez śluzę i pospieszył po lądowisku ku rozgrzewającemu się żółto-szaremu V-wingowi. Kabina była otwarta, a w gnieździe za nią siedział już czerwony robot astromechaniczny. Czarny Eta-2 Vadera rozgrzewał się w pobliżu. Na widok gubernatora Mroczny Lord ujął hełm pilota oraz zakładany na pierś zestaw podtrzymywania życia i wręczył mu obie rzeczy. -- Radzę, by pan to założył -- oznajmił. Tarkin zaczął zakładać zestaw. -- Wygląda na to, że pańskie wyliczenia okazały się słuszne, gubernatorze. -- Tak, ale przebycie takiego dystansu musiało być dla nich sporym wyzwaniem. Myślę, że powinniśmy założyć, iż zatankowali przed wyruszeniem z Murkhany. -- A więc ktoś w Gromas mógł ich ostrzec. -- Warto to wziąć pod uwagę -- rzekł Tarkin. -- Zdradzili nam jednakże o wiele więcej. Nie dość, że znają instrumenty pokładowe "Ciernia", to jeszcze dobrze opanowali imperialne procedury. Ów samozwańczy komandor na hologramie w każdym calu wyglądał na oficera imperialnego i wykorzystał cylindry kodowe, by pobrać paliwo. -- Uniósł głowę i spojrzał na Vadera. -- Cylindry imperialne? -- Imperator nie ma cierpliwości do zagadek, gubernatorze. Nie wiem, kim są ci ludzie, ale trzeba przerwać im zabawę. Tankowiec w kształcie długiego cylindra orbitował nad zamieszkanym Phindarem. Jego rufowy mostek wznosił się nad trapezoidalnym ekranem, chroniąc poczwórne silniki podświetlne oraz typowy hipernapęd. Skompresowany radioaktywny gaz, płynny metal oraz kompozyty były rozmieszczone w odpowiednich sekcjach. Droidy przystosowane do pracy w przestrzeni kosmicznej zajmowały się dostarczaniem pełnych jednostek paliwowych na okręty oraz usuwaniem i transportem pustych jednostek do magazynów przycumowanych do prawej burty

tankowca. "Cierń" był nadal połączony ze stacją dziobem zwróconym w stronę trapezoidalnej rufy ogromnego tankowca. Teller pospiesznie pokonał śluzę strefy dokowania i wpadł do głównej kabiny. -- Odłączcie rury i spadajmy stąd! -- zawołał w kierunku kajuty dowodzenia. -- Jakieś kłopoty? -- spytała Anora, zrywając się z fotela. Teller, zajęty zrywaniem blizny z policzka i wyciąganiem fałszywego implanta z lewego oka, pokręcił głową. -- Nie i w tym właśnie problem. Wszystko poszło aż nader gładko. Phindianie niczego nie kwestionowali, nie pytali o okręt ani o specjalne jednostki paliwowe. -- Sam twierdziłeś, że tutaj jesteśmy po prostu zwykłą korwetą. -- Ale bez przesady! Rozległ się odgłos towarzyszący chowaniu się modułu tankującego. Teller pospieszył do kabiny dowodzenia. Anora deptała mu po piętach. -- Rozłączam nas -- rzekł Salikk z fotela dowódcy. Przez kadłub korwety przeszło drżenie, gdy dzięki silnikom manewrowym odłączyła się od burty tankowca. Teller podszedł do przednich iluminatorów, by rozejrzeć się po przestrzeni dookoła nich. -- Czego szukasz? -- spytał Artoz zasiadający na innym fotelu. -- Będę wiedział, gdy to zobaczę -- rzekł Teller, ale wtedy odezwał się Cala: -- Okręt wychodzi z nadprzestrzeni od strony Rubieży! Pochylił się nad sensorami. -- To imperialny eskortowiec pomocniczy. Wywołuję go na ekran. Teller, Anora, Hask i Artoz stłoczyli się za fotelem Cali. Na jego ekranie ukazał się pękaty okręt z wygiętym górnym kadłubem i płaskim centralnym. Na rufie kadłub rozciągał się i zakrywał silniki. -- Wedle sygnałów wysyłanych przez transponder to "Goliat" -- ciągnął Cala. -- Może pomieścić całe skrzydło gwiezdnych myśliwców. Jest uzbrojony w dziesięć Taimów i Bak H-ósemek oraz system naprowadzania pocisków Krupx. Osłonami raczej się nie wyróżnia... -- Nie mam zamiaru sprawdzać, jak dobrze wypada w boju -- przerwał mu Teller. -- Może przybył tu po to, by zatankować -- rzekł Artoz, ale bez przekonania. Niespodziewanie pojazd znikł z ekranu. -- Co się z nim stało? -- spytała Anora. W tej samej chwili pojazd pojawił się równie niespodziewanie, jak zniknął. Był teraz widoczny przez przednie iluminatory. -- Mikroskok! -- oznajmił Cala. -- Wypuszcza myśliwce! -- dodał Teller, patrząc, jak drobne maszyny opuszczają lądowisko. -To V-wingi prowadzone przez jakiegoś Eta-2 Actis. -- Ktoś chce się założyć, kto pilotuje tego czarnego? -- spytała Hask. Anora kręciła głową ze zgrozą. -- Skąd wiedzieli? -- Zaskoczony Teller otworzył szeroko oczy.

-- Tarkin być może uznał, że jeśli prześle flotę do Gromas, zwątpimy i udamy się do Phindar. -- Albo zabezpieczył się na każdą ewentualność -- rzekł Artoz. -- Duże okręty w Gromas, a on i Vader tu. Teller potrząsnął głową i na powrót nabrał czujności. -- Teraz to już bez znaczenia -- oznajmił i zwrócił się do Cali: -- Ile czasu nam zostało? -- Kwadrans -- odparł Koorivar. -- Jak daleko do najbliższego punktu skoku? Salikk obrócił się ku nawikomputerowi. -- Musimy się oddalić od Phindara i największego księżyca. -- No to najpierw czeka cię kilka ostrych manewrów -- oznajmił Teller. -- Trzymaj nas jak najbliżej tankowca i za wszelką cenę chroń generator hipernapędu. Wystarczy kilka trafień i jesteśmy usmażeni. -- Jakbyśmy sami nie wiedzieli -- odparł Cala. Z ust Salikka wyrwał się krótki, szalony śmiech. -- Jeśli sądzisz, że to powstrzyma Tarkina i Vadera, sam jesteś dla siebie najgorszym wrogiem. Teller zignorował jego słowa i spojrzał na Anorę. -- Szykuj kamery. -- Proszę trzymać się mojego lewego skrzydła -- przekazał Vader Tarkinowi, gdy wypadli z krążownika. Za nimi wyfrunęło pięć dodatkowych par V-wingów. Gigantyczny cylindryczny tankowiec, przesuwający się na tle planety, znajdował się teraz bezpośrednio przed nimi. "Cierń" właśnie próbował skryć się pod jego kadłubem. Wyglądało na to, że porywacze ze wszystkich sił chcą ukryć się za kadłubem tankowca przed nadciągającymi myśliwcami. Przy tak niewielkiej odległości uruchamianie systemu maskującego na korwecie mijało się z celem. Układ płatów korwety i lokalizacja hipernapędu zostały wprowadzone do komputerów naprowadzających każdego myśliwca i astromecha, a także do systemu naprowadzania ognia "Goliata". Precyzyjny strzał z wielkich dział krążownika mógł unieruchomić korwetę na dobre. Piloci myśliwców zgłosili gotowość od Żółtego Trzy po Żółtego Dwanaście, ustawili się w szyku za ogonem maszyny Vadera i przyspieszyli w kierunku tankowca. -- Naszym celem jest osłabienie pola siłowego korwety -- oznajmił Tarkin przez słuchawkę w hełmie. -- Następnie weźmiemy na cel generator hipernapędu, który znajduje się za głównymi działami na grzbiecie korwety. Chór zniekształconych głosów pilotów potwierdził usłyszane instrukcje. Tarkin prawą ręką trącił wolant, a lewą wprowadził poprawki do instrumentów. Celem przyświecającym projektantom V-wingów była szybkość i zwinność, przez co cała konstrukcja myśliwca sprowadzała się do jednoosobowej kabiny umieszczonej na rozmieszczonych nad sobą silnikach jonowych, osłoniętej pionowymi płatami. Na niezawodny system podtrzymywania życia bądź hipernapęd zabrakło miejsca. Długi dziób w kształcie klina wieńczyło podwójne działo jonowe. Minęło już wiele lat od chwili, gdy Tarkin zasiadał za sterami takiej maszyny. Pomimo

przestronnego kokpitu czuł się wręcz klaustrofobiczne. Rękawice, buty pilockie, kombinezon oraz hełm tylko pogarszały to wrażenie, a komputer naprowadzający, przytwierdzony z lewej strony na wysokości oczu, czynił kokpit miejscem bardziej odpowiednim dla Geonosian mających inną budowę stawów. W porównaniu z V-wingiem stary Delta-7 Aethersprite był przestronny, a ARC-170 wręcz luksusowy. Mogło jednak być gorzej. "Goliat" przewoził bowiem również eskadrę nowych, najwyraźniej jednorazowych myśliwców TIE. -- Rozpoczynamy natarcie -- oznajmił Vader. Gdy astromech wyćwierkał serię poleceń do kompensatora inercji, Tarkin zwiększył trochę moc maszyn, by znaleźć się z przodu formacji, ale nieco za Vaderem, po czym wraz z pozostałymi myśliwcami runął na tankowiec. Nagle uświadomił sobie, że porywacze nie chcą po prostu się schować -- powoli odwracali korwetę tak, by jej narażony na ataki grzbiet przywarł do boku kadłuba o wiele większej jednostki. Gdy korweta całkiem znikła za lewą burtą, Vader podniósł maszynę do góry, gotów do rozpoczęcia nurkowania, ale wtedy ujrzał, że "Cierń" ustawił się do nich podbrzuszem. Mimo to napastnicy zasypali okręt ogniem dział jonowych i zawrócili do kolejnego ataku. Odwrócona do góry dnem korweta znajdowała się już na górze tankowca i zaczynała się zsuwać po jego prawej burcie. Jej silniki pozycjonujące zapłonęły. Osuwająca się w dół korweta padła ofiarą czterech myśliwców, które otworzyły do niej ogień. Pole siłowe przeszło ciężką próbę, ale "Cierń" wyszedł z konfrontacji bez uszczerbku. Wkrótce znalazł się pod tankowcem, a wtedy otworzył ogień z bocznych dział laserowych, które zniszczyły Żółtego Siedem i Żółtego Osiem. Vader i Tarkin, którzy trzymali się na skraju starcia, podążyli w ślad za "Cierniem" podczas drugiego obrotu i ostrzelali ją, gdy znów wypełzła spod tankowca. Ich ogień nie wywarł na korwecie wrażenia. Vader wyszedł z nurkowania, wykonał zwrot i z Tarkinem nadal trzymającym się lewego skrzydła runął do kontrataku. Podszedł niebezpiecznie blisko burty tankowca, próbując wcisnąć się między niego i pnącego się w górę "Ciernia". Zmusił tym samym Tarkina, by zwolnił i ustawił się za nim. Ogień dział Vadera omiótł korwetę od dziobu aż po rufę, ale pole siłowe wytrzymało salwę. Tarkin uznał, że zostało wzmocnione dzięki przeniesieniu mocy z dział oraz silników manewrujących. "Cierń" zwolnił zauważalnie, gdy wzniósł się na szczyt pętli, lecz wtedy wystrzelił potrójną salwę z dział laserowych, która rozproszyła formację czterech myśliwców. Jeden z nich wpadł na tankowiec, odrąbał fragment mostka rufowego, odbił się od niego, wirując, i eksplodował. -- Żółci Trzy, Cztery, Dziesięć i Dwanaście -- zagrzmiał Vader. -- Utworzyć formację za Żółtym Dwa i kontynuować natarcie. Skierować ciągły ostrzał na centrum dowodzenia korwety. Tarkin powtórzył serię uników Vadera, a w międzyczasie cztery myśliwce znalazły się za nim. Cała szóstka wychyliła się jednocześnie, by rozpocząć natarcie. Tarkin zacisnął dłoń na wolancie i pochylił się do nurkowania, a jego astromech przekazywał dane kierujące ogniem na ekran w kokpicie. Kolejne wiązki laserowe zaczęły się przebijać przez pole siłowe i przegryzać przez lśniący kadłub korwety. Myśliwce jeden po drugim nacierały na swą ofiarę i rozdzierały jego pole siłowe jonowymi pociskami, aż "Cierń" po raz trzeci skrył się za lekko opancerzonym

kadłubem tankowca. -- Ich pole długo już nie wytrzyma -- oznajmił Vader. -- Utworzyć formację eszelonową za Żółtym Dwa i przystąpić do kolejnego ataku. Uderzyli na "Cierń", gdy ten przesuwał się w górę wzdłuż prawej burty tankowca. Ramka na ekranie Tarkina rozbłysła czerwienią, a kabinę wypełnił sygnał oznaczający, że cel został namierzony. Zanurkował i już miał otworzyć celny ogień, gdy rozległ się alarm zbliżeniowy. Uniósł głowę i ujrzał sześć myśliwców ARC-170, które wyskoczyły z któregoś z dziobowych hangarów tankowca. Machnął wolantem i uskoczył ostro na prawo. Jego pociski chybiły haniebnie, a w słuchawkach rozległa się kakofonia ostrzegawczych wrzasków. Eta-2 Vadera i pozostałe V-wingi rozpierzchły się w poszukiwaniu wolnej przestrzeni, a ARC-170 wiły się w środku, z trudem unikając kolizji. -- Przerwać atak -- nakazał Vader. Tarkin nawiązał połączenie z "Goliatem". -- Proszę przekazać zarządcy stacji, by natychmiast odwołał swoje myśliwce. Wywołują tu tylko zamieszanie. Technik przyjął prośbę, ale wrócił po chwili ze złą wiadomością. -- Gubernatorze Tarkin, odpowiedź odmowna. -- Odmowna? Z jakiego powodu? -- Zarządca pragnie przekazać, że tankowiec stanowi jego własność, a pan nie jest jego gubernatorem. -- "Goliat", czy widzicie "Cierń"? -- Tak, proszę pana. -- Przyszykujcie więc torpedy protonowe, by wystrzelić w korwetę, gdy ta się znajdzie na górze kadłuba. -- Z całym szacunkiem, gubernatorze, ale korweta może nadal być połączona z tankowcem -odpowiedział dowódca "Goliata". -- Nasze myśliwce znajdują się wszędzie dookoła, wystarczy jedna niecelna torpeda i... -- Zdaję sobie sprawę z ryzyka, komandorze -- Tarkin nie panował już nad swym gniewem. -Proszę poinformować oficerów, zajmujących się powiadamianiem rodzin poległych, że ponoszę osobistą odpowiedzialność za wszelkie straty uboczne. -- Proszę wykonać rozkazy gubernatora Tarkina, komandorze. -- Głos Vadera, na pozór spokojny, jednocześnie tchnął groźbą. -- Tak jest, lordzie Vader. Przygotowujemy głowice do odpalenia. "Cierń" już prawie znalazł się na szczycie tankowca, gdy jego jonowe silniki niespodziewanie rozbłysły i pomknął w stronę krążownika, strzelając ze wszystkich dział. Vader i Tarkin rzucili się w stronę Rubieży, wykonując serię uników, ścigani przez wrogie pociski. Vader nakazał reszcie pilotów zacieśnić wyszczerbiony szyk. -- Kontynuować pościg. Tej jednostce nie wolno uciec w nadprzestrzeń. Działa "Ciernia" jednakże odnajdowały już pierwsze cele. Żółty Pięć i Żółty Dwanaście znikli w oślepiających eksplozjach, a szczątki ich pojazdów zagęściły jedynie tor przeszkód, przez który

przebijali się Tarkin i Vader. Gubernator nawiązał połączenie z "Goliatem". -- Na co czekacie? Dlaczego nie strzelacie? -- Gubernatorze, korweta zniknęła z naszych skanerów. -- Strzelajcie wzdłuż ostatniego zarejestrowanego wektora! Uruchomić promień ściągający. Krążownik zaczął strzelać na najdalszy zasięg, a jego pociski mknęły w przestrzeń. Vader i Tarkin nadal przewodzili pościgowi, gdy niespodziewanie za nimi rozległa się ogromna eksplozja. Tarkin zerknął za siebie i ujrzał płomienie oraz gaz, rozdzierające tankowiec na strzępy i pochłaniające wszystkie ARC-170. Wybuch był tak potężny, że osmolił ogony myśliwców Eskadry Żółtych. Potem ogarnęła ich fala uderzeniowa, która rozrzuciła szyk i pchnęła maszyny w serię niekończących się obrotów. System łączności zaczął działać dopiero po chwili i rozległ się głos Vadera: -- "Cierń" skoczył w hiperprzestrzeń. -- Ktoś ocalał? -- wykrztusił Tarkin. -- Dwa myśliwce oraz my -- padła odpowiedź z "Goliata". Tarkin uniósł głowę i spojrzał na szczątki tankowca wciąż buchające płomieniami, które wirując, zaczynały opadać ku atmosferze Phindara. Po chwili, gdy odzyskał pełną przytomność umysłu, zrozumiał, co nim tak naprawdę wstrząsnęło -- ani "Cierń", ani "Goliat" nie odpalił strzału, który przypieczętował los tankowca.

16 Ryzykowne łagodzenie wizerunku "Cierń" dryfował bez celu między planetami kolejnego bezimiennego systemu gwiezdnego. Tego postoju nie planowano wcześniej, był wynikiem decyzji podjętej w okamgnieniu przez Salikka, gdy korweta umykała przed eksplodującym tankowcem, ogniem myśliwców oraz desperacko szukającymi jej działami, torpedami i promieniem ściągającym krążownika. Ze starcia w układzie Phindar okręt wyszedł poturbowany i poobijany. Opancerzony kadłub upstrzony był kręgami stopionego metalu, a większość zewnętrznych świateł zamieniła się w bezkształtne grudy. Promień ściągający, który pochwycił korwetę raczej przez przypadek aniżeli na skutek starań załogi "Goliata", wyrwał część czaszy antenowej. Wnętrza wyglądały, jakby przeszedł tędy tajfun, a w kambuzie i ambulatorium nie działała większość urządzeń. Na skutek uszkodzeń śluz powietrznych i podwyższonego poziomu skażenia część okrętu była niedostępna. Nie działały toalety oraz prysznice, wszędzie włączono oświetlenie awaryjne. Porywacze wyłączyli też większość alarmów, by uniknąć hałasów. Konsole w centrum dowodzenia migotały, a niektóre z systemów nie chciały się uruchomić. Uzbrojenie, kamuflaż, sensory, hipernapęd i nawikomputer przetrwały bitwę w lepszym stanie, ale generatory pola siłowego działały jedynie w pięćdziesięciu procentach. -- Spójrzmy na to z dobrej strony -- powiedział Teller. -- Dzięki takim starciom uda się stworzyć niezłe holorelacje. Szóstka porywaczy zebrała się w słabo oświetlonym centrum dowodzenia. Każdy z nich odrywał się od instrumentów tylko po to, by zająć się własnymi ranami. Anora miała opatrunek na czole i czaszce -- ten drugi wymagał obcięcia części jej brązowych loków. -- Imperium zawiesiło działanie HoloNetu w większości sektora -- powiedziała słabym głosem, w którym pobrzmiewał defetyzm. -- Myślę, że nasze transmisje dotarły najwyżej do pięciu, sześciu systemów. -- Wystarczy, że dotrą do jednego -- Teller usiłował mówić pokrzepiającym tonem. -- Poczekaj chwilę, a holo przedostanie się do innych sektorów. W wejściu pojawił się Cala. -- Eksplozja zniszczyłaby Eta-2 oraz V-wingi, gdyby ładunek nie wybuchł z opóźnieniem. Możliwe, że magazyny tankowca wyposażone były w sensory sprawdzające, czy jednostki paliwowe są całkowicie puste. Któryś z nich mógł wykryć obecność bomby i podjąć kroki w celu zatrzymania detonacji. -- To nie nasz problem -- odezwał się Salikk z fotela dowódcy, nie odrywając wzroku od instrumentów. Widział doskonale pomimo przygaszonych świateł. -- Mamy szczęście, że udało nam się umknąć. "Goliat" już nas namierzył. Hask wbiła spojrzenie w Tellera. -- Myślisz, że Tarkin i Vader wydaliby rozkaz otwarcia ognia, wiedząc, że mogą wysadzić tankowiec?

-- Pytasz poważnie? -- spytał Teller. Hask zmarszczyła brwi. -- No, może nie myśleliby o tankowcu. Ale przecież jego piloci znaleźliby się w niebezpieczeństwie. Teller oparł się o ściankę działową od strony lewej burty. -- Pamiętasz, co mówiłem wam o służbie Tarkina w Siłach Bezpieczeństwa Odległych Regionów oraz o owym zaprojektowanym przez niego specjalnym okręcie z obrotowymi wieżami na dziobie? -- Pamiętam. -- Cóż, wykorzystywał go nie tylko przeciwko piratom -- odparł Teller. -- Można by pomyśleć, że odpowiedzialność za wszystkie problemy Eriadu zrzucił na Światy Jądra, które zagarniały większość zysków z handlu lommitem. W rzeczywistości był naprawdę cięty na banitów, którzy prześladowali Seswennę. Kiedy kontrofensywy Sił przestawały przynosić spodziewane rezultaty, Tarkin postanowił rozciągnąć teren operacji i przenieść działania na wszystkie grupy, które wspierały wrogów Seswenny lub czerpały dzięki nim zyski. Nie miało dla niego żadnego znaczenia to, że owe grupy znalazły się między młotem a kowadłem. Z jednej strony grozili im piraci, a z drugiej Siły Bezpieczeństwa. Dla ciebie, Hask, byłyby to ofiary cywilne, ale nie dla Tarkina. Dla niego byli to sojusznicy jego wrogów, a więc jego wrogowie, zasługujący na wszelkie kary. -- Teller zacisnął usta i ze smutkiem pokiwał głową. -- Siły Bezpieczeństwa Odległych Regionów wymierzyły brutalną karę wszystkim, których wskazał Tarkin. Nikt nie wie, ilu ludzi zginęło i gdzie pochowano ich ciała. Siły składały się podówczas z wielkiej liczby okrętów, ale mimo to nie mogły być wszędzie jednocześnie i tak oto Tarkin wpadł na kolejny pomysł. Uznał, że sojusznicy piratów powinni być odpowiedzialni za własne bezpieczeństwo, i uzbroił ich przeciwko piratom. W ten sposób zdołał utworzyć oddzielny front oporu wobec piractwa, a z czasem doprowadził do rozlicznych kłótni wśród pirackich sojuszników. Nikt nie miał pojęcia, kto wspiera kogo, a narastająca podejrzliwość i lęk przed zemstą ze strony Sił wywołały walki, które niebawem przerodziły się w rzeź. W ten oto sposób Tarkin całkowicie uwolnił Seswennę od problemów. -- Teller zamilkł na moment. -- Nigdy nie wiadomo, które wydarzenia ukształtują twe życie i moralne wybory. Może będą to stulecia walk z drapieżnikami, a może długie wieki najazdów piratów i handlarzy niewolników, które uformowały mieszkańców Eriadu. Może historia planety wpłynie na geny mieszkańców i sprawi, że zasmakują w przemocy. Niemniej jednak nawet to nie usprawiedliwia Tarkina, bo większość z wielu poznanych przeze mnie mieszkańców Eriadu w niczym go nie przypominała. Spojrzenie Tellera spoczęło na Hask. -- Gdy Siłom udało się wygnać niedobitki stronnictw wspierających piractwo, Tarkin obrócił swój gniew ku wszystkim, którzy uciekali na Eriadu przed wojnami wewnątrz gwiezdnych systemów lub przybywali w poszukiwaniu zatrudnienia czy szansy na rozpoczęcie nowego życia. Wiecie, ludzi, którzy mieli odbierać pracę rodowitym mieszkańcom Eriadu, przepełniać ich miasta i rujnować ekonomię. Cały klan Tarkinów ruszył na wojnę przeciwko przybyszom. Nie interesowało ich, czy to ludzie, czy przybysze z innych ras. Traktowali wszystkich jak pasożyty

okradające Eriadu z tego, co jej mieszkańcy ciężko wypracowali lub na co sobie słusznie zasłużyli, i utrudniające planecie zdobycie statusu Świata Jądra. Tarkin był podówczas gubernatorem planety, przypuszczalnie najbardziej popularnym w jej historii. Miał za sobą lata służby w Siłach oraz nauki w akademii, a popierała go klika wpływowych oficerów, którzy szkolili się, by zrobić karierę w Siłach Rozjemczych, ale w rzeczywistości tylko marzyli o galaktycznej wojnie. Palpatine przymykał oko na to, co się działo w Seswennie. Nie interesowały go deportacje, czystki ani wszelkie okropności popełniane na tych, którzy znaleźli się na czarnej liście Tarkina. Nic więc dziwnego, że pod rządami Tarkina Eriadu wreszcie osiągnęła status, o który się ubiegała. Planeta stała się wschodzącą gwiazdą, przykładem dla innych aspirujących światów. Niewidzialni manipulatorzy, którzy wynieśli Palpatine'a do władzy, mieli również ochotę wciągnąć Tarkina na orbitę swoich wpływów. Ha, gubernator już stworzył własną armię i flotę. To Coruscant wzorował się na Eriadu, gdy rozpoczął podobne przemiany. Jak to się stało, że Tarkin osiągnął tak wiele w tak krótkim czasie i stał się tak bliskim przyjacielem Palpatine'a, senatorów usiłujących przepchnąć Ustawę o Utworzeniu Armii oraz członków Rady Najwyższej? Jak to możliwe, że został idealnym partnerem dla Vadera? -- Teller zamilkł na chwilę, a potem odpowiedział na własne pytania: -- Ponieważ wszyscy oni realizują tę samą wizję. Uważają się za utytułowanych, którzy wiedzą, co dla nas najlepsze. Decydują o tym, kto powinien żyć, kto powinien umrzeć, komu należy się kłaniać i jak nisko. Spojrzał na Calę, Artoza i Salikka. -- Nie muszę chyba przypominać żadnemu z was, co Tarkin zrobił pod koniec wojny, gdy nie było już Jedi, którzy mogli powstrzymać spiralę przemocy i pragnienie zemsty. Pamiętacie o tym, bo w przeciwnym razie nie byłoby was tutaj. Imperator ma zamiar rozciągać swą władzę do chwili, gdy nie będzie już nikogo, kto mógłby się mu sprzeciwić. Wraz z Tarkinem i Vaderem dokona tego dzięki armii niezłomnych rekrutów, którzy równie dobrze mogliby być klonami, gdyż nie potrafią już myśleć za siebie, za pomocą rodzajów broni, których nikt nie widział od tysięcy lat, oraz strachu. -- Teller odepchnął się od ścianki i lekko utykając, podszedł do jednego z foteli przyspieszeniowych. -- Pewnie myślicie, że "Cierń" to tylko okręt, ale to coś o wiele więcej. Ów okręt reprezentuje to, czym jest sam Tarkin, i stanowi drobny przykład możliwości tego człowieka. Kamuflaż, szybkość działania, potęga -- oto Tarkin, wszechwładny i wszechobecny sługa Imperium. Z tego właśnie powodu czynimy z "Ciernia" symbol czegoś innego -- symbol oporu. Hask zmrużyła kocie oczy i pokiwała niepewnie głową. -- Wiesz co, Teller? To zabawne. Podczas swojego ostatniego wykładu opowiadałeś o tym, że zabijani przez nas ludzie nie są wcale cywilami, bo służą Imperium. Teraz mam wrażenie, że podobnie myślał Tarkin, gdy wziął na cel wszystkich współpracowników piratów. Teller pokiwał głową. -- Tak, Hask, z jednym wyjątkiem. -- My jesteśmy tymi dobrymi -- odezwała się Anora, obdarzając Tellera sardonicznym uśmiechem.

Tarkin, znów przebrany w mundur, stał obok Vadera na mostku "Goliata" z dłońmi splecionymi na plecach. Obecność gubernatora i lorda Vadera sprawiła, że w ruchach całej obsady pojawiła się nietypowa gorliwość. -- Macie coś? -- spytał ostrym tonem Tarkin któregoś z podoficerów przy stanowisku komunikacyjnym. -- Nic, proszę pana. -- Próbujcie dalej. Krążownik eskortowy nadal znajdował się w przestrzeni układu Phindar, częściowo po to, by Tarkin mógł omówić sprawę odpowiedzialności za zniszczenie tankowca z przywódcami planety. Po jego lewicy zasiadał dowódca statku o poszarzałej twarzy, który jeszcze nie doszedł do siebie po tym, jak o mały włos nie został obarczony winą za śmierć kilku pilotów myśliwców, którzy przeżyli zaciekłe starcie z "Cierniem". Tarkin nie dał tego po sobie poznać, ale czuł się bardziej odpowiedzialny za ich śmierć, niż komandor mógł podejrzewać. Wraz z Vaderem zostali zwabieni w pułapkę i mało brakowało, a zapłaciliby najwyższą cenę za swą nieroztropność. Zarzucał sobie nadmierną pewność siebie co do miejsca przybycia porywaczy i poprzysiągł, że nie popełni dwa razy tego samego błędu. Pojawienie się "Goliata" było dla sabotażystów zaskoczeniem, przez co ich udana ucieczka okazała się tym większym wyczynem. Przy stanowisku komunikacyjnym rozległ się nowy odgłos. Tarkin podszedł tam szybko i uświadomił sobie, że niepotrzebnie się pospieszył. -- Meldunek od grupy ratunkowo-naprawczej, proszę pana -- rzekł podoficer, który właśnie zapoznał się z czyimś raportem przez słuchawkę. -- Przypuszczają, że tankowiec został zniszczony przez detonator schowany w pustej jednostce paliwowej. -- A więc dysydenci nie próbowali wykorzystać tankowca tylko jako osłony -- rzekł Tarkin. -Mieli nadzieję, że zwabią nas nieco bliżej. Nie chcieli z nami walczyć i liczyli na to, że i nas pochłonie eksplozja. Dopiero trzy godziny temu kilka lokalnych systemów otrzymało krótką holorelację ze starcia, pościgu oraz wybuchu tankowca. To, że transmisja wyszła tak późno, zdradziło Tarkinowi, że porywacze poczekali z tym do czasu wyjścia z nadprzestrzeni. Dało mu to wyobrażenie, jaki dystans przebyli, choć nie miał pojęcia, w jakim kierunku się udali. Odwrócił się do Vadera i rzekł: -- Może należało ostrzelać tankowiec na samym początku. Vader założył ramiona na piersi i rzekł: -- Imperatorowi by się to nie spodobało. Tarkin przyjrzał mu się bacznie. Był to osobliwy komentarz z ust kogoś, kto na rozkaz Imperatora od zakończenia wojny dokonał wielu okrutnych czynów. Zastanawiał się, czy Vader przypadkiem go nie sprawdza. Podczas ostatniego spotkania z Imperatorem miał wrażenie, że ten również to czyni. -- Jeśli nie zrobimy wszystkiego, co w naszej mocy -- rzekł w końcu -- ryzykujemy utratę tego, czego mieliśmy strzec.

Jego słowa były parafrazą zdania, które wygłosił Skywalker po uratowaniu go z Cytadeli, ale jedyną reakcją Vadera były słowa: -- Źle pan to zrozumiał, gubernatorze. Jak już mówiłem, musimy złowić ich wszystkich do naszej sieci. Znów rozległ się sygnał przy stanowisku komunikacyjnym, który tym razem zwiastował lepsze i bardziej oczekiwane wieści. -- Gubernatorze, urządzenie namierzające przekazuje nam koordynaty. Tarkin nawet nie próbował ukryć ekscytacji. -- Ów phindiański zarządca zrobił jedną rzecz tak jak należy. Jestem prawie pewien, że mnie okłamał. Vader pokiwał głową. -- Oddał wielką przysługę Imperium w ostatnich chwilach swego życia. Tarkin stanął za podoficerem obsługującym stanowisko komunikacyjne. -- Co jest źródłem transmisji? Technik zaczekał, aż nawikomputer "Goliata" przekaże dane. -- Źródłem jest sektor oznaczony jako LCC447, leżący w odległości jednego parseka od systemów Sumitra i Cvetaen. -- A więc umknęli w kierunku Jądra -- rzekł Tarkin z autentycznym niepokojem. -- Tak, sir. Najbliższe planety to Thustra i Aquaris. Vader spojrzał na Tarkina. -- Pora, byśmy my zastawili pułapkę, gubernatorze. Jednym z niewielkich elementów byłej świątyni Jedi, który nie został odnowiony, była holomapa galaktyki -- ogromna, kulista wizualizacja wisząca w dawnej siedzibie Rady Jedi. Zakon wykorzystywał ją do namierzania swych rozrzuconych daleko członków, ale teraz służyła do zaznaczania problematycznych regionów w Imperium. Imperator zgodził się, by członkowie Rady Najwyższej skonsultowali się z przedstawicielami służb wywiadowczych w nadziei, że ostatnie posunięcia Tarkina i Vadera zakończą się odnalezieniem okrętu moffa i zatrzymaniem porywaczy. Był poirytowany tym, że grupa byle mutantów z krańców galaktyki wszczyna awantury, mimo to czuł narastającą ciekawość. Zwykłe zawirowania w strumieniach ciemnej strony Mocy przeistoczyły się w wartkie nurty i wiry. Imperator zasiadł na zwykłym krześle ustawionym na podium przypominającym wzniesienie w komnacie audiencyjnej. Otaczał go krąg kolorowo ubranych doradców -- Mas Amedda, Ars Dangor, Janus Greejatus oraz Kren Blista-Vanee. Przełożeni służb wywiadowczych Ison oraz Rancit stali naprzeciwko członków Rady Najwyższej na półokrągłym pomoście przylegającym do zaokrąglonej ściany wieży, biegnącym u podstawy holograficznej kuli. -- Mój panie, zgadzamy się z admirałem Rancitem co do jednej kwestii -- mówił Ison. -- Jeśli gubernator Tarkin nadal chce podejmować jednostronne decyzje, tak jak uczynił to w układzie Phindar, powinien to robić stąd, z Coruscant. Powinien koordynować wysiłki sił zbrojnych Imperium, a nie gonić swą zabłąkaną korwetę po Zewnętrznych Rubieżach. -- Mój panie -- podjął Rancit, gdy nabrał pewności, że Ison zakończył swą kwestię. -- "Cierń"

zauważono w Obszarze Ekspansji, co oznacza, że kryzys stał się jeszcze poważniejszy. Możliwe, że dysydenci chcą dołączyć korwetę do innych okrętów... -- Nie interesuje mnie to, co możliwe, wiceadmirale -- przerwał mu Imperator. -- Chcę wiedzieć, jak pan chce zaradzić tym wszystkim możliwym sytuacjom. Rancit pochylił głowę. -- Oczywiście, mój panie. Choć muszę podkreślić, że Wywiad Floty zarejestrował niecodzienną aktywność w tym sektorze Obszaru Ekspansji, zupełnie jak gdyby nieznani sprawcy usiłowali zatłoczyć niektóre gwiezdne systemy i w ten sposób sparaliżować wszelki ruch. Imperator pochylił się ku niemu. -- Tak jak pan paraliżuje ruch w innych systemach, wysyłając tam grupy okrętów. Rancit mrugnął i wyprostował się. -- Mój panie, my jedynie próbujemy chronić nasze interesy. Zważywszy na strategię obraną przez dysydentów, trzeba... To znaczy my uważamy, że trzeba założyć, iż będą atakować kolejne cele na Wewnętrznych Rubieżach, w których istnieje nieskończona liczba punktów skoku w nadprzestrzeń i tyle samo kierunków skoku. Pozwoliliśmy sobie wprowadzić szczelną blokadę niektórych kluczowych systemów, ale to jedynie komplikuje transport zasobów do innych systemów. Spojrzenie Imperatora spoczęło na Isonie. -- Czy zgadza się pan z wiceadmirałem, wicedyrektorze? -- Nie do końca, mój panie. Zwiększona aktywność, o której mówi wiceadmirał Rancit, może być wynikiem holotransmisji przesłanych z "Ciernia". Stacje nadzorujące Komisji Utrzymania Nowego Ładu oraz agenci dochodzeniowi zauważyli większą ilość propagandy skierowanej przeciwko Imperium oraz zwiększoną aktywność grup malkontentów w wielu sektorach. IBB dokonało wielu aresztowań i przesłuchuje obecnie więźniów w wielu placówkach Imperium, by ustalić tożsamość winowajców. Choć dziwnie to zabrzmi, mój panie, otrzymaliśmy również pewne informacje od syndykatu Crymorah, który miał jakieś związki z podwykonawcami zarządzającymi tankowcem w systemie Phindar. Imperator splótł dłonie. -- Przykazałem lordowi Vaderowi oraz moffowi Tarkinowi, by złapali porywaczy i przykładnie ich ukarali. Nie życzę sobie, by ci przestępcy robili w konia szefów służb wywiadowczych Imperium. Imperator obrócił skrytą w kapturze głowę ku Rancitowi i gestem zachęcił go do mówienia. -- Proszę nas oświecić, wiceadmirale, czego pan od nas oczekuje. Rancit odkaszlnął i zaczął mówić: -- Mój panie, gubernator Tarkin odradza próby osaczenia dysydentów tam, gdzie teraz przebywają. Nawiasem mówiąc, nie zdradził jeszcze ich aktualnej lokalizacji. Sugeruje natomiast, by zaczekać, aż obiorą kurs ku następnemu potencjalnemu celowi, i dopaść ich tam. W rzeczy samej Vader oraz Tarkin poinformowali Imperatora, gdzie przebywają dysydenci, ale ten zachował tę informację dla siebie. Zamiast tego rzekł: -- Zważywszy na to, że porywacze uciekli już nam parokrotnie, w jaki sposób chce pan ich

złapać? -- Chciałbym wykorzystać krążowniki typu Interdictor, mój panie, i rozmieścić je tak, by wyszarpnęły "Cierń" z nadprzestrzeni, zanim ten z niej wyskoczy. Gubernator Tarkin zapewnił nas, że od miejsca, w którym się obecnie znajdują, do najbliższego celu porywaczy dzielą przynajmniej dwa skoki w hiperprzestrzeni. Dzięki temu będziemy mogli umieścić krążowniki tak, by przechwyciły nadlatujący "Cierń". Imperator spojrzał na Krena Blistę-Vanee. -- Interdictory, o których pan mówi, mają zostać przydzielone do Strefy Bezpieczeństwa Głębokiego Jądra, panie -- odparł Blista-Vanee, miłośnik opery i barwnych kapeluszy, który stosunkowo niedawno dołączył do Rady Najwyższej, ale już udowodnił swoją przydatność podczas wytyczania tras wiodących ku systemom gwiezdnym Głębokiego Jądra. -- Dodam jednakowoż, że będące na ich wyposażeniu projektory grawitacyjne nie zostały jeszcze sprawdzone podczas manewrów tego typu. Imperator zastanawiał się nad tym przez chwilę, a potem ponownie spojrzał na Rancita. -- Proszę mi opowiedzieć o owych "potencjalnych" celach. -- Pozwoli pan. -- Rancit wskazał gwiezdną mapę i powiększył jej fragment. -- Nasza główna troska to układ Lantillies, z którego wyprowadziliśmy już wiele jednostek, a ponadto baza na Cartao oraz Lodowa Stacja Beta na Anteevy. Atak na Taanab, który co prawda leży na Perlemiańskim Szlaku Handlowym, ściągnąłby na dysydentów potępienie, gdyż prowadzone tam projekty rolnicze żywią miliony obywateli Zewnętrznych i Środkowych Rubieży. To samo dotyczy Garos, gdzie znajduje się uniwersytet, choć utrzymujemy tam również bazę. Rancit urwał. -- Czy mam mówić dalej, mój panie? Zamiast odpowiadać, Imperator spojrzał na Osina. -- Jak już wielokrotnie podkreślałem, mój panie, flota jest zanadto rozproszona. Admiralicja ściąga jednostki z układów tak odległych jak Rothana czy Bothawui. -- Nie chcę się powtarzać -- rzekł Rancit -- ale interesy Imperium trzeba chronić za wszelką cenę. Imperator przez dłuższą chwilę przyglądał się Isonowi oraz Rancitowi i wytężył swoje umiejętności, by dostrzec zmiany, konfiguracje bądź zwiastuny przyszłych wydarzeń. Potem jego myśli powróciły do Tarkina i Vadera. Podobało mu się to, jak dobrze współpracowali ze sobą, ale zaczął się zastanawiać, czy nie byli zbyt blisko szczegółów spisku dysydentów, by ujrzeć przyświecający im cel. Należało przecież zachować bezpieczny dystans, tak jak on to robił, wpatrując się w trójwymiarową mapę galaktyki, którą uczynił swoją własnością. Plagueis wyszydziłby go bez litości, gdyby się osobiście zaangażował w pozornie tak trywialną sprawę, ale z drugiej strony jego mistrz nigdy nie przewidział, że jego czeladnik kiedyś zostanie Imperatorem. Subtelnym gestem przywołał do siebie Mas Ameddę. Gdy Chagrianin wszedł na podium, Imperator rzekł: -- Opowiedz mi raz jeszcze, w jaki sposób odkryto kryjówkę z tymi urządzeniami

zakłócającymi na Murkhanie. -- Jeden z agentów IBB dostał zadanie zbadania znaleziska od swego oficera prowadzącego, mój panie -- rzekł Amedda cicho, niemalże szeptem. Imperator zastanowił się. -- Od oficera prowadzącego stacjonującego tu na Coruscant? -- Tak, mój panie. Splecione dotąd dłonie Imperatora rozsunęły się. -- Proszę ich wezwać, wezyrze. Myślę, że wszyscy na tym zyskamy, gdy osobiście porozmawiam z oboma.

17 Brak defektów Po przeładowaniu broni pokładowej i doprowadzeniu okrętu do względnego porządku załodze "Ciernia" pozostało czekać na instrukcje dotyczące kolejnego skoku. Teller, znów ubrany w ciężkie buty oraz spodnie bojówki, rozsiadł się w fotelu drugiego pilota i przyglądał się Salikkowi, który testował systemy i instrumenty przed lotem. Gdy sięgnął ku nawikomputerowi, nagle się zawahał. -- Jakiś problem? -- spytał Teller. Salikk nie spuszczał wzroku z jednego ekranu. -- To pewnie nic takiego, ale... Teller podniósł się na swoim krześle. -- To pewnie nic takiego, ale dokucza mi ból w boku. To pewnie nic takiego, ale moja dziewczyna od jakiegoś czasu zachowuje się dziwnie -- parsknął z rozdrażnieniem, kręcąc głową. -- Gdy słyszę takie zdania... -- Chodzi o ilość paliwa -- przerwał mu Salikk. -- Podliczam jednostki paliwowe podjęte w Phindar i coś się nie zgadza. -- Ten Phindianin nas oszukał! -- wykrzyknął Teller. -- Nic dziwnego, że zachowywał się tak nonszalancko! Salikk pokręcił głową, zwieńczoną identycznymi rogami. -- Nie chodzi o to. Teller pochylił się nad konsolą. -- Może nie zauważyłeś, że nie byliśmy zatankowani do pełna w chwili odłączania od tankowca? Gotal nadal kręcił głową. -- Sprawdziłem stan paliwa. Przynajmniej wydaje mi się, że to zrobiłem, ale nawet jeśli coś przeoczyłem, i tak nie jestem w stanie wyjaśnić różnicy. -- Sporo paliwa zeszło podczas próby uwolnienia się od promienia ściągającego... -- Nie. Teller spojrzał na Artoza, który siedział w milczeniu w fotelu operatora komunikacji i przysłuchiwał się ich rozmowie. -- Ma pan jakieś pomysły, doktorze? Kalamarianin myślał przez moment, stukając płetwiastą dłonią o konsolę. -- Może coś się pomieszało w komputerze sterującym hipernapędem. Moglibyśmy spróbować rekalibracji przekaźników synchronizacji. Salikk odetchnął z trudem. -- To pewnie nic takiego. Znów wyciągnął rękę w kierunku panelu kontrolnego nawikomputera, gdy Teller kazał mu się zatrzymać, a sam zawołał Calę, który znajdował się w kabinie konferencyjnej.

-- Zakładaj z powrotem kombinezon! -- oznajmił, gdy Koorivar przeszedł przez zniszczoną śluzę. Cala wybałuszył oczy. -- Chcesz, bym zjechał do napromieniowania, tak? Uznałeś, że jestem zbędny? -- Bez nerwów. -- Teller uspokoił go gestem. -- Chciałbym tylko, byś udał się do przedziału paliwowego i przeprowadził testy jednostek paliwowych, które pobraliśmy w Phindar. Rozpoznasz je bez trudu, bo to Wiborg Jenssensy, oznaczone logo tankowca. Wiesz, takim potrójnym S. Przygnębiony Cala opuścił ramiona. -- A czego mam szukać? -- Przy odrobinie szczęścia jedynie pustej albo wadliwej jednostki -- rzekł Artoz. -- A więc ten Phindianin nas oszukał? -- Cala skrzywił się. -- Miejmy nadzieję, że tu chodzi tylko o oszustwo. -- Teller wstał. -- Chodź, pomogę ci włożyć kombinezon. Ze względu na popsute drzwi i nieszczelne śluzy droga do przedziału paliwowego była długa i kręta, ale w końcu Cala, przebrany w zakrywający całe ciało skafander, zniknął w pomieszczeniu, a Teller wrócił do centrum dowodzenia, gdzie zastał Anorę rozpartą w fotelu drugiego pilota. -- Co się dzieje? -- odezwała się, ale jej słowa brzmiały raczej jak żądanie, a nie pytanie. -- To pewnie nic takiego -- zaczął, ale ugryzł się w język. -- Cala, jesteś w środku? -- spytał przed wewnętrzny komunikator. -- Sprawdzam je. Wskaźniki poziomu mocy nie budzą wątpliwości. Teller odwrócił się ku Anorze, gdy odezwał się Cala: -- Poczekajcie. Sensor coś znalazł. Jedna jednostka jest pusta. -- Od Phindianina? -- Ma logo. -- Możesz ją usunąć? Cala odpowiedział serią długich wyrafinowanych przekleństw, a potem dodał: -- Mówiłem ci, że trzeba zabrać jakiegoś droida. -- Wiem, ale pomyśl tylko o bólach głowy, które wywołałby u Salikka. -- Teller uśmiechnął się krzywo do Gotala wrażliwego na oddziaływanie magnetyczne. -- Poza tym to nie moment na narzekanie. Droida nie mamy i musimy polegać na tobie. Czy ten podnośnik repulsorowy wciąż tam jest? -- Dokładnie tam, gdzie go zostawiłem po przygotowaniu bomby. -- Wykorzystaj go, by wyjąć podejrzaną jednostkę -- rzekł Artoz przez komunikator -- i przenieść do przedziału dekontaminacyjnego, gdzie poddamy ją diagnostyce. -- Jakiej diagnostyce? -- spytał Cala. -- Wedle sensora jednostka jest pusta! -- Musimy ją otworzyć -- rzekł Teller. -- Na łeb upadłeś? -- warknął Cala. -- A jeśli w środku jest bomba? Teller zastanowił się. -- Podkładanie bomb to nasza metoda działania. Poza tym to już zmartwienie systemów

diagnostycznych, które jako pierwsze przeskanują jednostkę. -- Nigdy więcej już nie założę tego skafandra -- oznajmił Cala. -- Zgoda. Następnym razem zastąpi cię Anora. Obelżywy gest dziewczyny ujawnił, co ona o tym myśli. Długą chwilę milczenia przerwało kolejne przekleństwo Cali. -- Ta jednostka nie jest jednak pusta. Teller wymienił nerwowe spojrzenia z Salikkiem i Artozem. -- Co jest w środku? Wszyscy wpatrywali się w głośnik z napięciem, jakby był to sam Koorivar. -- To jakieś urządzenie -- odparł w końcu Cala. -- Nigdy czegoś takiego nie widziałem. -- W porządku. -- Artoz usiłował zachować spokój. -- Przekaż systemowi diagnostycznemu, by sfotografował urządzenie, a potem przepuść zdjęcie przez pamięć okrętu. -- Poczekajcie chwilę. -- Cala odetchnął głośno. W głośniku znów zapadła martwa cisza. Teller przesunął dłonią po twarzy. -- To pewnie nic ta... -- zaczęła Anora, ale wtedy znów usłyszeli Calę. -- Cholera, Teller, to imperialne urządzenie namierzające! -- rzekł Koorivar. -- Baza danych charakteryzuje go jako superlekki namierzacz, coś na kształt holonetowego odbiornika, który przekazuje dalej rozkazy z nawikomputera. Salikk obrócił się na fotelu ku reszcie. W jego szeroko otwartych oczach pojawiło się zdumienie. -- A więc Tarkin wie nie tylko to, gdzie jesteśmy, ale też to, co planujemy. Oznacza to, że jesteśmy na widelcu, chyba że polecimy tam z prędkością podświetlną, co zabierze nam jedynie -zerknął na konsolę -- jakieś pięćdziesiąt lat. -- A może już zrobiliśmy wystarczająco dużo? -- odezwała się Anora, dotykając rany na czaszce. -- Możemy sobie teraz odpuścić. Teller pokręcił głową. -- Skądże znowu. Nie zrobiliśmy nawet części tego, co trzeba. -- Mam to rozbroić? -- W odległym głosie Cali pojawił się niepokój. -- Nie, na razie nic nie rób -- polecił mu Teller. -- Zostaw to i wracaj do nas na dziób. Rozejrzał się dookoła. -- Zastanówmy się, jak wygląda sytuacja z punktu widzenia Tarkina. -- Tak, jasne, pobawmy się! -- oznajmiła Anora z gniewem. -- Tarkin wie, że tu jesteśmy -- rzekł Artoz. -- Jest też przekonany, że zna nasze zamiary. -- Ma w sumie powód -- powiedział Salikk. -- Wie, że tu jesteśmy -- Teller myślał na głos. -- A mimo to nie przybył, by nas osaczyć. Spojrzał na Artoza. -- Bez wątpienia czeka, aż wpiszemy coś do nawikomputera, by oczekiwać na nas w punkcie docelowym i dać nam łupnia. -- Na pewno nie sam -- powiedział Kalamarianin. -- Będzie tam Vader i pewnie cała flota Imperium. Z pewnością wyliczyli wszystkie możliwe skoki z tego systemu.

-- Pewnie są ich dziesiątki! -- W międzyczasie -- podjął Salikk -- flota przesyła okręty do wszystkich systemów, w których możemy się pokazać. Anora, zajęta przyglądaniem się dłoniom, uniosła głowę. -- A da się wpisać fałszywe dane do nawikomputera? -- Nie, jeśli urządzenie namierzające jest włączone. -- Salikk pokręcił głową. Nikt nie powiedział nic przez chwilę, aż odezwał się Teller: -- W tej chwili musimy jedynie zyskać na czasie, prawda? Wpiszmy więc koordynaty bardzo zatłoczonego systemu gwiezdnego. Brwi Anory ułożyły się w literę V. -- Nie wiem, w czym by mogło nam to pomóc, chyba że chciałbyś się schować w korku -powiedziała. -- Wpiszemy koordynaty -- odpowiedział Teller. -- Ale nie wykonamy skoku. -- Znaczy że... -- Ktoś inny zrobi to za nas. Tarkin, stojący dumnie na przedłużonym mostku w centrum dowodzenia gwiezdnego niszczyciela "Executrix", od wielu lat nie czuł takiej więzi z miejscem. Okręt, istny tytan w kształcie klina, właśnie przybył do systemu Obroa po skoku z Lantillies. Przez panoramiczne, trapezoidalne okna centrum dowodzenia widać było niemalże wszystkie okręty, które składały się na zespół uderzeniowy. W pewnej odległości, na tle morza migotliwych gwiazd, wisiały trzy jednostki typu Interdictor, CC-2200 Detainer -- nowszy model fregaty CC-7700 -- oraz Immobilizer 418, który dopiero co opuścił dok na Cornelii i jeszcze nie przeszedł testów. Dwie pierwsze jednostki, ciężko opancerzone, miały ostro opadające w dół dzioby oraz krótkie, krępe wypustki przypominające skrzydła, w których mieściły się projektory grawitacyjne. Immobilizer dla kontrastu był wyposażony w cztery półkoliste projektory, rozmieszczone w tylnej części ostrego kadłuba. W połowie drogi między Interdictorami a "Executriksem" unosiły się fregaty i kanonierki. Na jednostce znajdującej się w środku formacji przebywał Vader w towarzystwie Cresta, mianowanego przezeń na porucznika, oraz dwóch tuzinów szturmowców. Oddział przygotowano na mało prawdopodobną ewentualność, w której "Cierń" zostanie zatrzymany bez walki lub unieszkodliwiony, a nie zamieniony na złom. Nad holostołem stojącym przy prawej burcie, pod podwyższonym mostkiem, widniał trójwymiarowy zegar odliczający czas pozostały do wyliczonego przybycia "Ciernia". Zgodnie z oczekiwaniami dysydenci wykonali skok do odległego systemu Thustra, a po kilku godzinach wprowadzili do nawikomputera kurs na Obroa-skai. Chwilę przybycia na miejsce oszacowano na podstawie możliwości hipernapędu korwety tego typu, kierując się założeniem, że "Cierń" osiągnął prędkość światła w momencie skoku bądź tuż po nim. Gdyby "Cierń" przybył nieco wcześniej, wyszedłby z nadprzestrzeni dalej w głębi systemu, gdzie inne okręty Imperium, w tym "Goliat", czekały w gotowości do przechwycenia. Bardziej skomplikowane urządzenie naprowadzające pozwoliłoby Tarkinowi na wyśledzenie korwety w nadprzestrzeni, ale oddział szturmowców przydzielonych na Phindar miał do dyspozycji jedynie prostą aparaturę

podłączaną do nawikomputera jednostki. Technik obsługujący centrum przepływu danych, znajdujące się najbliżej dziobu, odwrócił się ku Tarkinowi. -- Sir, cel pojawi się za sto dwadzieścia sekund. Tarkin przysunął mikrofon bliżej do ust i uruchomił połączenie z oficerem koordynującym i jednocześnie dowódcą fregaty CC-7700. -- Projektory nabierają mocy, gubernatorze Tarkin -- rzekł tamten. -- Pole zatrzymujące zostanie uruchomione, a potem wyłączone, by nie wyciągnąć z nadprzestrzeni innych jednostek poza celem. Muszę jednak ostrzec, że może do tego dojść, zważywszy na intensywny ruch w tym systemie. -- Rozumiem, komandorze -- odparł Tarkin. -- Proszę więc przekazać obsłudze technicznej, by kierowali się zdrowym rozsądkiem. -- Uczynię to, sir, ale moc projektorów grawitacyjnych jest do pewnego stopnia zależna od relatywnej prędkości przechwytywanej jednostki, a mówiąc wprost, nie ma wielu tak szybkich jak "Cierń". Zamyślony Tarkin przygryzł wargę. Lokalne systemy zostałyby powiadomione, gdyby Obroaskai zostały ogłoszone strefą zamkniętą, ale dowództwo floty było przeciwne takim manewrom, gdyż nie chciano spłoszyć dysydentów. Tarkin miał jednakże inne powody do zmartwienia -dlaczego dysydenci postanowili wykonać skok do Obroa-skai, gdzie nie mieli żadnego celu godnego ataku. Układ znany był przecież głównie z bibliotek i centrów medycznych. -- Pozostało trzydzieści sekund -- odezwał się technik przy dziobie. Tarkin podszedł do końca pomostu i skupił uwagę na trzech Interdictorach. Skrzyżował ramiona na piersi i odliczał cicho w myślach, choć w prawej słuchawce rozbrzmiewał głos technika robiącego dokładnie to samo. Gdy do pojawienia się "Ciernia" pozostało zaledwie pięć sekund, okręt przeszył gwałtowny wstrząs i Tarkin o mało nie stracił równowagi. Spodziewając się kolejnych, odruchowo wyrzucił ręce do przodu i w ten sposób uchronił się przed uderzeniem czołem w najbliższy iluminator. Na rozdygotanym mostku zawyły syreny, a ogromny okręt stęknął i pochylił się gwałtownie ku odległym Interdictorom. Tarkin, walczący o utrzymanie równowagi, dostrzegł kątem oka, że coś ściąga fregaty i inne jednostki do przodu, zupełnie jakby te przyspieszały. -- Komandorze! -- krzyknął do słuchawki. -- Pole jest zbyt silne! -- Pracujemy nad tym, sir! -- odkrzyknął dowódca. -- To Immobilizer! Rezystory nie utrzymują pola grawitacyjnego w bezpiecznej... Nagle połączenie zostało zerwane. W przestrzeni kosmicznej przy Interdictorach zaczęły niespodziewanie pojawiać się statki. Zataczając się, Tarkin cofnął się do centrum przepływu danych, by rzucić okiem na ekrany przedstawiające nowo przybyłe jednostki. Jako pierwszy z nadprzestrzeni wypadł przestarzały frachtowiec YT-1000 w kształcie spodka, po nim dwa kanciaste transportowce i lśniący kosmiczny jacht. Niespodziewanie rozległ się kolejny wstrząs. Tarkin poczuł się, jakby ktoś pchnął go ku tylnej ścianie mostka. Z chwilą gdy pole zatrzymujące zostało zneutralizowane, jednostki złapane w sieć zaczęły kręcić się i wirować. Nikt nie potrafił

nad nimi zapanować. Dwie z nich zderzyły się i znikły z pola widzenia. Na ekranie widać było, jak silniki podświetlne pozostałych jednostek ożywają, ale ich piloci nie mieli szansy na ucieczkę ani skorygowanie kursu, gdyż pole znów zaczęło działać i ponownie pochwyciło statki. Tarkin rozstawił szeroko nogi, usiłując zachować równowagę, i znów spojrzał przez iluminator, a wtedy szeroko otworzył oczy. Ujrzał bowiem ogromny statek, wyglądający, jakby został wyhodowany, a nie zbudowany, który uderza w bok Detainera i zaczyna się obracać, wbijając górną część kadłuba w pochyły dziób Interdictora. -- To "Stellar Vista"! -- rozległ się głos w jego słuchawce, głośniejszy od rozdzierającego ryku syren. -- Luksusowy liniowiec Kalamarian idący z Corsin. Około dziesięciu tysięcy pasażerów na pokładzie! W pewnej odległości rozjarzyła się eksplozja jasna niczym supernowa. Oślepiony Tarkin zamrugał. Przez moment widział wszędzie nieistniejące gwiazdy, a gdy odzyskał ostrość widzenia, ujrzał przez przyciemniony iluminator, że rufa organicznie stworzonego liniowca zniknęła, a uderzony Interdictor był zwrócony pod kątem dziewięćdziesięciu stopni do poprzedniej pozycji. Z uszkodzonego statku pasażerskiego wylatywały roje okrągłych kapsuł ratunkowych. -- "Stellar Vista" przekazuje, że znaleźli się w krytycznej sytuacji -- zameldował łącznościowiec. -- Ich dowódca prosi o wszelką pomoc. Tarkin odwrócił się w stronę centrum przepływu danych, ale odezwał się do mikrofonu: -Proszę przekazać fregatom, by przyszły z pomocą. Niech Interdictory wyłączą pole. Przenieśmy się bliżej katastrofy, gdzie wyłapiemy kapsuły promieniem ściągającym. Niespodziewanie w jego uchu zagrzmiał głos Vadera: -- Gdzie jest pańska korweta, gubernatorze? Żaden skaner nie wychwytuje jej obecności! Ma pan ją? Tarkin podbiegł do końca pomostu i skinął na któregoś z techników. -- Zlokalizowaliście "Cierń"? Ten odwrócił się ku niemu. -- Nie ma ani śladu korwety, sir. Może jest w trybie kamuflażu? Tarkin zacisnął usta i pokręcił głową. -- Nawet tryb maskujący nie uchroniłby korwety przed polem zatrzymującym. Odezwał się inny technik: -- Sir, dowódca siły uderzeniowej pyta, czy Interdictory mają ponownie uruchomić pole. Niektóre z transportowców próbują uciec. Tarkin otworzył usta, ale jako pierwszy odezwał się Vader: -- Chcę, by wszystkie te jednostki zostały zatrzymane. Zatrzymajcie je choćby promieniami ściągającymi, jeśli będzie trzeba, ale żadnej nie wolno uciec. Tarkin przytaknął gestem. -- Zatrzymajcie te statki. -- A kapsuły ratunkowe, sir? -- Zajmiemy się nimi, gdy będziemy w stanie.

-- Sir, jedna z naszych fregat jest pod ostrzałem -- rozległ się głos jednej z kobiet należących do obsady mostka. Tarkin przeszedł po pomoście, by stanąć nad nią. -- Proszę wywołać obraz na ekran. Pojawił się ziarnisty kształt zmodyfikowanego jachtu Lux-400. Z dobrze ukrytych tylnych dział jednostki bluzgały zielone wiązki energii. -- Czy możemy odczytać sygnał transpondera? -- To "Truant" -- odparła kobieta. -- Na liście poszukiwanych jednostek w kilku sektorach. Powód to przemyt broni. -- Namierzyć -- rozkazał Tarkin. Podoficer przekazała rozkaz przez mikrofon, ale potem spojrzała na gubernatora. -- Sir, artylerzyści meldują, że oddanie celnego strzału będzie trudne ze względu na kapsuły ratunkowe i szczątki. -- Namierzyć i otworzyć ogień! -- Tarkin stracił cierpliwość. Spojrzał na ekrany w chwili, gdy wiązki turbolaserowe z prawoburtowych wież gwiezdnego niszczyciela odnalazły Lux-400 i zakończyły jego żywot krótką eksplozją. -- "Truant" zdjęty z listy jednostek poszukiwanych. Straty uboczne minimalne. Tarkin podszedł do centrum przepływu danych. -- Czy zatrzymaliście pozostałe jednostki? -- Nigdzie się stąd nie wybierają, gubernatorze. Statek lorda Vadera już do nich podchodzi. Nadal ani śladu "Ciernia". -- Czy sensory wychwytują jakiekolwiek skoki w nadświetlną? -- Żadnych skoków. Ani śladu promieniowania Cronau, choć pole zatrzymujące utrudnia takie pomiary. Zaskoczony Tarkin pokręcił głową. Czyżby porywacze w ostatniej chwili zmienili plany? A może zostali ostrzeżeni? -- Czy urządzenie naprowadzające nadal działa? Technik przyjrzał się rozmaitym ekranom i wyświetlaczom. -- Nie, sir. Ani śladu sygnału. Nic. A więc dysydenci odkryli jego podstęp. Ale kiedy? Tarkin szedł przed siebie, aż zatrzymał się przed iluminatorami, za którymi nadal trwał chaos. Jego myśli rozgonił głos Vadera: -- Który statek pojawił się jako pierwszy? -- Frachtowiec YT-1000 -- odparł gubernator. -- A więc zaczniemy od niego, gdyż przybył najbliżej wyliczonego przez nas czasu pojawienia się "Ciernia". -- Co takiego chce pan zacząć, lordzie Vader? -- Korweta nie wpadła w naszą pułapkę, co nie oznacza, że porywacze zmienili swoje plany, gubernatorze. Próbują jedynie zmylić trop, a ja mam zamiar przeszukać każdy z przechwyconych statków do chwili, gdy zdobędziemy jakieś odpowiedzi. Okręt Vadera przyspieszył i ruszył w kierunku zatrzymanego rupiecia, ignorując gigantyczny

płonący liniowiec. Kapsuły i łodzie ratunkowe rozpierzchły się przed nim na boki. Tarkin zamyślił się i wszystkie gwiazdy oraz jednostki stały się rozmazanymi kształtami. Myślami wrócił do lekcji, które odebrał na płaskowyżu. Zdarzało się, że pomimo rozlicznych wysiłków nie byli wraz z Jovą i innymi w stanie niczego upolować przez kilka dni. Głód przybierał wówczas takie rozmiary, że zdesperowani myśliwi zapominali o tym, by myśleć tak jak zwierzyna. Vader miał rację. Dysydenci nie zmienili decyzji w ostatniej chwili, jedynie odpowiednio wcześnie odkryli, że zastawiono na nich pułapkę. Zwierzęta wiedziały, że największe niebezpieczeństwo grozi im podczas ucieczek, i dlatego obserwowały z uwagą ostrzeżenia ze strony innych istot. Uciekając, zwracały uwagę na zapachy niesione przez wiatr, a ich zmysły wyostrzały się, przez co słyszały i widziały swych prześladowców z większej odległości. Usiłowały jak najlepiej wykorzystać lepszą znajomość terenu. Mieszkańcy sawanny i porośniętych dżunglą terenów płaskowyżu stawali się czujni, gdy w okolicy pojawiał się Jova oraz jego grupa. Byli bowiem intruzami, a ich obecność nie oznaczała niczego dobrego. Tarkin czuł, że narasta w nim nienawiść i frustracja, mimo to szanował dysydentów za ich spryt oraz umiejętność przewidywania wydarzeń. Nie było wątpliwości, że w układaniu ich planu uczestniczyli jacyś tajemniczy sojusznicy, którzy teraz zaczynali odgrywać ważną rolę. Dzięki nim "Cierń" nie został jeszcze odbity przez Imperium. Tarkin stracił rachubę czasu i nie miał pojęcia, jak długo stał na mostku, gdy z zadumy wyrwał go drżący z wściekłości głos Vadera: -- Ten frachtowiec ma zostać wciągnięty na "Executriksa" i poddany sumiennej kontroli. Jego załoga zaś ma być trzymana w areszcie, aż przesłucham każdego jej członka.

18 Do góry nogami Vader stał nieruchomo w oświetlonej ładowni frachtowca, wywołując przerażające wrażenie. Oddychał głęboko i wyglądał, jakby lada moment chciał wyciągnąć miecz świetlny i porąbać wszystkich obecnych na kawałki. Tarkin uważał, że raczej nie znajdą niczego ciekawego wśród ustawionych chaotycznie kontenerów, ale sam chciał rzucić na nie okiem. Przesiąknięty nieprzyjemnym zapachem, zapuszczony statek znajdował się w jednym z pomocniczych hangarów gwiezdnego niszczyciela, zalany ostrym światłem reflektorów niczym oszołomiony owad. Była to okrągła jednostka o nazwie "Reticent" z wysuniętym kokpitem umieszczonym między prostokątnymi elementami kadłuba niczym w paszczy. Jej świetność minęła jakieś sto lat temu, a teraz ledwie nadawała się do lotów w przestrzeni kosmicznej. Rampa pod kokpitem została opuszczona, a w środku umieszczono reflektory, by rozjaśnić panujące tam ciemności. Pobieżne przeszukanie przeprowadzone przez Vadera i Tarkina ujawniło ładunek narzędzi, zasobów medycznych, zwojów płótna, tac z tandetną biżuterią, cystern z napojami alkoholowymi oraz części zamiennych do droidów. W ślad za Vaderem i Tarkinem postępował porucznik Crest i dwóch innych szturmowców, wszyscy trzej pozbawieni hełmów i pancerzy, ale wyposażeni w kamery i skanery. "Reticent" był jedynym statkiem zatrzymanym po katastrofie na skraju systemu Obroa-skai. Reszta, która padła ofiarą pola zatrzymującego, została już sprawdzona i wypuszczona. Większość z nich musiała udać się na główną planetę systemu, gdzie czekały ich naprawy po zderzeniach z kapsułami i uszkodzonym liniowcem Kalamarian. Statek pasażerski oraz Detainer również zostały odholowane do Obroa-skai, a liczba ofiar zdarzenia sięgnęła tysiąca stu osób. Nowoczesny Immobilizer, w którym zawiódł system zabezpieczeń, został odesłany do Corellian Engineering, gdzie czekał go gruntowny przegląd. HoloNet zalewały relacje z katastrofy, w większości nagrane przez pasażerów na pokładzie liniowca oraz zespoły reporterów, którzy dowiedzieli się z nieznanego źródła o operacji Imperium na peryferiach systemu gwiezdnego. "Cierń" zaś jak dotąd nie pojawił się w żadnym układzie. Nim najszybsza fregata w zespole uderzeniowym Tarkina dotarła na Thustrę, porwany okręt gubernatora umknął już w nadprzestrzeń. -- Sygnał identyfikacyjny statku najwyraźniej nie został zmieniony -- czytał Crest z ekranu podręcznego komputera. -- Od wielu dekad nie zmieniono mu nawet nazwy. Obecna załoga odkupiła go trzy lata temu od handlarza na Lantillies. Kurs odnaleziony w nawikomputerze jest zgodny z relacją dowódcy. Lecieli z Taris na Thustrę, by odebrać części zamienne dla floty pojazdów powietrznych Sephi, które pod koniec wojny sprzedano w ilościach hurtowych do centrum medyczno-ratunkowego w Obroa-skai. -- W jaki sposób zorganizowano załadunek i dostarczenie towaru? -- spytał Tarkin. -- Przez maklera na Lantillies, przypuszczalnie tego samego, który handluje używanymi statkami. Dowiaduje się, co jest gdzie potrzebne, i wyznacza załogi do przewozu.

-- Czyli załoga "Reticenta" działa na własną rękę? Crest pokiwał głową. -- Nazywają się wędrownymi handlarzami. -- Gdzie się kierowali po opuszczeniu Obroa-skai? -- chciał wiedzieć Vader. -- Do Taanab -- odparł porucznik. -- Mieli tam kupić żywność. Potwierdzają to zlecenia odbiorców w systemach Thustra, Obroa-skai i Taanab. -- Czy sprawdziliście zapis łączności? -- spytał Tarkin. Crest odwrócił się ku niemu. -- Ich komputer nie został ustawiony na zapisywanie wychodzących i przychodzących transmisji, ale dziennik pokładowy zgadza się ze słowami dowódcy, przynajmniej jeśli chodzi o kontakty handlowe oraz miejsce pobytu frachtowca w poszczególnych dniach. Vader rozglądał się po ładowni w poszukiwaniu czegoś nowego. -- Jak długo przebywali na Thustrze? -- Trzy godziny, lordzie Vader. Vader spojrzał na Tarkina. -- Ciekawe, skąd się brał ich pośpiech. Tarkin zastanowił się. -- Wygląda na to, że ich ładunek, kontenery zawierające części zamienne, był już gotowy na ich przybycie. Centrum medyczne na Obroa-skai zażyczyło sobie szybkiej dostawy. Umilkł na moment. -- Hipernapęd "Reticenta" jest o wiele gorszy od tego, którym dysponuje "Cierń". Przypuszczam, że to w najlepszym razie urządzenie klasy piątej. Oznacza to, że choć przybył do Obroa-skai niemalże w tym momencie, w którym spodziewaliśmy się tu zobaczyć "Cierń", musiał wejść w hiperprzestrzeń o wiele wcześniej, niż zrobiłaby to porwana korweta. Przechwycenie tego frachtowca mogłoby więc być tylko i wyłącznie zbiegiem okoliczności, ale musimy się dowiedzieć, co dysydenci robili tak długo w systemie Thustra. Usłyszawszy określenie "zbieg okoliczności", Vader odwrócił się gwałtownie w stronę Tarkina, a potem ruszył przed siebie, odpychając skrzynie i kontenery dzięki Mocy. -- Jestem pewien, że ten statek spotkał się z "Cierniem"! Tarkin obrzucił Cresta pytającym spojrzeniem. -- Nie ma na to żadnych dowodów, lordzie Vader -- rzekł szturmowiec. -- W ich bazie danych nie ma śladu komunikacji między jednostkami. Komputer sterujący śluzą również nie zarejestrował połączenia fizycznego z innym okrętem. Vader zastanowił się przez chwilę, a potem zapytał Tarkina: -- Dlaczego dysydenci mieliby nam posłać jakiś statek? Tarkin uśmiechnął się lekko, wiedząc, że to pytanie retoryczne. -- By zmylić trop, o ile dobrze pamiętam pańskie wyrażenie. Byśmy mieli co robić, podczas gdy oni będą zajęci kolejnym planem w innym miejscu. Vader odwrócił się i ruszył w stronę rampy. -- Przekonajmy się, co też kapitan tego złomowiska ma do powiedzenia na własną obronę.

-- Nie jest pan żadnym wędrownym kupcem, kapitanie. -- Vader gestykulował prawą ręką. -Działa pan w spisku z grupą dysydentów, którzy niszczą militarne cele Imperium, by zachwiać jego suwerennością. Dowódca frachtowca pochodził z rasy Koorivarów i szczycił się długim rogiem. Odarty z odzieży i zakuty w łańcuchy wisiał metr nad podłogą, podtrzymywany przez pole wiążące, generowane przez urządzenie, którego prototyp opracowano wiele lat przed wojną na Geonosis. Z tego, co Tarkin wiedział, "Executrix" był jedynym okrętem we flocie imperialnej, który dysponował urządzeniem wywołującym i podtrzymującym pole za pomocą dyskopodobnych generatorów przymocowanych do podłogi i sufitu. Innymi słowy, była to kopia pola zatrzymującego przeznaczona dla więźniów. Magnetyczne kajdany, które nosił więzień, nie tylko utrzymywały go w miejscu, ale również monitorowały funkcje życiowe. Zbyt silne natężenie pola mogłoby zatrzymać akcję serca bądź wywołać nieodwracalne zmiany w mózgu. Co więcej, choć samo pole było rozwiązaniem wystarczająco okrutnym, kajdany mogły również służyć do torturowania ofiary za pomocą silnych wyładowań elektrycznych. Vader jednakże nie miał zamiaru korzystać z kajdan. Jego mroczne moce wystarczały, by Koorivar wił się z bólu. -- Lordzie Vader -- odezwał się Tarkin -- powinniśmy przynajmniej dać mu możliwość udzielenia odpowiedzi. Vader niechętnie opuścił dłoń i na pobrużdżonej twarzy Koorivara pojawiła się ostrożna ulga. -- Jestem tylko handlarzem i nikim ponadto -- wykrztusił. -- Możecie mnie torturować, ale w niczym nie zmieni to faktu, że przybyliśmy do Obroa-skai w interesach. -- Przybyliście tu, bo uczestniczycie w spisku! -- rzekł Vader. -- Jesteście sabotażystami. Koorivar potrząsnął słabo głową. -- Przybyliśmy tu, by kupować i sprzedawać. Nie robimy niczego innego. -- Urwał na moment. - Nie wszyscy byliśmy separatystami. Tarkin uśmiechnął się do siebie. Więzień miał rację -- nie wszystkie światy i obszary zaludnione przez Koorivarów stanęły po stronie Dooku. Podobnie sytuacja wyglądała z Sy Myrthianami, których dwójka tworzyła resztę załogi. Pytanie brzmiało natomiast: dlaczego kapitan powiedział coś takiego? -- Dlaczego przywołał pan ten fakt, kapitanie? -- spytał. Załzawione oczy Koorivara odnalazły go po chwili. -- Imperium nadal mści się za wojnę. Nie ma znaczenia, czy ktoś był winny, czy też nie. Odpowiedzialni są wszyscy. -- Odpowiedzialni za co, kapitanie? Uważa pan, że separatyści popełnili błąd, gdy oddzielili się od Republiki? -- Robię wszystko, by nie musieć decydować o tym, kto miał rację, a kto nie. -- Jesteś istotą bez ojczyzny -- rzekł Tarkin. -- Podobnie jak twa rasa, która kiedyś nie miała planety. -- Mówię prawdę. -- Kłamiesz -- wtrącił się Vader. -- Przyznaj, że poprzysiągłeś wierność Sojuszowi Separatystów, i to wy -- ty oraz twoi aktualni sojusznicy -- szukacie teraz pomsty.

Koorivar zacisnął mocniej powieki, oczekując na nową falę bólu, ale Vader postanowił okazać mu łaskę. -- Opowiedz mi o pośredniku, który dostarcza wam kontaktów -- powiedział Tarkin. -- Nazywa się Knotts. To człowiek, który działa z Lantillies. Skontaktujcie się z nim. Potwierdzi wszystko, co wam mówię. -- Pomógł wam kupić "Reticent"? -- Pożyczył nam trochę kredytów, tak. -- I jesteście przez niego zatrudnieni od trzech lat? -- Nie jesteśmy przez niego zatrudnieni. Działamy na własną rękę. Knotts dostarcza zleceń dla kilku załóg, a my przyjmujemy zlecenia od paru innych pośredników. -- W jaki sposób skontaktowaliście się z ludzkim pośrednikiem na Lantillies? -- Chyba zobaczyliśmy reklamę. Nie pamiętam dokładnie. -- I tym razem kazał wam przelecieć z Taris do Thustry? -- Tak. -- Szybkie zlecenie -- wywnioskował Tarkin. -- Centrum medyczne bardzo potrzebuje pojazdów do transportu rannych i chorych. -- W skrócie, nie mieliście żadnego kontaktu z nikim poza zleceniodawcą? -- spytał Tarkin. -- Dokładnie tak, jak pan mówi. -- Nie spotkaliście się również z żadnym innym statkiem kosmicznym? -- Nie było ku temu potrzeby. Wszelkie niezbędne zasoby są składowane na ziemi na Thustrze. Tarkin okrążył Koorivara. -- Czy podczas poprzednich podróży widziałeś holorelacje z ataków na bazy Imperium? -- Próbujemy ignorować media. -- A więc nie dość, że nie masz ojczyzny, to jeszcze nie masz pojęcia, co się dzieje? -- spytał Tarkin. -- Tak mam to rozumieć? -- Ponoszę winę w całości. -- Kapitan frachtowca skrzywił się szyderczo. Tarkin spojrzał na Vadera i rzekł: -- Ciekawy dobór słów. Vader warknął głucho. -- Nie jesteśmy w sali sądowej na Coruscant, gubernatorze. Pytania tego typu są bezsensowne. -- Pan wolałby torturami zmusić go do mówienia? -- Gdyby zaszła potrzeba. Oczywiście, jeśli panu to nie przeszkadza. Groźba w głosie Vadera nie zrobiła na Tarkinie wrażenia. -- Sądzę, że nasz kapitan oszalałby na długo, zanim zacząłby mówić. Ale zgadzam się, że marnujemy czas. Z każdą chwilą zwiększa się szansa, że "Cierń" wymknie nam się na zawsze -rzekł, zerkając na kapitana. Vader wbił w więźnia spojrzenie. -- Tak, jest silniejszy, niż na to wygląda, i na pewno nie jest niewinny. Chcę poświęcić mu więcej czasu. Niewykluczone, że dysydenci porzucili pański okręt w układzie Thustra i przenieśli się na frachtowiec. Ów kapitan może być jednym z nich.

-- A więc ktoś inny musi pilotować "Cierń", gdyż tutaj się nie pojawił -- rzekł Tarkin, zerknął na kapitana po raz ostatni i odetchnął z trudem. -- Pozostawię pana samego, lordzie Vader. Miłej pracy. Wrzaski bólu Koorivara towarzyszyły mu przez całą drogę do turbowind prowadzących do okrętowego aresztu. Teller zastał Anorę w zaciemnionym kokpicie korwety. Pogrążona w zadumie dziewczyna obracała się to w jedną, to w drugą stronę w fotelu, oparłszy stopy na konsoli. Salikk i reszta byli pogrążeni we śnie, podobnie jak "Cierń", w tej chwili całkowicie we władzy przestrzeni kosmicznej. -- Już prawie po wszystkim -- powiedział, opadając na fotel obok niej. Dziewczyna zrobiła pochmurną minę. -- Z pewnością da się powiedzieć to tak, by stanowiło większą pociechę -- powiedziała. -- To ty z nas dwojga jesteś pisarką. -- Teller zmarszczył brwi. -- Tak, ale ty mówisz, nie piszesz. Zmarszczka na czole mężczyzny pogłębiła się. -- Wiesz, o co mi chodzi. Jeszcze jeden skok i bierzemy się do poważnych spraw. Spojrzenie dziewczyny odnalazło jego twarz. -- A potem? Teller potrafił jedynie wzruszyć ramionami. -- Przy odrobinie szczęścia podejmiemy walkę kiedy indziej. Anora przymknęła oczy i pokręciła głową. -- Przy odrobinie szczęścia... I znów to robisz. Manipulujesz prawdą. Nie znał innego sposobu, by się wypowiadać. Przypomniało mu się, że wygłosił ten sam komentarz po tym, jak "Reticent" skoczył do Obroa-skai. Przy odrobinie szczęścia Tarkin i Vader uznają przybycie frachtowca za zbieg okoliczności, a załoga po wstępnym przesłuchaniu zostanie wypuszczona. Tymczasem wydarzyło się coś innego. Imperium przejrzało ich intencje i wywęszyło fortel. Statek został zatrzymany, a załoga aresztowana. Jeśli wierzyć plotkom, ani Tarkin, ani Vader nie zdołali wyciągnąć od nich wiele informacji, ale Teller wiedział, że gubernator nie poprzestanie na tym. Nie spocznie, póki nie ustali związku między frachtowcem i porywaczami, a wtedy... Cóż, wtedy będzie już za późno. Przy odrobinie szczęścia. Wśród ostatnich doniesień o sytuacji w układzie Obroa-skai znalazła się jednak jedna dobra wiadomość. Oto pojawił się nowy cel ataku dla załogi korwety, co zwalniało go z konieczności wybrania go samodzielnie. Czuł ulgę, bo wybieranie kolejnych celów stawało się coraz trudniejsze. Zmuszeni byli napaść na kolejną bazę Imperium zamiast na jakiś ważniejszy cel strategiczny, ale Teller potrafił się z tym pogodzić. Nikt na pokładzie "Ciernia" nie łudził się, że zdołają w pojedynkę wygrać wojnę przeciwko Imperium. Kładli jedynie podwaliny pod coś, co -jak marzył Teller -- kiedyś miało się stać misją dla wielu milionów mieszkańców galaktyki. Co więcej, mścili się za okrutne czyny popełnione przez Imperium, za zbrodnie, które zainspirowały

ich do podjęcia działania w grupie. -- Dobrze, że pozwoliłeś Cali zniszczyć urządzenie naprowadzające -- powiedziała Anora. -- Zasłużył sobie na to. Anora opuściła stopy na chłodną podłogę, ziewnęła i wyciągnęła szczupłe, ciemne ramiona nad głowę. -- Kiedy ruszamy? Teller zerknął na zielony wyświetlacz na konsoli. -- Wciąż mamy kilka godzin. -- Czy twój kontakt jest absolutnie godny zaufania? -- W miarę godny zaufania, rzekłbym -- odparł mężczyzna, kręcąc głową. -- Jest przekonany, że może zyskać dokładnie tyle co my. Anora uśmiechnęła się słabo. -- Spodziewałam się, że powiesz: "zyskać lub stracić". -- Przemyciłem to między wierszami. -- Żal ci naszych zastępców w układzie Obroa-skai? Teller wypuścił powietrze z płuc ze zmęczeniem. -- Miałem nadzieję, że przynajmniej ty mi tego oszczędzisz. -- Tylko pytam. -- Zdawali sobie sprawę z ryzyka -- odpowiedział Teller z poważną miną. -- Wiem, że mówię pewnie jak Hask -- odezwała się po dłuższej chwili Anora -- ale może nie jestem do tego stworzona, Teller. Zerknęła na niego z ukosa. -- Nigdy nie chciałam zostać rewolucjonistką. -- Nie kapuję -- parsknął mężczyzna. -- Skutecznie toczyłaś własną wojnę z Imperium na długo przedtem, zanim cię poznałem. Znakomicie władasz słowem. Anora uśmiechnęła się lekko, nie odsłaniając zębów. -- To nie to samo co prucie z dział laserowych do obcych ludzi czy pozwalanie na to, by inni obrywali za ciebie. Teller przyjrzał się jej z uwagą. -- Wiesz, dziwi mnie, że mówisz takie rzeczy. Gdy dostałaś szansę, by do nas dołączyć, nie wahałaś się ani chwili. Anora pokiwała głową. -- Nie będę temu przeczyć, ale skoro już szczerze rozmawiamy, miałam chyba nadzieję, że będzie to dla mnie nowy etap kariery. -- A więc chodziło ci o sławę i pieniądze? -- Chyba tak. No i podobnie jak nasi zastępcy zdawałam sobie sprawę z ryzyka. Nie doceniłam jednak Komisji Utrzymania Nowego Ładu oraz Imperatora. -- Nie wiedziałaś, że tak sprawnie nas namierzy? -- Nie. -- Anora spoważniała. -- Mam na myśli coś innego. Jego potęgę. Jego barbarzyństwo. -- Nie ty jedna go nie doceniłaś.

Anora zerknęła w stronę wejścia do centrum dowodzenia i szepnęła: -- Mam wyrzuty sumienia z powodu Hask. Nie powinnam jej w to wciągać. -- Zawsze możemy gdzieś ją wysadzić. -- Teller wzruszył ramionami. Anora omiotła go uważnym spojrzeniem. -- Naprawdę? -- Naprawdę. Jeśli oczywiście tego właśnie chce. -- Mam ją spytać? -- Nie krępuj się. Ale założę się, że odmówi. -- Myślę, że masz rację -- zaśmiała się Anora, ale umilkła i spytała po chwili: -- Wygramy, Teller? Mężczyzna wyciągnął rękę i poklepał ją delikatnie po ramieniu. -- Przecież jak dotąd wygrywamy, nie? Podziemna kapliczka Sithów nie była jedynym miejscem w Pałacu, gdzie ciemna strona Mocy była silna. W komnatach i na korytarzach niższych poziomów nadal czuć było ślady furii Dartha Vadera z ostatnich dni wojen klonów. Dwaj przesłuchiwani -- Koorivar oraz mężczyzna rasy ludzkiej -- klęczeli w jednym z takich pomieszczeń, zalani strumieniami bezlitosnego światła, które padało na nich spod łukowatego sklepienia. Darth Sidious jednakże nie traktował ich już jak żywych istot. Byli dlań niczym wiry w zmąconych wodach, z którymi borykał się od chwili, gdy dowiedział się o kryjówce ze sprzętem komunikacyjnym na Murkhanie. Stanowili przeszkody, które trzeba było wyminąć, by znów popłynąć z niezmąconym nurtem. Sidious siedział na prostym krześle oddalonym od obu plam światła. Po jednej stronie miał droida 11-4D, a tuż za nimi stał wezyr Mas Amedda. Po przeciwnej stronie pustej, pozbawionej mebli i ozdób komnaty stało dwóch gwardzistów strzegących kamiennego przejścia. Koorivar o imieniu Bracchia był agentem wywiadu działającym na Murkhanie, a człowiek, Stellan, oficerem prowadzącym stacjonującym na Coruscant. Sidious wiedział już wszystko o ich pochodzeniu oraz przebiegu służby. Chciał teraz wykorzystać Moc, by przyjrzeć się im baczniej i ocenić odpowiedzi na kilka prostych pytań. -- Koorivarze -- rzekł. -- Służyłeś Republice podczas wojny, a ostatnio przydałeś się lordowi Vaderowi i gubernatorowi Tarkinowi na Murkhanie. Światło odbiło się od spiralnie skręconego rogu Koorivara, gdy ten uniósł nieco głowę. -- Pomogłem im oczyścić planetę z przemytników broni, panie. -- Na to wygląda. Powiedz nam jednak wszystko, co zdradziłeś im na temat odkrytej przez ciebie kryjówki z urządzeniami zakłócającymi HoloNet. -- Mój panie! Powiedziałem im, że nie odnalazłem kryjówki samodzielnie i nie słyszałem żadnych plotek na jej temat w Murkhana City. Wypełniałem jedynie rozkaz przekazany z Coruscant. Sidious, który wpatrywał się w niego przez pryzmat Mocy, ujrzał, jak wzburzone wody zaczynają się uspokajać i poddawać nurtowi. -- Z Coruscant -- powtórzył i przeniósł spojrzenie na oficera prowadzącego. -- Czyli od ciebie?

-- Tak, panie. Dochodzenie zostało przeprowadzone na moją prośbę. Stellan był krępym mężczyzną w nieokreślonym wieku. Miał brązowe, lekko kręcone włosy, wielkie, osadzone nisko uszy oraz kwadratową, wielką głowę. -- Opowiedz nam, w jaki sposób dowiedziałeś się o kryjówce. Mężczyzna uniósł prostą, niczym niewyróżniającą się twarz ku światłu, zamrugał i zmrużył oczy. Był wyraźnie zaskoczony. -- Mój panie, proszę o wybaczenie. Zakładałem, iż wiesz, że informacje zostały przekazane IBB przez Wywiad Wojskowy. Puls Sidiousa przyspieszył. Wiry, zamiast zamierać, nagle zaczęły kręcić się szybciej, jakby wzywały Sidiousa, by rzucił się w głąb wielkich ciemnych lejów. Nie wiedział, czy sam wychrypiał następne słowa, czy też były one dziełem ciemnej strony Mocy. -- Wyjaśnij to. Oficer prowadzący ukłonił się z pokorą. -- Mój panie, Wywiad Wojskowy był w trakcie przeprowadzania inwentury składów broni, pojazdów i zasobów, które zostały porzucone podczas wojny na wielu planetach, od Raxus aż do Utapau. Jeśli chodzi o kryjówkę z urządzeniami zakłócającymi HoloNet, Wywiad Wojskowy nie był pewien, czy ta znajduje się na Murkhanie od wielu lat, czy też została założona niedawno, przez co być może należałoby także przeprowadzić dalsze dochodzenie. Zajmujący się inwenturą funkcjonariusze doszli jednak do wniosku, że ta sprawa leży poza ich jurysdykcją, a więc przekazali ją IBB. -- Czyli tobie -- rzekł Sidious. -- Tak, mój panie. Otrzymałem prosty hologram przedstawiający urządzenia. -- Hologram? Nagrany przez kogoś z Wywiadu Wojskowego? -- Tak właśnie uznałem, mój panie. Nie widziałem więc potrzeby badania tego tematu. Wicedyrektor Ison również nie. Po prostu kazaliśmy Bracchii rozpocząć śledztwo. Sidious przypomniał sobie krótką odprawę, która miała miejsce w komnacie audiencyjnej. Zastępca dyrektora Ison wyraził obawę, że aparatura zakłócająca może zostać wykorzystana do siania propagandy wymierzonej w Imperium, i głośno zastanawiał się, dlaczego Wywiad Floty nagle tak bardzo przejął się składem, skoro z początku nie wydawał się nim zaniepokojony. Żaden z obecnych admirałów -- ani Rancit, ani Screed, ani ktokolwiek z pozostałych -- nie odpowiedział na pytanie Isona. Nie spuszczając wzroku z oficera prowadzącego, Sidious odezwał się cicho do droida: -- Zlokalizuj holo przesłane przez Wywiad Wojskowy do IBB. 11-4D wsunął odnóże do portu znajdującego się za krzesłem Sidiousa. -- Wasza Wysokość -- odezwał się po dłuższej chwili. -- Wspomniane holo nie istnieje. -- Zgodnie z moimi oczekiwaniami -- rzekł Sidious. -- Znajdziesz je w archiwach IBB. Minęła kolejna chwila, nim droid odezwał się ponownie: -- Tak, Wasza Wysokość. Holo zostało zarchiwizowane. Droid wyświetlił odnalezioną relację, a Sidious natychmiast doszedł do wniosku, że ma do czynienia z bardzo niepokojącym sabotażem. Holorelacja była bowiem fałszywa, a ten, kto ją preparował, miał dostęp do imperialnych kodów oraz urządzeń pozwalających na

manipulowanie HoloNetem. Gdzieś w głębinach Mocy dostrzegał przyczyny wirów na powierzchni. Nie było już wątpliwości, że znajdowały się bliżej, niż sądził.

19 Tropy Tarkin wybrał najmniej uczęszczaną z wielu sal taktycznych "Executriksa", zamknął setki programów uruchomionych nad ogromnym holostołem, służącym do analizy przebiegu starć, i wprowadził zastrzeżony kod imperialny, dzięki któremu projektor łączył się z HoloNetem. Następnie poddał się serii skanów biometrycznych, które udostępniały mu setki tajnych baz danych Republiki oraz Imperium. Zawczasu wydał polecenie, by nikt mu nie przeszkadzał, ale i tak dwa razy sprawdził, czy drzwi są szczelnie zamknięte, a kamery powyłączane. Przygasił również światła, usiadł na wysokim taborecie tuż przy skomplikowanym panelu obsługującym stół i zamyślił się. Gwiezdny niszczyciel nadal unosił się w przestrzeni systemu Obroa-skai i oczekiwał na rozkazy z Coruscant. Dowództwo nad grupą uderzeniową, stworzoną w celu zatrzymania bądź zniszczenia "Ciernia", z rozkazu Imperatora przejął wiceadmirał Rancit. Zaledwie kilka godzin wcześniej dysydenci zaatakowali imperialną bazę w systemie Nouane na Wewnętrznych Rubieżach. Dla Tarkina wybór celu był skrajnie nielogiczny -- głupszą decyzją byłoby już tylko przybycie do Obroa-skai -- ale być może oznaczało to, że obsadzenie głównych systemów eskadrami floty bardzo ograniczyło możliwości porywaczy. W układzie Nouane porwana korweta również nie zdołała wyrządzić większych szkód i została niemalże zniszczona. Zasługi przypadły Rancitowi, który nie bez trudu wykoncypował, gdzie "Cierń" uderzy tym razem, i posłał eskadrę, która miała na niego czekać. Nawet system kamuflaży nie pomógł korwecie uniknąć ostrzału laserów dalekiego zasięgu. Z tego, co przekazano Tarkinowi, "Cierń" odniósł bardzo poważne obrażenia przed rozpaczliwym skokiem w nadprzestrzeń. Plotki głosiły, że przydział Rancita, zwany przez niektórych awansem, wskazywał na to, że Imperator jest rozczarowany Tarkinem, ale Vader zapewnił gubernatora, że Imperator po prostu uwolnił go od zbyt wielu obowiązków. Na razie Tarkin miał pozostawić pościg innym, a sam zająć się ustaleniem zamiarów dysydentów. Przystąpił więc do pracy. Podczas podchodzenia zwierzyny na płaskowyżu Jova zwykł przypominać, że pozostawione ślady zdradzają nie tylko przynależność gatunkową, ale również zamysł zwierzęcia. Tarkin uruchomił komputer, utworzył puste pole nad stołem i uruchomił funkcję przekształcania słów w tekst. Następnie zwrócił się w stronę najbliższego mikrofonu. -- Dostęp do skonfiskowanych modułów okrętów, broni separatystów i urządzeń sabotujących HoloNet pozyskanych przez zbieraczy, syndykaty zbrodni lub inne źródła -- zaczął. -Umiejętność transmitowania holorelacji przez HoloNet w czasie rzeczywistym oraz umiejętność tworzenia oraz transmitowania fałszywych holorelacji dzięki dostępowi do publicznych archiwów HoloNetu i innych źródeł medialnych. Wiedza o istnieniu Posterunku oraz bazy przeładunkowej Rampart. Wiedza o przydziale porucznika Thona na Rampart. Wiedza o istnieniu "Ciernia" i umiejętność posługiwania się skomplikowanymi systemami korwety. Grupa

kosmicznych pilotów zaznajomiona z procedurami imperialnymi oraz z istniejącymi bazami Imperium. Możliwe wsparcie ze strony wysoko sytuowanych agentów wywiadu Imperium. Linijki tekstu jedna po drugiej pojawiały się w polu. Tarkin oparł podbródek na dłoni, a łokieć na kolanie i przez moment przyglądał im się uważnie. Przesłuchanie prowadzone przez Vadera nie przyniosło żadnych rezultatów poza atakiem serca u pochodzącego z Sy Myrth nawigatora frachtowca. W międzyczasie Mroczny Lord otrzymał jednak istotną informację, która wynagradzała porażkę. Przekaz pochodził od jednego z jego ludzi w Crymorah, który doniósł, iż negocjował umowę z Faazahem, przemytnikiem z rasy Sugi na Murkhanie, na dostawę szczególnych jednostek paliwowych, które dostarczono na planetę tuż przed przybyciem Tarkina i Vadera. Samo w sobie nie było to zaskakujące -- już to, że "Cierń" zatrzymał się przy tankowcu w systemie Phindar, dowodziło, że dysydenci załadowali na korwetę dodatkowe zapasy paliwa przed ucieczką. Zdziwienie budziło dopiero to, że umowa na jednostki paliwowe została zawarta za pośrednictwem agenta na Lantillies. Tarkin podejrzewał, że był to ten sam człowiek, który zlecał robotę kapitanowi "Reticenta". Knotts. Tarkin polecił bazie danych, by odszukała wszelkie informacje na temat pośrednika. Po chwili nad stołem pojawił się obracający się powoli hologram srebrnowłosego człowieka o pobrużdżonej, znużonej twarzy, zdaniem Tarkina typowej dla weteranów, którzy naoglądali się śmierci i zniszczeń. Przesunął hologram na bok i przyglądał mu się w milczeniu, podczas gdy komputery wokół niego szumiały i popiskiwały. Wedle zwięzłego opisu towarzyszącego hologramowi Knotts mieszkał na Lantillies od piętnastu lat. Po chwili poszukiwań Tarkin miał również wgląd do formularza powołania do wojska, sprawozdań podatkowych zarówno z czasów Republiki, jak i Imperium, akt jego sprawy rozwodowej, a nawet zdjęć jego skromnego mieszkania na Lantillies. Knotts przyszedł na świat na jednym ze Światów Jądra, ale przeprowadził się do Zewnętrznych Rubieży, gdzie wyrobił sobie reputację zdolnego pośrednika. Odszukiwał klientów poszukujących odpowiednich dóbr bądź usług i kontaktował ich z załogami, które mogły zaspokoić ich potrzeby, a za usługi pobierał -- ku zdumieniu Tarkina -- stosunkowo uczciwą prowizję uzależnioną od wysokości transakcji. Tajne bazy danych na Coruscant, do których Tarkin nie miał potrzeby zaglądać od czasu służby we flocie Republiki, przedstawiły o wiele bardziej intrygujący portret Knottsa. W istocie, przez piętnaście lat prowadził niewielki, choć zyskowny interes na Zewnętrznych Rubieżach, ale podczas wojen klonów pracował dla Wywiadu Republiki. Zajmował się przemytem broni i innych materiałów dla grup ruchu oporu działających w światach pod kontrolą separatystów. Trafił również do miejsca, które miało wielkie znaczenie w życiu Tarkina -- do znajdującego się na Środkowych Rubieżach księżyca Antar 4. Tarkin wyprostował się. Odkrycie sekretnej przeszłości Knottsa sprawiło, iż przeszyło go podniecenie zupełnie jak podczas łowów na płaskowyżu, kiedy trop wskazywał na nieoczekiwaną zmianę w zachowaniu zwierzyny. Czyżby jego przyszła ofiara dowiedziała się o jego obecności? Czyżby pojawiło się inne zagrożenie? A może podchodzone zwierzę postanowiło

przejąć kontrolę nad sytuacją i właśnie go osaczało? Antar 4 był członkiem Republiki niemalże od samego początku, ale Ruch Secesyjny, który pojawił się tam przed wojnami klonów, doprowadził do rozłamu wśród zamieszkujących księżyc człekokształtnych Gotalów i powstania grup terrorystycznych sprzyjających separatystom. Poparci przez Republikę lojaliści zdołali utrzymać władzę aż do bitwy o Geonosis, po której księżyc wpadł w ręce separatystów i na jakiś czas stał się kwaterą główną hrabiego Dooku. Dziesiątki milionów uchodźców umknęło wówczas na skolonizowany przez nich świat o nazwie Atzerri, a na Antarze 4 pojawili się Koorivarowie, Gossamowie oraz przedstawiciele innych ras, których ojczyzny od początku należały do Konfederacji Niezależnych Systemów. W efekcie tych wydarzeń księżyc stał się areną politycznego zamętu, z którego wyłoniło się pierwsze ugrupowanie ruchu oporu, złożone z lojalistycznych Koorivarów i Gotalów. Republika wsparła ich, przysyłając doradców taktycznych oraz tajne zapasy broni. Ruch oporu przeprowadził setki aktów sabotażu, ale księżyc pozostał w rękach separatystów przez resztę wojny. Tarkin przypomniał sobie to, co kapitan frachtowca powiedział Vaderowi: "Nie wszyscy byliśmy separatystami". Po śmierci Dooku i przywódców separatystów oraz po dezaktywacji armii droidów Antar 4, podobnie jak wiele innych światów Konfederacji Niezależnych Systemów, szybko znalazł się na celowniku Imperium, a ściślej mówiąc, na celowniku moffa Tarkina, który ukarał go przykładnie. Moff nie zaprzątał sobie głowy repatriacjami czy dzieleniem zatrzymanych na separatystów oraz bojowników i agentów wywiadu, czekających na zakończenie służby. COMPNOR ze wszystkich sił próbował zatuszować to, że wielu Koorivarów i Gotalów lojalistów zostało aresztowanych, straconych lub zabitych podczas masakr, ale media w końcu podchwyciły temat i przez jakiś czas zbrodnie na Antarze były gorącym tematem w Jądrze. Reporterów nie zraziło nawet to, że wielu spośród tych, którzy zaangażowali się w sprawę, wyparowało bez śladu. Ich zniknięcia wywołały odwrotny efekt i podsyciły głód wiedzy ze strony opinii publicznej do tego stopnia, że Imperator postanowił przenieść Tarkina z Antara 4 do Zachodniego Krańca, a później postawił go na czele budowy ruchomej stacji bojowej. Moff zastąpił na tym stanowisku wiceadmirała Rancita, który został przesunięty do Wywiadu Floty. Miało to miejsce cztery lata temu. Tarkin powrócił myślami do tego okresu i przypomniał sobie dwoje dziennikarzy z Coruscant, którzy na moment wybili się na czoło tłumu krytyków Imperium. Po krótkich poszukiwaniach archiwów HoloNetu pojawiły się ich hologramy, które Tarkin umieścił obok Knottsa. Następnie moff sięgnął do bazy danych Coruscant, gdzie odnalazł dane na temat ich działalności zgromadzone przez wywiad. Atrakcyjna, ciemnoskóra kobieta rasy ludzkiej, szaroniebieskooka Anora Fair, była najgłośniejszą i najbardziej nieprzewidywalną korespondentką, zajmującą się wydarzeniami na Antarze. Już wcześniej wywołała wiele zamieszania kontrowersyjnymi, dociekliwymi wywiadami z urzędnikami i oficerami Imperium oraz krytycznymi artykułami na temat polityki Imperium i samego Imperatora. Jej pozbawionym skrupułów relacjom na temat zbrodni na Antarze towarzyszyły holograficzne migawki z aresztowań i egzekucji, spreparowane przez rumianą Zygerriankę Hask Taff, którą okrzyknięto mistrzynią holonetowej manipulacji.

Komisja Utrzymania Nowego Ładu nie miała wątpliwości, że stan wiedzy obu dziennikarek sugerował kontakty z agentami na miejscu. Podejrzenie padło na rozczarowanego i zniechęconego byłego dowódcę bazy Republiki, człowieka imieniem Berch Teller. W archiwach HoloNetu nie było żadnych informacji na jego temat, ale z tajnych baz danych Tarkin wydostał liczący już dziesięć lat hologram szczupłego, ciemnowłosego mężczyzny z gęstymi brwiami i rozszczepionym podbródkiem, który umieścił obok Anory Fair i Hask Taff. Potem zmienił zdanie i przesunął Tellera na środek, Knottsa umieścił po jednej stronie, a obie dziennikarki po drugiej. Moff przyjrzał się nowemu rozmieszczeniu i uśmiechnął się z zadowoleniem. Teraz, gdy pojawiło się tyle śladów, trop zaczynał być obiecujący. Zebrane przez wywiad akta kapitana Tellera zawierały długą i ciekawą historię. Na początku wojen klonów Teller uczestniczył w tajnych operacjach w wielu światach separatystów, ale o wiele ważniejsze było to, że kapitan należał do grupy oficerów wywiadu słuchających sprawozdania Tarkina po jego ucieczce z Cytadeli. Moff mówił wówczas, między innymi, o tajnym szlaku hiperprzestrzennym prowadzącym do przestrzeni pod kontrolą separatystów. A więc ich losy się przecięły. Ale na tym historia się nie kończyła. Kapitan Teller został przydzielony na Antar 4 w ostatnim roku wojny i uczestniczył w szkoleniu uprawiających partyzantkę Gotalów oraz Koorivarów i organizowaniu ich w dobrze uzbrojone jednostki ruchu oporu. Przygotowane przez niego oddziały przeprowadzały ataki, niszczyły arsenały oraz porty kosmiczne i sprawiały separatystom mnóstwo kłopotów. Teller jednakże przeczuwał, jaki los przypadnie księżycowi po nagłym zakończeniu wojny, i zaapelował do swoich przełożonych w wywiadzie, by zorganizowali ewakuację najważniejszych agentów, nim Tarkin rozpocznie swe krwawe rządy. Wywiad Republiki usiłował przygotować odpowiednie dokumenty oraz transport, ale Komisja Utrzymania Nowego Ładu, która zyskiwała coraz większe znaczenie w imperialnej hierarchii, nie zgodziła się na interwencję. Sporo agentów Tellera, pomimo wielu lat wiernej pracy na rzecz Republiki, zostało aresztowanych i straconych. Dyrektywa Imperium, która nakazywała przykładnie ukarać księżyc, wydawała się wówczas Tarkinowi sensowna. Nie był człowiekiem opętanym żądzą zemsty -- wiedział po prostu, że jeśli będzie próbował oddzielić wrogów od sojuszników, wielu separatystów wykorzysta szansę i zbiegnie. O wiele łatwiej było wytępić ich wszystkich na Antarze 4 niż ścigać ich później po odległych zakątkach galaktyki. Jego czyny pokazywały innym światom należącym do Konfederacji, że porażka nie jest równoznaczna z rozgrzeszeniem za popełnione przestępstwa, a ich przywódcy nie powinni oczekiwać, że Imperium przyjmie ich z powrotem z otwartymi ramionami. Raxus, Kooriva, Murkhana i inne światy musiały zrozumieć prosty przekaz -wydajcie wszystkich separatystów albo wasze planety czeka ten sam los co księżyc Gotalów. Mimo to Tarkin wiedział, że oficer Republiki taki jak Teller mógł poczuć się zdradzony do tego stopnia, by chcieć się zemścić. W wojsku nie brakowało przecież ludzi, którzy nie rozumieli, że straty uboczne są do przyjęcia, jeśli służą Imperium. Tam, gdzie znika porządek, pojawia się chaos. Czy ów Teller spodziewał się przeprosin od Imperatora? Rekompensat dla rodzin niesłusznie skazanych agentów? Cóż za bzdura. Wystarczyłoby jednak, by takich Tellerów

pojawił się miliard bądź dziesięć miliardów i Imperium stanęłoby w obliczu poważnego problemu. Powrócił do czytania akt Tellera, które przesuwały się w powietrzu przed jego oczami. Nim kapitan zgłosił prośbę przełożonym, został awansowany do rangi szefa ochrony na... Tarkin zamrugał oczami. Na stacji Desolation! Była to tajna baza, odpowiedzialna za część badań związanych z budową ruchomej stacji bojowej. Teller jednakże nie zagrzał tam długo miejsca. Wyparował niebawem po wydarzeniach na Antarze 4 i od tego czasu nikt go nie widział. Niektórzy członkowie Wywiadu Wojskowego przypuszczali, iż padł ofiarą agentów Komisji, ale inni byli przekonani, że to on przekazał informacje o Antarze 4 Anorze Fair oraz Hask Taff i odegrał kluczową rolę w ewakuacji obu dziennikarek, nim zajęła się nimi Komisja. Tarkin zsunął się z taboretu i zaczął kroczyć wzdłuż krawędzi ogromnego stołu, przyglądając się czterem hologramom. Czy to możliwe, że niektórzy z nich bądź wszyscy oni byli zamieszani w porwanie "Ciernia"? Zatrzymał się, by przemyśleć to wszystko, i pokręcił głową. Istniała spora szansa, że Teller i Knotts znali się, być może odpowiadali nawet przed tym samym oficerem wywiadu Republiki. Niewykluczone też, że to Teller podsunął dziennikarkom historię. Żaden z nich nie był jednak pilotem statku kosmicznego ani inżynierem zdolnym do opanowania skomplikowanych systemów korwety. Tarkin powrócił na taboret i ponownie wywołał długi plik poświęcony sytuacji na Antarze 4. Trudno było poruszać się po bazach danych Republiki, gdyż wiele informacji zostało usuniętych bądź zredagowanych. Inne były poddawane "reinterpretacji". W końcu zdołał dotrzeć do odpowiednich archiwów i zawęził parametry poszukiwania do agentów Republiki związanych z ruchem oporu. Komputer przedstawił mu nazwiska niektórych z istotniejszych podkomendnych Tellera, którym udało się uniknąć egzekucji na księżycu. Jednym z nich był pilot z rasy Gotalów, który figurował w bazie danych pod prostym imieniem Salikk, oraz Koorivar -- specjalista od sabotażu i inwigilacji określony jako "Cala". Tarkin wyciągnął hologramy obu nieludzi i umieścił je obok Fair i Taff, ale zmienił zdanie i wsunął je między Tellera i Knottsa. Czuł narastające podniecenie. Przesunął się ku stanowisku HoloNetu i skontaktował się z "Goliatem". Rozkazał, by przesłano mu zapis rozmowy z phindiańskim zarządcą tankowca. Nagranie przybyło po chwili i Tarkin ujrzał pobliźnione oblicze rudego oficera z ocznym implantem, który pobrał jednostki paliwowe. Wówczas Tarkin nakazał komputerowi porównać hologram Tellera z hologramem rzekomego komandora Imperium. Między oboma hologramami rozbłysnął komunikat: Podobieństwo: 99,9%. Tarkin otworzył szeroko usta i wbił wzrok w człowieka, który ukradł mu okręt. Zerkając na tekst i hologramy podejrzanych, rozpoczął przemyślenia od początku. Tak, Teller mógł się dowiedzieć o "Cierniu" podczas krótkiego okresu służby na stacji

Desolation. Bez trudu zdołałby również nakłonić Salikka i Calę, by się do niego przyłączyli, gdyż przypuszczalnie uchronił ich przed aresztowaniem i śmiercią na Antarze 4. Istniało też duże prawdopodobieństwo, że potajemnie wywiózł Fair i Taff z Coruscant. Miał więc do dyspozycji pilota, eksperta od sabotażu oraz dwie specjalistki od HoloNetu. Tarkin przesunął dłoń po twarzy i znów oparł na niej podbródek. Coś było nie tak. Kogoś brakowało. Znów wszedł do ściśle tajnej bazy danych, by przejrzeć nieliczne dostępne raporty na temat stacji Desolation. Teller nie był jedynym człowiekiem, który znikł z utajnionej placówki. Wielu ludzi umknęło, powodowanych rozpaczą i żalem do Imperium. Było ich tak wielu, że Komisja utworzyła listę poszukiwanych naukowców, specjalistów i techników, którzy mieli wysokie uprawnienia. Często próbowano łączyć ich zniknięcia z sabotażami i zamachami na bazy i obiekty Imperium. Tarkin przyjrzał się liście parokrotnie, ale za każdym razem jego uwagę przyciągał pewien inżynier zajmujący się systemami okrętów kosmicznych, Kalamarianin imieniem Artoz, który znikł krótko po Tellerze. Artoz, z sympatią nazywany doktorem, należał niegdyś do Rycerzy Kalamara, grupy, która stawiła czoło rasie Quarrenów, sprzymierzonej z separatystami. Artoz bez wątpienia wiedział o istnieniu "Ciernia", gdyż części systemu kamuflażowego, opartego na kryształach stygium, zostały wyprodukowane w stoczniach na Kalamarze po tym, jak zespół projektantów zarzucił próby z hybridium. Tarkin zamrugał, przetarł oczy i wbił wzrok w hologramy. A co z Bracchią, Koorivarem, agentem na Murkhanie? Czy on również był członkiem konspiracji, choć pomógł zdobyć dla Tarkina i Vadera nowy okręt? Czy rodziny Crymorah również były w to wmieszane? A załoga "Reticenta"? Czyżby również znajdowali się na pokładzie skleconego z różnych modułów okrętu, który zaatakował Posterunek? Pozostawała jeszcze kwestia samego okrętu. Kto zafundował im te moduły, droidy oraz myśliwce? Gdzie złożono ten okręt? Kto to zrobił? Jak daleko sięgał spisek? Czy uczestniczyli w nim tylko byli agenci wywiadu Republiki? A może spisek sięgał w głąb wywiadów Imperium? "Istoty rozumne, podobnie jak zwierzęta, kierują się emocjami -- mawiał Jova. -- Poznaj zwyczaje jednej z nich, a zaczniesz rozumieć cały gatunek". Jeśli postawiona przez Tarkina hipoteza była słuszna i Antar 4 w istocie był zalążkiem nowej konspiracji, jak należało wytłumaczyć udział załogi "Reticenta"? Czy również stracili przyjaciół bądź krewnych podczas masowych egzekucji? Może ci krewni byli jakoś powiązani z grupami organizowanymi przez Tellera? Tarkin nadal studiował trójwymiarowe obrazy. Jeśli się nie mylił i w rzeczywistości spoglądał na tych, którzy ukradli jego okręt i odkryli sposób na manipulowanie HoloNetem, miał do czynienia nie tyle z garstką byłych separatystów, którzy żywili urazę do Imperium, ile raczej z byłymi poplecznikami Republiki, którym zależało na zemście. A więc byli sojusznicy Najwyższego Kanclerza Palpatine'a stali się nowymi wrogami Imperium. Tarkin zapisał wyniki swoich badań w zakodowanym pliku i pomyślał:

"Gubisz trop, ale ten ciągnie się dalej". Czy dysydenci wciągali go w pościg, który miał za zadanie odwrócić jego uwagę od ich prawdziwego celu? Tak czy owak, nić, która zaczęła się rozwijać przy Posterunku, mogła się skończyć tylko w jednym miejscu. "Cierń" wypadł z nadprzestrzeni w międzygwiezdnym punkcie tranzytowym odległym o dziesięć parseków od Nouane. Po niemalże przegranej walce korweta była w tak kiepskim stanie, że nawikomputer nie był przez moment w stanie ustalić, gdzie się znaleźli. Łatwiej było wymienić instrumenty, które nadal działały, niż te, których się już nie dało naprawić. -- Pozostały nam dwa przednie działa laserowe i jedna bateria na prawej burcie -- zameldował Cala pozostałym, zgromadzonym w głównej kabinie okrętu, gdzie Artoz zajmował się ranami twarzy Salikka. -- Pole siłowe nie działa. Przed kolizją z gwiezdnymi śmieciami broni nas tylko kadłub. Hipernapęd pozwoli nam jeszcze na jeden, góra dwa skoki... -- Wystarczy nam jeden -- rzekł Teller. Okręt skrzypiał i jęczał niczym ranne zwierzę. Zgolone futro Salikka unosiło się we wszystkich kierunkach. -- Nie mam pojęcia, czy zadziałają systemy maskujące i napęd podświetlny -- ciągnął Koorivar. -- To samo dotyczy komunikacji i HoloNetu. -- Nie wypadamy najlepiej w relacjach o starciu w Nouane. -- Hask pokręciła ze smutkiem głową. -- Nasze notowania spadają -- rzekł Artoz. Anora skrzywiła się i odwróciła ku Tellerowi, rozdrażniona. -- Okazuje się, że nie można było ufać temu twojemu współpracownikowi! Nie dotrzymał słowa! -- Powiedziałem, że ten człowiek jest "w miarę godny zaufania"! -- odciął się Teller. -- Gdybym zaufał mu całkowicie, nie rozmawialibyśmy teraz! Nie przesadzał. Gdyby "Cierń" pojawił się w systemie Nouane w przewidywanym miejscu, zostałby natychmiast zniszczony ogniem Imperium. Tymczasem Teller kazał Salikkowi opuścić nadprzestrzeń nieco dalej w głębi systemu, jak najdalej od ciężkich okrętów. Mimo to musieli rzucić się do ucieczki, nie wystrzeliwszy ani razu do znajdującej się w systemie bazy. Ostrzelani i ciężko uszkodzeni, przeskoczyli z powrotem w nadprzestrzeń, a manewr, który uchronił ich przed zniszczeniem, był sam w sobie wielkim wyczynem. -- Poza tym -- ciągnął Teller -- musiało to wyglądać realistycznie. Anora wybuchła gorzkim śmiechem. -- Tu nie chodziło o żaden realizm. Skup się na faktach, Teller. Zostaliśmy zdradzeni. -- Przypuszczalnie -- parsknął Teller. -- W ostatecznym rozrachunku nie będzie to jednak miało większego znaczenia. Spojrzał na Salikka, a potem na Artoza. -- Wyjdzie z tego, doktorze? -- Przeżyję -- odpowiedział Salikk. -- Przynajmniej na tyle długo, by ujrzeć koniec tej awantury.

-- Autopilot również przetrwał -- rzekł Cala. Teller odetchnął z ulgą i pokiwał głową. -- Dobra, a więc ruszamy. Zapewniono nas zresztą, że mamy wolną drogę. -- O ile on wciąż wierzy w to, że nadciągamy -- rzekła Anora. Teller pokiwał głową. -- "Cierń" dotrze na miejsce zgodnie z planem. -- Zdajesz sobie sprawę z tego, że Imperium nie spocznie, póki nas nie odnajdzie? -- spytał Artoz. -- O ile ktoś już nie odkrył naszej obecności -- wtrąciła się Hask. -- Tarkin czy Vader mogą się zorientować. -- Teller zacisnął usta. -- Mają przecież załogę "Reticenta". Zresztą prędzej czy później ktoś i tak nas wyda. -- Na szczęście wszyscy już dawno nauczyliśmy się oglądać za siebie -- uśmiechnął się krzywo Cala.

20 Cierń Tarkin stał na mostku "Executriksa" i czekał, aż Vader zakończy swą osobistą holorozmowę z Imperatorem. -- Wiceadmirał Rancit jest przekonany, że dysydenci planują atak na Imperialną Akademię w układzie Carida i chcą zginąć przy tym śmiercią męczenników -- oznajmił Vader, gdy pojawił się na pomoście. -- Wiceadmirał otrzymał zgodę na wykorzystanie tylu jednostek, ile uzna za stosowne, i sam dowodzi zespołem uderzeniowym. -- Ostatnia bitwa dysydentów? -- parsknął Tarkin. -- Czyjaś na pewno -- rzekł Vader. -- Imperator wstępnie zgodził się z pańską sugestią, jakoby jego dawni sojusznicy stali się jego wrogami. -- To dobra wiadomość, lordzie Vader. A więc zgadzamy się wszyscy trzej? -- Tak. -- Vader z powagą skinął głową. Tarkin uśmiechnął się zadowolony z siebie i rzekł: -- Prom czeka, by zabrać pana na fregatę. Vader znów skinął głową i zrobił kilka kroków, ale zatrzymał się i odwrócił, by spytać: -Niech pan mi zdradzi, gubernatorze, dlaczego nadał pan korwecie nazwę "Cierń"? Tarkin nie ukrywał zaskoczenia. -- Nazwa odnosi się do pewnego szczególnego miejsca na Eriadu, lordzie Vader. Niespodziewanie uświadomił sobie, że Vader czeka na kolejne szczegóły. -- Pozwoli pan, że odprowadzę pana do promu -- zaproponował. Gdy szli ramię w ramię, Tarkin opowiedział Vaderowi o corocznych wyprawach na Żerowisko za młodu, o testach, które tam zdawał, i o szkoleniu, które ukończył pod okiem doświadczonych, zahartowanych krewnych oraz przewodników. Vader słuchał z uwagą i przerywał jedynie po to, by poprosić o wyjaśnienia bądź nowe szczegóły. Tarkin odpowiadał bez skrępowania, zauważając przy tym, jak dziwną rzeczą jest zwykła, codzienna rozmowa z Mrocznym Lordem. Choć spędzili razem sporo czasu, ich rozmowy ograniczały się do kilku zdań i najczęściej bywały jednostronne. Jedną z przyczyn była maska Vadera, która utrudniała wszelkie konwersacje. Tym razem Vader często na niego zerkał, co oznaczało, że naprawdę słuchał, a Tarkin zdradzał kolejne szczegóły swoich doświadczeń na płaskowyżu. -- Gdy miałem szesnaście lat -- mówił, idąc szerokimi korytarzami okrętu w stronę czekającego promu -- znałem płaskowyż lepiej od rodzinnego domu w Eriadu City. Istniał jednakże jeden obszar, którego unikaliśmy, rozległa sawanna porośnięta tu i ówdzie gęstymi zagajnikami. Nie był to bynajmniej teren ściśle zakazany. Parokrotnie stryj zmieniał kierunek wędrówki, bym mógł rzucić na nią okiem. Za każdym razem wyjaśniał, że nie jesteśmy jedynymi drapieżnikami, które rządzą na płaskowyżu. Mieliśmy co prawda blastery, które pomogłyby wyeliminować wszelkie zagrożenie, ale wykorzystanie takiej broni byłoby zamachem na pierwotny, dziewiczy charakter płaskowyżu. Szkolenie miało mi między innymi pomóc zrozumieć, jak zdobyć i utrzymać pozycję na szczycie łańcucha pokarmowego za pomocą strachu, a nie siły. Obszar, który skwapliwie

omijaliśmy, miał stać się dla mnie kolejną lekcją, gdyż rządziła nim licząca ponad sto osobników horda krwiożerczych stworzeń, które stanowiły naszą główną konkurencję na planecie. Przerwał i zerknął na Vadera. -- Czy słyszał pan o veermokach? -- Zetknąłem się z tym gatunkiem, gubernatorze. -- Skinął głową Vader. Tarkin miał nadzieję, że usłyszy więcej, ale Mroczny Lord milczał. Podjął więc opowieść: -- A więc zdaje pan sobie sprawę z tego, jak groźny potrafi być pojedynczy osobnik, nie mówiąc już o całej grupie. Niewiele jest stworzeń, które mogłyby pokonać bądź przechytrzyć veermoka, gdy ten sobie tego nie życzy. Wydaje mi się jednak, że nie widział pan podgatunku zamieszkującego Eriadu. Nasze veermoki mają około metra wzrostu oraz gładką skórę, nieporośniętą futrem. Lubią łączyć się w gromady i zaciekle bronią swego terytorium. Wolą suchą sawannę bagien i wilgotnych lasów. Podobnie jak inni przedstawiciele tego gatunku mają długie, ostre szpony i równie ostre kły w pysku przypominającym psi, a siłą dorównują dziesięciu ludziom. Dzięki potężnym ramionom i klatce piersiowej znakomicie się wspinają, ale podgatunek z Eriadu woli przebywać na ziemi niż na drzewach. Nie ustępuje innym podgatunkom szybkością, siłą oraz zaciekłością. Wataha, o której mowa, zamieszkiwała zbocza wzgórza wysokości stu metrów, przypominającego skalną fortecę i zwieńczonego dwudziestometrową, czterościenną wieżą z czarnego, wulkanicznego szkła o ściętym wierzchołku. Bez wątpienia ów słup powstał na skutek szybkiego schłodzenia magmy, podobnie jak otaczające go skały, a uformowała go erozja. Vader spojrzał na niego. -- Zwą go Cierniem? -- Tak -- odparł Tarkin. -- Jova nawet słowem się nie zająknął, ale zacząłem się domyślać, że Cierń będzie miejscem mojego ostatecznego testu. Vader przerwał rytmiczne, ciężkie oddychanie, by mruknąć z aprobatą. -- Miała to być pańska próba? -- Jova wskazał mi Cierń w połowie mojego drugiego pobytu na Żerowisku, ale owa... owa próba, jak pan to nazwał, miała się odbyć dopiero za cztery lata. Gdy czas nadszedł, stryj wyjaśnił mi, co miałem zrobić. Oczekiwano, że spędzę samotnie cały dzień na Cierniu. Nie wolno mi było zabrać jedzenia ani wody, ale mogłem wziąć ze sobą wibrolancę podobną do tych, których czasami używaliśmy podczas polowań. -- Wibrolancę? -- Długą i lekką włócznię, przesyłającą odurzające ładunki elektryczne. Jest tak wyważona, by można było nią rzucać. Wiedziałem, że broń jest wyposażona w ograniczoną ilość ładunków, ale Jova nie powiedział mi, ile ich było. Gdybym odniósł sukces i zdołał spędzić cały dzień na Cierniu, mój ostateczny sprawdzian zostałby zakończony i nie musiałbym już wracać na Żerowisko, chyba że tego bym sobie życzył. -- Zapewne uznał pan, że to łatwe zadanie -- rzekł Vader. -- W istocie, na samym początku -- rzekł Tarkin. -- Dopóki Jova nie pozwolił mi przyjrzeć się wzgórzu przez makrolornetkę.

-- Łuski spadły z oczu? -- Jova powiedział, że nie muszę się spieszyć, a więc przesiedziałem większą część szóstego sezonu na płaskowyżu, przygotowując się do zadania. Najpierw postanowiłem poznać swoich wrogów, co zabrało mi pierwszych kilka tygodni. Kryłem się wśród drzew w lesie lub w wysokiej trawie sawanny i przyglądałem się zwyczajom veermoków, które z dnia na dzień niewiele się od siebie różniły. Powinienem właściwie powiedzieć "z nocy na noc", gdyż veermoki wyruszały z jaskiń o zmroku i przystępowały do stadnych łowów. Pożeranie upolowanych stworzeń ciągnęło się czasem przez całą noc. Bywało, że drapieżniki posilały się w miejscu, gdzie upolowały zdobycz, czasami przywlekały łup do jaskiń, gdzie ich samice karmiły młode o szarej skórze. Gdy wstawał dzień i wracał upał, samce wspinały się na wzgórze i układały u stóp Ciernia, któremu nigdy nie udało mi się porządnie przyjrzeć, nawet przez lornetkę, gdyż wzgórze było najwyższym wzniesieniem na przestrzeni wielu mil. Po południu veermoki schodziły na dół, zbierały się przy wodopoju, piły do syta i powtarzały procedurę. Wodopój szybko stał się moim ulubionym punktem obserwacyjnym i tam nauczyłem się rozpoznawać członków stada. Rej wodził samiec o ciele przeciętym ciemnymi pasami, stworzenie wielkie i pokryte bliznami. Nazwałem go Władca. Podczas tygodni obserwacji z ukrycia widziałem, jak regularnie rzucano mu wyzwania. Czasami walki kończyły się śmiercią konkurenta, ale częściej zdarzało się, że Władca pozwalał rywalowi odkusztykać ze wstydem. Rywal zostawał upokorzony, ale nadal stanowił część watahy. Zabicie go graniczyło z cudem, przez co młodsze samce współzawodniczyły o pozycję jak najbliżej niego. Walki w obrębie watahy były więc nie tylko treningiem, ale również demonstracją supremacji. Władca trenował młodszych od siebie, świadom, że któregoś dnia będzie musiał oddać pozycję dla dobra reszty watahy. Pozostali rozumieli to i w rezultacie słuchali go we wszystkim. Nie sądzę, by te stworzenia były zdolne do abstrakcyjnego, a już tym bardziej rozumnego myślenia, ale porozumiewają się w skomplikowanym języku gestów i dźwięków. Moją uwagę zwrócił pewien samiec, młodszy i mniejszy od Władcy, który zawsze przebywał w jego cieniu. Zainteresował mnie, a wtedy nazwałem go Cieniem. Wlókł się za Władcą i obserwował go z bezpiecznej, nakazanej szacunkiem odległości. Bywało, że Władca tracił cierpliwość i odganiał go. W innych sytuacjach tolerował obecność młodego, pragnącego się uczyć veermoka. Najbardziej zaintrygowało mnie to, że Cień miał własnych popleczników, grupę ośmiu młodych samców. Cień tolerował ich, o ile trzymali się z daleka. Ci zaś nigdy nie skracali dystansu i rzucali się do ucieczki, gdy się chociaż do nich odwrócił. Cień i jego grupa zainteresowali się mną przy wodopoju. Widzieli, że ich obserwuję, i zaczęli postrzegać mnie jako ciekawostkę pojawiającą się na skraju ich starannie wytyczonego terytorium. Nażarte po nocnej uczcie, uznały, że nie jestem zagrożeniem, a co więcej, nie miały na razie nastroju mnie zabijać. Na tym etapie mojego życia nigdy nie słyszałem o udomowionych veermokach, ale mówiono mi o ludziach, którzy wykorzystywali je zamiast psów łańcuchowych, i doszedłem do wniosku, że można zawrzeć z nimi jakiś pakt. Uznałem, że przydadzą mi się sojusznicy w drodze na sam Cierń lub podczas ucieczki, a więc każdego dnia próbowałem się do nich zbliżyć, by przy każdej okazji prowokować konfrontacje i przesuwać niewidzialną granicę ich terytorium łowieckiego.

Gdy uznałem, że ujrzałem już wystarczająco dużo, zacząłem opracowywać poszczególne etapy wyprawy -- dotarcie na szczyt wzgórza, wspięcie się na Cierń i ucieczkę, oczywiście przy założeniu, że uda mi się przeżyć. Jova oraz pozostali nie kwapili się z żadną pomocą. Wiedziałem, że dopóki veermoki są w jaskiniach, dotarcie na szczyt wzgórza nie będzie skomplikowane. Planowałem, że wyjdę z rosnącego najbliżej zagajnika, przebiegnę przez sawannę i przemknę między głazami na sam szczyt. Wiedziałem, że po drodze nie mam co liczyć na cień czy odpoczynek, a niektóre szczeliny między głazami są tak głębokie, że gdybym zrobił fałszywy krok, mógłbym już stamtąd nie wyjść. Inna rzecz, że gdybym przyciągnął uwagę veermoków i skłonił je do wyjścia z pieczar, zostałbym w mig rozszarpany na strzępy. Sam Cierń przedstawiał odmienny problem. Krawędzie czarnej, szklanej kolumny wydawały się dość ostre, na tyle, by móc rozciąć materiał, zwierzęcą skórę czy ludzkie ciało. Wśród części zamiennych do starego śmigacza, z którego czasami korzystaliśmy, znalazłem pas przetkany włóknami z duranium. Wyciąłem z niego długi rzemień, grube podeszwy do butów oraz ochraniacze na dłonie. Wiedziałem, że nawet muskularne veermoki nie są na tyle silne, by wskoczyć na szczyt Ciernia, ale musiałem wymyślić jakiś sposób, by przetrwać cały dzień na płaskim czubku, tym bardziej że zdaniem Jovy veermoki mogły chcieć uporać się ze mną, a dopiero potem wyruszyć na nocne łowy. Na taką okoliczność miałem mieć ze sobą wibrolancę, choć na pewno nie było w niej tyle ładunków, by zabić czy oszołomić wszystkich samców. Podczas dotychczasowych starć z pojedynczymi veermokami okazywało się, że nie boją się one nawet blasterów i są na tyle zwinne, że potrafią uskoczyć przed wiązką energii. Co więcej, w pewnym momencie musiałbym zejść na dół, przebić się przez całe stado i w ciemności przemierzyć sawannę. Wielu moich poprzedników poległo właśnie na tym etapie. Jova powiedział, że zobaczę ich kości walające się wszędzie dookoła, zupełnie jakby Cierń był czymś na kształt cmentarza Tarkinów. By zapewnić sobie przewagę, znalazłem łopatę i gdy samce leniły się na wzgórzu, a samice siedziały w jaskiniach i opiekowały się młodymi, ja całymi dniami przygotowywałem pułapki, zarówno zwykłe, głębokie dziury, jak i bardziej przemyślane pułapki z zaostrzonymi palami. Wreszcie nadszedł długo oczekiwany dzień. Pokonałem drogę wśród traw i wspiąłem się na pierwszy głaz. Był porowaty i ziarnisty, ale wystarczyłby jeden nieprzemyślany krok, a złamałbym kostkę bądź uwiązł na dobre w szczelinie. Atakowały mnie jadowite owady, które wylatywały z różnych kryjówek. Z własnych kopców maszerowały kolumny gryzących mrówek, a wśród traw grzechotały ostrzegawczo żmije. Upał był trudny do zniesienia. Moce natury połączyły się, by po raz ostatni stawić czoło cywilizacji i technologii. Znalazłem się w miejscu, które istniało tylko po to, by sprawdzać ludzką odwagę, zaradność i pragnienie władzy. Mimo to nie poddawałem się. Cierń górował nade mną niczym wyniosły piorunochron, a u jego stóp rozlewała się zakrzepła kałuża czarnego szkła. Otoczyłem go pasem, oparłem stopy o jego ścianę i rozpocząłem mozolną wędrówkę na górę. Zabrało mi to o wiele więcej czasu, niż sądziłem, i w chwili, gdy dotarłem na samą górę, pojawiły się pierwsze veermoki. Gdy ujrzały, jak siedzę po turecku na szczycie Ciernia z wibrolancą zawieszoną na plecach, zaczęły krążyć dookoła słupa, skakać i warczeć. Były

rozdrażnione i nie wiedziały, co począć. Być może czekały na wytyczne od Władcy. Cień jednakże siedział spokojnie i wpatrywał się we mnie, parsknięciami porozumiewając się z członkami swej grupy. W końcu zjawił się Władca i spojrzał na mnie z furią. W jego ślepiach, ku swemu zdumieniu, dojrzałem również złość na to, że musi mierzyć się z przeszkodami o tak wczesnej porze. Byłem ciekaw, czy ktoś z moich poprzedników przeżył dzięki temu, że zabił dominującego samca w nadziei, iż zniechęci to pozostałych. Osobiście raczej w to wątpiłem. Przecież Cień stał tuż obok, gotów w każdej chwili przejąć przywództwo. Władca zaryczał głośniej od wszystkich pozostałych razem wziętych, jak gdyby sam ryk mógł mnie strącić na ziemię. W końcu uporanie się z intruzem było jego obowiązkiem. Nim jednak zdołał zrobić cokolwiek, Cień wyrzucił z siebie serię warknięć i jego sfora rzuciła się do ataku ze wszystkich stron. Ich potężne pazury darły wulkaniczne szkło ze zgrzytem, który szarpał mi nerwy. Niektóre skakały ku mnie, podczas gdy inne udawały, że to robią, zupełnie jakby chciały zmylić moją uwagę. Ryczały i kłapały zębatymi szczękami, ale ja nie uległem lękowi. Co więcej, zauważyłem coś nowego. Atak przeprowadzony przez popleczników Cienia był chaotyczny i w niczym nie przypominał doskonale skoordynowanej współpracy, którą widziałem podczas polowań. Zamieszanie wprawiło Władcę we wściekłość. Zdeterminowany, by przywrócić porządek, zaczął okładać młodych samców, którzy usiłowali wedrzeć się na szklany słup. Zranił kilku z nich, ale nie zdołał nad nimi zapanować. Ja zaś zerknąłem w pewnym momencie na Cienia i usłyszałem jego głuche warknięcie przypominające ćwierkanie. Młode samce w jednej chwili odwróciły się ku Władcy i obnażyły kły. Przez moment stary veermok wydawał się zbyt oszołomiony, by zareagować, zupełnie jakby zbiorowy atak stanowił pogwałcenie etykiety bądź kodeksu rządzącego gatunkiem, ale szybko uświadomił sobie, że czeka go walka o życie. Z furią stawił im czoło i zabił trzech, nim reszta wreszcie go pokonała. Przez cały ten czas Cień nawet nie drgnął. -- Zabójstwo -- rzekł Vader. -- A pan dał im odpowiedni pretekst. -- Była to okazja, na którą czekali od dawna. -- Tarkin pokiwał głową. -- A co się stało z owym pretendentem? Z Cieniem? Tarkin z trudem wypuścił powietrze z płuc. -- Dałem veermokom chwilę, by nacieszyły się nowym przywódcą, a potem cisnąłem lancą i zabiłem go. Równie dobrze mogłem spuścić bombę na wzgórze. Przed chwilą młode veermoki nie wiedziały, jak zareagować na zwycięstwo nad Władcą, a teraz nie miały pojęcia, co ze sobą począć. Bez przywódcy, który byłby prawdziwym następcą poprzedniego, wszystkie popadły w żal i odrętwienie, przypominające wręcz egzystencjalną rozpacz. Opadły na brzuchy i wpatrywały się we mnie z uległością i nadzieją. Nie ufałem im, ale nie miałem wyboru. Po zachodzie słońca musiałem zejść z Ciernia. Kiedy szedłem w stronę nieruchomego cielska Cienia, by wyciągnąć z niego lancę, żaden z nich nawet nie warknął. Co więcej, ruszyły za mną w dół wzgórza. -- Jak zareagował pański stryj? -- spytał Vader. -- Jova powiedział, że cieszy się, widząc mnie w jednym kawałku, tym bardziej że porobili już zakłady. Część grupy była przekonana, że moje kości dołączą do szczątków poprzedników --

odpowiedział Tarkin, a po chwili dodał: -- Następnego dnia rano wataha veermoków opuściła wzgórze oraz Cierń. Nigdy już ich nie widziano na płaskowyżu. -- Nie uświadamiały sobie, jaki los ściągną na siebie, gdy odwrócą się przeciwko przywódcy -oznajmił Vader. -- Otóż to. -- Jest pan więc ostatnim Tarkinem, który przeszedł próbę. -- Tę konkretną próbę, tak. W międzyczasie dotarli już do promu i obaj zatrzymali się u spodu rampy. -- Spokojnej podróży, lordzie Vader. Proszę przekazać pretendentowi pozdrowienia. -- Ma pan moje słowo, gubernatorze Tarkin. -- Vader skinął zdawkowo głową i obrócił się z łopotem czarnego płaszcza. Po chwili zniknął na górze rampy, a Tarkin ruszył na mostek gwiezdnego niszczyciela.

21 Rozwiązanie "Conquest", gwiezdny niszczyciel typu Secutor, wisiał na stałej orbicie nad Drugim Dokiem Stoczni Floty Imperialnej na Caridzie, w odległości pół miliona kilometrów od powierzchni planety. Stojący na mostku wiceadmirał Rancit otrzymał meldunek od dowódcy okrętu: -- Admirale, "Cierń" wyszedł z nadprzestrzeni. Kurs zero-zero-trzy. Cel w zasięgu, namiar wyliczony, prawoburtowe baterie w gotowości. Rancit rzucił okiem na dziesiątki okrętów, które składały się na siłę uderzeniową, i odwrócił się od iluminatora. -- Przygotować się do otwarcia ognia na mój rozkaz. -- W gotowości. -- Proszę odwołać rozkaz -- zagrzmiał czyjś głos z tyłu mostka. Rancit, dowódca okrętu oraz kilku oficerów i techników odwrócili się jednocześnie i ujrzeli Dartha Vadera, idącego ku nim szybko po pomoście z powiewającym płaszczem. Za jego plecami szedł oddział uzbrojonych szturmowców. -- Lordzie Vader -- rzekł Rancit z nieskrywanym zdumieniem. -- Nie zostałem powiadomiony o pańskiej obecności na pokładzie! -- To świadome działanie, wiceadmirale -- rzekł Vader i odwrócił się do dowódcy okrętu. -Komandorze, proszę rozkazać pańskim technikom, by przeskanowali "Cierń" pod kątem form życia. Dowódca spojrzał na Rancita, który skinął głową z wahaniem. -- Proszę wypełnić wolę lorda Vadera. Ten zatrzymał się na środku pomostu i oparł dłonie w rękawicach o biodra. -- No i co, komandorze? Dowódca, który pochylał się nad ramieniem któregoś ze swoich specjalistów i wpatrywał w jego konsolę, wyprostował się. -- Skanery nie wykazują obecności form życia na pokładzie -- rzekł i zaskoczony spojrzał na Rancita. -- Admirale, korweta jest opuszczona i najwyraźniej prowadzi ją autopilot. Rancit pokręcił głową z niedowierzaniem. -- Przecież to niemożliwe. Vader wpatrywał się w niego. -- Pańscy współspiskowcy opuścili jednostkę przed skokiem w nadprzestrzeń, wiceadmirale. Na twarzy Rancita pojawił się niepokój. -- Moi współspiskowcy, lordzie Vader? -- Proszę nie udawać zdziwienia -- rzekł Vader. -- Cała ta maskarada była od samego początku pańskim pomysłem. Rancit zacisnął pięści i poruszył parokrotnie szczęką, a dowódca okrętu i jego oficerowie wymienili się zaniepokojonymi spojrzeniami. Po chwili wiceadmirał zrobił krok w stronę jednego

z foteli, ale Vader uniósł zaciśniętą pięść. -- Ani kroku dalej, wiceadmirale -- rzekł i wskazał palcem dowódcę okrętu. -- Proszę przekazać reszcie flotylli, iż alarm zostaje odwołany. Ten skinął głową i podszedł do stanowiska komunikacyjnego. -- Bezzwłocznie, lordzie Vader. Mroczny Lord zwrócił się ponownie ku Rancitowi i oznajmił: -- Zawarł pan układ ze swoimi byłymi podwładnymi. Niezadowoleni z pewnych okoliczności, które miały miejsce pod koniec wojny, szukali sposobu, by dokonać zemsty na Imperium, a pan dostarczył im to, czego potrzebowali. Ofiarował im pan dostęp do skonfiskowanych technologii, wciągnął pan gubernatora Tarkina w intrygę z fałszywymi holotransmisjami i ułatwił pan uprowadzenie jego okrętu. Przekazał pan też wiele taktycznych informacji, przez co przyczynił się pan do śmierci tysięcy imperialnych pracowników i zniszczenia wielu obiektów Imperium. Vader podszedł do iluminatorów i zawrócił, by stanąć w odległości jednego metra od Rancita. -- Zapewnił pan współspiskowców, że będą mogli zaatakować kolejny cel w układzie Carida i kontynuować swe rządy terroru, ale w rzeczywistości zaplanował pan pułapkę. Chciał pan ich pozabijać i w ten sposób wyeliminować wszystkich świadków pańskiej zdrady. Jednocześnie zyskałby pan aprobatę Imperatora jako ten, który położył kres działalności terrorystów. I co jeszcze, wiceadmirale? Co jeszcze chciał pan osiągnąć? W spojrzeniu Rancita pojawiła się nagle nienawiść. -- Ze wszystkich ludzi na świecie akurat pan o to pyta? Vader milczał przez moment, a potem parsknął wzgardliwie. -- Chodzi o władzę, admirale? O wpływy? Może czuł się pan pominięty? Może uważał pan, że również powinien zostać podniesiony do rangi moffa? Rancit chciał odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. -- Szkoda, że był pan cały czas jeden krok za pańskimi współspiskowcami, a nie przed nimi -ciągnął Vader z fałszywym współczuciem. -- Proszę sobie wyobrazić, jak bardzo urósłby pan w oczach Imperatora, gdyby przewidział pan, że zostanie zdradzony, i przeprowadził zamysł, który konspiratorzy mieli od samego początku intrygi. Na napiętej twarzy Rancita pojawiła się ciekawość. -- Jaki plan? -- Ten system nie miał być ich ostatecznym celem, wiceadmirale. Układ, który zawarli z panem, dawał im wolną rękę, by realizować własne zamiary. Przenieśli się na inny okręt i w tej chwili są w drodze, by zniszczyć prawdziwy cel. -- Dokąd lecą? -- dopytywał się natarczywie Rancit. -- To już nie jest pańskie zmartwienie. Proszę przyjąć do wiadomości, wiceadmirale, że Imperator od dawna miał podejrzenia wobec pana. Pozwolił panu rozwinąć tę intrygę po to, by móc schwytać wszystkich, którzy w niej uczestniczą. -- Jaki jest cel terrorystów, Vader? -- krzyknął Rancit, któremu wróciła odwaga. -- Zdradź mi! -- Pańska dociekliwość jest nie na miejscu -- rzekł Vader złowieszczo spokojnym głosem. Uniósł prawą rękę i zaczął zaciskać palec wskazujący i kciuk, jakby chciał zmiażdżyć niewidoczny

przedmiot, ale przerwał. -- Nie -- oznajmił. -- Sam pan zadecydował o formie swojej egzekucji. -Odwrócił się ku szturmowcom. -- Poruczniku Crest, admirał Rancit ma zostać umieszczony w kapsule ratunkowej. Wypuścicie ją na mój znak, a wiceadmirał, gdy znajdzie się w odpowiedniej odległości od okrętu, osobiście wyda rozkaz otwarcia ognia, który kapsułę unicestwi. -- Vader zerknął przez ramię na Rancita. -- Czy ten sposób przypadł panu do gustu, admirale? -- Nie będę błagał o litość! -- warknął Rancit. -- Nie miałoby to żadnego wpływu na pański los -- rzekł Vader, gdy szturmowcy otoczyli admirała i ruszyli ku drzwiom. -- Pozdrowienia od moffa Tarkina -- dodał. W cieniu pokrytego kraterami, pozbawionego wody księżyca położonego w systemie niedaleko Tatooine czaił się okręt. Jednostce brakowało nazwy oraz sygnału identyfikacyjnego, gdyż nie była dziełem żadnej większej stoczni. Wręcz przeciwnie, okręt stanowił zlepek najrozmaitszych komponentów, modułów, turbolaserów i dział jonowych, które jego konstruktorzy pozyskali z imperialnych magazynów części zamiennych, od pozyskiwaczy wraków, przemytników i innych handlarzy kradzionymi i nielegalnymi elementami. Z wyglądu najbardziej przypominał krążowniki typu Providence, wytwarzane przez Quarren Free Dac Volunteer Corps, ale moduły tworzące połowę kadłuba były krótkie i przysadziste, brakowało mu też tylnej wieży komunikacyjnej. Podbrzusze mieściło kilka eskadr droidów myśliwców, a uzbrojeniem operowały sterowane komputerowo droidy, lecz dowództwo nad jednostką sprawowały istoty rozumne -kilku ludzi, Gotalów i Koorivarów wraz z jednym inżynierem rasy Kalamarian. Z podobnych jednostek chętnie korzystali piraci na Zewnętrznych Rubieżach w latach powojennych. W rzeczy samej był to ten sam okręt, który pokazał się na moment podczas ataku na Posterunek. -- Zatoczyliśmy koło -- powiedział Teller do Artoza. Stali w hangarze myśliwców, a dowódca sabotażystów miał na sobie kombinezon lotniczy i hełm pod pachą. Nieopodal rozgrzewał się pojedynczy Headhunter wyposażony w podstawowy hipernapęd, ten sam model, który wykorzystała Hask do stworzenia fałszywych holorelacji przesłanych na Posterunek. Ze względu na obecność Knottsa i kilku innych pilotów Artoz powiedział: -- Konwój wyjdzie z nadprzestrzeni na skraju tego systemu i będzie kontynuował podróż na silnikach podświetlnych na stację przeładunkową na orbicie Pii. Stamtąd statki zaopatrzeniowe zostaną przesłane pod eskortą na Posterunek, a potem na Geonosis. -- Nie ten konwój -- rzekł Knotts. Znużony życiem weteran pomagał pilotować poskładany z wielu kawałków krążownik od chwili, gdy ten opuścił kryjówkę niedaleko Lantillies. -- Rancit wyświadczył nam wielką przysługę, przesuwając jego eskortę w inne miejsce. -- Obiecał nam wolną drogę w układzie Carida, a tymczasem otrzymaliśmy ją tutaj -- rzekł Teller. -- Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że ten konwój może zostać zaatakowany, i tak oto zgromadził wielką flotę w Caridzie na pokaz. -- A skoro mowa o Caridzie, czy są jakieś wieści? -- spytał Knotts. -- Jak dotąd nie -- rzekł Artoz. -- Minie sporo czasu, zanim ktoś połączy Rancita z nami -- oznajmił Teller. -- Setki osób

zostaną obarczone winą za to, że nas nie schwytano, ale prędzej czy później pojawi się przekonanie, że daliśmy sobie spokój i przerwaliśmy misję. -- Rancit nie będzie zadowolony z tego, że awans, którego się spodziewał, przejdzie mu koło nosa -- stwierdził Knotts. -- Poczuje się zdradzony i zacznie nas ścigać. Jedyną reakcją Tellera było wzruszenie ramionami. -- Jeśli Rancit choć spróbuje zasugerować, że to my stoimy za atakiem na konwój, tylko pogorszy swoją sytuację. To przecież on odwołał eskortę. Będzie mógł uważać się za szczęściarza, jeśli tylko wyrzucą go z Wywiadu Floty z prawem do pobierania emerytury. Nie będzie w stanie nam zagrozić. -- A Tarkin? -- spytał Kalamarianin. -- Dostanie swoją cenną korwetę, a raczej to, co z niej zostało -- Knotts uprzedził Tellera. -- Nie zostanie obarczony winą za nic -- dodał Teller. -- W końcu jest moffem. Poza tym to nie on wpadł na pomysł, by udać się na Murkhanę. Myślę, że wróci na stanowisko dowódcy Posterunku. Knotts pokiwał głową, zgadzając się z nim. -- Pytanie brzmi więc, czy będzie nadal nas ścigał. -- Och, możesz być tego pewien -- odparł Teller. -- Będziemy musieli zaszyć się gdzieś daleko stąd. Postawiłbym na Sektor Wspólny. Przez moment nikt nic nie mówił, aż odezwał się Knotts. -- O ile uda nam się opóźnić ich pracę, jeśli zdołamy zniszczyć konwój. -- Gdy otrzymałem przydział na Desolation, prace nad elementami hipernapędu trwały już od trzech lat -- odpowiedział Artoz. -- Nawet jeśli poprawią swe plany i zdwoją wysiłki, stracą cztery lata. Teller uśmiechnął się lekko. -- Szkoda, że wiemy tak mało o tym, co się dzieje na Geonosis. -- Na pewno pracują nad jakąś bronią -- rzekł Knotts. -- Musimy wiedzieć coś więcej? Teller zerknął na niego. -- Pewnie nie. Jeśli tylko będziemy w stanie opóźniać ich prace kolejnymi sabotażami... Kiedy reszta galaktyki pozna prawdziwe oblicze Imperatora, takie, jakie my znamy, nie będziemy walczyć samotnie. W wielkich lśniących oczach Artoza pojawiła się wątpliwość. -- Dopóki Imperium dysponuje stoczniami wytwarzającymi gwiezdne niszczyciele, żadne powstanie czy rewolta nie wywrze na Imperatorze najmniejszego wrażenia. Nawet jeśli nadal będziemy opóźniać budowę owej tajnej broni na Geonosis, musi się wydarzyć coś jeszcze, by bunt miał szansę powodzenia. Tak, ludzie zaczną poznawać prawdę o Imperatorze, ale sama liczba zbuntowanych nie będzie miała żadnego znaczenia, dopóki mamy przeciwko sobie takich jak Vader, Imperator czy ich armia. Nie spodziewajcie się, że Senat ograniczy ich wpływy, bo jego znaczenie jest jeszcze mniejsze niż za rządów Republiki. Teller pokręcił głową, nie zgadzając się z jego słowami. -- Mamy dwa wyjścia. Albo uznamy już teraz, że nasza walka nie ma sensu i wrócimy do

domów, albo spróbujemy utrzymać w sobie nadzieję i zrobić wszystko, co się da. -- Nigdy nie miałem wątpliwości, którą decyzję należy podjąć -- rzekł Artoz. -- A więc za Antar 4 i lepszą przyszłość! -- oznajmił Knotts. Piloci pokiwali głową i ruszyli w kierunku myśliwców. Wtedy do hangaru wpadł Cala. -- Konwój wyszedł z hiperprzestrzeni. Uruchomiliśmy urządzenia zakłócające HoloNet oraz wszelką łączność. Broń w gotowości. Knotts wyciągnął rękę do Tellera. -- Powodzenia! Teller uścisnął dłoń przyjaciela i założył hełm, a potem odwrócił się do Cali i rzekł: -- Przekaż Anorze i Hask, że spodziewamy się holorelacji na najwyższym poziomie. Atak na konwój z zaopatrzeniem do budowy stacji bojowej trwał w najlepsze, gdy "Executrix" wypadł z nadprzestrzeni tak blisko niewielkiego księżyca, że zaburzył jego orbitę. Tarkin i reszta oficerów stali przy iluminatorach i patrzyli, jak rozciągnięte gwiazdy wracają do swoich normalnych rozmiarów. Stojący na szeroko rozstawionych nogach, z dłońmi splecionymi na plecach i siwiejącymi włosami odsuniętymi z wysokiego czoła, zupełnie jakby odgarnął je wiatr, gubernator przypominał rzeźbę dziobową okrętu, wzywającą wroga do pojedynku na śmierć i życie. -- Gubernatorze, zakłócają miejscowy przekaźnik HoloNetu -- zameldował któryś z podoficerów. -- Dlatego właśnie nasze ostrzeżenia nie zostały odebrane. Na razie nasze systemy pozwalają na działanie sieci bitewnej i taktycznej. -- Czy możemy się skontaktować z którymkolwiek transportowcem? -- spytał Tarkin, nie odwracając się. -- Nie, sir. Ich skanery przypuszczalnie w ogóle nas nie rejestrują. -- Próbujcie dalej. Pękate transportowce idące w konwoju zacieśniły szyk, by stanowiące eskortę fregaty i kanonierki mogły utworzyć ochronny krąg wokół nich, ale wrogie lasery siekły ich bez litości, a droidy myśliwce przemykały przez luki i polowały na tłustsze kąski. -- Gubernatorze, analiza starcia wykazuje obecność jednego głównego okrętu wzmocnionego o fregatę Nebulon B, rozliczne droidy myśliwce oraz trzy... Nie, cztery myśliwce. Dwa nasze holowniki, dwie kanonierki oraz ponad eskadra ARC-170 zostały już wyeliminowane. Tarkin przyglądał się rozwojowi wydarzeń. Patrzył na ten sam pozlepiany z wielu fragmentów krążownik typu Providence i rój tych samych droidów i stareńkich myśliwców. Tym razem jednak dowodził kontrnatarciem, a celem ataku wroga były elementy hipernapędu, o które się martwił od chwili wyjazdu na Coruscant. Odwrócił się od iluminatorów i podszedł do symulacji starcia, wyświetlanej nad holostołem. Kolista formacja obronna, utworzona przez jednostki eskorty, była powoli niszczona przez ciągły ogień napastników. Kawałki rozbitych kanonierek i fregat unosiły się w przestrzeni kosmicznej, a między nimi uwijały się pogrążone w zaciekłej walce ARC-170 i droidy myśliwce. -- V-wingi opuściły hangar -- rzekł podoficer, który podążał w ślad za Tarkinem z galerii

obserwacyjnej. -- Sieć taktyczna działa i dowódca skrzydła oczekuje na pańskie rozkazy. -- Mają zaatakować krążownik oraz fregatę i pozostawić droidy eskorcie konwoju. Tarkin przyglądał się symulacji jeszcze przez chwilę, a potem podszedł do oficerów przy iluminatorach. Po odesłaniu jednostek eskorty do rejonów zagrożonych atakiem "Ciernia" konwój stał się praktycznie bezbronny podobnie jak Tarkin, wystrychnięty przez dysydentów na dudka. Gdyby nie został wezwany na Coruscant, nie zgodziłby się na odesłanie jednostek eskorty w inne rejony, i był zły na siebie, że nie uparł się, by pozostać na Posterunku. Mógł mieć tylko nadzieję na to, że Imperator wiedział, co robi, gdy pozwalał Rancitowi i porywaczom na rozwinięcie intrygi, a najważniejsi gracze znaleźli się już w jego sieci. Zmrużył oczy, przyglądając się wrogiemu krążownikowi. Zastanawiał się, czy porywacze "Ciernia" znajdowali się na jego pokładzie, czy może ukryli się gdzieś po uprowadzeniu korwety. -- Wrogi krążownik zmienia pozycję -- oznajmił oficer wachtowy. -- Wygląda na to, że chcą skryć się za konwojem. Tarkin pokiwał głową. Nie spuszczał wzroku z pstrokatego krążownika, który znikł za jednostkami konwoju, gdy naraz przypomniał sobie taktykę zastosowaną przez dysydentów w systemie Phindar. "Tak, to ta sama załoga" -- pomyślał. -- Dowódca skrzydła melduje, że natrafili na silny opór -- rzekł ktoś za jego plecami. -- Mają trudności z zaatakowaniem głównych okrętów. Skanery zgłaszają poważne uszkodzenia dwóch transportowców w konwoju. Tarkin odwrócił się do technika. -- Nadal brak kontaktu z dowódcą konwoju? -- Niestety tak, gubernatorze. Nie możemy przebić się przez ich zakłócenia. Była to zła wiadomość. Tarkin nie miał pewności, które transportowce wiozą podstawowe zasoby, a które mają w ładowniach komponenty o największym znaczeniu dla ruchomej stacji bojowej. Wtedy usłyszał w swoich myślach szept Jovy: "Tylko chwała będzie ci towarzyszyć aż do śmierci". -- Komandorze. -- Odwrócił się w stronę głównodowodzącego. -- Proszę wyznaczyć kurs w sam środek starcia. Dowódca krążownika, wysoki mężczyzna z czarną grzywką, odwrócił się od iluminatora i podszedł do niego. -- Proszę wybaczyć, gubernatorze Tarkin, ale nie mamy możliwości ostrzeżenia naszych jednostek, które mogłyby znaleźć się na naszej drodze. Tarkin zacisnął mocno usta. -- To już ich zmartwienie, komandorze. -- Trudno się nie zgodzić. Sęk w tym, gubernatorze, że nawet jeśli uda nam się bez wypadku przeniknąć krąg ochronny, nie będziemy mieli miejsca, by przemknąć między transportowcami. -- Tym będziemy martwić się później. Nie mam zamiaru ścigać się z tym krążownikiem w kółku! -- Tarkin zmrużył oczy. -- Śmierć bądź chwała, panie i panowie!

-- Tak jest, sir! -- zameldował dowódca. Tarkin spojrzał następnie na oficera wachtowego. -- Proszę nie otwierać ognia, jeśli nie wydam rozkazu. Przekażcie dowódcy skrzydła, że na razie on i jego piloci stanowią naszą artylerię. Droidy myśliwce powoli reagują na chaos, a więc chcę, by nasze myśliwce rozluźniły szyki i zaczęły improwizować. -- Oczywiście, sir. Tarkin powrócił do poprzedniej postawy. "Tak Imperium podbija i rządzi -- pomyślał. -- Potęgą i lękiem". "Executrix" przebijał się przez rój myśliwców, kierując się w sam środek bitwy, ku frachtowcom i transportowcom bombardowanym przez działa i lasery z fregaty oraz krążownika. Za iluminatorami migotały eksplozje. -- Ogień przednich dział ma się skupić na fregacie! -- rozkazał Tarkin. Przestrzeń kosmiczna zajaśniała, gdy strumienie energii z dział gwiezdnego niszczyciela skupiły się na o wiele mniejszej jednostce. Pole siłowe chroniące fregatę szybko ustąpiło i pociski z dział krążownika zaczęły masakrować tylną część fregaty, przypominającą gigantyczny ster kierunku, a potem rozrąbały wąski, długi element, łączący główną część kadłuba z modułem silnikowym. Z podziurawionego kadłuba zaczęła wypływać zawartość, a potem nastąpiła implozja, która zassała i zniszczyła dziesiątki droidów myśliwców. -- Prędkość bitewna -- rozkazał Tarkin. "Executrix" skoczył naprzód i prześlizgnął się niczym igła między dwoma większymi transportowcami. Jego dziób celował dokładnie we wrogi krążownik, który najwyraźniej zaczynał się wycofywać. -- Dowódca skrzydła melduje, że poszczególne eskadry są rozrywane na strzępy -- zameldował oficer wachtowy. Tarkin nie spuszczał oczu z krążownika. Nie, nie rzucił się do ucieczki jak podczas ataku na Posterunek. Był to moment, w którym scenariusz ulegał zmianie, a dysydenci okazywali niezachwianą wiarę we własną sprawę. -- Proszę przekazać myśliwcom, by wycofały się za naszą rufę i za wszelką cenę broniły konwoju -- rzekł w końcu. -- Krążownik zmienia wektor! -- Technik niemalże wrzasnął mu do ucha. -- Idzie całą naprzód na jednostkę prowadzącą konwój. Tarkin patrzył, jak wroga jednostka skręca gwałtownie w lewo i przyspiesza. -- Dziesięć stopni w lewo. Prawoburtowe baterie dział jonowych, przygotować się do otwarcia ognia! Gnajmy tam, gdzie migoczą lasery! Gdyby Teller nie był człowiekiem ostrożnym, zgubiłoby go zaskoczenie. Przeprowadzony znienacka atak na konwój rozpoczął się bez trudności. Udało im się zniszczyć kilka imperialnych jednostek pomocniczych i szykowali się do ataku na zagrożone statki, gdy niespodziewanie z nadprzestrzeni wyłonił się gwiezdny niszczyciel -- bez wątpienia należący do Tarkina -- i odwrócił losy starcia. V-wingi dziesiątkowały droidy myśliwce, zniszczyły też jednego

Headhuntera i jednego Tikiara. Na placu boju pozostał jedynie Teller oraz Tikiar pilotowany przez Koorivara, którego szkolił na Antarze 4. Ich krążownik pchał się teraz w sam środek starcia, jakby chciał zderzyć się z nadciągającym z przeciwnego kierunku niszczycielem, lecz w rzeczywistości znajdował się na kursie kolizyjnym z największym transportowcem. Chroniące go pole siłowe rozbłyskiwało raz za razem, gdy trafiały w niego wrogie pociski, lecz kontynuował desperackie natarcie. Jeśli Tarkin założył, że będzie siał popłoch i zamieszanie, znakomicie wypełnił swe zadanie. Vwingi wywoływały taki chaos, że trudno było przewidzieć, co Tarkin zamierza zrobić. Co więcej, podczas gdy ostrożniejszy dowódca postanowiłby okrążyć bitwę, moff pchnął swój ogromny okręt w sam jej środek, narażając na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, ale też swoich pilotów i wszystkich członków załogi. Teller kilkakrotnie próbował skontaktować się z Salikkiem i resztą przez sieć bitewną, ale bez powodzenia. Niespodziewanie zakłócenia ucichły i nad ekranami kokpitu zawisł migotliwy hologram Salikka. -- Uciekajcie w nadprzestrzeń! -- zawołał Teller, nie owijając w bawełnę. -- Lecimy do ciebie, Teller -- odparł Salikk. Mostek okrętu spowijały dymy. -- Uwolnijcie się od tego niszczyciela i uciekajcie! -- Już za późno. -- Salikk pokręcił głową. -- Nie macie szans! Łatwiej uciec przed supernową niż przed tym bałaganem! Anora pochyliła się znad fotela kapitana. -- Teller, nigdy nie oglądałeś holodramatów? To przecież ty powinieneś przeżyć, by podjąć walkę gdzieś indziej. -- Ja nie dramatyzuję, ale próbuję wam przemówić do rozumu! -- skrzywił się Teller. -- Anora ma rację -- rzekł Salikk. -- Jeśli o mnie chodzi, zawsze będę ci wdzięczny za kilka lat życia, które dostałem, gdy wyciągnąłeś mnie z Antara. Teller nie panował nad sobą. -- Ty durny pastuchu z nadprzestrzeni! -- wrzasnął, ale Salikk zignorował zniewagę i rzekł: -- Wysyłam koordynaty do skoku. Zmykaj stąd, póki Tarkin jest zajęty nami. Hipernapęd Headhuntera załatwi resztę. Anora pokiwała z powagą głową. -- Wygląda na to, że mimo wszystko zostaniemy męczennikami, Teller. -- Koniec transmisji -- rzekł Salikk, nim Teller zdołał odpowiedzieć. -- Pole siłowe krążownika słabnie -- zameldował technik. -- Ta jednostka składa się z modułów -- oznajmił Tarkin. -- Skoro nie udaje się jej wysadzić, możemy bez trudu rozbić ją na kawałki. Proszę przekazać obsadzie dział, by celowali w miejsca złączeń. Przestrzeń przecięły pociski z baterii turbolaserowych "Executriksa", przebijające kadłub krążownika niczym myśliwskie lance. Z dziur wyszarpanych w jego burtach sypały się szczątki, a

światła migotały i gasły od rufy po dziób. Dwa moduły oderwane od kadłuba, wirując, oddaliły się od okrętu i eksplodowały. Silniki podświetlne zgasły. -- Droidy myśliwce tracą moc -- meldował technik. -- Sygnał holonetowy jest coraz silniejszy. -- Nasze lasery zapewne odnalazły ich główny komputer -- oznajmił oficer wachtowy. Wrogi krążownik, z odciętym dziobem i gasnącym polem siłowym, wciąż się rozpadał, a droidy myśliwce wirowały niczym liście niesione wiatrem. Nadal bombardowany z dział niszczyciela krążownik przechylił się na prawą burtę i odsłonił podbrzusze przed zwycięzcą. -- Wstrzymać ogień -- rzekł Tarkin. Niemalże w tej samej chwili odezwał się któryś z podoficerów: -- Dwie jednostki wychodzą z nadprzestrzeni. Przez moment Tarkin sądził, że właśnie wpadł w kolejną pułapkę, ale wtedy technik dodał: -- To gwiezdne niszczyciele "Niezawodny" i "Egzekutor" z imperialnej stacji przeładunkowej Pii. -- Sir, brakuje jednego Headhuntera -- rzekł drugi technik. -- Sensory wskazują na to, że być może wszedł w nadprzestrzeń. -- Znajdziemy go -- rzekł Tarkin. -- W międzyczasie przygotujcie zespół abordażowy. Chcę załogę tego okrętu żywcem.

*** Imperator, stojący samotnie na szczycie wieży wznoszącej się nad Pałacem, zmrużył oczy i przyjrzał się Coruscant, której krajobraz roztaczał się przed nim niczym scenografia teatralna. Niebo rozpogadzało się po oczyszczeniu Dystryktu Federalnego przez kontrolę pogody, a wieżowce lśniły niczym nowe. Mroczna potęga krążyła w jego żyłach niczym transfuzja nieoczyszczonej krwi. Gdzieś tam kryli się ludzie, którzy życzyli mu śmierci. Inni zazdrościli mu pozycji, a jeszcze inni chcieli zbliżyć się do niego choćby po to, by móc pożywić się odpadkami z jego stołu. Wystarczyła sama myśl o tym, by jego obrzydzenie zamieniło się w smutek z powodu ciężkiego losu zwykłych ludzi. Niemniej jednak nędzne, pogardy godne praktyki rodem z Republiki jak korupcja, skłonność do dekadencji i zamiłowanie do prestiżu nadal miały się dobrze. Apartament w luksusowej dzielnicy, pozycja otwierająca drzwi w całym Jądrze, kolekcje bezcennych dzieł sztuki, wykwintne jedzenie, zdolni służący... Nigdy tego nie potrzebował, nawet gdy był senatorem, a później Najwyższym Kanclerzem, a otaczał się luksusem tylko dlatego, żeby zaspokoić oczekiwania innych. Teraz odpowiadał jedynie przed ciemną stroną Mocy, a Moc łaknęła ekstrawagancji innego rodzaju. Położono kres wielkiemu spiskowi. Zużyto mnóstwo energii, zmarnowano mnóstwo zasobów. Z czasem ciemna strona Mocy miała obdarzyć go darem nieomylnego jasnowidzenia, ale na razie nie widział wyraźnie przyszłości, którą przyćmiewała mnogość ewentualności oraz niekończące się zawirowania Mocy. Został władcą wszechświata, ale nadal musiał się wiele nauczyć. Ostatni sukces nie oznaczał przecież, że działania mające na celu strącenie go z tronu nagle dobiegną

końca! Był jednak gotów niszczyć wszystkich pretendentów z tą samą precyzją, z którą wybił Jedi. Nie miał też zamiaru pozwolić na to, by cokolwiek odwiodło go od jego największego celu - odkrycia wszystkich tajemnic, których od wieków poszukiwali Mistrzowie Sith. Musiał zgłębić ciemną stronę Mocy do tego stopnia, by opanować umiejętność formowania rzeczywistości i w efekcie stworzyć własny wszechświat. Nie interesowała go zwykła nieśmiertelność, której pożądał Plagueis -- jego pociągała władza najwyższa. Jego Imperium rozrastało się i wchłaniało coraz więcej światów, a wraz z nim rozrastała się jego moc. Miało to trwać do chwili, gdy stanie się władcą każdej żywej istoty w całej galaktyce. W trakcie przeszukiwania ocalałych modułów krążownika odkryto ciała trzynastu poległych członków załogi -- ludzi, Koorivarów i Gotalów -- oraz dwa razy tyle ocalałych, zarówno ludzi, jak i humanoidów. Tarkin przeszedł przez śluzę do obróconej w perzynę kabiny, w której szturmowcy zebrali niedobitków. Podłoga była mokra od piany przeciwpożarowej, a w powietrzu unosił się smród spalonych obwodów i stopniałych elementów. Tarkin zaczekał, aż jeńcy zostaną zakuci w kajdany i ustawieni w dwa szeregi, a potem rozpoczął inspekcję pierwszego z nich. Oglądał każdego więźnia dokładnie, po czym przechodził do kolejnego. Gdy zainteresował się drugim szeregiem, na jego surowej twarzy pojawił się uśmiech zadowolenia. -- Anora Fair! -- rzekł, zatrzymując się przed jedyną kobietą z rasy ludzkiej wśród jeńców. -Widzę, że zmieniła pani uczesanie. Rozejrzał się i dostrzegł smukłą Zygerriankę o czerwonej sierści. -- A pani to zapewne Hask Taff. Mam nadzieję, że "Cierń" przypadł paniom do gustu? Żadna z nich nie odezwała się ani słowem. Ich spojrzenia również nawet nie drgnęły, zresztą moff nie spodziewał się tego. Zrobił jeszcze jeden krok i stanął twarzą w twarz z mężczyzną w średnim wieku o załzawionych oczach. -- Och, toż to owiany złą sławą pośrednik z Lantillies we własnej osobie -- rzekł Tarkin. -- Miło mi pana poznać, Knotts. Mężczyzna również patrzył przed siebie i milczał. Tarkin zrobił jeszcze kilka kroków i zatrzymał się przed Kalamarianinem. -- Doktor Artoz, jak sądzę? Cofnął się, by zwrócić się do wszystkich: -- Lecz gdzie jest Teller? Milczenie przeciągało się i Tarkin zaczął podsuwać rozwiązania: -- Czyżby zginął w innym module? Poległ w walce myśliwców? A może uciekł? -- spytał z uniesioną brwią i odczekał kolejną chwilę. -- Dobrze, to może inne pytanie. Czy to zmarły niedawno wiceadmirał Rancit skontaktował się z wami, czy to wy dotarliście do niego? Tarkin wbił spojrzenie w Knottsa. -- Dalej, Knotts, przecież wraz z Tellerem służyliście pod jego rozkazami podczas wojny, prawda? Wasza zdrada najwyraźniej bardzo go zaskoczyła, bo pokrzyżowała mu niecne plany, które szykował dla was.

Znów odczekał chwilę. -- Naprawdę nie macie nic do powiedzenia? Nie będzie rozpaczliwych manifestacji solidarności? Nie będziecie skandować chórem ani wyzywać Imperatora bądź Imperium? -- Niebawem spadniesz ze swojej grzędy, Tarkin -- odezwała się Anora, niespodziewanie przebijając go ostrym spojrzeniem. -- A lądowanie nie będzie miękkie. Moff uśmiechnął się lekko. -- A ja oczekiwałem przeprosin za stan, w jakim pozostawiliście mój okręt. Ależ jestem niemądry. Dziennikarka zdołała unieść skute dłonie i ułożyć je w obsceniczny gest, ale jeden ze szturmowców błyskawicznie uderzył ją kolbą blastera w tył głowy. -- Tyle jadu z tak pięknych ust -- rzekł Tarkin i cofnął się jeszcze o krok, by przyjrzeć się wszystkim więźniom. -- Czy ktoś jeszcze ma coś do powiedzenia, czy mogę założyć, że pani Fair mówiła w imieniu was wszystkich? Znów nie było odpowiedzi i moff wzruszył ramionami. -- Cóż, mniejsza o to. Jestem przekonany, że na Coruscant znajdziemy sposób, by skłonić was do wyznań.

22 Na śmierć i życie Imperator, Vader i Tarkin, niedawno powstały mroczny triumwirat Imperium, spotkali się na osobności w komnacie na szczycie wieży. Imperator zasiadał na tym samym krześle co zwykle, Tarkin naprzeciwko niego po drugiej stronie stołu, a Vader stał w pobliżu swego mistrza. Od ataku na konwój upłynęły trzy tygodnie, a Tarkin spędził większość tego czasu na przesłuchiwaniu zatrzymanych, w czym czasem pomagali mu Vader oraz specjaliści z IBB. Nikt nie zginął w trakcie przesłuchań, choć wszyscy zostali już w sekrecie straceni. IBB nalegało na publiczne egzekucje, ale Imperator zdecydowanie odrzucił propozycję, nie chcąc pozwolić na to, by dysydenci zostali okrzyknięci męczennikami. Okoliczności śmierci Rancita również stały się ściśle strzeżoną tajemnicą, której nie poznało nawet wielu jego kolegów z wywiadu. Większość jednak zrozumiała sygnał: ranga ani pozycja nie gwarantują immunitetu. Nie było ludzi niezastąpionych. -- Nie ma wątpliwości, że czuł się pominięty i zlekceważony -- mówił Tarkin. -- Najpierw zmuszono go, by rozczarował swoich dotychczasowych agentów na Antarze 4 ze względu na spory między Wywiadem Wojskowym oraz IBB, a potem odsunięto go od dowodzenia Posterunkiem, co uznał za degradację za sprzeciwienie się działaniom Imperium na księżycu Gotalów. -- I tak oto zaczął spiskować -- rzekł Imperator, a Tarkin pokiwał głową. -- W pewnym sensie tak. Poinformowano go nieoficjalnie o podejmowanych przez konspiratorów próbach zdobycia nielegalnej broni, skonfiskowanego sprzętu separatystów oraz urządzeń zakłócających. Gdy dowiedział się, że owymi kupcami są byli agenci służb wywiadowczych Republiki, ułatwił im dostęp do arsenałów i składów Imperium. -- Zajęliśmy się już pracownikami magazynów i handlarzami, którzy uczestniczyli w tym procederze -- dodał Vader. -- Wśród nich znaleźli się również naukowcy ze stacji Desolation, którzy złamali warunki przysięgi na wierność. Ustaliliśmy również, że krążownik został złożony w stoczniach w sektorze Bajic, którymi zarządzają wspólnie Tenloss Syndicate oraz niżsi rangą członkowie syndykatu Crymorah. Oprócz nich nasi agenci odkryli również dwa nieznane nam, opuszczone obiekty na Zewnętrznych Rubieżach, ale udało nam się ustalić miejsce pobytu ludzi zaangażowanych w montaż. Zostali wytropieni i straceni. -- Dobrze -- rzekł Imperator. -- Niech to będzie lekcja dla wszystkich. Zmrużył oczy i spojrzał na Tarkina. -- W tym i dla tego, który uciekł. -- Headhunter został znaleziony na Christophsis -- rzekł Tarkin bardziej obronnym tonem, niż zamierzał. -- Jest pan pewien, że ten myśliwiec należał do Tellera? -- spytał Vader. -- Znaleźliśmy wszędzie jego odciski palców -- odparł Tarkin. -- Tak utalentowany oficer wywiadu nie zostawiłby swego myśliwca w miejscu, gdzie ten

mógłby zostać znaleziony -- rzekł Vader. -- Odciskami palców też by się zajął. -- Urwał na moment, po czym dodał: -- Chciał zwrócić na siebie uwagę. -- Postanowił gdzieś się zaszyć -- rzekł Tarkin. Vader nie spuszczał z niego wzroku. -- Chyba pan w to nie wierzy. -- Nie, chyba nie -- westchnął Tarkin. -- Pozostaje jeszcze kwestia sfinansowania okrętu, droidów i reszty sprzętu. Dowody wskazują na to, że Rancit odegrał pewną rolę w przesuwaniu funduszy przeznaczonych dla tajnego budżetu Wywiadu Floty, ale śledztwo nie zostało jeszcze zakończone. Lista winnych może być dłuższa. Imperator zamachał ręką z niecierpliwością. -- Czy to Rancit skrzyknął tych malkontentów? -- Nie, to nie on stworzył tę grupę -- odparł Tarkin. -- Wygląda na to, że była to inicjatywa Tellera bądź Knottsa. Niewykluczone też, że współpracowali ze sobą od samego początku. Rancit mógł jednakże podrzucić im listę osób będących pod obserwacją IBB ze względu na wywrotową bądź dywersyjną przeszłość. Mogłoby to wyjaśnić sposób, w jaki dołączył do nich ów inżynier Kalamarianin, choć możliwe, że Artoz został wciągnięty do spisku, gdy Teller zarządzał ochroną w Desolation. Dzięki Kalamarianinowi spiskowcy znali zarówno działanie systemów "Ciernia", jak i trasę konwoju. -- Nie dowiedzieli się jednak o stacji bojowej -- rzekł Imperator. -- Nie, mój panie -- odparł Tarkin. -- Wielu ludzi wie, że na Geonosis prowadzony jest imperialny projekt, ale sama stacja nie jest zagrożona. Imperator splótł palce i milczał przez chwilę. -- Muszę to wszystko przemyśleć -- odezwał się. -- Oczywiście, mój panie -- rzekł Tarkin. -- Dla Rancita plan polegał jedynie na tym, by pozwolić spiskowcom na kilka ataków na imperialne instalacje. Obiecał im Caridę, ale nie miał zamiaru dopuścić ich na tyle blisko, by zdołali ostrzelać akademię. W rzeczywistości zamierzał zdradzić ich o wiele wcześniej i zniszczyć "Cierń" w układzie Nouane, ale dysydenci zdołali się wymknąć. -- Po co dysydenci mieliby atakować akademię? -- By zniechęcić chętnych do studiów -- odparł Tarkin. -- Niemniej jednak ich najważniejszym celem od samego początku był konwój. Liczyli na to, że Rancit dołoży wszelkich starań, by jego podstęp nie wzbudził niczyich podejrzeń, jak to bywało podczas wojen klonów. Dlatego zgromadził tak wielką flotę. Przypuszczamy, że spiskowcy również mieli krótką listę celów drugorzędnych i dokładnie śledzili przesunięcia okrętów Rancita. Gdy nie mieli już wątpliwości, że Rancit wypełnił ich oczekiwania i ogołocił konwój z eskorty, podjęli ostateczną decyzję. Tarkin przerwał na widok ukradkowego uśmiechu Imperatora. Czyżby władca od samego początku znał intencje Rancita oraz konspiratorów? Czyżby ostatnie tygodnie nie były próbą rozgryzienia intrygi dysydentów, ale ostatecznym testem, czy Tarkin jest w stanie samodzielnie odkryć intencje sabotażystów, a przy tym skutecznie współpracować z Vaderem? -- Rancit chciał zdradzić dwóch ludzi, z którymi blisko współpracował podczas wojen klonów -

- ciągnął. -- Co więcej, przechytrzył też systemy bezpieczeństwa Wywiadu Floty, a także wyprowadził w pole wicedyrektora Isona oraz wiceadmirała Screeda. -- Może więc powinienem był wynieść go do rangi moffa -- parsknął z sarkazmem Imperator. -Zrobiłby wspaniałą karierę, gdyby nie zgubiła go ambicja. Tarkin uśmiechnął się bez wesołości. -- Mój panie, to, że zostałem uznany za godnego awansu, z pewnością obudziło w nim chęć wyrównania rachunków i dobrze pasowało do jego planu. Imperator pokiwał głową. -- Czyż to nie ironia, że podejmowane przez Rancita próby podniesienia własnego statusu zakończyły się tym, że skorzystali na tym wszyscy jego domniemani rywale? Nie było w tym przesady. Wywiad Floty został z powrotem wciągnięty w obręb Wywiadu Wojskowego, a pułkownik Wullf Yularen zajął miejsce Rancita na stanowisku wicedyrektora. Harusa Isona przesunięto do Ubiktoratu, admirał Tenant został szefem połączonych sztabów, Motti, Tagge i pozostali również dostali w nagrodę awanse. Tarkin powitał z wielką ulgą promocję Yularena, gdyż obawiał się, że Imperator każe jemu samemu objąć stanowisko Rancita. -- Musimy zacieśnić kontrolę nad Zewnętrznymi Rubieżami -- ciągnął Imperator. -- Zajmie się pan tym, moffie Tarkin. Choć właściwie powinienem pana nazywać wielkim moffem. Tarkin otworzył szeroko usta. -- Wielkim moffem? -- Pierwszym w całym Imperium. -- Imperator rozłożył wątłe dłonie. -- Czy to właśnie nie pan wpadł na pomysł utworzenia nadsektorów i ich zarządców w celu wzmocnienia naszej kontroli? -- Tak, mój panie. -- A więc pańskie marzenie zostaje spełnione. Zewnętrze Rubieże stają się pańskim terytorium, a wraz z nim cały projekt ruchomej stacji bojowej. Tarkin powstał i ukłonił się nisko, nie kryjąc poruszenia. -- Nie zawiodę pana, Imperatorze. Gdy uniósł głowę, ujrzał, że władca, nadal siedzący na krześle, pochyla się ku niemu. -- To ogromna odpowiedzialność -- rzekł Imperator powoli, cedząc słowa. -- Gdy stacja bojowa stanie się w pełni funkcjonalna, będzie pan dzierżył najpotężniejszą broń w całej galaktyce. Spojrzenie Tarkina przeniosło się na Vadera i powróciło do Imperatora. -- Nie sądzę, bym kiedykolwiek musiał jej użyć, mój panie. Zważywszy na to, że Imperator stworzył tytuł wielkiego moffa tylko dla Tarkina, jego awans okazał się właściwie promocją. Nie zrobiono z niego żadnej tajemnicy -- wyłączając kwestię nadzoru nad budową ruchomej stacji bojowej -- i przez dwa tygodnie po spotkaniu z Imperatorem oraz Vaderem Tarkin był witany z honorami, dokądkolwiek się udał. Udzielił długich wywiadów dla najważniejszych mediów w całym Jądrze i ogłosił zamiar urządzenia tournée po kluczowych systemach Zewnętrznych Rubieży, które pragnął rozpocząć od ojczystej planety Eriadu. Nikt z dziennikarzy nie chciał się dowiedzieć, gdzie spędził ostatnie trzy lata, i żaden z nich nie wyciągnął kwestii Altara 4. Zachowywali się, jakby wydarzenia na księżycu

Gotalów trafiły już do prehistorii bądź wręcz mitologii. Ostatnie ataki na obiekty Imperium na Zewnętrznych i Środkowych Rubieżach oraz krążące po HoloNecie relacje uznano za elementy planu Imperium mającego na celu wykrycie i eksterminację grup dysydenckich. Cytowano Tarkina, który mówił: "Czynnikiem, który najbardziej przyczynił się do upadku Republiki, nie była sama wojna, ale nieopanowany egoizm. Zdradliwa pogoń za bogactwami, jakże charakterystyczna dla politycznych procesów stworzonych przez naszych przodków, z roku na rok stawała się coraz bardziej rozpowszechniona, przez co ciała rządzące stały się niedołężne, nieudolne i przeżarte korupcją. Proszę zwrócić uwagę na egoizm panujący w Światach Jądra, które bez litości eksploatowały światy Zewnętrznych Rubieży. Spójrzmy na same Zewnętrzne Rubieże, które rozkłada od środka pobłażliwość wobec niewolnictwa oraz przemytu. Pamiętajmy o ambitnych członkach naszego senatu, którym zależy jedynie na własnym statusie i wizerunku. Nasz Imperator zdołał pokonać wzburzone wody, jakimi były ostatnie lata istnienia Republiki, i pozostał u steru przez całą katastrofalną galaktyczną wojnę dlatego, że nigdy nie interesował go status ani poprawa wizerunku! Wręcz przeciwnie, nigdy nie ustawał w wysiłkach zjednoczenia galaktyki i zapewnienia dobrobytu milionom społeczeństw. Teraz, gdy powstała instytucja nadsektorów oraz ich zarządców, mamy niepowtarzalną okazję spłacić Imperatorowi dług za całe dekady bezinteresownej służby, zdejmując niektóre obowiązki z jego barków. Dzieląc galaktykę na regiony, tak naprawdę budujemy jedność, której nie było nigdy wcześniej. Kiedyś służyliśmy różnym interesom, a teraz mamy jednego władcę i jeden cel. Tworzymy spójną galaktykę, w której każdy ma szansę na sukces. Po raz pierwszy od tysięcy pokoleń gubernatorzy sektorów nie będą pracować po to, by wzbogacić Coruscant oraz Światy Jądra, ale by poprawić jakość życia w podległych im systemach gwiezdnych. Ich zadaniem będzie utrzymanie bezpieczeństwa szlaków, dbanie o dostęp do mediów i dopasowywanie wysokości podatków do poziomu życia, a także przeznaczanie pozyskanych funduszy na poprawę infrastruktury. Senat również zostanie zbudowany z tych, których nie interesuje własne bogactwo, ale dobrobyt światów, które reprezentują. Owa śmiała wizja przyszłości będzie możliwa jednakże nie tylko dzięki służbie jednostek o nieposzlakowanej reputacji i unikatowym talencie do sprawowania władzy, ale także dzięki istnieniu wielkiej armii, która zadba o przestrzeganie prawa. Bez prawa galaktyczna harmonia nie ma bowiem racji istnienia. Niektórzy obywatele mogą poczytać wprowadzenie uniwersalnych praw i rozmieszczenie dobrze uzbrojonych oddziałów w całym Imperium za krok w kierunku galaktycznej dominacji, ale owe działania są podejmowane tylko i wyłącznie po to, by chronić nas przed inwazjami, niewolą, wyzyskiem czy politycznym zamętem. Ich celem jest karanie wszystkich, którzy zaburzą nasz spokój. Patrzcie na naszą armię oraz flotę nie jak na intruzów, ale jak na stróżów, których celem jest pomoc w realizacji wizji Imperatora i zbudowanie spokojnej, dostatniej galaktyki". Media nazwały jego wywody Doktryną Tarkina, a niektórzy komentatorzy zaczęli się zastanawiać, czy wielki moff nie stanie się nowym głosem Imperium.

Tarkin w międzyczasie spotkał się z senatorami reprezentującymi systemy gwiezdne, nad którymi sprawował teraz kontrolę. Większość z nich najwyraźniej cieszyła się z tego -senatorowie najwidoczniej woleli odpowiadać przed nim aniżeli przed Imperatorem czy Radą Najwyższą -- ale Tarkin wyłożył każdemu z nich, iż nie ma zamiaru tolerować żadnego podżegania ani propagandy wymierzonej w Imperium, a winni takiego postępowania zostaną bezlitośnie ukarani. Spotkał się również z szefami połączonych sztabów armii i floty, a także z dyrektorami i najważniejszymi oficerami służb wywiadowczych. Przy ich pomocy wprowadził pewne zmiany na stacji Desolation -- wymienił część kluczowego personelu, zmienił harmonogram dostaw oraz szlaki konwojów, nakazał prześwietlenie wszystkich pracujących tam techników i specjalistów i ustalił nowe standardy bezpieczeństwa i tajności. Zarządził, że konwoje nie mają prawa przemieszczać się bez należytej eskorty, a na końcu, ku zgrozie niezliczonych mieszkańców systemów leżących na trasach konwojowych, zastrzegł HoloNet do użytku rządowego. Społeczeństwa zaczęły postrzegać jego działania jako początek imperialnej kampanii mającej na celu podbój Zewnętrznych Rubieży. Na Geonosis Tarkin uruchomił procedury, mające ograniczyć kontakt między pracownikami -bez względu ich formę zatrudnienia -- a resztą galaktyki. Nakazał zniesienie urlopów i ścisły nadzór łączności. Wzmocnił ochronę Posterunku oraz stacji przeładunkowych i wyznaczył patrole floty do sąsiednich systemów. Jego najbardziej zaufani oficerowie rozpoczęli poszukiwania piratów i przemytników, upoważnieni, by niszczyć ich bez litości. Tarkin podkreślił objęcie nowego urzędu, projektując i wprowadzając szarozielony, ciasno spięty pasem mundur z bluzą o szerokim kołnierzu. Jego elementem były cztery cylindry kodowe oraz plakietka z dwunastoma kolorowymi polami -- sześcioma niebieskimi oraz trzema czerwonymi i złotymi. W kontaktach z Imperatorem tytułowano go wielkim moffem, ale podczas pełnienia zwykłych czynności personel wojskowy nadal zwracał się do niego "gubernatorze". Po wypełnieniu swoich obowiązków na Coruscant Tarkin udał się do sektora Wielkiej Seswenny. Podróżował na pokładzie "Executriksa", który stał się teraz jego osobistą jednostką. "Przynajmniej tyle Imperium może zrobić, by wynagrodzić panu utratę «Ciernia»" -- rzekł Imperator, przydzielając mu gwiezdny niszczyciel klasy Imperial. Oprócz tysięcy ludzi tworzących załogę ogromnego okrętu Tarkin otrzymał oddział osobistej ochrony składający się z trzydziestu dwóch szturmowców, którzy nie opuszczali go ani o krok -- chyba że wielki moff miał na to ochotę. W porcie kosmicznym Phelar, gdzie wylądował na promie, powitały go tysiące wiwatujących mieszkańców, przedstawiciele mediów oraz wojskowa orkiestra. W Eriadu City odwiedził rodzinę oraz starych przyjaciół i udzielił kolejnych wywiadów. Miejscowy gubernator, który okazał się jego krewnym, wręczył mu klucze do miasta i urządził paradę na jego cześć. Podczas pobytu w rodzinnym domu przyjął wizytę rzeźbiarza, który otrzymał zadanie wykonania rzeźby przeznaczonej na główny plac miasta. Przed opuszczeniem rodzinnej planety Tarkin chciał jeszcze wykonać jedną misję. Nie bez trudu zdołał przekonać ochronę, że zadanie to musi został wypełnione w pojedynkę, gdyż jest

czymś na kształt osobistej pielgrzymki. Szturmowcy nie byli zadowoleni, gdyż ich obowiązkiem było strzec wielkiego moffa za wszelką cenę, ale w końcu dali się przekonać, ponieważ miał spędzić ów czas na terenach należących do jego przodków. Choć powinien się liczyć z tym, że gdzieś czyhają na niego zamachowcy, wstał rano i nie dbając o zachowanie tajemnicy, wsiadł do starego, nieużywanego od lat śmigacza, by udać się na płaskowyż. Gdy opuścił granice Eriadu City, zaczął się odprężać i cieszyć podróżą, jakby próbował powtórzyć coroczne wędrówki, które odbywał na Żerowisko jako młody człowiek. Założył nawet ubranie podobne do tego, które nosił w owych czasach, bardziej odpowiednie dla wędrowca czy myśliwego niż dla wielkiego moffa Imperium. Po kilku godzinach uciążliwej podróży ujrzał wreszcie płaskowyż i otaczające go wulkany. Poczuł się wówczas, jakby nigdy płaskowyżu nie opuszczał, i być może rzeczywiście tak było, gdyż nosił go w swym sercu, dokądkolwiek się udał. Kochanki i bliscy znajomi nieraz nazywali go człowiekiem bez serca, ale nie była to prawda. Tarkin po prostu zostawił swe sercu tu, w tej nieskażonej części ojczystej planety. Przywiązał się do płaskowyżu nie jak ktoś, kto czcił i podziwiał naturę, ale jak człowiek, który nauczył się ją ujarzmiać. Miał zamiar pozostawić to miejsce nietknięte, zarówno zwierzynę, jak i dziką wegetację, jako symbol władzy, którą nad nią rozciągnął. Pokonał śmigaczem kilka przełęczy, obserwując stada migrujących zwierząt. Pogoda była wspaniała i mógł dostrzec wszystkie szczegóły. W końcu posadził stary pojazd na sawannie, niedaleko wzgórza, na które zamierzał się wdrapać. Wsunął nogawki spodni w wysokie buty, zwęził rękawy dla ochrony przed rojami kąsających insektów i wyruszył w drogę. Dotarł do stóp wzgórza i rozpoczął wspinaczkę po głazach, przeskakując nad szczelinami i nie bez trudu znajdując oparcie dla rąk i nóg. Wzgórze wydawało się bardziej samotne bez sfory strzegących go veermoków, ale odniósł wrażenie, że jest teraz miejscem o wiele świętszym, uświęconym tym, czego tu dokonał. Ciężko dysząc, dotarł na szczyt. Skały owiewał gorący wiatr, a obsydianowe rozlewisko u szczytu Ciernia odbijało jaskrawe światło. Z początku chciał się wspiąć na kolumnę, ale uświadomił sobie, że wystarczy mu postój u jej stóp i napawanie się wspomnieniami. Rozsiadł się na rozgrzanych skałach i trwał tu długie godziny niczym veermok, aż znalazł się na krawędzi odwodnienia. Opuścił wzgórze z chwilą nastania zmroku. Ostrożnie stawiał każdy krok, gdyż droga w dół była o wiele bardziej niebezpieczna. Wystarczyłby jeden fałszywy krok, jedno potknięcie... W końcu znalazł się wśród wysokich traw i ruszył po zostawionych wcześniej śladach. W pewnym momencie zaczął zygzakować, jakby chciał uniknąć przeszkód kryjących się wśród łodyg, przez cały czas zbliżając się do śmigacza i rosnącego za nim lasu. Słyszał tylko szelest rozgarnianych traw i bzyczenie owadów oraz własny oddech. Gdy od śmigacza dzieliło go jeszcze kilkadziesiąt kroków, usłyszał za sobą trzask pękających gałęzi i pełen zaskoczenia okrzyk człowieka wpadającego w pułapkę. Zadowolony z siebie zatrzymał się, odwrócił i ruszył w stronę dołu, który wykopał wiele lat wcześniej.

-- Witaj, Wilhuff -- odezwał się ktoś kryjący się wśród traw. Jova wstał. Był szorstkim sękatym człowiekiem o pomarszczonej twarzy i zbrązowiałej skórze, ale jak na swój wiek wykazywał mnóstwo energii. Trzydzieści lat, które upłynęły od ich ostatniego spotkania, nie zostawiły na nim większego śladu. Rozgarniając trawę stwardniałymi dłońmi, ruszył w stronę Tarkina i wręczył mu smukły blaster, gdy się spotkali. -- Upuścił go, gdy wpadł do dziury -- rzekł. -- To Westar, nie? Tarkin pokiwał głową, przyjął broń, zabezpieczył ją i wsunął za pasek od spodni. -- Gdzie jest jego śmigacz, stryju? Zakrzywiony palec Jovy wskazał wschód. -- Za drzewami. Sądziłem, że uda się za tobą po zboczu, ale został u stóp wzgórza. Przyczaił się wśród traw. Zauważył cię, gdy schodziłeś, i ruszył w stronę twego śmigacza. Podeszli na skraj pułapki, by przyjrzeć się Tellerowi, który znajdował się cztery metry niżej. Wydawał się wstrząśnięty niespodziewanym upadkiem, ale uniósł głowę, gdy Tarkinowie stanęli na skraju. Na szczęście zaostrzone kije, które kiedyś wyrastały z podłoża pułapki, przegniły, ale upadek uszkodził mimetyczne obwody kombinezonu kamuflującego. Teller w jednej chwili zlewał się z otoczeniem, to znów stawał się widoczny. -- Robiłem wszystko, by ułatwić panu tropienie mnie, kapitanie -- rzekł Tarkin, nawiązując do rangi, którą Teller nosił podczas wojen klonów. -- Zostawiłem nawet szturmowców w Eriadu City. -- To bardzo wspaniałomyślne z pańskiej strony, gubernatorze. Zaraz, a może powinienem teraz używać tytułu wielkiego moffa? -- Teller próbował wstać, ale skrzywił się z bólu i usiadł, by obejrzeć najwidoczniej skręconą kostkę. -- Wiedziałem, że jestem wciągany w pułapkę -- powiedział przez zaciśnięte zęby. -- Ale nie miało to dla mnie znaczenia. Najważniejsze było to, że wciąż miałem szansę, by cię dopaść. -- Miałeś wiele takich szans. Dlaczego nie zaatakowałeś mnie na śmigaczu nad płaskowyżem? Dlaczego nie wziąłeś karabinu snajperskiego? -- Chciałem ci spojrzeć w oczy, nim cię zabiję. -- Żałośnie przewidywalne. -- Tarkin skrzywił się lekko. -- I zupełnie zbędne. -- Cóż, ten stary piernik przypuszczalnie by mnie zabił, nim nacisnąłbym spust -- parsknął Teller. -- Tu akurat się nie mylisz -- odezwał się dobrodusznie Jova. Obaj odsunęli się od krawędzi pułapki. Jova rozdeptał ostrą trawę szerokimi, stwardniałymi stopami i mężczyźni usiedli, patrząc na siebie. -- Byłeś zaskoczony, gdy odebrałeś moją wiadomość, stryju? -- spytał Tarkin. Jova pokręcił łysą, zbrązowiałą głową. -- Wiedziałem, że któregoś dnia wrócisz. Musiałem odnowić niektóre z twoich starych pułapek. Na szczęście pamiętałeś, gdzie je wykopałeś. Urwał i uśmiechnął się krzywo. -- Choć szczęście pewnie nie ma z tym nic wspólnego. Tarkin rozejrzał się dookoła.

-- Pamiętam spędzone tu chwile, jakby to było wczoraj. Jova pokiwał głową z zadumą. -- Próbowałem śledzić twoją karierę, ale przez ostatnich parę lat niewiele się o tobie mówiło. -- Sprawy Imperium -- odparł Wilhuff, nie wdając się w szczegóły. -- Wszystkie odniesione przeze mnie sukcesy są jednakże twoją zasługą, gdyż byłeś moim mentorem. Podkreślam to w moim pamiętniku. Jova machnął ręką. -- Nie musisz o mnie pisać. Nie potrzebuję tego. Wolę być kimś w rodzaju ducha. -- Ducha płaskowyżu. -- Czemu nie? Tarkin wstał i powrócił do pułapki. -- Jak tam pańska kostka, kapitanie? Puchnie, prawda? Ponure spojrzenie Tellera wystarczyło za odpowiedź. -- Czy muszę przypominać, że walczyliśmy po tej samej stronie w wojnach klonów? -- spytał Tarkin. -- Walczyliśmy o to, by galaktyka nie rozpadła się na kawałki, i dopięliśmy swego. Wygląda na to, że ja już tę wojnę zakończyłem, a pan nadal ją prowadzi. Chce pan, by galaktyka znów pogrążyła się w chaosie? -- Nie zakończyłeś wojny -- rzekł Teller. -- Wojna klonów była tylko preludium do starcia, o którym Imperator myślał od dawna. Ujarzmienie separatystów było jedynie sposobem na ujarzmienie całej galaktyki, a ty wiedziałeś o tym od samego początku. Tym razem chcesz zmiażdżyć swoich przeciwników, nim ci zdołają się zorganizować. -- To się nazywa pacyfikacja, kapitanie. -- To się nazywa rządy terroru. Wy nie domagacie się uległości, wy szerzycie zło! -- A więc zło staje się naszym narzędziem. -- Czego potrzeba, by człowiek stał się potworem, Tarkin? -- Teller wpatrywał się w moffa. -- Potworem? Ciekawy punkt widzenia, przyznaję. Ujmę to tak, kapitanie. Uformowało mnie to miejsce. Ten płaskowyż. Teller pokiwał głową, a potem spytał: -- Co Imperium szykuje na Geonosis? Tarkin uśmiechnął się lekko. -- Przykro mi, kapitanie, ale nie ma pan wystarczających upoważnień, by się tego dowiedzieć. Zawrę jednak z panem umowę. Jestem przekonany, że wydostanie się z tej pułapki będzie pana sporo kosztować, zważywszy na wysokość ścian i złamaną kostkę. Niemniej jednak jeśli się panu uda, znajdzie pan swój blaster tuż przy krawędzi. Ułożył broń tak, by Teller widział każdy jego ruch. -- Najgroźniejsi drapieżnicy Żerowiska pojawiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Wywęszą pana i... Cóż, ujmę to tak: nie chce pan tu spędzić zbyt wiele czasu. Oczywiście, nawet jeśli zdoła się pan stąd wydostać, czeka pana jeszcze długa droga na skraj płaskowyżu. -- Urwał na moment i dodał: -- Pański śmigacz będzie czekał na dole. Jeśli zdoła pan opuścić płaskowyż, proszę mnie odnaleźć w Eriadu, a ja przemyślę to, co powiedziałem o Geonosis.

-- Tarkin -- rzekł Teller. -- Czeka cię okropna śmierć, bo na nic innego nie zasługujesz. Im mocniej naciskasz, by słabsi od ciebie grali wedle twoich zasad, tym bardziej się zbuntują. Nie jestem sam. -- Nie jest pan pierwszą osobą, która zwiastuje mój koniec, kapitanie. Co więcej, mogę się podzielić wizją pańskiej śmierci, ale ona wcale nie będzie lepsza. Tkwi pan bowiem w głębokiej dziurze, okaleczony i bez nadziei, i tam też wylądują inni podobni panu. Teller uśmiechnął się samymi tylko oczami. -- A więc jeśli uda mi się ucieczka, pozostali również umkną. Tarkin spojrzał mu w oczy. -- Ciekawa analogia. Zobaczymy, jak się na dłuższą metę sprawdzi w prawdziwym życiu. Do zobaczenia, kapitanie. Jova wstał, widząc powracającego Tarkina, i wskazał dziurę ruchem zarośniętego podbródka. -- Bez względu na to, czy ma złamaną kostkę, czy też nie, wydaje się twardzielem. Może uciec. Mam go mieć na oku? Może zdradzić mu to i owo na temat krainy, by zwiększyć jego szanse? -- Ciekawa propozycja. -- Tarkin pogładził szczękę. -- Sam podejmij decyzję. -- A jeśli uda mu się zejść w dół i odnaleźć śmigacz? Tarkin zamyślił się. -- Świadomość, że Teller jest na wolności, sprawi, że nigdy nie zaniecham czujności. Jova uśmiechnął się i pokiwał głową. -- Niezła strategia. Nigdy nie jest za późno, by nauczyć się nowych sztuczek. Ruchoma kosmiczna stacja bojowa, epicentrum roju uwijających się gorączkowo droidów budowlanych, statków zaopatrzeniowych i transportowców, strzeżona przez cztery gwiezdne niszczyciele i dwa razy tyle fregat, wisiała na stałej orbicie nad odludną, groźną Geonosis. Gdyby ktoś przyglądał się jej z głębi systemu bądź chociaż z pasa asteroid, który chronił planetę przed uderzeniem innych ciał kosmicznych, mógłby uwierzyć, że spustoszony świat zyskał kolejny księżyc. Wciąż młoda, okrągła stacja rozbudowywała się i nabierała kształtów, które miały zapewnić jej rozpoznawalność na długie lata. Czasza superlasera na północnej półkuli nadal przypominała zaledwie metaliczny krater, a osłaniające kadłub płyty z quadanium przykręcono jak dotąd w niewielu miejscach, co pozwalało zajrzeć niemalże do serca ogromnego tworu. Labirynt struktur, który miał się ciągnąć na jej powierzchni, oraz biegnący wzdłuż równika rów wydawały się na tym etapie zaledwie fantazjami. Gdy Tarkin zakończył swoje podróże po systemach Zewnętrznych Rubieży i przybył do bazy, niektóre elementy hipernapędu już zainstalowano, ale miało jeszcze upłynąć mnóstwo czasu, nim stacja stanie się gotowa do pierwszego skoku. Zakończono jednakże prace nad niektórymi z wielu systemów silników podświetlnych, które oczekiwały na fazę testów. Główni naukowcy i inżynierowie projektu oprowadzali Tarkina po ukończonych elementach stacji, co zabrało cały tydzień, a mimo to nie udało mu się obejrzeć nawet połowy. Z wnętrza maszyny budowlanej poruszającej się dzięki repulsorom przewodnicy wskazywali mu miejsca, w których zainstalowane zostaną generatory osłon i promieni ściągających. Przedstawiali projekty

pomieszczeń mieszkalnych dla liczącej trzysta tysięcy ludzi załogi stacji. Opowiadali o lokalizacji uzbrojenia, lokalizacji doków i hangarów oraz wież artyleryjskich. Tarkin tryumfował. Na mostku gwiezdnego niszczyciela czuł się jak w domu, ale tutaj miał wrażenie, że tkwi w samym centrum wielkich wydarzeń. Stacja była niezmierzonym technologicznym krajobrazem, który czekał na zbadanie, nieznanym światem, który potrzebował jego aprobaty i jego talentów. Choć większość prac konstrukcyjnych wykonywana była w próżni, wielokierunkowe generatory zapewniały standardową grawitację w wielkim przedziale niedaleko poziomu, który w przyszłości miał się stać głównym mostkiem. Znajdowały się tam wyznaczone stanowiska dla Tarkina i wielu jego podkomendnych, pokój konferencyjny z okrągłym stołem, kabina holonetowa przeznaczona do kontaktu z Imperatorem oraz rzędy wielkich iluminatorów. To właśnie tam Tarkin, stojący w grupie projektantów oraz konstruktorów, wydał rozkaz włączenia silników podświetlnych. Ogromną kulę przeszyło lekkie drżenie, choć Tarkin był gotów przypisać je uniesieniu, którego nie czuł od wczesnej młodości. Stacja bojowa drgnęła z niemalże bolesną ociężałością i zaczęła powoli opuszczać stałą orbitę. Wkrótce jej prędkość przewyższyła szybkość obrotową planety. Stacja wynurzyła się z cienia Geonosis i popłynęła w przestrzeń kosmiczną.

O autorze James Luceno zarabiał na utrzymanie jako pracownik szpitala psychiatrycznego, muzyk studyjny, organizator turystyki oraz stolarz. Pisze powieści od 1980 roku, a oprócz tego zajmuje się tworzeniem scenariuszy filmowych i literatury faktu. Wielkie zainteresowanie starożytnymi kulturami pchnęło go do zorganizowania wypraw i ekspedycji do stanowisk archeologicznych na całym świecie. Mieszka z żoną w drewnianej chacie na brzegu rzeki w Annapolis, w Maryland.

Przekład: Marcin Mortka Konsultacja merytoryczna: Jacek Drewnowski Redakcja: Artur Kaniewski Korekta: Małgorzata Lach, Magdalena Marciniak Ilustracja na I stronie okładki: David Smit Projekt okładki: Scott Biel Adaptacja okładki: Krzysztof Rychter Skład i łamanie: Dariusz Ziach Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-372 Warszawa, ul. Foksal 17 Tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-2373-4 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.