02. Garwood Julie 1990 - Szmaragd 02. Szmaragd

Julie Garwood Szmaragd Tom 2 Szmaragd tytuł oryginału Guardian Angel przekład Izabela Bukojemska

1 Londyn, rok 1815 Łowca zaczaił się i cierpliwie czekał na ofiarę. Markiz Cainewood wymyślił zaiste szatański podstęp. Niechlubnej sławy Poganin z Shallow’s Wharf na pewno już słyszał o roli, w którą markiz się wcielił, więc bez wątpienia poczuje się zmuszony do wyjścia z kryjówki, gdyż duma – napęczniała od wszystkich straszliwych opowieści, jakie o nim snuto – nie pozwoli, by kto inny przypisywał sobie jego haniebne wyczyny. Będzie pragnął zemsty. A gdy Poganin się ujawni, Caine zetrze go na proch. I wtedy legenda umrze. Markiz był zdecydowany doprowadzić polowanie do końca, bo gdy pająk raz zacznie tkać sieć, nie może już się z niej wyplątać. Od marynarzy nie uzyskał żadnych wiadomości. Obietnica hojnych nagród nie poskutkowała i żaden nie okazał się Judaszem; zadziwiało to markiza, gdyż za złoto, które ofiarowywał, każdy zwykły człowiek bez wahania sprzedałby własną matkę. Jednak tym razem Caine się przeliczył. Marynarze odmawiali przyjęcia nagrody, powołując się na obowiązek lojalności wobec legendy. Caine był cyniczny z natury, a gorzkie doświadczenia przeszłości nauczyły go, że idealizm nie istnieje. Domyślał się więc, że prawdziwym powodem odmowy jest strach. Strach i zabobon. Pirata chroniła dyskrecja tak gęsta, jak tajemnica konfesjonału. Nikt nigdy nie widział go na własne oczy, chociaż jego okręt, „Szmaragd”, widywano często; ślizgał się po wodzie jak kamyk rzucony ręką Boga, a przynajmniej tak utrzymywali ci, którzy chełpili się, że go dojrzeli. Widok tego czarnego okrętu niezrównanej piękności budził przerażenie w utytułowanych dżentelmenach z towarzystwa dysponujących wypchanymi sakiewkami, złośliwą uciechę w nikczemnikach, i pokorne, dziękczynne modlitwy poszkodowanych przez los. Poganin był znany z tego, że dzielił się łupem z biednymi. Mimo że okręt Poganina spotykano dość często, nikt nigdy nie widział na jego pokładzie ani jednego marynarza. Ten fakt powodował jeszcze dziwniejsze domysły, zwiększał podziw dla widmowego pirata, a także nabożny lęk. A pirat nie zadowalał się łupiestwem na morzu. Wyraźnie lubił urozmaicenia. Jego rajdy na ląd wzbudzały tak samo wielkie – a może nawet większe – przerażenie niż wieści o łupach zdobytych na wodzie. Cechą wyróżniającą Poganina było to, że rabował wyłącznie w domach ludzi należących do towarzystwa. I nie życzył sobie, by jego nocne wyczyny szły na konto kogoś innego. Chcąc tego uniknąć, zawsze zostawiał wizytówkę: białą różę na długiej łodydze. Ofiara, budząc się rano,

znajdowała kwiat na poduszce. Sam widok białej róży wystarczał, by dorosły mężczyzna mdlał ze strachu. Oczywiście biedacy bałwochwalczo czcili pirata. Był dla nich prawdziwie romantycznym, arystokratycznym bohaterem. Kościół adorował go równie wylewnie, ponieważ pirat podkładał w kruchtach kuferki pełne złota i drogich kamieni, a na ich wiekach zawsze leżała biała róża, by proboszcze wiedzieli, za czyją duszę mają się modlić. Biskup, przyparty do muru, musiał potępiać pirata. Jednak, skoro nie mógł traktować go jak świętego, bo naraziłby się na gniew najbardziej wpływowych ludzi z towarzystwa, nazywał go łotrzykiem. Ale wszyscy widzieli, że zawsze wypowiada przydomek „Poganin” z uśmiechem i przymrużeniem oka. Departament Wojny nie miał takich zastrzeżeń i wyznaczył nagrodę za głowę pirata. Caine podwoił tę sumę. Miał osobiste powody, by złapać bandytę, i wierzył, że ostateczne rozwiązanie usprawiedliwi jego niezbyt chwalebne metody. Rozgrywka będzie się toczyła według zasady „oko za oko”. Caine wiedział, że musi zabić pirata. Jak na ironię, obaj przeciwnicy byli sobie równi. Zwykli ludzie bali się także markiza, bo jego dawniejsza praca dla rządu zyskała mu ponurą sławę. Gdyby okoliczności były inne, gdyby Poganin nie ośmielił się wywołać gniewu Caine’a, markiz wcale by się nim nie zajmował. Jednak Poganin popełnił śmiertelny grzech i markiz musiał go zniszczyć. Co noc Caine przychodził do tawerny zwanej „Nie przejmuj się” – znajdowała się w sercu londyńskich slumsów i obsługiwano tu głównie największych zabijaków wśród dokerów. Caine zawsze zajmował narożny stolik, gdzie kamienne ściany chroniły go przed podstępnym atakiem. Zasiadał tu i cierpliwie czekał na Poganina. Markiz nie miał sobie równych w umiejętności dostosowywania się do ludzi najrozmaitszych kręgów społecznych. Nauczył się tego w latach swojej mrocznej przeszłości. W tej dzielnicy Londynu tytuł nie był nic wart. Markiz mógł tu przeżyć wyłącznie dzięki sile, którą emanowało jego ciało, dzięki umiejętności zadawania bólu we własnej obronie i obojętności, z jaką przyjmował gwałt i okrucieństwo otoczenia. Zadomowienie się w tawernie nie zajęło mu nawet całej nocy. Był wielkim mężczyzną, o szerokich ramionach i muskularnych kończynach. Już sama potężna sylwetka onieśmielała każdego, kto chciałby go wyzwać. Miał ciemne włosy, śniadą cerę, oczy koloru pochmurnego, szarego nieba. Był taki czas, kiedy iskierki migocące w tych oczach wywoływały rumieniec na twarzach dam. Jednak teraz damy cofały się na widok chłodu i obojętnego wyrazu tych samych oczu. Szeptały sobie, że nienawiść zamieniła serce markiza Cainewooda w głaz. Przyznawał im rację. Kiedy postanowił odegrać rolę Poganina, nie było mu trudno go udawać. Wszyscy plotkarze zgadzali

się, co do tego, że Poganin jest utytułowanym dżentelmenem, a zajął się piractwem, by zyskać środki na zbytkowne życie. Caine wykorzystał tę plotkę do swoich celów. Gdy po raz pierwszy pojawił się w tawernie, nosił kosztowne ubranie, a w klapę surduta wpiął białą różę. Był to bezczelny, chełpliwy drobiazg, który od razu zauważono. Na wstępie pociął ostrym nożem kilku mężczyzn, by zapewnić sobie miejsce wśród bywalców tawerny. To prawda, że ubierał się jak dżentelmen, ale walczył nieuczciwie i bez godności. W ciągu kilku minut zdołał wzbudzić uwielbienie i szacunek, a także strach. Jego herkulesowa postać i siła zapewniły mu również przychylność gości lokalu. Jeden z najodważniejszych ośmielił się wyjąkać pytanie, czy to, co się o nim mówi, to prawda, czy rzeczywiście jest Poganinem? Caine nie odpowiedział, tylko roześmiał się i ludzie uznali, że pytanie mu się spodobało. A gdy rzucił uwagę na temat bystrości umysłu pytającego, wszyscy wyciągnęli oczekiwany wniosek. Pod koniec tygodnia wieść o nocnych wizytach Poganina w tawernie rozniosła się jak wiadomość o tym, że gdzieś serwują za darmo dżin. Mnich, łysy Irlandczyk, który wygrał tawernę w nieuczciwej partyjce kart, po zamknięciu lokalu siadywał obok Caine’a. Tylko on wiedział o podstępie. Całym sercem popierał ten plan, ponieważ słyszał o niegodziwościach, jakich Poganin dopuścił się wobec rodziny markiza. A poza tym od chwili, gdy markiz zaczął wprowadzać swój zamysł w czyn, interesy Mnicha kwitły. Wszyscy chcieli zobaczyć Poganina, więc Mnich – dla którego zarobek był w życiu najważniejszą sprawą – sprzedawał po niebotycznych cenach wielkie ilości rozwodnionego piwa. Właściciel tawerny stracił włosy dawno temu, lecz jego ognistorude brwi wyrównywały ten ubytek z nawiązką. Były grube, kręcone i pięły się na piegowate czoło jak uparte pędy dzikiego wina. Teraz Mnich pocierał nerwowo brew, bo prawdziwie martwił się o markiza. Była już prawie trzecia nad ranem, godzinę temu powinien był zamknąć tawernę. Nad kuflami kiwało się jeszcze dwóch gości. Gdy wreszcie pożegnali się sennie i wyszli, Mnich zwrócił się do Caine’a: – Przychodząc tu co wieczór okazujesz więcej cierpliwości niż pchła wobec parszywego kundla. Modlę się, byś się nie zniechęcił. – Przerwał, nalał markizowi szklaneczkę koniaku i sam pociągnął uczciwy łyk prosto z butelki. – On będzie ostrożny. Tak jak ja to widzę, wyśle kilku ludzi, żeby się na ciebie zaczaili. Dlatego ciągle cię ostrzegam, żebyś chronił plecy, gdy stąd wychodzisz. – Wypił następny łyk i ciągnął: – Poganin jest bardzo czuły na punkcie swojej reputacji. Przez twój podstęp chyba musiał już osiwieć. Niedługo się pokaże. Mógłbym się założyć, że już jutro. Caine skinął głową. Mnich, z oczami błyszczącymi nadzieją, zawsze kończył swoją wypowiedź przepowiednią, że jutro ofiara się pojawi. – Caine, rzucisz się wtedy na niego jak jastrząb na gołębia. Markiz wypił koniak, pierwszy tej nocy, potem przesunął krzesło tak, żeby oprzeć ramiona o ścianę. – Dostanę go!

Powiedział to z taką zawziętością, że Mnicha przeszył dreszcz. Miał już szybko przytaknąć, gdy nagle drzwi wejściowe gwałtownie się otworzyły. Mnich odwrócił się na krześle, by zawołać, że tawerna jest już zamknięta na noc, ale poraził go widok, który objawił się jego oczom. Siedział więc i tylko się wpatrywał w cudowną wizję. Gdy w końcu odzyskał głos, szepnął: – Przenajświętsza Panienko, czyżby anioł do nas zstąpił? Caine ze swojego miejsca pod ścianą patrzył prosto na drzwi i widział wszystko dobrze. Nie poruszył się ani w żaden sposób nie zareagował, ale był tak samo zdumiony jak Mnich. Serce zaczęło mu walić i z trudem łapał oddech. Kobieta stojąca w drzwiach naprawdę wyglądała jak anioł. Caine nawet nie mrugał z obawy, że jeśli na moment przymknie powieki, zjawa zniknie. Była nieprawdopodobnie piękna. Jej oczy od razu go zauroczyły. Miały cudowny odcień zieleni. Jak zieleń mojej doliny, pomyślał, skąpanej w blasku księżyca. Patrzyła na niego. Długie minuty przypatrywali się sobie nawzajem. Potem ruszyła w jego stronę; kaptur peleryny opadł jej na ramiona i Caine znów wstrzymał oddech. Poczuł bolesny skurcz w piersi. Oczy zamgliły mu się na widok gęstwiny kasztanowych włosów. W świetle świec jarzyły się jak płomienie ogniska. Gdy podeszła do stołu, Caine zauważył, że jej ubranie jest w opłakanym stanie. Było kosztowne, ale drogi materiał z jednej strony został przedarty. Wyglądało to tak, jakby ktoś go przeciął nożem. Obrębek zielonej atłasowej podszewki zwisał w strzępach. Caine, coraz bardziej zaciekawiony, popatrzył znów na jej twarz i zobaczył zadraśnięcia na prawym policzku, drobną rankę pod pełną dolną wargą i plamę błota na czole. Nawet jeśli jest aniołem, najwyraźniej niedawno musiała spędzić jakiś czas w czyśćcu, pomyślał. Jednak, chociaż wyglądała tak, jakby właśnie przegrała walkę z Szatanem, była naprawdę bardzo pociągająca, zbyt pociągająca, a to mogło pozbawić go przytomności umysłu. Z rosnącym napięciem czekał, aż przemówi. Zatrzymała się przy stole. Jej spojrzenie spoczęło na róży wpiętej w klapę surduta markiza. Dziewczyna niewątpliwie była przestraszona. Jej ręce drżały. Przyciskała do piersi mały biały woreczek. Caine zauważył kilka starych blizn na jej palcach. Zastanawiał się, jak postąpić, bo nie chciał, by się go bała. Na tę myśl jeszcze mocniej zmarszczył czoło.

– Jest pani sama? – spytał tonem rześkim jak rodzący się wiatr. – Tak. – O tej porze, tu, w tej dzielnicy? – Tak – odparła. – Czy pan jest Poganinem? – Głos miała zachrypnięty, cichy. – Proszę na mnie patrzeć, gdy zadaje mi pani pytanie. Nie podporządkowała się nakazowi i uparcie wbijała wzrok w różę. – Błagam, niech mi pan odpowie. Czy pan jest Poganinem? Muszę z nim porozmawiać. To bardzo ważne. – Tak, nazywają mnie Poganinem – powiedział Caine. Kobieta skinęła głową. – Słyszałam, że za odpowiednią zapłatę podejmuje się pan każdego zadania. Czy to prawda? – Tak – przyznał Caine. – Czego pani ode mnie chce? W odpowiedzi rzuciła woreczek na środek stołu. Sznurek się rozwiązał i na blat wypadło kilka srebrnych monet. Mnich przeciągle gwizdnął. – Tu jest trzydzieści sztuk – powiedziała, nadal nie podnosząc wzroku. Caine, słysząc to stwierdzenie, uniósł brew. – Trzydzieści sztuk srebra? Skinęła nieśmiało głową. – Nie wystarczy? To wszystko, co mam. – Kogo pani chce mi wydać? W jej oczach odmalował się niepokój. – Och, nie, pan mnie źle zrozumiał. Nie zamierzam nikogo panu wydawać. Nie jestem zdrajczynią, sir. Caine zauważył, że poczuła się obrażona jego przypuszczeniem. – Może się pomyliłem, ale tego rodzaju domniemania zwykle bywają słuszne.

Zmarszczyła czoło, z namysłem, jakby się z nim nie zgadzała. Caine nie chciał irytować jej jeszcze bardziej, więc szybko spytał: – Co mam dla pani zrobić? – Chciałabym, żeby pan kogoś zabił. – Ach tak? – wycedził. Rozczarowanie było niemal bolesne. Wydawała się tak cudownie niewinna, tak żałośnie bezbronna, a przecież słodko prosiła, by kogoś dla niej zabił. – O kogo chodzi? Czyżby o szanownego małżonka? – Cynizm słyszalny w głosie Caine’a był przykry jak odgłos drapania paznokciem po szkle. – Nie – odpowiedziała, nie zwracając uwagi na jego zgryźliwość. – Nie? To znaczy, że pani nie jest mężatką? – Czy to ważne? – Och, tak. To ważne. – Nie jestem mężatką. – Więc kogo mam dla pani zabić? Ojca? Brata? Pokręciła przecząco głową. Caine z wolna pochylił się ku niej. Jego cierpliwość była na wyczerpaniu, wydawała się tak słaba jak piwo podawane przez Mnicha. – Długo jeszcze mam pytać? Proszę mi odpowiedzieć. – Zmusił się do gniewnego tonu. Chciał ją tak onieśmielić, by ze strachu wyrzuciła z siebie wszystko, co wie. Jednak widząc, jak na jej twarzy zaczyna się malować bunt, zorientował się, że zamysł mu się nie powiódł. Gdyby nie przyglądał się jej tak uważnie, mógłby nie zauważyć iskierek gniewu w jej oczach. Odważna kotka, pomyślał. – Chciałabym, żeby pan przyjął zlecenie, zanim powiem, o kogo chodzi.

– Zlecenie? Wynajęcie mnie do zabicia człowieka nazywa pani zleceniem? – spytał z niedowierzaniem. – Tak – potwierdziła. Nadal nie patrzyła mu w oczy. Bardzo go to irytowało. – Dobrze – skłamał. – Przyjmuję zlecenie. – Zobaczył, że jej ramiona się rozluźniły. Widocznie odczuła prawdziwą ulgę. – Kogo mam dla pani zabić? – spytał raz jeszcze. Powoli podniosła na niego wzrok. Udręka, jaką zobaczył w jej oczach, sprawiła mu prawdziwy ból. Ogarnęło go pragnienie, by wyciągnąć ku niej ramiona, objąć ją, pocieszyć. Nagle poczuł, że chce jej bronić, ale zaraz otrząsnął się z tego śmiesznego, nierealnego pomysłu. Do diabła, przecież ta kobieta chce mu zlecić morderstwo. Długą chwilę patrzyli sobie w oczy, aż wreszcie Caine jeszcze raz powtórzył swoje pytanie: – No więc? Kogo mam dla pani zabić? Wzięła głęboki oddech. – Mnie.

2 – Przenajświętsza Panienko – szepnął Mnich. – Droga pani, chyba nie mówi pani poważnie? – Mówię bardzo poważnie, mój dobry człowieku. Myślisz, że zaryzykowałabym przyjście tutaj, gdybym nie traktowała tego poważnie? – Odpowiadając Mnichowi, przybyła nadal patrzyła prosto na Caine’a. – Chyba jest pani szalona – stwierdził Caine. – Nie – odparła. – Gdybym była szalona, wszystko byłoby łatwiejsze. – No tak – mruknął Caine. Próbował utrzymać swoją irytację na wodzy, ale pragnienie, by na nią krzyczeć, było tak silne, że niemal się dławił. – Kiedy miałbym wykonać to... to... – Zlecenie? – Tak. Zlecenie. Kiedy? – Teraz. – Teraz? – Jeżeli to panu odpowiada, milordzie. – Jeżeli mi odpowiada? – Och, przepraszam – szepnęła. – Nie chciałam pana zdenerwować. – Dlaczego pani myśli, że jestem zdenerwowany? – Bo pan na mnie krzyczy. Caine zdał sobie sprawę, że dziewczyna ma rację. Krzyczał. Wziął głęboki oddech. Po raz pierwszy od dłuższego czasu stracił panowanie nad sobą. Tłumaczył sobie, że każdy normalny człowiek byłby wstrząśnięty słysząc tak zdumiewające żądanie. A przecież ta łagodna kobieta wydawała mu się bardzo szczera, prosząc go o

tak niezwykłą przysługę. Na Boga, jest taka delikatna. I ma piegi na nosie. Ze względu na swoje szaleństwo powinna być zamknięta na siedem spustów w domu i otoczona czułą opieką kochającej rodziny. A przecież stała tutaj, w tej nędznej tawernie, i spokojnie rozmawiała o tym, że chce być zamordowana. – Widzę, jaki to dla pana wstrząs – powiedziała. – Naprawdę przepraszam. Czy zabił pan już kiedyś kobietę? – Jej głos był przepełniony sympatią. Chyba rzeczywiście mu współczuła. – Nie, jeszcze nigdy nie zabiłem kobiety. – Caine zazgrzytał zębami. – Ale kiedyś musi być ten pierwszy raz, prawda? – Chciał, by jego słowa zabrzmiały sarkastycznie, i żeby wzięła je sobie do serca. – Słusznie. – Uśmiechnęła się. – Ale to nie będzie aż takie trudne, bo przecież panu pomogę. – Chce mi pani pomóc? – wykrztusił. – Oczywiście. – Chyba pani zwariowała. – Nie – zaprzeczyła. – Jednak naprawdę bardzo mi na tym zależy. Zlecenie musi być wykonane natychmiast. Czy mógłby pan dopić koniak? – Dlaczego musi być wykonane natychmiast? – Bo oni niedługo mnie znajdą. Może nawet już tej nocy. Wiem z całą pewnością, że czeka mnie śmierć, z ich rąk albo z pańskich. Zapewne pan rozumie, że chciałabym sama ustalić jej warunki. – Więc dlaczego sama się pani nie zabije? – wybuchnął Mnich. – Czy tak nie byłoby prościej? Po co chce pani wynajmować kogoś, żeby panią zabił? – Na Boga, Mnichu, nie zachęcaj jej! – krzyknął Caine. – Wcale jej nie zachęcam. Po prostu staram się zrozumieć, dlaczego taka ślicznotka chce umrzeć. – Och, nie mogę sama się zabić – wyjaśniła. – To grzech. Ktoś inny musi to zrobić za mnie. Nie

rozumiecie? To było więcej, niż Caine mógł znieść. Skoczył na równe nogi wywracając z pośpiechu krzesło, i wbił dłonie w blat stołu. – Nie, nie rozumiem, ale przysięgam, że zanim noc się skończy, pani mi wszystko wyjaśni. Zacznijmy od początku. Najpierw proszę mi powiedzieć, jak się pani nazywa. – Po co? – Mam taką zasadę – warknął. – Nie zabijam nieznajomych. Jak się pani nazywa? – Głupia zasada. – Proszę mi odpowiedzieć. – Jade. – Do diabła! Chcę poznać pani prawdziwe imię! – ryknął Caine. – Do diabła! To moje prawdziwe imię! – krzyknęła wyraźnie niezadowolona. – Mówi pani poważnie? – Oczywiście. Mam na imię Jade. – Wzruszyła ramionami. – Jade to niezwykłe imię. Jednak pasuje do pani, bo wydaje mi się, że jest pani niezwykłą kobietą. – Sir, pańska opinia o mnie jest mało ważna. Wynajęłam pana do wykonania zlecenia i to wszystko. Czy zawsze przesłuchuje pan swoje ofiary, zanim pan z nimi skończy? – Niech mi pani poda swoje nazwisko, zanim panią uduszę! – wykrzyknął Caine, nie zwracając uwagi na ironię zawartą w jej słowach. – Nie życzę sobie, żeby pan mnie udusił – zaprotestowała. – Nie chcę umierać w ten sposób, i proszę pamiętać, że to ja panu płacę.

– A jak pani to sobie zaplanowała? Zresztą, do diabła, nieważne. Nie chcę wiedzieć. – Przecież musi się pan dowiedzieć. Jak mógłby mnie pan zabić nie wiedząc, w jaki sposób życzę sobie, by to zostało wykonane? – Porozmawiamy o tym później. Omówimy wszystkie sprawy po kolei. Jade, czy rodzice czekają w domu na ciebie? – Wątpię. – Dlaczego? – Oboje nie żyją. Caine zamknął oczy i policzył do dziesięciu. – Więc jesteś zupełnie sama? – Nie. – Nie? Teraz ona westchnęła. – Mam brata. Poganinie, nic więcej ci nie powiem. To zbyt niebezpieczne. – Co w tym niebezpiecznego, panienko? – spytał Mnich. – Im więcej się o mnie dowie, tym trudniej będzie mu wykonać zlecenie. Chyba musi być bardzo przykro zabijać kogoś, kogo się lubi. – Nigdy nie musiałem zabić nikogo, kogo lubiłem – przyznał Mnich. – I, prawdę mówiąc, w ogóle nigdy nikogo nie zabiłem. Jednak pani teoria wydaje mi się słuszna. Caine miał ochotę ryczeć; z trudem się opanował. – Jade, zapewniam cię, że z tym nie będzie kłopotu. Nie lubię cię. Cofnęła się o krok.

– Dlaczego? Nie zachowywałam się ani w połowie tak obraźliwie jak ty. A może z natury jesteś niemiły? – Nie nazywaj mnie Poganinem. – Dlaczego? – Panienko, gdyby ktoś to usłyszał, nasz przyjaciel byłby w niebezpieczeństwie – powiedział szybko Mnich, widząc jak Caine’a ogarnia coraz większa wściekłość. Mięsień na jego policzku zaczął drgać. Caine miał wybuchowy temperament, a ta kobieta na swój niewinny sposób doprowadzała go do białej gorączki. Gdyby Caine przestał nad sobą panować, tak by ją przestraszył, że jej pragnienie nagłej śmierci mogłoby się ziścić. – Więc jak mam do niego mówić? – spytała Mnicha. – Caine. Może pani mówić do niego Caine. – I on twierdzi, że ja mam niezwykłe imię? – żachnęła się i wzruszyła ramionami. Caine nie wytrzymał i chwycił Jade pod brodę zmuszając ją, by spojrzała mu w oczy. – Jak się nazywa twój brat? – Nathan. – Gdzie on teraz jest? – Załatwia ważne sprawy. – Jakie? Odepchnęła jego rękę i dopiero wtedy odpowiedziała: – Dotyczące okrętu. – Kiedy wróci? Gdyby Caine był mniej odporny, jej spojrzenie mogłoby go spopielić. – Za dwa tygodnie – warknęła. – Odpowiedziałam ci na wszystkie pytania. Czy teraz mógłbyś przestać

mnie dręczyć i zająć się zleceniem? – Jade, gdzie mieszkasz? – Panie, twoje nie kończące się przesłuchanie przyprawia mnie o ból głowy. Nie jestem przyzwyczajona do tego, by ktoś na mnie krzyczał. – Ta głupia kobieta chce, żebym ją zabił, a skarży się na ból głowy. – Caine spojrzał z rozpaczą na Mnicha. Nagle Jade wyciągnęła rękę, chwyciła Caine’a za podbródek i nakierowała jego głowę tak, by na nią patrzył. Wyraźnie naśladowała jego wcześniejsze zachowanie. Był tak zdumiony jej zuchwałością, że nawet się nie bronił. – Teraz przyszła moja kolej – oświadczyła. – Postawię ci kilka pytań, a ty na nie odpowiesz, bo to ja ci płacę srebrnymi monetami, mój panie. Przede wszystkim chciałabym wiedzieć, czy naprawdę mnie zabijesz. Niepokoi mnie twoje wahanie, a także to, że poddałeś mnie przesłuchaniu. – Zanim spełnię twoją prośbę, będziesz musiała zaspokoić moją ciekawość – wycedził Caine. – Nie. – Więc cię nie zabiję. – Ty łajdaku! – krzyknęła. – Przyjąłeś zlecenie, zanim dowiedziałeś się, kim ma być ofiara! Dałeś słowo! – Kłamałem. Tak mocno sapnęła z gniewu, że aż się zachwiała. – Rozczarowałeś mnie. Dżentelmen nie łamie danego słowa. Powinieneś się wstydzić. – Jade, nigdy nie twierdziłem, że jestem dżentelmenem – przypomniał jej Caine. – To prawda, panienko, nigdy tego nie twierdził – wtrącił się Mnich. W jej zielonych oczach rozbłysnął płomień. Była naprawdę zła. Położyła złączone dłonie na blacie

stołu, pochyliła się w stronę Caine’a i wysyczała: – Mówiono mi, że Poganin nigdy nie łamie danego słowa. – Źle cię poinformowano. Stykali się twarzami nad stolikiem. Caine próbował skoncentrować się na rozmowie, ale jej zapach, tak czysty i świeży, tak bardzo kobiecy, odwracał jego uwagę. Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Jeszcze nigdy kobieta mu się nie sprzeciwiła. Damy z towarzystwa płoszyły się przy pierwszym, najdrobniejszym objawie jego niezadowolenia. Jednak ta kobieta była inna, chociaż otwarcie mu się nie sprzeciwiała. Po prostu patrzyła mu prosto w oczy. Nagle poczuł, że ma ochotę roześmiać się, choć nie miał najmniejszego pojęcia, dlaczego. Widocznie jej szaleństwo było zaraźliwe. – Zasługujesz na szubienicę – powiedziała. – Oszukałeś mnie. A przecież nie wyglądasz na tchórza. Próbowała odsunąć się od stołu, ale ręce Caine’a trzymały jej dłonie na blacie stolika niczym w pułapce. Znów pochylił się nisko, aż jego usta znajdowały się tuż obok jej warg. – Madame, jestem piratem, a wiadomo, że piraci są tchórzami. Caine czekał na następną replikę wypowiedzianą w złości. Tymczasem kobieta rozpłakała się. Nie był przygotowany na taki objaw uczuć. Sięgnął do kieszeni po chusteczkę, ale Mnich już podbiegł, by pocieszyć szlochającą damę. Niezręcznie klepał ją po ramieniu. – No już, panienko, nic się nie stało, niech panienka nie płacze. – To jego wina – łkała Jade. – Prosiłam go tylko o małą przysługę. Krótkie zlecenie, które prawie nie zaję-

łoby czasu. Ale on nie chciał, by go niepokojono. Powiedziałam nawet, że zaczekam, aż wypije swój koniak – wykrztusiła pośród łkań. – I na dodatek byłam skłonna zapłacić mu dobrą monetą. Zanim jeszcze Jade skończyła swoją rozpaczliwą tyradę, Mnich już rzucał Caine’owi nienawistne spojrzenia. – Zobacz, do czego doprowadziłeś tę ślicznotkę – warknął. – Złamałeś jej serce. – Wyrwał chusteczkę z rąk Caine’a i zaczął niezręcznie wycierać łzy z policzków dziewczyny. – Panienko, wszystko będzie dobrze – mruczał uspokajająco. – Nie, nic nie będzie dobrze – zapłakała głosem stłumionym przez chustkę, którą Mnich podstawił jej pod nos. – Czy wiecie, że jeszcze nigdy w życiu nikogo o nic nie prosiłam? Teraz zdobyłam się na to po raz pierwszy i odmówiono spełnienia mojej prośby. Okazuje się, że już nie ma ludzi, którzy byliby skłonni zarabiać uczciwie na utrzymanie. Raczej wolą kraść, niż pracować. Co za wstyd, prawda Mnichu? Caine słuchał tej wymiany zdań ze zdumieniem, które wprost odebrało mu głos. Nie wiedział, czy powinien wziąć Jade w ramiona i pocieszać, czy też potrząsać nią tak długo, aż zacznie zachowywać się rozsądnie, ale jednego był pewien: jeżeli Mnich nie przestanie patrzeć na niego spode łba, rąbnie go w nos. – Milady, branie pieniędzy od damy za zabicie jej naprawdę nie jest uczciwą pracą – argumentował Mnich. Poklepywał przy tym Jade po ramieniu, by złagodzić tę delikatną wymówkę. – Jeżeli dama pragnie, by ją zabito, to jest uczciwa praca – odparła. Mnich niepewnie potarł czoło. – Ma chyba rację, nie sądzisz? – zwrócił się do Caine’a.

– Na miłość boską... co robisz? – spytał Caine widząc, że Jade zaczyna zbierać monety ze stołu. – Wychodzę – oznajmiła. – Przepraszam, że zawracałam ci głowę, Poganinie, Cainie, czy jak tam się naprawdę nazywasz. – Zawiązała woreczek na supeł, wrzuciła do kieszeni i ruszyła do drzwi. – Gdzie idziesz? – zawołał za nią Caine. – To nie twoja sprawa – odparła. – Ponieważ jednak nie jestem ani w połowie tak nieuprzejma jak ty, powiem ci, że idę poszukać kogoś chętniejszego do współpracy. Nie obawiaj się, panie. Ja nie zrezygnuję. Zanim ta czarna noc się skończy, znajdę kogoś, kto zechce mnie zabić. Caine dogonił Jade już w drzwiach. Złapał ją za ramiona i siłą odwrócił tak, by musiała na niego patrzeć. W chwili, gdy jej dotknął, znów się rozpłakała. Doprowadzało to Caine’a do rozpaczy, a poza tym czuł się nieswojo. Łkała z głową ukrytą na jego piersi, szeptem przepraszając za zachowanie niegodne damy. Caine zmusił się, by poczekać, aż Jade odzyska choć trochę panowania nad sobą. Teraz nie mógł przemawiać jej do rozsądku, bo robiła tyle hałasu, że i tak nic by nie usłyszała. A ona obwiniała go za swoje nieszczęście. Była niewątpliwie najbardziej niepokojącą kobietą, z jaką kiedykolwiek miał do czynienia. A jednocześnie, Boże, była taka cudownie miękka. I tak się w niego wtulała. Nie znosił płaczących kobiet, ale nagle zorientował się, że tej kobiecie nie pozwoli odejść. Od płaczu dostała czkawki i wydawała teraz dźwięki przywodzące na myśl pijanego chłopa. Najwyższy czas, by przemówił jej do rozsądku. – Jade, twoja sytuacja nie może być aż tak okropna, jak ci się wydaje – powiedział cicho; miał głos zachrypnięty od pożądania. – Na pewno rano będziesz mi wdzięczna, że nie spełniłem twojej prośby.

– Rano już nie będę żyła – odparła. – Będziesz żyła. – Caine serdecznie ją uścisnął. – Nie pozwolę, by coś ci się stało. Obiecuję. Przecież chyba nie chcesz umrzeć już teraz. – Jeśli umrę, mój brat będzie zrozpaczony – szepnęła. – Z całą pewnością – zgodził się obojętnie. – Jednak nie jestem wystarczająco silna, by z nimi walczyć. To nikczemni ludzie. Boję się, że wykorzystają mnie, zanim mnie zabiją. A nie chcę umierać w ten sposób. Nie byłoby w tym żadnej godności. – Godna śmierć? – spytał. – Mówisz jak żołnierz idący na pole walki. – Nie chcę, by zapamiętano mnie jako tchórza. – Czy brat po powrocie będzie mógł się tobą zająć? – Och, tak – westchnęła. Ciągle jeszcze stała z policzkiem przytulonym do piersi Caine’a. – Nathan nie pozwoli, by coś mi się stało. Od śmierci ojca opiekuje się mną. To odpowiedzialny mężczyzna. – Więc ja się tobą zajmę aż do jego powrotu. Będziesz ze mną bezpieczna. Obiecuję. Upłynęła długa chwila, zanim Jade zareagowała na jego słowa. Caine sądził, że przepełniająca ją wdzięczność odebrała jej mowę. Wreszcie odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy. Zdał sobie sprawę, że wcale nie przepełnia jej wdzięczność. Do diabła! Wydawała się zirytowana. – Panie, już raz złamałeś słowo. Obiecałeś, że mnie zabijesz, a potem zmieniłeś zdanie. – Wcale tak nie było – perswadował. – Mówisz poważnie? – Tak. Wyjaśniłaś mi, że za dwa tygodnie, gdy twój brat wróci, będziesz z nim bezpieczna. Mówiłaś o dwóch tygodniach, prawda?

– Może nawet wcześniej – jej twarz przybrała uroczysty wyraz. – Ale ty jesteś piratem. Nie możesz ryzykować dla mnie przez dwa tygodnie. Wyznaczono za ciebie nagrodę. Nie chcę brać na siebie odpowiedzialności za twoją śmierć. – Nie wierzysz zbytnio we mnie, co? – W ogóle w ciebie nie wierzę – sprecyzowała. – Z jakiej racji miałabym wierzyć w twoje umiejętności? Właśnie przyznałeś, że plotki, które o tobie krążą, wcale nie są wiarygodne. Pewnie nawet nie zostawiasz białej róży na poduszkach swoich ofiar. Caine znów się rozzłościł. – Dlaczego mówisz o mnie z takim rozczarowaniem? – Bo mnie zawiodłeś! – krzyknęła. – Nawet nie jesteś człowiekiem honoru! A poza tym nie wydajesz mi się wystarczająco silny, by rozprawić się z moimi wrogami. Caine, stanowisz łatwy cel. Jesteś taki... wielki. Nie, przykro mi, ale nie sądzę, byś się nadawał. Miał ochotę ją udusić. Odwróciła się i znów próbowała wyjść z tawerny. Caine był tak oszołomiony, że prawie na to nie zareagował. Prawie. Złapał ją, gdy już przekroczyła próg, chwycił tak mocno, że nie mogła wykonać żadnego ruchu i wciągnął ją z powrotem do lokalu równie obcesowo, jak potraktowałby stary koc, po czym zwrócił się do Mnicha: – Nie chcę, żeby ktokolwiek dowiedział się, co tu się dziś działo. Daj mi słowo, Mnichu, że nikomu nie powiesz.

– Dlaczego Mnich miałby dawać ci słowo, skoro ty tak łatwo łamiesz swoje? Dżentelmen wymaga od innych tylko tyle, ile sam może dać. Czy matka cię tego nie nauczyła? – spytała Jade. – Ach, Jade, na tym polega cały kłopot. – Spojrzał na nią i delikatnie potarł jej policzek opuszkami palców. – Nie jestem dżentelmenem. Jestem piratem, pamiętasz? To wielka różnica. Jade stała zupełnie nieruchomo od chwili, gdy ją dotknął. Caine pomyślał, że wygląda jak ogłuszona. Nie wiedział, jak rozumieć to dziwne zachowanie. Jednak gdy zabrał dłoń z jej policzka, wyszła z transu i znów go zaatakowała. – Tak, to różnica – mruknęła. – Powiedz mi, Caine, czy jeżeli dostatecznie cię rozdrażnię, zabijesz mnie? – Zaczynasz mówić rozsądnie. – Puść mnie i nigdy więcej mnie nie dotykaj! – Nigdy? – Tak. Nie lubię być dotykana. – Więc jak, do licha, mam cię zabić? Nie dotarło do niej, że Caine żartuje. – Użyjesz pistoletu – powiedziała i spojrzała na niego podejrzliwie. – Chyba masz pistolet? – Tak. I co mam z nim zrobić? – Jeden czysty strzał, prosto w serce – wyjaśniła. – Oczywiście musisz dobrze wycelować. Nie chciałabym, żebyś tylko mnie zranił i żeby to trwało zbyt długo. – W porządku – zgodził się. – Nie dopuścimy, by to trwało zbyt długo. – To nie jest zabawne! Rozmawiamy o mojej śmierci! – krzyknęła. – Wcale nie jestem rozbawiony – zaprzeczył Caine. – Wprost przeciwnie, znów zaczynam być zły. Po-

wiedz, czy najpierw mam cię zgwałcić? – Oczywiście, że nie – odparła oburzona Jade. – Szkoda – westchnął nie zwracając uwagi na jej obrażoną minę. – Panie, czyżby twoi rodzice byli kuzynostwem w pierwszej linii pokrewieństwa? Zachowujesz się jak prawdziwy prostak. Nie wiem, czy jesteś człowiekiem umysłowo upośledzonym, czy też najbardziej bezdusznym, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Traktujesz mnie w sposób haniebny. Oczy Jade płonęły z oburzenia. Caine nigdy jeszcze nie widział tak dramatycznego odcienia zieleni. Pomyślał, że wyglądają tak, jakby wlano w nie czystość i blask wyciśnięte z tysięcy szmaragdów. – Jade, nie przekonałaś mnie, że naprawdę znajdujesz się w niebezpieczeństwie – powiedział. – Może to tylko produkt twojej wybujałej wyobraźni? – Och, jak ja cię nie lubię! – Sapnęła. – A jeśli chodzi o twoje bezsensowne opinie... – Jade, odłóż kłótnie na później. Nie jestem w nastroju. I nie chcę już więcej słyszeć, że mam cię zabić. I jeszcze coś ci powiem: jeżeli nadal będziesz na mnie tak milutko patrzyła, pocałuję cię, żebyś porzuciła swoje zwariowane myśli. – Pocałujesz mnie? – Osłupiała. – Dlaczego, na Boga, miałbyś to robić? – Nie mam pojęcia – przyznał. – Pocałowałbyś kogoś, kogo nie lubisz? – Czemu nie – odparł z uśmiechem. – Jesteś aroganckim osiłkiem... – Moja droga, zaczynasz mówić bez sensu. Jade długo nie mogła się otrząsnąć po tej wymianie zdań. Caine wykorzystał ten czas, by

porozmawiać z Mnichem. – No więc, Mnichu, dajesz słowo? – Tak. Nikomu nie powiem o tym, co się tu działo. Ale, Caine, obaj wiemy, że twój przyjaciel Lyon dowie się o wszystkim jeszcze przed wschodem słońca. Wyciśnie ze mnie prawdę. Caine przyznał mu rację. Jednak markiz Lyonwood był dobrym przyjacielem i Caine ufał mu bezwzględnie. Razem przeprowadzili wiele misji dla rządu. – Tak, on się dowie. Ale ma teraz niewiele czasu, bo woli zajmować się żoną i synem. Poza tym, i tak by nikomu nic nie powiedział. Jeżeli cię spyta, możesz mu wszystko wyjawić. Jednak tylko jemu, nikomu innemu, nawet Rhonowi – dodał Caine wymieniając najbliższego przyjaciela Lyona. – Rhone jest wartościowym człowiekiem, tylko za dużo mówi. Mnich potwierdził tę opinię skinieniem głowy i poprosił: – Caine, powiadom mnie, jak skończy się sprawa małej lady. – Mnichu? – odezwała się Jade. – Czy masz pistolet? Caine wyczuł w jej głosie nową nadzieję i domyślił się, o co jej chodzi. Rozumiał ją tak, jakby miała myśli wypisane na czole. – Nie ma pistoletu i nie zrobi tego – poinformował ją. – Nie mam i nie zrobię tego? – zdziwił się Mnich. – Nie masz pistoletu i nie zabijesz jej – wyjaśnił mu Caine. Na twarzy Jade wyraźnie odbiło się rozgoryczenie. – Przyjechałam tu dorożką i zwolniłam ją – powiedziała. – Nie spodziewałam się, że jeszcze wrócę do do-

mu. – Wyswobodziła się z ramion Caine’a i wskazała na torbę stojącą przed wejściem. – Tu jest wszystko, co posiadam. Przyjechałam prosto ze wsi – dodała po namyśle. – Zostawiłaś na ulicy wszystko, co posiadasz? Przecież ktoś mógł to ukraść. – Właśnie o to mi chodziło – odparła tonem, jakiego używa nauczyciel wobec niezbyt rozgarniętego ucznia. – Miałam nadzieję, że moje ubranie przyda się jakiejś biedaczce. Nie spodziewałam się, że sama będę go jeszcze potrzebować... – Dość! – ryknął Caine. – Przestań mówić o morderstwie. Zrozumiałaś? Nie odpowiedziała, więc Caine pociągnął ją za włosy. Krzyknęła z bólu. Caine zauważył wielką opuchliznę za jej uchem. – Boże, Jade, co ci się stało? – Nie dotykaj – poprosiła, gdy próbował obejrzeć ranę. – Jeszcze mnie boli. – Nie dziwię się – przyznał Caine. Opuścił rękę. – Powiedz, co ci się stało. – Potknęłam się o dywan w domu brata i spadłam ze schodów – wyjaśniła. – Uderzyłam się o gałkę poręczy. To niemal pozbawiło wiatru moje żagle. Pozbawiło żagle wiatru? Caine pomyślał, że to raczej dziwna uwaga, ale nie miał czasu, by się nad tym zastanowić. – Mogłaś się zabić – stwierdził. – Zawsze jesteś taka niezgrabna? – Nigdy nie jestem niezgrabna – zaprzeczyła. – Na ogół zachowuję się jak dama. O Boże, jaki ty jesteś gruboskórny – mruknęła ze złością. – A co było potem? – spytał Mnich. – Wyszłam na spacer, żeby pozbierać myśli – odparła wzruszając ramionami. – Właśnie wtedy oni

ruszyli za mną. – Kto? – nie zrozumiał Mnich. – Oni? – spytał jednocześnie Caine. Spojrzała na nich z niechęcią. – Ludzie, którzy na moich oczach zabili elegancko ubranego dżentelmena – wyjaśniła. – Na miłość boską, słuchajcie tego, co mówię. Jestem pewna, że już o tym wspominałam. Mnich pokręcił przecząco głową. – Nie, panienko, nic pani o tym nie mówiła. Na pewno bym pamiętał. – Byłaś świadkiem morderstwa? Jade, pierwsze słyszę – stwierdził Caine. – No więc teraz o tym mówię. – Złożyła dłonie na piersi i znów wydawała się niezadowolona. – Wytłumaczyłabym wszystko, gdybyś kłótnią nie odwrócił mojej uwagi. Przez ciebie straciłam jasność myśli. Tak, to twoja wina. – Byłaś świadkiem morderstwa, zanim się uderzyłaś w głowę, czy później? – spytał Caine. – Sądzisz, że widziała, jak mordują arystokratę? – Mnich zwrócił się z tym pytaniem do Caine’a. – Przecież nie zadałam sobie ciosu w głowę sama – warknęła Jade. – A to stało się wcześniej... nie później. Wydaje mi się, że widziałam to zdarzenie już po tym, jak spadłam ze schodów. Och, nie pamiętam. Mąci mi się w głowie. Skończcie z tymi pytaniami. – Teraz zaczynam rozumieć – powiedział Caine do Mnicha, po czym znów zwrócił się do Jade: – Czy podczas tego wydarzenia miałaś na sobie płaszcz? – Tak. – Popatrzyła na niego ze zdumieniem. – Ale dlaczego... – Podarłaś go i ubrudziłaś twarz spadając ze schodów, prawda?

Jego ton był dziwnie łagodny. – Powiedz mi, co zaczynasz rozumieć – zażądała. – To naprawdę proste. Jade, przeżyłaś wstrząs i teraz nie możesz logicznie myśleć, chociaż muszę przyznać, że kobiety i tak na ogół nie myślą logicznie. Ale jeżeli odpoczniesz jakiś czas i pozwolisz o siebie zadbać, zrozumiesz, że umysł płata ci figle. Wtedy znów zaczniesz się przejmować jedynie tym, jaką toaletę masz sobie kupić na kolejny bal. – Umysł nie płata mi figli! – krzyknęła. – Jesteś oszołomiona. – Nie jestem oszołomiona! – Przestań krzyczeć – rozkazał Caine. – Jeżeli zastanowisz się nad tym, co powiedziałem... – Widząc, że gwałtownie potrząsnęła głową zrezygnował z przekonywania jej. – Teraz jesteś zbyt zmęczona, by myśleć rozsądnie. Poczekamy, aż poczujesz się lepiej. – On ma rację, panienko – wtrącił się Mnich. – Gdyby pani naprawdę widziała, jak mordują jakiegoś arystokratę, już byśmy o tym wiedzieli. Ludzie, którzy coś takiego robią, zawsze przechwalają się swoim sprytem. Niech pani słucha Caine’a. On wie, co jest dla pani najlepsze. – Ale skoro nie wierzy, że naprawdę grozi mi niebezpieczeństwo, nie będzie chciał mnie bronić, prawda? – Och, będę cię bronił – zapewnił ją Caine. – Tylko nie wiem przed kim. – Zanim zdążyła coś wtrącić, szybko dodał: – Czy ci się to podoba, czy nie, dopóki nie wyzdrowiejesz, stanowisz sama dla siebie zagrożenie. Musiałbym nie mieć sumienia, żeby opuścić cię w takim położeniu. – I dodał z miłym uśmiechem: –

Właściwie, Jade, będę cię bronił przed tobą samą. A teraz daj mi torbę. Poniosę ją. Próbowała wziąć torbę, zanim Caine to zrobi, ale ją wyprzedził. – Na Boga, co tu masz? – spytał. – To waży więcej niż ja. – Mam tu wszystko, co posiadam – odparła. – Jeżeli dla ciebie jest za ciężka, z przyjemnością sama ją poniosę. Caine potrząsnął głową i wziął Jade za rękę. – Chodźmy. Mój powóz czeka niedaleko stąd. Powinnaś być już w domu i w łóżku. Jade gwałtownie się zatrzymała. – W czyim łóżku? Caine westchnął tak głośno, że omal nie obudził pijaków śpiących na ziemi. – We własnym – warknął. – Twoja cnota jest przy mnie bezpieczna. Nie biorę do łóżka dziewic, a już na pewno nie chcę ciebie. Pomyślał, że słysząc to gwałtowne zapewnienie Jade odczuje ulgę. Oczywiście nie mówił całej prawdy. Chciał ją całować chociażby tylko po to, by uzyskać chwilę błogosławionej ciszy. – Czy to jeszcze jedna z twoich zasad? – spytała. – Nie sypiasz z dziewicami? Zachowała się tak, jakby ją znieważył. Caine nie rozumiał tej reakcji. – Tak – odparł. – Nie biorę też do łóżka głupich kobiet, bo niezbyt mi się podobają, więc, skarbie, jesteś ze mną bezpieczna. – Wypowiadając tę bezczelną uwagę ośmielił się uśmiechnąć. – Chyba zaczynam cię nienawidzić – mruknęła. – Ty też jesteś ze mną bezpieczny. Nigdy nie pozwoliłabym ci się dotknąć. – Doskonale.

– Tak, doskonale – zgodziła się, pragnąc za wszelką cenę mieć ostatnie słowo. – Jeżeli nie przestaniesz mnie ciągnąć, będę tak długo krzyczała twoje imię, Poganinie, aż zjawi się policja. – Nie jestem Poganinem. – Co? Zachwiała się na nogach. Caine chwycił ją, by nie upadła. – Powiedziałem, że nie jestem Poganinem. – Więc kim, do diabła, jesteś? Doszli do powozu, ale Jade nie zgodziła się wsiąść zanim nie odpowiedział na jej pytanie. Odpychała ręce Caine’a, który próbował jej pomóc przy wsiadaniu. Caine musiał się poddać. Rzucił torbę stangretowi i odwrócił się do Jade. – Naprawdę nazywam się Caine. Jestem markizem Cainewood. Wsiądziesz teraz? To nie jest ani miejsce, ani czas na długie dyskusje. Po drodze wszystko ci powiem. – Obiecujesz? – Obiecuję – niemal warknął. Jade złożyła ręce na piersi. Nie wierzyła mu. – Caine, powinieneś się wstydzić. Cały czas udawałeś, że jesteś szlachetnym piratem... – Jade, wiele można powiedzieć o tym łajdaku, ale na pewno nie to, że jest szlachetny. – Skąd możesz wiedzieć, jaki on jest? – spytała. – Jestem pewna, że nigdy go nie spotkałeś. Jeżeli twoje własne życie jest tak nieudane, że musisz udawać... Jego spojrzenie było twarde jak uścisk, który czuła na ramieniu. Przerwała w pół zdania. Patrzyła, jak wyrywa różę z klapy surduta i rzuca ją na ziemię. Potem z irytacją podniósł Jade i prawie wrzucił do powozu.

Powóz ruszył. Było w nim tak ciemno, że Jade nie mogła widzieć groźnej miny Caine’a. Odczuła prawdziwą ulgę. A on nie widział, że Jade się uśmiecha. Przez chwilę jechali w milczeniu. Jade wykorzystała ten czas, by odzyskać spokój; Caine – na zdławienie złości. – Dlaczego udawałeś, że jesteś Poganinem? – By go złowić. – Ale dlaczego? – Potem – warknął. – Potem ci wszystko opowiem, dobrze? Miał nadzieję, że ostry ton, jakim to powiedział, zniechęci ją do stawiania kolejnych pytań. Mylił się. – Złościsz się, bo przeze mnie musiałeś zrezygnować z polowania, prawda? Westchnął zniecierpliwiony. – Nie zrezygnowałem. Do tej pory mi się nie udało, ale gdy rozwiążemy twoje problemy, wrócę do mojego polowania. Nie martw się, Jade, bo ja się nie poszkapię. Nie martwiła się, ale nie mogła mu tego powiedzieć. Caine wcale się nie poszkapił. Przychodził do tawerny, by wyciągnąć Poganina z jego kryjówki. I właśnie to osiągnął. A ona też wypełniła dobrze swoje zadanie. Brat będzie zadowolony.

3 Płacz stanowił zręczne posunięcie, chociaż Jade była równie zdumiona jak Caine tym spontanicznym objawem uczuć. Nie planowała zastosowania tak nieuczciwego sposobu, by wyciągnąć Caine’a z tawerny, ale gdy zobaczyła, jak bardzo wstrząsa nim widok kobiety we łzach, łkała, ile tylko mogła, bo łzy czyniły Caine’a bezbronnym. Sama nie wiedziała, że posiada taki talent. Płacz na życzenie wymagał koncentracji, ale szybko się tego nauczyła. Teraz, gdyby się postarała, potrafiłaby chyba wybuchnąć płaczem, zanim jeszcze mężczyzna zdążyłby zdjąć kapelusz. I wcale się nie wstydziła swojego zachowania. Rozpaczliwe chwile wymagają rozpaczliwych środków, przynajmniej tak mawiał Czarny Harry. Gdyby widział, jak Jade daje sobie radę, jej przyszywany wujek szczerze by się uśmiał. Przez wszystkie lata, które z nim spędziła, nie widział jej płaczącej ani razu; nie płakała nawet wtedy, gdy jego wróg, McKindry, potraktował jej grzbiet batem. Uderzenie paliło jak ogień, ale nawet nie pisnęła. Zresztą McKindry zdążył smagnąć ją tylko raz, zanim Harry wrzucił go do morza. Wujek był tak rozgniewany, że skoczył przez reling do wody, by skończyć z facetem. Jednak McKindry był o wiele lepszym pływakiem i ostatnio widziano, jak płynął w kierunku Francji. Oczywiście gdyby Czarny Harry wiedział, co Jade teraz zamierza, wpadłby w równie wielką złość, jak wtedy, gdy zaatakował ją McKindry. Zdarłby z niej skórę. Ale nie mogła mu wyjawić swojego planu. Nie miała

dość czasu, by popłynąć na ich wyspę i poinformować wujka o swojej decyzji. A czas okazał się sprawą zasadniczą, bo stawką było życie Caine’a. Jade wiedziała wszystko o markizie Cainewoodzie. Był zimnym, bezceremonialnym, lubieżnym mężczyzną, ale jednocześnie był człowiekiem honoru. Przeczytała jego dossier od pierwszej do ostatniej strony i zapamiętała każde słowo. Miała wyjątkowy dar zapamiętywania wszystkiego, co choćby raz przeczytała. Była to dziwna właściwość, ale musiała przyznać, że w wielu sytuacjach bardzo przydatna. Dostanie się do akt Caine’a w Departamencie Wojny było zadaniem trudnym, lecz nie niemożliwym do wykonania. Oczywiście dokumenty starannie opieczętowano i zamknięto pod kluczem. Jednak Jade szczyciła się tym, że potrafi otworzyć każdy zamek. Przeczytała dossier Caine’a za trzecią próbą wejścia do tajnego archiwum. W dokumentach niestety nie odnotowano, że Caine jest tak przystojny. Słowo „bezwzględny” znajdowało się niemal na każdej stronie, ale ani razu nie napisano słów „bez trudu wymusza spełnienie swojej woli” albo „jest pociągający fizycznie”. Akta nie mówiły również o tym, że jest tak potężnym mężczyzną. Jade pamiętała, jak nieswojo się poczuła widząc jego kryptonim. Nazwano go Łowcą. Po przeczytaniu całego dossier zrozumiała, dlaczego dano mu ten pseudonim. Caine nigdy się nie poddawał. W pewnej sytuacji, gdy wszystko było przeciw niemu, nadal tropił wroga z cierpliwością i wytrwałością starożytnego wojownika. I w końcu dopiął swego. Caine zrezygnował z pracy w dniu, w którym poinformowano go o śmierci jego brata Colina.

Zgodnie z ostatnim wpisem dokonanym przez jego prowadzącego, człowieka nazwiskiem Michael Richards, ta rezygnacja uzyskała całkowitą aprobatę ojca Caine’a. Książę Williamshire poświęcił już krajowi jednego syna i nie chciał tracić drugiego. Richards zapisał, że aż do tamtego dnia Caine nie wiedział, iż jego młodszy brat również pracuje dla rządu. Colin i Caine mieli liczne rodzeństwo, w sumie było ich sześcioro: dwóch braci i cztery siostry. Caine był najstarszy. Cała rodzina była bardzo zżyta i wszyscy sobie nawzajem pomagali. W dossier Caine’a powtarzało się stwierdzenie, że jest z natury opiekuńczy. Jade nie wiedziała, czy on to traktuje jako wadę czy zaletę, ale wykorzystała tę jego cechę do swoich celów. Oczywiście była gotowa polubić Caine’a. W końcu był bratem Colina, którego zaczęła uwielbiać w chwili, gdy wyłowiła go z oceanu, a on błagał, by najpierw ratowała własnego brata. Tak, chętnie polubiłaby Caine’a, ale nie była przygotowana na to, że będzie ją aż tak pociągał fizycznie. Doznała tego uczucia po raz pierwszy w życiu i bardzo ją to zmartwiło, bo wiedziała, że gdyby dała mu do tego sposobność, mógłby nad nią zapanować. Musiała się bronić. Udawała, że jest taką kobietą, jakich on nie znosi. Gdy nie płakała jak dziecko, starała się pamiętać o tym, by się uskarżać. Przecież większość mężczyzn nie cierpi lamentujących kobiet, a przynajmniej Jade miała nadzieję, że Caine ich nie znosi. Okoliczności zmusiły ją do tego, by była blisko Caine’a przez następne dwa tygodnie, ale potem wszystko się skończy. Ona wróci do własnego życia, a on prawdopodobnie

znów poświęci się pogoni za kobietami. Najważniejszą sprawą było przekonanie Caine’a, że musi się nią opiekować. Tylko w ten sposób mogła zapewnić mu bezpieczeństwo. Jego poglądy na temat niższości kobiet, bez wątpienia umocnione faktem, że musiał dbać o cztery młodsze siostry, ułatwią jej zadanie. Jednak Caine był również bardzo spostrzegawczy. Doświadczenie zdobyte w dawnej pracy wyostrzyło jego instynkt drapieżcy. Z tego powodu Jade rozkazała swoim ludziom, by czekali na nią w wiejskiej posiadłości Caine’a. Mieli ukryć się w lesie otaczającym jego dom i gdy przybędzie tam z Caine’em, pilnować tyłów. Oczywiście sednem sprawy były listy. Jade nie mogła sobie darować, że je przeczytała. Jednak co się stało, to się nie odstanie, więc użalanie się nad sobą nie tylko w niczym jej nie pomoże, ale byłoby marnowaniem sił, a Jade nigdy niczego nie marnowała. Pokazując Nathanowi listy ich ojca, sama dopuściła do powstania tego galimatiasu. Wobec tego sama musi teraz wszystko naprawić. Jade starała się odsunąć swoje zmartwienia na bok. Już dała Caine’owi trochę czasu na rozmyślania. Dalsze milczenie mogłoby jej zaszkodzić. Musiała pilnować, by Caine ciągle był zaskoczony jej postępowaniem i aby był... zajęty. – Caine? Czy ty... – Cicho, skarbie – nakazał Caine. – Słyszysz? – Ten dziwny pisk? Właśnie chciałam ci na niego zwrócić uwagę. – To raczej odgłos tarcia... Miller! – Caine wychylił się przez okienko. – Zatrzymaj powóz. Powóz zatrzymał się gwałtownie w chwili, gdy pękało tylne koło. Jade spadłaby na podłogę, ale

Caine w ostatniej chwili chwycił ją w ramiona. Przez długą chwilę przyciskał ją mocno do siebie, potem szepnął: – Fatalny moment na taki wypadek, nie sądzisz? – To chyba jakaś pułapka – odpowiedziała mu również szeptem. Caine nie skomentował tej uwagi. – Jade, nie wysiadaj. Zobaczę, co się dzieje. – Bądź ostrożny – ostrzegła go. – Mogą na ciebie czekać. Usłyszała, jak sapie ze złości otwierając drzwiczki. – Będę uważał – przyrzekł wbrew swoim zwyczajom. Gdy tylko drzwiczki się za nim zamknęły. Jade otworzyła je i wyskoczyła z powozu. Stangret zsiadł z kozła, by dołączyć do Caine’a. – Nie rozumiem, jak to się stało, milordzie. Zawsze przed wyjazdem sprawdzam koła. – Nie winię cię, Miller – uspokoił go Caine. – Powóz stoi z boku ulicy, więc możemy go tu zostawić na noc. Wyprzęgnij konia. Ja... – Caine zamilkł widząc Jade. W ręku trzymała przerażający nóż. Omal się nie roześmiał. – Jade, odłóż to. Skaleczysz się. Jednym zręcznym ruchem włożyła nóż do ukrytej kieszeni sukni. – Caine, widać nas tu jak na dłoni. Stanowimy doskonały cel. – To wracaj do powozu – zaproponował. Udała, że go nie słyszy. – Miller, czy nie wydaje ci się, że ktoś majstrował przy kole? – spytała. Stangret przykucnął przy osi. – Wygląda na to, że tak – szepnął. – Milordzie, ktoś tu grzebał. Proszę spojrzeć: obręcz jest nacięta.

– I co teraz zrobimy? – spytała Jade. – Pojedziemy wierzchem. – A biedny Miller? Jeżeli odjedziemy, mogą go sprzątnąć. – Nic mi nie będzie, panienko – powiedział stangret. – Mam butelkę koniaku na rozgrzewkę. Zostanę w powozie, póki Broley po mnie nie przyjdzie. – Kim jest Broley? – spytała Jade. – To jeden z tygrysów – odparł Miller. Jade nie zrozumiała. – Masz zaprzyjaźnione zwierzę? – Broley pracuje u mnie – wyjaśnił jej Caine z uśmiechem. – Potem ci wszystko wytłumaczę. – Powinniśmy poszukać dorożki – zaproponowała Jade. Złożyła dłonie na piersi. – Moglibyśmy wtedy odjechać wszyscy razem i nie musielibyśmy martwić się o Millera. – O tej porze? Na pewno nie znajdziemy teraz żadnej dorożki. – To może byśmy wrócili do uroczej tawerny Mnicha? Tam przeczekamy do świtu. – Nie warto – odparł Caine. – Mnich już na pewno zamknął lokal i poszedł do domu. – Panienko, jesteśmy spory kawałek drogi od „Nie przejmuj się” – dodał Miller. Gdy stangret poszedł wyprząc konia. Jade chwyciła Caine’a za rękę i przyciągnęła go do siebie. – Caine – szepnęła. – Tak? – Chyba wiem, co się stało z kołem twojego pięknego powozu. To muszą być ci sami ludzie, którzy... – Nie martw się. – Caine również szeptał. – Wszystko będzie dobrze. – Skąd możesz wiedzieć? Wydawała się tak wystraszona, że pragnął ją pocieszyć. – Instynkt mi to mówi – zaczął się przechwalać. – Skarbie, nie puszczaj wodzy wyobraźni. To...

– Za późno – jęknęła. – Boże, to nie moja wyobraźnia. Wszystko stało się w jednym momencie. Rozległ się wystrzał z pistoletu i Jade rzuciła się bokiem na Caine’a tak, że musiał się cofnąć kilka kroków. Kula przeleciała centymetr od jego głowy. Słyszał jej świst. Chociaż nie sądził, by to było zamierzone, jednak Jade uratowała mu życie. Ostrzegł krzykiem Millera, chwycił Jade mocniej za rękę, pchnął ją przed siebie i zaczął biec. Zmuszał ją, by trzymała się przed nim tak, aby jego szerokie plecy stanowiły dla niej tarczę. Rozległy się następne wystrzały, a potem łomot nóg ludzi, którzy puścili się za nimi w pogoń. Jade miała wrażenie, że za chwilę stratują ich kopyta dzikich koni. Szybko przestała się orientować, gdzie są. Wydawało jej się, że Caine dobrze zna okolicę. Popychał ją przez plątaninę uliczek i przejść, aż wreszcie zaczęło ją straszliwie kłuć w boku i nie mogła złapać tchu. Gdy potknęła się i oparła o niego, wziął ją na ręce ani na chwilę nie zwalniając kroku. Biegł jeszcze długo po tym, jak zamarły wszelkie odgłosy pogoni. W końcu dotarli na środek starego mostu nad Tamizą. Tam stanął, by odpocząć. Pochylił się nad chwiejną balustradą ciągle trzymając Jade w ramionach. – Mało brakowało. Do diabła, dzisiejszej nocy mój instynkt chyba spał. Nie słyszałem, jak się zbliżają. Jego głos nie zdradzał wyczerpania. Jade zdumiała się, że ktoś może być aż tak wytrzymały. Jej serce ciągle jeszcze waliło ze zmęczenia. – Często biegasz po tych uliczkach, Caine? – spytała. Pomyślał, że to dziwne pytanie.

– Nie. Dlaczego pytasz? – Nie zabrakło ci oddechu – odparła. – I ani razu nie znaleźliśmy się w ślepym zaułku. Musisz dobrze znać miasto. – Tak, znam je dobrze – odpowiedział wzruszając ramionami tak energicznie, że omal nie poleciała ponad balustradą mostu. Zarzuciła mu ręce na szyję i mocno się przytuliła. I wtedy uświadomiła sobie, że nadal znajduje się w jego ramionach. – Możesz mnie już puścić – oświadczyła. – Jestem pewna, że ich zgubiliśmy. – A ja nie – warknął Caine. – Już ci mówiłam, że nie lubię, gdy ktoś mnie dotyka. Postaw mnie na ziemi. – Popatrzyła na niego groźnie i spytała: – Chyba nie obwiniasz mnie za to, że instynkt cię zawiódł? – Nie, nie obwiniam cię. Jade, stawiasz dziwaczne pytania. – Nie jestem w nastroju, by się z tobą kłócić. Po prostu mnie przeproś, a ja ci wybaczę. – Wybaczysz? – spytał zdumiony. – Co takiego? – To, co mówiłeś: że mam zbyt wybujałą wyobraźnię – wyjaśniła. – I że mam nie po kolei w głowie – dodała. – A przede wszystkim to, że byłeś wobec mnie tak gwałtowny i znieważałeś mnie. Caine nie przeprosił. Po prostu się uśmiechnął. Jade zauważyła cudowny dołeczek na jego lewym policzku. Jej serce znowu zaczęło walić jak szalone. – Stoimy na moście pośrodku cieszącej się najgorszą sławą dzielnicy Londynu – mówił Caine. – Mamy na karku bandę morderców, a ty myślisz tylko o tym, żebym cię przeprosił? Skarbie, naprawdę masz nie po kolei w głowie. – Ja zawsze pamiętam o tym, by przeprosić, gdy zachowam się nieodpowiednio – oświadczyła.

Caine spojrzał jej w oczy. Ta kobieta znów doprowadzała go do furii. Jade nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Boże, jaki to przystojny drań. Światło księżyca zmiękczyło jego ostre rysy i rozmywało złość. Chciała, by jeszcze raz się do niej uśmiechnął. – Jade, umiesz pływać? Patrzyła na jego usta i myślała o tym, że ma najpiękniejsze białe zęby, jakie kiedykolwiek widziała. Potrząsnął nią. – Umiesz pływać? – powtórzył ostrzej. – Tak – odparła i niezbyt wytwornie ziewnęła. – Umiem pływać. Dlaczego pytasz? Bez słowa przerzucił ją przez ramię i zaczął się wspinać na balustradę. Jej długie włosy otarły się o jego wysokie buty. Gdy tak gwałtownie ją podrzucił, na chwilę straciła oddech, ale szybko się uspokoiła. – Co ty, do diabła, robisz? – krzyknęła i mocno złapała go za kaftan. – Postaw mnie! – Jade, oni zablokowali oba końce mostu. Weź głęboki oddech, skarbie. Będę przy tobie. Zdążyła tylko krzyknąć, że się nie zgadza, lecz zanim jej głos zdążył odbić się echem od atramentowej czerni rzeki, Caine zrzucił ją z poręczy mostu. Leciała jak kłoda, a wiatr świstał jej w uszach. Krzyczała do chwili, gdy uderzyła o powierzchnię wody. Po chwili nad jej głową zamknęła się zimna gładź. Dotarło do niej, że musi zamknąć usta, już! teraz! Wypłynęła wypluwając wodę, ale natychmiast znów zacisnęła wargi, bo zaczerpnęła dobry haust śmierdzącej wody. Przysięgła sobie, że nie utonie w tym paskudztwie. Nie. Pozostanie żywa. Odnajdzie swojego obrońcę i jego utopi najpierw. Potem poczuła, że coś jej się ociera o nogę. Ogarnęło ją przerażenie. Zmęczony umysł podsunął

wizję rekinów. Nagle obok niej pojawił się Caine. Gorączkowo objęła go w pasie. Szybki prąd znosił ich pod most. Chyba napastnicy nie mogli ich już widzieć. Jade za wszelką cenę usiłowała wdrapać się na ramiona Caine’a. – Nie kręć się – nakazał. Z całej siły objęła go za szyję. – Rekiny, Caine – szepnęła. – Zaraz nas dostaną. Przerażenie w głosie Jade uzmysłowiło Caine’owi, że ona już traci panowanie nad sobą. – Nie ma tu rekinów – uspokajał ją. – W tej brudnej wodzie nic nie może przeżyć. – Jesteś pewny? – Tak. Skarbie, wytrzymaj jeszcze chwilę. Zaraz wydostaniemy się z tego paskudztwa. Jego łagodny głos trochę ją uspokoił. Ciągle jeszcze próbowała go udusić, ale jej chwyt na szczęście osłabł. Płynęli z prądem dobrą milę, aż wreszcie Caine wyciągnął Jade z wody na trawiaste zbocze. Była zbyt zmarznięta i nieszczęśliwa, by wykrzyczeć, co myśli o jego zachowaniu. Tak bardzo drżała i szczękała zębami, że nie mogła nawet łkać. – Cuchnę jak stęchła ryba – jęknęła żałośnie. – Rzeczywiście – zgodził się z nią Caine. W jego głosie brzmiało rozbawienie. – Ty też, ty... uzurpatorze. – Uzurpatorze? – zdziwił się. Wyżął kaftan i rzucił go za siebie na trawę. – Co chcesz przez to powiedzieć? Jade próbowała wycisnąć wodę z sukni. Włosy zakrywały jej twarz. – Nie udawaj niewiniątka – mruknęła.

Przestała wyżymać suknię, bo i tak nic to nie dawało. Jej ubranie ważyło tyle, że aż się pod nim uginała. Skuliła się, próbując znaleźć w sobie trochę ciepła. Głos jej drżał, gdy wyjaśniała: – Przywłaszczyłeś sobie miano pirata, Poganina. On by nigdy nie wrzucił damy do Tamizy. – Jade, zrobiłem to, co uważałem za najlepsze w tych okolicznościach – bronił się Caine. – Zgubiłam płaszcz – jęknęła nagle Jade. – Kupię ci inny. – Ale miałam w kieszeni całe moje srebro. No więc? – Więc co? – Idź go poszukać. – Co takiego? – Idź go poszukać – rozkazała. – Poczekam tu na ciebie. – Chyba nie mówisz poważnie. – Mówię bardzo poważnie – zapewniła. – Caine, przepłynęliśmy zaledwie milę. Nie zajmie ci to wiele czasu. – Nie pójdę. – Słucham? – Nigdy bym go nie znalazł. Teraz pewnie już opadł na dno. Jade obtarła oczy wierzchem dłoni. – Jestem nędzarką, i to z twojej winy. – Nie zaczynaj znowu! – rozkazał Caine. Widział, że Jade zaraz się rozpłacze. – Jade, to nie jest odpowiednia chwila na histerię albo uskarżanie się, chociaż wydaje mi się, że tylko w tym jesteś dobra. – Usłyszał jej sapnięcie i uśmiechnął się. Odzyskiwała swój normalny temperament. – Masz na nogach buty, czy muszę cię

nieść? – Skąd mogę wiedzieć? – spytała. – Straciłam czucie w stopach. – Do diabła, spójrz w dół. – Tak, do diabła, mam buty – powiadomiła po chwili. – No więc? – spytała. – Przeprosisz mnie? – Nie – rzucił ostro. – Nie przeproszę. I ścisz głos, Jade. Chcesz, żeby wszyscy londyńscy mordercy wiedzieli, że tu jesteśmy? – Nie – szepnęła i podeszła do niego. – Caine, co byś zrobił, gdybym nie umiała pływać? – To samo – odparł. – Tyle, że skoczylibyśmy razem. – Nie skoczyłam – sprzeciwiła się. – Och, wszystko jedno. Zimno mi, Caine. Co teraz zrobimy? Wziął ją za rękę i ruszył w górę zbocza. – Pójdziemy do mojego przyjaciela. Jego dom jest bliżej niż mój. – Caine, zapomniałeś o kaftanie – zauważyła. Zanim zdążył odpowiedzieć, skoczyła z powrotem w dół, podniosła kaftan, wyżęła go zdrętwiałymi palcami najmocniej jak mogła i podbiegła do Caine’a. Odrzuciła włosy z oczu. Caine objął ją. – Pewnie wyglądam okropnie – użaliła się nad sobą. – Pachniesz jeszcze gorzej. – Uśmiechnął się pogodnie i czule ją uścisnął, a potem dodał: – Powiedziałbym, że to raczej zapach zepsutego mięsa niż stęchłej ryby. Z obrzydzenia zbierało jej się na wymioty. Caine położył jej rękę na ustach. – Jeżeli zwrócisz kolację, będę się bardzo gniewał. Mam i bez tego dosyć kłopotów. Nie waż się utrudniać wszystkiego jeszcze bardziej. Odepchnęła jego rękę i uwolniła się. – Nie jadłam kolacji – powiedziała. – Chciałam umrzeć z pustym żołądkiem.

– To się jeszcze może zdarzyć – mruknął. – Teraz przestań gadać i pozwól mi pomyśleć. Dlaczego chciałaś umrzeć z pustym żołądkiem? – nie potrafił się powstrzymać od zadania pytania. – Niektórzy ludzie wymiotują ze strachu. Bałam się, że ja też... och, nieważne. Po prostu nie chciałam iść do mojego Stwórcy w zabrudzonej sukni. – Widzę, że nie powinienem był pytać. Słuchaj, gdy przyjdziemy do Lyona, będziesz mogła się wykąpać. Poczujesz się lepiej. – Czy Lyon to ten wtrącający się do wszystkiego przyjaciel, o którym mówił Mnich? – Lyon nie ma zwyczaju się wtrącać. – Mnich mówił, że Lyon wydobędzie od niego wszystko, co stało się tej nocy – przypomniała Jade. – To jego własne słowa. Dla mnie to oznacza wtrącanie się. – Polubisz Lyona. – Jeżeli to twój przyjaciel, to wątpię. Jednak postaram się go polubić. Przez długą chwilę szli w milczeniu. Caine zachowywał ostrożność, natomiast Jade wcale nie była tak zmartwiona, jak udawała. – Powiedz, Caine, co będziemy robić, gdy już się wykąpiemy? – Usiądziesz i grzecznie opowiesz mi o wszystkim, co ci się przydarzyło. – Już ci wszystko opowiedziałam. Ale ty mi nie wierzysz, prawda? – Nie – przyznał. – Nie wierzę ci. – Jesteś nastawiony przeciwko mnie, Caine. Nie uwierzysz w nic, co ci powiem. Po co więc miałabym się wysilać? – Nie jestem nastawiony przeciwko tobie – odparł poirytowany.

Jade tylko parsknęła. Caine postanowił, że nie da się wciągnąć w kłótnię. Prowadził ją przez labirynt ciemnych uliczek. Gdy doszli do schodów pięknego domu z czerwonej cegły, była tak zmęczona, że naprawdę chciało jej się płakać. Caine załomotał do drzwi. Otworzył im ogromny mężczyzna. Blizna, przecinająca jego czoło, nadawała mu ponury wygląd. Wyraźnie został wyrwany ze snu i wcale nie był z tego zadowolony. Widząc jaki jest wściekły. Jade przysunęła się do Caine’a. Mężczyzna, Lyon, jak się domyślała, miał na sobie tylko czarne spodnie. Gdy zorientował się, kim są jego goście, przerażającą minę zastąpił wyraz zdziwienia. – Caine? Co, na Boga... wchodźcie! – wykrzyknął. Postąpił krok do przodu, jakby chciał uścisnąć dłoń gościa, ale zmienił zamiar, gdy poczuł zapach przybyłych. Jade była okropnie zmieszana. Spojrzała na Caine’a, dając milcząco do zrozumienia, że jej plugawy stan jest jego wyłączną winą, potem weszła do holu wyłożonego biało-czarnymi taflami. Zobaczyła piękną kobietę o długich, platynowych włosach – zbiegała ze schodów. Była tak urocza, że Jade poczuła się jeszcze gorzej. Opuściła wzrok. Caine szybko dokonał prezentacji. – Jade, to Lyon i jego żona, Christina. Jade okręciła się – krople śmierdzącej wody spłynęły z jej spódnicy na podłogę. Podniosła wzrok i oznajmiła: – On mnie wrzucił do Tamizy.

– Co takiego? – spytał zaskoczony Lyon, ale po chwili w jego oczach zapaliła się iskierka uśmiechu, bo zauważył jakieś śmieci sterczące z włosów Jade. – Caine wrzucił mnie do Tamizy – powtórzyła. – Naprawdę? – zdziwiła się Christina. – Naprawdę. – Jade odwróciła się do niej. – A potem nawet mnie nie przeprosił. – Po tej uwadze rozpłynęła się we łzach. – To wszystko jego wina – łkała. – Najpierw stracił koło powozu, a potem swój instynkt. Mój plan był o wiele lepszy. Ale on jest zbyt uparty, by się z tym zgodzić. – Nie zaczynaj od nowa – ostrzegł ją Caine. – Dlaczego wrzuciłeś to biedactwo do Tamizy? – spytała Christina. Podbiegła do Jade z wyciągniętymi rękami. – Kochanie, musisz być przemarznięta do kości – zauważyła. Jednak gdy zbliżyła się do Jade, zatrzymała się gwałtownie i cofnęła o krok. – To było konieczne – wyjaśnił Caine próbując zignorować wrogie spojrzenie Jade. – Nienawidzę go – powiedziała Jade do Christiny. – Nie obchodzi mnie, że jest waszym przyjacielem – dodała łkając. – To łajdak. – Tak, potrafi być łajdakiem – zgodziła się Christina. – Ale ma też swoje zalety. – Jeszcze ich nie poznałam. – Jade westchnęła. Christina zmarszczyła nos, wzięła głęboki oddech i objęła Jade w talii. – Chodź ze mną, Jade. Zaraz cię wyczyścimy. Chyba lepiej zrobić to w kuchni. Lyon, obudź służbę. Potrzebuję pomocy przy grzaniu wody. Och, masz niezwykłe imię – zwróciła się z powrotem do Jade. – Bardzo ładne.

– On je wyśmiewa – szepnęła Jade na tyle głośno, by Caine ją usłyszał. Caine przymknął oczy; był poirytowany. – Nie wyśmiewałem się z twojego imienia! – krzyknął. – Przysięgam na Boga, Lyon, że ta kobieta od chwili, gdy ją poznałem, nic tylko się skarży i płacze. Jade głośno westchnęła, a potem pozwoliła, by Christina poprowadziła ją na tyły domu. Caine i Lyon odprowadzili je wzrokiem. – Widzisz teraz, lady Christine jak on się obraźliwic zachowuje? – spytała Jade. – A ja tylko poprosiłam go o małą przysługę. – I odmówił? – zdziwiła się Christina. – To dziwne. Caine jest przecież na ogół bardzo uczynny. – Chciałam mu zapłacić srebrem – opowiadała dalej Jade. – Teraz jestem nędzarką. Caine wrzucił mój płaszcz do Tamizy, a srebro było w kieszeni. Christina potrząsnęła głową. Zatrzymała się przed zakrętem korytarza i z niechęcią spojrzała na Caine’a. – Zachował się bardzo nieuprzejmie – stwierdziła. I zniknęły za zakrętem; Jade w pełni podzielała jej opinię. – O jaką przysługę cię prosiła? – spytał Lyon. – Nic nadzwyczajnego – wycedził Caine. Pochylił się, by zdjąć przemoczone buty. – Po prostu chciała, żebym ją zabił. Tylko tyle. Lyon głośno się roześmiał, ale zamilkł, gdy zdał sobie sprawę, że Caine nie żartuje. – Chciała, bym to zrobił jeszcze przed świtem – dodał Caine. – Coś podobnego! – Zgodziła się, żebym przedtem dokończył szklaneczkę koniaku, którą akurat piłem. – Bardzo łaskawie z jej strony.

Uśmiechnęli się do siebie. – Teraz twoja żona sądzi, że jestem potworem, bo nie spełniłem prośby tej kobiety. – Przyjacielu, Christina nie wie, o jaką prośbę chodziło. – Lyon roześmiał się. Caine cisnął buty na środek holu, potem dorzucił jeszcze na stos pończochy. – Wydaje mi się, że mógłbym zmienić zdanie i zrobić jej tę grzeczność – zauważył sucho. – Do diabła, zniszczyłem swoje ulubione buty. Lyon oparł się o ścianę i skrzyżował ręce na piersi. Przez chwilę obserwował w milczeniu, jak Caine zdejmuje koszulę. – Nie, nie mógłbyś jej zabić – odparł. I łagodnym tonem dodał: – Chyba nie żądała tego poważnie? Wydaje się taka nieśmiała. Nie wyobrażam sobie... – Była świadkiem morderstwa – przerwał mu Caine. – A teraz kilku łotrów próbuje ją znaleźć i dopilnować, by milczała. Lyon, wiem tylko tyle, ale przy pierwszej okazji wyciągnę z niej każdy szczegół. Im szybciej to załatwię, tym szybciej się jej pozbędę. Ponieważ Caine wydawał się taki wściekły, Lyon usiłował zachować powagę. – Wyprowadza cię z równowagi, prawda? – spytał. – Do diabła, nie! – mruknął Caine. – Dlaczego sądzisz, że byle kobieta może mnie wyprowadzić z równowagi? – Bo zdjąłeś spodnie pośrodku holu – wyjaśnił Lyon. – Dlatego sądzę, że jesteś zdenerwowany. – Potrzebuję koniaku – stwierdził Caine. Chwycił spodnie i zaczął z powrotem je wkładać. Christina przebiegła koło nich, uśmiechnęła się do męża i popędziła na piętro. Nic nie powiedziała widząc Caine’a prawie nago, on zresztą też się nie usprawiedliwiał.

Lyon prawdziwie cieszył się zakłopotaniem Caine’a. Jeszcze nigdy nie widział przyjaciela w takim stanie. – Idź do biblioteki – zaproponował. – Koniak stoi na kredensie. Poczęstuj się, a ja zobaczę, co z twoją kąpielą. Strasznie śmierdzisz. Caine postąpił zgodnie z propozycją Lyona. Koniak trochę go rozgrzał, a ogień rozpalony w kominku wyciągnął z niego dreszcze. Christina pomogła Jade umyć włosy w misce z ciepłą, różaną wodą, i zostawiła ją przy parującej wannie. Jade szybko zdarła z siebie obmierzłe ubranie. Palce miała zdrętwiałe z zimna, ale poświęciła jeszcze chwilę na wyjęcie noża z ukrytej w podszewce kieszeni. Położyła go na krześle obok wanny, by mieć się czym bronić, gdyby ktoś ją znienacka zaatakował. Potem zanurzyła się w ciepłej wodzie i westchnęła z rozkoszy. Dwa razy szorowała każdy centymetr ciała, zanim poczuła się znowu czysta. Christina wróciła do kuchni, gdy Jade wstawała z wanny. Zobaczyła jej plecy: na środku widniała długa, postrzępiona blizna. Christina sapnęła ze zdziwienia. Jade chwyciła ręcznik z oparcia krzesła, zawinęła się w niego i wyszła z wanny. – Co się stało? – spytała buńczucznie. Christina potrząsnęła głową. Zauważyła nóż na krześle i podeszła bliżej, by mu się przyjrzeć. Jade poczuła, że czerwieni się z zakłopotania. Zastanawiała się, jak wytłumaczyć swojej miłej gospodyni, dlaczego nosi taką broń, ale była tak zmęczona, że nie potrafiła wymyślić żadnego wiarygodnego kłamstwa. – Mój jest o wiele ostrzejszy.

– Słucham? – spytała Jade; sądziła, że źle usłyszała. – Mój nóż jest o wiele ostrzejszy – powtórzyła Christina. – Mam specjalny kamień do ostrzenia. Chcesz, żebym ci go naostrzyła? Jade skinęła głową. – W nocy kładziesz go obok siebie, czy pod poduszkę? – spytała rzeczowo Christina. – Pod poduszkę. – Ja też – powiedziała Christina. – Łatwiej go dosięgnąć, prawda? – Tak, ale dlaczego ty... – Wezmę go na górę i włożę pod twoją poduszkę – obiecała Christina. – A rano ci go naostrzę. – To bardzo miło z twojej strony – szepnęła Jade. – Nie wiedziałam, że inne damy też noszą przy sobie noże. – Większość tego nie robi – wyjaśniła Christina i wzruszyła lekko ramionami. Podała Jade dziewczęcą, białą koszulę nocną i pasujący do niej peniuar i pomogła jej się ubrać. – Teraz już nie sypiam z nożem pod poduszką. Lyon dba o moje bezpieczeństwo. Myślę, że z czasem ty również z tego zrezygnujesz. Tak. Jestem pewna, że tak się stanie. – Jesteś pewna? – powtórzyła Jade. Rozpaczliwie starała się zrozumieć, o czym ta kobieta mówi. – Dlaczego? – Przeznaczenie – szepnęła Christina. – Oczywiście najpierw musisz się nauczyć ufać Caine’owi. – To niemożliwe! – wybuchnęła Jade. – Nie ufam nikomu. – Widząc szeroko otwarte oczy Christiny, Jade uświadomiła sobie, że jej zachowanie jest zbyt gwałtowne. – Lady Christino, nie jestem pewna, o czym mó-

wisz. Ledwie znam Caine’a. Dlaczego miałabym mu ufać? – Proszę, nie nazywaj mnie lady Christina. A teraz chodź i usiądź na chwilę przy ogniu, wyszczotkuję ci włosy. Christina przyciągnęła krzesło do kominka i delikatnie pchnęła na nie Jade. – W Anglii nie mam wielu przyjaciół – oznajmiła. – Naprawdę? – To moja wina – wyjaśniała Christina. – Brakuje mi cierpliwości. Tutaj damy są bardzo pretensjonalne. Ale ty jesteś inna. – Skąd wiesz? – spytała Jade. – Bo nosisz przy sobie nóż – odparła Christina. – Będziesz moją przyjaciółką? Jade wahała się długą chwilę, zanim zdobyła się na odpowiedź: – Dopóki będziesz chciała. Christina przyjrzała się jej uważnie. – Wydaje ci się, że gdy dowiem się wszystkiego o tobie, zmienię zdanie, prawda? Jade wzruszyła ramionami. Christina zobaczyła, że jej nowa przyjaciółka zaciska pięści na podołku. – Nigdy nie miałam czasu na przyjaźnie – wyrzuciła z siebie Jade. – Zauważyłam na twoich plecach bliznę po bacie – szepnęła Christina. – Oczywiście nie powiem o niej Caine’owi, ale i tak ją zobaczy, gdy weźmie cię do łóżka. Nosisz honorową odznakę. Jade chciała zerwać się z krzesła, ale Christina przytrzymała ją za ramiona. – Nie chciałam cię obrazić. Nie powinnaś się wstydzić... – Caine nie weźmie mnie do łóżka – oświadczyła Jade. – Christino, ja go nawet nie lubię. Christina uśmiechnęła się. – Jesteśmy przyjaciółkami, prawda?

– Tak. – Więc nie możesz mnie okłamywać. Lubisz Caine’a. Widziałam twoje oczy, gdy na niego patrzyłaś. Och, prawda, że marszczyłaś czoło, ale to było tylko dla niepoznaki, prawda? Przyznaj przynajmniej, że jest przystojny. Wszystkie damy uważają, że jest bardzo pociągający. – To prawda – zgodziła się Jade i westchnęła. – I chyba jest kobieciarzem. – Lyon i ja nigdy nie widzieliśmy go dwa razy z tą samą kobietą – przyznała Christina. – Więc chyba można go nazwać kobieciarzem. Ale czyż większość mężczyzn nie ugania się za kobietami, zanim się ustatkują? – Nie wiem – odparła Jade. – Z mężczyznami też się nie przyjaźniłam. Nie miałam na to czasu. Christina wzięła wreszcie szczotkę i zaczęła rozczesywać loki Jade. – Nigdy jeszcze nie widziałam tak pięknych włosów. Błyszczą w nich rdzawe pasma. – Och, to ty masz piękne włosy – zaprotestowała Jade. – Christino, mężczyźni wolą złociste loki. – Przeznaczenie – powiedziała Christina zmieniając temat rozmowy. – Jade, mam przeczucie, że właśnie spotkałaś swoje przeznaczenie. Jade nie miała ochoty się z nią sprzeczać. Christina wydawała się tak pewna tego, co mówi. – Może masz rację – przyznała. Christina zauważyła opuchliznę na głowie przyjaciółki, więc Jade opowiedziała jej, co się stało. Czuła się winna, że okłamuje tę miłą, życzliwą kobietę, częstując ją tą samą opowiastką, którą wcześniej opowiedziała Caine’owi. Uważała jednak, że musi tak postąpić, bo prawda zbyt mocno wstrząsnęłaby nową przyjaciółką. – Musiałaś być wojowniczką, prawda Jade? – spytała Christina z wyraźną sympatią. – Czym?

– Wojowniczką – powtórzyła Christina. Próbowała spleść włosy Jade w warkocz, ale były jeszcze za mokre. Odłożyła szczotkę i czekała na odpowiedź przyjaciółki. Gdy Jade milczała, Christina sondowała dalej: – Chyba byłaś samotna przez długi czas. Dlatego nikomu nie ufasz. – Być może – odparła Jade wzruszając ramionami. – Pójdziemy teraz poszukać naszych mężczyzn. – Lyon jest twoim mężczyzną, ale Caine nie jest moim – zaprotestowała Jade. – Chciałabym się już położyć. Christina potrząsnęła przecząco głową. – Caine chyba już się wykąpał. Wiem, że obaj będą chcieli postawić ci parę pytań, zanim pozwolą ci odpocząć. Jade, mężczyźni potrafią być uparci. Czasami lepiej pozwolić im postępować zgodnie z ich wolą, bo wtedy łatwiej można sobie z nimi dać radę. Zaufaj mi. Wiem, o czym mówię. Jade zacisnęła mocniej pasek szlafroka i poszła za Christiną. Próbowała się skupić przed nieuniknioną walką. Caine czekał na nie w bibliotece. Gdy weszły, pochylił się i zmarszczył czoło. Jade wolałaby, żeby nie był taki przystojny. Wykąpał się i włożył ubranie gospodarza. Jego szerokie ramiona okrywała biała bawełniana koszula, a brązowe spodnie były nieprzyzwoicie ciasne. Jade usiadła na kanapie obitej złocistym materiałem. Christina podała jej pełną szklaneczkę koniaku. – Wypij – rozkazała. – Rozgrzeje cię od wewnątrz. Jade wypiła kilka drobnych łyczków, przyzwyczajając się do palącego smaku, a potem opróżniła całe naczynie. Christina z zadowoleniem pokiwała głową. Jade poczuła senność. Odchyliła się na poduszki i zamknęła

oczy. – Nie waż się zasypiać! – krzyknął Caine. – Mam do ciebie kilka pytań. Jade odpowiedziała mu nie otwierając oczu. – Nie zasnę, ale będę miała zamknięte oczy, bo nie chcę widzieć twoich grymasów złości. Tak będę o wiele spokojniejsza. Dlaczego udawałeś, że jesteś Poganinem? Zadała to pytanie tak niespodziewanie, że przez chwilę nikt nie zareagował. – Co zrobił? – spytał w końcu Lyon. – Udawał, że jest Poganinem – odpowiedziała Jade. – Nie wiem, ilu jeszcze sławnych ludzi udawał w przeszłości, ale sądzę, że cierpi na jakąś dziwną przypadłość. Caine wyglądał tak, jakby chciał ją udusić. Christina przygryzła wargę, żeby się nie roześmiać. – Lyon, chyba jeszcze nigdy nie widziałam, by nasz przyjaciel był aż tak wstrząśnięty. – Ja też nie – przyznał Lyon. Caine spojrzał na nich tak gniewnie, że zamilkli. – To nie jest normalna sytuacja – mruknął. – Myślę, że nigdy jednak nie udawał Napoleona – kontynuowała Jade. – Jest za wysoki, a poza tym wszyscy wiedzą, jak wygląda Napoleon. – Dość! – ryknął Caine. Wziął głęboki oddech i opanował się. – Wyjaśnię, dlaczego udawałem Poganina, ale najpierw ty mi opowiedz o wszystkim, co doprowadziło do wypadków tej nocy. – Mówisz tak, jakby to była moja wina! – krzyknęła. – Nie winię cię. – Caine zamknął na chwilę oczy. – O, tak, obwiniasz mnie o wszystko! Doprowadzasz mnie do rozpaczy! Przeszłam tak ciężkie chwile, a ty byłeś mniej współczujący niż jakiś szakal.

Caine policzył do dziesięciu, zanim opanował się na tyle, by nie krzyczeć. – Może opowiedziałabyś wszystko od początku? – zaproponował Lyon. Jade nie zwróciła uwagi na jego słowa. Całą uwagę skupiła na Cainie. Uważała, że jeszcze nie opanował się dostatecznie. – Jeżeli nie zaczniesz okazywać mi choć odrobiny sympatii i zrozumienia, znów będę krzyczeć. – Już krzyczysz – poinformował ją Caine i uśmiechnął się kwaśno. Opanowała się. Wzięła głęboki oddech i przez chwilę milczała. Postanowiła zmienić taktykę. – Ci okropni ludzie wszystko zniszczyli – powiedziała. – Mój brat właśnie skończył odnawiać swój śliczny dom, a oni go zrujnowali. Trudno wam sobie wyobrazić, jaki Nathan będzie rozczarowany, gdy się o tym dowie. Och, przestań tak na mnie patrzeć, Caine. Wszystko mi jedno, czy mi wierzysz, czy nie. – Słuchaj, Jade... – Nie odzywaj się do mnie. – Nie zmieniaj tematu – poprosił Caine. – Wiem, przeszłaś ciężkie chwile. Próbował ją uspokoić, ale po jej minie poznał, że mu się nie udało. – Jesteś wyjątkowo nieprzyjemny. Dlaczego przez cały czas zachowujesz się tak wyniośle? – Zachowuję się wyniośle? – Caine zwrócił się do Lyona. Przyjaciel wzruszył ramionami, ale Christina przytaknęła. – Jeżeli Jade uważa, że zachowujesz się wyniośle, to może i troszkę racji w tym jest. – Traktujesz mnie jak idiotkę – kontynuowała Jade. – Prawda, Christino? – Ponieważ jesteś moją przyjaciółką, oczywiście zgadzam się z tobą – oświadczyła Christina. – Dziękuję ci – powiedziała Jade i z powrotem zwróciła się do Caine’a. – Nie jestem dzieckiem. – Zauważyłem – powiedział i uśmiechnął się rozkosznie. Zawrzała w niej furia. Czuła, że zamiast wyprowadzić z równowagi Caine’a, sama zaczyna ją tracić.

– A wiecie, co w tym było najgorsze? Spalili piękny powóz mojego brata. Tak, to właśnie zrobili – dodała gwałtownie potrząsając głową. – I to było najgorsze? – zdziwił się Caine. – Ja byłam w środku! – krzyknęła. – Chcesz, żebym uwierzył, że byłaś w powozie, gdy się zapalił? – Zapalił się? – Skoczyła na równe nogi, oparła ręce na biodrach i wpatrzyła się w Caine’a z wściekłością. – Niech cię piekło pochłonie! Mówię, że go podpalili. – Przypomniała sobie o swoich słuchaczach i zwróciła się do nich. – Błagam, wybaczcie mi, ze straciłam panowanie nad sobą. Na ogół nie zachowuję się jak sekutnica. – Wróciła na kanapę i zamknęła oczy. – Wszystko mi jedno, czy on mi wierzy, czy nie. Nie mogę teraz o tym mówić. Jestem zbyt podniecona. Caine, będziesz musiał poczekać ze swoimi pytaniami do jutra. Caine poddał się. Ta kobieta najwyraźniej lubiła dramatyczne sytuacje. Położyła dłoń na czole i westchnęła rozdzierająco. Wiedział, że dzisiaj nie uda mu się porozmawiać z nią rozsądnie. Usiadł na kanapie koło Jade, objął ją i przytulił. – Przecież ci mówiłam, że nie lubię, gdy ktoś mnie dotyka – szepnęła tuląc się do niego. Christina z uśmiechem odwróciła się do męża. – Przeznaczenie – stwierdziła cichutko. – Chyba powinniśmy ich zostawić samych. Jade – dodała – twoja sypialnia jest na piętrze, pierwsze drzwi po lewej stronie. Caine, ty masz następny pokój. Christina pociągnęła opornego męża, by wstał. – Kochanie – sprzeciwił się Lyon. – Chcę wiedzieć, co przydarzyło się Jade. Zostanę tu jeszcze chwilę. – Jutro na pewno zaspokoisz swoją ciekawość – obiecała Christina. – Dakota obudzi nas za parę

godzin. Musisz odpocząć. – Kim jest Dakota? – z uśmiechem spytała Jade rozczulona serdecznością, z jaką małżonkowie na siebie patrzyli. W ich wzroku było tyle miłości. Poczuła gwałtowną zazdrość, ale szybko odegnała to uczucie. Nie ma sensu pragnąć czegoś, co jest nieosiągalne. – Dakota to nasz syn. Ma prawie pół roku. Rano poznasz naszego małego wojownika – powiedział Lyon i cicho zamknął drzwi. Jade znów pozostała sama z Caine’em. Spróbowała odsunąć się od niego, ale tylko mocniej ją przygarnął. – Jade? Nie chciałem, by moje słowa brzmiały tak, jakbym się z ciebie wyśmiewał – szepnął. – Po prostu staram się zrozumieć twoje położenie. Musisz przyznać, że dzisiejsza noc była... niełatwa. Nie nawykłem do tego, by damy słodko mnie prosiły, żebym je zabił. – Naprawdę byłam słodka? – zapytała z uśmiechem Jade. Caine wolno skinął głową. Jej usta były tak blisko, tak go przyciągały. Zanim zdołał się powstrzymać, pochylił się i musnął je w delikatnym pocałunku. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytała szeptem. – Nie mogłem się oprzeć – odparł i tak śmiesznie się skrzywił, że musiała się uśmiechnąć. Podparł ją ramieniem, ale nie patrzył na nią, żeby nie kusiła go swym wyglądem, i powiedział: – Przeszłaś przez piekło, prawda? Poczekamy z rozmową do jutra. Musisz odpocząć, a potem razem zajmiemy się twoimi kłopotami. – To bardzo uprzejmie z twojej strony. – Jade odczuła prawdziwą ulgę. – Ale powiedz mi, proszę,

dlaczego udawałeś, że jesteś Poganinem. Mówiłeś, że chcesz go wyciągnąć z kryjówki, jednak nie rozumiem, jak... – Próbowałem zranić jego dumę – wyjaśnił. – I rozzłościć go na tyle, by zaczął mnie szukać. Wiem, że gdyby ktoś udawał, że jest mną, ja... och, do diabła! Teraz to może brzmieć głupio. – Powoli, jakby bezwiednie, przeczesywał palcami miękkie loki Jade. – Próbowałem wszystkiego, ale nie udało mi się. – Ale po co? Czy chcesz się z nim spotkać? – Chcę go zabić! Niemal zachłysnęła się oddechem. Caine zrozumiał, że ją przeraził. – A gdyby wysłał kogoś, zamiast przyjść sam, też byś go zabił? – Tak. – Więc twoja praca polega na zabijaniu ludzi? W ten sposób zarabiasz na życie? Patrzyła w ogień na kominku, ale Caine spostrzegł w jej oczach łzy. – Nie. Nie żyję z zabijania. – Ale już zabijałeś? Stawiając to pytanie patrzyła mu prosto w oczy i zobaczył, że przepełnia ją lęk. – Tylko wtedy, gdy to było konieczne – odparł. – Ja nigdy nikogo nie zabiłam. Caine łagodnie się uśmiechnął. – Nigdy bym cię o to nie posądzał. – Naprawdę uważasz, że zabicie tego pirata jest konieczne? – Tak. – Powiedział twardym tonem, żeby przestała go wypytywać. – Zabiję też wszystkich przeklętych członków jego załogi, jeżeli to jest jedyny sposób, by go dostać.

– Och, Caine, tak bym chciała, żebyś nikogo nie zabijał. Zobaczył, że znów zbiera się jej na płacz. Odchylił się na oparcie, zamknął oczy i powiedział: – Jade, jesteś taka wrażliwa, jesteś prawdziwą damą. Nie możesz tego zrozumieć. – Więc pomóż mi – poprosiła. – Poganin dokonał tylu wspaniałych rzeczy. To grzech, że ty... – Naprawdę dokonał wspaniałych rzeczy? – przerwał jej Caine. – Przecież na pewno wiesz, że oddaje biednym większość swoich łupów – wyjaśniła. – Dzięki jego hojnym darowiznom nasz kościół ma teraz nową wieżę. – Darowiznom? – Caine potrząsnął głową słysząc taki dziwaczny dobór słów. – To zwykły złodziej. Kradnie bogatym... – Oczywiście, że kradnie bogatym. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Bierze od bogaczy, bo mają tyle, że nawet nie zauważą tej nieznacznej straty. Po co miałby okradać ubogich? Nie mają niczego, co warto byłoby ukraść. – Mówisz tak, jakbyś dobrze znała tego pirata. – Wszyscy znają przygody Poganina. Jest taki romantyczny. – Twoim zdaniem powinien dostać szlachectwo, prawda? – Może i tak – odparła Jade. Potarła policzkiem o ramię Caine’a. – Podobno nigdy nie zrobił nikomu krzywdy. To niedobrze, że chcesz go dopaść. – Jeżeli sądzisz, że nigdy nikogo nie zabił, to po co go szukałaś? Przecież chciałaś, by cię zabił. – Tak. Ale jeżeli ci powiem, jaki naprawdę miałam plan, obiecujesz, że nie będziesz się śmiał? – Obiecuję – odparł Caine zdziwiony jej niespodziewaną nieśmiałością. – Miałam nadzieję... to znaczy, myślałam, że jeżeli nie będzie chciał mnie zabić, no więc... może wówczas

zabrałby mnie na swój cudowny okręt, gdzie byłabym bezpieczna do powrotu brata. – Niech cię Bóg wspomaga, jeżeli rzeczywiście tak myślisz – jęknął Caine. – Musiałaś się nasłuchać zbyt wielu bajek. Mylisz się. Ten łajdak już zabijał. – Kogo zabił? Caine milczał przez długą chwilę i tylko patrzył w ogień. Gdy wreszcie się odezwał, ton jego głosu był lodowaty. – Poganin zabił mojego brata Colina.

4 – Och, Caine, tak mi przykro – szepnęła. – Musi ci go strasznie brakować. Colin był młodszy od ciebie czy starszy? – Młodszy. – Dawno umarł? – Kilka miesięcy temu. – Twoja rodzina przeżywa trudne chwile. Czy wasi rodzice jeszcze żyją? – Tak i to ojciec najbardziej cierpi. Nie może pogodzić się ze śmiercią Colina. Chyba też chce umrzeć. – Nie rozumiem. – Ojciec bardzo aktywnie zajmował się polityką. Był znany jako obrońca biednych i potrafił przeforsować wiele ważnych praw, by ulżyć ich losowi. – Na przykład co? Wzięła Caine’a za rękę i przytuliła ją do siebie. Caine nie sądził, by była tego świadoma. Chyba po prostu instynktownie próbowała go pocieszyć. Stwierdził, że podoba mu się zarówno jej dotyk, jak i przyczyna, którą Jade się powoduje. – Mówiłeś, że twój ojciec pomagał biednym – przypomniała mu. – Tak. Na przykład walczył o niepodnoszenie podatków. – Ale wycofał się z tej ważnej pracy? – Wycofał się ze wszystkiego – odparł Caine. – Odsunął się od polityki, rodziny, przyjaciół, klubów. Już nawet nie czyta gazet. Po prostu siedzi zamknięty w swoim gabinecie i myśli. Mam nadzieję, że gdy już ukarzę

Poganina, ojciec może... do diabła, nie wiem. Jest teraz taki przegrany. – Kochasz ojca, prawda? I też bronisz biednych? Wydaje mi się, że z natury jesteś opiekuńczy. – Dlaczego tak myślisz? Nie mogła mu powiedzieć, że czytała jego akta. – Bo widzę, jak wziąłeś mnie pod swoje skrzydła – odparła. – I myślę, że zaoferowałbyś pomoc każdemu bezbronnemu, biednemu człowiekowi. Oczywiście, gdy cię spotkałam nie byłam biedna. – Znów zaczniesz się kłócić o swoje srebro? Uśmiechał się i czuła, że nie jest na nią zły. – Nie, nie zacznę. Po prostu ci przypominam, co się stało. Więc jesteś taki sam jak twój ojciec? – Chyba tak. – Ale ojciec odsunął się od świata, a ty natychmiast zacząłeś szukać zemsty. Zareagowaliście bardzo różnie, prawda? – Tak. – Rozumiem, dlaczego twój ojciec się poddał. – Naprawdę? – To dlatego, że synowie nie powinni umierać przed ojcami. – Masz rację. Ojcowie powinni umrzeć przed synami. – Oczywiście po długim i szczęśliwym życiu – dodała Jade. Powiedziała to tak szczerze, że nie chciał się z nią sprzeczać. – Oczywiście – zgodził się. – I jesteś całkowicie pewny, że to Poganin zabił Colina? – Tak. Dowiedziałem się o tym od wysoko postawionych osobistości. – Jak?

– Jak co? – Jak go zabił? – Na miłość boską, Jade – zniecierpliwił się Caine. – Nie chcę o tym mówić. I tak już powiedziałem więcej, niż zamierzałem. – Przepraszam, że cię zdenerwowałam. – Jade odsunęła się od Caine’a i spojrzała mu w oczy. Widząc troskę w jej wzroku, poczuł się winny, że potraktował ją zbyt ostro. – Zabił Colina na morzu. – Ale ktoś był na tyle troskliwy, by przywieźć do domu jego zwłoki, by można było urządzić pogrzeb? – Nie. – Nie? Więc skąd wiesz, że naprawdę nie żyje? Może dopłynął do jakiejś bezludnej wyspy albo... – Przekazano nam dowody. – Jakie dowody? I kto je widział? Caine nie rozumiał, dlaczego Jade jest tak zainteresowana tym wszystkim i chciał już zakończyć rozmowę. – Departament Wojny przekazał nam dowody. Czy mogłabyś wreszcie skończyć? – Tak, oczywiście – szepnęła. – Proszę, wybacz mi, że wtargnęłam w twoje osobiste sprawy. Ziewnęła, a potem przeprosiła za zachowanie niegodne damy. – Caine, nie możemy tu zostać. Ściągamy niebezpieczeństwo na twoich przyjaciół. – To prawda – odpowiedział. – Zostaniemy tylko do rana. Zaczął układać plany wpatrując się w ogień. Jade oparła się o niego i po chwili zasnęła. Caine był wdzięczny losowi za błogosławioną ciszę. Odpędził od siebie gwałtowną potrzebę pójścia do łóżka, bo trzymanie tej nieznośnej kobiety w ramionach sprawiało mu zbyt wiele przyjemności, by chciał się ruszyć. Pocałował ją delikatnie w czoło, po chwili zrobił to jeszcze raz.

Dopiero, gdy z ognia pozostał już tylko popiół, a w pokoju zrobiło się naprawdę zimno, postanowił wreszcie wstać. Jade gwałtownie się przebudziła. Skoczyła na nogi, ale była tak zdezorientowana, że ruszyła prosto w stronę kominka. Gdyby Caine jej nie złapał, upadłaby na palenisko. Próbował wziąć ją na ręce, ale go odpychała, więc tylko westchnął, objął ją i wprowadził po schodach na górę. Usiłował nie myśleć o tym, jak ona rozkosznie wygląda. Włosy już jej prawie wyschły i skręciły się w śliczne loki. Odpędzał myśl, że Jade ma na sobie tylko cienką koszulę nocną i szlafrok. Otworzył drzwi jej sypialni i ruszył do własnego pokoju. – Caine? – zawołała sennym szeptem. – Nie zostawisz mnie, prawda? Zatrzymał się jeszcze na chwilę. Pytanie było obraźliwe, ale jej wystraszone spojrzenie złagodziło jego pierwszą reakcję. – Nie, nie zostawię cię. Skinęła głową, chciała jeszcze coś powiedzieć, ale potem nagle zamknęła mu drzwi przed nosem. Christina przygotowała dla Caine’a sąsiedni pokój. Szerokie łóżko było posłane, a na kominku palił się wielki ogień. Mimo że łóżko było wygodne, Caine nie mógł zasnąć. Kręcił się przez prawie godzinę, coraz bardziej zły na siebie. Jednak chociaż tak się starał, nie potrafił wyrzucić z pamięci zielonookiej, rudowłosej czarodziejki. Nie rozumiał, dlaczego tak na nią reaguje. Do diabła, pragnął jej tak, że aż płonął. Złościło go to, bo przecież nie cierpiał wybuchowych, nielogicznych, płaczących co chwila młodych dam. Po prostu jest

teraz zbyt zmęczony, by rozsądnie myśleć, perswadował sam sobie. Caine należał do mężczyzn, którzy biorą to, na co mają ochotę, i wtedy, gdy mają ochotę. To prawda, że w ostatnich latach nie musiał się zbytnio wysilać. Kobiety zawsze spełniały jego życzenia. Przychodziły do niego z własnej woli. Caine bez najmniejszych skrupułów przyjmował wszystko, co mu oferowały. Był wobec nich uczciwy i nigdy nie spędzał z nimi całej nocy. Wiedział, że ranki przynoszą fałszywe nadzieje i wygórowane żądania. A jednak pragnął Jade. Boże, to było bez sensu. Nagle usłyszał, że Jade kicha. Natychmiast wyskoczył z łóżka. Włożył spodnie, ale nie fatygował się ich zapinaniem. Miał teraz wymówkę, by pójść do jej pokoju. Powiedział sobie, że trzeba ją przykryć jeszcze jednym kocem. Widocznie zmarzła w nocnym powietrzu. Mogła też zaprószyć ogień, bo po świetle wydobywającym się szczeliną pod drzwiami poznał, że zasnęła przy zapalonych świecach. Nie był przygotowany na widok, który ukazał się jego oczom. Jade spała na brzuchu. Lśniące włosy rozsypały się na ramionach okrywając je jak szalem. Twarz miała zwróconą ku drzwiom. Zamknięte oczy i głęboki oddech wskazywały, że mocno śpi. Ta mała kobietka musiała mieć w sobie sporo zmysłowości, skoro lubiła spać nago. Caine przypatrywał się swojej złocistej bogini śpiącej tak spokojnie. Miała długie, pięknie ukształtowane nogi. Nagle wyobraził sobie te jedwabiste nogi otaczające jego ciało i aż jęknął.

Gdy zbliżył się do łóżka, był już pobudzony w pełni, aż do bólu. Zauważył długą, cienką bliznę na plecach Jade. Natychmiast ją rozpoznał, bo miał taką samą na udzie. Tylko jedna broń mogła wyrzeźbić taką poszarpaną linię – cienki rzemień bicza. Ktoś uderzył ją biczem. Caine był zdumiony i wściekły. Blizna była stara; sądząc po niewyraźnych konturach, powstała co najmniej pięć lat temu, i to budziło jeszcze większe oburzenie. Jade była dzieckiem, gdy ją tak okrutnie zbito. Zapragnął obudzić ją i spytać o nazwisko łajdaka, który jej to zrobił. Jade zaczęła niespokojnie jęczeć przez sen. Caine domyślił się, że dręczy ją jakiś koszmar. Znów kichnęła, a potem rozpaczliwie zakwiliła. Wzdychając z żalu, że zasłania taki widok, Caine chwycił z krzesła koszulę nocną, by okryć nią anioła, któremu lekkomyślnie obiecał opiekę. Próbował dopatrzeć się humorystycznych stron tej ponurej sytuacji. Po raz pierwszy w życiu zakładał na kobietę nocną koszulę. Pochylał się nad łóżkiem, gdy nagle kątem oka spostrzegł błysk stali. Zareagował instynktownie. Zablokował atak zamaszystym gestem lewej ręki. Ale gdy chwycił dłonią jej nadgarstek, Jade już wstrzymała atak. Nóż poleciał przez pokój i wylądował przed kominkiem. I w tym momencie Jade zmieniła się w prawdziwą piekielnicę. Klęczała na łóżku twarzą w twarz z Cainem. Oddychała z wysiłkiem, a na jej twarzy złość mieszała się z przerażaniem. – Nigdy więcej nie zakradaj się do mnie! – krzyknęła. – Boże, mogłam cię zabić! Caine był tak samo wściekły jak ona. – Nigdy więcej nie kieruj we mnie swojego noża! – ryknął. – Dobry Boże, kobieto, kiedyś cię zabiję! Po Jade nie było widać najmniejszego lęku, gdy usłyszała tę groźbę. Caine pomyślał, że ona po

prostu nie rozumie, w jakim była niebezpieczeństwie. Gdyby rozumiała, postarałaby się okazać skruchę. W dodatku zapomniała, że nic na sobie nie ma. Ale on o tym nie zapomniał. Jej pełne, krągłe piersi tylko częściowo skrywały się pod długimi, ciemnymi lokami. Brodawki były różowe i twarde. Dyszała ze złości, a jej pierś podnosiła się i opadała w hipnotycznym rytmie. Przyglądając się dziewczynie, Caine czuł się jak ostatni łajdak, dopóki nie zaczęła od nowa dawać wyrazu swojej złości. – Nie zabijesz mnie! – krzyknęła. – Już o tym rozmawialiśmy, pamiętasz? Patrzył na nią z góry i na jego twarzy malowało się zdumienie. – Wcale się mnie nie boisz, prawda? Potrząsnęła głową. Długie włosy łagodnie zakołysały się na ramionach. – Dlaczego miałabym się ciebie bać? Przecież jesteś moim opiekunem, panie. Irytacja w jej głosie sprowokowała Caine’a ostatecznie. Chwycił Jade za ręce i gwałtownie rzucił na łóżko. Padł na nią, przyciskając jej uda kolanem, żeby nie mogła go kopnąć. Nie pozwoli jej zrobić z siebie eunucha. – Chyba już czas, żebyś zrozumiała podstawowe zasady. – Zazgrzytał zębami. Sapnęła, gdy gołą klatką piersiową dotknął jej piersi. Caine domyślił się, że wreszcie zdała sobie sprawę z tego, iż nie ma na sobie nocnej koszuli. Do diaska, ależ jest miękka, cudownie miękka. Pragnął schować twarz w zagłębieniu jej szyi i kochać się z nią delikatnie i słodko. Będę ją miał, przysiągł sobie, ale wtedy będzie rozgrzana i będzie go błagała,

zamiast warczeć w jego ucho przekleństwa niegodne damy, jak to robiła teraz. – Gdzie, na Boga, nauczyłaś się takich wyrażeń? – spytał, gdy zdumiewającymi słowami zagroziła mu, że go zabije. – Od ciebie – skłamała. – Czy zejdziesz ze mnie, ty... diabelskie nasienie? Starała się być dzielna, wyzywała go, ale Caine usłyszał w jej głosie drżenie spowodowane lękiem. Natychmiast zareagował. Potrzebował na to całej swojej siły woli, ale powoli zsunął się z Jade. Zaciskał zęby, czoło miał pokryte potem. Gdy się ruszył, znów dotknął brodawek jej piersi. Jęknął z podniecenia. Te piersi czekały na jego dotyk, nawet jeżeli całe jej ciało jeszcze nie było tego świadome. Czekały, by wziął je w usta, całował, ssał... – Caine? Podparł się na łokciu, by widzieć jej twarz. I zaraz tego pożałował. Wyraz dezaprobaty, który dojrzał na jej twarzy, natychmiast obudził w nim gniew. Jade odczuwała sprzeczne emocje. Wiedziała, że powinna być obrażona, ale wcale nie była. Czarne włoski na piersi Caine’a, tak skręcone, tak ciepłe, wywoływały dreszczyk podniecenia. Jest taki gorący, taki podniecający. I twardy, powiedziała sobie w myśli. Czując, jak obejmuje ją muskularnymi ramionami, prawie traciła oddech. Ale nie mogła sobie pozwolić na to, by ulec słabości. Złość się, nakazała sobie. Musisz być zagniewana i wystraszona. – I w taki właśnie sposób zamierzasz mnie bronić? – spytała udając przestrach.

– Nie. Nie tak zamierzam ciebie bronić – odparł ochryple. – Caine? – Tak? – Wyglądasz tak, jakbyś chciał mnie pocałować. Czy naprawdę tego chcesz? – Tak – przyznał. – Chcę cię pocałować. Jade pokręciła przecząco głową, ale uniemożliwił to chwytając jej twarz w dłonie i przytrzymując ją. – Ale przecież nawet mnie nie lubisz – wyszeptała cichutko. – Tak mi powiedziałeś, pamiętasz? Czy od tamtej pory zmieniłeś zdanie? Caine wbrew swojej woli uśmiechnął się widząc w jej oczach wyraz niedowierzania. – Nie – odparł tylko po to, by ją rozzłościć. – Więc dlaczego chcesz mnie pocałować? – Nie potrafię ci tego wytłumaczyć – powiedział. – Może dlatego, że jesteś naga i czuję przy sobie twoje miękkie ciało. A może dlatego, że... – Więc tylko raz. Nie zrozumiał, o czym mówi, ale rumieniec, który pokrył jej policzki, pokazywał, jak bardzo jest zakłopotana. – Co tylko raz? – spytał. – Możesz mnie pocałować – wyjaśniła. – Ale tylko raz. Potem musisz opuścić mój pokój. – Jade, naprawdę chcesz, bym cię pocałował? Powiedział to tak łagodnie, jakby ją pieścił. Popatrzyła na jego usta zastanawiając się, jak by to było, gdyby ją pocałował. Czy jego wargi będą tak samo twarde jak jego muskuły? Ciekawość przeważyła nad ostrożnością. – Tak – szepnęła. – Caine, chcę, żebyś mnie pocałował.

Pocałował ją zaborczo. Jego wargi były twarde, wymagające. Językiem głaskał jej język. Nie wiedziała, że mężczyzna może całować kobietę w ten sposób, ale uznała, że dotyk jego języka jest przyjemny. Czuła się podniecona. I dopiero kiedy jej własny język nieśmiało zaczął naśladować jego gwałtowne ruchy, Caine złagodził pocałunek. Czuła, że jego język bezwstydnie brał udział w erotycznym rytuale, ale nie bała się tego. Na udach czuła jego twardość. Uderzał ją za każdym razem, gdy jego język wdzierał się głęboko w jej usta. Jade poczuła, jak w jej wnętrzu zaczyna palić się słodki ogień. Nie potrafiła przestać go dotykać. Usta Caine’a powodowały, że czuła się dziwnie. Jego język wślizgiwał się i wyślizgiwał między jej wargami, aż wreszcie zaczęła niepowstrzymanie drżeć. Caine zawinął jej włosy wokół swojej dłoni, by ją przytrzymać, ale nie było to potrzebne. Jade przywarła do niego z całej siły. Trzeba było położyć temu kres. Caine wiedział, że ryzykuje całkowitą utratę kontroli nad sobą. Jade próbowała przyciągnąć go do siebie z powrotem, wbijała paznokcie w jego ramiona. Caine zdołał odrzucić to nieme zaproszenie. Przez długą chwilę patrzył w jej oczy. Podobało mu się to, co w nich zobaczył, i nie ukrywał radosnego uśmiechu samczego zadowolenia. – Smakujesz jak cukier, skarbie. – Naprawdę? Jeszcze raz musnął wargami jej usta. – Och, tak, smakujesz cukrem. I koniakiem. Jade odsunęła się od niego nerwowo.

– Nie podnoś tak bioder – rozkazał. Zacisnął zęby, czując jej niewinną zachętę. – Caine? – Co takiego? – Tylko dwa razy, dobrze? Zrozumiał, o czym Jade mówi. Chciała, by jeszcze raz ją pocałował. Nie potrafił się oprzeć. Pocałował ją długim, mocnym, wilgotnym, penetrującym pocałunkiem, a gdy znów spojrzał w jej oczy, zobaczył, że jest prawdziwie uszczęśliwiona. I to on ją uszczęśliwił. Jej namiętność była tak samo wielka jak jego! – Caine? – Jade, koniec z tym – szepnął przez ściśnięte gardło. – Nie podobało ci się? – spytała wyraźnie zmartwiona. – Podobało. – Więc dlaczego... Głaskała jego ramiona i Caine z rozpaczą walczył o zachowanie spokoju. – Jade, nie mogę ci obiecać, że gdy jeszcze raz cię pocałuję, zdołam na tym poprzestać. Czy chcesz zaryzykować? Zanim zdążyła odpowiedzieć, zaczął się od niej odsuwać. – Moje pytanie nie jest uczciwe w twoim obecnym stanie. Namiętność zaczęła powoli ustępować i Jade spytała: – W jakim stanie? Caine głęboko westchnął. – Jade, kiedyś będziemy się kochać – szepnął. – Ale musisz mi na to pozwolić, zanim ogarnie cię pożądanie.

Jego twarz pociemniała, bo Jade zaczęła z nim walczyć. Te ruchy przypomniały mu jej miękkie piersi czekające na jego dotyk. – Jeżeli nie przestaniesz tak się pode mną poruszać – zazgrzytał zębami – nie odpowiadam za siebie. Skarbie, nie jestem z żelaza. Jade zamarła. Chociaż wszystko się w nim wzdragało przed odsunięciem się od niej, pomógł jej nawet włożyć nocną koszulę. Nie oddał jej noża, nawet gdy gorączkowo zapewniała, że jemu już nigdy nożem nie zagrozi. – Mocno spałam – tłumaczyła się. – A ty wtargnąłeś tu jak złodziej. Musiałam się bronić. Caine chwycił ją za rękę i pociągnął do swojego pokoju. – Miałaś koszmary, prawda? – Może. Nie wiem – odparła. – Nie pamiętam. Dlaczego mnie tu ciągniesz? – Będziesz spała ze mną, żebyś nie musiała się martwić, że ktoś się wkrada do twojego pokoju. – Za burtę, i spokój z nim? – rzuciła. – Naprawdę sądzę, że sama byłabym o wiele bezpieczniejsza. – Czy boisz się, że nie powstrzymasz się od dotykania mnie? – spytał Caine. – Tak, to prawda – przyznała Jade udając zawstydzoną. – Będę musiała się opanować albo zostanę wysłana na szubienicę. W tej części świata nadal źle jest widziane morderstwo, prawda? Caine roześmiał się. – Nie myślisz o morderstwie, gdy cię dotykam – stwierdził. Sapnęła ze złości. – Nie powinieneś tak się zachowywać. Obrońca nie może pożądać swojej podopiecznej. – A co z tobą? Czyżbyś nie pożądała swojego obrońcy? – spytał Caine i niespokojnie czekał na odpowiedź. – Caine, jesteś nieprawdopodobnie pociągający, ale nigdy jeszcze nie byłam z mężczyzną w łóżku i

nie wiem, czy tego chcę. Jednak zbytnio pragnę być z tobą. Panie, zostaw mnie. Jutro poszukam kogoś innego, kto mógłby się mną zaopiekować... kogoś mniej pociągającego. Jade próbowała wyzwolić się z objęć Caine’a, ale chwycił ją, zanim zdążyła odejść. Szybkim ruchem zarzucił ją na ramię i zaniósł do swojego pokoju. – Jak śmiesz tak mnie traktować? Nie jestem workiem siana! Natychmiast postaw mnie na ziemię, ty łajdaku! – Łajdaku? Skarbie, co za słownictwo? Jesteś przecież damą. Rzucił ją na swoje łóżko. Spodziewał się, że Jade odskoczy i będzie się przed nim bronić, więc był mile zaskoczony tym, że zaczęła sobie wygodnie układać poduszki. Gdy już ułożyła się na brzegu łóżka, podłożyła sobie pod głowę poduszkę. Caine napawał się rdzawym błyskiem jej włosów na tle dziewiczej nocnej koszulki. Kobieta, która dopiero co nazwała go łajdakiem, teraz wyglądała jak anioł. Caine westchnął tak głęboko, że zdmuchnął świecę. – Jestem damą – mruknęła Jade układając się obok Caine’a. – Ale ty mnie zirytowałeś i dlatego... – Wyrażałaś się tak barwnie? – podpowiedział jej Caine. – Tak – szepnęła przymilnie. – Czy mam cię błagać o wybaczenie? Caine powstrzymał śmiech. – Nie sądzę, by ci na tym zależało. – Położył się na boku i próbował wziąć Jade w ramiona. Gdy odepchnęła jego ręce, założył je nad głową i zapatrzył się w ciemność – przed oczyma i tak wciąż miał gorące ciało, które czuł obok siebie. Jade była najbardziej niezwykłą kobietą, jaką kiedykolwiek zdarzyło mu

się poznać. Chwilami miał ochotę śmiać się, a zaraz potem z trudem powstrzymywał się, by na nią nie krzyczeć. Nie wiedział, dlaczego tak na nią reaguje. Sam siebie nie rozumiał, ale jednej rzeczy był pewien: pożądał Jade. Upewnił się w tym, gdy ją całował. – Jade? Jego zachrypnięty głos wywołał w jej ciele dreszcz. – Tak? – To wszystko jest takie dziwne, nie sądzisz? – Co jest takie dziwne? – spytała. Wyczuł, że się uśmiechnęła. – Że dzielimy to łóżko, a nie dotykamy się. Czujesz się przy mnie bezpieczna? – Tak – odpowiedziała. – Caine? – Tak? – Czy kochanie się boli? – Nie – odparł. – Boli wtedy, gdy chcesz się kochać, a nie możesz. – Och. To znaczy, że nie pożądam ciebie aż tak bardzo. Caine, nic mnie nie boli. – Jade wypowiedziała te słowa sztucznie radosnym tonem. – Jade? – Tak? – Śpij już. Jade poczuła, że Caine odwraca się do niej i od razu zesztywniała, bo nie chciała dopuścić, by ją pocałował. Czekała długą chwilę, ale on wcale nie zaczął jej całować. Była okropnie rozczarowana.

Caine podparł się na łokciu i przyglądał się jej. Jade zmusiła się do zachowania spokoju – nie wiadomo, może miał kocie oczy i widział w ciemnościach. – Jade, skąd masz tę bliznę po uderzeniu bata? – Oczywiście stąd, że ktoś mnie uderzył. – Jade odsunęła się od Caine’a zwalczając w sobie pragnienie przytulenia się do niego. – Odpowiedz mi! – Skąd wiesz, że to blizna po uderzeniu bata? – Bo mam taką samą na udach. – Naprawdę? Kto cię uderzył? – Czy na każde moje pytanie będziesz odpowiadała pytaniem? – Sokrates tak robił, a był bardzo mądrym człowiekiem. – Powiedz mi, kto cię zbił batem – poprosił Caine. – To sprawa osobista – odparła. – Caine, już prawie świta, a miałam trudny dzień. – Dobrze – zgodził się. – Możesz mi opowiedzieć o wszystkich tych sprawach rano. Zanim zdążyła coś odparować, objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Jade nie protestowała. – Ciepło ci? – spytał. – Tak – odparła. – A tobie? – Och, też. – Zachowasz się przyzwoicie, prawda? – Chyba tak – odpowiedział niepewnie, lecz niezwykle poważnie. – Nie zrobię nic, czego byś sobie nie życzyła. – A jeżeli pomyślisz, że sobie życzę... a to nie będzie prawda... – Dopóki nie zapragniesz tego z całego serca, nie dotknę cię. Przyrzekam.

Pomyślała, że to najmilsza obietnica, jaką kiedykolwiek otrzymała. W głosie Caine’a brzmiała taka szczerość. Jade wiedziała, że on naprawdę mówi poważnie. – Caine? Wiesz, co właśnie odkryłam? Jesteś dżentelmenem i powodujesz się honorem. Ale Caine już spał, obejmując ją mocno. Postanowiła zrobić to samo. Zwinęła się w jego ramionach, objęła go w pasie i szybko zasnęła. Caine obudził się godzinę później, bo Jade jęknęła przez sen, potem zaczęła mruczeć coś, czego nie mógł zrozumieć, aż wreszcie wydała okrzyk przerażenia. Caine potrząsnął nią i obudził. Gdy odgarnął jej włosy z twarzy, poczuł na jej policzkach wilgoć łez. – Kochanie, miałaś zły sen. Już wszystko dobrze – uciszał ją. – Ze mną jesteś bezpieczna. – Masował jej ramiona i plecy, aż opuściło ją napięcie. – Co ci się śniło? – spytał, gdy jej oddech trochę się uspokoił. – Rekiny – szepnęła przerażona. – Rekiny? – powtórzył, niepewny, czy dobrze zrozumiał. Wtuliła głowę pod podbródek Caine’a. – Jestem taka zmęczona – szepnęła. – Nie pamiętam już, co mi się śniło. Obejmij mnie, Caine. Chcę dalej spać. Jej głos nadal drżał. Caine wiedział, że kłamie. Pamiętała każdy szczegół swojego snu. Ale teraz nie będzie jej zmuszał do wyjaśnień. Pocałował Jade w czoło, a potem spełnił jej prośbę, przytulił ją mocno do siebie i zasnął. Wtedy Jade delikatnie wyswobodziła się z jego objęć i ułożyła się na brzegu łóżka. Serce ciągle jeszcze jej

waliło. Caine sądził, że miała tylko senny koszmar. Ale ona naprawdę przeżywała raz jeszcze autentyczne wydarzenie. Czy kiedykolwiek zdoła zapomnieć tamtą grozę? I czy z bożą pomocą potrafi jeszcze kiedyś wejść do morza z własnej woli? Miała ochotę płakać. Musiała użyć całej siły woli, by nie ulec pragnieniu zawierzenia się Caine’owi. Tak łatwo mu zaufać, pomyślała. Mogłaby się przyzwyczaić do polegania na nim. Tak, można było na nim polegać, ale jednocześnie mógłby złamać jej serce. Była prawdziwie zaskoczona tym, jaką reakcję budzi w niej Caine. W głębie serca ufała mu w pełni. Więc dlaczego jego własny brat mu nie ufa?

5 Caine obudził się złakniony... Jade. Leżała zwinięta przy nim, nogę przerzuciła przez jego nogi, koszulę miała zadartą na uda. Kolanem wpierała się w jego pulsującą męskość. Przez szacunek dla jej uczuć spał w spodniach. Jednak materiał okazał się słabą barierą wobec jej rozkosznej obecności i Caine czuł, jak od ciepła tego wtulonego w niego ciała jego pożądanie coraz bardziej narasta. Policzek opierała na jego nagiej piersi. Wargi leciutko rozchyliła, oddychała głęboko i równo. Miała długie, czarne jak noc rzęsy, a na nosie garstkę piegów. Caine patrzył na jej uroczą twarz, aż wreszcie poczuł się twardy aż do bólu. Musiał zacisnąć zęby. Stoczył ze sobą prawdziwą walkę, by się od niej odsunąć. Gdy spróbował położyć ją na plecach, zdał sobie sprawę, że Jade trzyma go za rękę. Wydawało się, że dziewczyna nie zamierza pozwolić mu odsunąć się od siebie. Musiał rozewrzeć jej palce. Potem przypomniał sobie, że w nocy nazwała go łajdakiem. A teraz przytulała się do niego. Pomyślał, że gdy się obudzi, znów zachowa wobec niego ostrożność. Jednak we śnie nie potrafiła ukryć, jak bardzo go pragnie i ten fakt sprawił mu prawdziwą radość. Ogarnęła go gwałtowna fala zaborczości. I gdy tak patrzył na swojego anioła, przysiągł sobie, że nie dopuści, by coś jej się stało, i jeśli będzie trzeba, odda życie w jej obronie. Tak długo, jak długo będzie jej opiekunem... albo jak długo ona zechce z nim zostać... Nathan wróci do

domu już za dwa tygodnie i przejmie zadanie chronienia siostry. Caine nie wiedział, czy będzie wtedy umiał pozwolić jej odejść. Nie miał na to odpowiedzi; wiedział tylko, że na myśl o jej odejściu zadrżało mu serce, a żołądek zacisnął się w węzeł. Tyle był gotów sam przed sobą przyznać, i tyle chciał z siebie dać. Ale jak mógł rozumować logicznie, gdy półnaga piękność owinęła się wokół jego ciała? Poczeka, postanowił pochylając się i całując ją w czoło, aż będzie w stanie rozsądnie myśleć – wtedy sobie to wszystko ułoży. Umył się i ubrał w rzeczy Lyona, a potem obudził Jade. Gdy nią potrząsał, próbowała go uderzyć. – Wszystko w porządku, Jade – szepnął. – Czas wstawać. Usiadła w łóżku cała zarumieniona i podciągnęła kołdrę pod brodę. Ten akt skromności naprawdę był zbyteczny, jeżeli wziąć pod uwagę jej całkowity brak ubrania w nocy, ale postanowił teraz o tym nie wspominać. – Proszę, wybacz mi moje zachowanie – szepnęła Jade zachrypniętym od snu głosem. – Nie jestem przyzwyczajona do tego, że budzi mnie mężczyzna. – Mam nadzieję, że nie – odparł Caine. – Dlaczego? – spytała zdziwiona. – Nie jesteś wystarczająco przytomna, by bawić się w Sokratesa – powiedział uprzejmie. Obrzuciła go nieprzytomnym wzrokiem. Caine pochylił się i pocałował ją mocnym, szybkim pocałunkiem, który skończył się, zanim zdążyła zareagować. Gdy się odsuwał, na jej twarzy malowało się całkowite zaskoczenie.

– Dlaczego to zrobiłeś? – Bo chciałem. Ruszył do drzwi, ale go zawołała. – Gdzie idziesz? – Na dół – odparł. – Spotkamy się w pokoju stołowym. Sądzę, skarbie, że Christina zostawiła ci jakieś ubranie w pokoju obok. – O, Boże... pewnie myśli, że my... to znaczy... Caine zamknął za sobą drzwi nie zwracając uwagi na jej szepty pełne przerażenia. Jade słyszała, jak Caine gwiżdże na korytarzu. Opadła z powrotem na poduszki. Wstrząsnął nią krótki pocałunek, jakim ją obdarzył, a także obawa, że jego przyjaciele uznają ją za rozwiązłą. Ale właściwie co ją to obchodzi? Wkrótce ta gra się skończy i nigdy więcej się nie zobaczą. Jade przypomniała sobie, że Christina chciała być jej przyjaciółką i poczuła się tak, jakby ją w jakiś sposób zdradziła. – Po prostu wyjaśnię, że nic się nie zdarzyło – szepnęła do siebie. – Christina zrozumie. Przecież prawdziwa przyjaciółka musi to zrozumieć. Jade nigdy jeszcze nie miała prawdziwej przyjaciółki, więc nie była pewna, jakie zasady rządzą przyjaźnią. Wstała z łóżka i pobiegła do swojego pokoju. Caine miał rację. Christina przyniosła śliczny granatowy strój jeździecki, ciemnobrązowe nowiutkie buty stały na podłodze obok krzesła. Jade miała nadzieję, że te rzeczy będą na nią pasowały. Ubierając się nie mogła przestać myśleć o Cainie. Ten człowiek zburzył spokój jej serca. Był niebezpiecz-

nie atrakcyjny. Przeklęty dołeczek na jego policzku przyprawiał ją o drżenie kolan. Lyon pożyczył mu nieprzyzwoicie obcisłe spodnie z irchy, które uwypuklały mięśnie jego ud i... Czarny Harry udusiłby ją, gdyby się dowiedział, że zwraca uwagę na budowę ciała mężczyzny. Ale jak tu nie zauważyć zmysłowości Caine’a, tak pierwotnej i pociągającej. Mogła nic nie wiedzieć o mężczyznach, ale przecież nie była ślepa. Kwadrans później była gotowa, by zejść na dół. Biała jedwabna bluzka była odrobinę za ciasna, ale żakiet to ukrywał. Buty nieznacznie piły ją w palce. Próbowała zapleść włosy, jednak musiała się poddać, gdy zobaczyła, że jeszcze bardziej je plącze. Jade miała niewiele cierpliwości i absolutnie żadnego doświadczenia w układaniu modnej fryzury. Do tej pory było jej to obojętne, ale teraz trochę się zmartwiła. Aż do końca maskarady miała odgrywać damę z towarzystwa, więc starała się nie zaniedbać choćby najdrobniejszego szczegółu. Drzwi pokoju stołowego były szeroko otwarte. Caine siedział u szczytu długiego mahoniowego stołu. Służący nalewał herbatę z pięknego srebrnego dzbanka. Caine, zatopiony w gazecie, nie zwracał na niego uwagi. Jade nie była pewna, czy w takiej sytuacji należy dygnąć, ale doszła do wniosku, że to nie ma najmniejszego znaczenia, bo Caine i tak nie zauważył jej wejścia. Jednak myliła się, bo gdy tylko doszła do stołu, Caine wstał i odsunął jej krzesło. Jeszcze nigdy w życiu nikt nie pomagał jej usiąść, nawet Nathan tego nie robił. Sama nie wiedziała, czy jej się to podoba, czy nie. Jadła śniadanie, a Caine nadal czytał gazetę, co zapewne było codziennym porannym rytuałem.

Wreszcie skończył, odchylił się w krześle, złożył gazetę i skierował całą uwagę na Jade. – No i? – spytała. – No i co? – Caine uśmiechnął się widząc jej zaciekawienie. – Czy piszą coś o morderstwie elegancko ubranego dżentelmena? – Jade wskazała gazetę. – Nie. Bardzo się zdziwiła. – Pewnie wrzucili go do Tamizy. Wiesz, Caine, teraz, gdy się nad tym zastanawiam, przypomniałam sobie, że coś mi się otarło o nogi. A mówiłeś, że w Tamizie żadne stworzenie nie przeżyje, prawda? To musiał być ten biedny... – Jade, puszczasz wodze wyobraźni – przerwał jej Caine. – W gazecie nie tylko nie wspominają o twoim elegancko ubranym dżentelmenie, ale nawet nie piszą o żadnym morderstwie. – Widocznie jeszcze go nie znaleźli. – Gdyby należał do towarzystwa, ktoś musiałby już zauważyć jego zniknięcie. Minęły dwa dni od czasu, gdy widziałaś... – Tak, dokładnie dwa dni – wtrąciła Jade. – A więc wróćmy do mojego pierwszego pytania – zaproponował. — Co dokładnie widziałaś? – Jak myślisz, gdzie są Lyon i Christina? – spytała Jade i rozsiadła się wygodnie na krześle. – Czy próbujesz uniknąć odpowiedzi? – Po prostu nie mam ochoty wyjaśniać tego dwa razy. – Kłamała, jak mogła, a jej umysł już szukał wiarygodnej historyjki. – Lyon wyszedł, ale niedługo wróci – odparł Caine. – A Christina zajmuje się Dakotą. Odpowiedz

mi, proszę. Oczy Jade rozszerzyły się. – Co znów się stało? – zdziwił się Caine. – Powiedziałeś „proszę” – szepnęła. Wydawała się przejęta nabożnym lękiem. – Jeżeli nie będziesz się pilnował, złożysz mi przeprosiny, które mi jesteś winien. Caine wolał nie pytać, za co powinien ją przepraszać, bo domyślał się, że wyrecytuje całą listę jego przewinień. A poza tym uśmiech, którym go obdarzyła, był tak olśniewający, że ledwo udało mu się zachować panowanie nad sobą. – Zrzucili go z dachu. Słysząc to stwierdzenie Caine otrząsnął się z zadumania i spróbował sobie przypomnieć, o czym to właściwie rozmawiali. – Byłaś na dachu? – spytał nie rozumiejąc, po co, na Boga, miałaby wchodzić na jakiś dach. – Oczywiście, że nie – odparła Jade. – Po co miałabym wchodzić na dach? – Jade... – Słucham? – spytała wyczekująco. – Nie byłaś na dachu, ale widziałaś, jak „oni” zrzucają tego człowieka... – To był elegancko ubrany dżentelmen – przerwała mu. – Dobrze – rozpoczął Caine od nowa. – Nie byłaś na dachu, ale widziałaś, jak kilku mężczyzn zrzuca elegancko ubranego dżentelmena z dachu, tak? – Było ich trzech. – Jesteś pewna?

Jade skinęła głową. – Caine, byłam przestraszona, ale ciągle jeszcze umiałam liczyć. – Gdzie byłaś, gdy to się zdarzyło? – Na ziemi. – Domyślam się – mruknął Caine. – Skoro nie byłaś na dachu, przypuszczam, że... – Mogłam też być w jakimś budynku, albo jechać na wspaniałym koniu Nathana, albo nawet... – Jade, przestań gadać bez sensu – zażądał Caine. – Powiedz mi po prostu, gdzie wtedy byłaś i co dokładnie widziałaś. – To, co słyszałam, też było ważne. – Czy celowo chcesz mnie rozzłościć? Wydawała się poirytowana. – Właśnie miałam wejść do kościoła, gdy usłyszałam, że coś się dzieje na górze. Byli na dachu kościoła. Nie, chyba właśnie zrzucali tego biedaka z dachu plebanii. Jest trochę niższa. Z mojego miejsca mogłam zobaczyć, jak starał się im uciec. Walczył i wołał o pomoc. I dlatego zwróciłam na nich uwagę. Nie wymyśliłam tego. – I? – ponaglił ją, gdy nagle przestała mówić. – Zrzucili go. Gdybym znajdowała się pół metra bardziej na lewo, mój panie, nie musiałbyś już się mną opiekować. Byłabym tak samo martwa jak ten biedny dżentelmen. – Gdzie jest ten kościół? – W parafii Nathana. – A gdzie jest parafia Nathana? – spytał Caine. – Jakieś trzy godziny drogi na północ od Londynu.

– Czy przeszkadzam? – spytała Christina stojąc w drzwiach. – Oczywiście, że nie – odparła Jade z uśmiechem. – Dziękuję za pyszne śniadanie i za piękny strój do konnej jazdy, który mi pożyczyłaś. Będę bardzo na niego uważała. Lyon również wszedł do pokoju, stanął obok żony, objął ją i potarł nosem jej czoło. – Tęskniłaś za mną? – spytał. – Oczywiście – odpowiedziała Christina, a potem zwróciła się do Jade: – Weszłam do twojego pokoju... – Nic się nie stało – wybuchnęła Jade. – To wszystko jego wina, naprawdę – wskazała palcem Caine’a. – Ale, Christino, nic się nie zdarzyło. Próbowałam ugodzić go nożem, przysięgam. Oczywiście był zły – dodała machając ręką w stronę Caine’a. – Był tak sakramencko wściekły, że wciągnął mnie do swojego pokoju. Och, Boże, nie wyrażam się zbyt jasno, prawda? – Zwróciła się do Caine’a. – Może byłbyś na tyle uprzejmy, by to wyjaśnić? Moi nowi przyjaciele pomyślą sobie, że... – Przerwała widząc zdumioną minę Caine’a. Nie miał najmniejszego zamiaru jej pomóc. Pewnie znów myślał, że jest głupia. Poczuła, że płonie z zakłopotania. – Weszłam do twojego pokoju, by wziąć nóż do naostrzenia – wyjaśniła Christina. – Chciałaś go zranić tym tępym ostrzem? Jade miała ochotę skryć się pod ziemię. – Nie – przyznała. – Ale mówiłaś... – Początkowo zamierzałam go zranić – wyjaśniła. – Obudził mnie próbując nałożyć mi koszulę nocną... – Naprawdę? – zdziwił się Lyon i bezczelnie się uśmiechnął.

– Lyon, nie wtrącaj się – zażądał Caine. – No więc, gdy zorientowałam się, kto nade mną stoi, przestałam w niego mierzyć. Wystraszył mnie. Myślałam, że to złodziej. Lyon wyglądał tak, jakby z trudem hamował chęć skomentowania tej sceny, ale Caine uciszył go wściekłym spojrzeniem. – Dowiedziałeś się czegoś? – spytał. Lyon skinął głową. – Christino – zwrócił się do żony. – Czy możesz zabrać Jade do salonu? – Musi iść sama – odparła Christina. – Obiecałam, że naostrzę jej nóż. Jade, nie mogłam go znaleźć pod twoją poduszką. Właśnie to chciałam ci powiedzieć. – On go zabrał – powiedziała Jade machając ręką w kierunku Caine’a. – Chyba widziałam, jak kładzie go na okapie kominka, ale nie jestem zupełnie pewna. Czy chcesz, żebym ci pomogła szukać? – Nie, znajdę sama. Idź do Dakoty. Bawi się w salonie na kocu. Za chwilkę do was przyjdę. Jade wybiegła z pokoju za Christiną. Zatrzymała się na moment w drzwiach i usłyszała, jak Lyon wybucha śmiechem. Uśmiechnęła się zgadując, że Caine właśnie opowiada przyjacielowi, jaka jego zdaniem jest głupia. Była z siebie bardzo zadowolona. Gadanie od rzeczy, i to jeszcze w przekonujący sposób, kosztowało ją trochę wysiłku, ale chyba dała sobie doskonale radę. Nie wiedziała, że jest tak utalentowana. Jednak była na tyle uczciwa, by przyznać sama przed sobą, że w pewnej chwili wcale nie udawała. Tak czy owak, gadanie od rzeczy bardzo jej się teraz przydawało.

Weszła do salonu. Przed kanapą leżał kraciasty pled. Jednak syna Christiny tam nie było. Już chciała zawołać kogoś o pomoc, gdy zauważyła małą stopkę wystającą spod sofy. Podbiegła i uklękła, w pierwszej chwili zamierzając wyciągnąć dziecko za nogę, ale zaraz pomyślała, że lepiej zlokalizować najpierw całego chłopczyka. Pochyliła się tak nisko, aż dotknęła twarzą dywanu. O kilka centymetrów od niej znajdowały się najbardziej niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała. To był Dakota. Jade pomyślała, że wystraszyła go swoim nagłym pojawieniem się. Oczy miał okrągłe jak spodki, jednak nie krzyknął. Patrzył na nią przez długą chwilę, a potem maleńkie usteczka rozciągnęły się w bezzębnym uśmiechu. Pomyślała, że to zadziwiające dziecko. Gdy już przestał się uśmiechać, wrócił do swojego zajęcia – chciał utorować sobie drogę przegryzając ozdobnie rzeźbioną nogę sofy. – Och, to ci nie wyjdzie na zdrowie, chłopczyku – powiedziała Jade. Nie zareagował. Dalej przeżuwał drewno. – Dakota, zostaw to – rozkazała. – Mama nie będzie zadowolona, widząc, że zjadasz meble. Wyjdź stamtąd, proszę. Było oczywiste, że nie ma doświadczenia w postępowaniu z dziećmi. A poza tym nie zdawała sobie sprawy z tego, że ma widownię. Caine i Lyon stali oparci o framugę drzwi i przyglądali się, usiłując powstrzymać wybuch śmiechu. – Nie masz zamiaru ze mną współpracować, prawda, Dakota? – spytała Jade. Dziecko w odpowiedzi radośnie zagulgotało.

– Wprowadza nowe metody – szepnął Lyon do Caine’a, gdy Jade podniosła krawędź sofy i przesunęła mebel w bok. Potem usiadła na podłodze, a chłopczyk natychmiast zaczął się ku niej czołgać. Jade nie wiedziała, jak podnosi się tak małe dzieci. Coś kiedyś słyszała, że aż do roku niemowlęta mają słabiutkie szyjki i nie mogą unieść głowy. Ale Dakota bez trudu podniósł się na rękach. Wydawał rozkoszne dźwięki. Jade nie potrafiła się powstrzymać przed dotknięciem go. Ostrożnie pomacała go po główce, a potem wzięła go pod paszki i powoli przyciągnęła na swoje kolana. Chciała go przytulić, ale on pragnął czegoś innego. Chwycił ją za pukiel włosów i mocno pociągnął, a potem przyssał się do jej piersi. Jade nie potrzebowała wiele czasu, by zrozumieć, o co mu chodzi. – Nie, Dakota – szepnęła, gdy przytulił się mocniej i zaczął ssać. – Mama cię nakarmi. Kochanie, pójdziemy jej poszukać? Powoli podniosła się, mocno trzymając dziecko w ramionach. Mały z całej siły ciągnął ją za włosy, ale nie zwracała na to uwagi. Dziecko pachniało tak miło. I było piękne. Miało niebieskie oczy matki, ale czarne loki odziedziczyło po ojcu. Jade pogłaskała jego plecki i delikatnie go przytuliła. Czuła prawdziwy zachwyt. A potem odwróciła się i zobaczyła obu mężczyzn. Gwałtownie się zaczerwieniła. – Masz wspaniałego syna – wyjąkała. Caine pozostał przy drzwiach, natomiast Lyon podszedł i wziął Dakotę z rąk Jade. Musiał wyplątać jego

paluszki z jej włosów. Jade patrzyła na Caine’a dziwiąc się uczuciom malującym się na jego twarzy. Widziała czułość, ale jeszcze coś więcej. Nie miała pojęcia, o czym on może myśleć. – To pierwsze dziecko, które trzymałam w ramionach – powiedziała, gdy Lyon zabrał syna. – Powiedziałbym, że masz naturalne zdolności – odparł Lyon. – Prawda, Dakota? – Podniósł dziecko w górę, na wysokość swoich oczu. Mały natychmiast szeroko się uśmiechnął. W tym momencie do pokoju wpadła Christina, przyciągając uwagę Jade. Podbiegła i podała przyjaciółce naostrzony nóż. Ostrze znajdowało się w miękkiej skórzanej pochewce. – Teraz jest wystarczająco ostry – powiedziała Christina. – Daję ci pochewkę, żebyś się przypadkiem nie zacięła. – Dziękuję – odparła Jade. – Nie będziesz już potrzebowała noża – oświadczył Caine. Porzucił swoją leniwą pozę przy drzwiach i podszedł do Jade. – Skarbie, ja go dla ciebie przechowam. Mogłabyś się zranić. – Nie oddam ci noża – sprzeciwiła się Jade. – To prezent od mojego wujka i obiecałam mu, że zawsze będę go miała przy sobie. Widząc, że Jade cofa się o krok, Caine nie nalegał. – Musimy już jechać – powiedział. – Lyon, ty... – Tak – odparł Lyon. – Gdy tylko... – Doskonale – przerwał mu Caine. – Mówią jakimś obcym językiem, prawda? – zauważyła Christina zwracając się do Jade. – Nie chcą, żebym się martwiła – wyjaśniła jej Jade. – Zrozumiałaś, co powiedzieli?

– Oczywiście. Lyon ma rozpocząć dochodzenie. Caine podał mu kilka wskazówek. Gdy tylko Lyon dowie się czegoś ważnego, natychmiast skontaktuje się z Caine’em. Lyon i Caine popatrzyli w osłupieniu na Jade. – Domyśliłaś się wszystkiego z... Przerwała Caine’owi skinieniem głowy i zwróciła się do Lyona: – Spróbujesz się dowiedzieć, czy w ostatnich dniach ktoś nie zaginął, prawda? – Tak — przyznał Lyon. – Więc potrzebujesz jego rysopisu. Biedak zmiażdżył nos przy upadku. Ale mogę powiedzieć, że był raczej stary, około czterdziestki. Miał siwe włosy, krzaczaste brwi i zimne, piwne oczy. Nie wydaje mi się, by śmierć przyniosła mu ukojenie. Poza tym był zbyt gruby w pasie. To dodatkowy powód, dla którego przypuszczam, że należał do towarzystwa. – Dlaczego tak ci się wydaje? – spytał Caine. – Bo zapewne miał za dużo jedzenia – wyjaśniła Jade. – A na jego rękach nie zauważyłam odcisków. Nie, na pewno nie musiał pracować, by utrzymać się przy życiu. Tyle mogę wam powiedzieć. – Chodź tu i usiądź – poprosił Lyon. – Chcielibyśmy dostać również rysopisy napastników. – Obawiam się, że o nich nie mam wiele do powiedzenia. Ledwo ich widziałam. Nie wiem, czy byli wysocy, czy niscy... – Jade umilkła i westchnęła. – Było ich trzech, i to wszystko, co zauważyłam. Była naprawdę zmartwiona. Caine pomyślał, że wspomnienie ciężkiego przeżycia ciągle jeszcze ją niepokoi. Widziała śmierć niewinnego człowieka, a przecież tak delikatna kobieta jak ona z pewnością nie była przyzwyczajona do tego rodzaju okropieństw.

Jade rzeczywiście była zdenerwowana, ale gdy Caine otoczył ją ramieniem, poczuła się jeszcze bardziej winna. Po raz pierwszy w życiu kłamstwo przestało jej się podobać. Próbowała tłumaczyć sobie, że jej motywy są czyste, ale to nic nie pomogło. Oszukiwała takich miłych ludzi. – Musimy jechać – wybuchnęła. – Im dłużej tu zostaniemy, tym większe niebezpieczeństwo będzie groziło twoim przyjaciołom. Tak, musimy ruszyć natychmiast. – Nie czekając na jego reakcję, pobiegła do drzwi. – Caine, czy masz wiejską posiadłość? – Tak. – Chyba powinniśmy do niej pojechać, bo tam będziesz mógł dopilnować, żebym była bezpieczna. W Londynie grozi mi niebezpieczeństwo. – Jade, nie jedziemy do Harwythe. – Harwythe? – Tak się nazywa moja wiejska posiadłość – wyjaśnił. – Zabiorę cię do moich rodziców. Ich posiadłość graniczy z moją. Ty możesz się nie przejmować swoją reputacją, ale ja się nią przejmuję. Będę cię odwiedzał codziennie, by upewnić się, że jesteś bezpieczna. Ustawię straże wokół... Dlaczego kiwasz głową? – Będziesz przyjeżdżał mnie odwiedzać? Caine, już łamiesz dane mi słowo! – wykrzyknęła. – I nie będziemy w to mieszać twoich rodziców. Obiecałeś, że zadbasz o moje bezpieczeństwo i, na Boga, nie odejdziesz ode mnie ani na krok, póki to się nie skończy. – Caine, ona chyba już postanowiła – wtrącił Lyon. – Całym sercem zgadzam się z Jade – dodała Christina. – Dlaczego? – spytali jednocześnie Caine i Lyon.

– Bo jest moją przyjaciółką – wyjaśniła Christina wzruszając ramionami. – Muszę ją popierać, czyż nie? Żaden z mężczyzn nie potrafił znaleźć odpowiedniego argumentu przeciw takiemu wyjaśnieniu. Jade była zachwycona. – Dziękuję ci, Christine. Ja też zawsze będę cię popierała. – Jade – zaczął Caine pragnąc wrócić do poprzedniego tematu. – Gdy proponowałem, żebyś zamieszkała u moich rodziców, myślałem właśnie o twoim bezpieczeństwie. – Nie. – Szczerze wierzysz, że ze mną będziesz całkowicie bezpieczna? Słysząc niedowierzanie w głosie Caine’a, Jade nadąsała się. – Tak, wierzę w to. – Skarbie, nie będę w stanie trzymać rąk z daleka od ciebie przez dwa długie tygodnie. Staram się postępować szlachetnie, do licha. Policzki Jade pokryły się szkarłatem. – Caine – szepnęła – nie powinieneś mówić takich rzeczy przy naszych gospodarzach. Ten człowiek ciągle mnie znieważa – poskarżyła się Christinie. – I nigdy nie przeprasza. – Jade! – ryknął Caine. – Nie zmieniaj tematu. – To nie jego wina, że tak się zachowuje. Po prostu z natury jest taki nieprzyjemny. – Nie jestem nieprzyjemny – powiedział Caine o wiele ciszej. – Tylko chcę być uczciwy. Nie zamierzałem wprawić cię w zakłopotanie. – Ale wprawiłeś. Christina i Lyon w zdumieniu przysłuchiwali się tej wymianie zdań.

– Nie masz czegoś do załatwienia? – zwrócił się Caine do Lyona. – Nie. – Nie szkodzi, i tak wyjdź – poprosił Caine. Lyon podniósł brew, ale po chwili się poddał. – Chodź, żono. Możemy na nich poczekać w pokoju stołowym. Caine, zanim wyjedziecie. Jade musi nam wyjaśnić kilka spraw, jeżeli chcesz, żebym... – Później – warknął Caine. Christina wyszła z pokoju z mężem i synem. Zatrzymała się jeszcze na chwilę i uścisnęła rękę Jade. – Lepiej z tym nie walczyć – szepnęła. – Twój los już jest przesądzony. Jade nie zwróciła uwagi na te słowa. Skinęła tylko głową, by okazać uprzejmość, potem zamknęła drzwi i szybko zwróciła się do Caine’a. Znów musiała stawić mu czoło. Oparła ręce na biodrach i powiedziała: – To po prostu śmieszne, że martwisz się, czy będziesz potrafił trzymać ręce z daleka ode mnie. Nie dotkniesz mnie, póki na to nie pozwolę. Ufam ci – stwierdziła, gwałtownie potrząsając głową, po czym położyła rękę na sercu. – Całym sercem – dodała dramatycznie. – Popełniasz błąd. Szorstki ton głosu Caine’a wystraszył Jade, ale szybko się opanowała. – Za późno, Caine. Już ci ufam. Będziesz się troszczył o moje bezpieczeństwo, a ja nie pozwolę, byś mnie dotykał. Przestań się martwić. Obiecuję ci, że wszystko będzie dobrze. Nagle usłyszeli jakieś poruszenie w holu. Caine rozpoznał głos przybysza. – To Perry – powiedział. – Jeden z moich stajennych. Zostań tu, Jade, a ja zobaczę, czego chce. Naturalnie nie usłuchała polecenia i poszła za Caine’em.

Gdy zobaczyła ponurą minę Lyona, domyśliła się, że zdarzyło się coś złego. Przyjrzała się służącemu. Był to młody mężczyzna o piwnych oczach i rozczochranych, kręconych włosach. Musiał długo biec, bo nie mógł złapać oddechu. Kurczowo ściskał w dłoniach kapelusz i zataczał nim koła. – Wszystko stracone, milordzie! – wybuchnął w końcu. – Merlin kazał powiedzieć, że jedynie cudem nie spaliła się cała ulica. Dom księcia Haselet jest tylko trochę uszkodzony. Oczywiście dym wszystko przyczernił, ale zewnętrzne ściany stoją. – Perry, o czym ty mówisz? – Caine, spalił się twój miejski dom – wtrącił Lyon. – To właśnie chcesz powiedzieć, Perry? Służący szybko potwierdził. – To nie z braku ostrożności — bronił się. – Nie wiemy, skąd wziął się pożar, milordzie, ale nie zostawiliśmy palących się świec ani ognia w kominkach. Bóg mi świadkiem, że to nie nasza wina. – Nikt was nie wini – powiedział Caine. Był opanowany, nie okazywał gniewu. Co jeszcze może pójść źle, zastanawiał się. – Wypadki się zdarzają. – To nie był wypadek. Wszyscy spojrzeli na Jade. Wzrok miała wbity w podłogę, ręce zaciśnięte. Była tak zrozpaczona, że Caine poczuł, jak złość mu przechodzi. – W porządku, Jade – uspokajał. – Taką stratę mogę łatwo wyrównać. – Zwrócił się do Perry’ego: – Nikomu się nic nie stało? Lyon przyglądał się Jade, kiedy Perry jąkając się opowiadał, że cała służba zdołała opuścić dom. Caine odczuł ulgę. Już chciał wydać służącemu rozkazy, gdy wtrącił się Lyon:

– Caine, załatwię sprawę z władzami i zajmę się twoją służbą. Ty musisz jak najszybciej wywieźć Jade z Londynu. – Tak – przyznał Caine. Nie chciał niepokoić Jade, ale ona już odgadła, że ogień w domu Caine’a został podłożony przez ludzi, którzy ją prześladowali. – Perry, idź do kuchni, dostaniesz tam coś do picia – rozkazał Lyon. – Na kredensie zawsze stoi piwo i koniak. Perry pospieszył po poczęstunek. Lyon i Caine przyglądali się Jade czekając, aż coś powie. Ale ona nadal patrzyła w podłogę i tylko załamywała ręce. – Jade – powiedział Caine, gdy nadal milczała. – Dlaczego sądzisz, że ogień został podłożony? Głęboko westchnęła; po chwili milczenia odparła: – Bo to nie jest pierwszy pożar, Caine. To już trzeci. Chyba mają słabość do ognia. Podniosła wzrok i spojrzała na niego. Zobaczył w jej oczach łzy. – Będą próbowali i próbowali, aż wreszcie dostaną ciebie... i mnie. W palących się domach. – Chcesz powiedzieć, że zamierzają cię zabić? – spytał Lyon. – Teraz już chcą zabić nie tylko mnie – szepnęła. – Popatrzyła na Caine’a i rozpłakała się. – Jego też zabiją.

6 Jade wytarła grzbietem dłoni łzy z twarzy. – Musieli się jakoś dowiedzieć, kim naprawdę jesteś – wyjaśniła. – Gdy szłam do tawerny, sądziłam, że to ty jesteś Poganinem... ale oni chyba wszystko o tobie wiedzą, Caine. Bo inaczej dlaczego spaliliby twój dom? Caine podszedł do niej, objął ją i wprowadził do salonu. – Mnich na pewno nic im nie powiedział. Nie wiem, jak mogli... Nieważne. Jade, skończ z tymi półsłówkami. Musisz opowiedzieć nam, co się naprawdę wydarzyło. – Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć – obiecała. Lyon przyszedł za nimi do salonu. Zamknął drzwi. Caine łagodnie zmusił Jade, by usiadła obok niego na sofie. Lyon zajął miejsce naprzeciwko. Po chwili milczenia Jade zwróciła się do Lyona. – Chyba ich zgubiliśmy w nocy, gdy skoczyliśmy do Tamizy. Gdybyś teraz kazał Perry’emu, by udawał, że nadal szuka Caine’a, ten, kto go śledzi, pomyślałby, że nie wiesz, gdzie on jest. Lyon zdecydował, że to doskonały pomysł i natychmiast poszedł wydać służącemu rozkazy. Gdy tylko opuścił pokój, Jade zwróciła się do Caine’a: – Nie mogę z tobą zostać. Teraz to rozumiem. Żeby mnie dopaść, zabiją również ciebie. Robiłam, co mogłam, by cię nie polubić, ale nie powiodło mi się w tym względzie. Zmartwiłabym się, gdyby ci się coś stało. Chciała wyjść, ale Caine nie pozwolił jej się ruszyć, tylko przyciągnął ją do siebie. – Ja też próbowałem cię nie polubić – szepnął. Pocałował ją w czubek głowy i kontynuował: – I również mi

się nie udało. Skarbie, wydaje mi się, że musimy być razem. Przez długą chwilę patrzyli sobie w oczy. Potem Jade przerwała ciszę. – Czy to nie dziwne, Caine? – Co takiego? – Właśnie straciłeś swój londyński dom, oboje znajdujemy się w strasznym niebezpieczeństwie, a jedyne, czego chcę, to żebyś mnie pocałował. Czy to nie dziwne? Caine potrząsnął przecząco głową i ujął twarz Jade w dłonie. – Nie – odparł. – Ja też chcę cię pocałować. – Naprawdę? Czyż nie jest to... – Najgłupsza sprawa? – szepnął i pochylił się. – Tak – odszepnęła, gdy jego usta dotykały już jej warg. – To najgłupsza sprawa. Usta Caine’a wzięły w posiadanie wargi Jade, ona zaś oplotła ręce wokół jego szyi. Caine delikatnie nacisnął palcem jej brodę, a gdy rozchyliła wargi, jego język wśliznął się do środka. Chciał tylko krótko popróbować smaku Jade, ale szybko stracił kontrolę nad sobą. Jego usta przywarły do jej warg. Nigdy nie będzie miał jej dosyć. – Do diabła! Caine... Teraz nie czas na... Lyon wykrzyknął to stojąc w progu, a potem szybko wrócił na swoje miejsce. Zauważył, że Caine nie może przestać całować Jade, ona jednak zadziwiająco szybko oderwała się od niego. Była czerwona jak burak. Gdy Lyon uśmiechnął się, wbiła wzrok w podołek. I wtedy zdała sobie sprawę, że przyciska do piersi dłoń Caine’a. Natychmiast odepchnęła ją od siebie. – Panie, zapomniałeś się – oznajmiła.

Postanowił nie przypominać jej, że sama go sprowokowała. – Jade, chyba już czas na wyjaśnienia – zarządził Lyon. – Jade? – powtórzył o wiele łagodniejszym tonem widząc, jak ją wystraszył. Boże, była taka nieśmiała. – Opowiedz nam o pierwszym pożarze. – Spróbuję – zgodziła się, ciągle patrząc w podłogę – chociaż na myśl o tym wszystkim ciągle jeszcze przechodzą mnie ciarki. Proszę, nie sądźcie, że jestem słabą kobietą. – Zwróciła się do Caine’a. – Jestem naprawdę mocna. Lyon pokiwał głową. – Możemy zacząć? Jade, zanim opowiesz nam o pożarach, powiedz nam trochę o sobie. – Moim ojcem był hrabia Wakerfield. Nathan, mój brat, odziedziczył po nim ten tytuł i wiele innych, oczywiście. Ojciec umarł, gdy miałam osiem lat. Pamiętam, że miał wyjechać do Londynu, by się z kimś spotkać. Byłam w ogrodzie, gdy przyszedł się pożegnać. – Byłaś taka mała. Jak możesz to pamiętać? – spytał Caine. – Tatuś był bardzo zdenerwowany – wyjaśniła. – Wystraszył mnie i chyba dlatego pamiętam wszystko tak dokładnie. Chodził w tę i z powrotem po ścieżce i mówił mi, że jeżeli coś mu się stanie, Nathan i ja mamy jechać do jego przyjaciela, Harry’ego. Tak bardzo nalegał, żebym go uważnie słuchała, że aż chwycił mnie za ramiona i potrząsnął. Ale mnie bardziej interesowały błyskotki, które miał mi przywieźć z Londynu. – Z żalem dodała: – Byłam wtedy bardzo młoda. – Nadal jesteś młoda – wtrącił Caine. – Nie czuję się taka. – Wyprostowała ramiona i kontynuowała: – Mama umarła, gdy byłam małym dziec-

kiem, więc jej nie pamiętam. – Co się stało twojemu ojcu? – spytał Caine. – Zginął w katastrofie powozu. – Więc miał przeczucie? – zgadywał Lyon. – Nie. Miał wroga. – I sądzisz, że wrogowie twojego ojca teraz cię prześladują? Dlatego się boisz? – upewniał się Lyon. – Nie! – wybuchnęła Jade. – Widziałam, jak mordowano człowieka. Ludzie, którzy to zrobili, dobrze sobie mnie obejrzeli. Mówiłam o ojcu tylko dlatego, że chcieliście coś o mnie wiedzieć. – Przepraszam – powiedział Lyon. – Nie powinienem był wyciągać pochopnych wniosków. – Co się stało, gdy twój ojciec umarł? – spytał Caine. Nagle poczuł się o wiele mądrzejszy od swojego przyjaciela, bo Lyon wydał mu się prawdziwie zakłopotany. Miło było widzieć, że nie tylko jemu Jade zawróciła w głowie. Diabelnie miło. – Po pogrzebie Harry przyjechał po nas. Na jesieni wysłał Nathana z powrotem do szkoły. Wiedział, że ojciec chciałby, żeby mój brat dokończył edukację. Ja zostałam z wujkiem. On naprawdę nie jest moim wujkiem, ale teraz jest dla mnie nawet kimś więcej niż ojciec. W każdym razie zabrał mnie na swoją wyspę, gdzie zawsze jest ciepło i spokojnie. Wujek Harry był dla mnie bardzo dobry. Widzicie, nigdy nie był żonaty, więc traktował mnie jak własną córkę. Dobrze nam było razem, ale tęskniłam za bratem. Przez te wszystkie lata Nathan mógł nas odwiedzić tylko raz. Przerwała i popatrzyła pytająco na Caine’a, więc zachęcił ją, by mówiła dalej: – I co było potem?

– Wróciłam do Anglii, by spotkać się z Nathanem. Chciałam też znowu zobaczyć dom ojca. Oczywiście Nathan wprowadził w nim wiele zmian. – I? – spytał Lyon, gdy znów przerwała. – Nathan spotkał się ze mną w Londynie. Pojechaliśmy do jego wiejskiej posiadłości i spędziliśmy razem cudowny tydzień od nowa się poznając. Potem wezwano go w jakiejś ważnej sprawie. – Wiesz, o co chodziło? – spytał Caine. Pokiwała przecząco głową. – Niezbyt dokładnie. Przyjechał posłaniec z listem do Nathana. Brat bardzo się zdenerwował, gdy go przeczytał. Powiedział mi, że musi jechać do Londynu, ale wróci za dwa tygodnie. Jego przyjaciel miał kłopoty. To wszystko, co mi powiedział. Caine, Nathan jest człowiekiem honoru. Nigdy nie opuściłby przyjaciela w potrzebie, a ja nie prosiłabym go o to. – Więc zostałaś sama? – spytał Lyon. – Och, nie. Nathan ma służbę. Lady Briars... była przyjaciółką ojca... To ona najęła służbę i pomogła Nathanowi przy renowacji domu. Po śmierci ojca chciała się nami zająć, miała zamiar wystąpić do sądu o przyznanie jej opieki nad nami. Ale Harry zabrał nas i nie wiedziała, gdzie jesteśmy. Gdy tylko skończą się nasze kłopoty, powinnam pojechać do niej z wizytą. Przedtem bym się nie ośmieliła, bo na pewno spaliliby również jej dom aż do fundamentów, gdyby... – Jade, odchodzisz od tematu – wtrącił Caine. – Naprawdę?

Caine skinął głową. – Przepraszam. Na czym stanęłam? – Nathan wyjechał do Londynu – przypomniał jej Lyon. – Tak. Teraz zdaję sobie sprawę, jak głupio postąpiłam. Na naszej wyspie mogłam chodzić bez opieki, gdzie tylko chciałam. Zapomniałam, że w Anglii nie jest tak samo. Tutaj wszyscy muszą zamykać drzwi na klucz. No i tak mi się spieszyło do wyjścia na spacer, że nie patrzyłam pod nogi i schodząc po schodach zaczepiłam obcasem o dywan. Spadłam jak kłoda i uderzyłam głową o gałkę poręczy. Przerwała czekając na słowa współczucia. Jednak gdy obaj mężczyźni tylko patrzyli na nią wyczekująco, doszła do wniosku, że niczego miłego od nich nie usłyszy. Obrzuciła ich niechętnym spojrzeniem i kontynuowała: – Jakąś godzinę później, gdy w głowie już mi tak bardzo nie huczało, poszłam sama na spacer. Wkrótce zapomniałam o bólu, a ponieważ dzień był piękny, nie myślałam też o tym, która jest godzina. Właśnie chciałam zajrzeć do sympatycznie wyglądającego kościółka, gdy usłyszałam, że coś się dzieje na górze i zobaczyłam, jak zrzucają tego biedaka z dachu na ziemię. Jade zamilkła na chwilę i wzięła głęboki oddech. – Krzyknęłam i zaczęłam biec, ale straciłam orientację w terenie. Oprzytomniałam dopiero na cmentarzu, niedaleko grobu rodziców. I wtedy znów mnie zobaczyli. – Ci sami ludzie? – spytał Lyon. Pochylał się w krześle, łokcie oparł na kolanach. – Tak, ci sami – odpowiedziała Jade. W jej głosie brzmiało zdziwienie. – Chyba doszli do wniosku, że nie

warto mnie gonić, a poza tym byli... zajęci. – Co robili? – spytał Caine. Jade nie od razu odpowiedziała. Jakieś złe przeczucie ścisnęło Caine’owi serce, bo Jade chwyciła go mocno za ręce, ale chyba nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. – Kopali – odpowiedziała w końcu. – Rozkopywali groby? – w głosie Lyona brzmiało niedowierzanie. – Tak. Caine w żaden sposób nie zareagował na to stwierdzenie. Lyon wyglądał tak, jakby nie uwierzył w ani jedno słowo. Jade dziwiła się, że potrafi tak kłamać, a obaj mężczyźni przyjmują za prawdę wszystko, co mówi. Jednak teraz, gdy rzeczywiście mówiła prawdę, zdawali się jej nie wierzyć. – Tak było – powiedziała do Lyona. – Wiem, że to brzmi dziwnie, ale to właśnie widziałam. – No dobrze – ponaglił ją Caine. – Co było potem? – Znów zaczęłam krzyczeć. Och, wiem, że nie powinnam była zwracać na siebie ich uwagi, ale byłam tak wstrząśnięta, że nie potrafiłam myśleć rozsądnie. Wszyscy trzej spojrzeli na mnie. Jeden z nich trzymał pistolet. Dziwne, ale nie mogłam się poruszyć, dopóki nie usłyszałam wystrzału. Wtedy puściłam się pędem. Hudson, kamerdyner Nathana, przebywał w bibliotece. Opowiedziałam mu, co się stało, ale zanim mnie uspokoił i nim zdołałam mu wszystko wyjaśnić, zapadł zmierzch i było już za ciemno na szukanie tych ludzi. Musieliśmy czekać do następnego rana. – Czy zawiadomiono władze? – Właśnie tu sprawa staje się trochę zagmatwana – powiedziała Jade. – Następnego rana Hudson z

kilkoma silnymi służącymi wybrał się poszukać ciała mężczyzny, którego na moich oczach zrzucono z dachu. Hudson nie pozwolił, żebym z nimi poszła, bo ciągle jeszcze byłam bardzo zdenerwowana. – Nic dziwnego – zgodził się Caine. – Tak – Jade westchnęła. – Gdy Hudson ze swoimi ludźmi wrócił do domu, starał się być dla mnie bardzo miły, tak jak teraz ty, Caine, ale musiał powiedzieć mi prawdę. – Jaką prawdę? – Nie znaleźli żadnego ciała. A groby były nienaruszone. – Więc sądzili, że po prostu... – Że to sobie wyobraziłam – przerwała mu Jade. – Tak, na pewno tak sądzili. Ale ponieważ są zatrudnieni przez Nathana, nie ośmielili się powiedzieć mi, że według nich mam... nie po kolei w głowie. Jednak wyczytałam to z ich twarzy. Natychmiast poszłam na cmentarz, by sama wszystko sprawdzić. W nocy mocno padało i wiał silny wiatr, ale mimo to ziemia na grobach nie wyglądała na ruszaną. – Może dopiero zaczynali kopać, gdy ich przepłoszyłaś? – zasugerował Caine. – Tak, dopiero zaczynali – przyznała Jade. – Nigdy nie zapomnę ich twarzy. – Opowiedz nam wszystko do końca. – Cały dzień próbowałam zrozumieć, o co im chodziło. Potem poszłam do Hudsona i powiedziałam mu, żeby nie niepokoił Nathana. Skłamałam, że teraz jestem pewna, iż to blask słońca wprowadził mnie w błąd. Muszę powiedzieć, że Hudsonowi prawdziwie ulżyło. Oczywiście nadal się martwił, bo przy upadku ze schodów uderzyłam się w głowę.

– Jade, czy to nie była twoja... – Wyobraźnia? – dokończył za Lyona Caine. Potrząsnął głową. – Jednak w nocy ktoś nas zaatakował. Nie, nie wyobraziła sobie tego wszystkiego. Jade popatrzyła na Lyona niechętnie. – Nie wierzysz mi, prawda? – Nie wiem – odparł Lyon. – Jeżeli ktoś was zaatakował, pewnie coś musiałaś zobaczyć. Co się stało potem? – Nie mogłam się poddać – opowiadała dalej Jade. Chciała złożyć ręce na podołku i wtedy zauważyła, że znów kurczowo trzyma się dłoni Caine’a. Odepchnęła je. – Potrafię być bardzo uparta. Więc następnego rana znów zaczęłam szukać dowodów. – Postąpiłbym tak samo – rzekł Lyon uśmiechając się do Caine’a. – Kiedy to było? – spytał Caine. – Wczoraj rano – wyjaśniła Jade. – Wyjechałam konno. Jednak nie dojechałam do grobu rodziców, bo zastrzelili pode mną konia. – Co takiego? – wykrzyknął Caine. Jade spodobała się jego reakcja. – Zabili pięknego konia Nathana – powtórzyła. – Nie uwierzycie, jak bardzo brat będzie wstrząśnięty dowiadując się, że jego ulubiony wierzchowiec nie żyje. To złamie mu serce. Caine miał wrażenie, że Jade się rozpłacze, więc wyjął z kieszeni lnianą chustkę. – I co się stało potem? – spytał. – Oczywiście spadłam na ziemię. Miałam dużo szczęścia, bo nie skręciłam karku. Skończyło się na drob-

nych obrażeniach. Na pewno zauważyłeś skaleczenia na moich ramionach i rękach, gdy wdarłeś się w nocy do mojej sypialni. – Odwróciła się twarzą do Caine’a i czekała na jego odpowiedź. – Nie zauważyłem – szepnął. – I nie wdzierałem się do twojej sypialni. – Jak mogłeś nie zauważyć tych skaleczeń? – Nie patrzyłem na twoje ramiona. Jade poczuła, że znów się czerwieni. – No więc powinieneś był patrzeć na moje ramiona – wyjąkała. – Dżentelmen zauważyłby takie obrażenia. Caine stracił cierpliwość. – Jade, nawet eunuch nie mógłby... – Czy chcesz usłyszeć resztę mojej historii? – Tak – odparł Caine. – Gdy zastrzelili konia, pobiegłam do domu. Nie wiem, czy mnie gonili. Byłam bardzo zdenerwowana. Jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyłam czegoś takiego. Prowadziłam bardzo spokojne życie – wyjaśniła i chyba czekała na potwierdzenie. – Jestem tego pewny – przyznał Caine. – Poszłam do Hudsona i opowiedziałam mu, co się stało. Z trudem mi uwierzył. Chciał mnie zmusić do wypicia filiżanki herbaty. Jednak tym razem miałam dowód. – Jaki dowód? – spytał Caine. – Jak to jaki? Martwego konia! – krzyknęła Jade. – Słuchaj, co do ciebie mówię! – Oczywiście – zgodził się Caine. – Martwy koń. I Hudson cię przeprosił, gdy znalazł martwego konia? Jade przez dłuższą chwilę gryzła dolną wargę, zanim spojrzała na Caine’a.

– Niezupełnie – odparła w końcu. – Co rozumiesz przez „niezupełnie”? To pytanie zadał Lyon, więc Jade zwróciła na niego wzrok. – Wiem, że będzie wam trudno uwierzyć, ale gdy doszliśmy na miejsce, gdzie zastrzelili konia, okazało się, że... no więc... koń zniknął. – Nie, wcale nie jest mi trudno w to uwierzyć – wycedził Lyon. Oparł się wygodnie w krześle. – A tobie, Caine? Caine uśmiechnął się. – W tym jest tak samo mało sensu jak w całej reszcie jej opowiadania. – Hudson nalegał, byśmy poszli do stajni – kontynuowała Jade. – Był pewny, że koń sam wrócił. – I jego przypuszczenie było słuszne? – spytał Caine. – Nie. Ludzie szukali go do obiadu, ale go nie znaleźli. Jednak na południe prowadziły świeże ślady wozu. Caine, wiesz, co moim zdaniem się stało? Wsadzili konia na wóz i wywieźli go. Co myślisz o takiej możliwości? Tak bardzo chciała, by jej uwierzył – było mu naprawdę przykro, że musi ją rozczarować. – Jade, widocznie nie masz pojęcia, ile waży dorosły koń. Możesz mi uwierzyć na słowo, że trzech ludzi nie zdołałoby go podnieść. – Trudne, ale nie niemożliwe – wtrącił Lyon. – Może koń był tylko zraniony i uciekł? – rozmyślał głośno Caine. – Tylko zraniony, gdy dostał między oczy? Wątpię. – Jade sapnęła ze zdenerwowania. – Nathan będzie taki rozczarowany, gdy dowie się o swoim domu i powozie.

– Dom? Co się stało z jego domem? – spytał groźnie Caine. – Do diabła, Jade, nie możesz opowiadać wszystkiego po kolei? – Przypuszczam, że się spalił – powiedział Lyon. – Tak, spalił się aż do fundamentów – przyznała Jade. – Kiedy? – spytał Caine wzdychając ze znużeniem. – Zanim zabito konia, czy potem? – Prawie natychmiast potem. Hudson kazał przygotować dla mnie powóz Nathana. Postanowiłam jechać do Londynu i zobaczyć się z bratem. Postępowanie służby doprowadzało mnie do pasji. Trzymali się ode mnie z daleka i dziwnie na mnie patrzyli. Wiedziałam, że Nathan pomoże mi rozwiązać te wszystkie zagadki. Nie zdawała sobie sprawy, że podniosła głos, aż wreszcie Caine poklepał ją po dłoni i powiedział: – Uspokój się, skarbie, i opowiedz nam, co się stało potem. – Patrzycie na mnie tak samo jak Hudson... No, wszystko jedno. Zaraz kończę. Jechałam już do Londynu, gdy lokaj krzyknął, że pali się dom Nathana. Widział dym nad wzgórzami. Oczywiście natychmiast zawróciliśmy, ale gdy dojechaliśmy na miejsce, było już po wszystkim. Kazałam służącym jechać do londyńskiego domu brata. – I ty też ruszyłaś do Londynu? – spytał Caine. Nie zdając sobie z tego sprawy, głaskał Jade po karku. – Tak. Byliśmy na głównej drodze, ale czekali na nas za zakrętem. Stangret tak się przestraszył, że uciekł. – Łajdak. Tę uwagę rzucił Lyon, a Caine przytaknął mu skinieniem głowy. – Nie winię go – sprzeciwiła się Jade. – Bał się. Ludzie robią dziwne rzeczy, gdy się boją. – Niektórzy – zgodził się Caine. – Jade, powiedz, co stało się potem – poprosił Lyon.

– Zablokowali drzwiczki i podpalili powóz – odparła. – Zdołałam przecisnąć się na zewnątrz przez źle zamocowane okienko. Nathan zapłacił dobrą cenę za powóz, ale spartaczyli go. Bez trudu zdołałam wybić zawiasy z framugi. Chyba nie powiem o tym Nathanowi, bo będzie rozczarowany... chociaż jeżeli będzie chciał zlecić budowę następnego powozu temu samemu przedsiębiorstwu, będę musiała mu powiedzieć. – Jade, znów odbiegasz od tematu – zwrócił jej uwagę Caine. Lyon uśmiechnął się. – Przypomina mi Christine – powiedział. – Jade, czy mogłabyś po nią pójść? Szykuje dla ciebie torbę z ubraniami. Jade poczuła się tak, jakby otrzymała odroczenie wyroku. Żołądek miała ściśnięty w węzeł. Od nowa przeżywała tamte okropne chwile. Bez chwili zwłoki wybiegła z salonu. – No i co, Caine? – spytał Lyon, gdy już byli sami. – Co o tym myślisz? – W nocy nas zaatakowano – przypomniał mu Caine. – Wierzysz w tę historię? – Coś widziała. – Nie o to cię pytam. Caine powoli potrząsnął głową. – Nie wierzę w ani jedno jej słowo – przyznał. – A ty? – To najmniej logiczne opowiadanie, jakie kiedykolwiek słyszałem. Ale, do diabła, jeżeli mówi prawdę, musimy jej pomóc. – A jeżeli nie? – spytał Caine, wiedząc, jaka będzie odpowiedź Lyona. – Caine, jeżeli Jade nie mówi prawdy, pilnuj swoich pleców.

– Nie sądzisz chyba... Lyon nie pozwolił mu skończyć. – Powiem ci, co w tym jest pewne – przerwał. – Po pierwsze, nie jesteś obiektywny i nie mogę cię za to winić. Przy Christinie zachowywałem się tak samo, jak ty przy Jade. Po drugie, jeżeli ona jest w niebezpieczeństwie, to i na ciebie je ściągnęła. Tylko te dwa fakty przyjmuję za prawdę. Caine wiedział, że Lyon ma rację. – Powiedz jeszcze, co ci mówi instynkt – poprosił. – Może to ma jakiś związek z jej ojcem – zasugerował Lyon. – Spróbuję dowiedzieć się czegoś o hrabim Wakerfieldzie. Sądzę, że Richards będzie mógł mi pomóc. Caine już chciał się sprzeciwić, ale zmienił zdanie. – To nie zaszkodzi – przyznał. – Jednak zaczynam się zastanawiać, czy za tymi wydarzeniami nie kryje się jej brat. Pamiętasz, Lyon? Nathan pojechał do Londynu pomóc przyjacielowi, który miał kłopoty. Od tego wszystko się zaczęło. – Jeżeli Jade mówi prawdę. – Tak – zgodził się Caine. Lyon wydał głębokie westchnienie. – Caine, muszę cię o coś spytać. – Mówił cicho, nalegająco. – Ufasz jej? Caine przez długą chwilę patrzył na przyjaciela. – Jeżeli będziemy rozpatrywać jej historię z punktu widzenia logiki... Lyon potrząsnął głową. – Przyjacielu, wierzę w twój instynkt. Odpowiedz mi. – Tak – powiedział Caine. Potem się uśmiechnął. Po raz pierwszy w życiu nie kierował się

rozsądkiem. – Zawierzyłbym jej własne życie, ale nie umiem wyjaśnić, dlaczego. To nie ma wiele wspólnego z logiką, prawda? Lyon uśmiechnął się. – Ja też jej ufam. Ale ty nie masz najmniejszego pojęcia, dlaczego jej ufasz, prawda, Caine? Caine uniósł jedną brew. – Do czego zmierzasz? – Ufam jej tylko dlatego, że ty jej ufasz – wyjaśnił Lyon. – Twój instynkt nigdy cię nie zawodzi. Kilka razy uszedłem z życiem tylko dlatego, że cię posłuchałem. – Ale nie wyjaśniłeś mi, do czego zmierzasz. – Ufałem Christinie – powiedział Lyon. – Prawie od samego początku. Przysięgam ci, że to było ślepe zaufanie. A przecież prowadziła mnie dziwnymi drogami. Teraz zgadzam się z nią we wszystkim. Jak wiesz, Christina czasami miewa dziwne przeczucia, i teraz właśnie tak się dzieje. – Co takiego mówi? – spytał Caine. – Wydaje mi się, drogi przyjacielu, że spotkałeś swoje przeznaczenie. – Lyon zaśmiał się łagodnie. – Niech cię Bóg wspomaga, Caine, bo polowanie na ciebie właśnie się rozpoczęło.

7 Panie czekały na Caine’a i Lyona w holu. Na podłodze między nimi stała duża torba w biało-szare cętki. Caine spróbował ją podnieść, ale zrezygnowany pokręcił głową. – Na Boga, Jade, żaden koń nie uniesie takiego ciężaru. – Ukląkł na jedno kolano, otworzył zamek torby, zajrzał do środka i gwizdnął. – Tu jest cały arsenał – poinformował Lyona. – Kto pakował torbę? – Ja – odpowiedziała Christina. – Włożyłam tam tylko trochę broni, której moim zdaniem Jade będzie potrzebowała do obrony was dwojga. – Jade ma bronić mnie? – Caine nie wierzył własnym uszom. – Lyon, czy twoja żona chce mnie obrazić? Lyon uśmiechnął się i skinął głową. – Chyba tak, Caine. Przeproś od razu i będzie po sprawie. – Na Boga, dlaczego mam przepraszać? – To nam oszczędzi czasu – wyjaśnił Lyon. Próbował powstrzymać wybuch śmiechu, widząc, że Caine naprawdę nic nie rozumie. – Małżeństwo cię zmiękczyło – mruknął Caine. – Tak, jestem miękki jak maślana bułeczka – przyznał Lyon z uśmiechem. Caine zajął się wyjmowaniem z torby niepotrzebnych rzeczy. Wyrzucił na podłogę kilka wielkich noży i groźny, długi łańcuch. Obie panie stały obok i sapały ze złości. – Jade, nie będziesz tego potrzebowała. Poza tym jesteś o wiele za delikatna, by używać takich rzeczy. Jade zaczęła zbierać wyrzuconą broń. – Zostaw to, mój mały wojowniku – poprosił Caine.

– Och, niech będzie, jak chcesz – mruknęła. – I nie używaj czułych słówek wobec mnie, panie. Zachowaj je dla innych kobiet. Nie jestem twoim kochaniem, twoim skarbem, a już na pewno nie jestem twoim wojownikiem. Nie dziw się, że o tym wiem. Christina opowiedziała mi wszystko o twoich kobietach. Caine starał się zrozumieć, o czym Jade mówi. – Czy w swoim zamroczeniu twierdzisz, że „wojownik” to czułe słówko? – Z całą pewnością, ty gburze – odparła. – Nie żądam przeprosin za słowo „zamroczona” tylko dlatego, że na pewno ciągle jesteś zły z powodu pożaru twojego domu. Caine miał ochotę wyć ze złości. Skończył wyrzucać rzeczy z torby i zapiął ją. – Christino, dziękuję ci, że zadałaś sobie tyle trudu, ale możesz potrzebować tej broni do ochrony Lyona. Jade, idziemy – rozkazał. Wziął torbę w jedną rękę, a drugą z żelazną siłą chwycił dłoń Jade. Nie zwracała na to uwagi. Była bardzo zadowolona, że tak zręcznie udało jej się opowiedzieć swoją historię i wprowadzić Caine’a w błąd. Szedł z zaciśniętymi zębami i ciągnął Jade w stronę tylnych drzwi, gdzie stajenny trzymał już dla nich dwa konie. Gdy Jade przekraczała próg, Christina zarzuciła jej ręce na szyję i mocno uścisnęła. – Z Bogiem – szepnęła. Caine przytroczył torbę do siodła swojego konia, a potem wrzucił Jade na drugiego wierzchowca. Jade pokiwała Christinie i Lyonowi na pożegnanie i przejechała za Caine’em przez tylną bramę. Odwróciła się jeszcze, by spojrzeć na swoich gospodarzy. Starała się zapamiętać uśmiech Christiny, a także zmarszczone czoło Lyona; była pewna, że już nigdy więcej ich nie zobaczy.

Christina parę razy wspomniała o przeznaczeniu. Wierzyła, że Jade przeżyje resztę życia z Caine’em. Ale Christina nie znała całej prawdy i Jade obawiała się, że gdy ją pozna, nie zechce już uznawać jej za przyjaciółkę. Jednak myślenie o tym było tak bolesne, że Jade zmusiła się, by wrócić myślami do swojego obecnego położenia. Miała zamiar strzec Caine’a aż do powrotu Nathana. I tak to właśnie wyglądało. Jej przeznaczenie zostało ustalone wiele lat temu. – Jedź bliżej mnie, Jade – rzucił Caine przez ramię. Jade natychmiast popędziła konia. Była pewna, że Caine jedzie okrężną drogą. Objechał przedmieścia, potem cofnął się, by mieć pewność, że nikt ich nie śledzi. Na północ skierował się dopiero wtedy, gdy oddalili się już o godzinę od Londynu. Powinni być w drodze trzy godziny. Ale z powodu ostrożności Caine’a na główną drogę wjechali dopiero w połowie trasy. Jade rozpoznała okolicę. – Jeżeli nie zabrali stąd powozu Nathana, zaraz powinniśmy go zobaczyć – powiedziała. Jednak powóz był dalej, niż jej się wydawało. Jechali kolejne pół godziny i ciągle jeszcze go nie widzieli. Potem minęli następny zakręt i zobaczyli powóz porzucony w wąskim jarze. Caine nie odezwał się ani słowem, ale gdy przejeżdżali obok powozu, twarz miał ponurą. – No więc? – rzuciła Jade. – Masz rację, został zniszczony – odparł. Zobaczyła, że jest zły i zaczęła się martwić, że ją obarcza winą za to, co się stało. – Tylko tyle masz do powiedzenia? – spytała. Podjechała bliżej, by widzieć jego twarz. – Nie wierzysz mi,

prawda? Dlatego jesteś zły. – Teraz ci wierzę. Jade czekała długą chwilę, zanim zrozumiała, że Caine nic więcej nie powie. – I? – spytała ponaglająco. – I co? – To wszystko, co chciałeś powiedzieć? – Mógłbym powiedzieć, że gdy dopadnę tych łajdaków, zabiję ich – powiedział cichym głosem budzącym dreszcz grozy. – A gdy już ich zabiję, wrzucę ich ciała w ogień. Tak, mógłbym to powiedzieć, ale tylko bym cię zdenerwował, prawda, Jade? Jade słuchała tych słów z szeroko otwartymi oczami. Nie miała najmniejszej wątpliwości, że Caine mówi poważnie. Przeszły ją ciarki. – Tak, Caine, takie plany by mnie zdenerwowały. Bez względu na to, jaki jesteś zły, nie możesz chodzić po świecie i zabijać ludzi. Caine gwałtownie zatrzymał konia. Potem wyciągnął rękę i chwycił Jade za kark. Była tak wystraszona, że nawet nie próbowała się poruszyć. – Bronię swojej własności – powiedział. Nie zamierzała w tej chwili kłócić się z nim. Obawiała się, że gdyby powiedziała choć jedno słowo, udusiłby ją. Po prostu patrzyła na niego i czekała, aż zechce jechać dalej. – Czy rozumiesz, co mówię? – spytał. – Tak – odparła. – Bronisz tego, co do ciebie należy. Rozumiem. Caine potrząsnął głową. Ta naiwna dziewczyna próbowała go ułagodzić. Nagłe pochylił się i pocałował ją.

Mocno. Zaborczo. Była całkowicie oszołomiona. Caine wyprostował się i spojrzał jej w oczy. – Jade, już czas, żebyś zrozumiała, że będziesz do mnie należeć. – Nie będę należeć do żadnego mężczyzny, Caine. I czas, żebyś ty to zrozumiał. Przez chwilę był na nią wściekły, ale zaraz potem, w mgnieniu oka, jego twarz złagodniała. Jade westchnęła z ulgą, widząc, że znowu stał się jej obrońcą. – Znów musimy zjechać z głównej drogi – powiedział, zmieniając temat. – Caine, chcę, żebyś zdał sobie sprawę... – Nie kłóć się – przerwał jej. Skinęła głową i już chciała skierować konia w dół zbocza, gdy Caine wyjął wodze z jej dłoni i przeniósł ją na swoje kolana. – Dlaczego mam jechać na twoim koniu? – spytała. – Bo jesteś zmęczona. – Wiesz o tym? Uśmiechnął się po raz pierwszy od wyjazdu. – Wiem o tym. – Jestem znużona – przyznała. – Caine, czy koń Lyona pójdzie za nami? Twój przyjaciel byłby zły, gdybyśmy go stracili. – Pójdzie za nami – uspokoił ją Caine. – To dobrze. – Jade przylgnęła do Caine’a i przytuliła policzek do jego piersi. – Tak ładnie pachniesz – szepnęła. – Ty też – odpowiedział.

Wydawało jej się, że Caine jest bardzo zaniepokojony. Wybrał najtrudniejszą drogę przez las. Jade przez dobre dziesięć minut nie skarżyła się na niewygodę, jednak w końcu spytała: – Dlaczego tak utrudniasz naszą podróż? Caine odsunął następną nisko zwisającą gałąź, po czym odpowiedział: – Jadą za nami. Podskoczyła jak uderzona szpicrutą. – Nikt za nami nie jedzie! – krzyknęła. – Zauważyłabym to. Próbowała się odwrócić i zobaczyć, co się dzieje na drodze. Caine przytrzymał ją jeszcze mocniej. – Wszystko w porządku – powiedział. – Są daleko za nami. – Skąd wiesz? spytała. – Czy śledzą nas od chwili, gdy wyjechaliśmy z Londynu? Nie, oczywiście, że nie. Naprawdę bym to zauważyła. Caine, jak myślisz, ilu ich jest? Jesteś całkowicie pewien? Caine ścisnął jej rękę, żeby przerwać ten potok pytań. – Jestem pewien – odpowiedział. – Zaczęli nas śledzić jakieś trzy, może cztery mile wcześniej, gdy dojechaliśmy do granicy mojej posiadłości. Jest ich chyba sześciu albo siedmiu. – Ale... – Zauważyłem ich niedawno – wyjaśniał cierpliwie. – Ja jechałam za tobą, a nikogo nie widziałam. Jeszcze daleko do domu? Jade była zła. Caine nie rozumiał jej reakcji. – Około kwadransa. Chwilę później wpadli na polanę. Jade poczuła się tak, jakby znalazła się w zaczarowanym świecie. – Jak tu pięknie – szepnęła. Porośniętą trawą przestrzeń otaczał z dwóch stron wąski strumień spadający po łagodnym zboczu, na

którym wybudowano chatkę. Promienie słońca przenikały przez gałęzie drzew wyznaczających ten raj. – Może leśniczy jest u siebie – powiedziała Jade. – Mógłby pomóc nam zastawić pułapkę na tych łajdaków. – Nikt tu nie mieszka. – Więc sami zastawimy pułapkę. Czy wszystkie pistolety zostawiłeś przy moim koniu? Nie odpowiedział. – Caine? Nie zatrzymamy się? – Nie – odparł. – Pojedziemy skrótem. – Wybrałeś miejsce, w którym na nich zaczekamy? – Jade, najpierw zawiozę cię do domu. Nie mam zamiaru ryzykować, gdy ty jesteś ze mną. Teraz pochyl głowę i zamknij oczy. Jazda będzie nieprzyjemna. Znowu mówił tak cierpko, że czym prędzej posłusznie spełniła jego polecenie. – Chciałabym tu kiedyś wrócić – szepnęła i przytuliła się do niego. Caine nic nie odpowiedział. Nie przesadzał mówiąc, że droga będzie ciężka. Gdy tylko wyjechali na otwarte pola, Caine pchnął konia do pełnego galopu. Jade miała wrażenie, że znów leci w powietrzu, tak jak wtedy, gdy wrzucił ją do Tamizy, ale tym razem czuła, że Caine mocno ją trzyma. Ktokolwiek krył się za tą zdradą, wysłał ludzi do posiadłości Caine’a, by tam go załatwili. Jade martwiła się, że w pobliżu domu może być zastawiona zasadzka. Modliła się, by jej podwładni byli na miejscu i wzięli walkę na siebie. Już prawie wpadali za zasłonę drzew, gdy rozległ się wystrzał z pistoletu. Jade próbowała ochronić plecy Caine’a. Wykręciła się w jego ramionach, żeby zobaczyć, skąd strzelano, a jednocześnie instynktownie rozło-

żyła szeroko dłonie na jego plecach, by osłonić tyle, ile tylko zdoła. – Nie ruszaj się! – krzyknął jej Caine prosto w ucho i w tej samej chwili poczuła miękkie uderzenie w prawym boku. Cicho sapnęła ze zdziwienia i usiłowała spojrzeć w dół. Poczuła się tak, jakby lew pacnął ją wyciągniętymi pazurami. Jednak prawie od razu ból zaczął ustępować miejsca nieprzyjemnemu uczuciu palenia i Jade pomyślała, że w tym pędzie uderzyła ją jakaś niska gałąź. Potem bok jej zdrętwiał i przestała o tym myśleć. – Jesteśmy prawie na miejscu – zawołał Caine. Jade ze zmartwienia zapomniała, że powinna udawać strach. – Pilnuj swoich pleców, gdy zbliżymy się do domu – nakazała. Caine nic nie odpowiedział. Wjechał na tylną drogę prowadzącą do stajni. Jego ludzie musieli słyszeć zamieszanie, bo co najmniej dziesięciu biegło do lasu z bronią w ręku. Caine krzyknął do masztalerza, by otworzył wrota stajni, i galopem wjechał do środka. Klacz Jade przybiegła za nimi. Masztalerz złapał ją za wodze i wprowadził do boksu. W chwili, gdy Caine złapał Jade wpół, by pomóc jej zejść z konia, znów poczuła nagły ból w boku. Przygryzła wargę, żeby nie krzyknąć. – Kelley! – zawołał Caine. Płowowłosy, krępy mężczyzna w średnim wieku, z bujną brodą, wybiegł im na spotkanie. – Słucham, milordzie. – Zostań tutaj z Jade – rozkazał Caine. – Nie otwieraj drzwi, póki nie wrócę. Chciał z powrotem wsiąść na konia, lecz Jade rozpaczliwie przytrzymała go za surdut.

– Zwariowałeś? Nie możesz teraz wyjść! – Puść mnie, skarbie. Zaraz wracam. Wyswobodził się i delikatnie ją odsunął. Jednak Jade nie poddała się. Chwyciła Caine’a za klapy kaftana. – Ależ Caine – zawodziła, gdy starał się odepchnąć jej ręce. – Oni chcą cię zabić. – Wiem, kochana. – Więc dlaczego... – Zamierzam zabić ich pierwszy. Gdy oplotła go w pasie ramionami i zadziwiająco mocno ścisnęła, zdał sobie sprawę, że nie powinien jej tego mówić. Kiedy rozplątywał jej zaciśnięte dłonie, usłyszeli następne wystrzały. Caine miał nadzieję, że jego ludzie zdobyli przewagę. Jade natomiast modliła się, by jej podwładni zdążyli już wmieszać się do walki i przegonić napastników. – Kelley, zamknij za mną wrota – zawołał Caine, szybko wsiadł na konia i wypadł ze stajni. Chwilę później rozbrzmiało jeszcze kilka strzałów. Jade przebiegła obok stajennego i spojrzała przez małe kwadratowe okienko. Nie zauważyła, by ciało Caine’a leżało na ziemi w kałuży krwi. Znów mogła oddychać. – Nie ma powodu do zmartwienia – mruknęła. – Lepiej niech panienka odsunie się od okna – szepnął stojący za nią Kelley. Jade zignorowała tę radę, ale Kelley pociągnął ją za ramię. – Milady, proszę zaczekać na markiza w bezpieczniejszym miejscu. Proszę tu usiąść. Markiz zaraz wróci. Jade była zbyt niespokojna, by usiedzieć na miejscu. Nerwowym krokiem przemierzała stajnię. Modliła się,

by Matthew i Jimbo zajęli się napastnikami. To byli jej dwaj najbardziej lojalni ludzie. Obaj mieli doświadczenie w podstępach, bo Czarny Harry sam zadbał o ich edukację. To wszystko wina Caine’a, pomyślała. Nie byłaby tak zdenerwowana, gdyby okazał się takim człowiekiem, jakiego poznała z jego dossier. Ale wydawało się, że ma dwie całkowicie odmienne osobowości. Och, akta oczywiście mówiły prawdę. Przełożeni Caine’a opisywali go jako metodycznego człowieka o zimnym usposobieniu, wypełniającego idealnie swoje zadania. Jednak mężczyzna, którego poznała, wcale nie był taki zimny i nieczuły. Jade zagrała na instynkcie opiekuńczym Caine’a, ale spodziewała się, że to może nie wyjść. Tymczasem okazało się, że wcale nie miała trudności. Był troskliwym mężczyzną i wziął ją pod swoje skrzydła. Cały kłopot polegał na tym, że istniała w nim sprzeczność. Jade tego nie lubiła. Nie można było przewidzieć, jak Caine postąpi w następnej chwili, a niemożność przewidywania niesie w sobie ryzyko. Drzwi nagle otworzyły się z hukiem. Stanął w nich Caine, trzymając za uzdę spienionego konia. Z ulgi, że nic mu się nie stało, pod Jade ugięły się kolana. Rozbolało ją całe ciało. Zanim mogła coś powiedzieć, musiała usiąść na krześle podstawionym przez Kelleya. – Nic ci się nie stało? – zapytała. Caine pomyślał, że Jade zaraz się rozpłacze. Uśmiechnął się, by ją uspokoić, i wprowadził konia. Oddał wodze stajennemu, machnął ręką swoim służącym, by nie wchodzili za nim do stajni, i beztrosko oparł się o ścianę koło Jade. Udawał, że nie zdarzyło się nic nadzwyczajnego. – Walka była skończona, zanim dojechałem do lasu.

– Skończona? Niemożliwe. Nie rozumiem. – Musieli zmienić zdanie – powiedział Caine. – Nie musisz mnie okłamywać! – krzyknęła. – I przestań zachowywać się tak, jakbyśmy rozmawiali o głupstwach. Opowiedz, co się stało. Caine wydał głębokie westchnienie. – Gdy tam dojechałem, walka właściwie była już skończona. – Caine, przestań kłamać – zażądała Jade. – Nie kłamię. – Więc zacznij mówić z sensem – rozkazała. – Podobno masz logiczny umysł. Zapomniałeś o tym? Caine jeszcze nigdy nie słyszał tak twardego tonu w głosie Jade. Na Boga, wyrażała się jak dowódca. Uśmiechnął się. – To była najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem – przyznał. – Unieszkodliwiłem dwóch, potem pojechałem na miejsce, gdzie według mnie kryła się reszta, ale gdy się tam zbliżyłem, już ich nie było. – Uciekli? Caine potrząsnął przecząco głową. – Na ziemi były ślady walki. – Więc twoi ludzie... – Byli ze mną – przerwał jej Caine. Jade złożyła ręce na podołku i spuściła oczy, by Caine nie mógł z nich nic wyczytać. Obawiała się, że nie zdoła ukryć ulgi i radości. Matthew i Jimbo dobrze wykonali swoje zadanie. – Rzeczywiście, to jest bez sensu – przyznała. – Na ziemi były ślady walki – powtórzył Caine uważnie przyglądając się dziewczynie.

– Ślady? – spytała cicho. – Jakie? – Odciski butów... krew na liściach... Jeszcze inne oznaki walki, ale nie znalazłem żadnego ciała. – Myślisz, że mogli się pokłócić między sobą? – I nic nie było słychać? – zdziwił się Caine. – Nic nie słyszałeś? – Nic. Caine nadal opierał się o ścianę. Jade pomyślała, że z informacji, które zebrał w ostatnich godzinach, mógł się czegoś domyślić, i zmartwiła się tym. Przypomniała sobie nagle opowiadanie Czarnego Harry’ego o wspaniałym, nieprzewidywalnym zachowaniu niedźwiedzi grizzly, które przemierzały dzikie obszary Ameryki. Harry mówił, że to nieprawdopodobnie sprytne zwierzęta, o wiele sprytniejsze niż myśliwi. Często celowo prowadzą swoją ofiarę w pułapkę albo zataczają koło, by zaatakować od tyłu. Biedny, nie spodziewający się niczego myśliwy na ogół ginie, zanim zorientuje się, że to on jest teraz zwierzyną. Czy Caine jest tak samo sprytny jak grizzly? Jade myślała o tym z coraz większym przerażeniem. – Caine? Boję się ciebie, gdy patrzysz na mnie w taki sposób – szepnęła. – Nie lubię, gdy marszczysz czoło. Masz mi za złe, że ściągnęłam na ciebie te wszystkie kłopoty, prawda? Nie mogę cię za to winić – dodała melodramatycznie. – Zabiją cię, jeżeli zostaniesz ze mną. Sam widzisz, że przynoszę ludziom nieszczęście. Po prostu zostaw mnie tu w stajni i wracaj do domu. Gdy zapadnie zmierzch, pójdę do Londynu. – Chyba znów mnie obrażasz – wycedził Caine. – Czyż nie mówiłem ci, że nikt nie ma prawa dotykać tego, co należy do mnie?

– Ja nie należę do ciebie – odparła zirytowana tym, że jej dramatyczne zachowanie nie zrobiło na nim wrażenia. Normalny mężczyzna w tej sytuacji natychmiast zacząłby ją pocieszać. – Przecież nie możesz jednostronnie decydować, że ja... och, nieważne. Jesteś bezwstydnie zaborczy. – Tak, jestem zaborczy z natury, a ty będziesz należeć do mnie. Mówił to z absolutnym przekonaniem. Jade dzielnie wytrzymała jego wzrok. – Nie tylko się mylisz, ale jeszcze na dodatek jesteś okropnie uparty. Założyłabym się, że w dzieciństwie nigdy nie dzieliłeś się z nikim swoimi zabawkami. Ale nie miałam zamiaru cię obrażać – dodała. Caine poderwał ją na nogi, objął, i poprowadził do drzwi. – Caine? – Słucham? – Nie możesz nadal mnie chronić. – A dlaczegóż to, kochanie? – Żaden ojciec nie powinien utracić dwóch synów. Ta kobieta chyba niezbyt wierzy w moje umiejętności, pomyślał. Jednak wydawała się taka wystraszona, że postanowił się nie obrażać. – Nie, nie powinien – odparł. – A twój brat nie powinien utracić swojej jedynej siostry. A teraz posłuchaj. Nie jestem zły, że wmieszałaś mnie w swoje sprawy, i nie zostawię cię. Jestem twoim obrońcą. Powinnaś o tym pamiętać. – Och, nie. Jesteś czymś więcej niż moim obrońcą – powiedziała uroczyście. – Stałeś się moim Aniołem Stróżem. Zanim Caine zdołał coś odpowiedzieć. Jade wspięła się na palce i pocałowała go.

– Nie powinnam była tego robić – stwierdziła i spiekła raka. – Na ogół nie okazuję uczuć, ale przy tobie... sprawia mi przyjemność, gdy mnie obejmujesz albo przytulasz. Dziwi mnie ta nagła zmiana w moich odczuciach. Myślisz, że jestem kobietą lekkich obyczajów? Caine nie roześmiał się. Jade mówiła to tak poważnie, że nie chciał jej zranić. – Cieszę się, że lubisz, gdy cię dotykam – powiedział. Przystanął w drzwiach, pochylił się i pocałował ją. – Ja po prostu uwielbiam cię dotykać – dodał, i jego usta wzięły w posiadanie jej wargi. Pocałunek był długi, rozkoszny, słodki. Język Caine’a drażnił jej miękkie usta, a gdy rozwarły się dla niego, wśliznął się łagodnie, choć natarczywie. Kiedy Caine się cofnął, Jade była całkiem oszołomiona. – Słodyczy moja, wtedy, na koniu, chciałaś być moją tarczą, prawda? Pytanie do tego stopnia zaskoczyło Jade, że nie znalazła żadnego rozsądnego wyjaśnienia. – Co takiego? – spytała, by zyskać na czasie. – Próbowałaś mnie osłonić – powiedział Caine. – Gdy zdałaś sobie sprawę, że strzelają z... – To nieprawda – przerwała mu. – A w nocy, gdy rzuciłaś się i odepchnęłaś mnie, uratowałaś mi życie – kontynuował Caine tak, jakby nie słyszał, co powiedziała. – Nie miałam tego zamiaru – odparła szybko. – Przestraszyłam się. – Nie potrafiła poznać z jego twarzy, co Caine naprawdę myśli o tamtych wydarzeniach. – Jeżeli taka sytuacja się powtórzy, obiecuję, że nie wejdę ci w drogę – oznajmiła. – Proszę, wybacz mi, że nie rozumuję zbyt logicznie, ale nigdy jeszcze nie nastawano na moje życie, nie strzelano do mnie i... och, Caine, boli mnie. Naprawdę źle się czuję.

Caine nie od razu zorientował się, że Jade zmieniła temat. – Skarbie, boli cię głowa? Powinniśmy byli poprosić Christine o jakiś okład na tę opuchliznę. – Tak, boli mnie głowa i żołądek, i bok, i wszystko – poskarżyła się Jade idąc obok Caine’a do rezydencji. Poczuła ulgę i natychmiast straciła czujność. Osłabła. Narzekała na bóle, by odwrócić uwagę Caine’a od swoich kłamstw. Rozejrzała się wokół siebie i po raz pierwszy zdała sobie sprawę, w jak cudownym miejscu się znajduje. Gdy minęli zakręt, nagle się zatrzymała. Przed nimi rozciągał się nie kończący się podjazd, obramowany drzewami posadzonymi tu chyba wieki temu. Gałęzie nad podjazdem splotły się tworząc czarodziejski baldachim. Przed nimi wznosił się dom o trzech kondygnacjach, zbudowany z czerwonej cegły. Białe kolumny na froncie przydawały mu królewskiego przepychu. Prostokątne okna osłonięte były białymi firankami przytrzymywanymi przez czarne chwosty. Frontowe drzwi również pomalowano na czarno i nawet z podjazdu można było zauważyć, że właściciel troszczył się o to, by jego siedziba była piękna. – Nie mówiłeś mi, że jesteś taki bogaty – powiedziała Jade wyraźnie poirytowana. – Żyję całkiem wygodnie – odparł zdumiony jej reakcją Caine. – Wygodnie? Ten dom mógłby rywalizować z Carlton House. – Jade nagle poczuła się nie na miejscu. Odepchnęła rękę Caine’a ze swojego ramienia i kontynuowała: – Nie lubię bogaczy. – Szkoda. – Caine roześmiał się. – Dlaczego? Caine próbował wprowadzić Jade do domu, ale ona zatrzymała się przed schodami i teraz patrzyła na budynek tak, jakby stanowił dla niej zagrożenie. Caine widział w jej oczach lęk.

– Jade, wszystko będzie dobrze – powiedział. – Nie masz się czego obawiać. Zareagowała tak, jakby Caine znieważył jej rodzinę. – Nie obawiam się niczego – oznajmiła wyniośle. Odpowiedziała instynktownie, ale natychmiast zorientowała się, że popełniła błąd. Do diabła, zgodnie z rolą, którą grała, powinna się bać. Caine przyglądał się jej z nieprzeniknioną miną. Nie popełniłaby tego błędu, gdyby nie czuła się tak źle. O Boże, tak ją bolało. – Sam siebie znieważasz mówiąc, że jestem przestraszona – wyjaśniła. – Co takiego? – Caine, gdybym się bała, znaczyłoby to, że nie mam do ciebie ani odrobiny zaufania, prawda? – Niespodziewanie uśmiechnęła się do niego tak miło, że przestał zwracać uwagę na to, co mówi. – A przecież – kontynuowała – naliczyłam jedenastu uzbrojonych mężczyzn. Przypuszczałam, że to twoi ludzie, bo nie strzelali do nas. Widząc, jakie środki ostrożności podjąłeś, przestałam się martwić o swoje bezpieczeństwo. Jej uśmiech stał się jeszcze milszy, gdy zorientowała się, że Caine znów zaczyna traktować ją jak idiotkę, ale nagle potknęła się. Tym razem wcale nie chodziło o podstęp. Naprawdę zasłabła i byłaby upadła, gdyby Caine jej nie podtrzymał. – Słabo mi – powiedziała szybko. – Nie jestem przyzwyczajona do jazdy wierzchem. Caine, nie trzymaj mnie w talii. To boli. – Koteczku, co cię boli? – zapytał. W jego głosie brzmiało rozbawienie, ale w oczach malowała się czułość.

Jade udawała niezadowolenie. – Jestem kobietą, czyżbyś o tym nie pamiętał? A mówiłeś, że kobiety są słabe. Czy dlatego jesteś teraz z siebie taki zadowolony, mój panie? Bo właśnie dałam powód, by twoja obraźliwa opinia wydała ci się prawdziwa? – Gdy tak na mnie patrzysz, Jade, zapominam, jaka jesteś dziwna. Skarbie, masz najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Chyba teraz rozumiem, czym jest prawdziwy blask szmaragdu. Jade wiedziała, że Caine chce ją wprawić w zakłopotanie. Jego powolne, zmysłowe mrugnięcie było wystarczająco wymowne. Ten mężczyzna już był dla niej zagrożeniem. Gdy pochylił się i pocałował ją we włosy, całą siłą woli musiała się powstrzymać, by nie westchnąć z rozkoszy. Zapomniała nawet o bólu. I wtedy otworzyły się frontowe drzwi, co przyciągnęło uwagę Caine’a. Jade podniosła wzrok i zobaczyła wysokiego, starszego mężczyznę. Wyglądał jak gargulec. Jade pomyślała, że to musi być kamerdyner Caine’a. Był ubrany całkowicie na czarno, chociaż strój ten rozjaśniała biała koszula, a jego surowy sposób bycia idealnie pasował do tego ubioru. Jade pomyślała, że wygląda, jakby zamoczono go w krochmalu i powieszono na sznurze do wyschnięcia. – To Sterns, mój kamerdyner – powiedział Caine. – Nie pozwól się onieśmielić, Jade – dodał widząc, że Jade gwałtownie przysunęła się do niego. – Gdy jest w odpowiednim nastroju, potrafi być władczy jak król. – W głosie Caine’a brzmiała szczera serdeczność, więc Jade zrozumiała, że kamerdyner wcale go nie onieśmiela.

– Jeżeli Sterns cię polubi, a jestem pewien, że tak się stanie, będzie cię bronił nawet za cenę własnego życia. Jest niezwykle lojalny. Człowiek, o którym właśnie była mowa, zszedł ze schodów niespotykanie godnym krokiem, zatrzymał się przed swoim chlebodawcą, i złożył sztywny ukłon. Jade zauważyła osrebrzone skronie i pomyślała, źe musi mieć pod sześćdziesiątkę. Jego szpakowate włosy i pospolite rysy twarzy przywiodły jej na pamięć wujka Harry’ego. Natychmiast go polubiła. – Dzień dobry, milordzie – wyrzekł Sterns i dopiero potem popatrzył na Jade. – Czy polowanie się udało? – Nie byłem na polowaniu – powiedział Caine. – Więc te strzały, które słyszałem, to było tylko dla sportu? Służący nawet nie spojrzał na swojego chlebodawcę, gdy wypowiadał tę uwagę. Cały czas bacznie przypatrywał się Jade. Caine uśmiechnął się. Jego kamerdyner był wyraźnie wzburzony, ale z całych sił starał się zachować swój sztywny sposób bycia. – Polowałem na człowieka, nie na zwierzynę – wyjaśnił Caine. – I odniosłeś sukces? – spytał Sterns bez specjalnego zainteresowania. – Nie – odparł Caine. Westchnął, widząc, że kamerdyner nie zwraca na niego uwagi. Jednak nie mógł mieć mu za złe, że od razu znalazł się pod urokiem Jade. Przecież on reagował tak samo. – Tak, Sterns, jest piękna, prawda? – Prawda, milordzie – przyznał kamerdyner zakładając ręce za plecami. – Jednak nie wiem jeszcze, jaki ma

charakter. – Zobaczysz, że równie piękny – zapewnił go Caine. – Milordzie, nigdy jeszcze nie przywiozłeś do domu kobiety. – Nie. – A ona jest naszym gościem? – Tak – odparł Caine. – Czy przypadkiem nie wyobrażam sobie więcej, niż istnieje w rzeczywistości? – Nie. Kamerdyner niedowierzająco uniósł brew, a po chwili skinął głową. – Najwyższy czas, milordzie – stwierdził. – Mam przygotować pokój gościnny, czy też pani zamieszka w twoich pokojach? Ponieważ to bezczelne pytanie zostało zadane tak rzeczowo, i ponieważ Jade ciągle jeszcze była obrażona, że rozmawiają o niej tak, jakby jej tu nie było, nie od razu zorientowała się, co Sterns proponuje. Zareagowała dopiero po chwili, gdy dotarła do niej cała prawda. – Pani żąda osobnego pokoju, mój dobry człowieku. Pokoju z porządnym zamkiem w drzwiach. Zrozumiałeś? Sterns wyprostował się na całą wysokość. – Zrozumiałem, milady. – Chociaż odpowiedział z wielką godnością, w jego ciemnych oczach rozbłysła iskierka uśmiechu. Do tej pory tylko Caine’a obdarowywał taką serdecznością. – Sam sprawdzę zamek – obiecał i popatrzył porozumiewawczo na swojego chlebodawcę. – Bardzo ci dziękuję, Sterns – powiedziała Jade. – Widzisz, mam wielu nieprzyjaciół, którzy mnie prześla-

dują i nie mogłabym spać spokojnie, gdybym musiała się martwić, że jakiś dżentelmen wśliźnie się do mojego pokoju i zechce mi nakładać koszulę nocną. Możesz to zrozumieć, prawda? – Jade, nie zaczynaj znowu! – krzyknął Caine. – Caine zaproponował, żebym zamieszkała z jego tatą i mamą, ale nie mogłabym tego zrobić, Sterns – kontynuowała Jade ignorując ostre słowa Caine’a. – Nie chcę ściągać niebezpieczeństwa na jego drogich rodziców. Osoba, na którą ktoś poluje jak na wściekłego psa, po prostu nie ma czasu martwić się o swoją reputację. Zgadzasz się ze mną? Sterns kilka razy mrugnął podczas tej oracji, a potem, gdy Jade spojrzała na niego słodko i wyczekująco, skinął głową. Gdzieś daleko rozległ się grzmot. – Przemoczy nas do suchej nitki, jeżeli jeszcze trochę tu postoimy – powiedział Caine. – Sterns, natychmiast wyślij Parksa po lekarza. – Caine, czy sądzisz, że to naprawdę jest potrzebne? – spytała Jade. – Tak. – Jesteś chory, milordzie? – W oczach Sternsa odbiło się zaniepokojenie. – Nie, ale chcę, żeby Winters zbadał Jade. Miała wypadek. – Jaki wypadek? – On mnie wrzucił do Tamizy – wyjaśniła Jade. Sterns znów uniósł brew. Jade spodobało się jego oczywiste zainteresowanie sprawą. – Nie o tym mówiłem – mruknął Caine. – Jade ma wielką opuchliznę na głowie. Przez to zachowuje się dziwnie. – Och, to? – Jade lekceważąco machnęła ręką. – W porównaniu z bólem w boku, głowy już prawie

nie czuję. Nie chcę, żeby lekarz mnie obmacywał. Nie potrzebuję badania. – Potrzebujesz. I obiecuję ci, że nie będzie cię obmacywał. Nie pozwolę mu na to – powiedział Caine. – Obawiam się, że nie możemy wezwać Wintersa do twojej damy – wtrącił Sterns. – Zaginął. – Winters zaginął? – Już jakiś czas temu – wyjaśnił Sterns. – Czy mam posłać po kogo innego? Twoja matka zwróciła się do sir Harwicka, gdy nie można było znaleźć Wintersa. O ile wiem, była zadowolona z jego usług. – Kto potrzebował pomocy sir Harwicka? – spytał Caine. – Twój ojciec, chociaż bardzo gwałtownie protestował. Tak stracił na wadze, że twoja matka i siostry są bardzo zaniepokojone. – Cierpi po śmierci Colina – powiedział Caine, zmartwiony tym, co usłyszał. – Mam nadzieję, że Bóg pomoże mu szybko się otrząsnąć. Dobrze, Sterns. Wyślij Parksa po Harwicka. – Nie rób tego – rozkazała Jade. – Jade, to nie jest odpowiednia pora, żeby wszystko utrudniać. – Milady, co się przydarzyło podczas tego nieszczęśliwego wypadku? Czy ktoś cię zranił w głowę? – Nie – odpowiedziała nieśmiało Jade. Opuściła wzrok. – Upadłam. Proszę, nie przejmuj się tym, Sterns – dodała, gdy podniosła oczy i zobaczyła, jak miło na nią patrzy. – To tylko mały guz. Chciałbyś zobaczyć? – spytała i odsunęła włosy ze skroni. Przy tym ruchu znów rozbolał ją bok. Sterns okazał ogromne zainteresowanie i współczucie. Na oczach Caine’a jego kamerdyner przeistoczył się w idealną pokojówkę. Zarzucił Jade całym potokiem serdeczności, a gdy przyjęła jego ramię, poprowadził ją po

schodach na górę, zostawiając Caine’a samego. – Bezzwłocznie musimy cię położyć do łóżka, droga pani. Czy wolno mi zapytać, jak doszło do tego upadku? – Straciłam równowagę i stoczyłam się ze schodów – odpowiedziała. – Zachowałam się bardzo niezręcznie. – Och, nie, jestem pewien, że nie jesteś, pani, niezręczna – natychmiast pocieszył ją Sterns. – To miło z twojej strony, Sterns, że tak uważasz. Wiesz, głowa mnie już właściwie nie boli, ale mój bok... nie chciałabym cię przestraszyć, ani żebyś myślał, że ciągle się uskarżam... Caine twierdzi, że ja nic innego nie robię, tylko ciągle narzekam. To jego słowa. Tak, właśnie... Caine podszedł i chwycił ją za ramiona. – Obejrzyjmy twój bok. Zdejmij żakiet. – Nie – sprzeciwiła się. – Tylko zaszkodzisz mi jeszcze bardziej. Byli już w holu. Czekała na nich grupka służących, by powitać swego pana. Jade szybko przeszła obok nich, uczepiona ramienia Sternsa. – Czy mój pokój jest od frontu? Mam nadzieję, że tak. Byłoby mi przyjemnie, gdybym mogła przez okno widzieć ten piękny podjazd i las. Ponieważ mówiła to tak radośnie, Caine pomyślał, że przesadza skarżąc się na ból. – Sterns, weź Jade na górę i zaopiekuj się nią. Ja mam do załatwienia parę spraw. Nie czekając na odpowiedź odwrócił się i wyszedł z domu. – Niech Parks pojedzie po lekarza – krzyknął Sterns do służących zgromadzonych w holu. Potem zwrócił się do Jade: – Nie warto z nim dyskutować, milady. Jesteś bardzo blada, a ręce masz zupełnie lodowate.

Jade nie zdawała sobie sprawy, że wchodząc po schodach kurczowo trzyma się Sternsa. Ale on oczywiście to zauważył. Biedaczka, jest wykończona, pomyślał. Wprost drży. – Niedługo się ściemni. Podam kolację do łóżka. Czy milord naprawdę wrzucił cię do Tamizy? – spytał. – Tak – odparła z uśmiechem. – I nawet mnie za to nie przeprosił. Wyrzucił też moją torbę. Jestem teraz nędzarką. – Ale zaraz dodała radośnie: – Dzięki Bogu, lady Christina pożyczyła mi trochę swoich ślicznych ubrań. – Nie wydajesz się, pani, zbyt zasmucona swoim położeniem – zauważył Sterns. Otworzył drzwi do sypialni, odsunął się i przepuścił Jade. – Och, nie sądzę, żeby smutek na coś się zdał. Sterns, jaki śliczny pokój! Uwielbiam złoty kolor. Ta narzuta na łóżku jest z jedwabiu? – Z atłasu – odparł i uśmiechnął się słysząc w jej głosie tyle entuzjazmu. – Milady, czy mogę ci pomóc zdjąć żakiet? Jade pokiwała przecząco głową. – Czy mógłbyś najpierw otworzyć okno? Tu jest troszkę duszno. – Podeszła, by wyjrzeć na dwór i ocenić odległość do drzew. Gdy się ściemni, Matthew i Jimbo będę czekali na jej sygnał – światło świecy, które miało upewnić ich, że wszystko jest w porządku. Sterns zaczął ściągać z Jade żakiet. – Oddam go do czyszczenia, milady. – Tak, proszę. I z boku jest chyba przedarty. Czy ktoś może to zacerować?

Sterns nie odpowiadał. Jade spojrzała na niego i zdumiała się. – Źle się czujesz? – spytała. Kamerdyner był zielony na twarzy. – Sterns, usiądź. Nie obraź się, ale chyba zaraz zemdlejesz. Sterns potrząsnął głową, gdy prowadziła go do fotela przy oknie. Wreszcie odzyskał głos. Wtedy głośno zawołał, żeby lord natychmiast tu przyszedł. Caine właśnie wchodził na schody, gdy usłyszał krzyk kamerdynera. – Co tam się znów stało? – mruknął do siebie. Przebiegł przez hol, gdzie służba jeszcze ciągle na niego czekała, machnął im ręką i popędził na górę. W drzwiach pokoju Jade gwałtownie się zatrzymał, bo widok, jaki ukazał się jego oczom, był co najmniej dziwny. Sterns próbował wstać z fotela, lecz Jade jedną ręką przytrzymywała go za ramiona, a drugą wachlowała go cienką książką. – Do diabła... Sterns! Jesteś chory? – Zemdlał – powiedziała Jade. – Caine, pomóż mi położyć go na łóżku. – Jej bok, milordzie – powiedział nagle Sterns. – Droga pani, przestań machać mi przed twarzą tą książką. Caine, spójrz na jej bok. Caine zrozumiał, co się stało, zanim jeszcze dotarło to do świadomości Jade. Podbiegł do niej i gdy zobaczył plamę krwi na jej bluzce, też ugięły się pod nim nogi. – O Boże – szepnął. – Och, kochanie, co ci się stało? Jade sapnęła, gdy zobaczyła krew. Gdyby jej nie trzymał, upadłaby. – Kochana, nie wiedziałaś, że krwawisz? Wydawała się oszołomiona.

– Nie wiedziałam. Myślałam, że podczas naszej ucieczki zadrasnęła mnie gałąź. Sterns już zdążył wstać. – Straciła dużo krwi, milordzie – szepnął. – Tak, chyba tak. – Caine usiłował nie okazywać, jak bardzo jest zaniepokojony. Nie chciał jeszcze bardziej wystraszyć Jade. Jednak gdy odsuwał jej bluzkę, ręce mu drżały. Jade to zauważyła. – Bardzo źle, prawda? – spytała. – Kochana, nie patrz na to. Boli? – W chwili, gdy zobaczyłam krew, zaczęło boleć jak wszyscy diabli. – Zobaczyła, że żakiet Christiny jest podarty. – Zniszczyli ten śliczny żakiet! – krzyknęła. – Przestrzelili go. Caine, spójrz na dziurę. To rozmiar... – Kuli pistoletowej? – zasugerował Sterns. Caine zdjął z Jade żakiet i teraz nożem rozcinał bluzkę. – Chwieje się na nogach – szepnął Sterns. – Lepiej połóż ją na łóżku, zanim zemdleje. – Nie zemdleję, Sterns, i powinieneś przeprosić mnie za to, że tak myślisz. Caine, proszę, zostaw mnie. Zachowujesz się nieprzyzwoicie rozcinając moje ubranie. Sama zajmę się tą raną. Jade rozpaczliwie pragnęła zostać sama w pokoju. Od chwili, gdy zobaczyła ranę, mdliło ją. Coraz bardziej kręciło jej się w głowie, a nogi zaczęły się pod nią uginać. – No więc, Sterns? – spytała. – Przeprosisz mnie? Zanim kamerdyner zdążył odpowiedzieć, Jade szepnęła: – Niech to wszyscy diabli, jednak zemdleję.

8 Gdy oprzytomniała, ze zdumieniem stwierdziła, że leży na łóżku. Nie miała pojęcia, jak się tu znalazła. Prawda dotarła do niej dopiero po dłuższej chwili. Dobry Boże, jednak zemdlała. Próbowała pogodzić się z tym upokorzeniem, gdy nagle zdała sobie sprawę, że powiew dochodzący z otwartego okna chłodzi jej nagą skórę. Otworzyła oczy i zobaczyła Sternsa pochylającego się nad nią z jednej strony łóżka, podczas gdy Caine pochylał się z drugiej. Ich zmartwione miny omal nie doprowadziły jej do następnego omdlenia. – Kula przeszła czysto – mruczał Caine. – Bogu dzięki – szepnął Sterns. – Który z was, łajdacy, zdjął ze mnie ubranie? – spytała tonem zimnym jak lód. Sterns podskoczył, ale Caine tylko się uśmiechnął. – Lepiej się czujesz, milady? – upewniał się kamerdyner, gdy już się opanował. – Tak, dziękuję, Sterns. Dlaczego trzymasz mnie za rękę? – Żebyś leżała spokojnie, milady. – Możesz mnie już puścić. Nie będę przeszkadzać. Jednak gdy tylko Sterns się odsunął, natychmiast zaczęła odpychać dłonie Caine’a od swojego boku. – Caine, urażasz mnie – jęknęła. – Już prawie skończyłem, leż spokojnie, Jade. Jego głos wydawał jej się okropnie gburowaty, ale dłonie bardzo delikatne. Co za sprzeczność. – Caine, gniewasz się na mnie? Odpowiedział krótko:

– Nie. – Nawet na nią nie spojrzał. – Nie mógłbyś powiedzieć tego trochę bardziej przekonująco? – zapytała. – Jednak jesteś zły – dodała po chwili. – Nie rozumiem, dlaczego. – Znów jęknęła. Caine pomyślał, że źle założył opatrunek. – Za mocno ścisnąłem bandaż? – spytał z troską. – Myślisz, że to wszystko moja wina, prawda? Sądzisz, że celowo... – Och, nie, milady – wtrącił się Sterns. – Markiz cię nie obwinia. Przecież nie zostałaś postrzelona z własnej woli, pani. Milord zawsze staje się trochę... – Nieprzyjemny? Kamerdyner skinął głową. – Tak, staje się nieprzyjemny, gdy się martwi. Jade zwróciła spojrzenie na Caine’a. – Przepraszam, jeżeli przysporzyłam ci zmartwień. Nadal się martwisz? – Nie. – Więc rana nie jest aż tak okropna, jak to się z początku wydawało? Caine skończył zakładać opatrunek; dopiero wtedy odpowiedział: – Zwykłe draśnięcie, Jade. Szybko wyzdrowiejesz. Wydawało się, że naprawdę tak myśli. Jade natychmiast odczuła ulgę. – Sterns, przykryj mi nogi, ale nie patrz, gdy to będziesz robił – rozkazała; mówiła już normalnym tonem, co wywołało uśmiech na surowej twarzy kamerdynera. Jade miała teraz na sobie tylko koronkową koszulkę. Jeden bok był podarty, by odsłonić ranę. Rozumiała, że trzeba było zdjąć z niej ubranie, ale gdy już wiedziała, że jej życie nie jest w niebezpieczeństwie, uznała, że

powinna wrócić do zachowywania pozorów. Kamerdyner spełnił jej żądanie, potem wyszedł po tacę z kolacją. Została sama z Caine’em. – Nie obchodzi mnie, że to tylko powierzchowna rana, Caine – powiedziała. – Postanowiłam pozostać w łóżku. Caine usiadł obok niej, wziął ją za rękę i uśmiechnął się tak, że serce jej omal nie stanęło. – Dlaczego wydaje mi się, że za tą zapowiedzią kryje się coś więcej? – Jaki ty jesteś sprytny – przyznała. – Rzeczywiście, jest coś więcej. Podczas gdy ja będę chorowała, ty pozostaniesz u mojego łoża. W końcu to wszystko jest najprawdopodobniej twoją winą. Musiała przygryźć wargę, by się nie roześmiać. Caine naprawdę nic nie rozumiał. – Tak? – spytał, gdy popatrzyła na niego wyczekująco. – Czemu twierdzisz, że to moja wina? – Jeszcze nie rozumiem tego do końca – odparła wzruszając ramionami. – Ale zrozumiem. Caine, daj mi słowo. Nie będę mogła odpocząć, dopóki nie obiecasz, że cały czas będziesz przy mnie. – Dobrze, kochanie – zgodził się i puścił do niej perskie oczko. – Nie zostawię cię samej ani w dzień, ani w nocy. Od razu dotarło do niej, co chce przez to powiedzieć. – W nocy możesz spać w swoim własnym łóżku – oświadczyła. – Mogę? – spytał zdumiony. Jade postanowiła chwilowo nie irytować go więcej domyślając się, że gdyby ciągnęła rozmowę w tym tonie, mógłby się stać naprawdę nieprzyjemny. Poza tym już swoje osiągnęła. Zmieniła niedogodność, jaką stanowiło postrzelenie z pistoletu, w sytuację wyjątkowo dla siebie korzystną. Miała teraz idealny powód, by trzymać Caine’a przy sobie. Po prostu musi pozostać w łóżku i użalać się nad

swoim zdrowiem do chwili, gdy Nathan po nią przyjedzie. Nie zdawała sobie sprawy, że jest taka wyczerpana. Zasnęła natychmiast po kolacji. Obudziła się późno w nocy. Dwie świeczki stojące na nocnej szafce łagodnie oświetlały pokój. Jade przypomniała sobie, że musi dać znak swoim ludziom, więc natychmiast się poderwała. I wtedy zobaczyła Caine’a. Leżał wygodnie rozciągnięty na fotelu obok niej, nogi trzymał na łóżku. Jego biała koszula była rozpięta aż do pasa. Był pogrążony w głębokim śnie. Jade zatopiła w nim spojrzenie. Nie wiedziała, jak długo mu się przygląda. Gdy się ocknęła powiedziała sobie, że przecież musiała się upewnić, że on mocno śpi. Boże, jest taki pociągający. I szybko stał się dla niej kimś więcej niż tylko przystojnym mężczyzną. Był jak bezpieczny port podczas sztormu. Pragnienie, by na nim polegać, by wziął ją pod swoją opiekę, niemal ją obezwładniło. Nagle jej anioł stróż zaczął chrapać, wyrywając ją z transu. Wyskoczyła z łóżka, złapała świecę i podeszła do okna. Deszcz ciągle jeszcze padał. Jade poczuła się winna, że jej ludzie mokną. Gdyby dała sygnał wcześniej, mogliby już dawno znaleźć sobie jakieś suche schronienie. – Co robisz? Dudniący głos Caine’a tak ją wystraszył, że omal nie upuściła świecy. Odwróciła się. Stał zaraz za nią. – Chciałam popatrzeć przez okno – szepnęła. – Nie zamierzałam cię budzić. Był potargany i zaspany. Pukiel włosów opadł na czoło, nadając mu wyraz wyjątkowej delikatności. Nie

myśląc, co robi, Jade wyciągnęła rękę i odsunęła włosy z jego czoła. – Jutro możesz popatrzeć przez okno – powiedział ochrypłym od snu głosem. Wyjął jej świecę z ręki, postawił z powrotem na nocnym stoliku i arogancko wskazał, że ma wracać do łóżka. – Rana jeszcze cię boli? – spytał. Nie uwierzyła, że troszczy się o jej ranę, gdyż stawiając pytanie ziewał. Już chciała powiedzieć, że nie boli jej zbyt mocno, ale zmieniła zdanie. – Tak – odparła. – Trochę – dodała widząc, że jednak jest zmartwiony. – Dlaczego spałeś na fotelu? Caine zdjął koszulę i dopiero wtedy odpowiedział: – Zajmowałaś całe łóżko. Nie chciałem cię ruszać. – Ruszać mnie? Dlaczego miałbyś mnie ruszać? Caine zdmuchnął świeczki, odsunął kołdrę i wyciągnął się koło Jade, po czym odparł: – Zostanę tu, aż zaśniesz. – Ależ, Caine, to nie wypada... – Śpij, skarbie. Potrzebujesz odpoczynku. Jade zesztywniała, gdy Caine otoczył ją ramieniem. Jego dłoń spoczęła między jej piersiami. Gdy próbowała się odsunąć, chwycił ją za rękę i przytrzymał. – To naprawdę nie jest... – przestała protestować widząc, że tylko traci czas. Caine już znów chrapał i na pewno nie usłyszał ani słowa. Pomyślała, że nic się nie stanie, jeżeli pozwoli mu pospać przy sobie przez chwilę. W końcu to przez nią był wykończony i potrzebował odpoczynku. Zauważyła już, jaki staje się nieprzyjemny, gdy jest zmęczony. Dziwne, ale ta wada wydała jej się pociągająca. Przytuliła się do niego i zamknęła oczy. Instynktownie wie-

działa, że zachowa się przyzwoicie. W końcu jest dżentelmenem, a dał słowo, że nigdy jej nie wykorzysta. Była chyba tak samo zmęczona jak on, bo zasnęła w chwili, gdy najdziwniejsze myśli jeszcze ciągle zaprzątały jej umysł. Zaczynała marzyć, by Caine jednak nie był aż takim dżentelmenem. Z doktorem Harwickiem zdołano się skontaktować dopiero dwa dni później. Caine wysłał posłańców do jego domu w Londynie i do wiejskiej posiadłości. W końcu znaleziono go w domu lady McWilliams, która spodziewała się rychłego porodu. Doktor przesłał Caine’owi wiadomość, że gdy tylko skończy pracę tutaj, natychmiast do niego przyjedzie. Caine tak się złościł z powodu opieszałości lekarza, że Jade musiała mu przypomnieć, że jej życiu nic nie grozi. Powiedziała, że posłaniec z całą pewnością poinformował o tym doktora, że czuje się już lepiej i wcale nie życzy sobie, by ktoś ją bez potrzeby obmacywał. Leżenie w łóżku szybko stało się dla niej torturą. Nie znosiła bezruchu, a pogoda też nie wpływała na polepszenie nastroju – od chwili, gdy przyjechali do domu, lało bez przerwy. Caine wcale nie był w lepszym humorze. Zachowywał się jak zwierzę w klatce. Co chwila wpadał do Jade, przemierzał pokój w tę i z powrotem z rękami założonymi na plecy i dręczył ją pytaniami o przeszłość, o brata i wszelkie wydarzenia poprzedzające ten dzień, gdy stała się świadkiem morderstwa. Każdy pojedynek słowny kończył uwagą, że jeszcze nie ma dość danych, by wyciągnąć wnioski. Jade starała się nie podawać mu zbyt

wielu faktów ani nie raczyć go zbyt wieloma kłamstwami, ale była to prawdziwie męcząca sytuacja. Przez dłuższy czas krzyczeli na siebie. Jade oskarżała go o to, że żałuje, iż został wplątany w jej sprawy. Choć czuł się obrażony takim zarzutem, jednak nie zaprzeczał. Jade obawiała się, że przestała być dla niego pociągająca. Nawet nie próbował więcej jej całować, ani spać w jej łóżku, a trzeciego dnia uprzejme zachowanie przychodziło mu z wielkim trudem. Czwartego dnia spędzonego w zamknięciu Jade nie wytrzymała – zerwała świeży opatrunek, który Sterns założył jej kilka godzin wcześniej, zażądała przygotowania kąpieli, a potem oświadczyła, że już jest całkiem zdrowa. Jednak gdy kończyła myć głowę, humor jej się znacznie poprawił. Sterns pomógł jej wysuszyć ręcznikiem włosy, a potem usiadła przed kominkiem, na którym palił się wielki ogień. Sterns dyrygował służbą zmieniającą pościel i wynoszącą wannę. Kiedy wszystko było gotowe. Jade wróciła do łóżka. Gdy tylko zapadła ciemność, dała sygnał swoim ludziom i znów się położyła. Otworzyła książkę wypożyczoną z biblioteki Caine’a i przy dźwiękach grzmotów zabrała się do czytania. Burza była wyjątkowo gwałtowna. Wielkie drzewo, sięgające dachu trzypiętrowego domu, zostało powalone przez piorun, i płonęło przez długi czas. Uderzenie pioruna wstrząsnęło domem, a po chwili rozszedł się zapach płonącego drewna. Wszyscy służący pobiegli do stajni uspokajać przerażone konie. Masztalerz Kelley wezwał Caine’a, gdyż nie mógł dać sobie rady z jego ogierem. Jednak gdy koń zobaczył swojego pana wchodzącego do stajni, na-

tychmiast się uspokoił. Było już sporo po północy, gdy Caine wrócił do domu. Chociaż stajnie dzieliła od domu niewielka odległość, był przemoczony do suchej nitki. Zostawił buty, pończochy, kaftan i koszulę w holu i poszedł na górę. W chwili, gdy już miał wejść do swojego pokoju, uderzył następny piorun. Jade musi być przerażona, pomyślał i zmienił kierunek. Chciał tylko zajrzeć do niej i upewnić się, że dobrze się czuje. Jeżeli śpi, zaraz odejdzie, postanowił, ale jeżeli ciągle jeszcze nie śpi... może jeszcze raz sobie podyskutują na temat niegodziwości świata i niższości kobiet. Caine uśmiechnął się na myśl o tej przyjemności. Jade na pewno nie była kimś gorszym. I była też dowodem na to, że jego ustalone poglądy wcale nie muszą być prawdziwe. Jednak wolałby umrzeć, niż głośno to przyznać, gdyż bardzo lubił patrzeć, jak dziewczyna reaguje na jego poglądy. Ze zdziwieniem zdał sobie sprawę, że naprawdę lubi z nią rozmawiać. Oczywiście, było jeszcze kilka rzeczy, które lubiłby z nią robić, ale starał się odsunąć takie myśli. Zatrzymał się i zapukał do drzwi, lecz nie dał jej ani chwili na to, by powiedziała, żeby sobie poszedł, ani na to, by się obudziła, jeżeli spała. Od razu otworzył drzwi. Z radością zobaczył, że Jade nie śpi. Oparł się o framugę i patrzył na nią przez długą chwilę. Przepełniło go ciepłe uczucie zadowolenia. W ciągu ostatnich kilku dni zaczął przyzwyczajać się do myśli, że jej obecność w domu jest mu miła. Patrzył na nią z przyjemnością nawet wtedy, gdy się złościła. Naprawdę jest głupcem, pomyślał, czując, że zaczyna kochać jej nadąsaną twarz. Fakt, że tak łatwo doprowadzał ją do irytacji,

świadczył przecież tylko o tym, że on też nie jest jej zupełnie obojętny. Ta kobieta rzuciła na niego czary. Caine był z tego bardzo niezadowolony... a jednak, ona była taka piękna, taka miękka, taka kobieca. Żaden mężczyzna nie potrafiłby długo ze sobą walczyć, a on, niech Bóg mu pomoże, już prawie się poddał. Powstrzymywanie się od dotykania jej stawało się prawdziwą męką. Za każdym razem, gdy ją widział, chciał wziąć ją w ramiona i namiętnie się z nią kochać. Było mu coraz trudniej zachować spokój i pogodny nastrój. I nie potrafił trzymać się od niej z daleka. Wchodził do jej pokoju co chwila, by na nią spojrzeć. Do diabła, przyglądał się jej nawet wtedy, gdy spała. Jade na pewno nie zdawała sobie sprawy z tortur, jakie on przechodzi. Nie wyglądałaby tak cholernie spokojnie, gdyby miała najmniejsze pojęcie o jego marzeniach. Naprawdę była niewinna. Teraz siedziała wygodnie oparta o poduszki i wydawała się taka czysta, taka dziewicza... Na nocnej szafce płonęły dwie świece, a Jade trzymała książkę w rękach. Podczas gdy Caine nadal się jej przyglądał, zamknęła książkę, przez chwilę popatrzyła na niego, a potem głęboko westchnęła. – Wiem, że powinnam była zamknąć drzwi na klucz – powiedziała. – Caine, dziś już nie mam siły na następne przesłuchanie. – Dobrze. – Dobrze? Jego zgoda zdziwiła ją. Spojrzała podejrzliwie.

– Mówisz prawdę? Nie będziesz mnie zadręczał pytaniami? – Mówię prawdę – odparł z uśmiechem. – Nie powinieneś tu być – powiedziała zachrypniętym, zmysłowym głosem, który go tak podniecał. – Podaj mi choć jeden powód, dla którego nie powinienem tu być. – Moja reputacja i to, że jesteś prawie nagi. – To dwa powody – wycedził przez zęby. – Co ty sobie myślisz? – spytała, gdy zamykał drzwi. – Twoja służba dowie się, że tu byłeś. – Jade, wydawało mi się, że nie dbasz o swoją reputację. Czyżbyś zmieniła zdanie? Potrząsnęła głową. W jej włosach zalśniło światło świec. Caine stał jak zahipnotyzowany. – Nie dbałam o nią wtedy, gdy myślałam, że mnie zabijesz. Ale teraz, gdy dałeś mi nadzieję na to, że będę żyła, muszę o nią dbać. – Jade, Sterns wie, że spałem tu pierwszej nocy, gdy... – To co innego – przerwała mu. – Byłam chora, ranna, a ty się o mnie martwiłeś. Tak, to zupełnie co innego. Ale teraz już wyzdrowiałam. Służba na pewno powie wszystko twojej mamie. – Mojej mamie? – Caine roześmiał się. – Jade, nie musisz się martwić o służbę. Wszyscy śpią. Poza tym nie kieruję się lubieżnymi pobudkami. Jade ze wszystkich sił próbowała nie okazać rozczarowania. – Wiem – powiedziała drwiąco. – Ale jeżeli nie przyszedłeś tutaj w takich intencjach, to co robisz w moim pokoju o tej porze? – Nie patrz na mnie tak podejrzliwie. Myślałem, że możesz bać się burzy, to wszystko. – Milczał przez chwilę. – Większość kobiet bała by się. Jednak to ciebie nie dotyczy, prawda? – Nie – odparła. – Przepraszam.

– Za co? – Bo wydajesz się taki rozczarowany. Czy chciałeś mnie pocieszać? – Owszem, taka myśl mnie nawiedziła – przyznał sucho. Nachmurzył się jeszcze bardziej, gdy zdał sobie sprawę, że Jade usiłuje opanować śmiech. Podszedł do jej łóżka. Jade przesunęła się, żeby mógł usiąść na brzegu. Rozpaczliwie starała się nie patrzeć na jego nagą pierś. Gęstwina ciemnych, kręconych włosów łączyła się w linię schodzącą na płaski brzuch. Chciała przeczesać je palcami, poczuć jego ciepło na swojej nagiej piersi. – Do diabła, Jade, większość kobiet trzęsłaby się ze strachu. Jego głos wyrwał ją z tych erotycznych fantazji. – Ja nie jestem taka jak większość kobiet – powiedziała. – Postaraj się to zrozumieć. W tej chwili trudno mu było cokolwiek zrozumieć. Patrzył na jej cienką, białą koszulę nocną i nie potrafił myśleć o niczym innym niż o jedwabistej skórze, którą okrywała. Oddychał nierówno. Teraz, gdy już zobaczył, że Jade nie boi się burzy, naprawdę powinien stąd wyjść. Najprawdopodobniej zabrudził jej pościel swoimi przemoczonymi na deszczu spodniami. Wiedział, że powinien iść, ale nie potrafił się do tego zmusić. – Nie jestem taka jak kobiety, które znasz – powiedziała Jade, by przerwać niezręczną ciszę. Krople wody błyszczały na jego muskularnych ramionach i rękach. W świetle świec jego wilgotna, opalona skóra wyraźnie błyszczała. Jade spuściła oczy, ale nie było to mądre posunięcie, bo między jego udami od razu zauważyła wyraźnie widoczną wypukłość.

– Jesteś cały mokry – powiedziała. – Dlaczego wyszedłeś z domu podczas burzy? – Musiałem iść do stajni, żeby uspokoić konie. – Włosy ci się skręciły od wilgoci. Pewnie tego nie znosiłeś, gdy byłeś dzieckiem. – Nienawidziłem tego tak samo, jak dzielenia się zabawkami – przyznał. Jego spojrzenie zatrzymało się na jej piersi. Zauważył stwardniałe brodawki odznaczające się pod koszulą. Z trudem powstrzymał się przed dotknięciem ich. Czuł, że nawet niewinny pocałunek może spowodować, że nie będzie w stanie już się powstrzymać. Następna błyskawica rozświetliła pokój i zaraz rozległ się rozdzierający uszy grzmot. Caine podszedł do okna. – Chyba w coś trafiło – powiedział. – Nigdy nie widziałem tak gwałtownej burzy. Wpatrzył się w ciemność szukając języków ognia. I wtedy poczuł, że Jade bierze go za rękę. Ukrywając niepokój odwrócił się i spojrzał na nią. – Zaraz się skończy – obiecała. Skinęła głową widząc jego zdziwienie, ścisnęła mu dłoń, by go uspokoić i dodała: – Zobaczysz, zaraz będzie po burzy. Nie do wiary! Próbowała go uspokoić. Ponieważ zachowywała się tak poważnie, nie ośmielił się roześmiać. Nie chciał kpić z jej czułości, więc pozwolił się uspokoić. – Zawsze gdy grzmiało, wujek mówił mi, że to aniołki się kłócą – powiedziała. – Opowiadał to tak, jakby chciał, żebym uwierzyła, że doskonale się bawią. – A ty mu wierzyłaś? – spytał Caine. – Nie. Roześmiał się głośno.

– Jade, coraz bardziej doceniam twoją uczciwość. To duża zaleta. Ta ocena niezbyt jej się spodobała. Puściła jego rękę. – Dla ciebie wszystko jest zawsze albo białe, albo czarne. Szarych odcieni nie uznajesz, prawda? Starałam się uwierzyć wujkowi, ale wiedziałam, że oszukuje mnie po to, żebym się nie bała. Caine, czasami kłamstwo jest czymś dobrym. Czy rozumiesz, co mówię? Patrzył na nią przez długą chwilę. – Jade, podaj mi inny przykład – poprosił cicho. – Czy okłamywałaś mnie? Powoli skinęła głową. – I jakie to były kłamstwa? – zapytał po chwili. Nie zdążyła odpowiedzieć, gdy nagle jego dłonie znalazły się na jej ramionach; odwrócił ją twarzą do siebie. Potem uniósł jej podbródek, zmuszając ją, by na niego spojrzała. – Kiedy kłamałaś? Odpowiadaj! – zażądał. Widząc wyraz jego oczu, przestraszyła się. Już nie było w nich ciepła, a ich kolor przypominał szary, zimowy poranek. – Więc nie usprawiedliwiasz kłamstwa nawet wtedy, gdy popełnia się je w słusznej sprawie? – W czym mnie okłamałaś? Powiedz! – rozkazał jeszcze raz. – To nieprawda, że cię nie lubię. – Co takiego? – spytał z niedowierzaniem. – Powiedziałam, że nie jest prawdą, iż cię nie lubię. – I o to chodzi? Na tym polegało twoje kłamstwo? – Tak. Jade z ulgą zobaczyła, że twarz Caine’a łagodnieje.

– Jade, do diabła, myślałem, że to coś poważnego! – Na przykład co? – Na przykład, że jesteś zamężna – powiedział, zanim zdążył się nad tym zastanowić. – Przecież wiem, że mnie lubisz – dodał łagodniej. – Jesteś okropny – obraziła się Jade. – I taki zarozumiały. Gdybym jeszcze w jakiejś sprawie cię oszukała, nie powiedziałabym ci o tym, bo stajesz się naprawdę nieprzyjemny. – Jade? – Słucham. – W czym jeszcze mnie oszukałaś? – Zamierzałam ci powiedzieć, że jestem mężatką – przyznała. – Ale nie umiem kłamać, więc bałam się, że mi nie uwierzysz. – Dlaczego chciałaś, żebym sądził, że jesteś zamężna? – zapytał, bezwiednie głaszcząc jej ramiona. – Ponieważ wtedy, w tawernie, patrzyłeś na mnie jak tygrys na smaczny kąsek. Wydawało mi się, że jeżeli powiem ci, że jestem zamężna... albo dopiero co owdowiałam, zyskam twoje współczucie. – Więc chcesz ode mnie współczucia, a nie pożądania? Jade zastanawiała się przez chwilę. – Musisz przyznać – powiedziała wreszcie – że istnieje między nami silne przyciąganie. Nigdy w życiu jeszcze nie pragnęłam, by mężczyzna dotykał mnie tak... jak chciałabym, żebyś ty mnie dotykał. – Miło to usłyszeć, skarbie. – Och, przecież wiedziałeś o tym – szepnęła. – Nie bądź taki z siebie zadowolony. Wcześniej czy później to się musiało stać.

– Cieszę się, że odczuwasz to właśnie wobec mnie – przyznał Caine. Objął ją i przyciągnął. – Jade, czy chcesz, żebym cię teraz dotykał? Jade wyswobodziła się z jego ramion i odstąpiła o krok. – Caine, nie ma znaczenia, czy chcę, żebyś mnie dotykał, czy nie. Jesteś moim opiekunem. Musisz dać mi spokój. Nagle poczuła, że jest przytulona do jego piersi, jego ud, jego... Jej cieniutka koszula nocna stanowiła niewielką ochronę przed jego ciałem, jego niewiarygodnym ciepłem. – Jade, to się nie uda. – Dlaczego nie? – Pragnę cię. Jego zachrypnięty głos był jej zgubą. Marzyła tylko o tym, by znaleźć się w jego ramionach. Pragnienie odczuwania jego dotyku było słodką męką. O Boże, nie mogła myśleć. Jeszcze nigdy w życiu nie dopuściła nikogo tak blisko do siebie. Zawsze broniła się przed związkami z innymi ludźmi, bo bardzo wcześnie nauczyła się, że miłość przynosi więcej bólu niż szczęścia. Nawet Nathan ją opuścił. I wtedy stała się tak podatna na ból. Tak, tylko idiotka pozwoliłaby mężczyźnie takiemu jak Caine... tylko ostatnia idiotka... Gdzieś daleko uderzył piorun. Ale ani Jade, ani Caine nie zwrócili na to uwagi. Zbyt ich pochłaniał gorący prąd przebiegający między nimi. Patrzyli sobie w oczy przez długą chwilę, która wydała im się wiecznością. I w końcu nadeszło nieuniknione. Gdy Caine powoli się pochylił, ona podniosła głowę i spotkali się w połowie drogi.

Jego usta zawładnęły nią całkowicie. Był tak samo spragniony jej jak ona jego. Z radością powitała jego język i aż jęknęła z pożądania. Pocałunek był niezwykle zmysłowy. Caine był namiętnym mężczyzną, i nie zaspokajał łatwo głodu. Nie pozwolił jej się odsunąć, zresztą wcale tego nie chciała. Zaplotła ręce na jego karku, palce wczepiła w jego miękkie, kręcone włosy i przywarła do niego całym ciałem. Gdy Caine wreszcie się odsunął, poczuła, że wziął w posiadanie jej serce. Bezwstydnie przyciągnęła go do siebie i przytuliła policzek do jego gorącej piersi. Włoski łaskotały ją w nos, ale i tak nie mogła się od niego oderwać. Jego zapach, tak cudownie męski, przywiódł jej na myśl wrzosy i piżmo. Pachniał ziemią. Głos Caine’a był szorstki i nierówny, gdy spytał: – Jade? Czy są jeszcze jakieś kłamstwa, o których chcesz mi powiedzieć? – Nie. Uśmiechnął się słysząc jej nieśmiałą odpowiedź, a potem powiedział: – Nie ma innych kłamstw, czy nie chcesz o nich mówić? Jade potarła policzkiem o jego pierś, próbując odwrócić jego uwagę, i powiedziała: – Tak, były też inne kłamstwa. – Poczuła, jak Caine sztywnieje, więc szybko dodała: – Ale były takie nieważne. Nawet ich teraz nie pamiętam. Obiecuję, że powiem ci wszystko, gdy sobie przypomnę. Caine natychmiast się odprężył. Jade pomyślała, że kłamstwo jest według niego jedną z najgorszych zbrodni. – Jade? – Słucham. – Czy ty mnie pragniesz? – Nie dał jej czasu na odpowiedź. – Do diabła! Bądź ze mną uczciwa. Nie kłam

więcej. Muszę to wiedzieć. – Niemal zazgrzytał zębami. – Teraz! – Tak, Caine. Pragnę cię. Bardzo cię pragnę. Mówiła to takim tonem, jakby wyznawała najgorszy grzech. – Jade, to, że nawzajem się pragniemy, jest cudowne. To nie powód do smutku. – I jedno, i drugie – odparła. Poczuła wewnętrzny dreszcz na myśl o tym, co zaraz zrobi. Tak bardzo tego chciała, ale czuła się mocno onieśmielona. Nie zakocham się w nim, wmawiała sobie, lecz jej oczy napełniły się łzami, gdy zrozumiała, że się okłamuje. Caine już znalazł drogę do jej serca. Kiedy wróciła w jego ramiona, poczuł, jak drży. Objął ją jeszcze mocniej. – Jade, będę się o ciebie troszczył – szepnął. – Kochanie, o czym myślisz? – Że przeżyję. Nie zrozumiał, o co jej chodzi, ale strach w jej głosie sprawił mu ból. – Nie musimy... – Pragnę cię – przerwała mu. – Ale najpierw musisz mi coś obiecać. – Co takiego? – Nie wolno ci się we mnie zakochać. Powiedziała to z taką powagą, że Caine zrozumiał – ona nie żartuje. Natychmiast się rozzłościł. Miał ochotę poprosić, by wyjaśniła tę dziwną prośbę, ale zaczęła go głaskać i znów ogarnęło go gorąco. Całowała go ciepłymi, wilgotnymi wargami po piersi, a gdy jej język podrażnił jego brodawkę, Caine zapłonął prawdziwym ogniem pożądania. Słodkimi ustami wytyczała ścieżkę na jego skórze, przynaglając go bez słów do wzajemności. Całe opanowanie Caine’a zniknęło. Jeszcze nigdy kobieta nie odwzajemniła jego potrzeby z taką niewinnością

i szczerością. Po raz pierwszy w życiu czuł się podziwiany i... kochany. Przyrzekł sobie, że będzie delikatny. Chciał smakować każdy dotyk, każdą pieszczotę, by ta noc trwała wiecznie. Jednak od razu złamał przyrzeczenie, bo Jade zaczęła cichutko kwilić. Doprowadzała go do szału. Gwałtownie chwycił w garść jej jedwabiste włosy, odchylił jej głowę do tyłu i raz jeszcze wpił się wargami w jej usta. Jego namiętność rozpalała Jade. Kąsał jej wargi, a język, o Boże, od dotyku jego języka wprost drżała. Wbiła paznokcie w naprężone mięśnie jego ramion. Poddała mu się całkowicie. Gdzieś w głębi ciała poczuła ból, ogień przeszył ją na wskroś najpierw w żołądku, potem w dole brzucha, aż wreszcie stał się słodką torturą. Caine przesunął ręce na jej pośladki. Uniósł ją i przycisnął do swoich ud. Jade instynktownie wzięła go między nogi i zaczęła go pocierać. Ból się nasilił. Gdy jego usta zaczęły całować jej ramiona, gdy jego język zaczął drażnić wrażliwy płatek ucha, ledwie miała siłę, by utrzymać się na nogach. Szeptał nieprzyzwoite obietnice, mówił, co z nią zrobi. Niektóre rzeczy rozumiała, innych nie, ale chciała doświadczyć wszystkiego. – Jade, już nie mamy odwrotu – szepnął. – Będziesz do mnie należała. – Tak, Caine – odparła. – Dziś w nocy chcę do ciebie należeć. – Nie – warknął. Pocałował ją długim, drażniącym pocałunkiem. – Nie tylko tej nocy. Zawsze. – Dobrze, Caine – westchnęła, nie zdając sobie w pełni sprawy, co takiego przyrzeka. – Powiedz, co mam

robić. Chcę, żebyś był zadowolony. Ujął jej dłoń i przyłożył sobie do spodni. – Trzymaj, kochana – instruował zachrypniętym głosem. – Dotykaj. Ściskaj. Mocno. Jego wielkość wystraszyła Jade, ale widząc reakcję Caine’a, przemogła własną nieśmiałość. Słyszała pomruki zachwytu i to ją ośmielało. Caine powodował, że czuła się jednocześnie pełna mocy i słaba. Oparła się o niego jeszcze mocniej i uśmiechnęła się słysząc, jak drżącym głosem szepce instrukcje. Jej ręce też drżały. Palcami przebiegła po jego płaskim brzuchu, potem wsunęła dłoń pod pasek spodni. Caine zachłysnął się oddechem mówiąc jej bez słów, jaką przyjemność sprawia mu swoim wtargnięciem. Wtedy poczuła się jeszcze bardziej pewna siebie i zaczęła rozpinać guziki jego spodni. Była niezręczna, ale zdeterminowana, aż wreszcie wszystkie guziki zostały rozpięte. Wtedy się zawahała. Caine pomógł jej. Włożył jej rękę w rozporek. Palce obsunęły jej się w dół, między sprężyste włosy, a potem jeszcze niżej, aż dotknęła jego rozgrzanej męskości. Był tak nieprawdopodobnie gorący i twardy. Jade zaledwie zdążyła raz go pogłaskać, a Caine już odsunął jej rękę. – Skończę, zanim w ogóle coś się zacznie – wyszeptał. – Caine, chcę... – Wiem – mruknął. Już podnosił jej koszulę. Jade nagle poczuła się zakłopotana i próbowała obciągnąć koszulę. – Nie mogę jej mieć na sobie? – Nie.

– Caine, przestań – wyjąkała. – Co robisz? I wtedy dotknął ją tam, w najbardziej intymnym miejscu. Gwałtownie przyciągnął ją do siebie, a jego palce rozpoczęły swoje magiczne sztuczki. Wiedział dokładnie, gdzie dotykać i pieścić, i z jaką siłą to robić. Koszula nocna Jade szybko została odrzucona, tak samo jak jego spodnie. Jego duża dłoń objęła jej pełne piersi. Kciukiem pocierał brodawki, aż zesztywniały. Następna błyskawica oświetliła pokój. Gdy Caine zobaczył namiętność w oczach Jade, wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Położył się obok niej. Kolanem rozwarł jej uda zmuszając ją, by się dla niego otworzyła, a gdy spełniła jego żądanie, pchnął swoją męskością jej wilgotną miękkość. – Boże, jak mi z tobą dobrze – szepnął. Podparł się na łokciach, żeby nie zgnieść Jade swoim ciężkim ciałem, potem pochylił głowę ku dolinie między jej piersiami. Całował całe piersi, a później koniuszkiem języka zataczał kółka wokół brodawek. Jade poczuła się tak, jakby właśnie uderzył w nią piorun. Bezustannie ocierała się o Caine’a. Gdy wreszcie wziął jej brodawkę w usta i zaczął ssać, wbiła mu paznokcie w ramiona. Niski pomruk, który wydał, wyrażał zarówno ból, jak i rozkosz. – Skarbie, podoba ci się to? – spytał. Chciała powiedzieć, jak bardzo podoba jej się to, co on robi, ale pożądanie odebrało jej mowę. Jego usta znów przykryły jej wargi, a jego dłonie delikatnie rozsunęły uda. Palce nie ustawały ani na chwilę w przygotowywaniu jej do aktu miłości.

– Jade, załóż na mnie nogi – rozkazał nagle zachrypniętym głosem. – Dziecino, nie mogę czekać ani chwili dłużej. Muszę w ciebie wejść. Poczuła wilgotny czubek jego członka, potem jego ręce uniosły jej biodra. Jego usta wpiły się w jej wargi, a język wśliznął się do wnętrza. Kłujący ból rozproszył jej rozkosz. Krzyknęła i chciała się odsunąć. Caine poczuł jej opór. Przez ułamek sekundy zawahał się. Gdy podniósł głowę, by na nią spojrzeć, w jego oczach wyczytała determinację. A potem znów ją pchnął, aż przerwał błonę dziewiczą i całkowicie wypełnił Jade. Znowu krzyknęła i zacisnęła mocno powieki. Caine znieruchomiał próbując dać jej czas na przystosowanie się do niego, a sobie na odzyskanie opanowania. – Przestań! – krzyknęła Jade. – Nie chcę tego dłużej znosić. Po policzkach pociekły jej łzy. Otworzyła oczy i spojrzała na niego. – Przestań – błagała. Caine patrzył na nią zatroskany. Czoło miał pokryte warstewką potu; zaciskał mocno szczęki. Jade pomyślała, że na pewno boli go tak samo, jak ją. A potem Caine potrząsnął głową. – Nie mogę teraz przestać – wychrypiał. – Jade, po prostu mnie trzymaj. Nie ruszaj się tak, bo wtedy jeszcze bardziej pragnę... Głowa Caine’a opadła na jej czoło. Zamknął oczy, czując słodką mękę. – Ciebie też boli? – spytała Jade bliska płaczu. – Nie, kochana – szepnął. – Mnie nie boli.

– Już nie jestem dziewicą, prawda? Zrobiliśmy to. Przepełniały ją sprzeczne odczucia. Ból był silny. Chciała, by Caine zostawił ją w spokoju... a jednak, chciała też, by to się nigdy nie skończyło. – Tak, dziecino, już nie jesteś dziewicą – odparł w końcu. – Teraz jesteś moja. I, do diabła, jeszcze nie skończyliśmy. Głos miał zdyszany, jak po długim biegu. Ponury wyraz jego twarzy wystraszył ją. Widocznie to, co robili, nie podobało mu się tak samo, jak jej. Jade ogarnęła rozpacz. Poniosła klęskę. – Wiedziałam, że nie jestem w tym dobra! – krzyknęła. – Proszę, odsuń się. Ranisz mnie. Caine próbował się opanować. – Dziecino, nie mogę przestać – powtórzył. Chciał ją pocałować, ale odwróciła głowę i znów zaczęła się wyswobadzać. – Jeżeli nie przestaniesz, zacznę płakać – błagała. – Nie lubię płakać – dodała i załkała zrozpaczona. Caine był zły. Do diabła, spowodowała, że czuł się jak nędzny łajdak. Chciał ją pocieszyć, ale fakt, że był całkowicie w niej, odbierał mu całą wolę. – Kochana, ból nie będzie trwał długo – obiecał mając nadzieję, że to prawda. Ujął w ręce jej twarz i pocałunkiem położył kres rozmowie. Językiem muskał jej język, a rękę włożył między ich połączone ciała, by znów pobudzić jej najczulsze miejsce. Jade nie zapomniała o bólu, ale teraz już nie miał znaczenia. Znów poczuła rosnące podniecenie. Caine zmusił się do całkowitego bezruchu czekając, aż Jade zacznie odczuwać to samo, co on. Gdy wygięła się w łuk,

troszkę się odsunął, a potem ponownie w nią wszedł. Jej urywany jęk zmusił go do zaprzestania ruchów. – Czy ciągle cię urażam? – spytał pragnąc, by już nie odczuwała bólu. Jego ciało domagało się odprężenia i wiedział, że nawet gdyby go teraz błagała, nie zdoła się powstrzymać. – Czy już jest lepiej? – Troszkę – szepnęła przytulona do jego ramienia. Mówiła nieśmiało, niepewnie. – Jest troszkę lepiej. Ciągle jeszcze się wahał, ale nagle Jade przygryzła mu płatek ucha i znów przywarła do niego. Ta zachęta mu wystarczyła. Przestał się kontrolować. Chociaż obiecywał sobie, że będzie zachowywał się delikatnie, pchał coraz silniej, już nad sobą nie panując. Jade mocno objęła go udami. Zaplotła stopy na jego plecach. Wbijała mu paznokcie w plecy. Caine bardzo chciał, żeby Jade przestała się kontrolować. Wszedł w nią, potem powoli wysunął się, i tak bez końca. Wiedział, że powinien przestać, zanim dojdzie do szczytu, bo żadne z nich nie przedsięwzięło środków ostrożności, ale była taka gorąca, że szybko odpędził tę rozsądną myśl. Gdzieś w zakamarkach umysłu przemknęła mu myśl, że chce, by miała jego dziecko. Poruszali się teraz we wspólnym rytmie. Przy każdym pchnięciu łóżko trzeszczało. Łoskot grzmotu zmieszał się z ich cichymi jękami rozkoszy i szeptanymi słowami miłości. Caine starał się, by Jade doznała pełnej satysfakcji. Nieprawdopodobna rozkosz rozchodziła się falami po jej ciele, aż wreszcie zaczęła drżeć i płonąć z tęsknoty do spełnienia. Jade nagle przeraziła się tym, co się z nią dzieje. To było tak, jakby ktoś kradł jej duszę. – Caine, nie mogę...

Uspokoił jej lęk długim, penetrującym pocałunkiem. – Jade, pozwól, by to się stało. Trzymaj mnie mocno. Ze mną jesteś bezpieczna. Bezpieczna. Z nim jest bezpieczna. Jade ufała Caine’owi instynktownie, więc teraz natychmiast zapomniała o swoim strachu. Pozwoliła unieść się burzy zmysłów. I wtedy poczuła się tak, jakby ulatywała w powietrze i szybowała ku słońcu. Z całej siły przywarła do niego i wykrzyknęła radośnie i z miłością jego imię. W tej samej chwili Caine trysnął w nią nasieniem. Głowa opadła mu na jej ramię i wydał niski pomruk zadowolenia. Czując jej orgazm, zadrżał ze szczęścia. Nigdy jeszcze nie doświadczył ze strony kobiety tak błogiego poddania się. Poczuł się pusty w środku i... odnowiony. Nigdy nie pozwoli jej odejść. Ta nagła myśl uderzyła go z taką samą siłą, z jaką waliło jego serce. Nie starał się zwalczyć tej nowej prawdy, ani nie poruszył się. Był zadowolony. Jade leżała wyczerpana. Dopiero gdy rozbolały ją ramiona, zdała sobie sprawę, że ciągle jeszcze przywiera do Caine’a. Powoli rozluźniła uścisk i ręce opadły jej na boki. Oszołomienie dopiero co przeżytą chwilą odbierało jej mowę. Nikt jej nigdy nie powiedział, że to tak wygląda. Dobry Boże, całkowicie straciła panowanie nad sobą. Oddała mu się bez reszty, ciałem i duszą, ufając bez zastrzeżeń, że przy nim będzie bezpieczna. Jeszcze nigdy nikt nie miał nad nią takiej władzy. Nikt. Jade zamknęła oczy, by ukryć łzy. Pomyślała, że Caine jest o wiele sprytniejszym złodziejem niż ona. Ten człowiek ośmielił się skraść jej serce. I, co gorsza, ona mu na to pozwoliła. Caine czuł, jak Jade sztywnieje, ale nie miał siły odsunąć się od niej.

– Chyba powinieneś już iść – szepnęła. Jej głos drżał. Caine westchnął. Objął ją i stoczył się na łóżko. Jade nie mogła powstrzymać się przed pokusą przytulenia się do jego piersi chociaż na minutkę. Chociaż nie rozumiała, dlaczego, pragnęła usłyszeć kilka słów pochwały, zanim odeśle go... po prostu kilka kłamstewek o miłości i honorze, które będzie mogła wydobywać z pamięci w te zimne noce, gdy jego już przy niej nie będzie. Tak, to byłyby kłamstwa, ale i tak chciała je usłyszeć. Ale to nie miało sensu. Zaczynała odczuwać złość na Caine’a. Wszystko, co się stało, było z jego winy, bo to on sprawił, że zachowała się jak ostatnia idiotka nie umiejąca zdecydować, czy chce na niego krzyczeć, czy płakać. – Skarbie, już żałujesz? W jego tonie nie usłyszała ani odrobiny żalu. Prawdę mówiąc, był rozbawiony. Gdy nie odpowiedziała na jego pytanie, pociągnął ją za włosy i zmusił do spojrzenia na siebie. Był prawdziwie zadowolony z tego, co zobaczył. Twarz Jade jeszcze płonęła, usta miała opuchnięte od pocałunków, a oczy zamglone namiętnością. Pomyślał, że wypalił na niej swoje piętno. Ogarnęła go fala dzikiej zaborczości. Postanowił nie zwracać uwagi na jej nadąsaną minę domyślając się, że tylko udaje, by go oszukać. Nie mogąc się powstrzymać, znów ją pocałował. Gdy powoli pochylił się sięgając jej ust, próbowała odwrócić głowę. Caine po prostu mocniej przytrzymał ją za włosy, żeby nie mogła się poruszyć. Chciał ją pocałować tylko po to, by odegnać jej złość. Ale gdy dotknął jej warg, natychmiast jego język wsunął się w jej słodkie, gorące wnętrze. Ta erotyczna gra udobruchała Jade. Pocałunek był długi, intensywny, i

gdy Caine w końcu podniósł głowę, by na nią spojrzeć, znów była z całej siły do niego przytulona. – Pragnęłaś mnie tak samo mocno, jak ja ciebie, Jade – powiedział. – Dokonałaś wyboru, skarbie, i teraz musisz z tym żyć. Co za łajdak! Oczy Jade napełniły się nowymi łzami. Zachowywał się obrzydliwie. I czy musi się uśmiechać wypowiadając tak okropne słowa? Przysięgła sobie, że Caine nigdy się nie dowie, jak ją zranił tym stwierdzeniem. – Tak, Caine. Dokonałam wyboru. Oddałam ci swoje dziewictwo i będę żyła z konsekwencjami tego wyboru. Teraz, jeżeli nie masz nic przeciwko temu, jestem śpiąca i chciałabym... – Nie o tym mówimy, Jade – przerwał jej. Głos miał szorstki. – Wybór, którego dokonałaś, polega na tym, że teraz należysz do mnie. Skarbie, pobierzemy się. – Co takiego? – Słyszałaś – powiedział łagodniej. – Nie bądź taka przerażona, kochanie. To wcale nie jest takie złe. – Caine, nie dokonałam takiego wyboru – wyszeptała. Caine nie był w nastroju do słuchania jej zaprzeczeń. Chciał, by się z nim zgodziła. Na Boga, nie wyjdzie z jej łóżka, póki tego nie osiągnie. Położył ją na plecach i szorstko rozepchnął jej nogi kolanem. Rękami przytrzymał jej dłonie nad głową. Z całej siły przycisnął jej brzuch swoim. – Spójrz na mnie – rozkazał. Gdy spełniła jego żądanie, powiedział: – Nie zmienimy tego, co się właśnie stało. Jesteś teraz moja. Pogódź się z tym. Jade, a będzie ci o wiele łatwiej. – Dlaczego miałabym się z tym pogodzić? – spytała. – Caine, nie wiesz, o co prosisz. – Jestem bardzo zaborczy – powiedział ostro. – Zauważyłam – mruknęła Jade. – Ale to grzech.

– Jade, z nikim nie dzielę tego, co należy do mnie. Rozumiesz? – Nie, nie rozumiem. – Wyraz jego oczu przeraził ją. – Chcesz się ze mną ożenić, bo byłam dziewicą i czujesz się winny? – Nie czuję się winny – powiedział. – Ale i tak wyjdziesz za mnie. Gdy tylko twój brat wróci, porozmawiam z nim... – Jesteś najbardziej aroganckim i nieokiełznanym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek miałam przykrość poznać. W kącikach ust Caine’a pojawił się uśmiech. – Ale ty, skarbie, lubisz aroganckich i nieokiełznanych mężczyzn. Inaczej nie pozwoliłabyś mi się dotknąć. Dziwne, ale nie mogła temu zaprzeczyć. – Proszę, zejdź ze mnie. Trudno mi oddychać. Caine natychmiast stoczył się, położył się obok Jade i podparł głowę na łokciu, by widzieć jej twarz. Jade naciągnęła na nich oboje kołdrę, złożyła ręce na piersi i wpatrzyła się w sufit. – Jade? – Słucham. – Czy sprawiłem ci ból? – Nawet na niego nie spojrzała, więc pociągnął ją za włosy. – Odpowiedz mi. – Tak, sprawiłeś mi ból – szepnęła. Czuła, jak się czerwieni. – Przykro mi, Jade. Zadrżała, słysząc tyle czułości w jego głosie, ale natychmiast przypomniała sobie, że ma kontrolować swoje emocje. Miała ochotę płakać, chociaż nie wiedziała, dlaczego.

– Nie. Wcale ci nie jest przykro – powiedziała. – Gdyby ci było przykro, przestałbyś, gdy o to prosiłam. – Nie mogłem przestać. – Nie mogłeś? – odwróciła głowę i spojrzała na niego. – Nie, nie mogłem. Prawie się poddała widząc czułość w jego oczach. Ale była w nich także iskierka zdradzająca rozbawienie. Jade nie była pewna, jak ma teraz postąpić. – To słuszne, że nie czujesz się winny, bo nie ma do tego powodu. – A to dlaczego? – wycedził. – Dlaczego? Bo nie zrobiłeś mi nic, czego bym nie chciała. To ja do wszystkiego doprowadziłam. – Czyżby? Wydaje mi się, że byłem aktywnym uczestnikiem tego zdarzenia. Jade zignorowała śmiech brzmiący w jego głosie. – Oczywiście, że tak. Ale to ja pozwoliłam ci na tę... aktywność. Gdyby nie wyglądała tak cholernie poważnie, gdyby nie zaciskała dłoni w pięść, głośno by się roześmiał. Jednak widział, że jest bardzo zakłopotana, więc się opanował. – No dobrze – zgodził się. – Ty byłaś aktywniejsza niż ja. Jesteś zadowolona? – Tak – odparła. – Dziękuję ci. – Nie ma za co. A teraz powiedz mi, dlaczego chciałaś się ze mną kochać. Jade znów spojrzała w sufit. Caine’a zafascynował rumieniec wypływający na jej policzki. Jego pierwsza naiwna znów była zakłopotana. Chwilę wcześniej, gdy się kochali, w pełni poddała się namiętności. Ramiona jeszcze go paliły od jej paznokci. Jej namiętna natura niezwykle mu się podobała, ale przecież dzisiaj kochała się pierwszy raz i Caine domyślał się, że nadal jest zaniepokojona tym, co jej się właśnie przydarzyło.

– Bo chciałam – odpowiedziała. – Widzisz, zawsze wiedziałam, że nigdy nie wyjdę za mąż, więc chciałam... Och, nie zrozumiesz. Założyłabym się, że gdy tylko wyjadę, zapomnisz o mnie. – Odwróciła głowę, by ocenić jego reakcję na to stwierdzenie, pewna, że go rozzłościła. Tymczasem Caine tylko się roześmiał. – Jesteś taki nieprzyjemny – powiedziała znów wbijając wzrok w sufit. – Chciałabym, żebyś już sobie poszedł. Caine delikatnie położył rękę na jej karku. Zadrżała. – Jade, to się musiało stać. – Wcale nie. Caine powoli odsunął w dół kołdrę obnażając piersi dziewczyny. – To było nieuniknione – szepnął. – O Boże, od tak dawna cię pragnąłem. – Odsunął kołdrę jeszcze niżej i odkrył brzuch Jade. – Kochanie, wiesz co? – Co takiego? – spytała z trudem łapiąc oddech. – Znów cię pragnę. Pochylił się i pocałował ją, zanim zdążyła zaprotestować. Jade nie broniła się, dopóki jego usta nie stały się zbyt natarczywe. Wtedy odepchnęła go i sama się uniosła, patrząc mu w oczy. – Caine? – Przeczesywała palcami jego kręcone włosy na piersi, nie odważając się postawić pytania. – Słucham – zachęcił ją zastanawiając się, dlaczego znów jest onieśmielona. – Było ci dobrze? Caine pogłaskał ją kciukiem po brodzie. – Och, tak, bardzo dobrze. – Nie rozczarowałeś się?

Wzruszyła go ta niepewność. – Nie, nie rozczarowałem się. Na jego twarzy malowała się taka powaga, że chyba mówił prawdę. – Ja też się nie rozczarowałam. – Wiem – odpowiedział, a na jego oblicze powrócił arogancki uśmiech. – Skąd wiesz? – Po sposobie, w jaki reagowałaś na mój dotyk i doznałaś spełnienia, i po tym, jak wtedy wykrzyknęłaś moje imię. – Och... Uśmiechnął się tak, że całe jej zmartwienie ulotniło się. – To wstrząsające przeżycie, prawda, Jade? Skinęła głową. – Nie miałam pojęcia, że będzie tak... cudownie. Pocałował ją w czubek głowy. – Jeszcze czuję swój zapach na tobie – powiedział. – Lubię to. – Dlaczego? – Bo od tego twardnieję. – Powinnam się umyć. – Poczekaj, ja cię umyję – zaproponował. Jade wyskoczyła z łóżka, zanim zdążył ją złapać. – Na pewno nie – rzuciła i szybko zawinęła się w szlafrok. Uśmiechnęła się olśniewająco, ale szybko spoważniała widząc plamy krwi na prześcieradle. – Przez ciebie krwawię – wyjąkała i popatrzyła na niego z dezaprobatą.

– Kochanie, to był twój pierwszy raz. – Wiem. – Musiałaś krwawić. To stwierdzenie wstrząsnęło nią. – Jesteś pewien? Caine skinął głową. – Caine, tak się dzieje tylko za pierwszym razem? Nie chcę przez to powiedzieć, że będę następne – dodała szybko. – Tylko za pierwszym razem – upewnił ją. Na razie nie zamierzał zwracać uwagi na jej oświadczenie, że więcej razy nie będzie. – Jade, nikt ci tego nie wyjaśnił? – Oczywiście, że tak – odparła, czując się dość głupio. Caine nie uwierzył jej. – Z kim rozmawiałaś na ten temat? Twoi rodzice umarli, gdy byłaś jeszcze mała. Twój brat? Nathan ci o wszystkim powiedział? – Nathan mnie opuścił! – Naprawdę nie chciała się czerwienić mówiąc o tym. – To znaczy, wyjechał do szkoły i rzadko go widywałam. Caine zauważył jej zdenerwowanie. Z całej siły ściskała palcami pasek szlafroka. – Kiedy Nathan cię opuścił? – Pojechał do szkoły – powtórzyła. – I jak długo tam był? – Caine, dlaczego o to wszystko pytasz? Gdy nie było Nathana, moim wykształceniem zajmował się wujek Harry. Był bardzo troskliwy.

– Jednak chyba nie powiedział ci o kilku ważnych rzeczach – zauważył Caine. – Wujek jest bardzo powściągliwym człowiekiem. – Czy tam, gdzie mieszkałaś, były jakieś kobiety? – Tak, ale z żadną z nich nie rozmawiałabym o tak osobistych sprawach. Nie byłoby to właściwe. Poszła za parawan, zanim zdążył postawić następne pytanie. Umyła się w miednicy różanym mydłem. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, jaka jest obolała. Wracając do łóżka była wściekła zarówno na siebie, jak i na Caine’a. Wyglądało na to, że Caine postanowił zostać tu na całą noc. Ułożył sobie wygodnie poduszki pod głową i zachowywał się tak, jakby był u siebie. Jade zacisnęła mocniej pasek szlafroka i spojrzała na Caine’a spode łba. – Caine, musisz coś zrozumieć – zaczęła stanowczo. – Co takiego, skarbie? Nie cierpiała, gdy uśmiechał się do niej tak niewinnie, bo serce zaczynało jej wtedy walić, a w głowie natychmiast miała pustkę. Po to, żeby móc pozbierać myśli, musiała patrzeć w podłogę. – To się nie może powtórzyć. Nigdy. I nie chcę, żebyś się ze mną wykłócał, Caine. Już postanowiłam. A teraz idź już. W odpowiedzi na ten stanowczy rozkaz Caine odsunął kołdrę i pokiwał na Jade palcem, żeby położyła się obok niego. – Jade, chodź już do łóżka. Musisz odpocząć. – Nie spełnisz mojego życzenia? – Obawiam się, że nie, skarbie. – Proszę, bądź poważny – zażądała, gdy puścił do niej oczko.

– Jestem bardzo poważny – oświadczył. – Ale jednocześnie myślę rozsądnie. – Rozsądnie? – Jade zagryzła wargę zastanawiając się, jak go zmusić do wyjścia. Podeszła przy tym bliżej do łóżka i to był jej błąd, ale za późno zdała sobie z tego sprawę. Caine chwycił ją i już po chwili leżała na plecach obok niego. Jego gorące, ciężkie uda unieruchomiły jej nogi, a ręką przytrzymał ją w pasie. Jade zauważyła, że nawet używając wobec niej siły, Caine uważa, by jej nie urazić tam, gdzie ją boli. Był tak nieopisanie delikatny. I arogancki. Złapał ją w pułapkę i jeszcze miał czelność się uśmiechać. – No więc – powiedział – myślę rozsądnie, bo wiem, że to dopiero początek. Jade, przestań mnie szczypać. Przecież nie możesz żądać, żebym cię więcej nie dotykał. Małżeństwa... – Nawet nie mów o małżeństwie – przerwała mu. – Dobrze – zgodził się. – Ponieważ to słowo tak cię denerwuje, przez chwilę nie będę wspominał o małżeństwie. Jednak zgadzasz się ze mną, że musisz tu zostać przez dwa tygodnie? Znów zachowywał się logicznie. Jade uznała, że ta jego wada jest w tej chwili dość cenna. – Tak, chociaż nie potrwa to całe dwa tygodnie. Jestem tu już kilka dni. – Doskonale. Więc sądzisz, że przez cały twój pobyt tutaj będę żył jak mnich? – Tak. – To nie jest możliwe – sprzeciwił się. – Już płonę. – Niemożliwe. – Tak – mruknął. – Do diabła, Jade, znów cię pragnę. Teraz. – Caine, przestań! Zachowuj się przyzwoicie. Zdziwiła się, że jej głos stał się taki zachrypnięty; to z jego winy, powiedziała sobie, bo celowo ją prowo-

kował. Patrząc jej w oczy, powoli rozwiązywał pasek jej szlafroka, a potem przejechał czubeczkami palców po jej brodawkach. Nadal patrząc jej w oczy, wykreślił linię wzdłuż jej ciała, aż wreszcie zagłębił palce w miękkich lokach w dole brzucha. Potem całował rowek między jej piersiami, a palcami wzniecał w niej ogień. Jade zamknęła oczy i instynktownie zaczęła się ocierać o jego dłoń. Jego język spowodował, że jej brodawki stwardniały, a gdy włożył w nią palce, jęknęła z rozkoszy, ale i z bólu. Podniósł głowę i pocałował ją w usta, żądając wzajemności. Jego język zwilżył jej wargi. Ale gdy odwzajemniła pocałunek, odchylił się. – Jade, przyjmiesz mnie, prawda, kochanie? – Caine. – Wyszeptała jego imię próbując jednocześnie odepchnąć jego rękę. Nie mogła zebrać myśli. – Musisz przestać tak mnie torturować. Zwalcz swoje pragnienia. Och, Boże, nie rób tego! – Nie chcę nic zwalczać – powiedział cicho. Kąsał ją teraz w płatek ucha. – Jade, to takie przyjemne pragnienie. Był niepoprawny. Jade z trudem łapała oddech. Pozwoliła, by znów ją pocałował. Prawie nie protestowała, gdy zdjął z niej szlafrok i ukląkł między jej nogami. Włoski na jego udach łaskotały ją w stopy i nagle oszołomiła ją cudowna różnica w budowie ich ciał. Caine był taki twardy i silny. Potarła stopami o jego nogi, a jej brodawki znów stwardniały pod dotykiem jego palców. – Caine, czy obiecasz mi coś? – Co tylko zechcesz.

– Możemy spędzić ten czas razem, ale gdy Nathan wróci, wszystko się skończy. My... – Nie daję obietnic, których nie mogę dotrzymać – przerwał jej gniewnie. – Zmienisz zdanie – szepnęła. – Jesteś tego taka pewna? Dlaczego? Co takiego ukrywasz? – Wiem, że się mną znudzisz – powiedziała i objęła go. – Pocałuj mnie, proszę! W jej głosie brzmiało prawdziwe pożądanie. Caine odpowiedział jej tym samym. Pocałunek był dziki. Jednak teraz Caine dbał tylko o jej przyjemność. Powoli doprowadzał ją do szaleństwa. Całował jej piersi, ssał brodawki, aż usłyszał, że błaga go o litość. Wtedy zaczął całować ją coraz niżej. Językiem drażnił jej gładki brzuch, a gdy osunął się jeszcze niżej, jęczała z rozkoszy. Jego zęby zaciskały się na miękkich lokach jej podbrzusza. Językiem muskał jedwabiste płatki, aż zwilgotniały. I przez cały czas podniecał ją palcami. Nie mógł się nią nasycić. Lizał ją, a jego palce wchodziły w nią i wysuwały się. Jej dłonie skręcały prześcieradła. Rozkosz, do której ją doprowadzał, oszołomiła ją. Nie wiedziała, że z mężczyzną można kochać się w ten sposób. Ale było oczywiste, że Caine wie, co robi. Szalała z pragnienia, by się z nim połączyć. Gdy poczuła pierwsze tchnienie ekstazy, gdy instynktownie przywarła do niego w agonii pożądania, zaczął się poruszać w górę i w dół. Ogarnął ją płomień. Caine wsunął się w nią, twardy, gorący. Przytuliła się jeszcze mocniej i radośnie mu się poddała. Chciał odsunąć się, ale nie znalazł na to w sobie siły. Jej namiętność powodowała, że myślał już

tylko o swoim zaspokojeniu. Jego nasienie wytrysnęło w szaleńczym orgazmie, od którego przestał na chwilę oddychać. Aż do tej nocy nigdy nie oddał się tak całkowicie. Jakaś jego część zawsze go od tego powstrzymywała. W każdej sytuacji potrafił zachować pełne panowanie nad sobą. Jednak tej wyjątkowej kobiecie nie umiał niczego odmówić. Dziwne, ale nie traktował tego jak poddania się. Tak naprawdę było to zwycięstwo, bo jego serce wiedziało, że ona również niczego mu nie odmówi. Czuł się oczyszczony na ciele i na duszy. Ten nieprawdopodobny dar, którym się dzielili, napełnił go szczęściem. Wiele siły kosztowało go, by zsunąć się z Jade. Ucieszył się, gdy nie puściła go z objęć i nadal była do niego przytulona. Objął ją i mocno do siebie przygarnął. – Ciągle jeszcze czuję twój zapach. – O, Boże... – Zawstydziła się. Caine roześmiał się. – Podoba mi się twój zapach. Pachniesz jak miód i kobieta, skarbie. To seksowna kombinacja. Potrafiłabyś przyprawić mężczyznę o nałóg. – Naprawdę? – Tak – mruknął. – Ale tylko ja będę cię smakował. Prawda? Uszczypnął ją w pośladek, żeby szybciej odpowiedziała. – Tak, Caine – przyznała. – Czy znów sprawiłem ci ból?

– Troszeczkę. – Wcale nie jest mi przykro. – Wiem – odparła z westchnieniem. – Nie mogłem przestać. Schowała twarz na jego piersi. Minęła długa chwila, zanim się znów odezwała. – Caine, nigdy cię nie zapomnę. Wiedziała, że jej nie usłyszał. Jego głęboki, równy oddech powiedział jej, że już zasnął. Powinna go obudzić i poprosić, żeby poszedł do swojego pokoju. Sterns będzie zdziwiony, gdy znajdzie ich tu razem. Ale gdy spróbowała się odsunąć, Caine wzmocnił uścisk. Był zaborczy nawet we śnie. Jade nie miała serca go budzić. Zamknęła oczy, a chwilę później zasnęła. Caine śnił o aniołach. Jade – o rekinach.

9 Następnego ranka pojawił się lekarz, sir Harwick. Był to mężczyzna w średnim wieku, z siwymi włosami i niebieskimi oczami przywodzącymi na myśl ocean w spokojny dzień. Zarówno jego strój, jak i maniery były nieskazitelne. Jade widząc go pomyślała, że kręcone bokobrody, dochodzące prawie do spiczastego nosa, nadają mu wygląd przebiegłego szopa. Tak jak przewidziała, sir Harwick dokładnie ją obmacał. Caine stał w nogach łóżka, ręce założył na plecach i zachowywał się jak wartownik strzegący skarbu. Lekarz wreszcie skończył badanie i stwierdził, że najlepszym lekarstwem będzie odpoczynek. Ponieważ jednak Jade czuła się zupełnie zdrowa, postanowiła zignorować jego zalecenia. Caine miał tak poważną minę, jakby uczył się na pamięć każdego słowa sir Harwicka. Jade pomyślała, że z największą radością będzie ją trzymał w łóżku. Gdy Harwick zaproponował przyłożenie zimnego kompresu na jej zanikający guz na skroni, Caine natychmiast poszedł go przygotować. Jade ucieszyła się z możliwości porozmawiania sam na sam z lekarzem. – Słyszałam, że wezwano pana do ojca Caine’a – zaczęła. – Przykro mi, że jest chory. Czy teraz czuje się już lepiej? – Niewiele można dla niego zrobić – odparł sir Harwick. – Jest w żałosnym stanie. Odkąd zabrakło Colina, nie chce już dłużej żyć. Colin był jego ulubionym synem, rozumie pani, i jego śmierć złamała mu serce.

– Dlaczego sądzi pan, że Colin był ulubieńcem ojca? – Był pierwszym dzieckiem drugiej żony księcia – wyjaśnił Harwick. – Matka Caine’a umarła, gdy on miał jakieś pięć albo sześć lat. Sir Harwick wyraźnie lubił plotkować. Przyciągnął krzesło do łóżka, wygodnie się usadowił i radośnie kontynuował: – Widzi pani, pierwsze małżeństwo księcia zostało ułożone, i o ile wiem, nie okazało się szczęśliwym związkiem, chociaż Henry robił, co mógł. – Henry? – Ojciec Caine’a. Henry jeszcze wtedy nie był księciem Williamshire, gdyż jego ojciec żył, więc mógł poświęcić więcej czasu na życie rodzinne. Jednak w niczym to nie pomogło. Matka Caine’a była prawdziwą sekutnicą. Zamieniła życie męża i syna w piekło. Trudno uwierzyć w taką podłość, ale chciała nastawić syna przeciw ojcu. Gdy umarła, nikt długo jej nie żałował. – Znał ją pan? – Tak – odpowiedział Harwick. – Była piękna, ale pod zewnętrzną urodą krył się paskudny charakter. – A drugie małżeństwo księcia jest szczęśliwe? – Och, Gweneth jest miłą kobietą. Gdy razem z mężem zaczęła udzielać się w towarzystwie, zauroczyła wszystkich. Teraz elita poddaje się jej przewodnictwu tak samo ochoczo, jak ochoczo naśladuje stroje i maniery Beau Brummella. A poza tym Gweneth jest dobrą żoną i matką. Wszystkie dzieci są ze sobą bardzo zżyte, a to dobrze o niej świadczy, prawda?

– Sir Harwicku, gdy mówi pan o dzieciach, ma pan na myśli również Caine’a? – Tak. Wszyscy na nim polegają, bo jest najstarszy. Jednak on stara się nie być zbyt blisko rodziny, chyba że komuś z rodzeństwa dzieje się krzywda. Wtedy natychmiast zaczyna działać. – Harwick przerwał na chwilę, pochylił się w krześle i szepnął konspiracyjnym tonem: – Niektórzy mówią, że jest mściwy. – Dlaczego tak mówią? – spytała Jade. Była zmartwiona, ale Harwick tego nie zauważył. Spoglądała na niego z wyraźnym zainteresowaniem i nawet udało jej się uśmiechnąć. – Zaciekawił mnie pan – dodała. Harwicka ucieszyło jej zainteresowanie. – Moja droga, Caine rozgłasza, że szuka Poganina. Po całym mieście jego ludzie rozwiesili plakaty informujące o nagrodzie. Gracze zaczęli się zakładać, stawiają dziesięć do jednego, oczywiście na Caine’a. Wiem, że złapie wreszcie pirata. A wtedy niech Bóg się nad nim zlituje. – Tak, niech Bóg się nad nim zlituje – zgodziła się Jade. – A ojciec Caine’a jest chory, prawda? – spytała jeszcze raz, by naprowadzić Harwicka na poprzedni temat rozmowy. – Poważnie. – I nic już nie można zrobić? Harwick pokiwał głową. – Gweneth zamartwia się. Henry przestał jeść, w ogóle nie sypia. Długo tak nie pociągnie. Obawiam się, że umrze, jeżeli nie pogodzi się ze śmiercią Colina. – Może trzeba mu troszkę pomóc? – Komu trzeba troszkę pomóc? – spytał Caine od drzwi.

– Twojemu tacie – wyjaśniła Jade i zwróciła się z powrotem do sir Harwicka: – Słyszałam też, że zniknął jeden z pana przyjaciół. – O, tak. Biedny sir Winters – odpowiedział Harwick. – Też był dobrym lekarzem. Ponieważ patrzył wyczekująco. Jade spytała: – Mówi pan o nim tak, jakby już nie żył. – Jestem pewien, że nie żyje. W tym czasie Caine podszedł z drugiej strony do łóżka i usiłował przyłożyć Jade kompres na głowę. Ale ją o wiele bardziej interesowała rozmowa z lekarzem, niż troska o znikający guz. Odpychała kompres, a Caine usiłował położyć go z powrotem. Harwick obserwował przez chwilę tę cichą walkę i z całej siły powstrzymywał uśmiech. Tych dwoje z całą pewnością stanowi parę, pomyślał. Jak to dobrze. Następne pytanie Jade oderwało go od tych rozważań. – Dlaczego sądzi pan, że sir Winters nie żyje? – Z pewnością tak jest – odparł Harwick. – Ostatnią osobą, która go widziała, był jego kucharz. Winters walczył z kimś w kuchennym ogrodzie. Zniknął za zakrętem i więcej już się nie pokazał. – Kiedy to się stało? – spytał Caine. – Prawie trzy miesiące temu. Oczywiście wszyscy wiemy, co mu się przydarzyło. – Wiecie? – zdziwiła się Jade, przestraszona stanowczym tonem Harwicka. – Skąd możecie wiedzieć? – Nie powinienem był o tym mówić i denerwować pani – sumitował się Harwick, ale jego mina wskazywała, że o niczym innym nie marzy niż o szczegółowym omówieniu tej sprawy. Wyglądał jak mały chłopczyk

nie mogący się doczekać odpakowania urodzinowych prezentów. Pochylił się w krześle i rzucił dramatycznym szeptem: – Handlarze białymi niewolnikami. Jade była pewna, że źle usłyszała. – Słucham? – Handlarze białymi niewolnikami – powtórzył Harwick. Skinął kilka razy głową, by podkreślić swoje słowa, i znów wygodnie rozparł się w krześle. Jade przygryzła wargę, żeby się nie roześmiać. Nie ośmieliła się spojrzeć na Caine’a, wiedząc, że jeżeli on też jest rozbawiony, sama nie zdoła się opanować. – Nie wiedziałam o tym – szepnęła. – Oczywiście, że pani nie wiedziała. Tak delikatne damy jak pani z pewnością nigdy nie słyszały o tych nieprzyjemnych osobnikach. Założyłbym się, że kryje się za tym również Poganin. To on porwał Wintersa i sprzedał go handlarzom. Jade już nie była rozbawiona. Czuła, że się czerwieni. – Dlaczego obwinia się Poganina o każdy występek popełniony w Anglii? – spytała, zanim zdążyła się zastanowić. – No już, już, niech się pani nie denerwuje – szepnął sir Harwick i poklepał ją po ręce. – Nie powinienem był tego mówić, ale tak właśnie wszyscy uważają. – Nie jestem zdenerwowana – skłamała Jade. – Po prostu nieprzyjemnie mi słuchać, jak zrzuca się na Poganina winę za wszystko, co złego się dzieje. A poza tym, wcale nie martwię się o pańskiego

przyjaciela, bo w głębi serca wiem, że niedługo powróci cały i zdrowy. Harwick serdecznie uścisnął rękę pacjentki. – Ma pani takie czułe serduszko. – Czy ojciec Caine’a ma zdrowe serce? – Tak. – Na to pytanie odpowiedział Caine. Jade zdumiała złość w jego głosie. Spojrzała na niego. – To dobrze – powiedziała. – Dlaczego się złościsz? Czy dlatego, że spytałam o twojego ojca, czy też dlatego, że ma zdrowe serce? – Ani to, ani to – odpowiedział Caine. Zwrócił się do lekarza: – Ojciec poczuje się lepiej, gdy zajmę się Poganinem. Zemsta podziała na niego jak uzdrawiający balsam. – Nie, Caine – wtrąciła się Jade. – Ocali go sprawiedliwość. – W tym przypadku sprawiedliwość i zemsta są tym samym – oświadczył Caine. Sztywny zarys jego szczęki ujawnił, jak bardzo mu się nie podobają słowa Jade oraz to, jak wielki i nieposkromiony jest jego upór. Jade ledwo się opanowała. Chciała na niego krzyknąć. Zamiast tego, podziękowała mu. – Caine, jak to miło z twojej strony, że przyniosłeś mi kompres. – Z pasją przyłożyła szmatkę na skroń i zwróciła się do sir Harwicka: – A panu dziękuję za zbadanie mnie. Czuję się teraz o wiele lepiej. – Cała przyjemność po mojej stronie – odparł grzecznie Harwick. Wstał, jeszcze raz poklepał Jade po ręce i dodał: – Gdy tylko będzie pani zdrowsza, musi się pani przeprowadzić do domu księżnej i księcia. Jestem pewien, że rodzice Caine’a będą bardzo szczęśliwi mogąc panią gościć aż do chwili, gdy pani całkowicie odzyska

siły. – Potem spojrzał na Caine’a. – Oczywiście zachowam tajemnicę. Nie będzie żadnych przykrych plotek o tej miłej damie. – O jaką tajemnicę chodzi? – spytała Jade prawdziwie zdziwiona, bo Harwick z gniewem wpatrywał się w Caine’a. – Troszczy się o twoją reputację – wyjaśnił Caine. – Och, to. – Jade westchnęła. – Ona sama wcale nie jest specjalnie zmartwiona – rzucił sucho Caine. Sir Harwick na chwilę oniemiał. – Moja droga – powiedział, gdy już odzyskał głos. – Po prostu tak się nie postępuje. Nie powinna pani przebywać tutaj sama z nieżonatym mężczyzną. – Tak, sądzę, że ma pan rację – przyznała Jade. – Ale była pani chora, moja droga, i pewnie nie potrafiła pani jasno myśleć. Nie obwiniam ani pani, ani Caine’a. Pani gospodarz działał w dobrej wierze. – Naprawdę? – zdziwiła się Jade. – Z całą pewnością. W domu jest służba, więc nie jesteście sami. Jednak wiadomość o tym, że pani tu mieszkała, ucieszyłaby plotkarzy. A to dotknęłoby zbyt wiele osób. Matka Caine’a... – Moja macocha – sprostował Caine. – Tak, oczywiście, twoja macocha. To by ją bardzo dotknęło. A twoja narzeczona byłaby zdruzgotana. – Jego kto? – Jade naprawdę nie zamierzała podnieść głosu, ale słowa Harwicka wprawiły ją w osłupienie. Zbladła. – Powiedział pan: narzeczona Caine’a? – spytała zachrypniętym szeptem. – Sir Harwick mówi chyba o lady Aisely – wtrącił się Caine.

– Rozumiem. – Zmusiła się do uśmiechu, by lekarz nie odgadł, co się z nią dzieje. – Teraz już sobie przypominam. Lady Aisely, którą zamierzasz poślubić. – Ostatnie słowo prawie wykrzyczała. Nie znała tej Aisely, ale już ją nienawidziła. Im dłużej nad tym rozmyślała, tym bardziej była wściekła na Caine’a. Dobry Boże, i jego też nienawidziła. – Lady Aisely nie przyjęłaby obojętnie wiadomości o pani wizycie tutaj – powiedział Harwick. – Ona nie jest moją narzeczoną – wtrącił Caine. – To moja macocha życzy sobie tego małżeństwa. – Mimo starań, w jego głosie brzmiał śmiech. Reakcja Jade na wiadomość o lady Aisely wiele mu powiedziała. Jade zależało na nim. – Ale twoja droga macocha jest... – Jest zdecydowana ożenić mnie z lady Aisely – przerwał Harwickowi. – Tylko że ja się z nią nie ożenię. Jade czuła na sobie spojrzenie Caine’a. Rozpaczliwie starała się wyglądać obojętnie. Zdała sobie sprawę, że skręca w rękach kompres, więc natychmiast go odrzuciła. – Twoje małżeństwo mnie nie interesuje – oświadczyła. – A powinno. Potrząsnęła głową. – Szkoda tylko, że nie powiedziałeś mi o swoich planach przed wczorajszą nocą. – Nie jestem zaręczony – warknął Caine. – A zeszłej nocy... – Caine! – krzyknęła, a potem dodała ciszej: – Nie zapominaj, że mamy gościa. Harwick zachichotał. – Mam przeczucie co do was dwojga – powiedział idąc do drzwi. – Czyżby było słuszne? – To zależy jakiego rodzaju jest to przeczucie – odpowiedział Caine.

– To ona jest twoją narzeczoną, prawda? – Tak – przyznał Caine. – Tylko jeszcze się z tym nie pogodziła. Mężczyźni uśmiechnęli się do siebie. – Obawiam się, że to nie pójdzie łatwo, mój chłopcze. – Łatwo czy trudno – oświadczył Caine tak głośno, że mógłby obudzić umarłego – jednak zostanie moją żoną. Jade próbowała głośno oponować, ale za Harwickiem już zamknęły się drzwi. Rzuciła kompresem i opadła na poduszki. Ze złości zgrzytała zębami. Ale, w końcu, co ją obchodzi, z kim Caine się ożeni? Gdy tylko Nathan wróci, odjedzie z nim i nigdy już Caine’a nie zobaczy. I dlaczego, do licha, wszystko tak się skomplikowało? Już samo chronienie Caine’a jest wystarczająco trudne. A teraz musi jeszcze do listy osób wymagających jej ochrony dodać jego ojca. Ciekawe, czy lady Aisely jest ładna. Jade odsunęła od siebie tę nieprzyjemną myśl. Naprawdę będzie musiała coś zrobić dla księcia Williamshire. Cohn byłby wstrząśnięty, gdyby po powrocie dowiedział się, że jego ojciec umarł z żalu. Czy Caine wziął tę Aisely do łóżka? Nie mogę teraz o tym myśleć, postanowiła. Jest za dużo innych spraw, o które muszę się zatroszczyć. Musi coś zrobić dla ojca Caine’a. List nie wystarczy, pomyślała. Musi porozmawiać z nim osobiście. Czy macocha Caine’a już zaczęła przygotowania do ślubu? O Boże, miała nadzieję, że Caine mówił prawdę twierdząc, że nie chce żenić się z lady Aisely. – To śmieszne – mruknęła. Oczywiście, że Caine się ożeni. I z całą pewnością nie z Jade. Gdy dowie się prawdy o jej życiu, nie będzie jej już chciał. Rozżalona Jade chwilowo przestała snuć plany. Jej uczucia były jak maszty „Szmaragdu” kołysane

silnym wiatrem. Nie miało sensu teraz próbować się skupić na decyzjach na temat najbliższej przyszłości. Ojciec Caine’a będzie musiał jeszcze przez pewien czas porozpaczać. Przez większą część dnia udało jej się unikać Caine’a. Wieczorem spokojnie zjedli razem kolację. Jade zdziwiła się, gdy Sterns usiadł razem z nimi przy stole. Przeważnie poświęcał uwagę Caine’owi, ale od czasu do czasu obrzucał Jade serdecznym spojrzeniem. Jade pomyślała, że kamerdyner jeszcze się nie zorientował, iż spała z Caine’em. Odczuła ulgę. Zdążyła już zauważyć, że Sterns jest dla Caine’a czymś więcej niż tylko służącym. Zachowywali się wobec siebie jak bliscy sobie ludzie, a Jade nie chciała, by człowiek, na którym Caine’owi zależy, miał ją za kobietę lekkich obyczajów. Od czasu do czasu niepewnie spoglądała na Sternsa, aż wreszcie poklepał ją po ręce. Ciężar rozmowy wziął na siebie Caine. Rozprawiał o problemach związanych z zarządzaniem tak wielką posiadłością. Jade słuchała z zaciekawieniem, ale była również zdziwiona, że Caine okazuje prawdziwą troskę o mieszkańców parafii. – Pomagasz tym, którzy tego potrzebują? – spytała. – Oczywiście. – Dając im pieniądze? – Cóż, czasem od tego trzeba zacząć – wyjaśnił. – Jade, godność mężczyzny jest równie ważna jak zaspokojenie głodu. Gdy już ma pełny żołądek, trzeba mu pomóc tak, by sam zaczął dawać sobie radę.

Jade dłuższą chwilę rozważała te słowa, zanim odpowiedziała: – Tak, dla mężczyzny poczucie własnej wartości jest ważną sprawą. Dla kobiety również – dodała. – Jeżeli odbierzesz człowiekowi poczucie własnej wartości, najprawdopodobniej on... lub ona całkowicie się podda. Człowiek nie może mieć wrażenia, że ktoś nim manipuluje albo że jest z góry skazany na klęskę. – Istnieje różnica między manipulacją a klęską – zauważyła Jade. – Niezupełnie. Mężczyzna jest głupcem, jeżeli dopuszcza do którejś z tych rzeczy, prawda, Sterns? – Przeważnie tak – przyznał Sterns sięgając po dzbanek z herbatą. – Godność jest dla człowieka najważniejsza i powinna być stawiana ponad wszystko. – Ale na pewno obaj zgodzicie się, że są sytuacje, w których trzeba odłożyć godność na bok. – Na przykład? – spytał Caine. – Gdy trzeba ratować czyjeś życie. – Życie nie jest tak ważne, jak godność – powiedział Sterns. – Zgadzasz się ze mną, milordzie? Caine nie odpowiedział. Patrzył na Jade, a na jego twarzy znów malował się nieodgadniony wyraz. Jade nie miała pojęcia, o czym Caine może myśleć. Uśmiechnęła się do niego, by ukryć zmieszanie, a potem poskarżyła się na zmęczenie i wróciła do swojego pokoju. Sterns kazał przygotować dla niej kąpiel. W kominku palił się ogień. Jade z rozkoszą poleżała w wannie; potem poszła do łóżka, ale dobrą godzinę kręciła się, zanim zapadła w niespokojny sen. Caine przyszedł do niej po północy. Rozebrał się, zdmuchnął świece i położył się. Jade spała na boku, koszulę miała poddartą do połowy ud. Caine powoli podniósł ją jeszcze wyżej i przyciągnął do siebie gładkie pośladki Jade.

Westchnęła przez sen. Na ten dźwięk rozgorzał w nim płomień. Była taka ciepła, taka miękka. Jego ręka zawędrowała pod jej koszulę. Głaskał jej piersi, drażnił brodawki, aż stwardniały w delikatne pączki. Niespokojnie poruszyła się, kwiląc przez sen. Caine pomyślał, że Jade ma jakiś erotyczny sen. Pogłaskał ją po karku, polizał płatek ucha, a gdy przylgnęła do niego pośladkami, wsunął rękę i dotknął między jej udami gorącego miejsca. Podniecał ją, aż stała się wilgotna i gotowa na to, by go przyjąć. Drugą ręką trzymał ją w pasie. Jade spróbowała odwrócić się do niego przodem, ale tylko mocniej ją przytrzymał. – Otwórz się dla mnie, Jade – szepnął. – Pozwól mi wejść w ciebie. – Kolanem rozpychał jej uda, aż je rozłożyła. – Powiedz, że mnie pragniesz – zażądał. Jade czuła dotyk atłasowego koniuszka jego członka. Przygryzła wargę, by nie krzyknąć, że ma natychmiast zaprzestać tej tortury. – Tak, pragnę cię – szepnęła. – Proszę, Caine, teraz! Tylko na to czekał. Delikatnie położył Jade na brzuchu, ręką uniósł jej pośladki i wszedł w nią gwałtownym pchnięciem. Mięśnie jej pochwy zacisnęły się. Caine musiał się opanować, by od razu nie dojść do szczytu. Wziął głęboki oddech. – Spokojnie, kochana – wymruczał, gdy przywarła do niego. Dłońmi zaciskała z całej siły prześcieradło. Caine położył ręce na jej dłoniach. Głowa opadła mu w słodko pachnące zagłębienie między jej karkiem a ramieniem. – Caine, chcę...

– Wiem – odparł. Tym razem zamierzał postępować powoli, by przedłużyć tę rozkoszną agonię, ale jej błagania pozbawiły go kontroli nad sobą. Wchodził w nią jeszcze i jeszcze, aż nie myślał już o niczym, tylko o spełnieniu dla nich obojga. Gdy poczuł, że zaraz zostawi w niej nasienie, przesunął rękę w dół jej brzucha i głaskał, drażnił... Potem wzbili się na szczyty rozkoszy. Po jakimś czasie Caine opadł na Jade. Był wyczerpany i w pełni uspokojony. – Kochana, możesz oddychać? – spytał, gdy jego serce zaczęło bić trochę wolniej. Drażnił się z nią, ale gdy nie odpowiedziała, natychmiast stoczył się na łóżko. – Jade? Odwróciła się na plecy i spojrzała na niego. – Zmusiłeś mnie, bym cię błagała. – Co takiego? – Zmusiłeś mnie, bym cię błagała. – Tak. Dopiąłem tego, prawda? – odpowiedział z szerokim uśmiechem. – I wcale nie odczuwasz skruchy – powiedziała głaszcząc jego gorącą pierś. – Jesteś łajdakiem. Nie rozumiem, dlaczego tak mnie pociągasz. Oczy Jade były jeszcze ciągle zamglone od namiętności. Caine pocałował ją w czoło, w nasadę piegowatego nosa, a potem uciszył ją drugim, penetrującym, wilgotnym pocałunkiem w usta. – Jade, chciałabyś jeszcze? – Ale nie dał jej czasu na odpowiedź. – Ja chcę – wymruczał. Długą chwilę potem oboje zasnęli, trzymając się mocno w objęciach.

10 Następny tydzień był dla Jade zupełnie cudowny. Caine okazał się takim miłym, kochającym mężczyzną. Rozumiał jej uczucia i nastroje lepiej, niż ona sama. Najmilsze były wieczory. Sterns rozpalał ogień na kominku w gabinecie Caine’a i wszyscy troje zasiadali w życzliwym milczeniu, by poczytać. Jade zorientowała się, że Sterns zastępuje Caine’owi ojca. Dowiedziała się, że pracował dla rodziny od chwili narodzin Caine’a, a gdy ten przeniósł się do własnej posiadłości, kamerdyner podążył za nim. Sterns dał jej do zrozumienia, że wie o tym, jak ona i Caine spędzają noce. Gdy zaczerwieniła się z upokorzenia, powiedział, że wcale jej źle nie ocenia. Dodał również, że od dawna nie widział Caine’a w tak beztroskim nastroju. Któregoś dnia macocha Caine’a przysłała posłańca z listem, w którym prosiła, by przyjechał pomóc wyciągnąć ojca z rujnującej jego zdrowie depresji. Caine natychmiast pojechał, ale gdy wrócił jakieś dwie godziny później, był w paskudnym nastroju. Jego rozmowa z ojcem nie na wiele się zdała. Tej nocy, gdy Caine już zasnął. Jade spotkała się z Matthew i Jimbem, by wydać im rozkazy. Matthew czekał na nią ukryty między drzewami. Był to wysoki, szczupły marynarz o skórze czarnej jak u pantery, a gdy był rozzłoszczony, przypominał to zwierzę również charakterem. Jednak gdy chciał, potrafił być bardzo miły. Teraz Matthew się nie uśmiechał. Skrzyżował ramiona na piersi i patrzył na Jade z groźną miną człowieka,

który złapał złodzieja na buszowaniu w jego szafie. – Dlaczego tak się krzywisz, Matthew? – spytała cichutko Jade. – W nocy widziałem go w oknie z tobą, dziewczyno – warknął Matthew. – Czy ten dandys cię dotknął? Jade nie chciała kłamać, ale nie mogła też powiedzieć przyjacielowi prawdy. – Byłam ranna – wyjaśniła. – Nie patrz tak na mnie, Matthew. Postrzelono mnie z pistoletu w bok. To była lekka rana. Caine... martwił się i tej nocy został w moim pokoju, by nade mną czuwać. – Czarny Harry rzuci mnie rekinom, gdy usłyszy... – Matthew, nie powiesz Harry’emu – przerwała mu Jade. Gniewny ton głosu Jade wcale nie wywarł wrażenia na marynarzu. – Nie bądź taka impertynencka. Sam widziałem, jak ten laluś obejmował cię, gdy szliście do domu pierwszego dnia, i powiem to Harry’emu. Możesz już teraz zacząć się bać. Jimbo chciał wbić mu nóż w plecy. Nie zrobił tego tylko dlatego, że nie chciał, byś się gniewała. – Tak, gniewałabym się – przyznała Jade. – Jeżeli ktoś tknie Caine’a, będzie miał ze mną do czynienia. A teraz, Matthew, przestań się złościć. Mamy ważną sprawę do omówienia. Matthew nie zamierzał porzucić tego tematu. – Czy on sprawia ci kłopoty? – Nie, nie sprawia mi kłopotów. Matthew, wiesz, że umiem sama o siebie zadbać. Powinieneś bardziej we mnie wierzyć. Matthew natychmiast poczuł skruchę. Nie chciał, by jego pani czuła do niego żal. – Oczywiście, potrafisz sama o siebie zadbać – pospieszył z zapewnieniem. – Ale nawet nie wiesz, jaka je-

steś pociągająca. Jesteś po prostu zbyt ładna. Teraz myślę, że Jimbo i Harry mieli rację i trzeba było zrobić ci blizny na twarzy, gdy byłaś mała. W oczach Matthew zabłysła iskierka rozbawienia i Jade wiedziała, że tylko sobie żartuje. – Żaden z was nie ośmieliłby się zrobić mi krzywdy – powiedziała. – Matthew, jesteśmy rodziną i kochacie mnie tak samo, jak ja was kocham. – Jesteś tylko małym brzdącem – usłyszeli głęboki głos. Jade zwróciła się w stronę, z której dochodził. Jej drugi przyjaciel, Jimbo, cicho wyszedł z zarośli i stanął przed nią. Był prawdziwym wielkoludem. Tak samo jak Matthew, nosił ciemnobrązowe ubranie, bo jaśniejsze kolory mogłyby zostać zauważone z domu. W świetle księżyca widać było wściekłość malującą się na twarzy Jimba. – Matthew powiedział mi, że ten laluś położył ci rękę na plecach. Mógłbym go zabić. Nikt... – Nie doceniacie Caine’a, jeżeli sądzicie, że tak łatwo dosięgnęlibyście go nożem – przerwała mu Jade. – Założyłbym się, że jest takim samym słabeuszem jak Colin – powiedział Jimbo. Jade przestała ukrywać, że jest zła. – Nie widzieliście Colina od dłuższego czasu, a wtedy był półprzytomny od ran. Teraz pewnie już odzyskał siły. Oprócz tego mylicie się sądząc, że Colin i Caine są słabi. Jimbo, pamiętaj, że czytałam akta Caine’a i wiem, o czym mówię. – Jeżeli w człowieku płynie krew, można ją z niego wypuścić – stwierdził Matthew. Ani on ani Jimbo nie wydawali się zbyt przejęci jej złością. Jade westchnęła i zwróciła się do Matthew: – Chcę pojechać do ojca Caine’a i odbyć z nim małą pogawędkę. Musisz odwrócić uwagę Caine’a,

tak by nie zauważył, że mnie nie ma. – Nie wiem, po co miałabyś rozmawiać z ojcem Caine’a – zaprotestował Matthew. – Colin i Nathan już wkrótce tu przyjadą. – Przy takim tempie podróży? Nie, obawiam się, że nie mogę dłużej czekać. Ojciec Caine’a może już znajdować się na łożu śmierci. Nie je i nie sypia. Nie mogę pozwolić mu umrzeć. – Widzę, że już postanowiłaś – mruknął Matthew. – W jaki sposób mam odwrócić uwagę Caine’a? – Zostawiam to twojej pomysłowości – powiedziała Jade. – Kiedy? – spytał Jimbo. – Jutro. Tak wcześnie, jak to tylko będzie możliwe. W końcu Jade wróciła do łóżka pewna, że Matthew i Jimbo jej nie zawiodą. Odwracanie uwagi Caine’a rozpoczęło się trochę przed świtem. Jade pomyślała, że powinna była wydać dokładniejsze rozkazy. Gdy to się skończy, będzie musiała ukryć Matthew. Okazał się zbyt pomysłowy. Ni mniej, ni więcej, tylko podpalił stajnie. Na szczęście miał dosyć rozumu, by najpierw wypuścić konie. Ale zwrócił uwagę Caine’a, musiała to przyznać. Konie biegały jak oszalałe. Trzy klacze zaczęły się źrebić, więc wszyscy ludzie pracowali przy gaszeniu ognia i łapaniu zwierząt. Dopóki Caine nie wyszedł z pokoju. Jade udawała, że śpi. Wtedy szybko się ubrała i wyśliznęła tylnymi drzwiami. Caine rozstawił straże wokół posiadłości, ale w tym chaosie łatwo było się wymknąć. – Jimbo pojechał do Shallow’s Wharf – Matthew poinformował Jade pomagając jej wsiąść na konia, którego dla niej wybrał. – Powinien wrócić jutro wieczorem z wiadomościami. Nie sądzisz, że przy

silnym wietrze Nathan wkrótce się tu pojawi? I na pewno nie chcesz, bym teraz z tobą pojechał? – Wolę, żebyś pilnował Caine’a – odparła Jade. – To on jest w niebezpieczeństwie. Wrócę za godzinę. I nie podpalaj już nic więcej, gdy mnie tu nie będzie. Matthew obdarzył ją szerokim uśmiechem. – Ale udało się odciągnąć jego uwagę, prawda? – Tak, Matthew – odpowiedziała Jade nie chcąc ranić jego dumy. – Udało się. Zostawiła uśmiechniętego przyjaciela i pół godziny później dojechała do domu rodziców Caine’a. Ukryła konia za drzewami, po czym pobiegła do frontowych drzwi. Dom był ogromny, ale zamki w drzwiach nie oparłyby się nawet najmarniejszemu złodziejowi. Jade otworzyła je w kilka minut. Przez okna wpadało dosyć światła, by mogła bez hałasu wejść na kręcone schody. Z tyłu domu dochodziły odgłosy wskazujące, że w kuchni już wre praca. Jade posuwała się cicho jak kot. Zaglądała do każdego z licznych pokoi na piętrze, ale nie znalazła księcia Williamshire. Powinien zajmować największą sypialnię, lecz była pusta. W sąsiednim pokoju chrapała niczym marynarz ładna starsza kobieta o jasnych włosach. Jade domyśliła się, że to księżna. Na końcu długiego korytarza w południowym skrzydle Jade znalazła bibliotekę. Było to niezwykłe usytuowanie jak na tego typu pomieszczenie. W fotelu stojącym za mahoniowym biurkiem spał ojciec Caine’a. Zamknąwszy drzwi na klucz, by nikt jej nie przeszkadzał. Jade przez dłuższą chwilę przyglądała się temu przystojnemu mężczyźnie. Był bardzo podobny do Caine’a. Ze swoimi przetykanymi srebrem

włosami i wysokimi kośćmi policzkowymi wyglądał bardzo dystyngowanie, ale był niezwykle blady, a pod oczami miał głębokie cienie. Nawet gdy spał, widać było, że jest zrozpaczony. Jade nie mogła się zdecydować, czy lepiej wygłosić ostre kazanie, czy też przeprosić, że przysporzyła mu tyle niepotrzebnego bólu. Jednak serce wyrywało jej się ku niemu. Przypominał jej Caine’a. Nie był aż tak potężnie zbudowany, ale wydawało się, że dorównuje mu wzrostem. Gdy dotknęła jego ramienia, wzdrygnął się, natychmiast obudził i zerwał się z fotela tak szybko, że aż ją to zaskoczyło. – Proszę, nie bój się, panie – szepnęła. – Nie zamierzałam cię wystraszyć. – Czyżby? – spytał tak samo cicho. Książę Williamshire powoli odzyskiwał panowanie nad sobą. Przejechał palcami po włosach i potrząsnął głową, usiłując myśleć jasno. – Kim jesteś? – To nie ma znaczenia, sir. Proszę, panie, usiądź, bo mam dla ciebie ważne informacje. Cierpliwie zaczekała, aż spełni jej prośbę, potem podeszła bliżej i oparła się o biurko. – Musisz, panie, położyć kres tej żałobie. Doprowadzasz się do choroby. – Co takiego? Ciągle jeszcze patrzył na nią trochę nieprzytomnie. Jade zauważyła, że jego oczy mają dokładnie ten sam odcień szarości co oczy Caine’a. Również grymas złości na jego twarzy był jej znany. – Powiedziałam, że trzeba położyć kres tej żałobie – powtórzyła. – Sir Harwick sądzi, że możesz od tego umrzeć, panie. Jeżeli nie zaprzestaniesz zachowywać się tak nonsensownie...

– Posłuchaj, młoda damo... – Proszę nie podnosić na mnie głosu – przerwała. – Na Boga, kim ty jesteś? I jak się tu dostałaś? Jednak Jade widziała, że jest bardziej zdumiony, niż zły. Pomyślała, że to dobry początek. – Sir, po prostu nie mam czasu na próżne rozmowy. I musisz mi obiecać, że nikomu nie powiesz o tym, że tu byłam. Dajesz słowo? – Tak. – Doskonale. Teraz chyba muszę cię przeprosić, chociaż tego nie lubię. Nienawidzę przepraszać. – Wzruszyła ramionami i dodała: – Przepraszam, że nie przyszłam tu wcześniej. Rozpaczałeś bez powodu, a naprawdę mogłam ci tego oszczędzić. Przebaczasz mi? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz, ale jeżeli cię to uszczęśliwi, to tak, przebaczam ci. Teraz powiedz, czego ode mnie chcesz. – Warczysz tak samo nieprzyjemnie jak twój syn. – Ach, który syn? – spytał, a w jego oczach zabłysła iskierka uśmiechu. – Caine. – Czy ta wizyta dotyczy Caine’a? Obraził cię w jakiś sposób? Muszę ci powiedzieć, że Caine jest już od dawna samodzielny i nie będę się mieszał do jego spraw, chyba że chodzi o coś naprawdę ważnego. – Nie – odparła Jade. – Nie przyszłam tu w sprawie Caine’a, chociaż z radością dowiaduję się, że z takim zaufaniem odnosisz się do poczynań swojego najstarszego syna. Nie mieszając się w jego życie okazujesz, że jesteś z niego dumny.

– Więc o czym chcesz rozmawiać? – spytał książę. – Jestem przyjaciółką Colina. – Znałaś go? – Tak, znam go. Widzisz, panie, on... – Nie żyje – przerwał jej książę głosem zachrypniętym od żalu. – Zabił go Poganin. Jade położyła rękę na ramieniu księcia. – Spójrz na mnie, panie – poprosiła cicho, gdy odwrócił wzrok i wpatrzył się w okno. Poczekała, aż spełni jej prośbę i kontynuowała: – Będzie ci trudno uwierzyć w to, co teraz powiem. Ale mam dowody. – Dowody? Jade skinęła głową. – Poganin nie zabił Colina. – Zabił go. – Już jestem chora od słuchania o niegodziwościach Poganina – mruknęła Jade. – Colin... – Czy to Poganin wysłał cię do mnie? – Proszę, panie, nie podnoś głosu – zwróciła mu uwagę. – Poganin nie zabił twojego syna – powtórzyła. – On go uratował. Colin żyje i ma się dobrze. Upłynęła długa chwila, zanim książę okazał, że usłyszał te słowa. Jego twarz pokryła się krwistymi plamami. Popatrzył na Jade tak zimno, jakby chciał zmrozić ją wzrokiem. Zanim zdążył znów na nią krzyknąć, szybko powiedziała: – Mam dowody. Czy zechcesz, panie, wysłuchać mnie, czy też tak już przywiązałeś się do swojej oceny wydarzeń... – Wysłucham cię – obiecał. – Ale jeżeli jest to jakiś okrutny żart, przysięgam, że sam poszukam Poganina i

zabiję go gołymi rękami. – To byłaby słuszna zemsta za tyle okrucieństwa – przyznała Jade. – Pamiętasz, panie, jak Colin, gdy był jeszcze chłopcem, wdrapał się na wielkie drzewo i nie umiał zejść? Ponieważ płakał i czuł się jak tchórz, dałeś mu słowo, że nigdy nikomu o tym nie powiesz. Przekonałeś go również, że każdy ma prawo się bać, że strach nie jest grzechem, że... – Pamiętam to – szepnął książę. – I nigdy nikomu nie powiedziałem. Skąd ty... – Colin mi o tym opowiedział. I o wielu innych rzeczach. – Mógł ci to wszystko opowiedzieć, zanim go zabito – stwierdził książę. – Owszem, ale tak nie było. Poganin wyłowił Colina z oceanu. Colin był w bardzo złym stanie. Znasz, panie, lekarza, sir Wintersa? – To mój osobisty lekarz – wyjaśnił książę. – Nie sądzisz, panie, że to dziwne, iż zniknął? Złość powoli opuszczała księcia. – Tak, to rzeczywiście dziwne – przyznał. – Przyjechaliśmy po niego – wyjaśniła Jade. – Chcieliśmy, by leczył Colina. Pański syn cierpiał straszliwe bóle i pragnęłam, żeby zajął się nim ktoś, kogo dobrze zna. Jade przygryzła wargę zastanawiając się, co jeszcze powiedzieć, by przekonać księcia, bo na jego twarzy ciągle malowało się niedowierzanie. – Colin ma znamię na pośladku – wybuchnęła nagle. – Wiem o tym, bo zanim Matthew i Jimbo przywieźli Wintersa, ja się nim zajmowałam. No i co? Czy nie jest to wystarczający dowód? Książę powoli odchylił się w fotelu.

– Przysłano nam dowody śmierci Colina. – Kto? – Departament Wojny. – No właśnie – rzuciła Jade. – Nie rozumiem. – Wytłumaczę to po powrocie Colina – obiecała. – Panie, czy zechcesz mi coś wyjaśnić, zanim będę dalej próbowała cię przekonać, że Colin żyje? – Co takiego? – znużonym głosem spytał książę. – Wiesz może, dlaczego Colin zmusił mnie, bym przysięgła, iż nie powiem Caine’owi, że on żyje? Nauczyłam się ufać twojemu najstarszemu synowi i nie rozumiem, co kryje się za tą prośbą Colina. To prawda, że był wtedy półprzytomny, i to, co mruczał o braciach Bradleyach, może nie miało... Ojciec Caine’a zerwał się z fotela. – Colin żyje! – Proszę, panie, nie tak głośno – nakazała Jade. – Nikt nie może się o tym dowiedzieć. – Dlaczego? Chciałbym o tym krzyczeć aż pod niebo. Mój chłopiec żyje! – Widzę, że w końcu cię przekonałam – powiedziała z uśmiechem Jade. – Proszę, panie, usiądź. Wyglądasz tak, jakbyś za chwilę miał zemdleć. – Jade poczekała, aż książę z powrotem usiądzie, a potem spytała: – Dlaczego właśnie wzmianka o tych ludziach przekonała cię, że mówię prawdę? – Gdy powiedziałaś, że Colin nie chciał, by Caine się dowiedział... – Książę zająknął się, a potem szepnął: – Boże, bracia Bradleyowie. Zapomniałem o tym. Teraz z kolei Jade nic nie rozumiała.

– O co chodzi? – spytała. – Czy Colin nie ufa bratu? – Och, nie, źle to zrozumiałaś – wyjaśnił książę. – Colin ubóstwiał Caine’a. Mój Boże, jak trudno w to wszystko uwierzyć. – Jeżeli ubóstwiał Caine’a, dlaczego kazał mi obiecać, że mu nie powiem? I kim są bracia Bradleyowie? Książę zachichotał. – Któregoś dnia, gdy Colin miał jakieś osiem lat, przybiegł do domu z krwawiącym nosem i przeciętą wargą. Caine był wtedy w domu. Spytał, kto to zrobił, i gdy tylko Colin powiedział, że to bracia Bradleyowie, Caine wybiegł na dwór. Colin próbował go zatrzymać, bo nie powiedział mu, ilu tych braci było. Pół godziny później Caine wrócił tak samo pokiereszowany jak Colin. – A ilu ich było? – spytała Jade. – Ośmiu. – Dobry Boże! Chcesz, panie, powiedzieć, że wszyscy razem napadli na Colina? – Nie. Tylko jeden, jeżeli pamiętam dobrze, chłopiec o imieniu Samuel. Jednak Samuel widocznie przewidział, że Caine zechce mu się odpłacić, i pobiegł do domu po posiłki. – Mogli zabić Caine’a – szepnęła Jade. – Moja droga, twoja sympatia powinna być raczej po stronie braci Bradleyów. Caine pobiegł tylko napędzić stracha chłopcu, który pobił Colina, ale gdy spotkał się z całym oddziałem, sprawił im tęgie lanie. Jade potrząsnęła głową. Ta okropna historia wcale nie wydawała jej się zabawna. Jednak ojciec Caine’a uśmiechał się z dumą.

– Więc, jak widzisz, moja droga, jeżeli Colin nie chciał zawiadamiać Caine’a, to nie przez brak zaufania. Po prostu zna dobrze swojego brata i chciał go uchronić przed walką, zanim nie wyjaśni sytuacji. Nie chciał, by Caine znów zaatakował kogoś w rodzaju braci Bradleyów. Colin był zawsze ostrożniejszy. Caine nie wiedział, że Colin pracuje dla rządu – dodał książę. – Zresztą ja też o tym nie wiedziałem. Nigdy bym do tego nie dopuścił, a zwłaszcza nie zgodziłbym się na to, gdy się dowiedziałem, że sir Richards nie był jego przełożonym. – Richards – szepnęła Jade. – Był przełożonym Caine’a, prawda? Książę spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Widzę, że zebrałaś sporo informacji. Zastanawiam się, jak mogłaś je uzyskać. Powiesz mi, kto ci podał tak poufne informacje? Jade leciutko się naburmuszyła. – Nikt mi ich nie podawał – powiedziała. – Sama się wszystkiego dowiedziałam. Mój brat Nathan pomagał Colinowi załatwić dla rządu pewne bardzo skomplikowane sprawy. Ale ktoś nie chciał, by im się to udało. Zastawiono pułapkę. Nathan i Colin nie zginęli tylko dlatego, że... Poganin miał pewne podejrzenia i zdążył interweniować na czas. – Czy Colin wie, kto kryje się za tą zdradą? Jade pokręciła przecząco głową. – Wiemy jedynie, że to ktoś wysoko postawiony w Departamencie Wojny. Nathan i Colin będą bezpieczni tak długo, jak długo będą uważani za zmarłych. Nie mogę powiedzieć nic więcej. Gdy Colin wróci... – Zawieziesz mnie do niego?

– Powinien być tu już za kilka dni. Oczywiście nie będzie mógł zostać w domu, chyba że odeślesz, panie, całą służbę... jeszcze pomyślimy nad szczegółami. – Jade uśmiechnęła się do księcia. – Ciekawa jestem, czy poznasz syna. Włosy urosły mu tak, że sięgają poniżej ramion. Obaj, i Nathan, i Colin, wyglądają teraz jak prawdziwi piraci. – Musi się to podobać Poganinowi. – O tak, bardzo mu się to podoba. – Byli ciężko ranni? – spytał książę. – Związano ich, zakneblowano, a potem wrzucono do wody. – Żeby utonęli. – Nie, pozostawiono ich na pastwę rekinom. Było ich tam pełno, a świeża krew... przyciągnęła ich jeszcze więcej. – O Boże! – Jednak rekiny ich nie dostały, a muszę przyznać, że niewiele brakowało. Ratując ich, Poganin stracił dobrego człowieka. – Poganin wskoczył za nimi do wody z tym drugim człowiekiem? – Tak – odpowiedziała Jade. – Poganin pływa najlepiej z nich wszystkich. Poza tym, ten pirat nigdy nie żądałby od innych czegoś, czego sam by nie zrobił. Jade ruszyła do drzwi, ale zatrzymało ją pytanie księcia: – Jesteś zakochana w Colinie? – Och, oczywiście, że nie – odpowiedziała Jade. Otworzyła drzwi z klucza, a potem jeszcze raz odwróciła się do księcia. – Gdy spotkamy się następnym razem, musisz, panie, udawać, że się nie znamy.

Postarałam się, żeby Caine był w tej chwili zajęty. Jak wiesz, uparł się, że odnajdzie Poganina. Te poszukiwania ściągnęły na niego niebezpieczeństwo, ale niedługo wszystko się skończy. – Ale Poganin przecież nie... – Poganin chroni Caine’a – powiedziała. – Oskarżono pirata o zabicie Nathana i Colina. Wasz rząd wyznaczył nagrodę za jego głowę, a Caine, jak zapewne wiesz, panie, podwoił tę sumę. Pomyśl, panie, co by się stało, gdyby Caine odnalazł Poganina, zanim... – Może Poganin zdołałby przekonać Caine’a, że nie zabił Colina. – No właśnie – odpowiedziała. – Nie widzisz, panie? Ktokolwiek kryje się za tą zdradą, musi wierzyć, że Poganin nigdy się nie odnajdzie. – Bo postarałby się zabić Caine’a, zanim prawda wyjdzie na jaw? – Tak. – Mój Boże, Caine strasznie ryzykuje. Muszę... – Nic nie rób, panie – zażądała Jade. – Jak już wyjaśniłam, Poganin czuwa nad Cainem. – Dobry Boże, więc Poganin nie jest naszym wrogiem – szepnął książę. – Nigdy nie zdołam spłacić długu, jaki u niego zaciągnąłem. Droga pani, czy jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić? – Teraz muszę wracać i pilnować Caine’a. To strasznie uparty człowiek, ale z natury jest bardzo opiekuńczy. W tej chwili jest bardzo zajęty rozwiązywaniem moich problemów. Gdy Colin wróci, we trzech postanowicie, co robić dalej. – Więc Poganin wysłał cię do Caine’a? – Tak – odpowiedziała Jade i uśmiechnęła się.

– Caine nie zrezygnuje – stwierdził książę. – Modlę się, by Colin wrócił jak najszybciej. – Nie martw się, panie. Gdybyś kazał Caine’owi zaprzestać poszukiwań Poganina, on tylko zdwoiłby wysiłek. Jest zbyt rozjuszony, by zrezygnować. – Więc musisz mu powiedzieć prawdę. – Nie mogę. Dałam Colinowi słowo. Poza tym, już za kilka dni i tak dowie się o wszystkim. – A jeżeli twojego brata i Colina coś zatrzyma po drodze? – Wtedy będziemy musieli ułożyć nowy plan – powiedziała Jade. – Jaki? – Trzeba będzie trzymać ofiarę z dala od łowcy. Caine będzie wściekły, ale żywy. Muszę się nad tym dobrze zastanowić – dodała otwierając drzwi. – Kiedy znowu się zobaczymy? Mówiłaś, bym udawał, że się nie znamy, ale... – Och, jestem pewna, że to nastąpi szybko. Ale jest jedna drobna rzecz, którą mógłbyś, panie, zrobić dla mnie w podzięce. Mówiłeś, że zrobiłbyś wszystko, o co cię poproszę – przypomniała mu. – Tak, zrobię wszystko. – Caine jest twoim najstarszym synem, więc jeżeli już musisz wyróżniać któreś ze swoich dzieci, powinien to być on. Ta prośba wyraźnie księcia zdumiała. – Kocham wszystkie moje dzieci. Nie zdawałem sobie sprawy, że jedno z nich tak wyraźnie wyróżniam. – Sir Harwick uważa, że Colin jest twoim ulubionym synem – powiedziała Jade. – Twierdzi również, że Caine trzyma się z dala od rodziny. Panie, nie pozwól, by to trwało nadal. Caine potrzebuje twojej miłości. Po-

staraj się mu ją okazać. Drzwi zamknęły się. Książę Williamshire jeszcze długo siedział za biurkiem, zanim wreszcie poczuł się na tyle silny, by wstać. Łzy radości płynęły mu po policzkach. Zmówił modlitwę dziękując Bogu za cud, którym go obdarował. Jego Colin żyje. Książę poczuł głód. Poszedł poszukać czegoś na śniadanie. Będzie mu trudno, bo nie potrafił udawać, ale musi się pilnować i nie okazywać radości. Służba nie może się dowiedzieć, dlaczego tak nagle odzyskał siły. Czuł się jak odrodzony, jakby ktoś sięgnął na dno otchłani jego czarnej rozpaczy i pomógł mu wydostać się na górę, do gwiazd. Ta młoda dama, którą teraz uważał za swoją zbawczynię, ma oczy o najbardziej niezwykłym odcieniu zieleni. Pewnie stąd pochodzi nazwa okrętu Poganina, „Szmaragd”. Tak, powiedział sobie i stanowczo skinął głową. Był również pewny, że zna prawdziwą tożsamość pirata, ale przysiągł sobie, że prędzej umrze niż to komuś wyjawi. Zastanawiał się też, co powie Caine, gdy dowie się, że kobieta, którą chronił, jest siostrą Poganina. Wybuchnie straszną złością. Książę miał nadzieję, że będzie tam wtedy i zdoła obronić swoją zbawczynię przed wściekłością syna. Książę Williamshire był pewien, że wszystko dobrze odgadł. Nabierał na talerz dokładkę jajek i cynaderek, gdy do pokoju stołowego wpadła jego żona, Gweneth.

– Kucharka powiedziała mi, że jesz śniadanie – wyjąkała. Książę odwrócił się do żony. Na twarzy miał łagodny uśmiech. Biedna Gweneth. Wyglądała na wykończoną. Jej krótkie jasne włosy sterczały na wszystkie strony, a drżące ręce nie mogły poradzić sobie z zawiązaniem paska szlafroka. – Henry, co się stało? – spytała przyglądając mu się bacznie. – Na ogół rano jada się śniadanie – odpowiedział. – A ja byłem głodny. Jej piwne oczy napełniły się łzami. – Byłeś głodny? – szepnęła. Henry odstawił talerz na kredens i podszedł do żony. Wziął ją w ramiona i pocałował w czoło. – Ostatnio dałem ci wiele powodów do zmartwienia, prawda, kochana? – Ale już się czujesz lepiej? – Poradzono mi, żebym skończył z żałobą – wyjaśnił. – Kto? – Moje sumienie – skłamał. – Gweneth, niedługo ci wyjaśnię tę nagłą zmianę. Ale teraz mogę powiedzieć tylko tyle, że przykro mi, iż przyczyniłem tyle zmartwienia tobie i dzieciom. Już wystarczająco długo trwałem w żałobie. – To jakiś cud – szepnęła Gweneth. Tak, pomyślał książę, to prawdziwy cud o czarodziejskich, zielonych oczach. – Chodź, moja droga, i zjedz coś. Wyglądasz mizernie. – Ja wyglądam mizernie? – Gweneth roześmiała się nerwowo. – To ty, mój kochany, wyglądasz jak śmierć. Książę czule pocałował żonę i poprowadził ją do stołu. – Po śniadaniu chyba pojadę do Caine’a.

– Będzie zdumiony, że tak nagle odzyskałeś siły – zauważyła Gweneth. – Och, Henry, jak to dobrze, że znów jesteś z nami. – Czy pojedziesz ze mną? – Chętnie – odparła Gweneth. Nagle w jej oczach zabłysł jakiś pomysł. – Chociaż nie. Wiem, że teraz nie jest najwłaściwsza pora na przyjmowanie gości, ale chyba zaproszę lady Aisely i jej drogą matkę na długi weekend. Powiedz Caine’owi, że oczekujemy go... dlaczego kręcisz głową? – Gweneth, oszczędź sobie trudu. Caine nie ożeni się z lady Aisely. – To dla niego taka dobra partia – tłumaczyła Gweneth. – Podaj mi przynajmniej dwa powody, dla których nie mogę go do tego zachęcać. – Doskonale. Pierwszy, to ten, że ona nie jest ruda. – Oczywiście, że nie. Ma piękne jasne włosy. Przecież wiesz o tym. – A drugi – kontynuował książę ignorując zdumione spojrzenie żony – to ten, że nie ma zielonych oczu. – Henry, chyba nie czujesz się jeszcze zbyt dobrze, prawda? Książę roześmiał się tak głośno, że aż po pokoju poszło echo. – Caine potrzebuje czarodziejki – wyjaśnił. – I będziesz musiała się z tym pogodzić, moja droga. Puścił do żony oczko, co zupełnie wytrąciło ją z równowagi. – Gweneth, obawiam się, że śniadanie zjesz trochę później. Teraz musisz wrócić do łóżka. – Muszę? Dlaczego? Książę pochylił się i powiedział coś żonie na ucho. Gdy skończył, Gweneth była cała czerwona. – Och, Henry – szepnęła. – Chyba naprawdę czujesz się lepiej.

11 Jade wróciła do posiadłości Caine’a. Matthew już na nią czekał; oddała mu wodze i pobiegła do swojej sypialni. Gdy wyszła zza zakrętu korytarza, zobaczyła, że Sterns stoi na straży przed jej drzwiami. Na jej widok wzdrygnął się zaskoczony, skrzyżował ręce na piersi i powiedział: – Sądziłem, że jesteś u siebie, milady. Jade postanowiła zaatakować pierwsza, by uniknąć wyjaśnień. – A co ty tu robisz? – Pilnuję drzwi. – Po co? – Żebyś nie wyszła. – Ale już wyszłam – stwierdziła i uprzejmie się uśmiechnęła. – Sterns, chyba twój czas jest zbyt cenny, żebyś go tracił na pilnowanie pustego pokoju. – Ależ, milady, nie wiedziałem, że jest pusty. Jade poklepała go po ramieniu. – Później mi to wytłumaczysz. Teraz pozwól mi przejść. Muszę się przebrać i iść do Caine’a, żeby mu pomóc. Nie zważając na niezadowolenie kamerdynera, przebiegła obok i zamknęła za sobą drzwi ucinając tym jego protesty. Szybko przebrała się w ciemnozieloną suknię i zbiegła głównymi schodami na dół. Sterns pilnował teraz frontowych drzwi. Jego zaciśnięte szczęki powiedziały Jade, że będzie sprawiał kło-

pot. – Nie możesz wyjść na dwór – oznajmił, a jego głos zmroziłby nawet polarnego niedźwiedzia. Jednak Jade wcale się nie speszyła. – Mogę i wyjdę – oświadczyła z miłym uśmiechem. – Mój pan kategorycznie każe ci pozostać w domu. – A ja kategorycznie żądam, żebyś mnie wypuścił. W odpowiedzi na to wyzwanie Sterns oparł się o drzwi i powoli pokiwał przecząco głową. Jade doszła do wniosku, że musi odwrócić jego uwagę. – Sterns, ilu służących tu pracuje? Spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Tylko połowa służby – odpowiedział. – Jest nas w sumie pięcioro. – Gdzie jest reszta? – W Londynie. Pomagają doprowadzić dom do porządku. – Ale myślałam, że ogień go zniszczył. – Nie było aż tak źle. Oszalowano deskami ściany i teraz trzeba tylko wyczyścić to, co zabrudził dym. Podczas gdy murarze naprawiają sam budynek, służący sprzątają wewnątrz. – Sterns, zastanawiam się, czy tutejszym służącym można ufać. Kamerdyner wyprostował się na całą swoją wysokość, zanim odpowiedział. – Milady, można im ufać. Wszyscy są lojalni wobec swojego pracodawcy. – Jesteś pewien? Sterns odstąpił na krok od drzwi. – Dlaczego tak cię interesuje... – Niedługo będziecie mieli dwóch gości, Sterns, ale nikt nie może się dowiedzieć o ich pobycie tutaj. Służba musi zachować to w tajemnicy.

– Markiz nic mi nie mówił o gościach – zaprotestował Sterns. Wydawał się lekko obrażony. Jade przebiegła obok niego i otworzyła drzwi. – Caine jeszcze o tym nie wie – wyjaśniła. – Właśnie dlatego ja cię zawiadomiłam. Rozumiesz, to ma być niespodzianka. Po jego ogłupiałej minie poznała, że nie rozumie. – Powiedziałam ci z wyprzedzeniem, żebyś mógł przygotować pokoje – dodała. Chwyciła spódnicę w dłonie i pobiegła na dół. – Przestań się złościć, Sterns. Powiem Caine’owi, że próbowałeś mnie zatrzymać w domu. – A ja powiem milordowi, że nie było cię w pokoju – zawołał za nią Sterns. Jade znalazła Caine’a tam, gdzie do niedawna były stajnie. Teraz pozostały tylko tlące się zgliszcza. Konie, jak zauważyła Jade, umieszczono w wielkim, prostokątnym wybiegu – służba właśnie kończyła ustawiać ogrodzenie. Biała koszula Caine’a pokryta była sadzą. – Uratowałeś wszystkie konie? – spytała Jade podchodząc do niego. Caine powoli zwrócił głowę w jej stronę. Wściekłość malująca się na jego twarzy mogłaby bez trudu wzniecić nowy ogień. Jednak gdy się odezwał, mówił tonem zwodniczo łagodnym. – Wszystkie oprócz tego, którego sobie pożyczyłaś. – Pożyczyłam sobie? – spytała z niewinną miną. – Idź do salonu i tam na mnie zaczekaj – rozkazał. – Ależ Caine, chcę pomóc. – Pomóc? – Niemal stracił panowanie nad sobą. – Ty i twoi ludzie dosyć już zrobiliście. – Kilka razy głęboko odetchnął, zanim mógł kontynuować. – Wracaj do domu. Natychmiast. Był tak rozzłoszczony, że Jade posłuchała bez słowa protestu. Odwróciła się i pobiegła do domu. Na

plecach czuła płonące od gniewu spojrzenie Caine’a. Nie byłaby zdziwiona, gdyby zapaliła się na niej suknia. W tej chwili nie było co przemawiać mu do rozsądku. Będzie musiała zaczekać, aż gniew mu trochę minie. Jednak gdy dobiegła już do schodów, odwróciła się i zawołała: – Caine, jeżeli już musisz zostać na dworze, nie wystawiaj się tak na cel. Sterns zbiegł ze schodów, chwycił Jade za łokieć i szepnął: – Lady Jade, rób, co ci każe. Postaraj się nie rozwścieczać go jeszcze bardziej. Chodź do środka. – I prowadząc ją do drzwi, dodał: – Chyba jeszcze nigdy nie widziałem milorda w takiej furii. – Tak, rzeczywiście wpadł w furię – szepnęła Jade, zirytowana drżeniem swojego głosu. – Sterns, czy mogłabym dostać filiżankę herbaty? Dzisiejszy dzień będzie chyba bardzo trudny, a przecież jeszcze nawet nie minęła jego połowa. – Oczywiście, zaraz pójdę po herbatę – powiedział Sterns. – Milady, jestem pewien, że markiz nie zamierzał podnosić na ciebie głosu. Gdy już minie mu złość, na pewno cię przeprosi. – Może złość już mu nigdy nie minie – mruknęła Jade. Sterns otworzył drzwi i wprowadził Jade do holu. – Stajnie zostały ukończone dopiero miesiąc temu – wyjaśnił. Jade próbowała słuchać tego, co mówi Sterns, ale po głowie ciągle chodziły jej słowa Caine’a: „Ty i twoi ludzie dosyć już zrobiliście”. Tak, właśnie to powiedział. To znaczy, że wiedział o Matthew i Jimbo. Ale skąd? I, co ważniejsze, czego się dowiedział? Sterns poszedł po herbatę, a Jade nerwowym krokiem przemierzała salon. Otworzyła francuskie okno

w końcu pokoju, by wpuścić świeże powietrze, ale był to również środek ostrożności na wypadek, gdyby Caine chciał ją zabić i gdyby musiała uciekać. – Bzdura – mruknęła podejmując znów spacer po pokoju. Caine, nawet nieprzytomny ze złości, nigdy nie podniósłby na nią ręki. Poza tym w żadnym wypadku nie mógł znać całej prawdy. Drzwi frontowe otworzyły się z hukiem, uderzyły o ścianę i zostały z równym hukiem zatrzaśnięte. Nadchodził Caine. Jade podbiegła do sofy pokrytej złocistym brokatem, usiadła i złożyła ręce na podołku. Zmusiła się do spokojnego uśmiechu. Caine nie może się dowiedzieć, że trzęsie się ze strachu. Wolałaby umrzeć, niż okazać, że doprowadził ją do takiego stanu. Drzwi salonu otworzyły się gwałtownie i stanął w nich Caine. Na widok jego miny Jade nie mogła powstrzymać uśmiechu. Wyglądał tak, jakby zaraz miał kogoś zabić. Cały trząsł się z wściekłości. – Co robiłaś rano? – ryknął. – Panie, nie mów do mnie takim tonem. Jestem oszołomiona. – Odpowiedz! Zanim odpowiedziała, popatrzyła na niego ostro, bo nie podporządkował się jej rozkazowi i nadał krzyczał. – Pojechałam odwiedzić twojego drogiego ojca. To go trochę uspokoiło, ale zaraz pokiwał głową. – Nie wierzę. – Mówię prawdę. Caine oderwał się od drzwi i podszedł tak blisko do Jade, że noski jego butów dotykały rąbka jej

sukni. Stanął nad nią jak bóg zemsty. Wiedziała, że celowo przyjął taką postawę. – Przykro mi, że mi nie wierzysz, Caine, ale pojechałam do twojego ojca. Bardzo się o niego martwiłam. Sir Harwick wspomniał, że nie czuje się dobrze i pomyślałam, że przyjemna pogawędka rozproszy jego smutek. – Mówiąc to, Jade patrzyła w dół, na swoje ręce. – Jade, kiedy podłożyłaś ogień? Teraz spojrzała mu w oczy. – Nie podkładałam żadnego ognia. – Do diabła, na pewno to zrobiłaś! – ryknął. Odwrócił się od niej i podszedł do kominka. Był tak wściekły, że wolał nie stać blisko niej, bo nie wiedział, co mógłby jej zrobić. Jade wstała, splotła ręce na piersi i powiedziała: – Caine, nie podpaliłam twoich stajni. – Więc rozkazałaś swoim ludziom, by to zrobili. Chcę wiedzieć, dlaczego. – Jakim ludziom? – Tym dwóm łajdakom, którzy się tu kręcili od dnia, kiedy przyjechaliśmy – odpowiedział Caine. Czekał na jej zaprzeczenie. Od chwili, gdy się spotkali, częstowała go samymi kłamstwami. Teraz zdał sobie z tego sprawę. – Och, ci dwaj – odpowiedziała lekko wzruszając ramionami. – Chyba mówisz o Matthew i Jimbo. Spotkałeś ich? Jego udręka stawała się nie do zniesienia. – Tak. Spotkałem ich. To twoje dwa następne kłamstwa, prawda? Jade bała się na niego spojrzeć. Niech ją Bóg ma w swej opiece. Teraz wreszcie miała do czynienia

z człowiekiem, o którym czytała w aktach. Zimny. Metodyczny. Śmiertelnie niebezpieczny. Charakterystyka zawarta w jego dossier wcale nie była przesadzona. – Matthew i Jimbo to porządni ludzie – szepnęła. – Więc nie przeczysz... – Niczemu nie przeczę – odpowiedziała. – Stawiasz mnie w trudnym położeniu. Dałam słowo i nie mogę go złamać. Po prostu musisz mi jeszcze ufać przez jakiś czas. – Ufać? Tobie?! – ryknął tak, jakby to było bluźnierstwo. – Już nigdy w życiu ci nie zaufam. Musiałbym być ostatnim głupcem. Jade była przerażona. Wzięła głęboki oddech i powiedziała: – To bardzo delikatna sprawa. – Nic mnie to nie obchodzi! – krzyknął Caine. – W co ty, na Boga, grasz? Dlaczego jesteś tutaj? Miał zamiar krzyczeć dalej, ale Jade mu przerwała. – Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że jestem tu z twojego powodu. – Odpowiedz! – Dobrze – szepnęła. – Przyjechałam tu, by cię chronić. Mogłaby mu równie dobrze powiedzieć, że zstąpiła z nieba, bo nie zwrócił najmniejszej uwagi na jej słowa. – Do diabła! Chcę wiedzieć, po co naprawdę tu jesteś! – To jest prawdziwy powód, Caine. Jestem tu, żeby cię chronić. W otwartych drzwiach pojawił się Sterns ze srebrną tacą. Spojrzał w twarz swojemu panu i natychmiast zrejterował.

– Sterns, zamknij za sobą drzwi! – zawołał Caine. – Nie podnoś na niego głosu – zażądała Jade. Teraz też prawie krzyczała. – On nie ma nic wspólnego z całą tą sprawą i nie powinieneś wyładowywać na nim gniewu. – Jade, usiądź. – Caine mówił teraz spokojniej, ale brzmiało to znacznie groźniej. Jade musiała użyć całej siły woli, by nie spełnić jego żądania. – Myślę, że kopiesz szczeniaki, gdy jesteś w złym nastroju, prawda? – Siadaj. Spojrzała ku drzwiom oceniając odległość dzielącą ją od bezpiecznej strefy, ale po następnych słowach Caine’a straciła chęć ucieczki. – Nie zrobisz tego. Jade odwróciła się z powrotem do Caine’a. – Jak widzę, nie zamierzasz zachowywać się rozsądnie. – Nie – odparł. – Nie będę się zachowywał rozsądnie. – Miałam nadzieję, że gdy się uspokoisz, omówimy wszystko spokojnie i... – Nie – przerwał jej. – Omówimy wszystko teraz. – Chciał chwycić Jade za ramiona i potrząsać tak długo, aż uzyska odpowiedzi na swoje pytania, ale bał się, że jeśli ją dotknie, może ją zabić. Czuł się tak, jakby ktoś rozdarł mu serce na strzępy. – To Poganin cię tu wysłał, prawda? – Nie. – Tak. Mój Boże, ten łajdak wysłał kobietę, żeby wykonała robotę za niego. Kim on jest, Jade? To twój brat? Jade potrząsnęła głową i odstąpiła od niego o krok.

– Caine, proszę, spróbuj mnie wysłuchać... W pierwszej chwili ruszył za nią, ale zmusił się do opanowania. Zatrzymał się. – To wszystko... kłamstwa, prawda. Jade? Nie byłaś w niebezpieczeństwie. – Nie wszystko, co mówiłam, jest kłamstwem – odpowiedziała. – Ale ich pierwszym celem byłeś ty. Caine pokiwał głową. Jade wiedziała, że nie uwierzy w nic, co mu powie. Widziała w jego oczach prawdziwą mękę. – Wysłał kobietę – powtórzył Caine. – Twój brat to tchórz. Zabiję go. Tak będzie sprawiedliwie, nie sądzisz? Oko za oko albo, jak w tym przypadku, brat za brata. – Caine, musisz mnie wysłuchać! – krzyknęła. Chciało jej się płakać, bo sprawiała mu tyle bólu. – Musisz zrozumieć. Na początku nie wiedziałam, jakim jesteś człowiekiem... O, Boże, tak mi przykro... – Przykro ci? – spytał obojętnie, głosem wypranym z wszelkich emocji. – Tak – szepnęła. – Gdybyś tylko chciał mnie wysłuchać... – Myślisz, że mógłbym uwierzyć w cokolwiek, co mi powiesz? Jade nie odpowiedziała. Wydawało jej się, że Caine patrzy przez nią na wskroś. On też przez dłuższą chwilę się nie odzywał. Prawie widziała wrzący w nim gniew. Zamknęła oczy, by nie patrzeć na jego ponurą twarz, jego furię i nienawiść. – Czy kochałaś się ze mną, bo Poganin ci tak kazał? – spytał wreszcie. Poczuła się tak, jakby ją uderzył. – Caine, nie jestem ladacznicą. Nie zrobiłabym tego dla nikogo, nawet dla brata. – Oczy Jade napełniły się łzami. – Nie jestem ladacznicą! – krzyknęła. Nagle we francuskim oknie powstało jakieś zamieszanie przyciągając uwagę Jade i Caine’a. Usłyszeli mrożący krew w żyłach okrzyk brzmiący jak hasło do boju.

Jade rozpoznała ten głos. Przybył Nathan. Jej praca dobiegła końca. – Czy nazwałeś moją siostrę ladacznicą? Od wściekłości w głębokim głosie Nathana zatrzęsły się ściany. Jade jeszcze nigdy nie widziała brata w takiej pasji. Ruszyła w jego stronę, ale nagle stwierdziła, że Caine mocno ją trzyma przy swoim boku. – Nie wchodź mi w drogę – rozkazał cichym, straszliwie spokojnym głosem. – Caine, co zamierzasz zrobić? – spytała. – Chyba nie chcesz uderzyć mojego brata? Nie pozwolę ci na to. – Puść ją! – wrzasnął Nathan. – Albo cię zabiję! – Nathan! – krzyknęła Jade. – Caine nie rozumie, o co tu chodzi. – Próbowała zepchnąć ze swoich ramion dłonie Caine’a, ale nie miała siły. Jego chwyt był mocny jak stal. Nie wiedziała, który z nich był bardziej rozjuszony. Nathan wyglądał tak samo paskudnie i złowieszczo jak Caine. Obaj przeciwnicy byli sobie równi siłą, chociaż Nathan nieco ustępował wzrostem, i obaj zamierzali zabić, jeżeli będą mieli do tego okazję. Nathan wyglądał jak pirat. Jego długie, ciemnobrązowe włosy opadały poniżej szerokich ramion. Miał na sobie obcisłe czarne spodnie i białą koszulę rozpiętą aż do pasa. Tak, na pewno się pozabijają. Podczas gdy obaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem, Jade rozpaczliwie próbowała znaleźć sposób na załagodzenie sytuacji. – Ty łajdaku! Pytałem cię o coś! – krzyknął Nathan. Groźnie postąpił krok do przodu. – Czy nazwałeś moją siostrę ladacznicą? – Nie nazwał mnie ladacznicą! – zawołała Jade, gdy Nathan już wyciągał zza pasa nóż. – On nic nie

wie o Colinie. Dotrzymałam słowa i nic mu nie powiedziałam. – Nathan zawahał się. Jade szybko mówiła dalej: – Nathan, on myśli, że zabiłeś Colina. Wydaje mu się, że rozumie, co się stało. Ręka Nathana wróciła do boku nie wyjmując noża. Jade odczuła taką ulgę, że zrobiło jej się słabo. – Ach tak, wydaje mu się, że rozumie, co się stało – wycedził przez zęby Nathan. Caine patrzył na intruza i widział, że bez żadnej wątpliwości jest on bratem Jade. Oboje mieli takie same zielone oczy. – Do diabła! Wiem, co się stało! – krzyknął nagle Caine. – Ty jesteś Poganinem i zabiłeś mojego brata. Jade oderwała się od Caine’a i ruszyła do Nathana, ale Caine szorstkim ruchem pchnął ją za swoje plecy. – Jade, nie zbliżaj się do niego! – Chcesz mnie bronie przed moim własnym bratem? – spytała. Caine nie odpowiedział. – Czy on cię wykorzystał? – Nathan wykrzyknął to pytanie takim tonem, jakby wypowiadał bluźnierstwo. – Nathan, czy mógłbyś porzucić ten temat? – odparła Jade. – To nie jest odpowiednia pora na omawianie tak osobistych spraw. – Bądź cicho! – rozkazał Caine. Ruszył do przodu, ale Jade chwyciła go za koszulę na plecach. To go nie zatrzymało. Kopnięciem odepchnął ze swojej drogi pięknie rzeźbiony drewniany stolik do herbaty i dalej szedł ku swojej ofierze. – Do diabła, tak, wykorzystałem ją! – krzyknął. – Przecież to należało do twojego planu, ty łajdaku! Nathan też wydał z siebie ryk i skoczył do przodu. Wyglądali jak atakujące się byki. – Nie! – krzyknęła Jade. – Nathan, proszę, nie zrań Caine’a. Caine, ty też nie możesz zranić Nathana...

Przestała błagać, bo zdała sobie sprawę, że nie zwracają na nią najmniejszej uwagi. Caine uderzył pierwszy. Dosłownie rzucił Nathanem o ścianę. Śliczny obrazek przedstawiający Tamizę głucho stuknął podłogę. Nathan dokończył dzieła zniszczenia, gdy nadepnął na obraz, próbując wpakować kolano w pachwinę Caine’a. Zamierzał zmienić Caine’a w eunucha. Jednak Caine bez trudu zablokował uderzenie i znów rzucił Nathanem o ścianę. Nathanowi udało się raz uderzyć Caine’a, ale zaraz został złapany za kark i właśnie miał dostać pięścią w twarz, gdy nagle coś odwróciło uwagę Caine’a. W drzwiach stał jakiś mężczyzna. Chwyt Caine’a osłabł. Nathan skorzystał z tego wyrżnął go w szczękę. Caine otrząsnął się tylko i znów posłał Nathana na ścianę. – Colin? Wypowiedział to imię zduszonym szeptem. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jego brat żyje! Colin opierał się o framugę drzwi, na ustach miał ten krzywy uśmieszek, tak znajomy, chłopięcy... taki typowy dla niego. Był chudy, straszliwie chudy, ale z całą pewnością żywy. Caine był tak oszołomiony, że nie zdawał sobie sprawy, że dusi Nathana. Zwolnił chwyt dopiero wtedy, gdy usłyszał zdławione charczenie. Nathan natychmiast się wyrwał i uderzył Caine’a, który jednak nie zwrócił na ten cios najmniejszej uwagi i dopiero po chwili, jakby po namyśle, wpakował Nathanowi łokieć w żebra, a potem postąpił krok w stronę Colina. – Na Boga, Colin, zabiję twojego brata! – krzyknął Nathan. – Wiesz, co zrobił mojej siostrze? On... – Nathan, nie mów o tym Colinowi – zawołała Jade. – Proszę – dodała. – Przynajmniej raz spróbuj zacho-

wać się jak dżentelmen. Colin powoli oderwał się od drzwi. Podpierając się laską podszedł do Caine’a, który, drżąc z emocji, mocno objął swojego małego braciszka. – O Boże, ty naprawdę żyjesz. Nie mogę w to uwierzyć. – Caine, jestem taki szczęśliwy, że znów cię widzę – powiedział Colin. – Wiem, że musisz być zdziwiony. Wszystko ci wyjaśnię. Postaraj się nie gniewać zbytnio na mnie. Nie pozwoliłem, żeby cię powiadomiono. Chciałem sam to zrobić. To podli ludzie, Caine, a ty byś ich zaatakował... Wydawało się, że Colin jest bardzo osłabiony. Całym ciałem oparł się o Caine’a, który go trzymał w ramionach, czekając, aż brat odzyska siły. – Spokojnie, Colin – szepnął. – Spokojnie. – Gdy Colin skinął głową, Caine odstąpił o krok i przyjrzał się bratu. W oczach miał łzy. – Colin, ty też wyglądasz jak pirat – powiedział. – Masz tak samo długie włosy jak Poganin – dodał, wskazując głową Nathana. Nathan odwzajemnił mu się ponurą miną i powiedział: – Colin, nic mu nie mówiłem. Ale twój sprytny brat wszystko sobie sam wydedukował. Wie, że jestem Poganinem i że wysłałem moją siostrzyczkę, by się z nim puszczała. Jade zapragnęła zapaść się pod podłogę. Twarz jej płonęła. – Nathan, jeżeli Caine cię nie zabije, ja to zrobię – zagroziła. Colin popatrzył na nią i roześmiał się. Jade odgadła, o czym myśli. – Czy nie mówiłem ci, że... – zaczął. – Colin, usiądź natychmiast – przerwała mu. – Nie powinieneś opierać się na tej nodze. Za wcześnie za-

cząłeś chodzić. Ale Colin nie dał się odwieść od skomentowania okropnych słów Nathana. – Wiedziałem, że ty i Caine... – westchnął. – Ostrzegałem cię, prawda? – Colin, nie chcę już więcej usłyszeć ani słowa o mnie i o Cainie! – krzyknęła. – Skończ z tym, rozumiesz? Gdzie jest Winters? – spytała mając nadzieję, że odwróci uwagę Colina. – Powinieneś mieć przy sobie lekarza. – Winters był z tobą? – zdziwił się Caine. – Poganin namówił go, by przybył na pokład „Szmaragdu” i zajął się mną – wyjaśnił Colin. Pokuśtykał do sofy i usiadł. – Na początku trochę się opierał, ale Poganin potrafi być bardzo przekonujący. I, jak mi się wydaje, w końcu Winters uznał to za najlepszy okres w swoim życiu. – Gdzie on jest? – spytała Jade. – Pozwoliliśmy mu iść do domu – odpowiedział Colin. – I nie martw się tak o mnie. Wyzdrowieję, chociaż to jeszcze trochę potrwa. Jade podparła Colina poduszkami i ułożyła jego nogę na wygodnym podnóżku. – Każę przynieść coś na wzmocnienie dla ciebie, Colin. Jesteś bardzo blady. Zmęczyłeś się przejściem do domu, prawda? Nie czekając na odpowiedź chwyciła w dłonie spódnicę i pobiegła do drzwi, ale Caine zastąpił jej drogę. – Nigdzie nie pójdziesz. Jade, nie patrząc mu w oczy, usiłowała go ominąć. Caine chwycił ją za ramię tak mocno, że aż ją zapiekło. – Siadaj, Jade! – Jade? – Colin wypowiedział to imię zdumionym szeptem.

– Pozwoliłam Caine’owi, by mnie tak nazywał. – Pozwoliłaś? – zdziwił się Nathan. – A jak ty ją nazywasz? – spytał Caine Nathana. – Ma wiele przydomków – odpowiedział zamiast niego Colin. – Ja przeważnie nazywam ją Ruda, prawda, Jade? Gdy potwierdziła skinieniem głowy, Colin kontynuował: – Nathan zawsze nazywa ją Brzdącem. Bardzo lubi to przezwisko. – Puścił oczko do Jade, a ona zaczerwieniła się jeszcze bardziej. – Mnie Czarny Harry nadał przezwisko Delfin – wyjaśniał dalej Colin. – Można je również potraktować jak obelgę. – Delfiny są miłe, Colinie – wtrącił Nathan. – Harry wcale nie zamierzał cię obrażać. – Kto to jest Czarny Harry? – spytał Caine wzdychając ze znużeniem. Poczuł nagle, że wydarzenia uderzyły go z całą mocą i że traci siły. Przyciągnął Jade do fotela stojącego naprzeciwko sofy, usiadł, i zmusił ją, by również usiadła, ale przez cały czas nie spuszczał wzroku z brata. – Ciągle jeszcze trudno mi uwierzyć, że żyjesz – powiedział. – Musisz za to podziękować Poganinowi – odparł Colin. – A mnie trudno uwierzyć, że jesteś taki spokojny. Oczekiwałem twojej wściekłości, gdy się dowiesz, że zmusiłem Jade do przyrzeczenia mi, że nic ci nie powie. Caine, mam ci tyle do opowiedzenia. Ale wydaje mi się, że najpierw siostra Nathana chciałaby ci coś wyjaśnić. Jade gwałtownie potrząsała głową. – Colin, nie mam mu nic do powiedzenia. A jeżeli ty chcesz mu opowiedzieć o wszystkim, co się zdarzyło,

poczekaj z tym, aż wyjadę. Caine nie zwrócił najmniejszej uwagi na słowa Jade. Puścił jej ramię, pochylił się do przodu, oparł łokcie na kolanach i oświadczył: – Colinie, chcę, żebyś mi powiedział, kto ci to zrobił. Podaj mi jego imię. Ja zajmę się resztą. Korzystając z nieuwagi Caine’a, Jade chciała uciec, ale on, nadal nie spuszczając oczu z brata, znów chwycił ją za rękę. – Przecież ci mówiłem, że nigdzie nie pójdziesz. Nathan patrzył na to ze zdumieniem, aż wreszcie spytał: – Dlaczego nie potraktowałaś go jeszcze nożem? – Colin by się zmartwił – odpowiedziała wzruszając ramionami. – Gdzie się podziewa Czarny Harry? – Nathan zmienił temat. Podszedł do sofy, usiadł koło Colina i położył nogi na tym samym podnóżku. – Zajmie mu to trochę czasu – odparł Colin. – Zgubił okulary. Obaj mężczyźni roześmiali się, ale Jade była przerażona. – Czarny Harry jest tutaj? W Anglii? – Jej głos drżał. Tylko Nathan rozumiał powód jej przerażenia. – Tak, jest tutaj – oznajmił twardo. – A gdy powiem mu... – Nie, Nathan, nie możesz mu powiedzieć! – krzyknęła. Znów spróbowała wyrwać się Caine’owi, ale on tylko wzmocnił chwyt. – Kim jest Czarny Harry? – spytał ignorując szarpaninę Jade. – To ich wujek – odpowiedział Colin. – Opiekował się Jade po śmierci jej ojca. Caine próbował zrozumieć tę informację. Sposób, w jaki Jade zareagowała na wiadomość o przyjeździe

Harry’ego do Anglii, świadczył, że się go boi. – Jak długo z nim mieszkała? – spytał Colina. – Całe lata. Caine zwrócił się teraz do Nathana: – A gdzie ty, do diabła, byłeś, gdy ona dorastała? Na rozbojach? – Do diabła, Colin, istnieje granica tego, co mężczyzna może wytrzymać – mruknął Nathan. – Jeżeli nie przestanie, zabiję go, nawet gdyby miało to oznaczać utratę twojej przyjaźni. Colin był wyczerpany podróżą. Chciał odpocząć chociaż chwilę, zanim przystąpi do opowiadania o wydarzeniach ostatnich miesięcy. Głośno ziewnął, by zwrócić na siebie uwagę, i powiedział: – Dopóki nie wyjaśnimy sobie wszystkiego, nikt nikogo nie zabije. – Rozparł się wygodnie w fotelu i zamknął oczy. Nagle uwagę wszystkich przyciągnął jakiś łoskot. Caine spojrzał w kierunku hałasu akurat na czas, by zobaczyć, jak wielki wazon wpada przez okno i rozbija się o ścianę. Zaraz potem rozległo się paskudne przekleństwo. – Przyszedł Harry – powiedział Colin przeciągając słowa. Caine nadal patrzył w drzwi i myślał, że jest przygotowany na każdy widok. Nic go już nie mogło zadziwić. Niestety, mylił się. Mężczyzna, który w końcu wkroczył majestatycznie przez francuskie okno, wyglądał tak dziwacznie, że Caine omal się nie roześmiał. Harry zatrzymał się, położył dłonie na biodrach i wyniośle rozejrzał się po zebranych. Był ubrany całkowicie na biało, tylko wydatny brzuch przewiązał czerwonym pasem. Twarz miał zbrązowiałą od słońca,

a włosy srebrzyste jak obłoki. Caine ocenił jego wiek na jakieś pięćdziesiąt lat, może nawet trochę więcej. Był tak brzydki, że mógłby przyprawiać dzieci o nocne koszmary. Bulwiasty nos zajmował większą część twarzy, a zmrużone oczy były nie większe od szparek. Jednak był bardzo pewny siebie. To Caine musiał mu przyznać. Wkroczył do salonu dumnym krokiem, poprzedzany przez dwóch ludzi, którzy odrzucali na bok wszystkie przeszkody stojące na drodze. Dwaj inni szli z tyłu. Tych ostatnich Caine rozpoznał. To byli Matthew i Jimbo. Na ich twarzach jeszcze nie zagoiły się skaleczenia zadane przez Caine’a podczas ich niedawnego spotkania. – Robi się tu cholernie tłoczno – stwierdził Caine. Jade wyrwała rękę z jego chwytu i pobiegła do Czarnego Harry’ego. Rzuciła mu się w ramiona i mocno uściskała. W tym momencie Harry uśmiechnął się do Jade i Caine zauważył błysk. Jego przedni ząb był ze złota. – Och, wujku Harry, tak do ciebie tęskniłam – szepnęła Jade. – Oczywiście, że tęskniłaś – mruknął Harry. – Jednak sprawię ci solidne lanie – dodał uścisnąwszy ją serdecznie jeszcze raz. – Czy zupełnie straciłaś rozum, dziewczyno? Chcę usłyszeć wszystkie szczegóły tego, co się wydarzyło, a potem stłukę cię na kwaśne jabłko. – Harry – powiedziała Jade łagodnie – nie chciałam cię denerwować. Żachnął się. – Nie chciałaś, żebym się dowiedział, co wyrabiasz. Tak to sobie wykombinowałaś, co? – Pochylił się i

głośno pocałował Jade w czubek głowy. – Ten tutaj to Caine? – spytał, zezując w jego stronę. – Tak – potwierdziła Jade. – Nie zabili go. – Nie. – Więc dobrze wykonałaś swoje zadanie – pochwalił Harry. – Ale długo nie pożyje – wycedził Nathan. – Czyżby ktoś tu się buntował? – Harry? – Jade chciała odwrócić jego uwagę. – Tak? Stanęła na palcach i coś mu szepnęła na ucho. Harry, słuchając Jade, coraz bardziej marszczył czoło. Gdy skończyła, skinął głową. – Może się na to zgodzę, a może nie. Ufasz temu człowiekowi? – Tak. – Jade nie mogła w tej chwili kłamać. – Czy on coś dla ciebie znaczy, dziewczyno? – Nie! – wybuchnęła. – Spójrz mi w oczy – rozkazał Harry. – Patrzysz w podłogę, a to mi mówi, że szykuje się tu coś niezbyt czystego. – Nic takiego się nie szykuje – szepnęła. – Przeciwnie, cieszę się, że nasza gra jest skończona. Harry nie wydawał się przekonany. – Więc dlaczego twój brat tak mu się przygląda, jakby jednak coś dla ciebie znaczył? — nalegał czując, że Jade nie mówi mu całej prawdy. – Jest bratem Colina – przypomniała mu Jade. – I to jedyny powód, dla którego się nim zajmuję. Harry postanowił zaczekać, aż będą sami, i dopiero wtedy zmusić Jade do powiedzenia mu prawdy.

– Nadal nic nie kapuję! – krzyknął. Znów zezował w stronę Caine’a. – Według mnie powinieneś z wdzięczności całować Poganina po nogach – dodał. – Twój nieszczęsny brat żyje, prawda? – Harry, teraz, gdy już tu jesteś, możemy wszystko sobie wyjaśnić – przerwał mu Colin. Harry niechętnie warknął. Potem spojrzał na Jade. – Nadal zamierzam drzeć z ciebie pasy, dziewczyno. Chyba w to nie wątpisz. – Nie, Harry, nie wątpię – odparła ukrywając z trudem uśmiech. Harry nigdy jej nie zrobił krzywdy. Był miłym, delikatnym człowiekiem o duszy tak czystej, tak białej, że Bóg z pewnością patrzył na niego z dumą. Ale gdy mieli słuchaczy, groził jej wszelkiego rodzaju okropnymi karami. Był piratem, co często jej przypominał, i musiał zachowywać pozory. Gdy Harry wypowiedział pierwszą groźbę, Caine zerwał się z fotela, ale Colin skinął na niego, by usiadł z powrotem. – Tylko tak gada – szepnął. – Człowieku, podaj mi krzesło! – krzyknął Harry. Podchodząc do kominka nadal zezował na Caine’a. Nathan i Colin gwałtownie poderwali nogi i w mgnieniu oka odrzucili mu z drogi podnóżek. Potem Jade pomogła Colinowi znów wygodnie usiąść, a Harry, z założonymi do tyłu rękami, czekał przy kominku. – Wcale nie wyglądasz jak delfin – zauważył. Uśmiechnął się ukazując swój piękny ząb, i dodał: – Ty i twój brat ladaco jesteście obaj brzydcy jak grzech. To jedyne podobieństwo rodzinne, jakie w was widzę. Caine pomyślał, że ten człowiek niewiele może zobaczyć, ale zachował tę opinię dla siebie. Spojrzał na

Colina, by zorientować się, jak odpowie na tę zniewagę. Jednak Colin tylko zamknął oczy i uśmiechnął się. Caine doszedł do wniosku, że wypowiedź Harry’ego była przeznaczona wyłącznie dla niego. Jeden z ludzi przyniósł do kominka wielki fotel i gdy Harry już się usadowił. Jade podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Nosisz okulary, chłopcze? – spytał Harry Caine’a. Caine potrząsnął przecząco głową. – A ktoś inny? Może któryś służący? – Nie – odparł Caine. – Wujku, wiesz, gdzie je zgubiłeś? – spytała Jade. – Nie, kotku, przecież gdybym to wiedział, nie byłyby zgubione, prawda? – I, zwracając się do Caine’a, Harry pytał dalej: – Czy jest tu w pobliżu jakaś wioska? Colin roześmiał się i nawet Nathan skrzywił usta w uśmiechu. Caine nie miał pojęcia, co ich tak bawi. – Owszem, mamy w pobliżu wioskę – powiedział Colin. – Nikt cię nie pyta, pędraku. Śpij sobie dalej. Tylko do tego się nadajesz – dodał puszczając do niego oczko. Następnie zwrócił się ostro do swoich ludzi: – Wiecie, co macie robić! Jazda! – Obaj obwiesie nudzący się przy drzwiach wychodzących na taras skinęli głowami. Gdy już odchodzili. Jade ścisnęła Harry’ego za ramię. – Dobrze, dziewczyno – mruknął Harry. – Tylko nie rabować! – ostrzegł swoich ludzi. – Jesteśmy zbyt blisko domu. – Tak jest, Czarny Harry. – Czy ruszyli biegiem spełnić mój rozkaz? – spytał Harry Jade. – Tak, wujku. Popędzili z szybkością błyskawicy.

Harry pokiwał głową, klasnął w kolana i pochylił się groźnie w fotelu. – Teraz sobie porozmawiamy. Wchodząc tu słyszałem jakieś buntownicze słowa. Mogłoby się wydawać, że nadszedł czas radości, a nie słyszę żadnych radosnych okrzyków. A ty, dziewczyno? – Też ich nie słyszę. – Czyżby Delfin był bratem, którego nie wita się radośnie w domu? – spytał Caine’a. – Nie dziwię się specjalnie. Nawet nie umie dobrze grać w szachy. – Gdy ostatnio graliśmy, byłem półprzytomny – przypomniał mu Colin. Harry parsknął pogardliwie. – I tak jesteś niespełna umysłu, pędraku. Colin uśmiechnął się. – Caine, wiesz, dlaczego ta nieszczęsna bryła mięsa nazywa się Czarny Harry? – Ja mu to powiem – oświadczył Harry. – To dlatego, że mam czarne serce. – Wypowiedział to z dumą, potem poczekał długą chwilę, by Caine docenił jego słowa. – Sam sobie nadałem to przezwisko. Doskonale pasuje, no nie, dziewczyno? – Tak, wujku Harry. Pasuje do ciebie doskonale. Masz serce czarne jak noc. – Miło, że tak mówisz – powiedział Harry i poklepał Jade po ręku. – Gdy tylko przyniosą mi okulary, jadę do Wharf. Postaraj mi się o jakąś wyżerkę na podtrzymanie sił. – Zaraz każę coś przynieść – obiecała Jade i ruszyła do drzwi omijając szerokim łukiem fotel Caine’a. Już w drzwiach odwróciła się jeszcze do Harry’ego. – Wujku, nie pozwól, proszę, by Nathan i Caine bili się, gdy mnie tu nie będzie.

– Nie przejmowałbym się nimi – krzyknął za nią Harry. – Jednak ja się przejmuję. Harry, proszę! – No więc dobrze. Nie będą się bić. Gdy drzwi zamknęły się za Jade, Harry szepnął: – Udała mi się ta dziewczyna. Trza było pociąć jej twarz już wiele lat temu. Jest za ładna, co może ściągnąć na nią niebezpieczeństwo. Dlatego musiałem ją zostawiać samą tyle razy. Nie mogłem ufać swoim ludziom, że będą trzymać łapy przy sobie, gdy spuszczę ich z oka. – Jest tak ładna – warknął Nathan – że pewni niegodziwi mężczyźni chcieliby ją wykorzystać. – Nathan, daj spokój – zaprotestował Colin. – Mój brat jest człowiekiem honoru. – Jak diabli – mruknął Nathan. Caine nie zwracał uwagi na tę rozmowę. Zastanawiał się nad przypadkową uwagą Harry’ego, że często zostawiał Jade samą. Gdzie ją zostawiał? Kto się nią opiekował, gdy jego nie było? Sądził, że nie było tam żadnej kobiety, bo inaczej Jade wiedziałaby trochę więcej o sprawach ciała. – O co wam idzie? – spytał Harry przyciągając uwagę Caine’a. – Harry, wiem, że tego nie lubisz, ale zdobądź się na trochę cierpliwości – poprosił Colin. – Po prostu nastąpiło małe nieporozumienie. – Więc wyjaśnij je – rozkazał Harry. – Do diabła, Colin, wiem już wszystko, co powinienem wiedzieć – powiedział Nathan. – Twój brat to ostatni bękart... – Pochodzisz z nieprawego łoża, synu? – zapytał zdumiony Harry. Caine westchnął.

– Nie, nie pochodzę z nieprawego łoża. Harry nawet nie próbował ukryć rozczarowania, czego Caine w żaden sposób nie mógł zrozumieć. – Więc nie możesz mieć takiego przezwiska – pouczył go Harry. – Tylko ci, którzy urodzili się z tym piętnem, mogą się nim szczycić. A mężczyzna jest tyle wart, ile warte jest jego przezwisko. – Kobieta też – wtrącił Colin. Caine przyglądał się im ze zdumieniem. Colin z trudem zachowywał powagę. – Harry, opowiedz mu o Byku Bękarcie – zaproponował. – Colin, na miłość boską – zaprotestował Caine. – Caine, proszę, muszę jeszcze chwilę odpocząć. – Doskonale – zgodził się natychmiast Caine. – Chętnie posłucham o Byku Bękarcie. – W rzeczywistości wcale nie był bękartem – stwierdził ze złością Harry. – Tylko tak gadał, żeby móc się do nas zaciągnąć. Wiedział, ile wagi przykładam do przezwisk. Gdy zorientowaliśmy się, że kłamał, wyrzuciliśmy go za burtę razem ze śmieciami. – A byli wtedy pośrodku oceanu – wyjaśnił Colin. – Jednak Poganin nie dałby mu się utopić. – Jak to uprzejmie z twojej strony – mruknął Caine do Nathana. – I był tam wtedy inny gość, dobry, silny mężczyzna... Caine znów głęboko westchnął. Oparł się wygodnie w fotelu, zamknął oczy i doszedł do wniosku, że będzie musiał zaczekać do końca tego dziwacznego opowiadania. Colin słuchał z przyjemnością, a przecież prosił, by dać mu trochę czasu. Wyglądał teraz jakby drzemał, i był taki blady. Harry ciągnął opowiadanie dobre dziesięć minut albo i dłużej. Gdy wreszcie skończył, Nathan powiedział: – Jade też ma specjalne przezwisko.

– Sam o tym powiem – oznajmił mu Harry. – Przecież to w końcu ja wymyślam wszystkie. – Dobrze, Harry, sam to powiedz – zgodził się Nathan. Wszyscy przyglądali się teraz Caine’owi. Gdyby pofatygował się i otworzył oczy, zauważyłby, że się uśmiechają. Cisza się przedłużała i Caine, z trudem powstrzymując niecierpliwość, spytał znużonym tonem: – No więc, jakie specjalne przezwisko jej nadałeś, Harry? – Powiem ci, chłopcze – odparł Harry przeciągając słowa. – Zwykle nazywamy ją Poganką.

12 Caine przez długą chwilę po prostu nie przyjmował do wiadomości tego, co usłyszał. Przecież tylko mężczyzna może się zdobyć na tak śmiałe wyczyny. Colin, Harry i Nathan bacznie mu się przyglądali. Gdy Caine potrząsnął głową przecząc temu, co usłyszał, jak jeden mąż skinęli potakująco. – Widzę, że trudno ci uwierzyć – powiedział wreszcie Colin uśmiechając się miło. – Jednak to prawda, Caine. Harry nadał jej ten przydomek całe lata temu, bo... – Ja opowiem – przerwał mu Harry. – To z powodu koloru jej włosów, synu. W dzieciństwie miała włosy czerwone jak ogień. Na twarzy Caine’a nadal malowało się niedowierzanie. Harry pomyślał, że Caine nie rozumie przyczyny, dla której nadał Jade takie przezwisko, więc wyjaśniał dalej: – A poza tym w dzieciństwie była dzika jak diabeł. Zupełnie jak pogańskie dziecko. Taka była. Na twarzy Caine’a niewiara stopniowo zaczęła ustępować miejsca furii. Colin i Harry poczuli się nieswojo, ale Nathan wyraźnie dobrze się bawił. – Caine, czy mężczyzna przyjąłby kwiat jako swój znak rozpoznawczy? – spytał mając nadzieję, że zadziała to jak posypanie rany solą. – Tak postępują kobiety. Czyż to nie dziwne, że do tej pory nikt się tego nie domyślił? Zgadzasz się ze mną, Colin? – Tak – przyznał Colin. Nie odrywał oczu od brata. – Dziwne. Po tej uwadze nastąpiła długa chwila milczenia. Harry i Nathan czekali, aż Caine upora się z prawdą, ale

Colin, który dobrze znał swojego brata, wiedział, że zaraz nastąpi wybuch. Jade była w pokoju jadalnym i pomagała Sternsowi nakryć do stołu. Kamerdyner od razu zorientował się, że stało się coś złego. Twarz Jade była tak biała jak obrus, który kładła na stole. Powiedziała mu tylko, że przyjechał jej wujek i trzeba przygotować kolację dla niego i jego czterech ludzi, zanim ruszą w dalszą podróż. Nalegała również, by użyć najpiękniejszej zastawy. Sterns poszedł do kuchni zamówić posiłek doprowadzając tym do szału kucharkę i jej pomocnicę Bernice, a potem wrócił do jadalni. Jade oglądała właśnie owalny srebrny półmisek. – Spodobałby się wujkowi – zauważyła. – Jest piękny. – Prezent od króla – powiedział Sterns. – Gdy nadano markizowi godność szlachecką. Colin urządził wielkie przyjęcie na jego cześć. Przybył na nie również król i dał Caine’owi ten półmisek. Możesz zobaczyć, że na spodzie jest wygrawerowana dedykacja. Jade pokiwała głową i podała półmisek Sternsowi. – Schowaj go. – Słucham? – Sterns, schowaj go – powtórzyła. Rozejrzała się po pokoju i spytała: – Czy są tu jeszcze jakieś rzeczy, które Caine raczej wolałby zachować? – Srebrny serwis do herbaty. Stoi na kredensie – powiedział Sterns. – Znaczy wiele dla milorda. – Też dostał go od króla? – Nie. To prezent od jego babci. – Więc też go schowaj, Sterns. Włóż te rzeczy pod łóżko Caine’a. Tam będą bezpieczne. – Milady – zaniepokoił się Sterns. – Źle się czujesz?

– Nie. – Jednak wydaje mi się, że jesteś chora. Chodzisz w kółko jak w transie. Wiem, że stało się coś złego... Jade podeszła do drzwi, ale przed opuszczeniem pokoju odwróciła się jeszcze do Sternsa. – Byłeś dla mnie bardzo miły. Nigdy tego nie zapomnę. Sterns patrzył za nią zdumiony. Jade już miała zamknąć za sobą drzwi, gdy usłyszeli, jak Caine ryczy: – Jade! Od tego głosu, donośnego jak grzmot, zatrzęsły się wszystkie naczynia. Jade nie zareagowała na wezwanie, ale Sterns aż podskoczył. – Chyba twój pracodawca właśnie usłyszał coś, co go wytrąciło z równowagi – zauważyła Jade. – Miałam nadzieję, że wujek poczeka... och, nieważne. Sterns poszedł za Jade do drzwi. Gdy zaczęła wchodzić po schodach, zawołał ją: – Lady Jade, wydaje mi się, że mój pan chce, żebyś do niego przyszła. Jade szła dalej. – Z radością będę ci towarzyszył – dodał Sterns. – Wiem, że czasami można się przerazić jego humorów. Poczekał, aż Jade zniknie za zakrętem korytarza, pobiegł do salonu i wtedy zobaczył Colina. Nagle stracił całe swoje stalowe opanowanie. – Mój Boże, to ty, Colin? – wyjąkał. – Witaj, Sterns – pozdrowił go Colin. – Jak to miło znów cię widzieć. Czy nadal komenderujesz swoim panem? Sterns z trudem odzyskiwał zwykłą postawę. – Robię, co mogę – szepnął.

– Caine, czy to twój służący? – spytał Harry. – To dyktator, a nie służący – oznajmił z uśmiechem Colin. Sterns popatrzył na starego człowieka, który wyraźnie miał kłopoty ze wzrokiem, i zwalczył w sobie chęć do gapienia się na niego. – Kolacja gotowa? – zapytał głośno Harry. To musi być wujek Jade, pomyślał. Drugi nieznajomy, który siedział koło Colina, był na to za młody. – Zaraz podaję – odpowiedział, i wreszcie zwrócił się do Caine’a: – Milordzie, muszę z tobą natychmiast porozmawiać na osobności. To bardzo ważne. – Nie teraz, Sterns – znużonym głosem odparł Caine. – Potem porozmawiamy. – Panie, chyba nie usłyszałeś, co mówię. Wydarzyło się coś, co musi być załatwione natychmiast. Chodzi o lady Jade. – Znów podłożyła gdzieś ogień? – zdziwił się Caine. – Może tym razem chce spalić kuchnię? – Milordzie, nie czas na żarty – warknął kamerdyner. – Wcale nie żartuję. Sterns skrzyżował ręce na piersi. – Lady Jade chwilowo nic nowego nie podpaliła – oznajmił. – Wyjeżdża. Tym razem Sterns doczekał się reakcji, jakiej się spodziewał. Odskoczył z drogi Caine’a, który zerwał się na równe nogi, i z satysfakcją pokiwał głową, gdy jego pan ryknął: – Niech mnie diabli, jeżeli gdzieś pojedzie! Sterns poczekał, ażjego pan opuści pokój, i swoim zwykłym pełnym wyższości tonem, który udało mu się już odzyskać, powiadomił wujka Jade, że kolacja zostanie podana za chwilę. Caine popędził na górę przeskakując po dwa stopnie naraz. Serce biło mu jak oszalałe. Nie mógł

znieść myśli o tym, że Jade go opuszcza. Po raz pierwszy w życiu odczuwał prawdziwą panikę i to uczucie wcale mu się nie podobało. Otworzył drzwi pokoju Jade z taką siłą, że odbiły się od ściany. Jeszcze tu była. Uczucie paniki natychmiast go opuściło. Zatrzasnął drzwi z takim samym hukiem, z jakim je otworzył, i oparł się o nie. Wziął głęboki oddech próbując się opanować. Jade udawała, że go nie widzi. Stała przy łóżku i składała suknię złocistego koloru. Na łóżku znajdowała się torba, wypełniona prawie po brzegi. – Możesz przestać się pakować – powiedział zdumiony, że jego głos brzmi tak łagodnie. – Nigdzie nie jedziesz. Jade odwróciła się, aby stawić czoło Caine’owi. Była zdecydowana powiedzieć mu przed wyjazdem, co o nim myśli, ale gdy zobaczyła wyraz jego twarzy, serce podeszło jej do gardła i nie mogła przypomnieć sobie ani jednego słowa z przygotowanej przemowy. Był tak wściekły, że drgał mu policzek. Patrzyła na to zafascynowana, próbując jednocześnie odzyskać odwagę. – Jade, nigdy nie pozwolę, byś mnie opuściła – powiedział. – Nigdy. Słyszysz? Pomyślała, że muszą go słyszeć we wsi. Huczało jej w uszach od jego ryku. Potrzebowała całej siły woli, by stawić mu czoło. Powoli pokiwała głową. – Nazwałeś mnie ladacznicą – szepnęła. Ból w jej głosie przeszył mu serce i gniew częściowo go puścił. – Nie. Nie nazwałem cię ladacznicą.

– Ale tak myślałeś. Chciałeś o tym krzyczeć na cały świat. – Nieprawda. Jade, mamy ważniejsze sprawy do omówienia. Sapnęła z oburzenia. – Ważniejsze niż to, że nazywasz mnie ladacznicą? Caine odszedł od drzwi i ruszył ku Jade. Natychmiast się cofnęła. – Nie zbliżaj się do mnie! Nie życzę sobie, byś mnie jeszcze kiedykolwiek dotknął! – Więc przez resztę życia będziesz cholernie nieszczęśliwa, bo będę cię ciągle dotykał. – Przecież tak naprawdę to wcale mnie nie chcesz! – krzyknęła. – Pożądasz delikatnej, słabej kobiety, którą udawałam, ale nie mnie. Caine, wcale mnie nie chcesz – ciągnęła widząc, że potrząsa przecząco głową. – W rzeczywistości jestem bardzo silna i stanowcza. Udawałam tylko, że cię potrzebuję, ty głupcze, żeby twoje poczucie honoru zmusiło cię do pozostania przy mnie. Użyłam wszystkich podstępów, jakich używa słaba kobieta. Tak! Właśnie to robiłam! Skarżyłam się przy każdej okazji i płakałam, gdy tylko służyło to moim celom. Caine chwycił Jade za ramiona i szarpnął ku sobie. – Wyjeżdżam! – krzyknęła. – Czy ta myśl nie może się przebić przez twój otumaniony... – Zostajesz! – Nienawidzę cię! – szepnęła i rozpłakała się. Caine objął Jade i oparł brodę na jej głowie. – Och, nie, nie nienawidzisz mnie – zapewnił ją, również szeptem. – Wszystko w tobie jest mi nienawistne – szepnęła. – Ale najbardziej sposób, w jaki mi się sprzeciwiasz. – Jade? – Słucham.

– Czy teraz też tylko udajesz, że płaczesz? Przez długą chwilę nie mogła powstrzymać łkań ani odpowiedzieć. W końcu wyjąkała: – Oczywiście. Ja nigdy nie płaczę. Płaczą tylko słabe kobiety. – Ale ty, skarbie, nie jesteś słaba, prawda? – Uśmiechał się i mówił łagodnie, lecz jego chwyt był silny jak stal i Jade bezskutecznie walczyła, by się wyswobodzić. Miał ochotę tak trzymać ją w ramionach do końca życia. – Jade? – Co jeszcze? – Kocham cię. Jade nic nie odpowiedziała, lecz zaczęła drżeć. Wiedział, że ją przeraził. – Jesteś zadziwiającą kobietą – szepnął wzdychając. – Jednak, niech mnie Bóg ma w swojej opiece, ja cię kocham. – A ja nie chcę cię kochać – wyjąkała Jade. – Nawet nie chcę cię lubić, ani ci ufać. Caine wcale się nie zdziwił. – Kocham cię – powiedział jeszcze raz. – Teraz i na zawsze. Przyjemnie było mu trzymać ją w ramionach, gdy płakała. Boże, miała chyba w sobie niewyczerpany zapas łez. Stali tak z dziesięć minut, zanim Jade zaczęła odzyskiwać panowanie nad sobą. – Lepiej zejdź na dół – szepnęła. – Bez ciebie nigdzie nie pójdę. – Ja tu zostanę. Nie chcę, żeby Nathan i Harry zobaczyli, że płakałam. – Jade, nie warto odkładać tego na... – Przerwał w pół zdania. – Dlaczego nie chcesz, żeby zobaczyli, że płakałaś?

– Bo wtedy okazałoby się, że nie jestem taka, jak myślą. – Mogłabyś mi wyjaśnić, o co chodzi? – poprosił grzecznie. Popatrzyła na niego niechętnie. – Caine, trzeba zachowywać pozory. – Podeszła do łóżka i usiadła. – Nie chcę o tym mówić. – Westchnęła i dodała: – Och, dobrze. Spotkamy się na dole. – Poczekam na ciebie. – Nie wierzysz mi? – Nie. Caine myślał, że Jade wybuchnie złością, ale zaskoczyła go. – Dobrze – powiedziała wzruszając ramionami. – Nie ufaj mi, Caine. Wyjadę stąd przy pierwszej okazji. Nie mogę zostać i czekać, aż sam będziesz chciał, bym wyjechała. Nie jestem aż taka głupia. Caine wreszcie ją rozumiał. Nie potrafiła już teraz ukryć przed nim swoich obaw. – I jesteś całkowicie pewna, że będę chciał, żebyś wyjechała, prawda, Jade? – Oczywiście. Odpowiedziała tak szczerze, że nie był pewny, jak postępować dalej. – I chociaż właśnie ci powiedziałem, że cię kocham, ty nadal... – Nathan i Harry też mnie kochają – przerwała. Caine postanowił na razie przestać ją przekonywać, bo i tak nic by nie zdziałał. Musiał poczekać i znaleźć inną drogę przez mur ochronny, który wokół siebie zbudowała. Zapragnął nagle pobiec na dół i zabić Harry’ego i Nathana, ale zamiast tego tylko westchnął. Nie mógł zmienić jej przeszłości. Jedyne, co mógł, to ofiarować jej nową, bezpieczną przyszłość. – Ja bym cię nigdy nie opuścił... – zaczął, ale zaraz się powstrzymał i zakończył zdanie zupełnie

inaczej, niż planował: – Bardzo dobrze, Jade. Możesz wyjechać, kiedy tylko zechcesz. Oczy Jade otworzyły się szeroko ze zdumienia. Chyba zaraz znów się rozpłacze, pomyślał Caine i poczuł się jak ostatni potwór. – Wyjedź, gdy tylko będziesz chciała. – Dziękuję – powiedziała i spuściła wzrok. – Możesz robić, co chcesz – oświadczył Caine. Podszedł do Jade, pociągnął ją za ręce, a gdy wstała, uniósł jej podbródek. – Jest tylko jedna drobna sprawa – dodał. – Co takiego? – Za każdym razem, gdy stąd wyjedziesz, ja pojadę za tobą. Nie ma takiego miejsca, w którym mogłabyś się przede mną ukryć. Wszędzie cię znajdę i przyciągnę tu z powrotem, bo właśnie tu należysz. – Nigdy mnie nie znajdziesz – szepnęła próbując uwolnić podbródek. W głosie Jade zabrzmiała panika. Caine pochylił się i chciał ją pocałować, ale szarpnęła się gwałtownie do tyłu. Chwycił więc jej głowę w dłonie, mocno przytrzymał i nakrył wargami jej słodkie usta, wsuwając w nie język. Jęknął z głębi krtani, gdy go uszczypnęła, i wsunął język jeszcze głębiej. W końcu Jade przestała się opierać i oddała pocałunek. – Kocham cię – powtórzył Caine po długiej chwili. Jade niespodziewanie znów się rozpłakała. – Czy będziesz płakać za każdym razem, gdy powiem, że cię kocham? – spytał Caine. Był bardziej rozbawiony, niż zły. – Nic nie rozumiesz – rozpaczała Jade. – To się nie uda.

Caine tylko westchnął, wziął Jade za rękę i wyciągnął ją z pokoju. Byli już w połowie drogi do salonu, gdy odpowiedział: – Wszystko rozumiem. Jesteś moja. – Zatrzymał się przed drzwiami salonu, puścił rękę Jade i pouczył ją: – Jeżeli spróbujesz stąd uciec, przysięgam przed Bogiem, że wprawię cię w takie zakłopotanie, że nie będziesz wiedziała, gdzie się podziać. Rozumiesz? Jade skinęła głową. Otwierając drzwi, Caine zobaczył, że zaszła w niej jakaś zmiana. Zniknęła gdzieś słaba kobieta, którą dopiero co trzymał w ramionach. Teraz Jade była zupełnie spokojna. – Jestem gotowa – oświadczyła. – Ale jeżeli powiesz Harry’emu, że spaliśmy ze sobą... – Nie powiem mu – przerwał jej Caine, zanim Jade zdążyła podsycić w sobie złość. – Chyba że wyjdziesz z salonu. Popatrzyła na niego ostro, potem zmusiła się do uśmiechu i wkroczyła do środka. Gdy weszli, rozmowa nagle się urwała. Jade usiadła na fotelu stojącym przy kominku i wskazała Caine’owi, by zajął miejsce koło niej. – Czy kolacja dla mnie jest już wreszcie gotowa? – spytał Harry. – Już za chwileczkę – odparła Jade. – Chciałam, żebyś dostał wszystko, co tu mają najlepszego, wujku. Dlatego musisz troszkę poczekać. Harry rozpromienił się. – Mam szczęście, że o mnie dbasz, Poganko – mruknął. – Nie nazywaj jej Poganką. Ten rozkaz został wypowiedziany wściekłym szeptem. Jade zadrżała słysząc, że Caine znów jest zły. – Do diabła! Dlaczego nie? To jest jej imię – odpowiedział Harry zezując w stronę Caine’a. Nathan

tylko się szeroko uśmiechnął. – Ona ma na imię Jade – warknął Caine. – Mam na imię Poganka. – Głos Jade był lodowaty. – Caine, przykro mi, że to imię ci się nie podoba, ale... Przerwała, bo Caine chwycił ją za rękę i ścisnął z całej siły. – On ciągle w to nie wierzy – zauważył Harry. Jade nie odpowiedziała wujkowi, ale w głębi duszy sądziła, że ma rację. Caine nie trzymałby jej tak mocno, gdyby zdołał już pogodzić się z prawdą. – Wujku, on sądzi, że kobiety są słabe – szepnęła. Harry prychnął i już chciał zacząć opowiadać jedną ze swoich ulubionych historyjek o szczególnych umiejętnościach swojej Poganki, gdy wrócili ludzie, których posłał do wsi. – No więc, co macie dla mnie? – Jedenaście par – powiedział niższy marynarz. Caine z rosnącym zdumieniem przyglądał się, jak na kolana Harry’ego spadały okulary najrozmaitszych kształtów i rozmiarów. Harry przymierzył pierwszą parę, spojrzał zezem na Caine’a, zdjął okulary i rzucił je przez ramię do tyłu. – Nie pasują – mruknął. Rytuał powtórzył się siedem razy. Wreszcie Harry przymierzył ósmą parę i wydał pełne zadowolenia westchnienie. – Te są dobre – oświadczył. – Wujku, wypróbuj jeszcze pozostałe trzy – zaproponowała Jade. – Może któreś ci się nadadzą.

Harry zastosował się do jej sugestii i włożył do kieszeni jeszcze jedne okulary. – Dobrze się spisaliście – pochwalił swoich ludzi. – Jestem z was dumny. Caine przyglądając się temu widowisku nie mógł powstrzymać niechęci. – Zanim Harry wróci do domu, połowa ludzi w Anglii będzie miała kłopoty ze wzrokiem – przepowiedział Colin śmiejąc się z całego serca. – Chcesz mnie obrazić, chłopcze? – spytał Harry. – Nie, po prostu mówię prawdę. W tym momencie Sterns otworzył drzwi i zaanonsował kolację. Harry zerwał się z fotela. Nathan i Colin zdążyli jeszcze zabrać nogi, zanim podnóżek, na którym je opierali, odleciał na bok. – Idziesz ze mną, dziewczyno? – spytał Harry przebiegając obok Jade. Caine wzmocnił chwyt na jej ręku. – Nie, wujku, zostanę tutaj – zawołała. – Mamy z Caine’em parę rzeczy do omówienia. Zjedz ze swoimi ludźmi. Smacznego. Gdy tylko Harry opuścił pokój, Jade skinęła na jego ludzi, by poszli za nim. Jimbo miał ochotę sprzeciwić się. Był nastawiony bardzo wrogo do Caine’a i nie chciał go spuszczać z oka, ale wystarczyło jedno stanowcze spojrzenie Jade i wybiegł za Harrym. – Zamknij za sobą drzwi! – krzyknęła za nim. – Nie będę słyszał, jeżeli mnie zawołasz. – Usłyszysz – obiecała Jade. – Nie martw się, potrafię zaopiekować się siostrą – wycedził Nathan. – Nie jestem tego zbyt pewny – mruknął Jimbo wystarczająco głośno, by wszyscy to usłyszeli. Po raz ostatni spojrzał ostro na Caine’a i wyszedł zamykając drzwi.

– Colinie, czy jesteś wystarczająco wypoczęty, by wytłumaczyć Caine’owi całą sprawę? – spytała Jade, gdy zostali we czworo. – Naprawdę chciałabym, żeby wszystko zostało wreszcie wyjaśnione i żebym mogła wyjechać. Caine zacisnął jeszcze mocniej dłoń na ręce Jade. – Tak, już odpocząłem – powiedział Colin. Porozumiał się wzrokiem z Nathanem i zwrócił się do Caine’a: – Gdy byłem w Oxfordzie na ostatnim roku, przyszedł do mnie pewien człowiek. Nazywał się Willburn. Pracował w Departamencie Wojny i rekrutował ludzi do tajnych misji dla rządu. W tamtym czasie Anglia nie była jeszcze oficjalnie w stanie wojny z Francją, ale wszyscy wiedzieli, że wojna nadchodzi. W każdym razie Willburn wiedział, że pracujesz dla Richardsa, jednak kazał mi przysiąc, że zachowam tajemnicę. Powinienem był się zastanowić, dlaczego nie wolno mi było rozmawiać o swojej pracy z tobą, Caine, ale jakoś nie przyszło mi to do głowy. Ty nigdy nic nie mówiłeś i wyobrażałem sobie, że tak właśnie należy postępować. A mówiąc prawdę, strasznie podobała mi się tajemnica i zajęcie szpiega. Już widziałem siebie w roli zbawcy Anglii. – Kiedy poznałeś Nathana? – spytał Caine. – Prawie rok po tym, jak zacząłem pracować dla Willburna. Nathan został zaangażowany w ten sam sposób co ja i zaczęliśmy pracować razem. Po jakimś czasie staliśmy się dobrymi przyjaciółmi. – Colin przerwał i uśmiechnął się do Nathana. – On jest trudnym człowiekiem. – Zauważyłem – wtrącił Caine. – Daj spokój, Colin – poprosił Nathan.

– Długo trwało, zanim zdobyłem zaufanie Nathana, prawie cały rok. W tamtym czasie w ogóle mi nie wierzył. Potem, gdy wracaliśmy z Francji, powiedział mi o listach, które znalazł Poganin. Colin poprawił się w fotelu, krzywiąc się z bólu. Nathan natychmiast to zauważył i podstawił przyjacielowi podnóżek. Z delikatnością zadziwiającą u tak wielkiego mężczyzny podniósł chorą nogę Colina, podłożył pod piętę poduszkę i spytał: – Tak będzie lepiej? – Tak, dziękuję – odparł Colin. – Na czym skończyłem? Caine obserwował Nathana. Widział troskę w jego oczach. Nagle zdał sobie sprawę, że jednak nie potrafi go nienawidzić. Poczuł się głęboko rozczarowany. Chciał go nienawidzić. Łajdak opuścił własną siostrę, zostawił ją, by sama dawała sobie radę. To on był winien temu, że Jade wzniosła wokół siebie taki mur ochronny, to on był przyczyną wszystkich jej cierpień. Jednak Colin żył. – Caine? – odezwał się Colin wytrącając Caine’a z jego rozmyślań. – Sądzisz, że to możliwe, by rząd nie był informowany o niektórych operacjach szpiegowskich? – Wszystko jest możliwe – odpowiedział Caine. – Słyszałeś kiedyś o Trybunale? – spytał Colin zniżając głos do szeptu. Colin i Nathan porozumieli się wzrokiem. Spodziewali się, że Caine zaprzeczy. Zamierzali go zadziwić swoimi odkryciami. – Tak, słyszałem o Trybunale.

– Naprawdę? – zdumiał się Colin. – Kiedy? – spytał Nathan. – Od kogo? – Po śmierci twojego ojca, Nathanie, przeprowadzono śledztwo. Hrabia był wmieszany w działalność wywrotową. Skonfiskowano jego ziemie, jego dzieci miały żyć w ubóstwie. – Skąd o tym wiesz? – spytał Nathan. Caine spojrzał na Jade i dopiero potem odpowiedział. – Gdy wyjawiła nam, kim był jej ojciec, poprosiłem Lyona, by poszukał informacji na jego temat. – Kto to jest Lyon? – zapytał Nathan. – Nasz przyjaciel. – Można mu ufać? – Tak – odparł Colin wyprzedzając Caine’a. – Caine, słusznie postąpiłeś. Lyon nie zwróciłby się do niewłaściwych ludzi, tak jak ja to zrobiłem. Jade zdrętwiała siedząc niewygodnie, uwolniła więc rękę od uścisku Caine’a, trochę zdziwiona, że tak łatwo jej się to udało. Jednak wolała nie wychodzić z pokoju. Na słowie Caine’a można było polegać. Gdyby próbowała wyjść, spełniłby swoją groźbę i wprawił ją w okropne zakłopotanie. Podeszła do pustego fotela Harry’ego i usiadła. – Lyon nie wypytywał ludzi – powiedział Caine. – Poszukał informacji w aktach. – Nie mógł – wtrąciła się Jade. – Akt mojego ojca tam nie było. Słysząc tę uwagę, Caine uniósł brew. – A skąd ty możesz to wiedzieć? – Bo je zabrałam – odparła, wzruszając obojętnie ramionami. – Co takiego?

– Caine, nie rozmawiamy teraz o aktach! – krzyknęła starając się odwrócić jego uwagę od tej sprawy. – Więc w jaki sposób Lyon mógł... – zaczął Nathan. Odpowiadając Nathanowi, Caine nadal spoglądał ze złością na Jade. – Richards był również przełożonym Lyona, nie tylko moim. Miał własne dokumenty i Lyon je przeczytał. – Czy po śledztwie mój ojciec został oczyszczony z zarzutów? – spytał Nathan. – Nie – odparł Caine. – Jednak nie został też potępiony. Nie było wystarczających dowodów. – Teraz je mamy – szepnęła Jade. – Żeby zrehabilitować twojego ojca? – Nie. Żeby go potępić. Czytałam listy tatusia. Smutek w jej głosie przeszył mu serce bólem. Ciągle jeszcze pragnął ją udusić za to, że go oszukała, ale jednocześnie pragnął ją całować. – Caine, jak możesz się teraz uśmiechać? – spytał Colin. – To nie jest... – Przepraszam – powiedział Caine. Nie zdawał sobie sprawy, że się uśmiecha. – Myślałem o czymś innym. – Mówiąc to popatrzył na Jade, która wbiła wzrok w podłogę. – Mów dalej, Colin – poprosił Caine. – Zaraz po pogrzebie ich ojca Poganka, to znaczy, chciałem powiedzieć, Jade, wyjechała z Czarnym Harrym. Hrabia miał do niego całkowite zaufanie. – Trudno w to uwierzyć – wtrącił Caine. – Harry to dobry człowiek – powiedziała Jade. – Ma czyste serce. – Tak, chyba tak. Jednak mówiłaś, że bliska przyjaciółka, lady Briars, bardzo chciała zaopiekować się tobą i Nathanem. Po prostu nie rozumiem, dlaczego wasz ojciec wybrał złodzieja, zamiast... – To była kwestia zaufania – wyjaśnił Nathan. – Ojciec zwrócił się przeciwko Anglii, więc nie sądził, by-

śmy byli tu bezpieczni. Harry był najlepszym rozwiązaniem. – Dlaczego uważał, że w Anglii nie będziecie bezpieczni? – Z powodu listów – odparł Colin. – Hrabia zachował wszystkie listy, które otrzymał od swoich dwóch wspólników. Pseudonim ojca Nathana brzmiał Lis, a dwaj pozostali członkowie Trybunału przybrali pseudonimy Lód i Książę. – Mój ojciec był idealistą – wtrącił Nathan. – Na początku chyba zachowywał listy dla przyszłych pokoleń. Wierzył, że dokonuje czegoś... heroicznego dla Anglii. Jednak sprawy szybko wzięły zły obrót i zaczęli pracować dla siebie, dla Trybunału. Uważali, że wszystko, co zwiększa ich władzę, jest słuszne. – Z listów widać, jak następowała ta zmiana. Pierwsze kończyły się słowami „dla dobra Anglii”. Ale już w dziesiątym czy jedenastym liście wszystko się zmieniło. – W jaki sposób? – spytał Caine. – Zaczęli używać zdania „dla dobra Trybunału”. Jako pierwszy zaczął kończyć listy w ten sposób Lód, a dwaj pozostali szybko poszli w jego ślady. W tym czasie byli już całkowicie zdemoralizowani. – I o wiele wcześniej zaczęli działać każdy z osobna – powiedział Nathan. – Uważali, że cel uświęca środki – tłumaczył Colin Caine’owi. – Póki wierzyli, że ich działalność pomaga ojczyźnie, potrafili usprawiedliwić przed sobą każdy swój czyn. – Ty też tak postępujesz, Jade – oświadczył Caine. Była tak zdumiona jego słowami, że przez chwilę zabrakło jej głosu. – Nie, wcale tak nie postępuję – zaprzeczyła w końcu. – Caine, nie jestem taka, jak mój ojciec. Nie pochwalam tego, co zrobił. Wiem, że córka nie powinna tak mówić, ale przestałam go kochać.

– Ziemie twojego ojca zostały skonfiskowane i utraciliście cały jego majątek – zwrócił jej uwagę Caine. – Tak – przyznała zastanawiając się, do czego Caine zmierza. – I dlatego kradniesz bogatym, Jade. Powiedziałbym, że chcesz wyrównać rachunki. – Nieprawda! Jej okrzyk świadczył o tym, że ją rozzłościł swoim przypuszczeniem. – Władza demoralizuje – stwierdził. – A władza absolutna demoralizuje absolutnie. – Caine, nie musisz mi cytować Machiavellego. Zgadzam się, że Trybunał pożądał władzy absolutnej. – A ty kroczyłaś tą samą drogą. – Nie! – wykrzyknęła. – Tak było? – upewnił się Colin. – Tak – potwierdził Caine. Jego głos brzmiał twardo. – Więc ty... – zaczął Colin. – Nie teraz – rozkazał Caine. – O czym wy mówicie? – spytała Jade. – Nigdy nie pożądałam władzy. Caine zignorował jej protest. – Opowiedz mi wszystko do końca – rozkazał Nathanowi. – Nasz ojciec zreflektował się. Gdy jego przełożony, człowiek o nazwisku Hammond, został wyeliminowany, zaczął odczuwać wyrzuty sumienia. – Wyeliminowany? – w głosie Colina zabrzmiało szyderstwo. – Jakie miłe słowo na taki czyn. – Hammond był przełożonym wszystkich trzech – kontynuował Nathan. – Lodu, Księcia i Lisa. W każdym razie z początku słuchali rozkazów, ale szybko podjęli własną działalność. Hammond zaczął coś podejrzewać i oni o tym wiedzieli. Lód wpadł na pomysł, by go wyeliminować.

– Mój ojciec nie chciał zabijać Hammonda – powiedziała Jade. – Jechał do Londynu, by go ostrzec, i wtedy go zabito. Przynajmniej tyle zdołaliśmy odkryć. – Kogo zabito? Twojego ojca czy Hammonda? – spytał Caine. – Ojca – odpowiedział Nathan. – Napisał do Hammonda, że prosi o pilne spotkanie i że to sprawa życia i śmierci. – Jak zdołaliście to wykryć? – Hammond pokazał mi ten list podczas pogrzebu ojca – wyjaśnił Nathan. – Spytał, czy wiem, o co ojcu chodziło. Oczywiście nie wiedziałem. Byłem wtedy w szkole, a Jade była za mała, by cokolwiek rozumieć. – Ojciec ufał Harry’emu i dał mu listy – dodała Jade. – I gdy byłaś starsza, Harry ci o wszystkim opowiedział? Jade skinęła głową. Wolała nie patrzeć na Caine’a, więc siedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę. – Harry chciał, żeby Nathan z nami wyjechał. Ojciec miał okręt i Harry zamierzał zostać piratem. Jednak Nathan pragnął dalej się uczyć. Myślał, że Harry zabierze mnie na południową wyspę, gdzie będę bezpieczna do czasu, kiedy będzie mógł po mnie przyjechać. – Gdy zaczęło być głośno o wyczynach pirata zwanego Poganinem – wtrącił Nathan – nawet nie przyszło mi do głowy, że to może być Harry. – Dlaczego nie pojechałeś po Jade? – spytał Caine. – Nie mógł – wyjaśniła Jade, zanim brat zdążył coś powiedzieć. – Harry i ja nigdy nie pozostawaliśmy długo w tym samym miejscu. Poza tym Nathan miał wtedy własne kłopoty. Wrogowie ojca wiedzieli, że nie

zniszczył listów. Rozpaczliwie chcieli je znaleźć. Kiedyś przeszukali pokój Nathana, ale zostawili go w spokoju... przynajmniej do chwili, kiedy rozpoczęliśmy własne śledztwo. – I gdzie były listy? – spytał Caine. – Ty je miałaś, czy Harry ukrył je w bezpiecznym miejscu? – Trzymaliśmy je na „Szmaragdzie”. – Chcę je przeczytać – oświadczył Caine. – Czy okręt jest wystarczająco blisko, by kogoś po nie wysłać? A może... Przerwał widząc, że Jade potrząsa głową. – Nie trzeba po nie posyłać. Mogę ci powiedzieć, co zawierają. – Słowo po słowie – potwierdził Colin. – Pogance wystarczy raz coś przeczytać i zapamiętuje to na zawsze. Jeżeli nawet Caine myślał, że to dziwny talent, nic na ten temat nie powiedział. Jade była wdzięczna losowi, że zachował milczenie. – Poganko, wyrecytuj Caine’owi listy – zaproponował Nathan. – Jeżeli jeszcze raz nazwiesz ją Poganką, wytłukę z ciebie duszę. Nathan spojrzał spode łba na Caine’a, ale zrezygnował z nowej utarczki. – Doskonale – warknął. – Będę ją nazywał Jade, jednak tylko dlatego, że nie chcę, by ktoś obcy słyszał jej przezwisko. – Nie obchodzą mnie twoje pobudki – zazgrzytał Caine. – Do diabła, Colin, staram się być uprzejmy, ale przysięgam na Boga, że gdy to wszystko się skończy, wybiję z niego całą arogancję. Jade obawiała się, że zaraz dojdzie do walki, więc szybko zaczęła recytację. Trwało to dobre pół godziny. Nie ominęła ani jednego słowa. A gdy skończyła, przez długą chwilę nikt się nie odzywał. Wszyscy

analizowali w myślach to, co właśnie usłyszeli. Ciszę przerwał Colin. – No dobrze – rozpoczął głosem pełnym entuzjazmu. – Pierwszy list został wysłany do Thortona... to ojciec Jade i Nathana, przez człowieka o imieniu William. – Jeszcze nie przybrali pseudonimów – dodała Jade. – Tak – kontynuował Colin. – Potem Thorton przybrał pseudonim Lis, a William – Książę. Jednak z Lodem to inna sprawa. Nie mamy żadnej wskazówki co do jego tożsamości. – Colin, nad tym możemy zastanowić się później – zniecierpliwił się Nathan. Colin zgodził się z nim i zwrócił się do brata: – Poszedłem do Willburna i powiedziałem mu o tych listach. Nathan i ja doszliśmy do wniosku, że musimy mu zaufać. W końcu był naszym przełożonym i dobrze o nas dbał. Nie wierzę, by miał coś wspólnego z Trybunałem. – Jesteś naiwny – mruknął Nathan. – Oczywiście, że był z nim związany. – Musisz to najpierw udowodnić – argumentował Colin. – Dopiero wtedy ci uwierzę. Nathan tylko potrząsnął głową i podjął swoją opowieść Caine’owi: – Posłano nas na południe. Teraz wiemy, że wszystko było ukartowane z góry. Mieliśmy spotkać się w porcie z dwoma informatorami. Oczywiście był to podstęp. Zanim zorientowaliśmy się, co się dzieje, związano nas obu i zakneblowano, a potem wrzucono do morza. – Colin, chyba nie chcesz opowiadać o wszystkim – wtrąciła Jade. – Nie ma żadnej potrzeby. Ani Nathan, ani Colin nie zauważyli strachu w jej głosie. Jednak Caine zwrócił na to uwagę i natychmiast

przeniósł na nią spojrzenie. Z całej siły zaciskała pięści. Caine pomyślał, że musiała być świadkiem czegoś przerażającego. – Mów dalej, Colin – mruknął Nathan. – Mnie wrzucili pierwszego – powiedział Colin, przyciągając uwagę Caine’a. – Ale najpierw pocięli mi nożem nogi. Nathan od razu zrozumiał, o co im chodzi, ale ja, dzięki Bogu, nie wiedziałem, więc wydawało mi się, że jakoś dam sobie radę. Na wspomnienie tych okropności Colin zszarzał na twarzy. Nathan też wyglądał ponuro. – Ponieważ byliśmy w pobliżu Shallow’s Wharf, spędziliśmy tam kilka dni z Jade i Czarnym Harrym. Colin oczywiście na początku nie wiedział, że to ona jest Poganką, i oczywiście zaczął się w niej podkochiwać – opowiadał Nathan. – To prawda – przyznał Colin i puścił oczko do Jade. – I będziesz moja, jeżeli tylko dasz mi szansę. – Zachowywałeś się niemożliwie. – Jade zaczerwieniła się. – Biegał za nią jak szczeniak – roześmiał się Nathan. – Gdy zdał sobie sprawę, że nie jest nim zainteresowana, był tak rozczarowany, że musiałem go upić. – Tamtego wieczoru zakochałem się w dwóch innych damach – przypomniał mu Colin. – To nie były damy – sprzeciwiła się Jade. – Nie, to nie były damy – przyznał Nathan. – Ale, Colin, jak możesz to pamiętać? Człowieku, byłeś zalany w trupa. Colin roześmiał się. – Pamiętam wszystko – pochwalił się.

Caine usiłował zachować cierpliwość. Zorientował się, że potrzebują chwili żartów, by zwalczyć okropne wspomnienia. Ale Jade nie miała tyle cierpliwości. – Tommy i ja poszliśmy za Nathanem i Colinem, gdy udali się na umówione spotkanie. Zachowywali się tak tajemniczo, że obudzili moją ciekawość. A poza tym miałam przeczucie, że szykuje się coś złego. – Kim jest Tommy? – spytał Caine. Jade zerwała się na równe nogi i pobiegła do drzwi. – Nathan, skończ opowiadać, a ja przyniosę coś do picia. Mam już tego dosyć! Nathan chciał ją zatrzymać, ale Colin położył mu rękę na ramieniu. – Ciągle jeszcze trudno jej o tym myśleć – szepnął. Nathan skinął głową. – Pewnie, że jej trudno – wtrącił się Caine szorstko. – Mój Boże, musiała patrzeć, jak wy... – Nie patrzyła – szepnął Nathan. – Jak Colin już mówił, gdy tylko pocięli mu nogi, od razu wiedziałem, co zamierzają. Gdy zabrali się do mnie, zacząłem walczyć, aż w końcu mnie postrzelili w ramię i też wrzucili do wody. – Oczywiście poranili nas po to, żeby przyciągnąć rekiny. Jest ich pełno w portowych wodach, bo czekają na resztki wyrzucane ze statków. A krew przyciąga je tak, jak padlina przyciąga muchy. Colin zauważył, że cierpliwość Caine’a jest na wyczerpaniu. Jego brat siedział pochylony w fotelu, twarz miał coraz bardziej ponurą. – Wytrzymaj jeszcze chwilę, Caine. To nie są przyjemne wspomnienia. Nathan przytaknął mu skinieniem głowy i kontynuował: – Właśnie zaszło słońce. – Ciągle jeszcze widzę płetwy przecinające wodę – przerwał mu Colin.

Caine zrozumiał teraz przyczynę nocnych koszmarów Jade. Śniły jej się rekiny. Boże, jak bardzo musiała być przerażona! Na samą myśl o tym Caine poczuł w sercu ból. – Poganka kazała Tommy’emu spuścić szalupę, potem chwyciła nóż i skoczyła za nami do wody. Ludzie, którzy nas napadli, byli pewni, że już po nas, i odeszli. Poganka... to znaczy Jade, najpierw natknęła się na mnie. Byłem bliżej. Pociągnęła mnie w stronę szalupy. Gdy mnie holowała, rekin otarł mi się o nogę. Tommy stracił równowagę, wypadł z łodzi i więcej nie wypłynął. Colin przerwał i spojrzał na Nathana, który podjął opowiadanie. – Do tej pory nie rozumiem, dlaczego rekiny trzymały się z daleka ode mnie. Chyba najpierw rzuciły się na Tommy’ego. W tym czasie Jade wciągnęła Colina na łódź. – Próbowałem pomóc – szepnął Colin zachrypniętym głosem – ale strąciłem przytomność. Kiedy otworzyłem oczy, byłem na pokładzie „Szmaragdu” i mężczyzna wyglądający tak dziwacznie jak jeszcze nikt, kogo w życiu spotkałem, zmuszał mnie do gry w szachy. Caine, wierz mi, nie byłem pewny, czy znajduję się w niebie, czy w piekle. Potem zobaczyłem Nathana śpiącego w sąsiedniej koi. Zobaczyłem też jego siostrę i nagle przypomniałem sobie wszystko. Wydawało mi się, że dopiero co byłem w wodzie pełnej rekinów, ale powiedzieli mi, że chorowałem dłuższy czas. Caine poruszył się w fotelu, by pozbyć się sztywności ramion. Wziął kilka głębokich oddechów i zobaczył, że Colin i Nathan robią to samo. – Czy ona wiedziała... gdy skoczyła do wody, czy wiedziała, że są tam rekiny?

– Och, tak – szepnął Nathan. – Wiedziała. – Mój Boże, zdobyła się na ogromną odwagę... – Ona nie chce o tym mówić – przerwał mu Colin. – Ale wszystko jej się śni. – Co takiego? – spytał Nathan. – Ma nocne koszmary – wyjaśnił Caine. – Matthew i Jimbo chcieli ścigać tych łajdaków, którzy próbowali nas zabić – opowiadał dalej Colin. – Ale Jade im nie pozwoliła. Pomyślała, że będzie lepiej, jeżeli doniosą swoim przełożonym, że obaj nie żyjemy, bo tylko w ten sposób możemy być bezpieczni. I wydaje mi się, że postąpiła słusznie. Nathan i ja pozostaniemy dla wszystkich martwi tak długo, aż odkryjemy, kto stoi za tą zdradą. – Do diabła, Caine, nasz własny rząd chciał nas wyeliminować – mruknął Nathan. – Nie – sprzeciwił się Caine. – Rząd nawet nie wiedział, że pracujecie dla niego. Czy składaliście raporty Richardsowi albo jego przełożonym? Czy kiedyś ich odbiór został potwierdzony? – Powiedz nam, co myślisz – zachęcił go Colin. – Dobrze, powiem wam. Pracowaliście dla Trybunału. – Wiedziałem, że to powie – szepnął Colin. – Nie możesz mieć pewności – sprzeciwił się Nathan. – Słuchaj, Nathan. Richards nic o was nie wiedział aż do chwili, gdy został powiadomiony o waszej śmierci. Teraz prowadzi śledztwo. – Więc go zabiją – przepowiedział Nathan. – Będzie uważał. – Do diabła, widzę teraz, że popełniłem wielki błąd – mruknął Nathan. – Colin, mało brakowało, a

zginąłbyś przeze mnie. Nie powinienem był cię w to wszystko wciągać. Colin potrząsnął głową. – Jesteśmy partnerami. Nie zapominaj o tym. – Potem zwrócił się do brata: – Naprawdę sądzisz, że można ufać Richardsowi? – Zawierzyłbym mu własne życie. Jade jak najszybciej będzie musiała dać mu listy albo wyrecytować mu ich zawartość. – Możemy to spisać – zaproponował Colin. – W ten sposób oryginały zostaną w bezpiecznym ukryciu. Nikt nie znajdzie „Szmaragdu”. – Ten okręt nazwano tak ze względu na nią, prawda? – spytał Caine. Teraz na jego twarzy pojawił się leciutki uśmiech. – Powinienem był domyślić się tego wcześniej. Jej oczy mają kolor szmaragdów, zwłaszcza gdy jest zła. – Tak, właśnie dlatego Harry tak nazwał okręt – przyznał Colin. – Czy teraz rozumiesz, dlaczego cię ścigają? – Tak. Szukałem Poganina. Trybunał nie mógł pozwolić, bym go znalazł i dowiedział się prawdy. – Caine, ciągle jeszcze znajdujesz się w niebezpieczeństwie – przypomniał mu Colin. – To nie potrwa długo – powiedział Caine. – Mam pewien plan. Colin radośnie uśmiechnął się do Nathana. – Mówiłem ci, że będzie miał plan. – Nie potrafił ukryć ulgi w głosie. W tym momencie do pokoju wróciła Jade. Wyglądała o wiele spokojniej, niemal pogodnie. Podeszła do swojego fotela przy kominku i usiadła, ale ani razu nie spojrzała na Caine’a.

– Sterns przygotował pokoje dla ciebie i Nathana – powiedziała Colinowi. – Gdy tylko będziesz gotowy, idź na górę i połóż się. – Jesteś pewna, że powinniśmy tu zostać? – spytał Nathan i trącił Colina w bok. – Mam wiejską posiadłość w bardzo odludnym miejscu. Przed naszą ostatnią misją skończyłem odnawiać dom. Byłoby nam tam bardzo wygodnie. – Tyle o tym opowiadałeś, że znam każdy pokój – odpowiedział Colin z uśmiechem. – Właściwie nie mówiłeś o niczym innym. – No więc wiesz, jak nam tam będzie dobrze. Caine, to jest teraz najpiękniejszy dom w Anglii... Jade, dlaczego kiwasz głową? Nie wierzysz, że mój dom jest piękny? – O tak, Nathan, twój dom był piękny – odparła z uśmiechem. – Był? – spytał oszołomiony Nathan. – Obawiam się, że mam dla ciebie przykre wiadomości. – Jakie? – Nathan pochylił się w fotelu. – Widzisz, był ten pożar... – Pożar? – Nathan niemal zakrztusił się. Colin w ostatniej chwili powstrzymał się przed uderzeniem go w plecy. – Nathan, to był wielki pożar – powiedziała Jade ze współczuciem. – Jak wielki, Jade? – Twój piękny dom spalił się aż do piwnic. Podczas gdy Nathan wypowiadał całą serię przekleństw, zwróciła się do Caine’a: – Mówiłam ci, że będzie rozczarowany.

Nathan sprawiał takie wrażenie, jakby targały nim o wiele potężniejsze uczucia, niż tylko rozczarowanie. Wyglądał tak, jakby zaraz miał kogoś zabić. Caine, który przeżył to samo, gdy spaliły się jego nowe stajnie, poczuł do niego niespodziewaną sympatię. Nathan wziął głęboki oddech i z rozpaczą odezwał się do Colina: – A przecież właśnie skończyłem odnawiać ostatni cholerny pokój. – Tak, to prawda – wtrąciła się Jade popierając brata całym sercem. – Ostatni cholerny pokój. Caine przymknął na chwilę oczy. – Jade, a ja myślałem, że wszystko, co mówiłaś, to kłamstwo. – Podejrzewałeś ją o kłamstwa? – zdziwił się Colin. – Nie wszystko, co mówiłam, było kłamstwem – oburzyła. – Więc kiedy mnie oszukałaś? – chciał wiedzieć Caine. – Nie musisz przybierać takiego tonu. Skłamałam tylko, że byłam świadkiem morderstwa. To było najlepsze, co na poczekaniu mogłam wymyślić. Przynajmniej wydaje mi się, że w żadnej innej sprawie nie kłamałam. Jeżeli coś sobie przypomnę, to ci powiem, dobrze? A teraz przestań się tak wykrzywiać, Caine. To nie jest odpowiednia pora na krytykę. – Czy możecie przełożyć tę kłótnię na później? – spytał Nathan. – Jade, opowiedz mi o pożarze. Czy ktoś go spowodował obchodząc się nieostrożnie z... – To nie była nieostrożność. Ogień został podłożony – wyjaśniła Jade. – Ten, kto podłożył ogień, wiedział, co robi. Byli bardzo metodyczni. Spalili nawet piwnicę na wino. – Do diabła! Piwnica na wino też się spaliła? – Sądzę, że chcieli zniszczyć listy – powiedziała Jade. – Ponieważ nie mogli ich znaleźć, gdy

przeszukali dom. – Przeszukali mój dom? Kiedy? – Dzień przed pożarem. Och, teraz sobie przypominam – dodała patrząc na Caine’a. – Skłamałam też o tym, że spadłam ze schodów. Tak, ja... Nathan westchnął przyciągając tym znów uwagę zebranych. – Gdy to wszystko się skończy, odbuduję dom – powiedział. – Jade, a co ze stajniami? Też je spalili? – O, nie. Tym nie musisz się martwić. Caine przyglądał się Jade. Troska w jej oczach była tak widoczna, że nie rozumiał, dlaczego Nathan nie widzi, że jeszcze nie skończyła z listą spraw, którymi będzie zasmucony. – Szkoda twojego domu – powiedział Colin. – Tak – odparł Nathan. – Ale stajnie są nie naruszone. Colin, powinieneś zobaczyć, jakie mam konie, a zwłaszcza jednego, pięknego rumaka araba. Zapłaciłem za niego majątek, ale jest tego wart. Nazwałem go Błyskawica. – Błyskawica? – roześmiał się Colin słysząc tak absurdalne imię. – Czyżby w wyborze tego imienia pomagał ci Harry? – Tak – przyznał z uśmiechem Nathan. – Jednak pasuję do konia. Jest szybki jak wiatr. Tylko Jade i ja możemy go dosiadać. Poczekaj, aż go zobaczysz... – Nathan przerwał swoje przechwałki, bo zobaczył, że Jade znów kiwa głową. – Co się stało, Jade? Czy nie zgadzasz się z tym, że Błyskawica to koń szybki jak wiatr? – Och, tak, Nathan, Błyskawica był szybki jak wiatr.

– Był? – Nathan wyglądał tak, jakby zaraz miał się rozpłakać. – Obawiam się, że mam więcej wiadomości, które cię zasmucą. Zdarzył się wypadek i twój piękny koń dostał kulę między swoje piękne brązowe oczy. Caine pochylił się w fotelu, słuchając uważnie słów Jade. Dotarło do niego znaczenie tego, co właśnie powiedziała. – Chcesz powiedzieć, że opowiadając o tym też nie kłamałaś? Potwierdziła. – Co tu się dzieje, do diabła?! – krzyknął Nathan. – Kto zastrzelił Błyskawicę? Jade popatrzyła ze złością na Caine’a. – Mówiłam ci, że będzie zasmucony – oświadczyła. – Przecież to nie moja wina, więc możesz przestać się tak na mnie patrzeć – mruknął Caine. – To Caine go zastrzelił? – ryknął Nathan. – Nie – szybko odpowiedziała. – Po prostu nie wierzył, że będziesz zasmucony. Wtedy nawet jeszcze nie znałam Caine’a. Nathan opadł na oparcie fotela i zasłonił oczy. – Czy nie ma już nic świętego na tym świecie? – jęknął. – Najwyraźniej Błyskawica nie był – stwierdził chłodno Caine. – To był diabelnie dobry koń – powiedział Nathan rzucając mu wściekłe spojrzenie. – Jestem pewien, że tak – zgodził się z nim Caine i zwrócił się do Jade: – Jeżeli mówisz prawdę, może to oznaczać tylko to, że... – Caine, naprawdę byłabym ci wdzięczna, gdybyś wreszcie przestał mnie obrażać – warknęła Jade. – Jade zawsze mówi prawdę. – Nathan stanął w obronie siostry.

– Tak sądzisz? – wycedził Caine. – Jeszcze nie poznałem jej od tej strony. Odkąd się poznaliśmy, kłamie bez chwili przerwy. Nieprawda, skarbie? Ale teraz wszystko się zmieni. Jade nie raczyła odpowiedzieć. – Kotku, kiedy przekażesz Nathanowi resztę złych wiadomości? – Resztę? O Boże, jest jeszcze coś? – Już niewiele – powiedziała Jade. – Pamiętasz swój piękny nowy powóz? – Tylko nie powóz, Jade – zaprotestował żałośnie Nathan. Podczas gdy Nathan znów wykrzykiwał przekleństwa, Jade zwróciła się do Colina: – Colin, szkoda, że go nie widziałeś. Był wspaniały, taki wielki i wygodny, a siedzenia Nathan kazał obić miękką skórą. – Był? – spytał miło Colin. – Ktoś go spalił – wyjaśniła Jade. – Dlaczego ktoś miałby niszczyć dobry powóz? – zdziwił się Nathan. Na to pytanie odpowiedział Caine. – Twoja siostra opuściła jeden ważny szczegół. Tak się zdarzyło, że to ona jechała tym powozem. Colin zareagował pierwszy. – Mój Boże! Jade, opowiedz nam, co się stało. – Caine może to zrobić. – Nie, ty nam to opowiedz – nalegał Colin. – Przecież mogłaś zginąć. – Taki był ich cel – powiedziała zdenerwowana. – Chcieli mnie zabić. Nathan, gdy twój dom się spalił, kazałam zaprząc do powozu i zamierzałam pojechać do ciebie do Londynu... – Ilu służących ci towarzyszyło? – przerwał jej Caine. – Hudson kazał jechać dwóm.

– Mówiłaś chyba, że byłaś wtedy w Anglii zaledwie od dwóch tygodni. – No więc, byłam troszkę dłużej – wyjaśniła. – Jak długo? – Dwa miesiące – przyznała. – Musiałam skłamać na ten temat. – Powinnaś była powiedzieć mi prawdę. Caine’a zaczynała ogarniać złość, ale Jade była zbyt zdenerwowana, by się tym przejmować. – Czyżby? I uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedziała, że to ja jestem Poganinem, i że to ja porwałam Wintersa, a teraz próbuję... och, i tak nie byłoby warto mówić ci prawdy. Nie słuchałbyś... – Poczekaj chwilę – przerwał jej Nathan. – Jade, kto to jest Hudson? Powiedziałaś, że Hudson wysłał z tobą dwóch służących. – To kamerdyner, którego zatrudniła dla ciebie lady Briars. – Ach, tak. I co się stało potem? – Jechaliśmy do Londynu, gdy ci sami trzej ludzie na nas napadli. Zablokowali drogę gałęziami. Wychyliłam się z okna, by zobaczyć, co się dzieje, i usłyszałam strzały. Nathan, właśnie wtedy ktoś uderzył mnie w głowę. Musiałam zemdleć, chociaż głupio mi to przyznać. – Popatrzyła na Caine’a. – Nie mam zwyczaju tracić przytomności. – Jade, nie oddalaj się od tematu – nakazał Caine. Popatrzyła na niego z niechęcią i z powrotem zwróciła się do brata. – Wnętrze powozu było w strzępach. Pocięli tę piękną skórę nożami. Poczułam dym i wyskoczyłam. – Szukali listów? – chciał wiedzieć Caine. – Po prostu otworzyłaś drzwiczki i wyskoczyłaś? – spytał jednocześnie Nathan. – Tak i nie – odpowiedziała Jade. – Tak, chyba szukali listów, które według nich mogłam schować

pod obiciem siedzeń. I nie, Nathan, nie otworzyłam drzwiczek. Po obu stronach były zablokowane gałęziami. Wysunęłam się przez okienko. Na szczęście framuga nie była tak solidna, jak ci się wydawało. Nathan, teraz, gdy miałam trochę czasu, by się nad tym zastanowić, dochodzę do wniosku, że przepłaciłeś za powóz. Zawiasy wcale nie były dobrze wykonane i... – Jade! – Caine, nie podnoś na mnie głosu – rozkazała Jade. – Tym razem to było konieczne – wtrącił się Colin. – Okropnie się bałam – szepnęła Jade. I, zwracając się do Caine’a, dodała: – Nie mam się czego wstydzić przyznając, że się bałam. Caine skinął głową. – Oczywiście, nie ma żadnego wstydu w tym, że ktoś się boi – przyznał. Na twarzy Jade odmalowała się ulga. Czyżby potrzebowała jego aprobaty? Caine zadumał się nad tym długą chwilę, a potem zauważył: – Teraz wiem, skąd masz te zadrapania na ramionach. Pokaleczyłaś się, gdy się przeciskałaś przez okienko powozu, prawda? – Skąd, do diabła, możesz wiedzieć, że ona ma zadrapania na ramionach? – krzyknął Nathan, gdy znaczenie uwagi Caine’a dotarło do jego świadomości. – Widziałem. Nathan już chciał skoczyć Caine’owi do gardła, ale Colin położył mu rękę na ramieniu. – Nie teraz, Nathan – powiedział. – Możecie rozstrzygnąć swoje spory później. Wydaje mi się, że

będziemy musieli tu zostać jakiś czas. Nathan wyglądał tak, jakby mu właśnie powiedziano, że znów musi pływać między rekinami. – Wyjazd stąd byłby ryzykowny dla ciebie i dla Colina – dodała Jade. Nathan niechętnie skinął głową. – Caine? – odezwał się po chwili Colin. – Gdy zacząłeś ścigać Poganina, wystawiłeś się na niebezpieczeństwo. Pozostali przy życiu członkowie Trybunału nie mogli ryzykować, że znajdziesz pirata. Pomyśleliśmy, że Poganka mogłaby cię przekonać, iż nie miała nic wspólnego ze śmiercią twojego brata. – Więc wysłaliście do mnie Jade – przerwał mu Caine. Nathan zaprzeczył. – Nie, nie wysyłaliśmy jej. To był od początku do końca jej plan i poinformowała nas o nim dopiero, gdy wyjechała. Nie mogliśmy jej już powstrzymać. – Jak utrzymać prześladowców z daleka od ciebie? – zastanawiał się Colin. – Nie możesz pomóc nam w poszukiwaniu winnych, póki będą na ciebie polować. Tak się wszystko poplątało – westchnął. – Jak, na Boga, mamy znaleźć tych łajdaków? Nawet nie wiadomo, od czego zacząć. – Mylisz się, Colin – powiedział Caine. – Mamy już sporo informacji. Wiemy, że Hammond, szef Trybunału, był legalnym dyrektorem departamentu. Trzej członkowie Trybunału używali pseudonimów Lód, Lis i Książę. Teraz żyje tylko dwóch, prawda? I jeden z nich albo obaj są przełożonymi Willburna, który, jak mi się wydaje, prowadzi podwójne życie. Zapewne pracuje zarówno dla rządu, jak i dla Trybunału. – Dlaczego tak myślisz? – spytał Nathan.

– Razem z wiadomością o waszej śmierci przysłano ojcu i mnie akta opisujące wasze rzekome niezbyt ważne, chociaż heroiczne wyczyny dla dobra Anglii. Colin, Willburn chronił własny tyłek i w żadnym z dokumentów, które dostaliśmy, nie było nic takiego, co można by sprawdzić. Oczywiście jako powód podano wymogi bezpieczeństwa. Och, obu wam przyznano medale za męstwo. – Dlaczego się tak fatygowali? – zdziwił się Colin. – By nas ułagodzić – wyjaśnił Caine. – Colin, nasz ojciec jest księciem. Willburn nie mógł pozwolić na to, by potraktowano was po prostu jako zaginionych. Musiałby wtedy odpowiedzieć na zbyt wiele pytań. – A co z Nathanem? Po co fatygowali się i odznaczali go pośmiertnie? Jego ojciec nie żyje i nie ma innych Wakerfieldów, którzy mogliby odziedziczyć tytuł. Czy chcieli ułagodzić Jade? – Nie – zaprzeczył Caine. – Ale zapominasz, że Nathan ma wiele innych tytułów. Jest również markizem St. James, pamiętasz? Trybunał dobrze by się zastanowił, zanim by dopuścił do tego, by ci barbarzyńcy nabrali podejrzeń. – Rzeczywiście, zapomniałem o nich – przyznał Colin i uśmiechnął się do Nathana. – Nie lubisz mówić o tej części swojej rodziny, prawda? – A ty byś lubił? – spytał Nathan zimnym tonem. Colin roześmiał się. – To nie jest odpowiednia pora na żarty – mruknęła Jade. – Poza tym jestem pewna, że wszystkie te historie o ludziach St. James to zwykła przesada. Może są trochę nieokrzesani, ale mają dobre serca. Zgadzasz się ze mną? – zwróciła się do brata.

Teraz Nathan się roześmiał. – Diabła tam! Oczywiście, że nie. Jade spojrzała na niego ze złością, bo nie spodobała jej się ta szczera odpowiedź. Potem zwróciła się do Caine’a: – Byłeś na uroczystości ku czci Colina i Nathana? – spytała. – Ładnie to urządzili? Było dużo kwiatów? Ilu ludzi przyszło?... – Nie byłem tam – przerwał jej Caine. – Powinieneś się wstydzić. Nie poszedłeś na uroczystość ku czci własnego brata. – Jade, czułem zbyt wielki gniew, by wysłuchiwać przemówień albo przyjmować medale w imieniu Colina. Scedowałem ten obowiązek na ojca. Ja chciałem... – Zemsty – wtrącił się Colin. – Tak samo jak wtedy, gdy pognałeś za braćmi Bradleyami. Colin zaczął opowiadać Nathanowi, co się wówczas wydarzyło. Jade znów się zniecierpliwiła. – Chciałabym wrócić do głównego tematu – oświadczyła. – Caine, czy wiesz, co mamy dalej robić? – Tak, chyba mam rozsądny plan odciągnięcia tych szakali z mojego tropu. W każdym razie warto spróbować, ale to rozwiąże tylko część kłopotu. Musimy się jeszcze zatroszczyć o Jade. – Co wymyśliłeś? – spytał Colin. – Słuchaj, Colin. Mamy tu dwie różne sprawy. Pierwsza dotyczy mnie, bo oni chcą mnie dopaść. Muszą uwierzyć, że nie zrezygnowałem z poszukiwań Poganina, który jest dla nich wygodnym kozłem ofiarnym. – Ale co to ma wspólnego z Jade? – nie zrozumiał Colin. – Przecież nie mogą wiedzieć, że to ona jest Poganinem. Caine westchnął ze znużeniem i zaczął wyjaśniać:

– Zacznijmy od początku. Obaj pozostali członkowie Trybunału z całą pewnością wiedzą, że Lis ukrył listy. Ponieważ nie mogli ich znaleźć, zrobili następne logiczne posunięcie. Kazali swojemu człowiekowi, Willburnowi, zwerbować Nathana. To był najlepszy sposób na to, by nie spuszczać z oka syna Lisa. – Nie czekając na komentarz Nathana, Caine kontynuował: – Wyobrażam sobie, że twój pokój w Oxfordzie był wielokrotnie przeszukiwany, prawda? Nathan potwierdził. – Chyba byli pewni, że to ty masz listy. Przez pewien czas byłeś jedynym rozsądnym kandydatem. Twoja siostra była dzieckiem, a i tak Harry już ją wywiózł z Anglii. Poza tym nikt by nie uwierzył, że Lis powierzył mu listy. Wystarczy sam jego wygląd, by każdy myślał, że nie można mieć do niego zaufania. Nie wiedzieli też, że Lis i Harry znali się od dawna. Jade westchnęła z ulgą. Caine znów mówił logicznie. Poczuła się tak, jakby zdjęto jej z ramion ogromny ciężar. Popatrzyła na Colina i zdała sobie sprawę, że on odczuwa taką samą ulgę. – Mów dalej – przynaglił Nathan, gdy Caine przez chwilę siedział milcząc. – Czekali – powiedział Caine. – Wiedzieli, że w końcu kiedyś listy wypłyną. I tak się stało. Harry dał je Jade, ona pokazała je Nathanowi, a on podzielił się informacjami z Colinem. – Wiemy o tym wszystkim – rzucił niecierpliwie Nathan. – Uspokój się, Nathan – szepnęła Jade. – Caine myśli teraz metodycznie. Nie możemy zakłócać jego skupienia.

– Gdy Colin powiedział Willburnowi o listach, ten oczywiście powiadomił o tym Trybunał. – I dlatego zostaliśmy skazani – dodał Colin. – Zaufałem nieodpowiedniemu człowiekowi. – Tak, zaufałeś nieodpowiedniemu człowiekowi. – Ale oni nadal szukają listów – powiedział Nathan. – Tak – przytaknął Caine. Colin wyprostował się w fotelu. – Teraz, gdy myślą, że już nie żyjemy, według nich tylko jedna osoba może mieć dowody przeciw nim. – Spojrzał na Jade. – Wiedzą, że ty je masz. – Nie mają pewności – sprzeciwiła się Jade. – Inaczej dawno już by mnie zabili. I właśnie dlatego ciągle jeszcze szukają, dlatego spalili twój piękny dom, Nathanie, zniszczyli twój śliczny powóz... – Jade, teraz już zostało im tylko jedno miejsce do przeszukania – przerwał jej Nathan. – Będą chcieli ją porwać – zapowiedział Colin. – Tak – zgodził się z nim Nathan. – Nie dopuszczę do niej nikogo – oświadczył Caine. – Ale nie jestem pewien, czy oni naprawdę sądzą, że to ona ma listy. Któryś z was mógł je ukryć, zanim was zaatakowano. Czekanie, aż listy znów wypłyną, musi ich doprowadzać do szaleństwa. Mogą podjąć rozpaczliwe kroki. – Więc co zrobimy? – spytał Colin. – Będziemy postępować metodycznie – powiedział Caine i zwrócił się do Jade: – Pamiętasz, co mi powiedziałaś, gdy przyszłaś do mnie do tawerny? – Poprosiłam, żebyś mnie zabił – odparła poważnie Jade. – Co takiego? – krzyknął Nathan. – Poprosiła mnie, żebym ją zabił – powtórzył Caine nie spuszczając wzroku z Jade.

– Ale on mi odmówił – wyjaśniła. – Oczywiście wiedziałam, że tak się stanie. A co to ma wspólnego z twoim planem? Gdy Caine się do niej uśmiechnął, na jego policzku znów pojawił się dołek. – To bardzo proste, skarbie. Zmieniłem zdanie i spełnię twoją prośbę.

13 – Poganin musi umrzeć – powiedział Caine cichym, przekonującym tonem. – To jedyny sposób. – Mówiąc te słowa, patrzył na Nathana. Brat Jade od razu skinął głową, przyznając Caine’owi rację. Jade zerwała się na równe nogi. – Caine, nie chcę umierać! – krzyknęła. – Nie chcę! – Posłuchaj, Jade – zaczął Nathan. – On mówi o piracie – wyjaśnił jej Colin. – Przecież nie zabije cię naprawdę. – Wiem, o czym mówi! – krzyczała Jade patrząc ze złością na Colina. – I nie życzę sobie tego. Wiesz, ile lat potrzebowałam na zdobycie reputacji? Gdy pomyślę... Mężczyźni przestali zwracać na nią uwagę. Jade usiadła i z wściekłością zwróciła się do Caine’a: – Gdybyś nie zaczynał pogoni za Poganinem, nic z tego, co mówisz, nie byłoby teraz potrzebne. To wszystko twoja wina, Caine. – Jade, to jedyny sposób – mitygował ją Nathan. – Jeżeli Poganin umrze, albo raczej jeżeli świat uwierzy w jego śmierć, Caine będzie musiał przestać go szukać, prawda? Trybunał wie, że on obwinia Poganina za śmierć swojego brata. Jade niechętnie potwierdziła. – I wtedy przestaną się zajmować Cainem. O to wam chodzi? Będzie znów bezpieczny? Nathan uśmiechnął się. – Twój plan rozwiązuje kilka problemów – powiedział Caine’owi z wiele mówiącym spojrzeniem rzuconym w stronę siostry.

Caine przytaknął. – Jade, będziesz musiała wiele zmienić w swoim życiu. Gdy Poganin umrze, nie będziesz już mogła... – To moja praca! – krzyknęła. – To umiem najlepiej! Caine zamknął oczy. – No właśnie. Czym się zajmujesz i co robisz najlepiej? – Piractwem zajmował się Harry – odpowiedział mu Nathan. – Jade tylko znajdowała się na pokładzie, ale to on był przywódcą. Jade dowodziła rajdami na ląd. Ona ma wyjątkowy talent, Caine. Nie istnieje taki zamek, którego by nie umiała otworzyć. – Innymi słowy, jest tylko drobnym złodziejaszkiem – wycedził Caine patrząc ze złością na Jade. Natychmiast poczuła się obrażona. – Caine, nie obchodzi mnie, co o mnie myślisz. Nasza gra jest już skończona i nigdy więcej mnie nie zobaczysz, więc naprawdę nie ma znaczenia... Nagle rozległ się ryk Harry’ego i Jade przerwała swoją tyradę. Zaraz potem usłyszeli przeraźliwy pisk kobiety. Jade pomyślała, że wujek terroryzuje którąś służącą. – Zechcecie mi, panowie, wybaczyć? – rzuciła, i nie czekając na odpowiedź wybiegła z pokoju. Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, Caine zwrócił się do Nathana: – Szybko się wszystkiego domyśli – oświadczył – ale na szczęście wtedy już obwieścimy śmierć Poganina i będzie za późno. – Tak – zgodził się Colin. – Niedługo zda sobie sprawę z tego, że oni wiedzą, iż ona jest z tobą i że zabicie Poganina nic już nie zmieni. Jednak oboje ciągle jeszcze jesteście w niebezpieczeństwie. Dziwne – dodał – ale na ogół Jade myśli szybciej. Jak ci się wydaje, ile czasu zajmie jej odgadnięcie wszystkiego?

Na to pytanie odpowiedział Nathan. – Ona już to wie, Colinie. Nie zauważyłeś wyrazu ulgi w jej spojrzeniu? Trwał tylko chwilę, ale jednak pojawił się. W głębi serca sama chce położyć temu kres. – A ty byś nie chciał? – odezwał się Caine do Colina. – Jak któryś z was może sobie wyobrażać, że ona wróci na ocean? Jade nie jest teraz zdolna do logicznego myślenia. Wydaje jej się, że musi podjąć swoje dotychczasowe... obowiązki. Chyba w ten sposób chce udowodnić sobie własną wartość. Jednak jej pobudki nie mają znaczenia. Ona teraz potrzebuje kogoś, kto pomoże jej odejść od tamtego życia, kto zażąda od niej, by z nim skończyła. – I tym kimś będziesz ty, Caine? – spytał Colin. – Tak. Jade wróciła do salonu. – Jade – zwrócił się do niej Nathan – nie wydaje mi się, byś powinna teraz wyjeżdżać z Matthew i Jimbem. Poczekaj, aż sprawa zostanie załatwiona do końca. – To znaczy, aż dowiecie się, kto należy do Trybunału? – spytała z lękiem. – Nie mogę tu zostać, nie po tym, jak... Caine spojrzał na nią tak ostro, że przestała protestować. Podeszła do niego i stanęła obok składając ręce na piersi. – A co z Harrym? – spytał Nathana Caine. – Czy będzie kłopotliwy? – Na pewno nie – odparł za niego Colin. – Przeszedł już na emeryturę. Chyba zauważyłeś, że od jakiegoś

czasu nie było żadnych napadów na statki. – Zauważyłem – przyznał Caine. – Jednak może się rozzłościć, gdy się dowie, że jego okręt się spalił. – Nie! Te słowa tak przeraziły Jade, że poczuła, iż musi usiąść. Podeszła do swojego fotela i opadła na niego bez sił. Nathan chciał zachować się miło wobec siostry. – „Szmaragd” był dla Jade domem – powiedział. – Może moglibyśmy znaleźć jakiś inny okręt, który byśmy przemalowali tak, by udawał „Szmaragda”, i potem go spalili? Prawdziwy okręt Harry ukryłby w bezpiecznym miejscu. Caine skinął głową. – Dobrze. Powiedz mu, żeby się tym zajął. Potrzebni są świadkowie katastrofy okrętu, by zaświadczyli, że na własne oczy widzieli, jak Poganin umiera. – Zrobi to, jeżeli wszystko mu się dokładnie wytłumaczy – powiedział Nathan. – I jeżeli będzie miał na nosie okulary – dodał Colin ze śmiechem. – Pójdę z nim porozmawiać – powiedział Caine. Ale nie zdążył jeszcze się ruszyć, gdy Nathan wstał z fotela. – Już pora, żebyś trochę odpoczął, Colinie – oświadczył i zanim Colin czy jego brat zrozumieli, co chce zrobić, wziął Colina na ręce. Zachwiał się pod ciężarem, potem odzyskał równowagę i ruszył do drzwi. Colin natychmiast zaprotestował. – Na miłość boską, Nathan, postaw mnie. Nie jestem dzieckiem. – Zachowujesz się tak, jakbyś nim był – zażartował Nathan. Jade popatrzyła za nimi, gdy znikali za zakrętem korytarza, potem szepnęła:

– Caine, Nathan dobrze się opiekował twoim bratem. Caine odwrócił się do niej. Patrzyła teraz w ziemię. – Ty też, Jade – powiedział. Nie zwróciła uwagi na tę pochwałę. – Mój brat jest bardzo delikatny – mówiła dalej – ale najczęściej ukrywa dobroć pod udanym gniewem. Caine, jego plecy są całe w bliznach od bata. Nie przez cały czas był w szkole. Nie chce opowiadać o tym, co robił, gdy zaginął, nie powiedział mi nawet, gdzie wtedy był. Wiem tylko, że do jego męki przyczyniła się jakaś kobieta. Myślę, że musiał ją bardzo kochać, a ona go zdradziła, bo teraz przez cały czas przybiera taką cyniczną i chłodną pozę. Jednak Colinowi udało się dotrzeć do serca Nathana. Twój brat obdarował go przyjaźnią bez żadnych warunków. I ocalił Nathanowi kilka razy życie. Nathan nie ufa ludziom, ale Colin jest wyjątkiem. – A tobie ufa? To pytanie zaskoczyło ją. – Och, tak – zawołała. Spojrzała Caine’owi w oczy, zobaczyła w nich czułość i zaczęła się zastanawiać, co spowodowało taką reakcję. – Colin nie miałby siły wejść po tych schodach. Nathan wiedział o tym, więc nie dał mu okazji spróbować, bo nie chciał, by mu się nie udało i by jego duma ucierpiała. – Ciągle jeszcze może troszkę ucierpieć – powiedział Caine przeciągając słowa. Oboje słyszeli, jak Colin wykrzykuje protesty. Jade chciała coś powiedzieć Caine’owi, ale nie była pewna, jak to przyjmie. Uśmiechnęła się ostrożnie,

wstała i założyła ręce na plecy. – Caine, ponieważ nie mogę na razie wyjechać z Anglii, powinnam napisać do lady Briars i poprosić ją, by mnie do siebie zaprosiła. – Nie. – Dlaczego? – Jade, naprawdę zaczyna mnie już męczyć powtarzanie w kółko tego samego. Zostajesz ze mną. – Lady Briars powitałaby mnie z radością. A tobie byłoby wygodniej, gdybym wyjechała. – Dlaczego? – Bo kiedy przeanalizujesz swoim logicznym umysłem wszystko, co się wydarzyło, dojdziesz do wniosku, że nigdy mi tego nie wybaczysz. Dlatego wolę wyjechać. – A chcesz, żebym ci przebaczył? – Niespecjalnie. – Znów kłamiesz. – Czy to ważne? – Tak, Jade, to ważne. Powiedziałem ci, że cię kocham. Czy to nie jest ważne? – Tak – szepnęła. Ale gdy postąpił krok w jej kierunku, zaczęła się cofać w stronę drzwi. Caine miał taką minę, że się wystraszyła. Najlepszym wyjściem wydała jej się ucieczka. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – spytała. – Oszukiwałaś mnie, manipulowałaś mną, wykręcałaś się i kłamałaś, ale teraz to się zmieni, prawda? – No widzisz, powoli wszystko zaczyna się wyjaśniać. – Cofnęła się jeszcze o krok. – Gdy pomyślisz o tym logicznie, na pewno zrozumiesz, że moim celem było chronienie ciebie i twojego brata. Najpierw musisz za-

pomnieć o złości... i o dumie. – Tak czy nie? – Caine, jestem pewna, że już wkrótce podziękujesz mi za mój podstęp wobec ciebie. Poza tym i tak wszystko już jest skończone. Caine powoli pokiwał głową. I uśmiechnął się. Jade nie rozumiała, o co mu chodzi. Nie odważyła się spuścić z niego oczu, więc nie mogła spojrzeć za siebie, i gdy uskoczyła do tyłu, znalazła się w rogu pokoju. Oceniając odległość do drzwi pomyliła się o dobrych kilka stóp. Była w pułapce. Uśmiech Caine’a stał się jeszcze bardziej radosny. Było oczywiste, że przewidział, co Jade chce zrobić i teraz napawał się jej trudnym położeniem. – To już koniec – wyjąkała. – Nie, to dopiero początek, skarbie. – Oparł się dłońmi o ścianę po obu stronach jej głowy. – Mówisz o ściganiu członków Trybunału, prawda? – Nie, kotku. Mówię o tobie i o mnie. Czy pozwoliłaś, żebym cię dotykał, bo był to element twojego planu chronienia mnie? – Śmieszne pytanie – mruknęła Jade. – Odpowiedz. – Oczywiście, że nie – szepnęła patrząc w jego pierś. – A może pozwoliłaś na to, bo czułaś się winna, że mnie oszukujesz? – Nie! – krzyknęła. Zdała sobie sprawę, że w jej głosie słychać lęk i natychmiast zmieniła ton. – Nigdy nie czuję się winna z powodu kłamstwa. Kłamię bardzo dobrze. Nie wstydzę się tego, lecz jestem dumna z tego talentu.

Caine zamknął oczy i przez chwilę prosił Boga o cierpliwość. – Więc dlaczego pozwoliłaś, żebym cię dotykał? – Wiesz, dlaczego. – Powiedz mi to. – Bo chciałam, żebyś mnie dotykał – szepnęła. – Dlaczego? Potrząsnęła głową i próbowała go odepchnąć, ale Caine się nie poruszył. – Nie wyjdziesz z tego pokoju, dopóki mi nie powiesz prawdy. Koniec z kłamstwem, Jade. – Prosisz mnie o zbyt wiele – powiedziała nadal nie podnosząc oczu. – Nigdy nie proszę o więcej, niż sam mogę dać. I będziemy tu stać nawet cały dzień, dopóki... – Och, dobrze. Chciałam, żebyś mnie dotykał, bo jesteś takim miłym, łagodnym mężczyzną i zdałam sobie sprawę, jak bardzo... mi na tobie zależy. Teraz spojrzała mu w oczy, bo bała się, że Caine będzie się śmiał. Przysięgła sobie, że jeżeli zobaczy choć iskierkę rozbawienia, potraktuje go pięścią. Ale Caine się nie śmiał. Wydawało się, że jej słowa go ucieszyły, chociaż nadal miał arogancki wyraz twarzy. Jednak uznała, że ma do tego prawo. – Caine, nie byłeś taki, jak to opisano w twoim dossier. Nawet twój przełożony nie wie, jaki naprawdę jesteś. – Czytałaś moje dossier? Gdy chwycił ją za ramiona i ścisnął tak, że aż uraził ją w świeże zadrapania, pożałowała, że o tym wspomniała. – Tak, czytałam – oświadczyła. – Poświęciłam na to sporą część nocy. Masz dość długą historię.

Caine potrząsnął głową. Był bardziej zdziwiony, niż zły. – Jade, te akta powinny znajdować się pod kluczem. Nikt nie miał prawa się do nich dostać. – Oczywiście, że były dobrze zamknięte. Podjęto wszystkie środki bezpieczeństwa, założono solidne zamki w drzwiach i w szafach... – Jednak okazuje się, że nie były wystarczająco solidne – mruknął Caine. – Potrafiłaś się tam dostać, znaleźć akta i je przeczytać. Mój Boże, nawet ja ich nie czytałem. – A po co miałbyś je czytać? – zdziwiła się Jade. – Przecież wiesz, co robiłeś. Akta wymieniały głównie misje, które ci zlecano. Nie ma tam wiele o twoich sprawach osobistych. Nawet nie wspomniano o incydencie z braćmi Bradleyami. Caine, dlaczego jesteś taki zdenerwowany – spytała, bo ściskał ją tak mocno, jakby chciał jej zgnieść kości. – Przeczytałaś wszystko? Wiesz o wszystkim, co robiłem? Skinęła głową i powiedziała: – Sprawiasz mi ból. Proszę, puść mnie. Caine znów oparł dłonie na ścianie tak, by Jade nie mogła odejść. – I wiedząc to wszystko, przyszłaś do mnie? Nie bałaś się? – Troszkę się bałam – wyznała Jade. – Twoja historia jest bardzo... barwna. No tak, byłam w wystraszona, ale gdy cię poznałam, zaczęłam mieć wątpliwości, czy akta mówią o tobie prawdę. – Nie miej co do tego najmniejszych wątpliwości. Nie było tam żadnej przesady. Powiedział to tak gwałtownie, że Jade wzdrygnęła się. – Ale robiłeś to, co musiałeś – szepnęła. Caine ciągle jeszcze nie wiedział, czy wierzyć, że Jade przeczytała jego dossier.

– Jaki miałem pseudonim? – spytał. – Łowca. – Niech to szlag! – Caine, spróbuj zrozumieć, w jakim byłam położeniu. Musiałam dowiedzieć się o tobie jak najwięcej. – Po co? – Byłeś w niebezpieczeństwie. – Czy nie przyszło ci do głowy, że sam potrafię o siebie zadbać? – Tak – odparła. – Przyszło mi do głowy. Jednak złożyłam twojemu bratu obietnicę, i dopilnowanie, by nic ci się nie stało, było dla mnie sprawą honoru. – Cenisz sobie własne słowo, prawda? – Oczywiście, że tak. – Jednak nadal nie rozumiem, dlaczego uważałaś, że musisz przeczytać moje dossier. – Musiałam poznać twoje... słabe strony. Caine, nie patrz tak na mnie. Każdy ma jakąś swoją piętę Achillesa, nawet ty. – I czego się dowiedziałaś? Na czym polega moja słabość? – Tak jak twój ojciec, jesteś znany z tego, że bronisz słabszych. To nie jest wada, ale wykorzystałam tę cechę twojego charakteru dla swoich celów. – Udając, że jesteś w niebezpieczeństwie? Jade, naprawdę byłaś w niebezpieczeństwie. Te wszystkie wypadki naprawdę się zdarzyły. Ty... – Potrafiłabym sama zadbać o siebie – powiedziała z przechwałką w głosie. – Gdy wydostałam się z powozu Nathana, poszłam do Shallow’s Wharf, gdzie czekali na mnie Jimbo i Matthew. We troje dalibyśmy sobie

radę ze wszystkim. – Być może – przyznał Caine. Ponieważ zachowywał się wyjątkowo spokojnie, a jego uwaga była skierowana na to, o czym mówili, Jade spróbowała zanurkować mu pod ręką. Jednak Caine tylko postąpił o krok do przodu. – Wierzyłeś, że potrzebuję pomocy, i od razu mianowałeś się moim obrońcą, ty mój aniele stróżu – dokończyła swoją myśl. – Ale okazuje się, że ty też stałaś się moim aniołem stróżem. – Czy to rani twoją dumę? – Nie – odparł. – Ale wystarczająco zraniło ją to, że mną manipulowałaś. – Jesteś na tyle arogancki, że poradzisz sobie z tą drobną niedogodnością – szepnęła Jade z uśmiechem. – Broniłbyś mnie nawet kosztem własnego życia. Słyszałam, jak to mówiłeś, sądząc, że śpię. – Do diabła, Jade, czy zdarzyła się choć jedna taka chwila, kiedy mnie nie oszukiwałaś? Jade nie odpowiedziała. – Jade, ja ci dałem opiekę. A co ty mi dałaś? – Kłamstwa – szepnęła. – Tak, kłamstwa, ale także coś więcej. – Z jej rumieńca zorientował się, że wie, o co mu chodzi. – Co jeszcze mi dałaś, Jade? – No więc... to, że... byłam dziewicą... – Jade, dałaś mi swoją miłość. Zaprzeczyła ruchem głowy, ale Caine zdecydowanie potwierdził: – To prawda, Jade. – Nie, Caine.

– Tak. Czy pamiętasz, co ci powiedziałem pierwszej nocy, gdy się kochaliśmy? Pamiętała każde słowo. – Nie – zaprzeczyła. – Jade, znów kłamiesz. Przecież potrafisz zapamiętać wszystko, co czytałaś lub słyszałaś. – Tylko to, co czytałam – szepnęła. Znów zaczęła walczyć, by się wyswobodzić, bo nagle poczuła panikę. Caine przysunął się jeszcze bliżej, przyciskając jej nogi do ściany. – Więc ci przypomnę, mała kłamczucho. Powiedziałem ci, że będziesz do mnie należeć. Teraz i na zawsze. – Chyba nie mówiłeś tego poważnie! – krzyknęła. – Nie będę cię zmuszała do dotrzymania tak głupiej obietnicy. Zamknęła oczy, bo ogarnęło ją wspomnienie ich miłości. – Teraz nie jest odpowiednia pora na... Caine, przestań! – zawołała, gdy pochylił się i pocałował ją w czoło. – Nie wiedziałeś, że to ja jestem Poganinem. Trzeba zapomnieć o wszystkim, co wtedy mówiłeś. – Nie chcę zapomnieć – powiedział. – Caine, nie mogę z tobą zostać. Przecież nawet mnie nie lubisz. Zapomniałeś, że jestem złodziejką? – Tak było, skarbie. Byłaś złodziejką. Ale to już się skończyło. Teraz nastąpią pewne zmiany. – To niemożliwe. Ty nie będziesz potrafił dokonać żadnych zmian. Jesteś zbyt nieustępliwy. – Mówiłem o tobie! – krzyknął. – To ty dokonasz zmian w swoim życiu. – Nic takiego nie zrobię. – Zrobisz. Jade, musisz to zrobić. – Dlaczego? – Bo ja tego chcę. Jade nie zamierzała dopuścić do siebie tej możliwości. – To, co robię, to moja sprawa, nie twoja – argumentowała. – Moi ludzie polegają na mnie, Caine.

Nie opuszczę ich. – Więc będą musieli nauczyć się polegać na kimś innym! – krzyknął. – Twój złodziejski proceder należy już do przeszłości. Jade dzwoniło w uszach, ale była zbyt wściekła i przestraszona, by zwracać na to uwagę. – Caine, gdy już stąd wyjadę, nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Nie martw się, nie wrócę tu, by cię okraść. – Zdecydowała, że musi skończyć tę rozmowę. Próbowała odsunąć się od Caine’a, gdy nagle zobaczyła Nathana i Czarnego Harry’ego stojących w drzwiach. Pomyślała, że musieli usłyszeć większość tego, co ona i Caine powiedzieli, bo, jak sobie w tej chwili zdała sprawę, krzyczała równie głośno jak Caine. To wszystko jego wina. Przez niego zachowała się jak piskliwa jędza. – Dlaczego obchodzi cię, co ona zrobi? – spytał Nathan. Na szczęście dla Jade Caine zachował spokój. – Nathan, wydaje mi się, że już czas, byśmy odbyli małą pogawędkę. Jade, zaczekaj z Harrym w pokoju stołowym. Sterns – dodał Caine, gdy kamerdyner dołączył do nich – przypilnuj, żeby nikt nam nie przeszkadzał. Wydawało się, że Czarny Harry jest w tym gronie jedyną osobą, która w pełni rozumiała, co się ma wydarzyć. – Chwileczkę, chłopcze – powiedział do Caine’a, wyminął Nathana i wszedł do pokoju. Popędził do kominka, porwał z okapu srebrną wazę i tak samo szybko wrócił do drzwi. – Szkoda byłoby ją zniszczyć. Zabiorę ją ze sobą – dodał, gdy Jade zaczęła protestować. –

Dziewczyno, Caine chciałby, żebym ją miał, więc przestań marszczyć czoło. Ponieważ Nathan już był w salonie, Sterns wyszeptał życzenie powodzenia, wyciągnął Jade na korytarz i zamknął drzwi. – O czym chcą rozmawiać? – Jade zwróciła się do Czarnego Harry’ego. – Przecież nawet się nie znają. Nagle usłyszeli łomot, który był odpowiedzią na jej pytanie. – Mój Boże, pozabijają się! – krzyknęła. – Harry, zrób coś! Wykrzykując to polecenie. Jade usiłowała odepchnąć Sternsa z drogi. Harry podbiegł i objął ją. – No, dziewczyno, dążyli do tego od chwili, gdy się spotkali. Zostaw ich i chodź ze mną do jadalni. Kucharka zaraz przyniesie deser. – Harry, proszę! – Chodź — uspokajał ją wuj. – Moi ludzie na mnie czekają. Wreszcie przestał ją namawiać do pójścia z nim, bo bez przerwy krzyczała. Jednak hałas dochodzący z salonu zagłuszał jej słowa, więc się nimi nie przejmował. – Zawsze byłaś trochę uparta – mruknął i poszedł do pokoju stołowego, trzymając pod pachą piękną srebrną wazę. W chwili, gdy Harry zniknął w jadalni, rozległo się walenie do frontowych drzwi. Sterns poczuł się rozdarty między dwoma obowiązkami. – Milady, zechciałabyś zobaczyć, kto przyszedł? – krzyknął na tyle głośno, by Jade mogła go usłyszeć mimo hałasu, jaki robili Caine i Nathan. Stał oparty o drzwi salonu, ręce skrzyżował na piersi. Jade podeszła do niego i stanęła w takiej samej pozycji.

– Popilnuję tych drzwi, a ty idź i otwórz gościom. Kamerdyner potrząsnął głową. – Nie oszukasz mnie więcej, lady Jade. Wiem, że chcesz pójść do markiza. – Oczywiście, że chcę tam wejść – przyznała. – Caine walczy z moim bratem. W końcu któryś drugiego zabije. Ścianami wstrząsnął kolejny łomot. Sterns zauważył, że pewnie jeden z walczących rzucił kanapą. – Nie, Sterns, to raczej odgłos ciała rzuconego o ścianę. Och, proszę... Ale gdy tylko w milczeniu potrząsnął głową, przestała go błagać. Nagle drzwi wejściowe otworzyły się przyciągając uwagę zarówno Jade, jak i Sternsa. – To książę Williamshire i księżna – szepnął przerażony Sterns. Jade natychmiast diametralnie zmieniła swoje życzenie. – Sterns, żebyś się nie ośmielił odejść od tych drzwi! Przebiegła przez hol i dygnęła przed rodzicami Caine’a. Książę Williamshire uśmiechnął się do niej, ale księżna prawie jej nie zauważyła, bo hałasy w salonie przyciągnęły jej uwagę. Rozległo się następne głośne przekleństwo. Macocha Caine’a osłupiała. – Ty łajdaku, odebrałeś jej cnotę! Nathan wykrzyczał to oskarżenie tak głośno, że aż odbiło się echem po holu. Jade miała ochotę schować się do mysiej dziury. W tym momencie chciała, żeby Caine zabił jej brata. Potem przypomniała sobie o gościach. – Dzień dobry! – Musiała krzyczeć, żeby książęca para ją usłyszała. Poczuła się jak ostatnia prostaczka. – Co tu się dzieje? – spytała księżna. – Sterns, kim jest ta pani? – Jestem lady Jade – przedstawiła się. – Mój brat i ja jesteśmy przyjaciółmi Caine’a.

– Ale co się dzieje w salonie? – chciała wiedzieć księżna. – Mała różnica zdań – wyjaśniła Jade. – Caine i Nathan, mój brat, prowadzą dość ożywioną dyskusję na temat... Popatrzyła na Sternsa mając nadzieję, że przyjdzie jej z pomocą, a jednocześnie gorączkowo szukała w myślach jakiegoś rozsądnego wyjaśnienia. – Zbóż! – krzyknął Sterns. – Zbóż? – powtórzył zdumiony książę. – To dziwne – stwierdziła księżna potrząsając krótkimi blond lokami. – Tak, zbóż – oświadczyła Jade. – Caine uważa, że jęczmień i pszenica powinny być siane co drugi rok, natomiast Nathan nie sądzi, że dobrze jest pozostawiać pole odłogiem na rok. Prawda, Sterns? – Tak, milady! – krzyknął Sterns i skrzywił się słysząc, że znowu rozbija się jakieś szkło. – Mój pan jest stanowczy w tej sprawie. – Tak – przyznała Jade. – Bardzo stanowczy. Książę i księżna przypatrywali jej się w oszołomieniu. Chyba pomyśleli, że zwariowała. Jade bezradnie opuściła ręce. – Proszę na górę. – Słucham? – spytała księżna. – Proszę, chodźcie państwo na górę – powtórzyła Jade. – Chce pani, żebyśmy poszli na górę? – Tak – odparła Jade. – Ktoś tam na państwa czeka. Jest chyba w drugim pokoju po prawej, chociaż nie jestem tego pewna.

Musiała wykrzyczeć koniec zdania, bo hałas w salonie wprost przeszywał uszy. Książę zdołał wyjść ze stupom. Poklepał Jade po ręku. – Niech cię Bóg błogosławi, moja droga – powiedział. – Cieszę się, że znów cię widzę. – Dotrzymałaś słowa, ale nigdy w to nie wątpiłem – dodał. Zdał sobie sprawę, że bełkocze bez sensu i natychmiast zmusił się do spokoju. – Chodź, Gweneth. Jade chce, żebyśmy poszli na górę. – Henry, ty znasz tę kobietę? – Och, chyba się zdradziłem. – Książę w popłochu zwrócił się do Jade. – Powiedziałam Caine’owi, że pojechałam do ciebie, panie. – Poznałem tę uroczą damę dziś wczesnym rankiem – wyjaśnił książę żonie. – Gdzie? – spytała Gweneth odtrącając jego rękę, gdy chciał ją pociągnąć na schody. – Henry, chcę, żebyś mi to powiedział tutaj. – Przyszła do mojego gabinetu, by się ze mną zobaczyć – wytłumaczył Henry. – Ty jeszcze spałaś. A teraz chodź, kochanie. Zrozumiesz wszystko, gdy... – Henry, ona jest ruda! – Tak, moja droga – przyznał książę i skierował żonę ku schodom. Gweneth roześmiała się. – I ma zielone oczy! – krzyknęła, by mąż ją usłyszał. – Henry, zauważyłam, że ma zielone oczy. – Jesteś bardzo mądra, Gweneth. Jade patrzyła na rodziców Caine’a, aż zniknęli jej z oczu, gdy weszli na piętro. – No, Sterns, co się stało, to już się nie odstanie, prawda? – zauważyła potem. – To bardzo słuszna ocena, milady – przyznał spokojnie Sterns i spytał: – Czy zauważyłaś tę błogosławioną

ciszę? – Tak – odparła Jade. – Na pewno się pozabijali. – Mój pan nie zabiłby twojego brata – oburzył się Sterns. – Pójdę po karafkę koniaku dla nich obu. Pewnie ich teraz suszy. – Nie suszy ich, Sterns. Obaj już nie żyją – rozpaczała Jade. – Nie żyją, Sterns. Obaj. – Uspokój się, milady. Zawsze trzeba patrzeć na sprawy od ich jasnej strony. – To jest jasna strona – mruknęła. – Och, idź po ten koniak. Ja przypilnuję drzwi. – Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa – powiedział jeszcze Sterns i odszedł. Jade nie miała najmniejszego zamiaru wchodzić do salonu. Była wściekła na Caine’a i brata, i tak straszliwie upokorzona tym, że księstwo Williamshire weszli akurat podczas tej awantury, że chciało jej się płakać. Ale właściwie dlaczego ma się martwić tym, co pomyślą o niej rodzice Caine’a? Przecież zaraz wyjeżdża. Gdyby nie to, że nie chciała jeszcze raz spotkać się z księżną, poszłaby od razu na górę spakować torbę. Gdy Sterns wrócił z kryształową karafką i dwiema szklankami. Jade otworzyła mu drzwi salonu. Na widok zniszczeń oboje stanęli jak wryci. Uroczy pokój był całkowicie zrujnowany. Nie ocalał ani jeden mebel. Sterns pierwszy zobaczył obu mężczyzn. Szybko otrząsnął się ze zdumienia, wyprostował ramiona i ruszył w ich kierunku. Caine i Nathan siedzieli obok siebie na podłodze, opierając się o ścianę. Jade powiodła wzrokiem za kamerdynerem. Gdy zobaczyła obu wojowników, bezwiednie zakryła usta rękami. Żaden z nich nie wyglądał jak zwycięzca. Caine miał ranę na czole, nad prawą brwią. Ciekła z niej krew, ale nie zwracał na to uwagi. Dobry Boże! Szczerzył zęby jak wilkołak.

Nathan także wyglądał nędznie. Przy kąciku ust miał wielką ranę. Trzymał przy niej chusteczkę i, do diabła, też szczerzył zęby. Wokół lewego oka rosła mu już opuchlizna. Jade zaczęła drżeć z ulgi, że żaden z nich nie zginął ani nawet nie wydawał się bliski śmierci, ale zaraz ulga ustąpiła miejsca złości. Była po prostu wściekła. – No i co, panowie? Doszliście do porozumienia? – spytał Sterns. – Tak – stwierdził Caine. Odwrócił się, popatrzył na Nathana i trzasnął go pięścią w szczękę. – Prawda, Nathan? Nathan uderzył Caine’a w żebra i dopiero potem odpowiedział „tak” głosem ochrypłym, ale radosnym. – Powinniście zostać odesłani do swoich pokoi jak dzieci – warknęła Jade; głos jeszcze jej drżał. Obaj podnieśli na nią wzrok, popatrzyli przez chwilę, a potem znów spojrzeli po sobie. Jej obelga najwyraźniej wydała im się zabawna, bo wybuchnęli śmiechem. – Twój brat rzeczywiście bije jak dziecko – wycedził Caine, gdy już się trochę opanował. – Do diabła! Coś takiego! – oburzył się Nathan. – Sterns, podaj mi koniak. Kamerdyner ukląkł na jednym kolanie, podał każdemu szklankę i nalał koniaku po brzegi. – Sterns, chcesz ich upić? – spytała Jade. – To byłoby o wiele lepsze niż to, czego byliśmy świadkami, milady – oświadczył sucho Sterns, po czym wstał, skłonił się i powiódł oczami po pokoju. – Miałem rację, lady Jade. To kanapa uderzyła o ścianę. Jade w milczeniu przyglądała się resztkom pięknego stolika na kółkach, jeszcze nie tak dawno służącego do podawania herbaty. – Sterns, zostaw tu butelkę – rozkazał Caine.

– Jak sobie życzysz, milordzie. Czy mam ci pomóc wstać, zanim stąd wyjdę? – On jest zawsze taki ugrzeczniony? – spytał Nathan. Caine roześmiał się. – Ugrzeczniony? Nie. Jeżeli spóźnię się choć chwilę na kolację, zjada moją porcję. – Grzeczność to cecha, której jeszcze nie zdążyłem cię nauczyć, milordzie – powiedział Sterns. – Lepiej pomóż mu się podnieść – poradził Nathan. – Jest słaby jak... dziecko. Obaj mężczyźni znów wybuchnęli śmiechem. – Sterns, pomóż Nathanowi – powiedział wreszcie Caine. – Oberwał gorzej niż ja. – Nigdy się nie poddajesz, co Caine? Sam wiesz, że to ja wygrałem. – Do diabła! Coś takiego! – Caine użył ulubionego wyrażenia Nathana. – Ledwo mnie zadrapałeś. Jade usłyszała już dosyć. Okręciła się na pięcie i chciała uciec jak najdalej od tych dwóch głupców, ale Caine wyciągnął rękę i chwycił ją za rąbek spódnicy. – Jade, siadaj. – Gdzie? – krzyknęła. – Zniszczyliście wszystkie krzesła. – Usiądź, utniemy sobie małą pogawędkę. Nathan i ja uzgodniliśmy parę rzeczy. – I, zwracając się do Nathana, zapowiedział: – Będzie robiła trudności. – Zawsze tak było – przyznał Nathan. Caine odstawił szklankę na podłogę i powoli wstał. – Nathan? – spytał nie odwracając oczu od Jade, bo podobało mu się, że patrzy na niego z taką wściekłością. – Czy sądzisz, że mógłbyś się stąd wyczołgać i dać nam kilka minut na prywatną rozmowę? – Wyczołgać się! Też coś – warknął Nathan z trudem stając na nogi. – Nie chcę być z tobą sama – zawołała Jade. – Trudno.

– Twoi rodzice są na górze – powiedziała, gdy próbował wziąć ją w ramiona. Miała nadzieję, że te słowa wywołają odpowiednią reakcję, ale się rozczarowała. Caine w ogóle się tym nie przejął. – Słyszeli całą awanturę – dodała. – Sterns powiedział im, że kłócicie się o sposób siania zbóż. – Zbóż? – zdumiał się Caine. Kamerdyner przytaknął i odwrócił się, by wyjść z pokoju razem z Nathanem. – Mówiąc ściśle, chodziło o płodozmian, milordzie. To było najlepsze, co mogłem w tamtej chwili wymyślić. – Nie uwierzyli mu – szepnęła Jade takim tonem, jakby wyznawała ciężki grzech. – Zdziwiłbym się, gdyby uwierzyli – odpowiedział zimno Caine i nagle zauważył, że Jade jest bliska łez. – I to cię zmartwiło, Jade? – Nie, to mnie nie zmartwiło! – krzyknęła. Była tak rozzłoszczona, że nie potrafiła nawet znaleźć dobrej odpowiedzi. – Idę do siebie – oznajmiła. – Potrzebuję kilku minut spokoju. Ani słowem nie wspomniała o zamiarze spakowania swoich rzeczy, bo wiedziała, że Nathan albo Caine będą próbowali ją powstrzymać. Po prostu nie miała sił na następną konfrontację. Bez żadnego gestu pożegnania odwróciła się i wybiegła z pokoju. O Boże, jak jej się chciało płakać. Oczywiście nie mogła sobie na to pozwolić aż do chwili, gdy porozmawia z wujkiem. Harry musi się o wszystkim dowiedzieć. Nie chciała, by się o nią martwił. Znalazła go w pokoju stołowym, gdzie uważnie oglądał kolekcję sreber. Gdy go zawołała, wetknął widelec za pas, potem odwrócił się i uśmiechnął. – Zabieram całe srebro, dziewczyno. Caine na pewno chciałby, żebym je miał.

– Tak – odparła. – Jestem tego pewna. Wujku, muszę z tobą porozmawiać bez świadków. Ludzie Harry’ego natychmiast wyszli na korytarz. Jade usiadła koło wujka, wzięła w dłonie jego rękę i wyjaśniła mu, co zamierza dalej robić. Opowiedziała mu też, co działo się podczas ostatnich dwóch tygodni, chociaż przemilczała swoje nocne koszmary i zażyłość z Cainem. Obie te sprawy tylko zdenerwowałyby Harry’ego. Poza tym nie mógł już nic na to poradzić. Nie mógł ani odegnać koszmarów, ani spowodować, by przestało jej zależeć na Cainie. Słuchając opowieści Jade wujek kilka razy coś mruknął, ale w końcu zgodził się na jej plan. Nie miał najmniejszych wątpliwości, że Jade potrafi sama o siebie zadbać. W końcu była jego wychowanką, wszystkiego sam ją nauczył i okazała się najlepsza z jego ludzi. – Poczekam na ciebie w domu – obiecał. Pocałował Jade w policzek i dodał: – Uważaj na plecy, dziewczyno. Łajdactwo lubi skradać się podstępnie. Zawsze pamiętaj o McKindrym. Jade skinęła głową. Harry mówił o piracie, który przeorał jej plecy batem. McKindry był łajdakiem i zaatakował ją podstępnie, kiedy wcale się tego nie spodziewała. Wujek lubił przypominać jej tę nauczkę. – Będę o tym pamiętać – obiecała. Zostawiła wujka przy inwentaryzowaniu własności Caine’a i poszła do siebie. Mijając drzwi Colina zauważyła, że były zamknięte, ale usłyszała huczący śmiech księcia i głośne łkanie księżnej. Widocznie mama Colina poddała się emocjom i płakała nad synem. Na szczęście Jade nie musiała już troszczyć się o bezpieczeństwo Colina. Wykonała swoje zadanie i mogła

zająć się sobą. Jimbo i Matthew czekali na nią w korytarzu. Jimbo podał jej pożegnalny prezent, który kazała mu zdobyć. – Jedziemy z tobą, prawda? – spytał Matthew szeptem. – Spotkamy się za domem – odparła. – Przygotowałem już konie Caine’a – oznajmił Jimbo, również szeptem. – Za kradzież konia wieszają – stwierdził Matthew z szerokim uśmiechem świadczącym, że uważa to za słuszne. – Caine nikomu o tym nie powie – martwił się Jimbo. Wziął torbę Jade i wszyscy ruszyli do wyjścia. –A szkoda, bo w ten sposób utrudni nam zachowanie pozorów... Jade już nie słuchała. Weszła do pokoju Caine’a i położyła na łóżku białą różę na długiej łodydze. – To od Poganina – powiedziała. Zrobiła już wszystko, co do niej należało. Idąc do drzwi zauważyła szlafrok Caine’a, przerzucony przez oparcie krzesła. Powodowana impulsem chwyciła go, złożyła i schowała pod pachą. Szlafrok zachował słaby zapach Caine’a, a ona chciała mieć coś, co podczas długich, zimnych, samotnych, wypełnionych koszmarami nocy mogłoby ją pocieszyć. Przyszedł czas, by stąd odejść. Caine i Nathan byli pewni, że Jade odpoczywa w swoim pokoju. Caine chciał po nią pójść, ale Nathan przekonał go, że Jade potrzebuje przez chwilę być sama, żeby pozbyć się złego humoru. – Caine, może tego jeszcze nie zauważyłeś, ale Jade nie lubi przyjmować rozkazów – wyjaśniał. Caine wiedział bardzo dobrze o tym, więc nawet nic nie odrzekł. Potem zaczęli rozmawiać o sprawach do załatwienia w najbliższej przyszłości. Przerwali Harry’emu

inwentaryzację dóbr Caine’a, by wysłuchać również jego propozycji. Wujek Jade był inteligentny. Caine obserwował go i doszedł do wniosku, że jest również dobrze wychowany. Oczywiście zachował to odkrycie dla siebie, bo domyślał się, że Harry by się obraził, gdyby się dowiedział, że Caine zna prawdę. Harry mocno narzekał, gdy mu powiedziano, że ma spalić jakiś okręt. – Zmarnuje się dobry budulec – mruczał. – Jednak mogłoby być jeszcze gorzej. Moglibyście kazać mi spalić mój piękny „Szmaragd”. Tak, mogłoby być gorzej. Gdybym musiał spalić okręt mojej dziewczynki, miałbym rozdarte serce. Od wielu lat „Szmaragd” jest domem Jade. Zanim Caine zdążył coś na to odpowiedzieć, wujek Harry poinformował go, że w pełni się zgadza, by jego dziewczynka skończyła z dotychczasową pracą. Na ustalaniu planów, które by wszystkich zadowoliły, minęły dobre dwie godziny. Potem Harry wrócił do pokoju stołowego. – Zje wszystko, co masz w domu – powiedział Nathan. – I wszystko ukradnie – dodał z uśmiechem. – Lubi zachowywać pozory. – Może wziąć, co tylko zechce – odparł obojętnie Caine. – No, Jade miała już dosyć czasu na uspokojenie się. Muszę porozmawiać z twoją siostrą. – Jeżeli znów jej wygłosisz kazanie, tylko ją... – Nie będę wygłaszał kazań – zapewnił go Caine. – Po prostu powiem jej, czego się po niej spodziewam. – A więc jednak wygłosisz jej kazanie – wycedził Nathan.

Wyszli do holu w chwili, gdy księżna schodziła ze schodów. Uśmiechała się, lecz jednocześnie wycierała oczy koronkową chusteczką. Wyraźnie dopiero przed chwilą szczerze się wypłakała. Na widok Nathana księżna aż się potknęła. Złapała za poręcz i jęknęła ze zdziwienia. Jednak szybko odzyskała panowanie nad sobą i ruszyła na dół. Gdy już znalazła się w holu, podeszła do Caine’a i spytała szeptem: – Czy to jest ten pirat, przyjaciel Colina? Nathan usłyszał jej pytanie. – Nie jestem piratem, madame, ale jestem przyjacielem pani syna. Chyba jego głos był odrobinę zbyt szorstki, bo księżna chwyciła Caine’a za ramię i przysunęła się do niego jeszcze bliżej. Jej ciemne oczy rozszerzyły się z lęku, lecz mimo to odważnie się uśmiechnęła. – Wygląda pan jak prawdziwy pirat – stwierdziła. Czekając na odpowiedź, poprawiała fałdy swojej różowej sukni. – Madame, ilu piratów widziałaś w życiu? – spytał Caine. – Ani jednego – przyznała. – Jednak ten dżentelmen idealnie pasuje do mojego wyobrażenia o piratach. Pewnie z powodu długich włosów – wyjaśniła odwracając się, by jeszcze raz przyjrzeć się Nathanowi. – I oczywiście z powodu tej blizny na ręce. – Do tego jest cały we krwi – wycedził Caine. – Tak, i to także – przyznała macocha. Caine rzucił tę uwagę, by podrażnić się trochę z księżną, ale poważny wyraz jej twarzy powiedział mu, że się w tym nie zorientowała. – Wiem, że piraci lubią burdy – powiedziała poważnie.

– Madame, czy Colin nie wyjaśnił, że... – zaczął Caine. – Mój syn postanowił zachować w tajemnicy prawdziwą tożsamość Poganina – przerwała mu. – Jednak nie jestem do tego stopnia głupia – dodała z wymownym spojrzeniem w kierunku Nathana. – Wiem, kim jest Poganin. I Henry też to wie. – Kto to jest Henry? – spytał Nathan. – Mój ojciec – wyjaśnił Caine. – Henry zawsze ma rację, mój drogi. Księżna zwróciła się do Nathana, który potakująco kiwnął głową. – Więc jeżeli Henry ma zawsze rację, muszę być Poganinem – wyciągnął oczywisty wniosek. Księżna uśmiechnęła się, widząc tak szybkie poddanie się. – Ale niech pan się nie martwi. Zachowam to w tajemnicy. A teraz powiedzcie mi, gdzie jest ta urocza młoda dama, wobec której zachowałam się tak niegrzecznie. – Madame, nigdy nie zachowujesz się niegrzecznie – zaprotestował Caine. – Nie przedstawiłam się jej – wyjaśniła księżna. – No więc, gdzie ona jest? – W swoim pokoju. Odpoczywa – odpowiedział Nathan. – Dlaczego pani pyta? – Doskonale pan wie, dlaczego – oświadczyła księżna, wyraźnie zażenowana. – Naprawdę nie wiem – przyznał się Nathan. – Przede wszystkim muszę ją przeprosić za moje zachowanie, ale również chciałabym jej podziękować za wszystko, co zrobiła dla mojej rodziny. – Nathan jest bratem Jade – poinformował ją Caine. – Wiem o tym. Zdradziły go takie same zielone oczy. – Księżna podeszła do człowieka, który, jej zdaniem, był niechlubnej sławy piratem. – Pochyl się, chłopcze. Muszę cię pocałować za to, że jesteś tak

lojalnym przyjacielem. Nathan się speszył. Macocha Caine’a wydawała rozkazy niczym dowódca. Poczuł się nagle jak uczniak, choć nie miał najmniejszego pojęcia, dlaczego. Jednak zrobił, o co poprosiła. Księżna ucałowała Nathana w oba policzki. – Musisz zmyć krew, mój drogi. Potem Henry przyjmie cię do rodziny. – Czy też go pocałuje, madame? – spytał złośliwie Caine. Zażenowanie Nathana naprawdę było zabawne. – Oczywiście, że nie – odparła macocha Caine’a. – Nie rozumiem, dlaczego miałby mnie przyjmować do rodziny – zdziwił się Nathan. Księżna uśmiechnęła się, ale nie raczyła nic wyjaśnić. Zwróciła się do Caine’a: – Powinnam była wiedzieć, że lady Aisely się nie nada. – Kto to jest lady Aisely? – spytał Nathan. – To paplająca idiotka – wyjaśnił Caine. Księżna nie zwróciła uwagi na te niemiłe słowa. – Henry od razu to zrozumiał. To przez te zielone oczy. I, oczywiście, rude włosy. – Dotknęła swoich jasnych loków i spojrzała na Nathana przez ramię. – Henry zawsze ma rację. Nathan jeszcze raz zgodził się z nią. Nadal nie wiedział, o czym ona tak szczebiocze, ale podobała mu się jej lojalność wobec męża. – Henry jest nieomylny – Caine wypowiedział na głos to, co myślał Nathan. – Moje dzieciątko jest bardzo słabe – kontynuowała księżna. – I chudziutkie jak trzcinka. – Ruszyła w kierunku pokoju stołowego. – Pójdę poszukać Sternsa. Colin potrzebuje solidnego posiłku.

Caine myślał tylko o tym, by wreszcie pójść po Jade, więc zapomniał o Harrym i jego ludziach. Nathan natomiast zamierzał ostrzec Caine’a albo jego macochę, ale zmienił zdanie. Poczeka i zobaczy, co się stanie. Poza tym Caine był już w połowie schodów, a księżna znikała za zakrętem korytarza. Nathan rozpoczął odliczanie. Doszedł do pięciu, gdy powietrze przeszył przeraźliwy damski pisk. Caine zatrzymał się w miejscu. Obrócił się i zobaczył Nathana, który z szerokim uśmiechem stał oparty o ścianę. – Co się stało? – spytał. – Harry – wyjaśnił Nathan. – Do diabła! – rozzłościł się Caine. Księżna krzyczała jak opętana. – Nathan, niech to wszyscy diabli! – ryknął Caine. – Powinieneś był mi przypomnieć. – Tak – przyznał Nathan. – Powinienem był. W chwili, gdy Caine był już na dole, na szczycie schodów pojawił się jego ojciec. – Na Boga, co tam się dzieje? – krzyknął. – Kto tak krzyczy? – Pańska żona, sir – wyjaśnił Nathan. Caine rzucił Nathanowi mordercze spojrzenie i z powrotem odwrócił się do ojca. Nie wiedział, czy ma iść na ratunek macosze, czy też nie dopuścić, by ojciec kogoś zabił. Błysk w oczach ojca przekonał go, że powinien najpierw uspokoić jego. Poza tym wiedział, że Harry może przerazić księżnę śmiertelnie, ale na pewno nie zrobi jej krzywdy. Wbiegł z powrotem po schodach i chwycił ojca za ramię. – Ojcze, wszystko jest w porządku, naprawdę.

Henry nie wydawał się przekonany. – Po prostu pańska żona natknęła się na Czarnego Harry’ego – wyjaśnił mu Nathan. Henry wyswobodził się z chwytu Caine’a. W tej samej chwili drzwi pokoju stołowego otworzyły się z hukiem i wyszła z nich procesja dziwnych osobników. Czarny Harry szedł ostatni, ciągnąc za sobą księżnę. Nathan roześmiał się, Caine tylko pokiwał głową. Natomiast książę skupił całą uwagę na ogromnym mężczyźnie z błyszczącym złotym zębem, który teraz przechodził przez frontowe drzwi. Pod pachą trzymał wielką srebrną wazę. Henry ryknął i ruszył do przodu, ale Caine i Nathan zastąpili mu drogę. – Ojcze, ja się tym zajmę – powiedział Caine. – Powiedz mu, żeby trzymał ręce z daleka od mojej żony! – zażądał książę. – Henry, zrób coś! – krzyczała Gweneth. – Ten... człowiek sądzi, że z nim pójdę. Nathan postąpił krok do przodu. – Harry, nie możesz zabrać... – Zejdź mi z drogi, synu! – wołał ojciec Caine’a. – Ojcze, Harry jest naszym przyjacielem – tłumaczył Caine. – To wujek Jade. Ci ludzie pomogli Colinowi. Henry spojrzał nieufnie na syna. – I Gweneth ma być spłatą długu? – Pozwól, żebym ja to załatwił – poprosił Caine jeszcze raz i nie czekając na odpowiedź zawołał Harry’ego. Czarny Harry odwrócił się i przyciągnął księżnę do siebie. Twarz miał ponurą, ale w oczach błyskały mu iskierki rozbawienia. Pozory, wytłumaczył sobie Caine. I duma.

– Zabieram ją ze sobą – oświadczył Harry. Jego ludzie skinęli potakująco głowami. – Caine chciałby, żebym ją miał. – Nie – odparł Caine. – Nie chcę, żebyś ją miał. – Chłopcze, gdzie twoja gościnność? – Harry, nie możesz jej zabrać. – To uczciwa wymiana – oświadczył Harry. – Ty chcesz mieć moją dziewczynę, prawda? – Tak – przyznał Caine. – Więc ja zabieram tę kobietę. – Harry, ona nie jest wolna – argumentował Caine, po czym zwrócił się do macochy: – Madame, proszę, przestań krzyczeć. I bez tego trudno jest negocjować z upartym piratem. Nathan, jeżeli nie przestaniesz się śmiać, znów rozkwaszę ci nos. – Caine, kim jest dla ciebie ta kobieta? – spytał Harry. – Co ona cię, do diabła, obchodzi? – To żona mojego ojca. – Ale nie jest twoją matką? – Jest moją macochą – sprecyzował Caine. – Więc nie powinno cię obchodzić, czy ją zabiorę, czy nie. Caine nie mógł zrozumieć, o co naprawdę chodzi Harry’emu. – Była dla mnie dobra jak prawdziwa matka – powiedział. Harry zmarszczył czoło i zwrócił się do swojej uroczej branki. – Nazywałaś go synem? Wyraz obrazy powoli znikał z twarzy księżnej. – Nie wydaje mi się, by sobie tego życzył – odpowiedziała.

– On nie jest twoim ulubieńcem – oznajmił Harry. Książę przestał szarpać się z Caine’em. Uspokoił się i rozjaśnił. Wreszcie zrozumiał, o co tu chodzi, ponieważ pamiętał pouczenie Jade o tym, że trzeba kochać jednakowo wszystkie swoje dzieci. Pewnie wspomniała Harry’emu, że ją to martwi. – Nie wyróżniam żadnego z dzieci – krzyknęła Gweneth. – Kocham je wszystkie. – Ale ten nie jest twój. – Oczywiście, że jest mój – krzyknęła księżna. Teraz już nie była wystraszona, natomiast strasznie się rozzłościła. – Jak śmiesz sugerować... – No dobrze. Jeżeli nazwiesz go synem – wycedził Harry – i jeżeli on nazwie cię matką, nie będę mógł zabrać cię ze sobą. – Na miłość boską, Gweneth, nazwij Caine’a synem – zażądał Henry. Był tak zadowolony z niespodziewanego obrotu sprawy, że z trudem powstrzymywał się od śmiechu. – Synu! – zawołała Gweneth. – Słucham, mamo – odpowiedział Caine. Patrzył na Harry’ego czekając na jego następne posunięcie. Harry puścił swoją brankę. Zachichotał i wyszedł z domu. Gweneth rzuciła się w ramiona męża, a Caine wybiegł na dwór i dogonił Harry’ego. – No więc, Harry, o co w tym wszystkim chodziło? – O moją reputację – wyjaśnił Harry. – Nie zapominaj, że jestem piratem. – I o co jeszcze? – Caine czuł, że to nie wszystko. – Jade martwiła się, że rodzice faworyzują Colina – przyznał w końcu Harry.

– Dlaczego tak jej się wydawało? – spytał ze zdumieniem Caine. Harry wzruszył ramionami. – Nie wiem, ale nie chcę, by się czymkolwiek martwiła, nawet gdyby to był tylko nieistotny drobiazg. I wiesz co, Caine? Będziesz musiał się o nią oświadczyć. Musisz to zrobić jak należy, wobec moich ludzi. Tylko w ten sposób możesz ją dostać, synu. – Przerwał, uśmiechnął się złośliwie i dodał: – Oczywiście najpierw musisz ją znaleźć. Caine poczuł nagły lęk. – Do diabła, Harry, nie ma jej na górze? Harry potrząsnął głową. – Więc gdzie jest? – Synu, po co od razu krzyczeć? Nie mogę ci powiedzieć, gdzie ona jest. – Przywołał gestem swoich ludzi, a gdy już byli przy nim, dodał: – To byłoby nielojalne wobec niej. – Harry... – Dziwię się, jak mogłeś nie zauważyć, że znikł gdzieś Matthew i Jimbo – przerwał mu Harry. – Czy to ci nic nie mówi? – Ona ciągle jeszcze jest w niebezpieczeństwie. – Da sobie radę. – Powiedz mi, gdzie pojechała – zażądał Caine. – Chyba uciekła od ciebie. Caine nie chciał tracić czasu na kłótnie z Harrym. Zawrócił i o mało nie wyrwał zawiasów otwierając drzwi.

– Gdzie idziesz, chłopcze? – zawołał za nim Harry. W jego głosie zabrzmiało prawdziwe rozbawienie. Caine miał ochotę go zamordować. – Wyśledzę ją, Harry. – Jesteś w tym dobry? Caine puścił pytanie mimo uszu. – Dała ci do wiwatu swoim małym podstępem, co? Powiedziałbym, że zaimponowała ci – zawołał jeszcze Harry do oddalającego się Caine’a. – O co ci chodzi, Harry? – spytał Caine. – No, tak myślę, że teraz jest twoja kolej, żeby jej zaimponować, oczywiście zakładając, że to potrafisz. Caine wbiegł na górę po schodach i wpadł do swojego pokoju. Właśnie wciągał koszulę, gdy przyszedł do niego Nathan. – Co się dzieje? – Jade wyjechała. – Niech to diabli! – mruknął Nathan. – Jedziesz za nią? – Tak. – Pojadę z tobą. – Nie. – Może ci być potrzebna pomoc. – Nie – warknął Caine. – Sam ją znajdę. Nathan niechętnie skinął głową. – Umiesz tropić? – Tak. – Zostawiła ci wiadomość.

– Zauważyłem. Nathan podszedł do łóżka Caine’a i wziął do ręki białą różę na długiej łodydze. Przez chwilę zachwycał się jej słodkim zapachem, a potem podszedł do okna i wyjrzał. – Czy ona jest w tobie zakochana? – spytał. – Tak – odparł Caine troszkę łagodniejszym głosem. – Tylko jeszcze o tym nie wie. Nathan rzucił różę z powrotem na łóżko. – Wydaje mi się, że Jade tą różą pożegnała się z tobą. – Nie. – Może chciała ci przypomnieć, kim jest. – To też – zgodził się Caine. Skończył się przebierać, wciągnął buty i ruszył do drzwi. – A co jeszcze? – spytał Nathan idąc za nim. – Harry ma rację – mruknął Caine. – Co takiego? – Jade próbuje mi zaimponować. Nathan roześmiał się. – Tak, to prawda – przyznał. Zbiegając po schodach Caine ryknął na Sternsa. Kamerdyner wyszedł przez drzwi salonu. – Lyon pojedzie po Richardsa – powiedział Caine. – Gdy obaj się tu pojawią, niech na mnie czekają tak długo, aż wrócę. – A jeżeli twój przyjaciel nie znajdzie Richardsa? – spytał Nathan. – Na pewno go znajdzie. A ja najprawdopodobniej wrócę dopiero jutro. Sterns, zajmij się tu wszystkim. Wiesz, co robić. – Pilnować, milordzie?

Caine przytaknął i ruszył do drzwi, ale zatrzymało go następne pytanie Sternsa: – Gdzie jedziesz, milordzie? – Na polowanie – odparł Caine i wyszedł zatrzaskując za sobą drzwi.

14 Matthew i Jimbo byli tak samo znużeni podróżą jak Jade. Wszyscy troje postanowili spędzie noc w oberży na odludziu. Znali gospodarza, bo Harry nieraz się tam ukrywał. Jade, obawiając się pościgu, wyznaczyła okrężną trasę, toteż byli w drodze dwie godziny dłużej. Gospodarz – stary przyjaciel Czarnego Harry’ego – zajmował się nielegalnymi interesami, więc nie zadawał kłopotliwych pytań. Nawet jeżeli zdziwił się, że elegancka dama podróżuje z dwoma obwiesiami, którzy wyglądali tak, jakby za pensa skłonni byli poderżnąć komuś gardło, nie dał nic po sobie poznać. Jade dostała środkowy pokój na piętrze. Jimbo i Matthew rozlokowali się w sąsiednich pokojach. Ponieważ ściany były cienkie jak papier, nie obawiali się, że ktoś wtargnie do ich tymczasowej fortecy. Na dodatek schody tak trzeszczały przy najlżejszym kroku, że nawet mysz nie prześliznęłaby się niepostrzeżenie. Jade z rozkoszą wykąpała się w gorącej wodzie, potem owinęła się szlafrokiem Caine’a, ale idąc do łóżka była nadal cała zdrętwiała i w złym humorze. Rana po pistoletowej kuli już się prawie zagoiła, jednak ból ciągle jeszcze był mocno wyczuwalny. Zasnęła szybko, odmówiwszy przedtem żarliwą modlitwę, by nie nawiedziły jej koszmary, gdyż obawiała się, że mogłaby krzyczeć przez sen i zaalarmować Jimba i Matthew. W nocy ochłodziło się. Jade, zakopana pod kołdrą, nie poczuła, jak Caine wchodzi do łóżka i kładzie się obok niej. Gdy objął ją i delikatnie przyciągnął do siebie, tylko cichutko westchnęła i wtuliła się w jego dobrze

już znane, ciepłe ciało. Przez małe okienko dochodziło światło księżyca. Caine uśmiechnął się widząc, że Jade ma na sobie jego szlafrok. Powoli ją rozebrał, wyjął nóż spod poduszki i zaczął głaskać Jade po ramieniu. Długą chwilę trwało, zanim się obudziła. – Caine? – westchnęła sennie. – Słucham, kochanie? – szepnął Caine i zaczął pieścić językiem jej ucho. Jade zadrżała. To była właśnie taka reakcja, jakiej pragnął. Jego ręce zsunęły się na jej piersi, obrysowały pępek i wytyczyły gorącą ścieżkę z powrotem w górę. Jade znów westchnęła. Caine był taki ciepły, tak cudownie pachniał i przy nim nie było jej już zimno. Caine głaskał Jade czekając, aż zda sobie sprawę, co się stało. Gdyby próbowała krzyczeć, miał zamiar natychmiast ją uciszyć. Nagle Jade rozbudziła się. Szybko położył jej dłoń na ustach. – Nie, skarbie. Jeżeli zaczniesz wrzeszczeć, Matthew i Jimbo tu wpadną i będę musiał zrobić im krzywdę – szepnął. Położył Jade na plecach i przykrył ją swoim ciałem. – A przecież nie chciałabyś tego. Jade potrząsnęła głową. Caine powoli zdjął rękę z jej ust. – Jesteś nagi. – Ty też – szepnął. – Dobrze się składa, prawda? – Nie. – Jade, nie zaprzeczaj. Przecież jest tak miło. Było cudownie. Jednak nie mogła mu tego przyznać. – Jak się tu dostałeś? W odpowiedzi na to pytanie Caine pocałował ją w brodę. Jade potrząsnęła go za ramię.

– Caine, co tu robisz? – Próbuję ci zaimponować. – Co takiego? – Nie podnoś głosu, kotku – ostrzegł ją. – Chyba nie chcesz obudzić chłopców. – To nie są chłopcy – wyjąkała. Brakowało jej tchu. Włoski na jego piersi łaskotały ją tak, że aż stwardniały jej brodawki. Nie chciała, by się od niej odsunął, ale gdy uczciwie przyznała to sama przed sobą, aż zmarszczyła czoło. Boże, nie wiedziała, co robić. – Próbujesz mi zaimponować? – zapytała szeptem. – Nie rozumiem, o co ci chodzi. – Oczywiście, że rozumiesz, skarbie. – Pocałował ją w czubek nosa. – Boże, jak ja uwielbiam twoje piegi! – wymruczał namiętnie. Pocałował ją długim, penetrującym pocałunkiem, a gdy skończył, Jade obejmowała go z całej siły. Jednak odzyskała przytomność o wiele szybciej niż on. – Więc przyjechałeś, żeby mnie pożegnać? – spytała cichutko. Pytanie zirytowało go. Znów się broni, pomyślał. – Nie, nie przyjechałem cię pożegnać – odparł starając się nie rozzłościć. – Przyjechałem, żeby się z tobą kochać. Uśmiechnął się i serce Jade znów zaczęło walić. To przez ten przeklęty dołeczek – wytłumaczyła sobie. Był zbyt rozkoszny, by móc go zignorować... i taki pociągający. Lecz pomimo tego chłopięcego dołka, Caine nie był chłopcem. O, nie. Miał ciało prawdziwego mężczyzny, jego gładkie, stalowe muskuły przywodziły na myśl wojownika. Jade nie mogła się powstrzymać od pocierania palcami nóg jego łydek.

– Kochanie, przyjdzie taki dzień, kiedy zrozumiesz, jak bardzo mi na tobie zależy. Jesteś moim światłem, moim ciepłem, moją drugą połową. Czuję się żywy tylko wtedy, gdy jestem z tobą. Kocham cię. Znów ją pocałował, a potem szepnął: – Któregoś dnia ty również mi powiesz, że mnie kochasz. Ale na razie ucieszę się, jeżeli mi powiesz, że mnie pragniesz. Jade potrząsnęła głową. Caine zobaczył w jej oczach strach i zmieszanie, więc gdy rozsuwał jej nogi i sadowił się między jedwabistymi udami, w jego uśmiechu była czułość. Potarł swoją twardą męskością o jej miękkość. – Kochana, pragniesz mnie. Zamknęła oczy z wiele mówiącym westchnieniem. Caine muskał jej wargi, aż w końcu otworzyła się dla niego, a potem wsunął jej w usta język. – Caine, co ty robisz? – szepnęła wreszcie. Zmusił ją do milczenia następnym długim pocałunkiem, i dopiero potem odpowiedział: – To się nazywa gwałt. Jest ci przyjemnie, prawda? – Nie. – Harry byłby z ciebie dumny – stwierdził Caine przeciągając słowa. Kiedy pokrywał pocałunkami gładką, wrażliwą skórę dekoltu Jade, nie mogła opanować drżenia. – Jade, jesteś moja. Im szybciej to zrozumiesz, tym będzie dla ciebie lepiej. – I co się wtedy stanie? Caine uniósł głowę i spojrzał w oczy Jade. Zobaczył w nich lęk. – Nauczysz się mi ufać – szepnął. – I potem już będziemy żyli długo i szczęśliwie.

– Nikt nie żyje długo i szczęśliwie. – Ale my będziemy. Jade potrząsnęła głową. – Odsuń się ode mnie, Caine. Jesteś... – Wytrwały – przerwał jej. – I zdecydowany. Nigdy cię nie opuszczę. Ta obietnica została wypowiedziana gorączkowym szeptem. Jade udawała, że nie rozumie. – Oczywiście, że mnie nie opuścisz. To ja cię opuszczę. – Jade, kocham cię. Oczy Jade napełniły się łzami. – Będziesz miał mnie dosyć. Ja się nie zmienię. Nie zmienię się ani dla ciebie, ani dla nikogo innego. – Wiem o tym. – Wiesz? – spytała oszołomiona. Caine skinął głową. – Jeżeli chcesz nadal być złodziejką, nie mam nic przeciwko temu. Jade, nie będę cię miał dosyć nigdy, niezależnie od tego, co zechcesz robić. Nigdy cię nie opuszczę. – Nic na to nie poradzisz. Caine ucałował ją w czoło, po czym oświadczył: – Zdaję sobie sprawę z tego, że potrzebujesz czasu, by mi uwierzyć. Czy dasz mi przynajmniej dwa miesiące? – Caine, nie wydaje mi się... – Jade, jesteś mi to winna. – Co takiego? – Jade była naprawdę obrażona. – Dlaczego sądzisz, że jestem ci coś winna? – Bo mnie oszukałaś – wyjaśnił Caine. – I również dlatego, że z twojego powodu miałem mnóstwo

kłopotów. Siedziałem wtedy w tawernie, zajmując się swoimi sprawami, a ty... – Ocaliłam twojego brata – przerwała mu Jade. – Więc jeszcze dochodzi sprawa mojej zranionej dumy – powiedział chłodno Caine. – Mężczyzna nie pogodzi się z tym, że nim manipulowano. – Caine, na miłość boską! – Obiecaj mi, że zostaniesz ze mną przez dwa miesiące. Jeżeli nie, to narobię tyle hałasu gwałcąc cię, że Jimbo i Matthew zaraz tu wpadną. Ta okropna groźba zmusiła Jade do myślenia. Zdecydowany wyraz w oczach Caine’a uświadomił jej, że mówi poważnie. – Caine, powinieneś się wstydzić. – Jade, obiecaj mi. Natychmiast. Caine podniósł głos, więc zasłoniła mu usta ręką. – Powiedz mi, dlaczego mówisz o dwóch miesiącach, a nie o jednym czy trzech, albo... Caine wzruszył ramionami; Jade postarała się wyglądać na rozzłoszczoną. – I podczas tych dwóch miesięcy będziesz mnie każdej nocy ciągnął do łóżka? – Tak – odparł z uśmiechem Caine. – Czy wiesz, że za każdym razem, gdy cię widzę, twardnieję? – Ulokował się wygodniej między udami Jade. – Nie czujesz, jak mocno cię pragnę? Chcę być w tobie tak bardzo, że aż mnie boli. Słysząc, jak uczciwie Caine przedstawia sprawę, Jade zarumieniła się ze wstydu. – Nie powinieneś mówić takich rzeczy – szepnęła. – A ja nie powinnam tego słuchać. – Ale lubisz to – powiedział. Znów przykrył jej usta swoimi i wsunął język, by ją smakować. Jade

nie protestowała. Zbyt go pragnęła. Poruszała się pod nim, ale nagle zamarła słysząc, jak dziwnie jęknął. – Nie możemy... – Możemy – stwierdził z szorstką czułością w głosie. Uciszył jej obawy następnym pocałunkiem rozpalając w niej na nowo ogień. Jade zapomniała o Matthew i Jimbo. Płonęła od pieszczot Caine’a i myślała tylko o tym, by znaleźć ukojenie po tej słodkiej agonii. Jego palce doprowadzały ją do szaleństwa. Była wilgotna, gorąca i czuła, że za chwilę umrze od napięcia. Paznokciami drapała ramiona Caine’a. Gdyby nie zajmował jej ust pocałunkiem, krzyczałaby, żeby już w nią wszedł. Caine torturował ją tak długo, aż wzięła go w ręce i spróbowała wprowadzić w siebie. Wtedy odrzucił kołdrę i pociągnął Jade za sobą na podłogę chroniąc ją swoim ciałem, by się nie uderzyła. Jade znalazła się na nim. Usiłowała stoczyć się na bok, ale Caine mocno ją trzymał. – Teraz weź mnie w siebie, skarbie – szepnął rozpychając jej uda. Jade drżała tak mocno, że nie mogła mu pomóc, więc chwycił ją za biodra, posadził na sobie i powoli w nią wszedł. Wydał cichy jęk namiętności. Gdy już był w niej głęboko, przyciągnął ją do siebie i pocałował. Poruszali się w zgodnym rytmie. Caine’a opuściło całe jego opanowanie. – Jade, zabierz mnie ze sobą do raju – szepnął, gdy już nasienie miało z niego wytrysnąć. – Ze mną będziesz bezpieczna. Chwilę później Jade też odczuła spełnienie. Wygięła się w łuk, z całej siły przywarła do Caine’a i zagryzła

wargi, by nie krzyczeć. Potem opadła na niego. Ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi. Oboje byli spoceni. Czekając, aż serce jej się trochę uspokoi, Jade smakowała jego skórę czubeczkiem języka. Była zbyt wyczerpana i szczęśliwa, by się ruszyć. Caine przytulił ją mocniej. Czuła, jak jego serce wali przy jej sercu. – No i co o tym myślisz, Jade? – spytał. Gdy nie odpowiadała, pociągnął ją za włosy. – Wiem, że doznałaś zaspokojenia. Czy zamierzasz temu zaprzeczyć? – Nie – szepnęła nieśmiało. Caine wstał jednym szybkim ruchem, nadal trzymając Jade w ramionach. Gdy już z powrotem znaleźli się w łóżku i pod kołdrą, próbowała odwrócić się do niego tyłem, ale on na to nie pozwolił i zmusił ją, by patrzyła mu w oczy. – No więc? – Co: no więc? – spytała patrząc w te ciemne oczy, przez które traciła całe swoje opanowanie. – Jestem w tym dobry, prawda? Na jego policzku znów pojawił się dołek. Jade nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. – W czym jesteś dobry? – spytała udając naiwną. – W gwałceniu. – Tak, jesteś bardzo dobry – szepnęła. – I zaimponowałem ci? – Może troszeczkę – zgodziła się i sapnęła, gdy przycisnął dłonią jej uda. – Co robisz? – Imponuję ci, skarbie. Długą chwilę później przyznała, że Caine wcale się nie przechwalał. I był o wiele bardziej wytrzymały niż

ona. Gdy w końcu stoczył się z niej, czuła się jak wyżęta. Zasnęła w objęciach Caine’a, słuchając jego zapewnień o miłości. Tej nocy nie miała koszmarów. Do domu Caine’a wrócili koło południa. Matthew i Jimbo mało nie spalili się ze wstydu dowiadując się, jak zawiedli w nocy. Najwyraźniej nie doceniali markiza. Do diabła, Caine zbudził ich kopniakami. Jak taki ogromny mężczyzna mógł się poruszać tak cicho? Matthew sądził, że nie przeżyje tego wstydu, chociaż Jade oczywiście obiecała, że nikomu nie powie o ich braku czujności. Zaraz po powrocie do domu Jade przebrała się i poszła do gabinetu chcąc spisać treść listów, ale Caine poszedł tam za nią i zaczął jej wyjaśniać, jaki ma plan. Jade ostro się sprzeciwiła dopuszczeniu Richardsa do tajemnicy, ale przyznała, że lubi Lyona. – Gdy poznasz Richardsa, polubisz go tak samo, jak Lyona – powiedział jej Caine. – I tak samo mu zaufasz. Jade potrząsnęła głową. – Caine, lubię Lyona, ale to nie znaczy, że uważam go za godnego zaufania. Lubienie i zaufanie to dwie różne rzeczy. – Więc dlaczego ufasz Lyonowi? – spytał z uśmiechem, bo usłyszał naganę w jej głosie. – Czytałam jego dossier. Caine, czy wiesz, że w porównaniu z nim jesteś niewinny jak ministrant? – Na twoim miejscu nie mówiłbym mu, że to czytałaś – poradził. – Oczywiście. Przypuszczam, że jest tak samo drażliwy jak ty. Akta Lyona są równie grube, jak twoje, ale

on nie ma pseudonimu. – Jade, powiedz mi, ilu osób akta czytałaś? – spytał z irytacją Caine. – Och, tylko kilku. Caine, naprawdę muszę się skupić na tych listach. Proszę, przestań mi przeszkadzać. W tym momencie do gabinetu wszedł Nathan. – Caine, jak to się stało, że nikt nie próbował cię tu zaatakować? Twój dom znajduje się na takim odludziu, że sądziłbym... – Ktoś go zaatakował tego dnia, gdy tu przyjechaliśmy – przerwała mu Jade. Ponieważ nic więcej nie dodała, Caine opowiedział, co się wtedy wydarzyło. – Nathan, wyglądasz bardzo ładnie – pochwaliła brata Jade podziwiając jego elegancką koszulę i spodnie. – Wydaje mi się, że znam skądś tę koszulę – wycedził Caine. – Bo jest twoja – poinformował go Nathan. – I doskonale mi pasuje. Colin też pożyczył od ciebie ubranie. Nie zdążyliśmy się spakować, gdy wrzucano nas do oceanu. Ale dlaczego nikt cię nie zaatakował po tamtym pierwszym razie? – Nathan wrócił do poprzedniego pytania. – Zaatakowali – oświadczył Caine. – Kiedy? – Nie zaatakowali – wtrąciła się Jade. – Wiedziałabym o tym. – W ciągu ostatnich dziesięciu dni cztery razy ktoś próbował mnie napaść. – I co? – chciał wiedzieć Nathan. – Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś? – spytała Jade. – Nie chciałem cię martwić – wyjaśnił jej Caine. – Więc musiałeś wiedzieć, że Matthew i Jimbo tu byli – zauważył Nathan. – Wiedziałem – przyznał Caine – ale nie zwracałem na nich uwagi, póki mi nie spalili stajni. Wtedy

przeprowadziłem z nimi małą rozmówkę. Jade, nie mogłaś wymyślić czegoś innego, by odwrócić moją uwagę, gdy jechałaś do ojca? Caine’a znów ogarniała złość. Jade widziała, że ciągle jeszcze nie pogodził się z utratą stajni. Sterns mówił, że ledwo ukończono ich budowę. – Powinnam była sama ustalić, co ma zrobić – przyznała – ale i tak okazał się bardzo twórczy i skuteczny. Byłeś naprawdę zajęty. – Jade, podjęłaś niepotrzebne ryzyko jadąc sama do ojca – stwierdził Caine. – Do diabła, mogli cię zabić! – Przy ostatnich słowach już krzyczał. – Byłam bardzo ostrożna – szepnęła Jade, by go trochę ułagodzić. – Akurat! – krzyknął. – Po prostu miałaś diabelne szczęście. Jade postanowiła zwrócić uwagę Caine’a na inną sprawę. – Caine, nigdy nie skończę z tymi listami, jeżeli nie zostawisz mnie tu samej. – Odrzuciła włosy na plecy i wróciła do pisania, ale czuła, z jaką złością Caine na nią patrzy. – Może poszlibyście zobaczyć, co słychać u Colina? Jestem pewna, że ucieszy się z waszej wizyty. – Chodź, Caine. Odprawiono nas. Caine potrząsnął głową. – Obiecaj mi, że więcej nie będziesz niepotrzebnie ryzykowała – nakazał Jade. – Inaczej stąd nie wyjdę. Jade natychmiast skinęła głową. – Obiecuję. Wydawało się, że gniew powoli opuszcza Caine’a. Pochylił się, by pocałować Jade, ale ona się

uchyliła. – Nathan tu jest – szepnęła. – Nie zwracaj na niego uwagi. Gdy Caine wreszcie oderwał się od Jade, twarz miała czerwoną jak burak, a ręce jej drżały. – Kocham cię – szepnął i wyszedł z Nathanem z pokoju. Jade przez długą chwilę wpatrywała się w blat biurka. Czy to możliwe? Czy on naprawdę może ją kochać? Musi przestać o tym myśleć, bo ręce tak jej drżą, że Richards i jego przyjaciele nie zdołają odczytać jej pisma. Poza tym, jakie to ma znaczenie, czy Caine ją kocha, czy nie? Przecież i tak musi wyjechać. Do czasu, kiedy podano kolację, Jade całkowicie się uspokoiła. Nathan postanowił zjeść z Colinem w jego pokoju, tak więc została sama z Caine’em i Sternsem. Wdali się w gorącą dyskusję na temat rozdziału między państwem a Kościołem. Początkowo, gdy Caine twierdził, że całym sercem jest za rozdziałem. Jade wyrażała przeciwną opinię. Jednak gdy przyjął jej zdanie, natychmiast zawzięcie argumentowała przeciw rozdziałowi. Była to prawdziwa walka na argumenty. Sterns przyjął rolę arbitra. Zażarta dyskusja spowodowała, że Caine znów poczuł się głodny. Sięgnął po ostatni plasterek baraniny, ale Sterns go uprzedził. – Ja go chciałem, Sterns. – Ja też, milordzie – odpowiedział kamerdyner. Nabił mięso na widelec i zaczął łakomie jeść. Jade ulitowała się nad Caine’em i dała mu połowę swojej porcji. Sterns i Caine patrzyli na siebie ze złością, gdy nagle rozległo się stukanie do drzwi wejściowych. Caine przegrał walkę na spojrzenia. – Ja otworzę – oświadczył.

– Jak sobie życzysz, milordzie – zgodził się Sterns między dwoma kęsami baraniny. – Bądź ostrożny – zawołała za Cainem Jade. – Wszystko w porządku! – odkrzyknął. – Nikt nie mógłby podejść do domu bez wiedzy moich ludzi. Minęło dobre dziesięć minut. Sterns skończył pić drugą filiżankę herbaty i dopiero wtedy powiedział, że pójdzie zobaczyć, kto przyszedł. – Może to ojciec Caine’a – zgadywała Jade. – Nie, milady. Kazałem księstwu trzymać się z dala od tego domu. Gdyby zaczęli przyjeżdżać tu codziennie z wizytą, mogliby ściągnąć na nas podejrzenia. – Naprawdę im rozkazałeś? – spytała Jade. – Oczywiście, lady Jade – powiedział kamerdyner i z uprzejmym ukłonem opuścił pokój. Jade bębniła palcami w stół czekając niecierpliwie na Sternsa. – To sir Richards i markiz Lyonwood – poinformował ją wreszcie stojąc w drzwiach. – Mój pan rozkazał, żeby przynieść koniak i żebyś też przyszła do gabinetu. – Już? – zdziwiła się Jade. Wstała, wygładziła fałdy swojej złocistej sukni, potem poprawiła włosy. – Jeszcze nie jestem gotowa, by się z nimi spotkać – powiedziała. – Wyglądasz uroczo, milady – upewnił ją Sterns z uśmiechem. – Polubisz naszych gości. To dobrzy ludzie. – Och, Lyona już poznałam. I jestem pewna, że sir Richardsa też polubię. Jednak gdy szła do drzwi, na jej twarzy odmalował się lęk. – Milady, naprawdę nie ma się czego obawiać. – Och, ja się nie boję, Sterns. Po prostu się przygotowuję – odpowiedziała z promiennym uśmiechem. – Słucham? – zdziwił się Sterns. – Na co się przygotowujesz, milady? – Staram się wyglądać na zalęknioną – odpowiedziała ze śmiechem. – I, oczywiście, na słabą.

– Oczywiście – zgodził się Sterns wzdychając. – Jesteś chora, lady Jade? Była już przy drzwiach, ale jeszcze odwróciła się do niego. – Pozory, Sterns. – Co takiego? – Trzeba zachować pozory. Zawsze trzeba zachowywać się zgodnie z tym, czego inni po nas oczekują, rozumiesz? – Nie, nie rozumiem. Jade znów się uśmiechnęła. – Chcę zwrócić Caine’owi jego dumę – szepnęła. – Nie zauważyłem, by ją utracił. – Ja też nie, aż do chwili, gdy mi o tym powiedział. Poza tym, oni są tylko mężczyznami. Wzięła głęboki oddech i poczekała, aż Sterns otworzy jej drzwi. Wtedy stanęła na progu; głowę miała pochyloną, a ręce skrzyżowane na piersi. Sterns był tak zdumiony nagłą zmianą jej zachowania, że stanął jak wryty z otwartymi ustami. Gdy Caine ją zawołał, wyraźnie podskoczyła, jakby jego wezwanie ją przeraziło, a potem powoli weszła do gabinetu. Mężczyzna, w którym domyśliła się Richardsa, pierwszy zerwał się na nogi. Był to starszy już człowiek z siwymi włosami, sympatycznym uśmiechem, sporym brzuszkiem i miłym spojrzeniem. Jade odpowiedziała na jego powitanie perfekcyjnym dygiem. Potem odwróciła się do Lyona. – Jak to miło znów cię zobaczyć, Lyon – szepnęła ledwo dosłyszalnie. Lyon uniósł brew. Wiedział, że Jade jest nieśmiałym stworzonkiem, ale miał nadzieję, że podczas pobytu w

jego domu zdołała już przezwyciężyć lęk przed nim. Teraz jednak znów się go bała. Był tym naprawdę zdziwiony. Caine siedział za biurkiem. Jade przycupnęła na brzeżku krzesła obok biurka, z plecami wyprostowanymi jak stempel do ubijania ładunku w lufie. Ręce złożyła na podołku. Richards i Lyon zajęli z powrotem swoje miejsca naprzeciwko niej. Caine przyglądał się Jade. Choć wydawała się straszliwie wystraszona, ani przez chwilę w to nie wierzył. Na pewno coś knuła. Jednak będzie musiał poczekać, żeby się dowiedzieć, o co jej chodzi. Richards odchrząknął, by zwrócić na siebie uwagę. Gdy się odezwał, patrzył na Jade. – Widzę, moja droga, jaka jesteś zmartwiona. Przeczytałem listy, które twojemu ojcu udało się ukryć, ale zanim cię poproszę o wyjaśnienia, chciałem ci oświadczyć, że przewinienia ojca nie zmniejszają mojego szacunku dla ciebie. Jade nadal wyglądała jak przerażona łania, ale udało jej się nieśmiało skinąć głową. – Dziękuję, sir Richardsie – odpowiedziała cichym szeptem. – To uprzejme, że pan mnie nie obwinia. Martwiłam się, że zechce pan mnie potępić. Caine spojrzał z rozpaczą w sufit. Richards, mężczyzna, który nigdy nie okazywał uczuć, klepał teraz Jade po ręku. Wydawało się, że zaraz ją obejmie i zacznie pocieszać. Jade wyglądała tak, jakby bardzo tego potrzebowała. Caine przypomniał sobie nagle, że miała taki sam wyraz twarzy, gdy przyszła do niego do tawerny. Wtedy też wyglądała, jakby bardzo potrzebowała pomocy. Jaką grę prowadziła? – Nikt z nas cię nie potępia – powiedział Lyon. On też pochylił się, opierając łokcie na kolanach. –

To było dla ciebie bardzo trudne, Jade. – Tak, to prawda – przyznał Richards. Caine z trudem opanował się, by się nie uśmiechnąć. Zarówno jego przełożony jak i jego przyjaciel ulegli urokowi Jade, a przecież Lyon powinien był już poznać się na jej sztuczkach. Jednak obecne zachowanie Jade potwierdzające wcześniejszą opinię Lyona, że jest bardzo nieśmiała, przekonało go o jej szczerości. – Czy jesteś w stanie odpowiedzieć nam teraz na kilka pytań? – zapytał Richards. Jade skinęła głową. – Tak, ale może byłoby lepiej, gdyby to Nathan na nie odpowiedział? Mężczyźni mają o wiele bardziej logiczny umysł. Ja pewnie wszystko pokręcę. – Jade! – ostrzegł ją Caine. Jade odwróciła się do niego i obdarzyła go drżącym uśmiechem. – Słucham, Caine? – Zachowuj się przyzwoicie. Richards posłał Caine’owi nieprzyjazne spojrzenie i znów skoncentrował uwagę na Jade. – Potem przepytamy Nathana. Jeżeli nie jest to dla ciebie zbyt bolesne, opowiedz nam, proszę, co ci się przydarzyło od chwili, gdy przyjechałaś do Londynu. Jade skinęła głową. – Oczywiście, zaraz opowiem – zgodziła się. – Widzicie, to wszystko zaczęło się od listów. Ojciec dał wujkowi Harry’emu paczkę listów. Dwa dni później ojciec zginął. Wtedy Harry zabrał mnie z Anglii na swoim okręcie. Przechował listy, a gdy uznał, że już jestem wystarczająco dorosła, oddał mi je. Oczywiście przeczyta-

łam je, a potem pokazałam Nathanowi. W tamtym czasie brat pracował razem z Colinem i ufał mu. No i potem, jak zapewne Caine już wam powiedział, zaatakowano Colina i Nathana. Te łotry sądziły, że im się udało i... Poganin postanowił, że lepiej, by wrócili do Londynu i poinformowali swoich mocodawców o sukcesie. – Rozsądna decyzja – wtrącił się Richards. – Tak – przyznała Jade obrzucając Caine’a niechętnym spojrzeniem. – Plan był bardzo prosty. Poganin porwał lekarza do opieki nad Colinem. Postanowiono, że gdy Colin będzie już w stanie podróżować, opowie Caine’owi o listach i poprosi go o pomoc. – A co wam pokrzyżowało plany? – spytał Richards. Jade znów spojrzała niechętnie na Caine’a. – On – oznajmiła. – Jak wiecie, obwiniono Poganina o śmierć Colina i Nathana. Caine postanowił się zemścić. Nie mógł wybrać gorszego momentu. Pozostali przy życiu członkowie Trybunału musieli zrobić wszystko, co w ich mocy, by nie dopuścić, aby Caine odnalazł pirata i dowiedział się prawdy. Tak więc Caine niebacznie sam ściągnął na siebie niebezpieczeństwo. – To nie było niebacznie – przerwał Caine. Jade wzruszyła ramionami. – Colin wymusił na Poganinie obietnicę, że nic Caine’owi nie powie. Wiedział, że Caine... zaatakowałby na ślepo, a Colin chciał mu najpierw wszystko wyjaśnić. Mówiąc prawdę, sądzę, że Colin nie przemyślał wszystkiego do końca, ale był wtedy ciężko ranny, cierpiał ogromne bóle i obsesyjnie pragnął chronić Caine’a.

Poganin zgodził się na wszystko, po prostu po to, by uspokoić Colina. – A gdzie jest twoje miejsce w tym planie? – spytał Lyon. – Nathan to mój brat – odpowiedziała Jade. – Wróciłam do Anglii i pojechałam do jego wiejskiej posiadłości. Miałam przy sobie ludzi Poganina. Na zmianę pilnowali Caine’a. Nastąpiło kilka prób pojmania go i wtedy zdecydowałam, że muszę znaleźć sposób na odciągnięcie od niego tej nagonki. Jednak na dwa dni przed wyjazdem z posiadłości brata wydarzyło się kilka dziwnych rzeczy. Pierwszego dnia, gdy wyszłam jak zwykle na spacer, zauważyłam trzech mężczyzn rozkopujących groby moich rodziców. Tak się rozzłościłam, że aż krzyknęłam. Przez to ściągnęłam na siebie ich uwagę. Jeden z tych łajdaków strzelił do mnie. Pobiegłam po pomoc do domu Nathana. – Czy ludzie Poganina nadal byli przy tobie? – spytał Richards. – Nie. Wszyscy byli zajęci chronieniem Caine’a. Poza tym w domu Nathana był jego kamerdyner, Hudson, i reszta służby. – I co się wtedy stało? – spytał Lyon. – Było już za ciemno, by wrócić ze służącymi na cmentarz. Musieliśmy czekać do rana. Ale tej samej nocy przeszukano dom – kontynuowała Jade. – Jednak ja spałam i nic nie usłyszałam, a przeszukano nawet moją sypialnię. – Musieli ci dać coś na sen – stwierdził Richards. – Nie wyobrażam sobie, jak ktoś mógłby to zrobić – odpowiedziała Jade. – Następnego ranka pojechałam na koniu Nathana na cmentarz, by znaleźć ślady przekopywania grobów. Widzicie, kamerdyner

Nathana, Hudson, nie uwierzył mi, a ja bardzo chciałam go przekonać. Jednak nie dojechałam do cmentarza. Ci bandyci już na mnie czekali. Zabili konia Nathana, a ja spadłam na ziemię. – Dobry Boże, mogłaś się zabić! – wykrzyknął Richards. – Miałam szczęście i skończyło się na kilku zadrapaniach – wyjaśniła Jade. – Pobiegłam do domu i opowiedziałam Hudsonowi, co się zdarzyło. Wysłał ludzi w pogoń za bandytami. Gdy wrócili, powiedzieli mi, że niczego nie znaleźli. Koń zniknął. Nie wiem, jak to się mogło stać. Caine twierdzi, że do przeniesienia konia na wóz potrzeba więcej niż trzech mężczyzn. Jade zamilkła na chwilę, wzruszyła ramionami, po czym kontynuowała: – Postanowiłam więc jak najszybciej wyjechać do Londynu i kazałam przygotować powóz. Ale gdy tylko minęliśmy pierwsze wzgórze, stangret krzyknął, że coś się pali. Widzieliśmy dym. Zawróciliśmy i zobaczyliśmy, że cały dom jest w ogniu. Dom Nathana spalił się aż do fundamentów. Rozkazałam wtedy Hudsonowi i innym służącym, by pojechali do londyńskiego domu Nathana i sama też ruszyłam w drogę. – A gdzie się wybierałaś? – spytał Lyon. – Też do miejskiego domu brata? Jade uśmiechnęła się. – Nie. Zamierzałam udać się do tawerny zwanej „Nie przejmuj się”. Widzicie, miałam plan, jak odciągnąć Caine’a od jego poszukiwań. – Nie rozumiem – powiedział Richards. – Jaki to był plan? Caine’a nie można tak łatwo oszukać, moja droga.

– Potem wam to wyjaśnię – wtrącił szybko Caine. – Niech ona najpierw skończy. – Po drodze do Londynu czekała na nas zasadzka. Uderzono mnie w głowę. Straciłam przytomność, a gdy ją odzyskałam, zobaczyłam, że powóz jest wywrócony. Jednak udało mi się wyrwać framugę okienka obcasem i wyśliznąć. – A potem? – spytał Richards. – Poszłam. – Szłaś całą drogę do Londynu? – zdumiał się Lyon. – Nie – odpowiedziała Jade. – Nie całą drogę. Udało mi się... pożyczyć konia na stacji dyliżansów. Nikt go nie pilnował. Właściciel chyba był w domu i jadł kolację. Kilka minut później Jade skończyła swoją relację. Nie wspomniała, że to ona jest Poganinem, i Caine pomyślał, że sam będzie musiał powiedzieć o tym sir Richardsowi i Lyonowi. Co ona kombinowała? Boże, kończąc opowiadanie z wdziękiem wycierała oczy chusteczką sir Richardsa, który wydawał się niezwykle wstrząśnięty jej opowieścią. Osunął się w fotelu i tylko kiwał głową. – Wie pan, kim są pozostali członkowie Trybunału? – spytała go Jade. – Nie. – Ale zna pan Hammonda, prawda? Wydaje mi się, że zaczynaliście razem pracę. – Tak, zaczynaliśmy razem – przyznał Richards. – Jednak, moja droga, po kilku latach każdy z nas dostał inny wydział w Departamencie Wojny. Dla Hammonda pracowało tylu młodych ludzi. Poznałem paru, którzy w swoim mniemaniu byli zbawcami świata, ale na pewno nie wszystkich. – Mamy kilka śladów – przerwał mu Lyon. – Odkrycie prawdy nie powinno nam zająć dużo czasu. – Pierwszy list był podpisany przez człowieka o imieniu William. Wtedy jeszcze nie przybrali

pseudonimów. Chociaż, do diabła, to jedno z najbardziej popularnych angielskich imion – dodał Caine. – Ilu Williamów może pracować w Departamencie Wojny? Na to pytanie odpowiedziała Jade. – W archiwach Hammonda było ich tylko trzech. Wszyscy na nią popatrzyli. – Poganin przeczytał akta – szepnęła. Zaczerwieniła się i dodała: – To było konieczne. Jest William Pryors, William Terrance i William Clayhill. Wszyscy trzej pracowali w pańskim wydziale, sir Richardsie. Dwóch jeszcze żyje, chociaż są już na emeryturze, a William Terrance zmarł dziesięć lat temu. – Jesteś tego pewna? – spytał Lyon. – Jak Poganin dostał się do archiwum? – Richards nie mógł wyjść ze zdumienia. – Na Boga, nikt nie może się przedrzeć przez nasze systemy bezpieczeństwa. – Poganinowi się to udało – stwierdził Caine i zaczął wyjaśniać, co pirat zaplanował, by go ochronić. Opowiedział im również o tym, jak Colin i Nathan omal nie zginęli w paszczach rekinów. Gdy skończył, przez długą chwilę nikt się nie odzywał. Jade kurczowo zaciskała dłonie. Teraz już nie udawała. Wzburzyło ją wspomnienie walki z rekinami. – Trzech przepełnionych entuzjazmem młodych ludzi, którym się wydawało, że mogą ocalić świat – szepnął Richards. – Ale żądza władzy przeważyła. Jade przyznała mu rację. – Czy zauważyłeś, sir, że pierwsze listy kończyli zdaniem: „Dla dobra Anglii”, ale w miarę upływu czasu,

gdy stawali się coraz bardziej aroganccy, to hasło się zmieniło? – Zauważyłem – mruknął Richards. – Potem pisali: „Dla dobra Trybunału”. I to wyjaśnia wszystko. Wiemy, jak to rozumieć. – Jej ojciec został zabity przez dwóch pozostałych członków Trybunału, gdy odmówił dalszego w nim uczestnictwa, a potem zamordowano Hammonda – powiedział Caine. Richards skinął głową. – Musimy odnaleźć tych dwóch. Boże, nie będzie to łatwe. – Westchnął ze znużeniem i dodał: – Na szczęście Poganin jest chyba po naszej stronie. Gdy pomyślę, ile szkody mógł narobić znając akta, serce we mnie zamiera. – Och, Poganin jest człowiekiem honoru! – krzyknęła Jade. – Większość złodziei to ludzie honoru, sir. Nie musi się pan obawiać, że informacje wpadną w niepożądane ręce. – Czy ten łajdak przeczytał również moje dossier? – spytał Lyon. Caine mu nie odpowiedział. Wolał nie denerwować przyjaciela wyjawiając mu prawdę. – Jednak w wodzie były rekiny – powiedział Richards, zmieniając temat rozmowy. – Czy zdajecie sobie sprawę, ile odwagi musiał wykazać... – Skończył pan już ze swoimi pytaniami? – przerwała mu Jade. Dyrektor natychmiast wyciągnął rękę i poklepał Jade po dłoni. – Wymęczyliśmy cię, prawda, moja droga? Rozumiem, jakie to było dla ciebie przykre. – Dziękuję za pańską uprzejmość – szepnęła. Wstała i wcale nie zaprotestowała, gdy Richards ją objął. – Znajdziemy winnych, obiecuję ci – powiedział. Jade schowała ręce w fałdach sukni, potem podeszła do Lyona, który natychmiast uprzejmie wstał.

– Lyon, dziękuję ci za pomoc. Proszę, przekaż moje najserdeczniejsze pozdrowienia Christinie. Nie mogę się doczekać kiedy znów ją zobaczę. – Odwróciła się do Richardsa i uściskała go. – I pana też nie zapomnę – przyrzekła. Skłoniła się i ruszyła do drzwi. – Jade! – Słucham, Caine. – O co ci chodzi? – zapytał. – Mówiłeś, że duma mężczyzny jest bardzo ważna, prawda? – odparła z uśmiechem. – Tak. – Powiedziałeś też, że duma mężczyzny cierpi, gdy się nim manipuluje albo gdy się go oszukuje. – Tak powiedziałem. – Caine wychylił się w fotelu. – No i co w związku z tym? – No więc, gdyby... zakpiono sobie również z innych osób, z przyjaciół, którzy stali się legendami i zaskarbili sobie szacunek w Anglii... czy rana nie byłaby mniej bolesna? Caine w końcu zrozumiał. Mrugnął do Jade i arogancko się uśmiechnął. – Pójdę teraz powiedzieć Colinowi i Nathanowi, żeby do was dołączyli – oznajmiła Jade i wyszła. – O czym ona mówiła? – spytał Richards. – To sprawa osobista – wyjaśnił mu Caine, po czym zwrócił się do Lyona: – No i co o niej teraz myślisz? Lyon nalał sobie następną porcję koniaku i dopiero potem odpowiedział: – Nadal jest diabelnie piękna i ogromnie nieśmiała. Pewnie twoje towarzystwo tak na nią działa. Caine roześmiał się. – Więc sądzisz, że jest nieśmiała? – Caine, czyżby coś tu uszło mojej uwagi? – spytał zadziwiony Lyon. – Co cię tak bawi?

– Później porozmawiacie o tej kobiecie – rozkazał Richards. – Teraz, synu, musisz mi coś obiecać. – Sir? – spytał uprzejmie Caine. – Czy spotkałeś się już z tym Poganinem? – Tak. – Gdy to wszystko się skończy, musisz znaleźć jakiś sposób, by mnie z nim skontaktować. Caine odchylił się w fotelu. Jade miała rację. Przywróciła mu dumę. – Muszę się spotkać z Poganinem – nalegał Richards. – Sir Richardsie, właśnie go spotkałeś – oznajmił Caine.

15 – Jade, wróć tu! – krzyknął Caine, podczas gdy jego dwaj przyjaciele próbowali uporać się z informacją, którą właśnie im wyjawił. Gdy Jade nie odpowiadała na jego wołania, Caine wezwał Sternsa. Kamerdyner musiał stać za drzwiami, bo natychmiast wpadł do gabinetu. Skłonił się przed swoim chlebodawcą, a była to uprzejmość, której nigdy nie okazywał, gdy byli sami, i spytał: – Życzysz sobie czegoś, milordzie? – Przyprowadź tu Jade – rozkazał Caine. – Przypuszczam, że musiała słyszeć twój ryk, milordzie – oświadczył Sterns przemądrzałym, sobie tylko właściwym tonem. – Jednak nie przyjęła zaproszenia. Czy życzysz sobie jeszcze czegoś, panie? Caine miał ochotę udusić Sternsa, ale odłożył to na później. – Przyprowadź ją tu. Przyciągnij ją siłą, jeżeli to będzie konieczne. Właśnie tego sobie życzę, Sterns. Kamerdyner skinął głową i poszedł wypełnić polecenie. Caine zwrócił się z powrotem do swoich przyjaciół. Gdy zobaczył uśmiech na twarzy Lyona, irytacja nieco go opuściła. Lyon chyba łatwiej pogodzi się z informacją o tożsamości Poganina niż sir Richards. Dyrektor nadal wydawał się oszołomiony. – Do diabła, Caine, powinienem był się domyślić – powiedział Lyon. – Była taka nieśmiała... ale i tak powinienem był to odgadnąć. Nie jesteś jedynym, którego pociągają takie... a Christina mówiła, że powinienem był zainteresować się... – Synu – przerwał mu sir Richards. – To nie czas na żarty. Mamy tu poważny problem.

W tym momencie Jade stanęła w drzwiach. – Caine, poszłam po Nathana i Colina. Dlaczego mnie wołałeś? – Oddaj im to, Jade. Głos Caine’a zabrzmiał jak wystrzał z pistoletu. Jade udała, że nie wie, o co mu chodzi. – O czym mówisz? – spytała. Przycisnęła ręce do piersi w udawanym strachu i zatrzepotała rzęsami. Na Cainie to przedstawienie nie wywarło wrażenia. – Cholernie dobrze wiesz, o czym mówię! – krzyknął. – Oddaj im to! – Caine, to niegrzecznie podnosić na mnie głos w obecności twoich gości – pouczyła go i sama też zaczęła mówić bardzo ostro. – Zachowujesz się niestosownie. – Oni wiedzą, kim jesteś. – Wiedzą? Jade podeszła do biurka i spojrzała ostro na Caine’a. – Co dokładnie wiedzą? – Że to ty jesteś Poganinem. Westchnęła ze złości. – Dlaczego po prostu nie ogłosisz tego w gazetach? – krzyknęła. – Wtedy nie musiałbyś poświęcić tyle czasu na... – Musiałem im powiedzieć – przerwał jej Caine. – Mogłeś poczekać, aż stąd wyjadę. – Ale ponieważ nie wyjeżdżasz, nie miałem na co czekać, prawda? – Mój Boże, a więc to prawda? – wykrzyknął sir Richards. Jade obrzuciła go zimnym spojrzeniem. – Nie – zaprzeczyła. – To nieprawda.

– Tak – potwierdził Caine. – To prawda. – Caine, do diabła, nie umiesz zachować tajemnicy? – Jade nie dała mu czasu na odpowiedź, okręciła się na pięcie i ruszyła do drzwi. – Jade, powiedziałem ci, że masz im to oddać. – Dlaczego? – Ponieważ oni są moimi przyjaciółmi. – Caine, jeżeli nie można okradać przyjaciół, to kogo można okradać? Na takie pytanie Caine nie znalazł odpowiedzi. – Powiedziałeś, że mogę kontynuować swoją pracę – przypomniała mu. – Czy znów cofasz swoje słowo? Caine nie pojmował, jak Jade może mieć czelność jeszcze się obrażać. Nie odważył się wstać, gdyż wtedy chwyciłby ją i potrząsał nią z całej siły, aż nabierze trochę rozsądku. – Gdy ja daję słowo, nigdy go nie cofam – oświadczyła Jade zwracając się do Lyona. Caine wziął głęboki oddech i odchylił się w fotelu. Popatrzył ostro na Jade. Odpowiedziała mu tym samym. Pokiwał palcem, by podeszła. Gdy znalazła się obok niego, powiedział: – Nie cofam słowa. Możesz kontynuować swoją pracę. To ją kompletnie zbiło z pantałyku. – Więc dlaczego robisz tyle zamieszania w sprawie... – Możesz nadal kraść – wyjaśnił. – Ale za każdym razem, gdy coś ukradniesz, ja to zwrócę. Jade tak mocno sapnęła słysząc te słowa, że omal nie upadła. – Nie zrobisz tego! – Zrobię! – Ale przecież to... śmieszne – wyjąkała.

Caine nic nie odpowiedział. Jade poszukała wzrokiem pomocy u Lyona, jednak jego szeroki uśmiech mówił, że jej nie otrzyma, natomiast sir Richards ciągle jeszcze był zbyt porażony informacją dotyczącą tożsamości Jade, by mogła uciec się do niego. Musi sama dać sobie radę, zdecydowała. – Nie – powiedziała; w jej głosie słychać było wzbierające łzy. – Tak. Oddaj im. – Wyrzuciłam wszystko – oświadczyła. – Mogę już wyjść? Caine skinął głową i zaczekał, aż Jade będzie przy drzwiach, a wtedy ostrzegł ją: – Jade, możesz wyjść z pokoju, ale nie ośmielaj się wyjeżdżać, bo za tobą pojadę. Nie chciałabyś chyba, żebym znów sprawił ci kłopot, prawda? Jade nic nie odpowiedziała. Caine wiedział, że jest wściekła. Zatrzasnęła drzwi z taką energią, że omal nie wyleciały z zawiasów. – Jest w nie najlepszym humorze – poinformował przyjaciół Caine. Jego uśmiech świadczył, że nie bierze sobie tego zbytnio do serca. – Sir Richardsie, czy już lepiej się czujesz? – Tak. – Ale nigdy byś nie pomyślał... – Nie. Caine z zadowoleniem skinął głową. – Dobrze wiedzieć, że nawet mój przełożony dał się nabrać. Uleczyło to moją dumę. W tym momencie weszli do gabinetu Nathan i Colin. Colin podpierał się laską, a Nathan podtrzymywał go z drugiej strony. – Przestań traktować mnie jak dziecko – mruczał Colin, gdy Nathan pomagał mu usiąść w fotelu.

– Och, przecież jesteś dzieckiem – powiedział Nathan. Przyciągnął do fotela podnóżek i ułożył na nim chorą nogę Colina, po czym wyprostował się i bacznie przyjrzał dwóm mężczyznom, którzy też go obserwowali. Gdy Caine go przedstawił, Nathan uścisnął im dłonie i usiadł obok Colina. – Jade prosiła, żebym spytał was, która jest godzina – powiedział Nathan, gdy już się usadowił. Dyrektor popatrzył na niego zdziwiony i wzruszył ramionami. – Powiedziałbym, że zbliża się dziewiąta, prawda, Lyon? Lyon zorientował się, o co chodzi. Sięgnął do kieszeni po zegarek i zaraz głośno się roześmiał. – Richards, wydaje mi się, że to twój zegarek. A ty masz mój. Pamiętam, że uściskała nas obu. Na Richardsie wywarło to należyte wrażenie. – Chyba jej nie doceniałem – oświadczył. – Caine, widziałeś, jak zamienia zegarki, prawda? Dlatego zawołałeś ją z powrotem. Caine potrząsnął głową. – Nie, nie widziałem – przyznał. – Ale gdy zobaczyłem jak was objęła, wiedziałem, że coś knuje. Na ogół nie odnosi się tak serdecznie do obcych. – To prawda – przyznał Nathan. – Ta kobieta wodzi mnie za nos. Chyba chce mnie doprowadzić do szaleństwa – zwierzył się Caine Lyonowi. – Powiedziałbym, że już osiągnęła swój cel – wycedził Nathan. – To mi coś przypomina – powiedział Lyon wspominając dziwne okoliczności, które doprowadziły do jego małżeństwa. – Christina też wodziła mnie za nos. Powiedz mi, Caine, co robisz, gdy ona tak się zachowuje? – To samo, co ty. Zakochałem się w niej.

Lyon pokiwał głową. – Niech cię Bóg wspomoże, przyjacielu. Po ślubie wcale nie będzie ci łatwiej. A przy okazji, kiedy ślub? – Tak, Caine, kiedy bierzesz z nią ślub? – zażądał odpowiedzi Nathan. – Jasne, że będzie ślub – powiedział Colin patrząc ostro na brata. – Tak – odparł Caine. – Będzie ślub. – Wydaje mi się, że nie masz innego wyjścia, synu – oświadczył sir Richards. – Wypowiesz przysięgę pod groźbą pistoletu? – Jeżeli będzie potrzebny jakiś pistolet, to trzeba go będzie wymierzyć w Jade – wyjaśnił mu Caine. – Ciągle jeszcze nie przekonałem jej, że moje oświadczyny są poważne. Do diaska! Chyba będę musiał prosić ją o rękę na kolanach i w obecności jej ludzi! Nawet Nathan uśmiechnął się wyobrażając sobie taki obrazek, ale Colin nie sądził, by Jade kazała Caine’owi klękać. – Ona może nie, ale jestem sakramencko pewny, że Czarny Harry mnie do tego zmusi – powiedział Caine. – Kto to jest? – spytał Richards. – Nathan, ty mu powiedz, a ja pojadę za Jade – poprosił Caine. – Wyjechała? – zdziwił się Nathan. – Oczywiście, że wyjechała, ale ja nigdy nie popełniam dwa razy tego samego błędu. Niedługo wrócę. – I z tymi słowami Caine wyszedł z pokoju. Ponieważ miał już na sobie spodnie i buty do konnej jazdy, poszedł prosto do zagrody, w której trzymano konie po pożarze stajni. Brakowało pstrej klaczy.

– Ilu ludzi ją śledzi? – spytał Caine masztalerza. – Trzech. Caine założył uzdę swojemu ogierowi, ale go nie osiodłał. Przytrzymał się czarnej grzywy i jednym susem wskoczył na konia. Ślad zaprowadził go do domku gajowego na granicy posiadłości. Jade poiła konia nad strumieniem. Caine wypadł spomiędzy drzew i puścił swojego wierzchowca galopem. Jade usłyszała tętent kopyt. Odwróciła się, by uciec do lasu, ale Caine, w pełnym galopie, chwycił ją i uniósł w ramionach. Posadził ją przed sobą, zawrócił konia i pogalopowali do domu. Przez cały czas żadne z nich nie odezwało się ani jednym słowem. Sterns czekał przed frontowymi drzwiami. Caine postawił Jade na stopniach. – Zamknij ją na klucz w jej pokoju! – krzyknął. – Postaw dwóch strażników pod oknem i dwóch przed drzwiami. Nie puścił ramienia Jade, aż wciągnął ją do domu i zamknął drzwi na zasuwę. Dopóki Jade mogła go widzieć, robił najpaskudniejszą minę, na jaką mógł się zdobyć. Ale gdy już z powrotem usiadł za biurkiem, pozwolił sobie na uśmiech. – Domyślam się, że ją znalazłeś – powiedział Nathan. – Tak. I diabelnie jej zaimponowałem. Teraz powiedz mi, co już opowiedziałeś moim przyjaciołom. Wrócili do rozmowy o listach. Gdy ustalili plany na najbliższą przyszłość, było już dobrze po jedenastej. Richardsowi i Lyonowi przygotowano sypialnie w północnym skrzydle, ale nie spieszyło im się do łóżek. Ri-

chards nalegał, że weźmie na noc kopie listów. – Jeszcze nie dowiedzieliśmy się z nich wszystkiego – powiedział. Nikt się z nim nie sprzeczał. Caine poszedł prosto do pokoju Jade. Odprawił strażników, otworzył drzwi z klucza i wszedł do środka. Jade leżała w łóżku i czytała. Gdy Caine wszedł, nie podniosła wzroku znad książki. – Potrzebujesz więcej światła, jeżeli masz zamiar nadal czytać. I trzeba podsycić ogień. Tu jest piekielnie zimno – powiedział. Jade nadal nie zwracała na niego uwagi. – To śmieszne udawać, że mnie tu nie ma – stwierdził Caine; wydawał się rozżalony. – Tak samo śmieszne, jak oddawanie wszystkiego, co ukradłam – powiedziała i parsknęła nie odrywając oczu od książki. Caine zapalił jeszcze dwie świece, postawił je na nocnej szafce, a potem podszedł do kominka. – Gdzie jest Sterns? – spytał. – Poszedł spać. Caine, byłbyś dobrym kamerdynerem. Twój służący doskonale cię wytresował. Caine nie połknął przynęty. – Pragniesz walki, skarbie, ale nie sprawię ci tej przyjemności. – Nie pragnę walki – burknęła Jade. Zatrzasnęła książkę i przyglądała się, jak Caine dokłada polano na palenisko. Gdy tak stał w świetle rzucanym przez ogień, wyglądał jak posąg z brązu. Koszulę miał rozpiętą na piersi, a rękawy zawinięte do łokci. Kiedy się pochylił, by pogrzebaczem poruszyć ogień, materiał koszuli ciasno opiął jego plecy, ukazując twarde mięśnie.

Jade pomyślała, że na całym świecie nie ma bardziej pociągającego mężczyzny. Zasługiwał na kogoś lepszego niż ona. Dlaczego nie rozumie tak oczywistej rzeczy? Łzy napłynęły jej do oczu; zaczęła drżeć. Czuła się tak, jakby kołdra nagle zmieniła się w śnieg. Marzła... i była przerażona. Caine, nie pozwól, bym cię kiedykolwiek opuściła. Zatrzymaj mnie przy sobie na zawsze, błagała bezgłośnie. O Boże, tak bardzo pragnęła go kochać, polegać na nim. Ale co się z nią stanie, gdy ją porzuci? Jak, na Boga, to przeżyje? Caine zauważył, że coś się z nią dzieje. Twarz miała tak białą jak jej nocna koszula. – Kochanie, co się stało? – spytał i podszedł do łóżka. – Nic – szepnęła. – Nic takiego. Po prostu mi zimno. – I boję się, chciała dodać. – Caine, chodź do łóżka. Rozpaczliwie pragnęła mieć go przy sobie. Odsunęła zapraszająco kołdrę. Caine zignorował jej prośbę. Podszedł do szafy, wziął koc i przykrył nim Jade. – Tak lepiej? – spytał. – Tak, dziękuję – odparła usiłując nie okazać rozczarowania. – Jade, jeżeli nie jesteś zbyt zmęczona, chciałbym cię zapytać o parę spraw. – Możesz pytać mnie w łóżku – zaproponowała. – Będzie ci wygodniej. Potrząsnął głową i usiadł w fotelu. – Tak jest dobrze – oświadczył z trudem powstrzymując się od uśmiechu. Pragnęła go tak samo, jak on pragnął jej. Ale, na Boga, musi mu to sama powiedzieć. Jade usiłowała opanować irytację. Ten mężczyzna jest tak nieuchwytny jak deszcz. Czy nie widzi, że ona

chce, by ją objął? Do diabła, przecież powiedziała, że jej zimno. Powinien był natychmiast wziąć ją w ramiona, pocałować, a potem... Wydała głębokie westchnienie. Caine najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z jej potrzeb, bo znów zaczął wypytywanie o te głupie akta. Musiała wysilić całą wolę, by się skoncentrować. Jego uśmiech przyprawiał ją o gwałtowne bicie serca, więc wbiła wzrok w kołdrę. – Jade? – Słucham? – spytała zalękniona. – Pytałem, czy czytałaś akta naszych Williamów – powtórzył. – To nie są nasi Williamowie. Uśmiechnęła się do niego czekając na następne pytanie. Uśmiech Caine’a stał się jeszcze bardziej radosny. – Czy zacznę wreszcie dostawać odpowiedzi? – spytał. – Jakie odpowiedzi? – Wydajesz się zmartwiona. – Ale nie jestem. – Więc chce ci się spać? – Wcale nie. – No to odpowiadaj na moje pytania – pouczył ją. – Czytałaś akta... – Tak – przerwała mu. – Chcesz, żebym ci je wyrecytowała, prawda? – Tak. Czyżbyś wolała robić coś innego? Jade zaczerwieniła się. – Nie, oczywiście, że nie. Dobrze, Caine, powiem ci...

Ktoś zapukał do drzwi. Caine odwrócił się i zobaczył, że wchodzi Nathan. Na widok Caine’a brat Jade zmarszczył czoło. – Caine, co ty tu robisz? – spytał. – Rozmawiam z Jade – poinformował go Caine. – Po co przyszedłeś? – Nie mogłem spać – przyznał się Nathan. Podszedł do kominka i oparł się o okap. Był boso i bez koszuli. Caine zauważył blizny na jego plecach. Nic nie powiedział, ale zdziwił się, jak Nathan mógł przeżyć takie bicie. – Nathan, masz tu szlafrok Caine’a, jeżeli ci zimno – powiedziała Jade. Wskazała fotel po drugiej stronie łóżka. – Ubierz się, bo się zaziębisz. Nathan nie był w przyjaznym nastroju. Włożył szlafrok Caine’a i rozsiadł się w fotelu. – Nathan, idź spać – zażądał Caine. – Chcę spytać siostrę o kilka spraw. Nathan zostawił drzwi otwarte, więc sir Richards nie zapukał, tylko wszedł do pokoju. Miał na sobie sięgający gołych stóp szlafrok w kolorze królewskiego błękitu. Ucieszył się, widząc zgromadzenie. Jade podciągnęła kołdrę pod brodę. Popatrzyła na Caine’a, ciekawa, jak zareaguje na tę inwazję. – Sir Richardsie, przysuń sobie krzesło – powiedział Caine z rezygnacją. – Z przyjemnością – odparł sir Richards i uśmiechnął się do Jade. – Nie mogłem zasnąć, więc pomyślałem, że zajrzę do ciebie i... – Gdyby nie spała, zadałbyś jej parę pytań – domyślił się Caine. – To bardzo niestosowne – powiedział Richards przyciągając fotel bliżej do łóżka. Jego chichot dowodził, że wcale się tym nie przejmuje. – Nathanie – dodał – czy mógłbyś pójść po Lyona? On też ma kilka pytań.

– Może już śpi – zaprotestowała Jade. – Słyszałem, jak spacerował po pokoju. Przez ten Trybunał wszyscy się niepokoimy, moja droga. Trzeba wiele wyjaśnić. Nathan wrócił z Lyonem. Jade nagle poczuła się niezręcznie. W końcu była w łóżku, ubrana tylko w nocną koszulę. – Może poszlibyście do biblioteki – zaproponowała. – Ja się ubiorę i... – Tak jest dobrze – przerwał jej Caine. – Lyon, Jade powie nam, co było w aktach Williamów. – Caine, czy mam powtórzyć każde słowo? To by zajęło kilka dni. – Zacznij od najważniejszych faktów – powiedział Richards. – Lyon i ja wracamy jutro do Londynu. Przeczytamy wtedy akta w całości. Jade wzruszyła ramionami. – Więc zacznę od Terrance’a – oświadczyła. – Tego, co już nie żyje. – Doskonałe – powiedział Lyon. Pochylił się ku niej i uśmiechnął zachęcająco. Jade oparła się wygodnie na poduszkach i rozpoczęła recytację. Prawdziwie zaimponowała Lyonowi i Richardsowi. Gdy już wyszli z pierwszego oszołomienia, zaczęli przerywać Jade, pytając o ten czy inny szczegół dotyczący rozmaitych misji Williama Terrance’a. Skończyła omawiać pierwsze akta dopiero o drugiej. Była tak wyczerpana, że nie mogła powstrzymać ziewania. – Powinniśmy już wszyscy iść spać – powiedział sir Richards. – Wrócimy do tego rano. Wychodził już z Lyonem i Nathanem z pokoju, gdy Jade jeszcze go zawołała. – Sir Richardsie, a co będzie, jeżeli ten William, którego szukacie, nie jest jednym z trzech, którego akta

znamy? – To tylko początek śledztwa, moja droga – odpowiedział jej Richards. – Potem sprawdzimy akta prowadzone przez wszystkich dyrektorów departamentów. Zajmie to sporo czasu, ale doprowadzi nas w końcu do celu. – A czy nie sądzisz, że obaj pozostali członkowie Trybunału też już mogą nie żyć? – spytała Jade. W jej oczach malowała się taka nadzieja, że sir Richards odczuł prawdziwą przykrość, że będzie musiał ją rozczarować. – Obawiam się, że nie – powiedział. – Przecież ktoś szuka tych listów, moja droga. To oznacza, że jeszcze żyje przynajmniej jeden członek Trybunału. Jade odczuła ulgę, gdy pozostała wreszcie sama z Cainem. Była wyczerpana, smutna i jedyne, czego chciała, to żeby wziął ją w ramiona i przytulił. Odsunęła kołdrę patrząc na Caine’a i poklepała prześcieradło. – Dobranoc, Jade – powiedział Caine. Podszedł do łóżka, pochylił się, pocałował ją przesadnie cnotliwie, zdmuchnął świece i ruszył do drzwi. – Słodkich snów, skarbie. Drzwi zamknęły się. Jade była zrozpaczona, że Caine ją tak zostawił. Już jej nie chce. Ta myśl była tak okropna, że Jade odepchnęła ją od siebie. Jest po prostu zły, bo znów musiał za nią jechać, powiedziała sobie... i jest zmęczony. To był długi, wyczerpujący dzień. Niech to diabli! Przecież wyczytała w jego aktach, że można na nim polegać! Nie miała słodkich snów. Pływała w ciemnościach, potwory otaczały ja coraz ciaśniejszym kręgiem, a ona opadała w dół... w dół... Obudziły ją własne jęki. Instynktownie odwróciła się do Caine’a wiedząc, że uśmierzy jej strach.

Nie było go. Gdy uświadomiła to sobie, była już całkiem przebudzona i drżała tak, że aż kołdra się z niej zsunęła. Nie mogła zostać w łóżku. Wstała, podeszła do okna i wpatrzyła się w bezgwiezdną noc zastanawiając się nad swoim beznadziejnym położeniem. Nie wiedziała, jak długo tak stała rozpaczając i dręcząc się, ale w końcu się poddała. Będzie musiała iść do niego. Caine obudził się, gdy tylko otworzyła drzwi. Ponieważ było ciemno, nie musiał ukrywać uśmiechu. – Caine, nie umiem tańczyć – oświadczyła. Zatrzasnęła drzwi i podeszła do łóżka. – Pomyślałam, że powinieneś się o tym dowiedzieć. Nie umiem również szyć. Caine leżał na plecach, oczy miał zamknięte. Jade patrzyła na niego przez długą chwilę, a potem potrząsnęła go za ramię. – No i co na to powiesz? W odpowiedzi Caine odsunął dla niej kołdrę. Jade zdjęła koszulę i opadła na łóżko. Natychmiast wziął ją w ramiona. Dreszcze minęły jak ręką odjął. Poczuła się znów bezpieczna. Zasnęła, zanim Caine zdążył coś powiedzieć. Obudził ją o świcie, by się z nią kochać. A gdy oboje już osiągnęli rozkosz, była zbyt senna na rozmowę. Zasnęła słuchając jego słów miłości. Kiedy obudziła się następnym razem, było już prawie południe. Obudziła się, bo Caine nią potrząsał. Był całkowicie ubrany i słodko prosił, by otworzyła oczy.

Nie miała na to ochoty. Próbowała skopać kołdrę i wciągnąć Caine’a do łóżka, ale on uparcie przytrzymywał jej kołdrę pod brodą. Nie rozumiała, dlaczego tak dziwnie się zachowuje, aż do chwili, gdy wreszcie otworzyła oczy i zobaczyła Sternsa stojącego w nogach łóżka. Natychmiast sama zatroszczyła się o zakrycie swojej nagości. Poczuła, że twarz jej płonie. – Och, Sterns, musisz się za mnie wstydzić, prawda? – jęknęła. Kamerdyner stanął na wysokości zadania. – Ależ skąd, milady – powiedział. – Jestem pewien, że mój pan zaciągnął cię siłą do swojego łóżka. – Za włosy, Sterns? – spytał sucho Caine. – Wcale by mnie to nie zdziwiło, milordzie. – Tak zrobił – przyświadczyła Jade, zdecydowana zrzucić winę na Caine’a. – Nie mów o tym nikomu – dodała. – Obawiam się, że nie ma tu nikogo, kto jeszcze by o tym nie wiedział – odparł Sterns i miło się uśmiechnął. – Chcesz przez to powiedzieć, że sir Richards i Lyon już wiedzą? Gdy Sterns potakiwał, Jade spiorunowała Caine’a wzrokiem. – Powiedziałeś im, prawda? Dlaczego po prostu nie ogłosiłeś tego w gazetach? – Nie powiedziałem. – Caine rozzłościł się. – Nie zamknęłaś swoich drzwi, gdy tu... – przerwał i spojrzał na Sternsa – gdy cię tu wciągałem za włosy. Schodząc na dół widzieli, że twoje łóżko jest puste. Jade miała ochotę schować się pod kołdrę na resztę dnia. – Jade, dlaczego srebrne naczynia są pod moim łóżkiem? – Spytaj Sternsa – powiedziała. – On je tam włożył. – Wydawało mi się, że to najlepsze miejsce, milordzie – oświadczył Sterns. – Jeden z twoich gości,

ten wielki mężczyzna ze złotym zębem, zbytnio się zachwycił twoim srebrem. Kiedy powiedziałem milady, dlaczego te naczynia mają dla ciebie wyjątkową wartość, zaproponowała, bym je schował w bezpiecznym miejscu. Jade pomyślała, że Caine wyrazi wdzięczność za uratowanie swoich skarbów. Ale on tylko się roześmiał. – Jade, gdy już będziesz gotowa, zejdź na dół. Richards ma do ciebie następne pytania. Sterns nie wyszedł za swoim panem. – Księżna przysłała suknie swojej córki. Mam nadzieję, że będą na ciebie pasowały, milady. – Dlaczego miałaby... – Ja o to poprosiłem – wyjaśnił jej Sterns. – Gdy rozpakowywałem twoją torbę, zauważyłem, że są w niej tylko dwie suknie. Jade już miała zaprotestować, ale Sterns nie dał jej na to czasu. – Suknie wiszą w szafie. Kucharka ci pomoże. Już po nią idę. Nie warto było się z nim sprzeczać. Sterns porzucił swoją rolę kamerdynera i stał się dowódcą. Wybrał strój, który miała na siebie włożyć: piękną suknię w kolorze kości słoniowej z koronkowymi mankietami. Jade nie mogła się na nią napatrzeć. Księżna przysłała również bieliznę. Sterns nic na ten temat nie powiedział, ale rozłożył te cudowne jedwabne szmatki w nogach łóżka, obok cienkich jak pajęczyna atłasowych pończoszek i dobranych do sukni pantofelków w kolorze kości słoniowej. Jade umyła się i ubrała – zajęło jej to najwyżej kwadrans. Potem usiadła na krześle z prostym oparciem i

kucharka zaczęła ją czesać. Była to wysoka, tęga kobieta w średnim wieku; miała szpakowate włosy zaczesane w krótkie loki. Zaatakowała głowę Jade, jakby to była tusza wołowa. Ale Jade gotowa była znosić to nawet cały dzień, byle tylko nie stanąć znów twarzą w twarz z Lyonem i sir Richardsem. Jednak nie mogła uniknąć tego spotkania. – Ślicznotka z pani – oświadczyła kucharka kończąc robotę. Podała Jade lusterko. – Zaplotłam zwykły warkocz, ale te skręcone pasemka po bokach przydają pani miękkości. Powinnam wszystko upiąć na czubku głowy, milady, ale obawiam się, że od ciężaru włosów pani by się wywróciła. – Bardzo ci dziękuję – odparła Jade. – Doskonale mnie uczesałaś. Kucharka skinęła głową i szybko wyszła. Jade nie mogła już dłużej się ociągać. Gdyby zamknęła się w pokoju, Caine zaraz by po nią przyszedł. Otwierając drzwi zobaczyła ze zdziwieniem i złością dwóch strażników. Jej widok lekko ich oszołomił. Jeden z nich wyjąkał, że jest piękna jak z obrazka, drugi zachwycił się jej królewskim wyglądem. Obaj strażnicy poszli za Jade na parter. Drzwi pokoju stołowego były zamknięte. Wyższy strażnik rzucił się, by je otworzyć. Jade podziękowała mu, wyprostowała ramiona, i weszła do pokoju. Wszyscy siedzieli przy stole, nawet Sterns. I wszyscy, włączając tego łajdaka kamerdynera, patrzyli na nią. Gdy weszła do środka, wstali. Nadal siedział tylko Colin. Jade nie odrywała wzroku od Caine’a. Kiedy odsunął dla niej krzesło, powoli się zbliżyła. Caine pochylił się i pocałował Jade w czoło. Nathan przerwał okropną ciszę:

– Zabierz ręce od niej! – Nie dotykam jej rękami – wycedził Caine. – Dotykam ją ustami – i pocałował Jade jeszcze raz, tylko po to, by rozzłościć jej brata. Jade opadła z westchnieniem na krzesło. Sterns podał jej śniadanie, a mężczyźni kontynuowali rozmowę. Sir Richards siedział u szczytu długiego stołu, Caine naprzeciwko niego. Gdy sprzątnięto naczynia, sir Richards poprosił wszystkich o uwagę. Jade zdała sobie wtedy sprawę, że do tej pory czekano na nią. – Moja droga, postanowiliśmy, że musisz pojechać z nami do Londynu – powiedział sir Richards. – Zadbamy o twoje bezpieczeństwo – dodał spoglądając na Caine’a. Potem wyciągnął pióro i kałamarz. – Chciałbym zrobić trochę notatek, gdy będziesz mi odpowiadała na pytania. – Sir, po co mam jechać do Londynu? – spytała Jade. Dyrektor miał teraz niezbyt mądrą minę. Natomiast Lyon, jak zauważyła Jade, złośliwie się uśmiechał. – No więc – zaczął Richards – musimy dostać się do archiwów. Jeżeli poproszę o klucze, moje nazwisko będzie figurowało w księdze wejść. – Oni chcą tam iść w nocy – przerwał mu Colin. – Bez kluczy. – Mówiłaś, że dostałaś się do budynku i przeczytałaś akta – przypomniał jej Richards. – Trzy razy – przyznała Jade. Sir Richards wyglądał tak, jakby zbierało mu się na płacz. – Czyżby nasze zabezpieczenia były tak marne? – poskarżył się Lyonowi. – Widocznie – odparł Lyon. – Och, nie – pospieszyła z pociechą Jade. – Zabezpieczenia są bardzo dobre.

– Więc jak... – zaczął Richards. Odpowiedział mu Caine: – Ona jest w tym doskonała. Jade zaczerwieniła się słysząc komplement. – Sir Richardsie, rozumiem, że chcesz wszystko utrzymać w tajemnicy po to, by członkowie Trybunału nie dowiedzieli się, że ich poszukujesz, ale chyba już o tym wiedzą. Wysłali swoich ludzi do domu Caine’a i oni na pewno zauważyli, że przyjechaliście tu z Lyonem i zawiadomili o tym swoich mocodawców. – Nikt wysłany tu przez Trybunał nie wrócił, by zdać raport – powiedział Lyon. – Ale jak... – Caine się nimi zajął. Jade słysząc to otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Lyon był taki pewny tego, co mówi. – W jaki sposób się nimi zająłeś? – spytała Caine’a. Lyon już chciał odpowiedzieć, ale Caine spojrzeniem zmusił go do milczenia. – Nie musisz tego wiedzieć. – Chyba ich nie zabiłeś? – szepnęła Jade. Wydawała się bardzo wystraszona. – Nie. Jade skinęła głową i znów zwróciła się do Lyona. Zauważyła jego niepewną minę, ale to zignorowała. – Nie zabił ich – oświadczyła. – Caine nie robi już takich rzeczy. Wycofał się. Lyon pomyślał, że Jade czeka na potwierdzenie, więc skinął głową. Jego domysły były słuszne, bo Jade uśmiechnęła się z ulgą. Nagle odezwał się Colin: – Jade, w Londynie możesz zamieszkać u Christiny i Lyona. Caine oczywiście zatrzyma się w swoim

domu... – Nie – przerwał mu Caine. – Ona będzie ze mną. – To wywoła skandal – argumentował Colin. – Jest już prawie lato, Colinie – odparł Caine. – Ludzie z towarzystwa wyjechali z miasta. – Wystarczy jedna osoba – mruknął Colin. – Powiedziałem, że nie. Jade zostaje ze mną. Mówił tak ostrym tonem, że Colin zamilkł. Westchnął tylko i niechętnie kiwnął głową na zgodę. Jade nie zrozumiała, o co chodzi w tym wszystkim. – Co miałeś na myśli mówiąc, że wystarczy jedna osoba? Colin wyjaśnił jej. Jade była przerażona słysząc, co może zrobić jeden złośliwy plotkarz. Sterns usiadł koło niej, poklepał ją po ręku i powiedział: – Spójrz na to z jaśniejszej strony, milady. Milord nie będzie już musiał nic ogłaszać w gazetach. – Jade spiorunowała go wzrokiem. Jednak Sterns nie był osobą, którą łatwo onieśmielić. Uścisnął jej rękę. – Nie martw się, droga pani. Wszystko już zostało ustalone. Jade nie miała pojęcia, o czym Sterns mówi, widziała tylko, że coś kombinuje. Jednak nic nie wyjaśnił, lecz odwrócił jej uwagę wskazując pusty dzbanek. Jade natychmiast wstała i poszła po świeżą herbatę. Gdy tylko wyszła z pokoju. Sterns zwrócił się do Caine’a: – Twoi goście będą tu za pół godziny. – Goście? Nie możemy teraz nikogo przyjmować – rozzłościł się Colin. – To prawda – przytaknął mu Nathan. – Do diaska, Caine, musisz mieć nie po kolei w głowie, żeby na dzisiaj spraszać gości.

Caine patrzył na Sternsa. – Nie zapraszałem nikogo – powiedział, ale na jego twarzy pojawił się uśmiech. – Sterns, powiedz nam, co to za goście. Wszyscy patrzyli na kamerdynera tak, jakby nagle wyrosła mu druga głowa. – Pozwoliłem sobie zaprosić twoich rodziców, wujka Jade, z jego ludźmi i jedną dodatkową osobę. – Po co, do diabła? – Nathan zdziwił się. Sterns uśmiechnął się do niego. – Oczywiście na uroczystość. Wszyscy spojrzeli na Caine’a, ale z jego twarzy niczego się nie dowiedzieli. – A pozwolenie, Sterns? – od niechcenia spytał Caine. – Wydano je następnego dnia po tym, jak napisałeś prośbę – odparł Sterns. – Caine, czy ten człowiek naprawdę jest twoim kamerdynerem? – wyjąkał oszołomiony Richards. Caine nie zdążył odpowiedzieć, bo Nathan wybuchnął: – Ona będzie się twardo przeciwstawiać. Colin przyznał mu rację. – Nie wydaje mi się, by Jade już pogodziła się z tym, że takie będzie jej dalsze życie. – Przekonam ją – oświadczył Caine. Odchylił się w krześle i uśmiechnął do kamerdynera. – Dobrze się spisałeś, Sterns. Należy ci się pochwała. – Oczywiście, że dobrze się spisałem – przyznał Sterns. – Zadbałem o wszystko – chełpił się. – Tak? – odezwał się Nathan. – To powiedz nam, w jaki sposób Caine ma przekonać Jade. W odpowiedzi na to pytanie Sterns wyjął zza pasa pistolet i rzucił go na środek stołu. Wszyscy wpatrywali się w broń, aż wreszcie Sterns przerwał ciszę zwracając się do Richardsa: – Chyba słyszałem, jak mówiłeś, że trzeba zagrozić lady Jade pistoletem. A może tak mi się tylko wyda-

wało? Wybuch śmiechu był ogłuszający. Jade stała w drzwiach z dzbankiem w ręku i czekała, aż mężczyźni się uspokoją. Gdy już skończyli się śmiać, nalała Sternsowi herbaty, postawiła dzbanek na kredensie i wróciła na swoje miejsce. Zauważyła pistolet na stole, ale gdy spytała, co on tu robi, wszyscy od nowa zaczęli się śmiać. Nikt jej nie chciał nic wytłumaczyć. Jade pomyślała, że któryś z nich opowiedział sprośny dowcip, zbyt nieprzyzwoity, by i ona mogła go poznać. Już chciała podjąć rozmowę o planach na najbliższą przyszłość, gdy Caine zaskoczył ją prośbą, by poszła do swojego pokoju. – Dlaczego? – spytała. – Myślałam, że będziemy... – Musisz się spakować – oznajmił Caine. Nie uwierzyła mu. – Po prostu chcecie opowiedzieć sobie jeszcze kilka dowcipów – stwierdziła. Uśmiechali się do niej jak złodzieje po udanym skoku. Nie wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. Gdy wyszła z jadalni, zobaczyła, że obaj strażnicy czekają na nią w holu. Poszli za nią, pomogli jej przenieść suknie, które Sterns zostawił w sypialni Caine’a, do jej pokoju, a potem stanęli w korytarzu na straży. Jade skończyła się pakować, usiadła przy oknie i zabrała się do czytania książki, którą zaczęła dwie noce temu. Po jakimś czasie usłyszała nieśmiałe pukanie do drzwi. Zamknęła książkę i wstała. Ku jej zdumieniu do

pokoju wszedł Czarny Harry niosąc tuzin białych róż na długich łodygach. – To dla ciebie, dziewczyno – powiedział i wetknął jej bukiet w ręce. – Dziękuję, wujku. Ale co ty tu robisz? Myślałam, że będziesz czekał na mnie w domu. Harry pocałował ją w czoło. – Ślicznie wyglądasz, Poganko – mruknął, całkowicie ignorując jej pytanie. – Caine powinien nosić moje ubranie w tak uroczystym dniu. – Dlaczego Caine miałby nosić twoje ubranie? – spytała oszołomiona. Nigdy nie widziała, by wujek zachowywał się tak nerwowo. Był też najwyraźniej okropnie przejęty. – Bo moja koszula jest tego samego koloru co twoja śliczna suknia – wyjaśnił Harry. – Ale co to ma do... – Powiem ci wszystko po swojemu – oznajmił Harry. Przytulił ją, zgniatając przy tym kwiaty, a potem cofnął się o krok. – Caine prosił mnie o twoją rękę, dziewczyno. Wypowiedziawszy te słowa, Harry przezornie cofnął się jeszcze o krok, ponieważ spodziewał się wybuchu. Jednak zamiast wybuchnąć złością, Jade tylko wzruszyła obojętnie ramionami i mocno przycisnęła do siebie róże. – Uważaj na kolce, dziewczyno – nakazał. – A co mu na to odpowiedziałeś? – Oświadczył się o ciebie tak, jak należy! – krzyknął Harry. – Mogłem mu kazać uklęknąć – dodał. – Powiedział, że uklęknie, jeżeli od tego zależy moja zgoda. Oświadczył się głośno i wyraźnie, w obecności moich ludzi. Tak właśnie było. – Ale co ty mu odpowiedziałeś? – powtórzyła Jade.

– Zgodziłem się. Szybko cofnął się o jeszcze jeden krok. Jade znów wzruszyła ramionami, potem podeszła do łóżka i usiadła. Róże położyła obok siebie, na kołdrze. – Dlaczego nie złościsz się, jak ty to potrafisz, dziewczyno? – spytał Harry. Przyglądał się jej pocierając brodę. – Caine powiedział, że możesz być niechętna jego zamiarom. Nie jesteś zła? – Nie. – Więc o co chodzi? – Harry założył ręce za plecy i próbował odgadnąć, o czym Jade myśli. – Zależy ci na nim, prawda? – Tak. – No więc? – Wujku, boję się. Wypowiedziała to ledwie słyszalnym szeptem, ale Harry usłyszał. Był tak zdumiony jej słowami, że nie wiedział, co powiedzieć. – Ty się boisz? – wyjąkał. – Tak. Potrząsnął głową. – Do tej pory jeszcze nigdy niczego się nie bałaś – stwierdził głosem pełnym miłości. Podszedł do łóżka, usiadł obok Jade zgniatając kwiaty i niezręcznie ją objął. – Co się zmieniło? Miała ochotę krzyczeć, że dawniej też się bała, gdy groziło niebezpieczeństwo. Bała się tak często, że już straciła rachubę. Jednak nie mogła mu tego powiedzieć, bo pomyślałby, że nie wywiązał się ze swoich obowiązków wobec niej.

– To co innego, bo musiałabym zrezygnować z pracy – powiedziała. – Wiesz, że musisz, bo ja się wycofuję. Dziewczyno, ukrywałem to przed swoimi ludźmi, ale moje oczy, no, nie widzę już tak dobrze jak kiedyś, a nikt nie zechce pracować dla ślepego pirata. – Więc z kim będą pracować? – spytała. – Z Nathanem. – Z Nathanem? – On chce dostać „Szmaragd”. W końcu należał do jego ojca, a on ma swoją sprawę do załatwienia. Będzie dobrym piratem, dziewczyno. Jest już prawdziwym mężczyzną. – Tak, będzie dobrym piratem – przyznała Jade. – Ale, wujku Harry, nie jestem taką kobietą, jakiej chciałby Caine. – Jesteś. – Będę popełniać tyle błędów – szepnęła. Oczy wezbrały jej łzami, ale dzielnie tłumiła uczucia, żeby nie zmartwić wujka. – Nie umiem robić tego wszystkiego, co dobra żona powinna umieć. Harry, nie umiem szyć. – To prawda, nie umiesz – potwierdził ponuro Harry, przypominając sobie, jak kiedyś chciała mu zacerować pończochę i przyszyła ją do sukni, którą miała na sobie. – I nie umiem tańczyć – kontynuowała Jade. Wyglądała tak nieszczęśliwie wymieniając swoje wady, że Harry objął ją mocno i uścisnął. – Wszystkie damy z towarzystwa umieją tańczyć – powiedziała ze smutkiem. – Nauczysz się – uspokajał ją Harry. – Oczywiście, jeżeli tego chcesz. – Och, tak – przyznała nagle. – Zawsze chciałam... Jej głos zabrzmiał tak tęsknie. Harry nie wiedział, o czym Jade myśli.

– Czego chciałaś? – spytał. – Czego zawsze chciałaś? – Chciałam gdzieś przynależeć. Spojrzała mu w twarz i zorientowała się, że Harry nie wie, o czym ona mówi. – Żałujesz, że nie zostawiłem cię u lady Briars? Ona by się tobą zajęła, dziewczyno. Twardo ze mną o ciebie walczyła. Dlatego uciekliśmy zaraz po pogrzebie twojego ojca. Obawiałem się, że naśle na mnie władze i że mi cię zabierze. Nie byłem twoim prawnym opiekunem. Jednak twój ojciec chciał, żebym cię wywiózł z Anglii. – Dotrzymałeś danego mu słowa – wtrąciła Jade. – Jesteś człowiekiem honoru. – Ale czy teraz tego nie żałujesz? Jade pokiwała przecząco głową. Po raz pierwszy zobaczyła, że Harry wcale nie jest taki twardy, jak się wydawało. – Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, Harry. Nie chciałabym, żeby sprawy potoczyły się inaczej. Kochasz mnie tak, jakbym była twoją córką. Harry zgarbił się. Był naprawdę przygnębiony. Jade objęła go i próbowała pocieszyć. – Wujku, lady Briars nauczyłaby mnie wszystkiego, co musi umieć dama, ale nie kochałaby mnie tak jak ty. Poza tym ty mnie nauczyłeś czegoś ważniejszego. Pokazałeś mi, co robić, żeby przeżyć. Gdy Harry to usłyszał, otrząsnął się ze smutku. – To prawda – przyznał. – Ale miałaś zadatki. Nigdy nie widziałem tak utalentowanego złodzieja ani urodzonego kłamcy. Jestem z ciebie prawdziwie dumny, dziewczyno. – Dziękuję, wujku. – Jade zaczerwieniła się z radości słysząc tę pochwałę. Harry nie był do tego skory, więc wiedziała, że mówi szczerze.

Jednak gdy pomyślał o tym, co Jade powiedziała, znów się zasępił. – Ale nie czułaś, że miałaś swoje miejsce? Mówiłaś, że zawsze chciałaś gdzieś przynależeć. – Myślałam o tym, że nie potrafię być dobrą żoną – skłamała Jade. – O to mi teraz chodzi. – Nie wyraziłaś się dość jasno, dziewczyno – oświadczył Harry. Wyraźnie odczuł ulgę. – Jeśli o mnie chodzi, zawsze chciałem zostać dziadkiem. Jade zaczerwieniła się. – Nie wiem nawet, jak to jest, gdy się ma dzieci – szepnęła. Harry swoją uwagą chciał ją trochę rozweselić, jednak uświadomił sobie, że poszedł złą drogą. – Do diabła, żadna kobieta tego nie wie, póki się nie pojawią, dziewczyno. Powiedz mi, kochasz Caine’a? On mówi, że go kochasz. Jade dała wymijającą odpowiedź. – Harry, a co będzie, gdy się mną znudzi? Wtedy mnie opuści – szepnęła. – Wiem, że mnie opuści. – Nie zrobi tego. – Potrzebuje czasu, żeby zdać sobie sprawę... – przerwała w pół zdania. – Właśnie o to chodzi, Harry. Gdyby narzeczeństwo trwało wystarczająco długo, może zrozumiałby, że popełnia błąd. – Uśmiechnęła się. – A gdyby jednak doszedł do wniosku, że nie popełnia błędu, mogłabym przez ten czas nauczyć się wszystkiego, czego trzeba. Tak, wujku. Tak zrobimy. Caine zachowuje się bardzo honorowo... – Dziewczyno – przerwał jej Harry. – Ten twój plan długiego narzeczeństwa... – Harry, to jedyne wyjście. Proponuję rok. Jestem pewna, że on się zgodzi. Jade ucieszona tym, że znalazła wyjście z sytuacji, wybiegła z pokoju. Harry poprawił sobie na nosie kradzione okulary, wpakował róże pod pachę i pobiegł za nią.

– Zaczekaj! – krzyknął. – Muszę zaraz porozmawiać z Caine’em – zawołała przez ramię. – Jestem pewna, że się zgodzi. – A ja jestem pewien, że nie – mruknął Harry. – Dziewczyno, zatrzymaj się. Jest jeszcze parę spraw, o których muszę ci powiedzieć. Gdy Harry dobiegł do podestu. Jade była już w holu. – Są w salonie! – krzyknął i popędził w dół. Jade otworzyła drzwi salonu i stanęła jak wryta widząc zgromadzone w nim osoby. Harry dogonił ją i chwycił mocno za ramię. – Zrobimy to jak się należy, dziewczyno – szepnął. – Co oni tu robią? – spytała. Rozpoznała wszystkich oprócz niskiego, łysawego mężczyzny stojącego przy francuskim oknie. W rękach trzymał jakąś książkę i pogrążony był w rozmowie z księżną i księciem Williamshire. Caine, razem z Lyonem, stał przy kominku. Musiał wyczuć obecność Jade, bo nagle odwrócił się i popatrzył na nią. Miał uroczysty wyraz twarzy. Po jej zdumionej minie zorientował się, że nie wie, co się tu dzieje. Przygotował się na wybuch złości, który na pewno nastąpi, po czym podszedł do Jade. – Nie miałem czasu, by wszystko jej powiedzieć – uprzedził go Harry. – Widzę. Jade, kochanie, zaraz... – Ja jej to powiem – przerwał mu Harry. Położył sobie dłoń Jade na ramieniu i przycisnął tak, by nie mogła go podrapać. – Nie będzie rocznego narzeczeństwa, dziewczyno. Jade nadal patrzyła na niego niewinnie, wprost anielsko. Harry przycisnął mocniej jej dłoń.

– Ale będzie ślub – dokończył. Jade zaczynała rozumieć. Harry poznał to po tym, że jej oczy stały się jeszcze bardziej szmaragdowe. Chciała uwolnić rękę, ale Harry przytrzymał ją jeszcze mocniej. – Kiedy? – spytała ochrypłym szeptem. – Zaraz. Jade już otworzyła usta, by krzyknąć, że się na to nie zgadza, ale Caine podszedł bliżej i zasłonił ją przed gośćmi. – Jade, możemy tego dokonać w sposób łatwy albo trudny. Ty wybierasz. Zamknęła usta i spiorunowała go wzrokiem. Caine widział, jaka jest przestraszona. Niemal poddała się panice. Cała się trzęsła. – Łatwy sposób będzie polegał na tym, że sama podejdziesz do pastora i złożysz przysięgę małżeńską. – A trudny? – spytała. – Zaciągnę cię za włosy – wyjaśnił Caine. I naprawdę wyglądał tak, jakby zamierzał to zrobić. – W ten czy inny sposób postawię na swoim. Pobierzemy się. – Caine... Strach w jej głosie ranił mu serce. – Zdecyduj: łatwo czy trudno – nakazał ostro. – Nie pozwolę, żebyś mnie opuścił – szepnęła. – Nie pozwolę! Ja cię opuszczę pierwsza. – Co ty tam mruczysz, dziewczyno? – spytał Harry. – Jade, który sposób wybierasz? – Caine żądał odpowiedzi ignorując zarówno jej protesty, jak i słowa Harry’ego.

Jade skuliła ramiona. – Łatwy. Caine skinął głową. – Poprowadzę ją do pastora – oświadczył Harry. – Nathan – zawołał – możesz iść za nami. – Zaczekajcie minutkę – wstrzymał ich Caine. Podczas gdy Jade trzęsła się w panice, a Harry obrzucał księżnę zalotnymi spojrzeniami, Caine podszedł do pastora i przez chwilę z nim rozmawiał. Gdy skończył, podał mu kartkę papieru. Wszystko było gotowe. Colin stanął u boku Caine’a, który go podtrzymywał. Z drugiej strony stała Jade podtrzymywana przez Harry’ego. Jade pierwsza złożyła przysięgę. Było to wbrew tradycji, ale Caine nalegał. Patrzył na pannę młodą i pilnował każdego wypowiadanego słowa. Pozwolił jej mieć opuszczony wzrok aż do chwili, gdy sam skończył powtarzać za pastorem słowa przysięgi. Potem uniósł jej brodę i zmusił, by na niego popatrzyła Była taka przerażona, taka bezbronna. W jej oczach wezbrały łzy. Tak bardzo ją kochał. Chciał dać jej cały świat. Ale najpierw musiał zdobyć jej zaufanie. Pastor zamknął mszał, rozłożył kartkę, którą dostał od Caine’a i zaczął: – Przysięgasz, że nie opuścisz swojej żony aż do śmierci? Czy przysięgasz przed Bogiem i tu obecnymi świadkami, że nie opuścisz jej, póki śmierć was nie rozłączy? Jade słuchała ze zdumieniem pytań pastora. Podniosła wzrok i zobaczyła kartkę, którą trzymał. – Przysięgam – powiedział Caine. – A teraz reszta – pouczył pastora. – To jest całkowicie niezgodne z zasadami – szepnął pastor i zwrócił się do Jade: – A ty, czy przysięgasz powiedzieć swojemu mężowi, że go kochasz, zanim jeszcze skończy się dzisiejszy

dzień? Jade uśmiechnęła się promiennie. – Przysięgam. – Możesz pocałować żonę – oświadczył pastor. Caine, szczęśliwy, zastosował się do tej propozycji. Gdy wreszcie uniósł głowę, powiedział: – Teraz jesteś moja. – Objął Jade i mocno ją przytulił. – Nigdy nie popełniam dwa razy tego samego błędu, skarbie – szepnął. – Caine, nie rozumiem, o czym mówisz. – Jade ciągle jeszcze była na granicy łez i rozpaczliwie usiłowała się opanować. – Jeżeli tak, to dlaczego nie kazałeś pastorowi, by mnie zmusił do przysięgi, że nigdy cię nie opuszczę? Nie wierzysz, że bym jej dotrzymała? – Wiem, że gdy już raz dasz słowo, nigdy go nie złamiesz – odpowiedział Caine. – Ale musisz je dać z własnej woli. Zrobisz to, gdy będziesz gotowa. Nic więcej już nie zdążył powiedzieć, bo otoczył ich tłum gości składających życzenia. Harry stał ze swoimi ludźmi w kącie pokoju i ze wzruszenia osuszał załzawione oczy. Matka Caine’a wydawała się prawdziwie szczęśliwa, że Jade wchodzi do rodziny. Oczywiście nie wie, że jej nowa synowa jest zwykłą złodziejką, przypomniała sobie Jade. – Czy twój wujek będzie cię często odwiedzał? – spytała Gweneth rzuciwszy szybkie spojrzenie w jego kierunku. – Mieszka bardzo daleko od Anglii – wyjaśniła Jade. – Pewnie nie będzie mógł przyjeżdżać częściej niż raz w roku.

Caine usłyszał słowa Jade, zobaczył ulgę na twarzy matki i roześmiał się. – Twój wujek wprawia matkę w zdenerwowanie – powiedział. – Och, nie powinna pani się go bać! – wykrzyknęła Jade. – Harry jest naprawdę bardzo miły. Może gdyby pani go lepiej poznała... Matka Caine’a wydawała się przerażona taką możliwością. Jade nie wiedziała, dlaczego. – To był pomysł Harry’ego – powiedział Caine. – Chciał zaprzyjaźnić się z moją matką. Ponieważ Jade nie widziała, jak Harry ciągnie księżnę przez drzwi, nie rozumiała, czemu teściowa jest taka przerażona. Nie rozumiała też, co tak bawi Caine’a. – Synu, czy to już nie czas na... – Nazwała go pani synem! – wykrzyknęła Jade. – A ty nazwałeś ją matką, prawda? – Jest moim synem, moja droga – oświadczyła Gweneth. – Jak inaczej miałabym się do niego zwracać? Pozwolił mi na to. Jade była tak zadowolona, że uśmiech nie schodził z jej twarzy. – Och, pewnie coś źle zrozumiałam – szepnęła. – Myślałam, że mówi do pani madame, a pani nigdy nie nazywa go synem. A tak chciałam, żeby przynależał... tak, z całą pewnością coś źle zrozumiałam. Ani Caine, ani księżna nie wyprowadzili jej z błędu, lecz uśmiechnęli się do siebie. – Gdzie jest Henry? – spytała nagle księżna. – Ojej, zbliża się Harry. Uniosła rąbek sukni i pobiegła do męża, zanim Caine albo Jade zdążyli ją zatrzymać. – Martwiłaś się, że nigdzie nie przynależę? – szepnął Caine. Jade była zakłopotana. – Caine, każdy powinien gdzieś należeć, nawet ty. Podszedł do nich Harry z bukietem róż.

– To są ostatnie róże, które Jimbo zdobył dla ciebie, dziewczyno, więc ciesz się nimi. – Pomyślał, że jego słowa mogły zabrzmieć zbyt szorstko, i pocałował Jade w czoło. Potem zwrócił się do Caine’a: – Musimy pomówić o spaleniu okrętu. Jutro się go będzie malować. – Wybaczcie mi, ale chciałabym porozmawiać z Nathanem – usprawiedliwiła się Jade i odeszła widząc, że jej brat stoi sam na tarasie. Caine słuchał planów Harry’ego, ale nie spuszczał oczu z nowo poślubionej żony. Jade stanęła przed Nathanem i przez długą chwilę do niego mówiła. Nathan od czasu do czasu potakiwał. Miał poważną minę, a potem nawet wyraźnie się wystraszył, gdy Jade wyciągnęła z bukietu jedną różę i podała mu ją. Na coś się nie zgadzał, a Jade go przekonywała. Potem nagle uśmiechnął się, przyjął różę i przytulił siostrę. Po raz pierwszy Caine zobaczył, jaki Nathan jest w rzeczywistości. W tej chwili nie kontrolował się i gdy tak trzymał siostrę w ramionach, na jego twarzy malowała się prawdziwa miłość. Caine nie chciał im przeszkadzać. Poczekał, aż Jade odsunie się od Nathana i dopiero wtedy do niej podszedł. Harry i jego ludzie bacznie przyglądali się Nathanowi. Gdy podniósł wysoko różę, głośno wykrzyknęli na wiwat i natychmiast zbliżyli się do niego. Jimbo i Matthew poklepali go po plecach. – O co tam chodzi? – spytał Caine. Objął Jade i przyciągnął do siebie. – Dałam Nathanowi prezent ślubny – powiedziała. Jej oczy skrzyły się z radości. Caine nagle poczuł, że musi ja pocałować. – No więc? – odezwała się, widząc, że patrzy na nią z takim napięciem. – Nie spytasz, co mu dałam?

– Różę – szepnął. Pochylił się i pocałował ją w czoło. – Skarbie, chodźmy na chwilę na górę. Nalegający głos i wyraz jego twarzy pozbawiły Jade tchu. – Nie możemy – szepnęła. – Mamy gości. I zaraz musimy jechać do Londynu. Caine głęboko westchnął. – Więc nie patrz tak na mnie. – Jak? – Jakbyś też chciała iść na górę. Jade uśmiechnęła się. – Ale ja właśnie tego chcę. Słysząc to zapewnienie, pocałował ją prawdziwym, miłosnym pocałunkiem, jakby byli sami w pokoju. Gdy uniósł głowę, Jade chwiała się na nogach. Boże, jak on kochał sposób, w jaki odpowiadała na jego uniesienia. W tej chwili przypomniał sobie przysięgę, jaką złożyła przed pastorem. – Jade, czy nie chcesz przypadkiem czegoś mi powiedzieć? – spytał grzecznie, widząc, że żona powoli przytomnieje. – Tak – szepnęła. – Chciałam ci powiedzieć, że dałam Nathanowi białą różę. Mówiła to tak poważnie, że wiedział, iż nie żartuje sobie z niego. Postanowił więc poczekać, aż będą sami, by przynaglić ją do przyznania, że go kocha. Do diabła, musi to usłyszeć! – Caine, rozumiesz, co to znaczy? Zaprzeczył. – Dałam mu swoje imię – wyjaśniła. Caine nadal nie rozumiał.

– Będzie strasznie głupio, gdy zacznie używać twojego imienia, skarbie. – Poganin. – Co? – To on będzie teraz Poganinem. To był mój prezent dla niego. Jade była taka zadowolona z siebie, że poczuł się winny przypominając jej, jakie mają plany. – Jade, Poganin musi umrzeć. Zapomniałaś o tym? – Tylko na jakiś czas – odparła. – Caine, ludzie mają teraz nowego dowódcę. Nathan chce wziąć „Szmaragda”. Ma sprawy do załatwienia. – Jakie sprawy? – Musi pojechać po swoją żonę. – Nathan jest żonaty? – spytał Caine. Ta wiadomość go oszołomiła. – Ożenił się, gdy miał czternaście lat. Na rozkaz króla. – Gdzie jest jego żona? Jade roześmiała się, widząc, że Caine jest taki zdziwiony. – To właśnie ta sprawa, którą musi załatwić. Caine też się roześmiał. – Chcesz powiedzieć, że Nathan gdzieś zgubił żonę? – Niezupełnie – odparła Jade. – Uciekła od niego. Teraz rozumiesz, dlaczego jest taki ponury? – Skarbie, ile jeszcze zostało ci tajemnic, o których nic nie wiem? Jade nie miała czasu na wymyślenie odpowiedzi. Sir Richards podszedł do nich przypominając, że już czas ruszać do Londynu. – Jade, przebierz się w strój do konnej jazdy. Nie bierzemy powozu – poradził jej Caine. Jade szybko pożegnała się z gośćmi i poszła do siebie. Sterns zaniósł jej torbę do stajni i kazał przytroczyć

ją do siodła. Caine właśnie wkładał surdut, gdy weszła do niego. Miał już na sobie dopasowane spodnie w kolorze irchy i ciemnobrązowe długie buty. Nie zmienił koszuli, ale zdjął krawat. – Jestem gotowa – zawołała od drzwi. – Mogliśmy na ciebie poczekać – Nie. Trzeba się spieszyć. Caine, dlaczego nie możemy wziąć powozu? – Pojedziemy okrężną drogą, przez las. Oczywiście najpierw ruszymy w przeciwnym kierunku i dopiero potem zawrócimy. Do Londynu wśliźniemy się niepostrzeżenie, skarbie. – Jak McKindry. – Jade uśmiechnęła się. Caine włożył do buta długi nóż i od niechcenia zapytał: – Kto to jest McKindry? – Człowiek, który uderzył mnie batem. Caine, nie zapomnij pistoletu. – Nie zapomnę. – Odwrócił się i spojrzał na Jade. – Ten łajdak, który cię uderzył, nazywa się McKindry? – Caine, nie bądź taki zły. To się stało dawno. – Kiedy? – Och, jakieś osiem, może dziewięć lat temu. Harry już się zajął McKindrym. A dla mnie to była doskonała nauczka – dodała, gdy na jego twarzy odmalowały się mordercze uczucia. – Nauczka? – McKindry stanął za mną tak cicho, że go nie zauważyłam – wyjaśniła. – Potem, za każdym razem, gdy Harry wyjeżdżał i zostawiał mnie samą, jego ostatnimi słowami było: „Pamiętaj o McKindrym”. Widzisz, w ten sposób mi przypominał, że muszę zawsze mieć się na baczności.

Do diabła! Jakie ona miała dzieciństwo? Jednak Caine nie okazał gniewu, który ta myśl w nim wzbudziła. – A jak często Harry cię zostawiał? – spytał spokojnie. Zaczął szukać czegoś w szafie, by Jade nie zobaczyła wyrazu jego twarzy. – Ciągle mnie zostawiał – odparła. – Oczywiście aż do czasu, kiedy urosłam na tyle, że mogłam pomagać. Wtedy jeździłam już z nim. Caine, lepiej się pospiesz. Sir Richards się niecierpliwi. Zejdę na dół... – Jade, chodź tu. Głos miał ochrypły, minę poważną. Jade nie rozumiała jego zachowania. Podeszła i stanęła przed nim. – Słucham, Caine? – Chcę, żebyś pamiętała jeszcze o czymś oprócz McKindry’ego. – Co takiego? – Kocham cię. – Nigdy nie mogłabym zapomnieć, że mnie kochasz. – Wyciągnęła rękę i łagodnie pogładziła go po policzku. Chciała go pocałować, ale Caine potrząsnął głową. – I chciałbym jeszcze o czymś ci przypomnieć – szepnął. – Pamiętaj, obiecałaś mi, że już nigdy w życiu nie wypłyniesz na ocean. – Tego ci nie obiecywałam – odparła ze zdziwieniem. – Więc obiecaj mi to teraz – rozkazał. – Obiecuję. Jade wyrzekła to w całkowitym oszołomieniu. Caine był zadowolony. – Powiem Harry’emu, że jeśli kiedyś zechce się z tobą zobaczyć, będzie musiał przyjechać do Anglii. My nie będziemy do niego jeździć. Powiem mu też, że rozkazałem ci, byś mi to obiecała. W ten sposób

nie zacznie się sprzeczać. – Caine, od kiedy o tym wiesz? – spytała. – Że boisz się wody? Jade nieśmiało przytaknęła. – Od kiedy po raz pierwszy miałaś przy mnie koszmary – wyjaśnił i znów ją przytulił. – Bardzo się obawiałaś, prawda? – Troszkę – szepnęła, ale zaraz sprostowała: – Nie, Caine, to nie było tak, że obawiałam się tylko troszkę. Byłam przerażona. Harry by tego nie zrozumiał. – Zamilkła na długą chwilę, a potem szepnęła: – Caine, czy myślisz, że jestem tchórzem? – Jade, czy naprawdę musisz o to pytać? Nie znasz odpowiedzi? Jade uśmiechnęła się. – Nie, nie sądzisz, że jestem tchórzem. Przepraszam, że cię obraziłam tym pytaniem. Po prostu nie jestem przyzwyczajona do przyznawania się... – Kochanie, nawet Posejdon nie wróciłby do morza, gdyby przeżył to, co ty. Jade jednocześnie roześmiała się i rozpłakała z ulgi. Zdjęto z niej okropny ciężar. Czuła się tak, jakby unosiła się pośród obłoków. – Nathan jest silniejszy niż ja – powiedziała w końcu. – On wróci na morze. – Kochanie, Nathan nie jest istotą ludzką, więc to się nie liczy. – Och, jest istotą ludzką. Caine, czy jeżeli powiem ci coś w tajemnicy, nie powtórzysz tego nikomu i nie będziesz mu dokuczał?

– Obiecuję. – Nathan cierpi na chorobę morską. – Świetne kwalifikacje na pirata – Caine roześmiał się. – Caine, kocham cię. Wyrzuciła z siebie to wyznanie z twarzą wtuloną w surdut męża. Caine przestał się śmiać. – Mówiłaś coś? – spytał udając, że nie dosłyszał. Podniósł jej podbródek i popatrzył w oczy. Długą chwilę potrwało, zanim Jade zdołała powtórzyć swoje wyznanie. Musiała zebrać całą odwagę. Gardło miała zaciśnięte, serce waliło jej jak młotem, a w żołądku czuła jeden wielki supeł. Ale i tak nic by nie powiedziała, gdyby jej nie pomógł. Jednak gdy zobaczyła na jego twarzy tyle miłości, jej panika trochę ustąpiła. Reszty dokonał dołeczek. – Kocham cię. Caine był zadowolony, póki nie rozpłynęła się we łzach. – Tak trudno było powiedzieć, że mnie kochasz? – Tak – szepnęła gdy scałowywał łzy z jej twarzy. – Nie jestem przyzwyczajona do mówienia o swoich uczuciach. I nie lubię tego robić. Caine roześmiałby się, gdyby nie rozpacz, która zabrzmiała w głosie Jade. Zamiast tego jeszcze raz ją pocałował. – Za pierwszym razem nie lubiłaś też się kochać – przypomniał jej, a potem jeszcze raz pocałował jej słodkie usta. Gdy odsunęli się od siebie, oboje drżeli. Caine rzuciłby ją na łóżko, ale w tej właśnie chwili zawołał ich z

holu sir Richards. Oboje westchnęli. – Chodź, kochanie. Już czas – powiedział Caine i ruszył do drzwi ciągnąc Jade za rękę. Lyon i Richards już na nich czekali. Trzeba było odłożyć przyjemności na później. W milczeniu poszli do lasu za domem, gdzie oczekiwali ich Matthew i Jimbo z końmi. Caine jechał pierwszy, za nim Jade, Lyon pilnował jej pleców. Sir Richards był ostatni w szeregu. Caine zachowywał się niezwykle ostrożnie. Na odpoczynek pozwolił im zatrzymać się tylko raz, a sam w tym czasie cofnął się po drodze, którą już przejechali, by się upewnić, że nikt ich nie śledzi. Jednak Jade, mimo zmęczenia, cieszyła się z jego ostrożności. Za każdym razem, gdy Caine się oddalał, Lyon podjeżdżał do Jade. I za każdym razem, gdy się do niej odzywał, tematem było jego dossier. Wyraźnie był zmartwiony, że ktoś niepowołany może przeczytać te akta. Jade zaproponowała, żeby je ukraść i wtedy Lyon przestanie się martwić, ale on tylko potrząsnął głową i próbując ukryć uśmiech tłumaczył, że byłoby to nieetyczne, a poza tym, może ktoś kiedyś zechce przeprowadzić śledztwo na temat którejś z jego misji i wtedy prawda zawarta w tych aktach będzie świadczyła na jego korzyść. Jade nie sprzeczała się, ale zdecydowała, że dossier będzie lepiej strzeżone w domu Lyona niż w archiwach Departamentu Wojny. Postanowiła też, że sama się zajmie tą drobną robótką. Gdy dojechali do przedmieść Londynu, słońce już zachodziło. Jade była zmęczona długą jazdą i nie zapro-

testowała, kiedy Caine przesadził ją na swojego konia. Resztę drogi przejechała w jego ramionach. I cały ten czas poświęciła myślom o tym, jaki mocny i godny zaufania jest Caine. Kobieta mogła polegać na nim bez zastrzeżeń. Zasypiała już, gdy wreszcie dojechali do domu. Caine wszedł pierwszy, kazał służbie iść spać, a potem zaprowadził Jade, Lyona i Richardsa do biblioteki. W powietrzu czuć jeszcze było dym, a ściany pokrywała sadza, ale służba wiele już zrobiła, by naprawić szkody. Dom nadawał się do zamieszkania. – Pójdziemy, gdy tylko całkowicie się ściemni – zapowiedział sir Richards. – Byłoby bezpieczniej, gdybyśmy poczekali, aż minie północ, bo do tej pory jest tam dwóch strażników – wtrąciła Jade. – A co dzieje się potem? – spytał sir Richards. – Zostaje tylko jeden, Peter Kently. Gdy obejmuje wartę, zawsze jest już prawie pijany. Jeżeli poczekamy do wpół do pierwszej, wypije już ostatnią butelkę i będzie mocno spał. Sir Richards wpatrywał się w Jade z otwartymi ustami. – Skąd wiesz? – Sir, jeżeli chce się osiągnąć sukces, trzeba być przygotowanym na wszystkie ewentualności. Podczas gdy sir Richards narzekał na brak moralności wśród rządowych pracowników, Lyon wypytywał Jade o zamki. – Tylne drzwi to naprawdę dzieło sztuki – oświadczyła, a jej oczy błyszczały z radości, bo uwielbiała rozmawiać na ten temat. – Dzieło sztuki? – spytał Caine uśmiechając się na widok jej entuzjazmu. – Trudne do otworzenia – wyjaśniła.

Sir Richards ożywił się. – No, dzięki Bogu, że chociaż tyle zrobiono tam dobrze. Jade rzuciła mu współczujące spojrzenie. – Mówię, że trudno je otworzyć, ale nie jest to niemożliwe. Niech pan sobie przypomni, że ja tam weszłam. – Sir Richards natychmiast stracił animusz, więc dodała: – Jednak za pierwszym razem zajęło mi to sporo czasu. Nie jest łatwo otworzyć podwójny zamek. – Widać nie jest to niemożliwe – wtrącił Lyon. – Jade, ile czasu ci to zajęło? – Och, pięć... może nawet sześć minut. Richards ukrył twarz w dłoniach. Jade próbowała go pocieszyć. – Nie trzeba się tak martwić, sir Richardsie. Wcale nie jest aż tak źle. Potrzebowałam prawie godziny na dostanie się do wewnętrznego archiwum, gdzie przechowuje się tajne akta. Dyrektor wcale nie czuł się pocieszony, więc Jade zostawiła mężczyzn, by dalej snuli plany, i poszła do kuchni znaleźć coś do jedzenia. Gdy po pewnym czasie wróciła do biblioteki, przyniosła jabłka, ser, zimną baraninę, czerstwy chleb i ciemne piwo. Kiedy zjedli, zdjęła buty, usiadła w fotelu, zwinęła się w kłębek i zasnęła. Mężczyźni dalej rozmawiali, chociaż trochę ciszej, gdy poruszali temat Trybunału. Jade obudziła się parę godzin później; zobaczyła, że Caine czyta listy, które spisała. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Był całkowicie skoncentrowany na swojej lekturze. Gdy wreszcie uśmiechnął się i rozparł wygodnie w fotelu, Jade pomyślała, że rozwiązał jakiś problem. – Doszedłeś do jakiegoś wniosku, Caine? – spytała.

– Prawie – odparł z prawdziwym entuzjazmem. – Postępowałeś logicznie i metodycznie, prawda? – Tak. Analizujemy to krok po kroku. – On ma bardzo logiczny umysł – wyjaśniła Jade Lyonowi i Richardsowi. Caine pomyślał, że mówi to takim tonem, jakby usprawiedliwiała go z powodu jakiejś wyjątkowo nieprzyjemnej przywary. – Nic nie może na to poradzić – dodała. – Jest też bardzo ufny. – Ufny? – roześmiał się Lyon. – Jade, chyba nie mówisz poważnie. Caine jest jednym z najbardziej cynicznych ludzi jakich znam. – To dlatego, że tyle przebywam w twoim towarzystwie – wycedził Caine. Jade była zdumiona słowami Lyona. Mówił z taką pewnością siebie, a sir Richards mu przytakiwał. Uśmiechnęła się do Caine’a. – Więc czuję się zaszczycona tym, że mi ufasz. – Tylko na tyle, na ile ty ufasz mnie, skarbie. Jade spiorunowała go wzrokiem. – A co to ma znaczyć? – spytała. – Chcesz mnie obrazić? Caine uśmiechnął się szyderczo. Jade zwróciła się do Lyona: – Czy zdajesz sobie sprawę, jakie to okropne poślubić kogoś, kto ciągle jest tak diabelnie logiczny? – Nie mam pojęcia – odpowiedział Lyon. Jade postanowiła porzucić ten temat. Spuściła nogi na podłogę i skrzywiła się, bo bolało ją całe ciało. Gdyby była sama, przeciągnęłaby się, ale przy nich nie mogła pozwolić sobie na zachowanie niegodne damy. – Nie jestem przyzwyczajona do tak długiej jazdy – przyznała.

– Ale doskonale sobie poradziłaś – pochwalił ją Caine. – Lyon, wiesz, Jade i Christina są bardzo do siebie podobne. – Ona też jest złodziejką? – spytała Jade, zanim zdążyła pomyśleć, co mówi. W jej głosie brzmiał prawdziwy entuzjazm. – Od pierwszej chwili świetnie się rozumiałyśmy. Teraz się temu nie dziwię. – Przykro mi, że muszę cię rozczarować, skarbie, ale Christina nie jest złodziejką – powiedział Caine. Jade strasznie się zawstydziła, ale Lyon się roześmiał. – Jade, Christina też nie zachowuje się zbyt logicznie. Pochodzi z niezwykłej rodziny. Mogłaby cię wiele nauczyć. – Niech Bóg broni! – wykrzyknął Caine, ponieważ wiedział, gdzie lady Christina się wychowała. Żona Lyona spędziła dzieciństwo wśród Dakotów. Jade niewłaściwie zrozumiała reakcję Caine’a. – Łatwo się uczę, Caine. Postaram się nauczyć wszystkiego, co tylko Christina zechce mi powiedzieć. – Nie dała mu czasu na odpowiedź. – Pójdę się przebrać. Już musimy się zbierać. – Wychodząc z pokoju zdążyła jeszcze zauważyć, że Caine rzuca Lyonowi ostre spojrzenia. Szybko przebrała się w czarną suknię. Wzięła też ze sobą płaszcz z kapturem, by osłonić swoje rude włosy, które mogłyby lśnić w świetle lamp. Siedziba Departamentu Wojny znajdowała się po drugiej stronie miasta, ale dorożką przejechali tylko połowę drogi. Resztę przeszli pieszo. Gdy dotarli do uliczki na tyłach budynku, Jade odciągnęła Caine’a na bok. Wzięła go za rękę i wskazała ostatnie piętro domu.

– Coś tu jest nie w porządku, Caine. – Co takiego? – spytał sir Richards. – Moja droga, instynkt ci coś mówi, czy też naprawdę coś widzisz? – W trzecim oknie po prawej pali się światło – wyjaśniła Jade. – A powinno być ciemno. – Może strażnik przy drzwiach wejściowych... – Drzwi wejściowe są z drugiej strony – przerwała mu Jade. – Światło dochodzi z archiwum. – Jeżeli ktoś przegląda akta – zwrócił się Caine do Lyona – wyjdzie tylnymi drzwiami. – Nie zatrzymujcie go – nakazał sir Richards. – Pójdę za nim. – Chcesz, żebym ci towarzyszył? – spytał Lyon. – Jeżeli jest ich kilku... – Pójdę za przywódcą. Ty jesteś potrzebny tutaj. Spotkamy się potem u Caine’a, niezależnie od pory. Stanęli w cieniu, w sporej odległości od drzwi i cierpliwie czekali. Caine objął Jade i mocno przytulił. – Caine, nie jesteś zadowolony z tego, że tu z wami przyszłam, prawda? – spytała, gdy jego uścisk stał się niemalże bolesny. – Nie. Jade, jeżeli po wejściu do budynku będziemy mieli kłopoty... – Lyon się tym zajmie – przerwała mu. – Gdyby doszło do tego, że trzeba będzie kogoś zabić, Lyon może to zrobić. Jest przyzwyczajony. Lyon usłyszał jej słowa i uniósł brwi. Przez chwilę się zastanawiał, czy Jade przeczytała całe dossier Caine’a, bo wtedy wiedziałaby, że Caine tak samo jak on jest zdolny do zabójstwa. Drzwi zatrzeszczały i otworzyły się. Wyszło z nich dwóch mężczyzn. Jade widziała wyraźnie ich twarze i aż sapnęła. Caine szybko zasłonił jej usta ręką. Drugi mężczyzna odwrócił się, by zamknąć drzwi. Skąd miał klucze? – zastanawiała się Jade. Milczała, dopóki mężczyźni nie zniknęli za zakrętem. Sir Richards ruszył za nimi.

– Bardzo marnie dbają tu o bezpieczeństwo – szepnęła do Caine’a. – Tak – przyznał. – Rozpoznałaś ich, prawda? Jade skinęła głową. – To dwaj z tej trójki, która napadła na powóz Nathana. Wyższy uderzył mnie w głowę. – Spojrzała na Caine’a i aż się wystraszyła na widok jego morderczej miny. Pomyślała, że zaraz pobiegnie za opryszkami i na miejscu ich zabije. – Caine, proszę cię, musisz teraz myśleć logicznie. Nie możesz za nimi pobiec. – Zaczekam – powiedział z rozpaczą. – Ale gdy to się skończy... Nie dokończył zdania, wziął Jade za rękę i poprowadził do drzwi. Posługując się specjalnym narzędziem, które Harry dał jej na dziesiąte urodziny, otworzyła je prawie od razu. Drugi zamek też nie zajął wiele czasu. Lyon wszedł pierwszy. Jade za nim. Caine pilnował tyłów. Jade odsunęła Lyona na bok i poprowadziła. Weszli na trzecie piętro. Jade pamiętała, że czwarty stopień drugiego piętra trzeszczy, więc na migi wskazała, by go ominęli. Lyon chwycił ją w pasie i przeniósł ponad tym stopniem. Jade odwróciła się, uśmiechnęła się w podzięce i poszli dalej. Strażnik nie spał na swoim posterunku za biurkiem. Był martwy. Jade spostrzegła rękojeść noża tkwiącego w jego plecach. Gwałtownie się cofnęła. Ręka Caine’a natychmiast znów zakryła jej usta. Widocznie bał się, że będzie krzyczała. Przez szybę w drzwiach zobaczyli dwa cienie. Caine odciągnął Jade w róg pokoju, gestem nakazał jej, by się nie ruszała, i poszedł za Lyonem do gabinetu. Jade podziwiała, jak cicho się zachowują. Byliby doskonałymi

złodziejami, pomyślała. Jednak trwało to strasznie długo. Stała przyciskając plecy do zimnej ściany i zaciskała pięści. Gdyby Caine’owi coś się stało, nie wiedziałaby, co ze sobą zrobić... chociaż oczywiście i tak będzie musiała kiedyś go opuścić, uściśliła w myślach. Mój Boże, tak go potrzebowała... Nie zdawała sobie sprawy, że ma zaciśnięte powieki. Nagle poczuła rękę Caine’a na ramieniu. – Chodź, już jesteśmy sami. – A co z tymi ludźmi w środku? – szepnęła. – I, na miłość boską, mów ciszej. Mamy tu pracę do wykonania. Caine nic nie odpowiedział. Jade poszła za nim do archiwum i rzuciła płaszcz na najbliższe biurko. Lyon zapalił jeszcze jedną świecę. Zobaczyła dwóch mężczyzn leżących w kącie pokoju na podłodze. Jęknęła głośno. – Nie żyją? – spytała i wpatrzyła się w dwa ciała rzucone jedno na drugim. – Nie, są tylko nieprzytomni – odpowiedział Caine i zasłonił sobą leżących. Jej ulga była widoczna. – Jade, czy żaden z twoich ludzi nigdy nie musiał... – Pewnie że nie – przerwała mu. – Obdarłabym ich ze skóry. Nie wolno było zabijać. A teraz, Caine, przestań mówić. Musimy się spieszyć. Jeżeli ci ludzie się obudzą, zaczną krzyczeć, a wtedy ktoś tu może przyjść. – Długo będą nieprzytomni – uspokoił ją Caine. Przysunął krzesło i łagodnie pchnął na nie Jade. – Odpocznij. To nam zajmie sporo czasu. – Mam odpoczywać podczas pracy? W żadnym wypadku – oburzyła się. – Brakuje tu akt Terrance’a – odezwał się Lyon przyciągając ich uwagę. Pochylał się nad segregatorami i

uśmiechał się szeroko. – Interesujące, prawda? – Tak, interesujące – przyznał Caine beznamiętnie. – Więc możemy już iść? – ucieszyła się Jade rzucając spojrzenia na dwóch mężczyzn leżących na podłodze. – Jade, dlaczego jesteś taka zdenerwowana? – spytał Caine. – Przecież byłaś tu już kilka razy. – Wtedy pracowałam z profesjonalistami – wyjaśniła. Lyon i Caine wymienili spojrzenia. – Martwi się o nas – powiedział Lyon. – Nie – odparł Caine. – Obraziłaby nas, gdyby... Jade nie mogła uwierzyć, że Caine może się z nią droczyć w takiej chwili. – Oczywiście, że się o was martwię. Nawet uczeń by wiedział, że to nie pora na zbędną gadaninę. Skończcie z tym. – Obraża nas – wycedził Lyon. Roześmiał się, ale Jade spojrzała na niego tak ostro, że zamilkł. Obaj mężczyźni zabrali się wreszcie do poważnej pracy. Przez dwie godziny przeglądali różne akta. Jade nie przeszkadzała im, ale też nie odpoczywała. Była czujna, bo w każdej chwili ktoś mógł tu wejść. – Skończyliśmy – oświadczył wreszcie Caine, zatrzaskując ostatnią teczkę. Jade wstała i podeszła do szafki. Wzięła teczkę z rąk Caine’a, obejrzała i odstawiła na miejsce. Stojąc tyłem do swoich towarzyszy, w mgnieniu oka wyjęła grube akta Caine’a i Lyona. Była zdecydowana walczyć z nimi, gdyby zaczęli protestować, ale na szczęście już wchodzili do sekretariatu. – Nie sprawdzicie kieszeni tych ludzi? – zawołała i wskazała mężczyzn leżących na podłodze. – Już to zrobiliśmy – odparł Caine. Jade zawinęła akta w płaszcz, zdmuchnęła świece i poszła za swoimi towarzyszami na dół.

Ponieważ, jak się wydawało, byli w budynku sami, ani Caine, ani Lyon nie zachowywali milczenia. Mówili jeden przez drugiego, aż wreszcie Jade się rozzłościła. – Nigdy więcej nie zabiorę żadnego z was na robotę. Nie zdziwiłabym się, gdyby policja już na nas czekała. Żaden z nich nie zwrócił na jej słowa najmniejszej uwagi, więc przestała ich pouczać, ale przez cały czas, gdy schodzili po schodach, bardzo się niepokoiła. Sir Richards czekał na nich w uliczce. – Kawałek dalej zostawiłem dorożkę – powiedział, odwrócił się i ruszył pierwszy. Jade w pewnej chwili potknęła się. Lyon podtrzymał ją, podniósł i przekazał Caine’owi. Wystraszyła się, że mógł wyczuć zawinięte w płaszcz teczki z aktami, ale nic takiego się nie stało, bo spokojnie się uśmiechnął i zajął swoje miejsce na końcu szeregu. Gdy tylko wsiedli do dorożki, Jade zasnęła, przyciskając do piersi owinięte płaszczem teczki. Przedtem jeszcze zdążyła pomyśleć, jak to dobrze nie musieć się o nic martwić. Dopóki był przy niej Caine, czuła się bezpieczna. Po raz pierwszy od dawna nie musiała pamiętać o McKindrym. Była pod opieką Caine’a. Oczywiście nigdy nie stanie się dobrym złodziejem, ale z całą pewnością nie dopuści, by jakiś McKindry zaatakował ich od tyłu. Gdy się obudziła, okazało się, że leży w łóżku Caine’a. Właśnie usiłował wyjąć jej z rąk płaszcz. – Czekają na ciebie na dole? – spytała sennym szeptem. – Tak. Skarbie, pozwól sobie pomóc...

– Sama mogę się rozebrać. Czy potrzebujesz mnie... Chciała go zapytać, czy ma zejść na dół razem z nim, ale przerwał jej: – Jade, zawsze cię potrzebuję. Kocham cię. – Pochylił się i pocałował ją. – Śpij, kochanie. Przyjdę do ciebie zaraz, gdy tylko skończymy. – Ja nie chcę cię potrzebować – wybuchnęła. Caine uśmiechnął się serdecznie. – Wiem, kochana, ale jednak mnie potrzebujesz. Teraz śpij. Jade nie rozumiała dlaczego, ale to zapewnienie Caine’a bardzo ją uspokoiło. Był taki pewny siebie. Wbrew sobie podziwiała tę jego cechę. Wydała długie westchnienie. Jest teraz zbyt zmęczona, by myśleć o przyszłości. Schowała akta, rozebrała się i wróciła do łóżka. Zlękła się, że znów może nawiedzić ją ten okropny koszmar, ale nagle zdała sobie sprawę, że już się go prawie nie boi. Zasnęła rozkoszując się obietnicą Caine’a, że już nie musi wracać na morze. Caine przyszedł do sypialni dopiero po siódmej rano. Jade otworzyła na chwilę oczy, zobaczyła, jak odsuwa kołdrę i układa się obok niej. Objął ją, przytulił mocno, i zanim zdążyła się znów wygodnie ułożyć, już chrapał jak pijany chłop. Zeszła na dół koło południa, przedstawiła się londyńskiej służbie Caine’a i poszła do pokoju stołowego zjeść śniadanie. Nagle w drzwiach ukazał się Caine, ubrany tylko w jasne spodnie. Jade spostrzegła, że jest bardzo zmęczony i zły. Gdy pokiwał na nią palcem, postanowiła się nie sprzeczać. – Jade, chodź tutaj. – Caine, czyżbyś wstał z łóżka lewą nogą? – spytała podchodząc do niego. – A może po przebudzeniu

zawsze jesteś taki zły? – Myślałem, że wyjechałaś. Zdziwiła się, ale Caine nie zostawił jej czasu na zastanawianie. Wziął ją w ramiona i zaniósł z powrotem do sypialni. Dopiero widząc, jak drga mu policzek, zdała sobie sprawę, że jest wściekły. – Caine, nie wyjechałam – szepnęła stwierdzając rzecz oczywistą. Pogłaskała go po policzku i uśmiechnęła się wyczuwając szczeciniasty zarost. – Mój mężu, powinieneś się ogolić. – Tak, jestem twoim mężem – warknął. Rzucił ją na łóżko, zdjął spodnie i położył się obok niej twarzą do dołu; jedną ręką objął ją w talii. Ona była całkowicie ubrana, on nagi. Ta absurdalna sytuacja mocno by ją ubawiła, ale nagle uświadomiła sobie, co myślał Caine każąc jej wrócić do sypialni. Jak śmie jej nie ufać? Była wściekła i powiedziałaby mu o tym, gdyby nie spał tak spokojnie. Nie miała serca go budzić. Kazanie będzie musiało poczekać. Zamknęła oczy, wybrała w pamięci książkę i czytała ją w myślach czekając cierpliwie, aż Caine odpocznie, bo bardzo tego potrzebował. Nie poruszył się aż do drugiej. Gdy się obudził, był w o wiele lepszym nastroju. Uśmiechnął się, ale Jade spiorunowała go wzrokiem. – Dlaczego mi nie ufasz? – spytała ostro. Caine przewrócił się na bok, wyciągnął ręce nad głową i głośno ziewnął. – Skarbie, rozbierz się – szepnął. – Wtedy o tym porozmawiamy. Jade przesunęła wzrokiem po jego ciele i zobaczyła, jaki jest podniecony. Zaczerwieniła się. – Caine, porozmawiamy o tym teraz – wyjąkała.

Caine wciągnął ją na siebie, namiętnie pocałował, a potem znów rozkazał, by się rozebrała. Dziwne, ale teraz wcale jej nie przeszkadzało, że on jej rozkazuje. Był taki przekonujący. I wymagający. Dwa razy szczytowała, zanim zostawił w niej swoje nasienie. Gdy wreszcie odsunął się od niej, była ledwie żywa. – No więc, o czym chciałaś ze mną porozmawiać? Nie mogła sobie przypomnieć. Następną godzinę stracili na ubieranie się, bo nie potrafili przestać się całować. Dopiero gdy już schodzili do pokoju stołowego, Jade przypomniała sobie, o co miała do niego pretensję. – Czy nie udowodniłam ci, że można mi ufać? – spytała. – Powinieneś mi wierzyć całym sercem. – Ale ty mi nie ufasz – wypomniał jej. – Jade, to działa w obie strony. Sama powiedziałaś, że opuścisz mnie przy pierwszej sposobności. Tak było, prawda, kochanie? Zatrzymał się na dolnym stopniu i odwrócił, by na nią popatrzeć. Mieli teraz oczy na równej wysokości. Ale oczy Jade, jak zauważył Caine, były przesłonięte łzami. – Nie chcę teraz o tym mówić – oświadczyła walcząc o panowanie nad sobą. – Jestem głodna i... – To cię wyprowadza z równowagi, prawda, żono? – Nie rozumiem, o co ci chodzi – odparła drżącym głosem. – Gdzieś w głębi tego twojego nielogicznego umysłu przyczaiła się myśl, że ja cię w końcu opuszczę – wyjaśnił. – Tak samo jak kiedyś Nathan i Harry. Ciągle się boisz. – Boję się? – Tak, boisz się mnie. Caine myślał, że Jade będzie zaprzeczać. Ale zadziwiła go przyznając mu rację. – Tak, przez ciebie bardzo się lękam. I muszę ci powiedzieć, panie, że nie lubię tego uczucia. Powoduje, że

jestem... – Bezbronna? Znów skinęła głową. Caine cierpliwie drążył dalej. – No dobrze. Teraz powiedz mi, jak długo twoim zdaniem potrwa, zanim przestaniesz się lękać? – Mówił to miło, twarz miał poważną. – A ile czasu minie, zanim będziesz mnie miał dosyć? – spytała z wyraźnym strachem. – Jade, czy celowo udajesz, że mnie nie rozumiesz? – Nie. – Więc odpowiem ci na twoje absurdalne pytanie. Nigdy nie będę miał cię dosyć. A teraz powiedz mi, ile czasu potrzebujesz na to, by mi zaufać – rozkazał. Ton jego głosu nie był już miły. Był twardy i zdecydowany, tak samo jak wyraz jego twarzy. – Mówiłam ci, że cię kocham – szepnęła. – Tak, mówiłaś. – Złożyłam przysięgę przed tobą i Bogiem. – Jej głos podniósł się o oktawę. Caine widział, że Jade wpada w panikę i jest coraz bardziej niepewna siebie. Poczuł się jak potwór. – Jade... – Caine, nie chcę cię opuścić – wybuchnęła. – Ufam ci. Tak, ufam ci. Wiem, że przy tobie będę bezpieczna. Wiem, że mnie kochasz, ale jakaś część mnie ciągle... – Zamilkła i podniosła wzrok. Ramiona jej opadły. – Czasami to, czego doświadczyłam, gdy byłam jeszcze małą dziewczynką, nie pozwala, bym się zachowywała logicznie – przyznała po długiej chwili. – Chyba masz rację. W tych sprawach nie umiem się zachować rozsąd-

nie, prawda? Caine wziął ją w ramiona i przytulił. Nie chciał widzieć rozpaczy malującej się w jej oczach. – Kochanie, chcę ci coś powiedzieć. Za pierwszym razem, gdy próbowałaś mnie opuścić... gdy Harry powiedział mi, że wyjechałaś, wpadłem w panikę. Nigdy przedtem nie doświadczyłem tak okropnego uczucia i bardzo mi się to nie podobało. Teraz zaczynam rozumieć, że ty żyłaś z takimi uczuciami przez długi czas. Jade wytarła łzy koszulą Caine’a i dopiero potem odpowiedziała: – Chyba tak. – I nauczyłaś się polegać wyłącznie na sobie – kontynuował Caine. – Nie chciałaś polegać na nikim, mam rację? Jade wzruszyła ramionami. – Nie lubię o tym rozmawiać – szepnęła z wyraźną niechęcią. Starała się, by Caine nie wyczuł jej przerażenia. – Kocham cię całym sercem – dodała, gdy mocniej ją przytulił. – I wiem, że ty również mnie kochasz. Tak, teraz jestem tego pewna. Przez długą chwilę milczeli. Jade skorzystała z tego czasu, by trochę uciszyć szalone bicie serca. Caine zastanawiał się, jak wyciszyć jej bezpodstawny lęk. – A jeżeli zrobimy to na krótki czas? – spytał nagle. – Co takiego? – Odsunęła się od niego, by widzieć jego twarz. Na pewno żartował. Ale nie, był poważny. – Chcesz, żeby nasze małżeństwo było związkiem krótkotrwałym? Przecież dopiero co powiedziałeś, że mnie kochasz. Jak możesz teraz...

– Nie o to chodzi. Gdybyśmy zobowiązali się wobec siebie, że przez sześć miesięcy zostaniemy razem, jeżeli oczywiście możesz mi obiecać, że w tym czasie nie odejdziesz ode mnie, może w ten sposób twoje lęki by się trochę uśmierzyły? Caine mówił to tak entuzjastycznie i był taki zachwycony sobą. Jade zdała sobie sprawę, że on zupełnie poważnie traktuje swój absurdalny pomysł. – Przecież już mówiłeś, że nigdy mnie nie opuścisz. A teraz opowiadasz o sześciu miesiącach... – Nigdy cię nie opuszczę – burknął, w oczywisty sposób zirytowany, że nie zachwyciła się jego planem. – Ale ty mi nie wierzysz. Dlatego musisz obiecać, że dasz mi pół roku. – A co z tobą, mężu. Czy ciebie ta obietnica też dotyczy? – Oczywiście. Rzuciła się Caine’owi w ramiona, żeby nie mógł zobaczyć jej uśmiechu. Nie chciała, by sądził, że się z niego śmieje. Dziwne, ale nagle poczuła się tak, jakby zdjęto jej z piersi wielki ciężar. Mogła swobodnie oddychać. Panika ustąpiła. – Żono, daj mi słowo. – Ten rozkaz zabrzmiał jak gardłowe warknięcie. – Daję ci słowo – odparła. – Nie – mruknął Caine. – To nic nie pomoże. Wyznaczyłem zbyt krótki czas – dodał. – Do diabła, gdybym o tym zapomniał, odeszłabyś, zanim ja... Jade, żądam całego roku. Liczymy od dnia ślubu. Nigdy nie zapomnę o naszej rocznicy. – Gdy nie odpowiedziała mu dość szybko, ścisnął mocno jej ramiona. – No więc? Obiecujesz nie opuścić mnie przez pełny rok?

– Obiecuję. Caine poczuł taką ulgę, że chciało mu się krzyczeć z radości. W końcu znalazł sposób na to, by Jade była szczęśliwa. – Powiedz to pełnym zdaniem, żono – zażądał szorstko. – Nie życzę sobie żadnych nieporozumień. Powinien być prawnikiem, pomyślała Jade. Jest taki logiczny i taki mądry. – Zostanę z tobą przez pełny rok. A teraz ty musisz mi obiecać to samo, mężu. – Nie opuszczę cię przez pełny rok – oświadczył i pogłaskał ją po brodzie. – Wierzysz mi, prawda? – Tak, wierzę ci. – I odczuwasz ulgę, prawda? Przez długą chwilę nie odpowiadała. Ulga spadła na nią gwałtownie, jak gorący promień słońca, wypełniła jej serce i nielogiczny umysł. Caine nigdy jej nie opuści... a ona też nie będzie mogła go nigdy opuścić. Dziecięce poczucie rozpaczliwej samotności, zakorzenione w niej przez tyle lat, nagle się ulotniło. – Skarbie, odczuwasz ulgę, prawda? – Ufam ci całym sercem – szepnęła. – I już się nie boisz? – Caine, chcę ci powiedzieć... – Usunąłem twój lęk, prawda? Caine był tak zachwycony sobą, że Jade nie miała serca tego niszczyć. Przecież nie wolno ranić dumy mężczyzny. – Dzięki tobie wszystko poukładałam sobie w umyśle – szepnęła. – I, tak, usunąłeś mój lęk. Dziękuję, ci Caine. Pocałowali się długim, słodkim pocałunkiem. Gdy Caine oderwał się od niej, cała drżała. Pomyślał, że to

pocałunek wywołał taką reakcję. – Kochanie, chcesz wrócić do sypialni? – spytał. – Najpierw musisz mnie nakarmić. Umieram z głodu. Caine chwycił ją za rękę i poprowadził do pokoju stołowego. – Wiesz, mężu, mam teraz bardzo dziwne uczucie. – To znaczy? – Czuję się... wolna. Caine, rozumiesz mnie? Jest tak, jakby wypuszczono mnie z zamkniętego pokoju. To dziwne uczucie. Caine podsunął jej krzesło, potem sam usiadł. – Dlaczego uważasz, że to dziwne? Jade natychmiast się nachmurzyła. – Bo nie było żadnego zamkniętego pokoju, z którego mogłabym wyjść – wyjaśniła. Caine kazał podać śniadanie i gdy służąca wyszła, poprosił Jade, by opowiedziała mu o swoich przygodach. – Chcę wiedzieć o tobie wszystko – oświadczył. – Tylko się rozzłościsz – zapowiedziała. – Nie. Obiecuję ci, że cokolwiek mi opowiesz, nie będę się złościł. – No dobrze. Nie zamierzam się przechwalać – zaczęła – ale chyba mam wrodzoną łatwość otwierania wszystkich zamków. Wujek Harry twierdzi, że jestem urodzoną złodziejką. – Kochanie, jestem pewien, że nie zamierzał cię krytykować – zapewnił ją Caine. – Oczywiście, że nie! – wykrzyknęła. – W ten sposób mnie chwalił. A pochwała wujka wiele dla mnie znaczy, bo on nie ma zwyczaju nimi szafować. Mówi, że to nie leży w jego naturze – dodała Jade z uśmiechem.

– Harry martwi się, że inni poznają prawdę o nim. – A na czym polega ta prawda? – spytał Caine. – Że w rzeczywistości jest człowiekiem cywilizowanym? – Skąd wiesz? – Poznaję to po twoim zachowaniu – wyjaśnił. – Gdyby był takim dzikusem, jakiego udaje, ty nie zachowywałabyś się jak dama. Jade rozpromieniła się z radości. – Miło, że to zauważyłeś – szepnęła. – Wujek jest też bardzo inteligentny. – To on nauczył cię czytać, prawda? – I okazało się to bardzo przydatne, bo zaczął tracić wzrok. Czytałam mu całymi nocami. – Z pamięci? – Jedynie wtedy, gdy nie było pod ręką żadnej książki. Harry kradł je wszędzie, gdzie tylko mógł. – A jego sposób mówienia – dopytywał się Caine – też jest tylko udawaniem, prawda? – Tak – przyznała Jade. – Chodzi o zachowanie pozorów. Nawet gdy byliśmy sami, uważał, by nie mówić zbyt uczenie, bo potem mógłby się zdradzić przy swoich ludziach. Caine przewrócił oczami. – Twój wujek trochę za bardzo się przejął swoją pozycją dowódcy, nie sądzisz? – Nie. Nie rozumiesz go. On uwielbia podstępy. Przez jakiś czas mówiła jeszcze o wujku, a potem opowiedziała mu kilka ze swoich najciekawszych przygód. Caine obiecał, że nie będzie się gniewał, więc ukrył złość, ale ręce mu się trzęsły. Gdy Jade skończyła opowiadać o jednym z najokropniejszych wydarzeń, miał ochotę udusić kochanego wujka Harry’ego. Pomyślał, że jednak nie chce znać całej przeszłości Jade.

– Wydaje mi się, że lepiej by było, gdybyś opowiadała mi najwyżej jedną historyjkę na raz. – Właśnie tak robię – oświadczyła. Uśmiechnęła się do pokojówki, która stawiała przed nią chrupiące bułeczki, a potem zwróciła się do Caine’a: – Opowiadam ci wszystko po kolei. – Miałem na myśli to, że wolałbym słyszeć jedną przygodę na miesiąc. Więcej trudno mi będzie wytrzymać. Obiecuję ci, że długo będę rozmyślał o historii, którą mi teraz opowiedziałaś. Do diabła, Jade, czuję, jak siwieją mi włosy. Mogli cię zabić. Mogli... – Ale chyba się nie złościsz – przerwała mu z uśmiechem. – Obiecałeś. Caine rozparł się w krześle. – Lepiej będzie, jeżeli zmienimy temat. Powiedz mi, kiedy zdałaś sobie sprawę z tego, że mnie kochasz. Czy ja cię do tego zmusiłem? Jade roześmiała się. – Nie można nikogo zmusić do miłości. Jednak wydaje mi się, że zaczęłam się w tobie zakochiwać w chwili, gdy przeczytałam twoje dossier. – Uśmiechnęła się widząc jego zdziwienie i dodała szeptem: – Tak było. – Jade, nie jestem zbyt dumny z niektórych rzeczy, jakie musiałem robić – powiedział Caine. – Czytałaś całe akta, prawda? – Tak – odparła. – Zachowywałeś się w sposób zdecydowany i metodyczny, ale nie byłeś nieludzki. Z każdego sprawozdania wynikało, że jesteś... niezawodny. Ludzie mogli na tobie polegać i nigdy ich nie opuściłeś w potrzebie. Podziwiałam to w tobie. A potem cię spotkałam. Wydałeś mi się trochę podobny do McKin-

dry’ego, bo podszedłeś mnie podstępnie i ukradłeś mi serce, zanim jeszcze uświadomiłam sobie, co się dzieje. A teraz ty mi powiedz, kiedy zdałeś sobie sprawę z tego, że mnie kochasz. – To było podczas jednej z naszych ożywionych dyskusji. Tym razem Jade się zdziwiła. – Przecież nigdy nie dyskutowaliśmy. Krzyczeliśmy na siebie. To były kłótnie. – To były dyskusje – sprzeciwił się Caine. – Głośne, ale jednak dyskusje. – Chcesz przez to powiedzieć, że spodobała ci się moja inteligencja? – Nie. Jade roześmiała się, zachwycona uczciwą odpowiedzią Caine’a. – Caine, czy twój kamerdyner nie powinien być tu z nami? Komuś może się wydać podejrzane, że został na wsi. – Sterns nigdy nie przyjeżdża ze mną do Londynu – wyjaśnił Caine. – Wszyscy o tym wiedzą. Nienawidzi Londynu. Twierdzi, że panuje tu zbyt wielki zgiełk. – Brakuje mi go – wyznała Jade. – Gdy go widzę, muszę myśleć o tobie. Jest tak samo uparty i arogancki. – Nikt nie potrafi zrozumieć, dlaczego się z nim zaprzyjaźniłem. Ale tak naprawdę to ja nie potrafię zrozumieć, dlaczego on się ze mną zaprzyjaźnił. Był dla mnie jak tarcza, szczególnie w dzieciństwie. Pakowałem się wtedy w wiele przykrych sytuacji, a Sterns zawsze mnie osłaniał. Kilka razy uratował mi życie. Caine opowiedział Jade, jak kiedyś omal się nie utopił w dziurawej łódce, a Sterns uratował go i natychmiast wrzucił do wody, żeby się nauczył dobrze pływać. Gdy kończył mówić, oboje się śmieli mając przed oczami obraz ponurego kamerdynera płynącego obok chłopca w swoim służbowym uniformie.

Jade pierwsza spoważniała. – Caine, czy wczoraj, gdy poszłam do łóżka, doszliście do jakichś wniosków? – Człowiek, którego śledził Richards, nazywa się Willburn. Pamiętasz, jak Colin opowiadał nam, że Willburn był jego przełożonym i jak mu ufał? – Tak, pamiętam. Ale Nathan twierdzi, że nigdy nie ufał Willburnowi. Jednak to niewiele znaczy, bo mój brat ufa tylko Harry’emu i Colinowi, no i oczywiście mnie. – Jade, Colin został oszukany. Willburn pracował dla Trybunału, a teraz nadal jeszcze wysługuje się jego ostatniemu żyjącemu członkowi. Jade chciała coś wtrącić, ale Caine nie zwrócił na to uwagi. – Jesteśmy prawie pewni, że William Terrance był drugim członkiem Trybunału. Jednak zarówno on, jak i twój ojciec, już nie żyją. Pozostał jeszcze jeden. Richards uważa, że Księciem był Terrance. W ten sposób nie znamy tożsamości Lodu. – Nie przypuszczam, żebyśmy mogli go znaleźć. Mamy zbyt mało śladów. Listy prawie w ogóle nie zawierają personalnych informacji. – Na pewno go znajdziemy, skarbie – odpowiedział Caine. – W jednym z listów wspomniano, że Lód nie studiował w Oxfordzie, i że zarówno Lis, jak i Książę byli zdumieni, gdy go spotkali. – W jaki sposób doszedłeś do takich wniosków? – Kierowałem się jedną z uwag, którą twój ojciec uczynił Księciu w trzecim... nie, w czwartym liście. – Pamiętam ją – powiedziała Jade – ale nie sądziłam, że jest ważna. – Richards uważa, że Lód może być cudzoziemcem.

– A ty? – spytała Jade. – Nie jestem taki pewien. W listach są też inne znaczące wskazówki. Po prostu potrzebuję jeszcze trochę czasu, by to wszystko złożyć w jedną całość. Jade nie miała wątpliwości, że Caine zdoła rozwiązać zagadkę, bo wiedziała, że gdy już zaprzęgnie swój logiczny umysł do pracy, zawsze osiąga rezultaty. – Richards kazał śledzić Willburna. Sądzi, że to nas może doprowadzić do Lodu. Ale ja nie byłbym tego taki pewny. Mamy też inne teorie. A teraz, skarbie, chciałbym, byś mi obiecała, że pod żadnym pozorem nie wyjdziesz z domu. – Ty też nie możesz wychodzić. Obiecujesz? – Obiecuję. – A co będziemy robić, żeby się nie nudzić? – spytała Jade tak niewinnie, jak tylko potrafiła. – Moglibyśmy czytać książki – zaproponował Caine przeciągając słowa. Jade wstała i podeszła do niego. – Tak, moglibyśmy czytać – szepnęła i objęła jego mocne ramiona, wsuwając mu palce pod koszulę. –I mogłabym zacząć uczyć się haftować – dodała. – Zawsze chciałam się tego nauczyć. – Pochyliła się i połaskotała Caine’a w płatek ucha. – Ale, mężu, czy wiesz, czego pragnę najbardziej? – Chyba tak – odpowiedział głosem ochrypłym z podniecenia. – Wiesz? I nauczysz mnie? – Nauczę cię wszystkiego, co sam umiem, skarbie. Wstał i wziął Jade w ramiona. – Skąd weźmiemy muzykę? – spytała.

Nawet jeżeli Caine pomyślał, że to dziwne pytanie, nie okazał tego po sobie. – Sami sobie zagramy – odparł, wziął Jade za rękę i pociągnął na schody. – Jak? – chciała wiedzieć Jade. – Ja będę mruczał za każdym razem, gdy ty jękniesz. – Nie sądzisz, że salon lepiej się do tego nadaje? – W łóżku będzie nam wygodniej. Ale jeżeli postanowiłaś... – Nauczyć się tańczyć – przerwała mu Jade. – O tym właśnie mówimy, prawda? Wypowiedziawszy to kłamstwo uśmiechnęła się słodko w oczekiwaniu na jego reakcję. Sądziła, że kłamie zręczniej od Caine’a. Jednak on okazał się sprytniejszy i bardziej pomysłowy. Poszedł za Jade do salonu, zamknął drzwi na klucz i zaczął uczyć ją tańca. Z żalem trzeba stwierdzić, że nigdy nie mogłaby się pochwalić publicznie nowo nabytymi umiejętnościami, bo razem z Cainem zgorszyliby towarzystwo erotycznym, bezwstydnym sposobem, w jaki nauczył ją tańczyć. I chociaż jego wskazówki były bardzo logiczne, nie mogła uwierzyć, że damy i panowie z towarzystwa przed przystąpieniem do walca rozbierają się do naga. W ten sposób miło zabawiali się aż do wieczora, ale gdy zapadł zmrok, znów się pokłócili. – Co robisz? Wychodzisz? – krzyknęła Jade widząc, że Caine wkłada surdut. – Przecież ustaliliśmy, że żadne z nas nie opuści tego domu. – Będę ostrożny – odparł Caine i pocałował ją w czoło. – Kotku, Lyon i Richards czekają na mnie. Obawiam się, że dopóki to się nie skończy, będę musiał wychodzić co noc. No już, przestań się martwić i obiecaj, że nie będziesz na mnie czekać.

– Oczywiście, że będę – wyjąkała. – Wiem – westchnął. – Ale i tak powiedz, że pójdziesz spać. – Caine – powiedziała Jade z rozpaczą. – Jeżeli coś ci się stanie, będę się na ciebie bardzo złościła. – Będę ostrożny – obiecał jeszcze raz. Jade odprowadziła go do tylnych drzwi. – Nie zapomnisz o McKindrym? Caine zatrzymał się, trzymając już rękę na klamce. – To twoja lekcja, kochanie. – No więc, do diabła, możesz się tego nauczyć ode mnie – mruknęła. – Doskonale – powiedział Caine, próbując ją ułagodzić. – Będę pamiętał o McKindrym. – Otworzył drzwi. – Jade? – Słucham? – Będziesz tu, gdy wrócę, prawda? Zdziwiło ją to pytanie, a także obraziło, i gdyby nie słyszała w głosie Caine’a takiej obawy, wybuchnęłaby gniewem. – Czyżbyś przeze mnie stracił całą pewność siebie? – spytała łagodnie, zamiast okazać mu, jak bardzo się gniewa. – Odpowiedz mi! – Będę tu, gdy wrócisz. I te słowa stały się ich rytuałem. Każdego wieczoru, gdy Caine wychodził, mówił jej, że będzie pamiętał o McKindrym, a ona zapewniała go, że będzie na niego czekała. Podczas czarnych godzin nocy, czekając na męża, Jade rozmyślała o jego wrażliwości. Początkowo sądziła,

że to ona jest tego przyczyną. W końcu wystarczająco często ukazywała mu swoją słabość. Ale czuła także, że drugą przyczyną są stosunki w jego rodzinnym domu. Musiał mieć niełatwe dzieciństwo. Sir Harwick nazwał matkę Caine’a sekutnicą. Pamiętała też, jak mówił, że usiłowała zwrócić syna przeciw ojcu. To nie były dobre czasy dla Caine’a. Im więcej o tym myślała, tym bardziej była przekonana, że Caine potrzebuje jej tak samo, jak ona jego. I ta myśl była dla niej wielką pociechą. Lady Briars kilkakrotnie pisała do Jade zapraszając ją do siebie. Jednak Caine nie pozwolił jej wyjechać z Londynu i wysłał list wyjaśniający, że Jade jest chora. W końcu droga przyjaciółka jej ojca sama do niej przyjechała. Jade słabo ją pamiętała, ale poczuła się bardzo winna widząc, jak stara i słaba jest teraz. Ciągle jeszcze była piękna – miała takie jasne niebieskie oczy i srebrne włosy. Również umysł miała nadal bardzo bystry. Jade podała herbatę w salonie i usiadła obok Caine’a na sofie. Caine nie zamierzał zostawić pań samych przy rozmowie. Oboje wysłuchali kondolencji z powodu tragicznej śmierci Nathana. Jade dobrze odegrała rolę siostry w żałobie, ale było jej przykro, bo lady Briars wydawała się szczerze zmartwiona. – Gdy przeczytałam o tej tragedii w gazetach, wprost nie mogłam w to uwierzyć – powiedziała lady Briars. – Nie wiedziałam, że Nathan pracuje dla rządu i wykonuje jakieś tajne misje. Caine, tak mi było przykro, gdy dowiedziałam się, że twój brat został zabity przez tego okropnego pirata. Oczywiście nie znałam go, ale jestem

pewna, że miał złote serce. – Ja też nie znałam Colina – wtrąciła Jade. – Ale Caine opowiedział mi o nim wszystko. Był dobrym człowiekiem, lady Briars, i umarł za swój kraj. – W jaki sposób Poganin został w to wmieszany? – spytała lady Briars. – Nie znam bliższych szczegółów, dziecko. Na to pytanie odpowiedział Caine. – Z tego, co Departament Wojny zdołał ustalić, wynika, że Nathan i Colin zostali zaatakowani, gdy jechali zbadać jakąś bardzo tajną sprawę. – Czy to nie dziwne, że wy dwoje jesteście teraz razem? – powiedziała lady Briars z uśmiechem. – Nie – odparł Caine. – Żadne z nas nie mogło być na uroczystości ku czci naszych braci. Jade przyjechała do mnie, bo chciała porozmawiać o Nathanie, a ja z radością rozmawiałem o Colinie. To wspólne nieszczęście natychmiast przyciągnęło nas do siebie. – Przerwał, mrugnął do Jade i kontynuował: – Była to miłość od pierwszego wejrzenia. – I doskonale was rozumiem – powiedziała lady Briars. – Jade wyrosła na piękną kobietę. – Potrząsnęła głową i cicho westchnęła. – Nigdy nie mogłam zrozumieć, dlaczego przyjaciel twojego ojca wywiózł was tak szybko po pogrzebie. Zamierzałam wystąpić do sądu o opiekę nad wami. Zawsze chciałam mieć córkę. I jestem pewna, że przy mnie byłoby ci lepiej. No, ale teraz, gdy cię zobaczyłam, muszę powiedzieć, że dobrze cię wychowano. – Wujek Harry nalegał, żebyśmy natychmiast wyjechali – wyjaśniła Jade. – Nie był naszym prawnym

opiekunem i wiedział, że pani będzie walczyć o Nathana i o mnie. – Na pewno bym walczyła – przyznała lady Briars. – Wiesz, czuję się częściowo winna z powodu śmierci Nathana. Gdyby zamieszkał u mnie, na pewno nie pozwoliłabym mu iść na morze. To zbyt niebezpieczne. – Nathan był dorosłym mężczyzną, gdy postanowił pracować dla rządu – wtrącił Caine. – Wątpię, by udało się pani zatrzymać go w domu. – Jednak nadal nie rozumiem, dlaczego wasz ojciec nie chciał, żebym to ja się wami zaopiekowała. – Ja chyba to rozumiem – powiedziała Jade. – Harry mówił mi, że ojciec zwrócił serce przeciw Anglii. – Ale dlaczego? Wydawał mi się bardzo zadowolony ze wszystkiego. Jade wzruszyła ramionami. – Nie przypuszczam, żebyśmy kiedyś mogli poznać jego pobudki. Harry sądzi, że ojca prześladowały jakieś demony. – Może i tak było – zgodziła się lady Briars. – No, ale dosyć już o twoim ojcu, Jade. Mamy wiele do nadgonienia. Opowiedz mi, co się z tobą działo po wyjeździe. Jakie życie prowadziłaś na tej małej wysepce? Nauczyłaś się czytać i pisać? Czym się zajmowałaś? Prowadziłaś ożywione życie towarzyskie? Jade roześmiała się. – Lady Briars, mieszkańcy tej wyspy nie należeli do towarzystwa. Większość z nich nawet nie miała butów. A nie nauczyłam się czytać ani pisać, bo Harry nie mógł znaleźć dla mnie żadnego nauczyciela. Jade powiedziała to, bo Caine nalegał, by nikomu nie mówić, że umie czytać. Wyjaśnił jej, że każdy drobiazg może im jakoś pomóc w śledztwie. Gdyby powszechnie uważano, że Jade nie umie czytać, nikomu nie

przyszłoby do głowy, że zna treść listów. Jade uważała, że to rozumowanie ma swoje wady, ale nie kłóciła się z mężem. Opowiedziała lady Briars kilka zabawnych historyjek z dzieciństwa, by zaspokoić jej ciekawość. Zakończyła stwierdzeniem, że wiodła spokojne i trochę nudne życie. Po chwili wrócono do tematu ich niedawnego ślubu. Caine odpowiedział na wszystkie pytania. Jade była zdumiona, z jaką łatwością potrafi kłamać. Najwyraźniej również miał wrodzone predyspozycje. Stara przyjaciółka jej ojca wydawała się prawdziwie wszystkim zainteresowana. Kochana kobieta, pomyślała Jade. – Dlaczego pani nigdy nie wyszła za mąż? – spytała. – Wiem, że to niegrzeczne pytanie, ale jest pani taka piękna. Na pewno wielu młodych mężczyzn błagało panią o rękę. Lady Briars z przyjemnością słuchała tych komplementów. Nawet się zarumieniła. Poklepała Jade po dłoni i wtedy Jade zauważyła, że jej ręka drży. To od starości, pomyślała, i czekała na odpowiedź. – Przez długi czas wiązałam nadzieje z twoim ojcem, moja droga. Thorton był takim wspaniałym mężczyzną. Jednak zabrakło między nami tej szczególnej iskry i zostaliśmy dobrymi przyjaciółmi. Do tej pory czasami o nim myślę i oglądam śliczne prezenty, które od niego dostałam. Och, staję się sentymentalna. Masz jakieś pamiątki po ojcu, Jade? – Nie. Wszystko spaliło się w pożarze. – W jakim pożarze? – Będzie pani bardzo rozczarowana, lady Briars, ale ten piękny dom, który pani pomogła Nathanowi od-

nowić, spalił się. Nic z niego nie zostało. – O, moje biedactwo! – westchnęła lady Briars. – To takie smutne. Jade skinęła głową. – Caine był dla mnie wielką pociechą. Nie wiem, jak przeżyłabym te ostatnie miesiące bez niego. – Tak, szczęśliwie ci się ułożyło – przyznała lady Briars i odstawiła filiżankę na stolik. – Więc mówisz, że nie masz żadnej pamiątki po ojcu? Nic? Nawet rodzinnej Biblii czy jakichś listów? Jade już chciała potwierdzić, ale Caine wziął ją za rękę i uścisnął. – Kochanie, zapomniałaś o kufrze – wtrącił gładko. Jade popatrzyła na męża nie rozumiejąc, na czym polega jego gra. Ale na jej twarzy nie odmalowało się najmniejsze nawet zdziwienie. – Ach, tak, kufer – powiedziała. – Więc jednak masz coś, co ci przypomina ojca – ucieszyła się lady Briars. – Ale i tak zaraz po powrocie do domu poszukam czegoś dla ciebie. Córka powinna mieć jakąś błyskotkę po ojcu. Och, tak, mam śliczną porcelanową figurkę, którą twój ojciec dał mi na szesnaste urodziny... – Nie mogłabym jej pani odebrać – zaprotestowała Jade. – Nie, nie może tego zrobić – potwierdził Caine. – Poza tym, ma kufer. Jeszcze do niego nie zaglądaliśmy. Ze zmartwienia Jade długo chorowała. – Uśmiechnął się do żony. – Kochanie, może w przyszłym tygodniu wybralibyśmy się do londyńskiego domu twojego brata? Oczywiście jeżeli będziesz się czuła na siłach. Jeszcze nie uporządkowaliśmy spraw po śmierci Nathana – wyjaśnił lady Briars. Jade pomyślała, że Caine oszalał. Uśmiechnęła się, by pokryć zakłopotanie, i czekała na następną niespo-

dziankę. Nie musiała długo czekać. – Może chciałaby pani pójść z nami do domu Nathana i zobaczyć, co jest w kufrze? – zaproponował. Lady Briars odmówiła. Przez chwilę jeszcze nalegała, by Jade jak najszybciej przyjechała ją odwiedzić, a potem pożegnała się i wyszła. Caine odprowadził ją do powozu. Czekając, aż wróci, Jade nerwowo przemierzała salon. – I co to wszystko miało znaczyć? – spytała, gdy tylko go zobaczyła. Caine zamknął drzwi. Jade zobaczyła na jego twarzy szyderczy uśmiech. Wydawał się bardzo z siebie zadowolony. – Caine, nie podoba mi się, że oszukiwaliśmy tę miłą kobietę – powiedziała. – Poza tym, to ja jestem nadworną kłamczucha w tej rodzinie, a nie ty. Na miłość boską, dlaczego powiedziałeś jej, że istnieje jakiś kufer? Czy chciałeś, żeby była zadowolona, że mam pamiątki po ojcu i nie potrzebuje mi nic dawać ze swoich ukochanych skarbów? Wiesz, teraz, gdy się nad tym zastanawiam, muszę powiedzieć, że nie lubię słuchać, jak kłamiesz. No więc? – przerwała, by zaczerpnąć tchu. – Co masz do powiedzenia na swoją obronę? – To kłamstwo było potrzebne – zaczął. Nie pozwoliła mu kontynuować. – Kłamstwo nigdy nie jest potrzebne – zacytowała z pamięci. – Sam mi to mówiłeś jakiś czas temu. Pamiętasz? – Kochanie, naprawdę tak cię zdenerwowało to, że skłamałem? – spytał Caine ze zdumieniem. – Oczywiście, że jestem zdenerwowana Caine, nauczyłam się polegać na twojej uczciwości. Jeżeli twierdzisz, że to kłamstwo było naprawdę potrzebne, to znaczy, że masz jakiś plan. Myślisz, że lady Briars powie komuś o tym wyimaginowanym kufrze? O to ci chodziło? – Jade sądziła, że dobrze wszystko odgadła.

– Nie – odparł Caine i uśmiechnął się na widok złości, jaką wywołało to zaprzeczenie. – Nie? Więc powinieneś się wstydzić, że tak okłamałeś tę starą kobietę. – Jade, jeżeli pozwolisz mi wyjaśnić... Złożyła ręce na piersi. – Lepiej, żebyś znalazł jakieś dobre wyjaśnienie, bo inaczej będę na ciebie bardzo zła. Caine pomyślał, że mówi w tej chwili tak, jak jej wujek Harry. Kiedy była wściekła, zawsze go przypominała. Roześmiał się i wziął ją w ramiona. – No więc? – mruknęła wtulona w jego surdut. – Wyjaśnij, proszę, dlaczego oszukujesz tę drogą przyjaciółkę rodziny. – Ona nie jest drogą przyjaciółką rodziny – powiedział Caine, słysząc żal w głosie Jade. – Oczywiście, że jest – sprzeciwiła się Jade. – Mężu, słyszałeś, co mówiła. Zachowała wszystkie drobne prezenty, które ojciec jej ofiarował. Ona go kochała! – Zabiła go. Jade przez długą chwilę nic nie mówiła. Potem powoli podniosła wzrok na Caine’a i spojrzała mu w oczy. Nie mogła w to uwierzyć. Caine bez słowa, poważnie, skinął głową. Poczuła, jak miękną jej kolana. Zaczęła osuwać się na podłogę, ale Caine ją podtrzymał. – Chcesz mi powiedzieć – odezwała się wreszcie ledwie dosłyszalnym szeptem – że to lady Briars jest... – Tak, to ona przyjęła pseudonim Lód. – Lód? – Jade potrząsała w zadziwieniu głową. – Nie może być Lodem – krzyknęła wreszcie. – Na miłość boską, Caine, przecież jest kobietą! – A kobiety nie zabijają?

– Nie – rzuciła ostro. – To znaczy, wydaje mi się... Caine ulitował się nad nią. Była taka zgnębiona. – Jade, wszystkie poszlaki wskazują na nią. Teraz usiądź, a ja ci to wyjaśnię. Ale Jade była zbyt oszołomiona, by się poruszyć. Caine podprowadził ją do sofy, delikatnie posadził, podparł poduszkami i sam usiadł obok niej. – To jest naprawdę bardzo logiczne rozumowanie – zaczął i przytulił żonę do siebie. W kącikach jej ust pojawił się leciutki uśmiech. Zaczynała otrząsać się ze zdziwienia. – Wiedziałam, że powołasz się na logikę. – Podejrzewałem coś już wtedy, gdy czytałem listy. A nigdy nie popełniam dwa razy tego samego błędu, chyba pamiętasz o tym, skarbie? – Mężu, pamiętam zwłaszcza to, że lubisz przechwalać się przy każdej okazji. A teraz powiedz mi, jakiego to błędu nie popełniłeś dwa razy. – Myślałem, że Poganin jest mężczyzną. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że może być kobietą. Dlatego, prowadząc śledztwo w sprawie Lodu, strzegłem się przed popełnieniem tego samego błędu. – Jesteś całkowicie przekonany, że lady Briars jest Lodem? Jak doszedłeś do takiego wniosku? – spytała Jade. Jednak Caine nie chciał jeszcze porzucać tematu kobiet. – Jade, czy tobie nigdy nie przyszło do głowy, że Lód może być kobietą? Powiedz mi prawdę! – zażądał tym aroganckim tonem, który tak uwielbiała. – Och, Caine, jak cudownie teraz wyglądasz – powiedziała i głęboko westchnęła. – Jasne, zawsze jestem wspaniały.

Uśmiechnęli się do siebie z zachwytem. – Nie, Caine, nigdy nie pomyślałam, że Lód może być kobietą. Jesteś zadowolony? – Ogromnie – odparł, przeciągając to słowo. – Caine, jednak nie jestem jeszcze całkowicie przekonana. Boże, nie mogę w to uwierzyć! Lód zabijał już przedtem, a także chciał zamordować mnie i Nathana. Pamiętasz ten list, w którym napisał do ojca, że jeżeli listy nie zostaną mu zwrócone, zabije nas oboje? – Nie napisał, kochanie – poprawił ją Caine. – Napisała. Jade, są takie kobiety, które zabijają. – Wiem. Jednak nie jest to zachowanie godne damy. – Czy pamiętasz, że w jednym z pierwszych listów, gdy przyjmowali pseudonimy, Lód z wściekłością napisał, że nie podoba mu się jego przydomek? Ten komentarz wzbudził moją ciekawość. Mężczyźni na ogół nie przejmują się takimi sprawami. – Jednak może dla niektórych jest ważne, jaki mają pseudonim. – Oczywiście, jest wiele bardziej znaczących poszlak. Lady Briars najęła całą służbę do wiejskiej posiadłości Nathana. To byli jej ludzie, lojalni wobec niej. Fakt, że dom został przeszukany, wiele mi powiedział. I zgadnij, co się stało z Hudsonem, kamerdynerem Nathana? – Jest teraz w jego londyńskim domu, prawda? Pilnuje go, póki go nie zamkniemy. – Nie. Mieszka w domu lady Briars. I wydaje mi się, że gdybyśmy poszli do londyńskiego domu twojego brata, przekonalibyśmy się, że został przeszukany od strychu do piwnic. Caine uśmiechnął się, ale Jade nie zwróciła na to uwagi. – Nigdy nie ufałam Hudsonowi – oświadczyła. – Usiłował wmusić we mnie herbatę. Jestem pewna, że była

zatruta. – Jade, nie pozwól, by ponosiła cię wyobraźnia. A tak, przy okazje, wszystkie dziwne wydarzenia, których doświadczyłaś w domu Nathana, były zainscenizowane przez Hudsona. On i jego ludzie przekopywali groby twoich rodziców w nadziei, że znajdą listy, a potem wszystko uporządkowali. – Czy to Hudson zastrzelił konia Nathana? – Nie, zrobił to Willburn. – Powiem o tym Nathanowi. – To Hudson zajmował się wszystkim. Miałaś rację mówiąc, że wywieziono konia wozem. Potrzeba było do tego co najmniej siedmiu ludzi. – Jak się tego wszystkiego dowiedziałeś? – Zaimponowałem ci, prawda? – Caine powiedział to bardzo poważnie i natychmiast trącił Jade w oczekiwaniu na odpowiedź. – Tak, Caine, zaimponowałeś mi. A teraz opowiedz mi resztę. – Nie mogę przyznać sobie całej zasługi, bo moi ludzie prowadzili śledztwo. Koń został znaleziony w jarze, prawie dwie mile od głównej drogi. – Tylko poczekaj, aż powiem o tym Nathanowi – mruknęła Jade. Caine poklepał ją po ramieniu. – Nic mu nie mów, póki to wszystko się nie skończy, dobrze? Jade skinęła głową. – Caine, czy masz mi jeszcze coś do powiedzenia? – Tak. Gdy już doszedłem do wniosku, że lady Briars jest najbardziej prawdopodobną podejrzaną, spraw-

dziłem jej przeszłość. Pozornie wszystko wydawało się w porządku, ale im bardziej zagłębiałem się w historię jej życia, tym więcej dziwnych rzeczy wychodziło na jaw. – Na przykład? – Jak na kobietę dziwnie często podróżowała – wyjaśnił Caine. – Na przykład – dodał, zanim Jade zdążyła się wtrącić – jeździła do Francji co najmniej siedem razy, a może nie o wszystkich wyjazdach wiem, i... – I wydaje ci się, że to jest dziwne? Może ma tam krewnych... – Nie – odparł Caine. – Oprócz tego, Jade, większość podróży odbyła podczas wojny. Były też inne wymowne poszlaki. – Widzę, że wyszłam za najmądrzejszego mężczyznę na świecie – pochwaliła go Jade. – Caine, dopiero teraz zaczynam to rozumieć. A co mówią sir Richards i Lyon o twoim odkryciu? – Jeszcze im nie powiedziałem. Chciałem być całkowicie pewny. Ale teraz, po tym, jak usłyszałem wszystkie pytania, które zadawała ci ta Briars, nie mam już najmniejszych wątpliwości. Powiem im dziś wieczorem, gdy spotkamy się u White’a. – A które jej pytania wydały ci się takie podejrzane? – Pytała, czy umiesz czytać, pamiętasz? Biorąc pod uwagę fakt, że większość dobrze urodzonych Angielek odebrała wykształcenie, doszedłem do wniosku, że jej pytanie jest dziwaczne. – Ale przecież wie, że wychowywałam się na wyspie – sprzeciwiła się Jade. – Dlatego pytała. Chciała się dowiedzieć, czy wychowano mnie dobrze, a wolała nie pytać wprost... – Była też trochę za bardzo zainteresowana tym, czy ojciec ci coś zostawił – przerwał jej Caine. Jade skuliła ramiona.

– A ja myślałam, że ona jest szczera. – Musimy zacieśnić sieć wokół londyńskiego domu Nathana – powiedział Caine. – Teraz pilnuje go tylko dwóch ludzi. – Przerwał i uśmiechnął się do Jade. – Zanim to się skończy, dom twojego biednego brata pewnie spali się aż do fundamentów. – Caine, nie musisz tego mówić z taką radością. Poza tym Hudson miał wystarczająco dużo czasu, by sprawdzić, czy jest tam jakiś kufer. – Westchnęła. – Caine, muszę cię rozczarować. Lady Briars wiedziała, że kłamię twierdząc, że nie umiem czytać. Wydaje mi się, że spytała tylko po to, by upewnić się, czy jesteśmy na jej tropie. Och, tym razem spartaczyliśmy robotę. Caine przestał się uśmiechać. – Skąd mogła wiedzieć, że umiesz czytać? – Hudson prawie co wieczór widział, jak czytam książki – wyjaśniła. – Po kolacji chodziłam do uroczego gabinetu Nathana i czytałam, aż poczułam się senna. Było tam tyle pięknych książek, których jeszcze nie znałam na pamięć. Hudson rozpalał mi ogień na kominku. Musiał powiedzieć o tym lady Briars. – Poklepała Caine’a po ręku, by złagodzić jego rozczarowanie. – I co teraz zrobisz? – spytała pewna, że Caine ma rezerwowy plan. Przecież miał zbyt logiczny umysł, by nie wziąć pod uwagę każdej możliwości. – W ostateczności, gdy dostaniemy listy ze „Szmaragdu”, będziemy mogli porównać charakter pisma. – Mam tu próbkę – powiedziała Jade. – Lady Briars przysłała mi dwa listy z zaproszeniem do siebie. Nie lubię cię rozczarowywać, ale to nie jest to samo pismo. – Wątpię, czy sama pisała do ciebie – zauważył Caine. – Ona może i jest stara, ale nie zatraciła czujności.

Najprawdopodobniej podyktowała komuś listy do ciebie. – Czy chciałbyś, żebym ukradła... – Chcę, byś w ogóle nie wychodziła z domu – powiedział zdecydowanie. – Zanim cała sprawa się skończy, może jeszcze być niebezpiecznie. Wszystko, co teraz mam, sąd potraktowałby wyłącznie jako poszlaki. Jade, mam jeszcze trochę pracy. Przyrzeknij mi, że nie wyjdziesz z domu. – Przyrzekam – odparła. – Mężu, miej trochę wiary we mnie. Przecież wiesz, że gdy już dam słowo, zawsze go dotrzymuję. Powiedz mi proszę, co planujesz. – Lyon nalega, by trochę przycisnąć Willburna. Do tej pory nie okazał się nam przydatny. Mieliśmy nadzieję, że doprowadzi nas do Lodu, ale zakopał się w domu i ani razu nie wyszedł. Tak, sądzę, że musimy sobie z nim pogadać. – Caine, nie podoba mi się, że wychodzisz co wieczór. Dopóki okręt nie zostanie spalony i po Londynie nie rozniesie się wiadomość, że Poganin zginął, powinieneś zostać w domu. Ale powiem ci, mój panie, że będę bardzo rozczarowana, jeżeli się dowiem, że ludzie cieszą się z mojej śmierci. – Przywdzieją żałobę – obiecał jej Caine i miło się uśmiechnął. – Ale właściwie i tak się tego nie dowiemy, skoro nie trzeba już palić okrętu. – Dlaczego? – Bo wiem, kim jest Lód. A ona też będzie chciała mnie dostać w swoje ręce, ponieważ wie, że ją przejrzałem. – Tak. Ale gdybyś nie kazał mi kłamać, że nie umiem czytać, nie próbowałaby nas dostać. Widzisz? Kłam-

stwo wcale nie wyszło nam na dobre. – Nie bądź aż taka zadowolona z siebie, skarbie. – Harry ucieszy się, że nie musi palić okrętu – zauważyła Jade ignorując jego uwagę. – Wyślesz do niego kogoś z wiadomością, prawda? – Tak, wyślę kogoś do Shallow’s Wharf – odparł Caine. – Musisz mi powiedzieć, gdzie to jest. Nadaliście tę nazwę jakiemuś miejscu, które wcale się tak nie nazywa, prawda? Jade przytuliła się do męża. – Caine, jesteś taki mądry – szepnęła. – Będziesz uważał na siebie, gdy wyjdziesz? Ona na nas poluje. Pilnuj pleców. Jesteś mi potrzebny. – Ty też jesteś mi potrzebna – odparł Caine z wymownym uśmiechem. – Pod tym względem jesteśmy sobie równi, nie sądzisz? – Tak, jesteśmy sobie równi – przyznała. – Ale możesz udawać, że tak nie jest, jeżeli od tego poczujesz się lepiej. Puścił tę uwagę mimo uszu i pogłaskał Jade po karku. Zadrżała. – Czy chcesz odbyć następną lekcję tańca? – spytał. – I miałabym uklęknąć? – Skarbie, czyżby to ci się nie podobało? Zachowywałaś się tak, jakbyś to lubiła. Twoje usta były takie słodkie, tak... – Podobało mi się – przyznała Jade. – Więc możemy? – Och, tak – zgodziła się bez tchu.

– W sypialni czy tutaj? – W sypialni – szepnęła. Wstała i pociągnęła Caine’a za rękę. – Ale tym razem ja prowadzę. Resztę dnia spędzili w swoich ramionach. Były to rozkoszne chwile i skończyły się o wiele za szybko. Nim Jade się obejrzała, już przypominała Caine’owi o McKindrym, a on jej o tym, że ma czekać na jego powrót. Jade była tak zmęczona, że spała jak zabita prawie do świtu. Wtedy nagle się obudziła i odwróciła do Caine’a, żeby wziął ją w ramiona. Ale Caine’a nie było. Jade pobiegła na parter, zobaczyć, czy może jest w gabinecie. Tam go także nie było. O tej porze zawsze był już w domu. Jade zaniepokoiła się. Gdy minęła godzina, a on ciągle nie wracał. Jade szalała z niepokoju. Instynkt ostrzegał ją, że coś się stało. Coś było nie tak. Poczuła ból żołądka, tak znajomy z czasów, gdy jakiś plan się nie powiódł. Musiała się przygotować. Szybko się ubrała, włożyła do kieszeni nóż, wpięła we włosy specjalną spinkę i znów zaczęła przemierzać pokój. Caine zostawił jej do obrony dwóch strażników. Jeden stał w cieniu przed frontowymi drzwiami, drugi pilnował tylnego wyjścia. Jade postanowiła porozmawiać z Cyrilem, tym przy frontowych drzwiach. Może on będzie wiedział, co teraz zrobić. Otworzyła drzwi i zobaczyła, że jakiś człowiek podaje Cyrilowi kawałek papieru i ucieka. Cyril wbiegł po dwa stopnie naraz. – List do pani – powiedział. – O tej porze – niemal warknął – nie mogą to być dobre wiadomości, milady.

– Mam nadzieję, że to od Caine’a. Wejdź do środka, Cyrilu, i zamknij drzwi na wszystkie zamki. Tu się dzieje coś złego – dodała krusząc pieczęć na kopercie. – Caine jeszcze nigdy nie wracał tak późno. – Tak – mruknął Cyril. – Czuję to we wnętrznościach. – Ja też – przyznała Jade. Przeczytała list i zbladła. Natychmiast poznała charakter pisma. Wiadomość pochodziła od Lodu. – Co tam napisano, milady? – spytał Cyril. Głos tego potężnego mężczyzny brzmiał dość niepewnie. – Caine ma kłopoty – szepnęła Jade. – Za godzinę muszę być na Lathrop Street. Wiesz, gdzie to jest? – Pewnie chodzi o magazyn – odpowiedział Cyril. – Nie podoba mi się to – dodał. – Czuję zasadzkę. Co będzie, jeżeli nie pójdziemy? – Zabiją mojego męża. – Pójdę po Aldena – oświadczył Cyril. Ruszył już do tylnych drzwi, gdy Jade go zawołała. – Nie idę. – Ale... – Nie mogę wyjść, Cyrilu. Muszę tu zostać. To może być podstęp, a ja dałam Caine’owi słowo. Zostanę. Czy wiesz, do której jest otwarte u White’a? – O tej porze już chyba zamknęli. – Caine mógł pójść do człowieka nazwiskiem Willburn. Wiesz, gdzie on mieszka? – Tak. Niedaleko stąd. – Poślij tam Aldena. Lyon i Caine mogli mieć przeprawę z jakimiś łajdakami. – A jeżeli ich tam nie ma? – Kiedy Alden pójdzie do domu Willburna, ty pobiegnij do Lyona. Jeżeli nie będzie go w domu, idź do sir Richardsa. Wiesz, gdzie oni mieszkają?

– Tak – odparł Cyril. – Ale kto będzie pilnował pani, gdy my pójdziemy szukać Caine’a? Zostanie pani sama. – Dobrze zamknę drzwi – obiecała Jade. – Proszę, Cyrilu, pospiesz się. Musimy znaleźć Caine’a, zanim minie wyznaczona w liście godzina. Jeżeli go nie znajdziemy, będzie to oznaczało, że list nie jest podstępem. – Pospieszymy się – przyrzekł Cyril i pobiegł na tyły domu. Jade zmięła list w dłoni i przez długą chwilę stała na środku holu. Potem poszła do siebie i porządnie zaryglowała drzwi. Kilka minut później usłyszała walenie do drzwi wejściowych. To nie mógł być Caine, bo on miał klucze. Po chwili rozległ się szczęk zbitego szkła. Czyżby niechcący postąpiła tak, jak ci bandyci sobie życzyli? Czy odgadli, że wyśle strażników na poszukiwania Caine’a? Ta myśl pocieszyła Jade, bo oznaczało to, że go nie uwięzili. Modliła się, by miała rację i żeby Bóg jej przebaczył. Pewnie będzie musiała kogoś zabić, i to zaraz, sądząc po tym, że obcy już wchodzili po schodach. Jade wyjęła pistolet z szuflady nocnego stolika Caine’a, cofnęła się w kąt i wycelowała. Postanowiła, że zaczeka, aż wyłamią zamki, a potem strzeli do pierwszego człowieka, który wejdzie do pokoju. Trzymała pistolet pewną ręką. Zstąpił na nią śmiertelny spokój. Nagle ktoś otworzył kopniakiem drzwi. Jade ujrzała w wejściu ciemną postać. Jeszcze czekała, bo chciała być całkowicie pewna, że to wróg, a nie któryś z ludzi Caine’a. – Zapal światło! – krzyknął ktoś. – Nie widzę tej dziwki.

Jade nacisnęła na spust. Musiała trafić, bo usłyszała tylko głośny jęk bólu i łomot padającego ciała. Tę rundę wygrała, ale zwycięstwo w bitwie przypadło Lodowi. Trzech mężczyzn otoczyło Jade. Gdy pierwszy wyciągnął po nią rękę, ugodziła go nożem. Drugi bandyta wyszarpnął jej broń, a trzeci uderzył ją pięścią w twarz. Straciła przytomność i padła na podłogę. Oprzytomniała, gdy wnoszono ją do ciemnego, wilgotnego budynku. Paliło się zaledwie kilka świeczek, ale to wystarczyło, by Jade zobaczyła skrzynki ustawione wzdłuż kamiennych ścian. Na końcu długiego korytarza stała kobieta w białej szacie. Była to lady Briars. Człowiek, który niósł Jade, postawił ją na ziemi. Zachwiała się na nogach. Potarła zakrwawiony policzek i spojrzała na swoją przeciwniczkę. Wyraz oczu lady Briars zmroził ją. – Teraz rozumiem, dlaczego przybrała pani imię Lód – powiedziała Jade. – Pani nie ma duszy, lady Briars, prawda? W odpowiedzi została uderzona w twarz. – Gdzie są listy? – spytała lady Briars. – W bezpiecznym miejscu. Czy naprawdę sądzi pani, że odzyskanie tych listów uratuje panią? Zbyt wielu ludzi wie, co pani zrobiła. Zbyt wielu... – Ty idiotko! – krzyknęła lady Briars. W jej głosie było tyle siły, tyle okrucieństwa, że Jade nagle poczuła się tak, jakby stała oko w oko z szatanem. Ledwo opanowała chęć przeżegnania się. – Jade, dostanę te listy. Dzięki nim udowodnię światu, jakich chwalebnych czynów dokonałam. Nikt mi się już nie sprzeciwi. Nikt. Świat dowie się, co dla niego zrobił mój Trybunał. Gdybym kontynuowała swoje dzieło, rządzilibyśmy Anglią.

Och, tak. Odzyskam listy i przechowam je, aż nadejdzie czas, kiedy będę mogła ujawnić swój geniusz. Ta kobieta była obłąkana. Jade poczuła gęsią skórkę. Rozpaczliwie zastanawiała się, jakimi sensownymi argumentami można dotrzeć do lady Briars, ale w końcu doszła do wniosku, że już nigdy nie wróci jej rozsądek. – A jeżeli oddam pani listy, zostawi pani Caine’a w spokoju? – spytała. Lady Briars parsknęła. – Jeżeli? Czy naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z tego, kim ja jestem? Jade, nie możesz mi w niczym przeszkodzić. – Wiem, kim pani jest – odparła Jade. – Pani jest kobietą, która zabiła mojego ojca. Pani jest kobietą, która zdradziła swój kraj. Jest pani córką szatana... – Następny policzek przerwał tę tyradę. Jade cofnęła się o krok i dumnie wyprostowała ramiona. – Wypuść Caine’a, to oddam ci listy. – Zamknijcie ją – rozkazała lady Briars swoim ludziom i dopiero potem zwróciła się do Jade: – Moja droga, użyję cię jako przynęty, żeby sprowadzić tu Caine’a. On musi umrzeć – dodała. – Oczywiście najpierw odda mi listy. A potem zabiję również ciebie, mała Jade. To twój ojciec był zdrajcą, bo zwrócił się przeciwko mnie. Przeciwko mnie! Och, tak żałuję, że nie mogłam być przy śmierci jego syna. Ty mi za to zadouśćuczynisz, drogie dziecko, umierając powoli, powoli, z mojej ręki... Zabierzcie ją stąd! – krzyknęła na koniec. Jade omal nie rozpłakała się z uczucia ulgi. Nie złapali Caine’a. Przyjdzie po nią, wiedziała o tym, i to będzie niebezpieczne, ale w tej chwili nic mu nie grozi.

Gdy prowadzili ją do prowizorycznego więzienia, uśmiechnęła się. Sądzili, że nie ucieknie. Nie może dopuścić, by związali jej ręce. Zaczęła popłakiwać, by porywacze pomyśleli, że się boi. Gdy tylko otworzyli drzwi, wbiegła do środka, padła na podłogę i rozszlochała się. Drzwi zamknęły się z hukiem. Jade jęczała aż do chwili, gdy przestała słyszeć kroki. Przez brudną, obrośniętą zielskiem szybę przebijało światło księżyca. Klamka okna była o dobre piętnaście stóp nad podłogą. W pokoju znajdował się tylko jeden mebel – stare, podrapane biurko na trzech nogach. Nawet gdyby zdołała zaciągnąć je pod okno, i tak nie mogłaby dosięgnąć klamki. Na pewno sądzili, że nie uda jej się uciec. Jade uśmiechnęła się do siebie z zadowoleniem. Jednak tak bardzo się spieszyła, by zdążyć do Caine’a, zanim przyjdą do niego ludzie lady Briars, że nie działała tak szybko, jak w normalnych okolicznościach. Otwarcie zamka u drzwi zajęło jej trochę ponad dziesięć minut. Na korytarzu panowały całkowite ciemności. Mimo że Jade wiedziała, iż lady Briars zabrała ze sobą wszystkich swoich ludzi, starała się zachowywać jak najciszej. Gdy wyszła na ulicę, była całkowicie zdezorientowana. Przebiegła dwie przecznice, zanim zdała sobie sprawę, że podąża w złym kierunku. Teraz już ogarnęło ją przerażenie. Wiedziała, że powrót do domu zajmie jej jeszcze kwadrans. Biegnąc składała Stwórcy najrozmaitsze gorące obietnice. Przyrzekła, że jeżeli Caine’owi nic się nie stanie, już nigdy nie skłamie ani nie będzie kradła. – Panie, wiem, że to Ty dałeś mi te zdolności, a Ty wiesz, że gdy już raz dam słowo, nigdy go nie złamię.

Nie pójdę też drogą mojego ojca. Pozwól mi żyć na tyle długo, bym mogła to udowodnić. Proszę, Boże. Caine mnie potrzebuje. –Musiała się na chwilę zatrzymać, bo bardzo ją już kłuło w boku. – Panie, jeżeli teraz dasz mi jeszcze trochę siły, nigdy już nie będę przeklinać. Dziwne, ale kłucie w boku ustało. Mogła też znów złapać oddech. Widocznie ostatnia obietnica była tą, którą Stwórca chciał usłyszeć. – Dziękuję Ci – szepnęła, uniosła spódnicę i pobiegła dalej. Zatrzymała się dopiero na ulicy, przy której stał ich dom. Kryjąc się w cieniu podeszła do schodów. Zobaczyła trzech mężczyzn leżących na chodniku. Znów zaczęła biec, bo nie mogli już jej w niczym przeszkodzić. Najwyraźniej Caine wrócił do domu. Jade nie wiedziała, ilu ludzi ma ze sobą lady Briars. Nie była pewna, co teraz zrobić: czy lepiej wśliznąć się tylnymi drzwiami, czy też otwarcie wejść od frontu i stawić czoło napastnikom. Odpowiedź przyszła sama, gdy usłyszała ryk Caine’a. – Gdzie ona jest? – krzyczał. W jego głosie brzmiał taki lęk, że Jade zabolało serce. Otworzyła drzwi i wpadła do domu. Wszyscy znajdowali się w salonie. Lyon trzymał Caine’a za ramiona. Lady Briars stała zwrócona twarzą do nich, obok niej stał sir Richards, a Cyril i Alden ustawili się za dyrektorem. – Umrze z głodu zanim ją znajdziecie! – krzyknęła lady Briars. Parsknęła rozbawiona. – Nigdy jej nie znajdziesz! – Ależ tak, znajdzie mnie. Lady Briars pisnęła słysząc cichy głos Jade. Caine i Lyon gwałtownie się odwrócili. Potem Caine stał bez ruchu i tylko się uśmiechał. Jade zobaczyła łzy w jego oczach i wiedziała, że

sama też ma zamglony wzrok. Lyon i sir Richards nie ukrywali zdumienia. – Jade... w jaki sposób... Odpowiedziała patrząc cały czas na Caine’a: – Zamknęli mnie na klucz. Długą chwilę potrwało, zanim ktokolwiek zareagował na te słowa. Pierwszy roześmiał się Lyon. – Zamknęli ją na klucz – powiedział Caine’owi. Jade nadal stała uśmiechając się, aż wreszcie Caine podszedł do niej. Gdy dotknął jej twarzy, wybuchnęła płaczem i pobiegła na piętro. Wpadła do pierwszej z brzegu sypialni i rzuciła się na łóżko. Caine już był przy niej i brał ją w ramiona. – Ukochana, już po wszystkim – szepnął. – Nie opuściłam cię. Byłam tu, a wtedy oni przyszli i wyciągnęli mnie z domu. Nie złamałam słowa. – Cicho, Jade. Przecież wiem... – Caine, tak strasznie się bałam – powiedziała pochlipując. – Ja też – szepnął. Objął ją jeszcze mocniej. – Gdy Cyril powiedział mi... i byłem pewny, że... O, Boże, ja też piekielnie się bałem. Jade wytarła oczy o surdut Caine’a. – Nie możesz już nigdy używać brzydkich słów. Żadne z nas nie może już przeklinać, Caine. Obiecałam to Bogu. Uśmiechnął się czule. – Dobrze. – Obiecałabym wszystko, żebyś tylko był bezpieczny – szepnęła. – Tak bardzo cię potrzebuję, Caine.

– I ja ciebie też, ukochana. – Nie możemy już kraść ani kłamać – poinformowała go. – To też obiecałam. Caine przewrócił oczami. – Obiecywałaś to również w moim imieniu? – spytał. Ukrył rozbawienie, bo Jade mówiła tak poważnie. Nie miał zamiaru jej przypominać, że nigdy w życiu niczego nie ukradł. – Oczywiście, że i w twoim imieniu. Przecież dzielimy wszystko. Caine, chyba jesteśmy równoprawnymi partnerami w małżeństwie? – Tak – zgodził się. – Więc przyznajesz, że obiecywałam również w twoim imieniu. – Tak – odparł i nagle odsunął się od niej. Na jego twarzy odmalował się prawdziwy lęk. – Ale nic więcej nie przyrzekałaś, prawda? Widząc, jak bardzo obawia się jej odpowiedzi, Jade od razu zrozumiała, o co mu chodzi. – Na przykład, że nie będziemy tańczyć? – Na przykład, że nie będziemy się już nigdy kochać. Jade roześmiała się radośnie. – Czy to nie to samo? – Jade, to nie czas na żarty. – Nie, Caine, nie zrezygnujemy z tańca ani z kochania się. Nigdy nie daję obietnic, których nie mogłabym dotrzymać – dodała cytując jego własne słowa. Caine marzył tylko o tym, by zedrzeć z niej ubranie i kochać się tu, od razu, ale oczywiście nie mógł. Na dole czekały sprawy do załatwienia. Przez parę następnych dni też nie miał wiele czasu dla żony. Razem z Lyonem opracowywali raporty

dla przełożonych. Lady Briars została umieszczona w więzieniu Newgate, ale mówiło się, że będzie przeniesiona do pobliskiego szpitala dla umysłowo chorych, ponieważ sąd ustalił, że jest całkowicie szalona. Jade w pełni zgadzała się z opinią sądu. Wreszcie Caine był wolny i mógł dotrzymać reszty obietnic danych Jade. Podjęli spokojne wspólne życie i tak, jak jej kiedyś obiecał, zamierzali żyć długo i szczęśliwie. Jednak Caine był bardzo niespokojny, a Jade się tym martwiła. W dniu pierwszej rocznicy ślubu spytał, czy zobowiąże się zostać z nim przez następny rok. Jade pomyślała, że nie jest to najlepsza pora na takie pytania, gdyż była akurat między jednym porodowym skurczem a drugim. Zacisnęła zęby, by nie krzyczeć z bólu. – Caine, będziemy mieli dziecko – powiedziała. – Wiem, skarbie – odparł. Położył się na boku i delikatnie pogłaskał jej napęczniały brzuch. – Zauważyłem to już jakiś czas temu – dodał, żeby się z nią podroczyć. Pochylił się i pocałował ją w wilgotne czoło. – Jade, za gorąco ci? – Nie, ja tylko... – Daj mi słowo – przerwał jej odrzucając kołdrę. – Potem będziesz mogła dalej spać. Bardzo się dziś kręcisz. Chyba wieczorem zbyt długo rozmawiałaś z Lyonem i Christiną. Oczywiście ucieszyła mnie ich wizyta i z radością dowiedziałem się, że gdy przyjdzie twój czas Christina ci pomoże, ale nalegam, by był przy tym również lekarz. Jade była zbyt zmęczona, by się kłócić. Przez całą noc miała co jakiś czas skurcze. Jednak nie obudziła Caine’a. Poszła za radą Christiny, która twierdziła, że lepiej nie informować go aż do ostatniej chwili, gdyż mężowie, jak wyjaśniła, zbyt łatwo mdleją w takich chwilach. Od chwili, gdy Jade dała Christinie dossier Lyona i powiedziała, by schowała je w bezpiecznym miejscu, przyjaciółka uważała, że jest związana z Jade braterstwem krwi. Obie panie miały do siebie całkowite zaufanie i spędziły wiele czasu opowiadając sobie nawzajem historie ze swojej

przeszłości. Teraz Caine łagodnie szturchnął Jade. – Chcę, żebyś mi natychmiast dała słowo. Gdy tylko minął kolejny skurcz, Jade odparła: – Tak, daję ci słowo. I wiesz co, Caine? Nasze dziecko przyjdzie na świat już teraz. Idź obudzić Christinę. Jednak potrwało to jeszcze trzy godziny. Podczas gdy Jade się trudziła, Caine był tak spokojny, godny zaufania i silny, jak się tego po nim spodziewała. Pomyślała, że Christina jednak się myliła. Nie każdy mężczyzna łatwo traci opanowanie. Gdy skurcze stały się bardzo częste i bolesne, Christina odesłała go do biblioteki, bo obawiała się, że nie zniesie tego widoku. Jednak on wytrzymał zaledwie pięć minut na dole i zaraz wrócił do żony, chwycił ją za ręce i błagał o przebaczenie za to, że wpakował ją w tak straszne położenie. Oczywiście okropnie przeszkadzał. Jednak podczas samej chwili porodu nie wpadł w panikę i już kilka minut później trzymał w ramionach swoją piękną córkę. Natomiast Sterns nie był tak opanowany. Wpadł do pokoju, gdy tylko usłyszał głośny wrzask noworodka. Natychmiast wyrwał dziecko z ramion ojca, oświadczył, że jest cudowne, i zabrał się do szykowania pierwszej kąpieli. Christina zajęła się Jade. Caine pomógł zmienić pościel i koszulę nocną, a gdy Christina powiedziała mu, że zachował się przez cały czas całkiem dobrze, zdołał się wreszcie uśmiechnąć, chociaż ciągle jeszcze był blady, ręce mu drżały, czoło miał spocone i nie potrafił wypowiedzieć nawet paru rozsądnych zdań. Jednak gdy już było po wszystkim, stracił opanowanie. Christina wyszła z pokoju, by przekazać szczęśliwą wiadomość Lyonowi. Sterns kołysał w ramionach swoją nową panią, a Jade była zbyt słaba, by podtrzymać Caine’a. – Nic mu nie jest? – spytała Sternsa. Nie miała nawet tyle siły, by spojrzeć przez krawędź łóżka na podłogę. – Zemdlał. – Wiem, że zemdlał – zniecierpliwiła się. – Ale czy nic mu się nie stało? Może uderzył się w głowę albo skaleczył?

– Nic mu się nie stało – powiedział obojętnie Sterns. Nawet nie pofatygował się, by spojrzeć w dół na swojego chlebodawcę, tylko nadal wpatrywał się z zachwytem w śliczne dzieciątko. Na twarzy malował mu się wyraz prawdziwej adoracji. – Pomóż mu – szepnęła Jade. Przygryzała wargę, żeby się nie roześmiać. – Chyba jeszcze nie ma siły wstać – powiedział Sterns. – Dziecko potrzebuje teraz całej mojej uwagi. Dobrze się spisałaś, milady, naprawdę dobrze. Jestem pewien, że markiz się ze mną zgodzi, gdy już się ocknie. Jade rozpromieniła się z zadowolenia. Miała w oczach łzy. – Nie będziesz o tym rozpowiadał, prawda, Sterns? Z podłogi dobiegły odgłosy świadczące o tym, że Caine’a wraca do przytomności. – Nikt nie może się dowiedzieć, że Caine zemdlał. Chyba umarłby ze wstydu. – Nie martw się, milady – przyrzekł Sterns. – Nikomu o tym nie powiem. Widząc iskierkę rozbawienia w jego oczach Jade zrozumiała, że nie dotrzyma słowa. Trzy dni później przeczytała w gazetach o omdleniu Caine’a. Ten łajdak kamerdyner przesłał wiadomość do redakcji. Markiz Cainewood wcale się tym nie przejął i nie zwracał uwagi na żarciki przyjaciół, którzy składali najlepsze życzenia z okazji urodzenia się dziecka. Nic nie mogło popsuć mu humoru. Przecież w końcu osiągnął swój cel. Znalazł niechlubnej sławy pirata... który teraz należał do niego. Łowca był zadowolony.