Thor Brad - Czarna lista -

Tytuł oryginału: BLACK LIST

Copyright © 2012 by Brad Thor

Copyright © 2013 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2013 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz

Redakcja: Urszula Gardner Korekta: Iwona Wyrwisz, Anna Just

ISBN: 978-83-7508-688-1

Sprzedaż wysyłkowa: www.merlin.com.pl www.empik.com www.soniadraga.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/WydawnictwoSoniaDraga

Katowice 2013. Wydanie I

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej

Spis treści Dedykacja Od autora Przedmowa Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18

Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49

Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65 Rozdział 66 Rozdział 67 Epilog Posłowie Podziękowania

Dla Barretta Moore’a, wizjonera, patrioty i przyjaciela

Od autora Technologie, o jakich mowa w tej książce, istnieją w rzeczywistości – zostały oparte na systemach znajdujących się obecnie w ostatniej fazie badań lub wykorzystywanych przez rząd Stanów Zjednoczonych i jego partnerów.

Przedmowa W dniu 17 sierpnia 1975 roku senator Frank Church wystąpił na kanale NBC w programie „Meet the Press”, aby przedstawić wyniki przeprowadzonego na własną rękę i zakrojonego na szeroką skalę śledztwa dotyczącego możliwości gromadzenia informacji na terenie USA. Senator Church ujawnił szereg zdumiewających informacji i zakończył swoje wystąpienie przestrogą skierowaną pod adresem współobywateli:

Możliwości te w każdej chwili mogą zostać użyte przeciwko Amerykanom, pozbawiając ich resztek prywatności. Gromadzić informacje bowiem da się na podstawie dosłownie wszystkiego: rozmów telefonicznych, telegramów, czegokolwiek. W takim świecie nie znajdzie się bezpiecznej kryjówki. Gdyby demokratycznie wybrany przywódca okazał się despotą, gdyby na czele kraju stanął dyktator, techniczne możliwości udostępnione rządowi przez specjalistów od gromadzenia informacji dopuszczałyby zaprowadzenie absolutnej tyranii, a co więcej przekreślałyby szansę na opór, ponieważ nawet najsekretniejsze wysiłki zmierzające do połączenia sił dla obrony przed represjami rządzących, także te czynione w zaciszu domowym, byłyby znane wszechwiedzącemu rządowi. Tak wielkie są to możliwości. Nie chcę, ażeby Ameryka kiedykolwiek przekroczyła tę granicę. Mam świadomość, że możliwości, o których mowa, przyniosłyby nam tyranię, dlatego musimy dołożyć wszelkich starań, by NSA oraz pozostałe agendy dysponujące nowoczesnymi technologiami działały w granicach prawa i pod czujną kontrolą, dzięki czemu unikniemy wpadnięcia w tę piekielną pułapkę. Albowiem jest to pułapka, z której nie ma ratunku.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Prolog Pentagon City, czasy współczesne

Caroline Romero potrafiła sobie wyobrazić, że zostanie zamordowana w ciemnym zaułku, na parkingu samochodowym, nawet gdzieś na łonie przyrody, nigdy jednak nie przypuszczała, że śmierć dosięgnie ją na terenie centrum handlowego w samym środku dnia. Tymczasem na to właśnie się zanosiło. Najwyraźniej deptało jej po piętach trzech ludzi, z których jednego poznała – wysokiego mężczyznę o skórze tak bladej, że prawie przezroczystej, i bujnej siwej, a właściwie białej czuprynie. Dzielili się rolami, na zmianę to wyłaniając się z tłumu, to w nim znikając. Nie mogło być wątpliwości, jaki cel im przyświeca. Zadziwiająco szybko odkryli, co Caroline planuje, i bezzwłocznie ją namierzyli. Mimo że była dobra w swoim fachu, oni okazali się lepsi. Nie chodziło o to, że nie zachowała należytej ostrożności czy nie zacierała śladów po sobie. O niczym takim nie zapomniała. Po prostu organizacja była zbyt duża, zbyt wszechobecna, aby dało się przed nią uciec. Caroline czuła na karku oddech jej wysłanników. Musiała działać błyskawicznie. Gdy pojawili się prześladowcy, zrozumiała, że nie ma żartów. Czekało ją najpierw przesłuchanie, a potem śmierć. Caroline nie mogła pozwolić na to, żeby dopadli ją i to, co przenosiła. Centrum handlowe było ogromne, z mnóstwem luksusowych butików i kamer przemysłowych. Śledzący ją mężczyźni z pewnością zostaną uwiecznieni na nagraniach. Caroline wiedziała o tym, ponieważ sama nieraz znajdowała się w podobnej sytuacji. I jedynie to, że znała sposób ich działania, dawało jej cień szansy. Szła przed siebie normalnym krokiem, sprawiając wrażenie kogoś, kto wie, dokąd się kieruje, w żadnym razie nie nerwowo. Panika świadczyłaby o tym, że odkryła ich obecność, i spowodowałaby zwarcie szyków prześladowców, którzy od razu wyciągnęliby po nią ręce. Caroline nie mogła

na to pozwolić – przynajmniej do czasu, aż załatwi jeszcze jedną, ostatnią sprawę. Dokoła niej krążyli inni klienci, przechodzący od sklepu do sklepu i nie mający pojęcia o tym, co rozgrywa się w świecie na zewnątrz. Był to także ich świat i Caroline najchętniej by nimi wstrząsnęła. Chciała obudzić tych ludzi. Wiedziała jednak, że spojrzeliby na nią jak na wariatkę. Jeszcze niedawno zrobiłaby to samo na ich miejscu. Teraz wiedziała, że jej odkrycie nie ma nic wspólnego z szaleństwem. To był obłęd, czysty obłęd. Jej zadanie było proste i miało wyłącznie jeden cel: zakończyć sprawę, wygładzając kanty. Ale po drodze popełniła jeden, za to kardynalny błąd. I teraz miała za to zapłacić najwyższą cenę. W pierwszym sklepie, do którego weszła, zapłaciła gotówką i wybrała kilka przedmiotów, aby zaciemnić obraz tego, co robiła. Uprzejmym tonem podziękowała ekspedientce za paragon, którego nie potrzebowała. Wróciła na alejkę i wmieszała się w tłum, próbując utrzymać nerwy na wodzy. Oddychała głęboko przez nos i spychała strach na samo dno. Jeszcze tylko jeden, ostatni krok, powtarzała sobie. Tylko że wcześniej musiała dodatkowo zmylić przeciwnika. Ponownie płacąc gotówką w dwóch kolejnych sklepach, nabyła parę nieistotnych drobiazgów i wyszła aż z dwiema torbami, które jak miała nadzieję, zmylą jej prześladowców. Miała zamiar wypuścić tyle metaforycznego dymu, żeby nikt nie mógł się zorientować, gdzie jest jego źródło. Najważniejszy był ostatni sklep. Wchodząc do niego, stawiała wszystko na jedną kartę. Jeżeli się jej nie uda, jeżeli coś pójdzie nie tak, cała akcja i całe ryzyko okażą się daremne. Tuż za progiem butiku z bielizną Caroline rozejrzała się dyskretnie w poszukiwaniu kamer – były w sumie trzy, z czego dwie skierowano na sklep, a jedną na ladę z kasą. Zaczęła jakby nigdy nic przechadzać się między stojakami, oglądając wyeksponowane artykuły. Kątem oka sprawdzała, czy któryś z mężczyzn wszedł za nią do środka. Bardzo w to wątpiła. Panowie czasami wpadali do takich butików, żeby kupić coś żonie czy przyjaciółce, lecz na ogół nie zostawali dłużej. Mężczyzna snujący się bez celu wśród stojaków z damską bielizną natychmiast wzbudziłby podejrzliwość. Trzej prześladowcy najwyraźniej zdawali sobie z tego sprawę, gdyż pozostali na zewnątrz, na czym Caroline zależało. Nadeszła pora na wykonanie ostatniego ruchu. Wybrawszy kilka sztuk bielizny, Caroline zapytała o przymierzalnie. Ekspedientka skierowała ją na tyły sklepu, gdzie na szczęście nie było kamer. Kobieta otworzyła jedną z kabin i Caroline schroniła się wewnątrz. Odstawiła torby na ziemię, zanim szczęknął zamek, po czym szybko wyjęła kilka przedmiotów i zabrała się do pracy. Liczyła się każda sekunda. Organizacja, która wysłała za nią swoich ludzi, nie lubiła, gdy ktoś znikał „w cieniu” i nie mógł być monitorowany. Uchyliwszy drzwi, Caroline wyciągnęła rękę z halką i poprosiła ekspedientkę o większy rozmiar. Kiedy kobieta oddaliła się, Caroline

zamknęła drzwi i zniżając maksymalnie głos, rozpoczęła nagrywanie. Teraz czekało ją najtrudniejsze: wysłanie przekazu. Postanowiła posłużyć się możliwie najprymitywniejszą technologią, gdyż tylko taka gwarantowała dotarcie przekazu do odbiorcy. W duchu prosiła Boga, żeby jej się udało. Opuściwszy przymierzalnię, Caroline przeszła zdecydowanym krokiem do lady i zmuszając się do spokoju, sfinalizowała zakup. Musiała użyć całej siły woli, aby sprawiać wrażenie odprężonej i z uśmiechem żartować z gadatliwą ekspedientką. W pewnym momencie kątem oka dostrzegła, że mężczyzna o białych włosach mija wejście do butiku. Po zakończeniu transakcji Caroline dołączyła nową torbę do swej kolekcji, wyprostowała plecy i wyszła ze sklepu. Odniosła sukces. Ledwie stanęła w alejce, serce zaczęło jej walić. Nie miała już nic więcej do zrobienia; nie miała dokąd pójść. Zdawała sobie sprawę, jak to się skończy. Klucząc między klientami, ruszyła w stronę głównego wyjścia z centrum handlowego. Gdy rząd szklanych drzwi pojawił się w zasięgu jej wzroku, przyśpieszyła kroku. Chęć ucieczki była nie do opanowania. Caroline przestała z nią walczyć. Idący jej tropem mężczyźni chyba się tego domyślili, ponieważ w tej samej chwili przystąpili do ataku. Spóźnili się jednak.

Rozdział 1 Tereny wiejskie w stanie Wirginia, piątek, 48 godzin później

Kurt Schroeder zerknął na swojego iPhone’a, kiedy koła jego niedużego nissana miażdżyły żwir na podjeździe posiadłości. Brak sygnału. To samo spotkało system nawigacji. Nie musiał włączać radia satelitarnego, by wiedzieć, że też padło. Totalny blackout zaczął się jakąś milę przed bramą – tak jak trzeba. Nikt z okolicznych mieszkańców nie powiązał zanikania sygnału z pojawianiem się właścicieli posiadłości. Jedni winili warunki atmosferyczne, drudzy – lubujący się w teoriach spiskowych – wskazywali na rząd, wystawiając się na pośmiewisko sąsiadów. Ludzie ci nie mieli pojęcia, jak blisko prawdy znaleźli się zwolennicy teorii spiskowych. Firma zwąca się Adaptive Technology Solutions opracowała technologię blokowania sygnału na użytek oddziałów armii amerykańskiej stacjonujących w Afganistanie i Iraku. ATS była jedną z najszybciej rozwijających się firm technologicznych, o których większość obywateli nawet nie słyszała. Będąc w praktyce ramieniem NSA – niewidzialnym ramieniem Agencji Bezpieczeństwa Narodowego – ATS wykonywała również wysoce tajne zadania dla biura Dyrektora Wywiadu Narodowego, Centralnej Agencji Wywiadowczej, Departamentu Obrony, Departamentu Stanu, Federalnego Urzędu Śledczego, Departamentu Bezpieczeństwa Narodowego, Departamentu Skarbu, Departamentu Sprawiedliwości i szeregu agend rządowych, w tym mało znanej United States Cyber Command – która to komórka zawiadywała amerykańskimi operacjami w cyberprzestrzeni. Bez względu na to, czy w grę wchodziło oprogramowanie, sprzęt, personel czy szkolenie, ATS znajdowała się w centrum wydarzeń. W gruncie rzeczy firma ta miała tyle powiązań – politycznych, wojskowych, wywiadowczych – z organizmem państwowym, że trudno by było dociec, gdzie kończy się Wuj Sam, a gdzie zaczyna ATS. O samej organizacji jednak nie było wiele wiadomo, co niezwykle odpowiadało jej

szefom. Gdyby bowiem kiedykolwiek doszło do ujawnienia członków jej zarządu, lista niewiele by się różniła od waszyngtońskiego Who’s Who. Oprócz dwóch byłych szefów wywiadu w zarządzie ATS zasiadali: były wiceprezydent, trzej emerytowani sędziowie federalni, były minister sprawiedliwości, były sekretarz stanu, były przewodniczący Rady Rezerw Federalnych, dwaj byli sekretarze Departamentu Skarbu, trzej byli senatorowie i były sekretarz obrony. Niektórzy utrzymywali, że ATS to przykrywka NSA, natomiast zdaniem innych w jej powstaniu maczała palce CIA. Wszystko to oczywiście były czcze domysły. Każdy, kto miał jakieś pojęcie o ATS, tak naprawdę wiedział tylko o drobnym wycinku, w którego obrębie działał, a jego wiedza była bardzo skromna. Ta niezwykle tajna organizacja latami pracowała na to, by ukryć prawdę o sobie. To, co się rzucało w oczy, było zaledwie czubkiem góry lodowej. Przy naborze nowych współpracowników zawsze obowiązywały bardzo restrykcyjne zasady, a ostatnimi czasy ostrożność jeszcze się wzmogła. Członkowie ATS podzielali określony światopogląd, a do tego żywili głębokie przekonanie, że mogą nadawać kształt sprawom wewnętrznym i zagranicznym, ba, że są do tego stworzeni. Ich cele jednak nie nadawały się do rozpropagowania w mediach ani w Internecie. Wszyscy członkowie ATS niezwykle sobie cenili swoją anonimowość. Będąca własnością ATS posiadłość, wyposażona w wyszukane systemy antywywiadowcze i antypodsłuchowe, rozciągała się na przeszło dwustu akrach miłego dla oka wiejskiego krajobrazu Wirginii. Składał się na nią szereg budynków, z których centralna była okazała neoklasycystyczna budowla z czerwonej cegły ozdobiona od frontu grubymi białymi kolumnami. Posiadłość ochrzczono Walworth, wykorzystując nazwę zrujnowanego niewielkiego gospodarstwa położonego na południowym jej krańcu i pamiętającego czasy wojny o niepodległość. Faktyczne prawo własności skutecznie zaciemniały różne powiernictwa i zagraniczne korporacje. Brakowało zapisów w miejscowym wydziale ksiąg wieczystych i zdjęć satelitarnych na Google Earth. Oficjalnie posiadłość ta nie istniała, co było bardzo na rękę potężnym czynnikom stojącym za Adaptive Technology Solutions. Kurt Schroeder odwiedził Walworth kilkakrotnie, przy okazji nadzorowania instalacji sprzętu komputerowego i unowocześniania systemów bezpieczeństwa. Nigdy jednak nie był tutaj równocześnie z członkami zarządu firmy. W pełnym składzie widział ich tylko raz, kiedy towarzyszył swemu przełożonemu podczas zimowego spotkania na Wielkim Kajmanie, gdzie ATS także miała swoją siedzibę. Ze względu na ogromną zamożność wierchuszka firmy nigdy na niczym nie oszczędzała. Parking posiadłości w Wirginii przypominał luksusowy salon samochodowy handlujący Europejczykami: roiło się tam od aut marki BMW, Audi, Mercedes oraz wszelkiej maści SUV-ów. Pracownicy ochrony ustawili swoje pancerne czarne chevrolety suburbany nieco na uboczu. Schroeder wypatrzył wolne miejsce i zaparkował. Rzucił okiem w lusterko i otarł pot z czoła. Poprawiając węzeł krawata, zaczerpnął

głęboko tchu. Jego przełożony – człowiek, który stał na czele ATS – bardzo przypominał jego świętej pamięci matkę. Oboje mieli raczej wybuchowe usposobienie. Schroeder wysiadł z mało imponującego, lecz sprawdzonego nissana i ruszył na przełaj przez parking, wyczuwając dym z palącego się drewna ulatujący przez jeden z licznych kominów. W drzwiach przywitał go Martin Vignon, szef ochrony korporacji. Podobnie jak podwładni nosił ciemny garnitur i wzorem tajnych służb miał zatkniętą za ucho minisłuchawkę. Był to wysoki mężczyzna o przeraźliwie bladej cerze i schludnie zaczesanych białych włosach. Przełożony Schroedera, który każdego obdarzał kpiącym przydomkiem, nazywał go za plecami Pudrem. Ilekroć to robił, większość pracowników uśmiechała się nieswojo albo puszczała to mimo uszu. Schroeder nie miał pojęcia, skąd Vignon się wziął ani jak zaczepił się w organizacji. Krążyły różne słuchy: jedni mówili, że jest byłym wojskowym, drudzy, że pracował w wywiadzie. Wszyscy zgadzali się co do jednego – Vignon był chamski i odpychający. Schroeder próbował raz zajrzeć w jego dossier, ale okazało się ono białą plamą. Wszystkie informacje zostały usunięte. Na temat Vignona i jego lodowatego sposobu bycia powstał nawet nieprzyjemny żart: ponoć dysponował nadprzyrodzoną mocą, tyle że zamiast widzieć duchy, tworzył je... Martin Vignon był jedynym Amerykaninem wśród ochroniarzy; pozostali pochodzili z Izraela i zostali osobiście dobrani przez szefa ochrony. Vignon skinął zdawkowo głową i ruchem brody skierował Schroedera ku dwóm swoim ludziom, z których jeden trzymał w ręku wykrywacz metalu. Biorąc pod uwagę jego rolę w strukturach ATS, taka procedura mu uwłaczała. Te tępaki z tajnych służb za bardzo się panoszyły. Nie chcąc urządzać sceny, Schroeder poddał się procedurze. Jednakże zanim dwóch osiłków z nim skończyło, pojawił się jego szef. – Gdzie się podziewałeś? – zapytał go. Pytanie było z gatunku głupich. Przełożony doskonale wiedział, gdzie podziewał się Schroeder. Dlatego Kurt nie silił się na odpowiedź. – Lepiej, żebyś miał dla mnie dobre wiadomości. Schroeder właśnie otwierał usta, żeby się odezwać, kiedy jego przełożony uciął krótko: – Nie tutaj. Gestem zaprosił go za próg i poprowadził przez szeroki hol do luksusowego gabinetu. Setki głów egzotycznych zwierząt zdobiły ściany. Płomienie w kominku przepędzały chłód zakradający się z zewnątrz. Schroeder czekał, aż przełożony pozwoli mu usiąść, zaproszenie jednak nie padło. Stał więc dalej. – No więc? – zapytał szef, podchodząc do barku i nalewając sobie drinka. Schroeder wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze. – Przykro mi. Wciąż nic. – Jak to? – Niczego nie zlokalizowaliśmy. – Przestań mi wciskać ten kit z „my”. – Starszy mężczyzna odwrócił się

i dodał: – Chyba wyraziłem się jasno. Zadanie wyznaczyłem tobie osobiście i nie dopuszczałem możliwości niepowodzenia. Craig Middleton był po sześćdziesiątce, miał szczupłą budowę ciała i kręcone siwe włosy, które przypominały druciak. Chociaż utrzymywał ciągłą opaleniznę i dbał o wybielone laserem zęby, najbardziej przykuwającą wzrok cechą jego fizjonomii były głęboko osadzone, podkrążone ciemnymi sińcami oczy. Craig Middleton – wbrew własnej opinii – nie był pociągającym mężczyzną. Schroeder obrzucił spojrzeniem jedwabny purpurowy krawat i dopasowaną doń kolorystycznie chusteczkę wyzierającą z kieszonki garnituru lubiącego się stroić przełożonego, po czym ukrywając swój niesmak, wyartykułował ostrożnie: – To tylko kwestia czasu. Nie musi się pan martwić. Nie odrywając spojrzenia od podwładnego, Middleton upił łyk whisky. – Lubisz swoją pracę, Kurt? – Słucham? – Pytam, czy lubisz swoją pracę. – Oczywiście, ja... Starszy mężczyzna potrząsnął głową i gestem uciszył podwładnego. – Mogłem wziąć pod swoje skrzydła każdego, tymczasem wziąłem ciebie. – Jestem za to panu bardzo wdzięczny i... – Nie wydaje mi się, abyś był mi wdzięczny, Kurt. Myślę, że jesteś rozpuszczony podobnie jak reszta twojego zepsutego, uprzywilejowanego pokolenia. Nie sądzę, abyś wiedział, co to ciężka praca. Co gorsza nie wiesz też, co to lojalność. Czy ty w ogóle masz pojęcie, ile ryzykowałem, wprowadzając cię w nasze szeregi i pozwalając ci awansować? Masz pojęcie? Schroeder miał pojęcie. Gdyby nie Craig Middleton, siedziałby teraz w więzieniu federalnym albo leżał w grobie. – Może pan być pewien mojej lojalności. Starszy mężczyzna pociągnął jeszcze jeden łyk, po czym spojrzał na zegarek. – Czyżby? Za dziesięć minut przyjdzie mi stanąć przed zarządem i świecić oczami, jakbym nie miał żadnej kontroli nad tą sytuacją, a wszystko przez to, że nie zrobiłeś, co do ciebie należało. – Mówimy o szukaniu igły w stogu siana. – W n a s z y m stogu siana, a to wielka różnica! – prychnął Middleton. – Jesteśmy właścicielami każdej pieprzonej słomki w tym stogu! Każdego kamienia. Każdej rynny. Każdego sękatego drzewa. Wiemy nawet o tym, kiedy ktoś zmienia zdanie! Nie mów mi więc, że nie mamy niczego. Dałem ci do dyspozycji wszystko, co tylko zechcesz. Dlatego lepiej wróć do mnie z rezultatami, i to szybko. Rozumiesz? Schroeder pokiwał głową. – Nie waż się, kurwa, na mnie kiwać! – warknął Middleton. – Odpowiadaj! – Tak, sir. Rozumiem, sir – odezwał się Schroeder. Wtedy jego przełożony uniósł rękę i wskazał drzwi. Rozmowa dobiegła

końca. Gdy Schroeder opuszczał budynek i wsiadał do samochodu, Middleton zajął miejsce za biurkiem i podniósł słuchawkę szyfrowanego telefonu, zwanego BSE – Bezpiecznym Sprzętem Elektronicznym. Przesunął przez szczelinę podrobioną kartę NSA, po czym wybrał numer. Połączenie odebrano po dwóch sygnałach. – Jaki wyrok? – Moim zdaniem kłamie – rzekł Middleton. – Co mam zrobić? – Śledź go. – A jeśli faktycznie kłamie? – Dodaj go do listy.

Rozdział 2 Paryż, poniedziałkowy wieczór

– Mają broń! – ryknął Scot Harvath, rzucając się do wnętrza mieszkania, gdy grad kul rozsiekł w drzazgi futrynę drzwi, w których jeszcze przed chwilą stał. Powaliwszy Riley Turner na ziemię, okręcił się i leżąc na plecach, kopnięciem zatrzasnął drzwi. – Ruchy! Ruchy! Ruchy! – ponaglił, wstając na nogi, jednakże Riley nawet nie drgnęła. Spoglądając w dół, Harvath dostrzegł krew i kawałki mózgu wyrwane z jej głowy przez jedną z kul. Nie musiał sprawdzać pulsu. Nic by to nie dało. Riley nie żyła. Na ułamek sekundy wszystko wokół niego zamarło. Równocześnie zadziałał jego instynkt samozachowawczy, a oprócz niego włączyły się także nawyki ze szkolenia. Wstrząs spowodowany śmiercią Riley został zepchnięty w najdalszy zakamarek umysłu, aby Harvath mógł się skupić na tu i teraz. Przesuwając ręce wzdłuż ciała zabitej partnerki, szukał broni, której jednak nie znalazł. Zostawił Riley na podłodze holu wejściowego, skoczył na równe nogi i pobiegł do salonu. Musiał przeżyć za wszelką cenę. Wszystkie kryjówki Grupy Carltona miały taki sam rozkład. Harvath skierował się ku kanapom, zerwał siedzisko pierwszej z brzegu i natychmiast rzucił je na ziemię, spostrzegłszy pod spodem zwinięty materac. To w tej drugiej kanapie znajdzie przybornik. Przyborniki zostały opracowane przez pion wywiadowczy. Chociaż można je było dostosować do różnych potrzeb w zależności od zadania, najczęściej zawierały wszystko, czego agent mógł potrzebować na terenie obcego kraju i co było dlań trudno dostępne: gotówka, bezpieczne karty SIM, aparaty komórkowe, wytrychy, mała apteczka, pluskwy, plastikowe kajdanki, taser, granaty dymne, sprężynowiec, narzędzie uniwersalne, celownik na podczerwień ze wskaźnikiem laserowym, poręczny pistolet, tłumik, magazynki, zapasowa amunicja oraz parę innych rzeczy. Zrzuciwszy poduszki siedziska drugiej kanapy, Harvath usunął

podtrzymujący je panel i odsłonił podłużną metalową skrzynkę. Wstukał kod, zaświeciła się zielona kontrolka i elektroniczny zamek szczęknął. Otwierając wieko, słyszał kroki strzelców w holu, ale i tak od dłuższej chwili wiedział, że nie ma wiele czasu. To, że używali broni z tłumikami, i przede wszystkim to, że udało im się bez trudu namierzyć ściśle tajną kryjówkę, świadczyło o ich zawodowstwie. Co więcej, to nie były paryskie slumsy, gdzie przemoc i wystrzały przejdą niezauważone. Nawet broń z tłumikiem wydaje słyszalny, charakterystyczny odgłos. Było zatem bardzo prawdopodobne, że sąsiedzi zdążyli już zawiadomić policję. Strzelcy działali więc pod presją czasu: chcieli wykonać zadanie i opuścić budynek. Harvath także musiał działać szybko. Czując, jak serce mu wali i pompuje adrenalinę razem z krwią, wyszarpnął ze skrzynki czterdziestkępiątkę glocka i błyskawicznie nakręcił tłumik na lufę. Przeładował broń, wepchnął dwa zapasowe magazynki do kieszeni i złapał kilka granatów dymnych. Zgasił światło palące się w salonie, ponieważ potrzebna mu była każda przewaga. Wyglądając do holu, zobaczył, że ciało Riley leży nadal w tym samym miejscu. Złapał granat dymny, uderzył zapalnikiem o udo, po czym wrzucił do holu. Granat spadł na podłogę, przetoczył się kawałek i z sykiem zaczął uwalniać chmurę gazu pieprzowego. Coś takiego na pewno nie zniechęci zawodowców, ale może chociaż ich powstrzyma na trochę, wywołując zaskoczenie. Każdy, kto przygotowuje się do wtargnięcia do czyjegoś mieszkania, spodziewa się przeszkód z mebli oraz strzałów uzbrojonego przeciwnika; w takiej sytuacji gaz pieprzowy jest z lekka nie na miejscu – i właśnie dlatego Harvath go zastosował. Rzecz jasna wszyscy prawdziwi zawodowcy mają w trakcie szkolenia kontakt z gazem pieprzowym i potrafią wytrzymać jego skutki, niemniej to żadna przyjemność, gdy wilgotnieją wszystkie śluzówki, z oczu ciekną łzy, a z ust ślina. Człowiek ma wrażenie, że w płuca kłuje go tysiąc igieł. Najgorsze ze wszystkiego jest pieczenie oczu i pogorszenie wzroku, na co najbardziej liczył Harvath. Dzięki temu mógł całą uwagę poświęcić tylnemu wyjściu. Żadna kryjówka nie miała tylko jednego wyjścia. Musiało być co najmniej dwoje drzwi. To, że strzelcy nie tylko zlokalizowali kryjówkę, ale też zaczekali, aż się pojawi w progu, powiedziało Harvathowi, że mieli dostęp do zbyt dużej liczby informacji i pilnie odrobili zadanie domowe. Z pewnością obstawili wszystkie drzwi, co znacznie pogarszało jego sytuację. Harvath nigdy wcześniej tutaj nie był, choć odwiedzał podobne miejsca w Paryżu. Zwłaszcza w starszych budynkach znajdowało się dodatkowe wejście dla służby, najczęściej przez kuchnię. Jeśli nawet było, na pewno zostało obstawione. Bardzo możliwe, że w chwili gdy Harvath o nim myślał, drugi zespół szykował się do szturmu od tamtej strony. Lepiej tego nie sprawdzać na własnej skórze. Wślizgnął się do kuchni i zamarł, nasłuchując i omiatając spojrzeniem

całe wnętrze. Równoległe smugi światła wpadały przez parę dawno niemytych okien. Drzwi na przeciwległym końcu pomieszczenia – tak jak zakładał – powinny prowadzić na zewnątrz. Uspokajając oddech, Harvath poprawił uchwyt na rękojeści broni. Nie słyszał nikogo po drugiej stronie, ale to jeszcze nic nie znaczyło. Dość, że wyczuwał obecność przeciwnika. Harvath był drapieżnikiem, znajdował się u szczytu łańcucha pokarmowego. To nie na niego polowano; zazwyczaj on polował na innych. Ktokolwiek postawił na nim krzyżyk, popełnił naprawdę wielki błąd. Przekradając się bezszelestnie w lewo, otworzył szafkę pod zlewem i przetrząsnąwszy jej zawartość, znalazł to, czego szukał. Zdjął zakrętkę z butelki płynu do mycia naczyń, na palcach przeszedł do drzwi i wylał zawartość na podłogę. Pustą butelkę umieścił w zlewie, po czym wycofał się z kuchni. Chociaż gaz pieprzowy nadal unosił się chmurą w holu wejściowym, Harvath zaczynał go też czuć w miejscu, w którym stał teraz. Oczy nie zaczęły mu jeszcze łzawić, ale to była tylko kwestia czasu. Wziął ostatni głęboki oddech i chwycił pewniej broń, czując, jak ogarnia go chłodny spokój. Lada moment. Pięć sekund później usłyszał wyraźny trzask zza drzwi wejściowych – to automatyczny timer wyłączył oświetlenie. – Raz... Dwa... – zaczął odliczanie. Zanim doszedł do pięciu, przeciwnik przypuścił równoczesny atak na frontowe i tylne drzwi.

Rozdział 3 Przeszkody, które zastosował Harvath, zaskoczyły oba zespoły. Dwaj mężczyźni, którzy wpadli przez drzwi kuchenne, poślizgnęli się na kałuży płynu do naczyń i runęli na ziemię w plątaninie rąk i nóg. Wszedłszy do kuchni, Harvath trafił pierwszego w głowę, a drugiego w plecy. Opuszczał kuchnię, gdy drugi z mężczyzn – ten, który dostał w plecy – uniósł broń i próbował wystrzelić. Harvath zareagował błyskawicznie, pakując mu dwie dodatkowe kulki w skroń, co posłało zwiotczałego napastnika z powrotem na podłogę. Harvath znalazł się przy nim w dwóch krokach, odsłonił połę marynarki i przytknął dłoń do torsu nieboszczyka. Kamizelka kuloodporna. Od strony holu dobiegło stłumione kaszlnięcie strzału, gdy ktoś najwyraźniej wpakował dodatkową kulkę w zwłoki Riley, upewniając się, że nie zmartwychwstanie. Harvath wiedział, że absolutnie nic nie mógł dla niej zrobić. Nawet gdyby Riley żyła, pierwsza pomoc obejmowałaby przede wszystkim wystrzelanie wroga. Przerwa na udzielenie pomocy partnerowi równałaby się śmierci obojga. Riley przeszła to samo szkolenie co on i na jego miejscu postąpiłaby identycznie. Zachowałaby spokój i skupiła się na próbie ucieczki, nawet gdyby jej partner zginął. Tak zachowywali się odpowiedzialni zawodowcy. Harvath wiedział, co ma robić, lecz gniew wziął nad nim górę. Przyjął niebezpieczniejszą i brutalniejszą strategię i nie zamierzał stąd wyjść, dopóki wszyscy napastnicy nie padną trupem. Nadal mając przewagę zaskoczenia, przeciął salon i zakradł się bliżej holu. Strzelcy wiedzieli, że jest w środku, lecz nie mieli pojęcia gdzie. Za to on doskonale znał ich pozycje i zaczął posyłać kule przez ścianę. Za trzecim strzałem usłyszał jęk mężczyzny i głośny łomot, gdy ten upadł na podłogę. Jego kumpel zorientował się, co jest grane, i jął odpowiadać ogniem przez ścianę. Jednakże Harvath zdążył już zmienić magazynek w swoim glocku i zająć nową pozycję. Podczas gdy napastnik pruł z broni w ścianę pomiędzy holem i salonem, Harvath niczym duch wychynął na przeciwnym końcu holu. Gaz pieprzowy wyciskał mu łzy z oczu, nie czekał więc, tylko złożył się do strzału

i pociągnął za spust. Kula trafiła prosto w głowę. Harvath odwrócił się od padającego ciała do mężczyzny postrzelonego wcześniej przez ścianę – ten leżał na podłodze, ale wciąż zipał. Właśnie unosił rękę z bronią, gdy Harvath ponownie pociągnął za spust, trafiając paręnaście centymetrów nad skrajem kamizelki kuloodpornej, w gardło. Pistolet wypadł z dłoni napastnika, gdy z rany trysnęła fontanna krwi. Harvath wykończył rannego, strzelając mu w nasadę nosa, a następnie dla pewności wpakował jeszcze jedną kulkę w jego kumpla. Czując palenie w płucach i pieczenie pod powiekami i ledwie panując nad cieknącym nosem, wycofał się z holu i biegiem wrócił do salonu. Łaknął haustu czystego powietrza, najchętniej otworzyłby szeroko okno i odetchnął głęboko, wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Przeciwnik mógł mieć więcej ludzi, rozmieszczonych także na zewnątrz; pomiędzy nimi mógł się znajdować snajper. Harvath trzymał się więc z dala od okien i szybko przemieszczał w mrocznym wnętrzu. W oddali słyszał syreny zbliżających się wozów francuskiej policji. Namierzył czarny plecak Riley, w którym znalazł portfel, paszport i jakieś drobiazgi. Umieścił w środku resztę przedmiotów z przybornika i zasunął zamek. Jedna z szaf kryjówki zawierała komplety ubrań na zmianę. Harvath pośpiesznie narzucił na siebie obszerną marynarkę, aby ukryć muskularną sylwetkę, i złapał czapeczkę bejsbolową, chcąc zakryć czymś ciemne włosy. Nie było to najlepsze przebranie, ale lepszy rydz niż nic. Z plecakiem Riley na ramieniu wrócił do holu na chwilę dość długą, by zrobić zdjęcia martwej kobiecie i dwóm zabitym napastnikom, którzy wyglądali na nie więcej niż dwadzieścia parę lat. Przejrzał ich kieszenie, nic jednak nie znalazł – ani skrawka papieru. Nie licząc broni i zapasowych magazynków, nie mieli przy sobie niczego. Ze sprzętu elektronicznego nosili tanie krótkofalówki i słuchawki, najpewniej zakupione w jakiejś hurtowni albo na wyprzedaży garażowej. Nie tracąc czasu na pożegnanie z Turner, wrócił do kuchni, gdzie obszedł się ze zwłokami pozostałych dwóch mężczyzn w podobny sposób i z podobnym wynikiem: obydwaj byli młodzi, na pewno przed trzydziestką, i nie nosili w kieszeniach niczego inkryminującego. Zazwyczaj zabójcy są starsi, bardziej doświadczeni. Jednakże poza wiekiem wszystko wskazywało na profesjonalizm tej czwórki. Porwawszy ścierkę i karton mleka z lodówki, Harvath cisnął na tylne schody granat dymny. Nasłuchiwał jakichś odgłosów, a gdy teren wydał mu się czysty, zaczął ostrożnie schodzić służbową klatką schodową. Po dotarciu na parter oddalił się od granatu dymnego i nasączył ścierkę mlekiem z kartonu. Następnie przetarł nią twarz i włosy, aby pozbyć się resztek gazu pieprzowego. Po wszystkim wyrzucił ją i włożył czapeczkę. Wyjął baterię, kartę pamięci i kartę SIM ze swojego telefonu. Umieścił wszystko w lewej kieszeni marynarki. Po chwili do tych przedmiotów dołączył tłumik odkręcony z glocka. Pistolet trafił do prawej kieszeni, gdzie mógł go trzymać w dłoni i w razie potrzeby wystrzelić przez podszewkę.

W końcu przyszła pora wyjść na ulicę. Budynek, w którym mieściła się kryjówka grupy, stanowił część kamienicy wzniesionej na planie owalu, ze wspólnym podwórkiem. Zstąpiwszy ze schodów i przeciąwszy podwórko, Harvath dotarł do bramy innego budynku, skąd wychodziło się na zupełnie inną ulicę. Był tylko jeden sposób, aby się przekonać, czy napastnicy pomyśleli o wszystkim... Lewą ręką postawił kołnierz marynarki i stanął na chodniku. Rozejrzał się szybko. Ludzie, których wypatrywał, byli łatwi do wyłapania nawet w największym tłumie: charakteryzowali się określoną sylwetką, określoną postawą. W pobliżu kręciło się parę osób, jednakże żadna z nich nie zwróciła na Harvatha uwagi. Odwrócił się w kierunku północnym i zaczął iść. Musiał jak najszybciej wydostać się z Paryża. Musiał dotrzeć w jakieś bezpieczne miejsce, skąd mógłby zawiadomić Reeda Carltona – szefa Grupy – o śmierci Riley i spaleniu ich kryjówki. Dźwięki syren policyjnych były wszechobecne. Wkrótce cały kwartał ulic zostanie odcięty kordonem. Harvath przyśpieszył kroku. Zdawał sobie sprawę, że policja w końcu sprawdzi nagrania z kamer przemysłowych. Paryż, podobnie jak Londyn i Chicago, nie był dobrym miejscem do przeprowadzania takich akcji. W metropoliach roiło się od kamer, dzięki którym władze nagrywały wszystkich i wszystko, co się działo. Harvath mógł tylko wtulić głowę w ramiona i schować brodę w kołnierz, w nadziei że uniknie rozpoznania. Przemieszczając się, rozważał swoje opcje. Mógł ukraść samochód, ale to tylko zwiększyłoby szanse, że zostanie schwytany. Musiał opuścić Paryż, a potem także Francję, najszybciej jak się da i niezauważenie. Dlatego jego wybór padł na pociąg. W Paryżu jest siedem dużych dworców kolejowych, które zapewniają połączenia krajowe i zagraniczne. Harvath musiał podjąć decyzję, dokąd się udać. Wiedział, że na razie powinien zostać w granicach Unii Europejskiej. Chociaż miał przy sobie podrobiony włoski paszport, przekraczając granicę UE ryzykowałby kontrolę celną. Zważywszy na zawartość plecaka, wolał jej uniknąć. Musiał wybrać miejsce, w którym ktoś będzie w stanie mu pomóc. Jednakże dopóki nie odkryje, co właściwie się dzieje, powinien się trzymać z dala od kontaktów zawodowych. Jeśli skorzysta z pomocy kogoś niezaangażowanego, będą mniejsze szanse na to, że zostanie z tą osobą powiązany i wyśledzony. Mijając cmentarz Montparnasse, przeglądał w głowie listę zaufanych – jak sądził – osób. Gare de Montparnasse, najbliżej leżący dworzec kolejowy, oferował połączenia z zachodnią i południowo-zachodnią Francją. Stamtąd Harvath mógłby udać się do Hiszpanii i Kraju Basków, gdzie znał kogoś, kto mógł mu pomóc. Pytanie, czy o tej godzinie są jakieś pociągi w tamtą stronę. Ostatecznie uznał, że lepiej do jego celów posłuży Gare d’Austerlitz, skąd odjeżdżały bezpośrednie pociągi do Hiszpanii. Nieopodal rue Boissonade złapał taksówkę i kazał się zawieźć na Gare

de Lyon, położony na przeciwnym brzegu rzeki niż Gare d’Austerlitz. Na miejscu kupił bilet na przejazd pierwszą klasą TGV z Paryża do Lyonu, posługując się własnym paszportem, gdy kasjer poprosił o dowód tożsamości. Harvath nie miał najmniejszego zamiaru jechać do Lyonu, uznał jednak, że im więcej fałszywych tropów zostawi, tym lepiej. Wymknąwszy się z dworca, zastosował wszelkie znane techniki, by sprawdzić, czy nie ma ogona. Na koniec przeszedł na drugi brzeg Sekwany i wkroczył na Gare d’Austerlitz. Na rozkładzie jazdy widniał nocny pociąg Paryż-Hendaye. Hendaye to miasteczko we francuskiej części Baskonii, tuż przy granicy z Hiszpanią. Była to, jak się okazało, najprostsza i najszybsza trasa, tak więc Harvath kupił bilet drugiej klasy, płacąc za niego gotówką. Na podorędziu miał podrobiony włoski paszport, ale kasjerka nawet nie zapytała go o dowód tożsamości. Mając bilet w ręku, musiał tylko nie rzucać się w oczy do czasu odjazdu pociągu. Wsiadł do przedziału o 23.06, na pięć minut przed ostatnim gwizdkiem. Pozwolił sobie na opuszczenie powiek, dopiero gdy pociąg wyjechał za przedmieścia Paryża. Ale nawet wtedy tylko markował sen. Zbyt wiele ostatnio się wydarzyło. Prawie nic nie trzymało się kupy. Umysł Harvatha pracował na najwyższych obrotach, próbując złożyć w całość kawałki układanki i wymyślić, co dalej. Bardzo chciał się skontaktować ze swoim przełożonym, lecz musiał stosować się do reguł. A te były jasne: w sytuacji takiej jak ta agent nie może podejmować żadnych prób kontaktu, dopóki nie znajdzie się w bezpiecznym miejscu. A później też musi zachować wzmożoną ostrożność i uważać na każdy swój krok. Na razie bez przerwy odtwarzał w pamięci sceny z paryskiej kryjówki. Wciąż nie potrafił uwierzyć, że Riley Turner, którą zaczął poznawać również na gruncie towarzyskim, nie żyje. To był dla niego wielki cios. Jak to do cholery się stało?... To było zaledwie pierwsze z długiego szeregu pytań, które gnębiły Harvatha. Nikt spoza ich grupy nie powinien był wiedzieć o tej kryjówce. Carlton wysłał go do Paryża z pewnym zadaniem. Zgodnie z instrukcjami, po zakończeniu sprawy udał się do kryjówki. Nie miał pojęcia, że Riley też tam będzie, ale kiedy ją zobaczył w progu, niezmiernie się ucieszył. W tej samej chwili padły strzały i Riley zginęła. Co tam robiła? Co Carlton trzymał dla nich w zanadrzu? Czyżby ktoś zdradził? Ktoś z organizacji?... Wychodząc z kamienicy, Harvath złożył sobie obietnicę, którą teraz w duchu powtórzył. Nawet gdyby miał walczyć do ostatniej kropli krwi, dowie się, kto stał za tym atakiem, i dopilnuje, aby ta osoba zapłaciła życiem.

Rozdział 4 Rio Grande Valley, Teksas

Pas zieleni w najbardziej wysuniętym na południe obszarze Teksasu, znany pod nazwą Doliny Dolnego Biegu Rio Grande, leży na zachodnim brzegu rzeki, która oddziela Stany Zjednoczone Ameryki Północnej od Meksyku. Przez miejscowych nazywana po prostu Valley albo El Valle – w zależności od języka – rozciąga się na cztery hrabstwa i ma ponadmilionową populację. Największe ośrodki miejskie tego regionu to Bronsville i McAllen, dwie najbardziej liczące się legalne gałęzie przemysłu zaś – rolnictwo i turystyka. Nielegalna działalność również miała coś wspólnego z uprawą i podróżami. Przez okolicę szeroką falą płynęły narkotyki i imigranci szmuglowani na północ. Dolina Rio Grande była ulubionym miejscem wypoczynku zamożnych Meksykanów, którzy często uciekali tutaj przed przemocą panującą po drugiej stronie granicy, a nawet zakładali tu drugie domy. Stanowiła także magnes dla bogatych Teksańczyków, z których każdy był właścicielem oszałamiającego rancha ze wszystkimi wygodami, prywatnych lądowisk nie wyłączając. Na jednym z takich lotnisk wylądował właśnie samolot Citation X. Luksusowa cessna zatrzymała się na końcu pasa, gdzie czekał biały F150, pick-up Forda. Na burcie wozu błyszczał napis RANCHO TRZY SZCZYTY. Poniżej widniał emblemat – trzy trójkąty przypominające ostre wierzchołki gór. Zatrzymawszy się przy fordzie, pilot wyłączył silniki maszyny, a załoga otworzyła przednie drzwi i opuściła schodki. Jako że Dolina Rio Grande leży w strefie podzwrotnikowej, od maja do września jest tam przeraźliwie gorąco i wilgotno: temperatura dzienna sięga czterdziestu stopni, a nocą opada najwyżej do dwudziestu kilku. Jednakże w październiku i listopadzie warunki drastycznie się zmieniają. O tej porze roku zwykła temperatura w dzień waha się od dwudziestu pięciu do trzydziestu stopni, w nocy zaś od dziesięciu do piętnastu. Temperatura powietrza wynosiła dokładnie dziewiętnaście i pół stopnia,

kiedy z cessny zaczęli wysiadać pasażerowie – karzeł z dwoma białymi psami olbrzymami. Znany zachodnim agencjom wywiadowczym jako Troll, mężczyzna ów zrobił zawrotną karierę w handlu tajnymi i wysoce wrażliwymi informacjami. Był on hakerem w całym tego słowa znaczeniu, a dodatkowo tworzył zaawansowane algorytmy, które potajemnie – i niezwykle korzystnie – sprzedawał największym światowym bankom. Towarzyszące mu dwa psy – Argos i Draco – były nie mniej wyjątkowe. Mierzące ponad metr w kłębie i ważące prawie sto kilogramów giganty rasy nazywanej rosyjskim psem pasterskim albo precyzyjniej owczarkiem kaukaskim były wykorzystywane w radzieckiej armii i patrolach granicznych dawnego NRD. Psy te cechowała wyjątkowa szybkość, lojalność i w razie potrzeby – zaciekłość. Doskonale się nadawały na psy obronne w przypadku człowieka cierpiącego na pierwotną karłowatość, mierzącego niecały metr wysokości i mającego wielu potężnych wrogów na całym świecie. Na płycie lądowiska psy postawiły uszy i zaczęły węszyć, chłonąc nowe zapachy i nowe otoczenie. Podobnie zachował się ich pan, aczkolwiek jego nozdrzy doleciał tylko zapach miodu – zapewne niesiony wiatrem od drzew jadłoszynu licznie porastających Teksas. Nigdy nie był w tej części Ameryki, która znacznie się różniła od miejsca, gdzie spędził dzieciństwo. Jego rosyjscy rodzice pozbyli się go, kiedy był małym chłopcem, sprzedając do burdelu na obrzeżach Soczi, jednego z kurortów nad Morzem Czarnym. Nowi właściciele głodzili go, bili i zmuszali do niewysłowionych czynności, jakich żadne dziecko nie powinno oglądać, nie mówiąc o ich wykonywaniu. Tamże poznał prawdziwą wartość informacji. Wpływowi klienci burdelu okazali się kopalnią złota, gdy rozluźnieni alkoholem zdradzali w łóżku różne sekrety, szczególnie odkąd karzeł wiedział, na co nadstawiać ucha i jak obrócić to na swoją korzyść. Podobnie jak on, wyrzutkami społeczeństwa były także kobiety zatrudnione w burdelu, które jako jedyne okazywały mu współczucie. Były to pierwsze istoty ludzkie traktujące go z szacunkiem. Stały się dla niego rodziną, a on zrewanżował się im za ich dobroć, pewnego dnia wykupując je z niewoli. Natomiast w zemście za nieludzkie traktowanie i lata cierpień postarał się o to, aby w należyty sposób rozprawiono się z burdelmamą i jej mężem. Choć udało mu się uciec od koszmaru wczesnej młodości, nigdy nie otrząsnął się z niego całkowicie. Niósł przez życie ogromny bagaż wstydu, który ukształtował jego osobowość i stanowił wymówkę dla odrażających czynów, jakich się dopuścił po wyjeździe z Soczi. Wszelako nawet w mrocznej otchłani, która zastąpiła jego duszę, świecił słaby promyk. Nie wszystkie jego uczynki były złe. Dzięki zgromadzonym przez lata pieniądzom był w stanie zrobić wiele dobrego, a niektóre z jego działań ocierały się wręcz o szlachetność. Był pełen przeciwieństw, aczkolwiek popełniłby fatalny w skutkach błąd ten, kto uznałby to za przejaw ukrytej słabości. Człowiek jest koroną stworzenia dzięki swojej umiejętności nauki, a jak wiadomo, nękane

stworzenie bardzo szybko uczy się, jak się bronić. Uczy się też, aby nie ufać ludziom – przynajmniej większości. Ci nieliczni, którym karzeł pozwolił zbliżyć się do siebie, znali go pod imieniem Nicholas. Nie było to jego prawdziwe imię, uznał jednak, że nada się równie dobrze jak każde inne. Dziwić mogło jedynie to, że ktoś porzucony w dzieciństwie wybrał sobie świętego będącego patronem dzieci. Jako się rzekło, Nicholas był pełen przeciwieństw. Był także pierwszej wody oszustem. W jego branży od umiejętności oszukiwania mogło zależeć przeżycie. Wąskie grono przyjaciół znało go jako Nicholasa, natomiast reszta świata słyszała tylko przydomki i pseudonimy. Nicholas niczym pająk snuł swoje kłamstwa, jakimś cudem nie gubiąc się we własnej sieci. Co więcej, miał zadziwiającą zdolność do odkrywania cudzych kłamstw. W tej jednak chwili typowa dla niego pewność go opuściła. Tym razem nie umiał stwierdzić, czy jest okłamywany czy nie. Wysiadając z samolotu, myślał o kobiecie, z którą miał się tutaj spotkać. Z wielu powodów – z których nie najmniej ważnym był jego wzrost – Nicholas prowadził życie pustelnika. Internet umożliwił mu rozszerzenie kontaktów nie tylko zawodowych, ale też towarzyskich. W wirtualnym świecie mógł być królem – bogiem wśród mężczyzn. Oceniano go tam nie na podstawie postury, lecz siły umysłu. Wiele osób, z którymi nawiązał znajomość w okresie raczkującego Internetu, postrzegało świat podobnie jak on. Byli to nieudacznicy, ludzie czujący się swobodniej przed ekranem komputera aniżeli na przyjęciu. Zadzierzgnięte w ten sposób przyjaźnie okazały się tak miłe i silne, że po latach ciągłych odmów zdecydował się pewnego dnia na stanięcie oko w oko z internetowymi kamratami. Okazją była doroczna konferencja hakerów jakiś czas temu. Konferencja odbywała się w dużym hotelu w jednym z większych amerykańskich miast. Nicholas od wieków nie przebywał w równie interesującym miejscu. Przybył dwa dni wcześniej, żeby uporać się z dolegliwościami jet lagu, i przez ten czas w ogóle nie opuszczał swojego pokoju. Nie chciał na razie, aby ktokolwiek go zobaczył. Uczestnicy konferencji zaczęli się zjeżdżać w piątkowy wieczór i wtedy grupka jego znajomych postanowiła spotkać się w barze przed ceremonią otwarcia. Nicholas był tak przejęty możliwością zrobienia na kolegach wrażenia, że pięciokrotnie zmieniał ubranie, zanim ostatecznie się zdecydował, co włoży. Potem usiadł na łóżku i czekał bez ruchu, aż przyszła pora, by zejść na dół. Gdy ta godzina wreszcie wybiła, poprawił na sobie strój, po raz ostatni zerknął na swoje odbicie w lustrze i opuścił pokój hotelowy. Czuł serce bijące mu mocno w piersi, kiedy drzwi windy otwierały się przed nim. Kabina była pusta. Wkroczył do środka i wdusił przycisk parteru. Dwa piętra niżej winda zatrzymała się na wezwanie grupki młodych mężczyzn, którzy najwyraźniej byli już lekko podpici. Sądząc po jednolitych strojach, należeli oni

do okupujących większość hotelu sportowców szykujących się do meczu międzyuczelnianego. Gdy winda ruszyła, rozległy się parsknięcia, jednakże Nicholas nie zareagował i jakby nigdy nic patrzył prosto przed siebie. Drzwi zaczynały się już otwierać, kiedy jeden z pijanych młodzieńców zapytał: – Hej, chłopie, skąd jesteś? Nicholas puścił pytanie mimo uszu. Kiwnął uprzejmie głową, opuścił kabinę i skierował się w stronę baru, gdzie czekali na niego internetowi znajomi. Była to zbieranina stereotypowych hakerów. Rozrzut w przedziale wieku był ogromny: znaleźli się wśród nich i bardzo młodzi, i bardzo starzy; nie brakowało też osób plasujących się pośrodku. Jedni byli otyli, drudzy zabiedzeni. Spektrum obejmowało intelektualistów w okularach z czarnymi grubymi oprawkami à la Buddy Holly, punków z przekłutym gdzie się da ciałem i kolorowymi włosami, a nawet faceta w czarnym kowbojskim kapeluszu. Nicholas nigdy nie udostępnił swego zdjęcia, dlatego jego znajomi nie mieli pojęcia, kogo się spodziewać. Gdy zbliżył się do stołu, rozmowa natychmiast się urwała. Miał serce w gardle, kiedy się przedstawiał. Przez moment sądził, że bardzo się pomylił, pokazując się na żywo podczas konferencji. Właśnie wtedy jeden z siedzących przy stole przełamał lody: – Jesteś znacznie wyższy, niż myślałem. Wszyscy się roześmieli i ktoś zrobił Nicholasowi miejsce. Rozmawiali, dzieląc się historyjkami, i zacieśniali więzi przy drinkach, dopóki nie przyszła pora ceremonii otwarcia. Gala odbywała się w sali balowej przylegającej do baru. Grupce Nicholasa udało się zdobyć stolik. Został na czatach, kiedy reszta znosiła drinki i przekąski. Mimo nieuniknionych spojrzeń, jakie mu rzucano, Nicholas świetnie się bawił. Wprawdzie nie lubił wystawiania się na widok publiczny, ale nic nie mogło zastąpić prawdziwego kontaktu z żywym człowiekiem. Gdy poczuł potrzebę, zapytał, czy ktoś jeszcze ma ochotę zwiedzić przybytek dumania. Jako że w tym akurat momencie wszyscy woleli pozostać na swoich miejscach, Nicholas ześlizgnął się z krzesła i oddalił w pojedynkę. Czując lekki szmerek w głowie i unosząc się na fali dobrego nastroju, przystanął przy drzwiach na korytarz, by z przesadnym ukłonem przepuścić atrakcyjną kobietę z krótkimi ciemnymi włosami i w skórzanych spodniach. Zamiast zagapić się na niego, jak czyniła większość ludzi, kobieta uśmiechnęła się szczerze i podziękowała mu za tę uprzejmość. Nicholas był w siódmym niebie. Wieczór okazał się wielkim sukcesem. Teraz pozostało mu tylko znaleźć męską toaletę. Do pierwszej, którą znalazł, wszedł bez problemu, mimo że obok stała kolejka kobiet. Problem jednak w tym, że pisuary zostały zawieszone zbyt wysoko jak dla niego, a jedyna kabina dla niepełnosprawnych była zajęta. Nicholas czekał, póki mógł, wszakże gdy parcie na pęcherz stało się nie

do wytrzymania, ruszył na poszukiwanie innej toalety. Znalazł ją w pobliżu drugiej sali balowej. Podobnie jak tamta, była pusta. To znaczy do czasu, aż się załatwił i wyszedł z kabiny dla niepełnosprawnych. – Patrz no, kogo tu mamy – odezwał się jeden z pijanych mężczyzn, którzy jechali z nim na dół windą. Jego kumpel stał obok, próbując trafić do pisuaru. Nicholas uśmiechnął się tylko i kiwnął uprzejmie głową, jednakże kiedy ich mijał, pijak cofnął się i zagrodził mu drogę. – Dokąd to, mały przyjacielu? – zapytał. Nicholas nie odpowiedział. Przekonał się, że milczenie na ogół zniechęca ludzi, którzy go zaczepiają. Podjęcie rozmowy – przeciwnie, zdawało się ich zachęcać. – Pytałem, dokąd się wybierasz? – powtórzył pijak natrętnie. Nicholas chciał go obejść, lecz mężczyzna w dalszym ciągu zagradzał mu drogę. – Dokąd się tak śpieszysz? – naskoczył na niego pijak. – Co to kurwa, musisz wrócić pod swój most przed północą, ty pokrako? – On cię chyba nie lubi, Stu – odezwał się drugi z mężczyzn. – Jak sądzisz, dlaczego? – Pewnie się boi, że mu odbierzesz garniec złota. – Tym właśnie jesteś? – zapytał niewyraźnie pijak. – Skrzatem? Nicholas milczał, zachowując obojętny wyraz twarzy. Nie zamierzał po sobie pokazać, że słowa tych dwóch pieką go do żywego. – Masz to złoto? – Kurwa, Stu, nie możesz go o to zapytać, ot tak – oburzył się mężczyzna stojący przy pisuarze. – Najpierw musisz go dorwać. Pijak zastanawiał się przez niecałą sekundę, po czym wykonał nagły ruch. Nicholas, ze swymi krótkimi kończynami, nie był w stanie odskoczyć w porę. Pijak złapał go za koszulę i uniósł w górę. – Gdzie złoto? – warknął, potrząsając karłem. – Dawaj moje złoto, kurduplu. – Postaw go kurwa na ziemię, Stu – rzucił mężczyzna stojący przy pisuarze. – Przymknij się – odpowiedział przez ramię pijak, po czym znowu wbił spojrzenie w Nicholasa. – Lepiej, żebyś miał dla mnie to złoto, kurduplu. No, dawaj! Mając w przeszłości różne przygody, Nicholas zawsze podróżował z asem w rękawie. Tym razem była nim brzytwa – nie w rękawie jednak, lecz za paskiem. Niestety sposób, w jaki trzymał go pijak, nie pozwalał mu po nią sięgnąć. Właściwie w ogóle nie mógł ruszyć ramionami. Pozostało mu tylko jedno. Poruszając ustami, zaczął bełkotać, na co pijak zareagował w przewidywalny sposób. – Co ty kurwa mamroczesz?! Pijak nachylił się, aby lepiej słyszeć, i w tej samej chwili Nicholas

przystąpił do dzieła. Błyskawicznym ruchem szarpnął głową do przodu i rąbnął pijaka w nasadę nosa. Chrząstka ustąpiła z trzaskiem i polała się krew. – Co do kurwy?... – zainteresował się drugi z mężczyzn przez ramię. Nicholas tymczasem zdążył wyciągnąć brzytwę zza paska i zerwał się na nogi w tej samej chwili, gdy tamten odwrócił się twarzą do niego. Nie czekał, aż drągal wykona jakiś ruch. Jak tylko miał go w swoim zasięgu, chlasnął brzytwą na oślep. Trafił tuż nad kolanem, przecinając materiał spodni, jednakże nawet nie drasnął ciała. Drągal się wściekł. – Ty podstępny konusie! Zaraz dostaniesz za swoje! – Zabij tego kurewskiego kurdupla! – krzyknął pijak zza dłoni przyłożonych do twarzy w próbie tamowania krwotoku. Nicholas nie wypuszczał brzytwy i jak tylko drągal rzucił się w przód, ciął go ponownie. Ale gwałtowny ruch okazał się zmyłką; brzytwa zatoczyła łuk w powietrzu, nie sięgnąwszy celu, a drągal wziął zamach i wykopnął ją z ręki Nicholasa. Drugi kopniak, wymierzony w głowę, sprawił, że karzeł poleciał na wykafelkowaną podłogę. Wzrok mu się zaćmił, a w uszach zaczęło dzwonić, gdy krew popłynęła raźniej ku miejscu uderzenia. Ponieważ był teraz bezbronny, nie miał złudzeń, jak to się dla niego skończy. Jak przez mgłę widział, że pijak ze złamanym nosem i zakrwawionym przodem koszuli wstaje i podchodzi do kumpla. – No, teraz za wszystko zapłacisz, pieprzony kurduplu – syknął. Ledwie te słowa przebrzmiały, powietrze w pomieszczeniu drgnęło, gdy drzwi otworzyły się i ktoś wszedł do środka. Nicholas widział tylko nogawki skórzanych spodni. Usłyszał charakterystyczny dźwięk rozkładanej teleskopowej pałki, po czym rozpoczął się prawdziwy atak. Kobieta posłała pijaka z powrotem na ziemię, druzgocząc mu prawe kolano. Kiedy jego kumpel odwrócił się, aby stawić czoło napastnikowi, złamała mu prawe ramię. Drągal wciąż wył z bólu, gdy zamachnęła się, mierząc w jego lewą nogę, i posłała na ziemię obok swojej pierwszej ofiary. Następnie bez słowa wyjęła im portfele z kieszeni, obejrzała dokładnie dokumenty tożsamości i wzięła sobie po wizytówce. Ciskając w nich wybebeszone portfele, oświadczyła: – Macie pięć minut, żeby wynieść się z tego hotelu. Jeśli któregoś z was jeszcze raz zobaczę, powiem, że próbowaliście mnie zgwałcić, ale oberwaliście od człowieka, który wam sięgał do pasa. A teraz wynocha stąd! Podkreśliła rozkaz, trącając każdego z mężczyzn czubkiem buta, aż zaczęli się czołgać w stronę drzwi. Kiedy już wstali i kuśtykając, wymknęli się na zewnątrz, kobieta zwróciła się do Nicholasa. – Zdaje się, że zadarłeś z zawodnikami z nieco cięższej kategorii wagowej? Choć głowa mu pękała, uśmiechnął się. – Pozwól, że ci pomogę.

– Dziękuję – odparł, kiedy prowadziła go do umywalki. Przyjąwszy od niej zwilżony ręcznik papierowy, dodał: – Mam na imię Nicholas. – A ja jestem Caroline. Caroline Romero. To było ponad dwadzieścia lat temu i od tamtej pory Caroline Romero nie chciała od Nicholasa niczego poza przyjaźnią. Aż do dziś. Mogła się z nim skontaktować na mnóstwo sposobów, a jednak wybrała najdziwniejszy z możliwych. Jej przestroga również pobrzmiewała dziwnością. Gdy podjechał biały ford i załoga zaczęła wyładowywać jego bagaże z samolotu, Nicholas nadal zastanawiał się, dlaczego wyciągnęła go z pustelni na światło dnia.

Rozdział 5 Hrabstwo Fairfax, północna Wirginia, wtorek

Obudziwszy się w pokoju pełnym dymu, Reed Carlton zerwał się z łóżka i rzucił ku drzwiom. Nie zdołał ich otworzyć, odwrócił się więc do najbliższego okna, które jednak miało opuszczone rolety przeciwwłamaniowe. Złapał iPada i przejrzał elektroniczny projekt budynku. Każdy zatrudniony przez niego ochroniarz nosił specjalną bransoletkę, która umożliwiała sprawdzenie jego lokalizacji na terenie posiadłości. Zespół, który wybrał do ochrony domu nocą, składał się wyłącznie z najbardziej doświadczonych i lojalnych agentów. W tej chwili żaden z nich się nie poruszał, co mogło oznaczać tylko jedno. Wszyscy nie żyli, a jemu groziło niebezpieczeństwo. Ktokolwiek podłożył ogień, najprawdopodobniej użył substancji przyśpieszającej spalanie, skoro pożar wybuchł tak nagle i zaczął się tak szybko rozprzestrzeniać. Nawet jeśli straż pożarna zjawi się wkrótce, nie uratuje jego domu. Biegnąc do łazienki, Carlton zauważył, że automatyczne zraszacze nie działają, tak samo jak alarm przeciwpożarowy. Odkręcił wszystkie kurki, ale z kranu nie pociekła woda. Ktoś zamknął go tutaj i zamierzał spalić razem z budynkiem. Jak do tego doszło, nie było w tej chwili najważniejsze. Liczyło się, żeby Carlton wyszedł z tego cało. Chociaż jego sypialnia była zarazem schronem, od początku wiedział, że wszystkie środki bezpieczeństwa można obejść albo co gorsza zwrócić przeciwko właścicielowi. Właśnie dlatego sprowadził z innego stanu ekipę fachowców, którzy obmyślili sprytną trasę ucieczki z tego pomieszczenia i domu w ogóle. Nie wiedział o niej nikt poza Carltonem – nawet członkowie zespołu ochrony. Sześćdziesięciopięciolatek hołdował w tym względzie starej szkole i wyłącznie dzięki zwyczajowi przewidywania najgorszego pozostał przy życiu przez wszystkie te lata, wykonując najniebezpieczniejszy zawód

na świecie. Przez trzydzieści lat Reed Carlton był jednym z najbardziej cenionych agentów CIA i tam właśnie nauczył się dzielić włos na czworo. Nie zmienił się nawet po odejściu z posady i stosował te same zasady we własnej organizacji, zwanej Grupą Carltona. Pewne zachowania były po prostu uniwersalne. I teraz zalały jego umysł niczym fala przerywająca tamę. Pożar mógł być przyczyną paniki, dlatego Carlton przede wszystkim musiał zachować spokój. Nie było to łatwe. W pomieszczeniu zrobiło się tak gorąco, że włoski na jego ramionach zaczęły się skręcać i wydzielać swąd. Spoza ścian dochodził huk ognia przypominający ryk fal na wybrzeżu. Wciskający się przez niewidoczne szpary coraz gęstszy dym gryzł go w oczy, pokazując, że na ucieczkę nie zostało wiele czasu. Niezdolny uratować kogokolwiek poza sobą, skoncentrował się na tym, co było możliwe: ocaleniu samego siebie. Klapa w podłodze jego sypialni wiodła do tunelu pod budynkiem. Carlton wyłonił się na chłodne nocne powietrze w pewnym oddaleniu od domu i obejrzał na zgliszcza. Nie chciał myśleć o wszystkich tych rzeczach, które stracił w pożarze i których nigdy nie zdoła niczym zastąpić. Nie mógł sobie pozwolić na rozpamiętywanie tego, co było. Gdyby tak postąpił, gniew wziąłby nad nim górę. Musiał pozostać spokojny i zdystansowany. Żył w świecie trójwymiarowych szachów. Chcąc odnieść zwycięstwo, musiał mieć jasną głowę i o krok wyprzedzać przeciwnika. W żadnym razie nie mógł działać na pół gwizdka. To byłby wielki błąd, a on w obecnym położeniu nie mógł popełniać błędów. Samo to, że przeżył atak, dawało mu przewagę – przynajmniej na razie. Równie potężny pożar trudno będzie okiełznać; jeszcze więcej czasu zabierze, nim władze wkroczą na miejsce zdarzenia i rozpoczną śledztwo. Wiele trudności sprawi im ustalenie liczby ofiar. To znaczyło, że przynajmniej na razie czas działał na korzyść Carltona. Najpierw musiał się dostać w jakieś bezpieczne miejsce. Potem przyjdzie pora na ułożenie kawałków układanki w spójną całość i zdecydowanie się na następny krok.

Rozdział 6 Pireneje w Baskonii, Hiszpania

Scot Harvath, niebieskooki szatyn, nie do końca wyglądał na miejscowego. Mimo że zyskał przydomek Skandynawa na wcześniejszym etapie życia, gdy umawiał się z kilkoma skandynawskimi stewardesami z rzędu, w rzeczywistości przypominał raczej Niemca. Był przystojniakiem po czterdziestce, który sprawiał wrażenie o dekadę młodszego, i miał nie dającą się pomylić z niczym innym postawę, przez niewtajemniczonych uważaną za swobodę bycia graniczącą z luzem. Z kolei wtajemniczeni natychmiast dostrzegali, że Scot Harvath lustruje otoczenie i rejestruje wszystko dokoła siebie, robiąc zarazem wrażenie nie zainteresowanego niczym szczególnym. Używając branżowego określenia, był „włączony”, a swoją podwyższoną gotowość mógł zawdzięczać wyłącznie specjalistycznemu wojskowemu lub policyjnemu szkoleniu. W rzeczywistości Harvath odebrał najlepsze szkolenie zarówno w wojsku, jak i w policji. Porzuciwszy karierę lekkoatlety amatora, by pójść w ślady zmarłego ojca, przeszedł uciążliwy trening i proces selekcji zakończony zakwalifikowaniem do Navy SEALs. Niezmiennie szukając wyzwań, przeszedł z Team Two do sławnej jednostki Team Six, gdzie między innymi był członkiem obstawy prezydenta. Tam właśnie zwrócił na siebie uwagę tajnych służb. Na życzenie służb specjalnych został doradcą Białego Domu w sprawach związanych z terroryzmem. Aczkolwiek był to wielki zaszczyt, Harvath niezbyt dobrze czuł się w roli obrońcy po latach gry w ofensywie. Prezydent całkiem szybko zrozumiał, że talent młodego mężczyzny marnuje się na tym stanowisku. Prezydent, który już dawno postanowił rozprawić się z terrorystami zagrażającymi amerykańskim obywatelom i interesom, założył dla Scota Harvatha specjalną komórkę pod nazwą Wieża. Mówiąc w skrócie, Harvath musiał przestrzegać tylko jednej zasady – nie dać się złapać. I odnosił na tym polu duże sukcesy. Jednakże gdy prezydent ustąpił ze stanowiska po drugiej kadencji, jego następca okazał się człowiekiem

o innym oglądzie sytuacji na świecie. Zamiast zabijać wrogów Ameryki, chciał z nimi paktować. Wieżę zamknięto, fundusze przekierowano gdzie indziej. Harvath został zredukowany i znalazł się na bruku. Zatrudnił się w firmie mającej siedzibę w górach Kolorado i specjalizującej się w pozyskiwaniu danych oraz szkoleniach. Wkrótce potem firmę przejęła Grupa Carltona – mało znana prywatna organizacja utrzymywana w całości z niejawnego budżetu Departamentu Obrony. W świecie po jedenastym września najważniejsze były sprawdzone, dostarczone na czas informacje oraz zdolność do podejmowania działań na ich podstawie. Grupa Carltona powstała, ponieważ CIA była spętana przez biurokrację, a system obrony narodowej szwankował. Jej zadaniem była realizacja tych projektów, na które co strachliwszym politykom uganiającym się za głosami wyborców zabrakło odwagi. Grupa Carltona została stworzona w oparciu o Biuro Służb Strategicznych, inaczej OSS – istniejącą w czasie wojny agencję wywiadowczą będącą poprzedniczką CIA – i miała podobny sposób działania jak wcześniejsza Wieża. Poza pionem wywiadowczym Carlton – czy też Stary, jak był nazywany – zgromadził niewielką grupę agentów posiadających doświadczenie wojskowe i wywiadowcze, których zadaniem było podejmowanie „działań bezpośrednich”. Mottem Grupy Carltona było „znajdź, namierz i zniszcz”, a Harvath otrzymał od Starego zadanie namierzania terrorystów, śledzenia ich i zwabiania w określone miejsca, gdzie następowało ich pojmanie lub wybicie do nogi. Po czymś takim jego obowiązkiem było wykorzystanie zdobytych danych do zaplanowania i przeprowadzenia następnej akcji. Celem, który im przyświecał, było ciągłe nękanie organizacji terrorystycznych i walenie w nie bez końca, aby nigdy nie odzyskały równowagi i nie mogły poczynić kroku naprzód. Harvath zaakceptował warunki bez gadania. Przez kolejny rok Carlton osobiście uczył Scota Harvatha, przeprowadzając go przez najbardziej kompleksowe szkolenie wywiadowcze, jakie ten przeszedł w swoim życiu. Harvath uczył się izraelskich i rosyjskich sztuk walki, bez końca doskonalił umiejętność strzelania z broni palnej i prowadzenia samochodu oraz poznawał języki obce. Czynił znaczące postępy i choć przekroczył smugę cienia, rozpoczynając piątą dekadę życia, nigdy nie był w tak doskonałej formie. Szkolenie miało go przygotować na każdą ewentualność, jednakże to, co zdarzyło się w Paryżu, zaskoczyło go całkowicie. Riley Turner była wyśmienitą agentką. Zaliczała się do pierwszej grupy kobiet zwerbowanej przez amerykańską armię do elitarnej, w całości damskiej jednostki Delta Force, noszącej kryptonim Atena. Harvath miał okazję z nią pracować i zawsze był pełen podziwu dla jej umiejętności i wiedzy. Do tego Riley bardzo mu się podobała, jednakże starał się utrzymywać z nią wyłącznie służbowe kontakty. Lata temu zrozumiał, że jeśli amerykański sen ma się ziścić, ktoś musi stać na jego straży. Nie tylko uznał, że jest jedną z tych osób, ale także pogodził się z faktem, że dla dobra amerykańskiego snu i innych

Amerykanów musi poświęcić kawałek siebie – mianowicie swoje życie osobiste. Nie przeszkadzało mu to. Na świecie żyli dobrzy ludzie potrzebujący psów pasterskich, które będą strzegły ich przed wilkami. Harvath miał instynkt psa pasterskiego od czasów szkoły podstawowej, kiedy to stanął w obronie prześladowanego przez osiłków niepełnosprawnego chłopca mieszkającego po sąsiedzku. Odstraszanie wilków wychodziło mu najlepiej. Co więcej, dawało mu ono poczucie sensu w życiu. Mimo wszystko nie chciał być tylko psem pasterskim. Chciał założyć własną rodzinę. Chociaż miał za sobą ciąg nieudanych związków, nie zaprzestał szukania tej właściwej osoby: kogoś, kto zrozumie, kim naprawdę jest i dlaczego robi to, co robi; kogoś, kto będzie potrafił żyć z tą świadomością. Zaczął się zastanawiać, czy Riley okaże się tą osobą, i obiecał sobie, że przy następnym spotkaniu postara się to sprawdzić. Z ciężkim sercem przypomniał sobie teraz, że ta okazja przepadła na zawsze. Wysiadając z pociągu w nadmorskim kurorcie o nazwie Hendaye, Harvath przepędził te myśli i skupił się na chwili obecnej. Co dalej? Gdyby był wieczór, mógłby ukraść samochód z któregoś z hotelowych parkingów, mając niemal całkowitą pewność, że kradzież zostanie zgłoszona dopiero nazajutrz rano, a być może nawet dopiero za parę dni, kiedy gość hotelowy w końcu upomni się o swój wóz. Jednakże był ranek, przed ósmą, i Harvath potrzebował lepszego planu. Przeszedłszy z dworca na przylegającą doń stację lokalną, kupił sobie kawę i coś do jedzenia, po czym wsiadł do baskijskiej kolejki, która powiozła go do Hiszpanii. W Irún złapał autobus do Bilbao, miasta, w którym raz spędził letnie wakacje. Znalazł hotelik w średniowiecznej dzielnicy miasta zwanej Casco Viejo i wylegitymowawszy się podrobionym włoskim paszportem, opłacił gotówką dwie noce z góry, mimo że nie miał pojęcia, czy kwatera będzie mu potrzebna aż tak długo. W pokoju wziął prysznic, przebrał się w zakupione po drodze nowe ciuchy i już był gotów do wyjścia. W Bilbao było goręcej niż w Paryżu, za ciepło na marynarkę. Harvath dziękował w duchu za plecak Riley. Nie tylko mógł nosić przy sobie wszystkie swoje rzeczy, ale też nie musiał ryzykować chodzenia z wyciągniętą na wierzch koszulą, przez której materiał jego glock z pewnością by się odznaczał. Plecak, zaprojektowany przez firmę Camelbak specjalnie dla żołnierzy sił specjalnych, miał ukrytą kieszeń z przeznaczeniem na broń na wysokości lędźwi noszącego. Było to genialne rozwiązanie, pozwalające na natychmiastowy dostęp do pistoletu, a równocześnie zapewniające wtopienie się w tłum turystów. Dla pewności sprawił sobie przewodnik po włosku i plan miasta, do którego bez przerwy zaglądał, przechadzając się po zatłoczonej dzielnicy zwanej Siete Calles, to jest Siedem Ulic, by sprawdzić, czy nie ma ogona. Minąwszy katedrę na Calle de la Tendería, zaszedł do baskijskiej knajpki i wybrał ten sam stolik co podczas ostatniej wizyty tutaj: w drugim

rzędzie od okna. Rozsiadł się wygodnie, przejrzał menu i zamówił posiłek. Nie miał pojęcia, jak długo przyjdzie mu czekać, aż sklepikarz trafiki wykona ruch, o ile w ogóle to zrobi.

Rozdział 7 Harvath miał nadzieję, że właściciel trafiki ze względu na swój wiek okaże się typowym Hiszpanem przestrzegającym sjesty. I nie zawiódł się. Obserwował, jak mężczyzna zamyka sklepik, wtyka gazetę pod pachę, zapala papierosa i rusza przed siebie. O tej porze dnia na ulicach było mnóstwo ludzi, Harvath nie musiał więc się wysilać, aby pozostać niezauważonym. Trzymał się na tyle daleko, że nawet gdy starszy mężczyzna się obejrzał, nie dostrzegł niczego podejrzanego w przelewającym się tłumie. Mając z nim do czynienia jeden raz wcześniej, Harvath sklasyfikował go jako podrzędnego agenta, co prawdopodobnie i tak było komplementem na wyrost. Z rozbawieniem obserwował, jak śledzony przez niego człowiek marnuje kolejno okazje do sprawdzenia, czy ktoś go nie śledzi. Zdecydowanie nie mógł być zawodowcem. Harvath wolałby, aby mężczyzna mieszkał niedaleko miejsca pracy, tam, gdzie można dojść pieszo. Gdyby nagle wsiadł do środka komunikacji publicznej albo zaparkowanego gdzieś własnego samochodu, znacznie utrudniłby życie śledzącemu go Scotowi. Dwie przecznice dalej mężczyzna skręcił w lewo, a po chwili Harvath poczuł się tak, jakby dostał niespodziewany prezent. Z okna na drugim piętrze wyglądała piersiasta kobieta o rudych włosach. Była co najmniej dwa razy młodsza od sklepikarza. Na jego widok przesłała w powietrzu uwodzicielski pocałunek. Harvath domyślał się, że raczej nie ma do czynienia z żoną właściciela trafiki. Zwalniając krok, wyjął plan miasta i zaczął udawać, że pilnie go studiuje, podczas gdy starszy mężczyzna znikał w budynku. Dziesięć minut później Harvath zagłębił się w tę samą bramę. Zamki w drzwiach mieszkania nie stanowiły dla niego żadnej przeszkody; moment później zakradał się przedpokojem ku pomieszczeniu, z którego dochodziły odgłosy uprawiania miłości. Przez chwilę stał w progu, czekając, aż zostanie zauważony, po czym głośno odchrząknął. Spojrzawszy za siebie i zobaczywszy Harvatha, kobieta pisnęła i przycisnąwszy prześcieradło do piersi, stoczyła się z partnera, odsłaniając

go zupełnie. Zanim mężczyzna zdołał się czymś zakryć, dostrzegł w dłoni Harvatha broń i jego gniew ustąpił strachowi. Zwrócił się do kobiety po hiszpańsku, każąc się jej zamknąć. – Callate! Cierra la boca! Następnie wskazał na kołdrę, jakby pytając, czy może przykryć siebie i kobietę. Harvath skinął głową i powiedział: – Proszę bardzo. Tylko powoli. – Anglik? Amerykanin? – dopytywał właściciel trafiki, ciężko akcentując słowa. Harvath zignorował go. – Przypominasz mnie sobie? Mężczyzna przyjrzał mu się uważniej. – Nie. – Latem często kupowałem u ciebie papierosy. Mężczyzna uśmiechnął się. – Señor, codziennie sprzedaję papierosy turystom. – Ale ja mówię o papierosach ETA – wyjaśnił Harvath, używając akronimu baskijskiej organizacji separatystycznej. – Kazano mi pytać o markę Argos i Draco. Trudno było powiedzieć, czy mężczyzna rozpoznał hasło, bez wątpienia jednak przez jego twarz przebiegł mikroskurcz. Harvatha uczono w tajnych służbach, aby wypatrywać takiego tiku. Oznaczał on, że człowiek jest spięty, ponieważ kłamie albo zamierza wyrządzić komuś krzywdę. – Nie handluję papierosami ETA, na pewno nie o takiej nazwie. Myślę, że mnie pan z kimś pomylił. Znowu ten mikroskurcz. – Nie wydaje mi się... – stwierdził Harvath. – Kazano mi cię znaleźć. Ciebie, nikogo innego. Kiedy poprosiłem o tę markę, sprzedałeś mi paczkę papierosów. W środku były kluczyki do auta i adres garażu, niedaleko od tego miejsca. Kobieta, która przez cały czas gapiła się na Harvatha, musiała coś zrozumieć z rozmowy, bo odwróciła się do swego partnera i zapytała: – Eso cierto? Mężczyzna zignorował ją i gestem wskazał papierosy leżące na stoliku nocnym. Harvath kiwnął głową na zgodę. Mężczyzna wyjął papierosa z paczki, przypalił i poprawiwszy poduszkę za plecami, usiadł prosto, zanim dobrze się zaciągnął. – Czasami robię przysługi. – Wiem. Właśnie potrzebna mi przysługa. Mężczyzna wzruszył ramionami. – Jaka niby? – Po tym jak sprzedałeś mi papierosy, śledziło mnie dwóch ludzi. – Dwóch ludzi? Jakich ludzi? Harvath opisał tamtą parę, podając znaki szczególne. Właściciel trafiki otworzył szerzej oczy. – To ty...

– Czyli jednak mnie pamiętasz. – Tamci ludzie byli na ciebie bardzo źli za to, co zrobiłeś. – To nie mój problem – odparł Harvath. – Skontaktuj się z ich szefem. Mężczyzna skrzywił się i zaciągnął dymem ponownie. – Nie był zadowolony z tego, co im zrobiłeś. Harvath uniósł rękę z pistoletem i wycelował w jego czoło. – Obecnie na świecie jest tylko jeden człowiek, którego zadowoleniem powinieneś się przejmować. Ja. Mężczyzna uniósł obie ręce w geście poddania. – Nie mam z nim kontaktu. To on dzwoni do mnie. Harvath dostrzegł obrączkę na jego palcu. – Czy twoja żona wie, gdzie teraz jesteś? – Ay, dios mio! – odezwała się kobieta, rozpoczynając tyradę na temat, dlaczego jego żona nie powinna się o niczym dowiedzieć. – Cierra la boca! – powtórzył właściciel trafiki, po czym odwrócił się znowu do Harvatha i powiedział: – Jak mówiłem, nie mam możliwości kontaktu z nim. Ale jest ktoś, kto mógłby przekazać mu wiadomość. Harvath opuścił broń. – Czy któreś z was ma samochód? Mężczyzna spojrzał na kochankę, potem znowu na Harvatha i kiwnął głową. – Świetnie – skwitował Harvath. – Ubierzcie się oboje. Wybierzemy się na przejażdżkę.

Rozdział 8 Zaparkowawszy na poboczu wąskiej wiejskiej drogi za Bilbao, Harvath pozwolił dwojgu pasażerom wysiąść z samochodu. Nawet gdyby próbowali uciec, nie zabiegliby daleko. Harvath wyjął kluczyk ze stacyjki i umieścił w swojej kieszeni. Właściciel trafiki zapalił kolejnego papierosa, a jego kochanka rozłożyła koc na trawie. Przed opuszczeniem mieszkania Harvath zasugerował, żeby zabrała coś do jedzenia. Ludzie, na których mieli zaczekać, nie będą się śpieszyć na miejsce spotkania. Posiłek był raczej skromny jak na piknik, nikt jednak nie wybrzydzał, zważywszy na okoliczności, w jakich został przygotowany, i pośpiech temu towarzyszący. Kobieta zapakowała pieczywo, ser, kilka jabłek i trochę kiełbasy. Zabrała też plastikową butelkę z domowym winem, za które Harvath podziękował. Nie miał pojęcia, co powiedział jej właściciel trafiki, w każdym razie kobieta wyraźnie się odprężyła, a nawet raz czy dwa próbowała się uśmiechnąć do Harvatha. Nie będąc w nastroju, nie odwzajemnił uśmiechu. W dalszym ciągu myślał o Riley i o tym, co się stało. Zachował się zgodnie z zasadami, ale to wszystko trwało zbyt długo. Musiał skontaktować się z Carltonem. Stary będzie wiedział, co trzeba zrobić, zapewne poruszy niebo i ziemię, żeby odkryć prawdę o napastnikach. Kiedy wszystkie kawałki układanki znajdą się na swoim miejscu, wyśle Harvatha, aby się zemścił. To jednak nie nastąpi tak prędko. Harvath próbował zająć myśli czym innym, jednakże nie potrafił się pozbyć z głowy obrazu Riley Turner. Z zamyślenia wyrwał go właściciel trafiki, który dostrzegł nadjeżdżający samochód. – Ehm – chrząknął, by zwrócić uwagę Harvatha. Harvath natychmiast rozpoznał wóz; zastanawiał się tylko, kto go prowadzi. Tajemnica szybko się wyjaśniła. Gdy czarny peugeot zatrzymał się przy nich, Harvath ujrzał dwóch baskijskich separatystów, których poznał latem. Obydwaj byli masywni, o byczych karkach. Jeden miał pochyłe czoło i brwi gęste, szorstkie jak druciak. Policzek drugiego przecinała długa blizna. Latem zostali przysłani, aby odeskortować Harvatha w głąb terytorium

ETA. Mieli pozostać niewidoczni, jednakże Harvath odkrył ich obecność jakieś piętnaście kilometrów za Bilbao. Po postoju na przyautostradowym parkingu zwabił ich w zasadzkę i zmusił do zjechania na boczną drogę. Związał ich i wrzucił do bagażnika peugeota, po czym odjechał na swoje spotkanie. Ostatnio widział ich w wiosce o nazwie Ezkutatu, gdzie zostali uwolnieni z więzów i wypuszczeni z bagażnika. Sądząc z ich min teraz, nie byli zachwyceni, że widzą go ponownie. Mało go to obchodziło. Stanowili jego przepustkę do miejsca, do którego chciał się dostać. Wyciągnąwszy kluczyki z kieszeni, rzucił je właścicielowi trafiki i podszedł do peugeota. – Mam usiąść z tyłu – gestykulując, zwrócił się z pytaniem do Człowieka z Blizną – czy w bagażniku? Ani jeden nie rozumiał, co Harvath mówi, ale obydwaj potrafili się domyślić, że ich obraża. Musieli jednak przełknąć zniewagę, ponieważ kazano im dostarczyć go na miejsce całego. Krzaczasta Brew, który siedział za kierownicą, odwrócił się do okna i coś burknął. Harvath uznał, że dostał wolną rękę, i zajął miejsce na tylnym siedzeniu, obok siebie kładąc plecak. Zatrzaskując drzwi, rzucił: – Czekam tylko na was, moje panie.

Podróż w góry była dłuższa, niż zapamiętał, a widoki jeszcze piękniejsze. Przypominały mu Szwajcarię. Jedyną różnicę stanowiły kamienne domki pokryte czerwoną dachówką w miejsce alpejskich chat. Mijali woły ciągnące drewniane wózki i pastwiska ze stadami owiec. Od czasu do czasu Harvath widział masywne, dzikie pirenejskie koniki. Przejechawszy przez kilka miasteczek i osad, w końcu dotarli do Ezkutatu. Harvath pamiętał przysadziste zabudowania i wysoką dzwonnicę kościoła, nienaruszone zębem czasu. Zanim się obejrzał, zostawili wioskę w tyle. Dalszy odcinek Harvath pokonał tylko raz w życiu, i to w egipskich ciemnościach. I raczej nie chciałby powtarzać tego wyczynu bez przewodnika. Droga wznosiła się i opadała, wijąc w górę – wyżej i wyżej. Harvath czuł w uszach zmieniające się ciśnienie. Wreszcie dojechali do węższej, żwirowej drogi z wysokim murem po obu stronach. Gdyby Harvath prowadził i akurat zamrugał, najpewniej by ją przegapił. Krzaczasta Brew skręcił we właściwym momencie i po jakichś trzystu metrach zatrzymał się przed bramą. Za nią rozciągało się pastwisko ze zwierzętami hodowlanymi pilnowanymi przez owczarki baskijskie. Kiedy samochód stanął, dwa psy rzuciły się do ogrodzenia i zaczęły ujadać. Dwaj rośli mężczyźni wyłonili się zza formacji skalnej i podeszli do wozu. Każdy z nich dzierżył broń, przez Włochów zwaną lupara. Harvath nie miał pojęcia, jak mówią na nią Baskowie. W każdym razie chodziło

o regularną dwururkę z odpiłowaną lufą i z zaobloną drewnianą rękojeścią taką jak w pistolecie. Dzięki skróconej lufie łatwiej było ukryć broń, a także użyć jej w lesie czy w zwarciu. Przy tak krótkiej lufie śrut rozpryskiwał się bardzo szeroką wiązką, czyniąc ogromne spustoszenia. Jeden ze strażników wdał się w rozmowę z Krzaczastą Brwią i Człowiekiem z Blizną, drugi natomiast uciszał psy i otwierał bramę, aby przepuścić samochód. Gdy peugeot ruszył, Harvath zobaczył drewnianą strażnicę z piecykiem na propan i siedzącym wokół niego zbrojnym oddziałem. Wszyscy mężczyźni byli dobrze wyposażeni i ubrani w grube puchowe kurtki oraz tradycyjne czarne baskijskie berety. Krzaczasta Brew i Człowiek z Blizną okazali się odpowiednio kuzynem i szwagrem lokalnego dowódcy ETA, w którego gospodarstwie się znajdowali. Jednakże to nie z nim Harvath miał się spotkać, tylko z człowiekiem równie – jeśli nie bardziej – poważanym w tej okolicy. Krzaczasta Brew zahamował przed stajniami, ponownie coś burknął i brodą wskazał schody. Harvath wiedział, co to oznacza. Wysiadając z wozu, kiwnął obydwóm mężczyznom, po czym patrzył, jak odjeżdżają w stronę bramy. Potem przez chwilę tylko stał i chłonął widok. Słońce wisiało nisko nad horyzontem i temperatura powietrza – i tak niska w górach – zaczynała spadać. Zanosiło się na naprawdę zimną noc. Harvath wspiął się po schodach i otworzył drzwi prowadzące do niewielkiego pomieszczenia nad stajniami. Na piecyku grzało się to samo tradycyjne danie, które zastał tu poprzednim razem: baskijska fasola z dodatkiem szynki i kiełbasy chorizo. Pośrodku, na starym drewnianym stole, stała ubita szklanka i pół butelki wina. Choć latem spędził w tym miejscu zaledwie cztery godziny, znajomy widok pomógł mu się rozluźnić. Na tę chwilę przynajmniej był bezpieczny. Odłożywszy plecak Riley na szafkę, sięgnął po butelkę i nalał sobie wina. Następny krok będzie bardzo ryzykowny. Zanim upił łyk, zmówił milczącą modlitwę, prosząc, ażeby mężczyzna, z którym miał się zobaczyć, stanął na wysokości zadania.

Rozdział 9 Teksas

Nicholas był skłonny ryzykować życie dla niewielu osób – jedną z nich była Caroline Romero. Nie znaczyło to bynajmniej, że zapomniał o ostrożności i na oślep rzucił się jej z pomocą. Najpierw trzeba było poczynić pewne kroki. Przede wszystkim wybrać bazę wypadową. Rancho Trzy Szczyty zajmowało ponad dwadzieścia tysięcy akrów i było własnością zamożnej teksańskiej rodziny, na której czele stał Peter Knight. Knight prowadził interesy na całym świecie i w różnych branżach: od hodowli bydła przez biotechnologię i transport lotniczy po górnictwo. W minionych latach Nicholas wielokrotnie pomagał mu przy dopinaniu transakcji. Rancho stanowiło dla tej rodziny miejsce ucieczki od zgiełku i było utrzymywane przez zatrudniony na stałe personel, do którego zadań zaliczała się także opieka nad gośćmi odwiedzającymi rancho na przestrzeni roku, niejednokrotnie pod nieobecność gospodarzy. W przypadku Nicholasa personel nie miał pojęcia, czego się spodziewać. Pan Knight przekazał telefonicznie wiadomość, że pojawi się ważny gość z kategorii VIP-ów, że długość jego pobytu nie jest określona i że wszyscy powinni się postarać, aby niczego mu nie brakowało. W efekcie pierwszej prośby gościa już nazajutrz przed domkiem gościnnym czekał na niego czarny wóz marki GMC – model yukon denali przystosowany specjalnie dla niepełnosprawnych kierowców i dostarczony przez firmę leasingową z Brownsville. Samochód wyglądał i funkcjonował jak normalny SUV, z tym że był wyposażony dodatkowo w ręczne przekładnie umożliwiające przyśpieszanie i hamowanie bez użycia pedałów nożnych. Na żądanie Nicholasa miał przyciemniane szyby i został pozbawiony tylnych siedzeń, dzięki czemu w środku było dość miejsca na dwa psy. Wskoczywszy na siedzenie pasażera z uniwersalnym narzędziem firmy Leatherman w ręku, Nicholas odsłonił podsufitkę i przeciął kable biegnące do pokładowego telefonu komórkowego oraz systemu nawigacji GPS/OnStar.

Następnie przeszukał starannie całe wnętrze, upewniając się, że w aucie nie ma żadnych urządzeń namierzających. Nieco czasu zajęło mu sprawdzenie zawieszenia i zajrzenie pod maskę, co było możliwe dopiero po przystawieniu niskiej drabinki. Nicholasowi zależało, aby nikt nie był w stanie śledzić jego dalszych ruchów. Usatysfakcjonowany oględzinami wpuścił psy do środka i zająwszy dzięki specjalnemu fotelikowi miejsce za kierownicą, udał się na próbną przejażdżkę, aby przy okazji rozpoznać układ rancha. Właściciele zasiedlili je różnoraką dziką i egzotyczną zwierzyną. Gdyby Nicholas zasnął podczas lotu tutaj, mógłby powziąć podejrzenie, że został uprowadzony do rezerwatu w Afryce. Podczas przejażdżki zobaczył adaksy, oryksy, kudu, impale, arni, zebry, gazele i gnu. Jego psy, wystawiając łby za opuszczone okna, także je widziały. Nabrawszy pewności, że poradzi sobie z prowadzeniem wozu także na zwykłej drodze, Nicholas zawrócił do domku gościnnego. Na frontowych stopniach siedziała osoba zarządzająca ranchem, atrakcyjna kobieta pod czterdziestkę nazwiskiem Maggie Rose. Widząc zbliżającego się Nicholasa, przyjaźnie pomachała mu ręką. Nicholas zaparkował, wyłączył silnik i energicznie wysiadł z samochodu, przyciskiem na pilocie otwierając tylną klapę, żeby wypuścić psy. – Jak się sprawuje pańskie auto? – zapytała Rose. – Nieźle, dziękuję – odparł Nicholas. Maggie Rose była niezwykle opanowana, co Nicholasowi odpowiadało. Na jego widok ludzie zazwyczaj patrzyli z niedowierzaniem, bliscy przetarcia oczu ze zdziwienia, jednakże ona minionego wieczoru, odbierając go z lotniska, potraktowała go zwyczajnie, jakby był pierwszym lepszym gościem. Zachowywała się w pełni profesjonalnie, aczkolwiek dało się w jej postawie wyczuć odrobinę teksańskiego szyku. – Mam nadzieję, że się pan nie pogniewa... Pod pańską nieobecność weszłam do środka i wypakowałam zakupy w kuchni. Nicholas gniewał się, i to bardzo. Nie podobało mu się, że ktoś był w środku pod jego nieobecność. Niemniej nie mógł okazać swoich uczuć. Był tylko gościem i jak sądził, Maggie Rose postąpiła, jak postąpiła, kierując się zdrowym rozsądkiem i uprzejmością. – Dziękuję – powiedział tylko. – Proszę bardzo – odparła Maggie, rzucając uśmiech w stronę Argosa i Draco. – Wczoraj wieczorem poczytałam co nieco o pańskich psach. To zdumiewająca rasa. Nicholas uśmiechnął się. – Nie zamierzam nigdy mieć psa innej rasy. – Założę się, że wykarmienie ich kosztuje majątek. – Zwierząt takich jak one nie sposób wycenić – rzekł Nicholas, klepiąc pupili po wielkich łbach. – Czy mogę?... – zapytała Maggie, podchodząc. Nicholas skinął głową i kobieta zbliżyła się do Argosa i Draco. Wyciągnęła rękę najpierw do jednego, potem do drugiego, aby poznały jej

zapach, po czym kolejno podrapała oba psy za uszami. – Mógłby je pan wynajmować na dziecięcych przyjęciach do przejażdżek zamiast na kucyku, dzięki czemu zwróciłaby się panu co najmniej połowa kosztów ich utrzymania. Nicholas ponownie się uśmiechnął. Maggie Rose opuściła ręce wzdłuż boków i cofnęła się kawałek. – Gdyby potrzebował pan czegokolwiek, proszę do mnie zadzwonić. Numer znajdzie pan przy telefonie w kuchni. – Będę pamiętał – rzekł. Odprowadzał ją wzrokiem, gdy szła do swego wozu i siadała za kierownicą. Zatrąbiła i pomachała mu z uśmiechem, po czym ruszyła. Nicholas pomachał jej w odpowiedzi. Kiedy Maggie Rose odjechała, wspiął się po stopniach i razem z psami wszedł do domku gościnnego. Zbliżała się pora karmienia Argosa i Draco, jednakże Nicholas najpierw chciał przetestować swój sprzęt. Wprawdzie nie miał powodów, aby nie ufać Maggie Rose, ale też nic nie wskazywało na to, że powinien ją obdarzyć zaufaniem. Owszem, była miłą kobietą, lecz jeśli życie czegokolwiek go nauczyło przez te wszystkie lata, to tego, że miłe kobiety nieraz chcą wbić człowiekowi nóż między żebra. Skierował się do sypialni i obrzucił spojrzeniem swój sprzęt. Wszystkie skrzynie stały zamknięte, tak jak je zostawił. Rozpakował dwie, rozstawił łącze satelitarne i podłączył laptopa. W czasie gdy sprzęt się kalibrował, namierzając odpowiednie sygnały, nakarmił i napoił psy. Gdy skończył, od razu wszedł do Internetu. Siedząc przy stole, otworzył stronę, przez którą komunikowała się z nim Caroline Romero. Wcześniej zostawił jej wiadomość, że jest już w Teksasie. Teraz odczytał wiadomość: „Dziś wieczorem. 20.00. Casa De Palmas. McAllen. Kryty parking. Ostatni poziom. Dziękuję za pomoc”. W skierowanej do niego prośbie o pomoc zawarła informacje, które znali tylko oni dwoje, tak że Nicholas nie miał wątpliwości, że prośba faktycznie pochodzi od niej i że przyjaciółka znalazła się w prawdziwej potrzebie. Nicholas najchętniej przyszedłby jej z pomocą natychmiast, zapewnił bezpieczeństwo od razu, musiał jednak być bardzo ostrożny. Podzielenie się z nią informacją o ranchu i zaproszenie jej tutaj nie wchodziło w grę, przynajmniej na razie. Od ich poprzedniego spotkania minęło sporo czasu. Wiele mogło się zmienić. Poza tym Nicholas wciąż miał przeczucie, że coś w tej sprawie śmierdzi. Dlatego zdecydował się na spotkanie w miejscu publicznym. Dodatkowym plusem było to, że na miejscu spotkania nie będzie musiał wysiąść z samochodu. Pomysł podróży do McAllen coraz bardziej mu się podobał. Wpisawszy w wyszukiwarkę nazwę Casa De Palmas, przekonał się, że jest to trzygwiazdkowy hotel w samym centrum miasta. Skorzystał z podglądu satelitarnego, żeby zapoznać się z rozkładem budynku i przyległego terenu. Kiedy już je rozeznał, zaczął się zastanawiać, jaką trasą pojedzie i czy gdzieś po drodze byłaby możliwa ewentualna zasadzka. Nie

zamierzał niepotrzebnie ryzykować.

Rozdział 10 McAllen w Teksasie leży zaledwie parę kilometrów od granicy z Meksykiem; dalej rozciąga się Reynosa, bardzo niebezpieczne meksykańskie miasto. Nicholas miał do czynienia z najgroźniejszymi postaciami z tamtejszego półświatka, którym zarówno wykradał, jak i sprzedawał informacje. Potrafił więc sobie wyobrazić wiele powodów, dla których ktoś postanowił go zwabić do Casa De Palmas, by potem wbrew jego woli przerzucić za granicę i tam rozprawić się z nim w nieprzyjemny sposób. Musiał przygotować się i na taką ewentualność. Ze względu na jego wzrost nawet broń zaprojektowana z myślą o dzieciach była zazwyczaj zbyt duża i zbyt nieporęczna. Poza tym takie zabawki strzelały wyłącznie małokalibrową amunicją, która nie nadawała się na jego potrzeby. Dlatego też Nicholas używał wyłącznie broni wykonywanej specjalnie na jego zamówienie przez najlepszych rusznikarzy i inżynierów z całego świata. Najczęściej korzystał z trzystrzałowego pistoletu kalibru .45 z pomniejszoną rękojeścią i ulepszonym łożem, dzięki czemu odrzut był znacznie mniejszy. Mimo tylu przeróbek i usprawnień Nicholas miał ogromne problemy z celnym oddawaniem kolejnych strzałów. Ale z drugiej strony broń wyrównywała jego szanse, nie czuł się już jak mysz, która musi stawić czoła słoniowi. Nicholas nie ruszał się z domu bez szerokiego wachlarza wyposażenia. Teraz pakował wszystko do swego nowego wozu. Gdyby miał nie wrócić na rancho, gdyby przyszło mu uciekać, gdyby zaszła jedna z miliona nieprzewidzianych okoliczności, chciał być przygotowany. W bardzo młodym wieku zrozumiał, że jeśli sam nie zadba o siebie, nikt nie zrobi tego za niego. Tylko on sam mógł o siebie zadbać. A żeby przeżyć, musiał być przewidujący i dobrze zabezpieczony. Problem w tym, że nikt nie jest w stanie zabezpieczyć się na każdą ewentualność. Tak czy owak Nicholas nie pokonał takiego szmatu drogi, żeby teraz poddać się wątpliwościom. Przyjechał, aby spłacić dług wdzięczności. Zapakowawszy wszystko, co zabierał ze sobą, pozwolił psom wybiegać się przez parę minut, a następnie kazał im wskoczyć na tył wozu. Zatrzasnął klapę i przeszedł do drzwi kierowcy. Parę chwil później siedział już w swoim foteliku.

Na niebie krążył myszołów białosterny, gdy Nicholas opuszczał rancho i wjeżdżał na drogę wiodącą na południe, do McAllen. Gdyby chciał, mógłby skorzystać z pomocy personelu ochrony rancha, jednakże odrzucił ten pomysł. To była sprawa osobista. A on unikał wplątywania obcych w swoje sprawy, kiedy tylko się dało. Im mniej osób o nim wiedziało, tym lepiej – nie wyłączając ochroniarzy Knighta. I chociaż Caroline nie zażądała, by stawił się w pojedynkę, przekaz jej wiadomości był czytelny. Miała kłopoty i nie chciała, aby ktokolwiek się dowiedział, że poprosiła o pomoc jego. Potrafił to zrozumieć. Zresztą uznał, że psy i te kilka asów w rękawie powinno wystarczyć. Jadąc, walczył z przepełniającymi go uczuciami. Oczywiście czuł niepokój. Zawsze był niespokojny, gdy opuszczał własną strefę bezpieczeństwa. Czuł też ekscytację. Wiele czasu upłynęło od jego ostatniego spotkania z Caroline. Z Caroline, która była nie tylko genialna, ale też śliczna... Nicholas – podobnie jak przed laty na konferencji hakerów – przed wyjazdem z rancha kilkakrotnie się przebierał, zanim w końcu zdecydował, w czym wystąpi. Doskonale zdawał sobie sprawę, że robi z siebie głupca. Z Caroline łączyła go wyłącznie przyjaźń. Mimo to zależało mu na niej i chciał dobrze wypaść w jej oczach. Pod wpływem impulsu zgolił nawet schludnie przystrzyżoną bródkę w próżnej nadziei, że wraz z nią pozbędzie się paru lat. Na ironię zakrawał fakt, że osoba tak okrutnie potraktowana przez los żywiła wciąż tyle nadziei. Najbliżsi Nicholasowi ludzie czuli się rozczuleni i wstrząśnięci jego brakiem pewności siebie i złudzeniami. Trzeba jednak przyznać Nicholasowi, że w jednym miał krystalicznie przejrzysty ogląd sytuacji. Zdawał sobie sprawę z tego, jak postrzega go reszta świata. Był świadom, że kwestie sercowe raczej nigdy nie będą mu spędzać snu z powiek. Dojrzewając, zaczął się godzić z myślą, że dożyje swych dni w samotności. To z kolei sprawiło, że jeszcze większą wagę przywiązywał do zawartych przyjaźni. I w niemałym stopniu przyczyniło się do tego, że bezzwłocznie odpowiedział na wołanie Caroline o pomoc. Rozważał czekające go zadanie, podczas gdy za oknami wozu dziki, wiejski krajobraz południowego Teksasu ustępował peryferiom i dzielnicom podmiejskim McAllen. Liczące niecałe stulecie miasteczko było najszybciej rozwijającym się ośrodkiem miejskim w Stanach Zjednoczonych. Niezmiernie skorzystało ono na powstaniu Północnoamerykańskiej Strefy Wolnego Handlu – NAFTA – jak również ekonomii zwanej maquiladora, umożliwiającej meksykańskim fabrykom importowanie nieoclonych surowców, wytwarzanie produktów końcowych i sprzedawanie ich z powrotem USA. McAllen rozkwitło, świadcząc usługi zarówno Amerykanom, jak i Meksykanom. Dzięki handlowi międzynarodowemu, przygranicznej wymianie handlowej i takiej samej opiece zdrowotnej – a także dzięki handlowi narkotykami i żywym towarem – wzbogaciło się wielu mieszkańców Doliny Dolnego Biegu Rio Grande. Na każdego zamożnego mieszkańca wciąż jednak przypadał tysiąc tych, którzy marzyli o bogactwie. Właśnie na takich ludzi Nicholas uważał najbardziej, wjeżdżając do McAllen.

W Meksyku można się było najszybciej wzbogacić porwaniem, która to praktyka zdążyła już zainfekować południe Stanów Zjednoczonych. Ponieważ branie zakładników równało się kupie kasy, porwania zaczęły być tutaj w modzie. Istniało też coś, co można nazwać „porwaniem w pigułce”. Porwanie w pigułce nie różniło się zbytnio od zwykłego napadu. Porywacze zabierali swojej ofierze portfel i doprowadzali ją do bankomatu, gdzie zmuszali do wybrania maksymalnej kwoty z konta. Potem zazwyczaj puszczali ofiarę wolno, aczkolwiek niektórzy przetrzymywali ją do następnego dnia, żeby odbyć kolejną wycieczkę do bankomatu. Nicholas nie zamierzał wpaść w łapy żadnego rodzaju porywaczy. Ilekroć ruch zwalniał albo trzeba było się zatrzymać przed skrzyżowaniem, Nicholas zachowywał dystans między swoim wozem i poprzedzającym go autem, pilnując, by mieć widok na jego tylne koła. Dzięki temu był w stanie je ominąć w razie potrzeby, unikając zablokowania. Wiedział o sztuczkach, dzięki którym porywacze aut uprowadzali wiele warte wozy prosto z ulicy, i miał się na baczności, kontrolując teren nie tylko przed przednią szybą, ale też po bokach i z tyłu. Wzdłuż Main Street stały staromodne latarnie i głównie jednopiętrowe budynki, które wyglądały, jakby je wzniesiono w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Wszystkie szyldy miały napisy w dwóch językach. Przy obu wąskich chodnikach parkowały ukośnie rozmaite samochody: pick-upy, minivany. Tanie amerykańskie marki stały tuż obok najnowszych mercedesów, porsche i bmw. W pewnym momencie Main Street nagle się zmieniała. Zniknęły jednopiętrowe zabudowania ze sklepikami, a ich miejsce zajęły majestatyczne palmy rosnące szpalerem. Na krańcu ulicy mieścił się niewielki skwer – Archer Park – dalej zaś stał hotel Casa De Palmas. Nicholas jechał powoli, przyglądając się uważnie budynkowi i przylegającemu doń parkingowi. Pisnęło urządzenie leżące na podłokietniku fotela. Zerkając w prawo, Nicholas zobaczył na ekraniku napis: „Połączenie WiFi z siecią Casa De Palmas”. Jechał dalej z uśmiechem, zapoznając się z otoczeniem i wyszukując trasy, którymi będzie mógł się oddalić. Pół godziny później wjechał na parking, znalazł wolne miejsce z widokiem na Archer Park i Casa De Palmas. Teraz mógł się zająć tym, co potrafił robić najlepiej.

Rozdział 11 Casa De Palmas był budynkiem w stylu neokolonialnym, z łukami, wieżyczkami, hiszpańską czerwoną dachówką i kremową fasadą z lśniącymi bielą ozdóbkami. Oryginalna konstrukcja pochodziła z początku dwudziestego wieku, co zdaniem Nicholasa odnosiło się także do systemów ochrony. Wykorzystując hotelową sieć WiFi, Nicholas raz-dwa uporał się z zabezpieczeniami Casa De Palmas. Od tej chwili był panem tego hotelu. Miał kontrolę nad wszystkim, co w jakikolwiek sposób było połączone z hotelową siecią komputerową. Rekonesans rozpoczął od przejrzenia elektronicznej księgi gości. Szukał nazwiska Caroline Romero, nie znalazł go jednak. Sprawdził również transakcje kartą płatniczą w restauracji i barze, ale tam też nie było po niej śladu. Zajrzał nawet do komputera konsjerża – z takim samym wynikiem. Z tego, co widział, Caroline Romero nie pozostawiła wirtualnych odcisków palców w tym miejscu. Wcale go to nie zdziwiło. Następnie Nicholas zainteresował się nagraniami z tych kilku kamer przemysłowych, które rozmieszczono na terenie Casa De Palmas. Nalawszy sobie mały kubek espresso z termosu, który ze sobą przywiózł, popijał napar małymi łyczkami, przeglądając różne ujęcia. Rozmieszczenie kamer także nie stanowiło dlań zaskoczenia. Jedna znajdowała się w głównym holu, druga przy rampie rozładunkowej, parę na różnych poziomach krytego parkingu, reszta w równie przewidywalnych miejscach. Wszystkie przekazy trafiały na dwie tanie, uruchamiane ruchem nagrywarki stojące w biurze ochrony. Z tego, co Nicholas zauważył, zapisy te przechowywano przez tydzień, po czym kasowano, wcześniej być może przekopiowawszy je na jakiś trwały nośnik, płytę DVD albo innego rodzaju pamięć zewnętrzną. Nie miało to większego znaczenia. Tygodniowe nagrania wystarczały mu w zupełności. Pooglądawszy przez chwilę nagrania na żywo, włamał się do nagrywarek i przejrzał zapisy z całego dnia. Miał mnóstwo czasu do spotkania z Caroline, nie musiał się więc śpieszyć. Wypatrywał czegokolwiek niezwykłego; czegoś, co by wskazywało, że zmierza prosto w pułapkę. Skończywszy oglądać zapisy z tego dnia, przewinął zapis i skupił się

na dniu wczorajszym, zwracając szczególną uwagę na wchodzących i wychodzących ludzi. Chociaż znalazły się osoby, przy których zatrzymał się dłużej – głównie byli to ochroniarze towarzyszący bogatym damulkom udającym się na spotkania z przyjaciółkami – w gruncie rzeczy nic nie wywołało zapalenia się czerwonej kontrolki w jego mózgu. Jak na razie wszystko gra. Dla pewności Nicholas cofnął się o jeszcze jeden dzień. Usatysfakcjonowany wynikiem przeszedł do kolejnego etapu. W dzisiejszych czasach nie ma branży, która nie zależałaby od komputerów – i hotel Casa De Palmas nie był wyjątkiem. Namierzywszy twardy dysk kierownika do spraw personalnych, Nicholas szybko się dowiedział, który ochroniarz będzie miał dyżur dzisiejszego wieczoru oraz kiedy ostatnio miał on wolne. Na tej podstawie mógł wybrać nagranie z kamer parkingu, które następnie zapętli. Gdy wyciął odpowiednią część zapisu sprzed dwóch dni, pozostało mu tylko zmienienie daty i godziny, a gdy i tego dokonał, od razu zsynchronizował nagrywany na żywo obraz ze swoim przekazem. Wiedział, że cała robota poszłaby na marne, gdyby siedzący na nocnej zmianie ochroniarz zobaczył, że jedna z kamer pokazuje fragment parkingu, na którym wciąż panuje biały dzień. Było to nieco nużące zajęcie, lecz w końcu Nicholas stworzył sobie czapkę niewidkę, która obejmie wybraną część parkingu. Najlepsze zaś było to, że podczas gdy ochroniarz będzie patrzył na nagrania sprzed dwóch dni, Nicholas będzie miał dostęp do nagrań bieżących. Siedząc w swoim wozie na najwyższym poziomie, zobaczy jak na dłoni wszystko, co będzie się działo w garażu i w całym hotelu. To da mu przewagę, która być może przesądzi o życiu i śmierci. Sprawdziwszy, która godzina, Nicholas przyjrzał się ostatnim gościom. Mikrobus hotelowy wysadził właśnie grupkę osób, zapewne prosto z lotniska, a ponadto kilka kosztownych sportowych aut przywiozło atrakcyjne, dobrze ubrane kobiety, z których część najwyraźniej znała się dobrze, o czym świadczyły swobodne rozmowy w drodze do hotelowego baru. Przyglądając się głównie czarnowłosym Latynoskom, Nicholas uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, czego szuka. Caroline mogła wyglądać tak samo jak wtedy, gdy widział ją ostatnio, ale mogła też całkowicie się zmienić. Kobiety ze zdumiewającą łatwością zmieniały swoją aparycję. Caroline Romero mogła być teraz blondynką albo przypominać jedną z tych dziewczyn, które przed chwilą zajęły miejsca przy barze. Przejmowanie kontroli nad hotelowym systemem komputerowym napełniło Nicholasa poczuciem mocy, jednakże kiedy zrozumiał, że nie wie, kogo ma szukać, poczuł znów niepewność. Przez moment miał ochotę dolać sobie espresso, ostatecznie jednak zwalczył pokusę. Był już wystarczająco pobudzony. – Skup się – powiedział do samego siebie, obserwując gości hotelu Casa De Palmas. Nikt choćby odlegle nie przypominał Caroline. Czuł pewność, że gdyby

tu była, zdołałby ją wypatrzyć. Gapił się na nagrania z kamer przez kolejne trzy kwadranse – dopóki nie nadeszła pora na następny jego ruch. Wyjął pistolet ze schowka pod podłokietnikiem, położył go sobie na kolanach i nakrył marynarką. Przedstawienie czas zacząć. Wrzucił wsteczny bieg, wycofał się z miejsca parkingowego i skierował w stronę ulicy. Na skraju parkingu włączył blokadę sygnału centrali ochrony. Na ekranach pokazał się śnieg, po czym momentalnie wszystko wróciło do normy. Jeżeli ochroniarz akurat spoglądał na monitory, a nie – na przykład – wypełniał papiery albo wysyłał SMS-a, odniósł wrażenie, że napięcie prądu siadło na chwilę, po czym natychmiast się wyrównało. Dopóki nie spostrzeże, iż chłopcy hotelowi odstawiają na parking inne wozy niż te, które przed momentem podjechały pod wejście, wszystko będzie dobrze. Nicholas nie zaprzątał sobie głowy ochroniarzem. Po pierwsze, miał on tyle monitorów do oglądania, że brakowało mu czasu na dokładniejsze analizowanie poszczególnych nagrań. Po drugie, nietrudno się domyślić, na czym skupi uwagę dwudziestoośmioletni kawaler, otoczony tłumem dziewczyn w kusych spódniczkach wysiadających ze sportowych aut o niskim zawieszeniu. Upewnił się szybko, że nikt go nie śledzi, po czym skręcił za róg, minął główne wejście hotelu i zagłębił się w czeluść krytego parkingu. Miał oczy szeroko otwarte, szukając pojazdów, które bądź tu nie pasowały, bądź mogły stanowić potencjalne zagrożenie, takich jak furgonetka dostawcza albo pozbawiony okien minivan. Dojeżdżając na trzeci poziom, nie zauważył niczego, co by go zaniepokoiło. Przejechawszy w żółwim tempie górny poziom w celu przeprowadzenia inspekcji zaparkowanych tutaj aut, wypatrzył wolne miejsce pośrodku i w końcu tam zaparkował. Słońce zaszło przed godziną. Parę lamp rzucało słaby blask na betonowy dach parkingu. Patrząc w lusterko wsteczne, Nicholas widział kładkę dla pieszych wiodącą do hotelu. Właśnie się jej przyglądał, gdy jego laptop zabrzęczał. Nicholas spojrzał w dół i kliknął na jedno z okien, które pozostawił otwarte. Caroline właśnie wysłała mu wiadomość. „Wychodzę”. Nicholas rozejrzał się szybko. Czyżby była w jednym z samochodów? Nie miał co do tego pewności. Gdy jeszcze przez chwilę nie otworzyły się drzwi żadnego z samochodów, Nicholas uznał, że Caroline miała na myśli hotel. Przywrócił na ekran nagrania na żywo z kamer hotelowych i zaczął jej wypatrywać. Na parterze, nieopodal wyjścia z baru, jakaś kobieta czekała na windę. Czy to Caroline? Kobieta stała odwrócona plecami do kamery. Miała spuszczoną głowę i chyba patrzyła na swoją komórkę. Zdawała się mieć taką jak trzeba sylwetkę, ale to samo Nicholas mógł powiedzieć o wszystkich pozostałych kobietach, które tego wieczoru weszły do hotelu. Drzwi windy otworzyły się i kobieta zniknęła w kabinie. Niecałą minutę później winda zatrzymała się na trzecim piętrze i kobieta wyszła z niej na korytarz. Nicholas nadal nie widział jej twarzy.

Wyglądało na to, że kobieta zna rozmieszczenie kamer. Serce zaczęło bić szybciej Nicholasowi, nie dlatego jednak, że ucieszył się na widok Caroline Romero. Miał przeczucie, że coś jest bardzo nie tak. Nakazał sobie spokój. Caroline była wyjątkowo inteligentna. Skoro uznała, że powinna poprosić go o pomoc, musiała też wiedzieć, że powinna unikać kamer przemysłowych. Nicholas bardzo chciał w to wierzyć, przychodziło mu to jednak z trudem. Odruchowo sięgnął do pistoletu i objął rękojeść palcami. Psy wyczuły niepokój swego pana i zaczęły się kręcić z tyłu wozu, próbując wyjrzeć przez przyciemniane okna. Wreszcie kobieta znalazła się na kładce. Zatrzymała się na skraju parkingu i rozejrzała, jakby nie wiedziała, w którą stronę iść. Nicholas wziął głęboki oddech i włączył na moment migacze. Kobieta ruszyła w jego kierunku. Była ubrana tak jak tamte dziewczyny, w krótką obcisłą sukienkę i miała wysokie szpilki. Z jej lewego ramienia zwisała mała torebka. Obie ręce miała puste – zdążyła odłożyć komórkę. Nicholas oderwał wzrok od jej dłoni i omiótł spojrzeniem twarz, której nadal nie widział wyraźnie. Kobieta szła przed siebie z głową lekko pochyloną. Czyżby próbowała zwieść kamery? A może wszystko było obliczone na zwiedzenie Nicholasa? Im kobieta była bliżej jego wozu, tym większy czuł niepokój. W końcu w jego głowie rozdzwoniły się dzwonki alarmowe. Każdy instynkt podpowiadał mu, że zbliża się niebezpieczeństwo. Wrzucaj bieg i gazu! słyszał głos we własnej głowie. A jednak go zignorował. Argos i Draco zaczęły warczeć. Minęła chwila, kiedy miał szansę na jakąś reakcję. Teraz kobieta była już na wyciągnięcie ręki od jego wozu. Wtem stracił ją z oczu. Psy rozszczekały się i rzuciły do okien. Nicholas wykręcał szyję, żeby zobaczyć, gdzie podziała się kobieta. Pułapka. Powinien był wiedzieć... Przekręcił kluczyk w stacyjce i już miał zamiar wrzucić bieg, gdy twarz kobiety nagle pojawiła się za oknem pasażera. Nicholas bez zastanowienia uniósł pistolet i wycelował. Mierzył w sam środek czoła kobiety i nawet zaczął naciskać spust. Jednakże zanim wystrzelił, szarpnął ręką w lewo. Ujadanie psów było tak głośne, że Nicholas nie słyszał własnych myśli. Argos i Draco rzuciły się naprzód i usiłowały się wgramolić na przednie siedzenie, by dopaść intruza za oknem. Nicholas uciszył je krzykiem. W życiu nie widział tej kobiety. Nie była to Caroline Romero, ale dostrzegał w niej coś znajomego. Kobieta dotknęła klamki i próbowała otworzyć drzwi. Były zamknięte. Spojrzała prosto na Nicholasa. – Miała na sobie czarne skórzane spodnie – powiedziała przez szybę. – Nosiła wtedy krótkie, nastroszone czarne włosy. Zanim Nicholas zorientował się, co się dzieje, kobieta sięgnęła do torebki. Mimowolnie poderwał rękę i złożył się do strzału. Jednakże ona wyciągnęła nie broń, tylko starą fotografię, którą przyłożyła do szyby. Nicholas zrozumiał, dlaczego kobieta, którą ma przed sobą, wydaje mu się znajoma.

Opuściwszy pistolet, sięgnął do przycisku zwalniającego zamki w drzwiach. Kobieta widząc, że drzwi są otwarte, szarpnęła klamkę i wsiadła do środka. – Wszystko panu wyjaśnię – powiedziała, zanim Nicholas zdążył się odezwać – ale musimy stąd odjechać. Natychmiast.

Rozdział 12 Pireneje w Baskonii, Hiszpania, środa

Słońce właśnie wstawało, gdy ktoś zapukał do drzwi. – Otwarte – powiedział Harvath, nie odwracając się od piecyka. Nie musiał się oglądać, by wiedzieć, kto idzie. Bask tuż po czterdziestce wślizgnął się do środka i zamknął za sobą drzwi. – Na stole jest kawa. Mężczyzna podszedł do stołu i wysunął sobie krzesło. Siadając, wyjął z kieszeni paczkę papierosów, wytrząsnął jednego i przypalił. – Chyba zjawiłem się w samą porę. Miał ciemne włosy i starannie ogoloną twarz. Jego opanowany sposób bycia kontrastował z nienaganną wojskową postawą i parą piwnych oczu, które zdawały się nieco zbyt czujne jak na człowieka pracującego w tym zawodzie. – Psy rozszczekały się na widok twojego konia – rzekł Harvath, zbliżając się do stołu z patelnią. – Mam nadzieję, że lubisz jajecznicę, padre. Ksiądz zaciągnął się głęboko, przetrzymał dym w płucach i dopiero zrobiwszy wydech, kiwnął potakująco głową. Harvath podał jedzenie, zaniósł patelnię do zlewu i zajął miejsce naprzeciwko gościa. Właśnie zabierał się do swojej porcji jajecznicy, gdy ksiądz przyszpilił go spojrzeniem. Harvath odłożył widelec. Peio położył papierosa na skraju blatu, skłonił lekko głowę i udzielił Harvathowi tradycyjnego błogosławieństwa. Skończywszy, uczynił znak krzyża i podniósł wzrok. – Pewnie powinienem powiedzieć, że zaskoczył mnie twój widok, ale jak sądzę, właśnie na tym ci zależało. – Potrzebowałem bezpiecznej kryjówki. Ksiądz ujął papierosa i zatoczył łuk ręką. – Przypuszczam, że mogłeś trafić w znacznie gorsze miejsce niż gospodarstwo lokalnego dowódcy ETA. Ale wiem też, że ktoś z twoimi

możliwościami mógł poszukać sobie czegoś lepszego. Harvath kiwnął głową, nabierając na widelec nieco jajecznicy. – Chodziło mi o miejsce, którego nikt ze mną bezpośrednio nie powiąże. Ksiądz namyślał się przez chwilę, zanim zareagował. – Co się stało? – Wolałbym nie wdawać się w szczegóły. – W porządku, pozostańmy przy ogólnikach. Harvath milczał przez parę chwil, przypominając sobie wszystko, co wiedział o siedzącym naprzeciwko niego człowieku. Peio nie zawsze był księdzem. Co więcej, jego przeszłość znacznie się różniła od przeszłości przeciętnego duchownego. Jego rodzice wyjechali z Kraju Basków do Madrytu, kiedy Peio był w pierwszej klasie szkoły średniej. Wiedząc, że wielu członków rodziny jest zaangażowanych w ruch separatystyczny, obawiali się o jego przyszłość, jak również o przyszłość jego starszego brata. Obawy te nie były bezpodstawne. Niecały rok po maturze starszy chłopak wrócił do Baskonii i przystąpił do bojówkarzy ETA. Trzy miesiące później nie żył, zabity podczas strzelaniny z policją. Peio wszakże wybrał inną drogę. Odbył obowiązkową zasadniczą służbę wojskową, gdzie wyszły na jaw jego zdolności wywiadowcze. Został w wojsku, równocześnie kończąc studia, i w końcu trafił do hiszpańskiej Centro Nacional de Inteligencia. Tam poznał swoją przyszłą żonę. Kochali swoją pracę i siebie nawzajem. Zamierzali przepracować jeszcze pięć lat w wywiadzie, po czym chcieli się zająć czymś mniej niebezpiecznym i założyć rodzinę. Od celu dzieliło ich pół roku, gdy pewnego zimnego marcowego ranka 2004 roku Alicia wsiadła do zatłoczonej kolejki podmiejskiej jadącej do Madrytu. O 7.38 rano, kiedy pociąg opuszczał stację, amatorski ładunek wybuchowy podłożony przez islamskich terrorystów eksplodował, zabijając ją na miejscu. Była to jedna z szeregu zaplanowanych eksplozji, które można porównać do hiszpańskiego jedenastego września. Cały naród pogrążył się w szoku i żałobie. Peio był zdruzgotany. Jako agent rozpracowujący islamskich bojowników czuł, że zawiódł swoją żonę i swoją ojczyznę, ponieważ nie zapobiegł atakowi. To niezdrowe poczucie winy przywiodło go na krawędź mrocznej emocjonalnej otchłani. Kiedy poprosił o przydzielenie do śledztwa, przełożeni odmówili jego prośbie i wysłali go na przymusowy urlop zdrowotny, aby odzyskał równowagę po tragedii. Trzy dni później Peio zniknął. Koledzy, którzy bezskutecznie próbowali go odwiedzić, doszli do wniosku, że wrócił do Kraju Basków, chcąc wyrwać się z Madrytu i zapomnieć o śmierci żony. Nie mogli być w większym błędzie. W ciągu następnych trzydziestu sześciu godzin Peio wytropił i w brutalny sposób przesłuchał licznych islamskich ekstremistów, poważnie utrudniając oficjalne dochodzenie w sprawie ataków bombowych. Jakiekolwiek tropy zostały odkryte i jakkolwiek były one świeże, ktoś zawsze wyprzedzał policję o krok. Tym kimś był Peio.

Wreszcie dopadł dwóch kluczowych członków komórki terrorystycznej, która zaplanowała i przeprowadziła ataki. Najpierw torturował ich przez trzy dni w opuszczonym budynku, a potem obu stracił. Był to zaledwie kamień milowy na jego drodze do prywatnego piekła. Wypłacił ze swojego konta bankowego wszystkie pieniądze i wyjechał z Madrytu, udając się na maleńką hiszpańską wyspę o nazwie Cabrera. Tam zaczął pić. Kiedy alkohol przestał koić jego ból, zwrócił się ku heroinie, co otworzyło przed nim nowe kręgi piekieł. Popadł w uzależnienie. Gdy skończyły mu się pieniądze, podjął próbę samobójczą. I tak był już emocjonalnym trupem. Gdyby nie miejscowy ksiądz, który go w porę znalazł, Peio umarłby także śmiercią fizyczną. Ksiądz z wysepki był twardym, lecz pełnym współczucia mężczyzną. To on przywrócił do żywych tego straconego dla świata człowieka. „Bóg ma co do ciebie inne plany” – powiedział mu. Gdy nadszedł czas decyzji – wracać do Madrytu czy nie – Bóg osobiście przemówił i Peio zrozumiał, na czym zasadza się Jego plan. Wkrótce po ich poznaniu z wielką szczerością wyznał Harvathowi, że najbardziej żałuje nie tego, co zrobił. Nie żałował brutalnych przesłuchań, tortur ani egzekucji wykonanych na terrorystach, których pojmał. Te grzechy odpokutował i ostatecznie odpowie za nie przed Bogiem. Zdołał sobie nawet wybaczyć to, że nie zapobiegł atakowi, w którym straciła życie jego żona. Peio najbardziej żałował tego, że nie miał z Alicią dzieci. Nie potrafił przestać się zastanawiać, jak potoczyłoby się jego życie po tragedii, gdyby było chociaż jedno dziecko. Uważał, że wtedy wszystko wyglądałoby inaczej. Harvath nie bardzo w to wierzył. Każdy mężczyzna, a zwłaszcza mężczyzna taki jak Peio, mógł w tej sytuacji postąpić tylko w jeden sposób. Wytropić i zabić morderców żony. Jednakże Harvath już dawno się przekonał, że w wypadku Peio – duchownego czy nie – słowa nie zawsze pokrywały się z czynami. I choć był niezły w odczytywaniu prawdy o ludziach, nie wiedział, czy Peio zbliżył się do niego dlatego, że wiele ich łączyło, czy raczej dlatego, że dostrzegał w nim duszę potrzebującą ocalenia. Ta sprzeczność w charakterze była szczególnie widoczna, gdy szło o mężczyznę, który przedstawił ich sobie: Nicholasa albo Trolla, bo tak zwano go w światku wywiadowczym. Peio i Nicholas poznali się w sierocińcu na Białorusi. Nicholas był jednym z patronów ośrodka, a padre pracował w nim misyjnie, zapewniając duchową opiekę podrzutkom – sierotom, z których niemała część stanowiła dziedzictwo Czarnobyla. Tam też zadzierzgnęła się między tymi dwoma mężczyznami naprawdę silna więź. Była ona na tyle silna, że gdy Nicholas potrzebował bezpiecznej kryjówki, zwrócił się z prośbą do księdza – zupełnie jak Harvath teraz. Peio żył w położonym na uboczu klasztorze Świętego Franciszka Ksawerego, ukrytym wysoko w górach jakieś dwie i pół godziny drogi stąd. Lokalny dowódca ETA był jego przyjacielem z lat dziecinnych, a jego gospodarstwo służyło teraz za bazę i przyczółek leżącego dalej klasztoru. Harvath dziwił się, ilekroć pomyślał, że poznał księdza zaledwie przed rokiem. Stało się to za sprawą Nicholasa, który przekonał się do obydwóch

mężczyzn i każdego nazywał swoim przyjacielem. Harvath wiedział, że za sprawą tego samego człowieka Peio wrócił do dawnego stylu życia, aczkolwiek nie sądził, aby ktoś musiał go do tego specjalnie namawiać. Podczas wspólnej akcji Harvath miał okazję się przekonać, że Peio jest naprawdę dobry w tym, co robi. Widząc jego niezwykłą biegłość, zaczął się nawet zastanawiać, czy Peio zdoła wytrwać w powołaniu, czy też raczej Bóg raz jeszcze zmienił co do niego plany. W tej chwili jednak nie to było jego największym zmartwieniem. W tej chwili potrzebował pomocy. A to znaczyło, że będzie musiał zawierzyć swoje życie księdzu. Sięgając po kubek z kawą, zdecydował, co powie, i zaczął przekazywać duchownemu informacje.

Rozdział 13 Peio odszedł od stołu tylko raz, po popielniczkę, ale nawet wtedy gestem kazał Harvathowi, żeby nie przerywał. Gdy Scot skończył, ksiądz wypuścił chmurę dymu i odchylił się na oparcie krzesła. – Bardzo mi przykro z powodu śmierci twojej koleżanki – rzekł Peio. – Będę się za nią modlił, za nią i za tamtych mężczyzn, których musiałeś zabić. Myśl, że Peio będzie się modlił za morderców Riley, nie spodobała się Harvathowi, zmilczał jednak. Tymczasem ksiądz kontynuował: – Co jeszcze mogę dla ciebie zrobić poza zapewnieniem ci kryjówki? Domyślam się, że będziesz się chciał skontaktować ze swoimi przełożonymi. – To prawda. – Biorąc pod uwagę twoją sytuację, skorzystanie z telefonu raczej nie wchodzi w grę. – Zgadzam się z tym w zupełności – odparł Harvath. – Rozmowę telefoniczną zbyt łatwo namierzyć. Ale gdybym miał dostęp do komputera, mógłbym tak pokombinować, żeby ukryć źródło wiadomości. Jest tu jakiś komputer? – Jest. Porozmawiam z gospodarzem i zobaczę, co da się załatwić. Dwadzieścia minut później Harvath siedział w głównym budynku, pochylony nad małym laptopem. Po utworzeniu długiego łańcucha połączeń, biegnących przez serwery rozsiane po całym globie, uruchomił Skype’a. Kliknął na ikonkę Reeda Carltona pośród innych kontaktów i wystukał na klawiaturze wiadomość, jaką Stary powinien rozpoznać, z informacją, że się przyczaił i że Riley nie żyje. „Jestem w drodze. Mój towarzysz nie zdołał się przyłączyć”. Nie potrzebował dodawać nic więcej. Reed Carlton był praktycznie przyspawany do Skype’a. Kontaktował się z agentami operacyjnymi za pomocą albo komputera, albo smartfona. Harvath wysłał wiadomość, rozsiadł się wygodniej i czekał. Minęły trzy kwadranse, a on nadal czekał. Ikonka Starego pokazywała, że jest w trybie online. Skoro nie odpowiadał, musiał być na jakiegoś rodzaju spotkaniu. Ale przy tej różnicy czasu takie wyjaśnienie nie miało najmniejszego sensu. Harvath, choć bardzo

mu się to nie podobało, mógł tylko czekać. Godzinę później Peio zapukał do drzwi i zapytał: – Wszystko w porządku? Harvath pokręcił głową. – Jak dotąd ani słowa odpowiedzi. – W Stanach jest środek nocy. – Nie potrafię też dopaść Nicholasa, który zawsze jest w Sieci. – Ja też nie mogę się z nim skontaktować – rzucił ksiądz. – Od jak dawna? – Od wczoraj. Próbowałem go złapać, jak tylko usłyszałem, że mnie potrzebujesz. – Przez komórkę czy przez Internet? – zapytał Harvath. – Przez Internet – odparł Peio. Harvath zerknął na listę swoich kontaktów, żeby sprawdzić status Nicholasa. Ikonka wskazywała na to, że Troll był poza Siecią. A Troll nigdy nie bywał poza Siecią. Podejrzane. Przewinął listę i sprawdził połączenia z innymi operatorami, z którymi współpracował w ramach Grupy Carltona – najpierw wybrał człowieka nazwiskiem Coyne. Sądząc z ikonki, był w Sieci, nie odpowiadał jednak. Harvath postanowił skontaktować się z nim przez Skype’a. Kliknąwszy numer na ekranie, inicjował połączenie i wsłuchiwał się w sygnał, dopóki nie odezwała się poczta głosowa. Wybrał inne nazwisko, Moss, z takim samym skutkiem. Przedzierał się w dół listy, aż miał za sobą dwadzieścia parę prób kontaktu. Żaden z agentów nie odebrał połączenia. Bardzo podejrzane. Bardzo, ale to bardzo podejrzane. Peio dostrzegł wyraz jego twarzy. – Co się dzieje? – Nikt nie odpowiada. Ani przez Skype’a, ani przez komórkę. Totalna cisza w eterze. – Jaki może być tego powód? Harvath miał na to odpowiedź. Jednakże powód, o który pytał ksiądz, nie mieścił mu się w głowie i dlatego wolał o nim nawet nie myśleć. Mimo wszystko musiał. W jego zawodzie nie było niewinnych zbiegów okoliczności. Harvath założył, że wydarzyło się coś bardzo złego. – Muszę wracać. – Do Stanów? – Tak. I to natychmiast. Najszybciej jak się da. – Uważasz, że to rozsądne? – zapytał go Peio. – Przecież nie wiesz, co tam zastaniesz. Było w tym trochę racji. Nie dało się wykluczyć, że wróciwszy, wpadnie prosto w pułapkę. Jednakże nie mógł siedzieć z założonymi rękami. Musiał coś zrobić. Rozważał w myślach dostępne opcje, gdy laptop zabrzęczał i na ekranie pojawiła się odpowiedź od Starego. „Dostałem twoją wiadomość. Wszystko gra?” Peio także usłyszał brzęknięcie i zobaczył zmieniający się wyraz twarzy

Harvatha. – Co jest? – Stary odpowiedział – poinformował zwięźle Harvath, uderzając w klawisze. Napisał do Carltona: „Gra. Jestem cały”. Miał do zakomunikowania szefowi mnóstwo rzeczy, ale nie chciał tego robić nawet przez Skype’a. Oderwał dłonie od klawiatury i czekał. Chwilę później na ekranie pojawiły się słowa Starego. „Dotarłeś w bezpieczne miejsce?” Odpisał: „Tak”. Następna wiadomość od Carltona brzmiała: „To dobrze. Zostań, gdzie jesteś. Czekaj, aż się odezwę”. To było bardzo podobne do Starego: kazać mu siedzieć na tyłku i czekać na dalsze informacje. Harvath domyślił się, że organizacja została głęboko przeniknięta przez wroga, na podstawie tego, że Stary ani nie zapytał, gdzie dokładnie się znajduje, ani nie zaproponował, aby przeniósł się do którejś z kryjówek Grupy. „Przyjąłem” – odpisał. Stary dodał jeszcze: „Z nikim się nie kontaktuj, dopóki nie rozgryzę, co jest grane. Powtarzam: z nikim”. Takiego zakazu Harvath mógł się spodziewać. Technicznie biorąc, skontaktował się z ponad dwudziestką członków grupy, jednakże nie mógł już temu zaradzić i postanowił zachować tę informację dla siebie. Bardzo chciał zapytać, co – jeśli w ogóle cokolwiek – Staremu wiadomo na temat ataku w Paryżu, ale zdołał się powstrzymać. Carlton był dobrze umocowany i zapewne już nawiązał kontakt z francuskim wywiadem. To, że sam o nic nie pytał na tym etapie, było wiele mówiące. Gdyby potrzebował raportu Harvatha, toby o niego poprosił. Zresztą może jeszcze to zrobi. Na razie Harvath musiał postępować, jak mu kazano. Wystukał na klawiaturze słowo „Rozumiem”, po czym przyglądał się, jak ikonka Starego z zielonej zmienia się w szarą, co sygnalizowało opuszczenie Sieci.

Rozdział 14 Siedziba główna ATS, Annapolis Junction, stan Maryland

– Dla tego było warto wstać z łóżka – rzekł Craig Middleton, klepiąc swego protegowanego po ramieniu. – Dobra robota. Kurt Schroeder opanował chęć zazgrzytania zębami. Ten facet cierpiał na psychozę maniakalno-depresyjną albo na zaburzenie afektywne dwubiegunowe lub coś w tym stylu. Na przemian był oziębły i pełen ciepła, tak że człowiek nie miał pojęcia, czego może się spodziewać. Najczęściej jednak jego szef okazywał się zwykłym letnim skurczybykiem. Do tego lubił sobie pokrzyczeć, a nawet rzucić tym czy owym. Pracownicy przezwali go Pan Chichot i ukuli specjalne określenie na używaną przez niego metodę motywacji podwładnych, mianowicie „burza win”. Schroeder wyraźnie potrafił sobie z nim radzić albo przynajmniej umiał puszczać mimo uszu mało profesjonalne biczowanie-do-skutku-aż-wzrośnie-morale, bo tak wyglądała jedyna strategia zarządzania Middletona. Craig Middleton zmieniał sekretarzy jak rękawiczki – żaden nie zagrzał miejsca na posadzie dłużej niż rok – dopóki nie znalazł Schroedera. Cokolwiek twierdzili obydwaj, byli dla siebie stworzeni. Koledzy Schroedera nie mogli się nadziwić jego zdolności do ignorowania niekończącego się strumienia obelg i potwarzy. Spływają po nim jak woda po kaczce, mawiali. Mylili się jednak; obelgi nie spływały po Kurcie. Każda trafiała celnie, a Schroeder katalogował je i skrywał głęboko. Ilekroć dokonywał egzorcyzmów swych demonów, starał się to robić jak najdalej od wścibskich oczu ludzi z ATS i Craiga Middletona. Aż nadto dobrze znał możliwości swego szefa, który dla zdobycia informacji był zdolny dosłownie do wszystkiego. I właśnie dzięki temu, że tak dobrze poznał swego przełożonego, był w stanie współpracować z nim tak ściśle. A poznanie i zrozumienie szefa nie przysporzyło Kurtowi problemów. Wystarczyło, że przypomniał sobie swoje młode lata i człowieka, którym wtedy był: człowieka nie różniącego się charakterem od Middletona.

Kurt Schroeder urodził się i w większości wychował w uprzywilejowanej warstwie społeczeństwa, lecz wszystkie przywileje zniknęły w ciągu jednego popołudnia. Ekskluzywna prywatna szkoła, wspaniały dom, auta, ochrona – zapewniane przez niewyczerpane środki na kontach bankowych. Najgorsza ze wszystkiego była jednak dla Schroedera strata ojca. W tamtym czasie Kurt Schroeder miał czternaście lat i uczęszczał do pierwszej klasy szkoły średniej. Skandal zatoczył szerokie kręgi i był brzemienny w straszliwe konsekwencje. Tamtej jesieni ciągle padało, tak że nawet warunki atmosferyczne odzwierciedlały wszechogarniający smutek zbierający się w młodej duszy Kurta. Dziennikarze, którzy wystawali na ich trawniku w Greenwich w stanie Connecticut, wdeptali także w ziemię członków rodziny, pozostawiając za sobą jedną grząską breję. Do tamtej pory rodzinę otaczał szacunek i podziw, nawet bojaźń. Bogactwo i pozycja określały ich byt. Jednakże wszystko to okazało się kłamstwem. Gazety miały nazwę na to, czym zajmował się ojciec Schroedera; nazwę, jakiej Kurt w życiu nie słyszał. Piramida finansowa. W sekundzie jego ojciec – jego idol, jego imiennik – z czarodzieja, magika i geniusza stał się kłamcą, oszustem i naciągaczem. Słowa padały, a w piersi młodego Kurta zaciskały się kleszcze, sprawiając, że serce przestawało mu bić. Kochał swego ojca i choć był tylko chłopcem, bardzo chciał stanąć w jego obronie. Nie dawał wiary temu, co mówili ludzie. W końcu mówili o jego ojcu! A jego ojciec był dobrym człowiekiem. I teraz padł ofiarą łobuzów, których Schroeder nie cierpiał. Zwrócił się do niego, szukając wytłumaczenia i zapewnień, że wszystko będzie dobrze, tymczasem ojciec zamknął się w sobie. A potem wydarzył się koszmar gorszy od czegokolwiek, co Kurt byłby sobie w stanie wyobrazić. Po wyjściu z aresztu za kaucją Kurt Schroeder senior popełnił samobójstwo tuż przed rozpoczęciem procesu. Kleszcze, które zaciskały się w piersi chłopaka, spowalniając bicie serca, teraz mu je wyrwały. Rozpoczął się zjazd po równi pochyłej. Wszystko, co było w posiadaniu rodziny, przepadło. Zajęto każdy rachunek bankowy. Zabrano środki trwałe, auta, wszyściusieńko. Wraz z przedmiotami przepadła wyjątkowość i tożsamość. Ich miejsce zajął wszechogarniający wstyd. Matka Kurta, już wcześniej nieszczęśliwa w szponach depresji i masy innych problemów, topiła rozpacz w alkoholu, urządzając swojej psychice systematyczne naloty dywanowe za pomocą pigułek, podczas gdy świat jej dziecka rozpadał się na kawałki. Kobieta była władcza i surowa już przedtem, a wskutek przejść stała się agresywna i podła. Wraz z synem przeprowadziła się z niegdyś komfortowego domu w Greenwich do gołych ścian dwupokojowego mieszkanka w Hartfordzie, gdzie przepijała tę część własnych oszczędności, którą udało jej się zataić przed sądem. Wkrótce musieli prosić o pomoc opiekę społeczną. Nieliczni przyjaciele Kurta, którzy nie opuścili go, gdy wybuchł skandal, uczynili to teraz. Nikt go nie odwiedzał. Zupełnie jakby przestał istnieć, zmieniając kod pocztowy

z luksusowego na żebraczy. Szkoła publiczna, do której wysłała go matka, była dla niego gehenną. Jako że gazety nie przestały się rozpisywać o samobójstwie oszusta i jego ofiarach, uczniowie szybko dodali dwa do dwóch i odkryli prawdę o Kurcie juniorze. Po czym bezlitośnie go nękali. Przezywali go „biednym bogatym chłoptasiem” i obrzucali obelgami jego nieżyjącego ojca. Jąkanie, z którym Kurt walczył przez większość dzieciństwa, powróciło, wkładając łobuzom dodatkową broń do ręki. Niebawem nękanie psychiczne ustąpiło napastowaniu fizycznemu: Kurt był notorycznie bity po szkole. Po tym jak przyszedł do domu ze złamaną w trzech miejscach żuchwą i naderwanym uchem, rzucił szkołę. Znalazł sobie pracę dostawcy tajskiego jedzenia na wynos. Jego matka albo nie zauważyła tego, że przestał chodzić do szkoły, albo miała to gdzieś. Kiedy opieka społeczna wypytywała ją, niedwuznacznie dawała do zrozumienia przedstawicielom państwa, żeby się „odpierdolili”, gdyż ma „święte prawo” uczyć własne dziecko w domu. Z lubością ubliżała każdemu, kto pojawił się na horyzoncie. Perwersyjną przyjemność sprawiało jej egzekwowanie swych praw i puszenie się na pokaz przed pracownikami tego samego sektora, który dopłacał do jej czynszu, posiłków i rachunków za prąd. Nie obchodziło jej, co sobie ludzie pomyślą. Nie obchodziło jej również, czy jej syn zdobędzie jakiekolwiek wykształcenie. Nie zamierzała tracić na niego czasu. Kurtowi to odpowiadało. Stracił zainteresowanie ludźmi i w chwilach, kiedy nie pracował, trzymał się na uboczu. Pogrążył się w świecie książek. Czytał jeden tytuł za drugim, kiedy tylko zdołał jakiś podprowadzić matce albo kiedy leżała ona po pijaku rozciągnięta na kanapie, mając za sobą ciężką noc. Nie mogąc złożyć do kupy roztrzaskanego w drobny mak życia, przestał tęsknić za ojcem i zaczął go o wszystko winić – jego i tę nieudacznicę, swoją matkę. Gdy uzbierał dość pieniędzy, wyniósł się z domu. Do tego czasu nałóg przejął nad nią kontrolę. Alkohol przeżarł jej mózg i całkowicie wyplenił resztki instynktu macierzyńskiego i opiekuńczego. Kurt przykleił dwuwyrazową wiadomość do na wpół pustej butelki po wódce. Wiedział, że dzięki temu matka na pewno ją znajdzie. Na kartce widniało: „Pierdol się”. Przez następne dwa lata codziennie czytał hartfordzkie dzienniki – do dnia, gdy natknął się na jej nekrolog. Potem już nigdy nie wziął gazety do ręki. Porzucił świat książek dla świata komputerów i Internetu. Tam mógł prowadzić rozmowy bez obawy, że jego jąkanie – nad którym nieustannie próbował zapanować – stanie się obiektem kpin. W Internecie znalazł towarzystwo i cel życiowy. A także możliwość rozładowania gniewu. Przy wysokim ilorazie inteligencji, kompasie moralnym zmiażdżonym przez gąsienice życia i w braku nadzoru osoby dorosłej bardzo szybko stał się jednym z wiodących „haktywistów” w Sieci. Przez parę lat był hakerem od łatwiejszych zleceń, po czym zabrał się

do rzeczy trudniejszych. Dłuższy czas sprawiało mu frajdę branie na muszkę dziennikarzy, lecz nawet to w końcu go znudziło. Wreszcie natknął się na wyzwanie warte swego intelektu i swych umiejętności – zaczął łamać systemy rządowe i wojskowe różnych państw. Chociaż koncentrował się na symbolach władzy, nie gardził także organizacjami pozarządowymi czy charytatywnymi, które obrażały jego wypaczone poczucie dobra i zła. Szczególnie złościły go ciała, które uważał za z natury oszukańcze lub takie, co rozminęły się z głoszoną misją. Był samotnikiem zdolnym przyłożyć każdemu, poczynając od Czerwonego Krzyża, a na Amnesty International kończąc. Gdy wreszcie został namierzony i zlokalizowany, stanowił doskonały materiał na pracownika Adaptive Technology Solutions. Schroeder nie tyle czuł, że jest bystrzejszy od innych, ile był o tym przekonany. Nic nie wkurzało go bardziej niż głupcy, a przy jego IQ większość ludzi, z którymi miał styczność, zaliczała się do wspomnianej kategorii. Craig zauważył w nim, docenił i wykorzystał to właśnie poczucie wyjątkowości. Im większą władzą Schroeder dysponował, tym bardziej zaostrzał mu się apetyt na nią. Middleton wolno popuszczał cugli, sprawdzając, jak Kurt reaguje na swobodę. A Kurt Schroeder, choć starał się to ukryć, łaknął władzy jak narkotyku i jak każdy narkoman zrobiłby wszystko, byle zaspokoić głód. Był nieprzeciętnie inteligentny, lecz nie posiadał ani grama odwagi. Okazał się zwykłym tchórzem. Władza nad innymi umożliwiała mu karanie ich i w efekcie – poprawiała mu samopoczucie. Mówiąc krótko, Kurt Schroeder był sadystą. Czerpał przyjemność z zadawania innym bólu. Był słabeuszem i Middleton przezywał go Renfieldem, zaczerpnąwszy z powieści Brama Stokera pod tytułem „Drakula”, gdzie takie nazwisko nosił zdradziecki śmiertelnik na usługach głównego bohatera. Na początku Middleton żywił nadzieje, że Kurt Schroeder zajdzie wysoko w organizacji, jednakże gdy poniósł klęskę przy próbie rozwijania jego zdolności kierowniczych, zmienił zdanie. Schroeder fatalnie sobie radził w kontaktach międzyludzkich i jak wielu mu podobnych chętniej obcował z komputerami. Był całkowicie pozbawiony empatii, a co gorsza nie potrafił nawet udawać współczucia. Craig Middleton pogodził się z tym, że niesłychane zdolności Schroedera mają swoje ograniczenia. Równocześnie wymyślił dla swego protegowanego drugi przydomek: Rain Man. Czasami, gdy Schroeder czymś go rozgniewał, natrząsał się z niego okrutnie, cytując kwestie z filmu pod tym samym tytułem. Jako że jąkanie wciąż podnosiło swój brzydki łeb od czasu do czasu, Middleton z upodobaniem przeciągał zdanie: „J-j-jestem doskonałym kierowcą”. Schroeder nie okazywał po sobie, że czuje się dotknięty, lecz przełykał zniewagę i dopisywał ją do coraz dłuższej listy obelg. Obecnie, wycofując się ze skype’owego konta Reeda Carltona, podniósł spojrzenie na swojego szefa i zapytał: – Sądzi pan, że zacznie coś podejrzewać?

– Skądże. Dlaczego u diabła miałby cokolwiek podejrzewać? – Dlatego, że tacy faceci zarabiają na życie podejrzliwością. – Jak my wszyscy. Przywyknij do tego wreszcie. – No tak, ale... – zaczął Schroeder. – Niech cię o to głowa nie boli – przerwał mu Middleton. – Wyizolowałeś go i teraz nikt nie zdoła się z nim skontaktować, zgadza się? – Tak. – Świetnie. A teraz powiedz, co mamy na tego internetowego kurduplowatego czarodzieja. Gnoma czy jak mu kurwa tam... Co za imbecyl, pomyślał Schroeder. Nie potrafi nawet zapamiętać zwykłego przydomku. – Trolla – podpowiedział. – Nic na niego nie mamy. Facet żyje w absolutnej czarnej dziurze. – Jest dwudziesty pierwszy wiek, a ty masz do swojej dyspozycji największe nowinki techniczne. Nie mów mi więc, że ten gość jest dla ciebie kompletną czarną dziurą. To niemożliwe. – Wiem. Rozpracowuję go. – Przyłóż się bardziej. Ludzie znikają z radaru, ale nie mogą zniknąć na dobre. I co z tym raportem koronera, na który czekamy? – Jeszcze nie został zarchiwizowany – odpowiedział młodszy z mężczyzn. – Ustalenie tożsamości ofiar pożaru, szczególnie takiego, musi trochę potrwać. Raport trafi na serwer lada dzień, a ja będę pierwszą osobą, która się o tym dowie. – Ja go potrzebuję, zanim trafi na serwer. Rozumiemy się? Schroeder miał ochotę wyzwać szefa od dupków albo złapać ołówek i wbić mu w gałkę oczną, jednakże zdrowy rozsądek wziął górę i mężczyzna odpowiedział tylko: – Przekażę go panu, jak tylko będzie dostępny. – Doskonale – rzucił Middleton, wstając. – Kiedy zlokalizujesz Harvatha? Schroeder zerknął na ekran komputera. – Dobrze się zaszył... – powiedział wolno, wpatrując się w mapę z zaznaczonymi wszystkimi serwerami, przez które przeszło skype’owe połączenie. – Wygląda na to, że siedzi w Bułgarii. Nie, chwila... Cofam to. Nie w Bułgarii... Middleton zaczynał się niecierpliwić. – W takim razie gdzie? – Już go prawie mam. Momencik... Wygląda na to, że... Tak! Jest w Hiszpanii. – W Hiszpanii? Na pewno? – Na pewno – potwierdził Schroeder. – Niedaleko wioski o nazwie Ezkutatu. – W życiu o takiej nie słyszałem. – To w Kraju Basków. W Pirenejach. – Prześlij to na mój komputer – polecił Middleton, otwierając drzwi i wychodząc na korytarz. Tuż za progiem przystanął i odwrócił się. – Byłbym zapomniał. Co do tych danych, które wykradła Caroline Romero... – Tak?

– Wiedziałeś, że ona ma siostrę? Schroeder poderwał głowę. – Siostrę? – Czyżbym mówił niewyraźnie, głupcze? Tak, siostrę – powtórzył, przeciągając słowo, jakby Schroeder rzeczywiście był przygłupi. – A właściwie siostrę przyrodnią. Z tej samej matki, ale z innego ojca. – Nigdy o niej nie wspominała. – Naprawdę? – ironizował Middleton. – Ani razu o niej nie wspomniała, kiedy robiliście razem zakupy i siedzieliście u manikiurzystki? Schroeder puścił uwagę mimo uszu, odnotowawszy ją sobie w duchowym katalogu, po czym zareagował nieco oschlej niż zwykle w obecności szefa. – Zdaje pan sobie sprawę, że gdybym nie nawiązał przyjacielskich stosunków z Caroline, nigdy byśmy nie odkryli, co kombinowała? Middleton roześmiał mu się prosto w twarz. – Bzdura! Podobnie jak każdy facet tutaj marzyłeś wyłącznie o tym, żeby dobrać się do jej majtek! Nie odkryłeś niczego dzięki przyjaźni z nią. Rozpracowałeś ją, śledząc każdy jej krok. – Nie śledziłem jej. Caroline była dla mnie miła. – Głupek z ciebie, wiesz? Była dla ciebie miła, kretynie, ponieważ pracowałeś dla mnie. Kobiety takie jak ona troszczą się o swoje miejsce pracy. To się nazywa gwarancja stałego zatrudnienia, sprawdź sobie. Przy okazji sprawdź też, co znaczy sojusz strategiczny. Cholerny eunuch z ciebie. Bóg nie dał ci jaj, tylko parę rodzynek. W życiu byś do niej nie zagadnął, gdybym nie kazał ci tego zrobić. Zresztą Caroline musiała się już wtedy domyślać, że coś na nią mamy. Bóg raczy wiedzieć, ile informacji przekazałeś jej nieroztropnie, kiedy się z nią... przyjaźniłeś. Schroeder czuł oburzenie, ale zapanował nad sobą. – J-j-ja... – zaczął się jąkać. – T-t-ty co? – przedrzeźniał go Middleton. – Wyduś to z siebie wreszcie! Kurt Schroeder poczuł, że na policzki wypływa mu rumieniec, i zacisnął dłonie w pięści, wbijając paznokcie w ciało. Zaczerpnął głęboko tchu i wolno wypuścił powietrze z płuc. – Ja n-n-nic jej nie przekazałem. Ona n-n-nie była w moim typie. Middleton roześmiał się jeszcze głośniej. – Albo jesteś kompletnym idiotą, albo pieprzonym kłamcą. Caroline Romero była w typie każdego normalnego mężczyzny. Co więcej, wydaje mi się, że przez jej zgrabną dupcię zapomniałeś, dzięki komu masz na chleb. – N-n-nie zapomniałem. – Gdyby ten debil Puder odróżniał flashpena od kubka na kawę, tobym go posłał zamiast ciebie. Ale że nie ma bladego pojęcia, czym my się tutaj zajmujemy, zleciłem zadanie tobie. Co okazało się wielkim błędem. – T-t-to wcale n-n-nie był b-b-błąd... – Przestań się jąkać! – warknął Middleton. – Najpierw niech pan przestanie mnie p-p-przedrzeźniać! To tylko p-ppogarsza sprawę! – odparł Schroeder. Middleton wpatrzył się w niego lodowatym wzrokiem.

– Najgorsze jest to, że nie mogę ci ufać! – To nieprawda. J-j-jestem wobec pana lojalny. Z-z-zawsze. – Lepiej, żeby tak było. – Daję z siebie w-w-wszystko. – A mimo to nie miałeś pojęcia o jej siostrze. Schroeder uciekł spojrzeniem w stronę monitora. – Prędzej czy później bym się o niej dowiedział. – Oczywiście, że tak – westchnął starszy mężczyzna, po czym potępiającym tonem kontynuował: – Wiesz co, Kurt? Ty chyba naprawdę nie masz pojęcia, jak to jest: zaufać komuś, a potem przeżywać rozczarowanie za rozczarowaniem. To uczucie Kurt Schroeder junior znał akurat doskonale, aczkolwiek nie miał zamiaru zwierzać się swojemu szefowi. Pragnął tylko, aby się od niego odczepił i pozwolił mu wrócić do pracy. – Ż-ż-życzy pan s-s-sobie, żebym p-p-przyjrzał się tej siostrze? – zapytał, marząc, aby ta rozmowa wreszcie dobiegła końca. – Przyrodniej siostrze – uściślił Middleton. – I nie, nie życzę sobie. Sam się nią zajmę. Chciałem tylko, abyś wiedział, że istnieje i że to ja muszę tracić cenny czas na odszukanie jej. Być może to zmusi cię do bardziej wytężonej pracy. Była tylko jedna rzecz, która mogła zmusić Kurta do bardziej wytężonej pracy. Nie zamierzał jednak dzielić się z szefem i tą informacją. Zanim zdobył się na jakąś odpowiedź, Craig Middleton zniknął na dobre za drzwiami.

Rozdział 15 Wróciwszy do swego gabinetu, Craig Middleton zamknął starannie drzwi i zasiadł za biurkiem. Na ekranie jego komputera widniał plik z koordynatami Harvatha i garść mniej istotnych informacji. Układanie oderwanych danych w spójną całość, żonglowanie nimi i zmuszanie ich do mówienia, aż nabierały sensu, zaliczało się do talentów Middletona. Był w tym naprawdę dobry, ba, był genialny. Na świecie żyło tylko parę osób, które równie dobrze jak on rozumiały, czym jest przechwytywanie danych, syntetyzowanie ich, a potem manipulowanie wynikami. W świecie danych i informacji był nie tyle królem, ile istotą zbliżoną do boga. Craig Middleton pracował w ATS dłużej, niż ktokolwiek z zatrudnionych tu pamiętał. IBM wyłowiła jego geniusz jeszcze w szkole średniej i wysłała go na studia dzienne, a potem także na doktoranckie. Po zakończeniu edukacji podjął pracę w Duchu, czyli niejawnym projekcie badawczym IBM, gdzie zajmował się ściśle tajnymi, nowatorskimi projektami na zlecenie rządu USA. Opisując program Duch, mówiono, że IBM zebrała największych mózgowców od czasu Programu Manhattan. Jak można się spodziewać przy takim nagromadzeniu osób genialnych, w zespole znalazło się więcej niż paru dziwaków. Genialność i ekscentryczność to dwie strony tego samego medalu. Umysł Craiga Middletona wprawiał w zaniepokojenie nawet jego genialnych kolegów. Nie znalazł się projekt, którego Middleton nie potrafiłby usprawnić. Do tego nie grzeszył nieśmiałością i mówił wszystkim prosto z mostu, co przegapili albo czego nie dopatrzyli. O ile jego uwagi były zawsze słuszne, o tyle forma, w jakiej je przekazywał, działała na nerwy zarówno jego kolegom, jak i przełożonym, scysjom nie było zatem końca. Choć wszyscy przy każdej okazji wytykali mu chamstwo i prostactwo, nikt nie był w stanie odmówić mu geniuszu, który znacznie przekraczał średnią obowiązującą w Duchu, gdzie nawet najzacieklejsi wrogowie Middletona określali go przydomkami takimi jak Einstein czy Da Vinci. Zdarzało się również, że był nazywany Hitlerem albo Mao. Taktyka spalonej ziemi w wykonaniu Craiga Middletona dość szybko zaowocowała tym, że pokłócił się z kadrą i współpracownikami i w efekcie

dostał zakaz wstępu do struktur programu – zarówno w świecie rzeczywistym, jak i wirtualnym. Został też przeniesiony do nowo wzniesionego budynku na terenie firmy, gdzie mając nieograniczony budżet, mógł się zajmować czymkolwiek, co go zainteresowało – byle robił to w pojedynkę. Temat, który wzbudził zainteresowanie Craiga Middletona, zatrząsnął IBM w posadach. W latach trzydziestych dwudziestego wieku International Business Machines rozpoczęły z Adolfem Hitlerem i nazistami współpracę mającą na celu usprawnienie organizacji i wykorzystania danych osobowych na niespotykaną dotąd skalę. Była to ciemna karta historii firmy, o której IBM usilnie starała się zapomnieć. Jednakże Craig Middleton był nią zafascynowany – szczególnie tym, w jaki sposób naziści wykorzystywali informację do kontrolowania społeczeństwa. Dzięki opatentowanemu systemowi kart dziurkowanych oraz specjalnym maszynom sortującym IBM wspomagała nazistów na kolejnych etapach prześladowania Żydów zakończonego ludobójstwem dokonanym na tym narodzie. Zaczęło się od zbierania danych spisowych celem zidentyfikowania Żydów i uniemożliwienia im działalności w określonych branżach, natomiast skończyło się na namierzeniu miejsc zamieszkania wszystkich obywateli narodowości żydowskiej, łącznie z określeniem liczebności ich rodzin, co ułatwiło ich wyłapywanie i przesiedlanie do gett. System kart dziurkowanych opracował Amerykanin mieszkający w Waszyngtonie nazwiskiem Herman Hollerith. U szczytu rozwoju Trzeciej Rzeszy IBM udostępniała, serwisowała i udoskonalała dwa tysiące maszyn sortujących na terenie Niemiec i dalsze tysiące w okupowanych przez nazistów krajach Europy, produkując półtora miliarda kart rocznie dla samych Niemiec. Praktycznie w każdym obozie koncentracyjnym mieściły się Wydziały Holleritha, w których zbierano i sortowano informacje o więźniach, poczynając od daty przybycia do obozu, przez rodzaj wykonywanej pracy niewolniczej, a kończąc oczywiście na dacie śmierci. IBM dopomogła nazistom w skonstruowaniu niezwykle skutecznej maszyny do zabijania, znacznie skuteczniejszej, niżby to było możliwe bez pomocy Amerykanów; praktycznie nie było pola działania, do którego IBM nie przyłożyłaby ręki. Podczas gdy Hitler snuł plany poszerzenia Trzeciej Rzeszy, IBM ciekła ślinka na myśl o jeszcze większym rynku zbytu. Znając kulturę pracy w IBM i wiedząc, że nic – zwłaszcza zaś dane i informacja, jakkolwiek byłyby obciążające – nie znika z firmy, Craig Middleton poprosił o dostęp do wszystkiego, co miało związek z projektem nazistów. Szefowie IBM odrzucili jego prośbę. Co więcej, powiedzieli mu, że nic takiego nie istnieje. Oczywiście kłamali i oczywiście Middleton ponowił swoją prośbę. Przy kolejnej odmowie powiedziano mu jasno i wyraźnie, że jeśli poprosi o to samo po raz trzeci albo choćby napomknie o samym projekcie, jego umowa z IBM wygaśnie ze skutkiem natychmiastowym, bez możliwości odwołania. Zrozumiawszy, że nie zdobędzie dostępu do tych materiałów po dobroci,

opracował plan, jak je wykraść. Czas płynął; Middleton wymyślał projekty, na które jego szefowie patrzyli przychylnym okiem, i zajmował się nimi w zaciszu swego prywatnego laboratorium, które mieściło się na krańcu terenów firmy. Przełożeni nawet się nie domyślali, że każdy z projektów Middletona jest tylko przykrywką, dzięki której zdobywa interesujące go informacje dotyczące ludobójstwa i dyskretnie wyprowadza je na zewnątrz. Gdy ktoś z góry wpadł na to – całkowicie przez przypadek – Middleton zdążył poczynić ogromne (i odrażające) postępy. Posługując się wyłącznie nieskomplikowaną matematyką oraz podstawowym sprzętem dostępnym IBM i nazistom przed prawie wiekiem, ulepszył znacząco ich program do obsługi holocaustu. O mdłości mogła przyprawić jego skrupulatność. Zajął się skoordynowaniem rozkładów jazdy pociągów i efektyzacją pojemności wagonów bydlęcych, rozmieszczeniem i rozplanowaniem obozów koncentracyjnych, metodami selekcji więźniów, sposobami odbierania im życia i pozbywania się zwłok... Wstrętem napawał zarówno rozmach jego wizji, jak i podziw dla samego procesu graniczący z czcią. Jednakże jego zdaniem IBM dała ciała. Hitler i naziści mogli być co najmniej osiemdziesiąt procent bardziej skuteczni, mordując Żydów i wszystkich tych, których uznali za wrogów Trzeciej Rzeszy. Gdy odkryto, czym zajmował się przez cały ten czas Middleton, natychmiast wyrzucono go z pracy, a także uczyniono rzecz bez precedensu w historii IBM: spalono akta pracownika. Zrywając z nim umowę o pracę, odebrano mu identyfikator i klucze, a potem od razu odprowadzono do bramy siedziby firmy. Następnie ktoś zebrał jego segregatory, skoroszyty, notesy, książki i wszystko inne, co trzymał w swoim biurze, i to także spalono. Koledzy Middletona, dowiedziawszy się o temacie jego badań, nie byli zdziwieni reperkusjami. Jednakże nawet się nie domyślali, że mieli wiele racji, przezywając go Hitlerem czy Mao. IBM nieroztropnie umożliwiła Craigowi Middletonowi otwarcie puszki Pandory. Dżin, by tak rzec, został uwolniony z butelki. I odkrył swoje powołanie. Pracował kolejno w kilku firmach będących konkurencją dla IBM, aż wreszcie zacumował na dłużej w Equifax – najstarszej amerykańskiej agencji obsługującej transakcje dokonywane za pomocą kart kredytowych. Tam znalazł się w swoim żywiole; dosłownie nurzał się w danych, ucząc się, jak je wykorzystywać. Zapoczątkował dział, który zajmował się zbieraniem i analizowaniem informacji o konsumencie, które następnie trafiały w ręce agend rządowych. To uczyniło zeń niezwykle zamożnego i potężnego człowieka, prawdziwą szychę w korporacji. We właściwym czasie dział przekształcił się w odrębną firmę nazwaną ChoicePoint – punkt gromadzenia danych, określany jako prywatny wywiad, którego podstawowa działalność polegała na sprzedawaniu informacji rządowi i korporacjom. Mimo że znalazł się na szczycie, wciąż było mu mało. Nawet Equifax i ChoicePoint okazały się niewystarczającą trampoliną dla jego potrzeb.

Wkrótce zwrócił na siebie uwagę czynników stojących za ATS. Nawet gdyby zaproponowali mu ryczałtowe wynagrodzenie w wysokości dolara rocznie, z radością przyjąłby ofertę pracy u nich. Dostrzegał potencjał tej organizacji. Widział również, że ich podejście nie jest bynajmniej przypadkowe. Pod koniec procesu rekrutacji jeden z członków zarządu zapytał go o projekt, z powodu którego został wyrzucony z IBM. Skądkolwiek szefowie ATS czerpali swoje informacje, byli bardzo na bieżąco. Udzielając odpowiedzi, Middleton autocenzurował swoją wypowiedź – przynajmniej do czasu, aż zrozumiał, że osoby, z którymi rozmawia, wcale nie są oburzone jego postępkiem. W tamtej chwili pojął, że są dla siebie stworzeni. ATS potrzebowała kogoś takiego jak on, Middleton zaś potrafił dostrzec życiową szansę, gdy ta zamajaczyła mu przed nosem. Do niedawna nie miał nawet pojęcia o istnieniu ATS, lecz z chwilą gdy ogarnął jej cel i zasięg, uświadomił sobie, że to idealna trampolina dla niego. To, czego nauczył się w IBM, było niczym w porównaniu z wiedzą pozyskaną w ramach współpracy z ATS. Czuł się tak, jakby otwarto przed nim na oścież watykańskie archiwa. ATS dysponowała aktami każdego liczącego się Amerykanina. Ilość zgromadzonej informacji była przytłaczająca. Kiedy zapytał, dlaczego gromadzą informacje wyłącznie o liczących się obywatelach, a nie o każdym, rozpoczęła się jego inicjacja, gwarantująca przystąpienie do najściślejszego, najmroczniejszego kręgu firmy. Okazało się bowiem, że ATS snuła plany pozyskania dossier każdego Amerykanina bez wyjątku. Między innymi dlatego został zaproszony na pokład. Szefom zaimponowały jego dotychczasowe dokonania, nie wyłączając projektu o nazistach. Członkowie zarządu ATS wierzyli, że idea państwa narodowego to przeżytek, który niebawem odejdzie w niepamięć, do czego mieli zamiar wydatnie się przyczynić. Wierzyli, że informacja to potęga. Im większą ilością informacji dysponowali, tym byli potężniejsi. W końcu zaczęli myśleć o stworzeniu dossier nie tylko każdego Amerykanina, ale każdego człowieka na świecie. Na razie jednak skupiali się na Stanach Zjednoczonych. Nie było w USA sfery życia, której ATS by nie kontrolowała. Kto był wybierany w wyborach, jakie ustawy przegłosowywano, jakie wyroki wydawano w sądach, jak zachowywała się giełda, jak kształtowały się ceny towarów, z kim walczyła amerykańska armia i dlaczego, jakie głosy podnosiły się w świecie polityki i kiedy, jakie programy nauczania obowiązywały w szkołach... ATS zdołała nawet zakorzenić się w teologii i wpływać na temat kazań w amerykańskich kościołach. Jej szefowie mieli jasną, precyzyjną wizję porządku świata, jaki chcieli zaprowadzić, a postęp technologiczny stanowił narzędzie, dzięki któremu mogli ukształtować najpierw własny kraj, a potem cały świat wedle własnego uznania i na swoją modłę. Przypominało to chodzenie po ciemku po własnym domu, w poczuciu pewności, że zna się rozkład pomieszczeń i mebli na pamięć, a potem nagły

szok, gdy ktoś zapala światło i udowadnia, że nic nie znajduje się tam, gdzie teoretycznie powinno. Middleton zrozumiał, że lunatykował przez całe dotychczasowe życie i że dopiero teraz przejrzał na oczy. Nawet ktoś taki jak on musiał uklęknąć przed ogromem przedsięwzięcia i totalnością oszustwa, jakim karmione było społeczeństwo. Wszystko, czego pragnął, wszystko, o czym marzył, znalazło się nagle w jego zasięgu. Nareszcie był w domu. Mimo że już wcześniej był mistrzem w pozyskiwaniu informacji, jego nowi mentorzy pomogli mu udoskonalić umiejętności i otworzyli oczy na sprawy, jakie przedtem uważał za czyste science fiction – zwłaszcza w zakresie strefy wpływów. Dowiedział się, jak przywoływać najpotężniejszych ludzi do nogi i zmuszać ich, żeby tam pozostali. Najwcześniejszym i najistotniejszym wkładem Middletona w ramach organizacji było stworzenie software’u pomagającego wyszukiwać jednostki, które należało prześwietlić dokładniej. W oparciu o program, jaki sprzedali poborcom podatkowym – nieprzerwanie przeglądający obrazy z satelitów w poszukiwaniu przykładów samowolki budowlanej – Middleton opracował specjalne nakładki z myślą o administracji rządowej, wywiadzie i armii. Dzięki nim było możliwe odnalezienie niekonsekwencji, niespójności, czy wręcz braków w zbiorach danych osobowych wszelkiego rodzaju. Napotkawszy coś takiego, system automatycznie wszczynał wirtualny alarm, po czym podejmował próby zrozumienia i rozwiązania problemu. Właśnie dzięki temu systemowi Middleton namierzył człowieka, z którym teraz miał zamiar się skontaktować drogą telefoniczną. – Ma pan pojęcie, która jest godzina? – zapytał mężczyzna, który odebrał połączenie. – Zlokalizowaliśmy miejsce pobytu pańskiego zgubionego psa – rzekł Middleton. Po raz ostatni rzuciwszy okiem na dane Harvatha, zamknął plik i przesłał go rozmówcy. Nie obchodziło go, że dzwoni z bezpiecznej linii. Zawsze posługiwał się szyfrem, chyba że rozmawiał z kimś twarzą w twarz, mając pewność, że nikt inny go nie słyszy. – Właśnie przesłałem panu informacje. – Przejrzę je rano. – Już jest rano. – Proszę zaczekać – rzucił obudzony mężczyzna, wstając z łóżka, by przejść do gabinetu na dole. Włączył komputer i czekał, aż system operacyjny się uruchomi. Kiedy to się wreszcie stało, odebrał pocztę elektroniczną, otworzył stosowną wiadomość i zapoznał się z danymi. Następnie przyłożył słuchawkę telefonu do ucha. – Czy te informacje zostały potwierdzone? – Nie dzwoniłbym, gdyby tak nie było. Wyskoczmy na kawę. – Było to hasło, którego używali, gdy zachodziła potrzeba bezpośredniego spotkania. – To musi zaczekać – odparł mężczyzna. – Mam przepełniony grafik. – Niech zgadnę. Umówił się pan na lunch z żoną i kochanką tego samego dnia? – Pieprz się! – Do zobaczenia za godzinę – zakończył rozmowę Middleton i rozłączył się.

Rozdział 16 Gdy Middleton zjawił się w Pentagonie, pułkownik Charles „Chuck” Bremmer już na niego czekał. Bremmer miał prawie sześćdziesiąt lat i krótko przystrzyżone szpakowate włosy. Przewyższał Middletona o dobrą głowę i roztaczał aurę waleczności oraz prawości. Która – podobnie jak legenda, dzięki której budował karierę – była gruntownie fałszywa. Otyły i dostający zadyszki na każdym kroku Chuck Bremmer był przeciętnym żołnierzem o intelekcie z trudem przewyższającym średnią, który dochrapał się stopnia pułkownika, ani razu nie biorąc udziału w prawdziwej walce. W języku wojskowych takich ludzi określano mianem fotelowych komandosów. Sukcesy w armii zawdzięczał lizaniu tyłków, nie kopaniu ich. Najniebezpieczniejsze zadanie, jakie wykonał, przypadło mu w udziale w Kuwejcie przed ponad dwudziestu laty, dobry miesiąc po tym, jak Amerykanie przepędzili Irakijczyków. Kierowca ówczesnego porucznika Bremmera, wioząc go na spotkanie, doznał zawału. Stracił panowanie nad pojazdem i władował się w witrynę kuwejckiej palarni opium, przygniatając dwoje ludzi. Był to potworny wypadek, który pogorszyła jeszcze reakcja Bremmera. Porucznik widząc, że bak został przebity i istnieje ryzyko eksplozji, dał nogę, zostawiając kierowcę na pewną śmierć. Później oczywiście utrzymywał, że działał pod wpływem szoku, jednakże tak naprawdę okazał się śmierdzącym tchórzem. Jakimś cudem, stojąc bezpiecznie po drugiej stronie ulicy, przestał myśleć rdzeniem kręgowym i dopuścił do głosu swoje ego. Uzmysłowił sobie, jak wygląda to, co zrobił. I zrozumiał, że może wyjść z tego obronną ręką, zgrywając bohatera. Wrócił biegiem do wozu i próbował wyciągnąć kierowcę, który jednak zdążył wyzionąć ducha. Sytuacja była kiepska, a on uczynił ją jeszcze gorszą. Nieświadom talentu Arabów do teatralnych gestów i bez choćby podstawowej znajomości języka arabskiego Bremmer opacznie zrozumiał zawodzenie Kuwejtczyków usiłujących wydobyć mężczyzn uwięzionych między wozem a ścianą. Jako że miał na sobie mundur i roztaczał aurę władzy, mężczyźni błagali go o pomoc. Jednakże Bremmer nie tak to widział. W jego niedoświadczonych oczach ci Arabowie go obwiniali; ludzie, którzy wlewali się z ulicy do palarni zaś, nie byli dobrymi samarytaninami,

tylko zaczątkiem tłumu, który zaraz go rozerwie na strzępy, jeśli odpowiednio nie zareaguje. No i zareagował. Gdy tłum gęstniał i mężczyźni ciągnęli go za mundur, aby zmusić go do działania – jakiegokolwiek działania – Bremmer dobył broni i oddał nie jeden, lecz cztery strzały „ostrzegawcze”, mierząc w sufit palarni, nad którą znajdowało się mieszkanie. Przerażeni Kuwejtczycy, w tym ci, którzy bezskutecznie usiłowali podnieść wóz i wydobyć spod spodu rannych, cofnęli się. Ale tylko na moment. Niczym w reaktorze atomowym rozpoczęła się reakcja łańcuchowa, która wkrótce objęła cały, rozpalony gniewem do białości tłum. O ile przedtem Bremmer źle odczytał sygnały, teraz nie mogło być mowy o pomyłce. Teraz Arabowie naprawdę łaknęli jego krwi i nie zamierzali spocząć, dopóki mu jej nie utoczą. Kiedy jeden z atakujących ruszył na niego z wyrwaną nogą krzesła, porucznik, który nie był najlepszym strzelcem, umieścił dwa naboje kalibru .38 w jego sercu, zabijając go na miejscu. Bremmer nie zaczekał, aż ciało upadnie na ziemię; obrócił się na pięcie i zaczął uciekać. Przecznicę dalej ledwie dyszał, a w płucach paliło go żywym ogniem. Jeszcze kawałek i był pewien, że zwymiotuje ze zmęczenia. Na następnym skrzyżowaniu faktycznie zgiął się wpół i puścił pawia. Gdy minęła pierwsza fala nudności, Bremmer rozejrzał się dokoła i poczuł, że ogarnia go panika. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Podczas jazdy nie rozglądał się po otoczeniu, a wcześniej nie zadał sobie trudu, by spojrzeć na plan miasta. W efekcie natychmiast stracił orientację. Wiedział, że musi zniknąć z widoku i schować się gdzieś, gdzie mógłby w spokoju pomyśleć. Jego wybór padł na pierwszy z brzegu budynek mieszkalny, do którego włamał się, wykopując drzwi wejściowe. Dom był nieduży, z tylko dwoma mieszkaniami na każdym piętrze. Bremmer nie zatrzymał się, lecz pobiegł prosto na dach. Bardzo chciał się dowiedzieć, gdzie właściwie jest. Ostatnie piętro zajmował skromny penthouse z ogrodem na dachu. Bremmer wyważył drzwi ramieniem, zaskakując kobietę z dwójką małych dzieci w środku. Zanim kobieta zdołała wydać jakiś dźwięk, Bremmer wymierzył w nią z pistoletu i przyłożył palec do ust. Choć nie znał miejscowego języka, wyraził się dostatecznie jasno. Kobieta przyciągnęła do siebie dzieci i rozpłakała się, ale nawet nie pisnęła. Wskazując lufą na posiłek, który im przerwał, Bremmer zachęcił kobietę do zabrania talerzy ze stołu, po czym zamknął całą trójkę w łazience. Jedna z szafek w salonie kryła niewielki barek z tanimi podróbkami amerykańskich marek alkoholi. Wyjątkowo nie kręcąc nosem, porucznik Bremmer poczęstował się czymś, co z grubsza przypominało whisky. Przede wszystkim musiał ukoić nerwy. Cisnął zakrętkę na podłogę i z butelką w ręku wyszedł na dach.

I prawie natychmiast zwątpił. Nie widział ani jednego znajomego punktu krajobrazu. Przyłożył butelkę do ust i odchyliwszy głowę, pociągnął solidny łyk. Podróbka whisky była podła w smaku, lecz grzała tak jak każdy alkohol, rozchodząc się po ciele falami miłego ciepła. Bremmer upił jeszcze dwa łyki, zanim odłożył butelkę do donicy. Nawali się później. Teraz musiał zebrać myśli i uzgodnić sam ze sobą wersję wydarzeń. Kilkakrotnie odtworzył w pamięci ostatnie wypadki. Skoro kierowca nie żył, żaden Amerykanin nie zaprzeczy jego wersji. Miejscowi będą wygadywać różne rzeczy, co do tego miał pewność, ale wiedział też, po czyjej stronie opowiedzą się jego przełożeni. Musiał tylko ująć w swojej historii jak najwięcej niepodważalnych faktów. Dzięki temu świadkowie tylko potwierdzą jego słowa. A cóż to będą za słowa!... Zanim znalazł go oddział ewakuacyjny, Bremmer dopracował historyjkę w najdrobniejszych szczegółach. Wersja wydarzeń była tak przejrzysta, tak genialna, że zdumiewało to nawet jego samego. Przełożeni nie tylko ją kupili, lecz także poparli swym autorytetem. Bremmer otrzymał pochwałę. Wszystko dobrze by się skończyło, gdyby nie pewien drobiazg. Jeden z przygniecionych przez wóz Bremmera mężczyzn okazał się bratem miejscowego informatora CIA, który narobił tyle szumu, skarżąc się swemu prowadzącemu, że kuwejcka placówka Firmy zaczęła po cichu prowadzić własne dochodzenie w tej sprawie. Gdyby określenie „fugazi” pasowało do sytuacji niemilitarnych, należałoby go w tym wypadku użyć. Gdy szef miejscowej placówki CIA chciał zwrócić uwagę wojskowych na wyniki dochodzenia, w paru ciepłych słowach usłyszał, co może z nimi zrobić. Armia przeprowadziła własne śledztwo i była przywiązana do osiągniętych wyników. Zarzucono mu nawet, że przekroczył swoje uprawnienia, za co groziły surowe konsekwencje. Bremmer ani myślał pozwolić, by zmieszano go z błotem, a może nawet wyrzucono z armii przez paru nieżywych Arabów. Szef placówki wysłał raport do Langley, z rekomendacją, by sprawę uznać za zamkniętą. Co też się stało. Chuck Bremmer nie tylko uniknął stryczka, ale też przy okazji uczynił się bohaterem – jego opowieść nabierała rumieńców za każdym razem, gdy ją powtarzał. Pławiąc się w blasku kłamstwa, które dopomogło mu w karierze, nie martwił się, że któregoś dnia może nastąpić katastrofa. Jednakże sytuacja uległa zmianie, gdy w jego życiu pojawił się Craig Middleton wyposażony w wiedzę, co naprawdę zdarzyło się w Kuwejcie, i w ogóle uzbrojony tak, jakby wybierał się na niedźwiedzia. Pułkownik Bremmer uwierzył we własne kłamstwa bardziej niż inni i bardziej niż jego przełożeni ufał w swoje zdolności. Jego ego spuchło, a on jął folgować sobie na wszystkich polach – między innymi wdając się w romanse pozamałżeńskie i kupcząc kontraktami wojskowymi, dzięki czemu napychał kieszenie. Kiedy pojawił się Middleton i spuścił mu prawdę na głowę niczym bombę atomową, Bremmer wiedział, że ma do wyboru dwie możliwości:

współpracować albo stracić wszystko. Wprawdzie był pozbawiony kręgosłupa, ale nie brakowało mu instynktu samozachowawczego. Ugiął się, oddając Middletonowi pełnię kontroli nad sobą. W chwili gdy Middleton wszedł do jego gabinetu, pułkownik – wiecznie spodziewający się zaproszenia do Białego Domu – miał na sobie mundur galowy. Pokazując na drzwi do komory antypodsłuchowej, Middleton zapytał: – Można? Ani dzień dobry, ani nic – pomyślał pułkownik, wstając z kubkiem w dłoni. – Ależ z niego dupek. Podszedłszy do drzwi, wstukał kod na małej klawiaturze. Zamek szczęknął i Bremmer kiwnął na gościa, by ruszył za nim. Po zamknięciu się drzwi podjęli niedokończoną rozmowę telefoniczną. – Zatem jesteś pewien, że to sprawdzona informacja? Middleton wysunął sobie jeden ze skórzanych foteli i usiadł, jakby to on był tutaj gospodarzem. – Przecież mówiłem. – Dobra. Chłopcy będą potrzebowali dostępu do danych z monitoringu. – Dostaniecie wszystko, czego będziecie potrzebowali. Jak szybko możesz tam ściągnąć swoich ludzi? – Mam już zespół w Lyonie. Harvath przedwczoraj kupił bilet na pociąg z Paryża. – Dlaczego nic o tym nie wiedziałem? – zainteresował się Middleton. – Teraz już wiesz. – Niezbyt mądre posunięcie, zważywszy na moje możliwości – zauważył Middleton. – To zawodowcy – oświadczył Bremmer, ignorując pogardliwy ton gościa. – Znają się na swojej robocie. – I dlatego siedzą we Francji, chcąc złapać faceta, który jest już w Hiszpanii? – Zostaną przeniesieni. Coś jeszcze? – Owszem. Dlaczego nie otrzymałem żadnych informacji na temat Kurta Schroedera? – Chodzi ci o tego dzieciaka od ciebie? – Nie, o dzieciaka z komiksu – zirytował się Middleton. – Jasne, że o niego, o kogóż by innego! Obwisły podbródek Bremmera zadrżał. Craig Middleton potrafił być strasznym dupkiem. – Przypuszczam, że nie otrzymałeś żadnych informacji o nim, ponieważ ludzie, którzy go śledzą, niczego na niego nie znaleźli. – Bzdura. Musi coś być. Czuję to. – Skoro tak – warknął Bremmer – powinieneś go odciąć, zanim będziemy mieli drugą Caroline Romero. Middleton przez ułamek sekundy rozmyślał o Caroline Romero, po czym wrócił do tematu Schroedera. – On wie za dużo, żeby go tak po prostu odciąć. – No to dodajmy jego nazwisko do listy. Zdecyduj się wreszcie.

Middletonowi nie spodobał się jego ton. – Czy to rozkaz, pułkowniku? – Być może. Mam na głowie dość własnych problemów, by jeszcze zajmować się twoimi. – Słuchaj no, Chuck. Moje problemy są twoimi problemami, lepiej o tym nie zapominaj. To kwestia bezpieczeństwa narodowego. Osoby, które znalazły się na tej liście, stanowią ogromne zagrożenie dla Ameryki. Jeśli coś pójdzie nie tak, zapłoną stosy. Jeden z nich będzie twój. – Grozisz mi? – Ja miałbym grozić pułkownikowi armii Stanów Zjednoczonych? Specjalnemu doradcy Rady Bezpieczeństwa Narodowego? Jakżebym śmiał. Powiedzmy, że udzieliłem ci koleżeńskiej rady. – Tak też to potraktuję. Czy coś jeszcze? – Nie zamknęliśmy jeszcze sprawy konsjerża. – „Konsjerż” w ich szyfrze oznaczał Reeda Carltona. – Jesteś paranoikiem – skwitował Bremmer. – Widziałeś fotografie tego domu po pożarze? Twój konsjerż usmażył się jak frytka. Żaden człowiek nie przeżyłby czegoś takiego. On nie żyje, Craig. Możesz mi wierzyć. – Och, tobie wierzę – odparł Middleton. – Nie dowierzam za to twoim ludziom. Powinniśmy byli skorzystać z prawdziwych agentów. – Tak się składa, że to byli prawdziwi agenci. – Taaa, akurat. To zwykłe bandziory. Może wyglądało to dobrze w stadium planowania na papierze, żeby złagodzić im wyroki i wydostawszy z dziupli, wysłać do pomocy twoim ludziom od mokrej roboty, ale w praktyce zakończyło się katastrofą. Bremmer nie lubił, kiedy kwestionowano jego decyzje. – Mówiłem ci, że nasze środowisko jest małe. Nie mogliśmy wysłać prawdziwych agentów, żeby załatwili swoich kolegów po fachu. Istniało zbyt duże ryzyko tego, że któryś będzie znał cel i nie wykona zadania. I nie obchodzi mnie, jakie zarzuty tamtym postawiliśmy... Zresztą nieważne. Ludzie, których wysłałem, są fachowcami, co też udowodnili. Zdjęli Carltona i wszystkich jego podwładnych. – Z wyjątkiem Harvatha – uściślił Middleton. Pułkownik nie zamierzał wracać do spapranej akcji w Paryżu. Już to przerabiali. – Dorwą i jego. – Lepiej, żebyś miał rację. Bremmer postanowił zmienić temat. – Wciąż czekam na namiary tego karła. – Dostaniesz je wkrótce. Pułkownik spoglądał Middletonowi prosto w oczy, unosząc kubek do ust i upijając łyk kawy. Wzajemna niechęć obydwóch mężczyzn była niemal namacalna. W końcu Bremmer odstawił kubek i przeszedł do drzwi, gdzie zdezaktywował mechanizm zamykający. – W takim razie to chyba wszystko – rzekł Middleton, podnosząc się z fotela. – Informuj mnie na bieżąco w sprawie Hiszpanii. Bremmer odsunął się i przepuścił gościa. Middleton, zanim wyszedł

z gabinetu, przystanął i nieznacznie się uśmiechnął. – Słyszałem, że pewna drużyna hokeja na trawie nieźle sobie radzi w tym roku... Twoja córka uczęszcza do Fredericksburg Academy, zgadza się? Spojrzenie pułkownika zlodowaciało. – Trzymaj się do kurwy z dala od mojej rodziny! – rzucił, zatrzaskując drzwi komory. Uśmiech na twarzy Middletona jeszcze się poszerzył. Uwielbiał pogrywać z Bremmerem. Prowadzał tego faceta na smyczy. Pułkownik miał wiele do stracenia, a Craig Middleton był mistrzem w uprawianiu sztuki szantażu. Wszelako prawdziwe dzieło wciąż było przed nimi. Zlikwidowanie Grupy Carltona stanowiło zaledwie pierwszy krok na długiej drodze. Amerykę czekał atak, jakiego nigdy nie widziała. A gdy opadnie kurz, nic nie będzie już takie jak kiedyś...

Rozdział 17 Hrabstwo Fairfax, północna Wirginia

Reed Carlton, uciekłszy z płonącego domu, miał tylko to co na grzbiecie, w tym zieloną woskowaną kurtkę od Barboura, oraz torbę z artykułami pierwszej potrzeby trzymaną normalnie za deskami boazerii w przysypialnianej garderobie. Torba ta zawierała banknoty, sfałszowany dowód tożsamości, taką samą kartę kredytową, czysty laptop, zaszyfrowany przenośny dysk, trzy nowe telefony komórkowe, mapy, tłumik i pistolet M1911 marki Les Baer. Trzymał się z dala od głównych dróg, trzy godziny zajęło mu dostanie się autostopem do magazynu, gdzie miał wypakowanego po dach zielonego jeepa cherokee z lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Tablice rejestracyjne wiodły do podstawionej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i kończyły się ślepą uliczką w postaci podeszłego wiekiem prawnika z niewielkiej kancelarii działającej w Richmond. W dalszym ciągu unikając głównych dróg, Stary udał się na północny zachód. Leżący w tamtym kierunku Winchester, jako stolica hrabstwa i siedziba Shenandoah University, miał do zaoferowania liczne kwatery w rozsądnej cenie. Carlton wybrał dla siebie hotel z centrum biznesowym, zameldował się pod fałszywym nazwiskiem i zabrał do pracy. Internet można porównać do rozległej tafli wody, której wzburzenie natychmiast ściąga uwagę innych internautów. Carlton wiedział, że co najwyżej może ślizgać się po powierzchni. Gdyby zdecydował się zanurkować, ściągnąłby sobie na głowę kłopoty. Zaczął od przeglądania stron internetowych miejscowych gazet. Nie wpisał w wyszukiwarkę żadnych haseł, po prostu klikał na linki, które prowadziły go od artykułu do artykułu, od witryny do witryny. Wreszcie natknął się na wzmiankę o pożarze. Była to krótka informacja „z ostatniej chwili” – klasyczna notka z podaniem nazwy miasta i liczby wozów strażackich biorących udział w akcji gaszenia. Carltonowi to nie wystarczyło. Oczywiście najprościej było skontaktować się z własnym biurem, jednakże tylko samobójca albo amator podjąłby takie ryzyko. Ten, kto

wymordował jego ochroniarzy, uwięził go w schronie, dezaktywował domowy system alarmowy i przeciwpożarowy, z pewnością miał biuro na podsłuchu, chcąc się upewnić o jego śmierci. Gdyby przeciwnik dowiedział się, że Reed Carlton żyje, pętla na jego szyi zacisnęłaby się ciaśniej. Na razie Carlton był oficjalnie martwy i miał nad przeciwnikiem przewagę, którą zamierzał wykorzystać do maksimum. Wylogowawszy się z komputera udostępnionego gościom hotelowym w centrum biznesowym, nalał sobie jeszcze jeden kubek kawy z dystrybutora w holu, po czym wrócił do jeepa. Tym razem ruszył na południe szosą I-81 i zjechał dopiero, gdy napotkał zatłoczony parking dla ciężarówek. Zatankował i zaparkował jeepa, po czym wszedł do restauracji, gdzie zajął niewielki stolik i zamówił śniadanie. Czekając na zamówienie, włączył laptopa i podłączył do niego zaszyfrowany przenośny dysk. Gwałtowność postępu technologicznego nie przestała go zdumiewać. Takiego dysku nie można było nigdzie kupić, został stworzony na potrzeby wojska i zabezpieczony 256-bitowym szyfrem. A dziesięciokrotne błędne logowanie prowadziło do jego natychmiastowej autodestrukcji. Po prostu cud techniki. Wywoławszy listę z numerami telefonów komórkowych, opisaną jako „Klub Samochodowy”, Carlton usiłował zdecydować, z kim skontaktować się najpierw. Ostatecznie wybrał Franka Coyne’a, byłego podoficera Delta Force. Coyne genialnie sobie radził ze zbieraniem informacji i zanim przeszedł do Grupy Carltona, pracował dla niego w CIA. Sięgnął po jedną z komórek ukrytych w torbie, uruchomił ją i wybrał domowy numer Franka. Sygnał był taki jak trzeba, ale Coyne nie odbierał i w końcu włączyła się poczta głosowa. Istniało prawdopodobieństwo, że Frank nie przyjmuje połączeń od nieznanych numerów i w ten sposób robi selekcję. Mimo to Stary nie zostawił żadnej wiadomości. Skorzystał z funkcji wysyłania wiadomości tekstowych telefonu i wstukał krótki przekaz – Blue# – dając w ten sposób znać Frankowi, że to on dzwoni i że Frank powinien odebrać rozmowę. Odczekał dwie minuty i ponowił połączenie. Podobnie jak przedtem rozległ się normalny sygnał i połączenie zostało przekierowane do skrzynki głosowej. Carlton przerwał połączenie i znowu spojrzał na listę numerów. Wybrał innego agenta, człowieka nazwiskiem Douglas, z takim samym skutkiem jednak. Mężczyzna nie odbierał ani telefonu domowego, ani komórki. Reed Carlton przegrywał zero do dwóch i czuł, jak ogarnia go niepokój. Nie tylko stał się czyimś celem, ale jeszcze nie mógł się skontaktować z dwoma ze swoich ludzi. Postanowił pójść na całość. Dowód życia to termin używany przy porwaniach – od niego zależało, czy okup zostanie wypłacony. Carlton wykorzystał akronim, aczkolwiek w sposób uniemożliwiający jego zrozumienie osobom postronnym. Teraz wysłał wszystkim swoim agentom wiadomość tekstową o tej samej treści – Raport o zyskach: Blue Petroleum, Oil & Lubricant. Było to zarazem ostrzeżenie, jak i polecenie, by odbiorcy skontaktowali się z nim, dzwoniąc lub pisząc na jego nowy numer. Komórka powinna natychmiast zawibrować. Tymczasem nie pojawił się żaden SMS, nie nadeszła żadna rozmowa. Milczał nawet Scot Harvath, który

– choć przebywał za granicą – nie rozstawał się ze swoim telefonem. Podłączywszy się do parkingowej darmowej sieci WiFi, uruchomił wyszukiwarkę dołączoną do zabezpieczonego dysku. Korzystał z sieci Tor czy też, jak nazywano ją czasem, Cebuli, by ukryć tożsamość i miejsce, z którego łączył się z Internetem. System stworzył ścieżkę biegnącą przez wiele serwerów rozsianych po całym świecie, zanim dotarł do rzeczywistego celu, jakim był Skype. Carlton wpisał swoje nazwisko i hasło, po czym kliknął przycisk logowania. Wyświetlił się komunikat „błąd w logowaniu”, po którym przyszła informacja „hasło nieprawidłowe”. Spróbował jeszcze dwukrotnie, lecz w końcu musiał się pogodzić z tym, że podczas wpisywania danych nie omsknęły mu się palce na klawiaturze. To nie był przypadek. Jakimś cudem ktoś go wygryzł z Sieci, wzbraniając mu dostępu do jego konta. A tak się składało, że o tym koncie wiedzieli tylko jego najbardziej zaufani ludzie, z którymi miał zwyczaj tak się kontaktować. To znaczyło, że ktoś przeniknął do samego serca jego organizacji. Był tylko jeden powód, dla którego ktoś chciałby go wygryźć ze Skype’a. Najwyraźniej komuś zależało na tym, by członkowie Grupy Carltona nie mogli się ze sobą kontaktować zwykłą drogą. To, że żaden z jego ludzi nie odebrał telefonu ani nie zareagował na SMS-a, świadczyło, że zostali celowo odizolowani od siebie, aby łatwiej ich zlikwidować. Była to istna „noc długich noży” i Carlton mógł się spodziewać najgorszego. Od zawsze się tego spodziewał. Przeszedł więc od razu na ustalone z góry internetowe serwisy randkowe i na wszelki wypadek zostawił na nich wiadomości do swoich ludzi. Wyłączywszy laptopa, uregulował rachunek i śladem dwóch kierowców ciężarówek udał się do toalety. Przy pisuarze odegrał gadatliwego emeryta, dowiadując się, którędy, czym i dokąd jadą. Zdobywszy te informacje, musiał tylko dopiąć wszystko na ostatni guzik. Jego przeciwnik pokazał, że jest niesłychanie sprawny. Prędzej czy później zorientuje się, że Carlton zatrzymał się na tym parkingu. Czy stanie się to z powodu jego prób połączenia się ze Skype’em, czy z powodu użycia telefonu komórkowego, nie miało większego znaczenia. Reed Carlton nie zamierzał się oszukiwać i żyć w złudnej nadziei bezpieczeństwa. Musiał kupić sobie trochę czasu albo przynajmniej zmylić przeciwnika. Odnalazł ciężarówkę mężczyzny jadącego do Bakersfield, umieścił komórkę w foliowym woreczku i przykleił wszystko starannie pod podwoziem. Dopóki nie rozładuje się bateria, aparat będzie zostawiał trop z wirtualnych okruszków, co zgodnie z planem miało wprowadzić oponentów Carltona w błąd i wysłać w maliny. Wróciwszy do hotelu w Winchesterze, Reed Carlton resztę popołudnia i wieczoru spędził przy komputerze w centrum biznesowym, ponownie uprawiając wędrówkę od linku do linku. Jednakże zamiast wyszukiwać informacje o pożarze, skupił się na atakach czy też wypadkach, których ofiarami mogli paść jego agenci. Zdruzgotany natknął się na kilka takich wzmianek, z czego jedna dotyczyła śmiertelnej wymiany ognia w Paryżu; choć nie padły żadne nazwiska, domyślił się, że zamieszani w strzelaninę

byli Scot Harvath i kobieta z Delta Force, z którą miał się spotkać – czyli Riley Turner. Wszystko, co Reed Carlton mozolnie budował, legło w gruzach. Jego organizacji przetrącono kręgosłup. Powinien czuć radość z tego, że wciąż żyje, nie potrafił się jednak na to zdobyć. Nie mógł znieść myśli o stracie tylu dobrych agentów, z których część traktował jak członków rodziny. Czuł rodzący się w nim gniew – gniew, który z każdą chwilą zamieniał się we wściekłość. Nazbyt dobrze znał to uczucie i wiedział, że jeśli nad nim nie zapanuje, ono przejmie kontrolę nad nim, a potem dosłownie go zeżre. Był za stary i zbyt doświadczony, aby pozwolić emocjom szaleć i wpływać na jego decyzje. Musiał pozostać opanowany i wyrachowany, tak wyrachowany jak zawsze, a nawet bardziej. Wrócił do pokoju, wziął prysznic, ogolił się i zaciągnął rolety, po czym wyciągnął się na łóżku. Nie spał, odkąd uciekł przed ogniem. Potrzebował odpoczynku. Był wykończony, zapadł więc w sen niemal natychmiast. Ale nawet wtedy jego podświadomość działała na pełnych obrotach, usiłując znaleźć odpowiedzi i wyjście z matni. Przebudził się tuż po czwartej nad ranem. Czuł się bardziej zmęczony niż wtedy, gdy kładł się spać, lecz dysponował czymś, czego wówczas mu brakowało. Miał plan. Zerknąwszy na budzik na szafce nocnej, zrozumiał, że musi działać szybko. Na to, co chciał zrobić, pozostało mu bardzo mało czasu.

Rozdział 18 Teksas

Nicholas nie powinien był jej przywozić na rancho. Właściwie nie powinien był jej nawet wpuścić do swojego wozu, jednakże zdjęcie, które wyjęła z torebki i przycisnęła do szyby, wszystko zmieniło. Fotografia przedstawiała ją i Caroline, obejmujące się i roześmiane. Ale nie tylko to zdjęcie zaważyło na decyzji Nicholasa. Kobieta na parkingu była przerażona. Nie na pokaz, lecz naprawdę. Dlatego właśnie Nicholas odblokował zamki w drzwiach i wpuścił ją do środka. Nina miała takie same wysokie kości policzkowe i zielone oczy jak Caroline, choć jej włosy były kruczoczarne, najpewniej farbowane, jak uznał Nicholas. Do tego lewe skrzydełko nosa miała przebite malutkim kolczykiem. Opuszczając parking, przez dłuższy czas kręcił się po okolicy, by zyskać całkowitą pewność, że nikt nie siedzi im na ogonie. Nina od razu zaczęła mówić, ale Nicholas przerwał jej. To nie było bezpieczne. Przynajmniej na razie. Zapytał ją, czy ma przy sobie jakiś sprzęt elektroniczny. Miała jedynie komórkę, którą mu zaprezentowała. Gdy mijali Donna Reservoir, kazał jej wyjąć baterię i wyrzucić wszystkie elementy telefonu do wody. Nina pozbyła się telefonu przez opuszczone okno jadącego samochodu. Tuż przed Rio Grande Nicholas zmienił kierunek jazdy, skręcając na zachód, by po jakimś czasie powtórzyć manewr, tym razem kierując się na północ, i minąwszy Las Milpas, zawrócić w stronę rancha. Podczas jazdy rozmawiali, czy też raczej Nina mówiła, a Nicholas od czasu do czasu przerywał jej i rzucał jakieś pytanie. Opowiedziała mu przesyłce z waszyngtońskiego butiku z bielizną, zawierającej kilka kompletów staników z figami, malutki flashpen i pocztówkę dźwiękową z wiadomością od siostry. Caroline zabroniła siostrze odczytywania zawartości flashpena na komputerze i nakazała zaczekać z tym do czasu, aż odnajdzie Nicholasa, po czym przekazała instrukcje, w jaki sposób ma się z nim skontaktować. Pocztówka dźwiękowa miała małą pojemność, zatem Caroline musiała się

streszczać. Dodała jeszcze, że wpadła w tarapaty, i przekazała siostrze wyrazy miłości. Na tym wiadomość się urywała. Nina podjęła więcej niż jedną próbę skontaktowania się z siostrą, bezskutecznie jednak. Bardzo szybko zrozumiała, że ktoś śledzi jej poczynania – zarówno w mieszkaniu, jak i w pracy – i postanowiła się przyczaić. Wzięła lewe zwolnienie lekarskie, po czym zamelinowała się w domu bogatych Meksykanów, których futrzastymi pupilami od czasu do czasu się opiekowała. Gospodarze przebywali w Reynosie i mieli tam pozostać przynajmniej do świąt Bożego Narodzenia, ale zostawili klucze w zwyczajowym miejscu. Z doświadczenia wiedziała, że rzadko kiedy zawracają sobie głowę włączaniem systemu alarmowego. Nina okazała się bystrą kobietą z wyczuloną intuicją, co zrobiło wrażenie na Nicholasie. Był pod wrażeniem również wtedy, gdy odwracając się do psów, rzuciła: – To owczarki kaukaskie, prawda? – Skąd wiesz? – Z wykształcenia jestem technikiem weterynarii. – Czyżby w południowym Teksasie było wiele owczarków kaukaskich? Humor Ninie jakby się poprawił, gdy choć na moment mogła oderwać myśli od siostry i tego, co ją spotkało. – Niezupełnie – odpowiedziała z uśmiechem. – Po prostu lubię psy. Zwłaszcza te duże. Upewniwszy się, że Nina spaliła pocztówkę dźwiękową, tak jak kazała jej Caroline, i że ma przy sobie flashpena, którego dobrze ukryła w lewej miseczce biustonosza, Nicholas postanowił skierować rozmowę na lżejsze tory. Zadawał jej pytania natury osobistej, chcąc sprawić, by przestała myśleć o siostrze. Działało, dopóki nie skończyła mu się inwencja. Nicholas niezbyt dobrze sobie radził w kontaktach międzyludzkich i miał ograniczoną gamę tematów do rozmowy. W końcu zapadło między nimi niezręczne milczenie, które przeciągnęło się aż do powrotu na rancho. Nicholas poczuł wielką ulgę, dojrzawszy zarysy posiadłości, i podejrzewał, że Nina również się ucieszyła. W domku gościnnym pozwolił Ninie wybrać wolny pokój, po czym telefonicznie poprosił Maggie Rose o zmianę damskiej odzieży w rozmiarze 36. Maggie Rose pojawiła się kwadrans później, przynosząc niewielką torbę, uśmiechnęła się do Nicholasa i wyszła. Nie zapytała, dla kogo są te ubrania ani kto korzysta z prysznica. Nicholas był pełen podziwu dla jej profesjonalnego podejścia. Zaniósł rzeczy do pokoju Niny i wycofał się do kuchni. Zaraz po przyjeździe próbowali odczytać zawartość flashpena, lecz okazało się, że konieczne jest hasło. Usiłowali je wymyślić, bezskutecznie jednak. Nicholas potrzebował odpoczynku. Gotowanie było jedną z jego pasji, zapewniało mu niemal mistyczne przeżycia i pozwalało się całkiem zapomnieć. Gdy Nina weszła do kuchni,

nawet tego nie zauważył. Karzeł stojący na taborecie z zamkniętymi oczami i nosem utkwionym w kieliszku dopiero otwartego chardonnay był raczej niecodziennym widokiem. Przez kilka chwil Nina chłonęła tę scenę wzrokiem. Wreszcie zapytała: – Jeżyny, morele czy zielone jabłka? – Proszę? – Zaskoczony jej głosem Nicholas zachwiał się na taborecie. – Ktoś kiedyś mi powiedział, że jeśli człowiek chce zgrywać konesera, powinien mówić, że wyczuwa nutę jeżyn, moreli albo zielonych jabłek w wąchanym winie. Nicholas uśmiechnął się i odstawił kieliszek. – Nie wiedziałem o tym. – A, rozumiem. Czyli jesteś zwolennikiem teorii ogrodniczej. – Teorii ogrodniczej?... – powtórzył zdumiony. Nina zamyśliła się na chwilę, po czym powiedziała: – No wiesz, nuta trawiasta, dębowa, omszała, torfowa... – Dwa ostatnie określenia odnoszą się chyba do whisky. – Serio? – Serio – potwierdził Nicholas. – Cóż, wygląda na to, że nie jestem ekspertem w tych sprawach. – A lubisz wino? – Tak. Ujmując butelkę krótkimi rączkami, nalał jej kieliszek. – I tylko to się liczy – rzekł, odstawiwszy butelkę na blat. Przesunął kieliszek ku niej, po czym ponownie wziął w dłoń swój. – Za Caroline. Nina nie uczyniła żadnego ruchu. – Zabili ją, prawda? Zamówiła dostawę zakupów w tamtym butiku, po czym biegiem opuściła centrum handlowe i wpadła pod samochód. To nie był żaden wypadek, zgadza się? Nicholas nie mógł ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. Miał za mało informacji, mimo że odkąd spotkali się w McAllen, bez końca rozmawiali o śmierci Caroline. – Co więcej, nie poprzestaną na tym i zabiją także mnie – kontynuowała Nina. – Nie – pokręcił głową Nicholas. – Nie pozwolę, by przytrafiło ci się coś złego. Obiecuję. Dowiemy się, co naprawdę się wydarzyło. Zgoda? Wiem, że to dla ciebie trudne, ale musisz zachować pozytywne nastawienie. Kobieta nie odpowiedziała, więc powtórzył toast. Nina wolno wyciągnęła rękę po kieliszek i rzekła za nim: – Za Caroline. Równocześnie pociągnęli łyk wina. Nicholas odczekał moment, po czym zapytał: – No i? – Co: no i? – Jeżyny, morele czy zielone jabłka? Na jej wargach pojawił się słaby uśmiech. – Czy ja wiem... Zielone jabłka?

– Zdecydowanie tak. Czy sprawiło to wino, czy fakt, że w kuchni był w swoim żywiole, tym razem Nicholas nie miał trudności z podtrzymywaniem rozmowy. Mówił o tym, co go pasjonowało: jedzeniu i alkoholu, a Nina słuchała go ze szczerym zainteresowaniem. Zanim się spostrzegła, posiłek był gotowy. Pomogła przy nakrywaniu do stołu, po czym zasiedli do smażonego kurczaka podanego z ziemniaczanym piure z dodatkiem szczypty tymianku i czosnku. Jedzenie było smaczne, pożywne i niosło miłe skojarzenia – a tego właśnie Nina potrzebowała teraz najbardziej. Skończywszy jeść, wrócili do sprawy flashpena i Nicholas otworzył kolejną butelkę wina, dla „przyśpieszenia procesów myślowych”. Wykorzystał cały repertuar sztuczek, a mimo to flashpen nie zdradził im swojej tajemnicy. Po północy, przekonany, że rozwiązanie zagadki jest na wyciągnięcie ręki, wtoczył się do kuchni po trzecią butelkę wina i wtedy go olśniło. Pędem zawrócił do swojego pokoju, wspiął się na krzesło przy biurku i zaczął uderzać w klawisze. Nina, która tymczasem padła na jego łóżko i zasnęła, obudziła się pod wpływem nagłego hałasu. – Co się dzieje? – zapytała. – Jak twoim zdaniem Caroline zarabiała na życie? – Była programistką w firmie ATS, z siedzibą w stanie Maryland. Wykonują tam wiele zleceń rządowych. Dlaczego pytasz? – Gdzie pracowała wcześniej? – drążył Nicholas, nie przerywając klepania w klawiaturę. – Zdaje się, że w którymś z dużych banków na Wall Street, zajmowała się tam tworzeniem oprogramowania czy czymś w tym stylu. – Byłyście ze sobą blisko? – Caroline była ode mnie o piętnaście lat starsza. Chodziła do drugiej klasy ogólniaka, kiedy ja się urodziłam. Miałyśmy tę samą mamę, ale różnych ojców. – Czyli nie byłyście sobie bardzo bliskie – skonstatował Nicholas. – Zanim skończyłam dwa latka, ona wyjechała na studia. Widywałam ją w wakacje i w święta, ale to wszystko. – Rozmawiałyście kiedyś o tym, dlaczego odeszła z pracy w banku? Nina domyślała się, że Nicholas do czegoś zmierza, nie wiedziała tylko do czego. Podparłszy się na łokciu, odpowiedziała: – Twierdziła, że miała dość stresu. I że nie cierpiała Manhattanu. – Też to od niej słyszałem. Ale potem poznałem prawdziwy powód. – Jak to? Nicholas odwrócił się, aby spojrzeć na Ninę. – Twoja siostra była geniuszem komputerowym i tworzyła fantastyczny software. Jak każdy programista wypracowała sobie polisę ubezpieczeniową... zostawiła w oprogramowaniu furtkę, przez którą mogła się wślizgnąć do systemu bankowego, gdyby miała taką potrzebę. Tyle że w jej wypadku ta furtka przycięła palce komuś innemu. I ten ktoś uwalił Caroline. – W jaki sposób?

– Któryś z informatyków wykradał z banku dane o klientach i sprzedawał je na czarnym rynku. Ale zatuszował wszystko tak, jakby to Caroline była winna przestępstwa. – Nigdy mi o tym nie wspominała – wtrąciła Nina. – To jeszcze nie koniec. Jak mówiłem, pewien informatyk, facet imieniem Sanjay, wrobił twoją siostrę w bardzo sprytny sposób. Caroline była w stanie wskazać parę faktów, które świadczyły na jej korzyść, jednakże zarząd banku nie wziął ich pod uwagę i Caroline znalazła się na bruku. Dwa dni później twoja siostra przypuściła atak na ich system komputerowy i na dwa tygodnie odłączyła od Sieci wszystkie bankomaty. Nina potrząsnęła głową z uśmiechem. – Pamiętam, że zawsze miała charakterek... – W tym wypadku charakterek przysporzył jej problemów. Wkrótce organy ścigania zapukały do jej drzwi. Dwa dni po tym, jak bankomaty siadły, została namierzona. – Zaraz, zaraz... Powiedziałeś, że bankomaty nie działały przez dwa tygodnie. Nicholas rozciągnął wargi w uśmiechu. – Bo tak było. Żaden informatyk nie potrafił obejść jej programiku i przywrócić połączenia z Siecią. Grożono jej więzieniem, a ona i tak nie puściła pary z buzi. To była sytuacja patowa. W końcu bank ustąpił. Caroline otrzymała przeprosiny i odprawę. Władze jednak nie chciały popuścić. W ich oczach Caroline popełniła przestępstwo i powinna zostać przykładnie ukarana. Tak to wyglądało w teorii... – A w praktyce? – spytała Nina. – W praktyce władze jej potrzebowały. Złożyły twojej siostrze propozycję, a ona... wiedząc, że po tym, co zrobiła, nie zatrudni jej żaden bank... przyjęła ją, oczywiście w zamian za bezkarność w tamtej sprawie. Tym sposobem trafiła do ATS. Która to firma jest zapleczem informatycznym rządu Stanów Zjednoczonych. – W życiu mi o tym nie opowiadała... – Ja też wyciągnąłem to z niej dopiero po jakimś czasie – przyznał się Nicholas. – Ale co to wszystko ma wspólnego z tym flashpenem? Nicholas odwrócił się znów do klawiatury i puknął w kilka klawiszy. – Sądzę, że Caroline umieściła na nim jedną ze swoich furtek. – Tak sądzisz? – zapytała Nina, wstając z łóżka i podchodząc do biurka. – Owszem. Jeśli zdołam ją znaleźć, będziemy mogli dostać się do środka. Przez następne dziesięć minut Nina przyglądała się, jak Nicholas wklepuje ciągi kodów do swego komputera. W pewnym momencie karzeł zwiesił głowę i potrząsnął nią w obie strony. – Coś nie tak? – zaniepokoiła się Nina. Nicholas uśmiechnął się. – Znalazłeś, czego szukałeś? – Tak. Znalazłem furtkę. Nie uwierzysz, za jakim hasłem się kryła.

Nina położyła mu dłoń na ramieniu i w podnieceniu zacisnęła palce. – Powiedz mi... Nicholas wskazał okienko na ekranie, po czym wpisał sześcioliterowe hasło, które otwierało dostęp do zawartości flashpena. Brzmiało ono: S_A_N_J_A_Y.

Rozdział 19 Nicholas nigdy nie widział podobnej pamięci zewnętrznej. Zawierała ona porażającą ilość danych. Dosłownie tysiące plików, a do tego terabajty wolnej przestrzeni. Nicholas słyszał o teoretycznej możliwości zwiększenia pojemności dysku poprzez powleczenie go białkami z pewnych mikrobów żyjących w solance, w życiu jednak nie miał z czymś takim do czynienia. – Co to jest? – zdziwiła się Nina. Nicholas przewinął wykaz do samego końca. – Nie jestem pewien... – Caroline powiedziała, że będziesz wiedział, co z tym zrobić. Zabili ją przez tego flashpena. Musisz to rozgryźć. – Staram się, ale to przypomina układanie puzzli bez rysunku. – No to zacznij od brzegów – poradziła mu Nina. – I powoli wypełniaj resztę. Muszę się dowiedzieć, co spotkało moją siostrę. – Ja też bardzo chciałbym to wszystko zrozumieć, ale odszyfrowanie tego, na co patrzymy, nie będzie takie proste. – Odkrycie hasła też nie było proste, a jednak tego dokonałeś – rzekła, ponownie kładąc mu dłoń na ramieniu. – Poradzisz sobie i z tym. Nicholas poczuł się mile połechtany wiarą Niny w jego siły. – Jak mogę pomóc? – zapytała. – Nie znam się na komputerach, ale na pewno coś mogłabym robić. Powiedz tylko co. – Może zrobisz nam kawy? Czeka nas długa noc.

Wróciwszy z kuchni z dzbankiem i dwoma kubkami, zapytała: – I co? Masz coś? Nicholas gryzł czubek długopisu – był to nawyk, który czasem pomagał mu się skoncentrować. – Słyszałaś o filtrach profilowych? – Nie. – To określenie używane w odniesieniu do przeglądarek, takich jak Google, które śledzą poczynania człowieka w Sieci, po czym przykrawają rezultaty na miarę. Gdybyśmy wpisali w okienko przeglądarki to samo słowo, moglibyśmy uzyskać całkiem inne rezultaty. Powiedzmy, że oboje wpiszemy „Egipt”... Ty możesz szukać informacji o zabytkach i biurach

podróży przydatnych turyście, podczas gdy ja mogę interesować się polityką i arabską wiosną. W ten sposób każdy użytkownik Internetu tworzy własną bańkę sieciową. – Ale każdy użytkownik dostaje inne rezultaty – stwierdziła Nina. – Otóż to. Wpływając na to, jakie rezultaty dostaniesz w trakcie swoich poszukiwań, kształtują nasz sposób myślenia. Przypomina to wybranie się do biblioteki, w której bibliotekarka przed twoją wizytą schowałaby połowę katalogu. Tutaj informacje są filtrowane na podstawie tego, co zdaniem komputerowego algorytmu dany człowiek chce przeczytać. Problem polega na tym, że człowiek nie ma pojęcia, co zostało przed nim ukryte. I bez względu na to, jak postrzega świat, bez względu na zapatrywania polityczne czy wyznanie, musi włożyć wiele wysiłku, by odszukać zatajone informacje. – I to by było na tyle, jeśli chodzi o hasło „Internet zbliża ludzi” – zauważyła Nina. – Właściwie – przypomniał Nicholas – Internet stworzono jako wojskową sieć komunikacyjną, która miała przetrwać atak nuklearny. Było to w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku, chociaż pierwsza wiadomość została przesłana w dniu dwudziestego dziewiątego października tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego dziewiątego roku. Wiadomość miała brzmieć „login”, ale udało się przesłać tylko dwie pierwsze litery, po czym system nagle padł. – Cóż za ironia. – W rzeczy samej – przyznał Nicholas, zamykając plik i przechodząc do następnego. – Filtry to tylko jeden z tematów, na których skupiła się Caroline. Jest tu też trochę danych o prawodawstwie internetowym, neutralności Sieci, ochronie cyberprzestrzeni jako dobra narodowego... – Po co jej było to wszystko? – zastanowiła się na głos Nina. – Trudno powiedzieć. – To musi mieć jakieś znaczenie. Czym jest neutralność Sieci? – Mówiąc w skrócie, to inicjatywa rządowa, której celem jest zaprowadzenie cenzury w Internecie – odparł Nicholas. – Nie brzmi to dobrze. – To prawda. A ochrona cyberprzestrzeni jako dobra narodowego jest nawet gorsza. – Dlaczego? – Nazywa się ją czasem „wyłącznikiem” Internetu. – Obiło mi się coś o uszy... – powiedziała Nina. – Mowa o przepisie, który umieściłby wielki przycisk z napisem OFF w gabinecie prezydenta, mam rację? Nicholas skinął głową. – Gdyby doszło do cybernetycznego megaataku, prezydent mógłby samodzielnie zamknąć Internet na kłódkę. – Do czasu, aż zagrożenie by minęło? – Na tak długo, jak by uznał za stosowne. Mógłby na przykład przedłużać w nieskończoność cybernetyczny stan wyjątkowy. – No nie wiem... – Nina pokręciła głową. – Gdyby zagrożenie faktycznie minęło, prezydent musiałby z powrotem włączyć Internet. Nie można przeciągać stanu wyjątkowego w nieskończoność, gdy nie ma żadnego

zagrożenia. Nicholas uniósł brew. – Jesteś pewna, że nie można? – Opowiadanie się za cenzurą w Sieci jest moim zdaniem z gruntu złe. Nie podoba mi się żadna cenzura. Chcę, żeby Internet działał i nie był przez nikogo kontrolowany. I trudno mi uwierzyć, żeby nasz prezydent pod pretekstem zagrożenia wzbraniał obywatelom dostępu do Internetu, szczególnie gdy owo zagrożenie będzie wyimaginowane. – Trzy dni po jedenastym września – zaczął Nicholas – nasz prezydent ogłosił stan wyjątkowy. Mimo że od tamtej pory minęło ponad dziesięć lat, stan wyjątkowy nadal obowiązuje. – Co takiego? – W Stanach Zjednoczonych nieprzerwanie obowiązuje stan wyjątkowy. – I Kongres na to pozwala? – zdumiała się Nina. – Kongres nie ma w tej sprawie nic do gadania. Zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie narodowym prezydent musi tylko zawiadomić kongresmanów o swojej decyzji. Uchwałę tę przyjęto, ażeby prezydent nie mógł stworzyć sytuacji permanentnej. Stan wyjątkowy powinien trwać maksymalnie dwa lata. Tymczasem od jedenastego września jest regularnie odnawiany. – Na jakiej podstawie? Nicholas spojrzał jej prosto w oczy i odpowiedział: – Zagrożenie terroryzmem. – Przecież terroryści byli też przed jedenastym września – rzekła Nina. – I w przyszłości też będą. – Stąd ciągły stan wyjątkowy w Ameryce. – Nie rozumiem. Jak to? Dlaczego? Po co? Komuś było mało władzy? – Trafiłaś w sedno. Chodzi o władzę. Ponoć w stanie wyjątkowym można nagiąć pięćset przepisów prawa, a może nawet zwyczajnie o nich zapomnieć. – Na przykład jakich? – Z najważniejszych można wymienić zawieszenie dwóch podstawowych praw obywatelskich: prawa obywatela do nietykalności bez wyroku sądu i prawa członka Gwardii Narodowej do stawania przed sądem cywilnym. – Czemu członek Gwardii Narodowej miałby stawać przed sądem cywilnym? – Nie jestem prawnikiem, ale przypuszczam, że skoro Gwardia Narodowa składa się ze zwykłych obywateli, nie odpowiada przed sądem wojskowym – odparł Nicholas ze wzruszeniem ramion. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. – Kiedy zazwyczaj mundurowy trafia pod sąd? – Kiedy złamie prawo. – Albo – dodał Nicholas po chwili namysłu – kiedy odmówi wykonania rozkazu. Wyraz twarzy młodej kobiety uległ natychmiastowej zmianie. – Jeśli członkowie Gwardii Narodowej odmówią wystąpienia przeciwko współobywatelom, rząd za wszelką cenę będzie chciał uniknąć procesu cywilnego.

– Bingo. Są ludzie, którzy uważają, że PATRIOT Act daje rządowi wolną rękę w pewnych sprawach wyłącznie w razie stanu wyjątkowego, i właśnie dlatego stan wyjątkowy w naszym kraju trwa. Powtarzam, nie jestem prawnikiem, ale nie trzeba być prawnikiem, by wiedzieć, że władza potrafi uderzyć człowiekowi do głowy. Oprzeć się jej pociągowi umieją tylko najsilniejsi. Ludzie przy władzy zazwyczaj okopują się na swoich pozycjach i obsypują prerogatywami, żeby nie można było ich ruszyć. Oto jak republika odchodzi od ideałów wolności, staczając się najpierw w tyranię, a później w despotyzm. – Nadal nie rozumiem, co Caroline miała z tym wszystkim wspólnego. Nicholas wzruszył ramionami. – Może łączyło się to z jej pracą w ATS. – Przecież mówimy o polityce. A z tego, co wiem, Caroline zajmowała się stroną techniczną, współpracując z Departamentem Bezpieczeństwa Krajowego... – To także – rzucił Nicholas, otwierając następny plik. – Wszystko zaczyna się układać w spójną całość. Departament Bezpieczeństwa Krajowego odpowiada między innymi za bezpieczeństwo cybernetyczne wśród cywilów, wojskowych i w wywiadzie. Caroline przekopiowała tutaj masę stron internetowych, departamentu i Wikipedii. Akronimy ich projektów i wydziałów ciągną się w nieskończoność... – Zaczął je wyliczać. – To nadal nie tłumaczy, czym się zajmowała. – Znalazłem interesujący artykuł o Narodowym Centrum Zarządzania działającym w ramach departamentu i o czymś, co nosi nazwę Monitoringu Mediów. Wygląda na to, że od dwa tysiące dziesiątego roku departament zbiera dane osobowe dotyczące dziennikarzy, prezenterów telewizyjnych i reporterów. Co ciekawe, komórka ta uważa za osobę powiązaną z mediami każdego, kto korzysta z Twittera, Facebooka i innych portali społecznościowych. – Zatem szpiegują każdego o każdej porze dnia i nocy. Zupełnie jak w Chinach. Jak to możliwe, że nikt o tym nie wie? – Niektórzy wiedzą, choć chyba faktycznie mało kto zdaje sobie sprawę z wagi problemu. Twoja siostra była jedną z takich osób i jak się zdaje, udzieliła nam ostrzeżenia. W tych plikach jest znacznie więcej, ale tak jak w przypadku każdej układanki, trzeba czasu, by dostrzec całość. Nicholas starał się nadać głosowi pewne brzmienie, lecz zadanie przerastało nawet jego. Nie miał klucza, według którego Caroline gromadziła te materiały. Wszystkie dotyczyły komputerów i cybernetyki w takiej czy innej formie, co akurat go nie dziwiło. W końcu Caroline była informatykiem. Nic z tego, co widział dotychczas, nie było niezwykłe. Nie pojmował, dlaczego Caroline miałaby przez to zginąć. Musiało być coś jeszcze. Nicholas zaczął się zastanawiać, co takiego chciała mu unaocznić nieżyjąca przyjaciółka. Wrócił do żucia końcówki długopisu, od czasu do czasu robiąc sobie przerwę na kawę.

Godzinami przeglądał plik za plikiem; przed oczami przesuwały się kolejne

artykuły, kolejne skopiowane strony internetowe. Cały ten flashpen przypominał album z wycinkami. Album z wycinkami! Może to właśnie to? Artykuły wyraźnie pokazywały tylko część historii, jak obrazki. A jeśli są jakoś opisane? Jeśli gdzieś jest wyjaśnienie, dlaczego są takie ważne? Otworzył ponownie plik, który już przeglądał, i popatrzył na niego świeżym okiem. Większość hakerów, których znał, była nieprzeciętnie inteligentna, a Caroline Romero nie stanowiła wyjątku. Wielu z nich uciekało się z lubością do cyfrowej steganografii, to jest ukrywania wiadomości tam, gdzie były na widoku, lecz nie każdy je widział. Komunikat mógł zostać ukryty pośród miliona pikseli składających się na fotografię albo wręcz wewnątrz pliku dźwiękowego. Możliwości były nieograniczone. Steganografię nazywano także zabezpieczeniem w zabezpieczeniach. Wszakże Caroline była pragmatyczna. Zważywszy, ile Nicholas musiał się nagimnastykować, żeby wejść w posiadanie flashpena, było raczej mało prawdopodobne, aby Caroline ustanowiła dodatkowe zabezpieczenia utrudniające mu życie. Patrząc na otwarty plik, Nicholas coś sobie uświadomił. Ściągnięty z Sieci artykuł – podobnie jak wszystkie inne – nadawał się do druku. Znaczyło to, że jest pozbawiony obrazów, aczkolwiek w dalszym ciągu zawierał linki. Nicholas wiedział, że jego sprzęt nie ma obecnie aktywnego połączenia z Internetem, ale na wszelki wypadek sprawdził to raz jeszcze. Upewniwszy się, że nic mu nie grozi, najechał kursorem na czytany tekst i kliknął jeden z linków. I w mgnieniu oka został przeniesiony do przestrzeni pamięci zewnętrznej, o której istnieniu dotąd nie miał nawet pojęcia.

Rozdział 20 Technologia była niesamowita. Flashpen nie tylko miał porażającą pojemność, ale też zawierał partycje, które skrywały pokaźną ilość danych w pozornie niezajętej przestrzeni. Przypominało to plan filmowy: elewacje budynków sprawiały wrażenie prawdziwych, lecz wystarczyło otworzyć jedno z okien albo przejść przez któreś drzwi, aby zobaczyć, że dalej rozciąga się całkowicie inna rzeczywistość. Nicholas miał chęć obudzić Ninę, która ponownie zasnęła na jego łóżku, ostatecznie jednak postanowił czytać dalej. Przenosząc się od wierzchniej warstwy do tego, co Caroline ukryła pod spodem, zaczął rozumieć, jaki cel jej przyświecał. Stworzyła tą metodą całościowy, niezwykle skrupulatny zapis każdego przedsięwzięcia, w jakie była zaangażowana ATS. Począwszy od informacji na temat Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, a skończywszy na raportach komisji śledczych dotyczących Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, Caroline Romero udokumentowała każdy sprzęt, każdy program, patch, czy nawet linijkę kodu, który został dla nich napisany, zmieniony albo im sprzedany. Siła powiązań ATS z rządem zdumiała nawet Nicholasa. Im uważniej się przyglądał tym danym, tym głębiej w króliczą norę wpadał. Ze względu na to, że zajmował się handlem ściśle tajnymi informacjami na czarnym rynku, najbardziej interesowały go materiały zebrane przez Caroline na temat Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. I nagle to, co podejrzewał przez wszystkie te lata, znalazło potwierdzenie. W ciągu paru tygodni od jedenastego września nie mające sobie równych oczy i uszy NSA – normalnie zwrócone poza granice kraju – zostały przekierowane do wewnątrz. Agencja Bezpieczeństwa Narodowego nie ograniczała się już do tropienia obcych szpiegów i terrorystów, których śledzenie musiał uprawomocnić odpowiednio wykwalifikowany sędzia. Odtąd, w trosce o bezpieczeństwo narodowe, podejrzanymi byli wszyscy amerykańscy obywatele, a legalizm odszedł w niepamięć. Na zlecenie NSA pracownicy Adaptive Technology Solutions wkroczyli do siedzib firm telekomunikacyjnych na terenie całego kraju i w tajemnicy przed wszystkimi zainstalowali w ich centralach urządzenia zwane rozdzielaczami wiązek, dzięki którym kopie wszelkich naziemnych, komórkowych, elektronicznych, tekstowych i internetowych połączeń były

przesyłane do ściśle tajnych serwerów NSA rozsianych po całej Ameryce. Tam analitycy agencji sortowali i przesiewali dane za pomocą sprzętu i oprogramowania opracowanego przez ATS, wyszukując określone słowa i zwroty. Wszyscy dostali się pod ostrzał. Prywatność zniknęła. Nieważne, jak szybki był postęp technologiczny i jak solidne urządzenia oferowano na rynku, ATS, a zatem i NSA, zawsze miały dostęp do nowinek przed zwykłymi obywatelami dzięki tajnym dyrektywom oraz szpiegostwu przemysłowemu, którego asem była firma Adaptive Technology Solutions. Mimo że Nicholas od dawna czuł pismo nosem, zdumiał się, zobaczywszy na własne oczy, w jakim stopniu Ameryka stała się krajem policyjnym. W imię „bezpieczeństwa” wolność obywateli była ograniczana nie co roku, nie co dzień, lecz na okrągło, przez całą dobę, siedem dni w tygodniu. Poza nielegalnymi podsłuchami i nagraniami, które NSA stosowała bez ograniczeń na każdym skrawku Internetu, Caroline udokumentowała także wszelkie operacje zmierzające do – jak sama napisała – Totalnej Inwigilacji. A były to często ogólnie znane, nieszkodliwe i wydawać by się mogło, społecznie pożyteczne przedsięwzięcia. Identyfikacja radiowa – znana pod akronimem RFID – była tego doskonałym przykładem. Stosowano ją do śledzenia wszystkiego: począwszy od żetonów w kasynach, przez zwierzęta hodowlane i butelki szamponu w supermarketach, do ludzi. Doszło do tego, że ekskluzywne kluby nocne w Europie zachęcały swoich najważniejszych klientów do poddania się „wszczepowi” – w czasie zabiegu biochip wielkości ziarnka ryżu (bardzo podobny do tych, które wszczepiano psom na wypadek zagubienia) był umieszczany pod skórą chętnej osoby, co ułatwiało wejście przez bramkę oraz regulowanie rachunków za drinki. Dzięki takim posunięciom klubom tym udało się drastycznie zmniejszyć straty powodowane kradzieżami i zgromadzić mnóstwo użytecznych danych na temat najbogatszej klienteli. Do zabawy przyłączyły się także rządy. Biuro prokuratora generalnego w Meksyku oznakowało w ten sposób osiemnastu wiodących pracowników, ażeby kontrolować ich dostęp do tajnych archiwów, natomiast w Stanach Zjednoczonych, które już stosowały chipy w swoich paszportach, poważnie rozważano oznakowanie w podobny sposób przestępców seksualnych. Możliwe nadużycia przekraczały ludzką wyobraźnię. Nicholasowi dodatkowo przypomniały się numery tatuowane na ciele więźniów nazistowskich obozów koncentracyjnych. Smartfony i systemy nawigacji samochodowej także regularnie szpiegowały swoich właścicieli; pozyskane za ich pomocą dane sprzedawano na lewo i prawo, a także przekazywano organom ścigania na żądanie, bez zawracania głowy sądom. Większość Amerykanów była nieświadoma tego, że system GPS powstał w Departamencie Obrony, ciele, pod które podlegała NSA. Obywatele zachowywali się tak, jakby było im obojętne, że każde urządzenie wyposażone w GPS może zostać zlokalizowane przez Agencję Bezpieczeństwa Narodowego na zawołanie. Co więcej, NSA przyglądając się GPS-om określonych obywateli, nie musiała nikomu zgłaszać tego faktu ani opowiadać się, jakie informacje i w jakim celu gromadzi. Caroline stwierdziła, że to samo dotyczy FBI. Federalny Urząd Śledczy

nie tylko był w posiadaniu pilnie strzeżonej bazy danych przetrzymywanej w specjalnym pomieszczeniu na czwartym piętrze siedziby w Waszyngtonie, noszącej kryptonim Strażnik i zawierającej kartoteki dziesiątek tysięcy Amerykanów, którzy w życiu nie złamali żadnego przepisu, lecz w ten czy inny sposób wydali się podejrzani lokalnemu stróżowi prawa; jakby tego było mało, pracownicy FBI niejednokrotnie umieszczali urządzenia namierzające pod podwoziami aut zwykłych obywateli, nawet nie starając się o nakaz sądowy. Używali także powszechnie sprzętu nazywanego potocznie „żądłem” – nowego urządzenia, które potrafiło wyśledzić położenie telefonu komórkowego nie będącego w użyciu. Nawet Departament Bezpieczeństwa Krajowego dołączył do tej zabawy. A w gruncie rzeczy poszedł o krok dalej i wyposażył nieoznakowane furgonetki w wielkie rentgeny, po czym wypuścił je na ulice większych miast; prześwietlano wszystko i wszystkich: prywatne auta z całymi rodzinami, dostawczaki z pieczywem, autobusy szkolne. Była to klasyczna wolnoamerykanka, całkowicie bez nadzoru wymiaru sprawiedliwości. Departament, zainspirowany „inteligentnymi” światłami ulicznymi w Holandii i Wielkiej Brytanii, stał również za jeszcze jednym projektem ATS, który właśnie był w fazie testowania w niewielkim amerykańskim mieście. Sygnalizacja świetlna nie tylko kierowała tam ruchem, ale też umożliwiała zdalne nagrywanie głosu i obrazu, a nawet prześwietlanie przechodniów promieniami Roentgena. Nicholas, który uważał się za politycznego agnostyka i świadomie zarabiał na życie kradzieżą, był bardzo zdziwiony tym, że podobne działania nie wywołują powszechnego oburzenia zwykłych obywateli, szpiegowanych na każdym kroku. Jedynymi, którzy podnieśli krzyk, byli jak zwykle wietrzący zysk adwokaci. Większość społeczeństwa zdawała się wierzyć w to, co wmówiono – mianowicie, że jeśli nie ma się niczego na sumieniu, nie trzeba się obawiać organów ścigania. Ludzie nie mieli pojęcia, że cała ta technologia pewnego pięknego dnia może zostać użyta przeciwko nim. Tak samo jak prawo podatkowe, przepisy ustanawiane ad hoc przez agendy rządowe były w stanie z każdego zrobić zbrodniarza – bez względu na to, jak byłby uczciwy. To była wyłącznie kwestia ilości poświęconej uwagi. Metody, które dziś „zapewniały bezpieczeństwo twojej rodzinie”, jutro mogły przyczynić się do aresztowania każdego. Czyżby Amerykanom bardziej zależało na tym, by być w czołówce światowej, jeśli idzie o nowinki technologiczne, niż na tym, by najnowszy sprzęt nie mógł śledzić każdego ich kroku, każdej rozmowy, ba, każdej myśli? Kontrola ludzkich umysłów była czymś, o czym Nicholas tylko słyszał, dopóki nie zyskał potwierdzenia w materiałach zebranych przez Caroline. Jak się okazało, w użyciu były nie tylko niewinne algorytmy starające się przewidzieć zachowania klientów – Agencja Bezpieczeństwa Narodowego z pomocą Google’a wykorzystywała miliony wpisów na Twitterze i Facebooku, dane spływające z rejestrów transakcji elektronicznych, ogólnokrajowego systemu GPS, komórek, wyszukiwarek internetowych,

a nawet zakupów na Amazonie i innej cyfrowej drobnicy produkowanej każdego dnia przez każdego człowieka... wszystko to w celu stworzenia niesłychanie złożonego systemu sztucznej inteligencji. Nosząca kryptonim AQUIANT wyszukiwarka odpowiedzi na podstawie analiz danych była systemem, który uczył się nie tylko myśleć jak człowiek, lecz także przewidywać ludzkie myśli i działania. Sama technologia była przerażająca, ale to nie wszystko. Caroline załączyła także artykuł o firmie będącej potajemnie własnością ATS i dzięki pomocy finansowej Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego kończącej właśnie pierwszą fazę badań nad takim rozwiązaniem i przechodzącej do fazy drugiej. W grę wchodziło urządzenie o kryptonimie FAST (czyli Technologia Monitorowania Przyszłych Zdarzeń), przewidziane do niejawnego użytku na stadionach, lotniskach, w centrach handlowych i innych miejscach publicznych i zaprojektowane w celu „namierzania działań terrorystycznych przed ich zaistnieniem”. Urządzenie to – bez nakazu sądowego i zgody podmiotu – badało fizjologię każdego, kto znalazł się w zasięgu jego czujników, po czym rejestrowało, przechowywało i analizowało poziom perspiracji i feromonów oraz aktywność „elektrodermiczną” i naczyniowo-sercową w celu wychwycenia z tłumu osób o potencjalnie złych intencjach i zwrócenia na nie uwagi władz. Równocześnie odbywało się ustalanie tożsamości podejrzanych za pomocą najnowszej bazy danych FBI, tak zwanej NGI: Następnej Generacji Identyfikacji, działającej na podobnej zasadzie jak iPhoto w komputerze domowym, tyle że z turbodoładowaniem. Wspomniana baza danych stanowiła kompleksowe, warte miliardy dolarów rozwinięcie standardowej bazy danych FBI zawierającej odciski palców i obejmowała dane ponad stu milionów osób, co czyniło z niej „największą biometryczną bazę danych na świecie”. Oprócz odcisków palców i zdjęć z kartotek policyjnych była wyposażona w technologię rozpoznawania twarzy, skany siatkówki, odciski całych dłoni, próbki DNA, głosu i chodu, a nawet dane o bliznach i tatuażach. Był to ostatni krzyk techniki i zarazem idealne dopełnienie technologii FAST. Która – nawiasem mówiąc – nie ograniczała się do sprawdzenia niczego nie podejrzewającego przechodnia w bazie NGI. Nie dbając o zachowanie choćby pozorów prawa obywatela do prywatności, FAST sprawdzała, czy człowiek ma przy sobie jakieś urządzenie elektroniczne. Jeśli odpowiedź była twierdząca, łączyła się z siecią NGI i kopiowała wszystkie dostępne dane. Dodatkowo szukała ewentualnych biochipów i jeśli jakieś znalazła, z nich również kopiowała informacje. Wszystkie dane spływały do baz danych Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego i Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, gdzie powstawała kartoteka każdej w ten sposób prześwietlonej osoby. Nie miało znaczenia, czy człowiek naprawdę ma złe zamiary i planuje dokonanie przestępstwa. Każdy obywatel był w oczach władz potencjalnym terrorystą, co usprawiedliwiało fakt zbierania o nim informacji. Rząd Stanów Zjednoczonych, rozpocząwszy kontrolę myśli swych

obywateli, w praktyce odtworzył sceny prosto z filmu Raport mniejszości czy powieści George’a Orwella Rok 1984. Dostępna technologia umożliwiała nie tylko śledzenie bieżącego miejsca pobytu i zachowania człowieka, ale również odgadywanie myśli i planów. A zawiadywał nią ten sam rząd, który sprawował pieczę nad amerykańską pocztą. Zapewnienia, że technologia zostanie wykorzystana wyłącznie do ochrony obywateli USA, jakoś nie przekonywała Nicholasa, który widział niesłychane możliwości nadużyć. Wszystkie nowatorskie urządzenia i wszystkie działania mające na celu odarcie obywateli z prywatności w imię zapewnienia im bezpieczeństwa tak czy inaczej miały swoje źródło w obrębie Adaptive Technology Solutions. Nicholas bez końca otwierał pliki i klikał na linki, dowiadując się coraz więcej o polu działalności ATS. Wreszcie otworzył plik opisujący historię firmy i uświadomił sobie, że dotarł do sedna. Był w posiadaniu pełnego obrazu sytuacji – za co zabito Caroline. Pod koniec drugiej wojny światowej, kiedy słabła siła wojskowego Biura Służb Strategicznych, położono podwaliny pod Centralną Agencję Wywiadowczą – CIA. Jednakże członkowie Biura Służb Strategicznych, obawiając się idei agencji wywiadowczej zawiadywanej przez cywilów i polityków, wyłamali się po kryjomu i założyli własną organizację. Ochrzcili ją Sentinel – Wartownik – i działając poza zasięgiem radarów, oddali się jednej jedynej misji: ochronie Stanów Zjednoczonych w erze powojennej za wszelką cenę. Z początku odnosili sukcesy, lecz to właśnie wystawiło ich na celownik Waszyngtonu. Niektórzy widzieli w nich samowolnych strażników obywatelskich, odpowiadających wyłącznie przed sobą, i pragnęli ich rozwiązania. Inni postrzegali ich jako użyteczną broń przeciwko komunistom w czasach pogłębiającej się zimnej wojny. Gdy przeciwnicy organizacji rozpoczęli dochodzenie, jej zwolennicy zapewnili im ochronę oraz lukratywne kontrakty rządowe. Pod wieloma względami organizacja ta stała ponad prawem. Mówiąc wprost, nierzadko łamała prawo, aby nie musiały tego robić legalne agendy rządowe. Upragniony cel został osiągnięty: zapewniono powszechne bezpieczeństwo. Podobnie jak w przypadku wielu innych organizacji, Sentinel padł ofiarą „przeskalowania”. Młodsi pracownicy, zatrudnieni z myślą o odciążeniu coraz bardziej przepracowanych agentów, nie zawsze podzielali poglądy założycieli. Pod koniec lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku Sentinel zajmował się zbieraniem danych wywiadowczych nie tylko od ludzi. Członkowie organizacji przyszłość wywiadu dostrzegli w SIGINT: Signals Intelligence, czyli elektronicznym wywiadzie – i skupili się na sprzęcie komputerowym oraz satelitach. W latach siedemdziesiątych doszło do zmiany nazwy na Adaptive Technology Solutions. ATS była tak ściśle powiązana z agendami rządowymi (zwłaszcza z Agencją Bezpieczeństwa Narodowego), że wiele osób uważało ją za ciało quasi-rządowe. Organizacja nie miała nic przeciwko temu; co więcej, robiła wszystko, aby taka opinia się umocniła.

Zapoznając się z materiałami pozostawionymi przez Caroline, Nicholas zrozumiał, że ATS z czasem przestała mieć na względzie dobro Ameryki, a zaczęła dbać wyłącznie o siebie. W pewnym momencie chodziło już tylko o napchanie sobie kabzy. Firma bezlitośnie rugowała konkurencję i wyciskała dostawców. Wykorzystywała posiadane informacje do szantażowania każdego – czy to z sektora publicznego, czy prywatnego – kto wszedł jej w drogę. To odkrycie było szokujące, wszakże nie umywało się do tego, co Nicholas znalazł w kolejnym pliku. ATS od lat zajmowała się nielegalnym obrotem papierami wartościowymi, co ułatwiała jej znacząca przewaga technologiczna nad innymi graczami. Począwszy od lat osiemdziesiątych, firma miała na oku cały światek finansowy. Jej pracownicy podsłuchiwali rozmowy telefoniczne, przechwytywali faksy, a później nauczyli się hakować systemy komputerowe i konta mailowe. Zarobili hałdy brudnych pieniędzy, które prali poprzez rozmaite programy działające pod tajną przykrywką, co uniemożliwiło ich audyt. Wyprane pieniądze zostały zainwestowane w środki trwałe na całym świecie, a także na giełdzie za pomocą założonych specjalnie w tym celu zagranicznych firemek. Można śmiało powiedzieć, że ATS znalazła sposób na drukowanie własnych pieniędzy i zapewniła sobie pozycję, dzięki której nikt nie śmiał skontrolować jej działań. Nicholas zyskał wiedzę, dlaczego Caroline obawiała się o swoje życie. Albo tak mu się wydawało, dopóki nie otworzył pliku o nazwie „Niebieski Piasek”. Po przeczytaniu zaledwie paru akapitów pojął, że wszystko, co ATS uczyniła w przeszłości, jest niczym w porównaniu z tym, co dopiero zamierza zrobić. Nicholas musiał ostrzec ludzi. Zdawał sobie sprawę, że jest tylko jeden człowiek, który zdoła zapobiec najgorszemu.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 21 Pireneje w Baskonii, Hiszpania, czwartek

Peio miał coś do załatwienia na terenie klasztoru, poprosił więc Harvatha, aby też tam pojechał. Od położonego w głębi gór klasztoru Świętego Franciszka Ksawerego dzieliła ich trzygodzinna jazda wierzchem. Harvath odwiedził raz to miejsce. Świątynia była dokładnie taka, jaka powinna być religijna samotnia: urokliwa, zaciszna i leżąca na uboczu. Duchowni utrzymywali kontakty ze światem zewnętrznym, lecz tylko w ograniczonym stopniu. Nicholas, który także kiedyś się tam zatrzymał, przywiózł ze sobą większość sprzętu. Wszystko spłonęło jednak w pożarze i od tamtej pory był skazany na komunikację werbalną przez dwie puszki i sznurek. Harvath nie mógł z nim pojechać. Musiał zostać tutaj, gdzie miał pod ręką Skype’a. Wyczekiwał dalszych poleceń od Starego. Czekanie się przedłużało. Sprawdzał swoje konto w regularnych odstępach czasu: o pełnej godzinie i o wpół do, licząc, że zobaczy wiadomość od Carltona. Jednakże skrzynka była cały czas pusta. Nie będąc w stanie unikać Harvatha, który zainstalował się w jego domu, lokalny dowódca ETA zajrzał do środka i przedstawił się gościowi. Na imię miał Tello. Był to potężny mężczyzna o wielkich, szorstkich dłoniach i pożółkłych zębach. Nosił sumiasty wąs i kilkudniowy zarost dowodzący, że Tello jest nazbyt zajęty, aby znaleźć czas na golenie. Harvath nie miał pojęcia, co szykuje jego oddział, i nie chciał tego wiedzieć. Teoretycznie ETA wyrzekła się przemocy. Wszakże sądząc po wyglądzie Tella i widoku uzbrojonych ludzi na jego ranchu, ta ekipa nie została o tym poinformowana. Im mniej Harvath będzie wiedział o działalności swego gospodarza i jego kolegów, tym lepiej. Koledzy... Harvath przez chwilę obracał to słowo w myślach. Czy to możliwe, że atak na organizację został przeprowadzony nie przez wrogów Stanów Zjednoczonych, lecz przez kogoś z wewnątrz? Pomysł wydawał się szalony, a jednak Harvath go rozważał. Nie dało

się wykluczyć takiej możliwości. Harvath został wyszkolony tak, aby brać pod uwagę wszystkie opcje, nie wyłączając tych, które podsuwała mu intuicja. Ale myśl, że za tym wszystkim mógł stać jakiś Amerykanin, nawet jemu wydawała się zbyt naciągana. Harvath zerknął na zegarek. Było już po północy – nic dziwnego, że w głowie miał taki mętlik. Musiał przespać się chociaż parę godzin. Zawodziła go zdolność trzeźwego myślenia. Sprawdził raz jeszcze swoje konto i nie znalazłszy żadnej wiadomości, wylogował się ze Skype’a, a następnie wyłączył laptopa. Tymczasem nad zabudowaniami zawisła gęsta mgła. Harvath wyłowił latarkę z kieszeni plecaka Riley, żeby oświetlić sobie drogę do stajni. Przenikliwy chłód atakował go nawet przez gruby płaszcz. Jego szkolenie obejmowało radzenie sobie w niesprzyjających warunkach, lecz nie znaczyło to, że polubił mrozy. Co więcej, statystyka wskazująca, że spora liczba komandosów po zakończeniu służby przenosiła się do ciepłych krajów, zmusiła go do zastanowienia się, czy marynarka wojenna tak skutecznie wzbudza niechęć do zimna u swoich wyszkolonych agentów, czy raczej wytrzymałość na mróz ma swoje granice. Było to interesujące zagadnienie, ale nie zamierzał się nim zajmować dzisiejszej nocy. Kiwnął głową jednemu z dobrze uzbrojonych patroli Tella – mężczyznom okutanym w kufajki i z tradycyjnymi czarnymi baskijskimi beretami na głowie – po czym wspiął się po schodach do niewielkiego pomieszczenia nad stajniami. W środku włączył piecyk i nalał sobie szklankę wody. Opierając się o zlew, przyglądał się plecakowi Riley spoczywającemu na krześle przy łóżku. Przejrzał jej rzeczy wielokrotnie, nie domyślił się jednak, co robiła w Paryżu ani dlaczego mieli się spotkać w tamtejszej kryjówce. Czemu do cholery to wszystko się wydarzyło? Czemu to spotkało właśnie ją? Dlaczego najgorsze zawsze przytrafia się kobietom, na których mu zależy? Harvath wiedział, że życie nie jest sprawiedliwe, ale – żeby to szlag! – dlaczego ma wrażenie, że jakaś siła wyższa chce mu skopać tyłek? Na świecie było niewiele kobiet, przy których mógł choćby poruszyć temat tego, czym się zajmuje, nie mówiąc już o takich, które by go rozumiały i wspierały w jego działaniach. Znał kilka naprawdę wspaniałych dziewczyn, lecz to, co robił, zawsze prędzej czy później wpływało na ich związek i wywracało wszystko do góry nogami. Harvath miał nadzieję, że z Riley będzie inaczej, skoro ona sama była agentem. Poznali się na początku roku. Stary przysłał ją, żeby odebrała od niego jeńca po akcji w Szwajcarii. Była nieziemsko atrakcyjna jak na trzydziestolatkę. Wysoka, z kasztanowymi włosami, niebieskimi oczami i pełnymi, zmysłowymi wargami. Gdy podała mu rękę na powitanie, Harvath poczuł się tak, jakby nastąpiło między nimi wyładowanie elektryczne. Riley była odnoszącą sukcesy narciarką, zrezygnowała jednak ze sportu i podjęła studia na uczelni medycznej. Choć później praca z pacjentami sprawiała jej satysfakcję, brakowało w niej adrenaliny. Zaczęła przeszukiwać

Internet, wydzwaniać do przyjaciół w całym kraju, nawet rozmawiać z paroma znajomymi w stolicy. Nie do końca wiedziała, czego szuka – miała po prostu nadzieję, że rozpozna swój cel w życiu, kiedy go zobaczy. Właśnie starała się o zatrudnienie poza granicami kraju w Biurze Usług Medycznych CIA, gdy pojawili się u niej dwaj przedstawiciele armii. Byli twórcami projektu, który ich zdaniem powinien ją zainteresować. Riley przystała na ich propozycję, sprawiła, że reszta kandydatek odpadła w przedbiegach, i w efekcie została jedną z pierwszych członkiń projektu Atena. Harvatha i Riley łączyło wiele podobieństw. Zdawał sobie sprawę, że jeśli zacznie ją wspominać, jego umysł ożywi wspomnienia o innych kobietach, które znał. Była to mroczna psychologiczna ścieżka ukryta pod zwieszającymi się, pobliźnionymi gałęziami jego przeszłości. Doskonale wiedział, co się stanie, jeśli znów na nią wkroczy, i co czeka go u kresu – zbyt wiele kieliszków tego, co akurat było w butelce, którą miał pod ręką. Postanowił się wycofać, zanim będzie za późno. Odwrócił się i skupił wzrok na kafelkach dziwnego kształtu wokół lustra. Myjąc zęby, zliczał je kolejno. Skończywszy toaletę, wyłączył światło, minął krzesło z plecakiem Riley i wyciągnął się na łóżku. Pościel była nieprzyjemnie wilgotna i zimna – piecyk niewiele poradził na panujący w pomieszczeniu chłód. Najwyraźniej była to jedna z tych nocy, gdy mróz przenika wszystko na wskroś. Nakrywszy się kocem po samą szyję, Harvath zamknął oczy i zmusił się od odprężenia. Najmniej potrzebował teraz rozbieganych myśli. Musiał się przespać, choćby tylko parę godzin. Oddychał głęboko i starał się oczyścić umysł z wszelkich myśli, koncentrując się wyłącznie na otaczającej go ciemności. Jego świadomość stała się żelazną skrzynką, do której nie była w stanie wniknąć żadna myśl. Małpa trafiła do klatki. Wkrótce Harvath był pogrążony we śnie. Z powodu nękającego go zmęczenia natychmiast zaczął śnić. Sny były tak żywe, tak obrazowe, że trzy godziny później, gdy usłyszał szczekanie psów, nie był pewien, czy tylko mu się to śni, czy psy faktycznie szczekają. Właśnie miał się przewrócić na drugi bok, kiedy rozległ się strzał. Harvath w okamgnieniu zrozumiał, że to jawa, nie sen.

Rozdział 22 Sięgając po broń, Harvath przetoczył się na łóżku i spadł na podłogę. Co to do kurwy nędzy było? zastanawiał się. Sekundy mijały. Leżąc na podłodze, nadstawiał uszu na odgłosy, które powiedziałyby mu, co dzieje się na zewnątrz. Panowała jednak cisza. Harvath nie miał wątpliwości: psy rozszczekały się i ktoś wystrzelił z broni palnej. Ale ile czasu minęło między jednym i drugim wydarzeniem? Nie był w stanie tego ocenić. Może minuta, może dziesięć minut albo nawet więcej. Ujadanie psów i strzał musiały być ze sobą powiązane. W okolicy pojawił się drapieżnik. Pozostawało pytanie, jakiego rodzaju drapieżnik: czworonożny czy raczej dwunożny, jeszcze groźniejszy niż dzikie zwierzę. Harvath czekał w bezruchu. Cisza trwała niezakłócona. Mógł spokojnie założyć, że na rancho zakradł się baskijski odpowiednik kojota lub pumy i zginął zastrzelony przez strażników. Wolał jednak nie popełnić tego błędu. Nie mając telefonu ani krótkofalówki i nie mogąc się skontaktować ze strażnikami ani z dowódcą, Harvath musiał sam podjąć dochodzenie w tej sprawie. Ubrał się prędko i bezgłośnie wyślizgnął na zewnątrz. Powietrze było jeszcze zimniejsze niż wtedy, gdy kładł się spać, a mgła zdawała się nawet gęściejsza. Widoczność była tak zła, że z trudem rozpoznawał kontury własnej dłoni wyciągniętej przed twarz. Mimo to postanowił zostawić latarkę tam, gdzie była – w kieszeni. Jeśli w mroku i we mgle czaił się wróg, blask latarki tylko by zwrócił jego uwagę. Harvath brnął na oślep w gęstej jak mleko mgle. Wytężał słuch z całych sił. Wokół panowała martwa cisza, nie było słychać nawet zwykłych odgłosów zwierząt hodowlanych. Mają tutaj rozległe pastwisko, przypomniał sobie. Zwierzęta w tej mgle mogły oddalić się w stronę gór. Mogły, ale nie musiały. Być może była inna przyczyna tej martwoty. Wiedział, że lada moment ściągnie na siebie uwagę psów. Zwierzęta były przyzwyczajone do obecności Tella i jego ludzi, jednakże na obecność Harvatha nadal reagowały nerwowo. Ale żaden z psów nie przybiegł zwabiony zapachem obcego człowieka. Jeżeli psy pasterskie nie pilnowały stada przytulonego do zbocza gór

po przeciwnej stronie pastwiska, coś było bardzo nie tak. Idąc w stronę głównego budynku, Harvath trzymał pistolet w kieszeni płaszcza, obejmując kurczowo rękojeść i dotykając spustu palcem wskazującym. Chciał być gotowy na każdą niespodziankę, nie zamierzał jednak nikogo zaskoczyć. Ludzie zazwyczaj reagowali na widok broni w jeden sposób. A Harvath wolał nie dać się postrzelić bojownikom o wolność Baskonii. Mniej więcej w połowie drogi omal się nie potknął o parę skórzanych butów. Pochylił się i dopiero wtedy zobaczył, że stopy należą do jednego z mężczyzn, którym wcześniej skinął głową, udając się do pomieszczenia nad stajniami. Obok tego człowieka leżała lupara, a w powietrzu wciąż unosił się charakterystyczny zapach. Harvath nie miał wątpliwości, że ktoś niedawno wystrzelił z tej broni. Wyciągnął rękę, żeby sprawdzić puls leżącego. Ciało było jeszcze ciepłe, ale serce przestało już bić. Cofając dłoń, Harvath czuł na palcach wilgoć i lepkość. Mężczyzna miał gardło podcięte od ucha do ucha. Przód jego kurtki przesiąknął krwią. Nie można mu było w żaden sposób pomóc. Zginął, a reszcie groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Harvath musiał skupić się na zagrożeniu. Gdy oddalał się od zwłok, w głowie huczało mu od pytań. Kto nas zaatakował? W jakiej sile? I dlaczego?... Zanim dobrnął pod główny budynek, ogarnęło go przeczucie, że już niebawem pozna odpowiedzi na wszystkie trzy pytania. Teraz zastanawiał się, czy martwy Bask wystrzelił, żeby zabić intruza, czy raczej żeby ostrzec kolegów. Na ranchu panował niezwykły spokój, co jednak nie było dobrą wiadomością. Z tego, co Harvath wiedział, do oddziału ETA należeli goście znający się na rzeczy, a nie tacy, co uciekają na samą myśl o walce. Drzwi, przez które wchodził i wychodził przedtem, były podejrzanie uchylone. Harvath postanowił w celach rekonesansowych obejść budynek przed wejściem do środka. Poruszając się nadal we mgle, szedł wzdłuż ściany, żeby się nie zgubić. Wszystkie okna były ciemne i nie ujawniały niczego. Zbliżając się do rogu budynku, usłyszał coś i zamarł w bezruchu. Dźwięk przypominał tłumiony kaszel albo coś w tym stylu. W jednej ręce trzymając glocka, drugą sięgnął po latarkę. Kasłanie rozległo się ponownie, a po nim dobiegł Harvatha czyjś jęk. Uniósł lewą rękę – tę z latarką – wysoko i maksymalnie daleko od siebie, następnie wziął głęboki wdech, wypuścił powietrze i wypadł za róg. Nacisnął i momentalnie zwolnił włącznik latarki. Była to procedura, którą tysiące razy przećwiczył na służbie. Błysk światła trwał niecałą sekundę, lecz ilość informacji, jakie jest w stanie przetworzyć mózg nawet w tak krótkim czasie, potrafi być zdumiewająca. Z powodu mgły obraz był niewyraźny, ale czytelny. Harvath zobaczył dwóch mężczyzn. Obydwaj mieli na sobie dżinsy, pionierki i wiatrówki – strój niezbyt przydatny na tej wysokości i w tej

temperaturze – byli ewidentnie w dobrej formie i nosili krótkie włosy przystrzyżone na wojskową modłę. Jeden z nich siedział, drugi natomiast kucał przy nim, przyciskając opatrunek do uda w okolicy krocza. Ranny trzymał pistolet z tłumikiem. Harvath podejrzewał, że jego kompan również jest uzbrojony. Podejrzenia te zamieniły się w pewność niemal natychmiast, gdy cicho wystrzeliwane pociski zaczęły odłupywać tynk ze ściany, przy której stał. Harvath błyskawicznie schronił się za róg. Ci dwaj nie należeli do oddziału ETA. Nie byli to ludzie Tella – przypominali raczej tych, których spotkał w Paryżu. Ukucnął i wystawiwszy lufę za róg, wystrzelił kilkakrotnie raz za razem. Tamci dwaj byli odsłonięci i Harvath zamierzał wykorzystać swoją przewagę. Nie miał czasu zamontować tłumika i wystrzały z jego czterdziestkipiątki pomimo gęstej mgły przypominały odgłosy gromu. Wyprostowawszy się, przycisnął plecy do ściany i zmienił magazynek, by ponownie wychylić się zza rogu i oddać kolejną zabójczą serię. Powtórzył czynności. Ukryty znów za ścianą, z przeładowaną bronią, czekał. Chociaż wytężał słuch, nie usłyszał najlżejszego dźwięku. Ostrożnie, aby w żaden sposób się nie zdradzić, wyjrzał za róg. Żadnej reakcji przeciwnika. Tamci dwaj albo go nie dostrzegli w gęstej mgle, albo nie byli już w stanie strzelać. Harvath musiał to sprawdzić. W pierwszym odruchu chciał porzucić kryjówkę, zaraz jednak się cofnął. Jeżeli na niego czekali, spodziewali się, że nadejdzie właśnie z tej strony. Przypomniał sobie, że jedyna pierwsza pomoc w obliczu ognia wroga to oddanie strzałów w jego kierunku. Gdyby to Harvath był na miejscu zdrowego przeciwnika, odciągałby swego rannego partnera w bezpieczne miejsce, równocześnie prując z broni. Dopiero potem spróbowałby zajść napastnika. Poruszając się, myślał tylko o tym, by zneutralizować zagrożenie. Jakieś piętnaście kroków później, gdy próbujący go zajść przeciwnik wyłonił się z mgły, Harvath wykorzystał okazję, by się go pozbyć. Mimo że mężczyzna nie spodziewał się go w tym miejscu, zareagował błyskawicznie. Harvath był jednak od niego szybszy. Mając w pamięci kamizelki kuloodporne na ciałach swoich paryskich przeciwników, Harvath dwukrotnie pociągnął za spust, trafiając raz za razem prosto w czoło mężczyzny. Napastnik zginął, zanim upadł na ziemię. Harvath odkopnął jego pistolet, po czym pośpiesznie go przeszukał. Tak jak przypuszczał, mężczyzna miał na sobie kamizelkę kuloodporną. Był młody, na pewno przed trzydziestką, tak samo jak tamci w Paryżu. I podobnie jak oni nie miał przy sobie ani kawałka papieru, nic, co by mogło zdradzić jego tożsamość, pochodzenie czy zleceniodawcę. Harvath znalazł przy nim wyłącznie niewielką krótkofalówkę i słuchawkę zatkniętą w uchu. Zabrał oba te przedmioty. Wstając znad ciała ofiary, nasłuchiwał czyichś kroków. Dookoła panowała cisza. Jak na gust Harvatha, było za cicho. Wetknął słuchawkę do ucha, a krótkofalówkę schował do kieszeni i udał

się na poszukiwania drugiego przeciwnika. Natknął się na niego praktycznie w tym samym miejscu, gdzie widział go ostatnio – z tym że teraz mężczyzna nie siedział, a półleżał martwy. Również był po dwudziestce. Lewe udo, a także spory kawałek podbrzusza pod kamizelką kuloodporną miał wyrwane, najwyraźniej wskutek strzału z dubeltówki oddanego z bardzo bliska. Harvath przeszukał go bez przekonania i tak, jak było do przewidzenia, nic przy nim nie znalazł. Obszedł ciało i zakradł się z powrotem do bocznych drzwi wiodących w głąb głównego budynku, w dalszym ciągu lekko uchylonych. Wszedł do środka i zamarł w bezruchu, nasłuchując. Było ciemno choć oko wykol. Po paru chwilach nasłuchiwania Harvath zaczął się poruszać, powoli i ostrożnie. Z sieni prześlizgnął się do spiżarni, a z niej dalej, do kuchni. Wszystkie zmysły miał wyostrzone do granic. Jednakże słyszał wyłącznie tykanie starego zegara dobiegające z pokoju w głębi domu. Przeszedł z kuchni do jadalni i zatrzymał się. Włoski na karku stanęły mu nagle na sztorc. Z miejsca, w którym stał, dostrzegał wnętrze pokoju, a w nim przewróconą ławę i coś, co wyglądało na kałużę krwi rozlewającej się po podłodze. Było za ciemno, aby dostrzec więcej szczegółów, a Harvath ani myślał użyć latarki w tej sytuacji. Dopiero gdy się zbliżył, zobaczył, że obok kanapy leży jak długi twarzą do ziemi zwalisty Tello. Obrzucił pomieszczenie bystrym wzrokiem, po czym podszedł jeszcze bliżej i ostrożnie obrócił ciało na wznak. Dowódca miejscowego oddziału ETA dostał w czoło i poniżej nosa. Oczy miał otwarte, lecz pozbawione życia i zapatrzone w pustkę. Z całą pewnością nie żył. Czyżby był to niespodziewany atak na jego placówkę? Przeprowadzony przez jakąś konkurencyjną frakcję? Albo przez bandę przestępców? A może był w to zaangażowany rząd Hiszpanii?... Pytania ledwie zaczęły się formować w umyśle Harvatha, gdy nagle przyszła odpowiedź. – Nie próbuj się kurwa ruszać – odezwał się ktoś za jego plecami. Mówiący posługiwał się językiem angielskim i mówił z amerykańskim akcentem. W jego głosie słychać było zawadiacki miejski zaśpiew. – Rzuć broń, dupku. W pomieszczeniu było tak ciemno, że nawet gdyby Harvath okręcił się gwałtownie i próbował strzelić, mężczyzna stojący za nim najpewniej trafiłby go pierwszy. Nie mając innego wyjścia, posłuchał polecenia i położył broń obok ciała zabitego Baska. – Na kolana – rozkazał mu mężczyzna. – Już. Harvath zrobił, jak mu kazano. – Ręce za głowę. Palce splecione. – Kim jesteś? – zapytał Harvath. – Co tutaj robisz? – Zamknij się – odparł mężczyzna. – Ręce za głowę, już! – Najpierw powiedz mi, kim jesteś i co tutaj robisz. Mężczyzna wpakował dwie kule w oparcie kanapy, obok której klęczał Harvath. Harvath posłusznie uniósł ręce i splótł palce za głową.

– Zadzierasz z niewłaściwym facetem, przyjacielu. – Zamknij się – powtórzył mężczyzna, sięgając po krótkofalówkę. – Czerwony Dwa, tu Czerwony Jeden, cel przejęty. Budynek B. Odbiór. Harvath, który wciąż miał w uchu słuchawkę zabitego, wszystko słyszał. – Przyjąłem, Czerwony Dwa – odparł czyjś głos. – Budynek B. Odbiór. Czyżby było ich tylko czterech? Na razie Harvath słyszał tych dwóch. – Czerwony Dwa do Czerwonego Trzy. Zdaj raport sytuacyjny. Odbiór. – To był znowu mężczyzna stojący za Harvathem. Żadnej odpowiedzi. – Czerwony Dwa do Czerwonego Trzy. Słyszysz mnie? Odbiór. Mijały sekundy. Nadal żadnej odpowiedzi. Jeżeli faktycznie było ich tylko czterech, pozostali dwaj nie żyli, o czym Harvath wiedział, bo sam ich zabił. – Powinieneś był zabrać więcej ludzi – powiedział teraz. Mężczyzna za plecami zignorował go. – Czerwony Dwa do Czerwonego Cztery. Odbiór. – Odczekał chwilę, po czym ponownie spróbował wywołać Czerwonego Cztery. W końcu się poddał i nawiązał znowu łączność z Czerwonym Jeden. – Mów, Czerwony Dwa. Odbiór. – Teren zabezpieczony? Odbiór. – Potwierdzam. Odbiór. – Trzeba znaleźć Czerwonego Trzy i Czerwonego Cztery. Zacznij od budynku B i kieruj się na zewnątrz. Odbiór. – Przyjąłem. Bez odbioru. Wreszcie mężczyzna skierował całą uwagę i cały gniew na jeńca. – Mam rozkaz, żeby cię zabić. Przełożeni nic nie mówili o tym, że ma się to odbyć szybko. – Jacy przełożeni? – zapytał Harvath. – Nie twój interes, zdrajco. Zdrajco?! To określenie zdumiało Harvatha. Przez moment nie wiedział, jak zareagować. Po chwili stwierdził: – Dorwałeś nie tego człowieka co trzeba. – Dorwałem dokładnie tego, kogo trzeba było dorwać, ty zdradziecki skurwielu. Harvath poczuł się tak, jakby oberwał prosto w twarz. Zdrajca? Zdrada? – O czym ty do cholery mówisz? Myślisz, że jestem zdrajcą? – Nie jestem od myślenia. Jestem od wykonywania rozkazów – odparł mężczyzna. – A kto wydaje te rozkazy? – Nie twój interes. – Nazywasz mnie zdrajcą i zamierzasz zabić, ale twierdzisz, że nie powinno mnie interesować, kto cię przysłał? – Za dużo gadasz! – warknął mężczyzna. – A ty gadasz za mało. Popełniasz ogromny błąd. Powtarzam ci, dorwałeś nie tego człowieka co trzeba. – Zamknij się. Harvath poczuł, że czas się kurczy. – Jesteś z armii, prawda? Albo przynajmniej kiedyś byłeś w armii. Gdzie

służyłeś? Mężczyzna nie odpowiedział. – Ja służyłem w Navy SEALs, zanim wstąpiłem do tajnych służb. – Widziałem twoją kartotekę – rzucił mężczyzna. – Zatem wiesz, co uczyniłem dla kraju. Jesteś mi winien wyjaśnienie. – Gówno ci jestem winien – stwierdził mężczyzna, ponownie sięgając po krótkofalówkę. – Czerwony Dwa do Czerwonego Jeden. Co u ciebie? Odbiór. – Na razie nic. Odbiór. – Pośpiesz się. Bez odbioru. Harvath czegoś tu nie rozumiał, nie potrafił jednak sprecyzować swoich wątpliwości. Mężczyzna za nim zachowywał się jak wojskowy, ale równocześnie sprawiał wrażenie zwykłego ulicznego bandziora. – Posłuchaj – odezwał się Harvath. – Nie można zabić Amerykanina bez procesu sądowego. – Można, jeśli jego nazwisko znajduje się na liście, zdrajco. – Na liście? Na jakiej liście? O czym ty do cholery mówisz? Coś odwróciło uwagę mężczyzny, zanim zdążył udzielić odpowiedzi. Kiedy Harvath usiłował go nakłonić do odpowiedzi, mężczyzna zniżonym głosem warknął: – Zamknij się, kurwa! Rozległo się ledwie słyszalne skrzypienie desek podłogowych, gdy mężczyzna zaczął przenosić ciężar ciała na jedną stronę, przymierzając się do obrotu przez prawe ramię. Wtem rozległ się ogłuszający huk, przez który Harvathowi rozdzwoniło się w uszach. Rzucił się po odłożony wcześniej pistolet i właśnie okręcał się dokoła własnej osi z uniesioną bronią, gdy mężczyzna za nim runął na ziemię twarzą naprzód. Martwy. Strzał z dubeltówki trafił go w kark i podstawę czaszki. W progu, z wciąż dymiącą luparą, stał Peio. Zanim Harvath zdążył cokolwiek wykrztusić, dostrzegł ruch za plecami księdza. – Peio! Padnij! – krzyknął. Za późno. Peio, zamiast rzucić się na ziemię, odwrócił się. Trudno powiedzieć, kto strzelił pierwszy – Harvath czy mężczyzna, który rozmawiał przez krótkofalówkę, Czerwony Jeden. Kiedy Peio przewracał się na podłogę, Harvath raz po raz pociągał za spust, posyłając grad pocisków w pierś przeciwnika, jego odsłoniętą szyję i wreszcie w twarz. Napastnik, padając, wypuścił broń z ręki, a Harvath rzucił się na pomoc przyjacielowi.

Rozdział 23 Na szczęście Peio nie został raniony śmiertelnie. Dwie kule trafiły go w bark. Jeden z pocisków przeszedł na wylot, drugi utkwił w ciele – sądząc z reakcji rannego przy zakładaniu opatrunku, bardzo blisko kości, co było powodem silnego bólu. Mimo to próbował wstać. – Muszę oddać ostatnią posługę... Modlitwa za zmarłych była ostatnim, czego życzył sobie w tej chwili Harvath. Pragnął odpowiedzi – przede wszystkim na pytanie, kto przyczepił mu łatkę zdrajcy i wystawił na cel. A także na jakiej podstawie. Czym rzekomo zawinił. I jak go wytropili... Ostatnie pytanie było najłatwiejsze. Znaleźli go przez Starego. Do miejsca jego obecnego pobytu prowadziły wyłącznie rozmowy przez Skype’a. Wprawdzie usiłował zataić swą kryjówkę, łącząc się kolejno z wieloma serwerami na świecie, ale jak widać, jego przeciwnik nie miał problemów z rozplątywaniem Sieci. Peio ponownie spróbował wstać, więc Harvath musiał skupić całą uwagę na tamowaniu krwotoku księdza. Gdy to mu się udało, pomógł duchownemu stanąć na nogi. Peio podszedł do Tella i zmówił modlitwę za zabitego Baska, podczas gdy Harvath przeszukiwał zwłoki jego zabójców. Tak jak reszta, byli młodzi i pozbawieni jakichkolwiek dowodów tożsamości. Dzieciak, który omal nie zabił Harvatha, miał liczne tatuaże, z których część zdawała się toporna i najwyraźniej wykonana przez amatora. Pomodliwszy się również za dwóch napastników, Peio pozwolił Harvathowi wyprowadzić się na zewnątrz. Po drodze zmówił parę słów nad pozostałymi dwoma zabitymi. Kiedy zbliżali się do martwego Baska, leżącego w pół drogi między głównym budynkiem i stajniami, Harvath domyślił się, skąd Peio wytrzasnął broń. Nadal nie pojmował, dlaczego ksiądz zawrócił. Zapytał go o to, nie otrzymał jednak odpowiedzi. Peio oszczędzał siły. Harvath to rozumiał i zaoferował księdzu pomocne ramię. Rozmowę mogli odłożyć na potem. Poznał rancho na tyle dobrze, że mógł się po nim poruszać nawet we mgle, która dopiero zaczęła ustępować. Kolejno znajdowali ciała

członków oddziału ETA. Kimkolwiek naprawdę byli napastnicy, nie brakowało im umiejętności. Wszyscy miejscowi padli trupem, łącznie z Krzaczastą Brwią i Człowiekiem z Blizną. Ani jeden Bask nie przeżył. Co tu się u diabła dzieje? Dlaczego ci wszyscy zabójcy są tacy młodzi i o jakiej liście gadał tamten dzieciak? No i najważniejsze: skąd podejrzenie o zdradę? Nic z tego nie miało sensu.

Wkrótce natknęli się na psy. Harvath nienawidził, kiedy ginęły zwierzęta. Rozumiał, że to konieczne w sytuacji takiej jak ta, lecz i tak bardzo mu się to nie podobało. Podczas akcji, które sam prowadził, starał się postępować tak, by zwierzęta nie ucierpiały, i jeśli tylko było to możliwe, obmyślał sposób, jak je unieszkodliwić bez zabijania. Kiedy Peio pomodlił się już za wszystkich poległych, Harvath chciał go zaprowadzić z powrotem do głównego budynku, jednakże ksiądz się sprzeciwił. – Niedługo wzejdzie słońce – powiedział. – Musisz uciekać. – A co z tobą? – zapytał Harvath. – Potrzebny ci lekarz. Ksiądz potrząsnął głową. – Ranny duchowny stanowiłby w tej okolicy pożywkę dla wieloletnich plotek. Nie mogę zostać powiązany z tymi wydarzeniami. Opatrzy mnie padre Lucas. – Masz pojęcie, jakie zakażenie może się wdać od rany postrzałowej? – Harvath pożałował tych słów, zanim skończył je wypowiadać. Oczywiście, że Peio zdawał sobie sprawę z zagrożenia. Przed tym, zanim został księdzem, miał sporo do czynienia z bronią palną i jej skutkami. – Będziesz potrzebował antybiotyków. – W klasztorze mamy i antybiotyki. O nic się nie martw. Peio był twardzielem. – Nie powiedziałeś mi jeszcze, czemu zawróciłeś. – Dostałem wiadomość od Nicholasa. Harvath przystanął, by spojrzeć na księdza. – Kiedy? Jak? – Do kontaktów wykorzystujemy stronę internetową pewnego sierocińca na Białorusi, gdzie się poznaliśmy. Nicholas tak ją ustawił, że nasze wiadomości pozostają niewidoczne dla osób postronnych. Do niedawna Harvath miał pełne zaufanie do Skype’a, dzięki któremu kontaktował się ze Starym. Teraz jednak żaden sposób komunikacji nie wydawał mu się dostatecznie bezpieczny. – Skąd wiesz, że wiadomość naprawdę pochodziła od Nicholasa? Jak możesz być tego taki pewien? – Częścią procesu jest autoryzacja – wyjaśnił Peio. – Coś w rodzaju skrzynki kontaktowej. Na innej stronie zostawiamy nic nie mówiącą adnotację, gdy ktoś coś do niej wrzuca. Wydaje mi się, że Nicholas używa jej dla większości swych kontaktów, traktując jak coś w rodzaju radaru. No więc tam właśnie zostawiam umówiony sygnał, że na stronie sierocińca czeka na niego wiadomość ode mnie. Wtedy on zagląda na nią, ale nie mógłby

otworzyć mojej wiadomości ani odpowiedzieć mi, nie znając tamtego sygnału, który wcześniej zamieściłem gdzie indziej, bo to coś w rodzaju hasła. – Ile osób wie o tym systemie? Peio spojrzał na Harvatha, aby się upewnić, że nie żartuje. – Znasz kogoś, kto podchodzi poważniej do kwestii komunikacji niż Nicholas? Ksiądz miał sporo racji. Chociaż żaden system nie był stuprocentowo bezpieczny, Nicholas stworzył te najbezpieczniejsze, praktycznie niemożliwe do złamania, niejednokrotnie wykorzystując powszechnie uczęszczane strony internetowe, takie jak strona sierocińca, o której wspomniał Peio. – Co było w wiadomości od Nicholasa? Peio skrzywił się boleśnie, oddychając płycej, niżby chciał. – Musisz mi pozwolić zawieźć się do szpitala, padre. Nie zdołasz o własnych siłach dotrzeć do klasztoru. Ksiądz zmusił się do uśmiechu. – Zdołam. – Peio, to trzygodzinna jazda wierzchem. – Trzy godziny to za mało, żeby pogodzić się z Bogiem i odbyć pokutę za to, co zrobiłem. – Ocaliłeś mi życie. Dziękuję. Peio machnął ręką. – Mamy niewiele czasu. Lepiej opowiem ci, czego się dowiedziałem od Nicholasa. Harvath skinął głową. – Gdy podjąłeś próbę kontaktu ze mną za pośrednictwem właściciela trafiki, wiedziałem, że coś jest na rzeczy. Tak jak ci mówiłem, zostawiłem Nicholasowi wiadomość. Chciałem znać powód twojej wizyty. Przed paroma godzinami nareszcie otrzymałem odpowiedź. Napisał, że odkrył coś i że potrzebuje cię natychmiast. – Nie zdradził, o co może chodzić? – Nie. Nasze kontakty ograniczają się do ogólników. Nicholas wierzy, że system jest bezpieczny, lecz i tak woli zachować ostrożność. Nasze wiadomości sprawiają wrażenie służbowych i dotyczących wyłącznie spraw sierocińca. W każdym razie Nicholas poprosił mnie o przekazanie ci pewnych słów... – Jakich słów? – „Nikomu nic nie obiecuj ani nie podpowiadaj”. Brzmi znajomo? Rzeczywiście, brzmiało bardzo znajomo. Wiadomość dotyczyła dwóch programów komputerowych wykorzystywanych przez agencje wywiadowcze na całym świecie. Pierwszy miał akronim PROMIS: the Prosecutors Management Information System, czyli obietnica. Drugi nazywał się podpowiedź, czyli TIP: the Total Information Paradigm, i był następcą pierwszego. PROMIS działał na okrągło, dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, i wyszukiwał związki między ludźmi, miejscami i organizacjami. Bez trudu włamywał się do baz danych banków, firm

obsługujących karty kredytowe, providerów kont e-mailowych, operatorów telefonicznych i innych. W oparciu o skomplikowane algorytmy kreślił szczegółowe wykresy obrazujące każdy krok podmiotu. Jako że program ten czerpał informacje nawet z baz danych firm komunalnych, na podstawie informacji o zwiększonym zużyciu wody czy prądu był w stanie wysnuć wniosek, że do podmiotu w miejscu jego zamieszkania dołączyła większa grupa ludzi. Następnie program sam z siebie przeglądał billingi telefoniczne i skrzynki poczty elektronicznej podmiotu, by później sprawdzić, u kogo z jego znajomych spadło zużycie prądu czy wody. Dodatkowo program przeglądał wyciągi z kart kredytowych tychże znajomych, by ustalić, czy kupowali oni bilety na samolot lub na pociąg, i jeśli tak było – jaki był cel ich podróży. Co więcej, program komputerowy potrafił nawet namierzyć nadajniki telefonii komórkowej, w których zasięgu znajdowały się telefony znajomych podmiotu, jak również stacje benzynowe i bramki na płatnych drogach, na których uiścili jakiekolwiek opłaty, a wszystko to w celu ustalenia tożsamości osób przyczyniających się do zwiększonego zużycia wody i prądu w miejscu zamieszkania podmiotu. Program komputerowy nie potrzebował snu i działał niestrudzenie, przez co zasłużył sobie na przydomek Terminator. Swego czasu był to adekwatny przydomek, stracił jednak na aktualności, gdy do użytku wszedł TIP. Jego twórcy ożenili PROMIS ze sztuczną inteligencją. W jednej chwili możliwości agencji wywiadowczych na całym świecie rozbłysły niczym supernowa. Przypominało to przesiadkę z toyoty do lamborghini. TIP nie tylko myślał jak człowiek; TIP był ponoć zdolny do przewidywania ludzkich zachowań. Nicholas nie musiał zachęcać Harvatha do pozostania poza systemem. Osobiście przeszkolił go wcześniej w zakresie obu programów komputerowych. Harvath skontaktował się z księdzem w tak staromodny sposób nie tylko z szacunku dla historii szpiegostwa, ale przede wszystkim ze względu na nie przestające ani na moment czuwać dwa programy komputerowe. Padre Peio pozostawał praktycznie poza wszelkimi wykresami, jakie ktokolwiek wyrysował. Fakt, że Nicholas przypomniał mu o konieczności trzymania się poza systemem, oznaczał, że oba programy zaczęły Harvatha aktywnie poszukiwać. – Czy Nicholas napisał coś jeszcze? – spytał księdza Harvath. – Żebym za wszelką cenę pomógł ci wrócić do kraju. Niestety nie mam już takich możliwości jak kiedyś. Zdobycie fałszywego paszportu może zająć trochę czasu... – Mam już fałszywy paszport. Peio kiwnął głową. – Mogłem się tego domyślić. – Potrzebuję jednak biletu na samolot. Nie mogę kupić go za gotówkę, bo to spowoduje rozdzwonienie się wszystkich sygnałów alarmowych. – Znam kogoś w liniach lotniczych Iberia. Pracownicy często rezerwują

bilety dla znajomych, wykorzystując wewnętrzny system. W takim wypadku pracownik płaci za bilet własną kartą kredytową, a potem następuje zwrot kosztów. Wszystko wskazywało na to, że Peio nieraz korzystał z pomocy tego pracownika w przeszłości. Zwrot kosztów z pewnością oznaczał sumę zwykłej ceny biletu i kwoty, jaką za usługę liczył sobie pomocny pracownik linii lotniczych. Jako że miał podróżować z włoskim paszportem, Harvath zamierzał wybrać miejsce docelowe popularne wśród Włochów. – Jak często Iberia lata do Nowego Jorku? – zapytał. – W tym problem – odparł lakonicznie Peio. – Nicholas inaczej to zaplanował. – To znaczy? – Zanim wrócisz do kraju, masz odwiedzić jeden z sierocińców, które ma pod swoją opieką. – Ten na Białorusi? – zdziwił się Harvath. – Nie, nie na Białorusi. Sierociniec, o którym mówię, mieści się w Meksyku.

Rozdział 24 Maryland

Na terenie prawie trzystukilometrowego Narodowego Parku Historycznego ciągnącego się wzdłuż Chesapeake and Ohio Canal znajdowało się ponad tysiąc trzysta budynków. Wiele z nich można było zwiedzać, a niektóre – w tym sześć „chat”, jak je zwano – wynajmować na krótkie pobyty, dzięki którym współczesny człowiek miał okazję doświadczyć trudów pionierskiego życia nad niegdyś kwitnącym kanałem biegnącym równolegle do Potomaku. Domki były wyposażone we wszystkie nowoczesne udogodnienia, takie jak pełnowymiarowe kuchnie, łazienki z prysznicami i sypialnie, i nosiły numery: 6, 10, 22, 25, 28 i 49. Chata „błękitna”, nazwana tak od koloru okiennic i drzwi frontowych, również była częścią historii i miała w wyposażeniu nowoczesne sprzęty umożliwiające pomieszkiwanie w niej, aczkolwiek nie była udostępniana turystom – i to nie bez powodu. Chata „błękitna” należała do CIA. W jej wnętrzu przesłuchiwano najcenniejszych radzieckich dezerterów zdradzających tajemnice państwowe w czasach zimnej wojny. Sformułowanie „spotkanie za błękitnymi drzwiami” było synonimem przesłuchania na najwyższym szczeblu. Większość agentów używających tego określenia nie miała pojęcia o lokalizacji błękitnych drzwi ani nawet nie przeczuwała, że prowadzą one do niewielkiego domku nad kanałem. Niektórzy byli przekonani, że drzwi znajdują się gdzieś w trzewiach centrali CIA i że dostęp do nich ma tylko dyrektor agencji i parę uprzywilejowanych osób. Reed Carlton wypatrzył umówiony znak – karmnik dla ptaków oparty o werandę – i już wiedział, że drzwi frontowe zastanie otwarte. Nie zawracał sobie głowy pukaniem; nie musiał tego robić. Na krześle przy niewielkim kominku na prawdziwe drewno siedział mężczyzna, czytając książkę. Nie podniósł wzroku, gdy w środku pojawił się Carlton. Wydawał się zadowolony z lektury i miłego dla ucha trzaskania płonącego drewna. Mężczyzna ów nazywał się Thomas Banks. Jego dobrzy przyjaciele mówili doń Tom. Ci, którzy znali go od czasów wojny, używali zdrobnienia Tommy. Carlton nie służył z nim, tylko pod nim, lecz ostatecznie zastąpił go

w strukturach CIA i dlatego zasłużył sobie na prawo zwracania się do niego zdrobnieniem. Dokonania Tommy’ego Banksa, najmłodszego członka Biura Służb Strategicznych w czasie drugiej wojny światowej, były pożywką dla legend. Nie posiadając żadnych istotnych cech prócz „indiańskiej waleczności”, jak sam nazywał swój upór, pomógł utworzyć Centralną Agencję Wywiadowczą. Znalazł dla siebie niszę w Dyrektoriacie Planowania, ostatecznie przekształconym w National Clandestine Service – ramię CIA zajmujące się pozyskiwaniem zagranicznych agentów i tajnymi operacjami na całym świecie. Przez dziesięciolecia Banks pracował w terenie, zanim zabrał się do szkolenia „nieopierzonych kurcząt”, jak nazywał młodych agentów, których uczył wszystkiego, co sam umiał, aby mogli przerosnąć swego mistrza. W końcu stanął na czele tej organizacji jako zastępca dyrektora; było to jeszcze w czasach, gdy nosiła ona nazwę Dyrektoriatu Operacyjnego. Większości z tego, co Reed Carlton wiedział o szpiegostwie i tajnych akcjach, nauczył się od tego wyjątkowego człowieka, nie rzucającej się w oczy gwiazdy amerykańskiego wywiadu i amerykańskiej polityki. Chociaż zwykli obywatele nawet nie znali jego nazwiska, Thomas Banks miał na zawołanie każdą szychę z Waszyngtonu. – Słyszałem, jak się skradasz, na co najmniej milę – zauważył starszy mężczyzna, gdy Carlton zamknął za sobą drzwi. – Chyba trzeba ci będzie przypomnieć podstawowe szkolenie. Carlton potrząsnął głową. – Jestem za stary na jakiekolwiek szkolenia, Tommy. – Za stary? Skądże, Cukiereczku. Raczej leniwy. Cukiereczek... Carlton od wieków nie słyszał tego przezwiska. Nie pamiętał już, kto mu je nadał, wiedział tylko, że odbyło się to w związku z jego metodą przesłuchiwania. Chociaż zachowywał się jak dżentelmen w każdej sytuacji, potrafił być bezwzględny, gdy przychodziło do przesłuchiwania jeńców. Kiedy w grę wchodziło dobro Amerykanów i Ameryki, był zdolny do wszystkiego, byle wydobyć z wroga informacje. Potrafił być przeciwieństwem słodyczy i właśnie dlatego jego kolegom i przełożonym tak przypadła do gustu ironia nadanego mu przezwiska. – Skoro już mowa o lenistwie... – kontynuował Banks głosem, w którym wciąż pobrzmiewał jego lekki południowy akcent rodem z Tennessee, mimo że spędził większość życia w pobliżu Kapitolu. – Nie masz chyba przy sobie telefonu komórkowego, co? – Zostałem dobrze wyszkolony. Banks zachrumkał z aprobatą. – Wszystkie te przeklęte nowinki techniczne równają się masie kłopotów. Mam też nadzieję, że nie skorzystałeś z GPS-a, jadąc tutaj? Carlton pokręcił głową. – Przyjechałem moim starym jeepem. W czasach, kiedy go montowano, nikt jeszcze nie słyszał o GPS-ie. – Ani o przeklętym OnStarze? – Ani o nim.

– Świetnie – odparł Banks. – Ludzie stali się tacy leniwi i bezwolni, że chętnie pozwalają Firmie na śledzenie każdego ich kroku i podsłuchiwanie ich prywatnych rozmów telefonicznych, zamiast nauczyć się czytać zwykłą mapę. Carlton odwiesił płaszcz na kołek w pobliżu drzwi. – Nie cała technika jest zbyteczna – zauważył Carlton. – Kiedyś moja asystentka zatrzasnęła kluczyki do auta w środku wozu i tylko dzięki nowoczesnej technologii udało się otworzyć drzwi. – Właśnie dlatego Bóg dał nam do ręki pierwszy kamień – stwierdził Banks. – Bez obrazy, ale jeśli ktoś jest tak głupi, że zamyka kluczyki w aucie, zasługuje na to, aby przez parę godzin czekać, aż pojawi się gość z wytrychem, i przez ten czas rozmyślać nad swoim ilorazem inteligencji! Thomas Banks był równie bezpośredni jak zawsze. Nigdy nie miał czasu dla głupców ani leni. Podobnie jak Reed Carlton pochodził z czasów, gdy od ludzi oczekiwało się, że wezmą sprawy w swoje ręce. Kiedyś nie siedziało się z założonymi rękami i nie czekało, aż kto inny upora się z problemem. – Dziękuję, że zechciałeś się tu ze mną spotkać, Tommy. – Nigdy bym sobie czegoś takiego nie odmówił – odparł starzec, zamykając książkę i gestem zapraszając gościa bliżej. Carlton przyłączył się do niego, zajmując miejsce na krześle naprzeciwko. – Powinienem był mieć więcej kłopotów z dotarciem do ciebie. Zasiedziałeś się w swoich nawykach, Tommy, a to niedobrze. Banks pokiwał głową. – Za żadne skarby nie zrezygnuję z moich porannych spacerów. Mieszkał samotnie w niewielkim domku w Georgetown, a trasa jego porannego spaceru wiodła obok licznych skrzynek kontaktowych, których używał w czasach zimnej wojny – również do szkolenia Carltona i innych młodych agentów CIA. – Moje szczęście, że znam twoją stałą trasę na pamięć. Na twarzy starca pojawił się wyraz zamyślenia. – Na widok tego znaku nakreślonego kredą natychmiast przeniosłem się w czasie. Najpierw pomyślałem, że wzrok mnie zawodzi, a potem, że może ktoś z nowych wykorzystuje moją trasę do szkoleń... Wreszcie zajrzałem do skrzynki kontaktowej i znalazłem twoją wiadomość. Uznałem, że albo się ze mną drażnisz, albo sprawa jest naprawdę poważna. – Nie drażniłem się z tobą, Tommy. Ta sprawa jest bardzo poważna. Tylko do ciebie mogłem z nią przyjść. – Skoro tak, to musi być coś niesłychanie poważnego, Cukiereczku. Co się dzieje? – Długie noże atakują. Ktoś zabił wszystkich moich agentów i próbował pozbawić życia mnie. Banks zrobił wielkie oczy. – Kto? Jak?... Carlton opowiedział mu wszystko – o pożarze w domu, o nieudanych próbach kontaktu przez Skype’a i niemożności złapania zwykłymi w takim

wypadku kanałami któregokolwiek ze swoich agentów, jak również o znalezionych w Internecie wzmiankach świadczących, że jego ludzie nie żyją. Skończywszy, odchylił się na oparcie krzesła i wbił spojrzenie w twarz dawnego przełożonego. Trybiki już się obracały pod czaszką starca. Carlton nieomal to widział. – Zadam ci głupie pytanie – rzekł Banks. – Czy jest możliwe, aby jakaś islamska organizacja terrorystyczna przeniknęła tak głęboko do waszych struktur? Carlton potrząsnął głową. – Nie ma mowy. Nie tylko brak im finezji koniecznej do namieszania w naszej siatce, brak im zdolności do zdjęcia tylu ludzi w taki sposób. Zatem to nie organizacja terrorystyczna. – Ktoś wewnątrz grupy? – Kret? – Albo ktoś, kto chciał trochę zarobić i nie przejmował się konsekwencjami. Carlton rozważał to przez chwilę. – Wszyscy moi ludzie są pewni z wyjątkiem... – urwał. – Z wyjątkiem kogo? – Z wyjątkiem Nicholasa. – Nicholas? Nie przypominam sobie... – Inaczej zwany Trollem. Banks nie wierzył własnym uszom. – O Trollu słyszałem. Naprawdę jest na twojej liście płac? – To jeszcze nie wszystko – przyznał się Carlton. – Wprowadziliśmy go w nasze operacje. Stworzyliśmy nawet specjalne łącza na jego potrzeby. – Ty naprawdę potrzebujesz szkolenia, i to od podstaw. Po coś u diabła wprowadził kogoś takiego w samo serce swoich akcji? – Nie ja to zrobiłem, tylko Harvath. Banks znał Harvatha i lubił go, jednakże nawet to nie zmieniało postaci rzeczy. – A od kiedy to Harvath zna się na kierowaniu organizacją wywiadowczą, u diabła? – Harvath zna się na wielu rzeczach – stwierdził Carlton. – Początkowo też byłem przeciwny wprowadzeniu Nicholasa, ale... – To jego prawdziwe imię? – przerwał mu Banks. – Nicholas? – Co za różnica? – Ogromna. Zweryfikowaliście go chociaż? – Owszem, aczkolwiek z miernym skutkiem. Nie ma na jego temat dostatecznej ilości informacji. – I dlatego otworzyłeś bramy zamku na oścież i wpuściłeś go do środka, tak? Coraz bardziej mnie zadziwiasz, Cukiereczku. – Postawiliśmy nowe firewalle – bronił się Carlton. – Postaraliśmy się o to, żeby miał dostęp tylko do określonych danych. – Nie przejmując się, że może zdobyć dostęp do całej reszty? – Początkowo pracował wyłącznie dla Harvatha. Powinieneś jednak

zobaczyć, ile zrobił dla nas, dla kraju. Jeśli to oszust, nie ma lepszego od niego na świecie. – Miał możliwość dotarcia do kartotek twoich agentów? – zapytał go Banks. – Sam przed chwilą powiedziałeś, że jest zdolny do dotarcia do wszystkiego. – A także do znalezienia kupca na to, co miałby na sprzedaż. Wilk pozostanie wilkiem nawet w owczej skórze. Ktoś, kto urodził się złodziejem, pozostanie nim do końca życia. Carlton pokiwał głową. – Co racja, to racja. – Gdzie on jest teraz? Próbowałeś się z nim ostatnio skontaktować? – Nie. – To będzie nasz pierwszy krok – oświadczył Banks. – Drugi będzie znacznie trudniejszy. Wszyscy twoi ludzie to Tier One. Zabicie ich nie mogło być proste. Ktoś, kto tego dokonał, musiał być biegły w swoim fachu. – Właśnie dlatego przyszedłem z tym do ciebie. Ten, kto stoi za tym wszystkim, korzysta z wyszkolonego personelu wojskowego bądź wywiadowczego. – Uważasz, że to wewnętrzna sprawa. Ktoś z agencji chce wyrównać z tobą rachunki? – Jeśli mam być szczery, sam nie wiem, co myśleć – wyznał Carlton. – Przysporzyliśmy CIA wstydu? Naturalnie, że tak. Ale żeby posunąć się do wyeliminowania amerykańskich agentów? Nie wydaje mi się... Moim zdaniem chodzi o coś innego. – O co? – Nie mam pojęcia. – Nie pomogę ci, Reed, jeśli nie dasz mi żadnych wskazówek. Komu jeszcze nadepnąłeś na odcisk? – naciskał Banks. – Kto jeszcze może uważać, że nawarzyłeś piwa? – Zdarzały mi się nieporozumienia z inwestorami, kilka razy wkurzyłem też ludzi z rady nadzorczej, ale to sprawy korporacyjne, z którymi radzę sobie na bieżąco. Nie, to nie to. Chodzi o coś innego, zupełnie innego. Tylko że jak się nad tym zastanawiam, żadne nazwisko kogoś tak wysoko postawionego nie wpada mi do głowy. – A więc: cui bono, tak? – Tak – potwierdził Carlton. – Kto skorzysta na mojej śmierci, na śmierci moich agentów i na zniszczeniu organizacji? Długo się nad tym zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że potrzebuję twojej pomocy. Muszę uważać, do czyich drzwi pukam. – Zapukaj do niewłaściwych drzwi, a dostaniesz kulkę prosto w łeb. – Otóż to. W przeciwieństwie do mnie nie masz tego problemu. Banks od razu zrozumiał, o co prosi go dawny protegowany. – Łatwo nas ze sobą powiązać, wiesz... – Zdaję sobie z tego sprawę, lecz wydaje mi się, że możemy to obrócić na swoją korzyść.

Rozdział 25 Annapolis Junction, stan Maryland, piątek

Schroeder upewnił się, że go oczy nie mylą, po czym jeszcze raz uważnie przyjrzał się danym na ekranie, zanim sięgnął po słuchawkę, by zadzwonić do swego szefa. – Czego? – warknął Craig Middleton, odebrawszy telefon po czwartym sygnale. Dzwonek aparatu wybudził go z głębokiego snu. – Tu Kurt. – Która godzina? – Czwarta trzydzieści. – Nad ranem? – Tak. – Nie mógłbyś pracować w dzień jak wszyscy normalni ludzie? – Pracuję na okrągło. Kazał mi pan nie przestawać, dopóki czegoś nie znajdę – odparł Schroeder. – Namierzyłeś dane skradzione przez Caroline Romero? – Jeszcze nie. – Cóż, lepiej, żeby to, co znalazłeś, było naprawdę na tyle ważne, aby usprawiedliwić zerwanie mnie z łóżka o tej nieludzkiej porze. Co tam masz? – Wydaje mi się, że na coś trafiłem... – Wydaje ci się, że na coś trafiłeś?! – powtórzył Middleton. – A wiesz, co mnie się wydaje? Wydaje mi się, że wsiądę w samochód, podjadę do biura i wyrzucę cię przez okno. Jak ci się podoba mój tok myślenia? Przejdź do rzeczy, kretynie. Z czym do mnie dzwonisz? – Google... Middleton czekał na ciąg dalszy, a gdy się nie doczekał, powiedział: – Zaczynam szukać kluczyków do mojego samochodu, Kurt. – Ktoś, korzystając w wyszukiwarki Google, sprawdził hasło „owczarek kaukaski”. – Co to w ogóle jest? – Rasa psa – odparł Schroeder. – Bardzo dużego psa. Dokładnie takiego,

jakiego naszym zdaniem ma Troll. – No i? Na świecie jest pewnie mnóstwo ludzi, którzy chcą sprawdzić w Internecie, jak wygląda pies tej rasy. – Być może. Ale ilu z nich natychmiast po sprawdzeniu owczarka kaukaskiego przechodzi do hasła „pierwotna karłowatość”? Craig Middleton otrząsnął się z resztek snu w mgnieniu oka. Nawet ton jego głosu raptownie się zmienił. – Gdzie? – W Teksasie. Przed paroma dniami. – Gdzie dokładnie? – Na południu stanu. Najbliższy punkt na mapie to miejscowość o nazwie Agua Nueva. – Cholera – zaklął Middleton. – Jak daleko jest stamtąd do McAllen? Schroeder przeskalował mapę i dokonał szybkich obliczeń. – Jakieś sto trzydzieści kilometrów. A co? – Tam jest przyrodnia siostra... – Przyrodnia siostra Caroline? – Nie, Wayne’a Newtona... Oczywiście, że jej, głupku. Schroeder nie mógł bardziej nienawidzić swojego szefa. – Gdybym miał pełniejszy obraz sytuacji, być może byłbym w stanie ustalić, jakie dokładnie dane wykradła Caroline i gdzie je ukryła. – Wiesz tyle, ile trzeba. – Czyli prawie nic, nie licząc tego, że tropimy jakąś grupkę prywatnych zdradzieckich najemników i bliżej niesprecyzowane dane, rzekomo wykradzione przez Caroline. Middleton się wkurzył, co było poznać po jego głosie. – Nie lubisz błądzić po omacku, co, Kurt? – Nie. Błądzenie po omacku utrudnia pracę. – Ha, witaj w klubie. Tylko że tu nie chodzi o nasze preferencje, Kurt. Chodzi o bezpieczeństwo narodowe. Musi ci wystarczyć wiedza, że nasz kraj stanął w obliczu najpoważniejszego spisku terrorystycznego uknutego w obrębie granic Stanów Zjednoczonych i że wszystkiemu winna jest Grupa Carltona. Caroline Romero to zdrajczyni, która nosiła się z zamiarem ujawnienia wrażliwych danych mogących ułatwić atak na Amerykę. – I która przypadkiem wpadła pod samochód, opuszczając centrum handlowe w Pentagon City? – Widziałeś nagrania z kamery – przypomniał mu Middleton. – Romero rzuciła się pod koła. Nikt jej nie popchnął. Zdradziła i wiedziała, że depczemy jej po piętach, lecz zamiast stawić czoło konsekwencjom, wolała odebrać sobie życie. Czy można chcieć wyraźniejszego dowodu jej winy? – Niezbadane są ścieżki Pana... – Bóg nie ma z tym nic wspólnego. Gdyby był w to choć trochę zamieszany, toby nam pomógł odkryć, co ukradła Romero, i uratować Amerykę. Skup się na swoim zadaniu, a być może ratunek dla tego kraju będzie jeszcze możliwy. Schroeder ustąpił. – Na czym dokładnie polega moje zadanie?

– Podaj mi adres i wszelkie możliwe dane na temat osoby lub osób powiązanych z tym internetowym wyszukiwaniem, o którym wspomniałeś. – Dobrze. Co mam zrobić później? – Później trochę się prześpij. Zasłużyłeś na odpoczynek – rzekł Middleton. – Nie jestem zmęczony. Co mam zrobić później? – Zrobiłeś już dość, Kurt. Jak skończysz, po prostu idź do domu. Sposób, w jaki Craig Middleton powiedział „Zrobiłeś już dość”, sprawił, że Kurtowi przebiegły po plecach ciarki. – Dobiorę się do tego pliku i wyciągnę z niego, ile się da. Za godzinę będzie pan miał wszystko u siebie. – Grzeczny chłopiec – rzucił jego szef i rozłączył się. Middleton przesunął jedną z podrobionych kart NSA przez szczelinę swego BSE i wybrał numer. Parę sekund później zgłosił się Chuck Bremmer. – Czy ty nigdy nie sypiasz? – zapytał. – Zdaje się, że mamy karła. – Skontaktuj się ze mną, gdy będziesz miał co do tego pewność. – Mamy go – powtórzył Middleton. – Kawa za trzy kwadranse. Nie kłopocz się myciem zębów. Nie jestem w nastroju do przytulanek.

Do spotkania doszło w Pentagonie. Żaden z mężczyzn nie odezwał się, dopóki nie znaleźli się w komorze. Middleton wręczył Bremmerowi skoroszyt. – Musisz wysłać ludzi natychmiast. – Nie mów mi, co muszę robić. Gdzie on jest? – W Teksasie. Jakieś sto trzydzieści kilometrów na północny zachód od McAllen. – Chcesz, żebym znowu wysłał swoich ludzi do Teksasu? Już się tam uganiali za tą panią weterynarz, która nagle zniknęła. Co nawiasem mówiąc, uważałeś za niemożliwe. „Nikt nie może wymknąć się na dobre z sieci. Nie martw się. Znajdziemy ją”, zapewniałeś wtedy. Middleton nie lubił, gdy jego własne słowa obracały się przeciwko niemu. Ale też nie miał czasu na prężenie mięśni. Zebrał się w sobie. – Naszym zdaniem Troll jej pomaga. – Masz na to jakiś dowód? – To skomplikowane... – To bzdura, ot co! – przerwał mu Bremmer. – Czy ktoś w ogóle widział tam nasz cel? – Nie, jeszcze nie, ale możesz mi wierzyć, że tam jest. A kiedy go znajdziemy, znajdziemy też ją. No więc jak prędko zdołasz wysłać tam ludzi, żeby ich namierzyli i wyeliminowali? Pułkownik pokręcił głową. Middleton wbił w niego wzrok. – Nie waż się kurwa kręcić głową, Chuck. Jak prędko? – Wyszkoleni ludzie nie rosną na drzewach.

– To prawda. Hoduje się ich w bazach wojskowych, gdzie dobiera się ich w zgrabne, nieduże tajne oddzialiki, którymi ty dowodzisz. – Ale po tym, jak otrzymam bezpośrednie polecenie od prezydenta – rzekł Bremmer. – Czyżbyś nagle zaczął mieć skrupuły? – zapytał go Middleton. – Jakbyś zgadł. W Paryżu straciliśmy czterech agentów. Czterech! Jak mam to wyjaśnić? – Wcale nie wyjaśniaj. Jesteś do kurwy nędzy pułkownikiem. Dowodzisz jednym z najtajniejszych projektów rządowych. Nie obchodzi mnie, że sam sekretarz obrony może do ciebie przyjść i zażądać odpowiedzi. Sekretarz obrony nie musi o niczym wiedzieć. Nikt nie musi. Dlatego się do ciebie zwróciłem. I dlatego ludzie w administracji zmieniają się, a ty wciąż tkwisz w Białym Domu. Bremmer doskonale wiedział, jak to działa. Prawnicy Departamentu Sprawiedliwości konsultowali się z prezydentem i kluczowymi członkami jego rady przed wydaniem każdego rozkazu likwidacji. To właśnie w wyniku podobnego procesu amerykański obywatel nazwiskiem Anwar al-Awlaki oraz Samir „Sammy” Khan, jeden z przywódców al-Kaidy i współwydawca czasopisma sprzyjającego islamskim terrorystom, zostali umieszczeni na czarnej liście i następnie zlikwidowani na terytorium Jemenu. Nikt w administracji nie wiedział, że Bremmer dopisuje nazwiska do listy. Wojna z terroryzmem była doskonałą wymówką, która skutecznie zamykała usta każdemu urzędnikowi zatrudnionemu na terenie Waszyngtonu. – Zatem jak prędko? – ponowił pytanie Middleton. Pułkownik zerknął na zegarek. – Prawdopodobnie w ciągu doby. Będą potrzebowali informacji ze zwiadu satelitarnego albo chociaż dronę. – Nie ma sprawy. Powinienem mieć pierwsze nagrania za mniej więcej godzinę. Prześlę ci je. – Będę czekał. Coś jeszcze? – Co słychać w Hiszpanii? Nadeszły jakieś wieści? – Jak dotąd nie. – Co to ma znaczyć u diabła? Przecież tam jest już dzień – stwierdził Middleton. – Akcja powinna się zakończyć do tej pory. – Mamy do czynienia z zawodowcami, którzy trzymają się regulaminu. Nie nawiążą kontaktu, dopóki nie znajdą się bezpiecznie poza granicami kraju. Middleton miał ochotę zapytać, czy aby na pewno są lepszymi zawodowcami niż ci, których pułkownik wysłał do Paryża, ostatecznie jednak odpuścił. Wspomnienie o prezydencie kazało mu się zastanowić, jakie protokoły zostaną wprowadzone w Białym Domu, gdy wypali Niebieski Piasek. Zdawał sobie sprawę, że tamtejsze służby dysponują czym trzeba, ale tego nie użyją. Będą potrzebowały około dziesięciu minut na zrozumienie, co się dzieje, a gdy to do nich w końcu dotrze, od razu rozpocznie się ewakuacja. Tajne służby będą dbały przede wszystkim o zapewnienie ciągłości władzy, co oznacza natychmiastowe wywiezienie prezydenta w bezpieczne miejsce.

Naturalnie prezydent z początku będzie się opierał, jednakże jak tylko do centrum dowodzenia zaczną spływać raporty o chaosie i panice, jego niezłomna postawa zacznie się łamać. Jednakże największe wrażenie zrobi na nim liczba ofiar. Wtedy uświadomi sobie, że powinien zabrać najbliższą rodzinę i uciekać. Przez moment Craig Middleton chciał wtajemniczyć we wszystko Bremmera, ostrzec go i zarazem dać mu szansę na uratowanie własnej rodziny, lecz ta iskierka altruizmu zgasła w nim równie szybko, jak przed chwilą zapłonęła. Miał gdzieś, czy Bremmer i jego bliscy przetrwają to, co miało nadejść. Pozbycie się Carltona i jego ludzi było szczególnie trudnym zadaniem, które wymagało fachowców. Prawdziwych zawodowców, o jakich było bardzo trudno. A zatem do czasu dopięcia listy Middleton musiał znosić Bremmera. Ale gdy tylko wystartuje Niebieski Piasek, wszystko się zmieni. Wstając od stołu z uśmiechem, Middleton przyszpilił pułkownika spojrzeniem i udzielił mu ostatniej przestrogi. – Dopilnuj, żeby twoi ludzie nie spaprali roboty w Hiszpanii. – Niech cię o to głowa nie boli – odparł Bremmer, podchodząc do drzwi i otwierając komorę. – Dopadną go na pewno.

Rozdział 26 Monterrey, Meksyk, sobota

Polecony przez księdza pracownik linii lotniczych załatwił za Harvatha wszystkie sprawy związane z podróżą i zarezerwował bilety na nazwisko widniejące w fałszywym włoskim paszporcie. Korzystając z auta, którym przyjechali Krzaczasta Brew i Człowiek z Blizną, Harvath wrócił do Bilbao i tam pozbył się wozu nieopodal dworca. Kolejką miejską udał się na lotnisko, gdzie czekał na niego bilet obejmujący pierwszą część podróży. W Madrycie starszy mężczyzna nazwiskiem Gomez odebrał go przy bramce na lotnisku i zaprowadził do saloniku dla VIP-ów, by tam w zacisznym kącie sfinalizować transakcję rozpoczętą przez księdza. Gomez wręczył Harvathowi formularze i dwie śliskie bąbelkowe koperty firmy kurierskiej FedEx, po czym zostawił go samego i poszedł po kawę dla nich obu. Kiedy wrócił, obie przesyłki były już gotowe. W pierwszej kopercie znajdowało się honorarium Gomeza. Harvath umieścił w środku gotówkę i nabazgrał wymyślony barceloński adres. Do drugiej włożył prawdziwe paszporty: swój i Riley Turner, wraz z kilkoma przedmiotami, które znalazł w jej plecaku. Tę kopertę zaadresował do samego siebie, używając jednego ze swoich pseudonimów oraz nazwy ośrodka wędkarskiego na Alasce, prowadzonego przez jego kumpla. Człowiek ten już wcześniej odbierał za niego przesyłki. Na widok umówionego nazwiska mężczyzna odłoży kopertę do sejfu, gdzie ta będzie bezpiecznie czekać, aż Harvath się o nią upomni. Przyjąwszy od Harvatha obie koperty, Gomez przekazał mu małą walizkę na kółkach, mieszczącą komplet odzieży w rozmiarze Amerykanina oraz przybory toaletowe. Podróżowanie z samym plecakiem z Bilbao do Madrytu to jedno, wszakże lot aż do stolicy Meksyku bez prawdziwego bagażu z pewnością wzbudziłby podejrzenia i naraził Harvatha na nieprzyjemności. Gomez za dodatkową opłatę zgodził się dostarczyć walizkę, zapewne zabraną z lotniskowego biura rzeczy znalezionych, jak również nadać przesyłkę kurierską Harvatha.

Peio ręczył za Gomeza i dobrze się składało, że mógł to zrobić, ponieważ w całej Hiszpanii nie było drugiego człowieka, któremu Harvath mógł w obecnej sytuacji zaufać. Dobiwszy interesu, Hiszpan życzył Harvathowi przyjemnego lotu, po czym opuścił salonik dla VIP-ów. Harvath dopił kawę i zabrawszy nową walizkę, udał się do obszernej łazienki z prysznicem, gdzie uważnie przejrzał wszystkie rzeczy. Nie zamierzał odbyć międzynarodowego lotu, a następnie przejść kontroli celnej z niesprawdzonym bagażem. Usatysfakcjonowany wynikiem oględzin skorzystał z prysznica, doprowadzając się do porządku. Gdy rozpoczęto wpuszczanie pasażerów na pokład jego samolotu, wyszedł z saloniku, ciągnąc za sobą walizkę, i z miejscową gazetą pod pachą dołączył do grupki biznesmenów zmierzających do bramki. W samolocie, umieszczając walizkę w skrytce nad głową, bacznie się przyjrzał współpasażerom lecącym razem z nim w klasie biznes. Nikt nie zwracał na Harvatha najmniejszej uwagi, co bardzo mu odpowiadało. Poinformowawszy załogę pokładową, że nie życzy sobie, aby go budzono w porze posiłku, sięgnął po słuchawki znajdujące się w kieszeni fotela. Nie miał pojęcia, co go czeka w Meksyku, wiedział jednak, że na wszelki wypadek powinien się tam zjawić wypoczęty. Łatwo powiedzieć. Samolot nie zdążył ruszyć po pasie startowym, gdy umysł Harvatha zaprzątnęły te same pytania, które nękały go od wypadków w Paryżu, by wzmóc się jeszcze po wydarzeniach w Hiszpanii. Najważniejsze z nich brzmiało: kto i dlaczego posądza go o zdradę. Chociaż nie dopuszczał do siebie myśli, że sam został zdradzony, musiał zadać sobie pytanie, jaki miał w tym wszystkim udział Stary. Czyżby Reed Carlton go wystawił? Coś takiego nie mieściło się w głowie. Carlton mógłby go dopaść na wiele sposobów – gdyby chciał. Ale tak naprawdę traktował go po ojcowsku, przez co sam pomysł, że Stary chciałby go „dopaść”, wydawał się niedorzeczny. Bez względu na to, jakie ktoś by sfabrykował dowody przeciwko niemu, Reed Carlton nigdy nie wydałby na ślepo rozkazu, by go zdjąć. Nazbyt dobrze znał Harvatha. Łączyła ich długa wspólna historia, prawdziwa więź. Im dłużej o tym wszystkim myślał, tym większy czuł gniew. Nic z tego nie trzymało się kupy. Nie potrafił znaleźć punktu zaczepienia i im usilniej starał się ułożyć fragmenty układanki w spójną całość, tym silniejszy czuł gniew i tym bardziej był skonfundowany. Harvath wiedział, że alkohol rzadko przynosi odpowiedzi, czasem jednak jego zdaniem pomagał. Udając przed stewardesą strach przed lataniem, namówił ją, by przyniosła mu parę buteleczek i kubek lodu. Wkrótce płynne ciepło zalało organizm Harvatha i nie trzeba było długo czekać, nim przedostało się także do jego myśli, które oderwane od siebie zaczęły przypominać mgiełkę. Dzięki temu nareszcie mógł zasnąć. Nie był to najgłębszy ze snów, w jakie Harvath zapadł w swoim życiu, jednakże lepszy nawet taki sen niż żaden. Budził się kilkakrotnie, czując niewygodę pomimo ekskluzywnego fotela w klasie biznes, niemniej za każdym razem dał radę zasnąć ponownie.

Godzinę przed lądowaniem w stolicy Meksyku Harvath wybudził się z niespokojnego snu, gdy zapaliły się światła i załoga pokładowa zaczęła serwować ostatni posiłek. Harvath zdążył do tego czasu zgłodnieć, pochłonął więc wszystko, co mu podano, i popił dwoma kubkami kawy. Mimo że przespał wiele godzin, wysiadając z samolotu, czuł się bardziej zmęczony niż wtedy, gdy wchodził na pokład. Szedł przed siebie w czapce na głowie, z podniesionym kołnierzem i z opuszczonym wzrokiem, starając się za wszelką cenę unikać kamer przemysłowych. Co najmniej trzy osoby wiedziały, że przyleciał do Meksyku – z punktu widzenia Harvatha było to o trzy osoby za dużo. Urzędniczki imigracyjne i celnicy zdawali się bardziej zainteresowani sobą nawzajem niż Harvathem i jego włoskim paszportem. Przybijali mu pieczątki, nawet na niego nie patrząc, i machnięciem ręki kazali iść dalej. Pozostało mu jeszcze trochę czasu do zabicia przed lotem do Monterrey. Na lotnisku miał wiele okazji, by odciążyć podróżnych, zabierając im telefon komórkowy lub laptopa, powstrzymał się jednak od podobnych działań. Nie warto było ryzykować w podróży. Trzymanie się poza zasięgiem radarów oznaczało niewychylanie się. Harvath miał nadzieję, że niebawem uzyska odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Napiwszy się jeszcze kawy, czekał, aż wywołają jego lot, w przyległej hali odlotów. Siedząc bezczynnie, poddał obserwacji wszystkich pasażerów lotu do Monterrey, nie zauważył jednak niczego podejrzanego. Pokazał kartę pokładową, przeszedł rękawem, odnalazł swoje miejsce w samolocie, umieścił walizkę w schowku nad głową i dosiadł się do atrakcyjnej młodej kobiety, która wydawała się bardziej zainteresowana stosem meksykańskich magazynów modowych aniżeli nawiązaniem rozmowy z towarzyszem podróży. Idealnie do siebie pasowali. Godzinę i dwadzieścia minut później, gdy samolot lądował w Monterrey, kobieta w dalszym ciągu była pochłonięta lekturą. Harvath przeciął zaniedbane lotnisko, wyszukał kasy, gdzie nabył bilet do miasta, po czym opuścił terminal i podszedł do postoju taksówek. Policzył stojące w kolejce osoby i wozy. Nie spuszczał jednych i drugich z oka, posuwając się naprzód. W ostatniej chwili przepuścił dwie rodziny z dziećmi. Uszczęśliwieni ludzie podziękowali mu wylewnie, a on uśmiechnął się w odpowiedzi. Nie mieli nawet pojęcia, że wyświadczyli mu większą przysługę niż on – im. Pokazał taksówkarzowi bilet uprawniający do przejazdu, na co mężczyzna zwolnił zamki drzwi. Harvath wsiadł do wozu razem z walizką. Pochylając się nad oparciem przedniego fotela, wręczył kierowcy adres, który dostał od księdza. Taksówkarz zerknął na kartkę i odwrócił się, by spojrzeć na pasażera. – Con permiso, señor – powiedział. – Estás seguro de saber lo que haces? Nawet gdyby Harvath nie znał podstaw hiszpańskiego, domyśliłby się znaczenia z miny taksówkarza. Mężczyzna pytał go, czy na pewno chce pojechać do tamtej części miasta. – Sí – odparł Harvath. – Vámonos.

Kierowca wzruszył ramionami, wrzucił bieg i włączył się do wieczornego ruchu ulicznego. Droga z lotniska do miasta, jednego z większych w Meksyku, trwała dwadzieścia minut. Aż trudno było uwierzyć, że w 2005 roku miasto to było uznawane za jedno z najbezpieczniejszych w Ameryce Łacińskiej. Obecnie szalały w nim wojny karteli, coraz krwawsze z każdym rokiem, i dosłownie na każdym kroku czaiło się zagrożenie. Harvath nie miał pojęcia, dokąd zawiezie go taksówkarz, mógł jednak przypuszczać, że nie będzie to dobra dzielnica. Nie spodziewał się więc oszałamiających widoków. Sierocińce rzadko buduje się w urokliwych miejscach. Ale jedno musiał przyznać Nicholasowi. Sposób, w jaki był powiązany z międzynarodową siecią domów dziecka, przypominał w dużym stopniu wykorzystywanie przez wywiad organizacji pozarządowych. Jedne i drugie zapewniały przykrywkę, a do tego pozwalały trzymać rękę na pulsie ulicy – lepiej zorganizowane były tylko gangi narkotykowe i wydziały kryminalne policji. W dodatku sierocińce miały powiązania z instytucjami religijnymi, co stawiało je ponad podejrzeniem. I wreszcie: byli wychowankowie, o ile tylko traktowano ich przyzwoicie, jako osoby dorosłe okazywali się niesłychanie lojalni i pomocni w niektórych wypadkach. Harvath nie powątpiewał w szczerość intencji Nicholasa, nie wątpił też jednak, że Nicholas wiele swoich znajomości zawiera z myślą o dodatkowych korzyściach. Zbliżając się do miasta, taksówkarz – który do tej pory roztropnie trzymał się z dala od autostrad kontrolowanych przez kartele narkotykowe – wjechał w węższe uliczki. Większość budynków była tutaj zniszczona i pokryta graffiti. Gdy na którychś światłach do samochodu podszedł uliczny sprzedawca, kierowca upewnił się, że wszystkie drzwi wozu są zablokowane. W ten subtelny sposób dał swojemu pasażerowi do zrozumienia, że w tej okolicy należy zachować czujność. Powtórzył manewr dwie przecznice dalej, kiedy zrównał się z nimi motocyklista, który czekając, aż zmienią się światła, obdarzył Harvatha przeciągłym spojrzeniem. Pięć minut później taksówka zatrzymała się nie przed domem dziecka, lecz przed kiepsko oświetloną knajpą. Wyczuwszy zmieszanie pasażera, taksówkarz odczytał na głos adres z kartki, jakby chciał powiedzieć: „Przecież właśnie tu chciałeś się znaleźć”, a następnie zwrócił papier Harvathowi. Harvath uregulował należność za przejazd, dając kierowcy dwudziestodolarowy napiwek, po czym złapał walizkę i wysiadł. Zadarł głowę, by spojrzeć na odrapaną elewację w stylu kolonialnym, i dla pewności zerknął na trzymaną wciąż w ręku kartkę. Wszystko się zgadzało: pod ten adres skierował go Peio. Za jego plecami silnik taksówki chodził na jałowym biegu. Z wnętrza knajpy dobiegały dźwięki meksykańskiej muzyki pop. Harvatha ogarnął niepokój. Zaczął się zastanawiać, czy to przypadkiem nie pułapka. Im dłużej stał na chodniku, tym większą uwagę na siebie zwracał. Zdecydował, że wejdzie do środka. Kiedy ruszył naprzód, usłyszał, że taksówkarz wrzuca bieg i odjeżdża.

Odtąd Harvath był zdany wyłącznie na siebie.

Rozdział 27 Nazwanie knajpy spelunką byłoby komplementem. To była kompletna melina. Wyblakłe reprodukcje sztuki meksykańskiej zdobiły zniszczone gipsowe ściany, przez dziesięciolecia pokrywane – podobnie jak sufit – patyną dymu papierosowego. Sznur czerwonych lampek choinkowych zdobiących lustro za barem sprawiał smętne wrażenie. Klienci rozmawiali przy stolikach, pomiędzy którymi kelnerki roznosiły drinki z baru i dania z kuchni. Bramkarz przy drzwiach wejściowych podniósł wzrok na widok wchodzącego Harvatha, zaraz jednak wrócił do lektury gazety, którą czytał, jak gdyby turyści z walizkami na kółkach byli częstymi gośćmi odwiedzającymi ten przybytek. Sądząc z reakcji taksówkarza i wyglądu okolicy, żaden gringo nie przestąpił tego progu od wielu lat – o ile jakikolwiek w ogóle kiedyś tu był. Harvath wybrał stolik na uboczu, z dala od większości klientów, dzięki czemu miał dobry widok na wejście. Parę minut później podeszła do niego kelnerka. Podobnie jak bramkarz nie okazała po sobie zdziwienia. – Cerveza, señor? Tak naprawdę Harvath chciał się napić kawy, lecz perspektywa butelki piwa stojącej na blacie była dlań pociągająca, i to z wielu powodów. Zdążył zauważyć, że podają tu piwo marki Bohemia, przystał więc na tę propozycję. Gdy kelnerka odeszła, aby zrealizować jego zamówienie, Harvath rzucił okiem za bar, do wnętrza kuchni, gdzie nad rozgrzanymi węglami piekło się jakieś mięso, najpewniej cabrito, koźlęcina. W północnym Meksyku była to popularna potrawa, tak samo jak discada, czyli mieszanina różnych rodzajów mięsa gotowanych w piwie wewnątrz szczelnie zamkniętego specjalnego naczynia. Najwyraźniej Harvath zbyt ostentacyjnie zaglądał przez drzwi kuchni, gdyż kelnerka przyniósłszy mu piwo, wróciła po chwili do stolika z talerzem mięsa w towarzystwie cebulki i świeżej salsy oraz koszykiem gorących tortilli. Próbował jej wytłumaczyć, że nie zamawiał niczego do jedzenia, ona jednak kazała mu wcinać, po czym oddaliła się do innego stolika. Nie mając pojęcia, kiedy będzie miał okazję coś przegryźć, Harvath nałożył na tortillę nieco mięsa, posypał cebulką i polał salsą, po czym zatopił we wszystkim zęby.

Rzeczywiście była to koźlęcina. Harvath, który swego czasu żywił się tylko koźlim mięsem, w większości paskudnym, potrafił docenić przysmak. To, co mu podano, rozpływało się w ustach. Gdy skończył jeść, kelnerka znowu się pojawiła, tym razem z deserem w postaci czegoś przypominającego budyń. Harvath grzecznie podziękował. Kelnerka zapytała go wtedy, czy ma ochotę na kawę, i Harvath – mimo że nadal sączył piwo – odpowiedział twierdząco. Po chwili stał przed nim kubek z café de olla, parzoną swojską metodą z cynamonem, a reszta naczyń zniknęła. Oprócz noża do mięsa, który Harvath ostrożnie schował pod udem. Godzinę później w knajpie były zajęte tylko dwa stoliki. Harvath podziękował za trzecią dolewkę kawy i przyglądał się, jak barman kiwa na bramkarza i wręcza mu dwa kawałki papieru. Bramkarz zaniósł je do obu stolików, po czym stał z założonymi na piersi rękami, gdy niezadowoleni klienci podnosili się, zmuszeni do uregulowania rachunku. Harvath czekał, aż i on dostanie rachunek, ten jednak się nie pojawiał. Zamiast podejść do niego z kawałkiem papieru, bramkarz odprowadził ostatnich klientów do wyjścia, po czym zaryglował drzwi. – Wstań, proszę – powiedział barman po angielsku, dołączając do bramkarza stojącego już przy stoliku Harvatha. – Nóż możesz zostawić na krześle. Barman był baryłkowatym mężczyzną pod sześćdziesiątkę. Chociaż nie wydawał się równie potężny jak bramkarz, sprawiał wrażenie kogoś, kto nie poddaje się łatwo i kto faktycznie miał okazję postawić się w życiu wielu osobom. Harvath nie chciał walczyć z żadnym z nich, a już na pewno nie z oboma naraz, był jednak gotów ich sprzątnąć, gdyby zaszła taka potrzeba. „Miej uśmiech dla każdego, kogo spotykasz, a równocześnie bądź gotowy go zabić” – tak brzmiało jego motto, dzięki któremu jeszcze nie rozstał się z życiem. Harvath odłożył nóż na blat i wstał. Wolał mieć broń pod ręką na wszelki wypadek. Barman cofnął się dwa kroki i gestem zaprosił Harvatha bliżej. – Podejdź tutaj, proszę. Harvath okrążył stolik i zbliżył się do mężczyzny. – Tyle wystarczy. Ręce za głowę. – O co właściwie chodzi? – zapytał Harvath. – To tylko formalność. Ręce do góry. Harvath usłuchał, a bramkarz zrewidował go pobieżnie. Kiedy rewizja dobiegła końca, barman pozwolił mu opuścić ręce i poinformował: – Norberto przejrzy teraz twój bagaż. Zgoda? Choć zabrzmiało to jak pytanie, Harvath nie zamierzał wyrażać swojego zdania w tej sprawie i tylko skinął głową. Podczas gdy bramkarz spełniał swój obowiązek, barman mówił dalej. – Wedle naszej najlepszej wiedzy nikt nie śledził cię w drodze z lotniska. – Naszej, czyli czyjej? – Ja nazywam się Guillermo – odparł barman. – Więcej nie potrzebujesz

o mnie wiedzieć. Mam rację? – Pewnie tak – przyznał Harvath, obserwując bramkarza przeglądającego sumiennie rzeczy w walizce. – W Monterrey jest aż tak niebezpiecznie? – Wszędzie jest aż tak niebezpiecznie, señor. To prawda, zgodził się z nim w myślach Harvath. – Interesujący ten wasz sierociniec... Barman uśmiechnął się i lekko skłonił głowę. – Uznajmy, że to portal. Nie da się być tam, nie będąc najpierw tutaj. Harvath zaczął się zastanawiać, w co wpakował go Nicholas. – Twoje poświęcenie dla sprawy sierot jest godne podziwu. – Powiedzmy, że mam osobisty interes w tym, aby unikać niespodzianek. Harvath nie był tym zdziwiony. Jeśli sierociniec istniał naprawdę i Nicholas wykorzystywał go do swoich celów, dlaczego nie miałby tego także robić jakiś inny podejrzany typ? Właśnie miał zadać barmanowi pytanie, gdy bramkarz zapiął z powrotem walizkę i dał znak swojemu szefowi. – Wygląda na to, że dostałeś przepustkę – stwierdził Guillermo. – Ile jestem winien za posiłek? – Przyjmijmy, że to był poczęstunek. Harvath wyciągnął kolejny banknot dwudziestodolarowy, położył go na blacie z myślą o kelnerce i podążył za barmanem na zewnątrz przez tylne wyjście.

Rozdział 28 Minąwszy przecznicę, doszli do dwupiętrowego budynku otoczonego wysokim betonowym murem z ciężkimi drewnianymi drzwiami, które wyglądały, jakby miały kilkaset lat. Guillermo wyjął z kieszeni pęk kluczy, podczas gdy Norberto obserwował ulicę. Barman znalazł właściwy klucz, włożył go do starego żelaznego zamka i przekręcił. Rozległo się głośne kliknięcie i drzwi stanęły otworem. Harvath ruszył do środka za barmanem, a stawkę zamykał Norberto. Wkroczyli na rozległy prostokątny dziedziniec. Małpi gaj o rzut kamieniem od posągu Marii Dziewicy natychmiast powiedział Harvathowi, gdzie trafił. Ściany tutaj były pokryte malunkami przedstawiającymi bawiące się dzieci na przemian ze scenami z żywotów świętych. Ponad wejściem widniał napis po łacinie: ALERE FLAMMAM VERITATIS – „Niechaj płonie ogień prawdy”. Było to interesujące motto w przypadku sierocińca, lecz Harvathowi przypadło do gustu. Jeśli czegokolwiek potrzebował w tej chwili, to właśnie ognia prawdy. Guillermo odszukał inny klucz i umieściwszy go w drzwiach pod napisem, wpuścił wszystkich dalej. – Zaczekaj tutaj – rzekł zaraz za progiem. – Pójdę poszukać siostry Marty. Wnętrze przypominało Harvathowi budynek jego szkoły podstawowej – linoleum na podłodze, drewniane szafki, czarno-białe fotografie na ścianach, nawet słaby zapach środka dezynfekującego. Z powodu tych wszystkich podobieństw nie byłby zdziwiony, gdyby siostra Marta okazała się sobowtórem dyrektorki jego dawnej szkoły, siostry McKenny. Jednakże siostra Marta nie była ani trochę podobna do siostry McKenny. Siostra Marta nosiła dżinsy i uczelnianą bluzę z napisem Rutgers. Miała pod czterdziestkę, długie do brody ciemne włosy, i choć jej twarz była pozbawiona makijażu, wydawała się całkiem ładna. Barman powiedział coś do niej szybko po hiszpańsku, czego Harvath nie zdołał zrozumieć. Wychwycił jedynie sposób, w jaki mężczyzna zwracał się do niej – nie brzmiało to „Marta”, lecz raczej „Martita”, gdzie końcówka -ita tworzyła zdrobnienie. Młoda zakonnica z kolei nazwała go „Momo” i ucałowała w policzek, zanim obydwaj – barman i bramkarz – odwrócili się

do wyjścia. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, siostra Marta przywitała się z Harvathem, podając mu rękę. – Jestem siostra Marta – powiedziała. – Miło mi siostrę poznać – odparł Harvath, usiłując rozwikłać, co łączy zakonnicę i barmana. – Możesz mówić do mnie po imieniu, jeśli chcesz. Nie przywiązujemy tu wagi do konwenansów. – Czy dlatego Guillermo nazywał cię Martita? Zakonnica zaśmiała się. – Konwenanse konwenansami, ale zdrobnień mogą używać wyłącznie krewni. Guillermo... czy też Momo, jak go nazywam... jest moim wujem. – Świetnie mówisz po angielsku. Uczyłaś się w Stanach? – zapytał Harvath, wskazując na bluzę Rutgers University w New Jersey. – Nie. Otrzymujemy wiele darowizn, ubrań nie wyłączając. Większe rozmiary, nie nadające się dla dzieci, przekazujemy ubogim. Od czasu do czasu ktoś z personelu znajduje coś, co jego zdaniem będzie pasowało na mnie, i odkłada to na bok. Stąd moja bluza. – A twój angielski? – spytał zaintrygowany Harvath. Siostra Marta należała do osób, które z miejsca można było polubić. Wyglądała na silną oraz – jak większość zakonnic, które znał Harvath – surową w razie konieczności, a jednak sprawiała wrażenie miłej w obyciu. – Moja rodzina bardzo poważnie podchodzi do kwestii wykształcenia. Od małego uczyłam się angielskiego i francuskiego. Teraz przekazuję swoją wiedzę tutejszym dzieciom. – Które teraz śpią? – Tak – odparła siostra Marta z uśmiechem. – Na piętrze. Prawdę mówiąc, tylko w porze snu przypominają małe aniołki. W ciągu dnia mam z nimi ręce pełne roboty. Harvath także się uśmiechnął. – Jestem pewien, że doskonale sobie radzisz. Machnęła ręką, jak gdyby chciała zmienić temat. – Jest już późno, a ty nie przyjechałeś rozmawiać o sierocińcu. – Jeśli mam być szczery, siostro, nie wiem, czemu się tu znalazłem. – Znalazłeś się tutaj, ponieważ Bóg tak chciał. – W to nie wątpię – odrzekł Harvath. – Obawiam się jednak, że w tym wypadku Bóg posłużył się pośrednikiem. – Mówisz o Nicholasie. – Owszem. I jak sądzę, zostałem tutaj skierowany, ponieważ możesz mi pomóc nawiązać z nim kontakt. Siostra Marta skinęła głową. – Udało mi się zorganizować ci miejsce na pokładzie specjalnego samolotu, który przewiezie cię na drugą stronę granicy. Harvath przyjrzał się zakonnicy uważniej. – Nie tego rodzaju samolot – dodała szybko, wyczuwając, że pomyślał o handlu narkotykami. – To całkowicie legalny lot. Mam znajomego, który prowadzi firmę transportową dla każdego zamożnego Regio, który pragnie

udać się do Teksasu na całodzienną wycieczkę powiązaną z zakupami. – Regio?... – Regiomontano. W skrócie Regio. Tak mówi się na mieszkańców Monterrey. – Dokąd lata ten twój znajomy? – zapytał Harvath. – Do McAllen. – Co z celnikami i urzędnikami imigracyjnymi? – Lotnisko jest małe, a pilot to Amerykanin – wyjaśniła. – Wszyscy go tam znają. – Mimo to pasażerowie muszą przejść odprawę, nawet jeśli przylatują tylko na parę godzin, żeby zrobić zakupy, po czym wracają do Monterrey. – Zgadza się, ale na takim małym lotnisku jest znacznie mniej formalności niż na którymś z dużych. Pod warunkiem że człowiek ma ważny paszport, nie jest zbyt dokładnie prześwietlany. A ty masz ważny paszport? Harvath kiwnął głową. – Tak. – W takim razie nie będzie problemu. Powinieneś bez trudu się przedostać na drugą stronę. – Nie rozumiem, dlaczego to robisz... – Nie musisz rozumieć. – Dlaczego ryzykujesz dla Nicholasa? – naciskał. – Niby co ryzykuję? Po prostu zorganizowałam ci miejsce na cieszący się popularnością miejscowy lot charterowy. – Wiesz, o czym mówię. – Czyżby? – zareagowała nieco gwałtowniej. – Nicholas był bardzo hojny dla nas. Gdy odkrył, że Momo ma problemy z kartelami, które chciały wykorzystać jego bar do prania pieniędzy i handlu bronią i narkotykami, sprawił, że wszystkie kłopoty skończyły się ot tak. Nicholas to dobry człowiek. Nic nie wiem o jego przeszłości i nie chcę wiedzieć. Tamto to sprawa między nim i Bogiem. Wiem tylko to, że znacznie poprawił los tutejszych dzieci. – Często oddajesz mu przysługi? – Przez wszystkie te lata nie poprosił o żadną aż do tej pory. Wyobrażam sobie, że jesteś dla niego kimś bardzo ważnym. Harvath nie bardzo wiedział, jak na to odpowiedzieć. – Nicholas zapewnił mnie, że jesteś dobrym człowiekiem – kontynuowała. – Że większość życia poświęciłeś służbie innym ludziom. Nic więcej nie musiałam wiedzieć. Dlatego znalazłeś się tutaj i dlatego za parę godzin wsiądziesz do tego samolotu. – A po wylądowaniu w McAllen? Siostra Marta wyjęła z kieszeni kartkę. – Nicholas powiedział, że powinieneś szukać tego.

Rozdział 29 Wirginia

Reed Carlton za wszelką cenę pragnął ominąć centrum stolicy, w tym Georgetown. Znajdowało się tam za dużo kamer przemysłowych. Zaryzykował już raz, podrzucając wiadomość do skrzynki kontaktowej Tommy’ego, ale nie zamierzał tego powtarzać. Banks całkowicie go popierał. Zaproponował, żeby porozumiewali się za pomocą kolumny drobnych ogłoszeń na łamach „Washington Post” do czasu, aż zorganizują kilka nowych punktów kontaktowych poza obrębem miasta. Była to stara szpiegowska sztuczka, która w dzisiejszych czasach pozwoli im oszukać radary. Potrzebowali tylko zwykłej karty debetowej wydanej w pierwszym lepszym sklepie. Jedynym minusem było opóźnienie dzielące chwilę zamieszczenia ogłoszenia i jego ukazania się w Internecie. Carlton wyjaśnił Banksowi, jak kolumna drobnych ogłoszeń działa w Sieci. Na szczęście starzec orientował się w nowinkach technicznych na tyle dobrze, że mogli bez trudu wykorzystać ten system. Najlepszym sposobem na ukrycie takiej komunikacji było wejście na portal ogłoszeniowy Craigslist, na którym wybierało się dwa nie nazbyt oczywiste miasta. Wiadomości inicjujące kontakt zamieszczało się na stronie Oakland, a odpowiedzi na stronie miejscowości Tampa. Dzięki temu nie dało się ich powiązać. Mimo że nie przypominało to rozmowy, był to najszybszy z dostępnych i trudny do wyśledzenia sposób komunikacji. Dobę od ustalenia szczegółów Banks zamieścił zakodowane ogłoszenie na stronie Oakland, żądając jak najszybszego spotkania. Carlton odpowiedział własnym ogłoszeniem i kilka godzin później siedzieli w otwartej do późna restauracji pod Fredericksburgiem. – Masz kłopoty, chłopcze – rzekł Tommy, gdy kelnerka nalała im kawy i oddaliła się. – Twoje biuro jest pilniej strzeżone niż sejf bankowy. – O czym ty mówisz? – Zostało zamknięte i jest pilnowane. – Przez kogo? – zapytał Carlton. Banks uniósł filiżankę i upił łyk kawy.

– Przez FBI, chociaż wygląda to na robotę CIA. – A więc to oni... – Podejrzana sprawa, przyznaję. Nawiązałem kontakt ze znanymi mi ludźmi w agencji, lecz ani jeden nie odpowiedział. Ani jeden. – Co to twoim zdaniem oznacza? – To oznacza – odparł Banks – że sprawa jest naprawdę poważna. – Yhm. – To, że nikt się do mnie nie odezwał, nie jest równoznaczne z tym, że położyłem uszy po sobie i poddałem się. Ktoś gdzieś przeraził wszystkich na śmierć i kazał im zgrywać głupków. To wywieranie nacisku, postanowiłem więc wywrzeć nacisk w innym miejscu. Carlton przez chwilę tylko się przyglądał siedzącemu naprzeciwko niemu mężczyźnie. – Uwielbiam cię, Tommy. Załatwiłeś kogoś na Hoovera, zgadza się? Wzorem osławionego dyrektora FBI, J. Edgara Hoovera, Thomas Banks miał ponoć haka na każdego ważniaka w agencji. Nie był szantażystą w pełnym znaczeniu tego słowa. Materiały, które przechowywał we własnej głowie, stanowiły jego zabezpieczenie i miały zostać rozegrane na podobieństwo atutu wyłącznie w sytuacji, gdy będzie mu przyświecał uczciwy cel, natomiast nieuczciwi ludzie będą mu rzucać kłody pod nogi. – Chyba lepiej, żebyś nie poznał wszystkich szczegółów, ale tak, masz rację, wyciągnąłem haka na kogoś z agencji i wykorzystałem go. Mówimy o paskudnej sprawie jeszcze z lat siedemdziesiątych. Nie wiem, jaki dokładnie okres przedawnienia wchodzi w grę w tym wypadku, jestem jednak pewien, że coś takiego narobiłoby temu człowiekowi mnóstwo kłopotów, z pozbawieniem świadczeń emerytalnych włącznie, nie wspominając o koszmarze wizerunkowym dla szóstego piętra. – Doceniam, że robisz to wszystko dla mnie. – Nie dziękuj mi! – Banks wpadł mu w słowo. – Ten facet to kanalia. Dawno sobie na to zasłużył. Problem w tym, że nie dostałem od niego zbyt wiele. – Krok po kroku. No, zamieniam się w słuch. Co tam masz? – Agencja nie może ścigać Amerykanów na amerykańskiej ziemi. Dlatego robota na miejscu spadła na FBI. Ale faktycznie stoi za tym inna agencja. Ktoś dobrze ukryty i z mnóstwem władzy w ręku. – Ktoś tajniejszy od szefa CIA? Czyli kto? Dyrektor NI? – Nie wiem, kim on jest, ale nie mam wątpliwości, że odpowiada za zmontowanie sprawy przeciw tobie. – Przeciw mnie? – powtórzył Carlton. – Jak to? – Właściwie nie tylko przeciw tobie. Chodzi o znacznie większą liczbę graczy. – Mówisz o moim wydziale? – Mój informator tego nie sprecyzował. – Co to za sprawa? Jak im się wydaje, co na mnie mają? Banks ponownie uniósł filiżankę do ust, jednakże tym razem nie upił ani łyczka. – Oskarżono cię o zdradę – rzekł prawie szeptem.

Carlton zdębiał. – O zdradę? Chyba sobie ze mnie żartujesz. To jakieś szaleństwo. – Zgadzam się z tobą i muszę dodać, że człowiek, od którego wyciągnąłem te informacje, także w to wszystko nie wierzył... przynajmniej sądząc po jego minie. – Czy ja go znam? Banks odstawił filiżankę na blat z laminatu. – Tak jak mówiłem, im mniej szczegółów, tym lepiej. Carlton wiedział, że to prawda. Odchylił się na oparcie loży, po czym uniósł filiżankę razem ze spodkiem. – Jakie konkretnie są zarzuty? Co takiego niby zrobiliśmy? – Tego wciąż próbuję się dowiedzieć. Jak tylko pada słowo „zdrada”, wszyscy zaczynają się zachowywać, jakby doszło do wycieku gazu. Każdy ucieka jak najdalej. Nikt nie chce mieć z tym nic wspólnego. Jakby przez samą obecność można zostać w coś zamieszanym... – Musi być coś jeszcze... Nie da się ot tak rzucić oskarżenia o zdradę i pozabijać nas wszystkich. Powinien odbyć się proces... – Obaj wiemy, że od zarania dziejów tego kraju podejmowano wiele podobnych operacji. – Przeciwko wrogom państwa z zagranicy – przypomniał Carlton – a nie własnym obywatelom. Banks wzruszył ramionami. – Paru Amerykanów także zostało wynagrodzonych za swoją służbę dla obcych mocarstw. – Zgoda, ale naprawdę niewielu i zawsze musieli być najpierw osądzeni. – Skąd pewność, że tym razem tak to się nie odbyło? Carlton spojrzał Banksowi w oczy. – Czy jest coś, o czym mi nie powiedziałeś? – Skądże. Po prostu bawię się w adwokata diabła. – Nie może być mowy o tym, że jakikolwiek sąd kapturowy uznał, iż ja albo moi podwładni dopuściliśmy się zdrady. Banks potrząsnął głową. – Ty naprawdę bardzo potrzebujesz ponownego szkolenia. Powściągnij emocje w tej sprawie. – Czy zdajesz sobie sprawę, ilu moich ludzi, wyjątkowych ludzi, wyjątkowych patriotów, zostało zamordowanych?! – Owszem. I wybuchnę gniewem w swoim czasie, na razie jednak odłożę wściekłość i oburzenie na bok... do czasu, aż dowiem się, co u licha się dzieje. W przeciwnym razie wystawiłbym się na niebezpieczeństwo. Chyba nie chcesz, żeby spotkał cię taki sam los jak twoich ludzi? Starzec pozwolił, by jego słowa wisiały przez chwilę w powietrzu. Upiwszy łyk kawy, dodał: – Jesteś bystry, Cukiereczku. Bystrzejszy ode mnie w moich najlepszych latach. Jednakże aby wyplątać się z tej kabały, będziesz potrzebował całego swojego sprytu. Własny rząd nazwał cię zdrajcą i na podstawie dostępnych mu informacji doszedł do wniosku, że twoja wina jest na tyle ogromna,

by trzeba było cię natychmiast wyeliminować. To niesłychanie poważna sprawa. Dlatego zapomnij o gniewie, póki jej nie rozwikłamy i nie znajdziemy się bezpiecznie na drugim brzegu. Reed Carlton niechętnie pokiwał głową. – Skoro już wiemy, kto ma cię na muszce – ciągnął Banks – zastanówmy się, dlaczego tak jest i co ci grozi. Może jeśli uda nam się odtworzyć tok myślenia twoich wrogów, zdołamy zwrócić ci dawne życie. – Nic jednak nie przywróci życia moim agentom – rzekł Carlton. Regularnie sprawdzał Sieć i serwisy randkowe, na których zostawiali sobie wiadomości, wszakże w Internecie panowała głucha cisza. Carlton miał pewność, że wszyscy jego podwładni nie żyją. – To prawda, nic nie przywróci im życia. Ale kiedy już rozgryziemy tę sprawę, ja się wycofam i będziesz mógł rozpętać piekło. Postarasz się o to, żeby każdy, kto maczał w tym palce, poniósł stosowną karę. I nie obchodzi mnie, o kim mówimy. Równie dobrze możesz się zemścić na człowieku z Gabinetu Owalnego.

Rozdział 30 Teksas

Harvath przespał się parę godzin na kanapie w biurze. Rano, punktualnie o siódmej, ubrana w habit siostra Marta zapukała do drzwi i zaprosiła go na śniadanie do stołówki. – Mówiłaś coś o nieuleganiu konwenansom... – zagaił, kiedy szli. – Bo to prawda. Na ogół noszę spódnicę i żakiet. Wczoraj wieczorem widziałeś siostrę Martę w cywilu, po pracy. Jestem też zwykłym człowiekiem, zwłaszcza gdy dzieci już śpią, a ja wciąż mam masę rzeczy do zrobienia. – A ten habit teraz? – Odwiozę cię na lotnisko, a potem muszę załatwić parę spraw poza miastem, gdzie rządzą kartele. Należą do nich źli mężczyźni, większość jednak jest religijna. Tam habit może się przydać bardziej, niż myślisz. Naprawdę była z niej niegłupia dziewczyna. Stołówka, która wyglądała także na salę lekcyjną, miała ściany pomalowane na jaskrawy kolor. Zdobiły je wycięte litery alfabetu z towarzyszącymi im obrazkami: przy A – ardilla (wiewiórka), przy R – ratón (mysz), przy J – jirafa (żyrafa). – Szczęściarz z ciebie – stwierdziła siostra Marta, biorąc tacę i podając ją Harvathowi. – Dziś są jajka na śniadanie. Odebrał od niej tacę i ustawił się w kolejce. W pomieszczeniu było gwarno od dziecięcych głosów. Większość sierot uśmiechała się albo śmiała. Gdzieniegdzie, szczególnie wśród maluchów, dochodziło do przepychanek i sprzeczek. Harvath spodziewał się reprymendy z ust siostry Marty, jednakże ona nie interweniowała – zawsze w porę znajdowało się starsze dziecko, które rozsądzało spór i łagodziło sprawę. – Przekonałam się – rzekła zakonnica – że wszystkie dzieci bez względu na ich sytuację życiową łakną miłości, rodziny i zrozumienia. Kiedy źle się zachowują, robią to wyłącznie po to, by sprawdzić, czy obowiązują jakieś reguły. W ich rozumieniu reguły są przejawem naszej miłości. Na śniadanie podawano niewielkie porcje ryżu i fasoli z odrobiną jajecznicy. Jedna z kucharek zaproponowała Harvathowi kawę, a on

z przyjemnością przyjął propozycję. Usiedli oboje przy stole z dziatwą w wieku od pięciu do jedenastu lat. Na oko poznać było, że niektóre dzieci są rodzeństwem. Siostra Marta wyjaśniła Harvathowi, że polityką sierocińca jest nierozdzielanie braci i sióstr, chyba że to absolutnie konieczne. Gdy wszyscy już siedzieli, zmówiono modlitwę i można było zacząć jeść. Harvath obserwował pewnego małego chłopca, który nadzorował swoją młodszą siostrzyczkę, pilnując, aby wszystko zjadła, a nawet dzieląc się z nią własną porcją. Wychowankowie byli zachwyceni wizytą Amerykanina, a ci z nich, których siostra Marta uczyła angielskiego, rzucili się próbować swych sił w rozmowie z nim. Niewinne przejęzyczenia dzieci i siłowanie się Harvatha z prostymi odpowiedziami po hiszpańsku wywołały przy stole wiele śmiechu. – Byłeś gwiazdą – powiedziała siostra Marta, gdy wsiadali do jej wiekowego volkswagena, by udać się na lotnisko. – Jestem pewna, że przez cały weekend będą rozmawiać tylko o tobie. Harvath uśmiechnął się na myśl o dzieciach. Dawno tak dobrze się nie bawił. – Masz dzieci? – zapytała go nagle. – Nie. – Dobrze sobie z nimi radzisz. Powinieneś pomyśleć o własnych. Myślał o własnych dzieciach, przynajmniej kiedyś. – A żonę chociaż masz? – indagowała. – Nie. Nie jestem żonaty. – Dlaczego? Harvath spojrzał na nią. Z jakiegoś powodu przypominała mu księdza z Kraju Basków. Peio również okazywał zainteresowanie jego prywatnymi sprawami od chwili poznania. Harvath jednak nie lubił mówić o sobie. Czuł się wtedy niezręcznie. Ilekroć ten temat wypływał, starał się go ignorować, zmieniać lub obśmiać. Wszystkie te trzy metody okazały się nieskuteczne w obliczu baskijskiego księdza i jak podejrzewał Harvath, nie sprawdzą się także w przypadku siostry Marty. – Związki nie są moją mocną stroną, siostro – odparł. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć. Jesteś miłym mężczyzną. Przystojny, do tego lubisz dzieci... – przerwała na chwilę. – Kobiety cię nie interesują? Zaśmiał się. – Ależ nie o to chodzi, siostro. Nie w tym rzecz. Kobiety bardzo mnie interesują, może mi siostra wierzyć. – Zatem o co chodzi? – Jeśli nie ma siostra nic przeciwko temu, wolałbym o tym nie rozmawiać. – Właśnie że mam coś przeciwko – zbuntowała się zakonnica. – Ty także byś miał, gdybyś mógł się widzieć z tamtymi dziećmi z boku. A więc masz kłopoty z nawiązywaniem znajomości? Tak? Harvath zaczął podejrzewać, że w Watykanie siedzi ktoś, komu płacą za każdego przekabaconego kawalera. Nie miał nic przeciwko instytucji małżeństwa, ale znudziło mu się ciągłe bronienie swojego prawa do życia

w pojedynkę. – Nie mam kłopotów z nawiązywaniem znajomości. – Czyli chodzi o to, że wszystkie kończą się za szybko? Harvath skinął głową. – Tylko wyjątkowa kobieta zdzierżyłaby mój tryb życia wiążący się z pracą. – A na czym polega twoja praca? – Powiedzmy, że wymaga częstych podróży. – I żona nie mogłaby ci w nich towarzyszyć? Przed oczami stanął mu obraz Riley Turner. Odpowiadając zakonnicy, wciąż ją widział. – To musiałaby być naprawdę wyjątkowa kobieta. – Spotkałeś kiedyś taką? – spytała go siostra Marta. – Owszem. – I co się stało? – Zginęła – odparł. Obraz Riley zniknął sprzed jego oczu. – Tak mi przykro. – Mnie również – rzekł. – Przynajmniej wiedziała, że ci na niej zależy. – Prawdę mówiąc, siostro, nie jestem pewien, czy choćby się tego domyślała. Zakonnica skręciła właśnie w szerszą ulicę, na której pojawił się drogowskaz kierujący na lotnisko. – Wiedziała, możesz mi wierzyć. – Skąd siostra to wie? – Bardzo trudno jest ukryć radość czy szczęście. Ty na przykład, nawet gdybyś bardzo chciał, nie zdołałbyś ukryć swoich uczuć do dzieci dzisiaj rano przy śniadaniu. Zakonnica myliła się, aczkolwiek tylko dlatego, że nie miała pojęcia, kim jest człowiek jadący obok niej na fotelu pasażera. Harvath został wyszkolony do tego, by ukrywać wszystko przed wszystkimi i kłamać jak z nut, udając, że jego słowa płyną z głębi duszy. Gdyby naprawdę mu na tym zależało, byłby w stanie udowodnić każdemu – siostry Marty nie wyłączając – że tamte dzieci są mu całkowicie obojętne. Co oczywiście nie było prawdą. Siostra Marta przyłapała go w rzadkiej dla niego chwili zupełnej szczerości; Harvath zazwyczaj nie odsłaniał się przed obcymi. – Jestem nie tylko zakonnicą – podjęła. – Jestem również kobietą. A kobiety potrafią dostrzec u mężczyzn wiele, także to, czego sami mężczyźni nie widzą albo nie chcą zobaczyć. Harvath uśmiechnął się słabo. Siostra Marta była nieugięta. – Co zatem siostra dostrzega we mnie? Czegóż to sam nie widzę albo nie chcę zobaczyć? – Myślę, że jesteś skomplikowany, ale podobnie jak w przypadku większości mężczyzn to, czego pragniesz, czego naprawdę pożądasz, jest dość proste. – Mianowicie?

– Myślę, że... całkiem jak sieroty, które Bóg powierzył naszej opiece... pragniesz tego, na czym zależy wszystkim ludziom. Pragniesz być rozumiany. Pragniesz mieć kogoś, o kogo mógłbyś się troszczyć. I pragniesz własnej rodziny. – Chciałbym jeszcze wygrać na loterii – dorzucił. – Poczucie humoru służy ci do unikania problemów? – zapytała. To był odruch. Harvath nie zdawał sobie sprawy z tego, że zażartował, dopóki nie zwróciła mu na to uwagi. – Może ci się wydawać, że szanse są podobne, ale to nieprawda – kontynuowała zakonnica. – Wystarczy wierzyć. A najzabawniejsze jest to, że gdy Bóg postanowi postawić na twojej drodze właściwą osobę, poczujesz się tak, jakbyś faktycznie wygrał na loterii. Harvath nie chciał się z nią kłócić. Siostra Marta była wspaniałą, przepełnioną dobrymi intencjami kobietą. – Wie siostra co? Jeśli będzie się siostra za mnie modlić, ja nie przestanę się rozglądać. Umowa stoi? – Tak czy owak modliłabym się za ciebie – oświadczyła, zatrzymując się w prywatnym sektorze lotniska. Zaparkowała i pieszo poprowadziła Harvatha do terminalu, gdzie przedstawiła go, nie podając jego nazwiska. Pilotowi to nie przeszkadzało – zapytał tylko, czy pasażer ma ważny paszport, na co Harvath poklepał kieszeń plecaka i skinął głową. Zostawił walizkę na kółkach w sierocińcu, mówiąc siostrze Marcie, że może z nią zrobić, co jej się żywnie podoba. Harvath powinien sprawiać wrażenie turysty, który przyleciał do Teksasu na całodniowe zakupy, a nie kogoś, kto ma zamiar zatrzymać się na noc. Kiedy pilot przygotowywał maszynę do startu, pojawili się pozostali pasażerowie, z których większość najwyraźniej się znała, Harvath podziękował siostrze Marcie i przestrzegł ją, aby zachowała ostrożność. Zapytał ją, komu ma zapłacić za bilet, na co ona odparła, aby się nie martwił, bo wszystko zostało już załatwione. Harvath nie wiedział, czy Nicholas zatroszczył się o wszystko, czy raczej zakonnica wyłożyła za niego pieniądze z własnej kieszeni. Nie chciał, aby sieroty były przez niego stratne. Usiłował jej to wytłumaczyć, ona jednak nie chciała o niczym słyszeć. – Miej oczy i serce otwarte – rzekła z uśmiechem, zmieniając temat. – Gdy Bóg postawi na twojej drodze tę właściwą osobę, złap ją obiema rękami i nie puszczaj. Harvath wybuchnął śmiechem. Nie miał takiego zamiaru, stało się to spontanicznie. – Dziękuję, siostro – powiedział. – Wiara siostry we mnie jest może nieco na wyrost, ale i tak dziękuję. – Pracuję w branży – oznajmiła, gdy pilot dał znak, że pasażerowie mogą wsiadać. – Wiary mam pod dostatkiem.

Trochę trzęsło, gdy startowali w Monterrey, ale kiedy osiągnęli pułap, lot przebiegł bez dalszych atrakcji.

Cessna wylądowała w Teksasie na międzynarodowym lotnisku w McAllen i kołując, zatrzymała się przy terminalu imigracyjnym. Pilot gawędził przyjaźnie z personelem, podczas gdy sprawdzano i stemplowano paszporty podróżnych. Kiedy podstemplowano i paszport pilota, wszyscy ponownie wsiedli do maszyny, która wolno podjechała do otwartej części lotniska. Grupka rozgadanych pasażerów wysiadła naprzeciwko budynku z niebieskim dachem i szyldem, który głosił: McCreery Aviation. Podobnie jak przedtem Harvath wmieszał się w tłumek. Zdumiewające, ilu Meksykanów ma jasne włosy i zielone lub niebieskie oczy. W dodatku grupa okazała się iście międzynarodowa, jako że dwie kobiety akurat przyjmowały przyjaciółki z Niemiec, a jakiś mężczyzna miał gościa z Hiszpanii. Dzięki temu włoski paszport Harvatha nie wzbudził niczyjego zainteresowania. Tuż za budynkiem stał sznur limuzyn. Kierowcy trzymali kartoniki z wypisanymi czarnym markerem nazwiskami: Melendez, Casas, Calleja i Esquivel. Harvath nie wypatrywał nazwiska, lecz symbolu – trzech trójkątów przypominających wierzchołki gór albo rekinie zęby. Gdy grupka podróżnych zajęła miejsca w jednej z limuzyn i wreszcie odjechała, Harvath dostrzegł białego forda F-150 z wymalowanymi na burcie trzema trójkątami i napisem RANCHO TRZY SZCZYTY. Idąc w jego stronę, omiatał wzrokiem parking, wypatrując zagrożeń. Kiedy znajdował się kilka metrów od auta, otworzyły się drzwi kierowcy i ze środka wysiadła atrakcyjna kobieta o długich jasnych włosach ubrana w błękitne dżinsy i buty kowbojki.

Rozdział 31 Maggie Rose przedstawiła się Harvathowi, po czym oboje wymienili uścisk dłoni. Kobieta wyglądała na jego rówieśnicę, może była o parę lat od niego młodsza, i mówiła z teksańskim akcentem. – Czeka nas prawie godzinna podróż – poinformowała na wstępie. – Potrzebuje pan czegoś, zanim ruszymy? – A dokąd się udajemy? – zapytał. Maggie miała na sobie koszulkę polo z wyszytym emblematem rancha i teraz popukała palcem w charakterystyczny znaczek. – Czeka tam na pana pokój i wszystko inne. Harvath wolał mieć się na baczności, dlatego na razie nie wsiadł do pick-upa. – Proszę wybaczyć moją dociekliwość, ale kto panią po mnie przysłał? Kobieta uśmiechnęła się. – Pewien niewysoki mężczyzna mający dwa największe psy, jakie pan widział w swoim życiu. – Przedstawił się pani? – Nie. Nie zrobił tego. – A moje nazwisko? – dopytywał Harvath. – Podał je pani? – Nie, pańskiego nazwiska również mi nie podał. Powiedział tylko, kiedy pan ląduje i że sam mnie pan znajdzie. – I to wszystko? – Poprosił jeszcze, żebym to panu puściła – rzekła, wskakując do wozu i pogłaśniając dźwięk. Harvath od razu rozpoznał lecącą piosenkę – „Rubber Duckie” Bootsy’ego Collinsa. I przestał mieć wątpliwości, że to Nicholas przysłał po niego Maggie Rose. Po raz pierwszy doszło między nimi do ocieplenia stosunków przy piwie w Brazylii. W tle leciała muzyka. Nicholas przygotowywał lunch i słuchał „Rubber Duckie”. Harvath był szczęśliwym posiadaczem „Ahh... The Name Is Bootsy, Baby!” zarówno na płycie winylowej, jak i na CD. W późniejszym czasie przekonał się, że łączy ich znacznie więcej niż tylko wspólne zainteresowanie amerykańską muzyką funk. Harvath obszedł wóz i zajął miejsce pasażera. Maggie usiadła za kierownicą i zatrzasnęła drzwi.

– To wszystko pani zakupy? – zapytał, patrząc na torby leżące na tylnym siedzeniu. – Ależ nie. W większości są to rzeczy dla tamtego mężczyzny. Specjalnie przyjechałam wcześniej, żeby je kupić. W naszej okolicy nie dostanie się takich składników, jakich potrzebuje. Zbytnia egzotyka. – W McAllen nie ma problemu z egzotycznymi składnikami? – Kilka udało mi się znaleźć, ale sprzedawcy na ogół patrzyli na mnie jak na raroga. Nie mogło być wątpliwości, że Maggie robiła zakupy na prośbę Nicholasa. – Jak długo mieszka na ranchu? – Niezbyt długo – odparła Maggie, opuszczając parking i wydostając się na drogę. – Od początku tygodnia. – Czarujący z niego człowiek, prawda? Kobieta skinęła głową. – Owszem. I bardzo uprzejmy. – Przejdźmy na ty – zaproponował nagle Harvath. – Mam na imię Scot. A ty jesteś Maggie, zgadza się? – Tak. W porządku, Scot. – Świetnie. Opowiedz mi co nieco o tym ranchu, na które jedziemy...

Podczas jazdy Maggie opowiedziała mu historię południowego Teksasu, skupiając się na znanym na całym świecie Królewskim Ranchu, zajmującym ponad osiemset dwadzieścia pięć tysięcy akrów i leżącym w granicach aż sześciu teksańskich hrabstw. Nie pominęła oczywiście historii rancha Trzy Szczyty: wyjawiła, kto był właścicielem przed Knightami i jakiej rasy bydło hodowano na jego terenie. Harvath był zafascynowany tym, co usłyszał, i nie mógł się doczekać, by zobaczyć choć część egzotycznych zwierząt introdukowanych przez Knightów. W trakcie rozmowy Harvath subtelnie wyciągnął z Maggie informacje o środkach bezpieczeństwa stosowanych na ranchu, jak również o personelu. Okazało się, że obejmują one prosty system alarmowy oraz parę kamer przemysłowych – to było wszystko, przynajmniej pod nieobecność gospodarzy. Przyjeżdżając na rancho, Knightowie zabierali ze sobą własnych ochroniarzy, którzy pełnili całodobową straż na wartowni przy bramie, jak również obchodzili teren. Oprócz nich byli jeszcze ludzie siedzący przed ekranami, które pokazywały obraz z kamer. Nacisnąwszy na Maggie nieco bardziej, Harvath dowiedział się o kamerze zainstalowanej przy bramie na wysokości tablic rejestracyjnych oraz o specjalnych płytach naciskowych, dzięki którym wartownicy i centrala wiedzieli z wyprzedzeniem o zbliżających się pojazdach. Położony na trzech tysiącach akrów park z dziką zwierzyną odgrodzono ponadto trzymetrowym płotem. Zanim dotarli na rancho, Harvath zaprzyjaźnił się z Maggie i zyskał niezłe pojęcie na temat funkcjonowania gospodarstwa, liczebności personelu

i sposobu ochrony. W oddali, ponad wiatrakiem, jak mu się zdawało, zauważył kołujące myszołowy. – Chyba padło tam jakieś zwierzę. Maggie podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem. – To już poza granicami Trzech Szczytów – oświadczyła. – Ziemia należy do naszych sąsiadów, którzy jednak o tej porze roku nie wypasają bydła. Wiatrak nieprzerwanie pompuje wodę do koryta, co przyciąga wszelkiej maści zwierzynę. Prawdopodobnie kojot albo jakiś inny drapieżnik upolował jelenia, który zatrzymał się przy wodopoju. – Sądząc z liczby ptaków, to musiałby być jeleń gigant. Kobieta uśmiechnęła się, przystając przy klawiaturze, i opuściwszy okno, wklepała kod. – Jak to mówią, w Teksasie wszystko jest większe niż normalnie. Kuta żelazna brama, zdobiona złoconym emblematem rancha, otwarła się, wpuszczając ich dalej. Jadąc w głąb posiadłości, Maggie wskazywała na budynki. Zostały wzniesione z teksańskiego wapienia – zwanego Ol Yella, wydobywanego niedaleko San Antonio i zwożonego na ciężarówkach – gdzieniegdzie wzbogaconego kamieniem z Austin. Dachy były gliniane. Elementy drewniane – belki, słupki, krokwie, jak również werandy – zostały wyciosane z cyprysów, natomiast ręcznie rzeźbione drzwi, szafki i ozdóbki z drzewa jadłoszynu. Posadzki wewnątrz wyłożono terakotą, a ścieżki na zewnątrz zrobiono z naturalnego kamienia. Poza siedzibą właścicieli posesja obejmowała spory domek gościnny, zabudowania należące do zarządcy, sześć niewielkich chatek dla personelu, zwanych z hiszpańska casitas, wielomiejscowy garaż, chłodnię i pomieszczenie do oprawiania zwierzyny łownej, stajnie oraz pawilon rekreacyjny, a w nim kuchnię, jadalnię, bar, arkady oraz siłownię. Mijając wyłożony kamieniem dół na ognisko, Maggie wyjaśniła, że miejscowi nazywają go Jamą Kłamcy, a gospodarze wraz ze swoimi gośćmi często spotykają się wokół niego na wieczornego drinka. Od chwili gdy się poznali, kobieta nie zadała Harvathowi ani jednego pytania. Obydwaj, Nicholas i Scot Harvath, byli gośćmi Knightów i Maggie Rose nie potrzebowała wiedzieć nic więcej. Podjechała pod domek gościnny i z uśmiechem oznajmiła: – Jesteśmy na miejscu. Tylko zaniosę zakupy do środka i... – Nie kłopocz się – zareagował Harvath, sięgając na tylne siedzenie po torby. – Ja to zrobię. – W takim razie daj mi znać, gdybyś czegokolwiek potrzebował. Mój numer znajdziesz na drzwiach lodówki. Poza tym zarówno stacjonarny, jak i komórkowy są wbite w pamięć wszystkich aparatów telefonicznych. – Właściwie już teraz mam jedną prośbę. Potrzebuję odzieży. – Knightowie mają szafę pełną ubrań w różnych rozmiarach dla gości na wypadek sytuacji awaryjnej. Znajduje się w pawilonie rekreacyjnym. Jeśli nie będzie tam niczego w twoim guście, mogę cię skierować do paru sklepów albo ty możesz dać mi listę potrzebnych rzeczy. Z radością cię

wyręczę. Wiesz, jak się ze mną skontaktować. – Wiem – potwierdził, wysiadając z wozu. – Dziękuję. – Nie ma za co – odparła, po czym przypomniawszy sobie o płycie CD od Nicholasa, wdusiła przycisk na sprzęcie. – Nie zapomnij „Rubber Duckie”. – Możesz ją zatrzymać – powiedział Harvath. – Mam już taką. Maggie uśmiechnęła się i na powrót umieściła kompakt w szczelinie odtwarzacza. Wrzucając wsteczny i wycofując wóz, usłyszała pierwsze takty piosenki. Harvath wdrapał się po schodkach prowadzących do środka i właśnie miał położyć rękę na klamce, gdy Nicholas otworzył drzwi, mając u nogi Argosa i Draco. – Udało ci się. Dzięki Bogu. – Gdzie mam je postawić? – zapytał Harvath zza toreb z zakupami. – Byle gdzie. Mamy wiele do obgadania.

Rozdział 32 Nicholas przedstawił Harvathowi towarzyszącą mu kobietę i pokrótce opowiedział o swej znajomości z Caroline. Następnie poprosił Ninę, aby zostawiła ich samych na jakiś czas. Obydwaj mieli sobie wiele do powiedzenia, a nie wszystko było przeznaczone dla uszu kobiety. Nicholas dołożył starań, aby Nina nie poczuła się urażona. – Rozumiem, Nick – odparła, odkładając książkę w kieszonkowym wydaniu. – Chętnie się przespaceruję. Wstała z kanapy i przechodząc obok niego, uśmiechnęła się i lekko ścisnęła go za ramię. – Do zobaczenia później. Harvath nie mógł oderwać oczu od tej sceny. Nigdy jeszcze nie widział Nicholasa w towarzystwie kobiety. Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi, odwrócił się do niego z niedowierzaniem. – Czy ona właśnie nazwała cię „Nick”? – Mogę to wyjaśnić... – Właśnie widzę. – To wyjątkowa kobieta. W dużym stopniu przypomina siostrę. – Czy wy dwoje... – Harvath urwał. Karzeł milczał. Jego milczenie było bardzo wymowne. – Nigdy bym nie pomyślał, że gustujesz w gotkach. – Nie chodzi o jej wygląd. Połączyło nas coś, w co trudno uwierzyć. Co do tego miał rację – Harvath był pełen niedowierzania. Nicholas miał kobiety, ale wyłącznie za pieniądze, a teraz nieoczekiwanie – w samym środku tego koszmaru – nawiązał romans z atrakcyjną kobietą o połowę młodszą od tamtej. To sprawiło, że jego własna sytuacja osobista wydała mu się tym dziwaczniejsza. Kontrast między położeniem Nicholasa a jego sytuacją osobistą był aż nadto jaskrawy. – Riley nie żyje – rzucił znienacka. Wyznanie było niespodziewane i być może zbyt obcesowe, ale w gruncie rzeczy dokoła działy się poważniejsze rzeczy niż romans Nicholasa z siostrą Caroline Romero. W małym ciele mieszkał wielki duch, czego dowodem było to, że Nicholas nie poczuł się urażony nagłą zmianą tematu. – Przykro mi, Scot – rzekł. – Co się stało?

Nicholas domyślił się już wcześniej, że tych dwoje łączy coś więcej niż tylko zwykła zawodowa więź, i gdy teraz słuchał opowieści Harvatha o wydarzeniach w Paryżu, zrozumiał, że jego przyjaciel faktycznie czuł coś do kobiety, o której nieraz mu wspominał. Kiedy Harvath dobrnął do końca, przyszła kolej na Nicholasa. Jednakże zanim karzeł zaczął mówić, przyniósł im z kuchni po piwie, wręczył jedną butelkę Harvathowi i dopiero się odezwał. Krok po kroku Nicholas wprowadzał Harvatha w swoje odkrycia. Ze szczegółami przedstawił dawną znajomość z Caroline Romero, nie pomijając jej pracy w Adaptive Technology Solutions. Jako że Harvath nie słyszał o ATS, zatrzymał się przy tym temacie dłużej. Następnie przeszedł do paczki, którą Caroline wysłała siostrze mieszkającej w Teksasie i która zawierała pocztówkę dźwiękową z instrukcjami oraz zaawansowany technologicznie flashpen. Wreszcie opisał, w jaki sposób odkrył zawartość pamięci zewnętrznej i czego się dotąd dowiedział. Gdy zapadła cisza, Harvath przeszedł do kuchni po drugą kolejkę piw. Wracając, zauważył: – Powiedziałeś, że Caroline scharakteryzowała działalność ATS słowami „wirtualny panoptikon”. Co to dokładnie znaczy? – Ma to związek z ideą ukutą pod koniec osiemnastego wieku przez brytyjskiego teoretyka nauk społecznych, niejakiego Jeremy’ego Benthama. Panoptikonem nazywano więzienie idealne. Budynek byłby wzniesiony na planie koła, a wszystkie cele otwierałyby się na jego środek. Z owego środka wyrastałaby wieża z doskonale odblaskowymi oknami. Strażnicy mogliby mieć oko na każdego więźnia w każdej chwili, podczas gdy więźniowie nie wiedzieliby, kiedy są obserwowani. – Zatem Caroline Romero doszła do przekonania, że ATS robi to samo, tylko że wirtualnie? – Tak, tyle że rzecz dotyczy nie więźniów, lecz obywateli Stanów Zjednoczonych. I Caroline udało się udokumentować działania ATS mające na celu takie pokierowanie podatnymi na tę ideę członkami amerykańskiego rządu, aby całościowy, w pełni sprawny wirtualny panoptikon mógł faktycznie powstać. Stąd określenie Totalna Inwigilacja. – Co to jednak ma wspólnego z oskarżeniem mnie o zdradę, penetracją naszej organizacji czy zabiciem Riley? – zapytał Harvath. – To się nie trzyma kupy. – Masz rację. Dlatego musimy dotrzeć do sedna odkrycia dokonanego przez Caroline. Nie na darmo podkreślała znaczenie raportu przygotowanego przez Instytut Brookingsa, zatytułowanego „Rejestrowanie wszystkiego: dane gromadzone cyfrowo umożliwiają rządy autorytarne”. Jego teza głosi, że w miarę zmniejszania się kosztów sprzętu i przechowywania danych cyfrowych coraz powszechniejsze staje się rejestrowanie przez rządy wszelkiej aktywności wirtualnej obywateli, co skutkuje nagrywaniem tego, co ludzie mówią, słyszą i widzą. A im tańszy i powszechniejszy jest ten proceder, tym chętniej się go uprawia. Technologia nie tylko umożliwia autorytaryzm, ona wręcz do niego zachęca. Żaden rząd

nie odmówi poszerzenia swojej władzy. A jak wiadomo, informacja... a zatem wiedza... równa się władzy. Caroline skopiowała wpis na blogu, który doskonale to podsumowuje. Każda wiadomość elektroniczna, wszelkie ruchy wykonywane w Internecie, wszystkie rozmowy telefoniczne, wszystkie dane z systemów GPS, kontakty na portalach społecznościowych, transakcje dokonywane za pomocą kart kredytowych trafiają do swego rodzaju sejfu, do którego żaden z obywateli nie ma klucza. Natomiast rząd w każdej chwili może dobrać się do jego zawartości i przeprowadzić śledzenie retrospektywne. W efekcie powstanie zgodny z prawdą profil danego człowieka, co da broń do ręki rządzącym, w razie gdyby postępowanie obywatela okazało się sprzeczne z interesem państwa. Badania Instytutu Brookingsa dowiodły, że rejestrowanie rocznych rozmów jednej osoby może kosztować zaledwie siedemnaście centów, natomiast Caroline pokazała, że Adaptive Technology Solutions i Agencja Bezpieczeństwa Narodowego już to robią i że obniżyły koszt rejestracji rozmów telefonicznych do pięciu centów rocznie. Wszystkie nasze wiadomości elektroniczne, dane z systemów GPS, SMS-y i ruchy w Sieci także są rejestrowane, i to jeszcze taniej. – Czy jakiekolwiek informacje nie są magazynowane? – zapytał Harvath. Nicholas potrząsnął głową i opowiedział o testach sygnalizacji ulicznej w Michigan, dzięki której można nagrywać głos i obraz, oraz wyjaśnił, że obie wymienione instytucje stoją za wzrostem liczby kamer przemysłowych na Manhattanie i w Chicago. Caroline dołączyła do swoich materiałów prezentację w PowerPoincie pokazującą, iż ATS jest w stanie doprowadzić do tego, że w ciągu trzech lat na pięciu mieszkańców USA będzie przypadała jedna kamera. ATS zainteresowała się nowymi kamerami produkcji japońskiej, które nagrywały wszystkich przechodniów i mogły w nieskończoność przechowywać dane w specjalnej bibliotece cyfrowej. Dzięki nowatorskiemu oprogramowaniu służącemu do analizowania ludzkich twarzy kamera taka potrafiła przejrzeć trzydzieści sześć milionów twarzy na sekundę i odnaleźć tę, której kazano jej szukać. Oczekując sprzeciwów ze względu na ogromne koszty wdrażania takich systemów, lobbyści ATS już teraz przekonywali kongresmanów, że wydatki te zwrócą się, gdyż wzrośnie ogólny poziom bezpieczeństwa oraz ściągalność podatków. – Ci ludzie są źli do szpiku – stwierdził Harvath. – O, tak – zgodził się Nicholas. – W dodatku całe to podglądanie obywateli odbywa się bez uprawomocnionego nakazu sądowego. Amerykanie nie mają pojęcia, co się dzieje. Ale nie to jest najgorsze.

Rozdział 33 – Caroline utrzymywała, że chociaż ATS stworzyła ten zdumiewający aparat powszechnej inwigilacji pod egidą NSA, celem wcale nie było bezpieczeństwo narodowe – wyjaśniał dalej Nicholas. – Tak naprawdę chodziło o kontrolę. Totalną kontrolę nad każdym człowiekiem w Stanach Zjednoczonych. – Jak coś takiego jest w ogóle możliwe? – dociekał Harvath. – ATS przypomina pasożyta, który żyje dopóty, dopóki czerpie korzyści z żywiciela. W tym wypadku żywicielem jest Ameryka i jej obywatele. Jednakże ATS potrzebuje też polityków, sędziów, biurokratów i wszelakich innych trybików rządowej maszyny, aby móc legitymizować i przepychać swoją sprawę. Tych, których nie jest w stanie kupić, szantażuje. Harvath pokręcił głową – i to jego nazywano zdrajcą! – Ale czasami – kontynuował Nicholas – zdarza się ktoś, kto mimo wszystko nie chce ulec. Wtedy sięga się po środki przymusu. Wobec poszczególnych osób albo całych grup społecznych, które są winne co najwyżej opinii, że państwo zaczyna im zagrażać. – Wydawało mi się, że rozmawiamy o ATS. – Bo rozmawiamy. Tylko że ATS właściwie równa się państwu. Caroline stwierdziła, że kiedy ludzie używają określenia „gabinet cieni”, w gruncie rzeczy mówią o ATS, świadomie bądź nie. – Celem tych działań mają być rzekomo nieprawomyślni Amerykanie? – zapytał Harvath dla pewności. – Nie „mają być”. Są. To już się dzieje. Departament Bezpieczeństwa Krajowego opublikował niedawno raport, w którym niezadowolonych weteranów wojen w Iraku i Afganistanie nazywa się potencjalnymi prawicowymi terrorystami. Podobną łatkę przyczepiono zwolennikom polityków i partii politycznych wzywających do ustanowienia mniejszego liczebnie rządu, za to ponoszącego większą odpowiedzialność przed obywatelami. Posiadanie broni, amunicji czy zapasów żywności, które wystarczą na dłużej niż tydzień, również podpada pod działalność terrorystyczną. Nawet rzeczy takie, jak niektóre naklejki na błotnik czy jaskrawożółta flaga Gadsdena, zakrawają na terroryzm. Cokolwiek człowiek zrobi, rząd postrzega to jako zagrożenie dla siebie... większe zagrożenie niż al-Kaida czy inny obcy najeźdźca... i jest gotów uczynić wszystko, by się

obronić. – To czyste szaleństwo. – Czyżby? – zapytał Nicholas. – Pod pretekstem „bezpieczeństwa narodowego” Amerykanie są poddawani codziennie intensywnej inwigilacji. Kontrolę stosuje się już nie tylko na lotniskach, ale także na dworcach kolejowych i autobusowych, a nawet na parkingach przy autostradach. Mówią, że to dla dobra ludzi, dla ich bezpieczeństwa, tymczasem pręty kratki gęstnieją. Wkrótce jej budowa zostanie ukończona i drzwi się zatrzasną. Potem nie będzie już odwrotu. – Musi być jakiś sposób, by temu przeciwdziałać. – Oni przygotowali już grunt pod tę operację, łącznie z tym, że dzięki kontroli sądu federalnego zapewnili wszystkim prywatnym firmom, które biorą udział w procederze szpiegowania społeczeństwa, całkowity immunitet na wypadek procesów cywilnych i karnych. – Nadal nie rozumiem, jaki to ma związek z atakiem na Grupę Carltona. – Z tego, co udało się odkryć Caroline, wynika, że ATS przechodzi do ostatniego etapu konsolidacji władzy. – Co to za plan? – spytał Harvath. – To dość ciekawa sprawa... Z notatek Caroline wynika, że siły stojące za ATS mają obsesję na punkcie Internetu. Przepadają za portalami społecznościowymi, ponieważ te odwalają za nich robotę, gdy idzie o namierzanie kontaktów między ludźmi. Zakupy w Internecie, wyszukiwanie informacji w Internecie, poczta elektroniczna, wszystko to jest dla nich bezcenne. Dostrzegają więc pozytywy Sieci. Jej minusem w ich oczach jest swobodny przepływ informacji i idei. W czasach, kiedy dostępne były tylko telewizja, radio i prasa, informację dało się kontrolować. Ale to już przeszłość. Mówiąc krótko, informacja nie jest już reglamentowana. Została uwolniona, a to stanowi zagrożenie dla ATS. Caroline w swoich notatkach zwraca uwagę na liczne nowe inicjatywy polityczne. Zdaniem ATS nie byłyby one możliwe, gdyby nie Internet, dzięki któremu organizatorzy i uczestnicy mogą się kontaktować. ATS najwyraźniej spodziewa się czegoś ważnego w najbliższej przyszłości i nie chce, aby obywatele mogli się komunikować w tej sprawie. Pragnie odebrać obywatelom narzędzie, dzięki któremu ci mogliby się zorganizować i stworzyć ruch oporu. – Chwila – przerwał mu Harvath. – Ruch oporu? Wobec czego? – Tego jeszcze nie rozgryzłem – przyznał się Nicholas. – Nie wiem nawet, czy udało się to Caroline. Mam jedynie pewność, że ATS postrzega Internet w obecnej postaci jako wielkie zagrożenie. – Co rozumiesz przez „obecną postać” Internetu? – Zapoznałem się ze sporą liczbą artykułów skopiowanych przez Caroline i dotyczących czegoś w rodzaju wirtualnego Pearl Harbor. Między wierszami domyśliłem się, że to ATS rozpropagowała ten koncept. – Mówimy o katastrofalnym w skutkach ataku w cyberprzestrzeni? – zastanawiał się na głos Harvath. – Właśnie o tym. Nie mam pojęcia, czy ATS chciała w ten sposób nakłonić swoich klientów do wzmożonych zakupów sprzętu

i oprogramowania. Widzę za to wyraźnie, że jej ludzie usilnie pracowali za kulisami na to, aby wmówić wszystkim bezradność Ameryki w obliczu takiego ataku. Do kampanii zaprzęgnięto znane twarze z dawnych szczytów władzy, ludzi pracujących teraz dla sektora prywatnego, lecz wciąż będących na bieżąco. – Twoim zdaniem nie jesteśmy bezradni? – Ależ jesteśmy – pokiwał głową Nicholas. – Przyznali to publicznie dyrektor FBI, dyrektor NI, nawet szef Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Zadziwiające jest to, że ATS tak bardzo zależy, aby Amerykanie o tym wiedzieli. Tu nie chodzi już tylko o przekonanie rządzących. Myślę, że ich już mają w garści. Teraz trzeba przekonać społeczeństwo, stąd ta kampania informacyjna. Dlatego potrzebowali tak wielu znanych twarzy. Dzięki napisanym przez znanych polityków książkom zwrócono uwagę ludzi na kwestie związane z brakiem odporności Ameryki na podobny atak. Do tego dochodzą dziesiątki programów telewizyjnych i artykułów w prasie. ATS sfinansowało nawet dwugodzinny pseudodokument dla największych stacji kablowych, zatytułowany: „Zostaliście ostrzeżeni: wirtualna fala uderzeniowa”. – Pamiętam! – wykrzyknął Harvath. – Przypominało to Who’s Who pośród byłych urzędników państwowych wyższego szczebla. Brali w tym udział przedstawiciele NI, CIA, NSA, Białego Domu, nawet wojskowi i goście z biura prokuratora generalnego, zgadza się? Nicholas potaknął. – Zebrano ich w fałszywym centrum dowodzenia, aby odegrali własne reakcje. Jeśli wierzyć Caroline, chodziło o najprostszy przekaz, żeby Amerykanie zostali przygotowani. – Na co? – Po pierwsze na atak, a po drugie na reakcję rządzących. Mówię tutaj o federalizacji Gwardii Narodowej, nacjonalizacji koncernów energetycznych oraz innych sektorów, aby umożliwić dalsze niezakłócone działanie NSA i jej podobnych agencji. Pomyśleli o wszystkim, nawet o zwiększeniu władzy prezydenta, co oczywiście przedstawiono nie tylko jako konieczność, ale także jako działanie zgodne z zapisami konstytucji. – Uważasz, że to była zwykła propaganda? – Niesłychanie sprawna propaganda, rzekłbym. Która zbiegła się w czasie z szeroko omawianym w mediach wirusem komputerowym, jaki zainfekował ponad siedemdziesiąt pięć tysięcy komputerów na całym świecie oraz dziesięć agencji rządowych w Stanach Zjednoczonych. Co powiesz na taki zbieg okoliczności? Ludzie chłonęli słowa ekspertów jak gąbka wodę. Harvath nie wierzył w zbiegi okoliczności. – A zatem ATS przygotowuje grunt pod prawdziwy atak? – Owszem. Jeśli Caroline się nie myliła, to, co nas czeka w rzeczywistości, będzie znacznie gorsze od scenariusza, który wymyślili na potrzeby telewizji. I nie ograniczy się do Wschodniego Wybrzeża, tylko uderzy w cały kraj. – Ale dlaczego? Co im z tego przyjdzie?

– Pamiętasz zmiany, które nastąpiły po jedenastym września? Zbledną przy tym, co wydarzy się po planowanym wirtualnym Pearl Harbor. ATS chce wprowadzić nową wersję Internetu. Internet wersja dwa kropka zero, całkowicie kontrolowany przez rząd. – Przez rząd? – wtrącił Harvat. – Czy przez ATS? Nicholas uśmiechnął się ponuro. – Jeśli Waszyngton uznamy za Krainę Oz, to ATS jest tym facetem zza kurtyny. – Harvath mógł na to tylko skinąć głową. Nicholas kontynuował, nie robiąc nawet przerwy na zaczerpnięcie oddechu. – Żeby móc skorzystać z tego nowego Internetu, choćby z najbanalniejszego powodu, trzeba się będzie zalogować za pomocą przypisanego do użytkownika, a wydawanego przez rząd numeru identyfikacyjnego. Anonimowość w Sieci odejdzie do przeszłości. Wszystko będzie monitorowane: to, co ludzie mówią, i to, co oglądają. Rząd pod pretekstem „bezpieczeństwa narodowego” będzie mógł decydować, kto skorzysta z Internetu i w jakim celu. Mając w ręku wtyczkę, będzie ją mógł wyciągnąć w każdej chwili, jeśli uzna to za stosowne. W ten sposób ograniczy możliwość komunikowania się ludzi i swobodny przepływ informacji i idei. Harvath przez chwilę przetrawiał wszystko to, co usłyszał od przyjaciela. W końcu powiedział: – Czyli kontrola nad Internetem równa się kontroli nad... – Wszystkim – dokończył za niego karzeł. – A na co im ta cała kontrola? – zadał podstawowe pytanie Harvath. – Jak mówiłem, tego nie wiem. I nie sądzę, żeby Caroline wiedziała. Mogę co najwyżej snuć domysły. – Nie krępuj się. – Taki atak, zastąpienie jednej wersji Internetu drugą, jakże odmienną, to coś wielkiego. Ale to, co nastąpi potem, będzie jeszcze większe. – I wzbudzi opór amerykańskiego społeczeństwa – dodał Harvath. Nicholas pokiwał głową. – Zebrane przez Caroline materiały sugerują, że ludzie stojący za ATS przewidzieli różnorakie scenariusze wydarzeń, rewolucji nie wyłączając. Co doprowadziłoby Amerykę do rewolucji? Harvath odpowiedział bez namysłu: – Utrata wolności. – Cokolwiek planują, zastąpienie Internetu wersją dwa kropka zero to ostatni fragment układanki. – Ale dlaczego dopiero teraz? Dlaczego wyczekali do chwili, gdy Internet stał się integralną częścią życia wszystkich? Dlaczego nie przeprowadzili tego dziesięć albo dwadzieścia lat wcześniej? – Nie rozumiem sposobu myślenia tych ludzi. Caroline uważała, że Internet przerósł ich oczekiwania, zaskoczył ich szybkością, z jaką się zmieniał, niemal jak żywy organizm... Wkroczył w życie ludzi zbyt prędko, aby ktokolwiek zdążył nad tym zapanować. Wysuwane na chybił trafił propozycje opodatkowania czy ustanowienia narzędzi kontroli w rodzaju wyłącznika pozostającego w gestii prezydenta są tego najlepszym

przykładem. Wszystko wskazuje na to, że tyle trwało opracowanie nowej wersji. – A jednym z powodów umieszczania wszystkiego w Sieci mogła być chęć mocniejszego wpłynięcia na społeczeństwo w razie ataku. Jak to pięknie określili spece od piaru – dodał Harvath – zostaliśmy ostrzeżeni. – Otóż to. To ciekawa forma dialektyki heglowskiej, psychologicznego narzędzia do manipulowania masami. W tym wypadku tworzy się problem, czeka na reakcję, po czym oferuje rozwiązanie. Historia pokazuje, że ludzie mają niestety w zwyczaju nie dostrzegać, że ten, kto poddaje rozwiązanie, jest tym samym, kto wywołał problem. Co gorsza nie zauważają też, że rozwiązanie wyposaża tego kogoś w jeszcze większą władzę. – Mamy jakieś przesłanki, aby się domyślić, na czym będzie polegać to wirtualne Pearl Harbor? Nicholas potrząsnął głową. – Nie. Jednakże aby uzasadnić taką zmianę Internetu, musiałoby to być coś naprawdę ogromnego, coś nieporównywalnego nawet z najpotężniejszymi atakami na Amerykę do tej pory. – Peio przekazał mi twoje słowa, aby nikomu nic nie obiecywać ani nie podpowiadać, będące aluzją do systemów PROMIS i TIP – rzekł Harvath. – Sądzisz, że jest jakiś związek pomiędzy tym, co Caroline odkryła na temat ATS, a atakiem na mnie i Riley w Paryżu oraz tym, co miało miejsce w Hiszpanii? Tym razem Nicholas skinął głową. – Pozwól, że ci coś pokażę.

Rozdział 34 Maryland

– Wejść! – ryknął Craig Middleton, z hukiem odłożywszy słuchawkę bezpiecznej linii. Przez ostatnie trzy godziny bez przerwy wisiał przy telefonie, rozmawiając z Bremmerem. Akcja w Hiszpanii okazała się całkowitą porażką. Do gabinetu wszedł Kurt Schroeder ze skoroszytem w ręce. Gdy zamknął za sobą drzwi, Middleton podniósł na niego wzrok. – Czego chcesz do cholery? – Chodzi o Reeda Carltona. – Co tam masz, raport koronera? Schroeder skinął głową. Wyjął ze skoroszytu kartkę i podszedłszy do biurka, podał szefowi. Middleton wyrwał mu kartkę z ręki i przebiegł tekst wzrokiem. – Co to ma kurwa znaczyć? „Nierozstrzygający”. – Zwłoki były spalone. – Naprawdę? Schroeder puścił sarkazm przełożonego mimo uszu. – Zwęglone. Anatomopatolodzy przy identyfikacji musieli się podpierać dokumentacją stomatologiczną. Problem w tym, że Carlton był członkiem CIA i jego dokumentacja medyczna jest utajniona. – Gówno prawda. Przed nami nic nie da się zataić. To my jesteśmy właścicielami CIA. Znajdź tę dokumentację. – Już to zrobiłem. Okazało się, że jest na papierze. Musiałem się zwrócić do archiwum agencji... – Czemu marnujesz mój czas? – zapytał Middleton. – Przejdź do rzeczy. – Wśród ofiar pożaru nie było ciała Carltona. Craig Middleton poczuł zalewającą go falę gniewu; twarz poczerwieniała mu nagle jak słupek termometru włożonego do wrzątku. Schroeder spodziewał się, że jego szef zaraz wybuchnie, i postanowił go udobruchać. – Już zarzuciłem sieci. Jeśli Carlton skorzysta z telefonu komórkowego

albo karty kredytowej lub spróbuje się skontaktować z kimkolwiek znajomym, dowiemy się o tym. – Dowiemy się? – zaryczał Middleton. – Akurat, kurwa... Ten człowiek za nic nie wyskoczy nam na radarze pod swoim prawdziwym nazwiskiem. – Wklepałem w system wszystkie jego znane pseudonimy. – Ale już nie te, których nie znamy. A będzie ich sto albo dwieście. Schroeder pomyślał, że jego szef przesadza, chociaż nie mógł być tego pewien. – Aż tyle? – Wyolbrzymiam, głupcze. Nie ma znaczenia, ile pseudonimów ma Carlton. Ten facet przez lata pracował w terenie. Ktoś taki potrafi się postarać, by go nie znaleziono, jeśli mu na tym naprawdę zależy. Młodszy z mężczyzn zjeżył się, słysząc kolejny epitet, zapanował jednak nad sobą. – Wiecznie pan powtarza, że to nasz stóg siana... – Będziesz mi się tu wymądrzał?! – Skądże, sir. – Nie ma znaczenia, że stóg jest nasz, skoro nie potrafimy znaleźć w porę igły – rzekł Middleton spokojniejszym tonem. – A wiadomo, że cokolwiek planują, nastąpi już wkrótce. – No to skorzystajmy z pomocy w przetrząsaniu tego stogu siana – podsunął Schroeder, który w dalszym ciągu nie wiedział, co właściwie ma nastąpić. Middleton przyjrzał mu się uważniej. – Co konkretnie proponujesz? – Niech Carltona zacznie szukać policja. Pod zarzutem podpalenia i zabójstwa. Staruszkowi spodobał się ten pomysł. – Zgoda. Im więcej ludzi będzie go szukać, tym większe szanse powodzenia. Tylko pamiętaj, żeby nikt nas z tym nie powiązał. – Proszę się o nic nie martwić. Załatwię to tak, żeby wyglądało na polecenie FBI. – Na co jeszcze czekasz? Bierz się do roboty. Chyba że masz dla mnie coś jeszcze? Schroeder wyciągnął ze skoroszytu kilka fotografii i położył je na blacie. – Co to do cholery jest? – zdenerwował się Middleton. – Zdjęcia z monitoringu. – Tyle sam widzę. Pytam, co one przedstawiają. – Zdjęcia zostały zrobione dziś rano na lotnisku w McAllen w Teksasie. Kobieta w fordzie zaparkowanym nieopodal terminalu nazywa się Margaret Rose i zarządza ranchem Trzy Szczyty leżącym w pobliżu Agua Nueva. To ona szukała w Internecie informacji o owczarkach kaukaskich i pierwotnej karłowatości – udzielił wyczerpującej odpowiedzi Schroeder. Middleton okazał w końcu zainteresowanie. – A ten mężczyzna, po którego przyjechała? Na żadnej fotografii nie widać dobrze jego twarzy.

– Też to zauważyłem. Przyleciał prywatnym lotem charterowym z Monterrey w Meksyku, ale po tej stronie granicy wylegitymował się włoskim paszportem. Middleton baczniej przyjrzał się zdjęciom. – A wiadomo, gdzie przebywał, zanim znalazł się w Monterrey? – Wiadomo – potaknął Schroeder. – Sprawdziłem w meksykańskich bazach danych i okazało się, że do Meksyku przyleciał minionej nocy. – Skąd? – Z Bilbao. Z międzylądowaniem w Madrycie. – Jak się ma to Bilbao do ostatniego znanego nam miejsca pobytu Harvatha? – Jest jednym z najbliższych cywilnych portów lotniczych. Middleton zaczął przejawiać oznaki podniecenia. – Masz mi ściągnąć wszystkie nagrania z monitoringów lotnisk, przez które się przewinął. Muszę znać każdy jego krok, wiedzieć, z kim zamienił choćby słowo. – Już się tym zająłem – rzucił Schroeder, odwracając się do wyjścia. Wpatrując się w fotografię ukazującą Harvatha wsiadającego do pickupa z emblematem rancha Trzy Szczyty, Middleton uśmiechnął się i szepnął: – Mam cię! Następnie złapał za słuchawkę bezpiecznego telefonu.

Rozdział 35 Teksas

Pora była późna. Siedzieli nad talerzami z nietkniętym posiłkiem przy biurku w pokoju Nicholasa, podczas gdy Nina spała w jednej z sypialni. Na blacie walały się skrzynki ze sprzętem i rozmaite części elektroniczne. Harvath obserwował na trzech podpiętych monitorach, jak karzeł krok po kroku przedstawia materiały zebrane przez Caroline. Nicholas mówił i równocześnie poruszał trzymaną w drobnej dłoni bezprzewodową myszką, otwierając kolejne foldery, artykuły i notatki. – To jest najciekawsza rzecz ze wszystkiego, co znalazłem na flashpenie – oznajmił, najeżdżając kursorem na plik o nazwie ROUNDUP. – Słyszałeś kiedyś o Rdzeniu Głównym? – Tylko przelotnie – odparł Harvath. – Co to właściwie jest? – Od lat osiemdziesiątych podejrzewa się rząd Stanów Zjednoczonych o tworzenie bazy danych osób stanowiących potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. Niektórzy twierdzą, że baza danych obejmuje ponad osiem milionów nazwisk. To ponoć część jakiegoś ściśle tajnego rządowego projektu. Chodzi o to, by w razie kryzysu agencje rządowe dysponowały listami osób mogących stwarzać zagrożenie, aby zneutralizować je błyskawicznie albo poddać inwigilacji. Każda z tych osób ma tam ponoć grube dossier, dzięki czemu władza może w okamgnieniu namierzyć dowolnego wroga publicznego. – A więc to baza danych wrogów? – Właśnie tak – odparł Nicholas, wskazując na jeden z ekranów. – Ale jest coś jeszcze, coś, co powstało dziesięciolecia wcześniej i do czego wykorzystania nie trzeba pretekstu w postaci zagrożenia dla kraju. Czarna Lista. Są na niej nie tyle osoby, które rząd chce śledzić, przesłuchać i zamknąć, ile raczej ludzie, którzy muszą zniknąć. Kiedy czyjeś nazwisko pojawia się na tej liście, jest tam dopóty, dopóki ten człowiek nie zginie. – Zaczynam rozumieć, co miał na myśli agent w Hiszpanii, gdy mówił, że jestem „na liście”. – Materiały zebrane przez Caroline pokazują, że jednym z powodów, dla których można trafić na tę listę, jest zdrada.

– Ot tak, arbitralnie, bez sądu? To jakieś szaleństwo – stwierdził Harvath. – Amerykański rząd nie może tak po prostu oskarżyć obywatela o zdradę czy terroryzm, po czym wydać rozkazu jego zabicia. – Z tych materiałów wynika co innego. – W takim razie to musi być pomyłka. Przecież nawet Amerykanom, którzy wyjechali z kraju, żeby wesprzeć al-Kaidę, wytoczono procesy, zanim zostali wzięci na celownik. – To prawda – przyznał Nicholas. – Ale może to też wyglądać inaczej. Sam brałeś udział w kilku akcjach mających na celu wyeliminowanie osób zagrażających Stanom Zjednoczonym. Czy każdy wyrok zapadł na najwyższym szczeblu? – Bez komentarza. – Sam więc widzisz. Wiesz, jak działa ten system. To coś w rodzaju komody z wieloma szufladami, podzielonymi dodatkowo na przegrody. Kontrolując program dostępu do nich, nie tylko możesz utrzymywać istnienie systemu w tajemnicy, ale także utrzymywać polityków i agencje w słodkiej niewiedzy. Dzięki temu tylko garstka superużytkowników z Waszyngtonu ma ogólne pojęcie o tym, co dzieje się w świecie tajnych operacji. Harvath potrząsnął głową. – A jednak większość osób, które wyeliminowałem, nie miała amerykańskiego obywatelstwa. Amerykanom zaś wytoczono procesy, a ich wyroki zatwierdzono. – Ja tylko przekazuję ci to, co odkryła Caroline. A według jej danych Czarna Lista istnieje. – Kto za tym stoi? Kto dobiera cele i feruje wyroki? – Z materiałów zebranych na tym flashpenie wynika, że dzieje się to w jednej ze wspomnianych przeze mnie przegród. Ci ludzie spotykają się w sekrecie i nikt nie zna ich tożsamości. – Mówimy o ludziach z wywiadu czy z Departamentu Sprawiedliwości? A może z Białego Domu? – Wygląda na to, że zewsząd po trochu. – Wiesz, ile jest tych osób? – drążył Harvath. – Nie. Caroline milczała na ten temat. – No dobrze... A kiedy już uznają kogoś za winnego i zapadnie decyzja, kto wykonuje wyrok? – Wysyłają oddział zabójców – odpowiedział Nicholas. – Ludzi po przeszkoleniu w siłach specjalnych. – Kto nimi dowodzi? Czy w ogóle mówimy o wojskowych pozostających w czynnej służbie? Czy mamy pojęcie, gdzie stacjonują? Nicholas wzruszył ramionami. – Nic o tym nie wiem. – Czemu zainteresowali się mną? – naciskał Harvath. – Z tego, co zdążyłem się zorientować, chodziło im nie tyle o ciebie osobiście, ile o Grupę Carltona i o to, że są w jej szeregach byli wojskowi i ludzie z wywiadu. – Pełno jest podobnych grup działających na własną rękę. Dlaczego ATS uwzięła się właśnie na nas?

– Żadna z grup, o których wspomniałeś, nie była tak liczna i tak skuteczna jak wasza. Ewidentnie stanowiliście zagrożenie. Działacie poza systemem, nie da się was kontrolować... Harvath zrobił wielkie oczy. – A CIA czy FBI da się kontrolować? – Obie te organizacje działają w ramach systemu, zatem tak, można je kontrolować. I są kontrolowane. A ci, którzy je kontrolują, pociągają za sznurki w całym Waszyngtonie. Oczywiście po kryjomu, zakulisowo, ale jednak. – Grupa Carltona działała na niewielką skalę. – Nieprawda – zaprotestował Nicholas. – Udaremniliście parę międzynarodowych ataków terrorystycznych, prowadziliście własne tajne operacje i co najważniejsze, nie odpowiadaliście przed nikim z amerykańskiego rządu. ATS wiedziała o tym i była świadoma kłopotów, jakich możecie narobić. Grupa Carltona to jedyna organizacja wymieniona tutaj z nazwy. Właśnie dlatego prosiłem cię o jak najszybszy powrót i pozostanie poza siecią. O wydarzeniach w Paryżu i Hiszpanii nic nie wiedziałem, dopóki mi nie powiedziałeś. – Aż dziw, że nie spróbowali nas przejąć. – Owszem, próbowali. ATS chciała wykupić Grupę Carltona, i to dwukrotnie. Reed Carlton każdorazowo odmówił – opowiadał Nicholas, otwierając jeden z dokumentów skopiowanych przez Caroline. – Szefowie ATS nie byli tym zachwyceni, co wyraźnie widać z tonu tej notki służbowej... Harvath pochylił się w stronę ekranu i odczytał na głos parę zdań. – ...Zagrożenie dla służb wywiadowczych pozostaje nieznane. Brak odpowiedzialności przed jakimikolwiek organami państwowymi. To zwykła zgraja renegatów działających z pobudek nacjonalistycznych, powodujących niejednokrotnie znaczne problemy natury dyplomatycznej. Jeśli nie da się przejąć kontroli nad tą organizacją, należy podjąć inne kroki zapobiegawcze... – urwał. – To znaczy pozbyć się nas raz na zawsze? – Nie jestem pewien – rzekł Nicholas. – Caroline odniosła wrażenie, że przy którejś okazji ATS i Grupa Carltona starły się ze sobą, lecz Carlton tego nie dostrzegł. Jakimś cudem pokrzyżowaliście szyki ATS... – Niby jak? – Musiało chodzić o jakąś akcję. Caroline pracowała nad tym, ale została zamordowana, zanim do czegokolwiek doszła. – Czy Caroline wiedziała, że pracujesz dla nas? – zapytał nagle Harvath. – Nigdy jej o tym nie powiedziałem. Ani jej, ani nikomu. Zachowałem to wyłącznie dla siebie. Caroline nie wiedziała nawet, że jestem w kraju. Jednakże ATS najwyraźniej była świadoma tego faktu, jako że moje nazwisko pojawia się w licznych dokumentach. Niewykluczone więc, że Caroline sama się domyśliła. Harvath przez chwilę przyglądał się karłowi. – A może Caroline im cię wystawia? – Przemknęło mi to przez głowę, ale nie, nie sądzę, aby tak było. – Dlaczego w takim razie kazała Ninie dostarczyć ci ten flashpen? – Dlatego – odparł Nicholas – że byliśmy przyjaciółmi. Dlatego,

że mogła mieć pewność, iż zrobię z niego dobry użytek. Wiedziała, że ostrzegę kogo trzeba i że zrobię wszystko, by powstrzymać ATS od zrealizowania planów. To była rozsądna odpowiedź. Więcej nawet – sensowna odpowiedź. Harvath widząc, że swoim pytaniem uraził Nicholasa, postanowił odpuścić. Potarł kark i zerknął na zegarek. – Już prawie północ. – Co zamierzasz? – Próbowałeś skontaktować się ze Starym? – Nie – odparł Nicholas. – I bardzo się z tego cieszę, zważywszy na to, jak szybko namierzyli ciebie. – Zatem nie wiemy nawet, czy żyje, czy jest martwy... Nicholas pokiwał głową. – Nie wiemy również, ile osób z grupy zginęło. Możemy jednak zakładać najgorsze, to znaczy że wszyscy ci, z którymi nie udało ci się nawiązać kontaktu, są martwi. Nicholas miał prawdopodobnie rację, Harvath jednak wolał o tym nawet nie myśleć. – Stary ustanowił pewne forum na wypadek sytuacji awaryjnych. Chciałbym na nie zajrzeć, o ile zapewnisz mi bezpieczne surfowanie w Sieci. Wprawdzie nie wiem, czy materiały Caroline kryją jeszcze jakieś sensacje, ale chciałbym przejrzeć je jeszcze raz, zanim uderzymy w kimono. – Zaparzę więcej kawy – rzucił Nicholas, ześlizgując się z krzesła na podłogę. Wskazując brodą talerze przyjaciela, zapytał: – Mam ci to podgrzać? Ledwie skończył mówić, światła przygasły, po czym zrobiło się całkiem ciemno. Zadźwięczał sygnał alarmowy UPS-ów, które włączyły się do akcji, zasilając awaryjnie sprzęt komputerowy. Harvatha zdziwiło to, że automatycznie nie zareagował generator, który widział przedtem na zewnątrz. – Przerwa w dostawie prądu? – zapytał Nicholas. Harvath uciszył go gestem, a następnie wyciągnął rękę i wyłączył wszystkie monitory. Śpiące nieopodal psy wyczuły, że coś jest nie tak, zerwały się z legowisk i zaczęły warczeć. Nicholas nakazał im spokój. Harvath, nie mogąc wybrać się w podróż za granicę z pistoletem, zostawił glocka w Hiszpanii. Głosem niewiele donośniejszym od szeptu zapytał teraz Nicholasa: – Masz ze sobą jakąś broń? Karzeł kiwnął głową. – Przynieś wszystko, co masz. Natychmiast.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 36 Nicholas pośpieszył do walizki stojącej obok łóżka, lecz kiedy się schylił, żeby otworzyć wieko, pomieszczenie zalało znów światło. – Pewnie jakieś przepięcie na linii – skomentował. – Być może – odrzekł Harvath. – Ale i tak popatrzmy, co tam masz. Nicholas powrócił do otwierania walizki i po chwili trzymał w rękach dwie sztuki broni palnej. Jeden niewielki pistolet oraz stary, jakby zmniejszony karabin półautomatyczny M3 – czy też smarownicę, jak zwano je w czasach drugiej wojny światowej. Obydwie sztuki najwyraźniej były robione na zamówienie pod kątem karła. Wyciągnąwszy jeszcze dwa powiększone magazynki, zatrzasnął wieko walizki i położył wszystkie przedmioty na łóżku. – To wszystko, co mam. Harvath przyjrzał się broni. – Jaki to kaliber? – Czterdziestkapiątka i dwudziestkadwójka. Ten drugi kaliber w opinii Harvatha niewiele się różnił od wiatrówki i nie miał odpowiedniej mocy. Rozumiał jednak, że im większe pociski, tym cięższa broń. W przypadku Nicholasa broń tej wielkości miała sens, szczególnie gdy zależało mu na możliwości ciągłego ognia bez zmieniania magazynka. Przy nie lada umiejętnościach i pewnej dozie szczęścia dało się z czegoś takiego zabić człowieka. Ale też można było mieć sporo problemu z trzymaniem przeciwnika na dystans podczas ucieczki. – Masz zapasową amunicję do tej czterdziestkipiątki? – zapytał. Nicholas ponownie sięgnął do walizki, wydobył pudełko z amunicją i wręczył je Harvathowi, który tymczasem podniósł pistolecik, obejmując jego rękojeść dwoma palcami. Zdołał wcisnąć opuszkę palca wskazującego pomiędzy kabłąk i spust, ale wyobrażał sobie, że strzelanie okaże się prawdziwym koszmarem. – Zostań tutaj – rozkazał, po czym sprawdził, czy broń jest naładowana, i dla pewności wrzucił do kieszeni zapasowy magazynek. – Obudź Ninę. Trzymaj ją i psy blisko siebie. – Dokąd się wybierasz? – zaniepokoił się Nicholas. – Na zewnątrz, rozejrzeć się.

– Sądzisz, że ktoś celowo wyłączył na chwilę prąd? – To pewnie nic takiego. Ale wolę się przekonać na własne oczy. Nicholas miał wrażenie, że przyjaciel go okłamuje, skończył jednak z tym przesłuchaniem. – Zaraz wracam – powiedział do niego Harvath. – Zamknij za mną drzwi i nie podchodź do okien. Karzeł kiwał głową, odprowadzając wzrokiem wychodzącego z pokoju mężczyznę. Włożył magazynek do M3, przeładował broń i wetknął pozostałą amunicję za pasek, zanim ruszył korytarzem, by obudzić Ninę.

Harvath wyślizgnął się w mrok na zewnątrz. Noc była zimna i ciemna, gdyż gruba warstwa chmur przesłaniała światło gwiazd. Przed budynkiem nie było latarni i chwilę trwało, zanim wzrok Harvatha przywykł do ciemności. Mężczyzna nadstawił uszu, usiłując wychwycić jakiekolwiek podejrzane dźwięki. Słyszał monotonne odgłosy wydawane przez cykady, a w tle delikatny szelest liści poruszanych wiatrem tak zwanych teksańskich drzew oliwnych. Poza tym panowała cisza. Przeszedł ostrożnie wzdłuż ściany domku gościnnego do generatora. Zważywszy, że urządzenie znajdowało się na ogrodzonej prywatnej posiadłości, nie chroniły go żadne zabezpieczenia, co nie zdziwiło specjalnie Harvatha. Dostrzegł na ziemi odciski obuwia. Nie były to kowbojki, jakie noszą pracownicy rancha. Ślady wskazywały raczej na trapery albo nawet buty wojskowe. O sporym rozmiarze. Przyglądając się generatorowi, Harvath próbował wymyślić, jak mógłby odciąć dopływ prądu do domku gościnnego przed zamierzonym atakiem. Zazwyczaj w takich sytuacjach powodował „błysk”, to jest chwilowe zaciemnienie, aby się upewnić, że wszystko przeprowadził jak należy. Czyżby tego właśnie doświadczyli z Nicholasem przed chwilą? Czy te odciski butów świadczyły o interwencji kogoś mającego złe zamiary, czy zostały pozostawione przez elektryka serwisującego urządzenie? Przy generatorze było ciemno i Harvath pożałował, że nie zabrał ze sobą latarki. Uklęknąwszy z drugiej strony urządzenia, zaczął przepatrywać okablowanie. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało jak trzeba, ale Harvath już dawno się nauczył, że pozory zwykle mylą. Jeśli umiesz odłączyć generator w taki sposób, by nikt tego nie zauważył, zyskasz możliwość pozbawienia przeciwnika zasilania, gdy będziesz gotowy do przypuszczenia szturmu na zabudowania. Nawet na odległość. Był w połowie przeglądu, gdy wyczuł, że ktoś się zbliża od strony drzew. Człowiek ten skradał się, nie chcąc być zauważony. Harvath porzucił grzebanie w kablach i poprawił chwyt na rękojeści pistolecika Nicholasa. Nie miał pojęcia, czy generator całkiem go zasłonił, czy też intruz widzi go jak na dłoni. W każdym razie jego podejrzenia co do powodów przerwy w dostawie prądu znalazły właśnie potwierdzenie. Wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze z płuc, przesuwając się na prawo. Musiał uspokoić tętno. Miał tylko trzy strzały, potem trzeba

będzie uzupełnić magazynek, a nie wiedział przecież, czy czterdziestkapiątka Nicholasa okaże się celna. Tyle dobrego, że generator go zasłaniał. Jeżeli intruz jeszcze się nie spostrzegł, Harvath mógł także liczyć na przewagę zaskoczenia. Stracił szansę na nią, gdy intruz przystanął na linii drzew, jakby czekając. Ale na co? Żeby Harvath wykonał jakiś ruch, zdradzając swoją pozycję? W razie potrzeby agent mógłby czekać do samego rana... Sekundy mijały. Harvath zaczął nabierać pewności, że ten, kto się czai w ciemności, doskonale zna jego pozycję. Ciszę przerwał szczęk odbezpieczanej broni. Ktoś zrobił to niezwykle powoli, chcąc uniknąć hałasu, niemniej Harvath usłyszał szczęk i teraz już wiedział, gdzie dokładnie znajduje się intruz. W odpowiedzi również przygotował broń i właśnie miał wykonać swój ruch, gdy coś mu przeszkodziło. Czająca się między drzewami postać wykrzyknęła rozkaz po hiszpańsku. – Levantese! – Wstań. – Suelte el arma! – Rzuć broń. Harvath nie miał pojęcia, czy kobieta go zobaczy, lecz wystawił rękę nad generator i pomachał. – Wszystko dobrze, Maggie! – zawołał. – To ja, Scot. Opuść broń. Rozległ się szczęk zabezpieczanej na powrót broni i Maggie Rose wystąpiła spośród drzew, niosąc sztucer. – Co ty tutaj robisz? – zapytała, zbliżając się, podczas gdy Harvath wstawał i wychodził zza generatora. – Parę minut temu mieliśmy mały problem z prądem. A ty co tutaj robisz? – Zobaczyłam coś na monitoringu i przyszłam się rozejrzeć. – Co takiego zobaczyłaś? – Grupkę nielegalnych imigrantów przecinających teren posiadłości. Gdyby Knightowie byli na miejscu, ich ochroniarze ruszyliby za nimi i przepytali ich. Rzecz w tym, że nie mamy opracowanych procedur. Kiedy jesteśmy sami, zgodnie z poleceniem staramy się nie wychylać i po prostu pozwalamy tamtym przejść przez nasz teren. No ale teraz jesteście także wy i czuję się za was odpowiedzialna. Chociaż może właściwie nie powinnam tak się martwić – dodała, spoglądając na pistolet w ręku Harvatha. – Kiedy ktoś ostatnio naprawiał generator? – zapytał, wracając do urządzenia. – Miesiąc albo dwa miesiące temu. Czemu pytasz? Harvath przywołał ją gestem i wycelował palcem w odciski stóp na ziemi. – To świeże ślady. Czy ktoś z pracowników nosi takie obuwie? Maggie przyjrzała się odciskom butów i pokręciła głową. – Nie. Nikt. – Tak też myślałem – rzekł Harvath, usiłując przeniknąć wzrokiem ciemności. – Opowiedz mi ze szczegółami, co zobaczyłaś na ekranach. Gdzie mogą być teraz ci ludzie? – To było czterech mężczyzn. Kiedy ich zauważyłam, właśnie opuszczali teren posiadłości. Nikogo więcej nie widziałam, ale wolałam się upewnić.

– Mieli coś przy sobie? Może broń? – Gdybym zobaczyła broń, natychmiast wezwałabym szeryfa. – Czy byli wysocy? W co byli ubrani?... – Chodź i sam zobacz – przerwała mu Maggie, machając ręką w stronę głównego budynku. Harvath wydawał się podenerwowany, i choć Maggie nie znała przyczyny, zdenerwowanie udzieliło się i jej. Oglądając się przez ramię, dodała: – Z jakiegoś powodu dziwnie się tutaj poczułam.

Rozdział 37 – O, tutaj są. Tu... – powiedziała Maggie Rose, przewinąwszy nagrania z kamer. Znajdowali się w biurze ochrony na parterze budynku, wzniesionego i wyposażonego w tym samym teksańsko-meksykańskim stylu neokolonialnym co reszta zabudowań. – U siebie mam ekrany z bieżącym materiałem, ale jak chcę coś sprawdzić, muszę przychodzić tutaj. Harvath powoli przewijał nagranie w przód i w tył. – Dużo ludzi wałęsa się po ranchu? – Pytasz o nielegalnych imigrantów? – Pytam o wszystkich. Imigrantów, kłusowników, każdego intruza. – Większość intruzów to imigranci przekradający się z Meksyku. W ciągu dnia biwakują i odpoczywają, a poruszają się nocą. Takie noce jak dzisiejsza, pochmurne i bezksiężycowe, są dla nich idealne. Takie noce były idealne nie tylko dla przekradających się nielegalnych imigrantów. – To się powtarza co noc? Maggie potrząsnęła głową. – Najwyżej kilka razy w miesiącu. – Kiedy byli ostatnio? Wzruszyła ramionami. – Trzeba by przejrzeć nagrania... Nikt tego nie pilnuje pod nieobecność Knightów. – Ty jednak czuwałaś. – Po prostu jeszcze nie spałam i zauważyłam coś kątem oka. Nie nazwałabym tego czuwaniem. Tak jak mówiłam, wyszłam tylko po to, aby się upewnić, że u was wszystko w porządku. Harvath zatrzymał nagranie. Widoczni na klatce mężczyźni, choć zgarbieni, nie zdołali ukryć swego wzrostu. – Wysocy ci faceci – powiedział Harvath. – A może się mylę? Maggie nachyliła się, żeby zerknąć na ekran. – Nie, nie mylisz się. Wyglądają na dość wysokich. – Czy te grupki, o których wspominałaś, zazwyczaj są czteroosobowe? Maggie ponownie potrząsnęła głową. – Nie ma reguły. Czasem jest pięć, czasem więcej niż dziesięć osób.

– A ubrania? Czy tak są zazwyczaj ubrani? – Ubrania wydają się w porządku... – Naprawdę? Łącznie z czapeczkami bejsbolowymi? – Tak. Coś jednak tu się nie zgadza... Harvath przeniósł spojrzenie na kobietę. – Co takiego? – Imigranci mają przy sobie cały swój dobytek, wodę, jedzenie, reklamówki pełne różności... A ta czwórka idzie z pustymi rękami. Celna uwaga. – Jak tu się powiększa obraz? – zapytał. Kiedy mu pokazała, zrobił maksymalne zbliżenie. – Na kogo twoim zdaniem wyglądają? – Nie mam pojęcia – odparła powoli, przyglądając się klatce zdjęcia w słabej rozdzielczości wykonanego w podczerwieni. – Ale to na pewno nie są buty kowbojki. Maggie miała rację. Nawet przy tej jakości powiększenia obrazu buty, które czterej mężczyźni mieli na nogach, idealnie pasowały do odcisku, który Harvath dostrzegł przy generatorze. Powrócił do normalnej rozdzielczości i przewinął nagranie ponownie od początku do końca, starając się ustalić, kiedy i jak grupka mężczyzna przedostała się na teren posiadłości, co tam robiła oraz kiedy i jak opuściła rancho. Sprawę utrudniały liczne luki. Mężczyźni dali się złapać tylko niektórym kamerom, a poza tym ani razu nie pokazali swoich twarzy. Albo mieli ogromne szczęście, albo znali się na rzeczy i celowo unikali obiektywów kamer. Gdy Harvath jeszcze raz oglądał nagranie, Maggie w pewnym momencie krzyknęła: – Zatrzymaj! Harvath usłuchał i zmrużył oczy, patrząc na ekran. – O co chodzi? – Coś mi nie gra w ich ubraniach... – To znaczy? – O tej porze roku noce tutaj są zwykle bardzo zimne. Imigranci ubierają się więc na cebulkę i stosownie do temperatury zdejmują albo nakładają ciuchy. Dzisiaj jest wyjątkowo ciepło, ale ci faceci nie niosą zbędnych swetrów przewiązanych w pasie. Zrób zbliżenie na tego ostatniego... – Czego szukamy? – To koszula – postukała palcem w ekran. – Widzisz podkasane rękawy? A teraz przyjrzyj się jeszcze raz całej czwórce. Spodnie i buty są jakby do pary, ale cała reszta nie pasuje. – Czyli to nie są ich rzeczy – stwierdził Harvath. – Skąd je w takim razie wzięli? Harvath przypomniał sobie myszołowy kołujące nad wodopojem i pomyślał, że być może to nie żadne zwierzę zatrzymało się przy nim. – Chyba wiem... – odparł.

Zanim opuścił główny budynek, Harvath namówił Maggie, aby otworzyła dla niego zbrojownię. Pomieszczenie wyglądało tak, jakby przeniesiono je tutaj z angielskiego zamku: rzędy mahoniowych szafek wypełnionych strzelbami myśliwskimi, nad którymi wisiały wypchane głowy egzotycznych zwierząt. Pośrodku znajdował się przeszklony stół z szufladkami mieszczącymi broń ręczną. Na lufach kilku pistoletów widział gwinty, co mogło sugerować, że znajdzie też tłumiki. Maggie potwierdziła przypuszczenia Harvatha, dodając, że tłumiki przechowuje się w sejfie, do którego kod znają tylko członkowie rodziny właścicieli. Tłumik bardzo by mu się przydał, ale skoro tak, będzie sobie musiał poradzić bez niego. Harvath zdecydował się na pistolet Heckler & Koch MK23, złapał parę zapasowych magazynków i pożyczył sobie jeden z noży marki Benchmade należących do gospodarza. Wizyta w zbrojowni zajęła mu niecałe dwie minuty. Przez moment rozważał, czyby nie skorzystać z telefonu Maggie i nie odezwać się do Nicholasa, uznał jednak, że karzeł i tak czeka w gotowości. Zresztą telefon Maggie na pewno był na podsłuchu, a kontakt z Nicholasem mógł niepotrzebnie przyśpieszyć wypadki. Harvath wziął więc na wstrzymanie. Nie mając pojęcia, ilu wrogów czai się na terenie posiadłości, Harvath położył się na płask na podłodze pick-upa Maggie, którym kobieta wyjechała przez jedną z bram technicznych. Jakieś półtora kilometra dalej zatrzymała się na jednej z szutrowych dróg dojazdowych. Tam Harvath przesiadł się z paki na fotel pasażera. – Jak daleko odjechaliśmy? – zapytał. – Mniej więcej półtora kilometra. Kiwnął głową, na co Maggie wrzuciła bieg i ponownie ruszyła. Harvath postanowił sprawdzić okolicę wodopoju. Na widok niedobranego stroju „nielegalnych imigrantów” uchwyconych przez kamery odezwały mu się w głowie wszystkie dzwonki alarmowe. Zanim dojechali na miejsce, Harvath kazał Maggie stanąć. – Co się dzieje? – zapytała. – Przed nami jest chyba jakiś wóz. – Gdzie? Nic nie widzę... – Zgaś reflektory i wyłącz silnik. Maggie wypełniła jego polecenia. – Masz latarkę? – spytał. Kobieta kiwnęła głową, otworzyła schowek i podała mu latarkę. – Kiedy będę wracał, dam ci znak, migając trzykrotnie: dwa razy długo i raz krótko. Jeśli pojawi się ktoś obcy, zastrzel go. Maggie spojrzała na niego takim wzrokiem, jakby nagle zwariował. – Co ty wygadujesz? – Zaufaj mi – rzucił, po czym wyłączywszy latarkę, wysiadł z wozu i zniknął w ciemnościach. Zakradając się do samochodu, który zobaczył w świetle reflektorów

forda, zastanawiał się, jak sam by podszedł do ataku na rancho Trzy Szczyty. Przede wszystkim stawiałby na obserwację, wcześniej jednak musiałby ukryć swój pojazd. W okolicy takiej jak ta nie zostawiało się aut zaparkowanych ot tak przy drodze, ponieważ to zwróciłoby zbytnią uwagę. Samochód trzeba było ukryć – w takiej odległości, by resztę dystansu dało się pokonać pieszo. Skorzystanie z przyległego rancha miało sens, szczególnie gdy nikt akurat na nim nie mieszkał. Do tego wiatrak stanowił dogodny punkt orientacyjny. Najbardziej jednak intrygował Harvatha zbiornik wodny. Woda bowiem przyciągała nie tylko zwierzęta, ale także ludzi. Poruszając się w kompletnych ciemnościach, dotarł do dodge’a durango zaparkowanego nawet nie na poboczu, tylko pośród krzaków i na wpół ukrytego za roślinnością. Wszystkie drzwi były zamknięte, a wnętrze wozu zdawało się puste. Harvath dotknął maski wozu i stwierdził, że silnik od dawna jest zimny. Trudno jednak było dociec, jak długo. Jakieś dwadzieścia metrów od wozu znajdował się wiatrak, a pod nim zbiornik wodny. Harvath zamarł, nasłuchując, czy w oddali są jacyś ludzie. Nie usłyszał niczego, podjął więc wędrówkę. Dziesięć kroków dalej natknął się na pierwsze ciało. Był to młody Latynos, który dostał kulkę w tył głowy, co wyglądało na egzekucję z bliska. Mężczyzna nie żył od co najmniej dnia, sądząc po stanie rozdziobanego ciała. Zbliżając się do zbiornika z wodą, Harvath znalazł pięć dalszych ciał, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Wszyscy zostali zastrzeleni z małej odległości i wrzuceni do płytkiego grobu. Ktokolwiek ich tam pochował, nie zdawał sobie sprawy, jak szybko padlinożercy odkopią zwłoki i przystąpią do uczty. Harvath oświetlał miejsce zbrodni i wyobrażał sobie, co tutaj zaszło. Nielegalni imigranci często mieli mapy z zaznaczonymi na nich „bezpiecznymi” kryjówkami oraz wodopojami. Najwyraźniej w tym miejscu natknęli się na kogoś innego i to spotkanie nie zakończyło się szczęśliwie. Cztery ofiary zostały odarte z ubrań do pasa. Przy wodopoju walały się nieliczne przedmioty osobiste Latynosów, w większości upchnięte w reklamówkach, tak jak opowiadała Maggie. Przyglądając się podłożu, Harvath wypatrzył odciski butów takie same jak te, które wcześniej widział przy generatorze. Rekonesans zakończył się sukcesem. Przekłuwszy opony dodge’a pożyczonym nożem, wrócił do Maggie, nie zapominając o nadaniu umówionego sygnału świetlnego, zanim zanadto się zbliżył. – Co odkryłeś? – zapytała go. – Musimy wrócić na rancho najszybciej jak się da – odparł. Wyraz jego twarzy powiedział jej resztę. Kobieta nie zadała żadnego więcej pytania, zapaliła silnik i wcisnąwszy pedał gazu w podłogę, popędziła z powrotem. Harvath po drodze zaczął wydawać jej polecenia. Gdy znaleźli się na głównej drodze, Maggie od razu skierowała się

w stronę rancha. Niecały kilometr przed bramą zwolniła i wtedy Harvath otworzył drzwi i wyskoczył na zewnątrz.

Rozdział 38 Harvath użył nożyc do cięcia drutu zabranych z pick-upa Maggie, aby zrobić dziurę w ogrodzeniu otaczającym park z dziką zwierzyną, i przelazł na drugą stronę. Był pewien, że nikt nie spodziewa się jego nadejścia z tego kierunku. Nie mając pojęcia, z kim ani z czym się mierzy, mógł jedynie przewidywać ruchy przeciwnika na podstawie własnego doświadczenia. Warunki do ataku były sprzyjające nie tylko za sprawą pogody (zachmurzenie utrzymywało się i wszędzie dokoła panowały egipskie ciemności), ale też dlatego, że wypadła sobota i praktycznie wszyscy pracownicy rancha mieli wolne. O ile stolica Francji i Hiszpania mogły być jakąś wskazówką, Harvath miał do czynienia z kolejną czteroosobową grupą. Potwierdzały to nagrania z kamer przemysłowych, jak również trupy trzech mężczyzn znalezione przy wodopoju. Harvath nie miał pojęcia, jak długo wróg rozpoznawał teren, ale najwyraźniej zdołał zlokalizować domek gościnny i uczynić z niego główny cel. Maggie była przekonana, że intruzi opuścili rancho, jednakże Harvath nie był tego już taki pewien. Przeprowadzili test „błyskowy”. Równie dobrze mogli teraz czekać przyczajeni i gotować się do ataku. Nie licząc drzew, spośród których wyłoniła się Maggie, w bezpośredniej okolicy domku gościnnego nie było żadnej roślinności. Do środka prowadziło dwoje drzwi – frontowe i kuchenne – oraz mnóstwo okien. Gdyby to Harvath dowodził akcją, nie posłałby do środka wszystkich swoich ludzi naraz. Wybrałby najlepszego snajpera i umieścił na pozycji, z której strzelec miałby oko na cały teren. Najlepiej nadawała się do tego kępa klonów rosnących jakieś czterysta metrów od domku. Rozciągał się stamtąd doskonały widok na prawie cały budynek. Tak, snajper zdecydowanie powinien tam się znaleźć. Lekki wietrzyk nie zapewniał ochłody Harvathowi, który biegł na przełaj przez park z dziką zwierzyną. Wybrał najkrótszą trasę – od jednego narożnika po przekątnej. Dotarłszy do przeciwległego ogrodzenia, ponownie skorzystał z nożyc i odchylił niewielki fragment siatki, aby przeleźć na drugą stronę. Nie dziwiło go, że nie natknął się na żaden okaz. Zwierzęta wyczuły go na długo przed tym, zanim go zobaczyły w ciemnościach. Wiatr przez cały

czas wiał mu w plecy, przez co zapach wyprzedzał go niczym wonny odpowiednik sygnalizatora dźwiękowego. Gdy dotarł na koniec pętli, jaką musiał zrobić, by obejść klony, wiatr zaczął wiać mu w twarz. Kryjąc się za wysokimi trawami, kontynuował wędrówkę naprzód. Przebywał w ojczyźnie grzechotnika, i choć starał się wiele o tym nie myśleć, żałował, że nie zapytał Maggie o sprzęt pozwalający widzieć w ciemnościach. Skoro mieli w wyposażeniu kamery zaopatrzone w podczerwień, równie dobrze mogli dysponować innym tego rodzaju sprzętem, wykorzystywanym do nocnych polowań. Oczywiście teraz nie mógł zawrócić. Musiał polegać na własnych zmysłach. Sucha jesienna trawa szeleściła pod jego stopami, chwilami grzechocząc niczym wyschnięte łodygi kukurydzy. Robił co mógł, aby zmniejszyć hałas, jednakże z miernym skutkiem. Pocieszał się, że wkrótce pożegna się z kryjącymi jego obecność trawami i wstąpi na cichsze podłoże. W połowie drogi do kępy klonów wyłonił się spośród traw, uspokoił oddech i zaczął nasłuchiwać. Wokół rozlegały się wyłącznie naturalne dźwięki, które słyszał prawie dwie godziny temu po wyjściu z domku gościnnego. Gdyby nie widział nagrań z kamer i zwłok na przyległym ranchu, nigdy by nie pomyślał, że w mroku czai się śmiertelne niebezpieczeństwo. Ruszył przed siebie, ale po jakichś trzydziestu metrach znowu się zatrzymał, gdyż wydało mu się, że coś poczuł. Zapach był ledwie uchwytny i im bardziej się na nim koncentrował, tym mniej był pewny tego, czy nie doznał złudzenia. W nozdrza biła go tylko woń ziemi. Wypuścił powietrze przez nos, poddając się w końcu, i podjął marsz. Dziesięć metrów dalej powiew wiatru przyniósł ze sobą zapach, którego nie dało się pomylić z niczym innym. Dym papierosowy. Palenie było zakazane podczas akcji, ale też był to zakaz, który najczęściej łamano. Harvath zrozumiał, że między klonami ktoś jest. Z dala od celu, dobrze ukryty, zapewne pomyślał, że może sobie pozwolić na szybkiego dymka. Bardzo możliwe, że używał starej żołnierskiej techniki i obiema dłońmi zakrywał palącego się papierosa, aby ognik nie zdradził jego pozycji. Nie miało to większego znaczenia. Harvath i tak wiedział, gdzie go znajdzie. Jeżeli ten człowiek faktycznie był snajperem, z pewnością miał w wyposażeniu noktowizor. Jednakże z obiema dłońmi otaczającymi fajkę, mógł w tej chwili co najwyżej zezować w lunetę. Na pewno nie rozglądał się na boki, ani tym bardziej nie patrzył za siebie. Przyśpieszywszy kroku, Harvath znalazł się trzydzieści metrów od drzew, po czym padł na ziemię i zaczął się czołgać, przesuwając się ostrożnie centymetr za centymetrem. Dziesięć metrów od celu nagle dostrzegł jaskrawy pomarańczowy blask, gdy palacz odjął ręce od papierosa, aby go zgasić. Zaszeleściły liście, kiedy snajper poprawiał się na podłożu i przykładał oko do lunety. Leżąc na ziemi, powiódł lufą na lewo i prawo. Głosem niewiele donośniejszym od szeptu rzucił do mikrofonu przy ustach:

– Złoty Jeden, czysto. Złoty Dwa, czysto. Złoty Trzy, możesz wchodzić. Harvath dobył noża. Drugą ręką poszukał kamienia odpowiedniej wielkości. Musiał tylko na moment odwrócić uwagę snajpera. Zaciskając palce wokół znaleziska, zaczerpnął cicho tchu, wypuścił powietrze i skoczył.

Rozdział 39 Plan Harvatha nie do końca się powiódł, ponieważ snajper zainteresowawszy się odgłosem upadającego kamienia, natychmiast pojął, że grozi mu niebezpieczeństwo. Harvath rzucił się do przodu przekonany, że wyląduje na plecach przeciwnika. Złapawszy go za czoło, odciągnie mu głowę do tyłu, odsłoni szyję i przejedzie ostrzem po krtani, momentalnie go uciszając. Po czym odepchnie głowę w przeciwną stronę i wbije nóż w podstawę czaszki. Jedno przekręcenie ostrza i rdzeń kręgowy zostanie przerwany, unieszkodliwiając mężczyznę na dobre. Niestety nie tak się to stało. Snajper przetoczył się po ziemi, nie wypuszczając broni z rąk. Gdy Harvath go przygwoździł, młody mężczyzna szarpnął kolbą i wyrżnął Harvatha w lewy obojczyk, powodując eksplozję bólu. Ciało pragnęło uciec przed bólem, jednakże Harvath zmusił się do pozostania w tej samej pozycji. Omiótł błyskawicznie wzrokiem twarz i szyję snajpera; mgnienie oka później miał już to, czego szukał. Znajdując się na górze, Harvath mógł założyć dźwignię. Zanim snajper zdążył się zorientować, naparł całym ciężarem ciała na koniec kolby. Snajper uchylił się, żeby nie oberwać prosto w twarz, na co właśnie liczył Harvath. Przejechał nożem tuż nad lunetą. Ostrze trafiło mężczyznę za prawym uchem i rozcięło ciało aż po żuchwę, przerywając także kabel słuchawki. Harvath poluzował nacisk na broń i naparł na nóż, chcąc, by ostrze weszło jak najgłębiej. Jak tylko przeciął krtań, wyszarpnął nóż i wbił go między żebra snajpera. Mężczyzna miał wprawdzie na sobie kamizelką kuloodporną, ale jej zadaniem było powstrzymać kule, nie naostrzoną stal. Przyłożywszy jeszcze większą siłę, Harvath poderwał ostrze i nakierował je na serce. Ciało snajpera zesztywniało, zadygotało i zamarło. Dłonie wypuściły broń. Harvath złapał strzelbę i wstał. Walka trwała najwyżej parę sekund. Odstawiwszy strzelbę, odpiął z ciała zabitego dwudziestoparolatka krótkofalówkę, po czym zaciągnął zwłoki za klony i tam rzucił na ziemię. W idealnych warunkach wziąłby jeńca, aby go przesłuchać, jednakże w tych okolicznościach nie miał innego sposobu na uciszenie go, nie mówiąc o choćby kawałku liny do związania. Tak czy owak nie mógłby pilnować

jeńca i równocześnie obserwować jego kumpli. Gdyby było inne wyjście, na pewno by z niego skorzystał. W swojej opinii zrobił jedyne, co mógł. Chociaż Harvath używał w przeszłości noża, nie lubił tego narzędzia. Było w nim coś barbarzyńskiego. Ta bliskość, ten bałagan. Za dużo kontaktu osobistego. Zdecydowanie wolał broń palną; używanie jej pozwalało mu na zachowanie niezbędnego dystansu psychicznego. Stracił rachubę ofiar wyeliminowanych za pomocą broni palnej. Nie ich twarze usiłował zepchnąć do najdalszych zakątków swego umysłu. To oblicza ludzi zabitych z bliska, w bezpośredniej walce, czasem wypływały na powierzchnię jego wspomnień. Nigdy nie rozumiał dlaczego. Jego praca wymagała zabijania i to go nie martwiło. Czemu jednak jakaś metoda zabijania miała się różnić od innej? Przecież rezultat był taki sam. Jedyny wniosek, jaki się nasuwał, był taki, że człowiek współczesny żywi silną awersję do zabijania. W ciągu trwającej wiele tysięcy lat historii cywilizacji z pokolenia na pokolenie przekazywano moralitety. Każdy od dzieciństwa słucha opowieści o nieuzasadnionych przypadkach odebrania życia i rodzi się w nim sprzeciw wobec szczególnie prostych narzędzi mordu – kamieni, noży, pałek czy gołych rąk – mimo że właśnie te narzędzia są równie stare jak zabijanie. Zabijanie za pomocą broni palnej dawało Harvathowi złudzenie dysocjacji. Kula była pośrednikiem. On pociągał za spust, pocisk zostawał uwolniony, kula dosięgała celu. Było to proste, czyste i wszystko trafiało do swego rodzaju sejfu, który miał zakopany głęboko w umyśle. Bez względu na to, ile osób zabił, w sejfie tym znajdowało się miejsce na następną ofiarę. Ale część zabójstw, jakkolwiek usprawiedliwionych, wymykała się z tego mentalnego więzienia i nadal kąsała sumienie. Największą jego zaletą była silna wola oraz zdolność do skoncentrowania się na zadaniu. Harvath nie poddawał się wątpliwościom ani wahaniu. Uprzątnąwszy zwłoki snajpera, zajął jego pozycję i złapał jego broń – remingtona model 700 wyposażonego w tłumiki błysku i huku oraz dołączany magazynek. Nie miał pojęcia, jaki to kaliber, ale liczył na to, że wystarczający, by załatwić sprawę z tej odległości. Do lufy była przymocowana potężna luneta z czujnikiem podczerwieni, która pozwalała mu „widzieć” w kompletnych ciemnościach. Harvath umieścił krótkofalówkę na ziemi przed sobą, upewnił się, że dźwięk jest maksymalnie ściszony, po czym przyłożył oko do lunety. Z wcześniejszego meldunku snajpera wynikało, że oprócz niego na terenie posiadłości znajdują się jeszcze trzej napastnicy, co upodobniało ten atak do ataków, z którymi Harvath miał do czynienia w Paryżu i w Hiszpanii. Ledwie zaczął przeczesywać teren za pomocą lunety, światła w domku gościnnym zgasły. – No dalej... Gdzie jesteście?... – szepnął, równocześnie poprawiając broń tak, by jej kolba lepiej przylegała mu do ramienia. Przez ułamek sekundy czuł strach, że jego przeciwnicy mają na sobie strój, który maskuje ich sygnały termiczne, zaraz jednak dostrzegł

wielobarwną sylwetkę podchodzącą do domku od północnego zachodu i niosącą coś, co wyglądało na karabin szturmowy z tłumikiem. Aby oddać celny strzał z takiej odległości, trzeba mieć sporo informacji, z których większości Harvath mógł się tylko domyślać. Spora odległość od celu wymuszała na przykład uniesienie lufy, aby opadający po balistycznej pocisk nie chybił. Wiatr mógł lekko zmienić trajektorię lotu kuli, a do tego cel się poruszał, co zmuszało Harvatha do mierzenia nie w niego bezpośrednio, lecz w miejsce, w którym się znajdzie, gdy doleci tam pocisk. Dokonał błyskawicznie koniecznych obliczeń, po czym zmienił ułożenie broni. Wypuścił powietrze z płuc i dotknął palcem spustu. Pocisk wystrzelił z lufy i pomknął ku celowi, ale chybił. Harvath nie wiedział, w co przypadkiem trafił, w każdym razie syk przelatującej kuli zaalarmował mężczyznę biegnącego do domku gościnnego, sprawiając, że ten przystanął, obrócił głowę i spojrzał wprost w jego kierunku. – Szlag! – zaklął Harvath głośno, przeładowując broń. Powtarzając wszystko od nowa, składał się do oddania ponownego strzału, gdy jego cel rzucił się do biegu. – Szlag! – mruknął znowu Harvath. Wypuściwszy powietrze z płuc, ocenił, gdzie za moment znajdzie się mężczyzna, wymierzył i wystrzelił. Tym razem trafił w dziesiątkę. Zanim ofiara dotknęła ziemi, Harvath znów przeładował snajperkę i już rozglądał się za pozostałymi dwoma mężczyznami. Dostrzegł jednego, który z bronią w ręku zbliżał się do domku gościnnego od południa. Harvath wycelował, raz jeszcze wypuścił powietrze z płuc i nacisnął spust. Kula trafiła mężczyznę w klatkę piersiową; przeciwnik runął, lecz w ostatniej chwili podparł się na kolanie. Harvath przeładował szybko, tym razem zmieniając magazynek. Mężczyzna starał się podnieść na nogi, kiedy Harvath strzelił do niego ponownie, tym razem trafiając prosto w głowę. Prędko wrócił spojrzeniem do pierwszej ofiary, leżącej twarzą do ziemi, upewniając się, że nic mu z jej strony nie grozi, po czym zaczął się rozglądać za ostatnim napastnikiem. Sekundy mijały. Krótkofalówka milczała, co znaczyło, że jeśli tylko czwarty napastnik nie widział na własne oczy, jak padają jego koledzy, nie miał pojęcia, co się dzieje. Harvath przeczesywał teren wzrokiem, nigdzie go jednak nie widział. A zatem skradał się ku domkowi od tyłu. Harvath musiał ostrzec karła. Namierzywszy okna pokoju Nicholasa, Harvath wycelował i posłał jedna po drugiej dwie kule na sporej wysokości. Potem wymontował lunetę z karabinu i pognał w stronę domku.

Rozdział 40 – Schowaj się za łóżkiem i nie wychylaj głowy – polecił Nicholas. – Powiedz mi, co się dzieje! – poprosiła Nina. – To ci sami ludzie, którzy zabili Caroline, prawda? – Nie wiem, co się dzieje. Już wcześniej był spadek napięcia. Być może to nic poważnego. – W takim razie czemu jesteś uzbrojony i trzymasz mnie tutaj razem ze swoimi psami? Ja... – Ciii – przerwał jej. – Bądź cicho, Nino. Proszę. Młoda kobieta usłuchała polecenia i w pomieszczeniu zapadła kompletna cisza. Psy czuły, że coś jest nie tak, i oba stały czujnie, wpatrując się w zamknięte drzwi, stawiając uszy na sztorc i węsząc za obcymi zapachami. Draco warknął. Coś zwróciło jego uwagę. Argos właśnie zaczynał powarkiwać, gdy dwie kule jedna po drugiej przebiły górną część okna. Nina wrzasnęła, zaraz jednak sama się uciszyła, przykładając dłoń do ust. Nicholas poczłapał w jej stronę. – Rozmyśliłem się. Trzymaj się blisko ziemi, przejdź do łazienki i schowaj się w wannie. Nie ruszaj się stamtąd, dopóki ci nie powiem. Nina kiwnęła głową, Nicholas zaś uniósł broń i wycelował w drzwi. Psy warczały coraz głośniej, a on nie miał już wątpliwości, że ktoś obcy jest w budynku. – СТОЙ – szepnął do nich groźnie po rosyjsku. Waruj. – Тихо. – Cicho. Harvath wiedział, że Nicholas jest uzbrojony. Na pewno nie wszedłby do środka, nie dając sygnału, że to on. Zatem musiał to być ktoś inny. Karzeł rozejrzał się szybko, obmyślając plan. Umieścił psy w wybranych miejscach, uciszył je raz jeszcze, po czym sam się schował. Pole widzenia miał bardzo ograniczone, ale przynajmniej był osłonięty i mógł liczyć na przewagę zaskoczenia. Żałował, że nie ma swojej czterdziestkipiątki. Ściskając w dłoni małego M3, Nicholas czuł, jak wali mu serce, i starał się uspokoić. Raz po raz oddychał miarowo i głęboko. Właśnie przymierzał się do czwartego oddechu, gdy grad kul rozdarł drzwi wejściowe i ściankę z płyty gipsowej, w której były osadzone. Dało się słyszeć syk i stukot, gdy kule trafiały w sprzęt komputerowy na biurku; wkoło sypały się iskry. Jednakże nie trwało to długo.

Nicholas zdawał sobie sprawę, że powinien wciągnąć powietrze do płuc, ale bał się uczynić cokolwiek, gdyż mogło to zdradzić jego pozycję. Poprawił chwyt na rękojeści broni, modląc się w duchu, by żadna z kul nie dosięgnęła Niny ani żadnego z psów. Sekundy mijały i w końcu Nicholas zaczął się nawet zastanawiać, czy napastnik przypadkiem nie poszedł dalej. Miał jednak dość oleju w głowie, aby nie wyjść z kryjówki – jak się okazało, na własne szczęście, gdyż w pewnym momencie gałka w drzwiach przekręciła się, a skrzydło rozwarło. Spiął się w sobie w oczekiwaniu na huk albo błysk granatu. Słyszał, że nieprzyjemne efekty powodowane przez tego rodzaju broń można zmniejszyć, zaciskając powieki, zatykając uszy palcami i rozchylając lekko usta dla wyrównania ciśnienia. Nie mając lepszego pomysłu, tak właśnie postąpił. Policzył do trzech, po czym – gdy nic się nie stało – otworzył oczy i spojrzał przed siebie. Najpierw dostrzegł tłumik, potem fragment lufy, a wreszcie krótką rękojeść. Po chwili widoczny był cały karabin, jak również mężczyzna, który go trzymał. Napastnik zakradał się ostrożnie w głąb pokoju, zamiatając lufą. Jeszcze dwa kroki, powtarzał sobie Nicholas. Jeszcze dwa kroki... Napastnik zrobił jeden krok i właśnie miał postawić drugi, gdy nagle z jakiegoś powodu się zatrzymał. Nie stawaj. No dalej, zrób jeszcze jeden krok... Jednakże mężczyzna obrócił się i zmienił kierunek. Teraz zmierzał w stronę łazienki. Nicholas musiał zareagować. Podniósł wyżej wieko skrzyni po sprzęcie, w której się schował, i uniósł broń. Wracaj do mnie, prosił w myślach – nadaremno jednak. Napastnik najwyraźniej podjął już decyzję. Za trzy kroki Nicholas zupełnie straci go z oczu. Strzał oddany pod tym kątem z pewnością nie powali przeciwnika, lecz karzeł nie mógł liczyć na nic więcej. Zamarł i wymierzył z broni. Pociski kalibru .22 opuściły lufę karabinka, trafiając napastnika w tylną część ciała i lewe udo. Mężczyzna wrzasnął z bólu i okręcił się w miejscu, by zlokalizować atakującego. Kiedy to robił, Nicholas krzyknął do psów po rosyjsku. Mężczyzna nie dokończył obrotu i nie zdążył sprawdzić, kto go zaatakował, ponieważ z łazienki wyskoczyły dwa ogromne psy. Argos wyskoczył w powietrze i spadł mężczyźnie na plecy, podczas gdy Draco dobrał się do jego rannej nogi. Wspólnymi siłami powaliły człowieka na podłogę i jęły go rozszarpywać. Upadając, mężczyzna rzucił karabin, lecz Nicholas opuścił swoją kryjówkę w porę, by zobaczyć, że dla odmiany dobywa on noża. Wyprostował rękę, żeby oddać strzał, jednakże psy wchodziły w linię ognia. Nicholas nie chciał któregoś ranić. Gdy mężczyzna zamachnął się do cięcia, Nicholas rzucił się naprzód i lufą sparował cios. Rozległ się charakterystyczny brzdęk metalu o metal, a siła uderzenia posłała Nicholasa na podłogę, przy czym na dodatek

wypuścił z ręki M3. Mężczyzna, krzycząc nieprzerwanie, ponieważ Argos i Draco wciąż go szarpały, ponownie uniósł ostrze i przygotował się do ciosu. Nicholas znalazł się w bardzo niebezpiecznym położeniu. Próbował wymacać karabinek, przynajmniej po to, by zablokować cios, jednakże miał świadomość, że jego ruchy są zbyt wolne. Właśnie sięgał palcami do rozgrzanej lufy karabinka, kiedy jego uszu doleciało ciche pyknięcie i ręka napastnika opadła bezwładnie do wtóru jeszcze potężniejszego wrzasku i fontanny krwi. Rzucając się w przeciwną stronę niż napastnik i składając do strzału, Nicholas popatrzył w górę i zobaczył Ninę, która stała z szeroko otwartymi oczami i karabinem napastnika w ręku.

Rozdział 41 Wirginia

Carlton zmrużył oczy, by spojrzeć na tani budzik motelowy, zanim wziął do ręki wibrujący telefon komórkowy leżący obok na szafce. Podał ten numer tylko jednej osobie z myślą o sytuacji podbramkowej, gdy w grę będzie wchodzić kwestia życia lub śmierci. Otworzył klapkę i przyłożył aparat do ucha, mówiąc: – Dawaj. Rozmówcą był Banks, który odezwał się szyfrem. – Wygląda na to, że ktoś już wie, iż czujesz się dobrze. Właśnie zamówił dla ciebie jeden z tych fikuśnych krawatów. Polowanie się zaczęło. Ktokolwiek go ścigał, zatrudnił stróżów prawa, dzięki czemu oka sieci stały się gęściejsze. – Kiedy? – Około północy – odparł Banks. – Ja dopiero się dowiedziałem. – Co na mnie mają? Banks wtajemniczył go w szczegóły. Policja miała jego aktualne zdjęcie i rysopis, ale nie dysponowała informacjami na temat wozu, jakim jeździł. Było to mizerne pocieszenie – wkrótce zdobędą i to, numerów rejestracyjnych nie wyłączając. Zaczną od Wirginii, a potem będą poszerzać pole poszukiwań. Funkcjonariusze rozesłani do hoteli i moteli w końcu ustalą, gdzie się zatrzymał. Namierzenie jego jeepa będzie już tylko kwestią czasu. Lepiej, żeby się go pozbył od razu. – Coś jeszcze? – zapytał. Zdążył już wstać z łóżka i właśnie upychał swoje dzieci w niewielkiej torbie. Zaraz po zakończeniu rozmowy rozłoży telefon na czynniki pierwsze i wyrzuci je w różnych miejscach. Ponowne użycie tego aparatu nie wchodziło w grę. – Mam coś na oku. Czekam tylko na potwierdzenie. Jak je dostanę, podrzucę ci wiadomość do skrzynki kontaktowej. – Dobrze. – Tymczasem uważaj na siebie – dodał Banks. – Do gry włączyła się kolejna drużyna.

– Ty także – odparł Carlton. – Po zakończeniu rozmowy rozstań się z tym telefonem. – Już o tym pomyślałem. Nie musisz się martwić. – To powiedziawszy, starzec rozłączył się. Carlton wyjął baterię z telefonu, wyciągnął kartę SIM, po czym przełamał aparat na dwie części w miejscu, gdzie były zawiasy. Dokonawszy uważnych oględzin pokoju, zgasił światło i zbliżył się do okna. Przez zasłony wyjrzał na parking. Ani śladu ruchu. Włożył M1911 za pasek od spodni, narzucił na siebie płaszcz, dopiął torbę i raz jeszcze obrzuciwszy spojrzeniem parking, wyszedł na zewnątrz. Jedynie kradzież dawała mu szansę na zdobycie wozu, którego z nim nie powiążą, dlatego wsiadając do swego jeepa, rozważał w myślach dostępne mu opcje. Uruchomił laptopa i umieścił go na fotelu pasażera. Restauracje McDonald’s oferowały darmowe WiFi, a z tego, co wiedział, jedna z nich znajdowała się parę kilometrów od motelu. Opuścił parking i skierował się w tamtą stronę. Już na podstawowym szkoleniu Carlton nauczył się, że kradnąc samochód, należy wybrać taki, jakiego zniknięcia nikt nie zauważy – przynajmniej od razu. Z tego powodu szpiedzy od dziesiątek lat byli częstymi bywalcami parkingów długoterminowych. Wystarczyło się zaczaić, zaczekać, aż ktoś podjedzie i zostawi auto, po czym wsiądzie do mikrobusu. Do roboty można było przystąpić zaraz po odjeździe mikrobusu. Ale to dawne czasy. Wprawdzie niektórzy nadal stosowali tę metodę, Carlton jednak nie lubił jej z wielu względów. Wraz z postępem technicznym w autach pojawiła się kupa elektroniki, przez którą nie sposób było odpalić silnika bez kluczyka, chyba że posiadało się specjalistyczny sprzęt. Carlton, który wyszedł z motelu praktycznie z pustymi rękami, potrzebował samochodu starszego typu. Trudno było ocenić, jak długo przyjdzie mu czekać na jakimś parkingu, zanim pojawi się odpowiedni wóz. A im dłuższe czekanie, tym większa pokusa, aby podprowadzić samochód zaparkowany nieokreślony czas wcześniej. Niosło to poważne ryzyko „pożyczenia” auta, którego właściciel lada moment miał wrócić z wycieczki. Ale nie to było największym minusem. Najpoważniejsze problemy stwarzała ochrona takich parkingów. Nie tylko szpiedzy je sobie upodobali, zwykli złodzieje samochodowi również, przez co właściciele starali się zapobiec kradzieżom. Podsumowując, ta opcja odpadała, szczególnie że na widoku była inna. Wjechawszy na parking po drugiej stronie ulicy od restauracji, Carlton zalogował się do sieci WiFi, otworzył przeglądarkę i wklepał szukaną frazę. Wyniki pojawiły się w ciągu niecałej sekundy, razem z mapą z pięcioma wirtualnymi szpilkami. Sprawdził każde miejsce w Internecie, po czym dokonał dalszej analizy, przełączając się na widok z ulicy. Z tej piątki tylko jedno spełniało jego oczekiwania. Przeanalizował trasę, jaką pojedzie, wyłączył laptopa i udał się w dalszą drogę. Od czasu ostatniego spotkania z Banksem zdążył się pogodzić z tym, że nie zdoła rozwikłać tej sprawy samą siłą umysłu. Przerastała go, a poza tym było w niej za dużo dziur, za dużo pytań. Ten, kto uwziął się na niego

i na jego ludzi, miał ogromne wpływy na niesamowicie wysokim poziomie. Carlton w dalszym ciągu nie ogarniał, jaka jest stawka ani jaki właściwie jest plan, wiedział jednak, że musi chodzić o coś naprawdę wielkiego. To znaczyło, że jego przeciwnicy zachowują niesłychaną ostrożność. I że mają doświadczenie w pracy w terenie. Banks zgadzał się z nim w tej materii. Ktoś zdolny do wykreowania i wprowadzenia w życie tak gigantycznego kłamstwa, w dodatku wymagającego zamordowania sporej liczby ludzi, musiał mieć bardzo szerokie plecy w Waszyngtonie. Musiał znać to miasto na wylot. Musiał wiedzieć, kto jest kim i jak go podejść, a nawet ograć, tak by nikt inny tego nie zauważył. A to znaczyło, że ma do czynienia z kimś z agencji. Ci ludzie orientowali się i mieli kontakty w środowisku wywiadu oraz wszystkich trzech władzach. No i była jeszcze strona wojskowa... Wyłącznie świetnie wyszkolony i wysoko wyspecjalizowany personel dałby radę wyeliminować jego ludzi. Zatem w grę nie wchodzili zwykli zabójcy na zlecenie. Mimo to można było wymienić parę nazwisk – i Carlton zaczął to robić w myślach. Przyszli mu do głowy członkowie elitarnych jednostek rozsianych na całym świecie: w Wielkiej Brytanii, może w Rosji albo w Australii. Fakt, że udało im się przeprowadzić wszystkie akcje z taką precyzją, świadczył o ich niesamowitym zdyscyplinowaniu, co także zdaniem Carltona przemawiało za tym, że wywodzili się z szeregów armii. Nie mógł też wykluczyć amerykańskich sił specjalnych, co już było dla niego trudniejsze do przełknięcia. Nie potrafił sobie wyobrazić, aby amerykańscy agenci zwrócili się przeciwko kolegom, chyba że mowa o zgniłych moralnie i skorumpowanych ludziach, którzy wykruszyli się z sił specjalnych. Ale to nie miało sensu. Chociaż Carlton musiał brać pod uwagę każdą ewentualność. Podczas jazdy dziesiątki pytań przelatywały mu przez głowę. Zakres tego, z czym miał do czynienia, był tak ogromny, że jedyne wyjaśnienie, jakie mu przychodziło na myśl, brzmiało: zamach stanu. Tylko coś w tym rodzaju pozwalało kawałkom układanki pozostać w kupie. Z jakiego innego powodu ktoś aż tak by się narażał? Stawiał wszystko na jedną kartę? Carlton był świadkiem wystarczającej liczby zdarzeń, aby wiedzieć, że takie spiski mają czasem miejsce. Jego własna grupa została wykorzystana do zdławienia jednego z przemyślniejszych zamachów stanu, o jakich słyszał. Ale czy ta sprawa ma z nim jakikolwiek związek? Czy też to coś, co zwyczajnie przeoczyli? Nagle ogarnęło go niemiłe uczucie, że być może wcale się nie myli w swoich podejrzeniach. Ucinali głowę każdemu wężowi, który wyłonił się z ciemności – nie biorąc pod uwagę, że węże te nie pojawiają się przypadkiem, że być może stanowią część wielogłowej Hydry. Czyżby Grupa Carltona okazała się tak skuteczna w odrąbywaniu wężowych łbów, że potwór nie miał innego wyjścia, jak zaatakować? Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym większą czuł pewność, że to prawda. A jeśli była to prawda, mógł zrobić tylko dwie rzeczy. Albo wywabić potwora na światło dzienne, albo zagłębić się w jego mroczne terytorium i tam

podjąć walkę. Jakakolwiek będzie jego decyzja, czekające go zadanie okaże się najtrudniejsze ze wszystkich dotychczasowych – w to jedno Reed Carlton nie wątpił. Resztę drogi pokonał, nieprzerwanie widząc przed oczami wielogłową Hydrę i usiłując jakoś połączyć wszystkie węże, które unicestwili jego podwładni, równocześnie szukając wspólnego mianownika. Dotarłszy do osiedla seniora na obrzeżach Richmond, wyrwał się z zamyślenia. Znalazł się w podmiejskiej okolicy, w której dominował rezerwat leśny położony o jakieś dwa kilometry dalej. Minąwszy namierzony cel, zjechał na parking rezerwatu i zatrzymał wóz. Ze skrzynki narzędziowej, którą zawsze woził w bagażniku swojego jeepa, wyjął młotek, dwa śrubokręty, nożyce do cięcia drutu, gumowe rękawiczki, listwę do otwierania samochodu i cienką rolkę taśmy izolacyjnej. Umieścił wszystko w niewielkim plecaku, po czym ruszył przez las w stronę osiedla. Zabudowania przeznaczone dla samodzielnych osób w podeszłym wieku zajmowały powierzchnię paru akrów i znacznie się od siebie różniły. To nie był ponury dom starców, gdzie niewdzięczne dzieci porzucają niechcianych rodziców. Dzięki starannie utrzymanym trawnikom i stylowej architekturze miejsce to przypominało raczej luksusowy ośrodek wypoczynkowy. Osiedle seniora oferowało różnorakie rodzaje zakwaterowania, poczynając od willi i apartamentowców, a kończąc na szpitalu i hospicjum. Ogółem było tam około dwustu mieszkań. Carlton nie wątpił, że tutaj znajdzie to, czego szuka. Po niecałych dziesięciu minutach poszukiwań odniósł sukces. Począwszy od dnia, w którym człowiek dostaje do ręki prawo jazdy, a skończywszy na dniu śmierci, własne auto daje poczucie wolności i niezależności. Z tego względu wiele starszych osób nie chce się rozstać ze swoim wozem. Niektórzy – z czystego sentymentu lub niechęci do przyznania, że są już za starzy na to, by siadać za kółkiem – zatrzymują samochody długo po tym, jak stracili zdolność kierowania nimi. Jeśli tylko Carlton dokona dobrego wyboru, miną miesiące, zanim właściciel spostrzeże zniknięcie wozu i zgłosi ten fakt na policji. Równie dobrze strata mogła przejść całkowicie niezauważona. Przechadzając się między rzędami zaparkowanych aut na odkrytym parkingu z tyłu osiedla, wypatrzył starego cadillaca z lekko przyciemnionymi szybami. Sądząc po warstwie kurzu, samochód od dawna nie był ruszany. Carlton obrzucił wóz badawczym spojrzeniem. Ciśnienie w oponach było do przyjęcia, a do tego tablice rejestracyjne zachowały ważność. Pozostawało pytanie, czy akumulator jest naładowany. Wsunął listwę za gumową uszczelkę i otworzył zamek. Kiedy otwierał drzwi, powitał go słaby blask, co znaczyło, że akumulator nie zdążył całkiem wysiąść. Carlton zajął miejsce kierowcy, zgasił lampkę i cicho zamknął drzwi, po czym wydobył z kieszeni latareczkę. Rozejrzał się po wnętrzu wozu, sprawdzając, czy właściciel nie zostawił gdzieś przypadkiem zapasowych kluczyków. Niestety nie zrobił tego. Włożywszy latareczkę do ust i wsunąwszy płaski śrubokręt w stacyjkę,

stuknął lekko młotkiem w plastikową obudowę narzędzia i przekręcił je, jakby był to kluczyk. Wprawdzie zazwyczaj rozwalało to stacyjkę, ale też uruchamiało większość starych modeli aut. Tym razem jednak sprawdzona metoda nie zadziałała i Carlton musiał wyjąć śrubokręt i przejść do planu B. Używając drugiego śrubokręta, zdemontował deskę rozdzielczą, odsłaniając bebechy stacyjki i biegnące do niej kable. Schyliwszy się, zlokalizował zestaw kabli biegnących od akumulatora do zapłonu. Włożył gumowe rękawiczki, jakich gospodynie używają do zmywania naczyń, i ująwszy obiema dłońmi nożyce do cięcia drutu, przeciął kabelki przy cylindrze. Odsłonił końce przewodów i skręcił je razem, aby zamknąć obwód. Następnie zajął się kablami rozrusznika. One także zostały potraktowane w podobny sposób. Zetknął je następnie ze sobą, uważając, by nie dać się przy okazji porazić. Trzymając gołe druty w obu rękach, zaczerpnął tchu i zwarł je ze sobą. Cadillac kaszlnął i moment później potężny silnik obudził się do życia. Carlton rozłączył druty, oderwał kawałek taśmy izolacyjnej i owinął oba gołe końce kabla. Umieściwszy na swoim miejscu deskę rozdzielczą, odłożył narzędzia do schowka na rękawiczki, wrzucił bieg i najciszej jak się dało, opuścił osiedle seniora. Na parkingu rezerwatu przełożył swoje rzeczy z bagażnika jeepa do cadillaca, a następnie wsiadł do swego starego wozu i przejechał spory kawałek wzdłuż drogi pożarowej. W świetle reflektorów dostrzegł wąską przerwę między drzewami i skręcił tam. Naciskał pedał gazu, póki wóz miał wolne miejsce przed sobą, aż wreszcie wyłączył silnik. Na wypadek gdyby ktoś natknął się na samochód w tej gęstwie, nagryzmolił na kartce: „Biwakuję, ale mam zamiar po niego wrócić”. Pieszo pokonał drogę powrotną do cadillaca. Wyjeżdżając z rezerwatu, znowu miał przed oczami Hydrę i zastanawiał się nad kolejnymi krokami.

Rozdział 42 Teksas

Upewniwszy się, że obaj mężczyźni na zewnątrz nie żyją, Harvath wślizgnął się do domku gościnnego. Od strony pokoju Nicholasa dobiegało potępieńcze wycie, na szczęście zbyt tubalne, aby rannym miał się okazać karzeł. Harvathowi udało się pokonać połowę drogi od wejścia do drzwi pokoju – korzystał z lunety termowizyjnej, trzymając broń gotową do strzału – gdy Draco wypadł do przedpokoju i zaczął ujadać. Z pyska pryskała mu krew, z oczu wyzierało szaleństwo, jakby dostał wścieklizny. Pies w żaden sposób nie okazał, że rozpoznaje Harvatha. W gruncie rzeczy przymierzał się do ataku. – Dobry piesek – rzekł łagodnie Harvath. Draco nadal ujadał i stąpał do przodu. Harvath nie chciał skrzywdzić zwierzęcia, ale też nie zamierzał się odsłonić, wykrzykując, że wrócił. Sytuację patową uratował Nicholas, który zawołał z pokoju: – Kto tam? – Rubber Duckie – odparł Harvath, doskonale wiedząc, że na takie pytanie w żadnym razie nie należy odpowiadać „ja”. Karzeł wykrzyczał komendę po rosyjsku, na co pies przestał szczekać i potulnie wrócił do pokoju. Harvath, nie wypuszczając broni z ręki, którą trzymał przy piersi, podążył za nim. Zatrzymał się za rogiem i opuścił lunetę. Do przedpokoju sączyła się strużka światła i dolatywały jęki mężczyzny. – Wszystko gra? – Gra – odpowiedział Nicholas. – Możesz wejść. Harvath błyskawicznym ruchem wyjrzał za róg, po czym dopiero stanął w progu. Na podłodze pokoju leżał zakrwawiony dwudziestoparolatek. Argos, którego pysk także był cały czerwony, stał tuż obok. Większość sprzętu komputerowego została roztrzaskana przez kule. Mocno zniszczony laptop dawał dość światła, by było cokolwiek widać. Draco stanął przy nodze Nicholasa, który nie spuszczał rannego z muszki swego niewielkiego M3. Nigdzie w zasięgu wzroku nie było widać Niny. Harvath już miał zapytać, gdzie jest kobieta, gdy usłyszał dobiegające

z łazienki odgłosy wymiotów. Wchodząc do pokoju, wymierzył do leżącego na podłodze mężczyzny, który właśnie się wykrwawiał. Psy rozdarły go niemal na strzępy. Harvath wątpił, aby facetowi udało się przeżyć. – Na pewno wszystko gra? – zwrócił się ponownie do Nicholasa. – Nina źle się poczuła, ale poza tym nic nam nie jest. Harvath wyjął z kieszeni czterdziestkępiątkę i rzucił broń Nicholasowi. – Proszę – powiedział. – Będzie ci wygodniej. Nicholas posłuchał. Podchodząc do rannego, Harvath gestem poprosił, aby Nicholas odwołał z posterunku Argosa. – Nie – sprzeciwił się Nicholas. – Przyszedł nas zabić. Niech psy go wykończą. Harvath zmierzył go spojrzeniem. – Odwołaj psa. To rozkaz. Nicholas ustąpił. Wydał komendę po rosyjsku i Argos się cofnął. Harvath zerknął na leżącego i uznał, że broń nie będzie mu potrzebna. Włożył ją za pasek spodni na plecach, po czym schylił się i podniósł mężczyznę do pozycji siedzącej, opierając go o krawędź łóżka. Nie było to przyjemne dla żadnej ze stron. Zanim Harvath zabrał ręce, był po łokcie uwalany krwią. Rany były bardzo poważne. Mężczyzna miał poharataną twarz i mocno pogryzione wszystkie kończyny, a także podbrzusze. Jego szyja wyglądała jak kotlet mielony. Harvath był zdumiony, że młodzik w ogóle wydaje jakieś dźwięki. W tle, pod nieustannym jęczeniem, było słychać mlaszczący odgłos korespondujący z wysilonymi ruchami klatki piersiowej. Najbardziej niesamowite było to, że wciąż wydawał się przytomny. – Kiepsko z tobą – zaczął delikatnie Harvath. – Mam apteczkę i zrobię co się da, ale zanim się do tego zabiorę, musisz mi odpowiedzieć na parę pytań. Kim jesteś? Kto cię tu przysłał? Oczy chłopaka były szkliste i nieskupione na niczym. Oddech urywany. W pewnym momencie zacharczał i wykrztusił trochę krwi. – Nic ci nie powie – stwierdził Nicholas. – Pozwól mi napuścić na niego psy. Argos i Draco zaskomliły cicho. – Nie będę się powtarzał – rzucił Harvath. – Trzymaj swoje psy krótko. – Zwracając się znów do jeńca, powiedział: – Wszystko zależy od ciebie. W tej apteczce mam też środki przeciwbólowe. Możemy ustabilizować twój stan i odwieźć cię do szpitala. Powiedz mi tylko, jak się nazywasz i kto cię tu przysłał. Chłopak miał na sobie takie same ciuchy jak jego kumple, którzy leżeli na zewnątrz. Dżinsy, buty wojskowe i nie pasującą na niego koszulę, którą najprawdopodobniej zdarł z grzbietu jednego z mężczyzn zabitych przy wodopoju. Na nadgarstku nosił wojskową wersję zegarka marki Suunto, niezwykle popularnego w służbach specjalnych. Był ciemnowłosy i krótko ostrzyżony, zdawał się wysportowany. Gdyby spotkali się w innych okolicznościach, Harvath wziąłby go za jednego z komandosów, jakich sam

niegdyś szkolił. Czekał, aż chłopak coś powie, jednakże kiedy milczenie przeciągało się, odezwał się znowu: – Ludzie, z którymi pracowałem, byli prawi i uczciwi, przelewali krew za ojczyznę. Teraz nie żyją, zamordowani przez tych, którzy ciebie tu przysłali... Chociaż wywołało to falę wzmożonego bólu, chłopak przekręcił głowę i poruszył oczami, aby spojrzeć na Harvatha. Przestał nawet jęczeć. Jego źrenice zaczęły się rozszerzać. – Wszystko, co od nich usłyszałeś – rzekł mu Harvath – było kłamstwem. Zostaliście wykorzystani. Ale to się może skończyć... teraz, tutaj. Jeśli mi pomożesz, nikt więcej nie umrze. Czas mijał. Gdy chłopak otworzył usta, powietrze zmieszane z krwią zabulgotało w jego płucach. Słowa, które się formowały na jego zniekształconych wargach, były ledwie odróżnialne i Harvath musiał się nachylić, aby cokolwiek usłyszeć. – Bremmer – sapnął ranny. – Chuck Bremmer. Harvath odniósł wrażenie, że pamięta to nazwisko z czasów, gdy służył w ochronie prezydenta. Był wtedy gość nazwiskiem Bremmer, specjalny łącznik między Departamentem Obrony a Białym Domem. – Chodzi ci o pułkownika Chucka Bremmera? Żadnej reakcji. Chłopak wszedł w fazę oddechu agonalnego – czy też „oddechu gupika”, jak go nazywano. Klatka piersiowa podnosiła mu się bardzo szybko, choć tylko nieznacznie. Harvath powtórzył pytanie, przyglądając się twarzy chłopaka w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak potwierdzenia. Odpowiedziało mu spojrzenie szklistych oczu. Parę sekund później urywany oddech ustał. Harvath sprawdził puls. Chłopak nie żył.

Rozdział 43 Harvath porozmawiał z Nicholasem, doprowadzając się jednocześnie do porządku, potem wydał karłowi listę poleceń i odjechał czarnym GMC. Był wczesny niedzielny ranek i większość personelu rancha nie zdążyła jeszcze ściągnąć z miasta. Przedtem umieścił na posterunku Maggie Rose, której zadaniem było dopilnować, aby nikt z pracowników nie zjawił się w samym środku strzelaniny. Teraz, gdy niebezpieczeństwo już minęło, chciał, aby kobieta zrobiła dla niego jeszcze jedno. Ford stał zaparkowany na poboczu, więc Harvath zjechał na skrajny pas, aby mogli porozmawiać przez opuszczone okna. Maggie na jego widok wyrzuciła z siebie potok słów. – Nic ci się nie stało? Wszyscy jesteście cali? Harvath wyciągnął rękę przez otwarte okno i ścisnął ją za ramię. – Nikomu nic się nie stało – zapewnił. Maggie oczekiwała jakichś wyjaśnień, podsumowania wydarzeń ostatnich godzin, niczego takiego jednak nie otrzymała. Nie od razu się z tym pogodziła. Harvath widział, że jest wytrącona z równowagi. – Maggie, posłuchaj... – zaczął. – Im mniej wiesz, tym lepiej. Mężczyźni, którzy zjawili się na ranchu, nie stanowią już problemu. I na tym poprzestańmy, dobrze? – Co ty mi właściwie próbujesz powiedzieć? Uśmiechnął się, chcąc ją uspokoić. – Mówię, że nie masz się czym martwić. Skonfundowana Maggie skinęła tylko głową. – Świetnie. Gdybyś musiała skorzystać o tej porze z komputera kogoś spoza rancha, znalazłby się jakiś? Kobieta zerknęła na zegarek, zanim odpowiedziała: – Chyba tak. Harvath przeszukał wóz w poszukiwaniu kawałka papieru i czegoś do pisania. Znalazłszy jedno i drugie, nabazgrał adres internetowy i kilka ciągów cyfr. Wręczył kartkę Maggie i wyjaśnił jej swoją prośbę. Kobieta słuchała go uważnie, przyglądając się liczbom, które wyglądały jak numery seryjne, po czym powtórzyła na głos otrzymane instrukcje. – Nie pokręciłam niczego? – zapytała na koniec.

– Nie – odparł Harvath. – Kiedy dostaniesz potwierdzenie, zapisz je skrzętnie i przywieź na rancho. Maggie ponownie spojrzała na zegarek. – Co ty właściwie zamawiasz? Jest praktycznie środek nocy. Nic z tego nie rozumiem. Skąd w ogóle wiesz, że ktoś odbierze to zamówienie? – Po prostu wiem. Niczym się nie przejmuj. Maggie wzruszyła ramionami i skinęła głową. – Niedługo zamkną bary. Co będzie z wracającym personelem? – Dopóki ktoś nie zajrzy do domku gościnnego, nic nam nie grozi. – Nikt tam nie zajrzy. Pewnie urządzą sobie poprawiny w jednej z chat, a koło budynków pokażą się dopiero przed południem. – A ty? Ile ci to może zająć? – brodą wskazał kartkę. Zastanowiła się, zanim odpowiedziała: – Mam znajomych, którzy mieszkają w mieście. Dotarcie tam zajmie mi jakieś dwadzieścia minut, powrót tyle samo, ale trzeba dodać czas potrzebny na wykurzenie ich z łóżek, no i złożenie zamówienia. Na pewno nie chcesz, żebym zadzwoniła do nich wcześniej, by uprzedzić, że jadę? Harvath potrząsnął głową. – Nie. Nie używaj telefonu. Najlepiej będzie, jak przy mnie wyjmiesz z niego baterię. Obserwował, jak kobieta – nie przestając kręcić głową – wyjmuje baterię z aparatu. – Dzięki – rzekł. – I nie zatrzymuj się po drodze. Do zobaczenia za mniej więcej godzinę. Nie czekając na jej odpowiedź, wrzucił bieg, zawrócił na pustej jezdni i skierował się ku ranchu. Dotarłszy na miejsce, zatrzymał się za garażem. Wiedział, że nie ma wiele czasu. Podwójne drzwi prowadziły do obszernego betonowego pomieszczenia ze stołami ze stali nierdzewnej, zamocowanymi nad głową wężami na wodę, hakami i systemem rynien odprowadzających, znikających w kratkach ściekowych w podłodze. Na uboczu znajdowała się chłodnia. Harvath wypatrzył wózek służący do przewożenia trofeów myśliwskich, a w szafce stojącej za nim stertę worków. Znalazł jeszcze fartuch i parę ciężkich gumowych rękawic, po czym wyszedł na zewnątrz i zapakował wszystko do auta, a następnie wrócił do domku gościnnego. Najpierw zatrzymał się przy kępie klonów. Snajper leżał tam, gdzie go zostawił. Przemieszczanie zwłok zawsze sprawiało problemy, a w dodatku nie mógł podjechać bliżej samochodem. Ułatwiając sobie zadanie, wpakował ciało do worka i przewiózł je na wózku, uprzednio włożywszy fartuch i rękawice. Przy aucie zarzucił sobie zwłoki na jedno ramię, wyprostował się i przerzucił je do części bagażowej. Z ciałami leżącymi przy domku poszło mu równie opornie. Każdorazowo zatrzymał wóz najbliżej jak się dało, za pomocą worków zrobił z obu trupów mumie i upchnął w przepastnym GMC. Później upewnił się, że pozbierał wszystką broń. Na koniec zostawił sobie ciało wewnątrz domku.

W środku zastał Nicholasa oraz ku swemu zdziwieniu także Ninę – której nareszcie przeszły wymioty – ostro działających w pokoju. Ci dwoje zdążyli spakować nadający się do użytku sprzęt Nicholasa i odstawić pod wschodnią ścianę. Obok szafki nocnej stało wiadro z mopem i rozmaite środki czystości przyniesione z szafki pod zlewem. Żadne jednak nie zajęło się zwłokami ostatniego napastnika, czego Harvath w gruncie rzeczy wcale się po nich nie spodziewał. Nicholas był za mały, a Nina raczej nie nadawała się do tego typu roboty. Chłopak wciąż był w tej samej pozycji, w której umarł – oparty o krawędź łóżka. Któreś z nich jednak nakryło go prześcieradłem. Gdziekolwiek przesiąkła krew, tam materiał przykleił się do ciała, tworząc coś w rodzaju rzeźby. – Co do niego... – odezwał się Nicholas, widząc, że Harvath spogląda na przykryte zwłoki. Harvath uniósł dłoń w gumowej rękawicy. – Ja się nim zajmę. Ty dokończ to, co tam robisz. – Co będzie z moim zniszczonym sprzętem? – Zostaw go. Zabieramy tylko to, co konieczne. Poproszę Maggie, żeby pozbyła się reszty. Czy cokolwiek z tego szmelcu można namierzyć? – Nie – odparł Nicholas. – Wyczyściłem wszystko dokładnie, powyjmowałem także wszystkie dyski. – A co się stało z flashpenem Caroline? Karzeł poklepał się po prawej kieszonce z przodu koszuli. – Gotów do drogi. Harvath podszedł do drzwi łazienki i uchylił je przed Niną. – Postaram się uwinąć. Ty poczekaj tutaj. Nie musiał mówić, dlaczego chce się jej pozbyć z pokoju na parę minut. Domyśliła się jego roli, jak tylko zobaczyła go w gumowych rękawicach i fartuchu rzeźnika. Gdy kobieta przekroczyła próg, Harvath zatrzasnął za nią drzwi, pobiegł po wózek, który zostawił w przedpokoju, i wtoczył go do środka. – Co zamierzasz zrobić z ciałami? – zainteresował się Nicholas. – Gdybyśmy mieli czas, wywieźlibyśmy je w najodleglejszy zakątek rancha, wykopali tam głęboki dół i zalali go cementem. – A skoro nie mamy czasu? – Wdrożymy plan B. Nicholas nawet nie zapytał, na czym polega plan B. Cofnął się i biernie przyglądał, gdy Harvath wpychał ciało do wora, po czym szczelnie go zamykał. Dźwigając ciężar na wózek, rzucił: – Niech ci Nina pomoże zgromadzić wszystko, co chcesz zabrać, i ustawić obok drzwi. Potem wyszorujcie podłogę. Nie może zostać ani kropla krwi, rozumiemy się? Nicholas robił dobrą minę do złej gry, jednakże Harvath widział, że podobnie jak Maggie jest wstrząśnięty. Mimo to karzeł zdobył się na pokazanie uniesionego kciuka, po czym Harvath opuścił pokój, wywożąc ciało. Wrzucił ostatnie zwłoki do wozu i wrócił do domku. Nicholas i Nina znosili skrzynie na próg, a on łapał je i ładował na bagażnik dachowy.

Przewlekł sznurek przez rączki i przywiązał do stelaża. Szarpnąwszy raz a mocno dla sprawdzenia, czy nic nie spadnie, skierował się do pawilonu rekreacyjnego.

Rozdział 44 Do świtu pozostały dwie godziny, gdy nad ranchem dało się słyszeć pierwsze dźwięki nadlatującego samolotu turboodrzutowego Pilatus PC-12. Harvath błysnął reflektorami auta. Maggie przesunęła dźwignię, oświetlając lądowisko. Zdążyli się już pożegnać, a Harvath dodatkowo poinstruował kobietę, jak ma przedstawić znalezisko nad wodopojem. Maggie rozumiała, dlaczego Harvath nie chce, aby była przy ładowaniu rzeczy na pokład. Tak będzie dla niej lepiej. Biało-niebieska maszyna wylądowała, podkołowała do końca pasa, gdzie zawróciła, by stanąć obok czekającej grupki ludzi. Zatrzymawszy się obok sterty bagaży, pilot zdławił jedyną turbinę. Drzwi otworzyły się, wysunięto składane schodki, po czym stanął na nich gładko ogolony mężczyzna tuż po pięćdziesiątce. Miał gęste szatynowe włosy i nosił dżinsową koszulę, zielonkawe spodnie i ciężkie robocze buty. Obrzucił spojrzeniem ludzi, bagaże i dwa olbrzymie białe psy. Potem pomachał Harvathowi. Harvath odpowiedział tym samym gestem i patrzył, jak żylasty pilot schodzi po stopniach. Mężczyzna stanął na płycie lotniska i Harvath wyciągnął do niego rękę. – Dzięki za przybycie, Mike. Pilot objął go na niedźwiadka, unosząc nad ziemię. – Chyba nie wątpiłeś, że się pojawię, co? Zawsze ci powtarzałem, że wystarczy poprosić... Nie sądziłem tylko, że zachce ci się latać w środku nocy. – W końcu wypuścił Harvatha z objęć, aby ponownie przyjrzeć się reszcie. – Dobry Boże, a to mi dopiero zbieranina! – Spoglądając w dół na Nicholasa, dorzucił: – Jak się miewasz? Chcesz się przelecieć? Z Mike’a Striebera był niezły numer. Sypał dowcipami jak z rękawa i potrafił się dopatrzyć zabawnych stron w każdej sytuacji, a jego luźny sposób bycia zdawał się udzielać otoczeniu. Urodzony i wychowany w San Antonio wstąpił do piechoty morskiej po zdobyciu tytułu inżyniera, ponieważ chciał skopać tyłki wrogom i oblatywać maszyny. Miał okazję pilotować każdy rodzaj jednostek latających, zanim sobie uświadomił, że tak naprawdę zależy mu nie na samolotach, tylko na helikopterach. Jak zawsze zmierzając prosto do celu, Strieber przesiadł się za stery śmigłowca.

Okazał się wyśmienitym pilotem i w końcu trafił do Marine Helicopter Squadron One, znanego także jako HMX-1 – jednostki, która woziła prezydenta, wiceprezydenta, członków gabinetu i innych VIP-ów. Właśnie tam, podczas służby w tajnych służbach, Harvath poznał Striebera i zaprzyjaźnił się z nim. Przeszedłszy na emeryturę, Mike Strieber postanowił wrócić do korzeni, czyli bycia inżynierem. Zaprojektował taktyczną latarkę, która jak sądził, może się sprawdzić w terenie. Raz jeszcze poszedł za głosem serca i wyrobił sobie markę jak mało kto. Jego latarki, a także doskonałe i pomysłowe noże, których produkcję rozpoczął, okazały się hitem w armii, policji, a nawet wśród cywili, dzięki czemu Mike i jego ludzie mieli zajęcie na okrągło. Zaopatrując amerykańskie oddziały stacjonujące we wszystkich strefach czasowych, zawsze miał człowieka do obsługi strony internetowej i poczty elektronicznej. Był fanatykiem wysokiej jakości obsługi klienta. Harvath nie wątpił więc, że zaszyfrowana wiadomość, którą zapisał Maggie na kartce, dotrze do rąk Striebera. Kobieta nie widziała w niej sensu, szerokość i długość geograficzna, wyglądająca jak numery seryjne, nic jej nie mówiły, jednakże Mike nie miał najmniejszych problemów ze zrozumieniem przesłania. – To dokąd lecimy? – zapytał teraz. Ton miał radosny, jakby Harvath był jego najważniejszym klientem i chciał go za wszelką cenę uszczęśliwić. Harvath przywołał go do wozu i pokazał zawartość części bagażowej. – Muszę się tego pozbyć. Strieber nie musiał zaglądać do worków, żeby domyślić się, co jest w środku. – Zdajesz sobie sprawę, że tylko żartowałem, kiedy opowiedziałem ci tamten dowcip o przyjacielu pomagającym pozbyć się żony i prawdziwym przyjacielu pomagającym pozbyć się ciała? – W życiu bym cię nie narażał, Mike, ale ci faceci zabili dziś w nocy parę osób i próbowali dopaść mnie. Dostali to, na co zasłużyli. Strieber znał przeszłość Harvatha – tę z czasów służby w SEALs, a także po odejściu z Białego Domu – dostatecznie, by nie zadawać żadnych pytań. – Zatem mam przyjąć, że sprawa jest oficjalna? Dobra – skwitował Strieber. – A kiedy już się pozbędziemy twojego brudnego prania, co jeszcze mogę dla ciebie zrobić? Harvath wskazał na Nicholasa, Ninę i psy i powiedział: – Liczyłem na to, że przechowasz ich przez jakiś czas. W bezpiecznym miejscu. – To się da zrobić. A co będzie z tobą? – Odpowiem na to w powietrzu. Te wyjaśnienia zadowoliły Striebera. Przyglądając się pasażerom, bagażom i wszystkiemu, co Harvath miał w aucie, Mike dokonywał obliczeń wagi ładunku i jego rozmieszczenia przed startem. Harvath zaproponował, żeby Nina i Nicholas z psami wsiedli na pokład, po czym we dwóch zajmą się resztą. Dwadzieścia minut później byli gotowi do odlotu. Strieber zakończył

sprawdzanie instrumentów i pokazał uniesiony kciuk. Harvath wspiął się na pokład, złożył schodki i zamknął dobrze drzwi. Upewnił się, że Nicholas, Nina i psy są usadowieni wygodnie, po czym przeszedł do kokpitu i zajął fotel drugiego pilota. Kiedy nałożył słuchawki, Strieber zapytał: – W drogę? – Tak – odpowiedział Harvath. Minuty później byli już na przeciwległym końcu pasa startowego i Mike zwiększał moc potężnego silnika maszyny. Pasażerom wydawało się, że siedzą okrakiem na grzbiecie wierzchowca pełnej krwi rwącego się do gonitwy. Samolot cały aż wibrował i sprawiał wrażenie żywej istoty. – No to w drogę – rzucił Strieber, zwalniając hamulce, by maszyna mogła potoczyć się po pasie. Harvath obserwował wskazania prędkościomierza, którego wskazówka przesuwała się szybko na prawo. W końcu Strieber przyciągnął wolant do brzucha i maszyna oderwała się od ziemi. Skierowali się na południe, zaraz jednak zmienili kierunek i podążyli na wschód, w stronę oceanu. Pokrywa chmur znajdowała się wystarczająco wysoko, by Strieber mógł zastosować uproszczone procedury lotu, co znaczyło, że nie będzie potem wypełniał planu lotu, a co za tym idzie, nikt nie znajdzie śladu po odbytym kursie. Harvath rozłożył na kolanach mapę. Korzystając z pożyczonej mu przez Mike’a latarki, przesunął palcem po fragmencie wybrzeża, zadając kilka pytań. – To zależy od ciebie – odparł Strieber. – Przypuszczam, że jedyna różnica to taka, jak szybko zostaną odkryte ciała. Harvath życzył sobie, aby ciała w ogóle nie zostały odkryte, a jeśli już – żeby trwało to dłużej niż krócej. Mieli dwie możliwości. Mogli zrzucić ładunek albo w bagnistej Zatoce Południowej nieopodal granicy, albo w Zatoce Meksykańskiej. Harvath nie posiadał dostatecznej wiedzy, żeby przewidzieć, czy tutejsze prądy morskie mogą doprowadzić do wyrzucenia zwłok na brzeg w Teksasie bądź w Meksyku. Tak czy owak zgony pójdą na konto karteli. Tylko że rząd Stanów Zjednoczonych przeprowadzi dochodzenie w tej sprawie, podczas gdy Meksykanie przymkną oko. Harvath skłaniał się ku Zatoce Południowej. Mike opisał, jak zabierze się do zadania, i powiedział, gdzie mają się znaleźć Nicholas, Nina i psy, podczas gdy Harvath będzie robił, co do niego należy. Harvath odpiął pasy, przeszedł na tył maszyny i wszystko przygotował. Korzystając ze sprzętu lotnika, zrobił sobie fachową uprząż, którą przypiął do jednego z foteli. Jeszcze na ranchu oprawił zwłoki, rozcinając je od wzgórka łonowego aż do mostka i dziurawiąc jelita. Tylko w ten sposób można się pozbyć gazów z martwego ciała. Gdyby tego nie uczynił, napuchłyby w wodzie i wypłynęły na powierzchnię. Podczas pracy zauważył, że dwaj zabici mieli niezdarne tatuaże podobne do tych, które widział u napastników w Hiszpanii.

Umieściwszy rozpłatane zwłoki z powrotem w workach, zabezpieczył je taśmą izolacyjną i dodatkowo obwiązał linką wokół stóp. Zabrał też z siłowni osiem dwudziestokilogramowych talerzy. Przytroczył po dwa takie obciążniki do każdego worka, poprzekłuwał materiał, żeby uwolnić powietrze, i dał znak, że wszystko gotowe. Strieber zmniejszył wysokość i zatoczył szeroki łuk. Gdy zbliżali się do zatoki, pozwolił Harvathowi otworzyć tylny właz. Strumień ogonowy i ryk silnika były ogłuszające. Słone morskie powietrze wdarło się do kadłuba, kiedy maszyna zeszła jeszcze niżej. Czekając na ostatni sygnał od pilota, Harvath nie odrywał od niego wzroku. Dwadzieścia sekund później Mike włączył latarkę w kokpicie i nadał serię błyskawicznych mignięć. Harvath nie czekając, wyrzucił pierwszy z worków.

Rozdział 45 Annapolis Junction, stan Maryland

Informacja równa się wiedzy, a wiedza równa się władzy. Mając dostęp do nielimitowanych pokładów informacji, Craig Middleton zdobył nieograniczoną władzę. To dawało jemu i jego współpracownikom z wewnętrznego kręgu ATS kontrolę praktycznie nad wszystkim – środkami finansowymi, politykami, a nawet życiem i śmiercią zwykłych ludzi. Middleton czuł, że rządzi. Aż do teraz. Sprawy toczyły się gładko, dopóki nie pojawiła się Caroline Romero. Popełnił błąd, wysyłając za nią własnych ludzi. Spaprali robotę, kobieta zginęła, a im nie udało się odzyskać flashpena. Middleton nie miał pojęcia, ile udało się jej dowiedzieć, ale musiał przyjąć, że cokolwiek odkryła, może przywieść do upadku jego i ATS. A na to nie mógł pozwolić. Sprawą nadrzędną stało się odzyskanie flashpena. Wiadomość, że butik z bielizną nadał przesyłkę do siostry Caroline, była prawdziwym przełomem, lecz niestety spóźnionym. Zanim Bremmer wysłał tam swoją ekipę, kobieta zniknęła. Middleton miał silne przeczucie, że w paczce było coś jeszcze oprócz bielizny. Caroline wysłała siostrze flashpena. I udzieliła jej szczegółowych wskazówek, jak nie dać się złapać. Nina Jensen opuściła mieszkanie, rzuciła pracę, zostawiła karty kredytowe i telefon komórkowy. Nie skontaktowała się z nikim z rodziny ani z przyjaciół. Jednakże – jak wykazał rekonesans Bremmera na ranchu – nawiązała kontakt z karłem Carltona oraz ze Scotem Harvathem. Middleton nigdy nie sądził, że dojdzie do przecięcia tych dwóch strumieni. Styczną musiała być w tym przypadku Caroline Romero. W którymś momencie ona i Troll poznali się. Caroline przekazała flashpena swojej siostrze, a potem nagle objawił się także karłowaty haker. To pewnie on odezwał się do Harvatha i ściągnął go do Teksasu. Fakt, że udało im się pozostać poza siecią, był wiele mówiący. Gdyby nie ciekawość Maggie Rose i jej surfowanie w Internecie, prawdopodobnie uniknęliby namierzenia. Za Harvathem zostały wysłane dwie grupy – i obydwie poniosły

porażkę. Za drugim razem Bremmer wydał rozkaz, aby snajper pozostał na pozycji obserwacyjnej. Middleton domagał się szczegółów, jednakże pułkownik nie kwapił się z ich podawaniem. Jego ludzie przeprowadzili rekonesans i opracowali plan akcji. Wiedzieli, że nie wolno im zabić dziewczyny, dopóki nie odda flashpena. Mieli zielone światło na wypadek konieczności tortur. Dopiero po przejęciu flashpena powinni przejść do wyeliminowania celów. A następnie oddalić się jak najszybciej i zachować ciszę w eterze. W końcu jednak musieli nawiązać kontakt. Wtedy Bremmer powiedziałby im, jak mają dostarczyć znalezisko. Middleton nie potrafił zasnąć. Wiedział, że do ataku dojdzie we wczesnych godzinach porannych. Nie miał pojęcia, czy kobieta ukryła gdzieś flashpena, ale raczej w to wątpił. Wszystko wskazywało na to, że zabrała pamięć zewnętrzną, udając się na rancho. Był pewien, że trzecia próba wyeliminowania Harvatha zakończy się sukcesem, jednakże w miarę upływu czasu i zbliżania się świtu – przy całkowitym milczeniu Bremmera – zaczął odczuwać niepokój. Nalał sobie whisky i zaczął rozważać drugi ze swych problemów, którym był Reed Carlton. Ten podstarzały szpieg okazał się chytrą sztuką. Jakim cudem uratował się z piekła, które rozpętano w jego domu, do tej chwili pozostawało tajemnicą. Ludzie Bremmera czekali w gotowości, na wypadek gdyby opuścił sypialnię, która była zamknięta szczelniej od sejfu. Nikt nie widział, aby Carlton wyszedł z domu. Wszyscy uznali, że zginął w pożarze. A jednak, gdy dym opadł – mówiąc w przenośni i dosłownie – nigdzie go nie było. Zniknął, rozpłynął się... Middletonowi przypadł do gustu pomysł włączenia w poszukiwania policji, jednakże nie podobała mu się myśl, że jakiś glina spróbuje schwytać człowieka szkolonego przez najlepszych i latami wymykającego się wrogom na całym świecie. Carlton i Harvath zdawali się ulepieni z tej samej gliny. Obydwaj nie dali się złapać ludziom Bremmera. Wykorzystanie Skype’a i konta Carltona okazało się sprytnym posunięciem umożliwiającym namierzenie Harvatha, wszakże po czasie Middleton zaczął się zastanawiać, czy nie powinni byli zaczekać z tym do chwili oficjalnego ogłoszenia śmierci starego szpiega. Może wtedy udałoby się zwabić obydwóch w pułapkę. Był mądry po szkodzie, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Mieli wszelkie podstawy sądzić, że Carlton zginął w pożarze. Skoro Harvath pojawił się w Internecie, musieli to wykorzystać, inaczej okazaliby się głupcami. Rozpierając się na jednym ze skórzanych foteli w swoim gabinecie, Middleton bawił się szklaneczką z whisky. Zrobiwszy miejsce na mentalnej tablicy, raz jeszcze prześledził zależności, tak jak on je widział. Caroline nawiązała kontakt z siostrą. Siostra nawiązała kontakt z karłem. Karzeł nawiązał kontakt z Harvathem, który z kolei próbował skontaktować się z Carltonem. Ale do kogo uderzył Reed Carlton? Kiedy poznał raport koronera, zadał to samo pytanie Schroederowi. Wydawało się logiczne, że w razie zagrożenia Carlton ukryłby się

w bezpiecznym miejscu i stamtąd nawiązał kontakt z osobami, które mogłyby mu zapewnić ochronę. Ze swoimi podwładnymi. Schroeder natychmiast się tym zajął i wkrótce wrócił z odpowiedziami. ATS monitorowała telefony komórkowe ludzi Carltona. W ciągu doby od pożaru każdy z nich otrzymał SMS-a o treści „Raport o zyskach: Blue Petroleum, Oil & Lubricant”. Nie mógł to być przypadek. To musiał być jakiś szyfr. Telefon, z którego wysłano wiadomość, nadal emitował sygnał i Schroeder wyśledził go na jakimś parkingu dla ciężarówek w Arizonie. Przekupił policję stanową, która natychmiast rozesłała radiowozy w poszukiwaniu Carltona. Middletonowi jednak coś tu śmierdziało. Gdy telefon zaczął się znów przemieszczać, Schroeder – udający technika FBI – pomógł władzom namierzyć, skąd dochodzi sygnał. Okazało się, że z osiemnastokołowego tira jadącego do Bakersfield w Kalifornii. Kierowcę przesłuchano i sprawdzono pojazd. Telefon został znaleziony w foliowym woreczku pod podwoziem. Z tego Carltona był jednak cwaniak. Chociaż zakładali, że telefon jest czysty i nic więcej im nie powie, Schroeder postarał się o to, aby został przesłany pierwszym porannym lotem. Middleton musiał to przyznać staremu agentowi – numer z telefonem okazał się niezłą podpuchą. Ale też sporo im powiedział. Carlton oczywiście wiedział, że aparat w końcu zostanie namierzony. Użył go tylko raz, po czym wyrzucił. To dało Middletonowi do myślenia. Co Reed Carlton zrobił potem? Ponownie wrócił do zapisywania mentalnej tablicy. Caroline... z siostrą. Siostra... z karłem. Karzeł... z Harvathem, Harvath... z Carltonem i Carlton... ze swymi agentami. A gdy jego agenci nie odpowiedzieli, z kim dalej? Do kogo zwróciłby się o pomoc? Że Carlton był urodzonym taktykiem, pokazywało nie tylko jednokrotne użycie telefonu i podrzucenie go na ciężarówkę jadącą na Zachodnie Wybrzeże, ale sam fakt posiadania czystego aparatu. Carlton był przewidujący. To nie dziwiło Middletona. Bycie przewidującym to wymóg w zawodzie szpiega. Zatem Carlton wiedział, że przyjrzą się wszystkim jego kontaktom, co w gruncie rzeczy zrobili. Ale nie zmieniało to faktu, że musiał poprosić kogoś o pomoc. Potrzebował odpowiedzi na dręczące go pytania, a sam nie mógł ich zdobyć. Zatem albo uderzył do kogoś spoza znajomych, albo – jak wcześniej Caroline – jej siostra, Troll bądź Harvath znaleźli sposób na nawiązanie kontaktu nie wywołującego alarmu w ATS. Middleton podszedł do biurka i odstawił szklaneczkę, po czym wybudził komputer ze stanu uśpienia. Otworzył „drzewko znajomości” Carltona i po raz setny przyjrzał się uważnie odgałęzieniom i wzajemnym zależnościom. Był pewien, że w nich znajduje się odpowiedź, tylko na razie jej nie widzi. Komu Carlton ufał? A precyzyjniej – po tym, jak zrozumiał, że wszyscy jego agenci nie żyją – komu ufał na tyle, by powierzyć mu swoje życie? Nie mając pojęcia, kim jest przeciwnik, pod czyją opiekę by się oddał? Skoro mowa o jednej jedynej osobie, kim byłby człowiek zdolny do rozwikłania tak skomplikowanej zagadki, w której stawka jest tak niesłychanie wysoka?

Gapiąc się w wykres, Middleton skreślał kolejne kandydatury, rozmyślając nad przebiegiem kariery zawodowej Carltona. Istniały spore szanse, że będzie to ktoś miejscowy, ktoś mający dobre układy w Waszyngtonie i mogący powęszyć bez wzbudzania większych podejrzeń. Ta myśl zwróciła uwagę Middletona na czynnik, jakiego dotąd nie brał pod uwagę. Kto idealnie pasuje do tej charakterystyki, zarazem wydając się najmniej prawdopodobnym kandydatem? Middleton zaczął się przyglądać ludziom, z którymi Carlton był skłócony – czy to na niwie prywatnej czy zawodowej. Było parę takich osób, lecz niezbyt dużo. Mimo to Middleton wypisał sobie ich nazwiska. Miał już zamknąć plik, gdy zdecydował się na ostatni rzut okiem w poszukiwaniu osoby będącej najmniej prawdopodobną kandydaturą w tym wypadku. Przebiegając wzrokiem wykres, natknął się na nazwisko, które spowodowało, że nagle coś mu zadzwoniło w głowie. Podświetliwszy je, Middleton otworzył folder z danymi mentora Reeda Carltona nazwiskiem Thomas „Tommy” Carver Banks.

Rozdział 46 Teksas

Mike Strieber lubił brudzić sobie ręce i czuć więź z matką Ziemią. Był zapalonym hodowcą i zależało mu na tym, aby jego dzieci rozumiały, że żywność nie pojawia się w sklepach za sprawą czarodziejskiej różdżki. Choć nigdy nie wiódł monotonnego życia, do niedawna mógł tylko pomarzyć o prowadzeniu gospodarstwa. W końcu jednak natrafił na idealny kawałek ziemi i nabył go. Będąc pilotem i właścicielem śmigłowca, mógł podróżować między San Antonio i własnym ranchem, kiedy tylko chciał. Gospodarstwo stanowiło jego ucieczkę od codzienności i być może dlatego nieczęsto o nim opowiadał. Były tam konie jego żony Angeli, basen dla dzieci oraz oczywiście strzelnica. Poza tym nie wprowadził na ranchu wielu zmian. To nie miał być luksusowy ośrodek wypoczynkowy. Strieber pragnął prostoty. Harvath pokochał to miejsce od pierwszego wejrzenia. Nie dlatego, że było położone z dala od cywilizacji, lecz ze względu na ludzi, których Mike zatrudnił. Trzej młodzi żołnierze piechoty morskiej byli weteranami wojny w Afganistanie i Iraku. Wszyscy stali obok pani Strieber przy białym SUV-ie i granatowym fordzie z rodziny Super Duty, kiedy Mike lądował na zwykłym pasie ziemi. Każdy z nich odniósł rany, żaden jednak nie obnosił się ze swoimi żalem ani z pretensjami. Gdy Harvath wysiadł z helikoptera, Angela zamknęła go w silnym uścisku. Ostatnio widzieli się przed prawie dwoma laty. Ta kobieta była prawdziwie lepszą połową Mike’a, któremu Harvath przypominał to na każdym kroku. Angela była nie tylko młodsza i zabawniejsza, ale też o wiele ładniejsza od męża. Co najważniejsze zaś, podobnie jak mąż miała złote serce. Przywitawszy się, odwróciła się i przedstawiła Harvathowi trzech eksżołnierzy: Matta, Jasona i Ryana, pochodzących z Teksasu. Matt został postrzelony w głowę za lewym uchem przez snajpera podczas patrolu w pobliżu Ar-Ramādī w Iraku. Jason i Ryan padli ofiarą autochtonów w trakcie zamachów na drogach prowincji Helmand w Afganistanie.

Pierwszy stracił lewą rękę, natomiast drugi – obie nogi tuż pod kolanem. Mimo że wszyscy trzej nosili teraz cywilne ciuchy, nadal prezentowali się jak żołnierze piechoty morskiej, byli postawni i pełni dumy. Wymienili kolejno uścisk dłoni z Harvathem, zaraz jednak przenieśli uwagę na pozostałych pasażerów wysiadających ze śmigłowca. Można by podejrzewać, że mężczyźni pracujący na ranchu na jakimś zadupiu zainteresują się atrakcyjną młodą kobietą taką jak Nina Jensen, tymczasem ich bardziej zaciekawił Nicholas i jego dwa ogromne psy. Angela wyciągnęła rękę i klepnęła najbliżej stojącego mężczyznę w ramię, co miało być przestrogą dla nich wszystkich, po czym z uśmiechem zapytała: – Czy nikt nigdy wam nie powiedział, że niegrzecznie jest się tak gapić? – Przepraszam, psze pani – odpowiedzieli chórem wszyscy trzej. Angela, wzór klasycznej, dobrzej usposobionej teksańskiej gospodyni, podeszła do Niny, przedstawiła się i powitała Nicholasa, zanim ten zdążył zejść z ostatnich stopni schodków. – Witamy na ranchu Pięć Gwiazd – rzekła. – Nazywam się Angela i jestem żoną Mike’a. Karzeł nie miał pojęcia, czy kobieta zrobiła to celowo czy nie, ale bardzo mu się spodobało, że powitanie nastąpiło, gdy stał na schodkach. Dzięki temu nie musiał zadzierać głowy, a ona nie patrzyła na niego z góry. Oczy mieli praktycznie na tej samej wysokości. – A ja mam na imię Nicholas – zrewanżował się, potrząsając jej dłonią. – Bardzo mi miło. – Mieliście udany lot? – Bardzo. To wspaniała maszyna. Nigdy wcześniej nie byłem na takim pokładzie. Człowiek czuje się w środku jak w prywatnym odrzutowcu. Angela Strieber przyłożyła palec wskazujący do ust i prędko uciszyła gościa. – Staramy się nie wymawiać tych dwóch słów... – Prywatny odrzutowiec? – powtórzył Nicholas. – A dlaczego? – Dlatego, że moim marzeniem jest, aby Mike przeszedł kiedyś na emeryturę. Nie mogę pozwolić, żeby połknął następnego bakcyla i zainteresował się odrzutowcami. Nicholas pokiwał głową ze zrozumieniem. – Przewidująca z pani kobieta. Wiem, że na świecie jest wielu mężczyzn, których poczucie tożsamości zależy od marki wozu, jakim jeżdżą... oczywiście najkosztowniejszej i najsmuklejszej. Ale z tego, co zdążyłem się zorientować, pani mąż nie jest taki. Pani Strieber puściła do niego oko i odpowiedziała: – Nikt nie jest doskonały. Może mi pan wierzyć. Nicholas uśmiechnął się i zszedł na ziemię. Dołączywszy do Niny, poznał trzech weteranów, którzy następnie wraz z Mikiem i Harvathem zajęli się wypakowywaniem bagażu z helikoptera i przekładaniem wszystkiego na pakę forda. Angela poprowadziła Nicholasa i Ninę do SUV-a, po czym – gdy psy umościły się już w części bagażowej wozu – ruszyła w stronę domu, gdzie wszyscy mieli się spotkać.

Przed wyjściem pani Strieber zdążyła zaparzyć dzbanek kawy i teraz tylko wskazała na kredens z kubkami, zapraszając gości do częstowania się. Nicholas i Nina upewnili się, że psy mają wszystko co trzeba, po czym zaproponowali, że pomogą przy robieniu śniadania, jednakże gospodyni podziękowała im i poprosiła, aby usiedli z resztą przy kuchennym stole. Podczas gdy w piekarniku dochodziło świeże pieczywo, sama naszykowała bekon, kiełbaski i jajecznicę. Gdy w powietrzu rozchodziły się smakowite wiejskie zapachy, Mike odstawił kubek, poprawił się na krześle i rozpoczął odprawę. Jeszcze na pokładzie helikoptera odbył z Harvathem długą rozmowę i teraz najpilniejszą sprawą była kwestia bezpieczeństwa. Mike wyjaśnił gościom, że do odwołania nikt nie może się kontaktować ze światem zewnętrznym. Nawet weterani otrzymali instrukcje, by za pomocą poczty elektronicznej lub SMS-ów zawiadomić pod fikcyjnym pretekstem przyjaciół i krewnych o przerwie w komunikacji w najbliższym czasie. Kiedy trzej mężczyźni zrobili co należy, Mike poprosił ich o zdanie aparatów telefonicznych. To, że im ufał, nie miało znaczenia w obliczu takiego przeciwnika. Harvath wyjaśnił mu wszystko podczas lotu i Strieber przeraził się nie na żarty. Uznał, że lepiej dmuchać na zimne. Potem poprosił jeszcze, aby wszyscy trzej podrzucili mu po śniadaniu swoje laptopy. Żaden z weteranów nie zgłosił sprzeciwu. Dla żołnierzy piechoty morskiej kwestia bezpieczeństwa to podstawa. A Mike Strieber w gruncie rzeczy był ich dowódcą. Wykonywali jego rozkazy bez protestów. Z tego, co widział Harvath, perspektywa zbliżającej się akcji wywołała w nich spore podniecenie. Po załatwieniu najbardziej palącej kwestii Mike przeszedł do wyznaczenia guard shifts. Na grafiku znaleźli się nawet jego żona i syn, który właśnie jechał na rancho z San Antonio. Młodsza córka Strieberów potrafiła strzelać, lecz była za mała, aby w pojedynkę pełnić wartę. Starsza dziewczynka nadawałaby się do tej roli, przebywała jednak w szkole z internatem. Chociaż Nicholas zgłosił się na ochotnika, wzbudzając tym podziw wszystkich, Harvath wolał, aby skupił się na flashpenie Caroline i tym, co jeszcze da się z niego wydedukować. Nina, która nie miała wielkiego doświadczenia z bronią palną, usłyszała od Angeli pocieszenie, że roboty na pewno nie zabraknie. Mike wyjaśnił, że musi polecieć gdzieś z Harvathem, ale mogą go zapisać na wieczorną zmianę. Pani Strieber podała śniadanie i wszyscy rzucili się na jedzenie. Po posiłku pokazała Nicholasowi i Ninie ich pokoje, podczas gdy weterani udali się, by sprawdzić perymetr. Mike zabrał Harvatha, by pokazać mu jedną ze stodół. Przymocowana do betonowej wylewki tkwiła tam stacjonarna zbrojownia. Z wyglądu przypominała kontener wykonany z wysokogatunkowej stali i pomalowany na maskujący piaskowy kolor. Mike wyciągnął z kieszeni pęk kluczy, otworzył drzwi i włączył światło, prezentując swoją kolekcję.

Na stojakach znajdowały się karabiny, pistolety, broń półautomatyczna, a nawet tasery. Były tam tłumiki, szereg urządzeń optycznych, noże, lornetki, krótkofalówki, hełmy, kamizelki kuloodporne oraz oczywiście słynne latarki Striebera. W pojemnikach czekały setki tysięcy nabojów do broni przeróżnych kalibrów. Harvath obrzucił to wszystko spojrzeniem, po czym popatrzył na przyjaciela. – Jak to? Nie masz RPG-a? Mike pokręcił głową. – Mówisz jak prawdziwy komandos. Nic tylko byście chcieli wszystko wysadzać. Była to prawda w odniesieniu do większości żołnierzy Navy SEALs, jednakże Harvath wychodził z założenia, że każda robota wymaga innych narzędzi. Problem polegał na tym, że człowiek na ogół dowiadywał się, jakie narzędzia są mu potrzebne, dopiero w wirze walki, a wtedy było o wiele za późno, żeby po nie wrócić. Kluczem do sukcesu było więc wybranie czegoś, co sprawdzi się w możliwie wielu różnych sytuacjach. – Nie widziałeś jeszcze tego – rzucił Mike, zapraszając Harvatha gestem do środka. – Sprawiłem to sobie całkiem niedawno... Złapał solidną walizkę i położył ją na stole. – To najnowszy model karabinu snajperskiego LaRue Tactical – powiedział, otwierając ją. W środku znajdowały się gęsto upakowane elementy broni. – Sam zobacz. Harvath przyglądał się, jak jego przyjaciel paroma ruchami składa karabin, nakręca tłumik z wyższej półki i montuje lunetę. Wszystko to trwało nie więcej niż minutę. – Nie trzeba go zerować. Składasz do kupy i zdejmujesz każdy cel w promieniu siedmiuset metrów. To jest coś. – Jakiego jest kalibru? – zapytał Harvath. – Trzydziestka – odparł Strieber. – Rozkłada się równie szybko. Pozwala dostać się na pozycję, oddać strzał i zniknąć, zanim ktoś zauważy, że tam byłeś. To faktycznie było coś. – Mogę pożyczyć? Strieber zatoczył koło ręką. – Bierz, co chcesz. Harvath najchętniej zabrałby po jednej sztuce każdego rodzaju broni, lecz musiał na coś się zdecydować. Zamierzał przedostać się na teren wroga w pojedynkę. Nie będzie miał wsparcia ani możliwości uzupełnienia zapasów. Niepotrzebne mu w czasie akcji żale, że wziął nie to, co powinien. Z drugiej strony miał świadomość, że pan Murphy – ten od praw Murphy’ego – na pewno wtrąci swoje trzy grosze. Dlatego właśnie planując akcję, należało oczekiwać nieoczekiwanego. Harvath uznał, że nie będzie ryzykował. Wybrał sprzęt, który dało się łatwo ukryć i z którym miał już wcześniej do czynienia. Położył wybrane przedmioty na stole, po czym odstawił kilka na stojaki, by resztę zapakować do plecaka razem z zapasową amunicją.

– Tylko tyle? – zapytał Strieber. – Jesteś pewny? Ja bym wziął więcej... Harvath potrząsnął głową. – Tyle wystarczy. – No dobrze. Zamknę tylko i zatankuję maszynę. Na pas startowy podrzuci cię Angela albo jeden z chłopaków. Powiedzmy za czterdzieści pięć minut. – Dzięki, Mike. Do zobaczenia na pasie startowym – odparł Harvath, sięgając po walizkę ze składaną snajperką i przerzucając pasek plecaka przez drugie ramię. Wróciwszy do budynku, przez parę chwil naradzał się z Nicholasem. Bardzo chciał zajrzeć na serwis randkowy i sprawdzić, czy Stary się odezwał, jednakże nie śmiał tego zrobić z rancha. Nicholas w pełni się z nim zgadzał. Obydwaj podejrzewali, że to przez Skype’a tamtym udało się go namierzyć w Hiszpanii. Z tym że Nicholas sądził, iż ATS włamała się na jego konto, podczas gdy Harvath żywił poważniejsze obawy. Scot Harvath bał się, że ktoś pojmał Carltona i torturami wycisnął z niego wszystkie protokoły łączności. Ta sama osoba mogła przesiadywać na serwisie randkowym, tylko czekając, aż się tam pokaże. To z kolei wiązało się z odkryciem rancha Trzy Szczyty przez grupę nasłanych zabójców. Choć Nicholas z niezwykłą ostrożnością korzystał tam z Internetu, ATS dysponowała tak zaawansowaną technologią, że nie sposób było określić, w jaki sposób ich namierzono. Musieli więc zakładać, że każdy przejaw działalności w Sieci może ich zdradzić. Uzgodnili, że karzeł postara się rozszyfrować dane ukryte na flashpenie Caroline bez wykorzystania Internetu i że nie będzie się z nikim kontaktował nawet za pomocą telefonu stacjonarnego Strieberów. Oboje, Nicholas i Nina, musieli całkowicie się odciąć od świata zewnętrznego. Komunikacja była dopuszczalna wyłącznie w sytuacji podbramkowej, a i to przy pomocy Mike’a. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułem się tak bezsilny – wyznał przyjacielowi Nicholas. – Nie jesteś bezsilny – odrzekł Harvath. – Masz dane Caroline. Musimy się dowiedzieć, co ci ludzie knują, i powstrzymać ich... Odpowiedzi znajdują się na tym flashpenie. Znajdź je. – Wskazując na malutką czterdziestkępiątkę Nicholasa, dodał: – Broń trzymaj naładowaną i zawsze w zasięgu ręki, a oczy miej dokoła głowy. Jasne? Karzeł uśmiechnął się. – Jasne. Żaden z mężczyzn nie powiedział nic więcej. Zamiast tego Nicholas postąpił krok do przodu i uczynił coś, czego nie robił nigdy w życiu. Gestem poprosił, aby Harvath się pochylił, a następnie mocno go uścisnął. Miał paskudne przeczucie, że nie ujrzy więcej przyjaciela.

Rozdział 47 Karolina Północna

Lot do Karoliny Północnej mógł się okazać bardzo dobrym albo bardzo złym pomysłem. Gdy Mike przylatywał na spotkania z klientami w Fort Bragg, lądował zawsze na lotnisku hrabstwa Moore. Obsługa tam była przyjazna, nie nazbyt dociekliwa i pozbawiona wieży kontrolnej. Było to znakomite lotnisko leżące tuż obok siedziby najlepszej jednostki antyterrorystycznej, jaką dysponowała Ameryka. Pierwszy oddział sił specjalnych – Delta, znana także jako Delta Force, Combat Applications Group (CAG), a przez żołnierzy nazywana po prostu Jednostką – stacjonował w odległym zakątku fortu Bragg za szczelnym ogrodzeniem zwieńczonym gęstymi splotami drutu kolczastego. Tam właśnie, „za płotem”, jak mówili pozostali bywalcy bazy, nie szczędzono kosztów na szkolenie światowej elity komandosów. Ludzi tych wykorzystywano później do szeregu tajnych operacji, takich jak odbijanie zakładników, akcje antyterrorystyczne czy zapobieganie zamachom stanu. Do ich zadań należało także przeprowadzanie chirurgicznych uderzeń na cele znajdujące się pod kontrolą wroga bądź leżące na terenach, które były niedostępne z powodów politycznych. Właśnie dlatego Harvath uważał, że przylot do Karoliny Południowej może się wiązać ze sporym zagrożeniem. Jeśli pułkownik Bremmer rekrutował swoje bojówki z oddziałów specjalnych, mógł także sięgnąć do zasobów Delty. Jednakże Harvath nie tylko dlatego zaryzykował tę podróż. W jednostce, która nie miała w zwyczaju spoczywać na laurach i wiecznie szukała sposobów, aby zwiększyć swą skuteczność i zabójczość, przed paroma laty zadano jedno z bardziej nowatorskich pytań: „Czemu by nie szkolić agentów płci żeńskiej?”. Był to doskonały pomysł. Kobiety w terenie rzucały się w oczy mniej niż mężczyźni, a jeśli już, to z zupełnie innych powodów. Miały wstęp do miejsc, o jakich mężczyźni mogli tylko pomarzyć, i uchodziły im na sucho rzeczy, za które mężczyźni ciężko obrywali. Agentka gotowa kopniakiem wywalić drzwi i wpakować kulkę prosto w głowę albo skuć kajdankami

i wrzucić na tył furgonetki nie była tym, czego spodziewała się większość czarnych charakterów. Za zgodą dowództwa sił specjalnych, pod które podlegała także Delta, rozpoczęto rekrutowanie kandydatek do tak zwanego projektu Atena. Szukano kobiet inteligentnych, pewnych siebie i z ogładą, które mogłyby się wtopić w tło innej kultury. Oczywiście musiały być wysportowane i nieustępliwe. Wytrzymałe psychicznie i chętne wygrywać za wszelką cenę. Sukces powinny mieć zakodowany genetycznie. Porażka powinna im być kompletnie obca. Rzecz jasna nie wykluczało to atrakcyjnej aparycji. Ludzie reagują na bliźnich różnie w zależności od ich wyglądu zewnętrznego. Ponętna agentka może wszystko. Faceci postępują głupio, byle poprzebywać w jej obecności; wyjawiają informacje i umożliwiają rzeczy, o jakich nie byłoby mowy w przypadku agenta płci męskiej. Mówiąc w skrócie, większość mężczyzn nie docenia ładnych kobiet i traci przy nich głowę. Poszukiwania były prowadzone podczas zawodów lekkoatletycznych, triatlonów, zimowych i letnich mistrzostw, na uczelniach i w wioskach olimpijskich. Aczkolwiek sięgano także do zasobów osobowych przeróżnych fasadowych firm. Jedna z nich była właśnie celem wizyty Scota. Mike Strieber załatwił tankowanie helikoptera, po czym pożyczył wóz służbowy Fort Bragg, białego chevroleta astro, którym udał się z Harvathem w stronę miasta. – Trochę długi lot jak na to, by zrobić sobie manikiur – rzucił Mike, widząc, że Harvath wyciąga z ukrytej kieszeni plecaka pistolet marki SIGSauer i upycha go za paskiem spodni na plecach. – Angela nie da mi spokoju... Harvath zdecydował się ostatecznie na trasę lotu pół godziny po starcie, zmuszając Mike’a do zmiany kierunku. Nie miał pojęcia, czy w Paryżu celem była Riley Turner, czy też raczej kobieta stała się przypadkową ofiarą ataku na niego. Agentki projektu Atena czasem współpracowały z Grupą Carltona, jednakże technicznie biorąc, nie były podwładnymi Starego. Trafiały pod jego rozkazy w razie potrzeby. Kobieca grupa miała taką hierarchię, że Harvath nie dysponował danymi o żadnej z jej członkiń, nie licząc adresów mailowych, które jednak pozostały w pamięci laptopa w Wirginii. To znaczyło, że nie tylko nie jest w stanie ich poinformować o tym, co spotkało Riley, ale też nie może ich przestrzec na wypadek, gdyby również trafiły na czarną listę. Salon kosmetyczny mieścił się w centrum handlowym miasteczka Fayetteville. Będąc własnością żony emerytowanego członka jednostki, zaliczał się do pierwszych firm, w których przeprowadzono poszukiwania zakrojone na szerszą skalę, po tym jak przestano się koncentrować wyłącznie na wojskowych. W miejscu takim jak to przewijały się lokalne kandydatki warte rozpatrzenia, było to także idealne miejsce na tajne spotkania. Obecność kobiet w salonie kosmetycznym nie wzbudzała niczyich podejrzeń. Co ważne, był on czynny przez siedem dni w tygodniu. Harvath pokazał Strieberowi, gdzie ma zaparkować, i kazał mu mieć

oczy szeroko otwarte. Włożył jedną z czapek bejsbolowych Mike’a, naciągnął daszek nisko na czoło i wysiadł z furgonetki. Przeciąwszy parking, wszedł do salonu. W środku panował tłok. Wszystkie stanowiska były zajęte, tak samo krzesła w poczekalni. Dan McGreevy i jego żona najwyraźniej świetnie prosperowali. – Witam. Był pan umówiony? – zapytała go recepcjonistka. – Właściwie przyszedłem do Dana. Zastałem go? Dziewczyna podniosła słuchawkę i wybrała cyfrę numeru wewnętrznego. – Jak nazwisko? – szepnęła. – Proszę powiedzieć, że nasz wspólny znajomy z zagranicy podsunął mi pomysł odwiedzin, gdybym znalazł się w okolicy. Dziewczyna chyba wiedziała, czym zajmuje się, czy też zajmował w przeszłości jej szef, ponieważ nie kręciła nosem na taką odpowiedź. Agenci mieli w zwyczaju sugerować swoim kolegom wizytę u przyjaciół, w razie gdyby zawitali w dane strony. Harvath z pewnością nie był pierwszym mężczyzną, który pojawił się w salonie i dość enigmatycznie przedstawił się recepcjonistce. Scot wyczuwał kamery przemysłowe, mimo że ich nie potrafił dostrzec, dlatego starał się uniknąć uchwycenia przez nie jego twarzy. Odwrócił się do dziewczyny plecami i oparł się o ladę, udając, że wygląda na zewnątrz przez przeszkloną wystawę. Recepcjonistka przekazała wiadomość i odłożyła słuchawkę. – Zaraz tu przyjdzie. Harvath podziękował i odsunął się, gdy do lady podeszła obsłużona klientka z zamiarem uregulowania rachunku. Parę chwil później pojawił się McGreevy. Był to przysadzisty mężczyzna pod pięćdziesiątkę, paręnaście centymetrów niższy od Harvatha. Miał jasne włosy, siwiejące już na skroniach, i wyrazisty dołek w pulchnej brodzie. Ledwie Harvath go zobaczył, zrozumiał, że McGreevy mu nie ufa. – Mogę w czymś pomóc? – zapytał gościa. Nie tak na ogół witało się przyjaciela przyjaciela, który wpadł z kurtuazyjną wizytą, będąc przejazdem w mieście. – Cześć, Dan – odparł Harvath, wyciągając rękę. – Jestem Kevin Kirk. McGreevy wymienił z nim krótki uścisk dłoni. – W czym mogę ci pomóc? – Nasz wspólny znajomy podsunął mi pomysł odwiedzin, gdybym znalazł się w okolicy. – Co za znajomy? – Moglibyśmy porozmawiać na osobności? Można się było zorientować, że McGreevy nie lubi niezapowiedzianych gości. – Może najpierw wymienisz nazwisko tego znajomego? Harvath spojrzał mu prosto w oczy i rzucił: – Turner. Riley Turner.

Trwający mgnienie oka tik zdradził właściciela salonu. Moment później padła odpowiedź: – Nigdy o nim nie słyszałem. – To nie mężczyzna, tylko kobieta, ale jak sądzę, wiesz o tym. Naprawdę powinieneś mnie wysłuchać, Dan. Zabiorę ci pięć minut, nie więcej. McGreevy pokazał kciukiem na tyły salonu. – Porozmawiamy w moim biurze. Ale nie pięć minut, tylko góra trzy.

Rozdział 48 McGreevy wskazał jedno z krzeseł naprzeciwko biurka i kazał Harvathowi na nim usiąść. – Zaczynam odliczać czas. Harvath postanowił przejść od razu do najważniejszego. – Riley Turner została zastrzelona. Sześć dni temu w Paryżu. – Załóżmy na moment, że to nazwisko coś mi mówi i że jestem zainteresowany tą informacją. Dlaczego miałbym ci uwierzyć? – Dlatego, że byłem tam, kiedy to się stało – odparł Harvath, którego uwagi nie uszedł kolejny tik gospodarza na wzmiankę o Riley. – Ty ją zabiłeś? – Nie. Ja zabiłem jej morderców. – Morderców? – powtórzył McGreevy. Harvath skinął głową. – Tak. Czterech. Spece od mokrej roboty. – Potrafisz nie tylko rozpoznać „speców od mokrej roboty”, ale także jakimś cudem wyeliminować jej członków? – Tak. – Nie nazywasz się naprawdę Kevin Kirk, zgadza się? – Nie, nie nazywam się tak. – Ale też nie zamierzasz mi powiedzieć, jak brzmi twoje prawdziwe nazwisko? Harvath potrząsnął głową. – Nazywano mnie Norman. Wystarczy? – Nigdy o tobie nie słyszałem – oświadczył McGreevy. Harvath spodziewał się takiej reakcji i teraz wysunął z kieszeni telefon komórkowy Mike’a Striebera. Aparat został już wcześniej pozbawiony karty SIM, jej miejsce zajęła karta pamięci, której Harvath używał w Paryżu. Wybrawszy z niej zdjęcie Riley, Harvath podał aparat gospodarzowi. – Jezusie... – sapnął mężczyzna, porzucając wszelkie pozory. – Kto u diabła to zrobił? – Miałem nadzieję, że tego dowiem się od ciebie – rzekł Harvath, dotykając ekranu i przechodząc do następnego zdjęcia. – Mam tu fotografie wszystkich strzelców. Przyglądał się, kiedy McGreevy kolejno patrzył na zdjęcia, by zaraz

wrócić do pierwszego i obejrzeć wszystkie jeszcze raz. Jeżeli kogoś rozpoznał, potrafił to ukryć po mistrzowsku. Oddając telefon, oznajmił: – Przykro mi. Nie jestem w stanie pomóc. – A ja myślę, że jesteś. Potrzebna mi twoja przysługa. – Masz tupet, przychodząc tutaj, pokazując mi takie zdjęcia i jeszcze prosząc o przysługę. Harvath zrozumiał, do czego pije jego rozmówca. – Kapuję. Nie znasz mnie. Za to znałeś Riley Turner. McGreevy chciał zaprotestować, ale Harvath uciszył go gestem. – Tak dla porządku, niczego takiego nie powiedziałeś. Po prostu wyciągnąłem wnioski. Ty też powinieneś to zrobić. – Jak to? – Trzy minuty już minęły, a mimo to nadal tu siedzę, z czego wnoszę, że jednak mi wierzysz. Tyle że na razie nie zdecydowałeś jeszcze, czy należę do czarnych czy białych charakterów. McGreevy uśmiechnął się. – Domyślam się, iż zaraz mi powiesz, że jesteś porządnym człowiekiem i że powinienem ci zaufać. – Nie – rzucił Harvath, po czym wymówił nazwisko innej członkini projektu Atena: – Gretchen Casey. Ona powie ci to za mnie. Uśmiech błyskawicznie spełzł z ust gospodarza. – Kim ty kurwa jesteś? – Podałem ci mój kryptonim. Zawołaj Casey. Jeśli nie dasz rady się z nią skontaktować, spróbuj wezwać Julie Ericsson, Megan Rhodes albo Alex Cooper. McGreevy miał taką minę, jakby ktoś do niego podszedł i niespodziewanie przyrżnął mu gazrurką. Siedzący naprzeciwko niego mężczyzna właśnie wymienił nazwiska czterech agentek biorących udział w jednym z najtajniejszych projektów w historii amerykańskiej armii. – Nie znam żadnej z tych osób. Ale nawet gdybym je znał, nie musiałbym ci o tym mówić. Ty nie chcesz mi podać nawet własnego nazwiska. – Mam po temu dobry powód – powiedział Harvath. – Ten, kto stoi za śmiercią Riley Turner, próbuje zabić także mnie. Z tego, co wiem, Casey, Ericsson, Rhodes i Cooper również mogą się znajdować na jego liście. Dlatego muszę z nimi porozmawiać. Gospodarz odchylił się na oparcie krzesła i wypuścił powietrze z płuc. Harvath nieomal słyszał tykanie trybików obracających się w jego umyśle. – Wiem, co sobie myślisz – stwierdził. McGreevy uniósł jedną brew. – Doprawdy? Cóż takiego sobie myślę? – Usiłujesz podjąć decyzję. Procedura zobowiązuje cię do podniesienia słuchawki i skontaktowania się z kimś z dowództwa jednostki. Rozumiem to. Twoim obowiązkiem jest zakładać, że stanowię zagrożenie i że moje intencje są nieczyste. Wolałbyś nie być tym, który sprzeda swoich ludzi. Tylko że nie w tym rzecz. My mamy w zwyczaju chronić nawzajem swoje tyłki. – My?

Harvath pokiwał głową. – Brałem udział w licznych akcjach razem z tymi kobietami. One mnie znają. I mogą za mnie ręczyć. Wystarczy, że nawiążesz kontakt z jedną z nich, opiszesz mój wygląd, podasz mój kryptonim i pozwolisz mi z nią zamienić parę słów przez telefon. Jednakże aby tak się stało, musisz zapomnieć o procedurze i złamać rozkazy, wyświadczając mi przysługę. – Masz rację. W dodatku mówimy o niebagatelnej przysłudze. A ja nie mam w zwyczaju oddawać choćby skromnych przysług ludziom, których nie znam. – Myślę, że dla mnie jesteś zmuszony zrobić wyjątek. – A to dlaczego? Podając nazwisko będące ostatecznym argumentem, Harvath nie spuszczał oczu z gospodarza. Latem sześć członkiń projektu Atena otrzymało zadanie wytropienia przy jego współudziale terrorystów stanowiących śmiertelne zagrożenie. Już prawie mieli w garści zamachowców, gdy jeden z nich wysadził się w powietrze. Wszędzie wokół fruwały szczątki, a budynek przed nimi zaczął się walić. Harvath uniósł obie dłonie i pokazał je właścicielowi salonu kosmetycznego. – Własnymi rękami wykopałem Nikki Rodriguez z rumowiska w Amsterdamie. Kiedy ją wyciągałem, ona ciągnęła kogoś innego, chociaż w klatce piersiowej miała metalowy odłamek, który przedziurawił jej prawe płuco. McGreevy poskubał się po nosie. – Dokąd udaliście się potem? – Śladem grupy terrorystycznej wróciliśmy tutaj, do Stanów. – Dokąd konkretnie? – Do Chicago. – Dlaczego nie chcesz, żebym zameldował dowództwu o twoim powrocie? – zapytał McGreevy. – Jeśli twoja wersja się potwierdzi, przełożeni na pewno pozwolą ci się skontaktować z każdym, czyje nazwisko wymienisz. Prawdopodobnie będą ci też w stanie pomóc. Tak czy owak powinienem to zgłosić... Harvath czuł, że ma mężczyznę po swojej stronie. Teraz musiał tylko przeciągnąć go całkiem do swego obozu. Dając mu do ręki właściwy powód. – A co będzie, jeśli twój telefon zapoczątkuje reakcję łańcuchową, która wpędzi Casey, a być może nawet je wszystkie, w jeszcze większe niebezpieczeństwo? Nie uważasz, że same powinny podjąć decyzję, jaki ma być następny krok?

Rozdział 49 Dan McGreevy wysłał równocześnie do Casey i Rhodes zwięzłą wiadomość tekstową. PRZYJEDŹ. Po dwudziestu minutach obie kobiety stały w drzwiach jego biura. Pierwsza dostrzegła go Megan Rhodes. – Spójrz, kto tu jest!... – krzyknęła podekscytowana, zaraz jednak umilkła na widok wyrazu jego twarzy. Gretchen Casey natychmiast wyczuła, że coś jest nie tak. – Co ty tutaj robisz? – Chodzi o Riley. McGreevy nie potrzebował innego potwierdzenia. Wepchnął kobiety do biura, które następnie udostępnił całej trójce. Domyśliwszy się, co powie Harvath, podniósł rękę i nie dał mu dojść do głosu. – Prędzej czy później władze będą chciały dowiedzieć się wszystkiego. Moim zdaniem powinny zostać poinformowane jak najszybciej. Jednakże pozostawiam to do waszego uznania. – Co się do diabła dzieje? – zapytała Casey. – Czy z Riley wszystko dobrze? Gdzie ona właściwie jest? Gretchen Casey – Gretch dla innych członkiń grupy – wychowała się we wschodnim Teksasie i przygotowywała do studiów prawniczych na stanowym Agricultural and Mechanical University. Jej matka była odnoszącą jakie takie sukcesy artystką, natomiast ojciec służył w Rangersach i uczył córkę strzelania, odkąd była wystarczająco duża, by utrzymać w ręku broń. Upodobanie do biegów przełajowych oraz umiejętność strzelania, rozwinięte jeszcze w szkole średniej, przyczyniły się do tego, że została liczącą się w kwalifikacji ogólnej biatlonistką. Skończyła ze sportem, gdy zakochała się w brokerze zajmującym się funduszami hedgingowymi i przeprowadziła do Nowego Jorku. Skończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Nowojorskim, lecz wróciła do Teksasu po zerwaniu z narzeczonym i podjęła przerwaną karierę sportową. Ćwiczyła od ośmiu miesięcy, kiedy wypatrzył ją ktoś z armii i złożył jej propozycję nie do odrzucenia. Gretch miała długie do ramion brązowe włosy z jaśniejszymi pasemkami i zielone oczy. Przy wzroście metr sześćdziesiąt osiem była niższa od koleżanek, co jednak nie przeszkadzało jej przejąć dowodzenia –

została wyznaczona do kadry projektu Atena. Megan Rhodes z kolei stanowiła model Amerykanki: miała jasne włosy i niebieskie oczy. Matka osierociła ją w młodym wieku, po czym jej wychowaniem zajął się ojciec gliniarz mieszkający na przedmieściach Chicago. Rhodes kształciła się na uniwersytecie stanu Illinois, gdzie brała udział w zawodach pływackich. Z powodu nordyckich rysów oraz wzrostu wynoszącego ponad sto osiemdziesiąt centymetrów otrzymała przydomek Wikińska Księżniczka, który przyjął się także w jednostce. Koleżanki żartowały często na ten temat. O ile bowiem Rhodes wyglądała jak prawdziwa kobieta wikingów, nie miała w sobie nic z księżniczki. Była zimnokrwistą zabójczynią, gdy zaszła taka potrzeba, i potrafiła znieść najgorsze warunki, jakie wymuszała akcja, nie skarżąc się ani słowem. Podobnie jak Casey była tuż po trzydziestce, niezwykle sprawna fizycznie i bardzo atrakcyjna. Harvath nie czuł się swobodnie w biurze Dana McGreevy’ego. Trudno było ocenić, czy gabinet jest na podsłuchu czy nie. Dopóki sam tego nie sprawdził, zawsze zakładał najgorszy wariant. Dlatego zapytał: – Gdzie moglibyśmy porozmawiać?

Wyszedłszy z salonu kosmetycznego, Harvath zamienił karty w aparacie telefonicznym i zwrócił komórkę Mike’owi. Stojący po drugiej stronie parkingu Strieber obrzucił spojrzeniem dwie atrakcyjne, lecz poważnie wyglądające młode kobiety, ale nic nie powiedział. Zdawał sobie sprawę, że w grę wchodzą interesy. Strieber miał w okolicy mnóstwo klientów, oznajmił więc Harvathowi, że może puścić mu sygnał na komórkę, jak już zadecyduje, co chce robić dalej. Harvath podziękował mu, po czym odczekawszy, aż Strieber odpali wóz i opuści parking, wrócił do Casey i Rhodes, które czekały przy swoim aucie. Kwadrans później cała trójka siedziała w dużym pokoju Casey. Rhodes właśnie wróciła z kuchni i podała Harvathowi piwo. – Chyba ci się przyda. Harvath wziął od niej butelkę, zdjął kapsel i zaczął opowiadać obu kobietom, co go sprowadza. Gdy Casey przerwała mu, aby wypytać o zdjęcia, wręczył jej bez słowa kartę microSD. Kobieta wsunęła ją we własny aparat, a jej koleżanka zawisła nad nią, by jednocześnie przejrzeć fotografie. Obydwie, choć twarde jak cholera, były wyraźnie wstrząśnięte tym, co zobaczyły. – Nie wiemy, kto to zrobił? – upewniła się Casey. Harvath potrząsnął głową. – Nie. Dysponuję tylko nazwiskiem człowieka, który prawdopodobnie zlecił zadanie. Pułkownik Chuck Bremmer. – Wojskowy w czynnej służbie? – zapytała Rhodes. – Z tego, co mi wiadomo, tak. Był specjalnym łącznikiem między

Departamentem Obrony a Białym Domem i Radą Bezpieczeństwa Narodowego, kiedy ja pracowałem w tajnych służbach przy prezydencie. – Wtedy też wysyłał w teren grupy od mokrej roboty? – Nie byliśmy na przyjacielskiej stopie, więc niewiele rozmawialiśmy. – Zatem nie wiemy – podsumowała Casey – czy Riley była celem, czy też przypadkiem znalazła się w złym miejscu o złym czasie. Harvath przeniósł na nią spojrzenie. – Masz kontakt z Ericsson i Cooper? – Rozmawiałam z nimi wczoraj wieczorem. Julie ma urlop, pojechała odwiedzić krewnych na Hawajach. Alex przechodzi okresowe szkolenie w Nowym Meksyku. – A Rodriguez? – U niej wszystko w porządku. Wciąż dochodzi do siebie, ale nic jej nie jest – odparła Casey. – Skoro żadna z was nie miała ostatnio przykrych niespodzianek, Riley zginęła przeze mnie. – Co wyście właściwie robili w Paryżu? – zainteresowała się Rhodes. – Carlton ma tam izraelski kontakt. Wysłał mnie z pewnymi informacjami. Po zakończonym spotkaniu tamten człowiek przekazał mi kopertę. W środku był adres paryskiej kryjówki wypisany charakterem pisma Carltona. Kiedy dotarłem pod budynek, Carlton przysłał mi na komórkę numer mieszkania. Zadzwoniłem domofonem, zostałem wpuszczony i wspiąłem się po schodach. Riley otworzyła mi drzwi i w tej samej chwili na klatce schodowej zaczęła się strzelanina. – Wiesz, co Riley tam robiła? – Nie zdążyłem jej o to zapytać. Casey wyjęła kartę z aparatu i oddała mu. – Gdzie przebywa teraz Reed Carlton? Możesz się z nim skontaktować? – Tak, ale nie jestem pewien, czy to bezpieczne. Zważywszy na ostatnie wydarzenia, muszę zakładać, że ten kanał komunikacji jest pod obserwacją. – ATS? Harvath skinął głową. Megan Rhodes ustawiła butelkę na udzie. – Czyli nie wiemy ani tego, czy Carlton żyje, ani kto pociąga za sznurki... – Niestety. Casey popatrzyła najpierw na koleżankę, a potem na Harvatha. – Wygląda na to, że jest tylko jeden człowiek, który może nam udzielić odpowiedzi na interesujące nas pytania. Uważam, że pora złożyć wizytę Chuckowi Bremmerowi. – Zgadzam się – rzekł Harvath. – Najpierw jednak musimy coś zrobić...

Rozdział 50 Wirginia

Reed Carlton wiedział, że nie może zatrzymać się nigdzie na dłużej – dzień, góra dwa, a i to stanowiło ryzyko. Był uciekinierem i musiał pozostawać w ciągłym ruchu. Trzymanie się jednego miejsca groziło złapaniem. Kierując się na północ, mijał pogrążone we śnie miasteczka hrabstwa Lancaster. Tłumy turystów, kłębiące się nad zatoką Chesapeake, dawno zniknęły i wiele sklepików zostało zamkniętych wraz z końcem sezonu. Znalazł jednak niewielki spożywczak z żywnością etniczną i zrobił najniezbędniejsze zakupy. Mężczyzna za ladą nie zwracał na klienta większej uwagi, jednym okiem zezując na ekran telewizora, gdzie rozgrywała się jakaś zagraniczna opera mydlana przekazywana przez satelitę. W sklepiku nie było kamery przemysłowej, a Carlton zapłacił gotówką. Zjazd do domku wypatrzył bez trudu. Trzy lata wcześniej jedna jego znajoma wynajęła to miejsce na miesiąc, aby ugościć rodzinę i przyjaciół. Carlton razem z nią przyjeżdżał tu w weekendy z Waszyngtonu, co zajmowało jakąś godzinę. Mimo że upłynęło tyle czasu, nadal wszystko doskonale pamiętał. Wtedy był lipiec. Wszystkie miasteczka leżące nad rzeką Rappahannock były udekorowane na czerwono-biało-granatowo. Jak okiem sięgnąć powiewały amerykańskie flagi. Przypominało to trochę obrazy Normana Rockwella... Powietrze było gorące i jak to w Wirginii, wilgotne. Carlton pożarł wtedy w ciągu miesiąca więcej lodów niż przez całą poprzednią dekadę życia. W tamte weekendy pozwolił sobie na zapomnienie, kim i czym jest. Czytał wyłącznie miejscową gazetę, w której drukowano harmonogram parad, pokazów ogni sztucznych i otwartych śniadań. W domku nie było nawet telewizora. Od niepamiętnych czasów nie czuł się tak odprężony. Widok żółtego domku z obiegającą go dokoła werandą i białymi okiennicami spowodował, że Carltona zalała fala wspomnień, na które obecnie nie miał czasu. Obszedł teren, aby się upewnić, że nikogo nie ma na posesji. Jedynym zabezpieczeniem były naklejki nieistniejącej firmy ochroniarskiej zdobiące rogi okien. Carlton zignorował woreczek z kluczami

pozostawiony przez zarządcę i wyciągnął z kieszeni zestaw wytrychów. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Powitał go zapach czystości i pustki, jakby domek zamknięto na dobre do następnego sezonu. Pierwsze, co zrobił po wejściu do kuchni, to sprawdził zawartość lodówki. Została opróżniona i odłączona od prądu. Świadczyło to o tym, że nikt nie planował przyjazdu tutaj w najbliższym czasie. Carlton zajrzał także do garażu. Wszystko co trzeba stało równym rządkiem pod ścianą: grill, podpałka, ruszty. Naprzeciwko znajdowała się kosiarka, grabie, miotły, jakieś narzędzia i zestaw worków na śmieci. Podniósł bramę, wrócił do cadillaca i wjechał do garażu. Zabrał zakupy z fotela pasażera i parę drobiazgów z bagażnika, po czym opuścił bramę i przeszedł do domku. Przygotował sobie skromny posiłek i zaparzył rondelek kawy na wiekowej kuchni. Usiadłszy przy kuchennym stole, zabrał się do sporządzania listy. Spisał wszystkie akcje, w których jego grupa brała udział od momentu powstania. Kreślił diagram wzajemnych powiązań i zależności, umieszczając na nich wszystkie osoby i agencje – krajowe i zagraniczne – z którymi miał okazję współpracować choćby bardzo pobieżnie lub przypadkowo. Była to wyczerpująca czynność, kiedy więc skończył, miał przed sobą plik zapisanych kartek i potężny ból głowy. Hydra z jego wyobrażeń wyhodowała sobie tyle głów, że nie był w stanie skupić się na żadnej w szczególności. Carlton odsunął się z krzesłem od stołu, wstał i udał się do saloniku. Na obramowaniu kominka – tak jak zapamiętał – stała flotylla pomalowanych na jaskrawe kolory drewnianych żaglówek. Wziął do ręki niebieską, wspominając to, jak wnuk gospodyni upuścił model i złamał maszt. Chłopiec wpadł w panikę. Carlton do dziś pamiętał jego płacz i silne przekonanie, że zniszczył bezcenny antyk, co wpędzi go w tarapaty. Dziecko uspokoiło się dopiero wtedy, gdy Carlton powiedział mu, że nie tylko stateczek da się naprawić, ale też że zrobią to razem i że będzie to ich sekret – nikt inny nie musi o niczym wiedzieć. Byli nierozłączni do końca wizyty. Oto, jaka jest potęga tajemnicy. Sekrety dzieliły ludzi, ale też potrafiły ich do siebie zbliżać. Jednakże trzeba było zachować wielką ostrożność, decydując, co i komu można powierzyć. Z wszystkich aforyzmów Benjamina Franklina niewiele było zdaniem Carltona równie celnych, jak zaczerpnięte z „Nauk poczciwego Ryszarda” słowa przestrogi, brzmiące mniej więcej tak: troje ludzi dochowa tajemnicy pod warunkiem, że dwoje z nich nie żyje. W takim świecie przyszło mu żyć. Jego walutą były sekrety, a zaludniały go kłamstwa, oszustwa i półprawdy. Dla wielu osób zaufanie było niemożliwością, aczkolwiek ci, którzy nie byli zdolni do zaufania, nigdy nie przetrwali długo. Trzeba było mieć się na baczności, ale też trzeba było wiedzieć, kiedy opuścić gardę. Żaden człowiek nie umiał zachować czujności przez całą dobę, na okrągło siedem dni w tygodniu. Prędzej czy później musiał dopuścić do siebie bliźniego. Carlton odstawił żaglóweczkę na gzyms kominka, nie zdradziwszy jej

tajemnicy, po czym zaczął rozważać w myślach mądrość Franklina. Chociaż Carlton nie miał pojęcia, o co konkretnie chodzi, najwyraźniej był częścią jakiegoś spisku i komuś bardzo zależało, aby go uciszyć, zabijając przy okazji wszystkich jego ludzi. Spisek ten w jakiś sposób ocierał się o zdradę, co zmusiło Carltona do zastanowienia się nad grożącym mu oskarżeniem. Gdyby został oskarżony o określony rodzaj zdrady – i oskarżyciele powołaliby się na bezpieczeństwo narodowe – jego proces toczyłby się za zamkniętymi szczelnie drzwiami. Osoby wydające wyrok pozostałyby anonimowe i praktycznie żadne szczegóły nie wyciekłyby na światło dzienne. Gdy w grę wchodziła kwestia bezpieczeństwa narodowego, obywatel mógł też od razu trafić na listę osób do wyeliminowania. Szybkość, z jaką wykonano by wyrok, zależałaby od stopnia zagrożenia mu przypisywanego. Carlton skupił się na tym zagadnieniu. Wszystko wskazywało na to, że ten, kto wysunął przeciwko niemu oskarżenie, uczynił to, aby pozbyć się zarówno jego, jak i jego ludzi. Człowiek ten musiał jednak wiedzieć, że zabicie członków Grupy Carltona nie będzie łatwe. Aby przeprowadzić taką „noc długich noży”, trzeba było dysponować wykwalifikowanymi współpracownikami oraz mieć dostęp do pilnie strzeżonych informacji. Pozostawało jeszcze jedno pytanie: dlaczego? Dlaczego komuś tak bardzo zależało na śmierci Carltona i jego ludzi? Morderstwo (jak również motywy stojące za morderstwem) było stare jak świat. Carlton w pierwszym odruchu pomyślał, że chodzi o zamknięcie im ust, ponieważ wiedzą coś, czego wiedzieć nie powinni. Zaraz jednak oddalił od siebie tę myśl. Nie na darmo racjonował ludziom wiedzę. Chociaż bardzo się starał, nie potrafił wpaść na to, jakąż to informacją wszyscy dysponowali, aby stanowić tak ogromne zagrożenie. Czyżby więc motyw był inny? Czyżby Tommy Banks miał rację? Chodziło o zemstę? Carlton przyjrzał się tej możliwości raz jeszcze. Owszem, Grupa Carltona była skuteczna, niezwykle skuteczna, ale nawet przy złej krwi pomiędzy nią i CIA trudno było uwierzyć, ażeby agencja zdecydowała się na podobny krok. Gdyby ktoś stamtąd chciał się pozbyć Carltona, uciekłby się do przecieku do mediów, po czym domagałby się przesłuchania go w Kongresie. Przedstawiłby ich działalność jako samowolkę bez żadnej kontroli i zasad. Langley wytropiłoby jego ludzi w Departamencie Obrony i publicznie zmusiło ich do zerwania kontaktów. Tak działała agencja. A zatem jeśli wrogiem nie była CIA – to kto? Wróciwszy do kuchni, notatek i świeżej kawy, Carlton poczuł, że w głowie ma jeszcze większy mętlik niż przedtem. Jeśli nie chodziło o CIA, której nadepnął na odcisk, nie widział wielu innych możliwości. Grupa Carltona rozprawiała się wyłącznie z wrogami Stanów Zjednoczonych, w większości z terrorystami islamskimi. Było nie do wiary, że gdzieś istnieje muzułmańska organizacja na tyle potężna, by wiedzieć o Grupie Carltona i mieć w Ameryce przełożenie umożliwiające pozbycie się jej. Co więc przegapił?

Ostatnio przetrzebili szeregi dwóch organizacji terrorystycznych – jednej w Europie i drugiej w Stanach Zjednoczonych – lecz nastąpiło to po tym, jak terrorystom udało się uśmiercić dziesiątki Amerykanów. Polało się dużo krwi. Wszakże ataki te były uważane tylko za wstęp do czegoś większego. Ktoś porównał je do wód cofających się z zatoki przed nadejściem fali tsunami. Wszystkie – jak odkryli ludzie Carltona – były częścią planu o kryptonimie „Wojna na szeroką skalę”. Zamachowcy samobójcy i strzelcy w rodzaju tych z Bombaju mieli tylko zmiękczyć Amerykę. Celem kolejnych ataków, na znacznie większą skalę, było spowodowanie w Stanach Zjednoczonych takiego chaosu, aby Amerykanie zaczęli błagać na klęczkach o jakiekolwiek pozory porządku, co doprowadziłoby do zrezygnowania z dużej części – jeśli nie całej reszty – posiadanych swobód. Człowieka stojącego za tym planem spotkała zasłużona kara, podobnie jak wszystkich jego współspiskowców. Wyglądało na to, że tkankę rakową usunięto z naddatkiem. Co jednak, jeśli tak się nie stało? Czy to, co działo się teraz, było swego rodzaju odpłatą? Czyżby przeoczyli w tłumie jakiegoś terrorystę? Carlton nie sądził, aby tak właśnie się stało. Zastępca głowy całej operacji, mężczyzna pilnujący, aby wszystko toczyło się gładko, został brutalnie przesłuchany. Złamał się i podał wszystkie szczegóły. Carlton nie chciał z góry przekreślać żadnej możliwości, musiał jednak szukać zadowalającej odpowiedzi. Przeszedł więc do swej najnowszej teorii, a zarazem najsłabszej. Poza tym jednym spiskiem gdzie indziej opracowano i wdrożono drugi i to właśnie jemu stała zawadą na drodze Grupa Carltona. Coś takiego nie chciało mu się pomieścić w głowie. Przy takiej skuteczności policji i wywiadu Stanów Zjednoczonych trudno było uwierzyć, aby więcej powodów do obaw miała Grupa Carltona niż ktokolwiek, kto przymierzał się do ataku na Amerykę. Coś jednak wciąż nie dawało mu spokoju. Fakt, że wrabiano go razem z całym zespołem, aby oskarżyć o zdradę; fakt, że wypuszczono w teren ludzi od mokrej roboty; wreszcie fakt, że do działania dopuszczono także stróżów prawa – wszystko to świadczyło, że decydent wywodził się z kręgów rządowych. Gdyby to była prawda, wyjaśnienie mogło być tylko jedno – szykowano zamach stanu. W takich warunkach było jasne, dlaczego Grupę Carltona postrzegano jako potencjalne zagrożenie. Zamach stanu równał się chaosowi. W zależności od wpływów, jakie spiskowcy mieli w organizacjach takich jak FBI i CIA, mogli mniej lub bardziej sprawnie tłumić ich działania biurokratycznymi kruczkami, równocześnie realizując plan aż do osiągnięcia zakładanych celów. W takim wypadku Grupa Carltona stanowiła dziką kartę. Działała poza prawem i była zdolna do czynów, na jakie nie mogła sobie pozwolić żadna legalna organizacja. Wystarczyłby jeden telefon z Departamentu Obrony, o ile w ogóle byłby potrzebny. Carlton miał odpowiednie prerogatywy, aby przydzielać zadania bez wyraźnego polecenia z góry. Mówiąc krótko, Grupa

Carltona mogła działać szybko i zabójczo skutecznie, aczkolwiek wyłącznie przeciwko wrogom Stanów Zjednoczonych. Im dłużej obracał ten scenariusz w myślach, tym realniejszy mu się wydawał. Odebranie Amerykanom niezależności było głównym celem ostatnio udaremnionego spisku. A na świecie wiele osób miało Stany Zjednoczone nie za siłę stojącą po dobrej stronie Mocy, lecz za przeszkodę, zawadę, którą należało za wszelką cenę staranować i zmiażdżyć. Carlton nadal nie miał pełnego obrazu sytuacji, lecz te fragmenty układanki, którymi dysponował, nagle zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. Jego hipoteza robocza – do czasu jej podważenia – brzmiała: krajowi zagraża niesłychanie poważne niebezpieczeństwo, którego źródłem jest ktoś w rządzie, i Carlton (ze swoją grupą lub bez niej) musi uczynić wszystko, aby je rozpoznać i przeszkodzić mu. Od dawna miał przeczucie, że dojdzie do czegoś takiego. Teraz zyskał pewność. Nadeszła pora, aby obmyślił i przeprowadził własny atak. Spojrzał na zegarek, mając nadzieję, że Tommy Banks stanie na wysokości zadania.

Rozdział 51 Maryland

– Ha! Widzisz? – wykrzyknął Middleton, przeczytawszy wiadomość elektroniczną raz jeszcze. – Mówiłem ci, że to Banksa powinniśmy mieć na oku! Schroeder był pod wrażeniem. – Skąd pan wiedział, że Carlton skontaktuje się właśnie z nim? – Po prostu wiedziałem. Lata analizowania danych nauczyły mnie niejednego o ludziach. – To raczej podejrzane konto mailowe – zauważył młodszy z mężczyzn, pukając w ekran. – Skąd możemy mieć pewność, że należy do Carltona? – Niech cię o to głowa nie boli. – Middleton trącił go łokciem, sięgnął po myszkę i kliknąwszy trzykrotnie, wywołał na ekran wykres odzwierciedlający przepływ korespondencji przez tę skrzynkę mailową. – To jeden z tych norweskich adresów runbox.com, uważanych za niemożliwe do złamania. Skrzynka nie była często używana, ale jak widzisz, cała korespondencja dotyczy osób z drzewka kontaktów Carltona. – Ale ta wiadomość do Banksa nie trzyma się kupy. Middleton przewrócił oczami. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć. Carlton prosi go o spotkanie. Ma coś dla niego. Oczy Schroedera zabłysły. – Chyba nie uważa pan, że może chodzić o flashpena? – Nie mam pojęcia, o co chodzi, ale cokolwiek to jest, chcę to dorwać. – A co z Harvathem? Czy on nie powinien być naszym priorytetem? Middleton cofnął rękę, jakby miał zamiar uderzyć podwładnego, ale opanował się w porę. Chociaż Chuck Bremmer nie był gotów przyznać się do porażki w Teksasie, faktem było, że jego agenci nie odezwali się od przeszło dwunastu godzin. Nie mogło być wątpliwości co do tego, co tam się wydarzyło. Nastąpiła katastrofa. Bremmer trzykrotnie wysyłał swoich ludzi za Harvathem i trzykrotnie ponosił klęskę. Middleton zjechał pułkownika z góry na dół, po czym nieomal doszło między nimi do bójki za zamkniętymi szczelnie drzwiami komory dźwiękoszczelnej w Pentagonie.

Jednakże uwadze Schroedera nie można było odmówić racji. Co będzie, jeśli Harvath miał kontakt z Carltonem albo informacje o jego miejscu pobytu? Albo – co najgorsze – jeśli Carlton położył już łapy na flashpenie Caroline Romero? I teraz zamierza z pomocą Banksa upublicznić wszystko, żeby oczyścić swoje nazwisko? Każdy z tych scenariuszy był bardziej niż prawdopodobny. Middleton musiał podjąć decyzję, co zrobią w związku ze spotkaniem Banksa i Carltona. Zachowania w stylu płaszcza i szpady nie były mocną stroną Middletona. Ani – jak się okazało – Bremmera. Harvath jakimś cudem wyniuchał depczących mu po piętach zabójców. Trzeba to rozegrać inaczej. – Jeśli Harvath jest częścią równania – odezwał się Middleton – zajmę się nim osobiście. Gdzie obecnie znajduje się Banks? Schroeder ruchem brody pokazał na myszkę, a kiedy jego szef wypuścił ją z ręki, otworzył na ekranie nowe okno. – Wygląda na to, że w domu – odrzekł. – Świetnie. Wyznaczę paru ludzi do prowadzenia obserwacji. Nie przestawaj śledzić wszystkich prób kontaktu. Jak tylko ustalą godzinę i miejsce spotkania, chcę o tym wiedzieć. Middleton wrócił do swojego gabinetu, gdzie na jednym z krzeseł czekał na niego Martin Vignon, szef ochrony. Craig Middleton nawet z tej odległości dostrzegał żyłki pod jego bladą, niemal przezroczystą skórą. Pokonał dystans dzielący go od biurka, zajął swoje miejsce i przybrał twarz w fałszywy uśmiech. Nie podobało mu się, że ten facet czuje się tu jak u siebie w domu. Vignon wygiął wargi w coś, co mogłoby być uśmiechem, gdyby nie wyglądało jak szyderstwo. Jednakże grymas znikł z jego twarzy w tej samej chwili, gdy Middleton przechylił lekko głowę w stronę drzwi – które celowo zostawił otwarte – po czym rzucił: – Zamknij je. Było to typowe przeciąganie liny. Szef ochrony przez moment tylko patrzył na Middletona, po czym wstał, żeby wykonać polecenie. Middleton zauważył przy tym, że Vignon nie podparł się dłońmi, wstając z krzesła. Pomimo pięćdziesiątki na karku nadal był w dobrej formie. Kiedy szef ochrony wrócił na swoje miejsce, Middleton odezwał się ponownie. – Czy śledzenie osiemdziesięcioośmioletniego starca i niespapranie operacji nie przekracza twoich możliwości? – Na czym ci bardziej zależy? Na śledzeniu czy na niespapraniu? Middleton uśmiechnął się – tym razem szczerze. Nie przepadał za Vignonem, ale przynajmniej bladawiec zachował choć odrobinę szacunku do siebie. – Na jednym i drugim. – A konkretnie? Middleton sięgnął po dwa skoroszyty. Jeden zawierał materiały dotyczące Thomasa Banksa, drugi zaś – Reeda Carltona. Vignon przeglądał je, podczas gdy Middleton wyjaśniał szczegóły.

Skończywszy mówić, zawiesił spojrzenie na szefie ochrony i zapytał: – Jak to zatuszujemy? – Trzeba zaangażować jak najmniej ludzi. – Naturalnie – powtórzył z sarkazmem Middleton. – Ile osób masz na myśli? Vignon dokonał obliczeń w głowie. – Zaczniemy bardzo skromnie. Dwóch ludzi w wozie, na wypadek gdyby gdzieś pojechał, i tyle samo za rogiem, gdyby zachciało mu się iść pieszo. – Dlaczego ci dwaj z wozu nie mogliby w razie czego śledzić go pieszo? – Jeśli śledzony ma zaparkowane auto przecznicę dalej albo w którymś momencie złapie taksówkę, ekipa w wozie musi być gotowa do akcji. Middleton nie lubił, gdy mu przypominano, że nie ma umysłu stworzonego do takich rzeczy. – Zgoda. Dwa zespoły po dwóch ludzi. Nikogo więcej. Ci, których wybierzesz do tej roboty, muszą być godni zaufania. Vignon pracował dla Middletona wystarczająco długo, aby domyślić się prawdziwego znaczenia z tonu, jakim jego szef wymówił dwa ostatnie słowa. – Dopilnuję tego – powiedział, zanim zmienił temat. – Jeżeli natkniemy się na Banksa i Carltona razem, co mamy... – Jeżeli? – przerwał mu Middleton ostro. – Kiedy natkniemy się na Banksa i Carltona razem, gdzie mamy ich przesłuchać? Nie musiał się zastanawiać nad odpowiedzią. Nie było potrzeby wymyślania koła od nowa. – A to miejsce przygotowane dla Caroline Romero? – Zabraliśmy stamtąd sprzęt, ale wciąż możemy tam wejść. – W takim razie tam – rzekł Middleton, wstając i tym samym dając znak, że spotkanie dobiegło końca. – Będziemy tu dalej zbierać informacje i przekażemy wam to, co istotne. Vignon zabrał skoroszyty i również wstał. – Ostatnie pytanie. – Tak? – Jeżeli pokaże się Scot Harvath, jak mamy zareagować? Middleton nie wahał się ani chwili. Zacisnął wyraźnie szczęki i zazgrzytał zębami, odpowiadając: – Zabijcie go natychmiast.

Rozdział 52 Wirginia, poniedziałek

Port lotniczy im. Harry’ego P. Davisa w Manassas to niewielkie regionalne lotnisko położone około pięćdziesięciu kilometrów od stolicy. Było ono przyjaźniejsze dla podróżujących i nie tak obstawione kamerami przemysłowymi jak lotnisko Dullesa czy to im. Ronalda Reagana. Mike Strieber lądował na nim, ilekroć miał do załatwienia jakąś sprawę w Waszyngtonie. Numer jego maszyny nie zawsze trafiał do rejestrów tego portu. Jak zwykle załatwił, aby zatankowano bak jego helikoptera, po czym udał się do punktu Hertza, gdzie wybrał z wypożyczalni samochód. Przejrzał ofertę dostępnych wozów, wypełnił dokumenty i odjechał czarnym chevroletem suburbanem. Zabrawszy Harvatha, Casey i Rhodes, zaparkował tak, żeby nikt ich nie widział z biur wypożyczalni i portu lotniczego i żeby Harvath mógł w spokoju zdjąć tablice rejestracyjne. Pięć minut później wrócił z tablicami odczepionymi od innego czarnego SUV-a stojącego na niewielkim i słabo pilnowanym parkingu Hertza. Było to działanie na krótką metę, ale przynajmniej na razie nazwisko Mike’a – przefiltrowane przez bazy PROMIS, TIP czy jakąś inną – połączono by z numerem rejestracyjnym zawartym w dokumentach, a nie tym faktycznie widniejącym na tablicach przyczepionych do auta. Gdyby policja z jakiegokolwiek powodu przeprowadziła kontrolę, tablice wskazałyby, że wóz pozostaje w gestii firmy Hertz. Harvath jeszcze nie spotkał gliniarza, któremu chciałoby się sprawdzać dodatkowo numer VIN w wynajętym wozie. Odstawili Striebera do centrum Manassas, gdzie zamierzał spędzić parę godzin przed powrotem na lotnisko taksówką i lotem do Teksasu. Harvath, Casey i Rhodes całe minione popołudnie i kawałek wieczoru spędzili na prześwietlaniu pułkownika Charlesa Bremmera. Oczywiście nie mogli skorzystać z baz danych Departamentu Obrony. Harvath był pewien, że jego nazwisko wywołałoby alarm w systemie. To znaczyło, że brudną robotę musi odwalić Casey albo Rhodes, co jednak stanowiło zbyt duże

ryzyko. Harvath nie zamierzał pozwolić, aby tak szybko ich namierzyli. Dlatego ograniczyli się do ogólnie dostępnych informacji. Bardzo szybko wyszło na jaw, że Bremmer nie jest kompletnym głupcem i potrafi chronić swoje dane osobowe. W książce telefonicznej nie było ani jego numeru telefonu, ani nawet adresu. Nie pojawiał się też w nowszych wpisach w Sieci. Harvath przez moment rozważał skorzystanie z bardziej zaawansowanych wyszukiwarek, jednakże odrzucił szybko ten pomysł, wiedząc, że niektórzy zamieszczali tam zabezpieczenia, dzięki którym byli powiadamiani e-mailem, gdy ktokolwiek zainteresował się ich nazwiskiem. Przedzierali się przez Internet, zaglądając na wszystkie powszechnie dostępne strony armii, a nawet sprawdzili LinkedIn, stronę służącą do nawiązywania kontaktów biznesowych. Nigdzie jednak nie znaleźli żadnej informacji o Bremmerze. Harvath zaczynał mieć dość, gdy Casey wpadła na obiecujący trop. Była to lista darczyńców wspierających niewielką prywatną szkołę w Wirginii zwącą się Fredericksburg Academy. Pomiędzy osobami, które udzieliły wsparcia w widełkach od pięciu do dziesięciu tysięcy dolarów, znalazło się nazwisko „pp. C. Bremmer”. Czyżby chodziło o Charlesa Bremmera? Nie dało się tego wykluczyć, lecz niejednemu psu Burek, nawet gdy nosi nie najczęstsze nazwisko. Harvath nie wiedział zbyt wiele o Bremmerze. Nie miał więc pojęcia, czy ukończył on Fredericksburg Academy, czy raczej miał dziecko albo dzieci uczęszczające do tej szkoły. Dokopali się do żyły złota, gdy weszli na stronę placówki. Wypisane piękną czcionką nad fotografiami przedstawiającymi Fredericksburg Academy znalazły się podziękowania od rodziców. Jedno z nich było autorstwa niejakiej Patricii Bremmer. Przy nazwisku pojawiło się oznaczenie klasy, do której uczęszcza jej dziecko, co wskazywało, że pani Patricia Bremmer oraz jej małżonek są rodzicami gimnazjalisty. Tym samym poszukiwania uległy zawężeniu. Niedługo zajęło im ustalenie, że panna Molly Eileen Bremmer jest zapaloną hokeistką na trawie, jak również aktywną użytkowniczką Facebooka. Na jej profilu znalazły się zdjęcia domu rodzinnego Bremmerów, ich aut oraz rodziców Molly we własnych osobach. Jak tylko Harvath ujrzał pierwsze z nich, rzucił: – To on. To nasz Chuck Bremmer. Równie interesująca jak fotografie rodzinne była korespondencja pomiędzy Molly i jej przyjaciółmi. Okazało się, że nazajutrz po południu panna Bremmer ma ważny mecz i że jej największym marzeniem – poza wygraną – jest to, aby jej tata dotrzymał słowa i tym razem się nie spóźnił. Zanim Harvath zdążył cokolwiek powiedzieć do Casey, kobieta już otwierała mapę satelitarną, aby prześledzić możliwe trasy dojazdowe na miejsce meczu. Przez resztę wieczoru dopracowywali plan. Harvath pozostawił sobie ostatnią część poszukiwań w Internecie na jutrzejszy ranek tuż przed wyruszeniem w drogę. Podczas gdy Strieber szykował helikopter do lotu

powrotnego, Casey zawiozła Harvatha do placówki FedEx-u w Fayetteville i czekała na niego w wozie. Zapłaciwszy z karty debetowej z limitem pięćdziesięciu dolarów, którą dzień wcześniej załatwiła im znajoma znajomej Rhodes, Harvath usiadł przed komputerem i wszedł na stronę serwisu randkowego, który Stary przeznaczył do kontaktów w sytuacjach podbramkowych. Wiedząc, że większość analityków to heteroseksualni mężczyźni, których wstrętem napawałaby myśl o przeglądaniu ogłoszeń homoseksualistów poszukujących partnera, Carlton uznał, że to idealne miejsce do ich celów. Harvath pogodził się już z najgorszym. Przechodząc od ogłoszenia do ogłoszenia, czuł się tak, jakby przeglądał nekrologi. Stary był nie tylko jego mentorem. Zastępował mu ojca, którego Harvath stracił wcześnie w życiu. Czynność ta go przytłaczała i czuł pokusę, aby się wylogować, kiedy jedno ogłoszenie przyciągnęło jego uwagę. Czas stanął w miejscu. Harvath nawet nie mrugnął, nawet nie odetchnął. Miał wrażenie, że serce całkiem przestało mu bić. Wtem wszystko wróciło do życia. Miał przed oczami ogłoszenie Carltona. Nie było co do tego wątpliwości. Ogłoszenie zostało zamieszczone przed czterema dniami. To znaczy dwa dni po ataku w Paryżu i dzień przed atakiem w Hiszpanii. To musiał być Stary. Nawet kryptonim się zgadzał. Harvath nie wierzył, aby Carlton – nawet na torturach – wyjawił hasło, którego używali tylko oni dwaj. A jednak niepokoiło go, że ogłoszenie ukazało się tego samego dnia, którego – jak myślał – rozmawiał z Carltonem przez Skype’a. Szlag by to, zaklął w myślach. Nie sposób z tym dojść do ładu... Zaczynał wszystko podważać. A przecież to on i Carlton wspólnie zasiewali we wrogach podobne wątpliwości. Nie podobało mu się, że teraz role uległy odwróceniu. Były trzy poziomy, wedle których Carlton mógł oznaczyć swoją wiadomość – X, Y i Z. Z oznaczało „grafit”, czyli najgorsze: został spalony i Harvath nie powinien próbować go odszukać ani skontaktować się z nim. Jednakże nie tego symbolu użył Carlton. Wybrał Y, co znaczyło, że sytuacja jest poważna, ale Stary ma się dobrze i stara się przegrupować siły. Harvath uznał, że na razie to mu musi wystarczyć. Starannie naśladując język używany w ogłoszeniach dla panów, stworzył ostrożną odpowiedź:

Podjarałem się twoją wiadomością. Będę w mieście w delegacji. Chętnie się spotkam.

Zakończył sformułowaniem, które wymyślili wspólnie, aby uwierzytelnić wiadomość:

Przekąsimy mięsożercy.

coś,

byle

nie

sushi.

Kręcą

mnie

wyłącznie

prawdziwi

Skończywszy, Harvath wylogował się z serwisu i wyłączył komputer, zanim odszedł od stanowiska. – No i? – zapytała go Gretchen Casey, gdy wrócił do wozu. – Jakieś wieści? Harvath zebrał myśli, zanim odpowiedział. Po chwili odwrócił się do kobiety i z ostrożnym uśmiechem rzekł: – Myślę, że... przynajmniej cztery dni temu... wciąż żył. Casey obdarzyła go promiennym uśmiechem. – To fantastycznie. Jeżeli udało mu się wymknąć, przyczaił się, a kogoś takiego jak on nie da się łatwo namierzyć. – Mam nadzieję, że się nie mylisz – odparł Harvath. To wszystko działo się ponad dziesięć godzin temu. Teraz byli w Wirginii, Harvath leżał w części bagażowej SUV-a, a Casey odpinała guziki bluzki. Nadeszła pora działania.

Rozdział 53 Ponieważ było ich za mało, aby wysłać osobny samochód śladem Bremmera jadącego z Pentagonu na mecz córki, musieli zastanowić się nad najodpowiedniejszym miejscem na urządzenie zasadzki. Rhodes optowała za zaczajeniem się na parkingu. Harvath był temu przeciwny. Chociaż mecz odbywał się gościnnie, istniało spore ryzyko, że mężczyzna zostanie rozpoznany przez innych rodziców. Gdyby wjechał na parking, po czym natychmiast opuścił go w towarzystwie obcych osób, mogłoby to wzbudzić podejrzenia. W najlepszym razie ktoś wspomniałby słówkiem pani Bremmer, która wedle planu Harvatha powinna zostać tam, gdzie była, czyli na trybunach. Wszelako Rhodes miała rację co do jednego. Wpisy Molly na Facebooku jasno świadczyły o tym, że ojciec dziewczynki zazwyczaj spóźnia się na mecze. Przemawiało to na korzyść propozycji Rhodes. Było więcej niż prawdopodobne, że Bremmer i tym razem pojawi się po czasie. W takim wypadku obecność innych rodziców na parkingu nie powinna stanowić problemu. Z tym że Harvath – w czasach szkolnych także sportowiec – miał podstawy, by przypuszczać, że Bremmer nie będzie jedynym spóźnialskim. Dlatego nie mogli zakładać, że uda im się porwać Bremmera niepostrzeżenie. Istniało ryzyko, że plan weźmie w łeb, i to na wiele sposobów. Na szczęście to, że Bremmer będzie się śpieszył w drodze na mecz, nieco ułatwiało im zadanie. Pułkownik w pośpiechu z pewnością wybierze najkrótszą trasę i będzie tak zaaferowany tym, aby się nie spóźnić, że nie zwróci większej uwagi na otoczenie. Praktycznie w każdych innych okolicznościach najprościej, najbezpieczniej i najskuteczniej byłoby zatrzymać się obok niego, narzucić mu kaptur na głowę i zaciągnąć go do SUV-a. Tym razem musieli postawić nie na prostotę ani bezpieczeństwo, lecz na skuteczność – wedle zasady: cel uświęca środki. Przeprowadziwszy rekonesans w okolicach boiska, na którym miał się odbyć mecz, zostawili Rhodes samą, aby zajęła się swoją częścią przygotowań, po czym we dwoje odjechali rozejrzeć się w dwóch innych miejscach, zanim wrócili na autostradę, by zatrzymać się przy zjeździe, który

ich zdaniem wybierze śpieszący się Bremmer. Harvath nie zdążył wyłączyć silnika, gdy Casey wróciła do sprawy, która nie dawała jej spokoju, odkąd padło nazwisko Bremmera. – Naprawdę nie rozumiem, jak możesz myśleć, że coś takiego nam się uda. – Nie mamy innego wyjścia, Casey – odparł Harvath. – Akurat. Harvath wiedział, skąd bierze się jej gniew. Na jej miejscu prawdopodobnie czułby to samo. – Jeśli chodzi o Rhodes... – zaczął, zmieniając temat. Casey w lot pojęła, do czego zmierza. – Możesz na nią liczyć – powiedziała. – Zrobi to, mimo że nie jest przekonana. – Musicie mi obie zaufać w tej sprawie. – Zaufanie i przekonanie, że to, co proponujesz, jest właściwe, to dwie różne rzeczy. – Wiem – odrzekł Harvath szczerze. Szanował Casey, która była doświadczoną i utalentowaną agentką. Właśnie dlatego – a może mimo to – będzie musiał mieć ją przez cały czas na oku. Nierzadko się zdarzało, że agent w trakcie akcji zmieniał zdanie i dochodził do wniosku, że jego plan jest jednak lepszy. Harvath sam miał ten grzeszek na sumieniu. Tymczasem udało mu się skierować rozmowę na inne tory. Gawędzili o wszystkim i o niczym do czasu, aż jeden z telefonów komórkowych Casey nie zawibrował. Kobieta przewinęła kilka kolejnych wiadomości MMS z załączonymi zdjęciami, po czym podała aparat Harvathowi. Molly i pani Bremmer już były na miejscu. Rhodes sfotografowała nie tylko je, ale też samochód, którym przyjechały. Jak dotąd wszystko szło zgodnie z planem. Harvath rzucił okiem na zegarek i uznał, że pora się przygotować. Harvath zostawił kluczyk w stacyjce, odpinając tylko bezprzewodowego pilota, po czym razem z Casey wysiadł z auta. We dwoje ściągnęli przednią tablicę rejestracyjną i przeszli na tył wozu. Otworzywszy klapę, policzył, ile sekund zajmuje uniesienie się jej i wskoczenie do części bagażowej. Kiedy był już w środku, Casey zamknęła wóz i stała, czekając, aż Harvath sprawdzi, czy da się go otworzyć od środka za pomocą pilota. Zadowolony z wyniku eksperymentu Harvath pokazał kobiecie uniesiony kciuk, na co Casey wróciła na fotel kierowcy. Stojąc tam, gdzie stali, mieli ograniczony widok na autostradę. Nie będzie wiele czasu na reakcję, gdy wypatrzą wóz Chucka Bremmera. Casey przejrzała się w lusterku wstecznym, poprawiając na sobie bluzkę. – Nie muszę ci przypominać o uśmiechu i uroku? – zapytał Harvath, dobrze ukryty w tylnej części wozu. – Jeśli Bremmer nie różni się od innych mężczyzn, jakich spotkałam w życiu, nie na mój uśmiech będzie patrzył. – Racja – przyznał Harvath. – Uważaj na prędkość, dobrze? – Jakżeż do tej pory radziłam sobie bez ciebie? – prychnęła Casey. – Przecież wiem, przy jakiej prędkości wybuchają poduszki powietrzne. Nie

musisz się martwić. – Wybacz. Nie zapomnij mnie jakoś uprzedzić, żebym miał czas się przygotować. – Postaram się. Harvath pokręcił głową z uśmiechem. Casey nie lubiła, kiedy jej mówiono, co ma robić i o czym powinna pamiętać. Nie mógł jej za to winić. Był taki sam. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale kobieta mu przerwała. – Nie słyszę cię. Obserwuję drogę. Harvath uśmiechnął się ponownie i oddał oczekiwaniu. Dziesięć minut później Casey rzuciła: – Kontakt. Odłożyła lornetkę na siedzenie pasażera i włączyła silnik. Harvath nie był zachwycony tym, że musi leżeć na płask w części bagażowej. Wolałby prowadzić, lecz pomysł wyszedł od niego i gwarantował powodzenie planu. Mimo wszystko nie podobało mu się to, że nie ma pełnej kontroli. – Tylko pamiętaj – odezwał się znowu. – Uważaj na prędkość i uprzedź mnie jakoś. – Chcesz wiedzieć, co jest gorsze od kierowcy dyrygującego z tylnego siedzenia? – Dobra, już dobra. Tylko nie zapomnij, że wieziesz cenny ładunek... – Wiem, że nie widzisz, co robię – odparła kobieta – więc dla twojej informacji: przewracam oczami. – Zanim Harvath zdążył zareagować, dodała: – Właśnie zjeżdża z autostrady. – To na pewno on? – Zaczekaj... Minęło parę sekund. Obserwowany wóz skręcił w zjazd. Casey oznajmiła: – Tak, to on. Mamy go. Równocześnie sama włączyła się do ruchu. Znajdowali się na zwykłej drodze w podmiejskiej okolicy Wirginii. Mijali na przemian solidne drzewa i zieleniące się pola oraz domki jak z obrazka. Dedukując z prędkości wozu, Harvath usiłował w myślach obliczyć, ile przejechali i kiedy dotrą do miejsca zasadzki. Chciał się upewnić, pytając Casey, wiedział jednak, że kobieta musi się skoncentrować na prowadzeniu auta. Dlatego milczał. Mimo że wóz ciągle przyśpieszał i najwyraźniej już dawno przekroczyli dozwoloną prędkość. – Co się u diabła dzieje? – nie wytrzymał w końcu. – Wygląda na to, że tatuś nie chce rozczarować swojej córeczki. – Z jaką prędkością jedziemy? – Nie chcesz tego wiedzieć – odparła Casey, po czym dodała: – Prawdopodobnie nie zatrzyma się na znaku stop... Mam mu zrobić pitta? Pitt, jak w slangu określano manewr Pittmana, polegał na uderzeniu przednim błotnikiem w tylny błotnik ściganego wozu, aby go obrócić wokół własnej osi. Był to skuteczny ruch, ale czasem też zabójczy – jeśli uderzony wóz wpadł na drzewo albo do rowu, w dodatku dachując. Harvath wolał nie ryzykować.

– Nie – odpowiedział. – Nie rób tego. – No to co mam zrobić? Bo pan Bremmer nie zwalnia. – Musi się zatrzymać. – Nie sądzę. Widzę już znak, a skoro ja go widzę, on tym bardziej... – Jaka odległość nas dzieli? – Jakieś sześć długości wozu – oceniła Casey. – Nie zaryzykuje mandatu. Podejdzie do tego po kalifornijsku. Zwolni, rozejrzy się w lewo i w prawo, po czym wciśnie gaz do dechy. Musisz do niego dobić, zanim znów przyśpieszy. – Spróbuję. Harvath przycisnął się do ostatniego rzędu siedzeń i przygotował na wstrząs. Casey nie zwalniała, zahamowała ostro dopiero wtedy, gdy wyliczyła, że zdąży dotrzeć na czas do skrzyżowania. Biorąc pod uwagę prędkość, z jaką poruszał się Bremmer, było to niezwykle trudne. Masywne auto zadrżało, gdy włączył się ABS, zmuszając Casey do kolejnej korekty prędkości. Pięć sekund później znów nacisnęła pedał gazu, krzycząc: – Uważaj, Scot!

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 54 Pułkownik Chuck Bremmer postąpił tak, jak przewidział Harvath. Zwolnił przed znakiem stopu. Gretchen Casey także zachowała się zgodnie z jego wskazówkami, dzięki czemu koordynacja była idealna. SUV wyrżnął w tył samochodu Bremmera w chwili, gdy jego auto wjeżdżało na skrzyżowanie. Siła uderzenia była wystarczająca, aby otwarła się klapa bagażnika, jednakże trzeba było przyznać Casey to, że udało jej się zapobiec odpaleniu poduszek powietrznych. Bremmer nadepnął na pedał hamulca i zatrzymał się na środku jezdni. – Otworzył mu się bagażnik – relacjonowała Casey, także zatrzymując wóz. – Bremmer wysiada. W okolicy nie widzę żadnych innych samochodów. – Dobra nasza – rzucił Harvath. Usłyszawszy, że Casey otwiera drzwi kierowcy, policzył do pięciu i pstryknął przycisk, zwalniając zamek klapy bagażnika. Zanim wyślizgnął się na zewnątrz, usłyszał ryk Bremmera. – Ty kretynko! Gdzie masz gały? Mogłem przez ciebie zginąć! – darł się mężczyzna, wyskakując z samochodu. Jednakże gdy zobaczył, na kogo krzyczy, inna część jego anatomii przejęła dowodzenie. – Nic się panu nie stało? O mój Boże... Tak mi przykro... – mówiła Casey. – Proszę mi powiedzieć, że nic panu nie jest. Nie mam pojęcia, co się stało. Śpieszyłam się na mecz mojej córki, zadzwoniła komórka... Tak, wiem, że powinnam była pozwolić jej dzwonić... Ale... Bremmer uniósł obie ręce. – Jestem cały. Pani wybaczy mój niewyparzony język. Zdaje się, że oboje pędzimy na ten sam mecz i jesteśmy już sporo spóźnieni. Casey, która dołączyła do niego przy otwartym bagażniku, pochyliła się, teoretycznie po to, aby zbadać rozmiar wyrządzonych szkód. Nie musiała nawet podnosić wzroku, aby poczuć jego spojrzenie na swoich piersiach. – Ojej, wgniotłam panu błotnik. – Naprawdę? – Paskudnie to wygląda. Chyba powinniśmy wymienić się numerami ubezpieczenia. Bremmer z trudem oderwał wzrok od jej biustu i przeniósł spojrzenie

na twarz. – Pewnie tak... Zaraz przyniosę coś do pisania. Odwrócił się i zamarł. – Raczej nie będziesz niczego zapisywał – powiedział Harvath, który zakradł się do niego od tyłu i w tej chwili mierzył mu prosto w twarz. – Ręce za głowę. – To ty – szepnął Bremmer. – Jeżeli chcesz jeszcze kiedyś zobaczyć swoją żonę i córkę, załóż ręce za głowę. Natychmiast. Pułkownik zrobił, co mu kazano, Casey zaś wyciągnęła z kieszeni zestaw plastikowych kajdanek i ciasno go skuła. – Chryste, boli – poskarżył się. – Zamknij się – rozkazał Harvath, zatrzaskując otwarty bagażnik, który zaraz z powrotem się otworzył. – Ja się tym zajmę – rzekła Casey. – Nie martw się. Zbierajmy się stąd. Harvath zaprowadził Bremmera na tył SUV-a, włożył mu kaptur na głowę, po czym kazał się położyć na brzuchu w części bagażowej. Następnie skuł mężczyźnie również kostki, połączył obie pary kajdanek linką i przewrócił go na bok. Skinął głową Casey, aby podeszła do ich auta, zabrała dodatkowy komplet kajdanek i za ich pomocą domknęła bagażnik Bremmera. W końcu byli gotowi do drogi. Dobrnęli do trzeciego miejsca, którego rekonesans przeprowadzili wcześniej, i zaparkowali kawałek od szosy, aby uniknąć zwracania na siebie uwagi. Harvath otworzył klapę, wyjął nóż i przeciął więzy łączące kajdanki wokół kostek i nadgarstków. Pozwolił mężczyźnie przerzucić nogi za burtę, ale zanim Bremmer stanął na ziemi, usłyszał od niego przestrogę: – Wiesz, kim jestem, wiesz więc również, do czego jestem zdolny. Rób, co mówię, i postaraj się nie wyprowadzić mnie z równowagi. No, wyskakuj. Bremmer stanął o własnych siłach. – O co chodzi? – zapytał spod kaptura. – Dokąd mnie zabieracie? – Niedługo się przekonasz – odparł Harvath, popychając jeńca lekko. – Ruchy! Zawiódł pułkownika przez zalesiony teren na niewielkie wzgórze i tam zerwał mu kaptur z głowy. Bremmer przez parę sekund mrugał oczami, przyzwyczajając się do pełnego światła. – O Boże – jęknął, dostrzegłszy w oddali boisko do hokeja. – Co wy chcecie zrobić? – Wiele zależy od ciebie. Widzisz to tam – zapytał Harvath, pokazując jakieś miejsce niedaleko – na dziesiątej, jakieś sto metrów stąd, na szczycie skałki? Bremmer wytężył wzrok, patrząc we wskazanym kierunku. – Chyba... chyba tak. Co to jest? Harvath ujął jedną z krótkofalówek, które zapakowała im Rhodes, i rzucił: – A Jeden. Sekundę później galonowy karton mleka, który ustawili w charakterze celu, rozprysnął się w fontannie bieli. Tłumik broni Mike’a spisał się

znakomicie. Nie usłyszeli strzału ani nie dostrzegli charakterystycznego błysku. Po krzyżu pułkownika przebiegły ciarki, gdy zdał sobie sprawę, że Harvath ma gdzieś w pobliżu snajpera z bronią wyposażoną w tłumik. Odłożywszy krótkofalówkę do tylnej kieszeni, Scot wyciągnął komórkę Casey i pokazał Bremmerowi trzy fotografie: Patricii Bremmer, Molly Bremmer w stroju hokeistki oraz auta, którym obydwie przyjechały na mecz. – Oto zasady. Jeżeli mnie okłamiesz... jeżeli choćby pomyślisz, żeby mnie okłamać, wezmę krótkofalówkę do ręki i wydam rozkaz, po czym rozlegną się dwa strzały. – Nie – jęknął mężczyzna. – Proszę, nie... Harvath zignorował go i kontynuował: – Pierwszy strzał trafi w trybuny. Twoja żona zginie na miejscu. Drugi strzał dosięgnie twojej córki. Molly skończy na wózku inwalidzkim, sparaliżowana do końca życia. A ja postaram się o to, aby się dowiedziała, że jej matka zginęła, a ona stała się kaleką dlatego, że jej ojciec przedłożył siebie nad własną rodzinę. – Nie. Proszę. – Później doprowadzę do ujawnienia twoich czynów i skazania cię za wszystko, co zrobiłeś. To będzie prawdziwy piarowski armagedon. Nikomu, nawet z Departamentu Obrony i Białego Domu, nie uda się ochronić tyłka. Prędzej poświęcą ciebie. Zostaniesz spisany na straty. Spłoniesz jasnym ogniem... Gdy proces dobiegnie końca i trafisz do Leavenworth czy gdzie tam cię wyślą na resztę życia... to znaczy, o ile uda ci się uniknąć kary śmierci... twoja gehenna dopiero się rozpocznie. Postaram się, żeby każdy dzień w celi okazał się dla ciebie piekłem. Sceny z filmów dziejące się pod prysznicem będą niczym w porównaniu z tym, co czeka tam ciebie. Będziesz miał tylu fanów, że trzeba będzie zamontować ci w celi drzwi obrotowe i zatrudnić sekretarza, żebyś się nie pogubił w odwiedzających. – Nie możesz... – Czego nie mogę? – zapytał groźnie Harvath, przybliżając twarz do twarzy mężczyzny. – Nie mogę sprawić, żebyś zapłacił za to, co zrobiłeś? Jeszcze się przekonamy, gnojku. Zamordowałeś moich przyjaciół. Ledwie się powstrzymuję przed odebraniem ci życia własnymi rękami. I nie mówię tutaj o wpakowaniu ci kulki w głowę, tylko o zaciągnięciu na jakieś gospodarstwo na końcu świata i o torturowaniu całymi miesiącami. Takiego piekła nawet nie jesteś sobie w stanie wyobrazić. Ja nie mam w tej chwili nic do stracenia. W przeciwieństwie do ciebie. Daję ci szansę życia, skurwielu. Nie waż się z niej nie skorzystać. Patrząc na Bremmera, zrozumiał, że ten za najgroźniejszego przeciwnika dotąd miał zszywacz biurowy. Chuck Bremmer był gryzipiórkiem, urzędasem. Harvath brzydził się wykorzystywaniem rodzin i dzieci w ten sposób, ale czasami była to najskuteczniejsza metoda. Chodziło o to, by wytrącić gościa z równowagi już na samym wstępie i zamącić mu w głowie oraz w sercu, żeby nie mógł myśleć jasno i podejmować racjonalnych decyzji.

– Wysłałeś moim tropem każdego, kogo miałeś, ale jak widzisz, to mnie nie powstrzymało. Jak się to skończy? Zamordujesz swoją żonę i uczynisz swoją córkę kaleką czy będziesz ze mną współpracował? Bremmer spojrzał ku boisku do hokeja i patrzył w dal przez kilka sekund. Odwracając się znów do Harvatha, pokiwał głową. – Wysłałeś ludzi, żeby mnie zabili? – Tak – odparł Bremmer. Harvath przyglądał się twarzy mężczyzny, zadając mu pytania, na które znał już odpowiedzi. Chciał mieć punkt zaczepienia na wypadek, gdyby pułkownik zaczął kłamać. – Gdzie próbowali mnie zdjąć? Bremmer przełknął ciężko. – W Paryżu. W Hiszpanii. W Teksasie. – Byłem jedynym celem w Paryżu? Bremmer wzruszył ramionami. – Byłeś głównym celem. – To znaczy? – Wiedzieliśmy, że będzie z tobą kobieta i że najłatwiej będzie cię zdjąć w mieszkaniu. – Zatem wydałeś rozkaz zabicia także jej. – Stanowiła zagrożenie. Tak. – Kazałeś zamordować i inne osoby, z którymi współpracowałem – ciągnął Harvath. – Tak. – Dlaczego? – Dlatego – powiedział Bremmer – że wszyscy byliście na liście. Harvath wychwycił lekką zmianę w brzmieniu głosu Bremmera. Towarzyszył jej tik, mikrotik trwający nie dłużej niż zwolnienie migawki aparatu, jednakże nie dający się pomylić z niczym innym. Pułkownik bądź kłamał, bądź starał się coś zataić. – O jakiej liście mówisz? – O czarnej liście. Nie ja ją tworzę. Ja tylko zajmuję się osobami, których nazwiska znalazły się na niej. Harvath przesłuchiwał jeńca na rekini sposób, zataczając szerokie kręgi wokół swojej ofiary i zbierając informacje w różnym stopniu powiązane z interesującym go tematem. Im więcej informacji zdobywał, tym bliżej był prawdy i tym ciaśniejsze stawały się kręgi. W wodzie pojawiła się krew – Bremmera. Ostatnia odpowiedź była kłamstwem, o czym świadczył ponowny tik. Kiedy ofiara zaczynała krwawić, Harvath musiał używać całej swojej siły woli, aby nie rzucić się na nią wzorem drapieżnika. Czasami jednak widok płetwy przecinającej powierzchnię wody był o wiele bardziej przerażający niż ból rozrywanego zębami ciała. – Kto stoi za tą listą? Kto ją tworzy? – zapytał Harvath. – Nie mogę powiedzieć – odrzekł Bremmer. – To ściśle tajna informacja. – Nas dwóch, pułkowniku, klauzula „ściśle tajne” już nie dotyczy. Co więcej, myślę, że próbujesz mnie ograć, a zdaje się, wyjaśniłem ci, co się

stanie, jeśli tego spróbujesz. – Sięgnął po krótkofalówkę i przytknąwszy ją do warg, powiedział: – Nie chce się ładnie bawić. Zdejmij oba cele. Bremmer postąpił krok do przodu. – Nie, nie, nie. Wszystko powiem. Harvath uniósł rękę z pistoletem i wymierzył w czoło mężczyzny. Kiedy Bremmer cofnął się, ponownie przyłożył krótkofalówkę do ust i rzucił: – Wstrzymać ogień. Nie zdejmować celów. Zostać w pogotowiu. – Grupa osób z kręgu zbliżonego do prezydenta, zajmujących się bezpieczeństwem narodowym. Między innymi prokurator generalny. – Kto umieścił na liście moje nazwisko? – Zostałeś oskarżony o zdradę. – Nie o to cię pytałem – warknął Harvath, raz jeszcze zauważywszy mikrotik. – Kto umieścił moje nazwisko na liście? – Nie wiem. Nie zapraszają na spotkania takich jak ja szaraczków. Wszystko jest superściśle tajne. Nikt mnie o niczym nie informuje. Ja tylko wykonuję rozkazy. Mówię ci prawdę. Musisz mi uwierzyć. – Kłamiesz, a ja wyraziłem się jasno, co się stanie, jeśli mnie okłamiesz. Nigdy nie zapomnij, że mogłeś temu zapobiec – powiedział Harvath twardo. Do krótkofalówki rzucił: – Masz pozwolenie na otwarcie ognia. Zdejmij cele, gdy będziesz gotowa. – Chryste, nie! Nie, dobry Boże. Nie... – błagał Bremmer. – Jeszcze masz czelność prosić Boga o wstawiennictwo – pokręcił głową Harvath. – Sam mogłeś ocalić żonę i córkę, ale nie zrobiłeś tego. Do końca życia nie zapomnij, że obie zginęły przez ciebie, ponieważ ty skłamałeś. Łzy zaczęły ciec po twarzy pułkownika. – Ja to zrobiłem – wyrzucił z siebie. – Ja dodałem twoje nazwisko do listy. Każ snajperowi odłożyć broń. – Dlaczego? W oczach Bremmera czaił się strach. – Odwołaj snajpera, na miłość boską, to wszystko ci powiem! – Powiedz mi teraz. Bremmer nie wierzył własnym uszom. Strzelał oczami od twarzy Harvatha do boiska hokejowego i z powrotem. – Craig Middleton – rzekł błagalnie. – To on chciał, żeby twoje nazwisko znalazło się na liście. – W życiu o kimś takim nie słyszałem. – Proszę. Musisz odezwać się do snajpera. Każ mu odłożyć broń. Zaklinam cię. Craig Middleton jest szefem Adaptive Technology Solutions. To on stoi za wszystkim. Nie miałem wyboru. Proszę, nie rób krzywdy mojej córce. Ona niczym ci nie zawiniła. Proszę...

Rozdział 55 Adaptive Technology Solutions zadziałało jak zaklęcie. Po tym wszystkim, co Nicholas mu pokazał na flashpenie Caroline Romero, nazwa firmy upewniła Harvatha co do tego, że pułkownik Chuck Bremmer mówi prawdę. Trzy kolejne kwadranse przesłuchiwał go wewnątrz SUV-a. Rhodes pozostała na swoim stanowisku, na wypadek gdyby trzeba go było utwierdzić w świeżym pragnieniu współpracy. Okazało się jednak, że nic takiego nie będzie konieczne. Kurek został odkręcony i strumień informacji płynął wartko i bez przeszkód. Przymuszony przez okoliczności przyznał, że Middleton go zwerbował, jak również ujawnił, w jakim stopniu był zaangażowany w mokrą robotę zlecaną przez szefa. Opowiedział Harvathowi, że czteroosobowe zespoły składały się wyłącznie z wojskowych z wyrokami, wybranych specjalnie ze względu na ich agresywną osobowość. Lista przewinień była odrażająca. Wielu z tych ludzi należało do gangów, co wyjaśniało tatuaże, jakie Harvath dostrzegł na ciałach napastników w Hiszpanii i w Teksasie. Harvath czuł wcześniej niesmak na myśl, że odebrał życie amerykańskim żołnierzom, teraz jednak – gdy poznał prawdę o ludziach, którzy tropili go w celu zabicia – opuściły go wyrzuty sumienia. W trakcie przesłuchania Bremmer udzielił jednej szczególnie interesującej informacji. Powiedział, że pierwotny atak na Reeda Carltona nie powiódł się i że o ile mu wiadomo, człowiek ten zniknął i gdzieś się przyczaił. Podzielił się też wiadomością, że atak na rancho Trzy Szczyty w Teksasie nastąpił po tym, jak Maggie Rose wpisała w wyszukiwarkę internetową hasło, które świadczyło o bytności tam Trolla. Śledząc kobietę, dowiedzieli się o przyjeździe Harvatha, co umocniło ich w zamiarze ataku. Bremmer wiedział, że jego ludzie zginęli i że ich zabójcą jest Harvath. O dziwo nie dopytywał, co stało się z ciałami. Ci mężczyźni w jego oczach nie byli istotami ludzkimi, tylko czymś w rodzaju hoteli na planszy do gry w monopol. Jeśli nawet straciło się kilka, zawsze można było dokupić więcej. Pułkownik Bremmer był pozbawionym współczucia draniem. Uwagi Harvatha nie uszło przedtem to, że znacznie zacieklej prosił o darowanie życia jego córce aniżeli żonie. Bremmer przyznał, że odhaczał nazwiska na liście zgodnie z rozkazami

Middletona. Przyciśnięty przez Harvatha – i zmuszony do ujawnienia pełnego zestawu zadań wypełnionych na zlecenie szefa ATS – pułkownik pięciokrotnie usiłował wywalczyć uniknięcie oskarżenia. W pewnym momencie sprawy przybrały taki obrót, że Harvath musiał znów skontaktować się z Megan Rhodes, grożąc, że każe zabić nie tylko żonę i córkę Bremmera, ale też parę koleżanek Molly. Harvatha zdumiewało, jak szybko pułkownik przestał się troszczyć o córkę i zaczął myśleć wyłącznie o ratowaniu własnej skóry. Gdyby dziewczynka nie okazała się wartą coś z psychologicznego punktu widzenia kartą przetargową, musieliby torturować Bremmera, żeby cokolwiek z niego wyciągnąć. Takim przerażeniem napawał pułkownika Middleton i jego władza. Dlatego też Bremmer zapytał Harvatha wprost, w jaki sposób zamierza zapewnić mu ochronę przed gniewem Middletona. Zapewnienia o tym, że jego żonie i córce nie stanie się żadna krzywda, nie równały się jeszcze temu, że pułkownik umknie długim rękom szefa ATS. Jednakże gdy spytał, czy zamierzają odebrać Middletonowi życie, Harvath po prostu zmienił temat. Uważał, że Bremmer powinien się cieszyć, że oddycha, i nie wtykać nosa w nie swoje sprawy. Wiedząc, kto stoi za rozkazami, Harvath chciał zrozumieć motywy tego człowieka. – Middleton twierdzi – odpowiedział Bremmer – że Grupa Carltona zdradziła. Ponoć zawarliście układ z wrogami Stanów Zjednoczonych, którzy planowali rychły atak terrorystyczny na nasz kraj. – I przyszedł z tym do ciebie zamiast do FBI? – Twierdził, że przeniknęliście do struktur wszystkich agencji, że nie ma innej możliwości. – A ty mu uwierzyłeś? – zapytał Harvath, mimo że po minie mężczyzny widział, iż tak nie było. – Nie miałem wielkiego wyboru. Harvath najchętniej przegryzłby mu gardło. – Jesteś największym parszywcem, jakiego kiedykolwiek widziałem. Nie masz żadnych zasad. Splamiłeś sobie ręce hektolitrami krwi niewinnych osób. I wiesz co? Mam straszną ochotę skręcić ci kark gołymi rękami. Ludzie, których zamordowałeś, byli patriotami udającymi się w najmroczniejsze zakątki globu, by walczyć z siłami zła, jakiego nawet nie potrafisz sobie wyobrazić. Middleton cię okłamał, a ty choć zdawałeś sobie z tego sprawę, zamiast postąpić właściwie, słuchałeś go, żeby ratować własny tłusty tyłek. Rzygać mi się chce na twój widok. Bremmer usiłował zwiesić głowę, lecz Harvath nie pozwolił mu na to. – Ani mi się waż, skurwielu. Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię. Gdy pułkownik spojrzał mu w oczy, kontynuował wyrzuty jeszcze przez parę chwil, po czym podjął przesłuchanie. Jednakże im więcej pytań zadawał, tym mniej przydatne były odpowiedzi. Bremmer nie miał pojęcia, dlaczego naprawdę Middleton chciał wrobić Grupę Carltona, i zupełnie nic mu nie mówiło określenie „wirtualne Pearl Harbor” ani z czym mogłoby się ono wiązać.

Jedyna użyteczna rzecz, jaka padła z jego ust, dotyczyła sposobu, w jaki można dorwać Middletona. Jak na gryzipiórka plan był genialny. Harvath rzucił kilka pytań, ale poza tym nie dał w żaden sposób poznać, że zainteresowała go propozycja przesłuchiwanego. Zanim w końcu wypuścił jeńca, udzielił mu ostatniej przestrogi. – Wysłałeś za mną swoich najlepszych ludzi i żaden z nich nie wrócił żywy. Nie stanowisz dla mnie zagrożenia. Nikt nie stanowi dla mnie zagrożenia. Mam licznych przyjaciół, z których część będzie mieć oko na ciebie i twoich bliskich. Jeżeli uczynisz najdrobniejsze odstępstwo od rutyny albo postanowisz sobie zrobić nieoczekiwane wakacje, wykonają jasne i proste rozkazy. Jeżeli powiesz komuś o naszej rozmowie albo spróbujesz się skontaktować z Craigiem Middletonem, zrobię coś gorszego od zabicia twojej żony i uczynienia twojej córki kaleką. Znam pewnego Beduina sadystę, który chętnie dołączy Molly do swego haremu. Gwarantuję, że dostaniesz pełną dokumentację wideo tego wydarzenia. – Nie, przysięgam. Nic nie powiem – stęknął Bremmer. – Jeśli przejdzie mi przez głowę choćby cień podejrzenia, że wysłany przez ciebie zabójca depcze mi po piętach, cały nasz układ można będzie wyrzucić do kosza. Osobiście wrócę po ciebie i twoją rodzinę. Rozumiemy się? Pułkownik skinął głową. Harvath przeciął kajdanki i gestem wyprosił go z wozu. Z tylnego siedzenia Casey przyglądała się, jak Bremmer odchodzi w stronę swego samochodu. – Sądzisz, że możemy mu zaufać? – zapytała. Harvath, który także nie spuszczał wzroku z uwolnionego jeńca, potrząsnął głową. – Nie. Ale nie mamy innego wyjścia. – Słuchając go, miałam ochotę go zastrzelić. Nadal mnie korci, po tym co zrobił Riley. – Pewnie nie zdołałbym cię powstrzymać. Dlaczego tego nie zrobiłaś? – Powiedziałeś, że tak powinniśmy to rozegrać, a ja mam do ciebie zaufanie. Była to szczera i uczciwa odpowiedź, za którą szanował Casey jeszcze bardziej. – Ale gdy to wszystko się skończy – dodała kobieta – pamiętaj, że to nie ja złożyłam mu obietnicę długiego i szczęśliwego życia. – Rozumiem. – Czy to znaczy również, że zrozumiesz, gdy razem z Megan postanowię coś z tym zrobić? Harvath zerknął w jej kierunku. – Nie mogę ci mówić, co powinnaś zrobić. Pytasz, czy moim zdaniem ten facet zasługuje, żeby go dziabnąć? Zdecydowanie tak. Ale nie zapominaj, że on ma żonę i córkę. – A martwi agenci z twojej grupy? – spytała go Casey. – Ile z nich miało małżonków i dzieci? – Większość. – Zatem?

– Zatem moim zdaniem Bremmer powinien zapłacić, ale niekoniecznie głową. – Moralizujesz? – Może – odparł Harvath. – Tak, chyba tak. Prędzej czy później dojdzie do procesu. A przyłożenie mu lufy do głowy i pociągnięcie za spust nie będzie się niczym różnić od tego, co zrobił Riley i pozostałym. – Przynajmniej zostałaby wymierzona sprawiedliwość. – Naprawdę w to wierzysz? Casey odwróciła wzrok. – Nie chcę o tym dłużej rozmawiać. Był to wygodny wykręt, lecz Harvath jej odpuścił. Wiedział, że koniec końców Gretchen Casey i tak zrobi to, co zechce. Obecnie liczyło się tylko to, by jak najszybciej dotarli do Craiga Middletona i zapobiegli większemu złu. Chociaż propozycja Bremmera pełna była luk, dawała jakieś szanse na zrealizowanie przynajmniej pierwszej części planu. Harvath musiał się tylko postarać, aby nie wleźli prosto w pułapkę.

Rozdział 56 Waszyngton

W przypadku Reeda Carltona problem stanowiło nie znalezienie odpowiednich ludzi, lecz sprawienie, aby pozostali trzeźwi – albo w miarę trzeźwi – wystarczająco długo, aby zrobić, co do nich należy. Akcja miała być powtórką innej akcji, którą przeprowadzili z Tommym Banksem przed ponad trzydziestu laty. „Rozglądaj się za kurtkami od Barboura” – tak brzmiała rada udzielana wielu zachodnim agentom szczególnie w początkach lat osiemdziesiątych. Słynne angielskie zielone woskowane kurtki nadające się na każde warunki atmosferyczne i zapewniające mnóstwo kieszonek na niezbędny sprzęt były zarazem dość stylowe i nie rzucające się w oczy, aby zyskać popularność wśród wywiadowców. Rekrutów uczono więc, że w razie kłopotów powinni rozglądać się za „kurtkami od Barboura”. Istniały spore szanse, że noszący je człowiek okaże się przyjacielem. Plotka głosiła, że Sowieci dowiedzieli się o tym i kazali wszystkim swoim agentom – od Bangkoku do Berlina – wypatrywać sobie oczy za tym charakterystycznym, swobodnym strojem. Banks nie miał pewności, czy to prawda, czy tylko efekt zimnowojennej paranoi, w każdym razie zamierzał zagrać tą kartą. Pomóc mogło, a zaszkodzić nie powinno. Tommy Banks i Carlton brali udział w pewnej niezwykle delikatnej akcji za żelazną kurtyną. Mieli na Węgrzech wysoko postawionego szpiega, który był gotów zdezerterować, zostali więc skierowani do Budapesztu, aby nawiązać z nim kontakt. Ich zadaniem było ocenić, czy jest godny zaufania, wystawić mu świadectwo i przeprowadzić akcję wyciągnięcia go z kraju, przez Austrię, do Stanów Zjednoczonych – z krótkim postojem w Wiedniu na odprawę. Przybyli do Budapesztu oddzielnie i natychmiast dostali obstawę w postaci agentów węgierskich wspieranych przez członków rosyjskiej KGB. Zupełnie jakby spodziewano się ich przybycia. Amerykanie zrozumieli, że to pułapka, jednakże nie mieli innego wyjścia, jak kontynuować misję. Próbowali różnych sztuczek, żeby pozbyć się ogona, nic jednak nie zadziałało. Komuś najwyraźniej bardzo zależało, aby ich misja zakończyła się

niepowodzeniem. W końcu Banks wpadł na pomysł, jak wprowadzić obcych szpiegów w błąd. Kilkadziesiąt lat później Carlton postanowił użyć tej samej sztuczki, aczkolwiek nie po to, żeby wprowadzić prześladowców w błąd, ile żeby wywabić ich na otwartą przestrzeń. Union Station w Waszyngtonie była ważnym ośrodkiem komunikacyjnym stolicy. Roiło się tam od ludzi w godzinach szczytu zarówno rano, jak i wieczorem, chociaż wieczorny chaos wyglądał inaczej od porannego. Zamiast tłumów wylewających się ze stacji i śpieszących do pracy widać było ciżbę prącą w stronę peronów, aczkolwiek w tempie wolniejszym, typowym dla ludzi zmęczonych ślęczeniem w pracy. Tylko nieliczne jednostki poruszały się energicznie i zdecydowanie, reszta przetaczała się zbitą masą, jakby poruszając się na autopilocie. Założywszy, że jego mentor przez cały czas jest na podsłuchu, Carlton postanowił skontaktować się z nim drogą mailową. Zachował jednak ostrożność. Chciał wzbudzić zainteresowanie drugiej strony, lecz zarazem nie odsłonić się zbytnio. Przecież zastawiał pułapkę. Ostatnie, czego pragnął, to zrazić prześladowców. Oni musieli wierzyć, że są górą i przewyższają go sprytem. Powinien tak sformułować wiadomość, aby była czytelna dla Banksa. Okazało się, że niepotrzebnie się zamartwiał. Banks pamiętał budapesztańską akcję, jakby to było wczoraj. Carlton wynalazł dwóch mężczyzn w schronisku dla bezdomnych w Baltimore. Obydwaj byli zainteresowani zarobieniem kilkuset dolarów, szczególnie że robota była łatwa. Doprowadziwszy ich do porządku, Carlton nakarmił ich, ubrał w nowe ciuchy i zawiózł do stolicy, aby przećwiczyć z nimi to, co mieli zrobić. Następnie wykorzystał ich do tego, by włożyli do skrzynki kontaktowej instrukcje dla Banksa. Później zabrał ich na kawę, ostrożnie dozując „domieszkę” z butelki whisky, którą zakupili po drodze. Chciał też, żeby coś przegryźli przed akcją, jednakże żaden z mężczyzn nie był zainteresowany posiłkiem. Carlton uznał, że i tak mu się poszczęściło – obydwaj bezdomni pozostali jako tako trzeźwi. O określonej godzinie Reed Carlton – ze sztuczną brodą, w kapeluszu, okularach i ubraniu, które go pogrubiało – wszedł na Union Station, gdzie zajął miejsce na ławce. Dwaj mężczyźni okazali się rzetelniejsi, niż przypuszczał, i weszli na dworzec wkrótce po nim. Carltona najbardziej martwiły kamery przemysłowe. Jeśli ci dwaj nie pójdą dokładnie tak, jak im kazał, i ktoś zdoła dojrzeć ich twarze, wszystko skończy się, zanim na dobre się rozpoczęło. Na razie jednak zachowywali się tak, jak zostało ustalone. Teraz czekali już tylko na pojawienie się gwiazdy. Banks przez większość popołudnia próbował pozbyć się ogonów. Jeżeli nie wyszedł z wprawy – a Carlton bardzo wątpił, aby tak było – być może miał szansę urwać się jednemu czy dwóm agentom. W takim wypadku plan przewidywał, że prześladowcy znowu złapią trop, aczkolwiek w sposób pozwalający im wierzyć, iż to wyłącznie ich zasługa. Tommy Banks miał się zjawić na Union Station dosłownie w ostatniej chwili. Nie mogli pozwolić,

by przeciwnik miał czas na zastawienie pułapki. Sztuczka uda się, jeśli druga strona nie będzie miała ani chwili na złapanie oddechu. Pod koniec dnia wszyscy będą padali z nóg, a najbardziej zmęczony będzie oczywiście Banks, zważywszy na jego wiek. Stacja pękała w szwach od podróżnych, gdy wreszcie pokazał się stary szpieg w kapeluszu z szerokim rondem, pamiętającej lepsze czasy kurtce od Barboura i ze steraną skórzaną teczką w dłoni. Zgodnie z planem zakupił bilet na pociąg pośpieszny Acela Express do Nowego Jorku, po czym zmieszał się z tłumem w drodze do toalet. Carlton bez trudu wypatrzył dwóch śledzących go mężczyzn. Nosili ciemne garnitury i beżowe prochowce. Włosy mieli krótko przystrzyżone na wojskową modłę. Obydwaj byli szerocy w barach i wysportowani. Na ich stopach Reed zauważył wygodne sznurowane wysoko buty na miękkiej podeszwie. Wyglądali na takich, co przez większą część dnia stoją. I jeden, i drugi był praworęczny i z tego, co zorientował się Carlton, każdy miał ukrytą broń gdzieś w okolicach prawego biodra. Przemieszczali się ostrożnie, rozglądając dyskretnie na wszystkie strony, na przemian to patrząc na swój cel, to znów na otoczenie. Carlton wiedział z doświadczenia, że z takimi ludźmi lepiej nie zadzierać, ponieważ są zdolni do wszystkiego. Ich ocena zajęła mu tylko kilka sekund. Działał w branży dostatecznie długo, by w mgnieniu oka dokonywać analizy danych. Dzięki temu udało mu się przeżyć aż do dnia dzisiejszego. Zadowolony z wyniku obserwacji Carlton rozejrzał się po tłumie w poszukiwaniu dalszych agentów. Ci dwaj stanowili tylko czubek góry lodowej. Carlton nie wiedział jedynie, ilu ich w sumie jest. Może na zewnątrz czekał drugi zespół? A może stację przeczesywała podobna para? Czy były wśród prześladowców kobiety? I czy zaangażowano funkcjonariuszy policji? Lista niewiadomych ciągnęła się na kilometr. Najwyższa pora poszukać odpowiedzi. Sprawdziwszy, która godzina, Carlton wstał i ruszył ku wyjściu. Dwadzieścia sekund później dostrzegł charakterystyczny kapelusz i zieloną kurtkę Banksa opuszczającego toaletę. Dołączył do niego drugi mężczyzna, także w zielonej kurtce od Barboura, który w ręku trzymał skórzaną teczkę. Dwa osiłki w beżowych prochowcach miały ich tuż pod nosem. Carlton musiał jeszcze się przekonać, czy w ogonie jest ktoś poza nimi. Na zewnątrz para w zielonych kurtkach ustawiła się w kolejce na postoju taksówek, Carlton natomiast trzymał się z tyłu. W kolejce czekały już dwie osoby. Faceci w prochowcach, wyszedłszy ze stacji, nie bardzo wiedzieli, co zrobić. Jeden przybliżył do warg mankiet i powiedział parę słów do ukrytego mikrofonu. Carlton zyskał potwierdzenie, że nie są sami. Teraz musiał się dowiedzieć, kto odebrał wiadomość. Przyglądał się, jak faceci w prochowcach stoją na chodniku i udają pogawędkę, nie odrywając spojrzeń od mężczyzn przesuwających się do przodu w kolejce na postoju taksówek. W końcu podjechała następna niebiesko-biała waszyngtońska taryfa i dwaj mężczyźni w zielonych kurtkach wsiedli do niej. Kiedy taksówka włączała się do ruchu, faceci w prochowcach rzucili się

do krawężnika, przy którym właśnie z piskiem opon zatrzymał się czarny chevrolet suburban. Wsiedli do niego niemal w biegu, lecz Carlton zdążył dostrzec, że w środku siedzi dwóch ludzi: w tym jeden z siwymi, niemal białymi włosami i przezroczystą cerą. Drzwi jeszcze się dobrze nie zamknęły, gdy wóz ruszył w pościg za taksówką. Carlton, mający teraz znacznie lepsze pojęcie, z iloma przeciwnikami się mierzy, zszedł na jezdnię i patrzył za oddalającym się chevroletem. Nic nie wskazywało na to, aby towarzyszył mu jakiś inny wóz. Czyli mieli do czynienia z czterema ludźmi dysponującymi jednym autem. Carlton ucieszył się i ruszył przed siebie spacerkiem. Dwie przecznice dalej, na skrzyżowaniu Ulicy F i Drugiej, przestąpił próg kawiarni Ebenezers. Staruszek w szarej wiatrówce i czapeczce z napisem USS RONALD REAGAN właśnie płacił za kawę. – Kupili to? – zapytał Carltona, gdy ten podszedł do niego. – Na razie tak. – Świetnie – odparł Tommy Banks, nakrywając kubek i drugą ręką klepiąc się po broni schowanej pod kurtką. – Możemy przejść do najzabawniejszej części.

Rozdział 57 Znalezienie miejsca do parkowania w pobliżu któregokolwiek z waszyngtońskich parków i pomników było prawdziwym koszmarem. Dlatego zadecydowali, że Banks zatrzyma samochód, a Carlton uda się pieszo do parku West Potomac leżącego nieopodal stawu przed pomnikiem Lincolna i pomnikiem Drugiej Wojny Światowej. Bezdomni otrzymali dokładne wskazówki na piśmie, które mieli przekazać taksówkarzowi. Powinni jechać okrężną trasą, sugerującą, że próbują zgubić ogon przed dotarciem na miejsce przeznaczenia. Gdyby taksówką faktycznie jechali Carlton i Banks, wysiedliby i zmienili środek transportu kilkakrotnie, jednakże Carltonowi zależało na tym, aby zadanie nie przekroczyło możliwości ich sobowtórów. Poza tym Banks wodził swoich prześladowców za nos przez całe popołudnie, nie powinni więc zwracać uwagi na takie drobnostki. Przed tym, zanim dwaj bezdomni dotarli do parku, Carlton zdążył przykleić połowę ich wynagrodzenia do spodu jednej z wielu ławek, na której poręczy zawiesił białą sklepową foliówkę. Potem pozostało mu tylko czekać. Bezdomni wysiedli z taksówki i cicho konferując, ruszyli wzdłuż alejki. Robiło się ciemno i Carlton obserwował ich z pewnej odległości, pozbywszy się brody i przebrawszy się w inne ubranie. Jego zadaniem było ocenić, z kim i z czym zmierzyć się najpierw. Traf chciał, że prześladowcy sami pomogli mu podjąć decyzję. Tym razem wysłali bowiem nie dwóch, tylko trzech agentów. Wszyscy trzej byli mężczyznami w średnim wieku ubranymi w beżowe prochowce. Siwowłosego nie było nigdzie w zasięgu wzroku, Carlton uznał więc, że czuwa gdzieś w pobliżu w aucie zaparkowanym tak, aby zablokować wyjście. Tym bardziej musiał działać szybko. Sięgnął po jeden z nowiutkich telefonów, otworzył klapkę i zadzwonił do Tommy’ego Banksa, by przekazać mu garść szybkich instrukcji, po czym schował aparat do kieszeni. Aby plan się powiódł, wszystko musiało być idealnie zsynchronizowane. Jego jedynym zmartwieniem w tej chwili było to, czy Tommy Banks stanie na wysokości zadania. Carlton zdążył już spisać na straty trzech mężczyzn w prochowcach. Wszyscy mieli zginąć. Nie było innego sposobu. Nie on zaczął tę wojnę, lecz ktoś inny. Mordowano jego ludzi i próbowano pozbawić go życia. Dzisiejszej

nocy wywrze pomstę na swych prześladowcach. Zapadał zmrok i robiło się coraz zimniej i wilgotniej. Garstka spóźnionych turystów najwyraźniej chciała tylko strzelić sobie fotki i wrócić do zacisza hotelowego. Nikt nie przystawał na dłużej. Kiedy oddaliła się ostatnia para, Carlton dobył broń, nakręcił na lufę tłumik i ukrył pistolet pod płachtą „Washington Post”. Było to staroświeckie, ale skuteczne – i wyłącznie to się liczyło. Musi wyjąć broń z ukrycia, by łuski mogły opuścić komorę pistoletu we właściwy sposób, lecz i tak goście w prochowcach nie zdążą zareagować. Nikomu się to jeszcze nie udało. Carlton obserwował, jak agenci podchodzą do dwóch mężczyzn siedzących na ławce. Bardzo szybko zrozumieli, że zostali wystrychnięci na dudka. Dwaj poderwali bezdomnych na nogi, podczas gdy trzeci wyciągnął z kieszeni fotografię i zaczął porównywać twarze ludzi ze zdjęciami. Wyszło szydło z worka. Ten od fotografii zbliżył mankiet do ust i złożył meldunek, równocześnie omiatając spojrzeniem okolicę. Carlton siedział w takim miejscu, że nikt z nich nie mógł go zobaczyć, i przyglądał się beznamiętnie, kiedy pozostali dwaj faceci tłukli bezdomnych. Najpierw posypały się ciosy w żołądek, które sprawiły, że biedacy zgięli się wpół, a następnie – gdy już leżeli na ziemi – kopniaki w głowę i twarz. W pewnym momencie Carlton chciał wstać i ruszyć im z pomocą, wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Przynajmniej nie teraz. W końcu bezdomni zostali poderwani na nogi i faceci w prochowcach zaczęli ich wlec w stronę Siedemnastej Ulicy. Carlton musiał działać błyskawicznie. W biegu wyjął komórkę i zadzwonił do Banksa, przekazując mu, w którą stronę zmierzają faceci w prochowcach. Nie miał pojęcia, czy się rozłączył, zanim wepchnął telefon z powrotem do kieszeni i przyśpieszył kroku. Obchodząc pomnik Drugiej Wojny Światowej, zwolnił do szybkiego marszu, kierując się alejką na północ. Wpatrywał się w reflektory nadjeżdżających aut, starając się dojrzeć chevroleta suburbana. Powinien nadjechać lada moment. Spora grupa turystów, zaliczywszy ostatnią atrakcję dnia, wysypywała się z budowli i kierowała w stronę dwóch równolegle zaparkowanych autokarów przy Siedemnastej Ulicy. Carlton wmieszał się między nich i nie spuszczał wzroku z miejsca, gdzie powinni się pokazać faceci w prochowcach ciągnący dwóch bezdomnych. Z parku na ulicę prowadziła szeroka alejka i o ile prześladowcy nie postanowili przeciąć trawnika na przełaj, właśnie na niej powinni się pojawić. To oznaczało, że czwarty facet, ten z siwymi włosami, podjedzie chevroletem w pobliże autokarów. Tak też się stało. Gdy grupka turystów zbliżyła się do autokarów i zaczęła wsiadać do środka, Carlton wypatrzył facetów w prochowcach. Zakrwawieni bezdomni byli na wpół niesieni w stronę ulicy. Nigdzie jednak nie było chevroleta. Carlton bał się, że lada chwila straci przykrywkę, jako że minął

już pierwszy autokar, a pozostali turyści zaczęli zwalniać, aby stanąć w ogonku do wnętrza drugiego. Wtem chevrolet suburban wyłonił się zza drugiego autokaru i stanął. Na widok wozu faceci w prochowcach ponaglili bezdomnych. W tym samym momencie do akcji wkroczył Carlton. Wyszedł zza pleców turystów, pochylił się do przodu i schował głowę w ramionach. Gazetę i pistolet miał zatknięte pod lewą pachą. Za wszelką cenę chciał wyglądać jak zwykły szaraczek, któremu pilno znaleźć się w jakimś ciepłym miejscu. Faceci w prochowcach nie byli jednak amatorami. Mieli oczy dokoła głowy i nieustannie przepatrywali otoczenie, rozglądając się za najlżejszymi oznakami zagrożenia. Wsiadanie do wozu często było najniebezpieczniejszym elementem akcji, o czym najwyraźniej wiedzieli. Carlton domyślał się, że ich zdaniem wystarczy jeszcze piętnaście kroków i będzie po wszystkim. Grubo się mylili. Gdy byli niecałe dziesięć metrów od chevroleta, rozpętało się piekło. Z powodu bądź wyglądu, bądź wieku, bądź zgarbionej sylwetki nie uznali Carltona za zagrożenie. To był ich pierwszy błąd. Drugi polegał na tym, że nie mieli broni na podorędziu. Carlton wyciągnął pistolet spod lewej pachy, uniósł go i pociągnął za spust. Pierwszy pocisk przeleciał górą i nieco za bardzo w prawo. – Broń! – ryknął jeden z facetów w prochowcach, puszczając ramię bezdomnego, którego ciągnął w stronę ulicy, i jednocześnie sięgając do kabury. Carlton zapanował nad pistoletem i trafił mężczyznę, do którego mierzył, w bark. Następnie wycelował czterdziestkępiątkę w pozostałych dwóch przeciwników. Drugi z kolei oberwał w szyję. Przy następnym strzale Carlton spudłował, ale gdy trzeci agent zdołał wyszarpnąć broń, wycelował ponownie i tym razem trafił go prosto w głowę, zabijając na miejscu. Podbiegając, dopadł pierwszego faceta, który całkowicie stracił czucie w prawej ręce, ale usiłował jeszcze przełożyć broń do lewej. Wymierzył i także temu strzelił prosto w głowę. Bezdomni zesztywnieli z szoku. – Spieprzajcie stąd! – poradził im Carlton, popychając z powrotem w stronę parku. – No już, jazda! Turyści czekający na zewnątrz autokarów rozpierzchli się z wrzaskiem. Carlton obrócił się w stronę chevroleta i zobaczył, że siwowłosy kierowca bezwładnie spoczywa za kółkiem. Po drugiej stronie strzaskanej szyby stał Tommy Banks. W jednej dłoni miał rewolwer, którego rękojeścią rozbił okno. Drugą dłonią trzymał Taser X2, który dostał od Carltona. Dwa przewody wystające z jego lufy sięgały klatki piersiowej siwowłosego. – Zabierz wszystko z naszego wozu i wrzuć tutaj – powiedział Carlton, odbierając od Banksa taser, zwalniając spust i na wszelki wypadek jeszcze raz fundując siwemu „rodeo”, jak to nazywano. Carlton oceniał, że mają niecałą minutę. Wyszarpnąwszy ofiarę zza

kierownicy, skuł jej nadgarstki za plecami i przeciągnął na tył wozu. Otworzył klapę i na wpół wrzucił, na wpół wepchnął mężczyznę do części bagażowej, gdzie dodatkowo skuł jego kostki, po czym dla pewności połączył obie pary kajdanek i ułożył jeńca twarzą do dołu. Kiedy Tommy zakończył przenoszenie ich rzeczy, Carlton polecił mu, by zajął miejsce na tylnym siedzeniu z taserem i miał oko na schwytanego, natomiast sam wskoczył za kierownicę, wrzucił bieg i skierował chevroleta w stronę Tidal Basin i alei Niepodległości, modląc się do Boga, żeby pozwolił im opuścić miasto bez niespodzianek.

Rozdział 58 Gdy przejechali obok budynku z czerwonej cegły na wzgórzu kapitolińskim, przekonali się, że Chuck Bremmer dotrzymał słowa. Nigdzie nie było ani śladu agentów, którym kazał śledzić Kurta Schroedera. Na końcu ulicy natknęli się na samochód zaparkowany dokładnie tam, gdzie powiedział pułkownik. Harvath zerknął na zegarek. – Dziesięć minut – rzucił do Rhodes i Casey, robiąc zawrotkę i badając okolicę, zanim się zatrzymał. Obydwie kobiety chciały pójść z nim, jednakże ktoś musiał zostać w wozie, na wypadek gdyby Schroeder próbował uciekać. Harvath zdecydował, że zabierze ze sobą Rhodes, pozostawiając Casey na zewnątrz. Bremmer zdradził im wszystko, co pamiętał na temat Schroedera i jego planów na ten wieczór. Informacje byłyby pełniejsze, gdyby miał przed sobą jego akta – w zaistniałych okolicznościach musieli zawierzyć pamięci jeńca. Szeregowe domki wyglądały tak, jakby mieszkańcy urządzili sobie zawody w rzutki przed tablicą z paletą barw w markecie budowlanym. Elewacje były czerwone, niebieskie, pomarańczowe, turkusowe, białe... Ich celem okazał się jaskrawożółty domek o białych oknach ze szprosami. Gdyby ktoś powiedział Harvathowi, że jakimś cudem przeniósł się do Old San Juan albo gdziekolwiek na Karaiby, byłby skłonny dać temu wiarę. Wszystkie budynki miały na tyłach ogrodzone werandy, które przylegały do tyłów równoległego szeregu domków. Gdyby Harvath chciał wejść przez kuchenne drzwi, musiałby zacząć na początku przecznicy i uskuteczniać bieg przez płotki, aż dotarłby do interesującego go budynku stojącego mniej więcej w środku. Ryzyko, że zostanie przez kogoś zauważony albo natknie się na czyjegoś psa, było zbyt duże, dlatego Harvath postanowił skorzystać z drzwi frontowych. Przypuszczał, że nikt nie zwróci na to uwagi. Wiedział, że Casey nie podoba się konieczność zostania w wozie. Wolałaby wejść z nimi do środka i wziąć udział w prawdziwej akcji. Nie winił jej za to. Byli do siebie bardzo podobni. Jednakże nie miał pojęcia, jak silny jest Schroeder, ani nie znał rozmiarów człowieka, z którym ten się spotykał. Gdyby doszło do walki, Casey pewnie by sobie poradziła, ale Rhodes – która była silniejsza i wyższa od koleżanki – miała szansę załatwić o wiele większego przeciwnika. Musiał przyznać jedno: Casey nie marudziła. Ale

choć siedziała cicho, Harvath doskonale wiedział, co w tym momencie czuła. W ogóle zachowywała się przy nim jakoś dziwnie, nie potrafił tego jednak sprecyzować. Nie miał pojęcia, czy chodzi o to, że puścił Bremmera żywego, czy też że zdaniem Casey był winny śmierci Riley. Nie umiał tego rozgryźć i prawdę powiedziawszy, niespecjalnie się tym przejmował. Wewnątrz tego budynku siedział ich cel i liczyło się tylko to, aby przejąć go żywego. Oboje sprawdzili broń, po czym Harvath wziął głęboki oddech. Gdy skinął głową, równocześnie wysiedli z wozu. – Pamiętaj... – zaczął, lecz Casey mu przerwała. – Żeby dać znak, jak coś zauważę – dokończyła za niego. – Świetna rada. Dzięki. Potrząsając głową, zamknął drzwi i ruszył ulicą u boku Rhodes. W budynku – na parterze i na pierwszym piętrze – paliło się światło, co było widać pomimo opuszczonych żaluzji. – Myślisz, że spotkanie trwa? – zapytała go Rhodes. Harvath ponownie zerknął na zegarek. – Oby. Trzymajmy mocno kciuki. Przed domem rósł żywopłot rozdzielony przez niską metalową furtkę. Trzy betonowe stopnie wiodły od chodnika do wąskiego, wymuskanego podjazdu, który zaczynał się niecałe pięć metrów od wejścia. – Szykownie tutaj – zauważyła Rhodes, na co Harvath przyłożył palec do ust, uciszając ją. Przy samych drzwiach wyjął zestaw wytrychów, który Casey przywiozła z Karoliny Północnej, i kazał Rhodes tak się ustawić, by ewentualni ciekawscy sąsiedzi nie widzieli, co będzie robił. Przycisnął ucho do skrzydła drzwi na parę sekund, po czym zabrał się do roboty. Nawykły do używania elektrycznych narzędzi niezdarnie przebierał w wytrychach. – Pomóc ci? – szepnęła Rhodes, ale Harvath pokręcił głową. Kilka sekund później rozległo się kliknięcie, a po nim dał się słyszeć odgłos przesuwanego rygla. Harvath odłożył wytrychy do skórzanego futerału, który schował z powrotem do kieszeni. Znowu przycisnął ucho do skrzydła, nasłuchując. Gdy miał pewność, że mogą śmiało wchodzić, skinął na Rhodes, dotknął lekko kciukiem przycisk na gałce drzwi i ostrożnie pchnął skrzydło, które otwierało się do wewnątrz. Nawiasy były dobrze naoliwione i nawet nie pisnęły, gdy Harvath i Rhodes wślizgiwali się do środka. Dobywszy broni, zamarli i chłonęli wszystkie obrazy i dźwięki, a nawet zapachy wnętrza domu. Podłoga była drewniana, a ściany z gołej cegły. Zamiast progów wzdłuż ścian biegły przypodłogowe listwy grzewcze, a w miejscu kominka stała atrapa. Dość gustowne meble wydawały się nijakie. Na ścianach wisiało parę obrazków, ale nigdzie nie było widać osobistych drobiazgów – fotografii, książek ani niczego w tym stylu. Wnętrze sprawiało raczej wrażenie mieszkania na wynajem niż prawdziwego domu. Poruszając się jak najciszej, przekradli się przez niewielką jadalnię

i obok łazienki, by wejść do podłużnej kuchni, gdzie zlokalizowali tylne drzwi wiodące na werandę za domem. Rhodes wskazała dwa na wpół opróżnione kieliszki z winem stojące przy zlewie. Harvath ruchem brody wskazał męski pasek leżący na przeciwległym do zlewu blacie. Nagle dobiegły ich z góry odgłosy tak jakby kłótni. Mężczyzna próbował coś powiedzieć, lecz natychmiast został zagłuszony przez kobietę o tubalnym głosie. Harvath gestem dał Rhodes znak, że powinni udać się na piętro. Przez jadalnię wrócili do salonu. Harvath nie cierpiał drewnianych schodów. Człowiek mógł stawać na głowie, a i tak natrafił na skrzypiącą deskę, o czym przekonywał się, gdy było już za późno. Stąpając ostrożnie, na samych palcach, polecił Rhodes, aby poszła w jego ślady, i zaczął wspinać się na górę. Na półpiętrze głosy przybrały na sile, choć w dalszym ciągu były stłumione, najprawdopodobniej dobiegały zza zamkniętych drzwi. Kimkolwiek była kobieta, urządzała temu facetowi piekło. Wtem rozległ się trzask uderzenia. Harvath zamarł. Odwróciwszy się do Rhodes, pokazał jej uniesiony w górę kciuk, po czym podjął wspinaczkę. U szczytu schodów ciasny korytarzyk prowadził do sypialni nad salonem, łazienki i pokoju gościnnego nad kuchnią. Stamtąd właśnie dobiegały krzyki. Harvath zaczął się skradać korytarzykiem, trzymając broń na podorędziu. Nie musiał się obracać, by wiedzieć, że Rhodes za jego plecami robi dokładnie to samo. Wszystko przebiegało po jego myśli, dopóki – jakiś metr od drzwi – nie stanął na wypaczonej desce podłogowej, która jęknęła pod jego ciężarem. Momentalnie zdrętwiał. Równocześnie kobieta za drzwiami umilkła. Mężczyzna wyrzucił z siebie parę słów protestu, dopytując się w czym rzecz, jednakże urwał tak raptownie, że można by pomyśleć, iż kobieta zakryła mu dłonią usta. Harvath ani drgnął, lecz zastanawiał się gorączkowo. Musiał podjąć decyzję. Czy mężczyźnie uda się przekonać kobietę, że to nic takiego? Było to możliwe, ale Harvath wolał nie liczyć na zbyt wiele. Stracili przewagę zaskoczenia. Trzeba było wziąć pokój szturmem.

Rozdział 59 Zrobiwszy dwa kroki, Harvath uniósł nogę i kopniakiem otworzył drzwi. To, co zobaczył, było mniej podobne do lochu, niż przypuszczał. Pomieszczenie przypominało celę, ale taką, jaka nadawałaby się do więzienia o najwyższym poziomie bezpieczeństwa albo do przetrzymywania Hannibala Lectera. Ściany i sufit były pokryte stalowymi płytami z zamontowanymi punktami zaczepu – czego, można się było tylko domyślać. Podłoga była betonowa, na samym jej środku biegł odpływ. Okno także zakryto stalową płytą, pozostawiając tylko wąski otwór zabezpieczony grubym, nieprzezroczystym plastikiem i podświetlony od spodu słabą jarzeniówką. Drugą jarzeniówkę zamontowano na suficie w drucianej oprawie. W rogu stała klatka tak mała, że człowiek musiałby przyjąć pozycję embrionalną, aby się w niej zmieścić. Jakby tego było mało, atmosferę grozy podkręciły jeszcze osoby znajdujące się w pomieszczeniu. Na taborecie przy posłaniu opuszczonym z przeciwległej ściany siedziała bardzo wysoka kobieta pod sześćdziesiątkę. Miała na sobie coś w rodzaju munduru policyjnego czy wojskowego, a pod ręką – tacę z najdziwaczniejszymi, niewymownymi narzędziami. Harvath wolałby się nigdy nie przekonać, do czego służyły. W dłoniach trzymała nożyczki chirurgiczne, których użyła, aby rozciąć ubranie mężczyzny przykutego do posłania. Właśnie zabierała się do przecięcia slipów Schroedera, gdy zaskoczył ją Harvath. – Co to do cholery ma znaczyć? – oburzyła się na widok Harvatha i Rhodes, którzy wpadli do środka z bronią gotową do strzału. – Kim wy do cholery jesteście? – Zamknij się – rzucił Harvath, wyrywając jej nożyczki i kopniakiem posyłając tacę na ziemię. – Lepiej, żebyście mieli nakaz, bo mój prawnik uwielbia dobierać się do dupy bezmyślnym gliniarzom. – Elizabeth, rób, co ci ten facet każe – odezwał się Schroeder. Kobieta zdębiała i na moment zapomniała języka w gębie. – Co? – To nie są gliny. – Skąd wiesz? – Po pierwsze, mają broń z tłumikiem. Po drugie, znam tego faceta. Czy

też raczej wiem, kim jest. – Czyli to wszystko przez ciebie? – zapytała kobieta z rosnącym oburzeniem. – Jacyś obcy ludzie włamują się do mego miejsca pracy, wykopują drzwi i machają mi pistoletem przed nosem, a ja twoim zdaniem powinnam się na to godzić? Nie sądzę. Sądzę natomiast, że ktoś powinien mi wyjaśnić, co tu się do kurwy dzieje, albo sama zaraz wezwę gliny. Harvath spojrzał na Rhodes. – Zabierz ją stąd. – Tylko spróbuj! – zaprotestowała kobieta, gdy Rhodes schowała pistolet i zaczęła się do niej zbliżać. – Odprowadzę cię po dobroci albo siłą – oświadczyła Rhodes. – Wybór należy do ciebie. Kobieta sarknęła. – Nie nastraszysz mnie tak łatwo. – Odpowiedź nieprawidłowa – odparła Rhodes, zwalając kobietę z taboretu jednym szybkim sierpowym. Uderzenie miało ją ogłuszyć, nie zranić. Zanim lubiąca być górą kobieta grzmotnęła o podłogę, Rhodes już siedziała jej na karku, krępując nadgarstki plastikowymi kajdankami. – Postaraj się, żeby siedziała cicho – rzucił Harvath, kopniakiem posyłając w ich stronę gumowy knebel, który spadł z tacy. Rhodes umieściła go w ustach kobiety, po czym ją podniosła i wyprowadziła. Harvath rzucił za nimi: – Sprawdź, czy jest tu system kamer przemysłowych. Jeśli tak, chcę wiedzieć, gdzie znajduje się nagrywarka. Rhodes kiwnęła głową i zniknęła za drzwiami. Harvath i Schroeder zostali sam na sam. Harvath podszedł do tacy, podniósł ją i schował pistolet za pasek spodni na plecach. Następnie zaczął skrupulatnie opróżniać kieszenie i układać przedmioty na pustej tacy. Był tam nóż, obcęgi, dwie race oraz młotek z kulistym noskiem i rękojeścią z hikory. Na koniec dołożył nożyczki chirurgiczne, którymi posługiwała się kobieta. Mężczyzna ze wszystkich sił starał się zachować spokój. – Nic z tego nie będzie potrzebne. – Harvath puścił to mimo uszu. – Mówię, że nic z tego nie będzie potrzebne. Harvath zdjął wierzchnie okrycie, rzucił je w kąt i podwinął rękawy koszuli. Mężczyzna zaczął tracić opanowanie. – Poważnie, to nie będzie potrzebne. Harvath sprawdził więzy go krępujące, po czym przysunął taboret i tacę bliżej posłania. – Głuchy jesteś? – spytał błagalnym tonem Schroeder, gdy Harvath raz jeszcze obrzucił wzrokiem narzędzia. – Niepotrzebne ci to wszystko! – Naprawdę? – odezwał się Harvath, nie odrywając spojrzenia od tacy. – Dlaczego? – Dlatego, że nie uśmiechają mi się tortury!

Rozejrzawszy się po pomieszczeniu, Harvath powoli przeniósł wzrok na mężczyznę. – Sądziłem, że to lubisz. Schroeder pojął ironię. – Chyba się nie rozumiemy. – Chyba nie. – Słuchaj, nie wiem nic takiego, dla czego musiałbyś mnie torturować. Powiem ci wszystko, co tylko chcesz. Ale proszę, nie rób mi krzywdy. Harvath do tego stopnia przywykł do wyciągania informacji z zatwardziałych dżihadystów, że nieomal zapomniał, jak to jest przesłuchiwać faceta, za którym nikt nie stoi. Zastanawiał się jednak, czy na pewno może mu zaufać. To się dopiero miało okazać. – Jak się nazywasz? – Kurt Schroeder – odparł mężczyzna. – Wiesz, jak się nazywam? – Tak. Scot Harvath. – Dla kogo pracujesz? – Pracuję w ATS. Adaptive Technology Solutions. – Kto jest twoim bezpośrednim przełożonym? – Szef firmy, Craig Middleton. Harvath nie spuszczał oczu z twarzy przesłuchiwanego, doszukując się na niej jakichkolwiek oznak kłamstwa. Na razie wszystko wskazywało na to, że mężczyzna mówi prawdę. Mimo to Harvath postanowił dodatkowo go zmotywować. W przypadku osoby, która praktycznie identyfikuje się z komputerem, można to było osiągnąć w bardzo prosty sposób. Harvath podniósł młotek i zaczął mówić, wolno cedząc słowa. – Ludzka dłoń składa się z dwudziestu siedmiu kości. Przy pierwszym kłamstwie złamię je wszystkie w twojej prawej ręce. Przy drugim zgruchoczę ci lewą rękę. Jeżeli skłamiesz ponownie, albo utnę ci palce, albo wykłuję oczy. Schroeder był przerażony. – Ale ja nie kłamię – wyszeptał drżącym głosem. – Mówię ci szczerą prawdę. – No to powiedz, dlaczego Grupa Carltona została wzięta na celownik. – Z powodu ataku, który planujecie. – Jakiego ataku? – Nie wiem – rzekł Schroeder. – Nie znam szczegółów. – Ot tak założyłeś, że stoimy za atakiem terrorystycznym na Stany Zjednoczone? – Tak mi powiedziano. Ja tylko wykonywałem rozkazy. Niewiarygodne, kurwa. Te słowa – „ja tylko wykonywałem rozkazy” – były najczęstszym usprawiedliwieniem ludobójstwa w dziejach ludzkości. – Czyli co konkretnie robiłeś? – kontynuował przesłuchanie Harvath. – Nic takiego. Ja naprawdę właściwie nic nie... – zaczął, ale nie zdołał dokończyć, ponieważ młotek spadł na jego prawą dłoń, miażdżąc ją niemal zupełnie. Schroeder wrzasnął z niewyobrażalnego bólu i zesztywniał cały.

Usiłował cofnąć rękę, ale obejmy trzymały mocno. – Skłam jeszcze raz – szepnął mu do ucha Harvath – to uderzę tyle razy, żeby złamać każdą kosteczkę w tej dłoni, po czym zabiorę się do drugiej. Przez dwie pełne minuty czekał, aż Schroeder przestanie łkać. W końcu musiał go spoliczkować, żeby przestał zawodzić i mamrotać i skoncentrował się na tym, co ważne. – Co konkretnie robiłeś? – spytał ponownie Harvath. Tym razem Schroeder odparł zgodnie z prawdą. – M-M-Middleton kazał mi zebrać m-m-materiały na temat każdego wytypowanego celu – wyrzucił z siebie. – Które następnie zostały przekazane ludziom od mokrej roboty. – Tak. Ale j-j-ja tylko wykonywałem swoją pracę. M-m-my śledzimy ludzi. Z-z-znajdujemy ich. Tym się z-z-zajmujemy. Harvath miał ochotę rozwalić mu głowę, jakby to był przejrzały melon. – W rzeczywistości, skurwielu, pomogłeś zabić kupę niewinnych osób... osób, które miały więcej godności i odwagi w swoich fusach po kawie, niż ty kiedykolwiek zgromadzisz w tym żałosnym ciele. Ile z tych celów należało do Grupy Carltona? – W-w-wszyscy. – Poznałeś ich życiorysy, wiedziałeś o nich wszystko, a mimo to uwierzyłeś, że są winni zdrady? – J-j-ja... – jąkał się Schroeder. Harvath przerwał mu, unosząc młotek. – Jeśli usłyszę jeszcze raz, że tylko wykonywałeś rozkazy, wybiję ci wszystkie zęby. Zamordowałeś ludzi, na których mi zależało. Schroeder zamknął usta i zacisnął wargi. – Bystrzacha – skomentował Harvath, rzucając młotek na tacę. – Kim była Caroline Romero? Schroeder bał się choćby rozchylić usta, ale wiedział, że musi odpowiedzieć na pytanie. – O-o-ona... Harvath nie miał pojęcia, że ten facet się jąka. W tym tempie przesłuchanie zajmie całe tygodnie. Nie zamierzał okazywać mu współczucia, ale mógł sprawić, że odzyska choć odrobinę spokoju. – Kurt, weź głęboki oddech – poradził mu i zaczekał, aż mężczyzna usłucha. – Teraz kolejny... – Schroeder oddychał głęboko. – Okłamałeś mnie i dlatego skończyłeś ze zgruchotaną dłonią. Będziesz znowu kłamał? Schroeder potrząsnął głową. – To dobrze. Oddychaj głęboko... Świetnie. A teraz powiedz mi, kim była Caroline Romero. – P-p-pracowała w ATS. T-t-teraz nie żyje. – Chcesz powiedzieć: została zabita. – Wtargnęła na ulicę i została potrącona przez samochód. – Gdy ścigali ją najemnicy ATS. Schroeder pokiwał głową. – Wiesz, czemu ją ścigano? – Wykradła dane ATS, żeby pomóc Grupie Carltona w przeprowadzeniu

ataku. Ten facet był kretynem. – Grupa Carltona nie planuje żadnego ataku – poinformował go Harvath. – Caroline Romero wykradła dane, żeby ujawnić prawdziwą działalność ATS. To Middleton zamierza przeprowadzić atak. – M-M-Middleton? – Co ci wiadomo o wirtualnym Pearl Harbor? Schroeder wgapił się w niego. – T-t-to jeden z najgorszych ataków, z jakimi m-m-możemy mieć do czynienia. Nasza działalność w dużej m-m-mierze sprowadza się do ochrony naszych klientów przed czymś takim. Wirtualne Pearl Harbor zniszczyłoby Sieć i rzuciło Amerykę na kolana. – Zatem ATS najlepiej ze wszystkich wie, jak wyglądałby udany atak i na czym polegają największe słabości Ameryki w infrastrukturze? – T-t-tak – odparł Schroeder, zaczynając rozumieć, co takiego zaplanował Craig Middleton. – Ale d-d-dlaczego? D-d-dlaczego ATS miałaby to zrobić? – Odpowiedź znała Caroline Romero. Zanim jednak do tego przejdziemy, gdzie masz ubranie, w którym chciałeś wrócić do domu? – W szafie. A co? – Wybierzemy się na małą przejażdżkę.

Rozdział 60 Wirginia, tereny wiejskie

Od ponad półwiecza ten sam najemca korzystał z zapuszczonej stodoły i rudery na pięterku. Tommy Banks nikomu nie powiedział o tym miejscu ani nikogo tutaj nie sprowadził przez cały ten czas – aż do dzisiaj. Stodoła była jego zabezpieczeniem; do znalezienia podobnego miejsca namawiał wszystkich swoich uczniów. Niektórzy poszli za jego radą, inni ją zignorowali. Z czasem jednak nawet ci pierwsi, przeniesieni za biurko w Langley lub borykający się z trudami utrzymania rodziny, pozamykali lewe konta w bankach i dopuścili do tego, by wygasły ich umowy najmu. Banks nie kwestionował niczyich pobudek, niemniej sam uważał, że takie zabezpieczenie bardzo przypomina gaśnicę czy pas w aucie – ani jedno, ani drugie nie jest potrzebne non stop, lecz gdy przychodzi krytyczna chwila, człowiek dziękuje Bogu, że był dość przewidujący. Dzisiejszy wieczór okazał się właśnie takim momentem dla Banksa. Opuściwszy Waszyngton bez niespodzianek, wyłączyli pokładowy GPS, rozmontowali na czynniki pierwsze telefon siwowłosego mężczyzny i ruszyli na wieś. Ukryli chevroleta suburbana w stodole, przecięli kajdanki krępujące nogi jeńca, nałożyli mu kaptur na głowę i wyciągnęli go z części bagażowej wozu, a następnie zachęcili, aby wspiął się po drewnianych schodach na pięterko, grożąc mu taserem w razie nieposłuszeństwa. Na górze przykuli go do solidnego krzesła, po czym Carlton za pomocą obcęgów wyciągnął ząbkowane końcówki sond z klatki piersiowej schwytanego. Obok antycznego telewizora stał równie wiekowy odtwarzacz wideo z rządkiem starych kaset. Banks był miłośnikiem westernów i filmów wojennych. Carlton zaś potrzebował szumu, choć nie czegoś, co podniosłoby jeńca na duchu czy wręcz go zainspirowało do działania – dlatego przeglądał zbiór kaset bardzo uważnie. W końcu natrafił na kasetę opisaną cyrylicą i słusznie uznał, że pamiętający czasy zimnej wojny materiał był wykorzystywany przez Banksa do szlifowania rosyjskiego. Tak czy owak

świetnie się nadawał do jego celów. Wsunął kasetę do szczeliny odtwarzacza, włączył telewizor i pogłośnił. Wiedząc, że mężczyzna nie może ich słyszeć, przeszedł z Banksem do łazienki i tam wyjaśniał mu plan. Staruszek miał tylko jedno pytanie. – Z kapturem czy bez? – Z kapturem – odparł Carlton. – Upośledzenie zmysłu wzroku wzmaga efekt. – Niezły z niego byczek. Obawiam się, że na niewiele się przydam. – To zadziała. Nie będzie ładnie wyglądać, ale powinno się udać. Nic się nie martw. – To twoja działka, Cukiereczku. Ja tu tylko sprzątam. Ustaliwszy, co było do ustalenia, obydwaj wrócili do głównego – i jedynego – pomieszczenia. Carlton zwinął dłoń w pięść i zdzielił siwego w lewe ucho. – Pierwsze pytanie – krzyknął, żeby mężczyzna usłyszał go pomimo dzwonienia w głowie. – Jak się nazywasz i kto cię przysłał. – Pierdol się – odparł spod kaptura mężczyzna. – Ty pierwszy – rzekł Carlton, wyciągnął rękę i schwyciwszy jądra mężczyzny przez spodnie, przekręcił dłoń. Basowe wycie mężczyzny zamieniło się po chwili w przenikliwy pisk. – Będziesz ze mną pogrywał, dupku? – zapytał Carlton, cofając rękę. – Bo ja mogę tak cały dzień, z tym że z każdą chwilą będziesz miał bardziej przesrane. – Pierdol się – powtórzył mężczyzna. – Zatem nie rozczarujesz mnie. Nie cierpię, gdy ktoś się poddaje na starcie. – Zwracając się do Banksa, rzucił: – Bądź tak dobry i włącz żelazko. – Pierdolcie się! – syknął spod kaptura jeniec. – Nigdy nie prasowałeś garnituru na sobie? – zapytał go Carlton. – To oszczędza masę czasu, choć przypomina palenie żywcem. Nawiasem mówiąc, lepiej, żebyś nie nosił włókien sztucznych. Przyklejają się do ciała gorzej niż napalm. – Jesteś trupem! Zabiję cię, kurwa, słyszysz?! – To ty mnie posłuchaj, gnojku. Uziemiłem więcej osób, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić, i nie będę miał żadnych oporów przed zamordowaniem ciebie. Ale jedno sobie wyjaśnijmy. Zaczniesz gadać. Twoi ludzie nie żyją i nikt nie wie, gdzie cię szukać. Czy wyjdziesz stąd żywy, czy twoje serce pęknie, zanim z tobą skończymy, zależy wyłącznie od ciebie. – Pierdol się! – Już to mówiłeś – wzruszył ramionami Carlton. Do Banksa zaś powiedział: – Bierz to wiadro i skrzynki spod łóżka i chodź ze mną. Następnie obszedł jeńca i stanąwszy za nim, mocno szarpnął za oparcie krzesła, stawiając je na tylnych nogach, po czym razem z siedzącym na nim mężczyzną zaczął ciągnąć w stronę łazienki. – Nie boję się was – zapiał jeniec spod kaptura. – Nie szkodzi – skwitował Carlton. – Mamy czas.

Banks został na zewnątrz z wiadrem i skrzynkami, natomiast Carlton wlazł do pustej wanny i sięgnął po kostkę mydła na grubym brązowym sznurku przytwierdzonym do prysznica. Później znowu stanął na podłodze, zatrzymał się naprzeciwko siwowłosego mężczyzny i zaczął go brutalnie okładać. Facet był twardzielem i nawet nie jęknął do piątego czy szóstego uderzenia. Carlton nie przejął się tym i tłukł go nadal. Nie stracił panowania nad sobą. Przeciwnie – nadal miał całkowitą kontrolę i wiedział, na ile dokładnie może sobie pozwolić. Kiedy skończył, jeniec cierpiał niewysłowiony ból. – Jak się nazywasz? – zapytał Carlton. Jeniec milczał. – Jak się nazywasz? – powtórzył pytanie. Odpowiedź była tak sama jak przedtem, chociaż rzucona ze znacznie mniejszym wigorem: – Pierdol się. – Nie ma sprawy – odparł Carlton. – Runda druga. Przygotuj się. – Kiwając na Banksa, dodał: – Daj tu te skrzynki. Przysunął krzesło bliżej wanny, kucnął, złapał oparcie i policzył do trzech. Zebrawszy siły, szarpnął, odrywając wszystkie nogi krzesła od podłogi, tak że znalazło się ono na brzegu wanny, a jeniec nagle zmienił pozycję na horyzontalną – gdyby nie miał worka na głowie, mógłby patrzeć w sufit. Banks umieścił skrzynki pod spodem, żeby Carlton mógł puścić. Dysząc ciężko, z walącym sercem, Carlton oparł się na moment o umywalkę. Chciał zauważyć, że chyba jest już za stary na takie zabawy, ale w porę sobie uświadomił, że Banks raczej nie okaże mu współczucia. Gdy odsapnął, złapał ręcznik z najbliższego wieszaka i zamienił się z Tommym na wiadro. Nie musiał go instruować. Banks lubił powtarzać, że to nie jego pierwsze rodeo. Doskonale wiedział, na czym polega waterboarding. I pomimo swego wieku i obniżonej sprawności fizycznej mógł przytrzymać głowę mężczyzny z ręcznikiem na twarzy dostatecznie długo, by osiągnęli upragnione efekty. Jak zsynchronizowani zrobili równocześnie dwie rzeczy: Banks położył ręcznik na twarzy siwowłosego mężczyzny, a Carlton odkręcił kurek z zimną wodą, podstawiając wiadro. Jeniec natychmiast zaczął się wić – domyślił się, co go czeka. – Trzymaj go mocno – rzucił Carlton, napełniając wiadro. Krzesło było bardzo solidne. Siwy przytwierdzony do niego plastikowymi kajdankami nie miał szans się uwolnić. Gdy wiadro było w trzech czwartych pełne, Carlton zakręcił kurek, nachylił się nad uchem jeńca i uciszył go kojącym szeptem. Mężczyzna przestał się rzucać, Carlton odczekał jeszcze uderzenie serca, po czym cichutko zanucił pierwsze takty „Deszczowej piosenki”. Siwy momentalnie zaczął się znów wyrywać. Niewykluczone, że już zapragnął gadać. Carltona jednak to nie interesowało. Chciał mieć absolutną pewność. Prostując się, od nucenia przeszedł do śpiewu i równocześnie wolniutko lał wodę na ręcznik i twarz jeńca.

Wcześniejsza szarpanina była niczym w porównaniu z tym, co mężczyzna odstawił teraz. Banks całym ciałem przyciskał mu ręcznik do twarzy, jakimś cudem zapobiegając wykręceniu szyi jeńca i jego odsunięciu się spod potoku wody. Wreszcie Carlton przerwał polewanie wodą i Banks mógł zdjąć ręcznik z twarzy mężczyzny i wyprostować się. Jeniec natychmiast odwrócił głowę i zaczął kasłać i spazmatycznie wciągać powietrze. W tym czasie Carlton ponownie odkręcił kurek i zaczął od nowa napełniać wiadro. Poczekał, aż będzie pełne po brzegi i woda zacznie się wychlapywać. Wiedział, jaki efekt psychologiczny wywrze ten chlupot na postawę jeńca. Po paru chwilach zakręcił kurek i podjął nucenie. Skinął na Banksa, który złapał ręcznik i był gotów przycisnąć go do nosa i ust siwowłosego mężczyzny. Jednakże jeniec zaprzestał charczenia na moment wystarczająco długi, by wysapać: – Vignon. Nazywam się Martin Vignon.

Rozdział 61 Annapolis Junction, stan Maryland

Strzelanina przy pomniku Drugiej Wojny Światowej trafiła do wszystkich dzienników telewizyjnych. Craig Middleton nie musiał czekać na identyfikację zwłok, aby wiedzieć, kto padł ofiarą. Nie musiał również czekać, aż ktoś znajdzie w jakimś rowie ciało świętej pamięci Martina Vignona, aby wiedzieć, kim był mężczyzna uprowadzony w czarnym chevrolecie suburbanie. Middleton zdołał obejrzeć dość nagrań z kamer przemysłowych, aby dodać dwa do dwóch. Niestety nagrania okazały się raczej kiepskie, a zanim przeszedł do śledzenia trasy SUV-a, okazało się, że jego GPS przestał działać. Middleton nie był również w stanie zdalnie uruchomić telefonu komórkowego Vignona. Reed Carlton i Thomas Banks – którzy powinni grać w minigolfa na Florydzie – zabili trzech agentów, porwali szefa ochrony i z łatwością zniknęli z radaru. Craig Middleton był niebotycznie wkurzony. Nie miał złudzeń co do tego, jakim torturom jest właśnie poddawany ten biedny skurczybyk Puder. Szef ochrony miał jaja, nie można mu było tego odmówić, ale odpowiednio potraktowany człowiek pęknie prędzej czy później. W tym wypadku raczej prędzej. Dlatego Middleton musiał działać szybko. Właściwie już podjął decyzję. W tryby nasypało się za dużo piasku. Nie miał pojęcia, czy Harvath maczał palce w zasadzce, ale to nie było teraz najistotniejsze. Trzeba było przeprowadzić atak. Tylko to się liczyło. Sięgnął po komórkę i ponownie wybrał numer Schroedera, ale tak jak poprzednio połączył się od razu z pocztą głosową. Że też akurat w ten wieczór musiałem mu dać wolne, pomyślał zdegustowany. Bóg jeden wie, gdzie teraz jest i co robi. Middleton wzdrygnął się na samą myśl. Osobiste życie Schroedera było nie tylko dziwaczne – ono napawało obrzydzeniem. Skopiowawszy pliki, których potrzebował, na przenośną pamięć, wyjął z biurowego sejfu gotówkę, po czym wrzucił do aktówki pieniądze, zaszyfrowany laptop i flashpena. Z chwilą ataku chaos ogarnie każdy zakątek Ameryki, stolicy nie

wyłączając. Członkowie zarządu o tym wiedzieli i zaplanowali na ten czas wyjazd integracyjno-rekreacyjny dla siebie i rodzin. W położonym na uboczu ośrodku nic im nie groziło. Wielu miało dzieci i wnuki rozsiane po całym kraju i zamierzało je zabrać ze sobą. Stanowiło to przekonujący pretekst wyjaśniający, jakim cudem udało się im wszystkim przeżyć. Obserwowaliby rozpad państwa z zacisza Walworth, nie wzbudzając niczyich podejrzeń, jako że imprezę zaplanowano z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Z tym że teraz Middleton zamierzał przesunąć jednostronnie datę. Zarządowi to się nie spodoba. Trzeba będzie improwizować. Wpatrując się w ekran, usiłował wymyślić sposób, dzięki któremu dałoby się dokonać mobilizacji, zarazem nie ujawniając wiedzy o ataku. Podczas gdy zastanawiał się nad opcjami, przyszła mu do głowy niespodziewana myśl. A co będzie, jeśli zarząd nie wyrazi zgody? Jeśli nie przychyli się do natychmiastowego ataku? Jeśli zechce zaczekać tydzień albo nawet dwa tygodnie? To byłaby prawdziwa katastrofa, na jaką Middleton nie mógł pozwolić. Pozastanawiał się jeszcze trochę, po czym znalazł rozwiązanie. Najlepszym sposobem na przeprowadzenie tego, co chciał, i tak, jak chciał, było zwalenie winy na kogo innego. Atak miał szansę przebiec po jego myśli, jeśli tylko znajdzie się kozioł ofiarny. Pierwotnie rzecz jasna kozłem ofiarnym miała być Grupa Carltona – przynajmniej w oczach opinii publicznej. Obecnie był mu potrzebny kozioł ofiarny w szeregach ATS; ktoś, kto weźmie na siebie winę za przedwczesne przeprowadzenie ataku. Nie tylko miał na oku takiego kandydata, ale był to ktoś, kto nigdy nie zaprzeczy wersji naprędce formułującej się teraz w jego głowie. Nieżywi ludzie mieli jedną wielką zaletę – milczeli jak grób. Dotyczyło to również nieżywych kobiet. Middleton musiał tylko załatwić sprawę tak, aby wyszło na to, że Caroline Romero nie tylko odkryła, do czego się przymierzają, ale też usiłowała pokrzyżować im szyki, umieszczając wirusa w programie ataku. Członkowie zarządu nie mieli wystarczającej wiedzy, aby to sprawdzić na własną rękę. Powie im, że tak było, a oni nie mając wyjścia, uwierzą mu. Wyjaśni, że w swoim mniemaniu umieściła w programie bombę zegarową, która jednak w rzeczywistości okazała się wielką beczką substancji łatwopalnej i pudełkiem zapałek. Próbując zapobiec atakowi przygotowanemu przez ATS, w gruncie rzeczy tylko go przyśpieszyła. A programik, który napisała, był nie do okiełznania, kiedy już zaczął działać... Pomysł był genialny i na twarz Middletona wypełzł szeroki uśmiech. Mężczyzna nalał sobie whisky, usiadł za biurkiem i trzasnąwszy palcami, połączył się przez wewnętrzną sieć z komputerem Caroline Romero. Musiał tylko spreparować wirtualne dowody z wcześniejszą datą powstania. Programik po uruchomieniu dokona samozniszczenia, tak więc nawet gdyby ktoś zaczął szukać konia trojańskiego Caroline Romero, niczego nie znajdzie. Zupełnie jakby ktoś po wysadzeniu fabryki nitrogliceryny chciał znaleźć zapałkę, która doprowadziła do wybuchu. Nie da się znaleźć czegoś, co dosłownie wyparowało.

W ciągu godziny Middletonowi udało się wystarczająco namieszać. Domyślał się, że dmucha na zimne, gdyż jak tylko członkowie zarządu zrozumieją, że atak został rozpoczęty, zaczną się martwić wyłącznie o to, jak najszybciej przemieścić siebie i bliskich do Wirginii. Dolawszy sobie whisky, wysłał parę e-maili, po czym raz jeszcze przeanalizował swój plan. W końcu wybrał na bezpiecznej linii numer pierwszego członka zarządu. – Allan? Tu Craig – powiedział, gdy uzyskał połączenie. – Musimy porozmawiać.

Rozdział 62 Waszyngton

Loft Kurta Schroedera mieścił się w dzielnicy Columbia Heights, nieco na północ od budynku Kapitolu. Nieociosane belki konstrukcyjne i gołe cegły nadawały mu wygląd typowego mieszkania dwudziestoparoletniego kawalera. Na jednej ze ścian wisiał wielki płaski telewizor, nieopodal stały liczne konsole, a nawet automat do gier, lecz nigdzie nie było stołu. Kanapa i parę innych mebli pochodziły niewątpliwie z IKEA, podobnie jak dawno nie zmieniana pościel w sypialni i ręczniki w zapuszczonej łazience. Harvath nie zobaczył ani jednego elementu sprzętu komputerowego, dopóki Schroeder nie otworzył kluczem pokoju gościnnego. Zarówno drzwi, jak i futryna były wykonane ze wzmacnianej stali, aczkolwiek na pierwszy rzut oka nie budziły żadnych podejrzeń. Za nimi znajdowało się pomieszczenie stojące w jawnej sprzeczności z resztą tego chlewu. Panował tam idealny porządek – nie walały się nieumyte talerze, niedojedzone paczki chipsów ani rzucone niedbale ubrania czy puste butelki po piwie. Ten pokój był czyściusieńki. Ściana z wielu płaskich monitorów komputerowych zwieszała się na lśniących niklowanych wysięgnikach, sprawiając wrażenie, że szybuje nad błyszczącym szklanym biurkiem. Wokół stały schludne sterty sprzętu mrugającego różnokolorowymi światełkami. Przypominało to miniaturowe centrum dowodzenia. – Czasem pracuję w domu – rzucił Schroeder, wysuwając drugie krzesło i gestem zapraszając Harvatha. W tej samej chwili próg przekroczyła Rhodes z foliowym opakowaniem po chlebie tostowym wypełnionym lodem. – Tylko to znalazłam – powiedziała, wyciągając rękę. Harvath podał woreczek Schroederowi, który przyłożył sobie lód do zranionej prawej dłoni. Za pomocą lewej wywołał na ekran stronę logowania w ATS i wykonał masę ruchów wymaganych w wypadku, gdy chciał połączyć się zdalnie z serwerami firmy. W tym czasie Casey przyniosła z kuchni krzesła barowe dla siebie i Rhodes. Po zalogowaniu na ekranie pojawił się szereg ikonek. Schroeder kliknął

na drugą od lewej, po czym pojawiło się zdjęcie chudego mężczyzny przerobione w Photoshopie tak, by wyglądał na złowieszczego clowna z ostrymi zębami. – Co to takiego? – zapytała Casey, kręcąc nosem. – Awatar Middletona, który stworzyłem. Idealnie do niego pasuje. Pan Śmiechutek, zabawny szef. Harvath poruszył w powietrzu palcem wskazującym, dając Schroederowi znak, żeby się streszczał. – Tak, tak, już – powiedział ich gospodarz, wklepując kilka dodatkowych haseł. – Jak udało ci się zyskać dostęp do jego komputera? – zainteresowała się Rhodes. – Odniosłam wrażenie, że jest przeczulony na punkcie bezpieczeństwa. – To prawda. Ale ten facet dosłownie rzyga mailami. Dostaję ich od niego setki dziennie. No i któregoś razu dołączyłem do swojej odpowiedzi malutkiego trojana. Tak to ustawiłem, że nie miał go szans znaleźć ani on, ani żaden z techników, którzy regularnie przeczesują system w poszukiwaniu wirusów. Resztę już znacie z mojej opowieści, której wysłuchaliście po drodze w samochodzie. Powiedział im między innymi, że Middleton jest praktycznie fetyszystą, gdy idzie o dane, także te dotyczące jego samego. Ten człowiek archiwizował i analizował dosłownie wszystko. Jeśli Harvath chciał się dowiedzieć, gdzie Middleton się wybiera, z kim i dlaczego, musiał tylko zajrzeć do jego kalendarza. Z niego dowie się wszystkiego. – Zabawne – rzucił nagle Schroeder. Harvath nachylił się, aby lepiej widzieć. – Co to jest? – Przed paroma godzinami Middleton wyczyścił swój kalendarz. – Wyczyścił? – Taaa. Wyzerował przyszłość. Calutką. – Dlaczego to zrobił? Schroeder wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. – Może niechcący? – To nie w stylu Middletona. Ten facet robi kopie kopii kopii. – W takim razie musiał mieć jakiś powód. Czym zajmował się wcześniej? – spytał Harvath. Schroeder popukał w klawisze lewą ręką, po czym trzykrotnie kliknął myszką. W efekcie otworzyło się okno logowania. Przez parę sekund Schroeder przewijał jego zawartość. – Hmmm... – mruknął. – O co chodzi? – Nie wiem. Wygląda na to, że gmerał po ciemnej stronie, tam, gdzie nawet ja nie mam dostępu, ale co ciekawe, robił to poprzez komputer Caroline Romero. – Naprawdę? Schroeder pokiwał głową.

– W dodatku antydatował wszystko, żeby wyglądało to tak, jakby Caroline sama to zrobiła przed śmiercią. – Pewnie chce ją wrobić. – Tak, to oczywiste... Harvath skinął głową. – Pytanie brzmi: w jakim celu chce ją wrobić. Schroeder przewinął zawartość okna do samego końca, po czym kliknął na coś. – W sprawie tego flashpena, który Caroline wyniosła z ATS. Mówiliście, że było jakieś hasło do tego planowanego wirtualnego Pearl Harbor, tak? – Tak – odparł Harvath. – Niebieski Piasek. A co? – Włączył je do historii wewnętrznej przeglądarki Caroline. – Mówiąc „wewnętrznej”, masz na myśli przeszukiwanie serwerów firmy? – Zgadza się. Nie w Internecie w ogóle, tylko w obrębie komputerów ATS. – Ale Caroline nie żyje – przypomniała Rhodes. – Co za różnica, co tam sobie sprawdzała? Harvath pomyślał to samo. A także to, iż Middleton spreparował dowody w taki sposób, aby wskazywały, że o ataku wiedziała nie tylko Caroline Romero, ale też ATS. Jaki cel mu przyświecał? Był to twardy orzech do zgryzienia. Dowody preparowało się po to, żeby zrzucić na kogoś winę za popełnione przestępstwo. W co Middleton usiłował wrobić Caroline? Chciał ją oskarżyć o to, że wiedziała o ataku? Przecież ona nie żyła. Co by mu z tego przyszło? Czyżby więc chodziło o oskarżenie jej o wywołanie ataku? Nie, niemożliwe. Tę rolę przypisał Grupie Carltona. To oni mieli stanąć pod pręgierzem opinii publicznej. Zresztą ATS nie mogła być zamieszana w atak na jakimkolwiek poziomie. W cokolwiek więc Middleton starał się wrobić Caroline Romero, miało to posłużyć jego wewnętrznym celom... Tylko jakim? Na co Middletonowi kozioł ofiarny w szeregach firmy, skoro i on, i inni zamierzali przeprowadzić atak? Na co mu ktoś, kogo obarczy się całą winą; do tego ktoś, kto nie żyje i nie może się bronić? Pierwsze wyjaśnienie, jakie się nasuwało, to niepowodzenie ataku. Czyżby Middleton zmienił zdanie, sabotował własny plan i chciał obciążyć wszystkim Caroline Romero? Wątpliwe. Harvath czuł, że chodzi o coś więcej. Rozmyślał gorączkowo, zastanawiając się nad różnymi wariantami, filtrując je przez sito własnej wiedzy o Caroline Romero zdobytej od Nicholasa. Nic jednak nie wyjaśniało motywów Middletona. Wreszcie musiał się poddać. Zwrócił się do Schroedera z pytaniem: – To wszystko czy jest coś jeszcze? Schroeder rzucił okiem na ekran i odpowiedział: – Przez jakiś czas nie wykazywał żadnej aktywności. Może rozmawiał przez telefon albo coś, bo potem nagle wrócił, wysłał trzy maile i wylogował się. – Dasz radę odzyskać te maile? Schroeder kiwnął głową i wyczarował wiadomości jedną po drugiej.

– Pierwsza nosi tytuł „Walworth”... To nazwa firmowego ośrodka wypoczynkowego w Wirginii... Wiadomość została wysłana do koordynatora ochrony, w jej treści pada rozkaz, by całość sił przerzucić tam tak szybko, jak to możliwe. Druga wiadomość, o takim samym tytule, została skierowana do kierownika ośrodka. Jest w niej mowa o tym, że zostało zwołane nadzwyczajne zebranie zarządu i że członkowie zarządu zaczną niebawem przybywać na miejsce razem ze swymi rodzinami. – A ta trzecia? Schroeder otworzył trzecią wiadomość. – Jest do mnie. W tytule widnieje: „Cześć, pojebie”. Middleton potrafi być prawdziwym dupkiem... Pisze tutaj, że próbował się do mnie dodzwonić, ale mój „pierdolony” telefon był wyłączony. Po otrzymaniu tego maila mam zabrać dupę w troki i migiem przyjechać do Walworth. W postscriptum dopisał: „Morda w kubeł. Nie mów nikomu, dokąd jedziesz. I pośpiesz się”. – Byłeś tam kiedyś? – Ja? – zdziwił się Schroeder i pokręcił głową. – Nie. Walworth jest wyłącznie dla członków zarządu. – I ich rodzin – dodał Harvath. – Rodziny przyjeżdżają raz w roku, latem, ale nigdy z okazji spotkań zarządu. Takie zebrania odbywają się w kameralnej atmosferze. Szefowie nie chcą dzieciaków i wnuków pałętających im się pod nogami. Ani nawet małżonek. Właśnie dlatego to nie trzyma się kupy. Dlaczego mieliby ciągnąć ze sobą rodziny, skoro to nadzwyczajne zebranie zarządu? – Dlatego, że zamierzają przeprowadzić atak – odezwała się Casey. – Rodzinne spotkanie miało mieć miejsce dopiero za trzy tygodnie – powiedział jednocześnie z nią Schroeder. Harvath przyjrzał mu się uważniej. – Przed chwilą mówiłeś, że rodziny przyjeżdżają tam tylko raz w roku. – Bo to prawda. Ale w tym roku zorganizowali jakieś dodatkowe spotkanie integracyjne, na które członkowie zarządu mieli przyjechać z rodzinami. Zaczęto już nawet szykować ośrodek. – Myślisz, że na wtedy wyznaczyli pierwotny termin ataku? – zapytała Casey. Harvath potaknął skinieniem. – Co więc się zmieniło? Dlaczego musieli zmienić harmonogram? Cóż mogło im napędzić aż takiego strachu? Harvath postukał się w pierś palcem wskazującym. – Ja.

Rozdział 63 Wirginia, tereny wiejskie

Carlton nie odwiązał Martina Vignona i przesłuchał go na miejscu, w łazience. Ciastowaty, siwowłosy mężczyzna zebrał tyle razów w twarz, że opuchlizna uczyniła zeń niemal człowieka-słonia. Mówił bardzo niewyraźnie, ponieważ obok obojga oczu miał też spuchnięte wargi. Kilka jego zębów ruszało się w dziąsłach. Krew ciekła mu z ust, nosa i jednego ucha. Bicie było niezwykle skuteczne, jednakże do współpracy ostatecznie skłonił go waterboarding. Czemuś takiemu nie sposób było się oprzeć. Nawet Vignon, który obawiał się niewielu rzeczy, poczuł dziką, zwierzęcą panikę. Jedyne, co w tamtej chwili wiedział, to że nigdy w życiu nie chce już doświadczyć czegoś podobnego. Odwinąwszy dwa długie kawałki papieru toaletowego i zatamowawszy krwawienie z nozdrzy mężczyzny, Carlton rozpoczął przesłuchanie. Banks stał za drzwiami z rozgrzanym żelazkiem w gotowości. Vignon nie miał wielu odpowiedzi. Był z niego mięśniak i robot. Ale podzielił się nazwiskami osób, dla których pracował. Zarówno Carlton, jak i Banks słyszeli o Craigu Middletonie i o ATS, żaden jednak nie miał okazji go poznać. Vignon nie potrafił między innymi udzielić odpowiedzi na pytanie, kto zlecił zabicie ochroniarzy Carltona i spalenie jego domu razem z nim w środku. Vignon przysięgał na wszystko, że to nie on ani nie jego ludzie i że w ogóle o niczym nie miał pojęcia. Carlton mu uwierzył. Uwierzył również w to, że Vignon nie miał nic wspólnego z wymordowaniem agentów należących do Grupy Carltona. Wprawdzie siwowłosy mężczyzna przyznawał się do wyszkolenia wojskowego, ale jego praca polegała na zapewnianiu bezpieczeństwa w firmie. Carlton zadał jeszcze kilkanaście pytań, lecz Vignon nie na wiele więcej się przydał. Gdy szło o sprawki ATS czy powody, dla których Middleton chciał ukatrupić Carltona i jego podwładnych, przesłuchiwany nie miał

absolutnie nic do powiedzenia. Carlton uznał, że należy się trzymać tych tematów, o których Vignon cokolwiek wie, i z jego odpowiedzi zbudować sobie pełniejszy obraz sytuacji. Powoli wyciągał z jeńca szczegóły operacji, która doprowadziła do jego schwytania. Mniej więcej w połowie zeznań Carlton przerwał mu i kazał coś powtórzyć. – Miałeś zająć się iloma ludźmi? – Trzema – powtórzył Vignon. – Ale nas jest dwóch, nie trzech. Mężczyzna potaknął. – Middleton bał się, że nawiążecie kontakt z trzecim. – Z kim? Kto miał być tym trzecim? Vignon zmarszczył czoło, usiłując sobie przypomnieć, po czym z widoczną ulgą powiedział: – Harvath. Scot Harvath. Były komandos. Middleton dał jasno do zrozumienia, że jeśli się pokaże, mamy go zabić. Carlton nie wierzył własnym uszom. Przez cały ostatni tydzień opłakiwał Harvatha. Sądził, że Scot nie żyje. Nawet teraz nie zamierzał sobie pozwolić na złudne nadzieje, po to tylko, by ktoś je bezzwłocznie rozwiał. Mimo to była to pierwsza dobra wiadomość od początku tej sprawy. Serce zabiło mu mocniej w piersi, jednakże zapanował nad emocjami. – Czyli Harvath żyje? – zapytał obojętnie. Mężczyzna pokiwał głową. – Zdaniem Middletona tak. Żyje i stanowi ogromne zagrożenie. Tylko tyle wiem. – I Middleton uważał, że Harvath może się pojawić na spotkaniu w Waszyngtonie? Vignon ponownie skinął głową. Carlton opuścił łazienkę i kierując się do kuchni, kiwnął na Banksa, aby poszedł za nim. – To dobra wiadomość – stwierdził staruszek. – Muszę skorzystać z komputera – rzucił Carlton. – Masz tu laptopa albo coś? Banks potrząsnął głową. – Nie. Żeby nie zostać namierzonym, trzeba używać jak najmniej elektroniki. Carlton rozchylił zasłonki nad zlewem i zerknął ku głównemu budynkowi. – A właściciel? Wszystkie okna są ciemne... – Dlatego, że wyjechali. – Muszą mieć jakiś komputer i łącze internetowe. Banks wzruszył ramionami. – Pewnie tak. Nie zawadzi sprawdzić. Carlton nie tracił czasu na odpowiedź. Był już w pół drogi do drzwi, gdy Banks podniósł głos, by zwrócić jego uwagę. Carlton odwrócił się i w ostatniej chwili złapał rzucony pęk kluczy.

– Jeden z nich jest do tylnych drzwi. Pani domu ma gabinet za schodami. Jeżeli jest w ogóle jakiś komputer, to pewnie tam. Powinien był się domyślić, że Tommy zawczasu postara się o klucz do domu gospodarzy, jak również rozezna układ pomieszczeń. Carlton w całym swoim życiu nie widział sprawniejszego agenta. Zbiegł po schodach i wypadł ze stodoły, by na przełaj przez trawnik puścić się w stronę domu właścicieli. Dopiero piąty klucz pasował do zamka. Moment później Carlton już był w środku. Był wdzięczny za podpowiedź Banksa, ponieważ zapewne by się nie domyślił, że ma szukać komputera w kanciapie za schodami. Tak jak przewidział Banks, sprzęt tam stał. Carlton wysunął sobie krzesło i wcisnął się w niewielką przestrzeń. Usiadłszy, włączył komputer. Był to stary model Della z modemem przez zwykłą linię telefoniczną. W końcu mógł otworzyć przeglądarkę internetową. Przeklął się za to, że zostawił w stodole sprzęt. Dzięki niemu zdołałby ukryć własny adres IP i lokalizację. Na szczęście były inne metody i Carlton – straciwszy parę minut – osłonił się i zmylił ślady, zanim przeszedł na stronę serwisu randkowego, który ustanowili z Harvathem na wypadek sytuacji awaryjnej. Klikając na swoje ogłoszenie, wstrzymał oddech. Strona wczytywała się cholernie długo, lecz gdy wreszcie się otworzyła, zobaczył pośród licznych odpowiedzi wiadomość od Harvatha. Wypuścił powietrze z płuc i z radości uderzył w blat wąskiego biureczka tak mocno, że opierająca się o nie tablica korkowa spadła z hukiem. Odwiesił ją szybko na miejsce i kliknął w kwadracik przy nicku Harvatha, zapraszając go na priva. Znalazłszy się w prywatnym „pokoju”, zostawił Harvathowi wiadomość, posługując się szyfrem i nie zapominając o podpisie udowadniającym, że to rzeczywiście on, Carlton, nawiązuje komunikację, i robi to z własnej nieprzymuszonej woli, a nie dlatego, że ktoś przyłożył mu pistolet do potylicy. Zakończył wpis, podając numer swego ostatniego czystego telefonu komórkowego. Opuścił serwis randkowy, wyłączył komputer, wydostał się spomiędzy biurka i krzesła i wyszedł z gabinetu gospodyni. Wracając do stodoły, wyciągnął z tyłu wozu worek, a z niego wyjął komórkę i natychmiast ją włączył. Teraz pozostało mu tylko czekać.

Rozdział 64 Waszyngton

Gdy Bremmer wypaplał, że Kurt Schroeder jest kluczem do odnalezienia Craiga Middletona, przez głowę Harvatha przebiegł milion myśli – z czego jedna dotyczyła tego, że z Bremmera jest przebiegły skurczybyk. Druga była taka, że Harvath nie mówi tym samym językiem co ludzie pokroju Schroedera, ale ma w swoim zespole kogoś, kto powinien się z Kurtem dogadać. Tym człowiekiem był Nicholas. Ryzykowne było ściągnięcie go z rancha w Teksasie do Waszyngtonu, jednakże tylko on znał się biegle na technologii i gromadzeniu danych. Harvathowi zależało, aby Troll był pod ręką w trakcie wyciągania informacji ze Schroedera, ale też na wypadek, gdyby się okazało, że ATS zamierza urządzić wirtualne Pearl Harbor. Gdy puścili wolno wyraźnie zdumionego i wciąż wstrząśniętego Bremmera, żeby zdążył na mecz hokejowy córki, Harvath skorzystał z jednego z czystych telefonów komórkowych Casey, kontaktując się ze Strieberem. Mimo że Mike przyleciał do Teksasu zaledwie przed paroma godzinami, zapewnił Harvatha, że nie ma najmniejszego problemu – dostarczy Nicholasa do Manassas na pokładzie swoich linii lotniczych. Wylądowawszy, wysłał SMS-a Harvathowi, który oddelegował Rhodes, aby odebrała wszystkich z lotniska i przywiozła do loftu. Jako że zostawili wóz Schroedera za rogiem szeregowca jego lubiącej ostre zabawy partnerki, mogli skorzystać z dużego podziemnego parkingu pod budynkiem i zająć przysługujące mu miejsce parkingowe. Elizabeth stanowiła pewien problem. Przywlekli ją tutaj, przez cały czas trzymając na muszce, i posadzili w sypialni Schroedera związaną i zakneblowaną. Rhodes i Casey towarzyszyły jej dotąd do łazienki na przemian, ale wkrótce będzie musiał je wysłać za Middletonem. Cieszył się, że musiał skorzystać z pomocy Striebera i że Mike przyleciał z dodatkową parą rąk. Gdy Rhodes, Strieber, Nicholas, Nina i psy wysiedli z windy, można było odnieść wrażenie, że do miasta przyjechał cyrk. Jednakże sądząc po sprzęcie, który przywieźli w metalowych walizkach, szykowało się

diabelne przedstawienie. Harvath, który nie chciał spuścić Schroedera z oka nawet na sekundę, ponownie skuł mu ręce za plecami i gdy pojawiła się reszta ekipy, wyciągnął go z pokoju komputerowego. Schroeder nie odezwał się do Niny ani słowem, jednakże samo jego spojrzenie wystarczyło, żeby sprowokować Nicholasa. Stanąwszy tuż przed nim i kopnąwszy go w palce butów dla zwrócenia na siebie uwagi, Nicholas zadarł głowę i z wyrazem twarzy sugerującym, że z nim lepiej nie zadzierać, oświadczył: – Nawet o tym nie myśl. Ona jest moja. Schroeder zaniemówił ze zdziwienia. W odpowiedzi po prostu skinął głową. Nie chcąc podważać autorytetu przyjaciela, Harvath ukrył uśmiech, przekazał pilnowanie komputerowca Casey i gestem zaprosił karła do pokoju komputerowego na krótką naradę. Wyrażając się jasno i zwięźle, opowiedział hurtem o Bremmerze, Schroederze i Middletonie. Nicholas nie usiadł, lecz słuchając, przyglądał się sprzętowi. Kiedy Harvath skończył mówić, pierwsze pytanie Nicholasa dotyczyło Caroline. – Czy jedna z ekip Bremmera jest odpowiedzialna za jej śmierć? – Nie. Schroeder twierdzi, że w ten dzień, kiedy zginęła, była śledzona przez ludzi z ATS. Wtargnęła na jezdnię i została potrącona przez samochód. Nicholasowi nie spodobała się ta odpowiedź, jednakże na razie musiał się nią zadowolić. – Czy Schroeder wie, że Nina jest siostrą Caroline? Harvath pokręcił głową. – To dobrze. Niech tak zostanie. Co wiemy o ataku? – Bremmer nie ma o niczym pojęcia, a Schroeder też był utrzymywany w niewiedzy. Middleton i jego kompani tworzą bardzo wąskie grono. – Może nie tak wąskie, jak by się zdawało... Harvath przyjrzał mu się z nagłym zainteresowaniem. – Znalazłeś coś jeszcze na tym flashpenie? Karzeł potaknął. – Narodowe Centrum Przeciwdziałania Atakom w Cyberprzestrzeni. – Co to u diabła jest? – Moim zdaniem odpowiedź na pytanie: „dlaczego teraz?”. Czynnik uaktywniający wirtualne Pearl Harbor. – Nie rozumiem. Nicholas uniósł palec wskazujący i zaczął tłumaczyć. – Narodowe Centrum Przeciwdziałania Atakom w Cyberprzestrzeni albo jeszcze lepiej, Centrum Szpiegowania. Przykrywka głosi, że NSA zgromadziła tak ogromną ilość danych, że ich przetrzymywanie i obrabianie przekracza zdolności dotychczasowych serwerowni w Fort Meade. Dlatego nakazano budowę nowego centrum. – Chwileczkę – przerwał mu Harvath. – Trzeba było zbudować całkiem nowy ośrodek? Na co im w takim razie serwerownie, takie jak ta w San Antonio?

Nicholas puścił do niego oko. – Widzę, że naprawdę niewiele rozumiesz z tej sytuacji. Problem w tym, że wcale ci się nie dziwię. NSA, a właściwie ATS, która posłużyła się tą agencją, zażądała i otrzymała zupełnie nowy ośrodek. W Fort Meade naprawdę przestali się wyrabiać. Zabrakło im mocy do zasilania kolejnych bloków. I tu zaczyna się najciekawsza część opowieści. Wyselekcjonowano trzydzieści siedem nowych lokalizacji, nadając im kryptonimy. Camp Williams znajdujący się w górach na pustyni niedaleko Salt Lake City nazwano Niebieskim Punktem... – Niebieski Piasek! – wykrzyknął Harvath. Nicholas pokiwał głową. – Zgadnij, którą lokalizację wybrano? – Camp Williams. Znany także jako Niebieski Punkt. – Bingo. Tam właśnie NSA rozpoczęła inwestycję wartą dwa miliardy dolarów. Centrum Szpiegowania ma powierzchnię niemal stu tysięcy metrów kwadratowych, wliczając w to bloki serwerów, pomieszczenia techniczne i administracyjne. To pięciokrotnie więcej, niż ma Kapitol. Mają tam własne elektrownie, generator oraz ogromne zbiorniki na paliwo i wodę. Ale to jeszcze nic. Jeśli wierzyć zapiskom Caroline, Narodowe Centrum Przeciwdziałania Atakom w Cyberprzestrzeni nie ma służyć zbieraniu i przechowywaniu danych. To ma być jądro nowego, kontrolowanego przez rząd Internetu. A teraz odpowiedź na pytanie: dlaczego teraz? Dlatego, że ATS jest już gotowa. Ma do dyspozycji wszystkie technologie. Aby dokonać zamiany, trzeba tylko... – Kryzysu – dokończył za niego Harvath. – Potrzebny jest kryzys na tyle poważny, aby mógł stanowić usprawiedliwienie.

Rozdział 65 A więc to tak, pomyślał Harvath. Szczegóły planu nie miały znaczenia, liczył się tylko efekt. Nagle wszystko ułożyło się w jego głowie w spójną całość. W chwili gdy padnie Internet, rozpęta się pandemonium. Dojdzie do katastrof lotniczych i kolejowych, wysiądzie prąd, załamią się systemy bankowe i finansowe, służby miejskie przestaną funkcjonować, utkną gdzieś dostawy paliwa, żywności i leków. Dziesiątki tysięcy ludzi, może nawet setki tysięcy albo całe miliony, umrą. Kiedy społeczeństwo będzie się obracać w ruinę, Craig Middleton i członkowie zarządu ATS znajdą się na dobrze zabezpieczonym i wyposażonym dwustuakrowym terenie w Wirginii, gdzie przetrwają kryzys. Harvath nie zamierzał na to pozwolić. Jednakże nawet jeśli zapobiegnie atakowi, rozpęta się polityczna zawierucha. Zarząd ATS w praktyce równał się rządowi USA. Politykierstwo i dyplomacja nie były mocnymi stronami Harvatha. W tym brylował Stary. Ta myśl przywiodła mu na pamięć pewne skojarzenie. Odwracając się do Nicholasa, Harvath pokazał na ścianę ekranów i zapytał: – Mógłbyś mi zorganizować połączenie z Internetem na jednym z nich? Karzeł wdrapał się na krzesło Schroedera i zabrał się do pracy. Parę minut później rzucił: – Zrobione. Harvath podał mu adres internetowy, który chciał wywołać. Nicholas zamarł z rękoma nad klawiaturą i przez ramię spytał: – Poważnie? – Długo by wyjaśniać. Po prostu go wpisz. Nicholas spełnił jego prośbę. Kiedy strona się otworzyła, odsunął się razem z krzesłem, robiąc miejsce dla Harvatha. Harvath zasiadł na wprost ekranu, złapał myszkę i zaczął przeglądać ogłoszenia, dopóki nie trafił na wpis Starego. Carlton odpowiedział! Harvath nie wierzył własnym oczom. Stary zaprosił go na priva. Bez wahania przeszedł dalej. Brzmienie wiadomości utwierdziło go w przekonaniu, że faktycznie została napisana przez Starego. Carlton żył i odezwał się do niego. Podał nawet swój numer telefonu. Harvath podejrzewał, że to komórka jednorazowego użytku, którą Stary

porzuci przy pierwszej okazji. Ważniejsze pytanie brzmiało, czy ATS ma ją na podsłuchu. I czy rozmowa ze Starym doprowadzi oprychów Middletona do loftu Schroedera. Harvath zastanawiał się, czyby nie zejść na dół, nie wsiąść do wozu i nie nawiązać połączenia telefonicznego z jakiegoś innego miejsca, jednakże ostatecznie uznał, że jeśli ktoś go śledzi, korzysta z kamer przemysłowych rozsianych w całym mieście i dzięki nim namierzy jego wóz, kiedy będzie tu wracał. Poza tym – jeśli wierzyć Schroederowi – to on miał za zadanie śledzić Harvatha i Carltona. W ATS nie było armii analityków pracujących na okrągło. To by się zgadzało. Middleton także dbał o ścisły podział ról. Im mniej wiedzieli jego ludzie, tym lepiej. Zresztą Schroeder znał się na rzeczy. Wyśledził Harvatha aż w Paryżu, Hiszpanii i Teksasie, o pozostałych agentach nie wspominając. Angażowanie większej liczby pracowników tylko by naraziło Middletona. Koniec końców Harvath postanowił zaryzykować. Reed Carlton odebrał po trzecim dzwonku. Po krótkiej wymianie zdań mającej na celu potwierdzenie tożsamości obydwóch Stary powiedział: – Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię słyszę. – I wzajemnie – odparł Harvath. – Musimy się spotkać. Mam ci wiele do opowiedzenia. – Jesteś w mieście? – Tak. A ty? – Nie. Musiałem się przewietrzyć – odparł Carlton. – To nie najgorszy pomysł. Może do ciebie dołączę? Stary wyraził zgodę, zakończył rozmowę i przesłał współrzędne.

Półtorej godziny później spotkali się na parkingu baru położonego niedaleko stodoły wynajmowanej przez Tommy’ego Banksa. Carlton objął Harvatha i mocno go uściskał. – Myślałem, że nie żyjesz. – Ja miałem podobne obawy – rzekł Harvath, odwzajemniając uścisk i czując ogromną radość, że Stary nie zginął. Jego nastrój uległ jednak błyskawicznej zmianie, gdy oswobadzając się z objęć, oznajmił: – Wszystko wydarzyło się tak prędko. Nie mogłem w żaden sposób pomóc Riley. Stary potrząsnął głową. – Ci dranie zapłacą za to. Żałuję jedynie, że nie ma nas więcej. – Nie jesteśmy zdani wyłącznie na siebie – poinformował Harvath. Sięgnął po latarkę i osłoniwszy ją częściowo ręką, przesłał sygnał: dwa krótkie błyski. Wcześniej zostawił obie kobiety jakiś kilometr przed parkingiem, ale zdążyły do tej pory dojść pieszo. Najpierw wyłoniła się z ciemności Casey, której towarzyszyła Rhodes niosąca długi futerał skrywający snajperkę z noktowizorem, który Strieber zabrał ze sobą na tak zwany wszelki wypadek. Ponieważ nie znały Carltona osobiście, doszło do prezentacji, po czym

Carlton zaproponował, aby kontynuowali rozmowę w jego kryjówce. Harvath przystał na to i po chwili wszyscy wsiedli do swoich samochodów. Stary ruszył pierwszy, a potem do ruchu włączył się Harvath, trzymając się na bezpieczną odległość. Banks pilnował Martina Vignona w pomieszczeniu nad stodołą, natomiast Carlton zaparzył kawę dla gości w kuchni głównego budynku. Tommy już przedtem mu powiedział, aby czuł się jak u siebie w domu, gdyż wszystko wyprostuje z właścicielami po powrocie z wyjazdu. Harvath opowiedział Carltonowi o wszystkim, co się wydarzyło. Później Carlton zrewanżował się tym samym ze swojej strony. Zaczął od wyjaśnienia, dlaczego wysłał Riley do Paryża. Pewien francuski bankier zaczął pomagać blokowanym krajom obchodzić sankcje finansowe, a do tego zaczął brać udział w handlu bronią. Istniało ryzyko, że pracownicy CIA w Paryżu ulegli przekupstwu, więc Carlton został poproszony o wysłanie tam swoich ludzi. Jednakże zanim zdążył przekazać Harvathowi i Riley wytyczne, zaczęła się noc długich noży. Następnie Stary zapoznał go z resztą szczegółów. Swoim zwyczajem wyjawiał tylko te fakty, które jego zdaniem Harvath powinien niezbędnie znać, pozostałe zatrzymując dla siebie. Casey i Rhodes przysłuchiwały się wszystkiemu w milczeniu. Po zakończonej obustronnej relacji, wspomaganej serią pytań i odpowiedzi na temat ATS, Carlton spojrzał prosto na Harvatha i powiedział: – Masz rację, że z politycznego punktu widzenia to kataklizm. Same oskarżenia, nie podparte solidnymi dowodami, nie wystarczą, żeby ich wszystkich skompromitować. – A zawartość tego flashpena? – Nawet gdybym ją dokładnie znał, wolałbym nie stawiać wszystkiego na jedną kartę. – A zeznania? – naciskał Harvath. – Przyskrzyniłeś Vignona. My mamy Schroedera i w każdej chwili możemy zwinąć Bremmera. – Wszyscy trzej zostali przez nas porwani i bez wątpienia odmówią złożenia obciążających zeznań. Może zgodzą się mówić w zamian za obietnicę nietykalności. Aby to załatwić, musielibyśmy uderzyć do prezydenta albo co najmniej prokuratora generalnego, a do tego trzeba w ręku czegoś konkretnego. – Wszystko pięknie, ale nie mamy na to czasu. Do ataku dojdzie już wkrótce. I wiesz co? W dupie mam reperkusje polityczne. Chcę zapobiec atakowi. O resztę będziemy się martwili później. Carlton upił łyk kawy, intensywnie się zastanawiając. – Zgoda. Cokolwiek byśmy dali prezydentowi czy Departamentowi Sprawiedliwości, ze względu na pozycję graczy podejdą do tego z wielką ostrożnością. – Mówiąc w skrócie, pełen bezwład administracji. – Niezupełnie. Każdy błąd grozi w tej sytuacji poważnymi konsekwencjami, na pewno więc wszyscy zastanowią się dwa razy, zanim wykonają jakiś krok. Ale masz rację. Zabrałoby to całe wieki. Przestrzeganie

regulaminu co do joty i takie tam... – W tym akurat nie ma nic złego. Im staranniejsze dochodzenie, tym lepiej. Ale mnie w tej chwili najbardziej zależy na powstrzymaniu ataku. Stary znowu napił się kawy. Nikt się nie odzywał. Słychać było jedynie tykanie stojącego zegara dobiegające z holu. W końcu Carlton wbił spojrzenie w Harvatha i zapytał: – Co chcesz zrobić? Harvath nie musiał się zastanawiać nad doborem słów. Doskonale wiedział, co chce zrobić. – Wkroczyć. Jeszcze dziś. Natychmiast.

Rozdział 66 Mike Strieber był darem niebios. Przylatując nocą, z własnej inicjatywy zabrał broń, której teraz używała Rhodes, jak również noktowizor dla Harvatha. Znalazły się one pośród licznych skrzyń ze sprzętem zapakowanych przez całą trójkę do wozu przed wyjazdem z Waszyngtonu. Harvath, pokonując pogrążoną w mroku i porośniętą drzewami północną część posiadłości ATS, docenił to naprawdę. Schroeder naszkicował im plan posiadłości, korzystając ze swej skąpej wiedzy, ale większość informacji pochodziła od szefa ochrony, Martina Vignona, i została wyciągnięta z niego pod przymusem. Połączone dane wystarczyły do przeprowadzenia udanej akcji. Najbardziej przydatne były informacje na temat personelu – głównie wyszkolenia ochroniarzy i używanych przez nich metod spacyfikowania intruza uznanego za zagrożenie. Vignon nie owijał w bawełnę, zwłaszcza gdy szło o tę ostatnią kwestię. Agenci ochrony na terenie posiadłości byli świetnie wyszkoleni i mieli uprawnienia do trwałego wyeliminowania wrogo nastawionych intruzów. Jako że Harvath nie zamierzał się tam pojawić na rowerku z formularzami prenumeraty prasowej, nie wątpił, do jakiej kategorii zaliczą go ochroniarze. Dlatego kluczem do sukcesu było nie dać się złapać. W trakcie podchodów rozmyślał o Riley Turner. Wiedział jednak, że musi się skoncentrować. Oddalił myśli o niej do najdalszego zakątka umysłu. Jeszcze przyjdzie pora, żeby pogodzić się z jej śmiercią. Skupił całą uwagę na czekającym go zadaniu i raz jeszcze przeanalizował w myślach wszystko, czego się dowiedział o posiadłości ATS. Według Vignona nie używano tutaj psów obronnych, co niezmiernie ucieszyło Harvatha. Z drugiej strony informacje, których źródłem był zarówno Schroeder, jak i Vignon, wskazywały na wielorakie systemy zabezpieczeń. Na szczęście to Schroeder pomagał je montować i scalać w system. I z loftu w Waszyngtonie, z Nicholasem patrzącym mu na ręce, był w stanie utworzyć martwe strefy, dzięki którym Harvath mógł się przekraść w pobliże budynku. Komputerowiec przyczynił się również do tego, że radiostacje członków zespołu przedarły się przez blokadę sygnału zazwyczaj obowiązującą w posiadłości. Gdy Harvath natknął się na pierwszy patrol straży – tam, gdzie

powiedział Vignon – skontaktował się cichym głosem z Rhodes. – Obserwator. Tu Norman. Słyszysz mnie? Odbiór. – Tu Obserwator – odpowiedziała kobieta. – Słyszę cię. Odbiór. – Dwóch pieszych strażników nieco na wschód od mojej pozycji. Widzisz ich? Odbiór. – Brak potwierdzenia. Sprawdzam. Sekundy mijały. W końcu Rhodes znów odezwała się w słuchawce Harvatha. – Potwierdzam. Widzę ich. Odbiór. Mike Strieber dał im także jeden egzemplarz karabinu M4 wyposażonego w potężną lunetę na podczerwień. Harvath zdawał sobie sprawę, że zamierza przeprowadzić operację niezwykle podobną do tej, którą ATS skierowało przeciwko niemu w Teksasie. Pamiętając o tym, przestrzegł Rhodes, aby miała się na baczności i nie dała zaskoczyć. Podczas gdy Rhodes osłaniała Harvatha przedzierającego się od tyłów posiadłości, Casey nadchodziła od przodu. Jej zadaniem było pokazać się i odwrócić uwagę ochrony, w razie gdyby Harvath musiał uciekać. Warunki atmosferyczne sprzyjały atakowi – noc była zimna i ciemna, z silnie zachmurzonym niebem. Wiatr szarpał gałęziami drzew i posyłał liście na ziemię. W taką noc zmysły strażników tępieją na warcie. Im mocniej wieje wiatr, tym więcej dźwięków ochrona mu przypisuje. Ludzie nie działają od razu, tylko się zastanawiają. Na to właśnie bardzo liczył Harvath. Trzymając się linii drzew, szedł na południowy wschód. Zamierzał spędzić jak najmniej czasu na odkrytym terenie. Szyki krzyżowały mu wystrzyżone rozległe trawniki otaczające główny budynek. Jedynym sposobem na ich ominięcie było zakraść się od strony budynków gospodarczych, nadkładając drogi. Jednakże ATS też o tym wiedziała i dołożyła starań, by ta okolica była dobrze broniona. W przypadku Harvatha utrudnieniem była nie technologia, lecz liczebność personelu. Miał jednak przewagę zaskoczenia. Na jego korzyść przemawiało także to, że żaden z ochroniarzy pełniących wartę nie spodziewał się służby tej nocy. Rozkaz Middletona ściągnął ich na teren posiadłości zupełnie nieoczekiwanie. W efekcie większość strażników była zmęczona i prawdopodobnie również nerwowa. To oczywiście nie znaczyło, że nie stanowią zagrożenia. Wszelako Harvath potrafił wytrzymać bez snu dłużej niż przeciętny człowiek. Bywał przez to zgryźliwy, ale godził się, że ta cecha czyni zeń groźnego przeciwnika. W gruncie rzeczy miał świadomość, że brak snu wpędza go w zły humor, co nie podobało się wielu ludziom. Jemu z kolei nie podobali się terroryści – a tak właśnie postrzegał Middletona i resztę osób skupionych wokół ATS. Wyłączywszy żony i dzieci, nie było tutaj niewinnych osób. Z tą myślą Harvath przystanął na skraju drzew, jakieś sto metrów od pierwszych budynków gospodarczych. Kucnął i obserwował drugi pieszy patrol, na który składało się dwóch mężczyzn. Ponownie wywołał Rhodes. – Obserwator. Tu Norman. Słyszysz mnie? Odbiór. – Norman, tu Obserwator. Słyszę cię. Odbiór.

– Jest drugi patrol. Dwóch ludzi po tej stronie szopy. Widzisz ich? Odbiór. – Potwierdzam. Widzę ich. Dwóch ludzi po północnej stronie szopy. Odbiór. – Widzisz coś oprócz nich? Odbiór. – Brak potwierdzenia. Coś się poruszyło przy stajniach, być może inny patrol, ale teraz jest już spokój. Możesz ruszać. Odbiór. – Rozumiem – rzucił Harvath. – Czekaj w gotowości. Miał przy sobie karabinek kalibru .22 z tłumikiem i skróconą lufą. Zamontowano na nim holograficzny celownik EOTech XPS3, a za nim lunetę noktowizyjną PVS-14. Za jej pomocą przepatrywał ciemność w poszukiwaniu zagrożeń i tak właśnie dojrzał dwa patrole. Teraz także wyrównał oddech i ponownie zerknął przez lunetę, lustrując okolicę, po czym powiedział do mikrofonu: – Obserwator, tu Norman. Możesz strzelać do tych przy szopie. Odbiór. – Przyjęłam. Szykuję się do strzału. Zdejmę strażników po północnej stronie szopy za trzy... dwa... jeden... Na oczach Harvatha pierwszy strażnik oberwał prosto w głowę, a zaraz po nim także drugi. Zanim którakolwiek z ofiar dotknęła ziemi, Harvath rzucił się do biegu. Chyba pobił swój rekord na dystansie stu metrów. Zatrzymując się ślizgiem na żwirze i kurzu przy szopie, nieomal stracił równowagę. Sprawdziwszy, czy nic mu nie grozi, zaciągnął obu strażników pod szopę, gdzie ciała będzie trudniej dostrzec w cieniu budynku. Znalazł się w miejscu, gdzie Rhodes nie mogła go już osłaniać. Odtąd będzie kluczył między budynkami i sprzętem, przez co kobieta nie będzie go dobrze widzieć. Dostrzeże go znowu, kiedy Harvath rzuci się sprintem ku głównemu budynkowi. – Obserwator do Normana. Powodzenia. Bez odbioru. Harvath wziął głęboki oddech, wypuścił powietrze i zaczął nasłuchiwać. Wiał silny wiatr i Harvath ponownie podziękował w duchu za to, że ochrona ATS nie używa psów obronnych. Zwierzęta wyczułyby go na kilometr, zwłaszcza teraz, gdy zaczął się pocić. Przylgnął plecami do ściany szopy i przemieścił się na jej kraniec. Trzymając broń w gotowości, policzył do trzech i wychynął za róg, gotów do oddania strzału. Nikogo jednak nie było. Nie czyniąc hałasu, przemknął na niewielki wzgórek, wykorzystując szopę jako osłonę. Nikt z głównego budynku nie wszczął alarmu. Dobra nasza. Dalej rozpościerała się otwarta przestrzeń na jakieś czterdzieści metrów długa, a dopiero za nią zaczynał się kolejny budynek. W mniej więcej dwóch trzecich odległości stał zaparkowany samochód. Harvath przepatrzył otoczenie za pomocą lunety noktowizyjnej i pomknął ku autu. Zarył stopami w ziemi i przycupnął za maską silnika. Choć wytężył słuch, wychwytywał tylko odgłosy wiatru. Wyjrzał zza wozu, popatrzył na wszystkie strony i nie widząc żadnego zagrożenia, wyprostował się i ponownie rzucił do biegu. Następnym budynkiem była stajnia. To tutaj Rhodes widziała jakiś ruch.

Przemieszczając się na tyłach, dotarł do rogu i przedniej ściany budynku. Uniósł stopę i zanim postawił ją na ziemi, zaczepił o coś, nieomal się przewracając – w ostatniej chwili udało mu się odzyskać równowagę. W tym samym momencie pokazali się dwaj strażnicy. Byli pogrążeni w rozmowie i najwyraźniej widok Harvatha bardzo ich zaskoczył. Zanim zdążyli sięgnąć po broń i wycelować, Harvath nacisnął spust, powalając pierwszego z nich, po czym tak samo zajął się drugim. – Patrol przy stajniach wyeliminowany – szepnął do mikrofonu, przekradając się na padok, za którym stał szereg garaży. Dalej od budynku dzieliła go ostatnia prosta. Minął padok i garaże bez niespodzianek. Pozostało mu pokonanie otwartej przestrzeni, którą nazwali „mostem”. – Norman do Obserwatora. Słyszysz mnie? Odbiór. – Słyszę cię, Norman. Odbiór. – Jestem gotowy do pokonania mostu. Jak to wygląda z twojej strony? Odbiór. – Patrol właśnie się oddalił. Powinieneś zdążyć, zanim pojawi się znowu. Odbiór. – Rozumiem – odparł Harvath. – Czekaj... – Omiótł okolicę spojrzeniem, wziął trzy głębokie oddechy, po czym rzucił: – Teraz! Odrywając się od ściany garaży, popędził ku tyłom głównego budynku. Dystans wynosił sto metrów z hakiem. Harvath gnał ile tchu w piersi. Był w połowie drogi, gdy kątem lewego oka dostrzegł jakiś ruch. Dwóch strażników, których nie miał szans wyeliminować w porę.

Rozdział 67 Zanim Harvath zdążył się obrócić i zająć strażnikami, usłyszał, jak Rhodes mówi: – Strażnik wyeliminowany... Strażnik wyeliminowany. Obaj mężczyźni, na dziewiątej Harvatha, padli na ziemię. Rhodes była niesamowita. Skoro go osłaniała, postanowił pokonać resztę drogi tak szybko, jak się dało. Gdy wreszcie dobrnął do głównego budynku, płuca paliły go żywym ogniem. Schował się za róg, przykucnął i oddychał łapczywie, dopóki w jego krwi znów nie zaczął krążyć tlen i tętno się nie uspokoiło. Przez cały ten czas trzymał broń wycelowaną w tylne drzwi budynku i ręka mu ani drgnęła. Jak tylko odzyskał kontrolę nad ciałem, przygotował się do wtargnięcia do środka. Vignon twierdził, że ochroniarze korzystają z kuchennych drzwi, które zostawiano otwarte. Harvath podkradł się do nich i złapawszy gałkę, przekręcił ją delikatnie, by się przekonać, że drzwi faktycznie nie są zamknięte na klucz. Szepnął do mikrofonu: – Norman wchodzi na trzy, dwa, jeden! Otworzył drzwi i wpadł do kuchni zgięty wpół. Dwaj strażnicy siedzieli przy stole, a trzeci robił coś przy zlewie. Wpakował każdemu dwie kule i zaklął, gdy ten stojący przy zlewie upuścił kubek, który roztrzaskał się w drobny mak. Czy ktoś to usłyszał? Harvath uważał, że rumor był ogłuszający – i to nie tylko dlatego, że miał zmysły wyczulone do granic i generalnie cierpiał na alergię na hałas. Kubek rozbił się z hukiem. Potwornym. Szlag by to. Pora się stąd zbierać. Przemknął przez pustą kuchnię i dotarł do schodów prowadzących na poziom z pokojami. Vignon ujawnił, kto zajmuje który pokój – wszystkie pomieszczenia nosiły nazwy po bohaterach literackich. Jednakże Harvath chciał zrobić porządek na dole, zanim uda się na górę. Zajrzał do niewielkiej stołówki i przylegającej do niej spiżarni. Na moment wkroczył do jadalni, by po szybkiej lustracji zawrócić do kuchni i korytarzem dla służby przebiec na front budynku. Wtedy usłyszał jakiś odgłos.

Przylgnął do ściany w pobliżu wejścia do jadalni i nadstawił uszu. Odgłosy kroków. Wolne i miarowe, można powiedzieć – ostrożne. Zważywszy, że w kuchni znajdowali się tylko trzej ochroniarze, Harvath był gotów się założyć, że słyszy nadchodzącego czwartego, który wyskoczył wcześniej na papierosa albo do toalety. Pozwolił, by karabin zawisnął na pasku, po czym wysunął z pochwy cienki sztylet, gotując się do skoku. Gdy postać pojawiła się w drzwiach, Harvath odepchnął broń i wbił nóż w gardło ofiary. Zwinnym ruchem poderwał ostrze w górę, ku prawemu uchu mężczyzny, po czym przejechał z powrotem aż do lewego ucha. Ułożywszy zwalistego mężczyznę na podłodze, wyciągnął z rany nóż, wytarł ostrze i schował z powrotem do pochwy. Wrócił do metodycznego przeszukiwania budynku. Sprawdził pokój do gier, pokaźną bibliotekę i na koniec coś w rodzaju salonu. Nigdzie nie spotkał żywego ducha. Przynajmniej do chwili, gdy opuścił salon drugim wyjściem, dostrzegając światło wylewające się zza otwartych drzwi po drugiej stronie korytarza. Harvath zaczął się skradać w tamtą stronę. Wpadłszy do bogato wyposażonego gabinetu, zdobionego trofeami myśliwskimi i potężnym kominkiem, nadział się na Craiga Middletona. Szef ATS siedział na krześle z wysokim skórzanym oparciem, za wymyślnym biurkiem prezesa. Na czubku nosa miał okulary do czytania i przyglądał się mapom rozłożonym na blacie. Podwinął rękawy koszuli, a krawat i marynarkę rzucił na krzesło obok. W prawej ręce trzymał szklaneczkę z płynem, który wyglądał na whisky. – Nie ruszaj się – powiedział Harvath, wkraczając do środka. Middleton podniósł wzrok znad map. Uśmiech przeciął wolno jego pomarszczoną twarz. – No, no. Góra nareszcie przyszła do Mahometa. – Mówiąc „nie ruszaj się”, miałem na myśli również twoje wargi. Kostki lodu w szklance zagrzechotały, jakby Middletonowi zadrżała dłoń. – Kto z zarządu już jest? – Może najpierw napijesz się drinka? Harvath w odpowiedzi posłał dwie kule w skórzane oparcie krzesła: po obu stronach głowy szefa ATS. – Czterej ludzie – odparł Middleton. – Choć godzinę temu przyjechał następny samochód, więc teraz już pewnie pięciu. Byłem trochę zajęty... – W to mogę uwierzyć. Wstawaj. Pójdziesz ze mną. Middleton uśmiechnął się szerzej i odchylił na oparcie. – Zaproponowałbym ci intratne stanowisko w mojej firmie, wiem jednak, że nie jesteś zainteresowany. Wielka szkoda. Przydałby nam się taki talent. Świat się zmienia, i to coraz szybciej. Ludzie tacy jak ty albo się przystosują, albo przegrają, podczas gdy kraj będzie się rozwijał. Harvath znowu posłał dwie kule, tym razem w biurko, o włos chybiając obu kolan Middletona. – Kazałem ci wstać. Middleton wstał zza biurka, po czym pociągnął solidny łyk

ze szklaneczki. – Mam nadzieję, że tam, dokąd mnie zabierasz, nie zabraknie whisky. – Odstawił szklankę i nie przestając się uśmiechać, dodał: – Lubi pan whisky, panie Harvath? Mam na myśli wyśmienitą whisky. Zachowałem wyjątkową butelkę na jutro... Harvath właśnie miał mu powiedzieć, żeby się zamknął i wyszedł zza biurka, gdy rozległo się ciche pyknięcie i dwie elektrody wbiły mu się w okolice łopatek. Kiedy przez jego ciało przebiegł prąd elektryczny, mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa i runął twarzą naprzód jak ścięty dąb. Przy spotkaniu twarzy z podłogą z nosa puściła mu się krew. Przewrócili go na plecy, potem odebrali mu pistolet i karabin. Chwilę trwało, zanim mózg Harvatha znowu się uaktywnił, a kiedy ponownie był zdolny do przetwarzania informacji, zauważył ze zdumieniem, że obok Middletona stoi Chuck Bremmer, ściskający w prawym ręku taser. – Zajęło to całą noc – rzekł z pogardą w głosie – lecz w końcu tu przyszedłeś... Pułkownik raz jeszcze nacisnął spust tasera, tym razem rażąc Harvatha podwójną dawką prądu. Następnie odczekawszy, aż ofiara odzyska czucie, podszedł bliżej i z całych sił kopnął Scota w żebra. – To za to, że snajper trzymał na muszce moją żonę. – Kopniak był bolesny, ale nie tak bardzo jak kolejny, który trafił Harvatha w podbródek i sprawił, że głowę mężczyzny przecięła porażająca błyskawica. – A to za trzymanie na muszce mojej córki. Mojej córki! Ty skurwysynu... Bremmer odsunął się i wtedy na Harvatha spojrzał z góry Middleton. – Trzeba ci przyznać, że przez moment miałeś starego Chucka w garści. Ale koniec końców uznał, że warto się z tobą rozprawić raz na zawsze. Moim zdaniem podjął dobrą decyzję. A ty jak uważasz? Harvath splunął krwią na perski dywan, na którym leżał, i zaczął poruszać żuchwą. – Skoro dorwałeś też Schroedera i Vignona, uznaliśmy, że nic cię nie powstrzyma przed dostaniem się na teren posiadłości. W gruncie rzeczy Chuck zaproponował, żeby cię wpuścić. Gdyby złapała cię ochrona, świetnie. Ale jak widać, wszystko i tak potoczyło się po naszej myśli. No a teraz już pora zakończyć tę sprawę. Harvath zobaczył, że Middleton gestem każe pułkownikowi podać sobie broń. Bremmer sprawdził, czy w komorze jest nabój, po czym wręczył szefowi karabin. Middleton podrzucił karabin w ręku parę razy, po czym oparł kolbę o ramię. Cofnąwszy się nieco, uniósł lufę i kolejno wycelował w kilka trofeów na ścianie. Bremmer szczerzył się od ucha do ucha. Jednakże uśmiech spełzł mu z twarzy, gdy Middleton wymierzył prosto w niego i pociągnął za spust. Różowawa mgiełka zawisła w powietrzu niczym obsceniczna aureola, po tym jak kula odjęła mężczyźnie połowę głowy. – Bardzo ładnie – skwitował Middleton, podchodząc kawałek i schylając

się po taser. – Pięknie nawet. No, teraz możemy to naprawdę zakończyć. Chciałbym wiedzieć, gdzie przetrzymujesz Kurta Schroedera oraz mego szefa ochrony, pana Vignona. Harvath spojrzał w górę, uśmiechnął się i potrząsnął głową. Zaciskał też zęby, szykując się na nieuniknione. Middleton nacisnął guzik na taserze, rażąc Harvatha po raz kolejny. Ciało mężczyzny zesztywniało jak deska, po czym zaczęło się wyginać w łuk, mając za podparcie sztywne barki. Gdy efekt porażenia prądem minął, Middleton powtórzył pytanie. – Spadaj na drzewo – rzucił Harvath. Szefowi ATS taka odpowiedź najwyraźniej się nie spodobała, gdyż znowu przysporzył Harvathowi cierpienia za pomocą urządzenia. Naciskał guzik jeszcze dwukrotnie, aby pokazać, na co go stać. Kiedy oczy Harvatha, które uciekły mu w głąb czaszki, znowu znalazły się na swoim miejscu i mężczyzna odzyskał ostrość widzenia, Middleton pochylił się nad nim i przycisnął go jeszcze raz. – Posłuchaj mnie, gnojku. Daję ci ostatnią szansę. Potem wezmę znów karabin i zrobię ci dziury w kolanach. Gdzie są moi ludzie? I co istotniejsze, gdzie jest Banks z Carltonem? – Tutaj, głąbie – rozległo się przy drzwiach. Middleton okręcił się na pięcie w tej samej chwili, gdy Reed Carlton ściągnąwszy usta w ciup jak do pocałunku, posłał dwie kule z przerabianego M1911.

Epilog wtorek

Chociaż Reed Carlton znał mnóstwo ważniaków z Waszyngtonu, to właśnie Banksowi udało się dyskretnie zgromadzić szefów Federalnego Biura Śledczego, Centralnej Agencji Wywiadowczej, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego i Departamentu Obrony w jednym miejscu i na ostatnią chwilę. Harvath ani myślał brać udziału w spotkaniu i grzecznie podziękował. Carlton rozumiał, dlaczego Scot chce pozostać na drugim planie. Poprosił tylko, aby zarówno on, jak i Nicholas, który wrócił do Teksasu, by spędzić tam trochę czasu z Niną, byli dostępni przez bezpieczne łącze na wypadek jakichś pytań. Jak się okazało, pytań było wiele, ale większość kierowano do dyrektora Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Wszyscy pozostali dyrektorzy uznali ATS za potwora wyhodowanego na łonie tej agencji i przez nią wypuszczonego na wolność. Od dawna żywili podejrzenia co do działalności tej quasi-prywatnej firmy i teraz większość ich obaw znalazła potwierdzenie w faktach. Reprezentując agencję w pojedynkę i nie mając do kogo przekierować pytań, dyrektor musiał odpowiadać samodzielnie. Zresztą pomocni pracownicy nie na wiele by się przydali w tym wypadku. Jeśli choć połowa tego, co Carlton powiedział o ATS, pokrywała się z prawdą – a nie było powodu w to wątpić – wyglądało na to, że wpadł w gówno po same uszy. I nieważne, czy i jaką kontrolę agencja faktycznie miała nad ATS. W mieście takim jak Waszyngton wrażenia liczą się bardziej od faktów. Jednym z poważniejszych problemów, przed którymi stanął dyrektor agencji, były jej wzajemne powiązania z ATS, a szczególnie z Utah Data Center. Zanosiło się na zamknięcie tego ośrodka w trybie natychmiastowym i przynajmniej do czasu przeprowadzenia drobiazgowego dochodzenia. Trzeba było się dowiedzieć, jak ATS przygotowała plany ataku, i umieścić w odpowiednich punktach bezpieczniki uniemożliwiające powtórkę w przyszłości. Kiedy już uczestnicy spotkania znudzili się wdeptywaniem w ziemię dyrektora Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, zajęli się planowaniem

następnych kroków. W najbliższej przyszłości trzeba było zrobić co najmniej dwie rzeczy. Przede wszystkim należało wysłać do Wirginii ekipę sprzątającą, żeby zwolniła z posterunku Casey i Rhodes. Zgodnie z sugestią Reeda Carltona sprzątaniem po sprawie miało się zająć CIA, którego zadaniem było również zmontowanie historyjki uprawdopodobniającej kłopoty finansowe Chucka Bremmera. Nie tylko miał córkę, która aspirowała do studiów na uczelni z pierwszej ligi, ale też utrzymywał liczne związki pozamałżeńskie. Postanowił odejść z Departamentu Obrony i zatrudnić się w prywatnej firmie, licząc na wyższe zarobki. Trafił do ATS, lecz gdy odkrył spisek, na terenie wiejskiego ośrodka wypoczynkowego w Wirginii pozbawił życia część personelu firmy, nie wyłączając Craiga Middletona. Dowody zebrane na miejscu zdarzenia miały pokazywać, że zanim pojedynek dobiegł końca, Middleton zdołał oddać zabójczy strzał, kładąc trupem Bremmera. Wedle informacji przekazanych przez Casy i Rhodes na terenie posiadłości nie pojawił się żaden członek zarządu. To ułatwiało zadanie ekipie dochodzeniowej, która jednak nie miała chwili do stracenia. Drugą najpilniejszą sprawą było poinformowanie o wszystkim prezydenta. Najtrudniejszą częścią przygotowań było ograniczenie liczby osób biorących udział w spotkaniu na szczycie. Dyrektor CIA postawił sprawę jasno: obecni będą tylko prokurator generalny i minister skarbu. Nie wyrażono zgody na krąg osób zwykle otaczających prezydenta. Sprawa dotyczyła bezpieczeństwa narodowego i sito musiało być naprawdę gęste. Prezydent na szczęście posłuchał rady DCI i zastosował się do poleceń. Gdy w Białym Domu stawił się Reed Carlton u boku szefów Centralnej Agencji Wywiadowczej, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, Federalnego Biura Śledczego i Departamentu Obrony, prezydent przyjął ich w centrum kryzysowym w obecności wyłącznie ministra skarbu i prokuratora generalnego. Najpierw przemówił Carlton, po kwadransie pałeczkę przejęli kolejni dyrektorzy agencji oraz minister obrony. Prokurator generalny i minister skarbu byli zdruzgotani zasłyszanymi informacjami. Prezydent jednak, choć wstrząśnięty, zdołał zachować opanowanie. Po tym jak wszyscy mieli szansę się wypowiedzieć i zadać pytania, prezydent poruszył temat szkód. Sprawa ta wywarłaby tak zgubny wpływ na psychikę Amerykanów i w takim stopniu podważyłaby zaufanie obywateli do rządu, iż życzeniem prezydenta było zakopać ją raz na zawsze i dla pewności zalać grubą warstwą betonu. Dyrektorzy agencji zwrócili uwagę na to, że należy podjąć bardzo ostrożne działania. Gdyby próba zatuszowania wszystkiego nie powiodła się, powstałoby podejrzenie, że w sprawkach ATS uczestniczył rząd Stanów Zjednoczonych, co nie było prawdą. Szkody przez to wywołane byłyby ogromne. Dyrektorzy jednomyślnie poprosili prezydenta, aby zlecił drobiazgowe dochodzenie i dał im wolną rękę w wyborze opcji. Prezydent przystał na to. Tymczasem jednak chciał, aby w serce ATS wbito osikowy kołek. Chciał zniszczyć firmę dokumentnie i upewnić się, że nie podniesie więcej łba. Minister skarbu powiedział, że potrzebuje tylko dostępu do dokumentacji

finansowej ATS. Prokurator generalny zapewnił, że Departament Sprawiedliwości wesprze go na całej linii. Powstało jednak pytanie, czy rząd oraz jego liczne departamenty i agencje przetrwają po upadku ATS, skoro czerpały pełnymi garściami z jej zaplecza technologicznego. Dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego i minister obrony przez moment naradzali się na stronie. W tym czasie prezydent notował trzy zagadnienia prawne, którymi jego zdaniem natychmiast powinien zająć się Kongres.

1. Stan wyjątkowy może trwać tylko rok. Przedłużenie go wymaga zgody dwóch trzecich Kongresu. 2. Wszelkie śledzenie obywateli USA nie poparte nakazami sądowymi ma się skończyć w trybie natychmiastowym. W przyszłości podobna działalność ma podlegać najwyższej karze. 3. Aby zapobiec spekulacji, kongresmani i urzędnicy federalni nie mogą grać na giełdzie.

Prezydent właśnie zaczynał formułować punkt czwarty, nakazujący lepszy nadzór nad ściśle tajnymi programami skutkujący pełnią wiedzy wśród przywódców państwowych, gdy obaj mężczyźni zakończyli naradę i odpowiedzieli na pytanie prezydenta. Ich zdaniem ATS można było rozbić na mnóstwo części i każdą sprzedać innej firmie, dzięki czemu zaplecze technologiczne rządu nie ucierpi. Następnie rozmowa zeszła na Craiga Middletona i jego współpracowników. Obecnie pod kuratelą znajdowali się tylko dwaj: Kurt Schroeder i Martin Vignon, z których żaden zdawał się nie mieć pojęcia o całościowym spisku i planach ataku. Wszelako obaj byli winni szeregu wykroczeń, tak samo jak większość innych szeregowych pracowników ATS. Gdy poruszono kwestię strategii prawnej, wszystkie oczy skierowały się na prokuratora generalnego. Mężczyzna ów zdążył rozważyć w myślach liczne scenariusze i teraz nie potrzebował czasu do namysłu. Wszyscy pracownicy ATS staną przed sądem federalnym. To był najmniejszy problem. Martwiło go co innego – piętnastu członków zarządu ATS. Ze względu na ich prominentną pozycję, sądzenie ich otwarcie równałoby się zrzuceniu piarowskiej bomby atomowej. Detonacja przyniosłaby nieobliczalne skutki. Świadomość, że tylu znanych i szanowanych ludzi spiskowało przeciwko własnemu krajowi, narobiłaby na dłuższą metę więcej szkód, niż ktokolwiek był w stanie przewidzieć. Wprawdzie pocieszenie stanowiłby fakt, że rząd Stanów Zjednoczonych odkrył spisek i w porę mu zaradził. Mimo to prokurator generalny nie chciał wystawiać gremialnej psychiki narodu na szwank. Powołując się na Patriot Act, prokurator generalny oświadczył, że są podstawy, aby pozbawić wolności wszystkich członków zarządu, a nawet postawić ich przed sądem wojennym. Była też inna możliwość, w całości

jednak zależna od zapatrywań prezydenta. Czarna lista. Gdy padły te dwa słowa, minister skarbu został wyproszony na korytarz. Dyskusja na ten temat wykraczała poza jego kompetencje. Właściwie powinni zostać tylko dyrektor CIA i minister obrony, jednakże prezydent osobiście poprosił o pozostanie także Carltona i obu dyrektorów agencji. Obchodząc stół, pytał ich kolejno o zdanie. Dyrektor Federalnego Biura Śledczego był zdecydowanie przeciwny. Nie podobała mu się myśl, że amerykański rząd może namierzać i eliminować amerykańskich obywateli bez procesu sądowego. Prokurator generalny natychmiast zripostował, iż proces de facto się odbywa, tyle że nie na sali sądowej. Dyrektor odparł, że jeśli nie można stanąć twarzą w twarz z oskarżycielami i osobiście odpowiedzieć na zarzuty, nie ma mowy o procesie z prawdziwego zdarzenia i że nie taki był zamysł ojców założycieli. Z przedmówcą nie zgodził się zarówno dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej, jak i dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego oraz minister obrony. Wszyscy argumentowali, że zamiarem ATS było doprowadzenie do upadku Stanów Zjednoczonych. Członkowie zarządu tej firmy nie mają prawa domagać się teraz ochrony państwa, przeciwko któremu podjęli aktywne działania. Dyrektor FBI nie zmienił jednak zdania. Nie trafiał do niego żaden argument. W końcu prezydent podziękował mu i wyprosił z sali. Następnie zapytał o opinię Reeda Carltona. Starszy mężczyzna, ostrożnie dobierając słowa, wyłuszczył swoje poglądy. Prezydent nie miał wyboru. Zgadzał się z prokuratorem generalnym, że nie może być mowy o jawnym procesie. Przetrzymywanie w nieskończoność członków zarządu bądź postawienie ich przed sądem wojskowym także nie rozwiązywało sprawy. Gdyby wyszło na jaw – a prędzej czy później by wyszło – że tyle szacownych osób było zaangażowanych w spisek, skutki byłyby nieopisane. Jedynym wyjściem z sytuacji pozostało użycie „czarnej listy”. Wszyscy siedzący przy stole na znak zgody skinęli głowami. Dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego wykazał słaby punkt tego rozwiązania: nawet jeśli wszyscy ci ludzie zostaną wyeliminowani skrycie, ktoś kiedyś połączy wszystkie kropki i zyska pełen obraz sytuacji. Trudno oczekiwać, aby dano wiarę tylu wypadkom naraz. Dyrektor CIA zerknął na Carltona, który z kolei spojrzał na prezydenta i powiedział: – Właściwie jest na to rada.

48 godzin później

Firmowy

odrzutowiec

Gulfstream

G550

zarejestrowany

na

Advance

Technology Solutions wzniósł się na wysokość przelotową nad oceanem. Z każdym z piętnastu pasażerów skontaktował się telefonicznie Martin Vignon, człowiek, którego znali od wielu lat i któremu ufali. Powołując się na protokół bezpieczeństwa, mówił zwięźle. Wiedząc, że Reed Carlton przysłuchuje się każdemu jego słowu, wyjawił dwie informacje. Po pierwsze, Middleton sabotował plan. Zważywszy, że wszyscy spodziewali się rychłego ataku, który nie nastąpił, ta wiadomość miała sens. I sprawiła, że w drugą było równie łatwo uwierzyć. Mianowicie, istniał plan awaryjny, co wymagało natychmiastowej obecności całego zarządu. Ponieważ posiadłość w Wirginii stała się miejscem zbrodni, a w głównej siedzibie ATS roiło się od śledczych, Vignon zaaranżował transport członków zarządu do siedziby na Wielkim Kajmanie. Po przejściu stewardesy, która serwowała drugą kolejkę drinków, pilot wezwał ją do kokpitu. Gretchen Casey weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Pilot należący do CIA zaczął zmniejszać poziom tlenu w kabinie pasażerskiej, a Harvath, przebrany za drugiego pilota, wręczył Casey jej sprzęt. Kolejno przebrali się w ciasnym kokpicie. Na znak pilota nałożyli hełmy i odkręcili dopływ tlenu. Dziesięć minut później otworzyli drzwi kabiny. Natychmiast stwierdzili, że niedotlenienie zrobiło swoje. Harvath i Casey przeszli między siedzeniami, upewniając się, że wszyscy członkowie zarządu ATS są martwi. Harvath zajrzał do kokpitu i pokazał pilotowi uniesiony kciuk. Facet z CIA zaczął ustawiać autopilota, a Harvath i Casey w tym czasie ostatni raz sprawdzili sprzęt do skoków HAHO – swój i pilota, który gdy skończył, dołączył do nich w kabinie. Harvath zerknął na podręczny komputer i pokazał tamtym, że zostały jeszcze dwie minuty. Potem przeszedł do zewnętrznych drzwi i przygotował się do ich otwarcia. Pokazując, że została jedna minuta, otworzył przednie drzwi kabiny. Do wtóru świdrującego dzwonka alarmu oraz ryku strumienia ogonowego Harvath odliczał ostatnie sekundy, po czym dał znak pozostałym, że nadeszła pora skoku. Pierwszy skoczył facet z CIA, za nim Casey, a na samym końcu – raz jeszcze obrzuciwszy spojrzeniem kabinę – Scot Harvath. Samolot kontynuował lot nad oceanem, zmierzając na rendez-vous z głębokim mokrym grobem. Gazety będą się rozpisywać o tym, jak to członkowie zarządu, szalejący z rozpaczy po stracie Craiga Middletona, dowiedzieli się do tego, że szef ATS sprzeniewierzył firmowe środki. Właśnie lecieli na Wielki Kajman, by odbyć pilne spotkanie z bankierami, gdy doszło do katastrofy lotniczej. Nie odnaleziono ani jednego ciała. Harvath pilnował, żeby wszyscy troje wylądowali na otwartym oceanie w pobliżu miejsca, gdzie czekał na nich okręt marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Flotylla gumowych zodiaków wyruszyła im na spotkanie, wyłowiła ich z wody i popłynęła w stronę okrętu.

Śmigłowiec Sikorsky SH-60F Seahawk przewiózł ich na lotnisko marynarki w Key West, skąd pilot CIA złapał lot powrotny do Waszyngtonu. Harvath i Casey jednak mieli inne plany. Na miejscu czekała na nich gotówka, zmiana odzieży i wóz. Wsiedli do niego i skierowali się na północ trasą US-1, aby dotrzeć do Little Torch Key. Przy opuszczonych szybach w aucie czuło się zapach oceanu. Chociaż wiedzieli, że są spóźnieni, wyszczerzyli zęby, słysząc piosenkę Jimmy’ego Buffetta graną w radiu. Poczuli się tak, jakby Riley Turner przesłała im wiadomość. Kobiety służące w szeregach Ateny musiały przejść równie twarde szkolenie jak mężczyźni z Delta Force w tym samym ośrodku dla nurków mieszczącym się w Key West. W odróżnieniu jednak od facetów, którzy spędzali każdą wolną chwilę w okolicznych barach, ich koleżanki wolały lokale na odległym Little Torch Key. To Riley Turner odkryła Little Palm Island Resort and Spa na Little Torch Key i okrzyknęła je swoim najbardziej ulubionym miejscem na całym świecie. Wydawało się, że Harvath i Casey właśnie tam powinni się pożegnać. Zameldowali się i przeszli do wskazanych domków z zaledwie kilkuminutowym zapasem czasu. Wsunąwszy głowę za drzwi Harvatha, Casey zapytała: – Co myślisz? Po margaricie? Harvath potrząsnął głową, podszedł do ławy i złapał wiaderko z lodem, butelkę szampana i dwa kieliszki – wszystko zamówił z wyprzedzeniem. – Pożegnajmy się w wielkim stylu. Casey uśmiechnęła się. Może miał wiele do nauczenia się w kwestii dowodzenia, ale naprawdę pamiętał o wszystkim. To wkurzyło ją więcej niż raz. Wiedziała, że niesłusznie winiła go za to, co zaszło w Paryżu. Obwiniała go o to, że pozwolił Riley umrzeć, choć zdawała sobie sprawę, że gdyby mógł, cofnąłby czas i zginął za nią. Teraz wreszcie była mu gotowa wybaczyć. Na widok kubełka z lodem i szampana uśmiechnęła się i powiedziała: – Idealnie. Przeszli po mięciutkim piasku, usiedli przed domkiem i gdy słońce zaczęło wolno opadać za horyzont, Harvath wyciągnął korek z butelki i nalał szampana do kieliszków. Kiedy kula słońca zniknęła w wodzie, wznieśli toast za Riley i pociągnęli długi łyk. Siedząc na plaży obok krytych strzechą chat i fal delikatnie uderzających o brzeg, rozumieli, dlaczego Riley tak bardzo kochała to miejsce. Harvath dolał im szampana. Siedzieli tam, milcząc, dopóki nie opróżnili butelki. Dopiero wtedy Harvath obejrzał się przez ramię i uzmysłowił sobie, że obsługa zaczęła zapalać lampki wskazujące drogę do malutkiej restauracji. – Głodna? Casey, z zaciśniętymi powiekami i jedną dłonią z tyłu na piasku, zapytała: – Szampan już się skończył?

– Tak. – Myślisz, że znajdziemy drugi w minibarze? – Może... – odparł Harvath. – Mam sprawdzić? Casey skinęła głową, nie otwierając oczu. – Zaraz wracam – rzucił Scot, wstając i boso idąc w stronę domku. Wszedłszy do środka, zostawił drzwi otwarte, przeciął pomieszczenie i otworzył niewielką lodówkę. Znalazł małą butelkę, wiedział jednak, że to nie wystarczy. Żegnali kogoś wyjątkowego. Potrzebowali butelki normalnej wielkości. Podszedł do stolika nocnego i podniósł słuchawkę, żeby zadzwonić do obsługi hotelowej. Miał słuchawkę przy uchu i zabierał się do wybierania numeru, kiedy zauważył, że w drzwiach domku ktoś jest. Podmuch bryzy znad oceanu wydął zasłonki do wewnątrz. W progu stała Casey. – Właśnie chciałem zamówić drugą butelkę – rzekł. – Zapomnij o tym. – Nie chcesz już pić? Casey rozpięła bluzkę i pozwoliła jej opaść z ramion. – Nie. W tej chwili oboje potrzebujemy czegoś zupełnie innego.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Posłowie Zagadnienie Totalnej Inwigilacji fascynuje mnie od lat. Podczas pisania tej powieści co dzień spływały nowe materiały na te tematy. Największym wyzwaniem dla mnie było zdecydować, którą technologię zawrzeć w książce, a którą pominąć. Chwilami wydawało mi się, że chcę ugasić pragnienie, pijąc z węża przeciwpożarowego. Lista źródeł pomocniczych znajduje się na mojej stronie internetowej: BradThor.com.

Podziękowania Pamiętam, jak mieszkałem w Paryżu, próbując napisać swój pierwszy thriller, i rozmyślałem nad tym, że pisarz musi prowadzić samotniczy tryb życia. Nie miałem pojęcia, że z powodu obawy przed porażką będę się oszukiwał na ten i na wiele innych sposobów. Dopiero lata później, ukończywszy swoją pierwszą powieść, zrozumiałem, jak bardzo się myliłem. Pisanie i publikowanie to praca zespołowa, a ja mam to szczęście, że pracuję z najlepszymi w branży. Moje podziękowanie zawsze kieruję do was, moich czytelników. To dzięki wam mogę wykonywać zawód, który szczerze kocham. Również dzięki wam staram się doskonalić swój warsztat pisarski, aby każda moja powieść była lepsza od poprzedniej. Dziękuję za wasze wsparcie i za to, że przekazujecie sobie nawzajem pochlebne opinie o moich książkach, co stanowi najważniejszy składnik sukcesu każdego autora. Dziękuję także ogromnej, międzynarodowej rzeszy księgarzy, którzy zamawiają, sprzedają i polecają moje powieści. Bez nich nie trzymalibyście teraz tej książki (w jakiejkolwiek wersji) w swoich rękach. Mój drogi przyjaciel, Barrett Moore, jest ciągłym źródłem pomysłów, inspiracji i wiedzy. Jego pomoc przy pisaniu tej książki, zarówno w odniesieniu do ogólnej idei, jak i szczegółów, okazała się nieoceniona. Dziękuję ci za wszystko! Mój inny przyjaciel, James Ryan, jak zwykle był przy mnie, ilekroć go potrzebowałem w trakcie procesu twórczego. Dziękuję ci za to, co zrobiłeś dla mnie i co robisz nieprzerwanie dla naszego wspaniałego kraju! Do powstania tej powieści przyczyniło się jeszcze kilkoro moich bardzo dobrych przyjaciół, którzy zawsze odbierali po pierwszym sygnale. Podziękowania niechaj przyjmą następujące osoby: Sean Fischer, dr Scott F. Hill, Rodney Cox, Ronald Moore, Steve Tuttle, Jeff Chudwin i Mitch Shore. Niezwykle doceniam wasze wsparcie. Pragnę też podziękować Katarinnie McBride i Clarkowi Pollardowi za szczegóły, które dzięki nim nabrały autentyczności, oraz Jerry’emu Sapersteinowi, który pozostawał w ciągłej gotowości, by służyć mi radą w kwestiach komputerowych. Wszystkie błędy, które zakradły się do książki, są wyłącznie moją winą. Parę osób poprosiło, aby nie wymieniać ich z nazwiska

w podziękowaniach. Mogę więc wam tylko podziękować, dodając, że czuję pokorę w obliczu waszej przyjaźni i waszej nieskończonej miłości dla naszego kraju. Dziękuję za to, co robicie dla nas wszystkich! Przejdę teraz do podziękowań służbowych. Książka ta jest pierwszą, która się ukazała w nowym wydawnictwie – Atria – będącym częścią oficyny Simon & Schuster pod egidą gwiazdorskiej redaktorki, Emily Bestler, której życzę wielkich sukcesów na niwie wydawniczej. Mam nadzieję, że wspólnie opublikujemy całe mnóstwo bestsellerów! Pragnę również podziękować moim fenomenalnym wydawcom: Carolyn Reidy, Louise Burke i Judith Carr. Tylko ten, kto zna branżę, wie, jakim jestem szczęściarzem, mogąc z nimi pracować. Oby nam się dobrze i długo współpracowało! Wielki szum czyni wielką książkę, a nikt nie robi więcej szumu niż mój wyjątkowy rzecznik prasowy, David Brown. Powiedzieć o nim „olśniewający” to za mało; słowo „dziękuję” również nie wyraża w pełni mojej wdzięczności. Nie mógłbym nie podziękować fantastycznym handlowcom zajmującym się wersją papierową i audio oraz pracownikom działu graficznego. Wykonują świetną robotę, za co jestem im głęboko wdzięczny. Skoro już mowa o świetnej robocie, chciałbym podziękować jeszcze paru osobom. Są to: Michael Selleck, Gary Urdar, Kate Cetrulo, Caroline Porter, Sarah Branham, Irene Lipsky, Ariele Fredman i Lisa Keim. Mam nadzieję, iż wszyscy oni wiedzą, jak bardzo się cieszę, że przyszło mi z nimi pracować. Dzień, w którym poznałem mą oszałamiającą agentkę, Heide Lange z Sanford J. Greenburger Associates Inc., był jednym z najszczęśliwszych w moim życiu. Od tamtej pory jest tylko lepiej i za to jestem winien Heide wielkie podziękowanie. Chciałbym, abyś wiedziała, ile dla mnie znaczysz i jak bardzo cię cenię. Dziękuję też reszcie utalentowanego zespołu agencji literackiej Sanford J. Greenburger Associates Inc., szczególnie niezrównanej Rachael Dillon Fried i Jennifer Linnan. Scott Schwimer z Zachodniego Wybrzeża, najlepszy na świecie prawnik, wciąż od nowa zdumiewa mnie zawodową przenikliwością oraz głębią przyjaźni. Dziękuję, Scottie! Jak to mam w zwyczaju, najważniejsze zostawiłem na sam koniec. Jestem pisarzem, ale przede wszystkim spełniam się w życiu jako ojciec i mąż. Staram się zasiąść przy kolacji co wieczór, choć w wirze zajęć nie zawsze jest to możliwe. Mimo to cieszę się miłością i niesłabnącym poparciem moich zdumiewających najbliższych. Bez mej rodziny nigdy bym nie osiągnął tego, co osiągnąłem. Najbardziej więc ze wszystkich dziękuję mojej żonie Trish i moim wspaniałym dzieciom. Skoro już skończyłem tę książkę, pora się trochę zabawić!