01. Rollins J. 1999 - Podziemny Labirynt

James Rollins Podziemny Labirynt Tytuł oryginału: Subterranean Przekład Paweł Wieczorek

Johnowi Clemensowi

Podziękowania

Podziękowania za pomoc w stworzeniu tej opowieści należą się wielu osobom. Przede wszystkim Peshy Rubinstein, mojej agentce, która dostrzegła w surowym szkicu iskrę, Lyssie Keusch, redaktorce, która pieczołowicie wygładzała opowieść, aż osiągnęła ona obecną postać, oraz mojej pisarskiej grupie wsparcia, która mozolnie rozszarpała fabułę, a następnie ją poprawiła (Chris Crowe, Dennis Grayson, Dave Meek, Jeffrey Moss, Jane O’Riva, Stephen i Judy Preyowie, Caroline Williams). Szczególne podziękowania należą się Carolyn McCray — za wsparcie, krytykę, miłość i przyjaźń. Na koniec zwracam się do tych, którzy są wszystkiemu winni: dziękuję, Mamo i Tato!

Wielki Boże! Co za okropne miejsce… WPIS W DZIENNIKU ROBERTA F. SCOTTA, KTÓREMU NIE UDAŁO SIĘ ZDOBYĆ BIEGUNA POŁUDNIOWEGO

PROLOG

Wulkan Erebus, Antarktyda Od horyzontu po horyzont rozciąga się płaszczyzna bladobłękitnego lodu wygładzonego niemal do połysku przez pędzone huraganowymi wiatrami drobiny. Jedyne występujące w tym regionie formy życia to tworzące żółte plamy porosty, które istniały znacznie wcześniej, niż w bazie McMurdo pojawili się ludzie. Prawie trzy i pół kilometra poniżej podstawy wulkanu Erebus, pod lodowcem, wieczną zmarzliną i grubą warstwą granitu, szeregowy Peter Wombley starł pot z oczu. Marzył o puszce coorsa, którego karton zadekował w lodówce w swojej kwaterze. — To miejsce jest nienormalne. Na górze śnieżna burza, a tu goręcej niż w cipie napalonej dziwki — powiedział. — Nie byłoby aż tak źle, gdybyś ciągle nad tym nie rozmyślał —odparł porucznik Brian Flattery, zdejmując reflektor ze skutera śnieżnego. — Idziemy. Musimy do końca zmiany skalibrować trzy przekaźniki. Peter sięgnął po swój reflektor, włączył go i jaskinię przeszył snop jaskrawego światła. Poszedł za porucznikiem. — Uważaj, jak idziesz — upomniał go Brian, wskazując światłem pęknięcie w dnie jaskini. Mijając czarną szczelinę, Peter podejrzliwie się jej przyglądał. Przez trzy miesiące pobytu w jaskiniach wyrobił się w nim zdrowy respekt wobec przypominającej plaster miodu podziemnej formacji. Wychylił się za krawędź i skierował światło w dół. Promień zdawał się mknąć do dna świata. Peter wzdrygnął się. Ciekawe, czy piekło ma drzwi wejściowe? — Zaczekaj! — zawołał. — Jadę do przekaźnika — rzucił Brian, ustawiając przy wylocie tunelu urządzenie zwane transporterem indywidualnym. — Masz do mojego powrotu pięć minut przerwy. Peter dyskretnie odetchnął. Nienawidził tych kornikowych kanałów, jak żołnierze nazywali pełne zakrętów tunele o gładkich ścianach, tak wąskie, że człowiek ledwie się w nich mieścił. Transport ludzi i rzeczy między jaskiniami był możliwy jedynie na maleńkich zmotoryzowanych transporterach, które wyglądały jak deskorolka. Brian położył się na brzuchu, głową do przodu, niczym chcący zjechać z górki chłopak. Poruszył rączką gazu i od ścian odbił się ryk silnika. Poziom decybeli podwoił się i potroił. Porucznik uniósł na pożegnanie kciuk, pchnął manetkę gazu i transporter pomknął do przodu, po czym zniknął w

wąskim tunelu. Peter przykucnął, by obserwować odjazd przełożonego. Gdy ryczący pojazd schował się za pierwszym zakrętem, tunel poczerniał. Po chwili umilkł odgłos silnika. Peter został sam. Sprawdził w świetle ręcznego reflektora godzinę i uśmiechnął się. Brian powinien wrócić za pięć minut, ale jeśli będzie musiał rozebrać przekaźnik i wymienić jakieś części, może mu to zająć nawet dwadzieścia. A więc on miał czas. Wyciągnął z kieszeni kamizelki skręta. Odłożył reflektor i ustawił najszerszy możliwy snop światła, by oświetlić jak najwięcej przestrzeni, po czym oparł się o ścianę, wyjął z kieszeni zapałkę i przypalił cienkiego jointa. Mocno się zaciągnął. Aaach… Oparł głowę o ścianę i wciągnął dym głęboko do płuc. Nagle rozległ się dźwięk przypominający pocieranie kamieniem okamień. — Cholera! — Peter zachłysnął się dymem i złapał reflektor. Poruszając nim na boki, przeszukiwał otoczenie. Nic nie zobaczył. Jaskinia była pusta. Wsłuchał się uważnie, ale nie rozległ się żaden kolejny dźwięk. Jedynie w stożku światła skakały cienie. Nagle miał wrażenie, jakby zrobiło się zimniej i ciemniej. Popatrzył na zegarek. Minęły cztery minuty. Brian powinien już być w drodze powrotnej. Peter zadeptał niedopałek. Zapowiadało się nerwowe czekanie. ··· Porucznik Brian Flattery zamknął pokrywę panelu znajdującego się z boku jednostki komunikacyjnej. Szybki test wykazał, że wszystko jest w porządku. Zostały mu jeszcze tylko dwa przekaźniki. Rutynowe kontrole mogli przeprowadzać ludzie z zespołu, którym kierował, ale system był jego dzieckiem i nawet drobne zakłócenia uważał za obrazę swojej fachowości. Jeszcze tylko parę drobnych regulacji i wszystko będzie działać idealnie. Podszedł do transportera czekającego z pracującym na luzie silnikiem i zajął pozycję do jazdy. Wrzucił bieg i tuż przed wjazdem w tunel lekko schylił głowę. Czuł się, jakby połykał go wąż. Gładkie ściany śmigały tuż przy głowie, snop światła z latarki czołówki wyznaczał kierunek. Po minucie wjechał do jaskini, gdzie zostawił Petera. Zgasił silnik i rozejrzał się. Jaskinia była pusta, w powietrzu unosił się jedynie znajomy zapaszek. Marihuana.

— Niech to cholera! — Zsiadł i krzyknął podniesionym głosem służbisty: — Szeregowy Wombley! Natychmiast przywlecz tu swój tyłek! Okrzyk odbił się echem od ścian, ale Peter się nie zgłosił. Brian szybko przeszukał jaskinię światłem reflektora, nic to jednak nie dało. Dwa skutery, którymi tu przyjechali, stały pod ścianą. Gdzie ten drań zniknął? Brian ruszył w kierunku skuterów, lecz po kilku krokach jego lewa stopa poślizgnęła się na mokrej plamie. Zamachał rękami, by się czegoś złapać, ale nie znalazł niczego i z głośnym jękiem plasnął tyłkiem o dno jaskini. Reflektor z łoskotem potoczył się kilka metrów w bok i zatrzymał się tak, że świecił prosto na Briana. Porucznik czuł, jak przez tył spodni przesącza mu się ciepły płyn. Zgrzytnął zębami i zaklął. Szybko wstał i krzywiąc się z obrzydzenia, wytarł tyłek. Pewien szeregowy coraz bardziej zasługiwał na niezłe skopanie po dupie. Zanim Brian wepchnął koszulę w spodnie, spojrzał na dłonie. Coś z nich kapało. Gdy uświadomił sobie, co to jest, westchnął głośno i gwałtownie cofnął się o krok, jakby chciał uciec przed własnymi rękami. Dłonie miał pokryte świeżą krwią.

KSIĘGA PIERWSZA PRACA ZESPOŁOWA

1.

Kanion Chaco, Nowy Meksyk Cholerne grzechotniki! Zanim wsiadła do pordzewiałego chevroleta pick-upa, Ashley Carter otrzepała buty z błota. Rzuciła zakurzony kowbojski kapelusz na siedzenie obok i przeciągnęła chusteczką po czole. Sięgnęła przez

drążek zmiany biegów, otworzyła schowek i wyjęła zestaw przeciw ukąszeniowy. Kostką dłoni włączyła radio, ale z głośnika wydobył się jedynie szum zakłóceń. Nucąc pod nosem, rozerwała opakowanie strzykawki i wciągnęła w nią standardową dawkę antyserum uodparniającego na jad. Konieczną ilość umiała dobierać na oko. Potrząsnęła buteleczką — była niemal pusta. Najwyższy czas wybrać się do Albuquerque po następną. Przetarła skórę gazikiem z alkoholem, wbiła igłę, cicho jęknęła, po czym zaaplikowała sobie bursztynowy płyn. Lekko poluzowała opaskę uciskową, posmarowała jodyną podwójne ukąszenie na przedramieniu i założyła opatrunek. Z powrotem zacisnęła opaskę i popatrzyła na zegarek na desce rozdzielczej. Po dziesięciu minutach trzeba będzie znów poluzować. Wzięła mikrofon radia i wcisnęła przycisk z boku. — Randy, zgłoś się. Odbiór. — Gdy puściła przycisk, rozległ się jedynie elektroniczny szum. — Randy, proszę, podnieś. Odbiór. Jej sąsiad Randy ciągle jeszcze był na zwolnieniu lekarskim z powodu urazu pleców, jakiego doznał w kopalni. Przez ostatnie dziesięć tygodni zarobił na boku parę dodatkowych dolarów, opiekując się w ciągu dnia jej synem Jasonem. Uruchomiła silnik i wyjechała tyłem w koleiny, które nazywano drogą. Radio wypluło z siebie bezładny hałas, po czym rozległo się kilka zrozumiałych słów. — …łem. Co się dzieje? Spodziewaliśmy się ciebie godzinę temu. Podniosła mikrofon. — Przepraszam, Randy, ale znalazłam nowe pomieszczenie na stanowisku Anasazi. Ukryte za osuwiskiem skał. Chciałam je sprawdzić, zanim zniknie światło, ale grzechotnik diamentowy miał inny pomysł.

Jadę pokazać ukąszenie doktorowi Marshallowi, wrócę za mniej więcej godzinę. Mógłbyś wsadzić lasagne do pieca? Odbiór. — Zawiesiła mikrofon na radiostacji. Ponownie rozległy się trzaski. — Ukąszenie! Znowu! To czwarty raz od Bożego Narodzenia! Przeciągasz strunę. Te samodzielne wyprawy któregoś dnia cię zabiją. W każdym razie, jak doktor Marshall cię obejrzy, natychmiast wracaj do domu. Czekają na ciebie ludzie z piechoty morskiej. Ashley zmarszczyła czoło. Jęknęła i ponownie chwyciła mikrofon. — Co się dzieje? Odbiór. — Nie wiem. Rżną głupa… i są w tym świetni — dodał Randy ciszej. — Najprawdziwsi wojskowi. Znienawidzisz ich. — Jeszcze tego mi trzeba! Co na to Jason? Odbiór. — Świetnie. Chłonie wszystko z otwartymi ustami. Zadręcza jednego takiego kaprala. Chyba namówił go, by dał mu się pobawić bronią. Ashley klepnęła w kierownicę. — Jakim prawem wnoszą do mojego domu broń?! Zaraz będę, pilnuj gospodarstwa! Bez odbioru. Sama nigdy nie nosiła broni, nawet w najbardziej niebezpiecznych regionach Nowego Meksyku, i prędzej trupem padnie, nim pozwoli przerośniętym dzieciakom wnosić jakieś groźne żelastwo do jej domu. Wrzuciła bieg i opony zapiszczały na skalistym podłożu. ··· Ashley wyskoczyła z samochodu i starając się nie urazić wiszącej na temblaku ręki, ruszyła przez kaktusowy ogród w stronę ludzi w

mundurach zgromadzonych pod zielonym daszkiem werandy — w jedynym miejscu w promieniu stu metrów, gdzie był cień. Gdy wielkimi krokami wchodziła po drewnianych schodach, mężczyźni nieco się cofnęli. Z wyjątkiem jednego, z brązowymi naszywkami. Podeszła prosto do niego. — Za kogo się właściwie uważacie, wpadając tu z arsenałem wystarczającym do rozniesienia w pył wietnamskiej wioski? Tu jest mój syn!Usta oficera zacisnęły się w wąską kreskę. Cofnął się nieco, zdjął okulary przeciwsłoneczne i popatrzył na Ashley pozbawionymi emocji, błękitnymi jak lód oczami. — Major Michaelson, proszę pani. Eskortujemy doktora Blakely’ego. — Nie znam żadnego doktora Blakely’ego. — Ale on zna panią. Twierdzi, że jest pani jednym z najlepszych paleoantropologów w kraju. Przynajmniej tak powiedział prezydentowi. — Jakiemu prezydentowi? — Prezydentowi Stanów Zjednoczonych — odparł całkowicie beznamiętnie major. Zanim Ashley zdążyła zareagować, zobaczyła jasnowłosego dzieciaka przeciskającego się przez grupę ludzi w mundurach. — Mamo! Wróciłaś! Musisz to zobaczyć! — Syn popatrzył na temblak, po czym złapał Ashley za rękaw drugiej ręki. — Chodź! Mimo że ledwie sięgał wojskowym ponad pas, rozepchnął ich na boki. Ashley pozwoliła się wciągnąć synowi do domu. Gdy trzasnęły za nimi drzwi z moskitierą, ruszyła

prosto do salonu. Na stole stała aktówka. Z kuchni dochodził zapach czosnku, lasagne już się dopiekały. Ashley zaburczało w brzuchu — nie jadła od śniadania. Randy, w poplamionych kuchennych rękawicach, próbował wyjąć perkoczące danie tak, by nie rozrzucić zawartości. Widok potężnego mężczyzny ubranego w kuchenny fartuch i walczącego z brytfanną wywołał na jej ustach uśmiech. Widząc jej reakcję, Randy przewrócił oczami. Gdy miała się przywitać, poczuła natarczywe pociągnięcia za rękaw. — Chodź, mamo, zobacz, co ma doktor Blakely! To zajebiste! — Uważaj, jak się wyrażasz, drogi panie — ostrzegła. — Wiesz, że nie pozwalamy tu na taki język. A teraz pokaż mi, o co chodzi. — Pomachała Randy’emu i dała się pociągnąć synowi w kierunku salonu. Randy wskazał na stojącą na stole aktówkę. — Jest w środku… — szepnął. Uwagę Ashley przyciągnął szum wody. Otworzyły się drzwi łazienki i na korytarz wyszedł wysoki i chudy jak tyka czarnoskóry mężczyzna w trzyczęściowym garniturze. Był w średnim wieku; ostrzyżone tuż przy skórze włosy siwiały mu na skroniach. Poprawił okulary w drucianych oprawkach i uśmiechnął się. Podszedł do Ashley szybkim krokiem i wyciągnął dłoń na powitanie. — Profesor Ashley Carter… pani zeszłoroczne zdjęcie w „Archeology” nie ukazywało prawdy… Umiała wyczuć mydlenie oczu. Brudna, z ręką na temblaku, w zabłoconych dżinsach na pewno nie była królową piękności. — Może pan sobie odpuścić tę gadkę, doktorze. Co pan tu robi? Blakely opuścił dłoń. Na sekundę lekko rozszerzyły mu się oczy, zaraz jednak nadrobił to jeszcze

szerszym uśmiechem. Miał więcej zębów niż rekin. — Podoba mi się pani konkretna postawa — powiedział. — Stawia człowieka na nogi. Chciałbym przedstawić pani pewną… — Nie jestem zainteresowana. — Wskazała na drzwi. — Pan i pański orszak możecie się zbierać. W każdym razie dziękuję. — Gdyby zechciała pani… — Proszę mnie nie zmuszać do wyrzucenia pana z domu. — Energicznie wyciągnęła palec w kierunku drzwi z moskitierą. — Wynagrodzenie to sto kawałków za dwa miesiące. — Proszę natychmiast… — Ashley odchrząknęła, wbiła wzrok w gościa i uniosła brew. Ręka opadła jej wzdłuż ciała. — W takim razie słucham. Od rozwodu ciągle walczyła o to, aby na stole nie brakowało jedzenia i mieli zapewniony dach nad głową. Pensja wykładowcy na uczelni ledwie pokrywała wydatki na życie — o projektach badawczych nie wspominając. — Sekundeczkę! — dodała. — Nie tak szybko. To legalne? Niemożliwe… — Zapewniam, profesor Carter, że sprawa jest jak najbardziej zgodna z prawem. A to nie wszystko. Publikacja zebranych wyników badań tylko pod pani nazwiskiem. Etat na uczelni, którą pani wybierze. Miewała podobne marzenia po przejedzeniu się pizzą z kiełbasą i cebulą. — Jak to możliwe? Uniwersytety mają statuty… zasady… długoletnich pracowników. Jak? — Projekt popierają osoby na najwyższych stanowiskach. Dano mi wolną rękę w zakresie zatrudniania współpracowników, do tego za pieniądze, jakie uznam za stosowne im zaproponować. — Usiadł na kanapie, założył nogę na nogę i rozłożył ręce wzdłuż szczytu oparcia. — A chcę mieć panią.

— Dlaczego? — spytała ostrożnie Ashley, ciągle jeszcze podejrzliwa. Blakely pochylił się i uniósł dłoń, prosząc o cierpliwość. Sięgnął po aktówkę i otworzył zamek. Używając obu rąk, ostrożnie wyjął ze środka kryształową statuetkę i obrócił ją ku Ashley. Była to postać ludzka, kobiety w ciąży z obwisłymi piersiami. Przedmiot zamigotał w niknącym świetle, rzucając snopy kolorowych błysków. Skinął głową, zachęcając Ashley, żeby wzięła ten przedmiot. — Co pani o tym sądzi? Bała się dotknąć tego delikatnego cudeńka. — Zdecydowanie prymitywne… Wygląda na ikonę płodności. Doktor Blakely energiczne pokiwał głową. — Oczywiście, jak najbardziej… niech pani popatrzy z bliska. — Gdy unosił ciężką figurkę, ramiona drżały mu z wysiłku. — Proszę dokładnie się przyjrzeć. Ashley wyciągnęła ręce po statuetkę. — Jest zrobiona z jednej bryły diamentu — wyjaśnił Blakely. — Bez najmniejszej skazy. Wyjaśniało to uzbrojoną eskortę. Ashley cofnęła ręce od bezcennego przedmiotu i zaczęła rozważać, z czym może się wiązać istnienie tego rodzaju artefaktu. — Zajebiste… — szepnęła pod nosem. ··· Ashley Carter patrzyła przez stół, jak doktor Blakely zamyka telefon i chowa go do kieszonki na piersi. — A więc, pani profesor Carter… na czym stanęliśmy? — Coś nie tak? — spytała, kawałkiem chleba czosnkowego zbierając z

talerza sos pomidorowy. Siedzieli przy metalowym stole w kuchni. Blakely pokręcił głową. — Wszystko gra. Potwierdzałem jedynie dołączenie kolejnego członka do zespołu. Australijskiego eksperta od jaskiń. — Uśmiechnął się uspokajająco. — A więc na czym stanęliśmy? — Kto ma należeć do tego zespołu? — spytała, podejrzliwie przyglądając się gościowi. — Niestety, nazwiska to tajemnica, powiem jednak, że rozmawiamy z jednym z wiodących kanadyjskich biologów i z geologiem z Egiptu. I kilkoma innymi osobami… Ashley zdawała sobie sprawę, że pyta na darmo. — Świetnie. Wróćmy w takim razie do diamentowej statuetki. Nie powiedział pan, gdzie ją odkryto. Blakely wydął wargi. — Ta informacja też jest tajna. Zastrzeżona wyłącznie dla osób uczestniczących w projekcie. — Złożył leżącą na kolanach serwetkę. — Sądziłam, że podyskutujemy, a raczej skąpi pan informacji. — Możliwe, ale od pani też nie dostałem konkretnej odpowiedzi. Jest pani gotowa dołączyć do zespołu? — Potrzebuję więcej szczegółów. I czasu na przeorganizowanie czekającej mnie pracy. — Zajmiemy się takimi drobiazgami. Ashley pomyślała o Jasonie, który siedział przed telewizorem i jadł kolację ze starej tacy. — Mam też syna. Nie mogę wstać i wyjść. A on nie jest drobiazgiem. — Ma pani byłego męża. Scott Vandercleve, jeśli się nie mylę. — Jason nie zostanie z nim. Mowy nie ma.

Blakely głośno westchnął. — W takim razie mamy problem. Sprawa była rzeczywiście trudna. Jason miał kłopoty w szkole i Ashley przysięgła sobie, że tego lata spędzi z nim więcej czasu. — To nie podlega dyskusji — odparła z największym przekonaniem, na jakie było ją stać. — Albo Jason pojedzie ze mną, albo nie będę miała innego wyboru, niż odmówić. Blakely przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu. — Był ze mną na różnych wykopaliskach — powiedziała Ashley. — Poradzi sobie. — Nie sądzę, żeby to było roztropne. — Uśmiechnął się lekko. — To twardy i zaradny chłopak. Blakely skrzywił się. — A jeśli się zgodzę, dołączy pani do nas? — Zdjął okulary i pomasował nos w miejscu, w którym zrobiły się wgniecenia od oprawek. — Podejrzewam, że mógłby zostać w obozie Alfa… tam jest bezpiecznie. — Założył okulary i wyciągnął dłoń. — Zgoda. Ashley z ulgą wypuściła powietrze i podała mu rękę. — Po co tyle wysiłku dla pozyskania mnie do pańskiego zespołu? — Z powodu pani specjalizacji. Antropologia prymitywnych plemion górskich. Pani praca o siedzibach Indian Gila była znakomita. — Mimo to: dlaczego ja? Istnieje jeszcze paru paleoantropologów o podobnych zainteresowaniach. — Z kilku powodów. Po pierwsze — Blakely zaczął odliczać na palcach — pokazała pani na wykopaliskach, że umie kierować zespołem. Po drugie, ma pani doskonałego nosa do szczegółów. Po trzecie, jest pani niezwykle wytrwała w rozwiązywaniu tajemnic. Po czwarte, jest pani w

znakomitej formie fizycznej. Po piąte, mam do pani dużo szacunku. Jakieś pytania? Zadowolona, choć lekko zażenowana, Ashley pokręciła głową. Spróbowała się nie zaczerwienić. W dziedzinie, którą się zajmowała, rzadko padają pochwały. Postanowiła zmienić bieg rozmowy. — Ponieważ już właściwie współpracujemy, może pan wreszcie powie, gdzie znaleźliście ten wyjątkowy artefakt? — Wstała, by umyć talerze. — Podejrzewam, że gdzieś w Afryce. Blakely uśmiechnął się. — Tak naprawdę to w Antarktyce. Spojrzała przez ramię, aby oszacować, czy ją sprawdza. — Na tym kontynencie nie ma prymitywnych kultur. To nagi lodowiec. — Kto powiedział, że na kontynencie? — Więc gdzie? — Odwróciła się do gościa, oparła o zlew i wytarła ręce wilgotną ścierką. Blakely wskazał palcem w kierunku podłogi. W głębi.

2.

Black Rock, Australia Benjamin Brust obserwował pełznącego po umywalce brunatnego karalucha. Podszedł do krat i przeciągnął dłonią po szczecinie niegolonej od momentu aresztowania. Smród starego moczu był nieco słabszy przy

drzwiach celi. Strażnik w mundurze w kolorze khaki podniósł wzrok znad egzemplarza „GQ”. Ben skinął żołnierzowi głową, ten jednak potraktował go jak powietrze i powrócił do czytania. Przynajmniej jego klient, Hans Biederman, wracał do zdrowia. Dzięki Bogu. Jeszcze tylko Benowi było potrzebne oskarżenie o nieumyślne zabójstwo: Herr Biederman, po otrzymaniu drobnego klapsa za uczestnictwo w wyprawie, miał dziś samolot do Niemiec, Bena jednak — jako osobę, która wszystko zaplanowała — czekał długi pobyt w więzieniu wojskowym. Od pięciu lat oferował ludziom, których stać było na drogie bilety, ekspedycje do egzotycznych miejsc, z rzadkimi widokami, i towarzyszył im w tych wyprawach. Organizacja czegoś takiego wymagała nagięcia — czasem złamania — kilku zasad. Specjalizował się w przedsięwzięciach wymagających zejścia pod ziemię: wyprawach do opuszczonych kopalni diamentów w Republice Południowej Afryki, zasypanych pod Himalajami klasztornych ruin, podmorskich tuneli u wybrzeży Karaibów, tym zaś razem — zachwycających jaskiń w Australii, do których dostęp zamknięty został przeciętnemu obywatelowi przez armię. Jaskinie znajdowały się w jednej z najbardziej oddalonych części poligonu Black Rock, a zostały odkryte i opisane przez Bena osobiście, gdy cztery lata wcześniej tam stacjonował. Wszystko szło jak po sznurku do chwili, gdy Herr Biederman, pulchny Niemiec, poślizgnął się i złamał nogę. Ben powinien był go zostawić za karę, że zignorował ostrzeżenie, a tymczasem spróbował wyciągnąć z jaskiń nieszczęsny tyłek turysty. Wrzaski Biedermana ściągnęły żandarmerię i w nagrodę za trudy Bena aresztowano. Odwrócił się od krat i opadł na zżarty przez mole materac, oparł się plecami o ścianę i zaczął się przyglądać plamom na suficie. Na korytarzu

zastukały obcasy, ktoś powiedział coś do wartownika. Grube czasopismo opadło na podłogę. — Tutaj, panie pułkowniku! Czwarte drzwi. — W głosie wartownika słychać było strach. Stukot obcasów zbliżył się do celi i ucichł. Ben podniósł się na łokciu, by sprawdzić, kto zacz. Od razu rozpoznał swojego dawnego dowódcę: łysa głowa, orli nos, szare świdrujące oczy. — Pułkownik Matson? — Nie wiem skąd, ale wiedziałem, że kiedyś tak skończysz. Jak zwykle sprawiasz kłopoty. — Igrający w kącikach ust uśmiech łagodził szorstkość słów. — Jak cię traktują? — Jak w Hiltonie, pułkowniku. Choć obsługa pokojów jest nieco ślamazarna. — Nic niezwykłego. — Pułkownik dał znak wartownikowi, by otworzył celę. — Za mną, sierżancie Brust. — Teraz „panie Brust”, pułkowniku. — Nieważne — odparł Matson i odwrócił się. — Musimy porozmawiać. — Mam go skuć, panie pułkowniku? — spytał wartownik. Ben obdarzył Matsona najbardziej niewinnym spojrzeniem, na jakie potrafił się zdobyć. — Pewnie — odparł pułkownik. — Będzie lepiej. Nie wolno ufać cywilom. — Tak jest! — Ben stanął niby na baczność. — Wygrał pan. Sierżant Brust zgłasza się do służby.

Pułkownik skinął głową i odprawił wartownika gestem dłoni. — No to chodźmy, sierżancie. Do mojego gabinetu. Wyszli z więzienia i po krótkiej jeździe dotarli do budynku administracji. Gabinet pułkownika nie zmienił się nawet o jotę — stało w nim to samo biurko z orzecha włoskiego, z okrągłymi plamami po kubkach do kawy na blacie, ściany zdobiły proporczyki Starej Gwardii1, na bocznej ścianie wisiało mnóstwo trofeów. Sądząc po zachowawczej postawie zwykle bardzo żwawego pułkownika, Ben domyślił się w trakcie jazdy, że jego były dowódca trzyma w zanadrzu coś ważnego. ··· Pułkownik kazał Benowi usiąść, po czym sam przysiadł na skraju biurka i zaczął obserwować gościa. Miał kamienną twarz. Ben próbował nie dać się zastraszyć spojrzeniem. — Co się, do cholery, z tobą stało? — zmęczonym głosem spytał po — Co się, do cholery, z tobą stało? — zmęczonym głosem spytał po dłuższej chwili pułkownik. — Najlepszy z najlepszych, i po prostu znikasz. — Dostałem ciekawszą propozycję. — Jaką? Jeżdżenie z bogatymi bubkami z kryzysem wieku średniego na dające podnietę wycieczki? — Wolę określać to mianem „wakacji z przygodami”. Poza tym zarabiam dość, żeby wspomagać hodowlę owiec ojca. — I dorobiłeś się nawet pewnej renomy. Prawdziwy pies jaskiń. Czytałem o podziemnej ekspedycji ratunkowej w Stanach. Wielki z ciebie bohater, co? Ben wzruszył ramionami. — Ale nie dlatego odszedłeś. Chodziło o Jacka, prawda? Na dźwięk imienia przyjaciela twarz Bena zrobiła się posępna. — Wierzyłem w Gwardię. I w honor. Ufałem panu. Pułkownik Matson skrzywił się.

— Czasami polityczne naciski skrzywiają zasady. Deformują honor. — Gówno prawda. — Ben pokręcił głową. — Po syfie, jaki syn premiera próbował zafundować swojej dziewczynie, zasługiwał na każdy cios, jaki dostał od Jacka. — Premier ma potężnych przyjaciół. Pobicie jego syna nie mogło pozostać bezkarne. — Niech to jasna cholera! — Ben walnął pięścią w podłokietnik fotela. — Zrobiłbym dokładnie tak samo. Proces przed sądem wojskowym był parodią. — Przerwał, z trudem przełknął ślinę i kontynuował nieco ciszej: — Jacka odarto ze wszystkiego, co czyniło z niego mężczyznę, a pan się dziwi, dlaczego odszedłem? Matson westchnął, jakby był z czegoś zadowolony. — Szale losu przeważyły na twoją korzyść. Sytuacja polityczna tym razem może ci sprzyjać. — Co ma pan na myśli? — spytał Ben, marszcząc czoło. — Powinienem udać, że nie dostałem tego listu. Przy kłopotach, jakich narobiłeś, zasługujesz jak cholera na kilka lat za kratkami. — Jakiego listu? — Rozkazu z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Masz zostać zwolniony. To jakiś żart? Zamierzali go ot tak wypuścić? Ben patrzył na nagle zaniepokojonego Matsona. — Co jest, pułkowniku? — Jest haczyk. Oczywiście. Jak zawsze. — Musisz się przyłączyć do międzynarodowej ekspedycji. Jakiś amerykański profesor zażyczył sobie tego ze względu na twoje

doświadczenie w eksplorowaniu jaskiń. To operacja typu cicho sza. Umorzą wszystkie zarzuty i zapłacą ci za pracę. — Matson przesunął w kierunku Bena kartkę papieru. — Proszę. Ben szybko przeczytał list i jego wzrok zatrzymał się na liczbie na dole. Wpatrywał się w zera z obawą, że źle je policzył. To nie mogła być prawda. Gdyby to była prawda, zostałby właścicielem hodowli owiec pozbawionej długów i obciążeń. Koniec z podejrzanymi wycieczkami. — Niemal zbyt piękne, by mogło być prawdziwe? — spytał pułkownik, pochylając się i kładąc dłonie na jego barkach. — I nie do przegapienia. Oszołomiony Ben skinął głową. — Coś mi mówi, że powinieneś pilnować swojego tyłka. — Matson podszedł do fotela za biurkiem i usiadł. — Ważni chłopcy postanowili się tobą zabawić, a mają skłonność do przetaczania się po maluczkich jak walec. Pamiętaj o Jacku. Ben wpatrywał się w liczbę na dole kartki. Rzeczywiście było to zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. · · · Z powrotem w celi, zasłoniwszy ramieniem oczy, Ben odpłynął w sen i niemal od razu zagubił się w koszmarze, który go nie nawiedzał od dzieciństwa. Był znowu chłopcem i w olbrzymiej jaskini przebijał się między mokrymi kamiennymi kolumnami metrowej średnicy. Znał to miejsce. Dziadek zaprowadził go tam kiedyś, by pokazać mu petroglify Aborygenów. Jaskinia była ta sama, teraz jednak z kamiennych kolumn wyrastały obwieszone owocami gałęzie. Zaciekawiony, sięgnął po wypełniony papkowatym miąższem czerwony strąk, zabrakło mu jednak kilku centymetrów, by go chwycić. Gdy cofał rękę, poczuł wwiercające mu się w kark spojrzenie. Szybko się odwrócił, lecz nikogo tam nie było. Wszędzie wokół czuł jednak oczy. Na skraju pola widzenia, za wielkim

kamiennym walcem, dostrzegł ruch. — Jest tam kto?! — zawołał i podbiegł do kolumny, by za nią zajrzeć. Tu też była pustka. — Czego chcesz? Mimo woli przyszło mu na myśl słowo „duchy”. Zaczął uciekać… Czuł, że coś go goni, wzywa z powrotem. Nie zwracał na to uwagi i biegł, szukając wyjścia. Kolumny przesuwały się, spowalniając go. Poczuł na karku delikatne dotknięcie i tuż przy jego uchu rozległ się niewyraźny szept: — Jesteś… jednym… z nas… Krzycząc, wyrwał się z otchłani snu. Leżał na pryczy, serce waliło mu jak oszalałe. Pomasował sobie skronie. Jasna cholera! Dlaczego ten koszmar wrócił? Zamknął oczy i przypomniał sobie, że dręczące go wizje zaczęły się po kłótni z dziadkiem w aborygeńskiej jaskini w pobliżu Darwin. — Nie, to nieprawda! — zawył trzynastoletni Ben, któremu od tego, czego się dowiedział, w oczach zbierały się łzy. — Prawda, młody człowieku. I nie zamierzam pozwalać nazywać się kłamcą. — Dziadek przyglądał mu się, marszcząc czoło. — Kiedyś było to gniazdo rodzinne mojej babci — powtórzył, po czym dźgnął Bena palcem w pierś. — Twojej krewnej w linii prostej. Bena przerażała myśl, że w jego żyłach może płynąć aborygeńska krew. Wraz z przyjaciółmi zawsze naśmiewał się w szkole z ciemnoskórych aborygeńskich dzieci, a teraz, w ułamku sekundy, został wrzucony z nimi do jednego worka. Pokręcił głową. — Nie jestem cholernym czarnuchem! Ostry cios w policzek był niczym ukłucie. — Szanuj swoich przodków.

Jeszcze dziś wspomnienie tej sceny wywoływało w nim zażenowanie. Jako chłopak wstydził się swojego dziedzictwa. W czasach jego młodości Aborygenów uważano za obywateli drugiej kategorii, znajdujących się w hierarchii społecznej jedynie odrobinę wyżej niż zwierzęta. Na szczęście dzięki kilku pokoleniom europejskich przodków łatwo było mu ukryć niechlubną tajemnicę. Niestety, nie przed sobą samym. Wtedy zaczęły się nocne koszmary. Setki razy budził się w nocy owinięty lepiącą się do spoconego ciała pościelą, ze spływającymi po policzkach łzami. Zaciskał dłonie na kołdrze i modlił się, żeby nikt nie poznał jego sekretu. Gdy z biegiem czasu dojrzał, zaczął szanować i doceniać swe wyjątkowe dziedzictwo. Sny przestały się pojawiać i zostały zapomniane niczym pochowane do kartonowych pudeł zabawki. Odpłynęły w niepamięć. Ben pokręcił głową. Dlaczego akurat teraz wróciły? Jaki sens ma przywoływanie strachów z dzieciństwa? Doszedł do wniosku, że to na pewno z powodu tej cholernej celi, i zakrył się dokładniej przypominającym szmatę kocem. No cóż, dzięki listowi, który przyszedł w samą porę, wkrótce będzie miał to przeklęte miejsce z głowy. ··· Miesiąc później tajemniczy dobroczyńca przysłał do Black Rock telegram i w dwadzieścia godzin Ben awansował z więźnia ciasnej celi w Australii na gościa wielopokojowego apartamentu w Sheratonie w Buenos Aires. Sprawdził stopą wodę w wannie. Była tak gorąca, że się lekko skulił, zaraz jednak na jego usta wypłynął uśmiech. Aaach… doskonała. Po miesiącu więzienia w Black Rock, miesiącu letniej wody cieknącej z prysznica, która nie była w stanie zmyć zatykającej pory

warstwy brudu, gorąca kąpiel zapowiadała się orgiastycznie. Ben zsunął się do wanny i ułożył wygodnie w parującej wodzie. Wcisnął przycisk uruchamiający podwodne dysze. Ze wszystkich stron zaczęły go masować wywołujące przyjemny dreszczyk strumienie, tworzące w wodzie łagodne wiry. Prawdziwa orgia. Westchnął, oparł plecy o bok wanny i pozwolił ciału się odprężać, unosić się na silnych strugach wody. Rozległo się pukanie do drzwi. Ben zignorował je, wsunął się głębiej do wody. Ktoś zastukał ponownie, bardziej natarczywie. Podpychając się łokciami, Ben uniósł ciało nad lustro wody. — Kto tam? — Przepraszam bardzo, ale doktor Blakely chce, by przyszedł pan do sali Pampas na parterze — odpowiedział mu stłumiony głos. — Pozostali goście już się zbierają. Ben potarł oczy. — Potrzebuję pięciu minut. — Gdy wstał z gorącej kąpieli, od chłodnego powietrza w łazience dostał na nogach gęsiej skórki. Ubrał się w stary brązowy tweedowy garnitur i zszedł do sali konferencyjnej. Z zadowoleniem stwierdził, że w przedsionku ustawiono przenośny bar. Za blatem z butelkami kręcił się barman. Wokół, w małych grupkach, zebrało się sporo osób obojga płci. Ben rozejrzał się. Nikt nie zwracał na niego uwagi. A więc tyle, jeśli chodziło o gorące powitanie. Jeszcze raz zlustrował wzrokiem pomieszczenie i uznał, że whiskey poprawi jego opinię o tym „przyjęciu”. Podszedł do baru.

— Co podać? — Whiskey i piwo. — Oparł łokieć na obiciu z czarnego skaju biegnącym wzdłuż krawędzi baru i znów zaczął się rozglądać. Nie było to towarzystwo, do jakiego przywykł. Zero głośnych śmiechów, żadnego rozlewania drinków, ani jednego rozzłoszczonego podpitego typa. Nudy. Jednym haustem połknął whiskey, odstawił kieliszek z głośnym stuknięciem, poczekał, aż przestanie go palić w gardle, i zabrał się do piwa. Za jego plecami rozległ się kobiecy głos. — Whiskey. Bez wody. Odwrócił się, by sprawdzić, któż to ma podobny do niego gust w kwestii drinków. Pijące whiskey kobiety to rzadkość jak czterolistna koniczyna. Widok nie rozczarował Bena. Kobieta obracała postawioną przed nią szklaneczką. Miała długie palce z krótkimi, ale polakierowanymi paznokciami. Żadnych pierścionków. Ani obrączki. Dobrze. Była tego samego wzrostu co on, co w przypadku kobiety zaskakiwało. Skórę miała opaloną, brąz wpadał w intensywny miedziany odcień świadczący o długim przebywaniu na słońcu. Najbardziej zdumiały jednak Bena czarne włosy spływające luźnymi lokami do pasa kobiety. — Mogę pani postawić jeszcze jednego drinka? — spytał, podkreślając swój australijski akcent. Zawsze ściągało to uwagę kobiet. Ta uniosła brew. — Są darmowe — odparła. — To bar dla gości. Jego szelmowski uśmiech stał się jeszcze szerszy. — W takim razie może dwa? Bez słowa wpatrywała się w niego zielonymi oczami. Wyciągnął dłoń.

— Ben Brust. Z Sydney. — Mogłam się domyślić po akcencie — odparła kobieta z cieniem uśmiechu na ustach. — Przeciąganie samogłosek wskazywałoby jednak bardziej na Australię Zachodnią niż na Nową Południową Walię. — No cóż… — Ben opuścił dłoń i zaczął się jąkać, jakby go na czymś przyłapano. — Tak naprawdę wychowałem się na owczej farmie ojca pod Perth. W Australii Zachodniej. Ale ponieważ większość ludzi nie odróżnia Sydney od… — Tak sądziłam. — Kobieta wzięła drinka i zaczęła się odwracać. — Spotkanie wkrótce powinno się zacząć. — A pani jest…? — poprosił błagalnie o jakiś ochłap, zanim kobieta — A pani jest…? — poprosił błagalnie o jakiś ochłap, zanim kobieta odejdzie. — Doktor Ashley Carter — powiedziała i ruszyła przed siebie. Patrzył, jak Ashley Carter odchodzi. Nie było w niej nic z naukowca. Przełknął resztki piwa, nie przestając jej obserwować.

3.

Buenos Aires, Argentyna Ashley podeszła do eleganckiego młodego Latynosa, który sprawdzał identyfikatory. Skinął głową i otworzył przed nią drzwi. Na sali rozstawiono mniej więcej pięćdziesiąt krzeseł, zajęta była jedna czwarta. Pracownik hotelu zaprowadził ją do miejsca w pierwszym rzędzie, na którym leżała karteczka z jej nazwiskiem, po czym zniknął. Ashley była ubrana w lekką spódnicę i cienki żakiet i chłodne powietrze sprawiło, że zaczęła drżeć. Pomyślała, że ktoś mógłby podkręcić termostat. Gdy zajęła miejsce, zaczęła rozmyślać o wydarzeniach ostatnich tygodni. Odezwały się stare lęki. Zwłaszcza jeden.

Dotyczył Jasona. Źle się czuła z tym, że musiała zostawić syna samego w pokoju na górze. Przez całe popołudnie był bardzo wyciszony, co nie pasowało do jego żywiołowego sposobu bycia. Palce Ashley zacisnęły się na torebce. Do tego ta ekspedycja. Dostała pocztą kopertę z biletami lotniczymi i instrukcją, by bezzwłocznie przyjeżdżała. „Wszystkim innym się zajęliśmy”, informowano ją w załączonym liście. Żadnych bliższych szczegółów. Na sąsiednim krześle usiadł mężczyzna. — Cześć. Popatrzyła w bok. Znowu ten sam Australijczyk. Diabli go nadali. Nie mogła mieć chwili spokoju? Puste wąwozy wokół jej domu w Nowym Meksyku jeszcze nigdy nie wydawały się atrakcyjniejsze. — Pozwoli pani, że spróbuję jeszcze raz. — Wyciągnął rękę. — Benjamin Brust. Nie chcąc go obrazić, pozwoliła raz potrząsnąć swoją dłonią. A teraz idź sobie, pomyślała. Uśmiechał się do niej. Białe zęby niemal świeciły się na tle opalonej twarzy, kości policzkowe były wydatne, a wargi pełne; w kącikach oczu rysowały się kurze łapki od słońca. — Co pani o tym wszystkim wie? — spytał. Ashley wzruszyła ramionami, by zniechęcić go do rozmowy, i odwróciła się. — Tyle tajemnic… — mruknął Ben. Skinęła głową. — Może wkrótce uzyskamy kilka odpowiedzi — odparła.

Milczał, Ashley czuła jednak jego obecność. Woda po goleniu, której używał, miała bogaty zapach i piżmową nutę, oddychał głęboko i równomiernie. Poprawiła się na krześle. Audytorium było już niemal kompletne i teraz, dla odmiany, zaczynało się robić gorąco. Naprawdę mogliby wyregulować termostat. — Ufa mu pani? — spytał Ben szeptem. — Nie — odparła, patrząc prosto przed siebie. Wiedziała, o kim mowa. — Ani trochę. ··· Blakely obserwował zapełniającą się salę z otwartych drzwi. Członkowie jego zespołu siedzieli na pięciu środkowych krzesłach pierwszego rzędu. Dał znak swojemu asystentowi Rolandowi czekającemu pośrodku sali. Ten skinął głową i uniósł do ust mikrofon. — Panie i panowie, proszę zajmować miejsca. Za chwilę zaczynamy. Po chwili krzątaniny i usadowieniu się ostatnich spóźnialskich drzwi do sali zostały zamknięte, a światło nieco przyciemniono. Blakely wszedł na podium i stanął za oświetloną mównicą. Wytarł czoło chustką. Znał swoją mowę na pamięć, każde starannie dobrane słowo. Postukał w mikrofon, sprawdzając, czy działa. Był to równocześnie sygnał dla szepczących między sobą, by zamilknąć. — Po pierwsze, dziękuję wszystkim za dołączenie do nas — zaczął i zrobił krótką przerwę. — Wiem, jak trudne było dla każdego z państwa tak nagłe porzucenie dotychczasowego życia, jestem jednak pewien, że za kilka minut będziecie przekonani, że było warto. Wziął do ręki pilota rzutnika i wcisnął przycisk. Na ekranie pojawiło się zdjęcie góry o pokrytym śniegiem szczycie, znad którego wzlatywała chmura ciemnego dymu.

— Wulkan Erebus na Wyspie Rossa znajdującej się niedaleko wybrzeży Antarktydy. Jeden z trzech wulkanicznych stożków na tym kontynencie. U podstawy tego wulkanu znajduje się amerykańska stacja badawcza McMurdo. Mój dom przez ostatnie pięć lat. Wcisnął kolejny przycisk, by najechać na grupę niskich metalowych budynków, wczepionych w powierzchnię szarego lodowca. Na ich dachach rozpięto przypominającą groteskowego pająka antenę satelitarną. — Przez ostatnie dziesięć lat prowadziłem badania geotermiczne w kilku do dziś aktywnych, gorących rozpadlinach znajdujących się głęboko pod stożkiem wulkanicznym i sąsiadującym z nim Morzem Rossa. W badaniach pomagała mi NASA. Sześć lat temu ich trzeci wahadłowiec robił skany radioteleskopowe skorupy ziemskiej w poszukiwaniu pól naftowych i innych złóż. Zamówiłem u nich skan wulkanu Erebus i w ten sposób odkryto kilka zdumiewających rzeczy. Wcisnął przycisk i na ekranie pojawił się obraz ukazujący przekrój skorupy ziemskiej pod wulkanicznym stożkiem. Na sali rozległ się pomruk. — Jak państwo widzą, pod Erebusem został odkryty rozbudowany system jaskiń, ciągnący się setki kilometrów. Znów wcisnął przycisk i ukazał się kolejny obraz. — Dokładniejsze badania za pomocą sonaru i radaru wykazały istnienie olbrzymiej jaskini oddzielonej od najniższej rozpadliny zaledwie sześćsetmetrową warstwą skały. — Wskaźnikiem pokazał sieć kanałów prowadzących do potężnej jaskini. — Nazwaliśmy ją Grotą Alfa. Ma mniej więcej osiem kilometrów średnicy. Pomiary wykazały, że jej dno znajduje się na głębokości około trzech tysięcy dwustu metrów pod powierzchnią kontynentu. Niemal trzy razy głębiej, niż kiedykolwiek w głąb Ziemi dotarł człowiek.

Następne zdjęcie ukazywało grupę uśmiechniętych mężczyzn o twarzach pokrytych brudem i pyłem. Pozowali przed wybitą w skale wielką dziurą o poszarpanych brzegach. — Po trzech latach pracy, używając materiałów wybuchowych i sprzętu górniczego, przebiliśmy się tam. Kolejny rok zajęło założenie instalacji elektrycznej i zbudowanie obozu na dnie jaskini. — Na ekranie pojawiło się zdjęcie oświetlonych reflektorami baraków z blachy falistej o charakterystycznym półkolistym dachu i namiotów. Pośrodku stał trzykondygnacyjny budynek. Drugi, podobny, znajdował się w początkowym stadium budowy i składał się z obstawionego rusztowaniami drewnianego szkieletu. — Baza Alfa — wyjaśnił Blakely. — Pracowaliśmy potajemnie. Dostęp wyłącznie dla osób z odpowiednim certyfikatem bezpieczeństwa. Następne przezrocze sprawiło, że obecni głośno westchnęli. Blakely lekko się uśmiechnął. — Panie i panowie. Przedstawiam tajemnicę. ··· Ashley, która dotychczas tarła oczy i ziewała, zastanawiając się, co wspólnego ma z nią gadanie o aktywności wulkanicznej i górnictwie, zerwała się na równe nogi. To musiała być mistyfikacja! Obraz na zdjęciu wyrywał kilometrową dziurę w ogólnie przyjętej wiedzy z zakresu antropologii. Fotografia na ekranie ukazywała rozjaśniony światłem reflektorów fragment pionowej ściany jaskini, w której wykuto, gęsto zbite jedna przy drugiej, siedziby mieszkalne. Niektóre znajdowały się co najmniej sto metrów nad poziomem dna jaskini. W porównaniu z budowanymi w skarpach domami Indian Anasazi, które badała w Nowym Meksyku, posiadającymi wyraźnie zaznaczone tarasy i zdecydowane geometryczne kontury, te były prymitywne. Przypominały dość przypadkowo rozmieszczone surowe jaskinie.

Gdy wybuch emocji zebranych na sali osób przeszedł w cichy pomruk, Blakely mówił dalej: — Niestety, nikogo nie było w domu — powiedział, wywołując nerwowy chichot — odkryliśmy jednak nieco rozrzuconych po okolicy artefaktów. — Pokazał kilka kolejnych zdjęć. Na jednym z nich widać było diamentową boginię płodności. Ashley, która chwilę przedtem opadła na krzesło, była jak odrętwiała. Podniosła rękę. — Przepraszam, doktorze Blakely. Dał znak dłonią, że udziela jej głosu, po czym napił się wody. — Czy przeprowadzono datowanie stanowiska? — spytała. Blakely przełknął i skinął głową. — Przeprowadziliśmy kilka ogólnych datowań radiowęglowych — odparł. — Najdokładniejszy szacunek, jakim dysponujemy, to pięć milionów dwieście tysięcy lat. — Słucham? — Ashley ponownie skoczyła na równe nogi. — To niemożliwe. — Badania były powtarzane w różnych laboratoriach — powiedział Blakely z protekcjonalnym uśmiechem. Wszystkie oczy obecnych były wbite w Ashley. Któryś z oświetleniowców najechał na nią reflektorem punktowym. Zasłoniła oczy dłonią. — Ale pierwsze hominidy, najstarsi przodkowie współczesnego człowieka, pojawiły się na planecie cztery miliony lat temu. A wczesne hominidy ani nie posiadały narzędzi, ani nie były wystarczająco zorganizowane społecznie, by

zbudować coś takiego. Blakely wzruszył ramionami. — Dlatego tu jesteśmy. — Pokazał następne przezrocze, które przedstawiało znajdujący się u podstawy ściany tunel. — Takie tunele odchodzą od wielkiej jaskini we wszystkich możliwych kierunkach, łącząc ją z innymi jaskiniami i tunelami. Uważamy, że w którymś z przejść znajdują się odpowiedzi na pytania postawione przez profesor Carter. Kto zbudował te siedziby mieszkalne? Kto wykonał rzeźby? Gdzie te istoty są teraz? Słuchacze milczeli zdumieni. Ashley opadła na krzesło. Była wstrząśnięta. — Zebrałem kilkuosobowy zespół, który zacznie to badać. Wejdzie głębiej w labirynt tuneli i znajdzie to, co być może się tam kryje. Grupę poprowadzi profesor Ashley Carter, ekspert z zakresu archeologii i paleoantropologii. Pozostali członkowie grupy są wiodącymi specjalistami w innych dziedzinach. Wskazał na siedzącą kilka krzeseł od Ashley blondynkę. — W wyprawie udział weźmie profesor Linda Furstenburg, biolog z Uniwersytetu Vancouver, której zadaniem będzie badanie unikalnej biosfery, jaką odkryliśmy. Będzie z nami geolog, Khalid Najmon. — Skłonił głowę w kierunku Araba siedzącego obok Lindy z nogą założoną na nogę. — Jak wielu z państwa wie, będzie nam pomagał mapować bogactwa znajdujące się pod lodem Antarktyki. Jego odkrycia być może zmienią nasze opinie o tym kontynencie. Blakely zakończył, wskazując na dwóch mężczyzn siedzących w pierwszym rzędzie. — Przybyły z dalekiej Australii Benjamin Brust, światowej sławy badacz jaskiń, zajmie się mapowaniem zawiłości tego unikalnego systemu. A ten pan w eleganckim mundurze to major Michaelson z Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, który z dwoma

innymi specjalistycznie przeszkolonymi wojskowymi będzie towarzyszył ekipie badawczej, wspomagając ją logistycznie i zapewniając jej ochronę. Zakreślił ręką półkole, jakby chciał otoczyć grupę siedzących przed nim osób niewidzialną linią. — Panie i panowie, oto wasz zespół. Wśród obecnych rozległ się pomruk akceptacji. Ashley spróbowała zapaść się głębiej w krzesło. ··· Po wyjaśnieniu jeszcze kilku szczegółów i udzieleniu odpowiedzi na parę pytań spotkanie zostało zamknięte. Zadowolony Blakely zszedł z podium. Gdy znalazł się w sąsiednim pomieszczeniu, głęboko westchnął i poluzował krawat. Pierwszy akt dobiegł końca. Roland, który pracował dla niego jako asystent od ponad piętnastu lat, wszedł, niosąc okrągły pojemnik na przezrocza. Blakely skinął mu głową. — Poszło świetnie, proszę pana — powiedział Roland i zaczął wkładać przezrocza do pojemnika. — Przedstawiciele rządu i inni sponsorzy wyglądali na bardzo zadowolonych. — Chyba tak — odparł Blakely z przepełnionym zmęczeniem uśmiechem. — Tak sądzę. Roland włożył pojemnik do kartonowego pudełka. — Nikt nawet nie zaczął podejrzewać, że był już jeden zespół

badawczy. Jego przełożony wzruszył ramionami. — Na obecnym etapie ta informacja nie jest im potrzebna. — A jeśli…? — Tym razem jesteśmy znacznie lepiej przygotowani. Nie martw się. Tej grupy nie stracimy.

4.

Po raz drugi w ciągu dwóch miesięcy Ashley Carter stała twarzą w twarz z majorem Michaelsonem. Choć ubrany w galowy mundur, był tym samym błękitnookim ołowianym żołnierzykiem, który towarzyszył doktorowi Blakely’emu w wyprawie do jej domu. — Nie obchodzi mnie, czy pan i dwóch pańskich zbirów będzie towarzyszyć mojemu zespołowi — powiedziała, gdy zaczepiła go tuż za drzwiami sali konferencyjnej. — Chcę, aby było to jasne od razu: zespół jest mój. Major stał wyprostowany jak struna, nie cofnął się nawet na centymetr. — Mam swoje rozkazy, proszę pani. Nienawidziła tego rodzaju niespodzianek. Blakely powinien był ją poinformować, że ekipie będzie towarzyszyć wojskowa eskorta. — To wyprawa naukowa — rzuciła. — Nie misja wojskowa. — Jak wyjaśnił doktor Blakely, będziemy z wami głównie w celach defensywnych. Dla bezpieczeństwa. — Świetnie. — Spojrzała mu prosto w oczy. — Proszę jednak nie zapominać, że choć może to wy

nosicie broń, ja wydaję rozkazy. Jasne? Bez najdrobniejszego mrugnięcia powieką skinął lekko głową. — Mam swoje rozkazy, proszę pani. Ashley zgrzytnęła zębami, by powstrzymać wybuch. Co mogła zrobić? Cofnęła się. — Dopóki będziemy się nawzajem rozumieć — powiedziała. — Jakieś problemy, proszę pani? — Tuż obok niej jak spod ziemi pojawił się Ben. Uśmiechał się, ale patrząc na majora, zaciskał usta. Ashley natychmiast wyczuła w nim napięcie, które zupełnie nie pasowało do jego dotychczasowej swobodnej postawy. Pomyślała, że być może też nie jest zachwycony perspektywą obcowania z bronią. — Nie — odparła głośno. — Wyjaśniamy sobie tylko to i owo. — To dobrze. Przez całe lato będziemy razem zakopani w dziurze w ziemi trzy kilometry pod powierzchnią. Zacznijmy w przyjaźni. Ben wyciągnął do oficera dłoń. Major Michaelson zignorował ten gest. — Wy macie swoją robotę, ja swoją. — Skinął Ashley głową, odwrócił — Wy macie swoją robotę, ja swoją. — Skinął Ashley głową, odwrócił się i odszedł. — Miły gość — powiedział Ben. — Naprawdę przyjacielski. — Trudno było nie dosłyszeć sarkazmu w jego głosie. — Nie potrzebowałam ratunku. — Słucham? — Jestem w stanie poradzić sobie z majorem Michaelsonem bez pańskiej pomocy.

— Widziałem. — Ben sprawiał wrażenie dotkniętego. — Nie przyszedłem z tego powodu. Rozmawiałem z profesor Furstenburg i panem Najmonem. Wybieramy się do hotelowego baru i chciałem panią zaprosić. Ashley spuściła wzrok, wstydząc się z powodu swojego zachowania. Jej ostra uwaga była nie bardzo na miejscu. Ben nie zasługiwał na jej gniew. Potrzebowała dać upust frustracji, a był pod ręką. — Przepraszam. Nie zamierzałam… — Nie ma czego roztrząsać. — Na jego usta powrócił uśmiech. — My, Australijczycy, jesteśmy wytrzymałym gatunkiem. Co z barem? — Powinnam wracać do pokoju. Chodzi o mojego syna. Jest na górze. Ben uniósł brwi. — Przywiozła pani syna? Ile ma lat? — Jedenaście. Ale bywał już ze mną na stanowiskach archeologicznych. — Super. Angażowanie dzieci w to, co się robi zawodowo, to świetna sprawa. — Wskazał na wiszący na ścianie biały telefon. — Niech pani sprawdzi, co się z nim dzieje. Jeśli wszystko jest w porządku, nie ma powodu do nerwów i może pani do nas dołączyć. Ashley spodziewała się krytyki za to, że ciągnie syna przez pół świata, i reakcja Bena nieco osłabiła jej napięcie. Może naprawdę nie było nic złego w tym, że Jason towarzyszył jej w przygodzie życia. — Ma pan rację. Zadzwonię do niego. Dzwoniąc z aparatu w holu, szybko się zorientowała, że Jason ani na chwilę nie rozstaje się ze swoim game boyem. Ze słuchawki wyraźnie dolatywały dźwięki wydawane przez to urządzenie. — Nie mogę rozmawiać, mamo. Prawie dotarłem do dwudziestego trzeciego poziomu. Jeszcze nigdy tak daleko nie byłem. A zostały mi jeszcze trzy życia!

— Brzmi wspaniale, skarbie. Posłuchaj mnie: będę za jakąś godzinę. Może być? — Jasne. Kiedy zechcesz. Muszę kończyć. — No to baw się dobrze. — Rozłączyli się. Ashley westchnęła i ruszyła w kierunku baru. W sumie dobrze będzie poznać członków zespołu jeszcze przed wyjazdem. Maxi’s, hotelowy bar, był klasycznym wodopojem. Miał sporo dających odosobnienie boksów, maleńkie kawiarniane stoliczki, a w dekoracji wnętrza dominowały paryskie motywy. Nad kontuarem wisiała francuska flaga. O tej porze pomieszczenie wypełniała publiczność teatralna. Na stolikach stały filiżanki z espresso i café latté oraz kieliszki z egzotycznymi drinkami. Inaczej niż w europejskich knajpach tego typu, muzyka była głośna, latynoskie rytmy pulsowały. Ich grupa siedziała w narożnym boksie w głębi sali. Ben niósł drinki. Balansując w dłoniach czterema szklanymi naczyniami, manewrował przez labirynt łokci i nóg i dotarł na miejsce, nie rozlewając zbyt wiele. Ashley wsunęła się do boksu tuż przed nim. Ben usiadł obok niej. — Jeśli dobrze pamiętam, szanowna pani lubi whiskey. Uśmiechnęła się. — Dziękuję. — Najwyraźniej już się znacie — powiedział egipski geolog, Khalid Najmon, który siedział po przeciwnej stronie boksu, obok Lindy Furstenburg. Jego uśmiech jaśniał na tle pustynnej opalenizny i przydawał mu mrocznej urody. — Od dawna? — spytał, po czym napił się wina.

— Poznaliśmy się dziś — odparła Ashley. — Siedzieliśmy obok siebie na spotkaniu. Poza tym jesteśmy sobie całkiem obcy. Ben udał, że rani to jego uczucia. — „Obcy” to takie paskudne słowo… — No cóż, podczas gdy pan Brust przynosił napoje, ja i profesor Furstenburg zawarliśmy znajomość — powiedział Egipcjanin. — Proszę mówić mi po imieniu. Linda. — Profesor Furstenburg nieco się spłoniła i zsunęła za ucho pasmo blond włosów. Na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie rozluźnionej, ale nieustannie rozglądała się lekko szklistymi oczami. Khalid skinął głową. — Linda właśnie mówiła mi o swoich badaniach do doktoratu. Biologia ewolucyjna. Zajmowała się rozwojem fosforyzujących alg w jaskiniach. Fascynujące. — Widziałem takie organizmy — rzekł Ben. — W jaskiniach na Madagaskarze. Były tam miejsca pokryte tak grubą ich warstwą, że do patrzenia na nie przydałyby się okulary przeciwsłoneczne. Linda skinęła głową. — Rinchari luminarus. Piękny gatunek. Występuje w wielu kolorach. — Zaczęła mówić o różnicach między poszczególnymi odmianami. Ashley odpłynęła myślami, obserwowała jednak mówiącą Lindę, która miała tak błękitne oczy, że wydawały się nienaturalne, a dłonie delikatne, drobne, niemal dziecięce. Jej dość pulchna figura o opływowych kształtach kontrastowała ze zwartym, szczupłym ciałem Ashley. Khalid nie odwracał wzroku od Lindy i co kilka zdań jej opowieści kiwał potakująco głową. Był najwyraźniej zahipnotyzowany nie tylko genetycznymi wariantami świecącego się szlamu. Nawet Benowi uśmiech nie schodził z ust.

Ashley czuła się jak kawał granitu sterczący obok róży. Przełknęła łyk whiskey. — …i w ten sposób uzyskałam doktorat. — Rozumiem, dlaczego doktor Blakely chciał panią mieć — powiedziała Ashley, wyrywając mężczyzn z transu. — Pani wiedza o wyjątkowych ścieżkach rozwoju ewolucyjnego na pewno pomoże dokumentować nasze badania. Ben odchrząknął. — To zdecydowany atut. Khalid potwierdził skinieniem głową. — W rzeczy samej. Ben wreszcie odwrócił się od Lindy i popatrzył na Egipcjanina. — A ty, Khalidzie? Co jest twoim atutem? Geologia? Ten, zanim się odezwał, napił się wina. — Traktat antarktyczny z pięćdziesiątego dziewiątego roku. — Słucham? — Antarktyka nie należy do nikogo. Traktat antarktyczny z tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego dziewiątego roku określa, że kontynent może być wykorzystywany jedynie do celów pokojowych i naukowych. Jako światowy rezerwat. — Wiem o tym. Australia ma tam kilka baz. — Oczywiście, wiedziałeś jednak o tym, że ze względu na zakaz eksplorowania zasobów naturalnych do dziś nie wiadomo, jakimi Antarktyka dysponuje zasobami? To wielka niezapisana karta. — Khalid zrobił krótką przerwę, by to do nich dotarło. — No cóż, traktat miał przestać obowiązywać w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym i choć go przedłużono, kontynent można teraz eksplorować

w poszukiwaniu zasobów mineralnych. Z jednym zasadniczym zastrzeżeniem: musi być chroniony przed zniszczeniem. Ashley zaczynała rozumieć, jakie są tego konsekwencje. — Podziemne tunele pozwolą zbadać zasoby naturalne kontynentu bez szkód dla jego powierzchni. — Tak jest. — Khalid skinął głową. — A wszystkie odkryte zasoby, ropa naftowa, surowce mineralne, drogie kamienie, staną się własnością tego rządu, który je znajdzie. — Przy chciwości amerykańskich władz w zakresie przyszłych roszczeń terytorialnych nic dziwnego, że Narodowa Fundacja na rzecz Nauki była tak szczodra finansowo. Z kim jednak tak naprawdę się skumaliśmy? — spytała. — Wydaje mi się, że to jakiś twór, w którym jest po trochu nauki, biznesu i polityki — odparł Khalid i szeroko się uśmiechnął. — Podejrzewam, że ma wiele podobieństw z projektem Manhattan waszego rządu. Ashley jęknęła. — Wspaniale. Wszyscy wiemy, jak cudownie się skończył. — Jakie, twoim zdaniem, jest prawdopodobieństwo odkrycia tam bogactw naturalnych? — spytała Linda, zwracając się do Egipcjanina. — Biorąc pod uwagę, że w wyrzucanym przez Erebusa dymie odkryto cząsteczki złota, a to jedyny taki wulkan na planecie, sądzę, że honoraria dla członków tego zespołu badawczego nie są zawyżone. — Złoto w dymie wulkanicznym… — wtrącił Ben. — Dość naciągane. Khalid westchnął. — Sporo o tym pisano. Pozostali milczeli. Oniemieli.

Ashley gwizdnęła. Kolejny raz Blakely zataił szczegóły wyprawy. Najpierw wojskowa eskorta, teraz to. — Nie wiem, czy mi się to podoba — wyznała. — Gwałt na kontynencie. Dla czyjej korzyści? Linda pokiwała głową na znak, że jest tego samego zdania. Siedzieli w milczeniu, dumając nad właśnie uzyskanymi informacjami, które zadziałały jak kubeł zimnej wody. W końcu Ben przerwał ponurą zadumę. — Do diabła z tym! Chodźmy potańczyć! Jesteśmy w kolebce tanga! — Do diabła z tym! Chodźmy potańczyć! Jesteśmy w kolebce tanga! Dajcie spokój, Buenos Aires dopiero się budzi! Ashley zmarszczyła czoło. Ten australijski hodowca owiec najwyraźniej nigdy nie odpuszczał. — Ja pasuję. Muszę zapędzić syna do łóżka. Khalid też pokręcił głową. — W moim kraju nie tańczymy tanga. Linda rozpromieniła się. — Ja idę! Z przyjemnością wyrwę się z tego dusznego hotelu. — Znakomicie! — zawołał Ben. — Znam bar w dzielnicy San Telmo. Uroczy i autentyczny. Wyszedł z boksu i podał Lindzie dłoń. — Noc i gwiazdy czekają na nas — oświadczył z lekkim ukłonem. Linda patrzyła na niego, rumieniąc się jak nastolatka. Gdy odchodzili, Ashley zauważyła, że Khalid marszczy brwi.

Wymamrotał coś po arabsku, po czym się pożegnał i też wstał od stołu. Ashley patrzyła za tamtą dwójką. Gdy wychodzili na ulicę, Linda się roześmiała, wyraźnie czymś ubawiona. Ashley jeszcze chwilę siedziała, dopijając drinka. Jakby na umówiony znak, z głośników zajęczały melancholijne akordy tanga. Zmysłowa muzyka sprawiła, że poczuła się jeszcze bardziej samotna.

KSIĘGA DRUGA POD LODEM

5.

Znowu w samolocie, pomyślała gorzko Ashley. Przyciskała nos do szyby. W dole, od horyzontu po horyzont, lodowiec walczył z granitem o dominację. Kończył się ostatni etap dwudniowej podróży. Poprzedniego dnia przelecieli tysiąc trzysta kilometrów z Buenos Aires do Esperanzy, argentyńskiej bazy wojskowej znajdującej się na końcu Półwyspu Antarktycznego. Ashley po raz pierwszy posmakowała tam antarktycznego powietrza — czuła się, jakby wlano jej do płuc lodowatą wodę. Przenocowali w wojskowych barakach i następnego dnia rano weszli ponownie na pokład argentyńskiego transportowca wojskowego. Blakely obiecał, że do południa dotrą do celu: amerykańskiej bazy marynarki wojennej McMurdo. Ashley z tęsknotą myślała o spędzeniu więcej niż doby poza kabiną samolotu. Uniosła się nieco w fotelu, by sprawdzić, jak zachowuje się Jason. Siedział po drugiej stronie trzęsącej się kabiny, obok Bena, i gadał jak nakręcony, z ożywieniem gestykulując. Bardzo się zaprzyjaźnili podczas wspólnego noclegu na piętrowych łóżkach w męskich

kwaterach w Esperanzy. Ben dostrzegł jej spojrzenie nad głową Jasona i szeroko się uśmiechnął. Wykazywał się godną uznania cierpliwością, opowieści chłopca bowiem bywały rozwlekłe. — Wszystko u niego w porządku — powiedział siedzący obok Ashley major Michaelson. — Nie prosiłam o opinię — rzuciła ostro, zaskoczona jego uwagą. — Miałem jedynie na myśli… — Zmarszczył czoło i pokręcił głową. — Nieważne. Ashley zagryzła wargę. Najwyraźniej tylko próbował ją uspokoić. — Przepraszam, to nie było skierowane przeciwko panu. Dręczą mnie jedynie wątpliwości, czy powinnam brać ze sobą syna. Napięcie w barkach majora nieco osłabło. — Chłopak ma ikrę. Poradzi sobie. — Dziękuję. A co z Benem? Nie został uczestnikiem wyprawy, by niańczyć mi syna. Major uśmiechnął się. — Może przejmie od Jasona nieco dojrzałości. Ashley zachichotała. — Ten człowiek to rzeczywiście komediant. — Ale zna się na swojej robocie. — Major ruchem głowy wskazał Bena. — Czytałem jego akta. Słynny fachowiec od szukania i ratowania zaginionych, ze specjalizacją w eksploracji jaskiń. Dwa lata temu uratował doświadczoną ekipę badawczą w Lechuguilla. Naukowcy zniknęli na osiem dni i nikt nie umiał ich odnaleźć. Wszedł do groty sam i wyszedł ze złamaną nogą i czterema członkami wyprawy. Zna się na

jaskiniach. Jakby miał do nich szósty zmysł. — Nie zdawałam sobie sprawy… — Ashley popatrzyła w kierunku Australijczyka, który właśnie zaczął grać z Jasonem w karty. Musiała przetrawić te niezwykłe informacje. — Pani teczka też robi wrażenie — rzekł major. — Moja teczka? — Najwyraźniej ma pani zdumiewającą umiejętność dokonywania odkryć w, zdawałoby się, dokładnie przebadanych miejscach. Wzruszyła ramionami na tę pochwałę. Major, zwykle milczący i stoicki, bardzo się rozgadał. Popatrzyła na niego. — Dużo pan o nas wie, podczas gdy ja dostałam tylko bilety i ogólny plan. Nawet nie wiem, jak pan ma na imię. — Dennis. Doktor Blakely zamierza przeprowadzić szczegółową odprawę w bazie Alfa. Major Dennis Michaelson, pomyślała Ashley. Po uzyskaniu imienia major niemal nabrał ludzkich cech. Opadła na oparcie fotela. — Skąd pan pochodzi, Dennisie? — Z Nebraski. Nasza rodzinna farma znajduje się tuż za miasteczkiem North Platte. — Więc dlaczego wstąpił pan do piechoty morskiej? — Zaciągnąłem się razem z Harrym, moim bratem. Ma manię na punkcie wszystkiego, w czym tkwi silnik: samochodów, motocykli, dragsterów i tak dalej. Poszedł do wojska, żeby brudzić sobie ręce przy jeszcze większych silnikach. Nigdy nie był zadowolony, dopóki nie usmarował się olejem. Zawsze musiał w czymś grzebać. — Mówiąc o bracie, Michaelson czule się uśmiechał. — A pan? Co pana wyciągnęło z domu?

— Po części chęć przypilnowania Harry’ego, ale jak powiedziałem, nasza farma leży tuż obok North Platte. A North Platte leży tuż obok końca świata. — Czyli zaciągnął się pan, by zobaczyć świat. I prawie się udało. Służy pan na jego dnie. — To prawda — powiedział dość ostro major. — Jeszcze nigdy North Platte nie wyglądało dla mnie atrakcyjniej. — Więc dlaczego nie składa pan rezygnacji i nie wraca? Jego twarz nagle się zachmurzyła, ściągnął ciemne brwi. Pokręcił głową, ale nic nie powiedział. Ashley próbowała wydobyć z niego coś jeszcze. — Jak to się stało, że dostał pan tak nudny przydział? Pilnowanie zgrai naukowców? — Zgłosiłem się na ochotnika — mruknął. Ashley zmarszczyła nos. To nie było zadanie, które mogłoby pociągnąć chcącego robić karierę oficera. Żadnego prestiżu, odrobiny chwały, życie na kompletnym zadupiu. — Dlaczego? Michaelson wzruszył ramionami. — Mam swoje powody. — Rozpiął pas bezpieczeństwa i wstał. Mruknął coś o konieczności skorzystania z toalety. Gdy Ashley została sama, powróciła do obserwacji krajobrazu, przepływającego pod płozami samolotu. Słońce odbijało się od lodu. Im bardziej poznawała członków zespołu, tym mniej ich rozumiała. Nie było to jednak nic nowego. Nigdy nie pojmowała ludzi. Wystarczyło przyjrzeć się jej małżeństwu. Miesiąc miodowy trwał osiem lat, aż któregoś dnia wróciła do domu wcześniej z wykopalisk — cierpiąc na poranne mdłości — i przyłapała męża w małżeńskim łóżku z jego sekretarką. Nie było sygnałów ostrzegawczych. Żadnej szminki na kołnierzyku koszuli. Blond włosów na marynarce. Niczego. Do dziś pozostawało to dla niej tajemnicą.

Położyła dłoń na brzuchu. Najgorsza okazała się jednak nie zdrada Scotta. Dobrze pamiętała bolesny skurcz i gwałtowny przypływ krwi. Silne przeżycie emocjonalne spowodowało poronienie. Utrata dziecka niemal zniszczyła ją psychicznie. Utrzymała się przy zdrowych zmysłach tylko dzięki Jasonowi, który miał wtedy siedem lat. Choć minęło sporo czasu, na wspomnienie, jak wiele straciła, bolało ją pół ciała. A straciła nie tylko dziecko, lecz także wiarę w ludzi. W efekcie postanowiła, że już nigdy nie okaże się tak naiwna, tak łatwa do zranienia. Opadła na fotel i wbiła wzrok w przestrzeń za zaszronionym oknem. Opadła na fotel i wbiła wzrok w przestrzeń za zaszronionym oknem. Na skraju horyzontu w powietrze wznosiła się kolumna dymu, kreśląc na błękitnym niebie swój niepowtarzalny podpis. Ashley wyprostowała się. Po dłuższej chwili wypełnionej dudnieniem silników samolotu ujrzała źródło szarej chmury, wzniesione nad płaską powierzchnią niczym budzący się gigant. Wulkan Erebus. ··· Furgonetka, której wnętrze śmierdziało dymem papierosowym, podskakiwała mniej więcej w rytm basowych akordów dudniącej muzyki z kasety Pearl Jamu. Zmęczone południowe słońce świeciło blado nad szczytem Erebusa. Kierowca, młody chorąży marynarki, kiwał głową do gitarowych akordów. — Prawie jesteśmy w domu! — krzyknął przez ramię. — Jeszcze tylko jeden lodowy grzbiet. Droga z lądowiska Williams Field do bazy McMurdo była wyciętym w lodzie, tylko z grubsza wyrównanym pasem. Po ostatnim, grożącym wypadnięciem zębów trzonowych podskoku przy pokonywaniu grzbietu ujrzeli miejsce przeznaczenia.

Ashley przeciągnęła po szybie odzianą w rękawicę dłonią. Reszta zespołu zrobiła tak samo. Na tle błękitnego lodowego szelfu nad Morzem Rossa baza McMurdo wyglądała jak ciemna plama. Tworzył ją industrialny kompleks szarych budynków, nad którym dominowało znajdujące się na południu potężne złomowisko. Furgonetka przejechała powoli obok palącej się sterty śmieci, wyrzucającej w błękitne niebo oleisty dym. Nad furgonetką z rykiem przeleciał śmigłowiec marynarki wojennej, wprawiając szyby samochodu w drgania. Jason zasłonił uszy. Od strony bazy dolatywał warkot silników kolejnych śmigłowców. Ashley stuknęła kierowcę palcem w ramię. — Zawsze tu taki ruch? Dał znak uniesionym kciukiem. — Dziś jest spokojnie! — odkrzyknął. Opadła na oparcie siedzenia. Wspaniale. — Zatrzymamy się tylko na kilka godzin, po czym udamy się prosto bo bazy Alfa — zwrócił się do niej z uśmiechem Blakely. — Tam jest znacznie ciszej. — Wyjrzał tęsknie przez okno. — Tak mniej więcej po roku człowiek przyzwyczaja się do tutejszego ruchu i zapachu. Niemal mi tego brakuje. — Jak na stację naukową sporo tu działań zanieczyszczających — Jak na stację naukową sporo tu działań zanieczyszczających środowisko — zauważyła Linda, krzywiąc się. — Okoliczne biospołeczności są dość delikatne. Blakely wzruszył ramionami. — Przeznaczyliśmy fundusz w wysokości dziesięciu milionów na posprzątanie. Sytuacja na pewno się poprawi.

— Mam nadzieję — odparła Linda. Wysadzono ich niedaleko betonowego budynku. Smagnięcia wiatru po policzkach zdawały się parzyć i Ashley nasunęła kaptur na czoło. Bez zabezpieczenia skóry odmrożenia mogą się pojawić już po kilku minutach. Pozostali członkowie zespołu pobiegli w kierunku wejścia. Ashley szła tak, by cały czas mieć Jasona przed sobą. Nie mogła dopuścić do tego, by skręcił w bok i się zgubił. Ciepło. Budynek ogrzewano, wewnątrz było jednak wilgotno i duszno, dominował ostry odór potu. Ashley zmarszczyła nos. Korytarz był pełen wiszących na drewnianych kołkach różnokolorowych kurtek typu parka. Blakely dał znak ręką, by powiesili swoje. — Nie ma obaw, że ktoś je ukradnie. Kradzież kurtki jest tu traktowana jak przestępstwo zasługujące na karę śmierci. Ashley pomogła Jasonowi się rozebrać i powiesiła jego parkę obok swojej. — Zostaniemy tylko na obiad, a potem udamy się prosto do bazy Alfa — oznajmił Blakely. — Kantyna dla personelu jest na końcu korytarza. Obsłużcie się i odprężcie. Spotkamy się za dwie godziny. Obok kantyny jest pomieszczenie rekreacyjne z ping-pongiem i bilardem. Bawcie się dobrze. — Nie dołączy pan do nas? — spytała Ashley. — Nie, mam spotkanie z dowódcą bazy, z którym muszę dopiąć kilka szczegółów. Po wyjściu Blakely’ego ruszyli w kierunku kantyny. Gdy przechodzili korytarzem, spojrzało na nich kilku marynarzy. Tylko jeden młodzieniec gapił się na Ashley dłużej, niżby sobie życzyła, ale skutecznie przegoniło go jej ostre spojrzenie. W sumie personel wojskowy sprawiał wrażenie niezbyt przejętego pojawieniem się

przybyszy. Najwyraźniej w bazie operacyjnej Narodowej Fundacji na rzecz Nauki już się przyzwyczajono do stałego napływu nowych twarzy. Ashley wzięła na tacę dwa jabłka, grubą kanapkę z mielonką i dużą szklankę mleka. Jason próbował zapełnić swoją budyniem i ciastkami, wyciągnęła jednak groźnie palec i kazała odstawić te skarby. — Najpierw obiad. Potem będziesz mógł wziąć budyń czekoladowy i jedno ciastko. Chłopak przywlókł się smętnym krokiem do stolika, z najmniejszą kanapką, jaką był w stanie znaleźć. Jego spojrzenie nieustannie biegło w stronę kontuaru z deserami. Ben dosiadł się do nich, a Michaelson, Linda i Khalid zajęli stolik obok. — Jesteśmy prawie na miejscu — szepnął Ben do ucha Ashley. — Na progu nowego świata. Jak samopoczucie, pani kapitan? Albo spowodowały to jego słowa, albo łaskoczący oddech, w każdym razie Ashley poczuła spływający w dół pleców dreszcz. — Świetnie. Tylko odrobina nerwów. Nie mogę się doczekać zejścia do tych jaskiń. — Ja też. — Z szerokim uśmiechem na ustach wyciągnął rękę. Drżały mu palce. — Do chwili startu zawsze dygoczę. Nie umiała ocenić, czy Ben mówi poważnie, czy żartuje. Trudno było go rozszyfrować. — Być tak blisko… — Wzruszyła ramionami. — To działa na nerwy. — Wiem, jak się czujesz. — Skinął głową. — Chodzę po jaskiniach od dwudziestu lat. To moja pierwsza okazja zgarnąć łup w nowym systemie. — „Zgarnąć łup”? Co to ma znaczyć?

— Rany, mamo! — zawołał zbulwersowany Jason. — To powiedzenie jaskiniowców. Oznacza bycie odkrywcą nieznanych rzeczy. — Aaa… rozumiem. — Uśmiechnęła się rozbawiona próbą syna wywarcia na niej wrażenia. — Rozmawiałem z Benem. Opowiedział mi wszystko o… jak to nazwałeś? Pamiętam: dziewicze przejście! — Słucham? — Ashley odwróciła się do Australijczyka. — O czym, do diabła, opowiadałeś mojemu synowi? — O dziewiczych przejściach — odparł Ben, z trudem powstrzymując się od śmiechu. — Miejscach, gdzie jeszcze nigdy nie stanęła ludzka noga. O tego typu rzeczach. — Och… — Była niemal rozczarowana. — Przyszło mi do głowy… — Wiem, co ci przyszło do głowy — przerwał jej z uśmiechem. Ashley mimowolnie się najeżyła. — Więc wydaje ci się, że jesteś następnym Neilem Armstrongiem? — Kim? Pokręciła głową. Co za ignorant. — Pierwszym człowiekiem, który stanął na Księżycu. No wiesz: „Wielki skok dla ludzkości”. Oczy Bena się rozpromieniły. — Otóż to! Nie ma nic bardziej podniecającego od bycia pierwszym człowiekiem, który odkrywa coś nieznanego. Ashley przypomniał się grobowiec Anasazi, który odkryła — pędzące tętno i płytki oddech, kiedy przewróciła ostatni kamień, za którym ukazało się najświętsze sanktuarium arcykapłana. Unoszący się w starożytnej komorze piżmowy zapach. Słońce na karku. Jak to jest być

pierwszą osobą oglądającą ukryty przez wieki sekret. Co odkryje tutaj? W uszach słyszała dudnienie pulsu. O tak, doskonale rozumiała podniecenie Bena. — Więc jesteś gotowa zgarnąć nieco łupów? — spytał. Uśmiechnęła się szeroko. — Pewnie. Mam nadzieję, że potem będzie dość czasu na zbadanie tych domostw w skale. Zrezygnowałabym z obiadu, by rzucić na nie okiem jeszcze dziś. — Odgryzła duży kawałek kanapki. Chleb był wilgotny, a mięso gumowate. — Zwłaszcza z takiego. Ben nie przestawał się uśmiechać. — Nie lubisz wojskowego wiktu? — Idę po budyń i ciastko. — Mamo! — wrzasnął Jason. — To nie fair! ··· Jason palcem zebrał z talerzyka najdrobniejsze okruchy ciastka, po czym zaczął go ssać, delektując się każdym śladem czekolady. — Mogę jeszcze jedno? — spytał błagalnie. — Zjadłeś już dwa. Wystarczy. Może byś poszedł do toalety i się umył? Jason mruknął coś pod nosem i odsunął krzesło. — Jasne. — Co powiesz na partyjkę bilardu po powrocie? — spytał cicho Ben, gdy chłopiec go mijał. Napięta mina Jasona złagodniała. Popatrzył na matkę. — Mogę? — Oczywiście. Ale teraz pędź. Niedługo będziemy się pakować. — Wracam za minutkę! — rzucił do Bena, wybiegając z kantyny.

Toaleta po drugiej stronie korytarza była pusta. Wszedł do środkowej kabiny i zaczął rozpinać pasek spodni. Gdy usiadł, otworzyły się drzwi toalety i przez chwilę do środka wpadał hałas z korytarza. Ktoś, niemelodyjnie gwiżdżąc pod nosem, podszedł do kabin i zajął sąsiadującą z prawej strony z tą, w której był Jason. Nie przestając gwizdać, mężczyzna postawił na podłodze plecak. Przy samym przepierzeniu. Rozszerzonymi oczami Jason obserwował, jak porośnięta ciemnymi włosami dłoń sięga do plecaka, rozpina klapę i zanurza się w środku. Po chwili trzasnęła zapalana zapałka, zaraz potem mężczyzna zrobił długi wydech. Rozszedł się zapach dymu papierosowego. Mężczyzna rozpiął pasek spodni i znowu zaczął gwizdać. Siadając na sedesie, potrącił piętą plecak i go przewrócił, przez co na podłogę wypadła kupka opakowanych w plastik sześcianików wyglądających jak szara plastelina. Kilka wpadło do kabiny Jasona. Mężczyzna bluznął przekleństwami w nieznanym chłopcu języku. Sięgnął po plecak i postawił go w pionie. Jason w ostatniej chwili zdążył podnieść stopy, tamten bowiem wsunął do jego kabiny rękę i zaczął zbierać kostki. Poleciały kolejne złorzeczenia. Pod działową ścianką pojawił się czubek nosa — mężczyzna sprawdzał, czy wszystko zebrał. Ponownie otworzyły się drzwi toalety. Do pisuarów szedł kolejny mężczyzna. Zazgrzytał odpinany suwak, rozległ się charakterystyczny plusk. Mężczyzna przy pisuarze westchnął. Ten obok Jasona zapiął spodnie, po czym zamocował paski plecaka i wyszedł z kabiny. Gdy człowiek przy pisuarze się odezwał, Jason od razu rozpoznał Bena. — Khalid, przyjacielu, nie powinieneś tu palić. — A tam… Amerykanie mają zbyt wiele zasad. Kto wie, których

należy się trzymać, a które ignorować? Chcesz papierosa? — Dzięki za propozycję, ale jestem umówiony na partyjkę bilardu. Drzwi toalety ponownie skrzypnęły i Khalid wyszedł. Jason postawił stopy na podłodze i wstał. Zapinając pasek, spojrzał w dół. Egipcjanin nie zauważył jednej z szarych kostek. Potoczyła się niemal pod drugą ściankę kabiny. Jason podniósł ją, nie bardzo wiedząc, co robić. Kostka była w dotyku jak twarda glina. Zdawał sobie sprawę, że powinien oddać zgubę Khalidowi, ale wtedy Egipcjanin dowiedziałby się, że był podsłuchiwany. Jason postanowił schować kostkę do kieszeni. Niemal w tym samym momencie otworzyły się drzwi jego kabiny. — Tutaj jesteś! — Stał przed nim Ben. — Twoja mama bała się, że wpadłeś do środka. Jason uśmiechnął się i wsunął kostkę głębiej do kieszeni. — Co tam masz, koleżko? Zwinąłeś trzecie ciastko? — Okraszone uśmiechem oskarżenie zabrzmiało łagodniej. — Nie. Nic ważnego. — No to świetnie. Bierzmy się do bilardu. ··· Idąc przez bazę, Blakely musiał się pochylać, by pokonać podmuchy wiatru. Biuro dowódcy znajdowało się w odległym zakątku, daleko od wysypiska śmieci. Gdyby tak bardzo nie potrzebował tych cholernych elementów, polecieliby prosto do bazy Alfa. Niestety, wszystkie komunikaty i żądania Rolanda nie wywarły najmniejszego wpływu na upartego komendanta. A potrzebowali tych cholernych obwodów drukowanych — miały zasadnicze znaczenie dla utrzymania sieci komunikacyjnej. Blakely wspiął się po schodach wiodących do kwatery głównej i zatrzymał się przed wejściem, by poddać się procedurze identyfikacyjnej. Czekając na jej zakończenie, ostro przyglądał się wartownikowi. Nad ich głowami

przeleciał czerwony śmigłowiec marynarki wojennej, wdmuchując drobiny lodu i śmieci do budki wartownika. Po chwili żołnierz podniósł głowę. — Może pan wchodzić, doktorze Blakely. — Dziękuję. Cholerne zasady, pomyślał Blakely. Powiesił parkę przy drzwiach i ruszył korytarzem. Narożny gabinet komendanta mieścił się na parterze. Doktor podszedł do sekretarza, chuderlawego podoficera marynarki w okularach w czarnych oprawkach. — Przyszedłem porozmawiać z komendantem Sungiem — powiedział, zanim sekretarz zdążył otworzyć usta. — Jest pan umówiony? — Proszę mu powiedzieć, że przyszedł Blakely. Porozmawia ze mną. — Jest w tej chwili dość zajęty. Blakely pokręcił głową. Zawsze rozpoznawał wykręt. — Proszę mu powiedzieć, że jestem. — Chwileczkę. — Sekretarz wcisnął przycisk na pełnej żółtych światełek konsolecie. Odwrócił się, ale Blakely słyszał go dostatecznie wyraźnie. — Przepraszam, panie komendancie, ale chce z panem mówić doktor Blakely. — Przez chwilę słuchał odpowiedzi, po czym dodał znacznie ciszej: — Próbowałem, panie komendancie. Nalega. — Zapadła kolejna chwila ciszy, w czasie której sekretarz coraz bardziej czerwieniał. Nie trzeba było jasnowidza, by się domyślić, że dostaje niezły opieprz. Rozmowa zakończyła się krótkim: — Tak jest, panie komendancie. Sekretarz, którego czoło pokryło się grubo potem, odwrócił się do Blakely’ego.

— Komendant prosi do siebie. Dziękuję za cierpliwość. Blakely’emu było żal podoficera. Przechodząc obok biurka, pochylił się do niego. — Nie martw się, synu — szepnął mu do ucha. — Wszyscy wiedzą, że Sung to kutas. Sekretarz skrzywił usta w uśmiechu. — Życzę szczęścia. Na szczęście trzeba zapracować, pomyślał Blakely, wchodząc do gabinetu. Komendant Sung siedział za wielkim mahoniowym biurkiem pokrytym tak grubą warstwą lakieru, że wyglądało jak mokre. Na blacie leżało kilka otwartych teczek na akta. Pchnął jedną z nich w kierunku gościa. Jednym palcem, jakby dotyk napawał go odrazą. — Czytałem pańskie zamówienie, Andrew. Blakely nienawidził, gdy zwracano się do niego po imieniu. Zwłaszcza jeżeli robił to świętoszkowaty biurokrata typu Sunga. Nie po raz pierwszy sczepili się rogami. Jako naczelny badacz Narodowej Fundacji na rzecz Nauki Blakely wielokrotnie był klinczowany przez Sunga, najwyższego rangą oficera marynarki wojennej w tutejszej bazie. Nauka i wojsko często miały sprzeczne interesy — zwłaszcza gdy w grę wchodziło naruszanie niewielkich zapasów magazynowych dóbr technicznych oddalonej od świata bazy. Animozje nasiliły się po odkryciu przez Blakely’ego diamentowego bożka. Sung zieleniał, obserwując, jaką uwagę poświęca się jego rywalowi i jak szeroki strumień pieniędzy do niego płynie. Od tego czasu wszelka współpraca z obecnymi w bazie przedstawicielami wojska była jak wyrywanie złamanego zęba.

— Zdawało mi się, że dostatecznie jasno określiłem moje stanowisko — powiedział Sung z lekkim uśmieszkiem ironii w kąciku ust. — Te obwody drukowane to ostatnie sztuki, jakie mamy. Nie mogę wyrazić zgody na ich wydanie, póki nie dotrze kolejna dostawa. — To bzdura i doskonale pan o tym wie. Potrzebuję ich do naprawy bardzo ważnej płyty komunikacyjnej. Sung wzruszył ramionami. — To naprawdę pech, że spięcie uszkodziło pańskie obwody. — Nie doszłoby do tego, gdyby dostarczył mi pan nowe części, a nie starocie wymontowane ze sprzętu nadającego się wyłącznie do demobilu. — Blakely oparł pięści na biurku. — Chcę dostać nowe obwody. Nie pozwolę, by narażał pan mój zespół na niebezpieczeństwo. — W takim razie musi pan zaczekać na dostawę. Dotrze do nas za trzy tygodnie. — Już bez tego mamy wystarczająco duże spóźnienie. — Moja decyzja jako komendanta tej bazy jest ostateczna — oświadczył Sung i opadł na oparcie fotela. Blakely miał dość tego drania. Sięgnął przez biurko, a kiedy Sung odsunął się, wyraźnie zszokowany, powstrzymał uśmiech. Łobuz przestraszył się ataku… Co za dureń! Chwycił stojący na biurku telefon i przyciągnął go do siebie. To co zamierzał, było znacznie gorsze. Ignorując protesty Sunga, wykręcił numer i podał hasło. Trzymał słuchawkę przy uchu, czekając, aż kolejni telefoniści przełączą go gdzie należy. W końcu usłyszał znajomy głos. — Mam problem z komendantem bazy — powiedział. — Tak, zgadza się. Jest tutaj. — Uśmiechnął się i podał słuchawkę Sungowi. — Pański szef.Komendant powoli wyciągnął po nią dłoń. — Słucham, komendant Sung przy aparacie. Blakely patrzył, jak z jego twarzy odpływa krew, po czym pojawia się

na niej soczysta czerwień. Potrafił wyczuć, kiedy ktoś dostaje w dupę. — Tak jest, oczywiście — powiedział w końcu Sung piskliwym tonem. — Natychmiast, panie sekretarzu. Jak najbardziej rozumiem życzenie prezydenta.

6.

Jeszcze tylko minuta i będzie po wszystkim. Choć była bezpiecznie przypięta do siedzenia w śmigłowcu marynarki wojennej, Ashley trzymała się mocno uchwytu nad głową. Nagły podskok i zwrot maszyny sprawiły, że zacisnęła dłoń, aż pobielały jej kostki. Tępe pulsowanie za oczami zapowiadało ból głowy. Ląduj już tym wynalazkiem, przeszło jej przez myśl. Jakby w odpowiedzi pilot zniżył pułap. Gdy śmigłowiec pochylił się ku zlodowaciałej skalnej ścianie, Jason ekstatycznie zawył. Okienka po prawej stronie wypełniał widok zboczy Erebusa — zdających się ciągnąć w nieskończoność zaśnieżonych stoków i wspinających się ku niebu czarnych rozpadlin. Ashley zamknęła oczy. Żołądek podchodził jej do gardła. Jason pociągnął ją za rękaw. — Mamo, musisz to zobaczyć! Odepchnęła jego dłoń. — Nie teraz, skarbie. — Ale widać dziurę! Jest obłędnie niesamowita! Ashley jęknęła i otworzyła jedno oko. Świat był ostro przechylony, a po zakreśleniu kolejnego półkola w dole pojawiło się podnóże wulkanicznego stożka. Część terenu zajmowało zbiorowisko

pomarańczowych namiotów, które wyglądały jak pryszcze na białym tyłku. Od namiotów odchodziła droga — właściwie pasmo błota wymieszanego z mokrym lodem — prowadząca do czarnej dziury w zboczu, na tyle dużej, by mógł się w niej zmieścić piętrowy autobus. Z otworu, niczym z szeroko otwartych ust, wylatywał śnieg. Śmigłowiec wyrównał lot i opadł na lądowisko pionowo w dół, pewnie jak winda. Gdy przyziemili, wokół maszyny wzbiła się chmura lodu i śniegu. — W porządku, moi drodzy! — zawołał Blakely, przekrzykując dudniący w kabinie hałas. — Tuż obok czekają dwa ratraki, które zawiozą nas do środka! Siedzący naprzeciwko Ashley Ben szeroko się uśmiechnął. — Od tej chwili same zjazdy — powiedział. ··· W ciasnej kabinie pojazdu o niezwykle szerokich gąsienicach Jason wybłagał miejsce przy oknie i Ashley wylądowała między nim a Benem. Linda, która nie musiała brać względu na nikogo, zaklepała sobie miejsce obok kierowcy. Pozostali członkowie zespołu wsiedli do drugiego ratraka. Przed nimi rozwierał paszczę wylot tunelu. Pierwotnie była to naturalna szczelina wchodząca daleko w głąb Erebusa; za pomocą materiałów wybuchowych i ciężkiego sprzętu górniczego poszerzono ją, tworząc tunel mogący zmieścić obok siebie dwie ciężarówki. Gdy ratrak podskoczył na progu przy wjeździe, Ashley wstrzymała oddech. Wjechali na prowadzącą do serca wulkanu dwupasmową szosę. Surowo obrobione ściany były oświetlane przez zamocowane pod

sufitem lampy halogenowe. Kiedy ratrak wziął pierwszy zakręt, światło dzienne zniknęło i mogli polegać tylko na halogenach. Kierowca włączył reflektory i w głąb tunelu pomknęły snopy światła. Choć odnosiło się wrażenie, że jadą cały czas poziomo, wiedzieli z odprawy, że droga prowadzi w dół. Mierzący mniej więcej sześć i pół kilometra tunel schodził na głębokość około tysiąca dwustu metrów. Jazda była powolna, ale przy bardzo nierównej drodze nawet ślimacze tempo sprawiało, że Ashley bez przerwy obijała się o Bena. — Przepraszam — powiedziała i odepchnęła się od jego ramienia. — Nie ma sprawy. Nawet mi się podobało. Uśmiechnęła się znacząco. Czy on nigdy nie przestawał? — Nie mielibyście nic przeciwko temu, gdybym odrobinę uchyliła okno? — spytała Linda, odwróciwszy się do nich. — Chętnie bym… no cóż… jest dość duszno. Ashley ściągnęła brwi. Linda była blada, miała suche i spieczone usta. Prawdopodobnie także jej lot śmigłowcem nie sprawił szczególnej przyjemności. Ashley rozumiała ją, ale na zewnątrz było tak piekielnie zimno… — Nie wiem. Nie chciałabym, by Jason złapał przeziębienie. Może… — Nieco świeżego powietrza to niezły pomysł — wtrącił się Ben. Ujął dłoń Ashley i lekko ją ścisnął. — Jasonie, nie masz nic przeciwko temu? Ashley wbiła wzrok w dłoń Australijczyka. Sprawiał wrażenie, jakby próbował jej coś przekazać. Zdusiła w sobie ostre słowa. Jej syn, siedzący z otwartymi ustami i nieruchomo wbitym w tunel wzrokiem, machnął ręką.

— Nie ma sprawy. — W porządku, Lindo, uchyl okno — powiedziała Ashley. — Ale ty, Jasonie, bądź cały czas dobrze opatulony. Linda uśmiechnęła się i wróciła do poprzedniej pozycji. Gdy opuściła okienko na dwa centymetry, do kabiny wpadł gwałtowny podmuch lodowatego wiatru. Niemal przytykając nos do szyby, Linda głęboko odetchnęła. Świeże powietrze wyraźnie ją rozluźniło. Ben puścił dłoń Ashley. Otuliła się ciaśniej parką i zsunęła kaptur głębiej na twarz. Odwróciła się do Bena, chcąc się dowiedzieć, o co mu chodziło, ale cały czas obserwował Lindę. Marszczył przy tym z niepokojem czoło. Dała więc sobie spokój, wygodnie się oparła i zaczęła obserwować przesuwające się do tyłu sufitowe lampy. Alicja wpadła w głąb króliczej nory. ··· Blakely siedział obok kierowcy i obserwował tylne światła jadącego przed nimi ratraka. Jeszcze przed chwilą nie spuszczał wzroku ze ścian tunelu, wypatrując przewodów elektrycznych i komunikacyjnych. Były w idealnym porządku. Jeśli komendant bazy nie spróbuje w ostatniej chwili dokonać sabotażu, wszystko było przygotowane. — Daleko jeszcze? — spytał Khalid, wychylając się ze swojego miejsca z tyłu. Blakely spojrzał na geologa przez ramię. — Dotrzemy do wind za mniej więcej dziesięć minut. W bazie Alfa będziemy na kolację. Niech się pan odpręży i cieszy jazdą. Egipcjanin skinął głową i powrócił do obserwacji mijanych lamp i przewodów. Jego ciemne oczy rejestrowały każdy szczegół. Blakely doskonale rozumiał podenerwowanie Egipcjanina. Oczekiwanie szarpie nerwy.

··· Ashley rozciągnęła przykurczone od jazdy mięśnie. Spojrzała za siebie na drugi ratrak, który zatrzymał się w wielkiej jaskini, by wysadzić pasażerów, po czym znowu skupiła się na kabinie windy. Dokładnie mówiąc, była to klatka ze stalowych prętów. Jason węszył wokół wielkich skrzyń wypełniających tył jaskini. Wyglądał jak myszka biegająca wśród rozrzuconych przez dziecko klocków. — Jason! — zawołała Ashley. — Nie odchodź daleko! Chłopiec machnął na znak, że usłyszał. Blakely dał znak Benowi i wskazał w kierunku kabiny windy. — Niech pan pomoże z drzwiami. Ben i major Michaelson odsunęli je, robiąc przejście dla członków ekipy. Kiedy podszedł do nich Jason, Ben zmierzwił mu dłonią włosy. — Gotowy na jazdę, kolego? Chłopiec uśmiechnął się szeroko i wszedł do wielkiej jak garaż kabiny. Bez trudu zmieściłyby się w niej oba ratraki. — O tak… To niesamowite. Ashley rozejrzała się po wnętrzu. Podłogę i sufit kabiny zrobiono z grubych żelaznych blach, boki — z dwucentymetrowej średnicy prętów. Wyglądało to jak gigantyczna klatka na ptaki. — Zjedziemy na głębokość równą dwustu piętrom — oznajmił Blakely, gdy drzwi się zamknęły. — Trzy lata zajęło samo przebicie tunelu między dnem rozpadliny, którą przyjechaliśmy, a znajdującą się pod nami jaskinią. Pociągnął za dźwignię i gdy kabina z łoskotem ruszyła, poczuli znajome podchodzenie żołądka do góry.

Ashley ujęła syna za rękę. Jak bezpieczna była to konstrukcja? Kiedy wyraziła na głos swoje zaniepokojenie, Blakely jedynie się uśmiechnął. — Zwieźliśmy tą windą wszystkie ciężkie maszyny. Nawet kilka ciężarówek. Bez problemu wytrzyma nasz ciężar. — Klepnął dłonią w kratowany bok. — To lina ratunkowa bazy Alfa. Jest konserwowana niczym szwajcarski zegarek i pilnowana jak klejnoty koronne. Ashley kątem oka zauważyła uśmiech na ustach Khalida. Widocznie śmieszyły go jej babskie lęki. Kolejny macho nieustraszony w obliczu dającej się wyjaśnić zdroworozsądkowo sytuacji. Obserwowała, jak Egipcjanin przygląda się klatce, interesując się każdym szczegółem. W końcu zapadła niezręczna cisza. Jedynym źródłem światła była pojedyncza lampa na suficie kabiny. Można było odnieść wrażenie, że unoszą się swobodnie w przestrzeni. — Coś mnie dręczy — zwróciła się Ashley do Blakely’ego, by przerwać milczenie. — I sądzę, że nie jestem w tym odosobniona. — Tak? — rzucił, jakby myślami był całkiem gdzie indziej. Ben natychmiast się ożywił i przysunął bliżej. Pozostali zaczęli się uważniej przyglądać.

— Będę szczera — powiedziała Ashley. — Jesteśmy tu po to, by zbadać kontynent czy go zgwałcić? Brwi Blakely’ego wygięły się w łuk. — Wszyscy wiemy, że nauka nie dysponuje… — Ashley zakreśliła dłonią koło — takimi pieniędzmi. Chodzi o coś więcej niż badania archeologiczne. — To prawda — odparł Blakely. Zdjął okulary i zaczął masować sobie nasadę nosa. — Zapewniam jednak, że przede wszystkim jestem naukowcem. Dla mnie ta ekspedycja zawsze miała charakter naukowy i tak będzie też w przyszłości. To jeden z powodów, dla których wybrałem panią na kierownika, profesor Carter. Chcę, by zostały zachowane zasady ekspedycji naukowej, nie żyjemy jednak w próżni. Musimy się liczyć ze znaczącymi konsekwencjami gospodarczymi i politycznymi. Proszę jednak nie wydawać pochopnych sądów. Cele pozanaukowe pozwalają płacić rachunki i zapewniają konieczny sprzęt. — Wskazał po kolei na obecnych i skończył na Ashley. — I zapewniły najwyższej jakości zespół. — Jaka jest jednak granica kompromisu? Jeśli skończy się na pocięciu kontynentu kopalniami odkrywkowymi i podziurawieniu go dynamitem… To by była zbyt wysoka cena. Przeżyję bez wyjaśnienia tajemnicy jaskiń. Popatrzył na nią ze smutną miną. — Naprawdę, profesor Carter? Otworzyła usta, aby potwierdzić, musiałaby jednak skłamać. Prosiła Blakely’ego o szczerość, więc czy mogła sama zachować się inaczej? Pomyślała o diamentowej figurce migoczącej w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Zamknęła usta. Cholera jasna! Blakely skinął głową i wskazał palcem w dół.

— No to jesteśmy. Do klatki wpadł podmuch ciepłego wiatru, niemal ściągając Ashley kaptur z głowy. Ciepły wiatr! Świat pojaśniał od dołu. Winda znalazła się w jaskini. Z oświetlanego sklepienia groty zwisały wilgotne stalaktyty, wielkie jak odwrócone wierzchołkami w dół góry. Niektóre dotykały dna jaskini, tworząc gigantyczne stalagnaty. Cóż za naturalna kolumnada! Winda opadała obok słupa o średnicy dwa razy większej niż przekrój kabiny. Ashley dostrzegła namalowane na nim graffiti. Ktoś namazał wskazującą w dół strzałkę i koślawymi literami dopisał: PIEKŁO 1 KM! Ben zmarszczył czoło. — Wandalizm w jaskini… — rzucił. — To nie tylko dowód braku gustu. Dla speleologów to zły znak. — To ma zostać usunięte! — warknął Blakely do swojego asystenta. — Jeszcze dziś! Ashley pokręciła głową i z czubka nosa spadły jej kropelki wody. Ashley pokręciła głową i z czubka nosa spadły jej kropelki wody. Otarła czoło. Było niemal mokre. Wilgotność powietrza musiała sięgać stu procent. Ale co za powietrze! Wciągnęła je głęboko w płuca. Było niezwykle czyste. Zmrużyła oczy, by się rozejrzeć, ale widok zasłaniała potężna kolumna. Cholera! — Mamo! Patrz! — Jason wskazywał w kierunku dna jaskini. Ashley westchnęła z irytacją, wspięła się na palce i oparła czoło o metalową poprzeczkę. W dole widać było rozrzucone po dnie jaskini budynki i namioty, oświetlane reflektorami i poobwieszane lampami. Głęboka rozpadlina, która wyglądała jak czarna rana, dzieliła bazę na dwie części. Był nad nią przerzucony oświetlony mostek. Cel ich podróży. Baza Alfa.

— Spójrzcie tam! — zawołała Linda. — Widać ryby! Ashley podeszła do niej od tyłu, położyła jej dłoń na ramieniu i spojrzała nad ramieniem koleżanki w dół. Na skraju bazy Alfa znajdowało się ogromne jezioro, w którego lekko zmarszczonej powierzchni odbijały się światła obozu. Musiało mieć kilkaset hektarów powierzchni. Z góry widać było kilku fosforyzujących mieszkańców jeziora krążących pod powierzchnią. Wrażenie było iście poetyckie. — Super! — zawołał Jason. — I to jak, kolego. — Ben trącił Ashley łokciem. — Niesamowite, co? Skinęła głową. Zamarła z wrażenia. Nie mogła się doczekać rozpoczęcia badań, jej zastrzeżenia sprzed kilku minut zamieniły się w niewyraźne wspomnienie. — Dobrze pamiętam? — zwróciła się do Blakely’ego. — Mówił pan, że jaskinia ma osiem kilometrów przekroju? Skinął głową. Na ustach igrał mu uśmieszek. — Mniej więcej. Ben gwizdnął. Po kilku minutach kabina osiadła na dnie jaskini. Czekała na nich wojskowa eskorta mająca zaprowadzić przybyszy do kwater. Blakely popatrzył na swoich ludzi. — Jesteśmy w domu!

7.

Baza Alfa, Antarktyka Ashley z uśmiechem na ustach obserwowała biegającego po pokoju

Jasona. Przydzielona im kwatera była imponująca. Trudno uwierzyć, ale każdy członek zespołu dostał w głównym budynku mieszkalnym bazy osobne lokum. Dodatkowe świadczenia związane z tą wyprawą robiły coraz większe wrażenie. Koronkowe firanki, biurka z orzecha włoskiego, grubo tapicerowane fotele, designerskie tapety. Kto by pomyślał, że znajdują się ponad trzy kilometry pod powierzchnią Ziemi? — Popatrz, mamo! — Jason wskazał na stojące w rogu pokoju biurko. — Prawdziwe pentium dwa, nie jakaś tam nędzna podróba! Niechętnie przekłuwała mu balon, ale musiał się dowiedzieć, że czeka go nieco nauki. — To do twoich prac domowych. Jason odwrócił się do niej. Ze zdumienia opadła mu szczęka. — Ale właśnie zaczęło się lato, mamo! — Tylko dwie godziny dziennie. Gdy mnie nie będzie, musisz produktywnie wykorzystywać czas. W bazie jest biblioteka. Chciałabym, żebyś podczas mojej nieobecności przejrzał dwie książki i napisał ich streszczenia. Jason otworzył szeroko oczy, jakby coś go przeraziło. — Ładne mi lato… — Będzie fajnie. Roland zna się… — nie chciała użyć określenia „opieka nad dziećmi”, bo Jason by jej tego nie wybaczył — …na wypełnianiu czasu młodym ludziom. Gdy pójdę robić badania, będzie tu przychodził. Chciałabym, żebyś go słuchał. Zagniewany Jason się skrzywił. — Jeżeli zechcesz się odpowiednio zachowywać i odrabiać lekcje… bez dąsów… możesz się spodziewać kilku niespodzianek. — Jasne — odparł sceptycznie. — Na przykład jakich?

— Znalazłam w bazie mistrza sztuk walki, z którym możesz kontynuować naukę. Jeśli chcesz do końca roku zdobyć żółty pas, będziesz musiał w trakcie mojej nieobecności nieco potrenować. Mroczna chmura na twarzy chłopca odrobinę pojaśniała. — Mają tu też elektryczne motocykle i skutery wodne — ciągnęła. — Dlaczego elektryczne? — spytał, krzywiąc się. — Dla ochrony ekosystemu ograniczono liczbę mogących się tu znajdować silników spalinowych. Taki mały wkład wojska w utrzymanie jaskiń w naturalnym stanie. — Ashley doskonale pamiętała nachmurzoną minę Bena podczas jazdy przez jaskinię. Cały czas narzekał na ewidentne narażanie delikatnego środowiska na szwank. Teraz musiała się jednak skupić na nadąsanym synu. Zsunęła z twarzy kilka luźnych pasm włosów. — To jeszcze nie wszystko. Można łowić ryby, grać w kosza… Co tylko zechcesz. Podczas mojej nieobecności będziesz mógł korzystać z mnóstwa rozrywek. Doktor Blakely obiecał, że przy odpowiednich postępach w nauce wpuści cię do pomieszczenia nadzoru i będziesz mógł mu pomóc obserwować, jak nam idzie. Pozwoli ci nawet ze mną porozmawiać. — No dobra — rzucił Jason, choć nie do końca przestał się dąsać. — A do tego — Ashley wskazała w kierunku salonu — mają kablówkę. Sto pięćdziesiąt programów, wszystkie odkodowane. — Rany, muszę to sprawdzić! Gdy ruszył biegiem, złapała go za rękaw. — Chwileczkę, skarbie! Za pół godziny jemy kolację. Idź się umyć. — Jeju, mamo… Nie mogę mieć nawet odrobiny rozrywki? — zaprotestował, ale pomaszerował do łazienki.

Ashley uśmiechnęła się. Dokładnie jak w domu. Tyle tylko, że trzy kilometry pod powierzchnią Ziemi.· · · — O czym myślisz, dzieciaku? — spytał Ben, podchodząc do Lindy od tyłu.Stała na skraju jeziora nazwanego przez stacjonujących tu żołnierzy Dziurą Bez Dna. Niecałe pół metra od nich o skałę plusnęła czarna woda, wzburzona przez przepływający ponton. Ben podrapał się po szczeciniastym podbródku. Linda spojrzała na niego przez ramię; w jej oczach tańczyły światła bazy. — Cudowne. — Pokazała znajdujące się kilkaset metrów wyżej sklepienie. — Jakbyśmy byli na otwartej przestrzeni. Ben skinął głową, po czym wskazał na wodę. — Myślałaś o kąpaniu się na golasa? — Nie, ale ty mógłbyś — odparła z uśmiechem. — Jeszcze czego! Porwiesz mi ciuchy i zostanę pośmiewiskiem bazy. Jej uśmiech zrobił się szerszy; rozluźniła się. — Nie o to mi chodziło. Chciałam powiedzieć, że naprawdę można tu pływać. Podobno niektórzy komandosi to robią. Woda jest dość ciepła. Prawie dwadzieścia osiem stopni Celsjusza. Sprawdzałam. Ogrzewają ją kanały wulkaniczne. — Brzmi dziwnie. Na górze lód i lodowate wichry, a tu ciepła woda i tropikalna bryza. — To nie jest aż tak bardzo dziwne. Podobno morze wokół znajdującej się tuż u wybrzeży Antarktydy Wyspy Zwodniczej czasami ogrzewa się do temperatur jak w niektórych uzdrowiskach. Aktywność wulkaniczna jest tak mocna, że woda wręcz kipi. Kilka metrów od lodowca.

— No, no, no. — Ben uniósł brwi, jakby powątpiewał w jej słowa. Dźgnęła go łokciem. — To prawda. — Wierzę ci — odparł z uśmiechem. — Naprawdę. Bywałem w jaskiniach ogrzewanych podziemnymi rozpadlinami. To wcale nie takie rzadkie zjawisko. Tylko cię sprawdzałem. — Cały ty. — Metr od brzegu z wody wyskoczyła fosforyzująca bursztynowo ryba i Linda głośno wciągnęła powietrze. Ben ściągnął brwi. — Posłuchaj, dziewczyno, jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać. Odgarnęła z twarzy wilgotne pasma włosów. — Co takiego? — Obserwowałem cię i… no cóż… wydaje mi się… Linda uniosła dłoń. — Przykro mi, Ben. Poszliśmy w Buenos Aires potańczyć, ale tylko dla relaksu. Chcę, by tutaj wszystko pozostało między nami na płaszczyźnie profesjonalnej. Ben uśmiechnął się. A więc uważała, że ją podrywa. Przy jej wyglądzie wielu facetów musiało tego próbować. — Hola, hola, droga pani. Nie przyszedłem rozmawiać o tym. — A o czym? — Przez wiele lat chodziłem z turystami do jaskiń, miałem do czynienia z naprawdę wieloma i… umiem wyczuć kłopoty. Obserwuję cię od wieczora, gdy tańczyliśmy. Wtedy, w zatłoczonym barze, byłaś bardzo spięta i tak samo jest tutaj, w jaskiniach. Płytki oddech, spocone dłonie, blada twarz.

Linda z każdym jego słowem coraz bardziej spuszczała wzrok. — Przyszedłem, bo chciałem porozmawiać na osobności. Uznałem, że może miałabyś ochotę zrzucić z siebie jakiś ciężar. Podniosła głowę. Oczy miała wypełnione łzami. — Zgadłeś, Ben. Mam problem z zamkniętymi przestrzeniami. — Klaustrofobia? Pomasowała czoło, znowu spuściła głowę i potakująco nią kiwnęła. — W czekającej nas drodze będzie mnóstwo małych, zamkniętych miejsc. Spanikowany członek zespołu może wszystkich narazić na niebezpieczeństwo. — Wiem. Ale biorę leki i mam za sobą lata terapii. Poradzę sobie. — Lokal w Buenos Aires wystarczył, że byłaś roztrzęsiona. — Bo nie wzięłam lekarstw. Sądziłam, że nie będą potrzebne. Tłum w barze i głośna muzyka zaskoczyły mnie. W trakcie wyprawy poradzę sobie. Ben wyciągnął ręce i ujął Lindę za barki. — Na pewno? Popatrzyła na niego. — Nic mi nie będzie. Dam radę. Z wody wyskoczyła kolejna ryba. Tym razem plusk nie wystraszył Lindy. Patrzyła Benowi prosto w oczy. W milczeniu rozważał jej determinację. — Spakowałaś wędkę? — spytał w końcu. — Po co? — Będzie ci potrzebna do zbierania próbek.

— Oczywiście… Czyli nikomu nic nie powiesz? — Linda otarła oczy i uśmiechnęła się. Ben puścił ją i podniósł płaski kamień. Rzucił nim poziomo, tak że odbijał się od gładkiej powierzchni jeziora. — O czym? ··· Wpatrując się w talerz, Ashley pomyślała, że im bardziej życie się zmienia, tym bardziej jest takie samo. Blady makaron pływał w parującym sosie marinara, na wierzchu lekko perkotał zapieczony ser. Czosnkowe opary atakowały jej nos. Znowu lasagne. Uśmiechnęła się na wspomnienie ostatniego obiadu z lasagne, w dniu, w którym Blakely zaproponował jej uczestnictwo w wyprawie. Jedzenie było takie samo, otoczenie całkiem inne. Białe płótno, porcelana, kryształowy kandelabr, mahoniowy stół. Nie mała kuchnia w jej prowizorycznym domu. Wzięła kawałek lasagne na widelec. — Pani profesor — odezwał się Blakely. — Zorganizowałem pani asystenta, doktora Harolda Symskiego, który poprowadzi panią wzdłuż północnej ściany. Zadzwoni do pani jutro rano około ósmej. Ashley uniosła dłoń, dając znak, by poczekał, aż przełknie. — Skoro będę miała tylko jeden dzień, wolałabym zacząć wcześniej. Powiedzmy, około szóstej. Blakely uśmiechnął się. — Zawiadomię doktora Symskiego. Ben odchrząknął i starł z brody roztopiony ser. — Chciałbym w tym wziąć udział. — Nie mam nic przeciwko — odparł Blakely. — A pani Carter? Ashley wyobraziła sobie, jak Ben włazi za nią do ciasnej jaskini i przyciska się do niej.

— Dopóki nie będzie się plątał pod nogami… Ben uniósł dłonie gestem niewiniątka. — Ja? — Ktoś jeszcze? — spytał Blakely pozostałych członków ekipy. Jason uniósł rękę. — Ja bym miał ochotę… — Nie sądzę, żeby było to rozsądne — odparł poważnie Blakely. — W tamtej okolicy jest mnóstwo skalnych szczelin i osuwisk kamieni. W bazie będziesz bezpieczniejszy. Chłopiec odwrócił się do matki. — Mamo, ale ja… — Może wybrać się ze mną na badanie jeziora — wtrąciła się Linda. — Część, którą będę obserwować, znajduje się w obrębie obozu. Miałbyś ochotę mi pomóc? — spytała Jasona. Ashley popatrzyła na zaczerwienionego z emocji syna. — Może być, skarbie? Chłopiec pokiwał głową. — Jasne. Podoba mi się — powiedział nieco piskliwym głosem. — No to wszystko uzgodnione. — Linda uśmiechnęła się. — Przeprowadzimy razem kilka badań. Siedzący z drugiej strony Jasona Ben trącił chłopca łokciem. — Super, mistrzu — szepnął, na tyle jednak głośno, aby Ashley mogła usłyszeć. — No to obaj mamy randki. Jason zasłonił dłonią usta, by głośno nie parsknąć.

Ashley przewróciła oczami. Faceci. ··· Gaszenie świateł. Khalid obserwował przez okno sztuczny zachód słońca, informujący mieszkańców obozu, że czas na nocny spoczynek. Naturalny proces symulowano za pomocą stopniowego wygaszania lamp. Blakely wyjaśnił im wagę rytmów dobowych w ciemnym środowisku: aby osiągnąć najwyższą wydajność ludzi, konieczne było wprowadzenie regularnego przeplatania się „dnia” z „nocą”. Pasowało to znakomicie do planów Khalida. Cienie zagęszczały się coraz bardziej. Wkrótce paliły się jedynie pojedyncze lampy oraz reflektor przy windzie. Snop jego światła przesuwał się po sklepieniu, powoli okrążając stalaktyty wyglądające jak wyciągnięte w dół palce. Khalid popatrzył na zegarek. Dziesiąta. Czas ruszać do pracy. Wyszedł z pokoju i wyślizgnął się cicho z budynku. „Noc” była ciepła, niemal balsamiczna, w powietrzu czuć było dużą wilgoć. Całkiem co innego niż suche noce w domu, gdzie mimo nocnego chłodu pustynny piasek pozostaje jeszcze długo rozgrzany, a gwiazdy są rozrzucone po niebie niczym ognie dżihadu Allaha. Idąc przez mieszkalną część obozu, klucząc między ciągnącymi się setki metrów namiotami w kolorze khaki, Khalid praktycznie nie wychodził z cienia. Na wypadek gdyby ktoś go obserwował, szedł jak najswobodniejszym krokiem. Laboratoria badawcze i siedziba dowództwa wojskowego mieściły się po przeciwległej stronie obozu, za głęboką rozpadliną. Jego cel — winda — znajdował się właśnie tam. Jedyną przeszkodą był most nad otchłanią. Gdy za dnia wieziono ich od windy do kwater, Khalid zauważył, że jest strzeżony. Na szczęście wartownik był jeden. Nie było się czym martwić. Khalid wchodził coraz głębiej w śpiący obóz. Po okrążeniu ostatniego blaszanego baraku skupił wzrok na zbudowanym z metalu i drewna moście, oświetlonym na rogach lampami. Jedna z nich się przepaliła.

Samotny żołnierz opierał się o maszt, karabin trzymał przerzucony przez ramię. Khalid szybko rozejrzał się i przekonał, że teren jest czysty. Sprawdził zawartość kieszeni, wszedł w krąg światła przy moście i ruszył spacerowym krokiem w kierunku rozpadliny. Wartownik od razu go zauważył, odepchnął się od słupa i ściągnął broń z ramienia. Khalid podszedł do krawędzi przepaści, dobry metr od mostu. Wychylił się i spojrzał w ciemność. Nie było widać dna. — Ostrożnie! — zawołał do niego młody jasnowłosy żołnierz, — Ostrożnie! — zawołał do niego młody jasnowłosy żołnierz, właściwie jeszcze chłopiec. — Krawędzie łatwo się kruszą. — Będę ostrożny. Chciałem tylko rzucić okiem. — Khalid sięgnął do kieszeni na piersi, ale wartownik nawet nie mrugnął okiem na potencjalnie zagrażający gest. Bardzo dobrze. Khalid wyjął paczkę winstonów i wystukał z niej papierosa. Wsunął go sobie w usta, schował paczkę do kieszeni i wyjął czerwoną zapalniczkę. Przypalając papierosa, obserwował wartownika kątem oka — cała uwaga dzieciaka była skupiona na płomieniu. Egipcjanin włożył zapalniczkę do bocznej kieszeni, w której miał nóż. — Fajkę? — spytał wartownika. Żołnierz wzruszył ramionami. — Dzięki, jasne. — Opuścił stanowisko i podszedł do Khalida. Ten wyciągnął paczkę i potrząsnął nią, wysuwając kilka papierosów. — Weź dwa. Jednego wartownik włożył do ust, drugiego do kieszonki munduru. — Ma pan ogień?

— Oczywiście. — Khalid sięgnął do kieszeni i chwycił rękojeść sprężynowego noża. Zakaszlał, aby zamaskować kliknięcie mechanizmu otwierającego ostrze. — Badano kiedyś dno tej rozpadliny? — Gdzie tam. — Wartownik popatrzył na czarne pęknięcie. — Za głęboka. — Oczywiście. — Wykorzystując dekoncentrację wartownika, Egipcjanin wyciągnął nóż i przejechał ostrzem po szyi chłopaka, zagłębiając je tuż pod krtanią, by śmierć nastąpiła bez hałasu. Zgodnie z oczekiwaniem żołnierz nie krzyknął, wydał z siebie jedynie bulgoczący charkot. Khalid cofnął się o krok, żeby nie oblała go tętnicza krew, i równocześnie pchnął wartownika, by zrzucić go z krawędzi. Żołnierz chwilę się chwiał, machając ramionami, jakby próbował odzyskać równowagę. Przerażony, szeroko otwierał oczy. W dół piersi spływała struga krwi. W końcu spadł w przepaść. Khalid nasłuchiwał; po kilku sekundach rozległ się odgłos dalekiego uderzenia. Zadowolony, przeszedł przez most i skrył się w cieniu. Teraz będzie musiał działać szybko i cicho. Unikając jasnych kręgów, szedł w kierunku windy. Na szczęście świateł było niewiele i dzieliły je spore odległości. Po czterech minutach był przy windzie. Miejsce dobrze oświetlano, ale ani go nie strzeżono, ani nie obserwowano. Oddaleni od świata wojskowi byli tak cholernie pewni, że ich teren jest bezpieczny. Po krótkich oględzinach otoczenia Egipcjanin przykucnął i przesunął się do wielkiej metalowej skrzyni, w której mieściła się wciągarka windy. Wyjął z wewnętrznej kieszeni kurtki kostkę plastiku i przymocował ją do obudowy w niewidocznym miejscu. Chwilę się wahał. Nie było potrzeby oszczędzać. Wyjął jeszcze jedną kostkę i umieścił ją tuż obok pierwszej. Tak będzie lepiej. Wystarczy na wyrwanie w miejscu, gdzie stały teraz silniki, małego krateru. Starannie założył przewody w sposób, który pozwoli mu zdetonować ładunek za

pomocą sygnału z pilota. Zaciskając usta w uśmiechu, popatrzył na efekt swojej pracy. Musiał się zabezpieczyć. Gdy nadejdzie czas, to powinno zagwarantować, że nikt nie podąży za nim na powierzchnię. Ostatni raz sprawdził instalację i uciekł w ciemność.

8.

Siódma rano? Wyglądało raczej na północ. Ashley pokręciła głową i ponownie wyjrzała przez przednią szybę podskakującego na nierównościach pojazdu elektrycznego. Z powodu braku dostępu świeżego powietrza do jaskiń i związanego z tym ryzyka skażenia atmosfery tlenkiem węgla silniki spalinowe — z wyjątkiem kilku używanych w jednostkach pływających — były zakazane. Jedynymi środkami transportu wewnątrz Groty Alfa były samochodziki przypominające wózki golfowe. W języku żołnierzy: Muły. Ashley potarła zaparowaną szybę Muła. Reflektory z trudem przecinały ciemność. Obok niej, mocno zaciskając dłonie na kierownicy, siedział doktor Symski, młody piegowaty naukowiec, jeszcze nie całkiem przyzwyczajony do swojego tytułu. Z tylnego siedzenia, przebijając się przez szum silnika elektrycznego niczym wystrzały ze strzelby, buchały raz za razem chrapnięcia Bena. Ashley popatrzyła na niego przez ramię. Jak można tak zasnąć? Jechali od godziny po nierównym terenie. Przy szczególnie silnym podskoku znów popatrzyła przed siebie. Doktor Symski rzucił na nią okiem.

— Nie mogę uwierzyć, że siedzę obok sławnej profesor Carter — powiedział. — Czytałem pani artykuł o siedzibach Indian w Gila. Niesamowity materiał. A teraz jest pani z nami. — Dziękuję. — Według niej młody naukowiec był nazbyt entuzjastyczny jak na tę porę dnia. Kawa jeszcze nie zaczęła działać, a smród wydobywającego się z akumulatorów ozonu wywoływał mdłości. — Szkoda, że nie było pani z nami od początku. Obawiam się, że nie pozostało już nic do odkrycia. Przeszukaliśmy, skatalogowaliśmy, obrysowaliśmy i zbadaliśmy każdy centymetr kwadratowy. Wszystko jest w dokumentach, które przesłałem pani wczoraj wieczorem. Ashley potarła zaczerwienione oczy. Do czwartej rano czytała stertę danych. Dwie godziny snu nie zapewniły jej przyjemnego poranka. — Ktoś mógł mi je przefaksować wcześniej. Chętnie dokładniej bym się im przyjrzała przed wizją lokalną. — Przykro mi, ale to ma klauzulę tajności. Dostaliśmy polecenie — Przykro mi, ale to ma klauzulę tajności. Dostaliśmy polecenie nieprzekazywania tych raportów do chwili pani przybycia. Ashley obserwowała mroczną drogę przed pełznącym Mułem. — Kolejne cholerne tajemnice… — mruknęła pod nosem. — Pokażę pani najważniejsze miejsca. Odbędziemy wycieczkę z przewodnikiem, że tak powiem. Cholera! — Doktorze Symski, jestem pewna, że wasz zespół był bardzo staranny, wolałabym jednak badać to miejsce sama — odparła. — Poczuć jego atmosferę. Badanie stanowiska wymaga znacznie więcej niż

katalogowania i numerowania. — Czyli? Ashley nabrała głęboko powietrza. Jak to ująć w słowa? Im dłużej pracuje się na danym stanowisku, tym bardziej nabiera ono swoistego charakteru. Wręcz duszy. Domy w Gila „odczuwała” inaczej niż te w kanionie Chaco. Jej zdaniem takie podejście do wykopalisk archeologicznych pozwala głębiej zrozumieć ludzi, którzy zamieszkiwali dane miejsce, oraz ich obyczaje. — Nieważne — rzuciła. — W każdym razie tak pracuję. Symski wzruszył ramionami. — No to pozostawię pani wolną rękę. I tak miałem zamiar zweryfikować niektóre pomiary. Ashley skinęła głową. Świetnie, że pozbędzie się doktorka, bo powoli zaczynał jej działać na nerwy. Opadła na oparcie fotela i postanowiła dać się uśpić. Gdy prawie zamknęły jej się oczy, Symski ostro zahamował. — Jesteśmy na miejscu — oznajmił. Wyjrzała na zewnątrz. Za snopem światła z reflektorów panowały egipskie ciemności. — Czyli gdzie? — Muszę najpierw włączyć generator. — Otworzył drzwi i w kabinie zapaliło się światło. Ben stęknął i się przebudził. — Dojechaliśmy? — spytał zachrypniętym głosem, przeczesując ręką włosy. — Dojechaliśmy — odparła Ashley, starając się o maksymalną pogardę w głosie. — Mogłeś się wyspać w obozie. — I stracić coś takiego? Mowy nie ma.

Młody doktor poszedł z latarką w ręku do generatora pod ścianą. Pochylił się i zaczął przy nim majstrować. Ashley wysiadła z Muła z nadzieją, że niezdarni wojskowi badacze nie zniszczyli stanowiska. W przeszłości niezliczone razy dochodziło do zadeptywania przez niekompetentnych ignorantów kluczowych śladów historii starożytnych społeczeństw. Po chwili generator zakaszlał, prychnął i zaczął terkotać. Zapaliły się reflektory, oślepiając ich. Północna ściana została skąpana światłem niczym olbrzymia scena. — Rany! — westchnął Ben, wysiadając za Ashley. Przypominająca plaster miodu ściana była obstawiona metalowymi rusztowaniami wypełnionymi spaczonymi deskami. Siedziby mieszkalne znajdowały się na pięciu poziomach — najwyższe na wysokości mniej więcej czterdziestu metrów. Łączyły się ze sobą za pomocą uchwytów na ręce oraz topornie wyciosanych schodów. Ashley spojrzała w lewo — wykute w ścianie domy ciągnęły się aż nad jezioro. Te nad wodą miały przed wejściami skalne występy, które przypominały werandy. — Co o tym sądzisz, Ashley? — spytał Ben. — Mogłabym tu spędzić lata. — Kto to, twoim zdaniem, zbudował? Wyciągnęła palec ku ścianie. — Jedno jest pewne. Nie homo sapiens. — A kto? — Podejrzewam, że wcześniejszy rodzaj ludzki. Zauważ wielkość jaskiń. Żadna nie ma więcej niż metr dwadzieścia wysokości. To za mało dla współczesnego człowieka. Może homo erectus, choć i w to wątpię. — Uzmysłowiła sobie, że myśli na głos. — Neandertalczycy? Pojęcia nie mam. Nigdy nie natknęłam się

na dowody, że neandertalczycy budowali tak skomplikowane osiedla. Poza tym jak się tu dostali? — Wzruszyła ramionami. — Muszę przyjrzeć się bliżej. — Nie powinniśmy zaczekać na doktora Symskiego? — Nie sądzę, by to było konieczne. — Ashley założyła górniczy kask i ruszyła w kierunku ściany. Ben podążył za nią. — Proszę uważać, gdzie stajecie! — zawołał do nich doktor Symski. — Jest mnóstwo rozpadlin, wiele bardzo głębokich! Ashley pomachała na znak, że usłyszała ostrzeżenie, ale pokręciła głową. Uważał ją za nowicjuszkę? Przyspieszyła kroku. Nagle coś złapało ją od tyłu. Odruchowo uderzyła za siebie łokciem. — Aua! — jęknął Ben, puścił ją i cofnął się o krok. — Próbowałem tylko powstrzymać cię przed wejściem w dziurę. — Masując splot słoneczny, wskazał na lód przed Ashley. — Rany, piłujesz sobie łokcie, żeby były ostrzejsze? Objęła dłonią łokieć, jakby próbowała go ukryć. — Przepraszam. — Nawet gdy wiedziała, gdzie patrzeć, ledwie dostrzegła ciemny otwór na tle czarnej skały. — Nie zauważyłam — powiedziała, obchodząc go. — Mogłaś sobie skręcić kostkę. — Dziękuję. — Cała przyjemność po mojej stronie. Ale jak następnym razem cię dotknę, nie próbuj mnie zabić. Ashley zaczerwieniła się. Odchrząknęła, zadowolona, że nie dotarli jeszcze do jasno oświetlonej okolicy. Pozwoliło jej to ukryć zażenowanie.

— Sprawdźmy dolne domostwa — zaproponowała, odsuwając się o krok. Nie umiała ocenić, czy była bardziej zażenowana swoją gafą, wściekła na Australijczyka, czy… chodziło o coś innego. Tak bardzo różnił się od jej byłego męża. Scott, wieczny księgowy, nieustannie zachowywał spokój, czasem był wręcz ponury i rzadko ujawniał ukryte myśli, a swoboda Bena i jego dobry humor wręcz niepokoiły. Dotarli do wejścia do jednego z domostw. — Panie przodem — powiedział Ben. Przykucnęła i zaświeciła do środka zamocowaną na kasku latarką. Jaskinia miała mniej więcej pięć metrów głębokości, po wykuciu w skale ściany dokładnie wyrównano. Ashley przeciągnęła dłonią po gładkiej powierzchni. Pomysłowość i nieustępliwość pierwotnego człowieka robiły wrażenie. Przy użyciu prymitywnych narzędzi wykucie każdego zagłębienia musiało trwać lata. Wnętrze było puste, nie było jakichkolwiek śladów mieszkańców. Nisko pochylona Ashley wpełzła do środka. Nigdy nie zaszkodzi rzucić okiem. Gdy wciskała się w mały otwór, jej kask skrobał o skałę. W pobliżu wejścia znajdowało się niewielkie zagłębienie w podłodze — prawdopodobnie prastare palenisko. Także w głębi pomieszczenia nie było niczego. Ashley usiadła i chwilę dumała nad tym, kto mógł zbudować te siedliska. — Znalazłaś coś? Popatrzyła na Bena klęczącego na jednym kolanie przed wejściem. Całe je sobą zasłaniał. — Dziwne — powiedziała. — Co?

— Gdzie oni się podziali? Wzruszył ramionami. — Prawdopodobnie poumierali. Wymarli. Jak dinozaury. Ashley pokręciła głową. — Nie. Biorąc pod uwagę stan tego miejsca, to jest pozbawione sensu. — Co masz na myśli? — Pierwsi badacze znaleźli jedynie garść zniszczonych narzędzi i proste kamienne misy. Zazwyczaj prymitywne siedliska są po brzegi pełne artefaktów, tutaj jednak… nic. — Pewnie przenieśli się gdzie indziej i zabrali wszystko ze sobą. — Właśnie! — Skinęła głową. Podobała jej się domyślność Bena. — Ale dlaczego mieli odchodzić? Jaki sens spędzać dziesięciolecia na wykopaniu siedliska tylko po to, aby je porzucić? A diamentowa figurka? Dlaczego ją zostawili? Ben milczał. — Gdybym mogła tu spędzić więcej czasu… — Klepnęła dłonią w skałę. — Po co? Wygląda na to, że każde miejsce zostało szczegółowo sprawdzone. Ashley pokręciła głową. — Nie. Często ważne ślady umykają uwadze. Nawet po latach badań. Potrzebowałabym więcej czasu. — Nie szkoda trudu? Możemy znaleźć odpowiedzi na znacznie więcej pytań w trakcie wędrówki po tunelach. — Mam nadzieję. — Popełzła w kierunku wejścia. Gdy wysuwała się na zewnątrz, Ben podał jej rękę. Chwyciła ją, czując chłód swojej dłoni. Pociągnął Ashley ku sobie, ale nie spodziewała się tak dużej siły i stopa poślizgnęła się jej na wilgotnym zagłębieniu dawnego paleniska.

Straciwszy równowagę, poleciała do tyłu. Wylądowała plecami prosto w palenisku, pociągając Bena za sobą. Zamarł z nosem tuż nad jej piersiami i spojrzał pytająco. — Ale nie walniesz mnie znowu? — Przepraszam. Poślizgnęłam się. Przyciskał ją całym ciałem do podłoża jaskini. Ashley poczerwieniała jak burak. Ben odchrząknął. — Nie ma potrzeby przepraszać — rzekł z szerokim uśmiechem. — Jeszcze kilka takich poślizgnięć i będziemy musieli wziąć ślub. — Złaź ze mnie. — Mimowolnie się uśmiechnęła. Chciała zachować — Złaź ze mnie. — Mimowolnie się uśmiechnęła. Chciała zachować powagę, ale nie była w stanie. Nagle wybuchła niepohamowanym śmiechem. Było to silniejsze od niej. Nie mogła przestać. — Mówię poważnie… — wydukała między kolejnymi parsknięciami. — Złaź ze mnie! Nie spuszczając wzroku z jej twarzy, Ben odpełzł na bok. — Miło słyszeć, jak się śmiejesz — powiedział. Wytarła łzę z oka. Cały czas wstrząsały nią wybuchy śmiechu. Położyła głowę na podłodze, by złapać oddech, i wbiła wzrok w sklepienie. Dostrzegła coś na suficie, tuż przy wejściu. — Niech to cholera! — Znowu wbiła wzrok w sufit. Nie była to gra jej wyobraźni. — A niech mnie! — Usiadła. — Wszystko gra? — spytał Ben z zatroskaną miną. — Ci amatorzy twierdzą, że zbadali każdy centymetr tego miejsca. Nie ma tu śladu sztuki. Żadnych naskalnych rysunków. — Wskazała na sklepienie. — W takim razie co to jest?

Ben przekręcił głowę. — Co jest co? — Musisz się położyć. Chyba dlatego nikt tego nie dostrzegł. — Przesunęła się tak, by mógł położyć się obok, i skierowała snop z latarki na kasku w odpowiednią stronę. — Dokładnie tam. Patrz! W kręgu światła widać było prymitywne rzeźbienie na sklepieniu. Owal średnicy dłoni podzielony na pół zygzakowatą linią, jakby błyskawicą. Ben wyciągnął rękę i z długim gwizdem przeciągnął palcem po rysunku. — Wygląda znajomo — powiedział szeptem. — Co masz na myśli? — Widywałem coś takiego. Dziadek mi pokazywał. — Żartujesz. — Nie. — W tonie jego głosu nie było kpiny. Był zachwyt. — Moja prababcia była stuprocentową Gagudja. To aborygeńskie plemię z regionu Djuwarr. Mówiłem ci kiedyś o tym? — Nie. Jego usta, oddalone góra centymetr od nosa Ashley, wygięły się w uśmiechu. — Bóg mi świadkiem, droga pani. Pomyślała, że Ben skrywa chyba w sobie więcej tajemnic niż Pentagon. O ile nie wyssał tej opowieści na poczekaniu z palca. Gdy mu się przyjrzała, stwierdziła jednak, że oczy ma jak najbardziej poważne. Przełknęła ślinę i znowu skupiła wzrok na rysunku na sklepieniu. — Przypomina ci coś konkretnego?

Wzruszył ramionami, uderzając ją przy tym w bark. — Nie jest dokładnie takie samo, ale wygląda jak gagudjański symbol ich bóstwa. Jednego z najstarszych, zwanego Mimi. Ciekawe. Czy to mogło mieć ze sobą związek? Znaleźli ślad zaginionego aborygeńskiego plemienia? Ale przecież te siedziby datowano na pięć milionów lat. Eony przed pojawieniem się Aborygenów na kontynencie australijskim. Zmarszczyła czoło. Prawdopodobnie był to jedynie zbieg okoliczności. Istnieje wiele uniwersalnych, transkulturowych symboli. Może mieli właśnie z czymś takim do czynienia. W końcu ten rysunek był dość elementarny. — To Mimi… O jakiego rodzaju bóstwo chodziło? — spytała. — Szkoda gadać. To pozbawione sensu opowiastki. — Nie, mów. W mitach często tkwi ziarno prawdy. Opowiedz. Ben poklepał ścianę jaskini. — Mimi były duchami, żyjącymi w skałach. Ashley poczuła, jak po jej plecach przechodzą ciarki. Ściany wokół zdawały się zaciskać. — Mimi nauczyły pierwszych buszmenów polować i malować. Były wielce szanowane. Oczywiście także się ich bano… W tym momencie zjawił się doktor Symski. Stanął tuż przy wejściu. — Co robicie? — W jego głosie było równocześnie oskarżenie i zażenowanie. Zdając sobie sprawę, jak dwuznacznie wygląda ich pozycja, Ashley wypełzła na zewnątrz.

— Zdawało mi się, że przeszukujecie teren — rzekł młody naukowiec. — Tak też robiliśmy. Dlaczego pan pyta? — Wskazała na miejsce obok Bena. — Niech pan wejdzie do środka i popatrzy. Na sklepieniu. Doktor wpełzł do jaskini i ułożył się obok Australijczyka. — Boże drogi! — zawołał, spojrzawszy we wskazanym kierunku. — Niesamowite. Co to może znaczyć? — Nie mam pojęcia — odparła Ashley, biorąc się pod boki. — Ale zamierzam się dowiedzieć. ··· Linda siedziała na kocu i obserwowała kryształowo czystą wodę Linda siedziała na kocu i obserwowała kryształowo czystą wodę chlupoczącą o skalisty brzeg, nad którym siedzieli. W przejrzystej jak świeżo umyta szyba wodzie kłębiły się drobne ryby i inne wodne żyjątka. Tuż obok niej stał otwarty koszyk piknikowy, przygotowany przez kucharza głównej kantyny. Na papierowym talerzyku leżały dwie nadgryzione kanapki. Z mortadelą i serem. — Wyglądają jak małe potwory — zauważył Jason. Linda uśmiechnęła się i popatrzyła na chłopca pochylonego nad przenośnym mikroskopem, za pomocą którego oglądał pobraną z jeziora próbkę wody. — Te stożkowate nazywają się tintinnidy — wyjaśniła. — A te kanciaste okrzemki. — To robaki? — Nie do końca. Raczej rośliny. Należą do grupy zwanej fitoplanktonem. Wchłaniają światło słońca i zamieniają je w energię tak samo, jak robią to rośliny. — Ale jeśli tak jak rośliny potrzebują światła słonecznego… — Jason odwrócił się twarzą do Lindy. Buzię miał napiętą w skupieniu. — To jak

mogą przetrwać tu w ciemności? Linda zmierzwiła mu włosy. — Bardzo dobre pytanie. Nie jestem do końca pewna, ale sądzę, że ściąga je tu z wód powierzchniowych podwodny prąd. Woda jest słona. Jak rozcieńczona woda morska. — Co jest ważnego w tych… tych… — Jason wskazał na mikroskop. — Robakach? Zastanawiając się nad odpowiedzią, Linda w zadumie popatrzyła na obóz. Przy dzielącej go na dwie części rozpadlinie nerwowo kręcili się żołnierze. Prawdopodobnie odbywali kolejne ćwiczenia. — No więc? — ponaglił ją chłopiec. — Chcesz naukowego wykładu? — spytała. — Pewnie! — Sam chciałeś. — Uśmiechnęła się, ucieszona dociekliwością Jasona. — Ten plankton to budulec życia. Na lądzie trawa zamienia światło słoneczne w energię. Krowa zjada trawę, potem my zjadamy krowę. W ten sposób przekazywana jest nam energia słoneczna. W morzu światło słoneczne jest zamieniane w energię przez fitoplankton. Następnie fitoplankton jest zjadany przez małe żyjątka, na przykład meduzy… — wskazała na pływające przy brzegu ryby — które są zjadane przez te małe rybki. Potem małe rybki są zjadane przez większe ryby i tak dalej. Tak więc także w morzu energia słoneczna jest przekazywana z istoty na istotę. Rozumiesz? — Więc ten plankton jest jak nasza trawa? — Właśnie tak. To ekwiwalent pól trawy, z których wyrasta ekosystem lądu. Jason skinął głową.

— Sprytne. — Zakończyliśmy więc pierwszy etap i ustaliliśmy, że woda żyje. Teraz dokończymy kanapki, po czym zbierzemy próbki żyjących w wodzie istot. Widziałam niedaleko brzegu rozgwiazdy i gąbki. Pomożesz mi?— Pewnie. — Jeden z komandosów obiecał, że pomoże nam złapać świecącą się rybę. — Laurę interesowały parametry fosforescencji tutejszych ryb. Nie słyszała o podobnym gatunku i myśl, że mogłaby dokonać klasyfikacji czegoś nieznanego nauce, była podniecająca. — Może zaczniemy od razu? — Jason zaczął wstawać. — Widziałem… — Powoli, młody człowieku. — Wskazała na talerz. — Najpierw skończysz jeść. Do powrotu twojej matki jestem za ciebie odpowiedzialna. Jason wydął usta i opadł na koc. — Jasne, nie ma sprawy. Podała mu kanapkę i też zabrała się do jedzenia. — Musisz się jednak pospieszyć — powiedziała. — Musimy nałapać ryb.— Wielkich. — Największych. Moglibyśmy je zrobić na kolację. — Świecące ryby? Fuj! — Nie narzekaj, koleżko. Gdyby zgasło światło, widziałbyś, co jesz. Jason parsknął śmiechem. Także Linda się uśmiechnęła; niemal zapomniała o wiszących nad ich głowami skałach. ··· Ben patrzył, jak Ashley pochyla się, aby obejrzeć dokładnie ołtarz. Te

jej kształty były naprawdę całkiem, całkiem. Zdjął kask i wytarł pot z czoła wielką czerwoną chustką. Robiło się późno i zaczynało mu burczeć w brzuchu. Dzięki Bogu było to ostatnie pomieszczenie, jakie zamierzali zbadać. Gdy Ashley wyciągnęła miarkę, westchnął. — Tylko nie znowu… — jęknął pod nosem. Od porannego odkrycia — Tylko nie znowu… — jęknął pod nosem. Od porannego odkrycia czuł się jak piąte koło u wozu. Łaził za Ashley i doktorem Symskim, którzy zatrzymywali się przy każdym pomieszczeniu, mierząc, skrobiąc i zbierając próbki. Nuda. Miał nadzieję spędzić nieco więcej czasu sam na sam z Ashley, ale odkrycie rysunku zamieniło oboje naukowców w posokowce, które złapały trop. Nic nie było w stanie odwrócić ich uwagi. Przestali reagować na dowcipy. Ben stał się dla nich powietrzem. — A więc to tutaj znaleźliście diamentową figurkę? — Ashley uklękła obok kamiennego podestu wznoszącego się nad podłogą jednej z komór. — Podwyższenie jest wykute w tej samej skale co podłoga, a to sugerowałoby, że budowniczowie z jakiegoś powodu wybrali to miejsce i je tak właśnie ukształtowali. We wszystkich innych pomieszczeniach w tym miejscu znajduje się palenisko. — Wskazała na sklepienie. — Jest to też jedyne pomieszczenie bez owalnego symbolu nad wejściem. Ben stał na skalnym występie, pełniącym funkcję progu. Popatrzył na migoczącą daleko w dole wodę. Pomieszczenie znajdowało się na najwyższym poziomie, w części skały wiszącej nad lustrem jeziora. Bez rusztowania nawet jemu nie byłoby łatwo się tu dostać. Ashley odwróciła się do Symskiego, który przykucnął w głębi. — Gdy wasi badacze znaleźli figurkę, była skierowana twarzą do wejścia czy w głąb pomieszczenia? — spytała. — No cóż… — Szurnął stopą. — Mieliśmy mały wypadek. Pierwszy

człowiek, który tu wszedł, przewrócił ją. Nie wiemy, w którą stronę była zwrócona. Ashley klepnęła dłonią w płytę ołtarza. — Jakie jeszcze kluczowe szczegóły sfuszerowaliście? Symski poczerwieniał. — Co to za różnica? — wtrącił się Ben, zirytowany ciągłym wierceniem przez Ashley dziury w brzuchu. — Stała czy leżała. Ashley spiorunowała go spojrzeniem. — Podstawowa. To jedyny znaczący artefakt, jaki znaleziono. Musiał mieć wielkie znaczenie dla tutejszej społeczności i jej kultury. Jeżeli w chwili odkrycia figurka była skierowana twarzą do wejścia, była prawdopodobnie talizmanem ochronnym mającym odpędzać złe duchy. Jeśli była skierowana twarzą w głąb pomieszczenia, służyła prawdopodobnie za narzędzie kultu używane przy określonych rytuałach. Ben podrapał się za uchem. Spod kasku spływała mu strużka potu. — W szerszej perspektywie jakie znaczenie ma, czy był to talizman, — W szerszej perspektywie jakie znaczenie ma, czy był to talizman, czy bożek? W jaki sposób ustalenie tego ma pomóc rozwiązać zagadkę tych jaskiń? Ashley otworzyła usta, ale po chwili je zamknęła. — Poddaję się — mruknęła, przecisnęła się obok Bena i ruszyła na dół.Od razu pożałował swoich słów. Zmarnował wszystko, co udało mu się osiągnąć w stosunkach z Ashley, na nic się zdały wszystkie mające zrobić na niej wrażenie i oczarować ją uwagi. — Zaczekaj! — zawołał za nią i zaczął schodzić. Doktor Symski podążył za nimi. — Do diabła z wami obydwoma! — wrzasnęła Ashley, nawet się nie oglądając.

Jazda powrotna do bazy Alfa przebiegła w całkowitej ciszy.

9.

— Mamo, powinnaś zobaczyć rybę, którą złapaliśmy! — Jason rozłożył ręce najszerzej, jak umiał, niemal trącając siedzącą obok niego Lindę. — Była większa, niż mogę pokazać. — Niezła ryba — odparła Ashley. — I fosforyzowała! Znaczy się świeciła. Nie uszło jej uwagi, że syn postanowił usiąść do kolacji obok Lindy. Musieli przeżyć znakomity dzień. — Była niebieska. I miała wielkie zęby. — Brzmi obłędnie, kolego — powiedział Ben, wchodząc do jadalni. Włosy miał jeszcze mokre od prysznica. — Prawdziwy potwór. — Cześć, Ben! — zawołał Jason, witając Australijczyka szerokim uśmiechem. — Szkoda, że cię z nami nie było. — Też mi przykro, wodzu. Ale musiałem pomagać twojej mamie. — Ben usiadł tak, że od Ashley dzieliło go kilka krzeseł. Dobrze wiedziała dlaczego. Zachowała się po południu jak wiedźma. Może powinna przeprosić. Przesunęła po talerzu kawałki gruszki i właśnie miała się odezwać, gdy otworzyły się drzwi kantyny i wszedł Khalid. — Witam wszystkich — powiedział i podszedł do stołu, by usiąść naprzeciwko Lindy. — Przepraszam za spóźnienie, ale wpadłem na doktora Blakely’ego, który prosił, bym przekazał, że coś wyskoczyło mu w ostatniej chwili i nie dołączy do nas w trakcie kolacji.

— A co z Michaelsonem? — spytała Ashley. — Ktoś coś wie? — Ja wiem — odparła Linda, podnosząc rękę. — Nie bezpośrednio od niego, ale od komandosa, który pomagał nam dziś łowić ryby. Major Michaelson mieszka w wojskowej części bazy. Za rozpadliną. — Dlaczego? Mamy mnóstwo miejsca. Budynek jest praktycznie pusty. — Podejrzewam, że przygotowuje pozostałą dwójkę do wyprawy. Naszych strażników. Super, pomyślała Ashley. Kolejnych dwóch zabijaków z bronią. Po co jednak gderać. Była wigilia ich wyprawy i jako kierowniczka powinna powiedzieć kilka słów. Coś patetycznego. Podnoszącego na duchu. Choć miała pustkę w głowie, odłożyła widelec, zdecydowana palnąć mowę. Obserwując kończących kolację członków ekipy, szukała w głowie odpowiednich słów. Nie znalazła ich do chwili, aż Ben wytarł chlebem sos z talerza i poklepał się po brzuchu. Do cholery z „odpowiednimi” słowami. Ashley odchrząknęła. — Chciałabym… miałabym ochotę… wznieść toast. — Uniosła szklankę z wodą i wstała. Wszyscy popatrzyli na nią z oczekiwaniem. — W ciągu kilku ostatnich dni na każdego z nas sporo się zwaliło. Wszyscy czujemy się chyba nieco sponiewierani, jednak jutro wyruszamy na wyprawę, której sukces będzie wymagał od nas umiejętności pracy zespołowej. Bez względu na to, jak bardzo Blakely działa mi na nerwy, uważam, że zebrał niesamowitą grupę. Tak więc — uniosła wyżej szklankę — za nas. Za zespół! — Za zespół! — odpowiedziano chórem, unosząc napoje. — Za was, chłopaki! — dodał Jason i wziął wielki łyk coli.

Linda zmierzwiła mu włosy. — A co z nami, dziewczynami? Jason poczerwieniał. — Wiesz, co miałem na myśli. — Wiem. — Linda pochyliła się i pocałowała chłopca w policzek. — Dziękuję. Zrobił się czerwony jak burak. Ashley popatrzyła na syna z uśmiechem. Poczuła dotyk na ramieniu. Stał za nią Ben. Pochylił się jej do ucha. — Chciałbym z tobą porozmawiać — szepnął. — Nie miałabyś nic przeciwko krótkiemu spacerowi po kolacji? — Hm… — Wahała się, zaskoczona. Zaproszenie było ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewała. — Muszę położyć Jasona do łóżka. — Więc może potem? Wystarczy mi kilka minut. — To ważne? Nie może zaczekać do jutra? — Wolałbym zrzucić to z siebie jeszcze dziś. — Oczywiście… Zorganizuję to jakoś. Za pół godziny? — Znakomicie. Będę czekał przed wejściem. Idę po kurtkę. Ashley skinęła głową i patrzyła za odchodzącym Benem. — Jasonie, wracajmy do pokoju. Jej syn, którego twarz wróciła do normalnej barwy po tym, jak Linda skupiła się na Khalidzie, głośno odsunął krzesło. — Będę mógł pooglądać telewizję? — Oczywiście, ale tylko pół godziny. Potem idziesz do łóżka. — Objęła

syna, przytuliła i pomachała do pozostałej dwójki. — Do zobaczenia jutro. Linda odmachała, Khalid skinął głową. Po usadowieniu Jasona przed telewizorem, w którym leciał kolejny odcinek Wyspy Gilligana, włożyła żółtą bluzę. — Wrócę za parę minut. Jason pomachał jej na pożegnanie, nie odwracając wzroku od ekranu. ··· Po wyjściu na zewnątrz Ashley ujrzała Australijczyka, który rozmawiał z wartownikiem. Pożegnał komandosa gestem dłoni i podszedł do niej. — Dziękuję, że przyszłaś. Skrzyżowała ramiona na piersi. — Więc? — Może byśmy podeszli do rozpadliny? — Ben wskazał w kierunku drugiej części obozu. — Słyszałem, że są stamtąd niesamowite widoki. Ashley oparła ręce o biodra. — Jeśli sądzisz, że… Nie po to tu przyjechałam. — Tylko się drażnię. — Więc o czym chciałeś rozmawiać? — Daj spokój. Przejdźmy się. Naprawdę chcę obejrzeć tę rozpadlinę. Wczoraj, gdy tamtędy przejeżdżaliśmy, ledwie rzuciłem na nią okiem. — Zaoferował ramię. — Chodź. Zignorowała ten gest i przeszła obok Bena.

— Nie mogę tu tkwić bez końca. Jason czeka. Dogonił ją i wyrównał krok, tak że szli ramię w ramię. — Jeśli chodzi o dzisiejsze popołudnie… — Tak, wiem. — Ashley uniosła dłoń. — Przegięłam. — Nie, wcale nie. To ja zachowałem się jak dupek. Popatrzyła na niego zdziwiona. — Tak uważasz? — Oczywiście. Wtykałem nos, gdzie nie trzeba. Popatrzyła uważnie w jego pełne powagi oczy, przyjrzała się zdecydowanie zaciśniętym ustom. Bena jasno oświetlała wisząca na pobliskim namiocie latarnia. — Wiesz co? — powiedziała, czując, jak zaciska jej się gardło. — To — Wiesz co? — powiedziała, czując, jak zaciska jej się gardło. — To właśnie mnie niepokoi. — Co? — Spróbował przeciągnąć dłonią po jej ręce, ale szybko ją cofnęła. — Mam być wielką przywódczynią. Prowadzić i motywować zespół, a proste pytanie sprawia, że się wściekam. Niezły ze mnie przywódca. — Jej głos lekko się załamywał. — Nie zadręczaj się. — Ben ujął dłoń Ashley, co odczuła jak wstrząs elektryczny. Spróbowała się uwolnić, ale trzymał zbyt mocno. — Posłuchaj, Ash, byłaś pod presją czasu. Miałaś tylko jeden dzień na rozejrzenie się po ruinach, a mnie zachciało się dekoncentrować cię idiotycznymi pytaniami. — Twoje pytania nie były idiotyczne. Idiotyczna była moja reakcja. — Ponownie spróbowała uwolnić dłoń, jednak ciągnąc, tylko sprawiła, że Ben podszedł bliżej. — Ja… — Jakże jasno światło latarni odbijało się w jego oczach. — Chyba powinniśmy iść dalej. Uwolniła wreszcie dłoń.

— Jasne. — Ben odwrócił spojrzenie w bok. — Masz rację. Szli w milczeniu, wkrótce jednak cisza zaczęła ciążyć. — Wiesz co? — odezwała się w końcu Ashley. — Teraz, gdy się nad tym zastanawiam… tak naprawdę zdenerwowało mnie to, że miałeś rację. — W jakiej sprawie? — Figurki. W obecnej chwili nie jest aż tak ważne, w którym kierunku miała zwróconą twarz. Czasami tak się skupiam na detalach, że przestaję widzieć szerszą perspektywę. Gdy mi to uświadomiłeś, skoczyłam na ciebie. Przepraszam. — Hej, hej, byłaś pod sporą presją. Poza tym lubię ludzi, którzy mówią to, co myślą. Uśmiechnęła się. — Takich jak ty — dodał szeptem. — Dzięki, Ben. — Obeszli blaszany barak z półokrągłym dachem i ujrzeli przed sobą czarną rozpadlinę. Oświetlony most znajdował się z lewej strony. Gdy weszli w krąg światła, natychmiast zwrócił się do nich wartownik. — Stój! — Skierowana ku nim broń dobitnie podkreślała polecenie. — Teren zamknięty! — No, no, no — mruknął Ben. Po chwili zjawił się drugi wartownik. — — No, no, no — mruknął Ben. Po chwili zjawił się drugi wartownik. — Trudno nie rozumieć, dlaczego wszyscy uważają to za romantyczne miejsce. Wartownik z kamienną miną sprawdził ich identyfikatory. — Mogą państwo iść dalej — powiedział po chwili. Odwrócił się do kolegi na moście i dał mu znak uniesionym kciukiem. — Przepraszamy za problem, ale wzmocniliśmy kontrolę.

— Dlaczego? — spytała Ashley. — Przykro mi, proszę pani, ale to tajna informacja. — Żołnierz odwrócił się i ruszył do kolegi na moście. — Co o tym sądzisz? — spytała Ashley. Ben wzruszył w odpowiedzi ramionami. — Kto zrozumie wojsko? Zgraja bufonów. — Wiem. Nie miałabym nic przeciwko zrzuceniu ich wszystkich do tej rozpadliny. — Wiesz co? A jednak coś nas łączy… — Zawrócił na pięcie, bardzo po wojskowemu, i zaoferował Ashley ramię. Tym razem nie odrzuciła propozycji. ··· Blakely przeciągnął się, odchylił od konsolety i popatrzył na zegar ścienny. Kilka minut po północy. Rzutem na taśmę. Za dziewięć godzin ekipa wyrusza. — Wszędzie zielone — odezwał się głos za jego plecami. — Nareszcie. Odwrócił się do dowódcy sekcji komunikacji, porucznika Briana Flattery’ego. — Wiedziałem, że nowe obwody załatwią sprawę — rzekł Blakely. — Przy sprawnej sieci komunikacyjnej będziemy się mogli porozumiewać z zespołem niezależnie od tego, gdzie będzie się znajdował. — Świetnie, ale mimo wszystko… — zaczął Flattery. — Nie tchórz. Tym razem będzie inaczej. Porucznik wbił wzrok w podłogę. — Nie znaleźliśmy ciała Wombleya. Tylko plamę krwi.

— Wiem, wiem. — I w dalszym ciągu nie ma znaku życia od pierwszej ekipy. Cztery miesiące. A co z zaginięciem wartownika przy szczelinie? Blakely uniósł dłoń. Znał plotki. — Tym razem jesteśmy przygotowani — oświadczył. — Będziemy utrzymywać regularną łączność. — Nie należałoby ostrzec grupy, jakie podejmuje ryzyko? Blakely wzruszył ramionami. — Major Michaelson i jego ludzie wiedzą — rzekł. — To się liczy. Pozostałym będę chyba musiał zdradzić pewne szczegóły, ale nie muszą wiedzieć o wszystkim. Tym razem znamy zagrożenia i jesteśmy odpowiednio uzbrojeni. — Tak naprawdę tego nie wiemy. Blakely wbił wzrok w szereg zielonych światełek na konsolecie. Poprawił lampkę, która lekko migotała. Zaczęła się palić ciągłym zielonym światłem. — Nie ma powodu do zmartwień.

KSIĘGA TRZECIA WZLOTY I UPADKI

10.

Plecak był ciężki, paski wrzynały się Ashley w barki. Zsunęła go z ramion i postawiła pod nogami. Ciężki, ale wygodny w noszeniu. Popatrzyła na Lindę, która z grymasem na twarzy próbowała

wyregulować paski swojego plecaka. Ashley wyciągnęła rękę i uniosła plecak koleżanki. — Noś go tak, a nie będzie aż tak źle. Linda uśmiechnęła się, ale z czoła nie zniknęły jej świadczące o niepokoju zmarszczki. — Dzięki. Muszę się tylko przyzwyczaić. Ashley skinęła głową. Jak każdy z nas. Poprowadziła Lindę w kierunku grupy zebranej wokół radia. Blakely wyjaśniał Benowi, majorowi Michaelsonowi i Khalidowi obsługę. — Nasza sieć odbiorników i przekaźników pracuje na falach o bardzo niskiej częstotliwości. Są zakopane i rozrzucone na dużej przestrzeni, będziemy więc mogli porozumiewać się przez setki kilometrów skały, we wszystkich kierunkach. Major Michaelson chwycił radio, by sprawdzić jego ciężar. — Coś w rodzaju przekaźników umieszczonych w dnie morskim służących do prowadzenia okrętów podwodnych? — Zasada jest taka sama. Słabe echo. System został przetestowany i pracował sprawnie. — Jak często będziemy nawiązywać kontakt? — spytała Ashley. — Trzy razy na dobę. O wyznaczonych godzinach. — Blakely wskazał na radio. — To najważniejszy element wyposażenia, jaki zabieracie ze sobą. Major Michaelson poklepał się po pistolecie w kaburze przy pasie. — To jest mój najważniejszy element wyposażenia. Ben parsknął. — Obaj się mylicie. Od razu widać, jak marne macie doświadczenie z jaskiniami. — Wskazał na swój pas, do którego przymocował pęk baterii. — To jest najważniejszy element wyposażenia. Bez baterii nie będziecie mieli światła. Bez światła nie będziecie mieli pojęcia, do czego strzelacie, i żadne radio świata nie

wyciągnie waszych nieszczęsnych dup z dziury. — Chwycił pas z bateriami. — To jest na dole krew, która utrzymuje przy życiu. Wszyscy gapili się na niego bez słowa. — Oczywiście — dodał, wyciągając z plecaka rolkę papieru toaletowego. — To też jest cholernie potrzebne. Ashley uśmiechnęła się, Linda pohamowała chichot. Ben bywał świetny, trzeba mu to było przyznać. — A co z wodą? — spytał Khalid. — Odwodnienie to jedno z największych zagrożeń dla zdrowia. — Tak, ale większość jaskiń ma dużo nadającej się do picia wody. Wystarczy napełniać manierkę w kolejnych zbiornikach. Ashley zgrzytnęła zębami. Radio, broń, baterie, woda. Brak czegokolwiek może sparaliżować całą wyprawę. Jak na jej gust zbyt wiele zagrożeń. Następnie wyjaśniono im, co jeszcze zawiera ich bagaż. Liofilizowaną żywność w foliowanych opakowaniach, napoje uzupełniające elektrolity, materace do spania, które można kompresować w maleńką paczkę, apteczki, małe opakowania przyborów toaletowych, na wierzchu grube zwoje lin. Poza plecakiem każdy członek zespołu dostał lekką uprząż wspinaczkową, woreczek talku do suszenia rąk i kask z latarką. Ben dostał dodatkowy sprzęt alpinistyczny: karabińczyki, ekspresy, haki. Konieczność zabrania rzeczy była bezdyskusyjna. Nieco przerażający za to wydawał się bagaż majora Michaelsona. Miał w nim cztery pistolety, strzelbę ze składaną kolbą i nie wiadomo ile pudełek amunicji zawiniętych w wodoszczelny materiał. Na koniec przedstawiono dwóch ostatnich członków ekspedycji: majorów Skipa Hallowaya i Pedra Villanuevę. Oznaki na ich barkach, z

orłem trzymającym trójząb i kotwicę, informowały o fachowości. Navy SEALs — elita. Obaj komandosi mieli przy pasie broń, a ich plecaki były dwa razy większe niż pozostałych członków wyprawy. Ciężar musiał być naprawdę duży, ale wyglądali jak umięśnione maszyny, konie robocze z bronią. Ben trącił Ashley łokciem. — Wleczemy ze sobą od cholery siły ognia. Skinęła głową. — Nie podoba mi się to. — Słyszałem trochę o tych jednostkach komandosów. Nigdy nie wyruszają w drogę bez groźnego arsenału. Ashley zagryzła górną wargę. — Dlaczego uważasz… — Od tej chwili dowodzi profesor Carter — przerwał jej Blakely. — Jej słowo liczy się jak moje. Ashley kątem oka dostrzegła uśmieszek, który pojawił się na ustach rudego komandosa, Skipa Hallowaya. Trącił łokciem towarzysza, który zachowywał kamienną twarz. Ciemnowłosy i czarnooki Pedro Villanueva był trudny do rozgryzienia. Westchnęła. Wspaniale… kolejnych dwóch macho, których trzeba będzie okiełznać. Jednak nie tylko ona szacowała, kim są nowo przybyli — oblicze przyglądającego się komandosom Khalida nabrało ponurego wyrazu. Po chwili, wyraźnie z obrzydzenia, wykrzywiły mu się kąciki ust. Odwrócił się do Lindy i szepnął jej coś do ucha. Zareagowała śmiechem, zakrywając dolną część twarzy drobną dłonią. — Gotowa zaprowadzić tę rozwydrzoną bandę awanturników do

wnętrza Ziemi? — spytał Ben. — Teraz głównie się boję, czy nie dojdzie do buntu — odparła Ashley. Podeszła do niewielkiego otworu w południowej ścianie jaskini i zajrzała do wąskiego tunelu. Żołnierze nazywali je kornikowymi kanałami, jej bardziej jednak przypominały rury kanalizacyjne. Czarny wlot miał metr wysokości. Kucnęła i zaświeciła do środka reflektorem. Jak można pełzać nimi z plecakiem na ramionach? Zagadka wyjaśniła się, gdy zaprezentowano im ostatni element wyposażenia. Blakely podał Ashley coś, co przypominało deskorolkę. — Deskorolka? — Pokręciła jednym z kółek. — My nazywamy to transporterem indywidualnym — odparł Blakely. — Zostały specjalnie skonstruowane do tutejszych korytarzy. Pokażę wam. — Wziął jedną z siedmiu pozostałych „deskorolek”. Wszystkie zostały pomalowane na jaskrawe kolory. — Mamy też aluminiowe, ale są niewygodne do noszenia. Te są wyprodukowane z odpornego na uderzenia plastiku, mają utwardzane plastikowe kółka i łożyska z niekorodującego tytanu. Idealne przy tutejszym terenie i wilgotności. Wystarczy zwolnić tę dźwignię, o tak, i deska rozciąga się na długość tułowia, dając ciału oparcie od ramion po biodra, dzięki czemu można jechać na brzuchu, używając dłoni i stóp do rozpędzania się i hamowania. — Coś jak deska surfingowa — rzekł Ben. — Ale na lądzie. — Trafna analogia. Po pokonaniu korytarza deskę można złożyć i schować do plecaka. Zostały zindywidualizowane i przystosowane do gabarytów każdego z was. Wszystkie są podpisane. Dla łatwiejszego rozróżnienia mają też inne kolory. Ashley kilka razy rozłożyła i złożyła transporter. Okazało się to łatwe, a urządzenie było lekkie. Tyle przygotowań, by móc poruszać się po tych korytarzach… — Doktorze Blakely, jakie jest pochodzenie tych kornikowych

kanałów? — spytała Linda. — To tunele lawowe? — Tak i nie. Okolica jest pocięta siecią tuneli lawowych wszelkich możliwych rozmiarów. Najmniejsze mają średnicę ludzkiej dłoni, w największych może stać wyprostowany człowiek. Tunele lawowe są zwykle chropowate od wewnątrz i nieregularne, i właśnie takie są te tutejsze. Tunele tej średnicy co ten — wskazał na kornikowy kanał — różnią się jednak od nich. Mają praktycznie stałą średnicę, a ich ściany są bardzo mocno wygładzone. Jak do tego doszło i dlaczego tak jest? — Wzruszył ramionami. — Kolejna tajemnica do rozwiązania. — Jak daleko je zbadaliście? — spytała Ashley, domyślając się, że poznano już sporą ilość tuneli. — Kornikowe kanały rozchodzą się od głównej jaskini niczym szprychy koła. Niektóre kończą się ślepo, większość jednak, jak na przykład ten, łączy się z kolejnymi ciągami jaskiń schodzących coraz głębiej pod powierzchnię Ziemi. Odczyty sejsmiczne sugerują, że system może się ciągnąć setki kilometrów. — I nie badaliście głębiej? — Ashley uniosła brwi. — Jesteście tu od miesięcy. Blakely na chwilę wbił w nią spojrzenie. Zdjął okulary i ścisnął palcami nasadę nosa. Wszyscy zamarli i odwrócili się do nich, zaintrygowani ciszą. Ben odstawił na ziemię transporter, któremu się przyglądał, i podszedł do Ashley i Blakely’ego. Dołączył do nich także Michaelson. — Niech im pan powie — powiedział, nie odwracając wzroku od Blakely’ego. — Zasługują, by wiedzieć więcej. Blakely wyciągnął uniesioną dłoń, jakby chciał powstrzymać majora. — Właśnie zamierzałem to zrobić.

Ashley nagle poczuła się tak, jakby w żołądku miała ołów. — Pani profesor, nie jestem dumny z tego, co za chwilę ujawnię, ale… Z pewnych powodów musieliśmy tak działać. Musieliśmy zachować pewne rzeczy w tajemnicy. — Bez jaj — rzucił Ben. Ashley uciszyła go spojrzeniem, po czym jeszcze ostrzej popatrzyła na Blakely’ego. — Pyta pani, czy badaliśmy głębiej. No cóż, badaliśmy. — Wskazał na kornikowy kanał. — Nie jesteście pierwszym zespołem, który ma zbadać tę trasę. Ponad cztery miesiące temu wyruszył zespół składający się z czterech naukowców i jednego komandosa piechoty morskiej. Ashley pokręciła głową. — Jeśli sprawę zbadano, to po co nas tu ściągnęliście? — Tamta ekipa jeszcze nie wróciła. — Słucham? — Ben podszedł bliżej. — Chce pan powiedzieć, że ciągle gdzieś tam są? — Bez radia nie było możliwości śledzenia ich. Mieli wrócić po dwóch tygodniach. Minęły trzy bez wieści z ich strony, wysłaliśmy więc zespół poszukiwawczy. Pobieżne badania wykazały istnienie gigantycznego labiryntu tuneli, szybów i jaskiń. Nie znaleziono śladu ekipy. — Dlaczego nie poszerzyliście poszukiwań? — Ben był purpurowy. — Bez odpowiedniego kontaktu radiowego zespoły poszukiwawcze byłyby zagrożone. Mogłoby im się przydarzyć to samo co pierwszemu zespołowi. Tak więc odwołaliśmy poszukiwania. Uznano zespół za stracony. — Wspaniale! — odparła Ashley. — A jeśli my będziemy mieli

kłopoty? Też nas zostawicie na pastwę losu? — Co za pieprzenie — wtrącił się Ben. — Tchórzostwo na całej linii. Blakely zacisnął pięści i zagryzł zęby. — Zespół był pod moim nadzorem. Traktuję jego utratę jako osobistą porażkę. Nie mogłem ryzykować utraty kolejnych ludzi. Pierwszy zespół straciliśmy, ponieważ byliśmy podekscytowani i zaczęliśmy działać bez odpowiednich środków ostrożności. Nie chciałem pozwolić na zakrojone na większą skalę poszukiwania bez dysponowania siecią komunikacyjną. — Wskazał palcem na radio. — Teraz ją mamy! — Przepraszam bardzo, ale w dalszym ciągu uważam, że mały zespół… — Bena nie przekonały wyjaśnienia Blakely’ego. — To była także moja decyzja — włączył się major Michaelson. — Dlaczego, do cholery, nic pan nie zrobił? — spytała go Ashley. — Jako dowódca tutejszego kontyngentu piechoty morskiej mogłem wyruszyć na ślepo albo wysłuchać rady doktora Blakely’ego i zaczekać na ukończenie sieci radiowej. — Michaelson patrzył jej prosto w oczy. — Wybrałem ostrożne podejście. — Typowa wojskowa decyzja — stwierdził gorzko Ben, z pogardą — Typowa wojskowa decyzja — stwierdził gorzko Ben, z pogardą wykrzywiając usta. — Żołnierze to jedynie pionki, które można w razie potrzeby wyrzucać. Kogo obchodzi, że zespół składał się z ludzi, z których każdy miał swoje życie? Zostawiliście ich na pastwę losu! Zaciskając mocno szczękę, Michaelson odwrócił się na pięcie. Ben był wściekły jak nigdy dotąd. Ashley ruszyła za majorem, by dalej go naciskać, Blakely wyciągnął

jednak rękę i ją zatrzymał. — W tym zespole był jego brat — szepnął. Stanęła i patrzyła na majora, który szybkimi, nerwowymi ruchami zaczął sprawdzać zawartość swojego plecaka. — Harry? — powiedziała cicho, doskonale pamiętając ciepły uśmiech majora, gdy opowiadał o fascynacji brata pojazdami i silnikami. Może powinna mu coś powiedzieć? Nie zdążyła, ubiegł ją bowiem Ben. — Niezłe poczucie koleżeństwa! — zawołał. — Zostawić ludzi, by zgnili. Gdybym był na pańskim miejscu… Ashley wyciągnęła do niego rękę. — Starczy! Koniec sprawy. Daj mu spokój! — Poczekała, aż Michaelson się spakuje i odejdzie, po czym odwróciła się do Blakely’ego. — I co teraz? Odchrząknął. — To, jakie decyzje podjęto w przeszłości, nie ma teraz żadnego znaczenia. Musimy postanowić, co dalej. Niezależnie od tego, co zdecydujecie, major Michaelson i obaj komandosi SEAL dziś wyruszą, by spróbować poznać los poprzedniego zespołu. Pozostali muszą dokonać wyboru. Kto jest gotów kontynuować? — Gdyby nie chodziło o uwięzionych ludzi, natychmiast bym zrezygnował — odezwał się pierwszy Ben. — Dość się już jednak naczekali. Idę. Wszyscy spojrzeli na Ashley. — To wszystko zmienia — powiedziała. — Potrzebuję chwili na zastanowienie. Jesteśmy teraz ekipą ratunkową. — Nie — rzucił Blakely. — Zespołem dwuzadaniowym. Podstawowy cel pozostaje taki sam jak poprzedniego zespołu: zbadanie systemu jaskiń w celu ustalenia pochodzenia jego mieszkańców. Ponieważ wasza

grupa będzie podążać śladami pierwszej, mam nadzieję, że uda się zrealizować oba zadania. — Blakely wskazał palcem na Ashley. — Z tego właśnie powodu wybrałem panią na kierowniczkę. W dalszym ciągu chce pani dowodzić? Ashley zmarszczyła czoło. — Trzeba było ostrzec nas wcześniej. Nie lubię być okłamywana. — Nigdy pani nie okłamałem. Po prostu nie wyjawiłem wszystkiego. Nie miałem wyboru, wiążą mnie określone rozkazy. Los pierwszego zespołu w dalszym ciągu jest sprawą utajnioną. Jeszcze nie poinformowano rodzin. Ben parsknął i zaczął coś mamrotać pod nosem. Blakely go zignorował. — Pani Carter? Myśli Ashley powędrowały ku Jasonowi, bezpiecznemu w bazie pod opieką Rolanda, asystenta doktora Blakely’ego. Czy powinna podjąć ryzyko? Nie wolno jej było myśleć wyłącznie o karierze. Milczała. — Ja idę — oznajmił Khalid. — To zbyt ważne. — Ja też — powiedziała Linda. — Do znalezienia tamtego zespołu może być przydatne doświadczenie każdego z nas. No cóż, także Ashley nie wyobrażała sobie, że mogłaby pozostać obojętna na los ich poprzedników. — No dobrze, w dalszym ciągu ma pan zespół! — zwróciła się do Blakely’ego. — Jeśli jednak nie będziemy traktowani z pełną szczerością… Skinął głową. — Ma pani moje słowo — rzekł poważnie. Cofnął się o krok i dał Ashley znak, by szła przodem. — Proszę pamiętać o regularnym utrzymywaniu kontaktu, abyśmy mogli mapować wasze postępy. W innym przypadku wszystkie decyzje spadną na pani głowę. Zaczynając

od tego, jak często rozbijać obóz, aż po czas trwania tej ekspedycji. Pani słowo będzie prawem. Wszystkie spojrzenia skupiły się na Ashley. Waga poszukiwań wydawała się ją przygniatać. — No cóż, siedząc, nigdzie nie dotrzemy — powiedziała. — Ruszajmy. Halloway, pan prowadzi. Reszta idzie za majorem, w następnej jaskini robimy przystanek i się zbieramy. Wszyscy po raz ostatni sprawdzili sprzęt i pozarzucali plecaki na ramiona. Chwycili w dłonie transportery. Halloway nie zwlekał. Poprawił hełm, ułożył się na transporterze i zniknął w głębi tunelu. Pozostali stanęli w kolejce. Ashley włożyła rękawice i poprawiła paski plecaka. Nareszcie ruszali. Ashley włożyła rękawice i poprawiła paski plecaka. Nareszcie ruszali. Zarzuciła plecak na ramiona. Kiedy podszedł do niej Blakely, wbiła w niego lodowate spojrzenie. — Niech pan tylko dobrze dba o mojego syna — powiedziała dobitnie. — Oczywiście. Roland postara się, żeby chłopak był co rano przy radiu i mogła się pani osobiście upewnić, czy wszystko gra. Skinęła głową. Była ostatnia. Uklękła i ułożyła pod sobą deskorolkę. Zapaliła latarkę na kasku i dotknęła ścian kornikowego kanału, by nadać sobie rozpędu. Po chwili była w tunelu. To cholerstwo naprawdę sprawiało wrażenie rury kanalizacyjnej.

11.

Ashley wsunęła transporter do plecaka i podeszła do grupy stojącej przy stalagmitach. Promienie światła z czołówek poruszały się w ciemności niczym latające w słoju świetliki. Jaskinia miała wielkość mniej więcej boiska do piłki nożnej i w porównaniu z Grotą Alfa

wydawała się maleńka. Czuć było balsamiczny i wilgotny wiaterek. Linda uniosła chusteczkę, która zaczęła łopotać jak proporczyk. — Jaskinie robią wdechy i wydechy — wyjaśniał Ben. — To efekt zmian ciśnienia powietrza. Kiedyś w Belize puszczałem nawet w jednej z jaskiń latawiec. — Podoba mi się ten wiatr — powiedziała Linda, opuszczając rękę. — Jest taki… odświeżający. — W porządku, ekipo! — zawołała Ashley, stając przy Benie. — Jest mapa następnego kilometra, który mamy przed sobą, możemy więc pokonać go szybko. Ben uniósł rękę. — Chciałbym coś zasugerować. — Oczywiście. — Ashley skinęła głową. — Chciałabym, żebyście wszyscy swobodnie zgłaszali pomysły i sugestie. Jesteśmy zespołem. — Uważam, że zanim ruszymy na niezbadany teren, powinniśmy się podzielić na pary. Speleologia wymaga więcej wspinania się i schodzenia niż marszu w poziomie. W parach będziemy mogli wspierać się w trudniejszych miejscach. — Brzmi rozsądnie — odparła Ashley. — Sądzę, że… — Łącząc się w pary, będziemy także oszczędzali baterie, bo jedno z dwójki będzie mogło zgasić latarkę — kontynuował Ben. — W tych ciemnościach jedna w zupełności wystarczy. Po dniu spędzonym na dole nadmiar światła razi. Uwierzcie mi. Ashley skinęła głową. Odwróciła się do grupy i wskazała kciukiem na Bena. — Więc zróbmy to. Każdy wybiera sobie partnera. Ben natychmiast podszedł do niej.

— Cześć, partnerze! — rzucił. — Hej, hej! Nie zauważyłeś, że jest nas nieparzysta liczba? Jako — Hej, hej! Nie zauważyłeś, że jest nas nieparzysta liczba? Jako kierowniczka dołączę do kogoś na trzeciego. W tym czasie parę utworzyli Linda i Khalid, a dwaj komandosi SEAL coś szeptali, niemal dotykając się czołami. Michaelson i Ben, jako ostatni, patrzyli na siebie spode łbów. — Cholera — mruknął major. — Te moje pomysły… — dodał Ben, kręcąc głową. Poprawiając plecak, Ashley ukryła uśmiech. — No to jeśli mamy sprawę załatwioną, ruszajmy. Kawał drogi przed nami. — Skinęła głową w kierunku naburmuszonych mężczyzn. — Ben i Michaelson idą pierwsi. Przez kilka następnych kilometrów wszyscy zwracają uwagę na Bena. Jest najbardziej z nas doświadczony w chodzeniu po jaskiniach i chciałabym, aby wszyscy nauczyli się prawidłowego sposobu eksploracji i zachowywania zasad bezpieczeństwa. Wolałabym, żebyśmy nie skończyli jak poprzedni zespół. Wszyscy poprawili plecaki i pogasili niepotrzebne latarki. Z niejakim zdziwieniem Ashley stwierdziła, że w zasadzie nie zrobiło się ciemniej. Ruszyła za Benem i Michaelsonem. Gdy przesuwała nieco latarką na boki, odniosła wrażenie, że ciemność wysysa z niej światło. Zaczęła rozmyślać o zadaniu… obu zadaniach. Przeszło jej przez głowę, jak by to było tkwić w tych egipskich ciemnościach, obserwując, jak gaśnie resztka światła, a mrok otula ją zimnym objęciem. Wzdrygnęła się. Jak w tej wiecznej ciemności przeżyli budowniczowie siedzib mieszkalnych w skałach, ci dawno zaginieni przodkowie człowieka?

Dotarcie zespołu do wlotu następnego kornikowego kanału wybiło ją z odrętwienia i zmusiło do skupienia się. Podeszła na przód grupy. Ben wyjął wielki jak notes kompas — geopozycjonujące urządzenie nastrojone na przekaźnik radiowy w bazie, które miało umożliwiać nie tylko dokładną kalibrację ich pozycji w systemie rumbów, ale także głębokość, na której będą się znajdowali. — To ma być mapa? — spytał Ben. Jako prowadzący dostał szkic narysowany przez poprzednich badaczy. — To chłam. Popatrz. — Wysunął dłoń z mapą w kierunku Ashley. — Żadnych rumbów, wyraźnych poziomic jaskini, znaczników głębokości… nic dziwnego, że się zgubili. — Dlatego tu jesteś — odparła Ashley. — Mapuj drogę powrotną. Liczymy na ciebie. — No cóż… — odparł, szukając właściwych słów. Ashley zabrała mu wiatr z żagli. — Dzieciak lepiej by sobie poradził. — No to idealnie się nadajesz. Spojrzał na nią ostro, ale obdarowała go swoją najniewinniejszą minką. Niby-zadowolony, odwrócił się i z kompasem w ręku zaczął się rozglądać. Ashley pokręciła głową. Czasami niewiele się różnił od Jasona. — Jeśli wszyscy są gotowi, to idziemy dalej — zarządziła. — Chcę przed rozbiciem obozu wkroczyć na nieznany teren. ··· Ashley wahała się. — Jeszcze kawałek! — zawołał do niej z dołu Ben. Ssąc dolną wargę, wpatrywała się w przepaść pod nią. Wyglądało, jakby do końca został jej przynajmniej kilometr. Zabłocona skała była śliska jak lód. Ashley popatrzyła w górę. Michaelson tkwił w rozpadlinie kilka metrów wyżej, zabezpieczony liną. Nad nim, na krawędzi skały, wisiał

Villanueva, uczepiony występu skalnego i też zabezpieczony. We dwóch mieli ubezpieczać resztę przy zejściu. Wzięła głęboki wdech i zgodnie z instrukcją odepchnęła się od ściany. Zrobiła to tak, by przechodząca przez karabińczyki lina hamowała jej opadanie. Zjechała kawałek, dużym palcem lewej stopy dotykając skalnego występu. Jeszcze kawałek. Kamień, na którym stanęła, nagle się oderwał i poleciał w dół. To samo stało się z nią. Czuła, jak lina pędzi między jej dłońmi. Ben kazał im w takich sytuacjach natychmiast krzyczeć: „Spadam!”. Z zaciśniętego strachem gardła Ashley wydobył się jednak tylko piskliwy jęk. Po sekundzie świszcząca lina została złapana przez karabińczyk i Ashley z szarpnięciem znieruchomiała. Z góry doleciało stęknięcie Michaelsona, który wziął na siebie jej ciężar. — Hej, ostrożnie tam! — krzyknął Ben. — Niemal zrzuciłaś mi na głowę kawał skały! — Przepraszam… — jęknęła w kierunku bujającej się kilka centymetrów przed jej nosem błotnistej ściany. Obie dłonie zaciskała mocno na linie. — Rozluźnij się, dzieciaku — poradził jej Australijczyk. — Przystaw stopy do ściany i dokończ schodzenie. Jesteś niemal na samym dole. To właśnie ją zaniepokoiło. Gdy spadała, wyobraziła sobie, jak wali głową w twardy grunt u podstawy ściany. Strach strachem, ale nie mogła wiecznie wisieć. Zgięła się wpół, uniosła stopy i prostując nogi w kolanach, odepchnęła się od ściany. Zjechała kolejne dwa metry i oparła stopy o skałę. Nie wahając się, powtórzyła ten manewr i znowu kawałek zjechała. Jeszcze dwa skoki i poczuła wokół pasa ręce Bena. — No to jesteś — szepnął jej do ucha. — Bułka z masłem. Gdy stawała na dole, lekko dygotały jej nogi. — Jasne, żaden problem. — Bardzo przydatne ćwiczenie. Dobrze, że natknęliśmy się na to zbocze dla dzieciaków pierwszego dnia. Założę się, że czekają nas znacznie gorsze zejścia. Ashley spojrzała do góry. Villanueva był jedynie smugą światła na szczycie skały. Oparła się o stalagmit i powstrzymała jęknięcie. A to dopiero pierwszy dzień.

··· Ashley pomasowała plecy i opadła na dmuchany materac. Słyszała, jak siedzący kilka metrów dalej Michaelson mamrocze do radia, składając raport z przebiegu dnia. Odkryli kilka śladów poprzedniego zespołu — porzucone drobiazgi, ślady podeszew w mule, zadrapania na skale — i trzymali się dokładnie tej samej drogi. Przeciągnęła się z długim westchnieniem. Ostre ukłucie w dole pleców powstrzymało ją w pół ruchu. Miała wrażenie, że w ciągu dnia ani przez chwilę nie maszerowali do przodu, lecz walczyli o każdy metr. Większość ścieżek pokrywał śliski muł, ciało oblepiały ostre kryształy gipsu, co sprawiało, że człowiek czuł się tak, jakby mokry wytarzał się w piasku na plaży, tyle tylko, że gips bardziej tarł skórę. Strome zbocza i ostre spadki hamowały marsz, zamieniając go w powolne pełzanie. Najgorszy był jednak upał. Z każdą godziną wszechobecny mokry opar robił się coraz cięższy. Ashley zdjęła z włosów opaskę i wykręciła materiał, z którego poleciała strużka potu. Rozumiała już, jakim zagrożeniem może być w jaskiniach odwodnienie. Odkręciła manierkę, niemal już pustą, przystawiła ją do ust i łapczywie wypiła ciepłą resztę jej zawartości. — Musisz uważać z wodą — ostrzegł Ben. — Nie możemy liczyć na to, że codziennie będziemy znajdować taką, która nadaje się do picia. — Skinął głową w kierunku niewielkiego jeziorka w głębi jaskini, nieco za skalnym występem. — Wiedziałam o tym źródle — odparła. — Jest zaznaczone na mapie. — Tak, ale jesteśmy teraz w ostatniej opisanej jaskini. Nie wiadomo, kiedy znajdziemy następną wodę. — Wiem. Jutro będę się bardziej powstrzymywać. Rano powinniśmy — Wiem. Jutro będę się bardziej powstrzymywać. Rano powinniśmy przypomnieć o tym wszystkim. Zwłaszcza Lindzie. Wypiła swoją manierkę do południa i brała ode mnie.

— Od ciebie też? — Ben uśmiechnął się. — Moją skończyła godzinę temu. — Mądra dziewczynka. A tak ŕ propos, to gdzie ona jest? — Przy jeziorze. Pije. Ashley pokręciła głową. — Jutro będziemy musieli być bardziej stanowczy z racjonowaniem wody — powiedziała. — Daj jej spokój. Tylko żartowałem. Robi analizę wody. Miała ciężki dzień. — Jak wszyscy. Ben wskazał ruchem dłoni komandosów SEAL, którzy kilka metrów dalej ustawiali kuchenkę. Otaczał ich krąg światła z latarek. — Oni ledwie się spocili. Ashley popatrzyła na Villanuevę. Zdjął T-shirt, wytarł twarz i przetarł się pod pachami, po czym włożył wojskową kamizelkę. Po chwili cicho strzelił palnik gazowy, zapalony przez Hallowaya. Obaj komandosi SEAL wyglądali tak świeżo, jakby całodzienny marsz nie kosztował ich więcej energii niż niedzielny spacerek po parku. Zachowywali się, jakby nie zauważali, że poza nimi wszyscy są wykończeni i wloką się noga za nogą niczym uczestnicy baatańskiego marszu śmierci. Ashley poczuła, że burczy jej w brzuchu. Ben uniósł brew. — Też jestem głodny — przyznał się. — Nie mamy jednak nic poza liofilizowaną fasolą i parówkami. — Mnie to pasuje. Ben wyszczerzył się w uśmiechu.

— I piwo, żeby wszystko spłukać… to by był raj… — Siadając na materacu, odruchowo klepnął się w przedramię. — Hej, coś mnie właśnie ugryzło! — Słucham? Poświecił na rękę latarką. Ashley pochyliła się i przyjrzała. — Wygląda jak ukąszenie komara. — Cholernie wielki krwiopijca. Wygryzł mi kawałek ciała. — Przestań przesadzać. — Poczekaj, aż ciebie trafi. — Ben udał, że groźnie kiwa palcem. — Nie przylatuj wtedy z płaczem. — Dziwne… — Ashley podrapała się za uchem. — Skąd komar na Antarktyce? Tak daleko na południe? — Dobre pytanie. Na dole nieczęsto widuje się owady — odparł Ben. — Świerszcze, czasami pająki, stonogi, tego typu stworki, ale chyba nigdy nie natknąłem się pod ziemią na komara. Ashley chwilę się zastanawiała, czy ma to jakieś znaczenie. — Może należy spytać naszego biologa. ··· — Dziękuję, że podzieliłeś się ze mną wodą, Khalidzie — powiedziała Linda. — Bez twojej pomocy bym sobie nie poradziła. — W każdej chwili do usług. — Egipcjanin siedział na skale i patrzył, jak Linda wlewa próbki wody do małych probówek. Podobała mu się szeroka plama wilgoci pośrodku jej pleców, powodująca, że T-shirt ciasno lepił się do ciała. Przez cienki materiał widać było zapięcie biustonosza. Zagryzł wargę, by pohamować narastającą żądzę. Linda uśmiechnęła się do niego, wstała i usiadła obok na skale. Potrząsnęła trzymanymi w dłoni probówkami. — Ostatnia grań była ohydna. Cieszę się, że na dziś skończyliśmy.

Czuł jej pulsujące na odległość ręki ciało. Siedzieli, milcząc; Linda obserwowała kryształową powierzchnię jeziora, Khalid ją. — Boże! — wrzasnęła nagle i jednym susem znalazła się przy brzegu. — Patrz tam! — Uklękła i machała, by podszedł. — Co się dzieje? — Podszedł, jego uwaga była jednak skupiona na zapachu Lindy. Cóż za hipnotyzujący aromat… Podniosła skręconą muszlę, która ukryła się w cieniu na płyciźnie. Z jej jarzącej się powierzchni skapywała woda. Khalid pochylił głowę. Muszla była podobna do ślimaczej, choć dużo, dużo większa. Ogromna niemal jak arbuz. — Co to? — spytał. Usiadła i objęła leżącą na jej podołku muszlę. — Jeśli to jest to, co sądzę… — Pokręciła głową i położyła mu dłoń na kolanie. — Gdybyś nie nalegał, żeby zostać dłużej, mogłam tego nie zauważyć. Khalid miał wrażenie, że leżąca na jego kolanie dłoń niemal pali mu skórę. Walczył ze sobą, by nie chwycić Lindy w ramiona. Napięcie w kroczu nie ułatwiało zachowania spokoju. — Co jest aż tak niezwykłego w pustej muszli? — spytał z przejęciem. Nim Linda zdążyła odpowiedzieć, przerwały jej zbliżające się głosy. — Mówię ci, że ten cholerny krwiopijca ugryzł gorzej od żmii z — Mówię ci, że ten cholerny krwiopijca ugryzł gorzej od żmii z połamanymi zębami! ··· Ben ujrzał Lindę i Khalida kucających tuż nad brzegiem. Linda zsunęła dłoń z kolana geologa w chwili, gdy wyszli zza skalistego nabrzeża. Ashley odchrząknęła, by zasygnalizować ich obecność. — Lindo, Bena właśnie ugryzł owad wyglądający na komara.

Chcieliśmy poznać twoje zdanie na ten temat. — Jasne, nie ma sprawy. Złapał go? — Tak jakby — odparł Ben, wskazując na rozmazanego na przedramieniu owada. Ujęła go za rękę i zaczęła obracać w świetle. — Dużo śladów mi nie zostawiłeś. — Przybliżyła się. — Trudno powiedzieć coś na pewno. Istnieją setki gatunków głodnych krwi muszek, much i komarów. To może być ślad każdego z nich. — Puściła ramię Bena. — Zaciekawiło mnie to — powiedziała Ashley. — Ben twierdzi, że w jaskiniach rzadko spotyka się gryzące owady. Linda zmarszczyła czoło. — Logiczne. Na kim miałyby żerować? Na dole nie ma ciepłokrwistych zwierząt. — Pokręciła głową. — Muszą zdobywać pożywienie w inny sposób, ten osobnik jednak skorzystał z nowego menu, jakie się pojawiło. — Wzruszyła ramionami. — Te jaskinie robią się coraz ciekawsze. Popatrzcie na przykład na to. — Uniosła muszlę, by pokazać ją Ashley i Benowi. — Rozpoznajecie? Ashley wzięła od niej muszlę i zaczęła nią obracać, by przyjrzeć się ze wszystkich stron. Wodziła dłonią po spiralnej powierzchni. — Wygląda jak muszla jakiegoś mięczaka, ale nie znam się na tym. Biologia to twoja specjalność. — Nie rozpoznałabym jej, gdybym nie zajmowała się biologią ewolucyjną. — Więc co to, twoim zdaniem, jest? — spytał Ben, unosząc muszlę w dłoniach, ciekaw, o co to całe zamieszanie.

— To muszla amonitu, drapieżnego głowonoga. Gatunek Maorites densicostatus. — Słucham? — Ashley wyrwała muszlę z rąk Bena. Zaczęła się przyglądać ze znacznie większym zainteresowaniem, trzymając ją tak, jakby została zrobiona z najdelikatniejszej porcelany. — To niemożliwe. To jest współczesna muszla. Nie skamielina. Ben gapił się na swoje dłonie. — O co właściwie chodzi? Co jest aż tak cholernie podniecającego w tej muszli? Kobiety zignorowały go. — Jesteś pewna? — spytała Ashley. — Paleobiologia nigdy nie była moją mocną stroną. — Oczywiście — odparła Linda. — Spójrz na prążkowania. Żaden współczesny mięczak nie ma muszli o tym kształcie. Popatrz też na jej wnętrze. Tylko jeden gatunek ma tak specyficzną muszlę. To zdecydowanie amonit. Ashley pochyliła się bliżej. — Ale co ta muszla tu robi? Amonity wymarły wraz z dinozaurami pod koniec kredy. To stara muszla, nie sądzę jednak, aby miała sześćdziesiąt pięć milionów lat. — Daj mi rzucić okiem — powiedział Ben. — W wielu jaskiniach można znaleźć znakomicie zachowane skamieliny chronione przed wpływami atmosferycznymi. Może ta muszla jedynie świetnie się zakonserwowała. — Może. — Linda skinęła głową. — Przed przyjazdem tutaj, w ramach przygotowań, czytałam jednak trochę o faunie Antarktyki. Na Wyspie Seymoura, która znajduje się niedaleko stąd, naukowcy odkryli liczne skamieliny amonitów. Pozostałości datowane znacznie po

wymieraniu kredowym. — Wymieraniu kredowym? — spytał Ben. — O czym ty mówisz? — Mniej więcej sześćdziesiąt pięć milionów lat temu, pod koniec okresu kredy, wielki kataklizm spowodował wyginięcie licznych gatunków zwierząt, w tym dinozaurów — wyjaśniła Ashley. — Niektórzy badacze wysunęli teorię, że w owym czasie w Ziemię uderzyła potężna planetoida, wzbudzając chmury pyłu, które zablokowały dopływ światła słonecznego i spowodowały wychłodzenie powierzchni planety. — Zgadza się — potwierdziła Linda. — A badający Antarktykę paleontologowie uważają obecnie, że znajdujący się nad kontynentem wir polarny na tyle poruszał powietrzem, że zaciemniające niebo cząsteczki zostały zwiane, dzięki czemu nie doszło tu do wymierania. — Stare dzieje — rzucił Ben. — Więc te ślimaki przeżyły dłużej, niż wszystkim się zdawało. I co z tego? Moim zdaniem… — Lindo! — zawołał Khalid. Klęczał kilka metrów dalej nad jeziorkiem. — Jest jeszcze jedna muszla! — Sięgnął do wody, zanurzył rękę niemal po bark. — Nie mogę dosięgnąć… zaraz, nie… jest… mam! — Wyciągnął rękę z wody, dłoń zaciskał na jeszcze większej muszli niż pierwsza. Wyprostował się i uniósł ją nad głowę niczym trofeum. Ben pokręcił głową. Co za popisywanie się! Otworzył usta, by dać jakiś cięty komentarz, gdy nagle z wnętrza muszli wysunął się pęk machających wściekle odnóży. Linda westchnęła. Odnóża wczepiły się w ramię Khalida. Egipcjanin spróbował zrzucić z siebie głowonoga, ten mocno jednak wpijał macki w jego skórę. W oczach Khalida pojawiły się łzy, skrzywił się z bólu. — To cholerstwo mnie gryzie!

Po ramieniu zaczęła mu spływać krew. Z jękiem zamachnął się i huknął muszlą o ścianę obok. Bez efektu. Ben wyciągnął zza pasa nóż. — Nie ruszaj się! Khalid zamarł. Twarz wykrzywiał mu grymas cierpienia. — Zabierz to ze mnie… — wydyszał przez zaciśnięte zęby.

Ben wsunął ostrze noża między pierwszą mackę a skórę. Było ciasno. Odnóża przykleiły się ściśle do ciała. Gdy Ben piłującym ruchem przeciął jedno z odnóży, z amputowanego końca zaczął się sączyć ciemnozielony płyn. Stwór mocniej zacisnął pozostałe macki i Khalid jęknął. Siła amonita była zdumiewająca. Ben zaczął się bać, że jeśli zaciśnie odnóża jeszcze mocniej, może zmiażdżyć Khalidowi kość. Ostrożnie wsunął nóż pod drugą mackę i przeciął. Tym razem stwór wykręcił odnóża i poluzował chwyt. Po przecięciu dwóch kolejnych macek puścił ramię ofiary, spadł na skalne podłoże, zadygotał i wciągnął pozostałe macki do muszli. Egipcjanin z cichym jękiem opadł na kolana. Ściskał dłonią ranę; spomiędzy palców wypływały mu strużki krwi. Ben obserwował muszlę, z której wysączał się ciemnozielony, niemal czarny płyn. Skrzywił się, zrobił zamach nogą i kopnął amonita, który poleciał wysokim łukiem nad jezioro. Rozległ się głośny plusk i stwór zniknął. — Dlaczego to zrobiłeś? — wrzasnęła na niego Ashley. — Mogliśmy go zbadać. Boże, to wymarły gatunek! Ben wskazał na krwawiące ramię Khalida. — Niech mnie cholera, jaki wymarły. ··· — Przeżyje — stwierdził major Villanueva. Zamocował bandaż na ramieniu Khalida kawałkiem wodoodpornego plastra. Jednym ze szkoleń zaawansowanego stopnia, jakie przeszedł, było udzielanie pierwszej pomocy medycznej w warunkach polowych, więc zaraz po tym, jak wrócili do obozu, fachowo zajął się rannym. Oczyścił miejsce ukąszenia i zaaplikował antybiotyki zarówno o działaniu miejscowym, jak i ogólnym.

— Będzie mógł iść z nami dalej? — spytała Ashley. Villanueva wzruszył ramionami. — To tylko głębokie nakłucie mięśnia przedramienia i kilka siniaków. Nic mu nie będzie. Skinęła głową i się odwróciła. Dobrze. Trudno wyobrazić sobie coś gorszego od utraty członka wyprawy przed dotarciem do dziewiczego terenu. Gdy przechodziła, Halloway zaoferował jej metalowy talerz z letnią fasolą z chili. Przyjęła jedzenie z podziękowaniem, usiadła na swoim materacu i położyła talerz na podołku. Ben właśnie skończył kolację, chlebem wyczyścił talerz do połysku i łakomie patrzył na jedzenie Ashley. — Jak ręka Khalida? — Dobrze. Napakowali go antybiotykami i środkami przeciwbólowymi. Ben odstawił talerz. — Cholernie dziwny był ten stwór — powiedział. Ashley wzruszyła ramionami i zaczęła mówić z pełnymi ustami. — Rozmawiałam z Lindą. Z tego, co wie, ich głównym źródłem pokarmu był prehistoryczny homar, a tutejsze wody są pełne różnego rodzaju skorupiaków. Podejrzewa więc, że w tym wyizolowanym środowisku głowonóg przeżył, żywiąc się czymś podobnym. — Człowiek zaczyna się zastanawiać. — Nad czym? Ben skinął głową, wskazując obóz, gdzie Michaelson rozłożył strzelbę na kawałki, by dokładnie je sprawdzić i wyczyścić. — Co jeszcze mogło tu przeżyć. · · · W nocy powrócił dawny sen. Ben chodził po jaskini z dziecięcych nocnych koszmarów, pełnej kolumn, z których wyrastały uginające się

od owoców gałęzie. Z każdego zakątka wypływało światło i miał wrażenie, że coś go ciągnie, woła. — Halo? — odkrzyknął w głąb pustej jaskini. — Kto tam? Wabiony ku północnej ścianie, próbował podążać za śpiewem niewidocznych syren, drzewa zagęściły się jednak, blokując mu przejście. Nie mogąc przecisnąć się między kolumnami, mógł jedynie przez nie patrzeć. Północna ściana jaskini jarzyła się łagodnym światłem. Tylko pośrodku ziała ciemna dziura. Wejście do niewielkiej jaskini, podobnej do domostw w Grocie Alfa. — Jest tam kto? — zawołał, wciskając głowę między dwie kolumny. Nie dostał odpowiedzi. Czekał, pchając kolumny, jakby mógł przesunąć kamienne słupy. Ktoś wypełzł z czarnej jaskini — postać o pomarszczonych dłoniach i starczych kolanach. Mężczyzna stanął w świetle, ukazując twarz pomalowaną w żółte i czerwone pasy. Miał na sobie jedynie przepaskę na biodra. Zamachał Benowi, by się zbliżył. Ben wyciągnął rękę do przodu. Próbował przecisnąć się między kamiennymi słupami. — Dziadku! Obudził się ze wzdrygnięciem całego ciała. Był skąpany w pocie. Usiadł. Śpiący obóz oświetlała tylko jedna latarka. Siedzący na skalnym występie Villanueva popatrzył w jego kierunku. Komandosi nalegali na wystawienie wart, a po incydencie z amonitem nikt nie protestował. Ben opadł z powrotem na posłanie i przekręcił się plecami do światła. Sen odbijał się echem w jego głowie, jakby rykoszetował od otaczających ich skał. Ben nieustannie czuł, jakby coś go ciągnęło, impuls nakłaniający do zagłębienia się w labirynt. Zacisnął powieki.

12.

— Chodź! — zawołał Ben do Ashley. — Popatrz na to! Wytarła dłonie o kombinezon i podeszła. — Co znalazłeś? — Po trzech dniach wędrówki w nieobjętym mapami terenie przyzwyczaiła się do nieustannej paplaniny Australijczyka. Ciągle pokazywał ciekawe elementy szaty naciekowej: „psie zęby”, „pudełeczka”, perły jaskiniowe — często krzywiąc się, jeśli nie okazywała odpowiedniego zachwytu. Podeszła i stanęła za Benem, który przed czymś przykucnął. Trzymał w dłoniach wgnieciony z boku cynowy kubek z oderwanym uszkiem. Bardzo podobny do tych, jakie wszyscy członkowie wyprawy mieli na manierkach. — I co? — spytała. — Nie nasz. Przykucnęła i wzięła od Bena naczynie. — Jesteś pewien? Może ktoś zgubił…? — Nie. Jest pokryty starym mułem. Był do połowy zakopany. Musiał należeć do kogoś z pierwszej ekipy. Na moje oko obozowali tutaj. Jest tu woda zdatna do picia. — Wskazał na strumień płynący przez środek jaskini. — Zobacz, jak rozdeptane jest błoto przy brzegu. Założę się, że gdy dokładniej się rozejrzymy, znajdziemy inne śmieci pozostałe po ich biwaku. — Chyba masz rację. — Ashley westchnęła. Ostatnie ślady poprzedników dostrzegli niemal dobę temu, na pełnej zakoli ścieżce. — Powinniśmy poinformować Michaelsona. Odkąd straciliśmy trop pierwszej ekipy, jest nerwowy jak klacz w rui.

Ben prychnął na potwierdzenie. — To powinno go nieźle rozkręcić. Ruszyli w poprzek jaskini. Przeskoczyli nieduży strumień, który wyciął sobie koryto przez jej środek i wił się, opływając liczne stalagmity. Ben szedł pierwszy, światło z czołówki Ashley świeciło mu prosto w plecy. Obserwowała, jak Australijczyk wchodzi na niewielki występ, mięśnie napinają mu się i rozluźniają, wilgotny i zabłocony kombinezon ciasno opina ciało. Przełknęła ślinę i skierowała lampę w bok. Wytarła dłonią czoło. W tych cholernych jaskiniach było gorąco jak w piekle. Z lewej strony coś się poruszyło. Zaskoczona Ashley niemal poślizgnęła się na zabłoconej skale. Skierowała światło w stronę ruchu i zaczęła wypatrywać jego źródła, dostrzegała jednak tylko wszechobecne poskręcane stalagmity. Nic poza tym. — Potrzebujesz pomocy? — Widząc, że się zatrzymała, Ben odwrócił się do niej. — Nie, zdawało mi się tylko, że widzę jakiś ruch. — Wskazała podbródkiem w lewo. — Niczego nie ma. To na pewno tylko skaczące w świetle lampy cienie. Ben udając, że jest przerażony, rozejrzał się nerwowo na wszystkie strony. — Może drapieżny ślimak wrócił po kolejną porcję krwi Khalida? Już widzę nagłówki: „Ślimaki-wampiry z Antarktyki”. Ashley pchnęła go naprzód. — Idź dalej. Po chwili dotarli do kornikowego kanału, przy którego wylocie na skałach rozsiedli się pozostali członkowie zespołu. Linda oglądała rękę Khalida. Wszyscy sprawiali wrażenie wycieńczonych — oczywiście poza komandosami SEAL. Ashley pomyślała, czy nie należałoby zarządzić wczesnego przystanku i rozbić obozu na noc. Nie było Michaelsona. Postanowił szukać na własną rękę? Nikomu

nie mówiła, że jego brat był członkiem zaginionej pierwszej grupy. Jeśli chciał zachować to w sekrecie, jego sprawa, jednak zmarszczki na czole majora robiły się coraz głębsze i liczniejsze. A jeśli odszedł? — Gdzie Michaelson? — spytała Villanuevę. Wskazał na tunel przed sobą. — Na zwiadzie. Co za facet! Nie może chwili spokojnie usiedzieć. Zawsze musi iść przodem w poszukiwaniu śladów brata. — Nie upoważniłam nikogo do samodzielnego pójścia przodem. Halloway wzruszył ramionami. — Nie było pani w pobliżu. — Ale teraz jestem. I chcę, by natychmiast się do mnie zgłosił. Na twarzy żołnierza ponownie pojawił się protekcjonalny uśmieszek. — Powiem mu, gdy wróci. Mocno wbiła palec wskazujący w pierś Hallowaya. — Znajdź go natychmiast. Twarz komandosa zachmurzyła się. Choć górował nad Ashley posturą niczym lew nad myszą, wiedział, czym jest hierarchia dowodzenia. — Dostałeś rozkaz, żołnierzu — powiedziała, zanim zdążył otworzyć usta. Zacisnął zęby, a po chwili zimno się uśmiechnął. — Chce pan czy nie, majorze Michaelson, idę po pana. — Odwrócił się na pięcie i w ciągu ułamka sekundy zniknął w tunelu. Ashley cicho wypuściła wstrzymywane powietrze. Linda i Khalid wpatrywali się w nią zdumieni. Villanueva, na którym

wymiana słów najwyraźniej nie zrobiła wrażenia, wzruszył ramionami i powrócił do ostrzenia noża. Ben klepnął Ashley w ramię, aż podskoczyła. — Dobra robota, kapitanie. Przerażający z niego typek, co? Odruchowo wpadła mu w ramiona. Lekko drżała od adrenaliny. Ben objął ją i odprowadził kilka kroków w bok. — Dobrze sobie poradziłaś — pochwalił ją cicho. — Ale nie zdobyłaś przyjaciela. Skinęła głową i wysunęła się z objęcia. — Mam dość przyjaciół. Ale dziękuję. — Zawsze do usług. Odwróciła głowę, opierając się chęci powrotu w jego objęcia, choćby dla chwilowego pocieszenia. Siedzieli w milczeniu, dotykając się kolanami. Po jakimś czasie usłyszeli głos Lindy. — Patrzcie, major Michaelson! Ashley spojrzała w kierunku tunelu i ujrzała majora prostującego się przy wylocie. Jego kwaśna mina z daleka sygnalizowała, że jest rozczarowany. — Majorze — powiedziała Ashley — zdawało mi się, że wyznaczyliśmy odpoczynek. Tutaj. — Wiem, ale musiałem się dowiedzieć, czy przechodził tędy poprzedni zespół. — Gdyby nie spieszył się pan za bardzo, zrezygnował z samowolnego wyskakiwania przed szereg i zamiast tego dokładniej przeszukał jaskinię, znalazłby pan to, czego szukał.

— Co ma pani na myśli? — W jego głosie pojawił się cień nadziei. — Coś znaleźliście? — Tylko to. — Ben podał mu wgnieciony kubek. Nie było to wielkie — Tylko to. — Ben podał mu wgnieciony kubek. Nie było to wielkie trofeum, ale major zareagował: oczy zamigotały mu jak lampki na choince i wyprostował opuszczone ramiona, jakby dostał Świętego Graala. Jak zwykle hamował jednak emocje. — To na pewno nie nasze? Ben skinął głową. — Znakomicie — stwierdził major i postawił plecak na skalnym występie. — Czyli jesteśmy na dobrym tropie. Po przerwie powinniśmy wyruszyć dalej. Jeszcze wcześnie. — Hola! — zawołała Ashley. — Dzień był długi i może w obliczu tego odkrycia powinniśmy wyruszyć jutro rano, dobrze wypoczęci. Michaelson skrzywił się. — Nienawidzę oponować, ale mój zwiad do następnej jaskini ujawnił przeszkodę, którą należałoby pokonać raczej dziś niż jutro. — To znaczy? — Zastanawiała się, czy to nie fortel mający zmusić zespół do intensywniejszego poszukiwania jego brata. — Następną jaskinię przecina rzeka, szeroka na mniej więcej dziesięć metrów, o dość żwawym nurcie. Nie da się jej obejść. Uważam, że byłoby lepiej pokonać ją dziś. Mieć to za sobą. Żeby nie zaczynać dnia od zamoczenia się, przez co spędzilibyśmy cały dzień w mokrych ubraniach. Linda jęknęła i podeszła do grupy. — Nie dziś. Wolałabym zrobić to jutro. I tak jesteśmy ciągle mokrzy. Co zmieni poranna kąpiel?

— Jest późno — zgodził się z nią Khalid. — Powiedziałbym, że rozbicie obozu nie byłoby złe. Zmarszczki na czole Michaelsona pogłębiły się. Najwyraźniej wgnieciony kubek pobudził go do działania. Widać było, jak wielką ma potrzebę parcia dalej. — Major ma rację — przyznała w końcu Ashley. — Po pokonaniu rzeki będziemy mogli wysuszyć w nocy ubrania. Dobry plan. Z mnóstwem postękiwania zebrali sprzęt i powyjmowali „deskorolki”. — Halloway czeka na dole? — spytała Ashley Michaelsona. — Halloway? — Major uniósł brew i się rozejrzał. Mocniej zabiło jej serce. — Posłałam go za panem. Sądziłam, że to on pana wezwał. Michaelson zesztywniał. — Nikogo nie widziałem.

13.

Ashley wyjechała z kornikowego kanału, szybko stanęła na nogi i odsunęła się na bok, by zrobić miejsce Villanuevie, który był ostatni. Pozostali rozglądali się po jaskini, oświetlając ją latarkami. Ben zawołał Hallowaya, a Ashley podeszła do Michaelsona. — Żadnych śladów? — spytała. Major pokręcił głową. — Nie, a biorąc pod uwagę, ile tu przeszkód, poszukiwania mogą potrwać. Ashley skrzywiła się. Czas był cenny. Jeżeli Halloway został ranny, każde opóźnienie mogło

oznaczać zagrożenie życia. Powiodła wokół światłem latarki i jęknęła. To naprawdę mogło potrwać godziny. Dno jaskini pokrywały wielkie kuliste głazy barwy jasnej ochry — niektóre wielkości słonia, niektóre zbliżone rozmiarami do wiejskiej chaty. Większość leżała grupami, co wyglądało jak skamieniałe gniazda pełne gigantycznych jaj, było jednak też sporo pojedynczych. Każdy wznosił się nad ludźmi jak góra. Ashley pokręciła głową. Głazy przesłaniały widok w głąb jaskini, będą bardzo utrudniały poszukiwania. Ranny Halloway mógł leżeć za każdym. — Podzielimy się na trzy grupy — zarządziła, podnosząc głos tak, by słyszano ją przez szum płynącej środkiem rzeki. Zatoczyła ręką łuk. — Musimy zajrzeć za każdy z tych głazów. Ben przeciągnął paznokciem po powierzchni jednego z nich. — Jasna cholera! To perła jaskiniowa! — Cofnął się i podrapał po głowie. — Nigdy nie widziałem tak wielkich. Zwykle nie przekraczają wielkością grejpfruta. — Ben, nie ma na to czasu — powiedziała Ashley. — Mamy poważniejsze zmartwienia. Musimy… Powstrzymał ją, unosząc dłoń. — Nie, to ważne. — Dlaczego? — Westchnęła w nadziei, że wykład będzie krótki. — Perły jaskiniowe to formacje utworzone z rozpuszczonego wapienia, który odkładał się wokół kamyka albo ziarna piasku. Powstają wyłącznie w ciekach wodnych, co wskazuje na to, że kiedyś ta jaskinia była po sklepienie wypełniona wodą. — Znakomicie, ale co chcesz zasugerować? Uważasz, że może ją zalać woda? Odcinając nam drogę powrotu?

— Nie. Te perły są suche od eonów. Drogi wodne musiały się przesunąć. — Ben, doceniam twoją miłość do jaskiń, ale musimy się skoncentrować na szukaniu Hallowaya. — Wiem. O to właśnie chodzi. Gdyby był za którąś z tych kul, wiedzielibyśmy o tym. — Zapalił ręczny reflektor, przystawił go do głazu i kamienna kula pojaśniała jak wielka lampa. Jarzyła się klarowną żółcią. — Są przezroczyste. Choć wyglądają jak nieprzejrzyste kamienie, światło przez nie przechodzi. Jeżeli Halloway tu jest, to nie ma włączonej latarki. Ashley westchnęła. Szansa na szybkie odnalezienie komandosa rozwiała się jak dym. — Więc albo jest ranny, albo się ukrywa. Ben skinął głową. — Boże drogi! — zawołała Linda, która podeszła do głazu i uważnie mu się przyglądała. — Popatrzcie do środka! Ben zauważył pierwszy i gwizdnął przeciągle. — Ta perła zaczęła się tworzyć nie od kamyka — stwierdziła Ashley. Przyłożył dłoń do powierzchni głazu. — Wszystko może zainicjować tworzenie się perły jaskiniowej. — Machnął na Ashley, by podeszła. — Aby uzyskać pewność, potrzebujemy więcej światła. Ashley przykucnęła obok i zapaliła reflektor. Gdy skierowała go ku centrum głazu, rozjarzył się jasnym białym światłem. Choć widok był rozmazywany przez nierówności poszczególnych warstw wapienia, nie było żadnej wątpliwości, co znajduje się w perle. — To czaszka. Ludzka czaszka. · · · — W tej też jest czaszka — powiedziała drżącym głosem stojąca nieco

dalej Linda. — Chyba nie sądzicie, że to członkowie poprzedniej wyprawy? Ashley pokręciła głową i odsunęła reflektor od perły jaskiniowej. — Nie. Sądząc po rozmiarach, te głazy musiały zacząć powstawać przed milionami lat. Stawiałabym na mieszkańców jaskiń. — Odsunęła się krok od kamiennej kuli. Boże, jak bardzo chciałaby mieć czas na zbadanie tego odkrycia, niestety tajemnica będzie musiała poczekać. Do diabła! Po trzech wykańczających dniach znaleźli pierwszy ślad zaginionej cywilizacji, ale musieli go, przynajmniej chwilowo, zignorować. Halloway miał pierwszeństwo. — Wszyscy wracają! — zawołała podniesionym głosem. — Musimy zaczynać! Szybko zakończono oględziny pobliskich głazów. Michaelson wrócił jako pierwszy. — Uważam, że powinniśmy systematycznie przeszukać teren po tej stronie rzeki. Halloway mógł się zranić albo wpaść w szczelinę. Podeszli Khalid i Villanueva. — A może przeszedł przez rzekę? — spytała Linda, patrząc na tego drugiego. Komandos pokręcił głową. Nerwowo przekładał z ręki do ręki krótkolufowy karabinek szturmowy CAR-1. — Nie porzuciłby oddziału — powiedział bez wahania. — Więc szukamy tutaj — zdecydowała Ashley. — Linda i Khalid zostaną przy kornikowym kanale na wypadek, gdyby Halloway wrócił, gdy nas nie będzie. Ben i Villanueva wyruszą na północ, ja z Michaelsonem na południe. W ten sposób przeszukamy cały teren. — Chyba powinienem iść z tobą — zaoponował Ben. — Nie. Chcę, by w każdej parze była jedna uzbrojona osoba. Musimy też zostawić broń Khalidowi. — Odwróciła się plecami do Bena.

Nikt nie zaprotestował, więc wyruszyli. — Bądźcie ostrożni! — zawołała Ashley, odchodząc z Michaelsonem. — Miejcie oczy otwarte. Chcę, by wszystkie światła były zapalone. Nie czas na oszczędzanie baterii. Poczekała chwilę, aż każdy zapali reflektor. Dobrze. Nie mogli stracić nikogo więcej. ··· Michaelson pomógł jej przeskoczyć szeroką dziurę. Szli powoli, hamowani przez głazy, które musieli obchodzić, ślepe zaułki, z których trzeba było się cofać, i groźne rozpadliny wymagające ostrożnego omijania. Nic dziwnego, że Halloway się zgubił. — Byłoby znacznie łatwiej, gdybyśmy mieli walkie-talkie — powiedziała Ashley. — Moglibyśmy wezwać Hallowaya przez radio. — Za dużo skał — burknął Michaelson. — Niewykonalne. Westchnęła i zamilkła na chwilę. Po przejściu kilkunastu metrów odezwała się ponownie. — A więc będąc na dole, niczego pan nie widział ani nie słyszał? — Proszę zaczekać, aż dojdziemy do rzeki. Łoskot jest ogłuszający. Za plecami mogłoby mi przebiec stado bawołów i też bym nie usłyszał. Nienawidzę opóźnień. Powinniśmy już być za rzeką i iść dalej. Cholera niech weźmie tego Hallowaya! — To nie jego wina. — Gwałtowny wybuch majora rozzłościł Ashley. — Jak to? — Miał pan rozkaz: zatrzymać się przy kornikowym kanale. Postanowił pan jednak działać na własną rękę i iść dalej. Dlatego musiałam kogoś po pana posłać. Przez to zaginął Halloway. Michaelson pokręcił głową. — Robiłem zwiad. Szukałem dróg, które ułatwiłyby nam przejście, pozwoliły uniknąć

niepotrzebnych postojów. — Bzdura, Dennisie. Major zamarł w bezruchu. — Dennisie, wiem, dlaczego tu jesteś. Wiem o twoim bracie. — Więc Blakely pani powiedział. — Nieważne, skąd to wiem. Ważne jest to, że twoje dążenie do znalezienia Harry’ego zagraża wyprawie. Michaelson napiął się jeszcze bardziej. — Nie mam takiego wrażenia. — Wiem. Dlatego o tym mówię. Ktoś musi ci powiedzieć. Myślisz sercem, nie głową. Przechodzisz obok śladów, nie zauważając ich, jak na przykład tego wgniecionego kubka. Wysforowujesz się daleko przed resztę zespołu. Sam. To groźne nie tylko dla ciebie, naraziłeś innego członka grupy. Michaelson zgarbił się i ściszył głos. — Muszę znaleźć brata. Gdy położyła mu dłoń na ramieniu, wzdrygnął się. — Znajdziemy go — powiedziała Ashley. — Ale pracując zespołowo. Major dłuższą chwilę stał w milczeniu, po czym zrobił krok naprzód w taki sposób, jakby chodzenie sprawiało mu trudność. Odchrząknął, by przerwać niezręczną ciszę. — Jesteśmy prawie przy rzece. Ashley pokręciła głową i poszła za nim wokół następnego głazu. Im bliżej ryczącej wody, tym ścieżka była trudniejsza. Ostatnie metry do brzegu zagradzała sterta pereł jaskiniowych, przez które musieli dosłownie przepełznąć. Dotarli do rzeki umorusani w błocie. Między stromymi brzegami pędziła czarna spieniona woda. Musiała być mocno nasycona solą, bo mgła wodna kłuła w oczy.

Wilgotną chustką Ashley starła błoto z czoła i przysunęła usta do ucha Michaelsona, by przekrzyczeć szalejącą rzekę. — Nie próbowałby przekraczać rzeki sam. Skinął głową. — Może Ben i Villanueva mieli więcej szczęścia. Może powinniśmy… Przerwał mu krzyk, tak głośny, że przebił się przez łoskot wody. Jego echo wielokrotnie odbiło się od skalnych ścian. Popatrzyli na siebie zdumieni. — Co to było?! — zawołała Ashley. — Jakby doleciało zza rzeki! Michaelson spróbował przebić światłem reflektora mgłę unoszącą się nad nurtem. — Może to tylko echo — powiedział. — Nie sądzę. Zbieramy się! — Ashley odwróciła się i w tym momencie rozległ się następny krzyk. Urwał się tak samo nagle, jak zaczął. — Szybciej! Michaelson stał nieruchomo, kierując światło reflektora za rzekę. Ashley zgrzytnęła zębami i szarpnęła go za ramię. — Żołnierzu! Wiejemy stąd! ··· Ben podrapał się za uchem. Gdzie byli Ashley i Michaelson? On i Villanueva skończyli swoją część poszukiwań piętnaście minut temu. Komandos SEAL narzucił ostre tempo. Ben zawsze uważał, że jest w nie najgorszej formie, ale walcząc o dotrzymanie kroku Villanuevie, czuł się jak zreumatyzowana babcia. Jego udział w poszukiwaniach ograniczał się tak naprawdę do pokrzykiwania na komandosa, by zwolnił. Mimo wszelkich wysiłków nie znaleźli jednak śladu Hallowaya i wrócili do Lindy i Khalida bez żadnych wieści. Ben popatrzył w kierunku Villanuevy. Komandos krążył jak lew w klatce, z dłonią opartą na pistolecie w kaburze. Był napięty jak struna.

Najwyraźniej konieczność czekania na powrót drugiej pary była dla niego torturą. Ben także zaczynał się niepokoić. Powinni już tu być. Uderzył ręką w głaz, który przedtem badał światłem reflektora. Powinien był iść z Ashley. Wiedział znacznie więcej o jaskiniach od Michaelsona. A jeśli ona zniknie jak Halloway? — Ben, rzuć na to okiem! — zawołała Linda, która klęczała przy perle jaskiniowej o rozmiarach piłki plażowej. Podszedł i przykucnął. — Co jest? — Poświeć do środka. W małym kamieniu szczegóły są wyraźniejsze. — Lindo, czy to naprawdę dobry moment na oglądanie tego? — spytał, ale zrobił, o co poprosiła. — Popatrz na krawędzie oczodołów. — Z narastającego podniecenia Linda mówiła coraz szybciej. — Za bardzo wystają. I kanały słuchowe… są zbyt nisko na czaszce. — Popatrzyła na Bena błyszczącymi oczami. — To nie są ludzkie czaszki. Choć raczej należałoby powiedzieć: nie współczesnego człowieka. Wielkość puszki mózgowej wskazuje na zaawansowanego hominida, jest jednak zbyt wiele zniekształceń, bym mogła określić gatunek. Musi to zobaczyć Ashley. Ona będzie wiedziała. — Rozejrzała się. — Dlaczego tak długo nie wracają? — spytała, jakby czytała w myślach Bena. Ciszę jaskini rozerwał krzyk tak głośny, że oboje podskoczyli. Linda przysunęła się do Bena, jakby chciała poszukać ochrony w jego cieniu. Serce podeszło mu do gardła i tam się zatrzymało. Ashley! Villanueva stał nieruchomo, z podniesionym pistoletem. Przyciskaną do broni latarką oświetlał sobie pole ostrzału. Podszedł Khalid i Linda odsunęła się od Bena niczym księżyc przeciągany na inną orbitę, by skryć się w cieniu Egipcjanina. Kolejny krzyk. Ben podszedł do Villanuevy.

— Musimy do nich iść — powiedział. — Mają problemy. — Nie — odparł komandos. — Zostajemy tutaj. — Oszalałeś? Ktoś ich zaatakował! Twarz Villanuevy była nieruchoma jak kamienna maska. — Nie. Krzyk doleciał z dalszej odległości. Zza rzeki. — Skąd wiesz? Akustyka jaskini może mylić. — Wiem. — Villanueva wpatrywał się w ciemność. — Nie obchodzi mnie to. Idę sprawdzić, co z nimi. — Jeśli spróbujesz, strzelę ci w nogę. — Obojętność, z jaką komandos to powiedział, wskazywała, że nie żartuje. — Za kogo ty się masz? — Jestem najstarszym rangą oficerem obecnym na miejscu. Teraz ja wydaję rozkazy. — Ale… — Jesteśmy w wyznaczonym miejscu spotkania. Jeśli mają kłopoty, będą się kierować do tego punktu. Damy im dziesięć minut. — I co? Potem pójdziemy ich szukać? — Nie. Zawrócimy. — I zostawimy ich tu? Mowy nie ma! — Michaelson ma radio. Bez niego nie ma możliwości kontaktu z górą. Jeśli nie wróci za dziesięć minut, ewakuujemy się. Ben wbił wzrok w czarną zasłonę mroku, za którą mogły się dziać najgorsze rzeczy: Ashley biegnie, chowa się, ścigają ją śliniące się potwory; leży gdzieś, pokiereszowana i krwawiąca. Jakoś udało mu się jednak przez prawie dziesięć minut utrzymać gębę na kłódkę. Jeżeli ona nie wróci, do diabła z tym cholernym komandosem. W końcu Ben

wiedział, jak zadbać o siebie w jaskiniach. Villanueva opuścił rękę i ciemność wypełniło światło latarki. — Pakujcie się! — rzucił przez ramię. — Wyruszamy! Ben przestępował z nogi na nogę i próbował przewiercić wzrokiem mrok. — Chodźmy, panie Brust. — Komandos wskazał lufą karabinu kierunek. — Proszę nie utrudniać. Benowi przyszedł do głowy pomysł. — Zaczekajcie! Niech wszyscy zgaszą światła! — Słucham? — spytała drżącym głosem Linda. — Oszalałeś? — Zróbcie, co mówię. Jeśli nie będzie śladu świateł ich reflektorów, zwiejemy. Villanueva przyjrzał mu się, czujnie mrużąc oczy. — Minuta. Gdy zgasili reflektory, Linda przysunęła się jeszcze bliżej do Khalida. Obóz pochłonęła ciemność. Ben potrzebował kilku sekund, aby oczy przyzwyczaiły się do czerni, a powidok świateł wygasł na siatkówce. Gdy to nastąpiło, jedna strefa pozostała jaśniejsza — z lewej strony. Rozszerzone źrenice próbowały zdefiniować obiekt. Musiała to być jarząca się perła jaskiniowa. Po chwili blask przesunął się na sąsiednią perłę. Światło zbliżało się. — Ktoś idzie — powiedział z ulgą w głosie. — Wracają. — Ja też widzę! — zawołała Linda. Villanueva kazał zapalić światła i mrok został ponownie rozproszony mocnymi ręcznymi reflektorami. Po dwóch minutach zbliżające się przez ciemność podskakujące światła były wyraźnie rozpoznawalne.

Komandos cały czas stał z wycelowanym przed siebie pistoletem. — Stać! — krzyknął, gdy światła były blisko. — Zidentyfikować się! — A jak sądzisz? — odezwał się w odpowiedzi rozzłoszczony głos Ashley. — To tylko my, majorze — rozległ się głos Michaelsona. — Nie ma — To tylko my, majorze — rozległ się głos Michaelsona. — Nie ma obaw. Villanueva opuścił broń. Ashley szła zamaszystym krokiem, podążający tuż za nią Michaelson raz za razem spoglądał na rzekę za plecami. — Kto wpadł na ten genialny pomysł, by zgasić światła? — spytała gorzko Ashley. — Używaliśmy go jako latarni naprowadzającej. Przestraszyliśmy się, że coś się stało, i zaczęliśmy biec. O mało nie wpadłam w rozpadlinę. Linda wskazała kciukiem na Australijczyka. — Tylko was wyglądaliśmy — odparł Ben, kiwając głową w kierunku Villanuevy. — Po tym, jak rozległ się krzyk, nasz koleżka uznał, że jeśli się nie pokażecie, wracamy z podkulonymi ogonami na górę. — Co!? — Ashley była wściekła. Michaelson przerwał spór uniesieniem dłoni. — Prawidłowa decyzja. Myśmy mieli radio. Oni nie. — Ale zostawić was… — nie poddawał się Ben. Ashley w zadumie potarła skronie. Skinęła głową. — Miał rację. Następnym razem go słuchaj — powiedziała i przeszła obok niego. — No dobrze… musimy podjąć decyzję, czy iść dalej, czy wracać. Michaelson wystąpił. — Proponuję, żebym ja z Villanuevą przeszedł przez rzekę i się rozejrzał, a reszta została w ukryciu tutaj. Ashley pokręciła głową.

— Nie. Trzymamy się razem. Wiemy już, co się dzieje, gdy się rozdzielamy. — W takim razie musimy się ewakuować — stwierdził bez namysłu Michaelson. — Nie chcę narażać na ryzyko kolejnych cywilów. Halloway znał zagrożenie. — A gdyby to krzyczał ktoś z nas? — spytała Ashley; twarz miała ponurą. — Też by pan nalegał na wycofanie się? Major nie odpowiedział. — Tak sądziłam — rzuciła. — Halloway zasługuje na taką samą pomoc jak każdy. — Może być ranny albo nieprzytomny — wtrąciła się Linda, która milczała od chwili pierwszego krzyku. — Nie możemy odejść bez starannego przeszukania okolicy. Michaelson zamierzał oponować, ale Ashley uciszyła go uniesieniem Michaelson zamierzał oponować, ale Ashley uciszyła go uniesieniem dłoni. — Ponieważ zagrożone są nasze cywilne tyłki, to my podejmiemy decyzję, czy kontynuujemy, czy nie. Ben i Linda skinęli głowami. Khalid gapił się bez ruchu. — Według mnie powinniśmy iść dalej — oświadczyła Ashley. — Ktoś jest przeciw? Nikt się nie odezwał. — Świetnie. Chcę być po drugiej stronie za pół godziny. ··· Ashley chodziła wzdłuż brzegu rzeki. Villanueva rozebrał się do bielizny i ostrożnie wchodził do czarnej jak ropa naftowa wody. Drugi koniec liny, którą był obwiązany w pasie, biegł do brzegu. Michaelson obwiązał go wokół stalagmitu.

— Dawno byśmy już wszyscy przepłynęli — powiedziała Ashley. — Zabawa z linami to tylko strata czasu. — Nie — odparł Michaelson. — Prąd jest za mocny. Gdybyśmy próbowali przepłynąć, ktoś mógłby zostać zniesiony. — To zwiążmy się wszyscy liną. — Nie rozumiała, dlaczego major jest tak uparty. Nie docierało do niego, że każda stracona sekunda mogła oznaczać śmierć Hallowaya? Ben pokręcił głową i spróbował ułagodzić Ashley uśmiechem. — Za duże ryzyko zaplątania się, moja droga. Najlepszy sposób, by kogoś utopić. Głośny plusk, który rozległ się, gdy Villanueva zanurkował pod spienioną wodę, ponownie skupił uwagę wszystkich na rzece. Do wynurzenia się komandos pokonał pod wodą pół szerokości nurtu. Jego mocne ramiona zaczęły przecinać wodę zamaszystymi ruchami, mimo to prąd go znosił. Linda złapała dłoń Ashley. — Patrz! — pisnęła w panice, szczypiąc ją w przedramię. Ashley podążyła wzrokiem w górę rzeki, gdzie wskazywało wyciągnięte ramię koleżanki. Spienioną wodę cięła wysoka na ponad pół metra, nienaturalnie biała płetwa grzbietowa. Po chwili zniknęła. Na jej widok Benowi opadła szczęka. — Boże przenajświętszy! Michaelson miał rękę zaplątaną w linę zabezpieczającą Villanuevę. Próbował ją uwolnić, szarpiąc ciałem, ale lina mocno owijała mu talię. Udało mu się wyrwać na tyle, by rzucić strzelbę Benowi, który stał w pozycji pozwalającej na znacznie łatwiejszy strzał. — Użyj jej. Zanim ten stwór dotrze do Villanuevy.

Australijczyk przyłożył kolbę do ramienia i zaczął się rozglądać po wodzie. Gdy tuż pod nim z wody wynurzył się biały czubek, strzelił. Z wody wystrzelił mały gejzer. Prawie metr od płetwy. Pudło. — Cholera! — Ben przeładował, znowu strzelił i znowu spudłował. Villanueva, słysząc strzały, zatrzymał się w wodzie i odwrócił. Linda i Ashley zaczęły mu dawać znaki, aby uciekał na przeciwległy brzeg. — Ruszaj się! Spadaj stamtąd! — wrzeszczała Ashley. Płetwa grzbietowa ponownie wysunęła się z wody na metr, mniej więcej w połowie odległości między grupą a Villanuevą. Komandos zmierzał do przeciwległego brzegu; od gwałtownych uderzeń rąk i nóg woda wokół niego pobielała. Niestety, prąd go hamował i komandos zdawał się tkwić w wodzie unieruchomiony jak mucha w kropli żywicy. Zaciskając dłonie w pięści i próbując przesłać mu telepatycznie nieco siły, Ashley niemal straciła nadzieję, że komandos zdąży dotrzeć do brzegu. Płetwa gładko skręciła w kierunku człowieka. Ben ponownie uniósł strzelbę, zaraz ją jednak opuścił. — Niech to cholera! Nie mam z tego kąta czystego strzału. Jeśli nie trafię, mogę postrzelić Villanuevę. Ashley wyrwała mu strzelbę z rąk i przystawiła ją sobie do ramienia. Gdy pociągnęła za spust, kolba z potężną siłą uderzyła ją w ramię. Jej pierwszy strzał wyrwał kawałek płetwy. Wycelowała niżej, w korpus pod płetwą. Tym razem gejzer wody był czerwony. Płetwa pochyliła się na bok, po czym zniknęła pod wodą. Ashley zazgrzytała zębami. Co będzie, jeżeli zraniony stwór nagle wyskoczy z wody i zaciśnie zęby na komandosie? Obserwowała, mocno przyciskając kolbę do ramienia, jak Villanueva dopływa do brzegu i wdrapuje się po śliskiej skale. Gdy rozległy się radosne okrzyki, odmachał ręką, po czym ruszył w górę rzeki. — Zdawało mi się, że nienawidzisz broni — powiedział Ben, wyjmując strzelbę z drżących rąk Ashley.

Zatarła dłonie. — Żeby czegoś nienawidzić, trzeba to znać. Bez słowa skinął głową. Ashley nie sprawiała wrażenia, by chciała rozwijać temat. Villanueva odwiązał opasującą go linę i zamocował ją do grubego Villanueva odwiązał opasującą go linę i zamocował ją do grubego stalagmitu. Michaelson naciągnął swój koniec. Między dwoma stalagmitami powstała przeprawa linowa. Obaj pracowali, jakby nic się nie wydarzyło. Jakby jednego z członków zespołu nie próbował właśnie połknąć stwór z nocnych koszmarów. Michaelson sprawdził zamocowanie liny, kilka razy nią szarpiąc. Zadowolony z wyniku, odwrócił się do pozostałych. — No to możemy pokonać rzekę. Ashley wzięła głęboki wdech i spróbowała uspokoić łomoczące serce. Najlepiej będzie mieć to od razu za sobą. Musiała kierować wyprawą i znaleźć jej zaginionego członka. Za pomocą karabińczyków mocowali do liny uprząż biodrową i zwisając na rękach, przesuwali się po niej. Po drodze Ashley starała się nie patrzeć w dół. Wysokość nad wodą nie była duża, ale myśl, co może czyhać pod czarnym lustrem, paraliżowała. Villanueva, ponownie w kombinezonie, pomógł zejść Ashley na brzeg. Czuła, że lekko drży mu ręka. Nie wiadomo, czy z powodu niskiej temperatury wody, czy odreagowywał szok po zagrażającej życiu sytuacji. — Dziękuję — rzucił z lekko zażenowanym spojrzeniem. — Jestem pani dłużnikiem.

Chciała odpowiedzieć, ale odwrócił się plecami i skupił na Michaelsonie, który jako ostatni pokonywał rzekę. Gdy major postawił stopy na skalistym brzegu, Ashley kazała się wszystkim zebrać. — Ta część jaskini jest znacznie mniejsza, zbadamy ją więc całą grupą. Ruszajmy. Miejcie uszy i oczy otwarte. Cokolwiek spowodowało te wrzaski, ciągle jeszcze może tu być. ··· Cóż za daremny trud, myślał Khalid. Małym nożykiem wydłubywał sobie czarny muł spod paznokci. Halloway na pewno nie żył. Kiedy dotrze to do tych cholernych idiotów i będzie można iść dalej? Przyglądał się komandosowi badającemu kornikowy kanał, który odkryli. Nie znaleziono śladu zaginionego członka zespołu. Szukali za każdym kamieniem i zajrzeli w każdą czarną szczelinę. — To bezcelowe — rzekł Villanueva, świecąc latarką w kornikowy kanał. — Od lat nikt tędy nie przechodził. Spójrzcie na warstwę mułu przy wlocie. Żadnych śladów stóp ani kółek transportera. Ashley przykucnęła obok niego i wbiła palec w muł. — Masz rację. Gdyby ktoś tu wchodził, byłyby ślady. — Wstała i popatrzyła na pozostałych. — Musi być inne wyjście, którego nie zauważyliśmy. — Może — odparł Khalid. Jak miał obudzić zespół i nakłonić go do powrotu do zasadniczego zadania? Niezależnie od tego, czy znajdą Hallowaya, czy nie, miał zadanie do wykonania. — Może pochwycił go prąd rzeki i zniósł daleko stąd? Michaelson pokręcił głową. — Nie. Krzyk doleciał z miejsca znajdującego się daleko za brzegiem. Zgadzam się z Ashley. Musi być inne wyjście. Egipcjanin zasłonił twarz, by inni nie dostrzegli na niej wyrazu pogardy. — Uważam, że zanim odejdziemy, ktoś powinien zbadać ten tunel — powiedziała Ashley. — Tak dla pewności. Ktoś na ochotnika?

Villanueva natychmiast zaczął wyciągać z plecaka transporter. — Ja pójdę. — Tylko ostrożnie. Sprawdź, na co wychodzi ten kanał, i wracaj. Żadnych jednoosobowych akcji. Komandos skinął głową i zniknął w dziurze. Ashley popatrzyła na zegarek. Zdenerwowany kolejnym opóźnieniem Khalid przewrócił oczami i podszedł do siedzącej na skale Lindy, która ciasno obejmowała się ramionami. Usiadł obok. — Sądzisz, że go znajdziemy? — spytała cicho. — Nie. Bez względu na to, co sądzi major, uważam, że porwała go rzeka. Wzdrygnęła się. Domyślał się, co jej chodzi po głowie. Płetwa grzbietowa była biała niczym ciało czerwia. Jakby upiorny rekin przybył porwać ich dusze. Khalid wiedział, jak radzić sobie ze skałami i ludźmi, ale tutejsze stwory… najpierw głowonóg, który próbował odgryźć mu rękę, teraz potwór w wodzie… Od samego widoku płetwy przeszły go ciarki. Jakby przyroda chciała im zademonstrować, jacy są malutcy. W dzieciństwie słyszał o burzy piaskowej w Syrii; zasypała obóz, w którym mieszkała jego matka. Zabiła wszystkich. Ludzie nazwali ją czarną ręką Allaha, on wiedział jednak, że to nieprawda. To była jedynie Natura, obojętny Bóg, nieinteresujący się planami człowieka. Każdy był bezbronny wobec jej okrucieństwa. A Khalid nienawidził być bezbronny. — Ten rekin albinos był ogromny — odezwała się Linda, zapatrzona — Ten rekin albinos był ogromny — odezwała się Linda, zapatrzona w rzekę. — Aby tego typu drapieżnik mógł przeżyć, tutejszy ekosystem wodny musi być znacznie większy, niż możemy sobie wyobrazić. Gdyby nie Halloway, chętnie zatrzymałabym się na dłużej i przeprowadziła kilka testów. Khalid skrzywił się i pomasował przedramię w miejscu, gdzie ukąsił go amonit.

— Ja wolałbym unikać tego ekosystemu i trzymać się suchego lądu. — Coś znalazłem! — zawołał Ben. Khalid wykręcił szyję, by popatrzeć w jego kierunku. Australijczyk stał przy ścianie jaskini z zapałką w ręku. — Co jest, Ben? — spytała Ashley. — Znalazłem drugie wyjście. ··· Kogo on próbował omamić? Ashley przyglądała się wąziutkiej szczelinie w zacienionym skalnym wyłomie. Sięgała od podłoża do sklepienia, miała jednak tylko góra trzydzieści centymetrów szerokości. Łatwo było jej nie zauważyć. — Nikt się tu nie zmieści — stwierdziła. — Jest za wąska. — Nie, zmierzyłem ją. — Czym? — Butem. Uniosła pytająco brwi. — To taka orientacyjna zasada speleologów — wyjaśnił Ben. — Jeśli jest szerzej niż długość buta, człowiek może przejść. — Nie sądzę. Zwłaszcza Halloway. Kawał z niego chłopa. — Miałby ciasno, ale na pewno by przeszedł. — Poza tym kto wie, czy po tamtej stronie cokolwiek jest? W odpowiedzi Ben przystawił do szczeliny zapaloną zapałkę. Płomień odchylił się od otworu. — Ciąg powietrza — stwierdził. — Wieje stamtąd. Ashley przyglądała się migoczącemu płomykowi. Być może…

Jej uwagę przykuło jakieś skrobanie dochodzące z kornikowego tunelu za plecami. Z wylotu wysunęły się nogi. Villanueva. Wstał i wytarł dłonie o kolana. — Zablokowane — powiedział, lekko dysząc. — Mniej więcej trzydzieści metrów od wejścia tunel jest zasypany przez skalne osuwisko. Cholernie dużo czasu zajęło mi wycofanie się. Ashley zaklęła. Pozostawał tylko jeden sposób. Podeszła Linda i zajrzała w wąską szczelinę. — Halloway wybrałby tę drogę? — spytała z wyraźnym niepokojem. — Z jakiego powodu miałby przekraczać rzekę? — Na przykład gdyby coś go zaatakowało — odparł Villanueva. — Coś, z czym nie był w stanie sobie poradzić. Próbowałby to odciągnąć. Żeby nie zaskoczyło nas tak jak jego. — Dlaczego tak uważasz? — spytała Ashley. Komandos popatrzył jej w oczy. — Bo ja bym tak zrobił. — Co proponujesz? — spytała, zagryzając wargę. — Próbuje sprawić, byśmy zyskali czas na ucieczkę. Powiedziałbym: wykorzystajmy to. Ashley zamknęła oczy. Ostatnią rzeczą, jaką chciałaby zrobić, było pozostawienie Hallowaya samemu sobie. — Spójrzcie na to! — zawołał Ben, który badał podłoże w głębi szczeliny. Gdy Ashley podchodziła, wyciągnął ku niej dłoń. Cała była pokryta krwią. Świeżą. — Przechodził tędy… — mruknęła Ashley. — Niedawno temu. — Odwróciła się do Villanuevy. — W dalszym ciągu uważasz, że powinniśmy się wycofać?

— Pani tu dowodzi — odparł, zaciskając szczęki. — Więc kto pierwszy? — spytał Ben. — Powinniśmy się pospieszyć. Ashley westchnęła. Najwyraźniej Ben był głuchy na ich dyskusję. — Sprawa jest bardziej skomplikowana — powiedziała. — Słucham? Jesteśmy tuż za nim. — Villanueva uważa, że Halloway próbuje coś od nas odciągnąć. — Albo jest ranny! — niemal wrzasnął Ben i chwycił ją za ramię. — I szuka schronienia. Ash, przysięgam, on jest tuż przed nami. Nie możemy go zostawić. Potarła zmęczone oczy i pokiwała głową. — W porządku. Przechodźmy. · · · Linda stała w samej bieliźnie przy ścianie i drżała z zimna. Za radą Bena zdjęła plecak i kombinezon. Mniej rzeczy, które mogłyby się zahaczyć, powiedział. Zmniejsza przekrój sylwetki. Wzdrygnęła się. Jak ona się wciśnie w to ucho igielne? Skalne ściany wypchną jej całe powietrze z płuc. Czekali, aż Ben da znak, jaki rezultat przyniósł jego zwiad. Wepchnął Czekali, aż Ben da znak, jaki rezultat przyniósł jego zwiad. Wepchnął się w czarną skałę przed trzema minutami. Ashley i Michaelson stali po obu stronach wejścia i słuchali. — Przeszedłem! — krzyknął, wywołując wielokrotne echo. — Przejście po dwóch metrach się rozszerza w przyzwoitych rozmiarów tunel. Bułka z masłem. Tylko parę centymetrów wąskiego pod sam koniec! Ashley popatrzyła na grupę. — Poślę jako następnego Villanuevę. Jest z nas najszerszy. Jeśli przejdzie, wszyscy przejdziemy. Nikt nie oponował. Linda wstrzymała oddech w nadziei, że komandosowi SEAL nie uda

się przejść — nie musiałaby wtedy stawiać czoła ciśnieniu ścian. Gdy doleciał do nich radosny okrzyk Bena, jej nadzieja się rozwiała. — Przeszedł! Trochę podrapał sobie klatkę piersiową, ale nic złego się nie stało. Ashley zatarła dłonie. — No dobrze. Ruszamy się! Następny był Khalid. Zanim wyruszył, ścisnął dłoń Lindy, nie wiadomo jednak, czy to do niej dotarło. Obserwowała, jak obwiązany liną w pasie Egipcjanin znika. Po jego przejściu zamierzali za pomocą tej liny przeciągnąć bagaże. — Załatwione! — krzyknął po chwili Ben. — Dawajcie bagaże! Przeciągnięcie plecaków i broni na drugą stronę zajęło długie dziesięć minut. — Ostatni! — zawołała w końcu Ashley i odwróciła się do Lindy. — Teraz ty. Ta zamarła ze wzrokiem wbitym w szczelinę. Próbowała zmusić nogi do ruchu, ale nie chciały słuchać. Serce waliło jej tak głośno i tak gwałtownie dyszała, że ledwie słyszała, co się do niej mówi. — Lindo? — Ja… nie… nie podołam. — Oczywiście, że podołasz. Villanueva jest dwa razy większy od ciebie. Linda pokręciła głową i z trudem przełknęła ślinę. Ledwie mogła mówić przez zaciśnięte gardło. — Nie. Nie poradzę sobie. Jest za ciasno. Ashley podeszła i objęła ją. Linda dygotała w niemożliwy do opanowania sposób. — Nie możemy cię zostawić. — Ashley mocniej ją przytuliła. — Coś ci powiem. Pójdę z tobą. Będę tuż za twoimi plecami. Poradzisz sobie. —

Zrobiła krok, zmuszając Lindę do ruchu. — Spró… spróbuję. Trzymaj mnie jednak za rękę. Nie puść. — Na końcu głos się jej załamał. — Nie martw się. Zrobimy to razem. Linda spróbowała się uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło. Usta miała tak suche i chropawe, jakby wsypano jej do gardła wiadro piasku. Na szczęście dłoń Ashley nakłaniała ją do działania. — Trzymaj głowę tak, żeby czołówka świeciła do przodu — powiedziała. — Oprzyj plecy o lewą ścianę. Zdaniem Bena jest gładsza. Potem po niej suń. Linda wsunęła lewy bark w szczelinę. Jedną nogę miała wyprostowaną, drugą lekko zgiętą w kolanie. Wciskając się centymetr po centymetrze w otwór, próbowała opanować paniczne łopotanie serca i skupiać się wyłącznie na ruchu naprzód, gdzie migotało rozproszone światło płynące zza załomu skały. Czekano na nią kilka kroków dalej. Szczelina pochłonęła ją. Ściany napierały tak ciasno, że nie mogła odwrócić głowy, by spojrzeć na pełznącą z tyłu Ashley. Mogła jedynie przesuwać lewą nogę do przodu i ciągnąć za nią ciało. Liczyła każdy ruch, by myśleć o czymś innym. Taka sztuczka z terapii. — Świetnie sobie radzisz — powiedziała Ashley i ścisnęła jej stopę. — Jeszcze kawałek. Pięć… sześć… siedem… Oddech nabrał równomiernego rytmu. Jeden wdech na jeden ruch. Linda widziała już koniec wąskiego przejścia, a dalej twarz obserwującego ją człowieka. — Dobra dziewczynka… — powiedział Ben. — Doskonała robota. Jeszcze kawałek i po wszystkim. Na ustach Lindy pojawił się cień uśmiechu. Poradzi sobie! Osiem… dziewięć… dzie… Lewa stopa przesunęła się do przodu. Nagle jednak klatka piersiowa zablokowała się między ścianami. Z ust Lindy wydobył się cichy pisk. Spanikowana, spróbowała pchnąć tułów do przodu, tylko

się jednak bardziej zaklinowała. Szarpnęła się w tył, by się uwolnić, nic to jednak nie dało. Proszę, tylko nie w ten sposób! Nie pozwól mi tak umrzeć. Zaczęła oddychać spazmatycznie, zaraz zemdleje. — Lindo… — powiedziała Ashley. — Nie zatrzymuj się teraz. Prawie przeszłaś. — Utknęłam… — Ben! — zawołała do przodu Ashley. — Linda się zablokowała. — Niech to cholera! Dajcie więcej światła! W dwie sekundy szczelina wypełniła się jaskrawym blaskiem. — Widzę, co się dzieje — odezwał się po chwili Ben. — Posłuchaj mnie, Lindo. Wyciągnij rękę do przodu. Podaj mi ją. O tak… trzymam cię. Jak doliczę do trzech, wypuść całe powietrze z płuc, skurcz klatkę, a ja cię wyciągnę. — Nie… — szepnęła Linda i zamknęła oczy. Ledwie mogła złapać powietrze. — Utknę jeszcze bardziej. W ogóle nie będę mogła oddychać. Cisza. Pat. Linda poczuła, jak Ben puszcza jej dłoń i przejmuje ją kto inny. Poznała ten chwyt. Ta sama dłoń pomogła jej pokonać wiele innych przeszkód. Khalid, jej jaskiniowy partner. — Lindo, wiesz, że cię nie zawiodę — odezwał się Egipcjanin spokojnym, dodającym pewności głosem, niemal jakby zamierzał ją zahipnotyzować. — Znasz siłę moich ramion. Zrób, jak mówi Ben. Pociągnę cię do siebie. Zaufaj mi. Serce Lindy łomotało. Otworzyła oczy; punkciki światła rozrosły się w małe konstelacje. Wiedziała, że lada chwila zemdleje. Pokiwała głową. — Ufam ci. — Gdy doliczę do trzech — powiedział Ben zza pleców Khalida. — Raz… dwa… trzy!

Linda wypchnęła całe powietrze z protestujących przeciwko temu płuc. Jej ramię zostało szarpnięte do przodu, ciało przesunęło się dwadzieścia pięć centymetrów, zanim ponownie utknęło. Po policzkach Lindy popłynęły łzy. A więc tak umrze… Jej ramię przeszył nagły ból. Ponownie została szarpnięta z siłą, która o mało nie wyrwała jej ręki ze stawu barkowego. Krzyk bólu sprawił, że z płuc wyleciały resztki powietrza. Wystarczyło. Wystrzeliła ze szczeliny jak korek ze wstrząśniętej butelki szampana. Była wolna. ··· — Wszystko w porządku z Lindą? — spytała Ashley, wysuwając się ze szczeliny. Khalid trzymał biolożkę w ramionach. Ben skinął głową. — Tak sądzę. Jest tylko lekko wstrząśnięta. Bark będzie ją bolał jak cholera, ale nic jej nie będzie. — No to jeszcze tylko Michaelson. Chcę, by w chwili, gdy się pojawi, wszyscy byli gotowi do dalszej drogi. — Halloway szedł tędy! — zawołał Villanueva, który przykucnął kilka metrów dalej. Poświecił na swój wysoko uniesiony palec. Był cały we krwi. Skierował światło reflektora w głąb tunelu. — Krew jest dalej. A więc Halloway wciąż uciekał. — Chcę, by wszyscy zostali uzbrojeni — powiedziała cicho Ashley. — Natychmiast! Na drapiący odgłos za plecami gwałtownie się odwróciła. Ze szczeliny wypełzał Michaelson w lekko rozdartym podkoszulku. Ruchem ręki dała znak, by wszyscy podeszli. — Zbierajcie sprzęt! Wyruszamy za dwie minuty. Każdy ma mieć strzelbę albo pistolet gotowy do strzału.

— A może powinniśmy opuścić to miejsce? — spytała Linda. Policzki miała mokre, jej głos jeszcze drżał. Ashley położyła dłoń na jej ramieniu. — Zaszliśmy za daleko. Musimy się trzymać razem. Linda odetchnęła głęboko, jakby chciała wziąć się w garść. — Masz rację — powiedziała znacznie pewniejszym głosem. Ashley ścisnęła jej ramię, po czym spojrzała na pozostałych. — W drogę. Grupa bez dyskusji ruszyła tunelem. Villanueva i Ben szli jako pierwsi, wyprzedzając resztę o kilka metrów. — Nie oddalaj się z zasięgu wzroku! — zawołała Ashley, gdy Ben zbytnio się rozpędził. — Twórzmy połączoną grupę. Doszli do rozwidlenia kanału. Villanueva wskazał reflektorem drogę. — Ślad krwi biegnie tędy! Ashley machnęła pistoletem, by szli zgodnie ze wskazaniem. Za każdym zakrętem spodziewała się ujrzeć nieruchome ciało Hallowaya. Poruszali się coraz szybciej i wkrótce grupa zaczęła napierać na obu prowadzących. — Siedzisz mi na plecach, kobieto… — syknął Ben w którymś momencie. — Hallowayowi nie pomoże, jeżeli spadniemy w przepaść. — Przepraszam, ale tyle tu krwi… — Idziemy tak szybko, jak pozwalają na to względy bezpieczeństwa. Villanueva przerwał im dyskusję energicznym ruchem ręki. Wskazał za następny zakręt. Ashley ostrożnie podeszła i wyjrzała zza węgła. Tunel przechodził w dużą jaskinię. — Uważam, że powinienem pójść dalej sam — powiedział komandos.

— Sprawdzić teren. — Nie tym razem. Chcę, by zespół trzymał się blisko. Będzie więcej oczu do pilnowania pleców i palców do pociągania spustów, żeby chronić te plecy. Villanueva wzruszył ramionami. Weszli do jaskini jako zwarta grupa. Światła reflektorów rozchodziły się jak szprychy koła. Była podobna do innych napotykanych po drodze — na dnie stały stalagmity, ze sklepienia zwisały stalaktyty. Różnica była jedna. Ashley starła z powieki płatek śniegu. — Cholera. Pada tu śnieg. W snopach światła widać było chmury opadających łagodnie płatków. Linda wyciągnęła dłoń, by złapać jeden z nich. — Nie jest zimny ani mokry. Ben podszedł do Ashley, roztrącając chmurę „śniegu”. — To źle. — Dlaczego? — To nie śnieg, lecz kryształy gipsu. — Światłem reflektora wskazał na zwisające ze sklepienia girlandy gipsowych kryształów, ułożone w zawijasy przypominające pięciometrowe białe kandelabry. — To bardzo kruche, delikatne twory. Ciepło ciała może osłabiać ich strukturę i powodować odrywanie się tych kryształów. Ashley strzepnęła płatki z ramienia jak łupież. — W dalszym ciągu nie rozumiem, w czym zagrożenie. — Skoro doszło do tak intensywnego opadania płatków, to znaczy, że niedawno musiało tędy przejść coś, co wyemitowało sporo ciepła. Coś o ciele dużo większym niż jeden ranny komandos.

Oczywisty wniosek sprawił, że Ashley szeroko otworzyła oczy. — Nie jesteśmy tu sami. ··· Chmura płatków gipsu gęstniała. Drgające światła rozbiegały się we wszystkich kierunkach, cienie skakały i pełzały. Ashley poprawiła chustkę, którą zawiązała sobie na ustach, by nie wdychać gipsu. Byli zamaskowani jak zgraja bandziorów skradających się do niczego nieświadomej ofiary. Villanueva w dalszym ciągu prowadził, nisko przykucnięty przeskakiwał z jednego dającego ukrycie miejsca do następnego, po czym dawał znak, że droga wolna. Nie rozmawiano zbyt wiele z obawy przed tym, co mogło czyhać w następnym cieniu. Ben szedł obok Ashley ze skierowaną do przodu lufą strzelby. Poświecił im pod nogi. — Ślad krwi robi się coraz cieńszy — szepnął. Ich wieczorny raport do bazy Alfa był już spóźniony o godzinę, nie Ich wieczorny raport do bazy Alfa był już spóźniony o godzinę, nie mogli jednak przerwać poszukiwań. Pół godziny zajęłoby odwinięcie elementów radia z wodoodpornego opakowania, poskładanie go i złożenie raportu. A mieli coraz mniej czasu. Uwagę Ashley ściągnęło gorączkowe posykiwanie Villanuevy. Wszyscy zamarli przykucnięci, tylko ona stała. Ben pociągnął ją w dół i przytrzymał. Komandos SEAL, przykucnięty u podstawy wielkiego głazu, trzymał palec przy ustach i dawał Ashley znak, by podeszła… po cichu. Zrobiła, co jej kazano. Villanueva przystawił usta do jej ucha. — Jesteśmy po przeciwległej stronie jaskini — powiedział

pospiesznie. — Są dwa punkty wyjścia. Duży tunel i mały kornikowy kanał. — No i? Chodźmy. Gdzie podąża ślad krwi? Pokręcił głową. — Nie mam pewności. Muł jest zbyt rozpaćkany, żeby dało się dostrzec wyraźny ślad. — Więc sprawdźmy obie drogi. — Chwileczkę. Nie dlatego panią wezwałem. — Wskazał za głaz. — Proszę wystawić ucho za róg i posłuchać. Ashley uniosła brwi, ale wyjrzała zza głazu. W ścianie przed sobą ujrzała tunel o chropawych ścianach, podobny do tego, jakim przyszli do jaskini. Z początku nie słyszała niczego poza własnym zdyszanym oddechem. Może nie miała tak dobrego słuchu jak Villanueva, jednak gdy odwróciła się do niego, by wyjaśnił, o co chodzi, usłyszała. Trzaski i chrzęsty, jakby ktoś chodził po suchym chruście. Do tego gardłowe siorbanie. Przeszedł ją dreszcz. Odgłosy bez najmniejszej wątpliwości dochodziły z tunelu. Uniosła reflektor, by go oświetlić, ale Villanueva ściągnął jej ramię w dół.— Nie — syknął. — Cokolwiek tam jest, nie wie o naszej obecności. — Może to Halloway — powiedziała, sama jednak w to nie wierzyła. — Bzdura — odparł komandos. — Więc co robimy? Siedzimy i czekamy? Za ich plecami rozległo się ostre kichnięcie. Ashley odwróciła się gwałtownie. Khalid przepraszająco wzruszył ramionami, wskazując na opadające płatki. Drugą rękę przyłożył do nosa, żeby zapobiec kolejnemu kichnięciu. Ashley wstrzymała oddech i odwróciła się do Villanuevy. — Już nic nie słyszę — szepnęła. Komandos skinął głową. Miał zamknięte oczy. — Ja też nie. Cholera! Cokolwiek kryło się w tunelu, wiedziało już o ich obecności.

Nie było sensu się chować. Ashley wstała i wyciągnęła przed siebie trzymany oburącz pistolet. — Ben, Villanueva, idziecie ze mną. Michaelson, pan zostaje ukryty za skałą z pozostałą dwójką. Michaelson wystąpił krok do przodu. — To jest sprawa wojskowa. Pani powinna tu zostać. Tak będzie bezpieczniej. Ja pójdę z Villanuevą i Benem. — Nie — odparła Ashley, sprawdzając pistolet. — Chcę mieć pana tutaj. Do zabezpieczenia tyłów. I ochrony reszty grupy. Może będziemy musieli się szybko wycofać. Czekała, aż major przemyśli jej decyzję. Najwyraźniej uznał, że jest sensowna, skinął bowiem głową. — Bądźcie ostrożni. Ashley odbezpieczyła pistolet. — Idziemy. Grupa podeszła do frontu głazu, wszyscy kierowali lufy na wylot tunelu. — Jeśli o mnie chodzi, proponowałbym otworzyć ogień — rzekł cicho komandos. — Wpakować, ile się da, w tunel, a potem zadawać pytania. — Nie — syknęła w odpowiedzi Ashley. — W środku może być Halloway. Villanueva uniósł strzelbę. — Wykorzystajmy przewagę, póki ją mamy. Ashley odepchnęła ramieniem jego broń i wyszła naprzód. — Halloway! — zawołała. — Jeśli jesteś w środku, daj nam jakiś znak! Nie było żadnej odpowiedzi. — Zadowolona? — Trudno było nie dosłyszeć satysfakcji w głosie komandosa. Opuścił głowę tuż nad strzelbę i patrzył przez celownik. Gdy zaczął strzelać do wnętrza tunelu, jaskinię wypełnił ogłuszający łoskot.

Nawet gdy strzały przestały padać, dudnienie w uszach się utrzymywało. Z wylotu tunelu wydobywały się kłęby dymu i skalnego pyłu. Ben ustawił w reflektorze wąski snop światła, by oświetlić głębsze partie tunelu, nic to jednak nie dało. — Cholera! Z wylotu tunelu doleciało przeciągłe wycie przypominające lament drapieżnego ptaka, znacznie jednak bardziej gardłowe i chrapliwe. Ashley mimowolnie się skuliła. Pierwotna część jej osobowości nakazywała ukryć się albo uciekać, ale ona siłą woli zmusiła się do uklęknięcia i uniesienia pistoletu. Coś małego wytoczyło się z tunelu. — Jezusmarianiechtojasnacholeradokur… — zaklął Villanueva i cofnął się o krok. Był to Halloway. Jego głowa. Odcięta głowa byłego komandosa SEAL wyturlała się i zatrzymała metr od nich. Martwe oczy patrzyły w górę, na powiekach delikatnie osiadały płatki gipsu.

14.

Jason opadł na krzesło i westchnął wystarczająco głośno, aby ściągnąć na siebie uwagę swojej „opiekunki do dziecka”. Czekał już pięć minut. Pięć minut! Spóźni się na trening karate. Roland podniósł wzrok znad papierów; okulary zsunęły mu się na czubek długiego nosa. — Jasonie! Jeszcze tu jesteś? Sądziłem, że już poszedłeś na salę gimnastyczną. — Wie pan, że nie mogę. — Chłopiec podkreślał każdą sylabę. — Dlaczego?

Jason przewrócił oczami. — Doktor Blakely zapowiedział, że nie mogę opuszczać budynku bez opieki. — Zmarszczył twarz i naśladując nosowy głos Blakely’ego, dodał: — Dla mojego bezpieczeństwa. — No tak, to rzeczywiście niemądre. Sala gimnastyczna jest tuż obok. Bądź dobrym chłopcem i skocz tam sam. Została mi gigantyczna sterta raportów do zarchiwizowania. Twarz Jasona się rozpromieniła. Tak jest! Odsunął krzesło, głośno drapiąc nim o podłogę, skoczył na obie nogi, jakby zwolniła się w nim napięta sprężyna, i pomknął do wyjścia na korytarz. Pognał nim i po chwili był na zewnątrz. Nie czuł, jak o nogi obija mu się torba gimnastyczna. Dziesięć metrów do sąsiedniego budynku pokonał w sprinterskim tempie. Porucznik Brusserman prawdopodobnie już czekał. Zaraz za drzwiami na salę owionęły go typowe zapachy: przepoconych dresów, pasty do podłogi, którą konserwowano boisko do koszykówki, środków dezynfekujących. Rozejrzał się w poszukiwaniu porucznika Brussermana, nigdzie go jednak nie dostrzegał. Przeszedł przez salę ku przebieralni. Zatrzymał się na chwilę, by popatrzeć na mecz koszykówki jeden na jednego, odbywający się na boisku. Rozpoznał majora Chana, z którym poprzedniego dnia pływał na łódce. Major dał znak, że bierze czas, i podszedł do Jasona. Był zdyszany i mówił między kolejnymi haustami powietrza. — Cześć, dzieciaku. Dzwonił porucznik z informacją, że nie uda mu — Cześć, dzieciaku. Dzwonił porucznik z informacją, że nie uda mu się dziś przyjść. Przeprasza i zapewnia, że jutro na pewno będzie. — Major zamarkował cios bokserski i wrócił do przerwanej gry.

Chłopiec posmutniał. — Co w takim razie mam… — Nie uzyskał odpowiedzi, major bowiem był już z powrotem w grze i musiał się bronić. O rany! Co teraz? Jason nie miał ochoty wracać do Rolanda. Musiałby siedzieć i przeglądać nudne czasopisma o życiu żołnierzy marynarki wojennej. Pchnął drzwi i wyszedł na zewnątrz. Minęła go grupa naukowców w białych kitlach zdążających do swoich kwater. Śmiali się i wymieniali żartami. Jason usiadł na schodach i zaczął szukać w torbie czegoś, czym mógłby się zająć. Game boy? Zmarszczył nos. Nudy. Zacisnął dłoń na komiksie ze Spidermanem… Już go czytał. Przeglądał dalej zawartość torby. Zabrzęczało kilka monet, wypadła paczka gumy do żucia. Podniósł ją i wsunął do bocznej zewnętrznej kieszonki torby. Wyczuł schowany w niej twardy, okrągły przedmiot. Wyciągnął go. O tak! Stary czerwony fajerwerk. Ze względu na kulisty korpus, z którego lont wystawał niczym ogonek wiśni, i silny huk, jaki wywoływał, zwany „wiśniową bombą”. Uśmiechnął się na myśl, jak zamienił się na nią z Billym Sandersonem za komiks z X-menami. Niemal zapomniał o tym cudeńku. Rozejrzał się ze złośliwym błyskiem w oku i pomyślał, czy nie wymknąć się dalej na teren i wypróbować, jak działa. Zza rogu wyszedł naukowiec w białym kitlu. Szedł w jego kierunku, więc Jason szybko schował fajerwerk. Może lepiej będzie zaczekać do powrotu do Stanów. Gdyby mama dowiedziała się o tym skarbie… Nie, lepiej być ostrożnym. Zasunął suwak torby, ciągle bez pomysłu, co robić z wolnym czasem. Wstał, zszedł ze schodów i przełożył torbę do drugiej ręki. Zza rogu baraku wyszła grupa oficerów — jeden z tyloma orderami, że pod ich ciężarem słoń by się załamał. Wysoko odznaczony mężczyzna zdjął czapkę i wytarł chustką czoło. — Zawsze tu tak cholernie gorąco? — spytał.

— To nie temperatura, lecz wilgotność — odparł jeden z towarzyszących mu wojskowych. — Temperatura, poruczniku — odparł autorytatywnie człowiek z medalami. — Tak jest! Oczywiście, admirale. Jason zamarł jak zahipnotyzowany. Był pod wrażeniem, jaki strach był w stanie wywołać ów człowiek. — Więc gdzie jest ten Blakely? — spytał admirał i założył czapkę. — Tędy, admirale. — Porucznik poprowadził grupę dalej. Rany! Musiało się dziać coś ważnego. Jason wyjrzał za róg. Mężczyźni zniknęli w jednym z betonowych budynków. Znał go. Centrum komunikacyjne. Był tam trzy razy — na dwuminutowych porannych rozmowach z mamą. Zwykle ograniczały się do jej pytań — czy jest posłuszny opiekunom — miło było jednak posłuchać jej głosu przebijającego się przez elektroniczny szum. Podrapał się za uchem, ciekaw, czego obwieszony metalem dowódca chce od doktora Blakely’ego. Wydął wargi. Może mógłby się dowiedzieć. Mama zawsze zabraniała mu podsłuchiwać, ale szkoda tracić okazję. A może dowie się przy okazji czegoś o matce? Wyszedł ostrożnie za róg i skradając się, podszedł do drzwi. Nikogo nie zobaczył. Sandy — sekretarki — nie było za biurkiem. Co za szczęście! Wślizgnął się do środka. Gdy sięgał do drzwi prowadzących do głównego korytarza, gałka się przekręciła i je otworzono. W progu stała Sandy z filiżanką kawy w dłoni. — Jason! — powiedziała z szerokim uśmiechem i zsunęła za ucho lok blond włosów. — Nie wiedziałam, że wpadniesz.

Zagryzł wargę i cofnął się o krok, gotów uciekać. Odchrząknął. — Eee… chciałem tylko coś powiedzieć doktorowi Blakely’emu. Sekretarka odstawiła filiżankę i wyciągnęła z paczki nowego papierosa. — Przykro mi, skarbie, ale doktor jest zajęty. Może ja mu przekażę? — Nie! Bo to… wie pani… — dukał przerażony Jason. — Sprawa… osobista. Prywatna. Sekretarka wydęła wargi, zaraz jednak się uśmiechnęła. — Rozumiem. W takim razie usiądź i zaczekamy, aż doktor Blakely będzie wolny. Chłopiec skinął głową, chociaż wcale mu nie zależało na rozmowie z nim. Może powinien powiedzieć, że porozmawia z doktorem później, i wyjść. Tak byłoby najsprytniej. Okazało się jednak, że jego usta mają własną koncepcję. — Muszę skorzystać z toalety. — No cóż, mój drogi. Za drzwiami po lewej. Przecież wiedział. Co ważniejsze, wiedział także, że zaraz obok jest Przecież wiedział. Co ważniejsze, wiedział także, że zaraz obok jest główne pomieszczenie komunikacyjne. Ruszył pewnym krokiem w kierunku drzwi. — Dziękuję. Sandy, która wróciła za biurko, uśmiechnęła się znad komputera i pomachała mu. Wstrzymując oddech, Jason wyszedł na korytarz. Podeszwy jego adidasów piszczały na nawoskowanym linoleum. Na korytarzu nie było nikogo, z gabinetów dolatywał tylko szum głosów. Szedł powoli, na palcach, najciszej, jak umiał. W końcu stanął przy wejściu do głównego

pomieszczenia komunikacyjnego. Na dźwięk głosu Blakely’ego zamarł w pół kroku. — Po co, do jasnej cholery, zależało mi, pańskim zdaniem, na sieci komunikacyjnej? — pytał doktor. — Cholernie dobrze wie pan z moich sprawozdań, że na dole jest nieokreślone niebezpieczeństwo. Musimy… — Tak czy inaczej, wieczorny raport pańskiego zespołu jest spóźniony dopiero o godzinę — przerwał mu admirał. — Ogłaszanie czerwonego alarmu było chyba przedwczesne. — Gdyby mogli raportować, Michaelson nie spóźniłby się ani o sekundę. — Major jest nadmiernie zaangażowany w tę misję. To dla niego zbyt osobista sprawa. Nie powinien był mu pan pozwolić na udział w tej ekspedycji. — Już się o to spieraliśmy. Klamka zapadła. Chciałbym wiedzieć, co zamierza pan z tym fantem zrobić. — Nic. Nagle rozległ się głośny huk. — Panie admirale, szaleją mi czujniki ruchu. Wczoraj straciliśmy kolejnego człowieka w sektorze czwartym, mój zespół spóźnia się z raportem. A pan co zamierza? Siedzieć na dupie i czekać, aż znikną kolejni moi ludzie? Następne słowa zostały wypowiedziane tak lodowato, że Jasona przeszył dreszcz. — Nie. Waszyngton przysłał mnie w jednym celu: po dokonaniu oceny mam podjąć decyzję, czy nadaje się pan jeszcze do dowodzenia. Bardzo mi pan to ułatwił. Jest pan zwolniony z pełnienia obowiązków ze skutkiem natychmiastowym. Chwilę trwała cisza, po czym Blakely zaczął niemal wrzeszczeć:

— Od początku to tak zaplanowaliście, prawda?! Nigdy nie mieliście — Od początku to tak zaplanowaliście, prawda?! Nigdy nie mieliście zamiaru utrzymać tego projektu pod zarządem cywilnym! Kiedy generałowie zdecydowali zabrać mi ośrodek? Po stracie poprzedniej ekipy? A może już na samym początku? Teraz cisza trwała jeszcze dłużej. Zanim Jason zdążył się wycofać, gwałtownie otworzyły się drzwi. Wypadł z nich Blakely, wleciał z impetem na chłopca i przewrócił go na podłogę. — Jason! — Eeee… — Co tu robisz? — Chciałem… znaczy się… — Nieważne. — Blakely pochylił się i pomógł chłopcu wstać. — Chodź! Popychany przez doktora Jason ruszył niepewnym krokiem. — Co się dzieje? Z mamą wszystko dobrze? Doktor zignorował jego pytania. — Muszę zaprowadzić cię w bezpieczne miejsce. Pod żadnym pozorem nie powinienem był pozwolić cię tu sprowadzać! Na korytarzu pojawił się admirał. — Jeżeli to jest Jason Carter, proszę go zostawić. Od tej chwili ja jestem za niego odpowiedzialny. — Niech cię cholera weźmie! — zawył Blakely, przepychając chłopca do recepcji. Potykając się o własne nogi, zbyt przerażony, aby myśleć, skupiony

na tym, by trzymać się krok przed szalejącym doktorem, Jason wpadł na ścianę. Zaskoczonej Sandy opadła szczęka; wstała zza biurka. — Co się dzieje? Doktor nie odpowiedział. Obejmując chłopca ramieniem, wypchnął go niemal siłą za kolejne drzwi. Jason z całych sił przyciskał do ciała torbę, po policzkach zaczynały mu spływać łzy. Gdy wyszli na zewnątrz, Blakely odrobinę się uspokoił. — Przepraszam, Jasonie. Nie chciałem cię wystraszyć. Powinieneś jednak wiedzieć… W jaskini rozległ się ryk syreny, tak przenikliwy, że chłopiec odruchowo się skulił i zasłonił uszy. — Co to? — Czujniki peryferyjne. Zaatakowano bazę — odparł doktor i — Czujniki peryferyjne. Zaatakowano bazę — odparł doktor i pociągnął go za sobą. — Szybciej!

15.

Cisza. Od wrzasku w tunelu minęło dziesięć sekund. Chmura dymu po kanonadzie Villanuevy rozproszyła się i znowu widać było ciemne wejście. Zabił to, co kryło się w środku? Ashley stała bez ruchu, ciężko przełykając ślinę, i patrzyła wzdłuż lufy pistoletu. Kątem oka widziała głowę Hallowaya. Leżała metr od jej stopy, martwe oczy zdawały się pytać, dlaczego do tego dopuściła. Zaryzykowała szybkie spojrzenie do czającego się po prawej stronie Bena. Dostrzegł jej spojrzenie i wzruszył ramionami. Może to, co zabiło komandosa, już nie żyło. Może mieli szczęście. Rozległo się głośne szczeknięcie i stwór wyskoczył z tunelu. Błysnął ząbkowany rząd ostrych jak igły kłów.

— Jezu! — wrzasnęła Ashley. Przerażona, zatoczyła się do tyłu i wystrzeliła w powietrze. Ben odepchnął ją poza zasięg próbujących ją capnąć szczęk, po czym zaciągnął ją za osłonę najbliższego głazu. Gdzieś daleko z boku rozwrzeszczała się Linda. — Co to, do cholery… — zaczęła Ashley, ale Australijczyk zasłonił jej dłonią usta. Gdy zza głazu wysunął się potężny gadzi łeb, wydłużony jak u krokodyla, osadzony na pokrytej łuskami szyi, ich kryjówkę owionął odór padliny. Szeroko otwarte nozdrza stwora wciągały powietrze, szukając zapachu ofiar. Czaszkę i szczęki pokrywała czarna skóra, połyskująca jak naoliwiona. Pysk skierował się ku nim, czarne oko bez powieki, wyglądające jak gruda polerowanego obsydianu, obróciło się na Ashley. Ben starał się wycelować w stwora, ale przestrzeń za głazem była zbyt ciasna, by mógł odpowiednio ustawić strzelbę. Gdy Ashley zdecydowała się wreszcie unieść pistolet, uświadomiła sobie, że ma puste ręce. Upadając, zgubiła broń. Cholera! ··· Villanueva stał w milczeniu, zakładając, że nawet drobne drgnięcie skłoni zwierza do ruchu i jego strzał nie będzie celny. Obserwował bestię, szukał w niej słabego punktu. Co to, do diabła, było? Patrzył przez celownik strzelby. Stwór miał ponad trzy metry wzrostu, był czarny jak smoła i poruszał się na dwóch potężnie umięśnionych tylnych kończynach, stabilizując pozycję ciała grubym ogonem. Przednie kończyny, w porównaniu z tylnymi krótkie i cienkie, były zakończone ostrymi jak brzytwy pazurami, długimi jak u zdziczałego kota. Gdy bestia drapała po powierzchni głazu, pazury wysuwały się i chowały. Chowając łeb przed Villanuevą za głazem, poruszała się w przód i w

tył. Wygięte łukowato wypustki na tylnych łapach, z wyglądu przypominające tureckie szable, robiły głębokie ślady w dnie jaskini. Jak coś takiego zabić? Stwór miał potężną pierś, pokryte grubą warstwą mułu łuski wyglądały jak zrobione z żelaza. Czy pocisk wystrzelony ze strzelby w środek ciała mógł przebić pancerz i dotrzeć do serca? Może, nie było to jednak pewne. Villanueva wiedział, że ma tylko jeden strzał. Przesunął nieco celownik. Strzeli w łeb. Niestety, potwór ciągle węszył za stertą skał, gdzie uciekli Ashley i Ben, i komandos nie widział celu. Nagle cielsko stwora stężało, nawet ogon przestał podrygiwać. Musiał odkryć coś za głazami. Nietrudno zgadnąć co… Bena lub Ashley. Zwierz wydał z siebie głośny syk. Jak u wściekłego psa, który stroszy sierść, na wijącej się wężowym ruchem szyi uniosły się kolce. Biegnące środkiem ciała ostre wypustki unosiły się, aż grzbiet nastroszył się po sam ogon. Pokaż łeb, śmierdzący potworze, myślał Villanueva. Daj mi ten jeden raz… Komandos zgrzytnął zębami. Jeżeli strzał nie będzie śmiertelny, jedynie rozwścieczy bestię i uniemożliwi poprawkę. Siłą woli próbował zmusić potwora do poruszenia się. Obserwował bezradnie, jak bestia napina mięśnie, szykując cielsko do ataku na ludzi za głazem. Musiał odwrócić jego uwagę! Ścisnął strzelbę, aż pobielały mu kostki dłoni. ··· Trzeba się wycofać, powtarzał sobie w myśli Michaelson. Był odpowiedzialny za Lindę i Khalida. Kucał za głazem. Bardzo chciałby uniknąć konieczności pozostawienia reszty grupy na pastwę losu, ale nie mógł pomóc. Popatrzył na Lindę, która cały czas dygotała w ramionach Khalida. Musiał zabrać ich gdzieś, gdzie będą się mogli lepiej bronić.

Podpełzł do pary cywilów. — Bierzcie plecaki. Wycofujemy się. Linda popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. — A tamci? — Natychmiast! — rzucił Michaelson, popychając ku Lindzie jej plecak. Khalid zarzucił swój bagaż na plecy i jej pomógł. — On ma rację — powiedział. — Nie możemy im pomóc. Ściskając oburącz karabin, Michaelson przepychał podopiecznych naprzód. Gdy wyszli zza głazu, rozpostarła się przed nimi panorama jaskini. Z miejsca, w którym stali, widać było, że dolina o łagodnych zboczach, którą pokonywali godzinę temu, jest ukształtowana niczym waza. — Cholera! — rzucił major. — Co jest? — Khalid stanął tuż za nim. — Tam! Za pierwszą skalną krawędzią. Egipcjanin popatrzył we wskazanym kierunku, po czym zaklął w ojczystym języku. Linda wcisnęła twarz w jego ramię. Michaelson próbował oszacować sytuację. Nad zasypanym głazami dnem jaskini poruszały się falującymi ruchami cztery osadzone na długich szyjach gadzie łby. Wszystkie stwory, niczym ciekawskie pieski preriowe, patrzyły w ich kierunku. Jeden z łbów skrył się za głazem. Nie dało się określić, ile stworów jest w jaskini, ale jedno było pewne: próba przejścia równała się samobójstwu. Mieli odciętą drogę powrotu. Michaelson mocniej zacisnął szczękę i ciaśniej oplątał dłoń paskiem karabinu. Kątem oka dostrzegł ruch. Przesunął światło w lewo. Dziesięć metrów od nich stał gruby

stalagmit, niczym się nieróżniący od tysięcy podobnych, jakie dotychczas mijali. Nie było żadnego ruchu. Dziwne. Czy coś się schowało przed światłem za kolumną? Nagle ze stalagmitu wyrosły wijący się ogon i łeb z wydłużoną paszczą, doskonale zakamuflowane na tle połyskliwej skały. Nawet po oświetleniu reflektorem trudno było dostrzec, gdzie kończy się zwierzę, a gdzie zaczyna skała. Czarne ślepia skierowały się na Michaelsona. Pysk się rozwarł, ukazując gęsto upakowane rzędy zębów. ··· Gdy paszcza odwróciła się ku nim, Ashley skuliła się w sobie. Stwór zasyczał, zionąc na nich odorem padliny. Macając na ślepo w poszukiwaniu jakiejś broni, Ashley zahaczyła dłonią o latarkę za paskiem. Może powinna walnąć stwora w pysk jak pałką. Złapała grubą obudowę i zamachnęła się. Widząc to, Ben na sekundę przestał się szarpać ze swoją bronią. — Zapal ją! — wrzasnął. — Na maksimum mocy! Reagując odruchowo na komendę, przesunęła dźwignię w skrajną pozycję. Potężny, cienki snop światła pomknął w ciemność, trafiając bestię prosto w oko. Potwór ryknął i szarpnął łbem w bok, tak że zniknął za skałą. Wtedy rozległa się seria strzałów z karabinu. To musiał być Villanueva. A więc był w pobliżu. Gdy Ashley zaczęła się unosić na kolana, zza jej pleców doszedł odgłos następnej serii. Popatrzyła pytająco na Bena. — Ruszaj się! — odkrzyknął. Skoczyła na równe nogi, odsunęła się dwa metry w bok, by zrobić miejsce Benowi, i w tym momencie gdzieś przed nimi rozpoczęła się kolejna kanonada. Jaskinię przeszył wściekły syk, zaraz po nim rozległ się łoskot czegoś ciężkiego uderzającego w ścianę. — Uważaj! — krzyknął Ben i pchnął Ashley od tyłu.

Padając, przetoczyła się na bok. Przestrzeń między nią a Benem, dokładnie tam, gdzie przed chwilą stała, wypełniły głazy. — Ben! — Nic mi nie jest! — doleciało zza sterty kamieni. — Nie wiem jednak, jak się stąd wydostać! — Spróbuj się przebić do Michaelsona! — Cholera, nie zostawię cię przecież! — Ruszaj! Nie czekając, Ashley ostrożnie przepełzła do głazu i wyjrzała. Może będzie mogła pomóc Villanuevie. To, co ujrzała, sprawiło, że krew zamarła jej w żyłach. ··· Pocisk wystrzelony przez Villanuevę minął łeb stwora i ześlizgnął mu się po karku, nie czyniąc żadnej szkody, ściągnął jednak jego uwagę. Bestia skoczyła na komandosa szybko niczym wąż. Pysk kłapnął w miejscu, gdzie komandos był przed chwilą, na szczęście zdążył odskoczyć. Paszcza szeroko się rozwarła i rozległ się potężny ryk. Ślepia zwierza migotały jaskrawą czerwienią. Villanueva na chwiejących się nogach cofnął się jeszcze o krok. Stwór opuścił łeb nisko nad ziemię i spiął cielsko, aż zadrgały mu mięśnie. Szykował się do ataku. Celując z biodra, komandos chwilę odczekał i gdy potwór ruszył, wystrzelił. Pocisk trafił gada w górną kończynę, z której wytrysnął gejzer krwi. Nie powstrzymało to impetu jego ruchu. Villanueva zrobił unik w prawo. Tym razem był za wolny. Gdy zaczął się odwracać, został złapany za ramię, szarpnięty do tyłu i rzucony o skałę. Gdy stwór uniósł łeb, Villanueva zawisł w powietrzu na własnej ręce, ściskanej

przez potężne szczęki. Ból był przerażający. Zagryzając zęby, komandos spróbował sięgnąć po strzelbę, której paskiem cały czas miał owinięte przedramię. Nic z tego. Spróbował przyciągnąć broń do piersi, by oddać strzał, opierając broń o ciało. Prawie chwycił kolbę, gdy bestia potrząsnęła nim jak pies szmacianą lalką. Ramię zostało wyrwane ze stawu. Trzasnęła pękająca kość. Villanuevę zalała fala ciemności. Broń wypadła mu z bezwładnych palców. ··· Michaelson przesunął Lindę tak, by była schowana za nim. — Wracamy. Trzymając broń gotową do strzału, schowali się za głazem. Stwór zachodził ich z boku, spychał na ścianę. Sądząc po odgłosach strzałów, byli zaganiani w kierunku grupy walczącej z drugim potworem. Sprytny manewr, uznał Michaelson. Stwór zamierzał zepchnąć ich na drugą bestię. — Khalid, przesuń tyłek do przodu! — wrzasnął Michaelson. — Potrzebuję cię tu z bronią! Muszę przeładować! Nie było odpowiedzi. — Khalid! Michaelson spojrzał przez ramię. Egipcjanina nie było. Ani Lindy. Gdzie się podziali? Ponownie skierował wzrok przed siebie. Dwa metry dalej zza głazu wysuwał się łeb nie mniejszy niż u bawołu. Klapki na nozdrzach były rozłożone jak chińskie wachlarzyki, by nos mógł lepiej badać powietrze.

Omijając światło latarki Michaelsona, stwór szedł tak, by zastawić mu drogę. Poruszał się w pozycji wyprostowanej, na dwóch potężnie umięśnionych tylnych kończynach. Szeroko rozwarł paszczę, co wyglądało, jakby się uśmiechał. Opuścił łeb nisko nad dno jaskini, szukając zapachu. Zgięcie grzbietu sprawiło, że stał się widoczny biegnący środkiem całego ciała szereg prostopadłych kolców. Pieprzony potwór. Michaelson uniósł strzelbę i wycelował prosto w obrzydliwy pysk. Uśmiechnął się ponuro i pociągnął za spust. KLAK. Iglica wpadła do pustej komory.· · · Ashley pełzła. Proszę… żyj. Villanueva zwisał nieruchomo z paszczy bestii. Zwierzę po raz ostatni zamachało ciałem komandosa w powietrzu, po czym wypluło je na skaliste dno jaskini. Ashley wstrzymywała oddech. Cały przód klatki piersiowej Villanuevy był przesiąknięty krwią. Cholera! Wyglądał na martwego. Bestia przekrzywiła łeb na jedną, potem na drugą stronę, badała ofiarę jak ptak robaka. Skupiona na zdobyczy, nie zauważała Ashley. Tylko ostrożnie, nakazywała sobie Ashley. Nie ściągnij jego uwagi na siebie. Nisko przykucnięta, stawiała ostrożne kroczki. Jej pistolet leżał trzy metry dalej. Przełknęła ślinę i zrobiła kolejny krok. Była prawie u celu. Zagryzając zęby, sięgnęła po pistolet. Bestia bawiła się ciałem Villanuevy. Ostrym jak sztylet pazurem przewróciła komandosa na brzuch. Zaczęła głośno wąchać krew. Gdy Ashley zacisnęła dłoń na rękojeści pistoletu, zamarła. Za jej plecami rozległy się głosy.

— Jeszcze tylko kawałeczek — usłyszała gardłowy głos Khalida. — Jesteś pewien? — To była Linda. Bestia szybkim ruchem odwróciła łeb prosto ku Ashley. Ta zamarła z nadzieją, że stwór ma słaby wzrok. — W kornikowym kanale będziemy bezpieczni. Za wąsko w nim, by te bestie mogły nas tam dostać. — Głosy się zbliżały. — Szybko podbiegniemy. Bestia wyciągnęła szyję, przekrzywiła łeb. Nieruchoma jak skała, słuchała zbliżających się głosów. Może… Poruszając się w zwolnionym tempie, Ashley uniosła pistolet. Żadnych gwałtownych ruchów… Patrząc wzdłuż lufy, próbowała wycelować w obsydianowe oko, było jednak chronione potężną kostną naroślą. Jeśli zwierz nie pochyli łba, nic z tego nie wyjdzie. — To Ashley! — wrzasnęła tuż za jej plecami Linda. Zamknij się! Linda najwyraźniej była za głazem i nie widziała, co się święci. Obcas buta Lindy zdrapał luźny łupek. — Khalidzie, Ashley chyba wpadła na ten sam pomysł co… o mój Boże! Bestia odwróciła łeb w kierunku Lindy, dzięki czemu w wizjerze pistoletu ukazało się oko. Nie zwracając uwagi na wrzask koleżanki, Ashley szybko pociągnęła dwa razy za spust. Odrzut pchnął ją do tyłu. Nie wiedząc, czy trafiła, wróciła do przykucniętej pozycji, spodziewając się ujrzeć przed sobą kłapiący, wypełniony kłami pysk. Łeb stwora, odrzucony impetem strzału, po chwili ponownie skierował się ku niej. W miejscu jednego oka ziała wielka dziura. Sycząc piskliwie jak zepsuty parowóz, stwór zrobił krok w kierunku Ashley. Ta popełzła do tyłu i wpadła na Lindę.

— Cofnij się! — wrzasnęła, próbując ponownie unieść pistolet. Nim zdążyła wycelować, stwór skoczył na nią. Gwałtownym rzutem ciała w bok Ashley zeszła z linii ataku. Linda nie zdążyła. Potwór chwycił zębami jej plecak w chwili, gdy się odwracała. Zwierz przeciągnął Lindę obok Ashley, ku sobie. Ashley próbowała wycelować, ale wymachująca rękami i nogami koleżanka uniemożliwiała strzał. — Zrób coś! — wrzasnął Khalid. Ashley wysunęła trzymaną oburącz broń do przodu. Nie mogła strzelać. Przerażona Linda patrzyła na nią błagalnie. W dalszym ciągu strzał był niemożliwy. Powietrze rozdarł głośny wybuch. Wszyscy zamarli. Po chwili bestia, niczym marionetka, której przecięto sznurki, zwaliła się na skały. Ashley, cała rozdygotana, celowała w dalszym ciągu, ale potwór się nie ruszał. Za cielskiem stwora dostrzegła Villanuevę pokrytego niemal całkowicie krwią; siedział, opierając kolbę strzelby o zdrową rękę. Z lufy leciał dym. Komandos głośno jęknął i opadł na plecy. Ashley podbiegła do niego. Spróbował się podnieść, ale go powstrzymała. — Nie ruszaj się — powiedziała łamiącym się głosem. Patrzenie na niego sprawiało ból. Z ramienia wystawał mu kawałek kości. Z poszarpanych brzegów ran leciała krew. — Uratował mi życie… — szepnęła Linda, która do nich podeszła i uklękła obok rannego komandosa. Ujęła jego dłoń. Villanueva spróbował się uśmiechnąć. Z nosa ciekła mu podwójna

strużka krwi. — Czuję się, jakbym się zderzył z lokomotywą… — Oczy zaczynały mu się szklić; zbliżał się wstrząs. Z trudem zakaszlał. — Nic nie mów — powiedziała Ashley i odwróciła się do stojącego metr dalej Khalida. — Idź do plecaków i przynieś mi zestaw medyczny. Egipcjanin popatrzył na wylot kornikowego kanału. — Nie mamy czasu… — Nie możemy go tak zostawić — oświadczyła Linda i wstała. — Jeśli ty nie chcesz iść, ja pójdę. Khalid skrzywił się i ruszył za nią. Gdy Ashley ponownie skupiła uwagę na Villanuevie, powietrze przeszyła kolejna seria z karabinu. Komandos zamknął oczy. — Nadchodzą kolejne stwory — wymamrotał. — Khalid ma rację. Musicie się stąd wydostać. Zostawcie mi tylko karabin. — Zamknij się. Wydostaniemy się z tej pieprzonej jaskini wszyscy. Każdy z nas stąd wyjdzie. — Ashley rozejrzała się w ciemności. Słyszałeś, Ben? — pomyślała. Ciebie też to dotyczy. ··· Michaelson ponownie pociągnął za spust. Znowu pusty magazynek. Nie miał czasu na jego wymianę. Stwór skoczył na niego z wściekłym sykiem. Gdy pysk sięgał po niego, major uderzył karabinem niczym kijem bejsbolowym w miększą tkankę nad nosem. Stwór mruknął i cofnął się o krok. Przeciągnął po nosie malutką przednią „dłonią”. Nie czekając na rozwój wydarzeń, Michaelson rzucił się do ucieczki. Jakie szczęście, że w rodzinnej Nebrasce grał przez kilka lat w Małej Lidze…

Pędząc wąską ścieżką, klepał się po kieszeń na piersi, gdzie powinien mieć zapasowy magazynek. Zdekoncentrowany, nie zauważył dziury w ścieżce i wpadł w nią nogą. Choć się potknął, udało mu się utrzymać równowagę i natychmiast wyrwać stopę z wyrwy, nogę przeszył jednak ostry ból. Michaelson przekuśtykał kilka kroków. Nie umiał określić, czy skręcił kostkę, czy ją złamał. Po kilku kolejnych boleśnie przekuśtykanych metrach dotarło do niego, że przegra wyścig. Zatrzymał się i spojrzał za siebie. Pusto i cicho. Musiał utworzyć sobie stanowisko obronne. Dopiero teraz zauważył, że zmieniając podczas biegu magazynek, włożył nowy nieodpowiednim końcem. Niech to cholera! Obrócił magazynek i włożył go prawidłowo, po czym, celując w ścieżkę, wychylił głowę zza głazu. No to teraz chodź, piekielny popaprańcu! Usłyszał ciche szuranie, jakby ktoś ostrożnie się skradał. Spomiędzy dwóch głazów, kilka metrów przed nim, nagle wychynął cień. Zaskoczony Michaelson pociągnął za spust, posyłając pocisk w bok od konturu. — Co ty, do cholery, wyprawiasz? — wrzasnął Ben, przystawiając dłoń do osmalonego ucha. — Przepraszam. Wydawało mi się… — Następnym razem wystarczy zwykłe: „Z drogi”. Tuż za prawym ramieniem Bena Michaelson dostrzegł znajomy pysk wychylający się zza zakrętu ścieżki. Ponownie uniósł broń. — Z drogi! Ben bez wahania usiadł obok Michaelsona i skierował broń w tym samym kierunku co major. Widząc cały łeb, Michaelson wycelował i strzelił. Zwierzę szarpnęło się do tyłu, z pyska trysnęła mu krew. Przewróciło się na ścieżkę, ogon kilka razy klepnął konwulsyjnie o skałę i stwór zamarł.

— Boże drogi! Ile ich jeszcze jest? — spytał Ben. — Widziałem przynajmniej cztery. — Musimy się pospieszyć. Ashley i Villanueva walczą z jednym. Jakby na dany znak huknął wystrzał z pistoletu, czysty jak uderzenie w dzwon. Zaraz potem rozległ się kolejny. — Chodźmy — powiedział Ben. Był mocno zaniepokojony. — Rozwaliłem sobie kostkę. Nie mogę iść szybko. Australijczyk zagryzł wargę. — Więc idź pierwszy. Będę osłaniał nas od tyłu. Spróbujemy dostać się do nich najszybciej, jak się da. — Nie, idź sam. Dotrę w swoim tempie. — Mowy nie ma. Nie zostawię cię rannego. Ruszaj się! Marnujemy czas. Widząc postawę Bena, Michaelson zrozumiał, że nie ma sensu się spierać. Odepchnął się od skały i gdy postawił stopę, jęknął z bólu. Szedł, na jeden podskok na chorej nodze robiąc dwa na zdrowej. Gdy Ben się odezwał, major instynktownie przyspieszył. — Mamy towarzystwo. ··· Ashley leżała na swoim transporterze, ustawionym tak, by móc wyglądać z kornikowego kanału, i przy odgłosie każdego wystrzału jęczała. W ciągu ostatnich piętnastu minut padło ich jednak niewiele. Pięć strzałów z rzędu, potem przez minutę cisza, później znowu długa seria. Od dwóch minut panowała cisza. Było to jeszcze gorsze od strzelania. Ben, wracaj! W głębi kornikowego kanału pojękiwał Villanueva. Od morfiny zrobił się niezborny. Zabandażowali mu rękę i zamocowali do klatki piersiowej. Nastawienie stawu barkowego nie było proste. Nim Ashley zdecydowała się na ostre

szarpnięcie jego ramienia, zaaplikowała mu sporą dawkę środka znieczulającego. Na szczęście zaraz potem zasnął. Nie ma co, był z niego kawał mocnego drania. Nie zmieniało to faktu, że potrzebowali czegoś znacznie wykraczającego poza możliwości podręcznej apteczki. Gdy dotrą do bezpiecznego miejsca, natychmiast wezwą przez radio pomoc z bronią dużego kalibru. Najlepiej z ręcznymi wyrzutniami rakiet przeciwpancernych. Linda z Khalidem przenieśli plecaki i rannego komandosa w głąb tunelu, Ashley obserwowała jaskinię z wylotu. Gdzie jesteś, Ben? Wypatrywała oczy, aby prześwidrować ścianę ciemności. Za jej plecami rozległo się drapanie o skałę. — Widzisz coś? — spytała Linda. Ashley spojrzała przez ramię. Jej koleżanka miała trupio bladą twarz, oddychała płytko i nierówno. — Nie. Na dodatek jest zbyt cicho. — Ashley, muszę wyjść na otwartą przestrzeń. — W dziurze jest bezpieczniej. — Nie… nie mogę oddychać. Potrzebuję powietrza. Prawda wreszcie dotarła do Ashley. Rany, było tyle sygnałów…

— Masz klaustrofobię, tak? Linda przez chwilę milczała. — Proszę… — odezwała się w końcu nieśmiało. — Dobrze, wyjdę z tobą. Ashley wysunęła się pierwsza, od razu zapaliła reflektor i oświetliła okolicę. Machnęła na Lindę, że może wychodzić, ta ją jednak ubiegła i już wstawała, lekko chybocząc się na nogach. Biorąc głębokie wdechy, zrobiła kilka kroków. Ashley obserwowała jaskinię. Ani śladu zarówno ludzi, jak i gadzich stworów. — I co… sądzisz o… tym zwierzęciu? — spytała Linda. Ashley odwróciła się do koleżanki, stojącej obok cielska zabitej bestii, tuż przy łbie, którego tył zamieniony został w krwawą papkę. Linda trąciła cielsko butem. Ashley wzruszyła ramionami; nie bardzo miała nastrój na naukowe dyskusje. — Pojęcia nie mam. Linda uklękła obok stwora i czując paskudny odór, zmarszczyła nos. Przeciągnęła palcem po kostnej wypustce nad okiem. — Oczodół jest dziwny jak na gada — stwierdziła. — Łuk jarzmowy jest nieprawidłowy. Bardziej pasowałby do ssaków. Dziwna jest też konstrukcja pasa biodrowego. Pamiętasz, jak się poruszał? W pozycji wyprostowanej, na łapach o stawach niemal jak u ptaka. — Mówiła jak przez sen, jak zahipnotyzowana. — Nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Ashley wzruszyła ramionami. Cały czas wodziła wokół światłem. — Boże, były odizolowane od reszty świata przez wieki. Kto wie, jakie

warunki ewolucyjne spowodowały wykształcenie się tych potworów. — Nie mogła się skupić na rozmowie, po głowie krążyła jej tylko jedna myśl: Gdzie jesteś, Ben? Linda w dalszym ciągu badała truchło. — Chodź, spójrz tutaj. Ashley odwróciła się do niej wraz ze światłem. Biolożka unosiła i opuszczała kolczaste wypustki pokrywające wystającą linię grzbietu stwora. — To nie zrogowaciała tkanka, lecz zbite mocno włosy. Zaciekawiona Ashley podeszła bliżej. — Uważaj! — ostrzegła Linda. — Moim zdaniem mogą wydzielać jad. Widzisz blask na czubkach każdego i gruczoł u nasady? Bądź ostrożna. Linda przesunęła się dalej ku ogonowi, by kontynuować oględziny. Ashley uklękła przy zmasakrowanej czaszce i uważając, aby nie przebił jej rękawiczki, ostrożnie uniosła jeden z kolców. Przyklękła na piętach. — Może to jakiś nieznany gatunek dinozaura? Dostrzegam szereg pierwotnych cech gada. Nawet łuska jest podobna do łuski plezjozaura, ale co z resztą? Staw skroniowo-żuchwowy znajduje się za nisko na czaszce, przez co szczęka jest skonstruowana jak u węża, co pozwala paszczy otworzyć się wystarczająco szeroko, aby na jeden raz móc połknąć prosiaka. Poza tym nie słyszałam o dinozaurach z włosami. — Spójrz na to — powiedziała Linda. Ashley podeszła do niej i uklękła obok. — Co znalazłaś? — To nie dinozaur. Także nie gad ani nie ssak. — Linda wyciągnęła dłoń w kierunku wyeksponowanego brzucha stwora. Odciągnęła fałd

skórny, ukazując kieszeń na brzuchu. — To stekowiec. Ashley znała to pojęcie, ale nie bardzo umiała sobie przypomnieć jego dokładne znaczenie. — Co? — Składający jaja torbacz. Jak australijski dziobak. Gatunek posiadający zarówno cechy gadów, jak i ssaków. Uważany za ślepy zaułek ewolucyjny. Z tunelu doleciał nieprzytomny jęk rannego Villanuevy. — Niezły mi ślepy zaułek — rzuciła Ashley. ··· Wielka Berta cały czas go goniła. Ben obserwował z odległości kilku metrów największą z trójki bestii podążających jego śladem. Opuściła łeb, wyciągnęła łapę i podniosła łuskę wyrzuconą z jego strzelby. Powąchała ją, po czym cisnęła nią w bok. Pozostałe dwa stwory czekały tuż za nią, aż odpędziła je głośnym syknięciem. Ben odtoczył się za głaz. Trzy na jednego. Kiepskie szanse. Może nie powinien był aż tak bardzo nalegać na pójście Michaelsona przodem. Plan, aby odciągnąć bestie i w ten sposób zapewnić majorowi więcej czasu na ucieczkę, nagle wydał mu się głupi. Postrzelał, aby ściągnąć stwory na siebie, co też się udało, bestie robiły się jednak coraz sprytniejsze — chowały się za głazami, utrudniając mu celowanie. Bez względu na to, jak szybko się poruszał, dotrzymywały mu tempa. Przed kilkoma minutami mało brakowało, a jedna zaszłaby go od flanki i wzięła przez zaskoczenie. Szczęśliwy strzał, który zrykoszetował od skały i trafił zwierzę w ogon, zahamował je na tyle, by Ben zdążył uciec. Odepchnął się od skały i pobiegł. Potrzebne było coś, co odwróci uwagę bestii i da mu więcej czasu na ucieczkę. Cały czas słyszał dochodzące z niewielkiej odległości charakterystyczne posapywania ścigających go stworów.

Myśl! Jesteś cwańszy od tych cholernych jaskiniowych potworów! Nagle przyszło mu coś do głowy. Może, być może… Przyspieszył, rozglądając się za odpowiednim miejscem. Okazało się, że tym razem ma szczęście. Natrafił na wolną przestrzeń w stercie głazów. Układał w głowie plan. Gdyby stanął tam, ukryty za osuwiskiem… cholera, mogło się udać. Sięgnął do pasa, by zastawić pułapkę. Skończywszy, wcisnął się w wąską przestrzeń między dwoma poszarpanymi fragmentami skały, starając się nie uwięzić sobie ręki, którą strzelał. Miał z tego punktu pełen widok terenu. Reflektor ręczny leżał w szczelinie obok, ustawiony tak, aby oświetlał odpowiednią strefę, pozostawiając Bena w cieniu. Zablokował karabin w rękach i czekał, licząc każde uderzenie serca. W jaskini było cicho jak w krypcie. Do chwili, aż rozległo się ciche węszenie, które zaraz przeszło we wściekły syk. Wielka Berta weszła w krąg światła. Ostrożnie, z nisko opuszczonym łbem. Ruszyła naprzód. Ależ szybko się poruszała! W mgnieniu oka była pośrodku kręgu, zaintrygowana błyszczącym przedmiotem. Pozostałe dwa stwory, zdecydowanie młodsze, skradały się za nią. Wielka Berta chwyciła łapą związane w pęczek naboje. Ben oparł policzek o kolbę i patrzył przez celownik. Lekko się uśmiechnął. Ciekawość zabija. Berta podniosła naboje do nosa i zaczęła je obwąchiwać. Celując w wiązkę, Ben pociągnął za spust. Jaskinię przeszyła głośna jak grzmot eksplozja. W miejscu, gdzie przed chwilą znajdowała się „ręka” Berty, sterczał krwawy kikut tryskający czarną krwią. Pysk stwora zamienił się w poszarpaną papkę z kawałków kości i ciała. Zwierz zatoczył się, po czym zwalił na ziemię, drgając w przedśmiertnych konwulsjach. Pozostałe dwa stwory, spanikowane, odskoczyły w bok. Jeden z nich znalazł się na szczycie wysokiego głazu. Zaczęły na siebie wrzeszczeć, wściekle machając ogonami. Korzystając z ich dezorientacji, Ben wysunął się z kryjówki, złapał reflektor i rzucił się do ucieczki.

Powinno mu to dać chwilę oddechu… Oby. Pędził jak sprinter. Potrzebował pięciu minut. Pozwoliłoby mu to odskoczyć wystarczająco daleko. Gdy po dziesięciu metrach odważył się rzucić okiem za siebie, stwierdził, że wpatrują się w niego dwie pary gadzich ślepiów. Stwory już nie syczały na siebie. Nie tylko wiedziały, że zastawiono na nie pułapkę, ale też domyśliły się, kogo o to obwiniać. Ben zmusił nogi do jeszcze szybszego ruchu. Kiedy po raz kolejny spojrzał za siebie, stwierdził, że łby zniknęły. Rozpoczęła się pogoń. ··· Ashley wpatrywała się w torbę na brzuchu bestii. — Więc to torbacz? Jak to możliwe? Linda wzruszyła ramionami. — Istniały przeróżne gatunki torbaczy. Był taki czas, kiedy wypełniały każdą niszę środowiskową: jako drapieżniki, jako żer. Powiedziałabym, że ten stwór jest jak… prototyp. Coś, co wymarło w łańcuchu ewolucyjnym. Nawet jeśli… Przerwał jej odgłos czegoś szybko się poruszającego. Ashley gwałtownie odwróciła głowę. W odległości kilku metrów zza głazu wynurzał się, podskakując szaleńczo, pojedynczy reflektor. Ashley posłała tam snop światła. Dokuśtykał do nich Michaelson, przy każdym kroku krzywiąc się z bólu. — Gdzie Ben? — spytała. — Był za mną, osłaniał mnie od tyłu. — Major z niepokojem odwrócił się za siebie i patrzył w głąb jaskini. — Od pewnego czasu nie widziałem go jednak ani nie słyszałem, by strzelał. Tylko tę głośną eksplozję. — Zostawiłeś go? Samego? — Nalegał, abym… Ashley przerwała mu uniesieniem dłoni.

— Później. Teraz chcę, byście oboje znaleźli się w kornikowym kanale. Siedząc tu, jesteśmy zbyt wyeksponowani. Michaelson pokręcił głową. — Zostanę i będę osłaniał wejście, aż Ben się zjawi. — Nie. Przy tym stanie twojej kostki… ja zostanę. Zmarszczył czoło, ale wykonał polecenie bez dyskusji. Ashley została sama z pistoletem w jednej ręce i latarką w drugiej. Serce waliło jej tak mocno, że byłaby gotowa iść o zakład, iż łomot słychać po drugiej stronie jaskini. No, Ben… Tylko nie wystaw mnie do wiatru. ··· — Widać go?! — zawołał Michaelson z głębi kornikowego kanału. — Nie, ale nie zatrzymujcie się. Powiem, jeśli coś się pojawi. — Dłonie miała tak spocone, że z trudem utrzymywała pistolet. Od przybycia majora minęło co najmniej dziesięć minut. Ben powinien już tu być. W głowie krążyły jej obrazy wszelkich możliwych horrorów, jakie mogły mu się przydarzyć. Masz wrócić! W głębi jaskini pojawiło się kolejne wściekle podskakujące światło. Dzięki Bogu! Uniosła latarkę i oświetliła pędzącego w jej kierunku Bena. Zarzucił karabin na ramię i machał, by zeszła z drogi. — Uciekaj! — wołał. Tuż za jego plecami pojawiły się dwa potężne kształty. Na widok łupu stwory pokiwały łbami na boki. — Wchodź do środka! — wrzasnął Ben. Odwróciła się, by wykonać polecenie, zatrzymała się jednak w pół ruchu. Jak Ben zamierza…? Wsunęła pistolet za pasek i podniosła z ziemi jego transporter.

— Łap! — krzyknęła. Rzuciła ku niemu deskę, a on chwycił ją w powietrzu. Potem zrobiła jedną z najtrudniejszych rzeczy w życiu: odwróciła się do Bena plecami i zanurkowała w kornikowy kanał. Wstrzymując oddech, sunęła na transporterze w głąb tunelu. Gdy znalazła się w bezpiecznej odległości od wlotu, zahamowała i spojrzała przez ramię. Widziała pędzącego Bena i tuż nad jego ramieniem gadzi pysk. Pospiesz się! Skoczył w kierunku dziury w skalnej ścianie, przyciskając do piersi transporter. Ashley cała się skuliła. Nie trafi, uderzy w ścianę! Ben wylądował na transporterze z głośnym „uff!” i gładko zanurkował w tunel. Udało mu się! Ashley rozluźniła zaciśnięte w pięści dłonie i głośno westchnęła. Ben zderzył się z nią i uśmiechnął. Jego mina wyrażała równocześnie napięcie i ulgę. — Czyż nie jest tu przytulnie? Jego ręce leżały na jej nogach. Marzyła o tym, aby objął ją całą i mocno przytrzymał. Wyciągnęła rękę do tyłu i ujęła jego dłoń. Nagle w tunelu rozległ się wściekły ryk. Jeden ze stworów próbował wsadzić do środka paszczę. Ben pchnął Ashley naprzód. — Czas ruszać w drogę. Gdy zaczęła się przesuwać w głąb tunelu, Ben wydał z siebie odgłos przypominający skomlenie. Popatrzyła za siebie. Oddalał się od niej, cofał ku wylotowi tunelu! Bestii udało się chwycić jego but i próbowała wyciągnąć go na zewnątrz. Drugą nogą Ben kopał

stwora w pysk. Ashley sturlała się z transportera i przewróciła się na plecy, Ashley sturlała się z transportera i przewróciła się na plecy, równocześnie odpychając deskę od siebie, w głąb tunelu. Chwyciła w dłonie pistolet. — Padnij! Na dół! Widząc wylot lufy, Ben rozpłaszczył się jak żaba i zasłonił głowę. Dłonie Ashley trzymały nieruchomo broń. Nad łukiem pleców Bena najechała muszką na gadzie oko i wystrzeliła. Rozległ się głośny jak grzmot ryk bólu. Po chwili Ben wracał do miejsca, z którego próbował wyciągnąć go stwór. Zanim Ashley zdążyła się zorientować, poczuła na ustach jego wargi. Mocno. Dwie sekundy i cofnął głowę, jakby jego samego to zaskoczyło. Ashley zamrugała zdziwiona, z ciągle jeszcze lekko rozchylonymi wargami. — O cholera — westchnął Ben. · · · — Aua! — Poprawił biodra, by Ashley mniej go gniotła. — Miażdżysz mnie. Jechali na jego transporterze — on leżał na dole, ona płasko na nim. Gdy się odpychał, czuła, jak jego mięśnie napinają się i rozluźniają. Buzowały w niej emocje: przyprawiająca o zawrót głowy ulga, że udało im się uciec, niepokój, co może się znajdować przed nimi, narastające podniecenie wywołane bliskością leżącego pod nią mężczyzny. — Przepraszam — rzuciła Ashley, przesunęła się do tyłu i oparła głowę na ramieniu Bena, przytrzymując dłonie wokół jego talii. Ciepło jego ciała było jak żar pieca, mocne i nieprzerwane. Zamknęła oczy i pozwoliła, by jej policzek muskał mu kark. — Widzę światła — powiedział Ben. Uniosła podbródek, by popatrzeć w przód.

— To pozostali. Kazałam im nie wychodzić z tunelu. Dojechali do grupy. Pierwszą osobą, na którą się natknęli, był Michaelson. Gdy ich ujrzał, na jego twarzy pojawił się dziwnie wzruszający wyraz ulgi. — Boże drogi — powiedział. — Martwiliśmy się o ciebie. Najpierw ten wrzask i strzały, potem przyjechał pusty transporter. — Postanowiliśmy skorzystać we dwoje z jednego pojazdu — odparł z uśmiechem Ben. — To korzystne dla środowiska. Ashley uszczypnęła go w plecy, wywołując pisk bólu. Spróbowała dostrzec fragment tunelu za Michaelsonem. — Jak Villanueva? — W dalszym ciągu oszołomiony, ale stabilny. Oddycha — W dalszym ciągu oszołomiony, ale stabilny. Oddycha równomiernie. Silne tętno. — To dobrze. Zróbmy przerwę. Spróbujmy skontaktować się z bazą Alfa. Uda się uruchomić radio? — Już to zrobiłem. — I? — Same szumy. Ashley zmarszczyła czoło. Jeżeli nie zdołamy się skontaktować z górą i uzyskać pomocy… — Może jesteśmy w zbyt ciasnej przestrzeni? Przy tylu skałach… — Nie powinno to mieć żadnego wpływu. Na dole ciągle jesteśmy otoczeni przez skały. — Więc o co chodzi? Radio uległo uszkodzeniu? — Nie, wszystko jest w porządku, a centrala komunikacyjna jest obsadzona całą dobę. Jeśli nie odpowiadają… — To co?

— To znaczy, że musi się dziać coś poważnego.

16.

— Biegnij! — krzyknął Blakely, popychając Jasona. — Do mojego gabinetu. — Ale… — Szybciej! Doktor przyspieszył, wyprzedził chłopca i zaczął go ciągnąć za sobą. Na szczęście Jason był jeszcze zdezorientowany po zderzeniu ze ścianą i nie stawiał oporu. Wyły syreny, utrudniając jasne myślenie. Wokół biegali ludzie. Tysiące reflektorów wodziło po sklepieniu jaskini. Sądząc po odgłosach strzelaniny, zaatakowano bazę ze wszystkich stron. Blakely wbiegł po schodach do budynku administracji; Jason o mało się nie przewrócił, plącząc się w pasku obijającej mu się o kolana torby. Przebiegli korytarzem i wpadli do gabinetu doktora. Znajdujący się tam Roland wpychał garściami dokumenty do aktówki. — Słyszałem — powiedział, nie podnosząc wzroku. — Jestem prawie gotów. — Świetnie. Pamiętaj o zabraniu materiałów z mojego biurka. Te wojskowe posrańce mogą zabrać mi bazę, ale niech sobie nie myślą, że dostaną w łapska wyniki moich badań. — Co wyzwoliło alarmy? — spytał Roland. — Co się dzieje? Blakely przeciągnął palcami po rzednących włosach.

— Alarm generalny. Moim zdaniem… Gdy budynkiem wstrząsnęła potężna eksplozja, Jason mocniej przycisnął torbę do piersi. Do oczu napłynęły mu łzy. Roland zaczął szybciej upychać papiery w teczce. — Brzmiało to jak magazyn amunicji na południu. Blakely skinął głową. — Zostaw resztę. Ewakuujemy się. — Otworzył szufladę i wyjął samopowtarzalnego colta kaliber .45. Sprawdził, czy jest załadowany, i podał go wraz z zapasowym magazynkiem asystentowi. — Weź go. Roland popatrzył, jakby chciano mu wręczyć jadowitą żmiję. Pokręcił głową. Kolejna eksplozja wstrząsnęła budynkiem i z sufitu posypał się pył. Roland chwycił broń. Małym kluczykiem Blakely otworzył jedną z szuflad i wyjął z niej krótkolufą dubeltówkę. Złamał ją, by sprawdzić, czy jest nabita — w obu lufach tkwił czerwony nabój. Zatrzasnął strzelbę. Odwracając się, wpadł na Jasona. — Moja… mama… — Chłopiec się rozpłakał. Blakely ukląkł i ujął go za ramiona. — Jasonie, musisz być teraz silny. Pobiegniemy do windy. Spróbujemy dostarczyć cię na górę. W odległości kilku metrów rozległ się terkot broni maszynowej. — Czas ruszać — rzucił Roland. W jednej ręce trzymał aktówkę, w drugiej colta. — Wyjdziemy od tyłu. Stamtąd jest bliżej do windy. — Dobrze — zgodził się jego przełożony. — Prowadź. Ja będę osłaniał nas od tyłu.

Roland bez zastanowienia wybiegł na zewnątrz. Blakely, ściskający oburącz dubeltówkę, i Jason podążyli tuż za nim. Syreny na zewnątrz zamilkły, w dalszym jednak ciągu słychać było sporadyczne odgłosy wystrzałów. Wszędzie widać było chaotycznie biegających uzbrojonych ludzi. Minęło ich dwóch sanitariuszy podążających do lazaretu. Na noszach, które nieśli, wiła się jakaś postać. Spod koca wysunęła się zakrwawiona ręka, palce zaczęły drapać ziemię. Blakely przyjrzał się ludziom wokół. Potrzebował informacji. Zza węgła wyszedł tyłem szeregowy o rozszerzonych przerażeniem oczach i wpadł na nich. Gdzieś zgubił hełm, broń w jego rękach dygotała. Blakely rozpoznał rude włosy i piegi. — Szeregowy Johnson! — powiedział, starając się nadać swojemu głosowi maksimum autorytetu. — Złóżcie raport! Johnson odwrócił się do niego. Na twarzy żołnierza malowało się przerażenie. Z rany na czole kapała mu krew. Zrobił dwa kroki do tyłu, aby przyjąć jako tako wojskową pozycję; mimo że cały dygotał, stanął na baczność. — Panie doktorze, granice bazy zostały naruszone. Pojawili się ze wszystkich stron. Wyskakiwali z dziur i tuneli. Mój… mój pluton został rozniesiony. Zlikwidowany. — Z każdym słowem oczy mu się rozszerzały i robiły coraz bardziej szkliste. Trząsł się teraz jak osika. — Kto, szeregowy? Kto zaatakował? — Nadchodzą… nadchodzą tędy — wydukał Johnson, rozglądając się oszalałymi oczami. — Musimy się stąd wydostać. — Kto? — Blakely spróbował chwycić żołnierza za ramiona, ten jednak odsunął się, nie chcąc, by go dotykano, po czym uciekł. Roland podszedł do Blakely’ego.

— Winda jest na południe od nas. Jeśli została stracona, to… — To jedyna droga ucieczki — przypomniał mu doktor. — Musimy spróbować, omijając najgorsze walki. Roland skinął głową. Jason trzymał się go jak cień. Posuwali się bardzo ostrożnie, robili zakola, aby omijać strefy walki. W którymś momencie Blakely, wychodząc zza baraku, wpadł na Rolanda, który nagle stanął. Doktor spojrzał tam, gdzie wskazywał jego asystent, i ostrożnie wyjrzał za róg. W przestrzeni między następnymi dwoma budynkami leżały cztery trupy. Ciała zostały brutalnie poszarpane, kończyny oderwane od korpusów, jelita wiły się rozciągnięte jak serpentyny. Nagle jeden z korpusów zadrżał i zaczął znikać w ciemnej alejce w głębi, ciągnięty przez coś skrytego w głębokim cieniu. Kiedy i jego pociągnięto do tyłu, Blakely ledwie powstrzymał krzyk. Na szczęście był to jedynie Roland, który chciał go zabrać z widoku. Kilka metrów od nich rozległo się głośne wycie. Dzikie, nieludzkie. Odpowiedział mu nie mniej wściekły wrzask tuż za ich plecami. Roland nacisnął klamkę drzwi baraku, przy którym stali. Gdy je pchnął, głośno skrzypnęły zardzewiałe zawiasy. Wbiegli do środka — nie wiadomo, kogo mógł ściągnąć odgłos. Blakely jak najciszej zamknął za nimi drzwi i zasunął zasuwę. Ogarnęła ich ciemność, więc zapalił maleńką latarkę, którą miał przy kluczach. Choć rzucała tylko słabawy żółty poblask, światła wystarczyło, by ukazać ciągnące się w głąb baraku szeregi ustawionych pod sufit skrzyń. Nie było żadnego miejsca do ukrycia się. Na przeciwległym końcu baraku powinno być jednak drugie wyjście. Blakely wskazał tam światłem latarki.

— Biegniemy w głąb! Do drugich drzwi! Coś ciężkiego załomotało o drzwi, rozległ się głośny huk, a zaraz po nim warknięcie. Ciężar ponownie huknął w drzwi. Ościeżnica wygięła się, jęknął metal, ale zasuwa wytrzymała. — Nie wytrzyma kolejnego uderzenia! — wrzasnął Blakely. — Uciekajcie! Roland pognał pierwszy, doktor złapał Jasona za rękę i podążył za asystentem między szeregami skrzyń. Barakiem wstrząsnęło trzecie uderzenie. Po krótkim zgrzycie metalu Barakiem wstrząsnęło trzecie uderzenie. Po krótkim zgrzycie metalu do środka wpadło światło. Gdy znowu zrobiło się ciemno, Blakely byłby się gotów założyć, że padające z zewnątrz światło zostało zasłonięte przez coś wielkiego, co wsunęło się do baraku przez wyłamane drzwi. Najpierw dotarł do nich odór. Smród kostnicy. Zaraz potem dźwięk. Drapanie i chrobotanie. Nie było to stąpanie czegokolwiek rodem ze zwykłego świata. W ułamku sekundy nieznany przybysz był w sąsiednim przejściu między skrzyniami i szedł równolegle do nich, sycząc jak wielka maszyna. Bliski paniki Blakely ciągnął Jasona za sobą, nie zwracając uwagi, że dzieciak piszczy i się potyka. Zanim chłopiec zdążył upaść, doktor złapał go za koszulę i uniósł nad podłogą. Spóźnił się jednak… Skrzynie tuż za ich plecami zaczęły spadać, czemu towarzyszył wściekły, nieludzki ryk. Wielkie paki leciały na boki jak klocki. Roland był już blisko drzwi. Blakely chwycił Jasona i spróbował biec, ale obciążone dodatkowym ciężarem stare kolana nie były w stanie tego dokonać. Płuca mu płonęły. Jason wyczuł to. — Niech mnie pan puści. Pobiegnę sam. Zbyt zmęczony, by dyskutować, Blakely postawił chłopca na podłogę. Ledwie podeszwy butów Jasona dotknęły betonu, skoczył do przodu jak

królik i pognał przed siebie. Blakely zdążył zrobić jeden krok, gdy trafiła go spadająca skrzynia i przygniotła mu nogi. Wrzasnął z bólu i huknął ciałem o podłogę. Wściekle zamachał rękami, próbując równocześnie uwolnić nogi. Jason zatrzymał się po kilku metrach i odwrócił. Cofnął się krok do doktora. — Nie! — krzyknął Blakely. — Uciekaj! Dogonię was! Trzasnęło łamane drewno i w przejściu między skrzyniami pojawił się gadzi łeb. Potężna szczęka kłapała powietrze w przestrzeni między Blakelym a Jasonem. Stwór syczał i wykręcał łeb w kierunku latareczki doktora, próbował wepchnąć potężne ramiona głębiej między skrzynie. Blakely zaczął szukać na podłodze strzelby, leżała jednak poza jego zasięgiem. Gdy stwór skoczył w jego kierunku, doktor przekręcił się na tyle, na ile pozwalały mu uwięzione nogi. Na szczęście okazało się to wystarczające. Pysk musnął jego bark. Łeb stwora zderzył się z leżącą na nogach Blakely’ego skrzynią, odrzucając ją na bok. Nie czekając, doktor odtoczył się. Instynkt kazał mu wcisnąć się między skrzynie, nie było tam jednak dość miejsca, zresztą jedyną jego realną szansą było pobiegnięcie za Rolandem i Jasonem. Inaczej pozostałby na łasce i niełasce stwora. Bestia parskała i syczała; cofnęła się, przygotowując kolejny atak. Gdy jej szyja stężała, ni stąd, ni zowąd pojawił się przed nią Jason, kręcąc swoją sportową torbą. Zdumiony stwór znieruchomiał. Wykorzystując całą siłę tułowia, chłopiec wyrzucił torbę do przodu, mocno uderzając nią stwora w nos. Od impetu uderzenia gadzi łeb odskoczył do tyłu. Blakely nie czekał. Adrenalina rozgrzała go. Ruszył do przodu, ściskając w ręku szczęśliwie odnalezioną strzelbę. Popędził przejściem. Jason, szybki jak małpa, biegł przed nim.

Stwór, próbując się wydostać spomiędzy spiętrzonych skrzyń, szarpał się wściekle. Blakely biegł, ignorując zmęczenie i wpatrując się w koniec baraku. Przed oczami eksplodowało mu jaskrawe światło. To Roland dotarł do drzwi i je otworzył. — Szybciej! — wrzasnął, machając do chłopca i swojego przełożonego. — Zbliża się! Blakely spróbował przyspieszyć, ale nogi zaczęły się pod nim uginać. Potknął się i upadł na kolana. Łoskot zrzucanych skrzyń zbliżał się. Doktor wstał. Zataczał się na boki i kręciło mu się w głowie. Nagle poczuł ostry ból, piekący jak żółć, rozchodzący się po klatce piersiowej i obejmujący lewe ramię. Serce. Barak przechylił się… doktora zaczęła ogarniać ciemność. Nagle pojawił się przy nim Roland. Pociągnął Blakely’ego, a ten dawał się wlec, choć powinien zaprotestować, kazać się zostawić. Był jednak za słaby, aby cokolwiek powiedzieć. Wytoczyli się na zewnątrz całą trójką. Jason kopniakiem zatrzasnął za nimi drzwi. Gdy się oddalali, z baraku doleciał wściekły ryk. Pazury drapały metal, stwór próbował się wydostać. Blakely wskazał drżącą ręką przed siebie. — Hałas ściągnie następne. Wracali do centralnej części obozu, pozbawieni nadziei na dotarcie do windy. Strzelano już tylko sporadycznie. W powietrzu kłębiły się rozwiewane lekkim wiatrem chmury dymu. Przy północnym krańcu obozu płonął ogień, którego płomienie wznosiły się do połowy wysokości jaskini. Potykając się, szli przez obóz, kryjąc się, gdy słyszeli jakieś odgłosy. Schowali się w głębokim portalu drzwiowym, gdzie po raz pierwszy od dłuższego czasu odważyli się rozmawiać.

— Dokąd teraz? — spytał Roland. — Atakują ze wszystkich stron. — Nie — chrapliwie odparł Blakely. — Atakują tylko od lądu. — Ciężko dysząc, wskazał na jezioro. Asystent skinął głową. — Może rzeczywiście będzie tam bezpieczniej. Gdyby udało się zdobyć łódkę i wypłynąć na jezioro… — A jeśli umieją pływać? — spytał Jason. — No to motorówkę — spróbował zażartować Blakely. — Ruszajmy. Wolny marsz przez bazę pozwolił doktorowi na tyle odzyskać siły, że był w stanie poruszać się samodzielnie. Roland prowadził, doktor i Jason szli kawałek z tyłu. Przy odrobinie szczęścia… Nagle zza węgła kolejnego baraku wyskoczył tuż przed nich gadzi stwór — mniejszy, ale potężnie umięśniony i pokryty szramami jak uliczny zabijaka. Zatrzymał się góra dwa metry od ludzi. Przykucnął i zasyczał na nich, unosząc kolce na grzbiecie. Blakely uniósł strzelbę i wystrzelił. Stwór zawył i cofnął się o krok. Pocisk wyrwał mu kawał ciała z boku. Roland też wystrzelił, rozszarpując stworowi przednią łapę. — Szybko! — krzyknął Roland, łapiąc Blakely’ego za ramię, a Jasona za rękę. Pchnął ich w wąską alejkę między kantyną a drewnianym barakiem mieszkalnym. — Biegnijcie! Gdy doktor i chłopiec ruszyli, za ich plecami zadudniła seria wystrzałów z pistoletu Rolanda, następnie rozległ się głośny trzask pękającego drewna, z którym zderzyło się coś masywnego, po czym zapadła cisza. Po kilkunastu sekundach Roland ich dogonił. Objął ramieniem Blakely’ego, by pomóc mu biec. — Zwaliłem go z nóg, ale chyba się pozbiera… Słowa te potwierdził głośny tupot za nimi.

— Tutaj! — Blakely wskazał na budynek mieszkalny. — Wedrze się tu — stwierdził Roland. — Znowu będziemy uwięzieni. — Nie, chodźcie za mną! — Blakely wprowadził grupę do środka. Poza radiem grającym starą rewiową piosenkę było tam cicho. — Tędy. Pokuśtykał przez salę rekreacyjną, dając ręką znak, by podążyli za nim. Pośrodku stał stół bilardowy z rozerwanym zielonym suknem, ktoś oparł o niego kij, jakby wyszedł tylko na papierosa. W rogu podzwaniał i migotał światełkami flipper. — Dokąd idziemy? — spytał Roland. — Do garażu… po samochód. — Blakely wskazał ruchem głowy odchodzący od pomieszczenia korytarz. — No to tempo. Tuż za ich plecami rozprysła się szyba okienna, okruchy szkła pomknęły we wszystkich kierunkach. Goniąca ich bestia, krwawiąca z kilku ran, z głośnym tąpnięciem wylądowała na podłodze. Zniszczony stół bilardowy przez chwilę blokował ją i odwracał jej uwagę, co dało uciekającym ludziom kilka sekund niezbędnych do ucieczki na korytarz. Stwór zaatakował stół jak ranny łup, zdzierał z niego obicie pazurami i kłami. — Tędy — szepnął Blakely, otwierając boczne drzwi. W garażu śmierdziało spalonym olejem i rozlaną benzyną. Przez chwilę wodził po wnętrzu światłem swojej latareczki, niewiele dostrzegając, w końcu jednak zlokalizował stojącego w najdalszym boksie forda bronco. Była to jedna z ostatnich „normalnych” ciężarówek od chwili, gdy wprowadzono elektryczne Muły. Dzięki Bogu. Może nie byli jeszcze straceni. Roland pchnął doktora do przodu. Gdy doszli do ciężarówki, Blakely’ego ogarnęła rozpacz. Nie było przedniej opony! Nic dziwnego, że ciężarówka stała cały czas w garażu. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Roland wsadził go siłą do szoferki.

Blakely opadł zrezygnowany na oparcie kanapy, po sekundzie na tylnym siedzeniu był też Jason. Kluczyki na szczęście tkwiły w stacyjce. — Będzie trochę podskakiwać — rzekł Roland i wcisnął przycisk na pilocie drzwi garażu. — Zapnijcie pasy. Metalowe drzwi otwierały się — o wiele za wolno — z głośnym terkotem. Wstrzymywali oddech w oczekiwaniu, co pojawi się przed garażem, gdy brama całkiem się podniesie. Na szczęście okazało się, że wyjazd jest wolny. — Odgłos silnika ściągnie je jak mysz kota — powiedział Roland, rozgrzewając silnik. Wrzucił pierwszy bieg, wcisnął pedał gazu i bronco ruszył. Naga felga dotknęła kamiennego podłoża i do tyłu wystrzelił snop iskier. Gdy wyjeżdżali, bestia wpadła do garażu i wydając z siebie przeraźliwy krzyk, skoczyła w kierunku samochodu. Nawet ranna, poruszała się ze zdumiewającą siłą i prędkością. Tuż obok oknka, przy którym siedział Jason, kłapnęły zatrzaskujące Tuż obok oknka, przy którym siedział Jason, kłapnęły zatrzaskujące się szczęki i chłopiec odsunął się w głąb kabiny. Pazury zdrapały farbę z drzwi. — Szybciej! — wrzasnął Jason. Roland wrzucił dwójkę i wcisnął pedał gazu do podłogi. Ford jakby czekał, aż stwór uderzy w boczne okno i zrobi na nim pajęczynę drobnych pęknięć. Potem ciężarówka podskoczyła i potoczyła się do przodu. Przez ryk silnika przebił się ryk wściekłości, zaraz jednak ucichł w tyle.Podskakując, samochód jechał między budynkami, namiotami i chatami. Od czasu do czasu z mroku wyłaniała się szara jak popiół twarz ukrywającego się człowieka, który odważył się wysunąć głowę z kryjówki. Roland manipulował przy radiu, próbując się z kimś porozumieć,

odpowiadał mu jednak tylko elektroniczny szum. Gdy przejeżdżali przez most na północną stronę, przed nimi, przy granicy bazy, eksplodowało kilka granatów. — Najwyraźniej oddziały się przegrupowały — powiedział Roland z nadzieją w głosie. — Próbują realizować jakiś plan. Może uda im się odzyskać bazę. — Może — odparł Blakely. Bolała go klatka piersiowa. — Nie powinniśmy jednak ryzykować. Najbezpieczniejsza będzie w dalszym ciągu woda. Jego asystent wskazał w przód. — Będziemy musieli przejechać cholernie blisko tej walki. Może powinniśmy położyć się na podłodze. Trochę nas to zabez… Ford wypadł zza kolejnego baraku i niemal wjechał bokiem na przewrócony samochód. Drzwi pojazdu były wyrwane z zawiasów, płócienny dach porozrywany na szerokie pasy. Obok leżała oderwana ręka, której dłoń ściskała pistolet. — Nie warto — mruknął Roland. Gdy powoli omijali wrak, Blakely zacisnął zęby. Widok przyciągał wzrok jak wypadek na autostradzie. Wnętrze przewróconego samochodu było spryskane kawałkami tkanki. Zmusił się jednak do odwrócenia głowy. Ledwie skupił się na przestrzeni oświetlanej światłami ich reflektorów, wyskoczyła przed nich kolejna bestia, blokując im drogę. Była dwa razy większa od stworów, które widzieli dotychczas — miała rozmiary słonia, nogi jak pnie drzewa zakończone długimi niczym kosy pazurami i szczęki tak potężne, że w paszczy zmieściłby się cielak. Roland spojrzał za siebie i zaczął wrzucać bieg wsteczny.

Jason wpatrywał się w stwora przed nimi. — Jedź… jedź… jedź… — mruczał pod nosem. Ze wstrząsem, od którego mogły powypadać zęby, wóz ruszył do tyłu, na drogę za nimi wyszedł jednak drugi potwór, uniemożliwiając im ucieczkę. Zwierzęta opuściły nisko łby i zaryczały na samochód. Waliły ogonami o skały, szykowały się do ataku. — Niech to cholera! — zaklął Roland, ponownie wrzucając jedynkę. Stwory wyglądały, jakby każdy mógł podnieść ciężarówkę i potrząsnąć nią jak zabawką. Roland walnął pięścią w kierownicę. Blakely’emu przerażenie zaczęło odbierać oddech. Nagle ciężarówka ruszyła naprzód. Roland chyba zamierzał ominąć zwierza, próba nie miała jednak szans powodzenia. Stwory były zbyt szybkie i za duże. Asystent doktora wycelował maskę samochodu w stwora i Jason wrzasnął. Tuż przed zderzeniem Roland szarpnął jednak kierownicą w prawo, co sprawiło, że naga felga przejechała zwierzowi po stopie, miażdżąc ją ostrą stalową krawędzią sunącą po poszarpanej skale. Stwór niemal podskoczył, wyciągnął łeb w górę, aż mięśnie karku napięły mu się jak cięciwy, i zawył w kierunku sklepienia. Wyszarpnął ranną stopę spod ciężarówki, niemal przewracając ją na bok. Wóz przez chwilę dygotał na dwóch kołach, ale opadł. Roland minął ranną bestię. Ból jeszcze bardziej ją rozwścieczył. Zaatakowała ciężarówkę ciałem, przesuwając samochód metr w bok i prawie wpychając go na barak. Roland walczył z kierownicą i w końcu samochód minął bestię. Ryknęła w proteście, z powodu rannej łapy nie mogła jednak kontynuować pogoni. Wkrótce bolesny ryk ucichł za ich plecami.

Gdy zbliżali się do jeziora, gdzie walczono, Roland musiał zwolnić. Dym ogni i wybuchów był tak gęsty, że nawet reflektory ciężarówki wgryzały się jedynie dwa, może trzy metry w ciemność. — Jedziemy w dobrym kierunku? — spytał. — Tak sądzę — odparł Blakely, pochylony do przodu tak, że niemal dotykał nosem szyby. — Jeżeli będziemy jechać tak, by wielki pożar znajdował się z lewej, powinniśmy wyjechać na jezioro. — Spojrzał w lusterko wsteczne. Chłopiec cały czas siedział jak skamieniały. — Jak się trzymasz, Jason? Ten nie odpowiedział, tylko spojrzał doktorowi w oczy. — Beznadziejne wakacje — powiedział po chwili, poprawiając torbę gimnastyczną na kolanach. Szczera prawda, pomyślał Blakely. Kiwnął chłopcu głową i ponownie skupił się na drodze. Podmuch wiatru usunął wąski pas dymu, otwierając przed nimi coś na kształt tunelu czystego powietrza. Doktor wyprostował się. Dostrzegł cel chwilę przed ponownym zasłonięciem „tunelu” przez dym. Sfalowana woda. Jezioro! Udało im się. Roland też je dostrzegł. Radość zmącił wielki wybój, który sprawił, że podskoczyli kilka centymetrów nad siedzenia. — Mam nadzieję, że lepiej prowadzisz łodzie niż ciężarówki — odezwał się cicho Blakely. W tym momencie ford został gwałtownie rzucony w lewo. Kierownica zawirowała w dłoniach Rolanda. — Trzymajcie się! — wrzasnął sekundę przed uderzeniem ciężarówki w bok budynku. Do kompletu ścięła latarnię. Impet sprawił, że pas bezpieczeństwa wciął się Blakely’emu głęboko

w bark. Uderzył o drzwi, a gdy dotknął bolesnego miejsca na głowie, jęknął z bólu. Roland odpiął pas i sięgnął ku niemu. — Jest pan cały? — Co przejechałeś? — Uwaga! — wrzasnął Jason. Rozpiął już pas i przepełzał na przednie siedzenia. Tylne okienko bronco zostało wbite do środka przez krokodyli łeb. Zrobiona z bezpiecznego szkła szyba nie rozleciała się na kawałki, lecz owinęła wokół pyska stwora. Machał łbem, by ją strząsnąć. — Wysiadamy! — wrzasnął Roland. — Do brzegu! Pociągnął za sobą Jasona. Blakely przepełzł na siedzenie kierowcy i wysiadł — czy może raczej wypadł — z szoferki. Gdy ruszył ku wodzie, natychmiast otoczył go dym. Miał nadzieję, że się nie pomylił i nabrzeże jest niedaleko. Spojrzał za siebie na bestię wyszarpującą łeb z okienka ciężarówki. Ryczała z frustracji. Było jasne, że chwilę po tym, jak się wyzwoli, będzie przy nich i zaatakuje. Blakely zatrzymał się. — Co pan robi? — spytał Roland. — Idź dalej z chłopcem. Spowolnię go. — Zwariował pan? Nie ma pan szans. — Roland pchnął Jasona w jego — Zwariował pan? Nie ma pan szans. — Roland pchnął Jasona w jego kierunku. — Pan weźmie chłopaka i zostawi mi strzelbę. Dogonię was. Blakely wahał się. Mógł wydać asystentowi polecenie służbowe. Roland jednak wyszarpnął mu z rąk strzelbę i wycelował w niego. — Proszę się ruszać! Blakely wiedział, że nie strzeli, ale dyskusja byłaby marnowaniem czasu. Bestia zawyła teraz inaczej — była wolna.

— Uruchomimy silnik — powiedział Blakely i pobiegł za Jasonem. Po chwili za jego plecami rozległ się wystrzał. Modlił się w myśli za swojego asystenta. — Widzę pomost! — wrzasnął biegnący kilka metrów z przodu Jason. Przez zadymione powietrze przebijały się światła przystani. Dzięki Bogu. Po chwili pędzili już po deskach molo. W oddali znowu rozległy się strzały. Z lewej strony był zielony ponton Zodiac, zacumowany dwoma linami. — Wskakuj! — rzucił Blakely, ale chłopiec był już w środku. — Uruchomię silnik i chcę, byś stał przy linie. Na mój znak szarpniesz za koniec, by nas uwolnić. — Wiem. Blakely odwrócił się do linki startera i pociągnął ją. Silnik zakaszlał, ale nie zaskoczył. Pociągnął ponownie. To samo. Cholera! — Biegnie Roland! Blakely podniósł głowę. Jego asystent pędził ku nim, ledwie widoczny przez dym. Doktor ponownie szarpnął linkę. Tym razem prawie się udało, niestety po chwili silnik ponownie zdechł. Obserwując Rolanda, doktor cicho się modlił. Zza zasłony dymu wystrzelił gadzi łeb i potężne szczęki chwyciły Rolanda za ramię. Jego ciało uniosło się w powietrze, siła rozpędu pociągnęła je w kierunku pontonu. Wylądował tuż obok; gdy uderzył o deski, rozległ się chrzęst pękających kości. Z rozerwanego barku pulsacyjnie leciała gruba struga krwi. Blakely sięgnął, by wciągnąć asystenta do łodzi. Gadzi stwór stał na krawędzi nabrzeża, najwyraźniej obawiając się wody. Roland spróbował wstać, znowu się jednak przewrócił. Spojrzał na przełożonego i pokręcił głową. Zdrową ręką pociągnął za drugą cumę pontonu, który natychmiast zaczął się oddalać od brzegu. — Płyńcie… — powiedział, plując krwią. Z trudem zdjął z palca lewej — Płyńcie… — powiedział, plując krwią. Z trudem zdjął z palca lewej ręki sygnet. Rzucił go w

kierunku pontonu. Blakely złapał go. Wiedział, że to pamiątka od mieszkającego w Seattle partnera Rolanda. — Powiedz Ericowi… że go kocham. — Gdy stwór ostrożnie zaczął wchodzić na pomost, Roland wyciągnął zza pasa pistolet. Blakely ponownie szarpnął linkę i silnik zaskoczył. Przekręcił przepustnicę i ponton przyspieszył, unosząc dziób. Doktor patrzył, jak potwór idzie w kierunku jego asystenta, groźnie posykując. Roland próbował ustabilizować pistolet, niestety gwałtownie tracił siły. Jego strzał był niecelny, zaraz potem potwór siedział mu na głowie. Roland przystawił sobie lufę do skroni. Blakely odwrócił wzrok. Rozległ się wystrzał i jego echo pomknęło po wodzie. Blakely ponownie spojrzał w kierunku brzegu, jednak dym zasłaniał widok. Jedynie mętny poblask wskazywał, gdzie jest nabrzeże. Po wodzie pomknął ryk niezadowolenia. Stwór był wściekły, że nie pozwolono mu zabić.

17.

— Jak to Linda zniknęła? — spytała Ashley, podnosząc głowę znad radia. Nikt się nie zgłaszał. — Dlaczego nikt nie może usiedzieć na tyłku? Kazałam wam czekać w tunelu. Michaelson spakował radio i wskazał palcem za siebie. — Przepraszam. Na sekundę odwróciłem się do nich plecami i zniknęli. Wylot tunelu jest sto metrów stąd. — To z powodu klaustrofobii — wtrącił się Ben. — Za ciasno tu. — W brzuchu któregoś z tych stworów jest znacznie ciaśniej —

odparła Ashley. — Khalid zrobił rozpoznanie następnej jaskini — powiedział Michaelson. — Jest za mała, by mogła tam wejść jedna z bestii, z którymi mieliśmy do czynienia. — Jasne — odparła Ashley. — A inne? Takie, które mogą się w niej zmieścić? Michaelson wzruszył ramionami. — Trudno — rzuciła. — Ruszajmy. Chcę jednak, aby wszyscy trzymali się razem. — Pomogła Michaelsonowi podnieść śpiącego Villanuevę. Gdy go dotknęli, jęknął. Sprawdziła mu czoło; było wilgotne i choć nierozpalone gorączką, na pewno będzie wkrótce potrzebował bardziej fachowej pomocy. Niech cholera weźmie to zakichane radio. Michaelson pełzł tyłem przez tunel, ciągnąc za sobą rannego komandosa. Posuwając się na klęczkach, Ashley popychała go od tyłu. Gdy ujrzała jaśniejszą plamkę wylotu tunelu, miała wrażenie, że starła kolana do krwi. Ben szedł ostatni z bagażami. Tuż przed wylotem tunelu znowu chwycili komandosa we dwoje i wysunęli go na zewnątrz. Ashley wypełzła ledwo żywa. — Ożeż ty…! — zawołał Ben. — Umarłem i obudziłem się w raju! Ashley zamarła ze zdumienia. Byli w świecie cudów. Jaskinia miała rozmiary niewielkiej sali balowej, jej dno i ściany pokrywały migoczące kryształy najróżniejszych wielkości — najmniejsze miały rozmiary ludzkiego paznokcia, największe arbuza — odbijające światło ręcznych reflektorów i latarek mieniącymi się jaskrawo plamami. Wszędzie świeciły tęcze. Ashley, która nawet nie zauważyła, że opadła jej szczęka, szła ostrożnie ku środkowej części jaskini. — Wiesz, co to jest? — spytał Ben, biorąc ją za rękę.

Pokręciła głową. Kilka kroków dalej przykucnęli Linda z Khalidem i niemal dotykając się głowami, oglądali jeden z większych kryształów. — Jesteśmy w gigantycznej geodzie. — To znaczy? — spytała niezbyt zainteresowana Ashley, niezdolna skupić się na czymś innym niż wspaniałość wnętrza. — Widywałaś je nieraz w sklepach z pamiątkami przyrodniczymi, gdzie sprzedaje się je zwykle rozłupane albo przecięte na pół. To te jakby wydrążone kuliste kamienie, wyłożone od środka białymi kryształami kwarcu albo fioletowymi ametystu. Geody powstają głównie w wulkanach. Tak naprawdę to pęcherze powietrza powstałe w zastygłej lawie, na której wewnętrznych ściankach z biegiem czasu odłożyły się minerały. Erupcje wulkanu wyrzucają je na zewnątrz. — Oczywiście, widywałam już coś takiego, ale nie większe od piłki plażowej. — No właśnie. — Ben zatoczył dłonią krąg, aby dać do zrozumienia, że mają do czynienia z niecodziennym zjawiskiem. — Jeszcze nigdy nie odkryto geody tych rozmiarów. A jesteśmy kilka kilometrów poniżej aktywnego wulkanu. Ashley przyglądała się Australijczykowi — w odbijanym przez kryształy świetle jego twarz wydawała się rumiana. Jego entuzjazm był zaraźliwy. Ścisnęła mu ramię. Podszedł Michaelson, psując chwilę. — Jeżeli to jest kwarc, to jego duża ilość może zakłócać pracę radia. Choć szczerze mówiąc, wątpię. Ashley nie pomyślała o tym. Zakiełkowała w niej nadzieja. Może… — To nie kwarc! — zawołał do nich Khalid. — Słucham? — Ashley zdziwiła się jego włączeniem się do rozmowy. Zwykle był bardzo małomówny. — A co?

— Diament. — Jasne! — Ben roześmiał się. — Kto z nas jest geologiem? Popatrz na kąt pękania kryształu. To diament. Zdumieni, wszyscy zaczęli się przyglądać otaczającym ich grubym warstwom minerału. Widząc ich zaskoczenie, Egipcjanin złośliwie się uśmiechnął. Linda wzięła do ręki diament wielkości piłki do softballu. — Boże! Na myśl od razu nasuwał się posążek znaleziony przez pierwszych badaczy. Ile mogło być tu na dole podobnych jaskiń? Cóż za nieprawdopodobne bogactwo… Ashley zdusiła w sobie podniecenie. Pokręciła głową i puściła rękę Bena. — Zanim zaczniemy liczyć zyski, musimy się stąd wydostać. Michaelson, spróbuj jeszcze raz uruchomić radio. Reszta rozkłada obóz na noc. Powiedziawszy to, poczuła potworne zmęczenie. Każdy jej mięsień płonął. Każdy centymetr kwadratowy skóry wydawał się posiniaczony. Jakby od kilku dni bez przerwy biegli. Popatrzyła na zegarek. Było po północy. — Bez odpowiedzi — oznajmił Michaelson i wyłączył radio. — To też nie działa — powiedział Ben, który siedział na dmuchanym materacu z otwartym geopozycjonującym kompasem. — Może major ma rację, że coś przeszkadza falom się przebić. Mój kompas używa jako stacjonarnego punktu odniesienia latarni radiowej w bazie i na nią się nastraja. — Zatrzasnął urządzenie. — To cholerstwo ciągle szuka, nie łapie jednak radiolatarni. Ashley skinęła tępo głową. Wycieńczenie i niepokój, co może się dziać z Jasonem, nie pozwalały jej klarownie myśleć.

— Może mają w bazie awarię prądu? Spróbujemy ponownie rano. — Przetarła zmęczone oczy. Podświadomość podsuwała jej obrazy Jasona, nie mogła jednak zbyt się na tym skupiać, bo zaczęłaby się mazać. Cóż mogli zrobić? Musieli zaczekać do rana. Ben skończył dmuchać jej materac i podszedł, trzymając go w rękach. — Pani łóżko czeka — powiedział z szarmanckim gestem. — Dzięki, Ben — odparła ze zmęczonym uśmiechem. — Znalazłem kawałek płaskiego miejsca, akurat na dwie osoby. — Igrający mu na ustach uśmiech jednoznacznie zapraszał. Podeszła do miejsca, które wskazał, i położyła materac. Jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy. — Kto bierze pierwszą wartę? — spytała Ashley. — Wartę? — Jesteśmy na nieznanym terenie. Mięsożerne ślimaki, wielkie jak walenie rekiny, drapieżne torbacze. Nie wiemy, co jeszcze może tu czyhać. Ktoś powinien stać na warcie dla bezpieczeństwa… Będziemy się zmieniać. — Ja wezmę pierwszą wartę — zaproponował Michaelson — ale ponieważ mamy dwa wyjścia, sugerowałbym na każdą zmianę dwie osoby. — Doskonały pomysł — przyznała Ashley i popatrzyła Benowi prosto w oczy. — Ktoś chciałby na ochotnika towarzyszyć Michaelsonowi na pierwszej warcie? Australijczyk wahał się przez kilka sekund, po czym westchnął i uniósł rękę. — Rany, chyba łapię drugi oddech. Wartownicy zajęli pozycje, reszta udała się na spoczynek. Ashley opadła na materac z taką radością,

jakby kładła się w ramiona ukochanego, i przymknęła oczy. Paliła się tylko jedna latarka, nie było jednak ciemno. Co się działo? Ashley usiadła. Jaskinia nie pociemniała, gdyż ściany w dalszym ciągu się jarzyły. — Cholera, to nam oszczędzi baterii — stwierdził Ben. Linda też siedziała na materacu. — Światło płynie ze ścian — powiedziała. — Diament je tylko wzmacnia. — Wstała i podeszła do miejsca, gdzie odpadł wierzchni fragment diamentu. Podrapała nożem i przyjrzała się ostrzu. Uniosła nóż. — To grzyb! Jeszcze tego brakowało, pomyślała Ashley. Zaraz się okaże, że promieniotwórczy. — Co za znalezisko! — Linda ponownie usiadła na swoim materacu i wrzuciła zeskrobaną ze ściany próbkę grzyba do torebki. Szeroko się uśmiechała. — To piąty fosforyzujący gatunek, jaki znalazłam w tych jaskiniach! Nawet ryba w bazie Alfa świeciła się dlatego, że łuski porastał jej grzyb. — Pomachała ręką z torebką. — Niemal warto być dla czegoś takiego ściganym przez potwory… — Warto, by dla czegoś takiego ktoś zginął? — spytał Michaelson. Uśmiech zniknął Lindzie z ust i zamknęła torebkę. Słowa majora otrzeźwiły obecnych, zmęczenie pokonało zachwyt. Wszyscy zaczęli się ponownie układać do snu. Ashley przeciągnęła się i owinęła gołe stopy kocem, robiąc coś na kształt kokonu. Popatrzyła na pusty materac Bena. Słyszała, jak Australijczyk cicho rozmawia z Michaelsonem. Zamknęła oczy, dotknęła czubkiem języka dolnej wargi, przypominając sobie jego pocałunek, i zapadła w sen. ··· Została dużo za wcześnie obudzona przez dłoń, potrząsającą ją za ramię. Odsunęła się od światła reflektora. — Budź się, Śpiąca Królewno. Twoja kolej. — Usta Bena musnęły jej

ucho. — Zrobiłem trochę kawy. Jęknęła i zmusiła tułów do ruchu. Potarła zapiaszczone oczy. Jakby zamiast mięśni miała odważniki. — Dzięki, Ben. Kawa brzmi wspaniale. Pomógł jej wstać. — Smakuje jak błoto, ale nieco podniesie te piękne powieki. Uśmiechnęła się. Kątem oka dostrzegła, że Michaelson układa się do snu.— Wyśpij się jak najlepiej — powiedziała. — Do rana zostało niewiele godzin. — Wystarczy, że dotknę głową poduszki, i już mnie nie będzie — odparł, ściągając buty. Zazdrościła mu. Jej zmierzwione posłanie jeszcze nigdy nie wyglądało bardziej zapraszająco. Ziewnęła i poszła w kierunku prowizorycznego stanowiska wartowniczego przy kuchence. Z zaskoczeniem stwierdziła, że Linda siedzi obok Khalida. — Dlaczego nie śpisz? — spytała. — To miała być chyba zmiana moja i Khalida. — Wiem — odparła Linda. Przesunęła się, by zrobić Ashley miejsce na głazie. — Nie mogłam z podniecenia spać. Chciałam przeprowadzić kilka badań. Poza tym trochę się zdrzemnęłam i zwykle mi to wystarcza. Na płaskim fragmencie kamienia rozłożony był należący do Lindy zestaw do badań. Biolożka uniosła do światła reflektora wypełnioną materiałem testowym probówkę i potrząsnęła nią, co nasiliło fosforescencję. — Zdumiewające — rzuciła, po czym zapisała coś w notesie. Ashley popatrzyła na Khalida. Trzymając jedną ręką pistolet, drugą chwycił dzbanek z kawą i nalał sobie niewielką porcję do blaszanego kubeczka.

Linda odruchowo, nie podnosząc głowy, uniosła swój po dolewkę. Jak stare małżeństwo przy śniadaniu… — Paskudztwo… — westchnęła Linda, gdy wzięła łyk. Oparła się plecami o skałę i popatrzyła na Ashley. — Jeśli i tak nie śpię, może wróć do łóżka? Opcja ta nie przyszła Ashley do głowy, była jednak sensowna i bardzo Opcja ta nie przyszła Ashley do głowy, była jednak sensowna i bardzo atrakcyjna. — Jeśli naprawdę uważasz, że… Linda skinęła głową. — Potrzebujesz snu. Powinnaś zobaczyć swoje oczy. Są całe przekrwione. Ashley wyraźnie to czuła. Popatrzyła na chrapiącego Bena. Linda nie musiała prosić dwa razy. — Widzimy się rano. — Zanim pójdziesz… — powstrzymała ją Linda. — Dręczy mnie pewna kwestia. Ashley niechętnie się odwróciła, materac magnetycznie przyciągał. — Tak? — Chodzi o te torbacze. Są zdecydowanie drapieżne. Skąd biorą pożywienie? — Nie mam pojęcia. — Ashley wzruszyła ramionami. — Muszą się znajdować u szczytu łańcucha pokarmowego, więc co jest niżej? Weźmy dla przykładu afrykańskie lwy. Aby mogło przeżyć nawet niewielkie ich stado, potrzeba dużych zasobów zwierząt roślinożernych: antylop, bawołów, zebr. Tak wielkie bestie potrzebują wielu ofiar, z biologicznego punktu widzenia.

Ashley potarła zmęczone oczy. — Tak sądzę. — Więc gdzie one są? — Linda wzięła łyk kawy. — Gdzie są ich zasoby żywnościowe? Khalid pogardliwie parsknął. — Wiem tylko, że wolałbym, byśmy nie byli to my. Ashley skinęła głową. Pytanie było intrygujące. Na co polowały te wielkie bestie? Umiejętność zespołowego działania, jaką zademonstrowały w jaskini obok, świadczyła o inteligencji. Wręcz przebiegłości. — Nie mam pojęcia. Tę tajemnicę będzie musiał wyjaśnić przyszły zespół badawczy. Ashley poszła do swojego materaca. Otuliła się kocem, jeszcze ciepłym. Z westchnieniem zamknęła oczy, pytanie Lindy nie dawało jej jednak spokoju. Co te stwory żarły?· · · Ben walczył we śnie. Wiedział, że to tylko senne majaki, ale nie mógł ich przerwać. Znowu był w tej cholernej jaskini. Szedł między uginającymi się od owoców drzewami; wszędzie zwisały obscenicznie wyglądające czerwone strąki. — Halo! — zawołał. Nikt mu nie odpowiedział. Gdy był tu ostatnim razem, widział dziadka. W jaskini. Ale gdzie? Kierował się ku miejscu, które wydawało się znajome. Minął gęstwinę liści z maleńkimi niebieskimi kwiatkami. Czy nie szedł obok podobnego krzaka przed chwilą? Czuł się jak ktoś, kto po kilkudziesięcioletniej nieobecności wrócił do

rodzinnego miasta, jakby stopy pamiętały wcześniejsze kroki. Gdy zbliżył się do ściany w głębi, miał pewność, że idzie we właściwą stronę. Widział czarną dziurę w jarzącej się ścianie. Jarzącej się? Ten sam grzyb, który rósł w jaskini-geodzie. Dziwne. Spodziewał się, że im bliżej ściany, tym drzewa będą rosły gęściej — jak podczas jego poprzedniego pobytu — i nie da się między nimi przejść, tym razem jednak nie było drzew. Po kilkunastu kolejnych krokach stał przed ścianą, z której emanował lekko piżmowy zapach. Grzyb był obwieszony zarodnikami wielkości łebka od pinezki. Ben przeciągnął dłonią po ścianie. Zapach wyraźnie się nasilił, niemal odurzał. Zakręciło mu się w głowie. Przed oczami eksplodowały tęcze. Lekko ugięły się pod nim nogi, musiał się mocno skupić, by nie stracić przytomności, całą przestrzeń przed oczami wypełniały fantazyjne wiry o najrozmaitszych kolorach i strukturach. Osunął się na podłoże jaskini, a gdy uderzył głową w skałę, potylicę przeszył ostry ból. Tuż obok rozległ się głos. — Benny-boy, dość tych wygłupów. Znał go z dzieciństwa. Dziadek. — Boże, otrząśnij się, człowieku. Gdy dziadek zaczął machać mu przed nosem zwiniętym liściem, który pachniał miętą i wiśnią, Ben od razu zaczął lepiej widzieć. Każde przesunięcie liścia pod jego nosem usuwało kolejne kolorowe wiry sprzed oczu — jakby wycierano je gumką. — Wreszcie jesteś, Benny-boy. Najwyższy czas, byś ściągnął tu swój tyłek. Oczywiście śnił, wszystko było jednak tak realne… Widział siateczkę popękanych żyłek na czubku nosa dziadka. Rosnące na brzegach jego uszu kępki siwych włosów. Wieczny uśmiech w oczach. — Dziadek?

— A niby kto? — No cóż, biorąc pod uwagę, że leżysz dwa metry pod powierzchnią australijskiej ziemi, nie spodziewałem się zbyt szybko na ciebie natknąć. — Ben wstał. Piżmowy zapach był ciągle na tyle mocny, że mógł doprowadzić do utraty przytomności. — Co tu robisz? — Przysłano mnie, abym cię ostrzegł. — Wiemy już o czarnych bestiach. Trochę się spóźniłeś. — Już je poznaliście? Trzymajcie się od tych szkodników z daleka. — Szkodników? Te „szkodniki” niemal zjadły całą ekipę. Dziadek usiadł obok na skale i skrzyżował nogi. — Benny-boy, musisz iść dalej w dół. Nie wracaj na górę. — Ale… — Na dół, Benny-boy. Na dół. Znowu napłynęła fala piżmowego zapachu i obraz dziadka zamazały szerokie pomarańczowe i fioletowe pasy. — Nie rozumiem… — Ben miał wrażenie, że znowu traci przytomność. Zapadał w odrętwienie; towarzyszyły mu słowa dziadka. — …na dół… na dół… ··· — Obudź się, Ben. — Ashley potrząsnęła go za ramię, zaskoczona, jak głęboko śpi. Wszyscy już wstali i szykowali się do wymarszu. Nawet Villanueva, z ręką na prowizorycznym temblaku, usiadł. Jego stan wyraźnie się polepszył. — Wstawaj, śniadanie zaraz będzie gotowe. Ashley popatrzyła na pochylonego nad kuchenką Michaelsona. W

jaki sposób udawało mu się zamienić sproszkowane jajka w coś, co całkiem dobrze imitowało omlet, było tajemnicą, której nie rozgryźliby najwięksi spece od potraw w proszku. Gdy poczuła kuszący zapach smażonej cebuli i szynki w puszce, zaburczało jej w żołądku. Ben stęknął, przewrócił się na plecy i uchylił powieki. — Niech mnie cholera, co to za smród? — Śniadanie, choć jeśli się nie pospieszysz, zostaną dla ciebie tylko zimne płatki. Uniósł się na łokciach. Włosy sterczały mu we wszystkich kierunkach. — Rany, boli mnie głowa, jakby miała pęknąć. To nie fair mieć kaca bez miłego wieczoru w knajpie. Ashley przyłożyła dłoń do jego głowy. Na szczęście nie miał gorączki. — To tylko migrena. Dam ci dwie aspiryny. — Może garść? — spytał Ben z wymęczonym uśmiechem. Ashley podeszła do plecaka z apteczką i z małej plastikowej buteleczki wytrząsnęła trzy aspiryny. — Nie wygląda zbyt dobrze — powiedział siedzący tuż obok Villanueva. Nie mogła powstrzymać uśmiechu. Cóż za komentarz z ust człowieka, którego koszula była przesiąknięta własną krwią i mało co nie stracił ręki aż po bark… — Jestem pewna, że nic mu nie będzie. Ty jednak musisz odpoczywać. Nawet nie powinieneś siadać. Patrzył lodowato, jakby mówiła w obcym języku. — Rosół z kury — powiedział Michaelson, który zjawił się z miską parującego płynu i podał ją Villanuevie. — Straciłeś mnóstwo krwi, potrzebujesz dużo płynów. Wypij. Widząc, że jeszcze trochę, a major Michaelson zamieni się we Florence Nightingale, Ashly zostawiła ich i poszła do Bena.

— Dzięki, już mi lepiej — rzekł, gdy dała mu aspirynę. — Kiedy wstaję i zaczynam się ruszać, jestem żwawszy od kangurzycy z małymi. — Mimo to połknij. — Włożyła mu tabletki w dłoń i podała kubek z wodą. — Czeka nas ciężki dzień. Wydął wargi, ale wziął lekarstwo. — Mówiłaś coś o śniadaniu? Zawsze marzyłem, by podawano mi je do łóżka. — Jeśli czujesz głód, jesteś wystarczająco zdrowy, żeby obsłużyć się samemu. Poza tym powinni być wszyscy, żebyśmy mogli przedyskutować sytuację. Twoja opinia będzie mi szczególnie potrzebna. — Jasne. Ale może przyprawić innych o niestrawność. Podała mu rękę i pomogła wstać. — Przestań błaznować. Ben udał, że krzywi się z bólu, i ruszył za Ashley. Przy kuchence Michaelson rozdawał talerze z omletami i smażonymi ziemniakami. — Porządne żarcie, stary — pochwalił go Australijczyk, biorąc blaszany talerz z rąk majora. — Od wczorajszego śniadania nie mieliśmy gorącego posiłku, uznałem więc, że przyda się coś pożywnego. — Michaelson nałożył mu dużą chochlę. Ashley wzięła mniejszą porcję i usiadła na kamieniu. Khalid i Linda, którzy już siedzieli, z apetytem pałaszowali. Villanueva popijał rosół, zazdrośnie łypiąc okiem w kierunku ociekającego tłuszczem dania. Gdy Michaelson usiadł, Ashley zaczęła:

— Musimy podjąć decyzję, co dalej. Mamy zapas jedzenia na osiem dni.Jedyną odpowiedzią były milczące kiwnięcia głowami. Wszyscy chcieli się dowiedzieć, do czego Ashley dąży. — Możliwości są następujące: wracamy i próbujemy przejść przez jaskinię z potworami, zostajemy tutaj z nadzieją, że dłuższy brak kontaktu radiowego spowoduje wysłanie grupy poszukiwawczej, albo przemy dalej i szukamy alternatywnej drogi powrotu na górę, godząc się z ewentualnością natknięcia się na kolejne paskudy. Linda odłożyła widelec. — Uważam, że powinniśmy tu zostać — powiedziała. — W końcu ktoś po nas przyjdzie. — Może, pamiętajmy jednak o poprzedniej grupie — rzekł Michaelson. — Wysłano nas trzy miesiące po ich wyruszeniu. Czekanie może być długie. — Fakt — zgodził się Ben. — Nowa ekipa będzie poza tym też narażona na atak bestii, a to nie fair kazać komuś wchodzić w paszczę lwa bez ostrzeżenia. Powrót tą samą drogą nie wchodzi dla nas w rachubę. Moim zdaniem należy iść dalej. Ashley skinęła głową. Według niej należało jednak wziąć pod uwagę wszystkie czynniki. Wskazała na Villanuevę. — Mamy rannego, dalszy marsz to dla niego ryzyko. — Radzę sobie nie najgorzej — powiedział Villanueva. — Wiem, ile mogę z siebie wydusić. — Na pewno, ale jeśli natrafimy na kolejne kłopoty? Twoje rany mogą być sporym utrudnieniem dla mobilności zespołu. — Jeśli tak będzie, zostawicie mnie. Nie można narażać wszystkich dla mojego dobra. — Szlachetne słowa, jednak to my musielibyśmy wtedy zdecydować

o zostawieniu cię na pastwę losu. Osobiście wolałabym nie mieć czegoś podobnego na sumieniu. — Ani ja, kolego — rzucił Ben. — Jeśli będziemy mieli kłopoty, zostają wszyscy albo nikt. Villanueva pokręcił głową. — Cywile… — wymamrotał, popijając rosół. — No więc co robimy? — spytał Khalid. — Idziemy dalej czy nie? Wygląda na to, że będziemy mieli przechlapane niezależnie od tego, czy zdecydujemy się iść dalej, czy wracać. — Mam propozycję — powiedziała Ashley. — Rozdzielmy się. Linda i Khalid niech zostaną tu z Villanuevą, my pójdziemy dalej. Spróbujemy znaleźć drogę na górę i wrócić z ratownikami. Wszyscy chwilę się zastanawiali nad planem. W końcu Michaelson skinął głową. — Rozsądny plan. Sprawna grupa będzie miała sporą szansę dotrzeć na górę. Ashley, nie ma jednak powodu, abyś z nami szła. Ja z Benem… — Major ma rację — wtrącił Ben. — We dwóch będziemy mogli iść szybciej niż we troje. — Bzdura. Mogę iść tak szybko jak ty, a lepiej strzelam. Poza tym im więcej oczu obserwuje ścieżkę, tym lepiej. Idę. Obaj mężczyźni próbowali ją pokonać spojrzeniami, nie ugięła się jednak. W końcu Ben odwrócił się do Michaelsona. — Przegrana sprawa, stary. Zorganizowaliśmy sobie damskie towarzystwo. Będziemy musieli się pilnować z językiem i uważać, gdzie plujemy.

— Nie ma sprawy — odparł Michaelson. — Zbierzmy zapasy i ruszajmy. Będziemy musieli maszerować z lekkim bagażem. Tylko niezbędne rzeczy: broń, radio, manierki, liny. Ashley chwyciła kaburę z pistoletem. — I mnóstwo amunicji. ··· Gdy wybrana trójka szykowała się do wymarszu, Khalid stał nieco z boku. Obserwował Bena i Michaelsona spod oka. Villanueva próbował być użyteczny — rozkładał radio na części i pakował je w wodoszczelne torby. Egipcjanin przyglądał mu się, oceniając, ile siły pozostało w komandosie. — Popatrz na to! — powiedziała Linda, podchodząc do Khalida. Odwrócił się do niej. — Fosforyzujący grzyb rośnie nawet w tym diamencie! — Objęła migoczącą szkliście grudkę i przysunęła się do Khalida. Jej włosy musnęły przy tym jego policzek. — Patrz! Kryształ wielkości piłeczki do golfa świecił łagodnym żółtym światłem. — Może dodasz go do swoich próbek? Próbek? Khalid potrzebował chwili, by zrozumieć, co Linda ma na myśli. Musiało jej chodzić o zbiór diamentów — każdy wielkości pięści — które niósł w plecaku. Powiedział jej, że to próbki geologiczne do badań naukowych. — Oczywiście — odparł, przyjmując prezent. Otworzył plecak i ostrożnie dołożył diament do pozostałych. Przeciągnął palcem po „próbkach”. Miał ich dwanaście. Niezależnie od tego, czego żądali jego pracodawcy, nie zamierzał wyjść z tych jaskiń z pustymi rękami.

··· Linda z mieszanymi uczuciami obserwowała, jak trójka opuszcza jaskinię przez kornikowy kanał. Z jednej strony niepokoiło ją, że grupa się dzieli, z drugiej przyjęła z ulgą to, że ona zostaje w jaskini, do której drapieżniki nie mają dostępu. Khalid powrócił do studiowania diamentów na ścianie — sprawiał wrażenie, jakby otaczające ich bogactwo skupiało całą jego uwagę. Nieustannie zbierał drobne fragmenty, które odpadły od ścian. Villanueva drzemał na posłaniu. Tylko ona patrzyła za znikającym za załomem skały Benem. Zastanawiała się, co nowego tamci odkryją i obejrzenie jakich cudów ją ominie. W głębi jej serca zapłonęła iskierka zazdrości, która próbowała się rozpalić w płomień, żal łagodziła jednak obawa przed okropnościami, które mogą spotkać Ashley, Bena i Michaelsona. Rozglądając się po jaskini opalizującej w świetle reflektorów, uśmiechnęła się na myśl, że ona, Linda Furstenburg, klaustrofobiczna dziwaczka, jest szczęśliwa, siedząc zamknięta w małej jaskini kilka kilometrów pod powierzchnią Ziemi. Niech kto inny odkrywa nowe cuda. Tu przynajmniej nie zostanie niczyim obiadem. Podeszła do minilaboratorium, które sobie urządziła. W końcu także w tej jaskini było mnóstwo do zbadania. Usiadła i dwa razy sprawdziła obliczenia, potem obejrzała pod mikroskopem, jak rośnie nowa strzępka. Wyjęła szkiełko mikroskopowe ze starszym grzybem i też mu się przyjrzała. — Jeśli to nie chloroplast, to nie nazywam się Linda… — mruknęła pod nosem. Podrzemujący Villanueva otworzył jedno oko. — Mówisz do mnie?

— Nie, przepraszam. To dlatego, że ta pleśń jest tak fascynująca. Villanueva usiadł. Mimo lekkiego zamroczenia najwyraźniej się nudził. — Co znalazłaś? — Z początku sądziłam, że to gatunek dimorficzny: dwie postacie tego samego grzyba. Teraz jednak tak nie uważam. Moim zdaniem to dwa unikalne gatunki żyjące w symbiozie. Wzajemnie utrzymujące się przy życiu. — Zgubiłem się. — Jeden z tych dwóch grzybów, ten ze świecącą strzępką, pozyskuje energię z siarkowodoru zawartego w gazach wulkanicznych, jego tempo rozwoju jest jednak zbyt szybkie, by dało się go przypisać jedynie siarkowodorowi, którego są tu tylko śladowe ilości. Zwłaszcza że marnuje mnóstwo energii na świecenie. — Więc jak to się dzieje? — Właśnie! W jego strukturę wpleciony jest drugi gatunek grzyba. Ma wszystkie cechy chloroplastu! — Wskazała na szkiełko mikroskopowe. — No i? — Drugi grzyb wykorzystuje energię światła pierwszego grzyba, tak jak rośliny światło słońca. Żywi się tą energią, co pozwala mu nie tylko przeżyć, ale także wytwarzać siarkowodór, którym z kolei żywi się jego „partner”. — Czyli grzyby karmią się nawzajem. — Właśnie to nie może być jednak koniec układu symbiotycznego, ponieważ do utrzymania obu gatunków potrzeba więcej energii. Może jego źródłem jest ciepło geotermalne, coś zawartego w skałach, gnicie lub jeszcze coś innego. Nie mam pojęcia. Tyle tu rzeczy, które należy poznać. Mogłabym spędzić lata na badaniu tylko tej jednej symbiozy.

Villanueva najwyraźniej tracił zainteresowanie rewelacjami Lindy. — Wolałbym się stąd wydostać. — Ja też, jednak istnienie tych grzybów dużo wyjaśnia. — Na przykład co? — Na przykład dlaczego tutejsze drapieżniki mają jeszcze oczy. Dlaczego tak dobrze zlewają się ze skałą. To bardzo dziwne, że zwierzęta odizolowane przez tysiące lat w nieustannej ciemności mają oczy i potrzebę zlewania się z tłem. Większość gatunków żyjących w izolacji w jaskiniach to osobniki ślepe i albinosowate. — Hm. Chcesz powiedzieć, że te stwory przebywały głównie w strefach oświetlonych? — A przynajmniej na ich obrzeżach. — Dobrze wiedzieć. To by znaczyło, że gdzie jest grzyb, są drapieżniki. — No właśnie! ··· Gdy wyszli z kornikowego kanału, Ashley zauważyła dwa zjawiska. Im głębiej schodzili, tym goręcej się robiło, a warstwa grzybów była coraz grubsza i świeciła coraz jaśniej. Maszerowali już pół dnia, zatrzymując się tylko w celu sprawdzenia, czy działa radio. Ani razu im nie odpowiedziano. — Lepiej oszczędzajmy baterie — rzucił Ben. — Jest wystarczająco jasno, by widzieć bez latarek. Miał rację. Nawet po zgaszeniu reflektorów i latarek czołowych widzieli całkiem dobrze. Ashley starła pot z twarzy. Dno jaskini przed nimi pokrywały bulgoczące oczka wodne, powietrze było gorące jak w saunie. Śmierdziało zgniłymi jajami.

Ben zaoferował jej łyk wody ze swojej manierki. — Chyba zbliżamy się do komina wulkanicznego — powiedział. Ashley skinęła głową. — Musimy znaleźć drogę na górę. I to szybko! — Twoje życzenie zostało spełnione! — zawołał idący kilka metrów z przodu Michaelson. — Jest pęknięcie. Ma przynajmniej sto metrów wysokości i da się po nim wspiąć. Może tego właśnie szukamy. Ashley niemal do niego podbiegła. Gdyby pozwoliło to uciec od tego zasiarczonego upału, byłaby gotowa wspinać się po pionowej ścianie. Zapaliła ponownie ręczny reflektor i zaczęła sprawdzać wejście. W pobrużdżonej szczelinie było mnóstwo miejsc do oparcia nóg i chwycenia się rękami. Szczyt znajdował się poza zasięgiem lampy. Znakomicie. — W południowej ścianie jest kornikowy kanał — powiedział Ben. — Prowadzi w dół. — Kogo to interesuje? Idziemy tędy. Popatrzył w górę. — No nie wiem… — mruknął. — Co masz na myśli? Idealna okazja. — Nie wiadomo, gdzie się kończy. Kto powiedział, że dochodzi do jakiejś jaskini? Może się nagle urywać. — Ben, nie czujesz powiewu powietrza? Praktycznie wciąga człowieka w górę. Sam mówiłeś, że to dowód na przelotowość korytarzy. — Chyba tak — odparł szeptem.

Popatrzyła na niego, zdziwiona jego wahaniem. Na pewno nie chodziło o wspinaczkę, nawet dla niej powinna to być łatwizna. — Ben? Pokręcił głową, jakby strząsał pajęczyny. — Oczywiście, masz rację. Wpinamy się w ekspresy i zakładamy uprzęże. Wchodzimy. Ashley wpatrywała się w Australijczyka. Znała go od niedawna, jednak umiała już wyczuwać jego nastroje. Coś go dręczyło. — Ben, ty jesteś naszym ekspertem… Obwiązał się liną i podszedł do ściany. — Wszystko gra. Chciałem tylko… — Pokręcił głową. — Nieważne. Ruszamy. Gdy łapał pierwsze oparcie dla dłoni, zadrżała mu ręka. ··· Linda obudziła się z łomoczącym sercem, jakby coś gwałtownie wyrwało ją ze snu. Khalid leżał obok i głośno chrapał. Wybudziło ją jego szczególnie głośne chrapnięcie. Popatrzyła na zegarek. Minęły cztery godziny, odkąd postanowili się zdrzemnąć po obiedzie. Spojrzała w kierunku Villanuevy. Także smacznie spał. Dziwne. Nigdy nie lubiła drzemek i nigdy nie trwały aż tak długo. Usiadła i się przeciągnęła. Z drugiej strony warunki były niecodzienne, po całym dniu uciekania przed potworami ciało zasługiwało na odpoczynek. Kiedy wstała, wszystko wokół zawirowało, na siatkówkach eksplodowały jej chmury świetlnych punkcików. Niemal osunęła się na kolana i straciła przytomność. Musiała odczekać kilka sekund, by wszystko się ustabilizowało. Pewnie zbyt gwałtownie wstała. Pokręciła głową. Serce waliło jej głośno w uszach, uderzenia pulsowały w skroniach. Wzięła manierkę i upiła spory łyk wody.

Gdy przełknęła, dostrzegła coś, na widok czego niemal wypuściła manierkę z rąk. Ściany! Gładka warstwa grzyba zmieniła się: wszędzie wystawały z niej przypominające piłeczki narośle. Na jej oczach kilkaset pękło, wystrzeliwując chmurki pyłu. Zarodniki! W świetle reflektora widać było unoszące się w powietrzu, skłębione chmury zarodników. Kiedy Khalid znowu zachrapał, widać było, jak wdycha strumień zanieczyszczonego powietrza. To nie mogło być zdrowe. Uklękła obok Egipcjanina i potrząsnęła go za ramię. Nie obudził się. Potrząsnęła mocniej. Dalej nic. Uniosła mu powieki — źrenice miał rozszerzone i nieruchome. Cholera, zarodniki działały jak silny narkotyk! Znieczulały. Jeśli będą w dalszym ciągu je wdychać, „przedawkują”. Grzyb próbował ich zabić! Z podniecenia Linda zaczęła dyszeć i natychmiast przed jej oczami pojawiły się kolorowe plamy. Zarodniki! Musi się uspokoić. Wolniej oddychać. Wchłaniać do płuc mniej zarodników. Na chwilę całkiem wstrzymała oddech, wszystko wokół jednak dalej wirowało. Pomyśl, do cholery! Przyszedł jej do głowy pomysł. Chwyciła chusteczkę do nosa, zmoczyła ją wodą i owinęła sobie wokół ust i nosa. Wilgotny materiał powinien skutecznie filtrować zarodniki. Przynajmniej miała taką nadzieję. Założyła taką samą maskę Khalidowi. Ani mi się waż umierać, pomyślała i podbiegła do Villanuevy. Przez chwilę zdawało jej się, że przestał oddychać, ale po dokładniejszym przyjrzeniu się dostrzegła lekki ruch klatki piersiowej. Skórę na twarzy miał jednak fioletowawą. Sinica. Przygotowała trzecią chustkę i owinęła ją komandosowi wokół twarzy. Przyglądała mu się z zaciśniętymi pięściami. Oddech komandosa był płytki i szarpany. Osłabiony od ran, był na pewno bardziej podatny na

substancję wydzielaną przez zarodniki. Linda rozejrzała się. W trakcie sporulacji grzyb odrobinę pociemniał, prawdopodobnie dla zaoszczędzenia energii na wyrzucanie zarodników. Co wyzwoliło ten proces? Ciepło ich ciał? Zmiana zawartości dwutlenku węgla w powietrzu, spowodowana ich oddychaniem? Nie miała czasu na szukanie naukowych odpowiedzi. Najważniejsze było zabranie Khalida i Villanuevy ze strefy oddziaływania zarodników. Tylko dokąd? Jak stwierdzić, czy potwory w dalszym ciągu nie czyhają w sąsiednich jaskiniach? Podążyć śladami drugiej części grupy czy raczej tego unikać? Jedno było pewne: jeżeli tu zostaną, umrą. Podeszła do kornikowego kanału, w którym przed kilkoma godzinami zniknęli Ashley, Ben i Michaelson. Z dołu wiał lekki wiaterek, szarpiąc lekko jej włosy. Powietrze było świeższe, nie latały w nim zarodniki. Podjęła decyzję. Musi przeciągnąć obu mężczyzn przez ten tunel. Jeżeli po drugiej stronie jest coś groźnego, będą mogli zostać w środku. Najważniejsze było to, że wiatr wiał tak, że zarodniki nie wlatywały do tunelu. Na myśl o konieczności ukrycia się w ciasnym kanale, może nawet na kilka dni, ogarnął ją strach, zdusiła go jednak w sobie. Odwróciła się ku nieprzytomnym mężczyznom. Niełatwo będzie ich przeciągnąć po nierównym dnie jaskini. Użycie transporterów było wykluczone, ale po dowleczeniu bezwładnych ciał do wylotu kornikowego kanału deski transportowe będą bardzo użyteczne. Podeszła najpierw do Villanuevy. Złapała go za nogi i zaczęła ciągnąć po nierównej skale. Po piętnastu ciężkich minutach obaj mężczyźni znajdowali się w tunelu — każdy na swoim transporterze. Głowa Lindy

pulsowała, z czoła spływał jej pot. Stała, zataczając się jak pijana, nie wiadomo, czy ze zmęczenia, czy od zatrucia zarodnikami. Ponownie spryskała twarz wodą, szykując się do kolejnego etapu. Wstrzymała oddech i zanurkowała do kornikowego kanału, starając się ignorować napieranie ścian i skupiać na turlaniu „deskorolek” z leżącymi na nich mężczyznami. Pchnęła do przodu Khalida, który uderzył ramieniem w transporter Villanuevy, powodując przesunięcie się go o kilka metrów w głąb tunelu. Ponawiając zderzenia, posuwali się do przodu, bardzo jednak powoli. Na szczęście im dalej byli od jaskini, tym bardziej przejaśniało się Lindzie w głowie. Zatrzymała się na chwilę, by odpocząć. Oparła policzek o ramię. Dokonała tego! Powietrze było czyste. Khalid stęknął. Budził się. Linda pozwoliła sobie na lekki uśmiech. Zadowolenie mącił jednak wywołany ciasnotą niepokój, ale nie przygniatał jej, jak zwykle, nieznośny, gigantyczny ciężar, a umiarkowany, który dało się wytrzymać. Ucisk w gardle, pojawiający się dotychczas w chwili wejścia do kornikowego kanału, stracił na mocy. Uratowała ich. ··· Ashley szła za prowadzącym Benem, stawiała stopy i kładła dłonie tam gdzie on. Bolały ją palce, uda wołały o litość. Rosnący na ścianach grzyb utrudniał chwyt, na szczęście im wyżej się wspinali, tym było go mniej. W którymś momencie musieli nawet zapalić latarki na kaskach. Po zniknięciu grzyba znowu ogarnęła ich wieczna ciemność. Michaelson szedł za Ashley, od czasu do czasu podpierał ją, pomagając przejść przez trudniejsze miejsca. Popatrzyła na Bena, który wbił w szczelinę nad głową hak z ekspresem i zabezpieczał w nim linę. Pracując, nucił pod nosem. Po dwóch godzinach wspinaczki miała serdecznie dość tej melodyjki.

— Ben, ile jeszcze?! — zawołał z dołu Michaelson. — Jakaś godzina. Ashley jęknęła i oparła głowę o skałę. — Wygląda jednak na to, że dziesięć metrów wyżej jest szeroka półka — Wygląda jednak na to, że dziesięć metrów wyżej jest szeroka półka — dodał Ben. — Powinno dać się na niej zjeść obiad, zanim zaatakujemy ostatni odcinek. Ashley w duchu podziękowała bogom wspinaczki. — Właźmy więc tam jak najszybciej — powiedziała. — Dość mam już tej ściany. Ben złapał dłonią występ i podciągnął się. — Sama chciałaś tędy iść — przypomniał jej. — Ja proponowałem łatwą drogę, przestań więc jęczeć. Udawał zagniewanego, choć dało się wyczuć, że niepokój, jaki okazywał przed rozpoczęciem wspinaczki, już go opuścił. Pierwsza godzina wejścia była łatwa, od godziny walczyli jednak z niemal pionowym kominem. Ashley wyciągnęła rękę, żeby chwycić się w miejscu, gdzie Ben przed chwilą miał stopę, ale nie udało jej się go dosięgnąć. Szukała innego miejsca chwytu, ściana przed nią była jednak całkowicie gładka. Niech to cholera! — Ben, nie mogę przejść! — zawołała, ukrywając narastającą panikę. Spojrzał na nią z góry. — Żaden problem, Ash. Puść się, wciągnę cię na poziom następnego ekspresu. Tam odzyskasz kontrolę nad sytuacją. Wszystko zabezpieczyłem.

Przełknęła z trudem ślinę. Zdrowy rozsądek kazał wpijać się kurczowo w ścianę. Ben pomachał do niej, jakby czytał jej w myślach. — Nie puszczę cię. Zażenowana własnymi wątpliwościami, zmusiła się do puszczenia chwytu. Gdy zawisła na linie, bujając się dwa metry od ściany niczym wielkie wahadło nad stumetrową przepaścią, karabińczyki bez trudu zahamowały upadek. Ben wciągnął ją wyżej. Dwa pociągnięcia wystarczyły, by znalazła się na jego wysokości. Wysunął ku niej rękę, ale zanim ich dłonie się chwyciły, palce Ashley ześlizgnęły się po wnętrzu jego dłoni. Gdy ciągnął ją ku sobie, wpatrywała się cały czas w jego oczy. Trzymał ją mocno wokół pasa, przez wilgotny podkoszulek czuła jego gorącą rękę. Po chwili postawiła stopy na występie i chwyciła się skały. — Dzięki, Ben. — Kiedy tylko zechcesz, kochana — szepnął jej do ucha, po czym musnął jej policzek ustami. Ashley zaczerwieniła się i odwróciła głowę. — Powinniśmy… eee… wspinać się dalej. Michaelson czeka. Ben odwrócił się twarzą do ściany i kontynuował wspinaczkę. Obserwowała go przy tym — był jak kozica górska. Nim ruszyła dalej, musiała się zmusić do odwrócenia wzroku od jego sylwetki. Jej policzki płonęły. W ciągu dziesięciu minut wszyscy troje siedzieli na półce, popijali ciepłą wodę i żuli suszone mięso oraz ser. Ben siedział tuż obok Ashley, jego uda muskały jej nogi. Jedli w milczeniu; byli zmęczeni. Michaelson zatopił się we własnych myślach. Ashley strząsnęła okruchy z kolan i wstała. Czuła, jak drżą jej mięśnie nóg. Wzięła się pod boki i spojrzała w górę poszarpanego zbocza. Na szczęście pozostały odcinek był krótki i łatwy. Gdyby miała się wspinać po kolejnej pionowej ścianie, potrzebowałaby przedtem przynajmniej dnia

odpoczynku. — Gotowa? — spytał Ben, stając obok. Skinęła głową. — No to świetnie. Wpinamy się i ruszamy. — Wziął zwój liny, przywiązał Ashley do siebie i pochylił się do niej. — Kiedyś będziemy musieli tego spróbować bez wspinania się — powiedział z zawadiackim uśmiechem. Przewróciła oczami i pokręciła głową. — Ruszajmy. Znowu nucił pod nosem tę swoją przeklętą melodyjkę. Przez większą część odcinka dało się w zasadzie iść, jedynie krótkie fragmenty wymagały wspinaczki. Trudniej zrobiło się tylko pod sam koniec. Trzeba było starannie wyszukiwać punkty oparcia dla stóp i uchwyty dla dłoni, każdy metr wymagał planowania i wysiłku. Ashley z westchnieniem spojrzała w górę, by sprawdzić, czy uda im się kiedykolwiek uciec z tej przeklętej szczeliny. Ben podciągnął się, odturlał na bok i zniknął jej z oczu. Był na szczycie skały! Z nową energią podążyła za nim. Jego głowa wysunęła się nad krawędź, góra pół metra od Ashley. Szeroko się uśmiechał. — Dawaj. Coś cię powstrzymuje? — Ty stoisz mi na drodze — odparła z podobnym uśmiechem. Wyciągnął rękę i chwycił uprząż Ashley. — Poradzę sobie sama. Tylko… Podciągnął ją, przygarnął i pocałował prosto w usta, potem odtoczył Podciągnął ją, przygarnął i pocałował prosto w usta, potem odtoczył się do tyłu, wciągając ją na sam szczyt. Upadła na Bena całym ciałem.

Rozpłaszczona na nim jak żaba, roześmiała się na cały głos. Ulga, że nareszcie jest na górze, była niczym obejmująca ciało morska fala. Twarz Bena była oddalona o nie więcej niż pięć centymetrów, Australijczyk nie śmiał się jednak, jedynie patrzył jej w oczy. Jego powaga otrzeźwiła ją. W spojrzeniu Bena było pragnienie, pożądanie, jakiego jeszcze nikt jej tak otwarcie nie okazywał. Także pytanie. Śmiech zamarł jej w gardle. Powstrzymała się tylko ułamek sekundy, po czym odpowiedziała — pochyliła się i odwzajemniła pocałunek. Z początku delikatnie, potem z namiętnością, którą tak długo tłumiła. Objął ją, jakby chciał ją w siebie wchłonąć, połączyć ich ciała w jedno. — Jeśli skończyliście, turkaweczki, przydałaby mi się pomoc — rozległo się tuż obok. Gwałtownie się czerwieniąc, Ashley sturlała się z Bena i usiadła. Michaelson, który niósł największy plecak z całej ich trójki, próbował wspiąć się przez krawędź skały. Ben podbiegł do niego i ciągnąc za plecak, pomógł majorowi wejść na górę. — No to jesteśmy na górze — stwierdził Michaelson, gdy się wyprostował i rozejrzał. — Ale właściwie gdzie? Ashley odchrząknęła i rzuciła Benowi przepełnione poczuciem winy spojrzenie. Powinni byli sprawdzić okolicę. Odpięła ręczny reflektor i zapaliła go, mężczyźni zrobili to samo. — Sprawdźmy — rzuciła. Ben wyjął z plecaka kompas geopozycjonujący i zaczął przy nim manipulować. — W dalszym ciągu nie działa. — Zamknął urządzenie i zaczął grzebać w plecaku. — Dajmy sobie spokój z tym nowomodnym

komputerowym gównem. Czasami trzeba wrócić do sprawdzonych starych metod. — Wydobył podrapane metalowe pudełko wielkości dłoni i pocałował je. — Proszę bardzo! Moja miłość! Prosty magnetyczny kompas z barometrem do pomiaru ciśnienia. Znakomita rzecz do szacowania głębokości. — Przyjrzał się wskazaniom urządzenia. — Moim zdaniem właśnie wspięliśmy się dwieście metrów. Zbliżyliśmy się dzięki temu sporo do domu. — Wyciągnął rękę z kompasem przed siebie. — Powinniśmy iść tędy. Ashley ruszyła pierwsza, Michaelson pokuśtykał za nią. Po kilku metrach wąskie przejście wychodziło na dużą jaskinię, Po kilku metrach wąskie przejście wychodziło na dużą jaskinię, której widok zasłaniało niewielkie wzniesienie. Ashley jako pierwsza dotarła na jego szczyt. Powiodła światłem reflektora po przestrzeni przed sobą i zamarła. — O cholera! — rzucił Ben, gdy stanął obok. — A niech mnie… — dodał szeptem Michaelson. Ashley poszerzyła snop światła. Dno jaskini było zasłane tysiącami białych jaj wielkości arbuza, z których większość była zgromadzona w spore grupy. Gniazda. W kilku miejscach zamiast jaj leżały porozbijane skorupy. Mniej więcej w połowie jaskini stały trzy niedojrzałe torbacze rozmiarów mniej więcej kucyka, splecione szyjami, tuląc się do siebie. Oświetlone światłem reflektora, zaczęły głośno piszczeć. A więc Linda miała rację, pomyślała Ashley. Jajorodne jak dziobaki. — Niedobrze… — powiedziała cicho. — Nie jest dobrze. Było tylko jedno wyjście z jaskini. Tunel, w którym zmieściłby się pociąg. Piski „noworodków” przeszywały uszy niczym drapanie paznokciami o tablicę. Zwierzaki po chwili ucichły i przysiadły w gnieździe, a z tunelu doleciało potężne szczeknięcie.

Pędziło nim coś wielkiego i rozwścieczonego.

18.

Wychylony za burtę pontonu Jason obserwował trójkątny ślad, rozchodzący się za jego palcami po wodzie. Szkoda, że nie było mamy. Nie bał się, związane z wczorajszą ucieczką przerażenie stępiało do poziomu niepokoju. Po prostu za nią tęsknił. Leżący za nim Blakely chrapał. Od prawie doby kotwiczyli w tym samym miejscu, sto metrów od brzegu. Bez jakiegokolwiek zajęcia, a ponieważ brzeg zasłaniał całun dymu, nic nie było widać. Wczoraj skraj wody rozjaśniło kilka wybuchów, dziś była tylko ciemność, zasnuta oleistym dymem. Trudno było nawet powiedzieć, gdzie jest baza, przez co czuli się tak, jakby dryfowali w kosmosie. Gdy Jason przetoczył się na plecy, wbiła mu się w bok sprzączka kamizelki ratunkowej. Przyjął nieco wygodniejszą pozycję i zaczął obserwować świat nad sobą. Pojedynczy reflektor oświetlał maleńki fragmencik sklepienia. Zwisające stalaktyty wyciągały się ku pontonowi jak skierowane prosto w niego palce. Skalne szpice zdawały się wyginać za przesuwającym się pontonem, by oskarżycielsko wskazywać w jego kierunku, dopiero po dłuższym czasie znikały w dymie. Jason gwałtownie usiadł. Chwileczkę! Przecież byli zakotwiczeni! Ponton nie powinien mijać stalaktytów. Poruszali się! Dryfowali! — Doktorze Blakely! — Chłopiec podpełzł do doktora. — Coś jest nie tak.Blakely stęknął i wyprostował się na siedzeniu. — Co teraz, Jasonie? Widziałeś kolejną rybę? — Poprawił okulary, z których zostało wybite jedno szkło. Mrużył niewspomagane oko, jakby

bez przerwy mrugał. — Proszę się rozejrzeć, doktorze! Poruszamy się! Blakely westchnął i odchylił głowę do tyłu, zaciskając usta w wyrazie dezaprobaty. Po chwili jego mina zaczęła wyrażać zaskoczenie, patrzył na wodę rozszerzonymi oczami. — Jasna cholera, poruszamy się! Sięgnął za burtę i zaczął wciągać linę kotwiczną, rzucając kolejne jej metry na stopy chłopca. Jason odepchnął oślizgłe, śmierdzące zwoje stopą. — Cholera! — Blakely uniósł poszarpany koniec. — Coś ją musiało — Cholera! — Blakely uniósł poszarpany koniec. — Coś ją musiało przegryźć. — Rzucił linę i usiadł za sterem. — Mocny prąd. Płyniemy dość szybko. — Co robimy? Blakely podszedł do silnika. — Po pierwsze, musimy się dowiedzieć, dokąd zmierzamy. Zapal szperacz. Jason poszedł na dziób, ujął rączkę reflektora, zapalił go i skierował snop światła w przód. Ostra jasność wbiła się w mrok, dym natychmiast ją jednak połknął. Niekończąca się ściana oleistej mgły zatrzymywała światło kilka metrów przed dziobem pontonu. — Jasonie, wyjmij, proszę, pagaje. Może będziemy musieli wiosłować. — Po co? Przecież mamy silnik. Blakely pokręcił głową. — Jest w nim niewiele benzyny, a przy tak gęstym dymie zbyt duża

prędkość byłaby samobójstwem. Moglibyśmy wpaść na coś albo najechać na brzeg. Poza tym jeśli jesteśmy blisko brzegu… A w tej zupie kto to wie? Nie chciałbym ściągać na nas uwagi. Dlatego powiosłujemy. Jason zablokował szperacz i przeszedł do miejsca, gdzie były zamocowane dwa pagaje. Gdy wyjmował pierwszy, Blakely nagle zaklął. Chłopiec podniósł głowę. Pędzili ku ścianie poszarpanych skał. Z wody i z pionowej płaszczyzny wystawały podobne do czarnych sztyletów szpice. Prąd ściągał ponton prosto na największą ich gęstwinę. Pływanie pontonem nagle wydało się bardzo głupie. Blakely położył się ciężarem całego ciała na ster i zaczął wrzeszczeć na Jasona. — Idź na prawą burtę i wiosłuj jak szalony! Chłopiec od razu zrozumiał niebezpieczeństwo, rzucił się na prawo, wychylił za burtę i wbił pagaj w wodę. Pociągał nim tak, jak nauczyła go matka podczas wyprawy kajakowej rzeką Kolorado. Wbijał pióro głęboko w wodę, każdy ruch był długi i szybki. — Nie wyrobimy się! — wrzasnął Blakely. Panika w jego głosie była zaraźliwa. Wyuczone wioślarskie ruchy Jasona zrobiły się nerwowe. Chłopiec skupiał się na wzburzanej przez siebie wodzie, równocześnie wsłuchany w dolatujące z przodu odgłosy. W każdej chwili spodziewał się usłyszeć dźwięk rozrywanej gumy pontonu. Barki płonęły mu z wysiłku, wiosłował jednak ile sił. — Odwracamy się… — W głosie Blakely’ego pojawiła się nadzieja. Jason spojrzał przez ramię. Ponton nie zbliżał się już do ściany na wprost, lecz pod kątem. — Niech pan zapali silnik!

— Nie ma czasu. Boję się puścić ster! Jason uczestniczył w tylu wyprawach kajakowych, żeby wiedzieć, iż nie unikną zderzenia, walczył jednak dalej. Nagle za kłębami dymu mignęła wyrwa w ścianie. Szeroki czarny przesmyk. Gdyby udało im się tam skierować ponton, może ominą wystające szpice. Blakely też dostrzegł otwór. — To nasza jedyna szansa. Jason zaczął jeszcze energiczniej pracować. Na szczęście prąd biegł w kierunku przesmyku. Z każdym pociągnięciem wiosła dziób pontonu wpełzał głębiej w jego strumień. — Uważaj na głowę! — wrzasnął Blakely. Gdy nad pontonem przesuwał się skalny nawis, Jason nisko się pochylił. Czuł, że zaraz uderzą w ścianę, i czekając na wstrząs, kucnął na dnie, prąd chwycił jednak mocniej ponton, przeciągnął go wokół zakrętu i wessał w czarny otwór. — Udało się… — Jason westchnął z ulgą. Gdy wpłynęli gładko w tunel, podpełzł do szperacza i zaczął obracać snopem światła, by przyjrzeć się otaczającym ich ścianom. Były gładkie jak szkło, bez kamiennych szpiców, które zagrażałyby pontonowi. — Wygląda bezpiecznie — stwierdził Blakely. — Tędy chyba odpływa woda z jeziora. Przez wieki woda wygładziła ściany. — Jego słowa odbiły się echem; wydawały się głuche. Rzeka wciągała ich coraz głębiej w tunel. W świetle reflektorów ukazał się zakręt. — Dokąd płyniemy? — spytał Jason. — Nie wiem i nie sądzę, by był to najlepszy czas na wycieczki. Spróbujmy odwrócić ponton, zapalę silnik.

Chłopiec podał Blakely’emu pagaj i zasiedli po obu stronach pontonu. Wiosłowali w przeciwległych kierunkach, by obrócić go dziobem do tyłu, zanim jednak to się udało, prąd ściągnął ich za zakręt. Tam woda nagle zaczęła opadać pod stromym kątem w dół. Gwałtownie przyspieszyli. — Trzymaj się! — krzyknął Blakely, gdy pociągnął ich prąd. Jason przełknął ślinę i owinął dłoń w kawałek liny służący jako Jason przełknął ślinę i owinął dłoń w kawałek liny służący jako uchwyt. Ponton zanurkował w wodną rynnę, coraz bardziej się rozpędzał. Skaczące po spienionej wodzie światło szperacza wydobyło z ciemności widok, który sprawił, że Jason zaplątał drugą dłoń w uchwycie z liny. Tunel ostro skręcał. Opływając zakręt, woda wspinała się na zewnętrzną ścianę, przez co lustro wody gwałtownie się pochylało. — O cholera! — wrzasnął Blakely, rękawem przetarł mokre okulary i gorączkowo złapał uchwyt. Ponton wpadł w zakręt i wspiął się wysoko na ścianę. Burta od strony doktora uniosła się powyżej głowy Jasona. Blakely walczył o utrzymanie równowagi, co nie było łatwe na śliskiej gumie. Chłopiec skulił się i zaczął się modlić, aby ponton nie przewrócił się do góry dnem. Tunel się wyprostował, ponton opadł z głośnym pluskiem na wodę i Jason z potężnym impetem poleciał na dno. — Następny zakręt! — zawołał Blakely. Chłopiec napiął ciało. Tym razem w górę wystrzeliła jego burta. Gdy znalazł się nad doktorem, ujrzał początki łysiny na czubku jego głowy. Po chwili ponton wrócił do poziomu. — Jak się zatrzymamy?

Blakely wpatrywał się w tunel przed nimi. — Pojęcia nie mam. Miejmy nadzieję, że rzeka w końcu zacznie płynąć po płaskim gruncie i zwolnimy. Trzymaj się… Kolejny zakręt! Po następnych pięciu zakrętach Jason poczuł mdłości. Suchy

prowiant, który jedli na śniadanie, ciążył w brzuchu jak worek gwoździ. — Zaraz zwymiotuję… — Ciii — odparł Blakely. — Posłuchaj! Prąd był w dalszym ciągu silny, ale ponton nieco zwolnił i rzeka płynęła poziomo. Chłopiec powstrzymał jęk i nadstawił ucha. Co jest? Po chwili usłyszał to wyraźniej. Jakby ktoś płukał gardło. Dźwięk narastał, aż zamienił się w huk. — Wodospad — powiedział Blakely spierzchniętymi ustami i złapał ster. — Musimy odwrócić ponton i zapalić silnik! Jason rozejrzał się. Tunel był na tyle ciasny, że nie było miejsca na taki manewr. Nagle jednak przypomniał sobie coś, czego nauczyła go matka. — Odwrócimy się w następnym zakręcie! — zawołał. — Co?! — Blakely popatrzył na niego, jakby chłopak oszalał. — Siła wody pomoże się nam obrócić. — To zbyt niebezpieczne. Chłopiec wskazał palcem do przodu. — A to nie? — Fakt. Jak to zrobić? Jason zaczął wyjaśniać, energicznie przy tym gestykulując. — Skręci pan sterem w przeciwległym kierunku do krzywej zakrętu. Wepchnie to dziób na ścianę, a prąd obróci rufę tyłem do przodu. Próbowaliśmy tego kiedyś z mamą. — Udało się? — Nie. Wywróciliśmy łódź do góry dnem. — Wspaniale.

— Ale powinno zadziałać. Źle to przeprowadziliśmy. — Mamy tylko jedną szansę. Zbliża się zakręt! — Aby chłopiec go słyszał, Blakely musiał wrzeszczeć na całe gardło. Jason przysunął się do niego, by w odpowiednim momencie razem z nim zacząć pchać ster. — Kiedy powiem, niech pan pcha! Blakely skinął głową. Jason czekał, aż czubek dziobu znajdzie się w zakręcie. — Teraz! Blakely z całej siły pchnął ster, a chłopiec dołożył swój ciężar. Dziób pomknął w górę ściany, ponton stanął niemal pionowo. — Niech pan nie puszcza! — wrzasnął Jason, czując, że doktor osłabia nacisk. — Dopiero za zakrętem! Ponton zadygotał, po czym rufa obróciła się do przodu. Szperacz na dziobie świecił w kierunku, z którego przypłynęli. — Boże drogi — rzucił zdumiony Blakely. — Udało się! Jason odwrócił się, by sprawdzić, dokąd ściąga ich prąd. Sto metrów dalej rzeka wpływała do dużej jaskini. Zmrużył oczy, by wyraźniej widzieć zbliżający się wylot tunelu. Dziwne. Potarł oczy i jeszcze raz się rozejrzał. — Ze ścian płynie światło — powiedział. Blakely odwrócił głowę. — To jakaś fluoryzująca pleśń. — Szarpnął za linkę startera. Silnik kaszlnął i zdechł. — Ojoj! — zawołał Jason. — Tam! Blakely też to dostrzegł i zaczął gorączkowo szarpać linkę startera. Woda przed nimi pieniła się. Huk kłębiących się prądów parł na Woda przed nimi pieniła się. Huk kłębiących się prądów parł na bębenki i łomotał w czaszce. Rzeka

znikała za spienioną wodą. Próg! — Szybciej! — pospieszył doktora Jason. Ponton pędził w kierunku wodospadu. Po szczególnie mocnym pociągnięciu silnik zakaszlał… i zapalił! Blakely odkręcił maksymalnie przepustnicę. Silnik zaczął walczyć z prądem. Z początku bez efektu — byli dalej ściągani — ale na kilka metrów przez progiem silnik zaczął wygrywać. Ponton znieruchomiał. — Dawaj… dawaj… dawaj… — przemawiał Jason do silnika. Jakby maszyna go posłuchała, zaczęli się oddalać od wodospadu. Najpierw centymetr po centymetrze, wkrótce ruch zrobił się jednak wyraźny. Chłopiec wydał z siebie triumfalny okrzyk, Blakely dziko się uśmiechnął. Wtedy silnik zgasł.

19.

Rozległ się kolejny przeraźliwy wrzask. Zbliżający się stwór był niemal w jaskini. Ashley rozglądała się, szukając innego wyjścia z terenu lęgowego. Choćby małej szczeliny, w której można by się schować. W świetle ręcznego reflektora widać jednak było tylko litą skałę. — Z powrotem na dół! — zawołał Ben, wskazując światłem w kierunku przepaści. — Nie, zostajemy i zabijemy to! — zaprotestował Michaelson, ściskający w rękach krótkolufą strzelbę. Ashley pokręciła głową. — A jeśli jest ich więcej?! Odgłos wystrzałów może ściągnąć całe stado tych przeklętych stworów. Strzelamy tylko wtedy, jeśli

zostaniemy okrążeni. Ben popatrzył w kierunku przepaści. — Moim zdaniem już jesteśmy. — Potrzebujemy jedynie kryjówki — powiedziała Ashley. — Jeśli Wielka Mama stwierdzi, że jaskinia jest pusta, może straci zainteresowanie i odejdzie. — Tylko gdzie mamy się schować? — spytał Michaelson. Sprawdził, czy magazynek tkwi prawidłowo na miejscu. Ben szarpnął zwój liny, który niósł na ramieniu. — Możemy się zwiesić przez krawędź skały i zaczekać, aż odejdzie. Jeśli nas odkryje, zjedziemy dalej w dół. Ashley czuła się tak, jakby zamiast mięśni miała w ramionach rozgotowany makaron, jaki jednak mieli wybór? — Dobry pomysł. Ruszajmy. Ben zaczął się zsuwać pierwszy w kierunku krawędzi przepaści, Ashley szła druga, Michaelson ich osłaniał. Obserwował wylot tunelu, czekał na pojawienie się Wielkiej Mamy. — Owiń linę wokół tego stalagmitu — polecił Ben. — O tak. Ashley skopiowała jego węzeł i zacisnęła go jeszcze mocniej niż on. Szarpnęła liną po raz trzeci. — Jest wystarczająco zamocowana, Ash. — Tylko się upewniam — odparła, obserwując, jak Ben mocuje na — Tylko się upewniam — odparła, obserwując, jak Ben mocuje na trzecim stalagmicie linę dla majora. Gdy skończył, rzucił zwój do przepaści. W jaskini zadudniło wściekłe warknięcie. Ashley odruchowo

skierowała wzrok ku gniazdom z jajami. Michaelson, jedną ręką ściskając strzelbę, schodził w ich kierunku. — Biegnie za mną! — Ash! Skacz! Zajmę się Michaelsonem! Skinęła głową i wpięła linę w karabińczyk. — Tylko nie ryzykuj — powiedziała. — Ja? — Mrugnął szelmowsko i napierając ciałem, przepchnął Ashley bliżej krawędzi. — Pospiesz się! Złapała linę, wychyliła się za skraj ściany i skoczyła w dół, hamując po dwóch metrach. Krawędź skały zasłoniła jej widok, wszystko jednak słyszała. — Nie czekaj, Ben! Skacz za krawędź! — wołał Michaelson niemal histerycznie. — Jest tuż za mną! — Najpierw do mnie dobiegnij, stary. Gdy major gwałtownie zahamował przy Benie, na dół posypały się luźne kamyki. — Widzi nas! Pędzi tu! Odgłos drapiących skałę pazurów sprawił, że po kręgosłupie Ashley przeszła fala dreszczy. Z góry doleciał ogłuszający ryk, brzmiący tak, jakby jego źródło znajdowało się dokładnie na krawędzi przepaści. Michelson skoczył w dół, lina, na której był zamocowany, z wizgiem przelatywała przez karabińczyk. Obcasy jego butów uderzyły w skałę kilka metrów na lewo od Ashley. W świetle jej czołówki twarz majora wydawała się czerwona jak burak. — Ben? — spytała, patrząc wzdłuż krawędzi skały. Między płytkimi, łapczywymi oddechami Michaelson pokręcił głową. — Zgasił… zgasił reflektor… po czym… skoczył za… stertę głazów.

Chyba go nie widziała. Skupiła się na moim świetle. Wpatrując się w zwisającą linę po lewej stronie, Ashley modliła się o bezpieczeństwo Bena. Tuż nad jej głową coś parskało. Spadła kolejna porcja luźnych kamyków, obsypując Michaelsona. Zza krawędzi, dokładnie nad majorem, szybko wysunął się gadzi łeb i zaczął łypać wokół najpierw jednym czarnym ślepiem, potem drugim. Łeb po chwili znieruchomiał, ślepie patrzyło prosto na Michaelsona. Stwór rozwarł paszczę i wrzasnął ogłuszająco. Michaelson zjechał jeszcze metr w dół, by znaleźć się poza zasięgiem długiej szyi bestii. Drapieżnik zasyczał na uciekający łup, przekręcił łeb i zniknął z widoku. Major uniósł kciuk i Ashley wypuściła wstrzymywane powietrze. Oni byli bezpieczni, ale co z Benem? Znowu wbiła wzrok w brzeg skały. Michaelson jęknął. Gdy Ashley spojrzała w jego stronę, okazało się, że stracił podparcie dla stopy. Jego ciało waliło o ścianę. Lina, na której wisiał, została szarpnięta w górę! Ashley szeroko rozszerzonymi oczami patrzyła, jak major wznosi się prawie dwa metry i ciężko uderza barkiem w skałę. — Boże, złapała moją linę! — krzyknął, gdy został ponownie pociągnięty. Był góra pół metra od szczytu skały. Bestia ponownie wyjrzała za krawędź, wpatrzona w Michaelsona. Trzymała w paszczy linę, na której wisiał. Szarpnęła ją w górę i Michaelson zaczął dyndać jak wahadło. Ashley spróbowała wyciągnąć pistolet, mogła to jednak robić tylko jedną ręką, drugą musiała się trzymać liny. Palce ślizgały się na zapięciu kabury. Cholera! Gdy rozległ się głos Bena, zamarła w bezruchu. — Popatrz tutaj, Wielka Mamo! Tak się traktuje gości? — Zakończył głośnym gwizdnięciem. Bestia odwróciła łeb w jego stronę, dziko przy tym zarzucając

majorem. Otworzyła paszczę, by zasyczeć na nowego intruza, i lina jej wypadła. Michaelson poleciał w dół jak kamień, machając dziko rękami i nogami. Lina naprężyła się z głośnym trzaskiem i po sekundzie major z pełnym impetem załomotał ciałem o ścianę. Trzasnęła łamana kość. Ashley popatrzyła na niego. Jęknął, mrużąc z bólu oczy, i używając tylko jednej nogi, starał się przyjąć pozycję do zjechania w dół. Ashley ponownie skupiła się na obserwacji skraju skały. Potwór zniknął z pola widzenia. Wściekle parskał i węszył, szukał, drapiąc pazurami podłoże. No, Ben, zeskakuj na dół… Zapadła cisza. Ashley spojrzała w lewo. Lina Australijczyka zniknęła! Kiedy to nastąpiło? Jej uwagę ściągnęło głośne zadowolone parsknięcie. Myśliwy znalazł ofiarę. Eksplodowało głośne skrobanie i drapanie. — Patrz, Mamuśko! — zawołał Ben z groźbą w głosie. — Zawiązałem ci szaliczek. Odpowiedział mu wściekły ryk. Nagle Ben wyskoczył za skraj klifu, ciągnąc za sobą linę. Będąc w najniższym punkcie, odwrócił się twarzą w kierunku ściany i wyciągnął nogi, aby zamortyzować impet zderzenia ze skałą. Jedynie zduszone „ufff” świadczyło o tym, że wywarło to na nim wrażenie. — Ben…? — spytała Ashley z ulgą, ale też ze zdziwieniem. — Co z…? Wskazał palcem w górę. Popatrzyła tam. Łeb torbacza wystawał za krawędź skały, wielki, pokryty pęcherzami jęzor zwisał wywalony na wierzch. Lina Bena była obwiązana wokół szyi stwora, wrzynając się głęboko w ciało. Ben wydął usta, zerkając na stwora.

— Taka wdzięczność? Chyba nie podoba jej się mój prezent. ··· Komandos jęknął i otworzył oczy, Linda sprawdziła mu tętno. — Wychodzi z tego — stwierdziła. Bała się, że przy jego osłabieniu zarodniki mogą go zabić. — To dobrze — odparł Khalid. Sądząc po minie, sam jeszcze nie całkiem się pozbierał po zatruciu. Zamknął oczy i przycisnął palce do skroni. — Masz, spróbuj tego. — Linda podała mu wilgotny ręcznik. — Odchyl się do tyłu i połóż go sobie na oczy. Uśmiechnął się słabo, ale wziął ręcznik. Gdy się kładł, ona zajęła się Villanuevą. Obmyła mu czoło. Kilka minut wcześniej z pomocą Khalida przeniosła komandosa do jaskini o stosunkowo małej ilości zarodników, przez którą płynął strumień wody lekko tylko pachnącej minerałami. Jedynym wejściem do tego miejsca był nieduży otwór, nie do pokonania dla większych drapieżników. Mimo wszystko odłożyła pistolet tak, by mieć go stale w zasięgu ręki. — W… w… wody — z trudem wydukał Villanueva. Pomogła mu usiąść i przyłożyła do ust kubek. Choć drżały mu ręce, ujął go i pił bez pomocy. — Co się stało? — spytał, patrząc na Khalida, który zasnął i chrapał pod ręcznikiem. Linda opowiadała o trujących zarodnikach, podczas gdy on powoli pił wodę. W końcu oddał jej kubek. — Jest tutaj coś, co nie próbuje nas pożreć? — spytał. — To wrogie środowisko — odparła z uśmiechem. — Co chciało przetrwać, musiało się nauczyć maksymalnie wykorzystywać dostępne

zasoby. Oznacza to ostrą konkurencję i zróżnicowane sposoby ataku. — Super. Co teraz? Mięsożerne motyle? Linda wzruszyła ramionami. — Chętnie bym zapalił — przyznał się Villanueva. — Nie byłoby to dla ciebie zbyt dobre. — Właśnie o mało nie straciłem ręki po bark, robiłem za gryzak dla potwora i próbowała mnie otruć świecąca pleśń. Chyba przeżyję papierosa. Skinęła głową. — Mogę sprawdzić w rzeczach Khalida. Ma kilka zapasowych paczek. Na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu, by cię poczęstować. — Przyciągnęła bliżej plecak Egipcjanina, zdziwiona ciężarem, po czym odpięła klapę. Zaczęła grzebać między zapasowymi ubraniami i sprzętem wspinaczkowym. — Gdzieś tu powinny być… — Nie ma sprawy. Przeżyję bez… — Chyba znalazłam. Nieotwarta, jeszcze w celofanie. — Wymacywała czubkami palców mnące się opakowanie. — Jest! Wyciągnęła rękę na zewnątrz, ściskając zdobycz, ale z zażenowaniem stwierdziła, że to nie paczka papierosów. Uniosła przedmiot do światła, by mu się lepiej przyjrzeć. Na widok tego, co Linda trzyma w dłoni, oczy Villanuevy rozszerzyły się.— Ostrożnie z tym — powiedział. — Co to? — Plastyczny materiał wybuchowy. Daj mi rzucić okiem. — Materiał wybuchowy? — Podała komandosowi owiniętą w celofan kostkę semteksu.

Obejrzał go ze wszystkich stron. — Sądząc po napisach, to… wyrób niemiecki. — Po co miałby mu być… — Linda popatrzyła na śpiącego Khalida. — Może jako geolog uznał, że dla uzyskania próbek będzie musiał coś wysadzić? Komandos pokręcił głową. — Na odprawie wszystko mi powiedziano. Gdyby ktoś miał uprawnienia do posiadania plastiku, wiedziałbym o tym. To zdecydowanie zostało przemycone do bazy. Podaj mi jego plecak. Linda wstrzymała oddech, po głowie krążyło jej tysiąc myśli, ale przysunęła plecak Khalida do Villanuevy. Przypomniała sobie, jak Egipcjanin sztywniał, gdy ktokolwiek dotknął jego plecaka. Jakie dziwne robił miny, kiedy pytano go o jego przeszłość. Pamiętała także oczywiście silny uchwyt dłoni, pomagający jej wejść na trudne fragmenty zbocza i dodające otuchy słowa. Villanueva zamknął plecak. — W środku jest dwanaście ładunków. Dość, aby zwalić nam na głowy cały wulkan. — Sięgnął po pistolet Lindy, ale miał ograniczone ruchy i nie udało mu się go uchwycić. — Podaj mi swoją broń. Odruchowo ruszyła ku niemu, by wykonać polecenie, nagle jednak zamarła niepewna, co robić. Khalid gwałtownie zakaszlał i się obudził. Zdjął ręcznik z twarzy i usiadł. — Co robisz…? — Jego wzrok przesunął się od Villanuevy na Lindę z pistoletem. Ściągnął brwi. — Co, do diabła, robisz z moim plecakiem? Zwracał się do komandosa, ale jego wściekłość była skierowana także na Lindę. Zażenowana sytuacją, spróbowała wyjaśnić. — Szukaliśmy papierosów i… — W co ty właściwie pogrywasz? — przerwał jej w pół słowa Villanueva. — Kto cię tu przysłał?

— Nie wiem, o czym mówisz. Oddaj mi plecak. Komandos pokręcił głową. — Idź do diabła. Linda cofnęła się o krok. Pistolet zwisał jej bezwładnie w dłoni. Wpatrywała się w Egipcjanina. Ale przecież to on dzielił się z nią wodą. On wydostał ją ze szczeliny, w której utknęła. Jej ruch ściągnął jego uwagę. Wskazał palcem na Villanuevę. — Ma gorączkę? Zatruł się zarodnikami? Dlatego się tak zachowuje. — Machnął ręką, by odsunęła się od komandosa. — Uważaj. Może być niebezpieczny. — Nic mu nie jest — odparła i jak we śnie ruszyła w kierunku Khalida. — Po prostu nie rozumie, po co ci tyle materiałów wybuchowych. — Odsuń się od niego! — Villanueva próbował wstać, był jednak zbyt słaby i się przewrócił. — Nie ufaj mu! Daj mi pistolet! — Nie rób tego — powiedział Egipcjanin. — Zabije mnie. Linda patrzyła błędnym wzrokiem. — Co zamierzałeś zrobić z taką ilością semteksu? — spytał komandos, zaciskając wargi w cienką kreskę. Khalid spuścił głowę. — Lindo, pozwól mi wyjaśnić. On to wszystko przekręca. Nie jestem arabskim terrorystą. Uprzedzenia mącą mu w głowie. — Khalidzie… — Zrobiła kolejny krok, już tylko niecałe półtora metra dzieliło ją od Egipcjanina. — Uważaj!

Słowa Villanuevy padły zbyt późno. Khalid skoczył. Dopadł Lindę, nim zdążyła westchnąć. Objął ją mocno jedną ręką, drugą zabrał broń. — Przykro mi — szepnął jej do ucha. — To nie tak miało się odbyć. Gdy ją puścił, zrobiła kilka niepewnych kroków do tyłu. W jej oczach zbierały się łzy. Khalid wycelował w Villanuevę. — I co teraz? — spytał wyzywająco komandos. — Jak zamierzasz się stąd wydostać? — Zmniejszając bagaż — odparł Egipcjanin i strzelił dwa razy. Głowa Villanuevy odskoczyła do tyłu, w czole pojawiły się małe otwory. Jego ciało opadło ciężko na skałę. Linda zaczęła wrzeszczeć. Zakryła dłońmi twarz, osunęła się na kolana i płacząc, czekała, aż także w nią uderzą pociski. Khalid dotknął jej ramienia. Bez słów. Skuliła się i płakała dalej. Nie próbował dotknąć jej ponownie. W końcu ucichła i głośne pochlipywania przeszły w bezgłośne potoki łez. Podniosła głowę. Egipcjanin siedział na piętach, ze zwieszoną głową. Broń trzymał w dłoni, swobodnie jak długopis. Zauważył jej spojrzenie. — Dlaczego? — spytała i pociągnęła nosem. — Wyznaczono mnie do tej misji — odparł pozbawionym emocji tonem. Przesunął się tak, by patrzeć jej w oczy. — Blakely był naiwny. Wieść o odkryciu olbrzymiej statuetki z diamentu dotarła do wielu uszu. Z moim pracodawcą skomunikował się południowoafrykański kartel. Gdyby kiedykolwiek odkryto źródło tak wielkich kamieni, rynek

diamentów zostałby zniszczony. Ceny spadłyby na dno. Otrzymałem zadanie znalezienia tego nowego źródła diamentów i dokonania na nim sabotażu. Wysadzenia systemu jaskiń. Linda opuściła głowę. — Tyle śmierci dla pieniędzy… Khalid wyciągnął dłoń i chwytając ją za podbródek, przekręcił głowę Lindy tak, by na niego patrzyła. Czubki palców miał jeszcze ciepłe od rozgrzanego pistoletu. — Nie. Przyjąłem to zlecenie z innego powodu. Znacznie bliższego memu sercu. Gdyby ten kontynent miał się stać kolejnym znaczącym konkurentem na rynku ropy, mogłoby to zniszczyć gospodarkę Bliskiego Wschodu. Ropa to krew mojego kraju. Zanim ją znaleziono, byliśmy biedni. Nie było szkół, opieki zdrowotnej, byliśmy uwięzieni wśród piasków. Nie chcę być świadkiem powrotu do tamtego stanu. Postęp, jaki osiągnęliśmy, nie może zostać zniweczony. — W jego oczach malował się ból. — Dbam o mój kraj nie mniej niż ty o swój. Byłabyś gotowa zabić, aby go chronić? Niepewna, co odpowiedzieć, Linda bez słowa się odwróciła. Khalid puścił jej podbródek i wstał. — Muszę wrócić na górę. Dokończyć zadanie. — Podszedł do ciała Villanuevy. — Musiał zostać zabity. To, czego się dowiedział, mogło zagrozić mojej misji. Ale ty… ciebie potrzebuję. Druga para oczu i druga para rąk. Droga na górę jest długa. Linda pozwoliła sobie na iskierkę nadziei. — Mam zadanie do wykonania i wywiążę się z niego — dodał Khalid. — Ty możesz tu zostać albo iść ze mną, musisz jednak jedno zrozumieć: jeśli pójdziesz ze mną i mnie zdradzisz, będę zmuszony ponownie zabić. — Wyciągnął do niej rękę. — Mogę ci ufać? Wbiła wzrok w jego pełną odcisków dłoń. Jeżeli z nim pójdzie, w każdej chwili będzie mógł zrobić z nią to samo co z Villanuevą, ale pozostanie na dole, samej, bez broni, oznaczało pewną śmierć. Zignorowała podaną dłoń, złapała się za ramiona, jakby chciała się ochronić przed chłodem, i podjęła decyzję.

— Idę z tobą. ··· Dzięki Bogu, pomyślał Michaelson, gdy idący przed nim Ben stanął. Przytrzymał się ramienia Australijczyka, kiedy poczuł ból w pękniętej kostce, jakby wbił się w nią sztylet. Łupki, które pospiesznie mu założyli po wspięciu się z powrotem do strefy lęgowej, były prowizoryczne. Mógł iść, ale powoli i niezbyt pewnie. Widząc, ile im jeszcze zostało do wyjścia z jaskini, jęknął. — Słyszeliście coś? — spytał Ben, przekrzywiając szyję. Ashley zaprzeczyła ruchem głowy. Michaelson wytężył słuch. Kilka metrów z tyłu posykiwały na nich młode torbacze, rozwijając i zwijając maleńkie grzebienie na grzbiecie. Protesty zwierzaków osłabły, gdy się zorientowały, że ludzie zamierzają opuścić ich lęgowisko. Do wlotu tunelu został jednak jeszcze spory kawałek. — Niczego nie słyszałem — odparł Michaelson. — Chyba jest czysto. Ben skinął głową i podłubał palcem w uchu. — Mógłbym przysiąc, że… Ruszyli dalej, powoli ze względu na Michaelsona. — Jak się trzymasz? — spytała idąca obok niego Ashley. — Nieźle, choć w dalszym ciągu uważam, że powinniście — Nieźle, choć w dalszym ciągu uważam, że powinniście kontynuować beze mnie. Hamuję was. — I tak najbezpieczniej jest iść powoli. Kto wie, co mamy przed sobą. Major nie odpowiedział; obserwował wlot tunelu. Podążył sztywnym krokiem za Benem. Cel. Zaczął liczyć kroki, każdy nieparzysty, stawiany na zranioną nogę, był bolesny. Po trzydziestym pierwszym kroku byli przy wlocie tunelu. Oparł się o ścianę. Z czoła leciał mu pot. W prawym boku poczuł pulsujące bolesne kłucie. Cholera, musiałem sobie złamać także żebro, pomyślał, masując to miejsce.

Podszedł Ben. Czekając, aż major dokuśtyka, zrobił rekonesans w tunelu. Popatrzył na Michaelsona i uniósł brew, na szczęście o nic nie zapytał. Wystarczająco żenujące było dla majora już to, że gdy wściekła bestia go złapała, Australijczyk musiał wyciągnąć mu tyłek z ognia. Doskonale wiedział, że gdyby nie wariacki numer Bena, już by nie żył. — Co znalazłeś? — Straszny tam labirynt. Masa przejść i krzyżują się we wszystkich kierunkach. Jedne są porośnięte świecącym grzybem, inne nie. Musimy być ostrożni. — Przynajmniej będzie dużo dróg ucieczki. — Tak, ale kto wie, który tunel dokąd prowadzi? — Jest tylko jeden sposób, by się dowiedzieć. — Powstrzymując jęk bólu, major wskazał wlot tunelu. — Ty pierwszy. Ben zaświecił do środka i wszedł. Po kilku metrach ostrożnego posuwania się Michaelson uznał, że opis Australijczyka był zbyt łagodny. Pierwsze skrzyżowanie składało się z pięciu tuneli, rozchodzących się we wszystkie strony. — Teraz jak? — spytał Ben, kierując pytanie do Ashley. Michaelson dokuśtykał do nich zirytowany, że Ben wyklucza go z procesu podejmowania decyzji. Był może inwalidą, ale najstarszym rangą przedstawicielem wojska. Ochrona cywilów w dalszym ciągu pozostawała jego obowiązkiem. Ashley poświeciła w każdy z tuneli. Zatrzymała światło dłużej w jednym z nich. — To przejście wydaje się biec naprzód i ma na ścianach trochę świecącego grzyba. Michaelson zajrzał we wskazany tunel i mruknął coś pod nosem. Ashley popatrzyła na niego. — Pleśń pozwoli nam oszczędzić baterie — wyjaśniła. — Ciągle nie — Pleśń pozwoli nam oszczędzić baterie — wyjaśniła. — Ciągle nie wiemy, ile przed nami drogi do wyjścia z tej piekielnej dziury, więc nastawiajmy się lepiej na oszczędzanie. Próbujmy trzymać się

oświetlonych tuneli. Poza tym im więcej światła, tym bezpieczniej się czuję. Michaelson skinął głową. Jeśli o niego chodziło, jej ocena sytuacji była prawidłowa. Nie mógłby wymyślić lepszego planu. — No to ruszajmy — powiedział. Ben ponownie poszedł pierwszy. Zredukował światło reflektora do słabo widocznej poświaty wystarczającej do rozjaśnienia co ciemniejszych zakątków i szczelin. Coraz grubsza warstwa pleśni dawała dość światła, by widzieć drogę. Dał znak, aby pogasili zarówno ręczne reflektory, jak i czołówki. Michaelson szedł za Benem, Ashley na końcu, z pistoletem w dłoni. Major zaciskał zęby — po części z bólu, po części z powodu frustracji swoim stanem fizycznym. Powinien ochraniać ich ewakuację albo iść daleko z przodu jako zwiad, a nie tkwić pośrodku jak wymagający ochrony maminsynek. Nie miał jednak powodów do krytykowania organizacji marszu. Ben wysforował się kilka metrów, Ashley pilnowała tunelu za nimi. Gdy się odwróciła do przodu, zauważyła, że major się jej przygląda. Uśmiechnęła się, jakby chciała mu dodać otuchy. Zdenerwowany tym, przyspieszył kroku. Mijali kolejne boczne korytarze i odnogi. Nie próbował zapamiętywać drogi, skupiał się na plecach idącego przodem Bena, walczył o dotrzymanie mu kroku. Choć napędzała go rozgrzana krew, przenosząca go poza granicę bólu i niesprawności, w końcu znowu szedł w ślimaczym tempie. Australijczyk zniknął za zakrętem. Major dyszał, przed oczami latały mu snopy iskier, kostka posyłała w górę ciała elektryczne ukłucia. Stanął i oparł się o ścianę; bok płonął mu żywym ogniem. Ashley zatrzymała się przy nim. — Przestań się zmuszać do nadmiernego wysiłku — powiedziała tonem, w którym troska mieszała się ze złością. — Nie uczestniczymy w

wyścigu. Wydostać się stąd pozwoli nam tylko ostrożne parcie do przodu. — Spowalniam was — wydyszał spomiędzy zaciśniętych z bólu zębów. Nagle jak spod ziemi pojawił się Ben. Cholera, ten Australijczyk, jeśli chciał, umiał się cicho poruszać. Miał zatroskaną minę. Michaelson wbił w niego twarde spojrzenie. — Nic mi nie jest — powiedział zaczepnie. — To świetnie, ponieważ moim zdaniem byliśmy cały czas śledzeni — odparł Ben szeptem. — Jak to? — spytała Ashley. — Słyszę nieustannie drapanie i szuranie w równoległych korytarzach. Dźwięki przemieszczają się tym samym tempem co my. — Może to tylko echo naszego marszu? — zasugerowała Ashley, jednak odruchowo spojrzała za siebie. — Nic nie słyszałam. A ty? — zwróciła się do Michaelsona. Pokręcił głową, jednak jego zdanie było nic niewarte. Idąc, słyszał jedynie własne dyszenie i walenie serca. Nawet nie usłyszał, jak nadchodzi Australijczyk. — Trzeba wiedzieć, czego słuchać — wyszeptał Ben. — Znam odgłosy, które są w jaskiniach naturalne. A te nie są. — Więc co robimy? — Musimy pozbyć się ogona, ale to coś zna tutejsze przejścia lepiej od nas. Jedyną nadzieją jest prędkość. Ucieczka. Michaelson doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Ben nie patrzy w jego kierunku. Podobnie Ashley. Cisza, która nad nimi zawisła, ciążyła jak ołów. Wiedział, co myślą. Musieli się szybko poruszać, nie chcieli go jednak zostawiać.

Wtedy i on usłyszał. Wszyscy usłyszeli. Trzy pary oczu przesunęły się jak na znak w kierunku, z którego przyszli. Coś drapnęło o skałę, potem poruszył się mały kamyczek. Coś zbliżało się od tyłu. — Zostawcie mnie — powiedział Michaelson. Wyciągnął pistolet i wycelował w Ashley i Bena. — Natychmiast. — Przestań chrzanić — odparł Ben. — To nie film z Rambo. Przecież nie będziesz do nas strzelać. — Nie pozwolę, by moje rany doprowadziły do śmierci wszystkich. — Major uniósł pistolet i przycisnął zimną lufę do rozpalonej skroni. — Idźcie albo strzelę. — Michaelson… — Strach paraliżował głos Ashley. — Jesteśmy zespołem. — Idźcie. Będę osłaniał wam tyły, na ile dam radę. — Nie! Pójdziesz z nami! — Idźcie. — Odciągnął kurek. — Albo za trzy sekundy nie będzie kto miał wam osłaniać tyłów. Popatrzyła na Bena w poszukiwaniu pomocy i z trudem przełknęła Popatrzyła na Bena w poszukiwaniu pomocy i z trudem przełknęła ślinę. Było jasne, że jeżeli go przycisną, Michaelson się zastrzeli. Postanowił rzucić na szalę wszystko, co miał, aby go zostawili. W tunelu za nimi przetoczył się kolejny kamyk. Ben opuścił ramiona i odwrócił się do Ashley. — Ma rację — powiedział. — Musimy myśleć o pozostałych. Jeśli nie sprowadzimy pomocy, zginą. — Nienawidzę tego! — Ashley zacisnęła pięści, aż pobielały jej kostki dłoni.

Ben położył jej dłoń na ramieniu, po czym odwrócił się do majora. — Wiem, że bardzo ci zależy na samobójczej akcji, kamikaze i tak dalej, ale pięć metrów dalej jest niewielkie zagłębienie z wodą. Wystarczająco duże, by skryło się w nim trzech komandosów. Proponuję, byś się tam zadekował. Powinno być dobrym punktem obserwacyjnym i dawać niezłą osłonę, gdybyś musiał strzelać. Michaelson, choć podejrzliwie, skinął jednak głową. — Idźcie. Sprawdzę to potem. Ben pociągnął za sobą Ashley. — Chodź. Może odciągniemy od niego prześladowców. Zanim ruszyła, po raz ostatni popatrzyła na majora. — Dennis, bądź ostrożny. — W kącikach oczu miała łzy. — Nie rób nic głupiego. Pomachał jej na pożegnanie lufą pistoletu. Patrzył, jak Ben prowadzi ją, obejmując ramieniem. Zniknęli za zakrętem bez oglądania się. Słuchał, aż odgłos ich kroków umilkł w oddali i zapadła cisza. Jeszcze przez chwilę nadstawiał uszu, aby się upewnić, że odeszli, równocześnie próbując wychwycić odgłosy prześladowców. Słyszał jedynie dudniący w uszach własny puls. Czekał godzinę, nic się jednak nie wydarzyło, nie pojawił się żaden dźwięk. Pomyślał, że może Ben niepotrzebnie spanikował, ale nie bardzo w to wierzył. Ben był zbyt doświadczony, jeśli chodzi o jaskinie, by dać się zwieść echem albo naturalnymi odgłosami. Michaelson oblizał spieczone wargi pokryte pyłem i zaschniętym potem. Zakręcił manierką — była niemal pusta. Chyba skorzysta z porady Bena i sprawdzi wnękę. Napełni manierkę i zajmie pozycję obronną. Pojękując, zaczął kuśtykać w głąb tunelu, rozglądając się za wejściem do wnęki. Skrobnięcia jego butów o skałę brzmiały w pustej przestrzeni jak wystrzały. Na szczęście kilka kroków za zakrętem w ścianie ukazał

się otwór. Major zapalił reflektor i sprawdził wnętrze. Było w nim ciemno, bez świecących grzybów, sklepienie znajdowało się dość nisko. Zbyt nisko, by stać, choć po wejściu na czworaka było dość miejsca na obrócenie się twarzą do otworu. Po tylnej ścianie spływał strumyczek wody, która zbierała się w kałuży pośrodku. Zanurzył w niej palec. Sądząc po zapachu, była mocno zmineralizowana, choć wyglądała na nadającą się do picia. Dopił to, co ze sobą przyniósł, po czym podstawił manierkę, by nazbierać świeżej wody. Usiadł blisko wejścia, ukryty w cieniu. Światło padające z porośniętego grzybem korytarza pozwalało obserwować go z ukrycia w obu kierunkach. Posterunek był bezpieczny. Major czekał ze skierowanym przed siebie pistoletem. ··· Tchórze, pomyślała, jacy z nas tchórze! Nieważne, jak logiczna wydawała się decyzja porzucenia majora Michaelsona, Ashley czuła się jak pies uciekający z podkulonym ogonem. Szła za Benem przez pełen zakrętów labirynt od prawie pięciu godzin i podczas każdej krótkiej przerwy, by napić się ciepłej wody z manierki, słyszała podążające za nimi odgłosy — czasem dobiegające z daleka, czasem zza najbliższego zakrętu. Ben zatrzymał się, starł pot z czoła i odkręcił manierkę. Przyłożył ją do ust i wziął długi łyk. — Nie ma w tym najmniejszego sensu — powiedział, ocierając usta rękawem. Potrząsnął manierką i uważnie się jej przyjrzał. — Co masz na myśli? — Przez ten czas albo powinniśmy byli zgubić ogon, albo zostać złapani. To wszystko jest dziwne. — Może po prostu mieliśmy szczęście.

Podskoczyli, słysząc łoskot spadających kamieni, który doleciał z jednego z sąsiednich tuneli. Ben zmarszczył nos, jakby poczuł smród. — Nie ufam szczęściu, tak jak nie ufam tym jaskiniom. — Chodźmy dalej — zadecydowała Ashley. Ben narzucił szybsze tempo. Broń ściskał mocno w ręku; jego postawa znamionowała napięcie. Ashley coraz gorzej znosiła stan niepewności. Co ich śledziło? Dlaczego nie atakowało? Czuła w żołądku pieczenie z nadmiaru kwasu. Niemal chciała zostać zaatakowana. Przynajmniej mogłaby wtedy walczyć… coś robić, zamiast uciekać jak przerażony zając. W ciągu następnej godziny przemierzyli kolejne tunele — część wznosiła się, część opadała, jedne miały gładkie podłoża, inne zasłane kamieniami, część oświetlał grzyb, część była czarna jak otchłań bez dna.W wolnej ręce Ben trzymał swój staromodny srebrny kompas. — Idziemy w złym kierunku. Oddalamy się od bazy. — A jaki mamy wybór? — Głód i ciągłe zakręty sprawiały, że Ashley kręciło się w głowie. Idąc, pogryzała suchy prowiant, ale potrzebowali porządnego posiłku. W którymś momencie stwierdziła, że marzy na jawie o cheeseburgerze z dużą porcją frytek. No i oczywiście z coca-colą. Ciepłe siki w jej manierce nie były w stanie choćby zwilżyć porządnie jej ust.Potknęła się o skałę i reagując z opóźnieniem, przewróciła się na kolana. Spróbowała się podnieść, jednak zmęczone i obolałe mięśnie nóg zaprotestowały. Z westchnieniem ciężko opadła. Ben wrócił do niej i przykucnął. — Nie możemy się teraz zatrzymać. — Wiem. Potrzebuję minuty, nie więcej. Usiadł obok, położył dłoń na jej kolanie i lekko ścisnął, dodając Ashley otuchy. — Wyjdziemy stąd. — Naprawdę? — A jeśli nie? Pomyślała o synu, bezpiecznym w bazie

Alfa, i zwiesiła głowę. Przynajmniej Jasonowi nic nie groziło. Jeżeli coś jej się stanie… Zagryzła zęby. Do diabła z takim myśleniem! Wkrótce zobaczy syna. Przywołała w pamięci jego głupkowaty uśmiech, który pojawiał mu się na ustach, gdy coś go zaskoczyło, uparty kosmyk sterczący nad uchem. Zsunęła dłoń Bena z kolana i wstała. Nawet jeśli będzie musiała walczyć twarzą w twarz z każdym drapieżnikiem w tych jaskiniach, ujrzy ponownie syna. — Wstawaj. — Podała dłoń Benowi, by pomóc mu się podnieść. — Musimy znaleźć drogę do domu. — Jak dla mnie, brzmi super. — Szeroko się uśmiechnął, ukazując wszystkie zęby. Szedł znowu z przodu, ale Ashley czuła nowy przypływ sił. W razie potrzeby była gotowa pokonać dziesiątki kilometrów. Nie uszli jednak więcej niż sto metrów, gdy Ben się zatrzymał. Przechylił głowę i uniósł dłoń. Ashley wytężyła słuch, lecz niczego nie mogła wychwycić. — Ben? Co jest? — Wiatr. — Wskazał na boczny tunel. Podeszła tam. Gdy wyjaśnił, o co chodzi, wyczuła lekki powiew płynący z przejścia, poruszający końcówkami jej włosów. — Co to może być? — spytała. — Moim zdaniem koniec labiryntu. — No to ruszajmy. — Tym razem ona poszła przodem. Tunel zwężał się i skręcał ostrymi zygzakami, wiatr coraz bardziej się nasilał. Grzyb na ścianach znikał i w końcu zostali zmuszeni do zapalenia ręcznych reflektorów i czołówek. Po pokonaniu mniej więcej półtora kilometra Ben głośno westchnął.

— Jasna cholera… — Co jest? — Przed nami już tylko jeden boczny korytarz… Potem zabraknie dróg ucieczki. Łatwo będzie nas przygwoździć. Wspaniale. Ashley szła dalej. Jeszcze jedno zmartwienie, nie mieli jednak innego wyjścia: musieli iść prosto przed siebie. Za następnym ciasnym zakrętem sklepienie tunelu obniżyło się. Dalej dało się iść tylko na czworakach. Powiew zamienił się niemal w wicher, który zwiewał Ashley włosy z twarzy, kierując je do tyłu, nad plecy, jakby chciał im w ten sposób wskazać, że mają zawracać. Wyło jej w uszach. — Słyszałaś? — spytał Ben, dźgając ją palcem. — Co? — Są tuż za nami i szybko się zbliżają. Zacisnęła mocniej usta i przyspieszyła, niemal pobiegła ku wiatrowi. Jeszcze jeden zakręt i ukazał się wylot tunelu. Wiatr wpadał do niego z odchodzącego w bok kornikowego kanału, pierwszego, na jaki się natknęli od wejścia do labiryntu. Pobiegła w tamtą stronę, modląc się, aby kornikowy kanał prowadził w górę, w kierunku domu. Uklękła obok otworu i zaświeciła do środka. Widok sprawił, że spomiędzy jej warg wydobył się głuchy jęk. Tunel nie tylko schodził w dół — prowadził w głąb kontynentu pod przerażająco stromym kątem. Ben przykucnął obok. Wyciągnął już transporter i odpinał zatrzask, by rozciągnąć deskę. — Lepiej się pospieszmy, Ash. Są góra sto metrów za nami. Posępnie wskazała na kornikowy kanał.

— Schodzi w dół. Moim zdaniem dość daleko. — Nie możemy się cofnąć. — Pomógł jej zdjąć transporter z plecaka. — Podejrzewam, że zostaliśmy z rozmysłem zapędzeni w to miejsce. — Słucham? Zza ich pleców doleciało drapanie o skałę. — Nie ma czasu. — Ben machnął ręką, by wjeżdżała w dziurę. — Panie przodem. Spojrzała w ciemny tunel, potem na Bena. Wzięła głęboki wdech i leżąc na transporterze, wjechała do otworu. Deska zaczęła gwałtownie przyspieszać. Ashley próbowała hamować dłońmi i palcami stóp, niewiele to jednak dawało. Po chwili Ben wjechał za nią w kornikowy kanał; kółka jego transportera popiskiwały jak szalone, a dźwięk szybko zbliżał się do Ashley. — Cholera jasna! — krzyknął. — To jak zjeżdżalnia! Mowy nie ma, żeby te dranie nas dogoniły! Tunel opadał tak stromo, że mimo rękawic każda próba hamowania sprawiała ból. Na ścianach zaczynały się pojawiać plamy grzyba. — Jesteśmy w wielkim korkociągu! — wrzasnął Ben. — Czujesz siłę odśrodkową? Czuła ją. Im szybciej jechali, tym wyżej na ściany wspinał się transporter. Na dodatek tunel się zwężał. Jakakolwiek próba hamowania była niemożliwa. Warstwa grzyba na ścianach była już bardzo gruba, jego blask niemal oślepiał. Z powodu grzyba ściany zrobiły się tak śliskie, że nawet hamowanie czubkami butów nie dawało żadnego efektu. Ashley miała nadzieję, że tunel wreszcie przestanie biec w dół i będą mieli szansę zwolnić. Myśl o tym, że mogliby z tak wielką prędkością zostać wystrzeleni do jakiejś jaskini i zderzyć się ze stalagmitem, nie była zbyt nęcąca. Ashley wbijała wzrok w przestrzeń przed

sobą i modliła się, by stromizna złagodniała. Niestety. Za następnym zakrętem pojawił w otwór wylotowy. Nie było czasu na jakiekolwiek hamowanie. Żadnej możliwości zwolnienia. Zdążyła jedynie zasłonić głowę rękami i się skulić. Wleciała do jaskini jak wystrzelona z armaty, oślepiona jaskrawym blaskiem. Jechała po nierównym dnie, podskakując na wybojach. Gdy oczy przyzwyczaiły się do światła, stwierdziła, że pędzi na gęstą ścianę żółtej roślinności. Zamknęła oczy i uderzyła w grube pędy. Zderzenie zrzuciło ją z transportera, na szczęście roślinność zamortyzowała upadek i odtaczając się kilka metrów w bok, Ashley miała wrażenie, że jest na miękkim materacu. Po zatrzymaniu się natychmiast uklękła. Gdy zamierzała wstać, z głośnym wrzaskiem wpadł na nią Ben. Splątali się rękami i nogami. — Nareszcie jakaś nowość — powiedział z twarzą przy jej lewym kolanie. Wyplątała się z supła i wstała. Gdy Ben się podnosił, rozejrzała się. Pole przypominających pszenicę żółtych roślin, sięgających im mniej więcej do połowy piersi, ciągnęło się kilometrami w głąb jaskini. Kilometrami! Przestrzeń była gigantyczna, Jaskinia Alfa w porównaniu z nią wydawała się karłem. Ta wyglądała niemal jak Wielki Kanion ze sklepieniem. Ściany wznosiły się na kilkaset pięter. Widoczne bardzo wysoko sklepienie jarzyło się od grubej warstwy grzyba, niektóre fragmenty były jasne jak światło dzienne. Równe żółte pole falowało na wielkiej równinie, przerywane jedynie małymi zagajnikami cherlawych drzewek, wyglądających jak wysepki na oceanie. — Chyba nie jesteśmy już w Kansas — powiedziała Ashley z szeroko otwartymi ze zdumienia ustami. Jej uwagę przyciągnął szelest roślinności. Kilkadziesiąt metrów od nich coś sunęło przez pole, okrążając grupy drzew. Było na tyle niskie, że nie wystawało nad falujące rośliny — widoczny był jedynie wąski pasek zaginanych i prostujących się łodyg, co przypominało falę tworzoną na morzu przez płynącego tuż pod powierzchnią rekina. Ashley zaczęła się cofać. Popatrzyła na Bena. Wskazał palcem w lewo.

Zbliżały się ku nim kolejne dwie fale. Po dokładniejszym przyjrzeniu się można było dostrzec, że w ich kierunku suną jeszcze trzy. Razem sześć. Cofając się, Ashley pociągnęła Bena za rękaw. Nie opierał się. Mało brakowało, a potknęłaby się o kamień. Wyszli spomiędzy roślin na nagą skałę i stanęli przy wylocie kornikowego kanału, z którego przed chwilą wypadli. Ich transportery leżały zagubione gdzieś na polu. Ashley sięgnęła po pistolet, jednak jej dłoń dotknęła pustej kabury. Cholera, broń musiała wypaść w trakcie upadku. Odwróciła się do Bena. Na szczęście on nie zgubił pistoletu i trzymał go już w dłoni, gotów do strzału. — Zgubiłam swój — wydusiła przez zęby. — Nie ma sprawy. Ja posiałem gdzieś zapasowe magazynki. A tu mam tylko trzy naboje. Ashley wpatrywała się w sześć sunących powoli ku nim „fal”. Czoło najbliższej było oddalone już tylko o dziesięć metrów. Ruch zamarł. To coś, co kryło się w roślinności, czekało. Wkrótce w podobnej odległości od Ashley i Bena zatrzymały się czoła pozostałych „fal”. — Kornikowy kanał? — spytała Ashley. — Brzmi rozsądnie. Wchodź pierwsza. Jakby czekający na polu prześladowcy usłyszeli tę wymianę zdań, błyskawicznie ruszyli do przodu. Nagły ruch sprawił, że Ashley zamarła przy wylocie kornikowego kanału niczym jeleń w światłach reflektorów samochodu. Sześć stworów wyskoczyło zza ściany roślinności, po czym równocześnie zamarło — z uniesionymi zadami, machając ogonami, gotowe do skoku. Wyglądały jak krzyżówka wilka z lwem. Futro miały

bursztynowożółte, z grubym kołnierzem wokół szyi, wielkie ślepia o źrenicach w kształcie pionowych szpar, wydłużone pyski z mnóstwem zębów. Wszystkie groźnie warczały. — Nie ruszaj się — szepnął Ben. — Żadnych gwałtownych ruchów. Ashley i bez ostrzeżenia nie zamierzała tego robić. Przykucnięta, nieruchoma, wbijała wzrok w sześć par ślepi wpatrujących się w nich bez mrugnięcia. Zamierzała tak pozostać nawet wieczność, tyle tylko, że coś wystrzeliło z kornikowego kanału i złapało ją za kostkę. Wrzasnęła jak opętana.

20.

— Wiosłuj! — zawołał Blakely, przekrzykując ryk wodospadu. Pociągnął jeszcze raz za linkę startera. Silnik ponownie zakaszlał i zdechł. Patrzyli na zbliżający się próg. Nie dało się określić, jak wysoki jest wodospad, ale hałas był przerażający. Crescendo przewalającej się przez skały wody zapowiadało śmiertelny upadek. Blakely złapał pagaj i podsunął się do burty. Przy drugiej burcie Jason energicznie pracował swoim wiosłem. — Mocniej, Jasonie, mocniej! — krzyknął, wiosłując ile sił, choć ręce płonęły mu z bólu. — Próbuję, ale nic to nie daje! Nie zwalniamy! Blakely rzucił okiem do tyłu. Rufa pontonu docierała do wodospadu. Na jego oczach została wypchnięta poza krawędź uskoku. — Łap się! Mocno! — wrzasnął i sam złapał z całej siły uchwyty ze sznura. Ponton zdawał się wisieć nad skrajem wodospadu i drżeć w oczekiwaniu. Gdy polecieli w dół, Blakely wstrzymał oddech. Na chwilę otoczyły ich ściany wody. Wyglądało na to, że ponton wywróci się do góry dnem. Doktor otworzył

usta, by wrzasnąć z przerażenia, i w tym momencie huknęli o lustro wody na dole wodospadu. Obaj zostali przyciśnięci do dna pontonu, w górę wystrzeliły gejzery wody. Na szczęście nie kapotażowali. Blakely podniósł głowę. Wodospad miał tylko pięć metrów wysokości. — Nie wierzę. Chyba… Ponton spadł z następnego wodospadu. Z zaskoczenia doktor niemal stracił równowagę. Gdy ześlizgiwali się z progu, mimo ogłuszającego hałasu dało się przerażająco wyraźnie słyszeć darcie poszycia. Cholera! Ponton spadł na dół i zaczął się wypełniać wodą, powietrze w nierozprutych komorach ledwie wystarczało do utrzymania go na powierzchni. Blakely przeciągnął Jasona z tonącej strony ku sobie, by chłopiec miał się czego chwycić. Jason spojrzał przez ramię. — Zbliża się następny! — zawołał. Nim Blakely zdążył spojrzeć, czy chłopak się nie myli, ponton zjechał z krawędzi kolejnego progu. Przedziurawiona sekcja zadziałała jak kotwica i ponton się obrócił. Ruch sprawił, że stracił pławność, i spadając, obrócił się dnem do góry. Chwilę przed zanurzeniem się pod wodę Blakely ujrzał, jak Jason zostaje wystrzelony w powietrze i leci, wyciągając przed siebie ręce. Po kilku sekundach słona woda otoczyła doktora, wdarła mu się do nosa i wywołała atak kaszlu, który wypchnął mu z płuc całe powietrze. Choć płuca wyły w proteście, zacisnął z całej siły usta i zaczął walczyć z prądem, aby wyplątać się spod oklapłego pontonu. Udało mu się odepchnąć od napompowanej komory i wydostać na wolną przestrzeń. Kamizelka ratunkowa pociągnęła go ku gwałtownie falującej powierzchni.

Rozglądał się, chwytając łapczywie powietrze. Widział trzystopniową kaskadę, z której przed chwilą spadli. Gdy odpływał z prądem, popatrzył w drugą stronę, by sprawdzić, czy to koniec progów. Na szczęście nie było kolejnych. Dotarli do dna głębokiej jaskini. Prąd wepchnął Blakely’ego do niewielkiej zatoczki, w której woda wirowała niemrawo. Pracując nogami, dalej się rozglądał. Jaskinia była oświetlana fosforyzującym grzybem, porastającym ściany dużymi płatami. W słabym świetle dostrzegł bujający się na wodzie, przy przeciwległym brzegu, pomarańczowy obiekt. Jason. Blakely zaczął mocniej pracować nogami, by do niego podpłynąć, ale nasączone wodą buty bardzo to utrudniały. Chłopiec chyba się nie ruszał, dryfował z prądem. Prąd mógł lada chwila porwać go od brzegu i ściągnąć na środek. Za długo to trwało. Podpłynąwszy bliżej, doktor dostrzegł na twarzy Jasona krew płynącą z rany na głowie, kamizelka utrzymała mu jednak nos i usta nad wodą. — Trzymaj się, synu! — Blakely ponowił wysiłki i po minucie chwycił kamizelkę chłopca. Słysząc jego oddech, chrapliwy, ale mocny, poczuł ulgę. Ciągnąc Jasona za sobą, podpłynął do brzegu, pilnując, aby cały czas miał on usta i nos nad wodą. Uderzył barkiem o skałę. Byli na brzegu. Puścił na chwilę Jasona, wspiął się na śliską skałę, położył go na brzuchu i ponownie chwycił palcami. Przyciągnął go na tyle, aby złapać kamizelkę pełnymi garściami. Gdy chłopiec znalazł się na brzegu, powieki mu zatrzepotały i w końcu otworzył oczy. Zdezorientowany i półprzytomny, zaczął walić rękami i bełkotać w proteście. Potężny cios trafił Blakely’ego w skroń, tak że doktor niemal

wypuścił kamizelkę z rąk. — Jasonie, uspokój się — powiedział dość głośno, choć spokojnie. — To ja. Jesteś bezpieczny. Jego słowa chyba przebiły się przez otaczającą Jasona mgłę, ponieważ uspokoił się i już tylko nieznacznie podrygiwał. — Udało się — rzucił Blakely i odciągnął go kilka metrów od wody, po czym ciężko opadł obok. Jason próbował wstać, ale doktor go powstrzymał. — Nie ruszaj się. Odpoczywaj. Chłodna, wilgotna skała, na której siedzieli, wystudziła wywołaną adrenaliną gorączkę, która rozpaliła się w ciele Blakely’ego w trakcie walki z żywiołem, i jego kończyny nagle stały się ciężkie jak namoknięte drewno. Zwiesił na chwilę głowę i głęboko oddychał. Co teraz? Jason zaczął odkasływać wodę, co ponownie zwróciło na niego uwagę doktora. Rozpiął chłopcu kamizelkę ratunkową i sprawdził, czy nie ma więcej obrażeń. Nie stwierdził żadnego złamania ani ran szarpanych. Delikatnie obmacał chłopcu głowę — rana musiała być skutkiem uderzenia o skałę. Choć nie była tak groźna, jak wyglądało to na pierwszy rzut oka, potrzebowali antybiotyków i suchych opatrunków z apteczki. Blakely popatrzył na ponton, który jakieś dwa metry od brzegu podskakiwał na niewielkich falach. Doszedł do wniosku, że zanim odpłynie, warto uratować, co się da — suchy prowiant, latarki, apteczkę. Nie wiadomo, jak długo będą musieli przetrwać w tych jaskiniach. Popatrzył na Jasona. Chłopiec wpatrywał się w niego. Jego oczy były znowu klarowne i przytomne. Oblizał wargi. — Boli mnie głowa — powiedział chrapliwym szeptem. — Wiem, chłopcze. Dość mocno się uderzyłeś. Jason pomacał się po głowie. Gdy zobaczył na palcach krew, jego oczy się rozszerzyły. Blakely poklepał go po ramieniu.

— Nic ci nie będzie. To niewielkie rozcięcie. Popłynę teraz do pontonu i przyniosę bandaż. — Ale… — Nie martw się, zaraz wracam. — Wstając, Blakely jęknął, w klatce piersiowej poczuł ostrzegawcze ukłucia bólu. Nie chciał wracać do wody, nie miał jednak wyboru. Jason podparł się na łokciu i obserwował go w milczeniu. Doktor wślizgnął się do wody. Gdy zajmował się Jasonem, zatopiony do połowy ponton podpłynął bliżej brzegu, więc wystarczyło kilka ruchów, by do niego dotrzeć. Choć wszystko zabezpieczano paskami i linkami, sporo rzeczy się obluzowało. Na szczęście nie dotyczyło to apteczki i prowiantu. Blakely zaczął przeszukiwać ponton. Cholera, plastikowe pudło z latarkami i bateriami wyrwało się z zamocowania i zatonęło. W tej jaskini nie był to wielki problem — grzyb dawał wystarczającą ilość światła — ale jeśli będą musieli pójść dalej? Pokręcił głową i przeszukał resztę pontonu. Torba gimnastyczna Jasona była przywiązana do jednego z pasów. Pomacał ją. Dobrze… wodoszczelna. Zawartość powinna ucieszyć chłopaka. Odwiązał supeł i dodał torbę do naręcza zebranych dóbr. Jeszcze raz przeszukał ponton, odepchnął się od niego stopą i ruszył do brzegu. Choć skalna krawędź była blisko, gdy do niej dotarł, płonęły mu płuca, a w lewym ramieniu pojawił się kłujący ból. Wrzucił zebrane rzeczy na brzeg, po czym zaczął się wspinać na skałę. Udało mu się dopiero po kilku próbach. Wreszcie, mocno uderzywszy się w kolano, dotarł na śliską skalną półkę i wstał. Zamarł na widok leżącej niedaleko kamizelki ratunkowej. — Jason? Chłopak zniknął. ··· Linda wyciągnęła rękę i powstrzymując falę odrazy, ujęła dłoń

Khalida. Gdy jej dotknął, niemal cofnęła dłoń, ale jego suche i ciepłe palce mocno chwyciły. Niechętnie dała się wciągnąć na ostatnie metry skalnego osuwiska. Zaryzykowała spojrzenie w dół piramidy głazów, na której szczyt się właśnie wspięli. Oświetlone wszechobecnym grzybem dno jaskini było setki metrów niżej. — Miałem rację — rzekł Khalid, wskazując na pęknięcie w ścianie nad osuwiskiem. — Spójrz. To pęknięcie uskokowe i biegnie w górę. — Odwrócił się do Lindy z szerokim uśmiechem. — Czujesz wiatr? Z wyraźnie słyszalnym świstem szczelina zassała do swej ciemnej gardzieli powietrze, jakby próbowała wessać ich do środka, i Linda poczuła muśnięcie na policzku. — Wygląda obiecująco. — Zmusiła kąciki ust do uniesienia się. W odpowiedzi Khalid jeszcze szerzej się uśmiechnął. Popatrzyła mu w oczy, które w panującym świetle wyglądały jak dwie czarne dziurki. Gdy się odwrócił, musiała się powstrzymać, by nie wyrwać ręki i nie pognać w dół zbocza. Jej stopy podążyły jednak za Egipcjaninem w kierunku pęknięcia w skale. Po kilku metrach zapalił czołówkę. Pochyłych ścian nie pokrywał grzyb. Światło jego latarki pomknęło naprzód, wbiło się w dziewiczą ciemność. Linda odpięła reflektor ręczny i ustawiła światło na szeroki, miękki snop. Po obu stronach, niczym skrzydła, ciągnęły się łukowate ściany. Sklepienie wyglądało jak pojedyncza, zbyt pochylona i bardzo delikatnie podparta płyta kamienia. Leżąca tak niepewnie, że nawet głośny hałas mógłby ją poluzować, miażdżąc ich oboje pod kilometrami skały. — Wydaje mi się, że to dość młoda formacja — rzekł Khalid. — Oczywiście z geologicznego punktu widzenia. Skała… — poklepał ścianę po prawej stronie — nie jest wygładzona przez wodę tak jak w poprzedniej jaskini. Zwróć uwagę, jak ostre są kanty, jakby cięto kamień nożem. To pęknięcie musiało powstać w wyniku niedawnego wydarzenia sejsmicznego.

— Nie ma też grzyba — zauważyła. — Słucham? Linda przeciągnęła światłem po ścianach. — Nie ma grzyba. Gdyby pęknięcie miało milion lat, wniknąłby i tutaj. — Fakt — przyznał Egipcjanin. — Jak będziemy zakładać obóz na noc, musimy się upewnić, że w pobliżu nie ma grzyba. A jeśli będzie, chciałabym go najpierw sprawdzić. — Mówienie pozwalało jej nieco zagłuszyć uciskające serce przerażenie. — Podczas przerw przeanalizowałam kilka próbek grzybów. Są różne rodzaje. Jestem niemal pewna, że te świecące są niegroźne, a gatunek drapieżny ma inną strukturę strzępki. Powinniśmy na niego uważać. — Oczywiście. Musimy być czujniejsi. — Khalid odwrócił się do niej plecami i poszedł naprzód. Linda chciała mówić dalej, by zapomnieć o tym, że idzie z zabijającym z zimną krwią mordercą. — Jak wybrano cię do tej misji? Ze względu na geologiczne wykształcenie? Czy zawsze byłeś…? — Niemal powiedziała „terrorystą”, udało jej się jednak ugryźć w język. — Nie jestem geologiem. Przydzielono mi to zadanie dwa lata temu i przekazano mi tyle informacji z zakresu geologii, ile byłem w tym czasie w stanie przyswoić. Nie tylko po to, abym mógł wcielić się w Khalida, ale też żebym lepiej rozumiał, co tu jest do odkrycia. Wracając do zdrowia po operacji plastycznej, miałem mnóstwo czasu na uczenie się. — Nie jesteś Khalidem Najmonem? Pomógł jej przejść przez stertę kamieni. — Przed operacją byłem do niego podobny i dlatego mnie wybrano. Moi pracodawcy są jednak perfekcjonistami. Chcieli idealnego

podobieństwa. Linda patrzyła na jego plecy; powoli zaczynała rozumieć głębię jego dążenia, jego fanatyzm. — Co się stało z prawdziwym Khalidem? Popatrzył na nią ciemnymi oczami z dezaprobatą, jakby zadała jakieś głupie pytanie. — Jak naprawdę się nazywasz? — nie ustępowała. Także to pytanie zignorował. — Przed nami widać światło — powiedział. Z nagłą iskierką nadziei w sercu podeszła sprawdzić. Może zbliżali się do wyjścia? Tunel poszerzał się, przechodząc w niewielką jaskinię. Zza zakrętu płynęło światło. Charakterystyczny odcień nie pozostawiał wątpliwości, co jest jego źródłem. — Grzyb. — Zmęczyła ją ta monotonia. Khalid skinął głową. — Ale posłuchaj — rzucił. Gdy zwrócił jej uwagę, także to usłyszała. Basowy ryk. Znała ten odgłos z domu dziadka pod Quebekiem. — Wodospad. — Tak sądzę. Robi się już jednak późno i ze względu na grzyb nad głowami uważam, że powinniśmy tu rozłożyć obóz. Wyruszymy jutro rano. Linda skinęła głową. Bała się tej chwili. Biwak. Pierwsza noc z mordercą. Nagle z tunelu przed nimi doleciał głośny krzyk. Linda odruchowo przysunęła się do Khalida. Ktoś wołał. Z daleka, ale to był jednak człowiek, bez wątpienia. ··· — Jason, gdzie ty, do cholery, jesteś?!

Rany, nie można mieć chwili dla siebie? — pomyślał chłopiec. Zapiął rozporek i wyszedł zza stalagmitu. — Musiałem się wysikać! — zawołał. — Trzymałem cały dzień! Doktor podbiegł do niego i spiorunował go wściekłym spojrzeniem. — Nie rób tego nigdy więcej! — Czego? — Nie uciekaj! — Byłem tylko za stalagmitem. — Jason wskazał palcem miejsce. — Nieważne. Wszędzie pełno tu różnych niebezpieczeństw. — Twarz Blakely’ego rozluźniła się, w dalszym jednak ciągu oddychał chrapliwie. — Posłuchaj, Jasonie. Musimy być ostrożni. Trzymać się razem. — Oczywiście. Nie chciałem… — Nic się nie stało. Sprawdźmy teraz guz na twojej makówce. Powłócząc nogami, chłopiec podszedł do mniejszego głazu i usiadł na nim. Krzywił się, ale pozwolił doktorowi oczyścić ranę. W sumie nie bolało aż tak bardzo. Było to wręcz przyjemne! Rozluźnił się i zamknął oczy. Nagle poczuł pieczenie, jakby przypalono mu czoło. — Aua! — Przestań się wiercić. To tylko jodyna. — Piecze. — To dobrze. Znaczy, że działa. — Blakely przykleił mu do czoła plaster z opatrunkiem. Oparł się o występ skały i podziwiał swoje dzieło. — Będziemy musieli zmieniać go dwa razy dziennie. Jason przewrócił oczami. Bomba. Blakely podszedł do sterty rzeczy uratowanych z pontonu.

— Jesteś głodny? — Nie, dziękuję. Chyba że ma pan baton czekoladowy. Doktor wyciągnął pudło z prowiantem i je otworzył. Wyjął ze środka owinięty w folię aluminiową baton. Jasonowi zaświeciły się oczy. Wyciągnął rękę. Blakely podzielił baton na cztery części i dał mu jedną z nich. — Będziemy musieli racjonować zapasy. Chłopiec wziął przydział ze zmarszczonym czołem. Do kitu. — Jak wrócimy na górę? — spytał. — Nie wrócimy. Nie mamy latarek. — Więc co będziemy robić? — Czekać. Dzień lub dwa. Ktoś nas znajdzie. Słysząc kłamstwo, Jason od razu je rozpoznawał, nie odezwał się jednak. Doktor miał dość zmartwień na głowie, a on nie chciał mu przysparzać kolejnych. Rozejrzawszy się, zauważył znajomą torbę. — Moja torba gimnastyczna! Uratował ją pan! Dziękuję! — Otworzył ją i zaczął grzebać w środku. W końcu znalazł to, czego szukał. Wyjął game boya i usiadł na piętach. Westchnął. Włączył konsolę i po kilku sekundach rozległa się znajoma melodyjka. — Super! Oparł się o stalagmit i zaczął grać. Przynajmniej będzie miał się czym zająć podczas czekania. Gdy zagłębił się w świat Nintendo, poczuł się niemal jak w domu, choć tam mama zwykle narzekała na dochodzące z urządzenia dźwięki. Westchnął, wchodząc na dwunasty poziom. — Jasonie, mógłbyś to wyłączyć? — spytał Blakely. — To zbyt hałaśliwe.

Chłopiec uśmiechnął się. Jak matka. Co właściwie było nie tak z tymi dorosłymi? — Zrób to, proszę. Chłopiec wyłączył konsolę i wstał. — O co…? — Ciii! Chyba coś słyszałem. Jason wstrzymał oddech, w jego głowie zaczęły się pojawiać obrazy podkradających się do nich kolejnych stworów. Stanął nieco bardziej za Blakelym. Czekali przez pełną napięcia chwilę. Ze względu na bliskość wodospadu dosłyszenie czegokolwiek innego nie było łatwe. Wytężanie słuchu na tle dudniącej wody sprawiło, że zaczęły go boleć uszy. Przełknął ślinę, zwilżył suche wargi. Może doktorowi tylko się wydawało… Coś na kształt fatamorgany, tyle że dźwiękowej? Na pewno. Blakely pokręcił głową. — Nie wiem… — Halo!!! — Wołanie odbiło się tak głośnym echem po całej jaskini, że obaj podskoczyli. Doktor popatrzył na Jasona. — Ktoś tam jest! Nie do wiary! Wspiął się na głaz. Potrzebował na to kilku prób, Jason wskoczył za nim za pierwszym razem. — Kto to może być? — Nie mam pojęcia, choć warto się dowiedzieć. — Blakely przystawił zwinięte dłonie do ust i krzyknął:. — Jesteśmy tutaj! U stóp wodospadu! Chłopiec słuchał, czy będzie odpowiedź. Przez chwilę niczego nie było, w końcu jednak ktoś im

odpowiedział. — Idziemy! Nie ruszajcie się! — Mówiłem ci, że ktoś nas znajdzie! Mówiłem! — Gdy Blakely schodził z głazu, jego głos zrobił się chrapliwy, wycieńczony. Na oczach chłopca doktor osunął się na kolana. Coś było nie tak. Jason zeskoczył z głazu i podszedł do niego. Blakely zakaszlał z wysiłkiem, po czym przewrócił się na bok i zamarł. — Doktorze! — Jason zaczął go szarpać za rękę. Nie było reakcji. Serce podeszło chłopcu do gardła. Rozejrzał się w poszukiwaniu pomocy. Wskoczył na głaz i zawołał w ciemność. — Pomocy!!! ··· Linda przyspieszyła kroku, by dogonić Khalida. Plecak zwisał jej na jednym pasku z ramienia. Popatrzyła w głąb jaskini. — Brzmiało to jak głos syna Ashley… Egipcjanin mruknął i szedł dalej w kierunku podstawy wodospadu. W lewej ręce trzymał pistolet. — Jeżeli to Jason — odezwał się w końcu — to musimy być blisko bazy. Blakely nie pozwoliłby chłopakowi za bardzo oddalić się od bezpiecznego obozu. — Co zamierzasz? — spytała Linda, uważnie przyglądając się pistoletowi w dłoni Khalida. — Dokończyć zadanie. — Czyli? — To zależy od ciebie. Linda przełknęła ślinę.

— Nie chcę, by ktoś jeszcze zginął. — W takim razie trzymaj buzię na kłódkę — odparł, świdrując ją mrocznymi oczami. — Dopóki nie będą wiedzieć o mojej misji, oszczędzę ich. — Nie powiem ani słowa — odparła, doskonale pamiętając, jak bezsensownie i bez zastanowienia zamordował Villanuevę. Khalid skinął głową i przyspieszył kroku. Po kilku metrach wyciągnął rękę do przodu. — Tam. Na szczycie głazu. Widzę go, to chłopak. Linda zmrużyła oczy. Wszędzie leżały głazy. Po chwili dostrzegła machającą rękami maleńką postać. — Trzymaj się, Jasonie! — zawołała. — Idziemy! ··· Jason też ich zauważył. Dwie osoby w kaskach, z zapalonymi czołówkami, których światło poruszało się po pokrytych grzybem ścianach jaskini. Ktoś coś do niego zawołał, niestety wodospad zagłuszył słowa. Nieważne. Liczyło się przede wszystkim to, że idą po niego. Zszedł z głazu, by sprawdzić, jak się czuje doktor Blakely. Twarz miał Zszedł z głazu, by sprawdzić, jak się czuje doktor Blakely. Twarz miał bladą, wargi fioletowawe. Oddychał ciężko, przy każdym wdechu rozlegał się dźwięk, jakby miał w płucach żwir. Jason objął się ramionami i zaczął przestępować z nogi na nogę. — Doktorze, niech pan się nie poddaje. Nadchodzi pomoc. — Odwrócił się w kierunku ratowników. Szybciej! Usiadł obok Blakely’ego i ujął go za rękę. Jaka zimna, pomyślał. Potarł dłoń doktora tak, jak Aladyn pocierał czarodziejską lampę. Jakby w odpowiedzi na jego

prośby, doktor jęknął. Jason mocniej potarł jego dłoń, po czym przeszedł na drugą stronę i zaczął trzeć drugą dłoń i nadgarstek. — No, doktorze… proszę wziąć się w garść. Powieki Blakely’ego zamrugały i uniosły się. Przez chwilę każde oko patrzyło w innym kierunku, zaraz jednak się skoordynowały. Głośno jęknął. — J… Jason? — spytał po kilku ciężkich oddechach. — Nic panu nie jest? — Mmmoje… le… lekarstwo — wyszeptał z trudem. — Nitro… gliceryna. — Gdzie? Doktor spróbował unieść rękę, ale opadła mu bezwładnie. — W kieszeni. Wewnątrz… marynarki. Jason obmacał ubranie doktora i odkrył wybrzuszenie w wewnętrznej górnej kieszeni. Wyjął z niej czerwoną plastikową buteleczkę. — To to? — Ttt… tak. — Co mam zrobić? — Jedną… nie, dwie pigułki… Chłopiec potrzebował dłuższej chwili, by odkręcić zakrętkę z zabezpieczeniem przeciwko otwieraniu przez dzieci. Wysypał sobie dwie pigułki na dłoń. Blakely ponownie otworzył oczy. — Dobry chłopak. — Jego głos brzmiał, jakby dochodził z zaświatów.

Niemal jak głos lalki brzuchomówcy oddalonego o kilometry. — Pod… ję… język. Jason wyciągnął rękę i wrzucił pigułki doktorowi do ust. Patrzył, jak Blakely obraca je językiem. Doktor zamknął oczy i wziął kilka głębokich oddechów. Chłopiec spuścił głowę i podziękował temu, kto miał ich w opiece. Niemal w tym samym momencie tuż za jego plecami odezwał się głos, na dźwięk którego podskoczył. — Jason? Boże, co się stało? Szybko się odwrócił i ujrzał przed sobą znajomą twarz. Włosy Lindy były posklejane w strąki od błota, pod oczami miała ciemne kręgi, ale wspaniale było ją widzieć. — Linda! — Skoczył na nogi i pobiegł w jej ramiona. Gdy mocno go objęła, rozpłakał się. Łzy leciały mu ciurkiem, ból i strach dwóch dni wylewały się z niego jak woda z pękniętej tamy. — Jasonie… — Zabujała chłopcem w ramionach. — Jesteś cały. Wiedział, że powinien przestać płakać, nie był jednak w stanie. Pozwalał się ściskać i sobą kołysać, najchętniej pozostałby na zawsze w ramionach Lindy. Na ziemię sprowadził go drugi głos, z silnym akcentem. Jason otworzył zapłakane oko i ujrzał dłoń z pistoletem. Zesztywniał w ramionach Lindy. — Co się tu, do cholery, stało? — spytał Khalid.

KSIĘGA CZWARTA BĘBNY I ŚMIERĆ

21.

Ashley zaczęła w panice wrzeszczeć; coś pokrytego sierścią zacisnęło się na jej kostce. Co to było? Odskoczyła na bok, szarpiąc nogą, i udało jej się uwolnić. Zderzyła się z Benem, wytrącając mu pistolet z dłoni. Huknął przypadkowy wystrzał i ku dalekiemu sufitowi pomknął cenny — zmarnowany — pocisk. — Boże, kobieto! — rzucił Ben, przesuwając Ashley za siebie. Wpatrywał się w zgraję wilkowatych stworów, drapiących pazurami skałę. — Coś jest w kornikowym kanale — odparła. — Złapało mnie. Rzucił okiem ku otworowi. Niczego tam nie było. — Niczego nie wi… O cholera! — Gdy owo „coś” wypełzło z dziury, tym razem Ben odskoczył. — O w mordę! Z początku Ashley wydawało się, że to małe brudne dziecko, nagie i pokryte błotem. Gdy istota się wyprostowała i odwróciła do nich, stało się jednak jasne, że trudno nazwać ją dzieckiem. Ashley cofnęła się o kolejny krok. Istota miała może metr dwadzieścia wzrostu, była przysadzista i naga, a sądząc po wyeksponowanych genitaliach, zdecydowanie płci męskiej. Zabłocone czarne włosy związała z tyłu rzemieniem, klatkę piersiową i nogi miała pokryte szorstkimi matowymi włosami. Pierwszą myślą Ashley było, że widzi hominida albo praczłowieka, może jakiś rodzaj karłowatego neandertalczyka. Sugerowały to niektóre rysy: szerokie kościste czoło wystające nad dużymi oczami, gruby, płaski nos węszący w jej kierunku, wystająca szczęka, której kości tworzyły coś wydłużonego jak zwierzęcy pysk. Ashley kiedyś dobrze przestudiowała wszystkie dostępne na świecie zbiory skamieniałości hominidów i praczłowieka, tego oddychającego — i śmierdzącego — osobnika nie dało się jednak przyporządkować do żadnego znanego badaczom gatunku. Na pierwszy rzut oka najbliżej przypominał australopiteka, ale dostrzegła wiele istotnych różnic. Ciało, choć nabite mięśniami, miał mniej pękate niż wczesne hominidy, szyję

— znacznie dłuższą i smuklejszą. Zdumiewające były także uszy: spiczaste, z kępkami włosów na końcach, poruszające się czujnie do przodu i tyłu. Ani jedna z tych cech nie pasowała do żadnego z praludzi! Nagle istota ruszyła w ich kierunku. Ben uniósł pistolet. Patrząc na broń, przybysz otworzył usta, obnażając krótkie kły, po czym odwrócił się i pomachał umięśnioną ręką sforze wilkowatych bestii. — Unkh! Unkh! — zawołał i wszystkie odwróciły się jak dobrze wyćwiczony oddział wojska, po czym zniknęły w polu roślinności. Odwrócił się do Bena i skrzyżował ramiona na piersi. Ben opuścił broń. — Co o tym sądzisz, Ash? — spytał, ledwie otwierając usta. — Nie jestem pewna — ledwie mówiła ze zdumienia — ale chyba właśnie poznaliśmy mieszkańca tych jaskiń. Jedno ucho istoty odchyliło się do tyłu. Najwyraźniej słuchała. Powoli zamknęła oczy. Po kilku sekundach je otworzyła, po czym odwróciła się i ruszyła przed siebie rozkołysanym krokiem. Ashley obserwowała, marząc o tym, by móc przeciągnąć dłonią po biodrach tego dziwnego stworzenia. Ich konstrukcja też wydawała się nietypowa, niepodobna do pasa biodrowego żadnego gatunku hominidów. Kto to więc właściwie był? Co to było? Stwór przeszedł kilka metrów, po czym się zatrzymał i ponownie odwrócił w ich stronę. Ramiona krzyżował na piersi. Czekał. — Chyba chce, byśmy za nim poszli — odezwała się Ashley. Ben złapał ją za łokieć. — Nie wiemy, dokąd chce nas, do jasnej cholery, zaprowadzić —

szepnął. — Może jesteśmy zaplanowani jako urozmaicenie dzisiejszego menu. — Zwrócił się do czekającej na nich istoty i spytał głośno: — Halo, włochaty koleżko! Dokąd idziemy? Istota popatrzyła na niego, po czym się odwróciła i ruszyła dalej. Ashley gapiła się jak głupia. Musi dowiedzieć się więcej o tych stworzeniach! No cóż, nie ma chyba nic do stracenia, uznała, po czym poszła za nim. — To chyba bezpieczne, Ben — powiedziała przez ramię. — Gdyby miał wobec nas złe zamiary, mógł poszczuć na nas te wilkowate bestie. Ben pokręcił głową, ale ruszył za nią. Idąc kilka metrów za przewodnikiem, dotarli do wąskiej ścieżki w żółtej roślinności. Zanim istota na nią weszła, wyciągnęła zza pasa — jedynego elementu ubrania — sztylet z długim, cienkim, przezroczystym spiczastym ostrzem. Diament! Ben obronnie położył Ashley rękę na wysokości piersi, jakby się obawiał, że ich przewodnik zamierza zaatakować. — Dogaomarubi — powiedział tubylec, jakby coś wyjaśniał, i uniósł nóż.Australijczyk skinął głową. — Aha. Jak uważasz, mały. Trzymaj tylko tę małą dzidę za pasem. — Boże drogi… — westchnęła Ashley. — Próbuje z nami rozmawiać. Komunikacja werbalna! Niesamowite! Istota znowu się odwróciła i weszła między rośliny. Przypominające kłosy szczyty falowały nad głową przewodnika, Ashley i Benowi sięgały nie wyżej niż do połowy klatki piersiowej. O ile jednak przewodnik prześlizgiwał się między roślinami, nie dotykając łodyg, oni musieli się przepychać barkami przez blokujące ich szeregi roślin. Ashley czuła się jak słoń w składzie porcelany. Po godzinie nie parli do przodu, lecz zataczali się po polu. Ben postękiwał z wysiłku.

— Jakże chciałbym mieć maczetę… — Albo czterokółkę — odparła Ashley. — Potrzebuję odpoczynku. Jakby w odpowiedzi na jej życzenie, pojawiła się przecinka. W poprzek niej płynął strumień, przez który przerzucono kamienny mostek. Przewodnik czekał przed nim; siedział na kamieniu wysokości krzesła, trzymając sztylet. — Dogaomarubi. — Wskazał na dwa kamienie obok siebie. Ashley popatrzyła na Bena, nic nie rozumiejąc. On popatrzył na przewodnika. Tubylec pokazał na migi, aby usiedli. — Dogaomarubi — powtórzył dobitniej. — Chce, byśmy usiedli. — Ashley podeszła do wskazanego kamienia i zdjęła plecak. — Dogaomarubi musi znaczyć: „przerwa na odpoczynek”. Ben z westchnieniem też odstawił plecak i usiadł na sąsiednim kamieniu. — Najwyższy czas. Istota podeszła do niego i podała mu sztylet. — Dzięki… chyba — mruknął Ben, biorąc nóż. Odwrócił się do Ashley. — To prezent? Mam mu coś dać w rewanżu? — Nie wiem. Kultury się różnią. Czasami odwzajemnienie się prezentem za prezent to obelga. — Więc co? Może chce, żebym coś z tym zrobił? Zaciął się we wnętrze dłoni? Byśmy zostali braćmi krwi? Ashley wzruszyła ramionami. Gdy rozmawiali, przewodnik ich obserwował. Jego uszy poruszały się do przodu i do tyłu, co świadczyło o tym, że też uważnie słucha. W

końcu głośno stęknął, podszedł do Bena i wyjął mu z dłoni sztylet. Ukląkł przed nim i podciągnął mu nogawkę spodni. Ben miał wyszarpnąć nogę, ale zamarł. Ashley, która też to zauważyła, westchnęła. — Co to? — Podeszła do Bena i pochyliła się, by dokładniej przyjrzeć się zjawisku. Do łydki Bena przyssany był duży jak dłoń czarny stwór przypominający ślimaka. Stwór zafalował i rozrósł się o kilka milimetrów. Przewodnik przyłożył ostrze płasko do łydki Bena, wepchnął je pod stwora i mocnym ruchem oderwał go od jego skóry. Przyssawki próbowały wpijać się w ciało, ale nie były w stanie oprzeć się wyćwiczonemu ruchowi diamentowego noża. W miejscu, gdzie „ślimak” się przyssał, na skórze Bena pozostały dwa różowe kółeczka ze śladami ukłucia pośrodku. Z każdego wysączyło się kilka kropel krwi. — Pieprzone pijawki! — zawołał Ben, wzdrygając się z obrzydzenia. Wstał i ściągnął spodnie. Skrzywił się z niesmakiem — do nóg przyczepiło mu się jeszcze pięć pasożytów. Jeden dotarł aż do pośladka. Ashley popatrzyła na swoje spodnie. Nagle poczuła na nogach mrowienie, jakby pełzały po nich tysiące szorstkich „ślimaków”. Choć zdawała sobie sprawę z tego, że to jedynie gra wyobraźni, szybko rozpięła pasek i ściągnęła spodnie. Wstrzymując oddech, popatrzyła w dół. Cholera! Dwie czarne plamy na lewym udzie i jedna na prawym. Lepiej nie myśleć, jakie te „ślimaki” mogły przenosić choroby. Gdy ostatni pasożyt został oderwany od nóg Bena, jego twarz była lekko zielonkawa. Przewodnik podszedł z nożem do Ashley. — Zrobię to sama — powiedziała i wyciągnęła rękę po nóż.

Tubylec popatrzył na jej dłoń, potem w oczy. Wysunęła rękę dalej. Chyba zrozumiał, skinął bowiem głową i podał jej sztylet rękojeścią do przodu. Cholerne pijawki! Czubkiem ostrza oderwała tylną przyssawkę pierwszej z nich, po czym wsuwając ostrze pod korpus, unosiła ciało pasożyta, aż dotarła do przedniej przyssawki. Oderwanie jej wymagało nieco szarpania, jednak w końcu się udało. Zaniosła „ślimaka” na ostrzu do strumienia i — tak samo jak zrobił to ich przewodnik — wrzuciła go do wody. Potem zajęła się pozostałymi dwoma. Gdy ostatni ślimak leżał na ostrzu, przewodnik ostrożnie ujął go w palce. — Dogaomarubi! — powiedział, po czym wrzucił go do strumienia. Ben zapiął spodnie. — Więc dogaomarubi nie oznacza jednak „przerwa na odpoczynek”. Raczej: „cholerna popieprzona lądowa pijawka”. — Zwróć uwagę, jak usuwał te pasożyty — powiedziała Ashley, zarzucając plecak na ramiona. — Ostrożnie je odrywał. Przyjrzałam się jednemu z nich w wodzie. Napęczniał, po czym wypełzł na pole. — Naprawdę? — Moim zdaniem pełnią określona funkcję w pielęgnacji pola. Wydaje mi się, że pomagają je nawadniać. Takie narzędzie biologiczne. Może to być jakaś analogia do wykorzystywania przez niektórych rolników pszczół. Ben wzdrygnął się. — Może, z tym że pszczoły nie wysysają z ludzi krwi. Ashley przewróciła oczami i ruszyła za przewodnikiem przez

mostek. Po godzinie w oddali pojawiło się stado ospale poruszających się stworów, najwyraźniej pasących się na polu. Gdy przechodzili, uniosły kanciaste łby na krótkich szyjach, by rzucić okiem na ludzi i ich przewodnika. — Wyglądają nieco jak walabie na sterydach — stwierdził Ben. — Turituri. — Przewodnik wskazał na zwierzęta. Ashley skinęła głową, zachwycona powstałym w podziemnych jaskiniach ekosystemem. Fitoplankton i gazy wulkaniczne jako podstawowe źródło energii, inicjujące łańcuch pokarmowy oparty na grzybach i mikroorganizmach. System musiał być niezwykle delikatny i wymagał dla utrzymania równowagi nieustannych ingerencji. Tak jak czarne ślimako-pijawki, każdy organizm grał znaczącą rolę we wzmacnianiu i ochronie środowiska naturalnego. Ashley przyglądała się uważnie plecom przewodnika. Jaki poziom inteligencji był konieczny, aby ten ekosystem mógł utrzymać się przy życiu? Tak bogate i zróżnicowane środowisko naturalne nie mogło być dziełem przypadku. Nad polem wzleciało stado ptaków. Przewodnik błyskawicznie wyciągnął procę i wystrzelił kamień, trafiając jednego z nich. Pomknął na pole, by zabrać zdobycz, i po chwili wrócił z przywiązanym do pasa łupem. Ashley wbiła wzrok w upolowane zwierzę. Nie miało piór. Nie był to wcale ptak, lecz skrzydlata jaszczurka! Ben też zauważył, co to za „ptak”. — Mam nadzieję, że to nie nasza kolacja. — Prawdopodobnie smakuje jak kurczak. Tubylec zatrzymał się kilka metrów przed nimi i przykucnął. Ashley podążyła za jego przykładem, uznając, że może zbliża się jakiś drapieżnik. Rozejrzała się ostrożnie. — Co jest? — spytał Ben, też przykucając.

Popatrzyła w kierunku przewodnika. Okazało się, że przykucnął obok ścieżki, aby się wypróżnić. Ashley zamurowało, ale Ben był mniej wstrząśnięty. — Niezbyt przykładają wagę do prywatności, co? Przewodnik skończył i podtarł się kiścią liści z pola. Potem tymi samymi liśćmi zebrał swój kał ze ścieżki i schował go do sakiewki u pasa. — I do tego czyściochy — zauważył Ben. Ashley pokręciła głową. — Oszczędni — sprostowała. — Słucham? — Zasoby energetyczne ich ekosystemu są ograniczone, więc wszystko należy wykorzystywać. Aby ten delikatny system mógł się utrzymać, nie wolno niczego marnować. — Mimo wszystko… przypomnij mi, żebym nie uściskał mu dłoni. Nie oglądając się za siebie, przewodnik poszedł dalej. Podążyli za nim. Po kolejnych dwóch godzinach i dwóch przystankach, podczas których usuwali pijawki, Ashley szła w ślimaczym tempie. Była zlana potem, miała poobijaną i podrapaną każdą część ciała. Przewodnik odwrócił się do nich. — Daga mond carofi. — Pionowe źrenice zwęziły mu się z niepokoju. Ashley pokręciła głową, że nic nie rozumie. Odpięła od pasa manierkę i napiła się wody. Wskazał na ścianę, ku której skręcała ścieżka. — Carofi! Ashley wytarła czoło i mrużąc oczy, popatrzyła we wskazanym kierunku. Na tle ciemnej ściany dało się z trudem dostrzec czarne plamki, ułożone w równe szeregi i

kolumny. Rozpoznała schemat przypominający układ skalnych siedlisk w Grocie Alfa. Nawet z tej odległości dało się dostrzec duży ruch. Między wgłębieniami w skale poruszały się maleńkie postacie. — Jezu, Ben! Zobacz! Wioska! Australijczyk miał dziwną minę, po części wyrażającą zaskoczenie, po części — strach. Pociągnął się za prawe ucho. — Słyszysz? To brzęczenie? — Jego gałki oczne obróciły się, tak że było widać tylko białka. — Ben? Zachwiał się lekko na nogach, zadygotał, po czym upadł. ··· Walczył z ciemnością. Słyszał, że Ashley coś do niego woła, brzmiało to jednak jak głos z głębokiej studni, daleki i cichnący w oddali. Ciemność wsysała go coraz głębiej. Poczuł na ramieniu szarpanie, z początku delikatne, potem bardziej natarczywe. Mrugając, otworzył oczy. Dziadek ponownie potrząsnął go za ramię. — Benny, chłopcze, nie czas teraz na drzemki. Potrzebujemy cię w pełni sprawnego. Tylko nie to, pomyślał Ben, rozglądając się po znajomej jaskini. Otaczały go skalne pnie, obwieszone pękatymi czerwonymi owocami. Śnił. Jak to jednak możliwe? Dziadek miał na sobie tylko przepaskę na biodra, nagą klatkę piersiową zdobił czerwono-żółto-niebieski malunek. — Czego chcesz? — spytał Ben. — Idziemy. Chodź za mną. — Dziadek wstał i wskazał na wejście do jaskini, nad którym wydrapano w skale gwiazdę. — Tędy. — Podszedł do

otworu i wszedł do środka. Ben próbował za nim iść, ale nie był w stanie usiąść. Pozostał sparaliżowany. — Nie mogę się ruszać! — Przyjdź, kiedy będziesz mógł — doleciał głos z jaskini. — Jesteś jednym z nas! Ponownie pochłonęła go ciemność. Spróbował ją odgonić i tym razem się udało. Gdy rozbłysło światło, zdał sobie sprawę, że patrzy w zaniepokojone oczy Ashley. — Ben? Co się stało? — Nie wiem. Nie mam pojęcia. · · · Kiedy dochodzili do wioski, Ashley patrzyła w górę. Próbowała liczyć wykute w skale siedziby, jednak po pierwszych stu straciła rachubę. Siedliska mieściły się w półkoliście wklęsłej, pochyłej ścianie, szerokiej na ponad półtora kilometra i tworzącej naturalny amfiteatr. W niektórych miejscach znajdowały się na wysokości dwudziestu pięter; poziomy łączyły wykute w skale schodki, w wielu miejscach ze ściany zwisały liny i prymitywne bloczki do ich wciągania. Choć siedziby przypominały te z Groty Alfa, nie były aż tak spartańskie. W zasadzie wyglądały na wygodne domostwa. Ściany ozdobiono wielokolorowymi wstążkami, wejścia zasłaniały koce ze skomplikowanymi deseniami, a z wielu miejsc zwisały płachty materiału z rysunkami przedstawiającymi dziwne zwierzęta i polowania. Przed wejściami stały kamionkowe naczynia pomalowane na żółto, niebiesko i czerwono. Kiedy znaleźli się na terenie wioski, Ben wyciągnął rękę i ujął dłoń Ashley. Dno jaskini było w tym miejscu wypolerowane niemal do

połysku — nie wiadomo, czy specjalnie, czy w efekcie wielu wieków tarcia przez przesuwające się po nim stopy. Szli za przewodnikiem przez coraz gęstszy tłum widzów. Jedni trzymali się z dala i tylko przyglądali się rozszerzonymi ze zdumienia oczami, inni podchodzili, aby dotknąć rękawa Ashley albo pociągnąć ją za ubranie, jeszcze inni chowali się za swoimi pobratymcami, wyglądając im przez ramię. Ashley spojrzała na skalną ścianę. W wielu domostwach małe rączki odsuwały zasłaniające wejścia koce, by obserwować przybyszy. Także schody między poziomami były pełne przyglądających się z góry istot. Między nogami dorosłych biegało ich potomstwo. Wszyscy byli tak samo nadzy jak przewodnik, choć część mieszkańców miała na szyjach prymitywnej roboty naszyjniki, a inni plecione z trzciny nakrycia głowy. Grupa mężczyzn o czarnych jak węgiel włosach miała nosy poprzebijane ostrymi kośćmi. Przewodnik zatrzymał się przed wielkim kamieniem, ukląkł, schylił głowę i czekał. Dwójka przybyszy stanęła za nim. Patrząc mu przez ramię, Ashley dostrzegła wybijającą się z tłumu dorosłą istotę płci żeńskiej. Była nieco mniej owłosiona od przewodnika i miała nagie obwisłe piersi, których duże brązowe brodawki sięgały prawie do wystającego brzucha. Musiała być w ciąży. Ashley właśnie miała się odwrócić, gdy jej uwagę zwrócił nietypowy ruch. Z fałdy na brzuchu ciężarnej wysunęła się mała rączka, wyciągnęła się do góry i chwyciła garść futra pod piersiami. Trzymając się mocno, z brzucha wysunęło się popiskujące dziecko, różowe i bezwłose, i zaczęło ssać pierś. Zafascynowana Ashley zmrużyła oczy. Małe, zdenerwowane zamieszaniem wokół, szybko opuściło się z powrotem do kryjówki. Do torby! — Popatrz, Ben! — zawołała Ashley, na co tubylcy cofnęli się o krok. — Na tę matkę! Nosi dziecko w torbie!

— No i co z tego? Widziałaś strażników przy wejściu, z oszczepami i wilkami na smyczach? Nie będzie łatwo opuścić to miejsce. — Nie dbam o to. Nie zamierzam go opuszczać, dopóki nie wykopią mnie z hukiem. Tyle tu do zbadania… Zdajesz sobie sprawę z tego, co to oznacza? — Wskazała głową samicę z dzieckiem. — Co? — Torby z dziećmi mają tylko torbacze. Te istoty musiały wyewoluować od torbaczy! — Super, uwięziła nas zgraja kangurów. Ashley zignorowała tę uwagę. — Wielkie drapieżniki, które nas zaatakowały, też były wczesnymi postaciami torbacza — myślała na głos Ashley. — Najwidoczniej każdą niszę tego ekosystemu wypełniły różne rodzaje torbaczy. Ale w jaki sposób? Jak się tu dostały? Jak udało im się przeżyć? Australijczyk wzruszył ramionami. — Pomyśl, Ben. Wytworzył się tu składający się z torbaczy ekosystem, bez konkurencji i wpływów ze strony ssaków. W tych jaskiniach ewolucja podążyła całkiem inną ścieżką. W tym momencie szepczący tłum się uciszył. Zapadła kompletna cisza. Ben trącił Ashley i ruchem głowy wskazał przed siebie. Z największego domostwa wyszła przerastająca wszystkich postać. Miała czarne włosy, ale brodę przeplatała jej siwizna; oczy były tak soczyście żółte, że aż się jarzyły. Postać przewyższała o głowę przewodnika, który ich tu przyprowadził; miała szerokie i umięśnione ramiona. W prawej ręce trzymała wyższą od siebie laskę zwieńczoną rubinem wielkości grejpfruta. Przewodnik po raz pierwszy, odkąd usiadł, podniósł głowę i zaczął szybko mówić. Wysoka postać, najwyraźniej przywódca społeczności, rzucała od czasu do czasu

pojedyncze słowa. Ashley przysłuchiwała się, ciekawa, o czym mowa. Przewodnik wyrzucił z siebie ostatnie burknięcie i pokłonił się, dotykając czołem kamienia, przy którym stał. Przywódca w końcu odwrócił się do przybyszy. Najpierw przyjrzał się Ashley, potem Benowi, drapiąc się przy tym po brzuchu. W końcu warknął. Choć ci dwoje nie wiedzieli, o co chodzi, reakcja tłumu była znacząca: wszyscy głośno westchnęli i cofnęli się o krok. Niektórzy wręcz uciekli, by pochować się za zasłonami. Ashley odwróciła się do Bena. Wzruszył ramionami. — Nie sądzę, by to dobrze wróżyło — szepnął. Przywódca stuknął laską o kamień i się odwrócił. Z sąsiedniej jaskini wyszła chwiejnym krokiem kolejna postać — o siwych, matowych włosach. Poruszała się powoli i ostrożnie, niemal słychać było trzeszczące kości. Podobnie jak przywódca, miała laskę, choć w odróżnieniu od niego potrzebowała jej, by podpierać się przy każdym kroku. Laska była zakończona nie rubinem, lecz diamentem w kształcie gruszki. Gdy postać się zbliżyła, dało się dostrzec żółte i czerwone wzory na jej klatce piersiowej. Ben zaczął podrygiwać. — Zaraz zwariuję… — szepnął. — Ciii! Chyba niegrzecznie jest mówić. Starzec patrzył w ich stronę. Choć ciało miał zniszczone, jego oczy błyskały rozumnie, co świadczyło o sprawnym umyśle. Popatrzył na Bena i skinął głową, po czym zaczął mówić do przywódcy. Ben cofnął się o krok. — Ash, widziałem już wzór, który ma na piersi. — Co? Gdzie? Przełknął z trudem ślinę. Głos mroził mu strach.

— We… we śnie. Na piersi… mojego nieżyjącego dziadka. Ashley ujęła jego dłoń. — Zastanowimy się nad tym później. Teraz musimy się dowiedzieć, co zamierzają z nami zrobić. Podczas gdy szeptali między sobą, dyskusja między starym a przywódcą robiła się coraz gorętsza. Głosy nabrały mocy, słowa podkreślano uderzeniami lasek o skałę. W końcu przywódca wyszczerzył zęby, trzasnął laską o kolano, łamiąc ją wpół, i odszedł szybkim krokiem. — Co teraz? — szepnął Ben. Starzec odwrócił się ku ludziom i wyciągnął ku nim laskę. Wydukał jedno słowo: — Śmierć…

22.

Zmęczenie zaczęło usypiać Michaelsona. Minęło wiele godzin, odkąd Ben i Ashley go zostawili i zaczął obserwować tunel z kryjówki w ścianie. Starał się wychwycić odgłosy zbliżających się prześladowców, ale bębenki uciskała mu jedynie cisza. Westchnął. Przynajmniej pulsowanie w kostce osłabło na tyle, że ból był do zniesienia. Powinien poprawić łupki, czuł się jednak zbyt zmęczony. Zamknął oczy, żeby się skupić. W dalszym jednak ciągu panowała cisza i tylko cisza. Ziewnął i głowa opadła mu na pierś. Potrząsnął nią, świadom, że musi być czujny. Kolejny raz sprawdził korytarz. Pusto. Po kilku minutach, niczym zachodzące słońca, powieki zaczęły znowu mu opadać. Oddech się pogłębił. Michaelson zawisł we mgle między snem a rzeczywistością.

Coś musnęło jego dłoń. Gwałtownie otworzył oczy i odrzucił głowę do tyłu, niemal rozbijając sobie potylicę o skałę. Podniósł strzelbę i wycelował ją w osobnika ubranego w poszarpany mundur piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych, z oderwanymi przy samych barkach rękawami. Niemożliwe… Zamrugał kilka razy. Musiał śnić. Ale postać nie znikała i uśmiechała się do niego. Michaelson wpatrywał się w oczy dawno zaginionego brata. — Harry? Boże drogi? Żyjesz? Harry palcem odsunął na bok lufę broni Michaelsona. — Pociągniesz za spust, to przestanę — powiedział ze zmęczonym uśmiechem. Major odsunął broń na bok i ignorując ból kostki, wstał i objął brata w niedźwiedzim uścisku. Powstrzymywał łzy, modląc się, aby nie okazało się, że to halucynacja, śmiech brata nie mógł być jednak tworem wyobraźni. Harry był tu naprawdę. — Dzięki Bogu dzięki Bogu dzięki Bogu — powtarzał Michaelson, wtulając twarz w jego bark. — Nieźle przed nami zwiewaliście — rzekł Harry, odrywając się od brata i przeciągając dłonią przez ciemne włosy w typowy dla siebie sposób. Michaelson uświadomił sobie, że nie widział tego gestu od wieków. Minęło wiele lat, odkąd Harry miał inną fryzurę niż wojskowa zapałka, po kilku miesiącach pobytu na dole włosy mu jednak odrosły i gest automatycznie powrócił. Głos uwiązł majorowi w gardle. Chciał ponownie objąć brata, zauważył jednak bliznę biegnącą przez całą długość jego prawej ręki. W dalszym ciągu była różowa i wypukła, nie mogła być dawna. Wyciągnął

dłoń i jej dotknął. — Co się stało? Twarz Harry’ego zasępiła się. Michaelson uważnie mu się przyjrzał i zauważył pod błękitnymi oczami ciemne kręgi. Typowe oznaki udręki. Harry stracił na wadze, resztki munduru zwisały na kościstej sylwetce. — Długa historia — odparł. — Chyba mamy czas. — Nie do końca. Musimy się pospieszyć. Crak’an są blisko. — Kto? — Stwory. — Harry dał bratu znak, by ruszał za nim. — Zbieraj rzeczy, żołnierzu, spadamy stąd. Michaelson rzucił mu strzelbę i wpełzł do jaskini po plecak i manierkę. Gdy wyszedł na zewnątrz, stwierdził, że Harry z pełnym uznania uśmiechem sprawdza broń. Oddał ją z niejakim wahaniem. — Ładna sztuka. Przydałoby mi się coś takiego, kiedy eskortowałem tamtych naukowców. Może wtedy… — Przerwał, zaciskając usta. Michaelson podszedł do brata, położył mu dłoń na ramieniu. W głębi duszy spodziewał się, że Harry nagle zamieni się w chmurę dymu i zniknie, a wszystko jest sprawką drażniącego się z nim złośliwego ducha mamiącego go wizerunkiem brata. Dopiero teraz dostrzegł, że Harry ma puste ręce. Jak przeżył bez broni? — W plecaku jest jeszcze broń… — zaczął. — Nie trzeba. Mam przyjaciół. Przyjaciół? Michaelson rozejrzał się po pustym tunelu. O kim on mówił? W tym momencie jego brat zawył w sposób, od którego Michaelsonowi przeszły po plecach ciarki. Wycie połączone z jękiem wydawało się nieludzkie. Basowe, lecz przenikliwe.

Uważnie przyglądał się bratu. Czyżby podczas pobytu na dole oszalał? — Nie strzelaj do nich — powiedział Harry. — O kim, do cholery, mów… — W głębi korytarza coś się poruszyło. Od ścian oderwały się niewysokie, znakomicie zakamuflowane postacie, w zielonkawym świetle grzyba zamigotały noże i dzidy. Za plecami Michaelsona przesunął się kamyk. Spojrzał za siebie i stwierdził, że i z tamtej strony nadchodzą niewysokie istoty. — Harry? — To przyjaciele. Uratowali mi życie. Jedna z istot oderwała się od grupy i podeszła bliżej. Podchodząc do Harry’ego, uważnie obserwowała Michaelsona. Ten mocno ściskał broń. Istota była naga, miała niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu, była jednak nabita mięśniami i nie miała grama tłuszczu. Potargane włosy o piaskowej barwie związała krwistoczerwoną wstążką. Wielkie oczy lustrowały Michaelsona od stóp do głów, podczas gdy wystające uszy poruszały się niczym czasze radaru. Gdy istota się zbliżała, Michaelson oszacował jej broń. Przy pasie zapiętym wokół nagiej talii — nóż z długim ostrzem z kryształu; w czteropalczastej dłoni — dzida. Stworzenie podeszło do Harry’ego i podało mu dzidę, po czym się cofnęło. — Kto to… nie… Co to jest? — Nazywają siebie mimi’swee. Jedna z postaci podbiegła od tyłu, minęła Michaelsona i wskazała w miejsce za ich plecami. — Doda fer’ago. Doda crak’an! Harry popatrzył na brata.

— Mówi, że mamy towarzystwo. Złapały nasz zapach i zbliżają się. Czas pryskać. Jak na dany znak za ich plecami rozległ się ryk. Odpowiedziały mu drugi i trzeci, dochodzące z różnych stron. Zostali otoczeni. Michaelson pomyślał o Benie i Ashley zagubionych w labiryncie tuneli. Podszedł do Harry’ego. — Posłuchaj, byłem z przyjaciółmi i… — Wiem. Grupka naszych poszła za nimi. — Harry wskazał kciukiem do przodu. — Zostali zagonieni w bezpieczne miejsce. — To znaczy? W tunelach ryknęła kolejna salwa wrzasków. — Pokażę ci, teraz jednak chodźmy, zanim zostaniemy czyjąś kolacją. Michaelson trzymał się brata. Drobne postacie biegały dookoła, czasami ich mijając, by pobiec naprzód, czasami zostając z tyłu, aby sprawdzić, co się tam dzieje. Próbował dotrzymać Harry’emu kroku, ale choć mocno zaciskał zęby, kostka wkrótce znowu zaczęła pulsować w proteście. Harry powoli się oddalał. Zaraz jednak zwolnił, złapał Michaelsona za ramię i zarzucił sobie jego rękę na szyję. Obok biegło już tylko dwóch, może trzech małych myśliwych, ochraniając im plecy. — Nie zostawię cię, Dennis. — Spowalniam cię. Nie przyszedłem tu, byś zginął. — Zamknij się, bracie. Nikt dziś nie zginie. — Harry ścisnął go za ramię. — Poza tym to jak bieg na trzech nogach w Kearney, gdzie zdobyliśmy na targach błękitną wstążkę. — Bo oszukiwałeś… — Michaelson jęknął przez zaciśnięte zęby. — Nie widziałem, byś oddawał wstążkę.

Z tyłu nagle się zakotłowało. Jeden z myśliwych podbiegł i coś warknął do Harry’ego, którego mina stężała i odpowiedział coś niezrozumiałego dla Michaelsona. Myśliwy skinął głową i pobiegł naprzód. Została za nimi już tylko jedna postać. — Co powiedział? — Jeden z crak’an skraca dystans. Nie zdążymy dotrzeć do bezpiecznego miejsca. Michaelson zgrzytnął zębami. Naraził brata na nowe niebezpieczeństwo. — Powiedziałem ci… — Tak, tak, jak zawsze masz rację. — Harry stanął i zrównał się z nimi ostatni z myśliwych, z czarnym owłosieniem i blizną przecinającą całą prawą połowę twarzy. — Dennis, idź przodem, próbuj poruszać się jak najszybciej. Nob’cobi i ja spróbujemy go spowolnić. Zdobyć dla wszystkich jak najwięcej czasu. — Do cholery z tym! Mam strzelbę. — A ja doświadczenie. Zbieraj się! — Uparty wyraz oczu Harry’ego mówił wyraźnie, że nie ma dyskusji. — Przynajmniej weź moją strzelbę. Harry pokręcił głową. — Może ci być potrzebna. — Ścisnął trzymaną w ręku dzidę. — Poza tym użycie nietradycyjnej broni zmniejsza nasze szanse na osiągnięcie il’jann. — Że co? Harry machnął na brata, by już szedł. — To coś w rodzaju indiańskiej próby odwagi. Sprawa honoru — wyjaśnił. Drapnięcie pazurem o skałę doleciało tym razem zza najbliższego zakrętu za ich plecami. — Idź już! Michaelson skinął głową i ruszył przed siebie. Mowy nie było, by zostawił brata samego

uzbrojonego tylko w dzidę. Gdy dotarł do odnogi tunelu, wszedł do środka i sprawdził, co się dzieje z tyłu. Brat i ostatni myśliwy przysunęli się do siebie głowami. Niski wojownik gestykulował rękami i kiwał głową. Michaelson zdjął plecak i odpiął broń, położył się płasko na skalnym podłożu i patrzył przez celownik w tunel. Czekał, wsłuchując się w narastające odgłosy wydawane przez zbliżającego się drapieżnika. Nagle Harry zesztywniał i najwyraźniej dostrzegając coś niewidocznego z pozycji Michaelsona, skierował dzidę do przodu. Mały myśliwy przycisnął plecy do ściany tunelu. Harry wsadził tępy koniec dzidy w zagłębienie w dnie tunelu i przytrzymał ją stopą tak, by ostrze wskazywało w jamę tunelu. Przykucnął, przytrzymując dzidę, by się nie poruszała. W tunelu zadudnił ogłuszający ryk, po czym pojawiła się bestia. Była większa od tych, które dotychczas widział Michaelson; wypełniała całą przestrzeń. Cielsko miała czarne, jakby wytarzała się w smole, i nieustannie poruszała łbem do tyłu i przodu, gwałtownie parskając. Na widok Harry’ego zamarła i mięśnie jej dwóch potężnych tylnych kończyn się napięły. Cofnęła się o krok, wyciągnęła szyję do przodu, otworzyła paszczę i ryknęła. Harry, trzymając pozycję, odpowiedział potworowi swoim okrzykiem: — Pieprz się! Leżący na brzuchu Michaelson pozwolił sobie na uśmieszek. Nic nie było w stanie zastraszyć tego przygłupiego łobuza. Zmrużył oczy, przyłożył kolbę strzelby do ramienia i patrzył przez szczerbinkę. Brat stał mu na linii strzału. Cholera! Z wściekłym rykiem bestia skoczyła na Harry’ego. Wydarzyło się to zbyt szybko, aby Michaelson zdążył zareagować. Stwór wyciągnął łeb, a

wtedy Harry skulił się, po czym napiął mięśnie, gdy stwór nabił się na przygotowaną dzidę. Kiedy Harry odtaczał się na bok, dzida pękła na pół. W tym momencie od ściany tunelu oderwał się mały myśliwy, skoczył w górę, wylądował okrakiem na karku potwora i długim nożem zaczął wyłupywać bestii ślepia. Zwierzę zaryczało w agonii i zaczęło szarpać łbem do tyłu. Zrzuciło myśliwego, nóż pozostał jednak w lewym ślepiu. Mały myśliwy ciężko uderzył ciałem o ścianę i zaczął szybko odpełzać od rzucającego się na boki stwora. Drapieżnik dostrzegł go jednak zdrowym okiem i kłapnął w jego stronę zębami. Harry spróbował dosięgnąć i odciągnąć przyjaciela, zanim zwierz zrobi mu krzywdę, niestety zabrakło kilku centymetrów. Mały myśliwy został pochwycony w potężne szczęki. Harry nie reagował; zbliżał się do bestii, zamierzając resztkami dzidy uwolnić tubylca. Michaelson zazgrzytał zębami. Brat w dalszym ciągu częściowo zasłaniał mu linię strzału, ale najwyraźniej nie chciał zostawić małego myśliwego na łasce potwora. Niech go cholera! Major wstrzymał oddech, zmrużył oczy i pociągnął za spust. W ciasnym tunelu wystrzał był ogłuszający. Nagła eksplozja sprawiła, że wszyscy zamarli. Harry, ciągle z połową dzidy w garści, przestał się zbliżać do bestii, która znieruchomiała w pół ruchu. — Harry! — zawołał Michaelson i wszystko znowu ożyło. Bestia, z kulą we łbie, zwaliła się martwa na podłoże tunelu, wypuszczając z paszczy ofiarę. Mały myśliwy potoczył się po skalnym podłożu, a Harry do niego podbiegł. Michaelson wypełzł z kryjówki i podszedł do brata, uważnie

obserwując blokujące przejście cielsko stwora. — Co z nim? Harry pomógł towarzyszowi wstać. — Przeżyje. To twarde ludki. Kilka nakłuć na ramieniu, na szczęście bez poważnych uszkodzeń. — To dobrze. — Michaelson ukląkł obok myśliwego mimi’swee i położył mu dłoń na ramieniu. — Dennis, kazałem ci się stąd wynosić — powiedział Harry, przykucnąwszy. Major zmarszczył czoło. — Poza tym, że jestem twoim starszym bratem, to jestem wyższy stopniem. — Nie sądziłem, że będę się cieszył z tego, że awansowałeś szybciej ode mnie. W innym przypadku mógłbyś mnie posłuchać. Dzięki, Dennis — zakończył bardzo poważnie Harry. Mały myśliwy zaczął coś niewyraźnie bełkotać, w jego oczach Mały myśliwy zaczął coś niewyraźnie bełkotać, w jego oczach malował się ból. Harry skinął głową. Myśliwy sięgnął do zranionego ramienia i wsadził palec w krwawiącą ranę, po czym odwrócił się do Michaelsona. — Nob’cobi chce podzielić się z tobą il’jann — wyjaśnił Harry. — To dla tych ludzi ogromny zaszczyt. Odpowiednik braterstwa krwi. Futrzasty myśliwy wyciągnął dłoń i przyłożył zakrwawiony palec do czoła Michaelsona. — Br… brat — wydukał z jękiem.

23.

Khalid patrzył, jak Linda obejmuje przestraszonego Jasona, przytula go do siebie i przyciska policzek do czubka głowy chłopca. Egipcjanin podszedł do leżącego na

głazie Blakely’ego, który patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Oddech doktora był w dalszym ciągu rwany i świszczący. A posiadał potrzebne informacje, dane niezbędne mu do dokończenia zadania. Khalid ukląkł obok niego i wlał mu z manierki do ust strumyczek wody. Blakely zamknął oczy i chciwie przełknął. Gdy odsuwał manierkę dłonią, ochlapał sobie pierś. — Dziękuję — wymamrotał. — Co się stało? — spytał Khalid. — Jak żeście tu trafili? — Obóz został… zaatakowany… zniszczony. — Blakely mówił z zamkniętymi oczami, jakby sobie przypominał. Ciężko oddychał, z trudem łapał powietrze. Pierwszą myślą Khalida było, że ktoś go wymanewrował. Drugi agent? Kolejne słowa doktora wyjaśniły jednak sprawę. — Ogromne stwory… setki… opanowały obóz. Uciekliśmy pontonem. Wyrzuciło nas na brzeg. Egipcjanin zmarszczył czoło. Niedobre wieści. Czyli bestii było więcej. A miał nadzieję, że te, na które się natknęli, to wszystko. Popatrzył na ciąg wodospadów. Nawet gdyby znaleźli prowadzącą na górę drogę, czyhała na nich sfora drapieżników. Przysiadł na piętach i wsunął pistolet do kabury. — Co teraz? — mruknął sam do siebie. Doktor usłyszał i odpowiedział. Głos ciągle jeszcze miał słaby, ale nieco mniej drżący. — Zaczekamy. Zostawimy sprawę wojsku. Gdy uświadomią sobie, co się stało, wpadną tu chmarą. Zaczekamy, aż nas znajdą. Khalid potarł szczecinę na podbródku. Blakely miał rację. Wojsko wkrótce się zmobilizuje i przywróci spokój w bazie, z tym że kiedy amerykańska marynarka wojenna zacznie przeczesywać jaskinie, jego zadanie będzie znacznie trudniejsze, może wręcz niemożliwe do wykonania.

Potarł zmęczone i zaczerwienione oczy, jakby chciał usunąć piasek Potarł zmęczone i zaczerwienione oczy, jakby chciał usunąć piasek spod powiek. Będzie musiał dotrzeć do bazy Alfa, zanim zjawią się posiłki. Tak by mieć dość czasu na rozmieszczenie brakujących ładunków i ucieczkę. Trudne zadanie nawet dla kogoś takiego jak on. Może była to próba, na jaką wystawiał go Allah? Siły natury stanęły do walki z nim, sprawdzały go. Jak inaczej można było wyjaśnić pojawienie się straszliwych bestii, niezliczonych przeszkód i coraz to nowych potworności za każdym zakrętem? To musiała być próba ze strony Wszechmogącego. Zamknął oczy, położył dłonie na twarzy i zaczął się modlić o siłę, która pozwoli mu zwyciężyć, oraz o znak, że wypełnia misję z honorem. Modlił się przez pięć minut, wyraźnie słysząc każde uderzenie serca. Niestety, nie dostał żadnego znaku. Usiadł w końcu, westchnął i położył dłonie na kolanach. Nie było niczego. Gdy podniósł głowę, zobaczył, że z otworu znajdującego się w połowie wysokości jaskini wydobywają się kłęby gęstego czarnego dymu. Wyprostował się. — Doktorze, czy w obozie się paliło? Było dużo dymu? Blakely odchrząknął. — Mnóstwo. Dlaczego pan pyta? Egipcjanin wskazał na ścianę. Na ustach miał uśmiech zachwytu. — Niech pan tam spojrzy! Dym! Tam musi być droga na górę! Wpatrywał się w kłębiący się dym, jakby był to palec Boga. ··· Linda, która cały czas obejmowała Jasona, też wpatrywała się w buchający dymem wlot do tunelu. Kotłowały się w niej sprzeczne emocje: ulga, że znaleźli drogę powrotną, i strach przed tym, co może się zaraz wydarzyć. Co zrobi Khalid? Jeżeli Blakely i Jason poznają jego plany, będzie musiał ich zabić.

Odwróciła się w stronę Khalida. Miał dziwnie egzaltowaną minę i rozszerzone, szkliste oczy. Gdy na nią spojrzał, Lindę przeszedł dreszcz. Uśmiechnął się do niej. — Dzieło jest już niemal spełnione — powiedział. Skinęła głową. Wszystko działo się tak szybko… Sądziła, że znalezienie drogi do domu potrwa wiele dni, co da jej czas na obmyślenie planu, dodatkowe godziny na podjęcie decyzji, czy spróbować powstrzymać Khalida, czy jedynie ratować własną skórę, pozwalając mu zrobić to, co zaplanował. Z zadumy wyrwało ją pociągnięcie za ramię. — Lindo, co z moją mamą? Myślisz, że nic złego jej się nie stało? Dla dodania mu otuchy ścisnęła ramię chłopca. Powinna skłamać, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, Jason był jednak bystrym dzieckiem. Patrzył na nią suchymi i poważnymi oczami. Chciał znać prawdę. — Szczerze mówiąc, nie wiem. Są z nią jednak Ben i major Michaelson, więc jest w dobrych rękach. Jason skinął głową. Gdy coś dotknęło jej ramienia, wzdrygnęła się. Khalid. Nie zauważyła, jak podszedł. Dał znak, by odeszli na bok i porozmawiali na osobności. Podążyła za nim z walącym sercem. Spojrzał przez ramię, by sprawdzić, czy są sami. — Chcę, byśmy wyruszyli dziś w nocy — powiedział. Lindzie nagle zaschło w ustach. Poczuła się tak, jakby siedziała w rozpędzonym pociągu towarowym, który zmierza w kierunku zniszczonego wiaduktu. — Ale Blakely nie powinien się nigdzie ruszać.

— Nie zamierzałem go ze sobą zabierać — odparł Khalid bez mrugnięcia okiem. — Ani chłopaka. — Obiecałeś, że jeżeli nic nie powiem, nikogo więcej nie zabijesz. — Nie zamierzam ich zabijać, jedynie zostawić. — A to jakaś różnica? Wzruszył ramionami. — Jak mówiłem: jeżeli dowiedzą się o moim planie, będę musiał ich zabić. Zostawiając ich, daję im możliwość, żeby sami sobie poradzili. Wbijała w niego wzrok; oczami wyobraźni widziała jednak, jak Jason umiera z głodu, a Blakely’ego pożera drapieżna bestia. Z jakąż łatwością Khalid skazał ich na śmierć… Gdzie on miał serce? — Wcale mi się to nie podoba — odparła. — Odejdziemy, gdy zasną — szepnął jej do ucha niczym przekazujący tajemnicę kochanek. — Nie będziesz musiała patrzeć im w oczy. To było jakieś szaleństwo. Jak mógł w tak chłodny sposób planować ich śmierć? Odejść w nocy, zostawiając ich na pastwę losu? Jak mógł…? Wpadła na pewien pomysł, choć… Nie miała czasu na zastanowienie, a ryzyko było duże. Niepewna, zagryzła wargę. Jason roześmiał się z czegoś, co powiedział Blakely. Jego oczy jarzyły się w świetle emitowanym przez grzyby. Błyszczało w nich młode życie kogoś, kto ma przed sobą wiele do odkrycia. Zamknęła oczy, by pomyśleć o swoim planie. Być może się uda. Nie: na pewno się uda! — Dobrze, odejdziemy w nocy — odparła. ··· Gdy poowijani w koce Blakely i Jason zasnęli, Linda udawała, że śpi. Blakely chrapał; wydobywające się z jego gardła bulgoty i świsty zagłuszały nawet łoskot

wodospadów. Linda patrzyła przez lekko uchylone powieki na Khalida, który siedział wsunięty do połowy w śpiwór, oparty plecami o głaz. Czekała. W którymś momencie głowa mu opadła, zaraz ją jednak poderwał. Niemal zasnął. Niemal. Namówiła go, aby zostali, twierdząc, że jest bardzo zmęczona. Błagała o dwie godziny snu — tyle tylko, aby nie padła w trakcie czekającego ich etapu marszu. Zgodził się. Potajemnie rozpuściła w jego manierce kilka tabletek, które przepisywał jej lekarz do walki z napadami lęku, i zadbała, by wypił odpowiednią porcję wody. Mocny mineralny posmak tutejszej wody zamaskował smak lekarstwa. Nie należało się spodziewać, że preparat odurzy go aż do utraty świadomości — miał tylko lekkie działanie uspokajające — ale powinien go na tyle otępić, by trzymając straż, zasnął. Więcej nie potrzebowała. Podbródek Khalida znowu dotknął piersi. Tym razem głowa się nie poderwała. Linda słuchała z walącym sercem, napięta jak struna. Była na tyle blisko Khalida, że dosłyszała, gdy rytm jego oddechu się pogłębił i wyrównał. Wiedziała, że nie ma dużo czasu. Powoli, centymetr po centymetrze, wysuwała się ze śpiwora. Na szczęście łoskot wodospadu tłumił odgłosy. Przysunęła się do Khalida i zabrała mu latarkę i kask, które odłożył na skale obok. Zamierzała wziąć także jego pistolet, ale zasnął, trzymając go w śpiworze. Próba wyciągnięcia mu go była zbyt ryzykowna. Przeszła w związku z tym do planu B — wyjęła mu baterie z latarki i czołówki. Będzie miał pistolet, ciekawe jednak, czy umie się poruszać na ślepo. Następnie skupiła się na drzemiącym doktorze. Zakryła mu dłonią usta i mocno przycisnęła, gdy się obudził, szarpiąc głową. Przyłożyła sobie palec do ust na znak, że ma być cicho. Gdy się uspokoił, zabrała dłoń i pokazała na migi, by za nią poszedł. Po cichu. Odprowadziła go kilka metrów na bok. — Musimy się stąd wymknąć. Natychmiast — szepnęła mu do ucha, z

nadzieją, że łoskot wodospadu zagłuszy jej słowa na tyle, że nie dotrą do śpiących. — Może pan iść? Popatrzył na nią, mrużąc oczy. — Tak, ale dlaczego? Co się dzieje? Szybko powiedziała, o co chodzi. Z każdym jej zdaniem brwi Blakely’ego coraz bardziej się unosiły. Gdy skończyła, drżał jej głos. — Skurwiel! Nie sądziłem… Cholera, to moja wina. Powinienem był dokładniej sprawdzać ludzi. Byłem zbyt naiwny. Ze wszystkim. Wyglądał dwadzieścia lat starzej niż przed tygodniem. Miał zapadnięte oczy, garbił się, nawet posiwiał. Linda położyła mu dłoń na ramieniu. — Musimy wziąć Jasona i po cichu się wymknąć. Doktor pokręcił głową. — Dlaczego nie rzucić się na niego i nie zabrać mu broni? Albo walnąć kawałkiem skały w łeb? — To przeszkolony zabójca. Maszyna. — Linda nie była w stanie ukryć strachu w głosie. — Nie możemy się z nim równać. Gdybyśmy go tylko ranili, zginęlibyśmy. Najbezpieczniej będzie uciec. Spróbować dostać się do ciemnych tuneli, gdzie bez światła nie wejdzie. — A co z zagrożeniami po drodze? — Wskazał w głąb jaskini. — Bez broni długo nie przeżyjemy. Linda objęła się rękami. — Wiem, ale wolę zaryzykować starcie z czymś nieznanym niż z nim. — Dobrze. Ale idziemy z minimum bagażu. Tylko manierki i prowiant.

Skinęła głową. — Chodźmy po Jasona. ··· Obudzony Jason spanikował. Nie mógł oddychać! Chwilę walczył, aż się zorientował, że to Linda zasłania mu usta dłonią. — Bądź cicho, Jasonie — wyszeptała mu do ucha. Przestał się szamotać, serce waliło mu jednak w dalszym ciągu i bolała go głowa. Co się działo? Zjawiły się kolejne potwory? Usiadł i ujrzał, jak doktor Blakely zbiera prowiant, pełzając jak nocny złodziej, ostrożnie stawiając stopy. Khalid tymczasem wsunął się głębiej do śpiwora i zaczął głośno chrapać. Zarówno Linda, jak i Blakely raz za razem spoglądali w jego kierunku i Jason zamierzał zapytać, o co chodzi. Gdy otworzył usta, Linda przyłożyła sobie palec do warg. Dlaczego musieli się tak cicho zachowywać? Hucząca woda była przecież bardzo głośna. Chłopiec zrobił jednak, co mu kazano, i czekał w milczeniu. Po minucie zebrali trzy manierki, latarki i worek prowiantu. Blakely pokazał Lindzie pistolet o lufie średnicy dobrze ponad dwu centymetrów, który znalazł w zapasach uratowanych z pontonu. Pistolet sygnałowy. Doktor ukląkł obok Jasona. — Posłuchaj, chłopcze — szepnął. — Trzeba się stąd cicho wykraść. Zostawić Khalida. Będziemy musieli się szybko poruszać. Dasz radę? Chłopiec skinął głową. Był zdezorientowany; sądząc po bladej twarzy Lindy i jej rozedrganych oczach, czegoś należało się bać. Popatrzył na Khalida, zgarbionego jak groźny stwór z legend. Linda i Blakely szybko rozdzielili między siebie zapasy i dali Jasonowi znak, by za nimi szedł. Gdy wstał i chwycił swoją torbę, Blakely pokręcił głową. — Zostaw ją — powiedział, bezgłośnie poruszając wargami.

Mowy nie ma! Mógł ją nieść. Nie był dzieckiem! Pokręcił głową i mocniej ścisnął torbę. Doktor otworzył usta, lecz Linda dotknęła jego ramienia i uspokoiła go. Dała znak do wymarszu. Poszła przodem, Jason za nią, doktor na końcu. Nie odzywali się nawet po tym, jak obóz zasłoniły stalagmity i głazy. Jason miał wrażenie, że cisza napiera na niego, a było to groźniejsze od ryczących potworów i strzelającej broni. Każdy nieznany dźwięk sprawiał, że podskakiwał, przerażające były nawet odgłosy ich kroków, odbijające się głośnym echem w jaskini. Na szczęście pół godziny później, gdy wreszcie dotarli do osuwiska skał i głazów, po którym można było wejść do wlotu tunelu, odezwała się Linda. — Patrzcie. — Wskazała na otwór w górze. — Dym jest znacznie rzadszy. Ułatwi to oddychanie. — Ale utrudni znalezienie drogi — odparł Blakely. Ponuro przyglądał się czekającej ich wspinaczce. — Poradzi pan sobie? — spytała. — A mam wybór? — Jasonie, a ty? Wdrapiesz się na to osuwisko? — Bułka z masłem — odparł piskliwie chłopiec. — Więc lepiej się pospieszmy — rzuciła Linda. — Nie wiem, na jak długo te leki uśpiły Khalida. ··· Khalidowi śniło się, że trzyma się czarnej abai matki i właśnie nad obóz na pustyni zbliża się czarna burza. Próbował ją ostrzec, że nadciąga huragan, nie przestała jednak rozmawiać z innymi tak samo ubranymi postaciami, głucha na ryk zbliżającego się wichru i piasku. Szarpał ją za rękaw, ale odepchnęła go biodrem. Podbiegł do wyjścia z namiotu i wyjrzał na kipiący wir, który zasłonił horyzont. Odwrócił się do grupy postaci z pozasłanianymi twarzami, wśród których była jego matka. Zaczął wołać, przekrzykując cienkim głosikiem ryk wichru. Tym razem go usłyszano i wszyscy się do niego odwrócili. Otworzył usta, aby powtórzyć ostrzeżenie, i w tym momencie w wycięciach zasłon twarzy

ujrzał oczy. Nie — oczodoły! Pod zasłonami nie było głów, lecz czaszki. Żółte, wypolerowane przez piasek. Z rękawów abai wyciągały się ku niemu dłonie szkieletów. Zaczął się cofać w ryczącą burzę, w gardle zamarł mu krzyk. W obronie przed burzą szarpnął głową i się obudził, ze zdziwieniem stwierdzając, że ryk ze snu nie ucichł. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że to odgłos wodospadu. Przełknął z trudem ślinę, jakby gardło naprawdę miał zapchane piaskiem, i wysunął się ze śpiwora. Sięgnął po manierkę i stwierdził, że zniknęła. Gwałtownie się wyprostował. Widząc puste śpiwory wyglądające jak zrzucone przez węże skóry, uświadomił sobie, że został oszukany. Niech ją cholera! Uniósł pistolet, jakby spodziewał się ataku. Rozejrzał się. Niczego i nikogo nie było. Popatrzył w kierunku wylotu tunelu, z którego jeszcze niedawno wydobywał się dym, i dostrzegł jedynie cienką smużkę. Przynajmniej wiedział, dokąd ta diablica poszła. Zaczął przeszukiwać pozostawione śmieci. Zniknęły wszystkie latarki i baterie. Nie miał światła. Sięgnął do kieszeni i wyjął zapalniczkę. Zapalił ją i w górę wystrzelił płomień. Ogień, który oświetli mu ścieżkę. Zacisnął usta z determinacją. Da jej nauczkę. Wkrótce diablica pozna jego gniew i będzie błagać o wybaczenie. Ale on będzie jak czarna burza we śnie. Bezlitosny i nie do powstrzymania.

24.

Ashley cofnęła się o krok, niepewna, czy się nie przesłyszała. Jak ta istota mogła mówić po angielsku? Musiał to być zbieg okoliczności, ciąg dźwięków, przypadkiem układający się w coś, co przypominało

angielskie słowo. — Śmierć — powtórzył siwowłosy starzec, wyciągając ku Ashley kij i potrząsając nim, jakby chciał, by lepiej go zrozumiała. Postawił laskę pionowo i ciężko się na niej oparł. Ramiona opadły mu, jakby coś go bardzo smuciło. — Dobori dobi! — zakończył zmęczonym głosem. Na te słowa tłum westchnął i ożył. Ostatni pozostali w pobliżu gapie odeszli i pochowali się w domostwach, których wejścia szybko zasłaniano płachtami materiału. Zniknęły wszystkie wyglądające zza węgłów twarze. Pozostała jedynie grupka niskich postaci uzbrojonych w diamentowe dzidy. Nawet jednak ci wojownicy szurali nerwowo stopami. — Mamy problemy, Ash — powiedział Ben. Popatrzyła na niego. — Ben? — szepnęła. Czuła się wyeksponowana jak kaczka do odstrzału. — Co robimy? — Pojęcia nie mam. To ty jesteś antropologiem. — Może powinniśmy… — Przerwało jej ostre stuknięcie laską o skałę. Starzec żądał ich uwagi. — Dobori dobi! — wrzasnął, wskazując na Bena zakrzywionym jak szpon palcem. Odwrócił się i zaczął odchodzić. — Zaczekaj! — zawołał Ben. Starzec odwrócił się, by na niego spojrzeć, kosztowało go to jednak mnóstwo wysiłku. Musiał być bardzo zmęczony, o czym świadczył zarówno przerywany kaszel, jak i sposób, w jaki wspierał się na lasce. Popatrzył na Bena wielkimi wilgotnymi oczami. Uniósł palec i dotknął nim czubka ucha, po czym przeniósł palec na środek wzoru namalowanego na klatce piersiowej, tuż nad sercem. Odwrócił się, ruszył w kierunku jednego ze skalnych domostw i po chwili zniknął w

jego wnętrzu. — Co o tym sądzisz, Ash? — Nie jestem pewna. Próbował nam coś powiedzieć, ale skąd mam — Nie jestem pewna. Próbował nam coś powiedzieć, ale skąd mam wiedzieć co? — Przełknęła ślinę, próbując pozbyć się guli, która tkwiła jej w gardle, i odwróciła się. Nie było nikogo. Na skraju żółtego pola stali tylko we dwoje. Wklęsła skała obejmowała ich niczym wielka dłoń. Przed domostwami stało dziesięciu strażników, porozstawianych przy podestach prowadzących na drugi poziom. Nikt nie zagradzał im drogi na pole. Gdy Ashley zamierzała zaproponować, by może sobie poszli, spróbowali odnaleźć drogę powrotną przez pole, gdzieś na klifie rozbrzmiało basowe dudnienie, powolne i rytmiczne. Dźwięk przedostawał się w głąb ciała, powodując drganie przepony, jakby była szarpaną cięciwą. Nawet gdyby wcisnąć sobie palce głęboko w uszy, w dalszym ciągu słyszałoby się głośny rytm. — Bębny — powiedział Ben, choć Ashley sama się już tego domyśliła. — Różne kultury używają ich do oznajmienia o rozpoczęciu rytualnych ceremonii. — Odwróciła się, by popatrzeć na żółte pole. Nie dopowiedziała, że w szczególności ceremonii związanych z zabijaniem. ··· Ben i bez tego wiedział, co oznacza bicie bębnów. Widział wystarczająco dużo filmów o Tarzanie, by czuć, że tubylcy są niespokojni, mimo to jego wypełniał dziwny spokój. Serce powinno mu walić jak szalone, a dłonie pocić się ze strachu, był jednak tak obojętny, jakby obserwował świat cudzymi oczami. Od chwili gdy starzec dotknął się palcem w pierś, Bena ogarnął wielki spokój. Z każdym nowym uderzeniem w bębny w głowie pojawiały mu się

dziwne myśli, jakby bębny przemawiały właśnie do niego. BUMMM… Śmierć się zbliża. BUMMM… Przeżyj i żyj. BUMMM… Jedno wyjście. BUMMM… Udowodnij wartość swojej krwi. — Ben? — Przed jego oczami zmaterializowała się twarz Ashley. W porównaniu z odgłosem bębnów jej głos był cichuteńki. Pomachała mu dłonią przed oczami. — Wszystko w porządku? — Nic mi nie jest. Próbuję się tylko zastanowić. — Coś mruczałeś pod nosem. Coś o krwi. — Nic ważnego. — Na pewno wszystko gra? — Biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej się znaleźliśmy, sam się sobie dziwię, jak bardzo tryskam optymizmem. — Uśmiechnął się słabo z nadzieją, że Ashley przekona to kłamstwo, a równocześnie się zastanawiał, co właściwie się z nim dzieje. — Wszystko jest w porządku. Nie rozwiało to niepokoju Ashley. — Jakiś pomysł, co mogą planować? — spytała, rozglądając się po skale w poszukiwaniu ruchu. Wzruszył ramionami. Tubylcy mogli ich zabić na wiele różnych sposobów: zaatakować ich dzidami, obrzucić głazami, poszczuć na nich wilkowate stwory, użyć wczepiających się w ciało „ślimaków”, aby wyssały ich do sucha. Kto wie? Pomasował skronie. Było to dziwne, jednak wiedział. Zostaną zaatakowani z powietrza. Śmierć się zbliża. Skąd to jednak, do cholery, wiedział? Odwrócił się i spojrzał w górę, by sprawdzić, czy coś nadlatuje. Świat był zwieńczony świecącym grzybem, ale Ben miał pewność. Znał nawet kierunek, z którego nadejdzie atak. Zmrużył oczy i popatrzył w lewo. Ujrzał je tam — czarne plamki na tle zielonkawego światła, szybko się

zbliżające i rosnące w oczach. Wskazał palcem. — Tam, Ash. Widzisz? — Co? Gdzie? Odchylała głowę, aż w końcu to zobaczyła. — Bębny musiały je wezwać — rzekł Ben. — Podejrzewam, że to było jak dzwonek na kolację. — Co tam leci? — Coś głodnego, ponieważ cholernie szybko się zbliża! Ashley wskazała na broń u pasa Bena. — Ile zostało ci nabojów? — Dwa. — Próbował policzyć lecące czarne kształty. Nie były już drobnymi plamkami; wyraźnie rysowały się poruszające się długie skrzydła. — Na moje oko to przynajmniej piętnaście sztuk. — Więc unieszkodliwienie ich za pomocą broni nie wchodzi w rachubę. — Popatrzyła na pole. — Może moglibyśmy spróbować uciec? Na polu nie ma wartowników. — Będziemy tam jak kaczki do odstrzału. Musimy się gdzieś ukryć. — Ben odwrócił się w stronę wioski. Bębny waliły w szaleńczym rytmie, ledwie pozwalając myśleć. Rozejrzawszy się, stwierdził, że wejścia do wszystkich domostw zostały szczelnie zamknięte zasłonami z grubego materiału. Stojący na podestach wartownicy obserwowali ich, mrużąc oczy i ściskając dzidy w dłoniach. Na najniższym poziomie Ben zobaczył kilka otwartych wejść. Na drodze do nich nie było nikogo. Trącił Ashley i wskazał na sześć czarnych otworów. — Może schowamy się w którymś z nich? — Myślisz, że oni nam pozwolą? Ich dzidy nie wyglądają zbyt — Myślisz, że oni nam pozwolą? Ich dzidy nie wyglądają zbyt zapraszająco. — Zwróć uwagę, że pilnują jedynie wejść na górę. Te domostwa —

wskazał ręką otwory — nie są zamknięte ani strzeżone. — W takim razie zaryzykujmy. Patrz! Ben odwrócił się. — Co to ma być? — Nadlatujące stado było już na tyle blisko, że dało się dostrzec szczegóły. Skórzaste skrzydła stworów miały po kilka metrów długości, bestie były uzbrojone w czarne zakrzywione dzioby i czarne jak heban pazury o długości większej niż przedramię człowieka. A ślepia! Czarne matowe kule bez powiek, niczym oczy gigantycznego rekina! — Latające drapieżniki! Może potomkowie pterodaktyla. — Ashley szarpnęła Bena za ramię. — Chodźmy. Zaraz nas zaatakują, potrzebujemy schronienia. Oderwał wzrok od nadlatującego stada, oddalonego już nie więcej niż pięćdziesiąt metrów. — Uciekaj! — wrzasnął i pchnął Ashley. Wartownicy nie poruszyli się, by ich powstrzymać. Bębny nagle przestały bić, gorączkowe werble umilkły w pół uderzenia, pozostawiając po sobie ciężką ciszę. Ben przyspieszył kroku, by nie pozostać w tyle za Ashley. Usłyszał za sobą serię głośnych tąpnięć, jakby na ziemię spadały głazy. Stado wylądowało, z szeregu gardeł wydobyły się przenikliwe skrzeki. Ashley dotarła już niemal do skrajnego otworu w skale. Nagle Ben przypomniał sobie przekaz niesiony przez bębny, jakby przed okiem wyobraźni zapłonął mu jaskrawy napis: JEDNO WYJŚCIE! Ponownie przyjrzał się sześciu otworom. Sześć! I tylko jedno wyjście! Dostrzegł nad tym, ku któremu kierowała się Ashley, niewielkie rzeźbienie: okrąg z wpisanym trójkątem. Zły symbol. Zła droga! Przyspieszył i w ostatniej chwili, nim Ashley zdążyła wskoczyć do dziury, pchnął ją ramieniem w

bok. Równocześnie ją objął i przeturlali się tak, by Ashley nie obiła się po skalnym podłożu. Ben poczuł ból w barku, którym przyjął na siebie impet upadku. — Co ty wyprawiasz?! — wrzasnęła, uwalniając się. — Nie mamy czasu! — Wstał, jednym ruchem stawiając ją na nogi. — Chodź! — Ben! Za tobą! Odwrócił się, równocześnie wyszarpując pistolet zza pasa. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co za nim stoi. Stwór był wyższy od strusia, ale w odróżnieniu od tego ptaka o chudej szyi wydawał się składać wyłącznie z mięśni i wielkiego dzioba. Skoczył na Bena, wyciągając dziób nisko, aby wbić mu go w brzuch. Jasna cholera! Ben zaczynał mieć serdecznie dość spotkań ze stworami, które próbowały go pożreć. Posłał dwa pociski w czaszkę bestii. — Spadaj! — wrzasnął, uchylił się i pociągnął Ashley w bok. Kiedy biegli wzdłuż szeregu otworów, szukał prawidłowego symbolu. Truchło zastrzelonej bestii zostało zaatakowane przez resztę stworów. Ben poczuł, jak tył łydek opryskuje mu gorąca krew. Modlił się, aby uczta okazała się na tyle długa, że zdążą uciec. Następny otwór miał nad wejściem wężowatą linię z kółkiem na górze, kolejny zagiętą strzałę, nad następnym widniało kółko w kółku. Źle, źle, źle! Wszystkie trzy wejścia były niewłaściwe! I nagle zobaczył… Nad piątym wejściem wyryto w skale gwiazdę. Obraz był niczym eksplozja w mózgu: we śnie dziadek kiwał na niego palcem, by wszedł do otworu o takim samym oznakowaniu. To było „jedno wyjście”! Wbiegł do ciemnego otworu, ciągnąc Ashley za sobą. W środku niemal zderzył się ze stojącą dwa metry od wejścia postacią. Z zewnątrz wpadało dość światła, aby

dało się dostrzec namalowany na jej piersi wzór. Drżąc na całym ciele, starzec uniósł drobną rączkę i położył ją Benowi na ramieniu. Słowa, które wypowiedział, były zniekształcone, jednak rozpoznawalne. — Jesteś jednym z nas… ··· Ashley uwolniła dłoń z uchwytu Bena. Co tu się działo? Gdy starzec poruszył laską na bok, aby zrobili mu miejsce, odsunęła się. Podpierając się laską, przeszedł między nimi i zatrzymał się w progu. Machnął, aby podeszli i wyjrzeli na zewnątrz. — Ben? — Ashley popatrzyła na niego pytająco. Wzruszył ramionami i podszedł do starca. Po chwili do nich dołączyła i kucnęła, aby lepiej widzieć. Na zewnątrz stado drapieżników właśnie skończyło kanibalistyczną ucztę, zostawiając same kości i plamy krwi. Kilka skrzydlatych bestii próbowało minąć strażników i dostać się do wyżej położonych domostw, jednak dzidy skutecznie trzymały je w szachu. Gdzieś z lewej doleciał gwizd i z pozostałych pięciu wejść zaczęły wychodzić beczące kopytne stwory, popychane od tyłu dzidami przez członków tubylczego plemienia. Zwierzaki miały rozmiary cielaka, a z wyglądu przypominały konia — poza tym, że miały ostre, spiralnie skręcone kły. Ryczały i waliły kopytami o skałę, przewracając ślepiami z przerażenia. Oddaliwszy się od dźgających ich dzidami tubylców, rozpierzchły się i pouciekały we wszystkich możliwych kierunkach. Ich ruch ściągnął uwagę skrzydlatych stworów, które natychmiast zaatakowały. — Gdybyśmy weszli do któregokolwiek innego tunelu, zostalibyśmy razem z tymi czworonogami wypędzeni na stracenie — szepnął Ben. — To był sprawdzian. Ashley zaczęła odwracać głowę od rzezi, w ostatniej chwili dostrzegła jednak, że jedno z czworonożnych zwierząt, całkiem malutkie, oderwało

się od reszty i zamarło tuż przed wejściem do ich jaskini, wpatrując się w nią oszalałymi oczami. Zadrżała, do zwierzątka bowiem skradał się drapieżnik, poruszający w przód i w tył długim dziobem, szykujący się do ataku. Mały stworek beczał płaczliwie, wpatrywał się w Ashley rozszerzonymi ze strachu ślepiami. Nie zastanawiając się, wybiegła z jaskini, złapała przerażone zwierzątko za kark i wciągnęła je do środka. — Więc ten mały też uzyska schronienie — powiedziała i jęknęła z wysiłku, prowadząc zwierzę w głąb jaskini, gdzie zaczynał się tunel. Starzec spojrzał na nią zaszokowany. Odwrócił się przy tym plecami do wejścia, przez co nie dostrzegł sunącego ku niemu otwartego dzioba. Oszukany myśliwy nie zamierzał tak łatwo zrezygnować z łupu. Ashley otworzyła usta, aby ostrzec starca. Zaczęła ostrzegawczo podnosić rękę. Zanim zdążyła wydać z siebie jakikolwiek dźwięk, starzec, nawet nie spoglądając, machnął za siebie laską. Jej trzask o dziób odbił się głośnym echem. W starych ramionach kryło się zadziwiająco dużo siły. Patrząc na Ashley, stary wymamrotał coś pod nosem, podszedł i położył dłoń na jej ramieniu. Skinął głową i ruszył w głąb tunelu. Zatrzymał się tylko na chwilę, by dać znak, że mają za nim iść. Z zewnątrz doleciał głośny klekot, jakby walono metalowymi garnkami i patelniami. Ben odsunął się od wejścia i poszedł za Ashley. — Teraz, kiedy bestie zostały nakarmione, hałas ma je odstraszyć. — Jak tresowane papużki — rzuciła, idąc za starcem. Małe zwierzę poszło za nią, popiskując. — Mogłaś zginąć — powiedział Ben, patrząc na kopytnego stworka. — To był odruch. Pomyślałam, że gdybyś niewłaściwie wybrał, to my mogliśmy tak jęczeć, prosząc o pomoc. Nie potrafiłam zostawić go na pewną śmierć. — Zwierzątko trąciło Ashley łebkiem i powąchało jej but. Ben objął ją i przytulił.

— Chyba zdobyłaś przyjaciela. Wtuliła się w jego ramię. — Jason zawsze chciał mieć zwierzaka do towarzystwa. Szli we dwoje tunelem, jedynie miejscami rozświetlanym plamami grzyba. — A teraz mi powiedz, skąd wiedziałeś, które wejście należy wybrać? — spytała Ashley po kilku minutach. Ben cały się spiął. — Pomyślisz, że zwariowałem. — Po tej wyprawie będę w stanie uwierzyć niemal we wszystko — odparła, patrząc na plecy starca, który mówił po angielsku, choć jego plemię było kilka milionów lat starsze od człowieka. O tak, jej umysł zdecydowanie bardziej się otworzył. — No dobrze — rzekł Ben. — Pamiętasz, jak mówiłem, że widziałem już rysunek, jaki ma ten starzec na piersi? — Tak, wspomniałeś coś o śnie, w którym pojawił się twój dziadek. — Zgadza się. W tym śnie dziadek zaprowadził mnie do wejścia do jaskini, nad którym wyryty był właśnie taki symbol, i powiedział, że jest bezpieczna. Ashley gwałtownie się zatrzymała. — Mówisz poważnie? Zaśmiał się i pociągnął ją za sobą. — Żyjemy, prawda? — Miałeś już kiedyś jasnowidzenia? — Nigdy. Gdybym miewał, nie tkwilibyśmy po pachy w kłopotach. Pławiłbym się w słońcu w Las Vegas i czekał na następny występ jako

Pan Jasnowidz. — Więc dlaczego teraz? Ben nerwowo się roześmiał i wysunął krok do przodu. — Mam pewien pomysł, ale jest strasznie pokręcony. — To znaczy? — Sny o tym miejscu… mam ich mnóstwo od chwili, gdy dowiedziałem się o tej ekspedycji. Od momentu zejścia na dół zrobiły się częstsze i wyraźniejsze. — Uważasz, że mają związek z jaskiniami. — Nie, z nim. — Ben wskazał na gołe plecy idącego przed nimi starca. — Uważam, że się ze mną komunikuje. Kiedy zaczęły bić bębny, w mojej głowie pojawiły się dziwne myśli i słowa. — Telepatia? — Ashley od razu zaczęła rozważać taką możliwość. — Dlaczego tylko ty? — Nie wiem. — Wzruszył ramionami. — Może z powodu aborygeńskiej krwi. Przyjrzała się błękitnym oczom i blond włosom Bena. — Sądząc po twoim wyglądzie, musi być bardzo rozcieńczona. — Najwyraźniej jest jej wystarczająco dużo. — Dlaczego uważasz, że to ma związek z twoim pochodzeniem? — Z powodu obrazów w moich snach. Po pierwsze, dziadek pojawia się ubrany w tradycyjny aborygeński strój. — Ben zaczął odliczać na palcach. — Po drugie, powrócił mój koszmar senny z dzieciństwa dotyczący jaskini. Nawet przekazane przez bębny słowa: „udowodnij wartość swojej krwi”. Wszystko to wskazuje na jakąś zdolność mającą związek z krwią przodków. Ashley głęboko wciągnęła powietrze. Zdrowy rozsądek i logika nakłaniały ją do zadrwienia z takiej wersji. To musiały być bzdury. Z

drugiej jednak strony Ben wybrał prawidłowe wejście do jaskini. Przypomniał jej się kolega, który pisał doktorat o Aborygenach. — W ludowej tradycji aborygeńskiej jest mnóstwo mistycyzmu. Duchowe wędrówki. Starszyzna plemienna umiejąca się komunikować na wielkie odległości za pomocą snów. Tego typu rzeczy. — Masz rację — odparł Ben. — Choć długo uważałem to za głupoty. Przyjaciel Aborygen, z którym chadzałem po jaskiniach, przysięgał, że widział sporo naprawdę dziwacznych rzeczy, nigdy mu jednak nie wierzyłem. Gdy zwierzątko kolejny raz wlazło jej pod nogi, Ashley odepchnęła je na bok. Zamuczało i odeszło w boczny korytarz. — Ale jaki może być związek między dotychczas nieodkrytym plemieniem wysoko rozwiniętych torbaczy z australijskimi Aborygenami? — Pojęcia nie mam, jednak rysunek, który znalazłaś w Grocie Alfa, ten owal z błyskawicą w środku, daje do myślenia. — To znaczy? — Pamiętasz, jak mówiłem, że już kiedyś coś takiego widziałem? Jako element aborygeńskich rysunków naskalnych? Skinęła głową. — Symbolizujący aborygeńskich przewodników duchowych — powiedziała. — Właśnie. Tych, którzy rzekomo nauczyli Aborygenów polować. Nazywali się Mimi. Starzec odwrócił się do nich.

— Gota trif ’luca mimi’swee — wymamrotał pod nosem. Ben i Ashley popatrzyli po sobie. — Ty jesteś telepatą — rzuciła Ashley. — Co on powiedział? Ben wzruszył ramionami i pokręcił głową. Starzec jakby wyczuł ich dezorientację i ciężko westchnął. Wskazał palcem na swoją pierś. — Mimi’swee — powiedział, po czym zatoczył dłonią krąg, jakby obejmował całość tutejszych tuneli. — Mimi’swee. — W dalszym ciągu nic nie rozumiem — rzekł Ben. Ashley uniosła rękę. — Mii… mii… swii… — powtórzyła, starając się zachować wymowę, jakiej użył starzec. Wskazała na niego palcem. Stary pokiwał głową, po czym odwrócił się i poszedł dalej. Ashley ze zdumienia o mało nie potknęła się o własne stopy. To było niesamowite! — Zdradził nam nazwę swojego plemienia. Mimi’swee — powiedziała, po czym znacznie ciszej dodała: — Mimi, aborygeńskie duchy skalne. To oni.Ben nagle pojął. Zanim jednak zdążył się odezwać, weszli do dużej jaskini oświetlonej znajdującym się na ścianach i sklepieniu grzybem. Ashley wbiła wzrok we wspierające wysokie sklepienie kolumny, po chwili jednak jej uwagę skupiło coś innego. Kolumny oplatała owinięta gruba warstwa roślinności, z której wyrastały białe gałęzie obwieszone czerwonymi owocami, zwisającymi niczym japońskie lampiony. — Cholera… — jęknął Ben za jej plecami. — Tylko nie to. ··· Zanim Ben zdecydował się wejść za przewodnikiem i Ashley do

jaskini, wahał się dłuższą chwilę. Rozglądał się, jakby spodziewał się ujrzeć przemykającego w cieniu dziadka, nadstawiał uszu, jakby miał usłyszeć płynące znikąd głosy. Nic takiego się jednak nie stało. Po dokładniejszym przyjrzeniu się stwierdził, że jedynym podobieństwem łączącym to miejsce z jaskinią z jego snów są wszechobecne „owoce”. Wszystkie inne kształty nie pasowały, „gałęzie” nie były nawet w części tak grube i liściaste jak w jego śnie. Wziął głęboki wdech i podążył za Ashley. Po kilku krokach zatrzymała się i sięgnęła po jeden z czerwonych owoców. — Moim zdaniem to jakiś rodzaj grzyba — powiedziała. — Nie ma liści, korzenie splatają się ze sobą. Wygląda jak strzępka. Linda by oszalała. — Skoro już mowa o Lindzie, to choć wszystko jest tu fascynujące, musimy pamiętać o przyjaciołach, którzy na nas liczą. — Wiem. Nie zapomniałam. Może dzięki podstawowej znajomości naszego języka Mimi będą mogli nam powiedzieć, jak wyjść na górę. — Zapytajmy. Ashley pokręciła głową. — Najpierw musimy zdobyć ich zaufanie. Twój numer z ucieczką przed drapieżnikami był pomocny, ale chyba są w dalszym ciągu podejrzliwi. Czujni. Musimy postępować ostrożnie, inaczej nasze głowy będą narażone na pójście pod topór. Dotarli do środka jaskini. Nie było tu kamiennych kolumn z pękatymi naroślami, dno było płaskie i równe. W samym centrum wycięto zagłębienie głębokości mniej więcej piętnastu centymetrów, a brzegi wokół niego wypolerowano na wysoki połysk. Całość otaczały rysunki wykonane czerwoną jak krew farbą. Starzec zatrzymał się i oparł na lasce. — Boże! Spójrz na szczegóły! — Ashley podeszła do rysunków. Uklękła, żeby przyjrzeć się scenie przedstawiającej stwora atakowanego

przez grupkę maleńkich wojowników. — Spójrz, farba ma ten sam kolor co te dziwaczne owoce. Te grzyby to prawdopodobnie domowej roboty barwnik. — Rewelacja — odparł sarkastycznie Ben. — Nora zwariowanego artysty. — Nie, moim zdaniem to miejsce ma znaczenie religijne. Prymitywne kultury przykładają wielką wagę do idoli. Symboli, figurek, malowideł… Pozwól mi obejrzeć to dokładniej. Może czegoś się dowiem. — Nie podnosząc wzroku, Ashley przesunęła się do następnego rysunku. Tak samo jak było w jego śnie, Ben czuł na sobie spojrzenie wwiercające się w potylicę. Odwrócił się. Starzec stał po drugiej stronie zagłębienia i obserwował go, jedynie na sekundę odwrócił wzrok, aby sprawdzić, co robi Ashley. Skinął głową, usiadł ze skrzyżowanymi nogami na skalnym podłożu i położył sobie laskę na kolanach. Dał Benowi znak, że ma zrobić tak samo. Siadając, Ben uświadomił sobie, jak zmęczone ma nogi. Musiało być już popołudnie. Późne. Z głośnym westchnieniem opadł na twarde podłoże. Poruszał plecami, aby pozbyć się napięcia mięśni i przyjąć jak najwygodniejszą pozycję. Marzyła mu się butelka piwa. Podniósłszy głowę, stwierdził, że starzec wpatruje się w niego skupionymi szarymi oczami. Sprawiało to wrażenie, jakby czegoś chciał. Tylko czego? Ben uśmiechnął się do niego swoim sprawdzonym czarującym uśmiechem, który zmieniał krokodyla w łagodnego kotka, ale stary tylko zmarszczył czoło. Jego oczy wyrażały oczekiwanie. Wypchaj się, pomyślał Ben i spróbował się jeszcze bardziej zrelaksować. Zaczęły mu opadać powieki. Jak na jeden dzień rozwiązał dość zagadek i myślał już

tylko o miękkim miejscu do spania. Podbródek powoli opadał mu na pierś. Chwilę się prześpi. Odpłynął do mglistej krainy, tylko częściowo rejestrując szuranie butów Ashley, kiedy przesuwała się do kolejnych rysunków. Jakże przyjemnie było zrzucić z siebie stres tego dnia… Ben zaczął głębiej oddychać, a potem cicho pochrapywać. Gdyby tylko mógł… — Ben! Benny, chłopcze! Budź się, synu! Gwałtownie otworzył oczy. Kto, do diabła…? Siedział w tej samej jaskini, otaczał go krąg kamiennych kolumn obrośniętych czerwonymi owocami, ale zamiast starca po drugiej stronie zagłębienia siedział dziadek. Pomachał mu pokrytą plamami wątrobowymi dłonią. Ben rozejrzał się. Byli sami. Ashley zniknęła. Wykręcał szyję, by zobaczyć więcej. Dziwne, słyszał bowiem, jak Ashley się porusza i coś mruczy, była jednak niewidzialna. — Benny, czego tak wypatrujesz? — Gdzie jestem? Dziadek uniósł powykrzywiane reumatyzmem palce i wskazał na swoją głowę. — Tutaj, chłopcze. Ben wziął głęboki wdech, bo czuł, jak przyspiesza mu tętno. Szalone. Obraz dziadka i jaskini zaczynał zanikać, jakby powlekał się czernią. — Hola, hola, chłopcze. Musisz się uspokoić. Nie możesz się wściekać, bo nic z tego nie wyjdzie. Przełknął ślinę. Zaczynało mu świtać, co się dzieje. Powoli się rozluźniał — zaczął od palców stóp, potem szedł w górę przez wszystkie części ciała. Obraz wokół zrobił się znacznie wyraźniejszy. — No właśnie, Benny. Teraz lepiej. Ben oddychał równo i głęboko, skupiał się na oddechu. — Nie jesteś moim dziadkiem. — Nie jestem. — Dziadek lekko się uśmiechnął, po czym jego obraz

powoli skurczył się i zawirował, czoło mu się poszerzyło, oczy się powiększyły, na skrzyżowanych nogach pojawiła się laska. Gdy obraz przestał wirować, na miejscu dziadka siedział starzec, który ich tu przyprowadził. — Tak wyglądam naprawdę. Nazywam się Mo’amba. Jego głos w dalszym ciągu brzmiał jak głos dziadka. To, że Ben słyszał go z ust kogoś tak odmiennego, mąciło mu w głowie. W jego umyśle wirowało mnóstwo pytań. — Dlaczego, Benny? Bo nie znamy swoich języków. Dlatego przemawiam do ciebie mową umysłu. Moje myśli są tłumaczone w twojej głowie na obrazy i słowa, które rozumiesz. — Ukradłeś pamięć mojego dziadka, aby cię reprezentował. — Nie ja. Ty to zrobiłeś. Twój umysł wywołał obraz twojego dziadka, aby reprezentował heri’huti. Ben przywołał w pamięci poważną twarz dziadka. — A co to, do diabła, jest to heri’huti? — To ja. I ty. Ktoś o zdolności komunikowania się na płaszczyźnie snu. Widzenia głębiej w labiryncie mrocznych ścieżek nieznanego. — Dlaczego ja? — Jestem w stanie odczytać historię twojej krwi. Masz w swoim rodowodzie pochodzącego z dalekiej przeszłości potężnego heri’huti. Bardzo potężnego. Nie posiadłeś jeszcze wiedzy, choć w przyszłości twoje umiejętności mogą nawet przekroczyć moje. A wioska potrzebuje ich, aby przeżyć. — Jak to przeżyć? — Jestem ostatnim z mojego ludu o tych zdolnościach — powiedział Mo’amba z bolesną miną. — Z biegiem czasu kolejni heri’huti odchodzili z tego świata, aż zostałem sam. Nawet ja nie jestem już jednak w stanie prowadzić myśliwych, aby wykarmili naszych ludzi i ochronili granice przed crak’an. Myśliwi idą polować sami. Na ślepo. Bez heri’huti widzącego, co się dzieje za kolejnym zakrętem, jest to bardzo

niebezpieczne i wielu myśliwych zginęło. Wdowy zawodzą co noc. Bez heri’huti, który poprowadzi naszych ludzi, nie przeżyjemy. — Wskazał palcem na Bena. — Ty nim jesteś. — Ja? — Wołam od wielu lat, by ściągnąć takich jak ja do naszej wioski, jednak tylko ty mnie wysłuchałeś. — Niech to cholera, muszą być inni. Tacy jak… no, jak ty. Może inna wioska podzieli się z waszą swoim heri’huti? Mo’amba pokręcił głową. — Po Rozproszeniu straciliśmy kontakt z innymi wioskami. Czasami, w głębokim śnie, słyszę ślady po Utraconych, choć może nie są to prawdziwe sny, a jedynie pobożne życzenia. — Mimo to nie możesz oczekiwać ode mnie… Obraz Mo’amby zmienił się w wizerunek dziadka. Wokół oczu miał zmarszczki złości. — Krew nie kłamie! Jesteś jednym z nas! Ben otworzył usta, aby zaprotestować, nagle jednak rozległ się głos Ashley. — Ben, musisz to zobaczyć! Jej słowa sprawiły, że otaczające Bena obrazy zniknęły, twarz dziadka została połknięta przez ciemność. Otworzył oczy i pokręcił głową, by pozbyć się pajęczyn snu. — Boże, jak możesz w takiej chwili spać? — Ashley zmarszczyła ze zdumieniem czoło. — Słucham? — Oszołomiony, pomasował skronie, za którymi czuł lekkie pulsowanie. — Chodź to zobaczyć — powiedziała Ashley, nieświadoma tego, co przed chwilą się wydarzyło. Przesunęła się kilka metrów, uklękła przy

jednym z rysunków i machnęła ręką, by podszedł. Ben popatrzył na siedzącego po drugiej stronie zagłębienia starca, który się w niego wpatrywał. Wzdrygnął się i wstał. Nie miał pojęcia, czy powiedzieć jej o tym, co właśnie przeżył. — Co znalazłaś? — Spójrz na ten petroglif. To tryptyk. — Tryp… co? — Trzy rysunki. Popatrz na ostatni. — Ashley przykucnęła przed trzema czerwonymi okręgami i wskazała na prawy. Ben pochylił się. Nie wierzył własnym oczom. W trzecim okręgu przedstawiona została prymitywna mapa lądów południowej półkuli. — Boże, to Australia… — Wiem. Rysunek jest dość prymitywny, ale wystarczająco dokładny. Teraz obejrzyj dwa pozostałe. Ben zrobił to, o co poprosiła. Pierwszy rysunek przedstawiał Australię Ben zrobił to, o co poprosiła. Pierwszy rysunek przedstawiał Australię połączoną z Antarktydą szerokim jęzorem lądu, drugi — odrywanie się kontynentów od siebie. — Co w nich tak ważnego? — Pokazują związek! Wyjaśniają, w jaki sposób australijscy Mimi, przynajmniej niektórzy, tu trafili! — W dalszym ciągu nie rozumiem. Westchnęła, jakby uważała, że przedstawione wyjaśnienie jest wystarczające. — Tysiące lat temu różne kontynenty były połączone ze sobą pasami lądu. Wraz z przesunięciami płyt tektonicznych i gwałtownymi zmianami poziomu wód w oceanach lądowe pomosty wynurzały się albo tonęły, czasami do ich zniknięcia wystarczało kilka miesięcy.

Rejestry skamieniałości sugerują istnienie takiego połączenia między Australią a Antarktydą. W strefie Antarktyki znaleziono wiele skamieniałych resztek wymarłych gatunków torbaczy. — Uważasz, że…? — Tak! Przyjrzyj się pierwszej mapie! — Ashley wskazała na połączenie między kontynentami. — Tu jest lądowy most. Drugi rysunek pokazuje jego pęknięcie. Na trzecim widzimy oddzielone od siebie lądy. — Ale skąd ci ludzie mogliby o tym wiedzieć? Nie wspominając o zrobieniu mapy… Ashley opadła na pięty. — Najwyraźniej to przeżyli i wykonali mapy tak samo, jak Indianie wyrysowali wybrzeża Ameryki. Za pomocą przekazów ustnych i malowideł utrzymali pamięć o tym wydarzeniu. — Wskazała na Australię i Antarktydę na trzecim rysunku. — Kiedyś wszyscy byli razem, potem coś wygnało część tych istot z Australii i gdy most się rozpadł, zostały uwięzione na Antarktydzie. Przyglądając się rysunkom, Ben próbował wyobrazić sobie mieszkańców zmuszonych do ucieczki skalnym pomostem na pokryty lodem kontynent. Położył palec na Antarktydzie. Rozdzielone plemiona… — Boże… Rozproszenie — mruknął pod nosem. — Może to o tym mówił Mo’amba. — Kto? — Ash, lepiej będzie, jeśli usiądziesz. — Poczekał, aż skupi na nim pełną uwagę, po czym zaczął mówić. Z każdym zdaniem opowieści o „rozmowie” ze starcem brwi Ashley unosiły się coraz wyżej. — Chcesz powiedzieć, że zwracał się do ciebie?! — zawołała, gdy skończył. — A więc używają telepatii. — Spojrzała w kierunku postaci siedzącej ze skrzyżowanymi nogami. — Słucha nas teraz? Czyta w naszych umysłach?

— Nie sądzę. Do tego celu obaj musimy być w swego rodzaju transie. Jak Aborygeni, gdy komunikują się na duże odległości. — I on jest ostatnim, który posiada tę umiejętność? Ben skinął głową. — Poza mną. Ashley zamyśliła się. — Z punktu widzenia genetyki populacyjnej — odezwała się po chwili — utrata tej cechy przez plemię jest logiczna. Ta wspólnota jest od tysięcy pokoleń odizolowana. Kojarzenia krewniacze i brak dopływu świeżego materiału genetycznego osłabiły skomplikowany łańcuch genów tworzący tę zdolność i w końcu go skasowały. — Odwróciła się do Bena. Miała szeroko otwarte szkliste oczy. — Mogłabym spędzić życie, badając wpływ tylko tej cechy na populację. Wywróciłoby to antropologię do góry nogami. Chcę powiedzieć, że… Ben uniósł dłoń. — Ash, wszystko pięknie, ładnie, ale musimy się stąd wydostać. A przynajmniej odszukać Michaelsona i pozostałych. Jego słowa otrzeźwiły Ashley. — Masz rację. Będzie mnóstwo czasu na badania po powrocie do bazy Alfa. — Wskazała palcem siedzącą postać. — Pytałeś Mo’ambę, jak stąd wyjść? — Nie. I nie sądzę, żeby nam to powiedział. Chce, żebym tu został. Zajął jego miejsce. — Może być z tym problem. — Ashley zaczęła stukać palcem w podbródek. — Coś mi tu nie pasuje. Jeżeli jesteś dla nich taki ważny, to dlaczego chcieli cię zabić? — Pojęcia nie mam.

— Najwyraźniej nie wszyscy uważają tak samo jak Mo’amba. Ten młodszy z laską z rubinem, prawdopodobnie przywódca wioski, na pewno nie chce, byśmy się kręcili w pobliżu. Może moglibyśmy… Za plecami usłyszeli odgłosy jakiegoś poruszenia. Ben odwrócił się i dostrzegł kuśtykającą w ich kierunku znajomą postać. Podążała za nią niewielka grupa uzbrojonych wojowników. Gdy przechodzili między kolumnami, ich dzidy uderzały w czerwone owoce, mocno je rozkołysując. — Michaelson! — Ashley skoczyła na równe nogi. Ben przyjrzał się wojownikom. Większość niosła dzidy swobodnie, na ramionach, kilku jednak czujnie trzymało dłonie na rękojeściach noży tkwiących w pochwach u pasa. Ben podszedł do majora i poklepał go po ramieniu. — Co się stało? — spytał na widok krwi na jego twarzy. — Wyglądasz, jakbyś dostał niezły wycisk. Ashley, która do nich dołączyła, sprawdziła rany Michaelsona i zasępiła się. Major unikał ich spojrzeń; był wyraźnie zażenowany. — To nic wielkiego — rzucił. — Większość krwi nawet nie jest moja. Poza tym to nieważne. Mamy niewiele czasu. Tłumek wojowników poruszył się i Michaelson popatrzył za siebie. Przez tubylców przebijał się wysoki mężczyzna w porwanym wojskowym mundurze. Gdy podszedł do majora, Ben dostrzegł między nimi uderzające podobieństwo. Te same czarne włosy i błękitne oczy. Ten sam haczykowaty nos. — Mój brat Harry — wyjaśnił Michaelson. — Nie żartuj — powiedziała Ashley. — Znalazłeś go?

— W zasadzie on mnie. Mieszka z tymi… stworami od trzech miesięcy. Ben zauważył, że Harry z uznaniem wodzi oczami po sylwetce Ashley. — Powiedziałeś im? — spytał brata. — Nie. Właśnie zamierzałem. — Przykro mi — rzekł Harry. — Sądziłem, że jesteście uciekinierami. — Co masz na myśli? — spytał Ben. Harry wziął głęboki wdech. — Sądziłem, że już wiecie. Inaczej próbowałbym dotrzeć do was szybciej. — O co chodzi? — Ashley chciała, by wreszcie wyrzucił z siebie to, co ma do powiedzenia. Michaelson odchrząknął. — Baza Alfa. Została zniszczona. Zmieciona przez dinozaurowate stwory. Ashley zamarła z lekko otwartymi ustami, z których nie zdążyło się wydobyć pytanie. Po chwili odwróciła się do Bena i popatrzyła na niego przepełnionymi strachem oczami. — To niemożliwe — szepnęła. — A co z Jasonem? Ben objął ją i mocno przytulił. — Ciii… — szepnął. — Jestem pewien, że po pierwszej oznace problemów Blakely zabrał go w bezpieczne miejsce. Jego słowa nieco ją uspokoiły, pozwoliły zakiełkować nadziei. Po chwili przestała drżeć, uwolniła się z ramion Australijczyka i zagryzła wargi.

— Musimy wejść na górę — rzuciła. — Muszę się dowiedzieć, co się stało. — Wiem — odparł Ben. — Ruszamy natychmiast. — Posłuchajcie, nie możemy tak po prostu… — Harry nie dokończył zdania, przerwał mu bowiem głośny trzask. Ben szybko się odwrócił i ujrzał przywódcę wioski, którzy zbliżał się szybkim krokiem. Z całej siły walił nową laską o dno jaskini. — Oho… — westchnął cicho Ben. — Ktoś jest cholernie wkurzony. Na widok przywódcy wioski Mo’amba zaczął wstawać, wspierając się na lasce. Gdy w końcu udało mu się podnieść, ruszył w kierunku grupki ludzi, by zainterweniować. Zaczął z zacietrzewieniem dyskutować z przywódcą wioski. W końcu, po serii wściekłych warkotów, przywódca przeciągnął laską po podłodze i wytrącił tę, na której opierał się Mo’amba. Pozbawiony oparcia starzec się przewrócił. Otaczający grupę wojownicy jęknęli. Niektórzy odwrócili się plecami. Przywódca wioski, ciężko oddychając, rozejrzał się czujnie. Wyglądało na to, że nieco się uspokoił, bo zaczął pomagać Mo’ambie wstać. Po spokojniejszej wymianie słów nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, gdy obaj się w siebie wpatrywali. Przywódca wioski na koniec zaburczał, uderzył laską w skałę pod stopami, jakby stawiał kropkę, i odszedł. — Zrozumiałeś coś? — spytał Michaelson brata. Harry skinął głową. Był blady jak śmierć. — Kłopoty.

25.

Gdy dorośli zaczęli po cichu rozmawiać, Jason od razu się domyślił, że mają poważne problemy. Tunel przed nimi blokowało osuwisko

kamieni, z małą dziurką, przez którą może dałoby się przepchnąć dynię. Właśnie z niej leciał dym. Dorośli przyklęknęli przy otworze. — Nie możemy wracać — powiedziała Linda. — Będzie na nas czekał. — Może istnieje inna droga powrotna do bazy Alfa. Przez któryś z bocznych tuneli — rzekł Blakely. Od dymu w powietrzu miał świszczący głos, a oczy czerwone i załzawione. Jason spojrzał za siebie na drogę, którą przyszli. Choć marszczył nos, czuł czarny dym śmierdzący paloną gumą i pozostawiający paskudny smak na języku. Wilgotna chustka na twarzy nie była w stanie zatrzymać smrodu. Ponieważ jednak dym służył im jako drogowskaz, nikt nie narzekał. Przez cały miniony dzień za każdym razem, gdy dochodzili do skrzyżowania tuneli i zatrzymywali się, by podjąć decyzję, którędy iść, płynący korytarzami dym wyznaczał prawidłową marszrutę. — Zawrócić? No, nie wiem — powiedziała Linda. — W żadnym z innych przejść nie było powiewu. Powietrze wydawało się nieruchome. — A jaki mamy wybór? — Doktor głośno zakaszlał. — Przynajmniej wreszcie uciekniemy od tego przeklętego dymu. Jason podszedł do Lindy. — Może uda mi się przedostać? — Nie, skarbie — odparła ze słabym uśmiechem. — Dziura jest za mała. — Mogę sprawdzić. — Przecisnął się między Lindą a doktorem i zakaszlał, gdy gęsta chmura dymu poleciała prosto na niego. Blakely objął go ramieniem. — Daj spokój, Jasonie. Nie wiemy, czy osuwisko jest stabilne. Poza tym Linda ma rację. Dziura jest za mała. — Chcę tylko sprawdzić! — upierał się chłopiec. Minął Blakely’ego i

kucnął. Struga dymu wyglądała jak wystająca z otworu pozioma kolumna. Kiedy wsadził tam rękę, zdziwiła go siła ciągu. Wrażenie było takie samo jak przy wystawieniu ręki przez okno jadącego szybko samochodu. Jego zachwyt wnet jednak przeszedł w mdłości, ponieważ ruch jego ręki zmienił kierunek wypływu dymu i gęsty strumień uderzył Jasona prosto w twarz. Walcząc z odruchem wymiotnym, cofnął rękę. Próbował złapać świeże powietrze, ale przed oczami latały mu mroczki. Blakely z uśmiechem lekkiego rozbawienia położył mu dłoń na ramieniu. — Ostrożnie, chłopcze, to ma taką moc, że może cię zabić. Czerwieniejąc, Jason strącił dłoń doktora z ramienia. Musi sprawdzić tę dziurę! Zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać, wciągnął do płuc głęboki haust powietrza, zacisnął powieki oraz usta i zanurkował w dymny wicher. Ciśnienie natychmiast go odepchnęło, zaparł się jednak stopami w skałę. Wsadził ramię i bark w dziurę i zaczął się wić jak piskorz, próbując podpełznąć do przodu. Gdyby mógł przekręcić głowę i obrócić tułów tak, aby… Niestety, skała blokowała każdy ruch. W pięć sekund uświadomił sobie, że otwór jest za mały, żeby się przecisnąć. Rozczarowany, wysunął się na zewnątrz, przetoczył na bok i wypuścił powietrze z płuc. Blakely machał mu dłonią przed nosem, by odgonić skłębiony dym. — Dużo dobrego zrobiłeś — powiedział doktor. — Niemal nas zagazowałeś przez swoją głupotę. — Ale tylko… — Dość wygłupów. Musimy się pogodzić z sytuacją i znaleźć inną trasę. Ten tunel to ślepy zaułek. Jason próbował zachować twarz. Pociągnął nosem. — Ale dowiedziałem się, że ta zapora ma niewiele ponad pół metra —

powiedział. — Potem jest szerzej. Sądzę, że poza tym krótkim fragmentem tunel jest w porządku. Gdybyśmy jakoś przeszli… — No cóż, obawiam się, że jeśli nie chowasz pod koszulą czekana, to ta wiedza niewiele nam pomoże. Ostatecznie pokonany, chłopiec zwiesił głowę. Linda pocieszająco położyła mu dłoń na kolanie. — Przynajmniej spróbowałeś. Poza tym nic złego się nie stało. Rany… gdybym była sprytniejsza, mogłabym ukraść Khalidowi kostkę materiału wybuchowego. Wysadzilibyśmy sobie wtedy przejście. — Dotknęła go palcem pod brodą i uniosła mu głowę. Chłopiec próbował powstrzymać uśmiech, jednak mu się nie udało. — Dzięki — powiedział. Linda zmierzwiła mu włosy, po czym odwróciła się do Blakely’ego. — Chyba nie mamy wyboru i musimy poszukać innej drogi. Ten mruknął coś w odpowiedzi, ale Jason przestał słuchać. W głowie dudniły mu jej słowa. Kostka? Materiał wybuchowy? Wstał. Czy to możliwe? Pociągnął rozmawiającą z doktorem Lindę za rękaw. Popatrzyła na niego, Blakely zmarszczył brwi i zmrużył oczy, niezadowolony, że się im przerywa. — O co chodzi, Jasonie? — spytała Linda, odsuwając z twarzy kosmyk swoich jasnych włosów. Chłopiec przestąpił z nogi na nogę. — Hm… ten materiał wybuchowy, o którym mówiłaś… Może go mam. Blakely zrobił krok do przodu. — Słucham? Jakim sposobem?

Linda uspokajająco położyła dłoń na przedramieniu doktora. — Jasonie, co to za pomysł z tym materiałem wybuchowym? Szurając czubkiem buta po skalnym podłożu i nie patrząc dorosłym w oczy, chłopiec opowiedział o incydencie w toalecie, gdy zawartość plecaka Khalida wysypała się do jego boksu. — Mam to tutaj — skończył, wskazując na stojącą u jego stóp czerwoną torbę firmy Nike. — Pokażę wam. Rozpiął suwak torby i zaczął w niej grzebać. Powinien był komuś powiedzieć. Teraz będzie miał kłopoty. Trudno mu się szukało, ponieważ miał tam mnóstwo rzeczy. Ubrania sportowe, pomarańczowy ręcznik, rozsypaną talię kart, zapasowe baterie do game boya. Gdzie to było? — Wyrzuć wszystko — powiedział zdenerwowany Blakely, a po chwili spróbował zabrać Jasonowi torbę. — Zaraz! — Jason wyciągnął game boya. — Stłucze się! — zawołał i wsadził urządzenie do kieszeni. Doktor odwrócił torbę i wysypał zawartość, po czym we trójkę zaczęli przeszukiwać rzeczy. Jason starannie usunął z widoku zapasowe majtki, przerażony, że Linda może je zobaczyć. Gdy wsuwał je pod ręcznik, dostrzegł szarą kostkę. — Jest! — Ostrożnie ujął w palce semteks, z którego uformował samolocik, i uniósł go Lindzie do oczu. Wzięła plastik i lekko się uśmiechnęła. — Ładny samolocik. — Myślałem, że to twardniejąca plastelina. — Jesteś pewien, że to ten materiał wybuchowy? — spytał z

niedowierzaniem Blakely. Linda wyciągnęła spomiędzy rzeczy zmięty celofan. — W taki sam były owinięte pozostałe kostki. Doktor wziął od niej samolocik tak ostrożnie, jakby miał do czynienia z najdroższym dziełem sztuki. — No dobrze, mamy materiał wybuchowy, ale brak nam zapalnika. Potrzebujemy spłonki. — Co to jest? — spytał Jason. Blakely bez słowa zmarszczył czoło, Linda jednak spokojnie wyjaśniła: — Mały materiał wybuchowy, który powoduje eksplozję właściwego ładunku. — Coś jak fajerwerk? — Fajerwerk powinien wystarczyć, choć na pewno nie znajdziemy tu nigdzie odpowiedniego sklepu — rzekł ponuro Blakely. Chłopiec wsadził palce do bocznej kieszonki torby i wyjął „wiśniową bombę”, którą schował tam przed niepowołanymi oczami. — To zadziała? — spytał. Linda wbiła spojrzenie w fajerwerk. — Sądzisz, że…? — zwróciła się do Blakely’ego. — To zadziała? Blakely skinął głową i uśmiechnął się. — Tak sądzę. Odwzajemniła uśmiech, po czym odwróciła się do Jasona i mocno go objęła.

— Jesteś pełen niespodzianek, młody człowieku. Chłopiec spurpurowiał. — Tylko nic nie mówcie mamie o „wiśniowej bombie”. Zabiłaby mnie. ··· Khalid przystanął na rozwidleniu tuneli. Wsunął głowę najpierw do jednego, potem do drugiego. Pociągnął nosem niczym kundel na tropie. W lewym tunelu czuć było zanieczyszczenie powietrza powodujące lekkie pieczenie w nosie. Dym. Skręcił w lewo i poszedł, oświetlając sobie drogę zapalniczką. Ze względów oszczędnościowych miał ją ustawioną na najmniejszy płomień. Gdyby butan się skończył, Khalid nic by nie widział i straciłby szansę dokończenia misji, musiał więc dbać o płomyczek. W tych egipskich ciemnościach nawet to maleńkie światełko wystarczało, aby oświetlić drogę na kilka metrów. Maszerował bez przerw, nie marnując czasu na odpoczynek. Nie wiadomo, jak daleko udało się odejść Lindzie i jej towarzyszom, raz za razem znajdował jednak dowody, że porusza się w prawidłowym kierunku: ślady w błocie, wyrzucone opakowanie batonika, ciągle jeszcze zalatujące amoniakiem miejsce, gdzie ktoś sikał. Był blisko. Gdy maszerował szybkim krokiem przez ciągle takie same tunele, jego umysł podążał swoimi ścieżkami, a wyszkolone ciało kontynuowało pościg, okrążało dziury, przeskakiwało przez rozpadliny, wspinało się na pełne głazów przeszkody, z całych sił próbując zmniejszyć dystans od uciekinierów. ··· Linda popchnęła Jasona dalej za zakręt tunelu, modląc się, aby się okazało, że Blakely wie, co robi. Mógł się im zwalić na głowy cały system tuneli, ale musieli zaryzykować. Powrót oznaczał pewną katastrofę.

— Chcę popatrzeć — rzekł Jason. — Nie, skarbie. To niebezpieczne. Masz, włóż zatyczki do uszu. — Podała mu dwa bawełniane waciki z apteczki. — A kiedy powiem, zasłonisz uszy dłońmi i otworzysz usta. — Dlaczego? — Eksplozja będzie niebezpiecznie głośna i mogłaby ci uszkodzić bębenki. — Mimo to chciałbym popatrzeć. Przybiegł zdyszany Blakely. — Wszystko przygotowane — oznajmił. — Umieściłem ładunek tak, aby fala uderzeniowa eksplozji skierowała się w przeciwległym kierunku, niż stoimy. Gotowi? Linda skinęła głową. — Dobrze strzelasz? — spytała. — Nieźle, jednak przy tej presji… — Blakely wzruszył ramionami. — Masz tylko jedną szansę. Uniósł rakietnicę. — Wiem. „Wiśniowa bomba” została umieszczona w semteksie i miała zostać zapalona za pomocą wystrzelonej z bezpiecznej odległości flary. Blakely machnął na Lindę i Jasona, by jeszcze bardziej się cofnęli. Schowała chłopca za siebie. — No to powodzenia… — mruknęła. Blakely rękawem starł pot z czoła, podszedł kilka kroków do przodu, aby mieć wolne pole do strzału, i wsadził sobie zatyczki do uszu. Miał lekko fioletowawe wargi — stres i złe powietrze źle wpływały na stan jego serca. Linda podziwiała jego nieustępliwość. W końcu dał znak uniesionym kciukiem i wycelował.

Linda pokazała Jasonowi, aby zasłonił uszy i otworzył usta. Chłopiec zrobił, co mu kazano, choć starał się wyglądać zza zakrętu tunelu, by widzieć, co robi doktor. Przy zatkanych uszach wystrzał z rakietnicy sprawiał wrażenie puknięcia z dziecinnego korkowca, wszyscy jednak dosłyszeli, kiedy nastąpił. Blakely opuścił broń. Nic się nie wydarzyło. Odwrócił się do Lindy, wzruszył ramionami i otworzył usta, żeby się usprawiedliwić… i w tym momencie huknęło. Najpierw nadeszła fala uderzeniowa, potem dźwięk. Blakely został zdmuchnięty do tyłu — uniósł się dosłownie w powietrze i załomotał plecami o ścianę tunelu. Zanim Linda zdążyła ruszyć mu na pomoc, także ona pofrunęła w głąb tunelu. Wylądowała na Jasonie. Pełen trzasków ryk przeleciał nad nią jak niewidzialny pociąg towarowy. Było to tak głośne, że umysł starał się wyłączyć, więc potężny grzmot zamienił się w głuche dzwonienie w uszach. Dym i pył gnały tunelem, dusząc ich, zasłaniając wszystko poza stożkami światła z czołówek. Wirujące kłęby zdawały się ich połykać. Linda pomogła Jasonowi wstać. Chłopiec trzymał się za łokieć i pojękiwał, ale poza tym nie wyglądał na rannego. Ona była zdezorientowana i nie bardzo wiedziała, w którą stronę powinna iść, aby odnaleźć Blakely’ego. Mógł być ranny. Zdjęła z zapięcia u paska ręczny reflektor z nadzieją, że dodatkowe światło lepiej przeniknie mrok niż jej czołówka. Powiodła wokół snopem światła, widać było jednak tylko kłębiący się pył. Jason wyciągnął rękę do przodu, drugą wyjmował sobie z uszu zatyczki z waty. — Tam. Chyba widzę światło. Teraz i Linda je dostrzegła — poruszającą się, lekko podskakującą jaśniejszą plamę. Odetchnęła z ulgą. Ruszyła, by sprawdzić, co z Blakelym; miała nadzieję, że tunel został przebity i mają wolną drogę.

— Zaczekaj! — krzyknął nagle Jason i pociągnął ją za ramię. — Co jest? — spytała, odwracając się. Gdy zbliżająca się postać — Co jest? — spytała, odwracając się. Gdy zbliżająca się postać przebiła się przez zasłonę dymu, Linda spojrzała w tamtą stronę. Do kręgu światła nie wchodził Blakely. — Nie! — krzyknęła i cofnęła się o krok. Khalid w jednej ręce trzymał zapalniczkę, w drugiej — pistolet. Z rany na skroni skapywała mu krew. — Jakże to pasuje, że grzmot zaanonsował moją burzę — powiedział i wycelował w Lindę. ··· Blakely jęknął, walcząc z gwałtownym bólem w klatce piersiowej. Pierwszą jego myślą było, że znowu szwankuje mu serce, zauważył jednak, że ból nasila się przy wdechu, a słabnie przy wydechu. A więc pęknięte żebro. Przeciągnął dłonią po prawym boku. Ostry ból tuż pod pachą potwierdził podejrzenie. Zdecydowanie pęknięte żebro, na szczęście tylko jedno. Cholera, jakby nie mieli dość problemów. Oparł głowę o ścianę, zamknął oczy i ponownie naciągnął na nos wilgotną chustkę. Choć śmierdziała śluzem i potem, było to lepsze niż wdychanie zapylonego powietrza. Zamierzał zaczekać, aż pył osiądzie, a następnie poprosić Lindę, by obandażowała mu klatkę piersiową. Dopiero potem wyruszyliby dalej. Westchnął, aby się chwilę zrelaksować, jednak nagły niepokój sprawił, że otworzył oczy. A jeśli wybuch nie oczyścił tunelu na tyle, by umożliwić przejście, lub — co gorsza — spowodował dalsze osunięcie się sklepienia tunelu? Jeżeli złamał sobie żebro na próżno? Musiał się dowiedzieć. Krzywiąc się i zaciskając zęby, sięgnął do pasa po latarkę. Wyjął ją z

cichym jękiem bólu. Przy każdym ruchu czuł się tak, jakby dźgano go tępą dzidą i bezlitośnie nią obracano! Walcząc z bólem, uniósł latarkę i ją zapalił. Snop światła wystrzelił do przodu, został jednak natychmiast pochłonięty przez wirujący dym i skalny pył. Może gdyby przesunął się kilka metrów, mógłby zbadać miejsce eksplozji. A jeśli źle umieścił ładunek? Nie, niemożliwe. Wszystko zrobił dokładnie tak, jak pokazał mu Hans, niemiecki szef saperów z bazy Alfa. Był tylko jeden sposób na jednoznaczne zapoznanie się z sytuacją. Blakely powoli wstał; ból nasilił się, ale tylko do poziomu, który wyciskał łzy z oczu. Wytrzyma go przez jakiś czas. Wziął głęboki wdech i przygotował się do bolesnego marszu naprzód. Zanim jednak zdążył zrobić pierwszy krok, usłyszał za plecami podniesiony głos. Linda. Dobrze, przynajmniej ona była cała. Skierował światło latarki w kierunku głosów, ale był tam jedynie czarny dym. Dzwonienie w uszach przepuszczało tylko najgłośniejsze dźwięki, więc pozostało mu pokręcić głową i skierować światło latarki tam, gdzie nastąpiła eksplozja. Linda i Jason na pewno zaraz się zjawią. Zrobił krok, by sprawdzić miejsce wybuchu przed ich nadejściem, i dzida natychmiast zagłębiła się w ciało. Oddychał płytko, żeby nie wbić sobie odłamka żebra w płuco. Po kolejnych dwóch krokach musiał odpocząć. Z czoła skapywał mu pot. To, co robił, nie było dobre dla jego serca, desperacja pchała go jednak do przodu. Jeżeli źle założył ładunek, chciał dowiedzieć się o tym jako pierwszy. Wodząc światłem latarki, ujrzał osuwisko, które blokowało im drogę. Uśmiechnął się. Wybili dziurę o wielkości pozwalającej przejść młodemu słoniątku. Nagle za jego plecami huknął strzał z pistoletu. Blakely odruchowo podskoczył i równocześnie się odwrócił, czując w piersi potworny ból. Na oczy spadła mu czarna zasłona, świat spowił mrok i jakaś siła próbowała go przewrócić.

Zrobił krok naprzód, odruchowo obejmując się ramionami, aby zapanować nad bólem. Zakaszlał w zasłaniającą twarz chustkę, wywołując tak silne dźgnięcie w ciele, że musiał osunąć się na kolana. Czując w ślinie smak krwi, z obrzydzeniem zerwał chustkę z twarzy. Gdy walczył o zachowanie przytomności, przed oczami latały mu świetliste kręgi. Rozległ się drugi strzał. ··· Gdy pocisk zrykoszetował od skały i śmignął jej koło ucha, Linda się skuliła. Khalid stał przed nią zimny jak głaz i podkreślał swoje słowa wystrzałami, znacząc pociskami ściany. Linda położyła dłoń na głowie Jasona, próbując uspokoić chowającego się za jej plecami chłopca. — Miałem nadzieję, że uświadamiasz sobie wagę mojej misji — powoli powiedział Khalid. — Khalidzie… — Słowa grzęzły Lindzie w gardle, ale musiała spróbować przemówić mu do rozsądku. — Nie dałeś mi wyboru. Nie mogłam pozwolić, żebyś pozostawił ich na pastwę losu, na pewną śmierć. Szybciej, niż była w stanie zareagować, Khalid skoczył, odepchnął ją na bok i złapał Jasona za ramię, wyszarpując go Lindzie. Wytrącona z równowagi, poślizgnęła się i upadła na skałę, lądując ciężko na kolanie. — Nie! — zawołała błagalnie, ze łzami w oczach. — Proszę… zrobię wszystko, co zechcesz. Przez chwilę się wahał, pistolet drżał mu lekko w dłoni, potem jednak przycisnął Jasona do siebie i przytknął mu lufę do skroni. Oczy chłopca rozszerzyły się ze strachu, były jednak suche, a wargi blade. Próbował się wyrwać, ale Khalid wiedział, jak trzymać zakładnika, i nawet przy najenergiczniejszych szarpnięciach Jasona lufa nie odsuwała się od jego skroni. Do Lindy dotarło, że nie ma nadziei. Nagle…

— Zostaw chłopca w spokoju! — Blakely zbliżał się chwiejnym krokiem, zaskakując ich. Nawet Khalid cofnął się o krok. Doktor oparł się ręką o ścianę tunelu, drugą celował w Khalida z pistoletu sygnałowego. Linda wiedziała, że to czcza groźba — rakieta już została wystrzelona — ale Khalid o tym nie wiedział. Pozwoliła sobie poczuć cień nadziei, widziała jednak cienką strużkę krwi spływającą z warg doktora, słyszała jego ciężki oddech. Podmuch eksplozji musiał go mocno zranić. — Powiedziałem… żebyś… zostawił chłopca w… spokoju — wydyszał. — Puść go. Lufa pistoletu sygnałowego zataczała coraz większe kręgi w słabnącej dłoni Blakely’ego. Doktor stanął między Lindą a Khalidem. — Już! Khalid sprawiał wrażenie, jakby bał się pistoletu sygnałowego, nagle jednak rzucił się do przodu i uderzeniem pistoletu wytrącił broń z dłoni Blakely’ego. — Puste groźby są niebezpieczne, doktorze. Widziałem, jak użył pan pistoletu do wysadzenia osuwiska. — Ruchem głowy wskazał powstałe przejście. — A tak poza tym to dziękuję. Blakely zakaszlał i opadł ciężko na ścianę, zaciskając fioletowe z wysiłku i bólu wargi. Odwrócił się do Lindy. — Przykro mi… — szepnął. Podeszła do niego, podczas gdy Khalid zaczął się wycofywać, cały czas trzymając przed sobą Jasona i wciskając mu lufę pistoletu w skroń. Linda sprawdziła tętno doktora — było ledwie wyczuwalne. Potrzebował natychmiastowej pomocy lekarskiej. Odwróciła się do Khalida, który zdążył się już oddalić o kilka metrów. — Przestań, proszę — powiedziała błagalnie. — Możemy opuścić to miejsce wszyscy razem. Nie ma powodu, aby umierała kolejna osoba. Puść chłopca.

Wpatrując się w nią, zrobił coś zdumiewającego: pochylił się i położył pistolet na skalnym gruncie. Przez chwilę jej serce zabiło nadzieją, gdy jednak Khalid wstawał, z ukrytej nad kostką nogi kabury wyciągnął drugi mały pistolecik. Ani przez chwilę nie puszczając Jasona ze stalowego uścisku, przycisnął mu lufę do głowy. — Chcesz, żeby chłopak żył? — spytał, patrząc na Lindę zmrużonymi oczami. Kopnął broń w jej kierunku. — Zabij doktora. Wbiła wzrok w pistolet, jakby był trujący. — O czym ty mówisz? — Mamy za dużo balastu. Zabiorę chłopaka albo doktora, ty decyduj. Został jeden nabój. Chcę, żebyś zastrzeliła Blakely’ego. Inaczej zabiję chłopaka. — Nie! — zawołała Linda, cofając się od broni. — Więc chłopak umrze. Twój wybór. Ja jestem tylko instrumentem. — Khalidzie… proszę… nie każ mi tego robić. — Podnieś broń — powiedział Blakely, tak spokojnie i tak dobitnie, że nim uświadomiła sobie, co robi, Linda sięgnęła po broń. W ostatniej chwili zamarła z dłonią nad rękojeścią. — Zrób to! Złapała pistolet. Był jeszcze ciepły po ostatnich strzałach. Chwyciła go oburącz, nie ufając sobie, że da radę jedną ręką. Popatrzyła na Khalida. — Masz tylko jeden strzał, moja droga — ostrzegł, jakby czytał w jej myślach. — Nawet gdyby udałoby ci się mnie trafić, chłopak byłby martwy, zanim skończyłabyś ciągnąć za spust. — Dlaczego? — spytała cicho. — Dlaczego mi to robisz? — Potrzebuję pomocy. I posłuszeństwa. Nauczę cię, jak być posłuszną. — Nie mogę. Nie mogę kogoś ot tak zabić.

— Lindo… musisz to zrobić. — Głos Blakely’ego był chrapliwy. Zniżył go do szeptu. — Musisz zyskać nieco na czasie. On i tak nas zabije. — Ale… Doktor zakaszlał. Łzy zbierały mu się w oczach, ból pogłębił zmarszczki na jego twarzy. — Zrób, co każe. Ja i tak nie przeżyję. — Mimo to… nie mogę — szepnęła. Głowa opadła jej na pierś. Blakely wyciągnął do Lindy dłoń, położył ją na jej głowie i zaczął szeptać do ucha: — Moja żona zmarła cztery lata temu. Dzieci dorosły. Bujałem na kolanach siedmioro wnuków. Miałem spełnione życie. A Jason dopiero swoje zaczyna. — Uniósł jej głowę, po czym ujął trzymające broń ręce. Włożył pistolet w jedną z dłoni Lindy i przesunął ją tak, że wylot lufy dotykał jego czoła. — Bądź silna. — Nie… tylko nie to… — Płakała niepohamowanie. Blakely zamknął oczy, cały czas trzymając jej dłoń. Khalid nie mógł zobaczyć, że jego palec zsuwa jej palec ze spustu. — Wiem — szepnął. — Nie pozwolę draniowi zwyciężyć. Jego palec zajął miejsce na spuście. Szarpnął i siła wystrzału wyrwała pistolet z dłoni Lindy. Spadł z metalicznym grzechotem na skałę, z lufy leciała strużka dymu. Linda zamarła z uniesionymi rękami, jakby cały czas trzymała pistolet. Blakely przewrócił się na bok i patrzył pustymi oczami na ścianę w głębi. Otwór w jego czole był nie większy od dziesięciocentówki. Tak mały, jakby do opatrzenia rany wystarczył mały bandaż. — Nie… — jęknęła Linda i zaczęła się kiwać w przód i w tył. — Nie nie

nie nie… Podbiegł Jason, stanął za jej plecami i mocno objął. Trzymał ją i milcząc, szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w nieruchome ciało Blakely’ego. Odwróciła się do Khalida i zobaczyła, że celuje do niej z pistoletu. — Obiecałeś, że nie skrzywdzisz chłopca. — Nie skrzywdzę. — Jego głos był zimny; śmierć doktora nie obeszła go ani trochę. — W odróżnieniu od twojego słowa, moje jest coś warte. Teraz jednak czas na następną lekcję. ··· — Nie możesz mnie trzymać związanej przez całą drogę — zaprotestowała Linda. Wszelkie próby poluzowania węzłów tylko je zacieśniały. — Jesteś sprytna — Khalid obserwował z uśmiechem jej szarpanie się — a przed nami daleka droga do bazy Alfa. Nie zamierzam cię ponownie stracić. — Złapał Jasona za ramię i popchnął go przed sobą. — Możesz być tego pewna. — Co robisz?! — zawołała za nim, przestraszona, że zamierza zrobić chłopcu coś złego. — Obiecałeś nie wyrządzić mu krzywdy! — Nie martw się, dotrzymam słowa. — On i Jason zniknęli za zakrętem. Linda wbiła wzrok w tunel przed sobą. Serce tak jej waliło, że ledwie mogła oddychać. Co on knuł? Ponownie szarpnęła więzy. Spróbowała się rozejrzeć, niestety czołówka na kasku rzucała coraz Spróbowała się rozejrzeć, niestety czołówka na kasku rzucała coraz słabszy blask. Przynajmniej dym się przerzedził, co pozwalało oddychać

bez masek, było go jednak jeszcze wystarczająco dużo, aby kłuł w oczy i nos.Starała się zorientować, co robi Khalid. Od czasu do czasu dolatywało jakieś słowo albo echo. Co on knuł? Minęły niemal dwie godziny, zanim o skałę zachrzęściły buty, sygnalizując powrót Khalida i Jasona. Linda właśnie odpływała w drzemkę. Musiało minąć przynajmniej czterdzieści godzin, odkąd ostatni raz spała. — Wszystko w porządku, Jasonie? — spytała. Chłopiec skinął głową, miał jednak dziwną minę. Khalid podszedł, poluzował Lindzie więzy i uwolnił jej ręce. — Rozłożę obóz — powiedział. — Zatrzymamy się na sześć godzin, potem pójdziemy dalej. Masując zaczerwienione nadgarstki, Linda zauważyła, że Khalid nie ma broni. Dziwne, od śmierci Blakely’ego nie widziała go bez pistoletu w ręku. Odwrócił się do niej plecami i odszedł, zostawiając ją i chłopca samych. Jego niedbałość była zdumiewająca. Mogłaby chwycić Jasona za rękę i uciec, wiedziała jednak, że nie ma to sensu, bo Khalid znowu by ich wyśledził. Mimo to jego nagły brak czujności wytrącał z równowagi. Uklękła obok Jasona. — Zrobił ci krzywdę? — Nie, ale… nie mogłem go powstrzymać. — Chłopak nagle się rozpłakał. Linda mocno go objęła. — O co chodzi? Powiedz mi. Płacz chłopca przeszedł w dygoczące spazmy. — On… on… ja nie chcę umierać! Trzymała go bez słowa, czekając, aż się uspokoi. Po kilku minutach chlipnął po raz ostatni. — Wyciągnę cię stąd. Obiecuję — powiedziała Linda. Miała nadzieję, że nie są to jedynie puste słowa. — A teraz uspokój się i powiedz mi, co się stało.

Jason zwiesił głowę, po czym podciągnął koszulę. Linda cała się napięła, spodziewała się bowiem ujrzeć ślad fizycznego znęcania się nad chłopakiem, prawda okazała się jednak gorsza. — Boże drogi! Co on ci zrobił? Chłopiec ostrożnie obmacał nylonowy pas zapięty tak ciasno wokół Chłopiec ostrożnie obmacał nylonowy pas zapięty tak ciasno wokół jego talii, że wcinał się w białą skórę brzucha. Dokoła umieszczono pod nim grudki semteksu, połączone ze sobą różnokolorowymi przewodami. Z przodu znajdowała się dziwna klamra: pełen diod LED panel z klawiaturą wielkości karty kredytowej, w którym zbiegały się przewody. Na wyświetlaczu widać było poruszające się cyferki odliczające czas do tyłu. — Dlaczego? — mruknęła pod nosem. — Powiedział, że to lekcja posłuszeństwa. Co dwie godziny musi wpisać tajny kod albo bomba wybuchnie. Wybuchnie też, jeśli spróbuję zdjąć pas. Lindzie opadły ramiona. — Drań. Jesteśmy więc od niego uzależnieni. Jeżeli odejdziemy albo coś mu się stanie, wtedy… — Wtedy wybuchnę. Powiedział, że nie będzie bolało. — Wszystko elegancko ci wyjaśnił? Co za potwór? Jason odpowiedział bardzo zwięźle. — Cwany.

26.

Ashley szarpała Harry’ego za rękaw. Nie mogła wyjść ze zdumienia,

jak bardzo jest podobny do brata — zwłaszcza gdy miał poważną minę jak w tej chwili. Zaciskał usta, czoło przecinała mu głęboka pionowa zmarszczka. — O co oni się, do cholery, kłócili? Mo’amba wyszedł już za przywódcą wioski z jaskini, większość wojowników też się rozeszła. Ashley się rozejrzała — otaczała ich niewielka grupa tubylców z dzidami. Wszyscy mieli czujne miny. — Jakie mamy teraz kłopoty? — spytała ponownie Harry’ego. Zanim się odezwał, przez chwilę zmrużonymi oczami obserwował otaczających ich wojowników. — „Kłopoty” to łagodne określenie. Postanowili, że jednak macie zginąć. — Dlaczego? A ty z bratem? — Zostaliśmy zaadoptowani przez wojowników. Mają bardzo surowy kodeks honorowy, nazywają go il’jann. Nawet starszyzna się w to nie wtrąci. Wy dwoje jednak jesteście obcy. Zostaliście kozłami ofiarnymi. Ashley popatrzyła na Bena. W zasadzie powinna się bać o swoje życie, ale dusiło ją co innego: troska o los syna. Nie mogła umrzeć, dopóki się nie upewni, że Jason jest bezpieczny. Ben obserwował otaczających ich nagich wojowników, Ashley udało się jednak ściągnąć jego spojrzenie na siebie. Złapał ją za ramię. — Wiem, wiem — powiedział, jakby czytał jej w myślach. — Wykaraskamy się z tego i znajdziemy Jasona. Odetchnęła głęboko i odwróciła się do Harry’ego. — A co z Mo’ambą? Pokręcił głową. — Przywódca, Bo’rada, nastawił resztę plemienia przeciwko wam. Mo’ambie należy się jednak szacunek. Udało mu się uzyskać zgodę na przesłuchanie przed Radą. Ma się odbyć jutro rano.

— Może więc spróbujemy w nocy uciec? — spytał Ben. Harry pokręcił głową i westchnął. — Nie udałoby się wam. Za dużo zasadzek, pułapek i drapieżnych — Nie udałoby się wam. Za dużo zasadzek, pułapek i drapieżnych bestii. A ci malcy znają swój teren. Mielibyście poderżnięte gardła, zanim usłyszelibyście, że nadchodzą. Ben pomasował skronie. — Niech ich cholera, nie dostaną mojej głowy bez walki. Nie zamierzam… — Harry, czy będziemy mieli szansę wypowiedzenia się w trakcie posiedzenia tej Rady? — przerwała mu Ashley. — Sądzę, że tak. — Mógłbyś dla nas tłumaczyć? — Jasne. Nie będzie to jakieś cudo, ale zrobię co w mojej mocy. — To dobrze. Zachowywali się wobec nas wrogo, sądząc jednak po petroglifach, to w sumie łagodna społeczność. Cenią więzi społeczne. Dzielą się dobrami, pomagają słabym i chromym, niemal jak wielka rodzina. — Przyjęli mnie do siebie jako jednego ze swoich — przyznał Harry. Ashley skinęła głową. — Coś nimi wstrząsnęło i doprowadziło do skrajnej postawy. Jeśli uda nam się odkryć, co to było, może uratujemy skórę. — A jeśli nam się nie uda? — spytał Ben. — Wtedy będziemy walczyć. W głębi wioski rozległ się gong, od którego zdawały się wibrować skały. Na ten znak uzbrojeni wartownicy zaczęli przepychać grupkę ludzi przez szereg tuneli do kolejnego dużego pomieszczenia. Ben i Ashley zostali zepchnięci do środka, a przy wejściu stanęło kilku wartowników. Harry i jego brat pozostali przy wejściu. — Ja i Dennis musimy spędzić noc w kwaterach wojowników, ale

wrócę z samego rana. Może uda nam się przemówić im nieco do rozsądku. — Przyjdź na pewno — odparł Ben. — Nigdy nie byłem dobry w zagadkach. Ashley patrzyła, jak bracia odchodzą, potem się rozejrzała. Pod ścianami rozłożone były poduchy o rozmiarach mniej więcej metr na metr, na których leżały poskładane koce różnych kolorów i deseni. W kątach pomieszczenia znajdowały się wpuszczone w podłogę baseny z wodą. — To chyba nasza cela — rzekł Ben i kopnął jedną z poduch. Ashley skinęła głową. Skrzyżowała ramiona na piersi; po Ashley skinęła głową. Skrzyżowała ramiona na piersi; po wydarzeniach tego dnia cała była odrętwiała. Ben objął ją. — Będzie dobrze — powiedział tak cicho i spokojnie, że spojrzała zdziwiona, jakby nie mogła uwierzyć, że to on. Gdzie ta jego hałaśliwa brawura? Stał bez słowa i trzymał Ashley, by choć nieco ją wesprzeć. — Tak się martwię o Jasona… — Wtuliła się w niego. — Ta niewiedza jest straszna. A jeśli…? Przyłożył jej palec do ust. — Ciii… Z twoim dzieciakiem wszystko jest w porządku. Jego słowa były tak oczywiste i zdecydowane, że uwierzyła. Popatrzyła mu w oczy: były poważne, śmiejące się oczy błazna zniknęły. Jakże łatwo mogłaby zagubić się w tym mężczyźnie, na chwilę zrzucić na jego szerokie barki swoje troski i niepokoje. Znowu jednak przemówiły skryte w głębi duszy Ashley emocjonalne

rany, niepozwalające zaufać mężczyźnie, zanim jednak zdążyła zaprotestować, Ben pochylił się, odsunął palec z jej warg i zastąpił go swoimi ustami, nie pozwalając Ashley wypowiedzieć obaw. Jedynie cicho westchnęła. Jego usta zsunęły się ku szyi Ashley, gdy szukał delikatnego zakamarka tuż nad obojczykiem. Szczecina na jego brodzie lekko musnęła jej dolną szczękę. Poddając się delikatnej sile jego objęcia, odchyliła głowę do tyłu, otwierając przed nim czułe miejsce. Przerwał na chwilę, by popatrzeć Ashley w oczy. Ogorzałe policzki miał rozpalone. Zdawała sobie sprawę z tego, że to jej ostatnia szansa. Jego oczy mówiły, że może go jeszcze powstrzymać. Zamarła na chwilę z przerażenia, pełna obawy, że zaraz mu się całkowicie odda, a tym samym ponownie narazi się na ryzyko bólu i odrzucenia. Jakby wyczuwając jej lęk, lekko się cofnął, a blask podniecenia w jego oczach przygasł i teraz wyrażały troskę. Jeszcze nigdy nie spotkała mężczyzny tak namiętnego… a równocześnie tak czującego inną osobę. Patrzyła, jak jej dłoń podnosi się i wplątuje w gęste włosy Bena. Przyciągnęła go do siebie, jakby tonęła i walczyła o wydostanie się na powierzchnię. Pozwoliła się podnieść, przenieść i delikatnie opuścić na jedną z poduch. ··· Ben wpatrywał się w skalne sklepienie. Nie mógł zasnąć. Ashley leżała obok, rękę położyła mu na piersi, nogę przerzuciła przez brzuch. Gdy jakiś sen sprawił, że zadrżała, jej drobne ruchy obudziły w nim płomień, który od razu zamienił się w pożar. Musiał pohamować chęć przetoczenia się ku niej i sprawdzenia na nowo ich namiętności. Wiedział, że Ashley potrzebuje snu. Nadchodzący dzień szykował wiele wyzwań. Mimo wszystko… nie mógł się powstrzymać. Wyciągnął rękę i powiódł palcem wokół jej prawej piersi. Cicho jęknęła przez sen.

Wyciągał głowę, by pocałować Ashley w skroń, i nagle, niczym gruby koc, ogarnęła go ciemność. Zapadł się w mrok, daleko od światła i Ashley. — Już czas, Benny, chłopcze! — Głos całkowicie go zaskoczył. Ciemność rozbłysła i na oddalonej o dwa metry poduszce pojawił się siedzący ze skrzyżowanymi nogami dziadek. Ben stęknął i usiadł. Gdy spróbował się skupić, dziadek zmienił się w Mo’ambę. Starzec skinął głową. — Czekałem cholernie długo, abyś wysłuchał mego wezwania. Ben odchrząknął i popatrzył na swoje nagie ciało, wyraźnie okazujące przepełniającą go namiętność. Zakrył się dłońmi. — Byłem zajęty. Mo’amba odchrząknął. — Uważam, że trzy razy to za dużo. Czas porozmawiać. Ben zasłonił się kocem. — Masz rację. Mam do ciebie mnóstwo pytań. Na przykład, dlaczego wasz przywódca chce, do jasnej cholery, naszych głów? — Jest przerażony, jak wszyscy w wiosce. Wielu naszych zginęło. Crak’an zaczęły częściej napadać na nasze terytorium, wybiły całe stada zwierząt, którymi się karmimy, zaskakiwały wartowników nagłym

pojawianiem się daleko w głębi naszego terytorium, wielu zabiły. — A jaki ma to związek z nami? — Od niezliczonych pokoleń nasi ludzie i crak’an walczą ze sobą. Po Rozproszeniu utknęły tu razem z nami. Gdy zaczęliśmy szukać schronienia w podziemnym świecie, aby uciec przez nimi i zimnem, podążyły za nami na dół. Potem wielki kataklizm odciął nas od świata zewnętrznego i uwięził wszystkich na dole. — Jak przeżyliście? — Przystosowaliśmy się. Podczas gdy wy tworzyliście mające wam ułatwić życie maszyny i narzędzia z żelaza, my tworzyliśmy żywe narzędzia: rośliny i zwierzęta. Pogłębiając stale wiedzę, uczyliśmy się dobierać te cechy jednych i drugich, które najlepiej służyły naszym potrzebom, po czym je powielaliśmy. Nauczyliśmy się hodować jedzenie. — Wskazał na ściany. — Nawet światło, żeby nas prowadziło. Dostosowaliśmy się. W odróżnieniu od crak’an. One ciągle krążyły w pobliżu, korzystając z owoców naszej pracy. Są bardzo przebiegłe. Nieustannie próbują przełamać nasze systemy obronne, by się do nas dobrać. — Przy całym waszym sprycie, dlaczego nie spróbowaliście podjąć poważnych działań mających na celu ich likwidację? Pozbyć się ich raz na zawsze? Mo’amba pokręcił głową. — Nie wolno tego zrobić. Tak jak one potrzebują nas, aby przeżyć, tak my potrzebujemy ich. Ich odchody zawierają substancję niezbędną, by rosło nasze jedzenie. Bez niej rośliny by wyginęły, a wtedy i my byśmy wyginęli. Stare zwierzęta z gatunku, który daje mleko, niewytwarzające go w dostatecznej ilości, zaganiamy na terytorium crak’an, by je nimi karmić. — Karmicie te potwory? Nic dziwnego, że tyle ich jest. — Musimy utrzymać taką ich ilość, aby starczyło nam odchodów.

Głównym zadaniem myśliwych jest zbieranie ich i przynoszenie tutaj. — Zbieracze gówna… — mruknął Ben. — To tyle, jeśli chodzi o szlachetny wizerunek myśliwego. — Są szlachetni. Wiele ryzykują, wchodząc na teren crak’an. Zwłaszcza teraz, bez pomocy wizji heri’huti. — Stary znacząco popatrzył na Bena. — Nie wysuwaj znowu tego argumentu. — Ben obawiał się, że Mo’amba ponownie zażąda od niego, aby został i pomógł wiosce, której mieszkańcy chcieli go uśmiercić. — Nie powiedziałeś, dlaczego nad głowami wisi nam ten idiotyczny wyrok śmierci. — Właśnie zamierzałem. Przez pokolenia doskonaliliśmy narzędzia trzymające crak’an w szachu, z dala od miejsc, gdzie mieszkamy. Jednym z najważniejszych sposobów obrony jest tin’ai’fori. — Sekundeczkę! Co to takiego? Mo’amba zacisnął usta i zmrużył oczy. — Nie macie na to określenia. — Sięgnął za siebie i zdrapał ze ściany nieco świecącego grzyba. — To szczególny rodzaj tego. Ale zabija. Otoczyliśmy centralną jaskinię grubą warstwą tin’ai’fori. Chroni naszą wioskę. — Więc w jaki sposób te potwory… przepraszam: crak’an. W jaki sposób mogą pokonać tę zaporę i was atakować? — Odpowiedź jest tajemnicą znaną jedynie sekcie wojowników i — Odpowiedź jest tajemnicą znaną jedynie sekcie wojowników i przywódcy. — Mo’amba odchrząknął i ściszył głos, jakby ktoś mógł ich podsłuchać. — Tin’ai’fori umiera. Granice naszego systemu obronnego poczerniały i odpadły, zmniejszając dzielącą nas od crak’an barierę. Prędzej czy później ta bariera pęknie.

Ben wyobraził sobie tabuny bestii wpadające do wioski. Choć jej mieszkańcy wydali na niego wyrok śmierci, wzdrygnął się na myśl o rzezi. — Ale co to ma wspólnego z nami? — Tin’ai’fori zaczęło ginąć zaraz po przybyciu twoich ludzi. — Słucham? Jak to? — Nie wiem. Kilku wojowników i ja uważamy, że to zwiastun. Znak, że czas, byśmy przenieśli się z powrotem do górnego świata. Wielu jednak uważa, że jesteście demonami, które mają nas zniszczyć. — A wasz przywódca się do nich zalicza. Mo’amba skinął głową. — Tak jak większość pozostałych. — Więc jak mielibyśmy go przekonać do zmiany zdania? Wątpię, aby słowa demona miały dla niego znaczenie. — Nie będą miały, więc jutro będziecie musieli mi się podporządkować. Twój przyjaciel Harry pomoże. Nie wie o tym, ale w trakcie snu nauczyłem go co nieco naszego języka. Słuchajcie go. — Co planujesz? Obraz Mo’amby zaczął się rozpływać w powietrzu, jakby kontakt został zerwany. Na pożegnanie uniósł rękę. — Jutro…

27.

Rano Ben streścił Ashley to, czego się dowiedział od Mo’amby, ich jedynego sojusznika wśród tutejszych mieszkańców. Krążyła po pomieszczeniu niczym lew w klatce, próbując przetrawić informacje. W

jaki sposób walczyć z zabobonami? Jak wielu misjonarzy zamordowanych przez tubylców w różnych odległych zakątkach świata zaczęła się zastanawiać, jak to możliwe, że dzieje się to, co się dzieje. Ben podszedł do Ashley od tyłu i ją objął. Przyłożył usta do jej ucha. — Jeśli będziesz tak krążyć, zrobisz w dnie zagłębienie — powiedział. Westchnęła. Miał rację, nie mogła nic zrobić, pozostało jedynie czekać. Przeskoczyła myślą na inny niepokojący ją temat. — Wiesz, jeśli chodzi o minioną noc… — Tak? — Przytulił ją mocniej. — Byłam… no wiesz, chcę powiedzieć… tylko dlatego, że… nie spodziewam się, abyś… no wiesz… to była reakcja wynikająca z sytuacji… — Droga pani, nie próbuj się z tego wykręcić. Nie jestem facetem na jedną noc. Wydaje ci się, że możesz mnie użyć i wyrzucić? Ashley słabo się uśmiechnęła i wysunęła z objęcia. Nagle poczuła się niekomfortowo. Czy to, co mówił, naprawdę było tak szczere, jak brzmiało? Ilu mężczyzn przysięgało jej wieczne oddanie tylko po to, aby zniknąć z jej łóżka i rozpłynąć się w mroku nocy? A były mąż? Scott tak samo szczerze przysięgał miłość i oddanie. I co z tego wyszło? Położyła dłoń na brzuchu, doskonale pamiętając ból i stratę. Odsunęła się od Bena, próbując nie dostrzegać jego miny zranionego dziecka. — Musimy opracować plan. Na wypadek gdyby nie udało nam się wykaraskać. Michaelson cały czas ma plecak pełen broni. Powinniśmy… Przerwał jej odgłos ruchu przy wejściu. Harry przeciskał się przez wartowników. Kuśtykający Michaelson szedł za nim, podpierając się dzidą jak kulą. Ich przybycie było Ashley na rękę — rozproszyło intymną atmosferę. Odchrząknęła.

— Słyszałeś coś, Harry? Skinął głową. — Całą noc nie spałem, próbowałem coś wyłuskać z krążących plotek. Mają taki żrący lichy samogon, robiony z jakiejś pleśni… Smakuje jak ciepła pasta do zębów. Ale cóż, wóda to wóda. — Mów — burknął Ben. — Nie mamy całego cholernego dnia. Ashley popatrzyła zdziwiona. Takie naskakiwanie na ludzi nie było w jego stylu. Harry zamrugał kilka razy, najwyraźniej ze zmęczenia, może z powodu kaca. — W każdym razie mała libacja rozwiązała kilka języków. Wygląda na to, że ich zdaniem niszczycie cennego grzyba. — Już o tym wiemy — odparła Ashley. — Skąd, do cholery…? — Nieważne. Co słyszałeś o posiedzeniu Rady? — dodała. — Dostaniemy szansę obrony? Harry popatrzył na nią z lekkim zdziwieniem. — Plotka mówi, że Mo’amba zamierza was bronić — odparł. — Choć jest stary, wielu woli nie stawać mu na drodze. Może więc będziemy mieli mikroskopijną szansę wyperswadować im to, co zamierzają. — W dalszym jednak ciągu potrzebny jest nam plan zapasowy. — Ashley popatrzyła na Michaelsona. Miał pistolet. — Jakie mamy uzbrojenie? Major klepnął w kaburę. — To, AK-czterdzieści siedem ze skróconą lufą i składaną strzelbę w

pokoju Harry’ego. — Jakie są szanse, że uda się nam przebić? — Nie postawiłbym na to kapsla od butelki. Widziałem komnatę Rady. Jest głęboko w wiosce. Wątpliwe, by udało nam się wydostać stamtąd na zewnątrz wioski. A nawet gdyby się powiodło, musielibyśmy jakoś dotrzeć na górę. — Więc lepiej bądźmy przekonujący — powiedziała Ashley. W oddali zaczęto powoli bić w bębny. Wartownicy przy wejściu poruszyli się. Jeden z nich warknął rozkaz. Harry popatrzył na Ashley. — Przedstawienie czas zacząć. · · · Pierwszą rzeczą, jaka przykuła uwagę Ashley w pomieszczeniu Rady, była podłoga. Skałę wypolerowano na wysoki połysk, który nadawał jej wygląd śliskiej niczym czarny lód. Podłoga opadała nieco ku środkowi, gdzie znajdowało się zagłębienie wielkości mniej więcej misy na owoce. Dookoła pomieszczenia stały kręgiem przypominające wartowników kolumny, tak samo wypolerowane do jedwabistej gładkości. Po kolumnach, tworząc delikatne desenie, spływały zakolami i spiralami sznury grzybów — część świeciła się na czerwono, część na zielono. Podobne wzory, narysowane fosforyzującymi liniami, zdobiły ściany. Zagłębienie pośrodku otaczało osiem tuftowanych poduch, każda w innym kolorze. Ashley uważnie przyjrzała się niecce. Było to jedyne niewypolerowane miejsce i wyglądało na wykute mało precyzyjnymi narzędziami. Co prawda dręczył ją lęk o Jasona i niepokój o siebie i Bena, ale jej umysł pozostawał w dalszym ciągu umysłem antropologa. Nieustannie analizowała, próbując rozgryźć liczne tajemnice tutejszych

mieszkańców. Na przykład, jakie kulturowe znaczenie mają zagłębienia pośrodku pomieszczeń. Ashley zauważyła takie niecki również w bazie Alfa. W pewnym momencie uznała te miejsca za paleniska, lecz po przyjrzeniu się stylowi życia tubylców zaczęła wątpić w zasadność takiej interpretacji. Jak na razie nie widziała ani jednego ogniska. Przy tylu źródłach wrzącej wody, wulkanicznym cieple i braku drewna w jaskiniach takie paleniska nie wydawały się konieczne. Do czego zatem wgłębienia miały służyć? Jeden ze strażników popchnął Ashley od tyłu i weszła do środka. — Wygląda na to, że jesteśmy pierwsi — zauważył Ben. Ashley odsunęła się na bok, aby wpuścić Harry’ego. Michaelson wrócił do kwater myśliwych, aby zebrać broń i ją przygotować. Ashley czuła na plecach ucisk pistoletu — w miejscu, gdzie major wsunął go jej za pasek i ukrył pod luźną koszulą. Gdyby sprawy potoczyły się nie po ich myśli, mogli wykorzystać broń, aby dotrzeć do kwater myśliwych i dołączyć do Michaelsona z jego arsenałem. Innym wejściem wszedł jeden z tubylców, podpierając się laską zwieńczoną ametystem. Obwisłe piersi świadczyły, że to osobnik płci żeńskiej, a wypukły brzuch, że najprawdopodobniej jest w ciąży. Istota podeszła do jednej z poduch i uklękła, a po obu jej stronach ustawili się wartownicy. Zachowywała się, jakby nie zauważała Ashley i reszty grupy; unikała kontaktu wzrokowego z ludźmi. Lekkim skinieniem głowy przywitała następnego tubylca, który wszedł do komnaty. Trudno było na niego patrzeć, brakowało mu bowiem ręki, a całą twarz przecinała zygzakowata blizna. Podchodząc do purpurowej poduchy, lekko pociągał nogą. Usiadł z głośnym westchnieniem. Harry przysunął się do Ashley. — To jest Tru’gula. Przywódca klanu wojowników. Może wygląda

okropnie, ale jest ostry jak żyleta. Choć Harry wyszeptał te słowa do ucha Ashley, najwyraźniej dotarły do Tru’guli. Wbił w nich poważne spojrzenie spod ciężko opuszczonych brwi. Harry odsunął się od Ashley i czekał w milczeniu, gdy wchodziły kolejne podpierające się laskami istoty. Wkrótce wszystkie poduchy były zajęte, a pod ścianami gęsto ustawili się uzbrojeni strażnicy. Ashley przesunęła się tak, aby pistolet za bardzo nie uwierał. Choć z drugiej strony broń dawała poczucie bezpieczeństwa. Przechodząc do swojej poduchy w czerwono-żółtą kratę, Mo’amba niemal otarł się o Ashley. On też ignorował obecność ludzi. Ostatni przybył przywódca wioski, Bo’rada. Ashley wiedziała od Harry’ego, że jest on synem poprzedniego przywódcy i obdarzono go najwyższym zaszczytem z szacunku dla sławnego ojca. Większość starszyzny tolerowała go, ale nie cieszył się wielkim autorytetem. Był zbyt wybuchowy i za szybko podejmował decyzje, a Rada lubiła podejmować je po długich rozważaniach. Dokonanie wyboru nawet w prostych sprawach czasami wymagało lat. Młody przywódca, nieumiejący usiedzieć na miejscu i wybuchający złością, był dla starszych członków Rady żenujący. Mimo wszystko miał swoich zwolenników. Harry wskazał na wyjątkowo chudego członka plemienia, którego oczy i uszy bez przerwy poruszały się we wszystkich kierunkach. Szarpał poduchę, na której siedział, jakby próbował znaleźć wygodną pozycję dla kościstego tyłka. — Sin’jari — powiedział Harry. — Śliski cmokier Bo’rady. Uważajcie na niego. Jest tak samo przebiegły jak nerwowy. — Sprawia wrażenie, jakby mocniejszy podmuch wiatru mógł go przełamać na pół — rzekł Ben. — Nie wolno go nie doceniać. To on przekonał przywódcę, że należy

was zabić. Jest mistrzem pochlebstwa i wie, jak grać na czyichś lękach. Wzbudzać w tłumie szaleństwo. Przywódca trzy razy uderzył laską o podłogę, po czym usiadł. Harry wszedł między Bena i Ashley, by tłumaczyć. Ashley spodziewała się, że ich sprawa będzie pierwszym punktem programu, srodze się jednak pomyliła. Pierwszy punkt miał związek ze zbiórką plonów na polach. Długa dysputa skupiała się na tym, czy już należy je zaczynać, czy pozwolić zwierzętom kopytnym jeszcze przez miesiąc paść się na polach. Po mnóstwie kłótni, w trakcie których Mo’amba zdawał się drzemać, postanowiono rozpocząć żniwa. Gdy zapadła decyzja, Ashley przygotowała się duchowo, że będą następni. Znowu błąd. Z pomocą jednego z wartowników — ze względu na zaawansowaną ciążę — wstała jedyna żeńska przedstawicielka Rady, Jus’siri. Ashley poruszyła się nerwowo. Co teraz? To niekończące się czekanie zaczynało ją drażnić. Nawet Ben miał powoli dość. Jus’siri podeszła do zagłębienia pośrodku komnaty. Pozostali członkowie Rady otoczyli ją, wielu z zadowoleniem się uśmiechało. Jus’siri sięgnęła do torby na brzuchu i zagłębiła w niej obie dłonie. Ashley opadła szczęka, Ben wydął wargi. — To niesmaczne — rzucił. Jus’siri z wysiłkiem na twarzy, dumnie się jednak uśmiechając, wyjęła z torby nakrapiane brązowymi plamkami jajo wielkości mniej więcej jaja strusia. Gdy je uniosła, dotychczas wzdęty brzuch opadł. Pozostali członkowie Rady zaczęli stukać laskami o skałę i pohukiwać. Jus’siri ostrożnie położyła jajo w zagłębieniu. Ashley nareszcie zrozumiała — to było gniazdo!

Dumna matka cofnęła się. — Boże drogi… — wydyszała Ashley. — To nie torbacze, a stekowce! — Że co? — spytał Ben, wciąż mocno zdegustowany. — Rozmawiałyśmy o tym z Lindą. Stekowce. Jak crak’an. Jajorodne ssaki. Uważane za ogniwo między gadami a ssakami, posiadające cechy jednych i drugich: składają jaja jak gady, ale mają futro i produkują mleko jak ssaki. Uważane za ślepy zaułek ewolucyjny. — Wygląda na to, że ci tutaj znaleźli objazd. Ashley odwróciła się do Harry’ego. — Co oni robią? — To ceremonia nadawania imienia. Jus’siri daje plemieniu swoje dziecko. Mo’amba wstał z poduchy i podszedł do jaja. Ukląkł i położył na nim dłonie. — Co on robi? Pytanie było skierowane do Harry’ego, odpowiedział jednak Ben. — Czyta jajo i znajdujące się w środku dziecko. Ashley uniosła brwi, Ben pokręcił jednak tylko głową, jakby chciał dać do zrozumienia, że nie ma pojęcia, skąd to wie. Cały czas trzymając jajo, Mo’amba podniósł wzrok na matkę. Uśmiechnął się i coś zamruczał. — Jest zdrowe — przetłumaczył Harry. Nagle Mo’amba szarpnął całym ciałem i niechcący wyrzucił jajo z gniazda. — Poczułem to — powiedział Ben. — Jakby kopnięcie dziecka. — Co poczułeś? — spytała Ashley. Ben znowu pokręcił głową.

Ashley patrzyła, jak Mo’amba ponownie kładzie dłonie na jaju, tym razem z jeszcze większą czułością. Drżały mu nie tylko ze starości. Odwrócił się do Jus’siri, która przybrała zaniepokojoną minę. Gdy do niej przemówił, miał łzy w oczach. Tłum wybuchnął radośnie, zastukały laski. Ashley odwróciła się do Harry’ego. Nie mogła się doczekać tłumaczenia. — No i? Ponownie odpowiedział Ben. — Dziecko jest heri’huti. Tkwi w nim umiejętność widzenia i mówienia umysłem. — Odwrócił się do Ashley, a w jego głosie słychać było zdumienie. — Czułem, jak dziecko się porusza. Mo’amba wstał. Był tak rozradowany, że nie musiał podpierać się laską. Uderzył nią w podłogę, aby uciszyć tłum. Gdy gwar opadł do cichego pomruku, odezwał się: — Nadaję temu dziecku imię Tu’shama — przetłumaczył Harry. — Ten, Kto Widzi Naszą Przyszłość. Tłum eksplodował, kolejni członkowie Rady powtarzali imię: Tu’shama. — No cóż — rzucił Ben. — Przynajmniej będą w dobrych humorach, decydując o naszym losie. Ashley skinęła głową. — Mam nadzieję, że nie odłożą podjęcia decyzji. Nie chciałabym tracić kolejnego dnia. Poznaczony bliznami Tru’gula jakby usłyszał jej słowa, tupnął, aby ściągnąć uwagę obecnych, i zaproponował, żeby teraz nie podejmować decyzji w sprawie Ashley i Bena. Wiele głów kiwnęło na zgodę, zrobił to nawet Bo’rada. Następnie tupnął wychudzony Sin’jari. Jego słowa mogły zmrozić krew w żyłach.

— To naprawdę czas radości, choć nie wolno nam zapominać, że wraz z radością mamy powód do zmartwienia. Ile wdów płacze? Jego słowa otrzeźwiły obecnych. — Oto demony, które chcą nas zniszczyć. — Wskazał długim palcem — Oto demony, które chcą nas zniszczyć. — Wskazał długim palcem na Ashley i Bena. — Odkąd się pojawiły i zbezcześciły nasz świat, zaczęliśmy umierać. Próbowaliśmy się z nimi zaprzyjaźnić — ruchem głowy wskazał Harry’ego — ale w dalszym ciągu ginęliśmy. Moim zdaniem to więcej niż traf, że gdy podjęliśmy decyzję zniszczenia demonów, pojawił się nowy heri’huti. Moim zdaniem to znak od bogów. Znak, że musimy wypędzić demony z naszego świata. Natychmiast! Teraz wiele głów pokiwało na zgodę. Ashley sięgnęła do pleców i wepchnęła głębiej pistolet. Zaczęła się uważnie przyglądać przeszkodom znajdującym się między nimi a wyjściem. Mo’amba tupnął, by go posłuchano. Widząc, że zamierza przemówić na ich obronę, Ben przestał się wiercić i uścisnął dłoń Ashley. — Przemówi im do rozsądku — powiedział. Mo’amba czekał, aż tłum się uciszy. Sin’jari był najwyraźniej zaniepokojony; przewracał oczami i drapał laskę. Gdy jednak Mo’amba zaczął mówić, na wychudłej twarzy Sin’jariego pojawił się uśmiech, który robił się coraz szerszy i szerszy. Harry tłumaczył. — Sin’jari ma rację, że wiele naszych ochronnych barier pękło. Że zginęło wielu naszych. Dużo się nad tym zastanawiałem, spędziłem wiele czasu na modlitwie i poszukiwaniu wskazówek od przodków. I doszedłem do jednego wniosku. — Mo’amba wyciągnął laskę w kierunku Bena i Ashley. — Sin’jari ma rację. Oni są temu winni!

28.

Michaelson przykucnął nad swoim arsenałem i dokonywał przeglądu broni: składana strzelba, AK-47 z obciętą lufą, dwa pistolety i cztery pudełka nabojów kaliber .34. Dlaczego nie zażądali na misję granatnika? Pokręcił głową. Było oczywiste, że gdyby musieli walczyć, nie mają najmniejszej szansy wydostać się z jaskiń żywi. Przysiadł na piętach i jęknął, kiedy zaprotestowała zraniona kostka. Tuż za jego plecami, na ogólnym widoku, kopulowała para, zakłócając swoimi pomrukami i stęknięciami ciszę jaskini. Noc spędzona z Harrym w kwaterach myśliwych uodporniła Michaelsona na niezwykłą otwartość tubylców. Kilka razy był świadkiem niczym nieskrywanej namiętności. Nie zwracając uwagi na zakochanych, obserwował wojownika pracującego w jednym z kątów. Wyglądał staro. Był chudy, siwiał na skroniach, ale miał przenikliwe oczy. Trzymał w ręku surowo ociosane diamentowe ostrze dzidy i smarował je szarą pastą. Nawet w słabym świetle grzybów dało się dostrzec, że we wnętrzu ostrza pojawia się czerwonawy poblask. Wojownik z zadowoleniem cmoknął i rozsmarował grubszą warstwę pasty na krawędzi ostrza. Kostropata krawędź zajarzyła się mocniej, bardziej soczystą czerwienią. Zafascynowany Michaelson obserwował, jak wojownik bierze narzędzie i zaczyna piłować zmiękczony diament. Pasta najwyraźniej sprawiła, że twardy kryształ nabrał konsystencji pozwalającej na obróbkę, choć sądząc po napiętych mięśniach na przedramionach postaci, musiał zachować pewną twardość — prawdopodobnie mniej więcej na poziomie lekko podgrzanego ołowiu. Michaelson obserwował, jak wojownik zamienia diament w groźną klingę.

A więc tak ci popaprańcy to robili! Rzeźbili bryły diamentu, zmiękczając go przedtem jakimś rodzajem pleśni. Na koniec tubylec zanurzył gotowy wyrób w pojemniku z wodą. Wyjął kapiące wodą ostrze i stuknął w nie narzędziem z kości. Zadźwięczało jak trącony kryształowy kielich. Diament ponownie był twardy. Michaelson wstał i wyprostował nogi. Namiętna para skończyła Michaelson wstał i wyprostował nogi. Namiętna para skończyła amory i drzemała, obejmując się. Major kilkoma ruchami usunął napięcie z mięśni nóg, niestety niskie sklepienie nie pozwalało mu rozciągnąć pleców. Jego uwagę przyciągnęły podniesione głosy, które rozległy się w okolicy wejścia do kwater wojowników. W prymitywnej mowie dało się wychwycić nutę paniki. Podejrzewając, że zamieszanie mogli wywołać Ashley i Ben próbujący wydostać się na wolność, Michaelson chwycił pistolet. Przebił się łokciami przez tłumek, by dostać się do źródła zamieszania. Przepchnąwszy się obok ostatniego gapia, zamarł na widok przyczyny podniecenia. Czterech myśliwych niosło w prymitywnie splecionej pętli ciało. Ułożyli je u stóp Michaelsona. Podarty mundur komandosa SEAL był znacznie bardziej zakrwawiony niż w chwili, gdy major widział go po raz ostatni. Fioletowa skóra i szkliste oczy delikwenta jednoznacznie mówiły, że nie ma sensu sprawdzać tętna. — Villanueva… Jasna cholera. — Michaelson wsunął pistolet do kabury i ukląkł. Ujął bezwładną dłoń przyjaciela. — Jasna cholera! Wpatrywał się w dwie rany postrzałowe na czole komandosa. Dwie. A więc nie samobójstwo. Ktoś go zamordował. Tylko kto? ··· Ashley zacisnęła usta, by nie krzyknąć z rozpaczy. Stracili cały dzień na posiedzenie Rady, a teraz Mo’amba, jedyny sojusznik, ich zdradził.

Zacisnęła dłonie w pięści, aż zadygotały jej ramiona. Jason mógł być w niebezpieczeństwie. Zamknęła oczy. Na pewno nic mu nie jest, ale… — Musiałeś źle go zrozumieć — powiedział Ben, dźgając Harry’ego palcem w pierś. — Powiedział, że nam pomoże. — Ciii! — Harry odepchnął jego dłoń. — Próbuję słuchać. Mo’amba znowu mówił. Ashley była przekonana, że jeszcze ciaśniej zaciąga im pętle na szyjach. Obserwowała członków Rady oraz wyjścia i liczyła wartowników. Harry znowu zaczął tłumaczyć. Z początku z wahaniem, ale im bardziej się skupiał, tym pewniej to robił. — Ci przybysze spowodowali śmierć tin’ai’fori — spokojnie powiedział Mo’amba. — Odczytałem to z szeptanych słów naszych przodków. Poplecznicy Bo’rady zaczęli walić laskami o podłogę, aż po jaskini rozeszło się drażniące uszy echo. Sin’jari, prawa ręka przywódcy, nie stukał z nimi, jedynie triumfalnie się uśmiechał. Mo’amba uniósł dłoń, aby uciszyć obecnych. — Nie są oni jednak demonami — powiedział. — To istoty z krwi i kości, mięśni i skóry. Jak my. To nie tkwiące w nich zło nam szkodzi, lecz ich ignorancja. — To nieważne — odezwał się Sin’jari, którego uśmiech zamienił się w wyraz czujnego szyderstwa. — Nasi współplemieńcy giną, a prawo jest jednoznaczne. Odpowiedzialni muszą ponieść śmierć. A nawet ty się zgadzasz z tym, że to oni są winni. Głosujmy. Harry przerwał tłumaczenie, oblizał spierzchnięte wargi i popatrzył na Ashley. — Mówiłem, że to drań. Nie odwracając wzroku od Mo’amby, skinęła głową. Heri’huti lekko się skrzywił. Uniósł rękę. — Nasz szanowny Sin’jari twierdzi, że w tym zakresie nasze prawa są

jasne. Znowu muszę się pokłonić przed jego wiedzą. Ma rację. Kto jest odpowiedzialny za śmierć innych, musi zginąć. Tak mówi prawo. — Mo’amba na chwilę przerwał. Gdy Sin’jari spróbował ponownie się odezwać, popatrzył na niego ze zmarszczonym czołem i w ten sposób go uciszył. Oparł się ciężko na lasce, jakby posiedzenie bardzo go zmęczyło. — Kluczowym słowem w naszym prawie jest „winny”. — Mówił powoli, dając Harry’emu czas na tłumaczenie. — Nie powiedziałem, że są winni. Powiedziałem, że za to odpowiadają. Ich nieznajomość nas i naszych zwyczajów spowodowała, że popełnili błąd i nam zaszkodzili. Nie możemy jednak czynić nikogo winnym za działania, których nie był świadom. — To tylko słowa — zaoponował Bo’rada. — Efekt jest taki sam. — Słowa? — Mo’amba wbił wzrok w przywódcę plemienia. — To te słowa sprawiły, że zachowałeś prawą dłoń przy nadgarstku. Pamiętam chłopca, który wypuścił stado trefer’oshi z zagród. Zniszczyły niemal jedną dziesiątą rocznych plonów. A prawo stanowi, że ręka, która szkodzi dobru plemienia, powinna zostać obcięta. — Byłem wtedy tylko chłopcem — wypluł z siebie Bo’rada. — Nie wiedziałem, co robię. Nie mogliście obarczać mnie winą za… Sin’jari wyciągnął rękę i chwycił przywódcę za kolano, by przestał mówić. Należało ograniczać straty. Mo’amba odwrócił się do pozostałej części Rady. Oparł się jeszcze ciężej o laskę. — Jestem stary. Znacznie starszy od was wszystkich. Widziałem, jak — Jestem stary. Znacznie starszy od was wszystkich. Widziałem, jak każdy z was popełnia w młodości błędy. A jednak wszyscy macie dłonie, stopy i… — wskazał palcem na Sin’jariego — nosy. Popełnianie błędów to zdobywanie wiedzy. Przybysze też się uczą. Musimy ich uczyć, nie niszczyć.

W jaskini rozległ się pomruk. Sin’jari wiercił się na poduszce. Jeden z jego podwładnych pochylił się i szepnął mu coś do ucha. Sin’jari skinął głową, po czym odchrząknął. Harry rzucił Ashley spojrzenie, które miało znaczyć: „No to jedziemy dalej”. Tłumaczył słowa Sin’jariego, jakby powodowały niesmak w jego ustach. — Mo’amba jest mądry jak zwykle i dał nam powód do zastanowienia, skąd jednak wie, że szkody dokonane w naszych ochronnych tin’ai’fori były przypadkowe? Jak przybysze je spowodowali? W jaki sposób? Super, pomyślała Ashley. Jak stary ma na to odpowiedzieć? — Modliłem się o odpowiedź przez wiele dni i otrzymałem ją — odparł starzec. — Ich niezdarne poruszanie się sprawiło, że zaburzyli równowagę między ohna, duchem żeńskim, a umbo, duchem męskim. Brak tej równowagi powoduje rozpad struktury naszego świata. Po jaskini rozszedł się pomruk. Sin’jari milczał. Jus’siri wstała, by zabrać głos. — Jak można to powstrzymać? — Pokażę wam, wtedy wszystko będzie jasne — odparł Mo’amba. — Dowiecie się, dlaczego chroniłem tych obcych. Jeżeli ich zabijemy, pozbędziemy się jedynej możliwości cofnięcia strat. Sin’jari parsknął. — To niedorzeczne. On tylko próbuje odwlec głosowanie. Moim zdaniem powinniśmy głosować. Zniszczyć ich, zanim oni zniszczą nas. Bo’rada położył dłoń na jego barku, by go uciszyć. — Oskarżano mnie o nadmierną pochopność — rzekł. — Tym razem ugnę się przed wolą Rady. Uważam, że teraz należy wysłuchać

Mo’amby. Sprawa jest zbyt poważna. Na te słowa przywódcy Sin’jari jakby się skurczył. — Pokaż nam, Mo’ambo — kontynuował Bo’rada. — Pokaż nam, jak powstała szkoda i jak możemy ją cofnąć. Mo’amba skinął głową i ruszył do wyjścia. Pozostali członkowie Rady poszli za nim. Ashley i Ben zostali poprowadzeni przez strażników za starszyzną. — Wiedziałem, że nas nie zdradzi — powiedział Ben. — Jeszcze się nie wyplątaliśmy — odparła Ashley, jednak po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuła nadzieję. Gdyby plemię im pomogło, mogliby dotrzeć do bazy Alfa za dwa dni. Dostosowała krok do tempa członków Rady, powstrzymując się przed popychaniem ich od tyłu, aby wszystko szło szybciej. Po przejściu przez szereg tuneli i wspięciu się na kręte schody wykute w skale Rada weszła do pomieszczenia tak małego, że ledwie wszyscy się w nim mieścili. Aby widzieć, co się dzieje, Ashley musiała się wcisnąć między Tru’gulę, którego futro śmierdziało jak u mokrego psa, a ścianę. — Gdzie jesteśmy? — szepnęła do Harry’ego. Ten wzruszył ramionami i trącił barkiem Tru’gulę. Przywódca myśliwych burknął na niego ze złością. Harry jęknął i się odsunął. — Nie każ mi tego tłumaczyć — poprosił. — Byłeś tu kiedyś? — Nie, ta część wioski należy do sekty religijnej. Bardzo milczące typy. Zwykle trzymam się z myśliwymi. Ashley zaczęła się wiercić, aby lepiej widzieć Mo’ambę. Wszystkie oczy były skierowane na niego. Coś błysnęło koło stóp starca, nie mogła jednak dostrzec źródła. Machnęła na Bena. — Podsadź mnie.

Pomógł jej postawić nogę na swoim zgiętym kolanie i mocno przytrzymał. Podciągnęła się; balansując na jednej stopie, przytrzymała się jedną ręką barku Bena, drugą ściany. Dzięki temu udało jej się wystawić głowę na tyle nad tłum, żeby widzieć całą sylwetkę Mo’amby. — Sprowadziłem was tutaj, wszyscy bowiem zdajecie sobie sprawę ze znaczenia tego miejsca — zaczął Mo’amba. — To siedziba umbo, męskiego ducha. Odsunął się na bok i wskazał laską. Na kamiennym cokole Ashley ujrzała znany jej przedmiot, błyskający jaskrawo w słabym świetle. Zdawał się zbierać całe światło z otoczenia i emitować je eksplozjami błyszczących strzałek. Kryształowy posążek wysokości mniej więcej czterdziestu centymetrów. Diamentowy. Podobny do figurki, jaką Blakely pokazał jej kilka miesięcy temu, z tym że ta postać miała pod nagą talią zdecydowanie i wyraźnie wystający element. Był to męski bliźniak figurki, którą znali. — Oto umbo — oświadczył Mo’amba. — Taki, jaki powinien być. — Oto umbo — oświadczył Mo’amba. — Taki, jaki powinien być. Chroni nasz świat. Nie może tego jednak robić sam. Jest jedynie połową całości. Brakuje mu drugiej połowy: ohna, ducha żeńskiego. — Właśnie — stwierdził Sin’jari. — Przybysze go ukradli. — Nie ukradli. Nasza poprzednia wioska była pusta. Nie mogli wiedzieć, że to ogniwo łączące nas z daleką przeszłością. Ta, Którą Pozostawiliśmy, by pomóc przodkom trafić do naszej nowej wioski, zniknęła. Równowaga umbo i ohna została zaburzona przez tych, którzy nie znali naszych zwyczajów. To zakłócenie równowagi zaburzyło osnowę i wątek, które utrzymują razem konstrukcję naszego świata. Należy to naprawić. — Można tego dokonać. Zgładzając intruzów! — zawołał Sin’jari. Rozejrzał się, odpowiedziało mu jednak tylko zaniepokojone

pomrukiwanie. — Nie! — zaoponował Mo’amba. — Równowagę można osiągnąć jedynie za pomocą sprowadzenia ohna z powrotem na należne jej miejsce. Po tych słowach rozległ się zdecydowany pomruk akceptacji, nie było jednak stukania laskami o podłogę. Wyraźnie zabolało to Mo’ambę. Poszurał laską o skałę, jakby błagał pozostałych, aby zastukali swoimi. Nie pozwolił jednak, aby pomruk na sali się nasilił. — Wygląda na to, że gniew naszego szanownego Sin’jariego uczynił go ślepym na ważne prawo naszego plemienia. — Mo’amba zwrócił się do przywódcy: — Bo’rado, powiedz nam, co się stało po tym, jak wypuściłeś trefer’oshi z zagród i zniszczyły nasze zbiory. — Razem z ojcem naprawiliśmy zagrody i obsialiśmy na nowo zadeptane pola. Zajęło nam to trzy dni bez chwili snu. — Właśnie. Dostaliście szansę naprawienia złego uczynku. Przybysze zasługują na to samo. Niech naprawią swój błąd. Tłum ponownie zamruczał z akceptacją. Nawet Tru’gula stuknął laską na znak, że jest za. Sin’jari nie był jednak gotów się poddać. — Przybysze nie należą do naszego plemienia, więc nasze prawa nie mają wobec nich zastosowania. Co powstrzyma ich przed ucieczką z ohna i pozostawieniem naszego świata na pastwę losu? — Są inni, to fakt — przyznał Mo’amba. — Wystarczy spojrzeć, by to stwierdzić. Różnice nie są jednak wielkie. — Wskazał laską na Ashley, Bena i Harry’ego. — Chodźcie. Podejdźcie. Ashley zastanawiała się. Jeśli to zrobią, a sprawy pójdą w złym Ashley zastanawiała się. Jeśli to zrobią, a sprawy pójdą w złym kierunku — przy uporze Sin’jariego,

którego nie powstydziłby się pitbul, jak najbardziej istniała taka możliwość — to cała Rada znajdzie się między nimi a jedynym wyjściem. Ben pomógł zejść Ashley ze swojego kolana i je rozmasował. — Dobrze przynajmniej, że nie miałaś butów na wysokim obcasie — powiedział. — Ben, gdy stąd wyjdziemy, nie wolno nam będzie odwracać się do nich plecami. — Zaufaj mu. Wyciągnie nas z tego bałaganu. Przecisnął się przez wąskie przejście, jakie zrobił im tłum. Zatrzymał się tylko na chwilę, aby chwycić Ashley za rękę i pociągnąć ją za sobą. Harry dreptał za nimi. Gdy ustawiono ich przed ścianą gapiących się oczu, Mo’amba stanął między Ashley a Benem, po czym mówił dalej: — Ci przybysze może dla niektórych wyglądają dziwnie, a wręcz nieco odrażająco, ale ktoś może również za dziwnego, a nawet groźnego, uważać Tru’gulę z jego bliznami, jest jednak jednym z nas. Liczy się bowiem duch. — Uderzył się laską w pierś. — Tutaj nie jesteśmy aż tak różni. Przerwał, by wskazać laską na Harry’ego. — Ten przybysz udowodnił, jaka odwaga tkwi w jego ludziach i że tak samo jak każdy inny członek plemienia są godni il’jann. — Przeniósł laskę, by wskazać na Bena. — A to przybysz posiadający moc heri’huti, dar od bogów. Dlaczego nasze duchy miałyby obdarzyć kogoś tym darem, gdyby nie uważały, że jest ich godzien? — Na koniec wskazał laską na Ashley. — Bogowie dali nam jeszcze jedną wskazówkę co do ich wartości. Podczas ostatniego snu heri’huti zasiał w niej swe nasienie. —

Położył dłoń na brzuchu Ashley. — Zakorzeniło się i bogowie pobłogosławili ją dzieckiem. Dzieckiem spłodzonym w naszej wiosce. Nowym dzieckiem plemienia. Ashley kilka razy zamrugała. Wbijała wzrok w dłoń na swoim brzuchu. Musiał żartować! Popatrzyła na Bena. Opadła mu szczęka. — Jeżeli bogowie pobłogosławili ich dzieckiem, duchy uznały ich za godne. Kim jesteśmy, aby uważać ich za gorszych? Sin’jari uderzył laską w skałę. — Mamy tylko twoje słowo na to, że ten… ten… najeźdźca jest heri’huti! Mo’amba zmrużył oczy ze złości i otworzył usta, by odpowiedzieć, Mo’amba zmrużył oczy ze złości i otworzył usta, by odpowiedzieć, nie pozwoliło mu na to jednak uderzenie dzidy o skałę. Wszyscy odwrócili się ku Bo’radzie. — Dość tego, Sin’jari — powiedział. — Oskarżanie Mo’amby, który służył naszemu plemieniu przez pokolenia, o kłamliwość to grubiaństwo, i nie może być ono tolerowane. Odsuwam cię od dalszej dyskusji w tej sprawie. — Bo’rada przeciągnął zwieńczającym jego laskę rubinem na wysokości ust. Tłum westchnął. Ashley popatrzyła pytająco na Harry’ego, a on przysunął się do niej. — To bardzo rzadka decyzja — wyjaśnił. — Ta społeczność przykłada dużą wagę do swobody wypowiedzi. Wykluczenie z dyskusji to jedna z najwyższych kar. — Jeśli sprawi, że Sin’jari będzie trzymał gębę na kłódkę… — mruknęła. W którą stronę przechyli się teraz zdanie Rady? Na stronę śmierci czy uniewinnienia? Czy Mo’amba ich przekonał? A umiał być przekonujący… Popatrzyła na swój brzuch.

Bo’rada jeszcze nie skończył. — Wierzę Mo’ambie. Przybysze zasługują na szansę naprawienia swego błędu. — Wskazał laską na Bena. — Wiesz, gdzie trzymana jest ohna? Ben skinął głową. — Zwrócisz ją? — Zrobię, co w mojej mocy. Więcej nie mogę obiecać. — Więc jestem za tym, byśmy egzekucję uzależnili od tego, czy wykona zadanie, czy nie. Ponieważ jednak mam pewne zastrzeżenia, nieco przypominające zastrzeżenia Sin’jariego, żądam zabezpieczenia… Kobieta zostanie tu do końca misji. Jeżeli ohna nie wróci w ciągu jednego dnia, kobieta zginie. — Na potwierdzenie decyzji stuknął laską w skałę. Wszyscy członkowie Rady też zaczęli stukać laskami. Z wyjątkiem dwóch: Sin’jariego, który nie miał prawa wyrażania opinii, oraz Mo’amby. Stary heri’huti w milczeniu patrzył — najpierw na Bena, potem na Ashley. W jego oczach widać było wielki niepokój, w końcu jednak uniósł laskę i uderzył nią trzy razy w podłogę. Zgodził się.

29.

— Nie mogę jej zostawić — powiedział Ben do Mo’amby. Członkowie Rady opuścili komnatę umbo, pozostało jedynie kilku wartowników. Ben wpatrywał się w Ashley, która stała pochylona nad figurką ze wzwiedzionym penisem i uważnie się jej przyglądała. Antropolożka jak zawsze, przeszło mu przez myśl. Niezmiennie opanowana. Może nie do końca — gdy powiodła palcem po figurce, drżała jej ręka. — Przykro mi — odparł Mo’amba. — Więcej nie mogłem zrobić. Masz dzisiejszy dzień na przygotowanie się i wybranie myśliwych. Potem pozostanie ci jeden dzień na zwrot ohna. Inaczej Bo’rada zabije Ashley i… twoje nienarodzone dziecko.

Ben opuszkami palców pomasował sobie skronie. — Chcesz powiedzieć… twierdzisz, że ona… naprawdę jest w ciąży? Starzec skinął głową. — Ojciec… — mruknął Ben pod nosem i pokręcił głową. To wszystko działo się strasznie szybko. Wiatr wiał ze zbyt wielu kierunków. Starzec przysunął się bliżej do Bena i szepnął mu kilka gardłowych słów, tak cicho, aby Harry nie słyszał. Gdy dotknął jego czoła, Bena wypełniło poczucie spokoju i pogodzenia ze światem, porównywalne jedynie z przyjemnością, jaką po upalnym australijskim dniu daje chłodny prysznic. Westchnął. Jak ten stary to robił? Mo’amba odsunął się. Ben zaczął bardziej racjonalnie myśleć. Potrzebował planu. Co prawda dostał od wioskowej starszyzny dzień na wypracowanie strategii, ale kazali mu obrócić w jeden dzień. Tyle tylko, że droga na dół trwała znacznie dłużej, więc nawet gdyby miał mapę, nie zdąży dotrzeć do Groty Alfa i wrócić w wyznaczonym czasie. — Na pewno dobrze to przetłumaczyłeś? — spytał Harry’ego. — Dają nam jeden dzień? Dwadzieścia cztery godziny? Harry skinął głową. — Więcej. Ich cykl dobowy, zwany cucuru, to dwadzieścia sześć naszych godzin. — Bardzo mi to pomoże. Dwie dodatkowe godziny. Podejrzewam, że nie znasz ekspresowej drogi dotarcia do bazy Alfa? — Znam drogę na górę, ale pokonanie jej wymaga minimum półtorej — Znam drogę na górę, ale pokonanie jej wymaga minimum półtorej doby. Pod warunkiem że będziemy się spieszyć i nie zostaniemy zaatakowani przez crak’an. Zamierzałem kiedyś iść na górę, po wykurowaniu i wzmocnieniu złamanej ręki, zjawił się jednak Dennis.

— Cholera — rzucił Ben. Mo’amba nagle stuknął laską w skałę. Wyglądał na niezadowolonego. Kazał im podejść do ściany. — Pokażę… szybko — powiedział, wykorzystując całe swoje umiejętności angielskiego. — Na… górę. Najwyraźniej zrozumiał, o czym Ben i Harry rozmawiają. Podszedł do ściany i nacisnął końcem laski skalny występ. Nierówność cofnęła się i odsunął się fragment ściany. — Tajne przejście! — Ben pochylił się i zajrzał w tunel. — Prowadzi do jednego z tych cholernych kornikowych kanałów! — Machnął na Ashley, aby podeszła. Mo’amba dokuśtykał do otworu z Harrym. Harry mu towarzyszył; gorączkowo o czymś dyskutowali. Ashley uklękła obok Bena. — Powinnam była się domyślić — szepnęła z lekkim napięciem w głosie. — Święte miejsca wielu kultur mają ukryte komory i przejścia. — Przysiadła na piętach, lekko przybita faktem, że nie dostrzegła kluczowego antropologicznie faktu. Po chwili gwałtownie się wyprostowała. — Cholera, jaka jestem głupia! — O co ci chodzi? — Ten… ten tunel. Podejrzewam, że wiem, dokąd prowadzi. Ben uniósł ze zdziwieniem brew. — Jesteśmy w komnacie męskiego ducha i założę się, że komnata żeńskiego ducha w Grocie Alfa ma podobne tajne przejście, którego nie zauważyliśmy. Dam głowę, że ten tunel łączy się z jej komnatą. Symboliczny kanał pochwowy łączący ducha męskiego z żeńskim.

— Uważasz, że… — To prosta i bezpieczna droga na samą górę. — Jesteś pewna? — Ben wolał nie poddawać się huraoptymizmowi. — Jeśli masz rację… to może spróbujemy się wyrwać? Skorzystamy z tunelu i wszyscy uciekniemy. Ashley ponownie uklękła. — Nie. Przy ich wzroście dogoniliby nas w kilka minut. Nie mielibyśmy szansy. Poza tym Mo’amba i jego plemię próbują nas zaakceptować. To sprawdzian zasadniczej wagi. Nie mogłabym zdradzić ich zaufania. Jako antropolog nie mam prawa niszczyć związku, jaki próbują z nami nawiązać. — A jeżeli…? — Nie. — Powiedziała to bardzo pewnie, choć w jej oczach malowała się rozpacz. Musiała zmobilizować całą siłę woli, żeby nie wbiec do tunelu, by szukać syna. Harry i Mo’amba zakończyli gorącą dyskusję. — Niech mnie cholera weźmie… — zaczął Harry głośno, chcąc zwrócić na siebie ich uwagę. — Nie uwierzycie. Ten kornikowy kanał… — …prowadzi do bazy Alfa — dokończyła Ashley i wstała. — Skąd wiesz? — Harry zmarszczył czoło. — Wreszcie przypomniałam sobie, że jestem antropologiem — odparła gorzko Ashley. — Czego jeszcze dowiedziałeś się od Mo’amby? — Jeśli dobrze zrozumiałem, to przejście ma ponad pięćdziesiąt kilometrów. Ben popatrzył w tunel. Po kącie wznoszenia się ocenił, że różnica wysokości wynosi trzy do czterech kilometrów. — To będzie cholernie długie pełzanie. Prawdopodobnie zajmie większą część dnia.

— Może nie — rzekł tajemniczo Harry. — Chodźmy stąd. Znajdźmy Dennisa i zaplanujmy strategię. Ben odwrócił się do Mo’amby. — Harry, poproś go, aby pomógł nam w przygotowaniach. Zna też jaskinie. Harry skinął głową i wyrzucił z siebie kilka gardłowych zbitek dźwięków, równocześnie gestykulując przed Mo’ambą. Starzec pokręcił głową. — Mówi, że musi przygotować wiele spraw i porozmawia z tobą później. Choć nie wiem, czy przetłumaczyłem dobrze — przyznał się Harry. — Trudno to przełożyć. Mam wrażenie, że powiedział, że: „pośni o tobie później”. Ben skinął głową i westchnął. — Chodźmy. Mamy do jutra mnóstwo roboty. Gdy odwrócił się, by odejść, zorientował się, że Mo’amba wwierca w niego wzrok. Zapowiadała się noc pełna ciekawych snów. Wyszedł za Ashley. ··· Gdy wrócili do enklawy wojowników, od razu pokazano im ciało Villanuevy. Ashley zamarła i zaniemówiła, gwałtownie jej to bowiem przypomniało członków ekipy pozostawionych w diamentowej jaskini, którzy nie byli tam — jak sobie wyobrażała — bezpieczni. Widok ran postrzałowych w czole komandosa SEAL uświadomił jej, że jaskinie i ich mieszkańcy to niejedyne zagrożenia podziemnego świata. — To musiał być Khalid — stwierdził Michaelson. — Co w takim razie z Lindą? — spytała Ashley. — Myśliwi ją widzieli? — Nie wiem. Nie mam tłumacza. — Major wskazał ruchem głowy brata zagłębionego w dyskusji z myśliwym imieniem Tomar’su. — Mam

nadzieję, że Harry wszystkiego się dowie. Nie dało się długo patrzeć na trupio bladą twarz Villanuevy. Gdy Ashley się odwracała, coś zwróciło jej uwagę — w stercie zebranych przez tubylców łupów stał znajomy fluoryzujący zielony obiekt. Jej transporter osobisty. Uważała go za utracony na polu, którym przyszli do wioski. Po chwili dostrzegła, że odnaleziono także czerwony transporter Bena. Tubylcy byli niezłymi zbieraczami wszelkich śmieci, choć przy chronicznym niedoborze zasobów naturalnych w jaskiniach nie powinno to dziwić. Nagle rozmowa między Harrym a Tomar’su zrobiła się głośniejsza. Ashley popatrzyła w ich kierunku. Harry unosił palce, na których coś odliczał. Po chwili zacisnął dłoń w pięść i zirytowany odwrócił się, kończąc rozmowę. — O co chodziło? — spytała Ashley, podchodząc do niego. — Gadał bez sensu — odparł. — Usłyszeli coś, co musiało być ogniem z broni palnej. Odgłos ściągnął ich do diamentowej jaskini. Gdy tam dotarli, znaleźli tylko tego… martwego żołnierza. — Więc Linda żyje? — W tym problem. Jak spytałem, ilu ludzi było w jaskini, powiedział, że czworo. — Czworo? — Wiem. — Harry przeciągnął dłonią przez włosy. — Pytałem i pytałem, jednak upierał się przy swoim. Czworo. — Harry podniósł cztery palce. — Wygląda na to, że ledwie rozwikłamy jedną tajemnicę, pojawia się następna — wtrącił Ben. Ciekawe, co kryło się za tą informacją. Ashley musiała się

dowiedzieć… — Gdzie ta czwórka jest teraz? — Tomar’su twierdzi, że weszli w tunel, który śmierdział jak śmierć, i — Tomar’su twierdzi, że weszli w tunel, który śmierdział jak śmierć, i jego ludzie odmówili pójścia za nimi. — Śmierdział jak śmierć? Harry wzruszył ramionami. — Tak powiedział. Stali w milczeniu przez długą chwilę. — Do diabła z tym — rzuciła w końcu Ashley. — Nie rozwikłamy tego teraz. Skupmy się na bieżącej sytuacji. Harry, wspomniałeś, że może znasz szybszy sposób na poruszanie się w górę kornikowym kanałem. — Tak, może. — Rozpromienił się. — Jeżeli uda mi się sprawić, by to zadziałało. Chodźcie. Zaprowadził ich do sąsiedniego pomieszczenia, maleńkiego jak piwnica. — Ciasne, ale własne — pochwalił się. W kącie, pod pomiętym kocem, leżały grube zielone poduchy. Poza tym izbę Harry’ego zagracała zbieranina prymitywnych narzędzi i grotów do dzid, pośrodku której, pod plandeką, leżało coś długiego. Czuć było silny zapach… Benzyny? Wszyscy wcisnęli się do środka. — Wszystkie w bazie Alfa są elektryczne… Wyjące małe gruchoty. Mój wyposażyłem w silnik spalinowy. Żeby miał moc. — Pochylił się i złapał za róg plandeki. — Gdy tu trafiłem, moi koledzy myśliwi przynieśli go z ostatniego obozu. Był nieźle poobijany, ale trochę nad nim popracowałem.

Ściągnął plandekę, ukazując duży transporter. — Zrobiłem go z aluminium, aby był lekki. Ponieważ nie sądziliśmy, że w trakcie wyprawy na dół będzie nam potrzebna poważniejsza broń, Blakely kazał mi wziąć ze sobą transporter. — Prychnął wzgardliwie. — Za to tylko jeden pistolet. Co za głupota! — To działa? — spytała Ashley. — Zwykle tak. Tyle że kiedyś składał się do przenoszenia, a teraz jest zablokowany w rozłożonym stanie. No, ale w końcu to tylko jazda prostym tunelem, nie powinno więc być problemu. — Harry poklepał transporter. — Silnik jest w porządku, niestety mam tylko jeden kanister benzyny, więc go dawno nie uruchamiałem. Prawdopodobnie trzeba go nieco wyregulować. — Wystarczy benzyny do jazdy na górę? — Ben ukląkł przed transporterem i zaczął mu się uważnie przyglądać. — Powinno jeszcze zostać. — Harry kiedyś jeździł na motocyklach krosowych — wyjaśnił Michaelson. — Zna się na silnikach. Jeśli uważa, że będzie działać, to będzie. Ben skinął głową; wyglądał na zadowolonego. — Zaoszczędzi mi to kilka godzin. — Jest tylko jeden problem — rzekł Harry. — Przednia oś się wygięła. Mogę naprawić, zajmie mi to jednak całą noc. Może więc opracuj plan B… na wszelki wypadek. — Jasne — włączyła się Ashley. — Mam być jedynym zakładnikiem, więc proponuję, byście towarzyszyli Benowi. Musimy zminimalizować ryzyko. — Nie, droga pani! — zaoponował Ben. — Idę sam. To jednoosobowa

misja! — Będziesz potrzebował siły ognia. Nie wiadomo, ile crak’an krąży jeszcze w pobliżu bazy Alfa — odparła. — Ma rację — poparł ją Harry. — Rada pozwoliła, by poszedł z tobą mały oddział myśliwych. Ponieważ ja i mój brat oficjalnie zawarliśmy z nimi braterstwo krwi, możemy to być my. A uwierz mi: przyda ci się wsparcie. Mogę do mojego transportera przywiązać te wasze tanie plastikowe i zrobić pociąg, który raz-dwa wciągnie wszystkich na górę. Ben poczerwieniał. — Nie zostawię Ashley samej. Ona… — Ja z nią zostanę — powiedział Michaelson. — Moja kostka jest do kitu, więc i tak bym was tylko spowalniał. Może będziemy musieli wprowadzić w życie plan awaryjny. Ben przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby zamierzał się spierać, na szczęście zrezygnował. — W porządku. Harry może ze mną iść, ale… Michaelson, niezależnie od tego, ile to będzie kosztować, spodziewam się ponownie ujrzeć matkę mojego dziecka. — Ujrzysz ją, Ben. Ben skinął głową, nieco uspokojony, ale Ashley zakręciło się w głowie. Matkę? Udało jej się wyprzeć myśl o tym z głowy, jednak teraz powróciła. Położyła dłoń na brzuchu. Matka? Jeszcze nie ułożyła sobie w głowie, jak reagować na tę wieść. Hasło „matka” miało jednak jeszcze inną konotację. — Ben, musisz znaleźć Jasona. Nawet gdyby miało to oznaczać zaniechanie realizacji misji. Obiecaj mi to. — Oczywiście. Przecież wiesz, że spróbuję zrobić, co w mojej mocy. — Nie próbuj zrobić, a zrób.

Objął ją, a ona mocno się w niego wtuliła i pozwoliła popłynąć długo powstrzymywanym łzom.

30.

Ben nie mógł zasnąć. Potrzebował odpoczynku, jednak po całym dniu planowania, knucia sztuczek, rozdzielania broni, wybierania mających im towarzyszyć myśliwych mimi’swee nie mógł przestać rozmyślać o szczegółach misji. Co będzie, jeśli im się nie uda? Przewrócił się na lewy bok, wbił twarz w stertę poduszek i ciasno owinął stopy cienkim kocem. W jego wyobraźni raz za razem pojawiała się twarz Ashley. Kilka godzin temu zaprowadzono ją do osobnej celi, gdzie miała spać. Pod strażą, jako zakładniczka. Nie pozwolono im spędzić ostatniej nocy razem. Ben przewrócił się na plecy i głośno westchnął. Zamartwianie się nic mu nie da. Może pomogłoby nieco rozprostowanie nóg. Poza tym warto byłoby sprawdzić, jakie postępy robi Harry. Ben zsunął się z poduchy i ruszył ku wyjściu. Przejście do strefy myśliwych zajęło mu kilka minut. Szybko znalazł kwaterę Harry’ego, który pochylał się nad rozłożonym na części transporterem. Tuż za nim stał major i patrzył mu przez ramię. Rozległ się głośny trzask i Harry odskoczył do tyłu. — Jasna cholera! — Co się stało? — spytał Ben. Harry trzymał w ręku dwa kawałki aluminiowego pręta.

— Niedobrze — odparł. — Nacisnąłem za mocno i złamałem oś. — Da się naprawić? — Nie sądzę. Podgrzałem aluminium, żeby je zmiękczyć, i oś pękła, kiedy próbowałem ją wyprostować. Powinienem był poczekać, aż jeszcze bardziej zmięknie, ale bałem się osłabić metal. — Rzucił kawałki na podłogę. — Przepraszam, Ben. Dałem dupy. Michaelson położył mu rękę na ramieniu. — Zrobiłeś, co w twojej mocy. — Pieprzę to. Spaprałem sprawę. — Harry ruchem ciała strząsnął dłoń brata. — Nie katuj się — powiedział Ben. — Weźmiemy plastikowe transportery i będziemy się wpychać pod górę. Nieco nas to spowolni, ale poradzimy sobie. — Mimo optymistycznego tonu nie był aż tak pewny. A jeżeli opóźnienie będzie oznaczać porażkę misji? — Wiesz co? — odezwał się do brata Michaelson. — Może mam pomysł. — Jaki? — spytał Ben. Major spojrzał przez ramię i wskazał na wyjście. — Idź się przespać. Pozwól, że zrobię wszystko z Harrym. Nie wiem, czy pomysł się sprawdzi, więc nie marnuj swojego i naszego czasu i trochę odpocznij. Ben nie oponował. Rzeczywiście miał szkliste oczy i zdawał sobie sprawę z tego, że major ma rację. — Do zobaczenia rano — powiedział Michaelson, odprawiając go, po czym skupił uwagę na Harrym. W drodze do łóżka Ben dumał nad konsekwencjami tego, co się stało. Nawet gdyby pokonanie pięćdziesięciu kilometrów miało zająć osiem godzin, do końca dnia zostanie dość czasu na wykonanie zadania. Będzie

musiało wystarczyć! Nagle uświadomił sobie, że zakręty tunelu nie wyglądają znajomo. Odwrócił się i popatrzył w stronę, z której przyszedł. Powinien był skręcić w poprzedni boczny tunel albo… odbić w lewo i do tyłu przy dużym głazie… Usłyszał za sobą drapanie. Gdy się odwrócił, dostrzegł w słabym świetle zbliżającą się chudą jak szkielet postać. Zamarł, zdumiony niezwykłą sylwetką skąpaną w emanowanym przez grzyby zielonkawym świetle, przez co wyglądała jak fantom z zaświatów. Kiedy zjawa się zbliżyła, rozpoznał Sin’jariego — członka Rady, który z uporem żądał śmierci dla niego i Ashley. Towarzyszyło mu dwóch pomocników o wyjątkowo paskudnej aparycji. Większość mimi’swee była mała i żylasta, ci dwaj jednak wyglądali jak pełne blizn buldogi, zgarbione i groźne. Sin’jari stanął przed Benem i uniósł laskę, by zagrodzić mu drogę, po czym warknął do stojących po obu jego stronach wartowników. Krępe postacie ruszyły w kierunku Bena. ··· Choć Ashley była wykończona, także ona nie mogła zasnąć. Pulsowało jej w głowie, bolał ją siniak na biodrze. Pamiętała z najdrobniejszymi szczegółami trzymające ją ramiona Bena, zapach jego włosów, dotyk palców na plecach i karku. Zeszłej nocy, w chwili straszliwej słabości, posunęła się za daleko i wprowadziła go w błąd co do swych prawdziwych uczuć. Prawda mogła być jednak jeszcze gorsza. A jeśli go nie oszukała? Owinęła się ciaśniej kocem. Popatrzyła na zegarek. Minęły dwie godziny, odkąd zaczęło się odliczanie czasu do wykonania wyroku. W głowie kłębiło jej się mnóstwo niepokojących pytań. Co się dzieje z Jasonem? A z Lindą? Co będzie z Benem? Zginie, próbując ją ratować? Czy w ogóle ma szansę ją

uratować? I najgorsze: czy jeśli Ben poniesie porażkę, ona zginie, nie dowiedziawszy się, czy jej syn jest bezpieczny? Przycisnęła koc do twarzy i zapłakała. Czas uciekał. ··· Ben cofnął się przed zbliżającymi się tubylcami, którzy groźnie na niego patrzyli. Byli nieuzbrojeni, niewielka była to jednak pociecha. Cofnął się jeszcze o krok, zastanawiając się, co zrobić. Mógł spróbować uciec, ale dorwaliby go jak psy dingo kangura. Najlepiej będzie spróbować szczęścia tam, gdzie stoi. — No dobra, dranie… — mruknął pod nosem bardziej po to, aby się skupić, niż przestraszyć przeciwnika. — Zobaczmy, jak łatwo łamią się te wasze długie szyje. Wbił piętę w zagłębienie w skalnym podłożu, żeby się lepiej zamachnąć. Szykował się do ciosu, gdy ktoś złapał go od tyłu za bark. Odruchowo skierował pięść na niewidzialnego napastnika, na szczęście powstrzymał się na czas. Stał za nim Mo’amba. Starzec puścił bark Bena i przez ułamek sekundy patrzył na jego uniesioną pięść. Potem odwrócił się w kierunku goryli Sin’jariego, którzy zamarli w bezruchu. Szczeknął do nich coś, co sprawiło, że obaj spuścili głowy i się wycofali. Ich szef stał jednak z uniesioną w poziomie laską, zagradzając drogę przez tunel. Wysyczał coś do Mo’amby, na co starzec pokręcił głową. Sin’jari wściekle potrząsnął laską i zadygotał ze złości. Mo’amba palcem stuknął Bena w ramię i dał znak, że ma iść za nim. Szybko oddalili się od chudego osobnika, choć jego wrzaski długo jeszcze odbijały się echem za ich plecami. Po licznych zakrętach i nawrotach Ben stwierdził, że jest w znajomej jaskini. Popatrzył z westchnieniem na czerwone, podobne do strąków grzyby zwisające z kolumn. Dlaczego zawsze musi tu trafiać?

Idąc za Mo’ambą w głąb pomieszczenia, dostrzegł coś dziwnego w kamiennych kolumnach. Przechodząc tędy po raz pierwszy, z Ashley, był skupiony na czerwonych strąkach grzyba i bez zastanowienia założył, że kolumny to naturalne formacje skalne, teraz jednak zauważył, że jest inaczej. Przeciągnął palcem po chropowatej, żłobkowanej powierzchni jednej z nich. Jasna cholera, był to skamieniały pień drzewa! Rozejrzał się z szeroko otwartymi ustami. W jaskini był skamieniały las! Z zadumy wytrąciło go niecierpliwe burknięcie. Mo’amba dał znak, aby usiadł tuż przy kręgu petroglifów namalowanych na dnie jaskini. Ben wybrał sobie w miarę wygodne miejsce, starzec usiadł naprzeciwko niego. Było oczywiste, czego stary chce. Ben zamknął oczy i zaczął odprężać ciało — od palców stóp w górę. Po głowie krążyło mu jednak tak wiele myśli, że nie mógł się skupić. Ponownie spróbował się zrelaksować, ale troski mu na to nie pozwalały. Już zamierzał się poddać, gdy ogarnął go spokój. Musiał odebrać przesłanie od Mo’amby, które go pokrzepiło. Ciemność pod powiekami nabrała barw. Znowu — choć tylko na chwilę — na twarz starca nałożył się wizerunek dziadka. Znajome rysy jeszcze bardziej uspokoiły Benowi serce, niczym słyszana w tle ulubiona piosenka. Znów widział Mo’ambę wyraźnie. — Musisz być ostrożniejszy — skarcił Bena. — Samotne chodzenie po wiosce… W dalszym ciągu istnieją grupy, które chciałyby, abyś poniósł porażkę, albo życzą ci śmierci. Sin’jari tak łatwo się nie poddaje. — Skąd wiedziałeś, że mam kłopoty? — To zadanie heri’huti. Widzieć to, czego nie widzi nikt inny.

— Dziękuję. Jestem twoim dłużnikiem. Właśnie miałem zostać skopany po tyłku. — Nie. Miałeś zostać zabity. Ci dwaj to członkowie klanu Sin’jariego. To silari, zatruci. Bena przeszedł dreszcz, na chwilę przerywając połączenie telepatyczne z Mo’ambą. — A co z Ashley? Będzie bezpieczna, kiedy jutro wyruszę? — Będzie. Jest chroniona przez ludzi Tru’guli. Wziął ją pod swoją ochronę. Nikt, nawet Sin’jari, nie wtargnie do jego kręgu. — Na pewno? — Ja też będę jej pilnował. Zaufaj nam. Będziemy chronić twoją partnerkę, aż wrócisz. — Nie jest moją… Nieważne. Nawet dobrze nie wiem, kim jest. Ale proszę… zapewnijcie jej bezpieczeństwo, dopóki nie wrócę. A wrócę. — Nie powiedzie ci się. — Słucham? — Ben miał wrażenie, że się przesłyszał. ··· — Widzę wąskie ścieżki czasu. Jeżeli wyruszysz w takim stanie, w jakim jesteś teraz, nie powiedzie ci się. — Co to ma znaczyć? — Jesteś heri’huti, ale nie wierzysz w to tutaj. — Mo’amba wskazał palcem na swój nagi tors. — Musisz pogodzić się ze swoim dziedzictwem, inaczej zginiesz i spowodujesz śmierć wielu ludzi. — Ale nie bardzo rozumiem, w jaki sposób… Starzec przycisnął zaciśnięte pięści do piersi. — Posłuchaj swojej krwi. — Co masz na myśli? — Obrazy zaczęły się rozpływać, wracała

ciemność. W uszach Bena odbijały się słowa: POSŁUCHAJ SWOJEJ KRWI. Zamrugał i wbił wzrok w niemą postać Mo’amby. Miał wiele pytań, jednak starzec podparł się laską i wstał. — Zaczekaj! — zawołał Ben. — Musisz mi powiedzieć, co miałeś na myśli. — T… terrazz… śpij… — gardłowo wybełkotał Mo’amba i odwrócił się plecami do Bena, najwyraźniej uważając, że powiedział wystarczająco dużo. Spać? — pomyślał zdumiony Ben. Teraz to już na pewno nie zaśnie. ··· Ashley obudziła się ze wzdrygnięciem. Była zdziwiona, że zasnęła. Do celi wchodziła żeńska członkini plemienia z talerzami pełnymi kolorowych owoców i parującego mięsa. Poczłapała do płaskiego kamienia wysokości około pół metra i rozłożyła na nim posiłek. Ashley gwałtownie przypomniała sobie, gdzie się znajduje, i straciła cały optymizm. Najchętniej wróciłaby do świata snu. Śniło jej się, że jest w swoim domu na pustyni Nowego Meksyku, Jason i Ben grają na zapylonym podwórzu w piłkę, niszcząc jej nadzieję na bujny ogródek. Powinna się była domyślić, że to sen, ponieważ w ogródku rosły jedynie przedziwne czerwone grzybo-strąki. Najdziwniejsze było jednak to, jak łatwo pogodziła się z rolą Bena jako ojca. Popatrzyła na swój brzuch. On jako ojciec? Ciche chrapanie ściągnęło jej uwagę na leżącą tuż obok stertę poduch. Wyprostowała się na widok plątaniny blond włosów wystających spod koca. Ben! Co on tu robił? Gdy wyciągnęła rękę, by go dotknąć, zachrapał głośno i przeciągle, po czym się obudził. Potarł oczy.

— Która godzina? — spytał. Zignorowała pytanie. — Jak ominąłeś wartowników? Wsparł się na łokciu, miał czerwone oczy, a na policzkach rudą szczecinę. — Nawet tu na dole liczą się znajomości. Mo’amba zmusił ich, żeby mnie wpuścili. Musiałem sprawdzić, czy nic ci nie jest. — Dlaczego mnie nie obudziłeś? — Żeby zepsuć ci potrzebny dla zachowania urody sen? Mowy nie ma. — Ben zmarszczył nos. — Co to za zapach? Gorące mięso na talerzu wypełniło celę kuszącymi podniebienie zapachami. Ashley zaburczało w żołądku i popatrzyła łakomie na posiłek. — Śniadanie — powiedziała. Ben usiadł na poduchach, wreszcie dostrzegając nagą „kelnerkę”. — Nie są szczególnie skromni, co? — Wysunął się spod koca i odwrócony plecami do „kelnerki”, włożył spodnie. Także Ashley wykorzystała moment, aby się ubrać. Rzucili się na jedzenie niczym szarańcza. — Uf… chyba mam już dość — odezwała się po jakimś czasie Ashley, odsuwając kamienny talerz. — Jak na ostatni posiłek, nie było źle. Jej słowa zadziałały na Bena jak uderzenie pałką. — To nie będzie twój ostatni posiłek, Ash. Obiecuję. Wydostaniemy się stąd. Uśmiechnęła się, bo źle ją zrozumiał. — Miałam na myśli, że to twój ostatni posiłek przed wyruszeniem w

drogę. Nie mój. — Och… — rzucił ponuro. Roześmiała się na widok jego poważnej miny. — Pomyślałem tylko… — Wiem. — Wzięła głęboki wdech i spróbowała się uspokoić. Wyciągnęła rękę i ujęła jego dłoń. — Wiem, Ben. Słodziak z ciebie. — Słodziak? — To określenie zdecydowanie mu się nie spodobało. Popatrzył na ich splecione palce i gdy zaczął mówić, nie podniósł wzroku. — Ash, musisz wiedzieć, co do ciebie czuję. Chcę być kimś więcej niż „słodziakiem”. Spróbowała cofnąć dłoń, on jednak nie puszczał. — Ben… Nie wiedziała, co powiedzieć. Z jednej strony chciała głośno Nie wiedziała, co powiedzieć. Z jednej strony chciała głośno wykrzyczeć, że go kocha, z drugiej — bała się tego. Po porażce ze Scottem i poronieniu nie chciała być zraniona, więc nie mogła zaufać nikomu. Liczył się jedynie Jason, niestety i jego zabrakło. Nadmiar emocji nie pozwalał jej jasno myśleć. Jak miała to wszystko ubrać w słowa? Nie musiała. Ben puścił jej dłoń i odsunął się. — Sądzę, że w takim razie powinniśmy ruszać — powiedział napiętym szeptem. — Harry i reszta na pewno już czekają. Odwrócił się. Ashley otworzyła usta, by coś powiedzieć, cokolwiek, co by go pocieszyło. Żeby z niej nie rezygnował. Wolno było jej o to prosić? Zamknęła usta. ··· Gdy Ashley weszła do komnaty umbo, Harry siedział z mającymi im towarzyszyć trzema myśliwymi. Jak na kogoś, kto przepracował całą noc, wyglądał niezwykle rześko. W komnacie tłoczyli się inni członkowie plemienia. Mo’amba rozmawiał z Tru’gulą. Nie było nikogo

więcej ze starszyzny, nawet Sin’jariego, co Ashley odpowiadało. — Zrobiliśmy! — zawołał Harry. — Naprawiłeś ośkę? — spytał Ben z wyraźnym podnieceniem w głosie. — Chodź, zobacz. Nie uwierzysz. — Harry dał ręką znak, aby podeszli do Michaelsona przykucniętego obok jednego z transporterów. Do aluminiowego, napędzanego silnikiem pojazdu podczepione były cztery plastikowe transportery. Tubylcy zebrali wszystkie — nawet ten, który należał do Villanuevy. Ashley popatrzyła na żółtą deskę, z której korzystał jeszcze niedawno martwy komandos, i przeszedł ją zimny dreszcz. Oby nie był to zły omen. Michaelson pociągnął po raz ostatni za linę mocującą ostatni transporter. Robota wyglądała świetnie. Mały pociąg. — To był pomysł Dennisa — wyjaśnił Harry. Uniósł duży transporter. — Spójrzcie. Dzięki tej drobnej modyfikacji jest to najcenniejszy pojazd na Ziemi. Ben zagwizdał z uznaniem. — Dobra robota. Ashley przepchnęła się bliżej, by zobaczyć, o co chodzi. Przednia oś transportera migotała w słabym świetle. — Czy to jest to, co mi się wydaje? — Oczywiście — odparł Harry. — Ośka z czystego diamentu. — Wytrzyma? — spytał Ben, uważnie się przyglądając nietypowej części. Harry wzruszył ramionami. — Zrobiłem kilka prób wytrzymałościowych. Wygląda na to, że wszystko będzie w porządku. Poza tym jaki mamy wybór? Albo jej użyjemy, albo będziemy się wlec na plastikowych transporterach.

Ben pomacał diament. — W porządku. Podróżujmy z klasą. Gdy Harry odstawiał transporter, Ashley cofnęła się dwa kroki. — Więc… jesteście gotowi do wymarszu. — Nagle się zaniepokoiła. Spodziewała się tej chwili, jednak nadejście momentu, w którym Ben musiał ją zostawić, i nagła świadomość, że on może nie wrócić, doprowadzały ją do rozpaczy. Bała się, że zaraz się rozpłacze. Czując jej niepokój, Ben podszedł i mocno ją objął. — Chyba nie powinniśmy dłużej zwlekać. Każda minuta może się liczyć. Tylko skinęła głową. Nie chciała się odzywać, by się nie załamać. Harry zwołał tubylców, którzy mieli im towarzyszyć, i wyszczekał ostatnie rozkazy, machając przy tym rękami i wskazując na poszczególne transportery. Sam, jako osoba najbardziej zaznajomiona z transporterem napędzanym benzyną, miał jechać na przodzie, Ben na końcu, aby panować nad nerwami myśliwych, nieznających tego sprzętu. Ashley odsunęła się na bok, żeby nie plątać się pod nogami w trakcie pakowania zapasów i udzielania ostatnich instrukcji. Mo’amba stanął przy niej i położył jej rękę na ramieniu. Gdy na niego spojrzała, lekko ją ścisnął, aby dodać jej otuchy. Kiedy skończono przygotowania, podszedł do nich Ben. Sprawiał wrażenie, jakby aktywność dodała mu energii, w jego błękitnych oczach w dalszym jednak ciągu krył się smutek. — Obiecuję, że dowiem się, co z Jasonem. I wrócę. Wspomagana dotykiem Mo’amby, Ashley mogła mówić. — Wiem. Ufam ci. — Po raz pierwszy uświadomiła sobie, że

naprawdę tak jest. Mogłaby powierzyć mu swoje życie. I życie syna. Popłynęły jej łzy. Pochylił się i pocałował ją w policzek, po czym się odwrócił i odszedł. Ashley zrobiła krok do przodu. Nie mogła pozwolić mu odejść, nie mówiąc, co do niego czuje. Spróbowała zawołać, ale słowa utkwiły jej w gardle. — Ben… Uruchomienie silnika transportera sprawiło, że nie było sensu ponownie próbować. Harry dodał gazu i transporter gładko wjechał w kornikowy kanał, pociągając za sobą resztę „pociągu”. Ashley patrzyła, jak Ben znika w tunelu, jadąc na żółtej desce Villanuevy. Objęła się ciasno ramionami w obronie przed wsączającym się jej do ciała chłodem. — Kocham cię, Ben… — szepnęła.

KSIĘGA PIĄTA

POWRÓT DO ALFY

31.

Linda pełzła między wiszącym głazem a dnem jaskini. Była zbyt zmęczona, aby jej umysł reagował klaustrofobicznym niepokojem na ciasnotę. Ciągnące się skały nad głową były mniejszym zmartwieniem niż piekące oczy, bolące mięśnie i beznadziejna sytuacja. Mijał drugi dzień od uwięzienia jej i Jasona przez Khalida, a wyznaczał im zabójcze tempo: minimalne przerwy na odpoczynek, żadnej przerwy obiadowej, jedynie krótkie śniadanie i zimna kolacja z

suchego prowiantu. W ich interesie było dotrzymać mu kroku — wyraźnie powiedział, że nie zamierza się zatrzymywać i czekać. Jeżeli chcieli, żeby co dwie godziny wstukiwał kod na zamocowanym na talii Jasona pasie z materiałami wybuchowymi, musieli się go trzymać. Cały dzień walczyli o to, by być blisko. Linda przesunęła się jeszcze kawałek i wstała w miejscu, gdzie tunel się poszerzał. Duszący dym niemal znikł, pozostawiając po sobie jedynie delikatny odór. Oddychało się całkiem nieźle. Khalid parł do przodu jak szalony, głównie z powodu zanikania dymu. Gdyby całkowicie się rozwiał, nie mieliby jak znaleźć drogi do bazy Alfa. Był jeszcze jeden powód, dlaczego gnali za dymem: jak na razie nie stanął im na drodze ani jeden drapieżnik. Zdaniem Lindy gryzące opary działały jak środek odstraszający. Khalid jedynie skinął głową, gdy o tym wspomniała, i z dziwnie zaniepokojoną miną narzucił jeszcze ostrzejsze tempo. Kiedy Linda się przeciągała i poprawiała chustkę na twarzy, światło jej czołówki wwiercało się w ciemność. Khalid zatrzymał się kilka metrów dalej i pochylał nad czymś na skalnym podłożu. Ścisnął Jasona za ramię. O co mogło chodzić? Chłopiec odwrócił się do niej. — Chodź zobaczyć! — zawołał. Przecisnęła się obok niego, by sprawdzić, co zwróciło ich uwagę. Pośrodku tunelu stał mniej więcej półmetrowej wysokości pojemnik, z którego odchodziły grube przewody niknące w ciemności. Na szczycie urządzenia znajdowała się konstrukcja z siatki o wyglądzie miniaturowej anteny satelitarnej. — Co to?

— Jedno z urządzeń radiowych doktora… doktora Blakely’ego — wydukał Jason, z trudem wypowiadając nazwisko zmarłego. — Przewody powinny nas doprowadzić do bazy. — Więc się udało — odparła Linda. — Odnaleźliśmy drogę. Khalid ruszył wzdłuż przewodów. — Lindo… — odezwał się Jason, gdy ruszyli ręka w rękę za Khalidem. — On mnie chyba nie wypuści. — Wypuści. Kiedy nie będziesz mu już potrzebny jako zakładnik, puści cię wolno. Chłopiec przez chwilę milczał. — Gdy dotrzemy do bazy… dojdziemy na miejsce… — powiedział, milknąc na koniec. — Tak, Jasonie? — Jeżeli będziesz miała okazję uciec, zrób to. Zostaw mnie. Stanęła i przytrzymała chłopca. — Nie zamierzam cię z nim zostawić. Znajdziemy jakiś sposób na wybrnięcie z tego koszmaru. — On i tak mnie zabije. Wiem to. — Skarbie… nie pozwolę… — On ma to w oczach. Patrzy… patrzy na mnie, jakby mnie nie było. Jakbym już nie żył. Uklękła i ujęła twarz Jasona w dłonie. — Obiecuję ci. Wybrniemy z tego. Razem. Pokręcił głową, zrzucając jej dłonie. — Zabije mnie. — Odwrócił się i pomaszerował w głąb tunelu. Linda patrzyła, jak chłopiec znika za zakrętem. Niech to cholera!

Wstała i poszła za nim. Po chwili dogoniła go i objęła ochronnie ramieniem. Szli w milczeniu, podążając za Khalidem i wijącymi się przewodami. Zrobi wszystko, by powstrzymać tego potwora przed skrzywdzeniem chłopca! Po półgodzinnym marszu tunel znowu zaczął się poszerzać. Jason popatrzył na Lindę. Zgasiła czołówkę, która przestała być potrzebna. Gdy wyszli zza zakrętu, okazało się, że do ścian przymocowane są lampy. W dalszym ciągu się paliły! Oznaczało to, że generatory działają! Jason spodziewał się raczej, że bazę zniszczono i nie ma w niej światła. Może została odzyskana? Czyżby przybyły posiłki? Po przejściu kawałka oświetlonym korytarzem dotarli do stojącego u wylotu tunelu Khalida. — Baza Alfa — rzucił, nie patrząc na nią. Z nadzieją w sercu pobiegła dalej, wystarczyło jednak wyjrzeć z tunelu, by stracić cały optymizm. Wychodził na zachodnią ścianę jaskini, u szczytu niewielkiego wzniesienia. W dole, w odległości mniej więcej półtora kilometra, widać było bazę. A właściwie to, co z niej zostało. Jedna wielka ruina. Tu i ówdzie migotało światło, ale słupy oświetleniowe leżały poprzewracane. Każdy z zachowanych budynków był poznaczony śladami ognia i wybuchów, liczne dymiące czerwone miejsca świadczyły o tym, że wiele pożarów jeszcze nie wygasło. Nad bazą unosiło się mgliste kłębowisko ciemnych chmur, jakby próbowały zasłonić zniszczenia. Nawet z miejsca, gdzie stali, widać było w pustych uliczkach między budynkami ciała, rozrzucone jak szmaciane lalki. Co gorsza, nic się nie ruszało. Baza była martwa. Linda spróbowała powstrzymać Jasona, by ochronić go przed widokiem, wyszarpnął się jednak i bez słowa wpatrywał w miejsce rzezi. — Winda działa — stwierdził Khalid. — Możemy kontynuować. Jason szarpnął Lindę za rękaw. Gdy spojrzała, podciągnął koszulę i wskazał na wyświetlacz na

pasie. Na panelu świeciło się „30”. Pół godziny do eksplozji. — Khalidzie, czas wbić kod — powiedziała Linda. — Później — odparł, patrząc na nią lodowato. Zerknęła na chłopca. Był zrezygnowany. ··· Jadący na ostatnim transporterze Ben widział przed sobą jedynie owłosiony tyłek myśliwego mimi’swee. Nazywał się on Nob’cobi, a Harry przedstawił go jako brata krwi Dennisa. Ponieważ Dennis nie mógł uczestniczyć w wyprawie, Nob’cobi nalegał, aby zabrać jego. Gdyby go nie wzięli, straciłby dużo punktów il’jann. Bracia krwi mieli obowiązek sobie pomagać. Sądząc po sposobie, w jaki trzymał się transportera i podskakiwał na każdym wyboju, prawdopodobnie żałował — niezależnie od wymogów il’jann — że go wysłano. Pozostałym dwóm wojownikom wiodło się nie lepiej. Ben wyciągnął rękę do przodu, by poklepać Nob’cobiego po nodze i dodać mu otuchy, dotyk sprawił jednak, że myśliwy się szarpnął i mało nie spadł z transportera. — Luzik, kolego! — krzyknął Ben przez warkot silnika, próbując zabrzmieć najspokojniej, jak to możliwe, co nie jest łatwe, gdy trzeba się drzeć. — Świetnie sobie radzisz. Już niedaleko. Popatrzył na zegarek. Jechali godzinę. Jeżeli dobrze szacował prędkość, zostały jeszcze trzy. Powinni być na górze w południe. Nie najgorzej. Oparł głowę na przedramieniu, zamknął oczy i pozwolił, aby kołyszący ruch i nieustanny warkot silnika go uśpiły. Gdyby tylko wojownicy mimi’swee umieli się zrelaksować… Myślał o Nob’cobim, który wbrew woli został wplątany w tę sprawę. Nawet bez otwierania oczu Ben wyobrażał sobie wojownika,

trzymającego się kurczowo deski niczym wciągany przez wiry tonący człowiek. Wyobrażony Nob’cobi odwrócił się do niego. — Mógłbym tak samo szybko iść na nogach. To… to jest… szaleństwo — powiedział. — Ale my nie moglibyśmy — odparł Ben. — Nie jesteśmy tacy mali jak wy. — Nienawidzę tego! — Przestań jęczeć! — skwitował Ben. Oczy Nob’cobiego zrobiły się tak wielkie, że zdawały się składać z samych białek. — Naprawdę jesteś heri’huti! Do rozmowy nieoczekiwanie włączył się nowy głos. Znany. — Bardzo dobrze, Benny. Uczysz się, chłopcze — rzekł Mo’amba i zamilkł. — Zaczekaj… co ty…? — Ben otworzył oczy i stwierdził, że Nob’cobi wpatruje się w niego ze zdumieniem. — Heri’huti… — jęknął, po czym się odwrócił. Ben zaczął się zastanawiać nad konsekwencjami tego, co się wydarzyło. Dokonał telepatycznego przekazu. Tak jak Mo’amba nawiązał kontakt z nim, on teraz nawiązał kontakt z Nob’cobim. Nawet głowa pulsowała mu znajomym bólem pojawiającym się po rozmowach telepatycznych. Jakim sposobem udało mu się tak łatwo? Jeszcze nigdy nic podobnego nie robił. — Myśliwi są przyzwyczajeni do wysłuchiwania sugestii heri’huti — powiedział bezcielesny głos Mo’amby. — Ich umysły są nauczone godzić się na kontakt z naszej strony. Twoi ludzie nie są w tym zakresie wyszkoleni. Jasna cholera, pomyślał Ben. Dość tych bzdetów. Nie pomogą mu

wyciągnąć statuetki z sejfu Blakely’ego. Zmienił się tembr pracy silnika; Harry zwalniał. — Co się dzieje? — zawołał Ben. — Dojeżdżamy do połowy! — odkrzyknął Harry. Ben popatrzył na zegarek. Minęła kolejna godzina. — Po co się więc zatrzymujemy? — Silnik musi wystygnąć. Jest rozgrzany do czerwoności. Montowałem go tak, żeby osiągał dużą szybkość, a nie ciągnął ładunek. To tak, jakby samochodem wyścigowym ciągać przyczepę. Nagle „pociąg” wyjechał z kornikowego kanału i znaleźli się w jaskini wielkości dwóch garaży. Na przeciwległej ścianie był wlot następnego kornikowego kanału. — Co to jest? — spytał Ben i sturlał się z transportera. Podniósł się z jękiem i zdjął plecak. Harry stał dwa metry dalej i kręcił głową, aby pozbyć się napięcia z szyi.— Mo’amba powiedział mi, że w połowie drogi jest miejsce, gdzie odpoczywają pielgrzymi. Uznałem, że to dobra okazja na rozprostowanie nóg, odlanie się i wystudzenie silnika. Nob’cobi i dwaj pozostali myśliwi też zeszli z transporterów i stali odsunięci od nich najdalej, jak to możliwe. Żywo ze sobą rozmawiali. Gesty, jakie wykonywali, wskazując na „pociąg”, świadczyły o tym, że nie wyrażają się o nim w parlamentarnych słowach. Ben podszedł do Harry’ego. — Jak z benzyną? — Dobrze. Nie ma się czym martwić. — Jak długo silnik będzie stygł? Harry wzruszył ramionami.

— Nie mam pojęcia. Pół godziny. Godzinę. Ben skinął głową, mimowolnie jednak zaciskał i rozluźniał dłonie. Zaczął krążyć po jaskini. Dopóki się poruszali, wszystko było dobrze. Czekanie wykańczało. — Rozluźnij się! — poradził mu Harry. — Mamy dobry czas. — Wiem, wiem. — Ben szukał czegoś, co pomogłoby mu odwrócić uwagę, ale wszystko było tu monotonnie jednolite. Popatrzył na myśliwych. — O czym oni rozmawiają? — Głównie narzekają. — Harry wyjął z pochwy u pasa nóż z diamentowym ostrzem i zaczął sobie czyścić paznokcie. — Opowiadają też sobie legendy o wielkim exodusie z siedzib na górze do dzisiejszej wioski. — Dlaczego się przenieśli? — Z tego, co rozumiem, doszło do trzęsienia ziemi i jaskinia została zalana wodą. Wielu z nich zginęło. Nob’cobi zamierza chyba odwiedzić jakieś święte miejsce związane z prastarymi wojownikami, którzy zginęli w powodzi. Ich głowy znajdują się w przezroczystych kamieniach. Tego nie rozumiem. — Ja chyba tak. — Ben przypomniał sobie jaskiniowe perły z czaszkami w środku, które odkryli. Harry popatrzył na niego jak na wariata. — Jasne, nieważne. W każdym razie po tym, jak odeszli, jaskinię przejęły crak’an. Używają jej jako miejsca do parzenia się. Jest ich chyba kilka stad, a raz na dziesięć lat zbierają się wszystkie w wielkiej jaskini i walczą o partnerki. — Coś mi mówi, że właśnie jest ten dziesiąty rok. — Ben wolał nie myśleć o stadach krwawych bestii nakręconych walką o terytoria i agresją wobec rywali. Baza Alfa nie miała szansy. — Lepiej sprawdzę transporter — rzekł Harry.

Po dwudziestu niekończących się minutach dał zielone światło. Mimi’swee długo marudzili, zanim wreszcie położyli się na deskach i można było ruszać. Reszta drogi przebiegła bez incydentów. Nie było przeszkód ani problemów, trwało to jednak wieczność. Ben przynajmniej sześćdziesiąt razy sprawdził zegarek. W końcu Harry zgasił silnik. — Koniec podróży, moi drodzy. Jeden z myśliwych przelazł Harry’emu po plecach, aby dostać się do kamiennych drzwi z przodu. Pomajstrował czymś z prawej strony i skalna ściana otworzyła się w kierunku komnaty ohna. Harry wszedł do niej za myśliwym, ciągnąc za sobą „pociąg”. Ben chwilę przedtem sturlał się z transportera i na czworakach dotarł do progu komnaty. Szybko spojrzał na zewnątrz, spodziewając się ujrzeć stada parzących się bestii. Nie było jednak niczego — jedynie spokojne jezioro, pluskające łagodnie o skalne brzegi. Popatrzył w dal. W odległości może dwóch kilometrów migotały światełka obozu. Baza Alfa. Na pierwszy rzut oka wyglądała dobrze, wkrótce jednak dało się zauważyć, że jest za mało świateł. Baza uległa poważnym uszkodzeniom. Powietrze, kiedyś tak czyste, powodowało pieczenie w nosie. Śmierdziało starym dymem i spalonym olejem napędowym, a to zapowiadało kłopoty.

32.

Pierwsze, co zwróciło uwagę Jasona, gdy zbliżali się do obozu, to zapach. Przebijał się przez wszechobecny odór oleistej sadzy. Chłopiec zacisnął palcami nos i oddychał ustami, mimo to miał

wrażenie, że zaraz zbierze mu się na wymioty. Linda poklepała go po plecach, sama miała jednak nietęgą minę. — Khalid! — zawołała. — Jesteśmy blisko bazy, a na zegarze Jasona zostało siedem minut. — Więc zwiększcie tempo. Nie zresetuję zegara, dopóki nie dotrzemy na miejsce. — Pośpiech nie jest bezpieczny. Wokół mogą się jeszcze kręcić bestie. Powinniśmy poruszać się powoli. — Dym prawdopodobnie wygonił je z jaskini, ale to nie potrwa wiecznie. Musimy uderzyć, zanim powietrze całkowicie się oczyści. Linda przyspieszyła kroku. — Jasonie, chodźmy szybciej. Chłopiec popatrzył na pas z materiałem wybuchowym. Szóstka na wyświetlaczu zamieniła się w piątkę. Nie było żartów. Na skraju bazy wyjaśniło się, co jest źródłem zapachu. Zwolnili kroku. — Nie patrz, Jasonie — powiedziała Linda, próbując go chronić. On jednak ignorując ostrzeżenie, obserwował, jak Khalid szerokim łukiem obchodzi truchło bestii. Linda ruszyła za nim, pociągając chłopca za sobą. Przyczyna śmierci stała się po chwili jasna: brzuch stwora został rozerwany przez materiał wybuchowy. Dookoła na odległość kilku metrów rozrzucone były kawałki metalu i jelit. Jason z trudem przełknął ślinę, powstrzymując odruch wymiotny. Nie wiedział, co gorsze — widok czy smród. Obchodząc truchło, Linda westchnęła i odwróciła głowę chłopca tak, by zakryć mu oczy. Niestety, zdążył ujrzeć bezgłowy tułów jednego z członków personelu bazy, tkwiący w szczękach martwej bestii. Tym razem nie próbował się wyszarpnąć.

Gdy minęli szczątki, Linda puściła Jasona i poklepała go po plecach. Idący przodem Khalid zatrzymał się. Był czymś zszokowany, krew odpłynęła mu z twarzy. — Nie chcę, aby Jason oglądał więcej tych okropności — powiedziała Linda, podchodząc do niego. Skinął głową. — Prawie jesteśmy już w miejscu, do którego chciałem dotrzeć. Tędy. — Odwrócił się i poszedł przodem. — Poruszajcie się cicho. Wszedł między dwa zniszczone drewniane budynki. Minęli ubrane w wojskowe buty nogi wystające spod sterty drewnianych belek i szkła. Jason odwrócił głowę. Panowała cisza, jedynym odgłosem był chrzęst podeszew ich butów. Khalid na chwilę przystanął i rozejrzał się, jakby próbował wziąć się w garść, po czym ruszył obrzeżem bazy na północ. Po mniej więcej minucie dotarli do metrowej grubości naturalnej kolumny, łączącej dno jaskini z dalekim sklepieniem. Zdjął plecak, otworzył go, wyjął zwój alpinistycznej liny i rzucił go Lindzie. — Przywiąż chłopaka do kolumny. — Słucham? — Na zegarze zostały trzy minuty. Zresetuję go, gdy chłopak będzie przywiązany. — Ale dlaczego…? — Marnujesz czas. Rób, co każę! Linda popatrzyła na wyświetlacz na brzuchu Jasona, po czym się pochyliła i chwyciła linę. — Przepraszam — powiedziała, gdy ustawiał się plecami do kolumny.

— Najpierw zwiąż mu ręce za plecami — polecił Khalid. Wiążąc chłopca, z trudem powstrzymywała łzy, a on przejmował się bardziej tym, niż faktem, że zostanie skrępowany. — Nie martw się — szepnął. Przymocowała mu ręce do kolumny. — Zwiąż ciasno — powiedział Khalid. — Jeżeli będę musiał poprawić, stracisz cenne sekundy. Linda zaciągnęła linę mocniej i szybko zrobiła węzeł. — Gotowe. — Usiadła ze zwieszoną głową. — Załatwione. Resetuj zegar. Khalid sprawdził więzy, po czym ponaciskał klawisze na maleńkiej klawiaturze pod wyświetlaczem. Zaczęło migać: 120. Jason dostał kolejne dwie godziny. — Dlaczego to robisz? — spytała Linda. — Z dwóch powodów. Po pierwsze, chłopak nas spowalnia, a muszę jeszcze założyć piętnaście ładunków. Z twoją pomocą zrobię to w niecałe dwie godziny. Drugim powodem jest zmotywowanie ciebie. Nie wrócę, by zresetować zegar, dopóki nie zostaną założone wszystkie ładunki. W ten sposób zostaniesz nakłoniona do szybszej pracy. — Pomogę ci. Przecież mówiłam. Nie ma potrzeby robić nic takiego. — Twoje słowa są gówno warte — odparł jadowicie. Nie odpowiedziała. Khalid wziął dwie chustki do nosa i ruszył w kierunku Jasona. Chłopak próbował się odwrócić, ale lina mocno trzymała. Khalid przyłożył mu nasadę dłoni do czoła i przycisnął głowę do kolumny. Zwinął jedną z chustek w kulę i wepchnął mu ją w usta. Zanim Jason zdążył spróbować wypluć

knebel, Khalid obwiązał mu dolną część twarzy drugą chustką, zabezpieczając knebel przed wypadnięciem. Linda zaczęła szarpać go za ramię. — Zostaw go w spokoju! Odepchnął ją łokciem i dokończył supeł. — Nie mam ochoty dopuścić do tego, by bachor zaczął się drzeć, gdy odejdziemy. Mógłby ściągnąć bestie. — Wskazał na pas Jasona. Wyświetlacz pokazywał 116. — Marnujemy czas. Linda uklękła przy chłopcu. Próbował zachować spokój. — Wrócę. Obiecuję — powiedziała, dotykając jego policzka. Skinął głową, z trudem powstrzymując łzy. Objęła go mocno, ale Khalid pociągnął ją za ramię. — Ruszamy! Linda wstała, po raz ostatni ścisnęła ramię Jasona i poszła za Khalidem. Jason patrzył za nimi, aż zniknęli. Wkrótce ucichł odgłos ich kroków. Był sam. ··· Podążając za jasną ścieżką wycinaną w ciemności przez czołówkę, Ben szedł w kierunku świateł bazy Alfa. Często się zatrzymywał i wsłuchiwał w otoczenie. Choć ich nie widział, wiedział, że uzbrojeni w dzidy i noże trzej myśliwi mimi’swee idą po jego bokach, wypatrując oznak obecności crak’an. Nie korzystali ze światła i poruszali się cicho jak duchy. Jedynym odgłosem, jaki Ben słyszał, było drapanie butów Harry’ego o skałę. Przełożył pistolet do drugiej ręki i wytarł wnętrze dłoni o nogawkę spodni. Pożary ogrzały jaskinię, a resztki dymu utrudniały oddychanie. Oblizał spierzchnięte wargi, sięgnął po manierkę i otworzył zamknięcie kciukiem. Pamiętając o tym, aby jedynie zwilżyć usta, wziął łyczek, po czym odwrócił się do idącego za nim Harry’ego. — Spodziewałem się, że będzie tu jeszcze sporo bestii.

— Może gorąco i dym trzymają je z dala. — Nie podoba mi się to. Idzie nam zbyt łatwo. Jedno jest pewne, gdy wszystko świetnie się układa: zaraz będzie kicha! Harry wzruszył ramionami. — Uważaj, czego sobie życzysz, stary. Ich uwagę ściągnął hałas z prawej strony. — To Nob’cobi — powiedział Harry. — Zobaczmy, co znalazł. Ben poszedł za podskakującym światłem jego latarki. Nob’cobi klęczał przy wielkiej parującej kupie. Nabrał jej w garść i przystawił sobie do nosa. Odwrócił się do Harry’ego i zaczął coś szeptać. — Mówi, że jest świeża — powiedział Harry. — No cóż, to dobrze. — Ben zmarszczył czoło na smród. — Byłoby paskudnie, gdyby się zepsuła. — Szacuje, że ma nie więcej niż godzinę. Są jeszcze inne odchody. Podejrzewa, że to grupa przynajmniej pięciu sztuk, w tym dwa samce. — Umie to ocenić na podstawie smrodu gówna? — Taka ich robota. — Co powinniśmy zrobić? Obejść je szerokim łukiem? Harry przykucnął i zaczął szeptem rozmawiać z Nob’cobim. Pozostali dwaj myśliwi stanęli kilka metrów dalej. Rozglądali się, nieustannie poruszając uszami. W końcu Harry wstał i wrócił do Bena. — Plan jest taki, żeby za nimi iść. Najwyraźniej kierują się do bazy. Crak’an wędrują zbitymi grupami. Każdy spotkany pojedynczy osobnik musi dołączyć do stada albo jest zabijany. Należy więc zakładać, że na ich ogonie raczej nie będzie niczego. — Jasne — mruknął Ben, kopiąc stertę wilgotnego nawozu. — Ale jeśli postanowią wracać tą samą

drogą, zamienimy się w gówno crak’an. ··· Khalid uważnie przyglądał się Lindzie, pilnując, czy prawidłowo zakłada przewody. Dobrze. Uczyła się. Skończyli dziewiąty ładunek. Po demonstracji na dwóch poprzednich ostatnie trzy założyła samodzielnie. Tym razem ręce niemal jej nie drżały. Khalid popatrzył na nią, gdy skończył zakładać swój ładunek. Zerknęła ukradkiem na zegarek. Do skończenia się czasu Jasona została godzina, a ponieważ mieli jeszcze sześć ładunków, oznaczało to rezerwę czasową. — Teraz wciśnij żółty przycisk na przekaźniku — polecił, wskazując palcem nad jej ramieniem. — Dobrze, jest aktywowany i gotów do odbioru sygnału. ··· Gdy zbliżali się do bazy, Ben dostrzegł w ciemności stado crak’an — trójkątne łby i najeżone kolcami grzbiety — podświetlane przez światła obozu oddalonego już tylko o rzut beretem. W stadzie było siedem osobników — po drodze dołączyły dwa nowe. Prowadził większy samiec, samice, które Harry określił mianem „haremu”, szły w luźnym szyku. Mniejszy samiec — nazwali go Mały Tim — sunął na końcu. Osłaniał tyły stada, często się odwracając i zostając dość daleko z tyłu. Najwyraźniej wyczuwał, że coś jest nie tak — raz za razem nagle patrzył za siebie i wąchał powietrze. — Nerwowy skurwiel — szepnął Harry Benowi do ucha, gdy przykucnęli za głazem. Bojąc się odezwać, by nie ściągnąć uwagi bestii, Ben jedynie skinął głową. W trakcie marszu stado miało przygodę: spotkało samotnego agresywnego samca,

zaatakowało go z gwałtownością spotykaną u rekinów i rozszarpało go na strzępy. Na wspomnienie tego widoku Ben się wzdrygnął. Otwarty teren, na którym się znajdowali, nie zapewniał wiele miejsc do ukrycia się. Gdyby stwory się zorientowały… Pokręcił głową, by pozbyć się tej myśli. Wyjrzał zza głazu. Stado właśnie wchodziło do bazy i znikało w cieniu między budynkami. — Czysto — powiedział cicho Harry i pomachał wojownikom mimi’swee. — Idziemy. Ben wstał i ruszył za nim, ale gdy okrążał głaz, noga wpadła mu w niewidoczną dziurę i upadł. Gdy pistolet uderzył w skaliste podłoże, z lufy wystrzelił płomień i w jaskini rozległ się ogłuszający huk. Jezu… to tyle, jeśli chodzi o ciche wejście. Z cienia na granicy obozu wysunął się gadzi pysk i zaczął się poruszać do przodu i tyłu, szukając źródła hałasu. Mały Tim. ··· Gdy huknął strzał, Jason się skulił. Gryzł knebel, nie mógł jednak poruszyć językiem ani oddychać przez usta. Wpadając w panikę, wciągnął powietrze nosem; bał się, że zacznie się dusić. W migoczącym świetle tańczyły cienie. Z początku przestraszył się, że to Khalid zastrzelił Lindę, i serce załomotało mu w piersi. Zaraz potem rozległa się jednak seria z broni maszynowej, nie był to więc Khalid! Ze zwiększoną energią Jason zaczął walczyć z kneblem. Może uda mu się go pozbyć i zawołać o pomoc! Znowu ktoś puścił serię z broni automatycznej. Czy strzelanina się zbliżała? Chłopiec słuchał uważnie, niestety krew

tak głośno huczała mu w uszach, że niewiele to dawało.

Kolejne strzały. Tak! Jeszcze zażarciej gryzł knebel. Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl i zamarł. Do czego strzelano? ··· Ben wskoczył do jednego z jeszcze stojących betonowych budynków. Nob’cobi trzymał się tuż za nim. Szybki rzut okiem pozwolił stwierdzić, że były tu kwatery sypialne — pod ścianami stały szeregi piętrowych łóżek. Nie to jednak interesowało Bena. Wyjrzał na zewnątrz. Za rogiem znikał właśnie ogon jednego z crak’an. Dobrze. Na szczęście ścigała ich jedna z wolniejszych samic. Kilka szybkich ruchów i mogli ją zgubić. Ale co z Harrym? Czy udało mu się dotrzeć do bazy? Na południu zaterkotała seria z broni maszynowej. Ben zacisnął dłoń w pięść. Jeszcze żył i walczył. Pomasował sobie czoło i rozważył opcje. Mógł spróbować dotrzeć do Harry’ego, choć znalezienie go mogło się okazać trudne. Mógł iść do gabinetu Blakely’ego i zabrać statuetkę. Byłoby to najmądrzejsze wyjście, nie podobał mu się jednak pomysł zostawienia Harry’ego i wojowników mimi’swee na pastwę losu. Jakie miał jednak wyjście? Jego jeden pistolet niewiele pomoże. Musiał wierzyć, że Harry i reszta sobie poradzą. W końcu Harry dobrze znał bazę i wiedział, jak się po niej poruszać. Ben pchnął drzwi wejściowe, wychylił się na zewnątrz i przez chwilę zbierał się w garść. Popatrzył na znajdujący się z lewej strony szyb windy oraz widoczne za grupą zdeptanych namiotów jezioro i skupił się. Wiedział mniej więcej, gdzie jest. Gabinet Blakely’ego znajdował się w odległości niecałych ośmiuset metrów. Oczywiście pod warunkiem, że most, przerzucony nad przecinającą obóz rozpadliną, na tyle się zachował, by dało się nim przejść. Przy konieczności okrążenia ogromnej rozpadliny droga wyniosłaby prawie trzy i pół kilometra. A przy krążących po okolicy crak’an należało korzystać z jak najkrótszej drogi.

Odetchnął głęboko i machnął Nob’cobiemu, aby szedł za nim. Mały Odetchnął głęboko i machnął Nob’cobiemu, aby szedł za nim. Mały myśliwy, niosący dzidę dłuższą niż miał wzrostu, podążył za nim. Ben szedł, trzymając się cieni i przeskakując z jednego dającego ukrycie miejsca do drugiego. Od czasu do czasu rozlegał się ogień z broni maszynowej. Ben zatrzymywał się za każdym razem i słuchał. Strzały coraz bardziej się oddalały. Mając do dyspozycji liczne kryjówki, Harry powinien już zgubić bestie. Ben popatrzył na Nob’cobiego, który z zamkniętymi oczami stał swobodnie oparty o dzidę i drapał się po gołym tyłku. Dlaczego był tak cholernie spokojny? Rozległa się pięciostrzałowa seria — jeszcze dalej od nich. Ben pojął, o co chodzi: Harry specjalnie strzelał, odciągając bestie, żeby otworzyć mu drogę do gabinetu Blakely’ego. Popatrzył na Nob’cobiego, po czym trącił go palcem. — Wiedziałeś, tak? No to jazda. — Ben ruszył szybszym krokiem, teraz niemal pewien, że Harry odciągnie crak’an. Dotarli do rozpadliny w dwie minuty. Na widok mostu stanął jak wryty. Choć raczej należałoby powiedzieć: na widok miejsca, gdzie kiedyś był most. — Niech to jasna cholera… — mruknął. — Nic nie może się udać? Z mostu pozostało jedynie kilka połamanych belek, wystających na metr od krawędzi rozpadliny, pośrodku ziała czarna otchłań. Ben oszacował odległość: mniej więcej dziesięć metrów. Nie przeskoczą. Trzeba będzie obejść… Za ich plecami rozległ się głośny trzask. Ben gwałtownie się odwrócił i ujrzał jednego z crak’an wysuwającego się spomiędzy dwóch budynków na otwarty teren przed rozpadliną. Był to Mały Tim — zasłonił im drogę powrotu do labiryntu budynków i namiotów. Stwór zasyczał i podszedł bliżej. — A więc, mały draniu… — Ben cofnął się dwa kroki i uniósł pistolet

— Harry nie wywiódł cię w pole. — Wycelował i strzelił. Nob’cobi tymczasem schował się za nim, a crak’an stał, wbijając wzrok w Bena. Odchylił łeb w bok i lekko pomacał się po szyi. Z rany sączyła się krew. Strzał był trafiony, kula nie zrobiła jednak wrażenia na gruboskórej bestii. Mały Tim ruszył w kierunku Bena. Widać było, że planuje następny ruch. Ben cofnął się kolejny krok. Krawędź rozpadliny była już tylko dwa metry za nim. Odwrócił się, aby powiedzieć Nob’cobiemu, żeby uciekał, ale nie było go tam, gdzie stał jeszcze przed chwilą. Zwiał. Ujrzał jednak małego myśliwego na przyczółku mostu, przywiązującego linę do latarni. Co on robił? Ben skupił się ponownie na przeciwniku. Bestia kiwała łbem na boki, wpatrując się w pistolet, jakby oceniała ryzyko. Gdy robił krok do tyłu, stopa poślizgnęła mu się na skale. Zaryzykował szybkie spojrzenie za siebie. Pół metra od niego stał Nob’cobi. — Co ty…? Nim Ben skończył zdanie, myśliwy ruszył co sił w nogach w kierunku mostu. Próba skoku przez rozpadlinę równała się jednak samobójstwu. Nob’cobi wbiegł na wystającą belkę jak na szeroką bieżnię i w momencie gdy prawie dotarł do jej końca, wysunął przed siebie dzidę, wbił jej ostrze w belkę i skoczył jak o tyczce, lecz nie w górę, a do przodu. Przeleciał nad rozpadliną i wylądował po drugiej stronie, kończąc skok przewrotem. Dopiero w tym momencie Ben zauważył, że Nob’cobi jest obwiązany liną. Po jego wylądowaniu rozciągnęła się do miejsca, gdzie przywiązał ją do latarni. Słysząc ryk za plecami, Ben się odwrócił. Mały Tim przyglądał się przez rozpadlinę swojej niedoszłej ofierze, zły z powodu utraty posiłku.

Ciemne ślepia skupiły się na Benie. Ten mógłby dać głowę, że bestia nie szczerzy się, a uśmiecha, ukazując szeregi pożółkłych kłów. Zrobiła krok w jego kierunku. Ben, który celował w łeb stwora, uświadomił sobie, że ma marne szanse trafienia, a śmiertelny strzał jest daleko poza jego możliwościami. Opuścił lufę w kierunku łatwiejszego celu — brzucha. Jeżeli dobrze odczytał plan Nob’cobiego, wystarczy mu kilka sekund. Pociągnął za spust. Pocisk wbił się w bok Małego Tima i sprawił, że bestia cofnęła się kilka kroków. Ben nie czekał. Odwrócił się i pobiegł w kierunku zniszczonego mostu. Tak jak się spodziewał, Nob’cobi naciągnął linę i zawiązał swój koniec wokół kolejnej latarni, tworząc most linowy. Za plecami usłyszał kolejny ryk. Bestia nadchodziła! Gdy dotarł do zniszczonego mostu i skała pod stopami zmieniła się w drewno, poślizgnął się, ale rozkładając dla równowagi ramiona, dobiegł do końca wystającej belki i skoczył. Zanurkował w kierunku liny, wyciągając ręce najdalej, jak umiał. Złapał się jedną ręką, a gdy ciężar ciała pociągnął go w dół, o mało jej Złapał się jedną ręką, a gdy ciężar ciała pociągnął go w dół, o mało jej sobie nie wyrwał z barku. Przez sekundę machał kończynami, walcząc z liną. W końcu udało mu się chwycić ją drugą ręką. Wisiał i ciężko oddychał, próbując dojść do siebie. Kiedy poczuł szarpnięcie, odwrócił głowę i zobaczył, że Mały Tim taranuje łbem latarnię, do której Nob’cobi przywiązał linę. Ben spojrzał w otchłań pod sobą. Zaczął przekładać ręce na linie, ale jej drgania sprawiały, że przemieszczał się z trudem i powoli. Nie miał szansy dotrzeć na drugą stronę. Gdy lina zaczęła opadać, dotarło do niego, że niestety się nie pomylił.

33.

Kucając w niemal całkowicie zniszczonej latrynie, Linda uświadomiła sobie dwie rzeczy. Po pierwsze, nie było możliwości, aby zdążyli założyć wszystkie ładunki przed końcem czasu Jasona. Zostały im trzy ładunki i dwadzieścia minut. Po drugie, Khalid od początku nie zamierzał uwolnić chłopca. Patrzyła na tego przypominającego kawał lodu człowieka, wyglądającego przez zniszczone drzwi budynku. W ciasnym pomieszczeniu smród sosnowego odświeżacza powietrza dusił. Odkąd zaczęła się strzelanina, Khalid nawet nie próbował zakończyć zakładania ładunków. Znalazł sobie wygodne schronienie i postanowił się położyć. Przysunęła się do niego. — Kończy się czas na zegarze Jasona — powiedziała. Skinął głową. — Wiem, ale strzelanina nam przeszkadza. Najwyraźniej jakaś grupka przeżyła i stawia opór. A bez względu na to, do czego strzelają, tego właśnie zamierzam unikać. Jasne, draniu. Wygodna wymówka. Nigdy nie zamierzał pozwolić Jasonowi na powrót. W trakcie rozmieszczania ładunków dostrzegła schemat, według którego je zakładali. Khalid otaczał nimi obóz, minował podstawy najwyższych kolumn biegnących od dna jaskini do sklepienia. Chciał wysadzić część z nich i spowodować zapadnięcie się sklepienia. Sprawić, aby wulkan zapadł się, zasypując jaskinię. Zauważyła także, że poruszali się okrężną drogą kończącą się w okolicy windy. Najwyraźniej Khalid zamierzał po skończeniu minowania wskoczyć do niej i uciec. Zostawiając Jasona jako bombę, która zdetonuje ładunki. Oczywiście strzelanina pomieszała mu szyki.

Nagle zza bazy rozległ się wściekły ryk. Jeden ze stworów… wyraźnie wkurzony. Przy każdym ryku Khalid się wzdrygał. Bestie wywoływały w nim coś więcej niż zwykły strach. Wymamrotał po arabsku kilka słów, które brzmiały jak modlitwa. Widok niepokoju kłębiącego się pod lodowatą maską tego człowieka sprawiał jej przyjemność, niestety to go sparaliżowało na tyle, że bał się opuścić kryjówkę. A czas uciekał. — Musimy iść — powiedziała zdecydowanym tonem. Gwałtownie się odwrócił i wbił w nią spojrzenie niemal czarnych oczu. — Strzelanina zbliża się do nas. Posłuchaj — ciągnęła, zanim zdążył ją skląć. Wystawiła palec w kierunku drzwi. — Do czegokolwiek strzelają, zaganiają to w naszym kierunku. Zacisnął pięści — nie ze złości, lecz ze strachu i frustracji. — Musimy być w ruchu! — zawołał łamiącym się głosem, który zwykle był bardzo pewny. — No to już! ··· Gdy Mały Tim wyrwał mocowanie linowego mostu, nad rozpadliną rozległ się głośny trzask. Ben zaczął lecieć w dół, mocno zaciskając dłonie na linie. Oby się okazało, że Nob’cobi porządnie zamocował drugi koniec. Patrzył, jak przeciwległa ściana pędzi ku niemu. Wiedział, że zaboli, nie mógł jednak puścić liny. Jeżeli wypadnie mu w momencie zderzenia ze skałą, zostanie z niego mokra plama na dnie rozpadliny. Przekręcił się tak, aby przyjąć główny impet uderzenia na nogi, ale niewiele to dało. Uderzenie było jak upadek po skoku z dziesiątego piętra. Huknął w ścianę lewym biodrem, ból niemal go oślepił, Ben zignorował go jednak, skupiając się na jednym: trzymaniu liny, zmuszaniu palców do zaciskania się z całej siły. Odbił się od skały, po czym wrócił ku niej wahadłowym ruchem. Tym razem nogi

wyhamowały impet i zatrzymał się; zawisł pięć metrów pod krawędzią rozpadliny. Stojący przy przeciwległym brzegu Mały Tim wywrzaskiwał na niego swoją złość. Dreptał w przód i w tył przy przyczółku zniszczonego mostu, szukając przejścia. Ben patrzył na niego zmrużonymi oczami. — A zamknąłbyś wreszcie tę mordę! Słysząc ten wybuch, Mały Tim spiął się i przykucnął tuż nad krawędzią rozpadliny. Ben miał świadomość, że stwór go widzi. Przez chwilę obawiał się, że crak’an może skoczyć na niego w samobójczej próbie, ten jednak tylko syknął po raz ostatni i pomknął między budynki. Krzyżyk ci na drogę! Ben westchnął i spokojnie wisząc, odpoczywał. Czuł, że po nodze spływa mu krew. Musiał się wspiąć, nim osłabnie. Owinął nogę liną i zaryzykował puszczenie się jedną ręką, aby Owinął nogę liną i zaryzykował puszczenie się jedną ręką, aby wczepić nią linę we wspomagającą wciąganie się uprząż. Gdy mu się to udało, zaczął — jako tako zabezpieczony — wspinać się ku krawędzi rozpadliny. Kiedy tam dotarł, Nob’cobi pomógł mu wyjść. Ben przetoczył się na plecy i zaczął łapczywie chwytać powietrze. Myśliwy dotknął zakrwawionej nogawki jego spodni i powiedział coś w swoim gardłowym języku, wyraźnie zaniepokojony. — To tylko drobna rana. Przeżyję. — Ben podparł się rękami, żeby się podnieść. — A poza tym dzięki za ratunek. Byłem pewien, że zostaniemy karmą dla potworów. Zdezorientowany Nob’cobi zmarszczył czoło. — Nieważne. — Przy pierwszym kroku Bena zranione biodro zaprotestowało. Nie nie było złamane, mimo to bolało jak cholera.

Podskakując na jednej nodze, oddalił się od rozpadliny. — Chodź. Musimy się dostać do sejfu. Mały myśliwy poszedł za nim; po kilku metrach chwycił go za ramię i pokazał palcem krople krwi skapujące przy każdym kroku z nogawki. — Mówiłem przecież, że to nic wielkiego. Blakely ma w gabinecie apteczkę. — Ben odwrócił się, by iść dalej, jednak myśliwy nie popuszczał, ciągnąc go do tyłu. Na migi pokazał wąchanie krwawego śladu, po czym całkiem nieźle ryknął, co zabrzmiało niemal jak gardłowy warkot crak’an. — Uważasz, że zostawiam ślad? — Ben przyjrzał się linii kropel. — Masz rację. Chyba lepiej będzie nie zostawiać tak wyraźnego zaproszenia. Ben zdjął spodnie, wyżął je i przyjrzał się ranie. W poprzek górnej części uda miał przecięcie o poszarpanych brzegach. Zostanie paskudna blizna, na szczęście poza tym nie było w tym nic groźnego. Resztką wody z manierki przemył ranę, po czym obwiązał udo chustką, aby zatamować krew. — Gotowe — powiedział i założył spodnie. — Zadowolony? Myśliwy znowu przybrał znudzoną minę. Najwyraźniej poczuł się usatysfakcjonowany. — To świetnie. Chodźmy. — Ben poprowadził, przekradając się od cienia do cienia. Miał dość tych śmierdzących crak’an, nie zamierzał natknąć się na następne. Droga była czysta. Po pięciu minutach dotarli przed budynek, w którym mieścił się gabinet Blakely’ego. Szklane drzwi do biura administracji zostały roztrzaskane, ale poza tym betonowy budynek stał. Starannie omijając szkło, Ben pokonał próg i wszedł do recepcji. Pomieszczenie zostało zniszczone przez coś wielkiego. Ściany były wysmarowane gęstą żółtą substancją śmierdzącą amoniakiem. — Wygląda na to, jakby obszczał to miejsce jakiś gigantyczny dachowiec — mruknął, oglądając zniszczone biurko i akta. Przebił się przez szczątki do

nienaruszonych metalowych drzwi prowadzących do biura i spróbował przekręcić gałkę. Były zamknięte. — Niech to cholera! — Walnął pięścią w drzwi, robiąc sobie siniaka. — Halo! Jest tam kto? — doleciał głos zza drzwi. Boże, ktoś żył! Ben załomotał w drzwi. — Proszę otworzyć. Tu Ben Brust z zespołu badawczego. — Jest bezpiecznie? — doleciał po chwili niepewny głosik. — Teraz tak. Proszę otworzyć. Szczęknął odsuwany rygiel i drzwi zaczęły się uchylać. Pojawiła się w nich drobna potargana blondynka. Poszarpana biznesowa garsonka wisiała na niej jak szmata. — Sandy? — Ben rozpoznał sekretarkę Blakely’ego. — Jesteś cała? Podbiegła i mocno go objęła. — Dzięki Bogu, że jesteś! Podszedł Nob’cobi i coś zamamrotał, wskazując na drzwi wejściowe. Sandy wbiła wzrok w małego myśliwego, odruchowo wpijając przy tym palce w ramię Bena. Cicho jęknęła i się cofnęła. Dał znak Nob’cobiemu, aby wyszedł i nie straszył Sandy, po czym popchnął ją w kierunku gabinetu Blakely’ego. Gdy znaleźli się w środku, podszedł do sejfu, w którym trzymano ohna — diamentowego bożka mimi’swee. Nie znał kombinacji, w bazie było jednak wystarczająco dużo spłonek i ładunków wybuchowych, aby wysadzić drzwiczki. Harry wiedział, gdzie są materiały wybuchowe i jak ich używać, tylko gdzie on był? Sandy usiadła na kanapie. — Co to… co to był… za stwór?

— Przyjaciel. Jeden z tutejszych mieszkańców — odparł, siadając obok Sandy. — To długa historia, ale zaufaj mi, to przyjaciel. Nie zrobi ci krzywdy. Dziewczyna objęła się ramionami i zadrżała. — Dlaczego cię tu zostawiono? — spytał Ben. — Dlaczego nie zostałaś ewakuowana ze wszystkimi? Popatrzyła na niego, jakby oszalał. — Nie było żadnej ewakuacji. Zaatakowały nagle. Nie było czasu. Wszyscy zginęli. — Słucham? A wsparcie z góry? — Niemal od razu straciliśmy komunikację radiową. Dzień po ataku usłyszałam działający silnik windy, zaryzykowałam i pobiegłam zobaczyć, co się dzieje. — Mówiąc, zbladła jak płótno. — Kabina była pełna żołnierzy, o niczym jednak nie wiedzieli. Nie wiedzieli — powtórzyła, patrząc wielkimi oczami. — Hałas ściągnął stwory, całe mnóstwo. Gdy kabina się otworzyła, rzuciły się na ludzi i rozerwały ich na strzępy. — Schowała twarz w dłoniach. — Od tej pory nikt więcej nie zjeżdżał na dół. Ben skinął głową. — Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że McMurdo jest na końcu świata. Zorganizowanie zmasowanego ataku zajmie przynajmniej tydzień. Do tego czasu jesteśmy pozostawieni sami sobie. Pochlipywanie Sandy nasiliło się. Poklepał ją po dłoni. — Wytrzymamy do tego czasu. — Wszyscy uciekli — powiedziała, łkając. — Byłam sama. Nie mogłam nic zrobić. — A co z Blakelym?

Pokręciła głową. — Ostatni raz, gdy go widziałam, uciekał z chłopakiem, Jasonem. Serce Bena zatrzymało się na ułamek sekundy. — Wiesz może, czy udało im się dotrzeć w jakieś bezpieczne miejsce? — Nie mam pojęcia, co zdarzyło się potem. Zamknęłam się tu, ale wrzaski… krzyki trwały kilka dni. Potem zapadła cisza. Nic się nie działo. To było jeszcze gorsze. Cisza. — Popatrzyła na Bena. Dygotała na całym ciele. — Sądziłam, że jestem ostatnią osobą, która przeżyła. — Nie jesteś. — Ben wstał. Co powie Ashley? Przeszedł kilka kroków i popatrzył na zegarek. Minęło czternaście godzin. Musiał wysadzić sejf i wrócić do wioski mimi’swee. Nie pozostawiało to czasu na przeszukiwanie bazy, zwłaszcza przy obecności crak’an. Stanął przed sejfem i zacisnął dłonie w pięści. Gdzie, do cholery, był Harry? — Znasz przypadkiem kombinację do sejfu? Sandy skinęła głową i podała mu ją. Może jednak szczęście zaczęło się przechylać na jego stronę. Ustawił pokrętło zgodnie z instrukcją i otworzył ciężkie drzwi. Przez chwilę zdawało mu się, że w środku nie ma tego, po co przyszedł, zaraz jednak zorientował się, że figurka została zawinięta w brązowy papier pakowy i obwiązana sznurkiem. Wziął pakunek, rozerwał papier i uniósł figurkę do światła. Przeciągnął palcem po jej grubym brzuchu. Może przyniesie mu szczęście. W tym momencie do środka wpadł Nob’cobi ze spanikowaną twarzą. A więc dobra passa chyba znowu się skończyła. ··· Po twarzy Jasona spływały łzy rozpaczy. Ciągle jeszcze nie mógł uwierzyć. Z początku sądził, że to wyobraźnia, jednak akcent był oczywisty. Ben! Mówił do kogoś, potem nastąpiło głośne pukanie. Gdzieś

w pobliżu! Jason nie rozumiał słów, ale to musiał być Ben. Chłopiec próbował wołać, niestety knebel zagłuszał niemal wszystkie dźwięki, jakie usiłował z siebie wydać. Na koniec trzasnęły drzwi i zapadła cisza. Próbował się w nią wsłuchiwać, by sprawdzić, czy Ben jest jeszcze w pobliżu. Nie było najcichszego odgłosu. Ben musiał wejść do budynku. Jason szarpał więzy. Gdyby tylko uwolnił rękę i wyciągnął knebel… Musiał wymyślić jakiś sposób, by zawołać Bena, gdy ten będzie wychodził z budynku. Jeśli mu się nie uda… Popatrzył na wyświetlacz na pasie. Na ekranie świeciła się liczba 11, na oczach Jasona zamieniła się w 10. Potrzebował pomocy… szybko. Znowu walczył z liną, ale nic to nie dawało, więc opadł ciężko na więzy. Potrzebował innego planu. Nagle przyszedł mu do głowy pomysł. A może… Przesunął biodra. Gdyby udało mu się dosięgnąć lewą ręką kieszeni kurtki… Rozciągając i kurcząc się, aby naciągnąć więzy, zamknął oczy. Palce dotknęły plastikowego pudełka. Powoli, aby nie wypadło z kieszeni, zaczął je wysuwać, zablokowało się jednak w fałdzie materiału. Przerwał i wziął głęboki wdech. Nie spiesz się! Jeszcze bardziej skupiony, powoli wyciągnął pudełko. Westchnął z ulgi. Jedyna rzecz z torby gimnastycznej, jaką Khalid pozwolił mu zatrzymać. Gdy włączał Game Boya, mógł tylko mieć nadzieję, że baterie jeszcze się nie rozładowały. Usłyszał znajomą melodyjkę i podkręcił głośność do maksimum. Nie było to szczególnie głośno, ale przy odrobinie szczęścia dźwięk ściągnie uwagę Bena, gdy będzie wychodził z budynku. Jason czekał. Pospiesz się, Ben. A jeśli baterie zaraz się rozładują? Albo Ben już sobie poszedł? Albo zegar na wyświetlaczu dojdzie do zera, zanim Ben usłyszy melodyjkę? Jasonowi krążyły po głowie najgorsze ewentualności. Gdy ujrzał czarny pysk wysuwający się zza węgła po prawej stronie, Gdy ujrzał czarny pysk wysuwający się zza węgła po prawej stronie, uświadomił sobie, że nie pomyślał o jednej rzeczy: A jeśli dźwięk ściągnie uwagę kogoś innego? Jason patrzył na posykującego stwora, zamykającego i otwierającego nozdrza. Wyłączył game boya i zamarł.

Stwór wyszedł na otwartą przestrzeń przed nim. Na brzuchu i szyi miał sączące się krwawe rany, jednak najwyraźniej nie robiły na nim wrażenia, bo choć powoli, to jednak bez wahania ruszył w kierunku Jasona.

34.

Ashley wierzyła z całych sił, że z jej synem wszystko jest w porządku. Musiało być. Cały dzień pracowała w komnacie umbo, próbując dać zajęcie rękom i nie myśleć. Katalogowała, mierzyła, notowała. Popatrzyła na zegarek. Południe dawno minęło, Ben powinien już być w drodze powrotnej. A jeśli nie dowiedział się niczego o Jasonie? Albo co gorsza — nie wróci? Ile jeszcze mogła czekać i nie zwariować? Westchnęła, wyprostowała się i popatrzyła na siedzącego nieopodal, drzemiącego Mo’ambę. Był jej jedynym strażnikiem, resztę odesłał. Spojrzała na czarny wlot kornikowego kanału, w którym zniknął Ben. Mogłaby spróbować tędy uciec. Jeżeli Mo’amba naprawdę drzemał, to może… Pokręciła głową. Droga była daleka i na pewno by ją złapano. Poza tym nie mogła zostawić Michaelsona — nawet gdyby jakimś cudem udało jej się uciec, zabiliby go w zastępstwie. Nagle Mo’amba otworzył oczy i popatrzył na nią. Spróbował wstać, ale najwyraźniej zdrętwiał od wielogodzinnego siedzenia. Ashley podeszła i mu pomogła. Popatrzył w kierunku wyjścia z komnaty. — Co jest? — spytała. Zasłonił jej usta dłonią, aby umilkła, i dał znak, by szła za nim. Podpierając się laską, wykuśtykał na zewnątrz i wciągnął Ashley do ciemnej wnęki po drugiej

stronie tunelu. Co się działo? Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać. Ciche tarcie skóry o kamień zapowiadało czyjeś nadejście. Ale czyje? Ashley wysunęła się nieco, by lepiej widzieć słabo oświetlony tunel, ale Mo’amba wciągnął ją w cień. Czekała, wstrzymując oddech. Sądząc po odgłosach stóp, nadchodziło kilku tubylców. Minęli ich kryjówkę i weszli do komnaty umbo. Gdy Ashley rozpoznała kościstą sylwetkę jednego z przybyszy, z trudem powstrzymała syknięcie. Sin’jari! Pozostali dwaj stanowili jego przeciwieństwo. On był wysoki i kościsty, oni zgarbieni i umięśnieni jak kulturyści, nie było jednak wątpliwości, kto jest szefem. Wystarczyło jedno spojrzenie Sin’jariego, aby się kulili. A robili to bez przerwy. Sądząc po gestach i ostrych komendach, wydawał im rozkazy, które niechętnie spełniali. Wreszcie, po kolejnym warknięciu szefa, obaj brutale pochylili głowy i wpełzli do kornikowego kanału prowadzącego do Groty Alfa. Co się działo? Ashley nie rozumiała ani słowa, ale Mo’amba najwyraźniej wszystko słyszał. Czuła, jak starzec sztywnieje i wzdryga się z emocji. Jego napięcie było zaraźliwe — Ashley stwierdziła, że zaciska dłonie w pięści. Sin’jari planował coś nikczemnego, co miało im zaszkodzić. Nagle Mo’amba wyszedł szybkim krokiem z niszy. Zaskoczona, podążyła za kuśtykającym starcem do komnaty umbo. Gdy weszli, Sin’jari, kompletnie zaskoczony, odwrócił się z otwartymi ustami. Mo’amba podszedł i stanął z nim twarzą w twarz. Tak mocno uderzył laską w podłogę, że prysły z niej drzazgi. Sin’jari cofnął się o krok, najwyraźniej wprawiony w osłupienie nagłym pojawieniem się swej nemezis. Ashley stała z boku i słuchała gwałtownych słów Mo’amby. Teraz Sin’jari musiał się kulić.

Atakowany przez starca, sprawiał wrażenie, jakby najchętniej zwinął się w małą kulkę. O ile jednak ludzie Sin’jariego mieli w oczach strach, źrenice Sin’jariego wypełniała groźba. Ashley widziała, jak jego dłoń przesuwa się w kierunku noża u jego pasa. Otworzyła usta, aby ostrzec Mo’ambę, ale słowa utknęły jej w gardle. Jak miała go ostrzec? Nie znała ani słowa w jego języku. Patrzyła, jak dłoń Sin’jariego zaciska się na rękojeści noża. Ale przecież Mo’amba był ważnym przywódcą i Sin’jari nie odważyłby się… A jednak bez ostrzeżenia wyciągnął rękę i wbił długi sztylet w pierś Mo’amby. Ostrze przerwało wściekłą tyradę starca. Mo’amba popatrzył na wystającą mu z piersi rękojeść, jakby obserwował intrygującego robaka. Zakaszlał i na jego wargach pojawiła się strużka krwi. Gdy Sin’jari wyrwał nóż i po raz drugi wbił go w pierś Mo’amby, zdrętwiała z przerażenia Ashley zaczęła wrzeszczeć. Starzec zatoczył się do tyłu, wyrywając ostrze z piersi. Sin’jari ponownie uniósł nóż, zamierzając ciąć w gardło Mo’amby, nie zdążył jednak, bo Ashley się na niego rzuciła. Wbiła mu w żebra obcas, odrzucając go na bok. Gdy zatoczył się do tyłu i próbował odzyskać równowagę, stanęła przed Mo’ambą. Stary osunął się na podłogę, krew płynęła mu spomiędzy palców trzymanej na piersi dłoni. Sin’jari zwrócił się ku Ashley. — Spieprzaj stąd, draniu! — zawyła. Pomasował sobie obite żebro jedną ręką, w drugiej trzymał nóż. Uśmiechał się, ale nie był to przyjemny uśmiech. No i miał nóż. Ashley popatrzyła na wypuszczoną przez Mo’ambę laskę. Sin’jari nie dał jej czasu. Skoczył ku niej, na szczęście lata treningów karate i to, że wychowywała się z czterema braćmi, wystarczyły do zachowania prawidłowych odruchów. Ashley skręciła tułów i gdy ręka Sin’jariego ją minęła, złapała go za nadgarstek. Obracając się na stopie, użyła biodra i rozpędu Sin’jariego, by przewrócić go na ziemię. Trzask łamanej kości wywołał uśmiech na jej ustach. Nóż przesunął się po podłodze w bok.

Dwa kroki — i już go trzymała. Ciekawe, co ten drań zrobi teraz, kiedy szala się przechyliła. Trzymając się za lewe ramię, Sin’jari odpełzł do tyłu, aż pod przeciwległą ścianę, najwyraźniej się poddając. Nie spuszczając z niego oka, podeszła do Mo’amby, który leżał na plecach i chrapliwie dyszał. Wpatrywał się ślepo w sklepienie. Musiał być we wstrząsie. Potrzebna była natychmiastowa pomoc. Tylko skąd? Gdy Sin’jari nagle wstał, Ashley podskoczyła. Skierowała ku niemu ostrze noża, ale nie zbliżał się. Zamiast tego zaczął się przysuwać do kornikowego kanału. Uśmiechnął się po raz ostatni, wskoczył w otwór i zniknął. Zaraz potem rozległ się w tunelu tupot licznych stóp. Dzięki Bogu nadchodziła pomoc. Ashley odwróciła się do wejścia w chwili, gdy stanął w nim pierwszy wojownik. Gdy ujrzał zakrwawioną postać Mo’amby, rozciągniętą na podłodze, przeraźliwie zawył. Wściekłe i oskarżające oczy przybyłych skierowały się na Ashley. Popatrzyła na trzymany w dłoni, zakrwawiony nóż. Cholera jasna… ··· — Uspokój się — powiedział Ben, ujmując machające ręce Nob’cobiego. Próbował pojąć sens jego gorączkowych gestów i gardłowych słów, ale nie dawał rady. Obaj się jedynie denerwowali. Ben popatrzył w kierunku Sandy. Cofnęła się w najdalszy kąt gabinetu i skuliła. Ona mu nie pomoże. Puścił ręce małego myśliwego. Gdyby tylko zjawił się Harry… znał ich język. Nagle Nob’cobi wyciągnął rękę i dotknął palcem czoła Bena, potem swojego. Ben wciąż nic nie rozumiał. Mały myśliwy powtórzył gest. Z irytacji zaczął mrużyć oczy.

Wreszcie Ben zrozumiał. Nob’cobi chciał, aby porozumiał się z nim za pomocą zdolności heri’huti. Myśliwy nie był w stanie zainicjować kontaktu, ponieważ nie miał odpowiedniego pochodzenia, Ben jednak mógł. Jak w kornikowym kanale. Skinął głową na zgodę i dał Nob’cobiemu znak, by usiadł na kanapie. Tubylec przyjrzał się podejrzliwie skórzanemu meblowi i usiadł ze skrzyżowanymi nogami na podłodze. Ben wzruszył ramionami i zrobił tak samo, zwracając się twarzą do myśliwego. Zamknął oczy i zaczął wolniej oddychać, starając się uspokoić pobudzony umysł. Wyobraził sobie, że relaksuje się na werandzie farmy ojca, z piwem w ręku i perspektywą leniwego dnia. — Co robisz? — spytała zaniepokojona Sandy. Nie otwierając oczu, Ben uniósł rękę. — Wszystko w porządku, Sandy. Bądź cicho przez minutę. — Ale… — Ciii… rozluźnij się. — Jego zaspane słowa były skierowane zarówno do Sandy, jak i do niego samego. Rozluźnij się… Słyszał ukryte w jej głosie narzekanie, zignorował je jednak i popijał ciepłe piwo z zakurzonej butelki, odchylając się na krześle stojącym w kącie werandy. Myślał o Nob’cobim, wyobrażał sobie jego twarz z płaskim nosem i chudą szyję. Nagle mały tubylec pojawił się tuż obok Bena — też siedział na krześle. Nob’cobi rozejrzał się zdumiony. Wstał i oparł się o balustradę werandy, zagapił w niebo, na którym nie było ani jednej chmury. Sprawiał wrażenie, jakby nieco się bał, po chwili jednak odwrócił się plecami do krajobrazu i popatrzył na Bena. — To takie… wielkie… — powiedział i wzdrygnął się. Benowi trochę zrobiło się żal myśliwego, który został wtłoczony w obce otoczenie, ale przecież Mo’amba robił to samo z nim. Poza tym tęsknił za farmą.

— Nie przejmuj się, Nob’cobi. Nie wielkość się liczy. — Słucham? — Nieważne. Kiepski żart. — Ben wziął kolejny łyk piwa. Smakowało bardzo realnie. — No dobrze. Co chciałeś mi powiedzieć? Nob’cobi nerwowo przełknął ślinę, poruszał przy tym oczami, jakby chciał spojrzeć za siebie. — Słyszałem w jaskini dziwny dźwięk. Nigdy przedtem czegoś takiego nie słyszałem. — Jak to brzmiało? Mały myśliwy zmarszczył twarz i spróbował odtworzyć słyszany odgłos. Brzmiało to jak elektroniczna melodyjka. Ben znał ją. — Powtórz. — Słuchając, Ben maksymalnie się skupiał. Gdzie to słyszał? Nagle otworzył oczy i usiadł wyprostowany. Boże, to cholerny dżingiel z game boya Jasona! Słyszał go tysiące razy! — Gdzie to grało? — Poszedłem sprawdzić, ale niemal wpadłem na crak’ana, który nas tropił. Tego sprytnego. Też szedł za dźwiękiem. — Cholera! — Ben wyrwał się ze snu, rozrywając go na kolorowe strzępy, aż wrócił do gabinetu Blakely’ego i siedział naprzeciwko Nob’cobiego. Wstał, myśliwy zrobił to samo. — Sandy, zostań tutaj — powiedział Ben, wsuwając w rękojeść pistoletu nowy magazynek. — Zamknij drzwi. Gdy wrócimy i zapukamy, otwórz jak najszybciej. Sandy skinęła głową i poszła korytarzem za Benem. — Co się dzieje? — Nie mam czasu wyjaśniać. Zamknij za nami drzwi i siedź cicho. Gdy wyszli, drzwi za nimi trzasnęły i szczęknął rygiel. Ben odwrócił się do Nob’cobiego.

— Teraz pokaż, skąd dolatywała melodyjka. Myśliwy gapił się na niego, nic nie rozumiejąc. Cholera, nie było czasu na ponowne nawiązywanie kontaktu telepatycznego! Ben spróbował zaśpiewać fragment melodyjki, po czym się rozejrzał i wzruszył ramionami. Nob’cobi skinął głową, wskazał przed siebie i poprowadził. Ben ścisnął mocno pistolet i poszedł za nim. A jeżeli się spóźnili? Pokręcił głową. Na pewno nie. Gdy wyszli zza rogu budynku, nagle pojawił się Harry. Mało brakowało, a zaskoczony Ben poczęstowałby go kulą. — Udało wam się… — Harry westchnął, zdyszany i spocony. — Bierzmy statuetkę i spadajmy stąd. Myśliwi odciągają crak’an, pozwalając się ścigać, jednak długo już nie pociągną. Musimy… Ben uniósł rękę. — Już ją mam. — Super! — Ale mamy nowy problem. Musimy się pospieszyć. — Ben dał znak Nob’cobiemu, by ruszał, i błyskawicznie streścił Harry’emu sytuację. — Sądzisz, że to chłopak Ashley? Ben skinął głową. — Cholera. Kiepski moment na gry komputerowe. Nob’cobi dał znak, aby się uciszyli, i przywołał Harry’ego. Coś mu Nob’cobi dał znak, aby się uciszyli, i przywołał Harry’ego. Coś mu wyszeptał do ucha. Ten skrzywił się i wrócił do Bena. — Tu Nob’cobi widział Małego Tima. Muzyczka dolatywała zza następnego zawalonego budynku. Ben skinął głową. Tym razem pilnował się, aby każdy krok stawiać na

pewnym gruncie. Nie chciał powtórzyć błędu, który spowodował, że ściągnął na siebie stado crak’an. Skradali się cicho wzdłuż zniszczonego namiotu, w którym kiedyś znajdowała się mesa, o czym świadczyły porozrzucane garnki i patelnie. Wkrótce dosłyszeli drapanie pazurów o skałę i węszenie wielkiego zwierzęcia. Nob’cobi, idący dwa metry przed Benem i Harrym, wyjrzał zza sterty połamanego drewna. Gwałtownie odskoczył do tyłu i przykleił się do rogu. Dał znak, by zamarli. Przed nimi pojawił się gruby ogon crak’an, zmiatając na bok kilka garnków. W ciszy martwego obozu klekot był nienaturalnie głośny. Po chwili ogon zniknął. Nob’cobi machnął, by powoli podeszli. Ben zrobił to jako pierwszy. Wyjrzał dwa centymetry zza węgła. Bestia stała do niego tyłem, machając ogonem. Jej łeb podrygiwał na boki i głośno parskała — najwyraźniej badała coś przed sobą. Przesunęła się na bok, aby przyjrzeć się łupowi z innego kąta. Ben powstrzymał westchnienie. Gdy wielki stwór się przesunął, ukazał się namierzany przez niego obiekt: Jason, przywiązany liną do jednej z kolumn. Chłopiec miał oczy szeroko otwarte z przerażenia, ale crak’an jedynie okrążał kolumnę, węsząc i prychając, najwyraźniej zdziwiony, dlaczego ofiara nie ucieka. Podobnie jak kot, bestia nie nawykła do posiłku siedzącego w bezruchu. Ben cofnął się i pozwolił Harry’emu zapoznać się z sytuacją. — Musisz odciągnąć tego stwora — szepnął mu do ucha. — Tak jak zrobiłeś z pozostałymi. Dać mi szansę uwolnić Jasona i zaprowadzić go w bezpieczne miejsce. Spotkamy się przy gabinecie Blakely’ego. Harry skinął głową. — Ale bądź ostrożny — powiedział na pożegnanie Ben. — To jest ta najsprytniejsza bestia. Harry przez chwilę szeptał z Nob’cobim, po czym ruszyli na wschód,

aby odciągnąć uwagę stwora od Bena. Ten zaczekał, aż zajmą pozycje, modląc się ze wstrzymanym oddechem, żeby nagle nie rozległ się krzyk Jasona. Nie można było oczekiwać, że bestia będzie się wiecznie zastanawiać. W którymś momencie nowe zjawisko straci dla niej atrakcyjność i zaatakuje. Napięty, z drżącymi w oczekiwaniu mięśniami, Ben podskoczył, gdy na wschód od jego pozycji rozległ się klekot garnków i patelni. Harry i Nob’cobi. Najwyższy czas. Zaryzykował i wyjrzał zza rogu, by sprawdzić, jaki wywołało to efekt. Crak’an stał nieruchomy, z opuszczonymi uszami, by się wsłuchać, po czym powoli przekręcił łeb w stronę hałasu. Zrobił w jego kierunku kilka kroków, po czym stanął i odwrócił łeb, by popatrzeć na przywiązanego do kolumny Jasona. Nie zamierzał iść za przynętą. Przynajmniej przed zajęciem się łatwą zdobyczą. Cofnął się krok ku Jasonowi. A niech cię cholera! Ben uniósł pistolet, zanim jednak zdążył strzelić, na polance pojawił się Harry z dwoma garnkami w rękach. — Hej, ty tam! — zawołał. — Co powiesz, wielkoludzie, na odrobinę zabawy?! — Podkreślał swoje słowa waleniem garami. Głos i metaliczny szczęk ściągnęły uwagę bestii. Odwróciła się do Harry’ego i ryknęła. Szybkość, z jaką to zrobiła, zaskoczyła go. Robiąc krok w tył, potknął się i o mało nie przewrócił. Ben zacisnął zęby. Ruszaj się, żołnierzu! Harry jakby usłyszał komendę, wpadł bowiem błyskawicznie w ciemną uliczkę. Uciekający człowiek był zbyt wielką pokusą, więc bestia ruszyła za nim. Ben nie czekał. Ledwie koniec ogona zniknął w ciemności, wyskoczył na polankę i podbiegł do Jasona. Po pokrytych sadzą policzkach chłopca spływały łzy. Gapił się

nieruchomo w stronę, gdzie zniknęła bestia. Na szczęście wyglądał na całego. Chrzęst podeszew Bena o skałę ściągnął uwagę chłopca. Oczy wypełniło mu przerażenie, a gdy rozpoznał Bena, łzy popłynęły z nową siłą.Ben znalazł się przy nim po kilku sekundach. Objął go i wyrwał mu knebel. Nie pojmował, kto mógł skrępować i zakneblować chłopca, nie było jednak czasu na pytania. Jason płakał, aż nim wstrząsało. — Wszystko już w porządku, synu — uspokajał go Ben. — Jesteś bezpieczny. Jason nie przestawał płakać, udało mu się jednak wydusić z siebie kilka słów. — Próbowałem… próbowałem cię wezwać… moją grą. — Game boy wypadł mu z ręki i z klekotem upadł na skałę. — Dobra robota. — Ben kucnął, wyciągnął nóż i zabrał się do cięcia lin.— Moja… mama… nic jej nie jest? — Wszystko u niej w porządku. Jest w bezpiecznym miejscu. Nagle Jason zadygotał w luzujących się linach. Siła drżenia przez chwilę uniemożliwiła Benowi uwolnienie mu rąk. Chwilę to potrwało. — Nie ruszaj się teraz! Pozwól mi zdjąć z siebie ostatnią linę! — Muszę zobaczyć! — wrzasnął rozgorączkowany Jason. — Co? Chłopiec podciągnął koszulę i Ben ujrzał wyświetlacz. Migała na nim cyfra 6. Jason spojrzał w dół i jęknął. — Co to jest? — Bomba. — O czym ty gadasz? Jason wskazał na tkwiące w pasie grudy plastiku.

— Khalid mi założył. Żeby panować nad Lindą. Wybuchnie za sześć minut. — Więc zdejmijmy to z ciebie. — Ben wyciągnął w kierunku pasa nóż.Chłopiec się odsunął. — Jeśli spróbuje się to zdjąć, wybuchnie. Trzeba znać kod. — Kto go zna? — Khalid… a krąży gdzieś, zakładając kolejne bomby. Pieprzony drań, zaklął w myślach Ben. Jeśli dostanę go w swoje ręce… — No cóż, musi być jakiś sposób rozbrojenia tego. Może Harry… jest saperem. — Ben zakrył twarz dłońmi. Jasna cholera. Jak miał go sprowadzić na czas? Mieli się spotkać pod gabinetem Blakely’ego, nie wcześniej jednak niż za pół godziny. Zacisnął dłonie w pięści i przyłożył je do skroni. Niech to cholera, człowieku! Myśl! Ben szerzej otworzył oczy, gdy na wyświetlaczu 6 zmieniło się w 5. ··· Ashley opadła na poduchę. Znowu była więźniem. Na progu małej celi stało trzech wartowników, diamentowe klingi ich noży błyskały w słabym świetle emitowanym przez grzyby. Próbowała — zarówno na migi, jak i powtarzając imię Sin’jariego — przekazać, że jest niewinna, ale nie miało to sensu. Jej jedyny świadek, Mo’amba, był bliski śmierci. Przy wejściu do celi zrobiło się zamieszanie. Do środka wepchnięto Michaelsona. Potknął się na kontuzjowanej kostce, na szczęście odzyskał równowagę. — Jebańcy zabrali mi broń — powiedział, podchodząc do Ashley. — Wszystko. Co się dzieje? — Przykro mi, to moja wina. Byłam w złym czasie w złym miejscu. — Opowiedziała o zamachu Sin’jariego na Mo’ambę i skutkach jej

włączenia się w tę sprawę. — Zostałam, że tak powiem, złapana z dymiącym pistoletem w ręku. Mo’ambę znaleziono dźgniętego nożem w pierś, gdy stałam nad nim właśnie z nożem w ręku. Można mieć do nich pretensję? — I co będzie? Wzruszyła ramionami. — Nie mam pojęcia. Chyba w tej chwili największym ich zmartwieniem jest Mo’amba. — Sądzisz, że ma szansę przeżyć? Ashley pokręciła głową. — Wątpię. Stracił dużo krwi. Przy jego zdolnościach mentalnych, gdyby był w stanie, zrobiłby wszystko, aby wskazać Sin’jariego jako winnego… Telepatycznie, na wszystkich długościach fal. Jego milczenie świadczy o tym, że niewiele się w nim tli. A gdy umrze, nie sądzę, by ktokolwiek z nas miał szansę przeżyć, niezależnie od tego, czy Ben zdąży, czy nie. Major popatrzył na zegarek. — Zostało mu niecałe osiem godzin. — Teraz mam nadzieję, że nie wróci — powiedziała z westchnieniem Ashley. — Sądzę, że przy złości, jaka przepełnia tubylców, nawet gdyby pojawił się tu ze statuetką, wykonają wyrok na nim i nas wszystkich. Najlepiej byłoby, gdyby trzymał się z daleka. — Nie zrobi tego. — Wiem. — Usiadła na podusze i dała mu znak, aby zrobił tak samo. — Gdyby istniał jakiś sposób na ostrzeżenie go. Powiedzenie Harry’emu i Benowi, że mają nie wracać… — Nie ma takiego sposobu. Choćby się paliło i waliło, Ben wróci do

ciebie. Uderzyła się pięścią w kolano. — Więc muszę jakoś poinformować wioskę o Sin’jarim. Nie zechcą — Więc muszę jakoś poinformować wioskę o Sin’jarim. Nie zechcą mnie jednak słuchać. Ich osąd jest zmącony przez złość. — Może Ben i Harry wrócą, zanim Mo’amba umrze. Harry mógłby tłumaczyć. — Nawet gdyby, to kto nam uwierzy? Sin’jari to jeden z ich starszyzny. Mielibyśmy moje słowo przeciwko jego słowu. — W takim razie potrzebujemy dowodów. Co ten drań, twoim zdaniem, knuł? — Nic dobrego, to bez wątpienia. Z pewnością chce przeszkodzić Benowi. W jakiś sposób pokrzyżować mu plany. — Gdybyśmy mogli to udowodnić, byłby to silny argument, że mówisz prawdę. — Ale jak? — Złapmy go na gorącym uczynku, gdy wróci. Jedyna łatwa droga powrotu do wioski z Groty Alfa prowadzi przez ten kornikowy kanał. Jeśli tędy wyruszył, to i tędy będzie wracał. — Jak proponujesz go zatrzymać? Michaelson wzruszył ramionami. — Cholera, nie mam odpowiedzi na wszystkie pytania. Ashley pokręciła głową. — W dalszym ciągu wszystko zależy od tego, czy Mo’amba przeżyje do powrotu Harry’ego i Bena — rzekł major. — Gdyby miał… Strażnicy przy drzwiach głośno zawyli z rozpaczy. Taki sam odgłos przetoczył się przez wioskę,

przeszywając ściany niczym papier. Świdrujący pisk sprawiał, że włosy stawały dęba na głowie. Michaelson zasłonił uszy i zmrużył oczy. Tak nagle, jak się zaczęło, wycie się urwało. Cisza była potężna i zarazem pusta — jakby z powietrza zabrano coś o życiowym znaczeniu. Ashley zauważyła, że jeden z wartowników patrzy w ich kierunku. Miał w oczach łzy i coś jeszcze… nienawiść. — Co to było? — spytał major. — Właśnie skończył się nam czas. Mo’amba nie żyje. ··· Ben wstawał, gdy poczuł uderzenie. Eksplozję w głębi czaszki. Zatoczył się i osunął na kolana. Z początku sądził, że gdzieś w pobliżu zdetonowano bombę podobną do tej, jaką nosił u pasa Jason, gdy jednak zmusił się do otwarcia oczu, zorientował się, że chłopiec pytająco się w niego wpatruje. — Nic ci się nie stało? — spytał Jason. Ben skinął głową. — Chyba nie… — W tym momencie świat poczerniał. Co się działo? Ben zaczął się unosić w bezgwiezdnej przestrzeni, gdzie nie było niczego, od czego można by się odepchnąć, z czym dałoby się walczyć. Nie stracił przytomności, był otoczony bezgraniczną czernią. Po chwili pojawiło się jaśniejsze miejsce — jarzące się jak ciemny bursztyn. Gdy się na nim skupił, światełko zapłonęło jasnym płomieniem. Zaczęło do niego mówić głosem dziadka, drżąc przy każdym słowie. — Ben… Ben… musisz… się pospieszyć. Wiedział, że to wezwanie Mo’amby, nie była to jednak na nie pora. — Co się dzieje? O co chodzi? Z Ashley wszystko w porządku?

— …słaby… zmęczony… — Płomień przygasł do słabego migotania. — …musisz się pospieszyć… — Przez sekundę płomień drżał mocniej. — Niebezpieczeństwo… — Płomień osłabł, potem zgasł. Ben czuł pustkę. Jakimś sposobem wiedział, że Mo’amba nie przerwał kontaktu, ale odszedł. Na dobre. Gdy wokół znowu pojawił się świat, Ben zdał sobie sprawę, że po policzkach spływają mu łzy. — Co się stało? — Jason szarpał go za ramię. Ben wstał z kamiennego podłoża, na które się przewrócił. Mo’amba nie żył. Był tego tak pewien jak imienia ojca. — Wszystko w porządku — uspokoił chłopca. — Straciłeś przytomność. — Nie martw się. Nic mi nie jest. — Poklepał chłopca po kolanie. Ciekawe, co Mo’amba próbował mu powiedzieć w ostatnim, tak naglącym przekazie? Chciał jego natychmiastowego powrotu. Żeby nie marnował czasu. Ale po co ten pośpiech? Do końca wyznaczonego terminu pozostawało jeszcze siedem godzin. Coś musiało się wydarzyć. Pojawiło się nowe zagrożenie. Jason przyglądał mu się z niepokojem, nic jednak nie mówił. Ben popatrzył na zegar na wyświetlaczu. Cały czas świeciła się tam piątka. Mo’amba kazał się spieszyć, więc nie były to przelewki. Potrzebny był nowy plan i kontakt z Harrym. Trzeba go było sprowadzić, żeby rozbroił bombę. W tym momencie pojawiło się rozwiązanie. Cholera, dlaczego nie pomyślał o nim wcześniej? Miał sposób na skontaktowanie się z Harrym. Przez Nob’cobiego,

który mógł przekazać, aby jak najszybciej ruszył tyłek i tu przyszedł. Mógł zrobić to samo co Mo’amba. Co prawda nigdy nie próbował przemawiać do nikogo na odległość, wątpliwe też, że Nob’cobi był w transowym stanie, podatny na odebranie komunikatu, jednak warto było spróbować. Musiał zrobić to samo, co kiedyś Mo’amba z nim. — Jasonie, wiem, że będzie to wyglądać dziwnie, ale powinienem się teraz skupić. Bądź cicho. — Dobrze, ale… — Ciii… potem. — Ben usiadł ze skrzyżowanymi nogami, zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać. Ponownie wyobraził sobie dom swojego dzieciństwa pod Perth. Pomarańczowy pył. Biegające w oddali kangury. Dom. Znowu siedział na werandzie, na skrzypiącym krześle, choć bez piwa. Skupiał się z całą mocą na przywołaniu obrazu Nob’cobiego, zwizualizowaniu postaci małego myśliwego. Po kolei uzupełniał rysy jego twarzy. Bliznę na policzku, siwiejącą łatę futra na szczycie głowy. Na sekundę obraz stał się realny. Zaskoczony Nob’cobi obrócił się do niego, zaraz jednak jego twarz zniknęła. Cholera! Ben znowu się skupił. Dawaj, Nob’cobi, widziałeś mnie przez sekundę! Wiesz, czego chcę! Posłuchaj mnie! Żadnego efektu. Minuty mijały, a Ben męczył się bez skutku. Marnował czas, którego tak bardzo mu brakowało. Tuż zanim krzyknął z rozpaczy i się poddał, pojawił się Nob’cobi. Wyglądał na zdyszanego. — Czego chcesz? — spytał. — Po twoim wezwaniu niemal się potknąłem i przewróciłem. Miałeś…

— Dość tego! Potrzebuję Harry’ego. Natychmiast! — Właśnie wracamy. Crak’an musiał się w tobie zakochać, bo przestał nas ścigać i wrócił w twoją stronę. Zwiałeś już stamtąd? — Nie. Mamy problem. Zapomnijcie z Harrym o Małym Timie i przyjdźcie do biura. Jak najszybciej! — Ty też. Crak’an szybko się do ciebie zbliża. — Pospieszcie się — powiedział Ben, ale Nob’cobi zniknął. Gdy Ben wyszedł z transu, zobaczył, że Jason mu się przygląda. — Co robisz? — To długa historia. Zaraz będziemy mieli towarzystwo. — Z westchnieniem ulgi zauważył na wyświetlaczu na pasie chłopca cyfrę 4. We śnie czas płynął całkiem inaczej. Mógłby przysiąc, że był w transie znacznie dłużej. — Możesz biec? Jason przestępował z nogi na nogę, pełen nerwowej energii. — O tak… — No to chodź. — Ben złapał chłopaka za rękę i ruszyli. W tej samej — No to chodź. — Ben złapał chłopaka za rękę i ruszyli. W tej samej chwili rozległo się drapanie o skałę pazurów zbliżającego się Małego Tima. Pędzili jak szaleni. Do znajdującego się w odległości około stu metrów gabinetu dotarli w niecałą minutę. Gdy szli przez zniszczoną recepcję, czwórka na wyświetlaczu zmieniła się w trójkę. Pospiesz się, Harry… Podeszli do drzwi biura i Ben zapukał. — To ja, Ben. Zgrzytnął zwalniany rygiel, drzwi zostały otwarte. W otworze pojawiła się zaniepokojona twarz Sandy. Na widok Jasona jej oczy się rozszerzyły. — Znalazłeś go! — Wyszła na zewnątrz i objęła Bena, jakby był

zbawcą. — O co to zamieszanie? — rozległ się głos za ich plecami. Do recepcji wszedł Harry, tuż za nim podążał Nob’cobi. Gdy Jason zobaczył myśliwego mimi’swee, szerzej otworzył oczy. Ben chwycił Harry’ego za ramię i pchnął go do przodu. — Jason jest owinięty materiałami wybuchowymi. Do detonacji zostały dwie minuty. Musisz rozbroić ładunki. — Słucham? — Harry zbliżył się do chłopca. — Spójrzmy na to. Sandy puściła Jasona, jakby był zarażony, i wycofała się do korytarza. On tymczasem wskazał na swój brzuch, nie przestając przy tym obserwować Nob’cobiego. Na wyświetlaczu jasno świeciło się 2. Harry ostrożnie obmacywał urządzenie, prosząc chłopca, żeby się obracał. — Hm… — mruknął w końcu. — No i? — spytał Ben. — Widywałem już takie rzeczy. Złożone z gotowych elementów. Urządzenie detonujące znajduje się w tym metalowym pudełeczku. Nawet gdybym miał dość czasu i narzędzia, dostanie się do środka byłoby ryzykowne. Bez wpisania kodu na pewno wybuchnie. — Niech to cholera! — rzucił wściekle Ben. — No to mamy przechlapane! Harry wzruszył ramionami i sięgnął do sprzączki pasa. — Nie! — krzyknął zaniepokojony Jason. Harry zignorował ostrzeżenie, rozpiął pas i zdjął go z talii chłopca. Wstał, trzymając go na wyciągniętej ręce niczym jadowitego węża. Jason odsunął się dwa kroki. — Miał wybuchnąć, gdybym próbował go zdjąć…

— Kto ci tak powiedział? — Khalid. — Kłamał. Wokół pasa nie ma żadnego obwodu. Chłopiec stał, dygocząc na całym ciele. — Więc… mogłem go zdjąć… w każdej chwili? — Był bardziej rozbity tym faktem niż tym, że za dwie minuty mógł zostać wysadzony w powietrze. Harry skinął głową. — Tak jest. A teraz, jeśli nie macie nic przeciwko temu — wskazał na świecącą na wyświetlaczu jedynkę — musimy zrobić coś z faktem, że to jednak zaraz wybuchnie. Ben wyrwał Harry’emu pas z ręki. — Wszyscy na tył budynku! Rzucę to najdalej, jak się da, i spróbuję zwiać. Harry wepchnął wszystkich do holu, podczas gdy Ben ruszył ku wyjściu. — Tylko nie rzucaj jak dziewczyna! — zawołał za nim Harry. — Na tym pasie jest od cholery plastiku! — Idźcie na tył budynku! — zawołał Ben i wypadł na zewnątrz. Przebiegł kilka metrów, aby wziąć swobodny zamach, ale gdy unosił ramię, został zaatakowany. Ranny crak’an skoczył tuż przed Bena, zamykając mu drogę. Spuścił nisko łeb i groźnie zasyczał. Ben zaczął szukać za pasem pistoletu, ale go nie znalazł. Zostawił broń w budynku! Cofnął się kilka kroków.

Mały Tim szeroko rozwarł paszczę i triumfalnie zawył. — Pieprz się! — Ben zamachnął się pasem z ładunkami w kierunku otwartej paszczy, po czym odwrócił się na pięcie i pognał w stronę budynku. Gdy zaryzykował spojrzenie przez ramię, ujrzał, że bestia maca się po pysku, próbując wyciągnąć to, czym Ben ją poczęstował. Widzisz, draniu, wziąłeś większy kęs, niż jesteś w stanie przełknąć… Wbiegł jak burza do budynku i zanurkował do holu. Gdy był na progu, eksplozja rozerwała świat za jego plecami. Fala uderzeniowa rzuciła nim w głąb korytarza. Próbował zamortyzować impet, robiąc przewrót, i po chwili z hukiem zderzył się z drzwiami. Ben znieruchomiał z rozłożonymi na bok rękami i nogami, czekając, aż przestaną sypać się na niego szczątki i śmieci. Buchnęła na niego fala duszącego dymu. Tuż obok pojawił się Jason. — Jesteś cały, Ben? Ten w odpowiedzi jedynie stęknął. — Pozwól, że rzucę na niego okiem — powiedział Harry. Ben stanął na czworakach i zaczął wykasływać dym. U nasady karku czuł piekący ból. Miał wrażenie, że wybił sobie bark, ale było jasne, że przeżyje. Popatrzył na zaniepokojoną twarz Jasona. — Jak się z tego wygrzebiemy, kupię ci szelki. Żadnych pasków więcej. ··· W chwili eksplozji Linda straciła nadzieję. Widać to było po jej oczach. Manipulowała właśnie przy ostatnim zapalniku, próbując nie spoglądać na zegarek. Z pośpiechu źle zamontowała dwa przewody, niemal aktywując detonator. Khalid naprawiał jej błąd, kiedy po drugiej stronie bazy nastąpiła eksplozja. Gdy jej echo ucichło, Linda bez słowa popatrzyła na Khalida. — Zabrakło czasu — odparł, choć w rzeczywistości nigdy nie zamierzał utrzymać Jasona przy życiu. Popatrzył na Lindę, spodziewając się ataku, płaczu i wrzasków, nic takiego jednak nie nastąpiło.

Wpatrywała się w niego zimnymi i martwymi oczami kogoś, kto się poddał. To dobrze. Nie będzie stawała okoniem. Uczyła się. Zaczynała rozumieć, czym są względy praktyczne. Pustynne słońce spala tych, którzy poruszają się zbyt wolno. Pokręcił głową. — Dokończmy sprawę. Odwróciła się i wbiła wzrok w powstałą po wybuchu chmurę dymu. — Nie zadziałało — powiedziała tępo. — Co? — Khalid odłożył na bok śrubokręt. — Kolumna, do której był przywiązany Jason… — Linda wskazała ciężką jak ołów ręką. — Stoi. Wyprostował się i uważnie przyjrzał. Miała rację — kolumna wyglądała na nieuszkodzoną. Jak to możliwe? Patrzył na dryfujący dym. Coś tu nie pasowało. Eksplozja nastąpiła nieco na zachód od kolumny. — Chłopak musiał się wyrwać z więzów. Odejść od kolumny. Jego słowa zapaliły w Lindzie iskierkę nadziei, zaraz jednak zgasła, niezależnie bowiem od tego, czy przy kolumnie, czy z dala od niej, eksplozja nastąpiła. — Idziemy — polecił Khalid. Nie spierając się, poszła za nim.

35.

Ben siedział na skórzanej kanapie w gabinecie Blakely’ego i próbował coś zrobić z bolącym barkiem. Musiał się utrzymywać w ciągłym ruchu. Bezczynne siedzenie sprawiało, że ramię mu pulsowało, choć kilka minut wcześniej Harry całkiem fachowo je nastawił.

Jason siedział obok, w dalszym ciągu mocno spięty, i kopał piętą kanapę. Właśnie skończył opowiadać o wydarzeniach ostatnich dni. Sandy zajęła miejsce za biurkiem Blakely’ego i skręcała w palcach pasmo włosów. Pod oczami miała ciemne kręgi. — Biedny doktor Blakely… — mruknęła. Ben skinął głową. Głupio mu się zrobiło z powodu własnych niepochlebnych opinii na temat kierownika ich krwawej misji. Blakely nie zasłużył na taką śmierć, jaka go spotkała. W drzwiach gabinetu wreszcie pojawił się Harry. — Wszystko przygotowałem — powiedział. — Ruszajmy. Był najwyższy czas. Wiadomość od Mo’amby, że grozi im niebezpieczeństwo, cały czas płonęła jasnym płomieniem w głowie Bena. Czekanie wykańczało, ale Harry uparł się, żeby Ben chwilę odpoczął, podczas gdy on zorganizuje możliwie najszybszy sposób dotarcia do Ashley. Gdy Ben odepchnął się od oparcia kanapy, bark boleśnie dał o sobie znać. — Pokaż, o czym mówiłeś — zwrócił się do Harry’ego. — Stoi pod biurem. Chodź. Po przykazaniu Jasonowi, że ma zostać tam, gdzie jest, Ben poszedł za Harrym osmalonym korytarzem. Wejście do budynku było zniszczone, drzwi wisiały krzywo na zawiasach. Harry machnął ręką dwóm myśliwym mimi’swee, którzy wodzili crak’an za nos. Mimo wielogodzinnej zabawy w kotka i myszkę nie wyglądali na zmęczonych. Poklepał ich po plecach i wyszedł na zewnątrz. — Zabiorę stąd chłopaka zaraz, jak wyruszysz — powiedział Harry. — Pojedziemy na górę windą, mimo to będziesz się musiał spieszyć. — Wiem. Pilnuj swoich pleców i chroń Jasona. Po okolicy w dalszym

ciągu krąży rozkładający bomby szaleniec i nie chciałbym, żeby dzieciak ponownie wpadł mu w łapy. — Ben po raz pierwszy ujrzał powstały po eksplozji krater. Miał niemal dwa metry średnicy. Powierzchnia skały wyglądała na spaloną. Po Małym Timie nie pozostał ślad. Ben ponuro się uśmiechnął. Bestia została prawdopodobnie rozsadzona na drobne kawałki. Odwrócił się do Harry’ego. — No to co za asa chowasz w rękawie? Harry uśmiechał się jak kot, który złapał tłustą mysz. — Chodź. — Gdy przeszli za budynek, z dumą wyciągnął palec. — Moje dzieło. Pod ścianą stał czarny motocykl z chromowanymi wykończeniami. Ben zagwizdał z uznaniem. — Po zrobieniu rekonesansu wyciągnąłem go z mojej kwatery. Pomyślałem sobie, że będzie można nim błyskawicznie dotrzeć do kornikowego kanału. To maleństwo jest szybsze od każdego crak’an. — Cholernie dobry pomysł. — Ben poklepał siodełko. — Zatankowany i przygotowany? — Tak jest. — No to zaczynajmy przedstawienie. Nie mam pojęcia, gdzie tkwi ten przeklęty Khalid ani co planuje, choć sądzę, że nie powinniśmy czekać. — A co z kobietą, którą wziął jako zakładniczkę? Tą biolożką? Nie powinniśmy jej poszukać? Ben zamknął oczy i zacisnął dłonie w pięści. Przypomniał sobie oczami wyobraźni nerwowy uśmiech Lindy. Następne słowa ledwie przeszły mu przez gardło, nie miał jednak wyboru. — To zbyt ryzykowne. Ona może już nie żyć. Dostarcz chłopaka do windy i spadajcie stąd. Harry skinął głową.

— No to ruszamy. W ciągu kilku minut wszystko przygotował i Ben wsiadł na motocykl. Pod lewym udem schował zdobyczną strzelbę, w plecaku miał owiniętą w brązowy papier statuetkę ohna. Jeden z myśliwych mimi’swee — Ben nie pamiętał jego imienia — z ociąganiem wsiadł za nim na siodełko. Ben westchnął, zawołał Harry’ego i wskazał na małego myśliwego. — Mogę ją zwrócić sam. — Samotne podróżowanie nie jest bezpieczne. Na pewno są jeszcze inne stada. Jedź! Jason stał przy motocyklu, zdenerwowany tym, że Ben odjeżdża. — Wrócę. A następnym razem, gdy mnie zobaczysz, za moimi — Wrócę. A następnym razem, gdy mnie zobaczysz, za moimi plecami będzie siedzieć twoja mama. Wywołało to lekki uśmiech, choć w oczach chłopca cały czas malował się niepokój. Ben pomachał mu na pożegnanie. — Bądź ostrożny — powiedział Jason. — Jak zawsze. — Ben przekręcił rączkę gazu i motocykl ryknął, wywołując na jego ustach uśmiech. Odechciało mu się jednak śmiać, gdy uchwyt pasażera za nim zrobił się tak mocny, że groziło to odcięciem dopływu krwi do dolnej części ciała. Ben poklepał ściskające go ramię. — Spokojnie, kolego. — Ucisk osłabł, jednak tylko odrobinę. Machnąwszy po raz ostatni na pożegnanie, pchnął motocykl do przodu i powoli ruszył. Z powodu rozrzuconych śmieci nie mógł jechać szybciej, niż biegł człowiek. Po kilku minutach, gdy przyzwyczaił się do prowadzenia maszyny, przyspieszył i na twarz wypłynął mu szeroki uśmiech. Przemknęli obok pola poprzewracanych namiotów, by objechać rozpadlinę od wschodu. Ben próbował nie zwracać uwagi na rozrzucone tu i ówdzie ludzkie szczątki. Wyglądały jak potrącone przez

samochody zwierzęta i przestało mu być do śmiechu. Na szczęście po kilku minutach jazdy w kierunku północnej ściany wyjechali z bazy. Ben głęboko wdychał dość czyste powietrze, nieskażone smrodem dymu i gnijącego ciała. Pędząc w kierunku dalekich domostw drogą będącą dziełem ludzkich rąk, wypatrywał crak’an. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że ciemność po bokach snopa światła z przedniego reflektora może kryć całe ich stada. Mimo prędkości pociły mu się dłonie na kierownicy. Cały czas się rozglądał, próbując przebić wzrokiem otaczającą ich zasłonę czerni. W oddali coś zawyło, ale poza tym nie pojawił się nawet ślad bestii. Dotarli do północnej ściany, nie natykając się na ani jednego crak’an. Ben zgasił silnik. Mały myśliwy w ułamku sekundy zeskoczył z motocykla i cofnął się jak od potwora. Za pomocą latarki Ben odszukał strzelbę i zaczął się wspinać za swoim niezwykle żwawym partnerem w górę domostw, ku komnacie ohna. Myśliwy był tam oczywiście pierwszy, praktycznie wbiegł do bezpiecznego pomieszczenia. Ben starał się utrzymać tuż za nim. Gdy dotarł do wejścia, myśliwy wytoczył się tyłem i wpadł mu w ramiona. Co się działo? Z drobnej piersi wystawała rękojeść sztyletu. Myśliwy zesztywniał w ramionach Bena, po czym dostał gwałtownych drgawek. Ben nie był w stanie go utrzymać. Trucizna. Poświecił do środka i ujrzał dwóch zgarbionych wojowników mimi’swee, nabitych mięśniami i cholernie znajomych. Silari — „zatruci”. Cofnął się o krok, by zrobić sobie miejsce na uniesienie strzelby. Gdy przystawiał ją do ramienia, coś huknęło go w tył głowy. Osunął się na kolana, przed oczami zatańczyły mu gwiazdy. Po chwili zwalił się na twarz, wypuszczając z

odrętwiałych palców strzelbę. Ból zawęził mu pole widzenia do maleńkiej plamki. Wystarczyło jednak, aby zobaczyć, jak przechodzi nad nim wychudzony Sin’jari. Starł z laski krew Bena, pochylił się i popatrzył mu w oczy. Gdy świat Bena zaczął ogarniać mrok, tubylec uśmiechnął się triumfalnie. ··· — Mówię ci — Ashley krążyła po celi jak lew — że ten cholerny Sin’jari chciał, żeby wszystko dokładnie tak się stało. Wszystko uknuł. Michaelson popatrzył na stojących u wejścia do celi wartowników. — Sądząc po sposobie, w jaki nam się przyglądają, nie wydaje mi się, żeby byli w nastroju do słuchania racjonalnych argumentów, nawet gdybyśmy mówili w ich języku. Ashley popatrzyła w kierunku czterech wartowników mimi’swee. — Wiesz, co jest w tej sytuacji najgorsze? To, że oni zawsze będą nas uważali za morderców. I to ja jestem temu winna. Niemal od dziesięciu lat pracuję jako antropolog i tak właśnie wygląda mój pierwszy kontakt z nowym plemieniem. — Ashley, przestań się katować. Sytuacja jest wyjątkowa. I nie ty wszystko zepsułaś, lecz Sin’jari. — Gdyby istniał jakiś sposób na naprawienie tego — powiedziała przez zaciśnięte zęby. — Gdybyśmy mogli… Przerwały jej nagłe głosy strażników. Podeszła krok do przodu, by sprawdzić, do kogo się zwracają, i rozpoznała pełną blizn twarz Tru’guli, przywódcy myśliwych i dobrego przyjaciela Mo’amby. Nie pachniało to dobrze. Tru’gula warknął na strażników, czyli podległych mu myśliwych, a kiedy odsunęli się na bok, wszedł do celi, tak mocno zaciskając dłoń na lasce, że pobielały mu kostki. Zatrzymał się przed Ashley i wbił w nią zranione spojrzenie, jakby ją szacował, osądzał. Ashley zdawała sobie sprawę, że nie może zmarnować okazji. Może

Ashley zdawała sobie sprawę, że nie może zmarnować okazji. Może on jej wysłucha. Odwróciła się do Michaelsona i złapała go za barki. — Co to ma…? — obruszył się. — Ciii… chcę sprawić, żeby zrozumiał. To może być nasza ostatnia okazja na zyskanie sojusznika. — Przekręciła Michaelsona tak, żeby stał do niej twarzą, po czym wyciągnęła szyję do Tru’guli i wskazała na majora. — Mo’amba — powiedziała, ponownie chwyciła Michaelsona za barki i powtórzyła: — Mo’amba. Cofnęła się o krok i wskazała na siebie. — Sin’jari. — Sparodiowała jego afektowany chód i ponownie na siebie wskazała. — Sin’jari. Tru’gula obserwował ją bez wyrazu. Ashley przewróciła oczami, ale w dalszym ciągu naśladowała Sin’jariego. Stanęła przed Michaelsonem i udała, że wyjmuje z pochwy nóż, po czym „wbiła” go dwa razy w pierś Michaelsona. Cofnęła się i wskazała znowu na siebie. — Sin’jari! — powiedziała dobitnie. Tru’gula zmrużył oczy, rysy stwardniały mu ze złości. Ashley odsunęła się. Czy rozumiał, co chciała przekazać? A jeśli tak, to czy jej wierzył? Właśnie oskarżyła jednego ze starszyzny. — Sin’jari — syknął Tru’gula i podszedł do niej. — Sin’jari! Choć nie było to łatwe, nie cofała się, czując instynktownie, że aby dać świadectwo prawdzie, musi stawić opór. Gdy stanął z nią twarzą w twarz, patrzyła mu w oczy, nawet nie drgnęła. Zdawało się, że walka na spojrzenia trwa kilka minut, po czym Tru’gula przemówił, wyraźnie walcząc o słowa. Wskazał na swoją głowę. — Mo’amba… mądry… — Złapał Ashley za ramię. — Mo’amba… ufał… ci…

Skinęła głową, by go zachęcić. — Najwyraźniej Harry pracował nad nim — mruknął pod nosem Michaelson. Przywódca myśliwych zwrócił się do majora. — Bracia krwi. — Skrzyżował ramiona na piersi. — Wiara. — Odwrócił się ponownie do Ashley. — Tru’gula… Tru’gula… wierzy… ci. Nie przesłyszała się? Dobrze go zrozumiała? Wierzył jej! Czując wielką ulgę, wyciągnęła ręce i objęła Tru’gulę. Do oczu napłynęły jej łzy. Wyrwał się z objęcia. — Niebez… piecznie. Tutaj. Chodź! Już! — Spróbował pociągnąć Ashley do wyjścia. — Zaczekaj! — zawołała, opierając się. — Jeśli nam wierzysz, mógłbyś powiedzieć pozostałym. Nie ma potrzeby uciekać. Tru’gula patrzył na Ashley, nic nie rozumiejąc. Spojrzał na wejście, potem znowu na nią. Sfrustrowany westchnął. — Tru’gula… wierzy ci. — Zatoczył wokół dłonią, jakby chciał objąć wioskę. — Nie wierzy. A więc chciał pomóc im uciec. Umknąć przed oskarżeniem. Nie wierzył, by mieszkańcy wioski pogodzili się z tym, że jest niewinna. Zbytnio nie ufali obcym. — Chodź. Już — powtórzył Tru’gula. — Nie — odparła Ashley. — Sądzę, że lepiej będzie przyjąć jego pomoc — wtrącił się Michaelson. — Jeśli ucieknę, to tak, jakbym przyznała się do winy. Nie mogę zostawić mieszkańców wioski w wierze, że jesteśmy zimnej krwi

mordercami. — Ale, Ashley… ryzyko… Pokręciła głową. — Wspomniałeś coś o planie. Sposobie na udowodnienie mojej niewinności. Zdawało mi się, że to mrzonka, ale z pomocą Tru’guli może się uda. — Może? To bardzo mało prawdopodobne, a rzucasz na szalę życie nas wszystkich… Wbiła wzrok w jego oczy. — Muszę spróbować. ··· Linda miała nogi jak z ołowiu. Szła za Khalidem, potykając się raz za razem, mechanicznie stawiając kroki. Zmierzał zygzakiem w kierunku windy, zasłaniając jej plecami pół widoku. Powinna go nienawidzić, gardzić nim, była jednak odrętwiała. Zawiodła Jasona. A obiecała mu, że wróci. Widziała przed sobą jego oczy, gdy wiązała go do kolumny. Zdawał sobie sprawę, że zginie. Powinna temu jakoś zapobiec, ale złamał ją lęk. Strach przed Khalidem. Przed śmiercią. Przypieczętowała los chłopca swoją biernością. Po policzku spłynęła jej łza. Jej życiem zawsze kierował lęk. Raz była to klaustrofobia, kiedy indziej inny lęk, uczucie to towarzyszyło jej jednak od zawsze. Teraz jej obezwładniająca słabość spowodowała śmierć chłopca. Wraz ze śmiercią Jasona lęk został jednak pokonany. Pozostało Wraz ze śmiercią Jasona lęk został jednak pokonany. Pozostało jedynie poczucie winy. Khalid zatrzymał się i odwrócił.

— Posłuchaj. Słyszysz coś? Linda nic nie słyszała. Nie odpowiedziała, bo formułowanie słów było zbyt trudne. — Tam! — Wyciągnął rękę. Spojrzała we wskazanym kierunku. Punktowce w dalszym ciągu oświetlały z dołu przestrzeń wielkości boiska piłkarskiego, wydobywając z mroku gigantyczny szyb windy. Coś tam się poruszało… Kabina windy zjeżdżała! Ktoś nią jedzie. Przez pręty klatki widać było błyski światła na karabinach i innej broni. Całość wyglądała jak uzbrojony jeżozwierz. Nadchodziły posiłki. Oczy Khalida zwęziły się w wąskie szparki. — Tak cholernie blisko… Jeszcze kilka minut… Linda pozwoliła ustom ułożyć się w uśmiech. Konsternacja Khalida sprawiała jej przyjemność. — Obawiam się, że nie odejdziesz tą drogą. Wbił w nią wzrok, ściągnął z ramion plecak i zaczął w nim grzebać. Wyjął przekaźnik, jednak nie ten przeznaczony do odpalania ładunków, które pomagała zakładać. — Co robisz? — Padnij! — powiedział, po czym wcisnął przycisk i na przekaźniku błysnęło zielone światełko. Złapał Lindę w ramiona i skoczył za częściowo zawalony budynek. Nad ich głowami rozległa się eksplozja. Gdy przeleciała główna chmura dymu, Khalid zszedł z Lindy i sprawdził efekt swego działania. Wyszła za nim, by spojrzeć. W miejscu, gdzie przed chwilą stały wsporniki szybu windowego, zionął wielki krater. Linda spojrzała w górę. Działał tylko jeden reflektor, oświetlający upiorną

scenerię. Resztki konstrukcji szybu zaczęły się osuwać niczym w zwolnionym tempie. Kabina pomknęła w dół jak kamień. Nawet dudniące w uszach echo eksplozji nie było w stanie zagłuszyć wydobywających się z niej wrzasków. Linda schowała się za występ ściany i zamknęła oczy. Czekała, zdawało się, wieczność. Potem rozległ się huk. Dudniący łomot, gdy kabina zderzyła się ze skalnym podłożem. Krzyki umilkły. Khalid, który do niej podszedł, zapalił papierosa; lekko drżała mu przy tym dłoń. — Cieszę się, że założyłem te ładunki w nocy przed wyruszeniem — Cieszę się, że założyłem te ładunki w nocy przed wyruszeniem naszej grupy. Od początku wiedziałem, że misja może się tak skończyć. Uznałem jednak, że dzięki odpowiedniemu planowi… — Wzruszył ramionami. — Co teraz zrobimy? Nie wyjdziemy stąd. Wydmuchał chmurę dymu w kierunku odległego sklepienia. — Muszę skontaktować się z moimi mocodawcami i przedstawić im aktualną sytuację. Możemy spróbować zrobić to z centrali komunikacyjnej Blakely’ego. Sprawdzić, czy uda nam się kogoś złapać. — A potem co? Khalid wzruszył ramionami. — Potem zginiemy.

36.

Cholerny Sin’jari, pomyślał Ben. Przypomniał sobie wszystko w ułamku sekundy. Gdy się podparł, by wstać, musiał jęknąć. Potylica pulsowała mu przy najmniejszym ruchu. W jaskini ciągle jeszcze

rezonowały echa eksplozji, która przywróciła go do przytomności. Stał, pojękując i dygocząc na całym ciele. Popatrzył w kierunku odległych świateł bazy. Co się stało? Odpowiedź była oczywista: Khalid. Zadawał sobie pytanie, czy powinien wrócić do bazy. Harry i reszta mogli mieć kłopoty. Pomacał bolesne miejsce na potylicy i spojrzał na zegarek. Czas upływał. Był nieprzytomny przez niemal godzinę. Musiał wrócić do Ashley. Uwolnić ją. Najpierw jednak powinien ustalić, co się dzieje. Usiadł na dnie jaskini, zamknął oczy i pozwolił umysłowi swobodnie płynąć. Wyobraził sobie Nob’cobiego i go wezwał. Odpowiedź przyszła niemal natychmiast. Wizerunek Nob’cobiego — z nadpalonymi wąsami — wyklarował się z ciemności. — Co się stało? — spytał Ben. — Wszystko w porządku z Jasonem? Mały myśliwy, zdyszany, skinął głową. — Klatka zniszczona. Harry i mój brat poszli szukać twojego wroga, spróbować go powstrzymać. Ja wziąłem kobietę i chłopaka do biura. Są bezpieczni. Pilnuję ich. Harry mówi, że musisz się spieszyć. — Wiem. — Sprowadź pomoc! Ben przerwał kontakt i wstał. Musiał odwieźć statuetkę, zanim… Jasna cholera! Jego strzelba leżała na dnie jaskini, gdzie ją upuścił. Pomacał się po plecach i rozejrzał po małym pomieszczeniu. Plecak zniknął. A wraz z nim statuetka. Sin’jari! Nikczemnik nie wykończył go, ponieważ znalazł to, co było mu potrzebne do storpedowania misji. Bez statuetki Ashley zginie.

Podstępny mały drań. Ben rozejrzał się i jego wzrok zatrzymał się na aluminiowym transporterze z diamentową osią. Wyjął zza pasa nóż i odciął plastikowe transportery, w dalszym ciągu zamocowane do głównego, tego z silnikiem. Może…? ··· Ashley zdawała sobie sprawę z tego, że Tru’guli nie podoba się jej prośba, ale w końcu ustąpił i zgodził się zaprowadzić ją i Michaelsona do komnaty umbo. Aby tam dotrzeć, musiał przepchać się łokciami przez dużą grupę wojowników, z których część patrzyła na swojego przywódcę, jakby oszalał. Dostęp dla Ashley i Michaelsona udało mu się uzyskać jedynie za pomocą gróźb. Major chodził po komnacie, obserwując figurkę umbo ze sporą dozą niesmaku. — To tylko przypuszczenie — powiedział. — Nie podoba mi się, że ryzykujesz życie, opierając się na moich podejrzeniach. — Twoje rozumowanie jest logiczne. Sin’jari na pewno spróbuje wrócić tędy do wioski. Musimy tylko na niego zaczekać i wziąć go na spytki. — A jeśli już wrócił? Ashley westchnęła. — Nie sądzę. Ujawniłby się. Już by głośno wrzeszczał przeciwko nam. — Rozejrzała się po niedużym pomieszczeniu. Oni, sześciu strażników mimi’swee i Tru’gula sprawiali, że było tłoczno. Odchodzących od komnaty umbo dróg pilnowali kolejni tubylcy i należało się spodziewać, że wieść szybko się rozejdzie i wkrótce w pobliże ściągną wszyscy mieszkańcy wioski. Ashley miała nadzieję, że uda im się pojmać Sin’jariego, zanim zacznie się cyrk. Tłum mógłby stać się niebezpieczny, zanim ona udowodni swoją niewinność. Jakby na potwierdzenie jej myśli przed wejściem zaczęło się tworzyć zamieszanie. Rozprawiano podniesionymi głosami. Nagle do komnaty wdarła się zbita grupa, a w zasadzie do środka wturlało się kłębowisko ciał, złożone z nowo przybyłych i dotychczasowych wartowników. Michaelson schował Ashley za sobą. Nawet Tru’gula stanął przed nią,

zasłaniając dostęp. Tubylcy kotłowali się, napastnicy szybko jednak radzili sobie ze strażnikami. Wystarczyło jedno dźgnięcie nożem lub ostrzem dzidy, aby zaatakowany osobnik dostał konwulsji. Nie minęło wiele czasu, a zostali już tylko Ashley, Michaelson i Tru’gula. Otaczało ich przynajmniej dziesięciu niskich, potężnie umięśnionych napastników. — Silari! — rzucił w ich stronę Tru’gula i splunął. Napastnicy stali bez ruchu, najwyraźniej wahali się przed zaatakowaniem członka starszyzny. Hałas we wnętrzu skały skupił uwagę wszystkich na wylocie kornikowego kanału. Po chwili wyślizgnął się z niego Sin’jari w towarzystwie dwóch paskudnych mimi’swee. Ashley rozpoznała w nich dwójkę, która była z nim poprzednio. Dostrzegła także podobieństwo między nimi a blokującymi wyjście napastnikami. Byli to ludzie Sin’jariego — jego klan. On uśmiechnął się, ukazując wszystkie zęby. Nie musiał nic mówić. Pomacał sztylet i ruszył w kierunku Ashley. Z jękiem uświadomiła sobie, że dała się zwabić w pułapkę. ··· Ben starał się wydusić z transportera Harry’ego maksymalną prędkość. Jazda w dół na pełnym gazie była naprawdę szybka — musiała przekraczać osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. Na zakrętach wjeżdżał pod sam sufit. Wpatrywał się zmrużonymi oczami przed siebie, by w chwili, gdy dostrzeże wylot tunelu, natychmiast zahamować. Wjazd do komnaty umbo z taką prędkością byłby pewną śmiercią. Wysunął strzelbę spod biodra, żeby go nie ocierała. No, dawaj… wylot tunelu nie mógł być daleko. Może gdyby się skupił,

użył swoich zdolności heri’huti, uzyskałby jakąś wskazówkę, ile mu jeszcze zostało. Rozluźnił napięte mięśnie twarzy i zmusił serce do spokojniejszej pracy. Ktoś dotarł do niego, zanim znalazł się w idealnym stanie ducha. Ktoś go wzywał. Przed oczami Bena zaczęła się krystalizować twarz, która na tle otoczenia w kanale wyglądała niczym ulotny duch. Twarz pełna blizn. Tru’gula. Kilka razy zamrugał, po czym się odezwał. — Pospiesz się! — Wiem. Już dostałem wiadomość. — Popatrz moimi oczami. Na kilka sekund tunel zniknął i Ben był w komnacie umbo. Gdy ujrzał, co się dzieje, ścisnęło mu się serce i kontakt został zerwany. Nagle jazda wydała mu się straszliwie powolna; poganiała go wściekłość. ··· Michaelson próbował zablokować zbliżającego się do Ashley Sin’jariego, jednak szybki ruch dłoni przywódcy sprawił, że major został odciągnięty przez pięciu silari. Ashley popatrzyła na Tru’gulę, który walczył bezradnie w łapach Ashley popatrzyła na Tru’gulę, który walczył bezradnie w łapach dwóch kolejnych. Nie mogła oczekiwać po nim pomocy. Sin’jari zrobił krok w jej stronę. — On nie pomoże. Jest słaby. — Mówisz po angielsku…? — Była zdumiona. Skinął głową. — Poznać wroga. Najlepszy sposób… — Zmarszczył brwi, szukając

słów. — Aby go zrozumieć? Uśmiechnął się do niej, jakby była dzieckiem. — Nie. Zabić. — Uniósł ostrze sztyletu do podbródka Ashley i wyszczerzył zęby. — Trucizna. Dobre słowo? — Wskazał w kierunku martwych wojowników. Ashley skinęła głową. Lekko ukłuł się ostrzem sztyletu w palec, po czym machnął ręką, jakby nic się nie stało. — Ja dowódca silari. Trucizna nas nie zabijać. My silni. My dowodzić. — A co z Bo’radą? Zdawało mi się, że to on jest waszym przywódcą. — Bo’rada? — Sin’jari wydał z siebie odgłos świadczący o obrzydzeniu. — Niemądry. Ja rządzić Bo’rada. Ashley uświadomiła sobie, że zamach stanu został zaplanowany na długo przed ich pojawieniem się. Ich przybycie co prawda niemal pomieszało Sin’jariemu szyki, ale obrócił wszystko na swoją korzyść. — Teraz ja dowódca. Zabiję was wszystkich. I każdego, co tu przyjdzie. Ashley pokręciła głową. — Nie wygrasz. Myśliwi Tru’guli nie pozwolą na to. W oczach Sin’jariego pojawił się chytry blask. Wskazał na Tru’gulę. — Nie. Pomógł wam zabić Mo’amba. — Stuknął się sztyletem w pierś. — Się dowiedziałem. — Machnął sztyletem, tnąc powietrze. — Powstrzymałem. A więc Tru’gula miał zostać oskarżony o współudział. A martwi nie mogą się bronić. Ashley popatrzyła na niego, ale miał półprzymknięte oczy. Sin’jari dźgnął go palcem, ściągając na siebie jego uwagę. Rozmawiali

przez kilka minut. Ze złością. W końcu Sin’jari odwrócił się do niego plecami i popatrzył na Ashley. Wskazał kciukiem na Tru’gulę. — Niemądry. Woła pomoc. Nie ma nikogo. Mo’amba nie żyje. — Wyszczerzył zęby. — Teraz ty. Uniósł zatruty sztylet i zrobił krok w kierunku Ashley. Spróbowała się cofnąć, zablokowali ją jednak stojący za nią silari. Gdy Sin’jari chwycił ją za gardło, z kornikowego kanału doleciał głośny hałas. Odwrócił głowę, by sprawdzić, co się dzieje. Z wylotu kornikowego kanału wyprysnął aluminiowy transporter, przeleciał w powietrzu przez komnatę i wpadł w grupę silari, zwalając ich z nóg. Ashley podskoczyła. Zamieszanie wystarczyło, by Ben niezauważony wypełzł z otworu. Stał na nogach, zanim ktokolwiek się zorientował. Przystawił strzelbę do ramienia i wycelował w Sin’jariego. — Proponuję, kolego, abyś pozwolił damie odejść w spokoju. Ten syknął na niego, wyciągnął do przodu rękę ze sztyletem i spróbował zaatakować. Ben strzelił. Lewa strona głowy Sin’jariego oderwała się i poleciała w bok. Stał jeszcze pół sekundy, z wyciągniętą do przodu ręką ze sztyletem, po czym osunął się na podłogę. Dwóch silari ruszyło w kierunku Bena, na co szybko przemieścił broń i po dwóch kolejnych strzałach na podłodze leżały kolejne dwa trupy. — Ktoś jeszcze? Nagle, jak na znak czarodziejską różdżką, zza grupy silari wyszedł oddział myśliwych, najeżony dzidami jak jeżozwierz. — Skontaktowałem się z kilkoma przyjaciółmi — powiedział Ben z uśmiechem. — Ta metoda komunikacji heri’huti mogłaby wysadzić z siodła wszystkie firmy telekomunikacyjne.

Pozbawieni przywódcy silari niezbyt się bronili i wkrótce zostali odprowadzeni pod strażą. Ashley podbiegła do Bena i mocno go objęła. — Jesteś cały… Nie wiedziałam… nie miałam pojęcia, co Sin’jari u was nawyprawiał. — Uścisnęła go mocniej i trzymając usta wtulone w jego pierś, wypowiedziała słowa, które tak długo trzymała w sercu: — Kocham cię. — Oj? Co to było? — spytał, odsuwając się, aby popatrzeć jej prosto w oczy. — Kocham… cię… Wsunął się z powrotem w jej objęcia. — Ach, to… Wiedziałem, że tak jest, zastanawiałem się tylko, kiedy na to wpadniesz. — Zamknij się — rzuciła i pocałowała go. Ben przysunął usta do ucha Ashley. — Wiesz co? Na górze jest ktoś, kto też czeka na uściski i wielkiego buziaka. Odsunęła się ponownie, dłonie miała jednak zaciśnięte na barkach Bena. — Chcesz powiedzieć, że…? Skinął głową. — Jason jest cały i zdrowy. Tylko trochę sponiewierany jak my wszyscy. Gdy się do niej uśmiechnął, łzy zaćmiły jej wzrok. Tym razem to on mocno ją objął. W jego ramionach czuła potęgę rodziny, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie odczuwała. Do pomieszczenia wszedł Bo’rada, kompletnie zdezorientowany. Podszedł do Tru’guli i przemówił do niego gorączkowo, na co tamten odpowiadał z mnóstwem

gestów. Oczy Bo’rady rozszerzały się coraz bardziej ze zdumienia. — Zostawię cię na sekundę — szepnął Ben. — Sprawdzę, w jak wielkie kłopoty się wpakowałaś. Gdy Tru’gula skończył, przywódca z obrzydzeniem popatrzył na ciało Sin’jariego, po czym odwrócił się do Ashley i Bena. Z powagą skłonił przed nimi głowę, choć nie wiadomo było, czy miały to być przeprosiny, czy podziękowania. — O czymś zapomniałem — powiedział Ben i wyrwał się z objęć Ashley. Podszedł do ciała Sin’jariego i otworzył sakwę u jego pasa. Wyjął z niej diamentową statuetkę. — Ohna! — Uniósł figurkę tak, aby wszyscy mogli ją zobaczyć, po czym podszedł do cokołu i postawił ją obok bożka męskiego. — Ładna para, nie sądzisz?

37.

Jason siedział na brudnym krześle w zdemolowanej recepcji biura Blakely’ego. Na kolanach miał popękanego game boya, którego próbował skleić. Harry i jego dziwni kumple byli na zewnątrz, patrolując i pilnując. Od momentu eksplozji windy Harry chciał mieć wszystko pod ścisłą obserwacją. Jason rozumiał, że powinien siedzieć w biurze z Sandy, ale na widok dziewczyny dostawał dreszczy. Gapiła się tępo w przestrzeń, bawiąc się przy tym włosami. Gdy wstał, nie powiedziała słowa. Zastanawiał się nad tym, jak Ben go uratował, i miał rozpaczliwą nadzieję, że wkrótce wróci z mamą. Ciche drapanie dolatujące z zewnątrz sprawiło, że zamarł na krześle.

Prawdopodobnie był to tylko Harry albo któryś z jego kumpli. Na pewno. Po chwili odgłos rozległ się ponownie. Brzmiał, jakby przesuwano stertę desek. Jason cicho wstał i zrobił krok w kierunku holu, gdzie było bezpiecznie. Gdy ponownie usłyszał odgłos, ciekawość zwyciężyła. Zrobił kolejny krok w kierunku zdemolowanego wejścia do budynku. Tylko rzuci okiem. Może to być coś ważnego, może nic nie znaczyć. Wstrzymując oddech, aby nie zdradzić swej pozycji, obszedł przewrócone biurko i wyjrzał z budynku. Przykucnął, wbił wzrok w przestrzeń i czekał, aż odgłos ponownie się pojawi, aby móc go zlokalizować. Z obawy, że czegoś nie zauważył, ani razu nie zamrugał. Na zewnątrz widać było jedynie krater po wybuchu i rozrzucone wokół niego śmieci. Nic się nie ruszało. Zaczął się prostować, by wrócić do biura. Prawdopodobnie… Równocześnie ujrzał to i usłyszał. W odległości mniej więcej dwudziestu metrów, spod sterty połamanych desek i cegieł wystawał pysk. Dzięki świetnemu kamuflażowi na tle czarnej skały i zwęglonych szczątków drewna niemal doskonale się ukrył. Gdyby się nie poruszył, Jason by go nie dostrzegł. Gdy stwór poruszył się ponownie, przemieściły się leżące na jego łbie śmieci, tak że pojawiło się czarne oko. Zdawało się patrzeć prosto na Jasona. Chłopiec wiedział, że to ta sama bestia, która obwąchiwała go, gdy stał przywiązany do kamiennej kolumny. Ta, którą Ben nazywał Małym Timem. Zamarł, by nie ściągnąć na siebie jej uwagi. Obserwował ją, kiedy położyła łeb na dnie jaskini, najwyraźniej jeszcze oszołomiona i półprzytomna, zbierająca siły po eksplozji. Musiał

kogoś ostrzec, że stwór przeżył. Pojawił się kolejny dźwięk. Głos. Znajomy. Głos zapłakanej kobiety. Zza budynku wybiegła Linda ze wzrokiem wbitym w krater. Twarz miała pomazaną sadzą, włosy splątane w strąki. Z oczu leciały jej łzy. Zaraz za nią pojawił się Khalid. Palił papierosa. — Już po wszystkim — powiedział. — Chłopaka nie ma. Potykając się o własne nogi, podeszła do skraju krateru i zaczęła go obchodzić. Jason uświadomił sobie, że za chwilę Linda znajdzie się metr od zasypanego resztkami potwora. Wybiegł z budynku i ruszył do krateru. — Lindo! — zawołał. — Cofnij się! Uciekaj! Na widok chłopca gwałtownie się wyprostowała, jej dłonie załopotały wokół policzków niczym przerażone ptaki. — Jason? Jego nagłe pojawienie się wstrząsnęło nią. Poślizgnęła się i wpadła do krateru. — Uważaj! Bestia ryknęła i wyskoczyła ze sterty śmieci niczym diabełek z pudełka. Gdy się wyprostowała, dało się dostrzec, że w miejscu, gdzie powinna być przednia łapa, wystaje biała kość. Cały bok miała osmalony. Skoczyła na Lindę, która skuliła się na dnie krateru. — Nie! — wrzasnął Jason. Khalid zareagował pierwszy — spanikowany, zaczął strzelać do stwora. Halas sprawił, że stworzenie natychmiast się do niego odwróciło. Wyjąc, Khalid zaczął macać kieszeń. Oczy miał wybałuszone tak, jakby

miały mu wyskoczyć z orbit. Ledwie zareagował, gdy potwór zacisnął na nim szczęki. Cicho jęknął, kiedy został uniesiony, unieruchomiony w zębach stwora. Dla osłabionego crak’an ciężar człowieka okazał się jednak zbyt duży. Cały czas ściskając Khalida w szczękach, z głośnym łoskotem zwalił się z powrotem na stertę śmieci. Tymczasem Linda odpełzła na czworakach w najdalszy zakątek krateru i z przerażeniem obserwowała, jak stwór odpełza, zabierając Khalida. Ten szarpał się wściekle, ale choć miał wolne ręce, nie strzelał z trzymanego w dłoni pistoletu. Zamiast tego próbował coś wyjąć z kieszeni. Po kolejnym energicznym szarpnięciu triumfalnie krzyknął i wyciągnął rękę z kieszeni. Jason od razu rozpoznał, co trzyma, bo Khalid mu to pokazywał: urządzenie do zdalnego detonowania ładunków. Linda też to dostrzegła. — Nie! — wrzasnęła. Zanim Khalid zdążył wcisnąć przycisk detonatora, bestia wzdrygnęła się w potężnym spazmie, co potrząsnęło nim i wytrąciło mu detonator z rąk. Podskakując na skale, urządzenie poleciało metr w bok. Khalid spróbował sięgnąć po pudełko, brakowało mu jednak kilku centymetrów. Stwór gwałtownie słabł i wiotczał, co jego ofiara zamierzała wykorzystać. Ostatnim wysiłkiem, mrużąc w agonii oczy, Khalid próbował wyszarpnąć się z zaciśniętych szczęk i dosięgnąć detonatora. Przy drugiej próbie jego palce musnęły urządzenie. Jason nie czekał. Ruszył biegiem w jego kierunku. — Wracaj! — zawołała Linda, ale chłopiec zignorował ostrzeżenie i odkopnął przekaźnik na bok sekundę przed tym, nim dotknęły go palce Khalida. Khalid zaklął, plując krwawą śliną. Jason odskoczył do tyłu. — Daj mi to, chłopcze!

— Nie. — Jason cofnął się kolejny krok. — Więc giń. — Khalid uniósł drugą rękę, z pistoletem. Ostatnią rzeczą, jaką chłopiec ujrzał, był błysk ognia z lufy. ··· Ashley próbowała rozciągnąć mięśnie nóg. Kopnęła czubkiem stopy aluminiowy transporter Harry’ego. Cztery godziny jazdy z wioski mimi’swee do komnaty ohna, do tego na plecach Bena! Kostką dłoni pomasowała dół pleców, aby pozbyć się skurczu. Niech to cholera! — Chodź! — zawołał z zewnątrz Ben. — Jest czysto. Możemy iść! Ashley wypełzła z małej komnaty do Groty Alfa. Nie tak dawno zastanawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek ją ujrzy. Choć była bardzo zmęczona, uśmiechnęła się. Nareszcie! Na widok środka transportu, jakim mieli się poruszać dalej, uśmiech zamarł jej jednak na ustach. — Motocykl? — spytała, schodząc po skale do Bena. — Muszę go oddać Harry’emu. Buduje paskudne maszyny. Ashley skinęła głową i usiadła za nim. Brata Harry’ego, Dennisa, Ashley skinęła głową i usiadła za nim. Brata Harry’ego, Dennisa, musieli niestety zostawić z mimi’swee, ale jego ranna kostka by ich spowalniała. Miał przyjść wraz z większą grupą myśliwych mimi’swee na piechotę. — Nie interesuje mnie, czy dostaniemy się tam na mułach, czy inaczej — powiedziała Ashley. — Muszę zobaczyć Jasona. — Wiem — odparł Ben. — Denerwuje mnie, że nie mogę nawiązać kontaktu z Nob’cobim. Trzymaj się. — Po chwili pędzili już przez ciemność w kierunku dalekich świateł bazy. Ashley przycisnęła się do pleców Bena i oparła mu policzek na barku. Mocniej go objęła. Niemal słyszała bicie jego serca.

— Rozglądaj się, czy nie widać tych cholernych crak’an! — zawołał, przekrzykując ryk silnika. — Te paskudy krążą po całej jaskini. — Kieruj motocykl prosto na bazę. Nie interesuje mnie, co stanie nam na drodze. Przejedź to! Ashley uważnie obserwowała otoczenie, wypatrując najmniejszego choćby ruchu, wszędzie była jednak tylko nieprzerwana ciemność. Wkrótce mrok zaczął ustępować i im bliżej byli bazy, tym bardziej rozcieńczało go mętne światło. Ale im jaśniej się robiło, tym bardziej śmierdziało. — Boże… — Zmarszczyła nos. — Przyzwyczaisz się. Miała nadzieję, że nie będzie musiała. Widoku zniszczeń nie była jednak w stanie wytrzymać i zamknęła oczy. Jak Jason to przeżył? — Jesteśmy już prawie na miejscu! — zawołał Ben. Nagle zza przewróconego samochodu wysunął się gadzi łeb z zakrwawionym pyskiem. Ben dodał ostro gazu i motocykl skoczył do przodu, zostawiając szczekającego stwora daleko w tyle. — Tam! — Ben wskazał ręką. Ashley rozpoznała to miejsce. Choć poznaczone śladami pożaru, biuro Blakely’ego uchowało się całe. Ben zwolnił i wyjechał zza węgła budynku. To, co ujrzała Ashley, niemal zatrzymało jej serce. Nie! Zeskoczyła z motocykla jak wykatapultowana. Kilka metrów od budynku leżało truchło jednego z crak’an. W szczękach bestii tkwiło nieruchome ciało Khalida. Był trupio blady, niewidzące oczy wpatrywały się w przestrzeń. Nie to jednak wywołało w niej panikę, lecz Harry. Pochylał się nad nienaturalnie skręconą małą postacią leżącą na skale. Nie… nie po tylu przejściach… Dogonił ją Ben i spróbował odciągnąć.

— Zaczekaj! — powiedział. Nie pozwoliła się zatrzymać, odepchnęła jego rękę i podeszła do Harry’ego. Ten wyprostował się i odsunął na bok. Z drugiej strony Ashley stanął Ben. — To nie Jason, Ash — powiedział, kładąc jej dłoń na ramieniu. — To właśnie próbowałem ci powiedzieć. Widziałem po twojej minie, co myślisz. Wpatrywała się w martwego myśliwego mimi’swee, w którego piersi widać było dziurę po kuli. — Kto to jest? — spytała. Ben ukląkł obok zabitego myśliwego i położył mu dłoń na barku. — Nic dziwnego, że nie mogłem się z nim skontaktować. To Nob’cobi. — Podniósł głowę i popatrzył na Harry’ego. — Co się stało? Powstrzymując łzy, Harry zaczął wyjaśniać. — Poszedłem sprawdzić, czy ktoś przeżył wybuch windy, mimi’swee zostali, by pilnować budynku. Kiedy mnie nie było, wrócili Khalid i Linda. — Opowiedział o ataku crak’an i próbie wysadzenia przez Khalida jaskini. — Myśliwi obserwowali i czekali na najlepszy moment do ataku. Gdy Jason chwycił przekaźnik, Khalid próbował go zabić, ale Nob’cobi odepchnął chłopca i wziął kulę na siebie. — Uratował życie mojego syna. — Ashley uklękła obok Bena. — Tak — odparł Harry. — Chłopak dostał dość mocno w głowę. Stracił na chwilę przytomność, nic mu jednak nie będzie. Linda wzięła go…— Mamo! Ashley gwałtownie się odwróciła. W wyrwanych przez eksplozję drzwiach wejściowych stał jej syn — z głową owiniętą bandażem. — Jason! Wstała, podbiegła do niego i padli sobie w ramiona. — Skarbie, tak mi przykro… — Przycisnęła syna mocno do piersi.

— Kocham cię, mamo. Trzymała go bez słowa, kołysząc w ramionach. Ben pokazał na wielkie truchło. — Zdawało mi się, że zabiłem drania. — Najwyraźniej miał tak samo twardą skórę jak ty — odparł Harry. W tym momencie ze środka wyszła Linda z szerokim uśmiechem na ustach. Na jej widok Jason wyrwał się matce z objęć. Wytarł sobie nos i poprawił bandaż, wyraźnie zażenowany, że zaakceptował objaw matczynej miłości, jakby był dzieckiem. Ashley uśmiechnęła się. Czyżby był już aż tak duży? — Patrzcie! — nagle zawołał Harry i wyciągnął palec ku sklepieniu. Wstała i spojrzała we wskazanym przez Harry’ego kierunku. Z góry, eleganckimi piruetami, spływały światła. W słabym blasku nielicznych pozostałych reflektorów widać było opadające spadochrony. Ze szczytu szybu windy wylatywały kolejne. Każdy spadochroniarz miał halogenowy reflektor, którym w trakcie opadania poruszał na boki. W ciągu kilku minut pojawiły się setki komandosów, rozpraszając się po całej bazie. Jak świetliki w ciepłą wiosenną noc. — Kto to? — spytał Jason. — Wydaje mi się, że właśnie zza wzgórza nadciąga kawaleria — odparł Harry. Ben parsknął. — Najwyższy czas.

EPILOG

Wulkan Erebus, Antarktyda

Ben z westchnieniem wsunął się do łóżka. Co za dzień! Przytulił się do Ashley. Jęknęła cicho przez sen i przetoczyła się na swoją stronę. Położył jej dłoń na brzuchu. Powoli zaczynało być widać ciążę. Minęły cztery miesiące i nic nie wskazywało na to, że zamierza zmniejszyć intensywność badań nad kulturą mimi’swee. Na ile ją znał, mógł się spodziewać, że odłoży długopis i notes, dopiero gdy odejdą wody. Uśmiechnął się w ciemności i leżąc na plecach, podpierając głowę ramieniem, wpatrywał się w sufit. Baza Alfa niemal została odbudowana. Dźwiękowe odstraszacze, które skonstruowała Linda, skutecznie trzymały crak’an z daleka. Kierowany przez nią zespół biologów dokonał jeszcze innego odkrycia: erozja grzyba, zabezpieczającego mimi’swee przed bestiami, nie została spowodowana zakłóceniem równowagi między siłami umbo i ohna, jak twierdził Mo’amba, lecz pojawieniem się nowego gatunku grzyba sprowadzonego przez ludzi. A więc koniec końców Sin’jari miał rację: winni byli ludzie. Przynajmniej pośrednio. Ben głęboko westchnął i przeciągnął się. Był wykończony. Jako na heri’huti, ciążyła na nim aż za duża odpowiedzialność za plemię. Nic dziwnego, że Mo’amba właśnie jemu chciał przekazać pałeczkę. Ze względu na pamięć starego Ben czuł się zobowiązany do kontynuowania jego zadania. Przynajmniej do chwili, aż dorośnie maleńkie potomstwo mimi’swee, obdarzone krwią heri’huti. Jednym z obowiązków Bena było zajmowanie się wychowaniem tego dziecka. Dziewczynki, którą Mo’amba tuż przed śmiercią nazwał Tu’shama — pierwszej żeńskiej heri’huti w historii plemienia. Zszokowało to społeczność, choć dla Bena płeć jego następcy nie miała znaczenia. Najważniejsze, że miał następcę! Wsunął się głębiej pod koce. Naprawdę nie było na co narzekać. Robota miała szereg plusów — na przykład taki, że w wolnym czasie mógł badać system jaskiń. Wędrujący po mrocznych ścieżkach myśliwi pokazali mu kilka tak niesamowitych widoków, że czasami sądził, iż śni. Nawet jeśli w tych wyprawach chodziło o zbieranie nawozu crak’an. Zamknął oczy. Poranek nadejdzie aż za szybko. Przekręcił się na bok i objął Ashley wokół talii. Gdy zapadał w sen, coś dotknęło jego umysłu. Słabo i ostrożnie. Ktoś go wzywał. Otworzył się zapraszająco, niestety kontakt po chwili zanikł. Połączenie było ulotne, przemknęło obok niczym ciepły podmuch wiatru muskający zimny policzek. Odleciało.

Kto to mógł być? Pod dłonią czuł poruszające się w brzuchu Ashley dziecko. Przypomniał sobie słowa Mo’amby: „Krew nie kłamie”.