Zla krew - Bilski Max

Dla mojej córki Anny

Prolog Rozdział 1. Zdrada, liście i tajemnice Rozdział 2. Absurdalna teoria Rozdział 3. Krew jest wszędzie Rozdział 4. Pechowa trzynastka Rozdział 5. Taśma, wątpliwości i gadżety Rozdział 6. Jest wina, jest kara Rozdział 7. Tajemniczy uzdrowiciel Rozdział 8. Niebezpieczne zagranie Rozdział 9. Lincz Rozdział 10. Tajemniczy ziomek Rozdział 11. Polowanie

„Życie jest fair. Wszyscy trzęsiemy się w brzuchu przez dziewięć miesięcy, a potem kości zostają rzucone. Niektórym wypadają dwie szóstki, innym, niestety, dwie jedynki. Tak właśnie dzieje się na świecie”. Stephen King

Prolog – Rzeźnia, cholera... – mruknął pod nosem policjant. – Prawdziwa rzeźnia... Biedaczka musiała poprzecinać sobie tętnice... Matko święta! Rzeczywiście. Pokój wyglądał, jakby na jego środku pękł balon wypełniony czerwoną farbą. Krew była wszędzie. Podobnie jak jej nieprzyjemny mdły zapach. Aspirant Adam Zieliński miał pecha. To był jego pierwszy dzień po urlopie. Mocno spóźnionym, bo niemal dwa miesiące po zakończeniu wakacji. Ale i tak się cieszył. Spędził z żoną dwa tygodnie za półdarmo (bo po sezonie) w Chorwacji. Opalił się, popływał, odpoczął i na chwilę zapomniał o codziennych problemach. A parę ich miał, w tym jeden poważny – kryzys małżeński, którego źródłem były, jak uważał Zieliński, rozbuchane ambicje jego żony. Nie mógł zrozumieć, dlaczego miała mu za złe pracę w policji. On ją lubił, ona się go wstydziła, a na dodatek ciągle marudziła o przeprowadzce. Uważała, że mieszkają w dziurze na końcu świata. Urlop złagodził jednak emocje i Zieliński był, przynajmniej obecnie, wewnętrznie spokojny o dalsze losy wspólnego życia. A teraz taka cholerna jatka. Akurat w dzień, kiedy po dyżurze mieli iść razem do kina i przypieczętować zgodę. Wydawało się to wręcz nierealne. Nagie ciało kobiety leżało tymczasem na środku pokoju, a właściwie salonu połączonego z kuchnią. Wyglądało niczym pomalowana na czerwono kukła z rozrzuconymi na boki, posklejanymi pasmami włosów. Mruczący coś pod nosem technik śledczy rozglądał się bezradnie po podłodze. Żadnych widocznych śladów nie było, mimo iż niemal cała podłoga zalana była krzepnącą jeszcze krwią i gdyby ktoś po niej chodził, musiałby zostawić odciski podeszew. – Na sto procent to samobój – orzekł w końcu, zwracając się do Zielińskiego. – Też tak myślę, ale to już problem prokuratora. – Nie ma wątpliwości. – Technik ponownie kucnął. – Drzwi były zamknięte od wewnątrz, okna pozamykane, żadnych śladów włamania. Laska postanowiła ze sobą skończyć. Cudów nie ma. – Ale żeby tak?! – Zieliński wciąż nie mógł uwierzyć w to, co

widział. – Żeby się tak pochlastać...? Chryste! Kobiety z reguły łykają jakieś prochy! Nie słyszałem, żeby sobie podrzynały gardła... Na litość boską! Co w nią wstąpiło?! – Na tym parszywym świecie nie ma rzeczy niemożliwych – stwierdził filozoficznie technik. – Zresztą... widziałem już coś całkiem podobnego. Ty nie będziesz tego kojarzył, bo pracujesz dopiero od niedawna. Ale jakieś pięć, a może sześć lat temu, nie pamiętam dokładnie, jakoś tak, byłem na podobnym zdarzeniu... Taaa... Cholernie przykra sprawa, bo to żona jednego z nas tak samo się pocięła. – Spojrzał gdzieś przed siebie szklanym wzrokiem, a po chwili dodał: – No dobra, kończę. Nic tu więcej po mnie. Było kilka minut przed godziną dwudziestą trzecią. Zgłoszenie o zwłokach w mieszkaniu na Starym Osiedlu w Kuźni dotarło do miejscowego komisariatu policji równo godzinę wcześniej. Dzwoniła rozhisteryzowana siostra nieboszczki. Pod chwilową nieobecność męża denatki mieszkała razem z nią. Do domu wróciła kilkanaście minut po dwudziestej pierwszej, po skończonej pracy w jednym z hipermarketów w sąsiednim mieście, Raciborzu. Otworzyła drzwi własnym kluczem, a chwilę później niemal zemdlała z wrażenia. Wciąż powtarzała, że to nie może być prawda, że siostra – „moja kochana Kasia” – była taka pełna życia, miała plany, kochającego męża. – To jakiś koszmarny absurd! – krzyczała do policjantów, kiedy prawda uderzyła już w nią z całą mocą. Absurd czy nie, Katarzyna Dunaj, młoda i piękna brunetka, była martwa. Zieliński nie miał wątpliwości, że kobieta sama odebrała sobie życie. Oczywiście o dalszych losach sprawy zadecydować miał prokurator (w żadnym wypadku on, zwykły aspirant, który na miejscu tragedii znalazł się tylko dlatego, że akurat był w pobliżu), ale z faktami się przecież nie dyskutuje – gołym okiem widać było, co tu się stało. Kiedy więc w mieszkaniu pojawił się wreszcie przedstawiciel prokuratury (przyjechał z Raciborza, podobnie jak technik śledczy) i wykonał swoją robotę, Zieliński mógł wreszcie opuścić mieszkanie. Okleił drzwi taśmą, zapieczętował i wyszedł z bloku, w którym mimo późnej pory w niemal wszystkich oknach wciąż było jasno. Zaczerpnął świeżego powietrza, aż mu się na moment zakręciło w głowie. Już miał wsiąść do radiowozu, kiedy za plecami usłyszał wołanie:

– Adaś! tam się naprawdę stało!? Morderstwo?! W tak małej miejscowości jak Kuźnia, raptem kilka tysięcy mieszkańców, większość ludzi się znała. Jeśli nie osobiście, to z widzenia. Policjantów było w mieścinie kilku i wszyscy mieszkańcy wiedzieli kim są. Zieliński odwrócił się i odparł: – Zaraz wypadniesz z okna! Tragedia się zdarzyła, tyle się stało! Nie miał ochoty na rozmowy z gapiami i ciekawskimi. Marzył jedynie o porządnym prysznicu i spaniu. Ale czy zdoła w ogóle zasnąć? Wciąż miał przed oczyma widok obryzganej krwią kobiety i rozciętego gardła. Z oddali wyglądało niczym rozdziawione, drapieżne usta potwora z sennych koszmarów.

Rozdział 1. Zdrada, liście i tajemnice Jest sobota, dochodzi godzina trzynasta. Od niecodziennego zdarzenia, jakim było samobójstwo Katarzyny Dunaj, żony miejscowego przedsiębiorcy, właściciela tak zwanej małej poligrafii, minęły już dwa tygodnie. W tym czasie jedynym, co się w miasteczku zmieniło, zresztą nie tylko w nim, bo w całym regionie również, była pogoda. Po ekstremalnie ciepłym lecie, zimnym wrześniu i październiku, druga połowa listopada z dnia na dzień zaczęła przypominać późną i gorącą wiosnę, a nie – jak powinno być – zapowiedź nadchodzącej zimy. Dzień jest więc całkiem sympatyczny. Tonące na co dzień w sezonie wakacyjnym w morzu zieleni miasteczko nurza się teraz w masie opadłych żółtych i częściowo zeschłych już liści. Zewsząd słychać więc szuranie zmierzających gdzieś przed siebie mieszkańców. Liści nikt nie zbiera, bo miejscowy burmistrz, Franciszek Mazguł, stwierdził, że nie ma ich gdzie tymczasowo składować, a palić nie wolno. Ludzie stukali się palcami w czoła, w głowach nie mogło im się to pomieścić, ale Mazguł był nieugięty. Miał silne poczucie własnej racji i nie zamierzał ulegać naciskom, jak mawiał, anonimowego tłumu. W takiej scenerii, przy jednym z dwóch stolików wystawionych na zewnątrz małej piwiarni o nazwie „U Tońki”, znajdującej się w centrum Starego Osiedla, na małym placu otoczonym starymi piętrowymi kamieniczkami, rzędem przewyższających je topoli, siedzi sympatycznie wyglądający człowiek. Leniwym ruchem unosi do ust kufel z piwem i obserwuje bez większego zaciekawienia bawiące się nieopodal dzieci. Wygląda na zadowolonego z życia, pozbawionego większych problemów i nieco znudzonego. Ale może to tylko pozory? To człowiek ze sporym bagażem życiowych doświadczeń. Ma o czym rozmyślać. Od kilku lat, po blisko dwudziestu latach pracy w policji, jest na emeryturze. Nie wygląda na emeryta, ale tak się właśnie czuje. Mógłby jeszcze pracować, tym bardziej że w swoim fachu był jednostką nietuzinkową. Zdarzyło się jednak coś, co sprawiło, że musiał rozstać się z zawodem. Człowiekiem tym jest Łukasz Magiera. Ma pięćdziesiąt lat, najmłodszy więc nie jest, ale i do starości sporo mu jeszcze brakuje. Wygląda całkiem przyzwoicie, chociaż pod koszulą widać już zarysowujący się powoli brzuch. Magiera usiłuje

jednak z tym walczyć, jedząc więcej zieleniny kosztem smakowitych golonek, chipsów i kupowanych w sklepie gotowych dań. Na razie trzyma się dzielnie w tym postanowieniu. Magiera siedzi więc samotnie przy małym metalowym stoliku, wzdycha sam do siebie, odstawia kufel na stolik i nagle mruży lekko oczy. Wydaje mu się, że wśród ludzi nadchodzących ulicą od strony pobliskiego przedszkola rozpoznaje znajomą sylwetkę. Jeśli to Artur – myśli – to mam jednak pecha. Po chwili jest już całkiem pewien, że to jego znajomy. Czuje lekki dyskomfort, bo akurat w tym momencie wolałby być sam. Poza tym w ostatnim czasie ich wzajemne kontakty uległy z niewiadomych dla Magiery przyczyn lekkiemu ochłodzeniu. Być może wpływ na to miał fakt, że Wieczorek uznany został kilka miesięcy wcześniej za najskuteczniejszego współpracującego z policją profilera i negocjatora na południu kraju i w swoim domu w Kuźni bywał coraz rzadziej, rozrywany wręcz przez same komendy, ale też proszony o prowadzenie wykładów na policyjnych kursach. Wielu okazji do spotkań więc nie było, a teraz Magiera nie ma już na nie ochoty. Niestety to los, a nie sam człowiek pisze scenariusze i Łukasz godzi się z rzeczywistością. – Wiedziałem, że cię tu znajdę – wita się tymczasem mężczyzna. Wieczorek może się podobać kobietom. Jest wysoki, przystojny, z bujną ciemną czupryną. Ma pięć lat więcej od Magiery i zawsze budził w nim odrobinę zazdrości, bo nigdy nie wyglądał na swój wiek. Teraz jednak Łukasz ze zdziwieniem stwierdza, że twarz Artura jakoś dziwnie się zmieniła. Jakby go drążyła jakaś choroba. – Wyglądasz jak cholerny menel na urlopie – mówi Wieczorek. – Co się z tobą, u diabła, dzieje?! – Na urlopie? – dziwi się Magiera i uśmiecha przekornie. – A po czym to poznajesz? – Po tym, że wreszcie się ogoliłeś – wzdycha mężczyzna. – Przynajmniej tyle. – Cóż... zdarza mi się. Siadaj. – Magiera gestem zaprasza kolegę do stolika. – Przechodziłeś czy specjalnie mnie szukałeś? Nie mogłeś zadzwonić? Kolega kręci głową. Właściwie nie wiadomo, czy to gest przeczenia, czy zdegustowania. Raczej to drugie – były policjant faktycznie na zadbanego do przesady nie wygląda. Przetarte na obu

kolanach dżinsy, naciągnięta w łokciach bluza i stare trampki mogą stwarzać takie pozory. Jedynie płaski, gustowny, pozłacany zegarek i zapach drogich perfum świadczyć mogą o tym, że siedzący przy stoliku człowiek ma jednak własny styl i klasę. Nie ma zresztą żadnych powodów, aby paradować po miasteczku w garniturze z zawiązanym pod szyją krawatem. – Możesz wszystko stracić, ale nie intuicję, co? – uśmiecha się znajomy Magiery. – No dobrze, masz rację. Nie przyszedłem tu przypadkowo. – Mów w takim razie po co. – Cóż... – Wieczorek drapie się lekko za uchem. Wydaje się mocno niezdecydowany. – Prawdę powiedziawszy, spełniam tylko prośbę pewnej osoby. – Patrzy w oczy Magierze, a ten spokojnie to wytrzymuje. – Otóż znana ci... Tylko nie przerywaj! Magda z naszej miejskiej gazety chciałaby się z tobą spotkać. Ma pewną sprawę, która być może cię zainteresuje. – Patrzy wymownie w oczy przyjaciela. – I to już wszystko? – Magiera spokojnie sięga po kufel z resztką piwa. Na jego twarzy nie widać zaskoczenia czy też większych emocji. – No... właściwie tak... Nie gniewaj się. – Za co? – No... wiesz... przecież ona... możesz jej, nie, masz prawo jej nie lubić. – Nie lubić? – Magiera robi wielkie oczy. – Ja jej, człowieku, nie cierpię! Ale, jak widzisz, jestem spokojny. Trochę czasu już minęło. Święta prawda. Od pamiętnych zdarzeń, kiedy policjant Magiera musiał się rozstać z pracą, trochę czasu rzeczywiście upłynęło. W kilku więc zdaniach było tak: Magiera tuż po studiach trafia do policji. Przełożeni z miejsca widzą w nim zadatki na znakomitego śledczego. W tamtym czasie Łukasz mieszka w Katowicach. Zostaje więc przeniesiony z komendy miejskiej do wojewódzkiej i trafia do wydziału zabójstw, czyli tam, gdzie chciał. Robi błyskawiczną karierę. W roku dwa tysiące czwartym zostaje skierowany do wyjaśnienia morderstwa pięcioletniej dziewczynki w Kuźni. Zmasakrowane ciało dziecka znalezione zostaje w lesie, nieopodal kompleksu rekreacyjnego, kiedyś zwanego potocznie Stawami. Zbrodnia odbija się szerokim echem wśród miejscowej ludności. Szybko zaczynają krążyć plotki, tworzą się legendy o wampirze z

lasu, jakiejś sile nieczystej... Magiera wynajmuje więc mieszkanie na Starym Osiedlu, przy ulicy Kościuszki, i rozpoczyna żmudne śledztwo. Pół roku później wskazuje sprawcę, a za kolejny miesiąc oświadcza się miejscowej bibliotekarce, Teresie Woźniak. Ślub jest cichy i skromny, ale i tak wszyscy już rozpoznają Magierę i traktują jak bohatera. Łukasz zażywa prawdziwego szczęścia, jest w żonie nieprzytomnie zakochany. Godzi się też przeprowadzić do miasteczka. Niestety w domu bywa gościem, przełożeni nie chcą go przenieść do Kuźni, gdzie taka sprawa jak ta, którą wyjaśnił, zdarza się raz na kilkadziesiąt lat. Magiera wobec tego, że żona jest uparta i nie wyobraża sobie przeprowadzki do Katowic, musi każdego dnia dojeżdżać kilkadziesiąt kilometrów do pracy. Nie jest to oczywiście najlepszy sposób na budowanie prawdziwej więzi małżeńskiej. Ale też nie jest jeszcze powodem do rozpadu związku. Magiera jest więc pełen optymizmu i coraz częściej myśli o rezygnacji ze służby. Może przecież założyć własną firmę, chociażby usługi detektywistyczne. Jego plany i całe jego dotychczasowe życie rujnuje jednak tragiczne zdarzenie. W lipcu dwa tysiące siódmego roku, zatem zaledwie dwa lata z hakiem po ślubie, jego ukochana żona popełnia samobójstwo przy użyciu kuchennego noża. Magiera długo nie może wyjść z szoku, trafia na terapię, sam myśli o odebraniu sobie życia. Nie może pogodzić się z faktami i nie rozumie, dlaczego jego żona postanowiła skończyć ze sobą. Oczywiście obwinia siebie. Po kilku miesiącach zaczyna do niego docierać nieco więcej szczegółów, głównie za sprawą życzliwych sąsiadów, znajomych, koleżanek Teresy. Co z nich wynika? No tak... piękna Teresa najwidoczniej czuła się samotna i ktoś ją ukradkiem pocieszał. A ktoś inny być może szantażował. Ta „miejska prawda” dobija komisarza. Jednak policjant się nie załamuje. Żąda przeniesienia właśnie do Kuźni, kupuje mieszkanie, które wcześniej wynajmował, i postanawia pozostać w małej mieścinie, aby dowiedzieć się prawdy. Dążenie do tego przeradza się w obsesję. Po trzech latach od śmierci żony Magiera nie potrafi się już niczym innym zajmować. Wciąż poszukuje domniemanego szantażysty żony, chociaż tak naprawdę nigdy nie miał i nie ma dowodów na to, że ktoś taki w ogóle istniał. W końcu rezygnuje ze służby. Ma wszystkiego dosyć. Już sam nie wie, co jest prawdą, a co jego wyobrażeniem o niej. Tak właśnie w wielkim skrócie przedstawia się historia Łukasza.

Cokolwiek o niej myśleć, jego losy były tragiczne. Ale nawet największe tragedie łagodzi upływ czasu. Magiera po ponad ośmiu latach jest już innym człowiekiem. Prowadzi ustabilizowane życie. Ma stały dochód – policyjną emeryturę, trochę oszczędności, od czasu do czasu dorabia w okolicy jako nieformalny prywatny detektyw, tropiąc drobnych złodziejaszków albo rozdzielając mocno zwaśnione strony. Raz na jakiś czas zdarza mu się też przelotny romans. Wiedzie jednak życie samotnika. A co z przywołaną przez jego przyjaciela Magdą? Cóż... Nietuzinkowej urody szatynka o oliwkowej cerze i lekko skośnych oczach, uważana jest w okolicy za skuteczną dziennikarkę, niebojącą się pisać prawdy. Taką, co to wlezie do każdej dziury, za wszelką cenę, byle tylko dopiąć swego. Tak też było, kiedy żona Łukasza pożegnała się z tym światem, a on sam myślał tylko o jednym... Jaka była ta cholerna prawda? Magda relacjonowała całą historię w miejscowej gazecie, „Miejskie Echo”, ze szczegółami z prywatnego życia Łukasza, czego on, rzecz jasna, absolutnie sobie nie życzył. Starała się być jednak w miarę etyczna i nie przekraczała pewnych granic. Na przykład nigdy nie napisała o tym, że niektórzy podejrzewają żonę Łukasza o małżeńską zdradę. Uważała, że byłoby to tanią sensacją. Jej szef jednak żądał takich historii, przekonując, że ludzie właśnie tego chcą. „Głupia jesteś? Nie rozumiesz, że właśnie za to ludzie chcą płacić, a nie za twoje mdłe fakty, które nikogo już nie interesują?” – zwykł mawiać. Skończyło się więc na tym, że sprawę samobójstwa przejął inny dziennikarz z redakcji, wówczas dwudziestoczteroletni Mirosław Kierepka. Prawdziwa hiena dziennikarska, pozbawiona wszelkich skrupułów. Kierepka był bezwzględny. Po kilku dniach nękania Magiery wycisnął z siebie prawdziwą bombę – napisał tekst pełen spekulacji, plotek i niesprawdzonych informacji, z którego wynikało, że znany w mieście glina, kiedyś uważany za bohatera, zwariował po utracie żony i obsesyjnie dąży do wykrycia jej kochanka. Nakład gazety trzeba było podwoić. Magiera za taki obrót sprawy obwinił jednak głównie Magdę, uważał, że to ona zaczęła nagonkę na niego, a jej parszywy kumpel tylko postawił kropkę nad i. Od tego czasu nie zamienił z dziennikarką jednego marnego słowa, chociaż często zdarzało się, że spotykał ją przypadkiem w różnych częściach miasteczka. Po prostu o niej nie myślał. Aż do teraz.

– Co mam jej powiedzieć? – Wieczorek opiera łokcie o blat stołu, nachyla się w kierunku Magiery. – Nie mam pojęcia, to twoja znajoma, twój problem. Byliście przecież razem. Powiedz, co chcesz. Że chcesz do niej wrócić, na przykład. – Łukasz, proszę cię, nie głuptacz. Chodziliśmy ze sobą, ale ona zerwała. Do niczego nie doszło, więc po co się wściekasz? – A wściekam się? – Magiera uśmiecha się, odrobinę złośliwie. – Przecież nie odpuszczasz żadnej... – Przestań! – Wieczorek robi obrażoną minę. – Ona... – Po jaką cholerę w ogóle się zgodziłeś, co? Po co? – Przecież sam, do diabła ciężkiego, wiesz, jaka ta baba potrafi być namolna. Powiedziała, że jak odmówię, to cię i tak gdzieś dopadnie. Co miałem, kurczę, robić? – Wieczorek marszczy czoło, po czym sięga po papierosa. Nie zapala go jednak. – Nie chciałem, żebyś został przez nią tak znienacka zaatakowany. – Rozczulasz mnie – kpi Magiera. – Doprawdy. – Przestań, na litość boską! Powiedz: tak albo nie. W końcu to nie moja sprawa. I tak uważam, że to, co chce ci powiedzieć, to jakaś kosmiczna bzdura. Ale obiecałem, więc dotrzymuję tylko słowa. – A co takiego nasza niunia chce mi powiedzieć? Chyba wiesz? – Magiera przejawia wreszcie odrobinę zainteresowania propozycją. Artur Wieczorek nie od razu odpowiada. Odchyla się na krześle i przez chwilę kieruje wzrok na przechodzących obok po chodniku ludzi. Ślizga się po nich wzrokiem, następnie odwraca się w stronę Magiery i nieoczekiwanie mówi: – Zasypią nas te liście. Magiera unosi brwi w zdziwieniu. – Żebyś wiedział, Artek – mówi. – Te liście nas prześladują. Wciąż słychać wszędzie ich nieznośny szelest. W dzień, w nocy, cały czas. Można oszaleć. Ale to nie ma nic do rzeczy. – Więc... – Nie odpowiedziałeś na pytanie. – Magiera świdruje wzrokiem przyjaciela. – Cóż...łbym, aby to ona ci powiedziała, nie gniewaj się. Dla mnie to stek bzdur, ale ona uparła się i... – Dobrze. – Magiera ucina niespodziewanie męczarnie Wieczorka. Nie ma ochoty na dalsze przekomarzanie się. Nagle zaczyna

odczuwać znużenie. Może to przez tę zmianę pogody i cholerny szelest liści. Rozgląda się, a po chwili dodaje: – Powiedz jej, że się z nią spotkam. Żeby do mnie zadzwoniła, to się umówimy. Pasuje? – A comi, cholera, pasować albo nie? Tylko przekazałem ci wiadomość. Uśmiejesz się, jak się dowiesz, o co chodzi. – Myślisz,że nasza gwiazda dziennikarstwa zbzikowała? – Magiera unosi lekko jedną brew. – Jesteś w końcu negocjatorem, profilerem i znasz się na ludziach, jak mało kto. Zbzikowała? No, przyznaj! – Myślę... – Wieczorek wstaje. – ...że po prostu na siłę szuka tematu. I znalazła go w ostatnim zdarzeniu. – Co maszmyśli? – Samobójstwo. To chyba jasne... *** Po rozmowie Wieczorkiem, wracając do domu, Łukasz przed wejściem na klatkę schodową spotyka sąsiada, Mieczysława Gajdę. Ten wysoki i przeraźliwie chudy mężczyzna jest o sześć lat starszy od Magiery. Mieszka z żoną Jadwigą na tym samym piętrze. Jest handlowcem, co polega głównie na wciskaniu ludziom kitu. Nawiasem mówiąc, ów sympatyczny z wyglądu i pierwszego wrażenia człowiek jest prawdziwym magikiem w swoim fachu (sprzedaje dziwne akcesoria kuchenne, jakkolwiek by to brzmiało, na przykład wykałaczki zakończone plastykowymi ustami albo ubijaki do ziemniaków, w różnych kształtach) i ponoć nie zdarzyło się, aby ktoś po rozmowie z nim odmówił kupna proponowanego towaru. Jego żona twierdzi, że Miecio po prostu hipnotyzuje swoim urokiem, dlatego jest taki dobry w robocie. Przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie kupiłby tłuczka w kształcie męskiej pięści... Być może tak jest, w każdym razie przez to handlowanie i namawianie ludzi sąsiad Magiery, zupełnie podobnie jak on sam przed laty, w domu bywa gościem. Może dlatego obaj mają wspólne tematy i lubią rozmawiać ze sobą, kiedy już się zdarzy, że się spotkają. – Wróciłeśweekend? – pyta Magiera. – Jutroę dalej, zabrakło mi towaru. – Mieciu,ak ty to robisz?! Powinieneś jeździć już nowym mercedesem... Mieciuz rezygnacją ręką.

– Dajój, wcale nie jest tak różowo – tłumaczy. – Nawet ja zaczynam mieć problemy, rynek jest już przesycony towarem, a ludzie mają coraz mniej kasy. A ja ciągle taką samą niską prowizję... Gówniany system, cholera! – Wchodzi do klatki schodowej, przepuszczając Magierę. – A tu co? Dalej gadają o tej samobójczyni? Moja Jadzia nie może o tym przestać myśleć. Nie rozumie, że ludzie dzisiaj wpadają w depresję z byle powodu. To jakieś porcelanowe, cholera, pokolenie jest. Za moich czasów ludzie byli inni. – Bo światł inny – odpowiada Magiera. – A co do lokalnych sensacji, to właściwie nic takiego nie wiem. Nie myślę o przykrych sprawach, rozumiesz. Przynajmniej staram się. – Chryste,! – Gajda zatrzymuje się w pół stopnia. – Ale dureń ze mnie, przepraszam. Zupełnie wypadło mi z głowy, a przecież ty... Może przyjdziesz na piwo? Przyjdź, pogadamy o przyjemnych sprawach. – Nicę nie stało. Mówiłem ci już ze sto razy, że pogodziłem się z losem, możemy o tym rozmawiać, tyle że nie jestem na bieżąco. Ale wpadnę, chętnie. Żegnająę na pierwszym piętrze i rozchodzą do swoich mieszkań. *** Budynek, którym mieszka Magiera, leży zaledwie kilkadziesiąt metrów od linii lasu. Kompleks leśny otacza zresztą całe miasteczko niczym armia nieruchomych strażników. Magiera wychodzi na balkon i widzi z lewej strony, na łące, grupę małych chłopców grających w piłkę. Opiera się o balustradę i przypomina sobie własne dzieciństwo. Było podobne. Większość dnia spędzał, goniąc za piłką. Uderza go myśl, że jednak nie wszystkie dzieciaki przesiadują w domach, poprzyklejane do monitorów laptopów i ekranów telewizorów. Nagły powiew wiatru zmiata tymczasem z placu przed budynkiem warstwę liści i unosi je do góry. Część z nich ląduje na niewielkim balkonie mieszkania Magiery. – Cholerneście – mruczy pod nosem Łukasz. Wracapokoju i opada, zupełnie podobnie jak obserwowane przed momentem liście, na głęboki fotel. Czuje wzbierającą irytację. Rozgląda się po pokoju i rejestruje wzrokiem znane widoki – dawno niewłączany telewizor, dwie ściany zabudowane półkami pełnymi

książek, drugi fotel i mały stolik. Przychodzi mu do głowy, że tak właśnie wyglądają pokoje wdowców – są zimne i surowe. – Szlagto! – mówi sam do siebie. Alena pewno to go tak irytuje? Nagle, bez powodu? Zły, wstaje i przenosi się do łazienki. Spogląda w lustro. Widzi twarz znudzonego faceta. Nachyla się bliżej i dostrzega na niej liczne zmarszczki i wystające z nosa włosy. Chwyta je dwoma palcami i pociąga. Krzywi się z bólu, ale osiąga swoje, bo kilka włosków udaje mu się wyrwać. Ten drobny zabieg wyciska z jego prawego oka parę łez. Ociera je palcem. Zniesmaczony,do pokoju. Nie chce się okłamywać. To ta rozmowa z Arturem wytrąciła go, wbrew pozorom, jakie chciał zachować przy koledze, z równowagi. Teraz chciałby, aby dziennikarka Magda już zadzwoniła. Pali go ciekawość, a Magda kojarzy mu się jedynie z najgorszymi chwilami w jego życiu. – Czegota franca może chcieć ode mnie? – zastanawia się na głos. – Wytropiła jakąś aferę i ma nadzieję, że jej pomogę? Głupia... *** Zostawmyjakiś czas naszego ekspolicjanta. Za chwilę zapuka do drzwi Miecia handlowca i utnie sobie z nim nic nieznaczącą pogawędkę. Tymczasem w innym miejscu dzieją się rzeczy ciekawsze. Przenieśmy się więc do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów Raciborza. To blisko sześćdziesięciotysięczne miasto było kiedyś jedną z dwóch historycznych stolic Górnego Śląska, teraz pozostaje zaledwie stolicą powiatu. Słynie z fabryki budującej kotły grzewcze. I tego, że swego czasu okropnie zasmradzało całą okolicę za sprawą zakładu produkującego czekoladę... Dziwne, co? Taka pachnąca, smakowita, a zanim powstanie śmierdzi na odległość. Docieramyulicę Opawską. Tutaj w jednym z licznych ogródków kawiarnianych, przy stoliku wciśniętym w ocieniony kąt, z którego jednak doskonale widać, co dzieje się na trakcie spacerowym miasta (i odwrotnie), siedzi szczupła blondynka w średnim wieku. Na jej pociągłej twarzy maluje się lekkie zażenowanie połączone z ekscytacją. Smukłe palce obejmują długą szklankę z resztką soku pomarańczowego, a ukryte pod blatem stolika długie nogi wystukują obcasami jakiś skoczny rytm. Kobieta ma na imię Ewa i jest żoną

burmistrza Kuźni, tego samego, który zdecydował, że tej jesieni liście zostaną (co za bezsens) na ulicach miasteczka. Naprzeciwko niej siedzi barczysty mężczyzna z gładko wygoloną brodą, za to z wyraźnie zarysowanymi bokobrodami. To Jacek Kniaź, architekt z Gliwic. Spotkanie zaś nie jest przypadkowe i nawet niewprawne oko z miejsca zorientowałoby się, że siedzących przy stoliku ludzi coś łączy. Świadczą o tym szepty, delikatne, niby przypadkowe dotknięcia dłoni, wzajemne spojrzenia w oczy, wreszcie bijąca od pary czułość. I jest to prawda. Kniaź od miesiąca jest kochankiem Ewy, która w tym czasie zdążyła się już po uszy zakochać w architekcie. On tymczasem zastanawia się, jak przerwać kłopotliwy związek. Znajomość z żoną burmistrza mogła być ciekawa przez krótką chwilę, ale teraz kontynuowanie jej grozi nieprzyjemną wpadką. A Kniaź nie ma zamiaru ryzykować kariery, opartej w sporej części na łasce miejscowego magistratu, z powodu kobiety. Nawet tak sprawnej w łóżku jak żona Franciszka Mazguła. – Wiesz,Ewa, musimy następnym razem pogadać, co z nami dalej. – Kniaź wreszcie decyduje się poruszyć interesujący go wątek po tym, jak od kwadransa bodaj wierci się na krześle. Jakoś nie miał dotąd odwagi spojrzeć w oczy tej naiwnej kobiecie i powiedzieć ot tak, prosto z mostu, o co mu chodzi. – Co maszmyśli? – W oczach Ewy momentalnie zapalają się niespokojne ogniki. – Cóż... – wzdycha architekt, uciekając oczami gdzieś w bok. – Może nie zaczynajmy dzisiaj, teraz. Było tak przyjemnie... Po prostu mam pewną sprawę i chcę ją z tobą omówić. Tylko tyle, nic złego, obiecuję. – Chryste! – jęczy nagle Ewa, a w jej oczach pojawia się przerażenie. Nie patrzy jednak na swojego kochanka, a obok niego. – To już po nas... Rany boskie! – Co? się stało?! Zobaczyłaś ducha, czy jak? – Gorzej.mogłam być taka głupia i się tu z tobą spotkać?! – Żona burmistrza nagłym ruchem kryje twarz w dłoniach. – Alesię, do cholery, stało?! – Kniaź rozgląda się dookoła, ale oprócz przechodzących ludzi nie widzi niczego niepokojącego. – Gapiłę na nas ten wścibski pismak Kierepka, żeby go szlag jasny trafił! Ten cholerny gnojek z naszej gazety w miasteczku. Straszna menda z niego jest, wlezie nawet pod kołdrę, żeby zrobić ten swój

parszywy artykuł. Już nie raz zalazł za skórę mojemu staremu... Matko święta, przecież on wszystko mu wygada albo po prostu nic nie powie, tylko przeczytamy o sobie w poniedziałek w gazecie. Na pierwszej stro... – Uspokóję, Ewa! – Kniaź łapie ją za rękę. – Każdy przecież może sobie siedzieć i rozmawiać. Nie pieprzyliśmy się na stoliku, do cholery. Przestań panikować. – Panikować?!ć?! Ty nic nie rozumiesz. Powiedziałam Frankowi, że jadę do Rybnika, na zabieg kosmetyczny. Jak mu teraz ten dupek doniesie, a zrobi to na sto procent, że widział mnie z mężczyzną w Raciborzu, mój stary dostanie wścieklizny. Jest chorobliwie zazdrosny! – Przesadzasz – twardo mówi Kniaź. – Takie spotkanie nic jeszcze nie znaczy. Możesz powiedzieć, że spotkałaś znajomego ze studiów i pojechaliście razem do Raciborza, i... – Kurwa! ty wygadujesz? Jakiego znajomego ze studiów, jak ja nie studiowałam! Kniaźczoło i drapie się w policzek. – Wiesz? – mówi po chwili zastanowienia, głosem, w którym narasta zdenerwowanie. – Zwyczajnie przesadzasz i nie mów, że nie mam racji. Nie ma żadnej pewności, że ten twój dziennikarz w ogóle poleci zaraz do twojego starego. A jeśli tak zrobi... Po prostu pojedziesz teraz do domu i sama powiesz mężowi, że wracając z Rybnika, wstąpiłaś do Raciborza na zakupy, albo coś, i spotkałaś znajomego z liceum. Wymyślisz coś. I kiedy siedziałaś w kawiarni, zauważyłaś... Jak się nazywa ten pismak? – Kierepka. – Właśnie.żyłaś Kierepkę, jak ci się przyglądał. Powiedz mężowi, że jesteś zbulwersowana, bo wyglądało to tak, jakby cię śledził! O! – Kniaź klepie się w kolano. – Odwrócisz wzorcowo kota ogonem. I już. – Myślisz?, tak się boję. – Ewa poprawia włosy, po czym nerwowym ruchem zbiera ze stolika komórkę, puderniczkę i wkłada je do torebki. – Może mu po prostu powiem całą prawdę...? Jezu... On mnie zniszczy... Architektź też wstaje. Jest wściekły. Akurat, kiedy przygotowywał grunt do zerwania, ta głupia cipka gotowa jest wkręcić go w erotyczny skandal. Po cholerę się w to wszystko angażował?!

– Posłuchaj – mówi jednak łagodnym tonem, podchodząc do Ewy. – Nie bądź głupia i nie mów o nas, bo narobisz bigosu jak jasna cholera. Pomyślałaś co dalej? Zrób tak, jak ci mówiłem. Jedź do domu, uspokój się po drodze, i powiedz, że śledzi cię ten... no... Kierepka. Będzie dobrze. Obiecuję. *** – Będzie! Kurwa, ale miałem nosa, ja pierdzielę – mamrocze pod nosem Kierepka. Nieże wyjść z podziwu nad sobą. Głowa pęka mu od natłoku myśli. Oczyma wyobraźni widzi już tytuł w gazecie: Erotycznieszczeblu władzy. Utrze ten sposób nosa swoim wrogom, a zwłaszcza tej pindzie, Magdzie, która ciągle go ignoruje i śmieje się z niego za plecami. Myśli, że o tym nie wie? Pokaże tej małej suce, gdzie raki zimują. Taki traf zdarza się raz na milion. Ale trzeba mieć nosa, szukać tematów, drążyć, rozglądać się, a nie siedzieć za biurkiem i powtarzać w kółko, że prawdziwe dziennikarstwo już się skończyło. Taaa... skończyło się, ale nie dla mistrza pióra! Tym razem tanio skóry nie sprzeda, o nie! Taki materiał kupią nawet ogólnopolskie tabloidy. Na pewno kupią. Ale fart! Kierepka,óry do Raciborza pojechał na większe zakupy, wraca już swoim dziesięcioletnim bmw do domu w miasteczku. Jest podekscytowany, jego twarz ma wyraz tryumfu i niebiańskiego wprost zadowolenia, z podniecenia nie może spokojnie usiedzieć za kierownicą, wierci się więc, jakby miał owsiki w tyłku. Snuje przy tym plany na przyszłość, przynajmniej tę najbliższą. Poklepuje dłońmi w kierownicę, prawie nie zwraca uwagi na to, co dzieje się na jezdni. Nagle gwałtownie hamuje. – Chryste! – krzyczy. – Ale ze mnie głupiec! To niespodziewanaśl, która w głowie pojawiła mu się jak wyskakujący nagle zza krzaka królik, spowodowała, że zatrzymał się i zjechał na pobocze. Myśl jest odkrywcza, najwidoczniej siedzi w głowie Kierepki od początku, kiedy tylko zauważył na Opawskiej, w kącie ogródka kawiarnianego, żonę Franciszka Mazguła umizgującą się do tego typa z bokobrodami, ale dopiero teraz strzela w jego głowie niczym raca. Nawiasem mówiąc, Kierepka wciąż ma wrażenie, że gdzieś już tego faceta widział. Coś mu się plącze po głowie, że

było to na ostatnim spotkaniu miast i gmin regionu. Mniejsza tym – myśli, powracając do tego, co sprawiło, że tak nieoczekiwanie się zatrzymał. Już wie, że może znacznie lepiej wykorzystać swój fart. Chwyta więc za telefon i wybiera numer burmistrza Kuźni. Chwilę czeka na połączenie, a kiedy wreszcie słyszy głos, niemal krzyczy: – Musimyę, panie burmistrzu, jak najszybciej spotkać! To ważne dla pana, mam... Przerywa, bo uświadamia sobie, że głos w telefonie co prawda należy do Mazguła, ale jest to tylko nagranie na automatycznej sekretarce. – Kurwa,! – klnie, tłukąc pięścią w kierownicę. Nie cierpi czekać. Kierepka,, co najmniej jakby mu koło nosa przeszła wygrana w lotto, chowa w końcu telefon i ponownie rusza w dalszą drogę. Jest już późne popołudnie i resztę dnia zamierza spędzić w miejscowej knajpie w swoim rodzinnym mieście. Przyśpiesza, układając jednocześnie w głowie plan przyszłej rozmowy z burmistrzem. Ma nadzieję... Nie! Wierzy w to, że ten cwany urzędas kupi jego propozycję z zamkniętymi oczyma. A wtedy on, nadzieja dziennikarstwa, będzie mógł wreszcie rozwinąć skrzydła. Trochę będzie musiał naciągnąć etykę zawodową, ale czego się nie robi, kiedy na horyzoncie pojawiają się prawdziwie szczytne cele. A dla Kierepki są one oczywiste – informowanie czytelnika o faktach, które inni tak chętnie i skrzętnie zamiatają pod dywan. Za wszelką cenę i po trupach. – We arethe champions! – śpiewa,ąc się po pryszczatym policzku. *** Wciążsobota, zrobiło się jednak późno. Dochodzi godzina dziewiętnasta. W Kuźni, małym miasteczku, otoczonym z każdej strony lasem, zdążyła już zapaść ciemność. Jedynie na głównych ulicach mrok rozjaśnia pomarańczowe światło latarń. Widoczny jeszcze kilka minut wcześniej księżyc zniknął gdzieś nad warstwą chmur, sprawiając, że w peryferyjnych miejscach nie widać nawet końca własnego nosa. Kierepka od blisko dwóch godzin biesiaduje w najlepsze w restauracji Nowomiejska, raz po raz zamawiając kosztowne drinki. Nie przejmuje się chudnącym w zastraszającym

tempie stanem portfela, bo przecież ma genialny plan. Dajmy mu więc chwilowo spokój. Tym bardziej że jako tak zwany singiel ma prawo robić, co mu się podoba. Czy podobnie o sobie może myśleć aspirant Adam Zieliński? Trudno powiedzieć. W każdym razie siedzi teraz na wygodnej sofie, z podkurczonymi nogami, w ręku trzyma puszkę piwa, a naprzeciwko niego w fotelu, stanowiącym z sofą gustowny, o szarym odcieniu, komplet, uśmiecha się Magda o lekko skośnych oczach. Żeby nie przedłużać – Zieliński jeszcze kilkanaście dni temu wierzył, że jego małżeństwo przetrwa kryzysowe chwile. Zaczął się nawet o to specjalnie starać, przebąkiwał coś o możliwości przeprowadzki, rzecz jasna w bliżej nieokreślonej przyszłości. Godził się z każdym zdaniem swojej żony, byle tylko łagodzić jakoś sytuację i nie prowokować niepotrzebnych kłótni. Ale jego piękniejsza połowa dokładnie pięć dni temu postanowiła dłużej nie czekać. Kiedy posterunkowy wrócił wieczorem z dwunastogodzinnej służby, zamiast obiadu zastał na stole małą kartkę z jednym zdaniem: Odchodzę,szukaj mnie, zadzwonię. I tyle. tej pory, kiedyś jego wielka miłość, nie zadzwoniła. A Zieliński szybko, nawet bardzo szybko, zaakceptował nową sytuację. Więcej, poczuł nagle ulgę. Być może sam o tym nie wiedział, ale gdzieś w środku czuł podświadomie, że jego związek był pomyłką. Cieszył się więc, że to nie on podjął ostateczną decyzję. A Magda? Cóż... Prawda jest taka, że od dawna mu się podobała. Od kiedy pierwszy raz zobaczył ją w komendzie. Przyszła wtedy zrobić wywiad z komendantem na temat stanu bezpieczeństwa w miasteczku. Nudy jak diabli, ale od czasu do czasu w gazecie i takie tematy się pojawiały, głównie za sprawą burmistrza Mazguła, który umiał wpłynąć niemal na każdego w miasteczku. – Niesię, że ci to powiem wprost, ale to najbardziej... hm... niezwykła, delikatnie mówiąc, koncepcja, o jakiej słyszałem – mówi Zieliński, a zaraz potem wysysa resztki piwa i zgniata puszkę. Kręci głową z niedowierzaniem. – W życiu nie wykombinowałbym takiej hipotezy. – Może moja teoria jest księżycowa, za to uwzględnia fakty. – Magda wstaje z fotela i podchodzi do okna. Mieszka w bloku, który w miasteczku od początku określany jest potocznie jako „wieżowiec”, chociaż ma jedynie pięć pięter. Budynek stoi przy głównej ulicy, nieopodal Starego Osiedla. Magda ma mieszkanie na ostatnim piętrze. Z okna widzi rozświetlone punkciki okien domów w osiedlu. – No,

sam przyznaj, że coś w tym, do diabła, jest. – Może, może nie – mruczy pod nosem Zieliński. – A kiedy zamierzasz zadzwonić do tego twojego Magiery? Myślisz, że to dobry pomysł? To dziwak jest. Swego czasu był podobno dobrym gliną. Do dzisiaj wspominają go w robocie. – Znamhistorię i wiem, że jak złapie haczyk, to już nie puści. Poza tym sam jest w to w jakiś sposób osobiście zaangażowany, więc pomyślałam, że może się przydać. Facet ma po prostu doświadczenie i ktoś taki jest potrzebny. – Podwarunkiem że to wszystko ma jakiś sens, a on się zgodzi. – Zieliński poprawia się na sofie. – Z tego, co sama mówiłaś, on cię po prostu unika i wręcz nie cierpi. – Z tymporadzę. Nigdy tak naprawdę nie pozwolił mi się wytłumaczyć. To nie ja, a ten dureń Kierepka wszystko wtedy namotał. – Taaa... – wzdycha Zieliński. – Kierepka. Mnie też dał się we znaki. Kiedyś natknął się na mnie, jak wsiadałem do samochodu z butelką piwa i wymyślił sobie, że jadę po pijaku... Wyobrażasz sobie? I tak to opisał. Sukinkot... Skąd się biorą takie gnidy? Jak możesz w ogóle z nim pracować? Magdaręką, podchodzi do fotela, ale nie siada. – Dajój. Unikam faceta jak ognia. Staram się o nim nawet nie myśleć. – W końcuę wygryzie – śmieje się Zieliński. – Wtedyzatrudnię się w policji... Słuchaj, Adam, nie gniewaj się, ale mam jeszcze mnóstwo roboty. Muszę skończyć tekst na poniedziałek, o tych cholernych liściach na ulicy, a jutro chcę mieć w końcu jeden wolny dzień, więc... Zielińskisię z sofy. – Jasne,przepraszam, że tak się zasiedziałem – tłumaczy z autentycznym poczuciem winy. – Już spadam. Idzie kierunku drzwi, a kiedy jest już przy nich, odwraca się z ręką na klamce i dodaje: – Moglibyśmywypić jakąś kawę, masz ochotę? Magdaża się do niego, taksuje wzrokiem. – Niesię plotek? – pyta z przekornym uśmiechem na twarzy. – Dopiero co rozstałeś się z żoną, może ona nagle wróci... – Wiem,robię. – W głosie Zielińskiego pobrzmiewa zdecydowana

nuta. – Moje małżeństwo jest skończone. Zresztą nie układam sobie żadnych planów, zwyczajnie idę za głosem przeznaczenia. – Cholernieśle. – Magda kładzie mu dłoń na ramieniu. – No dobrze. Jutro się zdzwonimy. Cześć. – W takimszybkiego pisania i dobrej nocy. A jutro opowiem ci, jak to było ostatnim razem. Do teraz ciarki po mnie chodzą, kiedy przypomnę sobie ten krwawy pokój. – Krwawyój, hm... – powtarza pod nosem Magda, kiedy Zieliński jest już za drzwiami. – To żadna niespodzianka. *** Minęłałaśnie dwudziesta druga. Można powiedzieć, że o tej porze roku jest to już noc. Ale że jest sobota, dzień, po którym następnego ranka nie trzeba zrywać się w panice z łóżka, większość mieszkańców miasteczka nie myśli jeszcze o spaniu. Nikomu z wyjątkiem dzieci nie kleją się jeszcze oczy. Są jednak tacy, którzy już lada moment padną z nóg, jednak nie ze zmęczenia, a od nadmiaru wypitego alkoholu. Pierwszym będzie superreporter miejski Mirosław Kierepka. Jeszcze słania się na nogach, bez ładu i składu bełkocze coś o wielkim farcie, przyszłości usłanej różami, ale nikt go już nie słucha, a nawet gdyby ktoś taki się trafił, to i tak nic by z mowy reportera nie zrozumiał. W nieco lepszej kondycji jest były glina Łukasz Magiera. Ale i on wiele już dzisiaj nie zwojuje. I trudno się dziwić. Razem z sąsiadem Mieciem zdążyli już opróżnić w ekspresowym czasie dwie półlitrówki żytniej. Magiera ma już w głowie prawdziwą karuzelę, a Mieciu czuje dziwny szczękościsk. W ustach ma pełno słów, ale nie potrafią się one wydostać na zewnątrz. Niewszyscy jednak piją na umór. W domu burmistrza Mazguła po burzliwej kłótni pomiędzy małżonkami zapanowała nagła cisza. Ale tylko dlatego, że mąż Ewy postanowił ochłodzić nieco własne emocje, ubrał się i wyszedł bez słowa, trzaskając drzwiami, aż jego pies, wilczur z rodowodem (jakżeby inaczej), skoczył na równe łapy. Mazgułowie mieszkają na uboczu miasteczka, w połowie drogi pomiędzy Starym Osiedlem a wodnym ośrodkiem rekreacyjnym, zwanym potocznie Stawami, na skraju lasu (tego samego, gdzie przed laty znaleziono zmasakrowane zwłoki małej dziewczynki). Kiedyś były to po prostu dwa dzikie stawy, w których mieszkańcy latem

szukali ochłody. Dzisiaj cały teren jest otoczony płotem, zadbany i zagospodarowany. Mazguł, jako burmistrz, posiada klucze do ośrodka i lubi do niego zachodzić w różnych porach dnia i nocy. Teraz idzie właśnie asfaltową drogą w jego kierunku, rozmyślając o tym, co powiedziała mu jego żona. Ma ochotę złapać za telefon i zadzwonić do tego gnojka Kierepki, z bożej łaski pismaka, i wylać mu na pryszczaty łeb kubeł pomyj. Skorośledziła moją żonę – analizuje – mogła również i mnie. Cholera wie, co mógł wypatrzyć? Mazgułczuje przypływ adrenaliny. Ma jednak nadzieję, że jeśli zostawi sprawę bez ciągu dalszego i uda, że nic się nie stało, Kierepka da sobie spokój z deptaniem im po piętach. W najgorszym razie burmistrz wpłynie na jego szefa, żeby uspokoił wścibskiego dziada. Ma przecież argument nie do zbicia – gminne ogłoszenia w tym cholernym szmatławcu, który bez takiego zasilania finansowego dawno padłby już na pysk. BurmistrzMazguł z głową nabitą niewesołymi myślami zbliża się zatem do swoich ulubionych już w czasach jego dzieciństwa Stawów. Podobne, a nawet bardziej chmurne i czarne myśli krążą w tym czasie w innej głowie, znajdującej się teraz po drugiej stronie miasteczka, w miejscu, które kiedyś było leśniczówką, a dzisiaj jest zapomnianą przez wszystkich ruiną. Jej lokator, mężczyzna o posępnym wyrazie twarzy, pokrytej siatką zmarszczek i bruzd, na oko wyglądający na sześćdziesiąt lat – chociaż oko, jak wiadomo, może mylić – o przenikliwym spojrzeniu i surowym głosie, to dziwak, odludek, zwany przez miejscowych Dzidek i przez nikogo nielubiany. Ta niechęć do pustelnika jest wzajemna. Niemniej przynajmniej raz, dwa razy w miesiącu któryś z mieszkańców (a bywa, że i z dalszych gmin i wiosek) zagląda jednak z duszą na ramieniu do leśniczówki, najczęściej jest to ktoś, kto zapadł na chorobę albo ma przewlekłe problemy ze zdrowiem. Dzidek jak mało kto zna się bowiem na zielarstwie i za drobny poczęstunek dzieli się swoimi radami z potrzebującymi. O dziwo, jego „szarlataneria”, jak nazywają znachorskie umiejętności pustelnika mieszkańcy, działa cuda. Januszjuż pogodził się z losem. Któregoś dnia pojawił się w miasteczku i pozostał w nim do teraz. Nikt nie wie, skąd tak naprawdę pochodzi, co robił kiedyś, zanim został bezdomnym wędrowcem, a później dzikim lokatorem starej, rozpadającej się leśniczówki. On sam

nigdy nikomu o tym nie mówił, a kiedy ktoś próbował go o to zagadnąć, namówić, aby na przykład skorzystał z pomocy Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, Dzidek wpadał w furię. A że siłę wciąż miał nieprzeciętną, nikt niepotrzebnie nie kusił losu. Lepiej było więc samotnika omijać z daleka. Jedynie starsi mieszkańcy pamiętają, że ten wysoki i noszący wciąż ślady dawnej urody mężczyzna zaistniał w miejskim krajobrazie przy okazji pożaru lasu, który wybuchł w okolicy w sierpniu 1992 roku i do dzisiaj uważany jest za największy tego typu w Polsce i Europie Środkowej w powojennych czasach. Ale w jakich okolicznościach się to stało, tego nikt już z całą pewnością nie potrafi w mieście powiedzieć. Dzidekwięc samotnie w pomieszczeniu, które pełni w leśniczówce rolę kuchni. Na drewnianym stole pali się świeczka, a w rogu kuchni, w piecu kuchennym o popękanej ze starości płycie, trzaskają drwa. Mężczyzna gotuje wodę. Zastanawia się nad swoim dalszym losem. Chciałby coś w swoim życiu zmienić na starość, ale nie bardzo wie jak. I właściwie co? Przecież nie ma nawet żadnego dokumentu tożsamości. Owszem, nikt go już od dawna o to nie molestuje, ale gdyby miał taki dowód, mógłby na przykład... Właściwie to co mógłby? Dalej byłby dziadem skończonym, dziwakiem, tyle że wtedy ktoś mógłby się dowiedzieć, kim był kiedyś. Skąd pochodzi i dlaczego tak skończył. A może nawet trafiłby jak po nitce do kłębka do najściślej skrywanych tajemnic. Kto to wie? Tenądający na starszego niż jest w rzeczywistości człowiek drapie się po zarośniętej brodzie, zdejmuje garnek z pieca i nalewa wrzątek do wyszczerbionego kubka. W izbie rozchodzi się przyjemny aromat. Dzidek wyjdzie teraz na zewnątrz, siądzie na spękanym pieńku i wsłucha się w szelest liści. O tej porze, kiedy ciemność zaciera już idealnie szczegóły otoczenia, w lesie budzi się życie. Dzidek lubi być jego częścią. Humor mu się poprawia i znowu jest zadowolony, że nikt go w jego starej dziupli nie nachodzi, a zwłaszcza jeden z mieszkańców miasteczka, o którym nie potrafi inaczej myśleć, jak „skończony drań.” Niestety, nie wie jeszcze, że już niedługo ta samotna sielanka się skończy. Nic przecież nie trwa wiecznie. *** I proszę! Czy ktoś na tym świecie jest w stanie cokolwiek

przewidzieć z całą pewnością? Wątpliwe, skoro nawet głupiej pogody nie da się przepowiedzieć kilkanaście godzin do przodu. W sobotni wieczór synoptycy zapowiadali kontynuację rzadkiej w listopadzie pięknej i słonecznej aury, tymczasem niedziela powitała mieszkańców miasteczka zupełnie czymś innym. – Co za... Chryste. – Magiera stoi przed oknem i gapi się przed siebie na lejący się strugami deszcz. Chwilęśniej wstaje z łóżka i z każdą sekundą czuje, jak w głowie narasta mu uporczywy ból. Ma wrażenie, że ktoś siedzi w niej i rąbie na oślep siekierą. Unosi rękę i ściska skronie. Wie, że to nic nie da, ale coś musi robić. Odwraca się i, człapiąc, przechodzi do łazienki. Chce pozbyć się z ust okropnego smaku nocnej libacji. Kiedydo pokoju, kątem oka dostrzega, że jego telefon pulsuje. To znak, że ktoś usiłował się do niego dodzwonić albo wysłał mu esemesa. Sprawdza. Rzeczywiście ktoś próbował się z nim połączyć, ale nie kojarzy numeru, a może po prostu nie potrafi się skupić przez to cholerne łupanie pod czaszką. Odkłada więc niechętnie telefon i maszeruje do kuchni. Wstawia wodę na kawę, a następnie grzebie w szafce w poszukiwaniu jakichkolwiek tabletek przeciwbólowych. Wreszcie znajduje apap, drżącą ręką wyłuskuje dwie tabletki i połyka, popijając wodą z kranu. Mija jeszcze kilka minut i z gorącą kawą wraca do pokoju, gdzie dosłownie zwala się na fotel, czując zmęczenie jak po wytężonym marszu. – Taaa... – sapie pod nosem. – Może to ty dzwoniłaś... Pewnie tak. Dochodzi końcu do przekonania, że to Magda usiłowała się z nim skontaktować. Spogląda na zegarek. Jest niemal południe. Uspokaja oddech i oddzwania. Po drugiej stronie ktoś błyskawicznie odbiera, jakby właśnie gapił się w telefon i czekał na sygnał. – Oddzwaniam. Jegołos jest zachrypnięty i nim kończy, musi odkaszlnąć. – Przepraszam – bąka, zawstydzony. – To jałam, Magda – słyszy w telefonie. – Chyba mnie pan kojarzy, nasz wspólny znajomy, Artur... – Wiem,Magdo – ucina Magiera. – Kiedy możemy się więc spotkać? – Wie... planowałam, że dzisiaj, ale mój szef właśnie mnie wysyła aż za Racibórz. Był tam jakiś wypadek z udziałem naszego zakładowego autokaru (w miasteczku jest tylko jeden zakład

produkujący obrabiarki). Są ponoć ranni, wracali z jakiejś wycieczki, no i, rozumie pan, muszę to obsłużyć. A to oznacza, że nie wiem, kiedy będę wolna. – Więc,pani proponuje? – Magiera czuje, że ból głowy powoli wycofuje się z natarcia i to momentalnie poprawia mu nastrój. – Mówiąc szczerze, nie mam pojęcia, po co się mamy spotkać, nie zamierzam w niczym pani pomagać, uprzedzam. – Zostawmymoże do rozstrzygnięcia podczas spotkania – prosi Magda. – Najwyżej stracę trochę czasu... A wracając do tego kiedy... może jutro? Będzie pan miał czas? – Ostatniogo aż w nadmiarze. Dobrze, proszę o kontakt. – W takimz góry dziękuję, że pan nie odmówił, i do widzenia. Łukaszłada telefon i czuje się trochę zawiedziony. Ta mała spryciara zdążyła go już zaintrygować, i to nie zdradzając nawet odrobiny tego, o czym chce rozmawiać. *** Kierepka,dziennikarstwa, ma więcej szczęścia. Ledwo wstaje po nocy pełnej koszmarnych snów, pakuje w siebie alka-prim, goli się, zalepia plastrem obtartą skroń (za nic nie potrafi sobie przypomnieć, gdzie tak przyłożył głową, że aż zdarł skórę do krwi), a później przyrządza sobie jajecznicę z pięciu jajek. Kiedy już czuje się jak człowiek, z miejsca dzwoni do burmistrza Mazguła. Wie, że musi kuć żelazo, póki jest gorące. Półpóźniej spotka się z nim w magazynie na terenie ośrodka kąpielowego, gdzie przechowywany jest sprzęt wodny. Miejsce zaproponował burmistrz, chcąc uniknąć sytuacji, w której ktoś mógłby go zauważyć w towarzystwie dziennikarza. Kierepce było wszystko jedno, chociaż liczył na jakąś ustronną knajpkę, gdzie z pewnością burmistrz zaproponowałby mu poczęstunek. Terazęc, biegnąc spod bramy ośrodka, gdzie zaparkował, do małej drewnianej kanciapy, czuje, jak lejący deszcz w mgnieniu oka przesiąka jego ubranie. Klnie pod nosem. Wreszcie dociera do drzwi i wchodzi bez pukania. Burmistrz już czeka. – Trochęę pan zziajał – zauważa kąśliwie Franciszek Mazguł. Siedzimałym stoliku wsuniętym w kąt pomieszczenia. Resztę przestrzeni wypełnia kilka kajaków, kamizelki ratunkowe, płetwy i

tym podobne akcesoria wodne oraz coś na kształt kącika kuchennego. Przed nim zaś, na blacie pokrytym lśniącą, aczkolwiek poplamioną ceratą, stoi szklanka z herbatą. – Napijeę pan? – Z przyjemnością – odpowiada Kierepka, ściągając z siebie przemoczoną kurtkę. – Leje, cholera. A miało być jak wczoraj. – Nigdyjest tak jak wczoraj – mruczy burmistrz. Po cichusię tymczasem, co go właściwie skłoniło, żeby zgodzić się na spotkanie. Doskonale wie, że stojący przed nim człowiek to diabeł wcielony. Burmistrz domyśla się, rzecz jasna, powodu, dla którego pismak zadzwonił do niego i poprosił o spotkanie, ale pojęcia nie ma, z czym tak naprawdę ta ludzka kreatura wyskoczy. Kierepkaczytał w myślach Mazguła. – Zarazsię dowie wszystkiego – oznajmia. Siada,sobie do szklanki trzy kopiaste łyżeczki cukru i z ciekawością zerka na urzędnika. Zarazę przyszpilę jak robaka – cieszy się w myślach. – Koniec tej twojej parady karzełków, panie burmistrzu. – Zabijaę pan tym cukrem – zauważa tymczasem burmistrz. – Złegonie biorą, nie wie pan? – Kierepka rechocze. – No dobrze, panie burmistrzu. Na pewno pali pana ciekawość... – Owszem,panie. Jest niedziela i człowiek powinien chociaż jeden dzień w tygodniu mieć chwilę spokoju. Nie uważa pan? – Może powinien, ale nie wtedy, kiedy dzieją się ciekawe rzeczy. Prawdziwi dziennikarze nie mają niedziel. Są na warcie przez całą dobę. Calusieńką. – A jakierzeczy są takie ciekawe, panie Kierepka? Bo jeśli chodzi o moją żonę, to, prawdę powiedziawszy, sam miałem zamiar do pana zadzwonić, i to już wczoraj, kiedy tylko Ewa opowiedziała mi, jak to pan ją śledził w Raciborzu. – Burmistrz nagle pąsowieje na twarzy. – Zdziwiony? Co też panu do głowy przyszło?! Powinienem naskarżyć na pana w redakcji, ale nie jestem pieniaczem. – A!ęc tak to panu przedstawiła? Sprytnie, sprytnie... Kierepkama wyjścia. Robi dobrą minę do złej gry. Nie tego się spodziewał. – Niby? – Mazguł unosi się lekko na krześle. Ten cholerny gnojek jest bezczelny do granic możliwości. Co za tupet! – A to,że wiem, co widziałem – spokojnie odpowiada mistrz pióra.

– I nie dlatego, że kogokolwiek śledziłem. Po prostu wpadłem na tę... oczywistą sytuację. Każdy mógł, bo pana żona zapomniała chyba, że siedziała w publicznym miejscu. Jak się chce robić takie rzeczy, trzeba trochę myśleć. – Jakie, do cholery?! – Mazguł czuje, że jeszcze moment i wybuchnie. – Spokojnie,burmistrzu, niech pan ochłonie. Wszystko panu powiem, co i jak, i jak z tego wybrnąć, ale niech pan się tak nie denerwuje. Wiem, że to nieprzyjemna sytuacja, ale... Mazgułgłęboki wdech. Rzeczywiście nie powinien się tak nakręcać. W nerwach nie sposób logicznie rozumować. Niech ten szczeniak nie myśli, że wyprowadzi go z równowagi. Jego! Burmistrza! Ludzie go wybrali. A tego... co za... – Ma panę – mówi chwilę później, już spokojnym głosem. – Nerwy to zły doradca, a pan, jak przypuszczam, nie ma chyba złych zamiarów. – Otóż! – podchwytuje w mig Kierepka. – Nie mam. Przeciwnie, chcę panu pomóc. Jeśli pan myślał, że jutro na pierwszej stronie ukaże się artykuł o tym, że pana żona, przepraszam, że to powiem, romansuje na boku... – Przerywa na moment, spodziewając się wybuchu Mazguła, ale ten nic nie mówi, patrzy jedynie intensywnie w oczy reportera. – ...to się pan grubo myli. – Co panłaściwie widział? – Cóż... – wzdycha. – Gołym okiem widać było, że gruchają... Ocierali się nogami, dotykali, wie pan... takie tam czułości... Już gdzieś tego typa widziałem. To musi być jakiś podrywacz, sukinsyn. Zbałamucił piękną burmistrzową, i proszę! – Siedziałpod stolikiem czy pod spódnicą mojej żony, co? – Mazguł zaczyna bębnić palcami w blat stolika. – Niełem. Powtarzam, że wiem, co widziałem. Ale za materac faktycznie nie służyłem, jeśli to pan chce wiedzieć. Mazguł. Dosyć nerwowo, bo potrąca przy okazji stolik, przez co szklanka z herbatą się przewraca. – Kurwa! – syczy Kierepka. – Nowe spodnie! Mazgułma zamiaru przepraszać. Najchętniej zadusiłby bydlaka gołymi rękoma. A później tę sukę, swoją żonę. Tak czuł, że łże jak pies. Po jaką niby cholerę jechała do Raciborza? I to przypadkowe spotkanie... Akurat! Zdzira! A teraz ten sukinsyn...

Odwracaę w kierunku Kierepki. Jest wściekły. Oczy mu pociemniały, na szyi uwypukliła się pulsująca żyła. To taki moment, w którym wszystko się może zdarzyć. Człowiek albo spuści złość jak powietrze z opony, albo dalej się będzie pompował, aż do wybuchu. – Czego, sukinsynu? Pieniędzy? – cedzi przez zęby. – Zarazpieniędzy. – Kierepka macha lekceważąco ręką. – Chcę się dogadać i tyle. – Mogęć do Kuczery, twojego szefa, i jutro nie będziesz pracować. Masz pojęcie, synku, że ta wasza gazeta funkcjonuje tylko dlatego, że macie z gminy ogłoszenia i reklamy? I kupę innych korzyści? Kierepkaąda na swoje palce, unosi wzrok i odpowiada: – Mówiąc, mam to w dupie, panie burmistrzu. Tekst mogę zamieścić w dowolnym tabloidzie i będzie jeszcze większy skandal. Wie pan, jak oni potrafią dosolić, tytułem na przykład. Chce pan tego? – Cholerna! – krzyczy Mazguł, zbliżając się do Kierepki. – No, no!bez głupot! Na początek przekona pan mojego starego, że należy mi się podwyżka. Jak będzie pieprzył, że nie ma kasy, to mu pan obiecaj więcej reklam. No co? Przecież sam pan powiedział... – A co? Będziesz mnie tak, łajdaku, szantażował? – Raczej nie. Wystarczy mi kilka wyprzedzających informacji o przetargach. Mam zaprzyjaźnioną firmę, wie pan... Będzie dobrze. Na pewno ćwiczył pan to już z innymi. Nie mam racji? – Śpieszę się, więc jeśli to wszystko... – warczy Mazguł. Kierepka wstaje, otrzepuje spodnie, zakłada kurtkę i wychodzi z uśmiechem zadowolenia. Tym razem deszcz go już nie irytuje. Jedynie te cholerne liście, które teraz, mokre, przyklejają się do butów. Wraca więc, uchyla drzwi i robiąc minę niewiniątka, dodaje: – I niech pan coś zrobi z tymi liśćmi. Gotowe nas zasypać na amen. *** Tajne spotkanie gwiazdy lokalnych mediów z przedstawicielem władzy było właściwie jedyną rzeczą godną uwagi, która tego dnia wydarzyła się w małej mieścinie na południu Polski. Ulewa, która po południu przeszła w dokuczliwą mżawkę, skutecznie obniżyła temperaturę, niebo zaciągnęło się szarymi, a raczej sinymi chmurami, ulice świeciły pustkami. Zapanowała przygnębiająca aura. Magiera odsypiał pijacką noc, a kiedy się wreszcie obudził, tuż po godzinie

osiemnastej, na dworze było już ciemno jak w środku nocy. Przespacerował się więc do swojej ulubionej knajpki na osiedlowym rynku, zjadł sałatkę grecką, wrócił do domu, przez moment zastanawiał się, czy aby nie zadzwonić do dziennikarki Magdy, po czym zrezygnował, a na koniec znowu się położył. Dzień uznał za stracony. Podobnie o niedzieli myślał jego sąsiad, Mieciu. Zamiast w południe wyruszyć w kolejną trasę, tak jak to miał zaplanowane, wsiadł do samochodu dopiero, kiedy dzień zmienił się w noc. Solennie obiecywał sobie, że koniec z niekontrolowanym chlaniem na umór. Ciekaw był jedynie, w jakim stanie jest Magiera, chciał nawet do niego zapukać, ale stojąc chwilę pod jego drzwiami i nic nie słysząc, zrezygnował w końcu. Miał przed sobą parę ciekawych rzeczy do zrobienia i dosyć już zmarnował czasu. W przypadku innych osób naprawdę nic ciekawego się nie działo. Zdarzyło się jednak coś, co w ten ponury niedzielny wieczór zelektryzowało sporą część mieszkańców. Była to wieść. Informacja. Przekazywana z ust do ust, za pomocą telefonu, mejli, prywatnych wiadomości na Facebooku. Jej źródłem był niejaki Henryk Klepa, znany bardziej jako „Henio Złota Rączka”. Pracował w charakterze stróża i człowieka do wszystkiego na terenie ośrodka kąpielowego. I właśnie Henio, przypadkiem, a może całkiem celowo, kto wie, podsłuchał niemal całą rozmowę Kierepki z burmistrzem. Lało jak z cebra, więc ani nasz ulubiony reporter, ani tym bardziej bijący się z myślami Mazguł nie zauważyli, że nieopodal magazynu akcesoriów wodnych kręci się Henio Złota Rączka. Gdy było już po wszystkim, Henio popędził niczym rączy koń do oddalonego o kilometr domu i tam, zaprzysięgając żonę na wszystkie świętości, wyjawił jej całą prawdę o żonie burmistrza. – Tylko pamiętaj – przestrzegł ją – nikomu ani mru-mru. Żona zasznurowała usta, a kiedy Henio zjadł kolację, popił ją piwem i wyszedł z domu, kobieta w końcu nie wytrzymała i zadzwoniła do swojej najlepszej przyjaciółki, Zofii Chrząszcz. Miała do niej absolutne zaufanie i była pewna, że kto jak kto, ale Zośka nikomu pary z gęby nie puści. Godzinę później przynajmniej połowa miasteczka miała o czym plotkować. W ten sposób za sprawą Henia Złotej Rączki absolutna tajemnica, która już sama w sobie była niezwykła i niecodzienna, doprowadziła do bulwersujących opinię

publiczną wydarzeń. Ale to miało dopiero nastąpić.

Rozdział 2. Absurdalna teoria Łukasz Magiera od zawsze był człowiekiem spokojnym. Mało co potrafi go wyprowadzić z równowagi, a nawet kiedy z nerwów czuje już gulę w gardle, stara się tego nie okazywać. Taki się już urodził. Jako dziecko niemal nie płakał, nie irytował wszystkich wrzaskiem, nie wyrywał kolegom zabawek, najwyżej zaciskał zęby i się obrażał. Teraz nie ma powodów, aby się obrażać, ale to, co właśnie słyszy, sprawia, że pierwszy raz w życiu na moment zapomina przysłowiowego języka w gębie. Widelec wypada mu z dłoni, dolna szczęka lekko opada, a oczy mało nie wyskakują z orbit. – Na litość boską! – dusi z siebie. – Co ty wygadujesz, dziewczyno?! Nie obraź się, ale w całej swojej karierze gliniarza nie słyszałem podobnej bzdury! To jakiś absurd! Opętało cię i tyle! Cholera, ale strzeliłaś... Rozmowa toczy się w popularnej wśród mieszkańców restauracji Nowomiejskiej, przy głównej ulicy o wdzięcznej nazwie „Arki Bożka”. Budynek, w którym mieści się knajpa, to zwykły architektoniczny klocek z epoki socrealizmu, raczej mało zachęcający, aby go odwiedzić. Jednak jest w tym lokalu jakaś dziwnie przyjemna atmosfera, coś, co przyciąga mieszkańców. Niektórzy twierdzą nawet, że to miejsce jest zaczarowane. Niemożliwe bowiem jest, aby tak szpetny obiekt mógł mieć w sobie coś na podobieństwo duszy. A jednak. Jest poniedziałkowe popołudnie. Naprzeciwko Łukasza przy zakrytym białym sztywnym obrusem stole siedzi Magda o skośnych oczach i oliwkowej cerze. Magiera zaledwie godzinę wcześniej umówił się z nią w restauracji, chociaż początkowo planował spotkanie gdzieś w mniej reprezentacyjnym miejscu. Po namyśle doszedł jednak do wniosku, że w ten sposób pokaże dziewczynie klasę. Postawi jej obiad, będzie uprzejmy, jakby przeszłość nigdy nie istniała. Magda rzeczywiście była mile zaskoczona. Podczas wstępnej rozmowy zdążyła nawet przejść z Łukaszem na ty. Teraz jednak mina nieco jej rzednie. – No... wiesz... – mówi, zbita z tropu, patrząc wystraszonymi oczyma na Magierę. – Sądziłam, że moja teoria nie wprawi cię jednak aż w takie osłupienie. Pierwszy raz widzę, aby komuś z wrażenia

wypadł widelec z ręki. Kurczę... – Nie chciałem cię obrazić, nie gniewaj się. – Łukasz czerwienieje na twarzy. Dociera do niego, że musi wyglądać dosyć komicznie. – Ale... Do diabła, nie ma żadnych dowodów na poparcie twojej teorii, a wręcz przeciwnie, są fakty, które temu przeczą. Skąd w ogóle przyszedł ci do głowy taki pomysł? Magda nie zdążyła jeszcze powiedzieć Łukaszowi wszystkiego. Nakreśliła jedynie ogólne przypuszczenie, że ostatnie samobójstwo w mieście było co najmniej dziwne, a to dlatego, że – jak się wyraziła – żona Magiery umarła dokładnie w taki sam sposób. Podrzynając sobie gardło... I to jest dziwne. „Być może stoi za tym coś więcej, może ktoś...” – tłumaczyła. Po reakcji Magiery dziennikarka „Miejskiego Echa” na moment wątpi we własną teorię. Ale już po chwili dodaje pewnym siebie głosem: – Wiem, że to szokujące, jednak to nie wszystko. Tu nie chodzi jedynie o te dwa przypadki! – Przestań! – Magiera robi sceptyczną minę. Odsuwa od siebie talerz z niedokończonym jedzeniem. Jakoś stracił apetyt. Stara się nie myśleć o swojej zmarłej żonie, ale obrazy z przeszłości są jak upierdliwe muchy, za nic mają machanie ręką i odpędzanie. Wciskają się więc w głąb czaszki byłego policjanta i sprawiają, że Magiera nagle przenosi się duchem w przeszłość. Znowu stoi na progu starego domu, wybudowanego jeszcze w latach sześćdziesiątych na skraju lasu, z wiedzą o tym, że tam, w środku, doszło do tragedii. Że pod jego nieobecność jego miłość odebrała sobie życie. Chce zobaczyć żonę, dopiero wtedy uwierzy w hiobowe wieści. W jego analitycznym umyśle, zazwyczaj spokojnym i uporządkowanym, szaleje teraz tornado. To nie może być prawda! – tłucze mu się w głowie. – I skąd ona się wzięła w tym pustym domu?! Taaa... Dom na skraju lasu. Był to budynek od lat opuszczony, doglądany jedynie raz na kilka miesięcy przez wynajętego administratora. Właściciele opuścili go na początku lat osiemdziesiątych, osiedlając się w Niemczech. Co więc jego żona tam robiła, skoro powinna przebywać w ich wynajętym mieszkaniu na Starym Osiedlu?! Magiera nie potrafi sobie odpowiedzieć na żadne pytanie. Wchodzi w końcu do domu w asyście kolegów policjantów, którzy za wszelką cenę chcą go

od tego zamiaru odwieść. Oni już wiedzą i widzieli. – Wysłuchaj mnie chociaż do końca – prosi tymczasem Magda, przywracając Łukasza do rzeczywistości. – Wiem, że to dla ciebie nie jest przyjemne, ale tylko ty możesz... więc słuchaj. Poświęciłam na to okrągły rok. Sprawdziłam wszystkie miejskie komendy policji w województwie i zgadnij, co się okazało? – Nie mam pojęcia – mruczy niechętnie Łukasz. Najchętniej wstałby i bez słowa odszedł. Po jaką cholerę dał się namówić? Wszystko przez Artura, żeby go... – Ustaliłam, że w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat w podobnych okolicznościach życie odebrało sobie w sumie... dwanaście kobiet... Rozumiesz? Dwanaście! I wszystkie w ten sam przerażający sposób! – Magda przesuwa palcem po gardle. – Czy to jest według ciebie normalne? W ogóle jak człowiek może się zabić, podrzynając własne gardło? Na litość boską! – Człowiek może wszystko, zwłaszcza jeśli siada jego psychika – tłumaczy spokojnym tonem Magiera. – A samobójcom siada, w przeciwnym razie nie targali by się na życie. A sposób? Cóż... – Bierze głębszy wdech i niemal zaraz wypuszcza ze świstem powietrze. – Taki sam dobry jak każdy inny. Są tacy, którzy polewają się benzyną i podpalają. Uważasz, że to mniej ekstremalne? – Mniejsza o sposób, Łukasz, chociaż sądzę, że mimo wszystko jest to dziwne. Co za uparta dziewczyna! – dziwi się Magiera. Przygląda się Magdzie, jak ta odgarnia z policzka opadające włosy. Dociera do niego, jaka jest ładna... – Wytłumacz mi tylko, jak to możliwe, że one wszystkie właśnie tak sobie to życie odebrały? Zmówiły się czy jak? – Nie mam pojęcia – wzdycha Magiera. – Może gdzieś o tym czytały i kiedy przyszedł ten moment, po prostu zrobiły podobnie. Dlaczego, u licha, sądzisz, że to takie dziwne? I co w takim razie sugerujesz? Że zmusiła je do tego jakaś siła? Szelest diabelskich liści? – Miałam nadzieję, że ty mi pomożesz to wyjaśnić – odpowiada ze smutkiem w głosie Magda. – Ale co? Dziewczyno! Co miałbym wyjaśniać? Nie wiem, jak w tych starszych przypadkach, ale zarówno moja żona, jak i ta ostatnia kobieta zostały znalezione w zamkniętych od wewnątrz pomieszczeniach. Tylko one mogły to zrobić, jeśli w twojej szalonej

głowie pączkuje myśl, że działał tu ktoś jeszcze. Tylko one. Cudów nie ma. Po tym stwierdzeniu na moment zapada cisza. Przynajmniej pomiędzy naszymi bohaterami, bo dookoła słychać coraz większy gwar. Jest pora obiadowa i ludzie wpadają na swoje ulubione dania i przekąski, a stali bywalcy liczyć mogą na zniżki, nic więc dziwnego, że lokal zaczyna tętnić życiem. Wśród gości pojawia się nagle znajoma twarz: policzki nakrapiane pryszczami, kulfoniasty nos i te przylizane wiecznie włosy. Oczywiście! To mistrz pióra we własnej osobie! Przyszedł na ulubione danie – kluski śląskie z masłem, posypane obficie cukrem. Palce lizać! Można dostrzec, jak Kierepka błyska swoim jastrzębim okiem, rozglądając się wokoło, i nagle brwi wędrują mu w górę, a za moment na jego twarzy pojawia się wyraz nieskrywanego zaciekawienia. Zasłaniając się menu, lawiruje niczym szpieg z Krainy Deszczowców pomiędzy stolikami, by wreszcie usiąść niezauważony, tyłem, tuż za plecami Magdy. Dla Kierepki wszystko jest źródłem tematu. Cieszy się więc, i po chwili pochyla nad kartą. – Nie twierdzę, że ktoś im pomógł – mówi Magda, z naciskiem na słowo „ktoś”. – Ale jeśli tak jest? To oznaczałoby... no wiesz... seryjnego morde... – Jezu! – Łukasz nie wytrzymuje. – Jaki morderca, na Boga?! I do tego seryjny! Tutaj, w tym zadupiu! Te kobiety po prostu załamały się z jakichś powodów i zrobiły, co zrobiły. Moja żona też. Bo ją zostawiłem kompletnie samą, nie miałem pojęcia, że ma taką słabą psychikę. – Wybacz, ale to raczej kieski powód, aby zaraz odbierać sobie życie. – Co sugerujesz? Że ten bęcwał z twojej gazety, który wypierdział, za przeproszeniem, z siebie te głupoty, miał rację? Że ona miała kogoś na boku? I nagle sumienie ją zżarło? Nie wierzę! – No dobrze... – Magda sięga po torebkę. – Nasza rozmowa zmierza w złym kierunku. Miło się z tobą gawędziło, ale chyba muszę już iść. – Wstaje od stołu. Magiera potrząsa głową. Wciąż czuje zdenerwowanie. Podnosi się z krzesła i przykleja na twarz wymuszony uśmiech. – Nie miej mi za złe – prosi. – Chyba mnie rozumiesz? To wszystko jest takie nierealne.

– Jasne. – Magda posyła mu litościwe spojrzenie. – Kiedyś byłeś podobno najlepszym gliniarzem w okolicy. Myślałam, że... – Nie jestem już gliną. Jestem znudzonym życiem facetem, który udaje i wmawia sobie, że jest inaczej. Przepraszam. – OK. Przecież się nie gniewam. Jestem tylko trochę, no wiesz, zawiedziona. Magiera nic nie odpowiada. Bo co miałby powiedzieć? Że sam jest rozczarowany? Wychodzą więc przed lokal. Na zewnątrz mimo popołudniowych godzin jest szaro i ponuro. Deszcz, co prawda, przestał już padać, ale temperatura nie podniosła się nawet o marny stopień. Jest zimno. Magda naciąga na głowę kaptur. – Wracasz do redakcji czy masz inne plany? – pyta Magiera. – Idę do domu. – Podwiozę cię. – Przecież to rzut beretem stąd. – No tak... – wzdycha Łukasz. – W takim razie do następnego widzenia. Może będzie okazja. – Cześć. – Magda kiwa głową. – Przemyśl chociaż, co ci powiedziałam. *** Nic tak pobudzająco nie działa na Kierepkę jak perspektywa nowego tematu. Wciąż siedzi w Nowomiejskiej i z emocji spowodowanych tym, co przed chwilą podsłuchał, nie może spokojnie jeść. Kluski wyślizgują mu się spod widelca, aż jedna ląduje w końcu na spodniach mistrza pióra. Ten jednak nawet tego nie zauważa, widząc za to oczyma wyobraźni wielki, nabity grubą czcionką tytuł w gazecie: „Seryjny morderca podrzyna kobietom gardła!”, a pod nim sensacyjna w tonie treść, podpisana „Mirosław Kierepka”. – No, no... – szepcze sam do siebie nasz mistrz. – To jest to, bracie. Znowu miał nosa. Jak tylko ich zauważył, wiedział, że ta parka spiskuje i zmawia się na coś. Doskonale wie, że ten dupek gliniarz unikał do tej pory jego koleżanki z redakcji, też zresztą zdrowo stukniętej, a tu nagle jedzą razem obiad. Kierepka postanawia zająć się na poważnie sprawą. Musi tylko dowiedzieć się czegoś więcej. Szkoda że tak długo zwlekał z wyjściem do knajpy, słyszałby

znacznie więcej. Ale i tak to, co dotarło do jego uszu, było oczywiste. Teraz trzeba było tylko wymyślić sposób, aby pociągnąć za język tę skośnooką cwaniarę. W miarę przełykania kolejnych kęsów klusek śląskich w głowie Kierepki rodzi się pomysł, jak to zrobić. Być może trochę ryzykowny, ba, nawet bardzo ryzykowny, ale nie było takiej rzeczy, której on, prawdziwy reporter, niedoceniany w tej cholernej mysiej dziurze, nie zrobiłby, aby osiągnąć cel. A skoro właśnie los się do niego uśmiechnął, musi szansę wykorzystać, zanim ta jędza o skośnych oczach zdąży go uprzedzić. Kierepka kończy więc jedzenie, zostawia na stoliku dziesięć złotych w bilonie, które wciska pod talerz, i czym prędzej opuszcza lokal. Zamierza pojechać prosto do Gliwic, gdzie mieszka jego znajomy ze studiów, obecnie właściciel małego sklepiku z ciekawymi gadżetami elektronicznymi. Jeden z nich idealnie przyda się, aby zapanować nad sytuacją. Z tą myślą reporter „Miejskiego Echa”, przez kilku złośliwych mieszkańców zwany „miejskim uchem”, wsiada do samochodu i z piskiem opon wyjeżdża z parkingu.

Rozdział 3. Krew jest wszędzie Minął długi, beznadziejnie nudny tydzień. Jedyną rzeczą, która zmieniła się w miasteczku, była większa ilość liści na ulicach i chodnikach. Żółte, a po części zeschnięte, zalegały dosłownie wszędzie. Mało kto jednak zwracał jeszcze na to uwagę. Bardziej interesujące było to, że zaczynał się właśnie grudzień, a pogoda znowu przypominała końcówkę lata. Na powrót zrobiło się ciepło, słońce całymi godzinami uśmiechało się do mieszkańców, zima, nawet jeśli gdzieś tam czaiła się w oddali, była równie nierealna jak to, że władze miejskie zdecydują się wreszcie na remont dziurawej od kilku dziesięcioleci małej uliczki na Starym Osiedlu, tej, przy której stało przedszkole, a którą Magiera przemierzał często tam i z powrotem, wędrując spacerkiem do sklepu. Łukasz każdego dnia analizował hipotezę Magdy i za każdym razem wychodziło mu, że dziewczynę mocno poniosła wyobraźnia. Zdążył już opieprzyć swojego bardzo dobrego kolegę Artura za to, że w ogóle namówił go na całe to, pożal się Boże, spotkanie. Owszem, Magda okazała się przy bliższym kontakcie całkiem sympatyczną osobą, ale te jej teorie... one jedynie obudziły dawne upiory, wciąż drzemiące, jak się okazało, w głębi jego duszy. No cóż – rozmyślał, siedząc z puszką piwa w wygodnym fotelu – czasu nie cofniesz. Znowu będzie musiało upłynąć kilka dni, aby mógł dojść do siebie. Nie miał więc nasz policjant dobrego nastroju. Nie miał go też przez wszystkie te dni burmistrz Mazguł. Po pamiętnym spotkaniu z Kierepką w wodnym ośrodku nawet słowem nie pisnął żonie o swoich podejrzeniach. Uznał, że jakoś to przeboleje, że lepiej nie rozgrzebywać sprawy, bo gotowa w końcu przygnieść go jak zrzucony nagle na plecy worek z kamieniami. Oczywiście doszło do niego, o czym ludzie w mieście plotkują, tym się jednak nie przejmował. Ludzie zawsze o czymś gadali. A to o łapówkach, to znowu o układach, a kiedy przychodziło co do czego i tak najwięcej głosów zdobywał on, Franciszek Mazguł, „burmistrz na wyciągnięcie ręki”, jak sam o sobie mawiał, gównie podczas kampanii wyborczych. Nieraz nie mógł się nadziwić ludzkiej naiwności. I wiary w wyborczą kiełbasę. Wystarczyło naobiecywać, trochę pościemniać, podłożyć świnię konkurencji i wygrana była pewna jak amen w pacierzu.

Historia z żoną i Kierepką przygnębiła jednak Mazguła. Co do tego nie było wątpliwości. Jego twarz jakby poszarzała, a oczy uciekły w głąb czaszki. Kochał Ewę, był o nią zazdrosny, czasami może nawet chorobliwie, ale w głębi serca chciał jej ufać i nie wyobrażał sobie, żeby mogła doprawiać mu rogi. Po rozmowie z Kierepką, pomimo iż pogodził się z losem (a przynajmniej wmawiał sobie, że tak jest), wciąż jednak prześladowały go ohydne obrazy, na których jego naga żona tarza się w bliżej nieokreślonym miejscu i scenerii z jakimś włochatym typem. Niepokoiło go też dziwne zachowanie Ewy. Od dwóch dni zaczęła się zachowywać tak, jakby ktoś wyciągnął jej z tyłka jedną z dwóch baterii. Kobieta straciła zupełnie energię do życia, chodziła osowiała, mało co się odzywała. Mazguł nie znał takiej żony. Tłumaczył to sobie tym, że być może Ewa domyśla się, że on o wszystkim wie i męczą ją po prostu wyrzuty sumienia. Jedynym pocieszeniem w ciągu tych kilku sflaczałych, ale na szczęście minionych już dni był fakt, że bez problemów zdołał namówić naczelnego „Miejskiego Echa”, aby docenił w końcu reportera Mirosława Kierepkę, który swoim zaangażowaniem w miejskie sprawy zasłużył na podwyżkę. Rzecz jasna, gmina przekaże na to odpowiednią pulę pieniędzy w postaci dodatkowych reklam mających zachęcać mieszkańców do korzystania z miejskiego domu kultury. Przekonując w ten sposób naczelnego pisma, Mazguł czuł wzbierającą irytację, a nawet niesmak do siebie. Zrobił to jednak i szybko o tym zapomniał. Nudny tydzień nie posunął też do przodu rodzącego się romansu między Magdą a aspirantem Zielińskim. On pełnił dyżury jeden za drugim, wypełniając lukę za chorego kolegę, a Magda niespodziewanie dowiedziała się, że jej starsza o dwa lata siostra, Klara, zmuszona jest zamieszkać z nią przynajmniej przez okres zimy. Przez cały tydzień w wolnych chwilach przygotowywała więc pokój gościnny, który do tej pory pełnił rolę graciarni. Musiała gdzieś poupychać pudła wypełnione książkami, gazetami, niepotrzebnymi ubraniami i pamiątkami z dzieciństwa, z którymi wciąż nie potrafiła się rozstać. No i sama Klara! Co się stało, że ucieka z własnego domu? Od męża? O tym siostra Magdy nie chciała mówić przez telefon, obiecując, że na miejscu wszystko wyjaśni. Prawdę mówiąc, Magda nie była też przekonana, czy w ogóle chce, aby znajomość z Zielińskim wykroczyła poza koleżeństwo.

Nawet pierwsze pióro w mieście, Mirosław „Mistrz” Kierepka, nie było do końca zadowolone. Zdobył, co prawda, to, co potrzebował, mały gadżet z doskonałej jakości aparatem podsłuchowym zamontowanym w długopisie, ale wciąż nie miał okazji podrzucić go swojemu największemu wrogowi w redakcji, czyli Magdzie. Męczyło go to tak, że w nocy z niedzieli na poniedziałek nie mógł przez kilka godzin zasnąć, a kiedy wreszcie odpłynął w siną dal, spał tak twardo, że zamiast o ósmej, obudził się dopiero w południe. Dawno po wyznaczonej godzinie spotkania z redaktorem naczelnym, na którym miał szefowi zapowiedzieć sensacyjny artykuł o grasującym w okolicy seryjnym mordercy. Dla nikogo więc nie był to tydzień zbyt udany. Może z wyjątkiem tych mieszkańców, którzy akurat w tak nietypowym czasie zaplanowali sobie urlop i dzięki temu mogli bez przeszkód korzystać z niezwykłej pogody. *** Nadszedł jednak wtorek. Dzień, który wielu ludziom w małym miasteczku, otoczonym ciemnym lasem i pełnym schnących na ulicach liści, zapaść miał na długo w pamięć, a kilku osobom zmienił w efekcie życie. Początek dnia nie wróżył jeszcze niczego nadzwyczajnego. Zaczął się podobnie, jak każdy inny wcześniej – pierwsi mieszkańcy, którzy budzą się już kilkanaście minut po godzinie trzeciej w nocy, to pracownicy odległych kopalń. Muszą jakoś zebrać się do kupy, strząsnąć z siebie resztki snu, który jednak jest jak arabska guma – wciąż oblepia ciała i umysły, spowalnia ruchy i zamienia mózg w miękką watę. O tej porze to jednak nic nadzwyczajnego. Dwie godziny później na ulicach pojawiają się pierwsze samochody tych, którzy spieszą się do miejscowej fabryki. W kolejnych chwilach z łóżek zwlekają się tak zwani pracownicy umysłowi. A godzinę później, jest już dziewiąta, oczy otwiera Łukasz Magiera. Przeciąga się, czuje się wyspany. Wreszcie ma dobry humor. Nie pamięta, co mu się śniło, ale gdzieś w podświadomości czuje, że był to całkiem przyjemny sen. Wstaje więc z łóżka pełen optymizmu, chociaż nic szczególnego nie ma w planach na wtorek. Po śniadaniu postanawia zadzwonić do Magdy. Coś go do tej dziewczyny pcha. Jakaś nić sympatii, może chęć rozmowy z kimś

kreatywnym. Łukasz sam nie wie, dlaczego tak nagle zmienił zdanie o kobiecie, której przez ostatnie lata wprost nie cierpiał. Może to te jej oczy? Magda jednak nie odbiera telefonu. Magiera, trochę zawiedziony, wybiera więc numer Artura. Ale i on milczy jak zaklęty. Nastrój Łukasza nieco blednie po tych nieudanych próbach kontaktu. Wstaje więc z fotela, podchodzi do biurka, umieszczonego przy oknie w głównym i jedynym oprócz maleńkiej sypialni pokoju, i decyduje się napisać zaległy raport dla prywatnego zleceniodawcy z Raciborza. Mężczyzna przed miesiącem poprosił go o ustalenie faktycznego stanu finansowego pewnego przedsiębiorstwa, z którym zamierza wejść w spółkę. Łukasz już kilka dni temu zakończył sprawdzanie obiektu i teraz pozostało mu tylko przenieść swoje spostrzeżenia na papier. Zabiera się więc do pracy. Niecały kilometr dalej, w mieszkaniu przy ulicy Arki Bożka, niedaleko restauracji Nowomiejska, Magda z trudem powstrzymuje okrzyk zdziwienia, kiedy Klara wyjawia jej powód przeprowadzki z odległego, bądź co bądź, Olsztyna. – Jak mogłaś to zrobić?! – Skośnie ułożone oczy Magdy niemal wychodzą z orbit. – Na litość boską, Klara! Przecież masz takiego fajnego faceta, Chryste! Co cię do tego pchnęło?! Siedząca naprzeciwko Magdy kobieta zagryza dolną wargę, a po chwili odgarnia z czoła blond grzywkę i, wpatrując się w siostrę, krzyczy: – A ty co, do licha? Mamuśka?! Mówię ci, że tak jakoś wyszło. W życiu zdarzają się gorsze rzeczy. Piotrek miał się o tym nie dowiedzieć, to był jednorazowy wyskok, ale pech chciał, że wyszedł na jaw. Zdrada to jeszcze nie koniec pieprzonego świata! – Ale to koniec twojego udanego podobno małżeństwa, idiotko, nie rozumiesz? Wcale się nie dziwię, że kazał ci się wynosić. – Nie kazał, nie kazał... Sama tak zdecydowałam – odpowiada oburzonym tonem Klara. – Żebyśmy oboje mieli czas i możliwość wszystko przemyśleć. – No nie wiem... – mruczy pod nosem Magda. – Gdyby mnie facet zdradził, w życiu bym mu tego nie wybaczyła. – Wiesz co, wrócimy do tego później, dosyć będzie czasu na gadanie o moich sprawach, przecież dopiero co przyjechałam. Pokaż mi lepiej, gdzie mnie ulokujesz. – W piwnicy, cholera – warczy Magda. Nie potrafi zrozumieć

beztroski siostry. Wie, że Klara zawsze na luzie podchodziła do życia, ale małżeństwo, do cholery, nie jest grą w kierki! Ludzie nieraz przez całe życie szukają partnera, a ona go tak po prostu zdradza, jak jakaś pierwsza lepsza. – W drugim pokoju, są tylko dwa. Chyba jeszcze nie zapomniałaś? Klara, obrażona atakiem na nią, dźwiga się z fotela, bierze walizkę, plecak i znika za drzwiami mniejszego pokoju. Magda tymczasem kręci z niedowierzaniem głową. Wciąż nie może uwierzyć, że jej rodzona siostra okazała się zwykłą suczą. No tak. Może tak o niej myśleć, niestety. Chyba że Klara miała rzeczywiście jakiś powód, aby tak postąpić. Ale tego Magda nie wie. Zdegustowana sięga do torebki i wyciąga z niej notes i długopis. Chwilę mu się przygląda, nie pamięta, skąd go ma, a następnie zapisuje, żeby późnym popołudniem zadzwonić do Zielińskiego. Mieli się spotkać już tydzień temu, ale ani on, ani ona nie mieli na to czasu. Więc może dzisiaj? Oczywiście nie w jej mieszkaniu, bo teraz jest Klara, ale gdzieś w miasteczku? Może. Czy jednak jest do końca pewna, że tego chce? To wciąż żonaty facet, diabli wiedzą, jak potoczą się dalej ich małżeńskie losy. – Cholera... – mruczy, niezadowolona z natłoku sprzecznych myśli, spogląda na zegarek i stwierdza, że najwyższa pora wyruszyć do redakcji. *** W „Miejskim Echu” tymczasem Kierepka zaciera z uciechy dłonie. Właśnie wszedł do redakcji po tym, jak przez bite pół godziny warował w swoim samochodzie zaparkowanym przed Nowomiejską i podsłuchiwał rozmowę Magdy z jej siostrą. Do głowy mu wcześniej nie przyszło, że ta pinda ma siostrunię. W dodatku puszczalską! Może i on skorzysta w takim razie? Jeśli jest chociaż w połowie taka ładna i zgrabna jak Magda, Kierepka nie zamierza jej przepuścić. Przyjdzie jednak na to czas. Na razie ważne jest to, że sprzęt działa zaskakująco dobrze. Tak jak przypuszczał i zdążył to już dawno zauważyć, jego redakcyjna koleżanka, a raczej niekoleżanka, rzadko rozstawała się ze swoją torebką, w której pewnie tak jak u każdej kobiety na dnie zalegało z tysiąc różnych drobiazgów. Kiedy więc w poniedziałek Magda na moment zostawiła torebkę na redakcyjnym biurku, a sama

popędziła sprawdzić, dlaczego w jej samochodzie włączył się alarm (samochód wył, bo Kierepka zapłacił jakiemuś smarkaczowi dychę, aby kopnął w zderzak pojazdu), mistrz pióra skorzystał z okazji i podrzucił jej swój szpiegowski gadżet. Teraz ma więc niemal stuprocentową pewność, że w dowolnym momencie będzie mógł słuchać, z kim i o czym ta cholera rozmawia. Na razie więc wszystko idzie po jego myśli. Będzie mógł kontrolować sytuację, zbierać cenne informacje, a później sprytnie wyprzedzi Magdę w publikacji sensacyjnego materiału. Zdążył już bowiem uwierzyć, że gdzieś w okolicy, może w tym diabelnie ciemnym lesie, czai się zwyrodniałe zło, morderca, który atakuje, gwałci i zarzyna swoje ofiary. – Taaa... – mruczy, spoglądając w ekran laptopa z otwartą stroną informacyjną. – Te wszystkie gówna tutaj już niedługo okażą się warte funta kłaków w porównaniu z moim tematem. Trzeba tylko mieć uszy i oczy otwarte. Reszta przyjdzie sama. *** Po południu niebo nad miasteczkiem pierwszy raz od wielu dni zasnuwa się chmurami. Wygląda to tak, jakby ktoś nagle zaciągnął na nim pofałdowaną i mocno już przybrudzoną firankę. Od razu robi się ciemniej, toteż kiedy godzinę później na zegarkach wskazówki zbliżają się do godziny siedemnastej, zdaje się, że jest już głęboka noc. W takich to okolicznościach do bramy ośrodka wodnego zbliża się Heniu Złota Rączka, złorzecząc pod nosem na egipskie ciemności. Po obu stronach drogi wiodącej na stawy, w jej końcowym odcinku na długości jakichś trzystu metrów, rosną gęsto drzewa, co dodatkowo potęguje wrażenie, że jest już bardzo późno. Heniu potyka się co parę kroków, kopie z wściekłością w sterty liści, głośno przeklinając burmistrza i wszystkich miejskich radnych. Prawda jednak jest taka, że jego problemy z równym i spokojnym marszem wynikają bardziej z tego, że dopiero nad ranem skończył małą libację w towarzystwie kumpli, po której przespał pół dnia, a później, aby wypędzić z głowy stado szalejących stworów, strzelił sobie jeszcze zdrowy łyk ze schowanej przed żoną półlitrówki czystej. Ku zdumieniu Henia brama jest lekko uchylona. – Łooo! – wyrywa mu się z gardła. Wchodzi na teren ośrodka, domyka bramę, przekręcając wielki

klucz w zamku i domyślając się jednocześnie, że to burmistrz Mazguł znowu myszkował po ośrodku i pewnie zapomniał ją za sobą zamknąć. Później pewniejszym już krokiem zmierza w stronę magazynu wodnych akcesoriów, tego samego, w którym tydzień wcześniej miał okazję podsłuchać ciekawą rozmowę. Ma tam swoje rzeczy do przebrania. Zaparzy więc kawę, odpocznie nieco, a następnie zreperuje kilka uszkodzonych w sezonie wakacyjnym kajaków. Takie ma plany Henio Złota Rączka. Spełzają one na niczym w momencie, w którym stróż ośrodka usiłuje włożyć mniejszy już klucz do zamka drzwi od magazynu. Klucz jakby ześlizguje się i za nic nie chce trafić do dziurki. – Kurwa, co jest?! – Henio nie wytrzymuje. Wciąż jest ciemno, że oko wykol, na nic więc zdaje się wpatrywanie w zamek. Nic w nim nie widać, niemniej jednak klucz za nic w świecie nie chce wejść do środka. – Jakieś cuda, czy jak? Henio prostuje się, czując przy okazji, że w głowie przelewa mu się jakby morska fala, drapie się w brodę i zastanawia, co zrobić w tej durnowatej sytuacji. Przecież nie będzie wyważać tych kurewskich drzwi! Nie ma czym i jest za ciemno. Próbuje więc jeszcze raz. Tym razem wpada na genialny pomysł. Ma przecież przy sobie telefon! Uruchamia go i podświetla zamek w drzwiach. – Nie... To niemożliwe – mamrocze zdumiony. Przyświeca raz jeszcze, nachyla się i przez kilkanaście sekund wpatruje się w to samo miejsce. Powoli nabiera pewności, że nie ulega złudzeniom i że w cholernym zamku tkwi włożony od wewnątrz klucz! – Ale skąd się tam wziął?! – prawie krzyczy, zły, że wciąż stoi pod drzwiami, zamiast siedzieć już po drugiej stronie i raczyć się świeżo zaparzoną kawą. Henio nie ma pojęcia, co o tym myśleć. Powoli jednak, w miarę jak jego głowa trzeźwieje na skutek adrenaliny i spadającej temperatury, zaczyna do niego docierać jedyna możliwa prawda. Ktoś musiał się zamknąć od środka. Nie ma innej możliwości. I tym kimś może być tylko jednak osoba – burmistrz Franciszek. – Chryste... – wyrywa mu się ze ściśniętego gardła. Rozgląda się ze strachem dookoła, jakby to on był winny zaistniałej sytuacji. Jest już niemal pewien, że burmistrz miał zawał albo wylew, ciągle się denerwował, nawet bzdurami, i teraz leży tam

dogorywając lub, co gorsza, nieżywy już na amen. – Panie Franciszku! – krzyczy nagle, uderzając pięściami w drzwi. – Jest pan tam?! Halo! Panie burmistrzu! To ja, Heniek! Echo uderzeń rozlega się jeszcze przez kilka sekund, po czym nastaje złowieszcza cisza. Henio nie na żarty zaczyna się bać. Co ma teraz zrobić? Zadzwonić na policję? Do strażaków? A jeśli to tylko jego wyobraźnia płata mu figla? Przecież pił... Później okaże się, że klucz nie wchodził, bo ktoś napchał do zamka jakiegoś świństwa i wszyscy w mieście będą się z niego przez najbliższe lata nabijać... Henio podejmuje jeszcze jedną próbę i znowu uderza dłonią w drzwi. Z marnym skutkiem. Decyduje się więc obejść magazyn, chociaż doskonale wie, że dwa małe okna z tyłu budynku mają solidne kraty i nawet mysz się przez nie prześlizgnie. I rzeczywiście tak jest. Okna są całe, kraty nienaruszone. Henio usiłuje zajrzeć do środka. Przyświeca sobie telefonem, ale nic to nie daje. Szyby są brudne albo czymś umazane, w każdym razie gówno widać. Ogarnia go wściekłość. Albo ktoś zrobił mu głupi kawał, albo w środku naprawdę jest burmistrz. Uruchamia ponownie telefon i wyszukuje numer do Mazguła. Najwyżej mnie opierdzieli – myśli. – Trudno. Chwilę czeka na połączenie. Kiedy traci już nadzieję, a jednocześnie nabiera pewności, że Franciszek Mazguł leży w kanciapie, bez tchu i życia, w słuchawce odzywa się wkurzony głos, który Henio bez wahania rozpoznaje: – Co jest, Heniu? Zabrakło ci gorzałki? – Matko święta... Panie burmistrzu... Jak to dobrze... O Jezu! – Co z tobą, człowieku? – warczy po drugiej stronie Mazguł. – Co tak jęczysz? Jesteś pijany? Nie mam czasu na wygłupy! – Panie burmistrzu, myślałem, że pan nie żyje! – W telefonie zapada cisza. Po kilku sekundach Henio, podekscytowany, szybko dodaje: – Nie mogę otworzyć drzwi do magazynu, w środku jest klucz i myślałem, wie pan, może to zawał, wypadek jakiś czy coś... tylko pan tu przecież przychodzi... – Uspokój się, do cholery! O czym ty gadasz?! Piłeś czy nie? Słyszysz chyba, że żyję! – Piłem, ale... – Więc wsadź łeb do stawu i otrzeźwiej, bo słowo daję, wyleję cię na zbity pysk! Odwaliło ci w końcu od tej wódy! Mam własne

problemy, a ty mi jakieś pierdoły pociskasz. – To nie tak – mówi, spokojnie już, Henio Złota Rączka. – Może mnie pan wylać, ale w tych drzwiach jest klucz. Ktoś jest w środku i ten ktoś nie odpowiada. Przecież nie przeniknął przez ściany! – Powtórz! – No mówię przecież, że się nie da otworzyć tych cholernych drzwi, bo w środku... – Zaraz tam będę, czekaj na mnie! Połączenie zostaje przerwane. Henio jest zaskoczony. W ostatnim zdaniu burmistrza wyraźnie słyszał trwogę. Zastanawia go też fakt, że Mazguł tak błyskawicznie zmienił zdanie. – Dziwne... – mruczy pod nosem. Znowu stoi pod drzwiami, z przyciśniętym do nich uchem, i usiłuje złowić jakiś nawet najmarniejszy dźwięk ze środka. Zamiast tego słyszy nagle za plecami plusk. Gwałtownie się prostuje, czując, jak serce rusza do galopu. Dopiero po chwili uświadamia sobie, że to najpewniej jakaś ryba, w końcu jest tuż przy stawie. Usiłuje się roześmiać, ale zamiast tego z jego spierzchniętych ust wydobywa się nieprzyjemny charkot, niemający nic wspólnego z dobrym humorem. Kwadrans później nieznośną ciszę zakłóca warkot samochodu, a za kolejne pięć minut przed Heniem staje Franciszek Mazguł. Strach aż nadto wyziera z jego oczu. I jeszcze coś – jakby zwątpienie. W jednej ręce trzyma łom, w drugiej wielką latarkę. – Nie musiał się pan fatygować, burmistrzu! – Henio czuje się winny, że za jego sprawą burmistrz, taka ważna osobistość, najważniejsza w miasteczku, osobiście zamierza zrobić to, co należy do jego, Henia Złotej Rączki, obowiązków. – Też bym... – Nic nie rozumiesz, Heniu – oznajmia grobowym głosem Mazguł. – Odsuń się. Kiedy Henio robi zdecydowany krok w tył, burmistrz podchodzi do drzwi, wpycha końcówkę łomu między drzwi a futrynę i z całej siły naciska. Słychać nieprzyjemny zgrzyt, a zaraz później trzask pękającego drewna i oto drzwi odskakują jakby za sprawą niewidzialnej sprężyny. Chwilę później ze środka rozchodzi się ledwo wyczuwalny mdły i słodkawy zapach. Franciszek Mazguł krzywi się i ogląda na Henia. Naraz opuszcza go pewność siebie, ucieka jak powietrze z przekłutego balonu.

– Wejdziesz? – pyta drżącym z emocji głosem. Henio kiwa powoli głową. Wejdzie, no pewnie, że wejdzie do tej pieprzonej ciemnej jamy. Nawet jeśli ktoś tam jest i ma go zdzielić po głowie. Ale wolałby nie. Widzi, że Mazguł sflaczał i coraz bardziej jest zdziwiony jego zachowaniem. On coś przeczuwa – przychodzi mu do głowy. Sam też ma nielichego pietra. Nie pamięta, kiedy się tak bał. Może wtedy, gdy jako dzieciak skradł razem z kumplami jabłka z cudzego sadu, a później, przeskakując przez płot z kieszeniami wypchanymi nie swoją własnością, wpadł prosto na wracającego z pracy ojca. – Daj pan tylko latarkę – mówi, wyciągając rękę. – Gdyby coś nie tak było ze światłem. Mazguł podaje mu latarkę i odsuwa się od drzwi. Serce zaczyna mu łomotać, a na skroniach czuje zimny pot. Najchętniej rozpłynąłby się teraz w nicości. Henio tymczasem wchodzi do magazynu. Czuje ten specyficzny zapach, taki sam jak kiedyś, gdy był dzieckiem i dziadek zabrał go na świniobicie. Był to zapach gorącej krwi, od którego długo nie mógł się uwolnić. Nogi miękną mu w kolanach. Coś mu też podpowiada, że lepiej użyć latarki zamiast włącznika światła. Nie chce oglądać wszystkiego za jednym razem. Woli po kawałku, tam gdzie skieruje latarkę. Przez moment nic się nie dzieje, nic nie słychać, aż nagle Henio odzyskuje głos: – Matko święta... – szepcze. – To nie może być... Omiata żółtym snopem światła całe pomieszczenie, stojąc w miejscu. Nie ma odwagi przesunąć się do przodu chociażby o milimetr. Zaczyna drżeć na całym ciele. – Matko święta! Powtarza to jeszcze kilka razy z trwogą w głosie i wycofuje się, obserwując skaczące po ścianach i suficie złowieszcze cienie. Świeże powietrze sprawia, że Henio Złota Rączka odzyskuje po chwili jasność umysłu. Patrzy bez słowa na burmistrza, któremu z oczu wyziera dziki strach, i zbiera się na odwagę, aby coś powiedzieć. Mazguł jednak go uprzedza: – To... ona, prawda? – mówi, opierając się jedną ręką o otwarte na oścież drzwi. – Wiem, że to ona. Boże...! – Skąd pan wie? – Henio robi wielkie oczy. – Nie było jej w domu, umówiliśmy się, a jej nie było, cały czas

nie było, dzwoniłem po znajomych, myślałem, że znowu... – Mazguł odrywa się od drzwi, z zamiarem wejścia do środka magazynu. – Zaraz! – Henio przytrzymuje go za ramię. Sięga do kieszeni kurtki i wyciąga małą piersiówkę. – Niech pan się napije. No! Człowieku! Bez tego... Burmistrz przez moment patrzy pustym wzrokiem na butelkę. Wreszcie kręci głową. – Nie chcę – mówi twardo. – Muszę ją zobaczyć. Mój Boże, dlaczego?! *** Jest kilka minut po godzinie dwudziestej drugiej, kiedy Łukasz Magiera zamyka za sobą drzwi wejściowe do mieszkania. Wciąż jeszcze ma przyśpieszony oddech po przebieżce, którą urządził sobie w ramach programu spalania zbędnego tłuszczu. Już dawno zauważył u siebie tendencję do tycia, ale wciąż odkładał moment, w którym zaplanował sobie walkę z własną słabością, ograniczając się jedynie do zmiany diety. Dzisiaj postanowił to zmienić. W końcu nie jest jeszcze starym dziadem. Nie okłamuj się, człowieku, to ta skośnooka laska tak na ciebie podziałała – coś mu mówi w głowie. – Bzdura! – odpowiada sam sobie. – Za młoda jest. Ale ładna za to. I niegłupia. Łukasz uśmiecha się pod nosem do swoich myśli, idzie do łazienki, gdzie ma zamiar wziąć gorący prysznic. Po drodze rzuca jeszcze okiem na telefon. Zostawił go w domu, wiedząc z doświadczenia, że i tak nikt nie powinien dzwonić. Wyświetlacz nokii pulsuje tymczasem bladym światłem, co oznacza, że ktoś jednak usiłował się z nim skontaktować. Sprawdza więc kto. – Cholera! – klnie pod nosem. Osiem nieodebranych połączeń od abonenta „Magda”. Magiera unosi brwi w zdziwieniu. Domyśla się, że coś się musiało stać. Nie było go raptem godzinę, a tu, proszę, świat się wali. Nie oddzwania jednak. Uznaje, że kilka dodatkowych minut nic nie zmieni. Za to on zdąży się wykąpać. Taki już jest – spokojny z natury. Znika więc w łazience. Stojąc pod prysznicem słyszy, jak pozostawiony w pokoju telefon znowu ćwierka.

– Co za ludzie! – denerwuje się. – Pali się? Wyskakuje z kabiny, owija się ręcznikiem i, zostawiając mokre ślady na posadzce, wraca do pokoju. Chwyta telefon i już zamierza wcisnąć przycisk połączenia, kiedy telefon znowu dzwoni. – Jestem, jestem – mówi pośpiesznie. – Na litość boską! – Słyszy rozzłoszczony głos Magdy. – Co się z tobą dzieje?! Spałeś już, czy jak? – Zapomniałem telefonu, a byłem poza domem – wyjaśnia. – Nie spodziewałem się, że ktokolwiek zadzwoni. Raczej się to nie zdarza, więc nie rozumiem... – Dobra, posłuchaj. Możesz do mnie teraz wpaść? Tylko szybko. – Cóż... – wzdycha Magiera. Jest zaskoczony. – W sumie mogę. Ale... – To przyjeżdżaj jak najszybciej. Powiem ci na miejscu. Cześć. Połączenie zostaje przerwane, zanim Łukasz decyduje się na jakąś odpowiedź. Przez kilka sekund wpatruje się jeszcze w telefon, jakby to z niego mógł odczytać powód tak niespodziewanego zaproszenia. Nagle uświadamia sobie, że nie wie, gdzie dokładnie Magda mieszka, z wyjątkiem tego, że w „wieżowcu”. Wybiera więc jej numer, a po chwili wie już, że musi wejść na ostatnie piętro. Kwadrans później puka do ciemnych drzwi z dębowego drewna, przyozdobionych fikuśną tabliczką z napisem „czarująca czarownica”. Uśmiecha się pod nosem. Kiedy jednak drzwi się otwierają, mina mu rzednie. Przed sobą widzi wysoką, szczupłą blondynkę ze ściągniętymi w kuca włosami. – Przepraszam – bąka. – Chyba pomyliłem... – Wchodź! – Słyszy ku swojemu zdumieniu głos Magdy, a zaraz dostrzega i ją samą wyłaniającą się zza pleców blondynki. – To moja siostra Klara. A to ten policjant, o którym ci mówiłam... Wchodź, wchodź. Łukasz ma mętlik w głowie. Zastanawia się, o co tu chodzi. Jego zdumienie rośnie, kiedy w środku zastaje jeszcze jedną osobę. To Adam Zieliński. Wie o nim tyle, że jest policjantem, ale nigdy osobiście z nim nie rozmawiał. Wiedział też jednak, że facet ma żonę. Co to wszystko znaczy? Jakaś schadzka się szykuje? – Komisarz Magiera! – Zieliński wstaje z fotela i wyciąga na powitanie dłoń. – Miło mi pana poznać. W komendzie wciąż o panu krążą legendy.

– Że zbzikowałem, co? – Magiera uśmiecha się krzywo. – Gdzie tam! – zaprzecza gorąco Zieliński. – Był pan... jest pan wzorem, kurczę! – Przesada, poza tym jeszcze nie umarłem, a dopiero po śmierci wielcy ludzie są doceniani. – Roześmiałabym się, gdyby nie to, co się dzisiaj wieczorem stało i dlaczego cię tutaj poprosiłam – wtrąca Magda i z miną wyrażającą śmiertelną powagę siada na sofie. – Kawa, herbata, piwo? – Skoro coś się szykuje, a widać, że tak, to poproszę kawę – decyduje Magiera. – Czarną. – Klara, będziesz taka uprzejma? – Magda rzuca spojrzenie w kierunku siostry, a ta wstaje i idzie do kuchni. – No więc na początku powiedz mi, Łukasz, że pojęcia nie masz o tym, co się dzisiaj wydarzyło w naszym smętnym, zdawałoby się, miasteczku? Dodam, że nie tak dawno, bo ledwie kilka godzin temu. – Przecież wiesz – mruczy Magiera. – Dzisiaj nawet nosa w internet nie wsadzałem, więc rzeczywiście nie wiem, o czym mówisz. – O kolejnym samobójstwie. – Magda nachyla się w jego stronę, a później przenosi wzrok na Zielińskiego. – Adam opowie ci szczegóły, bo przez moment był na miejscu zdarzenia. Powiem ci tylko, że tym razem jest to żona naszego... nie uwierzysz... burmistrza... To już jakieś fatum jest! Magiera nie skacze z wrażenia, nie unosi się, nie robi wielkich oczu. Jedynie niezauważalnie potrząsa głową. – Cóż... – wzdycha. – Każdy ma swój koniec. – Nie jesteś zaskoczony?! – dziwi się Magda. – Widziałem w życiu sporo rzeczy, aby jeszcze cokolwiek mogło mnie w tej branży zaskoczyć. Owszem, to dosyć niezwykłe. No to, że to dotknęło Mazguła. W świetle ostatnich plotek... Widocznie... – Łukasz, do cholery! – Magda unosi się w fotelu. – Nie udawaj, że nie rozumiesz! Adam powiedz mu co i jak. Zieliński potrzebuje około dziesięciu minut, aby zrelacjonować wydarzenia, do których doszło na terenie ośrodka rekreacyjnego. W tym czasie Klara podaje Łukaszowi kawę. – Rozumiesz teraz? Odebrała sobie życie w ten sam sposób, jak każda z poprzednich kobiet! I co teraz powiesz, mój policjancie? Magiera odstawia kubek z kawą i spogląda z uwagą na Magdę. Przez chwilę się zastanawia.

– Z jednym mogę się zgodzić... że nie jest to normalne – mówi wreszcie. – Ale założę się, że policja już to zakwalifikowała jako samobójstwo i nie ma żadnych podstaw, aby było inaczej. Innymi słowy mamy do czynienia z samobójstwami, bo życie odbierają sobie same ofiary. Zgadzasz się z tym? – No... tak – niechętnie przyznaje Magda. – To samobójstwa. – Więc co chcesz udowodnić? – Magiera przenosi wzrok na Zielińskiego, jakby szukając u niego potwierdzenia własnej racji. – Cóż... – Magda wstaje. – To samo jej mówiłam, kiedy natłukła mi do głowy tych swoich teorii – wtrąca się Klara. – Ale ona zawsze uparta była jak osioł. – Zamknij się! – Magda rzuca siostrze jadowite spojrzenie. Robi kilka kroków w kierunku kuchni, wraca i przystaje nad Łukaszem. – Najśmieszniejsze jest to, że teraz jedynym człowiekiem, który wyznaje podobną do mojej teorię, jest ta glista Kierepka. – Kto to? – pyta Klara. – Taki jeden bęcwał z mojej gazety. Szkodnik. – Jaką teorię? Że ktoś te kobiety...? – Zieliński robi ruch oznaczający podrzynanie gardła. – Taką, że już skurczybyk zdążył wrzucić do neta informację o seryjnym mordercy. Uwierzycie? – Jakim, do cholery, mordercy?! – Magiera traci nagle spokój ducha. – Na jakiej podstawie? Czy nie rozumiecie, że te kobiety same się zabiły? Mniejsza o to dlaczego. One, moja żona też, same, powtarzam, SAME to zrobiły. Chyba że ktoś im odebrał na odległość rozum, może kosmici, nie wiem, i kierował ich czynami. Niech Kierepka to napisze. Na pewno dostanie Pulitzera. Przez kilka sekund w pokoju nikt się nie odzywa. Magda wraca na fotel, Klara ukradkiem zerka na Zielińskiego, on udaje, że tego nie widzi, a Magiera wysysa z kubka resztkę kawy. Kiedy kończy, obrzuca obecnych spojrzeniem, po czym oznajmia: – No dobrze. Skoro tak, to zabawmy się w detektywów. Spróbujmy zbadać, dlaczego te nieszczęsne kobiety poobcinały sobie głowy. Ale tylko tyle. Nie szukamy żadnego psychola, chcemy tylko więcej się dowiedzieć o przyczynach. – Mówisz poważnie? – Magda aż podrywa się z fotela. – Śmiertelnie poważnie – odpowiada Łukasz, odwraca się w kierunku Zielińskiego i dodaje: – Wchodzisz w to, glino?

– Co? A tak, tak. – Zieliński kiwa głową. – Jasne. W takim towarzystwie... – Świetnie. – Magiera poprawia się na sofie. Co ma do stracenia? Trochę czasu? Oczywiście, że nie wierzy w żadnego seryjnego psychopatę, prawdą jednak jest, że i jego cała ta historia zaczyna intrygować. A może po prostu wróciła dawna chęć do wyjaśnienia powodów, dla których jego żona zdecydowała się na tak desperacki krok. – Na początek więc musimy dowiedzieć się czegoś więcej o samych ofiarach. Kim były, co robiły, jakie miały problemy, wszystko. Ty... – Spogląda na Magdę. – ...trochę już wiesz, bo szperałaś w przeszłości. Masz to gdzieś spisane? – Jasne, w komputerze. – Więc zrób wydruk. Jedno nazwisko na jednej kartce. W sumie trzynaście. Ja zrobię charakterystykę mojej żony. Adam pomoże nam, sprawdzając policyjne kartoteki. – Nie ma sprawy – odpowiada zagadnięty policjant. – Tylko że teraz nie jest to takie łatwe, wiesz... jest system... – Ominiesz go, nie martw się. – Magiera klepie go w ramię. – Na wszystko jest sposób. – Łukasz, czy to znaczy, że uwierzyłeś w moją teorię? – wtrąca Magda. – Wierzę, że być może jest coś dziwnego w tej nieszczęsnej serii. Tak czy inaczej, nie zaszkodzi się temu przyjrzeć, bo policja na sto procent tego nie zrobi. Nie ma żadnych do tego podstaw. Dlatego nie rozgłaszajcie tego faktu, bo ludzie pomyślą, że założyliśmy kółko zbzikowanych paranoików. Jeden Kierepka w tym miasteczku wystarczy. No i pamiętajcie, że robimy coś, do czego tak naprawdę nie mamy żadnych uprawnień, może z wyjątkiem ciebie, Magda. Jako dziennikarz masz prawo szperać w przeszłości innych. My, zwłaszcza ja, nie. Ale mogę ci pomagać. – Milknie na moment. – A co z burmistrzem? Wie ktoś? – Był w szoku – wyjaśnia Zieliński. – Ale trudno się dziwić. W tej cholernej szopie więcej było krwi niż w stawie wody. Chłopina rozkleił się i wciąż tylko powtarzał, że przecież o nic jej tak naprawdę nie podejrzewał. – Pewnie wini się za to, o czym ludzie gadają. – Magda kiwa ze smutkiem głową i patrzy wymownie na siostrę. – Że go zdradzała.

– Jeśli pijesz, siostruniu, do mnie, to wiedz, że mam w głowie nadal wszystkie klepki. Poza tym nie znoszę widoku własnej krwi. Mdleję z miejsca, wiesz przecież. Magiera jest zaskoczony. Nie rozumie, o czym siostry rozmawiają. – Czegoś nie wiem? – pyta. – Aaa, tam. – Macha ręką Magda. – Nic takiego. – Zdradziłam swojego męża, to chciała powiedzieć Magda. I pewnie w głowie roi się jej teraz, że też sobie poderżnę gardło. – Klara parska śmiechem. – Co za bzdura! Magiera wreszcie łapie, o co chodzi i kiwa głową ze zrozumieniem. Mógłby nic na to nie powiedzieć, ale coś go korci, kusi. Jakiś mieszkający w jego wnętrzu chochlik sprawia, że zaglądając w oczy Klarze, mówi: – Istnieje nauka zwana suicydologią. Traktuje o samobójstwach, ich przyczynach, zachowaniach, które je zapowiadają, i tak dalej. Suicydolodzy twierdzą też, że samobójstwami można się zarazić... *** Po godzinie dziewiętnastej w miasteczku nic już nie jest takie jak wcześniej. O ile poprzednie samobójstwo wywołało spore wśród ludzi zdziwienie, śmierć burmistrzowej wstrząsnęła mieszkańcami do żywego. Do północy nie ma w okolicy człowieka, który nie zadawałby sobie pytania, dlaczego piękna Ewa podcięła sobie gardło. Ludzie są przerażeni okolicznościami tragedii. Wielu powtarza, że ich spokojne dotąd miasteczko opanowały jakieś złe moce. Oliwy do ognia dolewa tymczasem nasz ulubiony reporter, mistrz pióra i nadzieja dziennikarstwa, Mirosław Kierepka, publikując w sieci na gorąco własne spekulacje, garść faktów i wyraźną sugestię, że w miasteczku pojawił się seryjny morderca. Kierepka dostał na to zgodę naczelnego, nie przebiera więc w słowach i plotkach. Siedząc jeszcze w redakcji, odbył z Kuczerą krzepiącą go rozmowę. – Musisz podbijać bębenek – tłumaczył mu naczelny, ku zadowoleniu naszego mistrza pióra. – Pamiętaj! Dzisiaj liczy się tylko liczba sprzedanych egzemplarzy, cholera. I wejść w internecie. Masz zielone światło, Mireczku. Podwyżkę już dostałeś, więc się teraz wykaż. Wiedz, że nikogo nie interesuje prawda. Ludzie chcą sensacji, chcą przeczytać, że coś się dzieje. Że komuś jest gorzej niż im. No i

lubią się bać... – Może pan, szefie, na mnie liczyć – zapewniał gorąco Kierepka. – Mam w policji dobre źródło, a postraszyć też potrafię. A co z Magdą? Jako pana zastępczyni będzie się jutro piekliła, że taki tekst, wie pan, ona zupełnie nie rozumie obecnych trendów w dziennikarstwie, mógłby ją pan... – Nie przejmuj się nią – przerwał mu naczelny. – Zgaszę ją jak zapałkę. Jednym marnym dmuchnięciem. Godzinę później, kończąc artykuł już w domu, Kierepka zastanawia się jeszcze, czy aby nie zasugerować, że to być może burmistrz pchnął swoją żonę do tego odrażającego czynu, o ile za wszystkim nie krył się jakiś psychopata, ostatecznie jednak rezygnuje z pomysłu. Uznaje, że tekst i tak jest napompowany samymi sensacjami, a osobę burmistrza może zostawić na deser. Na jednej publikacji przecież nie może się zakończyć. Taka historia musi trwać i żyć dzięki śmierci, jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało. Jest już dobrze po pierwszej w nocy, kiedy Kierepka odsuwa od siebie laptop. Od ciągłego wpatrywania się w ekran i własny tekst, pod którym internauci namiętnie i z uwielbieniem zamieszczają komentarze (najczęściej w rodzaju „dobrze tak suce”, „w piekle też będzie dawać dupy”), zesztywniała mu szyja. Zaczyna więc masować kark, zastanawiając się, czy jest sens zbierać jeszcze tyłek w troki i jechać przed dom Magdy. Ma ochotę przekonać się na własne uszy, czy ta mała cwaniara ma coś do powiedzenia. Ostatecznie jednak daje sobie spokój, czując ogarniające go znużenie i przemożną chęć zaśnięcia. *** Gdyby Kierepka nie wymiękł w finale tego jakże ekscytującego dnia i chciało mu się przejechać te parę kilometrów, usłyszałby być może, że do nieformalnej grupy mającej się zająć sprawą dziwnych samobójstw dołączyć powinien jeszcze przyjaciel Magiery, Artur Wieczorek. – To w końcu profiler i na pewno w takiej sprawie będzie przydatny – przekonuje Magiera. Przekonuje, bo nieoczekiwanie dla niego inne zdanie na ten temat ma Magda. Jej zdaniem, Wieczorek to arogant, podrywacz i typ, który

nieustannie gwiazdorzy, a ona takich ludzi po prostu nie znosi. – Wiem, że to twój dobry znajomy, ale zrozum, od kiedy pamiętam, wciąż tylko zadziera nosa – tłumaczy Magda. – Co ci nie przeszkadzało poprosić go o pomoc w dotarciu do mnie – zauważa kąśliwie Łukasz. – To co innego. Tylko on mógł ci to powiedzieć. Był środkiem prowadzącym wprost do celu. Skutecznym, jak się okazuje. – Tak czy inaczej, moim zdaniem Artur się przyda – ucina dalszą dyskusję Magiera. – Skoro jestem tu szefem, chyba mogę mieć coś do powiedzenia. Może sobie i gwiazdorzy, jak twierdzisz, ale jest fachowcem i jego opinia może okazać się bardzo pomocna. Magda przewraca oczyma, ale nic już nie mówi. Dyskretnie spogląda na zegarek, co jednak nie uchodzi uwagi Magiery. Zostali w pokoju sami. Zieliński wyszedł już dobre pół godziny temu, tłumacząc, że rano zaczyna dyżur w komendzie. Klara zniknęła w swoim pokoju chwilę później, tłumacząc się zmęczeniem. – Pójdę już – oświadcza Łukasz, podnosząc się ciężko z sofy. Dobrze mu się siedzi i rozmawia, ale powoli i jego atakuje znużenie. – W takim razie do jutra. – Magda na pożegnanie rzuca mu słodki uśmiech. – Postaram się coś już przygotować. – Sprawdź, ile z tych kobiet to mieszkanki naszego miasteczka albo najbliższej okolicy – prosi ją jeszcze Magiera, po czym, pożegnawszy się, wychodzi z mieszkania. W domu jest kilka minut później. Zbliżając się do klatki, zauważa, że w całym bloku światło świeci się tylko w jednym oknie, jego sąsiada Mietka. Domyśla się, że biedak musiał dopiero co wrócić. I jest mu go po ludzku szkoda, bo wie, że znowu przywita go nieprzyjemna niespodzianka. Jego żona to pierwsza w miasteczku plotkara, więc zanim Mieciu zdoła zasnąć, będzie musiał wysłuchać kolejnej krwistej relacji. Po takiej niewesołej konstatacji Magiera uśmiecha się smutno pod nosem i dociera znużony do swojego mieszkania. Zanim zdoła otworzyć drzwi, do jego uszu dociera podniesiony i pełen irytacji głos żony sąsiada: – Pieprzony zboku! Od dawna wiedziałam, że masz kogoś na boku... I za co? Za co mnie tak traktujesz...? Ty cholerny dziwkarzu! Gdzie byłeś naprawdę?! Gdzie ty jeździsz?! Magiera, który przez jedną chwilę wstrzymuje się z wejściem do

mieszkania, nagle czuje się zawstydzony podsłuchiwaniem sąsiedzkich sporów i błyskawicznie zamyka za sobą drzwi. Jest zdumiony, bo do tej pory uważał, że mieszkające obok małżeństwo stanowić mogło przykładną parę. Najwidoczniej jednak pozory mogą mylić. *** Ranek następnego dnia okazuje się dla mieszkańców miasteczka prawdziwym koszmarem. Przebudzeni ze snu ludzie widzą za oknami zupełnie inny krajobraz niż jeszcze kilka godzin wcześniej – wszystko pokrywa gruba warstwa białego puchu. Niby nikogo nie powinno to dziwić, w końcu jest grudzień i bywało, że śnieg spadał znacznie wcześniej. Ale jednak. Tak czy owak, zaskoczenie jest powszechne. Chyba najbardziej wkurzonym z tego powodu człowiekiem jest Magiera. Jest umówiony ze zleceniodawcą raportu, nad którym dzień wcześniej pracował, w odległym o kilkadziesiąt kilometrów Rybniku. Tymczasem nawet nie zmienił w samochodzie opon na zimowe, jakby wierzył w to, że zimy w tym roku rzeczywiście nie będzie. Teraz zastanawia się, jak ma tam, do cholery, dojechać. W końcu decyduje się zapukać do Miecia. Jego niezawodny sąsiad trzyma w garażu starą terenową toyotę, której prawie nigdy nie używa, może więc zgodzi się na chwilowe użyczenie pojazdu. Nadzieje Magiery okazują się w pierwszym momencie płonne – Miecio, jak informuje go jego żona Jadwiga, wyjechał nad ranem w trasę. Łukasz kiwa ze zrozumieniem głową, przygląda się żonie sąsiada i dochodzi do wniosku, że kobieta chyba nie zmrużyła oka w nocy. Ma białka pokryte siatką czerwonych żyłek, jest blada i nieuczesana. – W takim razie wybacz, że cię niepokoiłem – mówi współczująco Magiera. – Chciałem tylko pożyczyć toyotę, bo w swoim gracie nie zmieniłem opon, a widzisz, co się za oknem dzieje... – Czekaj. – Jadwiga robi krok w tył. – Dam ci kluczyki i jedź, gdzie musisz. Mietek nie miałby nic przeciwko. – Może jednak zadzwonię...? – Do cholery, Łukasz, to jest też mój samochód! Kobieta na moment znika w pokoju, by po chwili wrócić z kluczykami i dokumentami pojazdu w ręku. – Ten z kółkiem jest od garażu – informuje. – Zostaw sobie jak

długo potrzebujesz. Mietek i tak wspominał coś, że chciałby sprzedać ten samochód. Nie pamiętam nawet, kiedy nim jeździliśmy. – Patrzy gdzieś w bok. – Taaa... Nie pamiętam, kiedy w ogóle gdzieś razem jechaliśmy... Ciągle jest w tej swojej trasie... Magiera czym prędzej bierze kluczyki i, wykręcając się brakiem czasu, żegna się z żoną sąsiada. Jadwiga najwyraźniej chciałaby chwilę porozmawiać, ale on nie czuje się na siłach, aby wysłuchiwać teraz żalów zawiedzionej kobiety. Zbiega więc po schodach i wkracza w nowy, zimowy krajobraz. W twarz uderza go mroźne powietrze i kłuje setką maleńkich igiełek. A taką miał nadzieję, że sprawdzą się prognozy amerykańskich meteorologów, którzy zapewniali, że zima w Europie Środkowej jeśli już nastąpi, to na krótko i w dodatku dopiero w lutym następnego roku. Naciąga jednak mocniej kaptur i brodząc po kolana w śniegu (ależ musiało sypać, skoro w tak krótkim czasie tyle go przybyło), dociera do garażu. Toyota wypełnia go niemal w całości, ponieważ jedna strona zastawiona jest pudłami z dziwacznymi akcesoriami kuchennymi, którymi handluje Gajda. O dziwo, toyota zaskakuje za pierwszym przekręceniem kluczyka i Łukasz wycofuje ją z garażu. Kiedy wraca, aby zamknąć bramę, dostrzega w kącie pomieszczenia, oświetlonym teraz ostro przez włączone reflektory auta, przewrócone pudło, z którego wysypały się jakieś papierzyska. Myśląc, że to skutek jego manewru z wycofaniem pojazdu, Magiera podchodzi do pudła z zamiarem uporządkowania rozrzuconych szpargałów. Nachyla się i zgarniając z betonowej posadzki gazety, upycha je w pudle. Nagle uświadamia sobie, że część tych pism to ostra pornografia. – No, Mieciu... – mruczy pod nosem. – Na twoim miejscu pozbyłbym się tego. Jest zaskoczony, że sąsiad trzyma takie archiwa niemal pod nosem żony. Nie moja sprawa – myśli. Ale wie też, że odtąd będzie na sąsiada patrzył nieco inaczej. Może mniej sympatycznie. Wie, że to w sumie nic takiego, każdy ma jakieś swoje tajemnice i preferencje, ale w swojej policyjnej karierze przynajmniej kilka razy zetknął się z podejrzanymi o tak zwane czyny lubieżne, i zawsze w ich rzeczach znajdowano podobne pisma. Po tej porannej dawce niespodzianek nasz bohater zmierza już spokojnie do celu spotkania. Toyota okazuje się idealnym pojazdem w ciężkich warunkach drogowych. Napęd na cztery koła sprawia, że

jazda jest stabilna i przy zachowaniu ostrożności nie ma mowy o niekontrolowanym poślizgu. Zostawmy więc Łukasza z jego sprawami i przenieśmy się w miejsce, gdzie już raz zaglądaliśmy, ale teraz warto sprawdzić, jak po ataku zimy radzi sobie miasteczkowy dziwak i odludek – Dzidek. *** Nie jest tak źle, jak można by przypuszczać. Leśniczówka jest co prawda doszczętnie zasypana śniegiem i z daleka wygląda jak wyrosły pośród drzew pagórek, ale przed jej wejściem widać, że gospodarz zdążył już utorować sobie ścieżkę do składziku z drewnem. Na razie i tak nie ma potrzeby, aby śmigać z łopatą gdzieś dalej. Dzidek nie ma wszak ochoty gdziekolwiek spacerować. Siedzi teraz w swoim ulubionym miejscu, czyli kuchni, naprzeciwko rozgrzanego już do czerwoności pieca, i zanudza przy świeżo zaparzonej herbacie swojego nowego kumpla – kudłatego znajdę. Pies, jakby przeczuwając nadchodzący śnieżny kataklizm, przybłąkał się pod leśniczówkę zaledwie tydzień wcześniej, licząc najwidoczniej na litość ze strony człowieka. I nie zawiódł się. Dzidek przygarnął psiaka, nakarmił go, a dzisiaj ma przynajmniej do kogo otworzyć gębę. – Sam widzisz, kolego – mówi, wpatrując się w psiaka – że los bywa sprawiedliwy. Gdyby baba siedziała na dupie, nie swędziało ją w cipce, nie leżałaby teraz w lodówce. Ale takie one już są, kurwa mać pierdzielona. Dzidek wie, co się dzieje w miasteczku, bo od czasu do czasu zachodzi do najbliższego sklepu, znajdującego się na rynku Starego Osiedla. Tak to przynajmniej wygląda z boku, bo jak jest z tą jego wiedzą o wydarzeniach nadzwyczajnych w miasteczku, do końca nie wiadomo. Pozory przecież mogą mylić. W każdym razie faktem jest, że przy okazji takich sporadycznych wędrówek nasz brodaty Dzidek zagląda też do knajpki, tej samej, w której często bywa Magiera, czyli do U Tońki. Stali bywalcy, niektórzy podobni z wyglądu do dzikiego gospodarza leśniczówki, powtarzają wtedy najświeższe plotki. Być może więc o śmierci żony burmistrza Dzidek dowiedział się właśnie tam. A może nie. Tego nie sposób teraz rozstrzygnąć. Mówiąc do psa, Dzidek stara się złowić jego spojrzenie. Pies

jednak ucieka wzrokiem na boki, a kiedy przez moment ich spojrzenia się krzyżują, czworonożny kumpel odludka aż kuli się ze strachu. Najwidoczniej jednak coś z tym psem jest nie tak. Został przygarnięty, dostał jeść i pić, a mimo to siedzi w kącie, ze spuszczonym łbem. Kto to jednak wie, co takie stworzenie mogło już przejść w swoim psim życiu, jakiej doznało krzywdy od człowieka. – Tak sobie myślę – wzdycha Dzidek – że pora z tym, przyjacielu, skończyć. Za dużo tego. Jak uważasz? Powinienem pójść w końcu na policję? Może do tego żółtodzioba aspiranta? Wygląda na jakąś ludzką istotę. Pies kładzie łeb na podłodze i nakrywa uszy łapami. – Tak myślałem. Zabiorą mnie stąd i nigdy już tutaj nie wrócę. Masz rację. Trzeba siedzieć cicho, to wtedy cię nie zauważą.

Rozdział 4. Pechowa trzynastka Tydzień po śmierci żony Franciszek Mazguł ciągle ma wrażenie, że czas zatrzymał się dla niego w momencie, w którym Heniu Złota Rączka wyszedł z kanciapy w ośrodku wodnym i łypnął na niego przerażonym okiem. Wszystko, co działo się później, w głowie Mazguła wygląda jak gra komputerowa. Uczestniczy w niej, ale w każdej chwili może zrezygnować. Na pewno. Na pewno tak jest – przekonuje sam siebie i prawie w to wierzy. To tylko taka gra – powtarza sobie w myślach. Wydaje mu się, że Ewa za chwilę wróci do domu i nawet jeśli znowu będzie się dąsała i tak będzie ją kochał. – Boże! Boże! Dlaczego?! – Mazguł ściska skronie dłońmi. Pałęta się po pustym domu, chodzi z pokoju do pokoju i bije się z własnymi myślami, dla których w udręczonej głowie jest już za ciasno. Jest kilka minut po dwunastej w południe. Mazguł staje przed oknem i gapi się w śnieżną biel. Postanawia, że skróci urlop i wróci do pracy, bo w przeciwnym razie zwariuje. Już ma odejść od okna, kiedy na horyzoncie widzi jadące w kierunku jego domu odśnieżoną drogą dojazdową stare granatowe bmw. Wie, że zna ten pojazd, ale nie może go skojarzyć z osobą. Wie też, że z nikim nie był umówiony. Zatem kto się do niego pcha? I po co? Tajemnica wyjaśnia się kilka minut później, kiedy z samochodu wysiada Mirosław Kierepka. – A to łajza jedna! – mruczy pod nosem zdziwiony burmistrz. – Czego ten gnojek teraz chce?! Nastrój Mazguła w sekundzie ulega zmianie. Z apatycznego staje się bojowy. Serce przyśpiesza rytm, w skroniach czuje nieprzyjemne pulsowanie. Podbiega do drzwi, otwiera je i widząc uśmiech na twarzy dziennikarza, krzyczy: – To prywatny teren, nie zapraszałem pana! Mam urlop! Kierepka zachowuje się, jakby nic nie słyszał. Nie zmienia wyrazu twarzy. Nie ma zamiaru ani ochoty. I nie przejmuje się mało sympatycznym powitaniem. Wyznaje zasadę, że aby osiągnąć cel, należy schować dumę do kieszeni i iść przed siebie jak taran. Wciąż więc szczerzy zęby. Z uśmiechem też odpowiada: – No oczywiście, panie burmistrzu, oczywiście. Szanuję

prywatność, ale mam tylko jedno pytanie. Pan pozwoli, uprzejmie. – Guzik mnie to obchodzi – warczy Mazguł. – Odejdź pan stąd, póki jeszcze mam trochę cierpliwości. Już sobie pogadaliśmy, nie pamięta pan? – Właśnie, właśnie... – Mistrz pióra kiwa znacząco głową, zatrzymując się kilka kroków przed wejściem do budynku. – O tym chciałem porozmawiać. Bo wie pan... jeśli pan zrobił żonie awanturę, to mogła... – Spierdalaj, ty ludzka gnido!!! Bo ci ten łeb odstrzelę osobiście! Mazguł w sekundzie traci nerwy. Jakby jego tłumiony do tej pory gniew zerwał się nagle z cienkiej jak włos nitki. Dla niego to za wiele. Stanowczo zbyt wiele. Podbiega do Kierepki i, chwytając go za kołnierz kurtki, pcha z całych sił. Ma nadzieję, że cholerny pismak nakryje się nogami. – Zwariował pan?! – Kierepce, machającemu rękoma jak wiatrak, udaje się jakimś cudem utrzymać równowagę. Nie spodziewał się ataku. W końcu przyjechał do burmistrza, a nie do menela spod osiedlowej knajpki! Co ten fiut, kurwa mać, wyprawia?! – Pożałuje pan tego! Mam prawo pytać osobę publiczną o co zechcę! Prawo stoi... – Wynocha! – W takim razie do widzenia. – Kierepka odwraca się na pięcie i dumnie podchodzi do samochodu. Zanim wsiada, mówi jeszcze: – Pana reakcja tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że coś jest na rzeczy. Ale spokojnie, na razie nie będę o tym pisać. Mazguł, kiedy reporter znika już z jego pola widzenia, nabiera głęboko powietrza i już ma wyrzucić z siebie ohydne przekleństwo pod adresem dziennikarza, kiedy spływa na niego olśnienie. Czuje się tak, jakby nagle w jego głowie otworzyła się nieznana dotąd szufladka; jakby buzujące w nim złe emocje zdmuchnęła jakaś niewidzialna siła. Zamiast więc kląć, mówi oniemiałym z wrażenia głosem: – Na rany Chrystusa! Że też nie wpadłem na to wcześniej! W jednej chwili jego złość na Kierepkę przeradza się niemal we wdzięczność. Bo to za jego przyczyną Mazguł dochodzi do wniosku, że przecież w całej tej koszmarnej historii z Ewą, która na pewno, ale to na pewno nigdy sama nie zdecydowałaby się na tak potworny czyn, jest ktoś tajemniczy. Ktoś, kto albo podsunął jej pomysł ze śmiercią,

albo – co dla Mazguła jest bardziej prawdopodobne – sam się do niej przyczynił. O tak! O tak! Podniecony Franciszek Mazguł, burmistrz na wyciągnięcie ręki, wraca więc raźnym krokiem do domu, łapie za telefon i wybiera numer do Józefa Krupy, starego znajomego, głównie od lepkich interesów, komendanta miejscowego posterunku policji. Jak sądzi, będzie on miał namiary, a w każdym razie powinien mieć, do człowieka, który na pewno mógłby się zainteresować nową hipotezą. Oczywiście, że nie powie komendantowi, o co chodzi, policja już po wstępnych oględzinach uznała, że jego żona sama odebrała sobie życie. Ale gliny zawsze idą na łatwiznę. Co innego prywatny detektyw. O tak! O tak! *** Stwarzanie pozorów wymaga wysiłku, a przede wszystkim koncentracji. Nasz ulubiony reporter, zwany przez niektórych miejskim uchem, najwidoczniej zbyt mocno skoncentrował się na udawaniu spokoju po tym, jak brutalnie potraktowany został przez burmistrza, bo nagle prowadzone przez niego bmw wpada w poślizg i ląduje w rowie, o mały włos nie zderzając się z wielkim, starym dębem. Akurat przed wjazdem w ulicę z pierwszeństwem przejazdu, w miejscu, gdzie droga wiodąca z ośrodka wodnego wpada na główną ulicę osiedlową. – Żeby to szlag jasny trafił! – Kierepka wali dłońmi w kierownicę. Wysiada z samochodu, przygląda się sytuacji, kręci głową, po czym zrezygnowany – widzi przecież, że samodzielnie z rowu nie wyjedzie – zabiera rzeczy z pojazdu i decyduje się na kilkukilometrowy marsz do domu. Kiedy dojdzie, zadzwoni po kogoś, aby pomógł mu wyciągnąć brykę. Idąc, intensywnie myśli. Nie ma jednak zbyt optymistycznego nastroju. Co prawda, nie spodziewał się, że burmistrz zaprosi go na kawę i przyzna, że z zazdrości awanturował się z żoną, że może zwyczajnie przypieprzył jej, ale jednak liczył na jakąś chwilę namysłu, zażenowanie, coś, co pozwoliłoby mu uszyć chociażby krótki tekścik, malutki wątek wskazujący, że pierwszy VIP w miasteczku rozpalił w biednej kobiecie poczucie winy, które, jak wiadomo, każdego może kiedyś wykończyć. Niekoniecznie przy

użyciu kuchennego noża do krojenia mięsa, oczywiście, że nie. Ale jednak. Niestety, ta franca go wyzwała i wyrzuciła. Trudno – myśli Kierepka. – Będzie jeszcze okazja. W tym momencie głowę zaprząta mu też fakt, że po jego pierwszym, jakże mocnym artykule odezwały się media ogólnokrajowe. Zamiast jednak powołać się na jedyne rzetelne źródło, czyli jego skromną osobę, pismaki z kraju nawet się nie zająknęły o tym, że miejscowy reporter pierwszy o sprawie napisał. Chamciuchy wysmarowały wielkie tekścidła i okrasiły je własnymi nazwiskami, tak jakby wszyscy tu byli i widzieli. A nikogo nie było! Kierepka był więc zawiedziony. Tym i jeszcze czymś – że od tygodnia nic konkretnego nie udało mu się podsłuchać u jego niekoleżanki Magdy. Coś tam ciągle marudziła, o babskich kwestiach głównie, ale o interesującej go sprawie ani słowa. Nie wierzył, żeby Magda dała sobie spokój ze sprawą samobójstw. Już prędzej coś po cichu knuła, spiskowała, aby w odpowiednim momencie wystrzelić z tym w gazecie. Domyślał się, że Magda musi czuć jego oddech na karku i to pewnie sprawiło, że postanowiła zbierać materiały jeszcze dyskretniej. Pozostało mu więc tylko jedno – więcej czasu poświęcić na podsłuchiwanie. *** – Słucham! – Magiera przerywa obieranie jabłka. Owoc jest duży i czerwony, lśni jak świeżo wypastowany but. Łukasz odkłada jabłko na stolik i czeka, aż ktoś, kto do niego właśnie zadzwonił, przedstawi się. Przez chwilę słyszy jedynie przytłumione sapanie i już ma, zezłoszczony, przerwać połączenie, kiedy w telefonie pada pytanie: – Pan Łukasz Magiera? – Owszem, z kim rozmawiam? – Magiera ma wrażenie, że gdzieś już słyszał ten głos. – Przepraszam, nie przedstawiłem się. Franciszek Mazguł, jestem... – Wiem, jest pan burmistrzem. Przykro mi z powodu tego, co się stało... Ale co takiego sprawiło, że pan do mnie zadzwonił? – Cóż... – wzdycha Mazguł. – Jak by to powiedzieć... hm... mam do pana prośbę. Związaną właśnie z moją... z tym okropnym zdarzeniem. Taaak... Moglibyśmy się spotkać? To nie jest rozmowa,

rozumie pan, na telefon. Magiera przez chwilę się zastanawia. Wieczorem ma umówione spotkanie z Magdą w jej mieszkaniu. I z Zielińskim. Mają w końcu omówić zebrane dotąd informacje. Powinien też zjawić się Artur. – A jak pilne to jest? – pyta w końcu. – Bardzo pilne. – W takim razie możemy nawet teraz, za jakieś kilkanaście minut. Jestem akurat w domu i mam trochę wolnego czasu. Co pan na to? – Świetnie. – Rozmówca jest wyraźnie zadowolony. – Proszę do mnie przyjechać, jeśli to nie problem. Rozumie pan, pofatygowałbym się do pana, ale ludzie zaraz zaczną gadać... – Oczywiście, to żaden problem – uspokaja Magiera. – Będę więc za kwadrans. – Mieszkam na... – W tym mieście wszyscy wiedzą, gdzie pan mieszka. Do zobaczenia. Magiera odkłada telefon i lekko zadumany sięga po jabłko. Kończy je obierać, następnie odkrawa małym nożykiem kawałek i wkłada go do ust. Nie spodziewał się takiego zaproszenia. Jakie to dziwne – przychodzi mu nagle do głowy. – Spotka się dwóch facetów, których żony poderżnęły sobie gardła... Co takiego burmistrz ma zamiar mu powiedzieć? Może chce się tylko wygadać przed kimś, kto z uwagi na własne doświadczenie lepiej go zrozumie? Kto wie... *** Dojeżdżając do posesji burmistrza, Magiera uświadamia sobie, że dawno nie był w tej części miasteczka. A już z całą pewnością nigdy, jak długo w Kuźni mieszka, nie miał okazji przebywać tu zimą, kiedy wielkie czapy śniegu przygniatają swoim ciężarem gałęzie rosnących przy drodze drzew i sprawiają, że wyglądają tak, jakby się kłaniały na powitanie. Magiera jest już na miejscu. Parkując, widzi, jak burmistrz wychodzi na ganek i cierpliwie czeka z nic niemówiącym wyrazem twarzy. Po chwili witają się i wchodzą do środka. Łatwo możemy się domyślić, o czym Mazguł chce opowiedzieć byłemu policjantowi, a teraz towarzyszowi w nieszczęściu. I rzeczywiście tak jest. Magiera, siedząc w wygodnym fotelu nieopodal rozpalonego kominka, z

filiżanką mocnej kawy w ręku słucha o tajemniczym mężczyźnie, którym ponoć zainteresowana była jego żona. – Słyszał pan na pewno te plotki, ludzie aż się dławili, powtarzając je. – Mazguł uśmiecha się z wyrazem goryczy na twarzy. – To przecież taka dziura jest, że jak na jednym końcu ktoś kichnie, na drugim wołają „sto lat!”. Albo i nie. – Taaa... – wzdycha Magiera. – Ale czy to taka dziura? Mnie się tutaj podoba. A co do plotek, to faktem jest, że było o tym głośno, ale ja plotek nie słucham, jak nie muszę. – Nie to chciałem powiedzieć. – Mazguł kręci głową. – Oczywiście, że też lubię swoje miasteczko. Chodziło mi... – Wiem, o co panu chodziło. Proszę mi jednak powiedzieć, jak pan się o tym wszystkim dowiedział, o tym facecie? – Kierepka mi powiedział. Ten... – Mazguł macha z rezygnacją ręką. – Szkoda słów na tego gada. – Kierepka? No proszę! – Magiera unosi lekko brwi i nawet nie ukrywa zaskoczenia. – Nasza gwiazda lokalnego dziennika wciąż więc jest aktywna na polu zagadnień damsko-męskich. – Właśnie dlatego do pana zadzwoniłem – wyjaśnia Mazguł. – Pamiętam, jak to było z panem. Dotknęło nas prawie to samo nieszczęście, niestety. Tyle że mnie ta franca jeszcze nie obsmarowała. – Milknie na moment. – I też nie wierzę, że Ewa chciałaby to zrobić. Po prostu nie wierzę i nikt mnie nie przekona. Znałem swoją żonę. Magiera odstawia filiżankę na stolik. W jego myślach znowu pojawiają się obrazy sprzed lat. Tym razem widzi siebie samego, jak miota się po mieszkaniu, wali pięścią w ścianę i co rusz powtarza do mebli, że Teresa nie zrobiłaby tego. Że nikt nie chce go słuchać. Ale czy teraz dalej jest o tym przekonany? – Okazuje się, że człowieka nigdy nie da się do końca poznać – wzdycha ciężko Łukasz. – Mylą nas pozory. Tak, panie burmistrzu. To prawda, że nawet dzisiaj, po tylu latach, wciąż zadaję sobie pytanie, dlaczego ona to zrobiła. Ale coraz częściej myślę, że po prostu nie wszystko o niej wiedziałem. – Możliwe, możliwe, panie Łukaszu, ale ja wiem, co mówię. – Mazguł potrząsa niecierpliwie głową. Zagryza dolną wargę, a później uderza dłonią o kolano. – Ewa nigdy by tego nie zrobiła. Nigdy! – A jednak stało się – spokojnie odpowiada Magiera. – Faktom nie

da się zaprzeczyć. – Ale zawsze są one skutkiem wcześniejszych zdarzeń. Mam rację? Nic nie dzieje się bez przyczyny. – Może tak, może nie. – Magiera uśmiecha się lekko. – Czego pan właściwie ode mnie oczekuje? – Żeby pan odnalazł tego człowieka, z którym przed śmiercią spotkała się moja żona. Tego, o którym powiedział mi Kierepka. Ten sukinsyn wspomniał mi coś o tym, że facet mu kogoś przypomina, że chyba gdzieś go już widział. Więc o to chodzi – domyśla się Magiera. – Panie Franciszku, żaden ze mnie Marlowe. – Kto? – Burmistrz robi wielkie oczy. – Nieistotne. Chciałem powiedzieć, że nie mam licencji detektywa i... – A komu ona jest potrzebna? – Mazguł nachyla się w fotelu i bezwiednie ściszając głos, dodaje, że oczywiście wynagrodzi trud znakomitego policjanta i wcale nie jest mu do tego potrzebny paragon. – Nie o to chodzi. Nawet jeśli znajdę tego człowieka, nie będzie to oznaczać, że dowiemy się czegokolwiek. Musi pan uwierzyć w fakty. Pana żona, podobnie jak moja i tak samo, jak ta ostatnia kobieta, popełniła samobójstwo. Nie ma tu więc działania tak zwanych osób trzecich, jak określa to policja czy prokurator. Nie ma też żadnego śledztwa, podejrzanych, i tak dalej. Nie możemy więc nikogo nachodzić i sugerować czegokolwiek. – Ale może ten człowiek wie coś, co pomoże mi zrozumieć – naciska Mazguł. – Jeśli faktycznie coś ich łączyło, to... – To będzie to pana bolało – wtrąca Magiera. – Chce pan tego? – Nie wiem... Już teraz się tego boję, ale wiem też, że muszę zrobić wszystko, aby się dowiedzieć. Może wtedy wreszcie zasnę spokojnie. Magiera serdecznie współczuje temu człowiekowi. I już chociażby z tego powodu jest pewien, że zgodzi się mu pomóc. Pójście tym tropem wpisuje się też przecież w to, co postanowił z Magdą i Zielińskim. – Dobrze – oznajmia. – Spróbuję go odnaleźć. Najgorsze jest jednak to, że najpierw będę musiał spotkać się z Kierepką. To chyba jedyny człowiek na ziemi, którego nie cierpię. – To podobnie jak i ja. A ja mu załatwiłem podwyżkę u jego szefa...

*** Kwadrans przed godziną dwudziestą Magiera kończy przyrządzoną przez siebie kolację. Wiele się nie natrudził – wyjął jedynie z lodówki wędzoną makrelę i przełożył ją na talerz. Ryba okazała się jednak nieco wyschnięta i Łukasz obiecuje sobie, że następnego dnia zwróci na ten fakt uwagę ekspedientce z osiedlowego sklepiku, gdzie zazwyczaj robi bieżące zakupy. Trefny produkt trafia mu się nie pierwszy raz i nie może się nadziwić, że sklep, który powinien szanować i dbać o stałych klientów, zwyczajnie ich naciąga. Wyrzuca właśnie resztki po kolacji do kosza, kiedy słyszy brzęczenie telefonu. Dzwoni Magda. Mówi, że spotkanie odbędzie się tak, jak było ustalone, o godzinie dwudziestej (Magiera zerka w tym momencie na zegarek, jest dziewiętnasta pięćdziesiąt), tyle że nie u niej, a w restauracji Nowomiejska. – Nie przeszkadza ci to? – Nie. Może być. – Przez Klarę w domu mam taki bałagan, że chodzę po nim z zamkniętymi oczyma... Moja siostrunia po prostu przechodzi samą siebie. Magiera śmieje się i myśli, jak to dobrze, że spotkanie nie odbędzie się w jego mieszkaniu. Co wtedy powiedziałaby Magda? Omiata przy tym wzrokiem pokój i rejestruje na stoliku stare obierki z jabłka, rozrzucone koszule na sofie i byle jak poukładane książki pod parapetem. W końcu rozłącza się i przechodzi do przedpokoju. Zakłada kurtkę, owija szyję szalikiem i wychodzi. Na zewnątrz czeka go niespodzianka. Wyraźnie czuć, że powietrze jest cieplejsze. Łukasz spogląda w niebo i mimo dawno już zapadłego zmierzchu dostrzega, że jest ono zasnute ciężkimi chmurami. Albo więc szykują się kolejne opady, albo na horyzoncie jest już odwilż. Kręci głową z niezadowoleniem. Nie lubi takiej pogodowej huśtawki. Ledwo człowiek przyzwyczai się do jakiejś temperatury, ta zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Pięć minut później zatrzymuje się już na parkingu obok restauracji. Oprócz niego na placu stoi kilka samochodów. Przy wejściu wita go kelner Wiesiu, mężczyzna już po sześćdziesiątce, o wiecznie uśmiechniętej pomarszczonej twarzy.

– Dawno pana u nas nie było – mówi. – Rzeczywiście, zaledwie wczoraj – śmieje się Magiera. – Kolacyjka, panie Łukaszu? – Już jadłem w domu. Raczej coś gorącego do picia. Herbata z sokiem malinowym. – Proszę uprzejmie. – Kelner kłania się i odchodzi, a Magiera przechodzi przez wahadłowe drzwi i wkracza do głównej sali, gdzie zajętych jest raptem kilka stolików. Będzie można więc spokojnie porozmawiać. Z amatorskiej ekipy detektywów jest na razie tylko on. Wybiera więc stolik w rogu sali, zasłonięty wielką palmą. Siadając, uświadamia sobie, że nie zadzwonił do Artura, aby go uprzedzić o zmianie miejsca spotkania. W pośpiechu nadrabia teraz niedopatrzenie. Kilka minut później kelner przynosi mu herbatę, a tuż za nim do stolika podchodzi Magda, jej siostra Klara i Zieliński. Magiera wstaje, aby się przywitać. – Tajne koło spiskowców – rechocze Klara. – Szkoda że nie mogę wam pomóc, nie mam pojęcia o zbrodniach. – Nie tropimy zbrodni, a jedynie zastanawiamy się nad niezwykłością naszych przypadków – zauważa Magiera. – Tak, tak... – Siostra Magdy, wskazując na nią samą, dodaje: – Ona jest święcie przekonana, że za waszymi samobójstwami ktoś stoi. – Klara! – Magda spogląda z wyrzutem na siostrę. – Nie przypominasz z wyglądu papugi, do diabła! Kelner Wiesio, który po zaserwowaniu herbaty Magierze oddalił się dyskretnie i zawodowo, teraz podchodzi do stolika z kartami menu. – Co szanowni państwo sobie życzą? – pyta. – Wiesiu, co ty dzisiaj taki oficjalny jesteś? – śmieje się Zieliński. – Trzeba trzymać fason, panie Adamie. – Mruga przy tym porozumiewawczo. – Stary stoi w drzwiach, za kotarą, i obserwuje. Myśli, że go nie widać. – A co on ma do pana? Przecież jest pan tutaj prawdziwym weteranem. – Brwi Magdy podjeżdżają do góry. Pana Wiesia pamięta jeszcze z czasów, kiedy do Nowomiejskiej chodziła na coniedzielne obiady z rodzicami. Po posiłku podchodził zawsze do niej i częstował ulubionymi krówkami. – Pani nic nie wie... – Wiesio markotnieje. – Od tygodnia mamy tu

nowego właściciela. Jakiś dziwny jest i mało uprzejmy. Podobno nie lubi takich jak ja. No... wie pani, o czym mówię. – Taaa – wzdycha Magda. – Niech się pan tak bardzo nie przejmuje. Są ludzie, parapety i szklanki... Wiesio odchodzi. Idzie, kołysząc się lekko, a to z uwagi na nieco krótszą nogę. Mimo fizycznego defektu stary kelner do perfekcji opanował sztukę noszenia i podawania posiłków. Dzisiaj jednak zastanawia się, czy w „swojej” knajpie doczeka chociażby końca roku. W ciągu tygodnia nowy właściciel, Szymon Wasser – rodowity kuźnianin, który niedawno wrócił do miasteczka z dziesięcioletniego pobytu za granicą – zwolnił już dwie kucharki tylko dlatego, że, jego zdaniem, były zbyt otyłe. Na ich miejsce przyjął młodą i zgrabną dziewczynę, tyle że o gotowaniu mającą takie pojęcie jak on, Wiesiu, o astronomii. No, ale może nie o takie gotowanie tu chodzi... – Szkoda chłopa – wzdycha Magiera i przez chwilę nikt nic nie mówi. – No dobrze... To może zaczniemy? – Właśnie – podchwytuje Magda i wyciąga z plecaka plik zapisanych kartek. – Tu jest wszystko, czego w ostatnich miesiącach dowiedziałam się o naszych nieszczęsnych kobietach. Trochę tego jest. Przygotowałam po komplecie dla każdego z was. Z wyjątkiem... – Spogląda na Klarę. – ...mojej siostry papugi. – Oj, nie złość się już, siostruniu. – I ja coś mam. – Zieliński robi tajemniczą minę, a zaraz potem z czarnej torby wyciąga napęczniały skoroszyt. – Mam w komendzie wojewódzkiej dobrego znajomego i udało mi się skompletować dokumentację fotograficzną z miejsc oględzin. Bomba, co? – Rozgląda się po reszcie towarzystwa, zatrzymując dłużej wzrok na Klarze. – Toś się, człowieku, nielicho podłożył – mruczy Magiera. – Za coś takiego mogą was obu wylać. – E, tam. – Zieliński macha ręką. – To przecież zamknięte sprawy, archiwa. A zresztą kto miałby się dowiedzieć? – Właśnie – mówi Magda. – Przecież te historie nikogo z wyjątkiem nas nie obchodzą. Nie strasz, Łukasz. – Skoro tak uważacie... – Magiera kiwa głową z niedowierzaniem i bierze od Adama teczkę, po czym wyciąga z niej pojedynczo zdjęcia. Każdemu poświęca kilka sekund i podaje je następnie Magdzie. Nagle unosi głowę i patrzy na Zielińskiego. – Moja żona... ona też tu...

– Nie – krótko informuje Adam i ucieka spojrzeniem w bok. Przy stoliku zapada kłopotliwa cisza. Słychać jedynie urywki rozmów innych gości. – Wiecie co? – Magda decyduje się zmienić temat. – Może zdjęcia obejrzymy później, a teraz spiszemy te elementy, które łączą nasze ofiary albo są z innych względów istotne. Co wy na to? – Patrzy po kolei na pozostałych. Magiera sprawdza godzinę. Jest już dwudziesta trzydzieści, a Artura wciąż nie ma. – Nasz kolega negocjator spóźnia się, więc może zamówmy coś wreszcie, bo pan Wiesiu ciągle czeka i zerka na nas – proponuje Magiera. – A później faktycznie zrobimy krótki spis, tak jak chce Magda. Głównie na podstawie jej wiedzy, bo my to raczej będziemy musieli przejrzeć to sobie w domu. Za dużo tego na teraz. A na koniec przeanalizujemy fotografie. – W takim razie ja wezmę chyba kotleta z ziemniakami – informuje Klara, wzbudzając tym ogólną wesołość. – No co? – Rozgląda się zdziwiona. – Moja siostra przyrządza tylko trawę i kalafiory, cholera. W jej kuchni człowiek umarłby w końcu z głodu. Magda uwagę siostry puszcza mimo uszu i łowi wzrokiem kelnera Wiesia. Przywołuje go skinieniem ręki, a chwilę później zamówienie zostaje złożone. Mija prawie pół godziny. W tym czasie Klara zaspokaja wilczy apetyt, Magda kończy grecką sałatkę, Zieliński śledzia w śmietanie, a Magiera ciągle jeszcze ma w filiżance sporo czarnej kawy. Właśnie zamierza zrobić kolejny łyk, kiedy wchodzi Wieczorek. Chwilę stoi w miejscu, szukając wzrokiem ekipy detektywów, a kiedy już ją spostrzega, uśmiecha się wesoło i podchodzi do stolika. – Wybaczcie, ale złapałem gumę. Nie pamiętam, kiedy zdarzyło mi się to ostatni raz. Nawet nie wiedziałem, czy mam zapasówkę. Kurde... – Zacząłem się niepokoić. – Magiera wita się z kolegą. – Mogłeś dać znać, pomógłbym ci. – Nie przesadzaj. To tylko głupia opona. No i dałem radę, jak widzisz. Wieczorek siada tuż obok Klary. Przygląda się jej. Wie już od Magiery, kim jest i co robi w miasteczku. Zamawia też kawę. Później zwraca się do Łukasza:

– Po co właściwie to wszystko? Uwierzyłeś naszej ślicznej reporterce? – Żeby była jasność... – wtrąca lodowatym tonem Magda. – Nie głosowałam za tobą. – Ale widać, że panią przegłosowano, skoro tutaj jestem. – Zakopcie topory – radzi Magiera. – Tłumaczyłem ci. – Patrzy na Artura. – ...i zgodziłeś się w tym uczestniczyć, więc nie przygaduj teraz. OK? – Tak jest, szefie. – Wieczorek chichocze pod nosem. – Zamieniam się w słuch. Magda, zła jak osa, wyciąga kartkę papieru i długopis. Zerka na Magierę, po czym mówi: – Z mojej analizy wynika, że na trzynaście kobiet, które popełniły w wiadomy nam sposób samobójstwo, aż osiem mieszkało w powiecie raciborskim, czyli w pobliżu naszego miasteczka. Z tego sześć ofiar w naszym miasteczku. – Magda znacząco spogląda na Magierę. – No tak... Aż sześć, cholera. Wierzyć się nie chce, co? – To nic nadzwyczajnego, biorąc pod uwagę fakt, że pewnie rozłożone jest to w długim okresie czasu – wtrąca Artur. – To zależy jak na to patrzeć – mówi Zieliński. – Dwie ostatnie... – Dajcie mi skończyć! – irytuje się Magda. – Później będzie omawianie. Zatem... – Moja siostra lubi dowodzić, że ho, ho! – Klara, może faktycznie lepiej, abyś... – Magda macha ręką. – Albo nie. Jeszcze coś zmalujesz... No więc w aktach, które udało mi się przetrzepać, pierwsze zdarzenie miało miejsce w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym roku, ćwierć wieku temu. Kolejne zaledwie rok później. Następnie mamy przerwę. Aha! To pierwsze samobójstwo zdarzyło się tutaj. Drugie też. Przerwa zaś trwała prawie cztery lata i mamy następne samobójstwo. – Może wymień po prostu lata, kiedy samobójstwa miały miejsce w Kuźni? – proponuje Magiera. – OK. Dwa na początku lat dziewięćdziesiątych, kolejne w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym szóstym, później dwa – jedno na początku, drugie na końcu roku – w dwa tysiące czwartym, jedno w dwa tysiące jedenastym i dwa ostatnie w tym roku, czyli dwa tysiące piętnastym. – Czekaj! – Magiera sięga po pustą kartkę i coś na niej zaznacza. –

Pogrupuję to miejscowościami. Jaka następna? – Racibórz – mruczy nachylona nad notatkami Magda. – Kolejno w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim, w dziewięćdziesiątym dziewiątym, w dwa tysiące siódmym i również jedno w tym roku. I na koniec jedno samobójstwo w Rudach, w dwa tysiące jedenastym. – Pokręcone to – narzeka Klara. – Pogubiłam się. – Czekajcie... – Magda szeleści notatkami, po czym wyciąga na wierzch ksero z jakąś starą notatką prasową. – Grzebałam w archiwum bibliotecznym i sięgnęłam naprawdę daleko wstecz. Przy okazji znalazłam jeszcze coś, chociaż to akurat nie dotyczy samobójstwa. Ale też jest o poderżniętym gardle. – Jezu! – wzdycha Klara. – Nie zasnę dzisiaj. – W każdym razie w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym roku w naszym miasteczku doszło do zbrodni. Niejaki Joachim Lisoń zamordował swoją żonę, podcinając jej gardło. Zresztą posłuchajcie, co wtedy pisano w naszym „Miejskim Echu”. Już sam tytuł budzi grozę: „Morderca z lasu”. Autor pisze więc: Wczoraj, w godzinach nocnych, w starym domu pod lasem dokonała się makabryczna zbrodnia. Joachim Lisoń, jak poinformował nas komendant posterunku policji w Kuźni, Alfred Mateja, dokonał zabójstwa swojej żony Janiny, podcinając jej gardło kuchennym nożem. Lisoń tej odrażającej zbrodni dokonał na oczach dzieci: dziesięcioletnich braci: Piotrusia i Franka. Na razie nieznane są powody dokonania zbrodni oraz jej szczegóły. Lisoń został aresztowany, a dzieci umieszczone tymczasowo w Domu Dziecka w Raciborzu. O ich dalszym losie zadecyduje sąd. Lisoń, przypomnijmy, to miejscowy drwal. W przeszłości miał już do czynienia z prawem, jednak głównie za sprawą drobnych rozbojów i domowych awantur, podczas których znęcał się nad żoną. – Cóż... To raczej z naszymi samobójcami nic wspólnego nie ma – przyznaje Magiera. – Ale skserowałam to, tak dla porządku – wyjaśnia Magda. – Było jeszcze kilka kolejnych informacji na ten temat, ale dałam sobie spokój. W każdym razie domu Lisonia już nie ma. Zburzyli go po tym, jak jego stracono za to morderstwo. – No proszę! – zauważa Zieliński. – Kiedyś się nie patyczkowano i zbrodniarzy karano odpowiednio. Dzisiaj wsadza się takiego za kratki,

a po paru latach wyłazi taki i dalej swoje robi. – Co niby ma z tego wszystkiego wynikać, ludzie? – Artur kręci z niezadowoleniem głową. – Mam na myśli samobójstwa. Macie pojęcie, ile osób odbiera sobie życie w każdym miesiącu tylko w jednym województwie? – Już to omawialiśmy. – Magda podnosi wzrok znad stolika i omiata pogardliwym spojrzeniem Wieczorka. – Miałeś nam pomóc, a nie podkładać przy każdej okazji nogę. – Wybacz, ale ciągle nie widzę jakoś sensu w tym wszystkim. Może właśnie potrzebny wam ktoś taki jak ja, bo w przeciwnym razie stworzycie w końcu jakąś megaspiskową teorię... – Taaa... – wzdycha Magiera, ignorując te słowa. Przygląda się własnym zapiskom. – Jeden wniosek jest oczywisty... – Zerka na Artura. – ...wraz z upływem czasu krzywa liczby przypadków rośnie. Nie przypomina ci to czegoś? – Daj spokój! – Artur wstaje nagle z krzesła. Jest poirytowany. – Zadziwiasz mnie. Idę do toalety. – Co mu ma to przypominać? – pyta Klara, kiedy Wieczorek znika już z sali. – Teorie o seryjnych zabójcach mówią, że zaczynają od jednego morderstwa, a z czasem czują potrzebę dokonywania coraz większej ich liczby – tłumaczy Zieliński. – Łaknienie krwi rośnie w miarę „jedzenia”. – Magda przygryza ołówek, odwraca głowę i spogląda w okno, za którym widać jedynie czerń nocy. – Na razie nie ma mowy o jakimkolwiek mordercy, bo kobiety same odebrały sobie życie – przypomina Magiera. – Tak tylko mi się skojarzyło... No dobrze, co jeszcze ustaliłaś? Znalazłaś jakieś elementy łączące te kobiety? – Przynajmniej kilka. Wszystkie były... Potężny huk sprawia, że nagle wszyscy podskakują ze strachu, a Magdzie słowa utykają w gardle. Na moment przygasa światło, potęgując grozę sytuacji. Z sąsiednich stolików słychać krzyki przerażenia, a z miejsca, z którego do sali zazwyczaj wchodzą kelnerzy, dochodzi brzęk tłuczonego szkła. – Chryste! Co się dzieje?! Co to było?! – Klara kuli się i odruchowo, niczym wystraszona mysz, przytula do Zielińskiego, który, rzecz jasna, nic przeciwko temu nie ma, chociaż sam o mały

włos nie skacze ze strachu. *** Zanim dowiemy się, co wydarzyło się w ulubionej knajpie Łukasza Magiery, cofnijmy się nieco w czasie. Nie za wiele. Jakąś godzinę z hakiem. Na parkingu przynależnym do Nowomiejskiej reporter „Miejskiego Echa” właśnie wyłączył silnik w swoim starym bmw. Samochód ustawił w rogu parkingu, obok wielkiej topoli, w jej cieniu padającym za sprawą jarzącej się pomarańczowym blaskiem latarni. Kierepka poprawia się na siedzeniu, obniża na nim tak, że jego głowa ledwo wystaje znad kierownicy, sięga do czarnej torby i wyciąga z niej urządzenie podsłuchowe. Włącza je, po czym do ucha wciska małą słuchawkę. Ledwo rusza głową, a złośliwy przedmiot mu wypada. – Kurewskie gówno! – warczy pod nosem reporter i ponownie upycha w uchu urządzenie. Słyszy szum, trzask, krzywi się, aż nagle łapie to, co chce. Kąciki jego ust wędrują w górę, aż zdaje się, że sięgną brwi. Nie wie o tym, ale ma minę dzieciaka, który właśnie dostał upatrzonego cukierka. – Mam cię, suko! – cieszy się. Zaraz jednak milknie i skupia się na podsłuchiwanej rozmowie. Rejestruje właśnie moment, w którym kelner tłumaczy Magdzie powody swojego smutku. – Stary pierdziel... – mruczy Kierepka. – Dałbyś, dziadu, miejsce młodym! – Podobno nie lubi takich jak ja. No... wie pani, o czym mówię. – Spadaj, kuternogo, bo nie będę tu siedział do północy! – denerwuje się mistrz pióra. Stary kelner jakby słucha wezwania sprzed knajpy i, o czym już wiemy, oddala się od stolika, kulejąc. Od tego momentu Kierepka zamienia się w słuch, a w miarę jak upływają kolejne minuty, zaciera z uciechy dłonie. Ani się spostrzega, jak mija godzina. W końcu dociera do niego, że lewy pośladek całkiem ma ścierpnięty. Chwyta dłońmi kierownicę i właśnie zamierza podciągnąć się nieco i zmienić pozycję, jednocześnie nie tracąc ani słowa z toczącej się w Nowomiejskiej dyskusji, kiedy nieoczekiwanie rozlega się potężny huk przywodzący na myśl trzask łamanych gałęzi, tyle że milion razy

silniejszy, a w dodatku połączony z oślepiającym błyskiem. Topola, pod którą Kierepka siedzi ukryty w samochodzie, w sekundzie staje w płomieniach. Z boku wygląda to tak, jakby ktoś podpalił wielką jak dom zapałkę. – Matko jedyna! – wrzeszczy Kierepka, usiłując wydostać się z samochodu. Wyrywa z ucha słuchawkę, bo niedawne tak mile dla niego brzmiące słowa zamieniły się w jeden wielki jazgot, więc mistrz pióra i podsłuchiwania ma teraz wrażenie, że w głowie siedzi mu rój oszalałych z wściekłości os. Zanim uświadamia sobie, że to piorun strzelił w topolę, przez jego głowę przelatują setki myśli, jedna bardziej absurdalna od drugiej. Na wierzch wybija się jednak jedna – to zamach bombowy na niego. Sprawka jakiejś nieznanej dotąd konkurencji. Wyleciał w powietrze! Jezu... Wreszcie udaje mu się wydostać z samochodu. Wypada z niego, potykając się o własną nogę, i wpada twarzą w pryzmę śniegu. Klnie, parska, pluje. – Chcieli mnie... – Urywa nagle. Widzi płonącą topolę i wie już, że jego panikę wywołała zwykła burza. Może nie taka znowu zwykła o tej porze roku, ale jednak. Wstaje i biegnie w kierunku wejścia do knajpy. W drzwiach zderza się z właścicielem restauracji, Szymonem Wasserem. – Co jest, kurwa?! – słyszy. – Piorun! Pieprzony piorun strzelił! – odkrzykuje Kierepka wściekłym głosem. – Trzeba wezwać strażaków. Nie ma zamiaru jednak nigdzie dzwonić. Ani mu się śni, cholera. To w końcu problem faceta od knajpy. Nagle jednak wraca na parking. Musi przecież zabrać samochód. Chryste! – złorzeczy w duchu. Jeszcze tego mu brakowało, żeby jego starego grata szlag tutaj trafił. Pięć minut później, kiedy bmw zostało już wyprowadzone z parkingu na ulicę i zaparkowane na poboczu, Kierepka ponownie wchodzi do restauracji. Tym razem w jej wejściu kłębi się mały tłumek gości. Widać Zielińskiego, Wieczorka, Magdę, Magierę, a za nimi kilkoro innych osób. Większość wciąż jest wystraszona i nie kryje zdumienia tym, co widzi. Reporter przeciska się i wpada z impetem do sali. Ma w głowie lekki chaos i czuje, że musi się napić czegoś mocniejszego. Wciąż nie może uwierzyć, że ma takiego pecha

(podsłuchiwana rozmowa zmierzała w dobrym kierunku), a jednocześnie szczęście. Cholerne drzewo mogło przecież złamać się i spaść prosto na niego. Ale co tam, najwidoczniej Bóg nad nim czuwa. Rozgląda się za kelnerem, ale nigdzie żadnego nie widać. W sali jest pusto. – Co za wiocha – stęka. – Piorun strzelił i wszystkich wymiotło. Odwraca się i wpada wprost na Magierę. – Co za spotkanie! – W głosie byłego gliny słyszy ironię. – Pogadajmy. – Nie mamy o czym. – Kierepka próbuje wyminąć Magierę, ale ten zręcznie zagradza mu drogę. – A jednak mamy. Na przykład o pewnej śmierci... – O czym?! – Kierepka wydaje się absolutnie zaskoczony. I chyba jest. Za bardzo wytrzeszcza oczy, aby mogło to być udawane. Łukasz, który już wcześniej zauważył reportera biegnącego w stronę restauracji, a później czekał, aż ten wejdzie do środka, spokojnie, świdrując go wzrokiem, powtarza: – Słyszał pan. O śmierci żony naszego burmistrza. – A co ja mam z tym wspólnego? – Kierepka nadal wybałusza oczy. Jest wyraźnie oburzony. Magiera się uśmiecha, przesuwa nieco w bok i wskazując dłonią stolik, proponuje, aby usiedli. – Zaraz panu wytłumaczę – mówi. – Nie ma się o co złościć. Tylko kilka minut. – No... nie wiem... Chciałem się tylko... – Ja stawiam. – Magiera podchodzi do stolika i czeka, aż Kierepka się zdecyduje. Mistrz pióra chwilę się waha, po czym z rezygnacją siada na miękkim krześle. – No? – mruczy niechętnie. – Przejeżdżał pan w pobliżu, kiedy ten cholerny piorun strzelił? – pyta Magiera. – Co? No... tak. Przejeżdżałem. Właściwie to już zatrzymałem się tutaj. I wtedy... Kurde, to było takie surrealistyczne. Cisza, ciemno i nagle dup! Myślałem, że to we mnie trafiło. Słowo daję. – Taaa... – Chyba by tego nie żałował. – Wszyscy narobili w gacie. – Rechocze. – Co za dzień... – wzdycha Kierepka.

Magiera widzi, że do sali wchodzi kelner Wiesiu. Przywołuje go i zamawia dwa razy czystą z colą. – Może być? – pyta dla pewności. – Jasne. – Mina Kierepki łagodnieje. Lubi, kiedy się go częstuje. – Super. W takim razie przejdźmy do rzeczy. Wiem, że... Łukasz zmuszony jest zrobić przerwę, bo nagle słychać podjeżdżający przed restaurację pojazd na sygnale. Domyśla się, że to straż pożarna. Czeka, aż świdrujące wycie ucichnie, po czym kontynuuje: – Tak... Otóż wiem, że to pan powiedział burmistrzowi, że jego żona prawdopodobnie ma kogoś na boku. Że spotkała się w Raciborzu z jakimś mężczyzną. – Tak? A skąd pan to wie? – Burmistrz mi powiedział. – No tak... – Reporterowi rzednie mina. – Gaduła z niego... I co z tego, że to ja? I po co pan mi to mówi? – Ścisza głos, widząc podchodzącego kelnera. Magiera czeka z odpowiedzią, aż na stoliku znajdą się drinki. – Chcę wiedzieć, kim jest ten tajemniczy mężczyzna – wyjaśnia w końcu. – Pojęcia nie mam! – Podobno mówił pan Mazgułowi, że skądś pan tego typa zna. Może jednak przypomni pan sobie? – Sądzi pan, że on może mieć coś wspólnego ze śmiercią pani Ewy? – Kierepka nagle nastawia uszu. Sięga po drinka i upija spory łyk. Magiera, dla którego ta rozmowa nie należy do przyjemnych, w sekundę traci ochotę na rolę uprzejmego znajomego. Przypomina sobie, co ta gadzina wypisywała o nim i jego życiu po tragedii, jaką przeszedł. Widzi też, że do sali wracają jego towarzysze. Łowi przy tym zdumiony wzrok Magdy, która jednak mija go bez słowa. Postanawia więc zmienić taktykę i zakończyć sprawę nokautem. – Wie pan – mówi beznamiętnym głosem – jakoś nie mam ochoty tłumaczyć tego. Chcę tylko nazwisko tego typa. I pan mi je poda. W przeciwnym razie sprawię, że jakiś prawdziwy reporter z krajówki zainteresuje się pewnym cwanym i zarozumiałym kolegą po fachu, który roznosząc plotki, przyczynił się do samobójstwa kobiety. Tytuły mogą być doprawdy sensacyjne, nie sądzi pan?

W Kierepkę jakby piorun strzelił. – Co pan wygaduje?! Ja i plotki? Piszę tylko o tym, co ma miejsce. A rozmawiałem prywatnie! – I dlatego burmistrz załatwił panu podwyżkę? – Bzdura! – Kierepka czerwienieje na twarzy. – To oszczerstwo! – Próbuje wstać, ale Magiera go przytrzymuje i z ironicznym uśmiechem na twarzy mówi: – Może tak, może nie. W każdym razie na nagraniu, które przedstawił mi burmistrz, słychać coś innego. No, ale może pomylił po prostu taśmy. Zdarza się. W końcu nie jest fachowcem od podsłuchiwania. Oczy Kierepki robią się wielkie niczym piłeczki do ping ponga i Magiera zaczyna się obawiać, że jeszcze moment, a wypadną na stolik. Ma ochotę parsknąć. Nie przypuszczał, że jego blef zrobi na dziennikarzu aż takie wrażenie. – No więc? – pyta. – Jak będzie, panie reporterze? – Dowiem się – wyrzuca z siebie z wysiłkiem oszołomiony Kierepka i wstaje, teraz już niezatrzymywany. – Coś jeszcze? – Owszem. Do widzenia. Miejski reporter, lokalny mistrz pióra, Mirosław Kierepka, odchodzi jak niepyszny bez słowa. Musi mieć w głowie prawdziwą burzę myśli, może nawet strzelają mu w niej pioruny, takie jak ten, który go tak śmiertelnie przeraził na parkingu. Magiera ma to gdzieś. Gardzi tymi, którzy żyją z plotek, szantażu i podglądania innych. W głowie mu się nie mieści, że tacy ludzie mogą być dzisiaj dziennikarzami. Czeka, aż wrzód lokalnych mediów zniknie z sali, po czym idzie do stolika, przy którym siedzi już cała jego ekipa. – Nie sądziłam, że macie romans. – Magda zjadliwie uśmiecha się na jego widok. – Nie wiem, co o tym... – Nic o tym – siadając, krótko i mało uprzejmie ucina Magiera. – Burmistrz prosił mnie, abym ustalił, z kim spotykała się jego żona, o czym doniósł mu twój szacowny kolega po piórze. – Nie jest moim kolegą – oburza się Magda. Jej skośne oczy zmieniają się w jadowite szparki. – Kierepka kojarzy tego faceta i ma się zastanowić, kim jest. Taki mam właśnie romans, w mordę jeża. Klara parska śmiechem. – Nie pasuje do ciebie to „w mordę jeża”.

– Pasuje czy nie, tak właśnie jest – mruczy Magiera. Po tej wymianie uwag przez chwilę nikt się nie odzywa. Zieliński ziewa, Artur z kolei ogląda z upodobaniem własne paznokcie. – Na czym właściwie skończyliśmy? – pyta Magiera. – Na tym, że strzelił w nas piorun – przypomina Magda i zaczyna się śmiać. – To jest heca! – rzuca Artur. – A może to był znak, że powinniśmy sobie odpuścić? – A ty znowu swoje. – Magiera kręci z dezaprobatą głową. – Dałbyś sobie już spokój. Magda na powrót zagłębia się w swoich notatkach. – Mówiłam wcześniej, a raczej chciałam powiedzieć, że wszystkie nasze kobiety po pierwsze były atrakcyjne. Tak... Atrakcyjne i na dodatek w sumie dobrze ustawione. To znaczy były mężatkami. – Magda przelotnie zerka na Klarę. – W żadnym przypadku nie ustalono na podstawie pobieżnych, rzecz jasna, wywiadów, aby miały jakieś szczególne kłopoty albo się leczyły. – Młode, piękne mężatki bez problemów... To faktycznie dosyć intrygujące – zastanawia się głośno Zieliński. – I wszystkie tak samo... Chryste, jak sobie przypomnę ten widok... Cały czas trudno mi uwierzyć, że one to same zrobiły. – To nie podlega dyskusji – mówi stanowczym tonem Magiera. – Chyba że chcesz uwierzyć w duchy. – Zatem tym bardziej jest to tajemnicze i... – Zieliński nagle robi się blady niczym ściana. – Jezu! – szepcze. – Moja żona... Ona... – Co z nią? – Łukasz zagląda w oczy Zielińskiemu. – Podobno odeszła od ciebie. – A jeśli... no... wiecie... – stęka Zieliński. – Jeśli i ona to zrobiła? Gdzieś... – A ile czasu już minęło, odkąd widziałeś ją ostatni raz? – pyta Wieczorek. Zieliński przez chwilę się zastanawia, aż wreszcie mówi, że jakieś trzy tygodnie. – Na pewno trzy – powtarza. – I nie dała znaku życia, a na kartce, którą zostawiła, napisała, że się skontaktuje. Cholera jasna! – I przez trzy tygodnie nie wpadło ci do głowy, że może coś jest nie tak?! – dziwi się Magda. – Rozumiem, że już od dawna, jak mówiłeś, nic was nie łączyło, ale jednak. Kurczę blade!

Magiera wstaje. – Nie ma co tu siedzieć – decyduje. – Jedź, Adam, na posterunek i uruchom procedurę. Niech jej szukają. Może po prostu gdzieś się zaszyła. Na pewno tak jest. Zieliński, blady jak papier, wstaje na miękkich nogach i wciąż oszołomiony własnym odkryciem, opuszcza salę. Za nim wychodzi reszta towarzystwa. Na końcu Magiera. Na parkingu żegna się z Magdą i Klarą i umawia z nimi na następny dzień. – Zdzwonimy się. Przeczytam dokładnie twoje ustalenia i przejrzę fotografie – mówi. – A wy zadzwońcie może do tego biedaka, bo chyba śmiertelnie się przeraził. – Jasne. – Magda macha mu na pożegnanie. – Straszne tu błoto teraz jest. Na parkingu zostaje Magiera i Wieczorek. Obaj przyglądają się poszarpanemu i rozszczepionemu na kawałki kikutowi spalonej topoli. Na tle łuny bijącej z rozświetlonych domów Starego Osiedla wygląda złowieszczo, niczym nieregularny trójząb. – Mam dziwne wrażenie, że to dopiero początek problemów – mruczy Magiera. – Nie daj się, Łukasz, zwariować. – Wieczorek wkłada rękę do kieszeni i wyciąga z niej kluczyki do samochodu. – Problemy będą wtedy, jak uwierzysz w te banialuki o tajemniczym mordercy. Psychopacie przenikającym przez dziurki od klucza... – Przez dziurkę od klucza... – Magiera cicho rechocze. – To jest heca, jak mówisz. Ale wpadnij do mnie jutro, pogadamy o tym bardziej konkretnie. Na tym świecie nie ma rzeczy niemożliwych.

Rozdział 5. Taśma, wątpliwości i gadżety Po północy miasteczko powoli zaczyna pogrążać się we śnie. Gasną światła w oknach, milkną telewizory, mężczyźni dobierają się do swoich kobiet, te zaś kręcą nosami, narzekają na zmęczenie albo późną porę. I w końcu zasypiają, bo sen zawsze jest zwycięzcą. W kilku przypadkach jednak sprawa nie jest taka prosta. Znany w okolicy reporter Mirosław Kierepka już od godziny usiłuje zasnąć i nic z tego nie wychodzi. Zamiast obezwładniającego spokoju ma w głowie kłujące jego ambicję niedawne słowa Magiery. Tego pyszałkowatego psa. To one sprawiają, że wciąż przewraca się z boku na bok, wierci, wzdycha, a w końcu wstaje i siada w kuchni przy niesprzątniętym stole. Podpiera ciężką głowę na dłoniach i wzdycha. – Głupi obszczymur! – skarży się nieczułym ścianom. W gruncie rzeczy wie, że musi spełnić żądanie byłego gliniarza, jeśli faktycznie nie chce mieć na karku jakichś zarozumiałych pismaków z krajowych tytułów. To zupełnie zniweczyłoby jego tak świetnie zapowiadającą się karierę. Udupiłoby go na maksa. Ośmieszyło i sponiewierało. Skądinąd wie, że Magiera rzeczywiście zna kilka nazwisk z górnej półki reporterów. Podsłuchał kiedyś w knajpie jego rozmowę telefoniczną z jednym takim z ogólnopolskiego tygodnika „Minął Tydzień”. W tej sytuacji więc, chcąc nie chcąc, musi mu podać to cholerne nazwisko. Właściwie mógł to zrobić już podczas rozmowy, bo sam się nad tym wcześniej mocno zastanawiał, aż przypomniał sobie, kim jest facet z bokobrodami, ale żądanie tego fiuta całkiem go zaskoczyło. A jeszcze bardziej to, że ta menda z magistratu bezczelnie nagrała ich rozmowę. Tak naprawdę Kierepka martwił się właśnie tym. Dupek z bokobrodami gówno go i tak obchodził. Poda go więc Magierze na talerzu. A co? Może nawet doprawi jakąś wściekłą mieszanką świeżych ploteczek i sugestii. A później przyjrzy się, co też były gliniarz z tym zrobi. Na końcu zaś wysmaży w gazecie tekst. Tak właśnie, kurwa, zrobi. Wysmaży tekst. Za jednym zamachem wsadzi kolec z dupę jednemu i drugiemu. Zadowolony z własnych myśli Kierepka zaczyna się szczerze śmiać. Po chwili jednak milknie, jakby go ktoś wyłączył z prądu, bo przypomina sobie o nagraniu burmistrza. Znowu ogarnia go irytacja. Żałuje, że piorun, który spalił topolę, nie uderzył w dom Mazguła.

Musi coś z tym zrobić. Z tą myślą nasz mistrz pióra wraca do łóżka i po kwadransie zasypia udręczony brakiem pomysłu. Jest już grubo po pierwszej w nocy. Za oknami domów i mieszkań niebo powoli rozpogadza się, dając księżycowi szansę zroszenia zimnymi promieniami pogrążonego dotąd w ciemnościach miasteczka. Tymczasem ze wszystkich znanych nam już mieszkańców śpią jedynie Kierepka i Wieczorek. Magda o skośnych oczach, teraz już trochę napuchniętych ze zmęczenia, wciąż dyskutuje z siostrą o jej przyszłości. Nie podoba się jej, że Klara, która ledwo wyprowadziła się z małżeńskiego łoża, już zerka zalotnie na dopiero co poznanego innego mężczyznę. W dodatku jej znajomego. To co, że ostatecznie dała sobie spokój z Zielińskim, czując, że to nie to. Że nie ma między nimi żadnej chemii (ta akurat pojawia się w zetknięciu z kimś innym). Wolałaby, aby siostra spokojnie przeczekała u niej kilkanaście dni, wróciła do swojego domu i wyjaśniła sprawy z mężem. Klara nie zamierza jednak słuchać niczyich rad, a już na pewno nie młodszej siostry, która nigdy nie była dłużej w stałym związku. Nie widzi nic złego w tym, że Zieliński wpadł jej w oko, a ona chętnie doprowadzi do tego, aby wpadł jej również między nogi. Słysząc, to Magda krzywi się z niesmakiem. – Jesteś wulgarna. Zresztą twoja sprawa, z kim sypiasz. – Właśnie – syczy Klara. – Ja nie pytam, z kim ty to robisz, więc daj mi wreszcie spokój. Jestem dorosła. Nie śpi też Łukasz Magiera. Paradoksalnie on jeden, mimo iż wcześniej hipotezy Magdy dotyczące samobójstw brał za jej wybujałą wyobraźnię, ślęczy teraz nad notatkami i zdjęciami, od ponad godziny zbierając fakty, łącząc punkty wspólne, wyciągając wnioski i budując własne hipotezy. Zaczyna się, jednym słowem, poważnie nad tym wszystkim zastanawiać. Znowu, jak przed laty, kiedy rozpoczynał nowe śledztwa, czuje to przyjemne mrowienie w żołądku, tę budzącą się ciekawość i chęć dotarcia do prawdy. Nie jest mu jednak łatwo. Jest twardo stąpającym po ziemi racjonalistą. Jak, do diabła, ma teraz uwierzyć, że ktoś mógłby...? Sam nie wie, jak to określić... Zmuszać kogoś innego do popełnienia samobójstwa? Siłą woli? Szantażem? Mimo dręczących go ciągle wątpliwości, wie też, że z drugiej strony seria tak samo wyglądających samobójstw w jednej okolicy musi być mocno podejrzana.

Łukasz zrobił też rzecz niesłychaną. Po raz pierwszy od kilku lat, od kiedy rzucił pracę policjanta, wszedł do swojego małego gabinetu. Przez cały ten czas nic w nim nie zmieniał, nie robił porządków. Teraz znowu siedzi przy szerokim biurku, a przed sobą ma porozrzucane notatki. Wisząca na ścianie korkowa tablica, do tej pory pusta, zapełniła się przyszpilonymi niczym motyle zdjęciami, które zdobył Zieliński. Magiera odkłada ostatnią z kartek raportu, który przygotowała Magda, i przez chwilę pociera zmęczone oczy. Wzdycha ciężko, jak człowiek, który właśnie zakończył długi, wyczerpujący marsz i nareszcie może odpocząć. Kręci przy tym głową z niedowierzaniem, że jednak zmienił zdanie. Już wie, że szalona hipoteza Magdy, kobiety, która coraz bardziej zaczyna mu się podobać, może mieć sens. Pod warunkiem – uśmiecha się sam do siebie – że jest ktoś, kto potrafi dokonywać rzeczy niemożliwych. Ale czyż na tym świecie wszystko jest takie oczywiste? Wstaje ciężko zza biurka, przeciąga się i podchodzi do tablicy. Jeszcze raz spogląda na kilka fotografii, które przypiął w lewym górnym rogu. To właśnie na nich dostrzegł w tle przedmioty, które widział zupełnie nie tak dawno, kiedy pożyczał toyotę z garażu Miecia Gajdy. W trzech przypadkach samobójstw ciała znaleziono w kuchni. To właśnie tam znajdowały się te nikomu, zdawałoby się, niepotrzebne akcesoria kuchenne, którymi z takim sukcesem handlował jego sąsiad. Magiera ma teraz nadzieję, że niewierny podobno mąż jego sąsiadki przypomni sobie, być może, jakieś szczegóły związane z wizytą u tych kobiet, bo było pewne jak amen w pacierzu, że otwieracz do konserw w kształcie paszczy rekina (co za koszmar) czy też komplet gąbek do mycia naczyń imitujących muskularnych mężczyzn (kto, na Boga, wymyśla takie rzeczy?!) mógł im sprzedać tylko Miecio Gajda. A kto wie, czy ten supersprzedawca nie odwiedził przypadkowo więcej ofiar? Może być też inna ewentualność, ale o niej Magiera na razie nie ma już siły myśleć. Opuszcza w końcu gabinet, powłócząc nogami, przechodzi do łazienki, a po toalecie ląduje wreszcie w łóżku. Jest już kilka minut po godzinie czwartej w nocy, bo trudno powiedzieć, że o tej porze roku jest to już „nad ranem”. Zasypia niemal natychmiast, zupełnie nieświadom tego, że właśnie wkroczył na ścieżkę, która na zawsze zmieni jego życie.

*** Z reguły pozwy rozwodowe, jak wiadomo, nie nastrajają optymistycznie, tym bardziej nie wywołują uśmiechu na twarzy, a już na pewno uczucia zadowolenia i niemalże szczęścia. Jaka nie byłaby ich przyczyna, są w końcu dowodem na coś w rodzaju przegranej. Tymczasem Adam Zieliński, miasteczkowy stróż prawa, czytając oficjalny, groźnie brzmiący dokument, ma ochotę skakać z radości. Bo oznacza on jedno – jego żona żyje, nie ma depresji, nie obcięła sobie cholernej głowy. Zieliński czuje, że kamień spada mu z serca. Nie chciałby zostać wdowcem. Woli być typowym rozwodnikiem. Szkoda że nie może po prostu zadzwonić do żony i powiedzieć jej: „Cieszę się, że jesteś, życzę ci wszystkiego dobrego”. Ale i na to przyjdzie czas. Teraz, po nieprzespanej z nerwów nocy, musi tylko odwołać poszukiwania, które trwają już od kilku godzin, a to oznacza, że informacje o zaginionej kobiecie zdążyły trafić przynajmniej do komend wojewódzkich w całym kraju. Zieliński składa więc pismo, które zaledwie kwadrans temu doręczył mu listonosz, zapamiętuje, aby niezwłocznie skontaktować się z kancelarią adwokacką, która w imieniu jego żony złożyła pozew, powiedzieć im, że na wszystko się zgadza, i wychodzi z mieszkania. Dzisiejszy dzień postanawia przeznaczyć na swoje osobiste sprawy. A później spokojnie już zajmie się Klarą. Siostra Magdy wyraźnie go prowokuje, co wcale mu nie przeszkadza. Musi być zdecydowany i konkretny, bo coś mu się zdaje, że Klara wpadła też w oko temu nadętemu dupkowi Wieczorkowi. Podobnie jak Magda, nie przepada za Arturem. Nie lubi ludzi, którym się wydaje, że zawsze i wszędzie mają rację. *** W czasie, kiedy Adam Zieliński wychodzi z domu, Łukasz Magiera śpi jeszcze w najlepsze. Rzadko mu się zdarza, aby pogrążonym w śnie dotrwał do południa. Tym razem jednak jest usprawiedliwiony, poszedł przecież spać bardzo późno. I być może spałby jeszcze dłużej, gdyby nie solidne pukanie do drzwi. Łukasz nie od razu jednak zrywa się z łóżka. Twardy sen sprawia, że pukanie na jawie przeradza się we śnie w obraz, w którym spocony kowal

opasany szarym fartuchem, sapiąc, młóci wielkim młotem w metalową ścianę. Nieznośny huk sprawia, że Magiera nagle otwiera oczy i przez chwilę rozgląda się w panice po pokoju, w poszukiwaniu źródła hałasu. Wreszcie dociera do niego, że ktoś dobija się do drzwi. Przytomnieje. – Jedna chwila! – krzyczy i zrywa się z łóżka. To jednak nie jest dobry pomysł. Czuje zawroty głowy. Siada więc z powrotem na brzegu łóżka i bierze głęboki oddech. W miarę upływu czasu bicie serca staje się wolniejsze. Jeszcze jeden oddech, płytszy, i oto może wstać. – Już idę! – woła dla pewności i zastanawia się, kto w środku dnia chce go widzieć i z jakiego powodu. Zarzuca szlafrok i powoli zmierza do drzwi. Otwiera je i kogo widzi? – Cholera, przepraszam – kaja się Miecio Gajda. – Do głowy mi nie przyszło, że jeszcze śpisz. Kurde... – Nic się nie stało. – Magiera macha ręką, a następnie odruchowo poprawia włosy. – Wchodź. Już dawno powinienem wstać, ale siedziałem do późna... – To może nie będę przeszkadzał... Chciałem się tylko pożegnać. Magiera unosi brwi. Pożegnać? Wpatruje się w Miecia zaspanym wciąż jeszcze wzrokiem. – No co ty? Lecisz na Księżyc? – Śmieje się. – Wchodź i nie marudź. Spadłeś mi z nieba. – Ja? – dziwi się Miecio. – No dobrze, jeśli ci to nie przeszkadza... – Nie. Wchodź i zaczekaj moment. Ogarnę się i wstawię wodę na kawę. Pijesz? Miecio z aprobatą kiwa głową i wchodzi do mieszkania. Dziesięć minut później obaj siedzą przy stoliku. Magiera z kubkiem gorącej kawy w dłoniach. – Co znaczy, że się żegnasz? Chyba się nie wyprowadzacie? – My nie, tylko ja. Wiem, że Jadzia coś ci o mnie wspominała. Nie omieszkała mi tego powiedzieć. Że się tobie poskarżyła, jaki to ze mnie gnojek jest. Mylę się? – Cóż... – Magiera odkłada kubek na stolik i poprawia się w fotelu. – Rzeczywiście wspomniała, że macie trudny czas. Ale wiesz, mnie prywatne życie znajomych nie... – Wiem, wiem – przerywa mu Miecio. – Tak czy siak, to nie

pierwszy raz. Pomieszkam z miesiąc na osobności, a jej przejdzie. Ubzdurała sobie, że ją zdradzam. – A zdradzasz? – Daj spokój. Jeśli nawet zdarzyło mi się, to dawno temu. – No tak. Musiałeś ją więc czymś zaniepokoić. – Ma chorą, niestety, wyobraźnię. Jak sobie coś wbije go głowy, trudno ją przekonać. Ocenia sytuację po pozorach. A ja dostaję w łeb... Ale dajmy temu już spokój. Mówiłeś, że spadłem ci z nieba. Chciałeś o czymś pogadać? Jeśli o samochodzie, to korzystaj, jak długo potrzebujesz. I tak miałem go zamiar sprzedać. – A! Tak, tak. Wielkie dzięki, sąsiedzie, i przepraszam, że tak bez pytania ciebie o zdanie... – Nic się nie stało. – Miecio klepie Magierę w ramię. – Dzięki raz jeszcze. Może nawet się na niego skuszę. Ale pogadać chciałem o czymś zupełnie innym, o twoich handlowych podbojach. – O moich... że niby o pracy? Chcesz się dołączyć? – Nie! – śmieje się Magiera. – Źle mnie zrozumiałeś. Chodzi, przyjacielu, o to, że... mówiąc wprost, kilka z kobiet, które w ostatnich latach popełniły samobójstwo, podrzynając sobie gardła, miało u siebie towar, który tylko ty sprzedajesz. I pomyślałem, że może je sobie przypomnisz. Może coś zapamiętałeś. Może... – Jezu! Łukasz! Znowu wróciłeś do tego... A mówiłeś, że masz to już za sobą, człowieku! I jak to kilka? Było ich więcej? – Miecio nagle trzaska się dłonią w czoło. – No tak! Cholera! No przecież! Magiera kręci głową. – Nie, nie, nie – zapewnia. – Do niczego nie wróciłem. Nie będę cię zamęczał szczegółami. Przyjąłem po prostu pewne zlecenie związane z tymi zdarzeniami i staram się ustalić kilka faktów. Między innymi wiem, że przynajmniej w trzech przypadkach w domach tych kobiet były twoje dziwaczne gadżety. Jeśli masz trochę czasu, mógłbym ci pokazać fotografie tych kobiet, oczywiście nie po dokonaniu samobójstwa, nie martw się. I może po prostu coś sobie przypomnisz. Tyle. Mina Gajdy nie wyraża entuzjazmu. Możemy się tylko domyślać, co sobie w tej chwili myśli. Jest lekko oszołomiony. Wszystkiego mógł się spodziewać, ale nie tego, że ktoś wróci do tych okropnych historii. Oczywiście, że pamięta, że wie nawet, o kogo chodzi. W końcu to wtedy właśnie zdradzał swoją żonę. Ale w żadnym razie nie

ma zamiaru się z tego zwierzać. Każdy może mieć tajemnice. Kręci więc głową i patrząc prosto w oczy Magierze, kłamie: – Nawet gdybyś mi pokazał je na filmach, nie ma szans, żebym coś pamiętał. Masz pojęcie, ile osób odwiedzam tylko w jednym tygodniu? To dziesiątki ludzi, człowieku! Jak miałbym ich wszystkich zapamiętać? O jakich latach w ogóle mówimy? Magiera wstaje, przeprasza, mówiąc, że idzie po notatki, a za chwilę wraca i kładzie na stole przed swoim sąsiadem trzy fotografie. – Anna Kuś, Beata Worczyk i Iwona Gruda – wylicza, wskazując palcem poszczególne fotografie. – To one. Te, które miały te twoje drobiazgi. Być może inne też, ale tego nie wiemy. W przypadku tych widać je na zdjęciach. Miecio nachyla się, wpatruje się w zdjęcia, po czym pewnym siebie tonem oznajmia, że za nic sobie nie przypomina. – Na pewno? Wszystkie wyróżniają się nietuzinkową urodą. – Przecież mówię! – No dobrze. Skoro sobie nie przypominasz, to trudno. Ale szkoda... Magiera zbiera ze stołu fotografie. Jest pewien, że Miecio nie mówi całej prawdy. Po latach pracy w policji potrafi wyczuć, kiedy ktoś łże jak pies, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. Może to właśnie z nimi zdradzał swoją Jadzię? – zastanawia się. – W takim razie nie męczę cię dłużej – mówi. – Ale szkoda. Pewnie nie wiesz o tym, ale takich przypadków, które ostatnio się u nas zdarzyły, no i ten z moją nieszczęsną Tereską, było w sumie trzynaście. Dziwne, nie sądzisz? Jakby je ktoś do tego pchnął... Miecio nie ma już zbyt przyjaznej miny, tym bardziej nastroju. Żałuje, że zapukał. Zna przecież Łukasza i wie, jakim dobrym był gliną. Czuje też, że Magiera mu nie uwierzył. Świadomość tego męczy go i uwiera, ale przecież nie może powiedzieć prawdy. Do cholery, nie może! – Pójdę już – mówi i podnosi się z fotela. Magiera też wstaje. Wciąż wpatruje się uważnie w sąsiada, jakby to wzrokiem właśnie chciał niczym wędką wyłowić z jego wspomnień prawdę. – Dalej jesteś taki dobry? No... – dodaje, widząc, że Miecio nie łapie, o co mu chodzi. – W przekonywaniu klientów do swojego towaru.

Miecio ucieka wzrokiem w bok. – Mówiłem ci. Rynek prawie się już nasycił. Zresztą sam nie wiem. – W takim razie powodzenia. W chwilę po tym, jak Miecio wychodzi, Magiera podchodzi do okna w kuchni. Widać z niego podwórko, piaskownicę, za nią dwupiętrową kamienicę, a obok garaże. Jest zdumiony, kiedy dociera do niego, że po śniegu pozostały tylko wielkie białe łaty. Okolica przypomina opakowanie z mleka Łaciatego. W nocy musiała przyjść wielka odwilż. Wciąż wpatrując się w widok na zewnątrz, Łukasz dostrzega Gajdę, który dochodzi właśnie do garażu. Teraz, kiedy toyota parkuje przed domem, jego sąsiad trzyma tam drugi samochód. Po kilku minutach wyjeżdża nim, wysiada i wchodzi do garażu. Mija kilka dalszych minut i Magiera widzi, jak sąsiad wynosi z garażu pudła pełne makulatury, a wśród niej zapewne pisma, o których trudno powiedzieć, aby były przeznaczone dla młodzieży. – Trochę po niewczasie – mruczy do siebie Łukasz. – Ciekawe... *** Ciekawe rzeczy dzieją się też w innym miejscu. W ogóle dzień, który tak niespodziewanie zaczął się w miasteczku nienormalnie wysoką temperaturą (w południe słupek rtęci dobił do plus piętnastu stopni Celsjusza), obfitował od początku w interesujące zdarzenia. Kilka już poznaliśmy. A teraz dzięki magicznym i jakże cudownym możliwościom narracji przenieśmy się na moment do gabinetu burmistrza Franciszka Mazguła. Pogrążony w bólu i wielkiej niewiadomej co do powodów, dla których jego żona postanowiła zakończyć w tak brutalny sposób życie, Mazguł siedzi sztywno przy wielkim mahoniowym biurku i usiłuje skupić się na przyniesionych przez sekretarkę dokumentach. Co chwilę jego myśli uciekają jednak z gabinetu do magazynu ośrodka wodnego (przestał już tam, oczywiście, spacerować i wątpliwe, aby w najbliższym czasie się na to zdecydował, a może nawet już nigdy), przez co literki na oficjalnych dokumentach finansowych wciąż nie mogą się złożyć w jedną sensowną całość. Zrezygnowany, odpycha więc od siebie papiery nerwowym ruchem i z niechęcią sapie pod nosem. Odchyla się na czarnym skórzanym fotelu z wysokim oparciem i jedną dłonią ściska skronie aż do bólu, jakby w ten sposób chciał zgnieść w sobie

wszystko, co sprawia, że ma taki podły nastrój. Wydaje mu się, że gorzej już być nie może. Ma poczucie, że wszystko wali mu się w życiu jak przysłowiowy domek z kart, trącony przypadkowym ruchem dłoni. Tymczasem powinien się wziąć w garść. Jest przecież burmistrzem. Cholernym szefem tej dziury! Musi ogarnąć urząd, bo wokoło pełno jest takich, którzy tylko czekają, aż zrobi jeden fałszywy krok. Popełni błąd. A wtedy „burmistrz na wyciągnięcie ręki” przepadnie z kretesem, stanie się pośmiewiskiem, człowiekiem przegranym, niezdolnym kierować własnym losem. A co najgorsze, jego zajadli wrogowie postarają się już o to, aby odkurzyć jego podejrzane interesy, donieść gdzie trzeba i nawet cholerny komendant miejscowej policji, jego osobisty kumpel, Józio Krupa, nic mu nie pomoże. Taaa... trzeba się wziąć w garść i ogarnąć ten syf – postanawia Mazguł. Ledwo o tym pomyślał, a drzwi gabinetu cicho się uchylają. W powstałej szparze pojawia się siwa głowa sekretarki Mazguła, Heleny Zielonki. – Ma pan gościa – informuje kobieta. Mazguł, zaskoczony, ciska z irytacją: – Tyle razy prosiłem, żeby, cholera, pukać! Mam się tu barykadować czy co? Pani Heleno... – Pan wybaczy, burmistrzu, ale... Kobieta nagle milknie, a jej postać znika za wciąż uchylonymi drzwiami. Zamiast niej w progu pojawia się Mirosław Kierepka. – Już dobrze, dobrze – mówi do sekretarki i zamyka za sobą drzwi. – A pan co?! – Mazguł podnosi się zza biurka. – To jest chamskie wtargnięcie! Kierepka, nic sobie nie robiąc z oburzenia Mazguła, podsuwa pod biurko krzesło i siada. – Jesteśmy wspólnikami, więc nie ma co się indyczyć, panie Franciszku. – Wspólnikami? A to niby w czym? – Hm... A chociażby w tym, że obiecał mi pan załatwić po znajomości przetarg. Nie pamięta pan już? I kasę mi pan większą załatwił. Mazguł, który jeszcze przed momentem miał wrażenie, że eksploduje, opada nagle na fotel. Ma dosyć tego typka. Nie zamierza jednak przez niego tracić nerwów i zdrowia. Niech się łajza wygada,

może w końcu zejdzie z niego to zatrute powietrze. – Załatwiłem, no i co z tego? Tak mi się pan teraz odwdzięcza? Nachodząc mnie i prowokując? O co panu, cholera, chodzi? Podobam się panu czy jak? Kierepka wytrzeszcza oczy. – Pan mnie?! Chryste, uchowaj! Chciałem jedynie pogadać. Wie pan, dowiedzieć się, co z naszym układem? – A co, do diabła, ma być? Dostał pan już podwyżkę, a za jakiś moment będzie pan miał swój pieprzony przetarg. Co jeszcze? – A nic! – Kierepka nagle zrywa się z krzesła. Na jego twarzy pojawia się wyraz tryumfu. Obchodzi biurko, niemal podskakując z radości, staje tuż przed zdumionym takim zachowaniem Mazgułem i głosem pełnym satysfakcji oznajmia: – Proszę bardzo. – Podnosi dłoń i pokazuje małe elektroniczne urządzenie. – Wie pan, co to jest? Wie pan? No? Przez moment Franciszek Mazguł nie potrafi z siebie wydusić słowa. Jest kompletnie zaskoczony. Patrzy raz na Kierepkę, raz na to coś leżące na jego dłoni. – Pojęcia nie mam – mówi wreszcie. – Może pana zapasowy mózg, bo ten w głowie najwyraźniej gdzieś powędrował... – Ha, ha, ha! Baaardzo śmieszne, panie burmistrzu. Baaardzo śmieszne. – Kierepka milknie na moment. – Otóż to jest urządzenie do nagrywania rozmów. Mazguł robi jeszcze większe oczy. I mówi: – Zmienia pan zawód na kelnera? Nareszcie! – Że co?! Nagrałem pana, mam dowód, ale mogę to zniszczyć. Rozumie pan? Pod warunkiem, że pan zrobi to samo ze swoim nagraniem. – Z jakim znowu nagraniem? Co pan sobie ubzdurał? I w ogóle co pan, do cholery, wyprawia? Skacze pan tu jak jakiś błazen. To nie cyrk, tylko urząd. Mazguł ma serdecznie dosyć Kierepki. Najchętniej złapałby go za kołnierz i wyciągnął z gabinetu. Kto wie, czy w końcu tak nie zrobi. Na razie jednak próbuje się jeszcze opanować. – Nie mam żadnego nagrania, które mogłoby pana interesować. – Siada z powrotem w fotelu. – Przykro mi. – Taaa... oczywiście. Nie ma pan. W takim razie... – Kierepka chowa dyktafon i opiera się dłońmi o blat biurka. – ...daję panu czas

do jutra na podjęcie decyzji. W razie czego zna pan mój telefon. Po tym oświadczeniu nasz lokalny mistrz pióra odwraca się na pięcie i bez słowa pożegnania wychodzi. Tymczasem Mazguł kreśli za reporterem niewidzialne kółko na czole. – Zbzikował. Naprawdę zbzikował... *** Wystarcza sto metrów, a Magiera ma przemoczone buty. Zatrzymuje się w pół kroku i przygląda stopom zanurzonym w śnieżnej brei. Klnie siarczyście. Nie sądził, że na dworze będzie aż taka chlapa. Na wpół stopiony śnieg, ciężki od wody, wymieszany z nadgniłymi liśćmi, dodatkowo utrudnia marsz. Na szczęście do przejścia ma zaledwie kilkaset metrów, tyle dzieli jego mieszkanie od piwiarni U Tońki. Właśnie tam umówiony jest na spotkanie z Wieczorkiem. Punktualnie o godzinie siedemnastej, do której pozostała ledwo minuta. Ponieważ nie lubi się spóźniać, a telefon zostawił w domu, nie może wrócić i zmienić obuwia na bardziej solidne i odpowiednie na tę porę roku niż para starych wysłużonych trampek. Zmuszony jest więc doczłapać do piwiarni. Zły na siebie i cały świat dociera w końcu do ulubionej gospody z postanowieniem, że jak tylko pojawi się Wieczorek, przeprosi go i popędzi do domu po coś suchego. Nie ma ochoty rozchorować się na progu zimy. W piwiarni tymczasem jest już sporo klientów. To okoliczni mieszkańcy, głównie mężczyźni. Przyszli po pracy pogadać ze znajomymi przy kuflu piwa. Wszyscy się znają. Widząc wchodzącego Magierę, niewysoki, szczupły brunet – Kazik Gruszyk, tokarz z zawodu, mistrz zmianowy w miasteczkowej fabryce i znany tu i ówdzie gawędziarz i prowodyr – unosi dłoń z piwem w powitalnym geście. – Kogo widzą moje oczy! – woła rozradowany. – Bądź pozdrowiony! Magiera odpowiada mniej wylewnie, ledwie skinieniem głowy. Nie ma ochoty na pogaduszki i knajpiane ploty. A przede wszystkim nie lubi być w centrum uwagi. Odwraca więc wzrok od podchmielonego już wyraźnie Kazia i rozgląda się po sali w poszukiwaniu Wieczorka. Negocjatora jednak jeszcze nie ma. Nigdy nie potrafi przyjść na czas – złości się Łukasz, czując przy okazji

coraz większy dyskomfort spowodowany prawdziwym potopem w butach. To się źle skończy – myśli zaniepokojony. – Ludzie mówią, że razem z tą cizią redaktorką o skośnych oczach i młodym Zielińskim coś knujecie. Zaskoczony Magiera odwraca się na pięcie. Kazio Gruszyk wciąż ma przylepiony do twarzy uśmiech. Równie dobrze może to być wyraz szczerej radości, ale też zwykłego fałszu. Magiera odwzajemnia uśmiech. Nie chce mimo wszystko urazić znajomego. W końcu nic mu nie zawinił prócz tego, że czasem bywa namolny. – Kazio, kto ci takich bzdur naopowiadał? – Wszyscy to już wiedzą, widzieli was w knajpie. No i ten z gazety, wiesz, „miejskie ucho”, coś rozgaduje. To się i pytam, bo uprzejmy jestem. Wkłada rękę do kieszeni, a drugą, z piwem, kołysze lekko tuż przed Magierą, i wpatruje się w niego jak sroka w kość. – To ja ci uprzejmie odpowiadam, że nikomu nic do tego, co robię z moimi znajomymi. Zgadza się? – A jakże! Bez urazy, bohaterze. – Gruszyk odstawia kufel na ladę i wolną dłonią klepie Magierę w ramię. – Tak właśnie myślałem. Ale gdyby co – ścisza głos do szeptu – to wiedz, że ludzie nie wierzą w te samobójstwa. Za cholerę jasną nie wierzą. A ten pismak podobno ma już jakiś ślad. To na pewno sprawka tego kochanka burmistrzowej. A policja... – Majster przymyka jedno oko. – ...wiadomo, nie chce siać paniki. Magiera nic nie odpowiada. Odsuwa się nieznacznie od Kazia, a raczej od jego piwnego oddechu, kiwa głową i udaje, że rozumie, że być może nawet zgadza się z teorią ludzi, cokolwiek miałoby to oznaczać. Nie chce prowokować Gruszyka do dalszej rozmowy. Widzi przecież, że większość z obecnych na sali mężczyzn nagle cichnie i zerka na niego, oczekując być może jakichś deklaracji. Może potwierdzenia słów mistrza zmianowego? Ma jednak ochotę głośno przy tym zakląć. Mógł się spodziewać, że po spotkaniu w Nowomiejskiej zaczną się plotki. – Nie gniewaj się, Kaziu, ale umówiłem się tu z Wieczorkiem – tłumaczy. – Wyjdę chyba na zewnątrz, bo jeszcze go nie ma. Cześć. I nie czekając na reakcję, Magiera kieruje się do drzwi. – Ludzie liczą na ciebie! – krzyczy mu na odchodne Kazio Gruszyk, unosząc kufel z piwem w geście wiwatu, a kilku innych

bywalców piwiarni ochoczo mu wtóruje. – Jakby co, daj tylko, glino, znać! Zamykając za sobą drzwi do piwiarni, Magiera ma lekki mętlik w głowie. Nie spodziewał się, że ludzie aż tak o tym gadają. W dodatku z nim w roli głównej. Powariowali. Zupełnie im wszystkim odbiło – denerwuje się. Spogląda na zegarek i widzi, że Wieczorek jest już spóźniony o całe dziesięć minut. Łukasz sapie ze złości. No i te cholerne trampki. Stopy zaczynają mu już marznąć. Po kilku dalszych minutach zniecierpliwiony czekaniem decyduje się wrócić do domu. Najwyżej teraz on poczeka – postanawia. Ruszając spod piwiarni, widzi jednak, że Wieczorek wyłania się zza rogu kamienicy stojącej przy osiedlowym rynko-placu. Z daleka macha więc do niego i rusza mu naprzeciw. – Nie idziemy tam, bo już plotki się zaczęły – wyjaśnia zdziwionemu nieco Arturowi. – I w ogóle cześć, panie spóźnialski. – Ojej! Przepraszam. Ale ja mam dziesięć razy dalej tutaj niż ty. Widzisz przecież, jak się teraz chodzi, żeby to szlag! Cały jestem przemoczony. Nasz burmistrz ma to w dupie, za przeproszeniem. – Dlatego chodźmy do mnie. Też mam w trampkach jezioro... Kwadrans później Magiera i Wieczorek siedzą w fotelach, popijając gorącą kawę. Na stoliku stoją też dwie butelki piwa i paluszki. Łukasz sięga po kubek, przytyka go do ust i siorbie aromatyczny napój, nie zważając na to, że kawa parzy go w usta. Chce się tylko porządnie rozgrzać. Przygląda się przy tym Arturowi. – I co ty o tym myślisz? Ale tak poważnie – pyta w końcu. – O tym waszym, pożal się Boże, śledztwie? Na ustach Wieczorka pojawia się ledwo dostrzegalny lekceważący uśmieszek. – Właśnie – odpowiada niezrażony tym Łukasz. – O tym naszym, pożal się Boże, śledztwie. Właśnie tak. – Przecież wiesz. – Artur milknie. – Że ci, stary, odbiło. Albo się zabujałeś w Magdzie. A to jeszcze gorzej. – Ani jedno, ani drugie. – Doprawdy? Gołym okiem widać, jak na nią patrzysz. – A właściwie co masz przeciwko temu? Myślisz, że jest za młoda? Tobie to nie przeszkadzało. Wieczorek odstawia kawę na stolik i zabiera się za piwo. Upija kilka łyków, ociera usta i wyjaśnia:

– Łukasz, tylko pomyśl. Ty jesteś oazą spokoju, a ona to jeden wielki chaos. Zamęczy cię po miesiącu. – Nie zauważyłem, aby była aż taka pokręcona, jak twierdzisz – mruczy Magiera. – Bo widzisz, co chcesz. Już masz rozum zainfekowany, dlatego wszystko będziesz postrzegał teraz odmiennie. – Daj spokój. Magiera nie ma ochoty rozmawiać o swoich uczuciach czy ich braku. Tym bardziej osobistym stosunku do Magdy. I wkurza go, że jego zainteresowanie dziewczyną jest takie widoczne. Musi się więc bardziej pilnować, jeśli nie chce się narazić na pośmiewisko. – Chciałem porozmawiać o sprawie, a nie o sobie – wyjaśnia. – A ty swoje... – śmieje się Wieczorek. – No dobrze. Więc co? Ubzduraliście sobie, że one same tego nie zrobiły, tak? – Dużo o tym myślałem... – Magiera sięga po paluszki i wkłada jeden do ust. – Nie muszę ci tłumaczyć, jak się buduje hipotezy. Ale na początek przyjąłem, że faktycznie ktoś tym kobietom pomógł. Bo skoro mam się tym zająć, to muszę mieć takie założenie. Jest bowiem parę punktów zaczepienia. – Doprawdy?! – Wieczorek krztusi się piwem. – Jakich, cholera? Że wszystkie były ładne? To jest dopiero heca! – Że wszystkie miały kogoś na boku. – Twoja żona też? Magiera wytrzymuje przenikliwy wzrok przyjaciela, od którego po plecach (nigdy by się tego nie spodziewał) przechodzą mu lekkie ciarki. – Też. – Mówi to jednak spokojnym, twardym głosem. – Chociaż w tym przypadku nie mam stuprocentowej pewności. – I to, twoim zdaniem, świadczyć ma o tym, że ktoś im, jak się wyraziłeś, pomógł? Na jakiej podstawie? – Założyłem tylko, że ktoś za tym stoi. A jeśli tak, to musiał mieć powody. I właśnie te skoki w bok mogą nimi być. – Nie rozumiem... – Wieczorek pociera czoło. – Przecież co druga baba zdradza. Tak mówią statystyki. To nie znaczy, że mamy w kraju falę zabójstw na tym tle. Opanuj się, człowieku! – Nie mówimy o zwykłych samobójstwach, to po pierwsze – wzdycha Magiera i na chwilę milknie. Zastanawia się, jak ma wytłumaczyć Wieczorkowi swój punkt widzenia. Z jednej strony,

trochę się już zdążył zapalić do nowego śledztwa, z drugiej – faktycznie jest mu trochę głupio wobec kolegi. – Taaa... Pomyśl tylko. A jeśli faktycznie ktoś za tym wszystkim stoi? Nie wkurzaj się tak, to tylko luźna hipoteza, założenie. Jesteś policyjnym negocjatorem... – I co z tego? – mało uprzejmie przerywa Wieczorek. – I w większości twoja robota polega na tym, że przekonujesz samobójców, aby zrezygnowali. Czy tak? – Większość to polega na wypełnianiu cholernych papierów... Ale zasadniczo masz rację. – I dlatego jesteś mi potrzebny. – Nie bardzo rozumiem, do czego zmierzasz. – Skoro da się przekonać człowieka stojącego na skraju przepaści, który chce skoczyć, aby tego nie zrobił, to może da się i odwrotnie, namówić go, aby jednak pofrunął... Magiera wpatruje się w oczy kolegi, a te robią się coraz większe. – Naprawdę zwariowałeś. – Wieczorek wstaje i robi kilka kroków po pokoju, po czym przystaje przed siedzącym Magierą i dodaje: – Nie da się. Chyba że mówisz do schizofrenika. Kogoś o pokręconym umyśle. Jednym słowem – świra totalnego. – Milknie. – A twoja żona nie była taka. Burmistrzowa też raczej nie. I ta żona gościa od poligrafii podobnie. Wszystkie je przecież znałem, jedne lepiej, drugie mniej, ale jednak. I znam się na tym. One były NORMALNE. Czyżby? – myśli Magiera. – Gdyby były, toby sobie gardeł nie poderżnęły, cholera! – mówi poirytowanym głosem. – Mogę więc na ciebie liczyć czy nie? – Ale co ja mogę? Z mojej wiedzy wynika, że to raczej niemożliwe. Przynajmniej w przypadku tych kobiet, o których trochę wiem. Może te inne tak, nie wiem. Ale nie wszystkie. Łukasz kiwa głową i ciężko wzdycha. Wie, że nie przekona kolegi do swojej i Magdy koncepcji. Mimo to chce, aby Artur na bieżąco uczestniczył w ich nieformalnym śledztwie. Może faktycznie przyda się, jako facet od wylewania zimnej wody na rozpalone głowy. Kto wie, co się jeszcze może zdarzyć...

Rozdział 6. Jest wina, jest kara Następnego dnia po tym, jak uciął sobie przyjacielską pogawędkę z kolegą negocjatorem, Magiera wraca starą toyotą z Gliwic. Razem z nim Magda (siedzi obok) i jej siostra Klara. Jest kilkanaście minut po godzinie jedenastej. Pogoda podobna do tej, która sprawiła poprzedniego dnia taką miłą niespodziankę. Znowu świeci słońce, zjadając w błyskawicznym tempie resztki śniegu. Ma się wrażenie, że zima już minęła, a teraz nastała prawdziwa wiosna. Zapytacie jednak, co nasi znajomi robili w Gliwicach? Otóż poprzedniego dnia, chwilę po tym, jak Wieczorek pożegnał się z przyjacielem, Magiera usłyszał, że dzwoni telefon. Był już w łazience, jedną nogą w kabinie prysznicowej, i przez moment zastanawiał się, czy odbierać. Telefon nie chciał jednak umilknąć. Magiera, zły, poszedł więc odebrać połączenie. Dzwonił Mirosław Kierepka, co wcale Łukasza nie zdziwiło, czekał przecież na kontakt od niego. Jeszcze nie światowej sławy reporter bez zbędnych ceregieli oznajmił mu, że przypomniał sobie nazwisko fagasa, jak się wyraził, żony burmistrza. – Słucham więc – rzucił do słuchawki Magiera, bo Kierepka nagle umilkł. – Powiem panu, ale pod jednym warunkiem. – Jakim? – Że to ja, a nie ta... a nie Magda, będę miał wyłączność. – Na co? – Magiera nie bardzo rozumiał. – No... na to, co pan ustali, ma się rozumieć. Magiera przewrócił oczyma. Znowu przyszło mu do głowy, że ludzie w tym miasteczku powariowali. A najbardziej upierdliwy do bólu przedstawiciel miejscowej gazety. Może to przez tę pogodę? – Panie Kierepka – westchnął Magiera. – Na razie ustaliłem, że właśnie mam zamiar wziąć prysznic, a później iść spać. Ma pan na to wyłączność. Może być? W słuchawce rozległ się chrapliwy śmiech. A chwilę później: – Wiem, że prowadzicie śledztwo. Nieformalne. I o to mi chodzi. – A ja wiem, że pan zmuszał burmistrza szantażem do załatwienia sobie podwyżki. – Odwrotnie, kolego, odwrotnie.

Głos Kierepki miał w sobie jakąś zdecydowaną pewność siebie. Magiera zastanawiał się więc, co też tym razem mistrz pióra wykombinował. – Czyli? – zapytał. – Czyli że to Mazguł mi zaproponował to wszystko w zamian za milczenie. Ja też mam odpowiednie nagranie. Milczenie. – I co? – Kierepka nie wytrzymał. – Cóż... Albo pan poda mi to nazwisko, albo kończę rozmowę. Proszę się decydować. – No dobrze, podam, ale i tak będę wiedział, co tam knujecie. – Jasne. Więc kto to jest? – Nazywa się Jacek Kniaź i pracuje w biurze architekta miejskiego w Gliwicach. Telefon jest w necie. Zadowolony? Myśli pan, że facet przyczynił się do tego? – Nic nie myślę. W każdym razie dziękuję za informację i pozwoli pan, że się pożegnam. Kierepka łaskawie pozwolił, a Magiera, nim jeszcze wskoczył pod gorący prysznic, zadzwonił do Magdy i zaproponował jej przejażdżkę następnego dnia do Gliwic. Nie musiał oczywiście używać żadnych specjalnych argumentów, wystarczyło, że rzucił hasło: „Mam nazwisko kochanka burmistrzowej”. W ten oto sposób znaleźli się w Gliwicach (razem z nimi Klara, która na co dzień nie miała wiele do roboty). Magiera, co zrozumiałe, wcześniej skontaktował się z Kniaziem i umówił na spotkanie. Kiedy już do niego doszło, w małej pizzerii niedaleko ratusza miejskiego, ich rozmówca początkowo robił dziwne miny i usiłował przekonać, że chociaż faktycznie znał panią Ewę, to jednak nic go z nią nie łączyło. Bo przecież była żoną i w dodatku nie byle kogo, a znanego w środowisku samorządowym burmistrza Mazguła. Dopiero kiedy Magiera uświadomił mu, że Mazguł o wszystkim wie, Kniaź niechętnie, ale spuścił z tonu. W kilkanaście minut streścił swoją znajomość z burmistrzową, a na koniec oświadczył, że nie mógł się od niej uwolnić. Wtedy Magda (Klara w tym czasie zwiedzała okoliczne sklepy) złośliwie zapytała, czy przed, czy po. Kniaź udał, że nie rozumie, na co Magda roześmiała mu się prosto w oczy i powtórzyła, tym razem już dosadniej: – Przed tym, jak pan ją wykorzystał, czy po?

Pracownik biura architekta miejskiego, o dziwo, zaczerwienił się i w końcu wydukał z siebie całą prawdę. Już przy pożegnaniu Magiera zapytał, czy Ewa Mazguł tuż przed śmiercią zachowywała się jakoś nienaturalnie, czy może Kniaź coś szczególnego zauważył. – Była trochę zestresowana – odparł wówczas były kochanek. – Prawdę mówiąc, dwa dni przed tym strasznym zdarzeniem kontaktowałem się z nią. Chciałem ją prosić o spotkanie i powiedzieć, że powinniśmy skończyć tę niezdrową znajomość. Miałem zamiar zorientować się też, czy przypadkiem nie zrobi jakiegoś głupstwa, ale nie o samobójstwie myślałem, nawet mi to przez myśl nie przeszło, chodziło o to, aby wybiła sobie z głowy mówienie o nas swojemu mężowi. Ale ona wymówiła się brakiem czasu. Powiedziała coś takiego, że już jest umówiona z jakimś człowiekiem, który na pewno będzie potrafił ją uspokoić. Ale o kim mówiła, tego nie wiem. Po tym spotkaniu Magiera zarządził odwrót, czyli powrót do leśnego grodu, jak niekiedy mówił o swoim miasteczku. Wracali więc z Gliwic, zastanawiając się kolejny już raz podczas jazdy, co mogło oznaczać to, że żona burmistrza miała się z kimś spotkać. Z kimś, kto miał ją uspokoić. – Może miała jakiegoś przyjaciela? – głośno myśli Magda. – Na dobrą sprawę nie mamy żadnej pewności, czy w ogóle się z kimś spotkała i czy to był facet, czy kobieta. – Zapytajcie burmistrza – radzi Klara. – Po co teraz snuć domysły, jak być może rozwiązanie jest pod ręką. Magiera rzuca spojrzenie we wsteczne lusterko. Nie spodziewał się po siostrze Magdy takiej oczywistej logiki w myśleniu. – Masz rację – mówi. – Zostawmy więc to na później. Może wstąpimy po drodze na stacj... Urywa w pół zdania, bo nagle przed maską samochodu, a jadą właśnie drogą przecinającą otaczający ich miasteczko las, widzi psa. Wciska więc hamulec i odruchowo skręca kierownicę w tę samą stronę, w którą znosi tył samochodu. Nie jedzie szybko, więc manewr kończy się szczęśliwie. Toyota zatrzymuje się lekkim skosem na poboczu drogi, mijając psa o przysłowiowy włos. Wszyscy wyskakują z pojazdu. – Jezu słodki, skąd tu się wziął pies?! – dziwi się Magiera, wciąż jeszcze czując buzującą w żyłach adrenalinę. Klara tymczasem pierwsza zauważa, że pies siedzi teraz w niskich

zaroślach na skraju drogi i z wywieszonym językiem patrzy na nich. Podbiega do niego. – Kurwa! Jakiś sukinsyn uwiązał tego biedaka do drzewa! Magda podchodzi do siostry, schyla się i wyciąga dłoń w kierunku wystraszonego psa. – Nie rób tego! – słyszy przestrogę Magiery. – Jest pewnie zestresowany i jeszcze cię gotów ugryźć. – Taki biedak? – dziwi się Klara i po chwili rozsupłuje węzeł powrozu. – Trzeba go stąd zabrać – mówi, próbując pociągnąć za sobą zwierzaka. Pies tymczasem wydaje się uszczęśliwiony. Podrywa się i maszeruje za Klarą. Wygląda jak owłosiony nietoperz, a to dzięki wielkim uszom, z których zwisają strąki potarganej sierści. – Weźmiemy go, co? Klara patrzy błagalnym wzrokiem na Magdę. Zupełnie jak córka na matkę. – Ale ty z nim wychodzisz. – Jasne – obiecuje Klara, po czym dodaje, zwracając się do psa: – Chodź więc, Magiku. Magiera milczy. Przez jedną krótką chwilę, kiedy tak obserwował zabiegi wokół psa, myślał, że fajnie byłoby mieć w domu jakieś żywe stworzenie. Teraz jednak cieszy się, że pierwszy tego nie zaproponował, widząc, że psiak z miejsca pokochał właśnie Klarę. Już siedzi na tylnym siedzeniu i tuli się do nowej pani. – Najpierw czeka cię, przyjacielu, wizyta u weterynarza. Ciocia Klara się tobą zaopiekuje. Magda spogląda znacząco na Łukasza. – Widzisz teraz, z kim muszę mieszkać? – Przynajmniej masz z kim – odpowiada tęsknym tonem Magiera. *** Do trzynastej pozostało pół godziny. Magiera właśnie pożegnał się z Magdą, jej siostrą i Magikiem, bo tak Klara zdecydowała się nazwać znalezionego psa. Odwiózł je pod „wieżowiec”, umówił się na spotkanie wieczorem, po czym zdecydował się zrobić niespodziankę burmistrzowi. Wchodzi właśnie do sekretariatu. Jest tutaj, o dziwo, pierwszy raz.

Owszem, zaglądał oczywiście do ratusza, ale nigdy nie miał nic do załatwienia bezpośrednio na szczytach lokalnej władzy. Rozgląda się więc ciekawie po pomieszczeniu i stwierdza z lekkim zdziwieniem, że w ten sposób mógłby równie dobrze wyglądać sekretariat ministra – ciężkie dębowe meble, gruba wykładzina pod oknem, krzesła obite skórą... Zastanawia się, jak więc będzie wyglądać sam gabinet Mazguła. – Pan był umówiony? – Sekretarka zaszczyca go wreszcie spojrzeniem. – Nie, ale kiedy pan burmistrz usłyszy moje nazwisko, na pewno znajdzie dla mnie chwilę. – No nie wiem, nie wiem... – Sekretarka, siwowłosa Helena Zielonka, nawiasem mówiąc, pracuje w sekretariacie od ponad piętnastu lat i jest w urzędzie cichą eminencją, kiwa sztywno głową. – Skoro pan nie był umówiony... Magiera czuje lekką irytację. Nigdy nie zrozumie, dlaczego w urzędach wszystko działa tak opornie. – Proszę tylko poinformować burmistrza, że przyszedł Łukasz Magiera. – Pan... To pan? – Oczy sekretarki robią się okrągłe jak dwuzłotówki. – Tak, ja to ja. Magiera obdarza kobietę szerokim uśmiechem, chociaż tak naprawdę nie ma na to ochoty. Ma jednak nadzieję, że teraz smoczyca burmistrza wreszcie go zaanonsuje. Stoi już w sekretariacie dobre dziesięć minut. Wpatruje się w kobietę za wielkim biurkiem i stwierdza nagle, że na jej twarzy zaczyna malować się niechęć. Co jest? – myśli. – Przecież w życiu jej nie widziałem. – No cóż, panie były policjancie. Wyleciało mi to z głowy, ale pana burmistrza przecież nie ma. Pojechał na wizję w terenie. Przykro mi. Magiera podchodzi bliżej biurka. Chwilę milczy, wpatruje się w sekretarkę, która jak gdyby nigdy nic udaje, że go nie widzi, po czym mówi spokojnym, pozbawionym emocji głosem: – Nie wiem, o co pani chodzi, w każdym razie nieładnie tak kłamać w żywe oczy, w dodatku petentowi. Burmistrz nie będzie zadowolony. – Burmistrz, proszę pana, to mi może... – Co tu się dzieje, pani Hele... – W drzwiach pojawia się Mazguł. –

O! Pan Magiera! Proszę, proszę – zaprasza Łukasza do gabinetu. Kiedy drzwi się już zamykają, Mazguł kręci głową z niesmakiem. – Nie chciała pana wpuścić? Przepraszam. To straszna wiedźma jest, niestety. Ale bez niej pogrążyłbym się w chaosie. Niech pan siada. – Nie rozumiem, o co tej pani chodzi, bo kiedy tylko podałem nazwisko... – Aaa! – Mazguł macha ręką. – Nie dziwi mnie to. To przecież siostra matki tego zwyrodnialca, którego pan aresztował u nas przed laty. To dlatego. Oni są przekonani, że ten bandzior został wrobiony. Ot i cała tajemnica. Magiera kiwa głową. No tak – irytuje się. – To ja jestem winny... Głośno zaś mówi: – Prosił mnie pan o przysługę... – I co? Wie pan już coś? – Właśnie chcę powiedzieć. – Na twarzy Magiery pojawia się uprzejmy uśmiech. – Otóż wiem, kim jest ten człowiek. Ale obiecałem mu, że nie zdradzę panu jego nazwiska. – Milknie. – Dlaczego?! – Mazguł marszczy brwi. Nic z tego nie rozumie. Wie, ale nie powie? – Muszę... – Dlatego, że powiedział mi coś ważnego, coś, co być może ma jakiś związek ze zgonem pana żony. Otóż podobno miała się ona jakieś dwa dni przed śmiercią spotkać z kimś, kto obiecał ją, jak się wyraził ten człowiek, uspokoić. Magiera przygląda się uważnie burmistrzowi. Ma nadzieję, że ślad, który podał mu kochanek burmistrzowej, nie zostanie teraz urwany. Na twarzy jego rozmówcy pojawia się tymczasem najpierw wyraz głębokiego zdziwienia, a tuż po tym widoczna gołym okiem konsternacja. – Wie pan coś o tym? – Właśnie usiłuję sobie przypomnieć – mruczy Mazguł. – Cholera... Mam czarną dziurę w głowie... Kłóciliśmy się, a później były, wie pan, takie ciche dni. Nie kojarzę, aby ona coś na ten temat mówiła. Niestety... Jasna cholera! Jeśli miała się spotkać... Taaa... to byłby jakiś ślad, prawda? – Z nadzieją w oczach spogląda na Magierę. – Byłby, gdyby pan coś wiedział – odpowiada z żalem Magiera. – A może żona mogła się zwierzyć ze swoich planów komuś innemu? Na przykład przyjaciółce? Miała chyba jakieś?

Franciszek Mazguł wstaje z fotela i podchodzi do okna. Wkłada ręce do kieszeni i przez krótką chwilę wpatruje się w krajobraz. Milczy. – Może to dziwnie zabrzmi, ale dopiero teraz uświadamiam sobie, że tak naprawdę nic nie wiedziałem o mojej żonie. – Wraca w pobliże biurka. – Całymi dniami przesiadywałem w tym pieprzonym gabinecie i użerałem się z całym światem. A ona zarzucała mi, że jestem chorobliwie zazdrosny... Nieźle przy tym kombinując na boku – przychodzi do głowy Magierze. – W takim razie nic tu po mnie – wzdycha Łukasz i wstaje. – Gdyby pan sobie jednak coś przypomniał, proszę dzwonić. – Oczywiście. Magiera się żegna i wychodzi. Mijając Helenę Zielonkę, przystaje i mówi: – A siostrzeńca skazał sąd, nie ja. Kobieta rzuca mu nienawistne spojrzenie. – Gdyby tak było, Bóg by pana nie pokarał. – Jędza – mruczy pod nosem Łukasz. *** Franciszek Mazguł nie ma dobrego dnia. Wiele by dał, aby poznać nazwisko cholernego fagasa swojej żony. Mógłby przynajmniej spojrzeć mu prosto w oczy i wyrzucić z siebie całą złość i pogardę. A nawet strzelić gnojka prosto w nos. I ulżyć sobie. Wie jednak, że z Magierą nic w tej sprawie już nie wskóra. Zna ten typ ludzi – uparci, z zasadami, jak raz coś powiedzą, to koniec, kropka, gra skończona. – Taaa... – wzdycha, swoim ulubionym zwyczajem. Odsuwa fotel od biurka, kładzie nogi na blat i patrzy w sufit. Żeby jeszcze cokolwiek wiedział o tym jakimś drugim tajemniczym typie. – Same klęski dzisiaj. Ledwo to wypowiada, a drzwi do gabinetu otwierają się z impetem i do środka wpada Mirosław Kierepka. Za nim zaś sekretarka Helena, usiłująca powstrzymać rozsierdzonego reportera. – Puszczaj mnie, wściekła babo! – syczy Kierepka, odrywając zaciśniętą dłoń Zielonki z kurtki. – Bezczelny typ! – krzyczy tymczasem sekretarka. – Wdarł się tu

siłą. Zawołam policję! Mazguł, który przez pierwsze sekundy tej sceny nie reaguje i wygląda, jakby zastygł oblany płynnym metalem, zrzuca nagle nogi z biurka, podrywa się i wrzeszczy: – Uspokójcie się, do cholery jasnej! To jest urząd! Co panią dzisiaj ugryzło?! Kobieta rzuca mu nienawistne spojrzenie i wycofuje się z gabinetu. Kierepka tymczasem zatrzaskuje sekretarce drzwi przed nosem i, sapiąc, podchodzi do burmistrza. – Ładne porządki pan tu wprowadził, nie ma co! Takiego cerbera postawić na straży... Już teraz wiem, dlaczego obywatel nie ma szans na dostanie się do gabinetu jaśnie pana burmistrza. Ma pan jak w banku, że to opiszę. Na pierwszej, cholera, stronie! A teraz dawaj pan to pieprzone nagranie! Ale już! Mazguł czuje, że gwałtownie rośnie mu ciśnienie. Odpina guzik koszuli pod szyją, łapie większy haust powietrza, a następnie cedzi przez zęby: – Totalnie panu odbiło, panie Kierepka! Totalnie! Tłumaczyłem panu, jak krowie na granicy, że żadnego, kurwa, nagrania nie mam! Czy to jasne?! Dociera do tej pana nabuzowanej głowy?! – Przecież pana dobry znajomy, gliniarz, sam mi o tym powiedział. Więc niech pan tu teraz nie struga durnia. Kierepka powoli się uspokaja. Nie tak miała wyglądać wizyta u burmistrza. Wszystko przez tę popieprzoną pizdę – tłucze mu się w głowie. Do Mazguła tymczasem dociera oczywisty sens tego, co przed momentem powiedział Kierepka. Siada z powrotem w fotelu, odchyla się na siedzeniu i już spokojny mówi: – Dał się pan zrobić w trąbę. Magiera pana podpuścił. Żadnego nagrania nie ma. Ot i cała prawda. – Patrzy na Kierepkę i nagle zaczyna się śmiać. – Pod... pu... ścił paaanaaa. Ojej! Tak zakpić z gwiazdy mediów. Aleś pan... – Gówno! – warczy Kierepka. – Wychodzę. Ale wy obaj... – Wskazuje palcem na Mazguła. – ...popamiętacie mnie jeszcze. – Bywaj pan zdrów! – rzuca Mazguł w plecy reportera, kiedy ten jest już na progu gabinetu. ***

Widok jest żałosny. Obskurny, szary od brudu kosz uliczny, wypełniony po brzegi, a na wierzchu świeże, połamane kwiaty cięte. Czerwone pąki zdobią absurdalnie górę śmieci. Całe szczęście – myśli Magiera – że jest już ciemno. Ma nadzieję, że nikt nie widział, jak z pasją gniecie bukiet kwiatów i wciska go do pełnego kosza. Rozglądał się, oczywiście, i nikogo nie widział, ale wiadomo – licho nie śpi. Łukasz stoi niedaleko wejścia do „wieżowca”. Zbliża się godzina dziewiętnasta, czyli pora, w której umówiony jest z Magdą i pewnie z Klarą. Być może będzie też Zieliński, jeśli zdołał sobie przełożyć dyżur, tak mówiła mu Magda. Natomiast na pewno nie będzie Artura. Późnym popołudniem wezwany został na akcję gdzieś za Racibórz. „Kolejny świr, rozumiesz” – poinformował go, gdy dzwonił. Magiera rusza w końcu sprzed kosza. Uświadamia sobie, że z daleka musi wyglądać, jakby chciał w nim pogrzebać. Idzie więc wolnym krokiem w kierunku budynku przy Arki Bożka. Jest na siebie wściekły. Po jaką cholerę w ogóle pomyślał o kwiatach?! Skąd mu to przyszło do głowy? Nie kupił ich w miasteczku, co to, to nie. Od razu zaczęłyby się kolejne ploty. Pojechał po nie specjalnie do Koźla. Ale z ciebie stary dureń – zwymyśla w duchu sam siebie. – Co ci, człowieku, strzeliło do łba? Na co ty liczysz? Łukasz, ta oaza spokoju, jak mówią o nim znajomi, jest przerażony własnymi emocjami. Czuje się tak, jakby wszedł w ciemny las i nie wiedział, gdzie iść dalej. Tymczasem jest już przed bramą wejściową do budynku. Pora na opamiętanie. Zanim naciśnie domofon, zastanawia się jeszcze, jaką powinien teraz przyjąć postawę wobec Magdy. Może faktycznie gwiazdor negocjatorów, Artur, ma rację i on, stary wyjadacz, twardy glina, zauroczył się i dlatego sam uwierzył w absurdalną teorię o mordercy? Nagle macha ręką, jakby odganiał muchę. Postanawia, że da się ponieść losowi. Niczym ten żeglarz na pustej łodzi, niesiony wiatrem poprzez fale życia. – Będzie, co ma być – mruczy i od razu czuje się lepiej. Wciska guzik domofonu, a kilka minut później zatrzymuje się przed drzwiami mieszkania Magdy. Uspokaja oddech i wchodzi do środka. Magda wita go promiennym uśmiechem i – to nowość dla Łukasza, bo zawsze widzi ją w startych dżinsach, bez makijażu, jak mu się zdaje, i w kucyku – rozpuszczonymi włosami, umalowanymi

ustami i gustownie dobraną sukienką. Chce coś powiedzieć, ale to Magiera jest szybszy. – Ja też się cieszę – mówi i zdejmuje kurtkę. – Ładnie wyglądasz... A gdzie reszta towarzystwa? – Rozgląda się po pokoju. Czuje się głupio po tych komplementach. Może robi z siebie głupca? – Klara poszła z Adamem na spacer, a ta sukienka... wiesz... uprałam wszystkie moje ulubione dżinsy i... – Jasne... Tak tylko powiedziałem... Ale rozumiem, że mamy tu parkę na spacerze. – Z przyzwoitką – śmieje się nerwowo Magda. Magiera unosi brwi. Nie rozumie. – Z Magikiem, ojej! Zapomniałeś, że mamy teraz psa? – No tak, rzeczywiście. Pies znikąd... – Właśnie. Siadają w pokoju, przy dużym jadalnianym stole. Magiera jest pod wrażeniem. Nie spodziewał się, że Magda przygotuje kolację. A może to nie dla niego? – Pomyślałam, że pewnie jeszcze nie jadłeś i... – Prawdę mówiąc, jestem w lekkim szoku. Po prostu nie pamiętam, kiedy ostatnio... no, wiesz... – Zjedzmy coś, bo zanim wróci Klara i reszta, minie pewnie godzina. Magiera nalewa sobie herbaty z dzbanka i nakłada na talerz dwie cienkie, gorące kiełbaski. Dokłada plaster żółtego sera, paprykę i sięga po chleb. – Skosztuj sałatki – namawia go Magda i nie czekając na reakcję, sama mu nakłada. – Wystarczy, kobieto! Wyglądam na takiego, który pochłania góry jedzenia? – Wyglądasz na takiego, który z przyjemnością zje coś dobrego. A ta sałatka ma wiekową tradycję. Niby zwykła, jarzynowa, ale jeszcze według przepisu mojej babci. Więc nie marudź, tylko zjadaj. Bo jak przyjdzie Klara i jej amant... Jezu, się porobiło! Zmiotą wszystko. Kolacja mija im na uśmiechach, zdawkowych zdaniach i niby to przypadkowych spojrzeniach. W końcu Magiera ma dosyć. Nie pamięta, kiedy się tak objadł. Wstaje od stołu i podchodzi do półki z książkami. – Muszę zrobić parę kroków, wybacz – tłumaczy. – Teraz to ja

chętnie pospacerowałbym z Magikiem. I nie tylko... – Uśmiecha się wymownie. I zaraz tego żałuje. Znowu dręczą go wątpliwości. Czy to ma w ogóle jakiś sens? – zastanawia się. – Dobrze, połaź sobie w kółko, a ja przygotuję kawę. I zaczynamy obrady... Magda jest już w kuchni. Magiera słyszy pobrzękiwanie naczyń, po chwili szum gotującej się wody, wreszcie jej kroki, kiedy wraca. – Jesteś bardzo miła – mówi i siada na sofie, przy małym stoliku. – A ty miałeś mnie chyba za potwora. – Przepraszam. Najgorzej, jak człowiek sobie coś wmówi i żyje później w fałszywym przekonaniu. – Milknie. – No dobrze. Pogadajmy o naszej sprawie. – Sięga po kawę. – Byłem u burmistrza. Niestety, nic nie wie o człowieku, z którym miała się spotkać jego żona. – A może ten cały Kniaź wymyślił go sobie? – Po co? – dziwi się Magiera. – Był przekonujący. – Nieraz ludzie po prostu fantazjują bez powodu. A on chciał się nam jakoś przypodobać. No i wycyganił u ciebie dzięki temu obietnicę, że nie zdradzisz go Mazgułowi. To jest jakiś powód. Magiera się zastanawia. – Mogło tak być, rzeczywiście. – Kiwa głową. – Ale my zakładamy, że facet nie kłamał. Jest więc ktoś, o kim nie wiemy kompletnie nic prócz tego, że jest. Trzeba by teraz sprawdzić, czy inne kobiety też miały podobne sytuacje. – To nam zajmie tygodnie – martwi się Magda. – Wybierzemy na początek dwa nazwiska i zobaczymy. Ale mam coś jeszcze... Przeglądając fotografie naszego kolegi, zauważyłem coś ciekawego. Magiera streszcza Magdzie fakty związane z gadżetami kuchennymi, widocznymi na kilku zdjęciach. Dorzuca też kilka zdań na temat jego sąsiada, Miecia Gajdy. Nie zapomina przy tym o podejrzeniach jego żony i znalezieniu w garażu pism pornograficznych. – Czy ty już typujesz podejrzanych? – całkiem poważnie pyta Magda. – Cóż... – Magiera drapie się po brodzie. – Właśnie uświadomiłem sobie, że nasz podejrzany, kimkolwiek on jest i jeśli w ogóle istnieje,

musiał znać te kobiety. Musiał zatem znać również moją żonę. A to oznacza, że mógłby to być ktoś z kręgu moich bliższych albo dalszych znajomych, a w każdym razie ktoś, kto w miasteczku nie jest na pewno osobą obcą. Po tym miniwykładzie Łukasz przez dobrą chwilę wpatruje się w oczy Magdy. Czeka na jej reakcję. – Kurczę! – wzdycha w końcu Magda. – To takie oczywiste! – Poprawia się na fotelu i podciąga nogi. Łukasz nie potrafi się oprzeć i omiata jej zgrabną sylwetkę spojrzeniem. – To dlatego mówiłeś o tym swoim sąsiedzie! – No tak – niechętnie przyznaje Magiera. Myśl o tym, że Miecio mógłby mieć cokolwiek wspólnego z samobójstwami kobiet, w tym jego żony, napawa go przerażeniem. Człowiek, z którym wypił w końcu sporo wódki... W prawdziwym życiu scenariusze układają się jednak w sposób zaskakujący, a fakt, że sąsiad może być psychopatą, mordercą, gwałcicielem, na co dzień pozującym na praworządnego obywatela, nie jest niczym szczególnym, chociaż zawsze zaskakującym dla otoczenia. Nic tak bowiem nie spycha na ślepe tory jak pozory. – O czym tak myślisz? Na twarzy Łukasza pojawia się zagadkowy uśmiech. – O sąsiedzie właśnie – odpowiada. – O moim sąsiedzie. W sumie pasowałby. Z tymi swoimi podróżami... – Więc co robimy? – Ty zbierasz dalej informacje o kobietach, a ja pogrzebię przy Mieciu. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. – Właśnie jutro jadę do rodziny Ani Kuś. Już się umówiłam. To ta, która odebrała sobie życie w dwa tysiące jedenastym roku. Mieszkała niedaleko ratusza. – Świetnie. Masz jeszcze kogoś umówionego? – Ale wstępnie. W sumie trzy osoby. – Krok po kroku i... Nagłe pukanie sprawia, że oboje podskakują. – Przecież jest otwarte! – krzyczy Magda. W pokoju najpierw pojawia się Magik. Wpada jak huragan. Skacze na kolana Magdy, następnie przeskakuje przez stolik wprost na Magierę. – Chryste! – jęczy Łukasz. – Co za wariat!

– Ten pies ma nierówno pod sufitem – chichocze Magda. Wstaje i idzie do przedpokoju. Po chwili wraca, a za nią wchodzi Klara. – A gdzie nasz stróż prawa? – dziwi się Magiera, po Zielińskim nie ma bowiem śladu. – Pies go zjadł? – E, tam! – Klara macha ręką. – Został wezwany na jakieś nadzwyczajne zabezpieczenie. Nie wiem, myślicie, że mi się zwierzył? Odebrał komórkę i zaraz cały się podniecił, że jest jakaś akcja. I tyle. Dziwak. Wcale mnie nie dziwi, że jego... – Przestań! – Magda kręci z niechęcią głową. – A ty co? Lepsza jesteś? Magiera czuje się trochę zażenowany. Nie chce być świadkiem kłótni sióstr. W dodatku o sprawy męsko-damskie. Chrząka więc, chcąc przypomnieć, że wciąż tu jest. Klara nie podnosi jednak rękawicy. Pokazuje siostrze język, a później siada przy dużym stole i zabiera się do jedzenia. Obok niej przysiada na tylnych łapach Magik. Łukasz zerka na zegarek. Trudno mu uwierzyć, że odkąd siadł z Magdą do kolacji, minęły już bite dwie godziny. *** Równie szybko czas minął słynnemu w miasteczku reporterowi. Kierepka jest wniebowzięty. Nie dość, że za jednym zamachem dowiedział się, że policjant Zieliński podrywa siostrę Magdy, sukinkot, a jego dawny kumpel po fachu paraduje po miasteczku z bukietem pod pachą, a później wciska kwiaty do kosza na śmieci (to się Magda zdziwi, gdy jej niby przypadkiem o tym wspomni), to jeszcze uzyskał informację wagi niemal państwowej: Miecio Gajda jako podejrzany! – No, no, no... kto by pomyślał... – stęka z uciechy Kierepka. Siedzi niedaleko „wieżowca”, ukryty w swoim starym bmw, zaparkowanym wśród innych samochodów przy Arki Bożka. Tym razem żaden wściekły grom z jasnego nieba nie krzyżuje mu planów. Ma więc powody do zadowolenia. Ale żeby to ten Mietek?! – ciągle nie może się nadziwić. Kierepka jest pod wrażeniem (kto by zresztą nie był), żeby nie powiedzieć w prawdziwym szoku. W sumie handlarz gadżetami może i pasowałby, to prawda. W miasteczku wszyscy Miecia znają. Każdy ma w kuchni jakiś jego towar. A

Kierepka ma nawet numer telefonu komórkowego do tego chudzielca. Ta myśl podnieca go jeszcze bardziej. A gdyby tak zadzwonić do niego – zastanawia się – i powiedzieć mu, że niejaki Magiera Łukasz podejrzewa go o udział w samobójstwach kobiet? Mistrz pióra z wrażenia, aż podskakuje na siedzeniu. Wie, że taka zagrywka sprawiłaby, że Magiera znalazłby się w nieciekawej sytuacji. Może nawet Miecio trzasnąłby go jakimś swoim dziwacznym tłuczkiem do mięsa w ten parszywy, zarozumiały łeb! Miałby, sukinsyn, za swoje. Za to, że tak chamsko potraktował nadzieję lokalnych mediów. Kierepka nie jest jednak aż tak pozbawiony wyobraźni, aby dla doraźnego celu niweczyć sobie dalekosiężne plany. A te przewidują w finale wielki, być może nawet ogólnokrajowy tekst o seryjnym mordercy, który w jakiś tajemniczy sposób doprowadza kobiety do śmierci. Ale żeby się dowiedzieć co i jak, musi jeszcze, niestety, działać w ukryciu. Gdyby więc teraz powiedział Mieciowi o podejrzeniach Magiery, ten bez dwóch zdań wydusiłby nazwisko tego, który mu o tym doniósł i wtedy ten podły gliniarz jak po nitce do kłębka doszedłby, skąd Kierepka o tym wszystkim wie. Musi więc uzbroić się w cierpliwość. I słuchać. Jeszcze raz słuchać. A na zemstę przyjdzie pora. Zawsze przychodzi, do diabła! *** Ta noc jednak nie dla wszystkich jest łaskawa. Najmniej dla mieszkańca zrujnowanej leśniczówki. Dzidek przeżywa prawdziwe katusze. Stoi w kącie swojej ulubionej niby-kuchni, niedaleko rozgrzanego pieca, i uderza czołem w ścianę. Gdyby nie to, że jest ona już od dawna obdrapana z tynku do gołych cegieł, a w pomieszczeniu mrok rozprasza jedynie mały płomyk świeczki, miejsce, w które z taką pasją Dzidek wali głową, odcinałoby się od reszty kolorem szkarłatnej czerwieni. Co w sumie i tak nie ma znaczenia, bo ściana jest zakrwawiona, czy to widać, czy nie. Przy każdym uderzeniu Dzidek powtarza jedno zdanie: „Dlaczego to zrobiłeś?!”. Rzecz jasna, że wie. Wie, dlaczego nagle złapał psa przybłędę za sierść, nieczuły na jego skowyt, uwiązał mu do karku sznur i zawlókł do lasu, gdzie przy drodze przywiązał biedaka do drzewa. A później, nie oglądając się, odszedł. Wie. Wszystko wie. Bo nie mógł znieść tego, że cholerny

kundel nie dał sobie spojrzeć w oczy. A tak bardzo tego chciał. A później wszystko minęło. Nagle, niespodziewanie. Jakby ktoś zdmuchnął zapałkę. W jednej chwili minęła złość, rozczarowanie, jak zawsze zresztą. A kiedy już ochłonął, kiedy uświadomił sobie, co zrobił, zawstydzony pobiegł po psiaka, niemal sam skowycząc z żalu. Ale w miejscu, gdzie zostawił psa, znalazł jedynie sznurek. To dlatego uderza głową w mur. Bo musi się ukarać. Zadać sobie ból. Zetrzeć z siebie zło, którego się dopuścił. Nikt inny tego nie zrobi. Dzidek w końcu przestaje. Opiera się dłońmi o klejącą się od krwi ścianę i stoi tak z pochyloną głową. Patrzy, jak z czubka nosa skapują mu wielkie krople krwi. Złej krwi. Po chwili jedną ręką obciera usta, z których wycieka ciągnąca się niczym guma strużka śliny. Później pada na kolana, kryje twarz w dłoniach i cicho płacze. Właściwie nie płacze, a łka. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego wciąż mu się to przydarza. Dlaczego raz jest dobry, a raz zły. Wie tylko, że kiedy przychodzi pora, musi się ukarać. Wymierzyć sobie sprawiedliwość. Tak jak kiedyś, gdy był jeszcze dzieckiem i za złe postępki karał go ojciec. „Nawet jeśli nie zrobiłeś nic złego, mogłeś pomyśleć o złej rzeczy, kara ci więc nie zaszkodzi” – zwykł mawiać ojciec każdego ranka. Dzidek wciąż czuje na plecach ten wściekły, piekący ból po razach ojcowego pasa. Takiego bólu nigdy nie zdoła sobie zadać, choćby nawet zdarł z twarzy całą skórę. Jednak nie to było wtedy najgorsze. Nie to palące uczucie przenoszące się po jego marnych nerwach w każdy zakątek ciała. O nie, nie. Prawdziwą udręką był brak łez, a raczej zakaz płaczu. Ojciec przed biciem patrzył mu długo w oczy, aż Dzidek zapominał, gdzie jest i co się dzieje, a później mówił takim spokojnym, cichym głosem, że nie wolno mu płakać. I Dzidek nie płakał. Chciał, ale nie potrafił...

Rozdział 7. Tajemniczy uzdrowiciel Kto by się nie obejrzał za taką kobietą? Alina Macur ma 34 lata. Jest wyjątkowo zadbana – nawet po bułki do sklepu za rogiem chodzi rano w kompletnym makijażu, na który codziennie poświęca minimum pół godziny. Ku rozpaczy, oczywiście, jej męża, Bronka. Na dobrą sprawę jednak nie wiadomo, dlaczego Bronek za każdym razem, kiedy żona zasiada w sypialni przy swojej toaletce, psioczy pod nosem. W niczym mu to przecież nie powinno przeszkadzać. A jednak zawsze ma coś złośliwego na ten temat do powiedzenia. Ale mąż Aliny nie jest w tej chwili najważniejszy. To ona tego dnia sprawi, i to już dosłownie za moment, że w burmistrza Franciszka Mazguła wstąpi na powrót nadzieja. Że być może uda się odnaleźć przerwany trop, ten sam, z którym zjawił się u niego Magiera. Tak czy inaczej, Alina Macur, nawet jeśli z jakiegoś powodu zapomniałaby się któregoś dnia umalować tudzież założyć na siebie coś wystrzałowego, i tak byłaby piękną kobietą. Na co dzień pracuje, a właściwie nadzoruje jedyny w miasteczku salon piękności dla kobiet, o wdzięcznej nazwie „Afrodyta”. To właśnie w tym salonie tragicznie zmarła żona burmistrza spędzała dwa, trzy dni w tygodniu i to tutaj zwierzała się swojej przyjaciółce od szminek, masażów i zabiegów odtłuszczających ze swoich problemów, marzeń i największych tajemnic. Franciszek Mazguł uświadomił to sobie najprawdopodobniej, śniąc w nocy ckliwy sen będący wspomnieniami najlepszych chwil spędzonych z Ewą. Ledwo się bowiem obudził, w głowie huczała mu jak echo armatniego wystrzału jedna myśl – Afrodyta. Dwie godziny później stał już przed drzwiami salonu, zdecydowany wejść do środka. Trochę go tylko wkurzały spojrzenia przechodniów. Każdy z nich się uśmiechał i pozdrawiał swojego burmistrza, ale Mazguł dałby sobie głowę obciąć, że wszyscy, którzy go właśnie mijali, myśleli jedno: „Ty, Franek, piękniejszy stąd na pewno nie wyjdziesz, ha, ha, ha!”. Głupie ćwoki – myśli o nich Mazguł, ale każdemu się odkłania i każdego z osobna pozdrawia. W końcu naciska tę cholerną klamkę i wchodzi do salonu. Nigdy tu nie był. Toteż aż otwiera usta ze zdziwienia, widząc idealną biel ścian, lekko różowy marmurowy blat, za którym wita go

rzędem lśniąco białych zębów niewysoka brunetka. Ma najwyżej dwadzieścia lat. Na białym fartuchu, na wysokości piersi, unosi się rytmicznie i opada przyczepiony identyfikator z napisem: „Jadzia. Do twoich usług”. – Eee... – Na moment Mazguł traci umiejętność wysławiania się. – Ja do pani Aliny. Właścicielki... Macie tu prawdziwy salon piękności. Kurczę, jak w jakimś Nowym Jorku albo i lepiej... Nie miałem pojęcia! Jadzia do usług dla każdego chowa na chwilę za umalowanymi ponętnie ustami uzębienie godne pokazania go w reklamie pasty do zębów Denivit, po czym przemiłym głosem informuje: – Pani Alina jest teraz zajęta. – I znowu uśmiech. – A był pan umówiony? Jak pana godność? Mazguł traci dobry nastrój. Jak to, ta siuśka nie wie, kim on jest? – Proszę powiedzieć, że przyszedł burmistrz – burczy. – Trochę się śpieszę, a mam pilną sprawę. Recepcjonistka piecze raka. Znowu się uśmiecha, ale teraz półgębkiem. – Już idę, zaraz... proszę usiąść. Kiedy znika w korytarzu, Mazguł ponownie się rozgląda. Więc to tutaj chodziłaś – myśli – i tutaj zostawiałaś górę pieniędzy... – Pan burmistrz? Jakże mi przykro... Co za wizyta... Mazguł się odwraca. I znowu zaskoczenie. Jego żona była piękna, ale ta kobieta przynajmniej jej dorównuje. Mazguł jest zaskoczony. – Dzień dobry. – Ujmuje wyciągniętą dłoń. Jest gładka, ciepła i przyjemnie sprężysta w dotyku. – Moja żona tu często bywała. Alina Macur kiwa ze smutkiem głową. – To prawda... Ale przejdźmy może do mojego biura, nie będziemy przecież stali w korytarzu. Jadziu... – Spogląda na recepcjonistkę. – ...przynieś nam kawę. Tę z zielonej szafki, wiesz... – Uśmiecha się. W gabinecie Aliny Macur pachnie tak, jak kiedyś w peerelowskich sklepach Pewex. Mieszają się zapachy perfum, kremów, mazideł, o których przeznaczeniu Franciszek Mazguł nie ma zielonego pojęcia. Został posadzony w głębokim fotelu, przy niskim szklanym stoliku, dzięki czemu, gdyby był tupeciarzem, a przecież nim nie jest, to tylko inni takie ploty o nim rozsiewają (wrogowie polityczni głównie), mógłby zerkać na długie nogi właścicielki tego pachnącego przybytku. No dobrze, raz czy dwa spojrzał. Jakoś tak bezwiednie.

Akurat w momencie, kiedy siedząca naprzeciw niego kobieta zakładała jedną nogę na drugą. Mało wtedy nie wypuścił filiżanki z rąk. Przełknął jedynie ślinę, wziął głęboki oddech i przemówił: – Pewnie zastanawia się pani, dlaczego przyszedłem. – Trochę tak, rzeczywiście. – Alina Macur zalotnym gestem odgarnia kosmyk włosów z czoła. Chociaż wcale by tego nie musiała robić. – Cóż... Wiem, że moja żona była u pani częstym gościem. Zawsze wracała taka piękna... – Doprawdy, panie burmistrzu... – Alina Macur dźwiga się lekko na fotelu. – Nie trzeba. – Taaa... W każdym razie mam prośbę. – Mazguł odstawia filiżankę i opiera się łokciami o szklany blat. – W takich miejscach kobiety zwierzają się, jak sądzę. Jestem przekonany, że Ewa rozmawiała z panią o mnóstwie spraw. – Takie tam babskie pogaduchy. Mazguł słyszy nerwowość w głosie pięknej właścicielki salonu i jest już pewien, że trafił w dziesiątkę. Ta kobieta dużo wie. Jest o tym święcie przekonany. Zna się na ludziach. W przeciwnym razie nie byłby burmistrzem. Burmistrzem na wyciągnięcie ręki, cholera! – Mówiąc wprost, moja żona tuż przed śmiercią miała się spotkać z kimś, kto oferował jej... albo zapewniał, że, powiedzmy, wyleczy ją z problemów. W sensie, jak sądzę, psychicznym. Wie pani coś o tym? Odwdzięczę się. Alina Macur zagryza na moment dolną wargę. Mazguł ze zdziwieniem stwierdza, że podoba mu się ten niekontrolowany odruch. Zaraz jednak gani sam siebie w myślach, przypominając sobie własną żonę. Co też mu chodzi po głowie? Dopiero co pochował Ewę... Pociera dłonią czoło i dodaje: – Pani Alino, proszę mi powiedzieć. To ważne. Przecież nie pytam o tego jej durnego kochanka. Tak, wiem o wszystkim. Ale to już przeszłość. Z kim miała się spotkać? Alina Macur kręci głową. Mazguł nie ma pojęcia, czy dlatego, że nic mu nie powie, czy też jest to oznaka jej zdziwienia zaistniałą sytuacją. Kobieta w końcu się odzywa. Ścisza głos niemal do szeptu: – Powiem panu, ale musi pan przysiąc, że zachowa to dla siebie. – Ma pani moje słowo. – Mazguł odruchowo uderza się w pierś. – Nikomu! Więc?

– Zna pan takie miejsce jak stara leśniczówka? – Każdy, kto tu mieszka dłużej niż rok, wie o niej. Pewnie, że znam, chociaż przyznam, że ostatni raz byłem w jej pobliżu pewnie z dziesięć lat temu. Jakiś obcy bezdomny tam ponoć pomieszkuje. Wiem, wiem, to od dawna gminny teren i obiekt, i powinniśmy coś z nim zrobić, ale zawsze są pilniejsze, cholera, potrzeby... Ale co jakaś zrujnowana leśniczówka ma z tym wspólnego? Na twarzy siedzącej przed burmistrzem kobiety pojawia się tajemniczy uśmiech. – Sam pan wspomniał o tym bezdomnym. Mówią na niego Dzidek, to chyba dlatego, że taki dziki jest, nieokrzesany i mruk straszliwy. – A, tak, rzeczywiście, słyszałem. I co? Nie chce mi pani chyba powiedzieć, że... – Właśnie tak. – Alina Macur potrząsa głową. – Właśnie tak. Ewa miała się spotkać z tym człowiekiem. W leśniczówce. Franciszek Mazguł na moment traci zdolność myślenia. Jest zbyt zaskoczony, by cokolwiek powiedzieć. Zdumienie, jakie go ogarnia, sprawia, że nagle wysycha mu w gardle. Sięga więc po filiżankę z kawą i wypija ją do ostatniej kropli. – To jakiś żart?! – przemawia wreszcie. – Chciał pan wiedzieć, to powiedziałam. – Alina Macur robi obrażoną minę. – To nie jest zwykły bezdomny. Pomaga ludziom wychodzić z depresji. Rozumie pan? Mnie też pomógł, kiedy straciłam dziecko. – Jak to? Na litość boską, żeby jakiś cholerny menel uzdrawiał w ten sposób ludzi? W starej ruderze? Od kiedy to trwa? – Od lat. Obiecał mi pan coś, pamięta pan? Ewa, niech zazna spokoju, była z nim właśnie umówiona. Ale nie wiem, czy do tego spotkania doszło. – No dobrze – wzdycha ciężko Mazguł. – Żona powiedziała pani po prostu, że idzie do tego całego Dzidka? Czy tak? Co za kretyńskie przezwisko... – Nie tak dokładnie. Nie wymieniła go z przezwiska, powiedziała tylko, że jest umówiona na uleczenie duszy. Tyle. Ale było to jednoznaczne z tym, że ma spotkanie w leśniczówce. Tak przynajmniej mi się wydaje. Bo niby kto inny miałby to zrobić? Kiedyś zresztą rozmawiałyśmy o nim, sama jej opowiadałam, jak mi pomógł. To chyba oczywiste, że to właśnie z nim miała się spotkać.

– Coś takiego... To się w głowie nie mieści... Mazguł, gdyby mógł, zakląłby na głos. Powstrzymuje się jednak. Spogląda na Alinę i kręci głową. Gdyby nie to, że ta kobieta tak mu się podoba, w dupie miałby przyrzeczoną jej tajemnicę. Zaraz zrobiłby porządek z tym jakimś dzikim Dzidkiem, kij mu oko, cholera! Uspokaja się, przywołuje na twarz zawodowy uśmiech, po czym wstaje i dziękując za zaufanie i poświęcony czas, dodaje: – Bardzo mi pani pomogła. Obiecuję, że... no wie pani, zachowam to dla siebie. Gdyby to było możliwe, chciałbym się z panią spotkać jeszcze raz. Ale może nie tutaj, w jakimś neutralnym miejscu. Mam jeszcze kilka pytań, a teraz muszę już, niestety, wracać do urzędu. Nie jest łatwo być burmistrzem. – Tak, oczywiście. – Alina Macur pąsowieje lekko na twarzy. – Proszę tylko wcześniej zadzwonić. – Sięga do kieszeni i wyciąga wizytówkę. – Tu ma pan mój prywatny numer. Do widzenia. Całe szczęście, że pogoda znowu się trochę popsuła i z północy zawiewa zimne, ostre powietrze. Jak twierdzą meteorolodzy, gdzieś w podbiegunowych okolicach tworzy się wir arktyczny, a niekorzystny układ ciśnień ściąga lodowate powietrze nad Europę. Mazguł ma to gdzieś, ale cieszy się, bo przynajmniej zdoła trochę ochłonąć. Już sam nie wie, co go bardziej nakręciło – piękna właścicielka salonu czy fakt, że jego żona miała zamiar gonić do jakiejś cholernej leśniczówki. – To się w głowie nie mieści – powtarza pod nosem. – Magiera chyba padnie z wrażenia. *** Na razie Magiera nie pada. Ani z wrażenia, ani z żadnego innego powodu. Jest z towarzyską wizytą u żony Miecia Gajdy, Jadwigi, korzystając z faktu, że zaprosiła go na kawę i domowej roboty ciasto. Łukasz zamierza podpytać ją o kilka szczegółów związanych z wyjazdami męża. Jadwiga piekła rzeczywiście fantastycznie, a jej popisowym numerem była rolada przekładana waniliową masą, w środku z dżemem. Magiera, kończąc trzeci z rzędu kawałek, musi się pilnować, aby nie oblizać palców. – Miecio ma fart, aż mu, kurczę, zazdroszczę – mówi z zachwytem. – Za każdym razem, kiedy mam okazję jeść te rarytasy,

wydaje mi się, że są lepsze. Żona Miecia jest w siódmym niebie. Uwielbia takie pochwały. Miecio, niestety, najczęściej zajada się już lekko wyschniętymi specjałami swojej żony, bo nigdy nie wraca do domu wtedy, kiedy mówi, że będzie. – Powinnaś otworzyć cukiernię. Słowo daję. – Może kiedyś... Jedz. Zresztą dam ci do domu. Mietek przecież się wyprowadził. Dzwoni, ale na razie udaje obrażonego. On! Jakbym to ja go okłamała! – W jej oczach pojawia się smutek. – Taaa... o czym właściwie chciałeś rozmawiać? Magiera upija łyk kawy, odstawia kubek i wyjaśnia: – To delikatna sprawa. Niech to pozostanie między nami. Otóż... tylko się nie obraź, masz może jakieś zapiski, kiedy twój mąż wyjeżdża w trasy? Ludzie nieraz... – Mam – odpowiada zdumionym głosem Jadwiga. – Rzeczywiście, zapisuję sobie. Dzięki temu przyłapałam go na kłamstwie. Ale...? – Muszę coś sprawdzić. Aby, jak by ci to powiedzieć...? Policja prowadzi pewne dochodzenie w sprawie kradzieży jakichś towarów przemysłowych i trafiła na Mietka. Podobno był w domu człowieka, którego właśnie okradziono. No i jakoś tak wyszło, że mnie poprosili po starej znajomości, bo nie chcą na razie oficjalnie go wzywać. Wiesz, to tylko formalność, bo przecież Miecio zagląda do każdego mieszkania w tym województwie. – No tak... – Jadwiga kiwa głową. Wstaje i mówi, że zaraz przyniesie notatki. Ledwo znika w drugim pokoju, Magiera dobiera się do kolejnego kawałka rolady i pakuje ją niemal w całości do ust. Cholera, nie może się opanować. Znowu będzie musiał pobiegać wieczorami. – Mam. – Żona Miecia wraca. Magiera wyciąga własne notatki i kolejno podaje daty śmierci samobójczyń. Jadwiga za każdym razem sprawdza zapiski, po czym kręci głową. – To aż tyle tych kradzieży było? – pyta nagle, całkiem przytomnie. – Co? A tak, tak, trochę było. Ale najwidoczniej zaszła jakaś pomyłka, bo nasze daty tylko w dwóch przypadkach są zbieżne. Po tym lakonicznym tłumaczeniu wstaje z fotela i wyciąga dłoń. – Dzięki, Jadzia. Uratowałaś tyłek swojemu mężowi, ale mu o tym

nie mów. Przynajmniej na razie. OK? – Jasne – obiecuje kobieta. A po chwili dodaje: – Zapomniałeś o czymś. Magiera przystaje w przedpokoju. – Rolada! *** Jest już połowa grudnia. Miasteczko powoli zaczyna żyć zbliżającymi się świętami. Na razie atmosferę buduje wielka choinka postawiona w centrum i znacznie mniejsza, w centralnym punkcie osiedlowego niby-ryneczku, na wprost piwiarni U Tońki. Odmiennie niż w minionych latach przyozdobiono też latarnie wzdłuż głównej ulicy, Arki Bożka. W tej sprawie opinie radnych były jednak podzielone. Mazguł uparł się, że budżet, mimo że napięty, wytrzyma te kilka dodatkowych tysięcy złotych. Jego główny oponent, radny Marcin Wierzgaj, miał inne zdanie i usiłował do niego przekonać resztę radnych, twierdząc, że taki gest burmistrza podyktowany jest jego własnym interesem. – Nasz pan burmistrz ma po prostu upatrzoną firmę, która to zrobi, i zarobi trochę grosza – grzmiał z mównicy podczas sesji rady miejskiej. – Nawet się domyślam, kto to taki... Mazguł wściekł się wtedy. Być może, cholera, a nawet z całą pewnością, zdarzały mu się takie triki, ale teraz? No, chyba że jakimś cudem dowiedział się o jego układzie z Kierepką. Mimo tej wątpliwości nie ugiął się. – To potwarz! Wredne kłamstwo! Ma pan dowody? – Świdrował radnego wzrokiem, aż ten musiał przyznać, że „na razie nie”. – To ozdoby będą – skwitował krótko Mazguł. Ulice więc błyskają po zmierzchu kolorami tęczy, ludzie zachodzą w głowę, co tu kupić najbliższym na prezent, a tymczasem Adam Zieliński przeżywa gorycz porażki. Dzień po tym, jak Magiera w sprytny sposób ustalił, że jego sąsiad Miecio nie ma raczej nic wspólnego z samobójstwami kobiet, chyba że potrafił być w kilku miejscach jednocześnie, a na to się nie zanosiło, Zieliński, umówiwszy się uprzednio z Klarą na wyjście do kina, puka do drzwi Magdy i z miejsca słyszy psie szczekanie. Jeszcze jest cały w skowronkach. Ma w głowie cały plan, co zrobi po seansie. Jest

pewien, że Klara też będzie tego chciała. Wie przecież, jak wygląda pożądanie w oczach kobiet. Dlatego szczęka niemal mu opada, kiedy Magda wyjaśnia mu, że Klara wyszła dobre pół godziny wcześniej. – Z Wieczorkiem. Mówiła, że zaprosił ją do kina. – Do kina? – Zieliński nie może uwierzyć. – Do kina? Z Arturem? On mógłby być jej... Przecież... Wygląda teraz jak spaniel, któremu zabrano ulubioną zabawkę (psie oblicze Magika wyraża w tym momencie skrajnie odmienne uczucia). Magda oczywiście domyśla się, że to sprawka jej siostry. Klepie Zielińskiego po ramieniu i pociesza: – Ona taka już jest. Chyba szkoda jej dla ciebie... Lepiej, Adaś, zastanów się. Przykro mi to mówić, bo to moja siostra, ale... no, wiesz... fajny z ciebie facet. Zieliński, którego od rozwodu dzieli już tylko miesiąc, widzi to jednak inaczej. – To moja wina, cholera. Widziałem, że dupek gwiazdor ma na nią chętkę, ale tak byłem zapatrzony w siebie, że go olałem. No dobrze. – Wzrusza ramionami. – Gra jeszcze nie jest skończona. Na razie. – Uśmiecha się do Magdy, a później kiwa głową psu. – Bywaj, Magik. Aspirant Adam Zieliński nie jest mazgajem. Przełyka gorzką pigułkę, bilety do kina zwija w kulkę i po opuszczeniu mieszkania Magdy celnym rzutem umieszcza w tym samym koszu, w którym kilka dni wcześniej Magiera zostawił połamane kwiaty. Później wraca do domu, gdzie zastanawia się nad jakimś planem, który z kolei pokrzyżowałby teraz szyki Wieczorkowi. Dajmy mu więc pomyśleć w spokoju i przeskoczmy o dwie godziny do przodu. W to samo miejsce. Okazuje się, że podobne katusze, prawdziwe upokorzenie, przeżywa teraz Łukasz Magiera. Co prawda Magda nie wyfrunęła mu z gniazdka z jakimś innym amantem, jest na miejscu, przygotowała nawet kolejny raz kolację, nie zapomniała o makijażu (chociaż zamiast sukni znowu ma na sobie spodnie, co jednak w żaden sposób nie przeszkadza Łukaszowi), ale ledwo były policjant przekracza próg jej mieszkania i udaje mu się opędzić od psa, mówi z wyrzutem: – Wyrzuciłeś kwiaty! Jak mogłeś, Łukasz? Nie wiesz, że kobiety lubią dostawać kwiaty? Co cię, człowieku, opętało? Magiera nie zdążył jeszcze ściągnąć kurtki i teraz zastyga w bezruchu. Ma wrażenie, jakby został ostrzelany gumowymi kulkami.

Dochodzi jednak do siebie, wiesza kurtkę i uciekając oczyma w bok, odpowiada, że tak jakoś wyszło. – I tyle? Dlaczego? – Magda kładzie mu dłoń na ramieniu. – Myślałeś, że co sobie pomyślę? – Kto ci w ogóle o tym powiedział? – Magiera za wszelką cenę chce uniknąć dyskusji. Jest mu głupio, a zarazem czuje narastającą wściekłość na samego siebie. – Cholerny Kierepka. A myślałeś, że kto? – Nikogo nie widziałem! – To dupek, ale dupek, który potrafi się wtopić w otoczenie. Jak jakiś pieprzony kameleon. Rozmawiasz, a Kierepka nagle wyrasta ci za plecami. Widział i powiedział mi. Szkoda że nie widziałeś z jaką satysfakcją. Łukasz... *** Jeśli sądzicie, że Kierepka znowu się spóźnił albo zapomniał o tym, co sam sobie narzucił, to grubo się mylicie. Siedzi właśnie w samochodzie, w połowie drogi pomiędzy „wieżowcem” a restauracją Nowomiejska, i słucha, aż mu się uszy pocą. – Mirosław Kameleon Kierepka – mówi do siebie i nawet mu się to porównanie podoba. – Prawie jak Cezar jakiś tam... No pewnie, że potrafię, pindo jedna! Teraz też wiem, o czym tam gruchacie. W tym jednym Kierepka faktycznie się nie myli. Z wypiekami na twarzy słucha najpierw, jak Magiera przeprasza Magdę za swoje głupie zachowanie („Ale rozumiesz, tak jakoś w ostatnim momencie strach mnie obleciał. W końcu nie mam już dwudziestu lat...” i tak dalej). Na co Magda, że jest głupi i tyle. Że ona też nie ma szesnastu lat, a w ogóle to on jej się już dawno podobał. A później do uszu reportera docierają niby to cmokania, jakieś ochy i achy, i już myśli, że to nareszcie pierwszy odcinek miejskiego pornola, kiedy nagle Magiera wyznaje, że kolacja była wyśmienita. Kierepce mina momentalnie po tym wyznaniu rzednie. Zapala się jednak już za moment, kiedy słyszy w słuchawce, że Magiera ma zamiar powiedzieć, co ustalił w sprawie swojego sąsiada. – To nie on – twierdzi. – Jego żona ma spisane dokładne daty wyjazdów i tylko w dwóch przypadkach pokrywają się z naszymi samobójstwami. Możemy go chyba wykreślić. A jak poszło tobie?

– Zaraz, zaraz, mój drogi. – Magda trze intensywnie palcami obu rąk skronie. – Nie za szybko go wykreśliłeś? – Na tym etapie, nie. Domyślam się, co mi zaraz powiesz. Że najpierw musimy wiedzieć, w jaki sposób nasz domniemany Iks wpływał na te kobiety. Czy tak? Magda kiwa z uznaniem głową. – Właśnie tak – mówi. – Być może jednak ten ktoś znalazł sposób na to, aby się ukryć w miejscach, gdzie kobiety traciły życie, a później bezpiecznie stamtąd się oddalić? Gdyby tak było, twój sąsiad w świetle tego, co już wiemy, rzeczywiście mógłby nie pasować do hipotezy. Ale tak? – Magda, proszę cię, przyjmij za pewnik, że te kobiety same sobie to zrobiły. To po pierwsze. A drugi pewnik jest taki, że domniemanego pomocnika nie było w pomieszczeniach. Cała reszta to wróżenie z fusów. Przynajmniej na tę chwilę. Magiera wstaje od stołu, przy którym jedli kolację, i przenosi się na fotel ustawiony w rogu pokoju, obok okna. Powoli staje się on u Magdy jego ulubionym miejscem. – Co więc wykryłaś, kapitanie? – U Kusiów dowiedziałam się jedynie od matki Anny, że jej córka miała depresję po tym, jak mąż dowiedział się, że go zdradza. – To nic nowego. – Za to Beata Worczyk prowadziła pamiętnik. W tym miejscu Kierepka wciska słuchawkę głębiej w ucho. Tego nie może przeoczyć. Pamiętnik! Cholera! To jest coś. Szybko zapisuje w notatniku nazwisko i dalej słucha. – I jest w nim coś ciekawego? – Nie zdążyłam go jeszcze przeczytać. Ale mamy kilka dni, na tyle pożyczyła mi go matka. *** – O kurwa blada! – krzyczy w tym momencie Kierepka. – Co za pech! No nie! Wyrywa ze złości słuchawkę i ciska ją na siedzenie obok. Czy los musi być dla niego taki cholernie złośliwy?! Najpierw pieprzone drzewo, teraz to. No cóż, dobrze się zaczęło, gorzej skończyło. Mistrz pióra nie daje

jednak za wygraną. Z każdym dniem zna przecież więcej faktów, historia robi się coraz ciekawsza. Dla niego gra nie jest skończona. Tylko jak ma teraz dorwać ten przeklęty pamiętnik? Kierepka drapie się w policzek, ale tyle to daje, że po chwili zaczyna czuć pieczenie. – Do kurwy nędzy! – żali się nie wiadomo komu. W następnej minucie decyduje, że kończy na dziś robotę. I tak nic więcej pewnie się już nie dowie, skoro jakieś głupie babsko zamiast dać na miejscu poczytać pamiętnik Magdzie, wypożyczyło go. Wschodząca gwiazda mediów zwija więc słuchawkę, chowa odbiornik i przygotowuje się do odjazdu. Zanim przekręca klucz w stacyjce, jeszcze raz analizuje zasłyszane wieści. Dobra – myśli. – Mamy Miecia, który raz jest podejrzany, a innym razem nie, bo te głąby nie wiedzą, na czym właściwie morderstwo albo nakłanianie do niego miałoby polegać. Mamy pamiętnik, z którego gówno na teraz wiem. I to wszystko, kurwa jego cholerna mać. Żeby to! Opuszczony przez dobry humor Kierepka zwiesza na moment głowę jak opierniczony psiak. Kiedy na powrót omiata okolicę wzrokiem, chcąc sprawdzić, czy może bezpiecznie zjechać z pobocza na jezdnię, we wstecznym lusterku zauważa idącą chodnikiem parę. Kobieta przytula się do ramienia mężczyzny, a ten czule ją obejmuje. Jeszcze kilka kroków i para wchodzi w krąg kolorowego, dzięki ozdobom świątecznym, światła bijącego z latarni. Dopiero wtedy reporter „Miejskiego Echa” poznaje, że to Klara i ten fagas policji, negocjator w mordę jeża. I w tym momencie czuje nagły żal i gorycz. No bo jak to? Każdy, kto ma za przeproszeniem dziurę w tyłku, ma kogoś, może mu szeptać czułe słówka, prowadzać się z nim, a potem pieprzyć jak para królików, tylko nie on. Czy to sprawiedliwe? Przecież jest tutaj kimś, do cholery! A żadna laska nawet nie spojrzy na niego. Co z nim jest nie tak? Uruchamia silnik i, puszczając gwałtownie sprzęgło, rusza z piskiem opon. Mija właśnie godzina dwudziesta druga. *** Tymczasem na ostatnim piętrze tak zwanego wieżowca Magiera jest niemal zdecydowany chwycić Magdę za dłoń i delikatnie przyciągnąć do siebie. Najwidoczniej o tej porze mieszkańców

miasteczka zbiera na amory... W pokoju mrok rozjaśnia teraz jedynie mała lampka, z głośników wieży sączy się romantyczny kawałek „Moon Song” Varius Manx i Łukasz zaczyna odczuwać tę specyficzną aurę. Wie, że może się na to zdobyć. I pewnie by to zrobił, ale... Ale upojną ciszę przerywa pisk opon jakiegoś ulicznego wariata, a tuż po tym do akcji wkracza Magik, ujadając wniebogłosy. Magda aż podskakuje na sofie. – Cholera! Zawsze coś się musi zdarzyć. Ledwo to wypowiada, dzwoni domofon. Magik znowu się drze jak nieboskie stworzenie. – Cicho, pies! – krzyczy Magda. – To twoja pani wraca. Magiera zaczyna się głośno śmiać. – I co cię tak bawi? Klara wzięła psa, a ja się nim zajmuję. Zawsze tak było. I jeszcze muszę za nią oczami świecić. *** Mija noc, mija dzień. Szary, jesienny. Na drzewach nie ma już jednego marnego liścia, za to na ulicach... Coś niebywałego! Liście zniknęły. Mazguł, któremu niejedno można zarzucić, w tym granie do własnej bramki za wszelką cenę i robienie na boku interesów kosztem miejskiego budżetu, w jednym jest uparty – wie, że łaska pańska na wiadomo jakim koniu jeździ, dlatego nie zwierzając się nikomu, pomimo wielu osobistych problemów, cały czas usiłował załatwić miejsce, do którego miasteczko mogłoby wywieźć znienawidzone przez obywateli opadłe liście. I w końcu takie znalazł. Podpowiedział mu je Henio Złota Rączka, jeśli jeszcze człowieka pamiętacie. A jak nie, to trudno. W każdym razie Henio, kiedy już podbudował się wystarczającą ilością wyskokowego napoju, zebrał się na odwagę i wiedząc, że burmistrz szuka rozwiązania dla uprzątnięcia liści, podpowiedział mu, że można je wywieźć do lasu, jakiś kilometr za leśniczówkę, gdzie pośród drzew jest sporych rozmiarów dół. Jak i kiedy powstał, nikt nie wiedział. Ale skoro był, można z niego skorzystać. – Przecież liście to nie reklamówki, u licha – słusznie tłumaczył Mazgułowi. – Rozłożą się jak, nie przymierzając, nasz miejski budżet... Burmistrz długo się nie zastanawiał. Na jeden dzień mianował

nieformalnie Henia Złotą Rączkę swoim pełnomocnikiem do spraw utylizacji liści, zadzwonił gdzie trzeba i w ciągu jednego dnia armia bezrobotnych wymiotła zeschłe dowody minionego półrocza z każdego zakamarka miasteczkowych ulic i chodników. A później całość wywożono kilka godzin do lasu. Ci, którzy dostali tak nieoczekiwaną pracę, w dodatku tuż przed świętami, byli wniebowzięci. Dziwili się tylko, że burmistrz osobiście jeździ z Heniem dostawczakiem załadowanym workami z liśćmi i za każdym razem, mijając leśniczówkę, każe się zatrzymywać i obchodzi samochód wokoło, jakby odprawiał jakiś magiczny rytuał. Franciszek Mazguł nie mógł się jednak powstrzymać. Dla niego była to okazja do zaspokojenia palącej ciekawości. Nie mógł przecież tak od niechcenia nagle zacząć spacerować leśną drogą, na której bodaj nikt z mieszkańców nigdy go nie widział. Miał nadzieję, że GO zobaczy. Ale nie zobaczył. Miało to dopiero nastąpić, jednak w okolicznościach, o których burmistrzowi dotąd się nawet nie śniło. W taki właśnie dziwny i pracowity, cokolwiek by o tym sądzić, sposób, minął dzień Franciszkowi Mazgułowi. Teraz jednak, po tych kilkunastu godzinach bawienia się w likwidatora liści, Mazguł najchętniej wyciągnąłby nogi i ułożył się do spania. Już po fakcie żałuje, że tyle czasu poświęcił tylko po to, aby spróbować spotkać jakiegoś łachmytę. Przez niego cały jest obolały. W przypływie złości chwyta za telefon i dzwoni do Magiery. Po krótkiej chwili prosi go, aby – jeśli może – przyjechał do niego. – Mam dla pana niespodziankę – zachęca byłego gliniarza niezwykle tajemniczym głosem. – Może nasz trop wcale się nie zerwał... *** Kiedy Magiera odkłada telefon, ten niemal natychmiast znowu dzwoni. Tym razem nie jest to burmistrz. Głos w telefonie brzmi o niebo przyjemniej i to pomimo faktu, że osoba, do której on należy, najzwyczajniej w świecie krzyczy, w dodatku z prędkością światła. – Czekaj, czekaj, Magda! – Magiera usiłuje jej przerwać. Ma wrażenie, że jeszcze moment i słowa wyfruną z telefonu. – Powtórz, tylko spokojnie. – O rany! Łukasz! Nie rozumiesz? W pamiętniku jest moim

zdaniem prawdziwa bomba! Na dodatek udało mi się dzisiaj spotkać z jeszcze dwiema rodzinami i tam... O kurczę! Przyjdź natychmiast, wszystko ci opowiem. Mamy sporo do obgadania! Rany boskie! Mówiłam, że mam rację! Mówiłam, mówiłam! Łukasz wzdycha, kręci z rozbawieniem głową i zapewnia Magdę, że będzie najszybciej jak to możliwe. Ale najpierw musi zajrzeć do Mazguła. – On też ma jakiegoś hita, jak wy to w gazetach mówicie – tłumaczy. – Nie mogę teraz tego przełożyć. – Ojjj! No co ty?! Ale jestem zła i niecierpliwa. Chwila ciszy. Magiera już chce ją przerwać, kiedy Magda się odzywa: – No dobrze, czekam więc. Tylko się pospiesz, na litość boską! *** Emocje, jakie przeżywa Magda (Łukasz też, to zrozumiałe, ale on niejedno już widział, więc wszystko przyjmuje spokojniej), są niczym w porównaniu z tymi, które niby żrące kwasy trawią umysł i ciało specjalisty od tropienia miejskich tajemnic, Mirosława Kierepkę. Jak każdego wieczoru siedzi on zadekowany w swoim starym bmw zaparkowanym nieopodal „wieżowca” i udaje, że słucha muzyki. Po tym, jak Magiera kończy rozmowę z Magdą, Kierepka uznaje, że ma przynajmniej pół godziny wolnego. A ponieważ w żołądku ma jedynie wielkie NIC, a w głowie prawdziwą hekatombę wrażeń, postanawia przenieść swój tyłek na moment do Nowomiejskiej, przy okazji nieco ochłonąć i ułożyć sobie plan dalszego działania. W restauracji tuż po wejściu wita go nieznany mu kelner. – Szanowny pan będzie sam czy z kimś? – pyta nieznajomy, a Kierepka robi zdziwioną minę. – A pan Wiesio gdzie? Rozchorował się, biedaczek? Kelner wzrusza ramionami. – Jestem tu właśnie za niego – wyjaśnia, przywołując na twarz uśmiech. – Więc sam czy nie? – A po co pan mnie o to właściwie pyta? Kierepka nie lubi, jak się go za dużo wypytuje. To w końcu jest jego specjalność. – Szef wprowadził taki rytuał, zresztą ten stary kulawy kelner też

chyba witał w ten sposób gości? – Ale on to robił dlatego, że wszystkich znał... Jak pan ma na imię? – Wacław. – Zatem, panie Wacku, skoro pan tu jest teraz nowym Wiesiem... Ha, ha, ha! To może się poznamy. Jestem w tym mieście znanym dziennikarzem miejscowej gazety, a za chwilę i innych krajowych tytułów. A nazywam się Mirosław Kierepka i do knajpy od zawsze chadzam sam. – O rany! Naprawdę? Słyszałem o panu! Mieszkam we wsi za miasteczkiem i czytam pana artykuły. Kurczę! Pan dziennikarz! Kelner Wacek wyciąga dłoń. Kierepka ją ściska, po czym klepie mężczyznę w ramię, a następnie, ściszając głos, dodaje: – Moglibyśmy zostać przyjaciółmi, co pan na to? Kelner Wacek wybałusza oczy. – My...? Znaczy ja i pan? Taki znany dziennikarz? Chryste! Byłoby super! – No tak, tak. Od czasu do czasu jakieś spotkanko, pogadamy o tych, co tu przychodzą, o czym gadają... Taaa... Panie Wacku, wie pan... Ale może przejdźmy na ty. – Kierepka wyciąga rękę. Kelner Wacek łapie ją, jakby to był uchwyt jednorękiego bandyty, i potrząsa z całych sił. – Wacek! – mówi głosem pełnym ekspresji. – Mirek! Tuż po tym przypieczętowaniu świeżo nabytego przyjaciela Kierepka przypomina sobie, po co przyszedł do restauracji, a raczej przypomina mu o tym jego brzuch, wydając dźwięki do złudzenia podobne do tych, które – bywa – wydobywają się z innej części ciała. – Zjadłbym coś – mówi, kierując się w stronę sali. – Macie świeżego tatara? Kelner Wacek kręci głową, rozgląda się i ściszając głos, odpowiada: – Nie radziłbym. Z tego, co wiem, to leży już kilka dni. Czeka na frajerów, hi, hi. Lepiej zjeść teraz barszcz z krokietem, jest świeży. – OK, więc przynieś mi, Wacuś, a ja później poproszę cię o coś jeszcze. Kelner mruga porozumiewawczo i znika w wejściu przeznaczonym tylko dla personelu. Mistrz pióra i podpuchy wobec osób, którym Bóg jeden wie dlaczego przedstawiciele mediów wydają się jakimiś

bożyszczami, siada z sapnięciem przy pierwszym od wejścia stoliku. Ma nadzieję, że barszcz będzie podany błyskawicznie. Nie może przecież stracić nic z dalszego ciągu, kiedy u Magdy ponownie zjawi się Magiera. *** Rozmowa Kierepki z kelnerem Wackiem trwa około dziesięciu minut. W tym czasie Magda zdążyła pokłócić się z siostrą. Cofnijmy się zatem w czasie o te parę chwil i na podobieństwo lekkiego wietrzyka przeniknijmy przez dziurkę od klucza do mieszkania skośnookiej piękności. Robimy to akurat w momencie, kiedy Magda po rozłączeniu rozmowy z Magierą odkłada telefon na stolik i, nie mogąc znaleźć sobie miejsca, idzie do pokoju Klary. Nie musi jednak pukać ani nawet wchodzić, bo drzwi nagle się otwierają i wypada przez nie Klara, a za nią Magik, machając przyjaźnie ogonem. – Wychodzisz? – pyta zdziwiona Magda. – Umówiłam się. – Hm... – wzdycha Magda. – Znowu? Myślałam, że przyjechałaś tu przemyśleć kilka spraw. – Właśnie to robię. Klara przechodzi do przedpokoju, ciągnąc za sobą zapach jakiejś ulotnej perfumy. Magik, sądząc zapewne w swej psiej głowie, że za moment będzie spacer, startuje niczym pocisk i po sekundzie waruje już przy drzwiach. – Ty zostajesz, kolego – mówi do psa Klara. – Z ciotką Magdą. – Patrzy na siostrę. – Klara, zaczynam się o ciebie niepokoić. Z kim znowu się umówiłaś? – Z Artkiem. – Chryste... Co ty w tym typie widzisz? Klara nagle czerwienieje na twarzy. Wydaje się, że już wybuchnie i odpowie w swoim stylu, czyli: „Wylajtuj, siorka” albo bardziej dosadnie: „Pieprz się, nie jesteś moją mamuśką”. Ale tym razem milczy. – Nie podoba mi się to i... – Magda, jesteś tylko dwa lata młodsza ode mnie. I wiesz, dlaczego wciąż jesteś panną? Bo ciągle coś ci się nie podoba. Żadnego chłopa

nie znajdziesz, jak będziesz tak wiecznie węszyć we wszystkim podstęp. Z tym całym waszym śledztwem jest tak samo. Ten gliniarz po prostu zauroczył się tobą i dlatego uwierzył w te twoje wariactwa. Nie gniewaj się, ale to prawda. Może facet nawet udaje, bo mu się podobasz, głupia. – Ty też się nie gniewaj, ale guzik wiesz... Dzięki jednak za miłe rady. – W takim razie pa. Wrócę około północy. Wychodzi. Pół godziny później do drzwi puka Magiera, a zaraz potem z mieszkania rozlega się szczekanie Magika. Tym razem widać, że były policjant ma jednak jakieś emocje. Jest podekscytowany, przewraca oczami, kiedy musi czekać, aż drzwi zostaną otwarte. Chciałby już podzielić się z Magdą nowymi informacjami. Rozmowa z burmistrzem była dla niego punktem zwrotnym. Dopiero teraz tak naprawdę wierzy, że trzynaście dotychczasowych samobójstw pięknych kobiet nie było jedynie przypadkowym zrządzeniem losu. Magiera znowu czuje się policjantem pełną gębą. Złapał trop. – Nareszcie! – wita go Magda i prawie wciąga do mieszkania. – Jak się na coś czeka, czas zaczyna się rozciągać jak sweter na łokciach. Magiera zdejmuje kurtkę, przeczesuje palcami włosy i idzie za Magdą do pokoju, uważając, aby nie przydepnąć kręcącego się wokół jego nóg Magika – pies wciąż skacze i domaga się powitalnej pieszczoty. – No dobrze, stary, wystarczy. – Magiera klepie Magika po głowie. Siada w swoim ulubionym fotelu i czeka, aż Magda usadowi się po przeciwnej stronie. – To kto pierwszy? – pyta. – Bo chyba też mam coś ciekawego. – Może pociągniemy zapałki? Po tym pytaniu Magda chwilę przygląda się Łukaszowi i nagle wybucha śmiechem. – Nie mam zapałek – odpowiada Magiera. W tej chwili najchętniej przyciągnąłby ją do siebie i pocałował. Z tkliwości (Jest taka pełna zapału – myśli z czułością). – Ale nic straconego, bo mimo iż jestem starszy, to rezygnuję z prawa do pierwszeństwa. – Bardzo ci dzięku... Dalszy ciąg zdania ginie w zgiełku nagłego pukania i wściekłego

szczekania Magika. – Chryste! – Magda aż skacze na równe nogi. – Magik! Ty złośliwy potworze! Zamknij się! Pies ma swoje zdanie na ten temat i ani myśli przestać hałasować. Ujadając, pędzi pod drzwi. Chwilę później Magda wpuszcza do środka Zielińskiego. Kiedy już udaje mu się opędzić od psa i uspokoić jego radość na tyle, że może spokojnie coś powiedzieć, oznajmia: – Przepraszam, że tak bez zapowiedzi, ale jakoś nie mogę sam siedzieć w domu i pomyślałem, że... – Przestań, dobrze, że jesteś, bo właśnie razem z Łukaszem odkryliśmy coś superważnego w naszym śledztwie. Wchodź i się rozgość. Coś do picia? – Gorąca herbata, jeśli to nie problem. Wchodząc do pokoju i witając się z Magierą, Adam Zieliński od niechcenia dodaje, że po drodze spotkał Kierepkę. – Spacerował? – dziwi się Łukasz. – Siedział w zaparkowanym przy ulicy samochodzie. – Ten gość działa mi na nerwy. Może pilnuje ulicy z nadzieją, że pojawi się na niej stwór z innej planety. Wtedy będzie wreszcie miał swój upragniony hicior – wtrąca Magda. Właśnie weszła do pokoju z herbatą dla Zielińskiego. – Kierepka nas nie interesuje – spokojnie stwierdza Magiera. – Zaczynaj. – Patrzy na Magdę. – A ty, Adaś, słuchaj. Trafiłeś w samą porę, bo chyba mamy wreszcie coś konkretnego. Przynajmniej ja mam, bo nie wiem, co tam za wieści ma nasza urocza gospodyni. – Mam nowego podejrzanego! – tryumfalnie obwieszcza Magda. – Chyba nawet wiem, o kogo chodzi. Magda ze zdumieniem przygląda się Magierze. – Wiesz? A skąd, u licha? Przecież nie czytałeś pamiętników... – Ty czytałaś, ja rozmawiałem. Za chwilę ci powiem, ale najpierw ty zacznij wreszcie, bo inaczej nigdy się nie dowiemy, co tam wyczytałaś. *** Jak wiadomo, pośpiech jest złym doradcą. Kierepka jest równie zniecierpliwiony brakiem informacji i opowieści Magdy jak Magiera. Tyle że w jego przypadku mowa ciała jest zgoła inna – wali pięścią w

deskę rozdzielczą i klnie na głos. Ciśnienie skoczyło mu już zresztą wcześniej, kiedy ten glina, Zieliński, oznajmił, że go zauważył, a drugi gliniarz, bezczelny dupek, wyśmiewał się z niego. W tamtym momencie w głowie Kierepki fruwała tylko jedna myśl – zemścić się okrutnie. Teraz jednak reporter jedynej w miasteczku gazety myśli już o czymś innym. Kiedy wreszcie, do diabła, zacznie się gadka o najważniejszym? Przecież nie może tak siedzieć do rana i udawać, że słucha muzyki. Na domiar złego jest mu coraz zimniej. Rozgrzewa go jedynie nadzieja, że po tej cholernej nocy będzie miał wreszcie co napisać. Że będzie na ustach wszystkich. No i zagra na nosach tej bandzie pseudodetektywów z mądralińskim Magierą na czele. Na nieszczęście dla innych marzenia mistrza pióra się ziszczą. I to szybciej, niż można by przypuszczać. *** Wciąż jest zimna i dżdżysta noc, taka ni to jesień, ni to zima. Lekko zawiewa przenikliwym wiatrem. Teraz jednak w porównaniu z poprzednimi dniami i nocami po miasteczku nie fruwają liście. Ubite do granic możliwości, wypełniają niemal po brzegi bezpański dół w lesie, niedaleko zrujnowanej leśniczówki. To właśnie w tej okolicy, w tak upiornym o tej porze miejscu, znaleźli się teraz Klara i Artur. Trochę to dziwne, bo przecież która zdrowa na rozumie kobieta wybrałaby się z prawie obcym mężczyzną na randkę do ciemnego lasu?! Klara jednak nie należy do osób bojaźliwych. Wie też, że jest w towarzystwie człowieka, który pomaga policji w ważnych sprawach, więc kogoś, kto ma bronić, a nie krzywdzić. Jej kobieca intuicja podpowiada jej również, że podoba się Arturowi i że oboje mają ochotę na to samo. Nawet przez chwilę nie przychodzą jej więc do głowy jakieś podejrzane myśli. I słusznie, bo Wieczorek żadnych takich zachowań wobec niej nie przejawia. Prawda jednak jest taka, że wbrew pozorom para nie przyjechała tu po to, aby uprawiać seks. Mimo ochoty na niego Klara nie należy do kobiet, które po kilku dniach znajomości wskakują facetom do łóżka. Może i sprawia takie wrażenie na ludziach, którzy jej nie znają, ale TAKA to ona nie jest. Zdradziła, owszem, ale w zupełnie innych okolicznościach i z innych pobudek. A sam powód przebywania o tej nieciekawej porze w lesie jest banalny – Klara po tym, jak zjedli kolację w Nowomiejskiej,

chciała, aby Artur pokazał jej jakieś miejsca w miasteczku, których jeszcze nie znała. A ponieważ żadnych takich ciekawych miejsc w okolicy nie ma, Wieczorek uznał, że zawiezie ją w okolice leśniczówki. Wybór rzeczywiście dziwaczny, można by powiedzieć, ale ludzie robią w końcu bardziej zaskakujące rzeczy. Klara siedzi więc w samochodzie Wieczorka i usiłując przeniknąć wzrokiem mrok, dostrzega nikłe światełko wydostające się ze szpary w przysłoniętym szmatą oknie leśniczówki. – I ten człowiek nie boi się tu mieszkać? – pyta głosem, w którym słychać słabą nutkę strachu. – Nie wiem, może się i boi, ale jako bezdomny nie ma chyba wyjścia – tłumaczy Artur. – To jakiś straszny dziwak, odmieniec i samotnik. Podobno nikt tutaj nie przychodzi, bo staruszkowi lubi odbić palma i wtedy straszy ludzi, że ich pozabija wzrokiem. Hi, hi... – To rzeczywiście ciekawe miejsce mi pokazałeś. Nie jestem strachliwa, ale lepiej jedźmy już stąd. I tak będę miała ciekawe sny. – Prosiłaś, to masz. Wieczorek uruchamia silnik, wycofuje samochód, zawraca na wąskiej błotnistej drodze i rusza w drogę powrotną. Światła reflektorów przecinają błyszczące krople deszczu. Wieczorek przez moment odruchowo skupia na nich wzrok. Wybrał jednak złą chwilę, bo wystarczyła sekunda nieuwagi i nagle widzi przed sobą zgarbioną sylwetkę człowieka. – Jezu! – krzyczy Klara. – Uważaj! Samochód, targnięty nagłym szarpnięciem kierownicy w lewo, zjeżdża na pobocze, wpadając na muldę i podskakując na niej tak mocno, że Klara uderza głową w podsufitkę. – Kur... – wyrywa jej się. Wieczorek gwałtownie wciska hamulec. – To jest heca, kurde! – Śmieje się nerwowo. – To chyba był ten dziwak, cholera by go wzięła! – Wyskoczył jak pajac z pudełka – złości się Klara. – To rzeczywiście jakiś pomyleniec jest. Przecież musiał widzieć, że samochód jedzie. Jest ślepy czy jak? – Pieprzyć go. – Artur wzdycha z ulgą. – Dobrze że go nie najechałem, bo dopiero byłoby. Klara masuje czubek głowy i prosi, żeby już odjechali. Wieczorek wrzuca więc czym prędzej wsteczny bieg, już ma puścić sprzęgło,

kiedy w boczną szybę po lewej stronie ktoś uderza pięścią. – Matko boska! – krzyczy przerażona Klara. – To on! Wieczorek, któremu serce mało nie stanęło, powoli odwraca głowę. Widzi wpatrzone w siebie oczy i zacięte usta. – Czego on chce, Artur? – szepcze Klara. Wydaje się jej, że w oczach nieznajomego płonie wściekły ogień. – Uciekajmy stąd! – Szarpie ramieniem Wieczorka. – Uspokój się. To tylko nieszkodliwy świr. Już dawno ktoś powinien go stąd przepędzić. Artur pokazuje mężczyźnie za oknem środkowy palec, po czym spokojnie i powoli wycofuje samochód, wrzuca jedynkę i rusza. Klara nic już nie mówi. Przymyka tylko oczy i, powoli nabierając powietrza, stopniowo się uspokaja. Chciała zobaczyć coś ciekawego, ale, na miłość boską, nie upiora z płonącymi oczyma! *** – To powiedz, o kogo chodzi. – Cóż... – wzdycha Magiera. – Mogę się mylić, ale jeśli to ma być taka bomba, o jakiej wspominałaś, to zważywszy na to, że ja też mam tego kalibru niespodziankę, zakładam, że chodzi o mieszkańca leśniczówki. – Dzidka?! – Zieliński, który do tej pory milcząco przysłuchiwał się ich rozmowie, mało nie spada z sofy. – Naszego bezdomnego Dzidka?! – No tak! – Magda z entuzjazmem kiwa głową. – O niego, cholera! A wydawało się, że... – Zaraz – wstrzymuje ją Magiera. – Powiedz najpierw, co było w tym cholernym pamiętniku. Magda bierze głębszy oddech i poprawia się na siedzeniu. Jest pod wrażeniem. Więc oboje trafili na to samo... To już nie może być przypadek. Odruchowo kładzie rękę na grzbiecie leżącego przy niej Magika i drapie go po karku. Psu najwidoczniej zdaje się, że jest kotem, bo zaczyna mruczeć. – Worczykowa tydzień przed samobójstwem napisała, że wybiera się do znachora z leśniczówki. – Magda sięga po notatki i chwilę czegoś szuka. – O! Mam! Napisała, że jest jej ostatnią nadzieją, w przeciwnym razie chyba strzeli sobie w głowę...

– To raczej jej nie pomógł – przytomnie zauważa Zieliński. – Czekaj, daj skończyć. Dwa dni później w pamiętniku jest kolejny wpis. Zacytuję go: „Spotkałam się z człowiekiem, który jest samą słodyczą. Nie wiem nic o nim i nie mam pojęcia dlaczego. Mam jakąś dziurę w pamięci. Wiem tylko, że muszę to zrobić. Nie ma bowiem winy bez kary”. – Hm... – mruczy Magiera. – To ciekawe... Nie ma winy bez kary... Hm... Jest coś jeszcze? Magda kręci głową ze smutkiem. – Niestety. Dwa dni później pani Beata niemal odcięła sobie głowę... – To jakiś horror – wzdycha Zieliński. – Taaa – dodaje Magiera. – A ja wiem, że Ewa Mazguł również widziała się tuż przed śmiercią z Dzidkiem. Podobno miał jej wyleczyć duszę. – No to ci powiem jeszcze tylko tyle, że rodziny dwóch innych kobiet też mi powiedziały o Dzidku. To są już razem cztery... Taaak. I założę się, że gdybyśmy dotarli do reszty, znalazłby się ktoś jeszcze. – Może tak, a może nie – mruczy pod nosem Magiera. Zastanawia się, czy w końcu powiedzieć to, o czym od jakiegoś czasu myśli, czy może jeszcze poczekać. Być może wie, w jaki sposób Dzidek albo ktoś inny, bo przecież na razie żadnych dowodów nie mają, wpływał na kobiety samobójczynie. Mówienie jednak o tym, że wie, też jest jakieś nieadekwatne, bo, Bogiem a prawdą, takie rzeczy się nie zdarzają. Wykraczają poza jego racjonalny sposób myślenia, balansując gdzieś na granicy zjawisk, z których Magiera do tej pory raczej kpił. A już na pewno nigdy nie zastanawiał się nad nimi poważnie. W tym momencie żałował, że nie ma przy nim Wieczorka. Mógłby coś na ten temat powiedzieć i utwierdzić go w przekonaniu, że hipnoza oczywiście istnieje, ale nie taka, dzięki której kogoś można zmusić do odebrania sobie życia. I jak takie coś, do cholery, trzeba byłoby zakwalifikować?! Jako morderstwo pośrednie? Nakłanianie? Co za bzdura... – Coś się tak, detektywie, zamyślił? – Magda klepie Łukasza w kolano, na co Magik skacze do jej ręki. – O, ty psi zdrajco! Nie bój się, nikogo nie biję. Magiera się śmieje. Ma teraz obrońcę. – Zastanawiałem się nad czymś... – wyjaśnia. – Jeśli przyjmiemy,

że to pustelnik z leśniczówki maczał palce w samobójstwach, to musimy sobie odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób to robił. – Milknie i wpatruje się raz w Magdę, a zaraz potem w Zielińskiego. – I co wymyśliłeś? – pyta w końcu niecierpliwie Magda. – Masz jakiś pomysł? Pewnie, że ma, cholera. Ma, i to jaki! Tylko tak absurdalny, że wciąż ma wątpliwości, czy w ogóle zaczynać o nim gadkę. Wiedziony jednak nagłym impulsem, odzywa się: – Aż się boję o tym mówić. – Znowu chwila milczenia i wyczekiwania z drugiej strony. – No dobrze – wzdycha. – Gdyby nie to, że jest to moim zdaniem niemożliwe, mogłaby to być hipnoza... Wydusił to z siebie i od razu czuje się, jakby zrzucił z siebie worek z cementem. – I co wy na to? – Kurczę! – Zieliński robi wielkie oczy. – Hipnoza! Ja cię kręcę! – Jak by to powiedział twój kumpel negocjator: to jest heca! – Magda potrząsa głową. – Bo jest – przyznaje Łukasz. – Ale to nie jest możliwe. – A to niby z jakiego powodu? – Magda się zaperza. – Jesteś specjalistą z tej dziedziny? Magiera nagle wstaje i robi kilka kroków po pokoju. – Nie, oczywiście – przyznaje. – Ale sama pomyśl. Wiem, że hipnoza istnieje, ale żeby człowiekowi kazać się zabić? W to raczej trudno uwierzyć. Magda, która teraz wodzi wzrokiem za drepczącym wciąż po pokoju Magierą, ma własne zdanie na ten temat. Samej jej zresztą już wcześniej zaświtał w głowie ten pomysł. No bo jak, do licha ciężkiego, miałoby to inaczej wyglądać? To jedyna jej zdaniem możliwość. Nawet jeśli wygląda na zbyt zbzikowaną. – A zginanie łyżeczek siłą woli, lewitowanie, wysyłanie myśli na odległość? Łukasz, nie bądź taki przyziemny i cholernie racjonalny – próbuje tłumaczyć Magierze. – Właśnie – popiera ją Zieliński. – Miałem w wojsku takiego kumpla, który potrafił trzymać na sobie żelazka. Widziałem to na własne, cholera, oczy. – Taaa... – Magiera zatrzymuje się w końcu. – Załóżmy, że tak było. Że macie rację. Wtedy mamy drugi dylemat: dlaczego? Dlaczego jakiś dziwak, samotnik, hipnotyzował kobiety i zmuszał je

do takiego okrucieństwa? – Bo jest psychopatą. Świrem – krótko kwituje Magda. – A dlaczego inni mordują? Zawsze jest jakiś cholerny powód. Ale w każdym przypadku normalnym ludziom trudno go zrozumieć. A wracając do twoich wątpliwości, Łukaszu, to coś ci powiem. – No, słucham. – Jak długo tu mieszkasz? Magiera jest zaskoczony. Do czego ona zmierza? – Jakieś dziesięć lat – wyjaśnia po chwili. – Dlatego nie wiesz, że w tym naszym grajdole bywało już tak, że działy się rzeczy, o których filozofom się nie śniło. – Na przykład jakie? – Starsi ludzie opowiadają, że jakieś pół wieku temu w lesie, właśnie od strony Starego Osiedla, wydarzyło się coś dziwnego. – Pewnie stara Kierepkowa leciała na miotle? – parska Zieliński. – Nie – poważnie odpowiada Magda. – Nad lasem jaśniała wtedy wielka seledynowa łuna. Podobno wyglądało to tak, jakby ktoś oświetlił część lasu światłem o takim kolorze. Następnego dnia w tym miejscu leśniczy znalazł pięcioro niemowlaków zawiniętych w koce. Od tego czasu w niektórych miejscach w lesie dzieją się podobno dziwne rzeczy. Łamią się zdrowe drzewa... – Że co?! – Magiera wybałusza oczy. – Żartujesz ze mnie albo powtarzasz jakieś miasteczkowe legendy. Proszę cię, Magda... – Mówię prawdę. W archiwalnych numerach gazety jest nawet na ten temat wzmianka. Może ktoś ją sobie wymyślił, w każdym razie jest. Chyba nie sądzisz, że wyssałam to sobie z palca? Nie jestem Kierepką. I sama się przekonałam, że w lesie jest strasznie, człowieka nie wiadomo dlaczego ogarnia w nim paniczny strach. – No dobrze, wierzę ci. A wiesz może, co się stało z tymi dzieciakami? – Właśnie – wtrąca Zieliński. – Żyją, ktoś je zabrał? A może to były leśnie ludki, hi, hi, hi! – Nie mam pojęcia. Jakieś siedem lat temu próbowałam zabrać się do tej historii, ale oprócz wzmianki w gazecie nic więcej nie znalazłam, a nikt z mieszkańców, tych starszych, nie chciał o tym ze mną rozmawiać. Tońka, ta od knajpy, powiedziała mi tylko, że złego nie należy wywoływać. No pewnie – myśli Łukasz. – Na sto procent byli to kosmici i

porzucili tu niemowlaki, z których jeden to nasz pieprzony Dzidek. Prawie się roześmiał do swych myśli, w porę jednak się powstrzymał, nie chcąc urazić Magdy. – Tak czy inaczej – mówi – jest już późno. Proponuję spanie, a jutro wygląda na to, że powinniśmy odwiedzić leśniczówkę. Dzisiaj zaczynamy, przynajmniej niektórzy... – Spogląda z uśmiechem w oczach na Magdę. – ...opowiadać bajki. – Jestem za – ochoczo wtóruje Zieliński i zrywa się z siedzenia. – Już prawie północ, cholera, a ja o piątej muszę wstać. Znowu mam służbę w zastępstwie. Teraz, jak stary wie, że jestem sam, wciska mi zmiany w każdą wolną chwilę. – Przynajmniej zarobisz – uśmiecha się Magiera, a po chwili pyta: – Adam, ty palisz, prawda? – Co? A tak, rzeczywiście, ale coraz mniej. – Masz papierosy? Zieliński grzebie w kieszeni bluzy i wyciąga pomięte marlboro. – Proszę – mówi, przyglądając się Łukaszowi. – Myślałam, że nie palisz – z naganą w głosie odzywa się Magda. – Zasadniczo nie. Tylko w wyjątkowych chwilach. Na przykład jak ktoś mnie straszy opowieściami z krypty. – Śmieje się. – Tylko, błagam, nie tutaj. – Magda przewraca oczyma. – I przestań się nabijać. Magiera kiwa głową, po czym wychodzi na balkon, zapala papierosa i zaciąga się. Czuje zawrót głowy. I przenikliwe zimno, które ściska go jak niewidzialne imadło. Opiera się o ścianę i patrzy na zamgloną, ciemną panoramę Starego Osiedla. Wokół jest cicho, słychać jedynie szum deszczu. Podoba mu się ten spokój, ale gdzieś w głębi siebie czuje, że może to być cisza przed burzą. Oby nie – myśli i po chwili gasi w połowie papierosa, odkłada go na parapet i wraca. Wchodząc do pokoju, słyszy jeszcze dźwięk uruchomianego gdzieś w pobliżu samochodu. Kwadrans później jest już we własnym mieszkaniu, a chwilę później zasypia. I jest to jego ostatni spokojny sen w perspektywie przynajmniej kilku najbliższych dni.

Rozdział 8. Niebezpieczne zagranie Świt zastaje Mirosława Kierepkę z głową opartą bokiem o blat biurka. Wygląda, jakby umarł przy pracy. Przed nim na ekranie laptopa płynnym zwolnionym ruchem skacze od brzegu do brzegu tygrys. Szczerzy zęby, sprawia wrażenie, że chce dopaść śpiącego tuż przed nim mężczyznę. Za oknem tymczasem świat z minuty na minutę bardziej uchyla kotarę ciemności, dając szansę dniu. Mieszkańcy powoli i ociężale się budzą. Nikomu nawet przez myśl nie przechodzi, że za kilkanaście godzin w miejscu, które nawet na dokładnej mapie trudno znaleźć, tam, gdzie las wydaje się zamykać w swych trzeszczących objęciach liche domki i parę ulic, rozpęta się prawdziwe piekło, o którym później długo jeszcze będzie się mówić. Na razie jednak jest ranek. I wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazują, że dzień nie będzie zbyt miły jeśli chodzi o pogodę. Ledwo tylko niebo się rozjaśnia, pokazuje swe oblicze upstrzone ciężkimi, ołowianymi chmurami. Wiszą nad miasteczkiem jak kłęby brudnej cukrowej waty. Gdyby jeszcze z tego miał spaść śnieg, pół biedy – w końcu święta były tuż-tuż i przynajmniej raz na jakiś czas mogłyby zaistnieć w zimowej scenerii. Niestety panująca temperatura, prawie dziesięć stopni Celsjusza na plusie, zapowiada raczej opady. A może też burzę. Kto wie? W każdym razie jest nienaturalnie ciepło, a na dodatek coraz silniej wieje. Burmistrz Franciszek Mazguł cieszy się, że przynajmniej zdążył sobie poradzić z liśćmi. Gdyby nie to, fruwałyby one teraz po całym miasteczku, niczym oszalałe ćmy. Mazguł ma zamiar zadzwonić do Magiery i zapytać, czy już coś sensownego postanowił w sprawie pustelnika Dzidka. Sprawdza jednak godzinę i uznaje, że siódma rano to może zbyt wcześnie dla kogoś, kto nie pracuje na etacie. Postanawia więc poczekać jeszcze z godzinkę. Dłużej i tak nie wytrzyma. Na dobrą sprawę korci go, aby zebrać kilku ludzi z opieki społecznej i razem z nimi jechać na wizję lokalną do leśniczówki. I zrobić porządek z przybłędą. Wie jednak, że byłoby to działanie zbyt pochopne. Ludzie zaczęliby się dopytywać co i jak, dlaczego akurat teraz, przed świętami, chce on eksmitować bezdomnego. Na pewno skoczyłby mu też do gardła ten pierdziel z gazety, cholerny buldog... Mazguł macha więc na to wszystko ręką i wsiada do samochodu.

Wypyta najpierw Magierę, a później postanowi co dalej. W każdym razie dzień mu się zapowiada jako spokojny. W tym okresie w urzędzie nikt już poważnie o robocie nie myśli. Dlaczego więc on miałby? W podobnym, o ile nie bardziej leniwym, nastroju rozpoczyna służbę Adam Zieliński. Siadając za biurkiem w jednym z trzech skromnych pokoi posterunku, wygląda na wciąż mocno niedobudzonego. Oczy mu się kleją, ziewa, a pączkujące w głowie myśli rwą się, zanim zdążą ułożyć się w jakąś sensowną całość. Jedna z nich jest jednak konkretna i wyraża zdecydowane żądanie napicia się kawy. Zieliński wstaje więc i mało zgrabnymi ruchami włącza najpierw czajnik, a chwilę później zaparza napój. Czekając, aż małe ziarenka kawy opadną na dno kubka, użala się w myślach sam nad sobą. Przed nim dwanaście godzin nudnej służby w towarzystwie gderającego partnera. Andrzej Kowalik jedną nogą jest już na emeryturze i nie może przestać o tym mówić. Zieliński skazany jest na niego, bo posterunek na skutek zwariowanej pogody przetrzebiony został przez choroby. Kowalik, na szczęście, będzie pół godziny później, co raczył już Zielińskiemu zapowiedzieć, budząc go, o zgrozo, o szóstej rano. Adam ma więc jeszcze jakieś dwadzieścia minut na spokojne wypicie kawy, później z całą pewnością zdominuje go Kowalik i przytłoczy opowieściami o tym, co też będzie robił, kiedy zrzuci już mundur. Na pewno urośnie ci brzuch – myśli ze smutkiem Zieliński, po czym dochodzi do wniosku, że jak tak dalej będzie spędzał dni – na nudnej pracy, a w wolnych chwilach na piwie U Tońki – to jemu brzuch urośnie znacznie szybciej. – Pora coś zmienić – wzdycha do pustych ścian. W tym momencie przypomina sobie o Wieczorku i Klarze. Zaczyna się zastanawiać, czy w ogóle jest sens pakować się między tych dwoje. Korci go, aby zadzwonić do Klary i poprosić o spotkanie. Może po prostu ją zapytać? Tak zwyczajnie? – zastanawia się i oczyma wyobraźni widzi, jak razem spędzają święta. Oczywiście u Magdy. W towarzystwie Magiery, bo gołym okiem widać, że tych dwoje przypadło sobie do gustu. Zieliński wzdycha do własnych marzeń, odsuwa pusty kubek po kawie i sięga do szuflady, gdzie schowane są służbowe dokumenty. Dzisiaj wypełnić musi wniosek do sądu przeciwko Kazikowi Gruszykowi, mistrzowi zmianowemu w fabryce, który kilkanaście dni

temu odmówił przyjęcia mandatu za postój na zakazie w centrum miasteczka. Zieliński oczywiście nie pakowałby mu mandatu, gdyby nie to, że przejeżdżał akurat w pobliżu radiowozem, w towarzystwie swojego szefa, komendanta Krupy, słynącego w miasteczku z upierdliwości. Nie pomogły więc delikatne sugestie, że może tylko upomnieć Gruszyka, postraszyć, odwołać się do jego wyobraźni, przemówić do rozsądku, bo chyba trochę go jeszcze miał. Krupa był pod tym względem bezlitosny. „Ukarz, dziada, mandatem – polecił. – Nie pierwszy raz go tutaj widzę. Im się wydaje, że jak mieszkają w takiej pipidówce, gdzie wszyscy się znają, to prawo i przepisy ich nie obowiązują. A gówno! Będzie miał nauczkę”. Zieliński nie ma więc wyjścia i zabiera się za wypełnianie papierów, z niechęcią myśląc o tym, że Gruszyk znowu będzie miał powód, aby w piwiarni pokazywać go palcem i narzekać, jaki to z niego jest wściekły i upierdliwy pies. Niby ziomal, a proszę, do sądu podpierdala... Do tego jednak nie dojdzie, ale Zieliński nie może tego jeszcze wiedzieć. I dobrze. W przeciwnym razie strach doprowadziłby go do obłędu. Bliska obłędu jest za to tego ranka Magda o pięknych skośnych oczach, w których teraz gromadzą się łzy strachu. Z powodu jej siostry. Tym razem nie chodzi o ich odmienne zdania na temat poczynań Klary. Magda jest przerażona, bo siostra od jakiejś godziny majaczy i w kółko powtarza jedno i to samo zdanie: „To spojrzenie mnie pali”. Klara ma rozpalone czoło, ponad czterdzieści stopni gorączki i skarży się na silny ból głowy. – Na litość boską, Klara, co ci jest?! Magda siedzi na brzegu łóżka i okłada siostrę ręcznikiem moczonym w lodowatej wodzie. Głaszcze ją po policzku i ma wrażenie, jakby dotykała kaloryfera w środku mroźnej zimy. – Chryste, aleś się zaprawiła... Mówiłam ci... Zaraz będzie tu pogotowie. Boże, Klara, wydobrzej, na Boga! – To spo... jrze... nie pali... mnie... – stęka tymczasem Klara. Toczy dookoła błędnym wzrokiem. – Ziiimnooo... – Muszę ci przykładać to cholerstwo, wybacz. Magda zagryza z bezsilności wargi. Czuła, że coś się stanie, ale nie sądziła, że Klara aż tak się urządzi. Już w nocy, kiedy wróciła, tuż po północy, była jakaś dziwna. Jakby zobaczyła ducha. Cała spięta, nerwowa, nic nie chciała powiedzieć. Najdziwniejsze było jednak to,

że jej ukochany psiak Magik nie chciał się z nią przywitać. Ledwo Klara przekroczyła próg mieszkania, pies, skomląc, uciekł do kuchni i schował się pod stołem. I siedzi tam do teraz. Magda spogląda nerwowo na zegarek. Od zawiadomienia pogotowia ratunkowego w Raciborzu minęło już bite pół godziny. Już powinni być – myśli z niepokojem. Zdejmuje kolejny raz ręcznik z czoła Klary, moczy go w miednicy pełnej zimnej wody, wykręca i na nowo układa. Później wstaje. – Zaraz wracam – mówi do siostry. Przechodzi do kuchni, skąd jest widok na drogę i parking przed blokiem. Ale nadal nie widzi karetki. W tym momencie dzwoni jej telefon. To Łukasz. – Cześć – słyszy. – Za pół godziny możemy jechać. Lepiej teraz, bo może się rozpadać, diabli wiedzą. Magda wzdycha. No tak, mieli przecież spróbować odwiedzić Dzidka, szlag by to! – Łukasz, Klara ma czterdzieści stopni i majaczy – szlocha do słuchawki. Sama nie wie, kiedy się tak rozkleiła. Ale nie mówi przecież do obcego. Po chwili przy uchu słyszy zatroskany głos Magiery: – O rany! Wezwałaś lekarza? – No tak! Ale ciągle ich, cholera, nie ma. Nie wiem, co robić. – Przyjadę. – Nie! – Magda odpowiada dosyć gwałtownie, może nawet zbyt gwałtownie, toteż po sekundzie łagodnieje: – Nie trzeba, nie gniewaj się. Po prostu... Sama już nie wiem. Poradzę sobie, w końcu przecież karetka przyjedzie. Idź tam, gdzie miałeś iść. To też jest ważne. Chwila ciszy. Słychać jedynie oddech Łukasza. – Jesteś pewna? – słyszy w końcu. – Leśniczówka może poczekać. – Naprawdę. Jedź, a ja ci zadzwonię za jakiś czas. Pa. Odkłada telefon. Wraca do pokoju Klary, a po drodze zastanawia się, czy dobrze zrobiła. Łukasz to ostoja spokoju. Może jednak powinien tu być... Nagle staje jak wryta w podłogę – Klara siedzi na łóżku i przeczesuje palcami zmierzwione włosy. – Cooo? – wymyka się z ust Magdy. – Lepiej ci?! – Co się właściwie stało? – pyta Klara. Rozgląda się nieprzytomnie po pokoju. – Szumi mi w głowie jak w kiblu. Kurwa, siostra, co się działo? Dlaczego miałam na głowie to mokre cholerstwo?

Magda kręci z niedowierzaniem głową. Nic z tego nie rozumie. Cieszy się, że Klara doszła do siebie, ale za nic nie może pojąć, że stało się to tak nagle. – Majaczyłaś i miałaś ponad czterdzieści stopni – podchodzi do Klary i dotyka jej czoła. – No proszę, a teraz jest chłodne. W życiu nie widziałam czegoś takiego. I bolała cię głowa. – A to chyba po wczorajszym, jak wjechaliśmy na jakiś kamień czy coś i uderzyłam się w czubek głowy – wyjaśnia Klara, usiłując wstać. – Dalej mnie łupie. – Zaczekaj, dopiero co mdlałaś. Za chwilę powinien być tutaj lekarz. – Lekarz? Po jaką cholerę mi teraz lekarz? – A co miałam robić, jak bredziłaś w kółko o tym, że jakieś debilne spojrzenie cię pali?! Miałam zadzwonić po strażaków? – Lepiej odwołaj tego lekarza. Czuję się już dobrze. Głupio wyjdzie, jak przyjedzie, a mi nic nie jest. Pomyśli, że ci odbija... – Gdzie ty się z tym typem szlajałaś, że masz guza jak śliwka? Klara nie od razu odpowiada. Przez moment wydaje się, że znowu dopadnie ją gorączka. Jej twarz z bladej robi się nagle czerwona. – Chciałam, żeby mi pokazał coś ciekawego... Kurczę... Magda nerwowo chichota. – No nie... – Kręci głową. – Coś ciekawego... Klara, na rany Chrystusa! I co ci pokazał, hę? – Leśniczówkę. Magda o mało nie przewraca się z wrażenia. Jak na kilka chwil ma dosyć niespodzianek. – Co robisz takie oczy? – dziwi się Klara. – Przecież macie tu leśniczówkę z tym przeklętym dziwakiem w środku. Właśnie przez niego najechaliśmy na coś i wtedy ten dupek spojrzał mi w oczy, a mnie jakby coś ścięło. Jakbym wsadziła palce do kontaktu, mówię ci, co za uczucie niemiłe... No co tak, do diabła, wlepiasz we mnie te śliczne gały?! – Bo to właśnie z tym... z tym dziwakiem, jak go nazwałaś, spotykały się przed śmiercią kobiety... Mój Boże... Nagle Magda odwraca się na pięcie, wychodzi z pokoju i sięga po telefon. To jakieś wariactwo – myśli, przerażona. ***

Jest już godzina dziesiąta, kiedy Magiera decyduje się wyjść wreszcie z mieszkania. Wyszedłby wcześniej, tuż po telefonie od Magdy, ale jakiś kwadrans później dziewczyna zadzwoniła drugi raz, tym razem z wieścią o tym, że choroba Klary w cudowny sposób nagle ustąpiła. – Uwierzysz? – Ciągle nie mogła przyjąć tego do wiadomości. Magiera wysłuchał jej relacji, po czym ponownie zaproponował, że przyjedzie, jednak Magda była uparta. Stwierdziła, że chce być sama i musi nieco ochłonąć. W tej sytuacji Łukasz uznał, że nic go nie pogania, i postanowił wypić jeszcze jedną kawę, zanim pójdzie się przywitać z wietrzną szarugą dnia. Prawdę mówiąc, w ogóle nie chciało mu się wychodzić, widząc, co dzieje się za oknem, jak wiatr nagina gołe gałęzie i pędzi przed sobą śmieci, którym udało się wydostać z przydomowych kubłów. Przesiedział więc jeszcze dobre pół godziny i dopiero teraz rusza tam, gdzie, jak podejrzewa, tkwi rozwiązanie tajemnicy okrutnych samobójstw. *** Kierepkę budzi jakiś dźwięk. Gwałtownie się prostuje, otwiera oczy i przerażony widokiem tygrysich kłów odskakuje w tył. A że wciąż siedzi na obrotowym krześle z podczepionymi u spodu małymi kółkami, odjeżdża pod samą ścianę i uderza w nią z impetem, aż mu głowa odskakuje. – Kurwa! – krzyczy i trze zawzięcie obolałe miejsce. Nie wie, co się dzieje i dlaczego tak piekielnie boli go też kark. Jakby pół nocy ktoś walił go pałką. Wciąż półprzytomnym wzrokiem wodzi po pokoju i usiłuje uzmysłowić sobie, co tak zajadle dzwoni. Nagle wraca mu świadomość. – Chryste! – jęczy. – Ale zaspałem... Ja pierniczę. Wstaje obolały z krzesła i podchodzi do telefonu. Najchętniej wyrzuciłby go przez okno, odbiera jednak połączenie. – Słucham! – warczy. – To ja! – Jaki ja? Nie rozumiem. – No! Wacek!

Mistrz pióra usilnie stara się przypomnieć sobie, czy zna jakiegoś Wacława. Ale w głowie ma pustkę. – Panie Wacku, jakoś sobie pana... Naraz wraca mu pamięć. No tak! Wacek kelner. Co ten teraz chce od niego? Knajpa chyba jeszcze zamknięta. – Przepraszam cię, ale spałem i... – usiłuje tłumaczyć. – Nie szkodzi, nie szkodzi. Chciałem tylko powiedzieć, że wczoraj około dziesiątej w nocy była tu jedna taka parka i ciekawe rzeczy mówili. – Czyli co? – O jakimś psycholu i samobójcach zdaje się. Że to niby pierdoły są. Facet, miał na imię Artur, przekonywał taką jedną laskę, że jego kumpel totalnie zbzikował. – Zbzikował, tak? – Kierepka nagle przestaje mieć ochotę wysłuchiwać Wacka. – Sam zbzikował, głupek jeden... No dobra, dzięki za info. Jesteśmy w kontakcie. Nara. I rozłącza się. – Idiota – mruczy pod nosem, Następnie wędruje do kuchni, wstawia wodę na kawę i wraca do biurka. Klika myszką i czeka, aż pojawi się pulpit z ikonami, a szczególnie z tą jedną, gdzie ma schowany drogocenny plik tekstowy o roboczej nazwie: „Mordował spojrzeniem”. Kiedy ekran laptopa pokazuje już to, co trzeba, Kierepka otwiera tekst i z lubością ślizga się po równo ułożonych literach. Ma jeszcze do napisania ze dwie strony. A później... Spogląda na zegarek i się uspokaja. Nikt go w końcu nie goni. Zdąży jeszcze wysadzić świat w powietrze... *** Pomimo godziny jedenastej miejsce, w którym stoi leśniczówka, tonie w mroku. Po części dlatego, że niebo spowiły ciemne chmury, a liche światło, które gdzieniegdzie przez nie przeziera, tutaj i tak zasłonięte jest przez wysokie drzewa. Magiera czuje narastające emocje. Nigdy z bliska nie przyglądał się tej ruinie. Parę razy tędy przechodził, owszem, ale stara budowla specjalnie go nie interesowała. Na razie siedzi jeszcze w samochodzie, na poboczu drogi, od której

do leśniczówki prowadzi wąska droga długości najwyżej stu metrów. Na jej końcu po obu bokach targane podmuchami wiatru chwieją się dwa stare ceglane słupki. Kiedyś zapewne tworzyły boki bramy wjazdowej. Teraz ich żywot najwidoczniej dobiega końca. Dopiero w głębi, na niewielkiej polanie, widać to, co pozostało z leśniczówki. Łukasz i tak jest pod wrażeniem, że ktoś może tam mieszkać, w dodatku podobno już od wielu lat. Kiedy jednak jest już na drodze i wolnym krokiem zbliża się do zabudowań, dostrzega, że obecny gospodarz tego miejsca dba o niego: na podwórku, co prawda, pełno jest jakichś gratów, jednak są one starannie poukładane. Nawet kilkanaście zużytych opon, które tworzą z boku ściany ponaddwumetrowej wysokości gumowy komin, jest ułożonych dokładnie jedna na drugiej. Łukasz ze zdumieniem stwierdza też, że szyba w oknie jest czysta. Bardziej spodziewał się totalnego nieładu i syfu. Widział przecież w ciągu swojej policyjnej kariery niejedno siedlisko bezdomnych. Większość z nich zupełnie nie przejmowała się jakimkolwiek porządkiem wokół siebie, a już na pewno żaden z nich nie wyobrażał sobie, że okienną szybę można w ogóle myć. Magiera podchodzi więc bliżej i próbuje zajrzeć do środka. Za dużo jednak nie widzi, bo wewnątrz jest ciemno. Przechodzi zatem w pobliże drzwi. Najpierw jednak zadziera głowę i spostrzega targany podmuchami wiatru dym ulatniający się z komina. To oznacza, że Dzidek najprawdopodobniej jest w środku. Magiera puka i czeka. Nic jednak nie słychać. Nikt nie krzyczy, nie odzywa się. Cisza, jeśli nie liczyć świstu wiatru. Łukasz ponawia próbę, ale z takim samym mizernym skutkiem. – Jest tu ktoś?! – krzyczy. – Halo! Zastałem kogoś? Nic. Cisza. – Hm... – mruczy do siebie Magiera i chwilę kalkuluje, czy mimo braku odzewu spróbować jednak wejść do środka, czy może poczekać albo nawet wrócić teraz do domu, a przyjechać jeszcze raz za dwie, trzy godziny. Postanawia w końcu obejść jeszcze leśniczówkę, aby się upewnić, że gospodarza nie ma gdzieś z tyłu. Kiedy już wraca w to samo miejsce, bez wahania naciska klamkę. Spodziewa się, że drzwi stawią opór. Ale nie! Otwierają się ze skrzypieniem przyprawiającym o ciarki. Magiera ostrożnie przekracza próg i chwilę czeka, aż oczy przywykną mu do ciemności. W pierwszej chwili wydaje mu się, że w środku jest właśnie zupełnie

ciemno. Dopiero po kilkudziesięciu sekundach zaczyna dostrzegać szczegóły otoczenia. W nozdrza uderza go też znajomy nieprzyjemny zapach. Na razie jednak nie chce jeszcze myśleć o tym, skąd się tutaj mógł wziąć. Wystarczy, że za sprawą tej duszącej woni na moment włosy stają mu dęba. Na wszelki wypadek znowu głośno zadaje pytanie o obecność gospodarza i znowu odpowiada mu cisza. Przechodzi więc wolnym krokiem, jak człowiek, który wie, że musi się skradać, na środek pomieszczenia i omiata je uważnym spojrzeniem. Podobnie jak na zewnątrz i tutaj panuje ład. Metalowe łóżko, chociaż z obdartą z farby ramą, jest zasłane czymś, co przypomina koc. Magiera jednak nie ma ochoty sprawdzać rodzaju materiału. Obok stoi taboret, na nim zaś otwarta w połowie książka. Łukasz z ciekawością nachyla się i ku swojemu zdziwieniu stwierdza, że jest to stare wydanie „Dolores Claiborne”, jednej z jego ulubionych powieści Kinga. – Coś takiego? – wyrywa się mu, ale zaraz w myślach wpada na prosty fakt, że przecież kompletnie nic nie wie o człowieku, który tutaj pomieszkuje. Nie wie, dlaczego się tu znalazł i jaki zły los sprawił, że odseparował się od świata. Dlaczego miałby więc nie czytać książek? Bo jest biedakiem? Reszta pomieszczenia niczym nie budzi jego zainteresowania. Z wyjątkiem kawałka powierzchni w rogu, odgrodzonej od reszty prowizorycznym parawanem powstałym z wygiętej rurki, na której zawieszona jest kraciasta cerata. Magiera zbliża się do niej i już wie, że delikatna woń, która go przywitała przy wejściu do pokoju, rozchodzi się właśnie zza kotary. W tym momencie jego serce przyśpiesza, co nie jest niczym dziwnym, zważywszy na okoliczności i atmosferę otoczenia. Czuje wzbierającą w żyłach adrenalinę, bo przecież wie, że wokół roztacza się zapach krwi, a skoro wydobywa się zza kotary i Dzidek wydaje się nieobecny, to niemal pewne jest, że może być właśnie kilkadziesiąt centymetrów przed nim. Martwy. Łukasz odruchowo wstrzymuje oddech i jednym ruchem odsuwa kotarę. Nikogo za nią nie ma, ale ciało Łukasza w momencie pokrywa gęsia skórka. – Chryste – szepcze. Teraz, kiedy ukryty za ceratą kąt został odsłonięty, widać, jak bardzo kontrastuje on z resztą izby. Magiera ma przed sobą ścianę pokrytą wielką plamą zaschniętej krwi. Na podłodze widzi kolejną. To

już prawdziwa kałuża. Obok, na schlapanym również zaschniętą krwią taborecie, leży coś na kształt małej szpicruty. To krótki kij zakończony grubą żyłką z przytwierdzonymi do niej metalowymi nakrętkami, śrubkami i gwoźdźmi. Przez dobrą chwilę Łukasz wpatruje się w ten domowej roboty przyrząd do zadawania cierpień i usilnie próbuje od siebie odgonić myśl, że Dzidek używał go wobec kogoś. Gdyby tak było, a przecież wszystko na to wskazuje, jego ofiara musiałaby być doprawdy zmasakrowana. Czy więc ma do czynienia nie tylko z psychopatą hipnotyzującym kobiety i wyprawiającym je na tamten świat bez brudzenia sobie rąk, czy też może szaleniec lubi również zadawać ból osobiście? – Popieprzony świr... – wzdycha ciężko. Magiera kończy oględziny, pozostawiając pytanie bez odpowiedzi. Nie potrafi się zdecydować. Ma za mało danych. Tak czy inaczej, nie ma złudzeń, że człowiek, który tu mieszka, nie jest przy zdrowych zmysłach. Przesuwa kotarę z powrotem na miejsce, przechodzi jeszcze w pobliże starego pieca kuchennego i zauważa z boku, na kredensie, lekko potargane w jednym rogu pudełko po dziecięcych butach. Tak przynajmniej sądzi. Zerka w okno, a kiedy nic szczególnego za nim nie dostrzega, zaciekawiony zagląda do środka i wyciąga leżącą na wierzchu fotografię. Przedstawia ona wymizerowaną, chociaż ładną kobietę, która trzyma za rękę kilkuletniego chłopca, a drugiego przytula do boku. W tle z kolei widać drewnianą chatę z przekrzywionym dachem, przy wejściu której na ławie siedzi brodaty mężczyzna podobny do Dzidka. – Rodzinka w komplecie – wzdycha Magiera, odkłada zdjęcie na miejsce i wychodzi z pomieszczenia. Na dworze wita go wściekły poryw wiatru. Dopiero teraz Magiera uświadamia sobie, że w zlustrowanym dopiero co pomieszczeniu było przyjemnie ciepło, a w piecu, obok którego znalazł zdjęcie, palił się ogień. A to oznaczało, że zjawił się tu chwilę po tym, jak gospodarz gdzieś wyszedł. Albo się skrył – przychodzi mu nagle do głowy. Rozgląda się więc dookoła. Zupełnie jednak niepotrzebnie, bo w tym właśnie momencie dziki lokator leśniczówki przebywa jakieś trzy kilometry dalej w głąb lasu i ani mu przez myśl nie przechodzi, że ktoś może myszkować w jego leśniczówce. Nigdy się to nie zdarzyło, a nawet gdyby tak, to Dzidek nie ma się czego bać. Krew na ścianie i

bicz nie są przecież zabronione. Ale, jak już wiemy, pustelnik o tym nie myśli. Zajmuje się sprawami bardziej przyziemnymi. Właśnie doszedł do kolejnego już miejsca, w którym dzień wcześniej założył sidła. Rzadko w ten sposób zdobywa pożywienie, ale kiedy głód zaczyna mu dokuczać, nie ma wyjścia. Pięć wcześniejszych pułapek jest pustych i Dzidek na poważnie zaczyna się już obawiać, że kolejną dobę będzie zmuszony jeść czerstwy chleb. Na szczęście jednak ostatnie wnyki spełniają swoją rolę. Lokator leśniczówki może więc teraz zbliżyć się do złapanego w ten sposób zająca. Zwierzę jest nieruchome, ale ciągle żywe. Dopiero kiedy mężczyzna klęka obok niego, zając usiłuje się szarpnąć. Ostre metalowe zęby pułapki, lśniące od krwi, tkwią jednak silnie w jego tylnej nodze i nie zamierzają popuścić nawet na milimetr. Dzidek nachyla się nad zwierzęciem. Wydaje mu się, że w jednym oku przerażonego zająca błyska jakby łza. Jak zawsze w takich momentach, robi mu się żal cierpiącej istoty. – Dziękuję, że jesteś – szepcze. Delikatnie chwyta głowę zająca w obie dłonie, zbliża do niej twarz i przez kilka sekund intensywnie wpatruje się w oczy stworzenia. Kiedy czuje, że jego kark się rozluźnia, gwałtownie skręca głowę niemal o sto osiemdziesiąt stopni. Dzisiaj naje się do syta. *** Palec jak palec, nie jest ani za długi, ani za krótki. Za to paznokieć ciut przydługi, a na dodatek widać, że dawno nieczyszczony. Kto by się jednak przejmował mało estetycznym, delikatnie mówiąc, paznokciem mistrza pióra Kierepki. On sam najmniej. W jego zmęczonej ostatnimi godzinami (i kawałkiem nocy spędzonej twarzą na biurku) głowie już za kilka sekund eksploduje prawdziwa euforia. Wystarczy, że uniesiony już nad klawiszem laptopa ten właśnie palec nagle opadnie i sprawi, że napisany z takim mozołem tekst pojawi się w internetowym wydaniu „Miejskiego Echa”. Kierepka wciąż jednak jeszcze czeka. Wie, że taki podniosły moment długo się już nie powtórzy. Celebruje więc tę jedyną w swoim rodzaju chwilę, jakby tuż po niej wystrzelony miał zostać w kosmos. Zerka jednym okiem na zegarek. Jest dokładnie godzina siedemnasta.

– Teraz! – krzyczy naraz do laptopa i palec robi swoje. Nic nie słychać, nic szczególnego się nie dzieje, nikt nie puszcza sztucznych ogni, nie wiwatuje, ale sekundę później, może dwie, na głównej stronie gazety ukazuje się przyciągający wzrok tytuł: „Dzidek – morderca z lasu”. Koniec, kropka, stało się! – myśli Kierepka. Następnie odchyla się na krześle, rozprostowuje zastałe kości, aż słychać nieprzyjemne chrupnięcie, ziewa i kiwa głową. – Taaa – wzdycha. – Za godzinę, łotrze jeden, dostaniesz za swoje. Cholerny przybłęda. Kierepka nie poprzestaje bowiem jedynie na puszczeniu w sieci swojego wiekopomnego tekstu. Ma jeszcze dodatkowy plan. Nie wdając się w szczegóły, liczy na mieszkańców. Na ich silny lokalny patriotyzm. Oczywiście, że nie wszystkich. Bo taki na przykład Magiera też jest w zasadzie przybłędą. Obcym, który mieszka tu ledwie kilkanaście, a może mniej lat. W dupie więc ma tak naprawdę to, co się dzieje w nie jego mieście. Dlatego nie uczestniczy w miasteczkowym życiu społecznym, kpi z gazety, ograniczając się jedynie do wizyt w piwiarni. Ale Kierepka jest pewien, że teraz już koniec z tym. A na pewno z dzikim łazęgą z leśniczówki. I z całą tą pieprzoną resztą bandy Magiery. Być może faktycznie przyczynili się nieco do ujawnienia faktów, no tak, trudno zaprzeczyć, Kierepka nie jest w końcu ślepy. Ale teraz nic więcej by nie zrobili. Bo niby co mogliby zrobić? Dzidek i tak do niczego się pewnie nie przyzna. Pójdzie w zaparte, a te kilka spotkań z głupimi babami to żaden dowód. Jak zwykle więc w takich momentach sprawy trzeba brać w bardziej zdecydowane ręce. W moje cholerne ręce – cieszy się w duchu mistrz pióra. *** Magiera sięga myślami wstecz, do czasów, kiedy był dzieckiem. Pamięta, że wtedy na ekranach telewizorów królował niejaki Kaszpirowski. Hipnotyzer, uzdrowiciel, który ponoć za pośrednictwem telewizyjnych przekazów pomagał chorym. Zafascynowany Łukasz kilka razy, kiedy rodziców nie było w domu, a nadawano właśnie program z uzdrowicielem, siedział z nosem przyklejonym do monitora i wpatrywał się aż do bólu w oczy tego człowieka. Chciał być zahipnotyzowany. Nic z tego jednak nigdy nie

wyszło i w końcu uznał, że to zwykłe bujdy na resorach. Ściema dla głuptaków. Czy teraz też padł ofiarą takiego złudzenia? Były policjant rozmyśla o tym, wchodząc na ostatnie piętro „wieżowca”. Jest kilkanaście minut po godzinie siedemnastej i o tej właśnie porze ma się spotkać z Magdą. Pokonuje więc ostatnie stopnie, tradycyjnie przed drzwiami łapie i uspokaja oddech, wreszcie puka, zadowolony, że będzie mógł podzielić się wrażeniami z wizyty w leśniczówce. Dzwonił wcześniej do Magdy, ale tylko po to, aby powiedzieć jej, że Dzidka nie było i że kolejną wizytę chce już w lesie złożyć w jej towarzystwie. Najlepiej zaraz z rana następnego dnia. Magda tymczasem wita go już prawie jak domownika. Nadstawia policzek do pocałunku, rzuca zdawkowe „cześć” i prosi, aby się rozgościł. – Czuj się jak u siebie – mówi. – Zaraz do ciebie przyjdę, tylko wyjaśnię coś z Klarą. – Już jej lepiej? – W tonie Magiery słychać szczerą troskę. – I to do tego stopnia, że znowu wybiera się gdzieś z tym twoim gwiazdorem. Jakby jej jeszcze było mało. Nie rozumiem jej... Magiera kiwa głową. Uświadamia sobie przy tym, że dawno nie widział Wieczorka. Ciekaw jest, czy teraz wygląda już lepiej. Trochę się o niego martwi. Siedząc w fotelu, Łukasz zmuszony jest słuchać sprzeczki sióstr. – Klara proszę cię ostatni raz. Daj sobie dzisiaj spokój z randkami, nie wiesz co ci, do kurwy nędzy, było i znowu cię nosi? Przecież nie jesteś dzieciakiem! Wieczorek może przyjść tutaj. No! Cholera, powiedz coś! – Potrzebna ci ta srebrna szminka? – Co? Jaka szminka? Klara, ty mnie po prostu masz gdzieś! Cholera jasna! Weź sobie, co chcesz i idź w takim razie! Przynajmniej Magik wyjdzie spod stołu. Siedzi tam biedak od wczoraj, a ja nie mam pojęcia, o co mu chodzi. A ty masz to gdzieś. Teraz i Magiera uświadamia sobie, że nie słyszy szczekania. Może jest chory? – zastanawia się. Nagłe trzaśnięcie drzwiami świadczy o tym, że Klara właśnie postawiła na swoim i bez słowa wyszła. Magiera nie dziwi się Magdzie, że tak żywiołowo reaguje. Co prawda nigdy nie miał rodzeństwa, ale nawet zwykła troska o przyjaciela usprawiedliwia takie emocje. Nic jednak nie mówi, czeka, aż do pokoju wejdzie

Magda. Kiedy się wreszcie pojawia, Łukasz z przyjemnością konstatuje, że w spłowiałych dżinsach, szarej bluzie z kapturem i tymi niedbale związanymi w kok włosami wygląda rewelacyjnie. Niczym jakaś studentka ostatniego roku. – Podobasz mi się – ośmiela się wyznać. Magda obdarza go uśmiechem, ale widać, że jest to uśmiech prawie przez łzy. – Słyszałeś – mówi. – Ona po prostu zachowuje się jak nastolatka! Nie poznaję własnej siostry. Przecież z tego Wieczorka nie jest żaden cholerny amant filmowy! Co on jej naobiecywał? Milknie i siada na oparciu sofy. Magiera nie bardzo wie, co mógłby jej odpowiedzieć. Artura wciąż traktuje jak dobrego znajomego, więc nie wypada mu za jego plecami go krytykować. Próbuje się więc też przynajmniej uśmiechnąć, ale czuje, że jakoś mu to marnie wychodzi. – Widziałeś go w ogóle ostatnio? Łukasz kręci przecząco głową. – Nie miałem okazji. – Właśnie! A ja widziałam! Coś mu jest, bo to nie ten człowiek. Schudł jakby nic przez miesiąc nie jadł. Oczy mu się zapadły i ma teraz jakieś takie ostre rysy twarzy. Może Klarze jest po prostu żal faceta? Jak myślisz? – Może tak. Nie wiem. – Łukasz wzrusza ramionami. – Ostatnim razem, kiedy go widziałem, rzeczywiście nie wyglądał najlepiej. Ale tłumaczył, że ma jakieś cholerne problemy w robocie, że go chcą przenieść, a on nie chce i takie tam. No i był przeziębiony. Ale żeby aż tak? – Kurde, a może gość ma... no, wiesz... raka albo co, cholera, i nie wie o tym? A ja tak na niego najeżdżam... – Przestań! Zaraz rak. Ma problemy widocznie i one go zżerają. To twarda sztuka, dojdzie do siebie, a skoro zarzucił już wędkę na Klarę, to znaczy, że już mu jest lepiej. Magda wstaje i wychodzi do kuchni. – Zrobię coś do picia. Jadłeś jakiś obiad? Mam jeszcze. – Jadłem, jadłem, dzięki. Lepiej chodź, to ci wreszcie powiem, co było w tej leśniczówce. – Mów – dobiega z kuchni. – Słyszę. Łukasz mimo to wstaje i idzie za Magdą. Zatrzymuje się w progu,

opiera o framugę i kontynuuje: – Znalazłem u niego zdjęcie. Jak mi się wydaje – jego rodziny. Wygląda też na to, że ma brata. Słyszałaś może coś o tym? Magda wykłada na podłużny talerz kruche ciastka, odwraca się i kręci głową. – Nigdy. Ktoś ze starszych mieszkańców mówił mi, że kiedy się tutaj pojawił, był w towarzystwie jakiegoś innego bezdomnego, który po kilku dniach przepadł bez wieści. Ale żeby miał brata, nie słyszałam. Może i ma. – Taaa – wzdycha Łukasz. – To w sumie bez znaczenia. Gorzej że... – Magiera urywa w pół zdania, zagłuszony dźwiękiem telefonu. Magda sięga po aparat. – To ja – mówi, przyciskając urządzenie policzkiem do ramienia. Nie przerywa parzenia kawy. Po chwili jednak, wciąż trzymając telefon przy uchu, odwraca się w kierunku Łukasza i patrzy na niego wzrokiem, z którego wyziera przerażenie. – Mój Boże... – szepcze. – Dobrze, zaraz. Trzymaj się. Odkłada telefon na blat stołu. Magiera unosi brwi i cierpliwie czeka. Domyśla się, że Magda nie ma dobrych wieści. – No i...? – traci w końcu cierpliwość. – Nie uwierzysz, Łukasz. Po prostu nie uwierzysz! – Ale w co? Miejże litość i powiedz w końcu, bo wyglądasz, jakby ci właśnie oznajmiono, że za pięć minut będzie koniec świata. – Właśnie tak! Właśnie, kurwa, tak! Nagle Magda się zrywa i, minąwszy Łukasza, wpada do pokoju. – Gdzie jest laptop?! – krzyczy. – Pieprzony Kierepka! – Co znowu wykręcił? – Gnój napisał, że Dzidek jest mordercą! Rozumiesz? To nie do wiary! Magda wchodzi na stronę swojej gazety i nagle nieruchomieje, wpatrując się w monitor. – Chryste Panie! Magiera też to widzi. Widzi wyraźnie i tytuł, i lead. Grube, czarne litery nie pozostawiają złudzeń. Kierepka albo jest jasnowidzem, albo ich po prostu śledził, albo Łukasz już sam nie wie co... W każdym razie wie jedno, oby się jednak mylił, że Kierepka właśnie otworzył puszkę Pandory. Jakby na potwierdzenie jego przypuszczeń Magda

mówi przez ściśnięte gardło: – Ludzie chcą Dzidka zlinczować... Na litość boską, zabiją go! – Skąd wiesz, że chcą? – Bo się umawiają w komentarzach pod tekstem! Z tym właśnie dzwonił do mnie Zieliński. Że o siedemnastej w sieci pojawił się tekst, a chwilę później jakiś palant zaczął nawoływać do linczu. No sam, cholera, zobacz! – Wskazuje palcem jedną z pierwszych bezpośrednio pod tekstem wypowiedzi. – Co za dureń skończony! Magiera nachyla się i usiłuje odczytać, kto się podpisał pod tym rodem z polowania na czarownice wezwaniem. – Czy ja dobrze widzę? – dziwi się. – To przecież Gruszyk jest podpisany. Magda odsuwa laptop i podrywa się z miejsca. – Nie ma czasu do stracenia – mówi. – Musimy tam jechać. Teraz, zanim będzie za późno. Magiera myśli podobnie. Ma jednak nadzieję, że o ile w sieci ludzie lubią pyskować, podburzać się wzajemnie, o tyle w realnym świecie nie jest z tym aż tak łatwo. Dzidek w końcu mieszka tu blisko ćwierć wieku i nikt nigdy nie zrobił mu krzywdy, a teraz mieliby go rozszarpać na kawałki? Nie czytał, co prawda, tego, co nabzdurzył w swoim tekście Kierepka, ale nie przypuszcza, żeby podał chociażby jeden dowód na poparcie tak mocnego i jednoznacznego tytułu. I skąd skurwiel jeden wiedział o tym, o czym oni wiedzieli niewątpliwie jako pierwsi?! – A policja? – pyta nagle, wciągając na siebie kurtkę. – Zieliński coś mówił? Jadą tam? Magda zaczyna się nerwowo śmiać. – No tak. Jadą, jadą. – Jej głos aż kipi od kpiny. – Cały dwuosobowy patrol. Jedyny, jaki jest... Reszta choruje.

Rozdział 9. Lincz Uwięziony w szklanej obudowie płomyk dogorywa. Zaczyna śmiesznie podrygiwać, jakby ostatkiem sił zamierzał wydostać się z pułapki. Już ledwo płonie. W jego niknącej poświacie znika też marmurowa płyta, na której stoi znicz. Franciszek Mazguł od dłuższej chwili usiłuje rozświetlić drugi, ale złośliwy wiatr wciąż zdmuchuje mu kolejne zapałki. – Niech to! – mruczy wściekły. Wreszcie sztuka udaje się mu i zadowolony ustawia znicz obok tego, który właśnie przed momentem dokonał żywota. Nowy płomień rozświetla już na tyle mocno grób Ewy, że można wyraźnie dostrzec jej zdjęcie wmontowane na płycie. Mazguł podnosi się z klęczek, rozciera bolące kolana i milcząco wpatruje się w fotografię żony. – Żebyś wiedziała, jak mi cię brak – wzdycha. – Co cię opętało? Na Boga jedynego... Nagle w kieszeni rozdzwania mu się telefon. – Cholera, nawet na cmentarzu nie dadzą człowiekowi spokoju – irytuje się i nerwowym ruchem wyszarpuje komórkę. – Słucham! – Franek, szykują się kłopoty. – To ty, Józek? – Magiera w pierwszym momencie nie poznaje, kto mówi. – No ja. Komendant miejscowej policji osobiście. Co ty, przyjaciół nie poznajesz? – Przepraszam, ale właśnie jestem na cmentarzu, rozumiesz... – Rany! Wybacz, ale to sytuacja nadzwyczajna. – Zaczekaj chwilę, nie wyłączaj się – prosi Mazguł i rusza do wyjścia. – Dojdę tylko do samochodu i będziemy rozmawiać. Mija jakaś minuta i Mazguł ponownie się odzywa: – Dobra, możemy gadać. Co to za nadzwyczajna sprawa? Chyba nie masz na myśli twojego samochodu. Należał ci się za zasługi dla naszego miasteczka. Papiery tak są przygotowane, że żadna kontr... – Nie o to chodzi, niestety! – przerywa mu Krupa. – Z taką pierdołą bym ci głowy nie zawracał. – Więc co, do cholery?! – Nasz miejski wrzód na dupie, Kierepka, żeby go szlag na miejscu trafił, wysmażył w tym swoim szmatławcu prawdziwą bombę i

obawiam się, że niedługo wybuchnie. – Józek, mów jaśniej, nie mam siły się domyślać. Poza tym jestem zmęczony. – A ja, kurwa, chory! – Milczenie. – Przepraszam. Chodzi o to, że ten skurwiel napisał wprost, że nasz pustelnik Dzidek mordował kobiety, które popełniały samobójstwa. – Że co?! – Mazguł, który właśnie wsiadał do samochodu, zastygł niczym figura woskowa z nogą uniesioną w kolanie. – Przecież to nawet absurdalnie brzmi. Jak to napisał? A skąd wiedział? Wyjaśnia coś? – Słuchaj, stary, to teraz nie jest ważne. Gorsze jest to, że pod tekstem ludzie umówili się na lincz. – Kolejne sekundy milczenia. – Rozumiesz? Gawiedź chce faceta załatwić. Na miejscu, w leśniczówce. – Chryste! – jęczy Mazguł i wolną ręką przeciera czoło. Ma wrażenie, że właśnie ktoś oblał mu głowę lodowatą wodą. – Wysłałeś już tam swoich? – Gdybyś dał mi te pieprzone pieniądze na dodatkowe dwa etaty, może bym i wysłał, kurwa, ale tak do leśniczówki pojechał cały obecny skład komendy w liczbie dwóch, kurwa, funkcjonariuszy... – Ja pierniczę... I co teraz? – Dupa blada, przyjacielu. – Wezwij posiłki – radzi Mazguł. – Taaa... Żeby mi rok przed emeryturą wpakowali naganę w papiery za to, że połowę składu rozpuściłem na zwolnienia lekarskie. – Przecież to nie twoja, do cholery, wina! – Nie! Ale według regulaminu miałem prosić o czasowe wzmocnienie. – To dlaczego, do kurwy nędzy, tego nie zrobiłeś, co?! – Bo nie! Mazguł czuje, że jeszcze chwila, a jego serce zacznie wywijać w piersi fikołki. Lincz w jego miasteczku?! To się w głowie nie mieściło! – Jadę na miejsce – rzuca wściekle. – Ty też przyjedź. Może jakoś uspokoimy ludzi. Mazguł nie ma siły na dalszą rozmowę. Wszystkiego mógł się spodziewać, ale nie tego, że ktoś mu pod nosem wytnie taki numer. I bynajmniej nie chodziło mu o samego bezdomnego, bo sam miał

zamiar zrobić z nim porządek. Z wiadomych względów. Ale nie cierpiał, jak w miasteczku działy się rzeczy, nad którymi nie miał kontroli. A wszystko teraz wskazywało na to, że tak właśnie jest. Jeszcze tego mu brakowało, aby zjechały tu te wściekłe sępy z gazet i telewizji i zaczęły przepytywać wszystkich o wszystko. Po moim cholernym trupie! – myśli, uruchamia silnik i z piskiem opon rusza spod cmentarza, obiecując sobie, że dorwie tego małego skunksa Kierepkę i wyciągnie mu flaki przez nos. – Co za pierdolony pajac! – klnie, ściskając z pasją kierownicę. *** Kazio Gruszyk ma już za sobą kilka dużych piw. Natura robi swoje i ten czterdziestoletni mężczyzna o płaskiej twarzy i lekko przekrzywionym nosie (na końcu podejrzanie czerwonym) czuje, że jeśli zaraz nie opróżni pęcherza, zsika się w gacie. Schodzi więc z drogi w bok i, przedzierając się przez wąski pas krzaków, podchodzi do drzewa. – A ty gdzie? – słyszy za sobą. – Zapomniałeś drogę do leśniczówki? – Muszę się odlać, zaraz cię dogonię. – Trzeba było sobie związać fujarę, he, he, he! – Gównojad – mruczy pod nosem zły Gruszyk. Nie lubi, jak ktoś z niego żartuje, a już najmniej, jak robi to ten durny konus Staszek Wójcik, który z biedą do dwóch potrafi zliczyć. Wydaje mu się, że jak prowadzi stragan pod sklepem, to jest lepszy niż on, zwykły robotnik. No dobra, pęcherz pusty, rurka otrzepana i schowana. Gruszyk wraca na drogę i dogania Wójcika. – Sporo ludzi idzie – mówi, oceniając liczbę śpieszących drogą mieszkańców. – Będzie z kilkadziesiąt. Trzeba ich wyprzedzić. – A po co? – dziwi się Wójcik. – Żeby być na przedzie, pało! Przyśpieszają więc kroku i po chwili mijają innych. Wszystkich znają, witają się więc zdawkowymi „cześć”, „jak tam?”, „a to skurwiel, co?”, „załatwimy dziada, nie?”. – Wchodzimy od razu i w mordę mu? – pyta Wójcik, łapiąc oddech. Jest dobre dwadzieścia centymetrów niższy od kumpla z fabryki i trudno mu za nim nadążyć.

Gruszyk spogląda z boku na towarzysza. – Zgłupiałeś? Najpierw skurwiela nastraszymy. Niech robi w gacie, morderca jebany. Dlatego musimy, stary, być pierwsi, bo ta reszta za nami gotowa właśnie tak jak ty – wpaść i utłuc sukinsyna na miejscu i od razu. A nie o to chodzi, kolego. Tu trzeba finezji, bracie. Wyszukanej metody. – Nie o to, nie o to – powtarza jak papuga Wójcik, kiwając przy tym głową. – Masz łeb, Kaziu! Trzeba tej fenezji, trzeba. – Finezji, głąbie, finezji! Żebyś wiedział, że mam łeb. I myślę. Pobawimy się z łachudrą, a później spalimy starego dziada. I z obcego zostanie tylko kupka popiołu. Jakby się zesrał ogniem, ha, ha, ha! – Spalimy gnoja. Dobre. – Wójcik rechocze. Jeszcze kilkanaście metrów i już są na miejscu. Gruszyk zatrzymuje się przed pozostałością po bramie wjazdowej na teren leśniczówki. Szczęście mu i innym sprzyja, bo już z godzinę wcześniej silny wiatr rozgonił wiszące od rana nad miasteczkiem chmury i teraz księżyc idealnie oświetla polanę i to, co się na niej znajduje. – Skurwiel jest w domu. – Gruszyk wskazuje palcem na migoczący blask bijący z okna leśniczówki. – Poczekamy, aż nadejdzie reszta. Chwilę to trwa. Przez ten czas mistrz zmianowy z miejscowej fabryki układa w głowie plan działania. Najchętniej wrzuciłby granat do leśniczówki i czekał, aż wylecą z niej flaki pustelnika. Nienawidzi wszelkiego rodzaju żebraków, przybłędów w śmierdzących łachach, brudasów i wszystkiego, czego osobiście nie zna. Czuje się miasteczkowym patriotą i gotów jest oczyścić własne gniazdo z gówna, które się tu zagnieździło już tyle lat temu. Fakt, że do tej pory nic z tym nie zrobił, samego go dziwi. Może nie było odpowiedniego impulsu? Może. Za to teraz jest aż za duży. Kto by pomyślał, że tolerowali pod swoim nosem taką łajzę. Pierdzielony hipnotyzer. Już mu teraz pokażą, co to znaczy hipnoza! *** Utwardzony żużlem i miałem węglowym leśny trakt prowadzący do leśniczówki zaczyna się zaraz za Starym Osiedlem. Wjeżdża się na niego z wpadającej pod kątem prostym osiedlowej drogi. Z tego miejsca do ruiny, w której mieszka Dzidek, są najwyżej dwa

kilometry. Będąc tu, Magiera trochę się uspokaja. – Widzisz? – rzuca w stronę Magdy. – Ludzie na szczęście dopiero idą. I wcale nie tak dużo. W świetle reflektorów starej toyoty Magda rzeczywiście widzi ledwie kilka osób. – Obyś miał rację – szepcze, przyglądając się mijanym ludziom. – O! Właśnie widziałam panią Helenę, sekretarkę burmistrza! I jej męża. Kurczę, idą jak na jakieś widowisko. – Bo to im się marzy. Publiczna egzekucja. Spalenie na stosie. – Kierepka powinien za to z hukiem wylecieć z gazety! Co za cholerny kretyn! W miarę jak się zbliżają do miejsca, gdzie z głównej drogi zjeżdża się w boczną, prowadzącą już do samej leśniczówki, Magierze rzednie mina. I to z sekundy na sekundę. Teraz już nie ma złudzeń, widząc zaparkowane na poboczu jeden za drugim pojazdy i tłoczącą się na przedzie ciżbę, że do leśniczówki, zwabionych tekstem Kierepki, przyszło może nawet kilkaset osób. – Jezu! – wzdycha ciężko. – To się źle skończy. Trąbiąc, Magiera toruje sobie drogę i przejeżdża dobre dwieście metrów za zjazd do leśniczówki. Dopiero tam może zaparkować samochód. Wysiadają jednocześnie. – Może lepiej tu zostań, co? Tłum bywa nieobliczalny. – Żartujesz? Magda jest oburzona. W żadnym razie nie ma zamiaru stać z boku i się przyglądać. Chce działać. Magiera zaś, widząc co się dzieje, naprawdę zaczyna się bać. – W takim razie chodźmy, tylko trzymaj się mnie, bo jak się rozłączymy, to raczej szybko na siebie nie wpadniemy – uprzedza. – A co chcesz w ogóle zrobić? Łukasz, słyszysz, jak oni są nakręceni? Magiera, oczywiście, słyszy. Właśnie ktoś krzyknął: „Wyłaź, dziadu, z legowiska!”. Coś mu się zdaje, że rozpoznał głos Gruszyka. Chwyta Magdę pod łokieć i lekko ciągnie za sobą. – Chodź, może uda nam się jakoś dostać niepostrzeżenie do środka, od tyłu. I wyciągniemy go stamtąd. Gwar rozmów się nasila. Ludzie tworzą już półkole przed frontem leśniczówki. Co drugi mieszkaniec trzyma w ręku latarkę i omiata nią głównie drzwi wejściowe, które wyglądają teraz niczym scena

wiekopomnego spektaklu. Magiera ma wrażenie, że powietrze stało się w tym miejscu gęste jak śmietana, od nienawiści i chęci zemsty. Wyraźnie czuć ludzką złość. Łukasz z Magdą przeciskają się bliżej wejścia do leśniczówki. Kiedy wreszcie im się to udaje, ktoś łapie Magierę za ramię. – Pan policjant! Kurde, Wójcik, widzisz to? Magiera się odwraca, przy okazji depcząc czyjąś stopę. Gruszyk gdzieś mu znika, za to słyszy syk bólu i widzi Jadwigę, żonę Miecia handlowca. – Ty tutaj? – dziwi się. Kobieta spuszcza wzrok. – Ten człowiek... on... – Nagle podnosi głos. – Musimy z nim zrobić porządek! Łukasz kręci z niedowierzaniem głową. Ludzie poszaleli – myśli ze smutkiem, ale i strachem. – Magiera, jesteś z nami czy poczułeś zew obcości? – dopytuje się nagle Gruszyk. Okazuje się, że skubaniec nigdzie nie odszedł, przysłoniła go jedynie jakaś otyła kobieta. Znowu łapie Łukasza za rękaw kurtki. – Lepiej sobie odpuść, Kaziu – radzi mu ostrym tonem Magiera. Tuż po tym uwalnia się z uchwytu mistrza zmianowego, a następnie, ciągnąc za sobą Magdę, udaje mu się wreszcie przedostać przed czoło tłumu. – Patrz! – krzyczy mu nagle do ucha Magda. – Zieliński! I ten drugi. Łukasz szuka wzrokiem policjanta i wreszcie go dostrzega. Widzi, jak Adam szarpie się z jakimś mężczyzną usiłującym rzucić przed siebie wielkim konarem. Chce podejść do niego, ale nagle tuż przed nosem przelatuje mu sporej wielkości kamień. Niemal słyszy jego świst. Kamień tymczasem uderza z hukiem w okno i wpada do leśniczówki. – Co robicie?! – słychać krzyk Zielińskiego. – Przestańcie, cholera! Nie wolno! – Adaś, podciąg sobie majty, gówniarzu, i spieprzaj stąd! – krzyczy ktoś z tłumu, a reszta nagradza to śmiechem. – Wykurzyć mordercę z nory! WYKURZYĆ! – Wyłaź, śmierdzielu! Teraz my ci zrobimy hipnozę! Magiera czuje zimny pot na plecach. Gorączkowo usiłuje coś

wymyślić. Tylko co? Nic racjonalnego nie przychodzi mu do głowy, oprócz wdarcia się do leśniczówki i wydobycia z niej w jakiś sposób Dzidka. Widzi jednak, że z boku, a więc pewnie i za leśniczówką, są ludzie. Otoczyli ją. Wrzaski i skandowanie zagłusza nagle dźwięk policyjnej syreny. Ludzie oglądają się za siebie, snopy latarkowego światła wędrują najpierw w górę, a później oświetlają policyjny pojazd. Wszyscy są ciekawi, kto jeszcze przyjechał na miejsce. Magiera tymczasem, korzystając z chwilowej nieuwagi tłumu, odrywa się niespodziewanie od Magdy i dwoma potężnymi susami dopada do wybitego przed momentem okna, po czym, nie zastanawiając się, wskakuje do środka. Spada na podłogę i czuje pod sobą coś miękkiego. To coś wydaje z siebie zgłuszony jęk. – To ty, Dzidek? – Dostałem w samo czoło – stęka mieszkaniec leśniczówki. – Chyba mam rozpołowioną czaszkę, kurwa. Czego oni chcą?! Nic im nie zrobiłem. – Nieważne. Muszę cię stąd jakoś zabrać. Magiera się podnosi, opiera dłonią o podłogę i nagle syczy z bólu. Najwidoczniej rozciął sobie skórę odłamkiem szkła. Grzebie w kieszeni, znajduje chusteczkę i owija nią ranę. Pochyla się też nad leżącym wciąż Dzidkiem i próbuje ocenić jego stan. – Możesz wstać? – pyta. – Cały czas kręci mi się w głowie. Ale spróbuję. W tym momencie na zewnątrz znowu ktoś zaczyna skandować. Żąda, aby skończyć wreszcie z mordercą. – Na drzewo, dziada! Spalić zboka! Wypruć mu flaki! Ludzie, zróbmy to! Magiera zerka w okno i w jednej chwili widzi dwie rzeczy: Zielińskiego, który pada tyłem na ziemię i wyjąc, chwyta się za twarz, oraz koziołkującą w stronę okna leśniczówki butelkę z płonącą z jednej strony szmatą. Trwa to wszystko ułamek sekundy, po czym koktajl Mołotowa wpada do środka, rozlewając błyskawicznie po podłodze kałużę ognia. *** Na moment cofnijmy się do chwili, w której Łukasz zostawia

zaskoczoną Magdę i pędzi w kierunku okna leśniczówki. W tej samej niemal chwili prowadzony przez komendanta policji Józefa Krupę służbowy opel insygnia z błyskającym na niebiesko, doczepionym na dachu kogutem prawie wbija się w tłum odgradzający szeroką ławą front leśniczówki od drogi dojazdowej. Z samochodu wyskakuje Krupa, a zaraz po nim Mazguł. Obaj coś krzyczą, ale ich głosy giną wśród rosnącego wrzasku. Tłum jest coraz bardziej agresywny. Mazguł drze się więc do komendanta, aby ten coś, do cholery, zrobił. – Nie mam ludzi! Kurczę, nie widzisz, co się dzieje?! – odkrzykuje poirytowany Krupa. – Co mam, kurwa, zrobić?! Sytuacja ewidentnie go przerasta. Nikt zresztą po pierwszym, wynikającym z czystej ciekawości, zainteresowaniu nie zwraca już na nich uwagi. Szczególnie boli to i jednocześnie doprowadza do pasji Franciszka Mazguła. Z takim lekceważeniem władzy spotyka się w miasteczku pierwszy raz. A przecież wszyscy, do diabła, wiedzą, kim jest! Co za hołota! – tłucze mu się w głowie. – Uspokójcie się! – wrzeszczy. – Ludzie! Chcę coś powiedzieć! Jestem burmistrzem! Nikt go jednak nie słucha. Oczy wszystkich wpatrzone są w jeden punkt – oświetlone dziesiątkami latarek wejście do leśniczówki. Mazguł klnie jak szewc. Ma ochotę z bezsilności tupać nogami. Zawiedziony, razem z komendantem przeciska się w końcu do przodu. Kiedy tam dociera, kątem oka dostrzega z boku wysokiego, chudego mężczyznę. Nie wie, o dziwo, kto to jest. Może jakiś przyjezdny? – zastanawia się. Rejestruje przy tym, że nieznajomy ma uniesioną wysoko rękę i filmuje telefonem całe zajście. – Już tu szpicle jedne są! – mamrocze. Zostawia go jednak w spokoju i koncentruje się na tym, co dzieje się na czele tłumu. Za dużo nie da się jednak dostrzec, bo ludzie świecą latarkami, pozostając w większości w cieniu ich świateł. Widzi jednak wyraźnie, że gdzieś z boku wylatuje nagle z tej ciżby, albo sponad niej, sam już nie wie, wielki koziołkujący kawałek drewna, a zaraz później coś jakby płonąca butelka. Franciszek Mazguł na moment zamiera. Jakieś pięć metrów przed sobą widzi Zielińskiego i jego partnera Kowalika. Zieliński stoi bokiem do czoła tłumu, jednak wiedziony jakąś wątpliwością nagle się odwraca. Mazgułowi błyska w tym momencie w głowie przerażająca myśl, że nie powinien tego robić.

Zieliński oczywiście tego nie wie. W jego umyśle szaleją teraz inne myśli. Jak okiełznać tłum? Jak go opanować, mając do dyspozycji jedynie partnera? I czy tam, w tym tłumie, rzeczywiście widział, jak ktoś przygotowuje koktajl Mołotowa? Odwraca się więc dokładnie w momencie, w którym konar jest tuż przed nim. Drewno z cichym plaśnięciem wbija się jednym końcem wprost w jego lewe oko. Zieliński otwiera usta, Mazguł wie, że trafiony konarem policjant krzyczy, ale i tak nic nie słychać. Sekundę później, chyba tylko na skutek odruchu, Zieliński łapie wbity konar obiema dłońmi, na moment jego ciało wypręża się... i tak właśnie pada w tył, na ziemię. – Jezus Maria! – wrzeszczy Mazguł. Chce się ruszyć, biec, ale nie może. Przerażenie go paraliżuje. Robi mu się słabo. – Zrób coś! – Szarpie Krupę za rękaw. – Do cholery, zrób coś! Komendant pierwszy odzyskuje zimną krew. Wyrywa z kabury pistolet, odbezpiecza go, unosi lufą w górę i pociąga za spust. Rozlega się potężny huk. Przez chwilę słychać jeszcze, jak echo niesie po lesie odgłos wystrzału, a później wszystko cichnie. Ludzie milkną. – Wynocha! – krzyczy Krupa. – Wynocha do domów, bo wszystkich każę zamknąć! Ale już! Won stąd! Bo zastrzelę jednego po drugim jak wściekłe psy! Mazguł odzyskuje wreszcie władzę w nogach. Obserwuje zdziwienie na twarzach ludzi. Jakby niedowierzanie. – Sam sobie winien! – mówi ktoś podniesionym głosem. Mazguł go zna. To ten nowy właściciel Nowomiejskiej. W tym momencie przypomina mu się człowiek z telefonem. Rozgląda się i widzi go kilka metrów dalej. Podchodzi do niego na sztywnych nogach i pełnym emocji głosem mówi: – Jestem tu burmistrzem. Filmował pan tłum. Mężczyzna robi się blady i ze strachem w oczach potwierdza skinieniem głowy. – W takim razie – burmistrz wyciąga rękę – rekwiruję telefon. Nieznajomy unosi brwi. – Jak to? – stęka. – Nie może pan... – Mogę! – warczy Mazguł. – Albo oddajesz pan telefon, albo każę pana natychmiast aresztować. – Odwraca głowę w stronę komendanta. – No dobrze. Proszę bardzo. Ale to nowy telefon i... – Gówno tam – mruczy Mazguł, chowając telefon do kieszeni. – Proszę przyjść do urzędu za kilka dni, to go pan dostanie z powrotem.

Albo pokwitowanie, że go czasowo zatrzymałem. Żegnam. Odchodzi na bok. Wie, że powinien podejść do leżącego na ziemi Zielińskiego, ale się boi, nie chce widzieć skutków. Gruby patyk w oku – dudni mu w głowie. – Jezus Maria! Po co zresztą ma tam iść? Nad młodym policjantem nachyla się już ta dziennikarka o skośnych oczach i partner Zielińskiego. No i sam komendant. Mimo to Mazguł robi kilka kroków w tamtym kierunku. Zatrzymuje się jednak, bo jego uwagę zwracają dobiegające z leśniczówki dziwne trzaski. Jakby się coś smażyło na wielkiej patelni. Odwraca głowę i wtedy widzi, jak z rozbitego okna bucha płomień. – Pali się! – słyszy. – Pali się, skurwysyn! Burmistrz łapie się za głowę. – To się nie dzieje naprawdę – jęczy. *** Ogień szaleje. Przypomina Magierze wygłodniałego potwora. Wystarczyło kilkanaście sekund, a płomienie z podłogi przeniosły się na stare meble, ustawione pod ścianą książki, a później dosięgły posłania na łóżku. W pomieszczeniu robi się duszno od gryzącego dymu. Łukasz z trudem dźwiga Dzidka. Musi go wyciągnąć na zewnątrz, najlepiej przez tylne okno. – Możesz ruszać nogami? – pyta. Dzidek najpierw chwilę kaszle, a później mówi ochrypłym głosem: – Widziałeś? Pali się. To jest heca... Magiera słucha słów gospodarza jednym uchem, dochodzi bowiem do niego krzyk z zewnątrz i wie, że to głos Magdy. Skóra na grzbiecie marszczy mu się ze strachu. – Zabiliście go! – krzyczy tymczasem Magda. – Zabiliście... Banda morderców! Łukasz ze zdwojoną energią chwyta Dzidka pod pachę i, podtrzymując, wlecze za sobą w kierunku okna. Boi się myśleć, co się stało na zewnątrz. – Z boku, za tą wnęką, są drzwi – słyszy nagle tuż przy uchu ciche, jakby wymęczone bólem, słowa. Znajduje je. I wiszący na gwoździu klucz. Zdejmuje go, po drugiej próbie wkłada do zamka i przekręca. – Wychodzimy – stękając, informuje Dzidka.

Zerka na niego, ale widzi, że mężczyzna jest nieprzytomny. Domyśla się, że albo przez to uderzenie w głowę, albo się przydusił dymem. Na zewnątrz uderza w nich lodowaty powiew wiatru. Przynajmniej tak się wydaje po piekielnej łaźni wewnątrz leśniczówki. Magiera z ulgą stwierdza, że na tyłach budynku nikogo już nie ma. Odciąga więc Dzidka kilka metrów dalej i usadza pod belką podtrzymującą resztki dawnego ogrodzenia. Słyszy też, że mężczyzna zaczyna coś mruczeć pod nosem, co oznacza, że odzyskał już przytomność. Ale i tak ma zamiar wezwać pogotowie z Raciborza. Rezygnuje w chwilę potem, kiedy do jego uszu dociera charakterystyczny sygnał syreny, takiej właśnie, jakiej używają ambulanse. Zostawia więc Dzidka i obchodząc bokiem budynek, sprawdza, co dzieje się z przodu. Z tego miejsca słyszy już wyraźnie szlochanie Magdy. Dostrzega ją z twarzą ukrytą w dłoniach. Przenosi wzrok niżej i domyśla się, że to z powodu leżącego w kałuży krwi Zielińskiego. Nogi się pod nim uginają. Boże, więc to jego miała na myśli... Widok leżącego Adama budzi w nim wielką złość. Tym większą, że czuje się absolutnie bezsilny. – Magda! – woła, a kiedy dziewczyna odnajduje go wzrokiem, skinieniem ręki daje znak, aby podeszła. – Łukasz... oni... oni... zabili go. Zabili Adama. – Znowu ogarnia ją płacz. Łukasz przyciąga Magdę do siebie i przytula. Chwilę stoją tak, milcząc, aż w końcu Magiera mówi najdelikatniej jak potrafi: – Z tyłu jest Dzidek. Wyciągnąłem go. Muszę tam wrócić, żeby mi nie zwiał albo żeby ktoś go nie wypatrzył. Podejdź więc do tych z karetki i powiedz, żeby podjechali na tył budynku. Że jest tam ranny człowiek. Zielińskiego i tak już nie zabiorą. Magda się odsuwa i ociera oczy. Powieki ma opuchnięte, pod nimi rozmazany makijaż. – Dlaczego to się musiało stać? – pyta i znowu jej oczy zaczynają się niebezpiecznie szklić. – Nie wiem, moja mała. Nie wiem. Magda kiwa ze smutkiem głową i powoli rusza ociężale w kierunku karetki. Magiera odprowadza ją wzrokiem, a kiedy ma już zamiar wrócić na tył leśniczówki, zauważa jeszcze, że pośród rzednącego teraz w szybkim tempie tłumu miga mu charakterystyczna

zgarbiona sylwetka Kierepki. W pierwszym momencie Łukasz ma zamiar dopaść go i wyładować na sukinsynu złość. Przełyka jednak gulę nienawiści, bierze głębszy oddech i rezygnuje. Wie, że sprawiedliwość bywa wolniejsza od żółwia, ale w końcu dochodzi do mety. Kierepka na pewno któregoś dnia poczuje jej ciężar na swoim ramieniu. Tymczasem wraca na tył budynku. Nie chce dłużej stać w tym samym miejscu, nie ma ochoty na spotkanie z komendantem i wyjaśnianie mu teraz swojego udziału w tej koszmarnej awanturze. Do głowy mu nie przyszło, że ten dzień może się zakończyć taką tragedią. Czuje ogarniający go smutek, ale też gdzieś głęboko w świadomości błyska mu jakaś ulotna myśl, że o czymś zapomniał. Że coś ważnego przeoczył. Nie potrafi się jednak skupić i w końcu przestaje o tym myśleć zgodnie z zasadą, że jeśli chcemy wygrzebać coś głęboko zakopanego z umysłu, najlepiej dać temu szansę, aby samo wypełzło na wierzch. Dzidka tymczasem Łukasz zastaje w tym samym miejscu, w którym go zostawił. Dziki lokator dopalającej się leśniczówki (dopiero teraz przyjeżdża straż pożarna) ma otwarte oczy. Oświetlone surowym światłem księżyca, błyskają jak u zranionego zwierzęcia. Magiera zastanawia się, czy warto teraz chwilę z nim porozmawiać. Zapytać chociażby o krwawe miejsce w jego byłym już mieszkaniu. Podchodzi więc bliżej, kuca obok i nabiera powietrza, ale wtedy słyszy chrapliwy szept: – Jest wina, musi być i kara... *** Kiedy zamyka oczy, jest jeszcze gorzej. Jest jak na zwariowanej karuzeli. Kierepka unosi więc powieki, które teraz zdają się ważyć tonę, i usiłuje skupić wzrok na czymś, co wyraźnie ma przed sobą. No tak, to musi być Wójcik albo ten drugi, Gruszyk – myśli i zaraz tego żałuje. Myślenie też go boli i powoduje, że z tyłu głowy coś zaczyna go dotkliwie łupać. – I co się tak gapisz, durna pało? – słyszy. – Ej! Kierepka! Żyjesz jeszcze? Cholerny pijaku! – Spierdlaaajjj – mamrocze w odpowiedzi mistrz pióra, po czym unosi dłoń z pustą szklanką. – Nalej szcze, kooolegoo.

– Ma już dosyć – śmieje się Gruszyk. – Nie to co my, co nie, Wójcik? – Wielki pan dziennikarz. – Kumpel mistrza zmianowego chichocze. Siedzą w trójkę w mieszkaniu Kierepki. On sam właśnie zasnął. Gruszyk spycha go nogą na podłogę. – Tam mu będzie lepiej. – Śmieje się. – Szybciej do siebie dojdzie. Wójcik kiwa głową. – Taaa – mówi. – Dziad spalony, ale tego gliniarza to mi szkoda. – Nikt mu nie kazał sterczeć na środku jak chuj na weselu. Miał pecha. I tyle. Ważne, że to ścierwo się spaliło. Za to pijemy, kolego! – Za to! – Wójcik unosi szklankę z wódką. – Za sprawiedliwość. – Właśnie. Za jebaną sprawiedliwość. A to oznacza, że jeśli psy zaczną węszyć, kto rzucił tę płonącą bombę, to kogo wywęszą? No? – Kogo? – Oczy Wójcika robią się okrągłe. – Mnie?! – Skoro rzucałeś... – Kurwa, Kaziu! Jak ty...? – Spokojnie, Andrzejku, spokojnie. Nikt nie mówi, że cię wskażę palcem. Ale prawdą jest, że rzuciłeś. Dlatego jeśli psy coś jednak wywęszą, to powiemy, że widzieliśmy, jak butelkę rzucił ten tu, pan reporter. Kumasz? Widziałeś, jak rzucał? Wójcik powoli kiwa głową. – Nooo taaak – duka w końcu. – Jasne, że widziałem. – Właśnie. A później zaprosił nas do siebie na imprezę, bo chciał świętować celny rzut. – Celny rzut. Tak! Tak właśnie, kurwa, było! I schlał się jak świnia. *** Czy po takich przeżyciach można normalnie zasnąć? Można. Magiera ledwo przykłada głowę do poduszki, śpi jak zabity. Chociaż może to słowo teraz akurat nie jest na miejscu. Fakty jednak są takie, że Łukasz usypia momentalnie. Podobnie zresztą było w dniu, kiedy dowiedział się o śmierci swojej żony. Zanim jednak dotarł do swojego mieszkania i zasnął snem sprawiedliwego, spędził jeszcze na terenie leśniczówki niemal trzy długie godziny. Najpierw czekał na decyzję lekarza w sprawie Dzidka.

Trwało to blisko kwadrans, aby wreszcie usłyszeć, że zabierają pacjenta na obserwację do szpitala w Raciborzu. – Może mieć wstrząs mózgu i coś z płucami – tłumaczył medyk. Chwilę później zapytał: – Pan jest z rodziny? Magiera przez kilka sekund wahał się, co powiedzieć. W końcu przytaknął głową. Podał swoje nazwisko i powiedział lekarzowi, że Dzidek (przedstawił go jako Janusza) jest jego dalekim kuzynem, o którym właśnie dowiedział się, że tu zamieszkuje. Nakłamał jeszcze w kilku miejscach, aż sanitariusze zapakowali Dzidka na nosze i wsunęli do ambulansu. Magda, która przez cały czas stała z boku, zapytała, zdziwiona, po co kłamał. – Bo nie wiem, co będzie dalej, a w ten sposób będę miał dostęp do naszego pacjenta. Chwilę później wypatrzył ich Mazguł. Podszedł, przywitał się i zapytał o Dzidka: – Przeżyje? – Wyliże się – odparł Magiera. – Dostał w głowę kamieniem. – Hm... Nie popieram samosądów, ale jeśli to naprawdę on... – Kierepka wywołał aferę, która skończyła się śmiercią niewinnego człowieka – przerwała Mazgułowi, z wyrzutem w głosie, Magda. – A ten cały pustelnik... Może to on, nie wiadomo. Ale to sąd o tym powinien zdecydować, a nie tłum, do licha! Mam rację? – Oczywiście, zgadzam się – pośpiesznie odparł Mazguł. – Ktoś za to odpowie. I wiem nawet kto. – Nic pan mu nie zrobi – spokojnie stwierdził wtedy Magiera. – Musiałby to zrobić nasz podejrzany. A wątpię, by mu na tym zależało. Facet jest mocno wyalienowany z rzeczywistości. – Co za koszmarna historia. – Mazguł nerwowo potarł skronie. – Myśli pan, że on naprawdę hipnotyzował? To jakiś absurd... Hipnotyzer... Coś takiego! – Nie wiem. – Magiera wzruszył ramionami, po czym postawił kołnierz kurtki. Kiedy największe emocje już opadły, zaczął odczuwać przenikliwe zimno. – W każdym razie w jednym jestem zmuszony zgodzić się z tą łajzą, Kierepką: wszystkie tropy prowadzą właśnie tutaj. Do leśniczówki. Nie mówiłem tego jeszcze nikomu, ale kiedy tu byłem dzisiaj przed południem, pod nieobecność faceta, w środku zastałem coś przerażającego. Magiera opowiedział o zakrwawionym kącie. Mazguł kręcił głową,

a Magda wzdychała z przejęcia. – No to mordował tutaj czy hipnotyzował? – nie mógł zrozumieć burmistrz. – Być może jedno i drugie – tłumaczył Magiera. – W każdym razie nie jest to normalny, w naszym pojęciu, człowiek. Nawet jeśli nie ma nic wspólnego z samobójstwami. – Na mój nos jednak ma – zawyrokował Mazguł. – No dobrze, pożegnam się, wracam do komendanta. Razem poczekamy na prokuratora. Co za historia... Magiera odprowadził go wzrokiem, a później razem z Magdą przeszli do samochodu. Dochodziła już druga trzydzieści w nocy. Pora była wracać do domu. Umówili się na popołudnie. Zanim się rozstali, pod „wieżowcem” Łukasz znowu doznał nieprzyjemnego uczucia, że o czymś zapomniał. – Wyglądasz, jakbyś też był zahipnotyzowany. Ta próba żartu wysiadającej właśnie z samochodu Magdy, wypowiedzianego jednakże bez cienia uśmiechu, tym razem nie wzbudziła wesołości w Łukaszu. – Kto wie... – mruknął jednak i pomachawszy na pożegnanie, ruszył w stronę swojego bloku. Teraz zaś spał niczym dziecko, nie przypuszczając, że błogiego uczucia związanego z tym stanem doświadczać będzie jeszcze jedynie przez dwie godziny...

Rozdział 10. Tajemniczy ziomek Taaa... Dwie godziny. I właśnie mijają. O tej porze, a jest dokładnie piąta nad ranem – magiczny czas, kiedy dzień mocuje się z nocą – niemal jednocześnie dwie znane nam w tej historii osoby otwierają oczy. Obie są tym równie zdumione. Magiera, bo już wie, co go tak męczyło przed snem, a Kierepka, bo uświadamia sobie, co zrobił. Jego czyn jest straszliwy i mistrz pióra myśl o nim odczuwa w sobie jak rozpalony pręt. Jest zresztą i inny tego powód – niedawne pijaństwo. Żrący komórki mózgowe alkohol ciągle jest w natarciu. Krąży w żyłach, dociera do każdego zakamarka ciała. Kierepka stęka i usiłuje oprzeć się na łokciu. Nie dość, że znowu kręci mu się w głowie, to trafia też na coś śliskiego i zimnego. Dotyka tego czegoś palcem, przybliża do nosa i nagle czuje, jak żołądek fika mu kozła. Znowu stęka, tym razem z obrzydzenia, bo właśnie uświadamia sobie, że oparł się o własne wymiociny. Ledwo o tym pomyślał, czuje, że go ponownie mdli. Do gardła podchodzi mu jednak jedynie jakiś kwasopodobny płyn i niemiłosiernie pali w przełyku. – Jezuuu – mamrocze, usiłując przełknąć żrącą gulę. Łapczywie wdycha powietrze, a później, spocony, odwraca poduszkę na drugą stronę i zwala na nią ciężką jak ołów głowę. Nie ma siły na nic więcej. Usiłuje sobie przypomnieć, co się działo po tym, jak przez jakiś czas pił w pokoju z tymi dwoma durniami. Kiedy sobie poszli? – zastanawia się. I czy się wygadał... Boże, oby nie! W głowie ma jednak czarną dziurę. Za to doskonale pamięta inne rzeczy z awantury pod leśniczówką. Najdokładniej moment, w którym, ukryty za krzakami, bierze rozmach i rzuca przed siebie znalezionym obok nogi konarem. Co za kurewskie licho go podkusiło?! Później jego wiedza jest już mocno okrojona stresem spowodowanym konsekwencjami nieszczęśliwego rzutu. Gdyby tylko mógł cofnąć czas... To dlatego się upił. Nie mógł znieść paraliżującego go strachu. Ale teraz, skoro dalej leży we własnym łóżku, najwidoczniej nikt nie widział, że to on trafił w gliniarza. Jednak to parszywe uczucie, że to on jest sprawcą... No nie jest przyjemne. Ale co tam! – pociesza się. – To był w końcu nieszczęśliwy wypadek. Trudno.

Uspokojony w ten sposób przymyka oczy, chcąc spać dalej. Ogarnia go jednak złość. – Wszystko przez ciebie, Magiera – mruczy. – Po cholerę w ogóle w tym grzebałeś? Nagle zasypia. *** Tymczasem kilka kilometrów dalej Łukasz w swoim mieszkaniu jest już na nogach. Myśl, z którą chwilę wcześniej się obudził, sprawia, że sen opada z niego jak strząsane z ubrania płatki śniegu. Maszeruje do łazienki, później prosto do kuchni, gdzie wstawia wodę na kawę. Siada przy małym, kwadratowym stoliku, podpiera głowę i zastanawia się, czy odpowiedź na pytanie, które tkwiło dotąd gdzieś z tyłu jego głowy, a teraz stało się tak oczywiste, okaże się przełomem w jego i Magdy prywatnym śledztwie. – Może tak, może nie, panie detektywie – odpowiada sam sobie, po czym wstaje i zaparza kawę. Przez moment znowu ogarnia go przemożna chęć zaśnięcia. Najchętniej wlałby sobie kawę prosto do oczu. Głębszy oddech sprawia jednak, że na powrót nabiera sił i ochoty do działania. Teraz już czuje rosnące podniecenie. To uczucie, które sprawia, że człowiek staje się coraz bardziej niecierpliwy. Spogląda na zegarek. Jest piąta trzydzieści. Podziwia sam siebie za hart ducha. W innych okolicznościach końmi by go z łóżka nie ściągnęli, tym bardziej że za oknem wciąż ciemno jak w środku nocy. Bardzo dobrze – myśli. Szybciej dojedzie do Raciborza, do szpitala, w którym leży dziwak z leśniczówki. To on jest odpowiedzią na jego pytanie. Aż niewiarygodne, że mogło mu to umknąć. To Dzidek może sprawić, że wszystko okaże się zwykłym zbiegiem okoliczności, przypadkiem niemającym nic wspólnego z obecnymi ustaleniami Magiery, albo – nie daj Boże – rzuci światło na nowy trop, którym jednakże Łukasz za nic nie chciałby podążyć. Ale czy w życiu można cokolwiek przewidzieć? Jeśli teraz czegoś żałuje, to jedynie tego, że nie zabrał ze sobą starej fotografii, na którą się natknął, kiedy pod nieobecność gospodarza myszkował w leśniczówce. Po nocnych zdarzeniach pozostał po niej jedynie popiół.

*** Kiedy Magiera wsiada do starej toyoty Miecia Gajdy, jest dokładnie piąta czterdzieści. W tym właśnie momencie kolejne kilka kilometrów dalej dzwoni budzik na nocnej szafce ustawionej tuż przy łóżku Franciszka Mazguła. Wystraszony w ten nieludzki, przyznajmy, sposób burmistrz podrywa głowę i energicznym ruchem uderza w wyjący wciąż zegar. Jednak zamiast ciszy wycie staje się bardziej piskliwe. Najwidoczniej burmistrzowa dłoń uszkodziła jakiś mechanizm w upartym urządzeniu. – Jezu miłosierny! – denerwuje się Mazguł. Siada na łóżku, zapala nocną lampkę, mruży i przeciera oczy, i dopiero wtedy sięga po zegar. Wreszcie wyłącza alarm, ale wciąż mu się wydaje, że coś buczy w jego głowie. Nie potrafi sobie przypomnieć, po co tak wcześnie miał się obudzić. Do urzędu ma przecież dotrzeć na godzinę ósmą, kiedy to umówił się na oficjalne spotkanie z komendantem policji, Krupą. Razem z szefem wydziału do spraw kryzysowych (który, nawiasem mówiąc, w czasie największej od lat, a może jedynej takiej afery w miasteczku siedział z wyłączonym telefonem na maratonie filmów grozy w raciborskim kinie) mają omówić reperkusje, które niewątpliwie wynikną z awantury pod leśniczówką. Po jaką więc cholerę nastawiał budzik tak wcześnie?! W ten sposób spał ledwie dwie marne godziny... Nagle wraca mu pamięć. Zupełnie jakby ktoś odsłonił niewidzialną kotarę w jego głowie. Już wie. Zrywa się z łóżka, stęka, bo odzywa się ból w plecach, po czym sięga do marynarki, gdzie ma schowany zarekwirowany chudzielcowi spod leśniczówki telefon. Właśnie przez ten cholerny telefon chciał wstać wcześniej; aby sprawdzić, co sfilmował nieznajomy mężczyzna. Widział przecież, że nagrywał całe zajście, a zwłaszcza moment, w którym z tłumu wyleciał śmiercionośny konar. Kiedy umęczony dojechał w końcu do domu, nie miał już siły tego przeglądać. Ledwo zdołał się przebrać w piżamę, nastawić budzik, padł jak nieżywy z myślą właśnie o tym, że przed pracą zaspokoi swoją ciekawość. Wydobywa więc telefon, przygląda mu się i odkłada na nocny stolik. Kwadrans go nie zbawi. Najpierw musi wlać w siebie kubek kawy i coś przegryźć. Kiedy posila się skromną kromką chleba i z zadowoleniem siorbie gorącą kawę, ogarnia go nagła trwoga i z

miejsca sprawia, że chwilowy dobry humor przeradza się w paskudne uczucie przygnębienia połączonego ze strachem. Mazguł uświadamia sobie, że śledztwo w sprawie śmierci policjanta Zielińskiego ujawni jego, burmistrza na wyciągnięcie ręki, zaniedbania, małe i większe szwindelki (no, niestety, cholera, trochę tego było). Stało się teraz oczywiste, że kiedy tylko Krupa zawiadomił go o tym, co się szykuje pod leśniczówką, powinien jakoś zareagować. Zwołać ludzi z wydziału do spraw kryzysowych. Tylko że, do kurwy nędzy, po pierwsze, nie przyszło mu to do głowy, po drugie, i tak nikogo nie było na miejscu. „A gdzie jakiś grafik dyżurów, ktoś pod telefonem?” – słyszy już te złośliwe pytania prokuratora. „Nie dopilnował pan tego, panie burmistrzu. Niedobrze, trzeba będzie uważniej się przyjrzeć całemu urzędowi. W końcu mamy do czynienia ze śmiercią”. – Pieprzona sprawa! – woła w pustą przestrzeń Mazguł. – Po cholerę, Zieliński, się odwracałeś?! W przypływie nagłych emocji Mazguł sięga po własną komórkę i dzwoni do Krupy. Musi to załatwić teraz. Niezwłocznie. Chwilę czeka na połączenie, aż w końcu słyszy zaspany, mało przytomny głos: – Taaak? Kto...? – To ja – błyskawicznie niczym kobra odpowiada Mazguł. – Obudziłeś się? – Co jest, człowieku? To ciągle jeszcze noc. Chyba. Znowu jakaś afera? – Jedno pytanie. Tylko się skup. Możesz? – Mów – mamrocze komendant. – Im szybciej, tym lepiej. – Więc przestań ziewać i słuchaj. Czy masz może jakiegoś haka na tego prokuratora, który był na miejscu? – Haka? – W pytaniu komendanta słychać nieskrywane zdziwienie. – A po jaką cholerę ci hak na niego? Chcesz go wieszać, ha, ha, ha!? – Nie żartuj. – Mazgułowi nie jest do śmiechu. – Musimy mieć haka, żeby się odczepił od śledztwa w sprawie Zielińskiego. Niech to uzna za wypadek. Niechciane zdarzenie. I tak przecież nikt nic nie widział. Po diabła ma grzebać w miejskich sprawach, wypytywać ludzi, węszyć. Jeszcze ktoś mu coś wygada i... – Zaraz, zaraz! Co ty tak panikujesz, Franek? Co niby ma wywęszyć? Dowie się, że nie ma świadków, to sam sprawę umorzy, i tyle. Po co ci jakiś pieprzony hak, człowieku? I dlaczego mówisz, że

MY musimy mieć? – My, komendancie, bo razem łowimy ryby, kurwa... Co ty durnia teraz strugasz, Józek? A kto cię rekomendował staremu w województwie, co? Jak to się stało, że mogłeś za swoją policyjną pensję kupić taki wypasiony dom? Co? I skąd...? – Dobra, wystarczy. – Krupa jest wyraźnie wkurzony. – Nie podniecaj się tak. A haka, kurwa, mam. Dzieciak jechał kiedyś na bani i moi chłopcy go zatrzymali. Więc nie panikuj już. Mam haka i idę dalej spać. Resztę uzgodnimy u ciebie, o ósmej. Jeśli się dobudzę... Mazguł chce coś jeszcze powiedzieć, ale połączenie zostaje przerwane. Kij ci w oko – myśli. – Obrażaj się do woli. Przygnębienie rozwiewa się jednak niczym targany wiatrem dym. Mazguł, teraz już naładowany energią i emocjami, sięga po telefon chudzielca. – I co ty tam masz, złociutki? – mruczy pod nosem, włączając komórkę. Na szczęście to taka sama marka jak jego własny, więc nie zanosi się na problemy w obsłudze. I rzeczywiście. Już po chwili Mazguł trafia na plik wideo i z bijącym sercem zaczyna przeglądać. Dzięki temu widzi teraz, co działo się przed leśniczówką, zanim tam dotarł z komendantem. Wcześniejsze wydarzenia zajmują w telefonie około pięciu minut. I nagle... Mazgułowi dosłownie opada szczęka. Widzi Zielińskiego, jeszcze stojącego bokiem do tłumu, siebie krzyczącego, i wreszcie dostrzega wylatujący jak wystrzelony z procy konar. Widzi też przerażoną twarz Kierepki i z obrazu całości wychodzi mu czarno na białym, że to ten cholerny upierdliwy dureń! Pan dziennikarz! Facet z gębą zawsze pełną frazesów! Nie... no to jest zbyt cudowne, żeby było prawdziwe, cholera jasna... – cieszy się Mazguł. – No to, sukinkocie, po tobie – szepcze z satysfakcją tak dużą, że wydaje się mu, że lada moment uniesie go ona pod sufit. *** Szpitalne zapachy – woń gotowanego grysiku wymieszana z wonią lekarstw, lizolu i gojących się ran – zawsze przyprawiały Magierę o mdłości. Za każdym razem zachodził w głowę, dlaczego się tak dzieje, skoro bez problemu mógł przebywać dowolnie długo w znacznie mniej sprzyjających warunkach – w prosektorium. Trupi zapach mu

nie przeszkadzał, o dziwo. Może był na coś uczulony? Teraz nie jest inaczej. Ledwo przekracza próg izby przyjęć (to od niej musi zacząć poszukiwania pacjenta, bo nie wie, gdzie go położono po przywiezieniu, a nie chce błądzić po całym szpitalu), czuje w żołądku nieprzyjemny ucisk, a na czoło występuje mu zimny pot. Ociera go i robi kilka głębszych wdechów. Ma nadzieję, że nie dojdzie do niczego gorszego. To tylko chwila – powtarza sobie w myślach. – Mała chwila. Wytrzymaj, facet. Jeszcze minuta i jego mózg przyzwyczai się i przestanie reagować na ten okropny smrodliwy bodziec. Przystaje więc pod ścianą kwadratowego pomieszczenia i przez chwilę gapi się bez celu przed siebie. Kiedy jego samopoczucie wraca jako tako do normy, podchodzi do okienka, za którym siedzi starsza kobieta w białym kitlu. Magiera spogląda w jej zmęczone od niewyspania oczy, wita się i wyjaśnia, po co przyszedł. Kobieta obdarza go zdawkowym spojrzeniem, kiwa głową, po czym klika komputerową myszką jakiś plik na monitorze, a chwilę później wpisuje na klawiaturze podane przez Magierę imię i nazwisko pacjenta. – Jest – mówi. – Przyjęli go na oddział ogólny, ale teraz może już być w innym miejscu. Niech pan więc zacznie od ogólnego. – Spogląda na Magierę. Tym razem na jej twarzy gości uśmiech. Coś takiego! – Łukasz jest pozytywnie zaskoczony. – Są jeszcze uprzejmi ludzie na tym świecie. Dziękuje za informacje, pyta jeszcze, jak znaleźć wskazany oddział, po czym przechodzi przez wewnętrzne drzwi i idzie korytarzem, jak mu poradziła pielęgniarka z dyżurki. Korytarz jest niespodziewanie długi, o niskim suficie, z biegnącymi wzdłuż ścian, w górnych rogach, grubymi rurami. Magiera domyśla się, że to jakiś poziom piwnic. Konstatuje, że nawet oświetlenie jest tutaj jakieś nikłe, wpadające prawie w szarość. Niczym w filmie grozy – przychodzi mu do głowy i bezwiednie zaczyna wsłuchiwać się we własne kroki. Ich echo odbija się głucho od ścian. Myśli o człowieku, który leży gdzieś u góry, w sali wypełnionej półmrokiem, a którego podejrzewa o zmuszanie ludzi do podrzynania sobie gardeł. W dodatku w tak trudny do zaakceptowania przez racjonalnie myślący umysł sposób. Przez chwilę czuje nieprzyjemny dreszcz na plecach. Na szczęście korytarz się kończy. Magiera skręca w lewo i pokonuje kilkadziesiąt

stopni, dostając się już na właściwy szpitalny poziom. Przechodzi jeszcze kilka metrów i staje przed drzwiami z napisem: „Oddział Ogólny”. Wchodzi do środka. I znowu ta okropna woń, jeszcze intensywniejsza. Łapie więc kilka głębszych wdechów, robi jeszcze parę kroków i nareszcie stoi przed oddziałową dyżurką. – Przyszedłem do kuzyna, Janusza Magiery – wyjaśnia. – Wiem, że jest trochę wcześnie, ale wyjeżdżam, rozumie pani, i chciałbym się z nim zobaczyć, jeśli to możliwe. Siostra oddziałowa marszczy lekko czoło i z uwagą przygląda się Łukaszowi. – Pański kuzyn to twarda sztuka – mruczy pod nosem, odwracając wzrok. – Widział pan kiedyś jego ciało? – Nie rozumiem... – Magiera unosi brwi. – W jakim sensie? – W dosłownym. – Pielęgniarka znowu patrzy mu w oczy i Łukasz wyraźnie dostrzega błysk jakiejś dezaprobaty, zdziwienia pomieszanego z naganą. – Raczej nie przypominam sobie. To daleki kuzyn. Nawet bardzo daleki. – Milknie. – Czy teraz wskaże mi pani, gdzie przebywa? – Pod szóstką – pada szorstka odpowiedź. Magiera wzrusza ramionami i odchodzi, zastanawiając się, o co mogło chodzić pielęgniarce. Zanim udaje mu się cokolwiek wymyślić, staje już przed właściwą salą. Drzwi są uchylone, w środku świeci się liche światło. Wchodzi więc bez pukania. – Dzień dobry – mówi. Ma szczęście. W sali, mimo iż jest kilka łóżek, tylko jedno jest zajęte. Leży na nim Dzidek. Nie patrzy, kto wszedł, nie odpowiada na przywitanie. Łukasz podchodzi bliżej i siada na łóżku obok. Przygląda się leżącemu człowiekowi. Patrzy na jego oczy. Wydają mu się całkiem zwyczajne, żadnej magii w nich nie dostrzega. Zauważa za to pod rozpiętą koszulą blizny. Więc o to chodziło? – myśli. I wielki strup na czole. W nocy jakoś go nie dostrzegł, ale wtedy co innego miał w głowie. – Dziękuję za wszystko – słyszy nagle chrapliwie brzmiące słowa. – Cóż... – odpowiada, zaskoczony. – Tak się poukładało. Nie ma o czym mówić. Jak się pan czuje? – Jak w raju. – Dzidek odwraca głowę i teraz ich spojrzenia się krzyżują. Przez moment Magiera ma wrażenie, że przez ciało

przebiega mu prąd. Ale równie dobrze mogło to być złudzenie wywołane autosugestią. – Dali mi jeść. I ciepło jest. – Taaa – wzdycha Magiera. – Większość ludzi na szpitalnym wikcie wpada w anoreksję, a pan się cieszy... No dobrze. Chcę panu zadać kilka pytań. Można? – Pytaj. Jesteś przecież policjantem. – Byłem. – Magiera poprawia się na łóżku. – Od dłuższego czasu to tylko wspomnienia. Dzidek kiwa głową. Robi to z wysiłkiem. – Ale ciągle pan coś tropi. – Próbuje się uśmiechnąć. – Może tak, może nie. W każdym razie wiem, że od czasu do czasu uzdrawia pan ponoć ludzi. Głównie kobiety. To prawda? – Jak przyjdą, to i owszem. Ale boją się. Zresztą ja też. Nie przepadam za ludźmi. Chwila milczenia, które zostaje przerwane nagłym kaszlem pacjenta. Magiera ma ochotę zasłonić uszy. Ma wrażenie, że za moment na posadzkę polecą wyplute kawałki płuc. Wreszcie wstrząsany w rytm kaszlu mężczyzna się uspokaja. Robi kilka głębszych oddechów, odchrząkuje, sięga po metalową miskę i wypluwa na nią żółtą, galaretowatą maź. Magiera czuje w ustach suchość. Coś mu się zdaje, że długo tu nie posiedzi. Jakby na dowód tego do sali wchodzi wysoki mężczyzna ze stetoskopem zatkniętym jednym końcem za połę białego fartucha. – Pan jest z rodziny, domyślam się – mówi. Magiera wstaje i potwierdza słowa lekarza. – Dobrze... ma pan najwyżej godzinę. To i tak dużo – wyjaśnia tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Pacjent nie jest w najlepszej formie i chyba miał trochę nieprzyjemnych przeżyć. Odwraca się i rusza w stronę drzwi, ale nagle przystaje. – Proszę później do mnie zajrzeć. Magiera kiwa głową na znak, że zrozumiał, i czeka, aż lekarz się oddali. – No dobrze... – wzdycha. – Wątek o uzdrawianiu dokończymy później, kuzynie... Musiałem tak powiedzieć, bo chcieli jakiegoś nazwiska i... – Dzięki – wpada mu w zdanie Dzidek. – Mogę mieć kuzyna. – Tym razem uśmiech jest już bardziej wyraźny. – W nocy, kiedy wskoczyłem do środka i próbowałem cię

wyciągnąć, powiedziałeś coś takiego charakterystycznego. Pamiętasz? Dzidek marszczy czoło. Chwilę się zastanawia. – Nie bardzo. Przykro mi. Pamiętam tylko strach. I ogień. – Na pewno? To było jedno krótkie zdanie... Kręcenie głową. Nic z tego. – Nie, raczej nie wiem, o co ci chodzi. Chyba nic nie mówiłem, tylko stękałem. Magiera czuje się bezradny. Wie, że się nie myli. A może? Nie, pewnie, że nie. Słyszał przecież wszystko wyraźnie. Omamów jeszcze nie ma, cholera. Zerka na zegarek. Minuty płyną, a on dalej nic nie wie. Myśl, myśl – popędza się. Nagle wpada na pomysł. Ściszając głos, mówi: – Nie uwierzysz, ale wszystko się spaliło i jeden z policjantów zginął. Straszne, co? – No... Straszne. To prawda. – Dzidek milknie. – Taaa... Będę musiał wrócić na stare śmiecie. To jest heca! Po ostatnim zdaniu Magiera powinien poczuć ulgę. W końcu usłyszał, co chciał. Tymczasem czuje się przybity. W jego głowie tysiące trybików pracują już na pełnych obrotach. – Gdzie to słyszałeś? – Co? – Dzidek spogląda zdziwiony. – To cholerne powiedzonko: „To jest heca”. Dosyć nietypowe. – A, to. Od dziecka to słyszałem i tak mi zostało. Ojciec ciągle to powtarzał, jak jakąś cholerną mantrę. Magiera pochyla się nad łóżkiem. – Jak ty się właściwie nazywasz? – Janusz, przecież sam tak powiedziałeś. – A dalej? – Nie pamiętam. – Dzidek ucieka wzrokiem w bok. – Ale że masz brata, to chyba pamiętasz, co? Ton Łukasza staje się o nutę ostrzejszy. Być może ma teraz jedyną szansę, aby się przebić przez skorupę obojętności tego dziwnego człowieka. Nie może więcej udawać dobrego kuzyna. I nie chce, mimo wszystko. – Brata?! – Słyszałeś, brata. Twarz Dzidka robi się purpurowa. Magiera nagle zaczyna się obawiać o jego stan. Zagląda w oczy leżącemu przed nim

człowiekowi i teraz to dostrzega – ciemne, głęboko osadzone źrenice robią się wielkie niczym monety, a tęczówki zaczynają mu pulsować... Odrywa wzrok i potrząsa głową jak ktoś, kto próbuje strząsnąć z siebie krople deszczu. Chryste! – myśli. – On to naprawdę potrafi! – Miałem kiedyś brata – odzywa się nieoczekiwanie Dzidek. – Ale umarł. Dawno temu. Kiedy zabił naszą matkę... Teraz oczy Magiery robią się okrągłe. Umarł, zabił, Jezu... – Opowiedz mi – prosi. – Lekarz poczeka. I Dzidek opowiada. Zrazu powoli, z trudem wydobywając z siebie głos, patrząc przed siebie szklistym, pustym wzrokiem, a w końcu z pasją, aż Łukaszowi wydaje się, że leżący przed nim człowiek myślami jest w zupełnie innym miejscu i czasie. Kiedy kończy, dochodzi niemal godzina siódma. Łukasz, mimo że leżący przed nim mężczyzna już od dobrej chwili milczy, wciąż jeszcze siedzi nieruchomo niczym posąg odlany z brązu i wpatruje się w pooraną życiem twarz Dzidka. Wpatruje z przerażeniem i niedowierzaniem. Siedzi w ten sposób tak długo, aż nagle słyszy kroki na korytarzu i głos zniecierpliwionego lekarza: – Prosiłem... – Tak, tak, przepraszam. Już idę. Magiera podrywa się z łóżka, staje jeszcze na chwilę nad wyczerpanym opowieścią mężczyzną i, usiłując zajrzeć mu w piekielne oczy, oznajmia: – Albo jesteś najlepszym aktorem, jakiego kiedykolwiek słyszałem, a wtedy, przysięgam, wrócę i zedrę z ciebie skórę, albo ta historia trafi do annałów kryminalistyki. Odwraca się i wychodzi. W głowie ma jeden wielki mętlik. W gabinecie lekarza Magierze trudno się skupić na pytaniu, które właśnie słyszy, dlatego bezwiednie je powtarza: – Powiedział pan, że pacjent ma blizny? – No tak. – Głos lekarza wskazuje, że zaczyna się on niecierpliwić. – Jego plecy to istna szatkownica. W życiu czegoś takiego nie widziałem. – Cóż... – wzdycha Łukasz i, przybierając tajemniczą minę, dodaje: – Jest wina, jest i kara... Po czym, odwracając się na pięcie, zostawia zdumionego medyka i wychodzi. Dłużej w tym cholernym szpitalu nie wytrzyma.

Chwilę później wsiada już do samochodu. Musi teraz wszystko przemyśleć, poukładać sobie w głowie, zastanowić się, co dalej. Jak złapać w pułapkę człowieka, który przez tyle lat grał wszystkim na nosie. Jak dopaść potwora? Przecież nie może pójść na policję, bo kiedy usłyszeliby, o co mu chodzi, z miejsca zamknęliby go w wariatkowie. Magiera ciężko wzdycha, sprawdza godzinę. Widzi, że jest już grubo po siódmej. Nagle uświadamia sobie, że nie zrobił rzeczy najważniejszej. Klnąc pod nosem na własną głupotę, jadąc, jedną ręką wyciąga z kurtki telefon i w spisie kontaktów wyszukuje numer do Magdy. Już chce zadzwonić, kiedy niespodziewanie telefon zaczyna ćwierkać. – Kurwa! – wyrywa się mu. – Nie teraz! Właśnie ma zamiar odrzucić połączenie, kiedy spostrzega na wyświetlaczu, że dzwoni Klara. Od razu czuje ulgę. Odbiera. – Ufff, jak dobrze cię słyszeć – cieszy się. – Co za traf, właśnie miałem dzwonić do Magdy, więc jeśli moż... – Czekaj! – Głos Klary daleki jest w brzmieniu od tego, jakim zapamiętał go Łukasz. Nie ma w nim krzty wesołości. Jest za to wyraźnie wyczuwalny strach i panika. W jednej sekundzie puls Magiery przyśpiesza. – Chodzi właśnie o Magdę, Boże... *** Wściekłość i strach. Te dwa uczucia wirują w głowie Kierepki, jak mokre pranie w bębnie pralki. Strach, bo mistrz pióra, medialna przyszłość regionu, a pewnie i całego kraju, nie wie dokładnie, czego od niego chce burmistrz. Wściekłość zaś ogarnia go za każdym razem, gdy tylko przypomina sobie zjadliwy ton, jakim Mazguł zaprosił go do siebie, wyrywając uprzednio uporczywym dzwonieniem z głębokiego i – co tu dużo mówić – pijackiego snu. Kierepka najpierw myślał, że to dzwoni gdzieś za ścianą. Później, że mu się to śni. Wreszcie, kiedy podniósł głowę z poduszki i nagła fala bólu zalała jego oczy i czoło, dotarło do niego, że to jego własna komórka tak brzęczy. W jednej sekundzie wydarzenia minionej nocy wlały mu się z powrotem do mózgu i ogarnął go paniczny strach, że to policja sprawdza, czy jest w domu. Dopiero kiedy zajrzał na wyświetlacz, nieco się uspokoił. Mazguł to kawał skurczysyna, ale policją w końcu

nie był. Chociaż Kierepka dawno już wyniuchał, że burmistrz ma nie do końca czyste układy z komendantem, a nawet robi z nim jakieś podejrzane interesy. Więc może jednak? Odebrał w końcu telefon i zanim jeszcze zdołał z siebie coś wykrztusić, usłyszał, że Mazguł ma dla niego wyjątkowo korzystną propozycję i on powinien nią być żywotnie zainteresowany. „Na pana miejscu nie czekałbym – radził mu burmistrz, wciąż nie dopuszczając do słowa. – Jestem w urzędzie jeszcze tylko jakieś czterdzieści minut. Później moja propozycja będzie nieaktualna, a wtedy może ktoś inny złoży panu mniej korzystną”. I wyłączył się, co Kierepkę do reszty już zirytowało. Pulsujący ból głowy, totalny kac i uporczywe kręcenie w brzuchu nie ułatwiały podjęcia decyzji. Ale gdzieś w środku Kierepka czuł, że właśnie ważą się jego losy. Na tyle więc szybko, na ile było to możliwe w jego stanie, zerwał się z łóżka i po kwadransie uruchamiał już swoje wiekowe bmw. Miał wrażenie, że w głowie głośniej mu teraz huczy niż w zdezelowanym silniku starego grata. – No, no, no! Proszę, proszę! – Mazguł na widok wchodzącego Kierepki podnosi się z miejsca, z szerokim uśmiechem. – Nie sądziłem, że jest pan taki szybki. Mógłby pan z powodzeniem pracować jako strażak. Ha, ha, ha! Kierepka nic nie mówi. Cały czas czuje nieznośne pulsowanie w głowie. Woli posłuchać, czego ten dureń chce od niego. – Niech pan siada, panie Kierepka. Lepiej siedzieć tutaj, w ciepłym i przyjemnym gabinecie, niż w pierdlu... – Mazguł unosi lekko brwi. – Mam rację? Mistrz pióra czuje, jakby jego nogi zamieniły się w watę, a głowa miała za moment eksplodować. Że jeszcze sekunda, a runie na podłogę jak przewrócona półka z książkami. Stawia więc z trudem krok za krokiem, byle dalej, i jakoś udaje mu się dobrnąć do fotela. Opada na niego z głuchym plaśnięciem. – Co to? – Mazguł przybiera maskę fałszywego zatroskania. – Źle się czujemy? Może wody? Kawy? A może, kurwa, jakiś konar ci potrzebny, co?! – Ostatnie zdanie nie ma już oczywiście nic wspólnego z troską. To niemal krzyk przepełniony złością. Kierepka rękawem ociera czoło. Tak czuł, tak właśnie, Chryste Panie, czuł. Że ten skurwiel coś wie i dlatego był taki, w dupę, niby to uprzejmy i miły... Ale skąd?! Skąd wiedział?! – Nie ma co główkować, panie reporter. – Oblicze Mazguła na

powrót przybiera miły wyraz. – Wiem wszystko. Mało tego, mam dowód. A jaki, niech pan nawet nie pyta, bo i tak nie powiem. Ale mam! W każdym razie mam cię w garści, człowieku. To chyba jasne, co? – Spogląda na Kierepkę. A kiedy ten nic nie mówi, bo w tym momencie ma w gardle korek, ponawia pytanie: – Jasne to jest czy nie? Przecież jest pan taki inteligentny. – Czego pan chce? – chrypi Kierepka i odchrząkuje. Przez ten cholerny ból głowy nie może zebrać myśli. Wszystko mu w środku drga, jakby siedział na fotelu do masażu. – Na razie nic takiego. Pana udział w tej przykrej sprawie pozostanie naszą małą tajemnicą. Nie ukrywam, rozumiem, że pan nie chciał. Że był to wypadek... ale sam pan też wie, że prokurator mógłby na to inaczej spojrzeć. Mniejsza z tym. – Macha lekceważąco ręką. – Jak mówiłem, będzie to nasza mała tajemnica. A pan w zamian będzie dla mnie miły. Tylko tyle. Może być? Kierepka ma szczęście, że w tym momencie nie może widzieć sam siebie. Przeraziłby się, bo wygląda jak wzorcowy głupek. Otwarte usta, oczy wytrzeszczone, włosy każdy w inną stronę i ten lekko czerwony na czubku nos. – Moooże... – bąka mało zrozumiale. Wciąż nie pojmuje, o co Mazgułowi chodzi. Ale chyba nie o to, aby go oddać w ręce policji. Gdyby chciał, zrobiłby to bez zapraszania go do siebie. – Taaa – mruczy tymczasem Mazguł. – Porobiło się, co? Na jutro niech pan napisze jakiś duży tekst o tym, jak razem z komendantem uratowaliśmy sytuację pod leśniczówką. I niech pan, na Boga, nie pisze przypadkiem, że ktoś wbił Zielińskiemu patyk w mózg. Niech zostanie, że sam się na niego nadział. Ludzie i tak uwierzą w to, co jest napisane. Ale tego, to ja panu już chyba nie muszę tłumaczyć. Cały czas pan tak robi, to pan doskonale wie. Doigrałeś się, mądralo. Po tej przemowie burmistrz wstaje zza biurka, podchodzi do okna i odwrócony plecami do Kierepki informuje go lodowatym tonem, że może już odejść. Nie czekając na drugą zachętę, mistrz pióra bez słowa niczym zrugany pies ze zwieszoną głową opuszcza gabinet. Idąc do samochodu, obiecuje sobie jedno – będzie cierpliwy, a kiedy przyjdzie czas, załatwi tego łotra na amen. Masz na mnie haka, cwaniaczku – myśli – ale zatajając mój udział, sam się stajesz współwinny... Kanalio.

*** Łukasz intensywnie pociera dłońmi głowę, aż czuje pieczenie na skórze. – Możesz mi zrobić jeszcze kawy? – pyta. – Już, już robię. – Klara zrywa się z fotela i odruchowo sprawdza, czy Magik nie pałęta się jej wokół nóg. Ale psa nie ma. Zapomniała, że dziwak wciąż siedzi pod stołem w kuchni. – A kanapkę chcesz? – Nie dałbym rady, wybacz. Po chwili Klara wraca z kawą. Drżącą ręką stawia ją na stoliku, obok Łukasza, po czym przeciera załzawione oczy. – Dzięki – Łukasz próbuje się uśmiechnąć. – A teraz usiądź i opowiedz mi to wszystko jeszcze raz, dokładnie. I już nie płacz. – Nachyla się w jej stronę. – To nic nie pomoże. Klara głośno wzdycha. Ma oczy czerwone jak u królika i wciąż jest roztrzęsiona, ale powoli się uspokaja. – No dobrze – mówi. – Skoro tak trzeba... Cóż... Tak jak ci już mówiłam przez telefon, byłam z Arturem w Raciborzu na nocnym seansie. Maratonie filmów grozy. Kiedy wracaliśmy do domu, on zaczął się jakoś tak dziwnie zachowywać. Cały czas miał pretensje, że niczym nie potrafię się przejmować, że kobiety w ogóle są podstępne i tak naprawdę myślą tylko o tym, jak zdradzić partnera. Jednym słowem pokłóciliśmy się i kiedy podjechał przed blok, wyskoczyłam wściekła z samochodu i pobiegłam do góry. Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi. Zastanawiałam się, co go nagle ugryzło. Do tej pory wydawał się miły, a raptem zobaczyłam innego człowieka... Było chyba po trzeciej w nocy, jak weszłam do mieszkania. W każdym razie Magda już spała. Tak mi się wydawało. Pięć minut w toalecie i też byłam już pod kołdrą. Nie rozmawiałyśmy. Byłam zdenerwowana i nie mogłam zasnąć, ale w końcu sen mnie zmorzył. I nagle usłyszałam dzwonek jej telefonu. Śpi za drzwiami, wiesz, więc wszystko słychać. – O siódmej, tak? – Dokładnie. Popatrzyłam na zegarek, bo myślałam, że jest później. Usłyszałam „cholera”, a później: „To nie możesz tu podejść? Przecież jeszcze spałam”. Myślałam, że to z tobą rozmawia. Dalej chyba słuchała, bo w końcu powiedziała, że OK, że zaraz tam zejdzie, tylko coś na siebie narzuci. No i zeszła, i już jej więcej nie widziałam.

Myślałam, że może wyskoczyła po coś. Może do sklepu, Bóg jeden wie... Chryste... Ona po prostu zapadła się pod ziemię! Łukasz! Przecież ludzie tak nie znikają! – Spokojnie, dojdziemy do wszystkiego. Na razie wiemy, że nie ma jej od około godziny, więc... – Ale ona tylko wyskoczyła na dół, nie wiem po co, ale tak było, na miłość boską! Nawet butów nie założyła! I wszystko zostawiła! No, prawie, bo torebki nie ma, ale ona bez niej nawet do kibla, za przeproszeniem, nie wychodzi... Za to jej ulubiony plecak leży w kącie. Chyba w to nie wierzysz, że ot tak pomaszerowała sobie w zimie w klapkach na spacer! Trzeba coś zrobić! Magiera najchętniej krzyczałby z rozpaczy. Wcale nie był spokojny, ale widział też, w jakim stanie jest Klara. Musiał więc udawać. I kłamać, bo pojęcia nie miał, co się mogło stać z Magdą. – Masz rację – mówi. – Ale na razie możemy tylko spekulować. – A policja? Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Myśl, Klara. Nikt z policji nie przyjąłby zgłoszenia, że ktoś zaginął, już po godzinie nieobecności. Poza tym mam tu z nimi na pieńku i raczej za mną nie przepadają. – No to już nie wiem... – Klara chowa twarz w dłoniach i ponownie zaczyna płakać. Łukasz wstaje. Lepiej mu się myśli, kiedy jest w ruchu. Zaczyna więc krążyć po pokoju. Nagle staje, uderzony oczywistą myślą. – Powiedziałaś, że prawie wszystkie rzeczy zostawiła, tak? – Co? – Klara ociera oczy, po czym mało przytomnie spogląda na Łukasza. – No tak, tak. Zostawiła. – A telefon? Przecież tam będzie numer tego kogoś, kto do niej dzwonił! Skoro tylko miała zejść na moment, jak twierdzisz, to chyba telefonu nie zabierała? – Jest tam, na tym małym stoliczku obok telewizora – ożywia się Klara. Łukasz dostrzega wśród kilku drobiazgów komórkę, chwyta ją i sprawdza ostatnie połączenie. Czuje, jak przyśpiesza mu serce. Jest tak, jak podejrzewał, a mimo to ma wrażenie, jakby mu ktoś wbił nóż w plecy. – No i...? – niecierpliwi się Klara. Wstaje i podchodzi do Łukasza. – Wiesz kto to?

– Wiem. – Milczenie. – Więc kto, u licha?! – Zaraz się dowiesz... – Łukasz kładzie dłoń na ramieniu Klary. – ...ale najpierw muszę ci coś opowiedzieć. – Chwilę milczy, wpatrzony w rosnące ze zdumienia oczy dziewczyny. – Usiądźmy. W tym momencie pośpiech i tak niczego nie zmieni. Czeka, aż Klara przetrawi to, co usłyszała. Dziewczyna wreszcie siada, ale w dalszym ciągu wygląda jak człowiek, który nagle się obudził i nie wie, gdzie jest, albo taki, któremu pies zjadł kupon ze skreśloną w lotto szóstką. Magiera sięga tymczasem po kubek z kawą i dopija jej resztkę. On też potrzebuje chwili czasu. A później zaczyna mówić, rozpoczynając od relacji ze swojej wizyty w szpitalu. Wyjaśnia też, co stało się w nocy. Słysząc o Zielińskim, Klara wstrzymuje oddech, jej policzki przybierają momentalnie barwę kredy. – To niemożliwe! – szepcze przerażonym głosem. – Co tu się dzieje, Boże?! Nie wierzę! Po prostu nie wierzę! Adaś nie żyje, Magdy nie ma... Rany boskie, Łukasz! A ja w tym czasie bawiłam się w kinie... Magiera czeka, aż Klara w jakiś sposób oswoi się z tragiczną wieścią. Teraz żałuje, że jej o tym powiedział, mógł to zrobić później. No ale, stało się. Czeka więc cierpliwie. Po dłuższej chwili milczenia uznaje, że może mówić dalej: – Usłyszana od pustelnika historia jest więc taka: jakieś czterdzieści lat temu w starym drewnianym domku gdzieś w lesie, na razie nie wiem gdzie, bo nie zapytałem jeszcze o to naszego dziwaka z leśniczówki, doszło do tragedii. O niej właśnie była ta krótka notka prasowa, którą twoja siostra wygrzebała w jakichś miejskich archiwach. Pamiętasz, o co w niej chodziło? – No... tak. – Klara kiwa głową. – Młoda kobieta znaleziona została w swoim domu z poderżniętym gardłem. O morderstwo oskarżono jej męża i później, zdaje się, wykonano na nim wyrok śmierci. – Właśnie. A dzieci, dwóch dziesięcioletnich braci, umieszczono w jakimś domu dziecka – uzupełnia Łukasz. – Jednym z tych dzieciaków był nasz Dzidek, wyobraź sobie. – No co ty?! – Taaa... Słuchaj dalej. Według jego słów ojciec, chociaż był z

niego wielki łajdak i zły człowiek, wcale nie zamordował żony. Był w tym dniu podobno wściekły, to prawda, tak zapamiętał go Janusz, to jest Dzidek, bo twierdził, że żona go zdradza. Zrobił jej karczemną awanturę, przylał, a w końcu upił się i zasnął. Jego żona, a matka braci, wykrzykiwała wtedy do niego, że jest skończonym draniem, że nie chce go więcej znać, że cieszy się, że mu doprawiła rogi, i takie tam. W każdym razie chłopcy byli tego świadkami. Dzidek był oczkiem w głowie matki, a jego brat ulubieńcem ojca. I w którymś momencie chłopak, wściekły, że matka tak źle wyraża się o ojcu, podszedł ponoć do niej i poprosił, aby spojrzała mu w oczy. Kiedy kobieta to zrobiła, dzieciak kazał jej wstać, podejść do szuflady i wyciągnąć długi nóż, a później nakazał jej, aby podcięła sobie gardło... – Łukasz, na Boga jedynego, chyba w to nie wierzysz...?! – Klara aż uniosła się w fotelu. – To jakieś brednie! – Mówię ci tylko, co usłyszałem od faceta w szpitalu – spokojnie odparł Magiera. – Kobieta się więc zabiła. Na oczach dzieci. Nasz Dzidek do dzisiaj, jak mówi, czuje w sobie wielką winę, bo kiedy jego brat, patrząc w oczy matki, kazał jej popełnić samobójstwo, nic nie zrobił. Przeciwnie, był ponoć niezdrowo zafascynowany. I bał się. Bał się brata. Zapytałem go wtedy, czy ich rodzice wiedzieli o niezwykłych umiejętnościach jednego z nich. Przyznał, że tak. Matka śmiała się podobno i twierdziła, że nic w tym dziwnego, skoro znaleźli je w lesie. – Kogo? Nie rozumiem. – Dzieci. – Magiera przewraca oczami. – Dzieciaki. Starzy w żartach powtarzali, że dzieciaki znaleźli w lesie... No nie patrz tak na mnie, sam nie rozumiem, dlaczego to akurat miałoby wyjaśniać fenomen hipnozy. Ale to były przecież tylko żarty. Ważne jest też to, że brat Dzidka miał o wiele większe zdolności niż on sam. Tak przynajmniej twierdzi pustelnik. Kiedy doszło do tragedii i w domu pojawiła się ówczesna milicja, dzieciak, czyli dzisiejszy Janusz, czyli Dzidek, a tak naprawdę Piotr, bo tak ma na imię, usiłował im powiedzieć, że ojciec ze zbrodnią nie ma nic wspólnego. Oczywiście go wyśmiali. No i tatusia powiesili, a dom, w którym mieszkali, zrównano z ziemią... – To jakaś... – Tak, tak. Paranoja. Wiem, ale takie są fakty. – Milknie. – Taki

jest początek. Później wiemy, co było. Dzieciaki trafiają do domu dziecka, gdzie po kilku miesiącach zostają rozdzielone. Jednak cały czas czują wzajemną więź, są w końcu bliźniakami. Przy czym Dzidek nie odbiera jej jako czegoś pozytywnego i nigdy już nie chce widzieć swojego brata. Nienawidzi go za to, co zrobił. Jednocześnie wpada w jakąś obsesję i za każdym razem, kiedy uznaje, że czyni jakieś zło, za karę się okalecza. Tak mijają lata. Dzidek nie wie, co robi brat, ale ciągle wyczuwa jego obecność. Jego życie się nie układa. Ląduje na dnie, nie ma domu, nie ma nikogo bliskiego. Ma za to wielkie poczucie winy. Wreszcie postanawia wrócić do rodzinnego miasteczka. Właśnie w czasie, kiedy dochodzi tu do tego wielkiego pożaru lasów. W szpitalu Dzidek powiedział mi, że pierwsze kroki skierował w miejsce, gdzie stał ich dom, ale nic tam oprócz dzikiej przyrody już nie zastał. Pałętając się po miasteczku, trafił wreszcie do leśniczówki, gdzie, uważaj, czekał na niego brat. – Przerażasz mnie, Łukasz. – Brat, oczywiście, nie mieszkał w leśniczówce, ale ponoć wiedział, że Piotr tam właśnie przyjdzie. Ciekawe, co? Wtedy dochodzi między nimi do awantury i Dzidek każe się bratu wynosić. Na zawsze. I tak się staje. Tyle że od czasu do czasu nasz pustelnik przeżywa prawdziwe katorgi, kiedy w jego umyśle rodzą się obrazy kobiet podrzynających sobie gardła... – Chryste... Chcesz powiedzieć, że on za każdym razem, kiedy...? – Dokładnie. Dzidek wiedział. Zawsze wiedział. Przynajmniej tak utrzymuje. – Gdyby nie to, że byłeś podobno rasowym gliniarzem i wiem, że jesteś człowiekiem konkretnym, uwierzyłabym, że ci odbiło. Na twarzy Łukasza pojawia się cień uśmiechu. Bardzo by chciał, aby tak było, ale poznane fakty tworzą logiczną całość. – Cóż... – mówi. – Wiem, jak to brzmi. Jak opowieści z krypty... Na razie są to jedynie słowa pustelnika, zbzikowanego na punkcie winy i kary dziwaka. Ale za chwilę sama zrozumiesz, że mogą być prawdą. Wciąż przecież nie wiesz, kim jest jego brat. – Czy to... czy to on... czy jego numer zobaczy...? Magiera kiwa głową. Powoli i ciężko. – Niestety – wzdycha. – A to oznacza, że Magda zeszła, bo poprosił ją o to ktoś, kogo oboje dobrze znamy. Chyba się już domyślasz, o kogo chodzi?

– To niemożliwe – szepcze Klara. – To... – A jednak. Jeśli wierzyć w to, co usłyszałem w szpitalu. Numer w telefonie też nie kłamie. I jeszcze jedna rzecz – oni są naprawdę do siebie podobni. Gdyby Artur nosił brodę, przebrał się w łachmany, byłby klonem Dzidka. Aż dziwne, że wcześniej tego nie zauważyłem.

Rozdział 11. Polowanie To nie jest najszczęśliwszy dzień w życiu Mirosława Kierepki. Zdecydowanie nie. Po opuszczeniu gabinetu burmistrza reporter, zwany też przez złośliwych miejskim uchem, z głową huczącą od bólu zdąża do domu. Każda dziura w drodze, a trochę ich jest, sprawia, że Kierepka cierpi jeszcze bardziej. Jest już na skraju załamania nerwowego. Po chwilowej bucie i chęci zemsty na Mazgule nie pozostał już nawet marny ślad. Teraz mistrz pióra marzy tylko o jednym – dotrzeć już do domu, zaaplikować sobie coś przeciwbólowego i zwalić się na łóżko. Jest mu zimno, ciałem wstrząsają dreszcze. Czuje się jak zbity, sponiewierany pies. Dojeżdża właśnie do jedynego w miasteczku skrzyżowania, tuż obok strzelistej wieży kościoła. Stąd jest tylko kilkaset metrów do Nowomiejskiej. I właśnie restauracja przychodzi mu na myśl. Nagle czuje wielki głód. Spogląda na zegarek w samochodzie i stwierdza, że restauracja jest już czynna. A w domu oprócz paru okruszków po nocnej libacji nie ma nic do jedzenia. Nie miałby zresztą siły, aby cokolwiek sobie przyszykować. Zamiast więc skręcić w prawo, w drogę prowadzącą do domu, jedzie prosto. W Nowomiejskiej pyta jedną z kelnerek (Wacek ma drugą zmianę) o tabletki od bólu głowy. Ma szczęście i już za moment pakuje do ust trzy drażetki panadolu. Popija niegazowaną wodą mineralną i cierpliwie czeka na jajecznicę. Ma nadzieję, że nie wyrzyga jej tuż po zjedzeniu. Opiera głowę na dłoniach i myśli o swojej obecnej sytuacji. – Wszystko to gówno – oznajmia pustej sali. – Wszystko... Odwraca głowę w stronę wielkiego okna i patrzy na drogę. Zauważa, że zaczyna padać śnieg. Najpierw pojedyncze płatki, po chwili jest ich już znacznie więcej, a w końcu zaczyna sypać tak gęsto, że prawie nie widać drogi. – Śniadanie, proszę – słyszy nagle z boku. Bąka pod nosem coś, co ma oznaczać „dziękuję”, i zabiera się do jedzenia. W pięć minut talerz pustoszeje. Kierepka czuje przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele. Beka potężnie i zawstydzony rozgląda się wokół. Na szczęście nadal jest jedynym klientem. Powoli ustaje też ból głowy. Kierepka znowu może normalnie myśleć, a to oznacza, że w jego głowie momentalnie pojawia się chęć zemsty.

Odegrania się na kimś za swoją, jak uważa, krzywdę. Za to, że będzie teraz chłopcem do bicia dla tego karierowicza i manipulanta Mazguła. „Napisz mi tekst” – przypomina sobie słowa burmistrza. – Sukinsyn! – cedzi przez zęby. Mazguł jest dla niego jak wrzód na tyłku. Ale jeszcze większą złość Kierepka czuje teraz do Magiery. Nie może sobie darować, że dał się wciągnąć w to jego i Magdy pieprzone śledztwo. Gdyby nie ty, glino – myśli – nie musiałbym teraz czyścić butów burmistrzowi. Ciebie też dopadnę. Czeka jeszcze chwilę, aż kelnerka poda mu rachunek, płaci za śniadanie i z głową nabitą złością wychodzi. Samochód oczywiście jest już cały zasypany. Kierepka ma to gdzieś. Wsiada i włącza silnik. Nagle przypomina sobie o podsłuchu. Uruchamia więc swoje urządzenie, wtyka słuchawkę do ucha i nasłuchuje. Nic jednak, oprócz piszczenia i szumu, nie słyszy. Ma więc pecha, bo to oznacza, że Magda najprawdopodobniej jest poza kilometrowym zasięgiem nadajnika. Pewnie w redakcji – myśli z zawiścią. – Siedzi przy kawce i pisze te swoje pierdoły. Odjeżdża więc sprzed restauracji i po kwadransie jazdy po nieodśnieżonej drodze dociera do domu. Wita go bałagan i opary alkoholu pomieszane ze smrodem wymiocin. Kierepka krzywi się i biegnie otworzyć okno, dzięki czemu fala mroźnego powietrza wypełnia pokój i łagodzi nieprzyjemne doznania. Przez chwilę stoi bez ruchu przy oknie, po czym decyduje się przenieść do kuchni. Tam rozkłada na stole laptop, wyciąga z plecaka gadżet do podsłuchu i próbuje raz jeszcze namierzyć Magdę – musi się czymś zająć, a nie chce się kłaść, bo mógłby zasnąć i obudzić się dopiero w nocy. A musi przecież napisać ten cholerny panegiryk na cześć Mazguła, szlag by go... Z miejsca, w którym mieszka, a jest to zaledwie jakieś dwieście metrów od redakcji, Magda powinna być osiągalna, o ile rzeczywiście jest w firmie. Ku swojemu zadowoleniu Kierepka słyszy ją w głośniku zaraz po tym, jak urządzenie zaczyna działać. Od razu poprawia mu się humor. Przynajmniej dowie się, co ta pinda knuje. Głos, co prawda, nie jest idealny, mocno przytłumiony i trochę zniekształcony, ale pewnie jest to wina pogody. Nagle mina Kierepki się zmienia, wyrażając najpierw zdumienie, a później niedowierzanie. – Co jest? – mruczy.

Ale przecież wyraźnie słyszy: „Zostaw mnie, draniu! Wypuść mnie! Jesteś szalony”. Po chwili jednak znowu pojawiają się jakieś trzaski i teraz do jego uszu docierają tylko urywki pojedynczych słów, z których nic nie da się wywnioskować. Kierepka prawie wstrzymuje oddech. Jest pewien, że głos Magdy nie dobiega z redakcji. No chyba że – zastanawia się – staremu odbiło i zaczął się dobierać do skośnookiej laski. Cisza w słuchawkach się przedłuża, co doprowadza podnieconego Kierepkę do wściekłości. Znowu trafił na coś ciekawego. Tylko na co? I do kogo ona to mówi? Nagle staje się dla niego jasne, że na pewno do Magiery. To z nim spędza ostatnio większość czasu. Czyżby to więc Magiera zamierzał sobie pofiglować wbrew woli partnerki? – No, no, no! To będzie hit! Kierepka w jednej sekundzie podłącza urządzenie do laptopa, uruchamia program do rejestrowania dźwięków i czeka. Takiej okazji przegapić nie może. Zastyga w bezruchu niczym wielki gad. Cierpliwość w końcu popłaca. W słuchawce znowu słychać Magdę. Tym razem wyraźniej. Ma przerażony głos, pełen napięcia i emocji: – Zabijesz mnie, bydlaku, tak jak tamte kobiety?! – O Jezusie... – wzdycha Kierepka. – Chce ją zabić! – No, odezwij się, zasrań... W tym miejscu do ucha Kierepki (nawiasem mówiąc, rozgrzanego do czerwoności) dociera głuchy odgłos przypominający plaśnięcie, może uderzenie, po którym znowu wszystko cichnie. Kierepka czeka jeszcze kilka minut, aż w końcu nie wytrzymuje, wyrywa z ucha słuchawkę, zamyka laptop i biegiem rusza do samochodu. Już wie, co ma zrobić. Na rany Chrystusa! Tego się nie spodziewał! Jednak zostanie bohaterem, a przy okazji załatwi na amen Magierę. A może nawet sama Magda na niego inaczej spojrzy? Oby tylko zdążył! – Doigrałeś się! – warczy, ruszając z piskiem opon. *** Pukanie jest zrazu ciche, normalne i zwyczajowe. Dopiero po chwili staje się głośniejsze, a w końcu na korytarzu rozbrzmiewa echo prawdziwego łomotu. Magiera traci nerwy. Zdarza mu się to pierwszy raz od czasu, kiedy jego żona pozbawiła się życia. W końcu jednak

przestaje walić pięścią w drzwi i bezradnie się o nie opiera. Akurat w momencie, kiedy drzwi naprzeciwko otwierają się z impetem i na klatkę schodową wypada jakaś starsza kobieta. – Czy pan zwariował?! – krzyczy, wpatrując się w Łukasza wzrokiem pełnym złości. – Tu mieszkają dzieci i starsze osoby! Jak można się tak zachowywać? Pana Wieczorka pewnie zresztą nie ma. Po co tak hałasować, na litość boską?! Łukasz spogląda najpierw na przerażoną jego wybuchem emocji Klarę, następnie na kobietę. Jest mu głupio. Prawie się czerwieni ze wstydu. Co go, do cholery, napadło? Przecież było pewne, że jeśli Artur nie ma uczciwych zamiarów, a okoliczności wskazywały jasno, że nie, to byłby skończonym idiotą, gdyby zamelinował się z Magdą właśnie w swoim mieszkaniu. Spoglądając teraz z pokorą na staruszkę, bąka słowo „przepraszam”. – Przepraszam – powtarza, już wyraźniej. – Puściły mi nerwy. Myślałem, że może ten... – To pana znajomy? – pyta kobieta i podchodzi bliżej Łukasza. Dużo bym dał, aby tak nie było – przebiega przez głowę Magiery. Głośno zaś tłumaczy: – Jeśli mam być szczery, to raczej już były znajomy, ale faktycznie znam człowieka. – No to powiem panu, że pan Artur od jakiegoś czasu całkiem zdziwaczał. Niech państwo mu tego nie powtarzają, ale coś się z nim niedobrego dzieje. – Czyli co? – wtrąca Klara. Wciąż jest pod wrażeniem zachowania Łukasza. Do tej pory sądziła, że to człowiek, który nie ma nerwów. A tu, proszę... Biedaczysko... – Ano to... – Kobieta podpiera brodę na dłoni. – ...że od jakiegoś miesiąca nawet nie odpowiada na pozdrowienia. A taki był z niego uprzejmy człowiek... Co to się z ludźmi dzisiaj wyprawia... – Milknie. – No i jeszcze jakby tego było mało, to przy każdej okazji burczy na człowieka i ciska w niego pioruny z tych swoich wielkich oczu. Boże, jakie ten człowiek ma spojrzenie! Aż strach myśleć... Może on jest chory? – Spogląda pytająco na Magierę. – Nie wiem – wzdycha Łukasz. – Wiem tylko, że to już nie jest ten sam człowiek, którego znałem wcześniej. Być może faktycznie jest chory.

Magiera chwyta pod rękę Klarę. – Chodźmy – mówi. – A panią jeszcze raz przepraszam za ten cały cyrk. – Dobrze, już dobrze – mruczy udobruchana kobieta. – A jakby się tutaj pojawił, to powiedzieć, że szukał go kto? – Nieważne – odpowiada Magiera. – On tu już pewnie nie wróci. Wychodzą czym prędzej z budynku. Wieczorek mieszka w rejonie Starego Osiedla, w budynkach za przedszkolem, kiedyś mówiono na nie „bloki wojskowe” z uwagi na to, że zasiedlała je w większości kadra zawodowa zlokalizowanej w pobliżu miasteczka jednostki wojsk rakietowych. Ale te czasy dawno już minęły. Teraz bloki te zamieszkują ci, których stać było na wykup mieszkania. W każdym razie do miejsca, w którym mieszka Magiera, jest stąd zaledwie kilkaset metrów. Podobnie, jak i do „wieżowca” Magdy. Z tego względu Magiera nie skorzystał z samochodu i teraz musi razem z Klarą po niego wrócić. – Weźmiemy samochód – tłumaczy – podjedziemy na sekundę do mnie, bo muszę założyć coś cieplejszego i pojedziemy do Raciborza. – Do tego człowieka z leśniczówki? Do... brata Artura, tak? Łukasz kiwa głową. – Właśnie. Trzeba go zapytać, gdzie był ten ich cholerny domek na kurzej nóżce. – Ale przecież sam mówiłeś, że został zburzony. – No tak. Ale mimo to dobrze byłoby zobaczyć to miejsce. Może coś tam jednak zostało. Nie wiem. Zawsze dokładnie oglądałem wszystkie miejsca związane z toczącym się śledztwem. To zresztą jedna z podstawowych zasad prowadzenia tego typu spraw. Klara potakuje głową. Maszeruje obok Łukasza i łapie się na tym, że mijając nielicznych przechodniów, zaczyna im zazdrościć. Wy takich problemów nie macie – myśli ze smutkiem. *** Gdy Magiera zdąża z Klarą do swojego mieszkania, brodząc w świeżo spadłym śniegu, Kierepka jest już po pierwszej rozmowie z komendantem Krupą. Swoim zwyczajem ma pecha, bo wchodząc do gabinetu szefa miasteczkowej policji, zastał w nim swojego obecnego wroga numer dwa, czyli burmistrza Mazguła. Włodarz miasta, gdy

tylko zobaczył podekscytowanego Kierepkę, z miejsca pomyślał, że sukinkot zwariował i przylazł naskarżyć na niego. Dopiero kiedy Kierepka jakimś cudem zdołał wyrzucić z siebie swoją opowieść, Mazguł uwierzył, że reporter naprawdę przybiegł z inną sprawą. I trochę się odprężył, aczkolwiek w głowie nie chciało mu się pomieścić, że Magiera, były policjant i swego czasu lokalny bohater, ulubieniec mieszkańców, teraz okazuje się... porywaczem i tym, który w tak podstępny sposób miałby zmuszać kobiety do zadawania sobie śmierci. Było to coś zupełnie niewiarygodnego. Ale śmierć jego żony też taką była. – To się w głowie nie mieści – mówi więc Mazguł, i to po raz któryś z rzędu. – Ta... ta... ta cała opowieść... A ja go jeszcze, kurwa, prosiłem o pomoc... – Słyszeliście czy nie? – Kierepka świdruje wzrokiem najpierw Mazguła, później komendanta. – No tak! Na własne uszy słyszeliście, że Magda jest w opałach, więc w czym problem? Trzeba dziewczynę ratować! A tego zboka złapać! Nie ma na co czekać! – No tak... – Mazguł kiwa głową. – Chyba nie ma. Ogląda się na komendanta. – Musisz chyba wezwać posiłki. Sami nie... – Bzdura! – oburza się Krupa i odruchowo wciąga brzuch. – To jedyna okazja, żeby zmazać z siebie plamę, jaką daliśmy przed leśniczówką. Zresztą nie ma na to czasu. Zanim wytłumaczyłbym komuś w Katowicach, o co chodzi, minąłby dzień. Krupa energicznie wstaje z miejsca, podchodzi do drzwi, uchyla je i woła: – Gabryś! Jesteś tam? – Jestem! – słychać z oddali. – Przyjdź do mnie, ale zaraz! Po chwili do gabinetu wchodzi młody policjant. Jest trochę wystraszony. – Tak, komendancie? – Przyjechałeś w mundurze czy po cywilnemu? – Po cywilnemu, a... – To dobrze – przerywa mu Krupa. – Wskakuj więc z powrotem w ciuchy, bierz samochód i jedź na Stare Osiedle, na... – Ogląda się na Kierepkę. – Cholera, musisz jechać z nim. Przecież on nie zna Magiery.

– Magiera? – dziwi się policjant. – Słyszałem o nim. To ten słynny gliniarz. – Dupa, a nie gliniarz! – warczy komendant. – Pojedziesz z panem dziennikarzem i sprawdzicie, czy Magiera jest w domu. – Ale po co? – wtrąca się Mazguł. – Skoro więzi gdzieś dziewczynę, to chyba nie w domu. – A jak inaczej go namierzymy, co? Ma w tyłku nadajnik? – Krupa przewraca oczyma. – Ale ta jego Magda ma, przecież Kierepka to mówił. – Tylko że nie mamy sprzętu, aby to cholerstwo namierzyć. Jedyna możliwość to zlokalizować faceta albo jego samochód i cierpliwie czekać. – Na moment komendant milknie. – A czym on w ogóle jeździ? Wie ktoś? – Starą czarną toyotą terenową – wyjaśnia Kierepka, po czym wstaje i zbiera się do wyjścia. – To chodźmy, panie policjancie. – Spogląda na funkcjonariusza Gabrysia, który nic z tego wszystkiego nie rozumie, ale jak rozkaz, to rozkaz. Kiedy Kierepka wychodzi, Mazguł również wstaje i zaczyna krążyć po gabinecie. – Przestań – prosi go Krupa. – Wkurza mnie to i nie daje myśleć. Mazguł zatrzymuje się przy oknie. – I co dalej? – pyta zaniepokojony. Jakoś po aferze z leśniczówką nie dowierza już kumplowi. – Przecież nie masz ludzi. Jak chcesz go złapać, nawet jeśli go gdzieś znajdziesz? – Mam kilku chłopaków z sąsiednich komisariatów. Po tej aferze z leśniczówką góra sama mi ich przydzieliła. Teraz się przydadzą. – Chyba że tak. To się w głowie nie mieści, Józek... Takie rzeczy w takiej dziurze... W moim, kurwa, miasteczku! *** Samochód, którym Kierepka jedzie z policjantem Gabrysiem, mija przedszkole i skręca w prawo. W tym momencie Kierepka aż klepie się z uciechy we własne udo. – Ale fart! Kurde! Jego bryka! Policjant też już widzi czarną terenówkę. Stoi na parkingu z boku budynku. – Zatrzymaj się za kioskiem, bo jak co, to nas zauważy – nakazuje

Kierepka podnieconym głosem. – To w końcu gliniarz. Teraz musi się pilnować. Szary opel Gabrysia staje więc po chwili tak, że można z niego dyskretnie obserwować to, co dzieje się na parkingu. – Chyba nim dzisiaj nie jeździł – zauważa, trochę markotnie, policjant. – Jest przysypany śniegiem. – Ale to białe gówno zaczęło padać nie dalej jak dwie godziny temu – tłumaczy Kierepka. – Mógł więc jeździć wcze... O cholera! – Skacze na siedzeniu. – To on! Niech skonam, ale to on i jeszcze siostra Magdy! Kurde, ale mamy szczęście! Ten sukinkot chce załatwić jeszcze Klarę! Młody policjant nie czeka. Kiedy zauważa wychodzącą z klatki schodowej parę, chwyta radiotelefon i nerwowym z emocji głosem informuje: – Widzimy ich! Szefie, słyszy mnie pan? Właśnie wyszli z budynku i idą do samochodu! Przez chwilę głośnik trzeszczy. Naraz słychać zniekształcony głos: – Nic nie robić! Zrozumiałeś, Gabryś? Żeby ci do łba nic głupiego nie strzeliło. Wystarczy mi już jeden truposz. Musicie ich tylko śledzić. Ale ostrożnie! To nasz jedyny ślad! Informuj co chwilę, gdzie się znajdujecie. Bez odbioru. – Niech pan tylko pamięta, komendancie, dzięki komu już niedługo pan się tak zasłuży! – krzyczy jeszcze mistrz pióra. A później, patrząc na policjanta dodaje: – Słyszał? – Wątpię. Przecież to nie komórka. *** Jeszcze nigdy droga do Raciborza nie wydawała się Magierze tak długa. Nie dosyć, że jezdnia przykryta była świeżym śniegiem, to na dodatek zrobił się na niej korek jak na Marszałkowskiej w stolicy. Łukasz powoli traci więc cierpliwość. Martwi się, bo jeśli ma jeszcze cokolwiek sprawdzić w terenie, musi się śpieszyć. Jest w końcu grudzień, więc dzień ledwo się zaczyna, a zaraz się kończy. A dochodzi już czternasta. – Szlag by to! – klnie w końcu. – Jak się ściemni, nic nie znajdziemy, cholera. Może lepiej zatrzymać się gdzieś i zadzwonić? Dzidek nie ma telefonu, ale chyba go poproszą, co? Jak myślisz?

Klara nie ma pojęcia, co odpowiedzieć. Czuje się jak zmięta kartka papieru. Zagoniona w pułapkę jak mysz. Miała u Magdy dojść do ładu z własnymi problemami, a zamiast tego wpędziła się z własnej woli w jakiś koszmar. *** Miarowe bębnienie po blacie stolika uspokaja nerwy Mazguła. Ale i tak czuje rosnące z minuty na minutę napięcie. W końcu nie wytrzymuje: – Zapytaj ich, gdzie są? Minęło całe dziesięć minut, i cisza! Komendant kręci głową. – Wybacz, Franek, ale to mój statek. Ty dowodzisz w ratuszu. – Milknie. – Ale dobrze. Łapie za słuchawkę radiotelefonu, naciska guzik i mówi: – I co? – Wjeżdżają na stację benzynową. – To czemu nie informujesz, Gabryś? – Bo właśnie teraz wjeżdżają. – A gdzie jadą? – Nie wiem. Droga na Racibórz, ale jest korek jak cholera. – Jest tam dziennikarz? Daj mi go. Chwila trzasków i szumów. – Tak? – słychać głos Kierepki. – Jaki ma zasięg to pana urządzenie? – Około kilometra. – To znaczy, że nasz ptaszek oddala się od kruszyny. Tylko w jakim celu? – Trzeba czekać – mówi bez przekonania Kierepka. Skąd, u licha, ma wiedzieć, co siedzi w głowie Magiery? Już prędzej ten policyjny dupek powinien. – Co robią? – dopytuje się komendant. – Leją benzynę? – Nie. Zatrzymali się i siedzą w samochodzie. – Hm... No, dobrze. Śledźcie ich dalej. Tylko gadać mi na bieżąco, co się dzieje! – Jasne. Bez odbioru – tym razem to Kierepka kończy rozmowę. ***

– I co teraz powiesz, piękna Magdaleno? No tak... Nic. Przecież nakazałem ci milczenie. Cóż... Nic się nie stanie, jeśli jednak chwilkę sobie porozmawiamy. – Wieczorek przysuwa się ze starym, zmurszałym krzesłem bliżej dziewczyny i zaczyna się intensywnie wpatrywać w jej skośne oczy. – Kiedy policzę do trzech, będziesz mogła znowu mówić. Ale cicho i spokojnie. – Chwilę milczy, skupia wzrok na oczach Magdy, po czym zaczyna liczyć: – Raz, dwa, trzy... Magda chrząka. Nie wie, gdzie się znajduje, ale czuje się rozluźniona. Jest jej przyjemnie. Widzi przed sobą mężczyznę, wie, że chce on dla niej dobrze. Musi go słuchać. Tak trzeba – tłucze się jej w głowie. – Tak trzeba, tak trzeba... W pomieszczeniu jest duszno i prawie ciemno. Jedynie nikły promyk światła wdziera się przez wąską szparę w suficie z porośniętych mchem belek. Wieczorek zapalił też świeczkę, ale i ona nie potrafi rozproszyć mroku. – Za chwilę cię zostawię, wtedy znowu zamilkniesz, a ja wyskoczę jeszcze coś przekąsić. Z pustym brzuchem nie mogę przecież świętować, rozumiesz to, prawda? – Tak. – Magda kiwa głową. – Rozumiem. – Świetnie. – Wieczorek rozciąga usta w szerokim uśmiechu. – A kiedy wrócę, zrobisz to, co powinnaś. – Tak, zrobię to. – A wiesz, dlaczego masz to zrobić? – Wiem. Bo zawiniłam. – Otóż to. Zawiniłaś. – Twarz Wieczorka nagle przybiera barwę purpury, a w głowie zaczyna mu pulsować gorąca kula bólu. Po uśmiechu nie ma już śladu. Zniknął jak starte z tablicy pismo. Artur marszczy czoło, oddech staje się szybszy. – Niczym nie różnisz się od mojej przeklętej matki. Niczym! Zdradziłaś mnie, tak jak ona zdradziła mojego ojca... Piekło pochłonie was obie... Ją pewnie już spopieliło. – Zaczyna się śmiać, ale zaraz przestaje. Przez ten cholerny ból. Ulokował się gdzieś z przodu głowy i teraz wyciska mu pojedyncze łzy z jednego oka. Ociera je rękawem czarnej wełnianej kurtki. – Byłaś moja i co mi powiedziałaś? – Że jesteś złym człowiekiem i już cię nie chcę. – Tak właśnie powiedziałaś, dziwko. Zasłużyłaś więc na co? – Na karę.

– Dlaczego? – Bo kiedy jest wina, jest i kara. – Taaa... – wzdycha Wieczorek. – Ukarzesz się więc, bo tylko wtedy ma to sens. Wieczorek przymyka oczy i usiłuje nie myśleć o piekielnym łupaniu w głowie. Ale wie, że to i tak na nic się zda, bo ból przychodzi zawsze, kiedy zbliża się czas karania. Nagle na jego twarz wraca ten szeroki, nieco szaleńczy uśmiech, co w sumie może być dziwne, bo przecież ma uczucie, że jeszcze moment, a głowa eksploduje mu niczym granat. A jednak się uśmiecha. Do swoich myśli. Cieszy się, że nareszcie będzie mógł być tylko sobą. Koniec z tym parszywym udawaniem. Będzie musiał sobie znaleźć jakieś inne miejsce, na odludziu, może takie, jak jego wyrodny braciszek, ale właśnie o to mu chodzi. O prawdę. O siebie. Bez udawania. Wstaje z krzesła i przez moment widzi przed oczyma czarną plamę z tysiącem małych białych punkcików. Chwieje się na nogach i zdaje się, że zaraz opadnie z powrotem. Wytrzymuje jednak, spogląda na zegarek. Jeśli ma coś zjeść, powinien teraz wyjść. Później będzie już tylko wielkie świętowanie. Spogląda w bok, gdzie od dawna już na cuchnącym wilgocią i grzybami stole czeka wypolerowany kuchenny nóż do krojenia mięsa. Odwraca się w stronę Magdy. – Wychodzę, a ty masz milczeć. Kiedy doliczę do trzech, przestaniesz mówić. Znowu będziesz tylko woskową figurką z żywymi oczyma... Raz, dwa, trzy... *** Magiera odkłada telefon. – Powiedział ci? – Klara poprawia się na siedzeniu. Przez ostatnie kilkanaście minut wpatrywała się w Łukasza, który rozmawiał z Dzidkiem, a właściwie słuchał, co tamten mu tłumaczy. – No tak, powiedział. Musimy zawrócić i wjechać w leśną drogę na Rudy. – O rany! Zawsze się jej bałam! Magiera przygląda się Klarze, zdziwiony. Dopiero po chwili uświadamia sobie, że przecież jako dziecko mieszkała razem z Magdą w tym cholernym miasteczku.

– Dlaczego? – pyta. – Nie wiem jak teraz, ale kiedyś ta droga zawsze była czarna, a po bokach rosły wysokie do nieba drzewa, które ciągle szumiały. Bałam się jak nie wiem co. Dlatego w lesie byłam może kilka razy. Ale na tej drodze tylko raz, z Magdą, i uciekałyśmy z niej, aż się kurzyło. Magiera próbuje wyobrazić sobie Klarę i Magdę jako małe dziewczynki. Ale jakoś nie potrafi. Przekręca kluczyk w stacyjce, włącza dmuchawę na pełne obroty i chwilę czeka, aż z szyb zejdzie para. Dopiero wtedy rusza. – Jak już wjedziemy na tę czarną – zerka na Klarę – drogę, musimy jechać jakieś trzysta metrów i będzie przecinka w lewo. Mamy w nią wjechać albo zostawić samochód i dalej iść. Dwieście metrów i będzie polana, za którą teraz podobno rosną niskie drzewa i krzewy, a kiedyś było z niej widać Stare Osiedle. – No tak! – cieszy się Klara. – Jeśli prosto, a później w lewo, to faktycznie wychodziłoby się z lasu wprost na... kurczę... chyba twój budynek. Tak mi się coś przypomina. – Milczy. – Ale jazda! Łukasz nie próbuje sobie tego wyobrażać. Martwi go za to, że według Dzidka na polance nic ciekawego nie ma, może z wyjątkiem zasypanej ziemianki, która za czasów dzieciństwa bliźniaków służyła jego rodzinie za piwnicę. Mówi więc i o tym Klarze. – Ale sam mówiłeś, że trzeba to miejsce zobaczyć. – Zgadza się. Tak czy owak, innego miejsca teraz nie mamy do sprawdzenia. Zrobimy więc, co trzeba. Droga powrotna jest znacznie mniej uciążliwa. Na pasie prowadzącym do miasteczka nie ma takiego ruchu jak po przeciwnej stronie. Do skrzyżowania z leśną drogą na Rudy, małą wioskę oddaloną od miasteczka o kilkanaście kilometrów, dojeżdżają więc po około dziesięciu minutach. *** W tym czasie Wieczorek wychodzi właśnie z Nowomiejskiej. Zjadł kluski śląskie z roladą i czerwoną kapustą. Po posiłku ból głowy lekko się zmniejsza, ale i tak wciąż przypomina, że jest; że wciąż czeka, aż z ciała, które ukarze, wypłynie zła krew. Wtedy cholerny ból wypłynie i z jego głowy. Wieczorek idzie więc w kierunku Starego Osiedla, a dalej ośrodka

rekreacyjnego, aby wejść od tyłu na tę samą leśną drogę. To jednak ma dopiero nastąpić. Biorąc pod uwagę tempo marszu, być może za jakieś pół godziny. Na razie więc spokojnie idzie, nic sobie nie robiąc z tego, że pewnie Magdy szuka już pół miasteczka. W razie czego ma wytłumaczenie. Zadzwonił, owszem, spotkali się przy klatce „wieżowca”, ale tylko po to, aby oddać siostrze Magdy, z którą się pokłócił, mały liścik z przeprosinami. Oddał go więc i odjechał. A co zrobiła dalej Magda? A skąd miałby to, u licha, wiedzieć? Przecież nie jest jej aniołem stróżem. Ha, ha, ha! Gdyby Wieczorek wiedział to, co Magiera, być może zawróciłby i dzięki temu jego bardzo dobry kolega uniknąłby przykrej niespodzianki. Nie jest jednak jasnowidzem. Rzeczywiście ma pewne dziwne zdolności, ale przyszłości, niestety, nie widzi. Od czasu do czasu przed jego oczami ukazują się jedynie obrazy jakby z innego świata, których nie rozumie i które do niczego nie są mu teraz potrzebne, ale z przyszłością nie ma to nic wspólnego. Idzie więc na spotkanie zła, tak jak zadowolony z życia człowiek idzie po dobrym obiedzie na spacer. Gdyby tylko nie ten cholerny ból... *** Wieczorek nie mógł oczywiście znać myśli i poczynań Magiery, podobnie jak Magiera nie wiedział, co szykuje mu komendant Krupa do spółki z burmistrzem Mazgułem i mistrzem pióra Kierepką, wspomaganymi przez kilku zebranych już do kupy w komisariacie policjantów. – Magiera najprawdopodobniej ukrył Magdę w jakimś miejscu w lesie – tłumaczy policjantom Krupa. – Wlecze tam też jej siostrę. Mamy prawie pewność, że ten szaleniec chce obie kobiety zamordować, jasny gwint... – Ociera pot z czoła, patrzy na Mazguła, który kiwa z przejęciem głową. – Taaa... Ten psychopata zabije dziewczyny, to pewne jak amen w pacierzu. Musimy, chłopcy, załatwić tę sprawę zawodowo. Sami. Posiłki i tak by nie zdążyły nadejść. Bierzcie więc tyłki w troki i jazda do roboty. Tłumaczyłem już gdzie, więc powtarzać nie będę. Macie mieć kontakt z Gabrysiem. On siedzi temu debilowi na ogonie. W lesie zresztą jest śnieg i są świeże ślady. No już! – krzyczy. – Zaczynamy akcję!

*** Klara zaczyna odczuwać niepokój. Jak wtedy, kiedy była małą dziewczynką. Przychodzi jej na myśl, że drzewa wcale nie są teraz mniejsze, a przez to mniej groźnie wyglądające. I robi się szarówka. Całe szczęście, że przynajmniej leśna droga, z której zdążyli już zejść w przecinkę, pokryta jest śniegiem. Nie jest pewna, czy aby nie krzyknęłaby ze strachu, widząc znowu to czarne, połyskujące podłoże. Zawsze się jej zdawało, że tak właśnie wygląda droga do piekieł. Nie potrafi sobie nawet wyobrazić, co mogłaby czuć Magda, gdyby rzeczywiście Wieczorek ją porwał i więził gdzieś w okolicy. Ona na pewno umarłaby ze strachu. – A jeśli on naprawdę tutaj jest? – pyta nagle, ściszając głos. Idzie tuż za Łukaszem, niemal ociera się o jego plecy. – Jeśli tak, to tym lepiej. To by oznaczało, że odnajdziemy Magdę. Łukasz gwałtownie staje i odwraca się w stronę Klary, aż ta wpada na niego. – Strach, to nic złego – mówi. – Sprawia, że stajemy się ostrożniejsi i bardziej wyczuleni na bodźce. Tego nam właśnie potrzeba. – Chryste Panie! – jęczy Klara. – Ale ja się naprawdę boję. – Trudno. Idziemy dalej. Przecinka nieoczekiwanie zmienia się w wąską dróżkę. Idąc po niej, Magiera czuje, jak co chwilę wystające z boku pnącza jeżyn chwytają go za nogawki spodni niczym kolczaste dłonie sennych stworów. Wie, że nikt tędy w ostatnich godzinach nie szedł, bo ścieżkę pokrywa świeży śnieg. Ale co było przedtem? I dlaczego wydaje mu się, że z każdej strony, zza każdego drzewa, ktoś na nich zerka, obserwuje? Czuje, jak włosy jeżą mu się na karku. Naraz ścieżka kończy się, wychodząc na opisaną przez Dzidka polanę. Jeden rzut oka wystarcza, aby krew w żyłach Łukasza zaczęła płynąć szybciej. I to znacznie szybciej. Na wprost dostrzega łagodny pagórek, a obok niego wyraźne ślady. Jezu! Czyżby to naprawdę tutaj?! – Widzisz to co ja? – pyta szeptem i wskazuje Klarze miejsce palcem. – Co? – Klara czuje, że serce podchodzi jej do gardła. – Przed nami. Ślady!

– Więc to...? – Nie mam pojęcia. W każdym razie ktoś tutaj był, a sądząc z tego, co widzę, musiał wyjść z tego pagórka. Bo chyba nie spadł z drzewa, do licha! Więc to ta ziemianka, tyle że raczej nie jest zasypana. Może cwaniak ją odkopał? – I co robimy? Pójdziemy tam? – Głos Klary drży z przejęcia. Chciałaby i nie chce zarazem. Co za okropne uczucie. – Poczekaj – odpowiada Magiera i zaczyna się rozglądać wokół siebie. Znajduje solidny konar, ale nie za duży, w sam raz, aby nim rzucić. Bierze więc zamach i wypuszcza gałąź z dłoni. Moment później kawałek drewna uderza z trzaskiem o pagórek. Magiera spogląda na Klarę i przykłada palec do ust. – Jeśli jest, wyjdzie, zaciekawiony. – A przynajmniej taką ma nadzieję. Nic się jednak nie dzieje. Nikt nie wychodzi. Jedynie z oddali, za ich plecami, Łukasz słyszy jakieś dźwięki. Dochodzi do wniosku, że może to być jakieś leśne zwierzę. – Podaj mi tę gałąź, za tobą – prosi. – Rzucę raz jeszcze. Kolejna próba i znowu nic. – Dobra. – Magiera potrząsa głową. – W takim razie idziemy. Raz kozie śmierć. Zbiera się w sobie, otrząsa z drażniącego uczucia strachu i rusza. *** Sto metrów za Magierą przyczajony za drzewem stoi tymczasem Kierepka, a obok policjant Gabryś. Po bokach, w odległości kilkunastu metrów, rozstawionych jest kilku innych policjantów. Wszyscy razem i każdy z nich z osobna chcieliby już puścić się biegiem, dopaść psychopatę i uwolnić piękną Klarę i jej siostrę. Od kiedy zobaczyli przed sobą skradającą się parę, w ich głowach eksplodował instynkt łowcy, zagłuszając wkradający się każdą porą skóry strach, Także Kierepka ma podobne myśli. Jest nawet przekonany, że byłby to godny niego finał. Prawie jak w filmie. Stoi jednak i tylko zerka na Gabrysia. Na co on czeka, kurwa mać? – zastanawia się. – Aż ten dupek ją zgwałci? – Może podejdźmy bliżej – proponuje i mało nie zaczyna

przebierać nogami. – Nie. – Policjant kręci głową. – Zaczekamy. Wystarczy, że go mamy jak na dłoni, a on nas nie widzi. – A jak nie zdążymy? Może coś zrobić dziewczynie. – Przecież stoi za nim cała i żywa i nie wygląda, jakby ją ciągnął. – Jezu! Przecież mówiłem już, że on ją zahipnotyzował! Więc lezie za nim, jak owca. Każe się jej położyć, to padnie na ziemię. Ona jest pod wpływem hipnozy! Hip-no-zy! – Wiem, wiem, ale poczekamy – nie ustępuje Gabryś. – Komendant wyra... – Dupa tam z nim! – Kierepka traci cierpliwość. – On jest tam, a my tutaj. Poprawia plecak, okulary, i wychodzi zza drzewa. Nie zamierza czekać, aż okazja przeleci mu koło nosa. Takie przynajmniej chce sprawić wrażenie, bo wie, że jeśli on ruszy z miejsca, reszta też. A wtedy da się wyprzedzić. W końcu jest tylko reporterem, a nie szkolonym do takich rzeczy policjantem. No i nie jest szaleńcem, do cholery! – Idę, a wy sobie czekajcie, aż się zrobi ciemno i szlag wszystko trafi – oznajmia buńczucznie, katem oka sprawdzając, jakie to robi na pozostałych wrażenie. Policjant Gabryś zaciska zęby. Co za tępa strzała! – denerwuje się. – Zarozumiały pies gończy. – No dobrze – ustępuje w końcu. Woli iść razem z Kierepką, niż puścić go samego. Kiwa ręką na pozostałych policjantów. – Ruszamy! – decyduje. Kierepka uśmiecha się pod nosem. Nagle Gabryś unosi wysoko rękę i wstrzymuje wymarsz. Widzi, że Magiera rusza z miejsca. – Gdzieś idzie – mruczy Kierepka. – Widzę, do cholery! – Gabryś przewraca oczami. – A teraz... O kurde! Kto by pomyślał? Kierepka też robi wielkie oczy. I pozostali zapewne również. Obserwowany przez nich mężczyzna i kobieta unoszą bowiem niewidoczną z tak daleka klapę i wolno znikają we wnętrzu pagórka. – Jakby schodzili do piekieł... – szepcze przejęty mistrz pióra. Gabryś już wie, że nie ma na co czekać. Facet sam wszedł w pułapkę. O własnych siłach na pewno stamtąd nie wyjdzie. Już on i

jego ludzie się o to postarają. – Ruszamy, panowie! – decyduje. – Facet jest nasz! Teraz nie dbają już o ciszę, o to, by nie nadepnąć na jakąś suchą gałąź i zdradzić, że depczą psychopacie po piętach. Teraz chcą jak najszybciej dopaść miejsca, w którym znany i ceniony były glina numer jeden zniknął we wnętrzu małego pagórka. Żeby dokonać tam rzezi. A na to mu nie pozwolą! Mija ledwie minuta, a policjanci otaczają lekkie wzniesienie na polanie. Czują, jak adrenalina buzuje w ich żyłach, oczy błyszczą z podniecenia. Czekają na znak. Czekają, aż Gabryś, mianowany na tę chwilę dowódcą grupy śledząco-uderzeniowej, powie to jedno słowo: „teraz”. – Teraz! – pada z ust Gabrysia. *** Łukasz ciągle jeszcze nic nie widzi. Słyszy tylko za sobą ciche sapanie Klary. Powoli jednak jego oczy zaczynają się przyzwyczajać do mroku. Gorzej z zapachem, ten wprost go dusi wilgocią i wonią przegniłego drewna. Zbiera go na wymioty. – Magda! – krzyczy. – Jesteś tutaj? – Ciii... – szepcze nagle Klara. Chce powiedzieć, że właśnie usłyszała coś na zewnątrz, ale w tym momencie klapa, którą przed momentem zamknęli za sobą, podrywa się w górę. Do środka wskakują jacyś ludzie i wrzeszczą: „Stać! Policja! Łapy w górę!”. Serce Magiery wykonuje nagłą woltę i przyśpiesza niczym pojazd Formuły 1. On sam odwraca się w kierunku wejścia do ziemianki. Nabiera w płuca powietrza, aby krzyknąć, że też jest policjantem, ale zanim mu się to udaje, czuje, że coś rozsadza mu głowę. Przez chwilę oszołomiony i przepełniony nieoczekiwanym bólem widzi białą plamę, a później nogi robią mu się miękkie jak plastelina i opada bezwładnie w ciemność. – Boże! Coście mu zrobili?! – krzyczy Klara. Stoi jak sparaliżowana. – To Magiera, głupcy! Słysząc to, Kierepka, który psim swędem zdążył się już wepchać do ziemianki i stoi teraz obok Klary, prycha z niesmakiem. – Oczywiście! – cedzi przez zęby. – Oczywiście. To właśnie jest on.

Klara nic z tego nie rozumie. Jest zbyt zszokowana, aby móc sensownie odpowiedzieć. Patrzy więc tylko dookoła przerażonym wzrokiem i pragnie, aby koszmar się już skończył. Chce podejść do leżącego Łukasza, ale ktoś chwyta ją za łokieć. – Wychodzimy – mówi policjant. – Już dobrze. Dobrze? W głowie Klary wybuchła feeria znaków zapytania. O czym on mówi? Co tu się dzieje, Jezu?! Klara daje się jednak prowadzić w kierunku wyjścia z ziemianki. Ma wrażenie, że jej nogi zmieniły się w dwa patyki. Pojawienie się policji, obezwładnienie Magiery i te dziwne wyjaśnienia sprawiają, że kompletnie opuszczają ją siły. Kiedy już znika na zewnątrz, wciąż podtrzymywana przez jednego z policjantów, Gabryś spogląda na Magierę, podchodzi do niego i, trącając go butem, warczy: – A tego gnoja zakuć i wyciągnąć z tej nory, jak padlinę. – A Magda? – Kierepka usiłuje przebić wzrokiem mrok. – Ma ktoś latarkę, kurwa?! Gdzie jest dziewczyna? Po chwili w ziemiance świeci się nie jedna, a kilka latarek. Ostre snopy światła tańczą na wilgotnych belkach ścian, sprawiając, że pomieszczenie przypomina wnętrze dyskoteki, – Jest! – krzyczy Kierepka i podchodzi do Magdy. – Boże, co on ci zrobił? – Jest wina, jest i kara – mówi cicho Magda. Siedzi niewzruszona w kącie ziemianki, na starym krześle, i patrzy beznamiętnie przed siebie. – Że co? Magda! To ja, twój kumpel z redakcji! – Macha jej ręką przed oczyma. – Kurna, ona zupełnie odjechała... – No dobrze, wychodzimy – ponagla policjant Gabryś. – Weź ją stąd. Gra skończona, kolego. Wyciąganie Magiery trochę trwa. Kiedy już policjantom udaje się wydobyć bezwładne wciąż ciało na górę, Kierepka chwyta za łokieć Magdę i ciągnie ją lekko w swoją stronę, chcąc, aby dziewczyna wstała. Magda wciąż się jednak nie rusza. Zachowuje się, jakby była przyspawana do siedzenia. – Trzeba iść – tłumaczy coraz bardziej niecierpliwym głosem Kierepka. Chciałby już wyjść z tego cholernego grobowca i złapać świeży oddech. Cuchnący zapach ziemianki doprowadza go do obłędu. – Wychodzimy! – Tak trzeba, tak trzeba, tak trzeba...

– Jezu! Ale historia... – Kierepka kręci głową. Zastanawia się jednak, jak wyciągnąć Magdę z tej nory. Odwraca się, chcąc poprosić kogoś do pomocy. W tym momencie Magda zrywa się z miejsca, dopada do stołu i chwyta nóż. – Jest wina, jest i kara – mówi grobowym głosem, po czym unosi dłoń trzymającą nóż w górę, w bok i robi ruch, jakby chciała podciąć sobie krtań. Stojący za plecami Kierepki policjant Gabryś jest jednak szybszy. Odpycha sparaliżowanego strachem Kierepkę, aż ten leci na ścianę i uderza w nią głową, a sam skacze w przód, chwytając rękę Magdy. Robi to w ostatniej możliwej sekundzie. Nóż, pchany desperacką siłą dziewczyny, zahacza jednak o jego szyję, lekko raniąc. Policjant odchyla się w tył, ale nie puszcza ręki dziewczyny. Wykręca ją wyćwiczonym ruchem i nóż spada na ziemię. Magda nieruchomieje, a chwilę później mdleje. – Chryste! – jęczy Gabryś. – Diabeł, nie baba. Dobrze, że straciła świadomość. – Chciała mnie zabić! Widziałeś?! – Kierepka odzyskuje głos, ale wciąż nie może się otrząsnąć. Mało brakowało, a gryzłby już ziemię. Jest o tym święcie przekonany. Szkoda że jej przeszkodziłem – żałuje policjant Gabryś. – Ty durniu... Pięć minut później w ziemiance nie ma już nikogo. Skuty kajdankami Magiera wciąż nie odzyskuje przytomności. Leży oparty plecami o wzniesienie pagórka-ziemianki. Ze skroni cieknie mu mała strużka krwi. Obok tymczasem dochodzą do siebie Klara i jej siostra Magda. – Wezwaliście komendanta? – pyta Gabryś, spoglądając na policjantów. – Ma zaraz dojechać do zjazdu w przecinkę – wyjaśnia jeden z nich. – Więc trzeba tam dojść – zauważa Kierepka. – Tutaj się nie dojedzie od tej strony. – Mamy jeszcze taszczyć tę gnidę? – Jeden z policjantów robi zamach i kopie Magierę w bok. – Skurwysyn jebany! – Przestań! – rzuca twardo Gabryś. – To jest teraz aresztant. Chcesz, żeby nas oskarżył o znęcanie się? Zaraz pewnie i tak dojdzie do siebie.

– Kij mu w oko! – syczy w odpowiedzi krewki policjant. Gabryś kręci głową. Kolejny idiota – myśli z niesmakiem. – Bierzemy go pod pachy i jazda – komenderuje. – Zanim zrobi się całkiem ciemno. Chwilę później wszyscy gotowi są do opuszczenia polany. Magiera trzymany pod pachy i powoli odzyskujący świadomość. Klara, która wciąż nie może pojąć, co się właściwie stało, oraz Magda. Ją zarzucił sobie na ramię Gabryś. Pochód zamyka dwóch policjantów. Kierepka tymczasem przezornie ulokował się pomiędzy nimi. Ma już po dziurki w nosie niespodzianek. A przy jego pechu nie byłoby niczym dziwnym, gdyby nagle z krzaków wyłonił się wielki jak góra niedźwiedź. Niedźwiedzia, rzecz jasna, nie ma. W lasach okalających miasteczko zdarzają się za to wilki i rysie. Teraz jednak próżno by ich wypatrywać. Zamiast nich na ścieżce, tuż przed Gabrysiem taszczącym Magdę, wyrasta jednak jak spod ziemi Wieczorek. Gabryś niemal się z nim zderza. – Kur... – prawie klnie, myśląc, że to któryś z policjantów podtrzymujących Magierę już się zmęczył. – Przysłał mnie komendant. Daj mi dziewczynę – mówi Wieczorek. Stoi na wprost policjanta i wbija w niego wzrok. Nie mija nawet sekunda, a z twarzy Gabrysia znika zmęczenie, wyparte nagle przez obojętność. Ściąga z ramienia Magdę i przekazuje ją stojącemu przed nim mężczyźnie. Jego umysł nie rejestruje jednak tego. W jakiś zadziwiający sposób w głowie policjanta pojawia się myśl, że ma przed sobą samego komendanta. Pręży się więc i salutuje. – Odejdź – mruczy cicho Wieczorek i chwyta bezwładne ciało dziewczyny. Obejmuje je w pasie i powstrzymuje przed upadkiem. Teraz musi tylko utrzymać się w roli do miejsca, gdzie ścieżka wpada na leśną drogę. Tam załatwi sprawę do końca i Magda będzie wreszcie tylko jego. Jest wściekły. Nie tak miało to wyglądać. I pomyśleć, że gdyby szedł wolniej albo dłużej siedział w knajpie, wszystko szlag by trafił... Wieczorek zarzuca sobie rękę Magdy na kark i podtrzymując ją tak, rusza przed siebie. Każdy krok powoduje jednak, że w głowie czuje prawdziwe tąpnięcia. Jego wściekłość się wzmaga. Boi się, że lada moment nie wytrzyma i wpadnie w szał.

Obserwujący tę scenę policjanci nie reagują. Widzą przecież, że ich chwilowy dowódca przed chwilą komuś salutował. Przekaz jest więc oczywisty. Jedynie Kierepka robi oczy jak spodki i na moment zapomina przysłowiowego języka w gębie. Widzi przecież, że Magdę trzyma Wieczorek. Ale po co i skąd się tu wziął? – zastanawia się. Nie może przy tym oderwać wzroku od twarzy negocjatora. W ciągu kilku ostatnich dni, od momentu, w którym go ostatni raz widział w Nowomiejskiej, jego już i tak szczupła twarz zrobiła się jeszcze bardziej wklęsła i poorana wyrazistymi bruzdami. I te diabelskie oczy, ziejące jakąś mocą. To twarz potwora... – myśli ze zgrozą Kierepka, a głośno mówi: – Pański przyjaciel, panie Wieczorek, to psychopata. – No cóż... Nie jest już moim przyjacielem. Ale kiedy tylko się ocknie, powie, że to ja jestem mordercą. – To on! – krzyczy nagle Klara. – Ludzie, nie słuchajcie go! To on porwał Magdę! Na litość boską, czy jest tu chociaż jeden trzeźwo myślący człowiek?! To ten wasz pieprzony negocjator jest psycholem! No, skąd się tu nagle wziął, co?! Kierepka, rusz tą cholerną mózgownicą! – Ale cię opętał ten diabeł – śmieje się tymczasem Wieczorek. – Ty naprawdę w to wierzysz. Przecież mówiłem, że przysłał mnie komendant. Myślałaś, że tak sobie po prostu spacerowałem i nagle was zauważyłem? Klara już ma zamiar odpowiedzieć, kiedy do jej uszu dobiegają jęki Magiery. – Moja głowa. Matko, moja głowa... – stęka Łukasz. Chce dotknąć dłońmi skroni, ale nie może. Coś trzyma je z tyłu. Otwiera oczy i widzi obok siebie policjantów. – Co... co się stało? – Zamknij gębę i idź w końcu na swoich parszywych nogach – syczy mu do ucha jeden z nich. – Ale... – Stul pysk! – krzyczy policjant. Magiera ciągle jeszcze nie może skupić myśli. Ale dociera już do niego, że jest eskortowany, a ręce ma unieruchomione kajdankami. Odwraca głowę i widzi Wieczorka z Magdą u jego boku. W momencie wraca mu pamięć. Jakby ktoś rozświetlił nagle ciemne zakamarki jego mózgu. Pod wpływem nagłego impulsu chce powiedzieć, że padł ofiarą pomyłki, że to nie on powinien być skuty,

ale nagle rezygnuje. Zamierza najpierw dojść do jakiegoś miejsca, gdzie wszyscy się zatrzymają, może wtedy spróbuje. Teraz wygląda na to, że to jego wzięli za porywacza więc nie ma co czegokolwiek tłumaczyć. Przez chwilę wszyscy idą w milczeniu. Jedynie Klara raz po raz ciężko wzdycha i mamrocze pod nosem coś o ludzkiej głupocie. *** – Kurwa mać! Słyszałeś?! Słyszałeś, co on powiedział?! Rany boskie! – Krupa aż podskakuje z emocji. – Nigdzie tego typa nie posyłałem! A to cwaniaczek... Wiesz, co to oznacza? – Odwraca się i przerażony wbija wzrok w Mazguła. Burmistrz czuje, jak po plecach zaczyna spływać mu zimny pot. Oboje z komendantem czekają od kilkunastu minut w radiowozie, zaparkowanym w miejscu, gdzie z leśnej drogi wchodzi się na przecinkę. Kiedy tylko tam dojechali, uruchomili zarekwirowane Kierepce urządzenie podsłuchowe. Dzięki temu słyszeli ze szczegółami większość rozmów pomiędzy ludźmi, na których czekali. Teraz ich twarze zrobiły się szare ze strachu. Pojawienie się Wieczorka, jego kłamstwo i pełne desperacji krzyki Klary sprawiły, że powoli zaczynają rozumieć, jak wygląda prawda i jak bardzo się pośpieszyli z oceną sytuacji. – Myślisz, że to on? – pyta nieśmiało Mazguł. – To przecież wasz negocjator! Jak to możliwe? – A Magiera to według ciebie lepszy kandydat na psychopatę i porywacza? – Krupa przewraca oczyma. – Były gliniarz, nagradzany, uczciwy do zrzygania... A Wieczorek... Sam pomyśl. Psycholog, negocjator. Cholera go wie, co on tam na tej swojej uczelni wyprawia z ludźmi! Zresztą sam słyszałeś. Liczą się fakty. Sukinsyn wyprowadził wszystkich w pole! To ostatecznie przekonuje Mazguła. – Daliśmy się zasugerować temu bucowi Kierepce, jak dzieciaki – wzdycha ciężko. – Mniejsza z tym. – Komendant macha ręką. – W tym przypadku pismak chciał dobrze... Zaraz tu, cholera, będą. Schowaj się na tylnym siedzeniu. – A ty?

– Co ja? Jestem gliniarzem. I będzie nas kilku, a on sam. Myślisz, że co? Że nas pozabija oczyma? – Może mieć przecież broń. – Ale nie wie, że tu na niego czekamy. Będzie zaskoczony. – Mówiłem ci, wezwij posiłki! – Zamknij się już, Franek, i właź pod siedzenie! Słowo daję! Zdaje się, że nadchodzą. Mazguł wciska się pomiędzy siedzenia z tyłu radiowozu. Wychyla jednak trochę głowę, bo chce widzieć, co się będzie działo. Znajomość faktów może mu się później przydać, kto wie? Burmistrz na wyciągnięcie ręki. Ręki, która zawsze cię obroni! Komendant tymczasem wyciąga z kabury pistolet, odbezpiecza go i kryje się za otwartymi drzwiami radiowozu. Ma nadzieję, że cholerny gnat w razie czego wystrzeli. Nie pamięta, kiedy ostatni raz był na strzelnicy. – Żeby tylko nie spaprać – mruczy sam do siebie. – Żeby tylko, cholercia, nie spaprać... *** Chociaż w brzuchu mu burczy, Łukasz oddałby kolację, byle tylko móc ruszać normalnie rękoma. Ścisnąć skronie i ujarzmić nieco ból po uderzeniu w głowę. Rwą go też wykręcone do tyłu ramiona. Mimo tych wszystkich przykrych doznań cały czas, od kiedy odzyskuje świadomość, kombinuje, jak się wyplątać z pułapki. Co zrobić, żeby Wieczorek nie uciekł z Magdą? Bo że właśnie to planował, jest dla Magiery jasne jak słońce. Nie ma sensu przekonywać o pomyłce eskortujących go policjantów. Oni wiedzą swoje i są przekonani, że postępują słusznie. Magiera nie ma do nich żalu. Co więc może zrobić? Raczej nic. Na dalsze zastanawianie się nad niemożliwym nie ma jednak czasu. Ścieżka kończy się, wyprowadzając ich na leśną drogę. Już chwilę wcześniej Magiera dostrzegł pomiędzy drzewami i zaroślami, że na drodze stoją samochody, wśród nich oznakowane radiowozy. Domyślił się, że to pojazdy, którymi przyjechali w to miejsce policjanci i pewnie Kierepka. Najwidoczniej musieli mu z Klarą deptać po piętach. Do głowy mu wówczas nie przyszło, że tak może być. Bo i skąd? Na to pytanie odpowiedzi poszuka później. Teraz, mimo beznadziejnej sytuacji, musi coś jednak zrobić. Cokolwiek. Nie może tak po prostu patrzeć, jak ten świr odchodzi z

jego Magdą! Kiedy już wszyscy znajdują się na poboczu drogi, jakieś kilka metrów przed radiowozami, Magiera nagle odwraca się w stronę Wieczorka. – Ej! – krzyczy na to stojący obok niego policjant. – A ty co?! Właź do radiowozu! – Zaraz – mówi niezrażony niczym Magiera i robi dwa kroki w kierunku Wieczorka. – Chcę go o coś zapytać. – Nie mam zamiaru ci odpowiadać. Spadaj! – Wieczorek, dysząc od dźwigania Magdy, ostrożnie układa ją na ziemi. Kiedy się prostuje, Magiera odchyla się lekko w bok i niespodziewanie wyprowadza lewą nogą cios wprost w klatkę piersiową Wieczorka. Włożył w to całą swoją energię, jaka mu jeszcze pozostała. Niestety, za dużo jej nie było... – Kurwa! – ryczy na to milczący dotąd Gabryś. – Komendancie! I rzuca się na Magierę, powalając go na ziemię. Tymczasem Krupa, który w napięciu oczekuje ukryty za drzwiami radiowozu z pistoletem uniesionym na wysokość głowy i wszystko to widzi, podejmuje wreszcie decyzję. Niczym diabeł z pudełka wyskakuje nagle do przodu i krzyczy na całe gardło, aż echo niesie jego głos po lesie: – Stać! Wszyscy, kurwa, stać! Macha pistoletem w kierunku najbliżej stojącego policjanta. Nie przeszkadza mu, że widzi na jego twarzy osłupienie. – Skuj natychmiast Wieczorka! – rozkazuje tonem nieznoszącym sprzeciwu. – No już! Zanim się pozbiera! Policjant jeszcze przez moment stoi jak kołek, sekundę później jest już jednak przy Wieczorku. Dopada go w momencie, kiedy negocjator zbiera się z ziemi, dysząc, parskając i stękając. Zanim udaje mu się do końca wyprostować, na prawym przegubie błyska mu obrączka kajdanek. Wyrywa gwałtownie dłoń. – Zasrańcu! – warczy do policjanta, przeszywając go wzrokiem. – Spieprzaj! W następnej chwili uderza zdumionego mężczyznę pięścią w twarz, a kiedy ten chwieje się na nogach, udaje się mu wyciągnąć z jego kabury pistolet. Doskakuje następnie do Magdy, podnosi ją jak piórko i robi z niej żywą tarczę dla siebie. Nie ma zamiaru oddać jej nikomu. Koniec, kropka. Jego nerwy są napięte do granic możliwości.

Tak bardzo, że nawet nie czuje łupania pod czaszką. Lepiej niech go nikt więcej, do diabła, nie prowokuje. – Co się dzieje? – mruczy tymczasem oszołomiona Magda. Powoli otwiera oczy. W głowie ma jednostajny szum, jakby ktoś odkręcił w niej kran z wodą. Nic nie rozumie. Widzi tylko, że naprzeciwko niej stoi policjant z wycelowanym w nią pistoletem, a za nią... – O Boże! – Rzuć to, komendancie, bo zrobię jej wywietrznik w głowie – cedzi Wieczorek. Uderzenie Magiery tylko na moment wytrąciło go z równowagi. – No już! Milknie i wodzi dookoła wzrokiem. Na razie jest panem sytuacji. Żaden z tych małomiasteczkowych głupków nic nie zrobi. Prędzej narobią w gacie ze strachu. – Kiedy ostatnio strzelałeś? Jak nie miałeś jeszcze brzucha? Nie ryzykuj, bo kilka osób może ulecieć do innego świata. Krupa czuje, jak między brwiami zbiera mu się pot i łaskocząc, spływa po nosie. Nie ma jednak odwagi mrugnąć, a co dopiero otrzeć twarz. Chryste, co robić?! – brzęczy mu w głowie. Panika zaczyna brać górę. Albo on, albo ja – kalkuluje. – Ten świr po prostu mnie zabije! Powoli, zrezygnowany, opuszcza pistolet. Wraz z tym ruchem całe skumulowane w nim napięcie ulatuje jak powietrze z przebitej dętki. Tak też się teraz czuje – jak sflaczała opona. – Bardzo dobrze – chwali go Wieczorek. – A teraz spójrz mi w oczy. – Nie rób tego! – krzyczy Magiera. Leży na boku i usiłuje się pozbierać o własnych siłach. Trąca nogą leżącego obok policjanta, tego samego, który wcześniej rzucił się na niego, a teraz z wrażenia odebrało mu mowę. Tkwi tuż przy nim i ma nadzieję, że ten idiota wpadnie w końcu na to, aby dyskretnie odpiąć mu kajdanki. – Nie patrz mu w oczy! – dołącza się Klara. – On cię... – Zamknąć się! Zamknąć gęby, ale już! – Wieczorek przyciska mocniej koniec lufy do skroni Magdy. – Jeszcze jedno słowo, a jej głowa rozpryśnie się na kawałki. – Spogląda na Krupę. – Patrz w moje oczy, spaślaku! Kiedy doliczę do trzech, zabierzesz swoim ludziom broń i rzucisz mi ją pod nogi. A później wpakujecie się wszyscy do jednego radiowozu i jazda stąd. Zrozumiałeś? Krupa nawet gdyby chciał, nie potrafiłby wydusić z siebie jednego słowa. Nie wie, co go bardziej zabolało – ten rozkazujący ton czy obraźliwe porównanie. Kiwa więc tylko głową, a krople potu kapią

mu już z czubka nosa jedna za drugą. Zresztą jak ma mu się patrzeć w oczy, kiedy zrobiło się prawie ciemno?! Na litość boską! – Ale ja... ja... – stęka. – Jest ciemno i niedowidzę... Wieczorek, wciąż trzymając Magdę w uścisku, robi kilka kroków do przodu. – Gap się teraz, idioto, albo zaraz zakończę ten cholerny cyrk! Moja głowa w końcu nie wytrzyma!!! – Robi przerwę, łapie powietrze. – No już! O właśnie. Patrz. Raz, dw... Wieczorek nie kończy wyliczanki. Ku zdumieniu wszystkich pada nagle na ziemię, niczym rażony piorunem. Pistolet wypada mu z dłoni, a oswobodzona Magda zatacza się, usiłując złapać równowagę. Nikt nie wie, co się stało. Następuje moment ciszy, konsternacji, po którym wszyscy rzucają się na leżącego negocjatora. Pierwszy dopada go Gabryś. Nagle odzyskuje poczucie rzeczywistości. I chociaż nie do końca kojarzy, co się właściwie zdarzyło, zdołał zarejestrować część wydarzeń i teraz wie jedno – leżący przed nim człowiek jest zły i trzeba go unieszkodliwić. Skuwa mu więc dłonie i unosi je lekko w górę w geście tryumfu. Za Gabrysiem stoi już Kierepka, choć przez dłuższy czas wydawać by się mogło, że mistrz pióra w cudowny sposób wyparował z miejsca, gdzie w każdej chwili mogły zacząć świszczeć kule. Siły odzyskuje też komendant. Już jest sobą, już nabiera powietrza w płuca, aby ogarnąć cały ten bajzel, jak na szefa miasteczkowej policji przystało. Mija więc kilka sekund i wtem wszyscy słyszą jego władczy ton: – Zabrać mi to ścierwo z oczu i do pierdla z nim! Magiera wreszcie może ruszać rękami. Rozciera nadgarstki i w zapadającej szarówce szuka wzrokiem Magdy i Klary. Zauważa je, tulące się do siebie. Nie będzie na razie przeszkadzał siostrom, niech się sobą nacieszą. Spogląda więc na leżącego bez przytomności, a może i życia, tego nie wie, Wieczorka. Unosi nieco wyżej wzrok, bo wydaje mu się, że w krzakach coś mu mignęło. Idzie w tym kierunku. – Jest tu kto? – pyta. – Hej! Odpowiedzi jednak nie ma. Wraca więc do Wieczorka, nachyla się i dotyka czubka jego głowy. Wyczuwa krew i wielkiego guza. Prostuje się i wraca na linię krzewów. Wchodzi głębiej, ale nic nie widzi. Za to wie. Wie z absolutną pewnością, kto ich wszystkich

uratował. Mógł to być tylko jeden człowiek. Być może to przypadek, a może jakiś bliźniaczy szósty zmysł. W każdym razie kiedy Magiera nabierał pewności, kto Wieczorka zdzielił w głowę, on sam otwiera oczy, łapie w płuca powietrze i niczym raniony zwierz krzyczy: – Dopadnę cię, bracie! Dopadnę! *** Tydzień później Magiera zatrzymuje starą terenówkę Miecia tuż obok wjazdu do leśniczówki. Krzywi się, czując lekki smród pogorzeliska. Stwierdza jednak ze zdumieniem, że rudera wciąż stoi, tyle że cała okopcona. Zamiast szyb w oknach falują kawałki niezdarnie przymocowanej folii. W miejscu zaś, gdzie były drzwi, ktoś ustawił wielki kawałek dykty. – Mówiłem, że ten skubaniec tu wróci. Magda kręci ze smutkiem głową. – Miałeś rację. Ale on tu zamarznie. – Jest uparty, ale może go przekonasz. No dobrze, chodźmy. W pierwszym momencie Dzidek, widząc nadjeżdżający samochód, chce uciekać. Boi się, że znowu ktoś będzie chciał go nękać. Dostrzega jednak Magierę i z ulgą wypuszcza powietrze. Parę minut później robi wielkie oczy. – Nie kłamiesz? – pyta. – Ani trochę. – Magiera uśmiecha się przyjaźnie. – Magda sprawdziła wszystko w urzędzie. No i burmistrz, aczkolwiek z niechęcią, jednak potwierdził. Działka, na której stał wasz stary dom, wciąż jest twoja. Właściwie twoja i twojego brata. Ale skoro on resztę życia prawdopodobnie spędzi za kratkami, więc... sam rozumiesz. Masz miejsce na dom. Pomogę ci przy budowie, i tak teraz nie mam wiele do roboty. Parę desek jeszcze zbić potrafię. – Ale zimę mógłby pan spędzić jednak w jakimś ośrodku – wtrąca Magda. – Przecież tutaj... – Zostanę – przerywa jej stanowczo Dzidek, skubiąc odruchowo brodę. – To część mojej kary. Za brata. Wiesz... – Patrzy na Magierę. – Jest wina... – ...jest i kara – kończy Łukasz. – Ale ty już odpokutowałeś. – Nic nie wiesz... – Dzidek ze smutkiem kiwa głową. – Nic nie

wiesz... Ani mnie, ani mojego szalonego brata nie powinno być na tym świecie. Może ci kiedyś opowiem dlaczego. *** Przez następne dni i tygodnie Łukasz i Magda każdy niemal dzień spędzali razem, wciąż jednak nie mogąc się zdecydować, czy to, co do siebie czują, to już miłość, czy jeszcze tylko zauroczenie. Klara, która postanowiła zostać w miasteczku dłużej, rozwieść się z mężem, a później znaleźć sobie własny kąt, namawiała siostrę, aby ta się nie zastanawiała i przynajmniej sprawdziła, jaki Łukasz jest w łóżku. – Ty tylko o jednym – irytowała się wtedy Magda. – A może już sprawdziłam? Mam ci się spowiadać? Trudno więc powiedzieć, jak było w rzeczywistości. Z całą pewnością wiadomo jednak, że Wieczorek osadzony został w raciborskim areszcie śledczym i oczekiwał na proces, a także na specjalistyczne badania psychiatryczne. Prokurator oskarżył go o porwanie Magdy i próbę zabójstwa komendanta policji, Józefa Krupy. Historii związanej z wymuszaniem na kobietach samobójstw również wysłuchał, ale pokiwał jedynie głową i stwierdził, że Al Capone, chociaż wielki gangster i zabójca, zamknięty został za niepłacenie mandatów. Czy uwierzył więc w historię o nadzwyczajnych zdolnościach podejrzanego? Tego nikt oprócz niego samego nie wie, ale raczej tak, skoro nakazał badania i zalecił, by podejrzanemu nie patrzeć w oczy. Nikomu, na dobrą sprawę, wiedza ta nie jest potrzebna. Może tylko nasz mistrz pióra, Mirosław Kierepka, chętnie zrobiłby z niej użytek i napisał w końcu swój wiekopomny, wymarzony tekst. Ale nic o tym na szczęście nie wiedział. I zamiast pisać o szaleńcu z diabelskim spojrzeniem, wysmażył w końcu tekst o bohaterskiej postawie komendanta policji, wspieranego przez równie bohaterskiego burmistrza, dzięki którym udało się unieszkodliwić groźnego porywacza. Następnego dnia po publikacji nikt jednak nie widział Kierepki. Co było dziwne, zważywszy, że do tej pory, kiedy jego tekst ukazywał się na pierwszej stronie, mistrz pióra obficie oblewał to w ulubionej knajpie mieszkańców miasteczka, w Nowomiejskiej. I to już koniec, chociaż...

*** ...na moment przenieśmy się jeszcze do celi aresztu śledczego w Raciborzu. I co tam widzimy? Na twardej pryczy siedzi Wieczorek. Trudno go teraz poznać, kiedy broda zaczyna obrastać większość jego twarzy. Nie widać jednak, aby się martwił, wręcz przeciwnie. Po części dlatego, że od momentu, w którym odzyskał świadomość u zbiegu leśnej drogi i przecinki, ból głowy zniknął, jakby go nigdy nie było, i od tamtej pory nie powrócił. Pomimo tego, że przecież nie dokonał ceremonii ukarania. Gdzieś w głębi siebie trochę się bał, że to tylko chwilowy komfort. Postanowił jednak nie zamartwiać się niepotrzebnie. A zupełnie już nie przejmował się czekającym go procesem. Prawdę powiedziawszy, nie zamierzał na niego czekać. Na pewno nie w tej cuchnącej moczem klatce, w której nawet psi przybłęda nie czułby się zbyt przyjemnie. Miał bowiem plan. Zrodził mu się w głowie, zanim jeszcze padł bez życia zdradzony przez własnego brata. Ale wówczas był to tylko mglisty, można powiedzieć, zarys. Przez ostatnie dni zdążył się jednak mocno wyostrzyć w szczegółach, w jego spokojnej (ach, jak spokojnej teraz) głowie. Było przecież oczywiste, że nie musi czekać, aż jakaś wyrodna, wredna suka zdradzi kogokolwiek. O ileż łatwiej będzie karać, zanim nastąpi wina! Zanim z pączka rozkwitnie kwiat! – Wieczorek! – rozlega się nagle obok celi. – Załóż kaptur, mam dla ciebie książki, o które prosiłeś. Negocjator z uśmiechem sięga po czarny kaptur, naciąga go na głowę i mówi, że jest gotowy. Przed celą zjawia się strażnik i ostrożnie, starając się nie patrzeć na zakrytą twarz aresztanta (licho w końcu nie śpi i diabeł jeden wie, czy ten dziwak i przez tę czarną szmatę potrafi być może czarować), wsuwa do środka kilka książek. – OK. Możesz zdjąć! – woła po chwili. I tak, kiedy przyjdzie czas, nic ci nie pomoże – myśli z satysfakcją Wieczorek. – Piekło dopiero przed wami...