Zniewolenie - Sylvia Day

Sylvia Day

Zniewolenie

CZĘŚĆ PIERWSZA MAG I CHOWANIEC

ROZDZIAŁ PIERWSZY Łowca nareszcie się pojawił. Victoria wpatrywała się uważnie w ekran monitorujący recepcję. Mimo eleganckiego garnituru od Armaniego mężczyzna wyglądał na rasowego drapieżcę. Wysoki i ciemnowłosy, poruszał się z niedbałą arogancją. Nie rozglądał się, był całkowicie skupiony na celu -wiedziała, że nie mógł się doczekać chwili, gdy znajdą się razem w jednym pomieszczeniu, sam na sam. Zatarła ręce i cicho zamruczała. Rada Najwyższa raz jeszcze postanowiła na nią zapolować. Victoria uśmiechnęła się z pogardą. Ten łowca miał w sobie potężną magię, wyczuwała ją nawet przez dzielące ich ściany. Napuścili na nią wytrawnego maga, co świadczyło o tym, że w końcu przestali ją lekceważyć. To jej pochlebiało. W końcu celowo złamała prawo, rozmyślnie drażniła się z tą samą władzą, która odebrała jej Dariusa. Teraz miała ponieść karę z rąk mężczyzny pewnym krokiem zmierzającego do jej biura. Wybór Rady nie mógłby jej bardziej ucieszyć. Po wejściu do gabinetu uśmiechnął się do recepcjonistki, zanim zamknęła za nim drzwi, a potem odwrócił się do Victorii i zdjął okulary przeciwsłoneczne. Mój Boże. Założyła nogę na nogę, żeby powstrzymać nagłe pulsowanie między udami. Mężczyzna przeszył ją spojrzeniem szarych oczu. Był tak przystojny, że aż kusiło ją, by wstać, podejść bliżej i otrzeć się o niego. Naturalnie, nie mogła tego zrobić. Najpierw musiała sprawdzić, czy jej gość ujawni swoją tożsamość, czy też uzna za stosowne udawać. Rada nadal nie zdawała sobie sprawy z tego, ile mocy pozostawił jej Darius; nie miała pojęcia, jak potężna była jego magia. Jej spojrzenie powędrowało do biurka, do oprawionego w kryształ portretu mężczyzny z uroczym dołeczkiem oraz czułym uśmiechem. Na olejnej miniaturze miał piękne jasne włosy o złocistym połysku. Widok Dariusa przywołał ból i tęsknotę, które tak dobrze znała. To tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że postępuje słusznie. Myśl o jego straconym życiu napełniła ją pragnieniem zemsty. Gdy gość podszedł do biurka, Victoria wstała i wyciągnęła rękę. Łowca uścisnął ją niespiesznie, mimowolnie zdradzając dotykiem swoją siłę. - Witam, panie Westin - powiedziała cicho. Zamierzała podziękować Radzie za ten dar, kiedy już się z nim rozprawi. Mężczyzna miał śniadą skórę, kruczoczarne włosy i wyglądał jak ucieleśnienie seksu. Było oczywiste, dlaczego odnosił sukcesy jako łowca. Już nie mogła się doczekać. Max Westin odrobinę za długo trzymał w uścisku dłoń Victorii. Spojrzenie szarych oczu jasno dawało do zrozumienia, że zamierza ją posiąść i poskromić. Jak wszystkie kotki, Victoria lubiła się bawić, więc cofając rękę, lekko musnęła koniuszki palców gościa. Jego źrenice rozszerzyły się niemal niedostrzegalnie. Wiedziała, że może go mieć, jeśli naprawdę się przyłoży. Taki właśnie miała zamiar. Do zadań specjalnych Rada wybierała tylko najlepszych, najbardziej utalentowanych łowców, a Victoria doskonale wiedziała, że klęska elitarnych wysłanników Rady wyjątkowo drażni jej członków. Przyszła pora, by ponownie im przypomnieć, jak potężny był Darius i jak wiele stracili przez jego niepotrzebną ofiarę. - Witam, pani St. John - odezwał się Max szorstkim, przyjemnym dla ucha głosem. Wszystko w tym mężczyźnie wydawało się nieco szorstkie i surowe. Victoria bez słowa wskazała mu ręką krzesło przed biurkiem o szklanym blacie. Gdy rozpiął guzik

marynarki i usiadł, nie uszło jej uwagi, jak granatowe spodnie podkreślały umięśnione uda i pokaźną męskość. Oblizała wargi, a Max uśmiechnął się półgębkiem. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie sposób mu się oprzeć, przez co wydał się Victorii jeszcze atrakcyjniejszy. Doceniała pewność siebie, podobnie jak odrobinę okrucieństwa, a i tego mu nie brakowało. Jego ciemna aura zdradzała, że nie stronił od czarnej magii. Wątpiła, by dawał się wodzić Radzie za nos. Od razu przypadł jej do gustu. Usiadła wygodniej i tak ułożyła nogi, żeby mógł je podziwiać. - Muzeum pragnie wyrazić najszczersze ubolewania z powodu utraty pani naszyjnika - zaczął Max. Victoria uśmiechnęła się do niego. A zatem nie zamierzał zdradzać swojej tożsamości. Wspaniale. - Nie wygląda pan na kustosza - powiedziała. - Jestem tu w imieniu firmy ubezpieczeniowej obsługującej muzeum - odparł gładko. - To oczywiste, że strata tych rozmiarów wymaga śledztwa. - Bardzo mnie to cieszy. Obserwując go spod rzęs, uświadomiła sobie, że z trudem zachowywał powściągliwość. Jego pełne usta przywodziły na myśl grzeszne rozkosze. Victoria lubiła takich nieskromnych i energicznych mężczyzn. Ten był nieco zbyt sztywny jak na jej gust, ale odrobina perswazji powinna temu zaradzić. Wszyscy w końcu się poddawali. To właśnie ta część gry nieodmiennie ją rozczarowywała kapitulacja. - Jak na kobietę, która właśnie straciła bezcenną biżuterię, wydaje się pani niezwykle opanowana - zauważył Westin. Victoria podkuliła palce u stóp. Miał tak głęboki i nieco zachrypnięty głos, jakby dopiero wstał z łóżka. - Histeria do niczego nie prowadzi - oznajmiła, wzruszając ramionami. - Poza tym jest pan tutaj, żeby znaleźć naszyjnik, i wydaje się pan kompetentny. Czym miałabym się przejmować? - Tym, że go nie odnajdę. Pani wiara w moje umiejętności mi pochlebia i przyznaję, że nie jest bezpodstawna. Sprawdzam się w swoim fachu, ale czasami nie wszystko jest takie, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. To było wyraźne ostrzeżenie. Victoria wstała i podeszła do olbrzymiego okna, które zajmowało niemal całą ścianę za biurkiem. Choć stała plecami do Westina, czuła na sobie jego gorące spojrzenie. Dotknęła pereł na szyi i zapatrzyła się na niebo nad miastem. - Jeśli nie zdoła pan odzyskać naszyjnika, sprawię sobie nowy - powiedziała. - Wszystko da się kupić, proszę pana. - Nie, nie wszystko. Zaintrygowana, odwróciła się do niego i ze zdumieniem ujrzała, że zmierza w jej kierunku. Po chwili stanął tuż obok i również zapatrzył się na widok za oknem, czuła jednak, że jest skupiony na niej i szuka jej słabości. Nie mogąc oprzeć się niebezpieczeństwu, musnęła Westina ramieniem. Jej nozdrza wypełnił męski zapach jego skóry - mieszanka bardzo kosztownej wody kolońskiej. Victoria oddychała płytko, serce biło szybciej niż zwykle. Nie chcąc tracić dystansu, odsunęła się o krok. Od dawna nie miała silnego mężczyzny. Od zbyt dawna. Inni łowcy byli zręczni i uwodzicielscy, Westin jednak dysponował poza tym siłą i potężną mocą.

- Max? - zwróciła się do niego po imieniu, aby zburzyć dzielący ich mur. - Tak? Obejrzał się przez ramię, a kiedy odeszła od okna, ruszył za nią, przypominając jej, że to on jest tutaj drapieżcą. Victoria pomyślała, że zapowiada się dobra zabawa. O ile tylko Max zechce wziąć w niej udział. - Zjedz ze mną kolację - zaproponowała. - U mnie - odparł natychmiast. Podeszła do barku i wyciągnęła z lodówki dwie szklane buteleczki mleka. Był to celowy wybór, który miał dać mu do zrozumienia, że doskonale zdawała sobie sprawę z tego, o co tutaj chodzi. Z pewnością on wie wszystko o jej dotychczasowych poczynaniach, ale czy rozumie, dlaczego tak postępowała? Czy Westin wiedział, że umierający Darius w ostatnim tchnieniu oddał jej całą swoją moc i sprawił, że Victoria stała się o wiele silniejsza niż przeciętny Chowaniec? Czy wiedział, że jej mag ją kochał, i że dzięki tej miłości mogła sama decydować o sobie? Zanim Victoria otrzymała dar od swojego pana, była jak inni chowańcy. To Rada decydowała o parowaniu ich z magami, niezależnie od woli samych Chowańców. Niektórzy z nich źle się czuli w takich układach, ale jej poszczęściło się za pierwszym razem. Pokochała Dariusa czystą, bezwarunkową miłością. Teraz, ze względu na tę miłość, Victoria była zbyt potężna, żeby pojmano ją wbrew jej woli. Przez dwa wieki, odkąd utraciła Dariusa, żaden mag nie zdołał jej poskromić. Była pewna, że Westin też sobie z nią nie poradzi. Już raz kochała, i to mocno. Nie mogłaby obdarzyć taką miłością innego maga. Kołysząc biodrami i uśmiechając się uwodzicielsko, odwróciła się do Westina. - A może u mnie? - spytała. - Nie. - Wyjął butelkę z jej wyciągniętej dłoni, celowo dotykając przy tym jej palców. - Victorio. Wypowiedział jej imię tak władczo, że niemal poczuła obrożę na szyi. Łowcy nie trzymali Chowańców, po schwytaniu przekazywali ich niższej rangi magom. Victoria poprzysięgła sobie, że już nigdy nie pozwoli się tak potraktować. Oboje stali nieruchomo, mierząc się wzrokiem. Przechyliła głowę. Nie miała zamiaru ukrywać zainteresowania Maxem, i tak nic by z tego nie wyszło - na pewno zdążył już zauważyć sterczące sutki pod zieloną jedwabną bluzką, do tego oddychała szybko, lekko oszołomiona jego bliskością. Westin był wysoki, muskularny i bardzo skupiony. Tylko ciemny kosmyk włosów na czole dodawał łagodności surowym rysom. Gdyby nie miała do czynienia z łowcą, rzuciłaby się na niego, tak bardzo go pragnęła. Spojrzenie Westina powędrowało do jej piersi. Uśmiechnął się zaborczo. - Idę o zakład, że lepiej gotuję - powiedział i delikatnie musnął dłonią jej ramię. Przeszył ją dreszcz. - Nie przekonasz się, jeśli do mnie nie przyjdziesz. - Zrobiła nadąsaną minę. Odsunął się, a jego urok błyskawicznie wyparował. - Albo u mnie, albo będę zmuszony odmówić - warknął. Victoria żałowała, że nie jest w swojej kociej postaci, bo wtedy mogłaby trzepnąć go ogonem. Max Westin najwyraźniej przywykł, że zawsze dostaje to, czego chce. Był samcem alfa, jak wszyscy łowcy. Miał jednak pecha, bo trafił swój na swego. - Jaka szkoda - powiedziała szczerze. Była rozczarowana, ale spotkanie u niego nie wchodziło w grę. Kto wie, jakie tam rzucił zaklęcia i

czym konkretnie dysponował? Gdyby się zgodziła, sama wpakowałaby się do klatki. Zignorowała podniecenie, które poczuła na tę myśl. - Zmieniłaś zdanie? - Jego zdumienie było wręcz namacalne. Zbyt rzadko słyszał odmowę. - Zaprosiłam pana na kolację, a pan obwarował moje zaproszenie restrykcjami - oświadczyła oficjalnie i lekceważącym gestem wskazała drzwi. - Nie toleruję ograniczeń. Tym razem to ona wysłała mu ostrzeżenie. Kiedy nawet nie drgnął, głośno zamruczała. Słysząc ten dźwięk, Westin zacisnął zęby. Victoria zrozumiała, że nie jest mu obojętna, i poczuła się nieco lepiej mimo świadomości, że będzie zmuszona poczekać, nim go zdobędzie. Niespiesznie podniósł butelkę i wypił mleko. Na widok jego poruszającej się grdyki Victorii zaschło w ustach. Westin postawił pustą butelkę na blacie biurka, podszedł do Victorii, po czym wziął ją za rękę. Jego dotyk ją palił, mimo że Westin miał chłodną skórę, równie chłodną jak spojrzenie. Wiedziała, że przemyśli swoją taktykę i wróci. A ona będzie na niego czekała. Znowu delikatnie musnęła palcami jego dłoń i ją puściła. - Do zobaczenia wkrótce, Max - szepnęła. Wyszedł z hotelu St. John, klnąc, na czym świat stoi. Zazgrzytał zębami i z trudem zapanował nad erekcją, która groziła mu kompromitacją na zatłoczonym chodniku. Victoria St. John sprawiała kłopoty. Wiedział to już w chwili, gdy Rada wezwała go do siebie. Zlecenie początkowo go zdumiało - w końcu poskramianie zdziczałych chowańców było zajęciem dla młodszych, mniej zdolnych magów. Gdy spotkał swoją ofiarę, zrozumiał, dlaczego to właśnie jego wybrali. Nie mógł przestać o niej myśleć. Przebiegła i swawolna Victoria poruszała się z naturalną kocią gracją. Miała krótkie czarne włosy i nieco skośne, zielone oczy, które uznał za niezwykle kuszące. Setki razy widział jej zdjęcia i choć doceniał urodę, nie czuł nic więcej. W kontakcie osobistym okazała się jednak zmysłowa i seksowna. Była nieco zbyt szczupła jak na jego gust, niedostatecznie zaokrąglona, ale te nogi, nieprawdopodobnie długie... Miał niezachwianą pewność, że wkrótce Victoria opasa nimi jego biodra, gdy będzie ją brał. Dała mu jednak do zrozumienia, że nie pójdzie mu tak łatwo. Wiedziała, kim on jest, a zatem pogłoski o jej mocy okazały się prawdziwe. Miał do czynienia z niezwykłym chowańcem. Pokręcił głową. Darius postąpił jak idiota. Chowańców należało prowadzić silną ręką albo dziczeli, tak jak Victoria po śmierci swojego maga. Już od dwóch wieków przy każdej okazji prowokowała Radę Najwyższą. Prowokowała także jego. Zaintrygowany Max przypomniał sobie wszystkie informacje, które zebrał, zanim zjawił się w jej hotelu. Victoria była jednym z najbardziej prominentnych chowańców. Sprytne posunięcia finansowe sprawiły, że z kierowniczki motelu stała się właścicielką jednej z największej sieci luksusowych hoteli w kraju. Dopóki żył jej mag, była powszechnie szanowaną członkinią magicznej społeczności. Dzikie zachowania Victorii po śmierci Dariusa utwierdziły jednak Radę w przekonaniu, że przy łączeniu w pary należy się kierować chłodną kalkulacją, a nie podszeptami serca. Od czasu do czasu między magiem a chowańcem rodziło się uczucie, jednak przy interwencji Rady działo się to znacznie rzadziej.

Max skręcił za róg w boczny zaułek. Dzięki magii w mgnieniu oka pokonał drogę do swojego penthouse a. Był bardzo zdenerwowany, więc zamiast odpocząć, zaczął nerwowo krążyć po pomieszczeniu. Nie wątpił, że Victoria St. John sama ukradła własny naszyjnik. Żaden śmiertelnik nie zdołałby tego dokonać, zabezpieczenia w muzeum były zbyt skomplikowane. Victoria włamała się do muzeum ze świadomością, że bezczelność tego czynu sprowadzi na nią kolejnego łowcę. Rada Najwyższa robiła wszystko, co w jej mocy, żeby ukryć istnienie magii przed ludźmi. Trzeba było położyć kres lekceważeniu praw magicznej społeczności. Tylko dlaczego Victoria postępowała w ten sposób? Tego właśnie nie potrafił zrozumieć. Musiał istnieć inny powód poza brakiem maga. Przecież była bardzo opanowana, w interesach zawsze kierowała się rozumem, nie emocjami. Owszem, należało ją poskromić, ale kontrolowała swoje poczynania. Był zdecydowany odkryć motywację Victorii, zanim przekaże ją do dyspozycji Rady. Ponownie westchnął i rozejrzał się wokół. W pogrążonym w półmroku lofcie panowała niemal idealna cisza, wszystkie zaklęcia ochronne funkcjonowały bez zarzutu. Niektórym z magów niższej rangi ściany w kolorze łagodnej szarości i ciemne sofy wydawały się ponure, zimne, ale Maxa uspokajały. Wchłaniał energię tego miejsca przy każdym oddechu. Łatwiej byłoby mu poskromić Victorię tutaj, gdyż w lofcie miał pod ręką swoje narzędzia, jednak zdawał sobie sprawę, że trzeba czegoś więcej, aby odnieść sukces tam, gdzie wszyscy zawiedli. Poskromienie Victorii wymagało nietypowego podejścia. Jej moc została wzmocniona, co wyjaśniało, dlaczego przez dwa wieki zdołała uniknąć pojmania. Musiał ją posiąść, nie tylko fizycznie, ale pod każdym względem. Należało ją zdominować, tak jak wszystkich dobrych chowańców, ale sama powinna tego pragnąć. Musiała poddać się z własnej woli, ciałem i duszą, żeby pojawiła się obroża, gdyż moce Victorii nie pozwoliłyby na pojmanie bez przyzwolenia. Gdy Max myślał o wszystkim, co jej zrobi, czuł, jak magia szybciej krąży w jego żyłach. Nie mógł się doczekać poskromienia Victorii. Nie chodziło o samo zadanie, ale o kobietę, z którą miał do czynienia. Gdy wyobrażał sobie jej całkowitą uległość, puls przyśpieszał. Widział w jej oczach ogień i pogardę dla siły przeciwnika, nie wynikały one jednak z ignorancji, lecz z podniecenia samą grą. Po raz pierwszy groziła mu porażka i to zaostrzało jego apetyt. Zastanawiał się, komu przydzielą Victorię, kiedy już trafi przed oblicze Rady. Była silna, silniejsza od innych Chowańców, a on nie chciał jej łamać. Złamanym chowańcom brakowało życiowej energii niezbędnej do tego, by się na cokolwiek przydawały. Max poczuł, że jeżą mu się włosy na karku. Oznaczało to jedno - lada chwila miał zostać wezwany Spotkałeś się ze zdziczałe?- spytała Rada, setki głosów przemawiających unisono. - Nie jest zdziczała - sprostował. - Jeszcze nie. Nie da się jej oswoić. Wielu próbowało. Wielu zawiodło. Zawahał się, po czym oznajmił: - Kazaliście mi ją pojmać. Na to się zgodziłem. Nie zabiję jej, dopóki nie spróbuję jej pojmać. Jeśli chodzi wam o pospolite zabójstwo, poszukajcie kogoś innego. Nie ma innych łowców z twoje moce, oznajmili. Dobrze o tym wiesz. - Więc pozwólcie mi spróbować ją ocalić. Jest niezwykła. Szkoda byłoby ją stracić. - Przeczesał włosy palcami i odetchnął głęboko. - Zrobię, co konieczne, jeśli nie będzie innego wyjścia. Akceptujemy twoje propozycję. To powinno go uspokoić, tak się jednak nie stało. - Zdecydowaliście, dokąd mam ją zawieźć?

Naturalnie. Zacisnął zęby, słysząc tę wymijającą odpowiedź. Poczuł zazdrość, choć nie miał ku niej podstaw. Związek dominanta z poddaną w każdym wypadku kierował się innymi regułami i wymagał całkowitego zaufania. Max nie czuł się zbyt pewnie. - W takim razie pozwólcie mi działać. Gdy tylko przestał wyczuwać obecność Rady, natychmiast zapragnął zawezwać Victorię swoją mocą i przystąpić do poskramiania, ale się opanował. Pośpiech był niewskazany, mógł mu pokrzyżować szyki. Max uwielbiał polowanie i poskramianie, wiedział jednak, że na wszystko przyjdzie pora. Odpowiednia dominacja wymaga czasu, a wizyta Rady uświadomiła mu, że musi się śpieszyć. Miał co najwyżej kilka tygodni. Max jęknął cicho, czując podniecenie. Kilka tygodni z Victorią. Był gotów.

ROZDZIAŁ DRUGI Niespokojna i rozdrażniona Victoria obracała w palcach skradziony z muzeum naszyjnik z szafirami i diamentami, zastanawiając się, czy tym razem nie przesadziła z prowokowaniem Rady Najwyższej. Poszukała informacji o Maxie Westinie i okazało się, że zwykle nie poluje na jej gatunek, ale na tych, którzy przeszli na stronę czarnej magii, skąd nie było odwrotu. Mówiono, że uratował tysiące, usuwając kilkoro, którzy wywołali chaos złymi czarami. Ta informacja ją zaniepokoiła. Czyżby w oczach Rady stała się „inną"? Chyba tak właśnie było i groziła jej śmierć - przecież Rada wysyłała Maxa za tymi, których należało zlikwidować. Uważano go za bohatera i prawdopodobnie czekał go szybki awans. Wiedziałaby to już wcześniej, gdyby nadal była aktywnym członkiem społeczności, a nie wyrzutkiem. Pozostawało pytanie, na które od lat nie znalazła odpowiedzi. Czy śmierć jest jej ostatecznym przeznaczeniem? Czy tak naprawdę pragnie jej od odejścia Dariusa? Victoria miała w sobie dość siły, by nie dać się okiełznać, ale nie tyle, by poradzić sobie z magiem o mocach Maxa. A przecież celowo sprowadziła na siebie pościg. Zmartwiona kierunkiem, w którym podążały jej myśli, zrobiła to co zawsze - skupiła się na działaniu, na akcji, a nie na reakcji. Skoro nie może wygrać z Maxem w otwartej potyczce, postanowiła dobrać się do niego podstępem. Musiała go uwieść i sprawić, żeby zaczęło mu na niej zależeć. To byłby okrutny cios dla Rady i najlepsza możliwa zemsta. Rada bardzo rzadko przyjmowała magów do swojego grona. Ostatnim uhonorowanym przez nią członkiem magicznej społeczności był Darius. Wyrzekł się jednak awansu, gdyż wiązałby się on z utratą Victorii. Darius zrezygnował z bezpieczeństwa związanego z dowodzeniem na odległość i pozostał zwykłym wojownikiem. Członkowie Rady ukarali go za to najtrudniejszym zleceniem, które doprowadziło do śmierci maga. To wtedy Victoria poprzysięgła sobie, że Rada gorzko tego pożałuje. Nie mogła się doczekać, kiedy zacznie działać. Niech szlag trafi Maxa Westina za ten piekielny upór! - pomyślała ze złością. Gdyby przyszedł na kolację, tak jak tego pragnęła, mogłaby teraz ocierać się o piękne męskie ciało. Lizałaby jego skórę, kąsałaby ją i pieprzyłaby się z nim do upadłego. Zemściłaby się za ukochanego Dariusa w jedyny znany sobie sposób. Max idealnie nadawał się do jej celu, którym było zalezienie członkom Rady za skórę. Victoria wyobraziła sobie, jak leży przywiązany do łóżka, zdany na jej łaskę i niełaskę. Najlepszy posłaniec Rady uwięziony przez własną potencjalną ofiarę. Odetchnęła głęboko, nie chcąc zastanawiać się nad nieoczekiwanym poczuciem winy, po czym wstała i rozpięła guziki atłasowej piżamy. Już miała przybrać kocią formę, gdy nagle rozległ się dźwięk dzwonka. Niespiesznie przeszła po parkiecie i wciągnęła powietrze nosem. Max. Przeszył ją dreszcz rozkoszy. Otworzyła drzwi i przez moment nie wiedziała, co powiedzieć. W garniturze od Armaniego Max Westin był zabójczo przystojny. Teraz, w dżinsach, obcisłym podkoszulku i sandałach na bosych stopach był po prostu... Zamruczała cicho. Podstępny sukinsyn. Wiedział, że widok nagich stóp wywoła w niej instynktowne pragnienie przemiany i ocierania się o nie. Walcząc ze swoją naturą, Victoria uniosła rękę i oparła się o framugę

drzwi. Ten ruch sprawił, że odsłoniła brzuch i fragment piersi. Max tylko na nią zerknął, po czym ją odsunął i wszedł do środka, jakby miał do tego pełne prawo. Gdy zmierzał do kuchni, trzymając w objęciach papierową torbę na zakupy, rozstawione w pokoju świece rozbłysły. Przez chwilę słychać było kakofonię zmieniających się radiowych stacji, a potem muzykę klasyczną. Dźwięki smyczków wypełniły przestrzeń nowocześnie urządzonego mieszkania, jakby przygotowując grunt pod to, co zapowiadało się na pamiętną noc. Poszła za nim do kuchni, gdzie postawił torbę na blacie i zabrał się do jej opróżniania. Za jego plecami patelnia uniosła się z haczyka na relingu i łagodnie opadła na kuchenkę. - Mag się ujawnił - zauważyła cicho Victoria. Max uśmiechnął się do niej. - Przecież mówiłem, kim jestem - odparł. - Tak, detektywem w firmie ubezpieczeniowej. Badasz próby wyłudzenia odszkodowań. Sprawdziłam cię. - Żaden oszust nigdy ze mną nie wygrał. - Tego też się dowiedziałam - przyznała. - Jesteś zdecydowany uratować świat przed złem, magicznym i nie tylko. - To niedobrze? - spytał cicho. - Ty kiedyś też taka byłaś. Wyjął z torby organiczną śmietanę, a Victoria oblizała wargi. Był spostrzegawczy, jak wszyscy łowcy, więc to zauważył. Niemal niedostrzegalnym skinieniem dłoni wyciągnął z szafki miseczkę i nalał do niej porcję śmietany. Victoria rozpięła ostatni guzik piżamy, która po chwili razem ze spodniami leżała na marmurowej posadzce. Odczekała jeszcze chwilę, żeby Max mógł zerknąć na to, co dostanie później, a następnie zmieniła formę. Bez wysiłku skoczyła na ladę i pochyliła się nad miską. Max pogłaskał ją po czarnym futrze. - Piękna z ciebie kotka - powiedział zmysłowym głosem. Zamruczała w odpowiedzi. Po wychłeptaniu śmietanki Victoria owinęła ogon wokół nadgarstka Maxa. Pod jego dużymi dłońmi czuła się mała, ale i bezpieczna, co było dość niezwykłe jak na nieokiełznanego chowańca w towarzystwie maga bez przewodnika. Łowcy byli najpotężniejszymi z magów i nie potrzebowali dopełnienia w postaci Chowańców. To dzięki łowcom magiczny świat pozostawał czysty, gdyż potrafili wyśledzić i unieszkodliwić każdego dewianta, który sprzeciwiał się Radzie Najwyższej. Tak jak ona. Max pogłaskał ją za uchem, a Victoria omal nie rozpłynęła się z rozkoszy. - Dokończę kolację - szepnął. - A potem się pobawimy. Odwrócił się i podszedł do kuchenki, a Victoria w ostatniej chwili zdołała się opanować i nie zeskoczyć z lady. Położyła się i oparła łebek na łapach, przyglądając się, jak prężą się mięśnie jego pleców, gdy kroił warzywa i filetował rybę. Obserwowała jego lśniące, czarne włosy i jędrne pośladki. Brakowało jej stałego partnera. Ostatnio samotność dawała się szczególnie we znaki, za co Victoria winiła Radę. Jej członkowie powinni byli poczekać, dopóki czarownica lub mag w parze z chowańcem nie dołączą do nich przeciwko Triumwiratowi. Nie uzbroili się w cierpliwość. Darius nie chciał ponieść klęski w tak ważnym zadaniu, przez co stracił życie, a Victoria bratnią duszę. Z ciężkim sercem zeskoczyła na podłogę i podeszła do stóp Maxa, mrucząc głośno, by zwrócić na siebie jego uwagę. Zajmował się nią zbyt troskliwie, by chodziło mu tylko o nic nieznaczący seks.

Gotował dla niej, uspokajał ją muzyką i blaskiem świec. Jej zmęczona dusza pławiła się w komforcie, który jej zapewniał. Wędrówka przez wieczność bez partnera odcisnęła na niej swoje piętno. Victoria nie mogła chodzić na randki ze zwykłymi ludźmi, a została wykluczona ze swojej społeczności. Nikt na nią nie czekał, nikt się o nią nie troszczył. Spełniała się w pracy i sukcesy zawodowe napełniały ją dumą, ale często przyłapywała się na marzeniach o tym, aby położyć się u boku mężczyzny, któremu będzie na niej zależało i który ją pokocha. Max Westin nim nie był, jednak żaden inny wysłany w pogoń za nią mag nie starał się jej oczarować. Nie mogła nie docenić tego wysiłku, choć doskonale rozumiała, jakie motywy kierują Maxem. Ona też go oczarowywała, ocierając się o umięśnione łydki i mrucząc. Dotąd zwiastowało to początek klęski wszystkich łowców. Obiecywała im rozkosze przy każdym otarciu o ich nogi, w powietrzu unosiły się jej feromony i mężczyźni nie mogli się doczekać, kiedy ją wezmą. Dzięki magii Dariusa potrafiła zmienić swój zapach z poddańczego na pożądliwy, rzucając proste wyzwanie naturalnej potrzebie dominacji łowców. To działało na nich jak płachta na byka. - To nie takie złe - powiedział Max tonem, który sprawił, że wygięła grzbiet w łuk. - Poddanie się też bywa przyjemne. Zdziwiona, że najwyraźniej nie był pod wrażeniem, odeszła z wysoko zadartym ogonem i uniesionym łebkiem. Poddanie. Nie była do tego stworzona. Miała zbyt silną wolę i zbyt duże pragnienie niezależności, by ugiąć się pod żądaniami mężczyzny. Darius o tym wiedział i to akceptował, więc nieustannie szedł na kompromisy, by mogli żyć w harmonii. Victoria przybrała ludzką formę i naga ułożyła się na kanapie. Wystarczyłoby, żeby Max się odwrócił, a od razu by ją zobaczył. Jego samokontrola ją niepokoiła, podobnie jak władczy i zdeterminowany wyraz szarych oczu. Najwyraźniej nie był jednym z tych mężczyzn, którzy myślą penisem. Westchnęła ciężko i znieruchomiała w oczekiwaniu, aż do niej przyjdzie. Żaden człowiek ani mag nie mógł zbyt długo opierać się nagiej i chętnej kobiecie. Pochylony nad ladą Max zapatrzył się na deskę do krojenia i westchnął z frustracją. W tej chwili najbardziej na świecie pragnął pokazać tej obnażonej pięknej dziewczynie na kanapie wszystko, co mógłby z nią zrobić i co mógłby zrobić dla niej. Powstrzymał się od tego resztkami sił. Solidne pieprzenie pozwoliłoby Victorii na moment zapomnieć o smutku, który w niej wyczuwał. Skupił się na nim i zamknął oczy. Więź między chowańcem a magiem zaczynała się od nawiązania świadomego porozumienia. Było na to za wcześnie, ale nie dało się zaprzeczyć, że już wykonali pierwszy krok. Nie potrafił jeszcze określić przyczyny jej smutku, ale wiedział, że to nie jest świeży problem. Nosiła go w sobie od dawna. O dziwo, ta świadomość sprawiła, że Victoria pociągała go jeszcze bardziej. Nie kierował się tylko jej wyglądem. Pożądanie podsycane przez czułość było dla niego zupełnie nowym zjawiskiem i rozkoszował się nim jak pierwszym łykiem wina. Gotując, starał się utrwalać więź, która powstała między nim a kotką, aby w rezultacie pomóc jej wrócić na łono magicznej wspólnoty. - Kolacja gotowa! - zawołał po dłuższym czasie. Victoria patrzyła na sufit, zastanawiając się jednocześnie, jak Max może być tak nieczuły na jej

wdzięki i raczej oczywiste intencje. - Chcę zjeść tutaj - oświadczyła nadąsana. - Jak sobie życzysz - odparł. Usłyszała, jak odsuwa krzesło od stołu. Po chwili rozległ się szczęk sztućców. Usiadła wyprostowana, z szeroko otwartymi ustami. - Mhm... - Rozbawiony pomruk Maxa sprawił, że przeszył ją dreszcz. W tym samym momencie poczuła zapach ryby i śmietany, i zaburczało jej w brzuchu. Wstała i przeszła do kuchni, gdzie zobaczyła stół zastawiony tylko dla jednej osoby. Max siedział na krześle. Oparła ręce na biodrach. - A ja? - spytała z rozdrażnieniem. - Zamierzasz do mnie dołączyć? - Tak planowałam. Odepchnął się od stołu i wstał. Różnica wzrostu między nimi była szczególnie widoczna teraz, gdy Victoria nie miała na stopach szpilek. Max podsunął jej swoje krzesło, a ona zacisnęła pięści, sfrustrowana jego obojętnością. Usiadła z głośnym westchnieniem. Nie tak planowała go przekabacić. Max sięgnął po widelec, nadział na niego kawałek niemal surowej ryby, zanurzył ją w śmietanie i przysunął do ust Victorii. Popatrzyła na niego zdumiona. - Otwórz - powiedział. Zanim uświadomiła sobie, że to polecenie, jej usta odruchowo się rozchyliły i już po chwili delektowała się rybą przygotowaną przez Maxa specjalnie dla niej. On sam stał tuż obok, z ręką na oparciu krzesła, i przygotowywał następną porcję. Victoria spojrzała na niego z pytaniem w oczach. - Obowiązkiem maga jest dbanie o swoje zwierzątko - wyjaśnił. - Nie jestem twoim zwierzątkiem - zaoponowała, jednak czuła się cudownie. - Teraz jesteś. Nie chciała tego przyznać nawet przed sobą, ale jego niezachwiana pewność siebie ją pobudzała. Drobne piersi Victorii zaczęły jej ciążyć, sutki stwardniały. Max oderwał rękę od oparcia krzesła i delikatnie dotknął jej biustu. Zaskoczona tą niespodziewaną i intymną pieszczotą jęknęła, a wtedy wsunął następny kąsek do jej ust. Gdy powoli żuła, rozkoszując się smakiem dania, bawił się jej sutkiem. - Poddanie się nie oznacza słabości - pieścił ją chrapliwym głosem. - Nie staniesz się przez to mniej wartościową kobietą, kotku, lecz bardziej. Gwałtownie pokręciła głową, zaciskając uda, żeby zapanować nad pożądaniem, którego wcale sobie nie życzyła. Dotyk palców Maxa rozgrzewał ją do czerwoności. Wyczuwała jego podniecenie, ciepło skóry, jej delikatny zapach zmieszany z wodą kolońską. Pokaźna erekcja Maxa znajdowała się na wysokości oczu Victorii. Nie mogła oderwać od niej wzroku. Niebezpieczeństwo związane z pożądaniem oraz arogancja Maxa podniecały ją do tego stopnia, że niemal dyszała na krześle. Mimowolnie wyprężyła grzbiet, błagając o jeszcze. - To leży w twojej naturze - wyszeptał, zbliżając usta do jej ucha. - Pragnienie, by się podporządkować, by nie mieć wyboru i tylko czuć. Wyobraź sobie moje ręce i usta na twoich piersiach... moje palce, język i penisa między twoimi nogami... Tobie pozostanie jedynie cieszyć się rozkoszą, którą ci ofiaruję. Wyobraź sobie, jaka to wolność. Wolność. Podporządkowanie. Te słowa nie pasowały do siebie, wykluczały się nawzajem, jednak

za każdym razem, gdy Victoria otwierała usta, by zaprotestować, Max napełniał je jedzeniem. Nie przestawał jej karmić i pieścić, aż wręcz wiła się na krześle. Miała rozpaloną skórę i była wilgotna. Max wiedział o niej wszystko. Z pewnością starannie zbadał zwyczaje chowańców, a jej przyjrzał się ze szczególną uwagą. Jego zadaniem było ściganie tych, którzy umykali Radzie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że chowańcy pragną być dotykani i karmieni. Podszedł Yictorię w nietypowy sposób i tym samym wytrącił ją z równowagi. Łowcy zazwyczaj próbowali podporządkować ją sobie pieprzeniem, a nie kusić i zachęcać. Wkrótce miała pełny brzuch, co zazwyczaj wywoływało w niej senność, ale nie dzisiejszego wieczoru. Palące pożądanie przeszkadzało jej w drzemce, lecz mimo to czuła się rozleniwiona i uległa. Max wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Nie miała siły zaprotestować. Pragnęła czuć go w sobie, tak jak pragnęła oddychać, nie była jednak idiotką. Wypowiedziała cicho jedno słowo, ujarzmiając jego moc. Uśmiech Maxa świadczył o tym, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co zrobiła. To nie był zwykły uśmiech; kryła się w nim obietnica kary, co jeszcze bardziej podnieciło Victorię. Postawił ją na podłodze, a potem odwrócił tyłem do siebie. Po plecach Victorii przebiegł dreszcz, oddychała szybko i płytko. Poczuła jego dłoń na karku, nagle przygiął ją twarzą do łóżka. - Max? - zaniepokoiła się. Gdy się odsuwał, jego zęby musnęły jej ramię i zanim Victoria zdążyła mrugnąć, przekonała się, że związał jej ręce za plecami. - Co jest, do cholery? - Jej serce galopowało, była bliska paniki. Nie mogła uwierzyć, że poruszał się tak szybko. Dotąd nikt jej nie związał. Nagła bezradność przypomniała jej, jak się czuła, gdy Darius stał w oparach zabójczej magii, a ona mogła tylko bezsilnie się przyglądać. - Nie! - Szarpnęła się wściekle. - Cicho, kotku. Przysunął się do niej bliżej. Położył dłonie po obu stronach jej głowy i potarł policzkiem o jej policzek. - Nie zrobię ci krzywdy - dodał. - Ani teraz, ani nigdy. - Ja... Ty... - Nie możesz ujarzmić mojej mocy - wyjaśnił. - Jesteś silna, ale nie aż tak. - Nie podoba mi się to, Max - szepnęła niemal błagalnie. Podniósł rękę z materaca i pogłaskał Victorię po pośladkach. Po chwili rozległ się powolny zgrzyt rozpinanego rozporka. Ku jej zdumieniu podniecenie, które wcześniej zniknęło, znów się pojawiło. - Jesteś bardzo spięta. - Polizał jej plecy wzdłuż kręgosłupa. - A przecież musisz tylko leżeć i dojść. Nagle przestała cokolwiek widzieć - najwyraźniej oślepił ją jakimś zaklęciem. Zamarła, a oddech uwiązł jej w gardle. Dotąd nigdy nie czuła się tak bardzo zdana na cudzą łaskę i niełaskę. Pożądanie sprawiło, że znowu zaczęła się wić. Rozum podpowiadał jej jedno, pierwotny instynkt drugie. - Widzisz, jaka jesteś gotowa? - Pogłaskał ją między nogami. - Taka walka z samą sobą musi być bardzo wyczerpująca. - Pieprz się - wysyczała. Max się nie przechwalał, mówił spokojnym, rzeczowym tonem, a mimo to czuła się zdominowana.

- Raczej wypieprzę ciebie - oznajmił. - I wierz mi, sprawi ci to przyjemność. - Nie mogę ci wierzyć. Nie znam cię. Wiem tylko, czego chcesz, i jest to całkowitym przeciwieństwem moich pragnień. - Czyżby? - spytał cierpliwie. - Poznasz mnie, kiedy zrobię swoje. Zaczniemy od seksu, a potem dopracujemy szczegóły. - Jakie to oryginalne - prychnęła Victoria. Umilkł, a ona zrozumiała, że trafiła w czuły punkt. Doszła do wniosku, że to zapewne już koniec. Nagle poczuła dotyk jego szorstkich dżinsów z tyłu swoich ud. - Nie rozbierzesz się? - wyszeptała. Ślepota sprawiła, że jej pozostałe zmysły się wyostrzyły. - Nie - odparł krótko, bez żadnych wyjaśnień. Victoria nadal walczyła, ale zamarła, gdy poczuła czubek jego ciepłego penisa na swoich wilgotnych wargach sromowych. - Rozstaw szerzej nogi, Victorio - zażądał. Nawet nie drgnęła. Nie miała zamiaru pomagać temu bezczelnemu sukinsynowi w ujarzmianiu. Zatonął w niej, zmuszając ją do uległości. Wbił się w nią na głębokość góra trzech centymetrów, a potem się wycofał. Drażnił się z nią przez chwilę, a potem znowu lekko w nią wszedł. Victoria przycisnęła twarz do kołdry i jęknęła, czując spazmatyczne skurcze. Na próżno jednak usiłowała wsunąć go w siebie tam, gdzie potrzebowała go najbardziej. - Jeśli rozłożysz nogi, dostaniesz, czego chcesz - powiedział. Uniosła głowę. - Chcę przywiązać cię do łóżka, żeby cię torturować - wycedziła. - Nie odwrotnie. Jego tubalny śmiech sprawił, że się wzdrygnęła. Prawda była taka, że ją pociągał, niezależnie od tego, co robił i mówił. - Ale to by ci się podobało znacznie mniej niż to, co teraz robimy - zauważył. - Chrzanić te gierki, Max. Nie możemy się zwyczajnie pieprzyć? - Chcę cię pieprzyć właśnie w taki sposób, a nie inny. - A co z tym, czego ja chcę? - spytała z obrażoną miną. - Ty chcesz tego samego, kotku, chociaż wolałabyś nie chcieć. Jesteś tak spięta, że zrobiłaś się ciasna jak zaciśnięta pięść w aksamitnej rękawiczce. Muszę nad tobą popracować. Max z konsekwentną cierpliwością pieścił ją ledwie zanurzoną główką penisa, aż zdradzieckie ciało Victorii przeszył lekki dreszcz rozkoszy. Była gotowa i wiedziała, że jeszcze chwila, a całkiem straci panowanie nad sobą. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zmienić formy i nie odejść, ale wtedy nie mogłaby uprawiać seksu z Maxem, co było dla niej niewyobrażalne. Wobec tego zapomniała o dumie i szerzej rozchyliła nogi z myślą, że on zapłaci za to później. Natychmiast zanurzył się w niej tak głęboko, że wstrzymała oddech, nie mogła zebrać myśli i skoncentrowała się na pulsującym penisie Maxa. Gdy dotknął twardym brzuchem jej związanych rąk, poczuła wilgotny pot, który przemoczył jego podkoszulek. Ten mag najwyraźniej nie panował nad sobą tak idealnie, jak to się na pozór wydawało. Chwyciła go za podkoszulek i przytrzymała. Z rękami opartymi na materacu Max poruszył się w niej i przystąpił do miarowej, głębokiej penetracji. Poruszając się, zmieniał kąt i siłę zanurzenia, z wprawą pobudzając Victorię.

Mimowolnie zadrżała, a z jej gardła wydobył się pomruk aprobaty. - Czujesz się osłabiona? - spytał. - Czujesz się gorsza, bo twoje ciało służy mojej rozkoszy, a nie twojej? Chciała się odgryźć, kłócić, walczyć, ale nie mogła. Tak dobrze było nie robić nic, tylko przyjmować to, co jej dawał. W końcu była z natury leniwą kotką. - Z natury posłuszną - poprawił ją. Zrozumiała, że czyta w jej myślach. Zaczęło się poskramianie. Przesunął rękę wyżej na jej udo i mocniej rozchylił jej nogi, żeby brać ją jeszcze głębiej. Teraz przy każdym pchnięciu uderzał ją twardymi jądrami. Sycząc cicho, zacisnęła się wokół niego. Zaklął i zadrżał, nie panując nad ciałem. Victoria nagle uświadomiła sobie, że był równie bezradny jak ona. Próbowała wykorzystać swoje ciało, by go skusić, a on się na to złapał. Mimo pozornej kontroli zaczął ten wieczór zupełnie inaczej, niż zamierzał, gdyż górę wzięło pożądanie. Nawet teraz, gdy wbijał palce w jej biodra i napinał uda, słyszała jego głośny oddech. Uświadomiwszy sobie, że nie tylko ona odczuwa tę nieoczekiwaną, fizyczną fascynację, odprężyła się i z jękiem opadła na łóżko. To nie był dowód uległości. Między nimi zapanował impas. Na ustach Victorii pojawił się chytry uśmiech.

ROZDZIAŁ TRZECI Max upił łyk kawy i zapatrzył się przez okno na hotel St. John po drugiej stronie ulicy. Oddychał głęboko, spokojnie, całkowicie skupiony na oczyszczaniu umysłu. Musiał zdławić niepokojące podniecenie, które nie chciało minąć. Gdzie się podziała jego samokontrola? Nie mógł zaprzeczyć, że przy Victorii rządził nim głód, przy którym cel misji schodził na drugi plan. Jego kotka okazała się w łóżku dziką, namiętną tygrysicą. Przywiązanie jej do mosiężnych prętów było rozkoszne i jednocześnie niezbędne. W ostatnich dwóch tygodniach często to robił. Za każdym razem powtarzała, że jej się to nie podoba, ale on znał prawdę. Wiła się, jęczała i przeklinała, co nieodmiennie go rozbudzało. Musiał zaciskać zęby, żeby trzymać podniecenie na wodzy. Potem jednak odpuszczał sobie kontrolę i pieprzył Victorię godzinami, do całkowitego wyczerpania, porzucając misję na rzecz obezwładniającej rozkoszy. Rada o tym wiedziała. Twój brak postępów budzi nasze niezadowolenie, usłyszał raptem godzinę temu. - Dostałem bardzo mało czasu - odparł. Naszym zdaniem żadna ilość czasu nie wystarczy do poskromienia tego zdziczałego chowańca. Nie nadaje się do rehabilitacji. - Nieprawda - odparł ostro. - Dotąd nigdy mnie tak nie pośpieszaliście, a to najtrudniejszy przypadek, jaki miałem. Minęły dziesiątki lat Nasza cierpliwość jest na wyczerpaniu. Cicho klnąc, Max odwrócił się od okna, chwycił płaszcz i wyszedł z kawiarni. Czas się skończył. Nie mógł zawieść. Porażka oznaczałaby nie tylko ujmę na jego honorze, ale i śmierć Victorii. Przeszedł przez ruchliwą ulicę i pchnął obrotowe drzwi hotelu St. John. Na progu budynku, jeszcze przed opuszczeniem wejścia, użył mocy, aby przenieść się na najwyższe piętro, gdzie pracowała Victoria. Poczuł przypływ podniecenia na samą myśl o tym, jaka jest zajęta. Uwielbiał inteligentne kobiety, a Victoria była bystrzejsza od większości z nich. Stanowiła też twardy orzech do zgryzienia. Naprawdę bezbronna była tuż przed orgazmem, więc utrzymywał ją na krawędzi, raz za razem, wchłaniając nagły zalew jej myśli i wspomnień. Chłonął miłość, którą niegdyś darzyła Dariusa, i dojmujący ból po jego stracie. Te fragmenty jej duszy zawsze doprowadzały go do orgazmu, a poczucie więzi sprawiało, że oddech wiązł mu w płucach. Erekcja stawała się coraz bardziej dokuczliwa. Odkąd poznał Victorię, przeżył więcej orgazmów, niż to się wydawało możliwe, i dlatego poczynił tak niewielkie postępy. Właściwe poskromienie wymagało od łowcy powściągliwości. Powinien gdzie indziej znaleźć ujście dla swoich pragnień i panować nad pożądaniem, ale żadna kobieta poza Victorią go nie pociągała. - Dzień dobry panu - powitała go recepcjonistka, rzucając mu powłóczyste spojrzenie. Pstryknął palcami i w ułamku sekundy wspomnienie jego wizyty zniknęło z jej myśli. Wiedziała jedynie, że szefowa jest bardzo zajęta i nie wolno jej przeszkadzać, i że chwilowo nie przyjmuje gości ani nie odbiera telefonów. Max bez pukania wszedł do gabinetu Victorii i rzucił proste zaklęcie, dzięki któremu żaden przypadkowy obserwator nie miał szansy zobaczyć, co robią za szklaną ścianą pomieszczenia. Victoria uniosła brwi na widok nieoczekiwanego gościa. - Witaj, Max. - Odłożyła długopis.

Gdy wymawiała jego imię, poczuł jeszcze większe podniecenie. - Witaj, kotku. - Uśmiechnął się, gdy zobaczył, jak przebiegł ją lekki dreszcz. Ona też nie była ze stali. - Jestem zajęta. - A zaraz będziesz jeszcze bardziej - odparł. Odstawił kawę, a na biurku pojawiła się nagle pięknie zapakowana paczuszka. Victoria uśmiechnęła się drapieżnie. - Prezent? - powiedziała. - To urocze. Długimi, zmysłowymi palcami chwyciła lawendową wstążkę i rozdarła granatowy papier. Wewnątrz znajdowało się misternie rzeźbione drewniane pudełko. Max z fascynacją przyglądał się, jak Victoria dotyka napisu na wieczku: „Prawdziwej wolności zaznasz tylko w moich okowach". Milczała, ale obserwował ją jak na wytrawnego łowcę przystało i zauważył, że jej sutki stwardniały pod białym jedwabiem. Victoria niespiesznie wyjęła z pudełka parę obitych aksamitem i połączonych delikatnym złotym łańcuszkiem klamerek na sutki. - Zastanawiałam się, kiedy zechcesz wprowadzić zabawki - powiedziała lekko zadyszanym głosem. - Zwlekałeś dłużej niż większość. Sugestia, że nie był wyjątkowy, lecz stanowił kolejne ogniwo w długim łańcuchu irytujących facetów, sprawiła, że Max uniósł rękę i ze złością skierował moc na dokumenty, rozsypując je po całym biurku. Przy okazji dostało się też Victorii, która wraz z fotelem raptownie odjechała w stronę okna. Ruszył ku niej ze zmrużonymi oczami, zaciskając dłoń w pięść, aby zatrzymać Victorię tuż przed szybą. Lekko zadyszana, patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Wyglądała na wystraszoną, ale dobrze wiedział, że to podniecenie. Dostrzegał to w jej myślach także dzięki więzi, która z każdą spędzoną wspólnie chwilą coraz bardziej zbliżała ich do siebie. Nigdy jeszcze nie czuł niczego takiego do kobiety. Odnosił wrażenie, że znalazł idealnie pasujący element układanki. - Kotku... - mruknął i sprawił, że uniosła się nad podłogę. Teraz ich oczy znajdowały się na jednakowej wysokości, a Victoria przylegała plecami do okna. Wsunął dłonie w jej krótko przycięte włosy, a wtedy zamruczała i otarła się o niego. Jej kolczyki musnęły jego policzki. Cofnął się, ale przez cały czas przygważdżał ją mocą do okna. Unieruchomił jej ręce po bokach głowy, przez co przybrała uległą pozę. Tylko tutaj, w jej siedzibie, możliwe było prawdziwe okiełznanie. Tutaj rządziła -aż do jego przybycia. Musiała nauczyć się tej lekcji. Gdy sięgał do guzików swojej koszuli i je rozpinał, to samo działo się z guzikami bluzki Victorii. Uśmiechnął się, czując poluzowujący się pasek. Był zadowolony z jej inicjatywy. - Szybki numerek? - Oblizała wargi. - Nie taki szybki - sprostował i zdjął koszulę. - Jesteś nienasycony. - Uwielbiasz to. Max patrzył z fascynacją, jak zapięcie z przodu jej stanika się rozpina, a miseczki opadają na boki. Klamerki uniosły się z podłogi i zacisnęły na sutkach Victorii. Syknęła cicho. Widok jej bladych jędrnych piersi z nabrzmiałymi sutkami sprawił, że Max zapragnął natychmiast oswobodzić penisa. - Och, Max... - zamruczała. - Jakie masz wielkie przyrodzenie. Uśmiechnął się do niej drapieżnie. Bawiło go, jak przekomarza się z nim, choć jest całkiem bezradna.

- Żeby cię lepiej pieprzyć, moja droga - odparł. Boczny zamek w jej krótkiej spódnicy rozpiął się płynnie, a cienki materiał opadł na podłogę razem z czarnymi koronkowymi figami i szpilkami. - To jednak zostawimy na później. Teraz wypieprzę cię tym. Victoria przełknęła ślinę na widok lekko zakrzywionego wibratora w jego dłoni. Był długi i gruby, niemal identyczny jak penis Maxa. Nie odrywając wzroku od Victorii, Max nasmarował go obficie lubrykantem. - Nie chcę tego czegoś. - Skrzywiła się kapryśnie. - Chcę ciebie. Max zawahał się na chwilę, po czym pocałował ją w usta, żeby nie skupiała się tak na wzmacnianiu więzi między nimi. Chcę ciebie. Takie proste słowa, ale dla niej niebezpieczne. Nie była to potrzeba niezbędna do pojawienia się obroży, jednak niewiele już brakowało. Tymczasem poczuł niepokój, choć powinien być zadowolony ze zwycięstwa. Zakładał, że zatriumfuje, gdyż taki cel sobie postawił, ale nie sądził, że stanie się to tak szybko. Był przekonany, że wcześniej będzie musiał doprowadzić ją do szaleństwa. Nie mógł tego zrobić, będąc w niej. Zapominał o Radzie, kochając się z Victorią, gdyż w takich chwilach myślał tylko o niej i o własnych potrzebach. Rada mogła iść do diabła. Z zamkniętymi oczami wdychał głęboko zapach Victorii, a jego palce delikatnie drażniły ją między udami. Pragnął jej przez cały ranek, odkąd ją opuścił. Nie mógł o tym nie myśleć, choć minęło zaledwie kilka godzin. To było dla niego zbyt długo. Wiedział, że ich wspólne chwile wkrótce dobiegną końca, więc cieszył się każdą sekundą i wściekał na myśl o tym, że Victoria spędza czas również na pracy i interakcjach z innymi ludźmi. Była zuchwała, zalotna i złośliwa, jak prawdziwa kocica. Drażniła się z nim i go uspokajała, co dawało mu głęboką satysfakcję. A on przygotowywał ją na wieczność z innym mężczyzną. Na myśl o tym poczuł bolesny ucisk w piersi i zacisnął zęby. Otrząsnął się z tych rozważań i skoncentrował na chwili obecnej. Przynajmniej Victoria przeżyje. Jeśli miał ją stracić, lepiej, żeby była z innym magiem, niż zginęła. Pojękiwała cicho, gdy ją pieścił, i usiłowała się odsunąć, jednak nie mogła poradzić sobie z mocą, która jej to uniemożliwiała. - Max - szepnęła. - Pozwól się dotknąć. Pokręcił głową, nie chcąc przerywać pocałunku. - Chcę cię dotknąć, do cholery! - Szarpnęła się. - Powinnaś chcieć tego, czego ja chcę - powiedział. - Moja rozkosz jest twoja. Mój głód również. - A twoje pożądanie? - zapytała cicho. Usłyszała, jak w odpowiedzi głośno zazgrzytał zębami. Nagle już jej nie dotykał. W jego uwodzeniu ostatnio kryła się desperacja. Przychodził do Victorii w ciągu dnia, choć mieli być ze sobą już za kilka godzin... Jak często przyłapywała się na marzeniu o Maxie, na wspominaniu poprzedniej nocy? Każdego wieczoru dla niej gotował, brał z nią prysznic, mył jej włosy. Zdarzały się też ostrzejsze momenty, nie tylko te czułe. Chwile wielkiej namiętności, gdy wpadał do niej i od razu rzucał ją na podłogę, aby na dzień dobry przeszyć ją głęboko penisem. Brał to, czego pragnął, bez pytania, jak gdyby mógł bezkarnie korzystać z jej ciała. To ją uwodziło, przypominało jej o bliskim, intymnym związku między magiem a chowańcem. Jednak Max fascynował też ukrytą w Victorii kobietę. W swoim ludzkim życiu dysponowała

wielką władzą, była odpowiedzialna za tysiące podwładnych, dlatego też poddawanie się dominacji Maxa sprawiało jej ulgę i przyjemność. Darius traktował ją jak równą sobie. Max nigdy nie dawał jej zapomnieć, że on tu rządzi. Jednak jego słowa go zdradziły, ujawniły głębię uczucia. Powinnaś chcieć tego, czego chce twój pan. Jego rozkosz jest twoja, jego głód jest twój, jego pożądanie jest twoje. Max postawił się w roli jej pana i całym sercem pragnęła mu się podporządkować. W jego towarzystwie niepokój dręczący ją od lat niemal całkiem znikał. Przy Maxie nie czuła się taka samotna. Tylko z Dariusem doświadczała podobnego komfortu. Teraz przybrała na wadze i odnalazła przyjemność w spożywaniu posiłków z kimś, kto pragnął jej szczęścia. Była szczęśliwa, ponieważ on o to zadbał. Tak, najważniejszym aspektem ich relacji było satysfakcjonowanie go, jednak to, co dawało Maxowi rozkosz, również i jej sprawiało przyjemność. Patrzyła na niego nieufnie, gdy podchodził. Wibrator, śliski od lubrykantu, był wycelowany między jej nogi. Max pochylił się i polizał usta Victorii. - Rozsuń uda - rozkazał jej. - Zmuś mnie - oświadczyła buntowniczo. Wystarczył lekki ruch jego ręki, aby siła magii rozwarła jej nogi. Victoria bała się, lecz jednocześnie nie mogła się doczekać tego, co się za chwilę wydarzy. - Jesteś rozkosznie wilgotna - ocenił z aprobatą i przesunął mokrą główką wibratora. - Lubisz poczuć w sobie twardego penisa, co? - Lubię twojego twardego penisa. - Gwałtownie wciągnęła powietrze do płuc, usiłując wsunąć w siebie wibrator. - Najpierw się pobawimy - mruknął i wepchnął go w nią, ale tylko na kilka centymetrów. Victoria poruszyła biodrami, wyraźnie nieusatysfakcjonowana. -Max! - Cicho, zaraz dostaniesz więcej. Delikatnie poruszał sztucznym penisem, drugą ręką zaś chwycił łańcuszek między jej piersiami i lekko za niego pociągnął. Delikatny ból przeszył jej biust i rozlał się po całym tułowiu. Victoria krzyknęła, choć sama nie wiedziała, czy z rozkoszy, cierpienia czy też z frustracji. - Spokojnie - uciszył ją i wreszcie zatopił w niej cały wibrator. Popatrzyła Maxowi prosto w oczy. Nie rozumiała, dlaczego bierze ją w taki sposób i jak mogłaby mu ofiarować to, czego pragnął. W końcu dała za wygraną, opuściła powieki i poddała się rozkoszy pieprzenia długimi, gładkimi posunięciami. - Proszę - wyszeptała, przyciskając policzek do chłodnego szkła. - O co prosisz? - Przejechał językiem po jej obolałym sutku, a potem zacisnął wargi jednocześnie na nim i na klamerce. - Chcę ciebie. Oderwał usta od jej piersi i przyśpieszył. Kołysała biodrami, pobudzając się coraz bardziej, a on jęknął i przywarł do niej śliską od potu skórą. - A ty mnie chcesz, Max? - wydyszała. Pragnęła orgazmu, potrzebowała czegoś więcej niż sztucznego penisa. - Doprowadzasz mnie do szału. - Dotknął wilgotnym czołem jej policzka. - Czy to znaczy „tak"? Gdyby potwierdził... Jeśli czuł taką samą bliskość jak ona... Oddałaby wszystko, żeby znaleźć

miłość po raz drugi. Nawet jeśli Max jej nie kochał, to i tak od dwóch wieków nie doświadczyła równie silnych emocji. Jego ręka nagle znalazła się na szyi Victorii, a usta na wargach. Elementem poskromienia była zdolność odczytywania myśli poskramianej istoty, ale w tym momencie ona również znała jego pragnienia. Całe napięcie ulotniło się z jej ciała; całkowicie poddała się pożądaniu. - Proszę cię - szepnęła. - Potrzebuję cię... Max odchylił głowę Victorii na ułamek sekundy przed pojawieniem się obroży. Cienka czarna wstążka wyglądała niewinnie, jednak więziła ją znacznie skuteczniej niż jakiekolwiek łańcuchy. Miała zniknąć po sparowaniu Victorii z magiem, stać się jej integralną częścią, podobnie jak nowy pan. Max z satysfakcją wysunął z niej wibrator, zdjął zaklęcie i chwycił jej bezwładne ciało, nim osunęło się na podłogę. Przytulił ją mocno, a następnie wykorzystał moc, by przenieść ich oboje do swojego penthousea. Tam położył Victorię na atłasowej pościeli, dotknął jej ud, po czym je rozsunął. Popatrzył jej głęboko w oczy. Na myśl, że pozostało im zaledwie kilka godzin, ścisnęło mu się serce. Pochylił się nad Victorią, podziwiając kształty, których nabrała pod jego opieką. Nie wydawała się już wychudzona. Gdy chwycił jeden z jej przegubów i przełożył go nad jej głowę, nie odrywał od niej spojrzenia. Za pomocą magii przyciągnął wiszący u wezgłowia aksamitny sznur i starannie związał nim Victorię. - Max - szepnęła tylko. Nie znał równie potężnej kobiety, ani w ich świecie, ani wśród ludzi. Poddanie się jego żądaniom było darem tak cennym, że Max poczuł ból w sercu. Piekły go oczy, miał ściśnięte gardło. Jego kotka. Jego. Wziął ją stanowczym pchnięciem, które połączyło ich w jedność. Z jego gardła wyrwał się chrapliwy okrzyk, gdyż momentalnie zaczęła szczytować i poczuł jej mocne, gwałtowne spazmy. Tuląc rozdygotane ciało Victorii, Max poruszał się w niej łagodnie, aby przedłużyć jej rozkosz. Później, gdy nieco się uspokoiła, splótł jej palce ze swoimi i zabrał ją na kolejną przejażdżkę, tym razem ostrzejszą, bardziej gwałtowną, której celem było brutalne uwolnienie jego własnej namiętności. Ich biodra zderzały się niemal boleśnie, a jego penis penetrował ją głęboko. Victoria bez sprzeciwu przyjmowała jego namiętność. Ciężki oddech Maxa niemal całkiem zagłuszał jej chrapliwy głos. - Tak... - powtarzała raz za razem, poruszając się pod nim. - Tak... tak... tak... Mógł ją tyle nauczyć, zabrać w tyle miejsc, dać jej tyle wolności... Był jednak łowcą, przeszkolonym do tego, by dołączyć do Rady, a członkowie Rady nie trzymali Chowańców. Mimo to nie chciał jej stracić. Musiał ją zachować. To pragnienie pojawiło się tak niespodziewanie, że zgubił rytm i na moment zamarł. - Nie! - krzyknęła, wijąc się pod nim. - Nie przestawaj. Proszę... Jak mógłby odejść? Poświęciła życie, które zbudowała dla siebie, aby być z nim. Postanowił zrobić to samo dla niej. Pragnął to zrobić. - Nigdy - warknął. - Nigdy nie przestanę. Jesteś moja. Moja... Victoria w milczeniu przebrała się w czarną togę. Chowańcy wkładali ten strój, gdy mieli stanąć przed obliczem Rady. Zatrzymała szatę na dzień, w którym stawi czoło członkom Rady i dokona

zemsty. Teraz jednak nosiła się z zupełnie innym zamiarem. Przygotowując się do wyjścia, nie odrywała oczu od mężczyzny w łóżku. Max wyglądał bosko - leżał na brzuchu, a czerwony atłas częściowo odsłaniał jego biodra. Pragnęła go dotknąć, obudzić, po raz ostatni popatrzeć w szare oczy. Był bardzo niebezpieczny, nawet we śnie. Po jej policzkach popłynęły łzy. Gdy się kochali, stracił czujność i jego myśli oraz uczucia zalały ją potężną falą pragnienia i czułości. Zrozumiała, że chce zrezygnować ze wszystkiego, na co pracował. Nie mogła na to pozwolić. Nie mogła go stracić tak, jak straciła Dariusa. Członkowie Rady wściekliby się, gdyby po raz drugi wystawiła ich na pośmiewisko. Ich złość już raz doprowadziła do śmierci ukochanego Victorii. Nie zamierzała poświęcać drugiej osoby, do której tak bardzo się zbliżyła. Lepiej, żeby żyli osobno, niż żeby zginął. Zasłoniła usta dłonią, by stłumić jęk bólu, i wyszła.

ROZDZIAŁ CZWARTY W chwili gdy Max budził się po głębokim śnie, zrozumiał, że Victoria zniknęła. Odkąd pojawiła się obroża, ich związek stał się tak bliski, że Max wyczuwał Victorię w sobie. Teraz brakowało mu jej ciepła, jednak nie był sam. Raz jeszcze przerosłeś nasze oczekiwania, oznajmiła Rada tonem pełnym satysfakcji. Chowaniec wrócił do społeczności i twierdzi, że nie byłoby to możliwe bez twojej mocy i doświadczenia. Jesteśmy zadowoleni. Max wstał z łóżka i szybko włożył luźne spodnie od dresu. Jego serce galopowało w panice. - Gdzie ona jest? Przygotowuje się do uroczystości poleczenia. - Co takiego? Spojrzał na zegarek przy łóżku i zacisnął pięści. Jeszcze dwie godziny temu był w niej, a teraz miała się związać z innym mężczyzną? - Po co ten cholerny pośpiech? - warknął. - Dopiero niedawno założyłem jej obroże! Szkolenie jeszcze nie dobiegło końca. Jak ona mogła? Wściekłość niemal go zamroczyła. Uznaliśmy, że najbezpieczniej i najlepiej będzie szybko znaleźć jej partnera. Tresurą zajmie się jej mag. - Który? Wybrano Gabriela. Poza tobą to jedyny mag, który ma wystarczającą moc. Rozbolała go szczęka od zaciskania zębów. Gabriel był potężny, uchodził za przystojnego, cieszył się takim samym powodzeniem u kobiet jak Max, ale trzymał się z dala od mroczniejszej magii. Max uważał to za wadę. Gabriel nie przekroczyłby pewnych granic, przez co groziła mu porażka. Taka słabość dawała przewagę Victorii, którą należało trzymać krótko. Max miał tylko jedną słabość i potrzebował jej do kontrolowania Victorii, Tą słabością była ona sama. Nie istniała granica, której by nie przekroczył, żeby zdobyć to, czego chciał. Dowiódł tego, rezygnując ze swoich ambicji i porzucając znane sobie życie, żeby ją osaczyć. Victoria zapatrzyła się na swoje odbicie, gdy służebne poprawiały jej szaty przed nadchodzącą uroczystością. Miała przekrwione, zapuchnięte oczy, podkrążone od płaczu i braku snu. Zapomniała, kim był Max, widziała go tylko oczami zakochanej kobiety. Nie chciała pamiętać, że to łowca i przyszły członek Rady. Spędził wieki na metodycznej pracy, żeby osiągnąć cel, jej poświęcił zaledwie dwa tygodnie. Była tylko jednym ze zleceń, które dotąd otrzymał, a w przyszłości czekały go nowe. Z czasem miał o niej zapomnieć Na tę myśl ściskało się jej serce. Ból był tak przenikliwy, że aż syknęła. Odprawiwszy służki, chwyciła brzeg toaletki i zaczęła pośpiesznie oddychać. Od tak dawna przebywała poza społecznością, że nie wiedziała, kim jest Gabriel, ale kobiety wokół niej trajkotały, jakie ma szczęście. Owszem, dręczyła ją tęsknota za mężczyzną, który posiadł jej ciało i ofiarował oszałamiającą rozkosz, ale doszła do wniosku, że za dziesięć lub dwadzieścia lat pewnie uda się jej tolerować dotyk Gabriela... - Nigdy się o tym nie przekonasz, kotku – rozległ się zachrypnięty, znajomy głos. Uniosła wzrok i napotkała chmurne spojrzenie szarych oczu.

- Max - szepnęła, a jej ręce zwilgotniały na jego widok. Był bosy i na wpół nagi, miał na sobie tylko luźne spodnie, które zwisały mu na biodrach. Złocista skóra na szerokich ramionach połyskiwała, podkreślając rozbudowane mięśnie. Victorii zaschło w ustach, a jej piersi stwardniały z pożądania, jak gdyby nie pieprzyli się do upadłego zaledwie kilka godzin temu. Max podszedł do niej zdecydowanym krokiem. Siedziała nieruchomo, przygwożdżona jego spojrzeniem. Z wrażenia przestała oddychać i po chwili poczuła, że palą ją płuca. Wtedy gwałtownie zachłysnęła się powietrzem i cicho krzyknęła, gdy chwycił ją za kark i pociągnął za kosmyki włosów. Wpatrywała się w niego ze strachem i pożądaniem; jego złość jednocześnie ją przerażała i podniecała. - Postanowiłem cię zatrzymać - warknął, a następnie ją pocałował. Niemal rozpłynęła się w jego ramionach. Podtrzymał ją i mocno przytulił, a jego policzek zwilgotniał od jej łez. - Rada cię ukarze - jęknęła Victoria łamiącym się z wrażenia głosem. - Nie mogę cię utracić... - Przecież po to się tu zjawiłaś. Pocałował ją, a ona rozchyliła wargi i westchnęła z aprobatą, w milczeniu prosząc o więcej. Dał jej to, czego chciała, pieścił ją językiem tak umiejętnie, że traciła dech. Objął ją jedną ręką, drugą zaś przycisnął do jej piersi, drażniąc ją i ugniatając tak, jak Victoria lubiła najbardziej. - Pozwól, że będę narzędziem twojej zemsty - szepnął, muskając wargami jej usta. To był jego dar dla niej. Victoria przełknęła ślinę, zdumiona tą propozycją i przerażona jej potencjalnymi konsekwencjami. - Max... - odezwała się po chwili. Nadal nie spuszczał z niej spojrzenia. - Masz swoją pracę podczas dnia, ale twój prywatny czas należy do mnie - oznajmił. - Będziesz mi służyła, będziesz mnie słuchała i zadbasz o moje potrzeby. Nigdy nie zakwestionujesz moich poleceń i niczego mi nie odmówisz. Będę robił z twoim ciałem rzeczy, które wystawią cię na wyjątkowo trudną próbę. Czasem zechcesz mi odmówić, ale i tak zrobisz to, czego pragnę. To twoje zobowiązanie. Przytulił ją mocno i dotknął ustami delikatnego miejsca u nasady jej szyi. - Ja będę się o ciebie troszczył - dodał ciszej. - Zapewnię ci opiekę pod każdym względem. Jeśli potrzebujesz zemsty, żeby się uwolnić od przeszłości, pomogę ci. Jesteś moim największym skarbem, Victorio, i zawsze będę cię tak traktował. Objęła go mocno rękami. - Chcę dorwać Triumwirat - szepnęła. Żeby to jej dać, musiałby zignorować wolę Rady, do której od tak dawna pragnął dołączyć. Victoria nie znała całej prawdy o tamtej dawno minionej nocy. Ze strony Triumwiratu groziło im śmiertelne niebezpieczeństwo. Bez wahania skinął głową, ale zdradziło go drgnięcie szczęki. - Będziesz mnie kochała tak jak jego? – zapytał wprost. - Potrafisz? Victoria odetchnęła głęboko. Jej serce wyrywało się do Maxa, a uczucia, choć równie silne, były zupełnie odmienne od tych, którymi darzyła Dariusa. Dopiero niedawno zaczęła dostrzegać, jak wiele ukrywała przed Dariusem i jak wiele już dzieliła z Maxem - mężczyzną, który pokazał jej, jak powinna pogodzić się ze swoją naturą i cieszyć się nią w jego bezpiecznych objęciach. - Tak, Max - obiecała. - Potrafię.

Musieli nauczyć się wszystkiego od początku i wspólnie to kontrolować. Nie mogę się doczekać, kiedy zaczniemy, rozległ się pewny siebie głos Maxa w jej głowie, napełniając ją odwagą. Czekało ich niełatwe zadanie... Me lubisz łatwych zadań, kotku. Victoria uniosła ku niemu usta, a on ją pocałował. Wyczuła, że Max śmieje się cicho i mimowolnie odpowiedziała mu tajemniczym uśmiechem.

CZĘŚĆ DRUGA CZARNA MAGIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY Kwadrans przed północe, godzina czarów Wigilia Ulicą szedł wysoki, ubrany na ciemno mężczyzna. Było w nim coś fascynującego, co przyciągało spojrzenia wszystkich zgromadzonych przy oknie w barze U Richiego. Nieznajomy zdawał się tego nie zauważać. Patrzył wprost przed siebie stanowczym wzrokiem, jakby miał jasno ustalony cel. Trudno było sprecyzować, co w nim przykuwa uwagę. Może jego szerokie ramiona i grzywa czarnych włosów, a może zmysłowy krok, elegancki i drapieżny? Albo twarz o klasycznych, lecz surowych rysach i wyrazistych ustach? A może po prostu chodziło o to, że była Wigilia, czas, w którym powinien siedzieć w ciepłym i przytulnym domu, wśród bliskich, nie zaś zmierzać nie wiadomo dokąd po zaśnieżonej ulicy. Miał oczy szare jak burzowe chmury i otaczała go aura niezachwianej pewności siebie. Od razu dało się wyczuć, że z kimś takim nie warto zadzierać. - Ten facet na bank potrafi wypieprzyć kobietę aż do bólu. Mogę się założyć - wyszeptała żona Richiego do swojej kuzynki. - Myślisz, że prowadzi zapisy dla chętnych? Bar był zamknięty dla klientów, ale roiło się w nim od krewnych i przyjaciół Richarda Bowesa. Dzieci okupowały automat z napojami i piły mleczne koktajle, mężczyźni zaś gotowali w kuchni, przy okazji opowiadając pieprzne dowcipy. Z głośników dobiegał śpiew Franka Sinatry, a radosny śmiech wypełniał całą salę. Przystojniak zatrzymał się na rogu ulicy i wyciągnął ręce, a wtedy smukły czarny kot, który pojawił się znikąd, skoczył prosto w jego objęcia. Wcześniej mocno padało i płatki śniegu nadal wirowały na wietrze, jednak błyszczące futro zwierzęcia wydawało się całkowicie odporne na warunki pogodowe. Mężczyzna też nie wyglądał na zmarzniętego. Delikatnie trzymając kota, drapał go za uszami i po grzbiecie. Zwierzę wspięło się po jego piersi i zielonymi oczami popatrzyło przez ramię mężczyzny na ludzi w restauracji. Wydawało się rozbawione zazdrosnymi spojrzeniami kobiet. Wszystkie panie z rodziny Bowesów marzyły, żeby choć przez moment być tym kotem. Migotliwe lampki choinkowe w restauracyjnych oknach rozjaśniały feerią barw zarówno lśniącą sierść kota, jak i gęste włosy mężczyzny, tworząc niezwykłą gwiazdkową scenerię. Po chwili mężczyzna z kotem na rękach ruszył przed siebie, skręcił za róg i zniknął. Max Westin jęknął cicho, czując koci język za swoim uchem. - Kotku... - powiedział ostrzegawczo. Jesteś pyszny, zamruczała Victoria w jego głowie. - Już rozumiem, dlaczego najwyżsi rangą magowie nie trzymają Chowańców. - Przytulił ją mocniej, żeby złagodzić szorstkie słowa. - Rozpraszasz mnie. Jestem ci niezbędna, odparła ze śmiechem. Nie mógłbyś beze mnie żyć. Max nie odpowiedział, ale oboje wiedzieli, że to prawda. Kochał ją bez opamiętania i cieszył się z więzi, która ich połączyła. Victoria była z nim w każdej chwili. Ich myśli i emocje się mieszały, a jej moc potęgowała moc Maxa. Zawsze byli razem, nawet gdy dzielił ich fizyczny dystans. Już nie potrafił bez niej oddychać. Stanowiła jego integralną część i nie chciał, aby to się kiedykolwiek

zmieniło. Dawniej, gdy był łowcą rządzącej całą magiczną społecznością Rady Najwyższej, przypadały mu najtrudniejsze zlecenia, przede wszystkim związane z niszczeniem tych, którzy parali się czarną magią i byli straceni dla świata. Wszystko wskazywało na to, że dołączy do Rady, a było to wyróżnienie tak rzadkie, że niewielu pamiętało poprzednią nominację. Przed awansem otrzymał ostatnie zlecenie: miał okiełznać albo zabić Victorię St. John, chowańca, który zdziczał z rozpaczy po śmierci ukochanego maga. Max nie mógł zapomnieć ich pierwszego spotkania i tego, jakie wrażenie wywarła na nim Victoria. Szczupła i długonoga, o wielkich zielonych oczach i krótkich czarnych włosach, miała w sobie wrodzoną zmysłowość kotki oraz ciało kobiety stworzonej do seksu. Podświadomie od samego początku wyczuwał, że Victoria jest mu przeznaczona. I ona miała tego świadomość, a jednak przez pewien czas bawili się w kotka i myszkę, aż sytuacja stała się poważna. Rada zmusiła ich do podjęcia wyboru. Mogli albo postąpić zgodnie z jej zaleceniami, albo pozostać ze sobą. Żadne z nich się nie zawahało, choć byli świadomi konsekwencji. Czuje ich, powiedziała nagle Victoria. W jej głosie nie było nawet śladu rozbawienia. - Ja też - odparł na głos. Mówili o Triumwiracie, którego członkowie odpowiadali za śmierć poprzedniego maga Victorii, Dariusa. On także miał wstąpić do Rady. Był ostatnim magiem, którego zamierzano tak uhonorować, zanim Max zwrócił na siebie uwagę Rady. Rozgniewani decyzją Dariusa, który wybrał Victorię zamiast miejsca w Radzie, jej członkowie zemścili się, zmuszając maga i jego chowańca do samotnej potyczki z Triumwiratem. Darius powinien był odmówić, gdyż wiedział, że siły są nierówne, a starcie musi się skończyć jego śmiercią. Powinien był walczyć o pozostanie z Victorią i chronić ją przed machinacjami Rady. Tak postąpiłby Max. A jednak teraz chcesz walczyć z Triumwiratem, pomyślała. - Dla ciebie. Taką złożył Victorii obietnicę, gdy zażądał jej dla siebie: chciał od niej uległości w zamian za zniszczenie Triumwiratu. Nie prosiła go o to, sam się upierał, gdyż w gestii pana pozostawało dopilnowanie, aby jego poddana czuła się szczęśliwa. Victoria potrzebowała zamknięcia tej sprawy, a on postanowił o to zadbać. Kocham cię, usłyszał w myślach. Wiedział, że to szczere słowa. Miłość Victorii była tak potężna, że nie dopuszczała do tego, by mrok zawładnął jego duszą. Flirtowanie z czarną magią było niebezpieczne, gdyż ciemna strona uwodziła. Max nie był pewien, kim mógłby się stać za kilka stuleci, gdyby nie miał Victorii. - Ja też cię kocham, kotku. Nieoczekiwanie rozpętała się śnieżyca, przez co niewiele było widać. Wiatr się wzmógł, białe płatki fruwały jak oszalałe. Powinni być teraz w domu, tulić się nago przed kominkiem, spoceni po cielesnych uciechach, a nie drżeć od chłodu, który ich otaczał i wypełniał. Dzięki magii Maxa nie mokli, gdy skręcili za róg ulicy i znaleźli się w zaśmieconym zaułku. Nagła zadymka była pokazem siły Triumwiratu i przypomnieniem, że trzej bracia są niezwykle potężni. Nie chodziło o liczebną przewagę, lecz o to, że czerpali siłę ze Źródła Wszelkiego Zła. Max i Victoria mieli wsparcie tylko w sobie. Wiedzieli, że gdy wyczerpią się zapasy magii, nic im nie pozostanie, a

Rada nie przyjdzie z pomocą. Członkowie Rady nie chcieli usankcjonować tej walki, gdyż byli świadomi, że Max i Victoria pragną tego ponad wszystko. Rada potrafiła chować urazę lepiej niż ktokolwiek. Czy warto? Max zatrzymał się w pół kroku, zaniepokojony tą myślą. Victoria zeskoczyła z jego ramienia na mokry chodnik i natychmiast się przeobraziła. Stała teraz przed nim naga i niezwykle pociągająca, a jedyną jej ozdobą była czarna wstążka na szyi. Jego obroża. Jej widok i świadomość, co symbolizuje, błyskawicznie go podnieciły. - Na bogów, jesteś piękna - jęknął, podziwiając kuszące, smukłe ciało. Strzelił palcami i w ułamku sekundy była odziana od stóp do głów w obcisłą czarną lycrę. Gdy się poznali, Victoria była zbyt szczupła na skutek wieków zaniedbań wynikających z braku pana, który by się nią zajmował. Chowańców należało karmić i o nich dbać, głaskać i spełniać ich zachcianki. Potrzebowali też dyscypliny, a tego brakowało jej najbardziej, nawet przy Dariusu, który mimo ogromnej mocy i umiejętności był zbyt ustępliwy, by kontrolować takiego uparciucha jak Victoria St. John. - Nie jestem pewna, czy tego chcę, Max. – Podeszła i przytuliła się do niego. Nagle poczuł przypływ mocy. Dziś kochał się z Victorią całymi godzinami, wykorzystywał więź, by zgromadzić zapas siły przed nieuchronnym starciem. Za każdym razem, gdy Victoria szczytowała, magia wnikała w niego szerokim strumieniem, wzmacniała się i powracała do niej, tworząc cykl, dzięki któremu razem czuli się niepokonani. - Wcale nie jesteśmy niepokonani - odezwała się Victoria w odpowiedzi na jego myśli. - A ja nie mogę cię stracić. Twoje życie nie jest warte tego ryzyka. Przetrwam w świecie z Triumwiratem, ale nie przetrwam w świecie bez ciebie. - Przecież tego właśnie chciałaś. - Ale już nie chcę. Zacisnęła z determinacją usta, a Max pomyślał, że jest bardzo piękna. Jej oczy otoczone gęstymi rzęsami wyglądały jak błyszczące zielone szmaragdy. - Pragnienie zemsty przez bardzo długi czas było jedynym powodem, dla którego żyłam dodała. – Ty to zmieniłeś, Max. Wsunął dłoń w jej krótkie włosy. - Dzisiaj mamy największą w całym roku szansę unieszkodliwić Triumwirat - zauważył. Świat pełen był radości, miłości i szczęścia, modlitw wierzących i nadziei niewierzących. Nawet śmiertelnicy wyczuwali tę zmianę, choć nie rozumieli, skąd się bierze. Siła Triumwiratu osłabła i właśnie takiej przewagi desperacko potrzebowali Max i Victoria. - Zapomnij o tym roku i o następnym - powiedziała ze łzami w oczach. - Nie rozumiesz? Za bardzo cię kocham. Zniszczenie Triumwiratu nie wróci Dariusowi życia, a nawet gdyby to było możliwe, nie warto ryzykować. Tamta część mojego życia minęła. Ty i ja stworzyliśmy wspólne nowe życie razem i jest ono dla mnie cenniejsze niż wszystko inne na świecie. - Kotku... - Max poczuł ucisk w gardle. Nie sądził, by mógłby ją kochać bardziej niż dotąd, ale nagły ból w piersi udowodnił mu, że się mylił. Przez wieki poszukiwała sposobu na pomszczenie Dariusa, a teraz była gotowa z tego zrezygnować. Dla niego. Jakież to wzruszające. Szorstkie głosy członków Triumwiratu zawirowały wokół nich, niemal naruszając strukturę

otoczki, która osłaniała ich przed śniegiem. Przebicie się przez ochronne zaklęcie wymagało gigantycznych umiejętności. Max odetchnął głęboko, gdy Victoria przygotowywała się do tego, żeby dodać mu swojej mocy. Przeszył ją dreszcz. Max go wyczuł i pogłaskał Victorię po plecach. - Damy sobie radę - powiedział z determinacją. Zacisnęła dłonie na jego koszuli. - Tak - wyszeptała. Szybko pocałował ją w czoło. Puściła go, po czym splotła swoje palce z jego palcami. Przed Victorią i Maxem stały trzy postaci; spod kapturów widać było ich żarzące się czerwienią oczy. Każdy z mężczyzn mierzył dobrze ponad dwa metry, i choć byli chudzi jak patyki, dysponowali nadzwyczajną mocą. - Może tym razem cię weźmiemy, śliczna kotko - zaśmiał się jeden z nich, patrząc na Victorię. Jego twarz była biała jak płótno i pokryta głębokimi bruzdami, całkiem jakby skóra powoli odrywała się od kości. - Po moim trupie - powiedział cicho Max. - Naturalnie, że tak - odezwał się z rozbawieniem drugi z mężczyzn. - Inaczej nie byłoby dobrej zabawy. Na widok tych trzech potężnych istot każdy potencjalny przeciwnik odnosił wrażenie, że stoi przed nim cała armia. Inne demony i piekielne stwory rutynowo wypadały z łask Źródła, jednak bracia byli nietykalni w Zakonie Zła, i to od wielu stuleci. Większość magicznej społeczności uważała ich za istoty tak wieczne i nieprzemijające jak sam szatan. Nic nie dało się na to poradzić. Szybka jak błyskawica Victoria przykucnęła, jednocześnie wyciągając przed siebie rękę z ognistą kulą wycelowaną w brata pośrodku. Niemal natychmiast pozostali mężczyźni wystrzelili w nią dwa odwetowe pociski z taką siłą, że się zachwiała mimo szczelnych zaklęć ochronnych. Max rzucił się naprzód z wyciągniętymi rękami, aby odpowiedzieć ogniem. Victoria ponownie natarła na środkowego wroga, przez co cały Triumwirat oberwał jednocześnie. Gdyby nie podarunek Dariusa, Victoria nie byłaby w stanie nic zrobić, mogłaby tylko stać u boku Maxa i wspierać go psychicznie, tak jak wspierała Dariusa w noc jego śmierci. Teraz dysponowała mocą swojego dawnego maga, która płynęła w jej krwi, dzięki czemu walczyła jak czarownica wspomagana przez chowańca. Max miał nadzieję, że to wystarczy, aby ocalić ich oboje. Triumwirat kontratakował jak jedność i stopniowo zdobywał przewagę dzięki kolejnym salwom lodowatej czarnej magii, która kruszyła barierę ochronną Maxa i Victorii. Żadne z nich nie cofnęło się ani o krok. Gdy walczyli o utrzymanie zaklęć i odpowiadali ogniem na ataki, ich czoła pokryły się potem mimo zimna i szalejącej zadymki. Triumwirat wydawał się jednak niewzruszony ich walką. Victoria zerknęła na Maxa i ujrzała jego zaciśnięte zęby oraz żyły na czole, gdy przywoływał szarą magię w postaci trzeszczących łuków spływającej mu z palców energii. Skupił uwagę na jednym z braci, pochylając się pod wpływem emitowanej przez siebie mocy. Gdy niszczące strumienie przeniknęły czarne szaty i zwęgliły bladą jak księżyc skórę, ciężko raniony brat wrzasnął w agonii. Rodzeństwo natychmiast ruszyło mu z pomocą, koncentrując się na Maxie. Victoria nadal atakowała w nadziei, że ściągnie na siebie ogień wroga, jednak w obliczu zagrożenia jednego z braci pozostali znosili napaść z godnym podziwu uporem. Zaklęcia chroniące Maxa zaczęły się kruszyć i rozpadać. Z jego nozdrza trysnęła krew, ból przeszył mu pierś niczym rozżarzona włócznia. Przerażona Victoria zaszlochała. Wspomnienia

nocy, w której utraciła Dariusa, zlały się w jej głowie w jedno z obecną przerażającą chwilą w nieporównywalny z niczym koszmar. Triumwirat był zbyt silny. Maxa czekała śmierć. Victoria krzyknęła, nie mogąc znieść tej myśli. Spędziła wieki w samotności, w nieukojonej rozpaczy... Nagle jednak w jej życiu pojawił się Max i wszystko zmienił. Przede wszystkim odmienił ją, uśmierzył jej ból i niepokój. Dzięki temu mężczyźnie poczuła, że żyje. Kochał ją mimo jej wad. Jak przetrwam bez ciebie? Nagle przyszło jej do głowy rozwiązanie, a wraz z nim pojawił się promyk nadziei. Mogła powtórzyć zaklęcie użyte przez Dariusa, oddać swoją moc Maxowi. Dzięki temu stałby się silniejszy, zdołałby się uratować i uciec. Zrób to. Przywołując całą swoją magię, Victoria zaczęła recytować zaklęcie, którego nigdy nie zapomniała. Nie mogłaby go zapomnieć - były to ostatnie słowa Dariusa. Poczuła, jak kręci się jej w głowie pod wpływem gwałtownie wzbierającej mocy, ale mimo to mówiła coraz szybciej, a słowa same płynęły z ust. - Victoria! - wrzasnął Max. Jego tarcze ochronne ledwie się trzymały, śmierć zaglądała mu w oczy. Victorii przeszło przez myśl, że znalazł się tu przez nią, że ona go do tego przywiodła. I że to jej miłość go ocali. - Max... Magia eksplodowała tak potężnie, że rzuciła ją na kolana; przeniknęła Maxa, który zachwiał się jak po ciosie. Zaklęcia ochronne nagle się wzmocniły, powracając do pierwotnego stanu. Max wyprostował uginające się ręce. Dała mu wszystko, nic nie pozostawiła sobie, bo jej życie bez niego byłoby niewiele warte. Nie przetrwałaby utraty Maxa; ledwie dała sobie radę po śmierci Dariusa. Max ryknął triumfalnie, czując nagły przypływ sił. Od jego osłony oddzieliła się cienka warstwa ochronna, która rozrosła się błyskawicznie i objęła Triumwirat, uniemożliwiając braciom czerpanie mocy ze Źródła. Pozbawiony dopływu świeżej energii środkowy brat padł na kolana, krzycząc w obliczu nieuchronnej destrukcji. Victoria patrzyła na to oczami pełnymi łez. Triumwirat czerpie siłę ze swojej liczby. Nagle usłyszała w głowie głos Dariusa. A więc znaleźli się tutaj we trójkę; ona i Max nie byli osamotnieni. Siły okazały się bardziej wyrównane, niż wcześniej założyła. Na dodatek wszystko rozgrywało się w Wigilię. Mieli szansę. Resztką sił zaatakowała najbliższego z braci, lecz przez swoją mierną moc ledwie zdołała przyciągnąć jego uwagę. Mimo to, gdy padała na kolana, wróg skierował na nią ostre jak brzytwa spojrzenie. Victoria wyraźnie wyczuła satysfakcję, którą czerpał z jej osłabienia. Najwyraźniej założył, że teraz płaciła za udzielone Maxowi wsparcie. Nie wiedział, że jest już za późno. Przygotowana na nieunikniony cios Victoria nie wydała z siebie żadnego dźwięku, gdy moc raziła ją w klatkę piersiową, a chłód ogarnął jej serce, spowalniając jego pracę. Przygryzła wargę i oparła się dłońmi o ziemię, tłumiąc krzyk, który mógłby rozkojarzyć Maxa w chwili triumfu.

Uliczka wokół niej zawirowała. Następny karzący cios sięgnął czubka głowy Victorii, powalając ją na plecy. Uderzyła czaszką o asfalt i nagle niemal całkiem straciła wzrok. Dzwoniło jej w uszach tak głośno, że nie słyszała dudnienia galopującego tętna. - Max... - szepnęła i poczuła w ustach żelazisty smak krwi. Oślepiająca eksplozja światła zamieniła noc w dzień. Zapach siarki wypełnił płuca Victorii i palił ją w gardle. Budynki dookoła zatrzęsły się gwałtownie, a spadające odpryski konstrukcji przemieszały się ze śniegiem. Udało ci się, kochanie, pomyślała. - Victoria, nie! Ścisnęło się jej serce, gdy usłyszała pełen bólu okrzyk Maxa. Lodowate płatki śniegu rozpływały się w jej gorących łzach. W nagłej ciszy odległe dźwięki kolęd brzmiały niczym rekwiem. Victoria ostatni raz zaczerpnęła powietrza. Kocham cię. Z Maxem w myślach i w sercu - umarła.

ROZDZIAŁ DRUGI Sześć godzin wcześniej... Był tu, w mroku. Obserwował ją, osaczał. Jego głód przenikał jej wnętrze, był ostry i nieznośny. Nienasycenie tego mężczyzny czasem ją zdumiewało. Nie była w stanie zaspokoić jego pożądania. Mogła tylko ulec - jego pragnieniu i jemu samemu. Wyprężyła grzbiet, poruszając rękami rozciągniętymi na jedwabnych pętach wokół nadgarstków i zmrużyła oczy przewiązane opaską z czerwonego atłasu. Jej dłonie zaciśnięte były na ciemnozielonych aksamitnych sznurach zaczepionych pod sufitem. Przeszło jej przez myśl, że to okolicznościowe, świąteczne barwy, które świadczyły o tym, jak wielką wagę Max przywiązuje do szczegółów. Tak samo pilnie studiował jej ciało i teraz znał je ze wszystkich stron i od środka; zapamiętał każdą krągłość i zagłębienie, wszystkie marzenia i tajemnice. Nagłe smagnięcie szpicrutą po obnażonych pośladkach sprawiło, że Victoria syknęła niczym kot. Poczuła przenikliwy ból, który przez chwilę narastał jak po użądleniu. Z irytacją zakołysała biodrami. - Nie ruszaj się, kotku - mruknął gardłowo Max. Gdyby tylko mogła go zobaczyć. Gdyby tylko jej koci wzrok mógł napawać się jego widokiem. Max był taki piękny, taki apetyczny. Należał wyłącznie do niej. - Max - wyszeptała, oblizując usta. - Chcę mieć cię w sobie. Obroża na jej szyi dała o sobie znać delikatnym łaskotaniem. Ten magiczny atrybut pozostawał niewidzialny dla śmiertelników, ale inni członkowie magicznej społeczności odczytywali go jako wyraźny i jednoznaczny symbol przynależności Victorii do Maxa. Miała właściciela, który ją kochał, troszczył się o nią i zapewniał jej ochronę. Przez wieki po śmierci Dariusa odrzucała tę oznakę poddaństwa, aż pewnego dnia pojawił się Max Westin. Przy nim nauczyła się kochać pokorę i podporządkowanie. Teraz byli wyrzutkami, których Rada karała na każdym kroku. Jej wrogość tylko wzmocniła więź łączącą Victorię i Maxa. - Kocham cię - szepnęła. Wyprężyła się, szukając rozładowania dla nieznośnej żądzy, która ją trawiła. Była rozpalona, pociła się i pragnęła poczuć na sobie potężne ciało Maxa. - Ja też cię kocham - mruknął zadyszany. Usłyszała stukot upadającej na podłogę szpicruty i uświadomiła sobie, że Max kładzie duże dłonie na jej biodrach. - Tak... - Z wysiłkiem przełknęła ślinę. - Tak, Max... Przywarł twarzą do biustu Victorii i przesunął ręce na jej pośladki, ugniatając jędrne ciało. Dotykał jej z wyczuciem i niemal nabożną czcią, choć biło od niego nieokiełznane pragnienie. - Wypieprz mnie - wyszeptała przez spierzchnięte wargi. - Wielkie nieba, Max... Chcę cię w środku... - Nie tak prędko, kotku. Jeszcze nie skończyłem. Zadrżała, gdy ponownie skoncentrował się na pieszczotach jej piersi. Dysząc, wiła się w jego ramionach.

- Cholera... Nie wytrzymam... - jęczała. Z odtwarzacza w salonie dobiegała muzyka Boston Pops; dźwięki świątecznych piosenek zlewały się z szumem krwi w jej uszach. Za oknem sypał śnieg, otulając miasto nieskazitelnie czystą pierzyną, lecz Victoria nie była w nastroju na zachwycanie się pięknem krajobrazu. Włosy na jej karku stanęły dęba, a po skroni spłynęła strużka potu, gdy za oknem zagwizdał wiatr. Czekamy, wyszeptał powiew, przyniesiony mocą czarnej magii. Triumwirat rzucał im wyzwanie, ale tutaj, w przestronnym lofcie Maxa, Victoria otoczona była kokonem pożądania i miłości. Tworzyli jedność, z której magią należało się liczyć. Razem byli niepokonani, nigdy jednak nie walczyli z żadnym demonem tak bliskim Źródła jak Triumwirat. - Myśl o mnie - warknął Max, zacieśniając uścisk na jej delikatnej skórze. - Zawsze - szepnęła, otaczając jego szczupłą talię długimi nogami. Uniosła się mocą jego czarów, zupełnie jakby zapiął ją w niewidzialnej uprzęży. Opaska na oczy spadła, a Victoria zamrugała, żeby zmierzyć kocim wzrokiem mężczyznę w półmroku. Max stał między jej udami, jego ciemne włosy były zlepione potem. Miał czarne, lśniące oczy, złocistą skórę i potężne mięśnie. - Chcę cię dotknąć - westchnęła, zaciskając i rozluźniając dłonie. Mogłaby się oswobodzić bez najmniejszego trudu, ale nawet nie próbowała tego zrobić, dzięki czemu jej uległość była dla Maxa jeszcze cenniejsza. Wielbił Victorię, a ona go ubóstwiała, gdyż postrzegał jej pokorę jako przejaw siły, a nie słabości. Przed poznaniem Maxa nie sądziła, że seks może być tak ognisty. Umiał zabrać jej ciało tam, gdzie dotąd nie bywała i nawet nie sądziła, że jest w stanie tam dotrzeć. Poluzował jej więzy, a Victoria osunęła się w jego objęcia. Przywarła policzkiem do jego ramienia, a ustami do skóry. Smakował jak afrodyzjak, dzięki któremu cały czas była rozgrzana, wilgotna i wygłodniała. Ostrożnie skłonił ją do uklęknięcia i przycisnął dłonie do jej ramion. Jego intencje były oczywiste. - Weź go do ust, kotku - rozkazał. Na myśl o tym, co się za chwilę stanie, do ust Victorii napłynęła ślina. Uwielbiała jego smak i miała ochotę przesunąć językiem po jego ciężkim, żylastym penisie. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie usłyszy jęk szczytującego za jej sprawą Maxa. Zacisnęła dłoń na penisie i przysunęła do ust lśniącą główkę. - Tak - mruknął Max między jednym ciężkim oddechem a drugim. - Wyglądasz pięknie, kiedy mi obciągasz, słonko. Gorący, pulsujący penis zanurzył się w jej ustach. Victoria położyła dłonie na pośladkach Maxa i przyciągnęła go do siebie, aby wsunąć go głębiej do gardła. Zauważyła, że Max zaciska pięść u nasady członka, żeby w chwili zapomnienia nie wepchnąć go zbyt głęboko. Drugą rękę przyłożył do jej policzka, chcąc czuć także od zewnątrz, jak jej usta pracują nad jego penisem. - Bogowie... - jęknął, zaciskając pośladki pod jej dłońmi. - Zwolnij, kotku. Victoria wysunęła go z ust i uśmiechnęła się chytrze. Następnie przechyliła głowę, powiodła czubkiem języka po tętniącej żyle i zacisnęła palce na dłoni Maxa, którą cały czas trzymał u podstawy penisa. - Obrabiaj go, mała - warknął, doprowadzony do ostateczności. - Nie baw się ze mną. Przyłożyła wargi do maleńkiego otworu na czubku penisa, rozwarła je odrobinę, a potem gwałtownie wzięła go do ust, jednocześnie pochylając głowę.

Oderwał dłoń od jej policzka i objął tył jej głowy, którą w ten sposób unieruchomił, żeby móc pieprzyć usta Victorii szybkimi, płytkimi pchnięciami. Jęknęła z aprobatą i zachwytem, zaciskając mocno uda. - Ssij go, kotku. Wciągnęła policzki, gdy go zasysała, i w nagrodę usłyszała głośny jęk rozkoszy Maxa, który drżąc, wyrzucił z siebie gorące nasienie prosto na jej język i do gardła. Zaciśniętą pięścią masował podstawę tętniącego penisa, pompując go szybko, żeby tym bardziej wypełniać rozchylone, wygłodniałe usta Victorii. Wraz z wytryskiem wnikała w nią jego moc, gorąca i potężna, a do tego tak obfita, że nie byłaby w stanie jej w sobie pomieścić, gdyby nie dar otrzymany od Dariusa. Czuła Maxa całym umysłem, przepływała przez nią fala jego miłości, a jego rozkosz była jej tak samo niezbędna jak oddech. Nieoczekiwanie wyrwał się spomiędzy intensywnie pracujących warg Victorii, pchnął ją na aksamitne poduszki i sprawnie rozwarł jej nogi, celując penisem pomiędzy uda. Potężnym pchnięciem posiadł ją całym sobą i poczuł, że uderzył penisem w jej punkt G. -Max! Wykrzyczała jego imię bez tchu i z rozkoszy podkuliła palce u stóp, kiedy w niej pulsował. - Niegrzeczna kotka - upomniał ją niskim głosem, tuląc jej policzek do swojego. - Niewiele brakowało, a całkiem opróżniłabyś mnie ustami. - Kocham twojego penisa, Max. - Korzystaj z niego, ile chcesz. - W jego spojrzeniu dostrzegła wiele czekających ją godzin rozkoszy. - Zawsze będę ci ofiarowywał tyle, ile zapragniesz. - Chcę teraz - zamruczała. - Mocno i głęboko. Zaciskając palce na pościeli, Max spełnił życzenie Victorii, wbijając ją w pościel potężnymi pchnięciami imponującego członka. Gdy ją brał, wbiła paznokcie w jego plecy, a szczupłymi nogami otoczyła jego rytmicznie unoszące się i opadające biodra. Jej gardłowe jęki utwierdziły Maxa w przekonaniu, że brutalna namiętność jest jak najbardziej na miejscu. Gdy emocje Maxa wypełniały umysł i serce Victorii, po jej skroniach spłynęły łzy, zwilżając krótkie włosy. Rozchyliła nogi szerzej i wtedy przeszył ją silny dreszcz orgazmu potężniejszego niż wszystkie, które dotąd przeżyła. Po niej szczytował Max, a ich połączona magia rozniosła się falą po całym apartamencie i zatrzęsła wszystkimi znajdującymi się tam przedmiotami. Victoria z płaczem przywarła do Maxa. Nie chciała go stracić. Nie mogła. Była gotowa oddać za niego życie i zamierzała to zrobić, gdyby nadszedł koniec.

ROZDZIAŁ TRZECI Północ, godzina wiedźm Zbliżała się śmierć. Strużka krwi z nozdrza Maxa utwierdziła go w tym przekonaniu. Miał wrażenie, że kwas trawi mu żyły, z trudem oddychał i czuł się tak, jakby ktoś wpakował mu czaszkę do imadła. Każdy cios w jego barierę ochronną był bolesny niczym uderzenie w głowę, a wróg bezlitośnie atakował z dwóch stron. - Victorio! - krzyknął Max. Wiedział, że osłony nie wytrzymają. Musiała uciekać, zanim on całkiem opadnie z sił, Biegnij! Robiło mu się ciemno przed oczami i był bliski omdlenia, kiedy przeniknęła go fala mocy, niemal zbyt potężnej, aby ją ogarnąć. Victoria. Wyczuł ją tak wyraźnie, jakby jej dusza wniknęła do jego ciała, a siła, którą od niej otrzymał, wzmocniła go i odświeżyła zaklęcia ochronne. Przeciwnicy opadli na kolana. Zwycięstwo było na wyciągnięcie ręki, gdy Maxa zmroził lodowaty dreszcz. Ból przeszył mu serce, całkiem jakby zacisnęła się na nim zimna pięść. Nagły brak Victorii w jego umyśle był niczym wrzask poprzedzony ciszą, przeszywający i upiorny. Odwrócił głowę i zobaczył, że Victoria leży na chodniku, z dymiącą dziurą w piersi. - Victoria, nie! Kocham cię, usłyszał jeszcze jej cichy głos. Opuścił bezradnie ręce, ale ona nie pozwoliła mu się poddać. Siłą woli uniosła jego dłonie i wzmocniła przepływ szarej magii, którą atakował jednego z braci. Z palców Maxa spływały strugi rozgrzanej do białości mocy i niczym błyskawice zatapiały się głęboko w ciele środkowego brata. Zaklęcia ochronne wokół Maxa nieustannie się wzmacniały, chroniąc go przed ciosami. Jego ciało i magia nie należały już do niego, tylko do większej siły. Coś dziwnego i zupełnie nowego przenikało mu kości, potęgując jego rozpacz i furię. Nieznana dotąd moc okazała się tak niszczycielska, że w ułamku sekundy przedarła się przez barierę ochronną i wbiła w braci niczym ostrze gilotyny. Ich upiorny wrzask odbił się echem w uliczce i ją wypełnił, rozrywając niebo jak huk gromu. Bracia eksplodowali, co na moment oślepiło Maxa i poruszyło ziemię pod jego stopami. Budynki zadrżały tak gwałtownie, jakby miały się zawalić, a zwierzęta w mieście zaczęły protestować w kakofonii dźwięków. Psy szczekały i wyły, koty prychały, ptaki opuściły bezpieczne gniazda, histerycznie trzepocząc skrzydłami i skrzecząc. Potem w zaułku zapadła cisza. Teraz słychać było jedynie dobiegające z oddali brzęczenie dzwonków oraz cichy szloch Maxa. Osunął się na kolana, czując, jak jego duszę wypełnia pustka. Potrzebował Victorii, nie mógł bez niej żyć Całe wieki spędził w samotności, skupiony na swojej misji - wzmacnianiu potęgi Rady i zadawaniu śmierci siejącym chaos dysydentom. Victoria wniosła w jego życie światło i miłość, która wypełniła pustkę w jego sercu. - Niech cię diabli - powiedział chrapliwie, pełznąc ku niej wśród gruzów i płatków śniegu. - Nie możesz zostawić mnie samego.

Z trudem wciągnął ją na kolana. Wypowiadał jedno zaklęcie po drugim, próbował wszystkiego, czarnej i białej magii, byle tylko uzdrowić Victorię. Ona jednak się nie ruszała; jej klatka piersiowa nawet nie drgnęła, a powieki nie zatrzepotały i nie uniosły się, ukazując szmaragdowe oczy, które uwielbiał. - Kotku... - łkał. - Nie możesz zostawić mnie samego... Nie możesz... Kołysząc ją, przywarł drżącymi ustami do jej czoła. Czuł, że opuszcza go zdrowy rozsądek. - Uzdrówcie ją! - krzyknął głośno do Rady, która widziała i słyszała wszystko. - Uzdrówcie ją albo was wytropię - syknął. - Dopadnę was i pozabijam, co do jednego, przysięgam. Mówiliśmy, że tak będzie, odparli. Jej utrata to kara za twoją arogancję. Max zacisnął zęby i popatrzył na Victorię, która wyglądała pięknie i dziwnie spokojnie. Jej skóra była blada i lśniła niczym perła, gęste rzęsy pozlepiały się od łez i rozpuszczającego się śniegu. Bił od niej wewnętrzny blask. Max zamarł. Zrozumiał, o czym to świadczy. Nadal żyła w niej magia. Magia Dariusa. - Nie dostaniecie jej - warknął z wściekłością. - Jest moja. Za przekroczenie granic Transcendualnego Królestwa groziły konsekwencje i surowe kary. Nie dbał o to. Miał zostać naznaczony, tropiony jak wyrzutek. Nawet nie mógłby marzyć o zaznaniu spokoju, gdyż wyznaczono by nagrodę za jego głowę. Nie wahał się ani chwili. Dla Victorii warto było ryzykować. Odpryskiem magii naciął sobie nadgarstek i uniósł rękę nad ranami na piersi Victorii. Krople jego karmazynowej, zmieszanej ze śniegiem krwi spłynęły na zwęglone ciało. Mieszanina zasyczała, a nad skórą Victorii pojawił się dym. Max zamknął oczy i zaczął recytować zaklęcia. *** Victoria przebudziła się z westchnieniem. Dotarło do niej, że leży na polu żółtych kwiatów. W powietrzu pachniało liliami i rozgrzaną w słońcu trawą, nad którą unosiło się niespotykanie dużo motyli. Usiadła, po czym uważnie rozejrzała się dookoła, próbując pogodzić piękno słonecznego dnia z zaśnieżoną alejką, na której leżała zaledwie chwilę wcześniej. Zerknęła na siebie i zobaczyła, że jest ubrana w płócienną sukienkę, skromną i bez ozdób. Podniosła rękę do klatki piersiowej, na której nie widniała żadna rana, i zmarszczyła brwi. Gdzie był Max? Gdzie była ona? Przed jej oczami nagle pojawiła się męska ręka. Victoria uniosła wzrok i popatrzyła na tak drogą sobie twarz, której nie spodziewała się już zobaczyć. -Darius... - szepnęła - Witaj, Vicky. Jego piękne usta rozciągnęły się w uśmiechu. Słońce oświetlało przystojną twarz blaskiem, który zapierał jej dech w piersiach. Dołek w policzku Dariusa przypomniał Victorii najcudowniejsze wspólne chwile. - Gdzie jesteśmy? - zapytała. Przyjęła dłoń, którą do niej wyciągnął, i wstała.

- Jesteśmy razem - odparł po prostu. - Chociaż zawsze byłem z tobą. Przejdziesz się ze mną? - Czyja umarłam? Przechylił lekko głowę, jakby nasłuchując czegoś, czego Victoria nie słyszała. Na jego urodziwej twarzy pojawiła się zaduma; pociągnął za sobą Victorię, lecz nie odpowiedział. Nie wiedziała, czy zapomniał, czy zrobił to celowo. Podczas przechadzki uświadomiła sobie, że wie, gdzie się znajdują. Trafiła na południe Francji, do jednego z wielu miejsc, które wspólnie odwiedzili. - Byłeś tu przez cały czas? - zapytała. - Nie. Co jakiś czas się przenoszę, - Dokąd? - Tu i tam - odparł z błyskiem rozbawienia w oku. Gdy stąpali po kwiatach, w powietrzu unosiły się kuszące zapachy. W zasadzie był to raj, ale echa bólu i tęsknoty sprawiły, że Victoria się nie uśmiechała. Strach o Maxa zdominował jej myśli. - Gdzie jesteśmy, Darius? - zapytała. - Przecież wiesz gdzie. - Patrzył przed siebie, widziała tylko jego profil. - A więc dla mnie to koniec? - Możliwe. - Wskazał ławeczkę pod drzewem, którego zaledwie chwilę wcześniej tu nie było. - Nadal masz w sobie magię - zauważyła. - Jest wrodzona. Victoria usiadła, niespokojnie gniotąc materiał. Niepokój narastał w niej z każdym oddechem i czuła, że powinna coś zrobić. Dla niej zegar tykał dwa razy szybciej, co pozostawało w rażącym kontraście z wszechogarniającym spokojem, który panował w Transcendualnym Królestwie. Darius usiadł obok niej i ujął ją za rękę. - Kiedy po raz pierwszy cię zobaczyłem, od razu wiedziałem, że jesteś jedyną kobietą dla mnie powiedział cicho. - Ta świadomość zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Jeszcze zanim odezwaliśmy się do siebie, czułem, że dzięki tobie będę szczęśliwy. Oczy zapiekły ją od łez. - Ja czułam to samo - wyznała. - Zawsze wiedziałem, że mnie kochasz. - Tak... - Wiedziałem też, że nie jestem twoją bratnią duszą - oznajmił nieoczekiwanie. Victoria zamarła. Darius uśmiechnął się do niej, ale jego twarz ściągnięta była smutkiem. - Co ty mówisz? - wyszeptała. - Byłaś dla mnie wszystkim, Vicky, ale ja nie mogłem być wszystkim dla ciebie. Nie byłem na to dostatecznie stanowczy. Czułaś przy mnie zadowolenie, ale nie rozkwitałaś. - Nieprawda - zaprotestowała. - Wcale tak nie było. - Owszem. - Dotknął jej policzka. - Dlatego właśnie przekazałem ci swoją moc. Chciałem, żebyś mogła dokonać wyboru. Chciałem, żebyś następnym razem miała szansę dostać to, czego potrzebujesz. - Dostałam to za pierwszym razem - upierała się. Zawsze będzie mi na tobie zależało i zawsze będę cię kochała. - Wiem. - Z jego oczu zniknął smutek i znów pojawił się w nich przekorny błysk, który tak kochała. -To, co nas połączyło, było fantastyczne, ale to, co masz obecnie, jest po prostu idealne.

Żałuję, że ja nie byłem taki dla ciebie. Mimo to ogromnie się cieszę, że byliśmy ze sobą. - Tak, ja również. - Victoria rozejrzała się po otaczającej ich łące kwiatów. - I co teraz? - Ty zdecydujesz. - Uścisnął jej rękę. - Zostań ze mną albo przeżyj resztę ze swoich ośmiu żyć. - Przecież cała ta gadanina o dziewięciu życiach kotów to bzdura. - Trąciła go w ramię. - Czyżby? - Uśmiechnął się i wstał. Victoria również wstała i zapatrzyła się na niego. - Jesteś szczęśliwy? - zapytała. - Oczywiście. - Na jego policzku znów pojawił się dołeczek. - Przy tobie zawsze jestem szczęśliwy. Nie mógłbym prosić o więcej. - Chcesz, żebym tu została? - Chcę twojego szczęścia - odparł cicho. - Wszystko jedno, czy ze mną, czy z Westinem. On cię kocha, niemal tak bardzo jak ja. Właśnie w tej chwili usiłuje sprowadzić cię z powrotem. - Ja też go kocham. - Już nie próbowała ukryć łez. - Cieszę się, Vicky. - Ciebie też kocham. - Przecież wiem. Pochylił się i pocałował ją w usta. Od razu poczuła się lepiej. Nie miała przecież okazji się pożegnać; został jej zbyt szybko odebrany. Ta świadomość prześladowała ją przez wieki. Zacisnęła dłonie na jego lnianej koszuli i pocałowała go wręcz desperacko. Nie z namiętnością, którą czuła do Maxa, lecz z miłością, która niegdyś łączyła ją z Dariusem. To było słodko-gorzkie rozstanie, ale tym razem Victoria nie miała najmniejszych wątpliwości: jej miejsce było przy Maxie. Jej serce należało teraz do niego. - Dziękuję - wyszeptała. - Nie ocaliłabym go bez ciebie. - Do zobaczenia po drugiej stronie - odparł Darius łagodnie. - Do tego czasu trzymaj się z dala od kłopotów. Próbowała otworzyć oczy, ale zatonęła w ciemności. *** Obudził ją chłód płatków śniegu na twarzy. Poczuła ciepło z prawej strony, a gdy przetoczyła się na bok, straszliwy ból przeszył jej pierś. - Kotku? - rozległ się przejęty głos Maxa. - Cześć. - Przycisnęła policzek do jego mokrej koszuli. - Tęskniłeś za mną? - Nie żartuj sobie, do cholery. Mógłbym cię zabić za to, na co mnie naraziłaś. - Przytulił ją do siebie i poczuła, że drżał. - Jak można komuś wywinąć taki numer, i to jeszcze w święta. - Przepraszam, kochanie. - Pogłaskała go po ramieniu. Zadbaj o nią, Westin, usłyszała głos Dariusa. - Zadbam - odparł Max głośno. Odwracając głowę, Victoria ujrzała, że Darius stoi dwa lub trzy metry dalej. Był przezroczysty i patrzył na nią z miłością. Żyj teraz dla siebie, powiedział łagodnie. Przez wieki żyłaś dla mnie. Skinęła głową. W tej samej chwili Darius znikł, a gdy Max strzelił palcami, zdematerializował się razem z Victorią.

EPILOG Sześć dni później... - Jeśli jeszcze kiedyś to zrobisz, stłukę cię na kwaśne jabłko - warknął Max. - To ma być pogróżka? Victoria zamruczała, kiedy poruszył biodrami. - Kotku, nie masz pojęcia. - Wycofał się i zatonął w niej ponownie, tym razem głębiej. – Odchodziłem od zmysłów w tamtym zaułku. I pewnie naprawdę bym zwariował, gdyby Darius nie sprowadził cię z powrotem. Szczytowała głośno i gwałtownie, z trudem chwytając powietrze. - Podnieca mnie ten dźwięk - mruknął. - Nawet po tygodniu kąpieli, objadania się i seksu? - spytała zadyszana. - Jesteś nienasycony. - Po prostu cieszę się z gwiazdkowego prezentu, kotku. Poza tym, ty też to uwielbiasz. Popatrzył na nią szarymi oczami i zrozumiała, że już nigdy nie pokocha go bardziej niż w tej chwili. Przez ostatni tydzień w zasadzie nie opuszczał jej ani na krok - gotował jej ulubione posiłki, karmił ją ręką i mył. Dla chowańca było to niebo, a ona chłonęła to niczym gąbka. - Max... Poruszał się w niej rytmicznie, głęboko i powoli, żeby miała czas odzyskać siły po poprzednim szczytowaniu. Odchyliła głowę, wbiła paznokcie w jego plecy i zacisnęła się wokół jego penisa. - O, tak... - mruknął z aprobatą. - Zdecydowanie to uwielbiasz. - Uwielbiam ciebie. - Pocałowała go w usta. - A ja ciebie. Uśmiechnęła się do niego tajemniczo.

CZĘŚĆ TRZECIA SKAŻENI

ROZDZIAŁ PIERWSZY Max Westin stał w kawiarni naprzeciwko hotelu St. John i z trudem panował nad pożądaniem. Kobieta, która miała je zaspokoić, znajdowała się w budynku. Wcześniej patrzył, jak Victoria wita na chodniku porannych gości, ubrana w ołówkową czarną spódnicę i bluzkę ze szmaragdowego jedwabiu, którego barwa doskonale podkreślała kolor jej oczu. Dzięki wysokim szpilkom jej długie nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Nie mógł się doczekać, kiedy Victoria owinie je wokół jego bioder. Barista wywołał go po imieniu i Max podszedł do lady po ulubioną herbatę Victorii, którą hojnie uzupełniała tłustą śmietanką. Gdy znalazł się na ulicy, popatrzył na zegarek i pomyślał, że zjawi się u Victorii dokładnie w trakcie przerwy na lunch. Jego puls przyśpieszył. Max wszedł do hotelu St. John przez obrotowe drzwi i skinął głową trojgu pracownikom w recepcji. Gdyby miał pewność, że poranne spotkanie Victorii dobiegło końca, w mgnieniu oka pokonałby dzielącą ich odległość. Dla maga o jego umiejętnościach takie zaklęcie było wręcz żenująco proste. Na wszelki wypadek postanowił jednak skręcić za róg i wejść do prywatnej windy. Gdy ruszyła, raz jeszcze musiał okiełznać przypływ pożądania, dodatkowo wyostrzonego przez czarną magię, która otaczała ściganych przez niego wyrzutków. Victoria bez trudu potrafiła zaspokoić jego najmroczniejsze pragnienia, ale chciał powitać ją z czułością. Zamierzał pokazać jej, że bardzo za nią tęsknił - zaczął polowanie bez niej i choć miał po temu ważne powody, wiedział, że sprawił jej przykrość. Gdy drzwi windy otworzyły się na piętrze zarządu, od razu ją zobaczył. Stała w sekretariacie przed swoim gabinetem, z ręką na szczupłym biodrze i szerokim uśmiechem na olśniewającej twarzy. Rozmawiała z dwoma mężczyznami, z którymi Max widział ją na ulicy. Obaj wydawali się zafascynowani jej urodą i figlarną naturą, a ona bawiła się z nimi jak kotka z myszą. Max gestem polecił sekretarce, żeby nic nie mówiła, gdyż chciał się jeszcze napawać tym przedstawieniem, ale Victoria szybko wyczuła jego obecność i zerknęła na niego z ciekawością. - No cóż, panowie, będziecie musieli mi wybaczyć - powiedziała. - Jestem umówiona na lunch. Obaj mężczyźni zmierzyli Maxa niechętnym wzrokiem. - Nie chcę cię pośpieszać - oświadczył. - Mogę poczekać. - Ale ja nie mogę. - Podeszła bliżej i wyjęła mu kubek z dłoni. - Moja ulubiona herbata? Dziękuję. Może się rozgościsz w gabinecie? Zaraz przyjdę. Ruszył w tamtym kierunku, ale przedtem dyskretnie pogłaskał ją po biodrze. Gabinet Victorii miał okna po dwóch stronach -jedne wychodziły na tętniące życiem miasto, drugie na sekretariat. Choć można się było domyślić, że przestrzeń należy do kobiety, czuło się tu również władzę -stąd Victoria kierowała swoim hotelarskim imperium. Jej bystry umysł zawsze był kilka kroków przed konkurencją, co gwarantowało sukces w branży. Max zdjął marynarkę od Armaniego i powiesił ją na oparciu krzesła. Zanim poznał Victorię osobiście, podziwiał jej inteligencję i ambicję. Odkąd się ze sobą związali, jego szacunek dla niej jeszcze wzrósł. Max był dumny z jej osiągnięć i wiedział, że mu się poszczęściło. Szczycił się tym, że należała tylko do niego. Nawet ze świadomością, ile przyjdzie mu zapłacić za dzielenie życia z tą wspaniałą kobietą, podjąłby identyczną decyzję. Gdy weszła do gabinetu, jej oczy błysnęły. Lśniące czarne włosy Victorii były bardzo krótko ostrzyżone, co podkreślało jej smukłą szyję i wyraziste kości policzkowe. Po zmianie jej kocie futro

miało identyczny odcień jak włosy, nie zmieniał się również kolor oczu. W obu wcieleniach prezentowała się rewelacyjnie. Gdy spotkali się po raz pierwszy, była niemal całkiem zdziczała. Miał ją albo poskromić i przygotować na ewentualny związek z innym magiem, albo unieszkodliwić. W końcu nie mógł zatrzymać jej dla siebie. Stała mu się niezbędna jak powietrze. Jej dzikość idealnie współgrała z jego skłonnością do flirtu z czarną magią. Zamykając za sobą drzwi, Victoria z kocim wdziękiem podeszła do Maxa. - Tęskniłam za tobą jak szalona - powiedziała. - Nie bardziej niż ja za tobą. Objął jej szyję rękami, tworząc z nich prowizoryczną obrożę, po czym rzucił zaklęcie, także na okna dzielące ich od sekretariatu. Nie chciał, żeby ktokolwiek widział ich w uścisku. Na wszelki wypadek narzucił osobom z zewnątrz wewnętrzną blokadę przed zakłócaniem spokoju szefowej. Był w domu. To Victoria była jego domem. Pocałował ją gorąco i namiętnie, jednocześnie zaciskając dłonie na jej szyi - nie na tyle, żeby uniemożliwić oddychanie, ale wystarczająco mocno, by oderwać jej myśli od pracy. Victoria jęknęła i przywarła do Maxa, natychmiast poddając się jego pożądaniu. Wypełniła go nieokiełznana radość. Kocham cię, usłyszał w umyśle. To wyznanie rozpędziło cienie, które go prześladowały przez ostatnie dwa dni. Czarna magia była uwodzicielska, a pościg za dwoma jej wyznawcami rozbudził jego dawne pragnienia. Gdyby nie miłość Victorii, być może nie zdołałby się oprzeć. To dzięki niej zachowywał rozsądek i trzeźwość umysłu. Ona była jego kotwicą i źródłem siły. Przerwał pocałunek i przysunął usta do jej ucha. - Byłaś grzeczna pod moją nieobecność? - szepnął. - Oczywiście. - Objęła go w pasie. - Ale z trudem. Odsunął się i na nią popatrzył, po czym przesunął kciukiem po jej wardze. Wiedział, jaka musi być wygłodniała po tym, jak zakazał jej masturbacji pod jego nieobecność. - Miałem poczekać do popołudnia, ale chcę cię teraz, kotku. Przygryzła jego palec, ale potulnie opuściła wzrok. Pociągnął ją za sobą, aż dotarli do biurka. Przysiadł na blacie. - Dotknij mnie - rozkazał. Zręcznymi palcami rozpięła mu kamizelkę i przejechała dłońmi po krawacie. - Czego chciała Rada Najwyższa? - Tego, co zawsze. - Odetchnął głęboko, ale zawahał się, nie chcąc psuć jej nastroju. - Sirius Powell uciekł. Victoria zamarła z ręką na jego piersi. Potem przysunęła krzesło i usiadła. - Jak to możliwe? - Nie był sam. Razem z nim uciekł Xander Barnes. Ręka Victorii powędrowała do szyi, by pogłaskać obrożę, którą widzieli tylko członkowie magicznej społeczności. To była jego obroża, symbol uległości i jego władzy. Victoria doskonale rozumiała powagę sytuacji. Zarówno Powell, jak i Barnes byli niebezpiecznymi wyrzutkami, tak uzależnionymi od czarnej magii, że zabijali innych jej wyznawców, by kraść im moc. Nie pytała, dlaczego wybrali właśnie jego. Wiedziała, że Rada zawsze zwraca się najpierw do Maxa, gdy w grę wchodzi pościg za tymi, którzy zeszli na złą drogę i zabrnęli w czarną magię do

tego stopnia, że nie udało się ich ocalić. - To ja kiedyś ich złapałem - dodał Max. Victoria zacisnęła dłoń w pięść. - Naturalnie - oznajmiła. - Rozdzielili się wtedy, czy byli razem? - Byli osobno. Tym razem dostałem inne rozkazy. Mam ich zgładzić. - Powiedziałeś „mam", a nie „mamy". - Popatrzyła na niego ostrym wzrokiem. - Jesteśmy zespołem, Max. Nie pracujesz już sam. Ujął jej twarz w dłonie. Jako łowca wyrzutków nie powinien mieć chowańca. Chociaż chowańcy dokładali się do mocy magów i czarownic, stanowili też bardzo słaby punkt w bitwie. Wiedział to z pierwszej ręki, gdyż niemal stracił Victorię w walce przeciwko Triumwiratowi. Kiedy tamtego wieczoru patrzył, jak leżała na śniegu i krwawiła, jak uchodziło z niej życie, omal nie oszalał. Nigdy jednak by z niej nie zrezygnował; nie mógłby. Wyrzekł się wszystkiego, na co pracował, w tym prestiżowego miejsca w Radzie Najwyższej, tym samym budząc gniew jej członków. Życie bez Victorii było dla niego nic niewarte. - Łowcy nie bez powodu nie miewają chowańców -przypomniał jej łagodnie. - Poza tym to niedomknięta sprawa z czasów, kiedy się jeszcze nie znaliśmy. - Podobnie jak moja walka z Triumwiratem - przypomniała mu. - Pozwoliłam ci jednak wziąć w niej udział. Nie zachowuj się tak, jakbym była dla ciebie ciężarem. Opuszkiem palca dotknął jej brwi. - Jesteś całym moim światem. - Max... Jej spojrzenie złagodniało, ale po chwili zmrużyła oczy i popatrzyła na niego uważnym, kocim wzrokiem. Żeby ją rozproszyć i przypomnieć, kto tu rządzi, machnął ręką i stanął przed nią całkiem nagi. Jego starannie złożone ubranie leżało na sofie. Wzrok Victorii znajdował się teraz na wysokości krocza Maxa. Oblizała wargi. Przez chwilę walczyła z pragnieniem posłuszeństwa, po czym poddała się i dotknęła palcem twardego członka. Ręce Maxa powędrowały do jej gardła. - Będziesz mnie ssała, bo sprawia mi to przyjemność, i niech ci się nie wydaje, że możesz mną rządzić. - Popatrzył jej w oczy. - Dlaczego nie mogę tego robić z obu powodów? - spytała. - Och, Victorio... - jęknął. Na nadgarstkach Victorii nagle zmaterializował się jedwabny sznur, unieruchamiając jej dłonie za plecami. - Zajmijmy czymś te twoje śliczne usteczka, zanim dostaniesz lanie. - Max... Zadrżała z podniecenia. Choć lubiła kontrolę, chętnie mu ją oddawała. - Na kolana - mruknął. Z wdziękiem zsunęła się z krzesła na podłogę, a on ujął penisa w dłoń i kilka razy nim poruszył. - Zliż to, kotku - rozkazał, podsuwając jej członek, którego czubek lśnił od śluzu. - Zliż to swoim wspaniałym szorstkim języczkiem. Odchyliła głowę, otworzyła usta i jęknęła, kiedy położył jedną dłoń na jej potylicy, a drugą wsunął penisa między jej wargi.

- Głęboko i powoli - dodał. Zmrużył oczy, patrząc, jak Victoria poddaje się jego woli. Przesuwała po nim pełnymi wargami, a on dotknął jej włosów, miękkich i jedwabistych. Pragnął pokazać bez słów, jakim jest dla niego skarbem. Jego penis wkrótce stwardniał aż do bólu. - Świetnie ssiesz, kotku. - Odetchnął głęboko. - Nie ma nic rozkoszniejszego niż pieprzenie cię w te twoje pożądliwe usteczka. Jesteś taka piękna... Zadrżał, kiedy otarła się policzkiem o jego pełne jądra, ciężkie od nasienia, które lada moment miało przelać się prosto do jej gardła. Max zacisnął pięści. Mięśnie jego brzucha napięły się do granic możliwości. Musiał opanowywać się z całych sił, żeby nie dojść za wcześnie. Miała delikatne i gorące usta, a odgłosy, które z siebie wydawała, dodatkowo stymulowały i tak skrajnie podnieconego Maxa. - Jesteś boska - jęknął. - Nie za szybko, błagam. Nie chcę jeszcze kończyć. Zamruczała, a następnie wysunęła penisa z ust i powiodła językiem po nabrzmiałych żyłach na całej jego długości. Silne erotyczne doznania sprawiły, że rozbudziła się w nim czarna magia. Wiedział, że nie ma w niej miejsca na miłość i że nie ma miejsca na czarną magię w więzach, które łączą go z ukochaną kobietą. - Max - odezwała się bez tchu. - Nie powstrzymuj się. Ujął penisa i pogłaskał jego czubkiem wargi Victorii. - Dojdę dla ciebie - zapowiedział. - W odpowiednim czasie. Wydęła usta z udawanym rozczarowaniem, a on uśmiechnął się. Wiedział, że Victoria uznała jego słowa za przekomarzanki. Prawda nie była jednak tak urocza. Max dobrze wiedział, że dochodząc, wleje w Victorię czarną magię, która zostanie spotęgowana przez dary przynależne chowańcom, a następnie zwrócona mu w nowej postaci. Victoria miała przy okazji poznać przyczyny jego rozterek i zrozumieć ich specyfikę. Tym razem wzięła go naprawdę głęboko. - Victoria... Chwycił ją za policzki i unieruchomił, aby pieprzyć ją w usta we własnym tempie tak długo, aż poczuł rozkoszne łaskotanie zwiastujące orgazm. Wtedy zwolnił, żeby delektować się przedsmakiem wytrysku. - Rety... - westchnął. Victoria jęknęła i zaczęła intensywnie ssać, drażniąc go od spodu językiem. Jej pragnienie zaspokojenia go było tak silne, że postanowił dać jej to, czego chciała. Puścił ją i zacisnął dłonie na biurku. Rytmicznie kołysała głową, biorąc go do gardła, całkowicie skupiona. Max nie mógł wytrzymać już ani chwili dłużej. Pierwszy gwałtowny dreszcz przeszył go na wskroś jeszcze przed wytryskiem. Jęczał chrapliwie, kiedy gorące nasienie tryskało z niego prosto na ruchliwy język Victorii. Jego moc eksplodowała w postaci podmuchu gorąca. Światło zamigotało, a Victoria ze stłumionym krzykiem wchłonęła magię, którą następnie oswobodziła. Przepływ mocy sprawił, że pękł sznur krępujący jej przeguby. W pokoju zapadła ciemność, a Max zachwiał się i odchylił nad biurkiem. Victoria chwyciła go i przytrzymała. Cały się trząsł, gdy moc pulsowała w nim niczym nieznośny, dudniący ból głowy.

Poczuł, jak paznokcie Victorii wbijają się w jego plecy. - Max... Coś ty narobił? - jęknęła.

ROZDZIAŁ DRUGI Xander Barnes uniósł kieliszek z winem do ust i wyjrzał przez uchylone okno restauracji na bistro po drugiej stronie ulicy, w którym Max Westin karmił smakowitymi kąskami swojego pięknego Chowańca. - Będziemy musieli ją zlikwidować - zauważył. -Dzięki niej jest zbyt silny. Nigdy go nie załatwimy, dopóki będzie ją miał. - Hm. - Sirius Powell zabrał się do krojenia steku. - Jeszcze niedawno zgodziłbym się z tobą, ale zmieniłem zdanie. Widzisz, jak on na nią patrzy? Kocha ją. Szkoda byłoby jednym ciosem rozprawić się z taką słabością. Xander skrzyżował ręce na piersi. Łagodny popołudniowy wietrzyk bawił się jego miedzianymi włosami. - Wobec tego będziemy musieli użyć jej przeciwko niemu - oznajmił. - Tak, też mi się tak wydaje. - Ma moc Dariusa Whitacrea. Sirius z uśmiechem odłożył sztućce. Victoria St. John była niezwykła, gdyż poprzedni mag oddał jej swoją moc. Dzięki niej Victoria stała się bardzo silna, co z kolei przyczyniało się do powiększenia siły Maxa Westina. Tyle tylko, że dziewczyna była jednocześnie jego słabością. - Dzięki mocy Whitacrea jest podatna na czarną magię - mruknął. - Musimy po prostu zachęcić ją do jej używania. - Westin już macza paluchy w czarnej magii, żeby nas wywabić. Jeśli Victoria nie posmakowała jeszcze ciemnej strony, to wkrótce będzie miała okazję. - A wtedy zechce więcej - dokończył za niego Sirius. - Magia Dariusa to nie jest jej jedyna słabość. Drugą jest Westin. Biorąc pod uwagę to, jak terytorialne są chowańce, nie ucieszy się na wieść o tym, z iloma wiedźmami zabawiał się Westin. Xander zaśmiał się cicho. - Chcesz, żeby zazdrość zżarła chowańca? - spytał. - Jesteś niegodziwy. Sirius z zadumą skubał długi blond warkocz, który leżał mu na ramieniu. - Będziemy mieli niezłe przedstawienie - zauważył. - Kogo powinniśmy pociągnąć za język? - Jezebel Patridge - oświadczył Xander bez wahania. - Przez jakiś czas zażywała uciech z Westinem. Kiedy mnie tropił, zastanawiałem się, czyjej nie wykorzystać, ale nic z tego nie wyszło. - Niby jak chcesz ją skłonić do mówienia? Xander uśmiechnął się szeroko, usiadł wygodniej i upił wina. - Za pomocą wiadomości od samego Westina - odparł. - Łatwo będzie ją sfałszować. - Zapowiada się niezła zabawa. - Sirius uniósł kieliszek w toaście. Coś było nie tak. Victoria oparła się o framugę kuchennych drzwi i patrzyła, jak Max przygotowuje kolację. Odkąd pewnego wieczoru wmaszerował w jej życie z rozkazami Rady Najwyższej, aby ją poskromić albo zabić, troskliwie się nią zajmował. Nigdy w swoim długim życiu nie czuła się równie rozpieszczana. W zamian za to oczekiwał wyłącznie jej miłości, zaufania i podporządkowania się jego woli. Ofiarowała mu wszystko, czego żądał. Patrzyła na niego rozkochanym wzrokiem. Czarne włosy opadały mu na ramiona, obramowując jego przystojną twarz. Miał oczy koloru letniej burzy i wyjątkowo wyraziste usta.

Ubrany był wyłącznie w jedwabne spodnie od piżamy. Victoria z rozkoszą patrzyła na jego bose stopy, zastanawiając się, czy przypadkiem nie zmienić formy i nie poocierać się o nie. Max miał skórę koloru karmelu, miękką i gładką niczym atłas. Dwa spędzone bez niego dni były torturą, ale od lunchu sytuacja jeszcze się pogorszyła. Gdy wyszli z gabinetu Victorii, wyrósł między nimi niewidzialny mur. Victoria cierpiała ze świadomością, że Max jest obecny w domu, ale trzyma się na dystans, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Nigdy dotąd tak się nie izolował. Nadal był czuły i uważny, ale bez wątpienia ukrywał przed nią prawdę. Nie chciał powiedzieć, gdzie przebywał przez ostatnie dwa dni i co robił. Podczas lunchu mówił o wszystkim, tylko nie o tym, jakie ma zamiary w związku z poleceniem Rady. Max nie wahał się używać szarej magii, jednak to, co Victoria poczuła dzisiaj, było o wiele bardziej niebezpieczne i o wiele bardziej uwodzicielskie. Nawet w tej chwili usiłował poskromić ciemność, która ogarniała jego duszę. Victoria wiedziała, że polowanie na czarnoksiężników Siriusa Powella i Xandera Barnesa popchnie go na skraj przepaści. Zadaniem Victorii było go wspierać, ale nie mogła tego robić, kiedy jej do siebie nie dopuszczał. Poprawiła szlafrok z czarnego jedwabiu, podeszła do Maxa i przywarła brzuchem do jego pleców. Jej dłonie głaskały jego umięśniony brzuch. - Kocham cię, Max - mruknęła. - Wiem, kotku. - Zawsze cię pragnęłam, od chwili, gdy zjawiłeś się w moim życiu - wyznała. - Masz mnie od samego początku - zauważył krótko. - Nie czuję, żebym miała cię teraz. - Należę do ciebie. - To dlaczego nie chcesz rozmawiać ze mną o tym, co się wydarzyło w ostatnich dniach? - zapytała niepewnie. - Tęskniłem za tobą - odparł i odwrócił się do niej. - Najchętniej pieprzyłbym cię w nieskończoność i nigdy z ciebie nie wychodził. Kiedy nie jestem w tobie, myślę o tym. Nie czuję się spełniony, kiedy nie stanowię części ciebie. - To zrób to teraz - wyszeptała i poruszyła kusząco biodrami. - Teraz gotuję. Powiem ci, kiedy przyjdzie czas na zabawę. - Proszę, Max... - Ciii... Zajmę się tobą, już niedługo. - Odpychasz mnie od siebie. W jego spojrzeniu widziała miłość, ale i ostrożność. - Musisz mi ufać - powiedział. - To niesprawiedliwe. - Pogódź się z tym, Victorio - oświadczył autorytatywnym tonem. - Dotąd zawsze pracowaliśmy razem - przypomniała mu. - I będziemy, jeśli nadarzy się po temu sposobność. - Wziął ją pod brodę. - Nawet z mocą Dariusa nie możesz zrobić pewnych rzeczy, a wspieranie mojej magii, kiedy tropię dwóch wyrzutków, może mieć daleko idące konsekwencje. - W takim razie chciałabym cię wspierać w domu. Rozmawiaj ze mną! Nie trzymaj mnie w niepewności. Max wsunął rękę pod szlafrok Victorii i pogłaskał ją po nagim pośladku. - Pozwól, że się tobą zajmę - szepnął. – Niczego więcej nie potrzebuję.

Opuścił głowę i pocałował Victorię z namiętnością, z którą uwiódł ją na początku ich znajomości. - Najpierw jednak zjemy kolację - mruknął, kiedy odruchowo sięgnęła do jego krocza. Victoria skinęła głową, ale przez jej głowę przelatywały tysiące myśli. Kiedyś już straciła ukochanego mężczyznę. Za nic w świecie nie zamierzała siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak to się dzieje po raz drugi.

ROZDZIAŁ TRZECI Max odkroił kolejny kawałek przegrzebka, zanurzył go w sosie śmietanowym, po czym podniósł do ust Victorii. Zjadła, ale pokręciła głową, gdy podsunął jej następny kęs. - Nie, już nie - powiedziała. - Więcej nie dam rady. Odłożył widelec i zlizał śmietanę z kącika ust Victorii. Nigdy nie sądził, że będzie miał chowańca. Nie wierzył, że zdołałby podołać takiej odpowiedzialności, jednak dbanie o Victorię, karmienie jej i miłość do niej stały się sensem jego istnienia. - Przyniosłaś do domu film - przypomniał jej. - Chcesz go obejrzeć? - A ty? - spytała. Przyglądał się jej z uwagą. - Obejrzyjmy - powiedział w końcu. Chciał ją przytulać i jednocześnie rozważać następny krok. Przeżywając orgazm w jej biurze, zrozumiał, jak niebezpieczny jest jego pościg za Siriusem i Xanderem. Przelał skażoną magię w Victorię, która ją oczyściła, ale jakim kosztem? Victoria zaniosła wino i kieliszki do salonu, a Max posprzątał po posiłku. Gdy do niej dołączył na sofie, przekonał się, że na każdej dostępnej powierzchni palą się świece, a jego kobieta trzyma w dłoni pilot od telewizora. Przez chwilę przyglądał się jej ciału w blasku świec. Po chwili strzelił palcami, by zapłonęły drwa w kominku. Z przyjemnością opadł na sofę, a Victoria przytuliła się do niego i włączyła odtwarzacz. Uśmiechnął się, gdy zobaczył, że wybrała film Niezniszczalni 2. Ten tytuł bardzo do nich pasował. Max poprawił się na poduszkach i pogłaskał Victorię po głowie, jednocześnie zastanawiając się, jak najszybciej wywabić z kryjówki swoje ofiary. W połowie filmu uznał, że Victorii należy się nagroda. Uległość nie przychodziła jej łatwo, częściowo ze względu na jej naturę, a częściowo z powodu Dariusa, który obdarzył ją magią. Była najsilniejszym chowańcem, o jakim kiedykolwiek słyszała Rada, a związek z Maxem, najlepszym łowcą, sprawił, że zyskała jeszcze więcej mocy. Wdzięczny za ofiarowane mu miłość i zaufanie, pogłaskał ją po plecach, a potem wsunął dłoń pod jej szlafrok. Odwróciła ku niemu głowę. - Och, Max... - wyszeptała. - Uwielbiam, kiedy mnie dotykasz. Posadził ją sobie na kolanach, twarzą do telewizora, i zaczął masować. Siedziała teraz z rozchylonymi nogami i głową opartą na jego ramieniu. Pod jędrnymi pośladkami czuła jego pełną erekcję. - Uwielbiam cię dotykać - odparł łagodnie. Mocą przyciszyła telewizor i położyła dłoń na ręce Maxa. - Potrzebujesz mnie - powiedziała. - Nie tylko w swoim życiu i w łóżku, ale też w pracy. Zwłaszcza podczas takiego polowania. Nie przestawał jej stymulować. - Skupią się na tobie, żeby mnie dorwać - zauważył. - Naturalnie, że tak. - Odetchnęła głęboko, z coraz większym trudem zbierając myśli. - Ale razem jesteśmy mocniejsi niż osobno. Victoria obróciła się w jego ramionach i usiadła na nim okrakiem. Wsunęła palce w jego włosy, a on odetchnął głęboko. Jego penis był wilgotny i gotowy do działania. - Pora na ostrą jazdę, kotku - zapowiedział. Victoria odsunęła się i popatrzyła na Maxa, który odpoczywał z przymkniętymi oczami.

- To mi nie wystarcza - szepnęła. - Chcę, żebyś ty mnie potrzebował. Do wszystkiego, a zwłaszcza do pracy. Max wyraźnie się nachmurzył, ale po chwili rozciągnął usta w ponurym uśmiechu. - Nie podoba mi się, że wciąż zahaczasz o ten temat podczas zabawy - powiedział. - Na pewno mnie wkurzysz, jeśli jeszcze raz spróbujesz. Czuła, jak paskiem szlafroka zawiązuje jej ręce za plecami. Oddychała coraz szybciej, z coraz większą trudnością. Pragnęła go i była przygotowana na atak. Gdy chwycił ją za biodra, zadrżała zarazem z pożądania i ze strachu. Nie wątpiła, że wolałby umrzeć, niż ją skrzywdzić, ale miał mroczną duszę, a jego seksualny apetyt był nienasycony i drapieżny, podobnie jak potrzeba dominacji. Odkąd się poznali, brał ją na sposoby, których wcześniej sobie nie wyobrażała, i często sprawdzał, jak daleko może się posunąć. Był doskonałym kochankiem, świetnie znał zarówno pragnienia Victorii, jak i własne. Nigdy nie tracił kontroli. Bez wysiłku uniósł ją i przytrzymał ponad penisem. - Nie ruszaj się - mruknął ponuro, nie pozwalając się opuścić. - Zrobisz to, kiedy ja będę chciał. Przesunął dłonią po plecach Victorii i zacisnął palce na jej karku, po czym pocałował ją mocno w usta. Zamknęła oczy. - Max - szepnęła błagalnie, chcąc więcej. Nasadził ją na siebie z taką siłą, że krzyknęła. Na jego zaczerwienionej twarzy malowała się ekstaza. - Jesteś gorąca i cudownie ciasna - jęknął. - Fantastycznie jest być w tobie. Zaraz dojdę. - Dojdź - poprosiła, zaciskając się na nim jeszcze mocniej. Gdy Max szczytował, jego magia uderzyła ją niczym młot. Victoria krzyknęła i zadrżała z podniecenia. Jej moc chowańca wzmocniła magię Maxa. Victoria była gotowa dołączyć do niego, ale nie wyraził na to zgody, więc czekała rozdygotana, aż pozwoli jej przeżyć orgazm. Max wstał i przeniósł Victorię na sofę. Był brutalny, ledwie nad sobą panował. - Masz dojść - rozkazał jej. - Natychmiast. Wyprężyła się w rozkoszy i ponownie zacisnęła wokół niego, intensywnie pulsując. Krzyknęła, a wtedy jej moc eksplodowała, zdmuchując świece i ponownie je zapalając. Max odchylił głowę z uśmiechem satysfakcji, a Victoria przywarła do kochanka. Pragnęła być jego kotwicą, ale on nie chciał wyciągnąć do niej ręki.

ROZDZIAŁ CZWARTY Nad ranem Max ostrożnie wyśliznął się z łóżka, żeby nie obudzić pogrążonej w głębokim śnie Victorii. Może jeszcze nie zdawała sobie z tego sprawy, ale bardzo ją wyczerpywał, korzystając z jej mocy. Tak właśnie funkcjonowała pasożytnicza czarna magia. Była drapieżna i niszczyła duszę, zamieniała magów i czarownice w narkomanów, których nie obchodzi nic poza następną działką. Włożył spodnie i ruszył do salonu, gdzie przez następną godzinę wzmacniał zaklęcia ochronne w lofcie. Niemal stracił Victorię w bitwie z Triumwiratem i niewiele brakowało, żeby postradał też zmysły. Tamtej nocy przekroczył granice, wykorzystał białą i czarną magię, aby sprowadzić Victorię z Transcendualnego Królestwa. Zmienił się wtedy, został naznaczony przez to pogwałcenie uświęconego prawa. Rada jednak nie wyparła się go, gdyż był dla niej zbyt cenny jako mag, który zawsze robi to, co konieczne. Kiedy już zabezpieczył cały dom, wrócił do sypialni. Victoria spała w łóżku, wyciągnięta jak kot, z rękami nad głową i wyprostowanymi nogami. Słyszał, że mruczy przez sen, wyraźnie zadowolona. Atłasowa kołdra zasłaniała niemal całe jej blade ciało, poza piersią i nogą. Max pomyślał, że niepotrzebnie przyszedł do domu po rozpoczęciu polowania. Zrobiłby lepiej, gdyby trzymał się z daleka od Victorii, dopóki nie będzie po wszystkim. - Max? Uśmiechnął się z trudem, pochylił i pocałował ją w usta. - Dzień dobry - powiedział. - Dlaczego wstałeś? Dotknął nosem jej nosa, a potem się wyprostował. - Zastanawiałem się, czym cię nakarmić na śniadanie. - Mhm... - Uśmiechnęła się do niego, a on natychmiast poczuł przypływ podniecenia. - Chcesz się wykąpać wcześniej czy później? - zapytał. Uwielbiał brać Victorię w każdych okolicznościach, ale seks pod prysznicem był jednym z jego ulubionych. - Chcę z tobą leżeć w łóżku - odparła rozmarzona. - Przez cały dzień. Pragnął tego samego, ale wiedział, że nie może sobie pozwolić na stratę całego dnia. Dopóki Powell i Barnes pozostawali na wolności, Victoria była narażona na niebezpieczeństwo. - Już niedługo, kotku - odparł. - Ruszasz na łowy? - Patrzyła na niego z uwagą. - To najlepszy moment. Poszedł do kuchni, licząc na to, że uniknie kłótni, szybko jednak uświadomił sobie, że nic z tego nie wyjdzie, gdyż smukły czarny kot wyprzedził go i usiadł na progu. Victoria nie potrafiła dotrzymać mu kroku w ludzkiej postaci, więc wybrała kocią. - Kochanie - powiedział surowo, próbując ją ominąć. W tej samej chwili ponownie się przeobraziła i stanęła przed nim naga. Max niecierpliwie strzelił palcami i na ciele Victorii pojawił się szlafrok z czerwonego jedwabiu. - Nie będziemy tego powtarzać - oznajmił. - Przynajmniej powiedz mi, dokąd się wybierasz i jak długo cię nie będzie. Max uniósł brwi. - To zabrzmiało jak rozkaz - zauważył.

- Może to był rozkaz. To ty po mnie przyszedłeś, kiedy próbowałam zniknąć z twojego życia. Zażądałeś mnie dla siebie. Jeśli nie chciałeś kłopotów, trzeba było pozwolić Radzie sparować mnie z Gabrielem, tak jak zamierzała... Wpadł w furię na samą myśl o niej z innym mężczyzną. - Prowokujesz mnie, kotku. - A ty mnie odpychasz - odparła oskarżycielsko. Dostrzegł strach w jej oczach, więc przyciągnął ją do siebie i pocałował w czoło. - Są blisko - powiedział cicho. - Zbyt blisko. Musze mieć pewność, że jesteś bezpieczna. Nie chce dawać im przewagi. - Ja też ich wyczuwam. - Przytuliła się do niego. - Jesteś silny, Max. Jesteś najsilniejszym magiem, z jakim miałam do czynienia, ale mimo wszystko jest ich dwóch, a ty jeden. Ze mną masz większe szanse. - Mogę wyrównać szanse, nie ryzykując utraty ciebie. - Czarną magią? To zbyt niebezpieczne! - zaprotestowała. - Muszę wywabić ich z ukrycia. - I dlatego tym bardziej powinnam być z tobą. -Odsunęła się i spojrzała na niego błagalnie. Wiem, jak cię wesprzeć. - Mógłbym skazić magię Dariusa i popchnąć cię zbyt daleko. - Tego się obawiasz? Max puścił ją i przyczesał włosy palcami. - Między innymi tego - przyznał. - Dotąd nigdy niczego się nie bałeś - szepnęła. - Bo nie miałem nic do stracenia. Victoria pogłaskała go po policzku i wspięła się na palce, żeby go pocałować. - Nie martw się o mnie - zamruczała. - Nie mogę przestać. - Znów ją objął; mimo swojej mocy była bardzo delikatna. - Nie dałbym sobie rady bez ciebie. Jesteś dla mnie wszystkim... - Max... Pocałował ją, żeby uciszyć błagania, którymi próbowała go zmiękczyć. Victoria z całych sił chciała zaakceptować decyzję Maxa i stłumić w sobie złe przeczucia. Wiedziała, że nie może go rozpraszać przed polowaniem, choć nadal była przekonana o tym, że nie powinien udawać się na nie w pojedynkę. Max zasunął zamek błyskawiczny spódnicy Victorii, a następnie położył ręce na jej biodrach i pocałował ją w szyję. Przymknęła oczy; tak bardzo przywykła do opieki Maxa, że pod jego dwudniową nieobecność czuła się całkiem zagubiona. - Gotowa? - spytał. Skinęła głową, choć wcale nie czuła się gotowa. Max zamierzał zabrać ją do pracy, a potem zniknąć, a ona nie miała pojęcia, kiedy wróci i czy w ogóle wróci. Nie przywykła do potulności. Max był jedynym mężczyzną, który jej odmawiał. Nauczyła się to akceptować, wiedząc, że nagroda będzie warta cierpienia, ale teraz nie dostrzegała żadnych korzyści. Pozostało jej tylko mieć nadzieję na jego szczęśliwy powrót i się modlić. Max wziął ją za rękę i w okamgnieniu znaleźli się za rogiem ulicy, przy której stał hotel St. John. Znowu zaparło jej dech w piersiach, gdy uświadomiła sobie, jaką mocą dysponował mag. Podniecało ją to, że posługiwał się nią bez najmniejszego wysiłku.

- Miej się na baczności - powiedział cicho. - Naturalnie. Pocałował ją w czoło, w powieki, w czubek nosa i w końcu w usta. Cudownie pachniał, a wyglądał jeszcze lepiej. Był wysoki i muskularny, choć szczupły. Jak zwykle miał na sobie garnitur od Armaniego. - Przestań się martwić - dodał. Niemal sparaliżowana ze strachu, chwyciła go za krawat. - Zrezygnuj z tego polowania - poprosiła żarliwie. - Nie idź. - Victorio... - Mogą wysłać kogoś innego. - Nie chcę, żeby zajmował się tym ktoś inny. - Dlaczego? - Zamarła. - Czy Rada Najwyższa ci groziła? A może groziła mnie? - Nie. - Popatrzył na nią uważnie. - Łowy to mój żywioł, Victorio. Zawsze o tym wiedziałaś. - Tak, ale przecież to nie jest ostatnie polowanie. Będą inne. Nie musisz... - Nie zdarzy się już wyzwanie tego kalibru. Wpatrywała się w niego, oddychając szybko. - Więc wybrałeś polowanie, a nie mnie? - Przestań - powiedział surowo. - Jestem, kim jestem. Nie chciałabyś mnie, gdybym był inny. - Chcę, żebyś był żywy! - Chcesz drapieżnika, takiego jak ty sama. Zanim się pojawiłem, zniszczyłaś każdego łowcę, który cię tropił. - Chwycił ją za ramiona. - Ja poluję i chwytam zdobycz. Pojmałem ciebie i zatrzymałem. Wrócę do ciebie do domu. Nie próbuj mnie trzymać na smyczy, kotku. Nie pozwolę ci na to, a zresztą wcale byś tego nie chciała. Kocham cię. Patrzyła, jak jego oczy się zamykają. ja też cię kocham. Max ponownie ją przytulił, nie zwracając uwagi na to, że stoją na ulicy, a wokół roi się od ludzi. Victoria nie chciała go puścić. - Daj spokój. - Odsunął się od niej. - Im szybciej zacznę, tym szybciej będzie po wszystkim. - Już zacząłeś. Max westchnął ciężko, w duchu przyznając jej rację. Ujął ją pod łokieć i razem wyszli zza rogu. Nagle zamarł, a Victoria zachwiała się u jego boku, zbierając moc, żeby stawić czoło niebezpieczeństwu. Nie spodziewała się jednak tego, co chwilę później zobaczyła. Tego, kogo zobaczyła. Drobna, apetycznie zaokrąglona blondynka przed hotelem St. John najwyraźniej czekała na Maxa, czego dowodził jej szeroki uśmiech na jego widok. Napięcie, które wyczuła w Maxie Victoria, sprawiło, że zacisnęła pięści. Nieznajoma była czarownicą, i to potężną. Victoria wręcz czuła bijącą od niej magię. Blondynka miała na nogach bardzo wysokie szpilki i niebieską sukienkę bez rękawów, dopasowaną odcieniem do oczu. Każdy przechodzący mężczyzna patrzył na nią z uznaniem. - Tu jesteś - oznajmiła blondynka, podchodząc do nich uwodzicielskim krokiem. Jej długie do pasa włosy kołysały się lekko. - Zawsze każesz na siebie czekać, ale koniec końców nigdy nie dałeś mi powodów do narzekania - dodała, całkowicie ignorując Victorię. - Jezebel - powiedział Max powoli. - Co ty tu robisz? - Kiedy usłyszałam twoje nazwisko w kontekście polowania, nic mnie nie mogło powstrzymać.

Taka okazja na podwójne łowy zdarza się raz w życiu. - Uśmiechnęła się, a jej oczy zalśniły, gdy przyglądała mu się uważnie. - Biorąc pod uwagę długość naszego życia, to chyba o czymś świadczy. Przejechała ręką po jego krawacie, zupełnie nie zwracając uwagi na to, że Max trzyma za rękę inną kobietę. Chwycił ją za przegub, a ona uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Jezebel, pozwól, że przedstawię ci Victorię. Kochanie, to Jezebel... przyjaciółka z dawnych lat. Victoria zmarszczyła brwi, świadoma, jak dobrą „przyjaciółką" musiała być Jezebel dla Maxa. Chemia między nimi była niemal namacalna. Pieprzyłeś to coś? - zapytała. Schowaj pazurki, kotku. Jezebel po raz pierwszy przeniosła spojrzenie na Victorię. - Dziwne - mruknęła. - Słyszałam, że sparowałeś się z chowańcem, ale nie mogłam w to uwierzyć. - Lepiej uwierz - warknęła Victoria. Posłała ku rywalce nagły powiew wiatru, przez który Jezebel zachwiała się na obcasach i cofnęła o krok. - Victorio - upomniał ją Max. Me dasz sobie z nią rady, jest zbyt silna, dodał w myślach. Wszystko mi jedno. Mówi o mnie tak, jakby mnie tu nie było. Próbuje cię wkurzyć, a ty jej na to pozwalasz. Jezebel zaśmiała się poufale i potrząsnęła włosami. - Widzę, że nie jest oswojona, co? - zwróciła się do Maxa. - Jak cię znam, zapewne uważasz to za interesującą formę rozrywki. Victoria czekała, aż Max powie coś na jej obronę, ale on oznajmił tylko: - Pozwól, że odprowadzę Victorię do drzwi, a potem pogadamy. Jeśli odejdziesz z tą suką, bardzo się wkurzę. Już jesteś wkurzona, odparł. Max! Poczuła nagle falę magii, która przerwała ich kontakt myślowy, i ścisnęło się jej serce. Max się zmieniał, a co gorsza, odsuwał się od niej. Zdawkowy pocałunek w czoło i krótka deklaracja Kocham cię w żaden sposób nie złagodziły jej strachu przed utratą Maxa. Patrzyła przez drzwi obrotowe hotelu St. John, jak Jezebel chwyta Maxa za ramię i razem przechodzą przez ulicę. Wyglądali wspaniale - Max był wysoki i ciemnowłosy, Jezebel drobna i złocista. Sposób, w jaki się poruszali, świadczył o tym, że dobrze się znają. Na pewno był z nią przez dłuższy czas. Niemal trzęsąc się z zazdrości, Victoria ruszyła w stronę wind. Doszła do wniosku, że musi czym prędzej się dowiedzieć, jak groźna jest Jezebel.

ROZDZIAŁ PIĄTY - To zbyt łatwe - mruknął Xander, patrząc na Victorię, która właśnie minęła wejście hotelu St. John. Wejście obłożone przez niego zaklęciem wywołującym niepokój. Sirius odwrócił głowę i obserwował przechodzącego przez ulicę Westina. Miał z nim rachunki do wyrównania, poza tym chciał też uderzyć w Rade Najwyższą, zamieniając jej ulubieńca w mistrza czarnej magii. Westin ułatwił im zadanie, wkraczając na teren Transcendualnego Królestwa. Jego aura została skażona. Powinien być wyrzutkiem, i to ściganym, jednak wszystko uchodziło mu na sucho. Rada ogromnie obawiała się jego utraty. - Będziemy potrzebowali czegoś więcej - mruknął Sirius. - Mamy jedną jedyną okazję, by skazić Chowańca. Jeśli nawalimy, Westin się domyśli i podejmie odpowiednie kroki. Drugiej szansy nie będzie. - Masz coś konkretnego na myśli? - Westin potrzebuje powodu, dla którego nie odprawi Patridge. Będzie trzymał ją przy sobie, jeśli uzna, że Jezebel jest celem. - Chcesz zdjąć ich oboje naraz? - Xander popatrzył na niego szeroko otwartymi oczami. - To rozumiem! Ukryty w cieniu i zamaskowany Sirius skupił uwagę na fragmencie chodnika przed Westinem i czarownicą. Wyciągnął przed siebie na wpół przezroczystą rękę ukształtowaną z szarego dymu i rzucił zaklęcie, które sprawiło, że przed jego ofiarami pojawiła się czarna kałuża. Poruszała się i lekko falowała, wyczuwając nadchodzącą zdobycz. Xander wsparł Siriusa w chwili, gdy Jezebel Patridge wdepnęła w pozornie płytką wodę. Krzyknęła, gdy płyn wystrzelił w górę i otoczył jej ciało jak rękaw, łapczywie przywierając do kształtów, które Westin tak dobrze znał. Sirius miał ochotę się roześmiać... Westin nagle się odwrócił. Wyciągnął przed siebie obie ręce, a z jego palców spłynął obłok energii, który trafił Siriusa w sam środek torsu, posyłając go głębiej w cień i jeszcze dalej, na dno otchłani. Arianna usiadła na krześle przed biurkiem Victorii i skrzyżowała nogi w dżinsach. Jej rude włosy były krótkie i nastroszone, brązowe oczy mocno podmalowane eyelinerem, usta w kolorze burgunda podkreślały bladość idealnie gładkiej skóry. Ten wygląd sprawiał, że ludzie niesłusznie brali ją za nieutalentowaną kryminalistkę. W gruncie rzeczy była najlepszą wiedźmą śledczą, z jaką Victoria miała kiedykolwiek do czynienia. Potrafiła znaleźć wszystko, bez względu na to, czy chodziło o informacje, czy o przedmiot. - Westin posuwał Jezebel Patridge przez ostatnie dwadzieścia lat. Z przerwami - oznajmiła Arianna. Victoria zamarła, potem odetchnęła głęboko. - Przez dwadzieścia lat? - powtórzyła z niedowierzaniem. - To nic poważnego, o ile mi wiadomo. Większość moich rozmówców twierdziła, że byli tylko przyjaciółmi od łóżka. Westin na pewno nie był monogamiczny. Przez cały czas skakał z kwiatka na kwiatek. Victoria wcale nie poczuła się lepiej. - Dwadzieścia lat to szmat czasu - zauważyła.

- Fakt. - Arianna wzruszyła ramionami. - Ale nie ma żadnych ponurych historii o brzydkim rozstaniu. Odniosłam wrażenie, że raczej zrobili sobie przerwę, niż definitywnie się rozeszli. Victoria wstała i zaczęła krążyć po gabinecie. Wszystko ją denerwowało i zastanawiała się, czy ten niepokój udziela się jej rozmówczyni. - Wiadomo też, że Patridge stała się kimś w rodzaju specjalistki od Westina i jego techniki ciągnęła Arianna. - Jej wykłady w Akademii poświęcone były zastosowanym przez niego metodom, dzięki którym dopadł Barnesa i Powella. Dlatego większość informacji, które uzyskałam, pochodzi od niej. Innymi słowy, Jezebel mogła być przydatna Maxowi w łowach na wyrzutków. Ta świadomość niespecjalnie poprawiła samopoczucie Victorii. Prześwietliła Maxa, kiedy się poznali, ale powierzchownie. Teraz dotarło do niej, że podświadomie unikała grzebania w jego życiu osobistym. Pewnie od początku nie mogła znieść świadomości, że kiedyś był z inną. - Zdarzało się im razem polować? - spytała. Przystanęła obok okna i zapatrzyła się na miejską dżunglę. - Nic mi o tym nie wiadomo - odparła Arianna. - Posłuchaj, nie gryź się tak. Żaden facet nie jest tego wart. Poza tym więzy łączą obie strony. Rzadko się zdarza, żeby ktoś z pary robił z partnera idiotę. - Rzadko się też słyszy o parach złożonych z łowcy i chowańca - burknęła Victoria. - Fakt. - Arianna wstała, po czym rzuciła Victorii pendrive. - Ale gość nie jest wart funta kłaków, jeśli nie potrafi trzymać dla ciebie kutasa na wodzy. Vietoria chwyciła pendrive i zacisnęła na nim palce. - Prześlę ci rachunek - oświadczyła Arianna, zmierzając do wyjścia. Victoria usiadła przy biurku i podłączyła przenośną pamięć do komputera. Już miała otworzyć okienko na monitorze, kiedy poczuła, jak przenika ją magia Maxa, która nagle eksplodowała, wciągając ją z mocą gigantycznego wiru. Osunęła się z fotela na podłogę. - Cholera. - Jezebel wpatrywała się w kubek gorącej herbaty, który ściskała w dłoniach. - Ten atak nie powinien był mnie aż tak wystraszyć. Popatrzyła na Maxa. Miała na sobie jeden z jego szlafroków, ubrań, których nie używał ze względu na ich nieodwracalne skażenie. Wcześniej wzięła prysznic, ale jej włosy i makijaż były idealne jak zwykle -wystarczyło proste zaklęcie. Max spojrzał na zegarek. Wiedział, że za godzinę Victoria wyjdzie z hotelu. Nie mógł narażać jej na niebezpieczeństwo. Musiał ją odprowadzić do domu, gdyż jej moc mogła się okazać niewystarczająca w wypadku zagrożenia. - Na mnie pora - oznajmił. - Nie wychodź beze mnie! - zaprotestowała Jezebel, zrywając się z miejsca. Gwałtowny ruch sprawił, że szlafrok się rozchylił, odsłaniając jej nagą długą nogę. Dawniej ten widok pobudziłby Maxa i spowodował u niego natychmiastową erekcję, ale teraz jego myśli krążyły wyłącznie wokół Victorii. Tyle tylko, że nie wiązały się wyłącznie z zapewnieniem jej bezpieczeństwa. Pobudzony siłą drzemiącej w nim magii, Mac płonął z pożądania i wyobrażał sobie jeden erotyczny scenariusz po drugim. Chciał dopaść Victorię, związać ją i zedrzeć z niej ubranie, a następnie zrobić użytek z jej zwinnego ciała. Dzięki temu ofiarowałby jej magię, którą go wcześniej obdarzyła. Seks wzmocniłby także jego, a w tej chwili ogromnie zależało mu na odbudowaniu

rezerw. Tylko dzięki kumulacji magii miał szansę zrobić porządek ze zwierzyną, którą tropił. - Idę po Victorię - zapowiedział głosem zachrypniętym z żądzy. Jezebel zacisnęła wargi. - Idę z tobą - zadecydowała bez wahania. - Kiepski pomysł. Doskonale wiedział, że jego kotka nie znosi Jezebel, ale przede wszystkim zależało mu teraz na seksie z Victorią. Jezebel raczej nie byłaby skłonna czekać, aż skończą. - Mam rozumieć, że ona nie wie, jaki jesteś naprawdę, Max? - Jej oczy lśniły zimnym blaskiem. Zazdrość w odniesieniu do ciebie jest pozbawiona sensu. - Nie jestem już takim facetem jak wtedy, kiedy cię posuwałem, Jezebel. - A więc cię oswoiła, tak? Szkoda. Jego usta drgnęły. - Możemy być przyjaciółmi, Jezebel - powiedział. - Ty i ja. Ale możemy też zostać wrogami. Wybór należy do ciebie. Zmaterializowała się przed nim naga, na kolanach, z pokornie opuszczoną głową. Dobrze wiedziała, że to się spodoba magowi o dominującej naturze. Położyła dłonie na kolanach, oczekując na jego rozkazy. - Nazywaj mnie, jak chcesz, bylebyś tylko chciał mnie posiąść. Potrzebuję cię, Max. Bez ciebie jestem pusta - wyznała. Max odetchnął głęboko. Był twardy i obolały, a czarna magia towarzysząca Jezebel przywoływała tkwiący w nim mrok. Nie zapomniał gorących chwil z kobietą, która naprawdę była jego poddaną. Victoria uległa i podporządkowała się jego woli dlatego, że chciała sprawić mu przyjemność. Była jedyną kobietą, której pragnął. Tylko ona umiała ujarzmić tkwiącą w nim bestię. W jednej sekundzie przeniósł się do gabinetu Victorii, pobudzony perspektywą jej ujarzmienia. Siedziała za biurkiem, ze wzrokiem utkwionym w ekran komputera. Szczupłe nogi skrzyżowała w kostkach, a w jej uszach połyskiwały brylantowe kolczyki. Bezszelestnie zmaterializował się za nią i zajrzał jej przez ramie. Zaintrygowało go, że czyta materiały o nim. Uwielbiał ją. - Chcę cię - wyznał zadyszany. - I będę cię miał. Gwałtownie odwróciła ku niemu głowę i jednocześnie zerwała się z fotela. - Wyjaśnisz mi, do ciężkiej cholery, co się dzisiaj stało? - warknęła. Strzelił palcami i w tym momencie cała jej odzież znikła. Victoria była teraz zupełnie naga, tak jak wcześniej Jezebel. Te dwie kobiety nie mogłyby się bardziej różnić. Nie przypominały siebie fizycznie, a w dodatku inaczej na niego działały. O ile Jezebel podniecała go kiedyś jak każda atrakcyjna kobieta, o tyle Victoria budziła w nim nienasycony głód; w jednakowym stopniu kochał ją i pragnął jej ciała. - Na kolana - rozkazał. - Max... - Słyszałaś. Zacisnęła zęby, ale odepchnęła fotel na bok, by spełnić żądanie. Dotknął jej ramienia i przeniósł siebie oraz ją do swojego loftu. - Tak jest, kotku - mruknął. - Znowu pora na ostrą jazdę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Victoria zamarła, uświadomiwszy sobie, dokąd przeniósł ją Max. W przeciwieństwie do apartamentu, który teraz oboje zajmowali, z miodowymi podłoga: mi i kremowymi ścianami, dawne mieszkanie Maxa było urządzone w przemysłowym stylu. Gładka, betonowa podłoga chłodziła nagie kolana Victorii, klęczącej w otoczeniu imponującej kolekcji erotycznych gadżetów. Choć miała ochotę na seks, irytacja i zazdrość nie pozwalały jej się skupić na zabawie. - Gdzie Jezebel? - zapytała, buntowniczo unosząc głowę. Max uśmiechnął się kącikiem ust. - Twoja zaborczość kręci mnie aż do bólu - wyznał. - Jesteś pewien, że twoja erekcja nie pojawiła się wskutek spotkania z kobietą, którą łomotałeś przez dwadzieścia lat? - Właśnie w tej chwili mógłbym ją posuwać - odparł i rozpiął guzik koszuli. - Jest naga w naszym apartamencie. Klęczy i marzy o moim penisie. Victoria zachłysnęła się powietrzem. - Co takiego? - spytała z niedowierzaniem. Machnął od niechcenia ręką, a wtedy Victoria znalazła się w łóżku na drugim końcu pomieszczenia. Obok niej pojawiła się rura, do której najwyraźniej zamierzał ją przywiązać. Victoria zadrżała. Było jasne, że wkrótce będzie unieruchomiona i bezradna, zdana na jego łaskę i niełaskę. Przed Maxem nie wyobrażała sobie, że mogłaby do tego stopnia oddać komuś kontrolę i podporządkować się zachciankom partnera. Teraz nie wyobrażała sobie innego seksu. - Nie możesz robić mi zarzutu z mojej przeszłości - mruknął. - Lubię pieprzenie, podobnie jak ty. Przez resztę życia będziemy się pieprzyli tylko ze sobą. Nic innego się nie liczy. Zbliżył się do niej, Victoria podkuliła nogi. Pragnęła go, ale chciała też poznać odpowiedzi na pytania, które ją dręczyły. - Max... - Powinienem teraz polować, a tymczasem myślę tylko o tobie - wyznał. - Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie zatopię w tobie penisa. - Czy to przez nią jesteś taki napalony? - spytała Victoria cicho. - Ani trochę. - Zacisnął pięść na chromowanej rurze. - Nigdy nie czułem się tak przy żadnej kobiecie i dobrze o tym wiesz. Przestań wreszcie wątpić w moje słowa, bo zaczynam się wkurzać. A teraz do dzieła. Wiesz, co masz robić, więc nie każ mi czekać. Victoria odwróciła się i położyła na brzuchu, rozkładając nogi przy rurze. - Ona cię chce - powiedziała mimowolnie. Sprowadził do ich domu dawną kochankę, która się rozebrała. Co miał na swoje usprawiedliwienie? - Nie obchodzi mnie, czego ona chce. Tylko ty mnie interesujesz. - Miękki skórzany pasek zacisnął się na jej kostce. - Twoja magia jest we mnie. Czuję ciebie, twój zapach i smak. Z lubością przejechał dłonią po jej nodze. - Dlaczego ona jest w naszym domu? - jęknęła. - Dlaczego masz obsesję na jej punkcie? - Nieoczekiwanie dał jej solidnego klapsa w jędrny pośladek. Victoria krzyknęła, gdy skóra zapiekła ją żywym ogniem. - Wiesz, że za bardzo cię kocham. Nie pozostawiłaś miejsca na żadną inną kobietę.

Jego głos drżał z emocji. Victoria mocno zacisnęła powieki, a Max trzasnął ją w drugi pośladek. - Nawet nie wiesz, jak razem wyglądacie - jęknęła. - Na kilometr widać, że uwielbiacie się pieprzyć. Nie wiesz, co czuję, bo musiałbyś zobaczyć mnie z jednym z łowców, którzy przyszli przed tobą. Musiałbyś widzieć, jak wymownie na mnie patrzą, bo wiedzą, jak to jest, kiedy im obciągam... kiedy mnie posuwają... - Victorio... - warknął, a potem bez zastanowienia pochylił się i ugryzł ją w biodro. Zrozumiała, że oznakował ją za karę. Załkała, podniecona aż do bólu. - Nie podoba mi się, że ona wie, jak cudownie jest mieć cię w sobie - wyznała. - Nie chcę, żeby pamiętała, jakie odgłosy wtedy wydajesz ani jak bardzo jej pragnąłeś. - Nigdy nie pożądałem jej tak jak ciebie - oznajmił, tuląc policzek do jej policzka. Skórzany pasek pojawił się także na jej drugiej kostce. - Namierzyli ją dzisiaj - mruknął Max. - Zaatakowali ją na ulicy, za dnia, tuż przy mnie. Victoria wstrzymała oddech. - Mówiłem ci, jak niebezpieczne jest to polowanie - ciągnął. - Powiedziałem, że zechcą dopaść tych, którzy mi towarzyszą. Mogło paść na ciebie... Głos mu się załamał. Max delikatnie wsunął ręce pod tułów Victorii, ujął jej piersi i pociągnął ją ku sobie, żeby uklękła, po czym wszedł na łóżko. Wyprężyła grzbiet; upadłaby, gdyby ją teraz puścił. - Pozwól, żebym pomogła ci w łowach... - poprosiła błagalnie. - Pomożesz mi teraz. Mocno chwycił ją za kark i przygiął do pościeli. Victoria poczuła chłodny dotyk atłasu pod policzkiem. Gdy wsunęła ręce między rozwarte nogi, Max przy-pasał jej nadgarstki do rury, która już unieruchamiała jej stopy. Victoria była teraz całkowicie bezradna, nie mogła się poruszyć. Z satysfakcją obejrzał jej wyeksponowaną pochwę, z której zamierzał zrobić użytek. Wiedział, że taka penetracja jest najgłębsza. Wyprostował się i strzelił palcami, a sekundę potem Victoria poczuła uderzenie dyscypliną w uda. Narastał w niej sprzeciw, ale był zbyt słaby, aby przezwyciężyć pożądanie. Max zabierał ją tam, gdzie nie chciała być, jednak nie mogła się doczekać, żeby tam trafić. Pogłaskał ją po rozpalonej skórze. - Przestań mi się przeciwstawiać - zażądał. - Wypieprz mnie. Dyscyplina znowu poszła w ruch, a Victoria zacisnęła zęby. Max bił ją z wprawą i metodycznie. Mimowolnie zastanawiała się, gdzie się tego nauczył i czy to ciemna strona budzi w nim takie pragnienia. - Przestań mnie analizować. - Mówił niskim, opanowanym głosem, jednocześnie wymierzając precyzyjne ciosy. Wiedziała, że ślady po dyscyplinie znikną, ale przez pewien czas będą tworzyły wyraźny wzór. - Przestań we mnie wątpić. Zniknąłem tylko na dwa dni, a ty najwyraźniej zapomniałaś o swojej obietnicy. - Zamszowe rzemyki smagnęły ją w pośladki. - Masz mi służyć, okazywać posłuszeństwo i mnie zaspokajać. Nie wolno ci kwestionować moich rozkazów ani niczego mi odmawiać. Nigdy nie możesz mówić mi „nie". - Daję ci więcej niż komukolwiek. Dyscyplina uderzyła mocniej; nie na tyle mocno, żeby zostawić siniaki, ale wystarczająco, żeby skupić uwagę Victorii na miarowym oddechu i spokojnych słowach Maxa.

- Jesteś za bardzo skoncentrowana na sobie i swojej bezbronności. - Opuszkami palców delikatnie rozmasował jej rozpalone ciało. - Miałaś ofiarować mi ją w darze, kiedy cię brałem, ale tak naprawdę nie dotrzymałaś obietnicy, prawda? A ja dotrzymałem słowa. Rozpieszczam cię... dbam o ciebie... o twoje bezpieczeństwo. - Wiedziesz niebezpieczne życie, Max. Sam jesteś niebezpieczny. To wszystko układa się w jedną całość. - Nadal mi się sprzeciwiasz, kotku? Zmienił zasady gry i zamiast bólu dał jej przyjemność. Jego zręczne palce przesunęły się po jej wyeksponowanym kroczu. Zadrżała, gdy przetoczyła się przez nią fala rozkoszy. Jesteś śliczna - wyszeptał. - Będę cię pieprzył z całych sił, a potem sprawię sobie wyjątkowy orgazm. Napompuję cię gęstą, śliską spermą. - Tak, Max... proszę... Wyprostował się i chwycił Victorię za biodra, a potem ostrożnie przetoczył ją na plecy. Znieruchomiała z kostkami i nadgarstkami przy uszach. - Ale ty nie dojdziesz. Zajęczała i z wysiłkiem przełknęła ślinę. - Byłam ci posłuszna,.. - W czynach, ale nie w myślach. - W jego spojrzeniu dostrzegła dzikość, której wcześniej nie zauważała. - Co się dzisiaj stało, Max? - spytała zaniepokojona. Jedną dłoń zacisnął na jej udzie, drugą na penisie i pogłaskał jej krocze, pozostawiając na nim płyn lubrykaeyjny. Żyły pulsowały na całej długości jego członka, a także napiętych przedramion. - Zlikwidowałem jednego z nich - wycedził przez zaciśnięte zęby. Następnie wbił się w Victorię, a wtedy wniknęła w nią jego magia. Victoria otworzyła usta w bezgłośnym krzyku. Max ją posiadł i spustoszył.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Szczytowała i nic nie mogła na to poradzić. Była tak rozgrzana i gotowa, że wystarczyło jedno brutalne pchnięcie penisa. Czarna magia zaatakowała ją równie mocno jak Max. Victoria cała się trzęsła, zaciskała na nim, a jej serce waliło tak gwałtownie, że miała plamy przed oczyma. Max wyżywał się na niej jak na obiekcie seksualnym służącym wyłącznie do zaspokajania jego kipiącej żądzy. Jego moszna uderzała rytmicznie o jej zaokrąglone pośladki. Pompował Victorię pod różnymi kątami, wbijał się w nią raz po raz, a jego ciało funkcjonowało jak starannie naoliwiona, wyjątkowo sprawna maszyna. - Jesteś moja - powtarzał. - Tylko moja. - Max... błagam... Victoria nie wiedziała, czy prosi go, żeby skończył, czy żeby nigdy nie przestawał. Jej ciało z rozkoszą poddawało się jego woli i obcesowemu traktowaniu. W pewnej chwili Max odchylił głowę, naprężył się i wypełnił Victorię życiodajnym płynem. Jej piersi unosiły się i opadały, gdy łapczywie chwytała ustami powietrze. Przestronne pomieszczenie wypełniło się jego chrapliwym jękiem, odgłosami prymitywnej męskiej satysfakcji, który sprawił, że Victoria ponownie szczytowała. Właśnie przeżywała intensywny orgazm, kiedy Max gwałtownie się cofnął. Rura zniknęła, a on bez najmniejszego wysiłku obrócił Victorię i wbił się w nią ponownie. Leżała bezbronna, z rozwartymi nogami, a Max dociskał ją do materaca rozpalonym, śliskim od potu ciałem. Kurczowo chwyciła się kołdry i zatopiła w niej zęby, na próżno usiłując stłumić krzyki rozkoszy. Zamrugała i zacisnęła powieki. Delektowała się ciężarem ciała Maxa, kiedy ulegał zwierzęcemu instynktowi. Było jasne, że zapomniał o całym świecie. Otaczała go mglista i mroczna aura, nasycona magią, którą wchłonął wcześniej tego dnia przy okazji rozprawy z wytropionym i pokonanym przeciwnikiem. Victoria rozumiała teraz, skąd się wzięło pożądanie Maxa. Wiedziała, co go tak stymuluje. Poddała się jego woli, otwierając się przed nim. Natychmiast to wyczuł i splótł palce z jej palcami. Magia krążyła między nimi, a jej esencja oczyszczała się przez podwójny filtr zespolonych ciał. Max wcisnął spoconą twarz w ramię Victorii. Wy-pieprzył ją tak, jakby coś go opętało i może w pewnym sensie właśnie tak było. Mogła tylko przyjmować to, co jej dawał, jedynie brać, a potem dochodzić, raz po raz. Kocham cię. Kolanem odsunął jej udo, żeby zatopić się w niej głębiej. Kocham cię. Victoria dotknęła policzkiem jego policzka. Wiem. Xander wyprostował się w zacienionych drzwiach do sklepu naprzeciwko budynku, w którym mieścił się apartament Westina i St. John. Westin już wyszedł, ale szybki rekonesans ujawnił, że pozostawił po sobie potężne zaklęcia chroniące. Cóż, należało to przewidzieć. Nie spodziewał się jednak, że Westin wchłonie część magii Siriusa. To było irytujące. Xander ostrożnie manipulował Siriusem, pozwolił mu myśleć, że jest inteligentniejszy, żeby mu dodać nieuzasadnionej pewności siebie. Zawczasu zaplanował każde słowo i czyn, żeby skłonić partnera do ataku na Westina, i celowo pojawił się w pobliżu. Sirius miał skupić na sobie uwagę Westina, sprowokować go do kontrataku i likwidacji przeciwnika, umożliwiając Xanderowi wchłonięcie mocy dotychczasowego sprzymierzeńca. To nie Westin miał się wzmocnić. Xander liczył na to, że zyska potęgę, która przyciągnie uwagę Źródła

Wszelkiego Zła. Kto wie, czy nie miał szansy stać się równie potężny jak niegdyś Triumwirat. Nie wszystko było stracone. Westin mógł przelać nieco skradzionej magii w St. John. Chowaniec był niegdyś zdziczały. Odpowiednia porcja czarnej magii plus ziarno wątpliwości w Westina powinny skłonić St. John do powrotu do dawnych nawyków. Gdyby to się udało, ponownie stałaby się dzika i nieokiełznana, a Westin straciłby wsparcie. Kłótnia z kochanką odwróciłaby jego uwagę od tropionej zwierzyny. - Jesteś - mruknął do siebie, kiedy śliczna blondynka przeszła przez obrotowe drzwi apartamentowca. Ubrana w obcisłe czarne spodnie i niebieską bluzkę bez rękawów Jezebel Patridge zignorowała zgiętego w ukłonie portiera i rozejrzała się z ponurą miną. Mogłaby z łatwością przenieść się w dowolne miejsce, ale najwyraźniej nie miała pojęcia, dokąd się udać, i zapewne wolałaby wcale nie opuszczać budynku. Pragnęła Westina, a odchodząc od niego, traciła resztki szans, lecz najwyraźniej nie mogła już znieść bezczynnego oczekiwania. Xander wyszedł z cienia i przesłał delikatny impuls, żeby zwrócić na siebie jej uwagę. Gdy zerknęła w jego stronę, przesunął się, jakby chciał uniknąć jej wzroku, i ruszył przed siebie. Miał prawie całkowitą pewność, że za nim podąży. W końcu była łowczynią, a on wyrzutkiem z listy poszukiwanych przez Radę. Pięć minut później Patridge leżała na zimnej, wilgotnej ziemi w jednym z brudnych zaułków, z włosami rozsypanymi niczym złocista aureola i z klatką piersiową rozprutą przez podwójny przepływ skoncentrowanej magii. Xander zacisnął palce na nadgarstku Jezebel i z uśmiechem patrzył, jak jego skażona krew wnika w jej ciało. Max pocałował Victorię i zatoczył kółko biodrami, jakby chciał zamieszać w niej własne nasienie. Jęknęła cicho, powoli wodząc palcami po plecach kochanka. Była wyczerpana, krótkie włosy zlepiły się od potu, skóra się zarumieniła, a czarne rzęsy trzepotały. Traktował ją łagodnie, jednocześnie zaspokajając siebie. Jego również zmogło wyczerpanie; opadł z sił pod wpływem gwałtownej potrzeby całkowitego zdominowania Victorii. Eksploatował ją tak długo, że teraz pewnie miałby trudności z utrzymaniem się na nogach, a ona pozwalała mu na wszystko. Złościło go, że wcześniej nie dostrzegł podłoża swojej żądzy. Dopiero teraz zrozumiał, że krążąca w nim czarna magia szukała ujścia, żeby przelać się w jego ukochaną. Uważał Victorię za bratnią duszę i kochał ją bardziej niż kogokolwiek. Nawet nie przypuszczał, że jest zdolny do takiej miłości. Teraz jej skóra smakowała skażeniem, uzależniającą waniliową esencją, która drażniła i prowokowała jego zmysły. Staczał się i ciągnął ją za sobą. - Nie robię ci krzywdy? - spytał zachrypniętym głosem. - Nie - wyszeptała, delikatnie wbijając palce w jego pośladki. - Chcę jeszcze. Pieprzył ją leniwie, tym razem skupiony na jej komforcie. Potrzebował jej bliskości, a zapach skóry Victorii, miękkość ciała i jej dotyk były mu w tej chwili niezbędne do życia. Kiedy stężała w orgazmie, jęknął i natychmiast do niej dołączył, delektując się delikatnymi drganiami. Dyszał ciężko i drżał z rozkoszy, kiedy poczuł, że zaklęcia chroniące jego loft sygnalizują obecność obcej magii. W jednej sekundzie zerwał się z łóżka, z wilgotnym członkiem w półerekcji, i błyskawicznie wzmocnił osłabione ostrym seksem mięśnie, przelewając w nie część zmagazynowanej magii. Ponownie przeszedłeś samego siebie - oznajmiła Rada, której członkowie zawsze przemawiali jednym głosem. Z podziwu godne sprawnością zlikwidowałeś Sinusa. - Tak właśnie miało być, prawda? - zapytał, wkładając dżinsy.

Twoja moc budzi respekt. Chcemy popatrzeć, jak jej używasz. - Powell nie żyje, nie musze przeprowadzać dodatkowych pokazów. - Ruszył do drzwi; w jego prawej ręce formowała się magiczna kula, jego broń. Nie zapominaj, że mógłbyś być w tej chwili tropionym wyrzutkiem. Jesteś nam winien wdzięczność za wyrozumiałość, którq ci okazujemy. - Tak się składa, że to ja tropię Powella i gdyby nie moja aktywność, tracilibyście kolejnych łowców - zauważył. Zobaczymy, ile czasu zajmie ci likwidacja Barnesa. - Tak, zobaczymy - mruknął, położył dłoń na klamce i gwałtownie otworzył drzwi, gotowy do ataku. - Spokojnie! - Gabriel uniósł obie ręce. - Wyluzuj, stary. Max zmrużył oczy, przypatrując się ciemnowłosemu mężczyźnie, którego zawsze uważał za rywala. Gabriel Masters uśmiechnął się szeroko, wyraźnie rozbawiony. Był magiem wyższego rzędu i choć nie dorównywał Maxowi, został wybrany na maga Victorii... nim Max zagarnął ją dla siebie. - Co tu robisz, Masters? Nigdy się nie przyjaźnili, a ponieważ obaj głównie polowali, rzadko kiedy mieli okazję się spotkać. - Nie zaprosisz mnie? - spytał Masters. Max odsunął się i ruchem dłoni wskazał wnętrze loftu. Na końcu pomieszczenia, za naprędce wyczarowanym parawanem, spała Victoria. W powietrzu unosiły się jednak feromony, a Masters nie był na nie odporny. Przestąpił z nogi na nogę i wyprostował się czujnie. - Jest moja - uprzedził go Max ostrym tonem. - Jestem tu właśnie z jej powodu. - Masters spojrzał na niego uważnie. - Wszyscy mówią o twoim dzisiejszym wyczynie. Zdaniem Jezebel wykończyłeś Powella jednym trafieniem. - I co z tego? - To, że pomagał ci Chowaniec. Teraz niejeden z łowców rozważa wzięcie chowańca. - To ma dobre strony - przyznał Max. - Ale mnóstwo z nimi roboty. Gdyby chodziło o kogoś innego niż Victoria, na pewno machnąłbym na to ręką. - Tak, czuję, o jaką robotę chodzi. - Masters przestał się uśmiechać. - Ten i ów się zastanawia, czy masz dość mocy, żeby rzucić wyzwanie Radzie Najwyższej. Po plecach Maxa przebiegły ciarki. Rada bardzo poważnie podchodziła do wszystkich zagrożeń. - Nie zamierzam pakować się w kłopoty - mruknął. - Mam tutaj wszystko, czego mi potrzeba. - Ty tak. Inni niekoniecznie. Max skrzyżował ręce na nagim torsie. - Nie ściągaj mi na głowę rewolucji - burknął. - Dlaczego nie? - Masters uśmiechnął się ironicznie. - Przecież sam ją wprowadziłeś do magicznej społeczności.

ROZDZIAŁ ÓSMY Victoria poczuła ucisk w brzuchu. Tylko udawała sen, ale postanowiła nie zdradzać przed Maxem, że słyszała jego rozmowę z Gabrielem Mastersem. Po wyjściu gościa Max wrócił do łóżka i pogłaskał ją po biodrze. - Musze iść, kotku - powiedział cicho. Przetoczyła się na plecy i podniosła na niego wzrok. - Nie powinieneś się przespać? - zapytała sennym głosem. - A może wkrótce wrócisz? - Im szybciej łowy dobiegną końca, tym lepiej. - Jego szare oczy złagodniały. - Potem może wyjedziemy, dajmy na to w tropiki, gdzie przez cały dzień będziesz chodzić nago. Albo za koło podbiegunowe, żebym mógł cię przelecieć przed kominkiem. Zacisnęła palce na jego dłoni, którą trzymał na jej biodrze. - Z rozkoszą - zamruczała. - Chcesz zostać tutaj czy wolisz wrócić do apartamentu? - Muszę wrócić - westchnęła. - Mam mnóstwo pracy. Dzisiaj w hotelu panował kompletny chaos. - Czy dasz radę pracować z domu przez kilka najbliższych dni? - Pewnie. Nie cierpiała pracować poza gabinetem, ale postanowiła nie marudzić. Max miał dostatecznie dużo problemów na głowie. - W takim razie pora na prysznic - mruknął. Pół godziny później była już umyta i przebrana w piżamę. - Będę czekała, aż wrócisz - zapowiedziała, całując go. Max z zadowoleniem skinął głową i objął Victorię. W następnej sekundzie byli już w domu, gdzie nieoczekiwanie usłyszeli głośną muzykę. Jeszcze większym szokiem dla nich było jednak pojawienie się w salonie nagiej blondynki w skórzanej obroży. - Max - zamruczała Jezebel i przeciągnęła się, jakby dopiero co wstała z łóżka. - Sądziłam, że żartujesz, kiedy mówiłeś o przyprowadzeniu swojego kociaka na wspólną zabawę. Victoria zawiesiła wzrok na srebrnym napisie MAX na czarnej obroży czarownicy. Po chwili dostrzegła ślady na jej biuście, układające się w charakterystyczny wzór - taki sam jak ten, który Max pozostawił na pośladkach Victorii. - Jezebel - warknął Max. - Co tu robisz? - Czekam na ciebie, kochanie. - Uśmiechnęła się i ujęła piersi w dłonie. - Jestem gotowa na wszystko, czego sobie zażyczysz. Victoria poczuła przypływ niegodziwej czarnej magii. - Ty zdziro - syknęła. - Lepiej stąd znikaj, ale już. - A nie mówiłam, najdroższy? - Jezebel oblizała usta, skubiąc sutki. - Chowańce nie nadają się do grupowych uciech. Victoria straciła kontrolę nad sobą. Jej ręce same uniosły się ku rywalce, strzelając w nią zielonymi błyskawicami. Rażona piorunami Jezebel wyleciała w powietrze i przefrunęła na drugi koniec pokoju. Na litość boską! - Max momentalnie odwrócił głowę ku Victorii. - Oszalałaś? - To chyba tobie odjęło rozum, skoro sprowadziłeś do nas tego śmiecia! - wrzasnęła, gotowa powtórzyć atak.

Nie zdążyła jednak nic zrobić, bo przewróciła się na plecy i z dużą prędkością przejechała po podłodze. Zaskowytała z bólu, a z jej nadpalonej piżamy uniosła się niewielka chmura dymu. - Dość! - ryknął Max, stając pośrodku pokoju. Jezebel przeskoczyła nad nim i, wykonawszy obrót w powietrzu, wylądowała na obu nogach. Victoria momentalnie przygotowała się do walki, ale nieoczekiwanie Max objął Jezebel od tyłu i w tej samej sekundzie oboje się zdematerializowali. - Max! - zawołała z wściekłością Victoria, jednak nikt jej nie słyszał. Kipiąc złością, wyłączyła muzykę i ruszyła na obchód w poszukiwaniu śladów obecności Jezebel. Furia Victorii sięgnęła zenitu, gdy się okazało, że pościel w łóżku jest zmięta i pachnie damskimi perfumami. Zdarła pościel z materaca i rozszarpała ją na strzępy paznokciami, ledwie zdając sobie sprawę z tego, co robi. Właśnie układała sobie w głowie wszystko to, co powie Maxowi, kiedy zaklęcia ochronne zadzwoniły ostrzegawczo. - Jeszcze ci mało, wiedźmo? - wycedziła, ruszając ku drzwiom. Dłonie swędziały ją tak jak wtedy, gdy raziła Jezebel piorunami; magia nigdy dotąd nie objawiała się w niej z taką siłą. Victoria pomyślała, że później poprosi Maxa o wyjaśnienie. Podbiegła do drzwi wejściowych, a wtedy dotarło do niej, że zagrożenie czai się za plecami. Odwróciła się gwałtownie i przybrała kocią postać, żeby napastnik nie mógł jej zbyt łatwo namierzyć. W tej samej sekundzie obca magia przedarła się przez blokady i zmusiła ją do ponownej przemiany w człowieka. Nagły podmuch energii przeniknął do środka pokoju, powalił Victorię i zmaterializował się w postaci mężczyzny o miedzianorudych włosach i oczach tak ciemnych, że wydawały się czarne. Intruz ukląkł obok niej. Rana, którą jej zadała Jezebel, piekła tak, jakby ktoś polał ją stężonym kwasem. Victoria nie mogła się poruszyć, ledwie oddychała. - Spokojnie - powiedział nieznajomy z uśmiechem. - To nie potrwa długo. Ból przeniknął do serca Victorii. Krzyknęła, gdy mięśnie chwycił skurcz. Potem na szczęście dla siebie straciła przytomność. Kiedy Max zmaterializował się w domu Jezebel, natychmiast odepchnął ją od siebie. Dłonie piekły go po zetknięciu z jej skórą. Czarownica była rozpalona i gorączkowo przewracała oczami. Nawet nie zauważyła głębokiej rany na swoim ramieniu. Max skinął ręką i wyczarował szlafrok na ciele Jezebel. - Max... - Pokręciła głową. - Kiedyś nie byłeś taki spięty. To jasne, że twój Chowaniec nie daje ci szczęścia. - Na pewno nie chciałabyś mieć we mnie wroga, Jezebel - zauważył ostrzegawczo. - Proponuję, żebyś zachowała mnie w życzliwej pamięci i odtąd trzymała się ode mnie z daleka. - Ale przecież czujemy do siebie pociąg! Na pewno to zauważyłeś. - Wyciągnęła do niego rękę. Max poczuł emanującą od niej magię, która jednak nie miała nic wspólnego z seksem. Szarpnął szlafrok Jezebel, odsłaniając jej dekolt. Rana na piersi czarownicy nie krwawiła i była czarna, ale nie z powodu przypalenia. Jezebel miała skażoną krew. - Kiedy cię dopadł? - spytał Max. - Co ci zrobił? Położyła dłonie na jego piersi. - Bardziej mnie interesuje, co ty mi zrobisz... - zagruchała. Chwycił ją za ręce i po chwili oboje znaleźli się przed salą przyjęć Rady Najwyższej. Jak zawsze panował tu ścisk, a pojawienie się na wpół nagiej Jezebel sprawiło, że rozmowy ucichły, a

ludzie znieruchomieli. Tłum magów i czarownic się rozstąpił, gdy Max szedł z Jezebel do biurka, przy którym przyjmowano prośby o audiencję. - Przyprowadziłem ofiarę Xandera Barnesa - oznajmił chłodno. - Należy ją poddać leczeniu i rehabilitacji. Puścił Jezebel i chciał odejść, ale zatrzymał go głos recepcjonisty: - Rada będzie chciała pana przesłuchać. - Nie wiem, co się stało, bo mnie przy tym nie było - oświadczył Max. Nagle poczuł przenikliwy ból w piersi i zrozumiał, że stało się coś potwornego. - Victoria - wyszeptał z paniką w głosie. W zamieszaniu pozostawił ją samą, bez opieki, a teraz znalazła się w niebezpieczeństwie. Natychmiast przeniósł się do salonu, ale jego moc z niewyjaśnionych powodów osłabła i wylądował na czworakach wśród rozbitego szkła, zdezorientowany i oszołomiony. Pierwsze, co ujrzał, były skórzane kozaki na obcasach. Powoli podniósł wzrok i jego oczom ukazały się długie nogi i szczupłe biodra w obcisłych czarnych szortach. Victoria miała na sobie jeszcze tylko skórzany biustonosz. Szmaragdowe oczy były dzisiaj równie czarne jak jej aura. - Proszę, proszę - zamruczała, a na umalowanych czerwoną szminką ustach wykwitł uśmieszek satysfakcji. - Właśnie tego od ciebie oczekuję.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY On usiłuje cię ujarzmić, a ty mu na to pozwalasz. Victoria patrzyła, jak Max spokojnie wstaje z klęczek i wpatruje się w nią badawczo. Było jasne, że ocenia sytuację i zastanawia się, jak zyskać przewagę, ale ona nie miała już zamiaru uczestniczyć w tych gierkach. Stała się potężniejsza od niego i nadszedł czas, żeby to pojął. Ich związek opierał się na nierówności, odtąd jednak Victoria chciała wieść w nim prym. Masz własną magię, a on tego nie szanuje. - Victorio... Miał dłonie pokaleczone od szkła, więc mimochodem zasklepiła jego rany zaklęciem, którego wcześniej nie znała. Dzięki tobie jest potężniejszy niż kiedykolwiek, i jak ci się odwdzięcza? Podporządkowuje cię sobie, robi z tobą, co zechce. Chwyciła Maxa za krawat i momentalnie znaleźli się z powrotem w lofcie. - Co on ci zrobił, kotku? - zapytał łagodnie. - Nie jestem w nastroju na pogaduszki - mruknęła i oblizała wargi, wodząc wzrokiem po kolekcji gadżetów Maxa. - Chcę się zabawić. - Naprawdę? - Ujął jej twarz w dłonie. - Możesz to przezwyciężyć, skarbie. Pomogę ci. Dlaczego tylko on ma być górą? - Odkąd się poznaliśmy, mam ochotę przywiązać cię do łóżka - wycedziła. - Nic z tego nie wyjdzie, Victorio - odparł spokojnie. - Nie tak wyglądają relacje maga i chowańca. Nasz związek opiera się na innych zasadach. Przemawia przez ciebie ktoś obcy. - Sama przez siebie przemawiam! - Odsunęła się od niego. Słucha instynktu, Victorio St. John, bo on wie najlepiej, co dla ciebie dobre. - Ciągle usiłujesz mnie zmienić - dodała z rozdrażnieniem. - Chcesz zrobić ze mnie kogoś, kim nie jestem! Max zacisnął zęby. - Jesteśmy ze sobą już prawie dwa lata - przypomniał jej. - Nie wytrzymałabyś tak długo z mężczyzną, który nie dawałby ci tego, czego pragniesz. - To już minęło. Przypomnij sobie, kim byłaś, zanim wytropił cię Westin. Przypomnij sobie, jaką miałaś wtedy moc. Rada Najwyższa doprowadziła do śmierci Dariusa Whitacre’a i ciągle pozostaje bezkarna. Musisz wymierzyć im sprawiedliwość. Teraz wiem, czego naprawdę chcesz - oznajmiła, odwracając się do niego plecami. - Dzięki Jezebel przejrzałam na oczy. Pamiętaj, że cię pragnę. Zerknęła na niego przez ramię. Możesz mnie mieć - odparła przebiegle. – Ale musisz być grzeczny, Max. Postanowił zmienić taktykę. Dobrze - westchnął. - Może na początek dopadniemy Xandera Barnesa? Rozprawimy się z nim, a potem będziemy mieli mnóstwo czasu na załatwienie własnych spraw. Odchyliła głowę i zaśmiała się cicho, podchodząc do kolekcji biczów i dyscyplin. - Dopiero teraz chcesz zabrać mnie na łowy? - spytała. - Po tym, jak niemal błagałam cię na

klęczkach? Max przeczesał włosy palcami. Dotarło do niego, że sam przyłożył rękę do tego, co go spotkało. Łowcy, którzy ulegali emocjom i nie słuchali głosu rozsądku, musieli potem słono płacić za swój błąd. - Każdy popełnia błędy, Victorio - odparł pojednawczo. - W tym wypadku nie doceniłem twojej pomocy i pochopnie zlekceważyłem Powella. Podeszła do komody, w której przechowywał część gadżetów. - Nasze prywatne problemy nie mają nic wspólnego z twoimi łowami - burknęła. - Czegoś tutaj nie rozumiem. - Zawahał się. -Przypomnisz mi, co się dzisiaj zdarzyło? Co się stało, zanim wróciłem? - Zapomniałeś? - zakpiła. - Pamiętam, że twoja kochanka rozgościła się w moim domu! Pamiętam też, że nosiła obrożę z twoim imieniem! Wyjęła z szuflady szklany model penisa i przejechała po nim palcami. Następnie uniosła go do ust i polizała czubek. Max stłumił jęk. - Zrozumiałam, że powinnam zacząć robić to, co mi najbardziej odpowiada. - Spojrzała na niego spod rzęs. - Obie strony związku powinny mieć coś do powiedzenia. - Ofiarowałem ci wszystko, co mam. - Spróbował przeniknąć w głąb Victorii, ale napotkał szczelną barierę, wyraźny dowód na to, że została skażona czarną magią. - I do śmierci będę ci dawał wszystko, czego zapragniesz. - Wszystko z wyjątkiem uległości. - Nie jestem zmienny. - Może ja jestem. - Postukała stopą w gładki beton. - Czy to znaczy, że do siebie nie pasujemy? - Godzinę temu tak nie uważałaś. Skierowała na niego wzrok, a potem znikła. - Victoria! - krzyknął z zaciśniętymi pięściami. To, co zrobił Barnes, było piekielnie sprytne - odebrał Maxowi ukochaną, kiedy jeszcze żyła, i rzucił ją w szpony czarnej magii. Śmierć Victorii nie zabolałaby Maxa aż tak bardzo. Na dodatek nie mógł przekazać jej Radzie, jak to uczynił z Jezebel, gdyż niebezpiecznie opadł z sił, a do tego obawiał się, że członkowie Rady zlikwidują jego dziewczynę, chcąc uniknąć ewentualnego zagrożenia z jej strony. Szybko zastanowił się, jakimi zaklęciami mógł posłużyć się Barnes, żeby odmienić Jezebel i Victorię. - Magia krwi - mruknął. Był to wyjątkowo potężny rodzaj magii - ale tylko do czasu śmierci autora zaklęć. Czy Westin to odpowiedni mężczyzna dla ciebie? A może znajdziesz kogoś lepszego? Victoria postanowiła pokręcić się po klubach w poszukiwaniu czegoś, czego jej brakowało. Wygląda na to, że jesteś w nastroju na zabawę, pięknotko. Odwróciła się do wysokiego blondyna o inteligentnych oczach, który ją zagadnął, i uśmiechnęła się na myśl o tym, że mogłaby go ujarzmić. - A ty masz ochotę na wyprawę w nieznane? - zamruczała. - Jasne. Postawić ci drinka? Pokręciła głową. Wolała od razu przejść do rzeczy. Tylko dlaczego nagle dopadły ją wyrzuty sumienia? - Lepiej gdzieś stąd pójdźmy - zaproponowała.

Może miał jakieś ciekawe gadżety. - Steve. - Podał jej rękę. - Chyba uśmiechnęło się do mnie gigantyczne szczęście. Bardzo miło cię poznać. - Victoria. - Uścisnęła mu dłoń, ale nie poczuła ciepła i magicznych wibracji, które zawsze przenikały ją przy Maksie. - Chodź, Vicky. - Nie puszczał jej palców. - Mieszkam w hotelu za rogiem. Zmarszczyła brwi. Vicky... Tylko Darius tak ją nazywał. Czyżby dopadły ją wyrzuty sumienia? - Będę musiał podziękować szefowi za propozycję wyjazdu na konferencję - dodał wyraźnie zadowolony Steve. - Może i ja zechcę mu podziękować - mruknęła. Jego oczy zamigotały w świetle latarni. - Czy muszę cię prosić, żebyś obchodziła się ze mną łagodnie? - spytał. - A właśnie tego chcesz? - Nie. Uśmiechnęła się szczerze. - To dobrze. Nie jestem pewna, czy tej nocy potrafiłabym być łagodna. Jego potężne ciało przeszył dreszcz podniecenia. - Potrzebujesz dzisiaj czegoś mocniejszego, skarbie? Wyczuła bijącą od niego żądzę. - Tak... - odparła. - Można tak powiedzieć.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Viktorio, gdzie jesteś? Max wędrował po ulicach w poszukiwaniu Barnesa, gdyż wiedział, że w pierwszej kolejności musi zlikwidować otaczającą ją mgłę magii krwi. Bez względu na to, jak zaprogramował Victorię Barnes, tylko zgładzenie go mogło zaowocować zniknięciem zaklęć. - Westin? Wyglądasz żałośnie. Max zesztywniał i odwrócił się do Barnesa. Wyglądało na to, że zwierzyna zamieniła się w myśliwego. - Miałem ciężki dzień - odparł. Barnes wyszedł z cienia. Wydawał się niegroźny, jak pierwszy lepszy trzydziestolatek na spacerze, ale biła od niego czarna magia, atakując Maxa z taką furią, że niemal cofnął się o krok. - To kiepsko - zauważył Barnes. - Mój dzień był świetny. Max pokiwał głową. ~ Chciałeś, żeby Powell zginął. - W końcu i tak stałby się kulą u nogi. – Barnes wzruszył ramionami. Ubierał się lepiej niż kiedyś. Gdy Max pojmał go po raz pierwszy, Powell wyglądał jak zbir. Teraz nosił szyte na miarę spodnie i koszulę z krawatem. - Ten dureń myślał, że przewyższa mnie inteligencją - dodał z satysfakcją. - Ja też cię nie doceniałem. Słowa Maxa wyraźnie pochlebiły Barnesowi. - Miałem nadzieję, że z tobą nie pójdzie mi tak łatwo - powiedział z szerokim uśmiechem. - Przykro mi, że cię rozczarowuję. Max na próżno usiłował nawiązać kontakt z Victorią, żeby zaczerpnąć od niej choć trochę magii. Wyglądało na to, że łączność między nimi została przerwana na dobre. - Powinieneś jednak wiedzieć, że niewiele brakowało, a Rada rozpoczęłaby łowy na mnie, gdyż Victoria zapewniła mi zbyt wielką moc - dodał Max. - Zastanów się więc, czy przypadkiem nie oddasz przysługi wrogowi, kiedy się ze mną rozprawisz. Uśmiech znikł z ust Barnesa. - Prosisz się o śmierć, Westin - wycedził. - Może i tak, kto wie. Odebrałeś mi Victorię, a ja nie chcę bez niej żyć. Zatem albo ty, albo ja, Barnes. - Chyba obaj wiemy, jaki będzie koniec tej rozgrywki. Max uniósł rękę i resztką magii wyprowadził cios prosto w klatkę piersiową Barnesa, który cofnął się, zachwiał, ale natychmiast odzyskał równowagę i kontratakował. Fala uderzeniowa wyrzuciła Maxa w powietrze i przeniosła kilka metrów do tyłu. Padł i skulił się, ale nie uniknął następnego ciosu. Uszy Maxa wypełniły się jednostajnym rykiem. Wiedział, że nie przetrwa następnego ataku. Victoria... Zamknął oczy. Jak ona sobie poradzi po stracie dwóch magów, których kochała? Uważaj na siebie, kotku, wyszeptał do niej. Kocham cię. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił Steve i zatrzymał się przed wejściem do hotelu Inter Continental. Położył dłoń nisko na plecach Victorii, gdy wchodzili przez obrotowe drzwi.

Vicky, nie po to cię zostawiłem z Westinem. Znieruchomiała raptownie, a drzwi uderzyły ją z tyłu, popychając tak mocno, że wpadła na Stevea. Darius? - spytała bezgłośnie i odetchnęła głęboko, zdumiona, że znowu słyszy głos ukochanego. Powiedziałaś mi, że go kochasz i że pragniesz z nim być. Jeśli zmieniłaś zdanie, sprowadzę cię do siebie. Prędzej mnie szlag trafi, niż zostawię cię dla kogoś innego. - Spokojnie. - Steve skorzystał z okazji, żeby pogłaskać Victorię po plecach. - Wszystko dobrze? Pokręciła głową. Zrobiło się jej niedobrze ze strachu. Otworzyła usta, chcąc powiedzieć, że zmieniła zdanie, ale przeszył ją ból tak silny, że wyprężyła grzbiet i przywarła mocno do Stevea. Trzymaj się, kotku. Kocham cię. Ogarnęła ją zgroza. Max! Przez moment widziała wszystko wyraźnie, zupełnie jakby gęsta mgła opadła jej z oczu. Max umiera. Barnes wrzasnął z furii i bólu. Gdzieś w pobliżu rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Max poczuł, jak magia zacieśnia się wokół nich, a potem eksploduje z ogromną siłą. Jakaś kobieta krzyknęła, mężczyzna zaklął. Ktoś przebiegł obok głowy Maxa. Nagle moc wpłynęła w niego niczym tornado, uśmierzając ból i przyśpieszając pracę wszystkich organów. Wyprostował się i ujrzał, że Masters kuca obok niego i posyła kolejne salwy tak szybko, że trudno je dostrzec. Barnes był jednak chroniony przez czarną magię, której zaklęcia osłaniały go przed nieustannym ostrzałem. Zachwycony i wdzięczny drugiemu łowcy za reakcję na pozostawioną wiadomość, Max zebrał napływającą do niego magię i przygotował się do udziału w potyczce. Tętniła w nim aura Victorii, ciemna i mętna, bardziej czarna niż biała, ale tak potężna, że Max czuł, jak piecze go skóra w zetknięciu z nieznaną dotąd energią. Potem ją dostrzegł. Stała za Barnesem, z uniesionymi i rozłożonymi rękami. Czekała, aż Max zaatakuje, żeby mogła wzmocnić jego potęgę. Szeroko rozstawiła nogi, a na pięknej twarzy malowały się chłód i determinacja. Była gotowa zabić. Barnes strzelił z taką siłą, że Max cały się zatrząsł. Mimo to stał dalej, wyprostowany i niewzruszony. Victoria przybyła mu na pomoc, ale się zmieniła. Nie wiedział, czy jego ukochana będzie kiedykolwiek taka jak dawniej, gdyż została w znacznym stopniu skażona. Max miał jednak niezachwianą pewność, że Barnes musi umrzeć. Masters krzyknął, kiedy fala magii Barnesa posłała go na ziemię. Max wystrzelił, a jego kula energii przeniknęła przez tarcze ochronne napastnika i zmusiła go do cofnięcia się o krok... prosto w łuk błyskawicy Viktorii. Barnes ryknął z bólu i wściekłości, po czym odwrócił się i zaatakował Victorię. Wtedy Max rzucił się prosto na niego. Masters zmaterializował się u lewego boku Maxa, w biegu strzelając w Barnesa. Potrójny cios bez trudu przełamał obronę czarnoksiężnika. Barnes eksplodował czarnym światłem, a siła wybuchu zatrzęsła całym budynkiem i roztrzaskała żarówki w latarniach ulicznych. Zapadła nieprzenikniona ciemność. Victoria zawołała Maxa po imieniu, a on ruszył w kierunku, z którego dobiegał głos. Już po chwili tulił w objęciach jej szczupłe ciało i bez wahania przeniósł się wraz z nią jak najdalej od pobojowiska.

EPILOG Victoria stała przy oknie i patrzyła na wszechobecny śnieg. Dom wznosił się na wysokiej górze, w jednej z najbardziej odludnych części świata, ukryty przed wzrokiem ludzi i kamerami sztucznych satelitów Ziemi. Minął tydzień, odkąd pomogła Maxowi i Gabrielowi unicestwić Xandera Barnesa. Potem nie miała kontaktu z nikim, nawet z magiem, który dzielił z nią ten dom. Max był blisko, tuż obok, i czekał w milczeniu, jak na wytrawnego łowcę przystało. Nocami spał w innym pokoju, w innym łóżku. Godziny wlokły się niemiłosiernie, ale Victoria czuła, że z każdą minutą wraca do dawnej formy. Coraz bardziej pragnęła Maxa, aż wreszcie tęsknota zmieniła się w nieznośny głód, któremu opierała się z najwyższym trudem. Wiele się zmieniło. Ona sama była inna. Choć zniknęły kompulsywne zachowania zaprogramowane przez Barnesa, nadal zmagała się ze skażeniem czarną magią, która uwolniła w niej innego rodzaju pragnienie. Kochając się z Maxem, Victoria zatracała się w jego dotyku i jego głodzie. Co najmniej raz chciała go wziąć na własnych warunkach, żeby okazać mu głębię swojej miłości niekoniecznie poprzez całkowite podporządkowanie. On jednak nie był skłonny do zamiany miejsc, a jej propozycja stworzyła między nimi wyrwę. Teraz Victorii trudno było zbliżyć się do Maxa... chyba że przybierała kocią postać. Przeobraziła się i wyskoczyła z fałd długiej sukienki, a potem pobiegła na poszukiwania maga. Wiedziała, że mogą osiągnąć kompromis. Musieli tylko współpracować. Podreptała korytarzem do jego pokoju, który jednak okazał się pusty. Zaintrygowana, udała się na dalszy rekonesans. Dom pozostawał dla niej tajemnicą, gdyż bardzo dużo czasu spędziła na autorefleksji. Sypiała; jadła, kiedy Max gotował, leżała na sofie, oglądając telewizję. Odnosiła wrażenie, że budzi się po długiej drzemce i walczy z sennością towarzyszącą powrotowi do rzeczywistości. Na końcu korytarza Victoria zauważyła na wpół przymknięte drzwi. Zwolniła i zaczęła węszyć, a następnie zamruczała, wyczuwając uwodzicielską woń skóry swojego maga. Uniesioną łapką pchnęła drzwi, które otworzyły się bezszelestnie. Max stał pod ścianą w głębi pomieszczenia i kładł szpicrutę na ustawionym na półce nad kominkiem stojaku. - Witaj, kotku - powiedział tubalnym, chrapliwym głosem, który uwielbiała i za którym tęskniła. Odwrócił się do niej, a ona z przyjemnością powiodła wzrokiem po mocnych ramionach, szerokiej piersi i wyrzeźbionych mięśniach brzucha. Mimowolnie poruszyła ogonem, w koci sposób okazując aprobatę. Z prawej strony stało ciężkie łóżko, a pod przeciwległą ścianą znajdował się regał z imponującą kolekcją dyscyplin, szpicrut i przyrządów do unieruchamiania rąk oraz nóg. U stóp łóżka Victoria ujrzała dwie skrzynie, białą i czarną. Na wieku białej skrzyni widniał napis „Victoria"; na czarnej: „Max". Victoria zauważyła również fotel z pasami do mocowania nadgarstków oraz kostek, a także huśtawkę podwieszoną na belce pod sufitem. Victoria przybrała ludzką postać. Na jej widok Max wstrzymał oddech z wrażenia, a ona poczuła ulgę. Wyglądało na to, że nadal była dla niego atrakcyjna. - Max - powiedziała głosem zachrypniętym z pożądania. Stał z założonymi rękami, kusząc ją ciałem. Był bardzo silny, a przecież nawet w stanie skrajnego podniecenia nigdy nie zrobił jej krzywdy.

Teraz jednak czekał. Victoria przełknęła ślinę. - Jesteśmy wyrzutkami? - zaryzykowała. - Równie dobrze moglibyśmy nie żyć. Jeśli nie będziemy rzucali się w oczy, nikt nie nabierze podejrzeń. Musisz jednak zrezygnować ze wszystkiego, co masz i na co pracowałaś. - Muszę zrezygnować z ciebie? Z trudem przełknął ślinę. Najwyraźniej nie był tak spokojny, jak mogłoby się wydawać. - Mam nadzieje, że nie - odparł. - Chciałbym, żebyś mi dała czas na... przystosowanie się. Zbliżyła się do niego. - Jesteś gotów zrobić to dla mnie? W jego spojrzeniu pojawiła się czułość. - Zrobiłbym dla ciebie wszystko - wyznał. - Moje potrzeby różnią się od twoich, Max - wyjaśniła łagodnie. - Czasami chcę, żebyś był związany. Pragnę cię zaspokajać, niekoniecznie tracąc głowę z powodu tego, co właśnie mi robisz. Chciałabym, żebyś mi się poddał, ale nie żebyś był uległy i podporządkowany. Zaczerpnął powietrza. - Tak bardzo cię potrzebuję, że aż trudno mi z tym żyć, Victorio - powiedział szczerze. - Kochanie cię jest zarazem banalnie łatwe i piekielnie trudne. - Myślisz, że ja się nie boję? - Wyjrzała przez okno. - Łowcą jest się z natury. Nie mam pewności, czy mogę być kimś, kogo naprawdę potrzebujesz, skoro nie masz nikogo poza mną. - Kotku, życie z tobą nigdy mnie nie znudzi. - Podszedł do niej i objął jej szyję dłońmi, jakby zakładał obrożę. - Będziemy zajmowali się rozmaitymi igraszkami w tym pokoju, a poza tym mamy sporo do zrobienia w dziedzinie magii. Masters miał słuszność. Razem tworzymy wyjątkową parę, a dotąd nie mieliśmy okazji naprawdę tego zbadać i wykorzystać w praktyce. Kto wie, do czego jesteśmy zdolni? - W tej chwili tkwimy raczej w szarej niż w białej magii. - Zacisnęła dłonie na jego nadgarstkach. -A kiedy ja jestem na górze, a ty dla mnie dochodzisz, magia przepływa... - Zawsze dla ciebie dochodzę, bez względu na to, kto jest na górze. Przycisnął wargi do jej ust, a wtedy natychmiast się odprężyła, zapominając o wszystkich troskach. Mieli magię i mieli siebie. Oboje czuli, że reszta sama się jakoś ułoży. Victoria uśmiechnęła się tajemniczo. KONIEC