02 - Forever i POTEM [Ever] Jasinda Wilder

Każdemu, kto spędził niezliczone dni, miesiące i lata przy łóżku ukochanej osoby, czekając, mając nadzieję i modląc się.

spadając w przepaść CADEN Szok był tak silny, że na chwilę straciłem świadomość. – Co? – Nie mogłem skupić wzroku na doktor Miller. – Co pani powiedziała? – Pańska żona była w ciąży, panie Monroe. Ósmy tydzień, prawdopodobnie. Może mniej. Ona… dostała krwotoku. Poroniła. Straciła dziecko, jeszcze zanim przyjechało pogotowie. Nic nie dało się zrobić. Bardzo… bardzo mi przykro. Nie jestem w stanie powiedzieć, jak bardzo żałuję. Doktor Miller była wysoką, szczupłą ciemnoskórą kobietą o włosach skręconych w mocne loki i przeszywającym spojrzeniu brązowych oczu. W końcu udało mi się skupić wzrok, a udręka, jaką dostrzegłem na twarzy doktor Miller, była… naprawdę ogromna. Ile razy musiała przekazywać takie wieści? Jak mogła to znieść? – Była w ciąży? – Słowa, niemal niesłyszalne, wyrywały się z moich pokaleczonych ust. – Miała… miała wkładkę wewnątrzmaciczną. Niedawno… założono jej nową. Nie… nic mi nie powiedziała. Doktor Miller zamknęła na moment oczy – ktoś mniej opanowany w tym momencie by zaszlochał. – Nawet wkładka może zawieść. Większość ciąż, które zdarzają się u pacjentek z wkładką, występuje w pierwszych miesiącach po jej założeniu – westchnęła głęboko i wstała. – Nie powiedziała panu? Myślę, że sama mogła jeszcze nie wiedzieć. To był dopiero początek i mogła nie zauważyć objawów, by już zrobić test ciążowy. Z ust wymknął mi się jęk. – Boże… Ever! – Jeśli… się obudzi, z powodu obrażeń, nie tylko głowy, bo te są najpoważniejsze, ale przede wszystkim tułowia, jest mało prawdopodobne, by kiedykolwiek mogła zajść w ciążę. Raz

jeszcze… bardzo mi przykro, panie Monroe. Jej kroki na kafelkach nagle się zatrzymały. Otworzyłem oczy i zobaczyłem Eden stojącą za plecami doktor Miller. Było jasne, że słyszała naszą rozmowę. Kręciła głową, a łzy potokiem spływały po jej policzkach, na dłonie, na usta. Nagle nie mogłem dłużej patrzeć na Eden. Próbowałem odwrócić wzrok, ale widziałem tylko oczy Ever, jadeitowo zielone, jej nos, usta, wargi. Eden podeszła do mnie. – Caden… jak to się stało? – zapytała łamiącym się głosem. Mój brzmiał nawet gorzej. – Nie wiem. To było tak niespodziewane. Wszystko działo się tak szybko. A potem za plecami Eden pojawił się także ich ojciec. Nie mogłem spojrzeć mu w oczy. Czy on też słyszał? O… dziecku? Doktor Miller wróciła z podkładką i długopisem. – Musi pan to podpisać. – Podała mi podkładkę. – Potrzebujemy pańskiej zgody na wykonanie pewnych dodatkowych badań. Pan Eliot wziął podkładkę; myślał, że zwraca się do niego. – Jakich badań? Doktor Miller sięgnęła po podkładkę. – Przykro mi, panie Eliot, ale… mówiłam do pana Monroe. Pozwolił, by wyjęła mu ją z ręki. – Do niego? Dlaczego? Ja jestem jej ojcem, jej prawnym opiekunem. Lekarka spojrzała na mnie i wydawało się, że zrozumiała – że on chyba nie wiedział. Z trudem przełknąłem ślinę. – Dlatego, że jest moją żoną – powiedziałem. – Pobraliśmy się trzy miesiące temu. Jego twarz z wściekłości pokryła się purpurowymi plamami, głos stał się niski, syczący. – Wy… się pobraliście? Jak ona… jak mogła to przede mną zataić? Dlaczego nic mi nie powiedziała?

– Zrobiliśmy to po cichu – wyjaśniłem. – Ever… chciała, żeby tak to się odbyło. – Ale… ale… – Pan Eliot aż się cofnął, gniew walczył w nim z szokiem i zmieszaniem. Eden wzięła go pod rękę. – Chodź, tato. Napijemy się kawy, dobrze? Pozwolił, by go poprowadziła, ale jeszcze odwrócił się i spojrzał na mnie, jakbym mu coś ukradł. Kiedy wyszli, doktor Miller zwróciła się do mnie łagodnie: – Nikt poza panem i pana szwagierką nie wie, że była w ciąży. Może to dla pana istotne. – Dzięki – powiedziałem, a doktor Miller tylko skinęła głową i wyszła. Ever była w ciąży… Mógłbym zostać ojcem. Nigdy nie zajdzie już w ciążę. Prawdopodobnie się nie obudzi. Straciłem ją. A jeśli kiedykolwiek wcześniej myślałem, że byłem załamany, myliłem się. Ever mnie uleczyła, a teraz to, co ocalało z mojej duszy, nieodwracalnie zniszczył wypadek.

kroki w ciemności Eden Tata był wrakiem. Cóż, oczywiście, że był. Jak mógłby nie być? Może „wrak” to złe określenie. Siedział przy stole w kafeterii szpitala William Beaumont w Royal Oak, patrząc w przestrzeń. Jego kawa była nietknięta, nie chciał też nic do jedzenia. Musiałam się trzymać ze względu na niego. Jednak to było cholernie trudne. Moja bliźniaczka zapadła w śpiączkę. Ever… Boże, Ever. Cade, na swoje szczęście, jeszcze jej nie widział. Fizycznie nadal był w złym stanie. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy sam zdawał sobie sprawę, w jak złym. Kawałki metalu poharatały mu prawą rękę, a on pogorszył sprawę, szamocąc się, gdy próbował dostać się do Ever, by wydostać ją z samochodu. Lewą nogę miał złamaną w kilku miejscach, siniaki na całym ciele, a odłamki szkła pokroiły go na kawałeczki. Miał pękniętą czaszkę – dlatego trzymali go w szpitalu cały zeszły tydzień. Miał szczęście, że przeżył. Ever miała szczęście, że przeżyła. Ale Ever… była żywa w najsłabszym tego słowa znaczeniu. Jej serce biło, płuca tłoczyły powietrze – jednak nawet to działo się tylko dzięki urządzeniom. Ale esencja tego, kim była moja siostra, mój najlepszy przyjaciel, moja bliźniaczka, połowa mnie… odeszła. Być może na zawsze. Doznała pęknięcia czaszki, gdy ich samochód wpadł w poślizg i ponad tuzin razy dachował. Miała połamane żebra, zmiażdżony nadgarstek, złamane ramię. Palce prawej dłoni były nietknięte, co oznaczało, że – o ile kiedykolwiek się obudzi i będzie sprawna – nadal będzie mogła malować. Tak wyglądała sytuacja. Ale jakie miała szanse na wyjście ze śpiączki? Żadne. Może pięć procent. Malały, im dłużej pozostawała nieprzytomna. Była w ciąży. Nigdy nie będzie już miała dziecka… jeśli się obudzi.

To zdanie… cholera. Od wypadku minęło niewiele ponad tydzień, a te słowa – „jeśli kiedykolwiek się obudzi” – jak grot włóczni strachu wbijały się w moje serce za każdym razem, gdy je wypowiadałam, myślałam, słyszałam. Dziesięć sylab. Cztery słowa. Dwadzieścia sześć liter. Moja przyszłość stanęła w miejscu. Moje serce rozpadło się na kawałki. Patrzenie na nią sprawiało fizyczny ból. Bandaże, siniaki, rany. Czerń, fiolet i czerwień na nieskazitelnej dotąd skórze. Musieli ogolić jej głowę, żeby załatać dziurę w czaszce. Usiadłam naprzeciw taty, równie zagubiona jak on. – Wiedziałaś? – zapytał szeptem, a jego oczy nagle zabłysły. – O czym wiedziałam? – Rozumiałam co ma na myśli. – O nich. O potajemnym ślubie. Wbiłam wzrok w stolik. – Taak. Ja… byłam ich świadkiem. Jego ciałem targnął szloch; odchylił głowę do tyłu, zakrywając twarz dłońmi. – Dlaczego? Dlaczego trzymaliście mnie z dala? – Ponieważ… ona tego chciała. My… ty byłeś… – Zdrapywałam łuszczący się niebieski lakier z paznokcia lewego kciuka. – Posłuchaj, tato. Nic się nie zmieniło. Między mną i tobą, tobą i Ever, między nami. Jej śpiączka nie zmieni faktu, że cholernie się od nas oddaliłeś – emocjonalnie i fizycznie – przez ten czas, który spędzałeś w pracy. Po śmierci mamy nie chciałyśmy twoich przeklętych pieniędzy, chciałyśmy ciebie, ale ciebie nie było, więc kiedy zakochała się w Cadzie i kiedy zdecydowali się na ślub, nie brali cię pod uwagę. Nie byłeś częścią naszego życia przez lata, poza czekami wysyłanymi pocztą do Cranbrook. – Nie byłem częścią? – Potarł twarz, osuszył oczy rękawem bladoniebieskiej koszuli. – Ja… nie rozumiem. Nawet nie wiedziałem, że spotykała się z tym chłopakiem. Spotkałem waszych chłopców… Boże, chyba ponad sześć miesięcy temu, na waszych urodzinach. A ona nadal była z tym… jak mu na imię, ten bogaty dzieciak. Gra na rogu.

– Billy. Billy Harper. I jest trębaczem. – Nieważne. Sądziłem, że była z nim. – Tato, to skomplikowana historia. Tak naprawdę, sama nie znam większości szczegółów. I czy to naprawdę ma znaczenie? – Tak! – krzyknął, co wystraszyło wszystkich wokół nas. Zniżył głos i pochylił się. – Tak, ma znaczenie. Ma duże znaczenie dla mnie. – Dlaczego? – zapytałam. Nie odpowiedział od razu; wpatrzył się w padający za oknem śnieg. – Jest moją córką. Wyszła za mąż, nawet mi o tym nie mówiąc, nie wspominając o zaproszeniu na ślub. Kto jeszcze na nim był? Jak ona w ogóle poznała tego Cade’a? Westchnęłam. – Tato, ja naprawdę… powinieneś zapytać o to Cade’a. To ich historia, nie moja. A ty nie zasługujesz na odpowiedzi. Jestem tu z tobą, tkwimy w tym razem, ponieważ jesteśmy rodziną. Ale nadal jestem na ciebie wściekła. Byłam wściekła przez ponad siedem lat. Ever także. – Nie mogłam na niego patrzeć. Zdjęłam wieczko z mojego kubka z kawą i pociągnęłam ostrożnie łyk parzącego, gorzkiego czarnego płynu. – Ja także jestem twoją córką. Co ty o mnie wiesz? Czy wiesz, z kim jestem? Kto złamał mi serce, kim są moi przyjaciele? Jakie mam oceny? Cokolwiek? Poruszył się niespokojnie. – W porządku – wyszeptał. – Rozumiem. Rozumiem. Czego ode mnie oczekujesz? Wyglądał na tak zmieszanego, tak zranionego, że prawie mu wybaczyłam. Prawie. – Spróbuj, tato. Chociaż… spróbuj. Nie mogę obiecać, że tak po prostu ci wybaczę i zapomnę, albo że po kilku szczerych rozmowach zapanuje między nami sielanka, ale chociaż… spróbuj. A czy ci się to podoba, czy nie, Cade jest twoim zięciem… i dobrym człowiekiem. Kocha Ever. Ponad życie, jak myślę. Miałam nadzieję, że w moim głosie nie było słychać zazdrości, którą odczuwałam.

Zastanawiałam się, czy nie powiedzieć mu jednak o poronieniu Ever. Ale nie powiedziałam. Nie ja powinnam przekazać mu tę wiadomość i nie sądziłam, by mógł sobie z nią poradzić W kieszeni zaćwierkał mu telefon, wyjął go, a potem wstał. – Muszę odebrać. Westchnęłam. – Co oznacza, że zamierzasz iść do pracy. – Muszę przynajmniej wyjść na zewnątrz i oddzwonić. Nie mam tutaj zasięgu. – Jak powiedziałam, zamierzasz iść do pracy. – Wstałam, nałożyłam wieczko na kubek z kawą i przewiesiłam przez ramię pasek torebki. – Nieważne. Cześć, tato. Pozwolił mi wyjść z kafeterii, zanim mnie dogonił. – Co chciałabyś, abym zrobił? Nie mogę tak po prostu przestać pracować. – Twoja córka właśnie przestała żyć, tato! Jest w śpiączce! Czy to nie jest ważniejsze niż praca? Odwrócił się, z frustracją mierzwiąc włosy ręką. Miał już lekko posiwiałe skronie, kiedy umarła mama. Teraz jego dawniej czarne włosy były mocno przetykane srebrem. – Wiem, wiem! Jest w śpiączce! Może nigdy z niej nie wyjdzie! Co mam zrobić? Gapiłam się na niego. – Siedź przy niej. Mów do niej. Spędź z nią trochę czasu. Badania wykazują… – Jestem wiceprezesem jednej z największych w tym kraju korporacji, Eden. Mam zobowiązania. Nie mogę tego wszystkiego tak po prostu zostawić i siedzieć przy Ever dwadzieścia cztery godziny na dobę. Siedzę tu już od czterech godzin. Muszę pracować. – Uciec, chciałeś powiedzieć. – Te trzy słowa nigdy nie brzmiały bardziej gorzko. Przepchnął się obok mnie i ruszył korytarzem. Na moje słowa odwrócił się i podbiegł z powrotem.

– Tak! – syknął. – Zadowolona? Tak. Uciekam. Jasne, że to robię. Nie mogę tego znieść. To za dużo. Za dużo. O wiele za dużo. Najpierw wasza matka, a teraz Ever. Tak, chciałbym uciec. Jestem słaby i uciekam. Przykro mi, ale jestem… jestem za słaby. Za słaby. Jego twarz wykrzywił grymas; odwrócił się, roztrzęsiony. – Tato… – zaczęłam, jednak nie dał mi skończyć. Odszedł, załamany. Ja też byłam załamana, ale nie mogłam zostawić Ever. Windą wróciłam do jej pokoju. Usiadłam na krześle, które przyciągnęłam do łóżka. Urządzenia pikały i brzęczały, pompując i wykonując swoją pracę. Zmusiłam się do popatrzenia na nią, chciałbym dostrzec rysy jej twarzy pod ranami. Nie wyglądała jak ona, ani jak ja, ani jak nikt inny. Wyglądała jak ofiara. Ale nią nie była. Była moją bliźniaczką. – Cześć, Ev. – Położyłam rękę na jej dłoni. – Tata wyczynia swoje stare sztuczki. Wiesz, jaki jest. Tym razem było inaczej, zmusiłam go, żeby się przyznał. Wiesz, co mi powiedział? Powiedział, że jest słaby. Że jest świadomy tego, że ucieka. Nie może tego znieść. Tak powiedział. I wiesz co? Kupuję to. Naprawdę. Stracił mamę, a teraz… ty jesteś tutaj. Ale ja też straciłam mamę, a my… jednocześnie straciłyśmy tatę. Co z nami? Co ze mną? Przerwałam, obserwując, jak jej klatka piersiowa unosi się i opada. Przysłuchiwałam się maszynom, zniekształconemu echu komunikatu szpitalnej sieci przywołującej. – Ale ja będę tutaj, dobrze? Każdego dnia. Nie odejdę od twojego boku. Jesteś moją bliźniaczką i będę przy tobie. Nawet, jeśli on się nie pojawi – uśmiechnęłam się dławiąc łzy, które stanęły mi w gardle. – Poza chwilami, gdy będę musiała pójść do domu, by wziąć prysznic i się przebrać. Mam na sobie te ciuchy od trzech dni. Muszę też porozmawiać ze szkołą. O tobie i o naszych zajęciach. Ale wrócę tu, okej? Pocałowałam ją w policzek i wyszłam, przełykając łzy. Nie mogłam się rozpłakać. Nie tutaj, nie w szpitalu. Nie przy niej.

Byłam już przy wyjściu, gdy pomyślałam o Cadzie. Może powinnam sprawdzić, czy czegoś nie potrzebuje? Nie sądzę, by miał tu kogoś bliskiego. Nikt go nie odwiedził ani nie przyniósł mu ubrań. Przystanęłam, by pomyśleć. Potrzebował kogoś, i wyglądało na to, że byłam to ja. Był pogrążony w półśnie, gdy weszłam do jego pokoju; w ustawionym w rogu telewizorze leciała jakaś opera mydlana. – Hej – powiedziałam. – Pomyślałam, że wpadnę i zobaczę, jak się miewasz. – Zabrzmiało niezręcznie. Spróbowałam jeszcze raz. – Chciałam sprawdzić, czy mogłabym ci przynieść coś z domu lub… cokolwiek. Mrugnął kilka razy i przycisnął guzik na konsoli łóżka, aby unieść nieco górną część ciała. – Dz… dzięki. – Jego głos brzmiał niepewnie. – U mnie w porządku. Zrobiłam kolejny krok w jego stronę, nawijając na palce pasek torebki. – Na pewno? Czy możesz… czy jesteś w stanie jeść? Mam na myśli normalne jedzenie. Mogę przynieść ci coś z McDonald’sa albo… a może książkę? – To McDonald’s sprzedaje teraz książki? – zapytał z lekką nutką kpiny w głosie. Wywróciłam oczami. – Nie bądź taki mądry. Wiesz, co mam na myśli. Zachichotał, ale wyglądał na osłabionego. – Myślę, że książka sie przyda. Tu nie ma dosłownie nic poza Dniami naszego życia, lub cokolwiek do cholery to jest. – Coś do jedzenia? – Nie. Nie mogę teraz za dużo jeść. Po prostu… nie jestem głodny. Tak czy siak, dzięki. Karmią mnie tutaj, a jedzenie nie jest takie złe. Wyczułam, że próbuje pominąć temat swojego braku apetytu. Gdy mówił, jego oczy omiatały pokój, prześlizgując się po telewizorze, korytarzu, oknie. Patrzył wszędzie, tylko nie na mnie.

Czułam się niezręcznie, stojąc na środku pokoju i rozmawiając z nim, więc przyciągnęłam krzesło do jego łóżka. – Jak się czujesz, Cade? Tak naprawdę? Nie byłam pewna, dlaczego chcę to wiedzieć, ale musiałam zapytać. Ktoś musiał mu zadać to pytanie. Ktoś musiał się zatroszczyć. – Nie jest źle. Czasem mam zawroty głowy. Ból pojawia się i znika. – Spróbował podnieść prawą rękę, ale mu się nie udało. – To ramię mnie martwi. Moja ręka. Chyba nieźle ją uszkodziłem. Ledwo mogę ją podnieść. Z trudem poruszam nawet palcami. – Tą ręką rysujesz? – Wiedziałam, jakie to było ważne. Gdyby palce mojej lewej ręki – tej, którą przyciskam struny wiolonczeli – uległy kontuzji, gdybym nie mogła ich używać… miałabym kłopoty. Skinął głową. – Tak. Cóż, jestem praworęczny. Prawie wszystko robię prawą ręką. – Ale trochę możesz nią poruszać, prawda? Wbił wzrok w swoją prawą rękę i widziałam, jak się koncentruje, napina, wysila. Palec wskazujący i środkowy drgnęły. – To wszystko. A i to był… cholerny wysiłek. Nie żartował; był zlany potem i cały drżał. – Jest nadzieja, że po rehabilitacji będziesz znowu mógł jej używać. – Tak? Cóż, zobaczymy. Cisza. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Nie znałam go, nie tak naprawdę. Byliśmy sobie niemal obcy, mimo że poślubił moją siostrę bliźniaczkę. Czy byłoby zbytnim narzucaniem się spytać, jak sobie radzi emocjonalnie? Jednak mogłam dostrzec odpowiedź w jego oczach. Były udręczone, jednocześnie matowe i bez życia, a mimo to znękane. Próbowałam mu się nie przyglądać, ale pomimo ran na twarzy i bandaża wokół głowy widziałam, dlaczego Ever się w nim zakochała. Jego oczy, nawet pełne tak sprzecznych uczuć, o barwie lśniącego bursztynu,

hipnotyzowały przejrzystością. Miał mocne, ostro zarysowane kości policzkowe, kwadratowy podbródek i kilkudniowy zarost. Był przystojny w surowy i szorstki sposób. Nie ładny, ale bardzo atrakcyjny. Odwróciłam wzrok i wpatrzyłam się w swoje stopy, zakłopotana. Czy właśnie… oceniałam męża Ever? Co się ze mną dzieje? Zerwałam się na równe nogi i odwróciłam. – Powinnam już pójść… – Chcę ją zobaczyć – powiedział w tej samej chwili. Zatrzymałam się. – Ona… jest w złym stanie, Cade. Nie mogłam na niego spojrzeć. – Myślisz, że mnie to obchodzi? Muszę… potrzebuję ją zobaczyć. Westchnęłam. – Pomówię z pielęgniarkami. Odszukałam dyżurną pielęgniarkę i przekazałam jej prośbę Cade’a. Pielęgniarka, kobieta po trzydziestce, o czarnych kręconych włosach i szybkich, efektywnych ruchach, poszła ze mną do jego pokoju. – Nie jestem pewna, czy powinniśmy pana ruszać tak szybko, panie Monroe – powiedziała. – Ja tylko… proszę. Muszę ją zobaczyć. Proszę. Brzmiał… blado. Nie jestem pewna, jak to możliwe, ale tak było. Jakby jego głos był bezkrwistym cieniem tego, czym powinien być. Pielęgniarka wzięła głęboki oddech i skinęła głową. – Zobaczę, co da się zrobić. Dwadzieścia minut później odczepiła różne urządzenia i przewody i zawiesiła je na zamocowanych do łóżka uchwytach. Odblokowała kółka i wypchnęła łóżko z pokoju, prowadząc je korytarzem do wind. Gdy jechaliśmy na piętro Ever, rzuciłam kolejne spojrzenie na Cade’a. Był blady jak płótno. Oparty plecami

o prześcieradła, drżał i miał mocno zamknięte oczy, jakby chronił się przed wirującym wokół światem. Ever, oczywiście, nawet się nie poruszyła. Leżała w łóżku na wznak, na końcu plątaniny rurek. Oczy zamknięte. Posiniaczona i połamana. Każde spojrzenie na nią sprawiało ból. Popatrzyłam na Cade’a. Miał zamknięte oczy, gdy pielęgniarka ustawiła jego łóżko obok łóżka Ever, zablokowała kółka i zostawiła nas samych. Nie od razu je otworzył. Widziałam na jego twarzy walkę, jaką stoczył, chcąc ją zobaczyć, lecz nie chcąc widzieć. W końcu otworzył oczy, a spojrzenie spoczęło na Ever. Zadrżał, a jego twarz wykrzywił grymas. – O Boże – wykrztusił. Palce jego lewej dłoni zwinęły się w pięść, kurczowo ściskając prześcieradło. Odwróciłam wzrok; bezbronność w jego oczach była zbyt intymna, by na nią patrzeć. Wyciągnął do niej lewą rękę, lecz nie mógł dosięgnąć. Jego dłoń spoczęła na metalowej barierce otaczającej łóżko Ever, gdy z wysiłkiem próbował po prostu dotknąć jej ręki. Pochyliłam się nad nim, zdecydowanie zbyt blisko, bo poczułam jego zapach; ujęłam dłoń Ever i uniosłam tak, by mógł pogłaskać ją palcami. Westchnął, wydając żałosny i drżący jęk w chwili, gdy jej dotknął. Trwałam, pochylona nad nim, z zamkniętymi oczami, by uniknąć patrzenia na niego z tak bliska. Ich łóżka stały zbyt ciasno, bym zmieściła się między nimi; od strony wezgłowi nie było miejsca, od strony stóp było zbyt daleko. Byłam świadoma, że moje włosy ocierają się o jego pierś; bliskość zbyt duża, jak na nieznajomych, którymi byliśmy. Kiedy nie mogłam już dłużej wytrzymać w tej pozycji, położyłam dłoń Ever z powrotem na łóżku i odsunęłam się, zaczesując włosy za uszy. Drżałam z powodu dziwnego napięcia tej chwili, kiedy trzymałam jej dłoń, aby mógł jej dotknąć. – Dziękuję – wyszeptał. – Nie ma za co. Po prostu na nią patrzył. Wpatrywał się w nią, a jego myśli

były nieprzeniknione. Niepoznawalne, przynajmniej dla mnie. – Chcesz zostać z nią sam? Odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć. – Zostać… sam? Wzruszyłam ramionami. – Żeby… do niej mówić. Zamrugał, jakby nie rozumiał, o co mi chodzi. – Ja z nią rozmawiam. Mówi się, że ludzie w śpiączce mogą nas słyszeć. Że to im pomaga. Jakoś. Więc ja z nią rozmawiam. – Och – zwrócił oczy z powrotem na Ever. – Rozumiem. Opuściłam pokój, ale usłyszałam jeszcze, jak chrząka i zaczyna mówić ledwo słyszalnym głosem. – Cześć Ever. To… ja, Caden. Jestem tutaj. Jego głos zanikł, załamał się, a potem podjął jeszcze jedną próbę: – Tak… tak mi przykro, kochanie. Powinienem… nie powinienem… Lecz znowu głos mu się załamał i słyszałam teraz zdławione odgłosy walki z poczuciem winy, ze łzami. Zamknęłam za sobą drzwi. Obwiniał siebie. Nie mogłam być świadkiem jego żalu bez pogłębiania własnego. Uciekłam do swojego samochodu. Siedziałam w lodowatej ciemności i trzęsłam się, czując jak łzy spływają mi po twarzy, niezdolna ich pohamować. W ciszy jechałam do domu przez gęsto padający śnieg, ze łzami zamarzającymi mi na policzkach, łzami dławiącymi w piersiach, żalem zasklepionym, zduszonym i wypartym. Caden Usłyszałem, jak Eden zamyka drzwi. Byłem jej wdzięczny za to, że wyszła, i czułem ulgę. Gdy tylko zerknąłem na poranione ciało Ever, nie mogłem powstrzymać łez. Moja Ever. Oddychała tak płytko, tak spokojnie. Chciałem, by się poruszyła, obudziła. Musiała się obudzić. Musiała. Obudzi się, prawda? Łzy płynęły mi po twarzy, ale nie dbałem o to, nie

ocierałem ich, tylko na nią patrzyłem, pragnąc, by się obudziła. – Kochanie. Proszę – usłyszałem własny głos. – Obudź się, błagam. Obudź się. Potrzebuję cię. Proszę. Nie poruszyła się, nie drgnęła. Siedziałem tam, nie mając pojęcia, co powinienem mówić, aż wróciła pielęgniarka i odwiozła mnie z powrotem do mojego pokoju, udając, że nie widzi łez. Nie znałem jej imienia, lecz byłem jej wdzięczny za milczenie. Sam w pokoju, siedziałem z zamkniętymi oczami przed wyłączonym telewizorem i próbowałem poruszać palcami prawej ręki. Usiłowałem ignorować jej ból, ból całego mojego ciała. Głowa pulsowała. Noga rwała. Ręka paliła jak ogień. Moje serce pękło. Usnąłem, a gdy się obudziłem, na krześle dla gości siedział dziadek, a obok niego babcia. – Cześć, dzieciaku. – Jego głos był głęboki i szorstki. – Jak się miewasz? Wstał i podszedł do mojego łóżka. Był taki sam jak zawsze: wysoki, władczy, szczupły jak biczysko, o srebrzystych włosach i pooranej bruzdami twarzy. Nacisnąłem przycisk, by unieść górną część łóżka do pozycji siedzącej. Byłem tak słaby, że nie mogłem usiąść o własnych siłach. – Dobrze – powiedziałem. – Gówno prawda – odparł dziadek. – Connor! – zbeształa go babcia. Babcia była podobna do dziadka, siwa, o szczupłym, prostym ciele i ciemnych oczach. – Jestem twoją rodziną, chłopcze. Nie okłamuj mnie. W jego oczach widziałem miłość, chociaż czasem okazywał ją na swój własny, oryginalny sposób. Westchnąłem. – Boli, dziadku. Odwróciłem wzrok i spojrzałem za okno, gdzie dostrzec mogłem jedynie śnieg i inne okna.

– Bardzo. – Wyzdrowiejesz. – Nie o tym mówię. – Wiem. Ale to prawda. Nasze oczy się spotkały. – Nie, nie wyzdrowieję. Nie bez niej. – Naprawdę ją kochasz, hę? Skinąłem głową. – Bardziej, niż mogę to wyrazić. Boże… czuję, jakby mi brakowało powietrza. Ona jest w tamtym pokoju i może się nie obudzić. Ale musi. Naprawdę. Nie może mnie zostawić. Obiecała mi. Dziadek słyszał to, czego nie mogłem wypowiedzieć. Milczał, po prostu stał obok mnie i kiwał głową. Babcia stanęła przy nim. – Mów do niej, Cade. Bądź przy niej. To najlepsze, co możesz zrobić. – To za mało. I… to takie bolesne. Patrzeć na nią, mówić do niej i nie słyszeć jej głosu. – Wiem – powiedziała babcia. – Ale bądź tam dla niej. I bądź z nią, gdy się obudzi. Wydawała się walczyć, zmagać z jakimiś emocjami, których nie rozumiałem. Zawsze była jak dziadek, zrównoważona i solidna. Teraz wyglądała na bliską łez. – Wybacz mi. Odwróciła się gwałtownie i wyszła z pokoju. Popatrzyłem na dziadka zmieszany. – Przez dwa lata spędzała prawie każdy dzień w szpitalnym pokoju – powiedział dziadek cichym głosem. – Ze swoją matką. Była chora, poważnie chora. Zapadła w śpiączkę, tak jak twoja Ever. Babcia była blisko ze swoją mamą, więc to było dla niej… bardzo trudne. – Czy jej stan się poprawił? Prababci? Dziadek pokręcił głową. – Na chwilę. Chodzi o to, że przebywanie w szpitalu jest dla

babci bardzo trudne. – Tak – odparłem. – Znam to uczucie. Spędzałem godziny, dni, tygodnie w szpitalu, kiedy mama zachorowała. Nienawidziłem szpitali. Nienawidziłem bycia w jednym z nich i wiedziałem, że każdy kolejny dzień, każda chwila będzie torturą. Ale zostanę tu z Ever, choćby nie wiem co. – Chciałbym tylko, żebyś wiedział, synu, że będziemy tu z tobą. Jesteśmy z tobą. Jednak dziadek był niespokojny. Widziałem to. Nienawidził ciasnych pomieszczeń, nienawidził siedzieć na krześle, nienawidził zamkniętych ścian i zapachu choroby. – Powinieneś wrócić na ranczo. – Chwyciłem luźny skraj cienkiego, szorstkiego białego koca i przykryłem się. – Gerry i Miguel dadzą sobie radę. – Nie masz tu nic do roboty, dziadku. Niedługo stąd wyjdę, a potem będę… po prostu siedział w pokoju Ever. Nagle poczułem się zmęczony. Znowu. Bardzo zmęczony. Złamane serce było męczące. – Naprawdę, dziadku. Nic mi nie będzie. – Zostaniemy tu przez kilka dni – powiedział w sposób, który zamykał sprawę. Kiwnąłem głową i poczułem, że odpływam.

pocieszenie w strunach EDEN Zamknęłam oczy i przeciągnęłam smyczkiem po strunach. To był nieudany, fałszywy dźwięk, więc uniosłam smyczek. Westchnęłam, wzięłam głęboki oddech i spróbowałam raz jeszcze, uspokajając drżące ręce i ból w piersi. Doskonale. Zaczęłam powoli, grając jedną nutę, potem drugą, trzecią, a potem byłam już w preludium do Suity nr 1 G-dur, granej w stylu Yo-Yo Ma. Jego 6 suit na wiolonczelę solo było mistrzostwem, a kiedy nie wiedziałam, co powinnam zagrać, co powinnam zrobić, zwykle właśnie to grałam. Bach, o tak, ale Yo-Yo Ma specyficznie go interpretuje. W jego tonacji, w sposobie wyrażania emocji poprzez instrument było coś, co trafiało wprost do mojej duszy. Odpłynęłam, a potem zatonęłam we wznoszących się i opadających falach nut, pociągnięciach smyczka i głosie Apolla, mojej wiolonczeli. Pozwoliłam, by muzyka mnie zaczarowała, owładnęła mną, wymazała wszystkie myśli, ból i zmieszanie. To było moje ukojenie: wiolonczela, muzyka, śpiewająca do mnie dźwięcznym głosem, przemawiająca do nut w mojej krwi, elokwencja w moich dłoniach. Uspokajała mnie, chroniła, choć przez kilka chwil, przed bólem, mrokiem, okropnością życia w wielkiej samotności. Poruszałam się i oddychałam w samotnym świecie i tylko Apollo wiedział o moich łzach, czując, jak spadają na jego ramiona. Gromadził je, zabierał i pozwalał, by opadły, nigdy mnie nie osądzając. Pocieszał mnie, kiedy miałam złamane serce. Suita nr 2 d-moll spływała ze strun i przelałam w nią siebie, pozwalając jej płynąć jak rzeka. Niech żal i ból z nią odejdą. Zorientowałam się, że gram allemande ze Suity nr 6 D-dur i rozpłakałam się. To był ulubiony utwór Ever z mojego repertuaru. Grałam to na egzaminie do Cranbrook. Przy końcu wkradł się fałsz, smyczek ześlizgiwał się ze strun, gdy łkałam. Grałam mimo

to, mimo dreszczy, wyczerpującego płaczu, grałam mimo to, dla Ever, ponieważ tylko tak mogłam wyrazić mój żal. Gdy utwór dobiegł końca, pozwoliłam, by smyczek wyśliznął się z moich palców i oparłam twarz o gryf Apolla, walcząc o oddech z dławiącym żalem w mojej piersi i dziesięciotonowym ciężarem udręki w duszy. Prawdę mówiąc, Ever była moim jedynym przyjacielem. W szkole średniej nie zawarłam zbyt wielu przyjaźni, a w Akademii Sztuki Cranbrook żadnej. Byłam zbyt pochłonięta moją wiolonczelą, doskonaleniem każdego nowego utworu, zajęciami i pracami domowymi. Było kilka krótkich prób przyjaźni, zwykle z chłopcami z wydziału muzyki, a i one zwykle przechodziły cykl przyjaźń – seks – Eden zostaje na lodzie. Ever zawsze była przy mnie, jadła ze mną śmieciowe żarcie i zmuszała mnie do spalania go na siłowni, wysłuchiwała, jak klnę na facetów i na to, jaka byłam głupia sądząc, że coś mogłoby się zmienić. Ostatnio byłam całkowicie pochłonięta próbą skomponowania własnego solo na wiolonczelę. Ten projekt szybko zaczął dominować całe moje życie – doskonalenie każdej nuty, każdego ruchu i pociągnięcia. Jednak teraz nie śmiałabym zajmować się koncertem. To wymagało całkowitego skupienia, absolutnego spokoju wewnętrznego. Brakowało mi obu tych rzeczy, brakowało mi poczucia własnego ja. Ledwie widziałam przez łzy, nawet gdy zmusiłam je, by płynęły mniej rzęsiście. Nadal jednak nie mogłam przestać płakać. Kontynuowałam grę. Kolejny utwór, coś, co utkwiło mi w pamięci, a co zwykle grała mama. Nuty zafalowały w powietrzu, zawisły i dołączyły do nich kolejne; całe dziewięć minut wypływających wprost z mojego serca. Kiedy otworzyłam oczy, teraz już prawie suche, w drzwiach do mojego studia, które zostawiłam otwarte, desperacko pragnąc dostać się do wiolonczeli, by wypędzić demony, stał tata. Płakał, przyciskając pięść do ust, wpatrzony we mnie uważnie. Od naszego spotkania w szpitalu upłynęły trzy dni. Znów zniknął, wrócił w pustkę pracoholicznego eskapizmu.

– To… – przerwał, by odchrząknąć i wziąć głęboki oddech. – To był ulubiony utwór twojej mamy. Tysiąc razy mówiła mi jego tytuł, ale i tak nigdy nie mogłem go zapamiętać. Słuchała go, malując, a potem grała raz po raz. – To Sonata na wiolonczelę solo – powiedziałam. – Zoltána Kodály. – Racja. Zamrugał szybko i wszedł do pokoju. – Boże, grasz zupełnie jak ona. Dźwięk… sposób, w jaki grasz, zwłaszcza te vibrata… brzmisz identycznie. Nigdy tego nie słyszałam. Miałam żywe wspomnienia, jak siedzę na podłodze w salonie, gdzie zazwyczaj ćwiczyła, obserwując jej długie czarne włosy, lśniące, falujące i kołyszące się wraz z poruszaniem się łuku smyczka. Pamiętam, że byłam oczarowana dźwiękami, tym, jak zdawała się zatracać w muzyce. Jak wszystko, co czyniło z niej mamę, znikało, a ona stawała się odległa, jakby wyjeżdżała do innego kraju. Chciałam być dokładnie taka sama. Siadywałam na krześle i udawałam, że kołyszę się jak ona. Tym, czego nie pamiętam, było brzmienie jej gry; nie słyszałam go nigdy uszami dorosłej osoby. – Naprawdę? – wykrztusiłam tylko. Zabolało. Skinął głową. – To… niesamowite. Gdy zamknę oczy i słucham twojej gry, słyszę… ją. Wskazał na moją wiolonczelę. – I ten… instrument. Kochała go. Bardzo. Wiesz, że to pamiątka rodzinna? Należała do jej dziadka, a teraz ty ją masz. Widzieć cię z nią, słuchać, jak na niej grasz, w sposób tak przypominający grę twojej matki, jest… słodko-gorzkie. – Była dobra, prawda? – zapytałam. Odrzucił głowę do tyłu i wziął głęboki oddech. – Tak. Bardzo. Grała w orkiestrze symfonicznej Detroit, zanim urodziła ciebie i Ever. Tak się poznaliśmy. Jeden z moich przyjaciół ze studiów zakochał się w fagocistce imieniem Marnie i zaciągnął mnie na koncert, aby móc się z nią umówić na randkę.

Tak się złożyło, że Marnie była jedną z przyjaciółek twojej matki, a ja nie mogłem oderwać od mamy oczu nawet na sekundę. Chodziłem na każdy koncert, na jaki mogłem, aż w końcu zgodziła się ze mną umówić. Rozejrzał się po pokoju, znalazł wolne krzesło i usiadł na nim. – Należała do tych egzotycznych istot, niewiarygodnych wiolonczelistek o silnych, delikatnych dłoniach. Na naszą drugą randkę zabrała mnie na wystawę swoich obrazów. Nie powiedziała mi, że to jej dzieła są wystawiane, chciała po prostu, abym z nią poszedł jako jej para. A ja byłem takim… ignorantem. Znałem się głównie na biznesie i finansach, nie wiedziałem nic o muzyce ani o sztuce. Ona była bardzo wyrobiona. A ja? Wiedziałem jedynie, jak dobrze wyglądać w trzyczęściowym garniturze. Nadal… nie wiem, dlaczego się we mnie zakochała. Nigdy na nią nie zasługiwałem, ale byłem jej wdzięczny, za każdy moment naszego wspólnego życia. Poukładanie sobie tego, znalezienie odpowiedzi, zajęło mi chwilę. – Jejku… Nie wiedziałam o tym. To znaczy, wiedziałam, że ją kochałeś, widziałam to po sposobie, w jaki odnosiliście się do siebie, ale nigdy nie słyszałam, abyś mówił o niej w ten sposób. Wzruszył ramionami, opuścił wzrok i zdjął pyłek z kolana spodni. Dyskretnie otarł oko kciukiem. – Nie rozmawiałem o niej z nikim. Nie od czasu, gdy umarła. Nie w taki sposób. – Może powinieneś? To znaczy… może my powinniśmy? – Być może. – Wskazał na moją wiolonczelę. – Zagrasz jeszcze coś? Proszę. Ustawiłam wiolonczelę we właściwej pozycji, poprawiłam uchwyt na smyczku, zamknęłam oczy i wezwałam muzę. – Pieśń VI Phlipa Glassa i Wendy Sutter. Gdy ostatnia nuta drżała jeszcze w powietrzu między nami, widziałam, jak walczy ze łzami, z natłokiem emocji, które znałam, bo też je odczuwałam, a Bóg wie, że on musiał czuć o wiele

mocniej. Najpierw jego żona, a teraz córka, odeszły. To znaczy, może Ever obudzi się i będzie zdrowa. Może się nigdy nie obudzi. Może obudzi się za dwa miesiące lub za dwa lata, a może nawet za dwadzieścia lat, ale będzie jak pęczek szparagów. Było tysiące „może”, tysiące możliwości, ale właśnie teraz, w tym momencie, wiedzieliśmy tylko, że od nas odeszła. – Nie wiem, co począć, Eden. – Głos taty był słaby, pełen napięcia. – Nie jestem dobry w tych sprawach. Trudno mi być tu z tobą. Mogę szefować firmie. Umiem sprawić, aby cyferki nabrały sensu i podejmować decyzje warte wiele milionów dolarów, ale … jak mógłbym naprawić to, co jest między nami? Przykro mi, Eden. Naprawdę mi przykro. Wybacz mi. Nie mogłam znieść napięcia w jego łamiącym się głosie, żalu i poczucia winy. – Po prostu… spróbuj, tato. To dobry początek. – Siedziałem w swoim biurze, ale po prostu nie mogłem myśleć o niczym innym niż o Ever i o tobie. A nawet o tym biednym chłopcu. Jak on się nazywa? Nawet nie znam jego imienia. – Cade – powiedziałam. – Ma na imię Cade. – Cade jak? – Monroe. Skinął głową. – Więc Ever nazywa się teraz Ever Monroe? – Tak. – Czym on się zajmuje? Popatrzyłam na niego i odłożyłam wiolonczelę z powrotem do futerału. – Dowiedz się tego od niego. Jest teraz twoim zięciem. I potrzebuje wsparcia. Nie ma nikogo. – Nikogo? – zapytał tata. Pokręciłam głową. – Ma tylko Ever i dziadków, o ile wiem. Ale oni są starzy i mieszkają w Kolorado, Wyoming lub w podobnym miejscu. Sądzę, że zostaną tu tylko przez kilka dni.

Objął mnie i to wyszło niezręczne. Nie byłam przytulana przez ojca od… lat. Jego zapach mną wstrząsnął, cofnął mnie do czasów, gdy byłam małą dziewczynką, która siadywała mu na kolanach. Jego zarost podrapał mój policzek, gdy się odsuwał, a zapach wody kolońskiej i jego bliskość sprawiły, że poczułam się znowu jak dziecko, przypominając mi, jaka jestem samotna i przerażona. Musiałam to zwalczyć w sobie: to uczucie gorąca pod powiekami, dławienie w piersi i płomień w sercu. Walczyłam z tym aż do jego wyjścia, a potem usiadłam na krześle i próbowałam powstrzymać kolejny atak płaczu. Nie mogłam żyć bez Ever. Po prostu nie wiedziałam jak. Ona była mną, połową mnie. Myśl o tym, że obudzę się i nie będę mogła do niej zadzwonić, zobaczyć się z nią, przerzucać jej obrazów, gadając z nią, gdy malowała, sprawiała, że miałam ochotę wpełznąć do łóżka i nigdy z niego nie wyjść. Nie rozmawiałyśmy codziennie, ale sama świadomość, że mogłybyśmy, dodawała otuchy. A teraz… już tego nie było. I nie wiedziałam, co robić. Wróciłam więc do szpitala. Musiałam skupić na tym, by nie płakać przez cały czas. Nie wiedziałam po co, ale zabrałam ze sobą moją wiolonczelę. CADEN Dziadek przywiózł mi trochę rzeczy z naszego… z mojego mieszkania. Naszego. Naszego mieszkania. Mogła się nigdy nie obudzić, ale nadal był to jej dom. Przywiózł mi książki do czytania, szkicownik i ołówki, których na razie nie mogłem używać, ładowarkę do telefonu i słuchawki. Jednym z tych dziwacznych zbiegów okoliczności mój telefon przetrwał wypadek nawet bez zadrapania. Z samochodu został kompletnie skasowany, zmiażdżony wrak. Ever była w śpiączce, moja ręka była w strzępach, noga połamana tak, że potrzebowałem rehabilitacji, by móc jej znowu używać, miałem pękniętą czaszkę i poważny wstrząs mózgu. Lecz mój telefon, podłączony do gniazda USB,

żeby umożliwić odbieranie stacji Pandora, był nietknięty. Nawet draśnięcia. Dziadkowie wyjechali wczoraj. To było trudne pożegnanie, z powodów, których nie mogłem pojąć. Jakby nie było to zwykłe „do zobaczenia”, ale prawdziwe „żegnaj”. Przez cały ten czas, gdy babcia i dziadek byli tu ze mną, Eden trzymała się z dala, ograniczając się do pokoju Ever. Gdy pielęgniarka zabierała mnie na dół, zostawiała mnie samego z żoną. Tak było lepiej. Jej nieobecność przynosiła mi ulgę, chociaż cząstka mnie cierpiała od samotności, która ogarniała mnie raz po raz. Ever sprawiała, że samotność odchodziła na chwilę, na krótką, rozkoszną chwilę. Ale teraz to ona odeszła i zostałem sam. A Eden była… tutaj. Nawet gdy nie było jej w pokoju, czułem jej obecność. Była częścią Ever, podobnie jak ja, i widziałem Ever w jej twarzy, w jej oczach, w barwie głosu, miękkiej muzyce słów. Jednak Eden była inną kobietą. Farbowała włosy na miodowy blond i te kilka razy, gdy ją spotkałem, miała je ułożone, podkręcone, splecione lub upięte, zawsze w interesujący i nowy sposób, podczas gdy Ever rozpuszczała swoje lub związywała po prostu w kucyk. Włosy Eden kręciły się bardziej niż u Ever, i to, poza kolorem, wystarczało, by móc je odróżnić pomimo identycznych rysów twarzy. Próbowałem nie widzieć w niej Ever. Próbowałem w ogóle jej nie zauważać. Była siostrą Ever, to wszystko. A ja nie mogłem sobie pozwolić na przyglądanie się jej. To nie byłoby w porządku. Lecz kiedy przyszła do mojego pokoju, ubrana w obcisłe czarne spodnie do jogi, nie mogłem się oprzeć. Miała ze sobą wiolonczelę, dużą nieomal jak ona sama. Zrzuciła zimowy płaszcz i zostawiła go na krześle dla gości, a ja musiałem skupić się na telefonie, by zapomnieć o tym, że ma na sobie szarą koszulkę z dekoltem w kształcie litery V, który był zdecydowanie zbyt głęboki, jak na moją wytrzymałość. – Cześć. Obdarowała mnie niepewnym uśmiechem i krótkim gestem dłoni, opierając o siebie wiolonczelę.

– Byłeś dziś na dole, by zobaczyć Ever? Pokręciłem głową. – Prosiłem o to kilka godzin temu, ale od tamtej pory nikt się nie zjawił. Powiedzieli, że wkrótce powinienem zostać wypisany i że zabiorą mnie na dół na wózku inwalidzkim. Wskazałem na stojący w kącie złożony fotel na kółkach. – Czyli wkrótce idziesz do domu? Gotów wyskoczyć ze szpitalnej koszuli? Wzruszyłem ramionami. – Tak, trochę mnie uwiera. Moja głowa dobrze się goi, nie mam uszkodzeń mózgu. Przypuszczam, że dlatego zostawili mnie na obserwacji. Noga będzie wymagała dalszego leczenia, podobnie jak ramię, ale nie muszę w tym celu tu leżeć. Eden oparła wiolonczelę o ścianę i przyprowadziła wózek, objeżdżając łóżko. – Pomóc ci przy wsiadaniu? – By pojechać do Ever? Unikałem użycia formy „my”. Nie byłem pewien dlaczego, ale robiłem to instynktownie. Kiwnęła głową. – Zamierzam zagrać kilka jej ulubionych utworów. Lubiła słuchać, jak gram. Pomyślałam więc… że może chciałbyś przy niej posiedzieć, kiedy będę grała. Wyglądała na skrępowaną, a wzrokiem omiatała każdy fragment pokoju wokół mnie, poza moimi oczami. – Jeśli… masz ochotę, oczywiście. Nie musisz, pomyślałam po prostu… że może zechciałbyś… – Świetny pomysł – powiedziałem, zanim zdążyłem to przemyśleć. – Potrzebujesz pomocy? – zapytała Eden. Potrzebowałem. Wiedziałem o tym. Tylko… coś we mnie, jakaś cząstka, wzbraniało mi przyjąć pomoc od niej. – Powinienem dać radę. Pieprzenie twardziela, durne pieprzenie twardziela. Dziadek przyniósł mi parę moich starych, luźnych spodni,

zapinanych z boku na zatrzaski, więc przynajmniej miałem na sobie prawdziwe portki, chociaż z jedną nogawką rozpiętą od biodra w dół. Powoli usiadłem, obolały, i przekręciłem się tak, by nogi zwisały mi z łóżka. Byłem już zdyszany i spocony, a to była ta łatwiejsza część. Skupiłem się na przesuwaniu ciała do przodu, cal po calu, zamiast na Eden, która niepewnie kręciła się kawałek dalej, wyraźnie chcąc jednocześnie i nie chcąc mi pomóc. Nigdy nie powinienem był robić tego sam, głównie dlatego, że był to idiotyczny pomysł. Zdrową nogę postawiłem na podłodze, stabilnie opierając stopę. Trzymając się barierki, wychyliłem się, by dosięgnąć fotela na kółkach. Właśnie w tym potrzebowałem pomocy. Nie mogłem zachować równowagi, przechylony do przodu, nie byłem pewien, czy koła wózka zostały zablokowane, a nawet jeśli były, tak naprawdę nie byłem w stanie sam obrócić się w powietrzu. Próbowałem przerzucić ciężar ciała na zdrową nogę, ale mając tylko jedną rękę, po prostu nie mogłem tego zrobić. Przesuwałem się do przodu i przemieszczałem ciężar ciała, sięgając do podłokietnika fotela. Wychyliłem się do przodu, czując, że noga wytrzymuje obciążenie. Miałem go… miałem go… gdy wtem moje kolano zachwiało się i musiałem albo usiąść z powrotem na łóżku, albo runąć na podłogę i uszkodzić się jeszcze bardziej. Usiadłem na łóżku, a ponieważ wyciągnąłem przed siebie rękę, by dosięgnąć fotela, środek ciężkości przesunął się do tyłu, zmuszając mnie do położenia się w poprzek. Roześmiałem się, bo miałem do wyboru albo to, albo przekleństwo. – Chyba jednak potrzebuję pomocy – powiedziałem, usiłując przyjąć pozycję siedzącą. Eden nie odezwała się. Po prostu objęła mnie w pasie i stojąc obok, pomogła się przemieścić. Moja ręka obejmowała jej ramiona zdecydowanie zbyt mocno. Pokuśtykałem na jednej nodze i obróciliśmy się razem, tak by stanąć przy krześle, tyłem do wózka. Pachniała szamponem cytrusowym, płynem do zmiękczania

tkanin i jakimś kwiatowym balsamem. Inaczej niż Ever. Ever zawsze pachniała balsamem do ciała Warm Vanilla Sugar z Bath and Bodyworks. Zawsze czułem od niej ten zapach, ale nie wiedziałem, co to jest, dopóki nie zamieszkaliśmy razem, dzięki czemu odkryłem źródło aromatu. Uwielbiałem obserwować ją, gdy siedząc nago na brzegu łóżka, z butelką balsamu obok, rozprowadzała go, wcierając w skórę, masując nogi, biodra, brzuch, boki i ramiona, biust, ręce, a potem prosiła mnie, żebym posmarował jej plecy, co z reguły prowadziło nas do innych zajęć, nawet jeśli te zajęcia były powodem wzięcia prysznica chwilę wcześniej. Eden pachniała bardziej… wiśniami. Kwiatowo, delikatnie, kobieco. Czułem jej ciało przytulone do mojego i nigdy wcześniej nie byłem niczego tak świadomy w moim życiu, nigdy nie było mi tak nieswojo, jak właśnie teraz. Jej ciało było tak miękkie w porównaniu z moim, znajome, a jednak obce jednocześnie. Chwyciłem poręcz wózka, zaciskając zęby, gdy noga zaprotestowała pod ciężarem ciała. Powoli opuściłem się na fotel, wisząc na Eden, bo nie mogłem użyć prawej ręki. Pomogła mi usiąść, klękając obok mnie i przytrzymując. Była silna, bardzo, bardzo silna. Poczułem to, ponieważ utrzymała mój ciężar. W tych krótkich chwilach fizycznego kontaktu przez mój umysł przemknęło mnóstwo myśli. Była miękka, a jednak pod krągłościami krył się mocny rdzeń siły, którego brakowało Ever. Ever nie chodziła zbyt często na siłownię, nie dbała o to. Raz na jakiś czas szła tam z Eden, ale zwykle nie popadała w obsesję ćwiczeń lub diety. Nie pozwalała sobie zbyt często na niezdrowe jedzenie, ale i nie była na ścisłej diecie. U Eden wyczuwałem mięśnie i przypomniałem sobie, jak wiele listów od Ever dotyczyło nieustannych zmagań jej siostry z figurą, wagą, jej fanatycznego oddania dla gimnastyki, diet i fitnessu. Ostatnio, według Ever, Eden nieco przystopowała z obsesją na tle wagi, ale i tak mogłem wyczuć różnicę w ich ciałach. Nienawidziłem siebie za to, że ją zauważyłem.

Byłem już zatem w fotelu na kółkach. Usiadłem nieco zbyt gwałtownie, usiłując oderwać się od Eden. Od tego, jak byłem jej świadomy. Byłem samotny, przerażony i obolały. To wszystko. Tęskniłem za żoną, a Eden była jej siostrą bliźniaczką. Porównania były nieuniknione, przecież skoro spodobała mi się Ever, ciągnęło mnie również do Eden. Ale nie było tak, nieprawdaż? Nie podobała mi się, nie naprawdę. Tak mi się tylko wydawało. Była piękna, tak samo jak Ever. I to wszystko, całe zauważalne podobieństwo. Poruszyłem się w fotelu, oddychając ciężko, zaciskając zęby z bólu pulsującego w nodze, którą uraziłem, siadając. Ból był dobry, ponieważ odwracał uwagę. Ona była za mną, poza zasięgiem wzroku, pchając fotel na kółkach; zagipsowaną nogę wyciągnąłem przed siebie. Żadne z nas nie odezwało się, dopóki nie dotarliśmy do windy. – Cholera – powiedziała Eden. – Zapomniałam o Apollu. Zawróciła, by ruszyć z powrotem do mojego pokoju. – O czym zapomniałaś? – O mojej wiolonczeli. Ma na imię Apollo. Znasz greckiego boga muzyki? – Sądziłem, że Apollo był bogiem światła, słońca czy czegoś takiego. – To trochę skomplikowane. W różnych okresach kultury greckiej reprezentował wiele dziedzin. Ale dla mnie Apollo jest przede wszystkim bogiem muzyki i dlatego nazwałam moją wiolonczelę jego imieniem. – Czy twoja wiolonczela to… – Nie, to nie stradivarius – roześmiała się Eden. – Gdybym dostawała dolara za każdym razem, gdy ktoś mnie o to pyta, prawdopodobnie mogłabym sobie na to pozwolić. To wuillame. – Ile ma lat? – Powstała w 1832 roku. Jest warta… sporo. Pozostaje w mojej rodzinie od czterech pokoleń. Naturalnie byłem pod wrażeniem.

– Czy nie jest… bo ja wiem, wyczerpujące nerwowo, grać na czymś tak starym i cennym? Dotarliśmy do mojego pokoju. Sięgnęła po wiolonczelę, potem stanęła, najwyraźniej zastanawiając się, jak pchać mój wózek i nieść wielki instrument jednocześnie. – Umieść ją po prostu na mojej zdrowej nodze. Przytrzymam ją. Zawahała się. – Sama nie wiem. Nie sądzę. Jest ciężka i jeśli przypadkiem się przesunie, mogłaby zrobić ci krzywdę… – I ulec zniszczeniu – dodałem. Wzruszyła ramionami. – Tak. To też. Rozejrzała się po korytarzu, dostrzegając sanitariusza, który szedł w naszym kierunku z nosem utkwionym w ekranie komórki. – Hej, czy zechce pan nam pomóc? Czy mógłby pan pchać wózek zamiast mnie? – Jasne. Sanitariusz był mężczyzną w średnim wieku, z przerzedzonymi blond włosami i rzadką bródką. Ujął rączki fotela i popchnął w kierunku windy. – Dokąd jedziemy? – Pokój trzysta dziewiętnaście – odparłem. Ever kilka dni temu przeniesiono na ogólny OIOM, gdzie miała pozostać, aż lekarze zdecydują o umieszczeniu jej na oddziale opieki długoterminowej. Nienawidziłem tego unieruchomienia, bezradności. Wciąż potrzebowałem pomocy z przesiadaniem się na wózek inwalidzki, podobnie jak mniej więcej ze wszystkim innym. Przerażała mnie perspektywa powrotu do domu i bycia niezdolnym do zrobienia czegokolwiek. Dziadkowie chcieli zostać, nalegali, tłumacząc, że będę potrzebował pomocy, ale nie mogłem się na to zgodzić. Dlaczego? Nie byłem pewien. Wiedziałem, że dziadek pragnie wrócić na ranczo, bo nienawidził przebywać poza nim, i że nie był gotów przejść na emeryturę w najbliższym czasie, mimo

osiemdziesiątki na karku i wujka Gerry’ego, który zajmował się większością codziennych obowiązków. Prawdopodobnie będzie pracował do upadłego, i nawet wtedy będzie czuł nienawiść. Może umrze na końskim grzbiecie, mając poczucie, że nie warto umierać nigdzie indziej, no, może z wyjątkiem ramion babci. Zmusiłem ich do powrotu do domu, chociaż nie miałem pojęcia, jak uda mi się wziąć prysznic lub skorzystać z toalety. Jak dotrę do mieszkania ze szpitala. Jak zrobię cokolwiek. Była tylko jedna osoba, która mogła mi pomóc: ta dziewczyna za moimi plecami, ale coś mówiło mi, że nie jest to najlepszy pomysł. Może pan Eliot? Parsknąłem. – Co cię tak śmieszy? – zapytała Eden, zerkając na mnie. Nie byłem zbyt chętny dzielić się z nią moim procesem myślowym, ale przypuszczałem, że i tak w którymś momencie będę musiał poruszyć ten temat. – Po prostu zastanawiałem się, co pocznę, gdy już wypiszą mnie z tego miejsca. – Co masz na myśli? Wzruszyłem ramionami, desperacko pragnąc, by zabrzmiało to nonszalancko. – Cóż, nie jestem zbyt… mobilny. Przez jakiś czas będę uboższy o rękę i nogę, więc… Eden skrzywiła się w moją stronę, gdy wsiadaliśmy do windy. – Cade… Jesteś członkiem rodziny. Wiem, że potrwa chwilę, nim tata się… przekona, ale nie zamierzamy zostawić cię… nie będziesz sam, rozumiesz? – To myśl o uzyskaniu pomocy od waszego taty tak mnie rozbawiła. Nie sądzę, bym należał do grona jego ulubieńców. Eden miała minę „pewnie masz rację”, nawet gdy mówiła: – Zmieni zdanie. Dopilnuję tego. – Nie zmusisz go, by mnie polubił. Ukradłem mu córkę. Sanitariusz rzucił mi zgorszone spojrzenie z ukosa, potem spojrzał za siebie, wchodząc tyłem do czekającej windy. Eden wydała z siebie zirytowane prychnięcie.

– Do jasnej cholery, nie zrobiłeś tego. Stracił ją dawno temu. Tego, co zrobiliście z Ever, nie nazwałabym nawet potajemnym ślubem per se. Po prostu mieliście malutkie, skromniutkie wesele. W ostatniej chwili. Bez wiedzy i zgody ojca – roześmiała się. – To nie brzmi ani odrobinę lepiej, prawda? Posłuchaj, Cade. Stosunki Ever z tatą nie są twoim problemem. Jemu nie musi podobać się fakt, że jesteś jej mężem… ale po prostu musi sobie z tym poradzić. – Tak, tylko w sumie… nie jest to najlepsza podstawa do proszenia go o pomoc w wysikaniu się lub wożeniu mnie codziennie w tę i z powrotem do szpitala. Eden pochyliła głowę, gdy skręciliśmy za róg i zbliżaliśmy się do pokoju Ever. – Cóż, pomyślę o tym, dobra? Obiecuję. Podziękowała sanitariuszowi, który zaparkował mnie obok Ever i zaciągnął hamulec. Gdy wyszedł, przysunęła sobie krzesło, postawiwszy w kącie futerał z wiolonczelą. – Cześć, Ev. Pomyślałam, że pogram trochę dla ciebie. Pracowałam nad sonatą Beethovena na wiolonczelę i fortepian. Skończyłam dwie pierwsze części. Andy Minor opracowuje fragmenty na fortepian i za kilka miesięcy planujemy zaprezentować to przed całym wydziałem. Andy jest cholernie utalentowany, Ev. Naprawdę. Może bezbłędnie rozpracować każdy utwór, jaki zechce. Ma już skończone pierwsze cztery części, ale znasz mnie. Nienawidzę uczyć się na pamięć nowych utworów. Jednak Andy to kawał dziwaka. Wiesz, to jeden z tych muzycznych geniuszy, którzy przez większość czasu ledwo pamiętają o zawiązaniu butów lub zapięciu rozporka. Słuchałem monologu Eden, zazdroszcząc jej umiejętności prowadzenia jednostronnej konwersacji, jakby Ever jej odpowiadała, jakby naprawdę jej słuchała. Ja tak nie potrafiłem. Nigdy nie wiedziałem, co powiedzieć i czułem się zażenowany, mówiąc na głos w cichym pokoju. Eden kontynuowała monolog, wyjmując wiolonczelę z futerału, sadowiąc się i lekko korygując nastrojenie.

– Jednak Andy jest miły, uprzejmy i nie próbuje dobrać mi się do majtek. Chociaż nie jestem pewna, czy przypadkiem nie gra w przeciwnej drużynie. Wiesz, po prostu wydaje się nie być zainteresowany. Jedyne, o czym myśli, to muzyka. Co nawet jest miłe po pracy nad tym duetem z Kyle’em Pinelli. Pamiętasz? Niezła z niego świnia. Uważał się za gładszego od wysmarowanej masłem tortownicy, gnojek. Miliony razy kazałam mu się odwalić, a i tak nie mogłam się go pozbyć. Wiesz, uważał, że ma w sobie to coś. Był upierdliwy, nieważne ile razy powiedziałam „nie”, i tak usiłował mnie przekonać, że powinnam się opamiętać i dać mu się przelecieć w studiu. Nie zrobiłam tego, jeśli chcesz wiedzieć. Poruszyła się niespokojnie, jakby przypomniała sobie, że jestem w pokoju. – Posłuchaj. Zamierzam teraz trochę pograć. Będę grała Beethovena, chociaż sam w sobie nie jest zbyt podniecający. Wcześniej grałam tacie kawałek z albumu Philipa Glassa i Wendy Sutter. Przyszedł się ze mną zobaczyć. W końcu. Dopiero się pozbierał… cóż, po tym, co się wydarzyło… Więc zagram to teraz, a w głowie mam już kolejny kawałek z tego albumu. Pieśń IV. Dla ciebie, siostro. Zatoczyła kręgi ramionami, dotknęła smyczkiem strun, strząsnęła włosy z twarzy, a potem zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech i zaczęła grać. Nigdy wcześniej niedane mi było siedzieć i słuchać takiej gry. Muzyka klasyczna po prostu nie była częścią mojego świata, ani w okresie dorastania, ani gdy już stałem się niezależny i dorosły. Oczywiście, tu i tam słyszałem urywki i całe utwory. Byłem w stanie rozpoznać Dla Elizy i ten kawałek Piątej Symfonii, który wszyscy znają. Ale to… było magiczne. Jej palce delikatnie muskały struny, dłoń prowadziła smyczek subtelnymi ruchami i w jakiś sposób tworzyła magię. Nigdy wcześniej nie słyszałem takiego dźwięku, głębokiego niemal jak męski głos, a sposób, w jaki grała, melodia, to jak nuty narastały i opadały, rzuciły na mnie pełen zachwytu urok. Nie mogłem nie patrzeć na nią, gdy grała, nie mogłem oderwać oczu od jej twarzy, sposobu, w jaki zdawała

się porozumiewać ze swoim instrumentem, pochylając się nad nim, napawając się jego dźwiękiem. Przemawiała do niego, a on do niej; wyraz jej twarzy zmieniał się wraz z muzyką. Nie śmiałem nawet oddychać ani drgnąć, by czar nie prysł. Skończyła i zwiesiła głowę, oddychając głęboko. – Co powiesz na Bacha? Bacha nie da się schrzanić. Wydawało się, że walczy ze sobą, że próbuje zdusić jakieś emocje. Słyszałem to w jej głosie, nawet kiedy odwracała ode mnie twarz. – Znasz to, Ev. Preludium do numeru piątego. Wiem, co sądzisz o preludiach. Zawsze lubiłaś je najbardziej. Znów zaczęła, a ja zorientowałem się, że zamknąłem oczy, by się wsłuchać, by skupić się wyłącznie na czystym dźwięku. W jej grze był jakiś smutek. Może to ten utwór, a może coś w samym sposobie gry, ale słyszałem to dobrze. Ona grała celowo, nie po to, żeby grać albo ćwiczyć, ale dlatego że była smutna. Pauza, a potem zaczęła znowu, a ja obserwowałem, jak się kołysze. Głowę skłoniła ku wiolonczeli, a pasma włosów, które wymknęły się z warkocza, zasłaniały jej oczy. Pomyślałem, że niemal wyczuwam duszę Ever, zawieszoną w powietrzu, zasłuchaną. Widziałem siedzącą na krześle Eden, grającą, i Ever przy sztalugach, pokrywającą płótno barwami w rytm muzyki. Czułem ją. We mnie, obok mnie. Jak długo Eden grała, mogłem czuć jej obecność i pragnąłem, by grała bez końca. Pobyt w szpitalu był surrealistyczny, jakby to wszystko było tylko snem, koszmarem, z którego mógłbym się obudzić, a Ever leżałaby obok w naszym łóżku, obejmując mnie, ze zmierzwionymi czarnymi włosami, skórą bielejącą w mroku, pogrążona w spokojnym śnie. Byłaby zdrowa, żadnych ran, bandaży, metalowych prętów i szwów. Ever byłaby ze mną. Słuchając Eden, niemal w to uwierzyłem. Niemal zapomniałem o rzeczywistości, zapomniałem o śpiączce Ever, o czekających mnie miesiącach rehabilitacji, nim zacznę znowu chodzić czy używać ręki. I wtedy muzyka ustała, a ja otworzyłem oczy i zobaczyłem,

że Eden ociera palcami oczy, by złapać płynącą łzę, ale popłynęły kolejne, zostawiając za sobą smugi tuszu. Wyczułem obecność wielu osób. Odwróciłem się i zobaczyłem chyba ze trzydziestu ludzi, tłoczących się przy drzwiach, przytulonych do siebie, zapatrzonych. – Mogłabym zagrać także drugi i trzeci fragment – powiedziała Eden. – Czwarty fragment piątej suity lubię najbardziej – dodała, a ja nie byłem pewien, czy mówi do mnie, czy do Ever. – Lecz jeśli będę grała jeszcze choć przez chwilę, to oszaleję, a ja po prostu… nie mogę sobie na to pozwolić. Wiem, że byś tego nie chciała. Zatem do Ever. – Myślę… że jeśli nie możesz grać dalej, ona by to zrozumiała – powiedziałem, sam nie wiedząc, skąd wzięły się te słowa. – Tak, zrozumiałaby. Ale… ja po prostu nie mogę. Nie mogę. Kiedy się obudzi, będzie potrzebowała mnie pozbieranej do kupy. Nie mogę sobie pozwolić na załamanie. Zbliża się ten występ z Andym i muszę się skupić. Muszę nauczyć się reszty sonaty do końca stycznia i nie mogę sobie odpuścić. Nie mogę sobie na to pozwolić. Mam… tyle do zrobienia. A ona by tego nie chciała. – Eden mówiła, próbując przekonać sama siebie. – Czuję się dobrze, a ona z tego wyjdzie. Prawda? Wstała, spakowała wiolonczelę do futerału i podeszła do drzwi, przystając na chwilę, by na mnie spojrzeć. – Muszę iść. Mam pracę domową do odrobienia. – Jasne. Wygodnie mi tutaj. Poszła sobie, a ja zostałem sam z Ever. Drzwi były zamknięte, zasłony zaciągnięte. Wyciągnąłem rękę i dotknąłem dłoni żony. Wyglądała, jakby spała, po prostu spała, jakby mogła obudzić się w każdej chwili. Jej skóra był ciepła, pierś unosiła się i opadała delikatnie. Poza … tymi wszystkimi rurkami i urządzeniami. – Cześć, dziecinko. Nigdy mi nie mówiłaś, że ona ma taki talent. To znaczy, zakładałem, że jest dobra, ale nigdy nie

sądziłem, jak bardzo. I nie mogę uwierzyć, że ta jej wiolonczela, kurczę, ma prawie dwieście lat. Czy to nie jest trochę zwariowane, wiesz, grać na czymś, co jest starsze niż najstarszy żyjący człowiek? Niezły kawałek historii. Myślę, że to naprawdę świetne. Nie mogłem już gadać. – Tęsknię za tobą, Ever. Tak bardzo za tobą tęsknię. Pragnę cię… chciałbym, żebyś się po prostu obudziła. Nie wiem, co ja pocznę bez ciebie. Zamilkłem i po prostu siedziałem tam, aż przyszła pielęgniarka i zabrała mnie z powrotem do mojego pokoju.

powrót do domu; wiolonczela w mroku Wstałem z pomocą Nicka, złapałem równowagę, obróciłem się w miejscu i usiadłem na kanapie. Nick Eliot odstawił fotel na kółkach na bok, a potem stanął na środku pokoju, rozglądając się, – Cóż… potrzebujesz jeszcze czegoś? Wyglądało na to, że jest jednocześnie zakłopotany i zainteresowany miejscem, w którym mieszkaliśmy z Ever. W końcu zostałem wypisany ze szpitala i poprosiłem ojca Ever, aby przywiózł mnie tutaj. Miałem dokumenty potrzebne do rozpoczęcia rehabilitacji i ustaliliśmy, że oboje, Eden i Nick, będą mnie na nią wozić. Początkowo co drugi dzień, a potem coraz rzadziej, w miarę postępów terapii, miałem nadzieję. Rehabilitację ręki mogłem rozpocząć po zdjęciu szwów, w ciągu najbliższych kilku tygodni, ale noga musiała zaczekać do usunięcia gipsu, a więc jeszcze dobrą chwilę. Pokręciłem głową. – Nie, jest w porządku. Potem przypomniałem sobie, że nie będę w stanie wstać o własnych siłach, a przynajmniej nie tak łatwo, i musiałem dumę schować do kieszeni. – Cóż, może mógłbyś mi podać pilota do telewizora i szkicownik z torby z rzeczami ze szpitala? Pilot jest na telewizorze. Nick przyniósł mi to, o co prosiłem, a potem przystanął z rękami w kieszeniach skórzanego płaszcza. – To wszystko? Jesteś pewien, że nie potrzebujesz niczego więcej? Pokręciłem głową, ponieważ duma była zbyt silna. – Dzięki. Mam wszystko. – Nasze oczy spotkały się. – I… dzięki wielkie. Doceniam twoją pomoc. – Nie ma sprawy. Eden przyjedzie w czwartek, żeby zabrać cię na rehabilitację, prawda? – Tak. – Cóż. No tak. Zatem widzimy się w sobotę.

– Cześć. I tak zostałem sam. Siedziałem na kanapie, obandażowane ramię spoczywało na przewieszonym przez pierś temblaku, noga była unieruchomiona w gipsie. Rozejrzałem się. Nie byłem tu od dnia wypadku i to było dziwne. Czułem się… duży i pusty. Panowała cisza. Nie grała muzyka; nie było Ever, by wypełnić przestrzeń. Wszędzie były jej rzeczy. Kilka jej obrazów, oprawionych w ramy i wiszących na ścianach. Jej ukochany czerwony kardigan na oparciu krzesła w jadalni. Jej kapcie, rzucone byle jak przy drzwiach. Obok drewniaki i para eleganckich butów, nie szpilek, ale na czymś w rodzaju koturnu. Zwykle zakładała te buty, gdy wychodziliśmy na jakąś wykwintniejszą kolację. Zdałem sobie sprawę, że poprosiłem Nicka, aby podał mi mój szkicownik. Leżał na kanapie obok mnie, po mojej prawej stronie. Sięgnąłem po niego po omacku lewą ręką. Upuściłem, ale w końcu wylądował otwarty na moich kolanach. Przewracanie kartek jedną ręką w poszukiwaniu czystej było sztuką, ale uparcie nie dawałem za wygraną. Otwieranie piórnika nie poszło mi najlepiej. Rozsypałem wszędzie ołówki, ale w końcu udało mi się wydostać jeden. Okazało się, że nawet napisanie mojego imienia lewą ręką było prawie niemożliwe. Znowu byłem jak dziecko, bazgrolące niekształtne, chwiejne literki. Próby rysowania w ogóle nie wchodziły w grę. Jednak powinienem próbować. Mogły upłynąć całe miesiące, zanim odzyskam prawą rękę i ramię i będę znowu mógł tworzyć. Kilka kolejnych godzin spędziłem, pisząc po prostu lewą ręką, ucząc mięśnie robić to, czego od nich chciałem. Cały ten czas moja prawa ręka wydawała się boleć z zazdrości. Drżała, pulsowała, w widoczny sposób usiłując odzyskać kontrolę, szepcząc: ja to zrobię, choć jeszcze nie mogła. Raz po raz pisałem moje imię, a gdy od jego widoku zaczęło mnie mdlić, napisałem imię Ever. Ever Monroe. Ever Monroe. Ever Monroe.

Tysiące razy, nim ręka mnie rozbolała i nie mogłem już utrzymać w niej ołówka. A potem zachciało mi się sikać. Miałem parę kul, których tak naprawdę nie byłem w stanie użyć bez prawej ręki, ale może mógłbym pokuśtykać do łazienki, podpierając się po prostu jedną z nich. Przesunąłem się wzdłuż krawędzi kanapy, pochylając się najmocniej jak się dało i chwyciłem jedną z kul, które stały oparte o ścianę, niemal poza zasięgiem. Ustawiłem kulę przed sobą, chwyciłem ją lewą ręką i podciągnąłem się. A raczej spróbowałem. Pchałem, napinałem się, odpychałem lewą nogą i dawałem radę podnieść się tylko do połowy. Tkwiłem tam, noga mi się trzęsła, ramię drżało. Cholera. Dlaczego to było takie trudne? Zwykłe wstanie nie powinno być kłopotliwe, nieprawdaż? W końcu się udało, zmusiłem się do wstania, a potem oparłem na kuli, dysząc. Samo podniesienie się dosłownie pozbawiło mnie tchu. Patrzyłem na mieszkanie, które teraz wydało się ciągnąć przez setki mil. W normalnych okolicznościach łazienka była najwyżej o trzydzieści kroków stąd. Przesunąłem kulę do przodu, oparłem się na niej i zrobiłem krok, a potem przemieściłem nogę w gipsie. I, cholera, ta noga była za ciężka. Zanim pokonałem połowę drogi do łazienki, byłem spocony, wyczerpany i bliski zsikania się w spodnie. Było potrójnie do dupy, bo nie znałem prostego sposobu, by przyspieszyć ten proces, nie miałem nawet możliwości zaciśnięcia nóg, każdy posiadany mięsień musiałem wykorzystać do przewleczenia mojego żałosnego cielska przez pieprzony salon. Dotarłem w końcu, tylko po to, by odkryć, że niemożliwe jest zdjęcie spodni, gdy jedyna sprawna ręka jest również tą, dzięki której utrzymujesz równowagę. Właściwie to sikając, czułem się jak artysta Cirque du Soleil, balansując na jednej nodze, co oznaczało przechylanie się na jedną stronę, by zrównoważyć ciężar gipsu – i wcelować… zastanawiałem się, jak udało mi się to zrobić i nie rąbnąć przy tym na tyłek. A potem musiałem przebyć z powrotem całą szerokość salonu. Zajęło to mnóstwo czasu i zmęczyło mnie jeszcze bardziej.

I, oczywiście, gdy już usiadłem, zdałem sobie sprawę, że burczy mi w brzuchu. Bycie inwalidą jest do dupy. Myślałem o Ever, która prawie martwa leżała na szpitalnym łóżku, samotna, z niewielkimi szansami na przebudzenie. Mój ciężki los nagle przestał wydawać się taki zły. Po kilkuminutowym odpoczynku pokuśtykałem do kuchni, tylko po to, by odkryć, że prawie całe jedzenie się zepsuło. Reszta wymagała więcej zabiegów kulinarnych, niż miałem energii. Tym razem, ponieważ byłem na nogach – w zasadzie na nodze – dobrze się zastanowiłem. Mógłbym zamówić pizzę, zostawić otwarte drzwi i poprosić dostawcę, by mi ją podał. Złożyłem zamówienie, odliczyłem dokładną kwotę, zwolniłem zatrzask w drzwiach wejściowych i dopiero wróciłem na kanapę. Włączyłem telewizor i zacząłem od nagranych odcinków Duck Dynasty i Żywych trupów z poprzednich dwóch tygodni. Nawet to było niemal niemożliwe do zniesienia. Ever kochała te seriale. To były nasze seriale. A teraz musiałem oglądać je sam. Gdy rozległo się pukanie do drzwi, krzyknąłem głośno. – Proszę!, spodziewając się dostawcy pizzy. Z zaskoczeniem zobaczyłem w drzwiach Eden, z pudełkiem pizzy w jednej i torbą ze spożywczego w drugiej. – Spotkałam dostawcę przy drzwiach – powiedziała, kładąc wszystko na stole w jadalni. – Szłam właśnie, żeby podrzucić ci trochę rzeczy. Nietrudno było sobie wyobrazić, że możesz nie mieć nic do żarcia. Nie miałem powodu siedzieć jak oniemiały za każdym razem, gdy wchodziła do pokoju. Ale siedziałem i nie mogłem zrozumieć dlaczego. Pojawiała się, a ja nagle zapominałem języka w gębie. To idiotyzm. – Dzięki – wydusiłem z siebie. – Tu jest kasa za pizzę. Ile za pozostałe żarcie? Machnęła ręką. – Błagam, nie zawracaj sobie tym głowy. To tylko burrito do mikrofalówki i makaron ramen. – Eden, pytam serio. Ile mam ci oddać? – Nie chcę twoich pieniędzy – upierała się, nie patrząc na

mnie. Upychała burrito w zamrażalniku, torebki tartego sera w lodówce i paczki makaronu w szafce. – Wystarczy, że podzielisz się pizzą. Umieram z głodu. Włosy miała mocno spięte z tyłu głowy, wymykające się pasemka przykleiły się jej do czoła i skroni. Ubrana była w białe obcisłe szorty, buty do biegania, skarpetki do kostek i polar Northface’a. Zdjęła go i rzuciła na stół. Pod spodem miała jedynie sportowy biustonosz. Fioletowy. Obcisły. I… niezbyt radzący sobie z zadaniem, do którego go zaprojektowano. – Przepraszam za mój wygląd – powiedziała. – Wracałam do domu z siłowni, gdy o tobie pomyślałam – skrzywiła się, jakby powiedziała coś niewłaściwego. – Pomyślałam o tobie w tym sensie, że pewnie żarcie w twojej lodówce szlag trafił, w końcu nie było cię kilka tygodni, a raczej ciężko byłoby ci pójść do sklepu lub gotować i… – gadała, najwyraźniej zakłopotana. – Nie to, żebym siedziała i myślała o tobie cały czas… cholera. To nie zabrzmiało najlepiej. Ja… powinnam już iść. Iść do domu. Powinnam iść do domu. Boże, jestem pieprzoną kretynką. Chwyciła polar i pomknęła do drzwi. Zauważyłem, że przeklina częściej niż Ever, która mocniejszych słów używała tylko, gdy była naprawdę wściekła, lub w łóżku. – Eden, zaczekaj. Wszystko gra. Jesteś… w porządku. Zostań, proszę. Zjedz kawałek pizzy. Ja… poza tym to nie tak, że nie mogłem się doczekać, żeby zjeść w samotności. Zawahała się, stojąc w otwartych drzwiach, na progu, patrząc na schody, jakby oczekiwała stamtąd ratunku. – Powinnam iść. Wzruszyłem ramionami. Jedna część mnie krzyczała, żebym pozwolił jej odejść. Druga część błagała, bym poprosił ją, by została. Stanowiła towarzystwo. Przyjazną twarz. Kogoś, z kim można pogadać. – Jak chcesz – powiedziałem. – Po prostu… nie miałbym nic przeciwko towarzystwu. Wahała się jeszcze chwilę, a potem zamknęła drzwi. Zrobiła to powoli, co sprawiło, że kliknięcie zatrzasku miało dziwnie

ostateczny wydźwięk. Położyła kurtkę z powrotem na stole. – Talerze? Wyciągnąłem rękę w kierunku zlewu. – W szafce nad zlewem. Jest tam trochę papierowych. Nie ma cholernej możliwości, żebym zabrał się za zmywanie w najbliższym czasie. Przyniosła pudełko, kilka papierowych talerzyków i rolkę ręczników kuchennych, a potem wróciła po dwie puszki wody sodowej, które kupiła. Jedliśmy w milczeniu, oboje najwyraźniej głodni. Zostały tylko dwa kawałki z dużej pizzy, co zrobiło na mnie niejakie wrażenie. Nigdy wcześniej nie spotkałem dziewczyny, która by tyle jadła. Naturalnie, jedynymi dziewczynami, które kiedykolwiek naprawdę znałem, były Luisa i Ever, a obie należały do niejadków. Po wszystkich listach, w których Ever opisywała, jak bardzo Eden dbała o figurę, jej obsesję na punkcie zdrowia i fitnessu, nie podejrzewałem, że może tyle zjeść lub że pokaże się publicznie ubrana tak, jak dziś. W myśli kłębiło mi się pytanie, którego nigdy nie miałbym odwagi zadać. W końcu nie mogłem już dłużej tego odwlekać. – Eden… Wiedziałaś, że Ever była w ciąży? Odstawiła puszkę i wytarła dłonie w papierowy ręcznik. – Nie. A ty? Pokręciłem głową. – Zastanawiałem się, czy z rozmawiała o tym z tobą. Eden wzruszyła ramionami. – Ze mną nie. – Uważasz, że wiedziała? Eden westchnęła. – Chciałabym myśleć, że nie. Mam na myśli to, że skoro nie powiedziała żadnemu z nas, to trudno mi sobie wyobrazić, że wiedziała. Czegoś takiego nie trzymałaby w sekrecie. Nie przede mną. Rzuciła mi przepraszające spojrzenie. – Mogłaby zataić to przed tobą na jakiś czas, gdyby obawiała ci się o tym powiedzieć, ale… mnie by powiedziała. A ja

wiedziałabym, że coś jest na rzeczy. Jesteśmy bliźniaczkami. Wiemy o sobie wszystko. Jedna potrafi wyczuć, kiedy druga coś ukrywa. Czasem potrafię stwierdzić, że jest zdenerwowana, chociaż jestem w innym pomieszczeniu. To się często zdarza. Siedzę na zajęciach albo ćwiczę i nagle… wiem, że ona mnie potrzebuje. – Czy… poczułaś coś, gdy to się stało? Kolejny raz wzruszyła ramionami, ale to był lekki, niepewny gest, głowę spuściła nisko, a warkocz zwiesił się jej na ramię. – Tak. Wiedziałam. – Wiedziałaś? – zapytałem. – Co wiedziałaś? – Że coś się stało – mówiła niewyraźnie. – Poczułam… jakbym dostała cios prosto w serce. Nie żartuję. To był fizyczny ból. Przysięgam, że tego nie wymyśliłam. Nikomu… o tym nie mówiłam. Leżałam w łóżku. Następnego ranka miałam test i zakuwałam do niego. Byłam na nogach prawie od czterdziestu ośmiu godzin, ale nie chciało mi się spać. Dopiero… zgasiłam światło. Zamknęłam oczy i zaczęłam odpływać. I wtedy poczułam ten… strach. Przerażenie. Jak… znasz to uczucie, kiedy masz świadomość, że wydarzy się coś złego? Jak wtedy, gdy wiesz, co się wydarzy, ale nie możesz tego powstrzymać? Miałem ściśnięte gardło. – Aż za dobrze. Eden zbladła. – Cholera… jasna cholera. Oczywiście, że tak. Boże, przepraszam, Cade, nie chciałam… Pomachałem dłonią, usiłując powstrzymać płacz. Wspomnienia były tak silne, że lodowate szpony wbiły się w moje wnętrzności, wywlekając koszmary z mrocznych zakamarków mojej duszy. – W porządku – wykrztusiłem. – Mów dalej. Czułem, że potrzebuje pogadać, z kimś się tym podzielić. Nie chciałem tego słuchać. Ani trochę. Wzięła głęboki wdech. – Miałam dziwne uczucie. Leżałam w bezpiecznym łóżku,

wiedziałam o tym, ale usiadłam i rozejrzałam się, przerażona. Wiesz, szczerze mówiąc, spodziewałam się ujrzeć kogoś stojącego obok mnie ze spluwą lub czymś takim. Jakby budynek się palił albo… sama nie wiem. Coś. Czułam, że byłam w niebezpieczeństwie. To było silne uczucie. I wtedy już wiedziałam. Wiedziałam, Cade. Wiedziałam, że coś stało się Ever. Zadzwoniłam do niej. Dzwoniłam chyba setki razy. Włączała się tylko poczta głosowa, od razu poczta głosowa. Ever wiozła swój telefon na kolanach. Ekipa porządkująca miejsce wypadku znalazła go sześć metrów od miejsca pierwszego dachowania, rozbity na kawałki. Tak samo jak ona. – Nie znałam twojego numeru. Zadzwoniłam do taty, ale on też nie odbierał. Był w pracy. Nigdy nie odbiera komórki, kiedy jest w pracy. Więc po prostu… pojechałam do szpitala. Wiedziałam, Cade. Wiedziałam. Mrugnęła raz czy dwa i zadrżała. – Wiedziałam. Dotarłam do Beaumont pięć minut po karetce pogotowia. Oni… nie pozwolili mi jej zobaczyć. Nie chcieli mi niczego powiedzieć. Tylko tyle, że tam była, i ty także. Nie chcieli mówić prawdy. Dostałam szału. Powiedzieli, że jeśli się nie uspokoję, wezwą ochronę. Traciłam ją, wiedziałam o tym, ale nie mogłam tego powstrzymać. Wrzeszczałam, kopałam krzesła, domagając się, by pozwolili mi ją zobaczyć, żeby mi powiedzieli, do diabła, co się stało, ale nic nie wyjaśnili! Jest moją bliźniaczką, a ja nie wiedziałam nawet, czy żyje. Cała się trzęsła, blada skóra drżała, ramiona falowały. Ledwie się trzymała, bliska rozpadnięcia się na kawałki. Sięgnąłem na ukos i dłonią dotknąłem jej ramienia. Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc milczałem. Drgnęła pod dotykiem mojej dłoni, a potem oparła się o nią. Wzięła głęboki oddech, dławiąc się, wyraźnie usiłując zdusić łkanie. – Będzie dobrze, Eden – wyszeptałem. Nie byłem pewien, czy chodzi mi o to, że się nie rozpłacze, czy że powinna pozwolić popłynąć łzom. Wiedziałem, że potrzebuje raczej tego drugiego.

Po prostu nie byłem pewien, czy jestem na tyle silny, by ją pocieszyć. – Popłacz sobie. Jestem tutaj. Pokręciła głową. – Nie, nie… – wychrypiała. Ale, pochylona, ukryła twarz w dłoniach i kołysała się, a moja dłoń spoczywała na jej ramieniu w niewinnym geście. Odwróciłem się w jej stronę. Głaskałem jej ramię, ręka napotykała ciepło jej karku, tkaninę sportowego biustonosza. Zadygotała pod moim dotknięciem, a potem przysunęła się, opierając czoło o moją pierś. Położyłem dłoń na jej plecach, dokładnie na kręgosłupie i tuliłem ją, płaczącą. Zamknąłem oczy i odchyliłem głowę do tyłu, ale i tak widziałem krzywiznę jej pleców w moim niezgrabnym, jednorękim uścisku. Ta bliskość była bardzo niepokojąca, dobra i zła jednocześnie, kojąca i przerażająca, upajająca i wywołująca poczucie winy. Płakała przez kilka minut, potem szloch stopniowo ucichł, a ona wyprostowała się i otarła oczy przedramieniem. Odsunęła się ode mnie z powrotem na drugi koniec kanapy, przywracając dystans między nami i nie patrząc na mnie. – Dzięki – wymamrotała. – To jest trudne – powiedziałem. – Nikt nie powinien przez to przechodzić, nie mogąc się wypłakać. Kiwnęła głową, potem wstała i znikła w łazience. Usłyszałem dźwięk płynącej wody. Wróciła z wilgotną twarzą i nieco mniej spuchniętymi oczami. – Powinnam iść. Przytaknąłem. Naprawdę powinna. – Dzięki za żarcie. – Masz mój numer? – Tak. – Dzwoń, gdybyś czegoś potrzebował. Nasze oczy spotkały się. Jej, zielone i tak podobne do oczu Ever, były pełne zmieszania, jakby zaproponowała mi coś, a nie była pewna, czy powinna.

– Serio. O każdej porze, dobrze? Kiwnąłem głową. – Zadzwonię. Dzięki. Zapadła niezręczna cisza. Nasze spojrzenia nie całkiem się rozstały, świadome krótkiej chwili, którą dzieliliśmy, bezbronności, której doświadczyliśmy i zaakceptowaliśmy. Trzymanie kogoś w ramionach, gdy płacze, łączy was w jakiś sposób. A my już byliśmy połączeni… przez Ever. Włożyła kurtkę i zapięła suwak, patrząc w okno, odwrócona ode mnie. Wpatrywałem się w padający śnieg, gdy poprawiała spodenki, obciągając je, bo sfałdowały się na biodrach, wpatrywałem się w gęste szare chmury, ciężkie od śniegu, i w zapadający zmrok, w chodniki pokrywające się bielą, w ściany. Wszędzie, byle nie w Ever. Byle nie w Eden. Eden, nie Ever. Kurwa. EDEN Upadłam na łóżko, wprost na koce, pozwalając, by chłodne powietrze osuszyło moje nagie ciało. Wzięłam właśnie długi, gorący prysznic po powrocie z mieszkania Cade’a – z mieszkania Cade’a i Ever. To nadal było jej mieszkanie. Owinęłam się kocem, ale potem zrobiło mi się za gorąco i zrzuciłam go kopnięciem. Włożyłam koszulkę, bo z jakiegoś powodu, gdy leżałam naga, nadal czułam zwykły, niewinny dotyk Cade’a. To nie było ekscytujące wspomnienie. Obejmował mnie, podczas gdy ja szlochałam jak dziecko – co za żenada – i to wszystko. Co więcej, nigdy wcześniej nie rozpłakałam się przy facecie. Kiedy mnie porzucano, wkurzałam się, wrzeszczałam i klęłam, bo byłam choleryczką, ale nigdy nie płakałam. Nie przy facecie. Ale zrobiłam to przy Cadzie. W jakiś sposób mi to ułatwił. I teraz nie mogłam zapomnieć dotyku jego dłoni na ramieniu, silnych palców, twardych i zgrubiałych. Zmusiłam się do myślenia o czymś innym. Nuciłam fragment

sonaty Beethovena, której uczyłam się na pamięć. Wizualizowałam sobie nuty. Każde pociągnięcie smyczka. Każdy chwyt placów na gryfie. Cokolwiek, wszystko. Nie mogłam myśleć o niczym. Wypróbowałam każdy znany mi sposób na zaśnięcie, ale sen nie przychodził. Wstałam z łóżka, wyjęłam z futerału moją wiolonczelę, usiadłam na krześle, czując pod pośladkami miękką i chłodną poduszkę. Koszulka ześliznęła mi się z jednego ramienia. Ciemne, lakierowane drewno, z którego zrobione były boki Apolla, chłodziło moje nagie uda i czułam, jak jego wibracje przenikają przeze mnie, gdy przeciągałam smyczkiem po strunach, nie myśląc, nie grając niczego konkretnego, po prostu chcąc uporządkować myśli, dać wytchnienie mojemu zagubionemu, zbolałemu sercu. Grałam w ciemności, światło nie było mi potrzebne, wiedziałam, gdzie są struny, jak czuje Apollo, jak wydobyć z niego muzykę… i ze mnie. Grałam, aż rozbolał mnie nadgarstek i palce. Każda nuta, którą zagrałam, utkwiła w mojej głowie, a ja uświadomiłam sobie, jaki będzie kolejny fragment mojego solo. Musiałam zapalić światło, by znaleźć notes i szaleńczo zapisać nuty, dopóki były na świeżo w mojej głowie. Gdy skończyłam, zagrałam raz jeszcze i wiedziałam, że to było wspaniałe. Głębokie, mroczne, powolne, smętne i męskie. To była muzyka smutnych bursztynowych oczu Cade’a, brzmienie jego rozpaczy. Nadal nie mogłam zasnąć, więc założyłam słuchawki, włączyłam iPoda, leżałam w ciemności i słuchałam Broken Crowns Portland Cello Project. W końcu, gdy poczułam, że powieki robią się ciężkie, skupiłam się na tym uczuciu, poddając mu się, odpływając powoli. Jednak sen nieprędko nadszedł. A potem sny były pełne dziwacznych, dwuznacznych, bolesnych obrazów. Bursztynowe oczy, które jednocześnie obserwowały mnie i próbowały tego nie robić, które przyciągały mój wzrok do siebie i do niego, w sposób, którego nienawidziłam i nie mogłam całkowicie kontrolować. Sny, w których Ever spała, ale nie spała, leżała w śpiączce, obserwując

mnie zza zasłony świata duchów. Patrzyła na mnie, widziała, jak Cade obejmuje mnie płaczącą, a ja nie mogłam pojąć wyrazu jej twarzy, nie mogłam jej zobaczyć; była srebrzystym, przejrzystym duchem, którego obecność mogłam jedynie wyczuć, gdy płakałam, gdy czułam obejmujące mnie kojące ramię Cade’a. Czy to dezaprobatę wyczuwałam ze strony jej ducha? Jak mogło być inaczej? W duchu postanowiłam być silniejsza, zatrzymać łzy dla mojej poduszki, w ciszy samotności mojej sypialni.

procent cudów CADEN Moje ciało pokrywał pot, drżałem z wyczerpania. Wszystko mnie bolało. Rehabilitacja była cholernie bolesna. Zrezygnowałem ze szkoły. Nie mogłem rysować, pisać, nie potrafiłem się skupić; nie było sensu tego ciągnąć. Nadal pozostało mi wystarczająco dużo pieniędzy z polisy mojego ojca, bym miał z czego żyć jeszcze przez jakiś czas. Siedziałem w domu, czytałem, oglądałem telewizję i filmy i użalałem się nad sobą. Eden wpadała każdego dnia po zajęciach i jechaliśmy razem do szpitala, odwiedzić Ever. Siedzieliśmy tam i rozmawialiśmy, ze sobą i z Ever. Kuśtykałem po korytarzu, próbując połączyć się z gównianą szpitalną siecią wi-fi, potem leniwie przeglądałem galerie dnia na The Chive lub czytałem artykuły na Cracked, wszystko, byle uciec od Eden i zostawić ją samą z Ever, by mogła pogadać z siostrą. Czułem, że Ever mi się wymyka. Z dnia na dzień coraz mniej byłem zdolny do jednostronnych rozmów, które Eden zdawały się przychodzić zupełnie bez wysiłku. Może to ja się wymykałem. Wycofywałem się: wiedziałem o tym; wpadałem w odrętwienie, w którym żyłem po śmierci mamy, a jeszcze bardziej po śmierci taty. Znowu znalazłem w tym stanie i to był jedyny sposób, żeby przetrwać. Nie mogłem znieść tęsknoty za Ever. Rana w sercu była zbyt głęboka. Mówienie do niej potęgowało tęsknotę. Leżała tam, oddychała, jej serce biło, a jednak Ever tam nie było. Nie byłem nawet pewien, czy wierzyłem w to, że ona mnie słyszy. Wymykałem się. Eden zmuszała mnie do obecności, do odczuwania. Sprawiała, że dziwnie się czułem. Tęskniłem za Ever, gdy patrzyłem na Eden, ale także dostrzegałem samą Eden – przyjaciela, towarzysza niedoli w tęsknocie za Ever. Nie traktowałem jej jak siostry ani jak członka rodziny. Była po prostu Eden i wyglądała tak samo jak Ever, za bardzo, i to bolało, ale

także różniła się od niej na tyle, by wprawiało mnie to w zmieszanie, uderzało tam, gdzie nie mogłem się bronić. Korzystałem więc z każdej okazji, ilekroć musieliśmy przebywać w tym samym pomieszczeniu, by robić cokolwiek, byle na nią nie patrzeć, być gdziekolwiek, tylko nie tak blisko niej, by ją dotknąć, nawet przypadkowo. Wolałem godzinami wstrzymywać mocz, niż pozwolić jej pomóc mi przy wstawaniu i starałem się nie dostrzegać jej żalu, by nie musieć jej dotykać pocieszająco. To wywoływało napięcie i było niezręczne. Fizycznie również byłem w rozsypce. W nodze miałem pręty i śruby, co oznaczało trzy miesiące noszenia gipsu. To były długie trzy miesiące. Zawsze byłem aktywny i życie kanapowca przez tak długi okres było piekłem. Uzależniłem się od fast foodów na trasie dom – szpital, jedzenia w kafeteriach i potraw z mikrofalówki. Śmieciowe żarcie. Pogłębiało się moje uzależnienie od Eden. Woziła mnie wszędzie, gdzie potrzebowałem, do szpitala, do domu, na zakupy. Była jedyną osobą, która mnie odwiedzała i jedyną osobą, z którą rozmawiałem. Nick Eliot znowu zniknął z horyzontu, o ile mogłem stwierdzić. Kilka razy odwiedził Ever, spotykałem go w szpitalu, ale nie miałem pojęcia, czy w efekcie tego wszystkiego uczynił jakąkolwiek próbę zbliżenia się do Eden. Po zdjęciu gipsu kilka razy w tygodniu miałem rehabilitację, na którą również zawoziła mnie Eden. Dodawała mi odwagi, gdy byłem gotów się poddać, czyli przez cały czas. Nigdy się nie skarżyła na moje opryskliwe zachowanie i niewdzięczność. Przeniknęła do każdego aspektu mojego życia i to mnie peszyło, bałem się tego. Przyjąłem milczenie jako mechanizm obronny, odpowiadając tylko na pytania, zachowując dystans i swoje zdanie dla siebie. Teraz siedzieliśmy w jej samochodzie, dwuletnim volkswagenie passacie. Byłem spocony, śmierdzący, głodny i zirytowany. W głowie kłębiły mi się myśli, które wyrwały się spod kontroli. Myślałem o Ever, tęskniłem za nią, nienawidziłem tego,

że za nią tęsknię, i nienawidziłem uczucia, że mi się wymyka. Nienawidziłem uzależnienia od Eden, tego, że muszę spotykać się z nią każdego dnia i zmagać się z tym, jak bardzo przypomina mi Ever, a jednak jest inną osobą, tak realną i tak niepowtarzalną, że nie mogłem tego nie zauważyć, widując ją codziennie przez tyle tygodni. W końcu, gdy zaparkowała na miejscu dla gości w moim kompleksie mieszkaniowym, westchnęła głęboko, ściszyła muzykę i odwróciła się do mnie. – Nie radzisz sobie najlepiej – powiedziała. – Emocjonalnie, mam na myśli. Wzruszyłem ramionami, nie przestając gapić się przez okno. Chwyciła mnie za ramię i odwróciła do siebie. – Do cholery, Cade, odezwij się do mnie. – Dlaczego? – warknąłem. – Co mam powiedzieć? Co zamierzam z sobą zrobić? – Cóż, powiedz mi, co jest… Boże, znaczy, wiem, co jest nie tak. – Potarła twarz. – Nie zdołam ci pomóc, jeśli nie będziesz ze mną rozmawiał. – Może nie ma sposobu, aby mi pomóc. Tęsknię za nią, Eden. Ja… ona mi się wymyka. Nie pamiętam brzmienia jej głosu. Nie… nie pamiętam niczego. Nie czuję jej już. Eden milczała. Nie było nic do powiedzenia. – Ona wróci – szepnęła w końcu. – Musi. – A jeśli… a jeśli nie? – Nie mów tak! – z wściekłością krzyknęła Eden. – Wróci! Musisz w to wierzyć. Musisz się postarać, Cade! Musisz z nią rozmawiać. Musisz… przypomnieć jej, co zostawiła tutaj. Te ostatnie słowa dźwięczały mi w uszach jeszcze wiele godzin po jej wyjściu. Przypomnieć jej, co zostawiła tutaj. Następnego dnia, gdy Eden po mnie wpadła, miałem pod pachą pudełko po butach. Niebieskie, z czerwono-białą brytyjską flagą. Pudełko po reebokach. Było ciężkie, wypchane po brzegi. Eden zerknęła na nie, ale nie zapytała, co jest w środku. Może wiedziała. Wzięła je ode mnie, abym mógł podpierać się kulami w

drodze do samochodu. Prawe ramię wydobrzało mi na tyle, bym mógł używać kul, ale to wszystko. Moje zdolności motoryczne były w zasadzie żadne; mogłem otworzyć i zamknąć pięść, ale nie na tyle jeszcze, by utrzymać ołówek. W szpitalu Eden usiadła w kącie, a ja nie poprosiłem, by wyszła, gdy zdjąłem pokrywę z pudełka, odsłaniając dziesiątki listów, całe ich pliki powiązane gumkami-recepturkami, koperty z każdego miesiąca w oddzielnych paczkach. Wyjąłem plik z dna pudełka, odstawiłem je i zdjąłem gumową opaskę. Odszukałem pierwszy list, jaki Ever do mnie wysłała. Jej pismo… Boże, było takie duże, fantazyjne i dziewczęce. Wyjąłem list i odchrząknąłem. Drogi Cadenie – przeczytałem. – Jak się miewasz? Jestem podekscytowana byciem twoją korespondencyjną przyjaciółką. Nigdy wcześniej nie miałam korespondencyjnego przyjaciela. Właściwie to nigdy do nikogo nie pisałam listów. Nie licząc listów do Mikołaja, gdy byłam w przedszkolu. O czym powinniśmy do siebie pisywać? Czy będzie cię interesowało, jeśli opowiem ci o obrazach, które maluję? – przerwałem i zamrugałem szybko. Niemal słyszałem jej głos. Dobiegło mnie siąknięcie nosem i wiedziałem, że Eden też go słyszała. Przeczytałem cały list. Potem kolejny. A później dotarłem do listu, w którym po raz pierwszy wspomniała o Eden. Przerwałem, opuściłem kartkę i spojrzałem na Eden. – Ja… hmm, ona pisze o tobie. Prawie cały list. To może być… sam nie wiem. To może być dziwne. To… – Czy ona nabijała się ze mnie? – zapytała Eden. Wzruszyłem ramionami. – Nie. Nie nabijała się z ciebie, ale to właściwie jest… – Osobiste – przerwała mi Eden. – Chwytam. Nie jest przeznaczone dla moich uszu. Pójdę po kawę. – Nie o to mi chodzi… Przerwała mi przeczącym gestem. – Powiedziałam, że chwytam, Cade. Słuchanie, co ktoś myśli na twój temat, gdy ten ktoś sądzi, że tego nie usłyszysz, nie jest

zabawne. Wolę nie wiedzieć. – Ona cię kochała – powiedziałem. – Chciała, żebyś była szczęśliwa. Tylko tego zawsze pragnęła. Zastanawiałem się, czy zauważyła, że oboje mówimy o Ever w czasie przeszłym. Eden zacisnęła mocno powieki i odwróciła się. – Wiem o tym. Wiem. Jest moją bliźniaczką. Połową mnie. Wiem, co ją we mnie wkurzało. Jestem gruba. Nienawidzę swojego wyglądu. Nienawidzę wszystkiego co jem, bo mi idzie w tyłek. Nienawidzę tego, że ona mogła zeżreć cały sernik i nie przytyć ani grama, a mnie dupa rośnie od samego zapachu. Nienawidziła tego, że nie potrafię cieszyć się ze swojego wyglądu. – Nie mówiła tego do mnie, niezupełnie. – Nienawidziła tego, że zawsze się z nią porównywałam. Zawsze to robię. Zawsze będę. Ona była… kurwa, ona jest piękniejsza ode mnie. I nienawidzę tego. Odwróciła się tyłem, z zaciśniętymi pięściami, chwytając powietrze wielkimi, ciężkimi haustami. – Eden, Jezu. Nie jesteś gruba. Ty… i Ever jesteście różnymi osobami. Ta sama pula genetyczna, czy co tam, ale jednak różne. Nie możesz… – Och, Cade, zamknij się! Co ty o tym wiesz? – Odwróciła się do mnie. – Nie znasz mnie! Ona i ja jesteśmy prawie dokładnie tą samą pieprzoną osobą! Ale co z tym jednym cholernym, mizernym procentem? On oznacza, że ja tyję, a ona nie. Oznacza, że ja spędzam każdego dnia dwie godziny w siłowni i tylko dlatego nie wyglądam jak góra smalcu, a ona może ćwiczyć raz w tygodniu i jeść wszystko, na co ma ochotę i być chuda, piękna i doskonała. – Eden, Boże, co mógłbym… – Nic! Nie możesz nic zrobić. Nie możesz nic powiedzieć. Jest, jak jest. Od lat chodzę z tym po terapeutach, a ty sądzisz, że wystarczy jedna rozmowa i tak po prostu mnie naprawisz? Zamknąłem oczy i próbowałem zebrać myśli. – Jak do tego doszło? Dlaczego się kłócimy? Ja tylko…

Wyglądała, jakby uszło z niej powietrze. – Wybacz mi, Cade. Przepraszam za ten wybuch. Nie zasłużyłeś na to. Czasem wyłazi ze mnie suka… Olej mnie. Po prostu… nie czytaj tych listów przy mnie, dobrze? Są osobiste. Między tobą i nią. Nie obejmują mnie. I ruszyła do drzwi, wyglądając smutniej niż kiedykolwiek. – Eden, posłuchaj… – Nic mi nie jest, Cade – zatrzymała się i odwróciła do mnie z uśmiechem, małym, przegranym uśmiechem. – Wszystko w porządku. Nie martw się o mnie. Po prostu jej czytaj. Jeśli jest cokolwiek, co mogłoby sprowadzić ją z powrotem, to te listy. I wyszła, zamykając za sobą drzwi. Utkwiłem wzrok w miejscu, w którym była jeszcze przed chwilą. Ta dziewczyna miała poważne problemy z poczuciem własnej wartości, tkwiące głęboko w ciele i duszy. Czułem, że naprawdę, w głębi duszy, wierzyła, że jest gruba. Jak mogła nie zauważać tego, że jest piękna? Czy nikt jej tego nigdy nie powiedział? Czy nikt nigdy nie poświęcił chwili, by sprawić, żeby poczuła, że jest piękna? Wiedziałem, że nic nie mogę dla niej zrobić. Nie w sposób, jakiego potrzebowała. Ale ktoś powinien. Nie zasługiwała na to, by myśleć o sobie w taki sposób, nie tak śliczna, jak była, nie tak utalentowana, miła i niezmiennie hojna. Najbardziej zwariowane w tym wszystkim było to, że gdybyś naprawdę nie wiedział tego o Eden, nigdy nie odgadłbyś, jak głęboko siedzi w niej ten brak pewności siebie. Czytałem dalej, chowając listy z powrotem do kopert i wyciągając kolejne. „Cadenie, czy, jak chyba, mogę zwracać się do ciebie, drogi Cadenie, od kiedy jesteś drogi. Mam na myśli, że dla mnie drogi. Czy to nie dziwne? Może i tak. »Drogi« oznacza, według Google, »traktowany z wielkim uczuciem; ukochany«. Mam nadzieję, że nie zabrzmi to dla ciebie zbyt dziwacznie, ale czuję, że między nami jest jakaś szczególna więź. Czy ty też tak uważasz?” Przerwałem, utknąwszy na kolejnym fragmencie: „Tak mi

przykro z powodu choroby twojej mamy”. Nie mogłem czytać dalej. Pobyt w szpitalu sprawił, że wszystko wróciło. Wiele dni spędzanych jak teraz, przy łóżku mamy; patrzenie, jak powoli umiera. Tyle, że w przypadku Ever było jednocześnie lepiej i gorzej. Lepiej, bo nie miała postępującej choroby, a gorzej, bo mogła nigdy nie wyzdrowieć. Z trudem przełknąłem ślinę, mruganiem próbując powstrzymać łzy, i kontynuowałem: „Nie mogę sobie nawet wyobrazić, przez co przechodzisz. Gdy moja mama zginęła w wypadku samochodowym, była to najstraszniejsza rzecz, jakiej doświadczyłam. W jednej chwili była tutaj, żywa i zdrowa, a za moment tata powiedział mi, że nie żyje…” Zmusiłem się do dokończenia listu i przeczytałem jeszcze jeden. Kiedy Eden wróciła, schowałem przeczytany właśnie list do koperty, wciągając nosem delikatny zapach, jaki wciąż wydzielał. Eden wzięła głęboki oddech. – Cade, słuchaj, jest mi naprawdę bardzo, bardzo… – Eden, nie. Nie przepraszaj. Nie ma tu nic do wybaczania. Wiem, że nie mam pojęcia, przez co przeszłaś, jak się czujesz. Żadnego. I prawdopodobnie nigdy nie będę miał. I wiem z całkowitą pewnością, że nie mogę powiedzieć ani zrobić nic, aby ci było lepiej, i nie jest to moje zadanie. Ale… chcę tylko, żebyś wiedziała, i mówię to jako twój przyjaciel, że twoje kompleksy są… nieuzasadnione. Boże, to był najtchórzliwszy sposób na powiedzenie jej tego. Musiałem się bardziej postarać. Eden zrobiła zbyt wiele, żeby mi pomóc, choć na to nie zasługiwałem. – Jesteś piękna, Eden. Naprawdę. Jesteś doskonała taka, jaka jesteś. Wiem, że w moich ustach brzmi to dziwnie, lub może niewiele znaczyć, ale powinnaś o tym wiedzieć. Ponieważ to prawda. Eden odchyliła głowę do tyłu i pociągnęła nosem, a potem pokręciła głową i gorzko się roześmiała. – Dzięki, Cade. Pochyliłem głowę, zmieszany jej reakcją.

– Właśnie pogorszyłem sprawę, tak? Pokręciła głową, wyglądając na zrezygnowaną. – Nie. Tylko… pierwszy facet w życiu powiedział mi coś takiego bez ukrytego motywu, i to musiałeś być akurat ty. Bardzo ci dziękuję. To było słodkie, Cade. – Przepraszam, ja nie… Przerwała mi. – Nie, to nie ty. No dobrze, trochę tak. Ale to nie twoja wina. Należysz do Ever, i tyle. – Wzruszyła ramionami. – To nie tak, że nikt nigdy nie powiedział mi, że uważa mnie za gorącą laskę czy coś w tym stylu, ale… zazwyczaj robili to, żeby dobrać mi się do majtek. Więc to się nie liczy. Zupełnie. – Eden, tylko dlatego, że oni… Kontynuowała, patrząc gdzieś ponad moją głową: – A wiesz, co jest najgorsze? Że to zazwyczaj działało. Działało, bo po prostu jestem łatwa i zdesperowana. – Eden, nie jesteś… – Nie obraź się, Cade, ale mnie nie znasz. Stanęła po drugiej stronie łóżka Ever, patrząc na siostrę. – Ona była tą dobrą, tą czystą. Jeden chłopak na poważnie, a potem ty. I za ciebie, kurwa, wyszła. A ja? Gdybyś tylko wiedział… – Pokręciła głową, zamilkła, potem roześmiała się gorzko. – Dlaczego ja ci to wszystko opowiadam? Jezu. Czyżbyś musiał wiedzieć, jaka jestem popieprzona? Boże, idiotka ze mnie. Zapomnij, że cokolwiek mówiłam. Zapomnij, że tutaj jestem… Tylko… daj mi kilka minut z Ev, a potem możemy jechać. Zawahałem się, pragnąc coś powiedzieć, uspokoić ją jakoś, ale miała rację. Nie znałem jej. Wcale. Przez cały ten czas, gdy była ze mną, woziła mnie w różne miejsca i dotrzymywała mi towarzystwa, aż do dziś prowadziliśmy lekkie, jałowe rozmowy w czasie jazdy lub przy szybkich posiłkach. Nic o niej nie wiedziałem, tak naprawdę. Nie wiedziałem, jak spędza czas, gdy nie siedzi razem ze mną w szpitalu. To znaczy, wiedziałem, że ma szesnaście godzin obowiązkowych zajęć plus ćwiczenia z wiolonczeli, czy jak tam się to nazywa. Ale czy miała chłopaka?

Zawsze sądziłem, że nie, lecz sposób, w jaki mówiła o sobie, sprawił, że wydała mi się… nie byłem nawet pewien, jakiego słowa użyć. Rozwiązła? Jednak przy jej braku poczucia własnej wartości przyjąłem, że przesadzała, tak jak przesadzała w kwestii własnej wagi. Ostatecznie po prostu wyszedłem, pokuśtykałem przez korytarz do poczekalni. Eden spędziła pół godziny z Ever, a potem też wpadła do poczekalni, stojąc obok, gdy usiłowałem się podnieść. Nigdy mi nie pomagała, zanim o to nie poprosiłem, i zawsze szła ze mną powolutku, jakby powolny chód był dla niej czymś absolutnie naturalnym, jakby od zawsze przechadzała się w tempie kuśtykającego o kulach. Zjazd windą, przejście do samochodu i droga do domu upłynęły w milczeniu. W którymś momencie zerknąłem na nią, chcąc coś powiedzieć, ale ona właśnie zmieniała kanały w radiu; znalazła piosenkę, którą lubiła, i pogłośniła. Zrozumiałem aluzję i nie odezwałem się. Kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania, otworzyłem drzwi, ale zatrzymałem się, z nogami już na ziemi i resztą ciała jeszcze w samochodzie. – Eden, ja… – Caden, proszę, nie. Nie jestem twoim problemem. Poradzę sobie. Miewam takie doły od czasu do czasu, ale zawsze z nich wychodzę. Lubię się taką, jaka jestem, przeważnie. I jak powiedziałam, nie jestem twoim problemem. Musisz skupić się na rehabilitacji i na Ever. – Ale ja tylko… Wyłączyła radio gniewnym dźgnięciem palca. – Jest okej. Odwróciła głowę, by na mnie spojrzeć; włosy zafalowały, zielone oczy zachęcały, bym dodał coś jeszcze. Nie zrobiłem tego. Wygramoliłem się z samochodu, złapałem równowagę, opierając się na jednej kuli i pochyliłem się ku niej. – Chciałbym tylko, żebyś wiedziała, że… jestem tu, gdybyś potrzebowała pogadać. – Będę o tym pamiętała – odparła. – Dzięki. Do zobaczenia

jutro. EDEN Od wypadku samochodowego upłynęło właśnie pięć miesięcy, a Cade był już w stanie chodzić tylko o jednej kuli i prawie całkowicie wróciła mu sprawność prawej ręki. Nadal miał problemy z rysowaniem, co, jak sądziłam, było dla niego piekielnie trudne. Gdybym ja nie mogła grać na wiolonczeli przez pół roku… dostałabym świra. W końcu nauczyłam się trzymać moją przeklętą gębę na kłódkę przy Cadzie. Żadnych więcej żenujących wybuchów, żadnego wywalania moich najgłębszych strachów i kompleksów przed jedyną osobą na tej planecie, która nie mogła, do cholery, nic z tym zrobić. Odwiedzaliśmy Ever na zmianę. Czytał jej listy, które do niego pisała, a potem odkrył, że ona przechowywała korespondencję od niego w podobnym pudełku, ukrytym głęboko w szafie, i przeczytał je także. Nigdy nie słuchałam. Byłam zbyt wielkim tchórzem, by się z tym zmierzyć. Kochał ją i zawsze tak będzie. Nie musiał widzieć, jak zazdrościłam im ich miłości, a Ever tego, że go miała, że miała taką miłość. Tamtego dnia, w słoneczne, choć chłodne popołudnie Cade i ja siedzieliśmy w pokoju Ever, choć oboje wolelibyśmy spędzić ten czas sam na sam z nią. Zbieraliśmy się już do wyjścia, gdy do sali wszedł lekarz. W czasie naszej obecności Ever odwiedzały pielęgniarki, coś tam sprawdzały, czasem lekko zmieniały jej pozycję, zawieszały świeże worki z kroplówkami. Ale nigdy lekarz. Był wysoki, szczupły, siwowłosy i prosty jak wycior armaty. Przyciągnął sobie taboret na kółkach i usiadł przed nami. – Jestem doktor Overton z oddziału neurochirurgii. Monitorujemy stan pani Monroe od kilku miesięcy i jako zespół zajmujący się jej przypadkiem podjęliśmy decyzję, że najlepszym rozwiązaniem dla niej będzie przeniesienie na oddział opieki długoterminowej. Powiedział to uspokajająco, spokojnie, łagodnie. Cade nie odpowiedział do razu, a gdy się w końcu odezwał,

jego głos był nawet zbyt ostrożny: – Czyli generalnie… spisujecie ją na straty? Doktor Overton nawet nie mrugnął. – Nie, synu… – Nie jestem pana synem. – Przepraszam, panie Monroe. Ale nie, nie spisujemy jej na straty. Jednak… pozostaje w stanie śpiączki od pięciu miesięcy. Aktywność jej mózgu nie zmieniła się przez ten czas. Zasadniczo nie ma symptomów poprawy, a oddział opieki długoterminowej zapewni jej najlepszą jakość życia. Zdaje się, że takie rozwiązanie omawiano z panem kilka miesięcy temu, panie Monroe. – Tak, ja tylko… miałem nadzieję… – I proszę zachować tę nadzieję. – Doktor Overton pochylił się, oparł łokcie na kolanach, złączył końce palców. – Będę bardzo szczery z wami obojgiem: wiemy jeszcze bardzo mało o śpiączkach, w ogóle o ludzkim mózgu. W tej chwili nie da się zrobić dla niej zbyt wiele, możemy tylko utrzymywać jej ciało w dobrym stanie i mieć nadzieję, że sama wybudzi się ze śpiączki. Może tak się zdarzyć, nie mówię, że nie. Cuda się zdarzają. Byłem tego świadkiem. Ale… z medycznego, statystycznego… – Czyli twierdzi pan, że może z tego wyjść tylko cudem. – Cade wydawał się bardziej niepewny niż kiedykolwiek wcześniej. Ujęłam jego dłoń i ścisnęłam, nie mogłam tego nie zrobić. Czasem potrzebujesz po prostu dotyku innej ludzkiej istoty, niezależnie od tego, kto to jest. Doktor Overton westchnął. – Tak, jest bardzo mało prawdopodobne, że się obudzi. Do sali weszła ładna młoda pielęgniarka, trzymając w ręku jakąś broszurę. – To jest panna Jackson. Przedstawi państwu opcje. Siostra Jackson była cicha, ale skuteczna. Wymieniła różne udogodnienia, w jakie wyposażony był oddział, by poradzić sobie ze stanem Ever, wyjaśniła, iż koszt opieki zostanie pokryty z funduszy stanowych, a potem zostawiła nas z pakietem informacji. Pozostało nam wybrać, do którego z domów opieki powinniśmy

przenieść moją pogrążoną w śpiączce siostrę. Zachowując pozory, omówiliśmy różne rozwiązania i wybraliśmy jedno z nich. Cade wydawał się zmierzać prosto do tego punktu, zgadzając się w ciemno. Zapadła cisza, a Cade wpatrywał się w Ever przez długą chwilę, prawie tak, jakby miał jej już nie zobaczyć. – A co, jeśli… ona nigdy się nie obudzi, Eden? – powiedział urywanym szeptem. – Co ja pocznę? – Nie wiem… nie wiem. – Ja… ona jest moją żoną. Kocham ją. Nie wiem, jak… nie wiem, co robić. Tęsknię za nią. Potrzebuję jej. Chciało mi się płakać nad nim, nad załamaniem, jakie słyszałam w jego głosie. – Wiem, Cade. Jest też moją siostrą, moim najlepszym przyjacielem. – Ale moją żoną. Wszystkim, co mam. Czy powinienem po prostu… żyć, jakby miała się nigdy nie obudzić? Iść dalej? Wrócić do szkoły? Po prostu pchać ten wózek? Jakby… nie żyła? Ale odwiedzać ją, jak żywą? Słyszałam to, o co nie zapytał, czego nie wypowiedział głośno. – Nie wiem, Cade. Nie sądzę, by ktoś mógł ci na to odpowiedzieć. Po prostu musisz zrobić to, co uznasz za słuszne. – Ale… ja nie wiem, co jest słuszne. Skąd miałbym wiedzieć? Nie jest martwa, ale nie jest też żywa. Nagle stało się jasne, że on ledwo się trzyma. – Chodźmy, Cade. Odwiozę cię do domu. Skinął głową i poszedł za mną do samochodu, milcząc przez całą drogę.

rzeczy, których nie możesz nie zauważać CADEN Ever, Moja ukochana. Wydaje się, że wieki upłynęły od chwili, gdy ostatni raz pisałem do ciebie. Od kiedy usiadłem z kartką papieru i długopisem, by podzielić się z tobą moimi myślami. Tyle się zmieniło od tamtego czasu. Wszystko się zmieniło. Nie wiem nawet, od czego zacząć. Spotkaliśmy się WRŚ (wiesz, nie miałem pojęcia, co ten skrót oznacza, gdy go użyłaś po raz pierwszy), zakochaliśmy się w sobie, pobraliśmy. Boże, wydaje się, jakby to było w poprzednim życiu. Nie wiem, kim był ten Cade, który był wtedy z tobą. Jestem teraz kimś innym. Jestem… dziurą w świecie, dziurą w kształcie człowieka. Pustką. Nie potrafię udawać, że przeczytasz ten list, że na niego odpiszesz. Przepraszam, po prostu nie mogę. Jesteś w śpiączce, może nigdy się z niej nie obudzisz, a ja jestem sam. Obiecałaś mi, Ever. Obiecałaś, że nigdy mnie nie opuścisz. Wiem, że nie chciałaś, nie zamierzałaś. Ale tearaz cię nie ma, a ja znów popadłem w odrętwienie i muszę żeglować przez życie, przez każdy dzień. Tylko że teraz nie mam nawet ciebie, mam tylko twoje listy, które trzymają mnie na tej ziemi. To już sześć miesięcy. Jest lato, a ja po raz ostatni słyszałem twój głos na dzień przed Gwiazdką. Wtedy ostatni raz widziałem twój uśmiech i twoje oczy. Muszę podjąć teraz jakieś decyzje. Skończyć ze szkołą? Zatrzymać mieszkanie? Spakować twoje rzeczy? Odwiesić twój sweter, który zostawiłaś na oparciu krzesła w kuchni? Nie ruszałem go. Mam schować twoje buty, które leżą przy drzwiach? Włożyć wszystkie twoje rzeczy do pudła, jakbyś już nie żyła? Nie mogę. Wiem, że powinienem. Patrzenie na rzeczy, leżące tak, jak je zostawiłaś 23 grudnia, boli. Każdego dnia, o każdej porze, patrzę na to wszystko, leżące tak, jak przedtem. Ale nie

mogę zachowywać się tak, jakbyś miała już nigdy nie wrócić. Muszę mieć nadzieję, że wrócisz. Bo wrócisz, prawda? Obudzisz się. Wrócisz do mnie. Kochasz mnie i po prostu się… zgubiłaś. Błąkasz się gdzieś, próbując wrócić. Jak Odyseusz walczący o powrót do Penelopy. Nie wiem, jak żyć bez ciebie, ale muszę spróbować. Prawda? Gdybyś się obudziła, a ja bym się poddał, po prostu przestał żyć, byłabyś taka wkurzona. Skopałabyś mi tyłek. Więc muszę iść dalej. Muszę się pozbierać i żyć. Nie wiem jeszcze, jak to zrobię, ale zrobię. Dla ciebie. Dla nas. Kocham cię zawsze i na wieki Cade Opuściłem list, aż spoczął na moich kolanach. Ptaki świergotały na dworze, przeskakując z gałązki na gałązkę drzewa tuż za oknem Ever. Zapatrzyłem się, obserwując ptaki i próbując się nie rozsypać. Postanowiłem podtrzymać nasz dawny zwyczaj pisywania do siebie listów. Pisałem wszystko, co rodziło mi się w głowie i w sercu, nigdy niczego nie skreślałem ani nie zatajałem. A potem odczytywałem jej na głos. Każde słowo, nieważne jak bolesne. Prowadziłem już samodzielnie i znów byłem w stanie utrzymać w dłoni ołówek. Mogłem rysować i pisać. Miały minąć jeszcze miesiące, zanim znów będę mógł wykonywać te czynności bez wysiłku, ale mogłem funkcjonować. Mogłem chodzić, mogłem prowadzić auto. Nie przebiegłbym stumetrówki, ale przemieszczałem się bez problemów. Odzyskanie możliwości prowadzenia oznaczało, że nie byłem już zależny od Eden, ale nadal widywaliśmy się w domu opieki kilka razy w tygodniu. To było… słodko-gorzkie. – Napisałem kolejny list – powiedziałem do Ever. – Więc ci go przeczytam. Ever, W końcu dostałem pieniądze z firmy ubezpieczeniowej i mogłem kupić nowy samochód. Jeepa grand cherokee. Nówkę. Spodobałby ci się. Jest zielony. Prawie w kolorze twoich oczu, ale

odrobinę ciemniejszy. Żałuję, że nie było cię ze mną, gdy musiałem się na coś zdecydować. Chciałem wybrać coś, co by ci się spodobało, ale po prostu… nie wiedziałem co. Niemal zdecydowałem się na kolejnego F-150, ale miałem ich już dość. Potrzebowałem czegoś innego. Wiesz, że włosy ci odrosły? Musieli ogolić ci głowę przed operacją. A teraz sięgają ci już prawie do podbródka. Wydaje mi się, że zrobiły się jakby nieco ciemniejsze. Chyba gdzieś czytałem, że czasem po ogoleniu głowy włosy mogą się zmienić. Ale potem przeczytałem gdzieś indziej, że to nieprawda, że właśnie końcówki włosów bywają inne czy coś w tym stylu. Bardzo za tobą tęsknię, Ever. Tęsknię za rozmową z tobą. Za budzeniem się obok ciebie. Za twoim uśmiechem, pierwszą rzeczą o poranku. Śpiąca, seksowna, ze zmierzwionymi włosami, jakby ujrzenie mnie było najlepszym sposobem na pobudkę. Brakuje mi widoku, jak smarujesz się balsamem. Jak dzięki temu nasza sypialnia pachniała wanilią. Brakuje mi spania obok ciebie. Jezu, ale najbardziej brakuje mi tego, jak brzmiałaś, gdy się kochaliśmy. Twojego głosu. Świństw, które wygadywałaś. Świruję, kochanie. Sześć miesięcy bez ciebie. Sześć miesięcy bez dotykania i całowania. Sześć miesięcy, a ja nie wiem, co zrobić. Z tym, jak jestem napalony. Do bólu. Na ciebie. Czasem budzę się w nocy i marzę o tobie. Marzę o seksie z tobą. I w marzeniach dochodzę do krawędzi orgazmu, ale zawsze się wtedy budzę i przypominam sobie, że odeszłaś i nie mogę przywołać marzenia z powrotem, nie mogę poczuć tego znowu. Brakuje mi twojej skóry. Miękkiej, jedwabistej, ciepłej. Tęsknię za tobą tak bardzo, że mógłbym płakać. Ale nie mogę. Nie będę. To głupie, może, ale jakaś część mnie wierzy, że jeśli nie będę odbywał żałoby, jeśli nie będę płakał, to może wrócisz. A ja nie będę musiał tego robić. Wróć do mnie, moja ukochana. Proszę. Wróć do mnie i kochaj się ze mną. Na zawsze twój Caden

Usłyszałem hałas za plecami i odwróciłem się, by ujrzeć Eden stojącą w drzwiach. Ręką zasłaniała usta i płakała, łzy spływały jej po policzkach. – Przepraszam – wymamrotała. – Nie zamierzałam podsłuchiwać. – Nic się nie stało – powiedziałem, jakby jakaś część mnie nie była upokorzona tym, że usłyszała moje wyznanie. Jakby nie powinna się dowiedzieć, że gdy Ever jest w śpiączce, ja mogę nadal jakoś żyć i mieć potrzeby fizyczne, jakby z nią było wszystko w porządku, jakby moje życie nie skończyło się wraz z wypadkiem. Nie powinienem pragnąć niczego poza jej przebudzeniem. Nie powinienem być tak samolubny, i pragnąć, żeby obudziła się, by zaspokoić moje pożądanie. Eden nawet na mnie nie popatrzyła. – Mogę sobie pójść, jeśli… potrzebujesz więcej czasu. – Nie, już skończyłem. Miałem właśnie wychodzić. Trzymała wazon ze stokrotkami. – Byłam już u niej dzisiaj. Chciałam tylko to odstawić. Ona lubi stokrotki. Zawsze mawia, że… – Przynoszą jej szczęście – dokończyłem. – Tak. Przynoszą jej szczęście. – Eden odstawiła wazon na parapet, gdzie kwiatki miały najwięcej słońca. Żadne z nas nie wykonało ruchu, by wyjść, i żadne z nas nie odezwało się ani nie spojrzało na drugie. Między nami zapanowała pełna napięcia cisza. Chyba przeraziliśmy się tego, czego dowiedzieliśmy się o sobie wzajemnie, choć nie powinniśmy. – Do zoba… – Dasz się wyciągnąć na kolację? – powiedziała w tej samej chwili Eden. Gestem zachęciłem ją, by kontynuowała. Przeczesała włosy palcami i odrzuciła je przez ramię na plecy. – Pomyślałam po prostu, no wiesz, że… nie ma powodu, żebyśmy ze sobą nie rozmawiali, prawda? Nie wyszli gdzieś czasem. Jesteśmy… w jakiś sposób jesteśmy dla siebie wszystkim, co posiadamy. Miałem jej za złe, że o tym przypomniała. – Cóż. To prawda. – Nienawidziłem tego, jak ochoczo rzuciła

się, by wykorzystać okazję, aby być blisko niej. To nie była jej wina. To mógł być ktokolwiek. Zbyt wiele czasu spędziłem w samotności, a Eden i ja byliśmy ze sobą związani, tak jak zauważyła. – Jasne. Brzmi świetnie. Wylądowaliśmy w małej włoskiej knajpce w Birmingham, dzieląc się bochenkiem chleba i sącząc wino w oczekiwaniu na nasze dania. Rozmowa była łatwa, dopóki trzymaliśmy się lekkich, neutralnych tematów. Lubiliśmy te same filmy i rozmawialiśmy głównie o aktorach i aktorkach, ulubionych scenach, cytując kwestie z filmów, które widzieliśmy po tysiąc razy. Zawsze jednak była warstewka skrępowania, stała nutka napięcia, poczucie, że w jakiś subtelny sposób jest w tym coś nie do zaakceptowania. Chociaż była to tylko kolacja i rozmowa. Nic więcej. Od tego czasu jadaliśmy kolacje w tej małej włoskiej knajpce dwa razy w tygodniu, w niedziele i środy, po wizycie u Ever. Do posiłku wypijaliśmy kilka kieliszków wina, gadaliśmy. Nigdy nie zostawaliśmy dłużej po skończeniu dań. Chodziło o towarzystwo, koleżeństwo. Szansę na interakcję z kimś, kto wiedział, przez co przechodzisz. Dzieliliśmy niewypowiedziane współczucie i tęsknotę za Ever Eliot Monroe. Wiedzieliśmy o tym, czuliśmy to, lecz żadne z nas nigdy nie przyznało się do tego głośno. Nie umawialiśmy się na kolację dwa razy w tygodniu, to po prostu się działo samo z siebie. Aż pewnego wtorku Eden zapytała mnie, czy nie chciałbym pojechać do restauracji. Powiedziała, że to ponad jej siły. Wyglądała na… nieobecną. Zagubioną. Prowadziłem, a gdy tylko usiedliśmy przy naszym stoliku w kącie przy oknie, Eden zamówiła nie kieliszek merlota, a całą butelkę. To było niezwykłe. Jeden, może dwa kieliszki na osobę, tyle piliśmy zazwyczaj. Zerknąłem na nią. – Wszystko w porządku? Wzruszyła ramionami, odłamując kawałek pieczywa i zanurzając go w oliwie; ani razu nie spojrzała mi w oczy. – Tak. W porządku. – Przekonałaś mnie.

Zaczekała z odpowiedzią, aż kelner nalał nam wina. – Wybacz. Po prostu… miałam zły dzień. Nic wielkiego. Ale jej spuszczone oczy mówiły coś zupełnie innego. – A co ze szczerością, Eden? Jestem twoim przyjacielem. Ze wszystkich ludzi na świecie akurat przede mną nie musisz udawać, że jest w porządku. Jestem pewnie najmniej odpowiednią do tego osobą na planecie. Roześmiała się cicho. – Co z nas za para, prawda? – Pociągnęła długi łyk wina. – Chcesz znać prawdę? Zostałam porzucona. To mnie bardzo zabolało. Dlaczego? Wolałem tego nie zgłębiać. – Fatalnie. Co się stało? Nie wiedziałem, że się z kimś spotykała. – To co zwykle. – Machnęła ręką lekceważąco. – Facet wydawał się miły i słodki, dopóki nie dostał od Eden tego, czego chciał, a potem Eden dostała kosza. Standardowo. Funduję sobie coś takiego co parę miesięcy. – Mówisz o sobie w trzeciej osobie? – zapytałem żartem. – Ha, ha. Wiesz, co mam na myśli. Westchnąłem. – Tak, tak sądzę. Ale… dlaczego sobie to robisz? Skoro to rutyna i jesteś tego świadoma, dlaczego nie próbujesz tego zmienić? Rzuciła mi spojrzenie, które mówiło: jesteś durniem czy tylko żartujesz? – Nie chodzę i nie szukam. Po prostu wybieram niewłaściwych facetów. Chyba mam spieprzony radar. Jak już mówiłam, spotkałam tego kolesia, Ryana, na koncercie. Jest basistą. Poszłam tam z kilkoma dziewczynami z zajęć. Prawie mnie tam zawlekły, wiesz? Ryan był miły. Zabrał mnie na kolację, zapłacił, otworzył drzwi. A jak tylko poszłam z nim do łóżka, przestał odbierać telefon. Skrzywiłem się. – Naprawdę do dupy.

– Co ty powiesz. – Zakręciła rubinowym płynem w kieliszku. – Wyjdę z tego. Mam tylko nadzieję… że pewnego dnia spotkam faceta, który będzie szukał we mnie czegoś więcej niż… tego. Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, ale ona jeszcze nie skończyła. – Wiesz, to nie tak, że zabieram do domu każdego faceta po pierwszej randce. Daję im trochę czasu. Próbuję być rozsądna. Chcę się upewnić, że nie są tacy, jak ich poprzednicy. A oni zawsze wydają się w porządku, dopóki się nie sparzę. A daję się nabrać za każdym razem. Czy to przez mój wygląd? Co jest we mnie takiego, co czyni ze mnie łatwy cel? – Może to po prostu oni są frajerami? – Jasne, to wiemy. Ale ze mną też musi być nie tak. Rozumiem, raz czy drugi… trudno, pech. Ale za każdym razem? To się dzieje zawsze, gdy umawiam się z jakimś facetem. – Była już w połowie drugiego kieliszka, a nie przynieśli nam jeszcze naszego jedzenia. Nie miałem pojęcia, co jej odpowiedzieć. – Może… sam nie wiem. Może w ogóle się nie chodź z nimi do łóżka? To znaczy, nie nigdy, ale po prostu żeby sprawdzić, na ile facetowi starczy cierpliwości. Jeśli mimo to będzie się kręcił w pobliżu przez jakiś czas, to może naprawdę będzie tobą zainteresowany? Było coś w tej rozmowie, co sprawiało, że miałem ochotę schować się, uciec, zmienić temat. Coś niewłaściwego. Nie powinienem tego słyszeć z jej ust. Nie chciałem o tym wiedzieć. Eden roześmiała się. – Jasne, brzmi świetnie w teorii. Nie takie to łatwe w praktyce. – Tak mi się też wydaje. – Wybacz – powiedziała Eden, nalewając sobie trzeci kieliszek. – Chyba za bardzo się rozgadałam. Ale sam pytałeś. – No, zapytałem. Jesteśmy przyjaciółmi. Możemy gadać o wszystkim, nie? Spojrzała na mnie ostro.

– Tym właśnie jesteśmy? Przyjaciółmi? Jej ton sugerował wątpliwość. Nie podobał mi się kierunek, w jakim zmierzaliśmy. – Kim innym moglibyśmy być? Napiła się znowu, za dużo, za szybko. Dotarły nasze dania i zaczęła jeść, odpowiadając z pierwszym kęsem w ustach. – Nie wiem. Ale przyjaciele to nie jest właściwe określenie. – Dlaczego? – zapytałem. – Przyjaciół się wybiera, prawda? Spotykasz kogoś, stwierdzasz, że jest w nim coś, co lubisz, z czym się identyfikujesz. – Gestykulowała widelcem, wymachując nim nad stolikiem. – A ty i ja jesteśmy czymś, na co w języku angielskim brak określenia. Życie nas ze sobą zetknęło. Moja siostra jest twoją żoną… ale słowo szwagier, szwagierka, to tylko sposób na określenie… zależności między nami w dokumentach. Nie oddaje tego, w jaki sposób splotły się nasze losy. Rozumiesz? Przecież przecięły się nasze drogi. Jesteśmy towarzyszami niedoli. Podążamy wspólną ścieżką. To więcej niż przyjaźń. Pewne rzeczy zatajasz nawet przed dobrymi przyjaciółmi. Dzielisz z nimi dole i niedole, upijacie się razem, może czasem kłócicie o coś. Ale ty i ja złączeni śpiączką Ever… To coś innego. Coś… większego, bardziej rzeczywistego niż wszystko inne. Czy ma to dla ciebie jakiś sens? Czy bylibyśmy przyjaciółmi, gdyby nie Ever? To znaczy, czy pasujemy do siebie jako ludzie? Nie wiem. Czasami tak. Czasami nie. Rozgadała się, ale to, co mówiła, było spójne, płynęło z jakiegoś pierwotnego źródła prawdy, napędzane lub uwolnione przez wino. Odstawiłem kieliszek, nie mając odwagi wypić ani kropli więcej. – Chwytam, co chcesz powiedzieć. – Ale jest tego więcej, prawda? – Eden jeszcze nie skończyła. Jadła, mówiła, piła i zaczynała cykl pod początku. Złapała fazę, nie dało się jej powstrzymać. – Wiesz, że jest. Pieprzyłam głupoty o sobie, o tym, że nie miałam przyjaciół. Mam przyjaciół. W szkole.

Naprawdę. Ludzi, z którymi gramy muzykę. Czasem chodzimy razem na drinka. Gadamy o życiu, filozofii, filmach, facetach. Typowe studenckie babskie pogaduchy. O zajęciach, profesorach, muzyce. Zawsze o muzyce. Rozmawiamy o całych partiach utworów, próbujemy opisywać, jak się czujemy, gdy pozwolimy muzyce nami owładnąć. Wiesz, każdy odbiera to inaczej. Ale to… nie jest prawdziwe. Nie z nimi. Nigdy nie powiedziałabym im, co myślę o moim ciele. Ukrywam to. Odgrywam pewną siebie. Ubieram się jak osoba pewna siebie. Przez większość czasu jestem pewna siebie. Ale kiedy pojawiają się wątpliwości, są… wszechogarniające. To coś jak depresja, tylko jeszcze gorsze. Powinnam wiedzieć, bo mam też depresję, ale to oddzielna sprawa. Odziedziczyłam ją po mamie. Ever także ją ma. Lub… miała. Zamykała się i malowała, aż jej minęło. Kiedy była w swoim studiu, wytrzymywała całe dni bez jedzenia lub czegokolwiek. To była jej depresja. Ja gram. Ale to tylko… Band-Aid. Nie rozwiązanie. – Nalała sobie resztkę z butelki. – Tak więc widzisz, nie zamierzam przestać w najbliższym czasie. – Uniosła kieliszek z winem. – Nawalam się. Oto co robię. Tak sobie radzę. Gdyby Ever była… w pobliżu, zobaczyłabym się z nią. Oglądałybyśmy To właśnie miłość albo Notting Hill, albo Bezsenność w Seattle. Opychałybyśmy się lodami, chrupkami serowymi, sałatką z sosem i tartym serem, i wypiły jakiś galon wina, aż upewniłaby się, że to z siebie wyrzuciłam. – Nie jestem Ever… – Bez jaj, Sherlocku. Zignorowałem to. – Ale możemy obejrzeć film. W pewnych okolicznościach mógłbym prawdopodobnie znieść jakieś babskie filmidło. Jeśli… ci to pomoże. Spojrzała na mnie. – Ale dlaczego? Dlaczego miałbyś to robić? Pomóc mi się pozbierać po tym, jak jakiś dupek przeleciał mnie i zostawił? – Cóż… Sam nie byłem pewien dlaczego.

– Dlatego że, czy jesteśmy przyjaciółmi, czy nie, czy jak tam chcesz to nazywać, jak sama powiedziałaś, mamy tylko siebie. A ja lubię lody. I tak skończyliśmy w moim mieszkaniu. Po drodze zatrzymaliśmy się po kolejną butelkę wina i czekoladowo-miętowe lody Breyers. Przez cały ten czas coś w mojej głowie powtarzało mi, żeby odwiózł ją do domu i pozwolił, by ktoś inny pomógł jej przez to przejść. Żeby nawaliła się do nieprzytomności, a potem wstała i radziła sobie z tym sama, jak zawsze. Zamiast tego obejrzeliśmy Jak stracić chłopaka w dziesięć dni, a Eden strasznie się urżnęła. Siedziałem na drugim końcu kanapy i upijałem się dużo wolniej i ostrożniej. Nie rozmawialiśmy, tylko się śmialiśmy, piliśmy i podawaliśmy sobie wielkie pudło lodów tam i z powrotem, każde z nas z własną łyżką. W którymś momencie zasnęła i zostawiłem ją tam, przykryłem tylko kocem. Wtedy się obudziła i usiadła, patrząc na mnie mętnym wzrokiem. – Gorąco. Muszę siku. Zerwała się na równe nogi, potknęła i zrobiła trzy kroki w bok. Złapałem ją, przytrzymałem mocno za ramiona i skierowałem do łazienki. Stała twarzą do toalety, kołysząc się lekko w miejscu. Potem spojrzała na mnie jednym okiem. – To może być trudne. Za dużo kibelków. – Potrzebujesz pomocy? Byłem zmęczony i bardziej pijany, niżbym sobie tego życzył, ale nie na tyle, by nie być świadomym napięcia narastającego między nami nawet teraz. Powoli odwróciła się w miejscu. – Nie. Dam radę. Tak myślę. Odwróciłem się, gdy szarpała się z dżinsami. Przeszukałem kuchnię, polując na aspirynę. Gdy ją znalazłem i nalałem szklankę wody, Eden wytoczyła się z łazienki, potykając się o wlekące się za nią dżinsy, które utknęły na kostkach. Miała na sobie czerwone figi. Odwróciłem wzrok, mrugając, by usunąć ten obraz z głowy. Wiedziałem, że to był zły pomysł. Jednak musiałem sobie z tym

poradzić. Dam radę. Kierowałem wzrok na ścianę, na podłogę, na cienką tkaninę jej koncertowej koszulki Cold War Kids. Gdy wręczałem jej aspirynę i wodę, nie od razu udało mi się spuścić wzrok. – Dzięki – wymamrotała, ale musiałem ją przytrzymać, gdy pijąc, zakołysała się w miejscu i oblała wodą. – Kurwa. Teraz jestem mokra. – Mogę ci pożyczyć koszulkę. – Nie powiedziałem czyją, bo oboje to wiedzieliśmy. – Dobra. – Chwiejnym krkiem podeszła do kanapy i opadła na nią. – Boże, ale jestem nawalona. – Naprawdę. – Zwariowałeś, brachu? – zapytała, a potem zachichotała, jakby to było zabawne. Pokręciłem głową, przemknąłem ostrożnie do mojej sypialni i stanąłem z dłonią na uchwycie szuflady z koszulkami Ever. Nie otwierałem jej od miesięcy. Nie chciałem jej otwierać. Zrobiłem to jednak i odszukałem koszulkę, którą Ever często nosiła razem ze spodniami od dresu, luźną, pomarańczową, miękką, z dekoltem w kształcie litery V. Zaniosłem ją Eden i natychmiast tego pożałowałem. Stała przodem do mnie, własną koszulkę zdjęła do połowy i usiłowała się jej pozbyć, kołysząc się pijacko. Z trudem przełknąłem ślinę i utkwiwszy wzrok w jej blond włosach, pomogłem jej ściągnąć koszulkę. – Masz. Położyłem jej czystą bluzkę na kolanach, nie patrząc. – Dzięki. Była w moim salonie tylko w bieliźnie. Czerwony push-up, czerwone figi. Nic więcej. Dlaczego? Dlaczego zauważyłem, jaki rodzaj biustonosza miała na sobie? Odwróciłem się i ruszyłem do swojej sypialni, potrzebując albo snu, albo więcej alkoholu. – Zaczekaj… utknęłam. Nie mogę dosięgnąć. Westchnąłem i odwróciłem się, gapiąc się na wiszący na ścianie obraz Ever. Eden obracała się w miejscu, próbując rozpiąć

stanik. Boże, nie. Nie. Nie ma… do ciężkiej cholery, nie ma takiej opcji, żebym jej w tym pomógł. – Ja… hm. Może go nie zdejmuj? Jęknęła z frustracji. – Nie mogę. Muszę to zrobić. Nie umiem zasnąć w staniku. Po prostu go rozepnij. To wszystko. Zamknąłem oczy i policzyłem do dziesięciu. Nie chciałem tej sytuacji. Wstrzymałem oddech, zamknąłem oczy i sięgnąłem do zapięcia stanika. Tyle że nie mogłem tego zrobić bez patrzenia. Gdy tylko ostatni haczyk został rozpięty, Eden zdjęła stanik i rzuciła go na podłogę, a stała między mną i moją sypialnią, więc nie miałem gdzie przed nią uciec. Odwróciłem się, ale Eden chichotała głośno, więc zaryzykowałem szybkie spojrzenie, by zauważyć, że się przewróciła. Biała skóra, czerwone figi, krągłości, blond włosy, śmiech, upojenie i głupota. Odwróciłem się, wyłowiłem piwo z lodówki i zmagałem się z zakrętką, aż pokaleczyłem dłoń, po czym uświadomiłem sobie, że to kapsel, a Eden, wciąż na czworakach, pełzła w kierunku czystej koszulki, która jakoś wylądowała na drugim końcu pokoju. Wreszcie ją miała, a ja bardzo się starałem odwrócić wzrok, wiem, powinienem, ale nie mogłem. Siedziała teraz po turecku na podłodze, z koszulką na kolanach. Wszystko miała na wierzchu. Obserwowała mnie, jej wzrok był mętny, ale przytomny. To była jedna z tych chwil, których nie możesz zignorować ani zapomnieć; wiesz, że w tym momencie wydarzyło się coś znaczącego. Patrzyła na mnie, a moje oczy były utkwione w niej, w jej oczach, zielonych i trochę smutnych, patrzących na mnie z całą gamą emocji, których nie mogłem rozszyfrować i nawet nie śmiałem próbować. Nie mogłem przestać gapić się na nią. Jej nagie, pełne piersi falowały z każdym powolnym oddechem. Zamarłem i wstrzymałem oddech; nie mogłem odwrócić wzroku, wiedząc, że już nigdy ich nie zobaczę. A potem udało mi się mrugnąć i przełamać czar; uciekłem do swojego pokoju z otwartym, choć nietkniętym piwem.

EDEN Oprzytomniałam, lecz nie otworzyłam oczu, dopóki nie zrobiłam remanentu. Piłam. Nadal miałam na sobie majtki, co oznacza, że nie było seksu. Prawdopodobnie. Nie miałam spodni ani biustonosza. Leżałam na kanapie. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się; chwilę zajęło mi uświadomienie sobie, że jestem w mieszkaniu Cade’a, na jego kanapie. Popatrzyłam w dół. Miałam na sobie ulubioną domową koszulkę Ever. Wszystko wróciło w migawkach. Kolacja. Wywnętrzanie się na temat Ryana. Picie. Oglądanie Jak stracić chłopaka w dziesieć dni i dalsze picie. Miętowo-czekoladowe lody Breyers – moje ulubione. Striptiz przed Cadem. Siedząc na podłodze, ubrana tylko w figi, patrzyłam na Cade’a, na jego oczy błąkające się między moimi oczami i cyckami, na targające nim najwidoczniej sprzeczne emocje. Widziałam jego gniew na mnie, zmieszanie i, tak, pożądanie. Ale z pewnością to dlatego, że wyglądałam dokładnie jak Ever. Byłam jej bliźniaczką i on widział ją we mnie, prawdopodobnie nienawidząc mnie za to, że mu ją przypominam. Usiadłam i to był błąd. W głowie mi się kręciło, żołądkiem szarpało. O Boże. Kac po winie. Co za pieprzony koszmar. Czułam, jakby czaszkę przebijał mi rozżarzony szpikulec. Jęknęłam i zapragnęłam, nie po raz pierwszy, móc cofnąć czas i wydarzenia z ubiegłej nocy. – Ból głowy? – usłyszałam głos Cade’a. Kiwnęłam głową, co zabolało. Poczułam jego dotyk na ramieniu i otworzyłam oczy, by zobaczyć przed sobą jego dłoń, na której leżały dwie aspiryny. Szklankę wody miał w drugiej ręce. Nie patrzył na mnie. Prawdopodobnie nie mógł mnie znieść. – Dzięki – powiedziałam, jak już wzięłam tabletki i wypiłam całą wodę. Spojrzałam na niego, mrużąc oczy w jaskrawym świetle dnia strumieniami wlewającym się przez okna. – Masz tu gdzieś może jakąś dziurę?

W końcu popatrzył na mnie, zakłopotany. – Dziurę? Wzruszyłam ramionami i spróbowałam się uśmiechnąć, ale bez sukcesu. – Żebym mogła do niej wpełznąć i zniknąć. Odwrócił się, poszedł do kuchni i zaczął robić kawę. Niech go Bóg za to pobłogosławi. – Dlaczego masz potrzebę wpełznięcia do dziury? Odszukałam moje dżinsy na podłodze, pochyliłam się, chwyciłam je i założyłam. – Ostatnia noc była… Boże, tak mi wstyd… – Takie rzeczy się zdarzają. Nie ma o czym mówić. Nic się nie stało. Wymawiał słowa opryskliwie, szorstko. Jasne było, że nie wierzy w nie tak samo jak ja. Zobaczyłam mój stanik również leżący na podłodze i usiłowałam włożyć go, nie zdejmując koszulki. Koszulki Ever. Odwrócił się, by na mnie spojrzeć, gdy byłam w połowie procesu i szybko się cofnął, grzechocząc naczyniami w zlewie. Kiedy byłam już kompletnie ubrana, zebrałam się na odwagę i weszłam do kuchni. Ekspres do kawy prychnął, a on popchnął w moim kierunku kubek z kawą, wskazując gestem śmietankę i cukier, stojące już na blacie. Potem zajął się przygotowaniem kawy dla siebie. Wzięłam ostrożny łyk i dotknęłam ramienia Cade’a. Spojrzał na mnie i cofnął się, stając poza moim zasięgiem. Nawet nie próbował ukryć tego ruchu – po prostu odsunął się, żebym nie mogła go dotknąć. – Posłuchaj, Cade, nie zamierzam udawać, że nic się nie stało. Stało się. Upiłam się i zrobiłam z siebie idiotkę. Nie mam żadnego usprawiedliwienia i jest mi przykro. Wzruszył ramionami, nastawiając ekspres na drugie parzenie, by dopełnić swój kubek. – W porządku. Stało się. Nie sądziłam, żebym wyciągnęła z niego coś więcej.

– To było głupie z mojej strony. Nie powinnam… to nie powinno się wydarzyć. Spuściłam głowę, sącząc kawę. – To typowe… Tak się dzieje, kiedy się upiję. Było mi za gorąco i… kiedy postanowiłam iść spać, skończyło się zrzuceniem ciuchów i … Cade zaklął, odstawiając kawę. – Poparzyłem sobie usta – wyjaśnił. Jednak jego oczy świadczyły o tym, że… pamiętał. – Oboje jesteśmy dorośli, prawda? To nic wielkiego. Zapomnijmy o tym. – Racja. – Okej. Skończyłam kawę, a on odprowadził mnie do mojego samochodu, który miał bilet parkingowy, i pojechałam do domu. W kolejnych dniach zauważyłam, że zachowuje się wobec mnie z większym dystansem. Patrzył na mnie, a częściej, wszędzie, byle nie na mnie. Co dziwniejsze, kontynuowaliśmy nasze niedzielne i wtorkowe kolacje, ale był ostrożny i nigdy nie pił więcej niż jeden kieliszek wina, więc i ja też. Ustaliliśmy status quo i nigdy więcej nie rozmawialiśmy o tamtej nocy. Zastanawiałam się, czy on pamiętał cokolwiek z tego, co gadałam po pijanemu. Wiedziałam, że tak.

listy niewysłane; odpuszczanie sobie Caden Ever, Szkoła zaczyna się za tydzień. Zapisałem się na czwarty rok. Rozmawiałem z doradcą, w jaki sposób najlepiej nadrobić stracony czas. Co za zdanie: „Nadrabiać stracony czas”. Usłyszałem je i znienawidziłem, nienawidziłem też jego za to, że to powiedział. Stracony czas. Ty nie możesz nadrobić tego, co straciłaś. Zwłaszcza czasu. Tego czasu, gdy cię nie ma, nigdy nie nadrobimy. Utraciliśmy go. Czas spędzony z tobą przepadł. Miłość i życie spędzone z tobą przepadły. Nie chcę iść dalej, udając, że wszystko jest w porządku, że życie trwa dalej. Tak nie jest. Ale musi, prawda? Więc zapisałem się na zajęcia, zamierzam skupić się na tych obowiązkowych i uzyskać dyplom. Prawdę mówiąc, niedużo zostało. Sześć semestrów, chyba. Niewiele. Moja ręka w końcu funkcjonuje normalnie. Lub na tyle normalnie, na ile się dało. Nigdy nie będzie taka jak dawniej. Och, do diabła. Nic nie będzie takie jak dawniej. Ani ja, ani ty. Ty być może nigdy nie będziesz, kropka. Czasem tracę nadzieję. Nic nie mogę na to poradzić. Staram się… walczyć z tym. Każdego dnia, godzina po godzinie, walczę o to, być zachować nadzieję, wiarę w to, że się obudzisz. Ale czasem tracę tę nadzieję. Zaczynam się zastanawiać, czy się obudzisz. Czy będziesz po prostu leżała w tym łóżku, starzejąc się, lecz nie żyjąc naprawdę, a ja będę cię odwiedzał i kochał, i to będzie takie życie w zawieszeniu. Tak to właśnie czuję: życie w zawieszeniu. Ale mam nadzieję, nawet jeśli będę musiał o nią walczyć. Jesteś moją miłością, moim najlepszym przyjacielem, moją wiecznością. I obudzisz się. Musisz, bo nie mogę udawać życia w tym stanie zawieszenia w nieskończoność. Coś się musi zmienić, jakoś, kiedyś…

Tak bardzo cię kocham, Ever. Tęsknię za tobą. Słodki Jezu, jak za tobą tęsknię. Wróć do mnie. Na zawsze twój Caden Ręce mi drżały, gdy składałem list, który napisałem do niej wczoraj. Włożyłem go do koperty podpisanej po prostu EVER i schowałem ją do pudełka po butach. To było nowe pudełko, po parze szpilek, które kupiła na kilka miesięcy przed wypadkiem, ale nigdy nie zdążyła założyć. Czarne szpilki, niskie, z pasków udekorowanych małymi kryształkami. Wyglądałaby w nich seksownie; w jakiś sposób szpilki na jej nogach wyglądały, jakby chodziła w nich od zawsze. Boże, wyglądała teraz tak krucho w tym wielkim łóżku. Jakby z dnia na dzień znikała. Zapominałem brzmienia jej głosu. Dzwoniłem na jej pocztę głosową, ale skrzynka była pełna i nie mogłem odsłuchać nagrania. Wtedy płakałem. Krótko, po cichu, w łazience mojego mieszkania. To było teraz moje mieszkanie. Nie nasze. Lecz jej rzeczy wciąż tu były… poza zasięgiem wzroku. Schowałem jej swetry, buty. Włożyłem wszystko do szafy. Sprzątałem co jakiś czas, a podczas porządków znajdowałem kolejne rzeczy, które należało usunąć z zasięgu wzroku. Zostawiłem jej obrazy na ścianach, jej ubrania w szufladach i na wieszakach w szafie. Kosmetyczkę na blacie, szampon i odżywkę pod prysznicem, jej balsam w naszej garderobie. Czasem otwierałem butelkę z balsamem i wąchałem. Wdychałem zapach Ever. Teraz, siedząc w jej pokoju w domu opieki, zamknąłem wieko pudełka i postawiłem je na małej szafce przy jej łóżku. Pudełko było pełne listów. Każdy w oddzielnej kopercie, bez adresu, tylko z jej imieniem, powiązane razem listy z każdego tygodnia i potem jeszcze podzielone na miesiące. Jak dotąd, były trzy pliki miesięczne. Nie pisałem codziennie. Czasem dwa razy w tygodniu, czasem cztery lub pięć. Czasem dwa jednego dnia. Te pisałem wówczas, gdy tęskniłem za nią tak bardzo, że chciałem po

prostu wpełznąć do łóżka obok niej i zasnąć tam na zawsze, zamiast jak zwykle udawać, że jest dobrze, że ze mną jest dobrze, że cokolwiek jest dobrze. Jednak nigdy tego nie zrobiłem. Gdybym położył się koło niej, wiem, że już nigdy bym nie wstał. Nie miałbym odwagi żyć dalej. Wszystko robiłem siłą rozpędu. Obudzić się z przyzwyczajenia. Zjeść śniadanie. Ubrać się. Pójść na zajęcia. Zjeść lunch. Pójść na zajęcia. Szkic. Szkic. Zjeść kolację. Położyć się spać. Powtórzyć. Potrzebowałem czegoś nowego w moim życiu. Czegoś, co nie było salą wykładową, mieszkaniem ani domem opieki. „Domem”, jak nazywaliśmy go Eden i ja. W wyobraźni widziałem nawet to duże „D”. Dom. Byłeś już dzisiaj w Domu? – dostawałem od niej esemesa. Dzwoniłem do niej z samochodu: Już jadę do Domu. Nigdy: Jadę odwiedzić Ever. Po poniedziałkowych zajęciach postanowiłem znaleźć pracę. Coś wyczerpującego. Tak, abym robiąc to, nie mógł myśleć. Spędziłem dwa tygodnie, wypełniając formularze i chodząc na rozmowy kwalifikacyjne, zanim znalazłem coś, co spełniło moje kryteria: rozładowywanie przesyłek w magazynie UPS. To było idealne. Pasowało do ograniczonej ilości czasu, jaki miałem, między 17.00 a 20.00 od poniedziałku do piątku, i było dostatecznie dobrze płatne, by opłacało się poświęcać na to czas. I była to ciężka praca, w ruchu trzy godziny bez przerwy. Zaczynałem dokładnie o 17.00, podchodziłem do pierwszego samochodu w kolejce, wchodziłem do naczepy wyłożonej arkuszami wytłaczanej blachy, chwytałem pudła i rzucałem je na ruchomą zsuwnię, jedno po drugim. Opróżniwszy jedną ciężarówkę, przesuwałem zsuwnię do kolejnej i robiłem to samo. Działając ciągle na najwyższych obrotach, powtarzałem to, aż wszystkie ciężarówki były puste. W czasie rozładunku byłem w stanie wyłączyć mózg, zamknąć serce, po prostu ruszałem się. Ramię i noga zawsze zaczynały mnie boleć pod koniec zmiany, ale dostałem zgodę

lekarza, zanim podjąłem tę pracę. Nikt ze mną nie rozmawiał w czasie rozładunku, poza sporadycznymi kontrolami Ricka, szefa zmiany, i przelotnym pozdrowieniem od kierowcy. Pracowałem w ciszy i w samotności. Odwiedzałem Ever po zmianie, co było o tyle dobre, że mogłem być z nią sam na sam, ponieważ Eden w tym semestrze miała zajęcia każdego dnia do 21.00. W tym czasie starannie jej unikałem. Nie chciałem być niegrzeczny, ale to było po prostu konieczne. Po tym, co miało miejsce w moim mieszkaniu, zbyt dziwne, zbyt krępujące byłoby widywać się z nią za często. Nadal jadaliśmy razem niedzielne kolacje po wizycie w Domu, ale to było wszystko. Nigdy nie pozwalałem, by spotkanie przeniosło się poza restaurację ani by rozmowa schodziła na poważniejsze tematy. Było coś niebezpiecznego w Eden, kiedy byliśmy razem, gdy przestawaliśmy mieć się na baczności. To stało się teraz normą. Życie sprowadzone do schematów, co na swój sposób było pocieszające. Rozpoczął się semestr jesienny, a ja ukończyłem kilka nowych prac do mojego portfolio. Po wypadku i tak długim nieużywaniu prawej ręki mój styl artystyczny zmienił się. Wcześniej tworzyłem głównie martwe natury, krajobrazy, ręce, oczy. Zacząłem nawet eksperymentować z hiperrealizmem, tym rodzajem sztuki, który naśladuje rzeczywistość, w stylu fotograficznej dokładności. Teraz, ponieważ zmieniła mi się muskulatura i w zasadzie musiałem nauczyć się używać ręki na nowo, odkryłem, że mój styl i tematyka też się zmieniły. Rysowałem szczerzące zęby nagie czaszki, przez których puste oczodoły wiły się węże, na czarnym tle, z majaczącymi, ledwo dostrzegalnymi mrocznymi kształtami. Krzewy różane unoszące się na burzowym niebie. Tornado trzymane w złączonych dłoniach. Mroczna retoryka, zniekształcony punkt widzenia, zaburzona perspektywa. Do Święta Dziękczynienia podszedłem bez emocji. Kupiłem niedużego kurczaka z rożna i zjadłem go w samotności. Potem

wpadła Eden, obejrzeliśmy mecz Lwów i zjedliśmy po kawałku ciasta dyniowego, które przyniosła. Udało nam się uniknąć dyskusji o żałosnym charakterze tego świętowania. Ojciec Eden zadzwonił na jej komórkę, która leżała na wierzchu, ale zignorowała to. Zerknąłem na nią: popatrzyła na ekran wyświetlacza, westchnęła, wcisnęła przycisk „odrzuć” i wrzuciła telefon do torebki. Zadzwonił jeszcze dwukrotnie, a ona skasowała wiadomości głosowe bez odsłuchiwania. Powinienem coś powiedzieć. Wiedziałem, że powinienem. Był jej ojcem. Ale pamiętałem boje, jakie Ever i ja toczyliśmy na ten temat, a Ever była znacznie mniej wybuchowa niż Eden. – Powiedz to – odezwała się Eden, zanurzając kawałek tortilli w sosie. – Czuję, że się gotujesz. – Nieprawda. – Owszem, prawda. I wiesz dlaczego. Nie zmierzam odebrać. Nie chcę go widzieć. Uniosłem ręce. – Nic nie powiedziałem. – Ale pomyślałeś. Wydałem z siebie pełne frustracji sapnięcie. – No dobra. To twój ojciec. Jesteś wszystkim, co ma. – I kontynuowałem, zanim udało jej się coś wtrącić: – Słuchaj, znam waszą historię. Najgorsze kłótnie między Ever i mną były zawsze o to, i to ja dostałem nauczkę. To twoja sprawa. Ale… rodzina jest ważna. Skinęła głową i wzruszyła ramionami jednocześnie. – Tak. Jasne. Ale tak naprawdę jego nie ma, no nie? Po wypadku jakby się wysilił. Raz odwiedził mnie w szkole, parę razy był u Ever. A potem znowu zniknął. To tchórz, Cade. Nie może znieść żalu. Nie widziałam go od miesięcy. Ani razu nie odwiedził Ever w Domu. Ani razu. Jest jego córką, a on jej nie widuje. Wiem, że to trudne. Oczywiście, że to wiem, ale on jest jej to winien, i mnie też. Gdyby choć odrobinę się wysilił, byłabym z nim. Wybaczyłabym mu, zrobiłabym, co w mojej mocy. Ale się nie wysilił, tak? Nawet nie spróbował. Dlatego nie chcę z nim

rozmawiać i nie zmierzam pójść do jego domu. Ani teraz, ani na Gwiazdkę, ani w ogóle. Dopóki nie udowodni, że chce spróbować. – Odstawiła sos na stolik do kawy, wytarła ręce i wstała. – A on nie zamierza, więc… pieprzę go. Pieprzę to i pieprzę jego. Poszła do mojej kuchni i zaczęła grzebać w lodówce. Sądzę, że bardziej po to, by ukryć swoje uczucia, niż żeby mieć pretekst, by się ode mnie uwolnić. Wróciła z dwoma piwami i złością w oczach. – Nada się – powiedziałem, biorąc piwo. – Szczęśliwego Święta Dziękczynienia. – Taa. Szczęśliwego pieprzonego Święta Dziękczynienia. – Wzięła swoją butelkę i stuknęliśmy się. Skończyliśmy oglądać mecz, zjedliśmy więcej kurczaka. Obejrzeliśmy Skyfall. Wypiliśmy kolejne piwa. Wracając do domu z pracy w przeddzień Święta, kupiłem skrzynkę harpa, co z perspektywy czasu sądząc, prawdopodobnie było błędem. Planowałem, że wystarczy mi na kilka tygodni, jedna lub dwie butelki co jakiś czas, gdy zły dzień nie pozwoli mi zasnąć. Po prostu trochę piwa, by się wyluzować. A teraz każde z nas miało w sobie po trzy piwa, a ja wkładałem do odtwarzacza płytę DVD z Dr No, filmem w wieku mojego ojca. To doprowadziło do dwóch kolejnych piw na głowę i Pozdrowień z Rosji. Niewiele rozmawialiśmy, co było typowe dla Eden i mnie podczas oglądania filmów. To wydawało mi się dziwne. Ever zwykle gadała w trakcie filmów. Lubiła przytulić się do mnie i paplać przez cały film, nieustanny trajkot o reżyserze, aktorze lub aktorce, o szkole, o jej ostatnich pracach lub cokolwiek jej przyszło do głowy. Słuchałem jej jednym uchem, ta nieustanna narracja była po prostu częścią oglądania filmu z Ever. Eden siedziała na drugim końcu kanapy, opierając się o podłokietnik, z nogami podwiniętymi pod siebie z boku, w lewej dłoni miała piwo, a prawą zanurzała w torebce wegetariańskich chipsów. Milczała, oglądała film i tyle. To było dziwne. Siedzieliśmy tu razem, ale nie jak para prawdziwych przyjaciół oglądających film, a także nie jak chłopak z dziewczyną.

Jak powiedziała tamtej nocy, gdy się nawaliła i zrobiła striptiz, byliśmy układem, który nie pasuje do żadnej kategorii, na jaki nie ma określenia. Gdy Pozdrowienia z Rosji się skończyły, poszedłem do łazienki, by rozpocząć cykl wydalania siedmiu piw. Byłem wstawiony. Może nawet bardziej niż wstawiony. Czas coś zjeść. Pozbierałem resztki kanapek z indykiem, podczas gdy Eden była zajęta swoim telefonem. Włączyłem Goldfingera. Kanapki spłukaliśmy… tak, kolejnymi piwami. To był zły pomysł. Wiedziałem o tym, ale miałem to gdzieś. Było mi dobrze na takim luzie, gdy pozwoliłem sobie trochę popłynąć. Przez większość czasu trzymałem się mocno w ryzach. Trzymałem emocje na wodzy, zachowywałem rutynę i niczego nie zmieniałem. Dzięki rutynie mogłem trwać dzień za dniem bez Ever. Ale czasem trzeba sobie odpuścić. A dużo zabawniejsze, dużo przyjemniejsze było odpuszczanie sobie w towarzystwie kogoś innego niż ja sam. Samotne upijanie się było do dupy. Przekonałem się o tym w bardzo bolesny sposób. Eden wstała, skorzystała z łazienki, a gdy wróciła, usiadła z powrotem, ale nie na drugim końcu kanapy. Usiadła obok mnie, nie tuż obok, ale bliżej niż zazwyczaj. Zerwałem się, przyniosłem więcej piwa, usiadłem, a przestrzeń między nami znowu się zmniejszyła. Jedzenie złagodziło trochę moje upojenie, ale teraz znowu byłem pijany. Powinienem zwolnić, próbowałem sobie tłumaczyć. Ale nie zwolniłem. Minęła już północ, a my oglądaliśmy filmy od trzeciej popołudniu. Żadne z nas nie miało zajęć następnego dnia, więc włączyłem Thunderball i przyniosłem kolejne dwa piwa. Byłem już zdecydowanie pijany, musiałem się skupiać na każdym kroku, na każdym ruchu. Usiadłem ostrożnie, a ponieważ pod moim ciężarem ugięła się kanapa, Eden upadła na mnie bokiem. Nie odepchnąłem jej, a ona nie usiadła prosto. Przymknąłem na chwilę jedno oko i stwierdziłem, że jestem kompletnie zalany. Dokończyłem piwo, uświadamiając sobie, że

straciłem rachubę. Wiedziałem tylko jakoś, że zostały jedynie cztery piwa… a może dwa? – co oznaczało, że musiałem wypić osiem? Dziesięć? Czułem się wspaniale. Oszołomiony, wyluzowany, odrętwiały emocjonalnie. Trochę ociężały jednak, i nieco zmęczony. Wepchnąłem sobie jasiek pod plecy i zsunąłem się, kładąc głowę na podłokietniku. Eden w jakiś sposób zjechała wraz ze mną i była teraz pomiędzy mną i oparciem kanapy. Było coś dziwacznego w tym, że jej głowa spoczywała na mojej piersi. Nie mogłem sobie jednak za nic przypomnieć, co było tak dziwacznego w tej pozycji. Była wygodna. Pocieszająca. Upłynęło wiele, wiele czasu, od kiedy czułem ten rodzaj fizycznej otuchy. Lewe ramię zaczęło mi drętwieć, przyciśnięte przez Eden, więc uwolniłem je i otoczyłem jej ramiona. – Wydzielasz dużo ciepła – wymamrotała. – Jestem jakby pijany. – Nie byłem pewien, czy miało to być przyznanie się, czy odpowiedź na jej non sequitur. – Ja też. Na ekranie leciały napisy końcowe. – Jeszcze jedno? – zapytałem. – Pewnie. Tyle tylko, że żadne z nas nawet nie próbowało wstać. Powieki mi opadły i nie zamierzałem ich otworzyć. Usłyszałem odtwarzający się powtórnie ekran startowy filmu, więc rozkleiłem jedno oko na tyle, by odszukać przycisk „wyłącz” na pilocie i rzuciłem go na podłogę. Czując, jak odpływam, cieszyłem się ciepłem drugiego ciała tuż przy moim, czyjąś głową na mojej piersi, włosami łaskoczącymi mnie w nos. Miękkością ciała przygniatającego moje. Gdzieś z tyłu mojej głowy szeptał cieniutki głosik, lecz jego słowa ginęły w oparach nadciągającego snu. Było tam coś o Eden, o zasypianiu w ten sposób. Coś o złym pomyśle. Pozwoliłem sobie odpłynąć, ignorując głosik. Byłem niezdolny i niechętny, by zmienić pozycję. Pokój wirował, moja głowa wirowała, ale Eden uziemiła mnie na kanapie, nie pozwalając odlecieć.

Sen nadszedł nagle i wessał mnie bez reszty. Obudziłem się gwałtownie, bo musiałem się wysikać. Zegar na dekoderze kablówki wyświetlał czerwonymi cyframi 3:10. Wyśliznąłem się spod Eden i powlokłem do łazienki. Nadal byłem naprawdę, naprawdę pijany. Może jeszcze bardziej niż przed zaśnięciem. Znalazłem aspirynę, popiłem ją wodą ze złożonych dłoni. Eden przywlokła się do łazienki, gdy siorbałem wodę z dłoni, i nawet nie sądziłem, jak się zrobi dziwnie, bo nie poczekała z sikaniem, aż wyjdę z łazienki. – Ta kanapa nie jest zbyt wygodna – powiedziałem. – Nigdy wcześniej na niej nie spałem. – Naprawdę nie jest – zgodziła się Eden, myjąc ręce. Woda pryskała wokół, a ona szamotała się z ręcznikiem, aż upuściła go na podłogę. Sięgnęliśmy po niego jednocześnie, zderzając się głowami. Zaśmiewając się i przytrzymując się siebie wzajemnie dla zachowania równowagi, chwyciliśmy się za czoła. Zamrugałem, by pozbyć się mroczków i zobaczyłem, że Eden mi się przygląda, powoli rozcierając głowę. – Czy muszę spać na kanapie? – zapytała. Wzruszyłem ramionami. – Jestem zbyt pijany, by mnie to obchodziło. – Poczłapałem do swojego pokoju, zostawiając Eden w łazience. Przebrałem się w bokserki, bez koszulki, i wśliznąłem do łóżka. Poczułem, jak drugi brzeg materaca się ugina i Eden wkręca się pod przykrycie. – Czy to zły pomysł? – zapytała. Poczułem, jak ciepła skóra muska przelotnie moją nogę i zastanawiałem się, czy ma na sobie majteczki. – Taa – powiedziałem. – Prawdopodobnie tak. – Zostanę tutaj – powiedziała, odsuwając się ode mnie. – Ja też – odpowiedziałem, przesuwając się w drugą stronę. Tyle że to nie zadziałało. Nigdy nie mogłem głęboko zasnąć, gdy byłem pijany. Taką miałem dziwaczną cechę. Zawsze

budziłem się dziesiątki razy. Gdy obudziłem się po raz pierwszy, Eden spała odwrócona do mnie tyłem, drżąc, koce po jej stronie splątały się i zsunęły. Przykryłem ją z powrotem i ułożyłem do snu, próbując delikatnie się odsunąć, by zostawić jej miejsce. Przysunęła się bliżej, a ja poczułem się senny, z włosami Eden łaskoczącymi mój podbródek, jej twarzą przytuloną do mojego ramienia. Jej ręka spoczywała na mojej piersi. Jej udo dotykało mojego. Zdecydowanie nie miała na sobie majteczek. Za każdym razem, gdy się budziłem, byliśmy spleceni coraz mocniej, a ja nadal byłem zbyt pijany i senny, by coś z tym zrobić. Gdy obudziliśmy się następnego ranka, słońce strumieniami wlewało się przez okna, a zegar pokazywał 10:52. Nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spałem tak długo. Nie mogłem sobie też przypomnieć, kiedy ostatnio spałem tak ddobrze. Chociaż raz, i to pomimo kiełkującego kaca, czułem się bardziej wypoczęty niż kiedykolwiek od miesięcy. Eden szczelnie do mnie przylgnęła, z głową w zagłębieniu mojego ramienia, nogą na jednej z moich nóg, ramieniem obejmowała mój brzuch. Lekko pochrapywała. Przeszył mnie grot paniki i zalała fala rozpaczy. Potrzebowałem tego. Czułem, że to jest złe, ale taka była prawda. To było cudowne. Po raz pierwszy od wypadku nie czułem się tak straszliwie, żałośnie samotny. Nic się nie wydarzyło, tylko spaliśmy. Wiedziałem o tym. A i tak… pojawiło się poczucie winy. To było złe. Eden chrząknęła, przekręciła się i przeciągnęła. A potem, jak w filmie, jej ręka dotknęła mojej skóry, mojej piersi, mojej twarzy. Zdjęła nogę. Próbowała sie zorientować, gdzie się znajduje, potem gwałtownie wypuściła powietrze, gdy uświadomiła sobie z kim. – Jasna cholera. – Miała szorstki od snu głos. – No. Żadne z nas się nie poruszyło. Moje ramię wciąż obejmowało jej ramiona. Dzięki Bogu za to, że miała na sobie koszulkę. – Ty i ja nie powinniśmy upijać się razem – powiedziała

Eden. – Nie powinniśmy – zgodziłem się. – Naprawdę dobrze spałam. – Eden przeciągnęła się obok mnie, a ja nienawidziłem siebie za to że, bardziej niż trochę podobał mi się sposób, w jaki jej piersi przylgnęły do mojej. Nienawidziłem się też za to, że pragnąc kontaktu fizycznego, wcale nie chciałem pozwolić jej odejść ani wyjść z łóżka. – Ja też. – Musisz gdzieś iść? – Do pracy na piątą. A ty? Pokręciła głową. – Nieeee. Miałem wciąż ciężkie powieki i czułem, że zaczynam znowu zapadać w drzemkę. – Powinienem wstać – wymamrotałem. Jęknęła, znów się przeciągając, a jej udo obejmowało teraz moje, gorące, ciężkie i miękkie. – Dlaczego? – Ponieważ to jest… – Wiem – przerwała. – Jest. Ale… jeszcze poczekaj. Lubię nie czuć się samotna. – Ja też. Usnęliśmy. Kiedy się obudziłem, była przy mnie, zwrócona twarzą do środka łóżka. Moja głowa spoczywała częściowo na poduszce, a częściowo na ramieniu Eden. Ręka dotykała jej ciała. Jej koszulka podwinęła się, odsłaniając brzuch, na biodra miała narzucony koc. Nosiła błękitną bieliznę, nie figi tym razem, ale ten rodzaj, który ma głębokie wycięcia wokół nóg, tworząc długie, głębokie V z tkaniny. Moje ręka spoczywała na jej biodrze, noga w poprzek jej nóg. Niedobrze. Spojrzałem na zegar: 16:55. Kurwa. Kurwakurwakurwa. Przekręciłem się i chwyciłem telefon, który w którymś momencie tej nocy podłączyłem do ładowarki. Zadzwoniłem do pracy,

wyjaśniając, że się spóźnię i zacząłem przepraszać. Rick mi przerwał. – Właściwie to zamierzałem cię odesłać do domu, gdybyś przyszedł. Martwy dzień. Gówniana pogoda, opóźnione przeładunki. Zamierzam zostawić tylko szczątkową obsadę. Więc zostań spokojnie w domu, kolego. I dzięki za telefon. Nigdy, przez całe moje życie nie spałem tak długo. Jedynym powodem, dla którego kiedykolwiek byłem w łóżku o piątej po południu, był seks. A gdy ta myśl przebiegła mi przez głowę, poczułem, jak moje ciało się budzi. To nie był poranek, ale miałem poranny wzwód, a Eden przytulała się do mnie, jej noga tuż poniżej mojej pachwiny, ręka na moim brzuchu, nisko, niebezpiecznie nisko. Przekręciła się ze mną, gdy sięgałem po telefon, a teraz obudziła się i przeciągała. Była taka… zmysłowa. Jęknęła z zadowoleniem, wyginając plecy, mięśnie jej drżały, a ręka opadła w dół mojego ciała. Dokładnie na czubek mojej przypadkowej erekcji. Poczułem, jak zamarła. Zerknąłem na nią i odsunąłem się, czerwony z zażenowania. – Przepraszam. Boże, tak mi przykro… Ona, też zarumieniona, wzruszyła ramionami. – Okej. To naturalne. Nie chciałam… – tłumaczyła się, ale nie zabrała ręki. Ująłem jej nadgarstek i odepchnąłem dłoń. Byłem boleśnie twardy, jej dotyk wyzwolił coś we mnie. Dobrze mi szło wypieranie z pamięci tego aspektu życia. Skupiałem się na pracy, szkole, sztuce, na czymkolwiek poza bólem we mnie, pulsowaniem, które czasem rodziło się w moim ciele i potrzebą, na poziomie molekularnym, wyzwolenia tego, czego nie mogłem dostać. A teraz, po jednym przypadkowym dotyku, wszystko rozbudziło się na nowo, a ja pulsowałem, cierpiąc z pożądania. Wyśliznąłem się z łóżka, odwracając się, by ukryć fakt, że moje bokserki tworzyły namiocik. – Zrobię… Eee, przygotuję kawę.

Eden spojrzała na mnie; poczułem jej wzrok na sobie. – Brzmi… – miała zachrypnięty głos. – Brzmi świetnie. Musiałem się wysikać, ale w tej chwili było to niemożliwe. Eden została w łóżku, a ja poszedłem do kuchni i spędziłem następne kilka minut, próbując wtłoczyć do głowy jakąkolwiek myśl, która złagodziłaby pulsującą twardość. Nie działało. Wciąż widziałem twarz Eden, czułem jej ciało, gdy spaliśmy, a potem, cholera, zobaczyłem ją tak, jak wyglądała tej nocy kilka miesięcy temu, dokładnie tutaj. Siedzącą po turecku na podłodze mojego salonu, zarumienioną, z nagimi piersiami, oczami utkwionymi we mnie. To nie pomagało. Nabrałem w dłonie zimnej wody i przetarłem twarz; to sprawiło jedynie, że byłem czysty, ale nadal z bolesną erekcją. Mam tylko jedno wyjście, zdecydowałem. Wysunąłem głowę zza futryny i złapałem spojrzenie Eden leżącej w moim łóżku, przewijającej ekran swojego telefonu. – Zrobiłem kawę. Twoja stoi na blacie. Idę pod prysznic. Nie podniosła wzroku, kiwnęła tylko głową. – Dobrze. Pokonałem błyskawicznie drogę do łazienki przez sypialnę, zatrzasnąłem za sobą drzwi i odkręciłem wodę tak gorącą, jak tylko mogłem znieść. Próbowałem przywołać obraz Ever. Myślałem o niej, jak siedzi w naszym łóżku, naga, wcierając balsam w ciało. Wyobrażałem ją sobie, widziałem jej wzrok utkwiony we mnie, jak przyzywa mnie skinieniem, całuje moją pierś, gdy stałem między jej udami. Dotykając się, wyobrażałem sobie jej dłoń na moim penisie. Nie robiłem tego od lat, od czasów, gdy byłem napalonym nastolatkiem z dostępem do Internetu i bez nadzoru dorosłych. Nie potrzebowałem tego robić, nie po tym, jak spotkałem Luisę, a potem Ever. Zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie dłoń Ever obejmującą mojego fiuta, pieszczącą mnie. Ale… im dłużej fantazjowałem, wyobrażając sobie jej jasną skórę i kołyszące się piersi, w jakiś sposób czarne włosy Ever zmieniły się w blond, jej oczy nabrały lekko jaśniejszego odcienia

zieleni, ciało stało się mniej krągłe, piersi większe, otoczki sutków szersze i ciemniejsze, i nagle to Eden widziałem w mojej głowie, a wtedy doszedłem, na ścianę, wytrysk za wytryskiem, i poczułem się brudny, bardziej zażenowany i winny niż kiedykolwiek. Dokończyłem prysznic, ale mimo że moje ciało było czyste, czułem się skalany wewnętrznie. Owinąłem ręcznik wokół bioder i żałowałem, że nie zabrałem ze sobą czystego ubrania. Eden została w sypialni, dzięki Bogu. Nie sądziłem, bym mógł spojrzeć jej w oczy, nie po tym, co się właśnie wydarzyło. Zdjąłem ręcznik i stojąc w drzwiach do łazienki, wycierałem włosy do sucha. Dopiero gdy odłożyłem ręcznik i wszedłem do sypialni, aby wziąć rzeczy, zobaczyłem Eden stojącą w drzwiach z kubkiem kawy w każdej ręce i zaskoczeniem na twarzy. – Ja… ja… – Jej spojrzenie wędrowało od mojej twarzy w dół i z powrotem. Nadal miała na sobie tylko koszulkę i bieliznę. Byłem w połowie sypialni, bez ręcznika, wszystkie moje ciuchy były po drugiej stronie pokoju. Patrzyła na mnie. Zamarła w bezruchu, i ja także. Jej spojrzenie łaskotało dolne partie mojego ciała i musiałem coś zrobić. Musiałem uciec przed jej wzrokiem, przez oczywistym pożądaniem, jakie widziałem w jej oczach. Odwróciłem się, zmuszając się do ruchu i wtedy usłyszałem, jak ona zamyka drzwi. Ubrałem się pospiesznie, a kiedy wyszedłem, Eden także była ubrana i właśnie wkładała płaszcz. – Ja… powinnam już pójść. Jej kawa stała na blacie nietknięta. – Eden, posłuchaj, to był wypadek. Dlaczego protestowałem przeciwko jej wyjściu? Absolutnie powinna już iść. Spaliśmy w jednym łóżku. Widzieliśmy się nawzajem nago. – Taa, wiem. Przykro mi, ja… – Wzruszyła ramionami, najwidoczniej z braku słów. Nie mogłem jednak zignorować faktu, że nie spuściła wzroku od razu. Nie odwróciła się. Nadal na mnie patrzyła. – Dokończ chociaż swoją kawę. – Nie udało mi się zdławić wyrywających się słów: – Oboje jesteśmy dorośli. To był wypadek.

– Teraz jesteśmy kwita – powiedziała, próbując żartem złagodzić zakłopotanie. Odłożyła płaszcz i usiadła przy stole, obejmując dłońmi kubek. Miałem przebłysk fantazji spod prysznica: dłoni obejmujących mnie, dłoni Eden. Zamrugałem szybko, ciekaw, co się u diabła ze mną dzieje. Eden obserwowała mnie, a ja nie mogłem się oprzeć i zastanawiałem się, czy moje myśli były czytelne. Jakby w jakiś sposób mogła zobaczyć, co się wydarzyło pod prysznicem. – W porządku? – zapytała. Wzruszyłem ramionami. – Jasne, w porządku. – Dlaczego ci nie wierzę? Postawiłem wszystko na jedną kartę. – My ciągle… przekraczamy granicę. Przesuwamy ją coraz dalej i dalej. Eden zamknęła oczy na chwilę, a potem je otworzyła i spojrzała na mnie z nieskrywaną rozterką. – Czyli jednak jest granica? A co nią jest? Gdzie leży? – Nie wiem. Ale ostatnia noc… – Spaliśmy w jednym łóżku. To wszystko. – Palcem wskazującym obrysowała ślad po kubku na stole. – To jednak było coś więcej. Prawda? Wzruszyła ramionami. – Być może. Z pewnością. Ale… nie zrobiliśmy nic złego. – Wydawało się, że próbuje przekonać bardziej siebie niż mnie. – Oboje… dużo przeszliśmy i byliśmy pijani. – Kiedy pojawia się alkohol, któreś z nas kończy pokazując się drugiemu nago – zauważyłem. – Za każdym razem to był wypadek. – I za każdym razem… spóźnialiśmy się z odwróceniem wzroku. – Jesteśmy samotni. A ty musisz być… sfrustrowany. – To nie jest powód, by… Eden poderwała się szybkim, gniewnym ruchem, który posłał

na podłogę jej krzesło. – Przestań się użalać nad sobą, Cade! Spaliśmy w jednym łóżku. Przytulaliśmy się do siebie. To było wzajemne pocieszenie. To jest w porządku. My jesteśmy w porządku. Ty jesteś w porządku. Westchnęła. – Słuchaj, ja też jestem zmieszana, okey? Ale oboje obwiniamy się przez cały czas o to, o cokolwiek… między tobą i mną… Nie mogę żyć w ten sposób. Ani ty. Dokończyła swoją kawę, odstawiła kubek do zlewu i włożyła płaszcz. – Uciekam. I będę szczera: dobrze się bawiłam minionej nocy. Spałam lepiej niż kiedykolwiek w ciągu minionych miesięcy i nie sądzę, by to był jakikolwiek wypadek. Kierowana impulsem, w połowie drogi do drzwi zawróciła, pokonała przestrzeń między nami i otoczyła moją szyję ramionami, przytulając się do mnie. Stałem w szoku przez chwilę, a potem moje ręce otoczyły ją we wzajemnym uścisku. – Jesteś… wszystkim, co mam, Eden – wyszeptałem jej włosy – i nie chcę tego spieprzyć. I nie mogę zdradzić Ever. Wzięła głęboki oddech. – Wiem. Także jesteś wszystkim, co mam… i nikogo nie zdradziłeś. Jeszcze nie, pomyślałem, gdy w końcu wyszła. Jeszcze nie.

pieśń żałobna EDEN Śnieg pojawił się około połowy grudnia, a ja odkryłam, że nieustannie się zastanawiam, co porabia Cade. Czy ma problemy z prowadzeniem auta w śniegu. Czy przejdzie załamanie z powodu pierwszej rocznicy wypadku, która przypadała za mniej niż dwa tygodnie. Byliśmy cnotliwi i ostrożni od Święta Dziękczynienia. Żadnego kontaktu fizycznego, żadnych nocy z filmami, żadnego alkoholu. Nie bardzo mogłam się z tym pogodzić. Jakaś część mnie się z tego cieszyła. Czułam się cudownie, gdy mnie obejmował. Spałam jak dziecko w jego ramionach. A następnego dnia, gdy wyszedł spod prysznica… pragnęłam go. Byłam w stanie przyznać się do tego sama przed sobą. Nie powinnam, ponieważ on nie należał do mnie, ale to zrobiłam, i nie było sensu zaprzeczać. A… z głębi najmroczniejszego zakamarka mojej duszy coś do mnie szeptało. Marzyło, zastanawiało się. Pytało: co, jeśli? Wypierałam te myśli. Nadal odwiedzałam Ever w Domu, mówiłam do niej, grałam dla niej. Miałam nadzieję, że się obudzi. Ale w głębi duszy, pośród samotnej nocy, zastanawiałam, co mogłoby się wydarzyć, gdyby się nie obudziła. Co to oznaczałoby dla Cade’a. Dla… mnie. A potem gromiłam sama siebie i nienawidziłam się. Pozbywałam się poczucia winy, odpokutowując je godzinami gry na wiolonczeli. Komponując. Jedyną pozytywną stroną całego tego zamętu i konfliktu, który towarzyszył dziwacznej sytuacji pomiędzy Cadem i mną było to, że stały się katalizatorem inspiracji, przemieniając się w muzykę. Komponowanie mojego solo na wiolonczelę szło jak po maśle, takt po takcie spływał z moich rąk. Na dzień przed pierwszą rocznicą, wysłałam do Cade’a wiadomość:

„Co planujesz jutro?” Odpowiedział po kilku minutach. „Nie wiem. Wizyta u Ever?” „Razem?” „Jasne”. Spotkaliśmy się na parkingu. Padał gęsty śnieg, podobnie jak tamtego dnia. Cade wyglądał na znękanego; czekając aż zaparkuję, gapił się na lecące z nieba płatki. Wydawał się… zagubiony. Tak, jak zaraz po wypadku. Skinął mi głową, nawet nie próbując się uśmiechnąć. Weszliśmy razem do pokoju Ever. Udekorowałam go na święta. Gałązki sztucznego ostrokrzewu na ścianach, sznury białych światełek wokół sufitu. Niewielka choinka, cała w kolorowych lampkach, stała na stoliku obok jej łóżka. Cade usiadł na krześle, ja na drugim obok niego. Żadne z nas nie odezwało się przez dłuższy czas. W końcu Cade spojrzał na mnie, a potem wyjął kopertę z kieszeni płaszcza. Jego dłonie były zaczerwienione z zimna i drżały. Domyśliłam się, co to było i zaczęłam się podnosić. Pokręcił głową i położył rękę na moim ramieniu. – Zostań. Nie mogę… zrobić tego sam. Nie dzisiaj. Nawet się nie zastanawiałam. Moje palce oplotły jego dłoń i uścisnęły. Zamrugał szybko i uśmiechnął się do mnie blado i smutno w podziękowaniu. Rozłożył list. – Ever, miłości moja – zaczął. – Dziś mija rok. Jesteś w śpiączce już cały rok. Trzysta sześćdziesiąt pięć dni bez świadomości. Odeszłaś ode mnie. Nie wiem już, jak mieć jeszcze nadzieję. Jak wierzyć, że wrócisz. Że się obudzisz. Ja… Jego głos zachrypł, załamał się; spróbował znowu po krótkiej przerwie. – Nigdy się nie poddam, Ever. Będę odwiedzał cię każdego dnia. Nieważne jak. Aż się zestarzeję. Aż ty… się zestarzejesz. Kocham cię, Ever. Nie mogę uwierzyć, że to już rok. Cały rok bez ciebie. Ja nadal… – jego głos zadrżał, ale kontynuował – nie wiem, co robię. Po prostu trwam, to wszystko. To wszystko, co mogę zrobić. Tak bardzo za tobą tęsknię. Wczoraj próbowałem cię

narysować. Chciałem ci przynieść szkic w prezencie gwiazdkowym. Ale… chociaż tu jestem, jest prawie tak, jakbym nie wiedział, jak wyglądasz. Ta osoba, w tym łóżku, to nie ty. Nie wyglądasz jak ty. A ja chciałem cię narysować taką, jak byłaś, przed wypadkiem. Zanim to wszystko się stało. I nie mogłem. – Nie mogłem. Upuścił list i pochylił się, opierając o łóżko, ujął jej małą, chudą, bezwładną rękę i rozpłakał się. Położyłam dłoń na jego plecach, wzięłam za rękę, pochyliłam się i płakałam razem z nim. Jego boleść była rozdzierająca. Gdy nie mogłam już dłużej znieść jego łez, wyjęłam Apolla z futerału, nastroiłam go idealnie, zamknęłam oczy i rozpoczęłam utwór, który napisałam dla siostry. Uspokoił się, gdy zaczęłam grać łagodnym pociągnięciem smyczka, od wysokiej nuty. Pieśń dla niej składała się tylko z wysokich, łagodnych dźwięków. Powolna i przepojona smutkiem, szybka i radosna, piękna, złożona i zmienna. Grałam to dla niej. Dla niego. Dla nas trojga. Płakałam, grając, bo była to pieśń żałobna. Odprawiałam żałobę poprzez moją wiolonczelę. Apollo śpiewał jej pieśń, głębokie dźwięki smutku, długą melodię straty. Jak zawsze, gdy grałam tutaj, wokół drzwi gromadził się tłum. Starsi mieszkańcy, lekarze, pielęgniarki, członkowie rodzin. Niektórzy płakali. – Co to było? – zapytał Cade. – Coś, co sama napisałam. Zatytułowałam Pieśń dla Ever. – Zagrasz jeszcze coś? – Tak – odetchnęłam, mając na myśli pieśń, którą nazwałam Cadence. Zagrałam ją dla niego, widząc jego twarz w głębokich, tragicznych dźwiękach, cały utwór na niskich strunach. – To była twoja pieśń. – Nie przestawaj grać, proszę. – Nie patrzył na mnie, wydawało się, że nie jest w stanie unieść głowy. – Przepraszam. To był staruszek na wózku inwalidzkim, plamy wątrobowe

pokrywały jego czaszkę z kilkoma pasemkami włosów; drżące po udarze ręce, ostre, bystre spojrzenie. – Byłem wiolonczelistą. Moja żona… uwielbiała czwartą suitę. Z pewnością spodziewał się, że będę wiedziała, co miał na myśli. – Którą część mam zagrać? – zapytałam. Odpowiedział bez wahania: – Sarabandę. Lubiła ją najbardziej. Zagrałam sarabandę z czwartej suity, a potem – bo gdy się już zacznie grać suity, to nie można przestać – zagrałam bourrée. W trakcie gry obserwowałam uważnie staruszka i widziałam, jak jego palce naśladują moje, patrzyłam, jak się kołysze, jak wyraz jego twarzy zmienia się w uniesienie muzyka. W końcu musiałam przerwać. Gdy zatrzymałam smyczek, starszy człowiek przywołał mnie gestem. Pochyliłam się, a on mnie objął. – Dziękuję ci, moja droga. Moja Lily byłaby w siódmym niebie, gdyby mogła usłyszeć twoją grę. Puścił mnie i powoli odjechał na swoim wózku. Zauważyłam, że jedna z pielęgniarek przypatruje mu się z zaskoczeniem. – Co się stało? – zapytałam ją. – Cóż, tylko tyle, że Ralph… jego demencja pogorszyła się ostatnio na tyle, że przez większość czasu nie wie kim jest. Nigdy nie mówił o swojej żonie. Nawet nie wiedzieliśmy, że był wiolonczelistą, a jest tutaj od dziesięciu lat. Pielęgniarka patrzyła, jak odjeżdża, kręcąc głową ze zdziwienia. – Cuda nigdy nie przestają się zdarzać. Przez te wszystkie lata, gdy jest tutaj, nigdy nie widziałam go tak świadomego. – Muzyka potrafi czynić zadziwiające rzeczy – powiedziałam. – Istotnie – zgodziła się. – Wesołych świąt. – Wesołych świąt – odpowiedziałam.

Gdy spojrzałam na Cade’a, siedział, ocierając twarz. – W porządku? – zapytałam go. Wzruszył ramionami. – Nie. I to od bardzo dawna. – Wstał. – Potrzebujesz chwili? Pokręciłam głową. – To była moja chwila. Spakowałam Apolla do futerału i wyszliśmy razem. Zakładaliśmy czapki, rękawiczki i szaliki, gdy z biura wyszedł jeden z lekarzy, zobaczył nas i podniósł rękę, by nas zatrzymać. Nie podobał mi się wyraz jego twarzy, a sądząc po minie Cade’a, jemu też nie. Zostawiłam szalik wiszący luźno na szyi, schowałam z powrotem rękawiczki. – Panie Monroe, panno Eliot… cieszę się, że udało mi się państwa złapać. Od jakiegoś czasu zamierzałem z wami porozmawiać. – Gestem wskazał biuro, z którego właśnie wyszedł. – Macie chwilę? Poszliśmy za nim do biura, każde z nas zajęło po jednym krześle, które stały naprzeciw jego biurka. – O co chodzi, doktorze Murphy? – zapytał Cade znużonym tonem. Doktor Murphy zawahał się, wyrównując schludne stosiki teczek z ulotkami. – Czy zastanawiali się państwo nad jakością życia Ever? Oczy Cade’a zwęziły się. – Jakością życia? – Cóż, tak. Chodzi mi o to, czy myśleli państwo o przyszłości, długoterminowo? Ona żyje jedynie dzięki respiratorowi i odżywianiu przez sondę. I czasem muszą państwo zapytywać sami siebie, jakie to dla niej jest życie. – Co pan sugeruje? – Głos Cade’a był ostry jak brzytwa. – Tylko to, że powinni państwo rozważyć wszystkie czynniki. Mózg Ever nie wykazuje żadnej aktywności. Minął rok i nie ma żadnych oznak zmian. To prawda, że dzięki respiratorowi i odżywianiu technicznie rzecz biorąc może żyć w nieskończoność, ale… czy powinna? Może nigdy, i prawdopodobnie tak będzie, nie

wyjść ze śpiączki, panie Monroe. To po prostu smutna, lecz nieunikniona prawda. Ja tylko sugeruję, że może powinni państwo rozważyć inne opcje. Na przykład oddanie organów. Ludzie z list oczekują miesiące i lata na przeszczep, a Ever mogłaby uratować wiele, wiele istnień, gdyby podjął pan decyzję o przekazaniu jej organów. – Prze… przekazaniu jej organów? – zapytał Cade. – Czy to… czy to jakiś pieprzony żart? Doktor zmarszczył brwi. – Przepraszam, jeśli to zabrzmiało nieuprzejmie lub obojętnie. Zapewniam pana, że bardzo troszczę się o dobrostan Ever. Monitorujemy jej stan od dnia jej przybycia, i chcę tylko tego, co najlepsze dla niej… i dla pana. Ever znajduje się w, jak my to określamy, trwałym stanie wegetatywnym lub trwałym stanie braku reakcji. Nie mamy sposobu na wyprowadzenie jej z niego, ani nie wiemy, jak określić długoterminowe uszkodzenia, jakich doznał jej mózg. W trakcie ratowania jej życia chirurdzy musieli działać szybko, by usunąć coś, co mogło być śmiertelnym tętniakiem. A to z kolei doprowadziło do udaru. – Wiem o tym, doktorze Murphy. Chirurdzy powiedzieli mi to rok temu. – Cade mówił bardzo wyraźnie, urywanymi słowami i zdecydowanie zbyt spokojnie. – Moim zadaniem jest rozważyć wszystkie drogi, proszę państwa. I uważam, że powinniście przynajmniej przemyśleć, co będzie najlepsze. Znałam Cade’a na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że jest bliski uduszenia doktora Murphy’ego na miejscu. – Dziękuję, doktorze. Będziemy o tym pamiętać – dotknęłam ramienia Cade’a. – Chodźmy. Doktor Murphy wstał jednocześnie z nami i wyciągnął rękę do Cade’a. – Wesołych świąt dla was obojga. Cade ostentacyjnie zignorował wyciągniętą dłoń. – Jasne. Wesołych pieprzonych świąt. Doktor Murphy opuścił rękę. Otworzył usta, ale wypchnęłam

Cade’a z gabinetu, zanim zdążył coś dodać. Wyczucie czasu u lekarzy było czasem niezgłębione. – Jedziesz do domu? – zapytałam Cade’a, gdy byliśmy już na zewnątrz. – Nie wiem – odparł. Stał obok swojego jeepa, patrząc na padający śnieg. W końcu odwrócił się do mnie. – Nie mogę… tam wrócić. Nie dziś. – Więc jedźmy do mnie. Mam trochę dżinu. Skinął tylko głową i wsiadł do swojego samochodu. Martwiłam się o niego. Wydawał się nieobecny i nie byłam pewna, czy jest w stanie prowadzić. Jednak nie powstrzymałam go. Wsiadłam do mojego passata i pojechałam przodem przez wieczorny mrok. Śnieg jak biały welon zasłonił cały świat. Podczas jazdy obserwowałam go w lusterku wstecznym. Wydawało się, że jest w porządku, aż naraz, już niedaleko domu, skręcił gwałtownie, zwolnił i zjechał ukosem na pobocze. Poczułam przypływ paniki, ale wyglądało, że ma to pod kontrolą; zatrzymał ślizgający się samochód w calowej warstwie śniegu na poboczu. Wyskoczyłam z samochodu i podbiegłam do drzwi pasażera w jego aucie. Odblokował zamek i wsiadłam. Gorąco było powalające, duszno jak w saunie parowej. Radio było wyłączone, a Cade osunął się na kierownicę, hiperwentylując. Zmniejszyłam grzanie, otworzyłam okno i położyłam mu słoń na plecach. – Oddychaj, Cade. Głęboki wdech. Wdech, wydech. Głęboko. – Nie… nie mogę. Sądziłem, że dam radę, ale nie dałem. Tamten samochód pojawił się znikąd. Nie zauważyłem go. Nie widziałem, zanim nie było za późno. Ale… może gdybym nie próbował korygować kierownicą, ona… byłaby zdrowa. Nigdy nie opowiadał mi o samym wypadku. – Nadal mam to przed oczami. Szary hyundai, który utkwił w rowie. Poślizg. Uderzenie o asfalt. Lecieliśmy spory kawałek, a potem uderzyliśmy. Dokładnie z jej strony. Chciałbym… żeby to była moja strona. To powinna być moja strona. Nie mogłem tego

powstrzymać. Toczyliśmy się i toczyli, a ona nie krzyczała. Powinna krzyczeć. Dlaczego nie krzyczała? Nie powinna być taka cicha. Było tak dużo krwi. Widziałem kości, Boże, jej kości. Odłamki kości. Fragmenty jej… pieprzonej czaszki, pływające we krwi. Dlaczego po prostu nie zginęła? Dlaczego ją ocalili, tylko po to, żeby zostawić na wpół martwą? – Cade, stop! Przestań! – Pochyliłam się, ale nie mógł na mnie patrzeć. – Przestań, Cade. Spróbuj złapać oddech. Spróbuj się uspokoić. – Nie mogę się uspokoić! – krzyknął, a ślina pryskała mu z ust. Miał szalone i dzikie oczy, mokre, z czerwonymi obwódkami. – Ona odeszła! Ale nie jest martwa, nie mogę jej opłakać, nie mogę o niej zapomnieć i żyć dalej. Nie mogę jej pochować, ale nie mogę też jej mieć! Nic nie mogę! Rozpadam się, Eden! Zaczynam wariować, nie rozumiesz? – Szarpał się za włosy, kołysząc w tył i w przód. Nie wiedziałam, co robić. Kołysał się, i kołysał, płacząc, szarpiąc się brutalnie za włosy. – Nie mogłem jej wydostać. Gdybym mógł… po prostu jej dosięgnąć!! Ale nie mogłem. Moje ramię utknęło. Coś… było z nim nie tak. Ona nie płakała. Nie reagowała. Po prostu leżała. Niech to szlag, Ever… Ever. Obudź się. Obudź się! Obudź się! – Patrzył na mnie niewidzącym wzrokiem. – Ale ona się nie budziła. Zabrali ją, ale nie chcieli mi powiedzieć, czy zginęła. Nie zginęła, prawda? Po prostu mi powiedzcie! Złapałam go za ramię i potrząsnęłam najmocniej, jak potrafiłam, rozpaczliwie pragnąc go powstrzymać. – Cade! Pprzestań! – Ujęłam w dłonie jego twarz, miał pokryte kilkudniowym zarostem policzki. – Spójrz na mnie, Cade! Jego oczy spotkały moje. Napełniły się nadzieją. – Ever? Och, to zabolało. Jak cios nożem. – Nie, to ja. Eden. Przemiana z nadziei w pełne udręki poczucie straty była jeszcze gorsza.

– Eden? Nie puszczałam jego twarzy, wpatrywałam się w jego udręczone bursztynowe oczy. – Tak, Cade. To ja, Eden. W porządku? Tak? Już dobrze? Proszę, Cade, odezwij się do mnie. Otrząśnij się. Zamrugał. Był załamany. Przytuliłam go, trzymając jego głowę przy mojej piersi i zanurzając palce w jego włosach, gdy łkał z rozpaczliwą rezygnacją. Samochody mijały nas ze świstem, kołysząc jeepem, a Cade szlochał. Jego łzy przemoczyły moją koszulkę, a on chwycił mnie za ramiona tak mocno, że musiał pozostawić siniaki. Drżał, wykończony szlochem, który rodzi się ze skrajnego udręczenia. Tuliłam go, głaszcząc jego głowę, ramiona, szerokie plecy. W końcu usiadł. – Przepraszam. Boże… wybacz mi, ja tylko… Położyłam mu dłoń na ustach. – Nie przepraszaj. Nigdy nie przepraszaj. Nie mnie. – Ja… ja, Eden, nie mogę… nie wiem, co mam dalej począć. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. To półżycie. To najgorsze poczucie winy, jakie kiedykolwiek miałem, ale czasem chciałbym, żeby po prostu umarła. Pragnę, żeby umarła. Nie musiałbym tego ciągnąć, nie musiałbym udawać, że żyję. Mówię sobie, że któregoś dnia, ale nie mogę… nie mogę już dłużej. – Cade, proszę, nie. Nie mów takich rzeczy. Ona się obudzi. Obudzi się. Nie poddawaj się. Podchwyciłam jego spojrzenie, zobaczyłam w nich przerażenie i przygnębienie. – Ty chyba nie… nie myślisz o samobójstwie, prawda? Jego wahanie przyprawiło mnie o skurcz żołądka. – To nie tak, że chcę się zabić. Ja po prostu… nie mogę już żyć w ten sposób. Nie chcę umrzeć, chcę tylko nie być już żywy… nie, jeśli to ma dalej tak trwać. – Nie można tak, Cade. Proszę. Nie mów tak. Odgarnęłam mu włosy z oczu. Były zbyt długie, sięgały za kości policzkowe.

– Musisz mieć nadzieję. Musisz wierzyć. Ona się obudzi, Cade. Tak będzie. – Nie obudzi się! – wykrzyczał chrapliwie. – Nie obudzi się. Nie obudzi. – Musi. – A co, jeśli nie? – Popatrzył na mnie, rozpaczliwie pragnąc odpowiedzi dającej nadzieję, której sama tak naprawdę już nie miałam. Żałośnie wzruszyłam ramionami. – Obudzi się. Na pewno. Chyba zrozumiał, że nie mogę dać mu nic więcej, żadnej nadziei, żadnych zapewnień. Zapatrzył się w śnieg za oknem. – Nienawidzę śniegu. – Ja też. Pług odśnieżający przejechał z rykiem obok nas, odrzucany śnieg ochlapał okno, a sól zagrzechotała o drzwi. – Powinniśmy się stąd ruszyć. Tu nie jest bezpiecznie. – Dobrze. – Otarł twarz, skulił ramiona i wziął głęboki oddech. – Okej. W porządku. Jest… w porządku. – Mogę prowadzić. Podwiozę cię później do twojego jeepa. – Nie, czuję się dobrze. Przysięgam. – Chcesz, żebym pojechała za tobą do twojego mieszkania? Czy nadal jedziemy do mojego? Wzruszył ramionami. – Nie mogę… nie chcę być sam. A w moim mieszkaniu… jest zbyt wiele wspomnień. Zwłaszcza dziś wieczorem. – Dobrze. – Pochyliłam się i objęłam go. Kiedy odsunęliśmy się od siebie, nasze twarze dzielił tylko cal. Z trudem przełknęłam ślinę i zmusiłam się do opuszczenia samochodu. – Jesteśmy już niedaleko. Tylko… jedź ostrożnie, dobrze? Zobaczymy się za minutę. Dojechaliśmy do mojego akademika już bez kłopotów. Całą drogę byłam w pełnej gotowości, zerkając w lusterko wsteczne, paranoja, wiem, ale trzymał się o dwie długości auta z tyłu i jechał

między liniami. Zaparkowaliśmy, a wiatr uderzył w nas, siekąc płatkami zamarzniętego śniegu. Cade wziął ode mnie wiolonczelę, a ja pozwoliłam mu ją nieść, chociaż stawałam się niespokojna, gdy dotykał jej ktoś inny. Moja współlokatorka pochodziła z Wirginii i pojechała do domu na święta, więc byłam w mieszkaniu sama. Kiedy Ever wyprowadziła się z apartamentu do akademika Cranbrook, przeniosłam się wraz z nią. Żeby być bliżej niej. Życie w dużej odległości od niej uważałam za niemożliwe. Cade oddał mi Apolla. Wzięłam go z westchnieniem ulgi, odstawiłam na miejsce w moim pokoju, potem zrzuciłam buty i płaszcz. Cade usiadł na kanapie, nadal w płaszczu, czapce i szaliku. Usiadłam obok niego, zdjęłam mu czapkę, uwalniając włosy. Przełknął ślinę i spojrzał mi w oczy. – Czy to, że jestem tutaj, jest w porządku? – Oczywiście. Ja też tak naprawdę nie chciałam być sama – wyznałam. – Przepraszam, zapomniałem… Uciszyłam go, kładąc mu dłoń na ustach. – Nie. Mówiłam ci, nie. Nie mnie. Nie zabrałam dłoni z jego ust od razu, a on patrzył na mnie; jego oczy zalśniły. Pozwolił zabrać swój płaszcz, kopnięciem zrzucił buty. Na wytartym dywanie topniały kawałki śniegu. – Wierzysz temu facetowi? – Potarł twarz, a potem zanurzył dłonie we włosach. – Uważam, że powinien pan pozwolić swojej żonie umrzeć. I oddać jej narządy. Och, a przy okazji wesołych świąt. Nie odpowiedziałam od razu. – Chyba jest idiotą, że ze wszystkich dni wybrał akurat dzisiejszy. Wzrok Cade’a wyostrzył się podejrzliwie. – Chyba się z nim… nie zgadzasz, prawda? – Nie! Oczywiście, że nie. Tylko… myślę, że miał rację mówiąc, że może powinniśmy kiedyś… pomyśleć o…

– O czym? O zabiciu jej? O pozwoleniu na pobranie jej narządów? – Nie, Cade. Tylko… – umilkłam wzdychając. – Boże, on dokładnie to sugerował, prawda? Tylko że w lekarskim żargonie. – Czytałem różne historie w sieci. O pacjentach w śpiączce. Ludzie pozostają w niej nawet przez dwadzieścia lat i wychodzą z tego, nagle budzą się idealnie przytomni. Po prostu nie mogę pozwolić jej odejść w ten sposób. Nie, kiedy może wrócić któregokolwiek dnia. Może się obudzić w każdej chwili. – Ale co, jeśli to będzie dwadzieścia lat, Cade? Minął dopiero rok, a my oboje wariujemy. Nie możemy wieść takiego życia. Ani ja, ani ty. Ty przede wszystkim. – Co masz na myśli, mówiąc, że ja przede wszystkim? Wstałam, odstawiłam jego buty pod drzwi i weszłam do kuchni. Otworzyłam zamrażalnik, znalazłam butelkę bombay sapphire tam, gdzie ją schowałam, nalałam na dwa palce do szklaneczek z lodem. A potem uświadomiłam sobie, że nie mam z czym tego wymieszać, poza sokiem pomarańczowym. Moja współlokatorka miała niezdrową obsesję na punkcie capri sun. Kupowała co tydzień dwa lub trzy pudełka i zawsze miała jakieś nienapoczęte w lodówce. Wzięłam dwie saszetki, odcięłam górny brzeg i wlałam płyn o smaku kiwi i truskawek do lodu i dżinu. Usiadłam obok Cade’a i wręczyłam mu jedną ze szklaneczek. – Co to jest? Wzruszyłam ramionami. – Dżin z capri sun. Tylko to miałam. Spróbował mały łyk. – Zaskakująco dobre. Roześmiałam się. – Dżin jest dobry ze wszystkim. Zwłaszcza, gdy to sapphire. – Jesteś snobem, jeśli chodzi o dżin? – droczył się. – Absolutnie – powiedziałam, posyłając mu uśmiech znad szklaneczki. – Wino? – Możesz mi nalać kieliszek czegokolwiek. Piwo? Bez znaczenia, wypiję każde. Whisky? Fuj. Ale z jakiegoś powodu jedynym dżinem, jaki lubię, jest sapphire. Nazwij mnie

wariatką. – Wariatka. Sączyliśmy drinki w milczeniu przez kilka chwil. A potem Cade wycelował we mnie spojrzenie, które powiedziało mi, że nie zapomniał o moim komentarzu. – Co miałaś na myśli mówiąc, że zwłaszcza ja? Zrobiłam długi wydech. – Tylko to… że utknąłeś. Nie możesz ruszyć do przodu. Z życiem. Z… miłością. – Czyli powinienem wyciągnąć jej wtyczkę, abym mógł być z kimś innym? Nie ma nikogo innego. Ona wie o mnie wszystko. Wie, przez co przeszedłem. Nie mógłbym nigdy… nie potrafiłbym wytłumaczyć mojego życia nikomu innemu. – Więc zamierzasz żyć na krawędzi nicości w nieskończoność? – Starłam mgiełkę, która zebrała się mojej szklance. – Tak się nie da żyć. Sam to powiedziałeś. Oboje mieliśmy już puste szklanki, więc zrobiłam kolejną porcję. – Ale jaka jest odpowiedź? Jak mógłbym po prostu … z niej zrezygnować? Nie mogę. Nie wtedy, gdy są dosłownie tysiące historii o ludziach wychodzących ze śpiączki, trwałego stanu wegetatywnego czy jak tam to się nazywa. – Zwiesił głowę, pochylił się i oparł łokcie na kolanach. – To wszystko jest beznadziejne. Aż za dobrze wiedziałam, co miał na myśli. Codzienne życie bez niej było beznadziejne. Była stałą w moim życiu. Jako dziewczynki wymyśliłyśmy nasz sekretny język, nawet już jako nastolatki użyłyśmy go kilka razy w miejscach publicznych. Jednak od ostatniego razu upłynęły lata. To co czułam pod nieobecność Ever, wykraczało poza tęsknotę. To było coś znacznie gorszego niż zwykła tęsknota za nią. Przysunęłam się bliżej Cade’a i położyłam mu głowę na ramieniu. – Zgadzam się z tym. Chociaż uważam doktora Murphy’ego za bezdusznego dupka, zgadzam się z nim. To beznadziejne, i choć

jest tak potworne, jak się wydaje, musimy to przynajmniej rozważyć pod wszystkimi kątami. – Nie mogę rozważać tego pod wszystkimi kątami! – cichym, lecz napiętym głosem powiedział Cade. – Kocham ją. Zawsze będę ją kochał. Jak mógłbym po prostu… pozwolić jej odejść? – Zacisnął pięści i wcisnął je w oczodoły. Kolejne słowa wysyczał: – I jak by to świadczyło o mnie, gdybym to rozważał? Każdego dnia ta myśl przelatuje mi przez głowę. Co począłbym bez niej? Czy… cholera… czy byłoby łatwiej, gdyby… ona odeszła? Jakiego potwora to ze mnie czyni? Uderzał się kłykciami w czoło tak mocno, że chwyciłam go za nadgarstki i odciągnęłam. – To nie robi z ciebie potwora, Cade. To czyni z ciebie człowieka. – Nie pozwoliłam mu się wyrwać. Mój policzek spoczywał na jego ramieniu. – Musisz pozwolić sobie na takie myśli. Odwrócił głowę, przechylił się w moją stronę i nagle znaleźliśmy się twarzą w twarz. Niewielka przestrzeń pomiędzy nami, między naszymi twarzami, iskrzyła, gęsta od napięcia, którego nawet nie potrafiłam nazwać. Wstrzymałam oddech i on też. Nasze oczy były tuż przy w sobie, zbyt blisko. Wyczuwałam dżin w jego oddechu. A potem nagle zerwał się na równe nogi, przeszedł przez pokój i rąbnął pięściami w drzwi lodówki. – Nie wiem jak… Wychylił gwałtownie drinka, kostki lodu zabrzęczały, uderzając go w usta, zabrzęczały ponownie, gdy z jękiem odstawił szklankę na blat. – Jedyne, co wiem na pewno, to że jestem… zagubiony. I nie wiem, jak mam się odnaleźć. Wstałam, postawiłam moją szklankę obok jego. Stanęłam za nim. – Nie jesteś zagubiony, Cade. Ty… cierpisz. Jesteś… jesteś tutaj. Ze mną. nieważne, ile to jest warte. Odwrócił się w miejscu i nagle patrzyłam w jego

bursztynowe oczy, pełne sprzeczności, gniewu i cierpienia. – Ale co to oznacza? – Czy to musi coś oznaczać? Bo wiesz… czasem nie ma rzeczy dobrych i złych. Czasem trzeba… po prostu przetrwać. – Przetrwać? Był blisko, tak blisko mnie. Wysoki, dobrze zbudowany. Silny. Ale… jakby kruchy i potrzebujący kogoś, kto go ochroni. – Przetrwać… – Nie mogłam złapać tchu. Jego niewzruszone spojrzenie oszałamiało mnie, czułam, jak dżin zaczyna działać. – Przecież wytrzymuję to wszystko. Tłamszę. Trzymam się mocno. Trzymam się, po prostu… trzymam. Ze wszystkich sił. Ale zaczynam je tracić. I… co się stanie, gdy przestanę się trzymać? Kiedy sobie odpuszczę? Oboje staliśmy w obliczu czegoś. Wyczuwałam to, i on też. Czułam, że coś powstaje, zaczyna płonąć, żar tlący się gdzieś głęboko, który zmieniał się w płomień, rozchodzący się i pożerający mnie. Pożerający jego. Wypierałam ten płomień, wypierałam ten żar, wypierałam jego żarłoczne kły, które zatapiał we mnie. Między nami nie było już przestrzeni. Oboje płonęliśmy, choć nadal się nie dotykaliśmy. Dotyk byłby jak zapalenie zapałki w pokoju pełnym materiałów wybuchowych. Nie śmiałam drgnąć w obawie, że potrącę tę zapałkę. – Eden – szepnął. Zamrugałam jedynie w odpowiedzi, wpatrując się w niego. – Co to jest? – Nie wiem. – Trzymam się kurczowo, Eden. Co się stanie, jeśli stracę siły? W jakiś sposób wiedziałam, że nie mówił o nadziei, wierze czy o przetrwaniu. Mówił o żarze, który płonął między nami. To była tylko pojedyncza iskierka, maleńki świetlny punkcik w świecie pełnym mroku. Ale iskra ma wielką moc. Iskra zawiera całe gorąco i dzikość ognia. Nie wiem, które z nas poruszyło się pierwsze, ale stało się to

nagle. I było dzikie, napędzane dżinem i przesiąknięte rozpaczą.

odmęty CADEN Są takie chwile w życiu, kiedy nieodwołalnie uświadamiasz sobie, że się poddajesz, idziesz na dno. Że wpadasz w poślizg, tracisz równowagę i spadasz z krawędzi klifu, że nie możesz wspiąć się z powrotem i nie możesz spowolnić spadania. Nigdy nie zapominasz takich chwil. Tlą się w twojej duszy, wdrukowane w ciebie, wytatuowane w twojej świadomości. Pocałowanie Eden Eliot było taką chwilą w moim życiu. Poddałem się. Z początku były tylko usta na ustach. O dziwo, smakowały dżinem. Gorące, o smaku kiwi-truskawkowym. A potem jej palce, zaplątane w rękaw mojej flanelowej koszuli, wbiły się w moje ramię. Trzymające mnie kurczowo palce były jak sztylety. Moje ręce, wcześniej zwieszone luźno, teraz podciągały jej koszulkę, gładziły ciało. Odkrywały jej plecy, talię. Pocałunek był odpychaniem i pociąganiem, braniem i dawaniem. Ciśnienie narastało w pocałunku, temperatura w ułamku sekundy wzrosła do tysiąca stopni Celsjusza, w miażdżącym starciu naszych ust była niemal agresja. Uniosła rękę, dotknęła mojego policzka, drżąc z buzującej w niej szalonej energii. Prześliznęła się po moim uchu, wczepiła w moje włosy, plącząc je, szarpiąc i drapiąc. Oddech stał się szybki, urywany, nasze usta spotkały się jak zderzające się lodowce, a moje palce jak szpony zacisnęły się na miękkim, giętkim ciele pod swetrem i przyciągnęły ją do mnie, przytulając, tak że każda krzywizna jej ciała przylgnęła do mocnych kształtów i kątów mojego. Całowaliśmy się żarłocznie. Żar, pożądanie i dżin walczyły o dominację w mojej czaszce, lecz nagle pojawił się przebłysk rozsądku i odepchnąłem ją, niewybaczalnie brutalnie. Poleciała do tyłu, jej policzki płonęły, dyszała, ręką przykryła opuchnięte usta; jej oczy, pełne strachu,

pożądania, rozszalałe od wulkanicznego żaru, szukały mnie. – Cade… co się dzieje? – jęknęła, jej zachrypnięty głos drapał wysuszone gardło. Pokręciłem głową, odsuwając się o krok od wyspy kuchennej. A, to znaczyło… w jej kierunku. Zły kierunek. Prześliznąłem się wzdłuż krawędzi wyspy, jakbym próbował umknąć przed wzrokiem obserwującego mnie drapieżnika. Ale to była tylko przyglądająca mi się Eden. Odwróciłem się, nie mogąc znieść wyrazu jej oczu. Płomienny blask pożądania, pasujący do zwierzęcej furii, jaka buzowała we mnie. Straciłem oddech, straciłem wzrok. Czułem tylko mrowienie, tam gdzie dotknęła mnie jej dłoń, jakbym został napiętnowany miękkością jej rąk. Czułem jej usta na moich. Walczyłem z przeszywającym, pulsującym pożądaniem, ze słodyczą jej smaku. Ale czułem ją za plecami, czułem jej obecność. – Cade? Jej głos załamał się na pojedynczej sylabie. Pokręciłem głową, wypierając nawet dźwięk jej głosu, ale czułem się, jakbym płonął, jakbym był naćpany. Rozpacz to chemia, to narkotyk. Rozpaczliwie pragnąłem czegokolwiek innego, jakichkolwiek innych emocji, niż te, które owładnęły mną przez ostatni rok. Nie mogłem się oprzeć. Odwróciłem się, wzbraniając się przed jej odurzającą bliskością, poczuciem winy z powodu jej zapachu w moich nozdrzach, na mojej skórze, przesączającego się przez pory. Jej wzrok utkwiony w moim, zielony jak płonący bar. Opierałem się. Walczyłem z tym. Z nią. Z pożądaniem, z pragnieniem jej. To było pierwotne pożądanie, zwierzęcy głód. Patrzyłem na nią, ściskając krawędź blatu, aż usłyszałem trzeszczenie laminatu, a ręce rozbolały mnie od nacisku. Rzuciła się na mnie jak dzika lwica. Dłonie wczepione we włosy z tyłu głowy przyciągały mnie, naginały do pocałunku, a ja nie poddałem się łatwo. Oddałem gniewnie pocałunek. Wplątałem palce w jej włosy, chwytając garść blond loków i odciągając jej

głowę do tyłu. Przytrzymałem ją w talii, obejmując ramieniem, dotrzymując jej kroku. Zawisła bezwładna w moich ramionach, a ja poczułem smak krwi od siły pocałunków. Podniosłem ją i puściłem; przerwałem pocałunek z przekleństwem. – Eden, my… nie możemy! Odsunęła się ode mnie, podeszła do lodówki i nalała zdecydowanie zbyt dużo dżinu do obu szklanek, mieszając go z resztkami lodu i soku. Przełknęła to z łatwością i podała mi moją porcję; poszedłem w jej ślady. Przestała pić, oparła szklankę o policzek, patrząc na mnie przeciągle. – Nie możemy tego robić… ale nie możemy nie robić. Wypiła resztę jednym haustem. Nalała więcej. Wypiłem; dżin palił i mieszał się z płomieniem we mnie, podsycając go. Dżin miał pomóc nadać sens temu wszystkiemu, ale nie pomógł. To była tylko płynna odrobina rozsądku. A ja wiedziałem, rozumiałem, że piłem, aby utopić ten atom logiki. To był ostatni milimetr na krawędzi klifu, trzymający mnie na powierzchni rozdzierającego bólu, agonii. A poddanie się temu będzie dalszą agonią, kolejną torturą. Nie mogłem znieść dłużej tego koszmaru, tęsknoty za czymś, czego nigdy nie będę miał, tęsknoty za Ever, która nigdy już nie wróci. Straciłem nadzieję. Kiedy lekarz powiedział o „rozważaniu wszystkich opcji”, straciłem resztę nadziei. Kiedy zasugerowano mi rozważenie innych możliwości, ostatni strzęp nadziei wyparował. A jednocześnie, straciłem wolę trzymania się. Trwania. Nadzieja była wszystkim, co miałem, a gdy zniknęła, byłem zagubiony. Tak, zagubiony. Byłem zagubiony przez całe życie, a Ever stanowiła mój jedyny prawdziwy kierunek. Z jej odejściem, gdy mi ją odebrano, straciłem mój kompas. Wszystkim, co mi zostało, była stojąca przede mną Eden. Pragnąca mnie równie mocno jak ja pragnąłem jej.

Straciłem mój kompas, kierunek, nadzieję. Wszystko co mi pozostało, to poddać się. – Jestem zagubiony… – szepnąłem. – Ja też. Odstawiła szklankę, ostrożnie, delikatnie, jakby obawiała się spłoszyć jakieś dzikie zwierzę. Ja byłem tym zwierzęciem, uwięzionym, przyczajonym, gotowym do ucieczki. – Ja jestem zagubiona i ty jesteś zagubiony. Ale jeśli mamy być zagubieni, to może… zagubimy się razem? Błagała mnie, abym usprawiedliwił to, co miało się stać. Nie mogłem jej tego dać. Nie miałem niczego do ofiarowania. Mogłem tylko brać, a nawet to było niemożliwe. Nic nie było możliwe. Nie mogłem odwrócić od niej wzroku, nie patrzeć, jak cienki błękitny kaszmir sweterka oblepia jej kształty, przylega do krągłości, do piersi, które falowały z każdym oddechem. Nie mogłem nie zauważyć brzucha, bioder i mięśni ud pod spodniami khaki. Wiedziałem, jak wygląda jej ciało pod ubraniem, znałem smak jej ust i rozumiałem, że pragnę kogoś, a ona była tutaj, jedyna rzecz w moim życiu, której byłem pewien, jedyna stała w moim targanym wichrami życiu. Jedyny oddech, jaki mogłem złapać wśród napierających fal. Stała przede mną i oboje oddychaliśmy szybko, zmęczeni siłą oporu, który próbowaliśmy stawiać. Drżałem, każdy mój mięsień dygotał pod wpływem siły, z jaką usiłowałem się powstrzymać. Zacisnąłem dłonie, czaszka mi pulsowała, żołądek szalał, serce waliło. Powstrzymywałem się, od patrzenia na nią, starałem się wyprzeć pragnienie, które mną kierowało. – Nie mogę już opierać się dłużej – szepnąłem. – Tonę. Wzięła ode mnie szklankę, już pustą, chociaż nie pamiętam, kiedy dokończyłem dżin. – Czuję się chora. Nie chcę z tym walczyć. – Ja też. Zamierzałem powiedzieć coś jeszcze, nie wiedziałem co, ale z mojego gardła wydobył się tylko zdławiony, pełen napięcia jęk. A potem spadałem, leciałem i leciałem. Wiedziałem, że tonę i

że nigdy już nie zobaczę światła, bo spadałem w ciemne miejsce, skąd nie ma powrotu. Tym razem pocałunek był powolny i delikatny, jednak nie mniej rozpaczliwy. Oboje drżeliśmy i nie mogliśmy złapać tchu, nie umiejąc tego powstrzymać. Czułem jej język na moich zębach, smakował dżinem, czułem jej oddech w moich płucach i słyszałem kwilenie rodzące się w jej gardle. Potykając się, przemierzyliśmy pokój, oszołomieni i bez tchu, a nasze ciała obijały się o ściany i drzwi. Odepchnęła mnie, a ja ją przyciągnąłem. Błękitny kaszmir marszczył się w moich dłoniach, palce błądziły po brzegu dekoltu. Usłyszałem dźwięk szarpanego materiału, poczułem, jak moje pięści rozdzielają się, a jej sweter rozdarł się pośrodku i opadł. Jej dłonie mnie odepchnęły, chwyciły kołnierz mojej flanelowej koszuli, znalazły zapięcie; usłyszałem, jak guziki urywają się i grzechoczą o ścianę, poczułem, że koszula się rozchyla i znowu ruszyliśmy, tracąc oddech w pocałunku, szalonym, wściekłym. Poczułem, jak coś uderza mnie od tyłu w kolana. Byliśmy w ciemnym pokoju, a jej łóżko znalazło się za mną, podcinając mi nogi, i nagle znalazłem się pozycji horyzontalnej, a Eden była nade mną, na mnie. Poczułem miękką skórę jej brzucha na moim, śliski dotyk biustonosza i nacisk jej piersi. Nic nie mogło powstrzymać rozżarzonego do czerwoności uścisku naszych ciał, potrzeby uwolnienia ciśnienia, które nas rozsadzało. Nasze ręce darły i szarpały, drapały, dłonie zakreślały łuki, plecy się wyginały, usta spotykały, a jej ciężar był tak bardzo tym, czego pragnąłem w tej chwili, że nawet choć wiedziałem, że popełniam jakąś zbrodnię, wiedziałem również, że nie przerwę tego, dopóki nie osiągnę spełnienia. Wiedziałem, dokąd podążają moje palce, które tańczyły po jej ciele, wędrowały jeden po drugim wzdłuż wypukłości jej kręgosłupa do zapięcia stanika; mimo ciemności wiedziały, co robić, rozpięły jeden haczyk po drugim i uwolniły ciężar jej piersi w pełnej chwale, a jej ramiona zatoczyły łuk, odrzucając biustonosz. Przesunęła się tak, że klęczała teraz okrakiem na moich biodrach, nie przerywaliśmy naszych szalonych i rozpaczliwych pocałunków, usta się pożerały, a języki

eksplorowały, jej ręce szukały na moim brzuchu, na kieszeniach, na suwaku, aż w końcu odnalazły guzik i rozpięły go, tarmosząc moje dżinsy, pamiętając o zamku błyskawicznym, ściągając je niżej i niżej, a ja kołysałem się wraz z nią, aż jej ręce szarpnęły moją bieliznę, odrzucając precz ostatnie fragmenty ubrania. Powtórzyłem to pospieszne, głodne szamotanie, by rozpiąć guzik i suwak jej spodni, i już ich nie było, została tylko w majteczkach, a ja się z nimi szarpałem. Wygięła biodra w łuk, a ja tarmosiłem koronkowy materiał, który stawiał opór, więc jęknąłem i chwyciłem pełne garście koronek, rozrywając je na jednym biodrze, potem na drugim, aż wyciągnąłem tkaninę spod jej pośladków. Oboje byliśmy już nadzy, na skraju jej łóżka, moje nogi wystawały poza nie. Poczułem smak jej języka i dżinu w ustach, wszystkie krągłości przytulały się do mnie i nie mogłem powstrzymać wyrywającego się z ust jęku. Moje dłonie przesuwały się wszędzie, gdzie mogłem sięgnąć, podążając po linii talii do jej bioder, przez napięte, umięśnione, obfite półkule pośladków w górę kręgosłupa, potem oplotłem jej ramiona i zanurzyłem palce we włosach i całowałem ją, oddawałem jej wszystko, co mi zostało, nie pragnąc niczego poza czymś, co nie było niedolą, samotnością i udręką tęsknoty za czymś, co utraciło się na zawsze. Eden wygięła ciało ku mnie, potem uniosła się, przesuwając biodra nad mój brzuch i zatrzymując swoją wilgotną szparkę tuż nad moją erekcją. Nie było nic do powiedzenia, nic do przedłużania. Chwyciłem ją za biodra, przygryzłem jej wargi zębami i wessałem, uniosłem ciało i dotknąłem bolącym fiutem jej wejścia. Przyjęła go, nie czekając na mnie, po prostu zanurzyła mnie w sobie, jęknęliśmy jednocześnie i wiedziałem że się pogrążam, że utonąłem już całkowicie, w najgłębszym miejscu tego bezdennego morza, którym była moja mroczna i beznadziejna egzystencja, coś, czego nie warto było nazywać życiem. Czułem jej urywany oddech, nasze pocałunki zaczęły słabnąć, ja także nie mogłem oddychać, tylko wbiłem palce w sprężyste mięśnie jej pośladków i przyciągałem ją coraz bardziej

wściekle, by to skończyć. Całe napięcie, ciśnienie i żar, które narastały we mnie, między nami, uwolniły się teraz, znajdując ujście i mogliśmy jedynie pogrążyć się w gorączkowych marzeniach i dyszącym podnieceniu. Oderwała usta od moich i przycisnęła je do obojczyka, wyprostowała ciało, podciągnęła kolana i uniosła się, umożliwiając gładkie ruchy, a potem gwałtownie opadła. Jęknęła. Jej ramiona drżały. Jej dłonie na moich bokach były jak miażdżące szpony, wbite w ciało między żebrami. Dysząc i szlochając uniosła się znowu, dźwigając ciężar ciała na ugiętych, silnych nogach i zatopiła mnie w sobie raz jeszcze. Nie mogłem tego wytrzymać, nie mogłem znieść narastającego we mnie ciśnienia. Czułem, jakby pękały mi wszystkie szwy, jakbym składał się z rozżarzonych węgielków, ostrych krawędzi i wrażliwych punktów nacisku. Byłem w niej cały, nasze ciała całkowicie się połączyły, jej dłonie prześlizgiwały się teraz po mojej piersi, obrysowywały kontur twarzy w ciemności, zanurzały w moich włosach jej ulubionym gestem, potem chwyciła mocno moją głowę, by oprzeć się, gdy pochylała się do mojej piersi. Moja szyja wygięła się do tyłu, jej usta znalazły się na moim podbródku, moje ręce były na jej biodrach, unosząc jej ciało i opuszczając je gwałtownie, aż krzyknęła znowu, całe jej ciało przeszył spazm, ścianki jej cipki zacisnęły się wokół mnie, a palce próbowały zmiażdżyć moją czaszkę. Jej usta odnalazły moje, płakała cicho. Nagle przekręciła się razem ze mną, tak że znalazłem się nad nią, jej nogi oplotły moje plecy, chwytając mocno. Jej usta wessały mój język, a potem przesunęła moją głowę w dół i włożyła mi swój sutek do ust. Ssałem go mocno i rytmicznie, poruszając się w niej; nie próbowałem być finezyjny czy delikatny, czułem tylko wściekłe pulsowanie płonącej plazmy pożądania, w którą zamieniła się moja krew. Po kilku silnych pchnięciach straciłem rytm i mogłem tylko uderzać ciałem o jej ciało, a Eden używała rąk i nóg, by przyciągnąć mnie do siebie mocniej, w niemym błaganiu o więcej, prosząc mnie cicho, bym robił to mocniej aż do końca.

Szaleństwo, dzikość, wściekłość. Cisza. A potem nie mogła już milczeć. Poczułem, jak jej ciało spina się w spazmie, gdy znowu szczytowała, a każdy oddech zmienia się w jej gardle w urywany jęk, zgodnie z rytmem dzikich zderzeń naszych ciał; teraz i ja mogłem tylko jęczeć w tym samym rytmie, przy każdym pchnięciu wydzierał się ze mnie głuchy pomruk. Doszedłem z długim, niskim jękiem, a wytrysk był tak mocny, że pozbawił mnie sił. Opadłem na nią, a ona zniosła mój ciężar bez słowa skargi. Gdy pozbierałem się na tyle, by móc się ruszyć, zsunąłem się z niej, a potem przysiadłam na łydkach. Leżała wyciągnięta, z rozrzuconymi ramionami, rozsunięte szeroko nogi ukazywały nagą i śliską szparkę, duże i ciężkie piersi pod wpływem grawitacji rozchyliły się na boki. Jej skóra lśniła jak matowe srebro w delikatnej poświacie księżyca, przeświecającej przez padający śnieg. Całe jej ciało drżało, wstrząsane dreszczami, od których jej piersi falowały. Gdy tak na nią patrzyłem, jej twarz wykrzywił grymas i zacisnęła mocno powieki. Z kącików jej oczu popłynęły łzy. Przycisnęła pięści do oczu, wzięła głęboki oddech, lecz nie udało jej się powstrzymać szlochu. Świadomość tego, co właśnie zaszło, wstrząsnęła mną. Upadłem na łóżko obok niej. – Caden… – Jej głos był cichy, niski, przepełniony poczuciem winy. Nigdy wcześniej nie zwróciła się do mnie „Caden”. Leżała obok mnie na plecach, dłońmi zakrywając twarz. Walczyłem o zwykły oddech, próbując wypuścić powietrze, które utknęło mi w płucach. – Co myśmy narobili? – zapytała. Mogłem jedynie pokręcić głową, oczy mi płonęły, serce bolało. – My… – Chciałem w jakiś sposób pomniejszyć to, wyprzeć, wymazać. Nie było jak.

– Boże… co myśmy narobili? – powtórzyła. Wpadłem w panikę. Przepływała przeze mnie jak magma narastająca w kanale wulkanu. Zrobiłem wdech, w końcu udało mi się zaczerpnąć haust powietrza i wypuściłem je z jękiem przerażenia. Szamotałem się, oślepły, trzęsąc się na całym ciele. Atak paniki na całego. Nagle nie miałem pojęcia, gdzie jestem, wiedziałem tylko, że płonę, że zrobiłem coś nieodwracalnego, nie mogłem oddychać, rozpadałem się, trząsłem, aż mi zęby szczękały. Poczułem małą, miękką, troskliwą dłoń na plecach. Głaskała mnie lekko, przyciągnęła moją głowę do piersi. Słyszałem bicie jej serca, walącego szaleńczo w tym samym rytmie co moje. – Nie płacz, Cade, proszę. – Jej głos był echem dźwięku. – Oddychaj, Cade. Będzie dobrze. Ciiii… Oddychaj dla mnie. Zdałem sobie sprawę, że szlocham, wyrzucając z siebie niszczący żal i winę. – Nie mogę… nie mogę… Ujęła moją twarz w dłonie i przekręciła tak, że musiałem na nią spojrzeć. – Cade… popatrz na mnie. Weź oddech. Zmusiłem płuca do wciągnięcia powietrza, nagły przypływ tlenu przyprawił mnie o zawrót głowy. – Dobrze. Jeszcze jeden. Dobrze. Jestem tu, Cade. Nie jesteś sam. Jesteśmy w tym razem. Jak mogła być taka spokojna? – Co to było? – Odtrąciłem ją, odepchnąłem się od ściany. Potem wpełzłem z powrotem na łóżko, położyłem się na plecach i przykryłem dolną część ciała prześcieradłem. Eden położyła się przy mnie, naciągnęła prześcieradło na piersi, potem uklękła i patrzyła na mnie. Jej włosy były rozpuszczone i dzikie, blond pasemka przykleiły się do twarzy, ust, powiek. – Nie wiem, co to było. Ale … nie możemy tego cofnąć. – Pochyliła głowę. – Nie… nie jestem pewna, czy byłabym w stanie chcieć to cofnąć, jeśli mam być szczera. Usiadłem i spojrzałem na nią ostro, zdziwiony, zszokowany.

– Nie rozumiesz, że my… my… my… zdradziliśmy… – Wiem! – wrzasnęła. – Wiem, co zrobiliśmy! Sądzisz, że nie wiem? Jak mogłabym nie wiedzieć, co zrobiliśmy? Skoro to był… kurwa… to był najlepszy seks w całym moim życiu? Dla mnie nie. Oczywiście, nie mogłem jej tego powiedzieć. Jednak była to jedna z najintensywniejszych chwil w moim życiu. A już to świadczy o czymś niezwykłym. Ona ciągnęła: – Nic… nie mów. Nie oczekuję, że coś powiesz. Wiem, że dla ciebie nie było to tym, czym dla… mnie. To była zdrada, wiem o tym. Ale nie mogę uciec przed inną prawdą. – Jaką prawdą? – Że… ona może się nigdy o tym nie dowiedzieć. Może nigdy tego nie odkryć. Że może się nigdy nie obudzić. To… robi ze mnie potwora. Ale takie po prostu jest moje życie. Roześmiała się gorzko. – Co? – zapytałem – Co za ironia. Najlepszy, najintensywniejszy, najbardziej znaczący seks, jaki kiedykolwiek miałam, jakiego doświadczyłam, a… dla ciebie to tylko błąd. Coś bez znaczenia. – To nie był… – Zamknij się! – wrzasnęła odpychając mnie, wściekła, gubiąc prześcieradło, lecz nie dbając o to. – Wiem, co to było. Co jest między nami. To nie była miłość. To nie było nawet pieprzenie się… co się wydarzyło między nami. Nie ma sposobu, aby schować do pudełka to, co robimy, kim jesteśmy dla siebie. Nie kochasz mnie. Nigdy mnie nie pokochasz. – Eden, ja… – Powiedziałam, żebyś się zamknął – syknęła, stojąc na czworakach jak dzikie zwierzę, z obnażonymi zębami, skórą, pazurami, a w jej jasnych oczach był gniew, coś pierwotnego i wściekłego. – Ty nie możesz mnie nigdy pokochać. Ja to wiem. Ty to wiesz. Ale… pragniemy siebie wzajemnie. Tu i teraz. Potrzebujemy się nawzajem. Tylko siebie już mamy w życiu. Jesteśmy sierotami w wielkim, przerażającym świecie. Jesteśmy

samotni, zagubieni razem w mroku. I musimy trzymać się razem… musimy się wzajemnie wspierać. Nie mogę stawić czoła życiu zupełnie sama, Cade. Klęknęła przed mną, chwyciła mnie za ramiona, a jej oczy odsłaniały każdy nagi nerw w jej duszy, lęk i całą jej bezbronność. – Nie okłamuj mnie. Nie mów mi rzeczy, które chciałabym usłyszeć. Ale… ale nie odrzucaj tego. – Jak miałbym to zaakceptować? – Nie wiem. Może nie zdołasz. Ale jednak nie okłamuj mnie. – Wciąż to powtarzasz. Co to zatem jest? Co to jest? Objęła się ramionami. – To konieczność, Cade. Nikt nie może iść przez życie zupełnie sam, a na to, przez co my przechodzimy, nie ma żadnych reguł. Nie ma map ani przewodników, nikt nam nie powie, co jest dobre, a co złe, jak mamy się zachowywać i tak dalej. Jesteśmy tylko ty i ja, i to, co jest między nami. Nie znamy przyszłości. Nie wiemy, jak się potoczy. Nie wiem, co będzie z tobą, ale potrzebuję jakiegoś rodzaju pocieszenia. Ty… mnie pocieszasz. Sprawiasz, że czuję się dobrze w chwili, gdy reszta mojego życia jest pełna samotności i bólu. Nie mogłem znieść cierpienia w jej gosie. Przysunąłem się do niej tak, że nasze nagie biodra zetknęły się, przytuliłem ją. Oparliśmy się o ścianę, a jej głowa spoczywała na mojej piersi. Wszystkie mięśnie miałem napięte, część mnie pragnęła relaksu i uwolnienia napięcia, radowania się tym, czym mogłem się cieszyć, lecz druga część była zbyt świadoma tego, z kim byłem w łóżku, co zrobiliśmy razem i jak to mogło mnie zniszczyć, zabić, zrujnować wszystko. Drżała, a ja ją tuliłem. Czułem, że jej ciało jest napięte, tak jak moje. Cała się trzęsła, a potem zaczęła płakać. Nie łkać, nie szlochać, ale miękko, cicho płakać; jej ramiona drgały, pociągała nosem. Wyczułem w jej cichych łzach złożoność całego życia. Nie śmiałem zapytać, co było powodem takiej rozpaczy, z taką samotną, zamkniętą w niej udręką. Nie chodziło tylko o nas, o tę przepojoną poczuciem winy schadzkę.

Trzymałem ją, a ona płakała przez długi, długi czas. Czułem, jak się uspokaja, jak jej oddech zwalnia i wyrównuje się. Nie mogłem zasnąć, chociaż chciałem. Chciałem zamknąć oczy i zapomnieć o wszystkim. W moim ciele nie było już śladu po dżinie, wyparował. Ale trzymałem ją, nie mogąc się uwolnić od wewnętrznego napięcia. Eden była silniejsza ode mnie. Była przyjacielem, towarzyszem, nieustannym źródłem wsparcia przez ostatni rok. Dziś poradziła sobie z moim atakiem paniki – nie z jednym, z dwoma – i to ze spokojem i łagodnością, chociaż wiedziałem, że zmagała się ze swoimi własnymi demonami emocjonalnymi. Wyznała prawdę bez mrugnięcia okiem, stawiła czoło popieprzonej sytuacji, którą stworzyłem, nie robiąc uników w obliczu twardych faktów. Chciałem uciec, zagrzebać się w mroku, utopić się na dnie butelki, tak jak przed wieloma laty zrobił to mój ojciec. Ale byłem winien Eden wsparcie, powinienem dać jej coś, mimo że nie mogła to być miłość ani nawet prawdziwe uczucie. We wszystkim miała rację. Nigdy nie będę w stanie jej pokochać. Nie w sposób, na jaki zasługiwała. Nawet jeśli – Boże, wybacz mi, że nawet to rozważam – wyciągnę wtyczkę i pozwolę Ever umrzeć, nigdy nie potrafię pokochać Eden. To, co się stało między nami, to nie była miłość. To nie był także tylko seks, co wybitnie wszystko komplikowało. Zawsze przypominałaby mi Ever. Zawsze przypominałaby mi, co straciłem. Nigdy nie byłbym w stanie na nią patrzeć, nie widziąc słodkich, niewinnych zielonych oczu Ever. Moje myśli krążyły i wirowały w niekończących się kręgach, próbując oddzielić to, co dotyczyło Eden, od tego, co powinienem z tym zrobić. Jak miałem odwiedzać Ever bez palącego jak kwas poczucia winy? Zastanawiałem się też, jak mam przejść wszystkie dni bez Eden. Teraz, gdy posmakowałem zakazanego pocieszenia, które dawała, pragnąłem go w moim krwiobiegu jak narkotyku. Zapadłem w sen, gdy noc już dobiegała kresu.

wstrząśnięta EDEN Kiedy się obudziłam, Cade’a nie było. Przynajmniej w łóżku, chociaż jego strona była jeszcze ciepła. Leżałam na plecach, patrząc w sufit, biodra owinęłam prześcieradłem, zastanawiając się, dokąd zmierza moje życie. Na szczęście było to moje mieszkanie, nie musiałam przebyć ścieżki wstydu. Lecz… nadal musiałam stawić czoło faktowi, iż Cade prawdopodobnie mnie teraz zostawi. Zamknie się w sobie i oddali się. Żaden z facetów, z którymi się pieprzyłam, nigdy nie został na noc. Nigdy nie zostawali, żeby pogadać. Nigdy nie czekali nawet chwili, by udać, że to coś dla nich znaczyło. To przynajmniej część powodu, dla którego tak długo płakałam tej nocy. Został, aby mnie przytulić, i to był najsłodszy, najbardziej rozczulający moment mojego życia. Nie zapytał, o co chodzi. Nie próbował scałować moich łez, ale przynajmniej dał mi ciche wsparcie. Wiedziałam, że zniknie o poranku i że żadna chwila z nim nie będzie wolna od poczucia winy i niewygodnego, nerwowego napięcia. Nie mogłam się powstrzymać od wracania myślą do tego, jak nam było razem. Byłam surowa, niemal gniewna. Rozpaczliwie wyposzczona, gwałtowna. A mimo to było to tak różne od zwykłego pieprzenia się, jak nigdy z nikim dotąd. Poczułam łzy spływające mi po twarzy, zanim sobie uświadomiłam, że płaczę. To miało wielki sens dla mnie. Ostatniej nocy Cade oddał mi część siebie i wziął ode mnie to, co sama mu ofiarowałam. Usłyszałam, jak otwierają się drzwi łazienki i Cade wszedł do pokoju, wciąż nagi. Pospiesznie osuszyłam oczy i pociągnęłam nosem, użalając się nad sobą. Spojrzał na mnie, gdy ocierałam ostatnie łzy i jego bursztynowe oczy złagodniały z troski. – Co jest? – zapytał. Wzruszyłam ramionami. – Nic, w porządku.

Uniósł brew, ewidentnie tego nie kupując. Z trudem przełknęłam ślinę, gdy wchodził z powrotem do mojego łóżka. Jego umięśniony tors, drgające bicepsy, wyrzeźbione i twarde mięśnie brzucha, masywne uda. Nie mogłam odwrócić od niego wzroku i nawet nie próbowałam. Miałam w łóżku olśniewającego, nagiego faceta i nie zamierzałam zmarnować okazji do pożarcia go. Przynajmniej oczami. Ręce świerzbiły mnie, by dotknąć tych twardych muskułów i poczuć siłę pulsującą w jego ciele, ale nie śmiałam. Nie śmiałam nawet ruszyć się z mojej części łóżka. Poczułam na sobie jego wzrok. Zwinięte w pięści dłonie oparł na udach, gdy na wpół siedział na łóżku, z jedną stopą wciąż opartą na podłodze. – Bzdury – powiedział. – „W porządku” nigdy nie znaczy w porządku. Przymknęłam oczy, nie wiedząc, co mu odpowiedzieć. – Po prostu… wszystko gra. Może to zbije go z tropu. – Nie jestem tchórzem, Eden. Najwyraźniej. – Ja… może to, co zrobiliśmy, jest złe, ale nie zamierzam zniknąć z nadejściem poranka. Jak do diabła wpadł na to, o czym myślałam? Niech szlag trafi męską domyślność. – Wszyscy inni znikali. – Ja nie jestem jak wszyscy inni. – Jasne. Podrapał się w biceps. – Co dalej? Jego wzrok ześliznął się z moich oczu, omiótł moje ciało i szybko uciekł w bok. – Po prostu będziemy żyli dalej. Dzień po dniu. Tak samo jak do tej pory. Pokonał resztę drogi na łóżko. – Nie to mam na myśli. – Mówisz o sobie i o mnie? – zapytałam, odwracając głowę,

by na niego spojrzeć. Skinął głową i zatoczył kółka ramionami. – Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Westchnął, choć bardziej to przypominało jęk. – Widzę to tak, że mamy kilka dróg do wyboru. Możemy znowu udawać, że nic się nie wydarzyło, nazwać to wypadkiem i na przyszłość bardziej uważać. Lub… zrobić coś innego. Roześmiałam się – Coś innego? Roześmiał się i on. – Tyle jak dotąd wynika z moich przemyśleń. – Czyli zachowujemy się tak, jakby nic się nie wydarzyło. Dlaczego to sprawiło, że oczy zaczęły mnie piec, a serce przeszył ból odrzucenia? – Cóż, miałem raczej na myśli, że nie możemy się zachowywać tak, jakby nic się nie stało. Stało się. Ale… musimy po prostu być ostrożni i nie postawić się znowu w takiej sytuacji. – Masz na myśli słabość? To zabrzmiało bardziej sarkastycznie i gorzko, niż zamierzałam. – Myślę o piciu i nieostrożności. – To nie fair, i wiesz o tym, Cade. – Czułam, jak podnosi mi się ciśnienie. – To nie było tak, że po prostu… zaliczyliśmy wpadkę. Nie pieprzyliśmy się przez przypadek. Oboje tego chcieliśmy, a jeśli teraz próbujesz temu zaprzeczyć, to jesteś tchórzem. Potarł twarz dłońmi. – Masz rację. Boże, masz rację. Przepraszam. Czy mam powiedzieć, „och, wszystko w porządku”? – Nie, ale nie zachowuj się, jakbym cię uwiodła. Jakby po prostu alkohol odebrał nam rozum. To było coś więcej. – Nie mogłam powstrzymać słów, które pędziły jak lawina. – Może dla ciebie to nie znaczyło tyle co dla mnie, ale nie waż się tego umniejszać w ten sposób, Cade. – Co to znaczyło dla ciebie? Tego nie łapię. – Szczerze? Nadal próbuję to sobie poukładać, ale wiem, że

dla mnie to wiele znaczyło. Jak ci już powiedziałam, ta ostatnia noc była… pocieszeniem. To było coś realnego. Chwila całkowitej bezbronności pomiędzy dwojgiem naprawdę popieprzonych ludzi. Usiadłam wyprostowana, podciągając gwałtownie prześcieradło, by zakryć cycki. – A co to znaczyło dla ciebie? Tak szczerze. Nie odpowiedział od razu, a kiedy zaczął, mówił powoli, jakby wyszukiwał prawdę wśród ciernistych gałęzi zmieszania. – Dla mnie to także było coś. To było… wyzwolenie. Spojrzał na mnie przepraszająco. – Mówię prawdę. To było wyzwolenie. Byłem pełen napięcia i frustracji. Napięcia życiowego i… seksualnego. Gniewu. To wszystko. Wiedziałam, że nie zniosę odpowiedzi na moje kolejne pytanie, ale postanowiłam stawić czoło prawdzie, nieważne jak bolesna się okaże. – Czyli… w tym wszystkim nie chodziło ani trochę o… mnie? Po prostu o mnie? Nie mogłam spojrzeć mu w oczy. Zakrył twarz dłońmi i wymamrotał przez palce. – Tak. Chodziło o ciebie. Zabrzmiało to tak, jakby przyznanie się do tego bolało jak kopniak w brzuch. – Chciałem to zrobić z tobą. Czy to chciałaś usłyszeć? Najgorszą możliwą prawdę ze wszystkich pieprzonych scenariuszy? Nie jesteś twoją siostrą, a ja o tym wiem i nadal cię pragnę. Ciebie. Ja nie chciałem… nie chcę cię pragnąć. I nie, nie jestem w tobie zakochany i nigdy nie będę, ale to mnie nie powstrzymuje przed byciem płytkim, samolubnym dupkiem. Najwidoczniej. Gorycz w jego głosie była skierowana do niego samego, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że czuje do mnie urazę za to, że mnie pragnie. – Przepraszam, że jestem dla ciebie takim problemem – usłyszałam swój głos. Nie zasłużył na to, ale czułam się zraniona, a

on był jedynym dostępnym celem. – Nie – jęknął, odwracając się do mnie. – Nie uwiodłaś mnie przecież. Ty nie zrobiłaś niczego złego. – Och, więc to wszystko przez ciebie? Cała wina po twojej stronie? – Gniew i sarkazm walczyły o prymat w moim głosie. – Ja byłam tylko bezradnym dziewczątkiem, tak? Jak w ogóle mogłabym ci się oprzeć, jak mogłabym utrzymać nogi razem w obliczu tak… – Och, nie bądź suką, Eden – fuknął Cade – nie to miałem na myśli i, do cholery, dobrze o tym wiesz! – Cóż, dla mnie to tak zabrzmiało! – odwrzasnęłam. Coraz bardziej przysuwaliśmy się do siebie, jakby wspólna energia naszego gniewu była siłą magnetyczną przyciągającą nas. – Miałem na myśli tylko to, że powinienem upewnić się, czy nie… – I ja też powinnam! – Popchnęłam go, kładąc mu dłonie na piersi, lecz ledwie drgnął. – Nie zamierzam pozwolić ci wziąć tego tylko na siebie! Jestem tak samo winna… chciałam tego tak samo. – Ale to ja… – Chcesz coś wiedzieć? Zawsze cię pragnęłam. Od pierwszego momentu, gdy Ever mi cię przedstawiła, pociągałeś mnie i byłam zazdrosna, że to Ever cię ma. A te wszystkie listy, sposób, w jaki … pojawiłeś się i rozkołysałeś jej świat? Czy masz pojęcie, jakie to, kurwa, było romantyczne? Jaka byłam zazdrosna? Miała Billy’ego, a potem ciebie, a ja nigdy nie miałam faceta choć w połowie tak cudownego jak ty, który by przeleciał mnie więcej niż raz! A ona miała Billy’ego, który szwendał się koło niej prawie dwa lata! – Złamał jej pieprzone serce! – wrzasnął Cade. Był teraz tak blisko mnie, że mogłam poczuć jego zapach, ciepło jego skóry. – Nie byłbym o niego zazdrosny, gdybym był tobą. Był samolubnym gnojem, który okłamywał i zdradzał ją od miesięcy. Traktował ją tylko jak ekstra dupę. Jeśli to coś, czego pragniesz, to powodzenia. – Wiem, co jej zrobił – powiedziałam. – Ale to i tak więcej, niż miałam ja.

– Nigdy nie byłaś w stałym związku? – zapytał Cade. Pokręciłam głową, nagle czując się mała. – Nie. Nie jestem kandydatką na stały związek, najwidoczniej. Żaden z tych kolesi, w których kiedykolwiek byłam zakochana, nie chciał ode mnie nic więcej, poza dobrym pieprzeniem. I to wszystko, czym jestem, czym byłam i czym będę. – Ześliznęłam się do pozycji leżącej i odwróciłam się od niego. – Tanio się sprzedajesz, Eden. Jesteś, do cholery, więcej warta. Nie kłopotałam się spojrzeniem na niego. – Tak? A skąd to wiesz? – Bo to jest oczywiste dla każdego, kto nie jest ślepym bęcwałem! Poczułam, że przysuwa się bliżej mnie, czułam go za plecami. Poczułam jego dłoń, odgarniającą mi włosy z twarzy. Czułam, jak jego udo pociera od tyłu moje, jego pierś przy moich plecach. Delikatny ruch przycisnął moje pośladki do jego bioder i poczułam, jak twardnieje w odpowiedzi. Jego ręka ześliznęła się z mojego ramienia, dotknęła boku i biodra. A potem syknął z frustracji, odsunął się ode mnie i dosłownie wyskoczył z łóżka. – Nie możemy, Eden! Nie znowu! Wstałam szybko i, przyparłam go do ściany, stając naprzeciw niego. – A dlaczego? Dlaczego nie możemy? – Bo to jest złe! – Cofnął się. Przysunęłam się, a on odwrócił się twarzą do ściany i przycisnął do niej dłonie na płask. Jego palce zacisnęły się, jakby szukał punktu oparcia, jakby chciał chwycić coś zamiast mnie. Pragnęłam, żebym to była ja. – Wiem, że to jest złe, ale powiedz mi, co jest właściwe! Może to czyni ze mnie gówno wartą osobę, ale przynajmniej mam odwagę przyznać, że tego chcę i nie zamierzam z tym walczyć! Wiem, że to tymczasowe! Wiem, że nigdy nie będzie z tego nic

więcej, niż to co jest teraz, ale nadal tego pragnę! Nadal pragnę ciebie! Pragnę tego, co mogę dostać i nie boję się do tego przyznać! Wiem, jak zdesperowana i żałosna jestem, ale nie dbam o to! – A co z ceną, jaką trzeba będzie zapłacić? Co z… nią? – Ona się nigdy nie obudzi, Cade! – wykrzyczałam jedyną prawdę, która czaiła się w najciemniejszym zakamarku mojego serca. Coś, czego obawiałam się najbardziej. – A co, jeśli się obudzi? Nadal mnie nie dotykał, lecz nasz ciała były o milimetry od siebie. – Wtedy będziemy musieli wypić piwo, którego nawarzyliśmy. Będziemy się martwić, jeśli to się stanie. – A do tej pory? – Co do tej pory? – Wzruszyłam ramionami, a jego oczy podążyły za falowaniem mojego ciała. – Myślę, że… Nie mogłam znaleźć właściwych słów. – Powinniśmy brać, co możemy dostać? – uzupełnił. Nie odpowiedziałam. Nie było potrzeby. Staliśmy twarzą w twarz, moje sutki ocierały się o włosy na jego piersi; otwierał i zaciskał pięści. Oboje dyszeliśmy; gniew nie poszedł w zapomnienie, lecz został stłumiony, cierpienie nie odeszło, lecz wypaliło się, ból nie został wyleczony, lecz zaledwie odepchnięty, wyparty. W ciszy, która zapadła, słychać było iskrzenie. Jego oczy były utkwione w moich, jakby nie chciały patrzeć nigdzie indziej, każąc mu oglądać moje nagie ciało. Wytrzymałam jego spojrzenie. A potem, jakby opornie uwolnione z uchwytu słabych palców, jego bursztynowe oczy prześliznęły się po moich piersiach, po zaciśniętych i skrywających moją szparkę udach. Głowę podniosłam wysoko i znosiłam to badanie. Pozwalałam mu patrzeć. Sprawdzałam, czy w jego oczach pojawi się rozczarowanie, gdy dostrzeże nadmiar ciała na moim brzuchu, biodrach, pośladkach, nadmiar, którego nie mogłam zrzucić, choćbym nie wiem jak się starała. To rozczarowanie zawsze się

pojawiało. Rozbierali mnie z początku chętnie, a potem, gdy rzucali na mnie okiem, na to, co skrywało moje ubranie, dostrzegałam rozczarowanie, niesmak lub niezadowolenie, cokolwiek to było. I czekałam, że ten wyraz pojawi się na twarzy Cade’a. Nie pojawił się. – Jesteś piękna, Eden. Naprawdę. Musisz to wiedzieć. Pokręciłam głową. – Nie jestem. – Chciałbym ci to udowodnić. – Nie twoje zadanie. Nie twój problem. – Czyjś jest. – Ale nie twój. Moje spojrzenie prześliznęło się po jego torsie i ostatecznie spoczęło na penisie. Boże, jaki był piękny. Prosty, gruby, twardy jak skała. Pragnęłam go. On nadal zmagał się ze sobą. A ja? Ja też ze sobą walczyłam. Walczyłam z pragnieniem objęcia go ramionami. Walczyłam z chęcią padnięcia na kolana i wyssania go do ostatniej kropli. Byłam w tym dobra. Ale nie mogłabym. Zasunęłam dobrą gadkę, nie bojąc się przyznać, że go pragnę, że chcę go znowu poczuć, ale prawda była taka, że byłam przerażona. Bałam się, że poddam się pożądaniu, a on mnie odepchnie, jak wszyscy inni. I znowu zapanowała cisza, naładowana elektrycznością, jak zawsze pomiędzy Cadem i mną. Jęknął z głębi gardła, objął mnie w pasie, wbijając boleśnie palce w ciało, przygarnął do siebie i zmiażdżył mi usta swoimi wargami. Domagał się mojego języka. Dałam mu go, czując jak szparka zaczyna mnie boleć i robi się coraz wilgotniejsza. Jego fiut wznosił się sztywno między nami, więc włożyłam tam rękę, chwyciłam go i ścisnęłam, pozwalając, by moja własna wewnętrzna wojna przełożyła się na agresję w ten sam sposób, w jaki on to robił. Jego usta rozgniatały moje, a jego penis pulsował w mojej

dłoni. Zastanowiłam się przelotnie, jak czułabym się przy nim, gdyby był delikatny, ale wiedziałam, że niedane mi będzie się tego dowiedzieć. Przerwał pocałunek i odsunął się, dysząc, ale nie chciałam go puścić, a on i tak opierał się plecami o ścianę. Spojrzałam w jego przenikliwe oczy i specjalnie przeciągnęłam ręką po całej jego długości. Wyzwanie. Wziął długi oddech, ale stał nieruchomo, jakby chciał mnie odepchnąć, nie dotykając. A potem zwiesił głowę. – Cholera. Cholera!. Wyrzucił z siebie przekleństwo, jako znak porażki. – Jestem tak kurewsko słaby. Znowu zaczął mnie całować i chwycił mnie za biodra, a potem jego palce wśliznęły się między moje uda, dotykając i domagając się wpuszczenia. Rozchyliłam nogi i pozwoliłam mu wejść, pozwoliłam mu mnie dotykać, doprowadzić mnie prawie do szczytu, jak ja doprowadziłam jego. Oczy i usta zacisnęłam mocno. Nienawidziłam, że jestem jego słabością, czymś, do czego musiał się przyznawać. Ale ja byłam taka sama, pragnęłam go, choć wiedziałam, że nie powinnam i poddanie się temu było klęską, boleśnie słodką. Nawet nie westchnęłam, gdy mnie dotykał. Nie mógł odnaleźć miejsca, które powinien pocierać, więc objęłam jego rękę palcami i poprowadziłam. On w odpowiedzi zacisnął moją dłoń na swoim fiucie i pokazał mi, jak powinnam go pieścić, jak doprowadzić do rozkoszy. Doszłam pierwsza. Ale cóż, szczytowanie nigdy nie stanowiło dla mnie problemu. Nie potrzebowałam wiele, by osiągnąć paroksyzmy i jęki. Ale to… to był potężny, osłabiający, ściskający orgazm, który ukradł całą siłę z moich kolan. Moja pięść ściskała go i pieściła z mimowolną szybkością, gdy wstrząsały mną skurcze szczytowania. W końcu nie mogłam już ustać ani chwili dłużej, musiałam go puścić i objąć rękami jego

szyję, by zachować równowagę, gdy wstrząsały mną spazmy. Dyszałam przez zaciśnięte zęby, a potem poczułam, jak on mnie unosi. Podobało mi się, jak ujął moje pośladki, chwytając je mocno i pewnie. Ugryzłam go w ramię, by pozostać cicho, gdy obracał się ze mną, lecz nie mogłam powstrzymać stłumionego okrzyku zaskoczenia, gdy moje plecy uderzyły o ścianę, a potem zaskoczenie zmieniło się w szokującą rozkosz, gdy wszedł we mnie z niewybaczalną brutalnością. – O… kurwa… – syknęłam, opierając czoło o jego ramię. – Hej, nie chciałem cię skrzywdzić… – zaczął cicho Cade. Nie pozwoliłam mu dokończyć. W środku zdania uniosłam się, opierając pięty o jego tyłek, a ramiona na szyi i opuściłam się na jego fiuta z taką samą brutalnością, z jaką on mnie przeszył. Jęknął zarówno z rozkoszy, jak i z bólu, a potem powtórzyłam ruch, on zaś prawie mnie upuścił. Tyle że byłam do niego przyszpilona, trzymałam się go kurczowo. Potknął się, przyciskając mój kręgosłup do ściany, opierając się na mnie, miażdżąc mnie. Wygięłam plecy w łuk i odepchnęłam się mocno, a on wyprostował kolana, odnajdując równowagę i odkrył, że nie musi używać rąk, by mnie utrzymać. Jego palce szczypały moje sutki, obejmowały moje piersi, miętosząc je i ugniatając, wywierając boleśnie idealny nacisk. Mogłam przyjąć wszystko, co mi dawał i zrewanżować mu się. Poruszył się we mnie i oboje jęknęliśmy, a potem położyłam mu dłonie na ramionach i uniosłam się tak wysoko, że wewnątrz mnie został jedynie czubek jego penisa. – Spójrz na mnie – warknęłam. Jego oczy otworzyły się, a głowa odwróciła. Upewniłam się, że na mnie patrzy i opuściłam się, przeszyta, wypełniona. Poczułam, jak wydziera się z niego jęk, a potem kołysał się we mnie, pchając i pompując ze wściekłą siłą. Wychodziłam mu naprzeciw, pchnięcie za pchnięciem, zatapiając go w sobie, teraz i ja jęczałam za każdym sztychem, jaki przyjmowały moje biodra, moje cycki trzęsły się i podskakiwały, a ja wiedziałam, że on na nie patrzy, więc wygięłam plecy w łuk, by mogły podskakiwać

jeszcze bardziej. On jęczał, mruczał, dyszał. Pchnął po raz ostatni, a potem poczułam, jak wspina się na palce i wypełniło mnie jego gorące, mokre nasienie, czułam, jak szczytuje, szczytuje, szczytuje, a ja dochodziłam wraz z nim. Moje ciało było wyżęte z sił, moje wnętrze dygotało, mięśnie drżały, dyszałam, wydając z siebie piskliwe odgłosy, dźwięk mojego orgazmu był pozbawionym tchu skowytem. Tulił mnie, a ja do niego przywarłam, oboje drżeliśmy. Kiedy się z niego ześliznęłam, zobaczyłam, że ma szaleństwo w oczach. Znałam to uczucie. Kiedy się w końcu poddaliśmy, zawładnęło nami coś pierwotnego. Czysta agresja, nieposkromiony głód, wymieszane z gniewem, bólem i zażenowaniem. Mogłabym powiedzieć, że chciał uciec ode mnie, ale szczerze mówiąc, to ja byłam wyczerpana intensywnością każdej chwili, którą spędzaliśmy razem. – Idę na siłownię – powiedziałam. Kiwnął głową, ale nie spuścił ze mnie wzroku, ja też nie. – Eden, ja… – Przestań. Rzygać mi się chce od gadania o tym. – Spojrzałam na niego, wciąż drżąca, obolała i bez tchu. – Gdzie stąd trafimy, zależy od ciebie. Pójdę za tobą. Westchnął i przeczesał włosy palcami. – Ja… Wydawał się być bliski od rozpoczęcia całej tej dyskusji od początku, ale potem pokręcił głową przecząco i zaczął znowu: – Zobaczymy się później. W siłowni ukarałam się tak, że ledwo mogłam chodzić. Oczywiście, chodzenie już miałam nieco utrudnione, tak byłam obolała, ale o ten rodzaj bólu nigdy nie dbałam. Całe moje ciało ociekało potem i drżało, gdy w końcu opuściłam siłownię, zrobiwszy więcej powtórzeń na wszystkich maszynach siłowych, niż to prawdopodobnie było dozwolone. Biegałam nawet prawie dwadzieścia minut na bieżni, a nienawidzę biegać. Innego dnia, zamiast tego wszystkiego, zawiesiłabym worek

treningowy na haku w moim mieszkaniu, owinęłabym kłykcie tak, jak dawno temu nauczył mnie mój osobisty trener i tłukłabym w ciężki wór, aż nie mogłabym ruszać rękami lub nogami. Tymczasem nadal nie mogłam uciszyć głosów kłębiących w mojej głowie: anioła na jednym i diabła na drugim ramieniu. CADEN Tak bardzo to spieprzyłem, Ever. Co za bałagan. Nic już nie jest dobrze. Lecę przez życie w dół, na łeb, na szyję, bez wzlotów czy upadków. Ty byłaś moim wzlotem. Byłaś moim drogowskazem. Z trudem zaliczam zajęcia i nawet moja sztuka jest popieprzona: mroczne, pokręcone obrazy, bez ładu i składu. Jesteś moim światłem, Ever. Lub byłaś, i teraz nie mam żadnego. Czy mam chociaż jeszcze nadzieję? Naprawdę nie wiem. Miałem. Oni tutaj mówią o jakichś szansach na wybudzenie, o oddaniu organów. O jakości życia. Jakości czyjego życia? Twojego? Mojego? Boże, nie wiem. Wiem, że mówią o tobie, a… powinni o mnie. Oddałbym swoje narządy. Nie mam szans na wyjście z tego. Jestem w śpiączce, Ever, tak jak ty. Tylko że ja chodzę i mówię, a ty leżysz w łóżku. Nadal odwiedzam cię każdego dnia. Niezależnie od tego, co mówią, przychodzę, by cię zobaczyć. Piszę do ciebie listy, tak jak to kiedyś robiliśmy. Tyle że teraz siadam przy tobie i czytam ci je. Każdego dnia tęsknię za czymś, co jest związane z tobą. Dzisiaj tęsknię za twoim malowaniem. Tęsknię za wchodzeniem do twojej pracowni i patrzeniem na ciebie w tej pieprzonej koszuli, białej, zapinanej na guziki, pokrytej kleksami farb. Na tej koszuli jest całe zamieszanie. Ale ty taka jesteś. I zawsze jesteś pod nią naga, twoje długie nogi są odkryte i takie białe. Tęsknię za tym jak, chociaż milczałaś, potrafiłaś wypełnić sobą całą przestrzeń. Potrafisz być taka subtelna, taka delikatna i taka wściekła, jeśli chcesz. Oddałbym wszystko, wszystko na całym tym pieprzonym świecie, by choć raz móc po prostu usiąść i porozmawiać z tobą. Splądrowałbym całą ziemię, gdyby miało to dać możliwość

rozmowy z tobą. Wyciąłbym w pień całe pieprzone miasta, gdyby to mogło sprowadzić cię z powrotem. Sprzedałbym wszystko, co posiadam. Zostałbym bezdomnym. Umarłbym z głodu, byś choć raz na mnie spojrzała swoimi zielonymi oczami. Bym mógł usłyszeć twój cichy głos. Masz taki melodyjny głos. Nigdy nie rozumiałem, jak bardzo cię kochałem. Nigdy. Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o naszej miłości, że to było to i że dla nas była wszystkim? Była wszystkim dla mnie, Ever, ostatecznym, cholernym, pieprzonym wszystkim, i straciłem ją. Straciłem ciebie. A potrzebowałem jej bardziej, niż kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić, kiedy cię miałem. Dasz mi znać, kiedy się obudzisz? Będziesz mnie kochała? Dla ciebie, Ever Caden Moja ręka trzymająca list drżała w niekontrolowany sposób i poczułem, że zwijająca się w pięść dłoń zgniata papier. – Cholera – wymamrotałem. Wyprostowałem list, wygładziłem o srebrzysty metal barierki przy jej łóżku, złożyłem i schowałem do koperty. Dołożyłem go do pozostałych. Zbyt wiele listów. Zamknąłem oczy i oddychałem, skupiając się na tym, by się nie rozkleić. Zawiodłem. Pochyliłem się i poczułem jej drobną, chłodną dłoń na moim czole. – Niech to szlag, Ever – szepnąłem. – Jeśli tam jesteś, jeśli tylko tam jesteś, daj mi znak. Porusz palcem. Zrób cokolwiek. Pokaż mi, że jesteś, bym mógł wytrwać. Tracę to, kochanie. Tracę to. Podniosłem głowę, by na nią spojrzeć, wypatrując jakiegokolwiek znaku, drgnięcia, piknięcia maszyny, poruszenia palca, ruchu gałki ocznej pod powieką. – Proszę, kochanie. Proszę. – Głos mi się załamywał. – Nie dam rady bez ciebie. Nie mogę już… tego ciągnąć. Musisz… musisz się obudzić, kochanie.

Nie zasłużyłem, by móc jej to powiedzieć. Nie zasługiwałem na nią ani trochę. Wszystko, kim byłem, wszystko, co wiedziałem, rozpadło się. Któregoś dnia próbowałem narysować Ever, a zamiast tego narysowałem przerażającą, zniekształconą maskę, białą jak bezkrwiste ciało, z błyszczącymi oczami Ever skrzącymi się zielenią, lecz niewidzącymi i groźnymi; drobne czarne kosmyki włosów unosiły się wokół jak smagane burzą kosmyki najczystszej ciemności. Nie spałem. Śniłem i ocknąłem się. Dziesiątki razy w nocy śniłem, że byłem z Ever, w łóżku z moją Ever, a potem wszystko zmieniało się jak we śnie i ona stawała się martwą powłoką, którą obejmowałem. Kiedyś tym ciałem w łóżku była Eden. Kiedyś był to potwór rodem z koszmaru, o dwóch twarzach, wyciągający do mnie blade ręce i szponiaste paznokcie, pomalowane na krwistą czerwień, a może czerwone od krwi, i to była moja krew. Spojrzałem w dół i zobaczyłem poszarpane ślady po szponach, które rozerwały moją pierś, i nie było w niej serca między żebrami; jedna twarz należała do Ever i ta płakała wielkimi, gorącymi jadeitowymi łzami, które wymywały kolor z jej oczu, a druga twarz była obliczem Eden; ta się uśmiechała, szczerząc zęby kanibala, głośno chichotała. Ciało tego potwora o dwóch twarzach było ciałem chimery, częściowo ciałem Ever, a częściowo Eden. Znałem różnicę. Piersi bestii należały do Ever; była to dla mnie prawda oczywista, rozpoznawałem je, ich kształt i wielkość, znałem każdą zmarszczkę na aureolach sutków. Biodra i nogi należały do Eden, to, co pomiędzy nogami, również do Eden i wiedziałem to z całą pewnością. We śnie zamknąłem mocno oczy, ale nadal to widziałem, nadal byłem zmuszony patrzeć na potwora, owoc moich grzechów. Obudziłem się z krzykiem, sam w swoim łóżku, i już nie mogłem zasnąć tej nocy ani kolejnej. Zdrzemnąłem się na zajęciach, wyczerpany, i znów miałem ten sen. Obudziłem się, szarpnięty lub potrącony przez siedzącego obok kolegę.

Drzemałem w domu, na kanapie przed telewizorem, który oglądałem z wyłączonym dźwiękiem. Zawsze z tyłu głowy miałem moich dziadków, ale oni w niczym nie mogli mi pomóc. Nie mogli obudzić Ever. Nie potrzebowałem pieniędzy. Nie mogli przyjechać i zostać ze mną, a ja nie mogłem się przeprowadzić do nich. Ale… byli tam jako rezerwa, gdybym znalazł się na absolutnym dnie i nie miał dokąd pójść. Ale na razie, byłem sam. Boże Narodzenie spędziłem samotnie. Nowy Rok także. Nie śmiałem nawet pomyśleć o Eden, ponieważ wiedziałem, że nie miałem prawa do kontroli. Byłem obolały. Śniłem o Eden. Czasem to były zwyczajne sny: dziwaczne rozmowy i brutalny seks. Innym razem były to koszmary, w których byłem z Eden i Ever, ukrzyżowanymi na ścianie, świadomymi, patrzącymi na mnie i niezdolnymi odwrócić wzroku. Gdy budziłem się z tych snów, szlochałem całymi godzinami, nie mogąc przestać, wylewając więcej łez niż kiedykolwiek w życiu, nawet jako dziecko. A potem znowu nie mogłem zasnąć. Rysowałem i pozwalałem, by obrazy przejmowały kontrolę. Rysowałem moje sny i te prace chciałem spalić, lecz nie śmiałem, bo były dowodem moich męczarni, świadectwem odprawianej pokuty. Padałem na podłogę i robiłem pompki, dopóki byłem jeszcze w stanie podnieść twarz z dywanu, przekręcałem się i ćwiczyłem brzuszki, aż robiło mi się niedobrze, potem wstawałem i robiłem przysiady, aż upadałem, zlany potem. Zmuszałem się do jedzenia, ale jedzenie zmieniało się w popiół w moich ustach, było bez smaku. Każdego dnia dręczyło mnie pragnienie ujrzenia Eden. Naprawienia sytuacji. I odmawiałem sobie tego, wypierałem, odrzucałem. To trwało prawie miesiąc, a pod koniec stycznia miałem już halucynacje na jawie, żyjąc na kawie, batonach proteinowych, witaminach i śmieciowym żarciu. Przybyło mi prawie dziesięć

funtów w mięśniach ramion i klatki piersiowej, bo zamiast spać, ryzykując sny, robiłem pompki, przysiady na szeroko rozstawionych nogach, by wyrzeźbić pośladki, kreśliłem trójkąty palcami na wysokości piersi, by poprawić tricepsy. Przysiady, skłony, wymachy, brzuszki na ścianie, wszystkie ćwiczenia, które można wykonywać w domu, jakie tylko mogłem wymyślić. Gdy w końcu zasypiałem, po kilku godzinach pojawiał się sen i rozpaczliwie chciałem się obudzić, a gdy to się działo, wstawałem zmęczony jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. W końcu nie mogłem znieść tego dłużej.

pomiędzy grzechem a samobójstwem „Czy możesz do mnie przyjechać?” – wysłałem wiadomość. Była druga nad ranem, a ja miałem koszmary; ostatnią godzinę spędziłem na gimnastykowaniu się aż do całkowitego wyczerpania, więc byłem spocony, drżący i niezdolny do zrobienia choćby jeszcze jednej pompki. Mimo to nadal krążyłem po salonie, bliski łez ze zmęczenia, koszmarne obrazy przelatywały mi przez głowę. Czułem ból z pożądania, które szukało ujścia. Podobnie jak z powodu koszmarów, cierpiałem z powodu mokrych snów o Eden i o Ever. Raz, o zgrozo, zdarzyło mi się śnić o nich obu jednocześnie. Zwymiotowałem po tym śnie i upiłem się w trupa, tracąc cały dzień wykładów i pracy. Ale mokre sny nadal się zdarzały, podobnie jak koszmary, a we śnie nigdy nie mogłem wytrysnąć, więc budziłem się twardy, na krawędzi orgazmu, lecz niezdolny do finiszu, niezdolny doprowadzić się do niego sam. Więc cierpiałem z bólu, wyczerpany, słaby, widząc Ever w jednych twarzach, a Eden w innych. „Jasne. Zaraz będę” – odpisała po jakichś dziesięciu minutach. Zastukała miękko do moich drzwi dwadzieścia minut później, i wpuściłem ją. Była ubrana w wystrzępioną szarą bluzę Championa, czerwone legginsy do kolan, przybrudzone białe sportowe buty, włosy miała splecione w niedbały warkocz i wyglądała, jakby była w nie lepszej formie niż ja. Śmierdziała potem, miała opuchnięte powieki, była wykończona. Zamknąłem za nią drzwi, podszedłem do lodówki i wyjąłem dla niej gatoradę. Wzięła ją, zdjęła wieczko i wypiła chciwie. Opuściła butelkę, popatrzyła na mnie i otarła usta wierzchem dłoni. – Wyglądasz jak gówno. – Czuję się jeszcze gorzej.

– Wezwałeś mnie? W jej głosie była uraza. Napiłem się z własnej butelki i otarłem pot z czoła. – Próbowałem tego nie robić. Tak długo, jak tylko mogłem. – A teraz? – Nie sypiam. Mam koszmary. Roześmiała się gorzko. – Ja też. Jej oczy prześliznęły się po moim nagim torsie. – Wygląda na to, że robiłeś to samo co ja. Pakowałeś mięśnie. – Więc ty też. Faktycznie. Jej nogi, ukryte w obcisłych czerwonych legginsach, były filarami z wyrzeźbionych mięśni, i mimo workowatej bluzy mogłem dostrzec, że ćwiczyła tak samo ostro jak ja. Prychnęła tylko. – Taa, jasne. Wpieprzałam równie często, jak chodziłam na siłownię. Zjadłam wczoraj sama pół pizzy. Potem lody. Dzisiaj ciastko. Mnóstwo gorzały. To cud, że nie potrzebuję wózka widłowego, żeby podnieść tyłek. Ominęła mnie, żeby wyrzucić butelkę, a ja zatopiłem wzrok w jej tyłku, który według niej wymagał wózka widłowego. – Według mnie wygląda całkiem szczupło – oceniłem. Wysączała właśnie ostatnie krople gatorady, gdy się odezwałem. Zamarła, a potem powoli i celnie wrzuciła butelkę do kosza na śmieci. – Zatem doszliśmy do tego. – Obejrzała się. – Sądzisz, że mój tyłek jest szczupły? Wzruszyłem ramionami. – Zgadza się. – I dlatego wysłałeś mi wiadomość, prawda? Zerknęła na mnie, włosy wymykały jej się kosmykami z warkocza. Zmarszczyłem brwi.

– Myślałem, że mieliśmy nie udawać. Zrobiła gniewny krok w moim kierunku. – Ale to nie oznacza, że masz mnie unikać przez miesiąc, a potem wysyłać mi wiadomość o drugiej nad ranem, jak taniej dziwce! – Jezu, Eden. Nie dlatego poprosiłem, żebyś przyszła. Po prostu potrzebowałem… – Taaak, potrzebowałeś. Wiem, czego potrzebowałeś. Dlatego do mnie napisałeś. Odwróciłem się od niej, zamierzając przebić pięścią ścianę. Zamiast tego odwróciłem się gwałtownie, wskazując ją oskarżycielsko palcem. – No i co? Jesteś tutaj, prawda? Jej oczy wypełniły się łzami. – Tak. Jestem. Jestem tutaj. Wiedziałam, czego pragnąłeś i natychmiast przybiegłam. Więc równie dobrze możesz od razu się za mnie zabrać. Zerwała z siebie bluzę, odsłaniając sportowy stanik, który pasował do jej spodenek, czerwony i obcisły. Włożyła palce pod krawędź stanika i zaczęła go zdejmować. Rzuciłem się przez dzielącą nas przestrzeń, chwyciłem ją za nadgarstki i odciągnąłem ręce, jednocześnie przyciągając ją do siebie. A raczej próbując. Odpychała mnie z całej siły. Jasna cholera, ta dziewczyna była jak przeklęty czołg. Odsłoniłem zęby i poczułem, jak przepływa przez mnie dzika energia. Przyciągnąłem ją do siebie, przytulając z całej siły do piersi, a ona nie poddawała się nawet o cal, jej ciało przypominało żelazny pręt, którego nie da się zgiąć. Jej oczy były pełne furii, ciskały iskry. – Puść… mnie. Zaczęła mnie odpychać, a ja prawie ją puściłem. – Wcale nie jesteś tania. To nie tak. Trzymałem ją w miejscu, ale musiałem użyć do tego całej mojej siły. – Niech to szlag, Eden. Przepraszam. Przepraszam. Kurwa,

wybacz mi. To przełamało jej gniew. – Co..? Nie odpuściła jednak, nie dała się przytulić. – Powiedziałem, przepraszam. Nie miałem zamiaru sprawić, żebyś poczuła się… jak dziwka. Jakby mi zależało tylko wtedy, kiedy potrzebuję… tego. – Ale taka jest prawda, nie? – Nie! Puściłem jej nadgarstki i objąłem ją za ramiona. Była wciąż sztywna i spięta, ale odchyliła głowę, by spojrzeć mi w oczy znad moich rąk. – Przysięgam, że nie. To tylko… Nie mogę uciec przed faktem, że pragnę… ciebie. Jesteś wszystkim, co mam i… pragnę cię. To takie popieprzone. Ja jestem popieprzony. Nie mogę spać, a sypiam, gdy jestem z tobą. Cokolwiek istnieje między nami, nieważne jak popieprzone, to jest jedyne, co mam, a co nie jest… szaleństwem. Wreszcie odpuściła. – Szaleństwem? Z trudem przełknąłem ślinę. – Gubię się w tym, Eden – szepnąłem. – Od pieprzonego miesiąca nie spałem dłużej niż kilka godzin pod rząd. Widzę okropne rzeczy. Gdybyś mogła zobaczyć rysunki, które tworzę, sny, które miewam… to takie popieprzone. Szalone gówno. Jestem… kurwa, jestem po prostu przerażony. Te dwa ostatnie słowa były wyznaniem, które wyrwało się z udręczonego jądra mojej duszy. – Ja też. Raczej poczułem te słowa, wyszeptane na mojej nagiej piersi, niż je usłyszałem. – Czego się boisz? – Ciebie. Tego, jak to się… skończy. Przytuliła się do mnie, opierając mi policzek na mostku. – Boję, się że pragnę tego zbyt mocno. Boję się, bo wiem, że

cokolwiek stanie się z tobą lub z Ever, dla mnie będzie to koniec. I nie wiem, co wtedy zrobię. Nigdy nie udawałeś, że to, co robimy, to miłość, ale nigdy nie będę już w stanie wrócić do taniego seksu i szybkich numerków. Boję się, ponieważ to wszystko mnie zmieniło, i nie wiem, kim będę, gdy to dobiegnie końca. – Posłuchaj mnie, Eden. Puściłem ją i dotknąłem palcem jej podbródka, unosząc jej twarz tak, by spojrzała mi w oczy. – Jakaś część mnie… chciałaby, żebym był wolny. Bym mógł ci pokazać, ile jesteś warta. Tak bardzo trudno było to powiedzieć. Wyrwała się, odwróciła twarz, opuściła podbródek i rozpłakała się. – Niech cię szlag, Cade. Nie powinieneś wciskać mi takiego kitu. To nie fair. Nie potrafiłem powiedzieć nic, co by ją pocieszyło, nic, co mogłoby zmienić rzeczywistość. Więc zrobiłem jedyne, co mogłem zrobić. Ująłem jej mokre policzki w dłonie, uniosłem jej twarz ku mojej i pocałowałem ją. To był niebezpieczny pocałunek. Stanowił kruchą, niemal niewidzialną linię między grzechem a samobójstwem. Ale, zagubiony w niemądrym przypływie jej bólu, tonąc w szalonym oceanie siły mojej rozpaczy, całowałem ją mimo to. Ten długi, powolny pocałunek, miał w sobie słodycz. Całowałem ją, ponieważ chciałem odgonić jej udrękę, choć na chwilę; bo nie mogłem zabrać jej bólu i dodać go do mojego. Nie mogłem znieść tego, co działo się we mnie, tym bardziej nie mogłem ulżyć jej w niczym, więc chciałem pocałunkiem odpędzić ból, który gnębił nas oboje. Wreszcie straciła oddech i spróbowała zaczerpnąć powietrza. Szlochając przy moich ustach, dotknęła mojej twarzy końcami palców, jak niewidoma, próbująca poznać dotykiem rysy twarzy. Jej ręce drżały, gdy nabierała powietrza, próbując kontrolować łzy, których do końca nie rozumiałem. Nagle jej delikatne palce zamieniły się w pożądliwe szpony, przyciągnęła moją twarz i wpiła

mi się ustami w wargi. Moje dłonie prześliznęły się po jej twarzy, ocierając łzy z policzków i głaszcząc kark pod warkoczem. Dotknąłem jej nagich ramion. Dotknąłem jej nagiej talii. Moje ręce wędrowały w górę kręgosłupa, do ramiączek sportowego stanika. Pocałowała mnie, ja oddałem pocałunek i zdarłem purpurową barierę dzielącą nasze ciała. Uniosła ramiona, a jej ciężkie piersi uwolniły się z przytrzymującej je tkaniny. Jej dłonie przewędrowały z moich ramion w dół kręgosłupa, aż znalazły elastyczną gumę moich szortów. Nasz pocałunek osiągnął punkt szczytowy i oderwaliśmy się od siebie, oboje półnadzy. Jej oczy spoczęły na mnie i wtedy zobaczyłem, jak odradzające się uczucia pustoszą jej twarz. Widziałem bezbronność i odrobinę dzikiego pożądania, jakiego nie byłem w stanie nigdy zaspokoić. Zderzyła się ze mną, jej zęby miażdżyły moje usta, ręce wędrowały po całym ciele. Objąłem ją, dłońmi przesunąłem po żebrach do bioder i zacząłem zsuwać jej spodenki. Kopnięciami zrzuciła buty, a ja oderwałem się od jej ust i całowałem całe ciało, idąc w dół, do miejsca między piersiami, i nagle była już naga, poza krótkimi skarpetkami, które niezdarnie ściągnęła palcami nóg, trzymając moją głowę, gdy całowałem zagłębienie, gdzie biodro łączy się z udem i miejsce tuż ponad jej miękkim wzgórkiem. Zanim zdążyłem jej posmakować, osunęła się i przewróciła mnie na dywan. Znalazła się na mnie i chciała pocałować, ale spudłowała, trafiła w kącik moich ust, a potem zerwała mi szorty, ściągając elastyczny materiał z mojego sterczącego penisa i zanim mogłem zareagować, miała mnie w ustach i ssała, głęboko, gorąco, mokro i ciasno. Pochyliłem się do przodu, ująłem ją pod pachami i pociągnąłem wyżej, na mnie. Przekręciłem się z nią, uniosłem jej ręce nad głowę i przytrzymałem. Teraz, całowałem ją o wiele delikatniej, czując jej miękkie, sprężyste ciało pode mną, bujne krągłości, które skrywały żelazne mięśnie. Puściłem jedną z jej rąk i ta natychmiast znalazła się na moim karku, zanurzyła się we włosach w geście charakterystycznym tylko dla Eden, ja

odszukałem jej warkocz i rozpuściłem włosy, a nasz pocałunek stawał się coraz intensywniejszy. Uniosła głowę z dywanu, a ja przeczesałem palcami jej włosy i rozłożyłem je pod nią jak wachlarz. Pogłaskałem jej policzek, jej palce zanurzyły się we włosach na moim karku, a potem zgodnie wysunęliśmy biodra, wszedłem w nią i zaczęliśmy poruszać się razem, powoli zatapiając się w sobie tam, na dywanie, nie przerywając pocałunku, ciała w niemal idealnej synchronizacji. Nagle wygięła plecy w łuk, przechyliła głowę do tyłu, a ja całowałem jej szyję, wykonując powolne mocne pchnięcia. Pchnęła moją głowę w dół i zacząłem ssać jej nabrzmiały sutek, jej nogi szukały pewniejszego oparcia na dywanie, by móc mocniej wychodzić mi naprzeciw, bym mógł zatopić się w niej głębiej. – O Boże, Cade… tak… – szeptała… a potem nagle wydała zduszony jęk przerażenia, aż podniosłem głowę, by na nią spojrzeć. Nadal ruszała się wraz ze mną, ale gapiła się w sufit ze zmarszczonymi brwiami; przestraszył mnie wyraz jej twarzy. – Nie. Nie… – Kręciła głową. – Wycofaj się, wycofaj! Nie w ten sposób. Odepchnęła mnie, odsuwając się gorączkowo. Ześliznąłem się z niej i cofnąłem, zmieszany. – Eden, o co…? Przekręciła się na brzuch, podciągnęła kolana pod siebie, do pozycji błagalnej, a potem stanęła na czworakach i odwróciła się, by spojrzeć na mnie ponad ramieniem. – Chcę tak. Kucnąłem za nią, obolały, pulsujący. – Eden… Podniosłem się na kolana, dotknąłem jej pośladków. – Nie rozumiem, co się stało. Zwiesiła głowę z frustracją, potem uniosła znowu i spojrzała na mnie. – Nie rozumiesz, co się dzieje? Co my robimy? Naprawdę nie jesteś tego świadomy?

Pokręciła głową. – Nieważne. Dalej. Potrzebuję tego. Chcę dojść. Podszedłem i stanąłem za nią. Oparła się o mnie, potem sięgnęła między nogami, znalazła mój penis, naprowadziła mnie, włożyła jego czubek w swoją szparkę, a potem zakołysała się w tył, by zatopić mnie w sobie głęboko. Jęknąłem, wykonując ruch do przodu. Oparła się na łokciach, unosząc biodra, więc mogłem wejść jeszcze głębiej. Falowała biodrami, by wyjść naprzeciw moim pchnięciom. I wtedy, w przebłysku olśnienia, zrozumiałem. Straciłem rytm. – Kurwa, Eden. Wepchnęła mnie w siebie. – Teraz chwytasz? Widzisz, co się dzieje? Zacząłem się wycofywać, ale nie pozwoliła. – Nie przestawaj. Nie teraz. Po prostu… dokończ. Właśnie tak. Zawahałem się. – Eden, ja… – Kurwa, Cade! Zamknij się i pieprz mnie! Wysunąłem się, przerwałem i wstałem, odsuwając się od niej. – Poczekaj chwilę! Nie można tak, Eden. Również wstała. Staliśmy twarzą w twarz, dysząc. Była wściekła i ja też, tylko u mnie gniew był zmieszany z żalem i zażenowaniem. – Tu właśnie jesteśmy, Cade. Szerokim ruchem wskazała podłogę. – To się nie dzieje. Ja nie mogę pozwolić, by to się stało. Ty nie możesz pozwolić, by to się stało. – Może nie powinniśmy… – Cofnąłem się o kolejny krok od niej, w stronę kuchni. Poszła za mną, nie pozwalając mi odejść. – Sądzisz, że po prostu możemy… przestać? Próbowaliśmy. Ty próbowałeś. Wskazała placem miejsce na podłodze, gdzie leżeliśmy,

dźgając gniewnie powietrze. – To było pieprzone niebezpieczeństwo. Ale znasz siebie i znasz mnie, i wiesz, że właśnie teraz nie możemy od siebie uciec. Nic się nie zmieniło. – Ależ zmieniło się. Odepchnęła mnie mocno, i cofnąłem się. Moje kolana uderzyły w krzesło kuchenne i usiadłem. – Nie możemy nadal tego robić. Stanęła przede mną. – Więc chcesz mnie zostawić? Pomyślałem, że będę patrzył, jak się ubiera, jak wychodzi, wiedząc, że nie wróci. Wiedząc, że jeśli teraz przejdzie przez te drzwi, to jakby przecięła nożem łączące nas delikatne nici. A ja nie mógłbym tego znieść. – Nie. Byłem tchórzem, cholernym tchórzem i głupcem. – Nie odchodź. Zrobiła krok naprzód, patrząc na mnie, a potem okrakiem usiadła mi na kolanach. Położyła dłonie na moich ramionach, a stopy postawiła po bokach krzesła. Odepchnęła mnie, a ja znałem reguły jej gry. Ująłem ją w talii, ona uniosła się na palcach stóp. Oboje zatrzymaliśmy się na chwilę, zawahaliśmy, a potem wszedłem w nią, zatonąłem w niej, a ona opadła na mnie. Położyła stopy na poprzeczkach między przednimi i tylnymi nogami krzesła, ramiona na moich dla zachowania równowagi, uniosła się i opadła. Odrzuciła głowę do tyłu, oczy skierowała na mnie, wygięła kręgosłup w łuk, wypinając piersi w moją stronę. Ująłem je w dłonie, pozwalając jej się poruszać. Nie spieszyła się, nie pozwalała sobie na szaleństwa. Utrzymywała stały rytm, ślizgając się w górę i w dół na moim fiucie, używając do unoszenia się tylko siły swoich nóg. Nie spuszczała ze mnie wzroku. Ta iskierka w jej oczach, głęboko ukryta szczypta bezbronności, zniknęła. Skryła się. Czułem, że jestem blisko szczytu, chwyciłem więc jej biodra i zacząłem nimi poruszać, ciągnąc w dół.

– Nie. Ujęła moje dłonie, zabrała ze swoich bioder i umieściła na piersiach. – Jeszcze nie. Nie dochodź jeszcze. Nigdy dotąd nie rozmawialiśmy w czasie seksu. Siedziałem nieruchomo i skupiłem się na zachowaniu kontroli, na powstrzymaniu się. Ona utrzymywała rytm, powolny i regularny, oczy utkwione we mnie, ręce na moich ramionach, po prostu się poruszała. Przesuwała się powoli. Ślizgała z wystudiowanym wdziękiem. Nie śmiałem odwrócić wzroku, nie śmiałem drgnąć, bo gdybym to zrobił, stałoby się. Powstrzymywałem się z wielkim wysiłkiem, zaciskając zęby, napinając każdy mięsień. – Jeszcze nie. Jej palce zaciskały się jak szpony na moich ramionach, wbijając paznokcie. – Jeszcze nie. Teraz powstrzymanie się było już niemal niemożliwe. Chwyciłem ją w pasie i pozwoliłem moim palcom niemal ją zmiażdżyć. Zmusiłem się do rozluźnienia uścisku, z obawy, że posiniaczę jej skórę. – Nie, jest w porządku. Trzymaj mocno. Jeszcze nie. Jej ruchy, nadal powolne, zaczęły stawać się coraz mocniejsze. – Zaczekaj na mnie. Jeszcze nie. Jeszcze nie. – Kurwa. Kurwa. Drżałem i wiedziałem, że moje dłonie musiały ściskać jej talię z siłą imadła, ale wbijała palce w moją pierś i wychyliła się do przodu, kładąc się na mnie, jakby zaczęła tracić kontrolę nad ruchami, tracić ich grację. – Prawie. Już prawie. Pochyliła się i oparła na mnie całym ciężarem, poruszały się tylko jej biodra, wirując i trąc, palce wbijały się w moje plecy, kalecząc skórę, zostawiając ogniste ślady. Skupiłem się na bólu, walcząc o to, by zaczekać na nią.

Jęczałem, ciśnienie jak w przegrzanym bojlerze potrzebowało ujścia tak bardzo, że aż bolało, paliło, piekło. – Nie mogę… nie mogę… Unosiła się teraz na rękach, osuwając ciało w dół, jęcząc przez zaciśnięte zęby. – Już prawie… jeszcze nie, Boże, jeszcze nie. – Nie mogę już czekać. Muszę… – Nie, nie, zaczekaj, zaczekaj… – Kurwa, kurwa, nie mogę zaczekać… Zatopiła zęby w moim ramieniu, jęknęła, uniosła się, zawisła w powietrzu i opuściła się w dół tak mocno, że zabolało, a ja nie mogłem wytrzymać już dłużej i eksplodowałem w niej z konwulsyjną siłą. Z jej gardła wyrwał się krótki krzyk: – Tak, teraz, teraz! Kurwa, kurwa, tak… Stłumiłem jęk narastający mi w piersi, chwyciłem jej biodra i poszedłem na całość. Pieprzyłem ją mocno, mocniej niż kiedykolwiek w życiu, a jej piersi omiatały mi twarz, jej twardy sutek wylądował w moich ustach, złapałem go i przygryzłem. Eden krzyczała przez zaciśnięte zęby, czoło oparła o moje; jej palce przesuwały się w dół po mojej piersi, a siła moich pchnięć unosiła ją. Opadała tak mocno, że nasze biodra zderzały się, a siła mojego orgazmu była rozdzierająca, oszałamiająca, bezlitosna, bolesna w swojej mocy. Trzy razy jeszcze zderzyliśmy się tak, szczytując tak mocno, że nie mogliśmy oddychać, tylko zaciskać zęby, trzymać się siebie wzajemnie i jechać na szczycie tsunami. A potem ona zwiotczała i nie mogłem jej utrzymać, nie mogłem nic zrobić, tylko położyć ręce na jej udach i przejąć jej ciężar. Oddychaliśmy razem w milczeniu, a potem dźwignąłem się i przytrzymując Eden obiema rękami za plecy, zrobiłem drżący krok, blokując kolana, i w ten sposób przemieściłem nas do mojej sypialni. Eden przywarła do mnie, a gdy poczuła pod sobą łóżko, odpełzła kawałek, znalazła poduszkę i zakopała się pod kołdrą. – Na łyżeczkę – wymamrotała. – Proszę.

Ostatnie słowo było zmęczonym, łamiącym się błaganiem. Wśliznąłem się za nią, wpasowałem się w jej ciało i usnęliśmy. EDEN Obudziłam się w pełni świadoma, w czyim łóżku byłam, co robiliśmy w nocy, jak rozpaczliwy i pełen pożądania stał się nasz seks. Cade leżał za mną, przytulony do mnie na łyżeczkę; oboje byliśmy tak wyczerpani, że spaliśmy bez ruchu. Świt wsączał się przez okna. Ptaki świergotały. Usłyszałam, jak jego oddech traci rytm, i poczułam, że zaczyna się budzić. Zauważyłam, że jego penis także zaczyna się budzić. Twardniał dokładnie pomiędzy moimi pośladkami. Nigdy nie uprawiałam seksu o poranku. Zagryzłam usta i spróbowałam po niego sięgnąć. Wiedziałam, że nie obudził się jeszcze, ale nie dbałam o to. Do tej pory wszystko między nami było gubieniem się w obopólnym pragnieniu. To było coś, czego chciałam ja, coś tylko dla mnie. Pozostając po swojej stronie, położyłam nogę na jego udach, pokręciłam biodrami i uniosłam je tak, by czubek jego penisa dotknął moich zwilgotniałych nagle warg sromowych. Usłyszałam jego jęk, czując, jak porusza biodrami w odpowiedzi. Zawahałam się, niepewna, czy nie powinnam zaczekać, aż się w pełni obudzi. Ale wtedy prawdopodobnie chciałby rozmawiać o ostatniej nocy, a ja po prostu nie zniosłabym tej rozmowy. Więc przycisnęłam plecy do jego piersi, a potem wyprostowałam się tak, że wszedł we mnie. Zajęczał, a ja przygryzłam wargi tak mocno, że poczułam w ustach smak krwi. Zakręciłam biodrami, a z mojego gardła wydarło się skomlenie, gdy jego członek trafił dokładnie we właściwe miejsce. Szukałam ponownie tego kontaktu, kąta, pod którym trafiał dokładnie tam, a on jęczał, przeciągając się nawet, gdy poruszał się wraz ze mną. Jego dłoń objęła moje biodro, łagodnie i delikatnie, a usta dotknęły mojego ramienia. Nie. Nie. Niedobrze. Odwróciłam głowę i spostrzegłam, że mruga, budząc się, przyciąga moją miednicę, by

wejść głębiej. Jęknęłam, nie mogąc się zatrzymać. Wchodził we mnie głęboko i w ciągu kilku minut byłam na progu szczytowania. A potem miękko zamruczał: – Ever? Boże, dobrze się czujesz? A ja krzyknęłam, zwijając się w sobie. Poruszył się i nagle zatrzymał. – Och, o rany. Eden. Ja… czy, ja… śniłem? Myślałem, że to był sen. Pokręciłam głową, chcąc mu powiedzieć, że jest w porządku, ale nie dałam rady. Wyskoczyłam z łóżka, obolała w środku, czując, jak orgazm nadchodzi i balansuje na krawędzi, jak energia potencjalna jest na skraju przemienienia się w energię kinetyczną. Potykając się, pobiegłam do łazienki przy pokoju, łokciem pchnęłam drzwi, ale przymknęły się, tylko dotykając futryny, nie zatrzasnęły, lecz nie dbałam o to. Opadłam na klapę toalety, ukryłam twarz w dłoniach i walczyłam o oddech i odzyskanie kontroli. Stłumiłam szloch. Tłumaczyłam sobie, że nie miał tego na myśli. Był nierozbudzony i śnił. O swojej żonie, naturalnie. Sądził, że to była ona, sądził, że to sen. Powiedział mi, że miewał sny. Może w swoim zaspanym umyśle uznał, że wszystko, co zaszło między nami, było snem, i że obudzi się przy niej. Co to musiało być za bolesne przebudzenie. Moja cipka pulsowała, domagając się dokończenia tego, co się zaczęło. Byłam na skraju histerii, zraniona głęboko pomyłką Cade’a i nadal płonęłam pragnieniem osiągnięcia orgazmu. Usiadłam tyłem do toalety, wyciągnęłam nogi i rozłożyłam je szeroko, położyłam dwa palce na łechtaczce i zaczęłam zataczać nimi kółka, przesuwając powoli, rytmicznymi ruchami, szukając właściwej siły ucisku. Tak, Boże, to było to. Jęknęłam. To nie dawało satysfakcji, lecz było lepsze niż chodzenie przez cały dzień obolałą od gryzącej frustracji niedokończonego orgazmu. Jak dla mnie, niewiele gorsze. Musiałam dojść, gdy już zaczęłam, lub byłam w rozsypce przez cały dzień. Pozwoliłam głowie spocząć na chłodnej

porcelanie toalety i zaczęłam z powrotem osiągać szczyt. Usłyszałam skrzyp zawiasów i nie mogłam przestać, gdy otworzył szeroko drzwi z ustami otwartymi do przeprosin. – Eden, tak mi przykro, nie miałem na myśli… o kurwa… Jego penis nadal był twardy, huśtał się z boku na bok, gdy Cade zatrzymał się gwałtownie w połowie łazienki. Nie mogłam teraz przestać. Byłam już blisko, bardzo blisko. Gdybym przestała, nigdy bym już tego nie osiągnęła. Ale patrzyłam na niego, boleśnie twardego, śliskiego i błyszczącego od moich soków. Zaczął się wycofywać, ale jasne było, że nie mógł oderwać ode mnie wzroku, gdy się dotykałam. – Nie odchodź – wydyszałam. – Patrz. – Eden… – Podejdź bliżej. Skinęłam na niego zgiętym palcem i zrobił kilka kroków w moją stronę, jakby do mojego palca był doczepiony sznurek oplatający jego talię. Zatrzymał się, stając między moimi nogami. – Ty też. – Popchnęłam jego rękę w kierunku członka. Ujął go dłonią, dotykając się, z początku powoli. – Ja nie miałem… – Wiem – przerwałam. – W porządku. To bolało, a nie było w porządku. Ale byłam na krawędzi orgazmu i nie dbałam o to, nie teraz. Zwłaszcza nie wtedy, gdy grzybek główki jego penisa stał się purpurowy, gdy go miętosił, a potem przeciągnął dłonią wzdłuż całej długości, nie odrywając ode mnie wzroku; patrzył jak moje dwa środkowe palce zataczają szaleńcze kręgi w mojej cipce, a druga dłoń ściska, skręca i szczypie sutki cycków. Doszłam. To był powolny i drażniący orgazm, przechodzący przeze mnie jak lawina błotna. Dyszałam urywanie, a moje dłonie pieściły moje ciało, aż nie mogłam szczytować dłużej. Cade jeszcze to robił, pieszcząc się mocno i szybko; stał nade mną z przymkniętymi oczami, obserwując mnie z odrzuconą do tyłu głową, wargi skrzywił w grymasie.

Patrzyłam na niego, patrzyłam na jego jądra i zamknięte oczy; jego ruchy stawały się coraz bardziej gwałtowne, aż wreszcie szarpnął dłonią w dół brutalnie, raz, jęcząc głośno. Gruby strumień spermy wytrysnął z niego i pokrył moje piersi i brzuch, a ja zajęłam się jego penisem; pochyliłam się lekko i zaciskając usta wokół miękkiej sprężystej główki, ssałam, aż doszedł znowu, spuszczając się w moje gardło; przesuwałam dłoń z góry na dół tak szybko i mocno jak mogłam, a on jęczał, poruszając się mimowolnie. Przechyliłam głowę, otworzyłam usta i przyjęłam pchnięcie, czując, jak trzeci wytrysk spływa mi do gardła. Krzyknął i wyjął go z moich ust. – Jezu, Eden. Odwrócił się i osunął pod przeciwległą ścianę. – To było szalone. Nigdy nie robiłem tego w ten sposób. – Ja też – odparłam. – Przyszedłem tutaj, aby cię przeprosić – powiedział – a nie po to, by… – To nie była twoja wina. Nie powinnam tego robić, gdy byłeś pogrążony we śnie. To ja powinnam cię przeprosić. Przeczesał włosy ręką. – Ja tylko… myślałem, że to był sen. Zrobiłem to, bo mam naprawdę te intensywne sny, tak prawdziwe, jakbym był na jawie i nie mogę dojść, czy jestem obudzony i to był tylko sen, czy nadal śpię, a sen był rzeczywistością… byłem tak zdezorientowany i myślałem, że to, co się zdarzyło między nami, mi się śniło… – Wiem – powiedziałam, obracając się na sedesie. – Nie powinnam była robić ci tego. Przepraszam. Nie mogłam na niego patrzeć; teraz, gdy ta chwila już przeminęła, czułam się upokorzona, że widział, jak to robiłam. – To było jakieś… szaleństwo – powiedział Cade, wyglądając na równie zawstydzonego jak ja. Dziwne było to uczucie dla nas obojga. Widzieliśmy się nawzajem w najgorszych sytuacjach, a często je wywoływaliśmy. Ale to była dziwna i intymna scena, i żadne z nas nie wiedziało, jak sobie z tym poradzić.

– Nigdy nie robiłem niczego takiego. Nie patrzyłem na nikogo… – Ja również – zapewniłam go pospiesznie. Znowu zapanowała cisza, ciężka i niezręczna. – Może wzięłabyś prysznic? – zaproponował. Skrzywiłam się. – Boże, byłoby wspaniałe. Odwrócił się. – Ja… przyniosę ci jakieś czyste ciuchy. Możesz pożyczyć… Przerwałam, oszczędzając mu konieczności wypowiadania jej imienia. – Dzięki. Wzięłam długi, gorący prysznic. Szorowałam się mocno, próbując jednocześnie nadać sens temu, czym stało się moje życie. Sprawa z Cadem wymknęła się spod kontroli. Im mocniej w to wchodziliśmy, tym bardziej pragnęłam, potrzebowałam tego. A ostatniej nocy zaczęłam czuć coś, co rozwijało się w mojej piersi, głęboko w moim sercu. Coś, czego po prostu nie powinno tam być. Wiedziałam, że zwykłe trzymanie się z dala od Cade’a nie pomoże. Tak długo, jak będziemy ciągnąć to życie na ziemi niczyjej bólu, niezdolni do żałoby ani do ruszenia dalej, niezdolni pomóc sobie lub zrobić cokolwiek poza czekaniem, będziemy w to brnęli. Separacja nic nie pomoże. Próbowaliśmy wiele razy. Jedno z nas w końcu się łamało. Byłam już skłonna własnoręcznie wyłamać jego drzwi, gdy wysłał mi wiadomość, kiedy byłam na siłowni. Siedziałam na rowerze stacjonarnym, pedałując ze wszystkich sił, a telefon położyłam poza zasięgiem. Zobaczyłam jego imię na wyświetlaczu, cztery małe literki. Wyszłam niezwłocznie, wiedząc doskonale, co się może zdarzyć, i chciałam tego. Ale powstrzymałam się od wysłania mu odpowiedzi; nie chciałam, by wydawało się, że jestem chętna. A tuż przedtem wpadłam w gniew, nienawidząc go za to, że mnie odpycha. Wyglądało na to, że gniew pogorszył sprawę, jeśli to było możliwe, dodając emocjom intensywności. Naprawdę, to było jak narkotyk. Im więcej go było, tym

więcej potrzebowałam. I nie wiedziałam, gdzie to się skończy. Obawiałam się, że osiągnęłam horyzont zdarzeń, punkt, z którego nie ma ucieczki od nieubłaganej grawitacji. Po wyjściu spod prysznica i wytarciu się obejrzałam się w lustrze. Zauważyłam sine ślady palców na skórze bioder, gdzie mnie chwycił; mroczne sińce jako pamiątka. Co dziwne, nie przeszkadzały mi te siniaki. Owinęłam ręcznik wokół piersi i wyszłam z łazienki. Znalazłam Cade’a siedzącego przy kuchennym stole, ubranego jedynie w szorty, byłam pewna, że te same, które miał na sobie ostatniej nocy. Podeszłam do niego od tyłu i skrzywiłam się na widok czterech równoległych śladów paznokci na obu jego ramionach. Odwrócił się, gdy mnie usłyszał. Wydałam zduszony krzyk; klatkę piersiową miał podrapaną jeszcze gorzej. Nie zauważyłam tego, gdy był ze mną w łazience. – Cholera, Cade. Nie zdawałam sobie sprawy, jak paskudnie cię podrapałam. Spojrzał w dół, robiąc ten dziwny grymas, który przybieramy zazwyczaj, gdy próbujemy zobaczyć coś poniżej własnego podbródka. – Taaa, nieźle mnie załatwiłaś. Podniósł wzrok na mnie. – A ja porobiłem ci jakieś ślady? Odchyliłam część ręcznika, pokazując mu siniaki na biodrach. – Kilka sińców. Nic aż tak paskudnego – odparłam, wskazując zadrapania na jego piersi. Pochylił się, by przyjrzeć się sińcom z bliska. – Cholera, Eden. Przepraszam. Wiedziałem, że nie powinienem… – W porządku. Oboje mamy ślady. – Po obu stronach? Uniosłam ręcznik na drugim boku, pokazując mu podobne sińce. W ten sposób zyskał dobry widok na moją cipkę, ale na tym etapie nie było już miejsca na nieśmiałość. – Zejdą – powiedziałam. – Łatwo nabawiam się siniaków i

zwykle znikają po jednym lub dwóch dniach. Dostrzegłam, że jego oczy zabłysły na widok siniaków na moim ciele, a potem usiadł z powrotem i wrócił do swojego szkicownika. – Cóż, nie powinienem był zostawić ci śladów. Przykro mi. Powiodłam palcem po zadrapaniu na jego plecach. – A mnie nie. Powoli odwrócił się do mnie twarzą. – Nie? Pokręciłam głową. – Próbuję nadać sens temu wszystkiemu. Kiedy byłam pod prysznicem, uświadomiłam sobie coś. Usiadłam na krześle stojącym na ukos od niego, krzyżując nogi w niezdecydowanej i zapewne głupiej próbie zachowania skromności. – Co takiego? – zapytał. – Podtrzymując opór, sprawiamy, że… każdy raz jest przypadkiem. Ale dopóki coś się nie zmieni, dopóki jedno z nas nie usunie się całkowicie z tego równania, stan Ever się nie poprawi, nie sądzę byśmy mogli przestać. Próbowaliśmy, Cade. Trzymałam się z dala od ciebie przez ostatni miesiąc, wiesz o tym. Mogłam cię poprosić, żebyś do mnie wpadł, ale tego nie zrobiłam. Gdybyś do mnie nie napisał, pojawiłabym się w tym samym momencie. Przeczesałam palcami mokre włosy, a Cade podążył wzrokiem za strużką wody, która spłynęła mi między piersiami. – Czuję się, jakbyś ty był narkotykiem, a ja byłabym uzależniona. I nie mogę już dłużej udawać. Nie mogę zachowywać się, jakbym tego nie chciała. – Uzależniona… Dobrze to ujęłaś. Cade rzucił ołówek na stół, zamknął szkicownik i zwrócił się w moją stronę. – Więc co się zmieniło? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Może nic.

Podniosłam ołówek, który odłożył, i bawiłam się nim leniwie. – Chcesz wyjechać? To znaczy, czy zamierzasz opuścić Ever? Zaprzestać odwiedzin w Domu, zacząć od nowa gdzieś indziej? Cofnął się, zaszokowany. – Nie! Nie mogę… nie mógłbym! – Ani ja! To moja siostra. Twoja żona. Żadne z nas nie mogłoby po prostu… wyjechać. To znaczy, że musi się zmienić coś, co ma z nią związek. – Powiedziałaś, że… nie ma takiej opcji. Że oboje jesteśmy na tyle słabi, że nie możemy odejść od siebie. Westchnęłam. – Taa, dokładnie tak powiedziałam. Przyznałam to. Jestem za słaba. Nie mam na tyle samokontroli. Sprawiasz, że czuję się wspaniale, a to… jest jedyną dobrą rzeczą w moim życiu. Wiolonczela jest częścią mnie. Nie sprawia mi ulgi. Daje mi… nie wiem, jak to ująć… środki wyrazu, jak sądzę. Ale to nie to samo. Spojrzałam na niego twardo. – Potrafiłbyś trzymać się z dala? Dzień w dzień widywać mnie w Domu, być koło mnie, zajmować się swoimi sprawami… bez konsekwencji? Jęknął, odchylając się do tyłu na krześle i pocierając dłońmi twarz. – Nie – przyznał żałośnie. – Próbowałem. Uderzył dłonią o stół i zaczął nią wybijać niecierpliwy rytm na blacie. – No cóż, kiepsko ci się to udawało. – Przykryłam dłonią jego dłoń. – Starannie mnie unikałeś, a gdy byłeś w pobliżu, próbowałeś się zachowywać, jakbyś mnie nie pragnął, tak jak ja ciebie, potem zamilkłeś, ledwie coś bąknąłeś, ledwie reagowałeś. Nic się nie sprawdziło. Westchnął i odwrócił się, nie odpowiadając. Naciskałam na niego. – Idź wziąć prysznic.

Wstał i ruszył w kierunku łazienki, wolno powłócząc nogami, jak ktoś kto stracił całą wolę i cel.

horyzont zdarzeń; usuwanie demona CADEN Nie wiem już, kim jestem, Ever. Jestem rozbitkiem. Zagubionym. Tonącym. Kocham cię. To jedyne, co wiem na pewno i wszystko, czego muszę się trzymać. Kocham cię. Zawsze będę cię kochał. Będę cię kochał do końca mojego życia i na każdym świecie, jaki nadejdzie po tym. Caden To był najkrótszy list, jaki do niej napisałem. Zmagałem się z nim godzinami. Ale utknąłem, zablokowałem się. Eden wyszła krótko potem, jak skończyłem brać prysznic i spędziłem resztę dnia zgnębiony tym, co powiedziała. W końcu, próbując zapomnieć o jej słowach, postanowiłem napisać do Ever i ją odwiedzić. Miałem nadzieję, że ta wizyta oczyści i rozjaśni mój umysł. Ale ona leży tutaj tak samo jak zawsze, jakby nigdy miała się nie poruszyć. Wiedziałem, że pielęgniarki zmieniają jej pozycję i robią te wszystkie rzeczy, które mają zapobiec atrofii mięśni i odleżynom. Ale przy mnie zawsze leżała na plecach, z zamkniętymi oczami, włosy schludnie założone za uszy. Żadnych zmian. Żadnych. Żadnej aktywności mózgu. Żadnych symptomów budzenia się. – Nie wiem, co się ze mną dzieje- szepnąłem do niej. – Nie wiem, co wyprawiam. Nie wiem, jak to zatrzymać. Kocham cię. Nie chcę, abyś pomyślała, że cię nie kocham. Kocham cię nawet bardziej niż kiedykolwiek. Kocham cię tak bardzo, że codziennie budzi mnie ból serca za tobą. I nie chcę tego… co się dzieje, kiedy nie ma mnie tutaj. Nie mogłem znieść tych słów, chociaż tak naprawdę nie wierzyłem w to, że ona jest tutaj, że mnie słyszy. Łatwiej było wierzyć, że śpi. – Czy ty mnie nienawidzisz za to, że dopuściłem, by to się stało? Jezu, Ev. Jak mogłabyś mnie nie nienawidzić? Jeśli… kiedy się obudzisz, wiem, co się stanie. I tego boję się najbardziej. Ale

nadal nie potrafię… znaleźć celu. Chciałbym chrzanić wszystko, ciągle i ciągle, i znów. Wiem, że nigdy nie pokochasz mnie znowu, gdy się dowiesz. Ale jeśli się obudzisz, przynajmniej będziesz żywa, a ja będę wiedział, jak żyć. Jeśli mnie znienawidzisz, to mnie zniszczy, ale nadal będzie lepsze niż to, co jest. – Ta… nicość, ta pustka, to piekło utknięcia. To byłoby lepsze. Lepsze niż to, że leżysz tak na zawsze. Moje ciało szarpało nieme łkanie. – Musisz wrócić, Ev. Musisz mnie ocalić. Przybądź i ocal mnie. Boże. Proszę, ocal mnie. Czy ja się modliłem? Nie wiedziałem. Jeśli tak, to do Ever. To było błaganie, niezależnie do kogo. Siedziałem tak, pochylony, niezdolny do płaczu, nie mogąc się wyprostować pod ciężarem żalu i winy, które na mnie ciążyły. Zmusiłem się do otwarcia oczu, zmusiłem się do spojrzenia na Ever. Gdybym kochał ją tak, jak to deklarowałem, czy nie pozostałbym jej wierny? Dlaczego nie mogłem po prostu… być dobrym człowiekiem? Gdybym ją kochał, nie zrobiłbym tego, co robiłem z Eden. Czy kiedykolwiek kochałem Ever? Nadeszły wątpliwości, uderzyły we mnie jak grad, jak błyskawica. Czy ją straciłem? Czy utraciłem moją miłość do niej? Czy trzymałem się jej kurczowo tylko z uporu? Przywiązany do świadomości, że ją kochałem, nawet po tym, jak to zniszczyłem? Jak mogłem ją kochać i robić to, co robiłem, za każdym razem, gdy widziałem się z Eden? Co za potwór ze mnie? Wbiłem paznokcie w twarz, zmierzwiłem włosy, czując, jak wszystko we mnie się rozpada. Zawsze uważałem moją miłość do Ever za jedyny stały punkt mojej tożsamości. A teraz zwątpiłem nawet w to. Straciłem w życiu wszystko, wszystkich. Poza Eden. Oraz dziadkiem i babcią. I wpadłem na pomysł. Może pomogłoby mi, gdyby odwiedzili mnie w Michigan.

Znienawidziliby mnie, gdyby się dowiedzieli, w co się wplątałem, jak zawiodłem siebie, Ever, wszystko, w co wierzyłem. Ale by mi pomogli. Dziadek skopałby mi tyłek. Wygrzebałem telefon z kieszeni i zadzwoniłem na numer domowy dziadków. Dzwonek wybrzmiał osiem razy i już miałem się rozłączyć, gdy ktoś wreszcie podniósł słuchawkę. – Hola? Znaczy… znaczy halo… Ranczo Monroe. Jak ja móc pomóc? – Miguel? Dlaczego to ty odbierasz telefon? Gdzie są babcia i dziadek? Zawahał się. – Oni nie być tu. Señor Monroe, on mieć udar. Być w szpital, w Cheyenne. – Dziadek miał udar? – Sí, señor. Mnie przykro tobie mówić. – Czy on… dobrze się czuje? To znaczy, czy wyjdzie z tego? Dlaczego babcia do mnie nie zadzwoniła? – Ona nie wychodzić ze szpital wiele dni. Za bardzo zmartwiona, żeby do ciebie dzwonić. – A co z wujkiem Gerrym? – Prowadzić ranczo. Oni nie chcieć martwić ciebie. On silny, señor Monroe. Będzie okay. Nie martw. – Jakiś głos odezwał się w tle. – Ja mówić señora, ty chcieć jej telefon. Ja musieć iść teraz. Wiele potros teraz. Klik. Żołądek ścisnął mi się z żalu. Dziadek był w szpitalu. Nikt nawet do mnie nie zadzwonił. A co, jeśli on też umrze? Co, jeśli stracę babcię i dziadka? Refleksja po fakcie, wiedziałem. Byłem zbyt zaabsorbowany własnym życiem, by myśleć o nich, a teraz oni też zamierzali mnie opuścić. Czułem się, jakbym otrzymał śmiertelny cios. Nie wiedziałem, dokąd się udać, ale jakoś znalazłem się w moim samochodzie i pojechałem przed siebie. Dotarłem do akademika Eden. Właśnie schodziła po schodach, a za nią dziewczyna, która musiała być jej współlokatorką. Eden mnie

dostrzegła, pomachała do współlokatorki i podeszła do mojego wozu od strony pasażera. Musiała zobaczyć coś w mojej twarzy, bo wsiadła bez wahania, zamykając za sobą drzwi. Siedziała w milczeniu. Leciała Song for You Murdocha, chociaż zupełnie nie pamiętałem, bym podłączał telefon. Ruszyłem, a Eden siedziała obok mnie w ciszy. Wziąłem głęboki oddech, czując, że pieką mnie oczy. Sięgnęła i wzięła mnie za rękę; zacisnęła palce wokół moich, kurczowo splatając nasze palce. – Coś się stało? – zapytała cichym i niepewnym głosem. – Mój dziadek miał udar. Eden ścisnęła mocniej moją dłoń. – O Boże, Cade. Czy… jak on się czuje? Wzruszyłem ramionami. Byłem odrętwiały. Wiedziałem, że to będzie bolesne, ale nie widziałem, jak mam zareagować. – Nie wiem. Nie powiedzieli mi. Zadzwoniłem tam, by z nimi porozmawiać. Ktoś odebrał telefon i mi powiedział. Babcia nie opuszcza szpitala. Nie zadzwoniła do mnie. Nie wiem, jak on się czuje. Ja… to zbyt wiele, Eden. Zbyt wiele. Nie mogę stracić także ich. Nie było nic, co można by powiedzieć, więc Eden się nie odezwała, tylko trzymała mnie za rękę, gdy jechałem bez celu. W końcu, gdy słońce już zaszło, a lista utworów w moim telefonie zaczęła odtwarzać się od nowa, Eden przemówiła: – Nie możesz przed tym uciec, Cade. Nie możesz jeździć bez końca. Wracajmy do domu. Wiedziałem, że była świadoma, podobnie jak ja, fałszu w tym zdaniu. To nie był jej dom. Nie było „nas”. Ale wiedziałem, co ma na myśli i rozumiałem, że ma rację. Więc pojechałem do mojego mieszkania i weszliśmy do środka. – Jadłeś coś? Pokręciłem głową. – Nie. – Od kiedy?

Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Od rana? Od wczoraj? – Powinieneś coś zjeść. Weszła do kuchni i zaczęła się krzątać. Najwidoczniej znalazła coś w lodówce, bo polała się woda i brzęknęła pokrywka. Usiadłem na kanapie, apatyczny, bez woli i motywacji do czegokolwiek. Obecność Eden w kuchni oznaczała przynajmniej, że byłem tutaj. Nie odpłynąłem, nie przestałem po prostu żyć. Siedziałem tutaj, ale gdyby ona wyszła, po prostu… zapadłbym w śpiączkę. W stan wegetatywny. Jak Ever. Dołączyłbym do niej. Cóż, może to nie byłoby takie złe. Mój telefon zadzwonił. – Halo? Ledwie rozpoznałem własny głos. – Caden? Boże, skarbie, przykro mi, że ci nie powiedziałam. To była babcia. – Dziadek jest w szpitalu od wielu dni, a ja po prostu nie byłam w stanie… zostawić go. Śpi teraz, a Miguel zadzwonił i powiedział mi, że telefonowałeś. Przykro mi, kochanie. – Czy… on dobrze się czuje? Jej wahanie przemawiało dobitniej niż krzyk. – Sądzą, że będzie wymagał profesjonalnej opieki. – Co to znaczy? – To znaczy, że będzie musiał zamieszkać w… domu pod stałą opieką. Ja nie jestem w stanie zająć się nim tak, jak tego potrzebuje. Nie sama. – Babciu, ja nie… – Rozpoznaje mnie – powiedziała babcia, przerywając mi po raz pierwszy w życiu. – Ale to wszystko. Nie może mówić, skarbie. Głowa mi opadła i o mało nie upuściłem telefonu. – Jasna cholera, babciu. Jak to się stało? On jest… taki silny. – Jest stary, skarbie. I nadal walczy. Ale… – Co zamierzasz zrobić? Nie odpowiadała przez długi, długi czas. Czułem, jak coś

spływa i skapuje mi z nosa. – Myślę, że zostanę przy nim. Jest takie miłe miejsce w Cheyenne. Nie mogłabym mieszkać na tym wielkim, starym ranczu sama z dziadkiem. Więc… przeniosę się razem z nim. – Co mogę zrobić, babciu? – wychrypiałem. – Bądź silny, Cadenie. Jesteś Monroem. Znam cię, kochanie. Słyszę po twoim głosie, że masz teraz ciężki okres. Nie martw się o nas. Przyjedź się z nami zobaczyć, jeśli możesz. Kochamy cię. Kocham cię, Connor, skarbie. – Babciu, ja jestem… – Caden. Chciałam powiedzieć… Caden. Zlizałem słoną wilgoć z warg. – Kocham cię, babciu. Wyjdzie z tego. Będzie dobrze. – Wiem – westchnęła. – Muszę iść, skarbie. Muszę tam być, gdyby się obudził. – Jasne. Pa. Nawet nie odpowiedziała, po prostu się rozłączyła. Eden siedziała na kanapie obok mnie. Włożyła mi w ręce miskę z czymś gorącym. Makaron z serem. Zjadłem, nie czując smaku. – Musi zamieszkać w domu. W Domu. Pakowałem jedzenie do ust bardziej po to, żeby się czymś zająć. – Babcia zamieszka tam z nim. – Przykro mi, Cade. – Wszyscy odchodzą. Wszyscy mnie opuszczają. Mama odeszła. Tata odszedł. Ever odeszła. Zakrztusiłem się, rozkaszlałem, odstawiłem miskę na stolik. – A teraz dziadkowie. Nikt nie został. Wszyscy… odeszli. Dziadek ledwie rozpoznaje babcię. A ona… jest jego częścią. Byli małżeństwem przez czterdzieści lat. Może więcej? Nie wiem. Jeśli on odejdzie, to ona też. A on odchodzi. – Hej. – Odstawiła swoją miskę i nachyliła się do mnie. – Ja nadal tu jestem. Wiem, że to nic… – Jesteś, to prawda. Ja… dziękuję ci, Eden. Za to… że mnie

także nie opuściłaś. Pokręciła głową. – Jesteśmy nieźle popieprzeni, ty i ja, ale mamy siebie nawzajem. Tak długo, jak to będzie trwało i nieważne ile to jest warte, mamy siebie. Wyciągnęła rękę i przeciągnęła palcem po moim policzku. Otarła mi łzy. Podniosła się i usiadła na podłodze przed półką z płytami DVD. Po kilkuminutowym przeglądaniu wybrała Kac Vegas 3. – Nie ma to jak bezmyślna komedia, prawda? Usiedliśmy na kanapie, a potem zwinęliśmy się w kącie. W końcu przeszliśmy do pozycji leżącej, a żadne z nas nie walczyło z bliskością, z jaką wtulaliśmy się w siebie. Zasnąłem przed końcem filmu, pierwszy raz w życiu. Kiedy się obudziłem, Eden leżała na mnie, telewizor był wyłączony, blask gwiazd oświetlał śnieg za oknem, a sierp księżyca widać było w prawym górnym rogu. Leżałem rozbudzony, wdzięczny za ten sen bez koszmarów, lecz nie mogłem już usnąć. Obserwowałem, jak księżyc znika mi z pola widzenia, stopniowo wygaszając swój blask, oczy piekły mnie z niewyspania, w piersiach czułem ból od szalejącej we mnie burzy zwanej życiem. Usłyszałem, jak Eden wciąga powietrze, poczułem, jak się porusza. Uniosła twarz i spojrzała na mnie. – Hej. – Hej. – Pewnie ciężko. Do tej pory nie zauważyłem, że moje dłonie ściskają jej pośladki, poufale i zaborczo. – Daję radę. Z trudem przełknąłem ślinę, patrząc jej w oczy. Wydawała się wyczuwać, że podejmuję właśnie jakąś decyzję i została w tej pozycji, obserwując, jak rozmyślam. Zamknąłem oczy i westchnąłem, wiedząc, że zmierzam do punktu, z którego nie ma powrotu. Objąłem jej pośladki, masując je, a potem dłońmi

przejechałem w górę jej pleców. Westchnęła, a jej nozdrza zadrżały. Poddając się, rozpiąłem jej stanik. Podciągnąłem koszulkę. Ściągnęła bluzkę i biustonosz jednocześnie, rzucając je na podłogę obok kanapy. Czekałem. Miała dziś na sobie spódnicę za kolana i wysokie buty, które zdjęła kilka godzin temu. Znalazłem suwak z boku spódnicy, pociągnąłem w dół. Ściągnąłem ją z niej. Miała na sobie żółte stringi, które również ściągnąłem, wyciągając wąski paseczek materiału spomiędzy jej pośladków. Uniosła jedno kolano, uwalniając stopę, i stringi poleciały odkopnięte. Leżała naga na mnie, wciąż w pełni ubranym. Eden całowała mnie po szyi. Zamrugałem, leżąc bez ruchu. Jej dłonie przejechały wzdłuż mojego torsu, podciągając mi koszulkę, która utknęła mi na głowie i musiałem ją zerwać szarpnięciem. Usta Eden powędrowały niżej. Przesunąłem się do oparcia kanapy, odpinając guzik dżinsów jedną ręką, i rozsuwając suwak. Powoli zdejmowałem spodnie, po jednej nogawce, aż mogłem zrzucić je kopnięciem. Upadły na stos ubrań na podłodze, obok jej spódnicy. Spojrzała mi w oczy, potem opuściła je, a ja czekałem. Wsunęła palce pod gumę moich bokserek i odciągnęła ją, odsłaniając czubek penisa w erekcji. Czekałem. Znowu spojrzała na mnie i spuściła wzrok. Odciągała pas coraz dalej i dalej, aż podskoczyłem i zdjąłem bokserki. Przetoczyła się z powrotem na mnie. Leżeliśmy tak, choć jeszcze nie połączeni. – Ten raz jest cały twój – wymruczała. Wiedziałem w głębi serca, że jeśli znowu zrobimy to twarzą w twarz, będziemy zgubieni. Poddałem się, ale musiałem zachować choć najmniejszą cząstkę mojej duszy. Nie miałem jej zbyt wiele, tylko tę resztkę. Usiadłem, a ona podniosła się wraz ze mną. Objąłem ją za ramiona, delikatnie, lecz stanowczo odwróciłem twarzą w kierunku podłokietnika kanapy. Natychmiast zorientowała się, co zamierzam i pochyliła się, jedną stopę stawiając stabilnie na podłodze, drugą nogą sięgając aż do

szczeliny w kanapie. Ukląkłem za nią, z nogami obok jej nóg, a ona sięgnęła między udami, chwyciła mnie i naprowadziła czubek tam gdzie trzeba. Znalazłem wejście, wpuściła mnie do środka i wszedłem głęboko. Sapnęła, nachylając twarz do podłokietnika i wyginając plecy, by wyjść mi naprzeciw. Położyłem dłoń na jej pośladku, drugą ująłem za biodro i zacząłem powolny, skrupulatny, miarowy rytm, wchodząc i wysuwając się na całej długości. Odpowiadała na moje rytmiczne pchnięcia, wyginając się w łuk i falując biodrami. Odwróciła głowę na bok, a włosy spłynęły jej przez ramię. Nie farbowała ich od dłuższego czasu i widać było ciemniejsze odrosty. Nie miałem pojęcia, dlaczego to zauważyłem. Patrzyła na mnie ponad ramieniem zwężonymi oczami, z otwartymi ustami. Nie zwolniliśmy ani nie przyspieszyliśmy, nie rozmawialiśmy ani nie jęczeliśmy, tylko się poruszaliśmy. Poczułem, jak jej ścianki zaciskają się wokół mojego fiuta. Objęła podłokietnik kanapy obiema rękami, jej ciało unosiło się z poduszek, gdy wracała z powrotem do mnie. Zagryzła wargi, twarz wciąż miała zwróconą do mnie, ale oczy zamknięte, brwi ściągnięte w skupieniu. Poczułem nadchodzący orgazm i zaczęliśmy kołysać się mocniej. Nagle ona wyprostowała ugiętą nogę i straciliśmy rytm. – Wstań… wstań… – wydyszała. Wiedziałem, o co jej chodzi. Odwróciła się, a ja przemieściłem się wraz z nią, tak że teraz stała obiema nogami na podłodze, pochylona, ściskając oparcie kanapy. Stałem dokładnie za nią, w szerokim rozkroku. Teraz… wśliznąłem się głęboko, z początku wolno i miękko, a ona pokręciła głową, jęknęła i zakołysała się do tyłu, mocno uginając kolana dla uzyskania dodatkowej siły. Przyspieszyłem, a skoro raz już byłem blisko orgazmu, czułem, że eksploduję w ciągu kilku sekund. Ona też szczytowała, sądząc po wyrazie jej twarzy i po tym, jak zwiesiła głowę i pochyliła się jeszcze niżej, by umożliwić mi głębszą penetrację. Przyciągałem jej biodra do siebie po moich pchnięciach, aż wcisnęła twarz w poduszki kanapy. Była zgięta

niemal wpół, a ja zderzałem się z nią, jej pośladki podskakiwały w rytm moich pchnięć, a w gardle narastał jęk. Byłem już na krawędzi i zaraz osiągnąłem szczyt. Dochodząc, uderzałem w nią mocno i szybko, a ona, przewieszona przez oparcie kanapy, pochylała się najniżej jak tylko mogła, odpowiadając na moje pchnięcia i próbując złapać mój rytm, ale nie była w stanie, ponieważ wstrząsała nią siła jej własnego orgazmu. Jęknąłem i eksplodowałem w niej. Sapnęła, a potem opadła na kanapę, odwracając się do pozycji siedzącej. Opadłem obok niej. Żadne z nas się nie odezwało. Siedzieliśmy tak, zdyszani, spoceni, aż za oknem poszarzało. Zacząłem zapadać w drzemkę, gdy poczułem dłoń Eden na moim udzie. Pochyliła się nad moim ramieniem, patrząc na mój penis. Objąłem ją, a ona wtuliła się we mnie. Wzięła mnie do ręki, pieszcząc i głaszcząc, aż zareagowałem. Gdy był dostatecznie twardy, spojrzała na mnie i ześliznęła się po mojej piersi, biorąc mnie do ust. Pieściła ustami główkę, tylko główkę, i masowała, aż był twardy jak skała, a wtedy wyprostowała się i stanęła przede mną tyłem. Usiadła na mnie okrakiem, podwijając nogi, i nadziała się na mnie. Wszedłem głęboko, a po chwili przerwy zaczęła ujeżdżać mnie z nieposkromioną siłą. Natychmiast wpadła w rytm, unosząc się i opadając w szybkim, wilgotnym tempie. Ująłem jej piersi i bawiłem się sutkami, a żadne z nas nie powiedziało ani słowa, nie wydało jęku przez cały czas. Pochyliła się ku mnie, aż poczułem jej ciężar, i poruszaliśmy się, kołysali, pieprzyli. Doszliśmy, najpierw ja, a potem ona. Kiedy byliśmy już w stanie się ruszyć, wleźliśmy do mojego łóżka i spaliśmy, aż słońce stanęło wysoko na niebie. EDEN Byłam obolała i zmęczona. Miałam mętlik w głowie. Cade… tracił swoją tożsamość. Nie byłam pewna, czy seks ze mną mu pomaga, czy go rani, czy w jakiś sposób pogłębiam kryzys tożsamości, jaki przechodził. Oczywiście, rozumiałam, skąd to się

brało. W młodym wieku stracił matkę, potem ojca, a wreszcie odnalazł Ever, jego jedyną prawdziwą miłość, tylko po to, by i ją utracić. To zbyt wiele ciężkich ciosów, które musiała znieść jedna osoba. A Cade… rozpadał się. Jak mogłoby być inaczej? Nie wiedziałam, jak mu pomóc. Nie mogłam go pokochać. On nie mógł pokochać mnie. Nie mogłam sobie pozwolić na zakochanie się w nim, chociaż rozpaczliwie się bałam, że to się stanie pomimo moich wysiłków. I bałam się, że w którymś momencie, jeśli upłynie odpowiedni czas, on przestanie dbać o to, czy się w nim zakocham… albo on we mnie. „Nie mogłam” to nie było właściwe słowo w tym równaniu. Nie powinnam. Nie było na to miejsca. Nie miałam prawa. A gdybym to zrobiła – albo on – to nie byłaby miłość zbudowana na dobrych fundamentach, oparta na wzajemnym szacunku i uczuciu lub na głębokiej więzi dusz. Chodziłoby tylko o seks, pożądanie, niczym maść na otwarte rany. Na wzburzonym morzu polegasz na tratwie ratunkowej, ale się w niej nie zakochujesz. Nie rozwijasz względem niej chybionych uczuć. On nadal spał. Zazwyczaj, gdy się budziłam, on już czuwał albo jeszcze nie zasnął. A fakt, że mogłam użyć słowa „jeszcze” w tym zdaniu, był raczej przerażający. Obserwowałam, jak śpi. Nawet w czasie odpoczynku nie wyglądał na spokojnego. Między brwiami miał lekką zmarszczkę, od nieustannej zgryzoty zrobiła mu się bruzda u nasady nosa. Kąciki jego ust opadły w wyrazie wiecznego nachmurzenia. Poruszył się przez sen, a kosmyk czarnych włosów opadł mu na oko. Mimowolnie wyciągnęłam rękę i odgarnęłam go. Bez żadnego powodu przeciągnęłam środkowym palcem po zmarszczce przecinającej jego czoło, jakby próbując wymazać linie głęboko wyryte przez ból. Nie mogłam go uzdrowić. Nie mogłam zabrać jego bólu. Nie mogłam zastąpić Ever. Mogłam tylko być tu z nim, próbując łagodzić jego udrękę, niczym lina, którą mógł chwycić, gdy miotały nim fale. Tylko że robiłam to w głupi sposób. Wiedziałam o tym. Seks nie był rozwiązaniem i tylko pogłębiał nasze zmieszanie. I chociaż rozum to wiedział, nie mogłam się oprzeć.

Nie mogłam przestać go pragnąć. W trakcie tych pełnych gniewu, rozpaczy i zażenowania spotkań seksualnych dał mi więcej rozkoszy niż wszyscy moi poprzedni partnerzy razem wzięci. Nikt dotąd, oprócz Cade’a nie sprawił, że czułam się tak wspaniale. A on się nawet tak naprawdę nie starał. Nie dopasowywał się do moich potrzeb. Nie to, że go nie obchodziły, wiedziałam o tym. Po prostu oboje braliśmy od drugiego to, czego potrzebowaliśmy. A ja nie mogłam się oprzeć myśli, że dobrze by było dowiedzieć się, jak mogłabym się czuć, mając jego pełną uwagę, uczucia, miłość. To mogłoby być magiczne. Cudowne. Był bardzo blisko zaspokojenia mnie, kiedy to robiliśmy. Ale nie do końca. Zawsze brakowało… czegoś. Jakby, pomimo wściekłości i pierwotnej agresji, z jaką Cade mnie pieprzył, był jakiś brakujący element. I nie chodziło mi o miłość. Nie byłam pewna, czy istniała dla mnie. Ale instynktownie czułam, że wraz z właściwym dotykiem, niemal doskonałą techniką mogłabym osiągnąć nieznany dotychczas szczyt możliwości seksualnych, rodzaj nirwany. Przeczuwałam to z jednym czy dwoma poprzednimi partnerami, ale z Cadem poznałam właściwy smak. Widziałam to, mogłam rozpoznać ten kształt wśród cieni. Ale nie mogłam tego dotknąć, nie mogłam dosięgnąć. Może pewnego dnia, może z kimś innym. Ale raczej nie. Wyśliznęłam się z łóżka, ostrożnie, by nie przeszkadzać Cade’owi, i poszłam pod prysznic. Puściłam prawie ukrop, który zaparował lustro, zasnuł mgłą łazienkę. Stałam pod tym strumieniem i pozwalałam gorącej prawie nie do zniesienia wodzie parzyć mnie, wsiąkać w moje mięśnie. Nie myłam się, nie użyłam szamponu ani odżywki. Po prostu nasiąkałam. I myślałam. Ta sprawa z Cadem była jak czerwonooki potwór, który chwycił nas oboje za gardło, trzymając razem, przywiązując do siebie sznurem z nierozerwalnych cieni. Chciałam się uwolnić, ale nie mogłam zerwać więzów. Chciałam przestać go pragnąć.

Chciałam być przez niego pocieszana bez kończenia tego seksem. To nie było normalne. Ludziom takie sytuacje zdarzają się przez cały czas, a przecież nie ratują się pieprzeniem. To było coś więcej niż pieprzenie, zaprotestował jakiś głos wewnątrz mnie. To mogła nie być miłość, ale to nie tylko pieprzenie. Krążyłam wokół tego tematu od wielu godzin, próbując to przetrawić, gdy ćwiczyłam na maszynach w siłowni, pedałowałam na rowerze stacjonarnym, waliłam w ciężki worek i siedziałam na zajęciach. Nie myślałam o Cadzie i naturze naszego dysfunkcyjnego związku tylko wtedy, gdy grałam na Apollu. Kiedy prowadziłam smyczek po strunach i słuchałam muzyki rezonującej w jego dwustuletnim korpusie, mogłam odlecieć, a mój umysł zapadał w błogosławioną ciszę i byłam wolna, chociaż przez te zbyt krótkie momenty. W końcu zabrałam się za mycie, nakładanie odżywki na włosy i szorowanie ciała. Byłam pokryta pianą, gdy nagle usłyszałam, jak otwierają się drzwi łazienki. Odwróciłam się, i zobaczyłam stojącego w progu Cade’a. Prysznic miał szklane ściany i marmurowe płytki. Przestrzeń dla dwojga. W kącie była ławeczka, dokładnie na właściwej wysokości. Stałam, ociekając pianą i ściskając puszystą pomarańczową myjkę. Nadal był nagi i wspaniały, jak zwykle, pomimo podkrążonych oczu. Otworzyłam drzwi od kabiny w niemym zaproszeniu. Westchnął, jakby z rezygnacją. To zabolało. Fakt, że odnosił się w ten sposób do tego, że byliśmy razem, do uprawiania ze mną seksu, bolał. Głęboko. Cios trafił w mroczne miejsce mojej duszy, powodując ten rodzaj bólu, którym nie jesteś w stanie się podzielić z inną żywą istotą. To nie było w porządku, wiedziałam, więc stanęłam na głowie, by nie odbiło się na Cadzie. To nie była jego wina. Nie miał zamiaru mnie zranić. Może byłam naiwna, zbyt skłonna do przebaczania, a może byłam zwykłą dziwką, ale wiedziałam, że Cade wykorzystuje mnie tylko do zmierzenia się z horrorem, jakim stało się jego życie. Byłam jego mechanizmem obronnym. I szczerze mówiąc, on był tym samym dla mnie.

Straciłam siostrę, bliźniaczkę. Była moim jedynym prawdziwym przyjacielem, jedyną osobą, której mogłam wyznać całą prawdę. Gdyby ta sytuacja z Cadem nie obejmowała Ever, powiedziałabym jej o wszystkim. I chociaż miałam do niego żal za to, że go pragnęłam, pożądałam, jego zrezygnowana mina mnie zraniła. Cóż, Ever była pogrążona w śpiączce, więc nie miałam z kim porozmawiać, nie miałam się komu zwierzyć. Poza Cadem, ale jemu nie mogłam o tym opowiedzieć. Cade wszedł pod prysznic, zamknął drzwi i po prostu stał, patrząc na mnie. Albo nie wiedział, co począć dalej, albo był zbyt oszołomiony moją urodą, by odwrócić wzrok. Stawiałam na to pierwsze. Czekałam, a że się nie poruszył, wróciłam do mycia. Nie mogłam się jednak oprzeć małemu przedstawieniu. Wyginając plecy w łuk, myłam wypięte piersi, potem się nachyliłam, by umyć łydki i stopy, co było głupie i nienaturalne, ale skuteczne, ponieważ jego fiut drgnął. Namydliłam się, spłukałam i zrobiłam to ponownie, wszystko to dla niego. Ale nadal się nie poruszył. Nie zamierzałam wykonać pierwszego kroku. Nie tym razem. Owszem, był to popieprzony i dysfunkcyjny związek, ale nie oznaczało to, że nie chciałam się czuć pożądana. W końcu, mając dość jego milczenia i widocznej niezdolności do zrobienia czegokolwiek, zaczęłam się przeciskać obok niego. – Zaczekaj. Stanął w drzwiach, blokując mi przejście. Woda leciała na nas oboje. – Przez cały ten czas – zaczął – nie zrobiłem… niczego dla ciebie. Ty dawałaś mi wszystko, robiłaś wszystko, bym czuł się wspaniale. Ale ja ci się nie odwzajemniałem. – To nieporozumienie, Cade. Zaczęłam marznąć, więc weszłam z powrotem pod strumień gorącej wody, pociągając go za sobą. – Po prostu chciałam… ci pomóc. Dać coś, co pomoże ci

wytrzymać. A teraz twoja kolej. Odwrócił mnie tak, by woda obmywała mi plecy. Woda spływała po moich ramionach i plecach, kilka strumyczków pociekło z przodu. Ukląkł przede mną, a moje serce zaczęło tłuc się panicznie. Nie mógł tego zrobić. To uczyniłoby moje zadanie, mój jedyny obowiązek – zatrzymanie serca tylko dla mnie – jeszcze trudniejszym. Ale jednak nie powstrzymałam go, gdy całował miejsce poniżej mojej lewej piersi, unosząc ją i zlizując płynącą wodę, a potem zaczął ssać sutek. Westchnęłam, czując dreszcz w lędźwiach. Stałam nieruchomo i powtarzałam sobie: oddychaj i po prostu czuj. Usta Cade’a przeniosły się na drugą pierś, poświęcając uwagę sutkowi, który stwardniał pod liżącym go językiem, a ja zaczęłam dyszeć. Jego dłonie powędrowały na moje biodra, gdy na przemian całował i lizał moje piersi. Potem ześliznęły się po zewnętrznej stronie ud, do kolan, i znów powędrowały w górę. Mimowolnie rozsunęłam stopy. Jego palce przemierzały wewnętrzną stronę moich ud, a potem wzgórek mojej cipki. Sapnęłam, a jemu ten dźwięk się chyba spodobał, ponieważ wynagrodził mnie, wsuwając jeden palec do wejścia, a potem pieszcząc nim moje wargi sromowe. Musiałam nieco bardziej rozsunąć nogi, bo nie mógł wsunąć całej ręki między moje uda. Wreszcie mógł zrobić coś więcej, niż włożyć tam palec. Co uczynił, i dobrze. Zagłębił we mnie środkowy palec; przygryzłam wargę, a z mojego gardła wyrwał się skowyt, gdy dotykając ścianek odnalazł właściwe miejsce. Zaczął rytmicznie wsuwać palec. O Boże, to było cudowne. A potem przysiadł na piętach, jego usta całowały moje uda i biodra. Wreszcie użył obu rąk, by rozsunąć mi nogi jak najszerzej. Byłam zakłopotana tą pozycją przez jakieś sześć sekund. Dokładnie do momentu, gdy jego usta dotknęły mojej cipki, a we mnie wniknął jego język. Trzymając go za ramiona, odrzuciłam głowę do tyłu i zatraciłam się w doznaniach cielesnych. Wprowadziłam mój mózg w stan radości zen, podobnie jak przy grze na wiolonczeli. On lizał, muskał językiem, wnikał, całował i ssał. Cały czas nie przestawał pieścić mnie palcem.

Jasna cholera, dobry był. Sprawił, że kolana się pode mną uginały i zaczęłam dyszeć, a potem zmienił technikę, zwolnił, niemal przerwał, więc przestałam szczytować, a on zaczął od nowa, wolno, potem coraz szybciej, próbując tak i owak, aż znowu jęknęłam, ugięły mi się kolana i wyrzuciłam biodra do przodu, a on robił to mocniej i szybciej, aż zaczynałam wić się dziko; wtedy przestawał i robił coś innego. To było za dobre. Czułam się, kurwa, zbyt cudownie. Niemal się spodziewałam, że przestanie, podniesie się i będzie chciał się pierzyć, ale tego nie zrobił. Doprowadził mnie do krawędzi szczytowania kilka razy pod rząd; gdy już wibrowałam i dyszałam, spróbował się wycofać, ale bezwstydnie chwyciłam jego głowę i zatrzymałam go. – Kurwa… proszę… nie przestawaj. Posłuchał; jego palce penetrowały mnie idealnie, usta zajmowały się łechtaczką, drugą ręką przyciskał mój tyłek do swojej twarzy. Nie mogłam się powstrzymać, chwyciłam sutki między palec wskazujący i kciuk, a potem poczułam, jak eksplozja gromadzi się, narasta; on wyczuł, że moje ruchy stają się coraz bardziej rozpaczliwe i pełne pożądania i dostosował się, szybciej i szybciej, aż osiągnął tempo, którego nie dało się przyspieszyć. Utrzymał je, liżąc, ssąc i posuwając mnie palcem, aż jęknęłam i zakołysałam się na krawędzi orgazmu, który nie nadchodził. Potrzebowałam czegoś, czego on by nie zrobił. Przytrzymałam jego nadgarstek tam, gdzie był, odepchnęłam go i zastąpiłam jego usta własną ręką, podnosząc go za podbródek na wysokość moich cycków. Usłuchał, a ja zataczałam kręgi tak jak lubiłam, jak tego pragnęłam, zaś on penetrował mnie głęboko, podgryzając i szczypiąc moje sutki, aż osiągnęłam szczyt i poczułam, jak coś we mnie pęka. Jęknęłam z ulgi, gdy niezrównany orgazm zalał mnie wszechogarniającą falą rozkoszy i ekstazy. Gdy nie mogłam tego znieść ani chwili dłużej, odepchnęłam Cade’a i podniosłam go na nogi. Wydawał się chyba… zakłopotany.

– Przepraszam, ja… Położyłam mu dłoń na ustach. – Nie musiałeś tego robić. Ale dziękuję. – Ale nie powinienem… – To było więcej, niż kiedykolwiek ktokolwiek dla mnie zrobił. Więc dziękuję – rzuciłam mu uśmieszek. – Powiedz: nie ma za co. – Nie ma za co. A potem… po prostu wyszedł spod prysznica. Świetnie. Jakbym mogła pozwolić mu się wymknąć. – Cade – zawołałam. Zatrzymał się, odwrócił, a jego fiut stał do połowy masztu. – A co z tobą? Wzruszył ramionami. – To było dla ciebie. Zakręciłam wodę i wyszłam. Nie zawracałam sobie głowy wycieraniem się. – Powiedz mi, czego pragniesz. Jego mina powiedziała mi, że pragnie czegoś, czego nie mogłabym mu dać, więc sprecyzowałam: – Powiedz mi, czego pragniesz ode mnie? Wyglądał na zagubionego. – Nie wiem… nie wiem. Po prostu… ciebie. – Popatrzył na mnie. – Spraw, żebym doszedł. Jakkolwiek chcesz. Coś mi powiedziało, że za bardzo się zastanawiał. Podeszłam, ujęłam go w dłoń i popchnęłam do tyłu, z łazienki do sypialni, aż dotarł do łóżka i usiadł na nim. Moje palce przesunęły się wzdłuż do końca. Zamknął oczy, a ja wzięłam go do ust. Odrzucił głowę do tyłu, a ja objęłam szeroką główkę dłonią i nacisnęłam. Drugą ręką ujęłam jego mosznę, masując delikatnie, środkowym palcem przycisnęłam miejsce poniżej niej. Zaciskając dłoń u nasady fiuta, a potem rozluźniając, tak by ledwie go dotykać, zaczęłam poruszać palcami w szybkim tempie. Gdy tylko dostosował się do rytmu mojej ręki, zwolniłam, chwyciłam go mocniej i wzięłam do ust. Dyszał teraz, jego biodra zataczały

kręgi, a moja głowa podskakiwała, wciągając go głębiej i głębiej za każdym razem, gdy ją opuszczałam. Zaczął jęczeć. Obserwowałam jego twarz, na której malowała się rozkosz, a potem otworzył oczy i spojrzał w moje. Przyglądał się, jak biorę jego penis do ust, przytrzymując u nasady i pieszcząc go krótkimi, szybkimi pchnięciami. – Ja… Boże, dochodzę… – wychrypiał ostrzegawczo. Nadal patrząc mu w oczy, wsunęłam go prawie do gardła, pieszcząc grubą nasadę jego fiuta dłonią, ściskając mosznę i naciskając mocno poniżej. Chwycił koc, który leżał na łóżku, widocznie usiłując zmusić biodra do pozostania na miejscu, gdy szczytował. Jęczał, przeklinał i wystrzelił w moje usta, gorąco, mokro i piżmowo. Nadal go pieściłam, aż poczułam kolejny spazm, który nim targnął, przyjmując go także do ust. Otworzył oczy i spojrzał na mnie. Kiedy upewniłam się, że doszedł, cofnęłam się, wstałam i usiadłam obok niego na brzegu łóżka. – Lepiej? – zapytałam. Kiwnął głową, ale zauważyłam ciężar poczucia winy w wyrazie jego twarzy. – O co chodzi, Cade? Jaki to wszystko ma sens, jeśli nie będziemy ze sobą szczerzy? Westchnął. – Czuję, jakbyśmy… zachowywali się jak degeneraci. Ach. Kolejna ciężka rozmowa. Świetnie. – Co powiesz na to, abyśmy troszkę poczekali? Ubrali się? Nalejesz nam po drinku. Oboje założyliśmy minimum ciuchów. On szorty, a ja koszulkę. Zdjął kapsle z dwóch butelek piwa i usiedliśmy na kanapie, blisko, lecz nie dotykając się. – Dobra – powiedziałam. – Wyjaśnij, co miałeś na myśli. O co ci chodzi z ta degeneracją? Masz na myśli siebie i mnie, czy ludzi jako gatunek? – Nas. Ciebie i mnie. Chodzi po prostu o to, że to zaczęło się jako coś, czego nie mogliśmy uniknąć. Nie mogliśmy tego

powstrzymać. Nie chodziło o zwykłe podobanie się. Mam na myśli to, że jestem facetem, a ty jesteś seksowna. Nie podkreślałbym tego zbytnio, ale jesteś bliźniaczką Ever, więc oczywiste jest, że mnie… pociągałaś. Ale to nie było tylko to. W końcu idąc przez życie, spotykasz wszelkie rodzaje seksownych i atrakcyjnych ludzi. To kość niezgody dla większości par, ponieważ faceci myślą o tym, co chcieliby robić z tą dziewczyną. Może wyobrażają ją sobie nago lub zastanawiają się, jakby to było uprawiać z nią seks. Powiedziałbym, że to całkiem naturalne, ale nie oznacza, że mają zamiar cokolwiek z tym zrobić, prawda? Ten, kto nie potrafi kontrolować takiego impulsu, kto nie ma filtra, który mu mówi: nie, nie powinienem próbować przelecieć kogoś, kto mnie pociąga, bo już jestem w związku… jest niewierną kanalią albo pozbawioną moralności dziwką. – Nadążam, ale nie widzę związku z tobą i mną. Naprawdę nie uważam, że to, co robimy czyni z ciebie kanalię, a ze mnie dziwkę… Przerwał mi machnięciem ręki. – Nie, nie. Nie to mam na myśli. Zmierzam do tego, jak to się ma do ciebie i mnie. Takie rzeczy się zdarzają. Mam taki filtr, naprawdę. Mógłbym… mógłbym iść ulicą z Ever, zobaczyć seksowną dziewczynę i nie pożądać jej, nie mieć żadnych pomysłów, że mógłbym z nią robić cokolwiek. Coś takiego nigdy nie postało mi w głowie. Co najwyżej pomyślałem: Hm, ta laska jest naprawdę niezła. Z tobą tak nie było. To nie tak, że mi się to nie zdarzało, gdy byłem z Ever… – przerwał, zdławił westchnienie, które brzmiało niemal jak szloch. – Ja nadal jestem z nią, rozumiesz? To prawdziwa zagadka w moim życiu, prawda? W każdym razie, kiedy Ever była… to znaczy, przed wypadkiem, kiedy ty i ja z Ever wychodziliśmy gdzieś, zauważałem fakt, że byłaś seksowna, uważałem cię za pociągającą. Ale to wszystko. Więc to nie było tak, że jak tylko sobie uświadomiłem, że Ever zapadła w śpiączkę, pomyślałem: Cóż, kurwa, wreszcie mam swoją szansę. – Wiem, Cade.

– Coś zaczęło się między tobą i mną, jakbym… po prostu czegoś pragnął. Czegoś dobrego, gdy wszystko wokół było złe. Czegoś uspokajającego. I w jakiś sposób skończyło się przełożeniem tego na seks. Nie wiem dlaczego. Choć usilnie starałem to sobie wytłumaczyć. – Dlaczego zrozumienie tego jest dla ciebie takie ważne? – zapytałam. – Bo może jeśli zrozumiem, uda mi się to zatrzymać. – To jest aż takie złe? – Nie mogłam się powstrzymać przed odczuciem tego osobiście. Wiedziałam lepiej, ale moja zdolność do racjonalnego myślenia i działania zanikała lub już zanikła. Fuknął na mnie: – Jezu, Eden. Nie przypniesz mi tego gówna, wiesz, że nie to mi chodziło. Wstał i przyniósł dwa piwa, jedno podał mnie. – Dobrze, Eden. Potrzebujesz potwierdzenia? To jest zawsze wspaniałe, naprawdę dobre. I to jest część problemu. Nie wiem, czym to było, gdy się zaczynało między nami, ale teraz zaczynam czuć, że nie jestem stanie tego kontrolować. Bardziej niż kiedykolwiek. Nigdy nie mogłem tego robić, jak przypuszczam, ale teraz czuję, jakbym się w tym zatracał. W tobie. Jakby jedyną rzeczą, która nadaje jeszcze sens mojemu życiu, było… uprawianie seksu z tobą. A to jest… – Popieprzone – uzupełniłam. Opadł na kanapę, wydając długie, przygnębione westchnienie. – Tak. Naprawdę całkiem popieprzone. Jego głos zniżył się do szeptu tak cichego, że aż musiałam się pochylić, by go usłyszeć: – Nie jestem już nawet pewien tego, co czuję do Ever. Jakby… to, co między nami, nie było realne. Ja… zwątpiłem we wszystko. – Boże, Cade. To ostatnia rzecz, jakiej kiedykolwiek bym pragnęła… – Wiem! Wiem, Eden. Proszę, w żaden sposób, nawet w

najmniejszy, nie uważaj, że obwiniam ciebie. Tu nie ma niczyjej winy. Po prostu… skoro mógłbym tak łatwo o niej zapomnieć i związać się z tobą, to czy… ja ją kiedykolwiek kochałem? – Kochałeś, Cade. Kochasz. – Więc jak to się stało? Jak w to… wdepnąłem? Jęknął znowu i potarł dłońmi twarz. – Boże, znowu źle to zabrzmiało. Musisz coś zrozumieć. Jesteś niesamowitą osobą, Eden. Jesteś wspaniała. Jesteś cholernie utalentowana. Masz czadowe ciało. Naprawdę. Wiem, że w to wątpisz, że masz kompleksy, czy co tam, ale… daj spokój. Owszem, masz krągłości. Ale pod nimi jesteś twarda jak skała. A to cholernie seksowna kombinacja. Wyglądał, jakby zmusił się do tego wyznania. – Wiem, że nie nadawałem się do naszego związku… nie potrafiłem cię wspierać, jak sądzę. Powinienem sprawić, byś dobrze się czuła we własnym ciele. Nie zrobiłem tego, przepraszam. Musiałam gwałtownie i szybko nabrać powietrza i odwrócić wzrok, by się nie załamać. – Cade, przestań. Nie… nie jesteśmy w związku. Niczego nie jesteś mi winien. A fakt, że mi to mówisz, znaczy dla mnie więcej, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. Nie rozpłakać się. Nie rozpłakać się. – Nikt nigdy, przenigdy nie powiedział mi czegoś takiego. Zawsze interesowało ich tylko… pieprzenie. Przepraszam. Płakałam i to nie był płacz płynący ze złamanego serca, który potrafi być niemal pociągający. Nie, to było użalanie się nad sobą, zasmarkane, pełne złości. Przytulił mnie do siebie. – I dlatego to była pieprzona zbrodnia. Zasługujesz na kogoś lepszego. Zasługujesz na coś więcej, niż ja ci mogę dać. To część mojego problemu. Tego dotyczy cała ta rozmowa. Tamto… – machnął ręką w stronę łazienki, gdzie odbyło się nasze ostatnie spotkanie – tamto nie było w porządku. To znaczy, chciałem po prostu… sprawić, byś się dobrze poczuła, bo zdałem sobie sprawę,

jaki byłem samolubny. Po prostu brałem, co chciałem, jak… jakieś zwierzę. A ty zasługujesz na coś lepszego. Na coś lepszego niż obciąganie mi z wdzięczności, czy coś w tym stylu. Musiałam się dobrze zastanowić nad tym, co chciałam powiedzieć. – Czy ty czujesz, jakbyś… nie wiem… Poniżał mnie w jakiś sposób? Wzruszył ramionami; to był żałosny gest. – Tak, coś w tym stylu. Odwróciłam się i usiadłam po turecku twarzą do niego, przytulając do siebie poduszkę. – Cade, to nie było poniżające. Nie odbieram tego w ten sposób. Dałeś mi coś, a ja chciałam się odwdzięczyć. – Owszem, to sprawia, że czuję się nieco mniej gównianie, ale nie jest odpowiedzią na moje główne pytanie: czym jest to, co dzieje się między nami? Dawaniem i oddawaniem przysług seksualnych? Wzruszyłam ramionami. – Być może. W jakiś sposób tak, jak sądzę. Ale czy to coś zmienia? Czy sprawia, że to co robimy jest lepsze albo gorsze? – Nie wiem. Nic nie wiem, Eden. Mam mętlik w głowie. Jestem zmieszany, przerażony, zmartwiony. Tak wiele rzeczy naraz… – To nie znaczy, że jest mi dobrze z tym, co robimy. Też mam mieszane uczucia. Ale to daje mi jakiś rodzaj… pocieszenia. Odmiany. Rozkoszy, w czasie gdy nieobecność mojej siostry… jest pieprzonym piekłem. Cały ten stan zawieszenia jest piekłem. A kiedy jestem z tobą, mogę zapomnieć, chociaż tylko na chwilę. Z trudem przełknęłam ślinę, wyciągając wyznanie z bolesnej dziury w moim sercu. – Nie… nie chcę tego przerwać, Cade. Owszem, czuję… czasem czuję się tak, jakby to robiło ze mnie dziwkę. Ale taka jest prawda. Prosta prawda: nie chcę przestać. Jeszcze nie. To samolubne. Okropne. Ale tak jest. – Nie da się tego powiedzieć tak, by nie zabrzmiało okropnie,

więc po prostu to powiem. Gdy byłaś pod prysznicem, zanim wszedłem, miałem taką myśl… taki obraz. Czułem, że pragnienie ciebie, potrzeba tego-niewiadomo-czego z tobą, tego dziwacznego związku, seksu, towarzystwa, wszystkiego, ale zwłaszcza seksu, tkwi we mnie jak demon, głodny demon. A za każdym razem, gdy jestem z tobą, część mnie ma nadzieję, że zaspokoję demona. Dzisiaj zastanawiałem się, czy próbowałem zabić demona, nasycić go, żebym nie… potrzebował już ciebie. Przygarniał mnie, mówił w moje włosy i czułam na skórze głowy jego oddech z każdym słowem. – Nie chcę już tego pragnąć. Nie dlatego, że nie jesteś warta pożądania, bo jesteś. Ale dlatego że, ten ja, który był z Ever, był… lepszym człowiekiem. A ja chcę go zatrzymać, tamtą osobę. Tamtego Cade’a. Nie tego słabego, samolubnego faceta. Zasługujesz na coś lepszego, niż to, co ze mnie zostało, co teraz dostajesz. Zasługujesz na coś lepszego niż seks, który… prowadzi do poczucia winy i zażenowania. Przesunął się tak, że musiałam na niego spojrzeć i wyczułam, gdzie leży sedno tego całego długiego wyznania. – Zasługujesz na coś lepszego, Eden – powtórzył. – Zasługujesz na miłość, a ja… nie mogę ci jej dać. Nie znalazłam odpowiedzi. Położyłam mu głowę na ramieniu i przytuliłam się do niego w poszukiwaniu jakiegokolwiek strzępka pocieszenia. Jeśli zasługiwałam na kogoś lepszego niż to, co zostało z Cade’a, i jeśli mogłam dostać o wiele więcej niż to, co otrzymałam od niego… jaka byłaby miłość? Nie mogłam sobie tego wyobrazić i nie mogłam nawet zacząć się zastanawiać, jak mogłabym ją znaleźć. Ale chciałam tego.

wiedza ostateczna CADEN Ever, Moja miłości, moje kochanie. Moje wszystko. Każdego dnia, codziennie od prawie półtora roku siadam na tym krześle u twojego boku i mówię do ciebie, czytam ci najświeższe listy. Po prostu siedzę z tobą. Szkicuję. Oglądam przy tobie telewizję. Prawie 500 kolejnych dni. Nie opuściłem ani jednego. To musi znaczyć, że wciąż cię kocham, prawda? To musi coś znaczyć. Ale nie wiem, jak to dalej ciągnąć. Po prostu nie wiem. Chcę się poddać. Jestem najżałośniejszą, gównianą, okropną istotą, jaka kiedykolwiek żyła na tym świecie, skoro to mówię, piszę, myślę i czytam tobie, niezależenie czy w śpiączce możesz to usłyszeć, czy nie. Ale, do ciężkiej cholery, Ever, taka jest prawda. Taka jest prawda. Nie mogę tego dalej ciągnąć. Co jest najgorsze? Nie wiem, jak się poddać. Przychodzenie tu i pisanie listów do ciebie jest częścią mnie. Jest tak automatyczne jak oddychanie, jedzenie. Właściwie to czasem zapominam o jedzeniu. Jeśli przestanę cię odwiedzać, czy zapomnę o tobie? Czy jeden dzień zamieni się w dwa, te w tydzień, miesiąc, rok? Czy będę mógł po prostu… żyć, jakby ciebie już nie było? Nie mógłbym zapomnieć. Jesteś moją duszą i nawet jeśli już więcej cię nie odwiedzę, nigdy nie będę w stanie o tobie zapomnieć. Jednak zapomniałem brzmienie twojego głosu. Zapomniałem, jak się zachowywałaś, gdy cię przytulałem. Nie zapomniałem twojego zapachu. To jest najdziwniejsze. Nie mogę sobie przypomnieć tego, jak na mnie spoglądałaś, nie pamiętam, jak czujesz i jak smakujesz. Mam wspomnienia o nas, ale z każdym dniem są coraz słabsze i bledsze. Ale twój zapach, ten balsam o zapachu wanilii… Zamykam oczy i czuję go, jak żywy. Ten zapach

jest we mnie, na mojej skórze, niezapomniany. Byłem na zajęciach któregoś dnia i jakaś dziewczyna siedząca niedaleko nim pachniała. Nie mógłbym go z niczym pomylić. Odwróciłem się, a ona wyjęła tubkę i wcierała go w dłonie. Tuż za mną. Nie wytrzymałem. Musiałem wyjść z sali. Dostałem mdłości. Porzygałem się. Ten zapach uderzył we mnie i zobaczyłem ciebie. Otwarte oczy, na jawie; widziałem cię w naszym łóżku, w świetle poranka, nagą, prosto spod prysznica, wcierającą balsam w ramiona i nogi. Popłakałem się w łazience. Siedziałem na sedesie i płakałem. Nieważne jak, kocham cię. Nigdy nie przestanę cię kochać. Nie wiem, czy będziesz mnie kochała, gdy się przebudzisz. Czy będziesz potrafiła. Ale nawet jeśli nie, ja będę cię kochał. Na zawsze i na wieczność. Nawet jeśli nie zasługuję na twoją miłość. Kochający mąż Caden Ostrożnie złożyłem list i dołączyłem go do pozostałych. Zapełniłem jedno pudełko po butach i byłem na dobrej drodze do zapełnienia kolejnego. Odłożyłem listy na miejsce, w szufladzie nocnej szafki przy jej łóżku. A potem, jak to się działo coraz częściej, po prostu siedziałem w milczeniu, aż nie mogłem tego dłużej znieść. To nie była kompletna cisza, naturalnie. Maszyny pikały, respirator sapał. Komunikaty sieci przywoławczej w korytarzu, głosy przechodzących, skrzypienie butów. Ale ja milczałem. Nie wiedziałem, co mógłbym jeszcze powiedzieć głośno. Mógłbym pisać do niej, ale nie mogłem znaleźć słów. Patrzyłem na nią, z dłońmi zwiniętymi w pięści na kolanach, obserwując, jak respirator pompuje i sprawia, że ona oddycha. Czasem, gdy na nią patrzyłem, czułem, jak zalewa mnie uczucie rozpaczy. Zazwyczaj wtedy wychodziłem i próbowałem ignorować to uczucie, aż przeminęło. Jechałem do domu i szkicowałem, aż mrok w mojej głowie zelżał, lub wysyłałem esemesy do Eden. Czasami po prostu wychodziliśmy gdzieś, oglądaliśmy filmy, jedliśmy kolację, udając, że mamy w domu chorobę, pokręcona parodia normalnej pary. Czasami kończyliśmy, pieprząc się,

czasami nie. Dziś jednak, gdy rozpacz uderzyła we mnie z siłą meteorytu, usiadłem i próbowałem to wytrzymać. Pozwoliłem, by mnie spustoszyła. By wypaliła mi wnętrzności i przeryła mózg. Zacząłem kołysać się na krześle w tył i w przód. A potem ująłem jej chłodną, kruchą dłoń, uniosłem, pochyliłem się, przycisnąłem usta do pokrytego błękitnymi żyłkami ciała i oddychałem głęboko, aż dostałem zawrotów głowy. Od czterech miesięcy nie powiedziałem do niej na głos nawet słowa, którego wcześniej nie zapisałem. Ta świadomość jak żmija kąsała moją duszę, wstrzykując jad do krwioobiegu. – Ever… – to było jak pozbawione tchu westchnienie, niemal niezrozumiały język. – Potrzebuję cię, Ever. Potrzebuję cię… żywej lub martwej. Nie mogę tak dalej, Ever. Ożyj. Wróć do mnie. Albo… pozwól mi odejść. Mówi się, że czas leczy rany. Ale co, jeśli… tych ran nie da się wyleczyć, jeśli zawsze pozostają otwarte, poszarpane i krwawiące? Nieważne, ile upłynie czasu, rany pozostawione przez śpiączkę Ever nigdy się nie zagoją. Jak długo będzie uwięziona między życiem i śmiercią, nigdy nie uda mi się wyzdrowieć. I ja byłem uwięziony, tak jak ona. Czułem, że całe moje życie ogranicza się do tego pokoju, łóżka, nieruchomego ciała Ever pod kocami, zajęć, które mnie już nie interesowały, i do Eden. To wina Eden, zakazanego, kradzionego pocieszenia, którym była każda chwila spędzana z nią. Zamknięty krąg. Byłem załamany i wyczerpany. – Zamierzam zniknąć na chwilę, Ev – wyszeptałem. – Muszę odwiedzić dziadków. Niedługo wrócę. Wyszedłem od niej, pojechałem do mieszkania i zacząłem się pakować. Gdy upychałem rzeczy do mojego marynarskiego worka, tego samego czarnego worka, z którym przyjechałem do Akademii Sztuki Interlochen, usłyszałem pukanie do drzwi. Otworzyłem i ujrzałem Eden. – Hej – powiedziałem i wróciłem do pakowania. – Dokąd się wybierasz? – zapytała.

Odpowiedziałem, nie patrząc na nią: – Odwiedzić dziadków. – Na długo? – Nie wiem. Parę dni. Nie dłużej – odwróciłem się, by na nią spojrzeć i zaraz tego pożałowałem. Miała na sobie tylko spodenki do jogi i sportowy stanik, oba w kolorze ciemnoniebieskim, i pokrywała ją lśniąca warstewka potu. Włosy splotła z tyłu w ciasny warkocz, który podkreślał jej kości policzkowe i krzywiznę szyi. – Wyjeżdżasz teraz? Kiwnąłem głową. – Tak. Wyglądała na… zdenerwowaną. – Słuchaj, wiem, że to nagłe, ale po prostu… muszę się stąd ruszyć. Nie mogę tego znieść. I muszę zobaczyć się z dziadkiem. Mam takie uczucie, że jeśli nie zobaczę się z nim teraz, mogę już nie mieć drugiej szansy. Kiwnęła tylko głową. Czekałem, aż coś powie, wyjaśni, co ją gryzie, ale tego nie zrobiła. – O co chodzi, Eden? – Po prostu zastanawiam się, dlaczego teraz. Co z Ever? Gwałtownym ruchem zaciągnąłem suwak worka. – Co z nią? Nie będzie za mną tęskniła. Słowa ociekały żrącą goryczą. Eden żachnęła się. – Cade! Ty chyba nie wierzysz, że… – Nie wiem, w co wierzę! – wrzasnąłem. – Czy będzie za mną tęskniła, czy nie? Nikt nie wie! Nie mogę tu dłużej zostać, Eden. Po prostu nie mogę. Oszaleję, jeśli nie poradzę sobie z tym popieprzonym bałaganem, jakim jest moje życie. Muszę stawić czoło realnej możliwości, że Ever nigdy się nie obudzi i pozostanę sam przez resztę życia. Nie mogę już tego robić z tobą, Eden. To mnie rozdziera na strzępy. Eden zamknęła oczy i odwróciła się. – Wiem. Rozumiem to.

– Ale? Odwróciła się. – Ale ja nie mam dokąd stąd uciec! – Czy sądzisz, że bardzo chcę odwiedzić umierającego dziadka? Zastępował mi rodziców, od kiedy mama umarła, a teraz… czuję, że on także umiera i muszę się z nim zobaczyć. Muszę. Jej ramiona opadły. – Cholera, Cade. Przepraszam. To było nieuczciwe z mojej strony. Odetchnąłem urywanym, zrezygnowanym oddechem. Zrobiłem krok w jej stronę, położyłem jej ręce na ramionach. Przytuliła się do mnie, kładąc mi głowę na piersi, dłońmi zakrywając twarz. Promieniowała ciepłem, pachniała potem, co nie było nieprzyjemne. Jej skóra pod moimi rękami była wilgotna i gorąca. Dotykanie jej nigdy nie było dobrym pomysłem. Uniosła głowę i jej oczy napotkały moje spojrzenie. – A więc żegnaj. – To tylko kilka dni. – Wiem. Dlaczego moje serce ściskało się na myśl o wyjeździe? Dlaczego czułem, jakby to zabrzmiało bardziej jak prawdziwe pożegnanie, niż powinno? Popatrzyłem jej w oczy, nie pozwalając jej wyzwolić się z moich objęć. – Wrócę. Przyrzekam, że wrócę. – Kogo próbujesz przekonać? – szepnęła. – Nas oboje. – Czy wolno mi powiedzieć, że będę za tobą tęskniła? Jej dłonie prześliznęły się po mojej piersi i objęły mnie za szyję. – Bo będę. – Ja też – stchórzyłem i zmusiłem się do powiedzenia tego. – Ja też będę za tobą tęsknił. – Naprawdę? – W jej głosie pobrzmiewał sceptycyzm.

– Tak, jasne. Moje ręce leniwie przesuwały się po brzegach ramiączek jej sportowego stanika. – Może to, co jest między nami, jest popieprzone, ale jesteś dla mnie ważna. Więc to oczywiste, że będę za tobą tęsknił. – To tylko kilka dni, prawda? Powinieneś tam pojechać. – Tak, powinienem. Ale żadne z nas się nie poruszyło. Jakiś niewidzialny ciężar zawisł między nami. Coś jeszcze niezdefiniowanego. – Dlaczego więc czuję, jakby to było coś więcej niż „zobaczymy się za kilka dni”? – zapytała Eden. Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Ale masz rację, tak to wygląda. Myślałem właśnie o tym samym. Zielone oczy Eden poruszyły się, szukając mnie. Obserwowałem, jak zmienia się wyraz jej twarzy, odzwierciedlając liczne emocje, których nie mogłem do końca rozszyfrować. Ból? Poczucie winy? Pragnienie? Wszystkie te emocje zdawały się nas definiować, Eden i mnie, jako byty. Wiedziałem, do czego zmierza, podobnie jak ona wiedziała, i nie zatrzymaliśmy tego. Jej ręce zanurzyły się w moich włosach, ujęły tył mojej głowy, a nasze usta się spotkały. Po raz drugi całowaliśmy się wolno i z pełną namiętności delikatnością, która nie należała do nas. Była kradziona i wiedzieliśmy o tym. Eden pierwsza przerwała pocałunek. Cofnęła się, wpatrując się we mnie z odległości cala, a potem zdjęła mi koszulkę. Jej usta dotknęły mojej szyi, delikatnie przenosząc się na pierś. Dłonie wędrowały po moich plecach, gładząc je i pieszcząc. Całowała moje żebra. Potem wróciła na ramię. Oddychałem, koncentrując się na odczuwaniu dotyku jej ust na skórze. Ale tylko przez chwilę. Dwa palce zaczepiłem o jej stanik i podciągnąłem go do łopatek, potem podwinąłem część z przodu, która podtrzymywała biust. Jej piersi uwolniły się z rozkosznym podskokiem. Przerwała całowanie mojego torsu na chwilę, by umożliwić mi ściągnięcie jej stanika przez głowę, a potem wróciła do miękkich pocałunków.

Rozpięła suwak moich spodni i dotknęła przez bokserki sterczącego penisa, potem odpięła guzik i ściągnęła mi dżinsy. Równie szybko rozprawiła się z bokserkami i ujęła mojego fiuta w dłoń, podczas gdy ja ściągałem z niej obcisłe spodenki gimnastyczne. Cofnęła się i ruszyła tyłem w stronę mojego łóżka. Poszedłem za nią. Położyła się na plecach, a ja na niej i razem zatonęliśmy w materacu. Moje ciało nad jej ciałem, moje usta szukały jej ust. Objęła nogami moje nogi w kolanach i wszedłem w nią. Jęknęła i zaczęliśmy poruszać się razem. To było powolne, długie i leniwe, bez gniewu i rozpaczy, tylko miękkie westchnienia, jej ręce na moich pośladkach, przyciągające mnie bliżej i niekończący się pocałunek. Jęknęła i przerwała pocałunek, poczułem jej oczy utkwione we mnie i musiałem odpowiedzieć na jej spojrzenie. Nie odwróciłem wzroku, ale zacząłem uderzać w nią coraz szybciej, a ona wychodziła mi naprzeciw, jej ręce ściskały moje ramiona, nogi owinęła wokół moich bioder. Otworzyłem usta; moje płuca płonęły, oczy piekły, klatka piersiowa rozszerzyła się, a serce eksplodowało, i poczułem ją, naprawdę ją poczułem, esencję Eden, zobaczyłem duszę przepełniającą jej oczy ogniem i łzami, i wiedziałem, że moje spojrzenie wyraża to samo. – Cade? – wydyszała urywanym szeptem moje imię. – Boże, Eden. Boże… Poczułem, że szczytuje, jej ciałem wstrząsały spazmy orgazmu, poczułem też, że dochodzę w niej. Chwyciła mnie z wielką siłą, paznokcie wbiła mi w plecy, nogami objęła moje. Nasze biodra złączyły się i czułem, jak łka oparta o mój kark, a ja wydałem z siebie ochrypły jęk i zwilgotniały mi oczy. Jej usta szaleńczo odnalazły moje. Całowaliśmy się, wtuleni w siebie, jakby to był pierwszy raz. Żadne z nas nie odezwało się przez długi czas. W końcu stoczyłem się z niej, ale nie chciała mnie puścić i przetoczyła się wraz ze mną.

– Cade? Co to było? Co… co to było? – Nie wiem. – To było pożegnanie, prawda? – Ja wrócę, Eden. Przysięgam na moją duszę. Nadal byłem w niej, nasze ciała splątane i złączone. Oparła czoło o moje. – To nadal jest pożegnanie. Nie udawaj, że tego nie czujesz. – Czuję. – Wyciągnęła ze mnie to wyznanie. – Nie rozumiem tego, ale też to czuję. Uniosła głowę i położyła mi dłoń na policzku. Usta jej drżały, przycisnęła je do moich warg w pełnym smutku pocałunku. – Żegnaj, Caden. – Eden, ja… – Nie. Nie mów nic więcej. Proszę. Poruszyła się, aż wyśliznąłem się z niej, zeszła ze mnie i wstała z łóżka. Stanęła, patrząc na mnie. Wyglądało, jakby chciała coś powiedzieć, ale tylko pokręciła głową, niecierpliwie przetarła oczy dłońmi i zniknęła w mojej łazience. Chciałem pójść za nią, ale nie odważyłem się. Zmusiłem się do opuszczenia łóżka i ubrania się. Usiadłem na kuchennym krześle, zawiązywałem buty, obserwując drzwi sypialni, czekając, aż wyjdzie. Zarzuciłem worek na ramię i przystanąłem z ręką na gałce drzwi frontowych. Podbiegła do mnie, wciąż naga, z rozpuszczonymi włosami, które powiewały za nią. Zderzyła się ze mną i zarzuciła mi ręce na szyję. – Nie chcę, żeby to było pożegnanie. To była miłość, Caden. Wiemy o tym oboje. – T… tak. – Mój głos załamał się. Patrzyła na mnie. – Ale to nadal nie wystarczy, prawda? Nigdy nie będzie wystarczające. Ja ci nie wystarczam. Odchrząknąłem. – To nie tak, że nigdy nie będziesz… że nie jesteś… wystarczająca. Nigdy tak nie było.

– Więc o co chodzi? Głos ją zawiódł, załamał się. – Jesteś zbyt podobna do niej! – Zamknąłem oczy i uniosłem twarz ku sufitowi, prawda urywkami wydobywała się w moich ust. – Nigdy nie będę w stanie patrzeć na ciebie, nie widząc jej! Eden cofnęła się, skrzyżowała ręce na piersiach i udem zasłoniła wzgórek łonowy. Jej blond włosy, o długich prawie na cal ciemnych odrostach, kaskadą opadły na ramiona i piersi. Oczy były udręczone, pełne bólu. – Ty… próbowałeś ją kochać za moim pośrednictwem. Miała rację. Kurwa. Otworzyłem usta, ale nic nie powiedziałem. Cóż mógłbym dodać? Oszczędziła mi tego. – Nie musisz przepraszać. Nie chcę twoich przeprosin. Nawet mi nie mów, że ci jest przykro. Nie waż się. Patrzyłem na nią, wyprany z emocji. Byłem oddychającą, chodzącą skorupą. Wyprostowała się i uniosła podbródek. – Wyjdź. Nadal się wahałem. – Wyjdź! Wyszedłem. Otworzyłem drzwi i zamknąłem je za sobą. Stopy oddalały mnie od drzwi, ale nie dość szybko; ciągle słyszałem jej szloch. Zadzwoniłem do babci z komórki w drodze na lotnisko, by zapytać o adres centrum opieki, do którego mieli się przenieść. – On jest znowu w szpitalu, kochanie – powiedziała babcia. – Walczy, ale nie jest dobrze. – O Boże, babciu. – Jestem pewna, że kiedy cię zobaczy, poczuje się lepiej. – Jej głos załamywał się. – Ja też, jeśli o to chodzi. Do zobaczenia wkrótce, skarbie. Nie było żadnych lotów bez przesiadek z lotniska Detroit

Metro do Casper lub Cheyenne, więc skończyło się na locie do Denver i stamtąd do Cheyenne. Całą drogę rozmyślałem o tym, co powiedziała Eden. Wiedziałem, że Eden to oddzielna osoba. Z charakteru, a nawet wyglądu, były kompletnie różnymi kobietami. Wiem, że były bliźniaczkami, nawet mimo farbowanych włosów Eden. Ale… były inne. Ever była spokojniejsza, bardziej zrównoważona, refleksyjna i zamknięta w sobie, w porównaniu do elokwentnej, narwanej Eden. Mógłbym wyliczać różnice między nimi jedną po drugiej. Ale nie było sensu. Eden miała rację. Próbowałem zaleczyć rany spowodowane śpiączką Ever, wykorzystując Eden. I to nie zadziałało. To mnie zniszczyło. Roztrzaskałem serce Eden na kawałki. To mogło też zniszczyć Ever, jeśli się obudzi i w jakimś sensie wróci do siebie. Jak mogłem pozwolić, by moje życie zmieniło się w taką… ruinę? Ledwie się pozbierałem po śmierci mamy. Uciekłem od życia, gdy umarł tata. Teraz, gdy Ever była w zasadzie martwa, lecz nie aż tak, by odprawić żałobę i żal i znaleźć sposób na uleczenie się, ja się rozpadałem. Zapłaciłem taksówkarzowi i wysiadłem na żar Wyoming, a potem wszedłem do chłodnego lobby Rejonowego Centrum Medycznego w Cheyenne. Recepcjonistka skierowała mnie do pokoju 559, a im bliżej niego byłem, tym mocniej waliło mi serce. Zapach szpitala, skrzyp butów na kafelkach, niezrozumiałe echo komunikatów sieci przywoławczej, pielęgniarki i sanitariusze w uniformach o różnych kolorach, zaaferowani lekarze w kitlach… to było przerażająco, okropnie znajome. Niemal jak druga natura. Poczekalnia, automaty z przekąskami. Pikanie monitorów. Szum drzwi zamykających się za mną automatycznie. Odległy dźwięk odsuwanej zasłony. Sporą część życia spędziłem w szpitalach. Z mamą, w czasie własnego leczenia, z Ever. Wspomnienia zalały mnie falą, osaczyły, bombardowały jedno za drugim. Obserwowanie odchodzenia mamy. Jej słaby uśmiech, z którym mówiła: konował.

Pierwsze walenie pięścią w drzwi taty. Przebudzenie na szpitalnym łóżku: połamany, samotny. Wieści o Ever. Przez to wszystko byłem bliski wymiotów, gdy dotarłem do pokoju dziadka. Musiałem przystanąć przed drzwiami do pokoju 559, złapać oddech i skupić się na odepchnięciu własnych problemów. Babcia i dziadek nie powinni widzieć, jak się szamoczę. Przed nimi musiałem udawać silnego. Kiedy w końcu wszedłem, dziadek był przytomny, trzymał dłoń babci. Żadne z nich się nie odzywało. Po prostu siedzieli razem. Dziadek… nie był dziadkiem. Lewa strona jego twarzy opadła, obwisła. Był chudy jak patyk. Kości przeświecały przez cienką jak papier skórę. Jego potężne niegdyś mięśnie zniknęły, po prostu… zniknęły. Wyparowały. Usłyszał moje kroki; poszukał mnie wzrokiem. Wyraz jego twarzy… prawie załkałem. Nie rozpoznawał mnie. Powoli spojrzał z powrotem na babcię. – To Cade. Twój wnuk. Syn Aidana. Stanąłem obok babci, a ona chwyciła mnie kurczowo. – On sobie ciebie przypomni. Czasem zajmuje mu to chwilę. Gerry’ego też z początku nie poznał. – Oparła mi głowę o ramię. – Po prostu mów do niego. Po prostu mów. Ile razy już to słyszałem? – Cześć, dziadku. Chciałem ci powiedzieć, że… prawie skończyłem szkołę. Opuściłem trochę przez wypadek, ale już większość nadrobiłem. Bronię się na wiosnę. Licencjat ze sztuki. Zamrugałem szybko i przełknąłem ślinę. Ująłem jego rękę. – Przyjedziesz, prawda? Na wręczenie dyplomów? Nie możesz tego przegapić. Po rozdaniu dyplomów może mógłbym spędzić kilka miesięcy na ranczu. Pomóc w sezonie źrebienia. Nie mam jeszcze żadnych planów. Ostatnio wiele spraw się skomplikowało. Dużo się dzieje, wiesz? Babcia ścisnęła moją rękę. Ona wiedziała, że blefuję. – Tęskniłem za tobą, dziadku. Już dawno miałem zamiar przyjechać. Naprawdę chciałbym zostać tutaj… na parę dni. Zamiast wracać do szkoły. Oczy dziadka skupiły się na mnie i mógłbym przysiąc, że

słucha uważnie. Niemal widziałem, jak myśli, jak zmaga się z pamięcią. Ścisnął moją dłoń. Zaczerpnął kilka głębokich oddechów. – Cade. Jego głos był jak papier ścierny, chropowaty i cienki. – To ja, dziadku – roześmiałem się szorstkim, pełnym łez śmiechem. Boże, niemal popłakałem się jak dziecko. Znowu. Trzymał moją rękę, poprawił tylko uchwyt, tak jakby chciał się ze mną siłować na rękę. Przyciągnął mnie do siebie. Znowu był dziadkiem: przebłysk świadomości. – Czas… się pożegnać. Upadłem, zawiodły mnie kolana. – Nie, dziadku. Wyjdziesz z tego. Pokręcił głową. – Zmęczony. Spojrzał na babcię. – Daj nam chwilę. Samym. Z… Cadem? Babcia wypuściła drżący oddech. – Jasna sprawa, Con. Będę tuż za drzwiami. Nie ucieknij mi teraz, słyszysz? Uśmiechnął się do niej, bardziej oczami niż resztą twarzy. Kiedy wyszła, zwrócił spojrzenie na mnie. – Teraz. Mów. To był rozkaz, brzmiał jak dawny, silny, surowy dziadek. Jak kiedyś. – O czym? – Ty. Cierpisz. – Uderzył mnie w pierś naszymi złączonymi dłońmi. – Umieram. Nie… ślepy. – Nie umierasz, dziadku. Nie dostałeś zgody – uśmiechnąłem się do niego. – Poza tym u mnie w porządku. Zamrugał kilka razy. Wziął kilka długich oddechów, jakby gromadził siły. – Gówno prawda. Roześmiałem się. – Dobrze, dziadku. Nigdy nie mogłem wcisnąć ci kitu.

Zamierzałem przekazać mu wersję skróconą, mocno cenzurowaną. – Ożeniłem się. To ta dziewczyna, z którą korespondowałem. Ever. Wzięliśmy ślub w tajemnicy. To było… niespodziewane. Po prostu się stało. Jedynym świadkiem była jej siostra, bliźniaczka. Cóż, w wigilię, poprzednią, nie ostatnią… mieliśmy wypadek samochodowy. Paskudny. Naprawdę paskudny. Połamałem nogę tak, że musieli mi wstawić jakieś pręty i gwoździe. Nieźle poharatało mi rękę. Miałem wstrząs mózgu. Ale Ever… zapadła w śpiączkę. I jest w niej od tamtego czasu. Półtora roku. – Pamiętam. Potrzebowałem tylko chwili – dziadek mrugnął do mnie. – Miałeś… cholerne szczęście. – Bez żartów – powiedziałem i roześmiałem się gorzko. – Zasrane szczęście. Wszyscy… kurwa, umierają. Poza Ever. Ona nie umarła. Ale nie żyje. Ani to, ani to. Nie to zamierzałem powiedzieć. – I to… mnie rozwala, dziadku. Nie wiem już nawet, kim jestem. Puścił moją rękę, wyciągnął palec wskazujący i dźgnął mnie nim w pierś. Mocno. – Monroe. – Tak, wiem. Jestem Monroem. Ale co, jeśli… to za mało? Zawsze zaczynałem gadać jak dziadek, gdy byłem z nim. – Spieprzyłem, dziadku. – Jak? – Byłem… taki samotny, i to doprowadzało mnie do szaleństwa. Nie mogłem tego znieść. Nie miałem nikogo… z kim mógłbym porozmawiać. Nikogo, kto by mi powiedział, co jest dobre, a co złe. Byłem taki zagubiony. A jedyną osobą w pobliżu była… siostra Ever. Narobiłem bałaganu, dziadku. I nie wiem, jak to teraz naprawić. Nie wiem, czy ona kiedykolwiek się obudzi. Czy ją odzyskam. A jeśli tak, jak jej powiedzieć, co zrobiłem? Jak mogłaby mi wybaczyć? Sam sobie nie mogę wybaczyć. Stłumiłem szloch. – Kurwa. Słuchasz, jak wywalam przed tobą całe to gówno.

Co do diabła się ze mną dzieje? Nie musisz tego słuchać. Powinieneś się leczyć. – Zrobiłeś… co zrobiłeś. Jeśli… ją kochasz, zrobisz to… co należy. W końcu. Jeśli cię kocha, to ci wybaczy. Nie zapomni, ale wybaczy. – A co, jeśli nie? – Zwiesiłem głowę, niezdolny spojrzeć na niego. – Nie wiesz, co zrobiłem. Dziadek nie odpowiadał przez długi czas. Wydawał się zastanawiać i zbierać siły. – Po Korei byłem rezerwowym. Dostałem… powołanie. Na szkolenie… manewry. Wirginia. – Wpatrzył się w sufit. – Wyszedłem z kumplami. Upiliśmy się. Spotkałem dziewczynę. Susie. Narozrabiałem. Więcej niż raz, zanim… wróciłem do domu. Powiedziałem twojej babci. Sześć miesięcy… wyprowadziła się do… rodziny. Na sześć miesięcy. Wróciła. Wybaczyła mi. Nie zapomniała… nawet teraz. Ale wybaczyła. – Jak? – Kobiety są… silniejsze, niż mężczyźni. Zapytaj ją jak. Ja nie potrafiłbym… zrobić tego samego. Jestem zbyt… samolubny. – Dziadku, Jezu. Nie wiedziałem. Ty i babcia tak bardzo się kochacie. Kiedyś powiedziałeś, kiedy myślałem o związaniu się z Luisą, że… wiedziałeś od początku, jak bardzo kochałeś babcię. – Rozstanie. To miesza… ci w mózgu. Dyszał, walcząc o wydobywanie z siebie słów jednego po drugim. – Sprawia, że robisz… głupstwa. Chwycił moją rękę. – Ty jesteś… lepszy. Przyznaj to. Ja… wierzę. W ciebie. – Nie wiem, jak się z tego wyplątać. Jak mogę jej powiedzieć, że ją kocham, po tym, co zrobiłem? To nie był jeden raz, dziadku. – Czasem… w życiu… jedyne, co możesz zrobić, to mieć nadzieję, że… jutro będzie lepiej niż dzisiaj. W końcu… będzie. – Miałem nadzieję przez prawie dwa lata. Cholera, miałem nadzieję od śmierci mamy. Kiedy spotkałem Ever, kiedy

odkryliśmy, że się kochamy… myślałem, że nadeszło lepsze jutro. Że będzie dobrze. Ale… odebrano mi ją. Jak odebrano mi wszystkich. Wszystkich. Dziadek wziął moją dłoń i położył ją na swoim sercu. Poczułem słabe pukpukpuk… pukpukpuk. – Zachowaj… wiarę. Wytrzymaj. Po prostu trzymaj się. Jeden oddech… na raz. – Próbuję. – Nie próbuj. Zrób to… albo nie. Tu nie ma prób. Roześmiałem się szczerze. – Dziadku, czy ty właśnie zacytowałeś mi Gwiezdne wojny? – Tego małego zielonego gościa. Powiedział mnóstwo prawdziwych rzeczy. Położyłem mu czoło na grzbiecie dłoni. – Kocham cię, dziadku. – Ja też cię kocham, synu. – Położył mi drugą dłoń na głowie. – Chciałbym, żebyś już poszedł. Zbyt wiele razy… musiałeś się żegnać. – Nie. Nie. Musnął moje włosy, jego ręka była słaba, ledwie nią poruszał. – Posłuchaj mnie, ten ostatni raz. Idź. Kocham cię. Zawsze. – Nie. Nie. Nie mogę… nie ty. – Mój czas, synu. Poklepał mój policzek i podniósł mi głowę, bym na niego spojrzał. Twarz miałem mokrą. – Ona ci wybaczy. Po prostu daj jej czas. Pochyliłem się, zaciskając ramiona na jego wątłej teraz piersi. Poklepał mnie po głowie, po plecach. – Kocham cię, dziadku. Tak bardzo. – Ja też cię kocham, synu. Idź już. Zawołaj Beth. Wstałem, otarłem twarz. Wyprostowałem się. Ruszyłem tyłem, nie odrywając wzroku od dziadka. – Trzymaj się, dziadku, do zobaczenia później. Tylko skinął głową.

Odwróciłem się i wyszedłem. Babcia stała oparta o ścianę, wyglądając tak staro i krucho jak dziadek. Spojrzała na mnie, objęła mnie w pasie i przytuliła. Upływały minuty. Nie mogłem jej puścić. Kiedy to zrobiłem, otarła mi policzek. – Nie płacz, Cade. – Stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek. – Będzie dobrze. – Jak udało ci się wybaczyć dziadkowi? Kiedy wrócił z Wirginii? – To pytanie wyrwało mi się bez uprzedzenia. Nie drgnęła, nie mrugnęła nawet. Tylko westchnęła. – To było trudne. Zajęło trochę czasu. Ale to zrobiłam. Jeśli kochasz kogoś wystarczająco, dajesz mu tyle szans, ile potrzebuje, aby dojść do ładu. Connor mnie kochał. Wiedziałam, że tak. I wiedziałam, że kocham jego. Naprawiliśmy to, powoli. Jednak nigdy potem nie ruszył się nigdzie beze mnie. Nawet do Casper jeździliśmy zawsze razem. Ty też to naprawisz. Wybaczanie jest trudne, Cade. Nie przychodzi łatwo. Odczuwanie miłości jest proste. Przeżywanie miłości to ta trudniejsza część. Ona cię kocha, wybaczy ci, nieważne, co zrobiłeś. Spojrzała na mnie. Jej oczy były bystre i mądre. – Ale najpierw musisz wybaczyć sobie sam. Zamrugałem szybko. Wydawało się, że tego dnia nie ma końca łzom, gotowym popłynąć. – On mnie potrzebuje. – Babcia pochyliła się i pocałowała mnie raz jeszcze. – Żegnaj, Cade. Kocham cię. Zawsze. Odwróciła się i poczułem definitywność również tego pożegnania. Osunąłem się po ścianie. Nasłuchiwałem przez otwarte drzwi. Mamrotanie. Echo rytmicznego pikania kardiomonitora. Trzymałem się, walcząc o oddech. Mamrotanie. Łkanie babci. Skrzypnięcie łóżka. Cichy szloch. Ciągły sygnał monitora. Słuchałem, niezdolny się ruszyć. Po kilku minutach szloch ucichł. Obok mnie przebiegła pielęgniarka, a ja poszedłem za nią, ale ona zatrzymała się na środku pokoju, z ręką przy ustach. Miała mokre oczy.

Babcia leżała na łóżku, skulona obok dziadka. Ich ręce były splecione. Oboje odeszli. Odwróciłem się, a moje kroki, kiedy opuszczałem szpital były powolne i miarowe, w pustkę. W końcu przede mną pojawił się wujek Gerry. Nie byłem blisko z Gerrym. Był zdystansowanym człowiekiem, zamkniętym w sobie i zimnym. Służył w pierwszej operacji Pustynna Burza i był rozwiedziony. Tyle wiedziałem. Całe życie mieszkał na ranczu, poza wyjazdem do Iraku. Znałem go głównie jako wysokiego, barczystego, ciemnowłosego, twardookiego mężczyznę na koniu. Rzadko się odzywał; czasem czułem na sobie jego wzrok, gdy jechaliśmy, i wydawał się pełen urazy. – Chodź. Możesz zatrzymać się u mnie do pogrzebu. Tyle powiedział. Przez całą drogę z Cheyenne do Casper i na ranczo. Jego domek stał z tyłu. Ja się nie odezwałem. Nie miałem nic do powiedzenia, zwłaszcza komuś, kogo znałem tak słabo, jak wujka Gerry’ego. Pochowałem moich dziadków trzeciego czerwca. Siedziałem w poczekalni na lotnisku w Denver, gdy telefon zaświergotał sygnalizując otrzymanie esemesa. „Zadzwoń do mnie. Natychmiast”. To była Eden. „Co się dzieje?” „Zadzwoń do mnie”. Zadzwoniłem do niej. Dwa sygnały. – Musisz tu natychmiast wracać. – Jestem na lotnisku. Powinienem być za kilka godzin. Dlaczego? Co się dzieje? Długa cisza. – Obudziła się.

uroboros: początek i koniec Siedziała, kiedy wszedłem do pokoju. Miała otwarte oczy. Obudziła się, a ja to przegapiłem. Eden siedziała przy łóżku Ever, miała czerwone oczy. Ledwie na mnie spojrzała, ledwie zauważyła moją obecność. Trzymała dłoń Ever, ich palce były splecione. Ever patrzyła wprost przed siebie, mrugając co chwila. Jej pierś unosiła się i opadała samodzielnie, respirator zniknął. Nadal była podłączona do kardiomonitora, ale po raz pierwszy od bardzo długiego czasu maszyna milczała. Linie unosiły się i opadały faliście, lecz nieustanne pikanie było wyciszone. Stałem w drzwiach, patrząc na żonę. Przebudzoną. Siedzącą. Mrugającą oczami. Eden próbowała coś powiedzieć, ale głos ją zawiódł. Odchrząknęła i spróbowała jeszcze raz: – Spójrz, Ev. To jest Cade. Wrócił. Mówiłam ci, że niedługo będzie. Ever mrugnęła dwa raz pod rząd, a jej głowa obróciła się bardzo powoli w stronę Eden. Wydawała się zdziwiona. Eden uniosła ich złączone dłonie, wskazując na mnie. – Tam, siostro. W drzwiach. Głowa Ever obróciła się znowu w moją stronę, a potem podążyły za nią oczy, omiatające pokój, zdezorientowane. Zawiesiła je na mnie. Żywy, uderzający jadeit. Potknąłem się, zatoczyłem, przytrzymałem się drzwi. Gardło miałem ściśnięte, gorące i suche. Zmusiłem się do kroku naprzód. Ująłem jej dłoń. – Ever… – Nie wiedziałem, co jeszcze mógłbym powiedzieć. – Jestem tutaj, Ev. Jestem tutaj. Patrzyła na mnie. Otworzyła powoli usta. Jej palce poruszyły się w mojej dłoni, a potem z widocznym wysiłkiem zacisnęła je wokół moich palców. – C… Cade. Jej głos, Jezu, jej głos. Słaby, cienki, urywany… najsłodsza rzecz, jaką w życiu słyszałem.

Eden osunęła się, szlochając. – Dotąd nie mówiła. To pierwsza rzecz, jaka powiedziała od czasu, gdy się obudziła. Twoje imię. W jej głosie pobrzmiewała odrobina goryczy. Zastanawiałem się, czy Ever też to zauważyła. Odwróciła się, by spojrzeć na Eden. Zmarszczyła brwi. Dotknęła językiem warg i wzięła płytki oddech. – Eee… Eden. Ściskała dłonie nas obojga. Eden zakaszlała, chrząknęła. – Taa, Ev. Boże, tęskniłam za tobą. Wydawało się, że Ever chce coś powiedzieć, ale nie mogła. Jej oczy zwęziły się z wysiłku, a potem zwilgotniały łzami rozpaczy. – Eden. Caden. Tyle tylko mogła powiedzieć. Potem wszedł doktor Overton. – Panie Monroe. Cieszę się, że pan dotarł. Klepnął mnie po plecach. – Widzi pan? Cuda się zdarzają. A ty, mój chłopcze, trafiłeś prosto na cud. Czy może pan wstąpić do mojego biura? Jest kilka rzeczy, które chciałbym z panem przedyskutować. Odwróciłem się, by pójść za nim, ale Ever nie chciała puścić mojej ręki. – Zaraz wrócę, Ever. Przyrzekam. Porozmawiam tylko z doktorem Overtonem. Zaraz będę z powrotem. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu. – Nnn… Chwyciła moją dłoń z szokująca siłą. – Nnn… Zamknąłem oczy w panice. Nie mogłem jej zostawić. Nie mogłem po prostu wyjść. Nawet po to, by porozmawiać z lekarzem. Nie mogłem przegapić już żadnej chwili. Zwróciłem się do Eden: – Czy możesz pójść?

Eden skinęła głową, biorąc urywany oddech. – Jasne. Wstała powoli. Wydawała się wytrącona z równowagi i poruszała się ostrożnie. Chciałem zapytać, co się dzieje, ale tego nie zrobiłem. Odchyliłem się od Ever i przyciągnąłem krzesło, nie wypuszczając jej ręki. Usiadłem tak blisko, jak tylko się dało. – Jestem tutaj, kotku. Tuż obok ciebie. – Uniosłem nasze ręce i ucałowałem kostki grzbietu jej dłoni. – Zawsze będę tutaj. Jej oczy były utkwione we mnie. Moja Ever, jej oczy. Nie odwróciłem wzroku. Po prostu patrzyłem na nią, trzymając jej dłoń. Siedziałem tak, a czas przepływał przez nas. W końcu Ever znów wyglądała, jakby próbowała coś powiedzieć, ale jeszcze raz ogarnęła ją frustracja, a oczy wypełniły się łzami. Uniosła nasze dłonie, dotknęła mojej piersi. Pochyliła się lekko w moją stronę. – K…mię. Zamrugała, zielone oczy powędrowały w tę i z powrotem, szukając mnie. – J… mię. Dostałem czkawki. – Kocham cię. Zawsze będę cię kochał. Głowa jej opadła do tyłu i zamknęła oczy. Wydawała się odpoczywać, zapadać w sen. Serce mi się ścisnęło. A co, jeśli zapadnie z powrotem w śpiączkę? Ale drgnęła, budząc się z przerażeniem w oczach. Rozejrzała się, dostrzegła mnie, ścisnęła moją dłoń. – Jestem tu. Nie wyjdę. Za nic. Mrugnęła, patrząc w sufit. Miałem wrażenie, że boi się zasnąć, boi się tego samego co ja. Eden i doktor Overton wrócili. Zerknąłem na lekarza. – Jeśli zaśnie, czy… – Nie mogłem nawet tego powiedzieć. – Mało prawdopodobne. Już wykazuje symptomy znacznej poprawy, a obudziła się zaledwie kilka godzin temu. Nie ma reguł, które by pozwoliły nam zrozumieć zasady, jakie rządzą tymi sprawami. Niektórzy pacjenci wychodzą z tego i wracają

całkowicie do zdrowia niemal natychmiast. Inni po kilku dniach są w stanie zaledwie wodzić za tobą oczami. Panna Eliot powiedziała mi, że pacjentka wymówiła wasze imiona. To nieprawdopodobny postęp. Ale musimy być cierpliwi. Skupił się na Ever. – Możesz spać, Ever. Obudzisz się. Ale bądź dla siebie cierpliwa, okej? To zajmie trochę czasu. Uśmiechnął się do nas i wyszedł. Eden wróciła na swoje krzesło po przeciwnej stronie łóżka. Ujęła dłoń Ever. – Widzisz? Świetnie sobie radzisz. Usta Ever poruszyły się w próbie uśmiechu, ale zupełnie jej się to nie udało. Jeszcze raz zamknęła oczy i tym razem zasnęła prawie natychmiast. Patrzyłem, jak śpi. Nadal obawiałem się tego że, pomimo słów lekarza, mogłaby się nie obudzić. Po kilku minutach była już najwyraźniej pogrążona w głębokim śnie. Eden w końcu spojrzała mi w oczy. – Powiedział, że prawdopodobnie wiele czasu upłynie, zanim ona… wróci. Zrobiła w powietrzu palcami znak cudzysłowu. – I może nigdy nie być w stu procentach taka, jak była. Powiedział, że nasze wsparcie będzie dla niej najważniejsze. Zerknęła na mnie. – Jak było w Wyoming? Zamknąłem oczy. – On… odszedł. To było pożegnanie. Eden zacisnęła powieki, potem otworzyła oczy i spojrzała na mnie z niepokojem. – Boże. Tak mi przykro. – Babcia… babcia też. Eden nie wiedziała, co powiedzieć. – Nie wiedziałam, że… była chora! – Nie była. Ale sądzę, że po prostu… poszła za nim. – Jezu, Cade. Tak mi przykro. – Dzięki.

– Dobrze się czujesz? Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Ever się obudziła. Tylko to się teraz liczy. Ja muszę się trzymać. Dla niej. Eden spojrzała na drzwi, potem z powrotem na mnie. – Myślę, że w tej chwili tylko to się liczy. Dla nas obojga. Prawda? Przytaknąłem. – Co oznacza, że o niczym jej nie mówimy. – Jeszcze nie. Musi się skupić na dochodzeniu do zdrowia. Zwiesiłem głowę. – Tak. Nie widzę tego inaczej. Przez długą chwilę patrzyłem na Eden. Widać było, że walczy, aby nad sobą zapanować. – Musi się dowiedzieć. Kiedyś. – Wiem. – Nie będę kłamać, gdy to się stanie. Eden kiwnęła głową. – Wiem. Ani ja. Skrzywiła się z ręką na brzuchu. Popatrzyłem na nią uważnie. – Wszystko w porządku? Wzruszyła ramionami. – Tak. Tylko czuję mdłości. Nic wielkiego. – A poza tym… dobrze się czujesz? Pochyliła głowę i skłoniła ją na jedno ramię. – Tak. Nie. Moja siostra się obudziła. To tak, jakbym… znów mogła oddychać. Ale po tym wszystkim, co się wydarzyło, po prostu nie wiem, jak to sobie poukładać. Jak sobie radzić. Ale sobie poradzę. Nic mi nie będzie. Zawsze sobie radzę. – Eden… – Nie. – Pokręciła głową. – Rozmawialiśmy o tym w kółko, Cade. Wystarczy. Nigdy więcej. Ani razu. Od tej chwili już nigdy o tym nie rozmawiajmy. Tak sobie z tym poradzimy. Spojrzała mi w oczy, żądając odpowiedzi.

Zrobiłem długi wydech. Nie mogłem wymyślić, co mógłbym powiedzieć, więc tylko kiwnąłem głową. I tak siedzieliśmy przy śpiącej Ever. Czuwaliśmy przy niej po kolei. Jedno z nas mogło pójść do kafeterii, a potem się zamienialiśmy. Kiedy Ever się obudziła, po kolei zostawaliśmy z nią sami; wydawała się poruszona, gdy opuszczałem pokój na dłużej niż kilka minut. Noc zapadła i spałem na rozkładanym fotelu, który przyniesiono mi z oddziału położniczego. Wkrótce spędzałem w jej pokoju więcej nocy niż w mieszkaniu. Kiedy zostawiałem ją na całą noc, następnego dnia rano była pobudzona, zdenerwowana i trudniej jej było skupić się na zabiegach. Więc zostawałem. Noc za nocą. Obudziła się i tylko to się liczyło. Te słowa stały się moją mantrą w następnych tygodniach rehabilitacji. EDEN Moje palce przebiegały struny Apolla. Łuk smyczka ciął pełnymi gracji ruchami. Nuty płynęły bez wysiłku. Bez końca. W tygodniach po przebudzeniu się Ever spędziłam więcej czasu na grze na wiolonczeli niż kiedykolwiek. Godziny bez końca. Ledwie spałam, nie mogłam jeść. Odwiedzałam Ever, wracałam do domu i grałam. To było moje jedyne ukojenie. Widywanie się z Cadem każdego dnia było… piekłem. Jego oddanie Ever było nieustępliwe i zaciekłe. Nigdy się nie zachwiał. Ale widziałam, jaki to ma na niego wpływ. Widziałam, jak przeżył śmierć dziadków. Za każdym razem, gdy widziałam Cade’a, przypominałam sobie chwile tuż przed jego wyjazdem do Wyoming. To, jak było. Jak się czułam. Jak się połączyliśmy, kochaliśmy. Tego już nie było. Nigdy nie będzie. On należał do Ever, a teraz, gdy się obudziła, każda molekuła jego ciała była skupiona na niej. Ja już nie istniałam. Tak było najlepiej. Wiedziałam o tym. Pozwoliłam mu się skupić na niej. Nic mi nie był winien. Ja nie

byłam nic winna jemu. Poza milczeniem. Poczułam szarpnięcie w żołądku i musiałam przerwać grę, by skupić się na uspokojeniu brzucha. Miałam mdłości w najdziwniejszych porach od ponad trzech tygodni. Przypisywałam to stresowi, w jakim się znajdowałam, tocząc swoje wewnętrzne zmagania. Tęskniłam za Cadem. Dał mi coś; dał mi smak tego, jak można się czuć, gdy komuś na tobie zależy. Gdy ktoś się na tobie skupia, dba tylko o twoje szczęście. To była tylko próbka, a i to mi odebrano. To było najgorsze okrucieństwo, ale sama to na siebie ściągnęłam. Wiedziałam o tym. Pozwoliłam, by emocje przejęły nade mną kontrolę. Przypisałam Cade’owi coś, co nie istniało, co nie mogło zaistnieć. I musiałam to trzymać w sekrecie przed wszystkimi. Przed Cadem, przed Ever. Nigdy nie miałam sekretów przed Ever. Ani razu w całym naszym życiu. Wszystko, co robiłam, każde złamane serce, każdy sukces, każdą porażkę, która zamieniła się w seks, a potem w odrzucenie, opowiadałam Ever. Teraz, gdy miałam najbardziej złamane serce w życiu, nie mogłam jej o tym powiedzieć. Nie mogłam się jej z tego zwierzyć. Mogłaby nie wytrzymać stresu. Nie teraz. I jeszcze przez długi czas. Więc oczywiście odczuwałam fizyczne skutki tak silnego stresu, bólu i poczucia winy. Ale coś nurtowało mnie cały czas. Myśl, zbłąkana troska. Odepchnęłam ją, wzięłam głęboki wdech, zamknęłam oczy i wznowiłam grę. Pociągnęłam smyczkiem po strunach i zaczęłam od nowa. Ale im dłużej grałam, tym bardziej niejasna troska zaczynała nabierać kształtu, krystalizować się i krzepnąć, aż nie mogłam myśleć o niczym innym. W końcu musiałam coś z tym zrobić. Odłożyłam Apolla, chwyciłam klucze i wybiegłam na dwór. Kilka minut później dotarłam do całodobowej apteki. Wzięłam pudełko do ręki. Było małe, ale wydawało się ważyć tysiące funtów. Dwa słowa z przodu:

Test ciążowy.:)

dziecięcymi kroczkami Siedziałam w moim aucie przed Domem, z rękami na kierownicy, zbierając się na odwagę, by wysiąść. Jeden krok. I kolejny. Przestań myśleć. Po prostu idź. Jedna stopa przed drugą. Winda zawiozła mnie na piętro Ever, gdzie jak zwykle siedział obok niej Cade, trzymając ją za rękę. Była już w stanie z łatwością skupić na nim uwagę i wypowiedzieć kilka słów pod rząd. Mogła poruszać wszystkimi kończynami, jeśli ją poproszono. Była świadoma. Wiedziała, kim jest, kim jestem ja i Cade. Zaniemówiłam, gdy patrzyłam na Cade’a całującego każdy palec jej dłoni po kolei. Cztery drobne pocałunki, jak muśnięcia piórkiem. Każdy z nich zawierał wszechświat czułości. Moje serce płonęło. Oczy mnie piekły. Trzymałam ręce raczej na bokach, niż opierałam je na brzuchu, choć wolałabym robić to teraz. Oznajmiłam, że mam grypę, więc nie powinnam widywać się Ever i Cadem przynajmniej przez tydzień. Moja siostra zauważyła mnie i skupiła wszystkie wysiłki na uniesieniu ręki, którą do mnie wyciągnęła. Musiałam zdławić pociągnięcie nosem, gdy przemierzałam pokój, by ująć jej rękę. Pocałowałam wnętrze jej dłoni. Cade wyczuł, że chcę spędzić z nią trochę czasu sama, więc wstał, by wyjść. – Zaraz wrócę. Ever była już w stanie pozwolić mu wyjść bez wpadania w panikę. – Eden. – Spojrzała na mnie. Była moją bliźniaczką, więc oczywiście wyczuła mój niepokój. Przyłożyłam jej dłoń do policzka. – Kocham cię, Ev. – Kocham cię. Ćwiczyła te słowa. Słyszałam, jak zmaga się z nimi pod nosem. Wymawiała każdą sylabę z osobna, jedną po drugiej. – Nigdy… nie miej co do tego wątpliwości, dobrze? Nie mogłam pozwolić jej myśleć, że było to coś więcej niż

zwykła wizyta. Skrzywiła twarz w grymasie zmieszania. – Nigdy. Dlaczego… miałabym? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Po prostu chciałam, żebyś wiedziała, że cię kocham. Zawsze. Pomyślałam o zdaniu, które Cade napisał do niej w liście. Podsłuchałam go kiedyś, stojąc pod drzwiami. „Będę cię kochał zawsze i na wieki”. Zagięła palce wokół mojej dłoni. Wyczuła to. – Eden? Pokręciłam głową, mruganiem tłumiąc napływające łzy. – Muszę iść. Ale wrócę. Później. Po raz pierwszy ją okłamałam. – Iść? Dokąd? Pochyliłam się, pocałowałam ją w czoło i w oba policzki. – Nie martw się. Po prostu zdrowiej, dobrze? Kurczowo trzymała moją dłoń, dysząc rozpaczliwie. – Eden? Ścisnęłam jej dłoń w odpowiedzi. – Cade się o ciebie zatroszczy. Znam tego faceta, on cię kocha bardziej niż cokolwiek innego, prawda? Kocha cię tak bardzo. Łza spłynęła jej po prawym policzku. – Ja kocham ciebie. Pochyliłam się znowu i uściskałam ją, tuląc, aż ból serca stał się nie do zniesienia. – Zobaczymy się później, Ever. Patrzyła, jak odchodzę, pozwoliła mi odejść. W holu minęłam Cade’a. – Nadal nie czuję się najlepiej. Chciałam się tylko przywitać. Starałam się, by mój głos brzmiał normalnie. Nie mogłam znieść więcej niż pięciu sekund rozmowy z nim bez bólu przeszywającego mi serce. Teraz pięć sekund to było o wiele, wiele za długo.

– Już wychodzisz? Dziwnie, niezręcznie wzruszyłam ramionami, niezdolna wydobyć z siebie słowa. – Cóż, kuruj się, dobrze? Uśmiechnęłam się do niego, a potem, ponieważ nie mogłam się powstrzymać, ujęłam jego dłoń i krótko uścisnęłam. Popatrzył na mnie przymrużonymi oczami. Boże, to było zbyt oczywiste. Ruszyłam i minęłam go. – Nie chcę cię zarazić. Więc… cóż. Do zobaczenia. Pomachałam mu i wycofałam się. Patrzył, jak wychodzę, z dziwnym wyrazem twarzy. W końcu się odwróciłam, po tym jak patrzyłam za siebie zbyt długo. W windzie pozwoliłam sobie uronić trzy łzy. Liczyłam je, gdy spływały. Jedna. Druga. Trzecia. Potem przestałam płakać… głęboki oddech, głęboki oddech. Tak będzie najlepiej. Podeszłam do mojego samochodu. Usiadłam za kierownicą. Czy mogę to zrobić? Muszę. Odpaliłam passata, czekającego na mnie na parkingu. Odwróciłam się, obejrzałam wnętrze samochodu. Bagażnik był wypchany walizkami. Musiałam skakać, żeby go zamknąć. Apollo był przypięty do siedzenia pasażera. Tylne siedzenie było pełne moich rzeczy: książek, nut, pudełek z pierdołami. Solo na wiolonczelę, które komponowałam, było schowane w mojej torebce. Zostawiłam meble w akademiku. Nie dbałam o nie. Odeszłam ze szkoły. Mogłam przenieść się kiedyś do Interlochen, skończyć studia. Teraz musiałam tylko… przetrwać. Musiałam przebrnąć przez to, co nadchodziło. Dziewięć miesięcy. Musiałam przetrwać dziewięć miesięcy. To był pierwszy cel. Jedyny cel. Ruszyłam, mruganiem dławiąc łzy. Włączyłam Thousands Words Portland Cello Project. Taking a Fall zaczęło się, gdy zjeżdżałam na autostradę I-75 na północ, w stronę Traverse City. Mieliśmy tam domek, rodzinną chatę, która należała do majątku

mamy, odziedziczoną przeze mnie i Ever w równych częściach. Gdy byłyśmy dziećmi, spędziłyśmy tam kilka rodzinnych wakacji i weekendów, na przylądku Old Mission. Dla mnie były to magiczne wspomnienia. Kiedy mama żyła, przynosiła swoją wiolonczelę, siadała obok mnie i grałyśmy na plaży. Tam też malowała. Bawiła się z nami i śmiała, surfowała na jeziorze, pływała i skakała z zacumowanej platformy. Nikt nie był tam od lat, ale był dozorca, pan Callahan. Pamiętałam pana Callahana jako postawnego mężczyznę w średnim wieku, z piaskoworudymi włosami i wiecznym uśmiechem. Skontaktowałam się z nim wczoraj, miał przygotować dla mnie domek. Miałam wystarczająco dużo pieniędzy ze spadku po mamie plus to, co zaoszczędziłam z pieniędzy na życie, jakie co miesiąc dostawałam od taty, więc miałam z czego żyć… przez chwilę. W którymś momencie będę pewnie musiała poszukać pracy. Ale o to będę się martwiła później. Najpierw muszę tam dojechać. Dziecięcymi kroczkami, powiedziałam do siebie. Uśmiechnęłam się, myśląc o Co z tym Bobem? Bill Murray, wchodząc do windy, mówił do siebie „dziecięcymi kroczkami do windy”. Dziecięcymi kroczkami do Traverse City. Dziecięce kroczki są okej. Dziecięce kroczki. Powstrzymałam nagły przypływ łez i musiałam wytrzeć je o ramię, bo wzrok mi się zamazał, a pierś falowała od gwałtownego szlochu. Byłam w ciąży. ciąg dalszy nastąpi…:) Wkrótce Jasinda Wilder seria EVER tom 3

NASZE forever

Playlista Uwaga autorki: te utwory nie są wymienione w kolejności pojawiania się w książce, lecz pogrupowane według wykonawców lub albumów. Z Sześciu suit na wiolonczelę solo Yo-Yo Ma: Suita Nr 1 G-dur – Preludium Suita Nr 2 d-moll – Menuett Suita Nr 6 D-dur – Allemande Inne utwory ze suit solo Bacha: Suita Nr 5 c-moll- Courante Suita Nr Es-dur- Sarabanda Z Songs and Poems for Solo Cello Philipa Glassa i Wendy Sutter: Pieśń VI Pieśń IV Z Thousand Words Portland Cello Project: Broken Crowns Taking a Fall Inne: Sonata na wiolonczelę solo Zoltána Kodály Song For You Alexi Murdoch