02 W Szponach Mrozu

Tłumaczenie oficjalne dzięki chomikowi: fanpirmonina

W SZPONACH MROZU”

„

Akademia Wampirów

Richelle Mead

Dla Kat Richardson, która jest bardzo mądra.

Prolog ŚMIERĆ NIE ZAWSZE OZNACZA KONIEC. Możecie mi wierzyć. Istnieje na ziemi rasa wampirów, które po śmierci pozostały wśród żywych. To strzygi. Jeśli pojawią się w waszych najgorszych koszmarach sennych, z pewnością na to zasługują. Są szybkimi i bezlitosnymi bestiami, zabijają bez wahania. Przechodząc na stronę mroku, zyskały nieśmiertelność, toteż niezwykle trudno je unicestwić. Można tego dokonać na trzy sposoby: zadając im cios srebrnym ostrzem, pozbawiając głowy lub paląc. Niełatwe zadanie, ale daje jednak pewną szansę w walce. Są również wampiry, które opowiadają się po stronie dobra. To moroje. Żyją na świecie obok ludzi i posiadają niezwykłą moc władania żywiołami ziemi, powietrza, wody i ognia. ( Znam parę wyjątków, ale opowiem wam o nich później ). Niestety, ich nadzwyczajne zdolności na niewiele się zdają w dzisiejszych czasach, a przecież mogłyby stanowić potężną broń. Większość mojorów uważa jednak, że magia powinna służyć wyłącznie pokojowym celom. Przekonanie to stało się prawem w ich społeczności. Moroje są wysocy i szczupli. Stronią od słońca, bo zbyt intensywne światło może im zaszkodzić, ale rekompensują sobie tę słabość wyostrzonymi zmysłami wzroku, powonienia i słuchu. Dobre i złe wampiry łakną krwi. Jednak moroje nie zabijają dawców. Gromadzą wokół siebie dobrowolnych karmicieli. Co nie jest trudne, bowiem ich ślina zawiera endorfiny poprawiające nastrój, więc ludzie łatwo stają się narkomanami uzależnionymi od kąsania przez moroje. Utrzymywanie karmicieli jest mniejszym złem w porównaniu z wyczynami strzyg. Te mroczne istoty mordują swoje ofiary. Myślę,

że zabijanie sprawia im przyjemność. Moroj, który pozbawi życia dawcę, wypijając za dużo krwi, przemienia się w strzygę. Zdarza się, że ktoś dokonuje tego wyboru świadomie. Traci wówczas zdolności magiczne i wyrzeka się sumienia, zyskując obietnicę nieśmiertelności. Ale strzygą można również zostać bez udziału woli. Wystarczy, że ofiara wypije krew swojego oprawcy, a wówczas sama się przemieni. Temu procesowi podlegają wszyscy: moroje, ludzie oraz … dampiry. Dampiry takie jak ja. Jesteśmy w połowie ludźmi, a w połowie wampirami. Lubię myśleć, że odziedziczyliśmy najlepsze cechy obu gatunków. Po ludziach mamy silny charakter, a domieszce krwi morojów zawdzięczamy wyostrzone zmysły i doskonały refleks. Nie obawiamy się również przebywać na słońcu. Ta kombinacja czyni z nas doskonałych opiekunów morojów i w większości zostajemy ich strażnikami. Od najmłodszych lat poznawałam techniki obrony przed strzygami. Korzystam ze specjalnego szkolenia w Akademii Świętego Władimira, prywatnej uczelni dla morojów i dampirów. Potrafię posługiwać się każdą bronią, opanowałam również technikę walki wręcz. Dowiodłam tego w starciach z osobnikami dwukrotnie większymi i silniejszymi ode mnie. I nie mówię tylko o ćwiczeniach na Sali gimnastycznej. Napisałam osobnikami, ponieważ walczę głównie z facetami. W tym fachu rzadko spotyka się kobiety. Dampiry szczycą się wieloma wspaniałymi i przydatnymi cechami, jednak los pozbawił nas możliwości posiadania dzieci z innymi dampirami. Spodziewam się, co powiecie, ale nie macie racji. Sądzicie, że dziecko dampira i moroja będzie w dwóch trzecich wampirem? Otóż nie. Nadal jest w połowie człowiekiem. Związki mieszane tworzą najczęściej mężczyźni rasy morojów i kobiety dampiry. Morojki wybierają raczej małżeństwa czystej

krwi. W praktyce oznacza to, że moroje romansują na boku z kobietami takimi jak ja, ale potem je porzucają. Samotne matki dampiry, zwykle rezygnują ze służby, żeby wychowywać dzieci. Dlatego właśnie strażniczki należą do rzadkości. Pozostała nas garstka w szeregach mężczyzn oddanych służbie. Ci, którzy zdecydowali się poświecić życie ochronie morojów, bardzo poważnie traktują swoją misję. Dampiry zawdzięczają podopiecznym podtrzymanie gatunku. Bez nich wyginęłyby już dawno. Poza tym nasza praca przynosi zaszczyt. Strzygi należą do świata mroku. Nie możemy pozwolić, by pozbawiały życia niewinne istoty. Uczymy się tego od najwcześniejszych lat. Od dziecka wpaja się nam, że strzygi są złe, a moroje potrzebują ochrony. Wierzymy w to całym sercem. Osobiście pragnę chronić jedną wampirzycę, moja najlepszą przyjaciółkę, księżniczkę Lissę, ostatnia spadkobierczynię rodu Dragomirów, jednej z dwunastu rodzin królewskich, które przetrwały wśród morojów. Moja podopieczna jest osobą szczególną również w innych względów. Pamiętacie, co napisałam o panowaniu morojów nad żywiołami? Lissa wykazuje w tej dziedzinie niezwykłe możliwości. Jej domeną jest żywioł, którego istnienia jeszcze niedawno nikt się nie domyślał. Potrafi korzystać z mocy ducha. Przez wiele lat sądziłyśmy, że Dragomirówna nie posiada żadnych zdolności magicznych. A potem nastąpiły dziwne wydarzenia. Wszystkie wampiry potrafią używać mocy wpływu, dzięki czemu mogą skłaniać innych do wypełniania ich woli. Zwłaszcza strzygi rozwinęły tę umiejętność. Moroje nie władają nią zbyt wprawnie, a do tego jest w ich społeczności zakazana. Mimo to Lissa dorównuje na tym polu strzygom. Wystarczy, że zatrzepocze rzęsami, a wszyscy robią, co zechce. Księżniczka potrafi o wiele więcej.

Pisałam już, że śmierć nie zawsze oznacza koniec. Tak jest w moim przypadku. Nie obawiajcie się, nie stałam się strzygą. Jednak kiedyś umarłam. ( Nie polecam wam tego doświadczenia ). Zginęłam w wypadku samochodowym, w którym stacili życie rodzice Lissy oraz jej brat. Nie wiedząc właściwie, co czyni, moja przyjaciółka po raz pierwszy użyła wówczas swoich niezwykłych zdolności i przywołała mnie z powrotem. Długo nie zdawałyśmy sobie sprawy z tego faktu. Nie miałyśmy nawet pojęcia o jej możliwościach. Niestety, ktoś jeszcze odkrył, że Lissa włada mocą ducha. Wiktor Daszkow, Książe morojów, cierpiący wówczas na śmiertelną chorobę. Postanowił porwać Lissę, a następnie zmusić, by została jego uzdrowicielką. Musiałaby pełnić tę rolę do końca swoich dni. Uświadomiłam sobie w porę, jak wielkie grozi jej niebezpieczeństwo, i postanowiłam działać. Przekonałam Lissę do ucieczki. Opuściłyśmy Akademię i zamieszkałyśmy wśród ludzi. Podobało się nam to nowe życie, chociaż wymagało niezwykłej czujności i ciągłego ukrywania się. Po dwóch latach odnaleziono nas i kilka miesięcy temu odeskortowano z powrotem do szkoły. Wiktor tylko na to czekał. Uprowadził Lissę i torturował, aż wreszcie zgodziła się spełnić jego żądania. Książe starannie obmyślił plan. Zadbał o to, bym nie przeszkodziła mu w porwaniu, i rzucił urok pożadania na mnie oraz mojego mentora, Dymitra. ( Dymitr doczeka się jeszcze kilku stron w tej książce ). Wiktor bezlitośnie wykorzystał Lissę, wiedząc, że czerpanie z mocy ducha osłabia jej równowagę psychiczną. Jeszcze większe okrucieństwo okazał wobec własnej córki. Zażądał, by dziewczyna dobrowolnie przemieniła się w strzygę i pomogła mu zbiec z aresztu. Książe został ujęty, lecz nie okazał skruchy. Kiedy o nim myślę, nie odczuwam już żalu, że wychowywałam się bez ojca. Od tamtej pory musze jeszcze skuteczniej chronić Lissy przed strzygami i morojami. Tylko kilka osób w Akademii zna prawdę o jej zdolnościach, jednak trzeba zachować wielką ostrożności, by już nigdy ktoś taki jak Wiktor nie miał szans wykorzystać księżniczki do własnych celów. Na szczęście mamy pewną przewagę nad

wrogami. Kiedy moja przyjaciółka wskrzesiła mnie po wypadku, nawiązała się miedzy nami szczególna więź. Widzę i czuję, to co ona przeżywa. ( Więź działa tylko w jedną stronę; Lissa nie odbiera moich uczuć ). Wiem kiedy ma kłopoty, i za każdym razem mogę jej w porę pomóc, chociaż tak intensywne odczuwanie drugiej osoby nie zawsze jest przyjemne. Podejrzewamy, że moc ducha oferuję wiele innych możliwości, ale nie zdążyłyśmy jeszcze wszystkich zbadać. Tymczasem bardzo staram się pełnić służbę najlepiej jak umiem. Dwuletnia nieobecność w Akademii sprawiła, że mam spore zaległości, więc przechodzę obecnie dodatkowy trening. Bezpieczeństwo Lissy jest dla mnie najważniejsze. Doskonalę umiejętności, jednak bez przerwy napotykam te same przeszkody. Po pierwsze, działam, zanim przemyślę atak. Uczę się panować nad odruchami, mimo to w obliczu zagrożenia wciąż zdarza mi się uderzyć w niewłaściwą osobę. Cóż … Ostatecznie reguły są po to, by je łamać. Drugim najważniejszym problemem w moim życiu jest Dymitr. To on zabił Nathalie. Jest doskonałym strażnikiem, a do tego przystojnym facetem. No dobrze, więcej niż przystojnym. Na widok takich mężczyzn z wrażenia zastygamy na środku jezdni, nie zważając na samochody. Niestety, Dymitr jest moim instruktorem. Poza tym ma dwadzieścia cztery lata. Już choćby z tych powodów powinnam wybić go sobie z głowy. Pozostake jednak ważniejsza kwestia. Kiedy skończę szkołę, oboje z Dymitrem zostaniemy strażnikami Lissy. Jeśli wówczas będziemy zajmować się przede wszystkim sobą, nie zdołamy uchronić mojej przyjaciółki przed niebezpieczeństwem. Jednak wciąż o nim myślę i podejrzewam, że też nie jestem mu obojętna. Jak już wspomniałam, planując porwanie Lissy, Wiktor rzucił na mnie i Dymitra urok pożądania. Zamierzał odwrócić naszą uwagę i osiągnął cel. Nie mogliśmy się od siebie oderwać. Dla Dymitra byłam gotowa stracić cnotę i wiem, że on też naprawdę mnie wtedy pragnął. Cudem wyrwaliśmy się z mocy czaru, a

wspomnienie tamtych pieszczot wciąż nie pozwala mi się skoncentrować podczas treningów. Nazywam się Rose Hathaway. Mam siedemnaście lat i szkolę się w ochronie wampirów i zabijaniu strzyg. Jestem beznadziejnie zakochana w niewłaściwym mężczyźnie, a moja najlepsza przyjaciółka wykazuje zdolności magiczne, które mogą doprowadzić ją do obłędu. Cóż, nikt nie powiedział, że szkoła średnia to bułka z masłem.

RODZIAŁ PIERWSZY NIE SĄDZIŁAM, ŻE TEN DZIEŃ może stać się jeszcze gorszy, do chwili kiedy moja przyjaciółka oznajmiła, że traci zmysły. Znowu. - Ja … Co powiedziałaś ? Stałyśmy w holu dormitorium dla morojów. Pochylona poprawiłam but, bo coś mnie uwierało w stopę. Podniosłam głowę i spojrzałam na Lissę przez gęste kosmyki czarnych włosów, które opadały mi na twarz. Zdrzemnęłam się po lekcjach i nie miałam czasu ich uczesać. Wybiegłam, żeby zdążyć na spotkanie. Za to platynowa fryzura Lissy prezentowała się doskonale, opadając miękką falą na ramiona niczym ślubny welon. Przyjaciółka przyglądała mi się z rozbawieniem. - Mówiłam, że pigułki nie działają na mnie już tak intensywnie jak na początku terapii. Wyprostowałam się i odgarnęłam włosy z twarzy. - A dokładniej? – spytałam. Mijali nas moroje spieszący na kolację lub spotkania towarzyskie. – Czy … - ściszyłam głos do szeptu – odzyskałaś moc? Lissa potrząsnęła głową. Dostrzegłam w jej oczach cień żalu. - Nie … Czuję przepływ magii, lecz nie mogę z niej korzystać. Zauważyłam jednak drobne zmiany. Robię się przygnębiona bez powodu i w ogóle. Ale nie jest tak źle jak kiedyś – zapewniła, widząc moją przestraszoną minę. Zanim zaczęła regularnie zażywać leki, miewała napady depresji, a wtedy czasem się okaleczała. – Po prostu bywam niekiedy smutna.

- Masz inne objawy? Czujesz niepokój? Wyobrażasz sobie różne rzeczy? Lissa się roześmiała. Najwyraźniej nie traktowała tego poważnie. - Czytujesz teraz podręczniki psychiatryczne? Rzeczywiście, trochę się podszkoliłam, ale nie zamierzałam o tym dyskutować. - Po prostu martwię się o ciebie. Skoro uważasz, że lekarstwa ci nie pomagają, musimy to zgłosić. - Nie ma potrzeby – ucięła. – Czuję się dobrze, naprawdę. Te pigułki są skuteczne, tylko ich działanie trochę osłabło. Nie wpadajmy w panikę. To twój dzień. Udało jej się zmienić temat. Zaledwie przed godziną zostałam poinformowana, że mam zdawać test kwalifikacyjny – rodzaj egzaminu obowiązkowego dla wszystkich uczniów pierwszego roku Akademii Świętego Władimira. Straciłam szansę w ubiegłym roku z powodu ucieczki. Teraz miałam go zaliczyć u strażnika spoza szkoły. Miło, że mnie uprzedzili. - Nie martw się. – Lissa uśmiechnęła się do mnie uspokajająco. – Tobie pierwszej powiem, jeśli coś się zmieni. - Dobrze - poddałam się niechętnie. Na wszelki wypadek przestawiłam się na odbieranie jej prawdziwych uczuć. Lissa nie kłamała. Wydawała się spokojna i szczęśliwa, rzeczywiście nie było powodu do obaw. Wyczułam w niej jednak głęboko skrywany niepokój, jakieś mroczne myśli. Nie zawładnęły nią, ale ich barwa wskazywała na depresję i gniew, z którymi Lissa zmagała się nie tak dawno temu. To, co czuła teraz, było zaledwie cieniem tamtego kryzysu, jednak wolałabym, żeby znikło. Spróbowałam przeniknąć głębiej do jej uczuć, dowiedzieć się czegoś więcej, kiedy nagle poczułam dotknięcie nieznanego.

Ogarnęły mnie mdłości czułam i błyskawicznie się wycofałam. Nie mogłam opanować drżenia. - Dobrze się czujesz? – Lissa zmarszczyła brwi. – Wyglądasz, jakbyś miała zwymiotować. - To nerwy przez egzaminem – zełgałam. Niechętnie spróbowałam jeszcze raz wniknąć do jej głowy. Mroczne uczucia rozwiały się bez śladu. Pomyślałam, że pewnie przesadzam. Leki skuteczne chroniły ją przed złym nastrojem. – Nic mi nie jest. Lissa pokazała mi zegarek. - Lepiej się pospiesz. - Cholera – zaklęłam. Miała rację. Uściskałam ją. – Pogadamy później! - Powodzenia! – zawołała za mną. Przecięłam biegiem miasteczko studenckie i zobaczyłam mojego mentora, Dymitra Bielikowa, obok hondy pilot. Rozczarowanie. Nie oczekiwałam, że wyruszymy górskimi szlakami Montany nowym porsche, ale mógł się postarać o lepszy wóz. - Wiem, wiem – powiedziałam, widząc jego minę. – Przepraszam za spóźnienie. W tej chwili uświadomiłam sobie, że czeka mnie najważniejszy egzamin w życiu, i natychmiast zapomniałam o Lissie i niepewnym działaniu leków. Chciałam się nią opiekować, ale nic by z tego nie wyszło, gdybym teraz oblała. Dymitr wyglądał bosko, jak zawsze. Potężny ceglany budynek Akademii rzucał na nas długi cień przypominający bestię czyhającą w pierwszych promieniach słońca. Padał śnieg. Obserwowałam białe kryształowe płatki wirujące w powietrzu. Kilka opadło na głowę strażnika i topniało w jego ciemnych włosach.

- Kto z nami jedzie? – spytałam. Wzruszył ramionami. - Nikt. Tylko ty i ja. Od razu poprawił mi się nastrój. Zapowiadało się fantastycznie. Ja i Dymitr. Sami. Pomyślałam, że to okazja warta nieoczekiwanego testu. - Długo będziemy jechali? – wymamrotałam, zaklinając w myślach, żeby czekała nas długa podróż, najlepiej tygodniowa. Byśmy musieli zatrzymywać się po drodze w luksusowych hotelach. Może utkniemy w zaspie śnieżnej i wtedy tylko ciepło naszych ciał uchroni nas przed śmiercią. - Pięć godzin. - Och. Miałam nadzieje na więcej. Ale to lepsze niż nic. Poza tym wciąż istniała szansa na utknięcie w zaspie. Słabo widoczne, przysypane śniegiem drogi utrudniają jazdę ludziom, ale nie są problemem dla oczu dampirów. Patrzyłam prosto przed siebie, starając się nie myśleć o intensywnym zapachu wody po goleniu, który wypełnił wnętrze wozu. Bliskość Dymitra działała oszałamiająco, jednak postanowiłam całą uwagę skupić na czekającym mnie egzaminie. Test obejmował wiedzę, której nie można nauczyć się z podręcznika. Nie sposób przewidzieć jego wyniki. Wysocy rangą strażnicy odwiedzali nowicjuszy podczas ich pierwszego roku w Akademii i rozmawiali z każdym indywidualnie. Na tej podstawie decydowali później, czy kandydaci są gotowi poświęcić się służbie. Nie miałam pojęcia, o co mnie zapytają, słyszałam najróżniejsze plotki na temat przebiegu egzaminu. Wiedziałam tylko, że będą oceniać moją postawę oraz zaangażowanie. Część nowicjuszy nie

przechodziła testu, a tym samym traciła wszelkie szanse awansowania na strażników. - Sądziłam, że komisja przyjeżdża do Akademii – zaczęłam. – Cieszę się z wycieczki, ale wydaje mi się dziwne, że jedziemy do nich z wizytą. - Nie do nich, tylko do niego – sprostował Dymitr z lekkim rosyjskim akcentem. Nic więcej nie wskazywało na pochodzenie strażnika który – jestem pewna – władał angielskim lepiej niż ja. - Twój przypadek jest szczególny, więc zgodził się wyświadczyć nam uprzejmość. Dlatego to my powinniśmy go odwiedzić. - O kim mówimy? - O Arturze Schoenbergu. Popatrzyłam na niego ze zdumieniem - O kim?! – zapiszczałam z przejęciem. Ta postać obrosła legendą. Opowiadano o jego brawurze w walce ze strzygami, o tym, że zabił ich więcej niż jakikolwiek inny strażnik. Dawniej kierował Radą – komisją decydującą o przydziale morojom opiekunów oraz o wszelkich istotnych dziedzinach naszego życia. Kiedy przeszedł na emeryturę, poświecił się opiece nad członkami jednej z rodzin królewskich – Baciców. Mimo wieku wciąż budził grozę. Znałam wszystkie jego bohaterskie czyny. - Czy… Nie było nikogo innego? – wyszeptałam. Dymitr skrył uśmiech. - Poradzisz sobie. Aprobata Arta jest najlepszą rekomendacją na przyszłość. Art? Mój mentor przyjaźnił się z największym pośród żyjących strażników. Właściwie nie powinno mnie to dziwić. Już nieraz dowiódł swoich doskonałych umiejętności.

W samochodzie zapadła cisza. Przygryzłam wargę, zastanawiając się, czy sprostam wymaganiom Artura Schoenberga. Miałam dobre oceny, jednak ucieczka oraz fakt, że często wdawałam się w szkolne bójki, z pewnością nie działały na moją korzyść. - Dasz sobie radę – powtórzył Dymitr. – Twoje mocne strony przeważają nad złymi skłonnościami. Czasem miałam wrażenie, że czyta w moich myślach. Uśmiechnęłam się blado i odważyłam się na niego zerknąć. Nie powinnam tego robić. Poczułam bliskość tego pięknego smukłego ciała. Głębokie spojrzenie czarnych oczu było dla mnie niebezpieczne. Dymitr związał włosy z tyłu. Wiedziałam, że są miękkie jak jedwab. Dotykałam ich, gdy Wiktor Daszkow rzucił na nas urok pożądania. Ogromnym wysiłkiem woli zmusiłam się, by odwrócić wzrok. - Dzięki, trenerze – zażartowałam, wbijając się głębiej w siedzenie. - Chciałbym pomóc – odparł z powagą. Strażnik był odprężony i w dobrym humorze. Nieczęsto go takim widywałam. Zazwyczaj zachowywał czujność, gotów zaatakować w razie potrzeby. Uznałam, że czuł się bezpiecznie w rozluźnił na tyle, ile mógł sobie pozwolić w moim towarzystwie. Nie tylko ja miałam problem z udawaniem, że nic nas nie łączy. - Naprawdę chcesz mi pomóc? – spytałam, nie patrząc mu w oczy. - Mhm. - To wyłącz te beznadziejną muzę i wrzuć, coś co powstało po zburzeniu muru berlińskiego. Dymitr parsknął śmiechem.

- Jak na kogoś, kto nie cierpi historii, zadziwiająco dużo wiesz na temat Europy Wschodniej. - Zbieram materiały do kąśliwych komentarzy, towarzyszu. Pokręcił z uśmiechem gałką radia i znalazł stację z muzyką country. - Hej! Nie to miałam na myśli. Czułam, że zaraz znów wybuchnie smiechem. - W takim razie wybierz sama. Mnie to obojętne. Westchnęłam. - Niech już będą lata osiemdziesiąte. Posłusznie nastawił radio, a ja skrzyżowałam ramiona na piersi. Jakaś smętna europejska kapela wyśpiewywała song o gwieździe radiowej, którą zabił przemysł wideo. Wolałabym, żeby ktoś wykończył to radio. Nieoczekiwanie dla samej siebie stwierdziłam, że pięciogodzinna podróż nie jest wcale za krótka, tak byłam ciekawa, co czeka mnie u celu. Artur wraz z podopiecznymi mieszkał w małym miasteczku przy drodze I90, niedaleko Billings. Moroje żyjący wśród ludzi starali się nie zwracać na siebie uwagi. Większość wybierała wielkie miasta, gdzie łatwiej można się ukryć, a nocne życie nie budzi większego zainteresowania. Rodzina, którą mieliśmy odwiedzić, zdecydowała się jednak na inne rozwiązanie. Pewnie sądzili, że w niewielkiej społeczności ludzie mniej interesują się życiem sąsiadów. Przekonałam Dymitra, że muszę coś zjeść, i wstąpiliśmy po drodze do baru szybkiej obsługi czynnego przez całą dobę. Okazało się, że trzeba jeszcze zatankować, więc na miejsce dotarliśmy dopiero koło południa. Dom został zbudowany z wiejskim stylu – parterowy budynek z zewnątrz wyłożony drewnem pomalowanym

szarą farbą. W dużych oknach dostrzegłam przyciemnione szyby, przepuszczające ograniczoną ilość promieni słonecznych. Siedziba godna rodziny królewskiej – kosztowna i nowoczesna, chociaż na uboczu. Wyskoczyłam z samochodu, czując, jak nogi zapadają się w cienką warstwę śniegu, pod którą leżał żwir pokrywający podjazd. Dzień był cichy i pogodny, od czasu do czasu powiewał lekki wiatr. Ruszyliśmy w stronę domu ścieżką wybrukowaną otoczakami. Zauważyłam, że Dymitr błyskawicznie przybrał oficjalną minę, jednak wyczuwałam, że nie opuścił go pogodny nastrój. Wspólna wyprawa wprawiła nas w radosny nastrój leciutko tylko zabarwiony poczuciem winy. Pośliznęłam się na oblodzonych kamieniach i strażnik wyciągnął rękę, żeby mnie podtrzymać. Przypominała mi się podoba sytuacja, gdy poznałam swojego mentora. Wtedy również uchronił mnie przed upadkiem. Mimo że na dworze panował mróz, a ja miałam grubą kurtkę, poczułam ciepły dotyk jego ręki na ramieniu. - W porządku? – spytał i ku mojemu żalowi, cofnął dłoń. - Tak – mruknęłam, spoglądając z pretensją na śliską dróżkę. – Nie

uważasz, że powinni byli wysypać ją solą?

Rzuciłam tą uwagę lekkim tonem, ale Dymitr zatrzymał się gwałtownie. Przystanęłam za nim, widząc że rozgląda się czujnie dokoła. Omiótł wzrokiem ośnieżone równiny, a potem przeniósł spojrzenie na dom. Otworzyłam usta, żeby spytać, co go tak niepokoi, ale zorientowałam się w porę, że lepiej będzie milczeć. Dymitr bacznie obserwował budynek. Zerknął na oblodzony chodnik i obejrzał dokładnie podjazd pokryty n nienaruszoną warstwą śniegu, na której odznaczały się jedynie ślady naszych stóp. Po chwili ostrożnie podszedł do domu. Ruszyłam za nim. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami. Były niedomknięte, jakby ktoś

zatrzasnął je w pośpiechu. Po bliższych oględzinach zauważyliśmy na futrynie zadrapania, które mogły sugerować włamanie. Dymitr przesunął palcami w miejscu, gdzie drzwi stykały się z framugą. Oddychając, wypuszczał małe obłoczki pary. Kiedy dotknął klamki, zachybotała, jakby była pęknięta. - Rose, wracaj do samochodu – powiedział cicho. - Ale… - Idź. Polecenie zabrzmiało z niezwykłą mocą. Miałam do czynienia z mężczyzną, który bez trudu zwyciężał z każdej walce, zabijał nawet strzygi. Zawróciłam posłusznie i ruszyłam zaśnieżonym trawnikiem, nie chcąc ryzykować spaceru po oblodzonych kamieniach. Dymitr nie poruszył się do chwili, aż cicho zamknęłam za sobą drzwi samochodu. Wtedy bezszelestnie zniknął wewnątrz budynku. Paliła mnie ciekawość, więc policzyłam do dziesięciu i wysiadłam. Nie zamierzałam pakować się do środka, chciałam tylko obejrzeć dom z bliska. Zaniedbana ścieżka i podjazd wskazywały na kilkudniową nieobecność gospodarzy. Brałam pod uwagę możliwość, że Badicowie nie wychodzili z domu. Być może padli ofiarą zwykłych włamywaczy albo coś ich wystraszyło – na przykład strzygi. Widziałam po minie Dymitra, że podejrzewał raczej to drugie. Pomyślałam, że Artur Schoenberg bez wątpienia obroniłby podopiecznych. Spojrzałam w niebo. Zza gęstych chmur wyzierały blade promienie słońca. Było jednak jasno, dochodziło południe i strzygi z pewnością pozostawały w ukryciu. Nie musiałam się ich bać. Dymitr nie powinien się zezłościć, że go nie posłuchałam. Okrążyłam dom z prawej strony, zapadając się w grubej warstwie śniegu. Nie zauważyłam niczego niepokojącego. Z okapu

zwisały sople lodu. W pewnej chwili natrafiłam stopą na twardy przedmiot. Nachyliłam się i zobaczyłam srebrne ostrze. Ktoś musiał je upuścić. Podniosłam sztylet i oczyściłam ze śniegu. Skąd się tu wziął? Stanowił śmiertelną broń. Wyszkolony strażnik mógł unicestwić nim strzygę jednym ciosem w serce. Takie sztylety wykuwano w obecności czterech morojów, którzy następnie opatrywali je zaklęciami mocy czterech żywiołów. Nie umiałam się posługiwać tą bronią, ale poczułam się raźniej, zaciskając palce na rękojeści. Duże drzwi balkonowe umieszczone w tylnej ścianie domu prowadziły na szeroki taras. Pomyślałam, że latem musi tu być bardzo przyjemnie. I wtedy zauważyłam stłuczoną szybę. Otwór w drzwiach był tak duży, że człowiek bez trudu mógł się dostać do środka. Podeszłam bliżej i zaczęłam się wspinać po schodach, pamiętając o oblodzeniu oraz o Dymitrze, który nie puści płazem najmniejszego nieposłuszeństwa. Mimo sporego mrozu oblewałam się potem. „ Pamiętaj,

że jest środek dnia - powtarzałam sobie. – Nie ma powodu do obaw „ Weszłam na taras i stanęłam przed drzwiami balkonowymi. W szklanej tafli wybito dziurę, trudno było stwierdzić czym. Śnieg zdążył już napadać do środka i utworzył cienka warstwę na jasnoniebieskim dywanie. Nacisnęłam klamkę, ale drzwi okazały się zamknięte. Nie miało to większego znaczenia. Ostrożnie wsunęłam rękę i otworzyłam je z drugiej strony. Rozsunęły się z sykiem. Potem zapadła cisza. Weszłam i zatrzymałam się w plamie słońca padającej na dywan. Odczekałam, aż wzrok przywyknie do półmroku. Wiatr wtargnął do środka i rozwiewał zasłony. Znajdowałam się w salonie. Wyglądał zwyczajnie – kanapy, telewizor, fotel na biegunach. I zwłoki.

Zobaczyłam kobietę leżącą na plecach przed telewizorem. Długie czarne włosy rozrzucone na podłodze. Szeroko otwarte oczy wpatrzone w sufit. Blada twarz - zbyt blada nawet jak na wampira. W pierwszej chwili sądziłam, że gęste włosy kobiety przykrywają również jej szyję. Po sekundzie odkryłam, że ciemna plama na jej skórze to krew. Ofiara miała poderżnięte gardło. Przerażający widok wydał mi się nierzeczywisty. Chyba nie uświadamiałam sobie w pełni, na co patrzę. Kobieta na podłodze wyglądała tak, jakby spała. A potem zauważyłam drugie ciało – mężczyzny. Leżał na boku, dostrzegłam ciemne plamy krwi na dywanie przy jego głowie. Obok kanapy odkryłam kolejną ofiarę – dziecko. I jeszcze jedno ciało, nieco dalej w głębi pokoju. Obok inne. Wszędzie trupy i krew. Powoli docierało do mnie to co widzę. Moje serce waliło jak młot. Nie, zaprzeczyłam w myślach. Przecież to niemożliwe. W biały dzień… W ciągu dnia nic złego nie mogło się wydarzyć. Już miałam krzyczeć, kiedy usta zamknęła mi dłoń w rękawiczce. Szarpnęłam się, ale w następnej chwili poczułam znajomy zapach wosy po goleniu. Dymitr. - Dlaczego nigdy mnie nie słuchasz? – spytał. – Gdyby wciąż tu byli, nie miałabyś szans. Nie mogłam odpowiedzieć, bo wciąż zarywał mi usta ręką. Poza tym byłam w szoku. Widziałam już kogoś martwego, ale nie zetknęłam się ze śmiercią tylu osób naraz. Minęła prawie minuta, kiedy Dymitr wreszcie cofnął rękę. Wciąż stał tuż za mną. Wolałabym uniknąć tego strasznego obrazu, a jednak nie potrafiłam odwrócić wzroku. Wszędzie trupy i krew. Spojrzałam na Belikowa. - Przecież jest dzień – wyszeptałam. – Złe rzeczy nie dzieją się za dnia – powtarzałam z rozpaczą, jak małe dziecko, które chce, żeby straszne wydarzenia okazały się złym snem.

- Zło pojawia się o każdej porze – odparł Dymitr. – Ale to się nie stało za dnia. Prawdopodobnie zginęli przedwczorajszej nocy. Ponownie zerknęłam na ofiary, czując ściskanie w dołku. Więc zginęli przed dwoma dniami. Odeszli, a świat o tym nie wiedział. Spojrzałam na zwłoki mężczyzny leżącego najbliżej drzwi. Był wysoki i dobrze zbudowany, zbyt silny jak ma omroja. Dymitr zauważył, gdzie padł mój wzrok. - To Artur Schoenberg – oświadczył. Ponownie zerknęłam na zakrwawione gardło. - Nie żyje – dodał, jakby to nie było oczywiste. - To absurdalne. Żadna strzyga nie pokonałaby Artura Schoenberga. – Nie mogłam uwierzyć, że ktoś zabił legendę. Dymitr nie odpowiedział. Przesunął ręką po moim remieniu, dotknął mojej dłoni, w której wciąż trzymałam sztylet. Zachwiałam się. - Gdzie go znalazłaś? – spytał. Rozluźniłam palce i pozwoliłam mu wziąć srebrne ostrze. - Na zewnątrz. Leżał na ziemi. Strażnik uważnie obejrzał przedmiot lśniący w promieniach słońca. - Przerwali osłonę. Wciąż oszołomiona, nie od razu zrozumiałam, co miał na myśli. Zorientowałam się dopiero po chwili. Osłoną nazywano magiczne kręgi wytwarzane przez morojów dla ochrony. Wykorzystywali w tym celu moc wszystkich czterech żywiołów. Sporządzenie osłony powierzano mistrzom władającym magią. Często trzeba było do tego po dwóch morojów panujących nad wodą, ogniem, powietrzem oraz ziemią. Osłony skutecznie powstrzymywały strzygi, bowiem magia służy przede wszystkim życiu, a stwory

ciemności nie mają z nim nic wspólnego. Niestety, to zabezpieczenie działa przez krótki czas i wymaga odnawiania. Większość morojów nie korzysta z tej formy ochrony, zakłada się je natomiast w konkretnych miesjach. Akademię Świętego Władimira otacza wiele magicznych pierścieni. W domu Badiców również umieszczono osłonę, ale pękła, przebita ostrzem sztyletu. Moc obu tych magicznych narzędzi pozostaje ze sobą w konflikcie i tym razem silniejsze okazało się działanie tego drugiego. - Strzygi nie tknęłyby ostrza – powiedziałam ze zdziwieniem. Zauważyłam, że wypowiadam zdania, które sobie przeczą. Cóż, niełatwo jest mierzyć się z sytuacją, która zadaje kłam naszym najgłębszym przekonaniom. – Nie zrobiłby tego również żaden moroj ani dampir. - Pozostaje człowiek. Napotkałam wzrok Dymitra. - Ludzie nie pomagają strzygom… - urwałam. Znowu usiłowałam zaprzeczać. Nie mogłam się powstrzymać. Naszym największym atutem w walce ze strzygami były ich ograniczenia – światło słoneczne, osłony i magiczne ostrza. Nauczyliśmy się wykorzystywać ich słabe punkty. Gdyby udało im się skłonić ludzi do działania, tam gdzie one same były bezsilne, wówczas… Dymitr pozostał niewzruszony i czujny, dostrzegłam jednak w jego oczach iskierkę współczucia, kiedy obserwował moje pomieszanie. - To wszystko zmienia, prawda? – upewniłam się. - Tak – odparł – Rzeczywiście.

ROZDZIAŁ DRUGI DYMITR ZADZWONIŁ PO POMOC. Wiedzieliśmy, że oddział specjalny straży już do nas wyruszył, ale na dotarcie potrzebował kilku godzin. Czas dłużył się w nieskończoność. Miałam już dosyć strasznego widoku i postanowiłam wrócić do samochodu. Strażnik obejrzał cały dom i dołączył do mnie. Siedzieliśmy obok siebie w milczeniu i czekaliśmy. Nie mogłam się uwolnić od widoku martwych ciał. Byłam przerażona, czułam się samotna i naraz zapragnęłam, żeby Dymitr mnie przytulił i pocieszył. Już po chwili skarciłam się w myślach za ten przejaw słabości. Po raz tysięczny przypomniałam sobie, że jest moim instruktorem i nie ma obowiązku mnie niańczyć. Potrzebowałam własnej siły – nie mogę przecież biec do niego za każdym razem, kiedy jest mi ciężko. Gdy pojawiła się pierwsza grupa strażników, Dymitr otworzył drzwi i popatrzył na mnie. - Powinnaś zobaczyć, jak pracują. Nie miałam najmniejszej ochoty wracać do tego domu, ale posłuchałam go. Pierwszy raz widziałam przybyłych, za to mój towarzysz przywitał się z nimi jak z dobrymi znajomymi. Strażników zaskoczyła obecność nowicjuszki na miejscu zbrodni, lecz żaden nie zabronił mi wejść. Przyglądałam się ich oględzinom. Niczego nie dotykali, klękali jedynie przy ciałach ofiar i uważnie oglądali plamy krwi oraz wybite szyby. Zrozumiałam, że strzygi wtargnęły nie tylko przez drzwi frontowe i balkon. Strażnicy wymieniali fachowe uwagi, nie okazując lęki ani wstrętu, z którymi ja nie umiałam sobie poradzić. Zachowywali się jak maszyny. Jedyna kobieta w tej grupie przyklękła obok zwłok Artura Schoenbegra. Zaciekawiła mnie jej obecność. Usłyszałam, że

ma na imię Tamara, wyglądała na jakieś dwadzieścia pięć lat. Nosiła krótkie czarne włosy, wzorem większości strażniczek. Dostrzegłam smutek w jej szarych oczach, kiedy przyglądała się twarzy zmarłego.

- Och, Arturze – westchnęła. Podobnie jak Dymitr, potrafiła zawrzeć wiele treści w kilku prostych słowach. Po chwili dodała: - Nie sądziłam, że kiedyś do tego dojdzie. Był moim mentorem. – Pokręciła głową i wstała. Zachowywała się teraz chłodno, jak profesjonalistka, a przecież tuż obok leżał jej nauczyciel. Nie wierzyłam własnym oczom. Musiała być z nim bardzo związana. Jakim cudem udawało jej się tak doskonale zapanować nad emocjami? Wyobraziłam sobie, że znajduję martwego Dymitra. Nie. Nie potrafiłabym zdobyć się na spokój. Szalałabym z rozpaczy, wrzeszcząc i kopiąc, co popadnie. Pobiłabym każdego, kto próbowałby mnie uspokoić. Na szczęście Dymitr był niezwyciężony. Widziałam jak zabijał strzygi bez mrugnięcia okiem. Twarda sztuka. Jego nikt nie pokona. A przecież Artur Schoenberg nie miał sobie równych. - Jak to się mogło stać?! – wyrzuciłam z siebie. Sześć par oczu zwróciło się w moją stronę. Spodziewałam się, że Dymitr mnie skarci, ale nie zwrócił na mój wybuch większej uwagi. – Jakim cudem go dopali? Tamara wzruszyła lekko ramionami. - Tak jak innych. Artur był zwykłym śmiertelnikiem. - Rozumiem, jednak…Przecież to Artur Schoenberg. - Ty nam wyjaśnij, Rose – wtrącił mój mentor. – Obejrzałaś miejsce zbrodni. Opowiedz nam, co tu się wydarzyło.

Nadal mi się przyglądali. Pomyślałam, że jednak mam dzisiaj okazję się wykazać. Skupiłam się na tym, co tu zobaczyłam. Musiałam zrozumieć, jak doszło do tragedii. - Są cztery wejścia, możemy założyć, że napadły ich cztery strzygi. W środku znajdowało się siedmioro morojów… Gospodarze podejmowali gości, stąd tak wiele ofiar. Trzy to dzieci… Zauważyłam też trzech strażników. Napastników musiało być wielu, tylko cztery strzygi nie zdołałyby tego dokonać. Szóstka, owszem, jeśli najpierw zaskoczyłaby strażników. Możliwe, że rodzina nie stawiała oporu. - A w jaki sposób strzygi miałyby zaskoczyć strażników? – drążył Dymitr. Zastanowiłam się. Rzeczywiście, oni nigdy nie dawali się wywieść w pole. - Nie wiedzieli, że osłona została przerwana. W miejscu pozbawionym zabezpieczeń zwykle wystawia się nocną straż na zewnątrz. W tym domu nie musieli tego robić. Spodziewałam się kolejnego podchwytliwego pytania, na przykład o sposób przełamania osłony. Tymczasem Dymitr milczał. Nie musiał pytać. Wszyscy widzieliśmy sztylet. Poczułam ciarki na plecach. Mieliśmy do czynienia z ludźmi współpracującymi z gromadą strzyg. Mój mentor skinął głową z aprobatą i ekipa wróciła do pracy. Weszliśmy do łazienki i musiałam spuścić wzrok. Byłam tu wcześniej z Dymitrem i nie miałam ochoty oglądać tego po raz drugi. Plamy krwi martwego mężczyzny silnie kontrastowały z bielą kafelków. Łazienka nie miała okna, w środku było znacznie cieplej niż w salonie przy otwartych drzwiach balkonowych. W powietrzu wyczuwało się już lekką woń rozkładu zwłok. Odwracając głowę, dostrzegłam ciemnoczerwone, a raczej brązowe litery na tafli lustra. Nie zauważyłam ich za pierwszym razem. Morderca napisał krwią swoich ofiar:

Biedni, biedni Badicowie. Zostało ich już tak niewielu. Jedna rodzina królewska niemalże przeszła do historii. Pozostałych wkrótce spotka ten sam los … Tamara prychnęła ze wstrętem i odwróciła wzrok od lustra. Obejrzała wnętrze bardzo dokładnie i wyszła. Idąc za nią, powtarzałam te okropne słowa. Kolejna rodzina królewska, której przyszłość stała pod znakiem zapytania. Zostało ich już tak niewielu. Pozostałych wkrótce spotka ten sam los… Badicowie należeli do mniejszych klanów, to fakt. Ale ten mord znacząco nie przerzedził ich szeregów, członków rodu żyło jeszcze co najmniej dwustu. Oczywiście, nie mogli się równać choćby z Iwaszkowami, jedną z największych rodzin arystokratycznych wśród morojów, ale były też rody o wiele mniej liczne od Badiców. Na przykład Dragomirowie. Lissa była jedyną ich dziedziczką. Jeśli strzygi postanowiły wytrzebić wszystkie klany królewskie, z pewnością najłatwiej byłoby im zacząć właśnie od niej. Bestie żywiły się krwią morojów. Napaści na arystokratów wydawały się szczególnym aktem okrucieństwa z ich strony. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego chciały zniszczyć społeczność wampirów, z której się wywodziły. Przez cały czas myślałam o ostrzeżeniu wypisany krwią na tafli lustra. Początkowy lęk i wstrząs ustąpiły miejsca złości. Skąd takie okrucieństwo? Nie mogłam uwierzyć w istnienie zła, które dąży do całkowitego zniszczenia. Strzygi były dawniej podobne do mnie i do Lissy – jak mogły teraz pragnąć jej śmierci? Myśl o Lissie – o tym, że te potwory będą chciały zabić ostatnią potomkinię rogu Dragomirów – doprowadzała mnie do wściekłości.

Zawładnęła mną furia – kłębiły się we mnie mroczne, gwałtowne uczucia. Nie panowałam nad nimi. Czułam, że lada moment wybuchnę. Gdybym w tej chwili spotkała strzygę, rozerwałabym ją na strzępy. Wsiadłam do samochodu. Zatrzasnęłam drzwi tak mocno, że omal nie odpadły. Dymitr zerknął zdziwiony. - Co cię ugryzło? - Jeszcze pytasz? – wykrzyknęłam oburzona. – Byliśmy tam razem. Widziałeś. - Tak. – Kiwnął głową. – Jednak nie widzę sensu wyżywać się na przedmiotach. Zapięłam pas. - Nienawidzę ich! Żałuję, że nie było mnie na miejscu, kiedy wtargnęły strzygi. Rzuciłabym im się do gardeł! Wrzeszczałam, a Dymitr przyglądał mi się z kamienną twarzą. Myślę, że mój nieoczekiwany wybuch trochę go zaskoczył. - Taka jesteś pewna? – spytał. – Uważasz, że poradziłabyś sobie lepiej niż Artur Schoenberg? Pamiętasz, jak było z Nathalie? Zawahałam się. Stoczyłam krótką walkę z kuzynką Lissy, która przemieniła się w strzygę. Na szczęście Dymitr pojawił się w porę i ocalił mi życie. Nathalie nie miała doświadczenia jako strzyga, poruszała się niezdarnie, a mimo to nie miałam w starciu z nią najmniejszych szans. Dosłownie rzucała mną o ściany. Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Zrobiło mi się głupio. Wiedziałam, do czego zdolne są strzygi. Gdybym jakimś cudem znalazła się w domu Badiców i zaatakowała intruzów, zginęłabym na miejscu. Szkolono mnie na strażniczkę, ale musiałam się jeszcze sporo nauczyć. Siedemnastoletnia dziewczyna nie mogła się przeciwstawić szczęściu strzygom.

Otworzyłam oczy. - Przepraszam – powiedziałam spokojnie. Gniew, który zawładnął mną przed chwilą, rozwiał się bez śladu. Nie wiem, co mnie opętało. Miałam gwałtowny temperament i często działałam impulsywnie, ale nic nie usprawiedliwiało takiej wściekłości. Nie rozumiałam samej siebie. - W porządku – odparł Dymitr. Wyciągnął rękę i położył mi ją na mojej dłoni. Po chwili uruchomił silnik. – Mieliśmy ciężki dzień. Dotarliśmy do Akademii o północy. Wszyscy już wiedzieli o tragedii w domu Badiców. Właśnie skończyły się lekcje, a ja nie spałam od dwudziestu czterech godzin. Chwiałam się na nogach. Dymitr polecił mi pójść prosto do pokoju i odpocząć. On sam nie wyglądał na zmęczonego. W każdej chwili mógł wziąć udział w akcji. Zastanawiałam się, czy strażnik w ogóle sypia. Odeslał mnie do dormitorium, a sam poszedł złożyć raport z miejsca zbrodni. Kiedy zniknął mi z oczu, skierowałam się do biblioteki. Chciałam porozmawiać z Lissą, a dzięki więzi czułam, że jest właśnie tam. Na zewnątrz panowały nieprzeniknione ciemności. Szłam kamienną ścieżką przecinającą dziedziniec od budynku dormitorium do głównej siedziby szkoły średniej. Gruba warstwa śniegu pokryła trawnik, jednak ścieżka została starannie oczyszczona. Przypomniałam sobie zaniedbane domostwo Badiców. Zabudowania Akademii wyglądały jak średniowieczne zamki, opisywane w powieściach gotyckich. We wnętrzach unosiła się atmosfera tajemniczości. Zgromadzono tu wiele reliktów zamierzchłych czasów. Kamienne rzeźby na ścianach i obrazy kontrastowały z urządzeniami jarzeniowymi. Wciąż jednak dominowały duchy przeszłości. Minęłam elektroniczne zabezpieczenia przy wejściu do biblioteki i od razu skręciłam w boczny korytarz prowadzący do

działu geograficznego i podróżniczego. Spodziewałam się znaleźć tam moją podopieczną i nie pomyliłam się. Siedziała na podłodze, oparta o regał. - Cześć. – Lissa podniosła wzrok znad książki, którą trzymała na kolanach. Odgarnęła z twarzy kosmyki jasnych włosów. Chłopak Lissy, Christian, leżał obok opierając głowę o jej kolano. Przywitał mnie skinieniem głowy. Biorąc pod uwagę nasze ciągłe sprzeczki, zdobył się na gest równy serdecznemu uściskowi. Lissa posłała mi blady uśmiech. Wyczuwałam w niej lęk i napięcie. - Pewnie już wiesz – zaczęłam, siadając przy niej po turecku. Spoważniała. Z trudem panowała nad emocjami. Nasza szczególna więź pozwalała mi odbierać jej uczucia i dzięki temu miałam większe szanse ją chronić, jednak w tej chwili ledwo radziłam sobie z własnymi przeżyciami. - To okropne. – Lissa wzdrygnęła się. Christian wziął ją za rękę i splótł jaj palce ze swoimi. Wymienili uspokajający uścisk. Byli w sobie zakochani, zachowywali się jak para gołąbków i czasem mdliło mnie od nadmiaru tej słodyczy. Obojgiem wstrząsnęła wiadomość o tragedii. – Słyszałam, że zaatakowało ich sześć albo siedem strzyg. Podobno za pomocą ludzi. To oni przełamali osłonę. Oparłam głowę o półkę z książkami. Informacje rozchodziły się w błyskawicznym tempie. Lekko mnie to oszołomiło. - To prawda. - Serio? – wtrącił Christian. – Sądziłem, że to idiotyczne plotki. - Nie. – Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nikt nie wiedział, gdzie byłam. – Widziałam ten dom. Lissa wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami. Ta wiadomość nią wstrząsnęła. Nawet Christian, pretendujący do tytułu największego twardziela, spoglądał na mnie ponurym

wzrokiem. W innej sytuacji miałabym satysfakcję, że udało mi się go zaskoczyć. -Zmyślasz – zaczął niepewnie. - Myślałam, że miałaś egzamin…- Lissa nie dokończyła zdania. - Owszem. W tym celu pojechaliśmy do domu Badiców, ale znaleźliśmy się tam nie w porę. Strażnik, który miał mnie przetestować, służył jako opiekun rodziny. Weszliśmy do środka i… Dławiło mnie w gardle. Znów stanęły mi przed oczami obrazy sprzed kilku godzin – krew i martwe ciała. Czułam, że Lissa bardzo się o mnie martwi. - Wszystko porządku, Rose? – spytała łagodnie. Była moją najlepszą przyjaciółką, ale nie mogłam pozwolić, by dostrzegła mój strach i przygnębienie. Chciałam uchodzić za niewzruszoną strażniczkę. - Jasne – wycedziłam przez zęby. - Co tam zobaczyłaś? – Christian był nieco zażenowany pytaniem, ale zwyciężyła ciekawość. Nie potrafił się powstrzymać. Chłopak był impulsywny, podobnie jak ja. - To… - Pokręciłam głową. – Nie chcę o tym mówić. Żachnął się, ale Lissa pogłaskała go po lśniącej czarnej czuprynie. Ten łagodny gest zamknął mu usta. Przez chwilę panowała między nami niezręczna cisza. Czułam, że Lissa rozpaczliwie szuka w głowie innego tematu do rozmowy. - Słyszałam, że wiele osób rezygnuje z wyjazdu na święta – odezwała się w końcu. – Ciocia Christiana postanowiła nas odwiedzić mimo wszystko, choć większość rodziców odwołała wizyty w Akademii. Nie zgadzają się też, żeby ich dzieci

opuszczały szkołę. Jesteśmy tu bezpieczni, ale na zewnątrz grasują strzygi. Nie spodziewałam się takiej reakcji morojów. Do świąt Bożego Narodzenia pozostał zaledwie tydzień. Większość uczniów zwykle wyjeżdżała do swoich domów. Inni spodziewali się odwiedzin rodziców. - Więc nie będzie spotkań rodzinnych – mruknęłam. - Ani okazji do plotek w kręgach rodów królewskich – dodał Christian. Wyraźnie zdążył już ochłonąć i odzyskał zwykły sarkazm. – Co roku wydają przyjęcia świąteczne, żeby olśnić konkurentów. Cóż za rozczarowanie. Nie mogłam uwierzyć. Interesowała mnie przede wszystkim walka, a moroje angażowali się zazwyczaj w życie towarzyskie, zwłaszcza arystokraci i członkowie rodzin królewskich. Bezustannie prowadzili ze sobą wojny na słowa oraz zawierali coraz to nowe sojusze. Nie rozumiałam tego. Lissa i Christian nie powinni lekceważyć sytuacji. Oboje pochodzili z rodów królewskich, tym samym znajdowali się pod ciągłą obserwacją rówieśników i ich rodzin. Mieli problemy. Rodzina Christiana została okryta hańbą. Jego rodzice dobrowolnie przemienili się w strzygi. Wyrzekli się magii i moralności za obietnicę nieśmiertelności. Stali się upiorami żądnymi krwi. Moroje traktowali Christiana podejrzliwie. Obawiali się, że chłopak również przemieni się w strzygę i pociągnie za sobą innych. Obcesowe zachowanie i skłonność do ponurych żartów nie poprawiały jego pozycji w szkole. Lissa natomiast była ostatnią przedstawicielką rodu Dragomirów. Miała dalekich kuzynów, ale żaden nie nosił królewskiego nazwiska. Wiedziałyśmy, że w przyszłości wybiorą dla niej męża spośród dalekich krewnych, żeby zabezpieczyć ciągłość linii, ale do tego czasu pozostanie jedyną spadkobierczynią Dragomirów.

Rozmyślając o tym, przypomniałam sobie ostrzeżenie wypisane na tafli lustra. Poczułam mdłości. Znów ogarnęły mnie lęk i rozpacz. Spróbowałam wygłupem odsunąć od siebie mroczne uczucia. Powinniście zmienić taktykę i rozwiązywać czasem problemy, tak jak my to robimy. Solidna walka na pięści możę rozładować sytuację, a także przynieść ulgę. Lissa i Christian parsknęli śmiechem. Chłopak popatrzył na nią z uśmiechem, obnażając kły. - Co ty na to? Założę się, że rozłożyłbym cię na łopatki. - Chciałbyś – droczyła się Lissa. Zauważyłam, że trochę poweselała. - Pewnie, że bym chciał – odparł, patrząc jej głęboko w oczy. Zmysłowa nutka w jego głosie przyprawiła Lissę o szybsze bicie serca. Poczułam ukłucie zazdrości. Przyjaźniłyśmy się od dziecka, potrafiłam czytać w jej myślach. A potem pojawił się Christian i zagnieździł w jej sercu. Nigdy nie będzie mnie traktowała tak jak jego, ale chłopak nie miał dostępu do łączącej nas więzi. Oboje akceptowaliśmy taki stan rzeczy, jednak nie odpowiadało nam dzielenie się Lissą. Bywało, że konflikt wisiał na włosku. Moja przyjaciółka pogłaskała Christiana po policzku. - Zachowuj się. - Staram się – odparł wciąż nieco drżącym głosem. – Ale czasem ty sama tego nie chcesz. - Boże. Lepiej zostawię was samych – jęknęłam, wstając. Lissa zamrugała powiekami i odwróciła wzrok do chłopaka

- Przepraszam. – Zarumieniła się. Była blada jak wszyscy moroje, a rumieniec dodał jej uroku, chociaż i bez niego była bardzo ładna. – Nie musisz odchodzić… - Jestem wykończona – wyjaśniłam. Christian nie wydawał się zmartwiony szybkim pożegnaniem. - Porozmawiamy jutro. Odwracałam się, kiedy mnie zatrzymała. - Rose? Na pewno dobrze się czujesz? Wiele przeszłaś… Napotkałam spojrzenie zielonych oczu w kolorze jadeitu. Naprawdę się o mnie martwiła. Świadomość tej szczerej troski przyprawiła mnie o ból w piersi. Lissa była dla mnie najbliższą osobą na świecie; nie chciałam sprawiać jej kłopotu. Miałam dbać o jej bezpieczeństwo. Nie mogłam pozwolić, żeby się zamartwiała, szczególnie teraz, kiedy strzygi być może planowały kolejny atak na członków rodzin królewskich. Posłałam jej uśmiech. - Nic mi nie jest. Nie ma powodu do obaw pod warunkiem, że nie zaczniecie zdzierać z siebie ubrań, zanim odejdę. - Musisz się pospieszyć – wtrącił Christian. Lissa szturchnęła bo w bok, a ja przewróciłam oczami. - Dobranoc – rzuciłam na pożegnanie. Oddalałam się z ciężkim sercem. Szłam w stronę dormitorium z nadzieją, że nie będę tej nocy śniła o Badicach.

ROZDZIAŁ TRZECI

W HOLU DORMITORIUM HUCZAŁO jak w ulu, kiedy zbiegałam na poranny trening. Nie zaskoczyło mnie to. Kilka godzin zaledwie minęło od wczorajszej tragedii. Wiedziałam, że wszyscy na długo zapamiętamy grożę wydarzeń w Billings. Przyglądałam się twarzom kolegów i nagle pojęłam, że dzieje się coś dziwnego. Byli wyraźnie podekscytowani. Kilkoro nowicjuszy piszczało z radości, rozmawiając przyciszonymi głosami. Grupka w moim wieku gestykulowała gwałtownie. Uśmiechali się przy tym od ucha do ucha. Musiałam coś przegapić, albo wczorajszy koszmar tylko mi się przyśnił. Z trudem minęłam ich wszystkich i nie przystanęłam, by zapytać, co ich tak podnieca. Nie chciałam spóźnić się na trening, ale zżerała mnie ciekawość. Może schwytano tę bandę strzyg i ludzi, którzy im pomagali? Byłaby to wspaniała wiadomość, ale coś mi podpowiadało, że nie o to chodzi. Wyszłam na zewnątrz z żalem, że na nowiny poczekam do śniadania. - Hathaway, daleko wiej! – usłyszałam za plecami śpiewny głos. Odwróciłam się i przesłałam uśmiech na widok Masona Ashforda, nowicjusza i mojego przyjaciela. Podbiegł i zrównał się ze mną. - Cofnąłeś się w rozwoju? – zagadnęłam, nie zatrzymując się. - Coś w tym rodzaju – odparł łagodnie. – Brakowało mi wczoraj twojej uśmiechniętej buzi. Gdzie się podziewałaś?

Zorientowałam się, że moja obecność na miejscu tragedii w domu Badiców nie była wszystkim znana. Nie proszono mnie o zachowanie tajemnicy, jednak nie zamierzałam o tym rozpowiadać. - Trenowałam z Dymitrem. - Boże – mruknął Mason. – Facet nie daje ci chwili wytchnienia. Czyżby nie zdawał sobie sprawy, że pozbawia nas widoku twojej urody i czaru? - Uśmiechnięta buzia? Uroda i czar? Chyba ci coś zaszkodziło. – Roześmiałam się. - To szczera prawda. Masz szczęście, że ktoś tak miły i błyskotliwy jak ja darzy cię zainteresowaniem. Nie przestawałam się uśmiechać. Mason był flirciarzem, a mnie upodobał sobie szczególnie jako obiekt żartów. Trochę dlatego, że odpłacałam mu pięknym za nadobne. Czułam jednak, że mu na mnie naprawdę zależy, choć nie dawałam tego po sobie poznać. Łączyło nas kpiarskie poczucie humoru. Często skupialiśmy na sobie uwagę nauczycieli podczas lekcji, co przysparzało nam sympatii kolegów. Mason miał piękne błękitne oczy i niesforną czuprynę rudych włosów. Uważałam, że jest uroczy. Ale nie mogłam się zaangażować w żaden związek, bo wciąż myślałam o Dymitrze i tamtej nocy, kiedy leżałam z nim w łóżku na wpół naga. - Miły i błyskotliwy, hm? – Pokręciłam głową. – Coś mi mówi, że nic, nawet ja nie interesuje cię w równym stopniu, co twoja własna osoba. Przydałby ci się kubełek lodu dla ostudzenia. - Tak myślisz? – Zastanowił się. – Będziesz mogła mi to załatwić na stoku. Przystanęłam. - Gdzie?

- Na stoku. – Mason przekrzywił głowę. – No, na nartach. - O czym ty mówisz? – Rzeczywiście musiałam coś przegapić. - Gdzie spędziłaś ranek? Mason przyglądał mi się z dezaprobatą, jakbym była niespełna rozumu. - W łóżku. Zerwałam się pięć minut temu. Zacznij od początku i wyjaśnij mi wszystko po kolei. – Zadrżałam z zimna. – Możemy rozmawiać po drodze. - Słyszałaś chyba, że rodzice morojów boją się zapraszać dzieci do domu na święta? W Idaho znajduje się wielki tor narciarski, zarezerwowany wyłącznie dla rodzin królewskich i najbogatszych wampirów. Właściciele stoku postanowili udostępnić go wszystkim rodzinom morjów. Skoro będziemy w jednym miejscu, strażnicy zdołają nas ochronić przed napaścią, a wierz mi, że wezwano ich tam wielu. - Nie mówisz poważnie… Nie wierzyłam mu. Dotarliśmy już do Sali gimnastycznej i weszliśmy do środka. Mason skinął głową. - Uwierz wreszcie. Zapowiada się fantastyczna impreza. – Uśmiechnął się szeroko, a ja nie mogłam powstrzymać rozbawienia. – Podejmą nas po królewsku, Rose. Spędzisz tydzień w luksusie. Wyjeżdżamy następnego dnia po świętach. Wiadomość wprawiła mnie w lekkie oszołomienie. Uznałam, że ktoś wpadł na wspaniały pomysł. Rodziny morojów spotkają się w bezpiecznym miejscu, i to jakim! Na królewskim stoku narciarskim. Sądziłam, że okres świąteczny spędzę w towarzystwie Lissy i Christiana, wałęsając się bez celu i oglądając telewizję. Tymczasem okazało się, że zamieszkam w hotelu

pięciogwiazdkowym, gdzie podadzą nam homara na obiad, zaproponują masaż, a przystojni instruktorzy narciarstwa… Natychmiast udzielił mi się entuzjazm Masona. Rozmarzyłam się, ale szybko ochłonęłam. Ocuciła mnie niepokojąca myśl. Chłopak od razu dostrzegł zmianę na mojej twarzy. - Co się stało? Nie podoba ci się pomysł wyjazdu? - Bardzo mi się podoba – przyznałam. – Cieszę się tak jak wszyscy, ale uświadomiłam sobie, że jedziemy tam, bo tylu naszych zginęło. Nie sądzisz, że to trochę upiorne? Masonowi zrzedła mina. - My żyjemy, Rose. Nie możemy rezygnować ze wszystkiego z powodu czyjejś śmierci. Powinniśmy za to zadbać o bezpieczeństwo. Dlatego uważam, że wspólny wypad jest najlepszym rozwiązaniem. – Patrzył na mnie pochmurnym wzrokiem. - Boże. Nie mogę się doczekać ćwiczeń polowych. Gdybym dopadł strzygę, rozerwałbym ją na strzępy. Powinni nas wziąć do pomocy. Strażnicy na pewno jej potrzebują, a my ostatecznie przeszliśmy już solidny trening. Gniew w głosie Masona przypomniał mi mój wczorajszy wybuch. Byłam przerażona i zmęczona, a on reagował impulsywnie i naiwnie. Poprzedniego dnia odkryłam w sobie mroczną, irracjonalną zapalczywość, której źródeł nie rozumiałam. Chłopak przyglądał mi się ze zdziwieniem. - Co z tobą? Nie chcesz walczyć? - Sama nie wiem. – Unikałam jego wzroku, wpatrując się w czubek buta. – To jasne, że nie możemy stać się bezwolnymi ofiarami zgrai strzyg. Widziałam, do czego są zdolne… Nie możemy działać nierozważnie. – Pokręciłam głową. Wielkie nieba.

Nagle stałam się ostrożna. Zachowywałam się jak Dymitr. – Nieważne. Wyjazd zapowiada się fantastycznie i na pewno nic nam nie grozi. Mason łatwo dał się udobruchać. Rozchmurzył się w jednej chwili. -Otóż to. Przypomnij sobie, jak się jeździ na nartach, bo wyzywam cię na pojedynek. Wiesz, że nie masz ze mną szans. Uśmiechnęłam się do niego. - Będzie mi bardzo przykro, bo zostawię cię daleko w tyle. Już zżera mnie poczucie winy. Chłopak otworzył usta, mając zapewne zanadrzu jakąś kąśliwą ripostę, ale zauważył coś albo kogoś za moimi plecami. Odwróciłam się i dostrzegłam Dymitra nadchodzącego z przeciwległego kąta Sali gimnastycznej. Mason skłonił się dwornie. - Oto twój pan i mistrz. Na razie, Hathaway. Pamiętaj o technice. Otworzył drzwi i zniknął w ciemności, a ja ruszyłam na spotkanie Dymitrowi. Wszyscy nowicjusze w Akademii spędzali codziennie wiele godzin na szkoleniu. Mieliśmy zostać strażnikami i musieliśmy opanować techniki walki oraz wiedzę na temat zwyczajów strzyg. Niektóre dampiry decydowały się na dodatkowe treningi po lekcjach, a ja byłam traktowana wyjątkowo. Ponosiłam konsekwencję naszej ucieczki. Wiktor Daszkow zagrażał Lissie. Musiałam ją chronić. Miałam spore zaległości w nauce i władze szkoły uznały, że powinnam ćwiczyć dodatkowo przed lekcjami i po nich. Moim instruktorem został Dymitr.

Nikt nie wiedział, co nas łączy, a wspólne treningi oznaczały dla mnie ciągła walkę z pokusą. Nadal miałam nadzieję, że będziemy razem. Strażnik nie włożył płaszcza, więc ucieszyłam się, że będziemy ćwiczyć pod dachem. Na zewnątrz panował wielki mróz. Poszłam za nim do Sali treningowej, w której z radością odkryłam, co dla mnie przygotował. Wzdłuż ściany stały manekiny; wyglądały jak żywe. Żadne kukły wypchane sianem – widziałam przed sobą gumowe lalki przedstawiające kobiety i mężczyzn w normalnych ubraniach, z różnymi fryzurami i kolorami oczu. Ich twarze wyrażały radość, strach albo złość. Pracowałam z nimi podczas treningów, ćwicząc wykopy i ciosy. Ale nigdy wcześniej nie pozwolono mi przeprowadzić fingowanego ataku z narzędziem, które Dymitr trzymał w dłoni. Srebrny sztylet. - Cudo – westchnęłam. Taki sam sztylet znalazłam w domu Badiców. Miał prostą rękojeść, pozbawioną zbędnych ozdób. Jednak w przeciwieństwie do prostego, płaskiego ostrza tamtej broni, mój nóż treningowy okazał się szerszy. Zaokrąglone ostrze zwężało się na końcu, tak że czubek przypominał sopel lodu. Oceniłam, że broń jest nieco krótsza o mojego przedramienia. Dymitr oparł się niedbale o ścianę. Wyglądał przy tym bardzo wdzięcznie mimo wysokiego wzrostu. Mierzył około stu dziewięćdziesięciu centymetrów. Nagle podrzucił sztylet. Ostrze obróciło się w powietrzu kilka razy, a strażnik złapał je w locie, bezbłędnie zaciskając palce na rękojeści. - Proszę, powiedz, że dzisiaj nauczysz mnie tej sztuczki! – mruknęłam. W bezdennych czarnych oczach zamigotał błysk rozbawienia. Podejrzewałam, że często w mojej obecności z trudem zachowywał powagę.

- Będziesz miała dużo szczęścia, jeśli pozwolę ci go dzisiaj wziąć do ręki – odparł. Ponownie wyrzucił sztylet w górę. Tęsknie śledziłam go wzrokiem. Chciałam mu przypomnieć, że miałam już w ręku identyczną broń, ale dałam za wygraną, wiedząc, że nic nie wskóram. Cisnęłam plecak na podłogę, zdjęłam płaszcz i stanęłam przed nim z założonymi rękami. Włożyłam dziś luźne spodnie związane w pasie i sportową bluzkę z kapturem. Ciemne włosy ściągnęłam ciasno w koński ogon. Byłam gotowa na wszystko. - Pewnie oczekujesz, że wyrecytuję teraz zasady obchodzenia się ze sztyletem oraz reguły bezpieczeństwa – zaczęłam. Zaskoczyłam go. Na chwilę przestał bawić się nożem. - Daj spokój – roześmiałam się. – Myślisz, że cię nie obserwowałam? Ćwiczymy to prawie od trzech miesięcy. Zawsze robisz mi wykład o środkach ostrożności i poczuciu odpowiedzialności, zanim pozwolisz choć trochę się zabawić. - Ach tak – odezwał się w końcu. – Widzę, że już wszystko wiesz. W takim razie, proszę, poprowadź trening. Poczekam tutaj na wypadek, gdybyś mnie potrzebowała. Dymitr wsunął sztylet do skórzanej pochwy wiszącej u paska i wygodnie oparł się o ścianę, wkładając ręce do kieszeni. Z początku myślałam, że żartuje, ale milczał. Ostatecznie uznałam, że mówił poważnie. - Srebro charakteryzuje się potężną siłą oddziaływania na wszystkie istoty magiczne. Pomaga albo zadaje ból, w zależności od intencji. Takie sztylety są niezwykle odporne na zniszczenie, bowiem wykuwa się je w obecności czterech morojów reprezentujących moce wszystkich żywiołów. – Zmarszczyłam brwi, bo coś mi przyszło do głowy. – Pominęłam żywioł ducha. Jak mówiłam, srebrne ostrza są naładowane magiczną siłą. Poza

mieczem do ścinania głów stanowią jedyną broń, która może zranić strzygę. Śmiertelne jest przy tym tylko uderzenie prosto w serce.l - Czy ostrze może zagrozić tobie? Potrząsnęłam głową. - Nie. To znaczy tak, jeśli ktoś wbije mi je prosto w serce. Jednak nie zagraża mi w tym samym stopniu, co morojom. Zwykłe draśnięcie wystarczy, żeby ich silnie zranić, choć nie tak dotkliwie ja strzygi. Sztylet nie stanowi również poważnego zagrożenia dla ludzi. Urwałam i spojrzałam w okno. Mróz wymalował na szybie kryształowe wzory, ale ledwo je zauważyłam. Mówiąc o ludziach i srebrnych ostrzach, przeniosłam się w myślach do domu Badiców. Ponownie oglądałam martwe ciała i plamy krwi. Widząc, że Dymitr mi się przygląda, otrząsnęłam się ze złych wspomnień i podjęłam referat. Strażnik od czasu do czasu kiwał głową lub zadawał mi pytania pomocnicze. Czas mijał. Spodziewałam się, że lada moment każe mi podejść do manekinów. Kiedy wreszcie podjął decyzję, zostało zaledwie dziesięć minut do końca lekcji. Stanęłam przed figurą jasnowłosego mężczyzny z kozią bródką. Dymitr wyjął sztylet z pochwy, ale nie podał mi go. - W które miejsce uderzysz? – spytał. - Prosto w serce – warknęłam wkurzona. – Odpowiadałam na te pytanie co najmniej sto razy. Dasz mi ten sztylet? Strażnik pozwolił sobie na uśmiech. - A gdzie jest serce? Spróbowałam znokautować go wzrokiem, ale nie bardo się tym przejął. Chciałam, żeby wypadło mi melodramatycznie, i wskazałam miejsce po lewej stronie na piersi manekina. Dymitr pokręcił głową.

- Tam nie ma serca – poinformował. - Oczywiście, że jest – żachnęłam się.- Ludzie kładą tam rękę, kiedy recytują Ślubowanie Wierności i śpiewają hymn narodowy. Strażnik wciąż patrzył wyczekująco. Przyjrzałam się manekinowi. Usiłowałam sobie przypomnieć, czego nas uczono. Wreszcie stuknęłam palcem z środek klatki piersiowej lalki. - Tutaj? Dymitr uniósł jedną brew. Zwykle mi się to podobało, ale teraz naprawdę mnie zirytował. - Nie wiem – odparł. – Jak myślisz? - Pytałam ciebie! - Błąd. Powinnaś to wiedzieć. Opuszczałaś zajęcia z fizjologii? - Wyjechałam na wakacje, kiedy to przerabialiśmy, pamiętasz? – Wskazałam palcem lśniące ostrze. – Mogę go dotknąć? Dymitr podrzucił sztylet, pozwalając mu rozbłysnąć w świetle słońca a potem wsunął go do pochwy. - Następnym razem pokażesz mi, gdzie dokładnie znajduje się serce. Plus wszystkie narządy obok niego. Rzuciłam mu mordercze spojrzenie. Uważałam, że jest najseksowniejszym facetem na świecie, ale zdarzały się chwile kiedy… Na zajęcia ze sztuk walki szłam w ponurym nastroju.

Za nic nie przyznam przed Dymitrem, że brak mi kompetencji. Poza tym bardzo pragnęłam dostać własny sztylet. Wyładowałam się na treningu, kopiąc i wymierzając ciosy każdemu, kto mi się nawinął. Pod koniec zajęć nikt nie chciał ćwiczyć w parze ze mną. Przypadkowo uderzyłam Meredith – jedną z niewielu dziewcząt w klasie – tak mocno, że poczuła cios mimo zbroi. Wiedziałam, że będzie miała siniaka. Próbowałam ją przepraszać, ale nie dała się ugłaskać. Mason podszedł do mnie po zajęciach. - No, no – zaczął, widząc moją minę. – Co cię tak wnerwiło? Opowiedziałam o sztylecie i nieudanej próbie odnalezienia serca strzygi.

Rozzłościłam się jeszcze bardziej, kiedy parsknął śmiechem. - Jak to możliwe, że nie wiesz, gdzie jest serce? Złamałaś ich już tak wiele… Rzuciłam mu groźne spojrzenie. Podziałało skuteczniej niż na Dymitra. Mason zbladł. - Belikow jest osobnikiem chorym i złym. Powinien zostać wyrzucony do dołu pełnego wściekłych żmij za obrazę twojego honoru, czyli przestępstwa, którego dopuścił się dziś rano. - Dziękuję – odparłam z godnością. Zastanowiłam się. – Czy żmije mogą być wściekłe? - Dlaczego nie? Chyba wszyscy mogą. – Przytrzymał dla mnie drzwi. – Chociaż gęsi kanadyjskie bywają gorsze od żmij. Zerknęłam z ukosa. - Gęsi kanadyjskie?

- Karmiłaś kiedykolwiek te potwory? – spytał, nieudolnie udając powagę. – Są bezlitosne. Żmije zabijają od razu. Jeśli trafisz między gęsi, umierasz w długich męczarniach. - No, no. Nie wiem, czy powinnam cię podziwiać, czy się bać, że wpadłeś na tak okrutny pomysł. - Staram się twórczo szukać rozwiązania twojego problemu – odparował Mason. - Jakoś wcześniej nie zauważyłam u ciebie przesadnej kreatywności. Staliśmy przed salą, w której miały się rozpocząć zajęcia dla drugiego roku. Chłopak wciąż żartował, ale w pewnej chwili spoważniał. - Rose, zapewniam cię, że jestem bardzo kreatywny, jeśli chodzi o ciebie. Wciąż się śmiałam z jego żartów, ale uderzyła mnie jakaś nowa nuta w tonie jego głosu. Spojrzałam zdumiona. Zawsze uważałam, że Mason jest przystojny, ale teraz po raz pierwszy pomyślałam, ze jest również bardzo pociągający. - No proszę – roześmiał się, widząc, że straciłam rezon. – Rose odebrało mowę. Wygrałem jeden do zera. - Nie chcę ci robić krzywdy przed wyjazdem. Pozbawiłbym się satysfakcji na stoku. Śmiejąc się, weszliśmy do klasy na zajęcia z teorii służby ochroniarskiej. To miła odmiana po wyczerpującym treningu. Na środku Sali stało troje strażników spoza szkolnych oddziałów. Pomyślałam, że przyjechali z wizytą, podobnie jak wielu rodziców ze swoimi opiekunami, którzy mieli nam towarzyszyc w drodze na narty. Przyjrzałam im się z zainteresowaniem. Pierwszy strażnik, wysoki mężczyzna, wyglądał na sto lat, ale z pewnością miał dość siły, żeby pokonać wielu wrogów. Drugi był

chyba w wieku Dymitra. Opalony i świetnie zbudowany, wyraźnie wzbudził zachwyt moich koleżanek. Obok nich stała kobieta. Miała krótko przystrzyżone kasztanowe loki. Mrużyła oczy w zamyśleniu. Pisałam już, że wiele dampirzyc decyduje się na macierzyństwo i zwykle rezygnują ze służby. Należałam do nielicznych wyjątków, toteż ciekawiły mnie inne strażniczki, takie jak Tamara. Ale to nie ona stała przede mną. Zobaczyłam osobę którą znałam od lat i która budziła we mnie wszystkie żywe uczucia, z wyjątkiem dumy i radości. Ogarnęła mnie niechęć. Niechęć, złość i wielki żal. Kobietą stojącą na środku klasy była moja matka.

ROZDZIAŁ CZWARTY NIE WIERZYŁAM WŁASNYM OCZOM. Janine Hathaway. Moja matka. Sławna i wiecznie nieobecna matka. Nie mogła się równać z Arturem Schoenbergiem, jednak zyskała spore uznanie w kręgach strażników. Nie widziałam jej od lat, ponieważ była wiecznie zajęta wypełnianiem swojej szczytnej misji. I oto nagle znalazła się w mojej klasie. Nawet nie powiadomiła mnie o przyjeździe. Troskliwa mamusia. Po co przyjechała? Odpowiedź nie była trudna. Wszyscy moroje, którzy przybyli do Akademii, mieli przybocznych strażników. Moja matka opiekowała się przedstawicielem klanu Szelskich. Z pewnością towarzyszyła mu i tutaj. Zajęłam stałe miejsce, starając się opanować wzburzenie. Musiała zauważyć, jak weszłam, a mimo to nawet nie spojrzała w moją stronę. Niska, ubrana w dżinsy i jasną podkoszulkę, a do tego beznadziejną denimowi kurtkę, wyglądała jak dziewczynka u boku obu strażników, jednak jej dumna postawa sprawiała, że wydawała się wyższa od nich. Nasz instruktor, Stan, przedstawił gości i wyjaśnił, że podzielą się z nami doświadczeniami wyniesionymi ze służby. Nauczyciel przechadzał się po sali. Mówiąc, ściągał krzaczaste brwi. - Wiem, że nietypowa sytuacja. Strażnicy odwiedzający Akademię zwykle nie mają czasu zaglądać na lekcje. Nasi goście uznali jednak, że ostatnie wydarzenia wymagają poświęceń… - Stan urwał. Nie musiał kończyć. Wszyscy wiedzieliśmy, że ma na myśli napaść na rodzinę Badiców. Odchrząknął i podjął wątek: - W tej sytuacji musimy się bardziej postarać. Pomyśleliśmy, że możecie się czegoś nauczyć od kogoś z takim doświadczeniem.

Klasa zamarła w oczekiwaniu. Opowieści – zwłaszcza te krwawe – były o wiele ciekawsze niż podręcznikowa teoria. Posobnie uważali strażnicy szkolni. Często zaglądali na nasze zajęcia, ale tego dnia zjawili się w większej grupie. Dostrzegłam wśród nich Dymitra. Zaczął najstarszy z gości. Jego historia naprawdę mnie wciągnęła. Opowiedział o najmłodszym członku rodziny, którą chronił. Chłopiec zniknął mu z oczu w miejscu publicznym, gdzie często grasowały strzygi. - Słońce chyliło się ku zachodowi – relacjonował złowieszczym głosem. Rozłożył ramiona i powoli je opuszczał, żeby zademonstrować zachodzące słońce. – Było nas tylko dwóch. Musieliśmy szybko obrać strategię działania. Pochyliłam się, opierając łokcie na ławce. Strażnicy często pracowali w parach. Pierwszy znajdował się zazwyczaj w pobliżu podopiecznego lub podopiecznej, podczas gdy drugi obserwował teren. Opiekun znajdujący się na dalszej pozycji miał zadanie utrzymywać kontakt wzrokowy z partnerem. Rozumiałam, na czym polegał ich dylemat. Zaczęłam się zastanawiać. Gdybym znajdowała się na ich miejscu, uznałabym, że jeden powinien niezwłocznie zaprowadzić całą rodzinę w bezpieczne miejsce, a drugi wyruszyć na poszukiwanie chłopca. - Rodzina została w restauracji pod opieką mojego partnera, a ja wyruszyłem na poszukiwania. – ciągnął starszy mężczyzna. Znowu rozłożył ramiona, demonstrując rozmiary terenu, który musiał przeszukać, a ja pogratulowałam sobie w duchu trafnej decyzji. Opowieść zakończyła się szczęśliwie. Nie napotkali strzyg. Druga opowieść dotyczyła przypadkowego spotkania ze strzygą. Nie pełniłem wówczas służby – zaczął młodszy, przystojny strażnik. Dziewczyna siedząca obok mnie wpatrywała się w niego z uwielbieniem. – Odwiedzałem znajomego i rodzinę, która się opiekował. Kiedy wychodziłem, zauważyłem strzygę zaczajoną w

ciemnościach. Nie spodziewała się ataku. Okrążyłem dom, zaszedłem ją od tyłu i… - Mężczyzna wykonał dramatyczny gest wbijania sztyletu w plecy ofiary. Był urodzonym aktorem. Wykrzywił usta, żeby zademonstrować manipulację ostrzem, które ostatecznie ugodziło ją w serce. Potem przyszła kolej na moją matkę. Naburmuszyłam się, zanim otworzyła usta. Słuchałam jej z ponurą miną. Słowo daję, gdybym nie wiedziała, że jest całkowicie pozbawiona wyobraźni – czego dosadnym dowodem był jej strój – pomyślałabym, że zmyśla. Nie snuła zwykłej opowieści, lecz epopeję. Na podstawie jej historii można by nakręcić oskarowy film. Mówiła o tym, jak jej podopieczny lord Szelski wybrał się z żoną na bal wydany przez inną rodzinę królewską. Tymczasem na gości czyhały strzygi. Moja matka nakryła jedną z nich, uśmierciła ją srebrnym sztyletem, a potem zawiadomiła ochronę. Wspólnie zorganizowali pościg, ale to ona zabiła większość niedoszłych napastników. To nie było łatwe zadanie – oznajmiła. Te słowa w ustach kogoś innego zabrzmiałyby jak przechwałka. Matka wypowiedziała je jednak beznamiętnym tonem, jakby zdawała oficjalny raport. Wychowywała się w Glasgow i zachowała lekki szkocki akcent. – Zorientowaliśmy się, że pozostały jeszcze trzy. Zaskoczyło nas to, ponieważ w tamtym czasie strzygi rzadko działały w zespołach. Obecnie sytuacja się zmieniła. Pamiętajmy o masakrze w domu Badiców. Kilka osób wzdrygnęło się, słysząc, jak obojętnie wspomniała o niedawnej tragedii. Jej słowa znów wywołały we mnie żywe wspomnienie martwych ciał. - Musieliśmy unicestwić pozostałych napastników szybko i bez hałasu. Nie chcieliśmy robić zamieszania. W takich sytuacjach należy działać z zaskoczenia. Najlepiej jest podejść strzygę od tyłu i skręcić jej kark, a następnie przebić serce srebrnym sztyletem. Strzygi mają doskonały słuch. Jestem niższa i lżejsza niż większość

strażników, dzięki czemu poruszam się ciszej. W ten sposób udało mi się unicestwić dwóch napastników. Matka przedstawiała swoje ukryte talenty tym samym rzeczowym tonem. Irytowało mnie to bardziej, niż gdyby otwarcie opowiadała, jaka jest świetna. Za to moi koledzy wpatrywali się w nią z zachwytem. Bardziej interesowało ich łamanie karku strzygom niż jej zdolności krasomówcze. Kiedy wraz z innymi strażnikami pokonała wszystkie strzygi, zorientowała się, że zniknęło dwóch morojów zaproszonych na bal. Mroczne istoty często porywały ofiary, żeby zachować je na późniejszą „ przekąskę „. Zdarzało się, że wysyłały strzygi niższe rangą po łup. Tak czy owak, porwano dwóch morojów, a ich strażnik został ciężko ranny. - Oczywiście nie mogliśmy pozwolić, by uszło im to płazem – ciągnęła matka. – Wyśledziliśmy kryjówkę strzyg, gdzie, jak się okazało, przemieszkiwała cała ich zgraja. Zdajecie sobie sprawę, że jest to dość nietypowa sytuacja. Miała rację. Strzygi były złe i egoistyczne. Często zwracały się przeciwko sobie. Zdarzało się, rzecz jasna, że sprzymierzały się w celu dokonania napaści, ale wspólne mieszkanie? Nie mogłam sobie tego wyobrazić. - Udało nam się uwolnić dwóch morojów i wówczas odkryliśmy, że w gnieździe przebywa więcej więźniów – usłyszałam. – Nie mogliśmy odesłać naszych poszukiwanych bez eskorty. Postanowiliśmy więc, że odprowadzi ich dwóch moich towarzyszy, a ja zajmę się resztą. Jasne. Moja dzielna matka daje sobie radę w każdej sytuacji. Schwytano ją, ale wyrwała się i uwolniła pozostałych morojów. Przy okazji ustanowiła rekord stulecia, mordując strzygi na wszystkie trzy sposoby – przebijając im serca, ścinając głowy oraz posługując się ogniem.

- Kiedy wyjmowałam sztylet z piersi strzygi, zaatakowały mnie dwie kolejne – opowiadała. – Skoczyły, zanim zdążyłam się obrócić. Na szczęście dostrzegłam kominek i wepchnęłam jednego z napastników w ogień. Trzeci ścigał mnie aż do starej szopy na podwórzu. Znalazłam w niej siekierę i odcięłam mu głowę. Zabrałam kanister z benzyną i wróciłam do domu. Strzyga, którą wrzuciłam do ognia, jeszcze się nie spaliła. Uporałam się z nią jednak, polewając benzyną. Słuchacze byli oszołomieni. Widziałam ich otwarte usta i wybałuszone oczy. Rozglądając się po sali, miałam uczucie, że czas stanął w miejscu dla wszystkich z wyjątkiem mnie samej. Wstrząsająca brawura matki nie robiła na mnie wielkiego wrażenia, rozzłościła mnie natomiast reakcje kolegów. Kiedy strażniczka zakończyła opowieść, uniosło się kilkanaście rąk. Chcieli wiedzieć jaką technikę zastosowała, czy odczuwała lęk i tak dalej. Po dziesiątym pytaniu nie wytrzymałam. Zgłosiłam się z pytaniem. Matka wydawała się lekko zaskoczona moją obecnością. Pewnie powinnam się cieszyć ,że w ogóle mnie rozpoznała. - Strażniczko Hathaway – zaczęłam – dlaczego najpierw nie zabezpieczyliście terenu? Zmarszczyła brwi. Pomyślałam ,że pobiegła pełnić misję zaraz po tym, jak przyszłam na świat. - Co masz na myśli? Wzruszyłam ramionami i opadłam na krzesło, starając się zachować obojętny ton. - No nie wiem. Wydaje mi się, że pokpiliście sprawę. Nie rozumiem, dlaczego od razu nie przeszukaliście terenu. Zaoszczędzilibyście sobie kłopotu. Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Odniosłam wrażenie, że matce po raz pierwszy zabrakło konceptu.

- gdybyśmy zaoszczędzili sobie kłopotu, jak mówisz, tych siedem strzyg nadal chodziłoby po świecie, a schwytani moroje straciliby życie lub zostaliby przemienieni. - Tak, tak. Wiem, że wykazaliście się bohaterską postawą i tak dalej, ale pytam o reguły postępowania w podobnych sytuacjach. Ostatecznie mamy lekcje teorii. – Zerknęłam na Stana, który przyglądał się tej wymianie zdań z wyraźną dezaprobatą. Często spierałam się z nim na zajęciach i przewidywałam, że kolejna draka wisi w powietrzu. – Chciałabym się dowiedzieć, jaki błąd popełniliście na początku. Jedno muszę oddać matce – potrafiła się kontrolować znacznie lepiej niż ja. Na jej miejscu nie wytrzymałabym i pokazała córeczce, gdzie jej miejsce. Ale ona zachowywała całkowity spokój. Tylko lekko zaciśnięte wargi świadczyły o tym, że ją mocno wkurzyłam. - To nie jest takie proste – odparła. – Dom krył wiele zakamarków. Przeszukaliśmy go od razu, ale nic nie znaleźliśmy. Powiedziano nam później, że strzygi podkradły się już po rozpoczęciu imprezy albo ukryły wcześniej w korytarzach lub pokojach, których istnienia nikt nie podejrzewał. Słuchacze zachwycili się domem z tajemnymi korytarzami, ale na mnie nie robiło to wrażenia. - Rozumiem, że niedokładnie przeszukaliście dom albo strzygi przedarły się przez wasza ochronę. Ktoś tu jednak nawalił. Usta zacisnęły się mocniej i matka odezwała się lodowatym tonem: - Zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy w tej nietypowej sytuacji. Osoba tak niedoświadczona jak ty nie potrafi docenić złożoności wykonanej pracy. Kiedy zdasz egzamin teoretyczny i znajdziesz się w realnej sytuacji, w której powierzą ci los żywych istot, przekonasz się, że to nie jest łatwe zadanie.

- Bez wątpienia – zgodziłam się. – Kimże jestem żeby kwestionować twoje metody? Ostatecznie nie dostałaś znaków molnija za piękne oczy. - Panno Hathaway! – zagrzmiał Stan. – Proszę spakować swoje rzeczy i wyjść z klasy. Patrzyłam na niego zdumiona. - Chyba nie mówi pan poważnie? Od kiedy nie wolno nam zadawać pytań? - Pani jest arogancka – skwitował, pokazując mi drzwi. – Żegnam. W sali zapadła cisza. Atmosfera zgęstniała bardziej niż podczas zajmującej opowieści mojej matki. Postanowiłam nie ugiąć się pod spojrzeniami strażników i nowicjuszy. Nie pierwszy raz Stan wyrzucał mnie z lekcji. Zdarzało się to nawet w obecności Dymitra. Przerzuciłam torbę przez ramię i ruszyłam do drzwi, które nagle wydały mi się bardzo odległe. Przechodząc obok matki, odwróciłam wzrok. Wyszła z klasy pięć minut przed końcem lekcji i podeszła do mnie. Siedziałam na ławce, a ona stanęła nade mną, opierając ręce na biodrach w geście, który dodał jej wzrostu. Oburzyłam się, że ktoś piętnaście centymetrów niższy ode mnie sprawia, iż czuję się mała. - Widzę, że po latach wciąż masz fatalne maniery. Wstałam, żeby poczuć się pewniej. - Mnie też miło cię widzieć. Dziwie się, że mnie rozpoznałaś. Sądziłam, że już mnie nie pamiętasz, bo nawet nie powiadomiłaś mnie o wizycie. Matka uniosła ręce i skrzyżowała je na piersiach. Teraz wydawała się jeszcze bardziej nieprzystępna, jeśli to w ogóle było możliwe.

- Nie mogę zaniedbywać powierzonych mi obowiązków, żeby się z tobą pieścić. - Pieścić? – powtórzyłam cicho jak echo. Ta kobieta nigdy nie okazała mi czułości. Zdziwiłam się, że w ogóle znała to słowo. - Nie spodziewałam się, że to zrozumiesz. Od dawna wiem, że nie masz pojęcia, co znaczy obowiązek. - Mylisz się – odparowałam wyniośle. – Mam większe poczucie odpowiedzialności niż inni. Popatrzyła na mnie drwiąco, rozszerzając oczy w udawanym zdziwieniu. Trenowałam podobne spojrzenia na innych, ale nie podobało mi się, że ktoś stosuje je wobec mnie. - Czyżby? A gdzie byłaś przez dwa lata? - Gdzie ty byłaś przez pięć lat? – odparowałam. – Nie wiedziałabyś o moim zniknięciu, gdyby cię nie powiadomiono. - Nie odwracaj kota ogonem. Pełniłam swoje obowiązki. Ty uciekłaś ze szkoły, żeby chodzić na zakupy i imprezować po nocach. Nie czułam już bólu i wstydu; ogarnęła mnie wściekłość. Pomyślałam, że już nigdy nie uwolnię się od skutków naszej ucieczki. - Nie masz pojęcia, dlaczego odeszłam – mówiłam coraz głośniej. – Nie masz też prawa wygłaszać opinii na mój temat, ponieważ nic o mnie nie wiesz. - Czytałam raporty w twojej sprawie. Miałaś powody do niepokoju, ale postąpiłaś niewłaściwie – stwierdziła sucho. Mogłaby być nauczycielką w Akademii. – Należało zwrócić się o pomoc. - Nie miałam do kogo pójść. Potrzebowałam dowodów. Poza tym wpajają nam, żebyśmy się uczyli samodzielności.

- Z akcentem na naukę – odparła. – Z której zrezygnowałaś na całe dwa lata. Dziwie się, że robisz mi uwagi na temat reguł służby. Zawsze boleśnie odczuwałam potyczki na słowa; jest coś takiego w mojej naturze. Z czasem przywykłam do obelg i nauczyłam się bronić. Okrzepłam. Jednak w rozmowach z matką, chociaż rzadko się spotykałyśmy, czułam się jak mała dziewczynka. Już sama jej obecność upokarzała mnie, a fakt, że wypomniała mi zaległości w treningu, tylko pogorszył sprawę. Skrzyżowałam ręce na piersiach, naśladując jej postawę, i posłałam marce dumne spojrzenie. - Ciekawe. Moi nauczyciele mają inne zdanie na ten temat. Straciłam sporo czasu, a mimo to zdążyłam już nadrobić zaległości. Nie odpowiedziała od razu. - Gdybyś nie uciekła, byłabyś teraz najlepsza – odezwała się wreszcie obojętnym tonem. Potem odeszła niemal żołnierskim krokiem. W chwilę później rozległ się dzwonek i uczniowie wybiegli z klasy. Po wszystkim nawet Mason nie potrafił mnie rozśmieszyć. Siedziałam na lekcjach wściekła i ponura. Byłam pewna, że wszyscy szepczą o moim starciu z matką. Zrezygnowałam z lunchu i poszłam do biblioteki, żeby poczytać podręcznik fizjologii i anatomii. Kiedy nadeszła pora treningu z Dymitrem, wbiegłam do Sali i zatrzymałam się przed manekinem. Wymierzyłam mu cios w klatkę piersiową, nieco po lewej stronie. - Tutaj – oznajmiłam. – Wycelowałam w serce, za mostkiem i żebrami. Dasz mi sztylet? Założyłam ręce i patrzyłam na niego triumfalnie. Ale Dymitr ograniczył się do skinienia głową. Powinnam to przewidzieć od początku.

- A jak przebijesz mostek i żebra? – spytał. Westchnęłam. Znalazłam odpowiedź na jedno pytanie, więc od razu zadał mi następne. Typowe. Poświęciliśmy sporą część treningu na omówienie tego zagadnienia. Zademonstrował mi kilka skutecznych ciosów. Dymitr poruszał się z wdziękiem, starał się, żeby jego gesty wyglądały lekko, choć stanowiły śmiertelne zagrożenie dla wrogów. Dobrze wiedziałam, ile wysiłku kosztuje każdy cios. Gdy w pewnej chwili wyciągnął rękę i podał mi sztylet, nie zrozumiałam. - Dajesz mi go? W jego oczach zamigotały iskierki rozbawienia. - Nie mogę uwierzyć, że się wahasz. Sądziłem, że wyrwiesz mi broń z ręki u uciekniesz. - Przecież wciąż powtarzasz, żebym uczyła się powściągliwości. - Nie w każdej sytuacji. - Czyżby? Zorientowałam się, że mogło to zabrzmieć dwuznacznie. Ciekawe, skąd bierze się taka kąśliwość. Już dawno pogodziłam się z myślą, że nie możemy być razem z wielu powodów. Jednak raz po raz budziła się we mnie nadzieja na coś więcej niż przyjaźń. Chciałabym, żeby Dymitr czuł to samo. Wolałabym usłyszeć, że nadal mnie pragnie, że doprowadzam go do szaleństwa. W tamtej chwili jednak, patrząc na niego, zrozumiałam, że być może nigdy nic się miedzy nami nie wydarzy. Posmutniałam. - Oczywiście – odparł zwykłym tonem, jakby Ne wyczuł mojego napięcia. – Zawsze należy pamiętać o równowadze. Musisz wiedzieć, kiedy możesz posunąć się dalej, a kiedy się wycofać. – Dymitr zaakcentował ostatnie słowo.

Spojrzałam mu w oczy i przeszedł mnie dreszcz. Wiedział, do czego piłam. A jednak zachował się jak dobry trener i postanowił to zignorować. Westchnęłam z rezygnacją i skupiłam się na myśli, że dostaję do ręki broń, o której marzyłam od dawna. Znów powróciły wspomnienia z domu Badiców. Za murami szkoły grasowały strzygi. Musiałam się skoncentrować. Zawahałam się, zanim sięgnęłam po sztylet. Ujęłam go z szacunkiem i zacisnęłam palce na rękojeści. Chłodny metal łaskotał mnie w rękę. Trzonek sztyletu wytrawiono specjalną metodą, żeby lepiej leżał w dłoni. Przesunęłam palcami po ostrzu – było gładkie jak szkło. Uniosłam broń i obejrzałam dokładnie, ważyłam ja w ręku. W pierwszej chwili zapragnęłam wykonać błyskawiczny obrót i rozprawić się ze wszystkimi manekinami, ale powstrzymałam się i spojrzałam na Dymitra. - Co powinnam zrobić najpierw? Mój mentor wyjaśniał wszystko po kolei, poprawiał sposób, w jaki trzymałam broń w ręku i poruszałam się z nią. Na koniec pozwolił mi zaatakować manekin. Przekonałam się, że wymaga to sporo wysiłku. Strzygi wytworzyły w procesie ewolucji osłonę dla serca w postaci zgrubiałego mostka i żeber. Bielikow okazał mi wiele cierpliwości. Powtarzał ze mną każdy ruch, poprawiał najmniejsze detale. - Musisz prześliznąć się między żebrami – wyjaśniał, obserwując, jak usiłuję wycelować ostrze w szparę między kośćmi. – Masz przewagę, bo jesteś niższa niż strzygi. Spróbuj trafić w dolną partię klatki piersiowej. Po treningu odebrał mi sztylet i skinął głową z aprobatą. - Dobrze się spisałaś. Bardzo dobrze. Zerknęłam na niego z niedowierzaniem. Zwykle był oszczędny w pochwałach.

- Naprawę? - Posługujesz się sztyletem tak sprawnie, jakbyś robiła to od lat. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu zadowolenia, kiedy wychodziliśmy z Sali. Przy drzwiach zauważyłam manekina o gęstych rudych lokach. Nagle przypomniałam sobie incydent na lekcji Stana. Nachmurzyłam się. - Mogę tego załatwić następnym razem? Dymitr wkładał płaszcz. Nosił długi brązowy trencz ze skóry. Przypominał mi w nim kowboja, ale nie chciał tego przyznać. Wiedziałam, że fascynuje go Dziki Zachód. Nie podzielałam upodobania do tego rodzaju mody, podobnie jak nie chciałam słuchać jego muzyki. - To chyba nie jest dobry pomysł – powiedział. - Lepszy niż bezpośredni atak – mruknęłam, przewieszając torbę przez ramię. Wyszliśmy. - Agresją nie rozwiążesz problemu – zaczął belferskim tonem. - To ona ma problem. Poza tym myślałam, że cała moja edukacja w tej szkole polega na stosowaniu agresji. - Wyłącznie w odpowiedzi na atak. Matka nie stawiała ci zarzutów. Myślę, że jesteście do siebie bardzo podobne i dlatego trudno wam się porozumieć. Zatrzymałam się. - Nie jestem taka jak ona! Odziedziczyłam po niej oczy, ale przewyższam ją wzrostem i mam zupełnie inne włosy – żachnęłam się, pokazując mu koński ogon, na wypadek gdyby nie zauważył moich gęstych, prawie czarnych włosów, tak różnych od loków matki.

Dymitr nadal patrzył z lekkim rozbawieniem, ale dostrzegłam w jego oczach naganę. - Nie mówiłem o podobieństwie w wyglądzie. Dobrze o tym wiesz. Odwróciłam wzrok. Za dobrze mnie znał. Spodobał mi się w chwili, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, i nie tylko dlatego, że wyglądał bosko. Czułam, ze rozumie mnie czasem lepiej niż ja sama, i byłam pewna, iż ja mogłabym również sporo mu wyjaśnić na jego temat. Jedyny problem polegał na tym, że Dymitr uparcie wyciągał na powierzchnię sprawy, których zrozumieć nie chciałam. - Uważasz, że jestem zazdrosna? - A jesteś? O co? – spytał. Nie znosiłam, kiedy odpowiadał pytaniem. Zerknęłam na niego z ukosa. - Nie wiem. Może o jej reputację. Jakkolwiek na to patrzeć, bardziej starała się o dobre imię niż o mnie. - Nie sądzisz, że doskonale sobie poradziła? - Tak. Nie. Nie wiem. Miałam wrażenie, że się… no wiesz, chwali. Czułam, że robi to na pokaz. – Skrzywiłam się. – Dla nowych tatuaży. Znaki molnija tatuowano strażnikom w nagrodę za zabicie strzygi. Miały kształt litery x zakończonej błyskawicami. Widoczne na karku tatuaże świadczyły o dokonaniach właściciela. - Uważasz, że ryzyko starcia ze strzygą jest warte kilku znaków na skórze? Myślałem, że nauczyłaś się czegoś w domu Badiców. Zrobiło mi się głupio.

- Nie to miałam… - Idziemy. Zatrzymałam się. - Dokąd? Zdążaliśmy w kierunku mojego dormitorium, ale Dymitr wskazał mi głową przeciwny kierunek. - Chcę ci coś pokazać. - Co mianowicie? - Nie wszystkie blizny przynoszą zaszczyt.

ROZDZIAL PIĄTY NIE MIAŁAM POJĘCIA, o czym Dymitr mówił, ale posłusznie poszłam za nim. Ku memu zaskoczeniu wyprowadził mnie poza teren campusu. Weszliśmy w las, który również należał do Akademii. Szkoła zajmowała spory obszar, nie w pełni wykorzystywany do zajęć. Mieszkaliśmy na pustkowiu w niezamieszkanym regionie stanu Montana. Wokół panowała niepodzielnie dzika przyroda i czasem miało się wrażenie, że lada moment nas pochłonie. Maszerowaliśmy w milczeniu, zagłębiając stopy w grubej warstwie skrzypiącego śniegu. Dostrzegłam kilka ptaków. Ich śpiew zakłócił ciszę wśród wysokich iglastych drzew pokrytych grubymi czapami śniegu. Zmuszałam się do wysiłku, żeby nadążyć za Dymitrem, który sadził wielkie kroki. Wkrótce ujrzałam w oddali ciemny kształt. Jakieś zabudowania. - Co to jest? – spytałam. Zanim odpowiedział, zorientowałam się, że mamy przed sobą niewielką drewnianą chatę. Z bliska okazała się mocno zniszczona. Dostrzegłam zapadający się dach i gnijące deski. - To stara wartownia – wyjaśnił mój mentor. – Dawniej zajmowali ją strażnicy pilnujący obrzeży. - Czemu ich tu nie ma? - Brakuje nam ludzi. Poza tym moroje zabezpieczyli szkołę osłonami magicznymi. Nie ma potrzeby zatrudniać w tym celu strażników. Pomyślałam, że do tej pory nie brano pod uwagę ludzi, którzy łatwo mogą przebić się przez osłony. Przez krótką chwilę miałam nadzieję, że Dymitr zamierza spędzić ze mną romantyczne sam na sam. Potem usłyszałam jednak

głosy dobiegające zza domku. Poczułam znajomą energię. Rozpoznałam z daleka Lissę. Okrążyliśmy chatkę i ujrzeliśmy zaskakujący widok. Na niewielkim zamarzniętym stawie jeździli na łyżwach Christian, Lissa i nieznana mi kobieta. Nie widziałam jej twarzy, bo była odwrócona plecami. Długie włosy o barwie atramentu uniosły się, kiedy wykonała piruet i znieruchomiała we wdzięcznej pozie. Lissa uśmiechnęła się. - Rose! – Podchwyciłam spojrzenie jej chłopaka, wyraźnie poirytowanego naszym nadejściem. Zakłóciliśmy im intymną chwilę. Lissa niezdarnie sunęła w moją stronę. Była początkującą łyżwiarką. Przyglądałam się tej scenie z zazdrością. - Dzięki za zaproszenie. - Myślałam, że jesteś zajęta – odparła moja przyjaciółka. – Wymknęliśmy się ukradkiem. Nie wolno nam tu przychodzić. Jakbym nie wiedziała. Tymczasem podjechał do nas Christian, a za nim nieznajoma. - Chcesz nam popsuć zabawę, Dimka? – spytała. Do kogo mówi? Usłyszałam śmiech Dymitra. Rzadko coś go bawiło, byłam zaskoczona. - Nie sposób utrzymać Rose z dala od zakazanych miejsc. Prędzej czy później znajdzie drogę. Kobieta uśmiechnęła się i obróciła, odrzucając długie włosy. Nagle zobaczyłam jej twarz. Musiałam wezwać na pomoc cała siłę woli, żeby powstrzymać się od krzyku. Owal przypominał kształt serca, duże oczy miały ten sam bladoniebieski odcień, co oczy

Christiana. Rozsunięte w uśmiechu wargi kusiły delikatnością i barwą lśniącego różu, który łagodził jej rysy. Na lewym policzku odcinały się od bladej cery purpurowe blizny. Wyglądały jak ślady po ugryzieniu. Pomyślałam, że napastnik wbił się zębami w skórę kobiety i wyrwał jej część policzka. Nerwowo przełknęłam ślinę. Domyślałam się, kim była nieznajoma. Miałam przed sobą ciotkę Christiana. Kiedy jego rodzice przemienili się w strzygi, wrócili po chłopca. Zamierzali syna ukrywać do czasu, kiedy będzie dość duży, by przeciągnąć go na stronę mroku. Nie znałam szczegółów tej historii, pamiętałam jednak, że ciotka stanęła wówczas w jego obronie. Strzygi były groźnymi przeciwnikami. Mimo to kobieta odpierała atak do chwili, w której pojawili się strażnicy. Bardzo ucierpiała podczas tej walki. Teraz wyciągnęła do mnie rękę w rękawiczce. - Tasza Ozera – przedstawiła się. – Wiele o tobie słyszałam, Rose. Rzuciłam Christianowi groźne spojrzenie, a Tasza parsknęła śmiechem. - Nie martw się – uspokoiła mnie. – Opowiadał mi same dobre rzeczy na twój temat. - Nieprawda – wtrącił Christian. Potrząsnęła głową z rozdrażnieniem. - Naprawdę nie wiem, skąd u niego te okropne maniery. Nie nauczył się tego ode mnie. Pomyślałam, że to oczywiste. - Co tu robicie? – spytałam.

- Chciałam spędzić z nimi trochę czasu – wyjaśniła Tasza, lekko marszcząc czoło. – Nie lubię jednak pokazywać się w szkole. Nie zawsze witają mnie przyjaźnie… W pierwszej chwili nie zrozumiałam. Władze szkoły zwykle prześcigały się w uprzejmościach, podejmując gości z królewskich rodzin. Potem pojęłam, co miała ma myśli. - Z powodu…tego, co się stało… Biorąc pod uwagę, jak traktowano Christiana po decyzji rodziców, nie powinnam się dziwić, że jego ciotka również cierpiała na skutek dyskryminacji. Tasza wzruszyła ramionami. - Tak to bywa – stwierdziła, zacierając zmarznięte ręce. Oddychając, wypuszczała obłoczki pary w powietrze. – Nie stójmy tak na mrozie. Lepiej posiedzieć przy ogniu. Rzuciłam ostatnie tęskne spojrzenie na zamarzniętą taflę stawu i poszłam za nimi do chaty. Domek świecił pustkami, wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu i pyłu. Wnętrze składało się z jednego pomieszczenia. Dostrzegłam w kącie wąskie łóżko bez pościeli oraz kilka półek na ścianach służących zapewne do przechowywania żywności. Szybko rozpaliliśmy w kominku, żeby się rozgrzać. Usiedliśmy wokół w piątkę, a Tasza wyjęła torebkę kasztanów, które upiekliśmy w ogniu. To była prawdziwa uczta. Lissa z Christianem gawędzili beztrosko, jak zwykle. Zauważyłam ze zdziwieniem, że Tasza i Dymitr dobrze się znają. Nawet gdy zostawaliśmy sami, strażnik zachowywał powagę. W obecności Taszy rozluźnił się raz po raz wybuchając śmiechem. Im dłużej jej słuchałam, tym bardziej mi się podobała. Postanowiłam wtrącić się do rozmowy. -Wybierasz się z nami na narty? – zagadnęłam.

Tasza potwierdziła skinieniem głowy. Ziewnęła i przeciągnęła się jak kot. - Nie jeździłam na nartach ze sto lat. Nie miałam czasu. Specjalnie zachowałam urlop na tę okazję. - Urlop? – Spojrzałam na nią z zaciekawieniem. – To znaczy, że…pracujesz? - Niestety. – Pokiwała głową, ale nie wydawała się zbytnio zasmucona tym faktem. – Jestem instruktorem sztuk walki. Nie wierzyłam własnym uszom. Równie dobrze mogła oznajmić, że lata w kosmos albo przepowiada przyszłość przez telefon. Przedstawiciele królewskich rodów rzadko podejmowali pracę, a jeśli już się czymś zajmowali, to najczęściej wielkimi interesami mającymi na celu pomnożenie rodzinnej fortuny. Żaden z nich nie ćwiczył sztuk walki. Nie wymagano od nich sprawności fizycznej. Moroje mieli inne zalety – wyostrzone zmysły oraz zdolności magiczne. Zazwyczaj były wysocy, szczupli i raczej wątli. Osłabiało ich światło słoneczne. Warunki fizyczne nie przeszkadzały aż tak bardzo, jeśli ktoś chciał opanować techniki walki, ale utrudniały zadanie. Wampiry wypracowały sobie z czasem system obronny i unikały bezpośrednich konfliktów. Chroniły się dobrze w strzeżonych miejscach, zdając się na umiejętności opiekunów dampirów, silniejszych pod względem fizycznym oraz bardziej wytrzymałych. - Co ty na to, Rose? – Christian był wyraźnie ubawiony moją zaskoczoną miną. – Pokonałabyś Taszę? - Trudno ocenić – odparłam lakonicznie. Kobieta uśmiechnęła się do mnie. - Jesteś skromna. Widziałam, co potraficie. Dla mnie to po prostu hobby.

Dymitr zachichotał. - Teraz to ty przesadzasz w skromności. Mogłabyś uczyć w Akademii. - Wątpię – odparła Tasza. – Nie chciałabym się wstydzić, że gromada nastolatków kładzie mnie na łopatki. - Nie widzę takiej możliwości – zapewnił Dymitr. – Pamiętam, jak ucierpiał przez ciebie Neil Szelski. Tasza przewróciła oczami. - Chlusnęłam m drinkiem w twarz. Ucierpiał tylko jego nowy garnitur, a wszyscy wiemy, jaką wagę Neil przywiązuje do mody. Oboje roześmiali się z żartu, którego nie rozumieliśmy. Przestałam słuchać, zastanawiałam się, jaką rolę pełni Tasza w zbliżającej się walce ze strzygami. - Kiedy zaczęłaś trenować sztuki walki – przed czy po tym, co się stało z twoją twarzą? - Rose! – syknęła Lissa. Tasza nie wyglądała na zmieszaną. Christian także nie, mimo że zwykle denerwował się, kiedy ktoś wspomniał jego rodziców. Obrzuciła mnie poważnym, zamyślonym spojrzeniem. Przypominała Dymitra, który patrzy na mnie w taki sam sposób, kiedy zrobiłam coś zaskakującego, co budziło jego aprobatę. - Po – odparła spokojnie. Nie odwróciła wzroku, ale wyczułam, że posmutniała. – Co wiesz na ten temat? - Niewiele. – Zerknęłam na Christiana. Tasza kiwnęła głową. - Wiedziałam…Wiedziałam, kim stali się Lucas i Mojra, ale nie byłam przygotowana na przemianę fizycznie ani emocjonalnie.

Myślę, że wciąż nie jestem gotowa na taką walkę. Jednak po tej pamiętnej nocy zrozumiałam, że jestem kompletnie bezbronna. Przedtem liczyłam wyłącznie na ochronę i opiekę strażników. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie można na was liczyć. Z pewnością pokonałabyś mnie bez trudu. A jednak Lucas i Mojra zabili dwóch naszych opiekunów, zanim pojęłam, co się dzieje. Udało mi się uchronić Christiana, lecz wiem, że nie broniłabym się długo. Zabiliby mnie, a on…- urwała, marszcząc czoło. – Postanowiłam wówczas, że nie poddam się bez walki i zrobię wszystko, żeby nauczyć się chronić siebie oraz tych, których kocham. Trenowałam wszystko rodzaje samoobrony. Po pewnym czasie okazało się, że nie pasuję już do środowiska wysoko urodzonych morojów. Przeniosłam się do Minneapolis i zaczęłam zarabiać na życie jako instruktorka. Pomyślałam, że i w Minneapolis żyją moroje, ale rozumiałam Taszę. Postanowiła zamieszkać między ludźmi, podobnie jak Lissa i ja podczas dwuletniej ucieczki. Przyszło mi do głowy, że kobieta nie mówi wszystkiego. Twierdziła, że ćwiczyła wszystkie formy samoobrony. Zapewne miała na myśli coś więcej niż sztuki walki. Większość morojów dawno zrezygnowała z używania magii jako broni. Dawniej było inaczej i wciąż zdarzały się nieliczne wyjątki uprawiające tę sztukę. Wiedziałam, że Christian należał do nich. Nagle przyszło mi do głowy, że właśnie poznałam źródło jego inspiracji. Zapadło milczenie. Przygnębiła nas ta opowieść. Na szczęście Tasza umiała poprawić nastrój. Naprawdę zaczynałam ją lubić. Do końca spotkania zabawiała nas anegdotkami. Nie miała w sobie zadęcia typowego dla arystokratów i chętnie ujawniała ich występki. Zauważyłam, że Dymitr znał większość osób, o których nam opowiadała, i raz po raz dorzucał jakieś pikantne szczegóły. Jaki cudem ten odludek zdołał poznać tak wielu morojów i strażników? Pokładaliśmy się ze śmiechu, kiedy Tasza zerknęła na zegarek. - Znacie jakieś dobre miejsce na zakupy dla dziewczyny? – spytała.

Wymieniliśmy z Lissą spojrzenia. - Missoula – odpowiedziałyśmy jednocześnie. Tasza westchnęła. - To kilka godzin drogi stąd. Jeśli się pośpieszę, zdążę przed zamknięciem sklepów. Zapomniałam na śmierć o prezentach świątecznych. - Dałabym wszystko, żeby wybrać się na zakupy – jęknęłam. - Ja też – dodała Lissa. - Mogłybyśmy się wyrwać…- Spojrzałam z nadzieją na Dymitra. - Nic z tego – odparł stanowczo. Zwiesiłam głowę. Tasza znowu ziewnęła. - Muszę się napić kawy, bo zasnę za kierownicą. - Przecież może cię tam zwieźć jeden z twoich strażników. - Nie mam strażników… - Jak to: nie masz? – żachnęłam się na te słowa. - Tak to. - To niemożliwe! Należysz do rodziny królewskiej. Powinni ci przydzielić co najmniej jednego opiekuna. Właściwie dwóch! – Nie kryłam oburzenia. Przydziałem strażników dla morojów kierowała potajemnie Rada Strażników. Postępowali bardzo niesprawiedliwie, biorąc pod uwagę malejącą liczbę opiekunów. Zwykli moroje mogli liczyć w tym względzie tylko na łut szczęścia, ale rodziny królewskie miały

zapewnioną ochronę. Często przydzielano im dwóch strażników, podczas gdy zwykli moroje obywali się nieraz bez opieki. - Mozerowie nie należą do ulubieńców Rady w kwestii przydziału strażników – zauważył Christian z goryczą. – Od chwili śmierci moich rodziców zawsze okazuje się, że dla nas nie wystarcza. Ta uwaga mnie rozjuszyła. - To niesprawiedliwe! Nie mogą cię karać za ich wybór. - Nie ma mowy o karze, Rose – stwierdziła Tasza o wiele za spokojnie jak na mój gust. – To kwestia zmiany priorytetów. - Pozostawili cię bez ochrony. Nie możesz sama jechać do miasta! - Nie jestem zupełnie bezbronna. Mówiłam ci już. Gdybym się uparła, dostałabym ochronę, ale nie chcę. Poradzę sobie. Dymitr zerknął na Taszę. - Chcesz, żebym ci towarzyszył? - I zarwał całą noc? – Kobieta pokręciła głową. – Nie zgadzam się, Dimka. - Jemu to nie przeszkadza – zapewniłam pospiesznie, ucieszona takim rozwiązaniem. Dymitr wydawał się rozbawiony faktem, że mówię w jego imieniu. - Rzeczywiście, nie mam nic przeciwko temu. Tasza się zawahała. - Dobrze. Ale musielibyśmy zaraz jechać.

Nasza niespodziewana impreza dobiegła końca. Moroje poszli w jednym kierunki, a my z Dymitrem w przeciwnym. Strażnik umówił się z Taszą za pół godziny. - Co o niej sądzisz? – zagadnął, kiedy zostaliśmy sami. - Polubiłam ją. Jest w porządku. - Zamyśliłam się. – Rozumiem, co miałeś na myśli, mówiąc o bliznach. - Tak? Kiwnęłam głową, wciąż śledząc ścieżkę pod stopami. Została wprawdzie odśnieżona i posypana solą, ale gdzieniegdzie wciąż trafiały się oblodzone miejsca. - Nie zrobiła tego dla chwały. Nie miała wyboru. Tak jak…jak moja mama – niechętnie to przyznałam. Janine Hathaway mogła być najgorszą matką na świecie, ale jako strażniczka spisywała się doskonale. – Znaki nie są ważne, ani tatuaże molnija, ani blizny. - Pojętna z ciebie dziewczyna – pochwalił Dymitr. Poczułam dumę. - Dlaczego ona nazywa cię Dimką? Strażnik zaśmiał się cicho. Lubiłam na niego patrzeć, kiedy był w dobrym humorze. Chciałabym częściej słyszeć ten śmiech. - To zdrobnienie od Dymitra. - Bez sensu. Nie przypomina nawet twojego imienia. Powinno być Dimi albo coś w tym rodzaju. - Tak brzmi po rosyjsku. - Dziwaczny język. – Wiedziałam, że rosyjskim zdrobnieniem Wasylisy było Wasia. Wydawało mi się to głupie. - Angielski też jest dziwaczny.

- Gdybyś nauczył mnie kląć po rosyjsku, być może doceniłabym twój język – zaproponowałam chytrze. - Za dużo przeklinasz. - Chce tylko lepiej wyrażać siebie. - Och Roza…- Dymitr westchnął, a ja poczułam dreszcze. Tak brzmiało moje imię po rosyjsku. Rzadko mnie tak nazywał. – Nie masz najmniejszych problemów z wyrażaniem siebie. Uśmiechnęłam się pod nosem. Szliśmy dalej w milczeniu, a mnie ogarnęła radość. Kiedy byliśmy razem, wszystko szło jak powinno. Rozmarzyłam się, ale jedna rzecz nie dawała mi spokoju. - Myślałam o bliznach Taszy. - Mianowicie? - Deformują jej twarz, ale…-urwałam, szukając właściwych słów. – Musiała być bardzo ładną kobietą. Nawet teraz…Nie wiem, jak to ująć. W pewnym sensie nadal jest atrakcyjna. Blizny stanowią część jej osobowości. Dopełniają wizerunku – czułam, że zabrzmiało to niezręcznie, ale tak było. Dymitr nie odezwał się, tylko zerknął na mnie. Odwzajemniłam jego spojrzenie i przez krótką chwilę znowu poczułam, że mnie pragnie. Wrażenie rozwiało się w mgnieniu oka, ale było prawdziwe. Zastąpiły je uznanie i aprobata, które przyjęłam niemal z równą przyjemnością. - Jesteś pojętną uczennicą, Roza – powtórzył słowa, która słyszałam wcześniej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY NASTĘPNEGO RANKA SZŁAM na ćwiczenia przekonana, że życie jest piękne. Świetnie się bawiłam na naszym potajemnym spotkaniu i byłam dumna z siebie, że mimo respektu dla reguł obowiązujących w Akademii skłoniłam Dymitra, by towarzyszył Taszy w wyprawie do miasta. Poza tym wczoraj po raz pierwszy oficjalnie trzymałam w ręku srebrny sztylet i nieźle sobie poradziłam. Nie mogłam się doczekać kolejnego treningu. Włożyłam strój do ćwiczeń i weszłam prosto do sali gimnastycznej. W boksie, w którym wczoraj stały manekiny, panowały cisza i ciemność. Dymitr mógł czaić się w kącie, żeby zaatakować mnie z zaskoczenia. Nie było go. Nie będzie ćwiczeń ze sztyletem. - Cholera – mruknęłam. - Nie ma go tutaj. Krzyknęłam zaskoczona. Odwróciłam się gwałtownie i spojrzałam prosto w zmrużone brązowe oczy matki. - Co ty tu robisz? – warknęłam, choć znałam odpowiedź. Miała na sobie koszulkę ze streczu z krótkimi rękawami i luźne spodnie, takie jak moje. – Cholera jasna – powtórzyłam. - Nie przeklinaj warknęła. – Zachowujesz się fatalnie, więć przynajmniej uważaj na słowa. - Gdzie jest Dymitr? Strażnik Belikow został w łóżku. Wrócił zaledwie parę godzin temu i musi odpocząć.

Przekleństwo samo cisnęło mi się na usta, ale opanowałam się. Oczywiście, położył się do łóżka. Pojechali z Taszą w ciągu dnia, żeby zrobić zakupy w porze otwarcia sklepów. W tym czasie w Akademii panowała noc. Uff. Nie zachęcałabym go, by pomógł Taszy, wiedząc, jak to się dla mnie skończy. - Cóż – rzuciłam pospiesznie. – Rozumiem, że treningu nie będzie. - Nie mów tyle, tylko włóż to. Matka podała mi rękawice do ćwiczeń. Podobne do bokserskich, ale cieńsze. Chroniły dłonie i nie pozwalały użyć paznokci w walce. - Ćwiczyliśmy ze sztyletem! – prychnęłam, zakładając je na ręce. - Dziś mamy w planach co innego. Do roboty. Poszłam za nią na środek sali, żałując w duchu, że po drodze nie potrącił mnie autobus. Matka starannie upięła rude loki, żeby nie przeszkadzały jej podczas treningu. Zobaczyłam na jej szyi tatuaże. U nasady włosów widniała zygzakowata linia przypominająca węża. To znak obietnicy. Nadawano go strażnikom, którzy ukończyli akademię i ślubowali podjęcie służby. Poniżej dostrzegłam znaki molnija w kształcie błyskawicy – nagrody za zabicie strzygi. Nie zdołałam ich policzyć. Dziwiłam się, że zmieściło się tak wiele tatuaży. Musiała być śmiertelnie niebezpieczną przeciwniczką. Kiedy stanęłyśmy, obróciła się do mnie przodem i przyjęła pozycję atakującej. Spodziewałam się szybkiego ciosu, więc naśladowałam jej gesty. - Co będziemy robić? – spytałam. - Przećwiczymy podstawy walki w parach. Atak i obrona. Nie wychodzimy poza czerwone linie.

- To wszystko? – zdziwiłam się. Zaatakowała. Ledwo zdążyłam zrobić unik. Potknęłam się, ale szybko odzyskałam równowagę. - Brawo – parsknęła ironicznie. – Byłaś uprzejma przypomnieć mi, że nie widziałyśmy się od pięciu lat. Nie wiem, co potrafisz. Znowu na mnie natarła. Siłą woli utrzymałam się w wyznaczonym polu walki. Przez cały czas robiłam uniki. Nie dała mi szansy podjąć kontrataku. A może to mnie zabrakło umiejętności. Broniłam się zaciekle. Musiałam przyznać, że była dobra, nawet bardzo dobra. Jednak nie miałam zamiaru powiedzieć tego głośno. - I co? – rzuciłam zaczepnie. – W ten sposób nadrabiasz zaległości macierzyńskie? - Zamierzam nieco utrzeć ci nosa. Od chwili kiedy się tu zjawiłam, bez przerwy mnie prowokujesz. Chcesz walczyć? – Wyrzuciła przed siebie zaciśniętą pięść i zatrzymała ją tuż przy moim ramieniu. – Proszę bardzo, walcz. Punkt. - Punkt. – Wycofałam się na swoją pozycję. – Nie chce walczyć. Próbowałam z tobą porozmawiać. - Urządziłaś pyskówkę w klasie. Trudno to nazwać rozmową. Punkt. Jęknęłam, bo mocno oberwałam. Kiedy zaczynałam treningi z Dymitrem, narzekałam, że jest wyższy ode mnie o jakieś trzydzieści centymetrów. Odparł, że spotkam wiele strzyg przewyższających mnie wzrostem i nie będzie to miało najmniejszego znaczenia. Sądziłam wtedy, że mnie pociesza, ale zmieniłam zdanie, widząc matkę w akcji. Nigdy nie walczyłam z kimś niższym od siebie. Byłam jedną z nielicznych dziewcząt w klasie nowicjuszy i zdążyłam już pogodzić się z myślą, że zawsze będę niższa oraz lżejsza od przeciwnika.

Tymczasem matka była drobniejsza, a jej szczupłe ciało zdawało się składać wyłącznie z mięśni. - Po prostu mam oryginalny sposób wysławiania się – palnęłam. - Tkwisz w dziecinnym przekonaniu, że spotkała cię wielka krzywda. Punkt – Wymierzyła mi cios stopą w udo. – Nie masz racji. Nie traktowano cię gorzej niż inne dampiry. Przeciwnie, otrzymałaś lepszy los, niż gdybyś wylądowała u mojej rodziny. Wolałabyś zostać dziwką sprzedającą krew? Zrobiło mi się niedobrze. Tak nazywano samotne dampirzyce, które decydowały się wychowywać dzieci i rezygnowały ze służby. Często wdawały się w przelotne romanse z morojami, co skazywało je na złą reputację w kręgach wampirów. Tak naprawdę nie miały innego wyjścia, bowiem mężczyźni moroje wybierali trwałe związki z kobietami swojego rodu. Niektóre z nich pozwalały kochankom pić krew płynącą w ich żyłach. W naszym świecie przyjmowano, że karmicielami mogą być tylko ludzie. Dla dampira był to czyn niegodny, szczególnie poniżający, jeśli wiązał się z uprawianiem seksu. Podejrzewam, że tylko nieliczne z nas decydowały się na taki akt oddania, lecz powszechnie uważano, że robią tak wszystkie. Sama karmiłam krwią Lissę w czasie, kiedy przebywałyśmy poza Akademią. Robiłam to z konieczności, a mimo to wciąż odczuwam skutki tej decyzji. - Nie. Oczywiście, że nie chcę zostać dziwką. – Oddychałam ciężko. – Nie wszystkie kobiety są takie. Niesłusznie je oskarżacie. - Zasługują na potępienie – warknęła matka. Znów uniknęłam jej ciosu. – Powinny mieć więcej poczucia odpowiedzialności i podejmować służbę, zamiast romansować z morojami. - Wychowują dzieci – mruknęłam. Miałam ochotę to wykrzyczeć, ale musiałam oszczędzać siły. – Nie rozumiesz tego prawda? A przecież nie różnisz się od tych kobiet. Nie zauważyłam obrączki na twoim palcu. Mojego ojca pewnie też potraktowałaś jak przelotny romans.

Rysy jej twarzy stwardniały, szczególny fakt, biorąc pod uwagę, że właśnie rozkładała na łopatki swoją córkę. - Nie masz pojęcia, co nasz łączyło – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Punkt. Skrzywiłam się z bólu, lecz pomyślałam z satysfakcją, że trafiłam w czułe miejsce. Nie znałam ojca. Dowiedziałam się jedynie, że był Turkiem. Odziedziczyłam po nim kolorów włosów, ciemniejszą skórę i oczy. Po matce miałam zaokrągloną figurę i ładną twarz. Dodam, że o wiele ładniejszą od niej. - Jak do tego doszło? – spytałam. – Wysłano cię z misją do Turcji? Poznaliście się na tamtejszym bazarze? A może prawda jest jeszcze mniej romantyczna? Posłużyłaś się teorią naturalnej selekcji i wybrałaś spośród wojowników najlepszego samca, który przekaże twojemu dziecku dobre geny? Wiem, że zdecydowałaś się na dziecko wyłącznie z poczucia obowiązku. Zakładam, że postarałaś się, bym mogła jak najlepiej służyć morojom. - Rosemarie – zaczęła ostrzegawczo. – Zamilcz, chociaż raz w życiu. - Dlaczego? Czyżbym wystawiała na szwanki twoją nieskazitelną reputację? Sama mi to powiedziałaś: nie jesteś inna od pozostałych dampirów. Po prostu pieprzyłaś się z nim i … Jest prawdą, że zuchwalstwo prowadzi do upadku. Syciłam się przewagą nad matką i nie pomyślałam, gdzie stawiam stopy. Wylądowałam zbyt blisko czerwonej linii. Przekroczenie jej oznaczało kolejny punkt dla niej. Cofnęłam się i w tej samej chwili próbowałam uniknąć ataku. Niestety, nie sposób wykonać obu czynności równocześnie. Matka wymierzyła mi solidny cios. Warto w tym miejscu zauważyć, że mierzyła wyżej, niż jest to dozwolone. Jej pięść wylądowała na mojej twarzy z siłą małej ciężarówki. Zachwiałam się i runęłam na twardą podłogę, uderzając w nią najpierw plecami, a potem głową. Przekroczyłam linię. Najjaśniejsza cholera.

Poczułam przeszywający ból w czaszce i na chwilę przestałam cokolwiek widzieć. Matka doskoczyła jednym susem o nachyliła się nade mną. - Rose? Rose? Nic ci nie jest?! – krzyczała przestraszona. Świat wirował mi przed oczami. Zorientowałam się, że minęło trochę czasu, bo wokół kręciło się kilka osób, które przeniosły mnie do szkolnego gabinetu lekarskiego. Ostry snop światła raził mnie w oczy i musiałam odpowiadać na idiotyczne pytania. - Jak masz na imię? - Słucham? – Skrzywiłam się, bo blask palił mi mózg. - Przedstaw się – rozpoznałam doktor Olendzką. - Przecież pani mnie zna. - Powiedz. - Rose. Rose Hathaway. - Czy pamiętasz datę swoich urodzin? - Oczywiście. Po co zadaje mi pani te głupie pytania? Zaginęły moje dokumenty? Lekarka westchnęła z rezygnacją i odeszła, zabierając za sobą koszmarną latarkę. - Myślę, że nic jej nie jest – powiedziała do kogoś. – Powinna zostać u mnie do końca lekcji. Przekonamy się, czy nie doznała wstrząsu mózgu. Kategorycznie zabraniam jej dzisiaj udziału w treningach. Resztę dnia spędziłam na przerywanych drzemkach, bo doktor Olendzka raz po raz robiła mi jakieś badania. Podała mi

woreczek z lodem i kazała położyć na twarzy. Wreszcie mogłam wyjść, zmaltretowana i kompletnie rozbita. - Słowo daję, Rose, powinnaś dostać kartę stałego pacjenta. – powiedziała lekarka z lekkim uśmiechem. – Poza uczniami przewlekle chorymi na astmę i alergię, bywasz tu najczęściej. - Dzięki – bąknęłam, nie wiedząc, czy na pewno powinnam się cieszyć z tego wyróżnienia. – Więc nie mam wstrząsu mózgu? - Nie. – Pokręciła głową. – Ale podejrzewam, że ból nie ustąpi tak szybko. Dam ci tabletki. Szczerze mówiąc, Rose, najbardziej ucierpiała twoja twarz. – dodała po chwili z niepokojem. Zerwałam się z łóżka. - Jak to?! Podbiegłam do lustra wiszącego nad umywalką w przeciwległym kącie gabinetu i przejrzałam się w nim. - Szlag by to trafił! Lewą stronę mojej twarzy pokrywały sinoczerwone plamy. Najgorzej wyglądało oko. Ogarnęła mnie rozpacz. - Mam nadzieję, że to zniknie? Zrobię okłady z lodu. Doktor Olendzka, pokręciła głową. - Lód oczywiście trochę pomoże, ale obawiam się, że będziesz musiała nosić opaskę na oku. Jutro nastąpi pogorszenie, a zapewne za jakiś tydzień poprawa. Niedługo wszystko wróci do normy. Wyszłam oszołomiona i to nie z powodu urazu głowy. Mam czekać tydzień? Jak ona mogła mówić o tym tak lekko? Czy nie zdawała sobie sprawy, co to oznacza? Będę straszyć ludzi w czasie świąt i wyjazdu na narty. Czarna opaska na oku. Chciała zrobić ze mnie pirata.

A wszystko to zawdzięczałam matce.

ROZDZIAL SIÓDMY GNIEWNIE POPCHNĘŁAM PODWÓJNE DRZWI prowadzące do dormitorium morojów. Za mną wleciały do środka wirujące płatki śniegu i kilka osób podpierających ściany w holu podniosło głowy na mój widok. Zauważyłam, że mi się przyglądają. Trudno. Przełknęłam wstyd i postanowiłam nie okazać zdenerwowania. Nie zamierzałam chować się po kątach. Nowicjusze często dorabiali się siniaków podczas treningów. Przyznaję, że moje obrażenia wyjątkowo rzucały się w oczy, ale kiedyś przecież odzyskam dawny wygląd. Ważne, by nikt nie wiedział, od kogo tak oberwałam. - Hej, Rose, czy to prawda, że biłaś się z matką? Zamarłam. Poznałabym ten wdzięczny sopran nawet w piekle. Odwróciłam się powoli i spojrzałam w głębokie niebieskie oczy Mii Rinaldi. Złociste loki okalały twarzyczkę, która byłaby śliczna, gdyby nie wredny uśmieszek igrający na jej wargach. Dziewczyna była młodsza od nas o rok. Prowadziła wojnę z Lissą ( a zatem również ze mną ), konsekwentnie zatruwając nam życie. Nie muszę dodawać, że to ona zaczęła spór. Zabrała byłego chłopaka Lissy, którego moja przyjaciółka tak naprawdę wcale już nie chciała – i rozgłaszała niestworzone historie na temat nas obu. Starszy brat Lissy, Andre ( zginął potem w wypadku, w którym i ja „technicznie” straciłam życie), podle wykorzystał dziewczynę, wówczas nowicjuszkę niedawno przybyłą do naszej szkoły. Gdyby ni okazała się taką zołzą, pewnie bym jej współczuła, bo Andre zachował się wyjątkowo paskudnie, i zrozumiałam jej gniew, ale to nie dawała jej prawa odgrywania się na Lissie. W końcu to my wygrałyśmy wojnę, jednak ostatnio nabrałam podejrzeń, że Mia nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Nie udało jej się wprawdzie odzyskać dawnej pozycji w kręgach arystokratów, ale zgromadziła wokół siebie skromne koło

wielbicieli. Cóż, była urodzoną liderką, a tacy zwykle przyciągają popleczników, nawet jeśli mają złe zamiary. Przekonałam się, że najlepiej ignorować jej zaczepki. Zazwyczaj mi się to udawało, lecz teraz przesadziła. Nie można puścić płazem, gdy ktoś oznajmia światu, że zostałaś pokonana przez własną matkę, choćby nawet mówił prawdę. Obrzuciłam ją groźnym spojrzeniem. Stała obok automatu ze słodyczami. Widziała, że trafiła w czuły punkt. Nie zamierzałam pytać, skąd ma te informacje. W Akademii plotki roznosiły się szybko. Patrząc na moje pokiereszowane oblicze, rozjaśniła się w uśmiechu. - No, no. Taką buzię może pokochać tylko matka. Ha. Urocze. Gdyby powiedział to ktoś inny, parsknęłabym śmiechem. - Jesteś specjalistką od kontuzji twarzy. Jak tam twój nos? Jej złośliwy uśmieszek przybladł, ale nie poddawała się. Złamałam jej nos przed miesiącem, na szkolnym balu. Ślady po uderzeniu znikły, lecz nos pozostał lekko skrzywiony. Dobry chirurg plastyczny skorygowałby go bez trudu, jednak podejrzewałam, że rodziny Mii nie stać na sfinansowanie takiego zabiegu. - Lepiej – odparła dumnie. – Załamała mi go pewna dziwka o psychopatycznych skłonnościach. I nie był to nikt z mojej rodziny. Posłałam jej swój najlepszy uśmieszek. - Fatalnie. Od krewnego oberwałabyś raz i z pewnością nieumyślnie, a dziwki o psychopatycznych skłonnościach zwykle latami nękają swoje ofiary. Wiedziałam, że Mia boi się kolejnego ataku z mojej strony. Otaczało nas jednak wiele osób i czuła się bezpieczna. Co do mnie, nie zawahałabym się użyć pięści nawet w tych okolicznościach,

ostatecznie robiłam to już wiele razy. Powstrzymałam się jednak, bo postanowiłam kontrolować odruchy. - Nie wygląda mi to na przypadek – rzuciła zjadliwie. – Słyszałam , że nie wolno wam celować w twarz. Twoja matka naruszyła reguły. Otworzyłam usta, żeby zripostować jej zaczepkę, ale zabrakło mi słów. Dziewczyna miała rację. Matka rzeczywiście naruszyła reguły. W walkach treningowych nie wolno atakować powyżej szyi. Mia zauważyła moje zmieszanie i uśmiechnęła się szeroko, jakby świąteczny poranek nastał dla niej tydzień wcześniej. Historia naszej znajomości obfitowała w potyczki słowne, lecz po raz pierwszy odebrało mi mowę. - Moje panie – odezwał się stanowczy kobiecy głos. Opiekunka stałą przy nas z groźnym spojrzeniem. – To nie miejsce na kłótnie. Idźcie na górę albo wyjdźcie na zewnątrz. Kusiło mnie, by znów rozbić nos wrednej ślicznotki, nawet jeśli zostałabym surowo ukarana lub zawieszona. Opanowałam się jednak. Wzięłam głęboki wdech i odeszłam z godnością. Zmierzałam w stronę schodów, kiedy dobiegł mnie ostatni kąśliwy komentarz. - Nie martw się, Rose, to zniknie. Poza tym chłopcom nie przeszkadza twoja pokiereszowana twarz. Interesują ich zupełnie inne partie twojego ciała. Pół minuty później waliłam pięścią w drzwi do pokoju Lissy. Omal nie wybiłam dziury. Otworzyła wreszcie i wyjrzała na korytarz. - Jesteś sama? Myślałam, że tłoczy się tu armia…O Boże! – wykrzyknęła na mój widok. – Co się stało? - Nie słyszałaś? Jesteś ostatnią osobą w szkole, która nie wie o niczym – wymamrotałam. – Wpuść mnie.

Wyciągnęłam się na jej łóżku i opowiedziałam o wszystkim. Lissa była wstrząśnięta. - Słyszałam, że jesteś ranna, ale nie podejrzewałam, że aż tak powiedziała. Wpatrywałam się w sufit z rozpaczą. - Najgorsze jest to, że Mia miała rację. Matka zrobiła to umyślnie. - Jak to? – Moja przyjaciółka najwyraźniej nie uwierzyła. – Nie posunęłaby się tak daleko. Nie ona. - Dlaczego? Bo jest doskonałą Janine Hathaway, mistrzynią w kontrolowaniu emocji? Pamiętaj, że to również doskonała mistrzyni sztuk walki i kontrolowanych ciosów. Nieważne. Dołożyła mi i tyle. - Cóż – mruknęła Lissa. – Myślę, że tym razem straciła panowanie nad sobą. - Każdy straciłby kontrolę. Rozmawiała przecież ze mną. Nie omieszkałam zarzucić jej, że przespała się z moim ojcem, ponieważ był idealnym dawcą genów. - Rose – jęknęła Lissa. – Pominęłaś ten szczegół w relacji. Dlaczego to powiedziałaś? - Bo tak myślę. - Musiałaś wiedzieć, że ją zdenerwujesz. Po co prowokowałaś? Nie możecie się po prostu pojednać? Usiadłam na łóżku. - Pojednać? Matka właśnie podbiła mi oko. Jak mam się z nią pogodzić? Lissa ze smutkiem pokręciła głową i podeszła do lustra, żeby sprawdzić makijaż. Czułam przez więź, która nas łączyła, że jest

sfrustrowana oraz rozdrażniona. Odbierałam też jej niepokój. Przyjrzałam się uważnie. Miała na sobie jedwabną bluzkę w kolorze lawendy i czarną spódnicę do kolan. Długie włosy ułożone nienagannie – efekt co najmniej godziny spędzonej przed lustrem z lokówką w ręku. - Ładnie wyglądasz. Z jakiej to okazji? Złagodniała. - Umówiłam się z Christianem. Jeszcze przed chwilą miałam wrażenie, że wróciły dawne czasy, kiedy siadywałyśmy we dwie i rozmawiałyśmy godzinami. Świadomość, że za chwilę pójdzie na spotkanie z chłopakiem, obudziła we mnie złe uczucia. Musiałam niechętnie przyznać, że jestem zazdrosna. Oczywiście nie zamierzałam mówić tego głośno. - No, no. Czym sobie na to zasłużył? Wyniósł sierotki z płonącego budynku? Jeśli tak, upewnij się, czy to przypadkiem nie on wcześniej podłożył ogień. Christian specjalizował się w żywiole ognia. Trafnie wybrał najbardziej niszczycielski z żywiołów. Lissa roześmiała się i odwróciła w moją stronę. Widząc, że dotykam palcami opuchniętej twarzy, uśmiechnęła się delikatnie. - Nie wygląda tak źle. - Daj spokój. Wiem, kiedy kłamiesz. Doktor Olendzka ostrzegała, że jutro będzie jeszcze gorzej. – Opadłam z powrotem na łóżko. – Na całym świecie nie ma takiej ilości pudru, żeby to ukryć. Obie z Taszą powinnyśmy nosić maski z musicalu Upiór w operze. Moja przyjaciółka westchnęła i usiadła obok mnie. - Szkoda, że nie mogę cię uzdrowić. Uśmiechnęłam się.

- Byłoby miło. Moc ducha oferowała jej wiele możliwości. Lissa miała nieodparty urok oraz zdolność wpływania na innych. Jednak największe wrażenie robił na mnie jej dar uzdrawiania. Naprawdę potrafiła czynić cuda. Zamyśliła się. - Żałuję, że nie znam innej metody panowania nad żywiołem ducha… Chciałabym móc znów korzystać z magii… - Wiem – mruknęłam. Rozumiałam jej potrzebę służenia wyższym celom i pomagania ludziom. Lissa promieniowała niezwykłą energią. Cóż, ja również chciałabym, żeby wyleczyła mnie w tej chwili. – Też żałuję. Westchnęła znowu. - Nie chodzi mi tylko o moc uzdrawiania. Tęsknię za magią, i ona pragnie mnie z równą siłą. Wiem, że wciąż mam ją w sobie, chociaż pigułki przytępiły moją zdolność odczuwania. Jednak wciąż dzieli nas mur. Nie wyobrażasz sobie, jak cierpię. - Myślę, że sobie wyobrażam. Mówiłam prawdę. Odbierałam uczucia Lissy i potrafiłam wślizgnąć się jej do głowy. Trudno mi to wytłumaczyć. W takich chwilach widziałam świat jej oczyma i doświadczałam tego samego, co ona. Stawałam się nią. Wielokrotnie odczuwałam jej palącą tęsknotę za magią. Lissa często marzyła o mocy, do której nie miała dostępu. - Rzeczywiście – zauważyła ponuro. – Czasem o tym zapominam. Czułam jej rozgoryczenie. Wiedziałam, że nie ja jestem tego przyczyną. Moja przyjaciółka była bezsilna. Ogarniał ją gniew. Nie znosiła poczucia bezradności, podobnie jak ja. W pewnej chwil złość

i frustracja przerodziły się w jakieś mroczne, nieznane mi uczucia. Pomyślałam, że wcale m się to nie podoba. - Hej! – Dotknęłam jej ramienia. – Wszystko w porządku? Zacisnęła powieki, a potem szeroko otworzyła oczy. - Nie mogę tego znieść. Intensywność jej uczuć przypomniała mi naszą rozmowę przed moim wyjazdem do domu Bacików. - Wciąż uważasz, że te pigułki cię osłabiają? - Sama nie wiem. Może trochę. - Czy teraz jest gorzej? Pokręciła głową. - Nie. Nadal nie mam dostępu do magii. Czuję, że ona jest blisko, ale wciąż poza moim zasięgiem. - Jednak… te twoje nastroje… - Tak, nasiliły się. Ale nie martw się – dodała, widząc moją zaniepokojoną minę. – Nie mam przywidzeń ani nie czuję potrzeby, by się okaleczać. - To dobrze – ucieszyłam się, chociaż wciąż odczuwałam niepokój. Lissa nie mogła wprawdzie używać magii, lecz cierpiała ostatnio na zmienność nastrojów. Miałam nadzieję, że wróci do równowagi. – Jestem przy tobie – powiedziałam łagodnie. – Gdyby coś ci się przydarzyło… Powiesz mi, prawda? Mroczne emocje rozproszyły się bez śladu. Jednocześnie poczułam coś w rodzaju szarpnięcia pępowiną, która nas łączyła. Wzdrygnęłam się, ale Lissa chyba niczego nie zauważyła. Uśmiechnęła się do mnie pogodnie. - Dziękuję. Oczywiście, że ci powiem.

Przyjęłam to z ulgą. Umilkłyśmy, a ja poczułam, jak bardzo ją kocham. Ostatnio wiele się u mnie działo; wizyta matki, Dymitr, tragedia w domu Badiców. Nie radziłam sobie z trudnymi uczuciami, usiłowałam je tłumić, wiedząc, że w każdej chwili mogą znaleźć ujście poza moją kontrolą. W tym momencie czułam się w towarzystwie Lissy, tak dobrze, że zapragnęłam opowiedzieć jej o sobie. Zanim otworzyłam usta, zaszła w niej jakaś zmiana. Była podniecona i lekko zdenerwowana. Wyraźnie chciała mi powiedzieć coś, o czym intensywnie myślała. Postanowiłam wstrzymać się ze zwierzeniami. Skoro potrzebowała rozmowy, nie powinnam obciążać jej swoimi problemami. Czekałam, co powie. - Wiesz, że prowadzę badania pod okiem panny Carmack. Ostatnio natrafiłam na coś dziwnego.. - Tak? - zaciekawiłam się. Moroje zwykle już w okresie dojrzewania odkrywali w sobie skłonność do pracy z wybranym żywiołem. Szkoła kierowała ich wówczas na specjalne kursy. Lissa okazała się jedyną uczennicą wykazującą uzdolnienia w posługiwaniu się żywiołem ducha. Zabrakło dla niej odpowiedniego kursu. Uważano, że księżniczka nie obrała po prostu żadnej specjalizacji. Tymczasem Lissa spotykała się z panną Carmack – nauczycielką magii w Akademii Świętego Władimira – i wspólnie prowadziły badania w tej dziedzinie. Przeglądały stare rękopisy i najnowsze prace, szukając wskazówek, które mogłyby je doprowadzić do żyjących osób władających żywiołem ducha. Kierowały się charakterystycznymi cechami, takimi jak niezdolność do obrania specjalizacji, zachwiania równowagi emocjonalnej i tak dalej. - Nie spotkałam jeszcze nikogo, kto specjalizuję się w tym samym żywiole, jednak ostatnio natrafiłam na relację o pewnym szczególnym zjawisku. Zamrugałam powiekami ze zdziwienia.

- Mianowicie? – spytałam, ciekawa, jakie to niezwykłości mogły zwrócić uwagę wampira. Gdy mieszkałyśmy z Lissą wśród ludzi, to my uchodziłyśmy za rodzaj fenomenów. - To tylko rozproszone informacje. Czytałam na przykład wzmiankę o kimś, kto potrafi wmówić ludziom, że widzą to, czego nie ma. Wierzyli, że mają przed sobą potwora albo innego człowieka, którego tam nie było. - Może gość używa wpływu. - Ma wielką moc. Nie potrafiłabym osiągnąć takiego efektu, a jestem silniejsza – byłam – od innych. Taka siła płynie z ducha… - Myślisz, że ten iluzjonista specjalizuje się w twoim żywiole? Skinęła głową. - Dlaczego się z nim nie skontaktujesz? - Nie mam adresu! Został utajniony. Ale znalazłam też inne ciekawe przypadki. Słyszałam na przykład o człowieku, który wysysa z ludzi energię życiową. Stają się coraz słabsi, niektórzy mdleją w jego obecności. Opisywano również osobnika, który potrafi ponoć unieruchamiać przedmioty lecące w powietrzu – ciągnęła z przejęciem. – Może specjalizuje się w żywiole powietrza – podsunęłam. - To jest prawdopodobne – przyznała podniecona. Rozpaczliwie chciała uwierzyć, że na świecie żyli moroje tacy jak ona. Uśmiechnęłam się. - Kto wie? Świat wampirów może budzić sensację równą rewelacjom z Roswell czy Archiwum X. Ciekawe, czy ktoś zainteresował się mną i bada naszą szczególną więź. Lissa wpadła w przekorny nastrój.

- Czasem nachodzi mnie chętka, żeby zajrzeć do twoich myśli. Chciałabym wiedzieć, co cię łączy z Masonem. - Jest moim kumplem – odparłam bez zastanowienia, zaskoczona tą nagłą zmianą tematu. – To wszystko. - Dawniej flirtowałaś – i nie tylko – z każdym chłopakiem, który cię kręcił. - Hej! – krzyknęłam oburzona. – Nie byłam aż tak zepsuta. - W porządku… może nie byłaś. Za to teraz żaden cię nie interesuje. Nieprawda! Interesował mnie, zwłaszcza jeden. - Mason jest naprawdę miły – ciągnęła Lissa. – Poza tym szaleje za tobą. - Nie przeczę – zgodziłam się. Przypomniałam sobie chwilę, kiedy czekaliśmy na zajęcia Stana; pomyślałam wtedy, że Mason jest bardzo seksowny. Świetny kumpel, doskonale się dogadywaliśmy i perspektywa romansu jawiła się całkiem interesująco. - Macie ze sobą wiele wspólnego. Oboje uwielbiacie łamać reguły. Parsknęłam śmiechem. Lissa trafiła w sedno. Mason ostatnio odgrażał się, że będzie walczył ze wszystkimi strzygami świata. Nie byłam aż taka szalona – pomijając wybuch w samochodzie Dymitra, ale w gruncie rzeczy podzielałam jego gotowość do walki. Może rzeczywiście powinnam dać mu szansę. Lubiłam z nim flirtować, a w dodatku minęły już wieku od czasu, kiedy się z kimś całowałam. Dymitr złamał mi serce i traciłam nadzieję, że kiedykolwiek wydarzy się między nami coś więcej. Lissa patrzyła badawczo, jakby przeczuwała, co mi chodzi po głowie. No, o Dymitrze nie mogła wiedzieć.

- Meredith twierdzi, że jesteś głupia, lekceważąc Masona. Uważa, że zadzierasz nosa. - To nieprawda! - Powtarzam tylko jej słowa. W każdym razie postanowiła zakręcić się wokół niego. - Ona i Mason? – parsknęłam. – To pewna klęska. Nic ich nie łączy. Wyzłośliwiłam się, bo przywykłam, że Mason zjawiał się na każde moje skinienie. Zirytowało mnie, że może go zagarnąć inna dziewczyna. - Jesteś zaborcza – uznała Lissa, jakby czytała w moich myślach. Zaczynałam rozumieć, dlaczego wkurzało ją, gdy ja to robiłam. - Przesadzasz. Roześmiała się. - Naprawdę uważam, że powinnaś się z kimś spotykać. To nie musi być Mason. Wielu fajnych chłopaków oddałoby wszystko za randkę z tobą. Cóż, nie zawsze potrafiłam dobrać sobie odpowiedniego partnera. Znowu naszła mnie ochota, żeby zwierzyć się Lissie ze wszystkich problemów. Od dawna wahałam się, czy powiedzieć jej o Dymitrze. Z trudem utrzymywałam uczucia w sekrecie. Przecież jest moją najlepszą przyjaciółką. Mogłam wyznać wszystko bez obawy, że mnie surowo osądzi. Jednak i tym razem okazja przeszła koło nosa, bo Lissa spojrzała na zegar i w popłochu zerwała się z łóżka. - Spóźniłam się! Muszę pędzić! – krzyknęła radośnie podenerwowana. Miłość. Cóż można na nią poradzić? Przełknęłam pigułę zazdrości, która już wytknęła z kąta swój brzydki łeb. Christian znowu mi ją odbierał. Widać nie było mi pisane pocieszenie płynące z przyjacielskiej pogawędki.

Wyszłyśmy razem z dormitorium, a potem Lissa natychmiast pożegnała się, obiecując, że porozmawiamy jutro, i pobiegła na spotkanie. Niechętnie wróciłam do siebie. Przechodząc obok lustra, jęknęłam, patrząc na swoje odbicie. Lewe oko otaczała sinoczerwona plama. Wizyta u Lissy sprawiła, że niemal zapomniałam o incydencie z matką. Podeszłam bliżej i przyjrzałam się sobie uważnie. Może jestem pyszna, ale znam swoje mocne strony. Nosiłam miseczki C i większość dziewczyn w szkole zazdrościła mi figury ( morojki są chude jak patyki ). Wspomniałam już, że mam ładną twarz. Zwykle dałabym sobie za nią dziewięć punktów, a w doby dzień nawet dziesięć. Dzisiaj trzeba by przyznać noty ujemne. Będę się pięknie prezentować w kombinezonie narciarskim. - Mama mnie zbiła – poinformowałam sobowtóra. Pokiereszowana dziewczyna zza szyby spoglądała na mnie ze współczuciem. Westchnęłam ciężko i postanowiłam się położyć. Nie miałam ochoty na wieczorne rozrywki, a poza tym pomyślałam z nadzieją, że sen leczy rany. Poszłam do łazienki, żeby umyć twarz i wyszczotkować włosy. Włożyłam ulubioną pidżamę, próbując się pocieszyć miękkim dotykiem flaneli. Pakowałam się do wyjazdu, kiedy nagle poczułam przepływ gwałtownych emocji. Natychmiast pomyślałam o Lissie. Atak był niespodziewany, nie zdążyłam się obronić. Fala uczuć uderzyła we mnie z siłą huraganu. Sama nie wiedząc kiedy, przeniosłam się do jej ciała. Zdumiałam się jeszcze bardziej. Lissa była z Christianem. Sytuacja stawała się coraz bardziej… gorąca.

ROZDZIAŁ ÓSMY CHRISTIAN CAŁOWAŁ LISSĘ. Ale co to były za pocałunki! Nie bawił się w subtelność. Powiem tylko, że brałam udział w scenie absolutnie niedozwolonej dla dziecięcych oczu. Właściwie nikt nie powinien tego oglądać, a co dopiero przeżywać namiętne chwile za pośrednictwem psychicznej więzi. Wspomniałam już, że kiedy Lissa przeżywała silne emocje, potrafiła dosłownie wessać mnie w siebie. Do tej pory zawsze były to negatywne uczucia. Odbierałam jej złość i przygnębienie. Teraz przyjaciółkę dzieliły lata świetlne od przygnębienia. Była szczęśliwa. Bardzo, bardzo szczęśliwa. Jezu, musiałam natychmiast się wycofać. Ona i Christian ukryli się na strychu szkolnej kaplicy, w miejscu, które lubiłam nazywać ich miłosnym gniazdkiem. Było ich schronieniem, do którego biegli po chwile samotności i wytchnienia. Od kiedy zbliżyli się do siebie, coraz bardziej unikali towarzystwa. Zaczęli pokazywać się razem publicznie i sądziłam, że przestali zaglądać na poddasze. Może umówili się tutaj, żeby powspominać dawne czasy. Urządzili romantyczny wieczór. Na zakurzonych półkach ustawili świeczki zapachowe. Powietrze wypełniał słodki zapach bzu. Zapalone świece w ciasnej drewnianej przestrzeni niepokoiły mnie trochę. Wokół pełno było łatwopalnych przedmiotów i książek, jednak uznałam, że Christian potrafi panować nad ogniem. Nareszcie oderwali się od siebie po tym szaleńczo długim pocałunku i patrzyli sobie w oczy. Leżeli na podłodze przykrytej grubą warstwą koców.

Twarz Christiana wyrażała otwartość i czułość, w bladoniebieskich oczach płonęły długo skrywane uczucia. Spoglądał na Lissę inaczej niż Mason na mnie. On też ją uwielbiał, ale mój koleżka bardziej przypominał neofitę klęczącego w zachwycie i natchnieniu przed bóstwem, którego nie pojmuje. Tymczasem w oczach Christiana jaśniała pewność, że rozumieją się doskonale. Nie potrzeba słów, by wyrazić, co do siebie czuli. - Myślisz, że pójdziemy za to do piekła? – spytała Lissa. Chłopak wyciągnął rękę i dotknął czule jej policzka. Przesuwał delikatnie palec po jej twarzy i szyi do granicy zaznaczonej kołnierzykiem jedwabnej bluzki. Dziewczyna westchnęła głęboko. Delikatne muśnięcia podniecały ją. - Za to? – Christian bawił się kołnierzykiem bluzki, pozwalając palcom raz po raz ześlizgiwać się na jej nagą skórę. - Nie. – Roześmiała się. – Za to. – Zatoczyła ręką szeroki krąg. – Jesteśmy w kaplicy. Nie powinniśmy tego robić w takim miejscu. - Bzdura – sprzeciwił się. Delikatnie położył Lissę na plecach i pochylił się nad nią. – Kaplica zajmuje dół, a my spotkaliśmy się w opuszczonym składziku. Bóg nie ma nic przeciwko temu. - Nie wierzysz w Boga – droczyła się z nim. Przesunęła ręce niżej, na jego piersi. Jej ruchy były delikatne i celowe, budziła w nim tę samą namiętność. Chłopak westchnął z zadowoleniem, kiedy wsunęła dłonie pod jego koszulę i dotknęła brzucha. - Rozbawiłem cię. - W tej chwili powiedziałbyś wszystko – zauważyła z naganą. Chwyciła rąbek jego koszuli i podciągnęła ją. Christian podniósł się, pozwalając się rozebrać, a potem znów położył się na niej.

- Masz rację – przyznał. Ostrożnie rozpiął pierwszy guzik bluzki. Opuścił głowę i znów pocałował ją mocno. Odsunął się nieco, żeby odetchnąć i podjął wątek obojętnym tonem. – Powiedz, co chcesz usłyszeć – zaproponował, rozpinając drugi guzik. - Nic nie chcę usłyszeć. – Lissa roześmiała się znowu. Kolejny guzik został uwolniony. – Ty powiedz, czego pragniesz. Będzie miło, jeśli zdobędziesz się na szczerość. - Szczerość tak? Nikt nie chce znać prawdy. Prawda nie jest atrakcyjna. A ty… - Christian rozpiął ostatni guzik i rozsunął jej bluzkę. – Jesteś zbyt seksowna, byś mogła być prawdziwa. Mówił charakterystycznym, nieco ironicznym tonem, ale zdradzał go wzrok. Patrzyłam oczami Lissy, jednak wiedziałam, gdzie skierował spojrzenie. Gładka biała skóra, smukła talia i biodra. Lśniący biały stanik. Czułam, że tkanina drażni skórę Lissy, ale jej to nie przeszkadzało. Na twarzy Christiana malowały się satysfakcja i pożądanie. Serce Lissy biło coraz szybciej, oddychała głęboko. Narastające podniecenie mąciło im myśli. Chłopak przyciskał ją teraz do siebie całym ciałem, jego usta znów odszukały jej wargi, języki spotkały się w pocałunku. Musiałam się stąd wydostać. Stało się jasne, dlaczego Lissa tak się wystroiła, a ich gniazdko zostało udekorowane jak sala balowa na sylwestra. Zaplanowali to wszystko. Chodzili ze sobą od miesiąca i widać zdecydowali się już na ten krok. Lissa wyznała mi kiedyś, że już uprawiała seksz poprzednim chłopakiem. Nic nie wiedziałam o przeszłości Christiana, chociaż nie sądziłam, by wiele dziewcząt skusił jego sarkastyczny wdzięk. Czułam, że przeszłość nie ma dla nich żadnego znaczenia. W każdym razie nie w tej chwili. Liczyło się tylko to, że są razem. Lissa przeżyła więcej niż jej rówieśnicy i szybciej dojrzewała. Teraz też z

absolutną pewnością wiedziała, co robi. Chciała tego. Pragnęła Christiana od dawna. A ja nie miałam prawa ich podglądać. Kogo ja chcę oszukać? Nie chciałam na to patrzeć, ale przede wszystkim nie zamierzałam uprawiać seksu ani tracić dziewictwa w wirtualnej rzeczywistości moich wizji. Lissa nie pozwalała mi odejść. Nie przeszło jej nawet przez myśli, żeby na chwilę wyłączyć uczucia. Im silniej była podniecona, tym mocniej mnie trzymała. Walczyłam z nią, starając się skoncentrować całą siłę woli na powrocie do siebie. Kolejne części garderoby lądowały na podłodze… Prędzej, prędzej, powtarzałam sobie. Wyjął prezerwatywę… O, nie. Jesteś sobą, Rose. Wracaj do swojego ciała. Splecione nogi i ręce, ciała falujące w jednym rytmie… Szlag by to trafił… Wyrwałam się. Wróciłam do pokoju. Straciłam ochotę na pakowanie. Mój świat stanął na głowie. Czułam się wykorzystana, niemal zgwałcona. Nie wiedziałam, kim jestem – sobą czy Lissą. Ogarnęła mnie niechęć do Christiana. Nie zamierzałam uprawia…ć seksu w ciele najlepszej przyjaciółki. Narastały żal i poczucie frustracji. Przestałam być dla niej najważniejszą osobą na świecie. Zrezygnowałam z przygotowań do wyjazdu. Położyłam się zwinięta w kłębek, usiłując zdusić ból.

Zasnęłam szybko i obudziłam się dopiero wczesnym rankiem. Zwykle zwlekałam się z łóżka, żeby zdążyć na trening z Dymitrem, ale tego dnia pierwsza zjawiłam się na sali gimnastycznej. Czekając

na niego, zobaczyłam Masona idącego na przełaj budynku, w którym mieściły się sale lekcyjne. - No nie! – zawołałam. – Od kiedy stałeś się rannym ptaszkiem? - Muszę powtórzyć test z matematyki – powiedział, podchodząc bliżej. Uśmiechnął się przewrotnie. – Może jednak zrezygnuję, skoro mogę spędzić ten czas z tobą. Roześmiałam się na wspomnienie wczorajszej rozmowy z Lissą. Faktycznie, istniały o wiele gorsze rzeczy niż ewentualna ranka z Masonem. - Nie chcę, żebyś miał problemy w szkole. Nie będzie z ciebie pożytku na stoku. Chłopak przewrócił oczami. - Obawiam się, że nie masz ze mną szans. - Założymy się? A może się boisz? - Uważaj – rzucił ostrzegawczo. – Zmienię zdanie i nie dam ci prezentu. - Kupiłeś mi prezent na święta? – Zaskoczył mnie. - Tak. Ale jeśli będziesz się ze mną droczyć, mogę ofiarować go komuś innemu. - Na przykład Meredith? - Ona nie dorasta ci do pięt i dobrze o tym wiesz. - Nawet z podbitym okiem? – Skrzywiłam się. - Nawet gdybyś miała dwoje podbitych oczu. Patrzył na mnie spokojnie, nie przekomarzał się ani nie kpił. Był po prostu miły. Życzliwy i zaangażowany. Chyba naprawdę mu na mnie zależało. Po ostatnich nie najlepszych doświadczeniach

uznałam, że bardzo mi się to podoba. Czułam się odtrącona przez Lissę i potrzebowałam kogoś, kto okaże mi trochę sympatii. - Jak spędzasz święta? – spytałam. Mason wzruszył ramionami. - Nijak. Mama miała przyjechać, ale musiała zrezygnować w ostatniej chwili… Wiesz, tyle się wydarzyło. Matka Masona nie służyła jako strażniczka. Poświęciła się wychowywaniu dzieci. Wiedziałam, że często się widują. Pomyślałam ze smutkiem, że moja matka przyjechała z wizytą, bo towarzyszyła swojemu podopiecznemu, ale równie dobrze mogła teraz znajdować się w każdym innym miejscu. - Przyłącz się do mnie – zaproponowałam. – Spędzam święta z Lissą, Christianem i jego ciotką. Będzie miło. - Serio? - Pewnie. - Wiesz, o co pytałem. Uśmiechnęła się. - Wiem. Po prostu przyjdź, dobrze? Mason skłonił się przede mną dwornie. - Oczywiście. Odszedł z nadejściem Dymitra. Rozmowa z Masonem rozwiała mój zły nastrój i prawie zapomniałam, jak wyglądam z podbitym okiem. Bliskość Belikowa znowu mi to uświadomiła. Dla niego chciałam być idealna. Przez cały czas odwracałam głowę, żeby nie mógł dokładnie mi się przyjrzeć. Wstyd, niepokój i smutek powróciły, a z nimi przypomnienie innych kłopotów.

Weszliśmy do sali z manekinami. Dymitr oświadczył, że będziemy powtarzać manewry z poprzedniego treningu. Ucieszyłam się, że nie wspomniał o incydencie z matką, i energicznie przystąpiłam do walki. Chciałam pokazać tym głupim kukłom, co je czeka, gdy staną na drodze Rose Hathaway. Furia, z jaką powtarzałam ciosy, nie płynęła jedynie z ambicji. Nie panowałam nad sobą po starciu z matką i wieczornej przygodzie z Lissą i Christianem. Dymitr usiadł w kącie i obserwował mnie, od czasu do czasu wtrącając uwagi krytyczne bądź sugestie taktyczne. - Włosy ci przeszkadzają – zauważył. – Zasłaniają ci pole widzenia, a poza tym przeciwnik może cię za nie chwycić. - Stając do prawdziwej walki, zwiążę je – sapnęłam, wpychając ostrze między żebra manekina. Nie wiem, z czego zrobiono jego kości, ale nieźle się napracowałam. Znów pomyślałam o matce i jednocześnie wbiłam sztylet mocniej niż przedtem. - Rozpuściłam je tylko dzisiaj. - Rose – rzucił ostrzegawczo. Zignorowałam go i zaatakowałam ponownie. Tym razem powtórzył ostrzej. - Rose. Przestań. Odskoczyłam od manekina. Ciężko oddychałam. Nie zdawałam sobie sprawy, jak wiele wysiłku wkładam w tę walkę. Uderzyłam plecami o ścianę. Nie mogąc się cofnąć, odwróciłam głowę i spuściłam wzrok. - Spójrz na mnie – rozkazał. - Dymitr… - Spójrz na mnie.

Nieważne, co nas łączyło, nadal był moim instruktorem. Nie mogłam mu się sprzeciwić. Powoli, niechętnie, odwróciłam sięw jego stronę, przekrzywiając lekko głowę, tak że włosy opadły mi na twarz. Dymitr podszedł do mnie. Wciąż unikałam jego wzroku, dostrzegłam jednak, że wyciąga rękę, żeby odgarnąć mi włosy. Nagle dłoń znieruchomiała w powietrzu. Wstrzymałam oddech. Wspomnienie nie tak dawnej bliskości pogłębiło dystans między nami. Jednego byłam pewna: Dymitr uwielbiał moje włosy. Były piękne, muszę to przyznać. Miałam długie, jedwabiste, ciemne loki. Często ich dotykał pod byle pretekstem, odradzał mi też krótką fryzurę, jaką nosiła większość strażniczek. Jego ręka zawisła przy mojej twarzy, świat się zatrzymał, a ja czekałam, co teraz zrobi. Zdawało mi się, że minęła wieczność, zanim powoli opuścił ramię. Ogarnęło mnie wielkie rozczarowanie, ale jednocześnie coś zrozumiałam. Dymitr się zawahał. Obawiał się mnie dotknąć, co mogło oznaczać, że jednak tego pragnął. Podniosłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy. Włosy opadły mi z twarz, ale kilka kosmyków zostało. Widziałam, że zadrżał. Czekałam, aż znów spróbuje mnie dotknąć. Ale stal nieruchomo. - Boli? – spytał. Owionęła mnie woń jego wody po goleniu zmieszana z zapachem potu. Boże, jakże pragnęłam, by mnie dotknął. - Nie – skłamałam. - Nie wygląda tak źle – powiedział pocieszająco. – Zagoi się. - Nienawidzę jej! Zdziwiłam się, jak wiele jadu zawierają te dwa słowa. Byłam podekscytowana bliskością Dymitra, a mimo to nie mogłam pozbyć się żalu do matki.

- Nieprawda – odparł łagodnie. - Prawda. - Nie masz czasu na nienawiść – zaczął pouczająco. – Nie w tym zawodzie. Powinnaś zawrzeć z nią pokój. To samo powiedziała Lissa. Wkurzyłam się. Złość przybierała na sile. - Mam się z nią pogodzić? Po tym, jak specjalnie podbiła mi oko? To wariatka! - Z całą pewnością nie zrobiła tego celowo – odparł Dymitr stanowczym tonem. – Musisz w to uwierzyć. Nie jest do tego zdolna. Poza tym rozmawiałem z nią tego samego dnia. Martwiła się o ciebie. - Pewnie bała się, że zostanie oskarżona o maltretowanie dziecka – burknęłam. - Są święta. Czas przebaczenia. Westchnęłam głośno. Nie rozmawiamy o prezentach świątecznych, tylko o moim życiu. W prawdziwym świecie nie ma miejsca dla cudów i aktów łaski. Dymitr przyglądał mi się z niezmąconym spokojem. - W prawdziwym świecie sama możesz czynić cuda. Moja frustracja sięgnęła zenitu. Nie miałam ochoty dłużej się kontrolować. Byłam zmęczona wysłuchiwaniem rozsądnych i praktycznych uwag w sytuacji, kiedy działo się tak źle. Rozumiałam, że Dymitr ma dobra intencje, ale to mi nie wystarczyło. Potrzebowałam zrozumienia. W tej chwili nie miałam ochoty pracować nad poprawą charakteru. Wolałabym żeby mnie przytulił i powiedział, że wszystko będzie dobrze.

- Czy mógłbyś chociaż raz darować sobie te mądrości życiowe? – zażądałam, opierając dłonie na biodrach. - Jakie mądrości? - Komentarze w stylu zen. Nie rozmawiasz ze mną szczerze. Wymądrzasz się i powtarzasz puste frazesy. – Byłam niesprawiedliwa, odgrywając się na Dymitrze, ale nie mogłam się powstrzymać. – Słowo daję, czasem otwierasz usta tylko po to, żeby posłuchać tego, co masz do powiedzenia! Wiem, że potrafisz zachowywać się normalnie. Z Taszą po prostu sobie gawędziłeś, a ze mną? Wciąż każesz mi tylko ćwiczyć. Nie zależy ci na mnie. Narzuciłeś sobie sztywną rolę mentora. Wpatrywał się we mnie ze szczerym zdziwieniem. - Mnie na tobie nie zależy? - Właśnie. – Zachowałam się podle, naprawdę podle. Wiedziałam, że stałam się dla niego ważna. Mimo to nie chciałam się hamować. Słowa same wyfruwały mi z ust. Stuknęłam go palcem w pierś. – Jestem dla ciebie tylko kolejną uczennicą. Dalej, prowadź swoją głupią lekcję… Ręka, która jeszcze przed chwilą miała pieszczotliwie dotykać moich włosów, chwyciła mnie mocna za nadgarstek. Dymitr przycisnął mnie do ściany. Zaskoczyło mnie, jak silnie był wzburzony. Nie dostrzegłam w nim złości… raczej coś w rodzaju pretensji. - Nie mów mi, co czuję! – warknął. Nie miałam racji. Dymitr zawsze spokojny i opanowany, nawet w walce, sam przecież powiedział mi kiedyś, że pobił własnego ojca, moroja. Był podobny do mnie, zawsze gotów do działania. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami tego, co robił. Olśniło mnie. - Więc to prawda? - Nie rozumiem?

- Zawsze musisz być góra. Jesteś taki sam jak ja… - Przeciwnie – odparł, z trudem zachowując spokój. – Nauczyłem się panować nad sobą. Nie wierzyłam mu za grosz. - Nieprawda. Robisz dobrą minę do złej gry. Zachowujesz spokój, a za chwilę tracisz równowagę. – Przysunęłam się bliżej i zniżyłam głos. – Zdarza się, że po prostu nie chcesz się kontrolować. - Rose… Słyszałam, jak ciężko oddycha, jego serce biło równie szybko jak moje. Nie cofnął się. Wiedziałam, że nie powinniśmy tego robić, znałam na pamięć wszystkie powody, dla których nie wolno nam się do siebie zbliżać. W tamtej chwili nic mnie nie obchodziły. Nie chciałam się powstrzymywać. Nie zamierzałam być posłuszna. Zanim uświadomiłam sobie, co robię, pocałowałam go. Nasze usta spotkały się, a Dymitr odwzajemnił pocałunek. Miałam rację. Przycisnął mnie do ściany, wciąż trzymając za nadgarstek, ale drugą ręką musnął włosy. Całował mnie bardzo namiętnie, wyczuwałam w nim gniew, pożądanie i ukojenie… To on odsunął się pierwszy. Cofnął o parę kroków. Dygotał. - Nie rób tego więcej – powiedział ochrypłym głosem. - Nie musiałeś odwzajemniać pocałunku – odparowałam. Patrzył na mnie nieskończenie długo. - Nie wygłaszam tyrad dla zasady. Nie jesteś dla mnie tylko kolejną studentką. Chcę cię nauczyć panowania nad sobą. - Świetnie ci idzie – odparłam z ironią.

Zamknął oczy, westchnął głęboko i mruknął coś po rosyjsku. Potem, nie oglądając się na mnie, wyszedł.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY TEGO SAMEGO DNIA DYMITR przesłał mi wiadomość, że odwołuje dwa kolejne trening z powodu przygotowań do wyjazdu. A potem nie widzieliśmy się dłuższy czas. Twierdził, że inne lekcje też zostały zawieszone, więc nie ma sensu kontynuować ćwiczeń. Uznałam, że to marna wymówka. Wiedziałam, czemu nie chciał się ze mną spotkać. Wolałabym, żeby wymyślił lepsze usprawiedliwienie, na przykład tajne ćwiczenia w gronie strażników albo coś w tym stylu. Unikał mnie z powodu pocałunku. Cholera jasna. Nie żałowałam tego, co zrobiłam. Bóg jeden wie, jak bardzo pragnęłam jego pieszczot. Poniosło mnie, byłam sfrustrowana i przygnębiona. Chciałam udowodnić, że mogę. Myślę, że miałam już dość reguł oraz bezwzględnego posłuszeństwa. Ostatnio udawało mi się wprawdzie lepiej panować nad emocjami, ale sytuacja wymknęła się spod kontroli. Nie zapomniałam jednak ostrzeżenia. Dymitr twierdzi, że nie tylko różnica wieku stoi na przeszkodzie. Nasz związek wykluczałby wspólną pracę. Zachęcając go do pocałunku… Cóż, mogłam w konsekwencji skrzywdzić Lissę. Nigdy, w żadnej sytuacji nie wolno mi jej narażać. Wczoraj nie powstrzymałam się. Dziś ujrzałam wszystko w nowym świetle i nie wierzyłam, że to zrobiłam. W świąteczny poranek przyszedł Mason i dołączyliśmy do reszty. Dobra okazja, by na chwilę zapomnieć o Dymitrze. Lubiłam Masona – bardzo go lubiłam. Lissa miała rację. Powinnam zacząć się z kimś spotykać, choćby z rozsądku. Tasza zaprosiła nas do siebie. Zajmowała elegancki apartament w budynku Akademii, przeznaczony dla gości. Tego dnia szkoła tętniła życiem towarzyskim. Obecność Taszy, gdziekolwiek się pojawiła, wprowadzała sporo zamieszania. Ludzie albo otwarcie się

na nią gapili, albo usuwali się, unikając kontaktu. Kobieta czasem prowokowała ich, to znów schodziła z drogi. To przecież święta, więc postanowiła uniknąć konfrontacji z innymi przedstawicielami rodzin królewskich. Chciała dobrze się bawić w gronie życzliwych osób. Dymitr również został zaproszony na to prywatne przyjęcie. Na jego widok poczułam, że nie do końca przemyślałam przyjście z Masonem. Dymitr wystroił się wyjątkowo na tę okazję. Może przesadzam, ale w każdym razie ubrał się inaczej. Zazwyczaj nosił rzeczy, które nie przeszkadzały mu stanąć do walki w dowolnej chwili. Tym razem starannie związał długie włosy z tyłu. Włożył wprawdzie zwykłe dżinsy i skórzane buty, ale podkoszulkę zastąpił eleganckim swetrem dzierganym na drutach. Nie był to ostatni krzyk mody, lecz dodawał mu szyku. Do twarzy mu z tą elegancją. Wobec mnie zachowywał się grzecznie, chociaż nie mogę powiedzieć, by starał się nawiązać rozmowę. Gawędził głównie z Taszą, a ja przyglądałam się z zazdrością. Znali się już wcześniej: dobry przyjaciel Dymitra był jej dalekim kuzynem. - Pięcioro? – usłyszałam jego zdziwiony głos. Rozmawiali o dzieciach wspólnych znajomych. – Nie wiedziałem. Tasza potwierdziła skinieniem głowy. - Czyste szaleństwo. Zdaje się, że ta biedna kobieta zachodziła w ciążę co pół roku. Jest niska, więc rośnie wszerz. - Kiedy go poznałem, twierdził, że nigdy nie założy rodziny. Tasza ciągnęła z ożywieniem: - Wiem! Sama nie mogę w to uwierzyć. Powinieneś go teraz zobaczyć. Ma kompletnego bzika na punkcie dzieciaków. Przestałam rozumieć, co mówi. Paple jak berbeć. Dymitr uśmiechnął się jakoś ciepło i tkliwie.

- Tak… dzieci zmieniają ludzi. - Sądzę, że nie wszystkich. Trudno wyobrazić sobie ciebie w otoczeniu takiej gromadki. – Tasza się roześmiała. – Jesteś bardzo surowy. Podejrzewam, że po rosyjsku wydawałbyś im komendy, by nikt nie mógł cię zrozumieć. Oboje parsknęli śmiechem. Odwróciłam głowę, szukając wzrokiem Masona. Byłam wdzięczna, że przyjął zaproszenie. Dymitr ignorował mnie, a Lissa i Christian nie widzieli świata poza sobą. Teraz wydawali się jeszcze bardziej zakochani. Zastanawiałam się, czy podczas wyjazdu uda mi się wykraść choćby chwilę sam na sam z Lissą. Zostawiła jednak Christiana, żeby podarować mi prezent świąteczny. Otworzyłam pudełko. Zobaczyłam sznur brązowych koralików i poczułam w nozdrzach zapach róż. - Co to…? Na końcu paciorków zwisał ciężki złoty krzyżyk. Lissa podarowała mi czotki, prawosławny różaniec, mniejszy od katolickiego, mniej więcej wielkości bransoletki. - Próbujesz mnie nawracać? – spytałam sucho. Lissa nie należała do przesadnie religijnych, lecz wierzyła w Boga i regularnie chodziła do cerkwi. Jak wielu morojów wywodzących się z Rosji oraz innych krajów Europy Wschodniej, wychowywała się w tradycji prawosławnej. Co do mnie, byłam raczej agnostyczką. Zakładałam istnienie Boga, ale nie miałam czasu ani energii, żeby rozwijać w sobie wiarę. Przyjaciółka szanowała moje poglądy i nigdy nie próbowała mnie zmieniać. Dlatego tak bardzo zdziwił mnie ten podarunek. - Zobacz, co jest z drugiej strony – poradziła rozbawiona.

Na złotej powierzchni krzyża wygrawerowano herb rodu Dragomirów – smoka w otoczeniu kwiatów. Patrzyłam na nią, nie rozumiejąc. - To nasza rodzinna pamiątka – wyjaśniła Lissa. – Dobry przyjaciel mojego ojca przechował dla mnie kilka drobiazgów. Znalazłam wśród nich ten różaniec. Należał do strażniczki mojej prababki. - Liss… - zaczęłam. Cenny przedmiot nabrał dla mnie nowego znaczenia. – Nie mogę… Nie możesz mi tego ofiarować. - Cóż, nie należy do mnie. Powinnam go nosić strażniczka. Moja strażniczka. Założyłam czotki na rękę. Poczułam chłodny dotyk metalu na skórze. - Czy bierzesz pod uwagę – droczyłam się z przyjaciółką – że mogą mnie wyrzucić ze szkoły, zanim zostanę strażniczką? Lissa uśmiechnęła się. - Wtedy będziesz musiała mi go zwrócić. Wszyscy się roześmieli. Tasza otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zrezygnowała, spoglądając na drzwi. - Janine! Moja matka wyglądała równie sztywno i oficjalnie jak zawsze. - Przepraszam za spóźnienie – usprawiedliwiła się. – Musiałam coś załatwić. Oczywiście. Nawet w święta. Ścisnęło mnie w dołku i poczułam rumieniec na policzkach. W jednej chwili przypomniałam sobie naszą niedawną walkę. Od tamtej pory matka nie odezwała się do mnie ani słowem. Nie

zajrzała nawet do gabinetu lekarskiego. Nie próbowała mnie przeprosić. Zgrzytnęłam zębami ze złości. Usiadła między nami, jakby nigdy nic, i włączyła się do rozmowy. Od dawna wiedziałam, że potrafi mówić tylko o jednym: o swojej służbie. Zastanawiałam się nie raz, czy ma jakieś hobby. Nadal wszyscy byliśmy poruszeni napaścią na Badiców, więc gładko przekierowała rozmowę na temat podobnego zdarzenia, w którym brała udział. Zniesmaczyło mnie, że Mason jak zaczarowany chłonął każde jej słowo. - Widzicie, nie tak łatwo jest ściąć głowę strzygi – perorowała. Nigdy nie myślałam, że to proste zadanie, ale matka wyraźnie zakładała, że nam wszystkim walka kojarzy się z zabawą. – Trzeba przerwać rdzeń kręgowy i ścięgna. Odczułam niepokój Lissy. Moja przyjaciółka unikała zazwyczaj ponurych tematów. Za to Masonowi rozbłysły oczy. - Więc jakiej broni należałoby użyć? Matka zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią. - Siekiery. Są zazwyczaj dobrze wyważone. – Wykonała ruch, jakby zamachnęła się ciężkim narzędziem. - Fajnie. – zachwycił się Mason. – Mam nadzieję, że mi ją dadzą. Zabrzmiało to śmiesznie i absurdalnie. Siekiera jako podręczna broń! Zachichotałam w duchu na myśl o Masonie przechadzającym się z ulicą z siekierą na ramieniu. Szybko jednak spochmurniałam. Nie mogłam uwierzyć, że rozmawiamy o takich sprawach w świąteczny dzień. Pojawienie się matki popsuło wszystkim nastrój. Na szczęście wkrótce się rozeszliśmy. Christian i Lissa zniknęli gdzieś razem, a Dymitr i Tasza wyraźnie mieli ochotę na dłuższą pogawędkę o dawnych, dobrych czasach. Wyszłam w towarzystwie

Masona. Wracaliśmy do dormitorium, kiedy dogoniła nas moja matka. Szliśmy we trójkę w milczeniu. Na ciemnym niebie błyszczały gwiazdy. Jasne punkciki rozświetlały śnieg i lód wokół nas. Opatuliłam się ciepłą kurtką z kapturem obramowanym futrem. Dzięki niej nie marzłam, ale przenikliwy wiatr smagał mi twarz. Miałam nadzieję, że matka lada chwila skręci w stronę kwater dla strażników, ale weszła z nami do budynku internatu. - Chcę z tobą porozmawiać – oznajmiła. Zaniepokoiłam się. Ciekawe, co znowu złego zrobiłam. Matka nie powiedziała nic więcej, ale Mason zrozumiał od razu. Nie był głupi i potrafił się stosownie zachować, chociaż w tej chwili wolałabym, żeby zignorował jej uwagę. Przechwalał się, że może stanąć do walki ze wszystkimi strzygami świata, a bał się mojej matki. Dobre sobie. Spojrzał na mnie przepraszająco i wzruszył ramionami. - Muszę jeszcze gdzieś zajrzeć. Zobaczymy się później. Patrzyłam z żalem, jak odchodzi. Miałam ochotę za nim pobiec. Możliwe jednak, że matka zagrodziłaby mi drogę i podbiła drugie oko. Poddałam się, by mieć to jak najszybciej z głowy. Przez cały czas starannie unikałam jej wzroku. Kątem oka dostrzegłam, że obserwuje nas bacznie kilka osób. Pamiętając o ogólnej radości, jaką wzbudził widok mojej zmasakrowanej twarzy, uznałam, że lepiej nie wystawiać na publiczny widok niechybnej awantury z matką. - Może pójdziemy do mojego pokoju? – spytałam spokojnie. Wyglądała na zaskoczoną, niemal zagubioną. - Jasne. Poprowadziłam ją schodami na górę, starając się utrzymać bezpieczny dystans. Czułam napięcie między nami. Matka nie odezwała się, kiedy weszłyśmy do pokoju. Uważnie obejrzała

każdy kąt, jakby mogła się tu czaić strzyga. Usiadłam ma łóżku, podczas gdy ona przechadzała się nerwowo. Czekałam, nie wiedząc, co robić. W pewnej chwili przesunęła ręką po rzędzie książek poświęconych psychologii zwierząt oraz ewolucji. - Piszesz pracę z tej dziedziny? – zaciekawiła się. - Nie. Po prostu mnie to interesuje. Uniosła brwi w zdziwieniu. Skąd miała wiedzieć? Nie znała mnie. Nadal oglądała moje rzeczy, zatrzymując wzrok raz po raz przed czymś, co ją zaciekawiło. Obejrzała zdjęcie przedstawiające Lissę i mnie w strojach wróżek z okazji święta Halloween. Grę zręcznościową. Miałam wrażenie, że obca osoba robi mi inspekcję w sypialni. Nagle odwróciła się i wyciągnęła do mnie rękę. - Proszę. Zaciekawiona, otworzyłam dłoń, a ona położyła na niej mały chłodny przedmiot. Okrągły wisiorek, nie większy od monety. Na srebrnej tarczy widniał płaski dysk z barwnych krągłych szkiełek. Marszcząc brwi, przesunęłam palcem po powierzchni. Szklane kółka przypominały oko. Najmniejsze, znajdujące się w samym środku, skojarzyło mi się z dzieckiem. Miało ciemnogranatową taflę i zdawało się odwzajemniać moje spojrzenie. Otaczało je większe szkiełko o barwie jasnoniebieskiej, umieszczone wewnątrz jeszcze szerszego białego koła. Całość była obramowana cienkim paskiem w kolorze ciemnoniebieskim. - Dziękuję – bąknęłam. Nie spodziewałam się prezentu. Uznałam, że to dziwny podarunek. Dlaczego wybrała akurat oko? – Ja… nie mam nic dla ciebie. Matka skinęła głową z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Pewnie się tego spodziewała. - W porządku. Niczego nie potrzebuję.

Odwróciła się i podjęła spacer po pokoju. Nie było tu wiele przestrzeni, lecz niski wzrost sprawiał, że musiała stawiać wiele drobnych kroczków. Kiedy przechodziła obok okna, słońce rozświetliło jej kasztanowe włosy. Obserwowałam ją z zaciekawieniem i nagle uświadomiłam sobie, że jest tak samo zdenerwowana jak ja. W pewnej chwili zatrzymała się i zerknęła w moją stronę. - Jak twoje oko? - Lepiej. - To dobrze. – Otworzyła usta, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, może przeprosić, ale zrezygnowała. Znowu dreptała w tę i z powrotem. Nie mogłam siedzieć bezczynnie. Zajęłam się rozpakowaniem prezentów. Dostałam wiele ładnych rzeczy. Tasza podarowała mi czerwoną jedwabną sukienkę z kwiecistą lamówką. Matka patrzyła, jak wieszam ją w szafie. - To miłe ze strony Taszy. - Tak – przyznałam. – Nie spodziewałam się prezentu od niej. Bardzo ją lubię. - Ja też. Odwróciłam się i popatrzyłam na nią zdumiona. Matka również wydawała się zaskoczona. Gdyby nie wcześniejsze doświadczenia, można by pomyśleć, że się w czymś zgadzamy. Może święta Bożego Narodzenia rzeczywiście sprawiają cuda. - Strażnik Belikow będzie dla niej naprawdę dobrą partią. - Co takiego? – zamrugałam, nie rozumiejąc, o czym mówi. – Dymitr?

- Strażnik Belikow – poprawiła z naganą. Wyraźnie nie podobała jej się nasza zażyłość. - Co masz na myśli? Matka uniosła brew. - Nie wiesz? Tasza poprosiła, żeby został jej opiekunem. Nie ma żadnego. Cios był silny. - Ale on… ma przydział w Akademii. Opiekuje się Lissą. - Przydział można zmienić. Niezależnie od reputacji Ozerów, Tasza należy do królewskiego rodu. Wystarczy, że zwróci się do władz. Zapatrzyłam się tępo w przestrzeń. - Cóż, są dobrymi przyjaciółmi. - Łączy ich coś więcej… W każdym razie na to wygląda. Bam! Wolałabym dostać w drugie oko, niż to usłyszeć. - Słucham? - Hm? Och. Ona… jest nim zainteresowana – Ton matki sugerował, że romanse zupełnie jej nie interesują. – Tasza chce mieć dzieci dampiry. Możliwe, że zdecydują się na taki, hm, układ, jeśli Belikow zostanie jej strażnikiem. O mój Boże. Czas stanął w miejscu. Serce przestało bić.

Uświadomiłam sobie, że matka czeka na moją reakcję. Obserwowała mnie, opierając się o biurko. Była świetna w tropieniu strzyg, ale nie miała w sobie za grosz wrażliwości. - Czy… on się zgodził? Zostanie jej strażnikiem? – spytałam nieswoim głosem. Wzruszyła ramionami. - Jeszcze nie wyraził zgody, ale na pewno to zrobi. Nie zlekceważy takiej szansy. Oczywiście. Dlaczego, Dymitr miałby rezygnować z opieki nad przyjaciółką, która w dodatku urodzi mu dziecko? Zdaje się, że matka mówiła coś jeszcze na ten temat, ale nic nie słyszałam. Myślałam tylko o tym, że Dymitr opuści Akademię i zostawi mnie. Tak świetnie dogadywali się z Taszą. Wyobraźnia zaczęła mi podsuwać scenariusz ich wspólnej przyszłości. Tasza i Dymitr jako para. Dotykająca się. Całująca. Są nadzy. I dalej… Zacisnęłam mocno powieki, a potem otworzyłam oczy. - Padam z nóg. Matka urwała w pół zdania. Nie wiem, o czym mówiła, kiedy jej przerwałam. - Jestem bardzo zmęczona. – dodałam bezbarwnym głosem. Czułam kompletną porażkę. Żadnych emocji. – Dziękuję za prezent, ale teraz wolałabym… Wpatrywała się we mnie ze zdumieniem. Moja reakcja na chwilą ją wytraciła z równowagi. Szybko jednak otrząsnęła się i odzyskała swój zwykły chłód profesjonalistki. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo się przede mną otworzyła. Pozwoliła sobie na szczera rozmowę. Na krótko. - Oczywiście – odparła sztywno. – Nie chcę ci przeszkadzać.

Chciałam jej powiedzieć, że to nie ona mnie zasmuciła. Miałam ochotę zawołać, że brakuje mi kochającej i wyrozumiałej matki, której mogłabym zaufać. Może nawet zwierzyć się z miłosnych rozterek. Boże. Tak bardzo chciałam opowiedzieć komukolwiek, jak bardzo ciężkie chwile przeżywałam. Ale nie potrafiłam nic z siebie wykrztusić. Ktoś wyrwał mi serce i cisnął nim o ścianę. Czułam piekący ból z piersi, myślałam, że nic nie zdoła uleczyć tej rany. Prawie pogodziłam się już z myślą, że nigdy nie będę z Dymitrem, lecz nie mogłam zaakceptować faktu, że należy do innej. Milczałam, niezdolna wypowiedzieć słowa. Widziałam, że matka jest obrażona. Zacisnęła usta w wąską kreskę – zawsze w ten sposób okazuje niezadowolenie. Obróciła się gwałtownie i wyszła, trzaskając drzwiami. Na jej miejscu postąpiłabym tak samo. Pomyślałam, że jednak mamy ze sobą wiele wspólnego. Zaraz potem zapomniałam o niej. Pogrążyłam się w rozmyślaniach. Myślałam i snułam fantazje. Tego dnia nie udało mi się zrobić wiele więcej. Nie poszłam na obiad. Uroniłam kilka łez. Siedziałam na łóżku, rozmyślając nad swoją sytuacją, i popadałam w coraz głębsze przygnębienie. Odkryłam, że bardziej niż obraz Taszy i Dymitra przygnębia mnie wspomnienie chwil, które z nim spędziłam. Już nigdy mnie nie dotknie. Nie poczuję na ustach jego pocałunków… Święta zapowiadały się koszmarnie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY JEDYNYM RATUNKIEM WYDAWAŁ SIĘ w tej chwili wyjazd na narty. Nie mogłam wprawdzie przestać myśleć o Taszy i Dymitrze, ale przymus pakowania się i przygotowania do wyprawy pozwolił oderwać się choćby na parę godzin od smutnej rzeczywistości. Wyprawa zapowiadała się interesująco. Władze Akademii wykazywały często męczącą nadopiekuńczość wobec wychowanków, lecz miało to również swoje dobre strony. Szkoła dysponowała kilkoma małymi odrzutowcami. Lot gwarantował uniknięcie spotkania ze strzygami, a na dodatek oferował podróż szybką i luksusową. Nasze samoloty były wprawdzie mniejsze od typowych, ale zostały wyposażone w wygodne fotele. Rozkładały się komfortowo, umożliwiając spokojny sen. Podczas lotów na dłuższych trasach mogliśmy oglądać telewizję i rozkoszować się pysznym jedzeniem serwowanym na pokładzie. Tym razem czekał nas krótki przelot, więc nie liczyłam na specjalne, dodatkowe atrakcje. Wystartowaliśmy wieczorem dwudziestego szóstego grudnia. Weszłam na pokład i rozejrzałam się za Lissą, żeby zamienić z nią kilka słów. Właściwie nie widziałyśmy się od pamiętnego świątecznego przyjęcia u Taszy. Nie zdziwiłam się, widząc ją w fotelu obok Christiana. Oboje wyraźnie nie mieli ochoty na towarzystwo osób trzecich. Nie słyszałam, o czym rozmawiali. Chłopak obejmował ją ramieniem z miną zadowolonego kocura, co tylko Lissa potrafiła u niego wywołać. Wiedziałam, że Christian nie potrafi zaopiekować się nią tak dobrze jak ja, ale sprawiał, że czuła się szczęśliwa. Uśmiechnęłam się do nich, idąc w stronę Masona, który machał do mnie ze swojego miejsca. Minęłam Taszę i Dymitra siedzących obok siebie. Udałam, że ich nie widzę. - Cześć. – Wśliznęłam się na fotel obok Masona.

- Cześć. – Uśmiechnął się serdecznie. – Gotowa podjąć wyzwanie na stoku? - Jeszcze jak. - Nie przejmuj się – powiedział uspokajająco. – Dam ci fory. Parsknęłam lekko, opierając głowę na poduszce. - Żyjesz złudzeniami, Mason. - Racjonaliści bywają nudni. Ku memu zaskoczeniu, położył rękę na mojej dłoni. Poczułam przyjemne ciepło i lekkie łaskotanie. Zdziwiłam się jeszcze bardziej. Do tej pory wmawiałam sobie, że tylko Dymitr jest w stanie mnie podniecić. Pomyślałam, że pora o nim zapomnieć. Mój mentor wyraźnie uporał się już z tym problemem. Powinnam wziąć z niego przykład. Zaplotłam nasze palce, czym wprawiłam Masona w zdumienie. - Zapowiada się fana zabawa. Nie pomyliłam się. Podczas pobytu w kurorcie cały czas musiałam sobie przypominać, że jesteśmy tam z powodu wielkiej tragedii, a na zewnątrz czyhają na nas strzygi i ludzie. Miałam wrażenie, że nikt poza mną się tym nie przejmuje. Pławiliśmy się w luksusie. Zamieszkaliśmy w budynku przypominającym z zewnątrz zwykłą góralską chatę .Dom mógł jednak pomieścić nawet kilkaset osób i oferował wszelkie wygody. Trzypiętrowe zabudowania wyłożone wewnątrz różnobarwnym drewnem stały pośród strzelistego sosnowego lasu. Wdzięczne łuki zdobiły duże okna z przyciemnionymi szybami. Przy każdym wejściu drogę oświetlały kryształowe latarnie elektryczne, lecz

stylizowane na staroświeckie lampy naftowe. Ich blask delikatnie rozświetlał wnętrze, dodając mu elegancji. Otaczały nas góry, których zarys ledwo dostrzegałam nocą mimo wyostrzonego wzroku. Podejrzewałam, że za dnia musiały przedstawiać widok zapierający dech w piersiach. Po jednej stronie rozciągał się teren przeznaczony dla narciarzy ze stromymi zboczami i skoczniami. Zbudowano tu specjalny wyciąg. Po drugiej stronie budynku jaśniała w ciemności tafla lodowiska. Ucieszyłam się, bo nie mogłam odżałować straconej okazji tamtego dnia przy domku w lesie. Nieco dalej odkryłam łagodny zjazd przeznaczony dla saneczkarzy. Tak prezentowała się okolica. W pensjonacie zadbano o wszystkie potrzeby morojów. Sprowadzono karmicieli dostępnych przez całą dobę. Wyciągi działały nocą. Znajdowaliśmy się pod opieką wyszkolonego oddziału strażników. Mieliśmy tu wszystko, o czym mógł marzyć żywy wampir. Hol zdobił katedralny sufit, z którego zwisał wielki, ciężki żyrandol, a posadzkę kunsztowne wyłożono marmurem. Pracownicy recepcji ochoczo spełniali wszelkie zachcianki gości. Korytarze i mniejsze sale otwarte dla mieszkańców urządzono w barwach czerwieni, czerni i złota. Dominowała głęboka czerwień. Zastanawiałam się, czy celowo wykorzystano ten kolor zbliżony do barwy krwi. Na ścianach wisiały wielkie lustra i dzieła sztuki. Tu i ówdzie ustawiono małe ozdobne stoliki z wazonami pełnymi bladozielonych i purpurowych orchidei, których intensywny aromat unosił się w powietrzu. Pokój, który zajmowałyśmy z Lissą, okazał się większy niż obie nasze sypialnie w dormitorium. Ściany również pomalowano nasyconymi barwami. Podłogę wyścielał gruby miękki dywan. Z przyjemnością zdjęłam buty i zagłębiłam w nim bose stopy. Z radością odkryłam królewskie łoża zasłane miękką puchową

pościelą. Słowo daję, można było w nich utonąć i już nigdy się nie odnaleźć. Kunsztowne oszklone drzwi prowadziły na przestronny balkon, który, zważywszy, że zajmowałyśmy pokój na najwyższym piętrze, musiał oferować wspaniałe widoki, gdyby nie fakt, że na zewnątrz panował trzaskający mróz. Podejrzewam, że nawet najgorętsza kąpiel nie zdołałaby nas rozgrzać po dłuższym pobycie na tarasie. Tonąc w luksusie, ledwo zauważyłam pozostałe szczegóły: marmurową wannę, duży telewizor plazmowy, kosz czekoladek i innych smakołyków. Kiedy wreszcie postanowiłyśmy przypiąć narty, zmusiłam się do opuszczenia tego raju, w którym najchętniej pozostałabym do końca ferii. A kiedy wyszłyśmy w końcu na zewnątrz, udało mi się zapomnieć na chwilę o Dymitrze oraz matce i naprawdę dobrze się bawiłam. Ośrodek był tak duży, że istniało niewielkie prawdopodobieństwo spotkania z nimi. Po raz pierwszy skupiłam się na towarzystwie Masona, który okazał się świetnym kompanem. Jednocześnie miałam u boku Lissę, z która ostatnio widywałam się rzadziej niż zwykle. Byłam w doskonałym nastroju. Wszyscy czworo, razem z Christianem, umawialiśmy się na podwójne randki. Pierwszy dzień spędziliśmy na stoku. Nasi moroje wyraźnie zostawali w tyle. Mason i ja górowaliśmy kondycją dzięki codziennym treningom w Akademii. Zjeżdżaliśmy brawurowo i za wszelką cenę staraliśmy się nawzajem prześcignąć. - Straceńcy – zawyrokował Christian. Dookoła panowała ciemność i tylko światła wysokich latarni rzucały blask na jego zdumioną twarz. Czekali z Lissą na dole, obserwując nasze popisy. Zjeżdżaliśmy z zawrotną prędkością. Pomna uwag Dymitra, na co dzień starałam się panować nad emocjami, ale teraz byłam gotowa podjąć każde ryzyko. Górę wziął duch buntu.

Zahamowaliśmy gwałtownie u stóp zbocza, wznosząc wokół siebie pióropusze śniegu. Mason wyszczerzył zęby w uśmiechu. - To dopiero rozgrzewka. Muszę przyznać, że do tej pory Rose dzielnie dotrzymywała mi kroku. Brawo, mała. Lissa pokręciła głową. - Nie przesadzacie z tą brawurą? Popatrzeliśmy na siebie. - Nie – odparliśmy zgodnie. Moja przyjaciółka nie wyglądała na przekonaną. - Wracamy do środka. Postarajcie się nie zabić. Odeszli ramię w ramię z Christianem. Popatrzyłam za nimi, a potem zwróciłam się do Masona. - Mogę jeszcze poszaleć. A ty? - Jasne. Skorzystaliśmy z wyciągu, żeby wrócić na szczyt. Już mieliśmy szusować w dół, kiedy Mason zaproponował zmianę trasy. - Zjeżdżamy po pagórkach, kierujemy się na tę skocznię, tam wykonujemy salto, slalom między drzewami i lądujemy na dole. Śledziłam jego palec, który kreślił w powietrzu niezwykle trudny zjazd z najwyższego stoku. Zmarszczyłam brwi. - To szaleństwo, Mase. - Aaa – triumfował. – Poddajesz się. - Niedoczekanie – burzyłam się, śledząc wzrokiem trasę. Postanowiłam spróbować. – Dobra. Startujemy.

- Ty pierwsza – ustąpił mi miejsca. Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam. Frunęłam w dół, czując, jak narty leciutko suną po śniegu. Mroźny wiatr smagał mi twarz. Pierwszy skok wykonałam bez trudu, jednak przyspieszałam coraz bardziej i w pewnej chwili dotarło do mnie, jak niebezpiecznego podjęłam się zadania. Musiałam błyskawicznie podjąć decyzję. Jeśli teraz zrezygnuję, Mason będzie się ze mnie naigrywał do końca życia. Chciałam się przed nim popisać. Gdyby mi się udało, wprawiłabym go w zachwyt. A jeśli się nie uda… Mogę skręcić kark. Usłyszałam w głowie ostrzegawczy głos. To samo powiedziałby Dymitr, który zawsze uczył mnie rozsądku i panowania nad sobą. Chwila wahania. Niech się dzieje, co chce. Podjęłam decyzję. Trasa okazała się piekielnie trudna, jak się spodziewałam, ale udało mi się ją pokonać bezbłędnie, zakręt po zakręcie. Kiedy wreszcie bezpiecznie wylądowałam na dole, zerknęłam w górę i zobaczyłam Masona wymachującego rekami z entuzjazmem. Nie słyszałam, co krzyczał, ale wyobrażałam sobie peany pochwalne. Pomachałam mu w odpowiedzi i czekałam, aż do mnie dołączy. Niestety. W połowie zjazdu nie udało mu się sforsować kolejnej muldy. Narto rozjechały mu się i upadł, nieszczęśliwie wykręcając nogę. Dobiegłam do niego w tej samej chwili, gdy pojawiła się ekipa ratownicza. Wszyscy przyjęli z ulgą fakt, że chłopak jakiś cudem nie skręcił karku. Skończyło się na zwichniętej kostce, przez którą mógł być unieruchomiony do końca ferii. Jedna z instruktorek podbiegła do nas. Kipiała z wściekłości. - Co wam przyszło do głowy?! – wrzeszczała. Popatrzyła na mnie. – Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, widząc twoje wyczyny. – Przeniosła wzrok na Masona. – A ty oczywiście musiałeś ją naśladować!

Chciałam jej powiedzieć, że to nie mój pomysł, ale uznałam, że to nie ma znaczenia. Cieszyłam się, że Mason wyszedł z tego cało. Dopiero kiedy wszyscy znaleźliśmy się w ośrodku, ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Zachowałam się nieodpowiedzialnie. Naraziliśmy się na poważne niebezpieczeństwo. Wyobraziłam sobie najgorsze konsekwencje naszych wygłupów. Mason ze złamana nogą…albo skręconym karkiem. Co mi strzeliło do głowy? Nie musiałam przystawać na ten szalony pomysł. Powinnam się sprzeciwić. Taka jest prawda. I co by się stało? Mason ponaśmiewałby się trochę, ale szybko dałby spokój. Zależało mu przecież na mnie. Dałam się ponieść, za bardzo lubiłam ryzyko. Przypomniało mi to sytuację z Dymitrem, kiedy go pocałowałam. W takich chwilach nie zastanawiałam się nad konsekwencjami swoich czynów. W głębi duszy byłam szalona, wciąż głodna wrażeń. Mason był do mnie podobny. Nakręcaliśmy się nawzajem. Znowu usłyszałam w głowie surowy głos Dymitra. Kiedy Mason został umieszczony w pokoju i obłożono mu bolącą kostkę lodem, postanowiłam odnieść nasz sprzęt do magazynu. Wracając do budynku, wybrałam inne wejście. Musiałam minąć duży taras zdobiony drewnianymi, rzeźbionymi poręczami. Zbudowano go na zboczu góry. Rozciągał się stamtąd oszałamiający widok na dalekie szczyty i doliny. Można je było podziwiać bez końca, pod warunkiem że ktoś zdecydowałby się przebywać dłużej na przenikliwym mrozie. Większość gości rezygnowała. Weszłam po schodach i strząsnęłam śnieg z butów. Wciągnęłam w nozdrza ciężki zapach, słodki i ostry jednocześnie. Woń coś mi przypominała, nie wiedziałam jednak co, i w tej samej chwili usłyszałam czyjś głos dobiegający z cienia. - Witaj, mała dampirzyco.

Kompletne zaskoczenie, bo nikogo w pierwszej chwili nie zauważyłam. Obok drzwi opierał się o ścianę nieznajomy mężczyzna – moroj. Uniósł do ust papierosa, zaciągnął się głęboko i rzucił niedopałek na podłogę. Przydeptał go i obdarzył mnie szerokim uśmiechem. Nareszcie rozpoznałam ten zapach. Papierosy marki Clove. Powoli skrzyżowałam ręce na piersiach. Mężczyzna był nieco niższy od Dymitra, nie tak smukły jak większość mojorów. Miał na sobie długi ciemny płaszcz – zapewne uszyty z jakiejś nieprzyzwoicie drogiej wełny, może z kaszmiru - który leżał na nim idealnie. Skórzane buty kosztowały zapewne jeszcze więcej. Brązowe włosy tworzyły artystyczny nieład na głowie. Nie rozpoznałam koloru oczu – zielone albo niebieskie. „ Przystojniak „ pomyślałam. Musiał być kilka lat starszy ode mnie. Wyglądał tak, jakby właśnie opuścił eleganckie przyjęcie. - Słucham? – wycedziłam z kamiennym spokojem. Gość taksował mnie od stóp do czubka głowy. Przyzwyczaiłam się już do zainteresowania ze strony morojów, chociaż nie okazywali tego tak bezceremonialnie. Zwykle też nie występowałam przed nimi w grubym kombinezonie i z podbitymi okiem. Wzruszył ramionami. - Chciałem się tylko przywitać. Odczekałam chwilę, ale on nie zamierzał odejść, tylko wsunął ręce do kieszeni płaszcza. Teraz ja wzruszyłam ramionami i podeszłam do drzwi. - Ładnie pachniesz – zauważył. Przystanęłam i rzuciłam mu zdziwione spojrzenie. Nieznajomy uśmiechnął się szerzej. - Co mówiłeś?

- Że ładnie pachniesz – powtórzył. - To ma być żart? Cały dzień jeździłam na nartach. Na pewno cuchnę potem. – Chciałam się odwrócić i odejść, ale nie mogłam. Zaintrygował mnie. Nie podobał mi się jako mężczyzna, jednak miałam ochotę z nim porozmawiać. - Nie widzę w tym nic wstydliwego – zauważył, opierając głowę o ścianę i spoglądając w górę w zamyśleniu. – Najlepsze rzeczy sprawiają, że się pocimy. A woń pięknych kobiet jest kusząca. Gdybyś miała węch wampira, zrozumiałabyś, o czym mówię. Większość ludzi usiłuje maskować swój naturalny zapach perfumami. Nie jestem przeciwnikiem perfum. Dostarczają wspaniałym wrażeń, zwłaszcza kiedy są odpowiednio dobrane do skóry. Ale nie wolno przesadzać. Wystarczy kropla zmieszana z zapachem ciała. Mmm… - Mężczyzna przechylił głowę i popatrzył na mnie. – To jest naprawdę seksowne. Przypomniałam sobie wodę po goleniu, której używał Dymitr. Rzeczywiście działa na mnie oszałamiająco, jednak nie zamierzałam rozmawiać o tym z obcym. - Dzięki za lekcję higieny – powiedziałam. – Niestety, nie mam perfum, a teraz marzę o tym, żeby wskoczyć pod prysznic. Nieznajomy wyciągnął paczkę papierosów, chciał mnie poczęstować. Zbliżył się zaledwie na wyciągnięcie ręki. Poczułam d niego zapach alkoholu. Potrząsnęłam przecząco głową, a on wyjął papierosa i sam zapalił. - Zły nałóg – zauważyłam. - Jeden z wielu. – Zaciągnął się głęboko. – Jesteś z Akademii Świętego Władimira? - Aha. - Więc zamierzasz zostać strażniczką. - To jasne.

Obserwowałam kłęby dymu ulatujące w ciemności. Wampiry miały wprawdzie czułe powonienie, lecz dziwiłam się, że mój towarzysz wyczuwał cokolwiek, skoro palił. - Kiedy kończysz szkołę? Będę potrzebował strażniczki. - Wiosną. Ale jestem już po słowie. Przykro mi. Przyjrzał mi się ze zdziwieniem. - Naprawdę? Kim on jest? - Ona. To Wasylisa Dragomir. - Aaa. – Mężczyzna uśmiechnął się szeroko. – Wiedziałem, że skądś cię znam. Jesteś córką Janine Hathaway. - Nazywam się Rose Hathaway – poprawiłam, bo nie podobało mi się kojarzenie z matką. - Miło cię poznać, Rose Hathaway. – Podał mi dłoń w rękawiczce, którą niechętnie uścisnęłam. – Adrian Iwaszkow. - Myślałby kto, że ja sprawiam największe problemy – mruknęłam. Iwaszkowowie byli rodziną królewską, jedną z najbogatszych i najbardziej wpływowych. Uważali, że mają prawo żądać wszystkiego od innych, a tych, którzy im się sprzeciwiali, po prostu usuwali z drogi. Przestałam się dziwić arogancji mego rozmówcy. Adrian parsknął śmiechem, niemal melodyjnym. Pomyślałam o ciepłym karmelu kapiącym z łyżki. - Oboje cieszymy się niezłą reputacją. Pokręciłam głową. - Nic o mnie nie wiesz. Ja też słyszałam jedynie opowieści o twojej rodzinie. Nie znamy się.

- Chciałabyś mnie lepiej poznać? - Żałuję. Nie interesują mnie starsi mężczyźni. - Mam dwadzieścia jeden lat. Nie jestem taki stary. - A ja mam już chłopaka – zełgałam. Mason nie awansował jeszcze do tej roli, lecz miałam nadzieję, że Adrian uwierzy i da mi spokój. - Zabawne, że nie wspomniałam o tym wcześniej. – Zamyślił się. – Ale to nie on podbił ci oko? Zarumieniłam się mimo mrozu. Oczywiście zauważył fioletowe cienie na mojej twarzy, zapewne podziwiał je od chwili, gdy weszłam na ganek. - Już by nie żył. Miałam wypadek na treningu. Jak wiesz, szkolę się na strażniczkę. Często zdarzają się podobne stłuczki. - Bardzo seksowne – stwierdził, rzucając drugiego peta na ziemię. - Przyłożyć komuś w oko? - Oczywiście, że nie. Myślałem o perspektywie wspólnego treningu. Jestem fanem sportów w pełnym kontakcie. - Nie wątpię – rzuciłam cierpko. Był arogancki i wyraźnie mnie prowokował, a mimo to wciąż nie odchodziłam. Odwróciłam się, słysząc za plecami czyjeś kroki. Po schodach wchodziła Mia. Na nasz widok przystanęła gwałtownie. - Cześć. – Przyjrzała się nam obojgu. – Nowy facet? – spytała. Jej ton głosu sugerował, że prowadzę męski harem. Adrian spojrzał na mnie pytająco. Był wyraźnie ubawiony. Zazgrzytałam zębami, postanawiając sobie w duchu, że nie splamię się odpowiedzią. Wybrałam chłodną uprzejmość.

- Mia, to jest Adrian Iwaszkow. Mój nowy znajomy obdarzył ją uroczym uśmiechem. Uścisnął podaną mu dłoń. - Zawsze miło mi poznać przyjaciółki Rose, zwłaszcza kiedy są takie śliczne. Zabrzmiało to, jakbyśmy znali się od dziecka. - Nie jesteśmy przyjaciółkami – warknęłam, rezygnując z uprzejmości. - Rose zadaje się jedynie z facetami i psychopatami – stwierdziła Mia. Było jasne, że mnie nie znosi, zauważyłam jednak, że zainteresowała się Adrianem. - Cóż – rzucił wesoło. – Jestem zarówno jednym, jak i drugim. Nie dziwota, że tak się przyjaźnimy. - Wcale się nie przyjaźnimy – poinformowałam. Wybuchnął śmiechem. - Zawsze nieprzystępna, co? - Nie jest nieprzystępna – wtrąciła pospiesznie Mia, widząc, że mężczyzna wyraźnie poświęca mi więcej uwagi. – Spytaj połowę chłopaków z naszej szkoły. - Tylko nie omieszkaj pozostałych wypytać o Mię – odparowałam. – Potrafi się pięknie odwdzięczyć za najdrobniejszą przysługę. W czasie wojny, którą wypowiedziała Lissie i mnie, namówiła dwóch chłopców, żeby rozgłaszali w szkole, jak to rzekomo świetnie się razem bawiliśmy. Dowcip polega na tym, że w dowód wdzięczności poszła z obydwoma do łóżka. Widziałam, że zrobiło jej się głupio, ale nie dała za wygraną.

- Cóż – syknęła. – Przynajmniej nie mam długów. Adrian zaśmiewał się. - Skończyłaś? – spytałam niewinnie. – Dzieci o tej porze śpią, żeby dorośli mogli spokojnie porozmawiać. – Mia sprawiała wrażenie znacznie młodszej, niż była. Wiedziałam, że to jej czuły punkt, i często to wykorzystywałam. - Tak – odparła chłodno. Zaróżowione policzki nadawały jej wygląd porcelanowej lalki. – Mam ciekawsze rzeczy do roboty. – Obróciła się do drzwi i nacisnęła klamkę. W ostatniej chwili zerknęła na Adriana. – To matka podbiła jej oko – powiedziała i weszła do środka. Eleganckie szklane drzwi zamknęły się automatycznie. - Twoja mama? - Zamknij się. - Należysz do tych osób, które mają serdecznych przyjaciół albo śmiertelnych wrogów, mam rację? Nie uznajesz niczego pośrodku. Ty i Wasylisa jesteście dla siebie jak siostry. - Chyba tak. - Jak ona się czuje? - Co masz na myśli? Adrian wzruszył ramionami. Można by pomyśleć, że zachowuje doskonałą obojętność. - Czy ja wiem? Słyszałam o waszej ucieczce… Znam też historię jej rodziny i Wiktora Daszkowa… Zesztywniałam na dźwięk tego nazwiska. - I? - Sam nie wiem. Pomyślałem, że wiele przeszła.

Przyglądałam mu się uważnie, dociekając, do czego zmierza. Zaledwie kilka osób znało problemy Lissy, i trzymało to w ścisłej tajemnicy. - Muszę już iść. – Uznałam, że unik będzie najlepszą taktyką. - Jesteś pewna? – Nie wydawał się bardzo rozczarowany. Odniosłam wrażenie, że nadal dobrze się bawi. Intrygował mnie, jednak nie zamierzałam ryzykować dłuższej pogawędki. – Sądziłem, że o tej porze dorośli nareszcie mogą spokojnie porozmawiać. Chętnie pogawędziłbym z tobą o wielu dorosłych sprawach. - Zrobiło się późno, jestem zmęczona, a od twoich papierosów rozbolała mnie głowa – jęknęłam. - Myślę, że to szczera odpowiedź. – Znów zaciągnął się dymem. – Choć niektóre kobiety uważają, że z papierosem w ustach wyglądam bardziej seksownie. - A ja myślę, że palisz, by zyskać na czasie, zanim przyjdzie ci do głowy kolejny błyskotliwy bon mot. Krztusił się ze śmiechu. - Rose Hathaway, przyznam, że nie mogę się już doczekać następnego spotkania z tobą. Jeśli jesteś tak czarująca w chwili zmęczenia i zdenerwowania, a zarazem tak olśniewająca mimo podbitego oka oraz kombinezonu narciarskiego, spodziewam się, że w lepszej formie powalisz mnie na kolana. - Jeśli pomyślałeś również, że lepiej mieć się przede mną na baczności, to z pewnością masz rację. – Otworzyłam drzwi. – Dobranoc Adrianie. - Do zobaczenia wkrótce. - To mało prawdopodobne. Mówiłam ci już, że nie gustuję w starszych panach.

Weszłam do budynku. Zamykając drzwi, usłyszałam jego głos. - Akurat.

ROZDZIAŁ JEDENASTY LISSA WYSZŁA, zanim się obudziłam następnego ranka. Zostawiła mi wolną łazienkę, czym mnie uszczęśliwiła. Pomieszczenie było ogromne. Zmieściłoby się w nim nawet moje królewskie łoże. Wskoczyłam pod prysznic z trzema strumieniami wody o różnym natężeniu i zmyłam ból po wczorajszych wyczynach. Stanęłam przed lustrem, żeby się uczesać, i z przykrością stwierdziłam, że moja twarz wyglądała niewiele lepiej. Plama pod okiem przybierała żółtawą barwę. Uznałam jednak, że uda mi się ją prawie ukryć za pomocą pudru i podkładu. Potem zeszłam na dół w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Właśnie zamykano jadalnię, ale kelnerka podała mi rogaliki marcepanowe z brzoskwiniami. Podgryzając słodkości, ruszyłam przed siebie, szukając Lissy. Po chwili wyczułam ją po drugiej stronie budynku, z dala od sal przeznaczonych dla gości. Odnalazłam pokój na trzecim piętrze i zapukałam. Drzwi otworzył Christian. - Śpiąca Królewna. Witamy. Zaprosił mnie gestem do środka. Lissa siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Uśmiechnęła się na mój widok. Pokój był równie elegancki jak nasz, ale większość mebli została odsunięta pod ściany, żeby zrobić przestrzeń na środku. Zobaczyłam Taszę. - Dzień dobry – powitała mnie. - Cześć. – Zrozumiałam, że nie uda mi się jej unikać. Lissa klepnęła ręką w łóżko, wskazując mi miejsce obok siebie. - Musisz to zobaczyć. - Co takiego? – Usiadłam, połykając ostatni kęs rogalika.

- Zakazane rzeczy – odparła przekornie. – Spodobają ci się. Christian ustawił się na środku pokoju, twarzą do Taszy. Wpatrzeni w siebie, zapomnieli o naszej obecności. Zorientowałam się, że coś przerwałam. - Dlaczego nie mogę poprzestać na uroku pochłaniania? – spytał. - Ponieważ tracisz w ten sposób mnóstwo energii – wyjaśniła kobieta. Nawet w zwykłych dżinsach i podkoszulce, z blizną na twarzy, wyglądała zadziwiająco ładnie. – Poza tym mógłbyś zabić przeciwnika. Christian żachnął się. - Dlaczego miałbym oszczędzać strzygę? - Nie będziesz z nimi tylko walczył. Czasem trzeba wyciągnąć ważne informacje. Tak czy owak, powinieneś się dobrze przygotować. W tej chwili zrozumiałam, że ćwiczyli magię ofensywną. Ożywiłam się, prawie zapominając o niechęci wobec Taszy. Lissa nie żartowała, twierdząc, że robią „ zakazane rzeczy „. Podejrzewałam, że Christian szkoli się w magii ofensywnej, ale to… No, no. Zobaczyć coś takiego na własne oczy… Używanie magii w walce było zabronione. Groziła za to surowa kara. Gdyby winnym okazał się uczeń, pewnie udzielono by mu nagany. Tymczasem doświadczona instruktorka przekazywała zakazaną widzę. Tasza narażała się na poważne kłopoty. Przeszło mi przez myśl, że mogłabym ją wydać, ale natychmiast skarciłam się za ten pomysł. To prawda, że miałam do niej żal o Dymitra, jednak wierzyłam w sens tego, co robili. A w dodatku magia ofensywna była bardzo ekscytująca. - Równie skuteczny bywa urok odwracania uwagi – ciągnęła.

W jej błękitnych oczach malowało się intensywne skupienie, jakie często widziałam u morojów używających magii. Wykonała nieznaczny gest nadgarstkiem i tuż obok twarzy Christiana buchnął płomień. Chłopak uchylił się w bok, więc wywnioskowałam, że odczuł powiew żaru. - Spróbuj – zaproponowała Tasza. Uczeń zawahał się, lecz powtórzył ruch. Z jego palców również wystrzelił płomień, jednak widać było, że Christian nie kontroluje czaru. Nie wycelował dobrze i ogień omal nie objął włosów Taszy. Lecz w mgnieniu oka płomień rozszczepił się, jakby uderzył w niewidzialną tarczę. Kobieta ożyła własnej magii. - Nieźle, pomijając fakt, że mogłeś mnie spalić – pochwaliła i jednocześnie zganiła adepta. Nawet ja nie chciałabym jej tego zrobić, ale te włosy… Ha. Ciekawe, czy bez kruczoczarnych loków wyglądała by równie ślicznie. Tasza z Christianem ćwiczyli jeszcze jakiś czas. Zauważyłam, że chłopakowi idzie coraz lepiej, chociaż daleko mu jeszcze do poziomu instruktorki. Zainteresował mnie ogrom przewagi, jaką ich magia dawała w walce. Na koniec Tasza oznajmiła, że musi już iść. Christian westchnął, wyraźnie rozczarowany, że nie opanował uroku w ciągu godziny. Miał rywalizację we krwi, tak samo jak ja. - Nadal uważam, że najprościej byłoby palić je żywcem – upierał się. Jego ciotka uśmiechnęła się w odpowiedzi, ściągając włosy w ciasny kucyk. Moim zdaniem stanowczo powinna je skrócić, zwłaszcza że Dymitr miał słabość do kobiecych włosów.

- Rzeczywiście, to nie wymaga skupienia. Jednak pomyśl, twoja magia byłaby silniejsza, gdybyś opanował tę sztukę. Wiesz, że ma wiele zastosowań. Nie chciałam się z nią zgodzić, ale miała rację. - Mógłbyś użyć magii, walcząc u boku strażnika – wtrąciłam z ożywieniem. – Szczególnie że spalenie strzygi pochłania mnóstwo energii. Nowa technika pozwoliłaby ci wykorzystać swoją moc, żeby odwrócić uwagę przeciwnika. Strzygi nie znoszą ognia. W tym samym czasie inny strażnik zadałby ostateczny cios. W ten sposób moglibyście pokonać całą watahę. Tasza uśmiechnęła się do mnie, odsłaniając kły. Niektórzy moroje – jak Lissa i Adrian, nie pokazywali zębów. Jej widać w ogóle to nie przeszkadzało. - Otóż to. Pewnego dnia razem pójdziemy na polowanie – kusiła. - Nie sądzę – stwierdziłam kategorycznie. Moja odpowiedź nie była niegrzeczna sama w sobie, ale tonzimny i nieprzyjemny – sugerował coś innego. Zaskoczyłam Taszę, która jednak nic nie dała po sobie poznać. Poczułam, że Lissa jest wstrząśnięta moim zachowaniem. Tasza miała pogodną minę, jakby nic się nie stało. Pogawędziła z nami jeszcze chwilę i umówiła się z Christianem na obiad. Kiedy schodziliśmy razem z nim po krętych schodach do holu, Lissa spojrzała na mnie z niepokojem. - Co to miało znaczyć? - Nie rozumiem? – odpowiedziałam pytaniem - Rose… - zaczęła groźnie. Trudno udawać niewiniątko, kiedy twoja przyjaciółka wie, że potrafisz czytać w jej myślach. Dobrze wiedziałam, o czym mówi.

- Zachowałaś się podle wobec Taszy. - Przesadzasz. - Zachowałaś się bardzo niegrzecznie! – zawołała, wymijając grupkę dzieciaków pędzących przez hol. Opatulone w ciepłe kurtki wybiegły na dwór, a za nimi podążał instruktor narciarski z rezygnacją w oczach. - Może mam kiepski humor. Nie wyspałam się. Poza tym jestem inna niż ty. Nie mogę być miła dla wszystkich i zawsze. Ostatnio często sama nie mogłam uwierzyć w to, co wygadywałam. Lissa przyglądała mi się bardziej zdumiona, niż zirytowana. Christian wyraźnie miał ochotę powiedzieć mi coś do słuchu, ale na szczęście pojawił się Mason. Poruszał się bez kul, lekko utykając. - Witaj, skoczku. – Ujęłam go za rękę. Chris stłumił złość i także zwrócił się do przybyłego. - Czy to prawda, że twoje skłonności samobójcze wreszcie ujawniły się w pełni? Mason wpatrywał się we mnie. - Słyszałem, że zadajesz się z Adrianem Iwaszkowem? - Co takiego? - Podobno sporo wczoraj razem wypiliście. - To prawda? – zaniepokoiła się Lissa. Patrzyłam na nich oboje ze zdumieniem. - Ależ skąd! Ledwie go znam. - Jednak znacie się – naciskał Mason.

- Ledwie. - Adrian ma złą reputację – ostrzegała Lissa. - Fakt – potwierdził Christian. – Ugania się za dziewczynami. Nie wierzyłam własnym uszom. - Odczepcie się! Rozmawiałam z nim przez pięć minut, tylko dlatego, że zagrodził mi drogę do drzwi. Skąd masz te informację? – spytałam, ale zaraz sama udzieliłam sobie odpowiedzi. – Od Mii. Mason kiwnął głową wyraźnie zmieszany. - Od kiedy to z nią rozmawiasz? - Wpadliśmy na siebie przypadkiem – bąknął. - I uwierzyłeś jej? Wiesz, że to kłamczucha. - Podobno każe kłamstwo zawiera ziarnko prawdy. Jednak z nim rozmawiałaś. - Tak, tylko rozmawiałam. Perspektywa związania się z Masonem zaczęła się oddalać. Nie spodobał mi się ten brak zaufania. To on pomógł mi kiedyś ujawnić łgarstwa Mii, więc tym bardziej dziwiło mnie, że teraz jej uwierzył. Nawet jeśli coraz bardziej mu na mnie zależy i stał się zazdrosny. Ku memu zaskoczeniu to Christian uratował sytuację i zmienił temat. - Rozumiem, że dzisiaj nie wybierzesz się na narty? – spytał, wskazując kostkę Masona, który natychmiast się oburzył. - Sądzisz, że taki drobiazg zdoła mnie powstrzymać? Chłopak zapomniał o pretensjach na myśl o rywalizacji. Rozumiałam to. Lissa i jej partner uznali go za wariata, ale ja wiedziałam, że nie zdołamy mu niczego wyperswadować.

- Wybierzecie się z nami na stok? – spytałam parę zakochanych. Lissa pokręciła głową. - Nie możemy. Zostaliśmy zaproszeni na lunch wydawany przez rodzinę Conta. Christian jęknął. - Ty musisz iść… Moja przyjaciółka wymierzyła mu kuksańca. - Ty też. Zostałam zaproszona z osobą towarzyszącą. Poza tym to dopiero rozgrzewka przed wielka imprezą. - Jaką? – chciał wiedzieć Mason. - Uroczą kolacją w Priscilli Vody – westchnął Christian. Uśmiechnęłam się, widząc, że cierpi. – Najlepszej przyjaciółce królowej się nie odmawia. Zaprosiła największych snobów. Muszę wystąpić w garniturze. Mason mrugnął do mnie z uśmiechem. Już się na mnie nie gniewał. - Na stoku jest znacznie przyjemniej, co? Przynajmniej nie musimy się przebierać. Zostawiliśmy parę morojów i wyszliśmy na zewnątrz. Szybko okazało się, że Mason nie stanowi dla mnie konkurencji. Zjeżdżał dużo wolniej i poruszał się raczej koślawo. Mimo to, biorąc pod uwagę wczorajszy wypadek, radził sobie całkiem dobrze. Kostka sprawowała się nieźle, ale chłopak nabrał ostrożności i decydował się na łatwiejsze trasy. Księżyc rozświetlał noc srebrnym blaskiem. Stok był dobrze oświetlony latarniami, ale tu i ówdzie trasa kryła się w cieniu rozpraszanym jedynie srebrną poświatą. Żałowałam, że nie widać

gór w tych ciemnościach. Zapomniałam im się przyjrzeć w ciągu dnia. Nartostrady nie nastręczały najmniejszych trudności, ale postanowiłam towarzyszyć Masonowi. Od czasu do czasu drażniłam go, twierdząc, że zasnę z nudów podczas jazdy. Cieszyłam się jednak ruchem na świeżym powietrzu wśród przyjaciół. Rozgrzałam się na tyle, że mróz zupełnie przestał mi doskwierać. Oświetlone zaspy śnieżne przypominały morze bieli, w którym gdzie niegdzie rozbłyskały kryształki lodu. Chwilami udawało mi się odwrócić wzrok od latarni i podziwiać niebo usiane gwiazdami. W czystym mroźnym powietrzu małe punkciki iskrzył krystalicznym blaskiem. Spędziliśmy n a stoku sporo czasu i to ja ogłosiłam przerwę, udając zmęczenie, żeby Mason mógł odpocząć. Wprawdzie radził sobie na łatwiejszych trasach, ale zauważyłam, że obolała kostka jednak daje się we znaki. Szliśmy w stronę domu ramię w ramię, zaśmiewając się z drobnego zdarzenia, które miało miejsce tego dnia, kiedy nagle obok mojej głowy śmignęło coś białego i wylądowało na twarzy Masona. Zareagowałam błyskawicznie – uskoczyłam w tył i czujnie rozejrzałam się dookoła. Usłyszałam śmiechy i nawoływania od strony zabudowań gospodarczych. Wokół rosły strzeliste sosny. - Słaby refleks, Ashford! – zawołał ktoś z ukrycia. – Miłość osłabia zmysły. Zbiorowy chichot nasilił się. Zza drzew wyłonił się Eddie Castile, najlepszy kumpel Masona, w towarzystwie kilku nowicjuszy. Sądząc po odgłosach, za nimi przyczaili się inni. - Postanowiliśmy mimo wszystko dać ci szansę – ciągnął Eddie. – Ruszasz się jak panienka, ale możesz dołączyć do drużyny. - Jakiej drużyny? – ożywiłam się. Na terenie Akademii zabraniano nam rzucania śnieżkami. Władze szkoły nie wiedzieć czemu ubzdurały sobie, że będziemy w

nich upychać potłuczone szkło albo żyletki. Niedorzeczność, zwłaszcza że nie mieliśmy dostępu do takich przedmiotów. Bitwa na kulki nie była wprawdzie wielkim wyzwaniem, lecz po ostatnich stresujących wydarzeniach uznałam, że to najlepszy pomysł tego dnia. Ochoczo ruszyliśmy z grupą nowicjuszy. Mason ożywił się perspektywą udziału w zakazanej walce. Dodała mu wigoru i niemal zapomniał o bolącej kostce. Rzuciliśmy się w wir przygotowań z wielkim entuzjazmem. Zasady były proste: należało trafić jak najwięcej przeciwników i jednocześnie samemu uniknąć strzału. Bawiliśmy się jak dzieci, raz po raz wykrzykując groźby i wyśmiewając wrogi obóz. Kiedy wreszcie ktoś zauważył, co robimy, i kazał nam się uspokoić, pękaliśmy ze śmiechu, oblepieni śniegiem od stóp do głów. Wracaliśmy z Masonem do ośrodka w świetnych nastrojach. Czułam, że incydent z Adrianem został mi wybaczony. Rzeczywiście, w pewnej chwili Mason spojrzał na mnie z powagą. - Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem za tego Iwaszkowa. Ścisnęłam jego rękę. - W porządku. Znam Mię nie od dziś i wiem, że potrafi być przekonująca. - Tak, ale nawet gdyby mówiła prawdę… Nie miałem prawa… Tak myślisz? – spytałam. Uśmiechnął się. - Mylę się? Odwzajemniłam jego uśmiech, a potem pocałowałam go. Usta Masona okazały się zachwycająco ciepłe. Nie zadrżała ziemia jak przy pocałunku Dymitra, ale było słodko i miło. Przyjacielska

pieszczota, która mogła przerodzić się w coś więcej. W każdym razie ja tak to odebrałam. Sądząc po rozmarzonej minie Masona, jego świat właśnie zatrząsł się w posadach. - Ooo – wykrztusił. Jego oczy zalśniły srebrzystoniebieskim blaskiem w świetle księżyca. - Widzisz? – powiedziałam. – Nie musisz się martwić Adrianem ani nikim innym. Pocałowaliśmy się znowu – tym razem trwało to dłużej – aż wreszcie oderwaliśmy się od siebie. Zostawiłam Masona wyraźnie oczarowanego, a sama wróciłam do sypiali i położyłam się, wciąż uśmiechnięta, do łóżka. Nie miałam pewności, czy to znaczy, że już jesteśmy parą, ale czułam, że na to się zapowiada. Zasnęłam i śniłam o Adrianie Iwaszkowie. Znowu stałam razem z nim na ganku. Było lato. Ciepły wiatr niósł balsamiczny zapach sosen. Słońce zatrzymało się wysoko na niebie, oświetlając wszystko złotym blaskiem. Skąpane w zieleni góry i doliny kipiały życiem. Śpiewały ptaki. Adrian opierał się o drewnianą balustradę. Na mój widok wyraźnie się ożywił. - O, nie spodziewałem się ciebie – powiedział z uśmiechem.Miałem rację. Wyglądasz zniewalająco. Instynktownie dotknęłam oka. - Nie ma śladu – zauważył. Nie mogłam tego zobaczyć, lecz wiedziałam, że mówił prawdę. - Nie palisz? - Zgubny nałóg – odparł i pokiwał głową. – Boisz się czegoś? Jesteś uzbrojona po zęby.

Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na swoje odbicie w oszklonych drzwiach. Do tej pory nie zorientowałam się, jak jestem ubrana. Dostrzegłam dżinsy z cekinami, które widziałam kiedyś w sklepie, ale nie mogłam sobie pozwolić na ich zakup. Stroju dopełniała krótka wystrzępiona podkoszulka, spod której wystawał mój brzuch, a z nim okrągły kolczyk. Marzyłam o nim, lecz nigdy nie było mnie stać na przekłucie pępka. U pasa zwisało mi prawdziwe cudo – mały srebrny sztylet. Do rękojeści przywiązałam ów dziwny niebieski wisiorek w kształcie oka, który dostałam od matki. Na nadgarstku połyskiwało czotko od Lissy. Popatrzyłam na Adriana. Słońce rozświetlało jego brązową czuprynę. Teraz dostrzegłam wyraźnie, że miał zielone oczy – szmaragdowozielone w przeciwieństwie do jadeitowej barwy oczy Lissy. Nagle coś mnie zdziwiło. - Nie przeszkadza ci światło słoneczne? Adrian leniwie wzruszył ramionami. - Nie. Przecież śnię. - To jest mój sen. - Jesteś pewna? – spytał z uśmiechem. Zmieszałam się. - No… nie wiem. Zachichotał, ale po chwili umilkł. Po raz pierwszy parzył na mnie z powagą. - Dlaczego wokół ciebie jest tyle ciemności? Zmarszczyłam czoło. - Słucham?

- Otacza cię ciemność. – Przyglądał mi się bacznie. – Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ty. Żyjesz wśród cieni. Niesamowite. Stoisz w pełnym słońcu, a cienie wokół ciebie gęstnieją. Spojrzałam na swoje ręce, ale nie zauważyłam nic dziwnego. - Noszę pocałunek cienia… - Co to znaczy? - Kiedyś umarłam. – Nie rozmawiałam o tym z nikim oprócz Lissy i Wiktora Daszkowa, lecz teraz śniłam. – A potem wróciłam. Rozbudziłam w nim ciekawość. - Jakie to interesujące… Otworzyłam oczy. Ktoś mną potrząsał. Zobaczyłam Lissę. Była wzburzona tak silnie, że na krótką chwilę wciągnęło mnie do jej głowy i popatrzyłam na siebie z góry. Nie potrafię opisać tego wrażenia. Wycofałam się pospiesznie, walcząc z jej przerażeniem. - Co się stało? - Strzygi znów zaatakowały.

ROZDZIAŁ DWUNASTY ZERWAŁAM SIĘ Z ŁÓŻKA. Wszyscy wstali i teraz tłoczyli się grupkami na korytarzach ośrodka. Rodziny nawoływały się głośno. Słyszałam przestraszone szepty i krzyki. Zatrzymałam kilka osób, usiłując dociec, co się stało. Usłyszałam kilka wersji zdarzeń, a niektórzy nawet nie chcieli ze mną rozmawiać. Mijali mnie w biegu, szukając bliskich lub pospiesznie opuszczając kurort. Pewnie mieli nadzieję, że gdzie indziej jest bezpieczniej. Straciłam nadzieję, że dowiem się czegoś od przerażonych gości, i uznałam, że muszę zapytać matkę albo Dymitra. Równie dobrze mogłam rzucić monetą, bo nie cieszyła mnie perspektywa rozmowy z żadnym z nich. Ostatecznie wybrałam matkę, pamiętając o tym, że nie pochwalała planów Taszy Ozery. Drzwi jej pokoju były otwarte i kiedy weszłyśmy z Lissą do środka, zorientowałam się, że urządzono tu coś w rodzaju sztabu. Gromada strażników żywo dyskutowała nad wyborem strategii, raz po raz ktoś wchodził lub wychodził. Kilku opiekunów obrzuciło nas zdziwionymi spojrzeniami, ale nikt nas nie zatrzymał. Przypucnęłyśmy na wąskiej kanapie i przysłuchiwałyśmy się rozmowie matki z grupką strażników. Zauważyłam wśród nich Dymitra. Cóż, powinnam się domyślić, że nie uniknę tego spotkania. Spojrzał na mnie, lecz odwróciłam wzrok. W tej chwili nie chciałam zajmować się swoimi zranionymi uczuciami. Po chwili wiedziałyśmy już, co się wydarzyło. Zginęło ośmiu morojów oraz pięciu strażników. Trzy wampiry zaginęły, co oznaczało ich śmierć albo przemianę w strzygi. Napaść miała miejsce daleko stąd, w północnej Kalifornii. Tragedia wstrząsnęła naszym światem, a odległość dwóch tysięcy kilometrów nie miałą żadnego znaczenia. Wszystkich ogarnęła rozpacz i przerażenie. Wkrótce zrozumiałam dlaczego.

- Było ich więcej – stwierdziła kategorycznie moja matka. - Więcej?! – wykrzyknął jeden ze strażników. – Poprzednia grupa była dość liczna. Nie mogę uwierzyć, że dziewięć strzyg potrafiło działać wspólnie. Chcesz powiedzieć, że zaczęły się gromadzić? - Tak – warknęła matka. - Byli wśród nich ludzie? – spytał ktoś z boku. Zawahała się. - Tak. Odkryliśmy przebite osłony. Poza tym atak przebiegał identycznie jak w domu Badiców. Mówiła ostrym tonem, jednak wyczułam, że jest zmęczona. Nie wyczerpana fizycznie, ale osłabiona świadomością rozmiarów zagrożenia. Zawsze myślałam o matce jak o nieczułej maszynie do zabijania, a teraz zobaczyłam na własne oczy, jak bardzo przytłoczyły ją ostatnie wydarzenia. Ona parła do działania. Wiedziałam, że spełni swój obowiązek. Poczułam dławienie w gardle. W ataku uczestniczyli ludzie. Tak samo jak u Badiców. Od czasu tamtej tragedii bezustannie zastanawialiśmy się, jak to możliwe, że strzygi zaczęły działać stadami w porozumieniu z ludźmi. Starannie unikaliśmy jednak wniosków. Mówiliśmy: „ Gdyby coś takiego miało się powtórzyć… „. Nikt nie podejrzewał, że wataha z domu Badiców dokona kolejnej napaści. Woleliśmy myśleć, że bandyci zebrali się przypadkowo z pobliżu. Porwali się na straszy czyn, ale łatwiej było zaakceptować taką wersję zdarzeń. Tymczasem… Wszystko wskazywało na to, że mamy do czynienia z dobrze zorganizowaną grupą morderców. Strzygi przemyślały strategię i zawiązały porozumienie z ludźmi. Ich

działania opierały się na pewnym schemacie: poszukiwały większej grupy potencjalnych ofiar, a potem atakowały bezwzględnie. Nasze osłony okazały się nieskuteczne. Nie mogliśmy nawet liczyć na światło słoneczne. Ludzie swobodnie poruszali się w ciągu dnia, dokonując zwiadów. Nikt już nie był bezpieczny. Przypomniałam sobie, co powiedziałam Dymitrowi w domu Badiców: - To dużo zmienia prawda? Matka przeglądała raport. - Nie znamy szczegółów napaści, ale wiemy, że tym razem mamy do czynienia z większą grupą strzyg. Nie ocalał żaden z Drozdowów ani ich służba. Rodzina miała pięciu strażników. W tej sytuacji siedem strzyg miałoby ręce pełne roboty, przynajmniej przez jakiś czas. Ktoś w pewnością zdołałby się wymknąć. Sądzę, że jest to grupa dziewięciu, może dziesięciu napastników. - Janine ma rację – wtrącił Dymitr. – Pamiętajmy, że posiadłość Drozdowów jest ogromna. Siedem strzyg nie dałoby rady. Drozdowowie należeli do jeden z dwunastu rodzin królewskich. Stanowili liczny i majętny klan. Z pewnością zostało ich jeszcze wielu, podczas gdy Lissa była jedyną spadkobierczynią rodu Dragomirów. Ich też spotkała wielka tragedia. Poruszyło mnie coś w tej historii. Nie mogłam sobie przypomnieć co takiego… Czułam, że miało związek to z rodziną Drozdowów. Zastanawiając się nad tym, jednocześnie obserwowałam matkę. Fascynowała mnie. Słyszałam jej opowieści, widziała, jak potrafi walczyć, poczułam to na własnej skórze. Do tej pory jednak nie miałam okazji zobaczyć, jak funkcjonuje w sytuacji prawdziwego kryzysu. Perfekcyjnie kontrolowała uczucia, a ja dopiero teraz zrozumiałam, jakie to ważne w naszym zawodzie. W ośrodku lada chwila mogła wybuchnąć panika. Zauważyłam, że nawet wśród strażników znajdowali się zwolennicy podjęcia radykalnych działań bez względu na konsekwencje. Moja matka kierowała się

rozsądkiem, przypominała o potrzebie zachowania spokoju i przeprowadzenia dokładnej oceny sytuacji. Jej opanowanie działało kojąco. Inspirowała towarzyszy. Uświadomiłam sobie, że tak postępuje prawdziwy przywódca. Dymitr również był opanowany, jednak oddał kierownictwo w ręce mojej matki. Czasem musiałam sobie przypominać, że był bardzo młody jak na strażnika. Rozważano szczegóły napaści. Dowiedziałam się, że strzygi zaatakowały podczas przyjęcia bożonarodzeniowego, kiedy Drozdowowie i ich goście zebrali się w Sali bankietowej. - Najpierw Badicowie, teraz Drozdowowie – mruknął ktoś ze strażników. – Zabijają członków rodzin królewskich. - Zabijają morojów. – sprzeciwił się Dymitr bezbarwnym głosem. – W tej kwestii nie ma różnicy między arystokratami a zwykłymi wampirami. W tej chwili zrozumiałam, dlaczego Drozdowowie byli tak ważni. Instynkt podpowiadał mi, żeby natychmiast wtrącić się do rozmowy, zadać pytanie. Powstrzymałam się jednak. Sprawa była poważna. Nie mogłam okazywać niecierpliwości, skoro chciałam dorównać matce i Dymitrowi. Czekałam na koniec dyskusji. Kiedy wszyscy zaczęli się rozchodzić, podniosłam się z kanapy i podeszłam do matki. - Rose – zdziwiła się. Tak jak na lekcji Stana nie zauważyła mnie wcześniej. – Co ty tu robisz? Pytanie tak głupie, że nawet nie próbowałam na nie odpowiedzieć. Musiałam być w centrum wydarzeń, skoro morojom zagrażało śmiertelne niebezpieczeństwo. Pokazałam palcem na plik kartek, które trzymała w ręku. - Kto jeszcze zginął?

Zmarszczyła czoło. - Drozdowowie. - Ale kto poza nimi? - Rose, nie mamy czasu… - Mieli służbę. Dymitr stwierdził, że strzygi nie kierują się pozycją społeczną swoich ofiar. Kim są pozostali? Matka była bardzo znużona. Ostatecznie wydarzenia nadszarpnęły jej równowagę psychiczną. - Nie znam wszystkich nazwisk. – Przenuciła kilka kartek i podała mi je. – Sama zobacz. Przejrzałam listę. Załamała mnie. - W porządku – powiedziałam. – Dziękuję. Wyszliśmy z Lissą, żeby im nie przeszkadzać. Bardzo chciałam pomóc, wiedziałam jednak, że strażnicy mają pełne ręce roboty i nowicjuszka tylko by im zawadzała. - O czym rozmawiałyście? – spytała Lissa, kiedy szłyśmy w stronę głównego holu. - O służbie Drozdowów – wyjaśniłam. – Wiem, że matka Mii pracowała dla nich… Lissa westchnęła. - I? - Odnalazłam jej nazwisko na liście. - O Boże. – Przyjaciółka się zatrzymała. Patrzyła przed siebie, walcząc ze łzami. – O Boże – powtórzyła. Stanęłam przed nią i położyłam ręce na jej ramionach. Drżała.

- Będzie dobrze – powiedziałam, odpierając napływające do mnie fale jej lęku, przerażenia i szoku. – Wszystko będzie dobrze. - Słyszałaś, co mówili – nie wierzyła mi. – Zorganizowana banda strzyg atakuje kolejne rodziny. Ile ich jest? Przyjdą tutaj? - Nie – zaprzeczyłam stanowczo, choć nie mogłam tego wiedzieć na pewno. – Jesteśmy tu bezpieczni. - Biedna Mia… Nie wiedziałam, co powiedzieć. Mia była wcieleniem podłości, lecz nie życzyłabym nikomu tego, co ją spotkało, nawet najgorszemu wrogowi, którym w końcu była. Szybko poprawiłam się w myślach. To nie ona stanowiła dla nas największy problem. Przez cały dzień nie odstępowałam Lissy na krok. Wiedziałam, że w ośrodku nie ma strzyg, ale zwyciężył we mnie instynkt opiekuńczy. Powinnością strażników była ochrona morojów. Martwiłam się również stanem przyjaciółki, teraz bardzo przygnębionej i zdenerwowanej. Chciałam ją rozweselić. Inni strażnicy również towarzyszyli swoim podopiecznym. Nie chodzili za nimi krok w krok, ale dokładali starań, żeby zabezpieczyć wszystkie wejścia do ośrodka. Utrzymywali konakt z oddziałem obecnym na miejscu zbrodni. Przez cały dzień napływały do nas nowe informacje. Zastanawiano się, gdzie obecnie mogą przebywać strzygi. Nowicjuszom kazano, rzecz jasna, trzymać się na uboczu. Moroje skoncentrowali się na tym, co potrafili zrobić najlepiej: dyskutowali. W hotelu zgromadziło się wielu przedstawicieli rodzin królewskich oraz innych wpływowych osób. Tej nocy zorganizowano spotkanie w celu omówienia strategii na najbliższą przyszłość. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że podczas dyskusji nie zapadną wiążące decyzje – tym zajmowała się królowa oraz rada morojów- należało jednak wysłuchać opinii i zanotować wnioski,

które następnie zostaną przekazane rządowi. Nasza przyszłość zależała w dużej mierze od wyniku tego spotkania. Moroje zebrali się w wielkiej Sali bankietowej, w której ustawiono wygodne krzesła. Było tam również niewielkie podium. Panowała w niej idealna atmosfera dla prowadzenia oficjalnych rozmów, chociaż z pewnością nie zaprojektowano tego pomieszczenia z myślą o dyskusjach nad kwestią strategii i obrony. Dywan – miękki, kwiecisty – mienił się barwami srebra i czerni. Krzesła wykonane ze szlachetnego ciemnego drewna miały wysokie oparcia dla wygody członków rodów królewskich. Przyjrzałam się malowidłu przedstawiającemu królową, której imienia nie znałam. Miała na sobie długą strojną suknię – zbyt stroną na mój gust – i jasne włosy, przypominające włosy Lissy. Na podium stanął nieznajomy mężczyzna, który kierował przygotowaniami. Większość wpływowych morojów zajęła miejsca z przodu, podczas gdy uczniowie i wszyscy pozostali przysiadali, gdzie popadnie. Podeszli do nas Mason z Christianem. Zaczęliśmy szukać wolnych krzeseł, kiedy Lissa nagle pokręciła głową. - Usiądę wśród VIP–ów. Patrzyliśmy za nią bez słowa. Byłam zbyt oszołomiona tym, co się działo, żeby odczytać jej myśli. - Zobaczcie. – Wskazała ręką rząd krzeseł. – Tam siedzą przedstawiciele arystokracji, całe rodziny. Miała rację. Członkowie najważniejszych klanów zasiadali obok siebie: Badicowie, Iwaszkowowie, rodzina Zeklosów i inni. Zauważyłam wśród nich samotną Taszę. Jej jedynym krewnym o nazwisku Ozera był Christian. - Powinnam tam usiąść – oświadczyła Lissa. - Przecież nikt tego od ciebie nie wymaga – sprzeciwiłam się. - Mam obowiązek reprezentować Dragomirów.

Christian się żachnął. - To banda królewskich głupków. Twarz mojej przyjaciółki wyrażała determinację. - Powinnam tam być. Otworzyłam się na przepływ emocji Lissy i spodobało mi się to, co tam poczułam. Przez cały dzień była milcząca i niespokojna, zwłaszcza kiedy dowiedziała się o śmierci matki Mii. Nadal się bała, jednak dominowały w niej pewność i determinacja. Lissa wiedziała, że należy do kręgu rodzin rządzących światem morojów. Zamierzała podjąć wyzwanie mimo lęku przed strzygami. - Masz rację – powiedziałam miękko. Jednocześnie poczułam satysfakcję, że sprzeciwiamy się Christianowi. Lissa spojrzała mi w oczy i uśmiechnęła się. Wyczuła mnie. Potem odwróciła się do Christiana. - Powinieneś dołączyć do ciotki. Chłopak otworzył usta, żeby zaprotestować. Gdyby nie powaga sytuacji, uznałabym, że Lissa nim komenderuje. Christian był uparty, miał trudny charakter i zwykle nie dawał się przekonać do zmiany zdania. Przyjrzałam mu się uważnie i odkryłam, że jemu również przypadła do gustu nowa postawa Lissy. Podobała mu się jej siła. Zacisnął wargi. - Dobrze. – Ujął ją za rękę i poszli razem. Zajęłam miejsce obok Masona. Zanim oficjalnie otwarto spotkanie, pojawił się Dymitr i usiadł obok mnie z drugiej strony. Długie włosy związał z tyłu w ciasny kucyk, płaszcz zwisał mu luźno po bokach. Zaskoczył mnie, ale nic nie powiedziałam. Na Sali widziałam niewielu strażników, większość zabezpieczała teren. Nieoczekiwanie znalazłam się w pułapce między dwoma ważnymi dla mnie mężczyznami.

Wkrótce rozpoczęła się dyskusja. Wyglądało na to, że każdy z uczestników ma własne zdanie na temat sposobu ochrony przed napaścią, jednak dwie teorie wzbudziły najwięcej zainteresowania. - Rozwiązanie nasuwa się samo – oświadczył jeden z arystokratów. Mężczyzna wstał i rozejrzał się po sali. – Bezpieczeństwo zapewniają takie miejsca jak ten ośrodek lub Akademia Świętego Władimira. Naszym dzieciom nic nie grozi, gdy przebywają w dużych grupach pod okiem licznych strażników. Zobaczcie, ilu nas się tu zgromadziło. Dlaczego nie żyjemy razem na co dzień? - Wielu tak właśnie postępuje – wtrącił któryś ze słuchaczy. Mówca machnął ręką. - Owszem, zdarza się, że kilka rodzin mieszka po sąsiedzku. Znamy też miasta chętniej zamieszkane przez morojów niż inne. Wciąż jednak żyjemy rozproszeni. Nie chcemy, czy nie potrafimy, dzielić się naszą magią ani opiekunami. Wystarczyłoby zmienić te nawyki… - wampir rozłożył ręce – a nie musielibyśmy obawiać się ataku strzyg. - Całkiem odizolowali od reszty świata – mruknęłam. – Do momentu, aż ludzie odkryliby duże skupiska morojów na opustoszałych terenach. Wówczas konakt ze światem niewątpliwie by się ożywił. Druga propozycja, mniej radykalna, mogłaby zasadniczo zmienić mój los, gdyby wprowadzoną ją w życie. - Problem w tym, że brakuje strażników – mówiła cicho kobieta z rodziny Szelskich. – Powinniśmy szkolić więcej opiekunów. Drozdowowie mieli pięciu i to nie wystarczyło, by ich ocalić. Pięciu obrońców przeciwko dwunastu strzygom. To niedopuszczalne zaniedbanie. Nic dziwnego, że nas coraz brutalniej atakują.

- A skąd, twoim zdaniem, mamy brać kandydatów? – wtrącił starszy pan, który nawoływał wcześniej do tworzenia większych społeczności morojów. – Źródła, że tak powiem, są ograniczone. Kobieta wskazała ręką grupkę nowicjuszy. - Oto oni. Obserwowałam ich treningi. Są doskonale przeszkoleni. Po co czekać, aż osiągną pełnoletność? Skróćmy program nauki, koncentrując się na dyscyplinach walki i rezygnując z nadmiaru przedmiotów teoretycznych, a zyskamy nowych, szesnastoletnich strażników. Dymitr wydał z siebie niski gardłowy dźwięk. Nie zabrzmiało to entuzjastycznie. Pochylił się, opierając łokcie na kolanach i brodę na dłoniach. Mrużył oczy w zamyśleniu. - To nie wszystko – ciągnęła kobieta. – Marnujemy wiele kandydatek na strażniczki. Gdzie są wszystkie kobiety dampiry? Obie rasy są od siebie zależne. Moroje dbają o przetrwanie wampirów. Czemu te kobiety wzbraniają się przed wypełnianiem swoich obowiązków względem nas? Dlaczego ich tutaj nie ma? W tym momencie rozległ się głośny, sarkastyczny śmiech. Oczy wszystkich zwróciły się na Taszę Ozerę. Większość przedstawicieli rodzin królewskich na takich spotkaniach występowała w galowych strojach. Ona miała na sobie zwykłe dżinsy i białą, wyraźnie znoszoną podkoszulkę, narzuciła na nią niebieski sweter zrobiony na drutach, który sięgał jej do kolan. Tasza zerknęła pytająco do przewodniczącego obrad. - Mogę słowo? Mężczyzna skinął głową. Kobieta z rodu Szelskich usiadła. W przeciwieństwie do poprzedników Tasza weszła na podium, z którego wszyscy mogli ją widzieć. Lśniące czarne włosy związała

ciasno z tyłu, odsłaniając blizny na twarzy. Czułam, że zrobiła to celowo. Jej twarz wyrażała odwagę i nieugiętość. Była piękna. - Te kobiety, Moniko, żyją z dala od nas, ponieważ zajęły się wychowywaniem dzieci. Tych dzieci, które chciałabyś wysłać na front, kiedy tylko nauczą się chodzić. Proszę, nie obrażaj nas, mówiąc, że moroje wyświadczają wielką przysługę dampirom, umożliwiając im posiadanie potomstwa. Może w twojej rodzinie jest inaczej, ale zwykle seks jest przyjemnością. Moroje wchodzący w związki z dampirami nie poświęcają się tak bardzo. Dymitr wyprostował się. Na jego twarzy nie widziałam śladu złości, choć jeszcze przed chwilą wyglądał jak chmura gradowa. Pewnie spodobało mu się wystąpienie jego nowej dziewczyny i to, że tak swobodnie mówiła o seksie. Tasza wkurzyła mnie swoją przemową. Mogłam tylko mieć nadzieję, że moja mordercza mina zostanie odczytana jako przejaw furii przeciwko strzygom. W tym momencie zauważyłam Mię siedzącą samotnie za Dymitrem. Nie wiedziałam, że przyszła na spotkanie. Zgarbiona, nienaturalnie blada, z czerwonymi obwódkami wokół oczu wyglądała żałośnie. Na jej widok niespodziewanie poczułam ból w klatce piersiowej. - Powodem, dla którego zwlekamy z mianowaniem tych młodych osób na strażników, jest pragnienie, by choć przez krótki czas mogły cieszyć się życiem, zanim zmusimy ich, by do końca swoich dni narażały się na nieustające niebezpieczeństwo – kontynuowała Ozera. – Muszą osiągnąć dojrzałość fizyczną i umysłową, być w stu procentach gotowi, zanim wystawimy ich do walki. W przeciwnym razie uczynimy z nich żer dla strzyg. Kilka osób głośno westchnęło. Tasza nie przebierała w słowach, ale dzięki temu wszyscy zgromadzeni słuchali jej z uwagą. - Ten sam los spotka kobiety dampiry, które chcielibyście zmusić do podjęcia służby. Są wolnymi istotami. Wasz plan polega na wykorzystywaniu dzieci i kobiet do nierównej walki, żeby zyskać wątpliwą przewagę nad wrogiem. To najgłupszy pomysł,

jaki w życiu słyszałam. – Mówczymi wskazała ręką na pierwszego dyskutanta nawołującego do tworzenia zamkniętych społeczności morojów. Mężczyzna miał zakłopotaną minę. - Oświeć nas – powiedział. – Co, twoim zdaniem, powinniśmy robić, skoro masz tyle doświadczenia ze strzygami? Kobieta uśmiechnęła się lekko na tę zniewagę. - Chcecie znać moje zdanie? – Podeszła bliżej do słuchaczy u potoczyła wzrokiem po Sali. – Nie możemy dłużej tkwić w przekonaniu, że jedyną drogą jest wzmacnianie ochrony. Uważacie, że brakuje nam strażników? Mylicie się. Problem w tym, że jest za dużo strzyg. To my pozwoliliśmy im pomnażać szeregi, to dzięki nam wzrosły w siłę. Potrafimy tylko dyskutować. W chwili zagrożenie czym prędzej chowamy się za plecami dampirów, a bestie triumfują. Ponosimy odpowiedzialność za śmierć Drozdowów. Potrzebujecie armii do obrony? Spójrzcie na siebie. Nie tylko dampiry mogą nauczyć się sztuki walki. Źle postawiłaś pytanie, Moniko. Nieważne, gdzie są teraz matki dampiry. Ważne jest, co my zrobimy.

Tasza podniosła głos przy ostatnich słowach. Niemal krzyczała, a na jej policzkach pojawił się rumieniec. Oczy rozbłysły gniewem, wyglądała zachwycająco. Słuchacze nie mogli oderwać od niej wzroku. Lissa wpatrywała się w jej duszę. Mason słuchał jak w transie. Dymitr był pod wrażeniem, a Mia… Nie kuliła się na krześle. Wyprostowana, z szeroko otwartymi oczami patrzyła na mówczynię, jakby oczekiwała od niej odpowiedzi na wszystkie najważniejsze pytania. Monika Szelska okazywała mniej entuzjazmu. Utkwiła wzrok w Taszy.

- Nie sugerujesz chyba, że moroje powinni stanąć do walki u boku strażników, kiedy nadejdą strzygi? - Nie. Sugeruję, że moroje i ich strażnicy powinni przejąć inicjatywę w tej wojnie. Jakiś chłopak, mniej więcej dwudziestoletni, który wyglądał jak model Ralpha Laurena, poderwał się z krzesła. Mogłabym się założyć, że należał do arystokracji. Świadczyły o tym złote refleksy w jego idealnej blond czuprynie. Rozwiązał drogi sweter owinięty wokół pasa i rzucił go niedbale na oparcie siedzenia. - Och – zaczął z sarkazmem. – Zamierzasz uzbroić nas w pałki praz sztylety i wysłać na wojnę? Tasza wzruszyła ramionami. - Jeśli będzie trzeba… - uśmiechnęła się przebiegle. – Uważam jednak, że dysponujemy potężniejszą bronią, której nie mają nasi strażnicy. Chłopak patrzył z niedowierzaniem. Przewrócił oczami. - Ach tak? A jakaż to broń? Usta Taszy rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. - A taka! Machnęła ręką, a sweter wiszący na oparciu krzesła stanął w płomieniach. Andrew krzyknął, strącił ubranie na podłogę i przydeptał, gasząc ogień. Na sali zapanowała krótkotrwała cisza, a potem rozpętało się piekło.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY WSZYSCY ZERWALI SIĘ Z MIEJSC i krzyczeli, każdy chciał wygłosić swoje zdanie. Wkrótce okazało się, że większość morojów była jednomyślna. Uważali, że Tasza nie ma racji. Powtarzali, że jest szalona. Twierdzili, że pomysł wspólnej walki morojów i dampirów przeciwko strzygom oznacza nieuchronne wyginięcie obu ras. Ktoś odważył się nawet zasugerować, że Tasza jest wrogiem kolaborującym ze stworami ciemności. Dymitr przyglądał się temu widowisku z niesmakiem. Wreszcie wstał. - Możecie już wyjść. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Podnieśliśmy się z Masonem, ale chłopak nie ruszył się, kiedy szłam do wyjścia za strażnikiem. - Idź – powiedział do mnie. – Muszę jeszcze coś sprawdzić. Popatrzyłam na rozkrzyczany tłum i wzruszyłam ramionami. - Powodzenia. Nie mogłam uwierzyć, że upłynęło zaledwie kilka dni od mojej ostatniej rozmowy z Dymitrem. Czułam, jakby minęły lata. Fantastycznie bawiłam się w towarzystwie Masona, lecz bliskość mojego mentora przywołała wszystkie wspomnienia. Przy nim Mason nagle wydał się dzieckiem, a Tasza poważnym zagrożeniem. Nie mogłam się powstrzymać. - Nie powinieneś zostać, by bronić Taszy? – rzuciłam zaczepnie. – Za chwilę ją stratują. Przyznała się do używania magii, będzie miała kłopoty. Dymitr uniósł brew. - Poradzi sobie. - Jasne. Jest mistrzynią magicznego karate. Jednak masz zostać jej opiekunem, więc sądziłam… - Skąd masz takie informacje? - Z pewnego źródła – uznałam, że nie powinnam mieszać w to matki. – Zdecydowałeś się już, prawda? Nie dziwię się, skoro możesz mieć z tego dodatkowe korzyści… Dostrzegłam naganę w jego oczach.

- To, co jest między mną i Taszą, nie powinno cię interesować – odparł cierpko. Zabolało mnie. Zrozumiałam, że zawarli układ. Jak zwykle w takich chwilach, nie umiałam się opanować. - Jestem pewna, że będziecie razem szczęśliwi. Tasza jest w twoim typie, wiem, że nie gustujesz w kobietach młodszych od siebie, a ona jest chyba sześć lat starsza. Może siedem. Tymczasem ja jestem siedem lat młodsza od ciebie. - Tak – odparł po chwili milczenia. – Masz rację. Ta rozmowa dowodzi, że jesteś bardzo młoda. Byłam zdruzgotana. Nawet matka nie uderzyła mnie tak mocno. Przez chwilę miałam wrażenie, że w oczach Dymitra pojawił się cień żalu, jakby uświadomił sobie, że zadał mi ból tymi słowami. Ułamek sekundy i strażnik patrzył na mnie znów surowym wzrokiem. - Witaj, mała dampirzyco. – usłyszałam obok czyjś głos. Wciąż roztrzęsiona obróciłam się powoli i zobaczyłam Adriana Iwaszkowa. Uśmiechnął się do mnie i skinął głową Dymitrowi. Zaczerwieniłam się po uszy. Nie wiedziałam, co usłyszał z naszej rozmowy. Adrian uniósł ręce. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Chciałbym z tobą porozmawiać, kiedy będziesz wolna. Zamierzałam odpowiedzieć, że nie mam czasu na prowadzenie z nim głupich gierek, ale spojrzałam na Dymitra. Strażnik mierzył moroja niechętnym spojrzeniem. Z pewnością znał jego złą reputację, lecz jego oczy wyrażały coś więcej. W tej właśnie chwili postanowiłam wzbudzić zazdrość Dymitra. Chciałam, żeby cierpiał za to, jak mnie zranił. Przełknęłam ból i zdobyłam się na zabójczy uśmiech, rezerwowany wyłącznie dla mężczyzn. Podeszłam do Adrian i położyłam mu rękę na ramieniu. - Już jestem wolna. – Skinęłam głową Dymitrowi. – Do zobaczenia, strażniku Belikow. Przyglądał nam się z kamienną twarzą. Odwróciłam głowę i już na niego nie spojrzałam. Poszliśmy w swoją stronę.

- Nie gustujesz w starszych mężczyznach, co? – zagadnął Adrian, kiedy zostaliśmy sami. - Masz bujną wyobraźnię – usadziłam go. – Rozumiem, że pleciesz bez sensu oszołomiony moją porażającą urodą. Chłopak parsknął tym swoim miłym śmiechem. - To całkiem prawdopodobne. Zamierzałam zawrócić i odejść, lecz objął mnie za ramieniem. - Nic z tego. To ty rozpoczęłaś tę grę, więc graj do końca. Przewróciłam oczami, ale się nie odsunęłam. Wciągnęłam w nozdrza jego zapach; alkohol przemieszany z aromatem goździków. Zastanawiałam się, czy Adrian jest pijany, uznałam jednak, że to obojętne, bo trzeźwy zachowuje się równie arogancko. - Czego chcesz? – spytałam wprost. Przyglądał mi się przez chwilę. - Namów Wasylisę, żeby poszła z nami. Zabawimy się. Weźcie kostiumy kąpielowe – westchnął. – Chyba, że wolicie pływać nago. - Słucham? Tylu morojów i dampirów niedawno zaginęło w rzezi, a ty chcesz wesoło się bawić? - Nie, będziemy po prostu pływać – wyjaśnił cierpliwie. – Poza tym rzeź nie jest chyba najlepszym określeniem tego, co się wydarzyło. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, dostrzegłam grupkę moich przyjaciół. Lissa, Mason i Christian przystanęli za rogiem w towarzystwie Eddiego Castillo, co mnie nie zdziwiło, ale dostrzegłam wśród nich również Mię i zbaraniałam. Rozmawiali o czymś z przejęciem, lecz umilkli na nasz widok. - Tu jesteś – zaczęła Lissa i urwała. Adrian wciąż mnie obejmował. Odsunęłam się od niego. - Cześć – rzuciłam lekko. Zapadła niezręczna cisza, przerwana stłumionym chichotem mojego towarzysza. Posłałam mu promienny uśmiech i zwróciłam się do przyjaciół. - Adrian zaprasza nas wszystkich na pływalnię. Przyglądali mi się bez słowa, niemal słyszałam, jak kombinują, co się dzieje. Mason spochmurniał, ale też się nie odezwał. Jęknęłam.

Na szczęście moroj doskonale poradził sobie z sytuacją. Namówił ich bez trudu. Włożyliśmy kostiumy kąpielowe i ruszyliśmy za nim do odległego skrzydła budynku. Były tam schody prowadzące w dół. Kręte stopnie wydawały się nie mieć końca. Na ścianach zawieszono lampy elektryczne. W miarę jak schodziliśmy, zauważyłam, że gładka powierzchnia ścian zamieniła się w kamienną. Dopiero na miejscu przekonałam się, o czym mówił Adrian. To nie była zwykła pływalnia. Znajdowaliśmy się w tutejszym spa, zarezerwowanym dla ścisłej elity. Zorientowałam się, że okupują ją przyjaciele naszego przewodnika; około trzydziestu, mniej więcej w wieku Adriana. Wszyscy diabelnie elitarni i bogaci. Akwapark składał się z wielu basenów wypełnionych gorącą wodą mineralną. Podejrzewałam, że znajdowały się tu naturalne źródła, które elegancko obudowano kosztowną oprawą. Czarne ściany z kamienia oraz strop zostały wypolerowane i wypieszczone jak wszystkie pomieszczenia w ośrodku. Zeszliśmy do podziemnej groty urządzonej przez wyrafinowanego architekta. Pod ścianami piętrzyły się półki z ręcznikami, na stołach leżały egzotyczne owoce. Wielkie wanny pasowały do reszty wystroju. Kamienne baseny napełnione ciepłą wodą po prostu zapraszały, by dać nurka. W powietrzu unosiła się para i lekki zapach metalu. Krzyki i śmiechy gości echo dobijało się w nieskończoność. - Dlaczego zabraliście Mię? – spytałam, nachylając się do Lissy. Szłyśmy krętymi, ścieżkami, szukając wolnej wanny. - Kiedy zbieraliśmy się do wyjścia, rozmawiała z Masonem. Nie mogliśmy zostawić jej samej. Nawet ja musiałam przyznać, że miała rację. Dziewczyna właśnie straciła matkę, była nieprzytomna z bólu, chociaż widziałam, że Masonowi udaje się odciągać jej uwagę od ponurych myśli. - Nie sądziłam, że znacie się z Adrianem – dodała moja przyjaciółka. Wychwyciłam w jej głosie cień dezaprobaty. Na szczęście zauważyłyśmy przestronny basen. Kąpała się w nim jakaś para, bardzo zajęta sobą. Zostało mnóstwo miejsca dla nas. Postanowiłyśmy zignorować zakochanych. Zanurzyłam stopę w wodzie i natychmiast ją cofnęłam.

- Tak naprawdę go nie znam – oznajmiłam. Ostrożnie weszłam do wody. Zanurzyłam się powoli skrzywiona z gorąca. - Gdyby tak było, nie zapraszałby cię na imprezę. - Więc gdzie jest teraz? Lissa powędrowała oczami za moim wzrokiem. Adrian stał w przeciwnym końcu pomieszczenia, otoczony wianuszkiem dziewczyn w kostiumach bikini, dużo bardziej skąpych od mojego. Zauważyłam, że jedna z nich miała na sobie model Besty Johnson, który widziałam w katalogu, i westchnęłam z zazdrości. Nasza grupka pławiła się już w kąpieli. Była tak gorąca, że czułam się jak w garnku z zupą. Udało mi się chyba przekonać Lissę o swojej prawdomówności w kwestii Adriana, więc zaczęłam przysłuchiwać się rozmowie przyjaciół. - O czym mowa? – zniecierpliwiłam się, bo w ogólnym gwarze nie bardzo ich słyszałam. - O spotkaniu – wyjaśnił Mason z ożywieniem. Wyraźnie uporał się już z widokiem Adriana u mego boku. Christian przypucnął na półce wbudowanej w wannę. Lissa usiadła obok, a on objął ją i oparł się wygodnie o ścianę. - Twój chłopak zamierza poprowadzić armię przeciwko strzygom – oznajmił. Czułam, że chce mnie sprowokować. Zerknęłam pytająco na Masona. Nie zamierzałam podejmować wątku „ mojego chłopaka „. - Przecież to pomysł twojej ciotki – przypomniał Christianowi. - Tasza powiedziała tylko, że powinniśmy odnaleźć strzygi, zanim one znajdą nas – żachnął się moroj. – Nie sugerowała koniczności użycia nowicjuszy w walce. Zrobiła to Monika Szelska. W tej chwili podeszła do nas kelnerka z tacą pełną różowych napojów w eleganckich smukłych kieliszkach z kryształu oblepionych cukrem na krawędziach. Podejrzewałam, że podają nam alkohol; goście spa należeli do kręgów uprzywilejowanych, których nikt nie kontrolował ani nie ośmieliłby się sprawdzać. Do tej pory zdarzało mi się pić tylko tanie piwo. Postanowiłam spróbować. Wzięłam kieliszek i podnosząc go, zwróciłam się do Masona.

- Myślisz, że to dobry pomysł? – spytałam i upiłam łyk. Miałam zostać strażniczką i zwykle decydowałam się zachowywać trzeźwość, lecz tego dnia byłam w buntowniczym nastroju. Zdawało mi się, że rozpoznaję smak ponczu. Sok grejpfrutowy i coś słodkiego, chyba truskawki. Drink nie był mocny. Wkrótce nadeszła inna kelnerka z tacą przekąsek. Obejrzałam je, ale niczego takiego przedtem nie widziałam. Przypominały grzyby faszerowane serem oraz coś w rodzaju pulpetów mięsnych, a może kiełbasek. Jako przysięgły mięsożerca sięgnęłam po jedną z nich. - To foie Gras – zauważył Christian z uśmieszkiem, który nie przypadł mi do gustu. Spojrzałam na niego z ukosa. - Czyli co? - Nie wiesz? – zadrwił. Po raz pierwszy zobaczyła w nim dumnego arystokratę z poczuciem wyższości traktującego zwykłych śmiertelników. Wzruszył ramionami. - Spróbuj, a sama się przekonasz. - Wątróbka gęsi – wtrąciła Lissa z westchnieniem. Cofnęłam rękę. Kelnerka odeszła, a Christian parsknął śmiechem. Budził we mnie niechęć. Mason nie dawał za wygraną. Wciąż roztrząsał kwestię posyłania nowicjuszy do walki. - Marnujemy czas – twierdził. – Zastanów się, ile czasu marnujesz. Każdego ranka biegasz w kółko z Belikowem. I co z tego masz? Jak pomagasz morojom? Co z tego mam? Przyspieszone bicie serca i głowę pełną nieprzyzwoitych myśli. - Nie jesteśmy gotowi – odparłam. - Zostało tylko pół roku do końca szkoły – wtrącił Eddie. Mason skinął głową. - Właśnie. Czego jeszcze możemy się nauczyć w tak krótkim czasie? - Wielu rzeczy – powiedziałam, myśląc o dodatkowych treningach z Dymitrem. Opróżniłam kieliszek. – Pomyśl, co to oznacza w praktyce. Załóżmy, że wyślą nas do walki pół roku

wcześniej. Co będzie dalej? Może postanowią skrócić naukę o rok. A może o dwa lata? Chłopak wzruszył ramionami. - Nie boję się strzyg. Byłem gotów do walki już na drugim roku. - Jasne – rzuciłam sucho. – Podobnie jak ostatnio na stoku. Twarz Masona, zaczerwieniona od gorącej wody, przybrała teraz purpurową barwę. Natychmiast pożałowałam wypowiedzianych słów, szczególnie, że Christian wybuchnął śmiechem. - Nie sądziłem, że dożyję dnia, w którym się z tobą zgodzę, Rose. Niestety ta chwila nadeszła. – Znów pojawiła się kelnerka z drinkami, po które sięgnęliśmy oboje z Christianem. – Moroje powinni stanąć do walki u boku strażników. - Z pomocą magii? – zainteresowała się Mia. Do tej chwili nie powiedziała ani słowa. Nikt jej nie odpowiedział. Mason i Eddie nie mieli pojęcia o takiej możliwości. Lissa, Christian i ja wiedzieliśmy co nieco, ale nie zamierzaliśmy się z tym zdradzać. Dostrzegłam w oczach Mii nadzieję. Dziewczyna miała za sobą koszmarne chwile. Rano dowiedziała się o śmierci matki, a potem musiała wysłuchiwać wielogodzinnej debaty politycznej i dyskusji o strategiach walki. To, że siedziała teraz z nami w znośnym nastroju, zakrawało na cud. Zorientowałam się, że nikt nie zamierza odpowiedzieć. - Myślę, że tak – przerwałam ciszę. – Chociaż nie mam pojęcia, jak to się robi. Dopiłam drinka i spuściłam wzrok w nadziei, że ktoś podejmie rozmowę. Niestety. Mia nie kryła rozczarowania, ale nie odezwała się już, kiedy Mason wrócił do dyskusji o strzygach. Wzięłam trzeci kieliszek i zanurzyłam się na tyle, żeby utrzymać go nas wodą. Napój smakował inaczej. Miał barwę czekoladową, na górze pieniła się gruba warstwa bitej śmietany. Tym razem wyczułam silny smak alkoholu, jednak zlekceważyłam to, sądząc, że czekolada złagodzi jego działanie. Miałam ochotę na kolejnego drinka, ale nie dostrzegłam w pobliżu kelnerki. Patrzyłam na rozgadanych przyjaciół i Mason wydał mi się naprawdę słodki. Nie miałabym nic przeciwko

romantycznej chwili sam na sam w jego towarzystwie, lecz on wicąż rozprawiał z zajęciem o strzygach oraz możliwościach zaatakowania ich w ciągu dnia. Mia z Eddiem gorliwie mu kibicowali i pomyślałam, że gdyby w tej chwili rozkazał im ścigać bestie, poszliby za nim bez wahania. Christian świetnie się bawił w roli adwokata diabła. Nie dziwiło mnie to. Z uporem twierdził, że strażnicy wespół z morojami powinni zaatakować bandziorów, uprzedzając kolejną napaść strzyg. Mason, Mia i Eddie uważali, że wampiry mogą nie stanąć na wysokości zadania, toteż strażnicy mają obowiązek wziąć sprawy w swoje ręce. Przyznaję, że zarazili mnie entuzjazmem. Spodobał mi się pomysł urządzenia zasadzki na strzygi. Pamiętałam jednak, że podczas napaści na Badiców i Drozdowów zginęli wszyscy opiekunowie. Fakt, że potwory zaczęły działać wspólnie i zadbały o wsparcie ludzi, oznaczał, że musimy zachować szczególną ostrożność. Nie miałam ochoty wysłuchiwać dłużej przechwałek Masona. Chciałam się napić. Wyszłam z wody. Ku memu zdziwieniu świat zawirował. Zdarzało mi się to wcześniej po zbyt szybkim zerwaniu się z łóżka, ale tym razem długo nie wracałam do równowagi. Przyszło mi do głowy, że nie doceniłam ilości wypitych drinków. Uznałam, że pora spasować, ale nie mogłam pokazać przyjaciołom, że się upiłam. Postanowiłam zajrzeć do pomieszczenia, w którym raz po raz znikały kelnerki. Miałam nadzieję, że chowają tam jakieś pyszności. Zdecydowanie wolałabym mus czekoladowy zamiast wątróbki. Szłam ostrożnie po śliskiej podłodze. Za nic w świecie nie chciałabym wpaść do basenu i rozbić sobie głowy na oczach wszystkich. W skupieniu patrzyłam pod nogi, aż na kogoś wpadłam. Oczywiście pomyślałam od razu, że to jego wina. Po co się pchał. - Hej, uważaj, jak chodzisz – zaczęłam, starając się odzyskać równowagę. Chłopak nie zwracał na mnie uwagi całkowicie zajęty drugim facetem, któremu z nosa ciekła krew. Wkroczyłam w środek bójki.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY DWÓCH CHŁOPAKÓW, KTÓRYCH nigdy wcześniej nie widziałam, walczyło ze sobą. Na oko mieliło dwadzieścia parę lat. Nie zauważyli mnie nawet. Ten, z którym się zderzyłam, zadał właśnie przeciwnikowi cios. Uderzony zachwiał się i cofnął o kilka kroków. - Tchórz! – wrzasnął napastnik. Był ubrany w zielone kąpielówki, długie ciemne włosy ociekały mu wodą. – Trzęsiesz portkami! Chciałbyś się zaszyć w mysiej dziurze i pozwolić, żeby strażnicy odwalali za ciebie całą robotę. Ciekawe, co zrobisz, kiedy oni wszyscy zginą. Kto będzie cię wtedy chronił? Atakowany otarł krew z twarzy wierzchem dłoni. W tej chwili go rozpoznałam dzięki jasnym refleksom we włosach. To on sprzeciwił się Taszy, kiedy namawiała morojów do walki. Zwróciła się do niego po imieniu. Adrew, przypomniałam sobie. Usiłował się bronić, ale bezskutecznie. Nie miał pojęcia o walce. - „ Tak jest bezpieczniej „ . Słuchajcie tej kochanicy strzyg, a wszyscy zginiemy. Ona chce wykończyć naszą rasę! - Próbuje nas ocalić! - Namawiając do stosowania czarnej magii! „ Kochanicą strzyg „ musiała być Tasza. Wampir nie należący do roku królewskiego był pierwszą osobą spoza wąskiego kręgu moich przyjaciół, która popierała jej zdanie. Zastanawiałam się, ilu morojów może być po jego stronie. Chłopak znów wymierzył Adnrew potężny cios i tym razem zareagowałam instynktownie. Wdarłam się między walczących. Karuzela w głowie utrudniała złapanie równowagi. Gdyby nie stali tak blisko, pewnie bym upadła. - Wynoś się stąd – warknął Andrew. Jako mężczyźni i moroje przewyższali mnie wzrostem i wagą. Liczyłam na to, że jestem od nich silniejsza. Przyciągnęłam ich do siebie, a potem odepchnęłam tak daleko, jak mogłam. Zachwiali się, zaskoczeni. Wciąż z trudem utrzymywałam równowagę.

Wampir spoza rodziny królewskiej zrobił krok w moją stronę. Miałam nadzieję, że dobra wychowanie nie pozwoli mu uderzyć dziewczyny. - Co ty wyprawiasz?! – krzyknął. Wokół zebrało się już kilku gapiów. Wytrzymałam jego wzrok. - Usiłuję was powstrzymać przed popełnieniem kolejnego głupstwa! Chcecie pomagać? To przestańcie ze sobą walczyć! Kłótnie i bójki nie pomogą morojom, chyba że zamierzacie się pozabijać i oczyścić swoją rasę z głupoty. – Wskazałam na Andrew. – Tasza Ozera nie dąży do waszej zguby. Usiłuje wam powiedzieć, że jesteście bezwolnymi ofiarami – oznajmiłam i odwróciłam się do jego przeciwnika. – Co do ciebie, radziłabym się zastanowić nad lepszymi argumentami w tej dyskusji. Stosowanie magii, szczególnie ofensywnej, wymaga doskonałego panowania nad sobą. Na tym polu wykazujesz zatrważające zaniedbania. Gdybyście mnie znali, wiedzielibyście, że bywam zdolna do największych szaleństw, ale przy tobie jestem mistrzynią samokontroli. Obaj patrzyli na mnie tępym wzrokiem. Moja interwencja okazała się zadziwiająco skuteczna. Niestety, unieruchomiłam ich ledwie na kilka sekund. Szybko się otrząsnęli i znów wszczęli bójkę. Znalazłam się w polu rażenia, niewiele brakowało, a straciłabym równowagę i runęła na podłogę. Na szczęście Mason rzucił się na ratunek. Wymierzył potężny cios chłopakowi spoza królewskiego rodu. Zaatakowany poleciał do tyłu i wpadł do basenu, rozpryskując wodę. Krzyknęłam z obawy, że coś mu się stało, ale moroj odzyskał równowagę i teraz stał w wodzie, ocierając oczy. Szarpnęłam Masona za ramię, ale uwolnił się i ruszył w stronę Adnrew. Popchnął go tak mocno, że tamten padł na grupę kumpli, którzy, jak mi się wydawało, usiłowali ich wcześniej rozdzielić. Tymczasem ten pierwszy wygramolił się już z basenu i szedł kierunku Masona z rozjuszoną miną. Oboje zagrodziliśmy mu drogę. - Nie – warknęłam ostrzegawczo.

Chłopak zacisnął pięści i przez chwilę miałam wrażenie, że zechce mnie uderzyć. Na szczęście nasza postawa onieśmieliła go, nie miał za sobą popleczników, podobnie Andrew, który wciąż miotał obelgi pod naszym adresem i w końcu został wyprowadzony. Moroj poprzestał na kilku groźnych pomrukach, a potem wycofał się sam. Odwróciłam się do Masona. - Oszalałeś? - Słucham? – zdziwił się. - Wskoczyłeś między walczących! - Tak jak ty – zauważył. Chciałam się odciąć, ale przecież miał rację. - To co innego – mruknęłam. Mason pochylił się nade mną. - Upiłaś się? - Skąd! Oczywiście, że nie. Staram się powstrzymać cię przed popełnieniem kolejnego głupstwa. Łudzisz się, że potrafiłbyś pokonać strzygę, jednak nie próbuj swoich sił na każdym, kto wejdzie ci w drogę. - Łudzę się? – spytał urażony. Nagle ogarnęły mnie mdłości. Walcząc z zawrotami głowy, ruszyłam w stronę przyległego pomieszczenia z nadzieją, że się nie potknę. Dopiero w środku zorientowałam się, że nie znajdę tu stołów z przekąskami i napojami. W każdym razie nie widziałam tam nic dla siebie. Znajdowałam się w pokoju karmicieli. Kilkoro ludzi leżało wygodnie na miękkich satynowych kanapach. Obok nich siedzieli moroje. Powietrze było przesycone zapachem jaśminu z kadzidełek. Przystanęłam zafascynowana widokiem jasnowłosego moroja, który zatopił kły w szyi pięknej rudowłosej dziewczyny. Właściwie wszystkie karmicielki na tej Sali odznaczały się niezwykłą urodą. Pewnie wybrali aktorki lub modelki. Arystokraci musieli mieć wszystko, co najlepsze. Wampir chciwie spijał krew dziewczyny, która zamknęła oczy i rozchyliła wargi z rozkoszy. Najwyraźniej endorfiny obecne w ślinie moroja przedostały się już do jej krwiobiegu. Zadrżałam na

wspomnienie ogromnej przyjemności, jaką sprawiało mi karmienie Lissy. Byłam oszołomiona alkoholem i cała scena nabrała dla mnie wymowy erotycznej. Czułam się jak intruz – podglądacz. Chłopak nasycił pragnienie, zlizał ostatnią kroplę krwi z szyi dziewczyny, a potem musnął wargami jej policzek. - Chcesz się zgłosić na ochotnika? Poczułam lekki dotyk palców na szyi i podskoczyłam. Adrian patrzył na mnie swoimi zielonymi oczami z dwuznacznym uśmieszkiem. - Nie rób tego – warknęłam, odsuwając jego rękę. - A co ty tu robisz? – spytał. - Zabłądziłam. Przyjrzał się uważnie. - Jesteś pijana? - Nie. Oczywiście, że nie… tylko… - Zdołałam już uporać się z nudnościami, ale wciąż czułam się niepewnie. – Chyba powinnam usiąść. Chłopak ujął mnie pod ramię. - Nie tutaj. Ktoś mógłby to opacznie rozumieć. Zaprowadzę cię w jakieś ustronne miejsce. Weszłam za nim do innego pokoju i rozejrzałam się z ciekawością. Znaleźliśmy się w gabinecie masażu. Kilku morojów leżało wygodnie na łóżkach, a obsługa hotelowa masowała im plecy i stopy. Wciągnęłam w nozdrza zapach rozmarynu i lawendy. W innych okolicznościach sama chętnie poddałabym się takim zabiegom, ale myśl o leżeniu na brzuchu znów przyprawiła mnie o mdłości. Usiadłam na miękkim dywanie i oparłam się o ścianę. Adrian zniknął na chwilę i wrócił ze szklanką wody. - Wypij, poczujesz się lepiej – powiedział, siadając obok mnie. - Mówiłam ci, że nie jestem pijana – wymamrotałam, ale posłusznie opróżniłam szklankę. - Mhm – uśmiechnął się. – Dobrze się spisałaś podczas bójki. Kim jest chłopak, który ci pomagał? - Chodzimy ze sobą – odparłam. – W pewnym sensie. - Mia mówiła prawdę. Masz mnóstwo wielbicieli.

- Nie jest tak, jak myślisz. - W porządku. – Wciąż się uśmiechał. – A gdzie zostawiłaś Wasylisę? Sądziłem, że jesteście nierozłączne. - Jest ze swoim chłopakiem – burknęłam. - Czyżbyś była o niego zazdrosna? Podoba ci się? - Boże uchowaj. Po prostu za nim nie przepadam. - Źle ją traktuje? – zainteresował się. - Nie – przyznałam. – Uwielbia Lissę. Mimo to uważam, że jest palantem. Adrian świetnie się bawił moim kosztem. - Jednak jesteś zazdrosna. Twoja przyjaciółka spędza więcej czasu ze swoim chłopakiem niż z tobą. Zignorowałam uwagę. - Dlaczego tak o nią wypytujesz? Podoba ci się? Roześmiał się. - Bez obawy, tobą jestem zainteresowany w zupełnie inny sposób. - Ale Lissą również? - Po prostu chciałbym z nią porozmawiać. Adrian poszedł po drugą szklankę wody. - Lepiej się czujesz? – spytał, podając mi kryształowe naczynie, zbyt eleganckie na zwykłą wodę. - Tak… Nie spodziewałam się, że serwują tu takie mocne drinki. - Na tym polega ich urok – zachichotał. – A skoro mowa o uroku… Masz piękną barwę skóry. Zmieniłam pozycję. Krępowało mnie, że mam na sobie tylko kostium. W skąpym bikini pokazywałam Adrianowi więcej, niżbym sobie życzyła. Czy na pewno? Z jednej strony irytowała mnie jego arogancja… Z drugiej dobrze się czułam w jego towarzystwie. Podejrzewałam, że rozpoznał we mnie bratnią duszę. Miałam niejasne wrażenie, że powinnam zachować ostrożność, ale nie rozumiałam dlaczego. Nie mogłam go rozgryźć. Napiłam się wody. - Od dziesięciu minut nie sięgnąłeś po papierosa – zauważyłam, próbując zmienić temat. Skrzywił się.

- Tu nie wolno palić. - Z pewnością wynagrodziłeś to sobie alkoholem. Adrian znowu się uśmiechnął. - Cóż, niektórzy mają mocniejszą głowę. Będziesz wymiotować? - Nie – odparłam zgodnie z prawdą. - To dobrze. Przypomniałam sobie sen, w którym się pojawił. Byłam pewna, że śniłam, a jednak pamiętałam wszystko bardzo wyraźnie, tak samo dziwną uwagę Adriana, że spowijają mnie cienie. Chciałam go o to zapytać, nawet jeśli zabrzmiałoby głupio. Ostatecznie to ja o nim śniłam. - Adrian… Zwrócił na mnie zielone oczy. - Tak, kochanie? Nie, nie mogłam tego zrobić. - Nieważne. Zamierzał coś powiedzieć, ale odwrócił się do drzwi. - Zguba się znalazła. - O kim… ? Do pokoju weszła Lissa. Rozejrzała się, a dostrzegłszy nas, odetchnęła z ulgą. Poznałam po jej minie, bo nic nie poczułam; więź osłabła. Środki odurzające, także alkohol, działały znieczulająco. Postąpiłam głupio, sięgając po kolejne drinki. - Tu jesteś. – Lissa uklękła przy mnie. Kiwnęła głową Adrianowi. - Cześć. - Witaj, kuzynko – powiedział, zwracając się do niej zwyczajowym pozdrowieniem morojów królewskiej krwi. - Dobrze się czujesz? – Lissa patrzyła na mnie z niepokojem. – Upiłaś się i bałam się, że wpadłaś do basenu. - Wcale nie… Nic mi nie jest. Zauważyłam, że Adrian bada wzrokiem mają przyjaciółkę. Znów stanęła mi przed oczami scena ze snu. - Jak ją odnalazłaś? Lissa zerknęła na niego ze zdziwieniem. - Zaglądałam po kolei do wszystkich pomieszczeń.

- Och – wyglądał na rozczarowanego. – Sądziłem, że przywiodła cię tu więź. Obie spojrzałyśmy na niego ze zdumieniem. - Skąd wiesz? – spytałam. Nasza więź była tajemnicą znaną tylko kilku osobom. A on wspomniał o niej tak obojętnie. - Nie mogę ujawnić wszystkich swoich sekretów, prawda? – Zerknął na mnie. – Poza tym gołym okiem widać coś dziwnego w waszym zachowaniu, kiedy jesteście razem. Trudno mi to opisać. Ale podoba mi się. Dawny mit ożył. Lissa nie spuszczała z niego wzroku. - Więź działa tylko w jedną stronę. Rose odbiera moje myśli i emocje, ale ja tego nie potrafię. - Ach tak. Zapadło milczenie. Znów łyknęłam wody. - W czym się specjalizujesz, kuzynko? – zagadnął Adrian. Lissa poczuła się niezręcznie. Nie powinnyśmy ujawniać faktu, że posiadała moc żywiołu ducha. Ktoś mógłby wykorzystać jej dar uzdrawiania. Wiedziałam jednak, że Lissie trudno jest wymawiać się brakiem specjalizacji. Narażała się na śmieszność. - Nie obrałam specjalizacji – odparła. - Co na to nauczyciele? Spodziewają się, że przyjdzie później? - Nie. - Pewnie kontrolujesz wszystko żywioły do pewnego stopnie, mam rację? Po prostu nie wykazujesz zdolności w jednym kierunku. – Adrian wyciągnął rękę i dotknął ramienia Lissy w pocieszającym geście. - Skąd wiesz? Nagle zadrżała pod dotknięciem jego palców, jakby uderzył o nią grom z jasnego nieba. Wciąż byłam zamroczona alkoholem, ale tym razem wyczułam w niej przypływ wielkiej radości. Lissa była uszczęśliwiona. Wpatrywała się w Adriana z zachwytem. On również nie odrywał od niej wzroku. Nie rozumiałam, co się właściwie wydarzyło między nimi, ale nie podobało mi się to. - Hej – wtrąciłam z naganą. – Daj jej spokój. Mówiłam ci, że Lissa ma chłopaka. - Wiem – odparł Adrian, nie odrywając oczy od mojej przyjaciółki. – Powinniśmy pogadać, kuzynko.

- Tak – zgodziła się. - Przestaniecie wreszcie? – powtórzyłam rozdrażniona. – O wilku mowa. Lissa zamrugała powiekami jak obudzona ze snu. Wszyscy troje spojrzeliśmy w stronę drzwi, gdzie stali Christian i reszta towarzystwa. Przypomniałam sobie podobną sytuację, kiedy spotkali mnie w objęciach Adriana. Teraz nie było lepiej. Obie z Lissa siedziałyśmy po bokach moroja, niemal przytulone do niego. Moja przyjaciółka zerwała się na baczność ze skruszoną miną. Christian bacznie się jej przyglądał. - Chcemy już iść – oznajmił. - Dobrze. – Lissa popatrzyła na mnie pytająco. – Możesz wstać? Kiwnęłam głową, próbując się podnieść. Adrian podał mi ramię i pomógł stanąć na nogach. Uśmiechnął się do Lissy. - Miło się gawędziło – powiedział i pochylił się o mojego ucha. – Spokojnie. Mówiłem ci, że nie jestem zainteresowany w ten sposób. Nie może się z tobą równać w stroju kąpielowym. A co dopiero bez. Wyszarpnęłam rękę. - Tego nigdy się nie dowiesz. - Nie szkodzi – rzucił lekko. – Mogę to sobie wyobrazić. Zostawiłam go bez słowa i wyszłam z przyjaciółmi. Zauważyłam, że Mason też obrzucił mnie podejrzliwym spojrzeniem. Nie dołączył do mnie, tylko wysunął się na przód razem z Eddiem. Ku memu zaskoczeniu znalazłam się obok Mii. Dziewczyna była bardzo smutna. - Bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało – zaczęłam spokojnie. - Nie musisz udawać, Rose. - Nie udaję. To straszne… Naprawdę ci współczuję. – Mia nie patrzyła na mnie. – Czy… Pozwolą ci się zobaczyć z tata? - Dopiero na pogrzebie – odparła. - Och. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc umilkłam i skupiłam się na wchodzeniu po schodach. Niespodziewanie Mia próbowała podtrzymać rozmowę.

- Obserwowałam cię, kiedy przerwałaś tę bójkę – powiedziała z namysłem. – Wspomniałaś o magii ofensywnej. Odniosłam wrażenie, że wiesz coś na ten temat. Fantastycznie. Teraz będzie mnie szantażowała. A może się mylę? Odniosłam wrażenie, że to nie jest zaczepka. - Nie, tylko się domyślam – rzuciłam zdawkowo. Nie miałam najmniejszego zamiaru wtajemniczać jej w to, co robili Tasza i Christian. – Niewiele słyszałam na ten temat, kilka szczegółów. - Szkoda. – Mia posmutniała. – A jakie to szczegóły? - No… - starałam się powiedzieć coś, co nie zabrzmiałoby wymijająco, ale nie zdradzało istotnych informacji. - To, co mówiłam tamtym dwóm. Rzecz polega na koncentracji. Walcząc ze strzygami, musisz być niezwykle czujna. Nie możesz pozwolić, żeby cokolwiek odwróciło twoją uwagę. Podstawowa reguła, jaką poznawali wszyscy strażnicy, dla Mii stanowiła odkrycie. Wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami. - Co jeszcze? Jakie zaklęcia się stosuję? Pokręciłam głową. - Nie mam pojęcia. Nic nie wiem na temat zaklęć, mówiłam ci, że słyszałam tylko jakieś strzępy informacji. Myślę, że chodzi o zastosowanie mocy żywiołów w walce. Najłatwiej jest to zrobić morojom władającym ogniem. Wiadomo, że strzygi się go boją. Magia powietrza też bywa skuteczna. Może zadusić – przypomniałam sobie tortury, jakim poddawano Lissę. To było wyjątkowo okrutne. Mia była szczerze zainteresowana. - A co z żywiołem wody? W jaki sposób można go użyć przeciwko strzygom? Zastanowiłam się. - Mhm. Nie słyszałam nic na ten temat. Przykro mi. - Może masz jakiś pomysł? Gdzie mogłabym nauczyć się walczyć? Więc o to chodziło. Nagle zrozumiałam zachowanie Mii. Przypomniałam sobie, z jaką uwagą słuchała przemowy Taszy podczas zebrania. Chciała pomścić śmierć matki. Nic dziwnego, że ostatnio tak dobrze dogadywała się z Masonem.

- Mia – powiedziałam łagodnie, przytymując jej drzwi. Wchodziłyśmy już do holu. – Wiem, jak bardzo chciałabyś pomóc. Myślę jednak, że powinnaś… przeżyć żałobę. Poczerwieniała nagle i stałą się dobrze mi znaną pełną złości dziewczyną. - Nie traktuj mnie z góry – ostrzegła. - Nie przyszło mi to nawet do głowy. Mówię poważnie. Nie należy się rzucać do działania w czasie żałoby. Poza tym… ugryzłam się w język. Mi zmrużyła oczy. - Co? Trudno. Powinna wiedzieć. - Nie sądzę, by woda mogła okazać się skuteczna w walce ze strzygami. To najsłabszy z żywiołów. Teraz wkurzyła się nie na żarty. - Ale z ciebie suka. - Mówię szczerze. - To ja też ci powiem. Jesteś kompletną idiotką, jeśli chodzi o facetów. Pomyślałam o Dymitrze. Miała rację. - Mason to świetny chłopak – ciągnęła Mia. – Najfajniejszy, jakiego znam, a ty go nie zauważasz! Skoczyłby za tobą w ogień, więc przestań się uganiać za tym Adrianem. Zaskoczyła mnie. Czyżby interesowała się Masonem? Z całą pewnością nie uganiałam się za Adrianem, ale uświadomiłam sobie, że mogło to tak wyglądać… Zraniłam Masona, może poczuł się zdradzony? - Masz rację – przyznałam. Mia była tak zdziwiona moją reakcją, że nie odezwała się już do końca drogi. Dotarliśmy do miejsca, w którym gol rozdzielał się na skrzydła z pokojami dla kobiet i mężczyzn. Zatrzymałam się i chwyciłam Masona za ramię. - Zaczekaj – poprosiłam. Zamierzałam wyjaśnić mu sytuację z Adrianem i zastanawiałam się w duchu, czy robię to ze względu na niego, czy ze zwykłej próżności. Może po prostu podobało mi się, że o mnie zabiega i nie chciałam tego stracić. Przystanął niechętnie.

- Chcę cię przeprosić. Nie powinnam była na ciebie krzyczeć. Wiem, że próbowałeś mi pomóc. A jeśli chodzi o Adriana, to nic się między nami nie wydarzyło. Mówię prawdę. - Inaczej to wygląda – zauważył, ale złagodniał. - Wiem, ale uwierz mi, że to sprawa Adriana. Wyraźnie usiłuje mnie poderwać. Musiałam brzmieć przekonująco, bo Mason w końcu się uśmiechnął. - Cóż, nie dziwię mu się. Tylko że ja nie jestem zainteresowana – ciągnęłam. – Nie biegam za facetami – uznałam, że mogę sobie pozwolić na drobne łgarstwo. Niedługo zapomnę o Dymitrze, a Mia miała rację co do Masona. Był wspaniały i naprawdę słodki. Postąpiłabym głupio, nie wykorzystując takiej okazji, prawda? Wciąż trzymałam rękę na jego ramieniu i teraz przyciągnęłam go do siebie. Bezbłędnie odczytał moją intencję. Nachylił się i pocałował mnie w usta. Poczułam, że przyciska mnie do ściany, tak jak kiedyś Dymitr. Pocałunek Masona nie mógł się wprawdzie równać z pieszczotami strażnika, ale sprawił mi przyjemność. Objęłam go za szyję i przyciągnęłam mocniej do siebie. - Moglibyśmy gdzieś pójść – zaproponowałam. Mason odsunął się w uśmiechem. - Jesteś pijana. - Wcale nie. Zdążyłam wytrzeźwieć – przekonywałam. Lekko musnął wargami moje usta. - Nieprawda. Nie jest mi łatwo zrezygnować z takiej okazji, ale pogadamy o tym, jak będziesz trzeźwa. Pochylił się, żeby mnie pocałować ostatni raz. Usiłowałam go zatrzymać, ale mi się wyrwał. - Nie tak prędko, dziewczyno. – Musnął mnie palcem po ustach i odszedł. Odwrócił się jeszcze i roześmiał na cały głos, widząc moją niezadowoloną minę. Zawróciłam do swojego pokoju z sercem tak lekkim jak mało kiedy.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY NASTĘPNEGO RANKA próbowałam pomalować sobie paznokcie u stóp, co nie było łatwe, biorąc pod uwagę, że miałam potężnego kaca i pędzelek z lakierem nie dawał się ujarzmić. Usłyszałam pukanie do drzwi. Lissa wyszła, zanim się obudziłam, więc chcąc nie chcąc, pokuśtykałam do drzwi na piętach, żeby nie rozmazać lakieru. Mężczyzna z obsługi hotelowej trzymał w rękach sporych rozmiarów pudło. Wychylił się zza pakunku i spojrzał na mnie. - Szukam Rose Hathaway. - To ja. Przyjęłam przesyłkę. Była duża, ale nie tak ciężka, jak się spodziewałam. Wymamrotałam podziękowanie i zatrzasnęłam za dobą drzwi, z niejasnym poczuciem, że powinnam dać napiwek. Trudno. Postawiłam pudło na podłodze i usiadłam obok. Nie zauważyłam nazwiska nadawcy. Pakunek został oklejony taśmą, którą ostatecznie rozerwałam, nakłuwając ją długopisem. Zajrzałam do środka. Perfumy. Mnóstwo perfum, chyba ze trzydzieści buteleczek. Niektóre marki znałam, inne widziałam po raz pierwszy. Były wśród nich najdroższe kosmetyki, używane przez gwiazdy filmowe, oraz tanie flakoniki, które zalegają półki każdej drogerii. Eternity, Aniel, Vanilla Fields, Jade Blossom, Michael Kors, Poison, Hypnotic Poison, Pure Poison, Happy, Light Blue, Jovan Musk, Pink Sugar, Vera Wang. Wyjmowałam kolejne buteleczki, odczytywałam nazwę i wąchałam. Mniej więcej w połowie pudełka załapałam, kto mi je przysłał. To musiał być Adrian. Zachodziłam w głowę, jakim cudem zdołał je zamówić w tak krótkim czasie, ale uznałam, że pieniądze niwelują wszelkie przeszkody. Ten bogaty, zepsuty moroj nie przyjął do wiadomości

mojej odmowy. Muszę je zwrócić. Ale… Zanim to zrobię, mogę sobie trochę powąchać. Wyjęłam kilka flakonów. Wąchałam zakrętki, czasem psikałam w powietrze. Serendipity, Dolce & Gabbana, Shalimar, Daisy. Wciągałam w nozdrza zapach róż, fiołków, drzewa sandałowego, pomarańczy, wanilii, orchidei… W końcu mój węch odmówił posłuszeństwa. Wampiry, a nawet dampiry mają dużo wrażliwsze powonienie od ludzi, dla których kosmetyki były przeznaczone. Ich zapach był niezwykle intensywny. Zrozumiałam, co miał na myśli Adrian, mówiąc o kropelce perfum. Skoro mnie przyprawiały o zawrót głowy, mogłam sobie wyobrazić, jak działały na moroja. W dodatku szaleństwo tych woni nie pomagało migrenie nękającej mnie od rana. Postanowiłam zapakować wszystko i odesłać bez słowa. Zawahałam się przy ostatnim flakonie, którego zapach najbardziej przypadł mi do gustu. Jeszcze raz wciągnęłam w nozdrza świeży słodki aromat. Przypominał soczysty owoc. Podobnych perfum używała któraś z dziewczyn w dormitorium. Podała mi wtedy nazwę. Wiśnia… Nie, coś bardziej cierpkiego. Porzeczka. Trzymałam w ręku zapach porzeczki zmieszany z aromatem lilii i jeszcze jakiegoś kwiatu, którego nie rozpoznawałam. Cudowna mieszanka. Była słodka, ale nie za słodka. Odczytałam nazwę z etykietki: Amor Amor. - Trafne – mruknęłam do siebie. Ostatnio trapiły mnie problemy miłosne. Postanowiłam zatrzymać perfumy. Resztę zapakowałam do pudła i zaniosłam do recepcji. Poprosiłam o taśmę i dowiedziałam się, gdzie mieszka mój ofiarodawca. Okazało się, że Iwaszkowowie zajmują niemal całe skrzydło hotelowe, niedaleko kwatery Taszy. Czułam się jak posłaniec, idąc korytarzem z wielkim pakunkiem w rękach. Zatrzymałam się przed pokojem Adriana. Nie zdążyłam zapukać, a on już stanął w drzwiach. Wydawał się równie zaskoczony jak ja. - Mała dampirzyca – powitał mnie serdecznie. – Nie spodziewałem się twojej wizyty.

- Chciałabym to zwrócić – oświadczyłam, wręczając mu pakunek. Przyjął go niezgrabnie i o mało nie wypuścił z rąk. Cofnął się w głąb pokoju i postawił pudło na podłodze. - Nie podobają ci się? – spytał. – Zamówić inne? - Nie przesyłaj mi więcej prezentów. - To nie był prezent, tylko konieczność. Każda kobieta powinna mieć swoje perfumy. - Nie rób tego więcej – powtórzyłam stanowczo. Nagłe usłyszałam czyjś głos dobiegający zza pleców Adriana. - Czy to ty, Rose? Zajrzałam do środka i zobaczyłam Lissę. - Co ty tu robisz? – pytanie samo wymknęło mi się z ust. Poranny kac i pewność, że moja przyjaciółka poszła na randkę z Christianem, skutecznie przesłoniły realny ogląd wydarzeń. Normalnie wyczułabym od razu, że jest w tym pokoju. Nastawiłam się na odbiór i natychmiast doświadczyłam jej zdumienia i zmieszania zarazem. Lissa nie spodziewała się mnie spotkać. - Co ty tu robisz? – zręcznie odwróciła kota ogonem. - Drogie panie – zaśmiał się Adrian. – Chyba nie będziecie o mnie walczyć. - Z całą pewnością. – Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. – Chcę tylko wiedzieć, co tu się dzieje. - Ja także. Podskoczyłam. Odwróciłam się błyskawicznie i zobaczyłam za sobą Dymitra. Nie musiałam dociekać, co robił w skrzydle Iwaszkowów. Oczywiście, że szedł do pokoju Taszy. Dymitr zawsze zakładał z góry, że wcześniej czy później wpakuję się w kłopoty, ale widok Lissy zbił go z tropu. Wyminął mnie i wszedł do środka, omiatając bacznym spojrzeniem całą trójkę. - Uczniowie różnych płci nie mają prawa przebywać razem w pokojach. Chciałam zauważyć, że Adrian nie jest uczniem, ale wiedziałam, że to nam nie pomoże. Miałyśmy zakaz wchodzenia do pokoi mężczyzn. - Jak ty to robisz? – rzuciłam ze złością.

- Co takiego? - Kompromitujesz nas na każdym kroku! Adrian parsknął śmiechem. - Przecież same tu przyszłyście. - A ty nie powinieneś zapraszać ich do środka – upomniał go Dymitr. – Z pewnością znasz zasady obowiązujące a Akademii Świętego Władimira. Adrian wzruszył ramionami. - Nie muszę stosować się do jakichś idiotycznych reguł. - Nie musisz – przyznał chłodno Dymitr. – Ale spodziewałem się po tobie odrobiny szacunku. Gospodarz przewrócił oczami. - Doprawy dziwi mnie, że akurat ty prawisz mi kazania na temat młodych dziewcząt. W oczach strażnika pojawił się gniew. Przez chwilę myślałam, że będę świadkiem, jak straci panowanie nad sobą, ale nie pozwolił sobie na to. Zacisnął pięści i milczał. - Poza tym – ciągnął Adrian – nie robimy nic zdrożnego. Gawędziliśmy sobie, to wszystko. - Jeśli następnym razem przyjdzie ci ochota „ pogawędzić „ z uczennicami, rób to w miejscu publicznym. Żachnęłam się na wzmiankę Dymitra o „ młodych dziewczętach „ i „ uczennicach „. Uznałam, że przesadza, zwłaszcza że zapewne chodziło o mnie. Adrian roześmiał się głośno. Poczułam ciarki na plecach. - Młode dziewczęta? Tak powiedziałeś? Jasne. Są młode, ale jednocześnie tak wiele już widziały. Jedna naznaczona życiem, a druga śmiercią… Naprawdę się do nie martwisz? Martw się o siebie, dampirze. O siebie i o mnie. To my jesteśmy młodzi. Wpatrywaliśmy się w niego w milczeniu. Żadne z nas nie spodziewało się tak szalonych słów. Tymczasem Adrian uspokoił się i opanował. Powoli podszedł do okna. Nie patrząc na nikogo, wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. - Panie rzeczywiście powinny już iść. Strażnik ma rację. Mógłbym mieć na was zły wpływ.

Wymieniłyśmy z Lissą spojrzenia i pospiesznie opuściłyśmy pokój tuż za Dymitrem. - To było… dziwne – odezwałam się kilka minut później. Stwierdziłam rzecz oczywistą, ale uznałam, że ktoś musi to zrobić. - Bardzo dziwne – przyznał Dymitr bez złości. Wydawało mi się, że jest zaintrygowany. Znajdowaliśmy się w holu. Zamierzałam pójść za Lissa do pokoju, lecz strażnik mnie zatrzymał. - Rose – zaczął. – Czy możemy porozmawiać? Odebrałam falę współczucia od Liss. Zawróciłam i stanęłam obok Dymitra, ustępując w drogi przechodzącym. Mijała nas grupa bogatych morojów w futrach i diamentach. Za nimi postępowali chłopcy hotelowi z bagażami. Wielu gości postanowiło opuścić ośrodek w poszukiwaniu bezpieczniejszego miejsca. Wszyscy bali się strzyg. Ton głosu Dymitra przywrócił mnie do porządku. - To był Adrian Iwaszkow – powiedział stanowczo. - Wiem. - Już drugi raz widziałem cię w jego towarzystwie. - Rzeczywiście, czasem sobie rozmawiamy – odparłam lekko. Strażnik uniósł brew, wskazując głową kierunek, z którego przyszliśmy. - Rozmawiacie sobie w jego pokoju? W jednej chwili przyszło mi do głowy kilka niezwykle bystrych odpowiedzi. Wybrałam najlepszą. - To, co nas łączy, nie powinno cię interesować – wypowiedziałam tonem, jakie on sam użył, udzielając mi reprymendy na pytanie o jego relację z Taszą. - Musi mnie to interesować, dopóki jesteś studentką Akademii. - Ingerujesz w moje sprawy osobiste. To przekracza obowiązki trenera. - Nie jesteś pełnoletnia. - Niedługo skończę osiemnaście lat. Dobrze wiesz, że to nie jest magiczna data, po której osiąga się dorosłość. - Najwyraźniej. Zaczerwieniłam się. - Nie o to mi chodzi. Chciałam…

- Wiem, co chciałaś powiedzieć. Nie będziemy się sprzeczać o detale. Jesteś studentką Akademii, a ja twoim instruktorem. Moim zadaniem jest pomagać ci i dbać o twoje bezpieczeństwo. Nie powinnaś przebywać w pokoju kogoś takiego jak on… To niebezpieczne. - Poradzę sobie z Adrianem Iwaszkowem – mruknęłam. – Sprawia wrażenie dziwaka, ale jest nieszkodliwy. Zastanawiałam się w duchu, czy Dymitr nie jest przypadkiem zazdrosny. Nie miał pretensji do Lissy. Ta myśl napełniła mnie nadzieją, ale zaraz potem przypomniało mi się, dokąd szedł. - Skoro już gawędzimy o naszych osobistych sprawach… Wybierałeś się z wizytą do Taszy? Spodziewałam się, że każe mi pilnować swojego nosa. - Prawdę mówiąc, wracałam od twojej matki. - Z nią też zacząłeś się umawiać? – Czułam, że przesadzam, ale nie potrafiłam sobie odmówić drobnej złośliwości. Dymitr zlekceważył moją zaczepkę i obojętnie stwierdził: - Nie. Dyskutowaliśmy o najnowszych doniesieniach w sprawie napaści na Drozdowów. W jednej chwili opuściła mnie złość. Drozdowowie. Rodzina Badiców. Wobec tej tragedii wydarzenia dzisiejszego ranka wydały mi się trywialne. Jak mogłam spierać się z Dymitrem o rzeczywiste lub wyimaginowane romanse, skoro on i inni strażnicy robili teraz wszystko, by nas ocalić? - Czego się dowiedzieliście? – spytałam cicho. - Wpadliśmy na trop kilku strzyg – odparł. – Odnaleźliśmy ludzi, którzy im pomagali. Są świadkowie, którzy widzieli ich samochody. Tablice rejestracyjne pochodzą z różnych stanów. Rozdzielili się, żeby zmylić pościg. Na szczęście znamy numery jednego wozu. Został zarejestrowany z Spokane. - Spokane? – zdziwiłam się. – Chodzi o to miasteczko w stanie Waszyngton? Komu przyszłoby do głowy tam się ukrywać? – Odwiedziłam kiedyś to miejsce i wydało mi się niezwykle nudne. - Strzygom – wyjaśnił spokojnie Dymitr. – Adres jest oczywiście fałszywy, ale wiemy, że przebywają tam niewielką grupą. Odkryliśmy tunele biegnące pod centrum handlowym, gdzie zostawiły ślady.

- W takim razie… - Zmarszczyłam brwi. – Będziesz ich szukał? Wysłaliście ekipę straży? O tym mówiła Tasza… Gdybyśmy wiedzieli, gdzie się ukrywają… Dymitr pokręcił głową. - Nie możemy nic zrobić bez rozkazu. Musimy czekać. Westchnęłam. - Rozumiem. Moroje lubią długie dyskusje. - Są po prostu ostrożni – odparł. Poczułam złość. - Daj spokój. Nawet ty zapomniałbyś o ostrożności w takiej sytuacji. Odnaleźliście kryjówkę strzyg. Bestii, które dokonały rzezi na dzieciach. Nie zaatakujecie ich od razy, kiedy się tego nie spodziewają? – mówiłam jak Mason. - To nie jest takie proste – wyjaśnił Dymitr. – Ślubowaliśmy posłuszeństwo Radzie Strażników i rządowi morojów. Nie wolno nam działać na własną rękę. Poza tym nie mamy wszystkich informacji. Nie możemy ryzykować. - Kolejna lekcja zen – westchnęłam. Przesunęłam ręką po włosach i zatknęłam kosmyk za ucho. – Dlaczego mi o tym powiedziałeś? To tajemnice strażników. Sądziłam, że nie zdradzacie ich nowicjuszom. Dymitr zamyślił się. Rysy jego twarzy złagodniały, co wprawiło mnie w zachwyt. Zawsze wyglądał bosko, ale teraz szczególnie. - Powiedziałem ci już wiele rzeczy… Nie tylko dzisiaj… Być może nie powinienem tego robić ze względu na twój młody wiek. Masz siedemnaście lat… Uważam jednak, że potrafisz poradzić sobie z informacjami przeznaczonymi dla dorosłych. Nagle zrobiło mi się ciepło na duszy. - Naprawdę tak myślisz? Skinął głową. - Jesteś bardzo młoda i często tak się właśnie zachowujesz. Jestem pewien, że rozumiesz powagę sytuacji i zachowasz te informacje dla siebie. Nie zachwyciłam się tym jak skomentował moje zachowanie, ale ucieszyłam się, że postanowił traktować mnie jak równą sobie.

- Dimka – usłyszeliśmy cichy głos. Tasza Ozera szła uśmiechnięta w naszą stronę. – Witaj, Rose. Natychmiast spochmurniałam. - Cześć – rzuciłam obojętnie. Tasza położyła ręce na przegubie Dymitra, wsuwając lekko palce pod rękaw jego płaszcza. Zmierzyłam ją gniewnym wzrokiem. Jak śmiała go dotykać? - Znowu masz tę minę – zauważyła. - Jaką? – spytał zdziwiony. Cała jego surowość zniknęła bez śladu. W kącikach ust ugrał uśmieszek. - Tę, która mówi, że cały dzień będziesz na służbie. - Naprawdę? Mam jakąś szczególną minę? – Dymitr wyraźnie się z nią przekomarzał. Tasza kiwnęła głową. - O której kończysz dyżur? Popatrzył na nią… słowo daję… z onieśmieleniem. - Skończyłem przed godziną. - Tak nie można – jęknęła. – Musisz odpocząć. - Cóż… Biorąc pod uwagę, że opiekuję się Lissą… - Na razie. – Jej ton sugerował, że wie coś na ten temat. Od razu poczułam się gorzej niż po przebudzeniu. – Na górze organizują turniej bilardowy. - Nie mogę – odparł szybko, ale nie przestawał się uśmiechać. – Długo już nie grałem. Czy ja się przesłyszałam? Dymitr grał w bilard? W jednej chwili nasza rozmowa o tym, że będzie mnie traktował jak równą sobie, przestała mieć znaczenie. W pewnym sensie nadal czułam się jego obietnicą wyróżniona, ale przede wszystkim pragnęłam stać się dla Dymitra kimś takim jak Tasza. Chciałam się z nim śmiać, przekomarzać, czuć się swobodnie. Łączyła ich wielka zażyłość. - Proszę. – Tasza nie dawała za wygraną. – Tylko jedna rundka. - Nie mogę – powtórzył z żalem. – Za dużo się dzieje. Kobieta spoważniała.

- Masz rację – przyznała, a potem zerknęła na mnie z uśmiechem. – Widzisz, jaki z niego służbista. Zawsze na posterunku. - Cóż – odparłam, naśladując ton jej głosu. – Na razie. Zaskoczyłam ją. Chyba nie spodziewała się, że mogłabym z niej zażartować. Za to pochmurne spojrzenie Dymitra mówiło samo za siebie. Wyraźnie straciłam w jego oczach. Oddalała się nadzieja na dorosłe traktowanie. - Skończyliśmy, Rose. Pamiętaj o tym, co ci powiedziałem. - Tak, oczywiście – odparłam i zostawiłam ich samych. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w łóżku. To był zdecydowanie męczący dzień. Odeszłam zaledwie kilka kroków, kiedy natknęłam się na Masona. Dobry Boże. Wszędzie mężczyźni. - Jesteś wściekła – stwierdził, widząc moją minę. Miał nosa do cudzych nastrojów. – Co się stało? - Problemy z autorytetem. Dziwny poranek. Westchnęłam, wciąż myśląc o Dymitrze. Patrząc na Masona, przypomniałam sobie, że jeszcze wczoraj chciałam z nim być. Mialam problem. Ostatecznie jednak wiadomo, że najlepszym sposobem na wybicie sobie z głowy nieosiągalnego mężczyzny jest inny mężczyzna. Chwyciłam Masona za rękę i pociągnęłam z sobą. - Idziemy. Obiecaliśmy sobie wczoraj, że poszukamy jakiegoś ustronnego miejsca. - Sądziłem, że majaczyłaś w upojeniu alkoholowym – zażartował, a jednocześnie przyglądał mi się w natężoną uwagą. - Powiedziałam i dotrzymam słowa – odparłam, starając się poczuć, co robi Lissa. Nie było jej w pokoju. Poszła na kolejne spotkanie arystokratów. Uznałam, że trenuje przed wielka kolacją u Priscill Vody. – Chodź – zwróciłam się do Masona. – Idziemy do mnie. Dymitr przechodził obok drzwi Adriana przypadkiem, najczęściej jednak nikt nie sprawdzał, czy przestrzegamy zakazu przebywania w pokojach przedstawicieli drugiej płci. Wchodząc po schodach, przekazałam Masonowi rewelacje Dymitra o strzygach w Spokane. Strażnik zobowiązał mnie wprawdzie do zachowania

tajemnicy, ale potem mnie wkurzył, a w dodatku Mason z pewnością nie był gadułą. Słusznie podejrzewałam, że ta wiadomość go zainteresuje. - Co takiego?! – wykrzyknął, kiedy znaleźliśmy się w pokoju. – Dlaczego nic nie robią?! Wzruszyłam ramionami i usiadłam na łóżku. - Dymitr twierdzi… - Wiem, wiem… Już to słyszałem. Musimy zachować ostrożność i tak dalej – mówił, chodząc w tę i z powrotem. – A jeśli strzygi zaatakują… kolejną rodzinę… cholera. Gorzko pożałują tej decyzji. - Daj spokój – powiedziałam nieco zdziwiona, że moja zalotna poza na łóżku nie odciągnęła jego uwagi od planów strategicznych. – Nie możemy nic zrobić. Zatrzymał się. - Moglibyśmy się tam wybrać. - Dokąd? – spytałam głupio. - Do Spokane. Pojechalibyśmy autobusem z miasteczka. - Zaraz… Chcesz jechać do Spokane, by walczyć ze strzygami? - Oczywiście. Zabralibyśmy Eddiego i powęszyli trochę w tym centrum handlowym. Nie spodziewają się ataku, więc wyłapalibyśmy bestie, jedną po drugiej… Zaniemówiłam. - Kiedy zdążyłeś tak zgłupieć? - Ach tak. Dzięki za zaufanie. - Tu nie chodzi o zaufanie. – Wstałam i podeszłam do niego. – Dobrze wiem, na co cię stać. Jesteś dobry. Ale to niewłaściwa droga. Potrzebujemy wsparcia. Strategii. Informacji. Położyłam mu ręce na piersiach, a on natychmiast przykrył je dłońmi i uśmiechnął się. W jego źrenicach nadal płonął zew walki, lecz spojrzenie łagodniało. Górę wzięło pożądanie. Poczułam się pewniej. - Nie uważam cię za głupca – wyjaśniłam. – Przepraszam. - Teraz tak mówisz, bo chcesz mnie wykorzystać. - Oczywiście. – Roześmiałam się z ulgą. Ta rozmowa przypomniała mi zachowanie Christiana i Lissy w kaplicy. - Cóż – powiedział Mason. – Nie będę stawiał oporu.

- To dobrze. Bo mam wobec ciebie wiele planów. Przesunęłam ręce w góry i objęłam go za szyję. Miał ciepłą skórę, przypomniałam sobie, jak przyjemne były jego pocałunki. - Naprawdę jesteś jego uczennicą – powiedział nagle. - Czyją? - Belikowa. Przyszło mi do głowy, kiedy mówiłaś o potrzebie uzyskania informacji i tak dalej. Zachowujesz się tak samo jak on. Od czasu kiedy cię trenuje, stałaś się bardzo poważna. - Wcale nie. Mason przyciągnął mnie bliżej, ale nieoczekiwanie przeszła mi ochota na amory. Nie przyprowadziłam go tutaj na rozmowy, chciałam zapomnieć na chwilę o Dymitrze. Po co o nim wspomniał? Wytrącił mnie z równowagi. Chłopak nic nie zauważył. - Po prostu się zmieniłaś to wszystko. Nie widzę w tym nic złego. Rozzłościł mnie, lecz zanim zdążyłam burknąć coś niemiłego, zamknął mi usta pocałunkiem. Na tym skończyła się dyskusja. Wciąż byłam zła, ale bardziej pochłaniała mnie w tej chwili bliskość jego ciała. Pociągnęłam Masona na łóżko, nie przerywając pocałunku. Nie ma jak wykonywanie kilku czynności naraz. Wbiłam mu paznokcie w plecy, podczas gdy on przesunął ręce na moją szyję i rozpuścił mi włosy, które tak starannie związałam rankiem. Wplótł w nie palce, a potem pocałował mnie w szyję. - Jesteś… zachwycająca – powiedział. Czułam, że naprawę tak myśli. Wpatrywał się we mnie z niekłamanym podziwem. Całowaliśmy się jeszcze namiętniej. Wsunął mi ręce pod bluzkę i pieścił brzuch, muskając lekko krawędź stanika. Biorąc pod uwagę fakt, że jeszcze przed minutką kłóciliśmy się zawzięcie, zdziwiłam się, że sprawy posuwają się tak szybko. Szczerze mówiąc, nie miałam nic przeciw temu. Tak wyglądało moje życie. Zawsze szybkie i intensywne. Tamtej nocy, kiedy oboje z Dymitrem staliśmy się ofiarami czaru pożądania rzuconego przez Wiktora Daszkowa, zanurzyłam się w namiętności. Pozwoliłam Dymitrowi przejąć prowadzenie, więc momentami uspokajaliśmy się, a potem znów rzucaliśmy się na siebie. Nie mogliśmy się od

siebie oderwać. Teraz czułam to samo. Jego ręce przesuwające się po moim ciele. Głębokie namiętne pocałunki. Nagle zrozumiałam. Byłam z Masonem, ale w wyobraźni całowałam się z Dymitrem. To nie było tylko wspomnienie. Przeżywałam ponownie tamtą noc. Zamknęłam oczy, więc łatwiej mi udawać, że tamto się dzieje naprawdę. Otworzyłam oczy i napotkałam wzrok Masona. Był we mnie zakochany i pragnął tego od dawna. Nie mogłam go oszukiwać. Postąpiłam uczciwie. Odsunęłam się. - Nie… Przestań. Mason był delikatny i dobrze wychowany. - Posunąłem się za daleko? – spytał cicho, a ja skinęłam głową. – W porządku. Nie musimy tego robić. Próbował przysunąć się bliżej, ale powstrzymałam go. - Ja nie… Sama nie wiem. Możemy przerwać? - Ale… - Na chwilę odebrało mu mowę. – Co z twoimi licznymi planami względem mnie? Tak… Zachowałam się beznadziejnie, ale co miałam mu powiedzieć? Nie mogę cię dotykać, bo natychmiast zaczynam myśleć o kimś innym? Jesteś tylko namiastką, substytutem? Przełknęłam ślinę. - Przykro mi, Mason. Nie mogę. Mason usiadł i przesunął ręką po włosach. - W porządku. Nic się nie stało. Wychwyciłam urazę w jego głosie. - Jesteś zły. Obrzucił mnie pochmurnym spojrzeniem. - Nie rozumiem, o co ci chodzi. Nie potrafię odczytać twoich sygnałów. W jednej chwili jesteś rozpalona, a za sekundę odpychasz. Wolałbym, żebyś się na coś zdecydowała. Tymczasem pozwalasz mi mieć nadzieję, a zaraz później zmieniasz zdanie. Robisz tak przez cały czas. Miał rację. Wodziłam go za nos. Na przemian flirtowałam z nim i zupełnie go ignorowałam.

- Czy chciałabyś, żebym coś zrobił? – spytał, ponieważ milczałam. – Coś specjalnego, co sprawi, że poczujesz się ze mną lepiej? - Nie wiem – odparłam słabym głosem. - Czego ty chcesz? – westchnął. „ Dymitra „ pomyślałam. - Nie wiem – odpowiedziałam głośno. Mason jęknął i podniósł się z łóżka. - Jak na kogoś, kto głosi potrzebę zdobywania informacji, stanowczo za mało wiesz na swój temat, Rose – rzucił, wychodząc i zatrzaskując za sobą drzwi. Drgnęłam. Wpatrując się w miejsce, gdzie stał przed chwilą, pomyślałam, że miał rację. Musiałam się jeszcze sporo nauczyć.

ROZDZIAŁ SZESNASTY LISSA ODNALAZŁA MNIE przed wieczorem. Po wyjściu Masona poczułam się tak wyczerpana, że zasnęłam. Obudziłam się dopiero, kiedy trzasnęła drzwiami. Ucieszyłam się na widok przyjaciółki. Chciałam jej opowiedzieć o nieudanej randce, ale natychmiast odebrałam jej uczucia. Lissa była równie zmartwiona jak ja. Jak zwykle uznałam, że jej sprawy ją ważniejsze. - Co się stało? – spytałam najłagodniej, jak umiem. Usiadła na łóżku i wtuliła głowę w miękką poduszkę. Czułam, że jest wściekła i smutna jednocześnie. - Chodzi o Christiana. - Naprawdę? – Wiedziałam, że nigdy się nie kłócili. Przekomarzali się często, ale jeszcze nie widziałam, żeby Lissa była bliska płaczu z jego powodu. - Christian dowiedział się… że byłam u Adriana. - Ach tak – wyrwało mi się. – No to masz problem. Wstałam i podeszłam do toaletki. Wzięłam do ręki szczotkę do włosów i zaczęłam się czesać przed lustrem w złoconej ramie. Po drzemce miałam straszny bałagan na głowie. Lissa jęknęła. - Przecież nic się nie stało! Christian robi z igły widły. Nie mogę uwierzyć, że mi nie ufa. - Ufa ci, ale to rzeczywiście dziwnie wygląda. – Pomyślałam o Dymitrze i Taszy. – Zazdrość sprawia, że wygadujemy najróżniejsze głupstwa. - Naprawdę nic się nie stało – powtórzyła. – Byłaś tam i… A właśnie. Po co przyszłaś do Adriana? - Przysłał mi mnóstwo perfum w prezencie. - W tym wielkim pudle, które przytaszczyłaś? Kiwnęłam głową. - Noo… - Postanowiłam je zwrócić – wyjaśniłam. – A co ty u niego robiłaś?

- Tylko rozmawialiśmy – odparła i rozjaśniła się, najwyraźniej chcąc mi coś opowiedzieć, lecz nagle zmieniła zdanie. Niemal poczułam myśl, która przemknęła jej przez głowę. – Mam ci wiele do powiedzenia, ale najpierw twoja kolej. Co się stało? - Nic takiego. - Daj spokój, Rose. Nie mam zdolności czytania w myślach, jednak zawsze wiem, kiedy jesteś wkurzona. Chodzisz przygnębiona już od świąt. Stanowczo to nie był odpowiedni moment na zwierzenia o matce, Dymitrze i Taszy. Opowiedziałam jednak Lissie o niespodziewanym zakończeniu randki z Masonem. Pominęłam powód, dla którego nagle się rozmyśliłam. - Cóż – zaczęła Lissa. – Miałaś prawo się wycofać. - Wiem, ale wcześniej go sprowokowałam. Rozumiem jego wkurzenie. - To zwykłe nieporozumienie. Idź do niego. Wyjaśnij. Mason szaleje za tobą. Wiedziałam, że nie zdołam tak łatwo naprawić sytuacji. - Sama nie wiem. – Zamyśliłam się. – Nie wszyscy są podobni do ciebie i Christiana. Lissa spochmurniała. - Christian. Trudno uwierzyć, że zachował się tak głupio. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. - Liss, jestem pewna, że za chwilę będziecie się godzić i całować. Nie tylko całować. Moja przyjaciółka spojrzała szeroko otwartymi oczami. - Ty wiesz? – Potrząsnęła głową z rozpaczą. – No jasne. - Przykro mi. – Nie zamierzałam jej informować, że mam świadomość, co ich łączy. Chciałam poczekać, aż sama mi powie. Cóż, głupie gadulstwo. Lissa zerknęła na mnie z ukosa. - Ile wiesz? - Niewiele – skłamałam. Zdążyłam się już uczesać, ale nadal bawiłam się szczotką, żeby nie patrzeć jej w oczy. - Muszę się nauczyć usuwać cię z moich myśli – mruknęła. - Ostatnio tylko w ten sposób mogę nawiązać z tobą konakt – wymknęło mi się.

- Co to ma znaczyć? – spytała groźnie. - Nic… ja… - Skręcałam się pod jej wzrokiem. – Sama nie wiem. Po prostu brakuje mi rozmów z tobą. - Do tego potrzeba dwóch osób – odparła. - Masz rację – rzekłam pojednawczo, pomijając fakt, że druga osoba często bywa zajęta swoim chłopakiem. To prawda, że wiele rzeczy zatrzymywałam dla siebie, lecz co najmniej kilka razy próbowałam się do niej zwrócić. Zawsze trafiałam nie w porę, nawet teraz. – Wiesz, nie sądziłam, że pierwsza to zrobisz. Nie podejrzewałam nawet, że pozostanę dziewicą na starszym roku. - Tak – odparła cicho. – Ja też nie. - Hej! Co to ma znaczyć? Lissa uśmiechnęła się, a potem zerknęła na zegarek i spoważniała. - Muszę pędzić na bankiet Priscilli. Miałam iść z Christianem, ale on okazał się idiotą… - Spojrzała na mnie z nadzieją. - Nie. Proszę, Liss. Wiesz, że nie znoszę oficjalnych imprez. - Zgódź się – błagała. – Christian nawalił, nie możesz mnie rzucić na pastwę wilkom. Sama mówiłaś, że mamy dla siebie za mało czasu. Poza tym musisz się przyzwyczajać. Kiedy zostaniesz moją strażniczką, będziesz musiała mi towarzyszyć wszędzie. Jęknęłam. - Wiem – odparłam ponuro. – Sądziłam, że pozwolisz mi się nacieszyć ostatnimi miesiącami swobody. Jak można się spodziewać, w końcu przekonała mnie. Nie zostało nam dużo czasu, więc błyskawicznie wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy i zrobiłam makijaż. Postanowiłam włożyć sukienkę od Taszy. Nadal nie znosiłam jej z powodu zainteresowaniem Dymitrem, ale byłam wdzięczna za ten prezent. Wsunęłam na siebie jedwabisty materiał i uszczęśliwiona stwierdziłam, że wyglądam zabójczo w tym odcieniu czerwieni. Była to długa, prosta tunika z jedwabiu, w kwieciste azjatyckie wzory. Miała wysoki kołnierz i długie rękawy. Pozornie zakrywała całe ciało, ale idealnie dopasowywała się do figury, pokazując więcej niż najkrótsze mini. Moje podbite oko już dawno przestało zwracać uwagę.

Lissa, jak zawsze, wyglądała zachwycająco. Włożyła suknię zaprojektowaną przez Joannę Raski, artystkę znaną na świecie morojów. Satynowa tkanina mieniła się odcieniami głębokiej purpury. Sukienka nie miała rękawów, a w lamówki wszyto maleńkie kryształki ametystu, które rozświetlały bladą cerę Lissy. Księżniczka upięła włosy w luźny kok. Nasze wejście do sali bankietowej wzbudziło zainteresowanie. Sądzę, że przedstawiciele rodów królewskich stanęli przed poważnym wyzwaniem, gdy najmłodsza Dragomirówna przyprowadziła na elegancką kolację przyjaciółkę z rasy dampirów. Potem pomyślałam jednak, że na zaproszeniu widniał dopisek: „ z osobą towarzyszącą „ i poczułam się swobodniej. Usiadłyśmy przy jednym ze stołów obok arystokratów, których nazwiska szybko wyleciały mi z pamięci. Wszyscy zgodnie mnie ignorowali, co przyjęłam z zadowoleniem. Zajęłam się oglądaniem Sali udekorowanej w barwach srebra i błękitu. Stoły nakryto granatowymi obrusami z jedwabiu. Gładka tkanina lśniła nieskazitelną czystością, co prawiło mnie w zakłopotanie. Pokój rozjaśniały woskowe świece. W kącie płonął ogień na kominku ozdobionym witrażową szybą. Efekt tych zabiegów przyprawiał o zawrót głowy – migotliwy spektakl świateł i barw. Nastrój wzbogacała cicha muzyka. Szczupła wiolonczelistka miała rozmarzoną twarz. Akompaniował jej brzęk kryształowych kieliszków. Potrawy okazały się wyśmienite. Tym razem rozpoznawałam wszystko, co nakładano mi na talerz z chińskiej porcelany. Rozkoszowałam się smakami. Nie było wątróbki. Podano łososia z grzybami shitake, sałatkę z gruszek z kawałkami koziego sera i pyszne ciasteczka z nadzieniem migdałowym na deser. Żałowałam tylko, że porcje przypominały dania dla lalek w sklepach z zabawkami. Moroje sycili się głównie krwią, nie potrzebowali jeść tyle co ludzie lub dorastające dampiry. Ostatecznie jednak uznałam, że kolacja, choć w rozmiarze S, była wystarczającą nagrodą za moją obecność na przyjęciu. Niestety, po skończonym posiłku Lissa oznajmiła mi, że nie możemy jeszcze opuścić sali. - Pora się pobratać – szepnęła.

- Jak to? – Byłam naprawdę wystraszona taką perspektywą. Moja przyjaciółka parsknęła śmiechem. - Zawsze uwielbiałaś towarzystwo. Miała rację, zwykle to ja namawiałam ją na wspólne wyjścia, nie bałam się nawiązywania kontaktów. Lissę często hamowała nieśmiałość. Tym razem jednak nasze role się odwróciły. Jako przedstawicielka rodu Dragomirów, czuła się w tym gronie jak ryba w wodzie. Błyszczała, gawędząc beztrosko z tym i owym. Zauważyłam, że goście garną się do niej. Święciła triumfy. Nie używała wpływu, wykorzystywała swój naturalny wdzięk i ogładę. Pomyślałam, że zawdzięcza je mocy ducha, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Leki nie przytłumiły jej zdolności. Jeszcze niedawno unikała większych spotkań towarzyskich, jako zbyt stresujących, ale tutaj zachowywała się całkiem swobodnie. Byłam z niej dumna. Większość rozmów toczyła się wokół arystokratów i tym podobnych. Nikt nie chciał psuć nastroju zabawy choćby napomknięciem o strzygach. Chodziłam z Lissą krok w krok. Próbowałam sobie perswadować, że to idealne ćwiczenie na przyszłośc, kiedy będę jej zawsze towarzyszyła jak cień. Mimo to czułam się niezręcznie wśród osób z obojętnością traktujących mój taktyczny sarkazm, którym się zasłaniałam w podobnych sytuacjach. Poza tym byłam boleśnie świadoma faktu, że jestem jedynym dampirem na tym przyjęciu w charakterze gościa. Strażnicy obecni na Sali pojawili się w oficjalnych strojach i stali na uboczu. Tymczasem podeszłyśmy do grupki morojów rozmawiających głośniej niż inni. Rozpoznałam jednego z nich. Brał udział w bójce, którą przerwałam. Teraz zamiast kąpielówek miał na sobie elegancki czarny smoking. Podniósł głowę na nasz widok, ale wyraźnie mnie nie skojarzył. Ignorując nas, ciągnął swój wywód. Oczywiście rozmawiali o bezpieczeństwie morojów. Mówca był zwolennikiem podjęcia walki u boku strażników. - Nie rozumiesz, że to samobójstwo? – spytał mężczyzna stojący w pobliżu. Miał siwe włosy i sumiaste wąsy. On również przyszedł na bal w smokingu, ale ten młodszy prezentował się znacznie lepiej w tym stroju. – Szkolenie morojów do walki oznacza koniec naszej rasy.

- Nie ma mowy o samobójstwie – wykrzyknął zaczepiony. – Naszym obowiązkiem jest walczyć. Powinniśmy sami troszczyć się o swoje życie. Możemy korzystać z magii, która daje nam wielką przewagę. - Niepotrzebna nam magia, mamy przecież strażników – sprzeciwił się Siwy. – Nasłuchałeś się wampirów spoza kręgów rodzin królewskich. Nie przyznano im strażników, więc teraz się boją. Nie ma powodu, żebyśmy nadstawiali za nich karku. - Nie musicie tego robić – odezwała się Lissa. Mówiła cicho, ale wszystkie oczy zwróciły się na nią. – To, czy moroje będą szkolić się w walce, nie jest kwestią życia lub śmierci. Nie należy nikogo zmuszać. Rozumiem twój punkt widzenia – zwróciła się do siwego mężczyzny, który siknął głową z aprobatą. – Możesz polegać na swoich opiekunach. Wielu morojów nie ma jednak takiego szczęścia. Jeżeli oni zechcą bronić się sami, nie powinniśmy im tego zabraniać. Młodszy mężczyzna uśmiechnął się triumfująco. - Słyszeliście? - To nie jest takie proste – żachnął się starszy. – Gdyby chodziło o grupkę samobójców, nie zabierałbym głosu. Mogą ginąć, skoro taka ich wola. Jednak gdzie mieliby waszym zdaniem nauczyć się walczyć? - Techniki używania magii opracujemy sami. W kwestii walki fizycznej będziemy korzystać z porad naszych strażników. - Właśnie o to mi chodziło. Rzekomo nie każecie nam stawać do walki, ale chcecie odebrać nam opiekunów. Widząc ponurą minę młodego moroja, przestraszyłam się, że za chwilę puści pięści w ruch. - Jesteście nam to winni – warknął. - Wcale nie – wtrąciła się Lissa. Ta uwaga ponownie wzbudziła zainteresowanie zebranych. Tym razem triumfował Siwy. Moroj z kąpieliska miał gniewny wzrok. - Strażnicy są dla nas najcenniejszym źródłem informacji. - Fakt – przyznała Lissa. – Ale to nie znaczy, że możecie ich odrywać od pełnienia obowiązków. Siwy promieniał.

- Więc jak mamy się uczyć? – wtrącił ktoś z boku. - Tak jak robią to strażnicy – wyjaśniła. – Jedźcie do Akademii. Zapiszcie się na kurs dla początkujących. Nie będziecie przeszkadzać czynnym opiekunom, a w dodatku zyskacie możliwość odbywania treningów w bezpiecznym miejscu i pod okiem wykwalifikowanych instruktorów. – Zamyśliła się. – Być może uda się wprowadzić kurs podstawowych technik obronnych do programu nauki każdego moroja. Zebrani przyglądali się jej w milczeniu, nawet ja. Moja przyjaciółka znalazła doskonałe rozwiązanie, musieliśmy jej to przyznać. Żadna ze stron nie czuła się urażona. Genialne. Patrzyliśmy na Lissę z podziwem i satysfakcją. Nagle wszyscy zaczęli mówić jednocześnie, przejęci nowymi możliwościami. Wciągnęli Lissę do dyskusji, która rozgorzała na dobre. Zostałam wypchnięta poza grono wielbicieli i przyjęłam to z zadowoleniem. Postanowiłam odetchnąć w jakimś cichym kąciku. Po drodze minęłam tacę z gorącymi przekąskami. Byłam głodna, ale przyjrzałam się daniom podejrzliwie, wypatrując wątróbki. Zauważyłam coś, co wyglądało jak nietypowe mięso. - Czy to wątróbka? – spytałam kelnerkę. Potrząsnęła głową. - Nie, to chlebek turecki. Brzmiało nieźle. Sięgnęłam po kawałek. - Wzięłaś trzustkę. – usłyszałam głos za plecami. Cofnęłam rękę. - Co takiego?! – pisnęłam. Kelnerka odeszła. Adrian Iwaszkow nie krył zadowolenia. - Wpuszczasz mnie w maliny? – stwierdziłam raczej, niż spytałam. – Chlebek turecki faszerowany trzustką? Nie wiem, dlaczego byłam taka zdumiona. Moroje pili przecież krew. Dlaczego nie mieliby zjadać jakichś okropności? Powstrzymałam się przed wzdrygnięciem. Adrian wzruszył ramionami. - Jest pyszny. Pokręciłam głową z obrzydzeniem. - Bogacze to dziwacy.

Rozbawiłam go jeszcze bardziej. - Co tu robisz, mała dampirzyco? Śledzisz mnie? - Żartujesz – mruknęłam. Wyglądał doskonale, jak zawsze. – Po tym jak narobiłeś nam kłopotów? Masz wysokie mniemanie o sobie. Adrian posłał mi jeden z tych swoich olśniewających uśmiechów. Wkurzał mnie, a jednak znów zapragnęłam być blisko niego. O co tu chodziło? - Nic mi o tym nie wiadomo – stwierdził stanowczo. Zachowywał się całkiem zwyczajnie, bez śladu dziwactwa, które zaintrygowało Dymitra i mnie w jego pokoju. No i w smokingu wyglądał najlepiej z całego towarzystwa. - Który to już raz „ przypadkiem” się spotykamy? Piąty? Przyznaj, że to dość podejrzane. Ale nie martw się. Nie powiem twojemu chłopakowi. Żadnemu z nich. Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale przypomniałam sobie, że widział mnie przecież z Dymitrem. Opanowałam się. - Mam tylko jednego chłopaka. W pewnym sensie. Może już go straciłam. Poza tym, nie ma o czym mówić. Nawet cię nie lubię. - Czyżby? – spytał z uśmiechem. Nachylił się nade mną, jakby zamierzał wyjawić mi sekret. – To dlaczego użyłaś tych perfum? Zaczerwieniłam się i zrobiłam krok w tył. - Wcale nie. Adrian parsknął śmiechem. - Oczywiście, że tak. Doskonały wybór. Rozpoznaję zapach. Ostry i słodki zarazem, jestem pewien, że taka właśnie jesteś. Doskonale wyczuwasz proporcje. Kropelka zapachu, ale nie za dużo, żeby nie zabić woni ciała. Poza tym przeliczyłem flakoniki, które zwróciłaś. Słowo „woń” wymówił tak, że zabrzmiało to niemal wulgarnie. Moroj z rodziny królewskiej wprawiał mnie w zakłopotanie, ale na zewnątrz pozostawałam doskonale obojętna. Nie z takimi problemami radziłam sobie na co dzień. Początkowe onieśmielenie minęło. I co z tego, że byłam jedyną dampirką na tym zlocie snobów. Przypomniałam sobie, kim jestem.

- Hej! – Odrzuciłam włosy do tyłu. – Miałam prawo uszczknąć jedną sztukę. Podarowałeś mi je. Mylisz się jednak, sądząc, że to coś znaczy. Może tylko tyle, że powinieneś być mniej rozrzutny. - O, Rose Hathaway w ataku – powiedział i wziął kieliszek szampana od przechodzącej kelnerki. – Masz ochotę? - Nie piję. - Słusznie – skwapliwie potwierdził i podał mi kieliszek, a potem wziął dla siebie następny. Pomyślałam, że zdążył już sporo wypić tego wieczoru. – Cóż. Wygląda na to, że Wasylisa pokazała ojcu, gdzie jest jego miejsce. - Twojemu… - Zerknęłam na grupkę, którą niedawno opuściłam. Siwy nadal tam stał i żywo gestykulował. – To twój ojciec? - Tak przynajmniej twierdzi mama. - Zgadzasz się z nim? Ty też uważasz, że moroje popełniają zbiorowe samobójstwo, chcąc uczuć się walczyć? Adrian wzruszył ramionami i upił kolejny łyk szmpana. - Nie mam zdania. - Nie wierzę. Nie można być obojętnym w tak ważniej kwestii. - A jednak. Mam lepsze rzeczy do roboty. - Na przykład nękanie Lissy i mnie – podsunęłam. Wciąż chciałam się dowiedzieć, co robiła w jego pokoju. Znów się uśmiechnął. - Udowodniłem ci już, że to ty mnie tropisz. - Tak, wiem. Pięć razy… - urwałam. – Pięć? Kiwnął głową. - Nieprawda, spotkaliśmy się tylko cztery razy. – Pokazałam na palcach. – Po raz pierwszy wieczorem na ganku, potem w spa, w twoim pokoju i teraz. Uśmiechnął się tajemniczo. - Skoro tak twierdzisz. - Tak właśnie twierdzę… - urwałam. Rozmawiałam z Adrianem jeszcze raz. W pewnym sensie. – Chyba nie chodzi ci o… - O co? – W jego oczach pojawiło się zaciekawienie. Dostrzegłam w nich również nadzieję. Przełknęłam ślinę, przypominając sobie tamten sen.

- Nic. – Nie myśląc o tym, co robię, upiłam łyk szampana. Odebrałam uczucia Lissy: spokój i zadowolenie. Ucieszyłam się. - Dlaczego się uśmiechasz? – spytał Adrian. - Lissa skutecznie urabia tłum słuchaczy. - Nic dziwnego. Należy do osób, które potrafią każdego owinąć wokół palca, jeśli się postara. Nawet tych, którzy jej nienawidzą. Spojrzałam na niego bacznie. - To samo myślę o tobie. - Chyba nie czujesz do mnie nienawiści – rzekł, dopijając drinka. – Nie wierzę. - Jednak nie lubię cię. - Często to powtarzasz. – Przysunął się o krok, nie wyczułam jednak agresji, raczej chęć zbliżenia. – Jakoś to przeżyję. - Rose! Ostry głos mojej matki przeciął powietrze. Kilka osób zerknęło w naszą stronę. Matka nadciągała niczym chmura gradowa.

RODZIAŁ SIEDEMNASTY CO TY SOBIE WYOBRAŻASZ? – spytała groźnie. Na mój gust stanowczo za głośno. - Nic, ja… - Proszę nam wybaczyć, lordzie Iwaszkow – warknęła, a potem, jakbym była małą dziewczynką, chwyciła mnie za ramię i wyprowadziła z sali. Rozlałam szampana na sukienkę. - Co ty wyprawiasz?! – krzyknęłam, kiedy znalazłyśmy się na holu. Oglądałam szkody z prawdziwym żalem. – To jedwab. Zniszczyłaś mi ją. Odebrała mi kieliszek i postawiła go na stoliku. -To dobrze. Może przestaniesz się ubierać tak tania dziwka. - Ooo… - Byłam wstrząśnięta. – Ostro sobie poczynasz. Od kiedy to zajmujesz się moim wychowaniem? – Wskazałam sukienkę. – Nie była tania. Mówiłaś, że to miły prezent od Taszy. - Nie sądziłam, że wystroisz się w nią dla morojów, by zrobić z siebie widowisko. - Nie zrobiłam z siebie widowiska, ta sukienka doskonale wszystko zakrywa. - Jest tak obcisła, że równie dobrze mogłabyś wystąpić nago – odparowała. Sama miała na sobie strój strażniczki – czarne lniane spodnie i dopasowany sweter. Doskonale zakrywał krągłości jej figury. – W tym środowisku wyglądasz… prowokująco. Flirtujesz z morojami, a to jeszcze pogarsza sprawę. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Ten zarzut szczególnie mnie rozsierdził, bo od jakiegoś czasu naprawdę się pilnowałam. Dawniej rzeczywiście urodziłam kogo popadnie, ale po kilku rozmowach oraz pewnym żenującym incydencie w obecności Dymitra zrozumiałam, że postępuję głupio. Dziewczyny dampiry powinny być ostrożne w kontaktach z morojami. Zapamiętałam to sobie. Wyciągnęłam coś jeszcze. - Czyż nie to właśnie powinnam robić? – spytałam zaczepnie. – Związać się z Morozem dla podtrzymania naszej rasy? Ty tak postąpiłaś.

Zdenerwowała się nie na żarty. - Nie w twoim wieku. - Byłaś zaledwie kilka lat starsza ode mnie. - Nie rób głupstw, Rose – powiedziała matka. – Jesteś za młoda na dziecko. Nie masz doświadczenia, nie spróbowałaś życia. Poza tym straciłabyś pracę, na której tak bardzo ci zależy. Jęknęłam z przerażenia. - Nie wierzę, że naprawdę o tym rozmawiamy. Jakim cudem przeszłyśmy od flirtu do rodzenia dzieci? Nie uprawiałam seksu ani z Adrianem, ani z nikim innym, a nawet gdybym to robiła, potrafię się zabezpieczyć. Dlaczego traktujesz mnie jak dziecko? - Bo tak się zachowujesz – odparła słowami, które słyszałam już od Dymitra. Ogarnęła mnie furia. - I co, teraz odeślesz mnie do pokoju? - Nie, Rose – zaprzeczyła ze znużeniem. – Nie musisz iść do swojego pokoju, ale nie wracaj na przyjęcie. Miejmy nadzieję, że nie wszyscy goście zauważyli twój wybryk. - Mówisz, jakbym tańczyła kankana na stole – zauważyłam. – A ja tylko jadłam kolację z Lissą. - Zdziwiłabyś się, jakie drobiazgi urastają czasem do rozmiarów skandalu – rzuciła ostrzegawczo. – Szczególnie jeśli dotyczą Adriana Iwaszkowa. Powiedziawszy to, obróciła się na pięcie i odeszła. Patrzyłam za nią z rosnącą złością i żalem. Przesadziłam? Przecież nie robie niż złego. Matka miała paranoję na punkcie dziwek sprzedających krew, ale tym razem przeszła samą siebie. Najgorsze, że wywlokła mnie z imprezy na oczach gości. A podobno tak jej zależało, by nie wzbudzić sensacji. Narobiła niezłych kłopotów. Zauważyłam, że z Sali wyszła para morojów stojących wcześniej obok mnie i Adriana. Popatrzyli na mnie i coś między sobą szeptali. - Dzięki, mamo – mruknęłam pod nosem. Upokorzona, ruszyłam w przeciwnym kierunku, nie wiedząc, dokąd idę. Chciałam uciec jak najdalej od tej elitarnej zgrai. Korytarz się kończył. Po lewej stronie zauważyłam drzwi, a za nimi schody. Poszłam w górę. Po chwili odkryłam z radością, że

znajduję się na niewielkim tarasie. Przykrywała go gruba warstwa śniegu, skrzącego się w promieniach słońca. Cudny, rześki poranek. Oczyściłam wieko skrzyni, która wyglądała na część systemu wentylacyjnego, i usiadłam na niej, nie zważając na cienką sukienkę. Splotłam ramiona, podziwiając widok oraz słońce, które tak rzadko miałam okazję oglądać. Przestraszyłam się, słysząc po kilku minutach czyjeś kroki. Spojrzałam za siebie i ku swemu zdumieniu zobaczyłam Dymitra. Serce zabiło mi żywiej, więc pospiesznie odwróciłam głowę, żeby nie zauważył mojej reakcji. Śnieg skrzypiał pod butami strażnika, kiedy szedł w moją stronę. Zdjął długi płaszcz i opatulił mnie nim. Usiadł obok mnie. - Musiałaś porządnie zmarznąć. Tak było, lecz nie chciałam się przyznać. - Wyszło słońce. Dymitr podniósł głowę i spojrzał w bezchmurne niebo. Wiedziałam, że czasem tęskni za słońcem tak samo jak ja. - Fakt. Jednak jesteśmy w górach w środku zimy. Nie odpowiedziałam. Siedzieliśmy w zgodnym milczeniu. Od czasu do czasu wiatr przesypywał warstwy śniegu wokół nas. Większość pewnie kładła się spać, a stok był pusty i cichy. - Moje życie to jedna wielka porażka – powiedziałam w końcu. - Nieprawda – zaprzeczył bez zastanowienia. - Wyszedłeś za mną z przyjęcia? - Tak. - Nie zauważyłam cię na sali… - Dymitr miał na sobie ciemny uniform, znak, że pełnił służbę. – Zatem widziałeś akcję niezrównanej Janine, która mnie stamtąd wywlokła, robiąc wielkie zamieszanie. - Przesadzasz. Mało kto zauważył. Ja to widziałem, ponieważ cię obserwowałem. Nie ucieszyłam się zbytnio tym, co usłyszałam. - Matka twierdzi co innego – oznajmiłam. – Według niej zachowuję się jak ulicznica. Streściłam mu naszą rozmowę. - Martwi się o ciebie – stwierdził Dymitr, kiedy skończyłam. - Przesadziła.

- Matki bywają czasem nadopiekuńcze. Spojrzałam wymownie. - Ale nie moja. Nie wyczułam w niej troski o mnie. Raczej bała się, że ją skompromituję. Nieoczekiwanie postanowiła mnie ostrzec przed ryzykiem zajścia w ciążę. Idiotyzm, przecież jestem ostrożna. - Może nie mówiła o tobie – zauważył Dymitr. Umilkłam. A cóż to za zagadki? Nie masz doświadczenia. Nie poznałaś jeszcze życia. Nie będziesz mogła poświęcić się pracy, o której marzysz. Matka miała dwadzieścia lat, kiedy się urodziłam. Jako dziecko uważałam, że jest stara. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że była wówczas zaledwie kilka lat starsza ode mnie. Czyżby urodziła mnie zbyt wcześnie? Popełniła błąd, oddając mnie na wychowanie innej rodzinie, bo nie stać jej było na dojrzałą decyzję? Może żałowała, że tak się między nami ułożyło. Nagle przyszło mi do głowy, że matka miała złe doświadczenia z mężczyznami morojami. Może rozpowiadano o niej przykre plotki? Może padła ofiarą jakiejś intrygi? Odziedziczyłam po niej wiele cech. Tego wieczoru zauważyłam, jak drobną ma figurę. Rysy jej twarzy też były ładne jak na czterdziestolatkę. Musiała być atrakcyjną kobietą w młodości… Westchnęłam. Nie chciałam się nad tym zastanawiać. Tego tylko brakowało, żebym zaczęła rozczulać się nad matką i może jeszcze jej współczuć. Dosyć miałam kłopotów z innymi. Zawsze martwiłam się o Lissę, chociaż ostatnio radziła sobie zadziwiająco dobrze. Moja relacja z Masonem legła w gruzach. Pozostawał Dymitr… - Nie kłóćmy się – wyszeptałam. Zerknął z ukosa. - Chcesz się ze mną kłócić? - Nie. Nie cierpię tego. Co innego walczyć z tobą na Sali gimnastycznej. Wydawało mi się, że wywołałam u niego coś na kształt uśmiechu. Nigdy nie śmiał się przy mnie otwarcie. - Ja też nie lubię się z tobą kłócić. Siedzieliśmy blisko siebie, a ja poczułam się lekko i radośnie. Jego obecność działała na mnie niezwykle podniecająco. Nigdy nie

czułam się tak dobrze w niczyim towarzystwie. Pomyślałam, że nie można się zmusić do miłości. Albo jest, albo jej nie ma. Jeśli nie, trzeba umieć się do tego przyznać. A kiedy się kogoś kocha, należy robić wszystko, żeby ten ktoś był szczęśliwy. Słowa, które wypowiedziałam, zdziwiły mnie samą. W dodatku mówiłam naprawdę szczerze. - Powinieneś się zgodzić. Nie zrozumiał. - Na co? - Na propozycję Taszy. To dla ciebie wielka szansa. Przypomniałam sobie, co powiedziała matka na temat dojrzałości i posiadania dzieci. Nie byłam na to gotowa, podobnie jak kiedyś ona. Ale tasza dorosła do takiej decyzji. Dymitr również. Świetnie się ze sobą dogadywali. Jeśli zostanie jej opiekunek, będą mogli mieć dzieci i oboje na tym zyskają. - Nie spodziewałem się, że coś takiego od ciebie usłyszę. – Dymitr zacisnął usta. – Zwłaszcza po tym… - Jak podle się zachowywałam? Tak. – Owinęłam się szczelniej jego płaszczem. Pachniał jak on. Oszołomiła mnie ta woń, mogłam sobie wyobrazić, że to Dymitr trzyma mnie w ramionach. Pomyślałam, że Adrian nie przesadzał, mówiąc o magii zapachów. - Powiedziałam, że nie chcę się z tobą kłócić. Nie chcę, żebyś mnie znienawidził. I… - Zacisnęłam powieki. – Niezależnie od tego, co do ciebie czuję, zależy mi, żebyś był szczęśliwy. Milczeliśmy. Poczułam ból w klatce piersiowej. Dymitr objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. Oparłam głowę na jego piersi. - Roza – powiedział tylko. Dotknął mnie w taki sposób po raz pierwszy od tamtej nocy, kiedy znajdowaliśmy się pod wpływem uroku pożądania. Na sali treningowej było inaczej… stykaliśmy się ze sobą podczas ćwiczeń, w walce. Tam nie chodziło o seks, chociaż czując bliskość Dymitra, wiedziałam, że łączy nas coś ważnego. Będę go kochała, nawet jeśli odejdzie z Taszą. To się nie zmieni. I nigdy nie pokocham Masona, chociaż bardzo mi na nim zależało.

Westchnęłam wtulona w Dymitra. Czułam żal, że nie możemy zostać razem. Przy nim wszystko miało sens. Czułam wielki ból, jednak ważniejsze okazało się jego szczęście. Pora spojrzeć prawdzie w oczy. Mason powiedział, że powinnam dowiedzieć się więcej o sobie. Cóż, właśnie się czegoś nauczyłam. Odsunęłam się niechętnie i oddałam płaszcz Dymitrowi. Wstałam, widząc na sobie jego zaintrygowane spojrzenie. - Dokąd idziesz? – spytał. - Złamać komuś serce – odparłam. Spojrzałam na niego po raz ostatni. Wszystko we mnie znieruchomiało. Ciemne oczy, które tak wiele rozumiały, i jedwabiste włosy. Potem weszłam do środka. Musiałam przeprosić Masona i powiedzieć mu, że nigdy nie będziemy razem.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY BOLEŚNIE ODCZUWAŁAM SKUTKI noszenia butów na wysokich obcasach, więc zdjęłam je i szłam boso przez hol. Nie byłam jeszcze w pokoju Masona, ale kiedyś wymienił numer i teraz odnalazłam go bez trudu. Drzwi otworzył współlokator, Shane. - Cześć, Rose. Odsunął się, żeby zrobić mi przejście. Rozejrzałam się po wnętrzu. W telewizji podawano właśnie widomości – jedną z wad nocnego życia był skromny wybór dobrych programów. Wszędzie stały puste puszki po napojach. Nie zauważyłam Masona. - Gdzie on jest? – spytałam. Shane stłumił ziewnięcie. - Sądziłem, że z tobą. - Nie widziałam go dzisiaj. Znowu ziewnął i zamyślił się. - Zdaje się, że pakował plecak. Myślałem, że postanowiliście urwać się razem na romantyczny piknik czy coś w tym rodzaju. Ładna sukienka. - Dzięki – mruknęłam niepewnie. Pakował się? Nic z tego nie rozumiałam. Dokąd niby miał się wybrać? Znajdowaliśmy się na pustkowiu. Pilnowało nas więcej strażników niż w Akademii. Kiedy uciekałyśmy z Lissą ze szkoły, musiałyśmy się nieźle przy tym natrudzić. Zresztą Mason nie miał powodów do ucieczki. Zadałam Słabe’owi jeszcze kilka pytań i rozpoczęłam śledztwo na własną rękę. Odnalazłam strażnika odpowiedzialnego za warty. Podał mi nazwiska dyżurnych pilnujących granic ośrodka w miejscu, gdzie widziano Masona po raz ostatni. Na szczęście wiedziałam, kim byli, i zdołałam ich przepytać. Pierwsza para twierdziła, że nie widzieli Masona tego dnia. Wymigałam się od odpowiedzi, dlaczego go poszukuję, i pobiegłam dalej. Trzeci na mojej liście był Alan, który zwykle dyżurował w sektorze Akademii przeznaczonym dla uczniów niższych

roczników. Zauważyłam go, kiedy wracał ze stoku. Poznał mnie i uśmiechnął się na powitanie. - Jasne, że go widziałem – odparł, schylając się, żeby rozpiąć buty. Poczułam wielką ulgę. Do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo zmartwiło mnie jego zniknięcie. - Wiesz, dokąd poszedł? - Nie. Wypuściłem ich, to znaczy Eddiego Castile i tę dziewczynę, Rinladi, przez północną bramę i potem już ich nie widziałem. Wpatrywałam się w niego bez słowa. Alan, całkowicie pochłonięty zdejmowaniem nart, nie zauważył mojego zdenerwowania. - Wypuściłeś Masona, Eddiego i … Mię? - Tak. - Ale… dlaczego? Strażnik uporał się już ze sprzętem narciarskim i podniósł rozbawiony wzrok na mnie. - Bo mnie o to poprosili. Poczułam lodowaty dreszcz na plecach. Dowiedziałam się, kto był partnerem Alana przy bramie północnej, i natychmiast pobiegłam go szukać. Udzielił mi identycznej odpowiedzi. Pozwolił przejść Masonowi, Eddiemu i Mii bez zbędnych dociekań. Jak Alan, nie widział w tym niczego złego. Miał lekko nieprzytomną minę. Widziałam już ludzi w takim stanie… Kiedy Lissa wywierała na nich wpływ. Przypomniałam sobie, że zachowywali się tak zwłaszcza wtedy, gdy moja przyjaciółka nakazywała zapomnienie. Potrafiła wymazać z ich pamięci konkretne zdarzenie, czasem przypominali sobie o nim dopiero po dłuższym czasie. Opanowała magię wpływu w mistrzowskim stopniu. Fakt, że obaj strażnicy zapamiętali rozmowę z uciekinierami świadczył o tym, że znajdowali się pod wpływem kogoś mniej skutecznego. Na przykład kogoś takiego jak Mia. Rzadko traciłam głowę, ale teraz czułam, że jestem bliska omdlenia. Świat zawirował mi przed oczami, więc zacisnęłam

mocno powieki i starałam się oddychać głęboko. Pomogło. Spokojnie, powiedziałam sobie, wszystkiego się dowiesz. Więc Mason, Eddie i Mia opuścili ośrodek kilka godzin temu. Użyli wpływu, co było surowo zakazane. Nie poinformowali nikogo o swoich zamiarach. Wyszli przez północną bramę. Przestudiowałam mapę terenu. Niedaleko przebiegała jedyna w okolicy autostrada prowadząca do miasta położonego osiemnaście kilometrów dalej. To o nim napomknął Mason, zastanawiając się nad połączeniami autobusowymi. Do Spokane. Tam, gdzie przeczekiwała banda strzyg oraz współpracujący z nimi ludzie. W Spokane Mason zamierzał zrealizować swój szalony plan pokonania bestii. - Nie, nie, nie – mruczałam do siebie, prawie biegnąc do pokoju. Błyskawicznie ściągnęłam sukienkę i przebrałam się w bardziej odpowiedni strój – dżinsy, sweter i zimowe buty. Chwyciłam kurtkę oraz rękawiczki i ruszyłam do drzwi. Zatrzymałam się przed wyjściem. Działałam bez planu. Co chciałam zrobić? Muszę kogoś powiadomić… Tym samym wpędzę całą trójkę w poważne kłopoty. Pomyślałam ze strachem o Dymitrze, który powierzył mi informacje ze Spokane w tajemnicy, licząc na moją dojrzałość. Zerknęłam na zegarek. Miałam jeszcze sporo czasu do momentu, w którym odkryją nasze zniknięcie. Musiałam jakoś wymknąć się poza granice ośrodka. Kilka minut później pukałam do drzwi Christiana. Otworzył zaspany i uśmiechnął się cynicznie. - Jeśli przyszłaś mnie przepraszać w jej imieniu – zaczął – to możesz wrócić i… - Zamknij się – przerwałam mu niecierpliwie. – Nie chodzi o ciebie. Pospiesznie streściłam mu sprawę. Nowina kompletnie zbiła go z tropu. - Mówisz, że Mason, Eddie i Mia pojechali do Spokane polować na strzygi?

- Tak. - Jasna cholera. Dlaczego nie pojechałaś z nimi? To wymarzone zadanie dla ciebie. Powstrzymałam się, żeby mu nie przyłożyć. - Nie jestem aż tak szalona! Zamierzam ich powstrzymać, zanim popełnią głupstwo. Christian nieco oprzytomniał. - A jaka ma być moja rola? - Muszę się wydostać z ośrodka. Mia użyła wpływu na strażników, chcę cię prosić o to samo. Wiem, że potrafisz. - To prawda – przyznał. – Jednak… hm. – Po raz pierwszy widziałam, że jest zakłopotany. – Nie jestem w tym dobry. Poza ty nie potrafię wpływać na dampiry. Lissa jest w tym znacznie lepsza ode mnie. - Wiem, ale nie chcę, żeby miała kłopoty. - O mnie się jakoś nie martwisz? – mruknął gniewnie. Wzruszyłam ramionami. - Szczerze mówiąc, nie. - Niezły z ciebie numer, wiesz? - Wiem. Pięć minut później biegliśmy w kierunku bramy północnej. Słońce właśnie wschodziło, więc wszyscy pewnie wrócili już do budynku. Miałam nadzieję, że ułatwi nam to ucieczkę. Co za idiotyzm, powtarzałam w duchu. Będziemy mieli problemy. Dlaczego Mason zdecydował się na takie szaleństwo? Wiedziałam, że miał bzika na punkcie walki… Bardzo się przejął faktem, że strażnicy zwlekali z odwetem. Ale żeby aż tak zgłupieć. Wiedział, że naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Zaczęłam się zastanawiać, czy to nie ja popchnęłam go do desperackiego czynu. Zabrał ze sobą Eddiego i Mię. Eddie poszedłby za Masonem w ogień, a Mia była gotowa stanąć do starcia ze wszystkimi strzygami świata. Jedno było pewne. To ja powiedziałam Masonowi o kryjówce w Spokane. To ja byłam odpowiedzialna za ich ucieczkę. - Lissa zawsze nawiązuje najpierw kontakt wzrokowy – instruowałam Christiana, kiedy zbliżaliśmy się do przejścia. – Przemawia do nich bardzo spokojnie i łagodnie. Nie wiem, co

jeszcze robi. Jest bardzo skoncentrowana. Skup się i staraj się wymusić na nich swoją wolę. - Wiem – mruknął Christian. – Nieraz obserwowałem, jak to robiła. - W porządku – rzuciłam ze złością. – Chciałam tylko pomóc. W tej chwili zauważyłam z ulgą, że przy bramie stoi tylko jeden strażnik. Trafiliśmy na zmianę warty. Słońce wzeszło, więc nie było zagrożenia ze strony strzyg. Strażnicy nie opuszczali wprawdzie swoich posterunków, lecz mogli nieco złagodzić czujność. - Co tu robicie, dzieciaki? Christian przełknął ślinę. Zauważyłam, że jest spięty. - Pozwolisz nam przejść – powiedział lekko drącym głosem, w którym wychwyciłam jednak pewną stanowczość. Niestety, nie podziałało. Chłopak miał rację, kiedy mówił, że wywieranie wpływu na dampiry graniczy z niemożliwością. Mia miała szczęście. Strażnik uśmiechnął się do nas. - Co takiego? – spytał wyraźnie rozbawiony. Christian spróbował jeszcze raz. - Wypuścisz nas. Dampir już się nie uśmiechał, zamrugał oczami ze zdziwieniem, ale nie zareagował ostro, jak należało się spodziewać. Miał przytomne spojrzenie, w przeciwieństwie do ofiar Lissy, jednak Christian wyraźnie odniósł sukces. Niestety, wiedziałam, że mężczyzna wkrótce się otrząśnie i powiadomi straże o naszej ucieczce. Postanowiłam skorzystać ze swoich umiejętności. Tuż obok budki wartowniczej leżała olbrzymia latarka firmy Maglite, półmetrowa, ważąca ze trzy kilogramy. Chwyciłam ją u wymierzyłam mu solidny cios w głowę. Strażnik jęknął i osunął się na ziemię. Nie zauważył mnie wcześniej i mimo że dopuściłam się strasznego czynu, żałowałam w duchu, że moi instruktorzy nie widzieli mnie w akcji. - Jezu Chryste! - krzyknął Christian. – Właśnie zaatakowałaś strażnika. - Tak – westchnęłam z rezygnacją. Na tym skończyła się próba ratowania przyjaciół bez pakowania się w kłopoty. – Nie wiedziałam, że tak kiepsko ci idzie używanie wpływu. Trudno,

później się tym zajmę. Dzięki za pomoc. Powinieneś wracać, zanim przyjdzie jego zmiennik. Chłopak potrząsnął głową z uśmiechem. - Idę z tobą. - Nie ma mowy – sprzeciwiłam się. – Prosiłam tylko, żebyś pomógł mi przejść przez bramę. Nie chcę, żebyś miał problemy. - Za późno! – Wskazał na strażnika. – Widział mnie. Będę musiał za to odpowiedzieć, więc równie dobrze mogę ci pomóc. Mogłabyś choć raz okazać trochę uprzejmości. Pobiegliśmy przed siebie. Odwróciłam się i po raz ostatni zerknęłam na swoją ofiarę. Byłam prawie pewna, że nie wyrządziłam mu wielkiej krzywdy. Robiło się coraz cieplej, więc nie powinien zamarznąć na śniegu, jednak czułam się winna. Po pięciu minutach szybkiego marszu pojawił się nowy problem. Christian założył wprawdzie ciemne okulary, ale słońce dawało mu się we znaki. Poruszał się wolno i niezdarnie, a przecież zaraz wyruszy za nami pogoń. Usłyszałam za plecami warkot silnika. Nadjeżdżał samochód. Błyskawicznie podjęłam decyzję. W zwykłych okolicznościach nie zdecydowałabym się na autostop. To było zbyt niebezpieczne. Jednak musieliśmy się dostać do miasta. Modliłam się w duchu, żeby udało się dojechać do celu bez zbędnych awantur. Szczęśliwie trafiliśmy na parę w średnim wieku. Byli wyraźnie zaniepokojeni, widząc nas samotnych na drodze. - Wszystko w porządku, dzieciaki? Pokazałam palcem za siebie. - Wpadliśmy w poślizg. Musieliśmy zostawić samochód. Czy mogliby państwo podrzucić nas do miasteczka? Chcę zadzwonić do taty. Udało się. Kwadrans później wysadzili nas przed stacją benzynową. Miałam pewne problemy, żeby ich odprawić, tak bardzo chcieli pomóc. Ostatecznie przekonałam ich, że damy sobie radę, i ruszyliśmy w kierunku dworca autobusowego. Tak jak podejrzewałam, nie było tu wielkiego ruchu. Miasto obsługiwały trzy linie autobusowe: dwie do innych ośrodków narciarskich, a trzecia do Lowston w stanie Idaho, skąd mogliśmy jechać w każdym kierunku.

Miałam nadzieję, że znajdziemy Masona i resztę, zanim odjadą. Przekonalibyśmy ich do powrotu. Niestety, nie widziałam ich. Wesoła pracownica kasy biletowej też nie wiedziała, co się z nimi stało. Poinformowała nas tylko, że wykupili bilety do Spokane przez Lowston. - Cholera jasna! – wyrwało mi się, a kobieta uniosła brwi, słysząc, że przeklinam. Odwróciłam się do Christiana. – Masz pieniądze na bilety? Po drodze prawie nie rozmawialiśmy ze sobą. Powiedziałam mu tylko, że jest głupi, podejrzewając Lissę o konszachty z Adrianem. Po przyjeździe do Lowston udobruchałam go ostatecznie, co wydawało się małym cudem. Spał przez całą podróż do Spokane. Ja nie mogłam zasnąć. Myślałam o tym, co zrobiliśmy, i obwiniałam się za całą aferę. Dojechaliśmy na miejsce późnym popołudniem. Pytałam tu i ówdzie o drogę i wreszcie dowiedzieliśmy się, gdzie znajduje się nasze centrum handlowe. Leżało dość daleko od stacji autobusowej, ale mogliśmy tam dotrzeć piechotą. Ucieszyłam się, bo nogi zesztywniały mi po kilku godzinach jazdy. Słońce chyliło się ku zachodowi. Nie świeciło tak jasno jak w południe, więc Christian nie miał nic przeciwko wędrówce. Jak zwykle, kiedy się uspokajałam, czułam że Lissa mnie przyciąga. Nie opierałam się i po chwili znalazłam się w jej głowie. Chciałam wiedzieć, jak wygląda sytuacja w ośrodku. - Wiem, że chcesz ich chronić, ale musimy wiedzieć, dokąd się wybrali. Lissa siedziała na łóżku w naszym pokoju. Stali nad nią Dymitr i moja matka. Słyszałam jego słowa. Frapowało mnie zobaczenie go oczami Lissy. Żywiła do Belikowa głęboki szacunek i respekt, w przeciwieństwie do huśtawki emocjonalnej, którą ja przeżywałam w jego obecności. - Już wam mówiłam – powtarzała. – Nie wiem. Nie mam pojęcia, co się stało. Czułam jej frustrację i strach. Zrobiło mi się jej żal, ale cieszyłam się, że nic jej nie powiedziałam. Nie mogła nas zdradzić.

- Trudno uwierzyć, że nic ci nie powiedzieli. – odezwała się matka obojętnym tonem, choć jej ściągnięta twarz wyrażała niepokój. – Szczególnie że łączy was ta więź. - Działa tylko w jedną stronę – stwierdziła Lissa ze smutkiem. – Wiecie o tym. Dymitr przykucnął i spojrzał jej prosto w oczy. Był taki wysoki, że właściwie zawsze musiał się nad kimś pochylać. - Jesteś pewna, że nic a nic nie wiesz? Może coś sobie przypomnisz? Nie ma ich w miasteczku. Pracownik na dworcu autobusowym twierdzi, że ich nie widział, a jednak jesteśmy pewni, że stamtąd wyjechali. Musimy ich donaleść. Pracownik na dworcu? Mieliśmy szczęście. Uśmiechnięta kasjerka musiała już skończyć zmianę. Lissa zgrzytnęła zębami ze złości. - Sądzisz, że trzymałaby to w tajemnicy? Przecież ja też się o nich martwię. Nie mam pojęcia, gdzie są. Naprawdę. Nie wiem, czemu uciekli… to wszystko nie ma sensu. Szczególnie że zabrali ze sobą Mię. - W jej głosie pobrzmiewała pretensja. Czuła się odrzucona, nie rozumiejąc powodów. Dymitr westchnął ciężko i usiadł na piętach. Wierzył jej. Martwił się i to nie tylko służbowo. Wiedziałam, że niepokoi się o mnie, i ta świadomość przyprawiła mnie o ból serca. - Rose? – Christian przywołał mnie do rzeczywistości. – Zdaje się, że jesteśmy na miejscu. Staliśmy na rozległym placu przed centrum handlowym. Przy wejściu do budynku ustawiono kawiarniane stoliki. Ludzie wchodzili i wychodzili bez przerwy, zdziwiłam się, że panuje taki ruch o tej porze. - Jak ich znajdziemy? – spytał mój towarzysz. Wzruszyłam ramionami. - Zachowujmy się jak strzygi, może nas zaatakują. Christian nie potrafił powstrzymać uśmiechu. Rozbawił go mój żart. Weszliśmy do środka. Zobaczyłam znajomy rząd sklepów i pomyślałam z nadzieją, że może uda nam się wypełnić misję w krótkim czasie, a wtedy zdążę jeszcze zrobić zakupy.

Ruszyliśmy na obchód. Okrążyliśmy centrum dwa razy, ale nie zauważyliśmy naszych przyjaciół ani wejścia do tuneli podziemnych. - Może to nie tutaj – powiedziałam wreszcie. - Albo to oni pomylili miejsca – zasugerował Christian. – Jeśli są w innym… Chwileczkę. Spojrzałam w kierunku, którym wskazywał ręką. Troje uciekinierów zajmowało niewielki stolik w kafeterii. Mieli nieszczęśliwe miny. Prawie zrobiło mi się ich żal. - Dałbym wszystko za aparat fotograficzny – zachichotał moroj. - To nie jest zabawne – upomniałam go, idąc w stronę przyjaciół. Odetchnęłam z ulgą. Nie natknęli się na strzygi, nikt nie zrobił im krzywdy, więc może uda nam się bezpiecznie wrócić. Zauważyli mnie dopiero, kiedy stanęłam przy stoliku. Eddie podniósł głowę. - Rose? Co ty tu robisz? - Oszaleliście?! – krzyknęłam. Kilka osób przy sąsiednich stołach popatrzyło na nas ze zdziwieniem. – Zdajecie sobie sprawę, że macie kłopoty? Naraziliście innych na niebezpieczeństwo. - Jak nas znalazłaś? – spytał Mason cicho, rozglądając się niespokojnie po sali. - To nie było trudne – pastwiłam się nad nim. – Zdradził was informator na dworcu autobusowym. Poza tym od razu wiedziałam, że wybrałeś się na bezsensowne polowanie. Chłopak patrzył ponuro. Mia przejęła inicjatywę. - To nie był zły pomysł. - Czyżby? – zakpiłam. – Zabiliście jakieś strzygi? Może chociaż je odnaleźliście? - Nie. – Eddie zwiesił głowę. - Cieszę się – powiedziałam. – Mieliście szczęście. - Dlaczego tak się pieklisz? – wtrąciła zapalczywie Mia. – Czy nie szkolą was właśnie do walki ze strzygami? - Tak, do zorganizowanej walki – warknęłam. – A nie do dziecinnych wybryków. - To nie jest wybryk – zawołała dziewczyna. – Zabiły moją matkę. Strażnicy czekają z założonymi rękami, a poza tym dostali

nieprawdziwe informacje. W tych tunelach nie ma strzyg. Pewnie nie pojawiły się nawet w tym mieście. Christian był pod wrażeniem. - Odnaleźliście wejście do tuneli? - Tak – potwierdził Eddie. – Ale nikogo tam nie ma. - Zajrzyjmy tam razem – ożywił się moroj. – Będzie fajnie, skoro twierdzą, że nic nam nie zagraża. - Nic z tego – ucięłam. – Wracamy do domu. Mason wyglądał na zmęczonego. - Zamierzamy przeszukać miasto jeszcze raz. Nawet ty nas nie zmusisz do powrotu, Rose. - Zrobią to strażnicy, kiedy zadzwonię i zdam relację z naszego spotkania. Trudno, musiałam uciec się do szantażu. Wszyscy troje popatrzyli na mnie, jakbym jednocześnie walnęła ich poniżej pasa. - Zrobisz to? – spytał Mason. – Naprawdę chcesz nas wydać? Wyhamował mnie. Co się ze mną dzieje? Gdzie się podziała ta dziewczyna, która kiedyś uciekła ze szkoły? Mason miał rację. Zmieniłam się. - Nie zamierzam was wydać. Chcę tylko zapewnić wam bezpieczny powrót. - Uważasz, że jesteśmy bezbronni? – odezwała się Mia. – Myślisz, że tak łatwo damy się zabić? - Tak – odparłam. – Chyba że wymyśliłaś już metodę użycia wody w charakterze broni? Dziewczyna zarumieniła się i zamilkła. - Mamy srebrne sztylety – powiedział Eddie. Fantastycznie. Musieli je ukraść. Spojrzałam błagalnie na Masona. - Mason, proszę cię. Odpuść. Wracajmy do ośrodka. Przyglądał mi się dłuższą chwilę, a potem westchnął. - Dobrze. Eddie i Mia nie kryli oburzenia, ale to on przyjął na siebie rolę przywódcy. Nie mieli odwagi ciągnąć poszukiwań na własną rękę. Zauważyłam, że dziewczynę najbardziej dotknęła zmiana decyzji Masona. Współczułam jej. Nie miała czasu opłakać śmierci matki.

Zaplanowała zemstę, żeby uporać się z bólem. Będzie miała sporo do nadrobienia, kiedy wrócimy do domu. Tymczasem Christian nie rezygnował z pomysłu wizytu w tunelu. Nie dziwiło mnie to, przecież niemal cały czas spędział na strychu w kaplicy. - Sprawdziłem rozkład jazy – poinformował nas. – Mamy mnóstwo czasu do odjazdu autobusu. - Nie powinniśmy dobrowolnie pakować się w paszczę lwa – spierałam się z nimi, idąc w stronę wyjścia. - Tam naprawdę nie ma strzyg – stwierdził Mason. – Centrum jest doskonale strzeżone. Myślę, że nasi strażnicy otrzymali błędne informacje. - Rose – poparł go Christian. – Przecież możemy się trochę rozerwać. Wszyscy patrzyli na mnie. Poczułam się jak matka, która odmawia dzieciom cukierków. - Dobra, ale tylko rzucimy okiem. Ruszyliśmy w stronę drzwi opatrzonych napisem: Tylko dla personelu. Minęliśmy dwóch pracowników ochrony i prześliznęliśmy się przez kolejne drzwi, za którymi znajdowały się schody prowadzące w dół. Przypomniałam sobie stopnie w ośrodku, którymi zeszliśmy do spa w towarzystwie Adriana. To było znacznie brudniej, wyczuwałam w powietrzu dziwny odór. Wkrótce znaleźliśmy się na dole. Nie był to tunel, raczej wąski korytarz o betonowych nierównych ścianach. Umieszczono na nich brzydkie lampy jarzeniowe. Przejście rozwidlało się na końcu. Raz po raz natrafialiśmy na pudła ze środkami czystości i zapasami żarówek oraz kabli. - Widzisz? – odezwał się Mason. – Tu nic nie ma. - A tam? – spytałam, pokazując rozbiegające się korytarze. - Też nic – westchnęła Mia. – Pokażemy wam. Skręciliśmy w prawo. Rzeczywiście, te same rupiecie. Byłam gotowa przyznać im rację, kiedy nagle zauważyłam czarne litery wypisane na ścianie. Była to lista. D B C

O T D V L D Z S I Przy niektórych literach dopisano krzyżyki. Nic z tego nie rozumiałam. Mia zauważyła moja wahanie. - To pewnie znaki pozostawione przez ekipę sprzątającą – podsunęła. – A może spotyka się tu jakiś gang. - Możliwe – przyznałam, wpatrując się w łamigłówkę. Pozostali przestępowali z nogi na nogę, nie pojmując mojego zainteresowania literami. Sama nie wiedziałam, co mnie zatrzymało w tym miejscu. I nagle wszystko stało się jasne. B jak Badicowie. Z jak Zeklosowie. I jak Iwaszkowowie… Nie mogłam oderwać oczu od ściany. Pierwsze litery nazwisk wszystkich rodów królewskich. Zauważyłam trzykrotnie powtórzone D, ale nie jedno po drugim. Wyraźnie listę sporządzono według hierarchii rodów. Na początku znajdowały się małe rodziny, takie jak Dragomirowie, Badicowie i Conta, na końcu umieszczono najliczniejszy klan Iwaszkowów. Nie rozumiałam kresek postawionych przy niektórych literach, ale nie budziło wątpliwości, co znaczą krzyżyki. Dorysowano je przy rodzinie Badiców i Drozdowów. Odsunęłam się od ściany. - Musimy się stąd wynosić jak najszybciej – powiedziałam nieswoim głosem, który nawet mnie samą przestraszył. Towarzysze przyglądali mi się ze zdziwieniem. - Dlaczego? – spytał Eddie. – Co się dzieje? - Potem wam wyjaśnię. Idziemy. Mason wskazał ręką kierunek.

- Tędy wyjdziemy na ulicę poza centrum. Znajdziemy się bliżej dworca autobusowego. Zajrzałam w głąb ciemnego korytarza. - Nie – powiedziałam twardo. – Wycofujemy się tą samą drogą. Patrzyli na mnie, jakbym postradała rozum, ale nikt mi się nie sprzeciwiał. Kiedy wydostaliśmy się na zewnątrz, odetchnęłam z ulga, widząc, że słońce jeszcze nie zaszło. Pozostało nam jednak niewiele czasu, sądząc po jego pomarańczowoczerwonym świetle barwiącym budynki. Uznałam, że zdążymy dotrzeć na dworzec, zanim bestie wychyną z mroku. Było jasne, że strzygi przebywają w Spokane. Dymitr miał dobre informacje. Nie do końca rozumiałam znaczenie listy, ale musiały wiązać się jakoś z napaściami na morojów. Natychmiast należało powiadomić strażników. Postanowiłam jednak nie wtajemniczać przyjaciół do czasu, aż będziemy bezpieczni w ośrodku. Wiedziałam, że Mason natychmiast zwróciłby do tunelu. Szliśmy w milczeniu. Mój nastrój najwyraźniej udzielił się pozostałym. Nawet Christian powstrzymywał się od drwiących komentarzy. Dręczyły mnie gniew i poczucie winy, czułam się odpowiedzialna za całą akcję. W pewnej chwili Eddie zatrzymał się tak nagle, że omal na niego nie wpadłam. - Gdzie właściwie jesteśmy? – spytał, rozglądając się dokoła. Wyrwał mnie z zamyślenia. Obejrzałam teren, nie pamiętałam tej okolicy. - Szlag by to trafił – zaklęłam. – Zabłądziliśmy. Żadne z was nie pilnowało drogi? Nie miałam prawa stawiać zarzutów, skoro sama straciłam czujność. Dałam się ponieść rozdrażnieniu. Mason zamyślił się na chwilę, a potem wskazał kierunek. - Tędy. Skręciliśmy w wąską uliczkę między wysokimi domami. Czułam, że idziemy w niewłaściwą stronę, ale nie miałam lepszej propozycji, nie chciałam też zatrzymywać się dłużej w jednym miejscu.

Nie zdążyliśmy ujść daleko, kiedy usłyszałam warkot silnika i pisk opon. Mia szła środkiem. Zareagowałam instynktownie: chwyciłam ją za ramiona i pociągnęłam pod ścianę. Chłopcy zdążyli uskoczyć a porę. Znieruchomieliśmy, czekając aż samochód nas minie. Nie minął nas. Zahamował gwałtownie. Drzwi omal nie wypadły z zawiasów i trzech potężnie zbudowanych mężczyzn wyskoczyło na ulicę. Znów pomógł mi instynkt. Nie miałam pojęcia, kim są ani czego chcą, ale z pewnością nie mieli przyjaznych zamiarów. To wystarczyło. Jeden z napastników ruszył w stronę Christiana. Błyskawicznie zagrodziłam mu drogę i wymierzyłam cios. Mężczyzna lekko się zachwiał, chociaż pewnie zaskoczyłam go nieoczekiwaną reakcją. Nie spodziewał się ataku ze strony drobnej dziewczyny. Zostawił Christiana i odwrócił się do mnie. Kątem oka dostrzegłam, że Mason i Eddie walczą z pozostałymi dwoma. Mason wyciągnął srebrny sztylet. Mia i Christian zamarli w bezruchu. Agresorzy wyraźnie polegali wyłącznie na sile mięśni. Nie zostali przeszkoleni w walce. W dodatku byli ludźmi, więc dampiry miały nad nimi przewagę. Niestety, to my staliśmy pod ścianą i nie mogliśmy się wycofać. Co ważniejsze, mieliśmy sporo do stracenia. Mię. Przeciwnik Masona wyraźnie to rozumiał, bo wykonał nagły zwrot i chwycił dziewczynę. Dostrzegłam błysk lufy przystawionej jej do karku. Zrobiłam błyskawiczny unik i krzyknęłam do Eddiego, żeby zaniechał walki. Uczono nas, żeby reagować na podobne rozkazy więc usłuchał mnie natychmiast. W następnej chwili spojrzał na Mię i zbladł. Pragnęłam położyć trupem napastników – kimkolwiek byli, ale nie mogłam ryzykować życia dziewczyny. Ten, który ją trzymał, dobrze o tym wiedział. Nie musiał nic mówić. Był człowiekiem, lecz zdawał sobie sprawę, z kim ma do czynienia. Pouczono go, że dampiry zrobią wszystko, by chronić moroja. Od najwcześniejszych lat wpajano nam, że tylko oni się liczą.

Wszyscy znieruchomieli i wpatrywali się we mnie i tamtego mężczyznę. Wyraźnie uznali, że to między nami toczy się pojedynek. - Czego chcecie? – spytałam ostro. Facet mocniej przycisnął lufę. Mia mogła rwać się do walki, ale była drobniejsza i znacznie słabsza ode mnie. Słaniała się na nogach i sparaliżowana strachem. Napastnik ruchem głowy wskazał drzwi samochodu. – Wsiadajcie do wozu. I żadnych sztuczek. Jeden nieostrożny ruch i po niej. Popatrzyłam na Mię, samochód i resztę. Zaklęłam w duchu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY NIE ZNOSZĘ UCZUCIA BEZRADNOŚCI. Nie lubię poddawać się bez walki. To, co miało miejsce na ulicy, nie było walką. Gdybym została pokonana… Cóż. Mogłabym się poddać. Chociaż niekoniecznie. Ale tak się nie stało. Nie pokonali mnie, a mimo to posłusznie wsiadłam do samochodu. Posadzili nas wszystkich na podłodze furgonetki i związali ręce z tyłu specjalną plastikową taśmą, równie skuteczną jak kajdanki. Jechaliśmy w milczeniu. Mężczyźni wymieniali od czasu do czasu krótkie uwagi, ale nie słyszeliśmy czego dotyczyły. Tylko Christian i Mia mogli się zorientować w temacie rozmowy, ale nie mieliśmy z nimi kontaktu. Dziewczyna nie otrząsnęła się jeszcze z szoku, a Chris wprawdzie zdążył zapanować nad strachem, ale nie odważył się odezwać w obecności napastników. Ucieszyłam się, że tak nad sobą panuje. Wiedziałam, że wystarczyłoby jedno słowo, by wzbudzić gwałtowną reakcję ze strony naszej eskorty. Nie mogliśmy mu pomóc. Doprowadzało mnie to do szaleństwa. Instynktownie czułam, że moim jedynym zadaniem jest ochronić dwoje morojów, o sobie nie myślałam. Najważniejsi byli teraz Christian i Mia. Musiałam ich uwolnić. Jak do tego doszło? Kim byli ci ludzie? Nie umiałam rozwikłać tej tajemnicy. Nawet mi przez myśl nie przeszło, że trafiliśmy się przypadkowymi ofiarami porwania. Zabrali nas w konkretnym celu. Nasi prześladowcy nie zadali sobie trudu, żeby zawiązać nam czy lub zrobić coś, abyśmy nie mogli rozpoznać drogi. Uznałam to za zły znak. Tylko głupcy uważaliby, że nie zorientujemy się, dokąd nas wiozą. Najczarniejsze myśli kazały przypuszczać, że już nigdy nie wydostaniemy się z niewoli. Odniosłam wrażenie, że wyjechaliśmy z centrum na przedmieścia. Zostało niewiele śniegu, widziałam błotniste szare kałuże i brud zalegający na trawnikach. Rosło tu mało drzew iglastych, do których byłam przyzwyczajona. Rachityczne, ogołocone z liści pojedyncze drzewka wyglądały

biednie w porównaniu z lasem, w którym mieszkałam. Ich widok jeszcze bardziej pogarszał mi nastrój. Nie minęła godzina, kiedy furgonetka skręciła na podjazd i zatrzymała się przed zwykłym, choć wielkim domem. Zauważyłam, że stał w sąsiedztwie innych, podobnych budynków, i to dało mi nadzieję. Może uda się wezwać pomoc. Zaparkowaliśmy w garażu. Jeden z mężczyzn zamknął bramę i wprowadzono nas do części mieszkalnej. Wnętrze domu prezentowało się bardziej interesująco niż fasada. Stały tu klasyczne sofy i fotele na nogach w kształcie szponów. Wielkie akwarium dla ryb ze słoną wodą. Nad kominkiem skrzyżowane miecze. Jeden z tych idiotycznych nowoczesnych obrazów z kilkoma liniami przecinającymi płótno. Ta część mnie, która lubiła siać zniszczenie, chętnie obejrzałaby te miecze, ale zaraz wyprowadzono nas z pokoju. Zeszliśmy wąskimi schodami do piwnicy, dorównującej wielkością salonowi. Pokój na górze stanowił jednak otwartą przestrzeń, podczas gdy pomieszczenia piwniczne podzielono na szereg korytarzy i pokoików za zamkniętymi drzwiami. Przypominało to labirynt dla szczurów doświadczalnych. Prowadzono nas prosto do niewielkiej celi z betonową podłogą i gołymi ścianami. Umeblowanie składało się z kilku niewygodnych drewnianych krzeseł zbitych z listew. Okazało się, że doskonale służyły związywaniu rąk z tyłu. Mężczyźni rozdzielili nas: Mia i Christian siedzieli po jednej stronie, a my dampiry po drugiej. Szef porywający nie spuszczał oka z podwładnego, kiedy ten wiązał ręce Eddiemu. - Uważajcie na tych troje – ostrzegł, pokazując nas ruchem głowy. – Będą walczyć. Przyjrzał się Eddiemu, Masonowi, a na końcu przeniósł wzrok na mnie. Długo wytrzymałam jego spojrzenie z ponurą miną. Dowódca zwrócił się do wartownika. - Mniej na nią oko. Wreszcie uznał, że zabezpieczyli się przed naszą ucieczką, wydał jeszcze kilka rozkazów szczekliwym głosem i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Słyszeliśmy echo jego kroków oddalających się po schodach. Potem zapadła cisza.

Patrzyliśmy na siebie. Mia skrzywiła się i odwróciła w stronę pilnujących nas mężczyzn. - Co chcecie… - Zamknij się – warknął jeden z nich i postąpił krok w jej stronę. Skuliła się ze strachu, ale odniosłam wrażenie, że nie zamierza potulnie milczeć. Podchwyciłam jej spojrzenie i pokręciłam głową. Usłuchała mnie z szeroko otwartymi oczami i drżeniem warg. Nie ma nic gorszego niż bezwolnie czekać na to, co się stanie. Wyobraźnia podsuwa wówczas najokrutniejsze scenariusze. Prześladowcy milczeli, domawiając odpowiedzi na pytania, toteż zaczęłam snuć rozmaite przypuszczenia co do naszych dalszych losów. Najbardziej prawdopodobne wydawało się, że będą do nas strzelać. Pomyślałam, że kula musi sprawiać wielki ból. Ciekawe, gdzie będą mierzyć: w głowę czy w serce? Wtedy zginęłabym na miejscu. A jeśli wycelują w żołądek? Wówczas czekało mnie powolne konanie. Zadrżałam na myśl o tym, że się wykrwawię na śmierć. Powróciły wspomnienia z domu Badiców. Może i nam poderżną gardła? Pewnie posługiwali się równie dobrze bronią palną jak nożem. Oczywiście zastanawiałam się również, dlaczego jeszcze żyjemy. Z pewnością czegoś od nas chcieli. Ale czego? O nic nie pytali. Poza tym to ludzie. Do czego jesteśmy im potrzebni? Ludzie stanowili dla nas podwójne zagrożenie. Zdarzali się wśród nich szaleńcy żądni krwawej walki lub tacy, którzy chcieli przeprowadzać na nas eksperymenty. Ci tutaj nie zaliczali się do żadnej z tych kategorii. Czego więc chcieli? Po co nas uwięzili? Wciąż przychodziły mi do głowy ponure rozwiązania tej zagadki. Sądząc po minach moich przyjaciół, nie ja jedna wyobrażałam sobie najgorsze. Pomieszczenie wypełniał odór potu i strachu. Straciłam poczucie czasu, ocknęłam się z zamyślenia dopiero na dźwięk czyichś kroków na schodach. Wkrótce do pokoju wszedł dowódca. Podwładni wyprostowali się z wyraźnym napięciem. O Boże. To już teraz. Na to czekaliśmy. - Tak jest – usłyszałam słowa przybyłego. – Są tutaj, tak jak pan kazał.

Nareszcie zrozumiałam. Spodziewał się zleceniodawcy naszego porwania. Wpadłam w panikę. Musieliśmy uciekać. - Wypuśćcie nas! – krzyknęłam, szarpiąc więzy. – Wypuść nas, ty skur… Umilkłam. Coś we mnie zadrżało. Zaschło mi w gardle, czułam, że serce za chwilę przestanie bić. Strażnik wrócił z mężczyzną i kobietą. Nie znałam ich. Rozpoznałam jednak, kim byli… Strzygi. Elementy układanki złożyły się w całość. Raporty ze Spokane były prawdziwe. Co gorsza, stało się to, czego obawialiśmy się najbardziej. Bestie rzeczywiście zaczęły działać w porozumieniu z ludźmi. Sytuacja zmieniła się radykalnie. Nie byliśmy już bezpieczni nawet w ciągu dnia. Naszemu światu zagrażało śmiertelne niebezpieczeństwo. Uświadomiłam sobie, że mamy do czynienia z bandą, która napadła na obie rodziny morojów. Przed oczyma przesunęły mi się obrazy martwych ciał i krwi. Dławiło mnie w gardle. Skoncentrowałam się na naszym obecnym położeniu, by odegnać przygnębiające wspomnienia, ale nie była to wiele lepsza alternatywa. Moroje mieli bardzo bladą skórę, taką, jaką ludzie podatni na poparzenia słoneczne. Te wampiry jednak były kredowobiałe, jakby przypudrowane mąką. Dostrzegłam czerwone obwódki wokół ich oczu. Świadczyły niezbicie o żądzy krwi. Kobieta w jakiś sposób przypominała Nathalie – moją nieszczęsną koleżankę, którą ojciec nakłonił do dobrowolnej przemiany z strzygę. Dopiero po dłuższej chwili uświadomiłam sobie, na czym polegało ich podobieństwo, bowiem była zupełnie inna: niska, o brązowych włosach z niestarannie ufarbowanymi pasemkami. Z pewnością strzygą została niedawno. Zrozumiałam to porównując ją z towarzyszem. Jej twarz zachowała resztki życia – tak jak twarz Nathalie. Oblicze mężczyzny było martwe. Nie dostrzegłam w nim śladu ciepła ani choćby najlżejszych emocji. Wampir miał doskonale obojętne i wyrachowane spojrzenie. Odniosłam wrażenie, że bawi go nasze położenie. Dorównywał wzrostem Dymitrowi, jednak smuklejsza sylwetka wskazywała na

to, że za życia był morojem. Twarz przybysza okalały długie do ramion włosy, których czerń kontrastowała ze szkarłatem koszuli. Oczy miał tak ciemne i mroczne, że gdyby nie czerwona obwódka wokół źrenic, nie można by odróżnić źrenicy od tęczówki. Jeden z wartowników wymierzył mi kuksańca, mimo że się nie odzywałam. Spojrzał na wampira. - Mam ją zakneblować? Usiłowałam wcisnąć się w oparcie krzesła, odsunąć się jak najdalej. Mężczyzna zauważył mój manewr i uśmiechnął się, nie otwierając warg. - Nie – odezwał się niskim, jedwabistym głosem. – Chciałbym posłuchać, co ma do powiedzenia.- Patrzył na mnie, unosząc brew. – Proszę, mów dalej. Przełknęłam ślinę. - Nie? Nie chcesz nic dodać? Cóż. Nie omieszkaj zabrać głosu, jeśli coś ci przyjdzie do głowy. - Izajaszu! – zawołała kobieta. – Dlaczego trzymasz ich tutaj? Czemu nie powiadomiłeś innych? - Eleno, Eleno – mruknął Izajasz. – Opanuj się. Nie zamierzam rezygnować z takiej gratki. Schwytałem dwoje morojów i… Zaszedł mnie od tyłu i uniósł kosmyk moich włosów. Wzdrygnęłam się, ale on poszedł już do Eddiego i Masona, wpatrzony w ich szyje - … troje świeżych dampirów. Mówiąc to, westchnął z zadowoleniem, a ja zrozumiałam, że szukał tatuaży strażników na naszej skórze. Mężczyzna podszedł teraz do Mii i Christiana. Stanął przed nimi, opierając ręce na biodrach. Mia nie wytrzymała jego wzroku, ale chłopak twardo odwzajemnił spojrzenie strzygi. Byłam z niego dumna. - Spójrz w te oczy, Eleno. – Kobieta podeszła i stanęła za plecami Izajasza. – Są bladoniebieskie jak lód. Zachwycająca barwa. Nie spotyka się takich oczu u nikogo poza chłonkami królewskich rodów. U Badiców, Ozerów, czasem Zeklosów. - Jestem Ozera – wtrącił dzielnie Christian. Izajasz przekrzywił głowę.

- Doprawdy? Ale chyba nie… - Nachylił się bliżej do moroja. – Wiek się zgadza… i te włosy. – Uśmiechnął się – Jesteś synem Lucasa i Mojry? Christian milczał, ale jego wzrok mówił sam za siebie. - Znałem twoich rodziców. Wspaniali, niezrównani. Ich śmierć to hańba. Cóż, można powiedzieć, że sami jej szukali. Mówiłem im, żeby nie wracali po ciebie. Byłeś za mały na przebudzenie. Ale oni twierdzili, że chcą cię mieć blisko i wezwać w stosownym czasie. Ostrzegałem, ale nie posłuchali… - Izajasz lekko wzruszył ramionami. Użył terminu „przebudzenie”. Tak strzygi nazywały swoją przemianę. Brzmiało to niemal jak doświadczenie religijne. – Cóż, spotkał ich okrutny los. W oczach Christiana rozbłysła nienawiść. Izajasz znów się uśmiechnął. - To poruszające, że jednak odnalazłeś drogę do mnie po tak długim czasie. Być może uda mi się spełnić marzenie twoich rodziców. - Izajaszu – skomlała Elena. – Powiadom resztę. - Nie będziesz mi rozkazywać! – Mężczyzna chwycił ją za ramię i odepchnął z tak wielką siłą, że strzyga przeleciała przez pokój i uderzyła o ścianę. Ledwo zdołała wyciągnąć rękę, żeby złagodzić impet. Strzygi miały lepszy refleks niż dampiry, a nawet moroje. Niezręczność kobiety świadczyła o kompletnym zaskoczeniu. Nie pomyliłam się. Izajasz należał do wyższej klasy. Elena nie dorównywała mu siłą. Potratował ją jak uprzykrzoną muchę. Strzygi nabierały mocy, pijąc krew morojów oraz w mniejszym stopniu krew dampirów. Ten mężczyzna był bardzo stary, z pewnością wypił krew wielu ofiar. Zerknęłam na Elenę. Emanowało z niej przerażenie. Nie dziwiłam się. Strzygi napadały na siebie nawzajem bez szczególnego powodu. Izajasz mógł jej olewać głowę w każdej chwili. Stchórzyła. - Przepraszam, Izajaszu – powiedziała, spuszczając wzrok. Wampir wygładził nieistniejące fałdy koszuli. Na powrót przybrał ton wyrażający chłodną uprzejmość.

- Masz prawo głosu, Eleno, i możesz wyrazić swoje zdanie w cywilizowany sposób. Jak sądzisz, co powinniśmy począć z tymi szczeniakami? - Powinieneś, to jest powinniśmy zająć się nimi bez zwłoki. Zwłaszcza morojami. – Bardzo starała się przypodobać starszemu mężczyźnie.- Chyba że… Nie wydajesz dziś kolacji, prawda? Byłoby szkoda. Musielibyśmy podzielić się z innymi, a wiemy że nie należy spodziewać się wdzięczności z ich strony. Nie są w stanie jej okazać. Kolacja? Zadrżałam. - Nie przeznaczę ich na kolację – odparł łagodnie Izajasz. – Nie zamierzam również natychmiast pozbawić ich życia. Jesteś młoda, Eleno, i niecierpliwa. Kiedy osiągniesz mój wiek… nauczysz się czekać. Kobieta przewróciła oczami, kiedy nie patrzył w jej stronę. Tymczasem wampir zwrócił się do naszej trójki. - Obawiam się, że umrzecie. To nieuniknione. Chciałbym powiedzieć, że jest mi przykro, ale to nieprawda. Taki jest świat. Pozostawiam wam jednak wybór w kwestii sposobu. Wszystko zależy od tego, jak będziecie się zachowywali. – Obrzucił mnie badawczym spojrzeniem. Nie wiedziałam, dlaczego wszyscy uważali mnie za główną podżegaczkę do buntu. No, może trochę się domyślałam… Mężczyzna kontynuował: - Któreś z was może zginąć w męczarniach. Nie musiałam patrzeć na Masona i Eddiego, żeby wiedzieć, co czują. Bali się tak samo jak ja. Usłyszałam, że Eddie cicho jęknął. Izajasz obrócił się raptownie i stanął twarzą w twarz z Mią i Christianem. - Wy macie więcej szczęścia. Postanowiłem, że tylko jedno z was rozstanie się z życiem. Drugie ma szansę uzyskać nieśmiertelność. Zdobędę się na akt łaski i być może zaopiekuję się którymś, kiedy osiągnie stosowny wiek. Nie mogłam się powstrzymać. Parsknęłam śmiechem. Wampir obrócił się w moją stronę. Umilkłam w oczekiwaniu na to, że ciśnie mną o ścianę, jak wcześniej swoją towarzyszką. Ale on tylko patrzył. To wystarczyło. Serce zaczęło mi walić jak oszalałe i łzy napłynęły do oczu. Zawstydziłam się swoich reakcji. Chciałam

być podobna do Dymitra. Może nawet do matki. Po długiej koszmarnej chwili Izajasz odwrócił się z powrotem do morojów. - Jak mówiłem, jedno z was zostanie przebudzone do wiecznego życia. Nie ja tego dokonam. Będziecie musieli zrobić to dobrowolnie. - Już to widzę – prychnął Christian. Starał się, żeby zabrzmiało to gniewnie i opryskliwie, jednak wszyscy obecni zdawali sobie sprawę, jak bardzo jest przerażony. - Wspaniały duch Ozerów – ucieszył się Izajasz. Przeniósł płonące czerwonym blaskiem spojrzenie na Mię, która skurczyła się ze strachu. – Nie pozwól mu się pokonać, moja droga. Także w twojej zwykłej krwi płynie siła. Powiem wam, co należy zrobić. – Wskazał ręką naszą trójkę. Jego wzrok przeszył mnie dreszczem, niemal poczułam odór zgnilizny. – Jeśli chcecie żyć, musicie zabić jednego dampira. – Obrócił wzrok na Mię i Christiana. – Tylko tyle. Nic wielkiego. Powinniście tylko powiedzieć tym panom, że jesteście gotowi. Oswobodzą was. Potem napijecie się ich krwi i przebudzicie się jako istoty nam podobne. Pierwsze, które to zrobi, odejdzie wolno. Drugie z was posłuży za kolację Elenie i mnie. W pomieszczeniu zapadła cisza. - Nie – odezwał się Christian. – Nie zabiję żadnego z moich przyjaciół. Nie obchodzi mnie, co ze mną zrobisz. Zginę pierwszy. Izajasz machnął ręką z lekceważeniem. - Łatwo o bohaterstwo z pełnym żołądkiem. Poczekaj kilka dni, a twoi przyjaciele wydadzą ci się całkiem smacznym kąskiem. I słusznie. Dampiry są pyszne. Niektórzy z nas wolą je od morojów i choć sam nie podzielam ich opinii, potrafię docenić odmianę. Christian patrzył spode łba. - Nie wierzysz? – spytał wampir. – Udowodnię ci to. – Przeszedł na naszą stronę pokoju. Zrozumiałam, co zamierza, i odezwałam się, nie myśląc o tym, co robię. - Użyj mnie – wypaliłam. – Wypij moją krew. Izajasz przestał się uśmiechać, zaskoczyłam go. - Zgłaszasz się na ochotnika? - Robiłam to już. Pozwalałam morojom pić swoją krew. Nie mam nic przeciwko temu, nawet to lubię. Zostaw ich w spokoju. - Rose! – wykrzyknął Mason.

Wpatrywałam się w Izajasza. Nie chciałam oddawać mu krwi. Na myśl o tym robiło mi się niedobrze. Ale skoro wcześniej karmiłam już Lissę, wolałam użyczyć mu siebie, niż pozwolić, by tknął Eddiego lub Masona. Nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy. Przez krótką chwilę myślałam, że udało mi się go przekonać, ale pokręcił głową. - Nie. Nie ty. Na razie. Mężczyzna podszedł do Eddiego. Szarpnęłam się tak mocno, że ostra krawędź taśmy wbiła mi się w skórę. Nie pękła. - Nie! Zostaw go! - Cisza – warknął Izajasz, nie patrząc na mnie. Położył rękę na policzku Eddiego, który zadrżał i zbladł. Bałam się, że zemdleje. – Mogę to zrobić bezboleśnie albo sprawić, że będzie cierpiał. Zamilkniesz? Chciałam krzyczeć, obrzucić go wyzwiskami, grozić mu. Milczałam jednak. Rozglądałam się rozpaczliwie po naszej celi, szukając drogi wyjścia. Nic, tylko puste, białe ściany. Żadnych okien, jedyne drzwi pilnie strzeżone. Czułam się bezradna jak wtedy, gdy kazali nam wsiąść do furgonetki. Miałam ochotę się rozpłakać, ogarnęła mnie rozpacz silniejsza od lęku. Jaka ze mnie strażniczka, skoro nie mogę ocalić przyjaciół? Nie odezwałam się, wzbudzając uśmiech satysfakcji u wampira. Światła jarzeniowych lamp nadawały jego skórze chorobliwie szarą barwę, podkreślały cienie pod oczami. Z jaką rozkoszą bym go uderzyła. - Świetnie. – Uśmiechnął się do Eddiego i przytrzymał jego głowę tak, że spotkali się wzrokiem. – Nie będziesz się opierał, prawda? Lissa była dobra w używaniu magii wpływu. Lecz nie mogła się równać z Izajaszem. Eddie odwzajemnił uśmiech. - Nie, nie będę. - Świetnie – powtórzył prześladowca. – I sam nadstawisz mi szyję. Wampir zbliżył usta do jego bladej skóry. Odwróciłam wzrok, starając się skupić na starym, zniszczonym dywanie. Nie mogłam na to patrzeć. Usłyszałam cichy, błogi jęk Eddiego. Izajasz nie wydawał odgłosów, żadnego siorbania ani mlaskania.

- Już po wszystkim. Odważyłam się popatrzeć w ich stronę. Z ust wampira ciekła strużka krwi, zlizał ją językiem. Nie widziałam rany na szyi przyjaciela, ale podejrzewałam, że wyglądała okropnie. Mia i Christian wpatrywali się w niego z lękiem i fascynacją. Eddie miał nieprzytomny, rozmarzony wzrok – skutek działania endorfin i wpływu. Izajasz wyprostował się i uśmiechnął do morojów, oblizując wargi. - Widzicie? – rzucił od niechcenia, idąc do drzwi. – To takie proste.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY MUSIELIŚMY JAK NAJSZYBCIEJ OPRACOWAĆ plan ucieczki. Niestety, wszystkie pomysły, które przychodziły mi do głowy, wydawały się nierealne. Strażnicy nie spuszczali nas z oka. Nie wyglądali też na idiotów, którzy daliby się wywieść z pole. Byliśmy mocno związani i nie mogliśmy się ze sobą porozumiewać. Nie mieliśmy szans. Minęły dwadzieścia cztery godziny, a nasza sytuacja wcale się nie poprawiła. Byliśmy więźniami. Strzeżono nas czujnie, nie zostawiając żadnej nadziei. Prawie żadnej. Pozostawała wizyta w toalecie. Stanowiła jedyną prawdopodobną, choć żenującą, drogę ucieczki. Nie dano nam nic do jedzenia ani picia. Wytrzymywałam to z trudem, mimo że geny ludzi i wampirów stanowiły mieszankę nie do pokonania. Czułam jednak głód i nieuchronnie zbliżałam się do punktu, w którym mogłabym zabić za cheeseburgera i porcję frytek. Co do Mii i Christiana… ich sytuacja przedstawiała się gorzej. Moroje potrafili tygodniami obyć się bez jedzenia i picia, pod warunkiem że regularnie dostawali krew. Bez niej zaczynali słabnąć i chorować już po kilku dniach. W czasie kiedy mieszkałyśmy z Lissą wśród ludzi, nie mogłam jej karmić codziennie, wspomagała się normalnym jedzeniem. Oba wampiry zostały teraz pozbawiona posiłków, krwi i wody. Widziałam, że są bliscy omdlenia. Byłam głodna, ale Mia i Christian wyczerpani. Oboje gorączkowo wręcz łaknęli krwi. Częste wizyty Izajasza w areszcie pogarszały sytuację. Kpił z nich w żywe oczy. Za każdym razem pił też krew Eddiego. Podczas trzeciej wizyty zauważyłam, że moroje dosłownie ślinią się na ten widok. Dampir był tak oszołomiony hormonami szczęścia i brakiem pokarmu, że nie bardzo kojarzył, co się dzieje. Długo nie mogłam spać, zdrzemnęłam się nieco dopiero drugiego dnia. Głód i zmęczenie coraz bardziej dawały się we znaki. Kiedy wreszcie przysnęłam, zdziwiłam się, że w ogóle mi się to udało.

Miałam sen – zdawałam sobie sprawę, że śnię – w którym spacerowałam po plaży. W pierwszej chwili nie rozpoznałam tego miejsca, dopiero po kilku minutach zorientowałam się, że to plaża w Oregonie, piaszczyste i ciepłe wybrzeże Pacyfiku. Wybrałyśmy się tam pewnego dnia z Lissą w czasie, gdy mieszkałyśmy w Portland. Był piękny jasny dzień. Moja przyjaciółka nie mogła godzinami przebywać na słońcu, więc skróciłyśmy wycieczkę, ale przez wiele dni żałowałam, że nie zostałyśmy tam dłużej, żeby nacieszyć się urodą tego miejsca. Teraz, we śnie, mogłam się sycić słońcem i ciepłem do woli. - Mała dampirzyco – usłyszałam czyjś głos za plecami. – Już czas. Obróciłam się gwałtownie i napotkałam wzrok Adriana Iwaszkowa. Miał na sobie krótkie spodnie i luźną koszulę, ale najbardziej zdziwiło mnie w tym nonszalanckim stroju, że nie włożył butów. Wiatr rozwiewał mu brązową czuprynę. Adrian trzymał ręce w kieszeniach i przyglądał mi się z wiele mówiącym uśmiechu. - Nadal masz kilka asów w rękawie – powiedział. Zirytował mnie ta uwagą, bo w pierwszej chwili uznałam, że patrzy na moje piersi. Potem zorientowałam się, że utkwił wzrok na wysokości mojego brzucha. Założyłam tego dnia dżinsy i górną część kostiumu do opalania. U paska dyndał mi mały wisiorek w kształcie oka. Na nadgarstku połyskiwał krzyżyk czotki. - A ty znowu wyszedłeś na słońce – zauważyłam. – Rozumiem, że znalazłam się w twoim śnie. - To nasz wspólny sen. Poruszyłam palcami stóp w piasku. - Jak to możliwe, że dwie osoby śnią to samo? - Ludzie dzielą ze sobą sny, Rose. Przyjrzałam mu się, marszcząc brwi. - Muszę wiedzieć, co miałeś na myśli, mówiąc, że spowija mnie ciemność. Co to znaczy? - Nie mam pojęcia. Inny żyją w świetle, a ciebie otaczają cienie. Przyciągasz je od Lissy. Czułam się kompletnie zdezorientowana. - Możesz to wyjaśnić?

- Nie pora na wyjaśnienia – oświadczył Adrian. – Przybywam w innym celu. - Więc masz jakiś powód? – Wędrowałam wzrokiem po szaroniebieskiej wodzie, działającej na mnie hipnotycznie. – Nie pojawiłeś się przypadkiem? Podszedł bliżej i chwycił mnie za rękę, zmuszając, był spojrzała mu w oczy. Z jego twarzy znikło rozbawienie. Był śmiertelnie poważny. - Gdzie jesteś? - Tutaj – odparłam, nie rozumiejąc. – Jestem razem z tobą. Adrian potrząsnął głową. - Nie to miałem na myśli. Gdzie przebywasz w realnym świecie? W realnym świecie? Plaża, na której staliśmy jeszcze przed chwilą, rozmywała mi się przed oczami. Po chwili wszystko się unormowało, zaczynałam sobie przypominać. W moim umyśle pojawiły się konkretne obrazy. Krzesła. Strażnicy. Związane ręce. - W piwnicy – powiedziałam powoli. Poczułam strach, piękna wizja zniknęła bez śladu. – O Boże, Adrian. Musisz pomóc Mii i Christianowi. Ja nie mogę… Poczułam, że mocniej ściska mnie za rękę. - Gdzie to jest? Obrazy w mojej głowie znów zaczęły się rozmazywać, nie potrafiłam skupić myśli. Moroj zaklął pod nosem. - Gdzie jesteś, Rose? Przestałam cokolwiek widzieć. Adrian zniknał. - W piwnicy. W jakimś domu. W… Zniknął. Obudziłam się. Dźwięk otwieranych drzwi przywrócił mnie do przytomności. Tym razem Izajasz przywlókł ze sobą Elenę. Z trudem powstrzymałam się, żeby nie parsknąć gniewnie na jej widok. Mężczyzna zachowywał się arogancko i podle. Jednak był przywódcą. Miał siłę i władzę na poparcie swojego okrucieństwa. Przyznałam to z niechęcią. Elena była nikim. Próbowała nam grozić i wygłaszała złośliwe komentarze, a chowała się za jego plecami. Szmata.

- Witajcie, dzieciaki – zaczął Izajasz od progu. – Jak się dzisiaj mamy? Założył ręce z tyłu i podszedł do Mii i Christiana. - Zaszły jakieś zmiany od czasu mojej ostatniej wizyty? Za długo zwlekacie i tylko denerwujecie Elenę. Zgłodniała, chociaż przypuszczam, że wy dwoje macie większy apetyt. Christian zmrużył oczy. - Odpieprz się – wycedził przez zaciśnięte zęby. Elena warknęła gniewnie. - Jak śmiesz… Jej towarzysz machnął ręką. - Daj mu spokój. Będziemy musieli poczekać nieco dłużej. W zamian zapewniają nam dobrą rozrywkę. Oczy kobiety rzucały groźne błyski na Christiana. - Szczerze mówiąc – ciągnął Izajasz, obserwując moroja – nie wiem, czego chciałbym bardziej: zabić cię czy widzieć pośród swoich. Oba rozwiązania wydają mi się równie zabawne. - Nie nudzi cię słuchanie własnych słów? – zaciekawił się Christian. - Nie. Raczej nie. To też mnie nie nudzi. Odwrócił się i ruszył w stronę Eddiego. Biedny chłopak ledwo trzymał się na krześle. Stracił mnóstwo krwi. Izajasz nie musiał nawet używać wpływu. Eddie miał głupią, rozmarzoną minę. Czekał na kolejne ukąszenie. Uzależnił się od śliny wampira, jak wszyscy karmiciele. Ogarnęły mnie gniew i obrzydzenie. - Szlag! – wykrzyknęłam. – Zostaw go! Izajasz zerknął na mnie przez ramię. - Milcz, dziewczyno. Nie wydajesz mi się nawet w przybliżeniu tak zabawna jak pan Ozera. - Czyżby? – warknęłam. – Skoro jestem tak irytująca, to może mnie wykorzystasz, żeby udowodnić swoją głupią rację. Czemu mnie nie ukąsisz? Pokaż, gdzie jest moje miejsce i jak bardzo jesteś okrutny. - Nie! – krzyknął Mason. – To mnie wykorzystaj. Izajasz przewrócił oczami.

- Dobry Boże. Cóż za szlachetność. Prawdziwy oddział Spartakusa. Minął jednak Eddiego i ujął pod brodę Masona, unosząc mu nieco głowę. - Ale ty tak naprawdę tego nie chcesz. Zaoferowałeś siebie ze względu na nią. – Puścił go i podszedł do mnie. Poczułam na sobie spojrzenie jego bezdennie czarnych oczu. – Co do ciebie… Z początku ci nie wierzyłem. Jednaj po namyśle… - Ukląkł, nasze twarze znalazły się na tej samej wysokości. Twardo patrzyłam mu w oczy, wiedząc, że ryzykuję. Mógł użyć wpływu. – Sądzę, że naprawdę tego chcesz. Nie jesteś taka szlachetna, jakby się wydawało. Pragniesz tego. Oddawałaś już krew – przemawiał do mnie monotonnym głosem. Nie używał wpływu, miał naturalną charyzmę. Przypominał w tym Lissę i Adriana. Wsłuchiwałam się chciwie w każde jego słowo. – Robiłaś to wielokrotnie – dodał. Nachylił się nade mną, a ja poczułam jego gorący oddech na szyi. Słyszałam, jak Mason coś krzyczy, ale nie rozumiałam słów. Całkowicie skupiłam się na kłach Izajasza dotykających niemal mojej skóry. W ciągu ostatnich miesięcy zostałam ukąszona tylko jeden raz, kiedy Lissa znalazła się w potrzebie. Wcześniej piła moją krew przynajmniej dwa razy w tygodniu przez dwa lata. Dopiero niedawno dotarło do mnie, że się do niej uzależniłam. Nic, powtarzam, nic nie może się równać z rozkoszą, jaką daje ukąszenie wampira. Przeczuwałam, że ukąszenia strzyg działają ze zdwojoną siłą… Przełknęłam ślinę. Nagle zdałam sobie sprawę, że oddycham ciężko, a serce bije mi jak oszalałe. Izajasz zachichotał. - Tak. Jesteś na dobrej drodze do przemiany w dziwkę sprzedającą krew. Niestety, nie dam ci tego, czego pragniesz. Cofnął się, a ja się skuliłam. Mężczyzna podszedł do Eddiego i przyssał się do jego szyi. Nie mogłam na to patrzeć, ale tym razem powodowała mną zazdrość. Paliła mi wnętrzności. Tak silnie pragnęłam, żeby to mnie ukąsił, tęskniłam do tego każdym nerwem. Izajasz skończył i skierował się do drzwi. W pewnej chwili przystanął i spojrzał na Mię i Christiana.

- Nie zwlekajcie dłużej – rzucił ostrzegawczym tonem. – Macie jedyną szansę na ocalenie. – Wasza przyjaciółka pomoże wam z ochotą. Wyszedł, a ja poczułam na sobie wzrok Christiana. Chłopak wyglądał jeszcze mizerniej niż parę godzin temu. Widziałam głód w jego oczach i nagle zapragnęłam go nasycić. Boże. Wszyscy byliśmy skrzywieni. Myślę, że Christian również zdał sobie z tego sprawę. Uśmiechnął się gorzko. - Jeszcze nigdy nie wydawałaś mi się tak atrakcyjna, Rose – powiedział, zanim strażnicy go uciszyli. Tego dnia przysypiałam kilkakrotnie, ale Adrian nie pojawił się więcej. Znajdowałam się na granicy jawy i snu, kiedy poczułam znajome przyciąganie ze strony Lissy. Po tym wszystkim, co się ostatnio wydarzyło, poczułam niemal, jakbym wróciła do domu. Moja przyjaciółka siedziała samotnie w Sali bankietowej ośrodka narciarskiego. Przypucnęła w kącie na podłodze, starając się ukryć przed wzrokiem intruzów. Była bardzo zdenerwowana. Czekała na coś, a może na kogoś. Kilka minut później do pokoju wśliznął się Adrian. - Kuzynko – przywitał się i usiadł obok Lissy. Podciągnął kolana pod brodę, nie zważając na eleganckie spodnie. – Wybacz spóźnienie. - Nic się nie stało – odparła. - Nie wiedziałaś, że tu jestem, dopóki mnie nie zobaczyłaś, prawda? Lissa potrząsnęła głową z rozczarowaniem. Nic z tego nie rozumiałam. - I nawet teraz, kiedy siedzimy obok siebie, nie dostrzegasz niczego niezwykłego? - Nie. Adrian wzruszył ramionami. - Cóż, mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni. - A ty, co widzisz? – spytała zaciekawiona. - Wiesz, czym jest aura? - To coś w rodzaju świetlistej otoczki wokół osoby. Jedno z tych zjawisk w stylu New Age, mam rację?

- Tak. Każda żywa istota promieniuje duchową energią. No prawie każda – dodał po zastanowieniu, a ja pomyślałam, że przypomniał sobie cień otaczający mnie. – Kolor aury wiele mówi o właścicielu… Pod warunkiem że ją widzimy. - Rozumiem, że ty masz taką zdolność – stwierdziła Lissa. – I dzięki niej zorientowałeś się, że mam moc ducha. - Twoja aura ma barwę złota, podobnie jak moja. Odcień zmienia się w zależności od sytuacji, ale złoto pozostaje. - Czy poznałeś wiele osób o podobnej energii? - Niewiele. Trafiam na nie od czasu do czasu. Zwykle trzymają się na uboczu. Z tobą pierwszą o tym rozmawiam. Nie wiedziałem, że mamy moc ducha. Żałuję, że nie zorientowałem się wcześniej, kiedy miałem kłopot w obraniem specjalizacji. Być może nie czułbym się wówczas jak ofiara losu. Lissa uniosła rękę i wpatrywała się w nią w nadziei, że dostrzeże blask aury. Nie powiodło się. Westchnęła i opuściła ramię. Nagle zrozumiałam. Adrian również posiadał moc ducha. To dlatego wypytywał o Lissę, chciał z nią porozmawiać o naszej szczególnej więzi i braku specjalizacji. To duch obdarzył go charyzmą, dzięki której Iwaszkow tak mnie oczarował. Tamtego dnia, kiedy odwiedziliśmy go w pokoju, użył wpływu, żeby uwolnić się od Dymitra. - W końcu cię puścili? – zagadnął Lissę. - Tak. Uznali, że naprawdę nic nie wiem. - To dobrze – stwierdził, a potem zmarszczył brwi. – Jesteś pewna, że nic nie wiesz? - Mówiłam ci już, że więź działa tylko w jedną stronę. - Hm. Będziesz musiała nad tym popracować. Wkurzyła się. - Sądzisz, że nie próbowałam? Gdybym tylko potrafiła ją odnaleźć, zrobiłabym to natychmiast! - Wiem, jesteście przecież sobie bardzo bliskie. Wykorzystaj to i porozmawiaj z nią we śnie. Próbowałem nawiązać kontakt z Rose, ale za krótko to trwało… - Co takiego? – wykrzyknęła Lissa. – Rozmawiałeś z nią w jej śnie?

Teraz Adrian się zdziwił. - Oczywiście. Nie wiesz, jak to się robi? - Nie! Żartujesz? Jak to jest możliwe? Moje sny… Przypomniałam sobie, co mówiła Lissa o morojach obdarzonych mocą ducha. Wielu posiadało niezwykłe zdolności, nie tylko uzdrawiania. Pomyślałam, że Adrian nie przypadkiem znalazł się we śnie. Znalazł sposób, żeby przeniknąć do mojego umysłu. Pewnie użył podobnej metody, dzięki której ja odbierałam myśli i uczucia Lissy. Poczułam się nieswojo. Wciąż nie potrafiłam ogarnąć tego fenomenu. Moroj przesunął ręką po włosach i przechylił głowę, wpatrując się w kryształowy żyrandol zawieszony nad nimi. - Rozumiem. Nie widzisz aury i nie potrafisz przenikać do cudzych snów. Więc na czym polegają twoje zdolności? - Mogę uzdrawiać ludzi, zwierzęta, nawet rośliny. Potrafię wskrzeszać zmarłych. - Naprawdę? – ostatnie słowa Lissy wywarły na nim spore wrażenie. – Co jeszcze umiesz? - Potrafię wpływać na innych. - To umieją wszystkie wampiry. - Moja moc jest znacznie silniejsza. Umiem sprawić, by robili to, czego od nich oczekuję, nawet złe rzeczy. - Ja też to potrafię. – Oczy Adriana roziskrzyły się nagle. – Ciekawe, co by się stało, gdybyś spróbowała wpłynąć na mnie. Lissa zawahała się, przesunęła bezwiednie palcami po czerwonym dywanie. - Nie mogę. - Dlaczego? - Nie teraz. Przyjmuję leki przeciwdepresyjne. Blokują zdolność korzystania z magii. Adrian wyrzucił ramiona w górę. - To jak w takim razie mam cię nauczyć nawiązywania kontaktu we śnie? Jak chcesz odnaleźć Rose? - Posłuchaj – przerwała mu ze złością. – Nie chcę zażywać leków. Ale nie mam wyboru. Bez nich przydarzają mi się chwile szaleństwa. Robię niebezpieczne rzeczy. Tak działa duch.

- Ja nie przyjmuję żadnych leków i jakoś sobie radzę – wtracił Adrian. Pomyślałam, że nie mówi prawdy. Lissa również zdała sobie z tego sprawę. - Tego dnia, kiedy Dymitr zajrzał do twojego pokoju, zachowywałeś się bardzo dziwnie. Bełkotałeś coś bez ładu i składu – zauważyła. - Ach, o tym mówisz. Cóż, rzeczywiście miewam chwile słabości. Jednak zdarzają się rzadko, najwyżej raz w miesiącu. – Zabrzmiało to szczerze. Lissa zamyśliła się. Adrian chyba mówił prawdę. Nie przyjmował leków bez poważnych konsekwencji, a ona tylko o tym marzyła. Poza tym, pomyślała, ostatnio miała wrażenie, że tabletki przestały jej pomagać… Moroj uśmiechnął się, odgadując jej myśli. - Co ty na to, kuzynko? – spytał. Nie musiał używać wpływu. Jego oferta była kusząca. – Nauczę cię wszystkiego, jeśli odstawisz leki. Będziemy musieli poczekać, aż twój organizm wydali resztę całej tej chemii, a potem…

RODZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY NIE TEGO PRAGNĘŁAM. Mogłabym znieść wszystko: gdyby Adrian ją uderzył, nauczył palić te głupie papierosy albo inne rzeczy. Ale on żądał, żeby odstawiła lekarstwa. Nie umiałam się z tym pogodzić. Niechętnie opuściłam Lissę i wróciłam do ponurej rzeczywistości. Byłam ciekawa, jak rozwinie się sytuacja między nimi, jednak wiedziałam, że nie mam tam już nic do roboty. Musiałam coś wymyślić. Rozejrzałam się wokół bezradnie, czując, że nie znajdę żadnego rozwiązania. Nie mogliśmy stąd uciec. Wszystko na nic. Tego dnia pilnowało nas trzech wartowników. Sprawiali wrażenie znudzonych, ale zachowywali czujność. Zerknęłam na towarzyszy. Eddie był oszołomiony, Mason tępo wpatrywał się w podłogę. Christian miał obojętną minę, Mia chyba zasnęła. Zaschło mi w gardle, gdyby nie to, roześmiałabym się gorzko na wspomnienie swoich słów, kiedy tłumaczyłam Mii, że jej moc panowania nad wodą na nic się nie przyda w walce ze strzygami. W tej chwili oddałabym wszystko, żeby wyczarowała dla nas coś do picia. Magia. Dlaczego wcześniej o niej nie pomyślałam? Nie byliśmy do końca bezradni. W mojej głowie wykluwał się plan. Być może zakrawał na szaleństwo, ale nie mieliśmy innego. Serce waliło mi niespokojnie, więc starałam się za wszelką cenę zachować obojętny wyraz twarzy, żeby nie wzbudzać podejrzeń u wartowników. Christian nie spuszczał ze mnie wzroku. Czuł, że coś się dzieje. Wpatrywał się we mnie intensywnie, gotów zareagować w każdej chwili. Boże. Jak mogliśmy nie wpaść na to wcześniej? Potrzebowałam pomocy Christiana, ale nie wiedziałam, jak przekazać mu wiadomość. Co gorsza, nie miałam pewności, czy zdoła zrobić cokolwiek. Był bardzo osłabiony. Odwzajemniłam jego spojrzenie, chcąc dać mu do zrozumienia, że zaczynamy działać. Nie rozumiał, co mam na myśli, ale widziałam, że jest zdeterminowany. Upewniłam się, że

strażnicy nie patrzą w moją stronę, i poruszyłam się lekko, zaciskając taśmę na przegubach. Odwróciłam głowę do tyłu, a potem przeniosłam wzrok na Christiana. Zmarszczył brwi i powtórzył mój gest. - Hej, wy tam! – zawołałam głośno. Mia i Mason spojrzeli na mnie zdziwieni. – Naprawdę każecie nam głodować? Nie moglibyście podać nam chociaż odrobiny wody? - Zamknij się! – warknął jeden ze strażników, jak zwykle, kiedy któreś z nas otwierało usta. - Proszę – zaczęłam przymilnie. – Dajcie choć łyk wody. Pali mnie w gardle, jakby ktoś rozniecił tam pożar. – Przy ostatnich słowach zerknęłam znacząco na Christiana. Tak jak się spodziewałam, strażnik podniósł się z krzesła i ruszył w moim kierunku. - Spokój! Nie każ mi dwa razy powtarzać! – ryknął. Nie wiedziałam, czy mnie uderzy, zresztą nie musiałam dłużej ryzykować. Osiągnęłam cel. Jeśli Christian nie zorientował się, czego od niego oczekuję, nic więcej nie mogłam zrobić. Ucichłam, udając przestrach. Mężczyzna wrócił na miejsce i po chwili przestał się mną interesować. Ponownie zerknęłam na Christiana, poruszając przegubami. „Skup się”, prosiłam go w myślach. „Postaraj się zrozumieć”. Moroj uniósł brwi, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem. Chyba zrozumiał, ale nie byłam pewna, czy ma na myśli to samo co ja. Spojrzał na mnie pytająco, jakby chciał się upewnić, czy jestem zdecydowana. Skinęłam głową. Christian znieruchomiał na chwilę, rozważając szanse, a potem wziął głęboki oddech. - W porządku – powiedział. Wszyscy podskoczyli. - Zamknij się! – Strażnik zareagował automatycznie. Wyraźnie się nudził. - Nie – sprzeciwił się moroj. – Zdecydowałem się. Chce się napić. Znieruchomieliśmy, nie wiedząc, co będzie dalej. Nie tego oczekiwałam.

Dowódca wartowników wstał. - Nie próbuj żadnych sztuczek. - Spokojnie – odparł Christian. Miał rozpaczliwy, rozgorączkowany wzrok, którego nie musiał udawać. – Jestem zmęczony. Chcę stąd wyjść, nie mam zamiaru umierać. Potrzebuję krwi. Jej krwi. – Wskazał na mnie głową. Mia pisnęła ze strachu, a Mason użył wobec Christiana słów, za które w szkole z pewnością zostałby ukarany. Pozostali wartownicy zwrócili pytający wzrok na dowódcę. - Mamy wezwać Izajasza? – odezwał się jeden z nich. - Nie ma go tutaj – odparł zapytany. Przyglądał się bacznie Christianowi, a potem podjął decyzję. – Zresztą nie chciałbym go niepokoić na próżno. Puśćcie go, zobaczymy, co zrobi. Wartownik sięgnął po parę ostrych szczypiec. Stanął za Christianem i pochylił się. Usłyszałam dźwięk rozpruwanej taśmy. Mężczyzna chwycił moroja pod ramię i podprowadził go do mnie. - Christian! – W głosie Masona dźwięczała furia. Chłopak szamotał się na krześle. – Postradałeś rozum? Nie możesz tego zrobić! - Wy musicie zginąć, ale ja mam inne plany! – warknął uwolniony, odrzucając z twarzy długie czarne kosmyki. – Nie mam wyboru. Zważywszy na ryzyko, czułam zadziwiający spokój. Dwóch strażników stanęło po bokach Christiana, który nachylił się nad moją szyją. - Christian – szepnęłam, zdziwiona tym, jak łatwo przyszło mi udawać lęk. – Nie rób tego. Wargi moroja wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu. - Nigdy się nie lubiliśmy, Rose. Skoro muszę kogoś zabić, równie dobrze mogę wybrać ciebie. – Zabrzmiało to chłodno i niezwykle przekonująco. – Poza tym sądziłem, że tego właśnie pragniesz. - Nie tego. Proszę, nie… Jeden z wartowników ponaglał go szturchańcem. - Do roboty albo wracasz na miejsce. Moroj wciąż się uśmiechał. Wzruszył ramionami.

- Przykro mi Rose. I tak straciłayś życie. A w ten sposób przysłużysz się przynajmniej jednemu z nas. – Zbliżył twarz do mojej szyi. – Obawiam się, że będzie bolało – dodał. Wątpiłam w to, o ile rzeczywiście zamierzał mnie zabić. Bo chyba nie miał takich planów? Poruszyłam się niespokojnie. Skoro miał wypić ze mnie całą krew, endorfiny powinny uśmierzyć ból. Odczuję to jak zapadanie w sen. Zresztą nie miałam pojęcia, co będę czuła. Ludzie, którzy zginęli od ukąszenia wampira, nie wracali, żeby zdać relację żywym. Christian przytknął usta do szyi tak, że moje włosy częściowo zakryły mu twarz. Poczułam muśnięcie, delikatny dotyk jego warg. W chwilę później jego kły dotknęły skóry. Przeszył mnie ból. Prawdziwy ból. Ale Christian mnie nie ukąsił. Zęby jedynie naciskały na szyję, nie raniąc skóry. Wysunął język i przesuwał nim tam i z powrotem, nie pijąc krwi. Przypominało to jakiś dziwaczny pocałunek. Ból odczuwałam w przegubach dłoni. Palący ból. Christian użył magii, żeby roztopić krępującą mnie taśmę. Robił to, czego oczekiwałam. Świetnie odczytał znaki, które mu dawałam. Plastikowa taśma rozgrzewała się coraz mocniej, podczas gdy on udawał, że pije krew. Gdyby ktoś podejrzał nas z bliska, zorientowałby się w czym rzecz. Na szczęście moje włosy wciąż przesłaniały jego twarz. Wiedziałam, że plastik trudno się topi, ale dopiero teraz zrozumiałam, co to znaczy. Z trudem wytrzymywałam rosnącą temperaturę. Miałam wrażenie, że włożyłam dłonie w lawę. Plastikowe kajdanki paliły mi skórę. Szarpnęłam się w nadziei, że poczuję ulgę, ale nic takiego się nie stało. Przy okazji zauważyłam jednak, że taśma jest luźniejsza. Rozciągnęła się nieco. Ucieszyłam się. Muszę wytrzymać jeszcze tylko chwilę. Rozpaczliwie usiłowałam się skupić na ustach Christiana. Podziałało na jakieś pięć sekund. Nie dostałam endorfin, a w każdym razie było ich za mało, żeby złagodzić potworny ból. Jęknęłam, co pewnie przekonywało strażników. - Nie do wiary – mruknął jeden. – On to naprawdę robi. Z oddali słyszałam płacz Mii.

Taśma paliła mnie jak wszyscy diabli. Jeszcze nigdy nie czułam takiego bólu, a wiele już przeszłam. Przestraszyłam się, że lada moment zemdleję. - Hej – odezwał się nagle jeden ze strażników. – Co tak cuchnie? Był to swąd topionego plastiku albo mojej rozżarzonej skóry. Bez znaczenia, bo w tej samej chwili uwolniłam ręce. Miałam dziesięć sekund, żeby wykorzystać zaskoczenie, i udało mi się. Zerwałam się z krzesła, odpychając Christiana. Strażnicy wciąż stali po jego bokach, jeden trzymał w ręku obcęgi. Wyrwałam narzędzie i wbiłam mu w policzek. Mężczyzna krzyknął gardłowo, ale nie czekałam, co zrobi. Obcęgami wymierzyłam solidny cios drugiemu wartownikowi. Niestety moje kopniaki były zazwyczaj bardziej skuteczne niż ciosy. Przeciwnik tylko zachwiał się i cofnął. Tymczasem do akcji wkroczył dowódca. Potwierdziło się to, czego się obawiałam: miał broń i postanowił jej użyć. - Nie ruszaj się! – wrzasnął, celując we mnie. Zamarłam w bezruchu. Mężczyzna, którego uderzyłam, otrząsnął się już w chwycił mnie za ramię. Drugi jęczał, wciąż leżąc na podłodze. Dowódca nagle krzyknął. Pistolet zabarwił się na pomarańczowo i wypadł mu z rąk. Zauważyłam, że poparzył mu dłoń, zostawiając czerwone ślady na skórze. Zrozumiałam, że Christian rozgrzał metal. Tak. Powinniśmy od razu użyć magii. Pomyślałam, że kiedy to się skończy, muszę poprzeć Taszę. Zakaz posługiwania się magią wpajano nam tak długo, że w pierwszej chwili nawet nie pomyśleliśmy o takiej możliwości. Ten błąd mógł nas drogo kosztować. Zaatakowałam wartownika, który mnie trzymał. Nie spodziewał się oporu ze strony dziewczyny moich rozmiarów, a w dodatku był oszołomiony tym, co się przydarzyło jego dowódcy. Wymierzyłam mu solidnego kopniaka prosto w żołądek. Gdybym powtórzyła tę akcję ta treningu w szkole, na pewno dostałabym najlepszą ocenę. Mężczyzna jęknął i runął na ścianę. Skoczyłam za nim. Chwyciłam go za włosy i uderzyłam jego głową o podłogę. Chciałam go ogłuszyć, nie zabić.

Natychmiast poderwałam się zaskoczona, że najstarszy strażnik jeszcze mnie nie zaatakował. Szok po poparzeniu bronią powinien dawno minąć. Zobaczyłam, że w pomieszczeniu panuje nowy porządek. Dowódca leżał nieprzytomny na podłodze, a na nim oswobodzony Mason. Christian trzymał w jednej ręce obcęgi, w drugiej pistolet. Broń wciąż musiała być gorąca, ale moroj uodpornił się widać dzięki swojej magii. Wymierzył lufę w kierunku strażnika, którego zraniłam. Tamten nie krwawił mocno, lecz znieruchomiał ze strachu. - Jasna cholera! – mruknęłam z dumą, ogarniając spojrzeniem całą scenę. Podeszłam do Christiana i wyciągnęłam rękę. – Daj mi to, zanim zrobisz komuś krzywdę. Spodziewałam się kąśliwej riposty, ale chłopak bez słowa oddał broń. Zatknęłam pistolet za pasek. Zauważyłam, że Chris jest nienaturalnie blady. Zdobył się na wielki wysiłek, biorąc pod uwagę fakt, że głodował od dwóch dni. - Idź po kajdanki, Mase – powiedziałam. Mason wycofał się przodem do nas wszystkich i sięgnął do skrzynki, w której przechowywano plastikowe taśmy. Wyjął trzy i jeszcze coś. Spojrzał na mnie pytająco, pokazując rolkę kabla. - Doskonale – odparłam. Przywiązaliśmy naszych prześladowców do krzeseł. Jeden z nich pozostał przytomny, więc pospiesznie go ogłuszyliśmy, a następnie zakneblowaliśmy wszystkim usta. Nie mogliśmy ryzykować, że narobią hałasu po przebudzeniu. Na koniec uwolniliśmy Mię oraz Eddiego i zaczęliśmy się zastanawiać nad kolejnym ruchem. Christian i Eddie ledwo trzymali się na nogach, ale moroj przynajmniej orientował się w sytuacji. Mia wciąż nie przestawała płakać, jednak miałam nadzieję, że będzie posłusznie wykonywać polecenia. Oboje z Masonem musieliśmy przejąć odpowiedzialność za resztę. - Z zegarka wynika, że zaraz będzie świt – powiedział Mason. – Jeśli uda nam się wydostać na zewnątrz, nie zrobią nam krzywdy. Pod warunkiem że nie mają więcej ludzkich pomocników. - Mówili, że Izajsza tu nie ma – wtrąciła słabo Mia. – Wykorzystajmy okazję.

- Wartownicy nie wychodzili stąd od wielu godzin – sprzeciwiłam się. – Nie wiedzą, co się dzieje poza tym pomieszczeniem. Musimy zachować ostrożność. Mason podszedł do drzwi i wyjrzał na korytarz. - Myślisz, że prowadzi do wyjścia? - To by nam ułatwiło życie – mruknęłam i zerknęłam na pozostałych. – Nie ruszajcie się stąd. Sprawdzimy teren. - A jeśli ktoś przyjdzie? – chlipnęła Mia. - Nie ma obawy – uspokoiłam ją. Byłam przekonana, że piwnica jest pusta. Gdyby ktoś znajdował się w pobliżu, już dawno przybiegły zwabiony hałasem. Usłyszelibyśmy też kroki na schodach. Mason i ja zachowywaliśmy jednak czujność, badając korytarze kawałek po kawałku. Znów miałam wrażenie, że znajdujemy się w labiryncie dla szczurów doświadczalnych. Długie korytarze niespodziewanie skręcały na prawo i lewo. Mijaliśmy drzwi do wielu pomieszczeń. Otwieraliśmy je po kolei, aby przekonać się, że wszystkie były puste. Czasem znajdowaliśmy tam parę krzeseł, nic więcej. Zadrżałam na myśl o jeńcach, których być może tu przetrzymywano. - Ani jednego cholernego okna – mruknęłam na koniec. – Musimy wejść po schodach. Zawróciliśmy do naszego aresztu. Mason chwycił mnie za rękę. - Rose… Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. - O co chodzi? Niebieskie oczy wyrażały bezdenne poczucie winy. - Zawaliłem sprawę. Pomyślałam o wszystkich wydarzeniach, które doprowadziły nas do tego miejsca. - Też miałam w tym swój udział, Mason. Westchnął. - Mam nadzieję, że po wszystkim uda nam się spokojnie porozmawiać. Nie powinienem się na ciebie wściekać. Chciałam mu powiedzieć, że między nami skończone, że zamierzałam z nim zerwać, zanim wybrał się na tę kretyńską

wyprawę. Uznałam jednak, że to niewłaściwa chwila. Ścisnęłam jego rękę. - Też mam taką nadzieję – powiedziałam ciepło. Mason uśmiechnął się i razem weszliśmy do pokoju. - Słuchajcie – zaczęłam. – Mamy plan. Pospiesznie ustaliliśmy szczegóły i cicho weszliśmy na schody. Szłam pierwsza, Mia podążała za mną, wspierając się Christiana. Mason praktycznie ciągnął za sobą Eddiego. - To ja powinienem prowadzić – mruknął, kiedy znaleźliśmy się na górze. - Nic z tego – zdecydowałam, kładąc rękę na klamce. - Jeśli coś się stanie… - Mason – rzuciłam ostrzegawczo. Posłałam mu surowe spojrzenie i w tej samej chwili stanęła mi przed oczami moja matka w dniu ataku na Drozdowów. Była spokojna i opanowana mimo tragedii, jaka rozegrała się na ich oczach. Strażnicy potrzebowali lidera, tak jak teraz potrzebowali go moi przyjaciele. Miałam nadzieję, że uda mi się jej dorównać. – Jeśli nas zaatakują, wyprowadzisz ich stąd. Musicie biec, ile sił w nogach, i nie wracajcie bez oddziału strażników. - Chyba oszalałaś?! – syknął Mason. – Myślisz, że zostawię cie tu sam na sam ze strzygami? - Tak. Zostawisz mnie i wyprowadzisz ich w bezpieczne miejsce. - Rose, nie zamierzam… - Mason… - Znów przywołałam obraz matki, szukając w sobie siły i autorytetu. – Zrobisz to czy nie? Patrzyliśmy na siebie przez dłuższą chwilę, podczas gdy inni wstrzymali oddech. - Tak – odparł w końcu. Kiwnęłam głową i nacisnęłam klamkę. Drzwi zaskrzypiały, skrzywiłam się z niepokojem. Bałam się nawet oddychać, przystanęłam nieruchomo u wejścia i czekałam. Rozpoznawałam ekscentryczne wnętrze, przez które przeszliśmy, schodząc do piwnicy. Okna były zasłonięte ciężkimi kotarami, dostrzegłam jednak wąskie smużki światła na krawędziach. Jeszcze nigdy nie cieszył mnie tak widok słońca. Oznaczało wolność.

W salonie panowała absolutna cisza. Starałam się przypomnieć sobie, którędy weszliśmy do domu. Wydawało mi się, że drzwi frontowe znajdują się po drugiej stronie. Musieliśmy przejść przez salon, który wprawdzie nie zajmował dużej przestrzeni, ale mogli się tu czaić nasi prześladowcy. - Chodź ze mną, przeszukamy teren – szepnęłam do Masona, w nadziei że poprawię mu samopoczucie. Zostawił Eddiego pod opieką Mii i razem ruszyliśmy na zwiad. Pokój był pusty. Wydawało się, że bezpiecznie pokonamy drogę do wyjścia. Odetchnęłam z ulgą. Mason przejął Eddiego i wszyscy skierowaliśmy się do drzwi. Boże, ależ byliśmy spięci i przestraszeni. W tej chwili uświadomiłam sobie, że mamy szansę. Nie mogłam uwierzyć, że poszło tak łatwo. Jeszcze niedawno zagrażało nam śmiertelne niebezpieczeństwo, a teraz byliśmy wolni. W takich momentach zwykle zaczynamy doceniać, to co mamy. Postanawiamy, że już nigdy nie zmarnujemy drugiej szansy. Zrozumiałam, że… Usłyszałam ich w tej samej sekundzie, kiedy się przed nami pojawili. Izajasz i Elena zjawili się niepostrzeżenie, niemal w magiczny sposób. Tylko że oni nie używali magii. Strzygi poruszały się w niewiarygodną zwinnością. Musieli przebywać w jednym z pokojów, które uznaliśmy za puste. Skarciłam się w duchu za zaniedbanie. Wspomniałam niechętnie własne słowa skierowane do matki podczas lekcji u Stana: „Pokpiliście sprawę. Czemu nie przeszukaliście terenu, nie upewniliście się, gdzie są strzygi? Zaoszczędzilibyście wszystkim wiele kłopotu”. Karma jest prawdziwą suką. - Dzieci, dzieci – zaczął śpiewnie Izajasz. – Nic nie rozumiecie. Złamaliście reguły. – Na jego wargach igrał okrutny uśmiech. Uznał, że nie przedstawiamy sobą najmniejszego zagrożenia. I miał rację. - Szybko i daleko, Mason – rzekłam cicho, nie spuszczając oczu ze strzyg. - No, no… Gdyby spojrzenie mogło zabijać… - Izajasz uniósł brwi, jakby nagle coś mu przyszło do głowy. – Chcesz z nami walczyć w pojedynkę? – zachichotał, a Elena mu wtórowała. Zgrzytnęłam zębami.

Nie wierzyłam, że uda mi się ich pokonać. Szczerze mówiąc, przygotowałam się na śmierć. Postanowiłam jednak, że zatrzymam ich tak długo jak to będzie możliwe. Rzuciłam się w stronę Izajasza, jednocześnie celując w Elenę. Taki atak jest możliwy w walce z ludźmi, ale nie ze strzygami. Przejrzeli mnie, zanim zrobiłam ruch. Nie spodziewali się jednak, że mam broń. Izajasz unieruchomił mnie bez najmniejszego wysiłku, lecz zanim wykręcił mi rękę, zdążyłam wystrzelić do jego towarzyszki. Elena krzyknęła z bólu i zdumienia. Mierzyłam w brzuch, ale trafiłam w udo. Nie miało to większego znaczenia. Kula nie zdołałaby jej zabić, jednak postrzał w brzuch bolałby o wiele bardziej. Izajasz zaciskał palce na moich nadgarstkach z taką siła, że mógł połamać mi kości. Upuściłam pistolet. Uderzył o podłogę, przekręcił się i poleciał w stronę wyjścia. Elena wrzasnęła z wściekłości i rzuciła się na mnie ze szponami. Izajasz powstrzymał ją warknięciem. Szarpałam się bez nadziei na uwolnienie, ale chciałąm odciągnąć ich uwagę od pozostałych. Nagle usłyszałam cudowny dźwięk otwieranych drzwi. Mason błyskawicznie wykorzystał zamieszanie. Zostawił Eddiego pod opieką Mii i jednym susem znalazł się przy ciężkich wrotach. Izajasz odwrócił się z szybkością błyskawicy i krzyknął, kiedy oślepiło go słońce wpadające do środka. Wciąż jednak nie trafił refleksu. Gwałtownie cofnął się w głąb pokoju, gdzie panował cień. Pociągnął za sobą Elenę i mnie. Nadal trzymał mnie za szyję. - Wyprowadź ich! – krzyknęłam. - Izajaszu… - zaczęła Elena, uwalniając ramię z jego uścisku. Wampir popchnął mnie na podłogę i obrócił się w stronę uciekających. Łapczywie chwytałam powietrze, zerkając przez opadające na twarz włosy w stronę drzwi. Zdążyłam zobaczyć, jak Mason przeciąga Eddiego przez próg. Mia i Christian znajdowali się już na zewnątrz, bezpieczni w świetle poranka. Omal nie rozpłakałam się z radości. Izajasz wrócił do mnie z furią. Czarne źrenice rzucały śmiertelne błyski. Jego twarz budziła przerażenie, ale teraz wyrażała niewyobrażalne okrucieństwo. Słowo „potwór” nie oddawało tego, co widziałam przed sobą.

Chwycił mnie za włosy, a ja jęknęłam z bólu. Pochylił głowę tak, że nasze twarze niemal stykały się ze sobą. - Chcesz, żebym pił twoją krew, co? – wychrypiał. – Chcesz być dziwką? Mogę ci to załatwić. Zapewniam, że to nie będzie przyjemne. Nie poczujesz rozkoszy, tylko ból. Czar wpływu działa na wiele sposobów. Zadbam o to, żebyś cierpiała. Zginiesz w męczarniach, będziesz konała nieskończenie długo. Będziesz krzyczała. Płakała. Błagała mnie o skrócenie tych męk… - Izajaszu! – jęknęła żałośnie Elena. – Zabij ją teraz. Gdybyś to zrobił wcześniej, jak cię prosiłam, nie mielibyśmy kłopotów. Wampir nie puszczał mnie, tylko zerknął w stronę strzygi. - Nie przeszkadzaj. - Skończ ten melodramat. Elena nie dawała za wygraną. Naprawdę była żałosna. Nie sądziłam, że strzygi mogą się tak zachowywać. Miałam ochotę się roześmiać. - Zmarnujesz ją. -Nie waż mi się sprzeciwiać – warknął. - Jestem głodna. Mówię tylko, że powinieneś… - Puść ją albo cię zabiję. Wszyscy spojrzeliśmy w kierunku, z którego dobiegł głos. Zabrzmiał mrocznie i gniewnie. W otwartych drzwiach stał Mason. Trzymał w ręku upuszczony przeze mnie pistolet. Izajasz przyglądał mu się przez chwilę. - Proszę bardzo – powiedział w końcu znużonym głosem. – Spróbuj po nią przyjść. Mason nie wahał się dłużej. Strzelił. Strzelał długo, ąz wyczerpał magazynek, prosto w pierś Izajasza. Wampir chwiał się lekko po każdym trafieniu, ale nie puszczał mnie. Zrozumiałam, jak wielka jest moc starych strzyg. Elena cierpiała z powodu krwawiącego biodra, ale on? Niemal nie poczuł serii strzałów w pierś. Mason również zdał sobie sprawę, z kim ma do czynienia. Odrzucił broń z kamienną twarzą. - Uciekaj! – krzyknęłam. Wciąż stał w słońcu, które zapewniało mu bezpieczeństwo.

Ale nie słuchał mnie. Jednym susem wskoczył w mrok pokoju. Zaczęłam się miotać jeszcze gwałtowniej w nadziei, że przytrzymam Izajasza. Nie udało mi się. Wampir cisnął mnie w ramiona Eleny, kiedy Mason był w połowie drogi. Błyskawicznie unieruchomił wampira. Tym razem jednak nie wykręcił mu rąk, nie chwycił groźby. Złapał jego głowę obiema rękami i skręcił mu kark jednym ruchem. Usłyszałam trzask pękających kości. Mason wytrzeszczył oczy. Po chwili zaszły mu mgłą. Izajasz westchnął ze zniecierpliwieniem i rzucił bezwładne ciało na podłogę. Mason upadł u naszych stóp. Poczułam mdłości, zakręciło mi się w głowie. - Masz. – Wampir zwrócił się do Eleny, - Jedz i zostaw trochę dla mnie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI SZOK I PRZERAŻENIE NIE POZWALAŁY MI myśleć. Czułam, że moja dusza dygocze, uważałam, że cały świat powinien skończyć się w tej właśnie chwili, bo przecież nie można żyć dalej po tym, co się stało. Chciałam krzyczeć tak głośno, że pozrywają mi się struny głosowe. Zapragnęłam upaść obok Mason i umrzeć razem z nim. Elena puściła mnie, uznając, że jestem bezbronna. Skoncentrowała się na Masonie. Nic już nie czułam. Mogłam tylko działać. - Nie waż się go tknąć! – Nie rozpoznawałam własnego głosu. Strzyga przewróciła oczami. - Ależ ty jesteś irytująca. Izajasz miał rację. Musisz cierpieć przed śmiercią. – Zignorowała moje groźby i uklękła nad martwym ciałem. Przewróciła Masona na plecy. - Nie dotykaj go! – wrzasnęłam. Uderzyłam ją, ale prawie tego nie poczuła. Odwzajemniła się ciosem, który omal nie zwalił mnie z nóg. Zdołałam jakoś zachować równowagę. Byłam bezradna. Izajasz przyglądał się tej scenie rozbawiony, kiedy nagle jego uwagę przyciągnął przedmiot leżący na podłodze. Był to różaniec, który dostałam od Lissy. Wypadł mi z kieszeni. Wampir schylił się i podniósł go. Wiedziałam, że strzygi mogą dotkać świętych przedmiotów. Historie o ich lęku przed krzyżem były nieprawdziwie. Nie mogły jedynie postawić stopy na świętej ziemi. Odwrócił krzyżyk na drugą stronę i przesunął palcami po wygrawerowanym smoku. - Ach, Dragomirowie – zamyślił się. – Zapomniałem o nich. Nic dziwnego. Została tylko jedna, może ktoś jeszcze? Nie warto zaprzątać sobie nimi głowy. – Zwrócił na mnie straszliwy wzrok. – Czyżbyś ich znała? Wkrótce się ich pozbędę. To nie powinno by trudne… W tym momencie pokój wypełnił potężny huk. Wielkie akwarium pękło na drobne kawałki. Nie widziałam rozpryskującego się szkła. Woda zalewała pokój, wielka fala płynęła w stronę Izajasza. Oniemiałam.

Wampir również przyglądał się temu w bezruchu, przynajmniej do chwili, gdy woda podpłynęła mu do gardła. Zaczął się dusić. Wiedziałam, że nie można go zabić w ten sposób, ale z pewnością uda się go unieruchomić na dłużej. Uniósł ręcę, starając się rozgarniać wodę. Na próżno. Elena zapomniała o Masonie i skoczyła na równe nogi. - Co to jest?! – zaskrzeczała. Potrząsała Izajaszem, bezskutecznie usiłując go wyrwać ze strug wody. – Co się dzieje? Wciąż nic nie czułam. Zacisnęłam rękę na dużym odłamku szkła z rozbitego akwarium. Końcówka zwężała się niczym ostrze sztyletu. Szkło rozcięło mi skórę. Jednym susem znalazłam się przy Izajasz i wbiłam mu odłamek prosto w pierś. Celowałam w serce, pamiętając, czego nauczyłam się na treningach. Izajasz wydał zduszony okrzyk i osunął się na podłogę. Przewrócił oczami i zastygł w bezruchu. Elena wpatrywała się w jego ciało i była równie wstrząśnięta jak ja, kiedy zginął Mason. Oczywiście nie zabiłam jej towarzysza, ale obezwładniłam go na dłuższy czas. Twarz Eleny wyrażała najwyższe zdumienie. Nie sądziła, że ktokolwiek może pokonać Izajasza. Powinnam wykorzystać okazję i wybiec na światło słoneczne. Ale ja ruszyłam w przeciwnym kierunku. Podbiegłam do kominka i ściągnęłam stary miecz wiszący na ścianie. Skierowałam go przeciwko strzydze. Otrząsnęła się i już szła w moją stronę. Dyszała wściekłością, obnażając kły. Usiłowała chwycić mnie w swoje szpony. Nie umiałam posługiwać się mieczem, lecz uczono mnie wykorzystywać wszelkie dostępne przedmioty jako broń. Wymachiwałam żelazem, żeby utrzymać strzygę w bezpiecznej odległości. Poruszałam się niezdarnie, ale byłam skuteczna. Białe kły połyskiwały groźnie. - Sprawię, że będziesz… - Cierpiała, żałowała, że się urodziłam? – podsunęłam. Przypomniało mi się treningowe starcie z matką, kiedy ograniczałam się wyłącznie do obrony. Tym razem musiałam

przejść do ataku. Wykonałam pchnięcie, potem drugie, ale Elena potrafiła przewidzieć każdy mój ruch. Nagle dosłyszałam ciszy jęk Izajasza. Odzyskiwał przytomność. Elena lekko odwróciła głowę, a ja błyskawicznie wbiłam jej ostrze w pierś. Rozcięłam jej koszulę i lekko zraniłam, nic więcej. Mimo to przestraszyła się. Sądzę, że wciąż miała w pamięci szkło przebijające pierś jej towarzysza. Tylko tego było mi potrzeba. Zebrałam resztki siły, cofnęłam się nieco i zamachnęłam mieczem. Ostrze trafiło w szyję strzygi i zagłębiło się w jej skórze. Elena wydala z siebie krzyk przyprawiający o ciarki. Usiłowała się do mnie zbliżyć. Cofnęłam się o krok i uderzyłam ponownie. Strzyga złapała się gardło, kolana się pod nią ugięły. Uderzałam raz po raz, zatapiając ostrze coraz głębiej. Ścięcie głowy okazało się trudniejsze, niż sądziłam. Co gorsza, miałam do dyspozycji wiekowe i tępe narzędzie. W którymś Momocie opamiętałam się i dostrzegłam, że ciało Eleny przestało się ruszać, a jej głowa leży nieco dalej. Nieruchome oczy wpatrywały się w sufit ze zdumieniem, jakby ona również nie mogła uwierzyć, w to co się stało. Ktoś krzyczał i w pierwszej chwili przyszła mi do głowy absurdalna myśl, że to ona. Rozejrzałam się po pokoju i zobaczyłam w drzwiach Mię. Miała nieprzytomny wzrok i zielony odcień skóry, jakby chciała zwymiotować. Uświadomiłam sobie, że to ona rozbiła akwarium, posługując się magią wody. Nie miałam racji, mówiąc że jest bezużyteczna w walce. Tymczasem Izajasz chwiejnie stanął na nogach. Nie dopuściłam, by doszedł do siebie. Uderzałam mieczem, rozpryskując wokół krew. Wampir upadł na podłogę, rycząc z bólu. Wciąż miałam przed oczami śmierć Masona. Cięłam mieczem na oślep, wkładając w co całą energię, jakbym usiłowała w ten sposób usunąć bolesne wspomnienie. - Rose! Rose! Nienawiść przesłaniała mi świat, ledwo rozpoznawałam głos Mii. - Rose, on nie żyje!

Niechętnie opuściłam miecz i spojrzałam na ciało leżące u moich stóp. Odcięłam mu głowę. Mia miała rację. Izajasz był martwy. Zupełnie martwy. Powiodłam wzrokiem po salonie. Wszędzie widziałam krew, ale nie do końca uświadamiałam sobie grozę tej sceny. Skoncentrowałam się na najprostszych zadaniach, zdarzenia następowały w spowolnionym tempie. Zabić strzygi. Chronić Masona. Nie umiałam myśleć o niczym innym. - Rose… - wyszeptała Mia. Drżała, w jej głosie słyszałam lęk. To mnie się bała. – Musimy już iść. Chodź. Odwróciłam od niej wzrok i spojrzałam na szczątki Izajasza. Potem podeszłam do ciała Masona, wciąż zaciskając palce na rękojeści miecza. - Nie – wychrypiałam. – Nie mogę go zostawić. Mogą pojawić się inne strzygi i… Poczułam pieczenie pod powiekami, jakbym zaraz miała się rozpłakać. Nie wiedziałam, co czuję. Wciąż jeszcze panowała nade mną żądza krwi, nadal buzowała we mnie nienawiść. - Wrócimy po niego – przekonywała Mia. – Musimy uciekać, zanim pojawią się inne bestie… - Nie – powtórzyłam, nie patrząc w jej stronę. – Nie zostawię go samego. – Wolną ręką pogłaskałam Masona po włosach. - Rose… Podniosłam głowę. - Wynoś się stąd! – krzyknęłam. – Wynocha, zostaw nas samych! Mia spróbowała się zbliżyć, a wtedy uniosłam miecz. Zamarła w bezruchu. - Wyjdź stąd – powiedziałam. – Poszukaj reszty. Zawróciła i powoli skierowała się do drzwi. Przed wyjściem rzuciła mi ostatnie rozpaczliwe spojrzenie. Potem wybiegła na zewnątrz. Zapadła cisza. Zwolniłam nieco ucisk na rękojeści, ale nie odważyłam się odłożyć broni. Położyłam głowę na piersi Masona. W tamtej chwili wszystko straciło dla mnie znaczenie: świat przestał się liczyć, nie czułam upływu czasu. Minęło tak kilka sekund, a może godzin. Nie wiem. Wiedziałam tylko, że nie wolno

mi zostawić Masona samego. Przeniosłam się do innego wymiaru świadomości, jedynego, w którym ból i smutek były do wytrzymania. Nie mogłam uwierzyć, że zginął. Nie ogarniałam tego rozumem, a przecież ja również właśnie pozbawiłam życia dwie istoty. Nie przyjmowałam tego do wiadomości, udawałam, że to się nie wydarzyło. Jak przez mgłę usłyszałam kroki i głosy. Uniosłam głowę. Do pokoju weszło mnóstwo ludzi. Nie rozpoznawałam ich. Zagrażali Masonowi. Musiałam go chronić. Ktoś próbował się zbliżyć, więc zerwałam się, unosząc miecz. - Ani kroku dalej! – warknęłam ostrzegawczo. – Nie zbliżajcie się do niego! Szli dalej. - Stać! – wrzasnęłam. Tym razem posłuchali. Wszyscy z wyjątkiem jednej osoby. - Rose – usłyszałam łagodny głos. – Odrzuć miecz. Ręce mi zadrżały. Przełknęłam ślinę. - Zostawcie nas! - Rose. Znowu ten głos, który poznałabym na końcu świata. Zawahałam się. Powoli, niechętnie rozejrzałam się wokół. Zaczynałam rejestrować szczegóły. Skupiłam wzrok na mężczyźnie, który stał przede mną. Zobaczyłam brązowe oczy Dymitra, jego łagodny i stanowczy wzrok. - Już dobrze – powiedział. – Wszystko będzie dobrze. Możesz odłożyć broń. Ręce drżały mi jeszcze bardziej, odmawiając posłuszeństwa. Nie wypuszczałam miecza. - Nie mogę! – jęknęłam z bólem. – Nie zostawię go samego. Muszę go chronić. - Już to zrobiłaś – uspokoił mnie Dymitr. Miecz upadł na podłogę z głośnym szczękiem. Osunęłam się na kolana. Chciałam płakać, ale nie mogłam. Dymitr pochwycił mnie w ramiona i pomógł wstać. Zaczęłam rozpoznawać pojedyncze głosy przybyszów. Otaczali mnie ci, których znałam i którym ufałam. Dymitr pociągnął mnie do wyjścia, ale stawiałam opór. Nie mogłam opuścić Masona.

Zacisnęłam palce na koszuli strażnika. Wciąż obejmując mnie jedną ręką, drugą delikatnie odgarnął mu włosy z twarzy. Oparłam głowę na jego piersi. Dymitr głaskał mnie po włosach, szepcząc coś po rosyjsku. Nie rozumiałam słów, ale działały kojąco. Strażnicy przeszukiwali dom centymetr po centymetrze. Kilku podeszło do nas i uklękło przy ciałach, na które nie mogłam spojrzeć. - Sama to zrobiła? Zabiła oboje? - Przecież ten miecz nie był ostrzony od lat! Słowa uwięzły mi w gardle. Dymitr ścisnął mnie za ramię. - Zabierz ją stąd, Belikow. – Usłyszałam znajomy kobiecy głos. Dymitr popchnął mnie lekko w stronę wyjścia. - Chodźmy, Roza. Pora wracać. Posłuchałam go. Wyprowadził mnie na zewnątrz, podtrzymując, żebym nie upadła. Mój umysł wciąż był zablokowany na to, co się wydarzyło. Jak robot byłam zdolna jedynie do najprostszych czynności, posłusznie wykonując polecenia. Usadowiono mnie w helikopterze należącym do Akademii. Słyszałam warkot silników – za chwilę mieliśmy wystartować. Dymitr szepnął, że zaraz wraca, i odszedł. Patrzyłam prosto przed siebie. Ktoś usiadł obok i otulił mnie kocem. Dopiero wtedy zauważyłam, że nadal dygoczę. Owinęłam się szczelniej miękką tkaniną. - Zimno mi – powiedziałam. – Dlaczego tak się trzęsę? - Wciąż jesteś w szoku – wyjaśniła Mia. Odwróciłam głowę i wpatrzyłam się w jej jasne loki oraz wielkie niebieskie oczy. Jej widok obudził koszmarne obrazy, pospiesznie zacisnęłam powieki. - O Boże! – westchnęłam. Otworzyłam oczy i znów na nią spojrzałam. – Uratowałaś mnie. Ocaliłaś mi życie, rozbijając to akwarium. Nie powinnaś. Nie należało wracać. Mia wzruszyła ramionami. - A ty nie powinnaś sięgać po miecz. Słusznie.

- Dziękuję – powiedziałam. – To, co zrobiłaś… Nigdy nie przyszłoby mi do głowy. Błyskotliwe posunięcie. Uśmiechnęła się i rzuciło cicho: - Woda jest bezużyteczna w walce, pamiętasz? Zaśmiałam się krótko. - Woda stanowi potężną broń – powiedziałam w końcu. – Po powrocie zaczniemy ćwiczyć inne możliwości zastosowania jej w walce. Twarz dziewczyny promieniała. - Bardzo bym chciała. Najbardziej na świecie. - Przykro mi… z powodu twojej mamy. Mia skinęła głową. - Masz szczęście, że twoja żyje. Nie zdajesz sobie sprawy jakie wielkie. Odwróciłam głowę i znów skierowałam wzrok na siedzenie przede mną. Zadziwiło mnie to, co wypłynęło z moich ust. - Żałuję, że jej tu nie ma. - Ależ jest. – Mia wydawała się zaskoczona. – Przybyła razem z oddziałem strażników. Nie widziałaś jej? Potrząsnęłam głową. Umilkłyśmy. Mia wstała i odeszła. Chwilę później ktoś inny zajął miejsce obok mnie. Nie musiałam patrzeć. Wiedziałam kto to. - Rose – odezwała się matka. Po raz pierwszy w życiu poczułam, że nie wie, co zrobić. Może się bała. – Mia powiedziała, że chcesz mnie widzieć. Nie odpowiedziałam. Nie patrzyłam w jej stronę. - Czegoś ci potrzeba? Nie wiedziałam, czego mi trzeba. Nie miałam pojęcia, co robić. Znów poczułam pieczenie pod powiekami i zanim pojęłam, co się ze mną dzieje, rozpłakałam się. Łkanie wstrząsało moim ciałem. Dopiero teraz pozwoliłam sobie czuć cały lęk i żal, które paliły mi serce. Ledwo mogłam oddychać. Matka przytuliła mnie, a ja ukryłam twarz na jej piersiach i głośno szlochałam. - Wiem, co czujesz – szepnęła miękko, przytulając mnie mocniej. – Rozumiem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI W DNIU CEREMONII NADANIA MI znaków molnija pogoda się poprawiła. Słońce przygrzewało i śnieg zaczął się topić, spływając wzdłuż kamiennych murów Akademii srebrnymi strugami. Do końca zimy było jeszcze daleko i wiedziałam, że niedługo znów ściśnie mróz. Tego dnia jednak miałam wrażenie, że cały świat wokół nas płacze. Wyszłam cało z potyczki w Spokane. Pozostało po niej zaledwie kilka zadrapań i drobnych ran. Najpoważniejsze okazały się poparzenia na przegubach dłoni. Wciąż jednak nie mogłam się otrząsnąć. Zadałam śmierć i widziałam śmierć. Miałam ochotę zaszyć się w jakiejś bezpiecznej norze i nie rozmawiać z nikim, może z wyjątkiem Lissy. Czwartego dnia po powrocie do Akademii odnalazła mnie matka i oznajmiła, że nadszedł czas, żebym otrzymała znaki. Nie od razu zrozumiałam, o czym mówi. Dopiero po dłuższej chwili skojarzyłam, że przecież zabiłam dwie strzygi, czym zasłużyłam na dwa tatuaże molnija. Moje pierwsze tatuaże. Przyjęłam to ze zdumieniem. Odkąd pamiętam, marzyłam o tej chwili, planując swoją przyszłość w charakterze strażniczki. Traktowałam odznaki jako wielki zaszczyt. A teraz? Były bolesnym przypomnieniem tego, co pragnęłam wymazać z pamięci. Ceremonia miała się odbyć w budynku zajmowanym przez strażników, w wielkiej Sali służącej za miejsce spotkań i bankietów. Niczym nie przypominała jadalni w górskim ośrodku. Pomieszczenie urządzono bardzo skromnie i praktycznie. Pasowało do mieszkańców. Szaroniebieski dywan o twardych ciasnych splotach. Nagie białe ściany, ozdobione jedynie oprawionymi w ramki fotografiami przedstawiającymi świętego Władimira w różych okresach jego życia. Poza tym żadnych dekoracji, a jednak powaga tego miejsca oraz charakter uroczystości, która nas tu sprowadziła, robiły ogromne wrażenie na zebranych. Zjawili się wszyscy strażnicy, z wyjątkiem nowicjuszy. Przystawali w małych grupkach, ale nie rozmawiali. Po rozpoczęci ceremonii karnie ustawili się w szeregu i obserwowali mnie.

Kazano mi stanąć na taborecie w kącie Sali i pochylić nisko głowę, tak że włosy opadły mi na twarz. Za mną stanął strażnik o imieniu Lionel. To on przyłożył igłę do mojej szyi. Znałam go od dawna, ale nie wiedziałam, że potrafi wykonać tatuaż molnija. - Nie dostanie znaku obietnicy – powiedział. – Nie skończyła jeszcze szkoły. - To się zdarza – odparła Alberta. – Jednak zabiła strzygi. Wytatuuj jej znaki molnija, a znak obietnicy dostanie później. Przywykłam do bólu, lecz nie spodziewałam się takiej męki. Przygryzłam wargi i udało mi się nie wrzeszczeć, kiedy Lionek nakłuwał moją skórę. Wydawało mi się, że zabieg trwa całe wieki. Gdy skończył, poszedł po lusterka i zaprezentował mi swoje dzieło. Ujrzałam dwa małe czarne tatuaże obok siebie na zaczerwienionej szyi. Słowo molnija oznacza w języku rosyjskim błyskawicę i to ją właśnie symbolizowały rysunki. Otrzymałam dwa znaki. Jeden za Izajasza, drugi za Elenę. Lionek założył mi opatrunki i pouczył mnie, jak zatroszczyć się o świeże rany. Byłam tak przejęta, że nie wszystko zrozumiałam. Co tam, dopytam później. Potem przyszła pora na strażników. Podchodzili do mnie jeden po drugim, obdarowując uściskiem, pocałunkiem w policzek i serdecznym słowem. - Witaj w naszych szeregach – powiedziała Alberta z łagodnym uśmiechem na ogorzałej twarzy i mocno przygarnęła mnie do siebie. Kiedy przyszła kolej na Dymitra, nie wyrzekł ani słowa, ale jego spojrzenie wyrażało wszystko. Dostrzegłam w nich dumę i czułość, łzy wzruszenia napłynęły mi do oczu. Strażnik położył rękę na moim policzku, skinął krótko głową i odszedł. Gdy Stan – instruktor, z którym toczyłam boje od pierwszego dnia nauki – uściskał mnie serdecznie i rzucił: „Teraz jesteś jedną, z nas, zawsze wiedziałem, że będziesz najlepsza” , myślałam, że zemdleję. Ale pierwsza łza spłynęła mi po policzku, kiedy podeszła do mnie matka. Otarła ją i musnęła palcami moją szyję. - Nigdy o nich nie zapominaj – powiedziała.

Nikt nie składał mi gratulacji, co przyjęłam z ulga. Śmierć nie jest powodem do radości. Po zakończeniu oficjalnej części podano napoje o przekąski. Podeszłam do bufetu i nałożyłam sobie miniaturowe paszteciki z serem feta oraz kawałek sernika z mango. Nie czułam smaku potraw. Odpowiadałam na pytania, nie wiedząc, co właściwie mówię. Czułam się jak robot wykonujący polecenia. Bolała mnie skóra na karku, a w wyobraźni wciąż widziałam niebieskie oczy Masona i czerwone źrenice Izajasza. Miałam wyrzuty, że nie cieszę się z uroczystości, ale z ulgą przyjęłam chwilę, gdy goście zaczęli się rozchodzić. Wszyscy żegnali się ze mną, a matka podeszła, żeby zamienić parę słów. Od tego momentu, kiedy się załamałam, właściwie nie rozmawiałyśmy ze sobą. Czułam się z tym nieswojo, byłam zażenowana swoim zachowaniem. Od tamtej pory coś się między nami zmieniło. Nie stałyśmy się sobie bliskie, ale przynajmniej zniknęła wrogość. - Lord Szelski wkrótce wyjeżdża – zaczęła. Przystanęłyśmy obok wyjścia, w miejscu, w którym krzyczałam na nią pierwszego dnia jej wizyty w Akademii. – Będę mu towarzyszyła. - Wiem – odparłam. Miałam świadomość, że wkrótce się rozstaniemy. Na tym polegała jej służba. Strażnicy towarzyszyli morojom. Wampiry były najważniejsze. Matka przyglądała mi się w zamyśleniu. Po raz pierwszy od długiego czasu patrzyłam w jej brązowe oczy, a ona wytrzymała mój wzrok. Nie sposób było nie zauważyć, że przewyższam ją niemal o głowę. - Dobrze się spisałaś – powiedziała w końcu. – Zważywszy na okoliczności. Był to połowiczny komplement, ale nie zasłużyłam na więcej. Zdawałam sobie sprawę z popełnionych błedów i niewłaściwej oceny sytuacji, która doprowadziła nas do siedziby Izajasza. Częściowo za nie odpowiadałam. Matka miała rację. Ostatecznie jednak postarałam się naprawić to, co było w mojej mocy. - Sądziłam, że będę dumna, kiedy zabiję strzygę, ale tak nie jest – powiedziałam. Matka uśmiechnęła się smutno. - Nigdy tak nie jest.

Pomyślałam o licznych znakach wytatuowanych na jej szyi i zadrżałam. - A właśnie – postanowiłam zmienić temat i sięgnęłam do kieszeni. Wyjęłam niebieski wisiorek, który mi podarowała. – Czy to jest n…nazar? – zająknęłam się przy ostatnim słowie. Spojrzała na mnie ze zdumieniem. - Skąd o tym wiesz? Nie zamierzałam wtajemniczać jej w treść swoich snów z Adrianem w roli głównej. - Ktoś mi powiedział. To amulet ochronny, prawda? Posmutniała, wzięła głęboki wdech i skinęła głową. - Tak. Na środkowym Wschodzie przetrwała zabobonna wiara w „złe oko”. To coś w rodzaju klątwy. Nazar potrafi je odwrócić. Chroni tych, którzy go noszą. Przesunęłam palcami po szklanej powierzchni. - Środkowy Wschód… to między innymi również Turcja? Matce zadrżały wargi. - Myślałam właśnie o Turcji – zawahała się. – Dostałam ten wisiorek w prezencie. Dawno temu. – Zagłębiła się we wspomnieniach.- Kiedy byłam w twoim wieku…mężczyźni bardzo się mną interesowali. Z początku pochlebiało mi to, ale potem okazało się zwodnicze. Czasem trudno jest odróżnić prawdziwe uczucie od chęci wykorzystania kogoś. Jeśli kochasz naprawdę… Wiesz, o czym mówię. Zrozumiałam, dlaczego matka tak usilnie troszczyła się o moją reputację. Nie chciała, żebym poszła w jej ślady. Musiała wiele wycierpieć w młodości. Domyśliłam się również, dlaczego podarowała mi nazar. Dostała go zapewne od mojego ojca. Uznałam, że matka nie ma ochoty o tym mówić, więc nie pytałam jej o nic więcej. Wystarczyła mi nadzieja, że ich związek nie był wynikiem chłodnej kalkulacji z jej lub jego strony. Pożegnałyśmy się i wróciłam na zajęcia. Wszyscy wiedzieli, z jakiego powodu spóźniłam się na lekcję, koniecznie chcieli obejrzeć moje tatuaże. Nie dziwiłam się. Na miejscu kogoś robiłabym to samo. - Błagam cię, Rose – jęczał Shane Reyes.

Wychodziliśmy z Sali po treningu. Deptał mi po piętach, szarpiąc lekko za kucyk. Postanowiłam w myślach, że od tej pory będę rozpuszczała włosy. Nie on jeden próbował obejrzeć moją szyję. - Nie daj się prosić – powtarzali. – Pokaż, co dostałaś za swoje czyny. Widziałam w ich oczach podniecenie i podziw. Stałam się bohaterką. Ich koleżanka z klasy pokonała przywódcę bandy strzyg, która terroryzowała naszą społeczność. Nagle napotkałam wzrok Eddiego. On jeden nie okazywał podniecenia ani radości. Uśmiechnął się do mnie smutno. Zrozumiałam. - Przykro mi - zwróciłam się do pozostałych. – Nie mogę zdjąć bandaża. Pomrukiwali rozczarowani, a wkrótce zaczęli mnie wypytywać o szczegóły walki ze strzygami. Ścięcie głowy było najtrudniejszym oraz najrzadziej stosowanym sposobem zabijania bestii. Nikt nie miał ochoty targać ze sobą miecza. Opowiedziałam im całą historię, starając się ograniczać do przedstawienia faktów i nie babrać się w szczegółach, gloryfikując zabójstwo. Nareszcie lekcje dobiegły końca. Szłyśmy z Lissą do mojego pokoju. Dotąd nie miałyśmy okazji porozmawiać. Od chwili powrotu bezustannie zadawano mi mnóstwo pytań, musiałam składać raporty, a potem trzeba było zorganizować pogrzeb Masona. Lissa miała uranie głowy z pożegnaniami rodzin królewskich, które tłumnie opuszczały Akademię. Jej towarzystwo poprawiało mi samopoczucie. Fakt, że w każdej chwili mogłam zajrzeć do jej myśli, nie zastępował bezpośredniego kontaktu z bliską przyjaciółką. Na podłodze pod drzwiami mojego pokoju leżał bukiet frezji. Westchnęłam i podniosłam słodko pachnące kwiaty, nie zadawając sobie trudu, żeby odczytać kartkę. - Kto je przysłał? – zaciekawiła się Lissa. - Adrian – wyjaśniłam. Weszłyśmy do środka. Pokazałam jej inne bukiety stojące na biurku. Wstawiłam frezje do wody i umieściłam obok. – Poczuję ulgę, kiedy wreszcie wyjedzie. Nie mogę przyjąć więcej. Lissa uniosła brwi ze zdziwieniem.

- Och. Ty nic nie wiesz. Ostrzeżenie, które odebrałam przez łączącą nas więź podpowiadało mi, że nie będę zadowolona z tego, co zaraz usłyszę. - To znaczy? - Adrian nie zamierza wyjeżdżać. Zostanie tu przez jakiś czas. - To niemożliwe – sprzeciwiłam się. O ile wiedziałam, moroj przybył do Akademii wyłącznie ze względu na pogrzeb Masona, dziwne zresztą, bo ledwie się znali. Podejrzewałam, że chciał w ten sposób coś zademonstrować. A może zależało mu na dłuższej obserwacji Lissy i mnie. - Przecież studiuje w college’u. Ma obowiązki. - Wziął urlop dziekański. Patrzyłam na nią z najwyższym zdumieniem. Lissa uśmiechnęła się i skinęła głową. - Zostanie ze mną. Razem będziemy pracowali pod okiem panny Carmack. Adrian nie zdawał sobie sprawy z istnienia żywiołu ducha. Wiedział tylko, że nie potrafi obrać specjalizacji z powodu swoich niezwykłych zdolności. Nie wspomniał o tym nikomu, ale poszukiwał morojów podobnych sobie. Za każdym razem okazywało się jednak, że i oni nie wiedzieli, z czym mają do czynienia. - Powinnam była domyślić się wcześniej – zadumałam się. – Szczególnie się czułam w jego towarzystwie… Wciąż miałam ochotę z nim rozmawiać, pamiętasz? Adrian ma charyzmę, podobnie jak ty. Myślę, że to ma związek z duchem, używaniem mocy wpływu i tak dalej. To dlatego tak bardzo go lubię… Choć w głębi serca nie lubię go wcale. - Czyżby? – spytała zaczepnie. - Nie kłamię – odparłam z godnością. – Irytował mnie, zjawiając się w moich snach. Jadeitowe oczy Lissy rozbłysły. - To fantastyczna możliwość – zachłysnęła się. – Ty zawsze mogłaś czytać w moich myślach, a ja nie umiałam skontaktować się z tobą. Cieszę się, że udało wam się powrócić szczęśliwie z tej wyprawy, lecz żałuję, że nie potrafiłam ci pomóc. - A ja wcale nie żałuję – odparłam. – I bardzo się cieszę, że Adrianowi nie udało się nakłonić ciebie do odstawienia leków.

Dowiedziałam się prawdy kilka dni po powrocie ze Spokane. Lissa odrzuciła ostatecznie propozycję Adriana. Przyznała się jednak, że gdyby Christian nie wrócił w porę, mogłaby mu ulec. - Jak twoje samopoczucie? – zainteresowałam się, pamiętając, że dawniej narzekała na pigułki. – Nadal wydaje ci się, że przestały działać? - Hm…trudno to wyjaśnić. Wydaje mi się, że powoli odzyskuję zdolności magiczne, a jednocześnie nie odczuwam skutków ubocznych w postaci przygnębienia czy niepokoju. - To wspaniale. Jej twarz rozjaśnił uśmiech. - Tak. Zaczynam mieć nadzieję, że któregoś dnia będę mogła wrócić do magii. Przepełniało ją szczęście. Obserwowałam z niepokojem jej ponure nastroje i cieszyłam się, że już nie wracają. Nie musiałam rozumieć, co jej pomogło, wystarczyło, że Lissa czuje się lepiej. Wszystkie żywe istoty zyją w świetle, z wyjątkiem ciebie. Otaczają cię cienie. Przyjmujesz je od Lissy. Nagle przypomniałam sobie słowa Adriana. Pomyślałam o swoich reakcjach w ciągu ostatnich dni. Często wybuchałam gniewem. Odkrywałam w sobie bunt. Ogarniały mnie mroczne uczucia. Zaraz potem skarciłam się w myślach. To nie były emocje przesyłane mi przez Lissę. Jej stan wiązał się ze zdolnościami magicznymi. A ja żyłam ostatnio w dużym napięciu. Teraz czułam się zupełnie dobrze. Zauważyłam, że Lissa bacznie mi się przygląda. Usiłowałam przypomnieć sobie, o czym rozmawiałyśmy przed chwilą. - Może uda ci się pogodzić magię z równowagą psychiczną. Skoro Adrian nie potrzebuje leków… Moja przyjaciółka parsknęła śmiechem. - Ty nic nie wiesz, prawda? - O czym? - Adrian faszeruje się bez przerwy. - Naprawdę? Przecież mówił… - jęknęłam. – Oczywiście. Papierosy. Alkohol. Bóg wie, co jeszcze zażywa. Lissa skinęła głową.

- Otóż to. Znieczula się, jak może. - Nie mógł chyba nic wziąć tamtej nocy…Kiedy przyszedł do mnie we śnie. - Chciałabym posiadać taką zdolność… - westchnęła Lissa. - Nie trać nadziei. Tylko postaraj się nie popaść po drodze w alkoholizm. - Nie grozi mi to – zapewniła. – Zamierzam się uczyć. Wiem, że żaden w morojów posiadających moc ducha nie potrafi tego dokonać, z wyjątkiem świętego Władimira. Pójdę jego śladem. Zapanuję nad swoimi zdolnościami i nie pozwolę, żeby mi szkodziły. Uśmiechnęłam się i dotknęłam jej dłoni. Miałam do niej absolutne zaufanie. - Wiem. Przegadałyśmy cały wieczór, do momentu kiedy musiałam wyjść na codzienny trening z Dymitrem. Idąc, rozmyślałam o czymś, co nie dawało mi spokoju. Strzygi stanowiły wprawdzie liczną gromadę, jednak nasi strażnicy sądzili, że Izajasz był ich przywódcą. Zakładaliśmy, że spróbują zaatakować znowu, jednak zyskaliśmy sporo czasu, zanim się zreoganizują. Nie mogłam jednak zapomnieć o początkowych literach nazwisk, które odczytałam w tunelu. Umieszczono tam członków wszystkich rodzin królewskich, a potem Izajasz wspomniał o Dragomirach. Wiedział, że zostało ich niewielu, i wydawał się zainteresowany rychłym zakończeniem tej linii. Cóż, Izajasz był już martwy, lecz co będzie, jeśli jego towarzysze wpadną na ten sam pomysł? Potrząsnęłam głową. Nie powinnam się tym martwić. Nie dzisiaj. Najpierw muszę dojść do siebie, odzyskać siły. Ale wkrótce… Wkrótce się tym zajmę. Nie miałam pewności, czy jesteśmy umówieni na trening, ale postanowiłam to sprawdzić. Przebrałam się w szatni i weszłam do dali gimnastycznej. Dymitr był w przyległym pokoju. Czytał jedną z tych zachodnich powieści, które tak uwielbiał. Na mój widok uniósł głowę. W ciągu ostatnich dni prawie się nie spotykaliśmy, sądziłam, że jest zajęty Taszą.

- Podejrzewałem, że przyjdziesz – oznajmił,zaznaczając stronę, którą czytał. - Pora trochę poćwiczyć. Strażnik pokręcił głową. - Nie ma mowy. Musisz dojść do siebie. - Jestem zupełnie zdrowa. Mogę brać się do roboty – nalegałam, dokładając starań, żeby zabrzmiało to twardo i nieustępliwie. Ale Dymitr nie dał się nabrać. Wskazał mi krzesło. - Usiądź, Rose. Zawahałam się, ale on już przysunął swoje krzesło bliżej, tak że siedzieliśmy naprzeciwko siebie. Serce mi podskoczyło, gdy spojrzałam w jego piękne, brązowe oczy. - Każdy z nas mocno przeżywa fakt, że pozbawił kogoś życia… W twoim przypadku ma to podwójne znaczenie. Nawet jeśli zabijasz strzygę, trudno się z tym pogodzić. Ty doświadczyłaś o wiele więcej w krótkim czasie… - Westchnął i ujął mnie za rękę. Tak dobrze pamiętałam dotyk jego smukłych silnych palców, naznaczonych latami treningu. – Po odnalezieniu was…Patrzyłem na twoją twarz… Nie potrafisz sobie wyobrazić, co wtedy czułem. Przełknęłam ślinę. - Co czułeś? - Smutek…rozpacz. Przeżyłaś, ale bałem się, że nigdy nie będziesz już sobą. To niesprawiedliwe, że musiałaś tyle doświadczyć w tak młodym wieku. – Ścisnął mnie za rękę. – Teraz już wiem, że dojdziesz do zdrowia. Bardzo się cieszę. Ale potrzebujesz więcej czasu. Cierpliwości. Strata bliskiej osoby jest trudnym przeżyciem. Opuściłam wzrok i zapatrzyłam się w podłogę. - To moja wina – powiedziałam cicho. - Hm? - Śmierć Masona. Nie musiałam patrzeć na Dymitra, żeby wiedzieć, że mi wspólczuje. - Och, Roza. Nie myśl tak. Podjęłaś kilka błędnych decyzji… Powinnaś powiadomić nas o zniknięciu Masona, ale nie możesz się obwiniać o jego śmierć.

Łzy napłynęły mi do oczu. - Czuję się odpowiedzialna. Pojechał tam z mojej winy. Pokłóciliśmy się…Wcześniej opowiedziałam mu o Spokane, mimo że prosiłeś mnie o dochowanie tajemnicy… Czułam, jak słone krople spływają mi po policzku. Naprawdę najwyższy czas nauczyć się kontrolować emocje. Dymitr otarł mi łzy, tak jak wcześniej zrobiła to moja matka. - Nie jesteś winna – powiedział. – Rozumiem, że żałujesz swoich decyzji i myślisz, że mogłabyś postąpić inaczej. Pamiętaj jednak, że on również dokonał wyboru. Tak postanowił. Nie możesz odpowiadać za jego czyn. Pomyślałam, że Mason wrócił po mnie, kierując się uczuciem. To przed tym ostrzegał mnie Dymitr. Twierdził, że nasz związek naraziłby na niebezpieczeństwo morojów, których musielibyśmy strzec. - Żałuję tylko, że nie mogłam…nie potrafiłam temu zapobiec… Wstałam. Wolałam przerwać tę rozmowę, zanim powiem coś głupiego. - Musze już iść – rzuciłam sztywno. – Daj mi znać, kiedy będziemy mogli rozpocząć ćwiczenia. I dzięki… za rozmowę. Odwróciłam się i wtedy usłyszałam jego głos. - Nie. Zerknęłam na niego. - Co mówiłeś? Przytrzymał mnie wzrokiem, poczułam falę ciepła i wzruszenia. - Nie – powtórzył. – Tak brzmiała moja odpowiedź na propozycję Taszy. - Ale… - Zamknęłam usta, bojąc się, że będę tak stać z rozdziawioną buzią. – Dlaczego? Zmarnowałeś życiową szansę. Moglibyście mieć dzieci. A Tasza… Była tobą zainteresowana. Dymitr uśmiechnął się blado. - To prawda. Nadal jest. Właśnie dlatego musiałem odmówić. Nie odwzajemniam jej uczyć. Nie mogę ofiarować jej tego, czego pragnie, ponieważ… - Wstał i podszedł do mnie. – Oddałem serce innej. O mało nie wybuchnęłam płaczem.

- Sądziłam, że jesteś w niej zakochany. I wciąż powtarzałeś, jak dziecinnie się zachowuję. - Zachowujesz się jak osoba w twoim wieku – powiedział. – Ale wiele już doświadczyłaś. Poznałaś rzeczy, o których starsi od ciebie nie mają nawet pojęcia. Tamtego dnia… - wiedziałam, że mówi o kłótni i pocałunku pod ścianą sali gimnastycznej – miałaś rację, zarzucając mi potrzebę kontrolowania sytuacji. Nikt nie wie, jaki jestem naprawdę. Przestraszyłaś mnie wtedy. Boję się ciebie. - Dlaczego? Nie chcesz, żeby ktokolwiek wiedział? Dymitr wzruszył ramionami. - Nie obchodzi mnie, co o mnie myślą inni. Porusza mnie fakt, że ktoś taki jak ty poznał mnie tak dobrze. Trudno mi znieść, że potrafisz zajrzeć w głąb mojej duszy. Przy tobie czuję się bezbronny. Łatwiej żyć z kimś, kogo traktujesz jak przyjaciela. - Z kimś takim jak Tasza. - Tasza Ozera jest zachwycającą kobietą. Jest piękna i odważna, ale nie… - Nie może mieć ciebie - dokończyłam. Potwierdził skinieniem głowy. - Wiedziałem o tym od początku. Mimo to zdecydowałem się z nią związać w nadziei, że odciągnie mnie od ciebie. Sądziłem, że uda mi się przy niej zapomnieć. To samo próbowałam osiągnąć przy Masonie. - Ale nie udało się. - Nie. I w tym właśnie problem. - Bo nie możemy być razem. - Tak. - A na dodatek, i to chyba jest najważniejsze, oboje będziemy strażnikami Lissy i nie wolno nam zajmować się sobą. - Tak. Zastanowiłam się, a potem spojrzałam mu prosto w oczy. - Wiesz – zaczęłam – ja to widzę inaczej. Nie jesteśmy jeszcze strażnikami Lissy. Nie chciałam słyszeć odpowiedzi. Spodziewałam się kolejnego wykładu w stylu zen. Będzie mówił o sile wytrwałości, o koniecznych wyborach, które zaważą na naszej przyszłości, oraz o innych nieistotnych rzeczach.

Pocałował mnie. Czas stanął w miejscu, kiedy ujął moją twarz w swoje dłonie. Zbliżył usta i musnął moje wargi. Potem zaczął całować mnie mocniej, głębiej, namiętnie. Kiedy wreszcie oderwaliśmy się od siebie, złożył ostatni pocałunek na moim czole. Przez długą chwilę nie wypuszczał mnie z ramion. Pragnęłam, żeby to trwało wiecznie. Jednak odsunął się i pogładził moje włosy, a potem policzek. Odwrócił się, ruszając do drzwi. - Do zobaczenia, Roza. - Na następnym treningu? – spytałam. – Zaczynamy od nowa, tak? Będziesz mnie dalej uczył? Strażnik przystanął. Uśmiechnął się. - Tak. Nauczę cię wielu rzeczy.

___________________ Tłumaczenie oficjalne dzięki chomikowi: fanpirmonina

PODZIĘKOWANIA Ta książka, podobnie jak poprzednia, nie powstałaby bez wsparcia moich przyjaciół i rodziny. Chciałabym złożyć szczególne podziękowania mojej ekipie doradczej: Caitlin, Dawidowi, Jayowi, Jackie oraz Kat. Poświęciliście niezliczone nocne godziny na internetowe rozmowy ze mną. Bez was nie dokończyłabym pracy ani nie przetrwałabym tego szalonego roku. Dziękuję mojemu agentowi, Jimowi McCarthy’emu który poruszył niebo i ziemię, żeby przedłużyć termin oddania tej książki. Cieszę się, że byłeś przy mnie. Na koniec składam serdeczne podziękowania Jessice Rottenberg i Benowi Schrankowi z wydawnictwa Razorbill za nieustające wsparcie i ciężką pracę.