The Proposal

Oświadczyny

Z wyglądu delikatny pierścionek zaręczynowy był ciepły, leżąc we wnętrzu mojej dłoni. Ważył tyle, co nic, ale moja ręka drżała. Do diabła, ręka trzęsła mi się tak mocno, że parsknąłem suchym śmiechem, który trzasnął jak burza, kiedy stałem w mojej łazience z dzieciństwa, nigdy wcześniej nie byłem tak zdenerwowany. Jezu. Powinienem był użyć całego zapasu dezodorantu, jakiego używałem. To było szalone. Cała ta sytuacja była szalona. Rok temu nigdy bym nie pomyślał, że za kilka minut będę klęczał na jednym kolanie, jak jeden z tych facetów w oklepanych reklamach biżuterii. Nigdy bym nie pomyślał, że to będę właśnie ja, ale w moim gardle tkwiła kula wielkości piłki nożnej, a nerwowa energia była po części podekscytowaniem i zgrozą, ponieważ ona zawsze mogła powiedzieć nie. A to byłoby niezręczne na siedem kręgów piekła, z całą moją rodziną czekającą na dole. Jak wiele było kręgów piekła? Chwila. Niech to szlag. Czemu w ogóle o tym teraz myślałem? Przesuwając wzrok na lustro wiszące nad umywalką, wyglądałem jakbym za chwilę miał zeskoczyć z klifu. Czy ona pomyśli, że to zbyt szybko? Wiedziałem, że mnie kocha. Nie miałem wątpliwości. I na ziemi nie było żadnej innej kobiety, którą kochałem bardziej od niej. Proszę. Czułem to. Podskok mojego serca. Pustkę w brzuchu. Byłem stracony, kiedy chodziło o nią. Zawsze tak było. To się nigdy nie zmieni. Była i zawsze będzie dla mnie wszystkim. Tak trzeba było zrobić. Chciałbym tylko mieć jej więcej do zaoferowania. Romantyczną kolację. Może jeden z flash mobów. Właściwie, to schowałaby się pod stołem, gdyby pojawił się flash mob. Zacząłem wkładać pierścionek z powrotem do jedwabnego pudełka, ale po drugiej myśli powiedziałem, a co tam, odrzuciłem pudełko na bok i wsunąłem pierścionek do tylnej kieszeni spodni. Potem ogarnąłem się do przynajmniej przyzwoitego wyglądu. Wymyłem twarz. Wyszorowałem zęby. Przeczesałem palcami włosy. Chwyciłem nić dentystyczną i zorientowałem się, że zachowuję się jak dureń. Powiedziałem jej, że nie będzie mnie tylko kilka minut. To było jakieś piętnaście minut temu. Dobra. Może bardziej dwadzieścia minut. Czułem się, jakbym wpadł tutaj do czarnej dziury. Musiałem zejść na dół, zanim ktoś zrobi imprezę poszukiwawczą. Tego tylko mi brakowało. Moje nerwy już były postrzępione. Serce waliło głośniej niż moje kroki po schodach, gdy skierowałem się wzdłuż korytarza. Zatrzymując się na szczycie schodów, przymknąłem powieki. Weź się w garść. To było tylko największe pytanie, jakie musiałem zadać komukolwiek w moim życiu. Tak, ta myśl wcale mi

nie pomogła. Po prostu musiałem przestać myśleć. Również musiałem zejść po tych schodach. Przydałaby się teraz babeczka. Albo ciastko. Dobra. Musiałem także przestać myśleć o jedzeniu. Te schody były najkrótszymi, cholernymi schodami, po jakich kiedykolwiek schodziłem. Po paru sekundach stałem w hallu, tkwiąc tam jak idiota z ręką przyciśniętą do kieszeni spodni. Miałem sucho w ustach. Mogłem mieć też atak serca. Śmiech dobiegał z salonu. Ktoś wykrzyknął coś o jajkach. Mój ojciec? Prawdopodobnie. Jakie to przyzwoite. Musiałem znaleźć swoje jaja. Przecież moja rodzina i najlepszy przyjaciel wiedzieli, że to planuję. Ale nie mieli pojęcia, że wydarzy się to dziś. W Boże Narodzenie. Co było naprawdę oklepane. To właśnie robiła miłość. Robiła ze mnie kompletnego mięczaka. Jeśli się rozpłaczę, to walnę się w gardło. Czas zacząć ruszać nogami. Teraz albo nigdy. Rób albo umieraj. Bla bla. Moje stopy poruszały się, jakbym stał po kolana w mokrym piasku. Prowadziły mnie migoczące światełka z ogromnej choinki. Moi rodzice trochę szaleli na święta. Wyglądało tutaj tak, jakby Boże Narodzenie zwymiotowało na ten dom. Mógłbym tutaj naprawdę zwymiotować. To byłoby romantyczne. Bardzo seksowne. Stanąłem na progu salonu, wzrokiem od razu ją odnajdując i znowu to poczułem. Uderzenie w klatkę piersiową. Słabość w cholernych kolanach. Nie wypowiedziałem ani słowa, ale odwróciła się na miejscu, gdzie siedziała obok mojej siostry, jakby łączyła nas więź i wiedziała, że tam byłem. Spojrzeliśmy sobie w oczy. I w chwili, kiedy jej wargi uniosły się w kącikach, ogłuchłem. Widziałem tylko ją. I była najpiękniejszą rzeczą, jaką było mi dane zobaczyć. Będę najszczęśliwszym sukinsynem na planecie, mogąc spędzić z nią resztę życia. Tylko z nią. - Wpadłeś na drzwi, chłopcze? – spytał tata. Powstrzymałem jęk. Sposób na zabicie nastroju. Ale ja… nie potrafiłem oderwać od niej wzroku. Mama wstała z miejsca, gdzie przycupnęła na oparciu fotela taty. - Nic ci nie jest, skarbie? - Nic – odparłem ochryple. – Nigdy nie czułem się lepiej. – I taka była cholerna prawda. Wpatrując się w nią, przeszedłem nad długimi nogami mojego przyjaciela. Powiedział coś. Nie miałem pojęcia, co. Pewnie coś, co sprawi, że zechcę go później walnąć, bo usłyszałem chichot mojej siostry. Ale skupiałem się na niej, na tych ślicznych oczach. Jej uśmiech rozciągnął się, marszcząc jej nos. Wiedziałem jak dużo miała piegów na grzbiecie nosa. Osiem. I pół. Miała jeszcze parę w pewnych interesujących miejscach. Miejscach, o których teraz nie potrzebowałem myśleć.

Biorąc głęboki wdech, zrobiłem to. Jasna cholera, zrobiłem. Uklęknąłem przed nią na jednym kolanie. Jak czempion. Gdy wpatrywałem się w najcieplejsze brązowe oczy, moja siostra pisnęła, zeskakując z kanapy, jakby siedziała na sprężynach. Chwila, w której zdała sobie sprawę z tego, co robię, zanim jeszcze sięgnąłem do kieszeni, zostanie ze mną na resztę życia. Odsunęła się gwałtownie, rozszerzając oczy, które zaraz mocno się zaszkliły. Jej usta poruszyły się, wymawiając cicho moje imię. I to – dotarł do mnie zaledwie ruch jej warg. Byłem teraz otwarty jak księga, ale nie żałowałem. Cisza zapadła w pokoju. Nawet mój tata milczał. Węzeł w moim gardle rozplątał się, więc kiedy się odezwałem, mój głos był zachrypły. – Planowałem to zrobić parę miesięcy temu – powiedziałem, czując jak moje serce próbuje wydostać się z piersi. – Pojawiły się pewne sprawy i myślałem, że zaplanuję coś większego, ale nie mogę już dłużej czekać. Nie chcę. – Musiałem odchrząknąć. – Nie mam wielkiego przemówienia, ale wiesz, że cię kocham, prawda? Że jestem w tobie zakochany. – Przyciskając koniuszki palców do warg, skinęła głową i mrugając szybko powiekami. Tak, wiedziała. – Twoje wpadnięcie we mnie na korytarzu było moim najszczęśliwszym dniem. - O Boże – wyszeptała. - Więc mam nadzieję, że dzisiaj uczynisz ten dzień moim drugim najszczęśliwszym, mówiąc tak. - Cholera jasna – mruknął tata i usłyszałem jak ucisza go mama. - Tato – krzyknęła moja siostra. – Jeezu. Serio? Śmiejąc się, sięgnąłem do kieszeni, odnalazłem pierścionek i go wyciągnąłem. Odsunąłem jej lewą dłoń od ust, najpierw ją całując, po czym podniosłem wzrok, raz jeszcze spoglądając jej w oczy. Jej ręka drżała tak samo mocno, jak moja i jej oczy pełne były łez. Przez chwilę nie mogłem się poruszyć ani wymówić słowa. Zastygnięty w momencie. A potem odnalazłem mój głos. - Avery Morgansten, uczynisz mnie najszczęśliwszym mężczyzną na świecie, zostając moją żoną? Nie było ani chwili wahania. Nawet przez jedną sekundę. - Tak – odpowiedziała, potakując i nim wsunąłem pierścionek na jej palec, rzuciła się do przodu, otaczając ramionami moją szyję. Odchyliłem się do tyłu, przytulając ją do siebie i straciłem równowagę, lądując na tyłku, a ona trzymała się mnie mocno, przyciskając rudą głowę do mojego torsu. Ktoś w pokoju krzyknął i zaklaskał. Usłyszałem płacz mamy. Wyciągnąłem rękę, delikatnie unosząc jej policzek. – Cukierku… - Mój głos drżał i nic mnie to nie obchodziło. – Pozwolisz mi wsunąć na ciebie ten pierścionek?

Avery roześmiała się lekko, dostając czkawki i odsunęła się, ocierając policzki dłonią. – Tak. Przepraszam. – Wyciągnęła lewe ramię, wciskając we mnie swoją rękę i zaśmiałem się. Tak, miałem zamazany widok. Wsunąłem pierścionek na jej palec. Idealnie pasował. Chwyciła moje policzki, schylając się i opierając czoło o moje czoło. – Kocham cię, Cam. Tak bardzo cię kocham. Zamknąłem oczy i przytuliłem ją mocniej. Tak blisko siebie, że czułem, iż jej serce bije tak szybko, jak moje. Czekanie na Avery było najlepszą rzeczą, jaką w życiu zrobiłem i teraz mieliśmy przed sobą resztę wspólnego życia.