05. Cook R. B. 2005 - Montgomery i Stapleton 05. Marker

Robin Brian Cook Montgomery & Stapleton Tom V Marker Marker przełożył Norbert Radomski

Dla Jean i Camerona za wszystko, co dla mnie znaczą Chciałbym podziękować swojej uczelni – Wydziałowi Lekarskiemu Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku. Studiowanie tam było dla mnie zaszczytem i przywilejem. Zarówno moje życie zawodowe, jak i kariera pisarska opierają się w znacznym stopniu na fundamencie wiedzy i doświadczenia, jakie zdobyłem w tej instytucji.

R. C.

Prolog

Drugiego lutego przed świtem padająca nieprzerwanie zimna mżawka skrapiała betonowe iglice Nowego Jorku, spowijając je gęstą, sinoróżową mgłą. Jeśli nie liczyć kilku stłumionych syren,

miasto, które nigdy nie zapada w sen, pogrążone było we względnej martwocie. Jednak dokładnie o trzeciej siedemnaście po przeciwnych stronach Central Parku zaszły dwa niemal równoczesne, nie powiązane ze sobą, ale zasadniczo podobne wydarzenia, które – jak miało się okazać – były w tragiczny sposób splecione. Jedno z nich rozegrało się na poziomie komórkowym, drugie na poziomie molekularnym. Choć biologiczne skutki tych wydarzeń były całkowicie odmienne, same wydarzenia zrządzeniem losu niespełna dwa miesiące później doprowadziły swych sprawców – obcych sobie ludzi – do brutalnego starcia. Zdarzenie na poziomie komórkowym nastąpiło w momencie intensywnej rozkoszy i polegało na gwałtownym wstrzyknięciu do pochwy nieco ponad dwustu pięćdziesięciu milionów plemników. Niczym gromada niecierpliwych maratończyków, plemniki błyskawicznie zmobilizowały się, sięgnęły do swych zasobów energii i rozpoczęły prawdziwie herkulesowy wyścig ze śmiercią: wyczerpujący i niebezpieczny bieg, który wygrać mógł tylko jeden z nich, skazując pozostałe na krótki i frustrująco jałowy żywot. Najpierw musiały przedrzeć się przez czop śluzowy tarasujący dostęp do obkurczonej jamy macicy. Mimo tej potężnej zapory plemniki szybko zatriumfowały, choć było to pyrrusowe zwycięstwo. Dziesiątki milionów gamet z pierwszej fali zginęły w akcie samopoświęcenia, by uwolnić zawarte w nich enzymy mające otworzyć przejście dla innych. Następnym sprawdzianem dla tej hordy maleńkich istot było przebycie olbrzymiej przestrzeni macicy, wyczyn porównywalny pod względem dystansu i niebezpieczeństw z wysiłkiem małej rybki przemierzającej wzdłuż Wielką Rafę Koralową. Ale nawet ta pozornie nieprzekraczalna przeszkoda została pokonana, gdy kilka tysięcy krzepkich plemników szczęśliwie zdołało dotrzeć do ujść jajowodów, pozostawiając za sobą trupy setek milionów pechowców. Jednak nie był to jeszcze koniec ich trudów. Wśród falujących fałd nabłonka szczęśliwcy, którzy trafili do właściwego jajowodu, przyspieszyli bieg pod wpływem chemicznych bodźców płynu z pękniętego pęcherzyka Graafa. Gdzieś przed nimi, za dwunastoma centymetrami krętego, zdradliwego tunelu, znajdował się ich Święty Graal, świeżo uwolniona komórka jajowa spowita obłokiem chroniących ją osłon. Napędzana coraz mocniej nieodpartą siłą chemotaksji, część męskich gamet dokonała rzeczy pozornie niemożliwej i otoczyła swój cel. Pozostało ich już niespełna sto, wyczerpanych długą podróżą i ucieczką przed drapieżnymi makrofagami, które unicestwiły wielu ich braci, a liczba ta malała wciąż w szybkim tempie. Niedobitki w ostatnim zrywie zwaliły się na nieszczęsną haploidalną komórkę jajową. Po zaledwie godzinie i dwudziestu pięciu minutach zwycięski plemnik ostatnim rozpaczliwym ruchem witki rzucił się na osłony otaczające jajo. Gorączkowo przedzierał się przez warstwę komórek ziarnistych, by dotknąć swym czapeczkowatym akrosomem grubej osłonki przejrzystej i doprowadzić do fuzji. W tym momencie wyścig dobiegł końca. Ostatecznym, przedśmiertnym czynem zwycięskiego plemnika było wstrzyknięcie do wnętrza komórki jajowej materiału jądrowego, wskutek czego powstało męskie przedjądrze. Pozostałych szesnaście plemników, które dotarły do komórki jajowej parę sekund po zwycięzcy,

przekonało się, że nie są w stanie przylgnąć do zmodyfikowanej osłonki przejrzystej. Ich zasoby energii były na wyczerpaniu i wkrótce ich witki zamarły. Nie było innego miejsca. Wszyscy przegrani zostali wychwyceni, wchłonięci i usunięci z organizmu przez śmiercionośne makrofagi. Tymczasem wewnątrz zapłodnionej komórki jajowej męskie i żeńskie przedjądrza wędrowały ku sobie. Gdy ich otoczki uległy rozpadowi, zawartość obu połączyła się, tworząc wymagany dla ludzkiej komórki zestaw czterdziestu sześciu chromosomów. Jajo przekształciło się w zygotę. W ciągu następnej doby uległo podziałowi w procesie zwanym bruzdkowaniem, pierwszym z sekwencji wydarzeń, która po dwudziestu dniach miała doprowadzić do powstania zarodka. Zaczęło się życie. Niemal równoczesne zdarzenie na poziomie molekularnym również wiązało się ze wstrzyknięciem. W tym przypadku do jednej z obwodowych żył przedramienia wprowadzono przeszło bilion cząsteczek zwyczajnej soli, zwanej chlorkiem potasu, rozpuszczonej w niewielkiej ilości wody destylowanej. Efekt był niemal natychmiastowy. Jony potasu przeniknęły na zasadzie biernej dyfuzji do wnętrza komórek wyściełających żyłę, zaburzając równowagę elektrolityczną niezbędną dla ich życia i funkcjonowania. Znajdujące się między komórkami delikatne zakończenia nerwowe pospiesznie wysłały do mózgu pilne sygnały bólu, ostrzegając o nadciągającej katastrofie. Parę sekund później jony potasu dopłynęły głównymi żyłami do serca, skąd każdy skurcz wyrzucał je do rozgałęzionego drzewa tętnic. Choć coraz bardziej rozcieńczały się w osoczu, ich stężenie wciąż pozostawało zabójcze. Szczególnie zagrożone były wyspecjalizowane komórki odpowiedzialne za inicjowanie uderzeń serca, komórki pnia mózgu sterujące oddechem oraz przenoszące sygnały neurony i wrzeciona mięśniowe. Już wkrótce wszystkie one odczuły niekorzystny wpływ potasu. Częstość akcji serca spadła gwałtownie, a jego skurcze osłabły. Oddech stał się płytki, a natlenienie krwi niewystarczające. Kilka chwil później serce zatrzymało się, zapoczątkowując proces obumierania komórek w całym organizmie oraz śmierć kliniczną. Życie się zakończyło. Ostatnim ciosem było wysączenie się potasu zawartego w umierających komórkach do nie funkcjonującego już układu krążenia, co skutecznie zamaskowało wstrzykniętą śmiertelną dawkę.

Rozdział 1

Odgłos kapania był regularny jak metronom. Gdzieś na schodach pożarowych krople wody, zasilane nieustannym deszczem, rozpryskiwały się o metalową powierzchnię. W pogrążonym w ciszy mieszkaniu Jacka Stapletona dźwięk ten wydawał się Laurie Montgomery głośny niczym gong, i to do tego stopnia, że krzywiła się w oczekiwaniu na każde kolejne plaśnięcie. Przez długie godziny jedyną konkurencją dla deszczu były włączająca się i wyłączająca sprężarka lodówki, syczenie i stukot kaloryfera oraz, od czasu do czasu, odległa syrena lub klakson, odgłosy tak typowe dla Nowego Jorku, że ludzie podświadomie je ignorowali. Ale Laurie nie należała do tych szczęściarzy. Po trzech godzinach przewracania się z boku na bok była przeczulona na każdy dźwięk w swoim otoczeniu. Obróciła się jeszcze raz i otworzyła oczy. W anemicznym świetle przesączającym się przez skraj rolety mogła dokładniej przyjrzeć się pustemu i raczej ponuremu mieszkaniu Jacka. Powodem, dla którego mieszkali właśnie tu, a nie u niej, była wielkość jej sypialni. Pokój był tak maleńki, że mieściło się tam tylko pojedyncze łóżko, wskutek czego wspólne sypianie nastręczało pewien problem. Poza tym Jack nie chciał się oddalać od swego ukochanego osiedlowego boiska do koszykówki. Laurie zerknęła na radio z budzikiem. W miarę jak cyfry na wyświetlaczu rosły nieubłaganie, ogarniał ją coraz większy gniew. Wiedziała z doświadczenia, że przeleżawszy bezsennie większą część nocy, w pracy będzie tego dnia do niczego. Zastanawiała się, jak na Boga, udało jej się przebrnąć przez studia medyczne i staż, kiedy to niewyspanie było na porządku dziennym. Coś mówiło jej jednak, że jej złość nie wynika jedynie z kłopotów z zaśnięciem. Podejrzewała, że tak naprawdę właśnie owa złość nie daje jej zasnąć. Był środek nocy, kiedy Jack niechcący przypomniał jej o zbliżających się urodzinach, pytając, czy chce uczcić je w jakiś szczególny sposób. Wiedziała, że było to niewinne pytanie, zadane tuż po miłosnych rozkoszach, niemniej zburzyło ono jej wymyślny mechanizm obronny polegający na życiu z dnia na dzień, by uniknąć rozmyślania o przyszłości. Choć wydawało się to niewiarygodne, już niedługo miała skończyć czterdzieści trzy lata. Gdzieś około trzydziestego piątego roku życia zaczęła rozumieć frazes o tykającym zegarze reprodukcyjnym – a teraz włączył się jej alarm. Westchnęła mimo woli. Przez ostatnie godziny dumała samotnie nad towarzyskim bagnem, w jakim ugrzęzła. Jeśli chodziło o jej życie osobiste, już od szkoły średniej sprawy nie układały się jak należy. Jack, sądząc po jego odprężonej sylwetce i odgłosach błogiego snu, był zadowolony ze stanu rzeczy, co w jej oczach jedynie pogarszało sytuację. Chciała rodziny. Zawsze, nawet jako szalona dwudziesto – i trzydziestolatka, była pewna, że któregoś dnia ją założy, a tymczasem w wieku niemal czterdziestu trzech lat mieszkała w obskurnej norze w podłej dzielnicy Nowego Jorku z mężczyzną, który nie potrafił się zdecydować co do małżeństwa i dzieci. Znowu westchnęła. Do tej pory świadomie starała się nie drażnić Jacka, ale obecnie nie obchodziło jej to. Postanowiła, że spróbuje porozmawiać z nim jeszcze raz, choć wiedziała, że jest to temat,

którego z rozmysłem unika. Ale tym razem zamierzała być twarda. Ostatecznie, dlaczego miała się zgadzać na żałosne życie w mieszkaniu stosownym raczej dla pary klepiących biedę studentów niż dla dyplomowanych patologów sądowych, jakimi oboje byli, i na związek, w którym wszelkie wzmianki o małżeństwie i dzieciach były zakazane na mocy jednostronnej decyzji? Jednak nie wszystko przedstawiało się w tak czarnych barwach. Jeśli chodzi o życie zawodowe, sprawy nie mogłyby układać się lepiej. Uwielbiała pracę patologa w Biurze Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej dla Miasta Nowy Jork, gdzie była zatrudniona od trzynastu lat, i cieszyła się, że może dzielić to doświadczenie z kimś takim jak Jack. Oboje wysoko cenili wyzwania intelektualne, jakie zapewniała patologia sądowa; każdego dnia uczyli się czegoś nowego. Oboje też podobnie zapatrywali się na wiele spraw: jednakowo nie znosili miernoty i żywili jednakową odrazę do politycznych wymogów związanych z przynależnością do biurokracji. Ale choć tak znakomicie dogadywali się na płaszczyźnie zawodowej, Laurie nie rekompensowało to coraz silniejszego pragnienia posiadania rodziny. Jack poruszył się nagłe. Obrócił się na plecy, dłonie splótł na piersiach. Laurie spojrzała na niego, pogrążonego we śnie. Jej zdaniem był przystojnym mężczyzną. Miał krótko ostrzyżone, siwiejące jasnobrązowe włosy, krzaczaste brwi i wyraziste, ostre rysy twarzy, na której zwykle, nawet w czasie snu, malował się cierpki uśmiech. Uważała, że jest agresywny, a jednak życzliwy, śmiały, a zarazem skromny, ambitny, ale wspaniałomyślny, a przy tym wesoły i skory do żartów. Bystry umysł Jacka sprawiał, że życie z nim nigdy nie było nudne, zwłaszcza w połączeniu z jego szczeniackim upodobaniem do ryzyka. Z drugiej strony potrafił być nieznośnie uparty, szczególnie w sprawie małżeństwa i dzieci. Laurie pochyliła się nad Jackiem i przyjrzała mu się dokładniej. Zdecydowanie uśmiechał się, co jeszcze bardziej ją rozdrażniło. Poczuła się urażona, że jest zadowolony ze stanu rzeczy. Choć była pewna, że go kocha, i wierzyła, że jest przez niego kochana, jego niechęć do pełnego zaangażowania się w związek dosłownie doprowadzała ją do szału. Wyjaśniał jej, że chodzi nie tyle o strach przed małżeństwem czy ojcostwem jako takim, ile raczej o obawę przed bólem, na jaki naraża takie zaangażowanie. Z początku Laurie była wyrozumiała: Jack stracił żonę i dwie córeczki w katastrofie lotniczej. Wiedziała, że nosił w sobie zarówno żal, jak i poczucie winy, gdyż wypadek zdarzył się po wizycie, jaką złożyły mu, gdy przekwalifikowywał się na patologa w innym mieście. Wiedziała też, że po tej tragedii zmagał się z głęboką depresją reaktywną. Ale od tych wydarzeń upłynęło niemal trzynaście lat. Laurie uznała, że okazała dość wrażliwości dla jego potrzeb i nie naciskała go, kiedy w końcu zaczęli chodzić ze sobą na poważnie. Teraz jednak, niemal cztery lata później, czuła, że jej cierpliwość jest na wyczerpaniu. Ostatecznie ona też miała potrzeby. Ciszę przerwało nagle brzęczenie budzika. Ręka Jacka wystrzeliła i pacnęła przycisk, po czym na powrót wsunęła się pod kołdrę. Na pięć minut w sypialni znów zapanował spokój i oddech Jacka odzyskał swój powolny, głęboki, senny rytm. Była to część porannego rytuału, której Laurie nigdy nie miała okazji oglądać, gdyż Jack niezmiennie wstawał wcześniej niż ona. Laurie była nocnym markiem i uwielbiała czytać przed snem, przez co często siedziała po nocach dłużej, niż powinna. Odkąd zamieszkali razem, nauczyła się przesypiać dźwięk budzika, wiedząc, że Jack zareaguje. Kiedy budzik odezwał się po raz drugi, Jack wyłączył go na dobre, odrzucił kołdrę, usiadł i, odwrócony tyłem do Laurie, opuścił stopy na podłogę. Patrzyła, jak się przeciąga i ziewa,

przecierając oczy. Wreszcie wstał i nie zważając na swoją nagość, ruszył na palcach do łazienki. Laurie, założywszy ręce za głowę, odprowadziła go wzrokiem. Pomimo rozdrażnienia widok ten sprawił jej przyjemność. Słyszała, jak korzysta z toalety, po czym spuszcza wodę. Po chwili wrócił, znowu trąc oczy, i obszedł łóżko, żeby ją obudzić. Wyciągnął rękę, by jak zwykle potrząsnąć jej ramieniem, i nagle drgnął zaskoczony, spostrzegłszy jej otwarte, utkwione w nim oczy i zaciśnięte w grymasie gniewnej determinacji usta. – Nie śpisz? – mruknął, unosząc pytająco brwi. Natychmiast zorientował się, że coś jest nie w porządku. – Nie zmrużyłam oka od czasu naszych nocnych amorów. – Miło było, nie? – odparł w nadziei, że dowcip zdoła załagodzić jej ewidentne rozdrażnienie. – Jack, musimy porozmawiać – oświadczyła stanowczo Laurie, siadając na łóżku i przyciskając kołdrę do piersi. Wyzywająco spojrzała mu w oczy. – Chyba to właśnie robimy? – zauważył Jack. Momentalnie domyślił się, do czego zmierza Laurie, i mimo woli w jego głosie pojawił się sarkastyczny ton. Choć wiedział, że przyniesie to efekt przeciwny do zamierzonego, nie mógł się powstrzymać. Sarkazm był mechanizmem obronnym, jaki wypracował sobie w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Laurie otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, lecz Jack uniósł dłoń. – Przepraszam. Nie chciałbym być gruboskórny, ale coś mi się zdaje, że wiem, dokąd prowadzi ta rozmowa, a to nie jest odpowiednia pora. Przykro mi, Laurie, ale za godzinę musimy być w kostnicy, tymczasem żadne z nas nie umyło się jeszcze, nie ubrało ani nie zjadło śniadania. – Jack, dla ciebie nigdy nie jest odpowiednia pora. – Cóż, w takim razie ujmijmy to inaczej. To jest chyba najgorsza możliwa pora na jakąkolwiek poważną, budzącą emocje dyskusję. Jest wpół do siódmej rano, poniedziałek po wspaniałym weekendzie i oboje musimy iść do pracy. Jeśli chciałaś rozmawiać, w ciągu ostatnich dwóch dni miałaś dość okazji, żeby poruszyć ten temat, a z przyjemnością bym go przedyskutował. – Och, jasne! Spójrzmy prawdzie w oczy. Ty nigdy nie chcesz o tym rozmawiać. Jack, w czwartek skończę czterdzieści trzy lata. Czterdzieści trzy! Nie mogę sobie pozwolić na luksus cierpliwości. Nie mogę czekać, aż zdecydujesz, czego chcesz. Do tego czasu będę już po menopauzie. Przez dłuższą chwilę Jack wpatrywał się w niebieskozielone oczy Laurie. Było jasne, że niełatwo będzie ją udobruchać. – W porządku – powiedział, głośno wypuszczając powietrze, jak gdyby dawał za wygraną. Opuścił wzrok na swoje bose stopy. – Porozmawiamy o tym dziś wieczorem, przy kolacji. – Chcę porozmawiać teraz! – oświadczyła z naciskiem Laurie. Wyciągnęła rękę i ujęła Jacka pod

brodę, zmuszając go, by znów spojrzał jej w oczy. – Kiedy ty spałeś, ja leżałam i rozmyślałam o naszym związku. Odkładanie tego na później nie wchodzi w grę. – Laurie, idę teraz wziąć prysznic. Mówię ci, że to nie jest właściwa pora. – Kocham cię, Jack – zawołała Laurie, chwytając go za ramię. – Ale potrzebuję czegoś więcej. Chcę wyjść za mąż i założyć rodzinę. Chcę żyć w lepszym niż to miejscu. – Puściła rękę Jacka i omiotła gestem pokój, wskazując łuszczącą się farbę, gołą żarówkę pod sufitem, łóżko bez zagłówka, dwa nocne stoliki zrobione z postawionych dnem do góry skrzynek po winie oraz samotną komodę. – To nie musi być Tadż Mahal, ale to tutaj jest wprost śmieszne. – Zawsze sądziłem, że cztery gwiazdki cię zadowalają. – Daruj sobie ten sarkazm – warknęła Laurie. – Odrobina luksusu nie zaszkodziłaby, biorąc pod uwagę, jak ciężko pracujemy. Ale nie w tym problem. Chodzi o nasz związek, który ciebie najwyraźniej zadowala, a mnie nie wystarcza. To sprawa zasadnicza. – Idę wziąć prysznic – powtórzył Jack. Laurie rzuciła mu krzywy uśmiech. – Świetnie. Idź wziąć prysznic. Jack skinął głową. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak zmienił zdanie. Odwrócił się i zniknął w łazience, nie zamykając za sobą drzwi. Chwilę później Laurie usłyszała szum wody z prysznica i chrobot zasuwanej zasłonki. Wypuściła powietrze z płuc. Drżała ze zmęczenia połączonego z napięciem emocjonalnym, ale była dumna z siebie, że nie uroniła ani jednej łzy. Nie znosiła płakać w trudnych sytuacjach. Jakim cudem udało jej się uniknąć tego tym razem, nie miała pojęcia, ale była zadowolona. Łzy nigdy nie pomagały, często zaś stawiały ją w niekorzystnym położeniu. Włożywszy szlafrok, Laurie poszła do szafy po swoją walizkę. Sprzeczka z Jackiem, prawdę mówiąc, przyniosła jej ulgę. Reagując dokładnie tak, jak przewidywała, Jack usprawiedliwił decyzję, którą podjęła jeszcze przed jego przebudzeniem. Otwierając przydzielone sobie szuflady komody, wyjęła swoje rzeczy i zaczęła się pakować. Kończyła właśnie, gdy usłyszała, że prysznic umilkł. Chwilę później Jack pojawił się w drzwiach łazienki, energicznie wycierając ręcznikiem głowę. Gdy spostrzegł Laurie z walizką, stanął jak wryty. – Co ty, do diabła, robisz? – Wydaje mi się, że jest zupełnie jasne, co robię – odparła Laurie. Dłuższą chwilę Jack bez słowa przyglądał się, jak Montgomery kontynuuje pakowanie. – Przesadzasz – powiedział w końcu. – Nie musisz się wyprowadzać. – Myślę, że muszę – odparła Laurie, nie unosząc wzroku.

– Świetnie! – oświadczył po chwili z napięciem w głosie. Cofnął się za drzwi, by wytrzeć się do końca. Gdy Jack opuścił łazienkę, Laurie weszła do środka, zabierając ze sobą przeznaczone na ten dzień ubranie. Demonstracyjnie zamknęła drzwi, choć normalnie zostawiała je otwarte. Kiedy wyszła ubrana, Jack był już w kuchni. Dołączyła do niego przy śniadaniu złożonym z płatków zbożowych i owoców. Oboje zbyt się spieszyli, by siadać przy maleńkim plastikowym stole. Zachowywali się uprzejmie, a ich rozmowy ograniczały się do słów „przepraszam”, kiedy tańczyli wokół siebie, by dostać się do lodówki. Kuchnia była tak wąska, że nie sposób było się w niej poruszać, nie dotykając się nawzajem. O siódmej byli gotowi do wyjścia. Laurie wcisnęła kosmetyki do walizki i zamknęła pokrywę. Wytaczając walizkę do salonu, zobaczyła, że Jack ściąga z wieszaka na ścianie swój rower górski. – Nie masz chyba zamiaru jechać nim do pracy? – jęknęła. Zanim zamieszkali razem, Jack dojeżdżał do pracy na rowerze, jeździł nim też po mieście, załatwiając różne sprawy. Nieodmiennie przerażało to Laurie, która wciąż się obawiała, że pewnego pięknego dnia Jack trafi do kostnicy „nogami do przodu”. Odkąd zaczęli dojeżdżać do pracy razem, Jack odstawił rower, gdyż nie było mowy, żeby Laurie zgodziła się korzystać z tego środka lokomocji. – No cóż, wygląda na to, że kiedy wrócę do swojego pałacu, będę sam sobie panem. – Rany boskie, przecież pada! – Tym ciekawsza będzie przejażdżka. – Wiesz, Jack, postanowiłam być dzisiaj szczera, więc chcę, żebyś wiedział, że moim zdaniem to twoje szczeniackie ryzykanctwo jest nie tylko niestosowne, ale i egoistyczne, zupełnie jakbyś gwizdał sobie na moje uczucia. – Coś takiego – odparł Jack, uśmiechając się kwaśno. – Cóż, pozwól, że coś ci powiem. Moja jazda na rowerze nie ma nic wspólnego z twoimi uczuciami. I mówiąc szczerze, pomysł, że ma, wydaje mi się przejawem egoizmu. Gdy wyszli na Sto Szóstą Ulicę, Laurie ruszyła na zachód, żeby złapać taksówkę na Columbus Avenue, Jack tymczasem popedałował na wschód, w stronę Central Parku. Żadne nie odwróciło się, by pomachać drugiemu na pożegnanie.

Rozdział 2

Jack zapomniał już, jaką radość dawała mu jazda ciemnofioletowym rowerem górskim marki Cannondale, ale uczucie to powróciło w mgnieniu oka, gdy wjechawszy do Central Parku w okolicach Sto Szóstej Ulicy, zjeżdżał siłą rozpędu po stoku jednego ze wzgórz. Ponieważ z wyjątkiem nielicznych amatorów joggingu w parku nie było praktycznie nikogo, Jack rozluźnił się i wkrótce zarówno miasto, jak i jego własne tłumione obawy zniknęły niby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w spowitym mgłą śródmiejskim lesie. Słysząc świst wiatru, miał wrażenie, jakby zaledwie wczoraj mknął w dół ze szczytu Dead Man’s Hill w South Bend w Indianie na swym ukochanym, czerwonozłotym terenowym schwinnie. Rower ten, wypatrzony w reklamie na tylnej okładce komiksu, był prezentem na dziesiąte urodziny. Z czasem Jack uczynił z niego symbol swego szczęśliwego i beztroskiego dzieciństwa i uprosił matkę, żeby nie wyrzucała go, tak więc schwinn po dziś dzień obrastał kurzem w garażu jego rodzinnego domu. Deszcz wciąż padał, nie dość mocno jednak, by zgasić entuzjazm Jacka, mimo że słyszał, jak krople bębnią o kask. Największy problem sprawiało mu patrzenie przez zaparowane szkła aerodynamicznych okularów przeciwsłonecznych. By nie dać się zmoczyć, włożył nieprzemakalne kolarskie ponczo, zaopatrzone w pomysłowe haczyki na kciuki. Gdy siedział pochylony, z dłońmi zaciśniętymi na kierownicy, ponczo tworzyło coś w rodzaju namiotu. Starał się omijać kałuże, a kiedy było to niemożliwe, zdejmował nogi z pedałów, by przejechać przez nie z rozpędu. W południowo-wschodnim narożniku Central Parku Jack wyjechał na ulice śródmieścia zakorkowane już przez poranny szczyt. Swego czasu uwielbiał się ścigać z samochodami, ale było to, kiedy był, jak sam to określał, nieco bardziej szalony. Był też wtedy w zdecydowanie lepszej formie. Ponieważ przez ostatnich kilka lat nie jeździł zbyt wiele, nie miał już takiej kondycji jak dawniej. Regularna gra w koszykówkę ratowała sytuację, ale koszykówka nie dawała okazji do tak długotrwałego wysiłku, jakiego wymagała jazda na rowerze. Nie zwolnił jednak i kiedy dotarł na podjazd prowadzący do rampy Zakładu Medycyny Sądowej przy Trzydziestej Ulicy, czuł, że mięśnie ud dają mu się we znaki. Gdy zsiadł z roweru, stał przez chwilę oparty o kierownicę, czekając, aż układ krążenia zaspokoi zapotrzebowanie obolałych mięśni na tlen. Kiedy ból ustąpił nieco, Jack zarzucił sobie rower na ramię i wszedł po schodach na rampę. Nogi wciąż miał jak z waty, ale umierał z ciekawości, co się dzieje w kostnicy. Przejeżdżając przed głównym wejściem, zauważył, że przed gmachem stoi kilka telewizyjnych wozów transmisyjnych z włączonymi generatorami i wystawionymi antenami satelitarnymi. Dostrzegł także tłum kłębiący się w holu, tuż za drzwiami wejściowymi. Coś wisiało w powietrzu.

Mijając stróżówkę, pomachał przez okno Robertowi Harperowi. Umundurowany strażnik zerwał się z krzesła i wystawił głowę przez otwarte drzwi. – Wraca pan do dawnych zwyczajów, doktorze Stapleton? – zawołał. – Wieki minęły, odkąd ostatni raz widziałem ten pański rower. Jack pomachał mu przez ramię, taszcząc swój wehikuł w czeluście piwnicy. Minął małą salę autopsyjną, używaną do badania zwłok w stanie rozkładu, i skręcił w lewo tuż przed usytuowanym centralnie blokiem komór chłodniczych, w których przechowywano ciała przed autopsją. Zrobił miejsce na rower wśród sosnowych trumien przeznaczonych dla niezidentyfikowanych i niechcianych zmarłych, po czym, schowawszy pelerynę i kask w swojej szafce w szatni, skierował się ku schodom. Minął Mike’a Passano, pracującego na nocną zmianę technika, który kończył właśnie jakąś papierkową robotę w biurze kostnicy. Pomachał mu, ale Mikę, pochłonięty pracą, nie zauważył go. Wychodząc na główny korytarz parteru, Jack znów dostrzegł zatłoczony hol wejściowy. Nawet tu, w głębi budynku, słyszał dobiegający stamtąd szmer ożywionych rozmów. Coś musiało się wydarzyć. Był zaintrygowany. Jedną z najatrakcyjniejszych stron zawodu patologa sądowego było to, że nigdy nie wiedział, co przyniesie mu następny dzień. Chodzenie do pracy było inspirujące, wręcz ekscytujące, czego z pewnością nie mógłby powiedzieć o swoim wcześniejszym życiu okulisty, kiedy to każdy dzień był spokojny i kompletnie pozbawiony niespodzianek. Kariera okulistyczna Jacka zakończyła się gwałtownie w roku 1990, gdy jego gabinet został wchłonięty przez agresywnie rozwijający się koncern medyczny AmeriCare. Propozycja AmeriCare, by Jack podjął pracę u nich, była kolejnym policzkiem. Doświadczenie to boleśnie uświadomiło mu, że tradycyjna, płatna opieka medyczna, oparta na bliskim kontakcie lekarza z pacjentem i kierująca się wyłącznie potrzebami tego ostatniego, gwałtownie zanika. To objawienie zaowocowało decyzją o zmianie specjalizacji na patologię sądową. Postąpił tak w nadziei, że dzięki temu uniknie kontaktu ze zorganizowaną służbą zdrowia, która, jak uważał, zasługiwała raczej na nazwę „zorganizowanego zaniedbywania”. Jak na ironię AmeriCare, niczym zły duch, pojawił się znów w jego życiu mimo wysiłków, jakie czynił, by zdystansować się od tej instytucji. Dzięki niskiej cenie składek koncern wygrał niedawno przetarg na świadczenie usług medycznych dla pracowników służb miejskich. Jack i jego koledzy musieli odtąd zwracać się ze swymi problemami zdrowotnymi właśnie do AmeriCare. Chcąc uniknąć tłumu dziennikarzy, Jack ruszył okrężną drogą do sali, w której rozpoczynał się dzień roboczy w kostnicy. Na zasadzie rotacji jeden ze starszych stażem patologów przychodził do pracy wcześniej, żeby przejrzeć przypadki z nocy, ustalić, które z nich wymagają autopsji, oraz rozdzielić je pomiędzy lekarzy. Jack również miał zwyczaj przychodzić bardzo wcześnie, nawet jeśli akurat nie na niego przypadało ustalanie grafiku autopsji, dzięki czemu mógł poszperać w teczkach i postarać się, by najbardziej ambitne przypadki dostały się właśnie jemu. Nie mógł zrozumieć, dlaczego inni lekarze nie robią tak samo, dopóki nie uświadomił sobie, że większość jego kolegów woli migać się od pracy. Ciekawość Jacka nieodmiennie powodowała, że otrzymywał najwięcej spraw. Ale nie przeszkadzało mu to; praca była dla niego narkotykiem pozwalającym utrzymać w karbach demony. Kiedy Laurie praktycznie wprowadziła się do niego, przekonał ją, żeby przychodziła do pracy równie wcześnie jak on, co było nie lada wyczynem, zważywszy na to, jak trudno było jej wstać rano. Myśl o Laurie sprawiła, że Jack się uśmiechnął. Zaczął się też zastanawiać, czy już przyjechała.

Nagle stanął jak wryty. Aż do tej chwili świadomie starał się nie pamiętać o porannej sprzeczce. Wspomnienia dni przeżytych z Laurie, a także straszliwych wydarzeń z przeszłości zalały go jak fala. Z irytacją zastanawiał się, dlaczego koniecznie musiała zakończyć cudowny weekend tak dołującym akcentem, tym bardziej że między nimi układało się tak dobrze. Ogólnie rzecz biorąc, czuł się niemal szczęśliwy, co było niezwykłym stanem ducha, jeśli wziąć pod uwagę, że w swoich oczach nie zasługiwał nawet na życie, a co dopiero na szczęście. Owładnął nim gniew. Nie życzył sobie, by przypominano mu o jego tlącym się żalu i poczuciu winy za śmierć żony i córek, co zdarzało się przy każdej wzmiance o małżeństwie i dzieciach. Perspektywa zaangażowania emocjonalnego, a także ryzyka cierpień, jakie ono ze sobą niosło, szczególnie gdyby założył nową rodzinę, była przerażająca. – Weź się w garść! – mruknął do siebie pod nosem. Zamknął oczy i mocno potarł twarz dłońmi. Za jego frustracją i złością na Laurie czaiła się melancholia, niemile przypominając mu o stoczonej niegdyś walce z depresją. Sęk w tym, że naprawdę mu na niej zależało. Wszystko układało się świetnie, z wyjątkiem drażliwej kwestii dzieci. – Jack, dobrze się czujesz? – zapytał kobiecy głos. Stapleton zerknął przez palce. Janice Jaeger, drobna, pracująca na nocną zmianę wywiadowczym sądowa, patrzyła na niego, wkładając płaszcz w drodze do wyjścia. Wyglądała na wyczerpaną. Jej legendarne sińce pod oczami sprawiały, że Jack zastanawiał się, czy w ogóle sypia. – Wszystko w porządku – odparł. Oderwał dłonie od twarzy i z zażenowaniem wzruszył ramionami. – Dlaczego pytasz? – Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała cię stojącego bez ruchu, a już na pewno nie na środku korytarza. Jack próbował wymyślić jakąś dowcipną odpowiedź, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Zamiast tego zmienił temat, niezręcznie pytając, czy noc minęła ciekawie. – Mieliśmy tu istny młyn! – odparła Janice. – Właściwie lekarz wyjazdowy, a nawet doktor Fontworth, odczuli to bardziej niż ja. Doktor Bingham i doktor Washington już przyszli i robią sekcję, a Fontworth im asystuje. – Bez żartów! – wykrzyknął Jack. – Co to za przypadek? Harold Bingham był szefem, a Calvin Washington jego zastępcą. Żaden z nich nie miał w zwyczaju pojawiać się w pracy przed ósmą i rzadko zdarzało się, by wykonywali autopsję o tak wczesnej porze. Sprawa musiała mieć aspekty polityczne, co tłumaczyło obecność dziennikarzy. Fontworth był jednym z kolegów Jacka i miał dyżur w ten weekend. Patolodzy sądowi nie pracowali w nocy, chyba że pojawił się problem. Jako „lekarze wyjazdowi”, obsługujący rutynowe przypadki wymagające obecności lekarza, zatrudniani byli rezydenci patologii. – To rana postrzałowa, ale w sprawę zamieszana jest policja, dlatego Fontworth musiał się tym zająć. Z tego, co wiem, policja otoczyła podejrzanego u jego dziewczyny. Przy próbie aresztowania

wywiązała się strzelanina. Podejrzewa się nieuzasadnione użycie siły. Pewnie by to pana zainteresowało. Jack skrzywił się w duchu. Rany postrzałowe bywały trudne do interpretacji, gdy było ich wiele. Choć George Fontworth pracował w Zakładzie Medycyny Sądowej osiem lat dłużej niż on, Jack uważał go za niezbyt sumiennego. – Myślę, że odpuszczę to sobie, skoro szef się tym zajmuje – stwierdził. – Co jeszcze się działo? Coś godnego uwagi? – Sama normalka, z wyjątkiem jednego przypadku z Manhattan General. Młody człowiek, świeżo po zabiegu. W sobotę doznał otwartego złamania kości, kiedy upadł, jeżdżąc na rolkach w Central Parku, a wczoraj rano go operowano. Jack znów się skrzywił. Przy rozdrażnieniu, które zawdzięczał Laurie, sama nazwa Manhattan General Hospital wywołała u niego reakcję alergiczną. Niegdyś uznany ośrodek akademicki był teraz sztandarową placówką AmeriCare, odkąd został obrany za cel i przejęty przez tego zasobnego giganta służby zdrowia. Jack wiedział, że ogólny poziom świadczonych tam usług medycznych jest przyzwoity, tak że gdyby niefortunnie spadł z roweru i trafił na ich oddział urazowy – gdzie najprawdopodobniej by go zabrano, biorąc pod uwagę niedawno podpisany kontrakt z miastem – miałby dobrą opiekę. Mimo wszystko jednak był to szpital zarządzany przez AmeriCare, a on żywił do tej firmy instynktowną nienawiść. – Co w tym takiego szczególnego? – zapytał, próbując ukryć wzburzenie. Przybrawszy sarkastyczny ton, dodał: – Postawiono błędną diagnozę czy wchodził w grę jakiś ohydny szwindel? – Ani to, ani to! – Janice westchnęła. – Chodzi po prostu o wrażenie, jakie wywarł na mnie ten przypadek. Wydało mi się to jakieś takie... smutne. – Smutne? – powtórzył Jack. Był zaskoczony. Janice pracowała jako wywiadowca sądowy od ponad dwudziestu lat i widziała śmierć we wszystkich jej niesławnych odmianach. – Jeśli twierdzisz, że to smutne, to musiało być naprawdę smutne. Mogę prosić o parę szczegółów? – Chłopak nie skończył jeszcze trzydziestu lat i nigdy nie chorował, a konkretnie, nie miał żadnych kłopotów z sercem. Jak mi powiedziano, wcisnął przycisk alarmowy, ale kiedy pielęgniarki, jak twierdzą, przyszły do niego pięć czy dziesięć minut później, już nie żył. Więc to musiało być serce. – Nie próbowali go reanimować? – Och, oczywiście, że próbowali, ale bez powodzenia. Nie uzyskali ani jednego impulsu na EKG. – Co cię tak zasmuciło? Wiek tego człowieka? – Wiek to jedno, ale to jeszcze nie wszystko. Właściwie nie wiem, czemu tak się tym przejęłam. Może chodzi o to, że pielęgniarki nie zareagowały dostatecznie szybko i mam wrażenie, że biedny facet wiedział, że dzieje się coś złego, ale nie doczekał się pomocy. Taki koszmar mógłby się

przytrafić każdemu z nas. Albo może to z powodu rodziców tego pacjenta, którzy są bardzo sympatyczni. Przyjechali do szpitala aż z Westchester, a potem przyszli tutaj, żeby być blisko zwłok. Są kompletnie załamani. Syn był dla nich całym życiem. Przypuszczam, że jeszcze tu są. – Gdzie? Mam nadzieję, że nie utknęli w tym tłumie reporterów? – Kiedy widziałam ich ostatni raz, byli w sali identyfikacyjnej i nalegali na kolejną identyfikację, chociaż tożsamość została już ustalona. Lekarz objazdowy z uprzejmości kazał Mike'owi zrobić jeszcze jedną serię polaroidów, ale właśnie wtedy wezwano mnie z powrotem do General do następnego przypadku. Gdy wróciłam, Mikę wspomniał, że nadal siedzą rozbici w sali identyfikacji zwłok, ściskając w rękach zdjęcia. Jakby wciąż mieli nadzieję, że cała sprawa jest pomyłką, upierają się, że chcą zobaczyć zwłoki. Jack poczuł, jak przyspiesza mu puls. Wiedział aż nazbyt dobrze, jakim wstrząsem jest utrata dziecka. – Ale to chyba nie ten przypadek tak poruszył dziennikarzy? – Na Boga, nie. Takie sprawy nigdy nie docierają do wiadomości publicznej. Między innymi dlatego jest to takie smutne. Zmarnowane życie. – Co ich tu ściągnęło? Ofiara strzelaniny? – Początkowo tak. Bingham zapowiedział, że wyda oświadczenie po autopsji. Lekarz wyjazdowy powiedział mi, że latynoska społeczność Harlemu jest oburzona tym zdarzeniem. Podobno policja oddała około pięćdziesięciu strzałów. Przypomina się sprawa Diallo z południowego Bronksu sprzed paru lat. Ale prawdę mówiąc, myślę, że w tej chwili reporterów interesuje przede wszystkim przypadek Sary Cromwell, którą przywieziono, kiedy już tu byli. – Sara Cromwell, redakcyjna psycholog z „Daily News”? – Tak, mistrzyni porad, umiejąca powiedzieć każdemu, jak wprowadzić życie na właściwe tory. Występowała też w telewizji, wiesz. Biła popularnością większość talk-show, z Oprah włącznie. Była cholernie sławna. – To był wypadek? Skąd to zamieszanie? – Żaden wypadek. Wszystko wskazuje na to, że została brutalnie zamordowana w swoim mieszkaniu przy Park Avenue. Nie znam szczegółów, ale według doktora Fontwortha, który musiał się zająć także tą sprawą, to była krwawa jatka. Mówię ci, on i lekarz wyjazdowy byli w terenie przez całą noc. Po Cromwell mieliśmy podwójne samobójstwo w jednej z willi przy Osiemdziesiątej Czwartej Ulicy, potem zabójstwo w klubie nocnym. Później lekarz wyjazdowy musiał wyruszyć po potrąconego przechodnia na Park Avenue i dwóch narkomanów. – Co z tym podwójnym samobójstwem? Młodzi czy starzy? – W średnim wieku. Tlenek węgla. Uruchomili swego escalade przy zamkniętych drzwiach garażu, z dwoma wężami od odkurzacza poprowadzonymi od rur wydechowych do kabiny.

– Hmmm – mruknął Jack. – Zostawili jakieś listy? – Hej, to nie fair – poskarżyła się Janice. – Wypytujesz mnie o sprawy, którymi się nie zajmowałam. Ale z tego, co wiem, był tylko jeden list, napisany przez kobietę. – To ciekawe – stwierdził Jack. – Cóż, powinienem chyba zejść do kostnicy. Wygląda na to, że czeka nas pracowity dzień. A ty lepiej idź do domu i prześpij się trochę. Był zadowolony. Zapowiedź interesującego dnia sprawiła, że irytacja związana z poranną scysją odeszła na dalszy plan. Jeśli Laurie chce wrócić na parę dni do siebie, on nie ma nic przeciwko temu! Po prostu przeczeka to, bo nie zamierza dać się szantażować emocjonalnie. Minął szybko dział dochodzeniowy, przemknął przez zapełnione rzędami szaf na akta pomieszczenie biurowe i wszedł do znajdującego się tuż za nim działu łączności. Uśmiechnął się do telefonistek z dziennej zmiany, ale nie doczekał się żadnej reakcji. Były zaabsorbowane przygotowaniami do pracy. Mijając klitkę detektywów policyjnych, pomachał do sierżanta Murphy’ego, ale Murphy rozmawiał przez telefon i również nie zareagował. Też mi powitanie, pomyślał Jack. W pokoju lekarskim spotkał się z identycznym traktowaniem. Były tam trzy osoby, lecz żadna nie zwróciła na niego uwagi. Dwie siedziały ukryte za porannymi gazetami, podczas gdy doktor Riva Mehta, koleżanka Laurie z pokoju, przeglądała pokaźny stos potencjalnych przypadków, układając dzienny plan autopsji. Jack nalał sobie kubek kawy ze wspólnego dzbanka, po czym odchylił skraj gazety Vinniego Amendoli. Vinnie był jednym z techników medycznych i częstym partnerem Jacka w sali autopsyjnej. Dzięki temu, że zjawiał się w pracy z samego rana, Jack mógł przystępować do autopsji dużo wcześniej niż inni. – Jak to się stało, że nie jesteś na kanale z Binghamem i Washingtonem? – zapytał Jack. – Nie mam pojęcia – odparł Vinnie, wyrywając mu gazetę. – Wygląda na to, że zadzwonili do Sala. Kiedy przyszedłem, byli już na dole. – Jack! Jak się masz? Trzecia osoba ukazała się zza gazety, ale akcent zdradził ją już wcześniej. Był to detektyw porucznik Lou Soldano z wydziału zabójstw. Jack poznał go przed laty, krótko po tym, jak rozpoczął pracę w Biurze Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej. Przekonany o ogromnych zasługach patologii sądowej dla swojej branży, Lou był u nich częstym gościem. Był także jego przyjacielem. Przysadzisty detektyw podniósł się ciężko z winylowego fotela klubowego, mnąc gazetę w muskularnej dłoni. W wiekowym trenczu, z poluzowanym krawatem i rozpiętym ostatnim guzikiem koszuli wyglądał jak niechlujny bohater jakiegoś starego filmu noir. Jego szeroką twarz zdobiła dwudniowa na pierwszy rzut oka szczecina, choć Jack z doświadczenia wiedział, że ma zaledwie dzień. Przywitali się zamaszystą, zmodyfikowaną piątką, gestem, który Jack podłapał na swoim osiedlowym boisku do koszykówki i którego dla żartu nauczył Lou. Obaj czuli się przez to bardziej na czasie.

– Co cię wyciągnęło z łóżka o tak wczesnej porze? – zapytał Stapleton. – Wyciągnęło? Jeszcze się nie kładłem – prychnął Lou. – To była fatalna noc. Mój kapitan gryzie się tym domniemanym przypadkiem brutalności policji, bo nasz wydział będzie miał poważne problemy, jeśli wersja funkcjonariuszy się nie potwierdzi. Liczę na to, że jako pierwszy poznam szczegóły, ale czarno to widzę, skoro Bingham robi ten przypadek. Przypuszczam, że będzie się z tym pieprzył przez większą część dnia. – A co z Sarą Cromwell? Tym też się interesujesz? – Tak! Jasne! Jakbym miał jakiś wybór! Widziałeś ten tłum dziennikarzy w holu? – Trudno byłoby ich nie zauważyć – odparł Jack. – Niestety byli tu już w związku ze strzelaniną. Możemy być pewni, że w prasie i w telewizji będzie mnóstwo szumu wokół tej kościstej psycholog, pewnie więcej, niżby przyciągnęła, gdyby reporterzy nie kręcili się tu już wcześniej. A kiedy morderstwo zostaje nagłośnione w mediach, wiem, że czeka mnie mnóstwo nacisków z góry, żebym wskazał podejrzanego. W związku z czym bądź tak dobry i zajmij się tym przypadkiem. – Mówisz poważnie? – Oczywiście, że mówię poważnie. Jesteś szybki i dokładny, a tego właśnie mi potrzeba. Poza tym nie przeszkadza ci, że się przyglądam, czego nie mogę powiedzieć o wszystkich twoich kolegach. Ale jeśli nie masz ochoty, może uda mi się namówić Laurie, chociaż znając jej upodobanie do ran postrzałowych, przypuszczam, że będzie wolała raczej zająć się ofiarą strzelaniny. – Zainteresował ją też jeden z przypadków z Manhattan General – wtrąciła Riva. Jej aksamitny głos z brytyjskim akcentem ostro kontrastował z nowojorską nosową wymową Lou. – Wzięła już teczkę i powiedziała, że chce zrobić go w pierwszej kolejności. – Widziałeś dzisiaj Laurie? – zapytał Jack detektywa. Obaj wysoko cenili Montgomery. Jack wiedział, że Lou nawet chodził kiedyś krótko z Laurie, ale nic z tego nie wyszło. Jak sam Lou przyznawał, problemem był jego brak ogłady towarzyskiej. Na szczęście detektyw stał się gorącym orędownikiem związku Jacka i Laurie. – Tak, jakieś piętnaście albo dwadzieścia minut temu. – Rozmawiałeś z nią? – Oczywiście. Co to za pytanie? – Zachowywała się normalnie? Co mówiła? – Hej! Co to za przesłuchanie? Nie pamiętam, co mówiła. Chyba „Cześć, Lou, jak leci?” albo coś w tym sensie. A jeśli chodzi o jej stan psychiczny, sprawiała wrażenie normalnej, nawet ożywionej. – Zerknął na Rivę. – Jak pani sądzi, doktor Mehta?

Riva skinęła głową. – Powiedziałabym, że wyglądała dobrze, może tylko była nieco podekscytowana całym tym zamieszaniem. Najwyraźniej rozmawiała z Janice o przypadku z Manhattan General. To dlatego chciała się nim zająć. – Mówiła coś o mnie? – zapytał Jack detektywa, nachylając się w jego stronę i zniżając głos. – Co się z tobą dzisiaj dzieje? – zdziwił się Lou. – Między wami wszystko w porządku? – Och, zdarzają się drobne wyboje na drodze – odparł wymijająco Jack. Zważywszy na okoliczności, wiadomość, że Laurie była „ożywiona”, wydała mu się ciosem poniżej pasa. – Może przydzieliłabyś mi tę Cromwell? – zawołał do Rivy. – Proszę bardzo – odparła. – Calvin zostawił notatkę, że ma to być zrobione migiem. – Wyjęła teczkę ze stosu „do autopsji” i położyła ją na rogu biurka. Jack chwycił ją i otworzył. Wewnątrz znajdowały się robocza karta przypadku, częściowo wypełniony akt zgonu, zestaw danych medycznych i prawnych, dwa arkusze na notatki z przebiegu autopsji, telefoniczne zawiadomienie o śmierci otrzymane przez dział łączności, wypełniona karta identyfikacyjna, raport dochodzeniowy podyktowany przez Fontwortha, karta sprawozdania z autopsji, wynik badań na obecność przeciwciał HIV oraz notatka, że ciało zostało prześwietlone i sfotografowane po przybyciu do kostnicy. Jack wyciągnął raport Fontwortha i zaczął czytać. Lou zrobił to samo, zaglądając mu przez ramię. – Byłeś tam? – Jack zapytał detektywa. – Nie, siedziałem jeszcze w Harlemie, kiedy zgłoszono ten przypadek. Z początku zajęli się tym chłopcy z komisariatu, ale kiedy rozpoznali ofiarę, wezwali mojego kolegę, detektywa porucznika Harveya Lawsona. Rozmawiałem i z nim, i z nimi. Wszyscy twierdzą, że to była makabra. Cała kuchnia zbryzgana krwią. – Co o tym sądzą? – Zważywszy na to, że była półnaga, a domniemane narzędzie zbrodni sterczało jej z uda tuż poniżej intymnych części ciała, uznali, że to napaść na tle seksualnym. – Intymne części ciała! Co za powściągliwość! – Oni użyli trochę innych słów. To był przekład. – Doceniam twój takt. Czy wspominali o krwi na drzwiach lodówki? – Mówili, że krew była wszędzie. – Czy wspominali o krwi w lodówce, a konkretnie na trójkątnym kawałku sera, jak to opisuje raport Fontwortha? – Jack dźgnął kartkę palcem. Był pod wrażeniem. Choć dotąd miał Fontwortha za

niezbyt starannego, ten raport był bardzo dokładny. – Jak powiedziałem, twierdzili, że krew była wszędzie. – Ale w zamkniętej lodówce? To trochę dziwne. – Może była otwarta, kiedy ją zaatakowano? – I kiedy ją mordowano, troskliwie schowała ser do środka? To już więcej niż dziwne. Czy wspomnieli o śladach stóp we krwi, oprócz tych, które należały do ofiary? – Nie, nie wspomnieli. – Raport Fontwortha mówi wyraźnie, że takich nie było, chociaż sporo było śladów stóp ofiary. To jeszcze dziwniejsze. Lou rozłożył ręce i wzruszył ramionami. – Więc co o tym myślisz? – Myślę, że w tym przypadku autopsja odpowie na wiele pytań, tak więc do dzieła! – Podszedł do Vinniego i klepnął od spodu w jego gazetę, sprawiając, że technik podskoczył. – Chodźmy, Vinnie – powiedział radośnie. – Robota czeka. Amendola mruknął coś pod nosem, ale wstał i przeciągnął się. W drzwiach działu łączności Jack zawahał się. Obejrzał się na Rivę. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym się też zająć tym podwójnym samobójstwem – zawołał. – Wpiszę tam twoje nazwisko – obiecała Riva.

Rozdział 3

– Może zrobimy tak – podsunęła Laurie. – Jak tylko skończę, zadzwonię i powiem państwu, co znalazłam. Wiem, że to nie zwróci państwu syna, ale być może wiedza o tym, co się stało, przyniesie ulgę, zwłaszcza gdyby udało nam się wyciągnąć z tej tragedii jakąś naukę, żeby uchronić innych przed podobnym losem. Gdyby z jakiegoś powodu autopsja niczego nie wykazała, zadzwonię, kiedy tylko zrobię badania mikroskopowe, i wtedy udzielę państwu ostatecznej odpowiedzi. Laurie zdawała sobie sprawę, że wykracza to poza zwykły tryb postępowania i że udzielanie wstępnych informacji osobom postronnym z pominięciem pani Donnatello z biura prasowego zdenerwowałoby Binghama i Calvina, przywiązujących niezwykłą wagę do przepisów. Uznała jednak, że przypadek McGillinów uzasadnia to odstępstwo od reguł. Już po krótkiej rozmowie z nimi wiedziała, że Sean McGillin senior jest emerytowanym lekarzem, który swego czasu prowadził cieszącą się powodzeniem praktykę internistyczną w hrabstwie Westchester. On i jego żona Judith, która była pielęgniarką w jego gabinecie, okazali się nie tylko jej kolegami po fachu, ale także przemiłymi ludźmi. McGillinowie roztaczali wokół siebie aurę nieposzlakowanej uczciwości i życzliwości, która sprawiła, że Laurie z miejsca poczuła do nich sympatię; sprawiła też, że trudno jej było nie podzielać ich bólu. – Obiecuję, że będę informować państwa na bieżąco – ciągnęła Laurie, licząc na to, że jej zapewnienia pozwolą McGillinom wrócić do domu. Siedzieli w kostnicy od wielu godzin i byli wyraźnie wyczerpani. – Będę osobiście czuwać nad państwa synem. – Po tych słowach odwróciła wzrok, zdając sobie sprawę, że były rozmyślnie dwuznaczne. Kątem oka, choć starała się nie zwracać na nich uwagi, spostrzegła znów tłoczących się w holu reporterów i usłyszała stłumione wiwaty, gdy przyniesiono kawę i pączki. Skrzywiła się. Pech chciał, że kiedy McGillinowie cierpieli, tuż obok toczył się medialny cyrk. Żarty i śmiechy w sąsiednim pomieszczeniu musiały sprawiać im przykrość. – To po prostu niesprawiedliwe, że to nie ja leżę tam, w chłodni – stwierdził doktor McGillin, smutno kręcąc głową. – Przeżyłem swoje. Mam prawie siedemdziesiąt lat. Dwa razy zakładano mi bypassy i mam podwyższony poziom cholesterolu. Dlaczego ja wciąż żyję, a mój syn jest tam, na dole? To nie ma sensu. On zawsze był zdrowym, aktywnym chłopcem i nie miał nawet trzydziestki. – Czy pański syn też miał podwyższony poziom LDL? – zapytała Laurie. Janice nie wspomniała nic na ten temat w swoim raporcie. – Nie, wcale – odparł McGillin. – W przeszłości pilnowałem, żeby sprawdzał to raz do roku. I wiem, że teraz, kiedy jego firma prawnicza zawarła umowę z AmeriCare, który wymaga corocznych badań lekarskich, nadal to kontrolowano.

Rzuciwszy okiem na zegarek, Laurie nawiązała kontakt wzrokowy z McGillinami, spoglądając to na jedno, to na drugie. Siedzieli sztywno na brązowej winylowej kanapie, z rękoma na kolanach, ściskając w dłoniach zdjęcia zmarłego syna. Deszcz bębnił nieregularnie o szyby. Przypominali jej mężczyznę i kobietę z obrazu Amerykański gotyk. Biło od nich to samo zdecydowanie i ta sama prawość, ale także coś, co sugerowało purytańską ciasnotę umysłową. Problem Laurie polegał na tym, że była odseparowana od emocjonalnej strony śmierci, w związku z czym miała niewielkie doświadczenie w tych sprawach. Kontaktem z pogrążonymi w żalu rodzinami oraz wspieraniem ich podczas identyfikacji zajmowali się inni. Chronił ją też swego rodzaju naukowy dystans. Jako patolog sądowy postrzegała śmierć w kategorii zagadki, którą należało rozwiązać, aby pomóc żywym. W grę wchodziło również przyzwyczajenie: choć większość ludzi ze śmiercią stykała się rzadko, ona oglądała ją każdego dnia. – Syn miał się ożenić na wiosnę – powiedziała nagle pani McGillin. Przez całe czterdzieści minut, odkąd Laurie im się przedstawiła, nie odezwała się ani słowem. – Liczyliśmy na wnuki. Laurie skinęła głową. Wzmianka o dzieciach dotknęła drażliwej struny w jej duszy. Próbowała wymyślić jakąś odpowiedź, jednak doktor McGillin niespodziewanie wybawił ją z kłopotu, podnosząc się z miejsca. Ujął dłoń żony i pociągnął ją, stawiając na nogi. – Jestem pewien, że doktor Montgomery spieszy się do pracy – powiedział. Pokiwał głową, jak gdyby potwierdzał własne słowa, jednocześnie zbierając wszystkie zdjęcia i chowając je do kieszeni. – Najlepiej będzie, jeśli wrócimy do domu. Zostawimy Seana pod jej opieką. – Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki mały notesik i pióro. Nabazgrawszy coś, oderwał kartkę z bloczka i podał ją Laurie. – To mój prywatny numer. Będę czekał na wiadomość od pani. Byłbym wdzięczny, gdyby zadzwoniła pani około południa. Zaskoczona, ale i zadowolona z tej nagłej zmiany sytuacji, Laurie wstała. Wzięła kartkę i spojrzała na numer, by się upewnić, że jest czytelny. Był to kierunkowy 914. – Zadzwonię do pana najszybciej, jak się da. McGillin potrzymał żonie płaszcz, po czym sam się ubrał. Wyciągnął rękę do Laurie. Lekarka zauważyła, że jego dłoń jest chłodna. – Niech się pani dobrze zajmie naszym chłopcem – powiedział McGillin. – To nasze jedyne dziecko. – Po tych słowach odwrócił się, otworzył drzwi do holu i ponaglił żonę do wejścia w tłum reporterów. Z chwilą pojawienia się McGillinów dziennikarze, żądni nowin, natychmiast umilkli. Spodziewając się konferencji prasowej, śledzili wzrokiem ich marsz przez hol. Małżeństwo było już w połowie drogi do wyjścia, gdy ktoś zawołał, przerywając ciszę: – Czy jesteście krewnymi Sary Cromwell? Doktor McGillin pokręcił tylko głową, nie zwalniając kroku.

– Jesteście spokrewnieni z ofiarą strzelaniny? – zapytał ktoś inny. McGillin ponownie zaprzeczył ruchem głowy. Wówczas reporterzy przenieśli swą uwagę na Laurie. Najwyraźniej rozpoznając w niej jednego z lekarzy sądowych, niektórzy wcisnęli się nawet do sali identyfikacyjnej. Posypała się lawina pytań. Ignorując dziennikarzy, Laurie wspięła się na palce i odprowadzała wzrokiem McGillinów, dopóki nie wyszli z budynku. Dopiero wtedy spojrzała na stłoczonych wokół niej ludzi. – Przykro mi – powiedziała, odpychając mikrofony. – Nie wiem nic o tych sprawach. Będą państwo musieli zaczekać na szefa. Na szczęście w tym momencie pojawił się jeden z pracowników ochrony i zdołał zagonić reporterów tam, skąd przyszli. Gdy drzwi zostały zamknięte, w sali identyfikacyjnej na powrót zapanowała względna cisza. Przez chwilę Laurie stała z opuszczonymi bezwładnie rękoma. W jednej dłoni trzymała teczkę Seana McGillina juniora, a w drugiej świstek z numerem telefonu jego ojca. Rozmowa z pogrążonym w żałobie małżeństwem wyczerpała ją, tym bardziej że sama była w nie najlepszej kondycji. Ale miało to i pozytywny aspekt. Znając siebie, wiedziała, że zaangażowanie w trudną emocjonalnie sytuację wyjdzie jej na dobre, odsuwając własne problemy na dalszy plan. Zajęcie czymś myśli było świetnym antidotum na ponowne roztrząsanie nieakceptowalnego stanu rzeczy. Nieco podniesiona na duchu, Laurie skierowała się do pokoju służbowego, w marszu chowając do kieszeni kartkę z numerem telefonu doktora McGillina. – Gdzie są wszyscy? – zapytała Rivę w dalszym ciągu zajętą rozpisywaniem grafiku autopsji. – Jak na razie nie zjawił się jeszcze nikt oprócz ciebie i Jacka, jeśli nie liczyć Binghama, Washingtona i Fontwortha. – Chodziło mi o to, gdzie są detektyw Soldano i Vinnie. – Jack przyszedł i zabrał ich obu na kanał. Detektyw poprosił go, żeby zajął się autopsją Cromwell. – To dziwne – zauważyła Laurie. Jack zwykle unikał przypadków, które przyciągały zainteresowanie mediów, a sprawa Sary Cromwell z pewnością należała do tej kategorii. – Wydawał się autentycznie zainteresowany – dodała Riva, jak gdyby czytając w myślach Laurie. – Poprosił też o podwójne samobójstwo, czego się nie spodziewałam. Odniosłam wrażenie, że ma jakiś ukryty motyw, ale nie mam pojęcia jaki. – Nie wiesz czasem, czy któryś z pozostałych techników już jest? Chciałabym zacząć McGillina. – Parę minut temu widziałam Marvina. Wziął sobie kawę i poszedł na dół. – To świetnie – stwierdziła Laurie. Lubiła pracować z Marvinem. Dawniej przychodził wieczorami,

ale ostatnio przeniósł się na dzienną zmianę. – Gdybyś mnie potrzebowała, będę na kanale. – Muszę przydzielić ci jeszcze przynajmniej jeden przypadek. To przedawkowanie narkotyków. Przepraszam. Wiem, że mówiłaś, że miałaś fatalną noc, ale jesteśmy dzisiaj zawaleni robotą. – Nic nie szkodzi – zapewniła ją Laurie. Podeszła, by wziąć teczkę narkomana. – Praca pomoże mi się oderwać od własnych problemów. – Problemów? Jakich problemów? – Lepiej nie pytaj! – odparła Laurie, machając ręką. – Wciąż ta sama stara historia z Jackiem, ale dziś rano postawiłam sprawę jasno. Wiem, że powtarzam się jak zdarta płyta, jednak tym razem mówiłam poważnie. Wracam do swojego mieszkania. Będzie się musiał na coś zdecydować. – Dobrze zrobiłaś – stwierdziła Riva. – Może ja też nabiorę odwagi. Pracując w jednym pokoju, Laurie i Riva stały się dobrymi przyjaciółkami. Chłopak Rivy miał takie same opory wobec zobowiązań jak Jack, chociaż z innych powodów, tak więc obie miały o czym rozmawiać. Po krótkim wahaniu zrezygnowała z kawy w obawie, że ta przyprawi ją o drżączkę, i ruszyła na poszukiwanie Marvina. Chociaż miała zejść tylko jedno piętro, skierowała się do windy. Była wyczerpana brakiem snu, dokładnie tak, jak przewidywała, leżąc bezsennie nad ranem, ale zamiast złościć się na siebie, była zadowolona. Z pewnością nie była szczęśliwa, biorąc pod uwagę jej uczucia do Jacka, wiedziała też, że będzie się czuła samotna, miała jednak poczucie, że zrobiła to, co należało, i pod tym względem była usatysfakcjonowana. Mijając dział dochodzeniowy, zajrzała do środka i zapytała, czy Janice jeszcze jest. Bart Arnold, szef działu, powiedział, że już wyszła, po czym zapytał, czy może w czymś pomóc. Laurie odparła, że porozmawia z nią kiedy indziej, i ruszyła dalej. Chciała tylko streścić jej swoją rozmowę z McGillinami. Uznała, że może ją to zainteresować. Sam fakt, że ta sprawa zdołała wstrząsnąć zazwyczaj niezbyt skłonną do wzruszeń Janice, zaintrygował Laurie. Marvin siedział w biurze kostnicy, odwalając swój przydział nie kończącej się papierkowej roboty, która zalewała Zakład Medycyny Sądowej. Przebrał się już w zielony strój operacyjny, gotów w każdej chwili ruszyć do pracy „na kanale”, jak pieszczotliwie nazywano główną salę autopsyjną. Gdy Laurie pojawiła się w drzwiach, uniósł wzrok. Był atletycznie zbudowanym, ciemnoskórym mężczyzną o najbardziej nieskazitelnej cerze, jaką Laurie kiedykolwiek widziała. Zazdrościła mu jej, odkąd go poznała. Laurie była przewrażliwiona na punkcie swojej cery. Przy jasnej karnacji miała upstrzony piegami grzbiet nosa, jak również parę innych mankamentów, które jedynie ona potrafiła dostrzec. Brązowe włosy z kasztanowymi smugami odziedziczyła po ojcu, a niemal przezroczystą skórę i niebieskozielone oczy po matce. – Jesteś gotów do rock and rolla? – zapytała wesoło. Wiedziała z doświadczenia, że będzie czuć się

lepiej, jeśli nie da po sobie poznać zmęczenia. – Tak jest, siostro! – odparł Marvin. Laurie podała mu teczki. – Chcę zacząć od McGillina. – W porządku – powiedział Marvin, zaglądając do rejestru, by sprawdzić lokalizację zwłok. Najpierw Laurie poszła do szatni, by przebrać się w zielony strój operacyjny, po czym przeszła do magazynu, by włożyć „skafander kosmiczny”, jak nazywano kombinezony ochronne wymagane przy przeprowadzaniu autopsji. Skafandry wykonane były z kompletnie nieprzepuszczalnego materiału, zaopatrzone w kaptur i zasłaniającą całą twarz maskę. Powietrze tłoczył do kombinezonu poprzez filtr HEPA niezależny wentylator, zasilany z akumulatora, który musiał być ładowany każdej nocy. Kombinezony nie były zbyt lubiane, gdyż trudno w nich było pracować, wszyscy jednak godzili się na tę niedogodność dla spokoju ducha. Wszyscy z wyjątkiem Jacka. Laurie wiedziała, że podczas weekendowych dyżurów Jack często udzielał sobie dyspensy od skafandra kosmicznego, jeśli jego zdaniem ryzyko kontaktu z czynnikiem zakaźnym było niewielkie. W takich sytuacjach zadowalał się tradycyjnymi goglami i maseczką chirurgiczną. Jak dotąd technicy zgodnie dochowywali jego sekretu. Gdyby Calvin dowiedział się o tym, byłaby afera. Ubrana w kombinezon, Laurie wróciła na główny korytarz i weszła do przedsionka, gdzie umyła ręce i włożyła rękawice. Tak przygotowana, pchnęła wahadłowe drzwi prowadzące do sali autopsyjnej. Nawet po trzynastu latach pracy w Zakładzie Medycyny Sądowej Laurie wciąż czuła dreszcz emocji, wkraczając do miejsca, które uważała za centrum wydarzeń. Z pewnością nie chodziło tu o wrażenia wizualne, gdyż pod tym względem wykafelkowane, pozbawione okien, zalane niebieskawym światłem jarzeniówek, pomieszczenie przedstawiało się niezbyt atrakcyjnie. Osiem stołów ze stali nierdzewnej zdobiły wgniecenia i plamy – ślady niezliczonych autopsji. Nad każdym wisiała staroświecka waga sprężynowa. Wzdłuż ścian ciągnęły się odsłonięte rury, przestarzałe przeglądarki do zdjęć rentgenowskich, staromodne przeszklone szafki mieszczące kolekcję makabrycznych przyborów oraz wyszczerbione zlewy ze steatytu. Ponad pół wieku wcześniej wyposażenie to stanowiło najwyższe osiągnięcie techniki i chlubę Zakładu Medycyny Sądowej, teraz jednak cierpiało z braku funduszy zarówno na modernizację, jak i na odpowiednią konserwację. Jednak otoczenie nie peszyło Laurie. Wygląd sali nie docierał nawet do jej świadomości. Jej reakcja wynikała stąd, że każda wizyta tutaj była okazją do zobaczenia lub nauczenia się czegoś nowego. Zajęte były tylko trzy z ośmiu stołów. Na jednym z nich spoczywały zwłoki Seana McGillina – tak w każdym razie myślała Laurie, gdyż Marvin krzątał się przy nich, kończąc przygotowania do autopsji. Przy pozostałych dwóch, położonych bliżej miejsca, gdzie stała, autopsje były już w toku. Na wprost niej leżał potężny, ciemnoskóry mężczyzna. Pracowały nad nim cztery osoby w takich samych jak jej skafandrach kosmicznych. Choć refleksy światła na krzywiznach masek nie pozwalały dostrzec twarzy, Laurie rozpoznała Calvina Washingtona. Dwumetrowego, ważącego sto kilo olbrzyma nie dałoby się pomylić z nikim innym. Kontrastująco niska, krępa sylwetka jego towarzysza wskazywała na Harolda Binghama. Pozostałymi osobami musieli być George Fontworth i technik medyczny Sal D’Ambrosio, ale ponieważ obaj byli mniej więcej tego samego wzrostu, Laurie nie

mogła ich rozróżnić. Podeszła do stóp stołu. Tuż przed nią znajdował się odpływ, z którego wydobywał się nieprzyjemny, ssący odgłos. Blat stołu pod zwłokami nieustannie omywany był wodą, która unosiła płyny ustrojowe. – Fontworth, gdzieś się pan, do diabła, uczył używać skalpela? – warknął Bingham. Teraz było już jasne, którą z postaci w skafandrach jest George. Stał po prawej stronie zwłok, z dłońmi zagłębionymi w przestrzeni pozaotrzewnowej, najwyraźniej starając się prześledzić tor kuli. Chcąc nie chcąc, Laurie poczuła dla niego przypływ współczucia. Ilekroć Bingham pojawiał się w sali autopsyjnej, chętnie przybierał profesorską pozę, jednak prędzej czy później zniecierpliwienie i rozdrażnienie nieodmiennie brały w nim górę. Choć Laurie wiedziała, że pracując z nim, może się wiele nauczyć, nie lubiła nerwowej atmosfery, jaką wokół siebie stwarzał. To było zbyt stresujące. Wyczuwając, że sytuacja przy stole numer jeden jest zbyt napięta, by zadawać pytania, Laurie przeszła do stołu numer dwa. Nie miała żadnych kłopotów z rozpoznaniem Jacka, Lou i Vinniego. Momentalnie zorientowała się, że panuje tu zupełnie inny nastrój. Stłumione śmiechy ucichły, kiedy podeszła bliżej. Nie zaskoczyło jej to. Jack słynął ze swego czarnego humoru. Na blacie leżała chuda jak szkielet kobieta w średnim wieku o cienkich, tlenionych włosach. Laurie domyśliła się, że jest to Sara Cromwell. Jej uwagę przyciągnął trzonek noża kuchennego sterczący pod ostrym, dogłowowym kątem z górnej, zewnętrznej, przedniej części prawego uda. Nie zdziwiło jej, że narzędzie wciąż tkwi w ciele. W takich przypadkach lekarze sądowi woleli, by tego typu przedmioty zostawianie in situ. – Mam nadzieję, że okazujecie należyty szacunek wobec zmarłych – zażartowała. – Nic z tych rzeczy – odparł Lou. – A ja nie wiem, dlaczego wciąż się śmieję z tych samych dowcipów – pożalił się Vinnie. – Proszę mi powiedzieć, doktor Montgomery – odezwał się profesorskim tonem Jack – czy pani zdaniem ta rana kłuta uda mogła być przyczyną zgonu? Pochylając się lekko, by lepiej widzieć ranę, Laurie przyjrzała się dokładniej nożowi. Sprawiał wrażenie małego kuchennego nożyka do obierania warzyw, o mniej więcej dziesięciocentymetrowym ostrzu, który zagłębił się w ciało aż po trzonek, skośnie w stosunku do kości udowej. Co ważniejsze, wlot rany znajdował się poniżej przedniego kolca biodrowego, ale w jednej z nim linii. – Muszę przyznać, że nie wygląda na śmiertelną – odparła Laurie. – Jej lokalizacja wskazuje, że nie doszło do uszkodzenia naczyń krwionośnych uda, więc krwawienie musiało być nieznaczne. – A co, zdaniem szanownej koleżanki, sugeruje kąt wprowadzenia narzędzia? – Powiedziałabym, że to dość niekonwencjonalny sposób zaatakowania ofiary. – A więc, panowie – oświadczył Jack z satysfakcją – przesławna doktor Montgomery potwierdziła właśnie moją ocenę.

– Ale cała kuchnia była zbryzgana krwią – jęknął Lou. – Skąd ona się, do diabła, wzięła? Nie ma żadnych innych ran. – Aha! – odparł Jack z przesadnym francuskim akcentem, unosząc palec. – Sądzę, że już za chwilę poznamy odpowiedź. Monsieur Amendola, le couteau, s’il vous plait! Mimo odbijającego się od maski Vinniego światła umieszczonych pod sufitem jarzeniówek Laurie dostrzegła, jak technik przewraca oczami, wkładając skalpel w nadstawioną dłoń Jacka. Tych dwóch łączył osobliwy związek. Choć darzyli się wzajemnym szacunkiem, udawali, że jest dokładnie odwrotnie. Pozostawiając mężczyzn samym sobie, Laurie ruszyła dalej. Była lekko rozczarowana beztroskim, nonszalanckim zachowaniem Jacka. Mimo woli uznała to za niezbyt optymistyczny objaw, jak gdyby było mu wszystko jedno. Odsunęła od siebie te myśli, podchodząc do następnego stołu. Na jego lekko nachylonym blacie, z głową podpartą drewnianym klockiem, leżały zwłoki dobrze umięśnionego, dwudziestoparoletniego mężczyzny. Odruchowo rozpoczęła oględziny. Osobnik sprawiał wrażenie zdrowego. Widoczne partie jego skóry, choć marmurowobiałe po śmierci, nie wykazywały żadnych zmian. Włosy denata były gęste i ciemne, a oczy zamknięte, jak gdyby spał. Jedynymi widocznymi anomaliami były rana pooperacyjna z wyprowadzonym drenem na prawym podudziu, zamknięta zatyczką igła od kroplówki w lewym przedramieniu oraz stercząca z ust rurka dotchawicza pozostawiona po próbie reanimacji. Podczas gdy Marvin wciąż jeszcze zajęty był nalepianiem etykietek na słoiki do próbek, Laurie sprawdziła numer i nazwisko zmarłego. Upewniwszy się, że ma przed sobą Seana McGillina, kontynuowała badanie zewnętrzne, uważnie oglądając miejsce wkłucia kroplówki. Wyglądało najzupełniej normalnie, bez śladów opuchlizny czy innych dowodów wynaczynienia krwi lub płynu kroplówkowego. Przyjrzała się dokładniej zaszytej ranie na nodze, w miejscu, gdzie operowano złamane kości piszczelową i strzałkową. Tu także nie było żadnej opuchlizny ani przebarwienia, które wskazywałyby na infekcję. Dren umocowany był pojedynczą, luźną pętlą czarnej jedwabnej nici i nosił ślady lekkiego wysięku płynu surowiczego. Sama noga nie różniła się niczym od drugiej, brak było jakichkolwiek zewnętrznych oznak zakrzepów żylnych. – Z zewnątrz nie zauważyłem nic godnego uwagi – powiedział Marvin, wróciwszy z naręczem wysterylizowanych strzykawek i słoików na próbki, z których część zawierała środki konserwujące. Postawił wszystkie na skraju stołu, by mieć je pod ręką. – Jak na razie ja też nie – odparła Laurie. Technicy i lekarze sądowi często wymieniali się poglądami, choć stopień tej wymiany zależał od osobowości. Laurie zawsze chętnie przyjmowała uwagi i sugestie, zwłaszcza od Marvina. Ceniła techników jako bogate źródło doświadczenia.

Marvin podszedł do przeszklonych szafek, by wziąć niezbędne instrumenty. Mimo buczenia wentylatora w swym skafandrze Laurie słyszała, jak pogwizduje. Był zawsze pogodny, co było jeszcze jednym powodem, dla którego go lubiła. Stwierdziwszy, że nie ma śladów dożylnego przyjmowania narkotyków, Laurie za pomocą wziernika zajrzała do nosa Seana. Nie dostrzegła nic, co wskazywałoby na zażywanie kokainy. Przy tak tajemniczym zgonie narkotyki musiały być brane pod uwagę, nawet jeśli rodzice twierdzili, że Sean nie miał z nimi do czynienia. Następnie rozchyliła powieki, by obejrzeć oczy. Wyglądały normalnie, bez krwawych wybroczyn na twardówce. Otworzywszy usta, upewniła się, że rurka intubacyjna znajduje się w tchawicy, a nie w przełyku. Widziała już kilka takich przypadków, z łatwym do przewidzenia tragicznym skutkiem. Zakończywszy przygotowania, Marvin stanął po przeciwnej stronie stołu i czekał cierpliwie, aż rozpocznie się badanie wewnętrzne. – W porządku! Do roboty! – powiedziała Laurie, wyciągając rękę po skalpel. Choć wykonała już tysiące autopsji, każda kolejna przyprawiała ją o dreszcz podniecenia. Rozpoczynanie właściwej autopsji przypominało otwieranie świętej księgi, której tajemnice miała za chwilę odkryć. Przyciskając czubek skalpela palcem wskazującym, wprawnie wykonała standardowe cięcie w kształcie litery Y, zaczynając od barków, łącząc je w połowie mostka i kontynuując w dół aż do kości łonowej. Z pomocą Marvina szybko odciągnęła skórę i mięśnie, po czym nożycami do kości usunęła mostek. – To wygląda na złamane żebro – zauważył technik, wskazując uszkodzenie po prawej stronie klatki piersiowej. – Nie ma wybroczyn, więc uraz nastąpił po śmierci, prawdopodobnie w trakcie reanimacji. Niektórzy przesadzają z uciskaniem mostka. – Uuu! – jęknął współczująco Marvin. Przypuszczając, że przyczyną zgonu był skrzep krwi lub inny zator, Laurie miała ochotę rozpocząć badanie od wielkich żył prowadzących do serca, samego serca oraz tętnic płucnych, gdzie zwykle znajdowano śmiertelne zakrzepy. Jednak oparła się tej pokusie. Wiedziała, że najlepiej trzymać się ustalonej procedury, aby czegoś nie przeoczyć. Uważnie zbadała wszystkie organy wewnętrzne in situ, po czym strzykawkami, wyłożonymi wcześniej przez Marvina, pobrała próbki płynów ustrojowych do badań toksykologicznych. Trzeba było wziąć pod uwagę śmiertelną reakcję na narkotyk, toksynę albo nawet środek znieczulający. Nie minęła jeszcze doba, odkąd zmarły otrzymał narkozę. Laurie i Marvin pracowali w milczeniu, pilnując, by każda próbka została umieszczona w odpowiednio oznaczonym pojemniku. Po pobraniu płynów ustrojowych Montgomery zaczęła wyjmować organy wewnętrzne. Skrupulatnie przestrzegała normalnej kolejności, więc minęło parę chwil, nim w końcu zajęła się sercem. – Oto klucz do zagadki! – zażartował Marvin.

Laurie uśmiechnęła się. Serce istotnie było miejscem, gdzie spodziewała się znaleźć jakąś patologię. Kilkoma wprawnymi ruchami wydobyła organ. Zajrzała w przecięty koniec żyły głównej, ale nie było tam żadnego zakrzepu. Była zawiedziona, gdyż wcześniej, usuwając płuca, przekonała się, że także tętnice płucne były drożne. Zważyła serce, po czym nożem o długim ostrzu rozpoczęła badanie wewnętrzne. Ku swemu rozczarowaniu nie dostrzegła żadnej nieprawidłowości. Nie było jakiegokolwiek zakrzepu i nawet tętnice wieńcowe sprawiały wrażenie zupełnie normalnych. Laurie i Marvin spojrzeli na siebie ponad otwartym ciałem. – Cholera! – mruknął technik. – Jestem zaskoczona – stwierdziła Laurie. Westchnęła głęboko. – No cóż, ty zajmij się bebechami, ja pobiorę próbki mikroskopowe, a potem obejrzymy mózg. – Już się robi – odparł Marvin. Wziął żołądek i jelita, by przepłukać je nad zlewem. Laurie tymczasem pobrała liczne próbki tkanek do badań mikroskopowych, przede wszystkim z serca i płuc. Gdy technik przyniósł oczyszczone wnętrzności, obejrzała je uważnie, pobierając próbki w trakcie pracy. W tym czasie Marvin zajął się głową, rozcinając i rozchylając skórę. Nim Laurie uporała się z żołądkiem i jelitami, czaszka była już przygotowana. Kiedy uniesionym kciukiem dała mu znać, że skończyła, sięgnął po piłę elektryczną, by przeciąć kość tuż ponad uszami. Podczas gdy Marvin trudził się nad czaszką, Laurie wzięła nożyczki i usunęła szwy na podudziu. Rana pooperacyjna wyglądała dobrze. Następnie otworzyła długie żyły nóg i prześledziła ich przebieg od kostek aż do brzucha. Nie było w nich żadnych zakrzepów. – Moim zdaniem mózg wygląda normalnie – oświadczył Marvin. Laurie przytaknęła. Nie było widać obrzęku ani wybroczyn, a kolor był prawidłowy. Pomacała go wyćwiczonym palcem. Także w dotyku wydawał się normalny. Kilka minut później Laurie wyjęła mózg i włożyła go do podsuniętej przez Marvina miski. Obejrzała przecięte końce tętnic szyjnych. Tu również nie było żadnych zmian. Zważyła mózg. Waga mieściła się w granicach normy. – Nie widzę żadnej patologii – powiedziała. – Przykro mi – odparł technik. Laurie uśmiechnęła się. Na dokładkę, oprócz innych swych zalet, Marvin był uosobieniem współczucia. – Nie musisz przepraszać. To nie twoja wina. – Byłoby miło, gdybyśmy coś znaleźli. Co teraz myślisz? Wygląda na to, że on nie powinien był umrzeć.

– Sama nie wiem, co myśleć. Być może badania mikroskopowe coś wyjaśnią, ale nie liczyłabym na to zbytnio. Wszystko wydaje się zupełnie normalne. Może zacznij już sprzątać, a ja tymczasem pokroję mózg. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. – Robi się – odparł pogodnie Marvin. Tak jak się spodziewała, wewnątrz mózg wyglądał równie normalnie jak z zewnątrz. Pobrała odpowiednie próbki, po czym pomogła Marvinowi przy zszywaniu zwłok. Wspólnymi siłami uporali się z tym w kilka minut. – Chciałabym jak najszybciej zająć się następnym przypadkiem – powiedziała Laurie. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. – Obawiała się, że jeśli usiądzie, zmęczenie dopadnie ją ze wzmożoną siłą. Na razie czuła się lepiej, niż mogła się spodziewać. – Nie, wcale – odparł Marvin, prostując plecy. Laurie rozejrzała się po kanale. Pochłonięta pracą nie zwracała uwagi na to, co działo się wokół niej. W tej chwili zajęte były wszystkie stoły. Przy każdym krzątały się co najmniej dwie osoby. Zerknęła w stronę Jacka. Stał pochylony nad głową kolejnej nieboszczki. Najwyraźniej skończył już z Sarą Cromwell i Lou poszedł sobie. Przy następnym stole Washington z Fontworthem wciąż mozolili się nad tymi samymi zwłokami co przedtem. Bingham najprawdopodobniej wyszedł, by przeprowadzić konferencję prasową. – Jak długo potrwa zmiana? – zapytała Marvina, gdy odchodził, zabierając słoiki z próbkami. – Króciutko. Z mieszanymi uczuciami ruszyła w stronę Jacka. Nie miała ochoty znosić znów jego kpiarskiego tonu, ale po wcześniejszym dowcipkowaniu na temat Cromwell była ciekawa, co odkrył. Przystanęła w nogach stołu. Jack w skupieniu robił odlew rany na czole kobiety, prawie na linii włosów. Laurie stała chwilę, czekając, aż zauważy jej obecność. Vinnie natychmiast uniósł wzrok i przynajmniej pomachał do niej z rezerwą. – Co znalazłeś w pierwszym przypadku? – zapytała w końcu Laurie. Wydawało się nieprawdopodobne, żeby jej nie widział, ale tak właśnie musiało być. Nie chciała nawet myśleć, że jest inaczej. Minęło kilka minut bez jakiejkolwiek reakcji Jacka. Laurie spojrzała znów na Vinniego, który rozłożył ręce i wzruszył ramionami, jak gdyby dawał do zrozumienia, że nie pojmuje zachowania kolegi. Laurie stała jeszcze chwilę, nie wiedząc, co robić, po czym odeszła. Choć zdawała sobie sprawę, że Jack potrafił być zaabsorbowany do tego stopnia, że nie zwracał uwagi na otoczenie, tkwienie tam uznała za poniżające. Sytuacja przy stole Fontwortha nie wyglądała ani trochę lepiej. Mimo nieobecności szefa Washington pastwił się nad biednym Fontworthem z nie mniejszą złośliwością, w miarę jak sekcja wlokła się w nieskończoność. Rzuciwszy okiem na pozostałe pięć stołów, Laurie dała sobie spokój z życiem

towarzyskim i wróciła, by pomóc Marvinowi. – Mogę zawołać do pomocy któregoś z techników – powiedział Marvin. Zdążył już sprowadzić wózek i przysunąć go do stołu. – Wszystko w porządku – odparła Laurie. Jeszcze nie tak dawno temu w przerwach między jednym przypadkiem a drugim lekarze sądowi szli na górę, do pokoju służbowego albo do bufetu, na szybką kawę i robocze dyskusje. Jednak odkąd musieli wkładać wymyślne skafandry ochronne, było z tym za dużo zachodu. Kiedy doczesne szczątki Seana McGillina spoczęły w chłodni przechodniej, Marvin zaprowadził Laurie do komory mieszczącej następnego nieboszczyka – Davida Ellroya. Gdy tylko technik wysunął szufladę, ukazując zwłoki kościstego, niedożywionego Murzyna w średnim wieku, Laurie przypomniała sobie, że jest to podejrzenie śmiertelnego przedawkowania narkotyków. Jej wyszkolone oko natychmiast dostrzegło na rękach i nogach Ellroya blizny i ślady po ukłuciach. Choć przywykła już do takich przypadków, wciąż były one w stanie wywołać u niej emocjonalną reakcję. Przy mniejszej niż zwykle kontroli nad myślami mimowolnie powróciła pamięcią do rześkiego, słonecznego dnia w październiku 1975 roku, gdy wśród łopoczących flag pędziła do domu z Langley School, szkoły dla dziewcząt, do której uczęszczała. Mieszkała wtedy z rodzicami w wielkim przedwojennym domu przy Park Avenue. Był piątek przed przedłużonym z okazji Columbus Day weekendem, a ona była podekscytowana, ponieważ jej jedyny brat, Shelly, przyjechał poprzedniego wieczoru z Yale, gdzie studiował na pierwszym roku. Wysiadając z windy na piętrze zajętym przez mieszkanie rodziców, zdała sobie sprawę z dziwnej ciszy. Z kratki wentylacyjnej w drzwiach pralni nie dobiegały zwykłe odgłosy. Wszedłszy do mieszkania, Laurie rzuciła książki na stolik w przedpokoju i wołając Shelly’ego, ruszyła przez kuchnię. Kiedy nie zastała tam Holly, przez moment poczuła ulgę, gdyż przypomniała sobie, że ich pokojówka ma tego dnia wolne. Ponownie wołając Shelly’ego, zerknęła do zacisznego pokoiku za salonem. Widok włączonego telewizora bez dźwięku ponownie rozbudził jej niepokój. Chwilę przyglądała się pantomimie południowego teleturnieju, zastanawiając się, kto i dlaczego wyłączył dźwięk. Podjąwszy na nowo obchód mieszkania, raz jeszcze wykrzyknęła imię Shelly’ego, przekonana, że w domu musi ktoś być. Gdy minęła salon, tknięta dziwnym przeczuciem przyspieszyła kroku. Drzwi pokoju Shelly’ego były zamknięte. Zapukała, ale nikt nie odpowiedział. Zapukała raz jeszcze, po czym nacisnęła klamkę. Drzwi ustąpiły. Popchnęła je tylko po to, by ujrzeć swego ukochanego brata leżącego w samych slipkach na dywanie. Ku jej przerażeniu z ust sączyła mu się krwawa piana, a jego ciało było blade jak porcelana za szybą serwantki w jadalni. Wokół ramienia miał luźno owiniętą opaskę uciskową. Obok lekko rozchylonej dłoni spoczywała strzykawka. Na biurku leżała celofanowa torebka, która, jak domyślała się Laurie, zawierała spida, mieszankę heroiny z kokainą, którą chwalił się poprzedniego wieczoru. W jednej chwili dziewczyna ogarnęła to wszystko wzrokiem, zanim uklękła przy nim, próbując go ratować. Wysiłkiem woli Laurie powróciła do teraźniejszości. Nie chciała myśleć o daremnej próbie reanimowania brata. Nie chciała pamiętać, jak zimne i martwe były jego wargi, kiedy przyłożyła do

nich usta. – Pomożesz mi przenieść go na wózek? – zapytał Marvin. – Nie jest specjalnie ciężki. – Oczywiście – odparła Laurie, zadowolona, że może się do czegoś przydać. Odłożyła teczkę Ellroya i uniosła zwłoki. Kilka minut później wracali już do sali autopsyjnej. Gdy Marvin, manewrując, przysunął wózek do stołu, inny technik pomógł mu przełożyć zwłoki na blat. Laurie spostrzegła na ustach denata zaschnięte ślady krwawej piany i widok ten sprawił, że znów pogrążyła się w przykrych wspomnieniach. Jej myśli zaprzątała wszakże nie tyle nieudana próba reanimacji brata, ile raczej konfrontacja z rodzicami, jaką musiała znieść parę godzin później. – Wiedziałaś, że twój brat zażywa narkotyki? – krzyczał jej ojciec. Jego purpurowa z wściekłości twarz znajdowała się kilkanaście centymetrów od twarzy Laurie. Trzymał ją za ramiona tak mocno, że jego kciuki wpijały jej się w skórę. – Odpowiedz! – Tak – wykrztusiła przez łzy. – Tak, tak. – Ty też zażywasz? – Nie! – Jak się dowiedziałaś, że on je zażywa? – Przez przypadek. Znalazłam w jego saszetce z przyborami do golenia strzykawkę, którą wziął z twojego gabinetu. Na chwilę zapadła cisza. Oczy jej ojca zwęziły się, a jego wargi rozciągnęły w cienką, okrutną linię. – Dlaczego nam nie powiedziałaś? – warknął. – Gdybyś nam powiedziała, on by żył. – Nie mogłam – zaszlochała Laurie. – Dlaczego? – krzyknął ojciec. – Powiedz mi dlaczego! – Bo... – Laurie wybuchnęła płaczem. Zająknęła się, po czym ciągnęła: – Bo poprosił, żebym tego nie robiła. Kazał mi to obiecać. Powiedział, że jeśli się wygadam, już nigdy się do mnie nie odezwie. – No i ta twoja obietnica go zabiła – syknął jej ojciec. – Zabiła go w takim samym stopniu jak ten cholerny narkotyk. Laurie podskoczyła, gdy czyjaś dłoń chwyciła ją za ramię. Odwróciwszy się, ujrzała przed sobą Marvina. – Masz jakieś szczególne życzenia co do tego przypadku? – zapytał technik, wskazując palcem zwłoki Ellroya. – Moim zdaniem sprawa jest oczywista. – Tylko to, co zwykle – odparła.

Gdy Marvin poszedł po niezbędne materiały, wzięła głęboki oddech, by odzyskać panowanie nad sobą. Intuicja podpowiadała jej, że musi zająć czymś myśli, by uchronić się przed napływem dalszych złych wspomnień. Otworzyła teczkę, którą trzymała w ręce, i wertowała kartki, dopóki nie znalazła raportu dochodzeniowego Janice. Ciało zostało znalezione wraz z akcesoriami do przyjmowania narkotyków w kontenerze na śmieci, co sugerowało, że David Ellroy zmarł w melinie i został dosłownie wyrzucony na śmietnik. Laurie westchnęła. Zajmowanie się tego typu przypadkami było ujemną stroną jej pracy. Godzinę później, znów w zwykłym ubraniu, Laurie weszła do tylnej windy. Przypadek przedawkowania okazał się rutynowy. Nie było żadnych niespodzianek. David Ellroy wykazywał wszystkie typowe objawy śmierci z niedotlenienia, z pienistym obrzękiem płuc włącznie. Jedynym dość intrygującym odkryciem były drobne, lecz wyraźne uszkodzenia rozmaitych narządów świadczące o licznych, spowodowanych przez nałóg infekcjach. Podczas gdy przedpotopowa winda wlokła się z grzechotem na czwarte piętro, Laurie myślała o Jacku. Kiedy skończyła z Davidem Ellroyem, on zdążył już zacząć trzeci przypadek. Między drugim a trzecim wyszedł z sali, pomagając Vinniemu pchać wózek ze zwłokami. Nawet ze swojego miejsca Laurie słyszała ich zwykłe żarty. Pięć minut później obaj zjawili się z następnym nieboszczykiem, w dalszym ciągu przerzucając się dowcipnymi uwagami. Potem przenieśli zwłoki na stół i rozpoczęli przygotowania do autopsji. Przez cały ten czas Jack ani razu nie spróbował podejść do stołu Laurie, nawiązać z nią rozmowy czy choćby spojrzeć w jej stronę. Laurie wzruszyła ramionami. Czy chciała to przyznać czy nie, stawało się oczywiste, że Jack ją ignoruje. Takie zachowanie nie było w jego stylu. Przez dziewięć lat ich znajomości nigdy nie widziała u niego biernej agresji. Po drodze do swego pokoju Laurie wstąpiła do laboratorium histologii. Oprócz teczek z dokumentacją niosła brązową papierową torebkę z próbkami pobranymi ze zwłok McGillina. Znalezienie szefowej laboratorium, Maureen O’Conner, nie zabrało jej wiele czasu. Pulchna, piersiasta kobieta o rudych włosach siedziała przy mikroskopie, przeglądając tackę preparatów. Gdy Laurie zbliżyła się, Maureen uniosła wzrok. Na jej upstrzonej piegami twarzy pojawił się znaczący uśmiech. – No i co my tu mamy? – zapytała z wyraźnym irlandzkim akcentem. Przeniosła wzrok z Laurie na torebkę w jej dłoniach. – Niech zgadnę: próbki tkanek, z których preparaty koniecznie musisz mieć na wczoraj. Laurie uśmiechnęła się zawstydzona. – Naprawdę aż tak łatwo mnie rozgryźć? – Z tobą i z doktorem Stapletonem jest zawsze ta sama historia. Ilekroć się tu zjawiacie, chcecie, żeby preparaty były gotowe natychmiast. Ale pozwól, że coś ci przypomnę, złotko. Twoi pacjenci już nie żyją – powiedziała Maureen ze śmiechem, a kilka laborantek, które podsłuchały rozmowę, zawtórowało jej. Laurie przyłapała się na tym, że również chichocze. Żywiołowość Maureen była zaraźliwa i nigdy nie słabła, mimo że laboratorium, z powodu ograniczeń budżetowych, cierpiało na chroniczny brak

personelu. Laurie otworzyła torebkę, wyjęła próbki tkanek i ustawiła je w rządku obok mikroskopu Maureen. – Może jeśli powiem ci, dlaczego tak mi się spieszy, to coś pomoże. – Przy takim obłożeniu robotą parę dodatkowych rąk do pracy bardziej by pomogło niż gadanina, ale wal. Laurie stawała na głowie, zdając sobie sprawę, że jej prośba nie ma zawodowego uzasadnienia. Zaczęła od wyjaśnień, jak sympatyczni byli McGillinowie i jak ważne miejsce w ich życiu musiał zajmować zmarły syn. Wspomniała nawet o jego planowanym małżeństwie i o nadziei rodziców na wnuki. Następnie przyznała, że aby złagodzić ich ból, obiecała poinformować ich jeszcze przed południem o przyczynie śmierci syna. Problem w tym, że autopsja nie potwierdziła jej przewidywań. Tak więc potrzebowała preparatów, licząc na to, że w nich znajdzie odpowiedź. Przemilczała jednak osobiste powody podjęcia tej minikrucjaty. – No cóż, to wzruszająca historia – powiedziała cicho Maureen. Westchnęła głęboko, po czym zgarnęła próbki. – Zobaczymy, co się da zrobić. Obiecuję ci, że zajmiemy się tym jak najszybciej. Laurie podziękowała jej i wypadła z laboratorium. Zerknęła na zegarek. Było już po jedenastej, a chciała zadzwonić do doktora McGillina przed południem. Zeszła schodami piętro niżej, by odwiedzić laboratorium toksykologii. Panowała tu zupełnie inna atmosfera niż na histologii. Zamiast gwaru rozmów słychać było nieustanne buczenie skomplikowanej, w większości zautomatyzowanej aparatury. Dłuższą chwilę Laurie nie mogła dostrzec żywej duszy. Wreszcie, ku swej uldze, zauważyła Petera Lettermana, zastępcę kierownika. Gdyby to był kierownik laboratorium, John DeVries, Laurie wyszłaby. Zadarła z nim kiedyś, gdy wierciła mu dziurę w brzuchu o przyspieszenie analizy serii przypadków śmiertelnego przedawkowania kokainy. Było to przed trzynastu laty, kiedy Laurie dopiero zaczynała swą karierę w Zakładzie Medycyny Sądowej, lecz John żywił urazę z uporem osła. Laurie dawno już zrezygnowała z prób zrehabilitowania się w jego oczach. – Idzie moja sympatia! – zawołał radośnie Peter, spostrzegłszy Laurie. Był szczupłym blondynem o androginicznych rysach niemal pozbawionej zarostu twarzy. Nosił długie włosy związane w koński ogon i choć zbliżał się do czterdziestki, wciąż mógł uchodzić za nastolatka. W przeciwieństwie do Johna, on i Laurie dogadywali się doskonale. – Masz coś dla mnie? – Jakbyś zgadł – odparła lekarka. Podała mu torebkę, nieufnie rozglądając się za Johnem. – Fiihrer jest na dole, w laboratorium ogólnym, więc możesz się nie denerwować. – To mój szczęśliwy dzień – stwierdziła Laurie. Peter zerknął na butelki z próbkami. – O co chodzi? Czego mam szukać i dlaczego? Laurie przedstawiła mu krótszą wersję historii, którą opowiedziała Maureen. Na koniec dodała: – Właściwie nie spodziewam się, żebyś coś znalazł, ale muszę sprawdzić wszystko, szczególnie

gdyby badanie mikroskopowe nic nie wykazało. – Zobaczę, co się da zrobić – obiecał Letterman. – Będę bardzo wdzięczna. Wróciwszy schodami na czwarte piętro, Laurie ruszyła korytarzem w stronę swego gabinetu. Po drodze minęła pokój Jacka. Drzwi były uchylone, ale ani Jacka, ani jego kolegi, Cheta McGoverna, nie było w środku. Laurie domyślała się, że obaj są wciąż na kanale. Gdy weszła do siebie, jej wzrok natychmiast padł na walizkę. Chociaż nie zapomniała o porannej sprzeczce, widok walizki przywołał to wspomnienie z niemiłą wyrazistością. Nie poprawiał jej też nastroju zawód, jaki odczuła, nie wykrywszy nic podejrzanego podczas autopsji Seana McGillina. Im więcej o tym myślała, tym bardziej wydawało się to niepojęte. Jakim cudem na pozór zdrowy, dwudziestoośmioletni mężczyzna mógł umrzeć, a przyczyny śmierci nie dało się odczytać ani z historii chorób, ani z autopsji? Pod pewnymi względami przypadek ten lekko wstrząsał jej wiarą w patologię sądową. – Niech lepiej te preparaty już przyjdą! – powiedziała, siadając przy biurku. Była stanowcza, ale nie wiedziała, co zrobi, jeśli badania mikroskopowe nie spełnią nadziei, jaką w nich pokładała. Pochylając się nad blatem, rzuciła teczki porannych przypadków na pokaźny stos otwartych spraw. Do zadań Laurie należało przeanalizowanie całego materiału uzyskanego z autopsji, z raportów dochodzeniowych, z badań laboratoryjnych i z wszelkich innych źródeł, jakie mogły jej być potrzebne, aby określić przyczynę i charakter zgonu. Słowo „przyczyna” nie wymagało komentarzy, natomiast „charakter” odnosił się do tego, czy śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych wskutek wypadku, samobójstwa lub zabójstwa, co miało określone konsekwencje prawne. Kompletowanie danych zajmowało niekiedy całe tygodnie, a gdy wszystkie były już dostępne, Laurie musiała podjąć decyzję co do przyczyny i charakteru zgonu na podstawie przeważających dowodów, co znaczyło, że musiała mieć przynajmniej pięćdziesiąt jeden procent pewności. Oczywiście w olbrzymiej większości przypadków była pewna w stu lub niemal stu procentach. Wyciągnęła z kieszeni kartkę z numerem telefonu doktora McGiłlina i wygładziła ją na blacie biurka. Choć nie miała ochoty na tę rozmowę, wiedziała, że musi dotrzymać obietnicy. Problem polegał na tym, że wszelkie konfrontacje nie były jej mocną stroną. Nie ulegało wątpliwości, że McGillin będzie rozczarowany faktem, iż na razie nie udało się wskazać przyczyny przedwczesnej śmierci jego syna. Oparłszy łokcie na biurku, Laurie pochyliła się, by pomasować sobie czoło, wpatrując się w numer z Westchester. Zastanawiała się, co powiedzieć, aby złagodzić złe wieści. Przez chwilę rozważała scedowanie tego obowiązku na dział public relations, jak powinna zrobić, ale szybko odrzuciła ten pomysł, gdyż wyraźnie zaproponowała, że zadzwoni osobiście. Szukając odpowiednich słów, przyłapała się na tym, że powtarza w myślach imię zmarłego, Sean, które przypomniało jej sympatię z college’u. Sean Mackenzie, studiujący wraz z Laurie na Wesleyan University, był barwną postacią, która przypadła do gustu buntowniczej stronie jej osobowości. Choć nie był chuliganem w ścisłym tego słowa znaczeniu, jego motocykl, artystyczna dusza i awanturniczy sposób bycia, do którego należało też sporadyczne zażywanie narkotyków, wyraźnie odbiegały od normy. W owym czasie wszystko to

fascynowało Laurie i doprowadzało do szału jej rodziców, co tym bardziej przydawało mu atrakcyjności w jej oczach. Ale ten burzliwy romans był niezdrowo ulotny od samego początku i Laurie ostatecznie zakończyła go na krótko przed podjęciem pracy w Zakładzie Medycyny Sądowej. Teraz, kiedy jej związek z Jackiem stanął pod znakiem zapytania, pomyślała przelotnie, czy nie zadzwonić do Seana, gdyż wiedziała, że mieszka w mieście i stał się dość cenionym artystą. Natychmiast jednak wybiła sobie z głowy ten pomysł. Nie zamierzała ponownie otwierać tej puszki Pandory. – Cent za twoje myśli – rozległ się czyjś głos. Laurie gwałtownie uniosła głowę. Drzwi jej pokoju wypełniała wysoka, wysportowana sylwetka Jacka. Jego znoszona batystowa koszula, dziergany krawat i wytarte dżinsy były obrazem nieformalnego luzu. – Podwyższam stawkę do dwudziestu pięciu centów – dodał. – Była spora inflacja od czasu, kiedy poznałem to powiedzonko, a wiem, jak cenne są twoje myśli. – Uśmiechał się psotnie, od czego zrobiły mu się dołeczki w policzkach. Usta miał jednak zaciśnięte. Laurie przyjrzała się mężczyźnie, który był jej przyjacielem od co najmniej dziesięciu lat i kochankiem od niemal czterech. Niekiedy jego prześmiewczy humor i sarkazm działały jej na nerwy, a to była właśnie jedna z takich chwil. – Więc raczysz wreszcie zaszczycić mnie rozmową? – spytała równie pretensjonalnym tonem. Uśmiech Jacka przygasł nieco. – Oczywiście, że chcę z tobą rozmawiać. Co to za pytanie? – Jeśli nie liczyć tego krótkiego profesorskiego popisu zaraz po tym, jak weszłam do sali autopsyjnej, ignorowałeś mnie cały ranek. – Ignorowałem cię? – powtórzył Jack, marszcząc brwi. – Chyba powinienem ci przypomnieć, że przyjechaliśmy do pracy osobno, co było raczej twoją niż moją decyzją, dotarliśmy tu o różnych porach, a potem zajmowaliśmy się swoimi przypadkami. – Pracujemy niemal codziennie, a mimo to rozmawiamy prawie bez przerwy, szczególnie jeśli znajdujemy się w tym samym pomieszczeniu. Kiedy robiłeś drugi przypadek, podeszłam nawet do twojego stołu i zadałam ci pytanie.

– Nie widziałem cię ani nie słyszałem. Słowo harcerza. – Jack podniósł dłoń z palcami ułożonymi w literę V. Uśmiech powrócił na jego twarz. Laurie uniosła brwi i wzruszyła ramionami. Była bezczelna, dając do zrozumienia, że mu nie wierzy, ale nie obchodziło jej to.

– W porządku. A teraz mam dużo roboty. – Ponownie przeniosła wzrok na kartkę z numerem telefonu McGillina. – Nie wątpię – stwierdził Jack, nie zamierzając złapać przynęty ani dać się spławić. – Jak poszły ci dzisiejsze przypadki? Laurie uniosła głowę, nie patrząc na niego. – Jeden był rutynowy i mało ciekawy. Drugi mnie rozczarował. – Pod jakim względem? – Obiecałam małżeństwu, którego syn zmarł w Manhattan General, że odkryję przyczynę jego śmierci i natychmiast się odezwę, ale autopsja była czysta. Nie znalazłam żadnej poważnej patologii. Teraz muszę zadzwonić i powiedzieć im, że trzeba zaczekać na wyniki badań mikroskopowych. Wiem, że będą zawiedzeni, i czuję to samo. – Janice mówiła mi o tym przypadku – rzekł Jack. – Nie znalazłaś żadnego zatoru? – Nic! – A serce? Laurie spojrzała na niego. – Serce, płuca i wielkie naczynia krwionośne były najzupełniej normalne. – Założę się, że znajdziesz coś w układzie przedsionkowo-komorowym albo może jakiś mikrozator w pniu mózgu. Pobrałaś odpowiednie próbki dla toksykologii? To druga rzecz, jaka przychodzi mi na myśl. – Pobrałam – odparła Laurie. – Pamiętałam też, że niecałą dobę temu chłopak otrzymał narkozę. – No cóż, przykro mi, że twoje przypadki były takimi niewypałami. Moje wręcz przeciwnie. Prawdę mówiąc, miałem znakomitą rozrywkę. – Rozrywkę? – Tak jest! W obu okazało się, że jest zupełnie inaczej, niż wszyscy myśleli. – Jak to? – Pierwszym przypadkiem była ta znana psycholog. – Sara Cromwell. – Rzekomo było to brutalne zabójstwo na tle seksualnym.

– Widziałam nóż, pamiętasz? – I on właśnie wprowadził wszystkich w błąd. Widzisz, nie było żadnych innych ran, a ona nie została zgwałcona. – Jak to możliwe, żeby cała ta krew, o której mówiono, pochodziła z tej jednej, niegroźnej rany kłutej? – Nie pochodziła. Jack patrzył na Laurie z wyczekującym uśmiechem. Odwzajemniła jego spojrzenie. Nie była w nastroju do gier. – Więc skąd się wzięła? – Masz jakiś pomysł? – Czemu po prostu mi nie powiesz? – Myślę, że sama byś zgadła, gdybyś zastanowiła się nad tym chwilę. Zauważyłaś, jaka była chuda, prawda? – Jack, jeśli chcesz mi powiedzieć, to mów. Jeśli nie, muszę zadzwonić. – Krew pochodziła z żołądka. Okazuje się, że fatalne przejedzenie spowodowało pęknięcie żołądka i dolnej części przełyku. Najwyraźniej cierpiała na bulimię i przesadziła. Możesz w to uwierzyć? Wszyscy byli przekonani, że mamy do czynienia z zabójstwem, a okazuje się, że to był wypadek. – A ten nóż wbity w udo? – Oto prawdziwa łamigłówka. To było samookaleczenie, ale nie celowe. W ostatnich chwilach życia, kiedy wymiotując krwią, chowała ser do lodówki, pośliznęła się na własnej krwi i upadła na nóż, który trzymała. Czy tego już nie za wiele? Mówię ci, to przypadek w sam raz na naszą czwartkową konferencję. Przez chwilę Laurie wpatrywała się w rozpromienioną twarz Jacka. Jego opowieść trafiła w jej czuły punkt. Był czas, po śmierci jej brata, kiedy problemy z poczuciem własnej wartości sprawiły, że otarła się o anoreksję i bulimię. Nikomu się z tego nie zwierzała. – A dwa następne przypadki były równie intrygujące. Podwójne samobójstwo. Słyszałaś o nim? – Coś niecoś – odparła Laurie, wciąż jeszcze myśląc o bulimii. – Naprawdę muszę oddać staremu Fontworthowi sprawiedliwość – ciągnął Jack. – Zawsze uważałem go za lesera, ale zeszłej nocy spisał się na medal. Na przednim siedzeniu SUV-a, w którym odkryto ofiary, znalazł ciężką latarkę Mag-Lite i miał dość oleju w głowie, żeby zabrać ją razem ze zwłokami. Zanotował też, że drzwi od strony kierowcy były niedomknięte.

– Jakie znaczenie mogła mieć latarka? – zdziwiła się Laurie. – Ogromne – odparł Jack. – Przede wszystkim muszę ci powiedzieć, że nabrałem podejrzeń, kiedy okazało się, że jest tylko jeden list pożegnalny. Przy podwójnych samobójstwach z reguły znajduje się dwa listy albo jeden pisany przez obie osoby. Wiesz, to zrozumiałe, skoro robią to razem. Tak czy inaczej, był to sygnał ostrzegawczy. Ponieważ list został najwyraźniej napisany przez kobietę, postanowiłem zająć się nią w pierwszej kolejności. Spodziewałem się, że odpowiedź przyniesie dopiero toksykologia, że wykryję jakiś środek oszałamiający albo coś w tym rodzaju. Nie oczekiwałem niczego widocznego gołym okiem, a jednak coś takiego właśnie znalazłem. Kobieta miała dosłownie dziurę w czole, osobliwego kształtu wgniecenie tuż nad linią włosów. – Przerwał, znów uśmiechając się znacząco. – Nie mów mi, że latarka i wgniecenie pasowały do siebie – powiedziała Laurie. – Trafiłaś! Pasowały jak ulał! Wygląda na to, że cała historia została wymyślnie zaaranżowana przez męża, który przygotował scenerię i prawdopodobnie nawet napisał list. Ogłuszywszy żonę, posadził ją na przednim siedzeniu samochodu i włączył silnik, a potem, jak sądzę, wrócił do domu i czekał. Kiedy uznał, że minęło dość czasu, przyszedł, by sprawdzić, czy kobieta nie żyje, ale nie zdawał sobie sprawy, jak szybko następuje zatrucie tlenkiem węgla, jeśli jego stężenie jest odpowiednio wysokie. Usiadłszy za kierownicą, momentalnie stracił przytomność i skończył tak samo jak żona. – Co za historia! – stwierdziła Laurie. – Czyż nie ma w tym ironii? Chodzi mi o to, że rzekomo mieliśmy tu podwójne samobójstwo, a tymczasem okazało się, że żona padła ofiarą zabójstwa, a mąż nieszczęśliwego wypadku. Medycyna sądowa jest pełna niespodzianek. Laurie skinęła głową. Pamiętała, że myślała dokładnie tak samo, zanim przystąpiła do autopsji narkomana. – Nawet z ofiarą strzelaniny sprawa wygląda inaczej, niż sądziliśmy. – Jak to? – zaciekawiła się Laurie. – Wszyscy zakładali, że to przypadek usprawiedliwionego zabójstwa, gdyż policja przyznała, że strzelono do niego wiele razy, ale Calvin właśnie powiedział mi, że na ile może stwierdzić, było to samobójstwo. Zdołali ustalić, że zmarły postrzelił się w serce, zanim trafiła go którakolwiek z policyjnych kul. – To powinno uciszyć okolicę. – Miejmy nadzieję – rzekł Jack. – Tak czy owak, był to bardzo interesujący poranek, więc pomyślałem sobie, że chętnie posłuchasz o lawinie przypadków, w których charakter zgonu okazał się kompletnie niezgodny z oczekiwaniami. A teraz powiedz mi, czy wybierasz się w najbliższym czasie na lunch.

– Sama nie wiem. Nie jestem zbyt głodna, a mam jeszcze dużo roboty. – Cóż, może zastanę cię w bufecie. Jeśli nie, zobaczymy się później. Laurie pomachała Jackowi, gdy odchodził w głąb korytarza. Znów spojrzała na numer telefonu Seana McGillina seniora. Myślała o słowach Jacka dotyczących niespodzianek medycyny sądowej, zastanawiając się, co to mogło oznaczać dla Seana McGillina juniora. Spodziewała się, że odkryje jakąś naturalną przyczynę zgonu – śmiertelny zakrzep, zator tłuszczowy, może nawet wrodzoną anomalię. Ponieważ nie znalazła nic takiego, przynajmniej na razie, zaczęła sądzić, że śmierć mogła być przypadkowa, spowodowana na przykład nieoczekiwanym, późnym efektem ubocznym narkozy. Ale gdyby charakter zgonu miał być naprawdę zaskakujący, jak w przypadkach, o których opowiedział jej Jack, w grę musiałoby wchodzić zabójstwo. Zastanowiła się nad tym. Wydawało jej się to naciągane, potem jednak pomyślała o Sarze Cromwell i o tym, że jeszcze przed paroma minutami nie uwierzyłaby, że jej śmierć mogła być przypadkowa. Autopsja Seana McGillina już zaskoczyła ją brakiem wyników. Czy ten przypadek mógł zaskoczyć ją raz jeszcze? Wątpiła w to, ale z drugiej strony nie mogła wykluczyć tego całkowicie.

Rozdział 4

Pomimo obaw Laurie rozmowa telefoniczna z doktorem McGillinem była zaskakująco uprzejma. Wiadomość, że autopsja nie wykazała żadnej patologii, mężczyzna przyjął ze zdumiewającym spokojem, jak gdyby uznał to za komplement pod adresem swego uwielbianego syna, potwierdzający jego opinię, że chłopak istotnie był doskonały aż do szpiku kości. Spodziewając się gniewnych wymówek za niedotrzymanie słowa, a w najlepszym razie konieczności stawienia czoła milczącemu niezadowoleniu, Laurie czuła się jeszcze bardziej zobowiązana temu

człowiekowi, kiedy zachował spokój. Doktor McGillin wręcz podziękował jej za wszystko, co zrobiła dla jego syna, i za czas, jaki poświęciła im w ciężkiej chwili. Jeśli wcześniej była skłonna nagiąć zasady, by powiadomić go o przyczynie zgonu jego syna, teraz postanowiła dostarczyć mu tę informację za wszelką cenę. Odłożywszy słuchawkę, Laurie zamyśliła się, patrząc niewidzącym wzrokiem na korkową tablicę obwieszoną wszelkiego rodzaju świstkami, karteczkami i wizytówkami. Próbowała znaleźć jakiś sposób na przyspieszenie procedury, ale miała związane ręce. Musiała czekać na Maureen i Petera i mogła jedynie mieć nadzieję, że wezmą sobie do serca jej prośbę. Czas płynął niepostrzeżenie. Riva weszła i powiedziała „cześć”, rzucając teczki na swoje biurko i siadając na krześle. Laurie odruchowo odwzajemniła powitanie, nie odwracając się nawet. Myślami była teraz przy Jacku i jego irytująco beztroskiej wesołości. Zastanawiała się, co może wynikać z tego dla ich związku. Choć nie miała ochoty tego przyznać, stawało się coraz bardziej oczywiste, że był zadowolony, iż postanowiła odejść. Myśląc o Jacku, przypomniała sobie jego uwagi o medycynie sądowej, która ujawnia niekiedy, że przyczyna i charakter zgonu są odmienne od tego, co zakładano, a to okrężną drogą doprowadziło ją znowu do sprawy Seana McGillina. Ponownie zaczęła się zastanawiać, czy to możliwe, by Sean był ofiarą zabójstwa. Mimo woli przyszło jej na myśl kilka niesławnych przypadków seryjnych zabójstw, które wydarzyły się w placówkach służby zdrowia, w tym zwłaszcza jeden, stosunkowo niedawny, który trwał niewykryty już nieprzyzwoicie długo. Trzeba było wziąć pod uwagę taki scenariusz, choć Laurie zdawała sobie sprawę, że wszyscy pacjenci uśmierceni w owej serii byli chronicznie chorymi ludźmi w podeszłym wieku, co pozwalało się doszukać zrozumiałego, aczkolwiek szalonego motywu. Żadna z ofiar nie była zdrowym, pełnym wigoru dwudziestoośmiolatkiem, mającym przed sobą jeszcze całe życie. Laurie była pewna, że zabójstwo jest zupełnie nieprawdopodobne, nie zamierzała więc zaprzątać sobie tym głowy, tym bardziej że badania toksykologiczne Petera wykazałyby przedawkowanie insuliny, digoksyny albo innego potencjalnie śmiercionośnego leku w rodzaju tych, jakimi dokonano poprzednich szpitalnych morderstw. W końcu po to właśnie przeprowadza się analizę toksykologiczną. Zdaniem Laurie śmierć Seana juniora musiała być albo naturalna, co było najbardziej prawdopodobne, albo przypadkowa. Co jednak, jeśli badania mikroskopowe i toksykologiczne nie dadzą żadnych wyników? Taka obawa wydawała się uzasadniona, biorąc pod uwagę, że sama autopsja była tak zaskakująco czysta. Jak dotąd rzadko zdarzało jej się nie znaleźć jakiejś patologii, nawet u osoby dwudziestoośmioletniej i nawet jeśli anomalie nie miały związku ze zgonem. By przygotować się na taką ewentualność, Laurie musiała zebrać możliwie najwięcej danych. Choć w takiej sytuacji normalnie czekałaby na rezultaty badań mikroskopowych i toksykologicznych, dla zaoszczędzenia czasu postanowiła okazać nieco inicjatywy. Pod wpływem impulsu chwyciła słuchawkę i zadzwoniła do działu dochodzeniowego. Bart Arnold odebrał po drugim dzwonku. – Robiłam dziś rano niejakiego Seana McGillina – powiedziała Laurie. – Był pacjentem Manhattan General. Chciałabym uzyskać kopię jego karty szpitalnej.

– Znam tę sprawę. Czy nie dostarczyliśmy wszystkiego, czego ci potrzeba? – Raport dochodzeniowy jest w porządku. Szczerze mówiąc, zaczynam szukać dziury w całym. Autopsja niczego nie wykazała i jestem trochę zdesperowana. A czas biegnie. – Zamówię te dokumenty natychmiast. Laurie odłożyła słuchawkę, szukając gorączkowo następnych pomysłów, które mogłyby się przydać, gdyby wszystko inne zawiodło. – W czym problem? – zapytała Riva, usłyszawszy jej rozmowę z Bartem. Okręciła się na krześle obrotowym. – Wiedząc, jak jesteś zmęczona, starałam się przydzielić ci proste przypadki. Przepraszam. Laurie zapewniła koleżankę, że to nie jej wina. Przyznała, że sama stwarza problem tam, gdzie go nie ma, zapewne po to, by nie rozmyślać o swoim życiu towarzyskim. – Chcesz o tym porozmawiać? – Masz na myśli moje życie towarzyskie? – Mam na myśli Jacka i to, co zrobiłaś dziś rano. – Niespecjalnie – odparła Laurie. Machnęła ręką, jak gdyby odpędzała nieistniejącą muchę. – Nie ma zbyt wiele do powiedzenia ponad to, co wałkowałyśmy już wcześniej ad nauseam. Prawda jest taka, że nie mam ochoty tkwić w niesatysfakcjonującym związku, jakim zadowalałam się przez ostatnich parę lat. Chcę mieć rodzinę, i tyle. Chyba tak naprawdę irytuje mnie to, że z tym swoim cholernie radosnym zachowaniem Jack okazał się takim dupkiem. – Zauważyłam to – przyznała Riva. – Myślę, że on się zgrywa. – Kto to może wiedzieć? – stwierdziła Laurie. Roześmiała się. – Jestem beznadziejna! Tak czy owak, chciałabym opowiedzieć ci o McGillinie. – Szybko zrelacjonowała całą historię, włącznie z rozmowami, jakie odbyła z rodzicami zmarłego, a potem z Jackiem. – To nie wygląda na zabójstwo – zauważyła Riva. – Wiem! – przyznała Laurie. – W tej chwili dręczy mnie to, że nie jestem w stanie dotrzymać obietnicy, jaką złożyłam jego rodzicom. Byłam tak pewna, że jeszcze dziś zdołam powiedzieć im, co zabiło ich syna, a teraz muszę siedzieć z założonymi rękami i czekać na Maureen i Petera. Moja obowiązkowość doprowadza mnie do szaleństwa. – Jeśli cię to pocieszy, moim zdaniem Jack miał rację, mówiąc, że kluczem będzie badanie mikroskopowe. Myślę, że znajdziesz jakieś patologiczne zmiany w sercu, tym bardziej że w rodzinie występowały podwyższony poziom LDL i choroby serca. Laurie zamierzała przyznać koleżance rację, w tym momencie jednak zadzwonił telefon na jej biurku.

Okręciła się na krześle i podniosła słuchawkę, spodziewając się krótkiej informacji na temat jednego ze swych przypadków, co było przedmiotem większości jej rozmów telefonicznych. Tymczasem jej brwi uniosły się z zaskoczenia. Zakrywszy mikrofon, odwróciła się do Rivy i szepnęła: – Nie do wiary! To mój ojciec! Na twarzy Rivy odmalowało się identyczne niedowierzanie. Pospiesznie dała koleżance znak, by dowiedziała się o powód tej rozmowy. Laurie utrzymywała kontakt telefoniczny jedynie z matką, a i ona rzadko dzwoniła do pracy. – Przepraszam, że ci przeszkadzam – rzekł doktor Sheldon Montgomery. Miał donośny głos i lekki brytyjski akcent, mimo że nigdy nie mieszkał w Wielkiej Brytanii. – Nie przeszkadzasz – powiedziała Laurie. – Siedzę właśnie przy biurku. – Była niezmiernie ciekawa, dlaczego ojciec dzwoni do niej, ale oparła się pokusie, by zapytać go o to wprost, obawiając się, że takie pytanie zabrzmiałoby zbyt niegrzecznie. Ich relacje nigdy nie układały się najlepiej. Ten egocentryczny kardiochirurg pracoholik, wymagający perfekcji od wszystkich ze sobą włącznie, był chłodny i nieprzystępny. Laurie na próżno usiłowała się przebić przez jego skorupę, nieustannie starając się wyróżniać w szkole i na innych polach aktywności, czego, jak sądziła, oczekiwał. Niestety nie przynosiło to żadnych efektów. Potem była przedwczesna śmierć jej brata, za którą Sheldon winił właśnie ją. Ich kontakty rozluźniły się jeszcze bardziej. – Jestem w szpitalu – oświadczył ojciec rzeczowym tonem, jak gdyby informował ją, jaka jest pogoda. – Z twoją matką. – Co mama robi w szpitalu? – zdziwiła się Laurie. Dla Sheldona wizyta w szpitalu nie była niczym niezwykłym. Choć, będąc po osiemdziesiątce, zrezygnował już z prywatnej praktyki, nadal często pojawiał się w klinice. Laurie nie miała pojęcia, co tam robił. Jej matka, Dorothy, nigdy nie odwiedzała szpitala, mimo że aktywnie uczestniczyła w rozmaitych szpitalnych kwestach. Ostatnio była w szpitalu przed piętnastoma laty, gdy po raz drugi robiła sobie lifting, a nawet wtedy Laurie dowiedziała się o tym po fakcie. – Miała dziś rano operację – wyjaśnił Sheldon. – Ma się świetnie. Powiedziałbym, że jest wręcz w radosnym nastroju. Laurie wyprostowała się. – Operację? Co się stało? Jakiś wypadek? – Nie. To był planowy zabieg. Niestety, twoja matka miała mastektomię w związku z rakiem piersi. – Rany boskie! – wykrztusiła Laurie. – Nic o tym nie wiedziałam. Rozmawiałam z nią zaledwie w sobotę. Nie wspomniała nic o operacji ani o raku.

– Znasz swoją matkę i jej skłonność do ignorowania nieprzyjemnych kwestii. Bardzo się upierała, żeby nie martwić cię niepotrzebnie, dopóki nie będzie miała tego za sobą. Laurie spojrzała z niedowierzaniem na Rivę. Z powodu ciasnoty pomieszczenia ich biurka stały tak blisko siebie, że koleżanka mogła słyszeć całą rozmowę. Riva przewróciła swymi ciemnymi oczami i pokręciła głową. – W jakim stadium był rak? – zapytała Laurie z troską. – W bardzo wczesnym, jak się zdaje, bez przerzutów do węzłów chłonnych – odparł Sheldon. – Wszystko będzie w porządku. Rokowania są pomyślne, chociaż będzie musiała przejść terapię. – I mówisz, że ma się dobrze? – Wręcz znakomicie. Dostała już coś do zjedzenia i doszła do siebie na tyle, by kaprysić jak zwykle. – Mogę z nią porozmawiać? – Niestety, z tym byłby pewien kłopot. Widzisz, nie jestem w tej chwili u niej, tylko w pokoju pielęgniarek. Miałem nadzieję, że dasz radę wpaść do niej dziś po południu. Jest pewna dodatkowa kwestia, którą chciałbym z tobą omówić. – Będę zaraz – odparła Laurie. Odłożyła słuchawkę, po czym odwróciła się w stronę koleżanki. – Naprawdę nie miałaś o niczym pojęcia? – zapytała Riva. – Najmniejszego. Nie zająknęła się ani słowem. Nie wiem, czy mam być zła, urażona czy smutna. Właściwie to jest żałosne. Co za patologiczna rodzina! Nie do wiary. Mam prawie czterdzieści trzy lata i jestem lekarzem, a jeśli chodzi o choroby, moja matka wciąż traktuje mnie jak dziecko. Wyobrażasz to sobie? Nie chciała mnie niepotrzebnie martwić! – W mojej rodzinie jest dokładnie odwrotnie. Wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich. To przeciwna skrajność, ale nie powiedziałabym, że godna polecenia. Myślę, że najlepsze jest coś pośredniego. Laurie wstała i przeciągnęła się. Zaczekała chwilę, aż miną jej zawroty głowy. Po siedzeniu za biurkiem zmęczenie odezwało się ze zdwojoną siłą. Następnie zdjęła kurtkę z wieszaka za drzwiami. Zastanawiając się nad różnicami między swoją rodziną a rodziną Rivy, pomyślała, że wybrałaby tę drugą, choć z pewnością nie zdecydowałaby się mieszkać z rodzicami jak Mehta. Były w tym samym wieku. – Mam odbierać twoje telefony? – zapytała Riva. – Byłoby miło, szczególnie gdyby dzwonili Maureen albo Peter. Zostaw mi wiadomości na tablicy. – Sięgnęła po bloczek kartek samoprzylepnych i rzuciła go na biurko koleżanki. – Wrócę tu jeszcze. Nie mogę pójść do szpitala z walizką. Laurie wyszła na korytarz. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zajrzeć do pokoju Jacka, by

powiedzieć mu o matce, zrezygnowała jednak. Choć była pewna, że ostatecznie okazałby współczucie, miała już dość jego błazeństw i nie chciała się narażać na kolejne. Na parterze nadłożyła drogi, by wstąpić do administracji. Drzwi Calvina były uchylone. Nie zaczepiona przez dwie zajęte sekretarki, Laurie zajrzała do środka. Zastępca szefa siedział pochylony nad biurkiem. Normalnych rozmiarów pióro wyglądało jak miniaturka w jego potężnej dłoni. Gdy Laurie zapukała, Calvin uniósł nachmurzoną twarz i prześwidrował ją czarnymi jak węgiel oczyma. W przeszłości dochodziło między nimi do tarć, gdyż Washington miał zarówno bzika na punkcie przepisów, jak i sporo politycznego sprytu, który sprawiał, że gdy wymagała tego sytuacja, nie stronił od ich omijania. Z punktu widzenia Laurie była to kombinacja nie do pogodzenia. Zdarzające się czasem polityczne naciski były jedynym aspektem pracy patologa sądowego, którego nie znosiła. Laurie wspomniała, że wychodzi wcześniej, by odwiedzić mamę w szpitalu. Calvin odprawił ją machnięciem ręki, nie zadając pytań. Nie musiała prosić go o pozwolenie w takiej sprawie, ale próbowała ostatnio przejawiać więcej politycznego wyczucia, przynajmniej na poziomie osobistym. Przestało już padać, dzięki czemu łatwiej było przywołać taksówkę. Przez miasto przejechali bez problemu i niespełna pół godziny później Laurie wysiadła przed głównym wejściem University Hospital. Podczas jazdy próbowała odgadnąć, co jej ojciec rozumiał przez „dodatkową kwestię” związaną z chorobą jej matki, o której chciał z nią porozmawiać. Nie miała zielonego pojęcia. Sformułowanie było wyjątkowo niejasne, przypuszczała jednak, że miał na myśli jakieś ograniczenia aktywności żony. W holu szpitala panował zwykły popołudniowy chaos towarzyszący godzinom odwiedzin. Laurie musiała odstać swoje w kolejce do informacji, by dowiedzieć się, w którym pokoju leży jej matka, ganiąc się w duchu za to, że nie zapytała o to wcześniej. Uzbrojona w tę informację, wjechała windą na właściwe piętro i minęła pokój pielęgniarek. Żadna z zapracowanych kobiet nie uniosła głowy, by na nią spojrzeć. Było to skrzydło dla VIP-ów, więc podłogę korytarza pokrywał dywan, a na ścianach wisiały pochodzące z darów oryginalne obrazy. Laurie przyłapała się na tym, że zerka do mijanych pokoi jak podglądacz, co przypomniało jej pierwszy rok stażu klinicznego. Drzwi do pokoju matki, podobnie jak większość innych, były uchylone, więc Laurie weszła do środka. Jej matka spoczywała na typowym łóżku z uniesionymi poręczami, z kroplówką podłączoną do lewego ramienia. Zamiast zwykłego szpitalnego stroju miała na sobie różowy jedwabny szlafrok. Siedziała podparta licznymi poduszkami. Jej półdługie, srebrzystoszare włosy, które normalnie nosiła spiętrzone na czubku głowy, były przyklepane niczym staromodny czepek kąpielowy. Jej twarz, pozbawiona makijażu, wydawała się szara, skóra była jakby mocniej niż zwykle naciągnięta na kościach, oczy zaś zapadły się, zdradzając lekkie odwodnienie. Sprawiała wrażenie kruchej i wątłej i choć Laurie wiedziała, jak jest drobna, w obszernym łóżku zdawała się jeszcze mniejsza. Wyglądała też na starszą niż przed tygodniem, kiedy widziały się po raz ostatni podczas lunchu. Nie padło wtedy ani jedno słowo o raku lub o czekającej ją hospitalizacji. – Wejdź, kochanie – powiedziała Dorothy, machając wolną ręką. – Przysuń sobie krzesło. Sheldon mówił mi, że do ciebie zadzwonił. Nie chciałam zawracać ci głowy, dopóki nie wrócę do domu. To głupstwo niewarte tego, żeby wszyscy tak się zamartwiali.

Laurie zerknęła na ojca, który siedział w fotelu przy oknie, czytając „Wall Street Journal”. Uniósł wzrok, pomachał do niej i uśmiechnął się lekko, po czym wrócił do swej gazety. Podchodząc do łóżka, Laurie ujęła prawą dłoń matki i ścisnęła ją. Kości sprawiały wrażenie delikatnych, a skóra chłodnej. – Jak się czujesz, mamo? – Świetnie. Daj mi buziaka i siadaj. Laurie dotknęła policzkiem jej policzka, po czym przysunęła krzesło do skraju łóżka i usiadła. Łóżko uniesione było tak wysoko, że musiała zadzierać głowę, by spojrzeć na matkę. – Tak mi przykro, że cię to spotkało. – To nic. Lekarz już tu był i stwierdził, że wszystko jest w porządku, czego niestety nie da się powiedzieć o twojej fryzurze. Lekarka uśmiechnęła się w duchu. Gra jej matki była łatwa do rozszyfrowania. Ilekroć nie chciała mówić o sobie, przechodziła do ofensywy. Laurie obiema rękami odgarnęła z twarzy kasztanowe, przeplatane rudawymi pasemkami włosy. Sięgały do ramion i choć zwykle upinała je w górze klamerką lub grzebieniem, tym razem rozpuściła, by rozczesać po porannej pracy w „skafandrze kosmicznym”, i nie spięła na nowo. Niestety matka uwielbiała komentować jej fryzurę, odkąd Laurie była nastolatką. Po wymianie zdań na temat jej włosów oraz chwili ciszy, podczas której Laurie próbowała zapytać matkę o operację, Dorothy przerzuciła się na kolejny łatwy cel, oświadczając, że strój córki jest zdecydowanie zbyt kobiecy do pracy w kostnicy. Laurie musiała ugryźć się w język, by nie odpowiedzieć na nową zaczepkę. Celowo się tak ubierała. Wyrażała w ten sposób tożsamość i jej zdaniem nie kłóciło się to zupełnie z jej miejscem pracy. Wiedziała też, że reakcja matki wynika częściowo z niechęci do wybranej przez nią kariery zawodowej. Choć rodzice złagodnieli nieco i zaczęli nawet, nie bez oporów, dostrzegać zasługi medycyny sądowej, byli rozczarowani od chwili, gdy Laurie oznajmiła im, że postanowiła zostać patologiem sądowym. W pewnym momencie Dorothy przyznała wręcz, że nie ma pojęcia, co mówić, kiedy przyjaciółki pytają ją, jaka jest specjalność Laurie. – A co słychać u Jacka? – zapytała Dorothy. – W porządku – odparła Laurie, woląc nie otwierać tej puszki Pandory. Matka zaczęła opowiadać o planowanych na najbliższy czas spotkaniach towarzyskich, które, jak miała nadzieję, Laurie i Jack zaszczycą swą obecnością. Laurie słuchała tego jednym uchem, raz po raz zerkając na ojca, który skończył właśnie „Wall Street Journal”. Przed nim leżał wielki stos gazet i czasopism. Sheldon wstał i przeciągnął się. Choć przekroczył już osiemdziesiątkę, wciąż prezentował się okazale z mierzącą dobrze ponad metr osiemdziesiąt sylwetką i wyuczonymi arystokratycznymi manierami. Jego siwe włosy znały swoje miejsce. Jak zwykle miał na sobie

starannie odprasowany kraciasty garnitur o tradycyjnym kroju, z odpowiednio dobranym krawatem i chusteczką w kieszonce. Podszedł do łóżka z przeciwnej strony niż Laurie i zaczekał, aż Dorothy umilknie. – Laurie, czy możemy wyjść na chwilę na korytarz? – Oczywiście – odparła. Wstała i ścisnęła dłoń matki przez barierkę łóżka. – Zaraz wrócę. – Nie zdenerwuj jej czymś na mój temat – upomniała męża Dorothy. Sheldon nie odpowiedział, podniósł tylko otwartą dłoń. Na korytarzu Laurie przepuściła wózek odwożący do pokoju pacjentkę po zabiegu. Ojciec wyszedł za nią. Ponieważ był niemal o głowę wyższy, musiała unieść wzrok, by spojrzeć mu w twarz. Cerę miał opaloną po styczniowej wycieczce na Karaiby i, jak na swój wiek, zaskakująco gładką. Laurie nie żywiła do niego żadnych złych uczuć. Dawno już przestała reagować gniewem i frustracją na jego emocjonalny chłód. Nabierając dojrzałości, uświadomiła sobie w końcu, że to jego problem, nie jej. Z drugiej strony, nie czuła do niego miłości. Wyglądało to tak, jakby był ojcem kogoś innego. – Dziękuję, że przyjechałaś tak szybko – odezwał się Sheldon. – Nie musisz dziękować. To oczywiste, że przyjechałam natychmiast. – Obawiałem się, że możesz być bardziej wstrząśnięta tą niespodziewaną nowiną. Chcę cię zapewnić, że to twoja matka nalegała, żeby nie informować cię o jej stanie. – Tyle zrozumiałam z tego, co mówiłeś przez telefon – odparła Laurie. Miała ochotę dodać, że ukrywanie przed nią tej informacji uważa za niepoważne, nie powiedziała tego jednak. Nie było sensu. Jej rodzice już się nie zmienią. – Nie życzyła sobie nawet, żebym dzwonił do ciebie dziś po południu. Chciała zaczekać, aż jutro albo pojutrze wróci do domu, ale tu byłem uparty. Szanowałem jej wolę aż do dzisiaj, ale nie czułbym się dobrze, odkładając to dłużej. – Odkładając co? O czym ty mówisz? – Laurie mimo woli spostrzegła, że ojciec rozgląda się po korytarzu, jak gdyby obawiał się, że ktoś może ich podsłuchać. – Przykro mi, że muszę ci to powiedzieć, ale u twojej matki wykryto marker szczególnej mutacji genu BRCA1. Laurie poczuła, że dostaje wypieków na twarzy. Choć miała świadomość, że ludzie zwykle bledną, słysząc niepokojące wieści, ona zawsze reagowała odwrotnie. Jako lekarz wiedziała o genie BRCAl, którego mutacje wykazują związek z rakiem piersi. Co gorsza, wiedziała też, że mutacje te są cechami dominującymi o wysokiej penetracji, a ona sama z pięćdziesięcioprocentowym prawdopodobieństwem mogła odziedziczyć je po matce! – Informacja ta jest dla ciebie istotna z oczywistych względów – ciągnął Sheldon. – Gdybym uznał,

że trzytygodniowa zwłoka może mieć jakiekolwiek znaczenie, powiedziałbym ci natychmiast. Teraz, kiedy już wiesz, radzę ci jako lekarz, żebyś zrobiła badania. Obecność takiej mutacji zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia raka piersi przed osiemdziesiątym rokiem życia. – Przerwał i znów rozejrzał się po korytarzu. Sprawiał wrażenie autentycznie skrępowanego ujawnianiem rodzinnego sekretu w miejscu publicznym. Laurie dotknęła policzka grzbietem dłoni. Skórę miała gorącą. Wobec opanowanego jak zwykle ojca była zawstydzona, że tak wyraźnie zdradza swe emocje. – Oczywiście decyzja należy do ciebie – podjął Sheldon. – Ale muszę zwrócić ci uwagę, że gdyby badanie dało wynik dodatni, istnieją sposoby pozwalające zmniejszyć ryzyko wystąpienia guza nawet o dziewięćdziesiąt procent, na przykład profilaktyczna obustronna mastektomia. Na szczęście konsekwencje mutacji BRCAl nie są tak groźne jak w przypadku genu pląsawicy Huntingtona albo innych nieuleczalnych chorób. Mimo oczywistego zażenowania Laurie spojrzała prosto w ciemne oczy ojca. Przyłapała się też na tym, że niedostrzegalnie kręci głową. Nawet jeśli ich kontakty były napięte, zwłaszcza po śmierci jej brata, nawet jeśli nie był szczególnie czułym ojcem, nie mogła uwierzyć, że potrafi przekazywać jej takie wiadomości bez odrobiny ludzkiego ciepła. W przeszłości doszła do wniosku, że jego chłód jest mechanizmem obronnym przeciwko codziennym stresom związanym z tym, że dosłownie trzyma w dłoniach bijące serca pacjentów, a zatem ich życie. Asystując przy operacjach podczas pierwszego roku stażu, wiedziała, jakie to napięcie. Słyszała też, że pacjenci podobno cenili sobie jego dystans, najwyraźniej interpretując go raczej jako przejaw profesjonalizmu niż narcystyczną skazę osobowości. Ale Laurie nienawidziła go. – Dziękuję ci za tę niezmiernie cenną poradę – wykrztusiła, niezdolna powstrzymać sarkazmu. Rzuciwszy ojcu wymuszony uśmiech, odwróciła się i na powrót zajęła miejsce przy łóżku matki. – Czy on cię zdenerwował, kochanie? – zapytała Dorothy, spojrzawszy na nią. – Jesteś czerwona jak burak. Laurie nie odpowiedziała od razu. Zacisnęła mocno usta, by powstrzymać drżenie podbródka. Jej emocje groziły wybuchem, a tą słabością zawsze pogardzała, zwłaszcza w obecności swego wypranego z uczuć ojca. – Sheldon! – zawołała Dorothy do męża, gdy wrócił na swój fotel przy oknie. – Co ty powiedziałeś Laurie? Mówiłam ci, żebyś nie denerwował jej moimi problemami. – Nie rozmawiałem z nią o tobie – odparł, sięgając po „New York Timesa”. – Rozmawialiśmy o niej. Jack odłożył długopis i odwrócił się, by spojrzeć na przygarbione nad biurkiem plecy Cheta McGoverna. Jego kolega z pokoju był, podobnie jak on, patologiem sądowym. Choć był od niego pięć lat młodszy, obaj zaczęli pracę w Zakładzie Medycyny Sądowej mniej więcej w tym samym czasie i znakomicie się dogadywali. Jack był zadowolony, że może dzielić pokój z Chetem, mimo wszystko jednak uważał za śmieszne, że miasto nie zapewniło im osobnych gabinetów. Problemem były nieustanne cięcia budżetowe, które nie pozwalały na modernizację budynku. Kostnica miejska

stanowiła łatwy cel dla polityków w cierpiącym na brak funduszy mieście. Budynek był odpowiedni, kiedy oddawano go do użytku przed niemal półwieczem, teraz wszakże stał się czymś w rodzaju dinozaura, a jego przestrzeń była na wagę złota. Zdając sobie sprawę, że dinozaury żyły na Ziemi jakieś sto sześćdziesiąt milionów lat, Jack miał cichą nadzieję, że nikt nie oczekuje, iż gmach w obecnej konfiguracji okaże się równie długowieczny.

– Niewiarygodne! – oświadczył głośno. – Skończyłem. Jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło. Chet okręcił się na krześle. Miał chłopięcą twarz zwieńczoną szopą jasnych włosów, znacznie dłuższych niż u Jacka, ale tak samo rozczochranych. Podobnie jak Jack, sprawiał wrażenie wysportowanego, jednak zawdzięczał to nie ulicznej koszykówce, lecz niemal codziennym wizytom na siłowni. Był po czterdziestce, ale wyglądał znacznie młodziej. – Co to znaczy, że skończyłeś? Co skończyłeś? Jack wyciągnął ręce nad głowę, zaciskając pięści. – Swoje przypadki. Nadrobiłem wszelkie zaległości. – W takim razie, co robią te wszystkie teczki na twoim biurku? – Chet wskazał palcem pokaźną stertę, która w każdej chwili mogła się rozsypać. – To tylko przypadki czekające na materiały z laboratorium. – Wielka mi rzecz! – prychnął lekceważąco Chet, po czym wrócił do pracy. – Hej, dla mnie jest wielka – odparł Jack. Wstał, pochylił się i dotknął dłońmi podłogi. Pozostał chwilę w tej pozycji. Odzwyczajony odjazdy na rowerze, po porannej przejażdżce do pracy czuł naciągnięte ścięgna podkolanowe. Wyprostowawszy się, spojrzał na zegarek. – Dobry Boże! Jest dopiero wpół do czwartej. Czy nigdy nie będzie końca dziwom? Mógłbym zdążyć na pierwszą kolejkę na boisku. – Jeśli nie pada – zauważył Chet, nie unosząc wzroku. – Czemu nie przyjdziesz do Sports Club L.A.? Tam boisko będzie suche. Gdybyś miał trochę oleju w głowie, wybrałbyś się ze mną na zajęcia z rzeźbienia sylwetki. Byłem tam w zeszły piątek i mówię ci, laski są niesamowite. Widziałem jedną, coś niewiarygodnego. Miała na sobie jednoczęściowy, czarny, obcisły trykot, który nie zostawiał nic dla wyobraźni. – Gapienie się na laski! – zadrwił Jack. – Któregoś dnia obudzisz się, spojrzysz wstecz na te trudne lata dojrzewania i będziesz się śmiać z siebie. – Jeśli kiedyś przestanę się oglądać za kobietami, będzie to znak, że nadaję się już tylko do jednej z tych sosnowych skrzyń w piwnicy. – Nigdy nie pociągał mnie sport do oglądania – odgryzł się Jack. – Zostawiam to wam, mięczakom. Zdjął marynarkę z oparcia krzesła i wyszedł z pokoju, pogwizdując. To był interesujący i stymulujący dzień. Gdy zbliżył się do drzwi Laurie, wsunął głowę do środka, zastanawiając się, czy nie udałoby się jej przekonać, by wróciła wieczorem do jego mieszkania. W pokoju nie było nikogo, zauważył jednak otwartą teczkę na jej biurku. Wszedł wolnym krokiem i spojrzał na nazwisko. Jak przypuszczał, była to teczka Seana McGillina. Zdumiało go, dlaczego Laurie i Janice tak bardzo przejęły się przypadkiem, który jemu wydawał się zupełnie zwyczajny. Na ogół unikał szufladkowania kobiet, uznał jednak za dziwne, że obie

przejawiały nieprofesjonalnie emocjonalne podejście. Otworzył teczkę i przerzucił zawartość, szukając raportu Janice. Przeczytał go szybko. Nie oświeciło go to. Poza tym, że zmarły miał zaledwie dwadzieścia osiem lat, okoliczności nie były szczególnie godne uwagi. Jego śmierć mogła być smutnym wydarzeniem i tragedią dla rodziny oraz przyjaciół, ale nie była w stanie zasmucić ludzkości, miasta czy choćby dzielnicy. W metropolii wielkości Nowego Jorku zdarzało się mnóstwo takich tragedii. Pospiesznie zamknął teczkę i wymknął się z gabinetu, jak gdyby zrobił coś nielegalnego i bał się, że zostanie przyłapany na gorącym uczynku. Nagle odeszła go ochota, by sprawdzać, czy Laurie byłaby skłonna ponownie rozważyć swą poranną decyzję, z obawy, że musiałby stawić czoło zbyt wielkim emocjom. Rozmyślanie o rodzinnych tragediach nie było jego ulubioną rozrywką. Miał w tej dziedzinie zbyt dużo doświadczeń. Zjechawszy na parter, poszedł po swoje akcesoria kolarskie i rower. Machając na pożegnanie strażnikowi z wieczornej zmiany, Mike'owi Lasterowi, wyniósł cannondale’a na rampę kostnicy, a stamtąd na chodnik. Deszcz ustał i było wyraźnie chłodniej niż rano. Gdy wsiadł na rower i ruszył Trzydziestą Ulicą w stronę Pierwszej Avenue, był szczęśliwy, że zabrał rękawiczki. W przeciwieństwie do porannej jazdy teraz, po południu, śmiało lawirował wśród samochodów, taksówek i autobusów, gdy pędził na północ, po wariacku ścigając się z ruchem ulicznym. W końcu pomknął na skróty w stronę Madison Avenue, pozwalając w trakcie krótkiego przejazdu bocznymi ulicami odpocząć obolałym mięśniom czworogłowym ud. Znów skręciwszy na północ, wrócił do poprzedniej szybkości. Od czasu do czasu, gdy musiał zatrzymać się na światłach, dysząc ciężko, pytał sam siebie, dlaczego tym razem bawi go ściganie się z pojazdami, choć rano wcale nie miał na to ochoty. Wyczuwając, że ma to coś wspólnego ze sprawami, o których wolał nie myśleć, dał sobie spokój z wyjaśnianiem tego zjawiska i po prostu rozkoszował się nim. Przy Grand Army Plaża, z hotelem Plaża po jednej i hotelem Sherry Netherland po drugiej stronie, Jack wjechał do Central Parku. To była zawsze jego ulubiona część trasy. Temperatura wciąż spadała i było już tak chłodno, że przy każdym wydechu z jego ust wydobywał się obłoczek pary. Niebo pociemniało, przybierając odcień ciemnego fioletu. Jedynie na lewo, od zachodu, utrzymywał się wciąż intensywny, choć szybko blaknący szkarłat, tworzący malownicze, krwistoczerwone tło dla zębatych iglic wieżowców Central Park West. W parku zapaliły się już lampy i Jack jechał między kręgami światła a przecinającymi się strefami półcienia. Amatorów joggingu było teraz więcej niż rano, więc zwolnił. Gdy minął Osiemdziesiątą Ulicę, liczba biegających zaczęła wyraźnie się zmniejszać. Do tego czasu noc już całkowicie opanowała niebo. Co gorsza, Jack odniósł wrażenie, że odstępy między latarniami wzrosły. Było tak ciemno, że niekiedy pomiędzy jednym kręgiem światła a drugim zmuszony był zwalniać do tempa marszu, gdyż nie widział drogi i mógł jedynie liczyć na to, że nie ma przed nim żadnych przeszkód. Kiedy minął Dziewięćdziesiątą Ulicę, zrobiło się jeszcze ciemniej, szczególnie w pagórkowatej części, którą rano przemierzał w takiej euforii. Tym razem miejsce to przyprawiało go o gęsią skórkę. Bezlistne drzewa tłoczyły się przy ścieżce. Nie widział już budynków przy Central Park West i gdyby nie dobiegające go od czasu do czasu trąbienie taksówek, mógłby sądzić, że jedzie przez olbrzymi, oddalony od ludzkich siedzib las. Gdy zbliżał się do latarni, podświetlone przez nie splątane, nagie

gałęzie drzew przywodziły mu na myśl gigantyczne pajęczyny. Wyjeżdżając z parku przy Sto Szóstej Ulicy, Jack odetchnął z ulgą. Na skrzyżowaniu, gdy wciskał przycisk zmieniający światła, śmiał się już ze swych obaw, zastanawiając się, co pobudziło jego wyobraźnię. Choć minęło wiele miesięcy, odkąd ostatni raz jechał nocą przez park, dawniej zdarzało mu się to często. Nie mógł sobie przypomnieć, by kiedykolwiek działało to na niego w ten sposób. Sam uznał za absurdalne to, że nie bał się wcześniej, na ruchliwych ulicach, gdzie było naprawdę niebezpiecznie, ale miał pietra, jadąc przez opustoszały park. Czuł się jak strachliwy dziesięciolatek urządzający sobie spacer po cmentarzu w Halloween. Gdy światła się zmieniły, Jack przeciął Central Park West i pojechał dalej Sto Szóstą Ulicą. Mijając osiedlowy plac sportowy, przystanął na chwilę. Bez zdejmowania stóp z pedałów przytrzymał się wysokiego ogrodzenia z siatki i spojrzał na boisko do koszykówki. Oświetlało je kilka lamp rtęciowych, za które zapłacił. Prawdę mówiąc, zapłacił za wyposażenie całego placu. Początkowo zaproponował tylko, że odnowi boisko do koszykówki, sądząc, że propozycja ta zostanie przyjęta z radością. Ku jego zaskoczeniu doraźny komitet mieszkańców zmusił go do zastanowienia się nad urządzeniem całego terenu, włącznie z placem zabaw dla dzieci, jeśli miał dostąpić zaszczytu zmodernizowania boiska. Podjęcie decyzji zajęło mu tylko jedną noc. Ostatecznie, co miał robić ze swą forsą? Było to sześć lat temu i inwestycja zwróciła mu się z nawiązką. – Wychodzisz pobiegać, doktorku? – zawołał jeden z graczy. Na boisku było tylko pięciu mężczyzn, samych ciemnoskórych, swobodnie rozgrzewających się przy odległym koszu. Ze względu na zimno wszyscy ubrani byli w kilka warstw szpanerskich hiphopowych ciuchów. Jeden z nich na widok Jacka przerwał grę. Stapleton rozpoznał po głosie Warrena, z którym zaprzyjaźnił się na przestrzeni lat. Warren był potężnie zbudowanym, wysportowanym facetem, a zarazem faktycznym przywódcą lokalnego gangu. On i Jack darzyli się wielkim szacunkiem. Jack uważał nawet, że zawdzięcza Warrenowi życie. – Taki mam zamiar – odkrzyknął. – Przyjdzie ktoś jeszcze, czy będziemy grać trzech na trzech? – Wczoraj wieczorem przegonił nas deszcz, więc dzisiaj pokaże się cała paczka. Rusz swoją białą dupę i wracaj tu biegiem albo będziesz sterczał z boku, trzymając się za fiuta. Kapujesz? Jack dał mu znak uniesionym kciukiem. Oczywiście, że kapował. Przyjdzie znacznie więcej niż dziesięciu gości, co znaczyło, że pierwszych dziesięciu będzie grać, a pozostali będą musieli zabiegać o dopuszczenie do następnych meczów. Był to skomplikowany system, którego rozgryzienie zajęło Jackowi parę lat. Według poglądów wyznawanych przez większość ludzi trudno byłoby uznać go za demokratyczny albo sprawiedliwy. Zwycięzcy grali przeciwko temu, kto przyszedł jako jedenasty, a on wybierał pozostałych czterech graczy swojej drużyny. W tym momencie kolejność przyjścia nie miała już znaczenia. Zdarzało się nawet, że wybrany został któryś z członków pokonanej drużyny, ponieważ był szczególnie dobrym graczem. Kiedy Jack zamieszkał w tej okolicy, minęły miesiące, nim po raz pierwszy został dopuszczony do gry, a to dlatego, że wreszcie uświadomił sobie, iż musi przyjść odpowiednio wcześnie. Nie zamierzając sterczeć na zimnie na bocznej linii, Jack czym prędzej popedałował na drugą stronę

ulicy, zarzucił sobie rower na ramię i ruszył biegiem po schodach do drzwi wejściowych. Ominąwszy kilka wielkich zielonych worków na śmieci, pchnięciem otworzył wewnętrzne drzwi. Tuż za nimi dwóch bezdomnych dzieliło się butelką taniego wina. Usunęli się z drogi, gdy Jack popędził w górę, uważając na walający się na stopniach gruz. Mieszkanie Jacka znajdowało się na trzecim piętrze, od podwórza. Postawił rower na podłodze i zaczął się zmagać z kluczami. Nie zadając sobie nawet trudu, by zamknąć drzwi, oparł rower o ścianę w salonie, po czym zrzucił buty, ściągnął marynarkę, krawat i koszulę i przerzucił je przez oparcie kanapy. Ubrany jedynie w bokserki dał nura do łazienki po strój do koszykówki, który wisiał zwykle na zasłonce prysznica. Nagle stanął jak wryty. Zamiast swych szortów i spodni od dresu miał przed sobą rajstopy Laurie. Zapomniał, że nie grał poprzedniego wieczoru, a Laurie złożyła jego rzeczy i schowała do szafy. Gwałtownym ruchem ściągnął rajstopy z pręta zasłonki i potrzymał je w dłoni. Powoli uniósł wzrok, by spojrzeć na siebie w lustrze. Był sam, a jego obwisła twarz odzwierciedlała prawdę, której nie dopuszczał do siebie przez cały dzień: Laurie nie będzie tu, kiedy wróci po meczu do domu. Nie będzie zwykłego inteligentnego przekomarzania się. Nie będzie nieodłącznego śmiechu. Nie pójdą przez Columbus Avenue do jednej z licznych restauracji na Upper West Side. Zamiast tego wróci do pustego mieszkania, jak robił przez całe lata, odkąd przybył do tego miasta. Było to przygnębiające wtedy i było przygnębiające teraz. – Ty niedorajdo – powiedział z pogardą. Znów przeniósł wzrok na rajstopy, ogarnięty falą sprzecznych uczuć, wśród których był też gniew na siebie i na Laurie. Czasami życie wydawało się zbyt skomplikowane. Z przesadną starannością złożył rajstopy i zaniósł je do sypialni. Otworzył jedną z pustych teraz szuflad, których używała Laurie, i ostrożnie włożył je do środka. Zamknąwszy szufladę, poczuł lekką ulgę; bolesna pamiątka zniknęła mu z oczu. Popędził do szafy po swój strój sportowy. Na szczęście zdążył wrócić na boisko, nim zebrało się dziesięć osób, i Warren wybrał go do swej drużyny. W ramach rozgrzewki wykonał serię rzutów z wyskoku. Gdy kilka minut później rozpoczął się mecz, sądził, że jest wystarczająco przygotowany, ale niestety nie był. Grał kiepsko i wydatnie przyczynił się do porażki. Kolejna drużyna była już gotowa do akcji, tak więc Warren, Jack oraz reszta zespołu musieli się zadowolić kibicowaniem, drżąc z zimna. Żaden nie był z tego powodu szczęśliwy. – Facet, byłeś do niczego – odezwał się Warren. – Załatwiłeś nas. Co jest? Jack pokręcił głową. – To chyba nerwy. Laurie chce wyjść za mąż i mieć dziecko. Warren znał Laurie. Od kilku lat on i jego dziewczyna Natalie spotykali się z Jackiem i Laurie niemal co tydzień. Siedem lat temu wybrali się nawet wspólnie na szaloną wyprawę do Afryki. – Więc twoja mała chce się chajtnąć i mieć dzieciaka? – powtórzył drwiąco Warren. – Stary, co

jeszcze mi powiesz? Ja mam ten sam problem, a widziałeś kiedyś, żebym rzucał piłkę w cholerę albo pozwalał, by całkiem dobre podanie spadło mi na łeb? Weź się w garść albo nie będziesz grał ze mną. Musisz wybrać, co jest dla ciebie ważniejsze. Rozumiesz, o czym mówię? Jack skinął głową. Warren miał rację, choć niezupełnie tak, jak sądził. Problem w tym, że Jack wątpił, czy jest w stanie wybrać to, co ważniejsze, gdyż sam nie był już pewien, czego chce. Przytrzymując kostką oporne drzwi windy, Laurie zdołała wytaszczyć swą walizkę na podest czwartego piętra. Przyszło jej to nie bez trudu, gdyż podłoga znajdowała się kilka centymetrów wyżej niż kabina windy. Następnie wysiadła i puściła drzwi. Mechanizm windy na dachu zaskowyczał, gdy kabina momentalnie ruszyła w dół. Ktoś najwyraźniej trzymał palec na przycisku. Kółka oszczędziły Laurie konieczności dźwigania walizki do drzwi mieszkania. Im dłużej się z nią zmagała, tym wydawała się cięższa. Wiedziała, że winne temu są kosmetyki, szampon, odżywka i proszek do prania, które zabrała, wprowadzając się do Jacka. Żadne z nich nie było w opakowaniu turystycznym. Oczywiście żelazko również ważyło swoje. Laurie wróciła do drzwi windy po torbę z jedzeniem. Gmerając w torebce w poszukiwaniu kluczy, usłyszała, że drzwi mieszkania od frontu otwierają się, a napięty łańcuch z wyraźnym szczęknięciem uderza o ogranicznik. Na każdym piętrze domu przy Dziewiętnastej Ulicy znajdowały się dwa mieszkania. Podczas gdy ona zajmowała tylne, z oknami wychodzącymi na labirynt miniaturowych podwórek, frontowe zamieszkiwała samotniczka Debra Engler, która miała zwyczaj zerkać przez uchylone drzwi, ilekroć Laurie była na korytarzu. Najczęściej wścibstwo sąsiadki irytowało Laurie, która uważała to za naruszanie swej prywatności, ale tym razem nie przeszkadzało jej. Było to coś swojskiego, upewniającego ją, że znów jest w domu. Gdy znalazła się w środku, zamknęła całą kolekcję zamków, zasuw i łańcuchów zainstalowanych przez poprzedniego lokatora, po czym się rozejrzała. Nie była tu przeszło miesiąc i nie pamiętała już, kiedy ostatnio tu spała. Mieszkanie wymagało porządnego sprzątania, a w powietrzu unosił się lekki zapach stęchlizny. Było mniejsze niż mieszkanie Jacka, ale o niebo bardziej przytulne i wygodne, z meblami z prawdziwego zdarzenia oraz telewizorem. Pokoje, zasłony i obicia mebli utrzymane były w ciepłych, zachęcających barwach. Na ścianach wisiały oprawione w ramki reprodukcje obrazów Gustava Klimta z Metropolitan Museum of Art. Brakowało jedynie jej kota, Toma 2, którego przed rokiem ulokowała u przyjaciółki mieszkającej na Shelter Island. Zastanawiała się, czy będzie miała dość tupetu, by po tak długim czasie poprosić o zwrot zwierzaka. Wciągnęła walizkę do swej maleńkiej sypialni i spędziła pół godziny na rozpakowywaniu się. Potem wzięła szybki prysznic, włożyła szlafrok i zrobiła sobie prostą sałatkę. Choć nie jadła nic w porze lunchu, wciąż nie była zbyt głodna. Zaniosła sałatkę i kieliszek wina do salonu, postawiła je na biurku i włączyła laptop. Czekając, aż załaduje się system operacyjny, pozwoliła sobie wreszcie na rozmyślanie o tym, czego dowiedziała się od ojca. Nie było jej łatwo odsuwać od siebie tę kwestię, ale chciała być sama i mieć dostęp do Internetu, a także lepiej panować nad emocjami. Zdawała sobie sprawę, że wie zbyt mało, by móc myśleć jasno. Problem wynikał z gwałtownego rozwoju nauk medycznych. Laurie studiowała medycynę w połowie

lat osiemdziesiątych i zdobyła sporą wiedzę na temat genetyki, gdyż był to okres przełomowych dokonań na polu rekombinacji DNA. Jednak od tamtej pory dziedzina ta rozwijała się w postępie geometrycznym, czego ukoronowaniem było zsekwencjonowanie 3,2 miliarda par zasad ludzkiego genomu, obwieszczone z wielką pompą w roku 2000. Laurie starała się być w miarę możliwości na bieżąco z dokonaniami genetyki, szczególnie tymi, które mogły mieć zastosowanie w medycynie sądowej. Ale medycyna sądowa interesowała się DNA jedynie jako narzędziem identyfikacji. Odkryto, że pewne odcinki niekodujące, to znaczy nie zawierające genów, wykazują znaczne różnice indywidualne, tak że nawet u bliskich krewnych występują w nich odmienne sekwencje. Testy wykorzystujące tę zmienność zostały nazwane „genetycznym odciskiem palca”. Laurie wiedziała o tym doskonale i uważała je za potężne narzędzie wymiaru sprawiedliwości. Ale struktura i funkcje genów były zupełnie innym zagadnieniem, dziedziną, w której nie czuła się zbyt pewnie. Powstały dwie nowe gałęzie nauki: genomika, zajmująca się niezwykle złożonym przepływem informacji w obrębie komórki, oraz bioinformatyka, wykorzystująca komputery do analizy owych informacji. Laurie upiła łyk wina. Wciąż nie mieściło jej się w głowie to, co usłyszała od ojca, a mianowicie, że u jej matki wykryto marker genu BRCA1, ona sama zaś z pięćdziesięcioprocentowym prawdopodobieństwem ma go również. Wzdrygnęła się. Świadomość, że w głębi jej ciała może się ukrywać potencjalnie śmiercionośny czynnik, miała w sobie coś przerażająco perwersyjnego. Przez całe życie uważała, że wiedza jest rzeczą dobrą sama w sobie. Teraz nie była już tego taka pewna. Może są sprawy, o których lepiej nie wiedzieć. Gdy tylko uzyskała połączenie z Internetem, wpisała w okienku wyszukiwarki „gen BRCA1” i uzyskała pięćset dwanaście odpowiedzi. Wzięła do ust odrobinę sałatki, kliknęła na pierwszą pozycję i pogrążyła się w lekturze.

Rozdział 5

– O rany! – mruknął Chet McGovern w wyrazie uznania dla sylwetki, którą obserwował kątem oka. Była to kobieta, o której wspomniał tego dnia Jackowi, w tym samym czarnym, jednoczęściowym trykocie, który mu opisał. Domyślał się, że jest tuż przed trzydziestką, ale nie był pewien. Pewien był jedynie tego, że ma jedną z najzgrabniejszych figur, jakie kiedykolwiek widział. W tej chwili leżała twarzą w dół na ławce maszyny, ćwicząc mięśnie pośladków i tylnej części ud. Łagodne zagłębienie w dole jej pleców i rytmiczne falowanie pośladków, gdy na przemian zginała i prostowała nogi, przyprawiały go o dreszcz zachwytu. Chet stał jakieś pięć metrów dalej, ćwicząc ze sztangielkami przed zajmującym całą ścianę lustrem, co pozwalało mu podejść bliżej bez wzbudzania podejrzeń. Podobnie jak w piątek, widział ją na zajęciach z rzeźbienia sylwetki, ale tym razem, zdopingowany rozmową z Jackiem, poszedł za nią do sali ćwiczeń siłowych, gdzie – mimo że było już po dziewiątej wieczorem – znajdowało się jeszcze kilka osób. Zamierzał zagadnąć ją i zaprosić na drinka w nadziei, że uda mu się zdobyć jej numer. Większość kobiet, z którymi się spotykał, poznał właśnie w jednym z odwiedzanych licznych klubów fitness. Gapienie się na laski nie było dla niego sportem wyłącznie do oglądania. Kobieta skończyła serię. Nie tracąc czasu, wstała, spojrzała na zegar ścienny, po czym szybkim krokiem przeszła do następnej maszyny, by ćwiczyć mięśnie piersiowe. Najwyraźniej spieszyła się, gdyż zaczęła natychmiast. Chet, obserwując ją w lustrze, spostrzegł w tle wchodzącego do sali jednego z pracowników klubu. Znał go dość dobrze z meczów koszykówki i odnosił wrażenie, że to łebski koleś, tym bardziej że pełnił tu funkcję swego rodzaju szefa. Nazywał się Chuck Horner. Chet odłożył sztangielki na stojak i podszedł do niego. – Cześć, Chuck – powiedział półgłosem. – Znasz tę laskę, która ćwiczy właśnie na atlasie? Chuck wyciągnął szyję, by spojrzeć poza niego. – Tego kociaka z twarzą chochlika i figurą, że aż gały wychodzą? – Właśnie. – Tak, znam ją. To znaczy znam jej nazwisko, bo przychodzi tu regularnie, a tak się złożyło, że to ja ją zapisywałem. – Jak się nazywa? – Jasmine Rakoczi, ale każe mówić do siebie Jazz. Niezłe ciało, co? – Super – przyznał Chet. – Rakoczi? Co to za nazwisko? – Zabawne, że pytasz, bo ja spytałem o to samo, kiedy się zapisywała. Powiedziała mi, że węgierskie.

– Nie wiesz, czy ona ma kogoś? – Nie mam pojęcia. Ale mogę ci powiedzieć, że jest ostra. Jeździ czarnym hummerem. Muszę cię ostrzec: nie za bardzo udziela się towarzysko, przynajmniej tutaj. Masz zamiar ją poderwać? – Myślę o tym – odparł niedbale Chet. Obrócił się, by spojrzeć na ćwiczącą Jazz. Nie obijała się. Krople potu lśniły na jej opalonym czole jak diamenty. – Stawiam pięć dolców, że nie uda ci się dotrzeć do pierwszej bazy. Chet odwrócił się znowu do Chucka. Na jego twarzy pojawił się kpiący uśmiech. Perspektywa zarobienia na tym, co i tak miał ochotę zrobić, pokonała jego wahanie. – Zgoda! Wróciwszy do stojaka, założył na gryfy dodatkowe obciążenie. Teraz już, chcąc nie chcąc, musiał zagadnąć Jazz, czuł się jednak nieswojo, zwłaszcza po mało zachęcających informacjach, jakie usłyszał od Chucka. Prawdę mówiąc, nie był aż tak śmiały, za jakiego pragnął uchodzić. Wymachując sztangielkami przed lustrem, Chet szukał takiego sposobu rozpoczęcia rozmowy, który zostawiłby mu na wszelki wypadek furtkę. Niestety nic mądrego nie przychodziło mu do głowy, więc obawiając się, że Jazz nagle skończy i zniknie w damskiej szatni, przystąpił do akcji. W rzeczywistości trudno było nazwać to „akcją”. Po prostu, gdy odniósł wrażenie, że kobieta kończy ćwiczyć, ruszył w jej stronę. Czuł teraz suchość w ustach, a serce waliło mu jak młotem. Na szczęście zdołał wybrać niemal idealny moment. Kiedy stanął przed nią, skończyła powtórzenia i puściła uchwyty maszyny. Ściągnąwszy przewieszony przez kark ręcznik, obiema rękami wytarła sobie czoło, zakrywając twarz i oddychając głęboko po wysiłku. – Cześć, Jazz! – rzucił wesoło Chet, przypuszczając, że ta natychmiast zainteresuje się, skąd zna jej imię. Jazz nie odezwała się, i tylko wolnym ruchem opuściła ręcznik, stopniowo odsłaniając twarz. Przeszyła Cheta spojrzeniem głęboko osadzonych, ciemnobrązowych oczu. Z bliska nie przypominała chochlika. Pod hełmem ciemnych, wilgotnych od potu włosów jej rysy miały coś egzotycznego. To, co McGovern wziął za opaleniznę, było naturalnie ciemną karnacją podkreślającą biel jej zębów. Jej oczy miały lekko migdałowy kształt, a nos niemal niedostrzegalną orlą krzywiznę. Wszystko to byłoby jeszcze do przyjęcia, gdyby nie lekko zapadnięte policzki i jej mina. Policzki nadawały jej wygląd osoby małostkowej, podczas gdy wyzywająca mina przywodziła mu na myśl oglądane kiedyś zdjęcia rekrutów piechoty morskiej. Nie podziałało to na niego zachęcająco, tym bardziej że Jazz wciąż milczała. – Pomyślałem, że się przedstawię – ciągnął, próbując utrzymać nonszalancki ton, co było trudne, biorąc pod uwagę jej świdrujące spojrzenie. Sztangielki także mu przeszkadzały, nie pozwalając wyprostować barków. Wybrał dość ciężkie, licząc na to, że zaimponuje tej muskularnej kobiecie. Pod

spandeksem, oprócz jej sutków, widział wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha. Jazz nadal nie odpowiadała. Nie mrugnęła nawet. – Jestem doktor Chet McGovern – dodał. Używał swego tytułu jako karty atutowej wobec świeżo poznanych kobiet, choć nigdy, chyba że go naciskano, nie wspominał, z czego robił doktorat. Doświadczenie nauczyło go, że patolodzy sądowi cieszą się znacznie mniejszym prestiżem niż lekarze kliniczni. Sytuacja szybko stawała się krytyczna. Nie dość, że Jazz nie zareagowała ani słowem na jego tytuł, to jeszcze jej bezczelna mina zmieniła się w wyraz pogardy. Chet próbował wzruszyć ramionami, jednak ze sztangielkami w dłoniach okazało się to trudne. Zdesperowany dorzucił: – Miałem nadzieję, że jeśli nie jesteś zbyt zajęta, moglibyśmy napić się czegoś w barze, kiedy już skończysz trening. Niestety jego głos zabrzmiał cieniej, niż nawet on się spodziewał. – Zrób mi grzeczność, frajerze – odezwała się Jazz jadowitym tonem. – Spadaj! Co za dupek! – pomyślała Jazz, patrząc, jak twarz Cheta obwisa po jej opryskliwej replice. Chwilę później czmychnął niczym pies z podwiniętym ogonem. Widziała go na zajęciach z rzeźbienia sylwetki w piątek i dziś również. Za każdym razem zachowywał się tak, jakby uważał swoje ukradkowe spojrzenia w jej stronę za szczyt przebiegłości. Jak gdyby tego było mało, dzisiaj poszedł za nią do sali ćwiczeń siłowych, żeby gapić się na nią w lustrze lub zezować w jej stronę, gdy ćwiczyła. I przez cały czas dla niepoznaki wywijał sztangielkami, by móc trzymać się względnie blisko. Istny zboczeniec, a do tego idiota. Nie mogła uwierzyć, że ktokolwiek przy zdrowych zmysłach byłby w stanie upaść tak nisko, żeby paradować w szpanerskim stroju treningowym z wypisaną wielkimi kulfonami nazwą projektanta. Polo! Rany boskie! Jej zdaniem było to tak niesmaczne, że aż obrzydliwe. Wstała i podeszła do ławeczki skośnej, żeby ćwiczyć skłony. Nie miała pojęcia, dokąd poszedł Chet, i była zadowolona, że uwolniła się od jego lubieżnych spojrzeń. Nie znosiła chłoptasiów z Ivy League, a Chet z całą pewnością był jednym z nich. Potrafiła rozpoznać ich na kilometr. Przechwalali się swoimi wymyślnymi tytułami, a gówno wiedzieli. Fakt, że Chet mógł choćby przez minutę sądzić, iż zechciałaby się z nim napić, był dla niej obrazą. Raz jeszcze rzuciwszy okiem na zegar, by upewnić się, że ma dosyć czasu, Jazz wykonała swoje sto skłonów, dbając o utrzymanie właściwego rytmu oddechów. Jedyny problem z klubami fitness – tak w każdym razie powtarzała sobie, nie zagłębiając się w kwestię, dlaczego lubi nosić ten przyciągający uwagę strój – polegał na tym, że codziennie musiała znosić facetów pokroju Cheta. Większość z nich twierdziła, że chce postawić jej drinka, ale ona wiedziała, że wcale nie o to im chodzi. Chcieli seksu, jak wszyscy mężczyźni. Za szkolnych czasów pewnie postarałaby się, żeby Chet nie wydał pieniędzy na darmo, aplikując mu trochę ecstasy, a potem wykorzystując go. Ale wtedy jeszcze traktowała seks jako rodzaj sportu, który dawał jej poczucie władzy i doprowadzał jej rodziców do szału. Teraz nie potrzebowała go już. Prawdę mówiąc, przy wszystkich tych bzdurach, które nieodłącznie mu towarzyszyły, uważała seks za zawracanie głowy. To była strata czasu, tym

bardziej że jeśli naszła ją ochota, o wiele łatwiej i szybciej było wziąć sprawy we własne ręce. Skończywszy skłony, Jazz wstała z ławeczki i przyjrzała się sobie w lustrze. Wyprostowała swą szczupłą, umięśnioną, stuosiemdziesięciocentymetrową sylwetkę. Była zadowolona z tego, co widzi, szczególnie z zarysu ramion i nóg. Była w jeszcze lepszej formie niż po obozie dla rekrutów marynarki, gdzie po raz pierwszy przekonała się, że warto trenować. Z ręcznikiem w ręce pochyliła się, by podnieść butelkę wody mineralnej. Zostało już tylko parę kropli, więc dopiła je. Potem ruszyła w stronę szatni. Widziała śledzące ją ukradkiem oczy większości mężczyzn. Uważała, by unikać kontaktu wzrokowego i utrzymywać na twarzy wyraz pogardy, co było o tyle łatwe, że to właśnie czuła. Dostrzegła także pana Ivy League rozmawiającego z półgłówkiem, który wypełniał jej papiery, kiedy przed miesiącem zapisywała się do klubu. Jasnowłosy pan Polo stał z rękami na biodrach i smętną miną. Jazz z trudem stłumiła uśmiech, przypominając sobie, jak przechwalał się przed nią, że jest doktorem, jakby się spodziewał, że jej tym zaimponuje! Znała aż nazbyt wielu doktorów i każdy z nich był kretynem. Wyrzuciła pustą butelkę po wodzie do kubła przy drzwiach. Przechodząc obok głównej recepcji, zauważyła, że jest już prawie za dwadzieścia dziesiąta, co znaczyło, że powinna włączyć dopalacze i zasuwać, gdyż chciała być wcześniej w pracy, na wypadek gdyby szczęśliwym trafem przydzielono jej kolejne zadanie. Po okresie pewnego zastoju poprzedniej nocy otrzymała misję, która, miała nadzieję, była początkiem zupełnie nowej serii. Ale nie narzekała zbytnio na ten zastój, gdyż, ogólnie rzecz biorąc, naprawdę była szczęściarą. Czasami zastanawiała się, jak oni ją znaleźli, ale nie roztrząsała tego zbytnio. Był najwyższy czas, żeby sprawy zaczęły się układać jak należy, zważywszy na wszystkie jej wysiłki, a zwłaszcza tak zwaną formalną edukację po odejściu z wojska. Chodzenie na zajęcia z wszystkimi tymi debilami, by z żołnierza stać się dyplomowaną pielęgniarką, było największą udręką jej życia. Tuż za drzwiami szatni znajdował się stół z wielkim pojemnikiem wypełnionym chłodzonymi napojami w puszkach. Jazz wzięła sobie colę, oderwała klapkę i pociągnęła solidny łyk. Obok pojemnika leżała podkładka z klipsem, do której przypięto kartkę z prośbą, by wpisała swoje nazwisko i zaznaczyła, co wzięła, aby można było obciążyć jej rachunek. Pociągając kolejny łyk z puszki i kierując się do części dla VIP-ów, gdzie miała swoją szafkę, zastanawiała się, jaki głupek wpisałby tam swoje nazwisko. Z drugiej strony wiedziała jednak, że głupich nie brakuje. Z prysznicem uporała się szybko. Namydliwszy się i wtarłszy szampon we włosy, lubiła stać kilka minut z zamkniętymi oczyma, pozwalając, by strumień wody bębnił jej po głowie i spływał po krzywiznach jej wytrenowanego ciała. Zamknięcie oczu miało tę dodatkową korzyść, że oszczędzało konieczności patrzenia na inne kobiety, z których część miała zadki wielkości małych krajów i skórę przypominającą powierzchnię Księżyca. Jazz nie mogła uwierzyć, że można mieć dla siebie tak mało szacunku, by doprowadzić się do tak żałosnego stanu. Po prysznicu jej krótko ostrzyżone włosy wymagały jedynie błyskawicznej sesji z suszarką. W młodości zamartwiała się swoją fryzurą, ale pobyt w wojsku wyleczył ją z tego. Wyleczył ją także z długoletnich kompleksów na punkcie kosmetyków. Teraz ograniczała się do lekkiego pociągnięcia ust szminką, a i to bardziej dla ochrony warg przed wysychaniem niż z jakichkolwiek innych względów.

Następnie przyszła kolej na zielony strój operacyjny, na który nałożyła biały fartuch ze stetoskopem wepchniętym do bocznej kieszeni. Z kieszonki na piersi wystawała kolekcja długopisów, ołówków i innych pielęgniarskich utensyliów. – Jest pani pielęgniarką? – zapytał ktoś. Jazz obejrzała się. Na ławce naprzeciwko szafki siedziała jedna z dupiastych kobiet, opatulona ręcznikiem jak kiełbaska. Jazz zastanawiała się, czy jej nie zignorować. Generalnie trzymała się z dala od tutejszej paplaniny, nie chcąc niepotrzebnie tracić czasu pod prysznicem. Jednak szufladkowanie, które sugerowała ta uwaga, domagało się riposty. – Nie, neurochirurgiem – powiedziała. Wyjęła z szafki swój obszerny wojskowy płaszcz w kolorze khaki i włożyła go. Miał kieszenie głębokie jak kopalnie złota. Ich zawartość, szczególnie po prawej stronie, obijała jej się o uda. – Neurochirurgiem! – powtórzyła kobieta z niedowierzaniem. – Poważnie? – Poważnie – odparła Jazz tonem nie zachęcającym do dalszej rozmowy. Wcisnęła swój przepocony trykot do torby i zamknęła szafkę na klucz. Choć nie patrzyła na kobietę, która ją zagadnęła, wyczuwała, że tają obserwuje. Nie dbała o to, czy nieznajoma uwierzyła jej czy nie. To nie miało znaczenia. Nie odezwawszy się już ani słowem, Jazz przeszła przez szatnię i wyszła na główny korytarz. Przywołała windę, po czym włożyła rękę do prawej kieszeni płaszcza i pogłaskała rzecz, którą ceniła najbardziej: subkompaktowego glocka kaliber 9 mm. Jego starannie wyprofilowana, kompozytowa rękojeść dawała jej krzepiące poczucie władzy. Gładząc ją, marzyła o tym, by któregoś dnia łachmyta w rodzaju pana Ivy League zaczepił ją na klubowym parkingu. Wszystko stałoby się tak szybko, że facet straciłby głowę. W jednej chwili rzucałby jakąś kretyńską uwagę, a w następnej patrzył w tłumik spluwy. Jazz zadała sobie trud wyposażenia pistoletu w tłumik, gdyż innym z jej ulubionych marzeń było zlikwidowanie szefowej. Jazz westchnęła. Całe życie musiała się borykać z niekompetencją zwierzchników. Zaczęło się to w szkole średniej. Pamiętała jak dziś dzień, w którym wezwano ją do gabinetu psychologa szkolnego. Idiota powiedział, że jest zaskoczony, bo uzyskała znakomite wyniki w testach na inteligencję, a ma takie słabe stopnie. Dlaczego? – Ufff! – sapnęła głośno, przypominając sobie to zdarzenie. Facet był tak tępy, że nie mógł zrozumieć, iż dziewięćdziesiąt procent wszystkich nauczycieli jest równie niewydarzonych jak on. Szkoła średnia była stratą czasu. Ostrzegł ją, że jeśli dalej będzie tak postępować, nie dostanie się do college’u. Cóż, miała to gdzieś. Wiedziała, że jedyną prawdziwą drogą ucieczki z bagna jej życia jest wojsko. Sęk w tym, że w wojsku wcale nie było lepiej. Na początku wszystko było OK, gdyż musiała solidnie pracować nad formą i tak dalej. Testy kompetencyjne wykazały, że jej miejsce jest w służbach medycznych, co było bzdurą, gdyż zawsze kłamała w tych głupich testach. Ale przystała na to. Samodzielna służba brzmiała nieźle. Ostatecznie postanowiła zostać sanitariuszką w piechocie

morskiej. Ale kiedy wreszcie dostała przydział, sprawy zaczęły układać się gorzej. Niektórzy oficerowie, z którymi miała do czynienia, okazali się półgłówkami, zwłaszcza w Kuwejcie, gdy w lutym 1991 jej oddział przeniknął do kuwejckiego klina. Miała frajdę ze strzelania do Irakijczyków, ale dowódca odebrał jej karabin, jak gdyby nie miała prawa się zabawić. Powiedział, żeby ograniczyła swoją aktywność do troski o zdrowie prawdziwych mężczyzn. To było poniżające. Sytuacja osiągnęła punkt krytyczny niemal rok później w San Diego. Ten sam odmóżdżony oficer wszedł do baru, gdzie popijała piwko z paroma zawodowymi wojakami. Zalał się i zaczął ją obmacywać, gdy nie patrzyła. Mało tego, nazwał ją „pokręconą lesbą”, kiedy nie zgodziła się pojechać na koniec półwyspu Point Loma i pójść z nim do łóżka. Tego było już za wiele i Jazz postrzeliła go w nogę. Nie celowała w nogę, ale facet i tak zrozumiał, o co chodzi. Oczywiście był to koniec jej wojskowej kariery, ale wtedy nie obchodziło jej to już. Miała dosyć. Przeszedłszy z wojska do studium pielęgniarskiego, zorientowała się, że trafiła z deszczu pod rynnę. Ale wytrwała. Sądziła, że tytuł pielęgniarki dyplomowanej będzie jej atutem. Pielęgniarki były bardzo poszukiwane, miała więc nadzieję dyktować warunki. Niestety, jeśli chodzi o przełożonych, rzeczywistość okazała się nie lepsza od jej doświadczeń z wojska, co zmusiło ją do przechodzenia z jednej placówki do drugiej w daremnej nadziei, że gdzieś sprawy wyglądają inaczej. Jednak wszędzie było tak samo. Teraz nie miało to już znaczenia. Gdy winda zatrzymała się na górnym poziomie parkingu, Jazz wysiadła, pchnęła drzwi przeszklonego holu i podeszła do drugiej rzeczy, którą ceniła najbardziej: nowiuteńkiego, lśniącego, czarnego jak onyks hummera H2. Z lubością przeciągając palcami po karoserii, dostrzegła swoje odbicie w oknach. Z wyjątkiem przedniej, wszystkie szyby były przyciemnione do tego stopnia, że wyglądały jak czarne lustra. Zanim otworzyła drzwi, cofnęła się o krok i ogarnęła wzrokiem kanciasty kształt wozu oraz jego przysadzistą, groźną sylwetkę, za sprawą których kojarzył się z wozem bojowym, gotowym do walki na ulicach Nowego Jorku. Jazz wsiadła, rzuciła torbę na siedzenie pasażera i wyjąwszy z kieszeni płaszcza swego blackberry, położyła go sobie na kolanach. Uruchomiła silnik. Niski pomruk dobiegający z rur wydechowych był jeszcze jednym z uroków tego samochodu. Mimo woli uśmiechnęła się. Samo wsiadanie do wozu przyprawiało ją o dreszcz emocji, zupełnie jak działka koki, ale jeszcze przyjemniejszy. Przypominało jej też, jak szczęśliwy okazał się dzień, w którym spotkała pana Boba. Wciąż nie znała jego nazwiska, co było głupie. Powiedział jej, że to sprawa bezpieczeństwa; wtedy uznała to za podejrzane, ale potem przestała się tym przejmować. Tamtego dnia zauważyła kątem oka, jak idzie w jej stronę, i sądziła, że czeka ją kolejna typowa męska zaczepka. Myliła się jednak. Momentalnie zwrócił na siebie jej uwagę, gdy nazwał ją „Doc JR”, co było przezwiskiem, które nadali jej gamonie z pierwszego oddziału piechoty morskiej, w jakim służyła. Nie słyszała tego przezwiska od kilku lat, więc była zaskoczona i domyślała się, że pan Bob służył kiedyś w piechocie morskiej. Czekał na nią przy bramie szpitala w New Jersey, gdzie pracowała na wieczornej zmianie od trzeciej do jedenastej. Powiedział, że ma dla niej poważną propozycję, i zapytał, czy jest zainteresowana dodatkowym zarobkiem – pokaźnym zarobkiem. Wyczuwając, że wreszcie nadarza się okazja zrobienia kasy, Jazz zgodziła się wsiąść do jego hummera H2, podobnego jak dwie krople wody do tego, którym teraz jeździła. Wcześniej upewniła się jednak, że w środku nie ma nikogo innego. Rękę trzymała na glocku umieszczonym w kieszeni

płaszcza. W tamtych czasach pistolet nie miał tłumika, tak więc łatwo było go wyciągnąć. Gdyby pan Bob zrobił cokolwiek niestosownego, postrzeliłaby go tam, gdzie zamierzała postrzelić oficera piechoty morskiej. Nie wierzyła w pogróżki. Jeśli wyjmowała broń, robiła z niej użytek. Ale jej obawy okazały się nieuzasadnione. Pan Bob mówił wyłącznie o interesach. Skończyli w małym, zadymionym barze w centrum Newark, gdzie pan Bob użalił się nad jej przeżyciami z wojska, a nawet przeprosił ją za złe traktowanie i bezzasadne zwolnienie. Powiedział, że właśnie z powodu wzorowej służby zostaje zwerbowana do ważnej misji, za którą będzie otrzymywać stosowne wynagrodzenie. Następnie oświadczył, że oni – Jazz nie odkryła jeszcze, kim są owi „oni” – uznali ją za szczególnie predysponowaną do tego zadania. Wreszcie zapytał, czy jest zainteresowana. Jazz wrzuciła wsteczny bieg i wyjeżdżając ze stanowiska, wybuchnęła śmiechem. Gdy wracała pamięcią do tamtych chwil, nie mogła się powstrzymać przed myślą, że było idiotyzmem z jego strony pytać, czy jest zainteresowana, zanim wyjaśnił jej dokładnie, co miałaby robić. Tak też mu wtedy powiedziała. Od tego momentu mówił otwarcie. Oznajmił, że potrzebują takich ludzi jak ona, by walczyć z niekompetencją lekarzy, która, jak stwierdził, pleni się wszędzie, niewykrywalna z powodu obowiązującej w środowisku lekarskim zmowy milczenia. To właśnie wtedy Jazz uznała, że jest to misja w sam raz dla niej. Była mistrzynią w wykrywaniu niekompetencji, gdyż widziała jej mnóstwo w każdej instytucji, z jaką miała styczność. Pan Bob wyjaśnił, że jej zadaniem będzie informowanie go pocztą elektroniczną o wszelkich przypadkach błędów lekarskich, zwłaszcza z zakresu anestezji, położnictwa i neurochirurgii, zaznaczył jednak, że nie są wybredni. Interesuje ich wszystko, co znajdzie. Za swoje trudy będzie otrzymywać dwieście dolarów od każdego przypadku, premię w wysokości tysiąca dolarów za każdy, który zaowocuje procesem o błąd w sztuce, i jeszcze pięć setek, jeśli sprawa zostanie rozsądzona na rzecz powoda. Tak się to zaczęło. Idąc za radą pana Boba, przeniosła się ze zmiany wieczornej na nocną, co było łatwe, gdyż brakowało chętnych do pracy o tej porze. Korzyść polegała na tym, że przed świtem nadzór był mniejszy, dzięki czemu szwendanie się po oddziałach, przeglądanie kart pacjentów i zbieranie plotek było o wiele łatwiejsze niż za dnia czy nawet wieczorami. Pan Bob dał jej też wiele innych pożytecznych rad, pochodzących, jak wyjaśnił, z bogatego doświadczenia, które zdobyli na przestrzeni kilku dziesięcioleci. Poinformował Jazz, że przyłączyła się do rozległej, elitarnej organizacji podziemnej. Jazz od samego początku radziła sobie znakomicie. Tajny charakter operacji był dodatkową zaletą; sprawił nawet, że chodzenie do pracy stało się przyjemnością. Pieniądze wędrowały na zagraniczne konto, które założyli dla niej owi nieznani „oni”. Przybywało ich szybko, a przy tym były wolne od podatku. Jedyny problem polegał na tym, że aby z nich skorzystać, musiała jechać na Karaiby, czego nie uważała za wielką niedogodność. A potem, po czterech latach i kilku przenosinach do innych szpitali, z których ostatnim był St. Francis w Queens, sprawy zaczęły wyglądać jeszcze lepiej. Pan Bob zjawił się ponownie, by powiedzieć jej, że w uznaniu dla swych znakomitych dokonań została wraz z nieliczną grupą innych osób wytypowana do awansu w podziemnych oddziałach specjalnych. Miała teraz uczestniczyć w jeszcze ważniejszej misji, ze znacznie wyższym wynagrodzeniem, ale i o znacznie wyższym stopniu poufności. Była to ściśle tajna operacja pod kryptonimem „Eliminacja”.

Jazz pamiętała, że powiedziawszy to, roześmiał się i stwierdził, że on sam wybrałby zręczniejszą nazwę. Szybko jednak spoważniał i raz jeszcze podkreślił potrzebę dyskrecji. Oświadczył, że nie ma prawa być żadnych zmarszczek na powierzchni. Zapytał Jazz, czy rozumie. Oczywiście, że rozumiała. Pan Bob wyjaśnił jej wtedy, że tu sytuacja będzie wyglądała odwrotnie niż w operacji „Błędy w sztuce”, którą miała zresztą kontynuować. W operacji „Eliminacja” Jazz otrzyma pocztą elektroniczną nazwisko pacjenta. Następnie, postępując zgodnie ze starannie opracowaną procedurą, skasuje go. Tu nastąpiła chwila milczenia. Jazz nie od razu zorientowała się, o co chodzi. Nie rozumiała, co może znaczyć słowo „skasować”, dopóki nagle nie doznała olśnienia. A wtedy aż zadrżała z niecierpliwości. – Procedura została opracowana przez specjalistów i jest absolutnie niezawodna – ciągnął pan Bob. – Nie ma żadnej możliwości wykrycia jej, ale musisz ją zrealizować dokładnie według wytycznych. Rozumiesz mnie? – Oczywiście, że rozumiem – odparła Jazz. Czy miał ją za głupią? – Jesteś zainteresowana przystąpieniem do zespołu? – Tak jest – odparła. – Ale nie powiedział mi pan, jakie jest wynagrodzenie. – Pięć tysięcy za każdy przypadek. Jazz pamiętała uśmiech, jaki wykwitł na jej twarzy. Perspektywa otrzymywania pięciu tysięcy dolarów za coś, co uważała za wyzwanie i zabawę, wydawała się niemal zbyt piękna, by mogła być prawdziwa. Tymczasem rzeczywistość okazała się jeszcze piękniejsza. Po pierwszych pięciu misjach, które dzięki otrzymanym wskazówkom poszły zupełnie gładko, pan Bob pojawił się z hummerem. – To dowód naszego uznania – wyjaśnił, wręczając Jazz kluczyki i dokumenty. – Myśl o nim jako o przeciwieństwie różowych cadillaców, jakie rozdaje ta firma kosmetyczna. Szerokiej drogi! Jazz wyjechała z klubowego parkingu na Columbus Avenue. Zatrzymując się na pierwszych światłach, włączyła swego blackberry. Z doświadczenia wiedziała, że w podziemnym parkingu sygnał jest bardzo słaby. Ku swej radości stwierdziła, że ma wiadomość od pana Boba. Z narastającym podnieceniem otworzyła ją. Było to kolejne nazwisko! – Tak! – krzyknęła z triumfalną miną, uderzając w powietrze pięścią niczym sportowiec po wykonaniu doskonałego ruchu. Szybko jednak się opanowała. Wojskowe szkolenie pomogło jej odzyskać czujny spokój. Drugie nazwisko otrzymane w dzień po poprzednim sugerowało, że rozpoczyna się kolejna seria. Choć nazwiska nadchodziły w losowych odstępach, miały tendencję do grupowania się. Nie miała pojęcia dlaczego. Pochylając się nad deską rozdzielczą, Jazz odłożyła blackberry do tackowatego zagłębienia nad

schowkiem. Ruch ten sprawił, że nie zareagowała dość szybko, gdy światło zmieniło się na zielone. Taksówkarz na prawo od niej ruszył gwałtownie, zamierzając wcisnąć się przed hummera, by ominąć wysadzającą pasażera taksówkę na własnym pasie. Jazz wcisnęła gaz do dechy, wyzwalając pełną moc ośmiocylindrowego silnika. Samochód wystrzelił naprzód i momentalnie zrównał się z taksówką, zmuszając jej kierowcę do gwałtownego hamowania. Przemykając obok, Jazz pokazała mu palec. Po kilku dalszych starciach z taksówkami na Central Park South Jazz dotarła do East Side, po czym skierowała się na północ Madison Avenue do Manhattan General Hospital. Był kwadrans po dziesiątej, gdy wjeżdżała na olbrzymi parking kompleksu. Jedną z korzyści pracy na nocnej zmianie była obfitość wolnych miejsc w pobliżu przejścia łączącego parking z pierwszym piętrem szpitala. Schowawszy blackberry do lewej kieszeni płaszcza, Jazz przeszła przez kładkę dla pieszych i wkroczyła do gmachu. Jak planowała, przybyła nieco przed czasem. Udała się wprost na piąte piętro, gdzie pracowała. Mieścił się tu oddział chirurgii ogólnej i zawsze panował tu ruch. Bezpiecznie schowawszy swój płaszcz, usiadła przy jednym z terminali komputerowych i wpisała od niechcenia: „Darlene Morgan”. Sekretarka z wieczornej zmiany nie zwróciła na nią uwagi zajęta porządkowaniem spraw przed wyjściem. Ku swemu zadowoleniu Jazz dowiedziała się, że Darlene Morgan leży w pokoju 629 na jej oddziale, co wybitnie ułatwiało akcję. Zawsze mogła przejść na inny oddział w czasie jednej z przerw lub w porze lunchu, jak robiła przy poprzednich misjach, obawiała się jednak nieco, że ktoś zainteresuje się, co ona tam robi. Jazz zjechała windą na parter i weszła na izbę przyjęć ostrego dyżuru. Jak zwykle panowało tu istne pandemonium. Wieczorami na ostrym dyżurze był zawsze największy ruch, więc poczekalnia pełna była płaczących niemowląt i ludzi z wszelkimi możliwymi chorobami i urazami. Na taki właśnie chaos liczyła. Nikt nie zadawał pytań, gdy skierowała się do magazynu, w którym trzymano płyny do wlewów dożylnych. Choć nie spodziewała się, by ktoś jej przeszkodził, nawet gdyby ją zauważono, mimo wszystko rozejrzała się, chcąc mieć pewność, że nie jest obserwowana. Był to odruch. Gdy stało się jasne, że nikt na nią nie patrzy, sięgnęła do pudła zawierającego ampułki ze stężonym chlorkiem potasu, wyjęła jedną i schowała do kieszeni fartucha. Jak mówił pan Bob, na ruchliwym oddziale nagłych wypadków nikt nigdy nie zauważy jej braku. Wypełniwszy w ten sposób pierwszą część swojej misji, Jazz wróciła na górę, by czekać na odprawę pielęgniarek i rozpoczęcie nocnej zmiany. Bardziej z ciekawości niż z jakichkolwiek innych powodów sięgnęła po kartę Darlene Morgan, by przekonać się, czy jest tam coś interesującego albo, jeśli już o to chodzi, jakieś wyjaśnienie. Oczywiście nie robiło jej różnicy, czy takowe znajdzie. – Mamo, wróć na noc do domu – zaskamlał Stephen. Darlene Morgan pogłaskała główkę swego ośmioletniego syna i wymieniła zatroskane spojrzenie z mężem Paulem. Stephen był duży jak na swój wiek i chwilami zachowywał się dość dojrzale, jednak nie tym razem. Autentycznie wytrącił go z równowagi fakt, że matka leży w szpitalu, i nie chciał puścić jej ręki. Darlene była zaskoczona, gdy Paul pojawił się z małym, ponieważ według

szpitalnych przepisów odwiedzający musieli mieć co najmniej dwanaście lat, a Stephen był może wysoki, ale nie wyglądał na dwunastolatka. Paul wyjaśnił jednak, że chłopiec tak błagał, żeby go zabrać, iż zgodził się zaryzykować, licząc na to, że przepis nie będzie egzekwowany zbyt surowo i pielęgniarki na oddziale przymkną na to oko. Z początku Darlene cieszyła się, widząc Stephena, ale teraz obawiała się, że chłopiec może urządzić scenę, jeśli Paul nieodpowiednio rozegra kwestię powrotu do domu. Paul próbował wyjść już od półgodziny i ogarniała go zrozumiała frustracja. Nie bez trudu Darlene uwolniła rękę i otoczyła syna ramieniem, przyciągając go do łóżka. – Stephen – powiedziała łagodnie – pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wczoraj. Mama musiała przejść operację. – Czemu? Darlene spojrzała na męża, a ten przewrócił oczami. Oboje wiedzieli, że chłopiec jest przerażony i nie zamierza ułatwić im sprawy. Darlene tłumaczyła mu wszystko przez weekend, ale najwyraźniej nic do niego nie dotarło. – Żeby wyleczyć kolano – odparła. – Czemu? – Pamiętasz, jak w zeszłym roku latem skręciłam nogę, grając w tenisa? No więc zerwałam sobie w kolanie coś, co się nazywa wiązadło. Doktor musiał zrobić mi nowe. Teraz muszę zostać tu na noc. Jutro wieczorem będę w domu. Dobrze? Stephen miął w palcach skraj prześcieradła, unikając spojrzenia matki. – Już dawno powinieneś być w łóżku. Pójdziesz teraz z tatą do domu, a kiedy się obudzisz, będzie właśnie ten dzień, w którym wrócę. – Chcę, żebyś wróciła dzisiaj! – Wiem, że chcesz – powiedziała Darlene. Pochyliła się i uścisnęła syna. Ruch ten sprawił, że naciągnęła operowaną nogę bardziej, niż zamierzała. Skrzywiła się i z jej ust wyrwał się cichy jęk. Noga była częściowo unieruchomiona w aparacie z silnikiem, który powoli, lecz nieustannie zginał jej staw. Paul zrobił krok naprzód, położył dłonie na ramionach syna i odciągnął go od łóżka. Stephen nie opierał się. Słyszał jęk matki. – Wszystko w porządku? – zapytał Paul. – Tak – odparła z wysiłkiem Darlene. Poprawiła się na łóżku. – Po prostu muszę uważać, żeby nie ruszać nogą. – Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. Ból ustąpił.

– Niezłe urządzenie – stwierdził Paul, wskazując głową aparat. – Powinniśmy dziękować losowi, że trafiliśmy jesienią do AmeriCare. W przeciwnym razie wszystko to kosztowałoby fortunę. – Nie sugerujesz chyba, że nie powinnam była się poddawać tej operacji? – Nie, skądże! Myślę tylko o tym, że nasze dawne ubezpieczenie nie pokryłoby wszystkiego. Pamiętasz te skomplikowane odliczenia i inne bzdury, ilekroć próbowaliśmy uzyskać zwrot kosztów? Po prostu cieszę się, że wszystko jest w ramach składki. Jak się okazało, drobny incydent z bólem zrobił ogromne wrażenie na Stephenie. Przeraził go na tyle, że chłopak zrozumiał, iż matka naprawdę musi spędzić noc w szpitalu. Już kilka minut później, kiedy Paul powtórzył, że muszą iść, poszedł bez marudzenia. Nagłe Darlene poczuła się samotna. Przez całe popołudnie na korytarzu panował nieustanny ruch, teraz natomiast oddział pogrążony był w ciszy. Nikt nie mijał jej otwartych drzwi. Nie wiedziała, że wszystkie pielęgniarki i salowe z wieczornej oraz nocnej zmiany mają właśnie odprawę. Jedynym dźwiękiem było odległe, ledwie słyszalne popiskiwanie monitora akcji serca gdzieś w głębi korytarza. Jej wzrok wędrował po pokoju, ogarniając proste szpitalne meble, bukiet kwiatów od Paula na szafce nocnej, bladozielone ściany i oprawioną reprodukcję obrazu Moneta. Wzdrygnęła się na myśl o walkach ze śmiercią, których świadkiem były te ściany na przestrzeni lat, zaraz potem jednak postanowiła o tym zapomnieć. Nie było to łatwe. Nie lubiła szpitali i nie licząc porodu, nigdy nie była w żadnym jako pacjentka. Poród to inna sprawa. Cały oddział przenikała atmosfera radosnego wyczekiwania. Tu było inaczej i o wiele bardziej przerażająco. Odwróciła głowę i spojrzała w górę, obserwując krople spływające bezgłośnie z butelki do rozszerzonej części przewodu kroplówki. Widok ten działał hipnotyzująco i po kilku minutach z trudem oderwała od niego oczy. Pocieszające w tym wszystkim było to, że do kroplówki podczepiona została pompa z morfiną, co oznaczało, że do pewnego stopnia mogła sama dawkować sobie lek. Jak na razie zrobiła to tylko dwa razy. W nogach łóżka, pod sufitem, zawieszony był telewizor. Włączyła go, bardziej dla towarzystwa niż z jakichkolwiek innych względów. Trwały właśnie lokalne wieczorne wiadomości. Ściszyła dźwięk, woląc jedynie patrzeć, gdyż umysł miała przyćmiony przez połączone działanie porannej narkozy i leków przeciwbólowych. Maszyna wciąż zginała jej nogę, ale doznanie było dziwnie odległe, jak gdyby chodziło o cudzą kończynę. Godzina upłynęła niepostrzeżenie w stanie między snem a pełną świadomością. Przypominało to bardziej sen, kiedy pamiętała, by leżeć spokojnie, i bardziej czuwanie, kiedy przypadkiem poruszyła nogą. Jak przez mgłę docierało do niej, że lokalne wiadomości ustąpiły miejsca programowi Lettermana. Nagle poczuła, że ktoś ją budzi, potrząsając za ramię. Zacisnęła zęby, gdyż szarpnięta, niechcący napięła mięsień uda.

– Czy oddawała pani mocz po operacji? – zapytała salowa. Była otyła i miała rude włosy jak strąki. Darlene zastanowiła się. Prawdę mówiąc, nie mogła sobie tego przypomnieć i tak też powiedziała. – Myślę, że pamiętałaby pani o tym, więc zrobi pani to teraz. Przyniosę basen. Zniknęła w łazience i wróciła ze stalowym naczyniem. Położyła je na skraju łóżka, przy biodrze pacjentki. – Nie muszę – powiedziała Darlene. Przenoszenie się na basen było ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę. Krzywiła się na samą myśl o tym. Chirurg uprzedził ją, że po operacji może odczuwać pewien dyskomfort. Oględnie powiedziane! – Musi pani – oświadczyła salowa. Zerknęła na zegarek, jak gdyby nie było czasu na dyskusje. Postawa kobiety w połączeniu z otępiającym działaniem leków rozdrażniła Darlene. – Proszę zostawić basen. Zrobię to później. – Złotko, zrobi pani to teraz. Mam polecenia z góry. – Więc proszę powiedzieć tej „górze”, że zrobię to później. – Zawołam pielęgniarkę, a uprzedzam panią, że ona nie znosi przekory. Salowa znowu zniknęła. Darlene pokręciła głową. Słowo „przekora” kojarzyło jej się dotąd z przedszkolakami. Odsunęła lodowaty basen od swego uda. Pięć minut później pielęgniarka z salową wpadły jak burza do pokoju. Darlene aż podskoczyła. W przeciwieństwie do salowej pielęgniarka była wysoka i szczupła, o egzotycznych oczach. Oparłszy ręce na biodrach, pochyliła się nad Darlene. – Salowa powiedziała mi, że odmawia pani oddania moczu. – Nie odmawiam. Powiedziałam, że zrobię to później. – Zrobi pani to teraz albo zacewnikujemy panią. Chyba wie pani, co to oznacza. Darlene wiedziała i nie pociągało jej to w najmniejszym stopniu. Salowa przeszła na drugą stronę łóżka. Darlene poczuła się osaczona. – Jak pani chce, złotko – dodała pielęgniarka, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Ja w każdym razie radzę, żeby uniosła pani tyłek. – Mogłaby pani być trochę wrażliwsza – upomniała ją Darlene. Przygotowała się do uniesienia bioder, kładąc dłonie na materacu.

– Mam zbyt wielu chorych pacjentów, żeby się roztkliwiać nad czyimiś siuśkami – odparła pielęgniarka. Sprawdziła kroplówkę, podczas gdy salowa podsunęła basen. Darlene westchnęła z ulgą. Cały manewr okazał się mniej bolesny, niż się spodziewała, choć kontakt z zimnym metalem był szokujący. Oddanie moczu było inną sprawą. Musiała się skupiać kilka minut, nim była w stanie zacząć. Tymczasem pielęgniarka i salowa wyszły. Oddała nadspodziewanie dużo moczu, co kazało jej przyznać, że trud ten był jednak konieczny. Jednocześnie zrozumiała, dlaczego nie lubi szpitali. Kiedy skończyła, musiała czekać. Nie czuła bólu, gdy opuszczała i unosiła biodra, ale by wyjąć basen spod siebie, musiałaby oderwać od materaca jedną z rąk. To oznaczało napięcie mięśni, które urażały jej kolano, zatem była uziemiona. Po pięciu minutach zaczęły boleć ją plecy, więc zacisnęła zęby i z wysiłkiem odsunęła basen. Niemal w tej samej chwili zarówno pielęgniarka, jak i salowa wróciły. Podczas gdy salowa zajęła się basenem, pielęgniarka dała Darlene tabletkę nasenną i mały, papierowy kubek wody. – Myślę, że nie potrzebuję tego – powiedziała Darlene. Po wszystkich lekach, jakie otrzymała w ciągu dnia, miała wrażenie, że pływa. – Proszę to połknąć – odparła stanowczo pielęgniarka. – To z zalecenia pani lekarza. Darlene spojrzała jej w twarz. Nie była pewna, czy mina tej kobiety wyraża bezczelność, znudzenie czy lekceważenie. Cokolwiek to było, wydawało się niestosowne, budząc pytanie, dlaczego wybrała taki zawód. Darlene wzięła pigułkę, połknęła ją i popiła wodą. Oddała kubek pielęgniarce. – Mogłaby pani być trochę milsza – powiedziała. – Każdy dostaje to, na co zasłużył – odparła pielęgniarka, zgniatając kubek w dłoni. – Zajrzę do pani później. Proszę się nie fatygować, pomyślała Darlene, jednak nie powiedziała tego. Skinęła jedynie głową, gdy pielęgniarka i salowa wychodziły z pokoju. Mając świadomość swej słabości i bezradności, nie chciała zaszkodzić sobie cierpkimi uwagami. Z nogą uwięzioną w skomplikowanej aparaturze i z bólem, jaki sprawiał jej każdy ruch kolanem, była całkowicie zdana na łaskę personelu szpitala. Zaaplikowała sobie dawkę środka przeciwbólowego, by uśmierzyć przypominający ból zęba dyskomfort po męce z basenem. Wkrótce ogarnęły ją spokój i zobojętnienie. Emocje wzbudzone przez starcie z pielęgniarką i salową opadły i straciły znaczenie. Liczyło się tylko to, że operację ma już za sobą. Niepokój, który dręczył ją poprzedniej nocy, należał do przeszłości. Zaczynała wracać do zdrowia i, zdaniem lekarza, mogła liczyć na to, że za pół roku znów wyjdzie na kort. Niepostrzeżenie zapadła w głęboki, pozbawiony marzeń, narkotyczny sen. Nie zdawała sobie sprawy z upływu czasu, dopóki piekący ból w lewym ramieniu brutalnie nie przywrócił jej świadomości. Jęknęła, otwierając gwałtownie oczy. Telewizor był wyłączony, a w pokoju panował mrok, który

rozpraszała jedynie słaba nocna lampka tuż nad podłogą. Przez chwilę nie miała pojęcia, gdzie się znajduje, szybko jednak się zreflektowała. Czując ból promieniujący teraz aż po bark, rzuciła się do przycisku alarmowego. Ale nie dosięgnęła go. Czyjaś dłoń chwyciła ją za nadgarstek. Unosząc wzrok, Darlene zobaczyła stojącą przy łóżku białą postać o twarzy skrytej w ciemnościach. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle. Pokój pociemniał i zawirował, a potem poczuła, że osuwa się w mrok.

Rozdział 6

– Shelly, uważaj! – krzyknęła Laurie. – Stój! – Patrzyła z przerażeniem, jak jej brat pędzi w stronę jeziora, którego brzegi okalał śmiercionośny muł zdolny pochłonąć słonia. Nie mogła w to uwierzyć. Ostrzegała go przed niebezpieczeństwem, ale nie chciał słuchać. – Shelly, zatrzymaj się! – zawołała ile sił w płucach. Sfrustrowana swą bezsilnością w obliczu nadciągającej katastrofy Laurie ruszyła biegiem. Choć wiedziała, że nie będzie w stanie nic zrobić, gdy Shelly zabrnie w muł, nie mogła stać bezczynnie i patrzeć na rozgrywającą się na jej oczach tragedię. Biegnąc, gorączkowo rozglądała się za długim kijem albo gałęzią, których koniec mogłaby podać bratu, gdy zacznie wciągać go muł, lecz okolica była zupełnie jałowa. W zasięgu wzroku nie było nic oprócz nagich skał. Nagle Shelly zatrzymał się trzy metry od przypominającego ruchome piaski błotnistego brzegu jeziora. Odwrócił się do siostry. Uśmiechał się kpiąco, jak wtedy, kiedy byli dziećmi. Laurie przystanęła z ulgą. Dysząc ciężko, nie wiedziała sama, czy powinna być wdzięczna czy zła. Ale nim zdążyła powiedzieć cokolwiek, jej brat znów się odwrócił i podjął swój szaleńczy bieg ku zagładzie.

– Nie! – wrzasnęła dziewczyna. Jednak tym razem Shelly dotarł do jeziora i wbiegł tak daleko, jak zdołał, nim nogi kompletnie ugrzęzły mu w mule. Znów się odwrócił, ale teraz na jego twarzy nie było już uśmiechu. Jego miejsce zajął grymas przerażenia. Wyciągnął ręce do Laurie, która podbiegła na sam skraj stałego gruntu. Jeszcze raz rozejrzała się za czymś, czym mogłaby do niego sięgnąć, ale nie znalazła niczego. Jej brat błyskawicznie i niepowstrzymanie pogrążał się w bagnie, a jego oczy wpatrywały się w nią błagalnie, dopóki nie zakrył ich szlam. Pozostała jedynie dłoń daremnie chwytająca powietrze, ale wkrótce i ona zniknęła pochłonięta przez muł. – Nie! Nie! Nie! – krzyczała Laurie, ale jej głos zagłuszyło drażniące brzęczenie, które wyrwało ją z głębin snu. Pospiesznie wyciągnęła rękę i uciszyła swój staroświecki, nakręcany budzik. Opadła z powrotem na łóżko i wpatrzyła się w sufit. Spocona, oddychała ciężko. Powrócił stary koszmar senny, który na szczęście nie nawiedzał jej od kilku lat. Usiadła i opuściła stopy na podłogę. Czuła się fatalnie. Poprzedniej nocy siedziała do późna, mimo wyczerpania kompulsywnie sprzątając brudne mieszkanie. Wiedziała, że to głupota, ale był to rodzaj symbolicznej terapii. Pajęczyny musiały zostać wymiecione, dosłownie i w przenośni. Nie mogła uwierzyć, jak bardzo jej życie zmieniło się w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Choć była pewna, że ona i Jack pozostaną przyjaciółmi, ich intymny związek prawdopodobnie się skończył. Musiała spojrzeć realistycznie na swoje potrzeby i jego możliwości. Do tego wszystkiego dochodziła troska o matkę, a także niepokój o własne zdrowie. Wstała i podreptała do maleńkiej łazienki, gdzie jak co rano wzięła prysznic, umyła i wysuszyła włosy oraz nałożyła oszczędny makijaż. Ograniczał się on do muśnięcia policzków koralowym różem, lekkiego podkreślenia oczu kredką i pociągnięcia warg szminką w naturalnym odcieniu. Skończywszy, przejrzała się w lustrze. Nie była zadowolona. Chociaż próbowała to ukryć, widać było po niej zmęczenie i stres, i nawet dodatkowy róż oraz parę maźnięć korektorem nie poprawiło sytuacji. Laurie zawsze cieszyła się dobrym zdrowiem i – z wyjątkiem okresu zmagań z bulimią w szkole średniej – uważała zdrowie za rzecz oczywistą. Wiadomość, że może być nosicielką markera mutacji BRCA1 zmieniła to radykalnie. Myśl, że w każdej z biliona komórek jej ciała może się czaić genetyczny spisek, była przerażająca. Liczyła na to, że wieczorne poszukiwania w Internecie dodadzą jej otuchy, ale zawiodła się. Wiedziała teraz o wiele więcej na temat BRCA1; przeczytała na przykład, że normalny gen powstrzymuje rozwój guzów, jednak w zmutowanej formie działa odwrotnie. Niestety książkowa wiedza nie była zbytnią pociechą, gdy próbowała odnieść ją do siebie, szczególnie kiedy połączyła to, czego się dowiedziała, z pragnieniem posiadania dzieci. Profilaktyczne usunięcie piersi było niemiłą perspektywą, ale usunięcie jajników było czymś znacznie gorszym: równało się kastracji. Ku swemu przerażeniu Laurie dowiedziała się, że jeśli ma marker BRCA1, oznacza to nie tylko podwyższone ryzyko zachorowania na raka piersi przed osiemdziesiątym rokiem życia, ale także podwyższone ryzyko raka jajnika! Innymi słowy, jej zegar biologiczny tykał jeszcze głośniej i szybciej, niż sądziła. Wszystko to bardzo ją przygnębiło, zwłaszcza że była zmęczona z niewyspania. Pytanie brzmiało:

Czy powinna się zbadać na obecność markera BRCA1? Nie wiedziała. Z pewnością nie zgodziłaby się na usunięcie jajników, przynajmniej przed urodzeniem dziecka. A piersi? Na to również raczej by się nie zdobyła, więc jaki był sens robienia badań? Jej zdaniem takie rozterki stanowiły bolączkę współczesnej genetyki: albo choroba była nieuleczalna, albo kuracja okazywała się zbyt przerażająca. Po szybkim śniadaniu złożonym z owoców i płatków zbożowych wyszła z mieszkania zaledwie piętnaście minut później, niż planowała. Pani Engler nie rozczarowała jej. Jak na zawołanie uchyliła drzwi i spojrzała na Laurie przekrwionymi oczami, gdy ta raz po raz wciskała przycisk windy w nadziei, że przyspieszy jej bieg. Laurie uśmiechnęła się i pomachała do kobiety, lecz jedyną reakcją było zatrzaśnięcie drzwi. Spacer Pierwszą Avenue minął bez przygód. Zrobiło się zimniej, niż przez ostatnich kilka dni, ale Laurie nie próbowała przywołać taksówki. Zapięta pod samą szyję puchowa kurtka wystarczająco chroniła ją przed chłodem. Czuła też wokół siebie tętniące życiem miasto. Nowy Jork był dla niej miejscem, z którego dynamizmem nic nie mogło się równać, a to sprawiło, że jej problemy zeszły na dalszy plan, myśli zaś zaczęły krążyć wokół przypadku McGillina i preparatów od Maureen oraz raportu od Petera, na które liczyła. Przyłapała się również na tym, że zastanawia się, jakie sprawy czekają ją tego dnia. Miała nadzieję, że będą równie absorbujące i ciekawe jak przypadek McGillina. Weszła do Zakładu Medycyny Sądowej głównym wejściem. W przeciwieństwie do poprzedniego ranka, hol był pusty. W części biurowej, po lewej stronie, także nie było nikogo. Laurie pomachała do recepcjonistki, Marlene Wilson, która korzystając z samotności, przeglądała poranną gazetę. Marlene pomachała jej jedną ręką, a drugą wcisnęła przycisk otwierający drzwi do części dla personelu. Ściągając w marszu kurtkę, Laurie weszła do pokoju lekarskiego. Dwóch starszych stażem patologów sądowych, Kevin Southgate i Arnold Besserman, dyskutowało zawzięcie, siedząc w brązowych winylowych fotelach. Obaj pomachali do Laurie, nie przerywając rozmowy. Laurie odwzajemniła pozdrowienie. Zauważyła, że miejsce, gdzie zwykle siadał ukryty za gazetą Vinnie Amendola, jest puste. Podeszła do biurka, przy którym Riva przeglądała przypadki z nocy. Riva uniosła wzrok i przyjrzała się koleżance ponad oprawkami okularów. Uśmiechnęła się. – Wyspałaś się lepiej tej nocy? – zapytała. – Nie za bardzo – przyznała Laurie. – Prawie do drugiej sprzątałam mieszkanie. – Wiem coś o tym – odparła Riva, chichocząc porozumiewawczo. – Jak było w szpitalu? Laurie zrelacjonowała jej przebieg wizyty i dodała, że jej matka ma się świetnie. Wspomniała krótko o ojcu, nie powiedziała jednak nic na temat BRCA1. – Jack jest już na kanale – oznajmiła Riva. – Domyśliłam się, kiedy zauważyłam, że nie ma tu Vinniego z gazetą.

Riva pokręciła głową. – Jack był tu już i gmerał w teczkach, kiedy przyszłam przed szóstą trzydzieści. To za wcześnie jak na niego. Aż mi go żal. Powiedziałam mu, żeby trochę pożył. Laurie roześmiała się.

– To musiało zostać dobrze przyjęte. – Powiedziałam mu też o twojej mamie. Mam nadzieję, że nie masz do mnie o to żalu. Pytał, dokąd poszłaś wczoraj po południu. Najwyraźniej zaglądał do naszego pokoju, kiedy ty byłaś w szpitalu, a ja na dole rozmawiałem z Calvinem. – W porządku – odparła Laurie. – Teraz, kiedy już wiem, to żaden sekret. – Słyszałam waszą rozmowę – przypomniała Riva. – Nie mogę pojąć, dlaczego twoja matka nie chciała ci się zwierzyć. Tak czy inaczej, Jack był zaskoczony. Widziałam to. – Powiedział coś konkretnego? – Nie o twojej mamie. Milczał kilka minut, co jest do niego niepodobne. – Jaki przypadek robi? – zapytała Laurie. – Paskudny – odparła Riva. – On jest niesamowity, muszę mu to przyznać. Im trudniejszy przypadek, czy to emocjonalnie, czy technicznie, tym bardziej mu się podoba. Ten akurat był wyjątkowo nieprzyjemny od strony emocjonalnej. To czteromiesięczne niemowlę, które zostało zmaltretowane, po czym przyniesione na pogotowie, już martwe. Personel pogotowia wrzał oburzeniem, gdyż matka i ojciec twierdzili uparcie, że nie mają pojęcia, co się stało. Wezwano policję i rodzice są teraz w więzieniu. – O Boże! – Laurie wzdrygnęła się. Choć przepracowała jako patolog sądowy już trzynaście lat, wciąż miała problemy z autopsjami dzieci, szczególnie niemowląt i ofiar przemocy. – Czytając raport dochodzeniowy, byłam w rozterce – przyznała Riva. – Bez dwóch zdań przypadek wymagał autopsji, ale nie przychodził mi do głowy nikt, kogo nienawidziłabym na tyle, żeby mu go przydzielić. Laurie próbowała się roześmiać, gdyż wiedziała, że miał to być żart, lecz zdobyła się jedynie na uśmiech. Riva lubiła wszystkich i vice versa. Laurie wiedziała też, że gdyby Jack nie zgłosił się na ochotnika, jej koleżanka sama zajęłaby się autopsją dziecka. – Zanim Jack poszedł na dół, wspomniał o innym przypadku – oznajmiła Riva, szperając wśród teczek. Wyciągnęła jedną. – Powiedział, że jak zwykle, idąc tutaj, odbył nieformalną rozmowę z Janice, a ona wspomniała mu, że w Manhattan General zdarzył się kolejny zgon młodej osoby,

uderzająco podobny do sprawy McGillina. Stwierdził, że prawdopodobnie będziesz chciała się tym zająć i że powinnam ci go przydzielić. Jesteś zainteresowana? – Jak najbardziej – odparła Laurie. Ze ściągniętymi brwiami sięgnęła po teczkę. Otworzyła ją i pogrzebała w papierach, by znaleźć raport dochodzeniowy. Nazwisko pacjentki brzmiało Darlene Morgan, wiek – trzydzieści sześć lat. – Miała ośmioletniego syna – dodała Riva. – Co za tragedia dla dziecka. – Rany boskie – mruknęła Laurie, przebiegając wzrokiem raport. – To naprawdę wygląda podobnie. Uderzająco podobnie. – Uniosła wzrok. – Nie wiesz, czy Janice jeszcze tu jest? – Nie mam zielonego pojęcia. Była, kiedy przechodziłam tamtędy, ale to było przed szóstą trzydzieści. – Pójdę sprawdzić – powiedziała Laurie. – Dzięki za ten przypadek. – Nie ma za co – odparła Riva, ale mówiła to już do pleców koleżanki. Laurie szła szybko. Teoretycznie Janice kończyła pracę o siódmej, jednak zdarzało jej się zostać dłużej. Była bardzo obowiązkowa i wychodziła dopiero o ósmej. Była siódma czterdzieści, gdy Laurie przeszła przez sekretariat. Minutę później wsunęła głowę przez drzwi działu dochodzeniowego. Bart Arnold uniósł wzrok znad biurka. Rozmawiał przez telefon. – Czy Janice jeszcze jest? – zapytała Laurie. Bart wskazał kciukiem za siebie, w głąb pokoju. Głowa Janice ukazała się zza monitora. Kobieta siedziała przy biurku w odległym kącie. Laurie weszła i chwyciła krzesło. Przyciągnęła je do biurka Janice i usiadła. Zaczekała, aż ta dokończy głębokie ziewnięcie. – Przepraszam – powiedziała Janice, zamknąwszy wreszcie usta. Przetarła kłykciem łzawiące oczy. – Masz prawo – zapewniła ją Laurie. – To była pracowita noc? – Jeśli chodzi o liczbę spraw to zwyczajnie. Nie da się porównać z tym, co było wczoraj, chociaż pojawiło się kilka przykrych przypadków. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Dawniej nie byłam tak wrażliwa. Mam nadzieję, że to nie wpływa na moją obiektywność. – Słyszałam o tym niemowlęciu. – Wyobrażasz to sobie? Jak ludzie mogą być tacy? To przekracza moje pojęcie. Może robię się zbyt miękka do tej roboty. – Źle będzie dopiero, kiedy przestaną cię poruszać takie przypadki.

– Być może – zgodziła się Janice i westchnęła ciężko. Wyprostowała się na krześle, jak gdyby biorąc się w garść. – Tak czy inaczej, co mogę dla ciebie zrobić? – Przejrzałam przed chwilą twój raport na temat Darlene Morgan. Uderzyło mnie, że ten przypadek jest niepokojąco podobny do przypadku Seana McGillina. – To samo powiedziałam Jackowi Stapletonowi, kiedy wpadłam na niego dziś rano. – Czy jest coś, o czym mogłabyś mi powiedzieć, a czego tu nie znajdę? – zapytała Laurie, machając raportem. – Może wrażenia, jakie mogły ci się nasunąć, kiedy rozmawiałaś z pielęgniarkami, lekarzami czy nawet członkami rodziny. Wiesz, krok poza suche fakty. Coś, co podpowiada ci intuicja. Janice zamyśliła się, nie odrywając od Laurie swych piwnych oczu. Po minucie lekko pokręciła głową. – Właściwie nie. Mówisz o jakichś nieokreślonych przeczuciach. Ale nic nie przychodzi mi na myśl. To była po prostu jeszcze jedna szpitalna tragedia. Młoda, zdrowa kobieta, której czas dobiegł końca. – Wzruszyła ramionami. – Kiedy ktoś taki niespodziewanie umiera, człowiek uświadamia sobie, że wszyscy żyjemy na krawędzi. Laurie przygryzła wargę, zastanawiając się, o co jeszcze powinna zapytać. – Nie rozmawiałaś z chirurgiem, prawda? – Nie, nie rozmawiałam. – Czy to był ten sam, który operował McGillina? – Nie. Było dwóch chirurgów ortopedów i z rozmowy z rezydentem odniosłam wrażenie, że obaj są wysoko cenieni. – Wygląda na to, że ci pacjenci zmarli mniej więcej o tej samej porze, tuż nad ranem. Czy to nie wydaje ci się dziwne? – Właściwie nie. Wiem z doświadczenia, że okres między drugą a czwartą nad ranem jest dość popularną porą na umieranie. To najbardziej ruchliwe godziny na mojej zmianie. Pewien lekarz wspomniał mi kiedyś, że ma to związek z dobowymi zmianami poziomu hormonów. Laurie skinęła głową. To, co mówiła Janice, było chyba prawdą. – Jack Stapleton powiedział mi, że robiłaś autopsję Seana McGillina. Zadajesz mi te pytania dlatego, że nie znalazłaś u niego większej patologii? – Nie znalazłam żadnej – przyznała Laurie. – A jak z narkozą? Może tu były jakieś podobieństwa, na przykład ten sam personel albo te same środki?

– Muszę przyznać, że nie sprawdzałam tego. Powinnam? Montgomery wzruszyła ramionami. – Oboje byli około osiemnastu godzin po zabiegu, więc wciąż musieli mieć w organizmie pozostałości środków znieczulających. Myślę, że będziemy musieli sprawdzić wszystko, łącznie z tym, jakie leki otrzymywali, w jakiej kolejności i w jakich dawkach. Prosiłam Barta, żeby zdobył kartę McGillina. Będę też potrzebowała karty Morgan. – Zamówię ją jeszcze przed wyjściem – obiecała Janice. Laurie wstała. – Będę bardzo wdzięczna. Mam nadzieję, że nie sądzisz, iż przychodzę tu, bo mam jakieś zastrzeżenia do twojego raportu dochodzeniowego, jest wręcz przeciwnie. Twoje raporty są zawsze znakomite. Janice zarumieniła się. – Cóż, dziękuję. Staram się. Wiem, jak istotna może być znajomość wszystkich danych, szczególnie w tak tajemniczych przypadkach jak te cztery. – Cztery? – powtórzyła Laurie z zaskoczeniem. – Jak to cztery? – Na ile sobie przypominam, dwa tygodnie temu były dwa inne, całkiem podobne z mojego punktu widzenia. Oba z Manhattan General. – Podobne? Pod jakim względem? To też byli pacjenci świeżo po operacji, jak McGillin i Morgan? – Tak mi się wydaje. Ale pamiętam na pewno, że byli młodzi i ogólnie zdrowi, więc zatrzymanie akcji serca było dla wszystkich bardzo niemiłym zaskoczeniem. Pamiętam też, że obaj zostali znalezieni przez pomoc pielęgniarską, która przyszła zrobić rutynowe pooperacyjne badanie temperatury i tętna. Podobnie było z Darlene Morgan, co sugeruje, że wszystko stało się bardzo nagle. Rozumiesz, nie było żadnego ostrzeżenia. Sean McGillin zdążył przynajmniej wcisnąć przycisk wzywający pielęgniarkę. Poza tym, zupełnie jak w przypadku McGillina i Morgan, reanimacja nie dała efektu. Nie uzyskano nic poza płaską linią. – To może być bardzo istotne – stwierdziła Laurie, ciesząc się, że przyszła do Janice. – Tak czy inaczej – ciągnęła Janice – zamierzałam wyciągnąć kopie raportów dochodzeniowych, ale nie miałam jeszcze czasu. – Czy to byli pacjenci z ortopedii? – Nie pamiętam dokładnie, na co ich operowano, ale łatwo można sprawdzić. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że obu przywieziono z chirurgii ogólnej, nie z ortopedii. Chcesz, żebym poszukała raportów dochodzeniowych? – Nie kłopocz się. I tak będę chciała dostać kompletne teczki. Pamiętasz, kto robił ich autopsje? – Nie sądzę, żebym kiedykolwiek wiedziała. Nie licząc ciebie i Jacka Stapletona, nie mam zbyt wielu kontaktów z lekarzami.

– Pamiętasz, jaka była ostateczna, oficjalna przyczyna śmierci? – zapytała Laurie. – Przykro mi – odparła Janice. – Nie wiem nawet, czy te przypadki zostały już zamknięte. Czasami śledzę te, które mnie zaciekawiły, ale nie te dwa, o których rozmawiamy. Muszę przyznać, że w tamtym momencie wydały mi się zupełnie rutynowymi, niespodziewanymi zgonami na tle sercowym. Stwierdzenie, że coś jest rutynowe i niespodziewane, to chyba oksymoron, więc może „rutynowe” nie jest tu właściwym słowem. Chcę powiedzieć, że choć to tragiczne, ludzie umierają w szpitalach często nie na schorzenia, z powodu których się w nich znaleźli. Dopiero dziś rano, kiedy opisywałam przypadek Morgan i pomyślałam o tej pomocy pielęgniarskiej, przypomniałam sobie o tamtych dwóch. – Jak się nazywali? – zapytała Laurie. Poczuła dreszcz podniecenia. Ta osobliwa, nieoczekiwana, a jednak potencjalnie istotna wiadomość była właśnie powodem, dla którego chciała porozmawiać z Janice. Jeszcze bardziej utwierdziło ją to w przekonaniu, że jej koledzy po fachu, którzy ignorowali doświadczenie i kompetencje pracowników dochodzeniowych oraz techników, sami sobie szkodzili. – Solomon Moskowitz i Antonio Nogueira. Spisałam je razem z ich numerami identyfikacyjnymi. – Janice podała Laurie kartkę. Laurie wzięła od niej świstek i spojrzała na nazwiska. Nie umiałaby stwierdzić, czy szukała czegoś, co odwróciłoby jej uwagę od własnych problemów. Wiedziała jednak, że coś takiego znalazła. – Dzięki, Janice – powiedziała szczerze. – Bardzo mi pomogłaś. Powiązanie tych przypadków może być istotne. W nowojorskim Biurze Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej, gdzie autopsje wykonywało ośmiu lekarzy, podobne powiązania mogły przejść niezauważone. Wprawdzie w czwartkowe popołudnia odbywały się zebrania, podczas których omawiano poszczególne przypadki, ale zwykle dotyczyło to jedynie tych bardziej zajmujących z naukowego punktu widzenia lub makabrycznych. – Nie ma o czym mówić – odparła Janice. – Przyjemnie poczuć, że naprawdę jestem częścią zespołu i moja praca do czegoś się przydaje. – Z pewnością tak jest – zapewniła ją Laurie. – A przy okazji, kiedy będziesz zamawiać kartę Morgan, mogłabyś poprosić także o karty Moskowitza i Nogueiry? – Oczywiście – odparła Janice. Zapisała to sobie na kartce samoprzylepnej i przykleiła ją do obudowy monitora. Rozmyślając gorączkowo, Laurie opuściła szybkim krokiem dział dochodzeniowy i wjechała windą na czwarte piętro. Sprawa BRCA1, a nawet problemy z Jackiem zeszły na dalszy plan. Nie mogła oderwać oczu od dwóch nazwisk na kartce, którą dostała od Janice. Cztery osobliwe przypadki zamiast jednego to olbrzymi skok. Pytanie brzmiało, czy między tymi czterema przypadkami faktycznie był jakiś związek. Jej zdaniem na tym właśnie polegała istota medycyny sądowej. Gdyby we wszystkich tych przypadkach zastosowano ten sam lek albo zabieg i gdyby udało jej się to odkryć,

miałaby dającą satysfakcję szansę zapobiec dalszym zgonom. Oczywiście taka informacja wyjaśniłaby też, czy zgony nastąpiły w wyniku nieszczęśliwego wypadku czy zabójstwa, a myśl o tym przyprawiła Montgomery o dreszcz. Laurie weszła do swego pokoju, pospiesznie powiesiła kurtkę za drzwiami i usiadła przy komputerze. Wpisała numery obu przypadków i dowiedziała się, że żaden z nich nie został jeszcze zamknięty. Lekko rozczarowana, sprawdziła nazwiska lekarzy, którzy wykonywali autopsje: Antonia Nogueirę sekcjonował George Fontworth, a Solomona Moskowitza Kevin Southgate. Ponieważ widziała Southgate’a w pokoju służbowym, sięgnęła po telefon i wybrała jego numer wewnętrzny. Odczekała pięć dzwonków, zanim odłożyła słuchawkę. Wróciwszy do windy, zjechała na parter i ruszyła z powrotem do pokoju służbowego. Miała nadzieję, że Kevin wciąż tam siedzi, rozmawiając z Arnoldem, i nie zawiodła się. Zaczekała cierpliwie na przerwę w ich ożywionej dyskusji. Kevin, zagorzały liberalny demokrata, i Arnold, równie konserwatywny republikanin, toczyli nie kończące się polityczne spory. Obaj pracowali w kostnicy od niemal dwudziestu lat i z czasem upodobnili się do siebie. Obaj mieli nadwagę, ziemistą cerę i zaniedbany wygląd. Zdaniem Laurie przypominali typowych koronerów ze starych hollywoodzkich filmów. – Pamiętasz niejakiego Solomona Moskowitza, którego autopsję robiłeś jakieś dwa tygodnie temu? – Laurie zapytała Kevina, przeprosiwszy, że przerywa. Jak zwykle on i Arnold sprawiali wrażenie, jakby za chwilę mieli się rzucić na siebie z pięściami. Doprowadzali się do szału, gdyż żaden nie miał najmniejszej szansy, by zmienić głęboko zakorzenione poglądy drugiego. Southgate odparł żartem, że nie pamięta przypadków, które robił wczoraj, potem jednak jego nalana twarz zmarszczyła się w zamyśleniu. – To nazwisko chyba coś mi mówi – powiedział. – Nie wiesz przypadkiem, czy to był pacjent z Manhattan General? – Tak właśnie mi powiedziano. – W takim razie pamiętam go. Najwyraźniej doszło do zatrzymania akcji serca. Jeśli to jest ten, o którym myślę, autopsja niewiele wykazała. Nie sądzę, żebym już go wypisał. Zdaje się, że wciąż czekam na próbki do badań mikroskopowych. Tak, jasne, pomyślała Laurie. Nawet przy największym obłożeniu pracą przygotowanie preparatów nie zajmowało laborantkom dwóch tygodni. Ale nie była zaskoczona. Kevin i Arnold znani byli z tego, że zamykali swoje przypadki z opóźnieniem. – Nie pamiętasz, czy pacjent był świeżo po zabiegu? – To już za trudne pytanie. Słuchaj, wstąp może do mojego pokoju, a dam ci do przejrzenia jego teczkę. – Świetny pomysł – odparła Laurie. W tym momencie jej uwagę przyciągnął George, który wszedł,

zdejmując kurtkę. Pozostawiwszy Kevina i Arnolda ich sporom, Laurie dołączyła do niego przy ekspresie do kawy. Fontworth pracował w Zakładzie Medycyny Sądowej niemal tak długo jak Kevin i Arnold, ale nie przejął żadnego z ich nawyków. Prezentował się znacznie bardziej elegancko, w spodniach z kantem, czystej koszuli i barwnym krawacie, wszystko to w dość modnym stylu, gdyż lubił uchodzić za człowieka nowoczesnego. Wyglądał też zdecydowanie młodziej od nich, zdoławszy uniknąć typowej dla ludzi w średnim wieku otyłości. Choć Laurie wiedziała, że Jack nie darzy George’a zbyt wielkim szacunkiem, zawsze uważała, że dobrze się z nim pracuje. – Słyszałam, że twoja wczorajsza autopsja dała zaskakujące wyniki – zagadnęła go. – To była katorga – jęknął. – Jeśli Bingham jeszcze kiedyś zaproponuje mi wspólną pracę, przypomnij mi, żebym taktownie odmówił. Laurie roześmiała się i gawędzili jeszcze o tym przypadku kilka minut, zanim skierowała rozmowę na interesujący ją temat. Podobnie jak w rozmowie z Kevinem o Moskowitzu, zapytała George’a, czy pamięta autopsję Antonia Nogueiry, którą robił jakieś dwa tygodnie wcześniej. – Podpowiedz mi coś – odparł Fontworth. – Zgaduję co do szczegółów, gdyż ich nie znam – powiedziała Laurie – ale sądzę, że mógł być dosyć młody, niecałą dobę wcześniej przeszedł operację w Manhattan General i podejrzewano, że zgon nastąpił na tle sercowym. – W porządku. Pamiętam ten przypadek: prawdziwa łamigłówka. Nie znalazłem kompletnie nic podczas autopsji, a badania mikroskopowe też nie dały punktu zaczepienia. Teczka leży na moim biurku, czekając na wyniki z toksykologii, które być może coś wykażą. Jeśli nie, będę musiał określić go jako spontaniczne migotanie komór albo potężny atak serca, tak nagły i tak rozległy, że nie zdążyła się rozwinąć żadna patologia. Oczywiście oznacza to, że cokolwiek go spowodowało, musiało w magiczny sposób zniknąć. Tak czy inaczej, serce przestało bić. Nie mógł najpierw przestać oddychać, bo nie było śladów sinicy. – Wzruszył ramionami i rozłożył ręce na znak bezradności. – Więc badanie mikroskopowe nie wykazało zmian w naczyniach wieńcowych? – Minimalne. – A sam mięsień sercowy wyglądał normalnie? Nie było niczego, co mogłoby wywołać nagłą śmiertelną arytmię? Może jakieś ślady stanu zapalnego? – Żadnych! Był zupełnie normalny. – Miałbyś coś przeciwko temu, żebym po południu zajrzała do teczki? – zapytała Laurie. – Proszę bardzo! A skąd to zainteresowanie? Jak się o tym dowiedziałaś? – Janice mi powiedziała – odparła Montgomery. – Ciekawi mnie to, bo wczoraj robiłam zaskakująco

podobny przypadek. – Miała wyrzuty sumienia, że nie wspomniała o pozostałych dwóch przypadkach, nie na tyle jednak wielkie, żeby o nich mówić. Po pierwsze, jej podejrzenia, że są one w jakikolwiek sposób powiązane, nie opierały się na żadnych podstawach, a po drugie, na tak wczesnym etapie mimo woli zaczęła rościć sobie prawo do tego, co jej zdaniem mogło się okazać początkiem serii. Opuściła pokój służbowy i zeszła piętro niżej, by odszukać Marvina. Znalazła go w biurze kostnicy. Jak na to liczyła, miał już na sobie zielony strój ochronny. – Jesteś gotów do rock and rolla? – zapytała. Nie mogła się doczekać, kiedy zacznie. – Tak jest, siostro! – odparł Marvin, jakby to była powtórka poprzedniego dnia. Laurie podała mu numer identyfikacyjny Darlene Morgan, po czym przeszła do szatni, by włożyć strój operacyjny. Była podekscytowana. Po raz pierwszy w swej karierze patologa sądowego miała nadzieję nie znaleźć nic podczas autopsji, co oznaczałoby, że przypadek Morgan istotnie przypomina sprawy McGillina, Nogueiry i Moskowitza. Im dłużej hipoteza serii da się utrzymać, tym skuteczniej odwróci jej uwagę i nie pozwoli zadręczać się osobistymi przykrościami. Z szatni Laurie przeszła do magazynu i wyjęła akumulator z ładowarki. Piętnaście minut później, ubrana w skafander kosmiczny, pchnęła wahadłowe drzwi łączące kanał z przedsionkiem, w którym wkładała rękawice. Pracował tylko jeden zespół. Nie miała kłopotu z odróżnieniem Jacka i Vinniego, gdyż Vinnie był niższy i znacznie szczuplejszy. Jack wpatrywał się w wizjer zamontowanego na statywie aparatu fotograficznego. Laurie próbowała nie patrzeć na leżące na stole drobne, nagie ciałko niemowlęcia. Zamrugała odruchowo na błysk flesza. – To ty, Laurie? – zawołał Jack. Na odgłos zamykających się drzwi wyprostował się i odwrócił w jej stronę. – To ja – odparła. Nie widząc Marvina w sali autopsyjnej, odwróciła się, by wyjrzeć przez zbrojoną szybę w drzwiach prowadzących na korytarz. Marvin nadchodził, ciągnąc wózek pchany z tyłu przez innego technika, Miguela Sancheza. Laurie domyśliła się, że był jakiś problem. Marvin pracował niezwykle sprawnie i z reguły był na kanale przed nią. – Podejdź tutaj! – odezwał się Jack podekscytowany. – Chcę ci coś pokazać. Ten przypadek jest kapitalny. – Nie wątpię – powiedziała Laurie. – Ale chętniej posłuchałabym o nim po fakcie. Wiesz, że nie przepadam za autopsjami dzieci. – Jestem pewien, że to jeszcze jeden taki przypadek jak wczorajsze – rzekł Jack. – Mógłbym się założyć, że przyczyna i charakter zgonu będą dla wszystkich zaskoczeniem. Mówię ci, to podręcznikowy przykład! Mimo odrazy, jaką budził w niej widok dzieci na sali autopsyjnej, zawodowa ciekawość kazała Laurie podejść do stołu Jacka. Nie bez trudu zmusiła się do spojrzenia na nieszczęsne niemowlę.

Dokładnie tak, jak mówiła Riva, niemal całe ciałko biednej dziewczynki, z buźką włącznie, pokrywały sińce, otarcia i oparzeliny. Potworność tego obrazu sprawiła, że Laurie zachwiała się lekko, jakby zakręciło jej się w głowie. Rozstawiła stopy, by pewniej stanąć. Za sobą usłyszała odgłos otwieranych drzwi, a potem skrzypienie kółek starego wózka wjeżdżającego do sali. – A co, jeśli ci powiem, że prześwietlenie ciała tego niemowlęcia nie wykazało żadnych złamań, starych ani nowych? Czy wpłynęłoby to na twoją opinię o tym przypadku? – Nie za bardzo – odparła Laurie. Próbowała przyjrzeć się twarzy Jacka, ale było to trudne w świetle lamp odbijających się od jego plastikowej maski. Nie widzieli się ani nie rozmawiali od prawie dwudziestu czterech godzin, a teraz, gdy spotkali się po raz pierwszy tego ranka, liczyła na coś więcej niż powtórkę jego profesorskiej błazenady. – A gdybym ci powiedział, że oprócz braku zmian na zdjęciach rentgenowskich wędzidełko jest nietknięte? – To z pewnością nie zaprzeczyłoby temu, co widzę – stwierdziła Laurie. Pokonując odrazę, pochyliła się i przyjrzała dokładniej uszkodzeniom skóry, a zwłaszcza otarciu, w obrębie którego Jack wykonał niewielkie nacięcie. Nie było śladów przekrwienia ani obrzęku. Natychmiast zrozumiała, do czego zmierzał Jack, zwracając jej uwagę na oznaki sugerujące, że maltretowanie nie wchodzi w grę. – Robactwo! – powiedziała nagle. Wyprostowała się. – Brawa dla tej pani! – krzyknął Jack niczym naganiacz z wesołego miasteczka. – Zgodnie z oczekiwaniami, doktor Montgomery ze znawstwem potwierdziła moje wrażenia. Oczywiście Vinnie nie jest przekonany, tak więc założyliśmy się o pięć dolarów, że wewnętrzne oględziny ujawnią nietypowe dowody śmierci na skutek uduszenia, a wszyscy wiemy, co to będzie oznaczało. Laurie skinęła głową. Było wielce prawdopodobne, że leżące przed nią dziecko zmarło na zespół nagłego zgonu niemowląt, przy którym autopsja wykazuje objawy śmierci przez uduszenie. Choć na pierwszy rzut oka zdawało jej się, że wszystkie uszkodzenia skóry powstały przed śmiercią, teraz domyślała się, że są najprawdopodobniej obrażeniami pośmiertnymi, spowodowanymi przez rozmaite robactwo, takie jak mrówki czy karaluchy, a być może też myszy lub szczury. Jeśli okaże się, że tak jest w istocie, będzie to znaczyło, że w grę wchodzi nie zabójstwo, ale zgon przypadkowy. Co oczywiście nie umniejszało tragedii przedwczesnej śmierci dziecka, ale z pewnością miało odmienne konsekwencje. – Cóż, lepiej zabiorę się do roboty – stwierdził Jack, zdejmując aparat ze statywu. – To dziecko zostało okaleczone przez nędzę, nie na skutek przemocy. Muszę wydobyć rodziców z więzienia. Trzymanie ich tam jest krzywdzeniem tych, którzy już i tak są pokrzywdzeni. Laurie odeszła w stronę Marvina, który przysuwał właśnie wózek do jednego ze stołów autopsyjnych. Starała się nie myśleć o swym rozczarowaniu błyskotliwymi uwagami i beztroskim nastrojem Jacka. Mimo woli zastanawiała się też, czy przypadek Jacka nie jest kolejnym nadprzyrodzonym sygnałem mającym przypomnieć jej, że sprawy nie zawsze są takie, jakie się wydają na pierwszy rzut oka.

– Miałeś jakieś kłopoty? – zapytała Marvina, gdy dwaj technicy przenosili zwłoki na stół autopsyjny. Marvin ułożył głowę nieboszczki na drewnianym klocku. – Drobny szkopuł – przyznał. – Mikę Passano musiał wpisać zły numer przegrody. Ale z pomocą Miguela szybko znalazłem ciało. Życzysz sobie czegoś specjalnego do tego przypadku? – To powinno być proste – odparła Laurie, sprawdzając numer i nazwisko. – Prawdę mówiąc, mam nadzieję, że będzie to wierna kopia pierwszego przypadku, który robiliśmy wczoraj. – Marvin rzucił jej zakłopotane spojrzenie, gdy rozpoczęła oględziny zewnętrzne. Wprawne oko Laurie zaczęło rejestrować spostrzeżenia. Zwłoki należały do białej, trzydziestoparoletniej kobiety o ciemnych, prawidłowo rozmieszczonych włosach, z pozoru zdrowej, choć z lekką nadwagą i z nadmiarem tkanki tłuszczowej na brzuchu i udach. Jej trupio blada skóra była czysta, jeśli nie liczyć kilku nieszkodliwych znamion. Nie było sinicy. Nie było śladów zażywania narkotyków. Na bocznej powierzchni lewego kolana widniały dwie świeże rany operacyjne bez oznak zapalenia lub infekcji. W lewym przedramieniu tkwiła zamknięta zatyczką igła od kroplówki, bez śladów wynaczynienia krwi lub płynu kroplówkowego w miejscu wkłucia. Wystająca z ust rurka intubacyjna była prawidłowo umiejscowiona w tchawicy. Jak na razie nieźle, pomyślała Laurie, co znaczyło, że oględziny zewnętrzne wypadły podobnie jak u Seana McGillina. Wzięła podany przez Marvina skalpel i rozpoczęła badanie wewnętrzne. Pracowała szybko i w skupieniu. Ruch panujący w sali nie docierał do jej świadomości. Trzy kwadranse później wyprostowała się. Skończyła właśnie śledzić żyły nóg aż do jamy brzusznej i nie znalazła w nich zakrzepów. Poza kilkoma drobnymi mięśniakami macicy i polipem w jelicie grubym nie wykryła żadnej znaczącej patologii i absolutnie niczego, co wyjaśniałoby zgon kobiety. Podobnie jak w przypadku McGillina, by ustalić przyczynę śmierci, mogła tylko czekać na wyniki badań mikroskopowych i toksykologicznych. – Czysty przypadek – zauważył Marvin. – Dokładnie tak, jak chciałaś. – To bardzo dziwne – odparła Laurie. Czuła się zrehabilitowana. Rozejrzała się po sali, która niemal zapełniła się w czasie, gdy ona była pochłonięta pracą. Wolny był jedynie stół, przy którym wcześniej pracował Jack. Najwyraźniej skończył już i wyszedł bez słowa. Montgomery nie była zaskoczona. Współgrało to z jego ostatnim zachowaniem. Laurie odniosła wrażenie, że przy stole po drugiej stronie rozpoznaje drobną sylwetkę Rivy. Gdy Marvin wyszedł na korytarz po wózek, podeszła, by to sprawdzić. Nie myliła się. – Interesujący przypadek? – zapytała. Mehta uniosła wzrok. – Od strony zawodowej nieszczególnie. Zwykły wypadek drogowy. To turystka ze Środkowego Zachodu. Samochód potrącił ją, kiedy przechodziła przez Park Avenue, trzymając męża za rękę. Był tylko o krok przed nią. Zawsze zdumiewa mnie, że piesi w tym mieście nie są bardziej uważni, nie chcą pamiętać, jak szybko jeżdżą samochody. A twój przypadek?

– Wyjątkowo ciekawy – odparła Laurie. – Prawie żadnej patologii. Riva spojrzała na nią podejrzliwie. – Ciekawy i żadnej patologii? To do ciebie niepodobne. – Wyjaśnię ci to później. Tymczasem mam jeszcze jakiś przypadek? – Dzisiaj nie – powiedziała Riva. – Pomyślałam, że przyda ci się trochę luzu. – Hej, nic mi nie jest. Naprawdę! Nie potrzebuję specjalnego traktowania. – Nie przejmuj się. To stosunkowo lekki dzień, a ty i tak masz dosyć problemów. Laurie skinęła głową. – Dzięki, Riva – powiedziała, choć wolałaby mieć jakieś zajęcie. – Zobaczymy się na górze. Laurie wróciła do swego stołu, a kiedy Marvin przyjechał z wózkiem, podziękowała mu za pomoc i powiedziała, że skończyła na dzisiaj. Dziesięć minut później, uprzątnąwszy zwłoki, odwiesiła swój skafander kosmiczny i podłączyła akumulator do ładowarki. Zamierzając udać się do laboratoriów histologii i toksykologii, z zaskoczeniem ujrzała Jacka zagradzającego jej wyjście z magazynu. – Mogę postawić ci kawę? – zapytał. Spojrzała mu w oczy barwy syropu klonowego, próbując ocenić jego nastrój. Miała już dość żartów. W tych okolicznościach uważała je za poniżające. Jednak na twarzy Jacka nie było szelmowskiego uśmieszku z poprzedniego popołudnia, gdy zjawił się w drzwiach jej pokoju. Jego mina była teraz poważna, niemal uroczysta. Doceniła to, gdyż bardziej odpowiadało temu, co się działo między nimi. – Chciałbym porozmawiać – dodał. – Chętnie napiję się kawy – odparła Laurie. Nie bez trudu starała się powściągnąć swe nadzieje co do intencji Jacka. To było, jak na niego, aż zbyt stosowne zachowanie. – Możemy pójść do pokoju służbowego albo do bufetu – zaproponował. – Wybór należy do ciebie. Bufet znajdował się na pierwszym piętrze. Było to gwarne pomieszczenie ze staromodnym linoleum na podłodze, gołymi betonowymi ścianami i rzędem automatów z napojami i kanapkami. O tej porze byłoby tam dość tłoczno, gdyż pracownicy biurowi i ochroniarze mieli właśnie przerwę. – Zajrzyjmy do pokoju służbowego – zaproponowała Laurie. – Nie powinno tam być teraz nikogo. – Brakowało mi ciebie zeszłej nocy – odezwał się Jack, kiedy czekali na tylną windę.

Rany boskie, pomyślała Laurie. Mimo wszelkich obaw jej nadzieje na poważną rozmowę wzrosły. Jack nie miał w zwyczaju tak otwarcie przyznawać się do swych uczuć. Spojrzała na jego twarz, by upewnić się, że nie kpi sobie z niej, nie zdołała jednak nic z niej wyczytać, gdyż odwrócił głowę, śledząc z uwagą wskaźnik pięter nad drzwiami windy. Cyfry zmieniały się nieznośnie wolno. Tylna winda służyła jako towarowa i poruszała się z szybkością lodowca. Drzwi otworzyły się i weszli do kabiny. – Mnie też ciebie brakowało – przyznała Laurie. Zaniepokojona, że sama stawia się na przegranej pozycji, poczuła się skrępowana i odwróciła oczy. Przyszło jej do głowy, że oboje zachowują się jak para nastolatków. – Byłem beznadziejny na boisku – ciągnął Jack. – Nic mi nie wychodziło. – Przykro mi – odparła Laurie, natychmiast jednak pożałowała tych słów. Zabrzmiało to jak przeprosiny, podczas gdy chciała jedynie wyrazić współczucie. – Jak się spodziewałem, badanie wewnętrzne mojego przypadku wykazało wszelkie objawy zespołu nagłego zgonu niemowląt – powiedział Jack, by zmienić temat. Jasne było, że czuje się równie nieswojo. – Naprawdę? – A jak twój? – zapytał, gdy winda ruszyła w górę. – Kiedy wpadłem na Janice, wspomniała, że wydał jej się podobny do przypadku McGillina, więc powiedziałem, że prawdopodobnie zechcesz go robić. – To miło z twojej strony – przyznała Laurie. – Rzeczywiście chciałam. I miałeś rację. Przypominał McGillina w niepokojącym stopniu. – Co niby znaczy „w niepokojącym stopniu”? – zdziwił się Jack. – Zaczynam sądzić, że może to być przykład tego, o czym mówiłeś wczoraj, a mianowicie, że charakter zgonu okazuje się czasem niezgodny z oczekiwaniami. Myślę, że mogę mieć do czynienia z zabójstwem, czymś w rodzaju przypadku Cromwell d rebours. Innymi słowy, być może natknęłam się na efekt pracy seryjnego zabójcy. Mimo woli przychodzą mi na myśl niesławne przypadki seryjnych zabójstw w placówkach opieki zdrowotnej, szczególnie ten ostatni w New Jersey i w Pensylwanii. – Wobec Jacka nie miała takich oporów przed ujawnieniem swoich podejrzeń jak wobec Fontwortha. – Wolnego! – zaprotestował Jack. – Kiedy powiedziałem, że medycyna sądowa dostarcza czasami niespodzianek, mówiłem ogólnie. Nie chodziło mi wcale o twój przypadek. – Myślałam, że tak było – przyznała Laurie. Jack pokręcił głową. Drzwi windy rozsunęły się na parterze.

– Bynajmniej. I muszę stwierdzić, że moim zdaniem przejście od śmierci naturalnej do zabójstwa w przypadku, który mi opisałaś, to wielka przesada. Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? – Dał jej znak, by wyszła pierwsza. – Stąd, że w ciągu dwóch dni robiłam autopsje dwóch stosunkowo młodych, zdrowych osób, które zmarły nagle, a jednak nie wykazują żadnej patologii, która mogła być przyczyną zgonu. Żadnej! – Dzisiaj też nie znalazłaś zatoru albo wyraźnych anomalii sercowych? – Absolutnie nic! Fakt, było kilka mięśniaków macicy, ale to wszystko. Jak McGillin, ta kobieta niespełna dwadzieścia cztery godziny wcześniej przeszła operację w znieczuleniu ogólnym. Jak u McGillina, jej stan był stabilny, bez komplikacji, i nagle... trach! Serce przestaje funkcjonować, a reanimacja nie przynosi efektu! – Laurie pstryknęła palcami dla podkreślenia swych słów. Minęli salę łączności. Sekretarki gawędziły, zbite w gromadkę. Telefony chwilowo milczały. Po szaleństwie porannego szczytu śmierć zrobiła sobie w mieście małą przerwę. – Dwa przypadki to jeszcze nie seria! – oświadczył stanowczo Jack. Sugestia, że mają do czynienia z seryjnym zabójcą, wprawiła go w osłupienie. – Myślę, że mamy cztery takie przypadki, nie dwa – odparła Laurie. – To zbyt wiele jak na zbieg okoliczności. – Streściła mu swoje rozmowy z Kevinem i George’em. W trakcie nalali sobie kawę do kubków i usiedli w brązowych winylowych fotelach, które wcześniej zajmowali Southgate i Besserman. – A co z toksykologią? – zapytał Jack. – Jeśli ani autopsja, ani badania histologiczne nie wykazują żadnej patologii, odpowiedź musi przyjść właśnie stamtąd, bez względu na to, czy wchodzą w grę jakieś machlojki czy nie. – George powiedział, że nie dostał jeszcze wyników z toksykologii. Ja oczywiście muszę poczekać na swoje. Jakkolwiek było, mamy tu do czynienia z osobliwym zbiegiem okoliczności. Unieśli kubki do ust, mierząc się wzrokiem ponad ich brzegami. Każde z nich było świadome opinii drugiego na temat teorii seryjnego zabójcy. Laurie patrzyła wyzywająco, podczas gdy mina Jacka odzwierciedlała jego przekonanie, że Laurie jest nie z tego świata. – Jeśli chcesz znać moje zdanie – odezwał się w końcu Jack – myślę, że dałaś się ponieść wyobraźni. Może wytrąciły cię z równowagi nasze problemy i szukasz czegoś, co odciągnęłoby od nich twoją uwagę. Laurie poczuła, jak ogarniają rozdrażnienie wywołane z jednej strony protekcjonalną postawą Jacka, z drugiej zaś słusznością jego domysłów. Odwróciła wzrok i nabrała powietrza. – O czym właściwie chciałeś porozmawiać? Przypuszczam, że nie o pracy. – Riva powiedziała mi wczoraj o twojej matce – odparł Jack. – Miałem ochotę zadzwonić do ciebie wieczorem, żeby zapytać, co u niej słychać, i wesprzeć cię na duchu, ale zważywszy na okoliczności,

pomyślałem, że lepiej będzie porozmawiać osobiście. – Dziękuję ci za troskę. Mama ma się świetnie. – Cieszę się – rzekł. – Czy wypada, żebym wysłał jej kwiaty? – To zależy wyłącznie od ciebie. – W takim razie wyślę – oznajmił Jack. Przerwał, poruszył się niespokojnie w fotelu, po czym dodał z wahaniem: – Nie wiem, czy powinienem wspominać o tym w związku z twoją matką... Więc nie wspominaj, powiedziała w duchu Laurie. Była rozczarowana. Koniec końców dała się wrobić. Nie chciała rozmawiać o matce. – ...ale z pewnością zdajesz sobie sprawę, że rak piersi ma aspekt dziedziczny. – Tak – odparła Laurie. Spojrzała z irytacją na Jacka, zastanawiając się, do czego zmierza. – Nie wiem, czy u twojej matki wykonano badania na obecność markerów związanych z mutacjami genu BRCAl, ale ich wyniki miałyby istotne znaczenie dla terapii. Co ważniejsze dla ciebie, miałyby istotne znaczenie dla profilaktyki. Tak czy inaczej, uważam, że powinnaś się przebadać. To znaczy, nie chcę cię niepokoić, ale byłoby to rozsądne. – Moja matka jest nosicielką mutacji BRCAl – przyznała Laurie. Jej gniew, choć nie rozczarowanie, ostygł nieco, gdy uświadomiła sobie, że Jack martwi się o jej zdrowie, a nie o zdrowie jej matki. – Tym bardziej powinnaś zrobić badania – oświadczył Jack. – Myślałaś o tym? – Myślałam – odparła. – Ale nie jestem przekonana, że to takie istotne, a mogłoby tylko bardziej mnie zdenerwować. Nie zamierzam dać sobie usunąć piersi i jajników. – Mastektomia i usunięcie jajników to nie jedyne środki zapobiegawcze – powiedział Jack. – Wczoraj wieczorem wszedłem do Internetu i poczytałem sobie na ten temat. Laurie niemal się uśmiechnęła. Zastanawiała się, czy zaglądali na te same strony. – Innym rozwiązaniem są częstsze mammografie – ciągnął Jack. – Ostatecznie mogłabyś nawet wziąć pod uwagę terapię tamoksifenem. Ale to sprawy na później. Na razie wszystko sprowadza się do tego, że badanie ma sens. Chodzi mi o to, że skoro jest możliwość uzyskania prognozy, powinnaś z niej skorzystać. Prawdę mówiąc, chciałbym cię prosić, żebyś to zrobiła. Nie, odwołuję, co powiedziałem. Chciałbym cię błagać, żebyś to zrobiła... dla mnie. Ku zaskoczeniu Laurie pochylił się naprzód i z nieoczekiwaną siłą ścisnął jej rękę, by podkreślić swe zaangażowanie. – Naprawdę tak sądzisz? – zapytała, zaskoczona słowami „dla mnie”.

– Oczywiście! Bez dwóch zdań! – odparł Jack. – Nawet gdyby jedynym efektem miało być skłonienie cię do regularnych kontroli. Już to byłby niezwykle korzystny skutek. Laurie, proszę! – Czy to badanie krwi? Nawet nie wiem. – Tak, to proste badanie krwi. Masz lekarza pierwszego kontaktu w Manhattan General, gdzie musimy teraz chodzić? – Jeszcze nie – przyznała Laurie. – Ale mogę zadzwonić do starej koleżanki ze studiów, Sue Passero. Pracuje u nich na internie. Na pewno będzie mogła mnie umówić. – Znakomicie – odparł Jack. Zatarł dłonie. – Mam zadzwonić, żeby się upewnić, że to zrobiłaś? Laurie roześmiała się. – Zrobię to. – Dzisiaj. – W porządku, na miłość boską. Dzisiaj. – Dziękuję – powiedział Jack. Puścił rękę Laurie, którą trzymał mocno. – A teraz, skoro tę sprawę mamy już za sobą, chcę cię zapytać, czy możemy pójść na kompromis w sprawie twojej wyprowadzki. Przez chwilę Laurie była kompletnie zaskoczona. Akurat kiedy uznała, że Jack nie zamierza rozmawiać o ich związku, on poruszył tę kwestię. – Jak już mówiłem – ciągnął – brakowało mi ciebie zeszłej nocy. Co gorsza, na boisku byłem kompletnie do niczego. Starannie opracowane mechanizmy obronne, które miały chronić mnie przed twoją nieobecnością, zawiodły w przedmeczowym starciu z parą twoich rajstop. – Jakich rajstop? – zdziwiła się Laurie ponownie czujna. Celowo zachowała powagę, mimo sarkastycznego humoru Jacka. Nie widziała nic zabawnego w sugestii, że jego sprawność na boisku do koszykówki jest decydującym czynnikiem, dla którego pragnie jej powrotu. – Tych, które zostawiłaś w łazience. Ale nie martw się, są bezpieczne w komodzie. – Co rozumiesz przez kompromis? – zapytała podejrzliwie Laurie. Jack poruszył się niespokojnie. Widać było, że to niewygodne dla niego pytanie. Laurie nie popędzała go. W końcu, zmieszany, przygarbił się i wyciągnął wolną rękę z dłonią zwróconą ku górze. – Umówimy się, że będziemy regularnie rozmawiać o tych sprawach. Laurie straciła resztki optymizmu.

– To żaden kompromis – powiedziała tonem, który odzwierciedlał jej zniechęcenie. – Jack, oboje wiemy, co to za sprawy. W tym momencie dalsza gadanina niczego nie rozwiąże. Wiem, że to może się wydawać sprzeczne z tym, co zwykle mówiłam o znaczeniu rozmowy. Faktem jest jednak, że to ja ustępowałam od samego początku, a zwłaszcza przez ostatni rok. Wiem, co przeszedłeś, rozumiem cię, i dlatego właśnie tak długo znosiłam sytuację, która nie zaspokajała moich potrzeb. To wszystko. Wierzę, że się kochamy, ale jesteśmy na rozdrożu. Nie mam już dwudziestu pięciu lat. Potrzebuję rodziny. Potrzebuję trwałego związku. Mówiąc twoimi słowami, piłka jest na twojej połowie. Decyzja należy do ciebie. W tym momencie rozmowy nie mają sensu. Nie zamierzam cię przekonywać, a na tym etapie rozmowa tak właśnie by wyglądała. I jeszcze jedno: nie odeszłam w chwili złości. To dojrzewało we mnie długo. Przez kilka minut siedzieli bez ruchu, patrząc na siebie. W końcu Laurie się poruszyła. Pochyliła się i ścisnęła nogę Jacka tuż nad kolanem. – To nie oznacza, że nie chcę w ogóle rozmawiać – zapewniła go. – Albo że nie jesteśmy przyjaciółmi. Chodzi tylko o to, że jeżeli nie możemy autentycznie pójść na kompromis, wolę mieszkać u siebie. A na razie wrócę do swoich zajęć. Wstała, uśmiechnęła się do Jacka bez urazy, po czym ruszyła przez salę łączności, kierując się do windy.

Rozdział 7

Z potężnym ziewnięciem, które wycisnęło jej łzy z oczu, Laurie odłożyła ołówek, przeciągnęła się, po czym spojrzała na swoje dzieło. Była to narysowana na arkuszu papieru milimetrowego tabelka, po lewej stronie której widniały nazwiska czterech pacjentów z jej domniemanej serii. U góry arkusza, tworząc kolumny, wypisane były wszelkie parametry, które wydały jej się istotne, takie jak:

wiek i płeć pacjenta, rodzaj zabiegu, nazwisko chirurga i anestezjologa, użyty środek znieczulający, zastosowane leki przeciwbólowe i uspokajające, oddział, na którym leżał pacjent, okoliczności, w jakich został on znaleziony, przez kogo i o jakiej porze, nazwisko lekarza wykonującego autopsję, wszelkie potencjalnie istotne patologie oraz wyniki badań toksykologicznych. W tej chwili wypełnione były wszystkie rubryki tabeli z wyjątkiem nazwisk chirurgów i anestezjologów, środka znieczulającego i użytych leków, wyników toksykologicznych dotyczących dwóch przypadków, których sekcją się zajmowała, i potencjalnie istotnych patologii u Darlene Morgan. By wypełnić puste pola, Laurie potrzebowała kart szpitalnych oraz stałej współpracy Petera i Maureen. W polach przeznaczonych na wyniki badań toksykologicznych dwóch przypadków, których sekcje wykonali Kevin i George, zapisała: „Ujemny wynik badań kompleksowych, dalsze badania w toku”. Już na tym etapie Laurie zwróciła uwagę na pewien szczegół, który uznała za ważny i lekko podkopujący jej teorię seryjnego zabójcy, a mianowicie, że zgony nie nastąpiły na tym samym oddziale. Dwoje pacjentów leżało na chirurgii ogólnej, natomiast dwóch pozostałych na ortopedii i neurochirurgii. Ponieważ żaden z pacjentów nie miał zabiegu neurochirurgicznego, a jeden z przypadków ortopedycznych znalazł się na chirurgii ogólnej, Laurie od razu zadzwoniła do izby przyjęć Manhattan General, by wyjaśnić tę sprawę. Powód okazał się prosty. Ponieważ szpital bliski był przepełnienia, łóżka często przydzielano, nie zważając na typ zabiegu. Odkąd Laurie zostawiła Jacka w pokoju lekarskim, z pasją zbierała informacje na temat czwórki pacjentów. Miała po temu dwa powody. Jak odgadł Jack, wciąż potrzebowała czegoś, co zajęłoby ją i odciągnęło jej uwagę od własnych problemów. To się nie zmieniło. Zapragnęła też jednak udowodnić słuszność swego intuicyjnego przekonania, że przypadki te tworzą serię. Niefrasobliwość, z jaką Jack odrzucił jej pomysł, była zarówno poniżająca, jak i irytująca. Najpierw poszła na górę, do laboratorium histologii, by odszukać Maureen. Ta, niespełna dwadzieścia cztery godziny od zamówienia, z satysfakcją wręczyła jej tackę z zabarwionymi hematoksyliną i eozyną próbkami tkanek McGillina. Przy ośmiu tysiącach autopsji rocznie, przygotowanie preparatów histologicznych z dnia na dzień było czymś niesłychanym. Laurie podziękowała jej wylewnie i natychmiast zabrała preparaty do swojego pokoju, by przyjrzeć im się dokładnie. Jak przypuszczała, nie wykazywały najmniejszej patologii. Serce było całkowicie normalne. Nie było żadnych śladów świeżego lub wyleczonego zapalenia mięśnia sercowego ani naczyń wieńcowych, nie dostrzegła też jakichkolwiek anomalii zastawek czy układu przedsionkowokomorowego. Następnie zeszła na trzecie piętro, do laboratorium toksykologii. Tu napotkała drobny problem, gdy wpadła na Johna DeVriesa. Dawne zatargi między nimi oraz instynkt terytorialny sprawiły, że zapytał ją ostro, dlaczego szwenda się po jego laboratorium. Nie chcąc wpędzać Petera w kłopoty, Laurie musiała się wykazać pomysłowością. Przypadkiem stała obok spektrometru masowego, powiedziała więc, że nigdy nie zrozumiała do końca, o co chodzi w spektrometrii mas, i chciałaby się dowiedzieć czegoś na ten temat. Nieco udobruchany, John wręczył jej parę książek, po czym przeprosił, tłumacząc, że musi iść na dół, do laboratorium serologii. Laurie znalazła Petera w jego pozbawionym okien lilipucim pokoiku. Oczy rozbłysły mu na jej

widok. Choć Laurie poznała go dopiero w Zakładzie Medycyny Sądowej, on pamiętał ją z początku lat osiemdziesiątych, gdy oboje studiowali na Wesleyan University. Był o dwa lata niżej. – Zrobiłem ogólną analizę próbek McGillina – powiedział. – Nic nie znalazłem, ale muszę cię ostrzec, że czasami związki chemiczne potrafią się ukryć w załamaniach krzywej, szczególnie jeśli ich stężenie jest bardzo niskie. Miałbym znacznie łatwiejsze zadanie, gdybyś podpowiedziała mi, czego szukasz. – Słuszna uwaga – przyznała Laurie. – Ponieważ wyniki autopsji tych pacjentów sugerują, że śmierć nastąpiła bardzo szybko, ich serca musiały nagle przestać pompować krew. Rozumiesz, w jednej minucie wszystko było w porządku, a w następnej ustało krążenie. To oznacza, że musimy wziąć pod uwagę działające na serce toksyny, jak kokaina i naparstnica, oraz wszelkie leki, które mogą powodować zaburzenia akcji serca, wpływając albo na ośrodek, który inicjuje skurcze, albo na układ przedsionkowo-komorowy, który rozprowadza impulsy. Mało tego, musimy też uwzględnić wszystkie leki stosowane w leczeniu arytmii. – O rany! To dość długa lista – zauważył Peter. – Kokainę i naparstnicę bym widział, bo wiem, gdzie ich szukać na krzywej, a przy tym muszą być w dużych dawkach, by wywołać efekt, o jakim mówisz. Co do reszty, nie wiem, ale sprawdzę to. W tym momencie Laurie zapytała o Solomona Moskowitza i Antonia Nogueirę, których autopsje przeprowadzano dwa tygodnie wcześniej. Wyjaśniła Peterowi, że przypadki te są kopią sprawy McGillina. Wpisawszy hasło na klawiaturze przed swym monitorem, Peter wszedł do laboratoryjnej bazy danych. Ogólne analizy w obu przypadkach nic nie wykazały, ale zaproponował, że wykona je raz jeszcze, skoro wie już mniej więcej, czego szukać. – Jeszcze jedno – powiedziała Laurie na odchodnym. – Robiłam dziś rano kolejny przypadek, którego próbki powinny trafić tu lada moment. Był uderzająco podobny do tamtych trzech, co każe mi sądzić, że w Manhattan General dzieje się coś dziwnego. Ponieważ nie mogę znaleźć żadnej patologii, obawiam się, że na twoje barki spadnie ciężar odkrycia, co to jest. Peter obiecał, że zrobi, co w jego mocy. Po wizycie w laboratorium toksykologii Laurie wstąpiła do biura George’a, by rzucić okiem na teczkę Antonia Nogueiry. Była mile zaskoczona, gdy zastała tam czekające na nią kserokopie najważniejszych stron. Kevin nie był aż tak uczynny, ale nie miał nic przeciwko temu, by zrobiła sobie kopie. Zabrawszy materiały do swojego pokoju, Laurie przestudiowała je dokładnie, wypełniając równocześnie tabelkę. Chwyciwszy arkusz z tabelką i okręciwszy się na krześle, Laurie zaczekała, aż Riva skończy rozmowę telefoniczną z miejscowym lekarzem na temat potrąconej przez samochód turystki, którą badała rano. – Popatrz na to! – powiedziała, wyciągając arkusz w stronę koleżanki, gdy ta odkładała słuchawkę. Riva wzięła tabelkę i przyjrzała jej się, po czym popatrzyła na Laurie.

– Jesteś bardzo pracowita. To znakomity sposób porządkowania danych. – Fascynuje mnie ta zagadka – przyznała Laurie. – Mam zamiar ją rozgryźć. – Przypuszczam, że dlatego cieszyłaś się, kiedy nie znalazłaś żadnej patologii u Morgan. Oznaczało to, że masz kolejny przypadek do swojej serii. – Zgadłaś! – Więc co o tym sądzisz w tej chwili? – zapytała Riva. – Przy całym wysiłku musisz mieć jakiś pomysł. – Myślę, że mam. Nie ulega wątpliwości, że śmierć całej czwórki nastąpiła w wyniku migotania komór. Przyczyna to inna sprawa, podobnie jak charakter zgonu. – Mów dalej. – Jesteś pewna, że chcesz tego słuchać? Kiedy wspomniałam o moich podejrzeniach Jackowi, prawie mnie wyśmiał. – Spróbuj! – W porządku! Mówiąc w skrócie, ponieważ uznałam, że zgon nastąpił na skutek migotania komór albo zatrzymania akcji serca, i ponieważ serca nie wykazywały żadnych anomalii, przyczyną śmierci musiał być jakiś lek wywołujący arytmię. – To wydaje się dość rozsądne – stwierdziła Riva. – A co z charakterem zgonu? – To właśnie jest najciekawsze – odparła Laurie. Pochyliła się naprzód i zniżyła głos, jakby obawiała się, że ktoś może podsłuchiwać. – Myślę, że to zabójstwa! Innymi słowy, wydaje mi się, że natrafiłam na ślad przebiegłego seryjnego zabójcy działającego w Manhattan General. Riva otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Laurie uniosła dłoń i ciągnęła już normalniejszym tonem: – Gdy tylko dostanę karty szpitalne, będę mogła uzupełnić swoją tabelkę o takie dane, jak leki przedoperacyjne, środki znieczulające oraz leki podane po zabiegu. Wtedy wrócimy do tej rozmowy i zobaczymy, jaka będzie twoja reakcja. Osobiście nie sądzę, żeby dodatkowe informacje cokolwiek zmieniły. Wystąpienie w jednym szpitalu, na przestrzeni dwóch tygodni, czterech przypadków śmiertelnego, nie poddającego się reanimacji migotania komór u młodych, zdrowych ludzi po planowych zabiegach z zastosowaniem zwyczajnych procedur to zbyt wiele jak na zbieg okoliczności. – To bardzo duży szpital, Laurie! – powiedziała Riva, nie mając ochoty się spierać. Laurie głośno wypuściła powietrze. Przeczulona odebrała ton Rivy jako protekcjonalny i niewiele różniący się od tego, jakim zbył ją Jack. Wyrwała tabelkę z rąk koleżanki.

– To tylko moje zdanie – dodała Riva, spostrzegłszy jej reakcję. – Masz prawo do własnego zdania – burknęła Laurie, odwracając się w stronę własnego biurka. – Nie chciałam cię zirytować – powiedziała Riva do jej pleców. – To nie twoja wina – odparła Laurie, nie oglądając się za siebie. – Jestem ostatnio trochę przewrażliwiona. – Odwróciła się i spojrzała na koleżankę. – Ale powiem ci jedno. Poprzednim seryjnym zabójcom z placówek opieki zdrowotnej pozwoliła działać tak długo zbyt mała podejrzliwość. – Chyba masz rację – przyznała Riva. Uśmiechnęła się, ale Laurie nie odwzajemniła jej pojednawczego gestu. Zamiast tego okręciła się na krześle i podniosła słuchawkę telefonu. Mogła być zirytowana reakcją Jacka i Rivy na jej pomysły, ale samo ich zwerbalizowanie sprawiło, że nabrały ostrości, i jeszcze bardziej utwierdziło ją w przekonaniu, że ma rację. Obiekcje przyjaciół w najmniejszym stopniu nie zachwiały jej opinią. Coraz mocniej wierzyła w słuszność swej hipotezy o seryjnym zabójcy. Uświadomiła sobie, że nawet jeśli jest to przedwczesne w tym sensie, że nie ma żadnych niepodważalnych dowodów, jej obowiązkiem jest dopilnować, by ktoś w Manhattan General został poinformowany. Niestety, z przykrego doświadczenia wiedziała, że podjęcie takiej decyzji nie należy do niej. Inicjatywa musiała wyjść z administracji i przejść przez dział public relations. Pamiętając o tym, Laurie wybrała wewnętrzny numer Washingtona i poprosiła Connie Egan, jego sekretarkę, żeby umówiła ją z zastępcą szefa. – Calvin za kilka minut wychodzi na zebranie Komitetu Doradczego – powiedziała Connie. – Jeśli chcesz go złapać, radzę ci, żebyś przyszła natychmiast. W przeciwnym razie możesz liczyć na spotkanie dopiero po czwartej, a nawet to zależy od tego, czy tu wróci, co wcale nie jest pewne. – Zaraz będę. – Laurie odłożyła słuchawkę i wstała. – Powodzenia – powiedziała Riva, która słyszała rozmowę. – Dzięki – odparła Laurie bez większego przekonania. Sięgnęła po swoją tabelkę. – Nie bądź rozczarowana, jeśli Calvin przyjmie to jeszcze z większą rezerwą niż ja – zawołała za nią Riva. – I może się wściec na samą sugestię dotyczącą przestępstwa. Pamiętaj, on ma słabość do Manhattan General, bo szkolił się tam jako student i rezydent w czasach, kiedy był to jeszcze liczący się szpital uniwersytecki. – Będę o tym pamiętać – odparła Laurie. Czuła lekkie wyrzuty sumienia z powodu swego zachowania wobec koleżanki. Okazywanie złości nie leżało w jej charakterze, jednak tym razem nie mogła się powstrzymać. Nie chcąc minąć się z Calvinem, nie marnowała czasu. Zjechała na dół jedną z wind od frontu i niespełna pięć minut później była już w dziale administracyjnym. Kilka osób siedziało na długiej kanapie, czekając na spotkanie z szefem, którego zamkniętych drzwi strzegła Gloria Sanford. Laurie

pamiętała, jak parę razy siedziała tam sama, czekając na reprymendę za zrobienie tego, czego teraz unikała, udając się na rozmowę z Washingtonem. W początkach swej pracy w Zakładzie Medycyny Sądowej była o wiele bardziej krnąbrna, a także przykładała znacznie mniejszą wagę do dyplomacji. – Możesz wejść od razu – powiedziała Connie, gdy Laurie podeszła do jej biurka. Drzwi gabinetu Calvina były uchylone. Rozmawiał przez telefon, opierając nogi o róg biurka. Gdy weszła, wolną ręką wskazał jej dwa stojące przed biurkiem krzesła. Laurie omiotła wzrokiem znajome pomieszczenie. Było o połowę mniejsze od gabinetu Binghama i nie miało połączenia z salą konferencyjną. Mimo to było olbrzymie w porównaniu z przestrzenią, jaką Laurie musiała dzielić z Rivą. Jego ściany obwieszone były typową kolekcją dyplomów, nagród oraz zdjęć z przedstawicielami władz miasta. Calvin zakończył rozmowę, która – na ile Laurie mogła stwierdzić – dotyczyła programu pomyślnie się zapowiadającego zebrania Komitetu Doradczego. Komitet Doradczy został utworzony przez burmistrza niemal dwadzieścia lat temu, by uniezależnić Biuro Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej zarówno od organów wykonawczych, jak i od służb ochrony porządku publicznego. Washington z hałasem opuścił swe potężne nogi na podłogę. Przyjrzał się Laurie przez nowe, pozbawione oprawek okulary z progresywnymi soczewkami. Laurie poczuła, że sztywnieje. Od dzieciństwa kiepsko radziła sobie z męskimi autorytetami i Calvin zawsze ją onieśmielał, bardziej nawet niż szef. Działało tu połączenie jego imponującej postury, świdrującego spojrzenia zimnych, czarnych oczu, legendarnego wybuchowego temperamentu oraz sporadycznych przejawów szowinizmu. Równocześnie wiedziała, że potrafi też być życzliwy i taktowny. Przed każdą rozmową z nim dręczyła ją niepewność, która strona okaże się dominująca. – Co mogę dla ciebie zrobić? – spytał Calvin. – Niestety, musimy się streszczać. – Zajmę ci tylko chwileczkę – zapewniła go Laurie. Wręczyła mu arkusz z tabelką, po czym pospiesznie opisała po kolei wszystkie cztery przypadki, a następnie własne domysły co do mechanizmu, przyczyny i charakteru zgonu. Zajęło jej to ledwie kilka minut. Calvin nadal studiował tabelkę. Wreszcie podniósł głowę z wygiętymi w łuk brwiami. Rozpierając się w fotelu, który zaskrzypiał żałośnie, oparł łokcie na biurku, złączył palce wskazujące i wolno pokręcił głową. Jego twarz wyrażała zakłopotanie. – Przede wszystkim muszę zapytać, dlaczego mówisz mi to wszystko na tak wczesnym etapie? Żaden z tych przypadków nie został jeszcze zamknięty. – Wyłącznie dlatego, że pomyślałam, iż będziesz chciał uprzedzić kogoś w Manhattan General o naszej opinii na temat tych przypadków, by skłonić ich do podejrzliwości. – Poprawka! – zagrzmiał Calvin. Spojrzał przelotnie na zegarek, co nie uszło uwagi Laurie. – Uprzedzałbym ich o twojej opinii, nie mojej. Laurie, zdumiewasz mnie. Wykorzystujesz zupełnie nieadekwatne dane, żeby wyciągać z nich przedwczesne i niedorzeczne wnioski. – Uderzył tabelkę

grzbietem dłoni. – Sugerujesz, żebym rozpowszechniał czyste domysły, które mogłyby ogromnie zaszkodzić Manhattan General Hospital, gdyby dotarły do niewłaściwych osób, co zdarza się aż nazbyt często. To mogłoby wręcz wywołać panikę. Biuro Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej zajmuje się faktami, nie bujaniem w obłokach. Do diabła, moglibyśmy stracić wiarygodność! – Intuicja mówi mi, że coś w tym jest – zaprotestowała Laurie. Washington trzasnął swą potężną dłonią o blat biurka. Kilka kartek sfrunęło na podłogę. – Nie mam cierpliwości dla kobiecej intuicji, jeśli do tego właśnie rzecz się sprowadza. Myślisz, że co to jest, kółko krawieckie? Jesteśmy instytucją naukową. Zajmujemy się faktami, nie przeczuciami i domysłami. – Ale mówimy o czterech nie wyjaśnionych zgonach w ciągu dwóch tygodni – broniła się Laurie, jęcząc w duchu. Najwyraźniej obudziła uśpiony szowinizm Calvina. – Tak, ale Manhattan General przyjmuje tysiące pacjentów. Tysiące! I przypadkiem wiem, że ma niski wskaźnik umieralności, znacznie poniżej trzech procent, które zwykle uchodzą za poziom alarmowy. Skąd to wiem? Bo zasiadam w zarządzie. Wróć z jakimiś danymi z toksykologii albo niepodważalnymi dowodami na śmiertelne porażenie prądem o niskim napięciu, a chętnie cię wysłucham, ale nie opowiadaj mi niedorzecznych, nie popartych faktami bajek o seryjnym mordercy. – Ci ludzie nie zostali porażeni prądem – odparła Laurie. Przez pewien czas rozważała taką możliwość, ponieważ standardowe napięcie 110 woltów mogło wywołać migotanie komór serca. Szybko jednak odrzuciła ten pomysł, ponieważ pacjenci z reguły nie mieli styczności ze źródłami prądu. Jedna osoba mogłaby może mieć kontakt z jakimś wadliwym urządzeniem, ale z pewnością nie cztery, tym bardziej że żadna z nich nie była monitorowana. – Podaję tylko przykład! – ryknął Calvin. Wstał tak gwałtownie, że jego fotel odjechał do tyłu i uderzył w ścianę. Oddał Laurie arkusz z tabelką. – Jeśli tak ci zależy, wróć i zdobądź parę faktów! Nie mam czasu na te bzdury. Muszę iść na zebranie, na którym będziemy się zajmować prawdziwymi problemami. Zawstydzona, że skarcono ją jak małą dziewczynkę, Laurie wymknęła się z sekretariatu. Podczas tej wymiany zdań drzwi gabinetu Washingtona były otwarte i kiedy wychodziła, ludzie czekający na rozmowę z Binghamem przyglądali jej się z kamiennymi twarzami. Nie miała pojęcia, co mogli sobie pomyśleć o tym, czego byli świadkami. Poczuła ulgę, gdy nadjechała pusta winda, w której mogła wziąć się w garść. Jak powiedziała Rivie, była ostatnio przewrażliwiona. W normalnych warunkach prawdopodobnie nie przejęłaby się cierpką reakcją Calvina. Jednak zestawiając reakcję Calvina z tym, jak zareagowali Jack i Riva, czuła się niczym współczesna Kasandra. Nie mogła uwierzyć, że ludzie, których darzy szacunkiem, są ślepi na to, co dla niej jest tak oczywiste. Wróciwszy do siebie, opadła ciężko na krzesło i przez chwilę siedziała z głową wspartą na dłoniach. Była w kropce. Potrzebowała więcej danych, ale miała związane ręce. Musiała czekać, aż dotrą do niej zwykłymi kanałami karty z Manhattan General, a nie było mowy, by mogła przyspieszyć ten

proces. Musiała też czekać, aż Peter dokona swoich czarów z chromatografią gazową i spektrografią masową. Jeśli następnego dnia nie otrzyma kolejnego podobnego przypadku, czego wcale sobie nie życzyła, nic więcej nie zdoła zrobić. – Odnoszę wrażenie, że twoja rozmowa z Calvinem nie była tak owocna, jak na to liczyłaś – zauważyła Riva. Laurie nie odpowiedziała. Była teraz jeszcze bardziej drażliwa niż wcześniej. Od dzieciństwa zabiegała o aprobatę autorytetów, a kiedy jej nie otrzymywała, czuła się fatalnie. Reakcja Washingtona była tego znakomitym przykładem; budziła w niej poczucie, że całe jej życie rozłazi się w szwach. Najpierw pojawił się problem z Jackiem, potem choroba matki i sprawa BRCA1, a teraz wyglądało na to, że nawet jej praca wali się w gruzy. Na domiar złego dwie noce pod rząd zbyt krótko spała i była wykończona. Westchnęła. Musiała wziąć się w garść. Myśl o BRCA1 przypomniała jej o złożonej Jackowi obietnicy, że zadzwoni do swej dawnej współlokatorki ze studiów, Sue Passero, i podda się badaniu na obecność markera. Tak naprawdę nie do końca jeszcze zdecydowała się na badania, więc jej zgoda była bardziej ustępstwem wobec jego nieoczekiwanych nalegań niż faktyczną decyzją. Teraz jednak ujrzała to w nowym świetle. Wyrwanie się z kostnicy, choćby tylko na parę godzin, wydało jej się doskonałym pomysłem. Przyszło jej też do głowy, że mogłaby upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Znając Sue, była pewna, że w trakcie badań będzie miała okazję zwierzyć się jej ze swych podejrzeń co do seryjnego zabójcy, które dałyby szpitalowi powód do wzmożenia czujności, unikając konieczności wskazywania na siebie lub Zakład Medycyny Sądowej jako źródło. Laurie wyciągnęła notes z adresami, odszukała służbowy numer Sue i podniosła słuchawkę. Były bliskimi przyjaciółkami w college’u i w szkole medycznej, a ponieważ pracowały w tym samym mieście, mniej więcej raz w miesiącu spotykały się na kolacji. Zawsze obiecywały sobie, że będą widywać się częściej, ale jakoś im się to nie udawało. Telefon odebrała jedna z sekretarek kliniki. Laurie poprosiła o Sue. Zamierzała jedynie zostawić przyjaciółce wiadomość, by ta oddzwoniła w dogodnym dla siebie czasie, ale kiedy sekretarka zapytała, kto mówi, i usłyszała: „Doktor Montgomery”, zeszła z linii, zanim Laurie zdążyła cokolwiek dodać. Zanim się zorientowała, w słuchawce rozległ się głos przyjaciółki. – Co za niespodzianka! – powiedziała radośnie Sue. – Co słychać? – Masz chwilę, żeby porozmawiać? – Jasne. O co chodzi? Laurie oświadczyła, że musi zrobić badania na obecność markera BRCA1 z powodów, które wyjaśni później. Wspomniała też, że została przeniesiona do AmeriCare, ale nie zdążyła jeszcze wybrać lekarza pierwszego kontaktu. – Żaden problem. Przyjdź, kiedy chcesz. Wypiszę ci skierowanie i wyślę cię do laboratorium.

– Może być dzisiaj? – Oczywiście. Wpadnij! Jadłaś już lunch? – Jeszcze nie. – Laurie uśmiechnęła się. Upiecze trzy pieczenie przy jednym ogniu! – No to szoruj tu, stara! Stołówkowe jedzenie to żadna rewelacja, ale możesz liczyć na dobre towarzystwo. Montgomery odłożyła słuchawkę i zdjęła kurtkę z wieszaka za drzwiami. – Myślę, że dobrze robisz, że się badasz – powiedziała Riva. – Dzięki – odparła Laurie. Spojrzała na biurko, by się upewnić, że czegoś nie zapomniała. – Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła – dodała Mehta. – Oczywiście, że nie – zapewniła Laurie, uspokajająco ściskając ją za ramię. – Jak już mówiłam, jestem ostatnio przeczulona i wszystko drażni mnie bardziej, niż powinno. Nieważne. Nie jesteś wprawdzie moją sekretarką, ale byłabym wdzięczna, gdybyś raz jeszcze odbierała wiadomości, szczególnie od Maureen i Petera. Wynagrodzę ci to. – Nie bądź głupia. To dla mnie żaden kłopot. Wrócisz po południu? – Oczywiście. Wychodzę tylko na szybki lunch i zwykłe pobranie krwi, chociaż być może zajrzę też do matki. Tak czy inaczej, gdyby było coś pilnego, dzwoń do mnie na komórkę. Riva pomachała jej i zajęła się pracą. Laurie wyszła z kostnicy na Pierwszą Avenue. Panował przenikliwy chłód. Temperatura spadała w miarę upływu dnia, było więc zimniej niż rano, kiedy szła do pracy. Schodząc po frontowych stopniach na chodnik, podciągnęła zamek kurtki aż pod brodę. Dygocąc lekko, stanęła na krawężniku i uniosła dłoń, by przywołać taksówkę. Przejazd do Manhattan General zabrał jej nieco więcej czasu niż jazda do University Hospital poprzedniego dnia. Oba szpitale mieściły się w Upper East Side w mniej więcej jednakowej odległości na północ od Zakładu Medycyny Sądowej, ale General znajdował się bardziej na zachód. Zajmował rozległy teren wzdłuż Central Parku, a poszczególne jego części połączone były kładkami dla pieszych przerzuconymi nad bocznymi ulicami. Kompleks budynków z szarego kamienia powstawał z przerwami niemal sto lat, więc różne gmachy reprezentowały nieco odmienne style architektoniczne. Najnowsze skrzydło, o najbardziej nowoczesnej sylwetce, noszące imię swego fundatora Samuela B. Goldblatta, dostawiono pod kątem prostym do tyłów głównego gmachu. Było to skrzydło dla VIP-ów, odpowiednik tego, w którym w University Hospital umieszczono matkę Laurie. Laurie była już kilkakrotnie w Manhattan General, między innymi odwiedzając Sue, wiedziała więc, dokąd iść, co było cenną informacją, gdyż w szpitalu zawsze panował tłok. Skierowała się wprost do ambulatorium w budynku Kaufmana, tam zaś do przychodni internistycznej, i w głównej recepcji

zapytała o przyjaciółkę. Gdy wymieniła swoje nazwisko, sekretarka podała jej kopertę. W środku znajdowało się skierowanie na badania na obecność markera BRCA1 oraz liścik od Sue. List wyjaśniał, jak trafić do laboratorium genetyki, które mieściło się na pierwszym piętrze głównego budynku. Informował też, że Laurie powinna najpierw pójść do rejestracji. Jako nowa pacjentka AmeriCare musiała założyć sobie kartę. Ostatnie zdanie mówiło, że po badaniu Laurie ma iść prosto do stołówki, a Sue będzie tam na nią czekać. Wyrobienie karty zabrało więcej czasu niż samo pobranie krwi. W dziale obsługi klienta była kolejka. Mimo wszystko cała procedura trwała tylko piętnaście minut i wkrótce Laurie była już w drodze na pierwsze piętro. Wskazówki Sue były jasne, tak więc bez trudu odnalazła laboratorium diagnostyki genetycznej. W porównaniu z resztą szpitala panował tam zaskakujący spokój. Z głośników rozlegała się muzyka klasyczna. Na ścianach wisiały oprawione reprodukcje Nenufarów Moneta z Museum of Modern Art. W poczekalni nie było nikogo, gdy Laurie podała recepcjonistce skierowanie od Sue. Nie ulegało wątpliwości, że ogólnodostępne badania genetyczne są jeszcze w powijakach, wiedziała jednak, że sytuacja ta wkrótce się zmieni, a wraz z tym odmieni się oblicze medycyny. Siedząc w poczekalni, Laurie znowu musiała spojrzeć w oczy zagrożeniu, które mogło się czaić w głębi jej ciała. Myśl, że być może nosi w sobie narzędzie własnej śmierci w postaci zmutowanego genu, wprawiała ją w przerażenie. Kojarzyło jej się to z nieświadomym samobójstwem albo wbudowanym mechanizmem autodestrukcji i z pewnością dlatego właśnie robiła wszystko, by o tym nie myśleć. Czy wynik badania będzie dodatni czy ujemny? Nie miała pojęcia, lecz sama wizyta w szpitalu sprawiła, że czuła się jak hazardzistka, co nie leżało w jej naturze. Gdyby Jack nie nalegał, najprawdopodobniej odkładałaby te badania w nieskończoność. Lecz teraz, skoro już tu przyszła, da sobie pobrać krew, a potem zapomni o całej sprawie, którą to umiejętność odziedziczyła po matce. Po pobraniu krwi, co było łudząco prostym zabiegiem, Laurie wróciła na parter i stanęła w kolejce do informacji. Nie miała pojęcia, gdzie w tym rozległym kompleksie znajduje się stołówka. Kiedy nadeszła jej kolej, wolontariuszka w różowym kitlu zapytała ją, czy chodzi o główną stołówkę czy o stołówkę dla pracowników. Po chwili wahania Laurie odparła, że o tę drugą, i otrzymała wskazówki. Wskazówki były skomplikowane, ale najbardziej pomocna okazała się ostatnia sugestia wolontariuszki, by kierować się fioletową linią na podłodze. Po pięciu minutach marszu Laurie znalazła się na miejscu. Ponieważ był kwadrans po dwunastej, w stołówce panował rozgardiasz. Laurie nie miała pojęcia, że personel Manhattan General jest aż tak liczny, a przecież cały ten tłum stanowił tylko część jednej z trzech zmian. Rozejrzała się po niezliczonych twarzach mężczyzn i kobiet, zarówno tych siedzących przy stolikach, jak i czekających w kolejce do bufetu. Gwar rozmów kojarzył jej się z odgłosami żabiego rezerwatu w letni wieczór. Widząc taki tłum, momentalnie straciła nadzieję na odnalezienie Sue. Przypominało to próbę spotkania przyjaciela na Times Square w noc sylwestrową. Zamierzała właśnie podejść do kas, by zapytać o telefon, dzięki któremu mogłaby wywołać przyjaciółkę, gdy poczuła, że ktoś klepie ją po ramieniu. Ku jej radości była to Sue, która wkrótce

otoczyła ją mocnym uściskiem. Sue była dobrze zbudowaną, wysportowaną, ciemnoskórą kobietą stanowiącą niegdyś podporę szkolnej drużyny futbolowej i softbolowej. Laurie czuła się maleńka w jej objęciach. Jak zwykle Sue wyglądała zachwycająco. W przeciwieństwie do większości swych koleżanek miała na sobie modną i twarzową jedwabną sukienkę, na którą narzuciła mocno nakrochmalony biały fartuch. Podobnie jak Laurie lubiła podkreślać ubiorem swoją kobiecość. – Mam nadzieję, że apetyt zostawiłaś w domu – powiedziała żartem Passero, wskazując kolejkę do bufetu. – Ale mówiąc poważnie, jedzenie nie jest takie złe. Stojąc w kolejce, a potem wybierając potrawy, prowadziły błahą rozmowę o pracy. Gdy czekały w kolejce do kasy, Laurie zapytała Sue o dzieci. Sue wyszła za mąż zaraz po studiach i miała piętnastoletniego syna oraz dwunastoletnią córkę. Laurie mimo woli zazdrościła jej. – Jeśli pominąć męki dojrzewania, wszystko jest super – odparła Sue. – A co z tobą i Jackiem? Widać światełko w tunelu? Wydaje mi się, że czas na jakiś ruch, dziewczyno! Jeśli się nie mylę, za parę dni kończysz czterdzieści trzy lata. Wiem to, bo mam urodziny tuż po tobie. Laurie poczuła, że oblewa się rumieńcem, i była zła na siebie, że nie potrafi niczego ukryć. Widziała, że Sue dostrzegła jej reakcję, a ponieważ przyjaźniły się od niemal dwudziestu sześciu lat, zwierzała jej się z pragnienia posiadania dzieci oraz kłopotów z Jackiem, szczególnie przez ostatnie dwa lata. Nie mogła teraz zbyć jej frazesami. – Jack i ja to już przeszłość – odparła, postanawiając być bardziej szczera, niż miała ochotę. – Przynajmniej jeśli chodzi o intymny związek. – Och, nie! Co jest nie tak z tym facetem?

Laurie zmarszczyła czoło i wzruszyła ramionami na znak, że nie ma pojęcia. Nie chciała się wdawać w długą, wyczerpującą emocjonalnie dyskusję. – Wiesz co... krzyżyk na drogę. I tak byłaś zbyt cierpliwa dla tego niezdecydowanego głupka. Powinnaś dostać medal, bo on się już nie zmieni. Laurie skinęła głową. Musiała ugryźć się w język, by nie bronić Jacka, choć wiedziała, że to, co mówi przyjaciółka, jest prawdą. Sue nie pozwoliła Laurie zapłacić za lunch, upierając się, by rachunek został zapisany na jej konto. Z tacami w rękach zdołały znaleźć dwuosobowy stolik przy oknie wychodzącym na wewnętrzny dziedziniec z nieczynną fontanną. Latem bujnie kwitły tu kwiaty, a z licznych pięter fontanny tryskały strumienie wody. Przez kilka następnych minut plotkowały na temat Jacka, przy czym mówiła głównie Sue. Wreszcie oświadczyła, że znajdzie Laurie kogoś bardziej odpowiedniego, na co ta w żartach wyraziła zgodę. Następnie rozmowa zeszła na powody, które skłoniły Montgomery do poddania się badaniu na obecność BRCA1. Laurie opowiedziała o chorobie matki, dodając, że matka swoim zwyczajem zataiła przed nią tę informację. Jedyną reakcją przyjaciółki była obietnica, że jeśli wynik okaże się dodatni, umówi Laurie na wizytę u pierwszorzędnego onkologa. – A co z lekarzem pierwszego kontaktu? – zapytała Sue po chwili milczenia. – Teraz, kiedy jesteś już oficjalnie klientką AmeriCare, musisz jakiegoś wybrać. – A ty? – podsunęła Laurie. – Przyjmujesz nowych pacjentów? – Byłabym zaszczycona – odparła Passero. – Ale jesteś pewna, że nie będziesz się czuć skrępowana, lecząc się u mnie? – Absolutnie – powiedziała Laurie. – Będę też musiała znaleźć nowego ginekologa. – W tym również mogę ci pomóc – stwierdziła Sue. – Mamy tu paru znakomitych lekarzy, włącznie z kobietą, do której sama chodzę. Jest szybka, delikatna i zna swój fach. – To brzmi zachęcająco. Ale nie ma pośpiechu. Do kontroli muszę iść dopiero za pół roku. – Może to i prawda, ale sądzę, że powinnyśmy już zacząć działać. Lekarka, o której myślę, jest bardzo rozchwytywana. Z tego, co wiem, na pierwszą wizytę trzeba się do niej zapisywać z sześciomiesięcznym wyprzedzeniem. Taka jest dobra. – Wobec tego zgoda – odparła Laurie. Przez kilka minut obie skupiły się na jedzeniu. Wreszcie Laurie przerwała milczenie. – Jest jeszcze jedna ważna sprawa, o której chciałam z tobą pomówić.

– Tak? – Sue odstawiła kubek z herbatą. – Wal śmiało! – Chciałam porozmawiać z tobą o ZNZD. Passero była skonsternowana. – Co to, do diabła, jest ZNZD? Laurie roześmiała się. – Wymyśliłam to w tej chwili. Słyszałaś pewnie o zespole nagłego zgonu niemowląt. – Oczywiście! Kto nie słyszał? – No więc ZNZD to skrót od zespołu nagłego zgonu dorosłych, co jest dobrym określeniem problemu, który pojawił się tu, w Manhattan General. – Och? – zdziwiła się Sue. – Wyjaśnij mi to dokładniej. Laurie pochyliła się ku niej. – Zanim to zrobię, muszę cię prosić, żebyś nie mówiła nikomu, że ta informacja pochodzi ode mnie. Zasugerowałam naszemu zastępcy szefa, że należałoby ostrzec kogoś w Manhattan General, ale wściekł się, twierdząc, że wszystko to są czyste, nie poparte dowodami domysły, które mogłyby zaszkodzić reputacji szpitala. Ja jednak mam podobne rozterki jak naukowiec przeprowadzający testy ratującej życie procedury, która szybko wykazała swoją skuteczność. Nawet za cenę zniweczenia rzetelności badania i ryzyka, że FDA nie zatwierdzi terapii, musiałabym ujawnić wyniki, by ludzie otrzymujący placebo mogli zostać uratowani. – Usiadła znów prosto i roześmiała się. – O rany! Chyba robię się melodramatyczna. Ale prawdą jest, że w sprawie, o której zaraz ci powiem, nie mam konkretnych dowodów głównie dlatego, że nie skończyłam badać tych przypadków. Nie dostałam jeszcze nawet kopii kart szpitalnych. Po prostu mam silne przeczucia i ktoś powinien dowiedzieć się o tym jak najszybciej. Tak czy owak, ta polityka lekarska doprowadza mnie do szału. To jedyna rzecz, która nie podoba mi się w mojej pracy. – Zaciekawiłaś mnie. Mów śmiało! Wyduś to z siebie! Pochyliwszy się znów i zniżywszy głos, Laurie opowiedziała całą historię, poczynając od McGillina, przez dwa przypadki, których sekcje prowadzili Southgate i Fontworth, a kończąc na tym, którego autopsję robiła tego ranka. Wspomniała o migotaniu komór i o tym, że autopsje nie ujawniły nic, co mogłoby być przyczyną śmierci. Wreszcie oświadczyła, że jej zdaniem przy braku jakiejkolwiek patologii na poziomie makro – czy mikroskopowym prawdopodobieństwo, że te cztery zgony są przypadkowe, jest mniej więcej takie jak prawdopodobieństwo, że nazajutrz nie wzejdzie słońce. – Co właściwie sugerujesz? – zapytała podejrzliwie Sue. – Cóż... – Laurie zawahała się. Znała przyjaciółkę na tyle, by wiedzieć, że to, co za chwilę powie, zostanie przez nią odebrane jak policzek. – Choć przypuszczam, że jest jeszcze nikła szansa, iż przyczyną tych zgonów było późne powikłanie po narkozie albo nieoczekiwany efekt uboczny jakiegoś leku, szczerze w to wątpię. A kiedy mówię „nikła”, mam na myśli „praktycznie zerowa”, bo nasze badania toksykologiczne jak dotychczas nie dały żadnych rezultatów. Tak czy inaczej, sprowadza się to do jednego. Obawiam się, że były to zabójstwa. Przez kilka minut siedziały bez słowa. Laurie pozwoliła przyjaciółce spokojnie przetrawić tę

nowinę. Wiedziała, że Sue jest niezwykle bystra, a przy tym przywiązana do Manhattan General. W jego murach odbyła cały swój staż. Sue odchrząknęła wreszcie. Widać było, że to, co usłyszała od Laurie, wzburzyło ją ogromnie. – Pozwól, że ujmę to wprost. Uważasz, że po naszym szpitalu włóczy się nocami jakiś szalony morderca? – W pewnym sensie, tak. W każdym razie tego się właśnie obawiam. Zanim jednak pochopnie odrzucisz ten pomysł, przypomnij sobie wszystkie te głośne sprawy z ostatnich paru lat, w których niepoczytalni pracownicy służby zdrowia wysyłali na tamten świat swoich podopiecznych. Pamiętasz je, prawda? – Oczywiście, że pamiętam – odparła Sue, najwyraźniej oburzona tym porównaniem. Wyprostowała się. – Ale to nie jest jakiś szpital na peryferiach ani szemrany dom spokojnej starości. Jesteśmy specjalistyczną placówką medyczną z wieloma poziomami kontroli. A pacjenci, o których mówiłaś, nie byli przykuci do łóżek ani śmiertelnie chorzy. Laurie wzruszyła ramionami. – Trudno zaprzeczyć faktowi, że nie mamy żadnego wytłumaczenia dla czterech zgonów. I na ile pamiętam, przynajmniej część z placówek, w których doszło do tych seryjnych morderstw, cieszyła się doskonałą opinią. Tym większą tragedią jest, że tak długo one trwały. Sue wzięła głęboki oddech i bezmyślnie rozejrzała się po sali. – Nie oczekuję, że osobiście zrobisz cokolwiek w tej sprawie – uspokoiła ją Laurie. – Nie musisz też przyjmować pozycji obronnej. Wiem, że Manhattan General to znakomity szpital, i bynajmniej nie zamierzam szargać jego reputacji. Miałam tylko nadzieję, że znasz kogoś, kogo należałoby zawiadomić, żeby uniknąć podobnych wypadków w przyszłości. Mówię poważnie. Z chęcią powiem tej osobie to, co powiedziałam tobie, pod warunkiem, że moje nazwisko nie będzie wymieniane głośno, przynajmniej dopóki Zakład Medycyny Sądowej nie zajmie oficjalnego stanowiska. Sue wyraźnie się odprężyła. Wydała z siebie krótki, wymuszony śmiech. – Przepraszam! Chyba zbyt osobiście przyjmuję każdą krytykę tego miejsca. Głuptaska ze mnie! – Znasz kogoś takiego? Kogoś z administracji szpitala? A co z szefem anestezjologów? Może to z nim powinnam porozmawiać? – Nie, nie, nie! – powiedziała z naciskiem Sue. – Ronald Havermeyer ma ego wielkie jak płyta tektoniczna i proporcjonalną do niego skłonność do erupcji. Powinien był zostać chirurgiem. Nie rozmawiaj z nim! Na pewno uznałby to za osobistą krytykę i zemścił się na posłańcu. Wiem, bo zasiadałam z nim w kilku szpitalnych komisjach. – A co z dyrektorem szpitala? Nie pamiętam jego nazwiska.

– Charles Kelly. Ale to równie zły kandydat jak Havermeyer, a może jeszcze gorszy. Nie jest nawet lekarzem i traktuje tę działalność jak zwykły biznes. Nie ma szans, żeby odniósł się ze zrozumieniem do twojej sytuacji, a z miejsca zacząłby się rozglądać za kozłem ofiarnym. Nie, to musi być ktoś z odrobiną finezji. Może ktoś z komisji do spraw śmiertelności i chorób. – Dlaczego tak mówisz? – Po prostu dlatego, że zajmowanie się tego typu sprawami należy do ich obowiązków i spotykają się raz w tygodniu, by mieć oko na to, co się dzieje. – Kto tam pracuje? – Sama pracowałam tam przez pół roku. Przedstawiciele personelu klinicznego wchodzą w skład komisji na zasadzie rotacji. Stałymi członkami są szef zarządzania ryzykiem, szef kontroli jakości, radca prawny szpitala, dyrektor, przełożona pielęgniarek i szef personelu medycznego. Zaczekaj chwilę! Passero gwałtownie pochyliła się i chwyciła Laurie za rękę tak szybko, że ta aż podskoczyła i rozejrzała się gorączkowo po sali, jak gdyby spodziewała się nagłego zagrożenia. – Szef personelu medycznego! – powtórzyła Sue z entuzjazmem. Puściła przedramię Laurie i mówiła dalej, wymachując rękoma: – Dlaczego nie pomyślałam o nim wcześniej? O rany, to jest to! – Co masz na myśli? – zapytała Montgomery, ochłonąwszy z chwilowego przerażenia. Tym razem to Sue pochyliła się w stronę przyjaciółki i zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu. – Nie ma jeszcze pięćdziesiątki, jest samotny i przystojny jak diabli. Pracuje tu dopiero od trzech czy czterech miesięcy. Wszystkie niezamężne pielęgniarki mają bzika na jego punkcie i gdybym nie była nieuleczalnie szczęśliwą mężatką, sama bym zbzikowała. Jest wysoki i szczupły, a jego uśmiech topi lód. Ma trochę duży kinol, ale nawet się tego nie zauważa. Co najważniejsze, to potwornie inteligentny facet o ujmującej osobowości. Laurie nie zdołała powstrzymać cierpkiego uśmieszku. – Brzmi uroczo, ale nie tego szukam. Potrzebuję kogoś wysoko postawionego, a przy tym dyskretnego. To wszystko. – Przecież ci mówię, że on jest szefem personelu medycznego. Kogo wyżej postawionego byś chciała? A jeśli chodzi o dyskrecję, jest uosobieniem tej cechy. Mówię ci, trzeba ciągnąć go za język, żeby wydobyć z niego jakieś zwierzenia. Na przyjęciu gwiazdkowym musiałam dusić go kwadrans, żeby powiedział mi, że nim zatrudnił się u nas, pracował dla Lekarzy bez Granic i objechał z nimi cały świat. Szlag mnie mało nie trafił, kiedy Gloria Perkins, przełożona pielęgniarek operacyjnych, przerwała nam i poprosiła go do tańca. – Sue, nie rozumiem, po co mówisz mi to wszystko. Nie obchodzą mnie koleje losu tego gościa. Chcę tylko wiedzieć, czy twoim zdaniem wysłucha tego, co mam do powiedzenia, podejmie stosowne działania i nie będzie powoływał się na mnie, dopóki Zakład Medycyny Sądowej nie wyda

oficjalnego komunikatu. Uważasz, że tak jest? – Mówiłam ci, że to chodząca dyskrecja. A prywatnie uważam, że przypadniecie sobie do gustu. W zamian proszę jedynie, żebyście nadali swojej pierworodnej moje imię. Oczywiście żartuję. Dobrze, zobaczmy, czy on tu jest. – Odsunęła krzesło, wstała i zaczęła się rozglądać. Z przerażeniem pojąwszy romantyczne zamiary Sue, Laurie wyciągnęła rękę i chwyciła ją za skraj fartucha. – Zaczekaj! To ani miejsce, ani pora, żeby mnie swatać. – Cicho, dziewczyno! – odparła Sue, odtrącając dłoń Laurie. Wciąż lustrowała wzrokiem salę. – Kazałaś mi znaleźć kogoś odpowiedniego, a ten facet jest idealny. No dobra, gdzie on jest, u licha? Ilekroć się tu pojawia, babki lgną do niego, jak gdyby był lepem na muchy. Ach, tam jest. Nic dziwnego, że nie mogłam go dostrzec. Bryluje przy najdalszym stoliku. Nie wahając się ani sekundy i nie zważając na protesty Laurie, Sue ruszyła zamaszystym krokiem. Montgomery przyglądała się, jak przyjaciółka lawiruje wśród zatłoczonych stolików i pokonawszy niemal piętnaście metrów, klepie po ramieniu mężczyznę o brązowych włosach. Mężczyzna wstał. Był o głowę wyższy od Sue, Laurie domyśliła się więc, że musi być podobnego wzrostu co Jack. Sue rozmawiała z nim chwilę, gestykulując z ożywieniem, a w końcu wycelowała palec w stronę przyjaciółki. Laurie poczuła, że się rumieni. Spuściła wzrok na swój talerz. Nie doświadczyła podobnego poniżenia od czasów szkoły średniej i choć wówczas wszystko ułożyło się nieźle, teraz nie czuła się zbyt pewnie. Minęło kilka minut. Laurie wyjrzała przez okno na nieczynną fontannę, zastanawiając się, czy nie lepiej byłoby uciec. Nagle poczuła, że Sue klepie ją w ramię i woła po imieniu. Zrezygnowana odwróciła się i zobaczyła przed sobą uśmiechniętą twarz o wyrazistych rysach. Obok jej przyjaciółki stał atrakcyjny i pełen wigoru mężczyzna. Wyglądał na marynarza albo kogoś, kto spędza mnóstwo czasu na słońcu. Miał starannie ułożoną fryzurę oraz granatowy garnitur z białą koszulą i barwnym krawatem, na który – podobnie jak Sue – narzucił czysty, mocno wykrochmalony biały fartuch. Wszystko to sprawiało, że roztaczał wokół siebie aurę wyrafinowania, a nawet elegancji, wyraźnie odróżniającą go od innych, w większości pozbawionych gustu lekarzy. Co do nosa, Laurie uznała, że jest w sam raz. – Chcę, żebyś poznała doktora Rogera Rousseau – powiedziała Sue z ręką opartą na jego ramieniu. Laurie wstała i uścisnęła wyciągniętą w jej stronę dłoń. Była ciepła i silna. Patrząc w jego oczy, z zaskoczeniem spostrzegła, że są bladoniebieskie. Wydukawszy, że jest jej bardzo miło, skrzywiła się w duchu. Miała wrażenie, że podobnie zachowywała się podczas owej niezdarnej prezentacji za szkolnych czasów. – Mów mi Roger – powiedział ciepło mężczyzna. – Ja jestem Laurie – odparła Montgomery, odzyskując pewność siebie. Zauważyła jego uśmiech, który opisała jej przyjaciółka, i uznała, że jest ujmujący.

– Sue wspomniała, że masz pewne poufne informacje, którymi chcesz się ze mną podzielić. – To prawda – powiedziała po prostu Laurie. – Zakładam, że wspomniała też, że ich źródło musi pozostać anonimowe. Przeciek mógłby narazić mnie na utratę pracy. Niestety, mam już złe doświadczenia. – Uszanuję twoją potrzebę dyskrecji. Daję słowo. – Rozejrzał się po gwarnej stołówce. – To nie jest najlepsze miejsce na poufną rozmowę. Mogę zaprosić cię na górę do mojego skromnego, ale przynajmniej prywatnego gabinetu? Nie będziemy musieli krzyczeć i z pewnością nikt nas nie podsłucha. – Znakomicie – stwierdziła Laurie. Zerknęła na Sue, która puściła do niej oko, uśmiechnęła się znacząco i pomachała na pożegnanie, wszystko to równocześnie. Kiedy Laurie sięgnęła po swoją tackę, przyjaciółka dała jej znak, by ją zostawiła, mówiąc, że sama ją odniesie. Laurie ruszyła za Rogerem lawirującym w stronę drzwi stołówki, która była teraz jeszcze bardziej zatłoczona niż wtedy, gdy tu przyszła. Kiedy tylko lekarz wydostał się z tłumu, przystanął i zaczekał na nią. – To tylko piętro wyżej. Ja zwykle wchodzę po schodach. Masz coś przeciwko? – Nie, skąd – odparła Laurie. Była zaskoczona, że w ogóle przyszło mu do głowy pytać. – Sue powiedziała mi, że pracowałeś dla Lekarzy bez Granic – odezwała się, kiedy szli na górę. – To prawda – przyznał Rousseau. – Prawie dwadzieścia lat. – Jestem pod wrażeniem – stwierdziła Laurie, wiedząc co nieco o dobroczynnej działalności tej organizacji, za którą przyznano jej Pokojową Nagrodę Nobla. Kątem oka zauważyła, że Roger pokonuje po dwa stopnie naraz. – Jak tam trafiłeś? – Kiedy w połowie lat osiemdziesiątych skończyłem rezydenturę na oddziale chorób zakaźnych, miałem ochotę zaznać trochę przygód. Byłem też idealistycznym lewicowym liberałem, który chciał zmieniać świat. Wydawało mi się, że to odpowiednie miejsce dla mnie. – Przeżyłeś przygody? – Jak najbardziej. Zdobyłem też doświadczenie w kierowaniu szpitalem. Jednak doznałem również paru rozczarowań. Tak wielka część świata nie ma dostępu do choćby najbardziej podstawowej opieki medycznej. Ale nie pozwól mi rozwodzić się nad tym. – Dokąd cię wysłano? – Najpierw do Oceanii, potem do Azji, a w końcu do Afryki. Starałem się zmieniać miejsce. Laurie była kiedyś z Jackiem w Afryce Zachodniej i teraz próbowała sobie wyobrazić, jak to jest tam pracować. Nim zdążyła wspomnieć o tej podróży, Roger pobiegł naprzód i otworzył drzwi u szczytu

schodów. – Dlaczego odszedłeś z organizacji? – zapytała, gdy szli ruchliwym głównym korytarzem w stronę działu administracyjnego. Wiedząc, że Roger jest stosunkowo nowym pracownikiem, była zaskoczona, jak wiele osób pozdrawiało go po imieniu. – Częściowo dlatego, że uświadomiłem sobie, że nie zmienię świata, a częściowo, ponieważ zapragnąłem wrócić do domu, ustabilizować się i założyć rodzinę. Zawsze uważałem się za urodzonego męża i ojca, ale nie mogłem zrealizować tych marzeń w Czadzie czy w Mongolii. – To romantyczne – zauważyła Laurie. – Więc to miłość sprowadziła cię tu z afrykańskiej dziczy. – Niezupełnie – odparł, przytrzymując jej drzwi do wyłożonej dywanami, pogrążonej w ciszy strefy biurowej. – Nikt tu na mnie nie czekał. Jestem niczym wędrowny ptak, który wiedziony instynktem wraca do miejsc, gdzie żył jako pisklę, w nadziei na znalezienie partnerki. – Roześmiał się, machając do sekretarek, które nie wyszły na lunch. – Więc jesteś z Nowego Jorku. – Ściślej mówiąc, z Queens. – Gdzie studiowałeś? – Na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Columbia. – Naprawdę? Co za zbieg okoliczności! Ja też. W którym roku robiłeś dyplom? – W osiemdziesiątym pierwszym. – Ja w osiemdziesiątym szóstym. Nie studiowałeś przypadkiem z niejakim Jackiem Stapletonem? – Faktycznie. Był jednym z najlepszych koszykarzy w Bard Hali. Znasz go? – Znam – odparła krótko Laurie. Czuła się dziwnie skrępowana, jak gdyby wspomniawszy o Jacku, już zdradzała ich związek. – Pracujemy razem w Zakładzie Medycyny Sądowej – dodała wymijająco. Weszli do gabinetu Rogera. Pokój, jak sam powiedział, był skromny. Znajdował się w wewnętrznej części skrzydła administracyjnego, w związku z czym pozbawiony był okien. Zamiast nich ściany pokrywały oprawione zdjęcia z przeróżnych egzotycznych miejsc, w których pracował. Wiele z nich przedstawiało go w towarzystwie miejscowych dygnitarzy lub pacjentów. Laurie zauważyła, że na wszystkich fotografiach Roger uśmiecha się, jak gdyby rejestrowały one jakąś radosną uroczystość. Rzucało się to w oczy tym bardziej, że twarze pozostałych osób były pozbawione wyrazu albo wręcz gniewne. – Usiądź, proszę! – zaproponował Rousseau, przysuwając do biurka małe krzesło z prostym oparciem. Zamknąwszy drzwi na korytarz, usiadł przy biurku, oparł się wygodnie i skrzyżował ramiona. – A teraz powiedz mi, co cię dręczy.

Laurie raz jeszcze podkreśliła, że jej nazwisko musi zachować dla siebie, a Roger zapewnił ją, że nie ma się czego obawiać. Uspokojona, powtórzyła mu to, co wcześniej opowiedziała Sue. Tym razem użyła określenia „seryjny zabójca”. Skończywszy, położyła przed nim fiszkę z czterema nazwiskami. Roger wysłuchał jej w milczeniu, wpatrując się w nią z rosnącym natężeniem. – Nie wierzę własnym uszom – odezwał się w końcu. – I jestem ogromnie wdzięczny, że zadałaś sobie trud, by powiedzieć mi to wszystko. – Sumienie mówiło mi, że ktoś powinien o tym wiedzieć – wyjaśniła Laurie. – Być może, kiedy otrzymam kopie kart albo toksykologia wykaże coś nieoczekiwanego, będę musiała odwołać swoje słowa. To byłoby wspaniałe i nikt nie cieszyłby się z tego bardziej niż ja. Ale tymczasem obawiam się, że dzieje się coś dziwnego. – Jestem tak zaskoczony i wdzięczny, ponieważ jestem tu takim samym uprzykrzonym gzem jak ty w Zakładzie Medycyny Sądowej, i to z tych samych powodów. Poruszałem każdy z tych przypadków na zebraniach komisji do spraw śmiertelności i chorób. Prawdę mówiąc, zrobiłem to nawet dziś rano, po zgonie Darlene Morgan. Ale zawsze spotykałem się z zaprzeczeniami, wręcz z gniewem, szczególnie ze strony dyrektora. Oczywiście nie mogłem się powołać na wyniki autopsji, bo ich nie dostaliśmy. – Żaden z tych przypadków nie został jeszcze zamknięty – wyjaśniła Laurie. – Nieważne – ciągnął Roger. – Te zgony niepokoiły mnie już od pierwszego przypadku, pana Moskowitza. Ale dyrektor zakazał nam wszelkich dyskusji na ich temat, żeby coś nie przedostało się do prasy i nie postawiło pod znakiem zapytania sprawności naszych ekip reanimacyjnych. W żadnym z tych przypadków lekarzom nie udało się uzyskać choćby jednego uderzenia serca.

– Przeprowadzono jakieś dochodzenie? – Nie, wbrew moim usilnym zaleceniom. To znaczy, sam trochę badałem tę sprawę, ale mam związane ręce. Chodzi o to, że mamy tu bardzo niski współczynnik umieralności, niecałe dwa przecinek dwa procent. Dyrektor powiedział, że zrobimy coś, kiedy umieralność wzrośnie do trzech procent, co ogólnie uchodzi za poziom niepokojący. Reszta komisji zgadza się z tym, szczególnie szef kontroli jakości, szef zarządzania ryzykiem i cholerny prawnik. Wszyscy są przekonani ponad wszelką wątpliwość, że to po prostu niefortunne wypadki, nieuniknione w niepewnym z natury środowisku, jakim jest ośrodek specjalistycznej opieki medycznej. Innymi słowy, mieszczą się w granicach przewidywań statystycznych. Ale ja tego nie kupuję. Moim zdaniem to chowanie głowy w piasek. – Znalazłeś cokolwiek, kiedy badałeś tę sprawę? – Nie. Pacjenci leżeli na różnych oddziałach, pod opieką różnych pielęgniarek i różnych lekarzy. Ale jeszcze nie dałem za wygraną.

– To świetnie – stwierdziła Laurie. – Cieszę się, że trzymasz rękę na pulsie, i jestem zadowolona, że mogłam uspokoić swoje sumienie. – Wstała. Momentalnie pożałowała tego, jednak nie mogła znów usiąść z obawy przed wstydem. Chodziło o Jacka. Prawdę mówiąc, ostatnio miała wrażenie, że każdy problem sprowadza się do Jacka. Rozmowa z tym mężczyzną sprawiała jej przyjemność, a to spowodowało, że poczuła się niezręcznie. – Cóż, dziękuję, że mnie wysłuchałeś – dodała, podając Rogerowi dłoń w próbie odzyskania kontroli nad sytuacją. – Miło było cię poznać. Jak już mówiłam, czekam na kopie kart i mam na swoje usługi najlepszego z naszych toksykologów. Dam ci znać, jeśli będą jakieś nowe wieści. – Będę bardzo wdzięczny – odparł Rousseau. Uścisnął jej dłoń, ale potem ją przytrzymał. – Mogę zadać ci kilka pytań? – Oczywiście – powiedziała Laurie. – Czy zechciałabyś znów usiąść? – poprosił Roger. Puścił jej rękę i wskazał krzesło, z którego dopiero co wstała. – Wolę, żebyś siedziała, bo wtedy nie będę musiał się martwić, że uciekniesz. Nieco zbita z tropu ostatnią uwagą, zastanawiając się, dlaczego sądził, że będzie chciała uciec, Laurie usiadła. – Muszę wyznać, że miałem ukryty motyw, gdy z tak niezwykłą dla mnie otwartością odpowiadałem na osobiste pytania. Jeśli pozwolisz, ja też chciałbym zadać ci kilka osobistych pytań, ponieważ Sue wyraźnie powiedziała mi, że nie jesteś zamężna i z kimkolwiek związana. Czy to prawda? Laurie momentalnie poczuła, że pocą jej się dłonie. Czy nie była z kimkolwiek związana? To kłopotliwe pytanie zadane przez atrakcyjnego, interesującego mężczyznę sprawiło, że serce zaczęło walić jej jak młotem. Nie wiedziała, co powiedzieć. Roger pochylił się, próbując spojrzeć jej w oczy. Zakłopotana, spuściła wzrok. – Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałem – powiedział. Laurie wyprostowała się, wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się słabo. – Nie zdenerwowałeś mnie – skłamała. – Po prostu nie spodziewałam się takiego pytania, a już na pewno nie podczas tej potencjalnie samobójczej dla mojej kariery misji w Manhattan General. – W takim razie miło byłoby, gdybyś odpowiedziała – nalegał Roger. Laurie uśmiechnęła się raz jeszcze, myśląc głównie o sobie. Znów zachowywała się jak nastolatka. – Jestem niezamężna i w zasadzie wolna. – „W zasadzie” to osobliwe określenie, ale biorę to za dobrą monetę, skoro wszyscy tkwimy w jakichś układach towarzyskich. Mieszkasz w mieście? Pomyślała ze skrępowaniem o swoim maleńkim mieszkanku z zaniedbaną klatką schodową.

– Tak, mam mieszkanie w śródmieściu. Parę kroków od Gramercy Park – dodała dla lepszego wrażenia. – Brzmi nieźle. – A ty? – Wróciłem niecałe cztery miesiące temu, więc nie byłem pewien, która część miasta jest teraz najlepsza. Wynająłem na rok mieszkanie w Upper West Side. Przy Siedemdziesiątej Ulicy, mówiąc dokładnie. Lubię je. Jest blisko tego nowego klubu Sports L.A., muzeum i Lincoln Center, a do tego mam park w zasięgu ręki. – Brzmi nieźle – stwierdziła Laurie. Przez kilka ostatnich lat często odwiedzali z Jackiem restauracje w tej okolicy. – Zechciałabyś dziś wieczorem zjeść ze mną kolację? Laurie uśmiechnęła się w duchu, przypomniał jej się aforyzm: „Uważaj, o co prosisz, bo może się to spełnić”. Przez ostatnich kilka lat spędzonych z Jackiem coraz wyraźniej uświadamiała sobie, jak bardzo ceni u partnera zdecydowanie, którego brakowało Jackowi w życiu prywatnym. Roger natomiast wydawał się jego przeciwieństwem. Już podczas tego krótkiego spotkania wyczuła, że jest człowiekiem stanowczo dążącym do celu. – To nie musi być późny wieczór – dodał Rousseau, widząc jej wahanie. – Możemy pójść do restauracji, którą sama wybierzesz, gdzieś w twojej okolicy. – A co z weekendem? – podsunęła Laurie. – Tak się składa, że nie mam żadnych planów. – Weekendowe spotkanie możemy potraktować jako premię, jeśli będziesz zadowolona z dzisiejszego – odparł z zapałem Roger, uznawszy propozycję Laurie za przychylną reakcję. – Niestety, chcę nalegać na dzisiejszy wieczór, oczywiście jeśli jesteś wolna. To daje ci łatwą wymówkę, bo zawsze możesz powiedzieć, że masz już inne plany. Ale mam nadzieję, że nie masz. Przyznam otwarcie, że nie spotkałem w tym mieście zbyt wielu interesujących, wykształconych kobiet, a wyciągnąłem anteny na całą długość. Laurie czuła się mile połechtana uporem Rogera, szczególnie w porównaniu z niezdecydowaniem Jacka, a ponieważ zawarła z nim znajomość dzięki Sue, nie widziała powodów, dla których nie miałaby przyjąć zaproszenia. Szukała czegoś, co pozwoliłoby jej zapomnieć o kłopotach, a ta propozycja była najzdrowsza ze wszystkich. – W porządku – powiedziała. – Jesteśmy umówieni! – Świetnie! Gdzie? A może wolałabyś, żebym to ja wybrał miejsce? – Co powiesz na restaurację Fiamma w SoHo? – spytała Laurie. Wolała trzymać się z dala od lokali, w których bywała z Jackiem, nawet jeśli ryzyko, że natknie się na niego, było niewielkie. – Zadzwonię i zarezerwuję stolik na siódmą.

– Znakomicie. Chcesz, żebym przyszedł po ciebie? – Spotkajmy się w restauracji – odparła Laurie, pomyślawszy o przekrwionym oku pani Engler wyglądającym przez szparę w drzwiach. Nie chciała narażać na to Rogera. Nie na tym etapie. Piętnaście minut później dziarskim krokiem opuszczała Manhattan General Hospital. Była zarazem zaskoczona i podekscytowana czymś, co sprawiało wrażenie młodzieńczego zadurzenia. Po raz ostatni czuła coś podobnego, gdy była w dziewiątej klasie Langley. Wiedziała z doświadczenia, że te uczucia są przedwczesne i prawdopodobnie nie przetrwają próby czasu, ale nie przejmowała się tym. Miała zamiar cieszyć się tą euforią, dopóki trwała. Zasłużyła na to. Stanąwszy na krawężniku, spojrzała na zegarek. Mając nieco czasu i będąc tak blisko University Hospital, postanowiła skorzystać z okazji i wpaść na chwilę do matki, zanim wróci do pracy.

Rozdział 8

5 tygodni później

Jasmine Rakoczi mogłaby przysiąc, że na dachu zdemolowanego budynku na prawo od niej ulokowało się co najmniej dwóch snajperów. Przed sobą miała nie więcej niż cztery i pół metra otwartej przestrzeni dzielącej ją od budynku wyższego niż ten, który obstawili strzelcy. Jej plan był prosty: przebyć biegiem ten dystans, wpaść do budynku, po czym wspiąć się na dach. Gdy tego dokona, będzie mogła zlikwidować snajperów. Następnie ruszy dalej przez spustoszone miasto, by

wypełnić swą misję. Zacierając ręce przed czekającym ją biegiem przez odkrytą przestrzeń, przygotowała się do tego najlepiej, jak mogła. Serce waliło jej jak szalone, a oddech stał się szybki i płytki. Zrobiwszy użytek ze swego wojskowego szkolenia, uspokoiła się, wzięła głęboki wdech, po czym ruszyła. Niestety wypadki nie potoczyły się tak, jak planowała. W połowie drogi przez otwartą przestrzeń, akurat gdy była kompletnie odsłonięta, zawahała się, dostrzegłszy kątem oka jakiś ruch. Skutek był łatwy do przewidzenia. Została zastrzelona, w związku z czym nie mogła już liczyć na awans. Jazz rzuciła parę soczystych przekleństw, których nauczyła się w wojsku, opadła na oparcie fotela, oderwała dłonie od klawiatury i energicznie potarła twarz. Wcieliwszy się w rosyjskiego poborowego w bitwie pod Stalingradem, kilka godzin grała w najwyższym skupieniu w Call of Duty. Szło jej znakomicie aż do obecnej wpadki, która oznaczała, że będzie musiała zacząć wszystko od nowa. Celem gry było wypełnianie coraz trudniejszych misji i awansowanie w hierarchii aż do stopnia dowódcy czołgu. Teraz miała to z głowy. Przynajmniej na dziś wieczór. Opuściwszy bezwładnie ręce na kolana, spojrzała w róg monitora, by zobaczyć, co pomieszało jej szyki. Była to mała, migająca ikonka, którą ustawiła tak, by sygnalizowała nadejście każdego emaila. Przeświadczona, że za chwilę wścieknie się jeszcze bardziej na widok jakiejś durnej oferty pornograficznej albo reklamy Viagry, kliknęła na ikonkę. Ku jej radości była to wiadomość od pana Boba! Dreszcz podniecenia przeszył ją niczym prąd elektryczny. Od ponad miesiąca nie miała żadnych wieści od pana Boba i zaczynała się obawiać, że operacja „Eliminacja” została zawieszona. Przez ostatni tydzień była już tak zdołowana, że korciło ją, by zadzwonić na awaryjny numer, który podał jej pan Bob, choć oświadczył jasno, że ma z niego korzystać tylko w sytuacjach kryzysowych. Ponieważ teoretycznie nie była w sytuacji kryzysowej, oparła się pokusie, ale w miarę upływu czasu jej zniechęcenie rosło i coraz bardziej zapalała się do tego pomysłu. Koniec końców, zaczynała już osiągać taki stan, że być może wkrótce będzie zmuszona odejść z Manhattan General Hospital, gdzie zatrudniła się na wyraźne życzenie pana Boba. Powodem, dla którego myślała o odejściu, były jej stosunki z przełożoną oddziału, Susan Chapman, które pogorszyły się do granic możliwości, podobnie jak, skoro już o tym mowa, jej kontakty z resztą koleżanek. Jazz dochodziła powoli do wniosku, że wszelkie nieudolne pielęgniarki ukrywają się przed światem właśnie na nocnej zmianie. Nie miała pojęcia, kto pozwolił Susan kierować czymkolwiek, a co dopiero personelem oddziału chirurgii w General. Nie dość, że była tłustą kluchą, była też głupia jak but i wciąż dyrygowała Jazz, każąc jej robić to czy tamto, po czym narzekała, że wszystko jest zrobione źle, co było łatwe, gdyż inne pielęgniarki bez przerwy miały do Jazz pretensje, zwłaszcza o to, że wymyka się do pomieszczenia na zapleczu, żeby posiedzieć chwilę w spokoju i poczytać gazetę. Najbardziej wkurzające było jednak to, że Susan zawsze przydzielała Jazz najgorsze przypadki, jak gdyby drażniła się z nią każdej nocy, dając te łatwe innym pielęgniarkom. Miała nawet czelność zwrócić Jazz uwagę, że szpera w kartach pacjentów, których jej nie przydzielono, i spytać, dlaczego zamiast iść na lunch, często kręci się po oddziale położniczym. Twierdziła, że szefowa pielęgniarek

z położnictwa dzwoniła do niej ze skargą. Jazz ugryzła się wtedy w język i oparła pokusie, by zwymyślać Susan, jak na to zasługiwała, albo – co było jeszcze lepszym pomysłem – pójść za nią do domu i za pomocą glocka pozbyć się jej raz na zawsze. Zamiast tego wymyśliła na poczekaniu bajeczkę o potrzebie ciągłego dokształcania się... ple, ple, ple. Była to bujda, ale najwyraźniej poskutkowała, przynajmniej na jakiś czas. Problem w tym, że Jazz musiała praktycznie co noc zaglądać na położnictwo i neurochirurgię, gdyż tylko w ten sposób mogła śledzić to, co się tam działo. Nawet jeśli nie było żadnych pacjentów do skasowania, nie przestawała regularnie zgłaszać przypadków błędów w sztuce, które zdarzały się głównie na położnictwie, gdzie narkomanki rodziły porąbane dzieci. Niestety takie donosicielstwo nie było żadnym wyzwaniem ani zabawą, a pieniądze były śmiesznie małe w porównaniu z zapłatą za kasowanie pacjentów. Wstrzymując oddech, Jazz otworzyła e-mail od pana Boba. – Tak! – krzyknęła, wymachując pięściami nad głową jak zawodowy kolarz wygrywający etap podczas grand tour. E-mail zawierał tylko nazwisko – Stephen Lewis – co znaczyło, że otrzymała następną misję! Momentalnie perspektywa kolejnego dnia w pracy przestała ją przygnębiać. Znoszenie Susan Chapman i reszty kretynek nie miało być ani odrobinę łatwiejsze, ale przynajmniej był po temu powód. Podekscytowana do granic Jazz szybko połączyła się ze swoim zagranicznym bankiem. Przez chwilę po prostu wpatrywała się z lubością w stan konta. Wynosił trzydzieści osiem tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt cztery dolary i kilka centów. Co najlepsze, już następnego dnia miał być o pięć tysięcy wyższy. Dla Jazz posiadanie pieniędzy w banku oznaczało władzę. Nawet jeśli nie korzystała z nich, wiedziała, że może to zrobić. Pieniądze dawały jej możliwość wyboru. Nigdy dotąd nie miała konta. Wszelkie sumy, jakie wpadały jej w ręce, wydawała natychmiast na rzeczy, którymi na próżno starała się zagłuszyć brutalne fakty swego życia. Za szkolnych czasów były to narkotyki. Dzieciństwo Jazz upłynęło na skraju nędzy w maleńkim, jednopokojowym mieszkaniu w Bronksie. Jej ojciec, Geza Rakoczi, jedyny syn węgierskiego opozycjonisty, który wyemigrował do USA w roku 1957, spłodził ją w wieku piętnastu lat. Jej matka, Mariana, jego rówieśnica, pochodziła z licznej portorykańskiej rodziny. Z powodów religijnych młodzi zostali zmuszeni przez swoje rodziny do porzucenia szkoły i wzięcia ślubu. Jasmine urodziła się w roku 1972. Jej życie od samego początku było walką. Rodzice stronili od Kościoła, który obwiniali o swój ciężki los. Oboje popadli w alkoholizm i narkomanię, a kiedy tylko byli wystarczająco trzeźwi, kłócili się niemal nieustannie. Jej ojciec sporadycznie podejmował się różnych prac fizycznych, od czasu do czasu znikał na całe tygodnie, siedział też w więzieniu za rozmaite ciężkie przestępstwa i wykroczenia, włącznie z przemocą w rodzinie. Jej matka pracowała dorywczo, pijaństwo sprawiało jednak, że wszędzie zwalniano ją za absencję lub złe wykonywanie obowiązków. W końcu roztyła się, co znacznie ograniczyło liczbę dostępnych dla niej zajęć. Sytuacja poza domem nie była wcale lepsza. Sąsiedztwo i szkoły opanowane zostały przez gangi

narkotykowe, których macki sięgały aż do podstawówki. Nawet przedszkolanki więcej czasu poświęcały na zmagania z nieodpowiednim zachowaniem niż na nauczanie. Żyjąc w niepewnym i niebezpiecznym świecie, którego jedyną niezmienną cechą były ciągłe zmiany, Jasmine uczyła się radzić sobie metodą prób i błędów. Wracając ze szkoły do domu, nigdy nie miała pojęcia, czego się spodziewać. Braciszek, który przyszedł na świat, gdy miała osiem lat, i w którym spodziewała się znaleźć bratnią duszę, zmarł na zespół nagłego zgonu niemowląt w wieku czterech miesięcy. Wtedy po raz ostatni płakała. Oglądając wynoszący niemal czterdzieści tysięcy stan swego zagranicznego rachunku, przypomniała sobie inny dzień, kiedy jedyny raz w życiu zdawało jej się, że jest bogata. Było to pierwszej zimy po śmierci małego Janosa, kiedy spadło tyle śniegu, że nie topniał, ale zalegał na ulicach. Ze starą szuflą do węgla, znalezioną w piwnicy budynku, w którym mieszkała, obeszła okolicę, odgarniając śnieg z chodników. Do piątej zgromadziła fortunę: trzynaście dolarów. Dumna, wróciła do domu ze zwitkiem jednodolarówek w garści. Patrząc z perspektywy czasu, była to głupota, wtedy jednak nie mogła się powstrzymać przed afiszowaniem się dopiero co zdobytym zarobkiem, który świadczył niezbicie, że jest coś warta. Rezultat, jak teraz wiedziała, był łatwy do przewidzenia. Geza wyrwał jej pieniądze i oświadczył, że najwyższy czas, by zaczęła się dokładać do rodzinnych wydatków. W rzeczywistości kupił sobie za nie papierosy. Lekki uśmiech zagrał na twarzy Jazz, gdy przypomniała sobie swoją zemstę. Ulubieńcem jej ojca był szczekający długowłosy kundel wielkości szczura, którego dostał od kogoś w swojej ówczesnej pracy. Kiedy Geza, pijąc piwo, oglądał boks w telewizji, zabrała psa do łazienki, gdzie okno zawsze pozostawało otwarte, by nie czuć było smrodu z popsutej toalety. Pamiętała jak dziś wyraz pyska psa, gdy chwyciła go za kark i wystawiła za okno, a on próbował rozpaczliwie utrzymać się parapetu. Gdy go puściła, wydał cichy skowyt, nim runął z wysokości czwartego piętra na beton. Później Geza brutalnie obudził ją, żądając wyjaśnień. Jazz wypierała się jak mogła, ale i tak oberwała porządnie, podobnie jak Mariana, która bardziej zgodnie z prawdą twierdziła, że nie ma pojęcia, jakim cudem pies wypadł z okna łazienki. Jazz uważała jednak, że warto było się narazić na lanie, choć wtedy była przerażona. Oczywiście zawsze była przerażona, kiedy ojciec ją bił, co zdarzało się zdecydowanie zbyt często, dopóki nie urosła na tyle, żeby mu oddać. Jazz zamknęła okienko swego zagranicznego konta i spojrzała na zegar. Było jeszcze za wcześnie, żeby iść do pracy, zbyt późno natomiast, by pójść na siłownię. Co do kolejnej sesji Cali of Buty, była zbyt podekscytowana, by usiedzieć spokojnie. Zamiast tego postanowiła wybrać się do prowadzonego przez koreańskie małżeństwo całodobowego sklepu wielobranżowego w sąsiedztwie po parę podstawowych artykułów. Skończyło jej się mleko, a wiedziała, że będzie miała na nie ochotę rano, gdy wróci ze szpitala. Wkładając płaszcz, instynktownie wsunęła dłoń do prawej kieszeni, by pogłaskać glocka. Mimo długiego tłumika wyciągnęła go z łatwością i wycelowała do siebie w małym lustrze przy drzwiach. Otwór na końcu lufy wyglądał jak źrenica jednookiego szaleńca. Jazz parsknęła śmiechem. Opuściła pistolet i odruchowo sprawdziła magazynek. Był pełny, jak zawsze. Wsunęła go na miejsce z miłym

dla ucha szczęknięciem. Następnie wzięła płócienną torbę, z którą chodziła na zakupy, i przewiesiła ją sobie przez ramię. Na dworze było dość ciepło. Tak właśnie wyglądał marzec w Nowym Jorku. Jednego dnia mogło się wydawać, że jest wiosna, a następnego, że to sam środek zimy. Jazz szła z rękami w kieszeniach, ściskając glocka w jednej i blackberry w drugiej. Trzymanie tych przedmiotów dawało jej poczucie komfortu psychicznego. Ponieważ było zaledwie parę minut po wpół do dziewiątej, na bocznej ulicy, którą Jazz szła w stronę Columbus Avenue, panował jeszcze spory ruch. Przystanęła na chwilę obok swego ukochanego hummera, by podziwiać jego lśniącą karoserię. Korzystając z ładnej pogody, umyła go tego popołudnia. Ruszywszy dalej, pomyślała po raz kolejny, jaką jest szczęściarą, że trafiła na pana Boba. Columbus Avenue była jeszcze bardziej zatłoczona, z rzeszami przechodniów oraz setkami rywalizujących o przestrzeń autobusów, taksówek i samochodów. Hałas silników Diesla, trąbiących klaksonów i piszczących opon mógłby być męczący, gdyby Jazz skupiła się na nim, ale była przyzwyczajona do tego zgiełku. Fragment nieba między budynkami był bladoszary od odbitych świateł miasta. Widać było jedynie kilka najjaśniejszych gwiazd. Na chodniku przed sklepem tkwiły półki z owocami, warzywami, ciętymi kwiatami i mnóstwem innych towarów. Wnętrze było równie zatłoczone jak cała ulica. Tłumek klientów stał w kolejce do jedynej kasy. Jazz pokręciła się po sklepie, biorąc oprócz mleka chleb, jajka, kilka batonów i butelkę wody. Gdy miała już wszystko, czego potrzebowała, z lekkim dreszczem emocji wyszła na chodnik, udając, że ogląda owoce. Kiedy uznała, że jest najbardziej odpowiedni moment – właściciel zajęty był przy kasie, a jego żona odeszła, by przynieść coś z zaplecza – spokojnie odwróciła się i ruszyła w stronę domu. Gdy znalazła się już na tyle daleko, że jasne było, iż nikt jej nie zaczepi i nie zmusi do wymyślenia kulawej wymówki, dlaczego nie zapłaciła za zakupy, roześmiała się z głupoty właścicieli. Przy kilku wejściach do sklepu tak łatwo było zniknąć bez płacenia. Zastanawiała się, dlaczego inni zawracali sobie tym głowę. Ona sama nie pamiętała już, kiedy zrobiła to po raz ostatni. Wróciwszy do siebie, Jazz schowała towary do lodówki i spojrzała na zegarek. Wciąż jeszcze było za wcześnie, żeby iść do pracy. W tym momencie jej wzrok padł na ekran komputera. Tam, na tle tapety, migała ta sama uprzykrzona ikonka oznajmiająca, że otrzymała e-mail. Obawiając się, że misja Stephena Lewisa mogła zostać odwołana, chociaż nigdy wcześniej coś takiego się nie zdarzyło, Jazz czym prędzej usiadła i kliknęła na ikonkę. Jej niepokój wzmógł się jeszcze, gdy zobaczyła, że to druga wiadomość od pana Boba. Z lekkim drżeniem otworzyła ją. Ku jej zdumieniu i radości było to kolejne nazwisko: Rowena Sobczyk. – Tak! – krzyknęła w podnieceniu, zamykając powieki, krzywiąc się i zaciskając pięści. Po przeszło miesięcznej przerwie otrzymanie dwóch misji tej samej nocy wydawało się niewiarygodne. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło. Z przejęcia wstrzymała oddech, aż zrobiło jej się niemal słabo, gdy otworzyła oczy i raz jeszcze spojrzała na ekran, chcąc się upewnić, że nie przyśniło jej się to. E-mail wciąż widniał tam, odcinając się czarnymi literami od białego tła. Zastanowiło ją lekko, co to za nazwisko, gdyż zestawienie spółgłosek przypominało jej nieco własne.

Jazz wstała i ruszyła w stronę szafy, ściągając po drodze ubranie. Wciąż jeszcze było za wcześnie, by iść do szpitala, ale miała to w nosie. Pójdzie tak czy inaczej. Była zbyt podekscytowana, by siedzieć bezczynnie. Pomyślała, że może przynajmniej przeprowadzić rozpoznanie i opracować ogólny plan ataku. Wyciągnęła z szafy zielony strój operacyjny i włożyła go. Potem przyszła kolej na biały fartuch. Ubierając się, myślała o swym zagranicznym koncie. Następnego dnia o tej porze będzie na nim blisko pięćdziesiąt tysięcy dolarów! Gdy usiadła za kierownicą hummera, opanowała się. Miło było poświętować, ale teraz przyszedł czas na powagę. Zdawała sobie sprawę, że wysłanie na tamten świat dwojga pacjentów będzie ponaddwukrotnie trudniejsze niż zlikwidowanie jednego. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby zająć się nimi w dwie kolejne noce, ale odrzuciła ten pomysł. Gdyby pan Bob chciał, żeby tak zrobiła, nie wysłałby obu e-maili jednego dnia. Było dla niej oczywiste, że oczekiwano, iż skasuje ich razem. Jadąc do szpitala, nie próbowała nawet ścigać się z taksówkami. Zależało jej na tym, by zachować spokój i koncentrację. Zaparkowawszy hummera na zwykłym miejscu na pierwszym poziomie parkingu, ruszyła do gmachu. Schowała płaszcz tam, gdzie zwykle, po czym zjechała na parter i weszła wolnym krokiem na salę przyjęć ostrego dyżuru. Z zadowoleniem stwierdziła, że panuje tu zwykły chaos. Podobnie jak przy wszystkich poprzednich misjach, zdobycie dwóch ampułek z chlorkiem potasu nie sprawiło jej najmniejszego problemu. Schowawszy jedną do lewej, a drugą do prawej kieszeni fartucha, wróciła do wind i pojechała na piąte piętro. W porównaniu z ostrym dyżurem oddział chirurgiczny sprawiał wrażenie ostoi spokoju, Jazz szybko zorientowała się jednak, że to tylko pozory. Rzut oka na stojak z kartami powiedział jej, że wszystkie pokoje na oddziale są zajęte, a pustka w pomieszczeniu gospodarczym oznaczała, że pielęgniarki i salowe są przy pacjentach. W spokojne noce o tej porze pielęgniarki z wieczornej zmiany siedziały już na zapleczu, plotkując i przygotowując się do odprawy, by przekazać pałeczkę w ręce nocnego personelu. Teraz wszakże jedyną osobą w zasięgu wzroku była sekretarka, Jane Attridge, zajęta rozdzielaniem sterty wyników laboratoryjnych do kart pacjentów. Jazz zajrzała do magazynu leków, by się upewnić, że Susan Chapman jeszcze nie ma. Zawsze przychodziła wcześnie. Jasmine usiadła przy monitorze i wpisała „Stephen Lewis”. Z zadowoleniem przyjęła wiadomość, że pacjent leży w pokoju 424 w skrzydle Goldblatta. Choć nigdy tam nie była, uznała, że to pomyślny znak. Wiedziała, że w tej eleganckiej, przeznaczonej dla VIP-ów części szpitala będzie się kręciło mniej pielęgniarek niż na zwykłych oddziałach, co niewątpliwie ułatwi jej zadanie. Musiała tylko sprawdzić, czy facet nie ma prywatnej pielęgniarki, w co wątpiła, gdyż miał ledwie trzydzieści trzy lata, a w szpitalu znalazł się jedynie z powodu operacji barku. Zbadawszy sprawę Stephena Lewisa, Jazz wystukała „Rowena Sobczyk”. Chwilę później jej twarz rozciągnęła się w uśmiechu. Rowena leżała na ich oddziale, w pokoju 617, na drugim końcu korytarza. Jazz pomyślała, że ironią byłoby, gdyby właśnie jej przydzielono tę pacjentkę, co było całkiem możliwe, a gdyby tak się stało, skasowanie kobiety byłoby o wiele łatwiejsze. Tak czy inaczej, była teraz pewna, że załatwienie obu osób jednej nocy to pestka. – Strasznie wcześnie dziś przyszłaś – usłyszała nagle drwiący głos.

Uniosła wzrok znad monitora i poczuła, jak zastrzyk adrenaliny rozchodzi się po jej żyłach. Miała przed sobą pucołowatą twarz Susan Chapman, o miękkich rysach podkreślonych przez lekką łojotokową wysypkę w bruzdach. Szefowa z bardziej wyzywającą niż przyjazną miną zaglądała jej przez ramię na ekran. Jazz nie mogła patrzeć na jej włosy upięte z tyłu w staroświecki, ciasny kok. Jej zdaniem Susan Chapman wyglądała jak chodzący anachronizm, zwłaszcza ze swymi przedpotopowymi sznurowanymi butami o skórzanej podeszwie i dwucentymetrowych obcasach. – Co robisz, jeśli wolno spytać? – Po prostu zaznajamiam się z naszymi pacjentami – wykrztusiła Jazz. Dusząc w sobie złość wobec tej kobiety, zmusiła się do uśmiechu. – Wygląda na to, że mamy komplet.

Chapman przyglądała się jej dłuższą chwilę, nim wreszcie się odezwała. – Prawie zawsze mamy komplet. Co chcesz od tej Roweny Sobczyk? Znasz ją? – W życiu jej nie widziałam – odparła Jazz. Na jej twarzy malował się wciąż ten sam uśmiech, teraz jednak wyglądał bardziej autentycznie, gdyż ochłonęła już z przerażenia, jakie ogarnęło ją, gdy została nakryta na oglądaniu pliku Sobczyk. – Chciałam rzucić okiem na wszystkich nowych pacjentów, żeby wiedzieć, co czeka mnie w nocy. – Wydaje mi się, że to do mnie należy przeglądanie danych nowych pacjentów – oświadczyła Susan. – W porządku – rzuciła Jazz. Wyłączyła monitor i wstała. – Rozmawiałyśmy już na ten temat – warknęła Chapman. – W tym szpitalu obowiązują przepisy chroniące dane pacjentów. Jeśli przyłapię cię na tym raz jeszcze, złożę na ciebie raport. Czy wyrażam się jasno? Dane pacjentów są udostępniane pracownikom w takim zakresie, jaki jest im potrzebny do wykonywania ich obowiązków. – Będę musiała je znać, jeśli zostaną mi przydzieleni. Susan głośno wypuściła powietrze, jak gdyby tego było już za wiele. Wzięła się pod boki niczym zirytowana nauczycielka z podstawówki, piorunując Jazz wzrokiem. – To zabawne – odezwała się Jasmine, przerywając ciszę. – Sądziłam, że indywidualna inicjatywa będzie tu mile widziana. Ale skoro tak nie jest, dam sobie spokój i pójdę na dół na kawę. – Uniosła pytająco brwi i odczekała chwilę na reakcję szefowej. Gdy ta nie nastąpiła, posłała jej kolejny fałszywy uśmiech i skierowała się w stronę wind. Idąc, czuła na swoich plecach wzrok Susan. Niedostrzegalnie pokręciła głową. Zaczynała nienawidzić tej kobiety. Zjechała na parter, na wypadek gdyby przełożona obserwowała wskaźnik pięter, po czym krętymi korytarzami, mijając zamknięte na noc przychodnie, dotarła do holu skrzydła Goldblatta. Mogła wysiąść na trzecim piętrze, gdzie mieścił się oddział pediatrii, i stamtąd dotrzeć prosto do pokoju Lewisa, ale obawiała się, że Susan mogłaby nabrać podejrzeń co do celu jej wyprawy.

Nawet na parterze skrzydło Goldblatta różniło się pod każdym względem od reszty szpitala. Ściany pokrywała mahoniowa boazeria, a korytarze wyłożone były dywanem. Na ścianach wisiały obrazy olejne, każdy z oświetlającą go lampką. Wysiadający z wind i opuszczający szpital goście mieli na sobie szykowne stroje, a kobiety skrzyły się od diamentów. Na zewnątrz czekały limuzyny i służba. Mimo wymyślnego systemu bezpieczeństwa przy głównym wejściu przybycie Jazz z innej części szpitala nie wzbudziło niczyich podejrzeń. Stanęła przy windach, czekając na kabinę wraz z grupką pielęgniarek, które przyszły na dyżur. Zauważyła, że wszystkie ubrane są równie staromodnie jak Susan Chapman. Kilka z nich nosiło nawet kapelusze. Jazz była jedyną osobą, która wysiadła na trzecim piętrze. Podobnie jak w holu na dole, także tu widziała boazerie, dywany i obrazy. Gromadka wychodzących gości czekała na zjeżdżającą windę. Kilkoro uśmiechnęło się do Jazz, a ona odpowiedziała uśmiechem. To miejsce wcale nie wyglądało jak szpital. Wykładzina na podłodze niemal zupełnie tłumiła odgłos jej kroków. Zaglądając do pokoi pacjentów, widziała, że są urządzone równie elegancko, z tapicerowanymi meblami i zasłonami. Godziny odwiedzin dobiegały końca i ludzie się żegnali. Zbliżając się do pokoju 424, zwolniła kroku. Mniej więcej piętnaście metrów przed nią znajdowało się główne stanowisko pielęgniarskie, snop jasnego światła na tle przyćmionego oświetlenia korytarza. Drzwi pokoju 424 były uchylone. Jazz rozejrzała się, by się upewnić, że nikt nie zwrócił na nią uwagi. Od wejścia miała widok na całe wnętrze. Jak się spodziewała, nie było prywatnej pielęgniarki. Nie było też gości. Pacjentem był muskularny czarnoskóry mężczyzna, rozebrany do pasa, z wielkim bandażem spowijającym prawy bark i kroplówką podłączoną do lewego ramienia. Siedział na szpitalnym łóżku z uniesionym podgłówkiem, patrząc w zawieszony pod sufitem telewizor. Jazz nie widziała ekranu, jednak po odgłosach mogła stwierdzić, że to jakaś impreza sportowa. Stephen Lewis oderwał wzrok od telewizora i spojrzał na nią. – Czym mogę służyć? – zawołał. – Sprawdzam tylko, czy wszystko w porządku – odparła zgodnie z prawdą. Była zadowolona. To będzie łatwe. – Byłoby lepiej, gdyby Knicks zaczęli grać jak należy – powiedział Lewis. Jazz skinęła głową, pomachała mu na pożegnanie, po czym wróciła do windy. Zakończywszy pomyślnie zwiad, zjechała na parter i poszła do baru. Była naprawdę zadowolona. Pierwsza połowa nocnej zmiany minęła bez niespodzianek. Jazz przydzielono jedenastu pacjentów, czyli o jednego więcej niż innym pielęgniarkom, ale nie narzekała. Dostała do pomocy najlepszą sanitariuszkę, więc sprawy się równoważyły. Niestety, nie przydzielono jej Roweny Sobczyk, więc

przy takim obłożeniu pracą nie było szans, by zrobiła cokolwiek dla pana Boba aż do przerwy na lunch, która właśnie się rozpoczęła. Jazz zjechała windą z dwiema innymi pielęgniarkami i dwiema sanitariuszkami, które miały przerwę o tej samej porze, ale dopilnowała, by zgubić je wszystkie w stołówce. Nie chciała dać się wciągnąć w ich pogaduszki i mieć kłopot z odejściem. Na stojąco zjadła kanapkę i wypiła pół litra chudego mleka. Miała tylko trzydzieści minut, a czekało ją mnóstwo roboty. Jeszcze w trakcie dyżuru dołożyła do ukrytych w kieszeniach fartucha ampułek z chlorkiem potasu dwie strzykawki. Opuściwszy stołówkę, dała nura do toalety. Rzut oka pod drzwi kabin przekonał ją, że jest sama. Dla większej pewności weszła do jednej z nich i zamknęła drzwi. Wyjąwszy po kolei ampułki odłamała ich czubki i ostrożnie napełniła strzykawki. Z igłami zabezpieczonymi kapturkiem strzykawki powędrowały na dno kieszeni jej fartucha. Przy umywalkach Jazz szybkim ruchem zawinęła obie ampułki w kilka papierowych ręczników. Wciąż była sama. Położywszy pakunek na kafelkach podłogi, zgniotła go obcasem. Szkło zachrzęściło cicho. Jazz wrzuciła spłaszczony pakunek do kosza na śmieci. Spojrzała na siebie w lustrze. Przeciągnęła palcami po swych postrzępionych włosach, wygładziła fartuch i poprawiła zawieszony na szyi stetoskop. Z satysfakcją ruszyła do drzwi, teraz już uzbrojona i gotowa do akcji. Wszystko wydawało się proste. Zaczynała dostrzegać efektywność kasowania dwóch pacjentów jednej nocy. To było jak produkcja taśmowa. Wjechała jedną z głównych wind na trzecie piętro, nie chcąc przechodzić przez hol skrzydła Goldblatta, gdzie mogliby zainteresować się nią pracownicy ochrony. Trzecie piętro zajmował oddział pediatryczny i gdy szła długim korytarzem w stronę skrzydła Goldblatta, myśl o chorych dzieciach w mijanych pokojach przywołała niemiłe wspomnienie małego Janosa. To Jazz znalazła go owego nieszczęsnego poranka. Biedny dzieciak leżał twarzą w dół na zmiętym kocyku, siny i sztywny jak kukła. Jazz, sama jeszcze dziecko, wpadła w panikę i rozpaczliwie szukając pomocy, rzuciła się do łóżka rodziców, by ich obudzić. Jednak żadne jej wysiłki nie były w stanie wyrwać ich z pijackiego snu. W końcu sama zadzwoniła na pogotowie, a potem wpuściła sanitariuszy. Skrzydło Goldblatta oddzielały od reszty szpitala ciężkie drzwi przeciwpożarowe. Sprawiały wrażenie rzadko używanych. Po daremnej próbie otwarcia ich Jazz musiała oprzeć stopę o framugę i zaprzeć się nogami, nim zdołała je poruszyć. Mijając próg, ponownie zwróciła uwagę, jak odmienny jest wystrój tego skrzydła. Szczególnie rzuciło jej się w oczy oświetlenie. Zamiast wszechobecnych świetlówek były tu kinkiety i lampki nad obrazami, przyciemnione od jej poprzedniej wizyty. Naparła ramieniem na drzwi, by mieć całkowitą pewność, że się otworzą, gdy będzie się wycofywać. Poruszyły się znacznie swobodniej niż za pierwszym razem. Jazz miarowym krokiem ruszyła przez korytarz. Doświadczenie nauczyło ją, by nie okazywać niezdecydowania, gdyż takie zachowanie zwracało uwagę. Wiedziała, dokąd idzie, i tak też się zachowywała. Mimo że widziała cały korytarz, w zasięgu wzroku nie było nikogo, nawet przy odległym stanowisku pielęgniarskim. Mijając kolejne pokoje, słyszała niekiedy popiskiwanie urządzeń monitorujących, a raz nawet dostrzegła pochylającą się nad pacjentem pielęgniarkę.

W miarę jak zbliżała się do celu, zaczynało ogarniać ją takie samo podniecenie, jakiego doświadczyła w 1991 roku podczas walk w Kuwejcie. Uczucie to znali jedynie żołnierze, którzy byli na wojnie. Czasami czuła posmak tego, grając w Cali of Buty, ale była to jedynie mizerna namiastka. Jej zdaniem przypominało to trochę amfę, ale było lepsze i nie powodowało kaca. Uśmiechnęła się w duchu. Otrzymywanie zapłaty za to, co właśnie robiła, sprawiało, że była to jeszcze większa przyjemność. Gdy dotarła do drzwi pokoju 424, bez chwili wahania wkroczyła do środka. Stephen Lewis wciąż leżał w łóżku z wysoko uniesionym podgłówkiem, ale twardo spał. Telewizor był wyłączony. Pogrążony w mroku pokój oświetlały jedynie blada lampka nocna oraz kinkiet w łazience. Drzwi łazienki były lekko uchylone, tak że smuga światła, kładąca się na podłodze i nogach łóżka, wyglądała jak namalowana farbą fluorescencyjną kreska. Kroplówka była wciąż na miejscu. Jazz zerknęła na zegarek. Była trzecia czternaście. Szybkim, lecz cichym krokiem podeszła do łóżka i odkręciła zawór kroplówki. Krople spływające do komory filtracyjnej zmieniły się w ciągły strumień. Pochyliła się i spojrzała na miejsce wkłucia igły. Nie dostrzegła żadnych śladów opuchlizny. Wszystko było w porządku. Wróciła do drzwi, wyjrzała na korytarz i raz jeszcze się rozejrzała. Nikogo nie było widać. Panował całkowity spokój. Gdy szła w stronę łóżka, zakasała rękawy fartucha powyżej łokci, by zapewnić sobie swobodę ruchów, po czym wyjęła z kieszeni jedną z napełnionych strzykawek i zębami zdjęła kapturek z igły, lewą ręką przytrzymując port kroplówki. Mimo podniecenia, przed wbiciem igły opanowała się. Stanęła prosto i nasłuchiwała chwilę. Nie usłyszała nic. Silnym, zdecydowanym pchnięciem tłoka Jazz wprowadziła zawartość strzykawki do portu kroplówki. Zauważyła, że poziom płynu w komorze filtracyjnej wznosi się, ale nie zaskoczyło jej to. Roztwór chlorku potasu wypychał w górę płyn kroplówkowy. Zaskoczył ją natomiast dość głośny jęk Lewisa i jego otwierające się gwałtownie, wytrzeszczone oczy. A już zupełnie nie spodziewała się, że prawa ręka pacjenta wystrzeli nagle i z szokującą siłą zaciśnie się na jej przedramieniu. Krzyknęła cicho z bólu, gdy ostre paznokcie wbiły jej się w skórę. Upuściwszy strzykawkę na skraj łóżka, Jazz rozpaczliwie próbowała uwolnić rękę, jednak nie udało jej się to. Równocześnie jęk mężczyzny przeszedł we wrzask. Porzuciwszy daremne próby rozluźnienia jego chwytu, Jazz wolną ręką zatkała mu usta i opadła na niego całym ciężarem ciała, desperacko starając się go uciszyć. Poskutkowało, choć wierzgał, próbując się oswobodzić. Szamotali się przez chwilę, jednak siły Lewisa topniały szybko. Gdy jego chwyt na przedramieniu Jazz osłabł, paznokcie przesunęły się po jej skórze, drapiąc ją. Ponownie krzyknęła z bólu. Walka skończyła się równie szybko, jak się zaczęła. Oczy Stephena Lewisa wywróciły się białkami na wierzch, ciało zwiotczało, a głowa opadła bezwładnie na pierś. Jazz wyprostowała się. Była wściekła. – Ty sukinsynu! – mruknęła przez zaciśnięte zęby. Spojrzała na swoje ramię. Kilka zadrapań krwawiło. Miała ochotę zdzielić faceta w mordę, opanowała się jednak, wiedząc, że już nie żyje.

Podniosła strzykawkę, po czym opadła na czworaki, chcąc znaleźć cholerny kapturek od igły, który trzymała w zębach i upuściła, kiedy krzyknęła. Szybko dała sobie z tym spokój. Zgięła tylko igłę o 180 stopni, a następnie schowała pustą strzykawkę do kieszeni fartucha. Nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Odkąd zaczęła likwidować pacjentów, ten był pierwszy, który wyciął jej taki numer. Ustawiwszy zawór kroplówki w pierwotnej pozycji i ponownie założywszy stetoskop na szyję, Jazz pospiesznie podeszła do drzwi. Rozejrzała się po korytarzu. Na szczęście najwyraźniej nikt nie usłyszał krzyku Lewisa, gdyż w dalszym ciągu panowała tu grobowa cisza. Ostrożnie odwinęła rękaw fartucha, zakrywając zadrapania na przedramieniu, zerknęła raz jeszcze na mężczyznę, by upewnić się, że niczego nie zapomniała, po czym wyszła na korytarz. Nie tracąc czasu, wróciła do drzwi przeciwpożarowych. Już po drugiej stronie, oparła się o nie plecami. Była wytrącona z równowagi tą nieoczekiwaną komplikacją, jednak szybko wzięła się w garść. Wytłumaczyła sobie, że mimo starannego planowania musi liczyć się z tym, że czasami pojawi się jakiś problem. Następnie, korzystając z lepszego światła, ponownie obejrzała przedramię. Po wewnętrznej stronie widniały na nim trzy rany od paznokci Lewisa, przedłużone biegnącymi w kierunku nadgarstka mniej więcej siedmiocentymetrowymi krechami. Z dwóch z nich sączyła się krew. Pokręciła głową. Stephen Lewis zdecydowanie dostał to, co mu się należało. Ostrożnie opuściła rękaw i spojrzała na zegarek. Była trzecia dwadzieścia, a musiała jeszcze skasować jedną pacjentkę. Wiedziała, że pora jest odpowiednia, gdyż pielęgniarka przydzielona do Roweny Sobczyk miała przerwę w tym samym czasie co ona i nie należało się jej spodziewać przez następnych dziesięć minut. Ale nie mogła się guzdrać. Szybkim krokiem wróciła do głównych wind i wjechała na swoje piętro. W pokoju służbowym siedziała tylko Charlotte Baker, sanitariuszka o chłopięcej urodzie. Notowała coś w kartach pacjentów. Jazz zerknęła do pomieszczenia gospodarczego i do magazynu leków, których drzwi o poziomo dzielonych skrzydłach były otwarte w górnej części. Nie było tam nikogo. – Gdzie jest nasza dzielna szefowa? – zapytała Jazz. Rozejrzała się po korytarzu. Był pusty. – Wydaje mi się, że pani Chapman pomaga cewnikować pacjenta w pokoju 602 – odparła Charlotte, nie unosząc wzroku. – Ale nie dam za to głowy. Nie wychodziłam stąd od jakichś piętnastu minut. Jazz pokiwała głową i spojrzała w stronę pokoju 602. Znajdował się po przeciwnej stronie korytarza niż pokój Roweny Sobczyk. Uznawszy, że na lepszą okazję nie ma co liczyć, odsunęła się od blatu przed stanowiskiem pielęgniarskim, upewniła się, że Charlotte nie zwraca na nią najmniejszej uwagi, i ruszyła w stronę pokoju 617. Ponownie czuła, że serce zaczyna bić jej szybciej w przewidywaniu akcji, ale tym razem doznaniu temu towarzyszył niepokój po wpadce ze Stephenem Lewisem. Lekki ból, jaki sprawiały zadrapania na przedramieniu, przypominał jej, że nie jest w stanie kontrolować wszystkich zmiennych. Jeden z pacjentów zauważył ją, kiedy przechodziła przed jego drzwiami, i zawołał do niej, ale zignorowała to. Rzut oka na zegarek powiedział jej, że do końca przerwy na lunch zostało jeszcze sześć minut, ale ponieważ nikt nigdy nie spieszył się z powrotem, miała odrobinę luzu. Sześć minut to mnóstwo czasu.

Sceneria przypominała to, co zastała w pokoju Lewisa, jednak bez dywanu, zasłonek w oknie, tapicerowanych mebli i obrazów. Jedyne oświetlenie stanowiła nocna lampka. Drzwi łazienki były uchylone, ale światło było zgaszone. Rowena Sobczyk spała z obandażowanymi stopami po obustronnej operacji haluksów. Leżała na plecach i chrapała lekko. Jazz przyjrzała się kobiecie. Choć miała dwadzieścia sześć lat, wyglądała na znacznie młodszą ze swymi delikatnymi rysami twarzy i szopą ciemnych, niesfornych włosów rozsypanych na białej poduszce. Jazz odkręciła zawór kroplówki, tak by płyn spływał swobodnie, i pochyliła się, by sprawdzić, czy nie ma obrzęku. Nie było, więc przystąpiła do akcji. Wyciągnęła napełnioną strzykawkę i trzymając ją w prawej ręce, lewą ujęła port kroplówki. Podobnie jak w pokoju Lewisa, użyła zębów, by zdjąć kapturek z igły. Bez chwili zwłoki wprowadziła igłę do portu, po czym przesunęła dłoń tak, by kciuk znalazł się na tłoku strzykawki. Nabrała powietrza, wstrzymała oddech, a potem płynnym ruchem wcisnęła tłok. Rowena poruszyła się, wyginając tułów. Jazz wycofała strzykawkę i w tym samym momencie usłyszała na korytarzu kroki. Intuicja natychmiast ją ostrzegła, gdyż odgłos ten przywiódł jej na myśl pielęgniarskie buciory Susan Chapman. Pospiesznie zerknęła na niedomknięte drzwi pokoju, a następnie znów na Rowenę, która trzymała się za rękę z kroplówką, wydając bulgoczące dźwięki. Ogarnięta paniką, Jazz schowała strzykawkę oraz kapturek igły do kieszeni i odsunęła się od pacjentki. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie schować się w łazience, na wypadek gdyby Susan usłyszała odgłosy wydawane przez Rowenę, jednak odrzuciła ten pomysł, gdyż mogłoby to jeszcze bardziej pogorszyć sytuację. Zamiast tego ruszyła do drzwi, uznawszy, że atak jest najlepszą obroną. Dokładnie tak, jak się obawiała, na samym progu dosłownie wpadła na wchodzącą do pokoju szefową. Chapman z oburzeniem cofnęła się o krok, patrząc na Jazz z tą samą wyzywającą miną co przedtem. – Charlotte mówiła mi, że poszłaś tutaj. Co ty, do diabła, robisz? To pacjentka June. – Szłam korytarzem, a ona zawołała. Susan wyciągnęła szyję, by ominąć wzrokiem Jazz, która próbowała wypełnić sobą drzwi, i mrużąc oczy, spojrzała w głąb pogrążonego w półmroku pokoju. – O co chodziło? – Chyba coś jej się śniło. – Strasznie się wierci. A kroplówka płynie na całego! – Naprawdę? – zapytała niewinnie Jazz. Szefowa przepchnęła się obok niej, zmuszając ją do usunięcia się z drogi. Przykręciła zawór, pochylając się nad Roweną Sobczyk.

– Mój Boże – powiedziała. A potem, odwracając się do Jazz, krzyknęła: – Zapal światło! Mamy tu stan alarmowy! Jazz wykonała polecenie. W tym czasie Chapman włączyła alarm i kazała jej opuścić poręcz po drugiej stronie łóżka. Parę sekund później komunikat został ogłoszony przez szpitalny system nagłaśniający. – Tętno jest nitkowate albo raczej było! – warknęła Susan z palcami wciśniętymi w szyję kobiety. Cofnęła dłoń i wspięła się na łóżko, klękając obok pacjentki. – Trzeba zacząć reanimację. Ty rób sztuczne oddychanie, ja będę uciskała mostek. Z najwyższą niechęcią Jazz zamknęła nozdrza Roweny Sobczyk i przycisnęła usta do jej warg. Wdmuchnęła powietrze do płuc pacjentki. Napotkała nieznaczny opór, co wskazywało, że jej mięśnie są praktycznie zwiotczałe. Była jedyną osobą, która wiedziała, że na tym etapie próba reanimacji jest farsą. Charlotte i inna pielęgniarka, Harriet, nadbiegły i podłączyły pacjentkę do elektrokardiografu. Susan w dalszym ciągu uciskała mostek, a Jazz, dla zachowania pozorów, kontynuowała sztuczne oddychanie. – Jest ślad czynności elektrycznej – powiedziała Harriet. – Ale te zespoły wyglądają dziwnie. W tym momencie przybyła szpitalna ekipa reanimacyjna i natychmiast zabrała się do pracy. Jazz została odepchnięta na bok, a ratownicy wprawnie zaintubowali Rowenę i podali jej czysty tlen. Rozległy się wykrzykiwane zamówienia na leki, które następnie podawano kobiecie. Wysłano do laboratorium próbkę krwi tętniczej, by zbadać obecność gazów. Dziwne zespoły, o których wspomniała Harriet, szybko zniknęły. Zapis EKG był kompletnie płaski i ratownicy zaczęli tracić entuzjazm. Rowena Sobczyk nie reagowała na ich zabiegi. Reanimacja teoretycznie wciąż trwała, gdy Jazz wymknęła się na korytarz. Wróciła na stanowisko pielęgniarskie i weszła do pomieszczenia gospodarczego. Usiadła i wtuliła głowę w dłonie. Potrzebowała kilku minut, żeby się pozbierać. Była wytrącona z równowagi przez incydent ze Stephenem Lewisem, a wpadka z Roweną to już było zbyt wiele. Jazz nie mogła w to uwierzyć. Nigdy dotąd nie miała najmniejszych problemów z kasowaniem pacjentów. Mimo woli zaczęła się zastanawiać, czy ze strachu nie zawali następnej misji. Kątem oka spostrzegła Chapman, wchodzącą do pokoju pielęgniarek. Nie słyszała jej słów, domyśliła się jednak, że szefowa pyta o nią dyżurującą sanitariuszkę, gdyż ta chwilę później wskazała w jej kierunku. Gdy Susan ruszyła do pomieszczenia gospodarczego, Jazz wiedziała już, że czeka ją kolejna przykra rozmowa. Chapman weszła i zamknęła drzwi. Nie odzywała się, nawet kiedy usiadła. Po prostu patrzyła na Jazz.

– Czy oni wciąż reanimują pacjentkę? – zapytała Jazz, by przerwać kłopotliwą ciszę. Jeśli miały się sprzeczać, chciała mieć to już za sobą. – Tak – odparła krótko Susan, po czym znów zamilkła. Jazz uznała, że to coś w rodzaju dziwacznej walki na spojrzenia, więc postanowiła przeczekać. W końcu szefowa odezwała się: – Chcę cię zapytać raz jeszcze, dlaczego byłaś w pokoju Sobczyk. Powiedziałaś, że pacjentka wołała. Co dokładnie? – Nie pamiętam, czy to były jakieś słowa. Po prostu usłyszałam ją, dobra? Weszłam, żeby zobaczyć, o co chodzi. – Rozmawiałaś z nią? – Nie. Spała, więc odwróciłam się i wyszłam. – Zatem nie widziałaś, że kroplówka była odkręcona na całego. – Zgadza się. Nie patrzyłam na kroplówkę. – Wszystko wydało ci się w porządku? – Oczywiście! Dlatego właśnie wychodziłam, kiedy wpadłyśmy na siebie. – Skąd masz te zadrapania na ręce? Ponieważ Jazz siedziała z łokciami opartymi na biurku, rękaw jej fartucha opadł nieco, odsłaniając trzy draśnięcia ze śladami zaschniętej krwi. – Te? – odparła Jazz z udawanym zdumieniem. Zdjęła łokcie z biurka i opuściła rękaw, by zakryć rany. – Podrapałam się w samochodzie. To drobiazg. – One krwawiły. – Może trochę, ale to żaden problem, naprawdę. Obie kobiety znów zaczęły mierzyć się wzrokiem jak trzecioklasistki. Niemal minutę Susan Chapman nie odzywała się i prawie nie mrugała. W końcu Jazz miała tego dość. Odepchnęła się od biurka i wstała. – Cóż, czas do roboty. – Ominęła szefową i otworzyła drzwi. – Moim zdaniem to dziwny zbieg okoliczności, że byłaś w tym pokoju – powiedziała Susan, odwracając się twarzą do Jazz. – Najwyraźniej gdy pacjentka zawołała, zaczynało się właśnie to, co spowodowało stan alarmowy. Po prostu nie było to jeszcze jasne, kiedy tam weszłam. Może powinnam była przyjrzeć się

dokładniej. Chce pani zdołować mnie jeszcze bardziej, czy co? – Nie, właściwie nie – przyznała Susan. Odwróciła wzrok. – Tak czy owak, jest pani na najlepszej drodze do tego – stwierdziła Jazz, po czym wyszła, by odszukać sanitariuszkę, z którą powinna pracować tej nocy. Z początku Jazz miała wrażenie, że wybrnęła z potencjalnie niebezpiecznej sytuacji, jednak w miarę upływu czasu zaczęła popadać w coraz większą paranoję. Zdawało jej się, że ilekroć się odwraca, napotyka wbity w siebie wzrok Susan. Gdy nadeszła odprawa i pielęgniarki z dziennej zmiany słuchały o wydarzeniach z nocy, włącznie z nieudaną reanimacją Roweny Sobczyk, jej paranoja sięgnęła granic. Zdaniem Jazz zachowanie Chapman wskazywało wyraźnie, że ma jakieś podejrzenia. Po głowie uparcie tłukły jej się słowa pana Boba, że nie życzy sobie żadnych zmarszczek. Jeśli o nią chodziło, obecna sytuacja z Susan nie groziła zmarszczkami – wróżyła istną falę pływową. Najbardziej obawiała się tego, że szefowa zaraz po odprawie popędzi wypaplać swe podejrzenia przełożonej pielęgniarek, Clarice Hamilton, czarnoskórej olbrzymce, którą Jazz uważała za taką samą ofiarę losu jak Susan. Gdyby do tego doszło, prawdopodobnie rozpętałoby się piekło i Jazz musiałaby zrobić użytek z awaryjnego numeru pana Boba. Jednak możliwości działania pana Boba byłyby w tym momencie dość ograniczone. Gdy odprawa dobiegła końca, Jazz została na swoim miejscu, udając, że kończy jakąś papierkową robotę. Przez następne pięć minut Chapman wprowadzała przełożoną pielęgniarek dziennej zmiany w konkretne problemy. Kobiety stały na tyle blisko, że Jazz słyszała większość ich rozmowy. Na szczęście szefowa nie wspomniała o niej ani słowem. Skończywszy, Susan sięgnęła po płaszcz, po czym śmiejąc się i gadając z June, ruszyła ku windom. W tym momencie Jazz również wzięła płaszcz. Wstąpiła też do pomieszczenia gospodarczego, by zabrać parę lateksowych rękawiczek z pudełka na stole przy drzwiach. O tej porze, kiedy kończyła się jedna zmiana i zaczynała następna, przy windach było dość tłoczno. Jazz stanęła na uboczu, jak najdalej od Susan i June. Gdy nadjechała kabina, wsiadła i przecisnęła się na sam tył. Zlokalizowała Chapman po jej idiotycznym koku. Gdy winda zatrzymała się na pierwszym piętrze, Jazz przepchnęła się do przodu i wysiadła wraz z kilkoma innymi osobami w tym z Susan. Wiedziała, że szefowa podobnie jak ona, jeździ do pracy samochodem. Niczym stadko gdaczących kur cała grupa ruszyła do drzwi wychodzących na kładkę, która łączyła budynek z parkingiem. Jazz pozostała w tyle. Idąc, naciągała lateksowe rękawiczki. Na parkingu gromadka rozproszyła się, rozchodząc się do samochodów. Jazz przyspieszyła kroku. Trzymała ręce w kieszeniach, prawą dłoń zaciskając na rękojeści glocka. Zmniejszyła dystans dzielący ją od Susan, tak że gdy ta wcisnęła się w przestrzeń między swoim fordem explorerem a sąsiednim pojazdem od strony kierowcy, Jazz zrobiła to samo po stronie pasażera. Gdy tylko usłyszała szczęk odblokowywanych zamków, otworzyła drzwi i wślizgnęła się na przednie siedzenie. Zsynchronizowała to idealnie. Mogło się wydawać, że siedzi tam od dawna. W innych okolicznościach uznałaby zaszokowaną minę szefowej za komiczną. Kłopot w tym, że nie widziała

w tym wszystkim nic śmiesznego. – Co jest? – zapytała Chapman. – Pomyślałam sobie, że powinnyśmy porozmawiać na osobności i zawrzeć pokój – odparła Jazz. Obie ręce trzymała w kieszeniach, proste w łokciach, z uniesionymi barkami. – Nie mam o czym z tobą rozmawiać – warknęła Susan. Włożyła kluczyk do stacyjki i uruchomiła silnik. – A teraz wyjdź z mojego samochodu. Jadę do domu. – Myślę, że mamy dużo do omówienia. Całą noc patrzyła pani na mnie złym okiem. Chcę wiedzieć dlaczego. – Dziwaczka z ciebie. Jazz zaśmiała się drwiąco. – Zabawne, że pani to mówi. – To właśnie jedna z uwag, które potwierdzają moje wrażenie – rzuciła Susan. – Prawdę mówiąc, nigdy nie miałam do ciebie zaufania. Nie wiem, dlaczego zostałaś pielęgniarką. Z nikim nie utrzymujesz dobrych stosunków. Nie masz za grosz współczucia. Każdej nocy muszę przydzielać ci najłatwiejsze przypadki. – Akurat! – prychnęła Jazz. – Daje mi pani sam syf. Przez chwilę Chapman przyglądała jej się dokładnie takim wzrokiem jak przez cały wieczór. – Nie zamierzam się z tobą spierać. Uprzedzam, że jeśli nie wysiądziesz, wezwę ochronę, żeby zrobili z tobą porządek. – Wciąż nie powiedziała mi pani, dlaczego gapiła się na mnie. Chcę wiedzieć, czy to ma coś wspólnego z Roweną Sobczyk. – Oczywiście, że to ma coś wspólnego z Roweną Sobczyk. To zbyt wielki zbieg okoliczności, że wychodziłaś z jej pokoju, chociaż nie była twoją pacjentką. A przypadkiem pamiętam, że widziano cię wychodzącą z pokoju Seana McGiłlina, który też nie był twoim pacjentem. Ale nie mam obowiązku rozmawiać z tobą o tym wszystkim. To zadanie przełożonej pielęgniarek, więc jestem pewna, że pogadasz sobie z nią. – Doprawdy? – odparła kpiąco Jazz. – Nie bądź aż tak pewna, ty szurnięta ofiaro losu. – Szamocąc się lekko, wydobyła glocka z kieszeni. Susan Chapman spostrzegła wyłaniający się pistolet, lecz zdążyła jedynie unieść prawą rękę, gdy Jazz postrzeliła ją dwa razy w bok klatki piersiowej. Osunęła się na drzwi, z policzkiem przyciśniętym do szyby. Mimo tłumika strzał w samochodzie okazał się nadspodziewanie głośny. Mocny był również zapach

kordytu. Jazz wolną ręką rozpędziła dym. Obróciwszy się na fotelu, wyjrzała przez tylną szybę. Na parking wjeżdżało wiele samochodów, ale jechały dalej, na wyższe poziomy, gdyż wszystkie stanowiska na pierwszym piętrze były zajęte. Kilka wozów wyjeżdżało. Jazz była pewna, że przy takim hałasie i ruchu nikt nie dosłyszałby dwóch stłumionych wystrzałów glocka. Schowała pistolet do kieszeni. Wyciągnąwszy rękę, chwyciła Susan za kok i usadziła ją prosto, pozwalając, by jej głowa opadła na pierś. Co za ofiara, pomyślała, układając bezwładne dłonie kobiety na kierownicy. A ofiary zasługują na klęskę, dodała. Wyłączyła zapłon, po czym otworzyła torebkę Chapman i zaczęła grzebać w niej, szukając portfela. Gdy go znalazła, wyciągnęła pieniądze i karty kredytowe, a następnie rzuciła portfel i karty na podłogę, by upozorować napad rabunkowy. Ponownie spojrzała przez tylną szybę, tym razem w stronę drzwi na końcu kładki. Wynurzyła się z nich właśnie grupka pielęgniarek. Kobiety, machając sobie na pożegnanie, rozeszły się do swych pojazdów. Jazz skuliła się, dopóki nie zniknęły. Znów siadając prosto, zerknęła na swego hummera. Stał zaledwie dwa miejsca dalej. Upewniwszy się rzutem oka, że droga jest wolna, Jazz wysiadła z forda Susan i odeszła, okrążając od przodu sąsiedni samochód. Gdy znalazła się we własnym wozie, ściągnęła lateksowe rękawiczki i schowała je do kieszeni. Uruchomiła silnik, wycofała się i ruszyła w stronę wyjazdu z parkingu. Mijając samochód szefowej, zerknęła do środka. Wyglądało to tak, jak gdyby Susan ucięła sobie drzemkę po ciężkiej nocy. Było super. Wyjeżdżając na ulicę, Jazz odetchnęła głęboko. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak jest spięta. To była ciężka noc, wiedziała jednak, że rozegrała wszystko dobrze. Była bogatsza o dziesięć tysięcy dolarów i udało jej się wyeliminować potencjalny problem. Operacji „Eliminacja” nic nie zagrażało. Życie było piękne.

Rozdział 9

Staroświecki nakręcany budzik Laurie zaterkotał w porannym półmroku. Wyciągnęła rękę i wyłączyła go, nie otwierając nawet oczu. Moszcząc się na powrót w ciepłym łóżku, zadygotała, nie z zimna, ale z mdłości. Zamrugała i otworzyła oczy. Było jej niedobrze także poprzedniego ranka, lecz przypisała to przegrzebkom, które jadła podczas kolacji z Rogerem. Uwielbiała przegrzebki, ale zdarzało się, że następnego dnia miała po nich mdłości. Na szczęście wczorajsze nudności minęły szybko. Kiedy pochodziła trochę, ustąpiły niemal bez śladu. Usiadła na łóżku. Znów przeszedł ją dreszcz. Upiła łyk wody ze szklanki na nocnym stoliku i poczuła się nieco lepiej. Problem w tym, że tym razem nie jadła przegrzebków na kolację. Pamiętając o porannych mdłościach, wybrała dość nijakiego kurczaka. Otulając się prześcieradłem, zauważyła kolejny oprócz nudności nowy objaw: lekki ucisk w prawej dolnej części brzucha. Nie był na tyle silny, by nazwać go bólem. Ostrożnie ugniatała palcami miejsce nad grzebieniem biodrowym. Nie potrafiła stwierdzić, czy w jakikolwiek sposób powiększyło to odczuwany dyskomfort, gdyż uciskanie brzucha przypomniało jej przede wszystkim o pełnym pęcherzu. Odrzuciwszy przykrycie, włożyła szlafrok i wsunęła stopy w kapcie. Gdy szła do łazienki, dyskomfort stał się wyraźniejszy. Teraz bardziej przypominał się ból, wciąż jednak dość łagodny. Biorąc pod uwagę te dwa objawy, Laurie zaniepokoiła się, że może to być wczesne stadium zapalenia wyrostka. Wiedziała, że wiele chorób objawia się bólem w prawej dolnej części brzucha i że diagnoza bywa wtedy wyzwaniem. Zdawała sobie jednak sprawę, że panikuje. Była to ta sama hipochondria, jakiej ulegała jako studentka medycyny. Uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie, jak na pierwszym roku studiów zwykły ból głowy wprawił ją w przerażenie, iż ma nadciśnienie złośliwe, tylko dlatego, że dzień wcześniej uczyła się o tej chorobie. Oczywiście nie miała nadciśnienia złośliwego. I podobnie teraz, po dyskomforcie i mdłościach nie zostało niemal śladu, nim wyszła spod prysznica. Nie była głodna, zmusiła się jednak do zjedzenia grzanki. Kiedy nie wywołało to żadnych dolegliwości, zjadła trochę owoców. Była przekonana, że wypełnienie czymś żołądka dobrze jej zrobi, i tak też się stało. Wychodząc z mieszkania, czuła się już prawie zupełnie normalnie. Pomachała do pani Engler, kiedy ta uchyliła drzwi. Tym razem harpia o zaczerwienionych oczach przemówiła, radząc jej, by wzięła parasol, ponieważ ma padać. Poranek był ciepły i choć niebo było zachmurzone, deszcz jeszcze nie padał. Laurie ruszyła na północ Pierwszą Avenue, nie zwracając uwagi na natłok pojazdów. Zastanawiała się, czy jej mdłości nie są czasem psychosomatyczną reakcją na stres. To coś nowego, pomyślała ponuro, nie pojmując, dlaczego jej życie towarzyskie nigdy nie może się toczyć równie gładko jak sprawy zawodowe. W jej trwającym od pięciu tygodni szalonym romansie z Rogerem zdarzył się ostatnio nieoczekiwany

zgrzyt. Widywali się dwa albo trzy razy w tygodniu oraz we wszystkie weekendy. Laurie nie uważała obecnego problemu za przeszkodę nie do pokonania, ale przypomniał on jej, że na samym początku ich znajomości ostrzegała siebie samą, iż młodzieńcze zauroczenia często nie wytrzymują próby czasu. Chodziło o to, że zaledwie przed dwoma dniami Laurie dowiedziała się, iż Roger ma żonę. Miał mnóstwo okazji, by poinformować ją o tym ważnym fakcie, jednak nie zrobił tego z dla niej niepojętych przyczyn. Dopiero gdy przełamawszy opory, spytała go wprost, wyznał prawdę. Mniej więcej dziesięć lat wcześniej, stacjonując w Tajlandii, ożenił się z miejscową kobietą i dotąd nie uzyskał rozwodu, choć podobno teraz do tego dążył. Jeszcze boleśniejszą niespodzianką było dla Laurie to, że miał kilkoro dzieci.

W miarę jak odsłaniały się szczegóły, historia okazała się nieco mniej obciążająca. Kobieta pochodziła z zamożnej, ustosunkowanej rodziny, do której, jak twierdził Roger, egoistycznie wróciła, praktycznie uprowadzając dzieci, gdy przeniesiono go do Afryki. Jednak fakt, że zataił przed nią taką informację, źle wróżył na przyszłość i kazał Laurie zastanawiać się, czy Roger jest rzeczywiście takim człowiekiem, jak sobie wyobrażała. Pogłębił także jej rosnące zaniepokojenie tempem, w jakim rozwijał się ich związek, oraz upartym dążeniem Rogera do fizycznego zbliżenia. Do tego wszystkiego dochodziła jeszcze nie rozwiązana sprawa jej uczuć do Jacka. Poprzedniej nocy, gdy siedziała w mieszkaniu, użalając się nad sobą po usłyszanych dzień wcześniej rewelacjach, doznała małego objawienia. Po raz pierwszy przyznała, że z rozmysłem odsuwa od siebie kwestie, o których nie chce mówić ani nawet myśleć. Odkąd pamiętała, dostrzegała tę cechę u swych rodziców, szczególnie u matki, a sposób, w jaki Dorothy potraktowała niedawny epizod z rakiem piersi, był tego znakomitym przykładem. Laurie zawsze uważała, że to paskudna wada. Nigdy dotąd jednak nie spojrzała na siebie jako na dziecko swoich rodziców. Oczy otworzył jej wreszcie fakt, że stan cywilny Rogera nie był aż taką niespodzianką, jak pragnęła udawać. Były pewne sygnały, ale ona wytrwale broniła się przed przyjęciem ich do wiadomości. Po prostu nie chciała wierzyć, że jest żonaty. Na rogu Trzydziestej Ulicy Laurie stanęła na światłach, by przejść na drugą stronę Pierwszej Avenue. Czekając na zielone światło, rozmyślała o tym, jak owa dopiero co odkryta cecha osobowości ma się do jej kulejącego związku z Jackiem. W przypływie jasnowidzenia rzecz wydawała się oczywista. Chciała zrzucić na niego całą winę za wykręcanie się od zobowiązań i unikanie rozmów o małżeństwie i dzieciach. Teraz uświadomiła sobie, że część winy leży po jej stronie, gdyż sama również nie poruszała tych kwestii. Zrozumiała też, że jego propozycja, by częściej dyskutować ten temat, była faktycznie ustępstwem, może nie monumentalnym, ale mimo wszystko ustępstwem. Jak powinna przekazać to wszystko Jackowi, nie miała pojęcia. Po raz ostatni rozmawiali szczerze pięć tygodni wcześniej. Światła zmieniły się i Laurie przeszła szybkim krokiem na drugą stronę jezdni. Wchodząc na stopnie Zakładu Medycyny Sądowej, pomyślała, że znajomość z Rogerem skomplikowała jej życie. Zamiast problemów z jednym mężczyzną miała teraz problemy z dwoma. Choć zależało jej na obu, wiedziała, że kocha Jacka, i przyłapała się na tym, że tęskni za jego bezkompromisową szczerością. Jednym z powodów, dla których w ogóle zaczęła spotykać się z Rogerem, była chęć wzbudzenia zazdrości w Jacku, dziecinna machinacja, którą skomplikowały dwie sprawy. Po pierwsze, nie spodziewała

się, że Roger zauroczy ją aż do tego stopnia, a po drugie, nie przewidziała, że sztuczka z zazdrością okaże się tak skuteczna. Choć Laurie nie wątpiła, że Jack ją kocha, jego niechęć do jakichkolwiek zobowiązań przekonała ją, że nie jest to takie samo uczucie jak jej. Mówiąc konkretnie, nigdy nie dał jej odczuć, że ceni ich związek tak bardzo jak ona. Laurie uznała, że się nie zmieni i że jest niezdolny do zazdrości. Teraz jednak, biorąc pod uwagę jego obecne zachowanie, była innego zdania. Ich stosunki pogorszyły się z czasem. W pierwszych dniach po jej przeprowadzce do własnego mieszkania Jack był nonszalancki i sarkastyczny. Kiedy zaczęła się widywać z Rogerem, jego uwagi stały się bardziej złośliwe, co wprawiło ją w okropny nastrój. Miesiąc temu, kiedy zapytał ją, czy nie poszłaby z nim na kolację, a ona odparła, że w ten właśnie wieczór wybiera się z Rogerem do filharmonii, życzył jej powodzenia w życiu. Nie zaproponował innego terminu. Wynikało z tego, że nie chce już nawet być jej przyjacielem. Machając do Marlene, gdy ta automatycznie otwierała jej drzwi strefy dla personelu, Laurie mimo woli się uśmiechnęła. Cała sytuacja miała posmak opery mydlanej. Postanowiła odsunąć od siebie myśli o obu mężczyznach. Najwyraźniej zmiana własnego lub czyjegokolwiek postępowania była rzeczą trudniejszą, niż się wydawało. Przewiesiła kurtkę przez jeden z foteli w pokoju służbowym, na wierzchu położyła parasolkę i skierowała się wprost do ekspresu do kawy. Tym razem to Chet miał ustalać, które przypadki wymagają autopsji, i pracował w skupieniu pochylony nad stertą teczek. Laurie zamieszała kawę i spojrzała na zegar. Nie było jeszcze ósmej, ale i tak z Jackiem przychodziła znacznie wcześniej. Spostrzegła, że Vinniego nie ma na jego zwykłym miejscu, co sugerowało, że jest już na dole i asystuje Jackowi przy autopsji. Słyszała jedynie trajkotanie rozpoczynających właśnie pracę telefonistek w dziale łączności. Laurie cieszyła się względną samotnością, wiedząc, że za godzinę miejsce to będzie już gwarne. – Czy Jack jest na dole? – zapytała, upijając łyk kawy. – Tak – odparł Chet, nie unosząc głowy. Potem, uświadomiwszy sobie, kto to powiedział, gwałtownie oderwał wzrok od papierów. – Laurie! Świetnie! Miałem przekazać ci wiadomość, jeśli przyjdziesz przed ósmą. Janice bardzo chciała z tobą rozmawiać. Zaglądała tu dwa razy. – Chodzi o jakiegoś nowego pooperacyjnego pacjenta z General? – zapytała Laurie z błyskiem w oku. Prosiła Janice, by dała jej znać, jeśli pojawi się kolejny taki przypadek. Gdyby istotnie tak było, znacznie ułatwiłoby jej to odsunięcie na bok myśli o dwóch mężczyznach w jej życiu, gdyż jej seria czterech domniemanych zabójstw powiększyłaby się o dwadzieścia pięć procent. Dwa przypadki, które robiła osobiście, McGillina i Morgan, czekały jeszcze na zamknięcie. Pozostałe dwa, wbrew jej opinii, zostały określone przez Kevina i George’a jako zgony z przyczyn naturalnych. – Nie, to nie był pacjent z General – odparł Chet z przekornym uśmiechem, którego Laurie nie zauważyła. Zawiedziona, opuściła ramiona. – To było dwóch pacjentów! – Poklepał odłożone na bok teczki, po czym pchnął je lekko w stronę Laurie. – I obaj zdecydowanie wymagają autopsji.

Montgomery chwyciła teczki i spojrzała na nazwiska: Rowena Sobczyk i Stephen Lewis. Szybko sprawdziła ich wiek: dwadzieścia sześć i trzydzieści dwa lata. – Oboje są z Manhattan General? – zapytała dla pewności. Chet pokiwał głową. Oceniając rzecz pod kątem jej potrzeby oderwania się od osobistych trosk, wydawało się to niemal zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Jej seria liczyłaby teraz sześć przypadków, nie pięć. To wzrost o pięćdziesiąt procent. – Chciałabym zrobić te dwa przypadki – oświadczyła pośpiesznie. – Nie ma sprawy – odparł Chet. Nie mówiąc nic więcej, Laurie chwyciła parasol i kurtkę. Z teczkami pod pachą, starając się nie rozlać kawy, szybkim krokiem ruszyła przez dział łączności i sekretariat do działu dochodzeniowego. Umierała z ciekawości. Ostatnie pięć tygodni nie były dla niej zbyt miłe, gdy hipoteza seryjnego zabójcy nie potwierdziła się i została oddalona przez wszystkich z wyjątkiem Rogera. Jack wykorzystał to, by rzucić jej przy kilku okazjach parę dość uszczypliwych uwag. Nawet Sue Passero odniosła się lekceważąco do całej sprawy po, jak to nazwała, dyskretnym zasięgnięciu języka wśród pracowników szpitala. Na szczęście Calvin w ogóle nie poruszał tej kwestii. Riva też nie. Karty szpitalne pierwszych czterech przypadków dotarły w końcu na biurko Laurie, dzięki czemu wypełniła do końca tabelkę. Nie znalazła jednak nic podejrzanego. Prawdę mówiąc, przypadki nie były w żaden sposób powiązane. Każdym zajmował się inny chirurg, w większości różni anestezjolodzy, stosowano odmienne środki znieczulające, rozmaite leki przed i po zabiegu, a pacjenci leżeli na różnych oddziałach. Co gorsza, badanie toksykologiczne nie dało żadnych rezultatów, mimo że Peter stosował wszelkie możliwe sztuczki chromatografii gazowej i spektrografii mas. Dosłownie stawał na głowie, by znaleźć dla Laurie choćby najmniejszy ślad toksyny. A skoro nie było toksyny, nikt nie był skłonny dać wiary hipotezie seryjnego zabójcy, zwłaszcza gdy po Darlene Morgan nie pojawiły się już kolejne przypadki. Wszyscy odesłali te cztery zgony na śmietnik statystycznych anomalii, jakie zdarzają się w niebezpiecznym z natury środowisku szpitala. Gdy Laurie wpadła do działu dochodzeniowego, Bart uniósł wzrok znad biurka. – Jesteś w samą porę – powiedział, wskazując w głąb pokoju. Janice wkładała właśnie płaszcz. – Doktor Montgomery! – zawołała. – Już się bałam, że się rozminiemy. Padam z nóg i marzę tylko o łóżku. – Ściągnęła płaszcz i przewiesiwszy go przez oparcie krzesła, usiadła ciężko. – Przepraszam, że cię zatrzymuję – powiedziała Laurie. – Żaden problem – odparła dzielnie Janice. – To zajmie tylko minutę. Czy to teczki Lewisa i Sobczyk?

– Tak – potwierdziła Laurie, przysuwając sobie krzesło. Janice wzięła teczki, wyjęła swoje raporty, po czym podała je Montgomery. – Oba te przypadki z General przypominają mi tamte cztery, którymi się interesowałaś – powiedziała, gdy Laurie przebiegała wzrokiem tekst. Oparłszy łokcie o biurko, schowała w dłoniach zmęczoną twarz. Wzięła głęboki oddech, a następnie ciągnęła: – Mówiąc w skrócie, oboje byli młodzi i zdrowi, oboje zmarli, jak się wydaje, z powodu nieoczekiwanych zaburzeń pracy serca, oboje niespełna dobę wcześniej przeszli drobny zabieg chirurgiczny i u obojga reanimacja nie przyniosła efektu. – To rzeczywiście brzmi podobnie – przyznała Laurie. Uniosła wzrok. – Dzięki za te informacje. Czy chciałaś powiedzieć mi coś konkretnego, czego nie znajdę w raportach? – Wszystko jest zapisane – odparła Janice. – Ale chciałam zwrócić ci uwagę na jedno. Chociaż przypadek Sobczyk jest pod niemal każdym względem podobny do pozostałych, istnieje pewna różnica. Kiedy pielęgniarki ją znalazły, była w stanie agonalnym, ale wciąż żyła. Niestety, mimo usilnych zabiegów, wkrótce się to zmieniło. Lewis natomiast nie miał tętna ani nie oddychał, kiedy został znaleziony przez salowe. – Dlaczego sądzisz, że to istotne? – Po prostu dlatego, że jest inne – odparła Janice, wzruszając ramionami. – Nie wiem, ale kiedy rozmawiałyśmy ostatnim razem, pytałaś mnie o intuicyjne odczucia w sprawie Darlene Morgan. Wtedy nie miałam żadnych, ale co do Sobczyk, rzucił mi się w oczy fakt, że znaleziono ją żywą. – W takim razie cieszę się, że mi o tym mówisz – powiedziała Laurie. – Coś jeszcze? – To wszystko. Reszta jest w raportach. – Oczywiście będę potrzebowała kopii kart szpitalnych. – Już je zamówiłam. – Świetnie! – stwierdziła Laurie. – Dziękuję za informacje. Gdyby przyszło ci na myśl coś jeszcze, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Zebrała swoje rzeczy i ruszyła do tylnej windy, chcąc jak najszybciej zabrać się do pracy. Od tygodni nie była tak podekscytowana. Gdy winda pięła się w górę, myślała o tym, co usłyszała od Janice. Zastanawiała się, czy okaże się to ważne. Wpadłszy do swego pokoju, Laurie powiesiła kurtkę i położyła parasol na szafce na dokumenty. Usiadła przy biurku, otworzyła obie teczki i znów wyjęła raporty Janice. Przeczytała je jeszcze raz dokładniej, pochyliła się i otworzywszy jedną z szuflad biurka, wyjęła tabelkę z danymi pierwszych czterech przypadków. Tabelka była spięta gumką wraz z teczkami Morgan i McGillina oraz kserokopiami dokumentacji pozostałych dwóch przypadków. Rozpakowując materiały, Laurie przez chwilę trzymała teczkę McGillina. Mimo złożonej z taką pewnością siebie obietnicy nie była

w stanie podać doktorowi McGillinowi przyczyny śmierci jego syna, a to sprawiało, że czuła się winna. Minęły tygodnie, odkąd rozmawiała z nim po raz ostatni, choć obiecywała, że będą w kontakcie. Odkładając teczkę na bok, zanotowała w pamięci, by do niego zadzwonić. Zastanawiała się, jak zareagowałby, gdyby mu powiedziała, że podejrzewa działalność seryjnego zabójcy. Ufając ocenie Janice, Laurie dodała do tabelki nazwiska Lewisa i Sobczyk, mimo że nie wykonała jeszcze ich autopsji. Przewidziawszy jej zainteresowanie, Jaeger bardzo gruntownie zbadała obydwa przypadki. Nawet bez kart szpitalnych Laurie mogła wpisać w odpowiednie rubryki wiek pacjentów, godzinę, o której stwierdzono zgon, nazwiska lekarzy, zabiegi chirurgiczne, jakie przeszli, oraz oddziały, na których leżeli. Gdy zajmowała się tym, do pokoju weszła Riva. – Uzupełniasz swoją tabelkę? – spytała, zerkając jej przez ramię. – Wygląda na to, że są dwa następne przypadki. To będzie już sześć. Oczywiście nie zrobiłam jeszcze autopsji, ale z opisu wydają się takie same jak tamte. Chcesz zmienić swój pogląd na charakter zgonu? Rozumiesz, seria powiększa się o pięćdziesiąt procent. Mehta roześmiała się. – Raczej nie, tym bardziej że toksykologia nic nie wykryła, a tak się składa, że wiem, jak bardzo Peter się starał. Przy okazji, co słychać u twojej matki? Wciąż zapominam zapytać. – Ma się nadspodziewanie dobrze – odparła Laurie. – Oczywiście nie wiem zbyt wiele, bo zachowuje się, jak gdyby cała rzecz w ogóle się nie zdarzyła. – Cieszę się, że wraca do zdrowia – powiedziała Riva. – Życz jej ode mnie wszystkiego najlepszego! A jak się ma ten twój nowy kawaler? Dziwnie mało o nim mówisz. – Wszystko w porządku – odparła wymijająco Laurie. Riva miała rację. Niechętnie opowiadała o Rogerze. Sięgnęła po telefon i nim koleżanka zdążyła zadać jej kolejne pytanie, zadzwoniła do biura kostnicy. Z zadowoleniem usłyszała głos Marvina. Poinformowała go o obu przypadkach i oznajmiła, że chce zacząć od Sobczyk. Ochoczy jak zwykle, technik zapewnił, że będzie na nią czekał. – Zobaczymy się na kanale – powiedziała Laurie do Rivy, podnosząc z biurka teczki Sobczyk i Lewisa. W windzie przygotowała się psychicznie do autopsji, co było łatwe, gdyż na poły zakładała, a na poły liczyła na to, że nie znajdzie zbyt wiele. Nim przebrała się w strój operacyjny, włożyła skafander kosmiczny i weszła do sali autopsyjnej, Marvin był niemal gotowy. Po drodze do swego stołu musiała minąć stół Jacka. Rozpoznawszy Laurie, Jack zerknął na zegar ścienny, po czym wyprostował się znad otwartych zwłok potężnie zbudowanej starszej kobiety. Część jej siwych, rzadkich włosów została zgolona, odsłaniając wgniecenie na szczycie czaszki. – Doktor Montgomery, muszę stwierdzić, że ostatnio przychodzi pani do pracy jak bankier. Niech zgadnę! To pewnie dlatego, że balowała pani po knajpach ze swoim francuskim chłopakiem.

– Ale śmieszne – prychnęła Laurie. Z trudem opanowała irytację i chęć odejścia. – Prawda jest taka, że mylisz się pod każdym względem. Wczorajszy wieczór spędziłam w domu, a Roger jest Amerykaninem, tak samo jak ty czy ja. – To dziwne – odparł Jack. – Przysiągłbym, że Rousseau to francuskie nazwisko. No nie, Vinnie? – Tak, ale ja mam włoskie, co wcale nie znaczy, że nie jestem Amerykaninem. – Kurczę, masz rację! – wykrzyknął Jack z udawaną skruchą. – Chyba wyciągam zbyt pochopne wnioski. Przepraszam! Laurie była zażenowana zachowaniem Jacka i pełnym zazdrości gniewem, który tak kiepsko ukrywał. Ponieważ jednak znajdowali się w sali autopsyjnej, w towarzystwie Vinniego, postanowiła zmienić temat. Wskazała zagłębienie w czaszce denatki. – Widzę, że masz tu dość oczywistą przyczynę zgonu. – Przyczynę być może, ale nie charakter – odparł Jack. – Takie przypadki stają się moją specjalnością. – Zechcesz mi to wyjaśnić? – Naprawdę cię to interesuje? – Nie pytałabym, gdyby tak nie było. – Cóż, ofiara została w środku nocy zniesiona w pośpiechu z pokładu statku wycieczkowego. Właściciele jednostki oświadczyli, że nietrzeźwa starsza kobieta zabiła się, upadając w łazience swojej kabiny. Twierdzili, że nie zauważono podejrzanego zachowania ani śladów przemocy. Ale ja w to nie wierzę, choć prawdą jest, że mogła być pijana. – Dlaczego nie wierzysz? – Po pierwsze, wgniecenie znajduje się na czubku głowy – zaczął z ożywieniem Jack. – Trudno doznać takiego urazu, upadając w łazience, chyba że jest się akrobatą. Po drugie, spójrz na te sińce po wewnętrznej stronie ramion, powyżej łokci! – ciągnął, wskazując liniowe zgrupowania wybroczyn, które Laurie dostrzegła, gdy przyjrzała się z bliska. – Następnie zwróć uwagę na jaśniejsze paski skóry na jej nadgarstku i palcu serdecznym. Podczas rejsu musiała spędzić sporo czasu na słońcu z niezłym kamykiem na palcu i zegarkiem na ręce. I wiesz co? W kabinie nie znaleziono pierścionka ani zegarka. Jestem pełen uznania dla lekarza wyjazdowego. Mimo późnej pory myślał na wysokich obrotach. Kabina i łazienka zostały już wysprzątane, ale zadał właściwe pytania. – Więc sądzisz, że to było zabójstwo. – Bez dwóch zdań, chociaż firma wycieczkowa twierdzi coś innego. Oczywiście ograniczę się tylko

do zarejestrowania swych odkryć, ale gdyby ktokolwiek pytał mnie o zdanie, powiedziałbym, że ta kobieta została silnie uderzona w głowę młotkiem albo innym podobnym przedmiotem, brutalnie zaciągnięta pod ręce do swojej kabiny, a następnie obrabowana i pozostawiona na śmierć. – Ta sprawa udowadnia, że zgony starszych ludzi są pod pewnymi względami podobne do zgonów maltretowanych dzieci. – Zgadza się – przyznał Jack. – Ponieważ jest rzeczą normalną, że starsi ludzie umierają, jesteśmy mniej skłonni podejrzewać przestępstwo niż w przypadku młodszej osoby. – To znakomity przykład dydaktyczny – stwierdziła Laurie, usiłując przybrać przed odejściem pogodną minę. Choć ta wymiana zdań zakończyła się rozsądnie, jej ogólny charakter dowodził tylko, jak trudno byłoby im porozmawiać poważnie o ich związku, gdyby nawet Jack dał się do tego nakłonić. Jednak odsunęła od siebie tę myśl, gdy spojrzała na zwłoki Roweny Sobczyk. – Spodziewasz się tu czegoś nietypowego? – zapytał Marvin. – Nie. Sądzę, że to będzie prosta sprawa – odparła Laurie, wprawnym okiem dokonując już oględzin zewnętrznych. Uderzyło ją, że zmarła wygląda na znacznie młodszą niż swe dwadzieścia sześć lat. Była drobnej budowy, o delikatnych, prawie dziecięcych rysach twarzy i młodzieńczo gęstych, kręconych czarnych włosach. Jej niemal nieskazitelnie gładka skóra miała, z wyjątkiem sinych plam opadowych, odcień kości słoniowej. Obie stopy były zabandażowane, co zgadzało się z charakterem operacji, jaką przeszła. Bandaże były czyste i suche. Podobnie jak u McGillina i Morgan, pozostałości zabiegów reanimacyjnych, włącznie z rurką dotchawiczą i igłą po kroplówce, były wciąż na miejscu. Laurie obejrzała je dokładnie przed ich usunięciem. Szukała śladów zażywania narkotyków, lecz nie znalazła żadnych. Zdjęła bandaże. Rany pooperacyjne nie wykazywały żadnych oznak stanu zapalnego i jedynie minimalny wysięk. Wewnętrzna część autopsji nie różniła się od zewnętrznej: brak było jakiejkolwiek wyraźnej patologii. Co najważniejsze, serce i płuca były całkowicie normalne. Jedyną anomalię stanowiło kilka pękniętych żeber, uboczny skutek prób reanimacji. Jak w pozostałych przypadkach, Laurie dopilnowała, by pobrać do badań toksykologicznych większe niż potrzeba próbki ze wszystkich zwykłych miejsc. Wciąż nie traciła nadziei, że Peterowi powiodą się w końcu jego czary. – Chcesz od razu zająć się tym drugim? – zapytał Marvin, kiedy skończyli wspólnie zaszywać ciało. – Jak najbardziej – odparła Laurie. By usprawnić proces, pomogła przenieść zwłoki na wózek, a następnie wywieźć je do chłodni. Gdy mijali stół Jacka w drodze na korytarz i ponownie w drodze powrotnej, Laurie dopilnowała, by nie zwolnić kroku. Nie chciała znów wysłuchiwać jego kłopotliwych uwag. Jeśli ją widział, nie zdradził się z tym. O tej porze pracowano już pełną parą i po sali kręciło się mnóstwo ludzi, a w skafandrach kosmicznych wszyscy wyglądali dość podobnie. Odbijające się od plastikowych masek światło lamp

sprawiało, że trudno było rozpoznać twarze. Gdy tylko przenieśli Stephena Lewisa na stół i ułożyli w odpowiedniej pozycji, Laurie rozpoczęła oględziny zewnętrzne. Marvin tymczasem poszedł po butelki na próbki i inne materiały potrzebne do autopsji. Laurie zmusiła się do przestrzegania procedury, by czegoś nie pominąć. Choć była niemal pewna, że Stephen Lewis będzie przypominał inne przypadki w tym sensie, że nie znajdzie u niego żadnej znaczącej patologii, chciała być dokładna. Jej metodyczne podejście opłaciło się niemal natychmiast. Pod paznokciami palca wskazującego i serdecznego prawej ręki znajdowała się ledwo widoczna odrobina zaschniętej krwi. Gdyby specjalnie nie szukała, przeoczyłaby ją. Nie widziała tego u Sobczyk, Morgan ani McGillina, a George i Kevin nie wspomnieli o tym w notatkach z autopsji pozostałych dwóch przypadków. Opuściwszy dłoń Lewisa na stół, Laurie zaczęła starannie szukać na jego ciele jakichkolwiek zadrapań, które mogłyby wytłumaczyć obecność krwi. Nie było żadnych. Nie było też śladów krwawienia w miejscu podłączenia kroplówki. Usunęła bandaże spowijające prawy bark. Rana pooperacyjna była zamknięta i nie wykazywała oznak zapalenia, choć odrobina zakrzepłej krwi na linii cięcia świadczyła o pewnym późniejszym krwawieniu. Laurie pomyślała, że nie jest wykluczone, iż krew pod paznokciami pochodzi właśnie stąd, choć wydawało się to dziwne, gdyż była to prawa dłoń. Kiedy Marvin wrócił, poprosiła o sterylny wacik i dwa słoiki na próbki. Chciała wykonać badanie genetyczne obu próbek, by upewnić się, że krew istotnie należy do zmarłego. Pobierając próbki, znalazła pod paznokciami również odrobinę tkanki. Przez głowę przemknęła jej podniecająca myśl, że jeśli hipoteza seryjnego zabójcy jest cokolwiek warta, to gdyby Lewis zorientował się w zamiarach zabójcy i gdyby miał szansę się bronić, być może mógł go podrapać. Było w tym wiele gdybania, ale Laurie cieszyła się ze swej skrupulatności. Reszta autopsji poszła gładko. Laurie i Marvin przyzwyczaili się do wspólnej pracy do tego stopnia, że stanowili dobrze zgrany zespół, obywający się niemal bez słów. Każde z nich przewidywało ruchy drugiego niczym partnerzy w tangu. I znów nie dało się stwierdzić niemal żadnej patologii. Laurie znalazła jedynie niewielkie ognisko miażdżycowe w tętnicy brzusznej i łagodny polip w jelicie grubym. Nic nie tłumaczyło nagłej śmierci mężczyzny. – To twój ostatni przypadek? – zapytał Marvin, odbierając od Laurie imadło do igieł, kiedy skończyła zaszywać zwłoki. – Na to wygląda – odparła. Rozejrzała się po sali, próbując wypatrzyć Cheta, ale nie było go widać. – Myślę, że skończyliśmy. Ktoś już by mi coś powiedział. – Dzisiejsze przypadki przypominają mi tamte dwa, które robiliśmy jakiś miesiąc temu – zauważył Marvin, porządkując instrumenty i zbierając butelki z próbkami. – Pamiętasz, te, przy których nie znaleźliśmy nic godnego uwagi. Nie mogę sobie przypomnieć nazwisk. – McGillin i Morgan – stwierdziła Laurie. – Oczywiście, że je pamiętam, i jestem pełna podziwu dla ciebie, że też je zapamiętałeś, zważywszy na to, przy ilu autopsjach asystujesz.

– Zapamiętałem je, ponieważ tak bardzo gryzłaś się, że nic nie znaleźliśmy. Słuchaj, chcesz zabrać te próbki czy mam je posłać na górę z całą resztą? – Zabiorę próbki dla toksykologii i DNA – powiedziała Laurie. – Mikroskopowe mogą pójść z innymi. I dzięki, że mi przypomniałeś. Muszę przyznać, że coraz bardziej cię cenię. – Cieszę się – odparł Marvin. – Ja ciebie też. Chciałbym, żeby wszyscy lekarze byli tacy jak ty. – To byłoby nudne – roześmiała się, zabierając próbki. W drodze do wyjścia minęła stół Jacka, tym razem również nie zwalniając kroku. Słyszała, jak Jack i Vinnie śmieją się, zapewne z jakiegoś ponurego dowcipu. Zdezynfekowała siebie i butelki z próbkami, po czym wyszła na korytarz. Nie tracąc czasu, zdjęła kombinezon ochronny i podłączyła akumulator do ładowarki. Nie zrzuciwszy nawet stroju operacyjnego, ruszyła w stronę tylnej windy, kurczowo przyciskając do piersi butelki z próbkami, by ich nie upuścić. Obie teczki trzymała pod pachą. Jadąc na trzecie piętro, czuła, jak krew pulsuje jej w skroniach. Była podekscytowana. Wyniki autopsji potwierdziły wrażenia Janice. Laurie była pewna, że jej seria liczy już sześć przypadków. Wysiadłszy na trzecim piętrze, zerknęła ostrożnie do laboratorium toksykologii. Aby uniknąć spotkań z jego drażliwym kierownikiem, musiała skradać się jak złodziejka. Na szczęście DeVries przebywał najczęściej w laboratorium ogólnym, piętro niżej. Czując się jak kot z położonymi uszami, Laurie przemknęła przez główną salę do maleńkiego pokoiku Petera. Była zadowolona, bo nikt nie zawołał jej po imieniu. Była jeszcze bardziej zadowolona, gdy zastała Petera przy biurku, co oznaczało, że nie będzie musiała go szukać. – Och, nie! – jęknął z udawaną rozpaczą Letterman na widok naręcza słoików z próbkami. – Wiem, że nie cieszysz się, kiedy mnie widzisz – powiedziała Laurie. – Ale tylko ty możesz mi pomóc! Potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek. Przed chwilą robiłam autopsje dwojga pacjentów, których przypadki są uderzająco podobne do tamtych. To już sześcioro. – Nie wiem, jak możesz twierdzić, że tylko ja mogę ci pomóc, skoro na razie wszystkie moje próby to niewypały. – Ja nie straciłam nadziei, więc ty też nie powinieneś. – Laurie złożyła próbki na biurku Petera. Kilka z nich omal nie stoczyło się z blatu. Letterman złapał je i postawił prosto. – Teraz, kiedy mamy już sześć przypadków, pomysł, że to jakaś brudna robota, nabiera wiarygodności. Peter, musisz coś znaleźć. To musi tu być. – Laurie, przy tych czterech przypadkach próbowałem wszystkiego, co tylko przyszło mi do głowy. Sprawdzałem każdą znaną mi substancję wpływającą na rytm pracy serca. – Musi być coś, o czym nie pomyślałeś – upierała się Montgomery. – Cóż, jest jeszcze parę rzeczy. – Na przykład co?

Peter skrzywił się i podrapał po głowie. – Ale to jest już mocno wydumane. – Nie szkodzi. Potrzebujemy odrobiny kreatywności. Co masz na myśli? – Przypominam sobie mgliście, że na studiach czytałem o pewnej trującej żabie z Kolumbii, Phyllobates terribilis. Laurie przewróciła oczami. – Powiedziałabym, że zapuszczasz się trochę za daleko. Ale w porządku. Co z tymi żabami? – One zawierają toksynę, która jest jedną z najsilniejszych trucizn znanych człowiekowi. Jeśli dobrze pamiętam, może spowodować zatrzymanie akcji serca. – To ciekawe! Sprawdzałeś jej obecność? – Właściwie nie. Wiesz, tej toksyny potrzeba bardzo niewiele, jakieś milionowe części grama. Nie wiem, czy nasza aparatura jest wystarczająco czuła, żeby to wykryć. Będę musiał sprawdzić, gdzie patrzeć. – Oto właściwe nastawienie. Jestem pewna, że coś znajdziesz, szczególnie mając te dwa następne przypadki. – Wejdę do Internetu i zobaczę, czy uda mi się czegoś dowiedzieć. – Będę bardzo wdzięczna – odparła Laurie. – I informuj mnie na bieżąco! – Zabrała próbki DNA i ruszyła do wyjścia, po chwili jednak się zatrzymała. – Ach, tak przy okazji, jeden z tych przypadków różnił się nieco od reszty. Niech sprawdzę, który to. – Otworzyła teczkę Sobczyk i porównała jej numer identyfikacyjny z numerami na butelkach. Znalazłszy właściwą, chwyciła ją i podstawiła Peterowi przed nos. – To ta. Ta pacjentka jako jedyna z całej szóstki wykazywała ślady tętna i oddechu, kiedy ją znaleziono. Sama nie wiem, co o tym sądzić, ale pomyślałam, że może ty będziesz wiedział. Jeśli to była jakaś szybko rozkładająca się toksyna, być może tutaj jej stężenie będzie największe. Letterman wzruszył ramionami. – Będę o tym pamiętał. Laurie zajrzała do głównej sali laboratorium. Widząc, że droga jest wolna, pomachała Peterowi i wypadła na korytarz. Ruszyła po schodach na piąte piętro. W połowie drogi przystanęła nagle. Dyskomfort w prawej dolnej części brzucha, który czuła tego ranka, powrócił niespodziewanie. Jak poprzednio, obmacała palcami tę okolicę. Z początku zwiększyło to dyskomfort aż do stopnia, w którym można było nazwać bólem, ale potem, równie nagle jak się pojawiło, uczucie to zniknęło. Laurie przyłożyła dłoń do czoła, by sprawdzić, czy nie ma gorączki. Upewniwszy się, że nie, wzruszyła ramionami i poszła dalej.

Piąte piętro mieściło laboratorium genetyczne. W przeciwieństwie do reszty budynku, ta część była supernowoczesna. Laboratorium miało niespełna sześć lat i lśniło nowością, białymi kafelkami na ścianach, białymi szafkami, białą kompozytową podłogą i najnowszym wyposażeniem. Jego kierownik, Ted Lynch, był za czasów studenckich w Ivy League zapalonym futbolistą. Wzrostem niewiele ustępował Washingtonowi, jednak osobowość miał diametralnie różną. Był człowiekiem zrównoważonym i życzliwym. Laurie zastała go pochylonego nad jego ukochanym sekwenatorem. Krótko wprowadziła Teda w sytuację, po czym zapytała, czy mógłby wykonać badanie w trybie pilnym. Wraz z próbkami pobranymi spod paznokci Lewisa podała mu próbkę jego tkanki. – No pewnie! – odparł Ted ze śmiechem. – Ty i Jack jesteście dobraną parą. Ile razy przynosicie mi coś, wyniki muszą być na wczoraj, jakby świat miał się zawalić, gdybyście ich nie dostali. Dlaczego nie możecie być tacy jak reszta leni? Do diabła, wszyscy inni mają nadzieję, że nic ode mnie nie dostaną, bo w przeciwnym razie będą mieli tylko więcej roboty. Laurie nie mogła powstrzymać uśmiechu. Ona i Jack wyrobili sobie niezłą reputację. Powiedziała Tedowi, żeby po prostu zrobił, co się da. Następnie zeszła piętro niżej i energicznie ruszyła w stronę swojego pokoju. Spieszyła się do telefonu. Nie mogła się doczekać, kiedy przekaże Rogerowi wieść o powiększeniu się jej serii. Usiadłszy przy biurku, Laurie wystukała służbowy numer Rogera. Czekając na połączenie, bębniła palcami o blat. Serce waliło jej szybko. Wiedziała, że Roger będzie wdzięczny za wiadomość o dwóch nowych zgonach, jeśli już o nich nie wiedział. Niestety, w słuchawce odezwała się jego automatyczna sekretarka. Laurie zaklęła cicho. Ostatnio odnosiła wrażenie, że ma do czynienia wyłącznie z automatycznymi sekretarkami. Odsłuchawszy powitanie, Laurie przedstawiła się tylko i poprosiła, by do niej oddzwonił. Mimo woli czuła się lekko zawiedziona, że nie udało jej się skontaktować z nim od razu. Odłożyła słuchawkę i przez chwilę trzymała na niej dłoń, myśląc o tym, że Roger jest chyba jedyną osobą, która podziela jej obawy, że po korytarzach Manhattan General włóczy się jakiś szalony morderca, jak Sue Passero skwitowała swego czasu jej podejrzenia. Teraz jednak, od niedawna uczciwa wobec siebie, zastanawiała się, jak szczere jest w istocie jego wsparcie. Po rewelacji z małżeństwem nie wiedziała, na ile można mu ufać. Przebiegłszy myślą ostatnie pięć tygodni, musiała przyznać, że niekiedy jego troska była niemal przesadna. Nie chciała być cyniczna, ale taki był skutek jego nieuczciwości. Podskoczyła, gdy telefon zadzwonił pod jej dłonią. W lekkim ataku paniki poderwała słuchawkę. – Chciałabym rozmawiać z Laurie Montgomery – odezwał się miły kobiecy głos. – Przy telefonie. – Nazywam się Annę Dickson. Jestem konsultantką w General i chciałabym się z panią umówić. – Umówić? – zdziwiła się Laurie. – Może mi pani powiedzieć, w jakiej sprawie?

– W pani sprawie, oczywiście – odparła Annę z zakłopotaniem. – W mojej sprawie? Nie bardzo rozumiem. – Pracuję w laboratorium genetyki i z tego, co wiem, mniej więcej miesiąc temu była pani u nas na badaniach. Dzwonię, żeby umówić się z panią na rozmowę. Pod czaszką Laurie zakłębiły się tysiące myśli. Badanie na obecność BRCA1 było kolejnym przykładem jej umiejętności odsuwania od siebie nieprzyjemnych spraw. Kompletnie zapomniała o pobraniu krwi. Niespodziewany telefon tej kobiety sprawił, że cały problem powrócił gwałtownie jak lawina. – Halo? Jest tam pani jeszcze? – zapytała Dickson. – Jestem – powiedziała Laurie, próbując zebrać myśli. – Przypuszczam, że to oznacza, że badanie dało wynik dodatni. – To oznacza, że chciałabym spotkać się z panią osobiście – odparła Annę wymijająco. – To normalna procedura stosowana wobec wszystkich pacjentów. Chciałabym też przeprosić. Pani teczka dotarła na moje biurko już dobry tydzień temu, ale przez pomyłkę trafiła na niewłaściwą kupkę. To wyłącznie moja wina, więc chciałabym zobaczyć się z panią możliwie najszybciej. Laurie poczuła, jak ogarniają ją zniecierpliwienie i irytacja. Wzięła głęboki oddech i przypomniała sobie, że konsultantką po prostu stara się wykonywać swoją pracę. Mimo wszystko wolałaby po prostu usłyszeć wynik, niż znosić przedłużającą się procedurę. – Mam dziś okienko o pierwszej po południu – ciągnęła kobieta. – Pomyślałam sobie, że może będzie to pani odpowiadać. Jeśli nie, następny wolny termin mam za tydzień. Laurie zamknęła oczy i jeszcze raz odetchnęła głęboko. Nie miała ochoty trwać w niepewności cały tydzień. Choć przypuszczała, że telefon oznacza, iż wynik jest dodatni, chciała wiedzieć na pewno. Spojrzała na zegarek. Była jedenasta czterdzieści pięć. Nie istniał powód, dla którego nie miałaby wyskoczyć do General. Przy okazji mogłaby zjeść lunch z Rogerem lub Sue. – Może być o pierwszej – powiedziała z rezygnacją. – Doskonale – odparła Annę. – Mój gabinet jest w tej samej części korytarza, w której była pani na pobraniu krwi. Montgomery odłożyła słuchawkę. Zamknęła oczy, pochyliła się nad biurkiem, szorstkim ruchem zanurzyła palce we włosy i zaczęła drapać się po czaszce. Myślała o wszystkich przerażających konsekwencjach obecności genu BRCA1 i ogarnął ją smutek. Najbardziej trapiło ją, że zbliża się chwila, gdy będzie musiała podjąć, jak to nazwała, „ostateczną decyzję”, oznaczającą kres takich możliwości jak choćby posiadanie dzieci. – Puk, puk! – zawołał ktoś.

Laurie uniosła wzrok i ujrzała przed sobą uśmiechniętą twarz detektywa porucznika Lou Soldano. Wyglądał osobliwie elegancko w czystej, odprasowanej koszuli i nowym krawacie. – Cześć, Laur – powiedział wesoło. Laur było przezwiskiem, jakie jego syn, Joey, nadał jej w czasach, gdy krótko chodzili ze sobą. Joey miał wtedy pięć lat. Teraz miał siedemnaście. Laurie i Lou nie zerwali ze sobą, ale wspólnie doszli do wniosku, że nie są dla siebie stworzeni. Choć nadal mieli dla siebie wiele szacunku, zrozumienia i podziwu, z namiętnością najwyraźniej im nie wyszło. Ich romans przerodził się w bliską przyjaźń, która pogłębiła się jeszcze z biegiem lat. – Co się stało? – zapytał Lou.

Laurie otworzyła usta, nim jednak zdołała powiedzieć cokolwiek, jej oczy wypełniły się łzami. Uniosła dłoń do czoła i ścisnęła kciukiem i palcem wskazującym skronie. Lou zamknął drzwi. Przysunął sobie krzesło Rivy i usiadł, po czym położył dłoń na ramieniu Laurie. – Hej, śmiało! Powiedz mi, co się dzieje! Laurie opuściła rękę. Jej oczy wciąż były wilgotne, nie płakała jednak. Wydęła policzki, a następnie uśmiechnęła się słabo. – Przepraszam – wydusiła. – Przepraszam? O czym ty mówisz? Nie masz za co przepraszać. No już! Mów, co jest grane. Ale poczekaj! Chyba się domyślam. – Naprawdę? – zdziwiła się Laurie. Otworzyła jedną z szuflad biurka i wyciągnęła chusteczkę, by osuszyć oczy. Opanowawszy sytuację, spojrzała znów na Lou: – Dlaczego wydaje ci się, że wiesz, co mnie gnębi? – Zdążyłem dobrze was poznać: i ciebie, i Jacka. Wiem też, że zadarliście ze sobą. To żadna tajemnica. Laurie zaczęła protestować, ale Lou puścił jej ramię i uniósł dłoń, by ją uciszyć. – Wiem, że to nie moja sprawa, ale to jest moja sprawa, bo bardzo was lubię. Wiem, że spotykasz się z jakimś doktorkiem, ale myślę, że ty i Jack powinniście się pogodzić. Jesteście dla siebie stworzeni. Laurie mimo woli uśmiechnęła się. Spojrzała na Lou z miłością. Ten facet był kochany. Dawniej, kiedy między nią a Jackiem zaczynało się rodzić uczucie, obawiała się, że będzie zazdrosny, gdyż wszyscy troje byli przyjaciółmi. Tymczasem on od samego początku odniósł się życzliwie do ich związku. Teraz to ona położyła mu dłoń na ramieniu. – Doceniam twoją troskę – powiedziała szczerze. Jeśli chciał przypisać jej drobny napad ckliwości

kłopotom z Jackiem, nie miała nic przeciwko temu. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzyła, była dyskusja z nim na temat BRCA1. – Wiem, że twoje randki z tamtym facetem doprowadzają Jacka do szaleństwa. – Doprawdy? – zdziwiła się Laurie. – Wiesz co, Lou? To mnie zaskakuje. Nie sądziłam, że Jacka będzie to cokolwiek obchodziło. – Jak mogłaś tak myśleć? – zapytał Lou z niedowierzaniem. – Zapomniałaś, jak się zachowywał, kiedy o mało co nie zaręczyłaś się z tym handlarzem bronią, Sutherlandem? Był kompletnie rozbity. – Wydawało mi się, że to dlatego, że obaj nie uważaliście Paula za odpowiedniego człowieka, i słusznie. Nie przyszłoby mi do głowy, że jest zazdrosny. – Mówię ci: to była zazdrość, nic innego. – Cóż. Zobaczymy, co się da zrobić. Chętnie porozmawiałabym z Jackiem, gdyby mi pozwolił. – Pozwolił? – powtórzył Soldano z równym niedowierzaniem. – Dam mu w ucho, jeśli się nie zgodzi. – Nie sądzę, żeby to bardzo pomogło – odparła Laurie i znowu się uśmiechnęła. Wydmuchała nos w chusteczkę. – Ale powiedz mi, czemu zawdzięczam tę wizytę w środku dnia, i do tego w tak odświętnym stroju? Wiem, że nie przyszedłeś tu wyłącznie jako adwokat Jacka. – Nie da się ukryć – przyznał Lou. Wyprostował się na krześle. – Mam problem i potrzebuję pomocy. – Zamieniam się w słuch. – Jestem tak odstawiony, ponieważ musiałem się wybrać do Jersey z moim kapitanem, Michaelem O’Rourke’em. To przykre, ale siostra jego żony została zamordowana dziś rano tu, w mieście, i pojechaliśmy zawiadomić męża. Nie muszę dodawać, że szef suszy mi głowę, żebym znalazł podejrzanego. Zwłoki są już na dole, w chłodni. Liczyłem na to, że albo ty, albo Jack moglibyście zrobić autopsję. Potrzebuję przerwy, a wy zawsze potraficie znaleźć coś nieoczekiwanego. – Rany, przykro mi, Lou. Teraz nie mogę. Gdybyś mógł poczekać, po południu chętnie się tym zajmę. – O której? – Nie wiem jeszcze. Jestem umówiona w Manhattan General. – No tak – zauważył porucznik z cierpkim uśmiechem. – To właśnie tam napadnięto szwagierkę Michaela. Na parkingu. – To straszne. Czy ona pracowała w szpitalu? – Tak, wiele lat. Była przełożoną pielęgniarek oddziału na nocnej zmianie. Stuknięto ją, kiedy po

pracy wsiadała do samochodu. To woła o pomstę do nieba. I dwójka małych dzieci, dziesięć i jedenaście lat. – Została obrabowana albo zgwałcona, czy może jedno i drugie? – Tylko obrabowana. W każdym razie na to wygląda. Jej karty kredytowe były rozrzucone po samochodzie. Mąż twierdzi, że nie miała przy sobie nawet pięćdziesięciu dolców, i dla takich pieniędzy straciła życie. – To straszne. – Nie tak straszne jak to, co mnie czeka, jeśli nie zrobię jakichś postępów. Co z Jackiem? Nie było go w pokoju, kiedy przechodziłem. – Jest na kanale, a przynajmniej był tam, gdy wychodziłam jakieś pół godziny temu. Soldano wstał i przysunął krzesło Rivy do jej biurka. – Zaczekaj, Lou! – zawołała Laurie. – Skoro już tu jesteś, chciałabym wspomnieć ci o pewnej sprawie. – Tak? Co to takiego? Opowiedziała mu skrótowo o swej liczącej teraz sześć przypadków serii. Przedstawiła całą historię jedynie w zarysie, ale wystarczyło to, by Lou z powrotem przyciągnął krzesło Rivy i usiadł. – Naprawdę uważasz, że to były zabójstwa? – spytał, gdy umilkła. Laurie roześmiała się, głównie do siebie. – Sama nie wiem – przyznała. – Ale dopiero co powiedziałaś, że twoim zdaniem ktoś to zrobił tym ludziom. To zabójstwo. – To prawda – odparła Laurie. – Sęk w tym, że nie wiem, na ile wierzę sama sobie. Pozwól, że to wyjaśnię. Począwszy od dzisiejszego ranka, postanowiłam być uczciwa wobec siebie, a w związku z tym przemyślałam na nowo wiele spraw. Przez ostatnie półtora miesiąca byłam zestresowana kłopotami z Jackiem, z moją matką i innymi rzeczami i zdaję sobie sprawę, że szukałam czegoś, co pozwoliłoby mi się od tego oderwać. Ten pomysł z serią niewątpliwie pasuje do tej kategorii. Lou ze zrozumieniem pokiwał głową. – Więc myślisz, że być może robisz z igły widły. Laurie wzruszyła ramionami. – Wspomniałaś o tej hipotezie seryjnego zabójcy komukolwiek tu, w zakładzie? – Praktycznie każdemu, kto był skłonny słuchać, z Calvinem włącznie.

– I co? – Wszyscy twierdzą, że wyciągam zbyt pochopne wnioski, bo badania toksykologiczne nie wykazały niczego choćby odrobinę podejrzanego, jak insulina czy naparstnica, których używano w udokumentowanych przypadkach seryjnych morderstw w placówkach opieki zdrowotnej, jakie zdarzały się w przeszłości. Cóż, nie jest do końca prawdą, że nikt mi nie uwierzył. Lekarz, z którym się spotykam i który, nawiasem mówiąc, ma na imię Roger i pracuje w General, poparł mnie, lecz dziś rano przyłapałam się na tym, że kwestionuję jego motywy. Ale to zupełnie inne zagadnienie. Tak czy inaczej, oto cała historia hipotezy seryjnego zabójcy. – Mówiłaś o tym Jackowi? – Oczywiście. Uznał, że jestem stuknięta. Lou podniósł się i odstawił krzesło Rivy. – Cóż, informuj mnie na bieżąco. Po tym spisku rogówkowokokainowym, który wywęszyłaś dziesięć lat temu, byłbym chyba skłonny zawierzyć twojej intuicji bardziej niż ty sama. – To było dwanaście lat temu – sprostowała Laurie. Soldano parsknął śmiechem. – Oto dowód, jak ten czas szybko leci, gdy człowiek dobrze się bawi.

Rozdział 10

– I jak? – zapytał Jack. Cofnął się o krok, by przyjrzeć się swemu dziełu. – Chyba w porządku – odparł Lou.

Jack pomógł właśnie Soldano włożyć skafander kosmiczny i podłączył mu akumulator. Słyszał wyraźnie szum wentylatora zasysającego powietrze przez filtr. – Czujesz podmuch? – Też mi podmuch – prychnął drwiąco Lou. – Nie rozumiem, jak możecie codziennie pracować w tym ustrojstwie. Dla mnie raz w miesiącu to za wiele. – Nie nazwałbym tego przyjemnością – stwierdził Jack, wkładając własny kombinezon. – Kiedy mam dyżur w weekendy, czasami ukradkiem wracam do starej maski i fartucha, ale obrywam ostro, ilekroć Calvin przyłapie mnie na tym. W przedsionku włożyli rękawice, a potem przeszli przez wahadłowe drzwi do sali autopsyjnej. Zajętych było pięć z ośmiu stołów. Na piątym leżały nagie zwłoki Susan Chapman. Vinnie przygotowywał słoiki na próbki. – Pamiętasz detektywa Soldano, prawda, Vinnie? – Tak, jasne. Witam znowu, poruczniku. – Dzięki, Vinnie – odparł Lou, przystając jakieś dwa metry od stołu. – Dobrze się czujesz? – zapytał Jack.

Detektyw dość często przyglądał się autopsjom, więc Stapleton nie obawiał się, że zemdleje i padnie jak długi, co zdarzało się niektórym gościom. Nie miał pojęcia, dlaczego Lou nie podchodzi bliżej, choć zauważył, że jego maska zaszła mgłą, jak gdyby zbyt szybko oddychał. – Wszystko w porządku – mruknął Lou. – Trochę przykro zobaczyć kogoś, kogo się znało, leżącego tak i czekającego, aż wypatroszą go jak rybę. – Nie mówiłeś, że ją znałeś – odparł Jack. – Chyba przesadzam. Właściwie jej nie znałem. Spotkałem ją kilka razy u kapitana O’Rourke’a. – Cóż, chodź tutaj! Z tak daleka nic nie będziesz widział. Soldano zrobił parę niepewnych kroków naprzód. – Wygląda na wielką amatorkę Krispy Kreme – zauważył Jack, przyglądając się zwłokom. – Ile ona ważyła, Vinnie? – Osiemdziesiąt trzy kilo. Gwizd Jacka stłumiła jego plastikowa maska. – Trochę sporo jak na osobę mającą na oko metr sześćdziesiąt wzrostu. – Metr sześćdziesiąt trzy – sprostował Vinnie. Wrócił do szafy po strzykawki. – Przyznaję się do błędu – rzekł Jack. – No dobrze, Lou, wprowadź mnie w szczegóły! Ściągnąłeś mnie tu tak szybko, że nie zdążyłem przeczytać raportu dochodzeniowego. Gdzie ją znaleziono? – Siedziała prosto za kierownicą swojego samochodu, jak gdyby drzemała. Głowę miała opuszczoną na piersi. Dlatego nie od razu odkryto, co się stało. Kilka osób ją widziało, ale uznali, że śpi. – Co jeszcze możesz mi powiedzieć? – Niewiele. Najwyraźniej postrzelono ją w prawą stronę klatki piersiowej. – I uważasz, że to był napad rabunkowy? – Zdecydowanie takie odnieśliśmy wrażenie. Jej gotówka zniknęła, portfel i karty kredytowe leżały na podłodze, a ubranie było nietknięte. – Gdzie były jej ręce? – Przełożone przez kierownicę. – Naprawdę? To dziwne. – Dlaczego?

– Moim zdaniem to wygląda, jakby ją upozowano. Lou wzruszył ramionami. – Możliwe. Jeśli tak, jakie wnioski z tego wyciągasz? – Po prostu rzadko się to zdarza przy pospolitym napadzie. – Jack podniósł prawą dłoń kobiety. Fragment wyniosłości u podstawy kciuka zniknął, pozostawiając długą wyrwę. Resztę kłębu kciuka oraz większą część dłoni gęsto pokrywały maleńkie dziurki. W wyrwie widać było część pierwszej kości śródręcza. – To mi wygląda na ranę obronną. Porucznik skinął głową. Nadal stał cały krok od stołu. Jack odsunął prawe ramię od ciała. Pod pachą widniały dwie małe, okrągłe, ciemnoczerwone plamki oblepione strzępkami tkaniny. Powierzchnia plamek przypominała wyschniętą mielonkę ze śladami żółtej tkanki tłuszczowej. Vinnie wrócił ze strzykawkami i rzuciwszy je obok zwłok, wskazał przeglądarkę na ścianie. – Zapomniałem ci powiedzieć, że wywiesiłem zdjęcia rentgenowskie. W klatce piersiowej widać dwie kule odpowiadające dwóm ranom wlotowym. – Słuszna uwaga! – stwierdził Jack. Podszedł do przeglądarki i przyjrzał się kliszom. Lou stanął za nim, patrząc mu przez ramię. Pociski odznaczały się wyraźnie jako dwie białe plamy na cętkowanym tle w różnych odcieniach szarości. – Domyślam się, że jedna tkwi w lewym płucu, a druga w sercu. – To się zgadza z dwiema łuskami kaliber dziewięć milimetrów, które znaleziono w pojeździe – zauważył Lou. – Zobaczmy, co jeszcze uda nam się znaleźć – powiedział Jack, który wróciwszy do stołu na nowo podjął oględziny zewnętrzne. Pracował skrupulatnie, przechodząc dosłownie od czubka głowy do podeszew stóp. Przy tej okazji wskazał drobne punkciki wokół ran wlotowych. – Co to oznacza? – spytał Lou. W końcu podszedł na tyle blisko, by coś widzieć. – Ponieważ ów obszar zakryty był ubraniem, te ślady mówią mi, że wylot lufy znajdował się blisko, w odległości jakichś trzydziestu centymetrów, ale nie tak blisko jak w przypadku dłoni. – Czy to ma jakieś znaczenie? – Ty mi powiedz. Nasuwa się pytanie, czy napastnik nie strzelał, siedząc w samochodzie, zamiast po prostu sięgać do wnętrza. – No i co? Stapleton wzruszył ramionami. – Jeśli napastnik siedział w samochodzie, można by zapytać, czy ofiara go znała.

Lou skinął głową. – Słuszna uwaga. Do wewnętrznej części autopsji Jack zajął miejsce po prawej stronie denatki, a Vinnie po lewej. Lou stanął w głowach stołu i pochylał się, gdy patolog wskazywał mu poszczególne odkrycia. Autopsja przebiegła rutynowo, jeśli nie liczyć śledzenia trajektorii kul. Obie przebiły żebra, co, zdaniem Jacka, było prawdopodobnie przyczyną braku ran wylotowych. Jeden pocisk przeszedł przez łuk aorty i utkwił w lewym płucu. Drugi wbił się od prawej strony w serce, zatrzymując się w ścianie lewej komory. Jack wydobył obie kule, obchodząc się z nimi z najwyższą ostrożnością, by nie zostawić na ich powierzchni żadnych śladów. Wrzucił je do zaopatrzonych w etykietki torebek na dowody rzeczowe, które podsunął mu Vinnie. – Obawiam się, że to wszystko, co mogę ci dać – powiedział, wręczając zamknięte woreczki detektywowi. – Może wasi spece od balistyki coś z tym zrobią. – Mam taką nadzieję – odparł Lou. – Na miejscu zbrodni nie znaleźliśmy odcisków palców, nawet na klamce drzwi po stronie pasażera. Na portfelu też nie było żadnych śladów poza należącymi do ofiary, więc nie mamy najmniejszego punktu zaczepienia. Na dokładkę nocni strażnicy nie widzieli nikogo podejrzanego, kto wchodziłby do środka albo kręcił się w pobliżu. – Wygląda na to, że sprawa będzie trudna. – Trafnie to ująłeś. Zostawiwszy sprzątanie Vinniemu, Jack i Lou ruszyli do magazynu, by zdjąć skafandry ochronne. Stamtąd przeszli do szatni, gdzie zmienili stroje operacyjne na własne ubrania. – Kto raz był lekarzem, zawsze będzie lekarzem, więc mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe, jeśli ci powiem, że obrastasz tłuszczem, poruczniku. Lou spojrzał na swe pokaźne brzuszysko. – Smutne, prawda? – Smutne i niezdrowe – stwierdził Jack. – Ta nadwaga nie wyjdzie ci na dobre, tym bardziej że wciąż nie rzuciłeś palenia. – Co masz na myśli? – zapytał Soldano obrażonym tonem. – Rzucałem palenie chyba ze sto razy. Ostatnio zrobiłem to zaledwie przedwczoraj. – Jak długo wytrzymałeś? – Dopóki nie udało mi się wyżebrać papierosa od kumpla. Mniej więcej godzinę. – Roześmiał się. – Wiem, to żałosne. Ale taszczę ze sobą cały ten bagaż tylko dlatego, że nie mogę znaleźć czasu na ćwiczenia przy wszystkich zabójstwach w tym uczciwym mieście. – Włożył koszulę i zapinał ją na

swym sterczącym brzuchu. – Jeśli nie zmienisz zwyczajów, zostaniesz oskarżony o spowodowanie własnej śmierci. Stanąwszy obok Jacka przed lustrem, porucznik przełożył pętlę krawata przez głowę. Nie rozwiązał wcześniej węzła. Zaciągnął go pod szyję, wysuwając przy tym podbródek. – Zanim zszedłem tu do ciebie, rozmawiałem z Laurie. – Och? – Jack przerwał wiązanie krawata i spojrzał na niego w lustrze. – Bardzo przejmuje się waszym rozstaniem i o mało się nie rozpłakała. – To ciekawe, zważywszy na to, że ma właśnie szalony, namiętny romans z jakimś fircykiem z Manhattan General. – On ma na imię Roger. – Nieważne. Prawdę mówiąc, on nie jest fircykiem, i w tym cały problem. Można wręcz sądzić, że to prawdziwy ideał. – Cóż, jeśli o to chodzi, możesz się odprężyć. Absolutnie nie odniosłem wrażenia, żeby szalała za tym facetem. Powiedziała nawet, że chce porozmawiać z tobą i spróbować się pogodzić. – Ha! – mruknął z niedowierzaniem Jack. Wrócił do wiązania krawata. Wiedząc, że przypisuje Laurie słowa, których nie wypowiedziała, i czując z tego powodu lekkie wyrzuty sumienia, Lou unikał wzroku Jacka, gdy wyciągał z szafki marynarkę i wkładał ją. Tłumaczył sobie, że jego machinacje to jedynie przyjacielska pomoc. Palcami zaczesał do tyłu krótko ostrzyżone włosy. Stapleton nie odrywał oczu od detektywa, dopóki ten w końcu nie spojrzał na niego. Wtedy się odezwał: – Trudno mi uwierzyć, że ona chce rozmawiać o zgodzie, skoro parę tygodni temu nie była skłonna poświęcić mi chwili, jeśli nie liczyć dzielenia się uwagami o przypadkach poddawanych sekcji. Próbowałem umówić się z nią przez kilka dni z rzędu. Za każdym razem spławiała mnie, mówiąc, że wybiera się właśnie na koncert albo do muzeum, albo na balet, albo na jakąś inną obrzydliwie kulturalną imprezę. Rozumiesz, wszystkie wieczory miała już zaklepane i nigdy nie zaproponowała innego terminu. – Podobnie jak Lou, Jack szybkimi, nerwowymi ruchami palców odgarnął włosy z czoła. – Może powinieneś spróbować jeszcze raz – podsunął Lou. Wyczuł, że musi się poruszać ostrożnie. – Jak jej mówiłem, jesteście dla siebie stworzeni. – Pomyślę o tym – odparł wymijająco Jack. – Nie jestem ostatnio zbyt napalony na upokarzanie się.

– Wspomniała też, że jest zaniepokojona serią podejrzanych zgonów w Manhattan General. Odniosłem niemal wrażenie, że próbuje wmówić sobie, że to zabójstwa. Powiedziała, że rozmawiała z tobą na ten temat. Co o tym myślisz? Twierdziła, że uznałeś ją, jak to ujęła, za stukniętą. – To zbyt mocno powiedziane. Po prostu uważam, że trochę się zagalopowała przy tych czterech przypadkach. – Sześciu! Dzisiaj miała dwa następne. – Serio? – Tak mi mówiła. Przyznała też, że być może wymyśliła tę hipotezę seryjnego zabójcy, żeby się oderwać od własnych problemów. – Naprawdę tak powiedziała? To znaczy, faktycznie użyła słów: „Oderwać się od problemów”? – Słowo skauta! Jack pokręcił głową zaskoczony. – Powiedziałbym, że to trzeźwa ocena, zważywszy, że toksykologia nie dała żadnych wyników. Muszę też przyznać, że to dowód niezwykłego samokrytycyzmu. Marcowe słońce wciąż jeszcze odbywało codzienną wędrówkę przez południową część nieba, tak więc snop światła, który niespodziewanie przebił się przez pokrywę sunących szybko chmur, padł prosto w zwrócone na południe okno stołówki Manhattan General. Był silny jak wiązka laserowa i Laurie musiała unieść dłoń, by osłonić oczy przed tym nagłym blaskiem. Susan Passero, siedząca naprzeciw niej plecami do okna, stała się pozbawioną szczegółów sylwetką na oślepiająco jasnym tle. Trzymając dłoń nad czołem, Laurie opuściła wzrok na tacę. Prawie nie tknęła jedzenia. Chociaż potrawy, które wybrała, przy bufecie wydawały jej się apetyczne, gdy tylko usiadła, uświadomiła sobie, że wcale nie jest głodna. Brak apetytu nie był u niej czymś częstym. Przypisywała go stresowi związanemu z czekającym ją wkrótce spotkaniem z konsultantką i ponurą wiadomością, jakiej się spodziewała. W pewnym sensie czuła się upokorzona koniecznością rozmowy ze specjalistką od zdrowia psychicznego. Gdy Laurie przed czterdziestoma minutami przybyła do szpitala, najpierw skierowała się do gabinetu Rogera, ale nie zastała go tam. Jedna z sekretarek powiedziała jej, że ma właśnie poufną rozmowę z dyrektorem General. Laurie odszukała więc Sue, która ochoczo zgodziła się wyskoczyć z nią na lunch. – Telefon od konsultantki z laboratorium genetycznego nie musi wcale oznaczać, że wynik badania był dodatni – powiedziała Sue. – Och, przestań – jęknęła Laurie. – Po prostu wolałabym, żeby powiedziała mi od razu.

– Prawdę mówiąc, prawo zabrania im informować cię przez telefon – odparła Sue. – Odkąd mamy nową Ustawę o ochronie informacji o stanie zdrowia, telefoniczne zawiadamianie jest źle widziane. Pracownicy laboratorium nigdy nie mogą być pewni, z kim rozmawiają. Mogliby niechcący przekazać wiadomość niewłaściwej osobie, a temu właśnie nowa ustawa ma zapobiegać. – Dlaczego nie przesłali ci moich wyników? – zapytała Laurie. – Jesteś moim lekarzem pierwszego kontaktu. – Formalnie nie byłam, kiedy wypisywałam ci skierowanie. Ale masz rację. Powinnam dostać cynk. Z drugiej strony nie dziwi mnie to. Ogólnodostępne laboratorium genetyczne dopiero się rozkręca. Prawdę mówiąc, jestem zaskoczona, że nie kazali ci porozmawiać ze specjalnie przeszkolonym konsultantem, zanim jeszcze pobrali ci krew. Tak właśnie wyobrażałam sobie proaktywne podejście, jakie zamierzali przyjąć. Nie trzeba być orłem, by się domyślić, że pacjent skierowany na badania genetyczne będzie zaniepokojony, bez względu na rezultat. Mnie to mówisz? – pomyślała Laurie. – Co jest z twoim jedzeniem? – zapytała Sue, pochylając się, by spojrzeć na talerz przyjaciółki. – Nawet go nie tknęłaś. Mam to brać do siebie? Laurie roześmiała się i machnęła lekceważąco ręką. Przyznała, że przy wszystkim, co się dzieje w jej życiu, nie jest głodna. – Posłuchaj – powiedziała Sue poważniejszym tonem. – Jeśli wynik badania okaże się dodatni, czego najwyraźniej się spodziewasz, chcę, żebyś przyszła od razu do przychodni, żebym mogła umówić cię z jednym z naszych najlepszych onkologów. Zgoda? – Zgoda. – Świetnie! A tymczasem, jak tam sprawa z Laurą Riley? Umówiłaś się już z nią na kontrolę? – Tak. Mam wyznaczony termin. – Laurie zerknęła na zegarek. – Ojej! Muszę lecieć. Nie chcę się spóźnić. Konsultantką mogłaby uznać, że to przejaw biernej agresji. Przyjaciółki rozstały się w holu. Wchodząc po schodach na pierwsze piętro, Laurie ponownie odczuła dyskomfort w prawej dolnej części brzucha i przystanęła. Zastanawiała się, dlaczego schody wzmagają tę dolegliwość, czymkolwiek ona jest. Była podobna do tego, co w dzieciństwie nazywała „kolką” po zbyt długim biegu. Jak poprzednio, ustąpiła już po paru chwilach. Zwinąwszy prawą dłoń w pięść, Laurie postukała się po plecach. Przyszło jej do głowy, że może to być ból nerki albo moczowodu, ale uderzenia nie wywołały znajomego dyskomfortu. Nacisnęła brzuch, ale nie wyczuła nic nienormalnego. Wzruszyła ramionami i znów zaczęła się wspinać po schodach. W recepcji laboratorium diagnostyki genetycznej panował ten sam spokój co przy jej poprzedniej wizycie. Z głośników płynęła ta sama muzyka klasyczna, a na ścianach wisiały, rzecz jasna, te same reprodukcje impresjonistów. Inny był jednak stan ducha Laurie. Wcześniej czuła bardziej ciekawość niż niepokój. Teraz było odwrotnie.

– Czym mogę służyć? – zapytała recepcjonistka w różowym fartuchu. – Nazywam się Laurie Montgomery i jestem umówiona z Annę Dickson na pierwszą. – Dam jej znać, że pani już przyszła. Laurie usiadła. Wzięła jedno z czasopism i zaczęła nerwowo przerzucać strony. Spojrzała na zegarek. Była dokładnie pierwsza. Zastanawiała się, czy pani Dickson zamierza upokorzyć ją jeszcze bardziej, każąc jej czekać. Czas płynął. Laurie machinalnie kartkowała magazyn. Stwierdziła, że robi się coraz bardziej niespokojna i coraz bardziej rozdrażniona. Zamknęła czasopismo i odłożyła je na stolik, obok innych. Zamiast próbować czytać, oparła się wygodnie i zamknęła oczy. Siłą woli ukoiła nerwy. Wyobraziła sobie, że leży na plaży w gorącym słońcu. Gdy się postarała, słyszała niemal fale chlupoczące o brzeg. – Pani Montgomery? – zapytał ktoś. Laurie uniosła wzrok i zobaczyła uśmiechniętą twarz kobiety o połowę młodszej od siebie. Ubrana była w prosty, biały sweter z pojedynczym sznurem pereł na szyi. Na sweter narzucony miała czysty, biały fartuch. Lewą ręką przyciskała do boku podkładkę z klipsem. Prawą wyciągnęła do Laurie. – Jestem Annę Dickson. Laurie wstała i uścisnęła jej dłoń, po czym ruszyła za nią przez boczne drzwi i krótki korytarz. Weszły do małego, pozbawionego okien pokoju z kanapą, dwoma fotelami, stolikiem i szafką na akta. Na środku stolika stało pudełko chusteczek higienicznych. Annę wskazała Laurie miejsce na kanapie. Zamknęła drzwi, a następnie usiadła w jednym z foteli. Pudełko chusteczek znalazło się między nimi. Przez chwilę spoglądała na kartkę przypiętą do podkładki, po czym uniosła wzrok. Zdaniem Laurie, ta sprawiająca miłe wrażenie dziewczyna wyglądała bardziej na studentkę na praktyce niż na osobę z tytułem co najmniej magistra i prawdopodobnie dodatkowym szkoleniem z genetyki. Jej proste, sięgające ramion brązowe włosy zwisały luźno, rozdzielone na środku głowy, wskutek czego musiała często odgarniać je z twarzy i zatykać za uszy. Jej szminka i lakier do paznokci miały kolor przydymionego, rdzawego brązu. – Dziękuję, że przyszła pani tak szybko – powiedziała Annę. Miała łagodny, lekko nosowy głos. – I jeszcze raz przepraszam, że zawieruszyłam pani teczkę. Laurie uśmiechnęła się, czuła jednak, że ogarnia ją coraz większe zniecierpliwienie. – Chciałabym opowiedzieć pani w skrócie, czym zajmujemy się w naszym laboratorium diagnostyki genetycznej – ciągnęła Dickson. Skrzyżowała nogi i umieściła podkładkę na kolanach. Laurie zauważyła małego węża wytatuowanego po wewnętrznej stronie jej nogi tuż nad kostką. – Chciałabym też wyjaśnić, dlaczego rozmawia pani ze mną, a nie z jednym z naszych etatowych lekarzy. Chodzi po prostu o czas: ja mam go mnóstwo, oni niewiele. To oznacza, że mogę poświęcić

go pani tyle, ile pani zechce, i odpowiedzieć na wszystkie pani pytania. A jeśli nie będę w stanie, niezwłocznie skontaktuję się z ludźmi, którzy z pewnością mi pomogą. Laurie nie odezwała się słowem ani nie zmieniła wyrazu twarzy i tylko w duchu modliła się, by kobieta wreszcie przestała ględzić i podała jej wynik tego cholernego badania. Niecierpliwie usiadła głębiej na kanapie, skrzyżowała ramiona i skarciła się, że nie powinna obwiniać posłańca. Niestety, Annę i cała sytuacja drażniły ją niepomiernie. Zwłaszcza umieszczenie w zasięgu ręki pudełka chusteczek wydało jej się protekcjonalne, jak gdyby Annę spodziewała się wybuchu emocji, nawet jeśli, znając siebie, Laurie wiedziała, że jest to zupełnie możliwe. – No dobrze – powiedziała Dickson, znów rzuciwszy okiem na notatki, co wzbudziło w Laurie podejrzenie, iż słucha przygotowanej zawczasu prezentacji. – Ważne jest, żeby miała pani ogólne pojęcie o genetyce i o rewolucji, jaką było rozszyfrowanie ludzkiego genomu, czyli odczytanie sekwencji wszystkich trzech i dwóch dziesiątych miliarda par nukleotydów. Zanim jednak zacznę, proszę, żeby przerwała mi pani w każdej chwili, jeśli coś okaże się niezrozumiałe. Laurie niecierpliwie skinęła głową. Mimo woli zastanawiała się, co tak naprawdę Annę wie o parach nukleotydów, o których nonszalancko wspomniała. Pary nukleotydów są podstawowymi elementami cząsteczki DNA, tworzącymi drabiniasty łańcuch, a kolejność, w jakiej występują, odpowiada za przenoszenie informacji genetycznej. Dickson zaczęła omawiać prawa Mendla, dotyczące cech dominujących i recesywnych, odkryte przez tego zakonnika w dziewiętnastym wieku w wyniku eksperymentów z groszkiem. Laurie nie wierzyła własnym uszom, nie przerywała jednak ani nie przypomniała Annę, że ma do czynienia z lekarką, która zetknęła się z pracami Gregora Mendla w ramach zajęć z biologii. Pozwoliła kobiecie nawijać o genach i o tym, jak rozmaite kombinacje poszczególnych cech tworzą określone haplotypy, dziedziczone następnie z pokolenia na pokolenie. W pewnym momencie Laurie przestała wręcz zwracać uwagę na to, co mówi konsultantka, i skupiła się na obserwowaniu jej tików, do których, oprócz niemal nieustannego odgarniania włosów za uszy, należał kurcz powiek przy wypowiadaniu co istotniejszych kwestii. Zaczęła jednak znów słuchać uważnie, gdy kobieta przeszła do omawiania polimorfizmów pojedynczych nukleotydów, które wkrótce określała już skrótem SNP. Z tą dziedziną genetyki Laurie nie była zbyt obeznana, gdyż zaczęła zgłębiać ją dopiero niedawno. – SNP okazały się niezmiernie istotne – powiedziała Annę. – Są to konkretne punkty ludzkiego genomu, w których pojedyncza para nukleotydów uległa zmianie na skutek mutacji, delecji lub, co zdarza się jeszcze rzadziej, insercji. U dowolnych dwóch osób występuje przeciętnie jeden SNP na każdy tysiąc par nukleotydów. – Dlaczego to jest tak ważne? – zapytała mimo woli Laurie. – Dlatego, że w całym ludzkim genomie zmapowano miliony takich miejsc. Służą one teraz jako poręczne znaczniki genetyczne sprzężone z określonymi uszkodzonymi genami. O wiele łatwiej jest

stwierdzić obecność markera, niż wyizolować i zsekwencjonować zmutowany gen, choć zasadniczo, by mieć stuprocentową pewność, robimy jedno i drugie. Chcemy być pewni, że informacje, jakich udzielamy pacjentom, są poprawne. – Słusznie – odparła z rozdrażnieniem Laurie. Uwaga Annę o uszkodzonych genach brutalnie przywołała ją do rzeczywistości, przypominając, dlaczego prowadzą tę rozmowę. To nie była intelektualna rozrywka. Najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z nastroju Laurie, Dickson ponownie zerknęła w notatki, po czym nosowym głosem podjęła swój monolog. Nagle Laurie miała tego dość. Jej cierpliwość wyczerpała się raptownie. Rozplotła ramiona i uniosła prawą dłoń. Konsultantka dostrzegła ten gest. Umilkła w pół zdania i spojrzała na nią pytająco. – Proszę się nie obrazić – powiedziała Laurie, starając się, by jej głos brzmiał spokojnie – ale jest pewien istotny szczegół, o którym albo pani nie wie, albo pani zapomniała. Tak się składa, że jestem lekarzem. Dziękuję za ten wykład, ale domyślam się, że zaprosiła mnie tu pani, ponieważ ma pani wyniki moich badań. Chcę je poznać. Tak więc byłabym wdzięczna, gdyby zechciała pani mi to powiedzieć. Lekko zbita z tropu Annę ponownie spojrzała w swoje notatki. Kiedy uniosła wzrok, jej nerwowy trzepot powiek był jeszcze wyraźniejszy niż zwykle. – Nie wiedziałam, że jest pani lekarką. Widziałam tytuł, ale sądziłam, że dotyczy innej specjalności. Nie było napisane: „dr med.” – Nic nie szkodzi. Czy mam marker genu BRCA1? – Ale nie wyjaśniłyśmy sobie jeszcze, co to oznacza. – Wiem dobrze, co to oznacza, i wszelkie ewentualne pytania skieruję do swojego onkologa. – Rozumiem – odparła Annę. Utkwiła wzrok w notatkach, jak gdyby spodziewała się znaleźć tam jakąś pomoc w tej niezręcznej dla siebie sytuacji. – Proszę nie sądzić, że nie doceniam pani starań – dodała Montgomery – ale muszę to wiedzieć. – Oczywiście – powiedziała konsultantka. Wyprostowała się w fotelu i spojrzała Laurie w oczy. Jej nerwowy tik zniknął. – Badanie wykazało obecność markera BRCA1, co zostało potwierdzone przez sekwencjonowanie genu. Przykro mi. Laurie spojrzała niewidzącym wzrokiem w bok, przygryzając dolną wargę. Choć spodziewała się tej wiadomości, czuła zbierające się łzy. Walczyła z nimi dla zasady. Postanowiła, że nie zrobi użytku z czekających na stoliku chusteczek. – W porządku – usłyszała własne słowa. Annę mówiła coś do niej, ale zignorowała to. Choć generalnie starała się szanować uczucia innych ludzi, w tych okolicznościach nie dbała o to. Zdawała sobie sprawę, że do pewnego stopnia obwinia posłańca.

Wstała i rzuciwszy konsultantce wymuszony uśmiech, ruszyła ku drzwiom. Mając wilgotne dłonie, nie zamierzała podawać jej ręki. Słyszała, że Annę idzie za nią i woła ją po imieniu, ale nie obejrzała się nawet. Zdecydowanym krokiem pokonała recepcję i wyszła na szpitalny korytarz. Zeszła na parter i z ulgą wtopiła się w kłębiący się w holu tłum. Anonimowość nieoczekiwanie pomogła jej ukoić wzburzone emocje. Naprzeciwko informacji znajdowała się ławka i Laurie usiadła na chwilę. Wzięła głęboki oddech. Powoli odzyskiwała spokój. Musiała zdecydować, co robić dalej. Obiecała Sue, że przyjdzie od razu do przychodni, by umówić się na wizytę u onkologa, ale teraz potrzebowała bardziej osobistego kontaktu. Pomyślała o Rogerze i zastanawiała się, czy będzie uchwytny. Strefa biurowa była niedaleko. Gdy oddzielające ją od reszty kompleksu drzwi zamknęły się za nią, Laurie uświadomiła sobie, że teraz woli spokój niż chaos szpitalnego holu. Jej buty nie wydawały żadnego odgłosu na miękkiej wykładzinie. Próbując nie myśleć o genetycznej bombie zegarowej, tykającej w każdej z komórek jej ciała, ruszyła w stronę gabinetu Rogera. Jedna z sekretarek rozpoznała ją. – Doktor Rousseau jest teraz u siebie – oznajmiła, patrząc na Laurie spoza monitora. Laurie podziękowała skinieniem głowy i podeszła do drzwi. Były uchylone. Roger siedział przy biurku nad papierkową robotą. Gdy zapukała we framugę, uniósł wzrok. Ubrany był, jak zwykle w pracy, w świeżo wypraną, śnieżnobiałą koszulę. Dobrał do niej złoty jedwabny krawat, którego faktura i barwa kontrastowały ładnie z jego opaloną twarzą o wyrazistych rysach. – Coś takiego! – zawołał na widok Laurie, zrywając się na nogi. – Dwie sekundy temu zostawiłem wiadomość na twojej poczcie głosowej. Co za zbieg okoliczności! – Wyszedł zza biurka i zamknął drzwi. Odwróciwszy się w jej stronę, uścisnął ją szybko i pocałował w czoło. Nie zauważył, że jej ręce zwisały bezwładnie. – Tak się cieszę, że tu jesteś. Mam ci tyle do powiedzenia. – Ustawił dwa krzesła naprzeciwko siebie. Wskazał jej jedno z nich, po czym sam usiadł na drugim. – Nie uwierzysz, jaki miałem ranek – powiedział z przejęciem. – W nocy zmarło następnych dwoje pooperacyjnych pacjentów. Przypominali tamtą czwórkę: byli młodzi i zdrowi. – Wiem – odparła Laurie stłumionym głosem. – Już robiłam ich autopsje. To w tej sprawie dzwoniłam do ciebie wcześniej. – I co znalazłaś? – Nic. Nie było żadnej patologii – powiedziała równie cicho. – Zupełnie jak u poprzednich czworga. – Wiedziałem! Wiedziałem! – krzyknął Roger, uderzając pięścią w powietrze. Wstał i zaczął krążyć po swym maleńkim gabinecie. – Zwołałem rano nadzwyczajne zebranie komisji do spraw śmiertelności i chorób, mimo że poprzednie było zaledwie przedwczoraj. Przedstawiłem te dwa przypadki jako dowód, że minione pięć tygodni nie było niczym więcej niż przerwą. Przekonywałem na próżno, że trzeba coś zrobić. Ale nie, nie będziemy robić szumu, bo media mogłyby coś zwietrzyć. Aż mnie korci, żeby anonimowo powiadomić dziennikarzy i w ten sposób unieszkodliwić ten

argument, ale oczywiście nie zrobię tego. Po zebraniu poszedłem nawet do dyrektora, żeby spróbować nakłonić go do zmiany zdania, ale to było jak gadanie do ściany. Wściekł się tylko na mnie za, jak to nazwał, moją „cholerną zawziętość”. Laurie przyglądała się, jak chodzi po pokoju, unikała jednak jego wzroku. W tym momencie seria podejrzanych zgonów w Manhattan General była ostatnią rzeczą, jaka zaprzątała jej myśli, ale nie miała dość siły, by powstrzymać Rogera. – A jakby tego było mało – ciągnął – dziś rano na naszym parkingu doszło do zabójstwa na tle rabunkowym. Przez to wszystko zaczynam już wpadać w kompleksy. Nic takiego nie zdarzało się przed moim przybyciem. Przestał wreszcie krążyć i spojrzał na Laurie. Jego mina sugerowała, że szuka współczucia, zmieniła się jednak, gdy zauważył wyraz jej twarzy. – Skąd ta smutna buzia? – zapytał. Pochylił się, by przyjrzeć jej się z bliska, po czym szybko usiadł. – Przepraszam. Rozgadałem się i zaperzyłem, nie zwracając na ciebie uwagi, a ty masz jakiś problem. Co się stało? Laurie zacisnęła powieki i odwróciła wzrok. Nagła troskliwość Rogera na nowo rozbudziła emocje, które ogarnęły ją, gdy Annę Dickson potwierdziła jej podejrzenia. Poczuła jego dłoń na swoim ramieniu. – O co chodzi, Laurie? Co się stało? Z początku była w stanie jedynie pokręcić głową z obawy, że słowa wyzwolą powódź łez. Nie znosiła swego emocjonalnego podejścia. Tak bardzo utrudniało jej to życie. Usiadła prosto i głęboko wciągnęła powietrze, po czym wypuściła je z przeciągłym sapnięciem. – Przepraszam – wydusiła wreszcie. – Nie masz za co przepraszać. To ja zachowywałem się jak egoistyczny, nieczuły brutal. Co się dzieje? Laurie odchrząknęła i rozpoczęła opowieść o BRCA1, podczas której, jak na ironię, stopniowo się uspokajała, jak gdyby górę wzięło jej zawodowe wcielenie. Powiedziała o swej matce i jej niedawnej operacji, dodając, że wykryto u niej również zmutowany gen. Wspomniała też o radzie ojca, by poddała się badaniom. Pominąwszy milczeniem rolę Jacka, opowiedziała, jak w dniu, w którym się poznali, była w Manhattan General na pobraniu krwi. Następnie wyjaśniła, że udało jej się zapomnieć o tym wszystkim, aż tego ranka otrzymała telefon od Annę Dickson. Zakończyła, mówiąc, że właśnie wraca z rozmowy, na której poinformowano ją, iż badanie wykazało obecność markera BRCA1 oraz samego zmutowanego genu, tak że nie ma mowy o pomyłce. Przyznała, że choć starała się tego nie robić, zrzuciła winę na posłańca. Zażartowała też, że nie dała biednej kobiecie szansy zadania typowego pytania terapeuty: Jak się czuje w związku z tą nowiną. Ostatnie słowa mówiła, chichocząc.

– Jestem zdumiony, że potrafisz się z tego śmiać – stwierdził Roger. – Rozmowa z tobą przyniosła mi ulgę. – Bardzo ci współczuję – powiedział głosem sugerującym najwyższą szczerość. – Co masz zamiar zrobić? Jaki będzie twój następny krok? – Gdy tylko stąd wyjdę, powinnam pójść do przychodni i spotkać się z Sue Passero. Zaofiarowała się, że możliwie szybko umówi mnie na wizytę u onkologa. Poklepała Rogera po udzie i zaczęła się podnosić. – Zaczekaj – powiedział, kładąc jej dłoń na ramieniu i zmuszając, by ponownie usiadła. – Nie tak szybko! Skoro konsultantka nie miała szansy tego zrobić, pozwól, że ja cię zapytam, jak się czujesz. To musi być podobne do odkrycia, że twój najlepszy przyjaciel jest twoim śmiertelnym wrogiem. Laurie spojrzała w jego bladoniebieskie oczy. Przyłapała się na tym, że zastanawia się, czy zadał jej to pytanie jako bliski przyjaciel czy jako lekarz. A jeśli jako przyjaciel, czy jego zainteresowanie naprawdę jest szczere? Najwyraźniej miał talent do mówienia odpowiednich słów, ale jaka była jego motywacja? Natychmiast zbeształa się za te wątpliwości, ale po wpadce z małżeństwem i dziećmi nie była pewna niczego. – Myślę, że nie miałam jeszcze czasu, by poczuć cokolwiek – odparła po chwili milczenia. Kusiło ją, żeby powiedzieć coś o swej nowo odkrytej zdolności szufladkowania, dzięki której mogła wyrzucić z głowy wszystko, o czym nie chciała myśleć. Uznała jednak, że to za długa historia, gdyż chciała iść już do gmachu Kaufmana na spotkanie z Sue. Na dłuższą metę to rozmowa z onkologiem miała być decydująca, więc im szybciej do niej dojdzie, tym lepiej. – Na pewno jest coś, z czego chciałabyś mi się zwierzyć – nie dawał za wygraną Roger. Wciąż trzymał dłoń na jej ramieniu. – Nie można dowiedzieć się czegoś tak niepokojącego i nie mieć konkretnych obaw. – Chyba masz rację – przyznała niechętnie. – Najbardziej przerażające wydają mi się niektóre z sugerowanych środków profilaktycznych i ich efekty uboczne. Na przykład perspektywa dobrowolnego ubezpłodnienia się przez usunięcie jajników jest... Urwała w pół zdania. Myśl, która niczym błyskawica przemknęła przez jej mózg, podziałała jak siarczysty policzek. Wywołała gwałtowny przypływ adrenaliny, który sprawił, że serce zaczęło bić jej szybciej, a w koniuszkach palców odczuła mrowienie. Przez chwilę kręciło jej się nawet w głowie, tak że musiała uchwycić się skraju krzesła, by nie zsunąć się z niego. Na szczęście zawroty głowy minęły równie szybko, jak się pojawiły. Widziała, że Roger mówi coś, jednak jego słowa nie docierały do niej, ponieważ w głowie niczym grzmot wciąż rozbrzmiewała ta sama myśl. Znów przypomniała sobie stare przysłowie: „Uważaj, o co prosisz, bo może się to spełnić”.

Wstała gwałtownie, zmuszając do powstania również jego, gdyż wciąż trzymał dłoń na jej ramieniu. Nagle zapragnęła być sama. – Laurie! – krzyknął Roger. Chwycił ją obiema rękami za ramiona i potrząsnął. – Co się dzieje? Nie dokończyłaś zdania. – Przepraszam – odezwała się nadspodziewanie spokojnie. Oderwała oporne dłonie Rogera od swoich ramion. – Muszę już iść. – Nie pozwolę ci odejść w ten sposób. O czym myślisz? Jesteś załamana? – Nie, nie jestem załamana. W każdym razie jeszcze nie. Muszę iść, Roger. Zadzwonię do ciebie później. Odwróciła się, żeby odejść, ale on chwycił ją za ramię. – Muszę mieć pewność, że nie zrobisz sobie krzywdy. Domyślając się, o co mu chodzi, Laurie pokręciła głową. – Bądź spokojny, nie zamierzam zrobić sobie krzywdy. Po prostu chcę być przez chwilę sama. – Uwolniła rękę z jego uścisku. – Ale zadzwonisz do mnie. – Tak, zadzwonię do ciebie – obiecała, otwierając drzwi. – Zobaczymy się wieczorem? Laurie zawahała się w drzwiach, po czym się odwróciła. – Dziś wieczorem nie da rady. Ale będziemy w kontakcie. Wyszła z gabinetu Rogera, okrążyła najbliższe biurko sekretarki, a następnie opierając się pragnieniu, by biec, statecznym krokiem ruszyła przez korytarz. Czuła wzrok Rogera na plecach, ale nie odwracała się. Gdy minęła drzwi oddzielające strefę biurową od reszty szpitala, wmieszała się w tłum. Jeszcze raz anonimowość przyniosła jej ulgę. Zamiast wypaść pędem z budynku, jak pierwotnie zamierzała, ponownie usiadła na ławce naprzeciw informacji i następny kwadrans spędziła, rozmyślając o konsekwencjach swych niepokojących podejrzeń.

Rozdział 11

Zgodnie z zarządzeniem Harolda Binghama czwartkowe popołudniowe konferencje w Biurze Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej były imprezą obowiązkową. Chociaż on sam często nie brał w nich udziału, tłumacząc się nawałem obowiązków administracyjnych, wszyscy jego podwładni z pięciu dzielnic Nowego Jorku musieli się stawić. Regułę tę surowo egzekwował jego zastępca, Calvin Washington, o ile wcześniej nie została udzielona dyspensa, wymagająca śmiertelnej choroby lub innej równie poważnej przyczyny. W rezultacie wszyscy patolodzy sądowi z filii w Brooklynie, Queens i Staten Island musieli odbyć cotygodniową pielgrzymkę do Mekki, by dostąpić wątpliwego oświecenia, jakie dawały owe spotkania. Dla lekarzy sądowych zatrudnionych w macierzystym oddziale, który obsługiwał Manhattan i Bronx, obowiązek ten był o wiele mniejszym ciężarem, gdyż wymagał jedynie zjechania windą z czwartego piętra na parter. Laurie uważała te konferencje za dość zajmujące, a najciekawszą ich częścią były towarzyskie rozmowy przed właściwym posiedzeniem. To wtedy właśnie patolodzy wymieniali się frontowymi relacjami na temat co bardziej intrygujących lub niesamowitych przypadków z bieżącego tygodnia. Laurie rzadko przyłączała się do tych nieformalnych dyskusji, lubiła jednak słuchać, co mówią inni. Niestety, w ten czwartek nie sprawiało jej to żadnej przyjemności. Wiadomość, że jest nosicielką zmutowanego genu BRCA1, a potem niepokojące przeczucie, które tknęło ją nagle w gabinecie Rogera, zszokowały ją i niemal otępiły, w związku z czym absolutnie nie była w odpowiednim nastroju. Nie przyłączyła się do grupy skupionej wokół kawy i pączków, ale od razu zajęła miejsce przy drzwiach w nadziei, że zdoła wymknąć się dyskretnie w dogodnej chwili. Sala konferencyjna nie była zbyt duża, a sfatygowany wystrój sprawiał, że wyglądała na znacznie starszą niż jej faktyczne czterdzieści cztery lata. Po lewej stronie, tuż przy drzwiach prowadzących bezpośrednio do gabinetu Binghama, stała pokiereszowana i porysowana mównica z małą, nie działającą już lampką oraz wciąż jeszcze sprawnym mikrofonem na wysięgniku. Przed podium znajdowały się cztery rzędy równie zdezelowanych krzeseł, przyśrubowanych do podłogi i wyposażonych w składane pulpity do pisania. Krzesła te nadawały pomieszczeniu pozory salki wykładowej i umożliwiały pełnienie jego głównej funkcji: przeprowadzanie konferencji prasowych Binghama. W głębi sali był stół biblioteczny, w tej chwili służący jako bufet, wokół którego skupili się niemal w komplecie lekarze sądowi miasta: brakowało jedynie obu pryncypałów i Jacka. Pomieszczenie wypełniał gwar głosów, przerywany raz po raz wybuchami śmiechu. W przeciwieństwie do Laurie Jack nie znosił czwartkowych konferencji. Pokłócił się kiedyś z jednym z brooklińskich patologów o siostrę któregoś ze swych kumpli od koszykówki i odtąd unikał

wszelkich kontaktów towarzyskich z tym człowiekiem. Niechęć swą przeniósł też na szefa oddziału, gdy ten wziął stronę swego podwładnego. Choć twierdził, że nie robi tego umyślnie, zawsze się spóźniał, budząc tym irytację Calvina. Drzwi gabinetu Binghama otworzyły się i ukazała się w nich masywna sylwetka Washingtona. W ręku niósł tekturową teczkę, którą następnie otworzył na mównicy. Jego ciemne oczy omiotły salę; na krótko zatrzymały się na Laurie, nim przesunęły się dalej. Najwyraźniej sprawdzał obecność. – No dobrze! – ryknął, gdy nikt nie zwrócił na niego uwagi. Dzięki mikrofonowi jego głos zadudnił po sali niczym grzmot. – Bierzmy się do roboty. Z pochyloną głową zajął się porządkowaniem dokumentów na pochyłym pulpicie mównicy. Lekarze sądowi przerwali rozmowy i jeden za drugim ruszyli między rzędy krzeseł, by zająć miejsca. Calvin otworzył konferencję tak samo, jak robił to Bingham w czasach, gdy jeszcze regularnie brał w nich udział. Zaczął od podsumowania statystyk minionego tygodnia. Słuchając monotonnego głosu Calvina, Laurie odpłynęła myślami. Choć zwykle nie miała kłopotów z odsuwaniem osobistych problemów na inną porę, tym razem nie udawało jej się to. Jej nowa troska uparcie wypływała na wierzch, przyćmiewając nawet niepokój związany z BRCA1. Problem tkwił w tym, że nie miała pojęcia, co zrobi, jeśli jej podejrzenia się potwierdzą. Drzwi na korytarz, obok których siedziała, otworzyły się i do sali wszedł Jack. Calvin przerwał prezentację i spojrzał na niego gniewnym wzrokiem. – Cieszę się niepomiernie, że zechciał pan zaszczycić nas swoją obecnością, doktorze Stapleton – powiedział cierpko. – Nie darowałbym sobie tego za nic w świecie – odparł Jack. Laurie skrzywiła się. Przy swym lęku przed autorytetami nie mogła pojąć, jak Jack może być tak bezczelny wobec Calvina. Uważała to za przejaw masochizmu z jego strony. Jack spojrzał na nią z demonstracyjnie pytającą miną. Zajęła jego ulubione miejsce i wybrała je z tego samego powodu co on. Uścisnął jej ramię, po czym usiadł na skrajnym krześle bezpośrednio przed nią. Mając jego głowę tuż przed oczami, jeszcze trudniej było jej skupić się na tym, co mówił Calvin. Było to wizualne przypomnienie, że tak czy owak będzie musiała odbyć z Jackiem poważną rozmowę. Zakończywszy omawianie statystyk, Washington przeszedł do spraw administracyjnych, które zwykle zawierały informację o obcięciu funduszy przez miasto. Obecna konferencja nie była pod tym względem wyjątkiem. Zamiast słuchać, Laurie obserwowała Jacka. Choć dopiero co usiadł, głowa już kiwała mu się w charakterystyczny sposób, który sugerował, że zaczyna przysypiać, a to wzbudziło w niej obawę, że Calvin zauważy i się wścieknie. Kiedy zwierzchnicy wpadali w gniew, nawet jeśli nie był on skierowany ku niej, czuła się nieswojo. Calvin albo nie zauważył tego braku szacunku, albo po prostu postanowił go zignorować, gdyż

zakończył swe przemówienie bez sceny i oddał głos szefowi filii z Brooklynu, Jimowi Bennettowi. Szefowie poszczególnych biur dzielnicowych kolejno zajmowali miejsce na podium, by dokonać prezentacji. Kiedy przed mikrofonem stanął Dick Katzenburg z Queens, Laurie przypomniała sobie nagle spisek kokainowy, który wykryła dwanaście lat wcześniej. To właśnie na czwartkowej konferencji wpadła na pomysł, by przedstawić grupie swe przypadki przedawkowań, a dyskusja, która wywiązała się po jej wystąpieniu, okazała się pomocna dzięki uwagom Dicka. Zastanawiała się teraz, dlaczego nie przyszło jej do głowy, by zrobić to samo z przypadkami z Manhattan General, i przez chwilę miała zamiar poruszyć ten temat. Rozmyśliła się jednak. Była zbyt zestresowana, by uporać się z tremą. Potem wszakże znów zaczęła się wahać, pamiętała, że Calvin jest najwyraźniej w dość tolerancyjnym nastroju. Gdy Margaret Hauptman omówiła statystyki ze Staten Island, Calvin wrócił na podium i zapytał, czy ktoś jeszcze chce zabrać głos. Była to propozycja pro forma, z której rzadko korzystano, gdyż wszyscy chcieli jak najszybciej zakończyć zebranie. Po chwili bolesnego niezdecydowania Laurie niepewnie uniosła dłoń. Wszelka szansa odwrotu przepadła, gdy Calvin szybko, choć niechętnie skinął jej głową. Jack obrócił się na krześle i rzucił jej rozdrażnione pytające spojrzenie, które mówiło wyraźnie: „Po co przedłużasz tę mękę?” Laurie chwiejnym krokiem podeszła do mównicy. Poczuła nagły przypływ adrenaliny, gdyż przemawianie przed większą grupą ludzi zawsze ją onieśmielało. Regulując mikrofon, klęła na siebie w duchu za to, że postawiła się w takiej sytuacji. Z pewnością nie potrzebowała już więcej stresu. – Pozwólcie państwo, że na początek przeproszę – zaczęła. – Nie przygotowałam się do tego wystąpienia, ale przed chwilą przyszło mi do głowy, żeby zasięgnąć państwa opinii na temat serii zgonów, którą zaobserwowałam w ostatnim czasie. Spojrzała na Calvina i zauważyła, że jego oczy się zwęziły. Wyczuła, że zastępca szefa wie, do czego ona zmierza, i nie pochwala tego. Przeniosła wzrok na Jacka, a on, gdy tylko ich oczy się spotkały, ułożył palce na kształt pistoletu i udał, że strzela sobie w łeb. Przy tak negatywnych wibracjach Laurie poczuła, że całkiem opuszcza ją pewność siebie. By zebrać myśli, spuściła wzrok na drewniany blat mównicy, pokryty niezliczonymi inicjałami, bazgrołami i śladami długopisów. Przysięgając sobie, że więcej nie spojrzy ani na Calvina, ani na Jacka, podniosła głowę i rozpoczęła krótki opis zespołu nagłego zgonu dorosłych, czyli ZNZD, którą to nazwę, jak wyjaśniła, ukuła przed pięcioma tygodniami w rozmowie z koleżanką po fachu dla określenia czterech zupełnie niespodziewanych przypadków zatrzymania akcji serca, do których doszło w szpitalu i które nie poddały się reanimacji. Powiedziała, że teraz jej seria liczy już sześć przypadków, rozłożonych na przestrzeni sześciu tygodni, o podobnych cechach demograficznych: byli to młodzi, zdrowi ludzie niespełna dobę po drobnym zabiegu chirurgicznym. Następnie dodała, że nie wykryła u nich żadnej patologii w skali mikro ani makro, choć nie zdążyła jeszcze wykonać badań mikroskopowych dwóch ostatnich przypadków, gdyż autopsje przeprowadziła tego ranka. Na koniec oświadczyła, że mimo iż toksykologia nie wykazała obecności żadnej substancji, która mogłaby spowodować arytmię, jej zdaniem zgony te nie były ani naturalne, ani przypadkowe. Umilkła. Usta miała suche jak pieprz. Marzyła o łyku wody, ale nie ruszyła się z miejsca. Słuchacze

momentalnie zrozumieli, jakie wnioski płyną z jej monologu, i na kilka sekund w sali konferencyjnej zapanowała cisza. Wreszcie ktoś uniósł dłoń. – Co z elektrolitami: sodem, potasem, a przede wszystkim wapniem? – Laboratorium poinformowało, że poziom elektrolitów w próbkach pobranych ze wszystkich zwykłych miejsc był najzupełniej normalny – odparła Laurie. Następnie poprosiła kolejną osobę, która uniosła dłoń. – Czy zmarłych łączyło coś jeszcze poza tym, że wszyscy byli młodzi, zdrowi i niedawno przeszli operację? – Nic, co rzucałoby się w oczy. Szukałam rozmaitych cech wspólnych, ale nie znalazłam żadnych poza tymi, które już wymieniłam. W każdym przypadku w grę wchodzili różni lekarze, różne zabiegi, różne środki znieczulające i, w większości, różne leki, nawet przeciwbólowe. – Gdzie nastąpiły te zgony? – Wszystkie w tym samym szpitalu: w Manhattan General. – Który ma wybitnie niski wskaźnik umieralności – warknął Calvin. Miał dość. Wstał, podszedł do podium i samą masą swego ciała odepchnął Laurie. Wygiął mikrofon w górę, aż z głośników, niczym na znak protestu, wydobył się ostry pisk. – Nazywanie na tym etapie tych kompletnie nie powiązanych przypadków „serią” jest mylące i szkodliwe, gdyż, jak doktor Montgomery sama przyznała, nie mają one żadnych cech wspólnych. Mówiłem jej to już wcześniej i powtarzam znowu. Przypominam też temu dostojnemu zgromadzeniu, że jest to wewnętrzna dyskusja, która nie może wyjść poza tę salę. Biuro Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej nie zamierza szargać reputacji jednego z czołowych ośrodków specjalistycznej opieki medycznej w tym mieście bezpodstawnymi insynuacjami. – Sześć przypadków to dość sporo jak na zbieg okoliczności – wtrącił Jack. Ożywił się, gdy Laurie zaczęła mówić. Choć nie spał, siedział rozparty na krześle z nogami wyciągniętymi na sąsiednim siedzeniu. – Zechciałby pan łaskawie okazać trochę szacunku, doktorze Stapleton – warknął Calvin. Jack opuścił stopy na podłogę i usiadł prosto. – Cztery były jeszcze do przyjęcia, ale sześć to zbyt wiele, i wszystkie notowane są w tym samym szpitalu. Mimo wszystko głosowałbym za zgonami przypadkowymi. W Manhattan General musi być coś, co zakłóciło pracę układu przedsionkowo-komorowego tych pacjentów. Dick Katzenburg uniósł dłoń. Calvin ruchem głowy udzielił mu głosu. – Mój kolega z biura w Queens przypomniał mi właśnie, że widzieliśmy podobne przypadki – rzekł Dick. – Na ile pamiętamy, cechy demograficzne były dość podobne: wszyscy byli stosunkowo młodzi i z pozoru zdrowi. Ostatni zanotowaliśmy dobrych kilka miesięcy temu i od tamtej pory nie mieliśmy

ich więcej. – Ile było ich w sumie? – zapytała Laurie. Dick nachylił się w stronę swego zastępcy, Boba Novaka, i słuchał chwilę, zanim się wyprostował. – Chyba również sześć. Ale ciągnęło się to kilka miesięcy i autopsje robili różni lekarze. Akurat kiedy zaczęliśmy się nimi interesować, ustały i w efekcie zniknęły z naszego radaru. Na ile sobie przypominam, wszystkie ostatecznie określono jako zgony z przyczyn naturalnych, choć nie wykryto żadnej znaczącej patologii. Wiem na pewno, że toksykologia nie wykazała nic w żadnym z tych przypadków, bo na to z pewnością zwrócono by mi uwagę. – Czy to byli pacjenci po zabiegach chirurgicznych? – zapytała Laurie. Była zaskoczona, podekscytowana i zadowolona. Jeszcze raz jej seria miała się podwoić dzięki temu, że wspomniała o niej podczas czwartkowej konferencji. A gdyby tak się stało, z pewnością jeszcze skuteczniej niż do tej pory odwracałaby jej uwagę od własnych problemów. – Tak sądzę – przyznał Dick. – Przykro mi, że nie mogę powiedzieć nic bardziej konkretnego. – Rozumiem – odparła Laurie. – Gdzie nastąpiły te zgony? – W Saint Francis Hospital. – Oho, pętla się zacieśnia – zauważył Jack. – Czy Saint Francis nie jest również szpitalem AmeriCare? – Doktorze Stapleton! – warknął Calvin. – Niech pan łaskawie zachowa odrobinę przyzwoitości. Proszę podnieść rękę, jeśli chce się pan włączyć do dyskusji. – To instytucja AmeriCare – odparł Katzenburg, odwracając się w stronę Jacka i ignorując Calvina. – Kiedy mogłabym dostać ich nazwiska i numery identyfikacyjne? – zapytała Laurie. – Wyślę ci je e-mailem, jak tylko wrócę do biura w Queens – obiecał Dick. – Albo możemy po prostu zadzwonić do mojej sekretarki. Myślę, że udałoby jej się znaleźć listę. – Chciałabym mieć je jak najszybciej – przyznała Laurie. – Chcę zamówić ich karty szpitalne, więc im szybciej przekażę numery identyfikacyjne naszej ekipie dochodzeniowej, tym lepiej. – W porządku – odparł zgodnym tonem Dick. – Jakieś inne sprawy? – zapytał Calvin. Omiótł wzrokiem grupę, po czym zakończył zebranie. – Widzimy się wszyscy w następny czwartek. Gdy większość obecnych wstała i, przeciągając się, podjęła przerwane przez konferencję rozmowy, Dick podszedł do Laurie. Przyciskał do ucha telefon komórkowy i opisywał umiejscowienie teczki na swoim biurku. Dał jej znak, żeby poczekała.

Zerknąwszy w stronę Jacka, Laurie zobaczyła, że wymyka się z sali. Miała nadzieję, że uda jej się zamienić z nim choćby parę słów i podziękować za to, że koniec końców poparł ją podczas jej prezentacji. – Masz coś do pisania? – zapytał Katzenburg. Laurie wyciągnęła długopis i kopertę. Przytrzymała kopertę palcem na pulpicie jednego z krzeseł, podczas gdy Dick notował na niej nazwiska i numery identyfikacyjne. Podziękował swojej sekretarce i rozłączył się. – Cóż, oto one – powiedział. – Daj mi znać, gdybym mógł jeszcze w czymś pomóc. Muszę przyznać, że to wydaje się naprawdę intrygujące. – Myślę, że uzyskam z banku danych wszystko, czego mi trzeba, ale jeśli nie, będę w kontakcie. Dzięki, Dick! Już drugi raz mi pomogłeś. Pamiętasz te przedawkowania kokainy dwanaście lat temu? – Teraz, kiedy o tym wspomniałaś, rzeczywiście przypominam je sobie, chociaż wydaje się, jakby to było całe wieki temu. Tak czy inaczej, cieszę się, że mogłem się przydać. – Doktor Montgomery! – zawołał Calvin. – Czy możemy chwilę porozmawiać? – Choć brzmiało jak prośba, był to raczej rozkaz. Laurie pomachała Katzenburgowi na pożegnanie, a następnie podeszła niepewnie do zastępcy szefa. – Jeśli te przypadki Dicka pod względem demograficznym będą przypominały twoje, chcę, żebyś dała mi znać. A póki co, zakaz rozmawiania o twojej rzekomej serii z kimkolwiek spoza biura wciąż jest w mocy. Czy wyrażam się jasno? Mieliśmy już nieporozumienia na tle przecieków informacji do mediów i nie życzę sobie, żeby coś takiego zdarzyło się ponownie. – Rozumiem – odparła nerwowo Laurie. – Nie obawiaj się! Dostałam wtedy nauczkę i na pewno nie pójdę z tym do dziennikarzy. Muszę jednak przyznać, że od samego początku dyskutuję o tych przypadkach z szefem personelu medycznego w Manhattan General. Tak się składa, że to mój znajomy. – Jak się nazywa? – Doktor Roger Rousseau. – Skoro jest pracownikiem szpitala, przypuszczam, że można założyć, iż zdaje sobie sprawę z delikatnej natury tego problemu. – Jak najbardziej. – Przypuszczam, że można również założyć, iż nie zechce nagłośnić tej sprawy w mediach. – Oczywiście – stwierdziła Laurie, odzyskując pewność siebie. Calvin zdecydowanie miał dobry nastrój. – Jednak doktor Rousseau jest ze zrozumiałych względów zaniepokojony i sądzę, że gdyby

przypadki Dicka istotnie okazały się podobne, chciałby o tym wiedzieć. Dałoby mu to szansę porozmawiania z jego odpowiednikiem w Saint Francis i poczucie, że nie on jeden boryka się z takim problemem. – Cóż, nie widzę nic złego w poinformowaniu go, jeśli tylko wyraźnie zaznaczysz, że Biuro Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej nie zgadza się z twoją opinią co do charakteru tych zgonów i w tej chwili popiera ocenę filii z Queens. – Oczywiście. Dziękuję – odparła Laurie. Dobrze było wyjaśnić sytuację. Do tej pory dręczyły ją lekkie wyrzuty sumienia, że wbrew życzeniom Calvina rozmawiała z Rogerem o tych zgonach. Opuściwszy salę konferencyjną, Laurie skierowała się prosto do działu dochodzeniowego. Zdenerwowana publicznym wystąpieniem i rozmową z Calvinem, uspokajała się wolno. Poczuła się jeszcze lepiej, gdy zastała Cheryl Meyers przy biurku, gdyż jej dzień pracy oficjalnie dobiegł końca godzinę wcześniej. Zdaniem Laurie, Cheryl była najbardziej utalentowaną wywiadowczynią biura, a pracowitością dorównywała Janice. Laurie dała jej do skopiowania listę nazwisk i numerów rozpoznawczych, którą dostała od Dicka, a następnie poprosiła ją, by zamówiła kopie kart pacjentów z Saint Francis Hospital. – A co z raportami z autopsji i aktami zgonu? – zapytała Cheryl. Podobnie jak Dickowi, Laurie wyjaśniła jej, że najpierw sprawdzi, co zdoła uzyskać ze skomputeryzowanej bazy danych. Powiedziała, że zgłosi się do niej, gdyby się okazało, że potrzebuje pewnych dokumentów na papierze. Jadąc windą na górę, raz po raz przebiegała wzrokiem zapisane na kopercie nazwiska. Intuicja mówiła jej głośno i wyraźnie, że cechy demograficzne i szczegóły tej nowej listy ofiar będą takie same jak w poprzednich przypadkach. Jej seria ZNZD liczyła teraz dwanaście osób. Wysiadając na czwartym piętrze, Laurie zawahała się. Minęła chwila, nim wzięła się w garść. Chciała pójść do pokoju Jacka i porozmawiać z nim, choćby krótko, o niepokojącym przeczuciu, jakie ogarnęło ją w gabinecie Rogera. Uznała, że będzie jej lżej, jeśli podzieli się z nim obawami, jednak nie wiedziała dobrze, co chce powiedzieć ani nawet od czego zacząć. Przygotowując się psychicznie na nieznane, wzięła głęboki wdech i ruszyła przed siebie. Im bliżej była celu, tym wolniej szła. Tuż przed drzwiami zatrzymała się znowu, przerażona własnym niezdecydowaniem. Stawała się albo tchórzem, albo beznadziejną niedorajdą, albo połączeniem obojga. Obejrzała się tęsknie przez ramię na znajdujące się jakieś dwanaście metrów dalej drzwi własnego pokoju i zawahała się. Chrobot odsuwanego krzesła sprawił, że niemal uciekła w panice, przekonana, że Jack za chwilę wyjdzie z pokoju. Na szczęście było już za późno na ucieczkę, a zresztą wcale nie był to Jack. To biegnący gdzieś Chet dosłownie zderzył się z nią. – O rany, przepraszam! – krzyknął, chwytając ją za ramiona, by uchronić przed upadkiem, gdy oboje

zatoczyli się w tył. Zaraz potem puścił ją i pochylił się, by podnieść marynarkę. – Nic nie szkodzi – powiedziała Laurie. Szybko doszła do siebie, choć serce waliło jej jak szalone. – Pędzę na siłownię – wyjaśnił Chet. – Oczywiście jestem już spóźniony. A jeśli szukasz Jacka, minęłaś się z nim. Ma jakiś ważny mecz koszykówki na swoim osiedlowym boisku i wypadł stąd dziesięć minut temu. – Och, szkoda – odparła Laurie. W rzeczywistości ulżyło jej. – Nie ma sprawy. Złapię go rano. Chet pomachał jej na pożegnanie i pobiegł do windy. Laurie ruszyła w stronę swojego pokoju. Nagle poczuła się bardzo zmęczona. Ten dzień dał jej się we znaki. Marzyła o powrocie do domu i o gorącej kąpieli. Pokój, jak się spodziewała, był pusty. Usiadła przed komputerem i wprowadziła swoje hasło. Przez następne trzydzieści minut ściągała z bazy dane sześciu zmarłych z Queens. Choć tamtejsze raporty dochodzeniowe nie dorównywały jakością tym, które sporządzała Janice, znalazła w nich dość informacji, by uznać, że przypadki są podobne do jej serii. Wszystkie zgony nastąpiły pomiędzy drugą a czwartą nad ranem, ofiary miały od dwudziestu sześciu do czterdziestu dwóch lat, żaden z pacjentów nie chorował wcześniej na serce i wszyscy w ciągu doby przeszli planowe zabiegi chirurgiczne. Skończywszy, Laurie sięgnęła po telefon i wystukała numer Rogera. Obiecała mu, że zadzwoni i wyjaśni swe zachowanie w jego gabinecie. Pora była równie dobra jak każda inna, tym bardziej że miała mu też do powiedzenia coś innego. Czekając na połączenie, przyłapała się na tym, że tym razem ma nadzieję usłyszeć jego automatyczną sekretarkę, co oszczędziłoby jej konieczności bronienia się przed rozmową o sprawach, o których nie chciała rozmawiać. Niestety, po drugim dzwonku w słuchawce rozległ się jak zwykle pogodny głos Rogera. Gdy tylko zorientował się, z kim rozmawia, natychmiast przybrał zatroskany ton. – Wszystko w porządku? – zapytał niespokojnie. – Jakoś się trzymam – odparła Laurie. Nie zamierzała kłamać. – Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do domu. To nie był zbyt udany dzień. Nawiasem mówiąc, godzinę temu dowiedziałam się czegoś, co pewnie cię zainteresuje. Podczas cotygodniowej konferencji, na której spotykają się lekarze sądowi z wszystkich oddziałów biura, poinformowano mnie, że w Saint Francis Hospital w Queens mieli sześć zgonów, które na razie wydają się uderzająco podobne do tych z Manhattan General. – Naprawdę? – zapytał Roger. Był zaskoczony i zaciekawiony. – Ściągnęłam z bazy danych akty zgonu i raporty dochodzeniowe, zamówiłam też kopie kart szpitalnych. Uzyskanie kart trochę potrwa, ale póki co, prześlę ci jutro to, co mam. Domyślam się, że będziesz chciał omówić to z szefem personelu medycznego z Saint Francis. – Jak najbardziej, choćby tylko po to, by wyrazić mu swoje współczucie – odparł Roger, po czym zmienił temat. – A teraz porozmawiajmy o tobie. Muszę przyznać, że odchodziłem od zmysłów po

tym, jak niewytłumaczalnie urwałaś rozmowę w pół zdania, a następnie praktycznie rzecz biorąc, uciekłaś z mojego gabinetu. Co cię gryzie? Laurie obracała w palcach kabel telefonu, próbując wymyślić stosowną odpowiedź. Nie chciała niepokoić Rogera, ale nie zamierzała rozmawiać z nim o sprawie, która opanowała jej myśli, tym bardziej że nie wiedziała nawet, czy jej obawy są uzasadnione. – Jesteś tam jeszcze? – zapytał. – Jestem – uspokoiła go. – Roger, nic mi nie jest. Naprawdę! I kiedy tylko dojdę do siebie na tyle, by móc rozmawiać o tym, co mnie gnębi, zrobię to. Możesz się tym zadowolić? – Chyba muszę – odparł bez entuzjazmu. – Czy chodzi o twój dodatni wynik testu na BRCA1? – Pośrednio, do pewnego stopnia. Ale proszę, Roger, żadnych więcej pytań. – Na pewno nie chcesz, żebyśmy spotkali się wieczorem? – Nie dzisiaj. Zadzwonię do ciebie rano. Obiecuję. – W porządku, będę czekał na twój telefon. Ale gdybyś zmieniła zdanie, cały wieczór jestem u siebie. Laurie odłożyła słuchawkę, ale jeszcze przez chwilę trzymała na niej dłoń. Czuła wyrzuty sumienia, że sprawiła przykrość Rogerowi, jednak nie miała najmniejszej ochoty rozmawiać z nim o tym, co chodziło jej po głowie. Odsunęła krzesło od biurka i wstała. Zerknęła na stertę wydruków z bazy danych Zakładu Medycyny Sądowej, zastanawiając się, czy nie zabrać ich do domu, by uzupełnić swoją tabelkę o nowe nazwiska, szybko jednak odrzuciła ten pomysł. Jej rozrastająca się seria mogła zaczekać do następnego dnia. Z kurtką pod pachą i parasolem w ręce Laurie zgasiła światło i zamknęła drzwi na klucz. W drodze do domu wstąpiła do drogerii. Czekając na windę, niemal czuła już rozkosz zanurzania się w parującej wodzie. Kąpiel była dla niej okazją do zmycia z siebie nie tylko brudu, ale i psychicznego napięcia.

Rozdział 12

...Sto dziewięćdziesiąt dziewięć, dwieście, liczyła w myślach Jazz, wykonując ostatnie skłony. Przez chwilę leżała na plecach na skośnej ławce, z rękami pod głową, wpatrując się w sufit sali ćwiczeń siłowych klubu fitness. Oddychała ciężko po tym, jak wykonała dwukrotnie więcej niż zwykle powtórzeń każdego ćwiczenia na każdym stanowisku. Taki wysiłek z reguły działał na nią jak katharsis, oczyszczał umysł, i tym razem nie było inaczej. Czuła się lepiej. Zamknęła oczy i odprężyła się, mimo że jej głowa znajdowała się niżej niż reszta ciała, przez co krew napływała jej do twarzy. Problem polegał na tym, że dręczyła się wpadkami z Lewisem i Sobczyk do tego stopnia, iż nabawiła się bezsenności. Przed tymi dwoma schrzanionymi incydentami wykonała bez najmniejszych kłopotów dziesięć misji. Irytowało ją, że ludzie potrafią być tak trudni, zwłaszcza Lewis, który chwycił ją za rękę. Sobczyk nie była wiele lepsza, kiedy zaczęła bełkotać i wiercić się w najmniej odpowiednim momencie. Jedynym plusem było to, że ta żałosna sytuacja rozjątrzyła do ostateczności jej konflikt z Susan Chapman. Jazz od początku marzyła o sprzątnięciu tej kobiety i wreszcie miała po temu okazję. Wysunęła stopy spod pokrytych gąbką uchwytów i opuściła nogi na bok. Wstała i spojrzała w lustro na swą czerwoną jak burak, spoconą twarz. Sięgnęła po ręcznik, wytarła pot z czoła, po czym zerknęła w górę na zegar. Choć podwoiła swój normalny trening, ćwiczyła tylko trzydzieści minut więcej. Omiatając wzrokiem salę, pochwyciła ukradkowe spojrzenia innych ćwiczących, w większości mężczyzn, włącznie z jasnowłosym panem z Ivy League, którego nie widywała od jakiegoś czasu. Przy swym obecnym nastroju niemal pragnęła, żeby spróbował zaczepić ją znowu. Tym razem byłaby znacznie mniej miła. Wiedząc, że musi się zbierać, jeśli chce dotrzeć do pracy o przyzwoitej porze, Jazz ruszyła do szatni. Teraz, gdy opanowała już rozdrażnienie incydentami z Lewisem i Sobczyk, mogła spojrzeć na nie bardziej trzeźwo. W żadnym nie było tak naprawdę jej winy. Obróciwszy lewą rękę, popatrzyła na wciąż jeszcze zaognione zadrapania. Nie mogła uwierzyć, że facet miał czelność tak ją podrapać, i modliła się, by nie był nosicielem wirusa HIV. Z całą pewnością zasłużył na to, co go spotkało. Na przyszłość, powiedziała sobie, powinna uważać na wolną rękę klienta. Jeśli chodziło o wpadkę z Sobczyk, była to wina Chapman, więc teraz, gdy ta kobieta należała już do przeszłości, nie było się czym martwić. Trzymając ręcznik i walkmana w jednej ręce, drugą otworzyła drzwi do damskiej szatni. Wrzuciła ręcznik do kosza na brudy, włożyła walkmana pod pachę i sięgnęła po colę z wypełnionego lodem

pojemnika. Rozejrzawszy się, by się upewnić, że nikt tego nie zauważył, ruszyła dalej. Otworzyła puszkę i pociągnęła długi, solidny łyk. Koniec końców, jedyną naprawdę groźną konsekwencją spartolonych przypadków Lewisa i Sobczyk była możliwość wykrycia. Pan Bob ostrzegał przed zmarszczkami, tymczasem oba incydenty przypominały trzymetrowe fale. Uczestnictwo w operacji „Eliminacja” było najlepszą rzeczą, jaka zdarzyła jej się w życiu, i Jazz zadrżała na samą myśl o tym, co mogło się stać, gdyby nie wykończyła Chapman tamtego ranka. Albo, co gorsza, co mogło się stać, gdyby Chapman zamiast na parking poszła wprost do przełożonej pielęgniarek. Jazz nie chciała nawet o tym myśleć, gdyż wszystkie jej trudy mogły pójść na marne. Już na początku znajomości z panem Bobem postanowiła, że nie pozwoli, by ktokolwiek lub cokolwiek stanęło między nią a jej dopiero co osiągniętym sukcesem. Tuż przed wyjściem na trening połączyła się z Internetem i sprawdziła stan konta. Jak się spodziewała, było tam teraz niemal pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Samo patrzenie na te cyfry sprawiło, że poczuła się, jakby umarła i trafiła do raju. – Hej – odezwał się czyjś drwiący głos. – Słyszałam, że jest pani pielęgniarką, nie neurochirurgiem! Jazz zatrzymała się i odwróciła, by spojrzeć na osobę, która ją zagadnęła. Była to pulchna kobieta, otulona ręcznikiem niczym cannoli. – Czy ja panią znam? – Powiedziała mi pani, że jest neurochirurgiem – odparła pogardliwie kobieta. – A ja, będąc ufną osobą, uwierzyłam. Ale teraz wiem, że to nieprawda. Jazz wybuchnęła krótkim, drwiącym śmiechem. Jak przez mgłę przypominała sobie, że palnęła kiedyś coś takiego, ale fakt, że ta góra tłuszczu zapamiętała to i miała czelność wypomnieć jej kłamstwo, był kiepskim żartem. – Nie masz większych problemów, tłuściocho? – wycedziła Jazz i odeszła, nim kobieta zdążyła odpowiedzieć. Kręcąc głową, pomyślała, że może powinna zacząć się rozglądać za innym klubem. Dotychczas tylko mężczyźni działali jej tu na nerwy, ale teraz, kiedy kobiety też zaczęły ją wkurzać, być może przyszedł czas, by ruszyć dalej. Jazz nie spędziła wiele czasu pod prysznicem, nie guzdrała się też, wkładając zielony strój operacyjny i biały fartuch. Narzuciwszy swój obszerny płaszcz w kolorze khaki, jak zwykle sprawdziła zawartość kieszeni. Pogłaskała glocka i blackberry, omiatając wzrokiem wnętrze szafki, by upewnić się, że zabrała wszystko co trzeba. Jadąc w dół windą, zastanawiała się, kiedy otrzyma następną misję w ramach operacji „Eliminacja”. Miała nadzieję, że nie będzie czekać zbyt długo, i to nie tylko ze względu na pieniądze. Po problemach z ostatnimi dwoma przypadkami, które sprawiły, że groziło jej wykrycie, obawiała się, że strach może ją sparaliżować. W wojsku nauczono ją radzić sobie z tego typu negatywnymi myślami. Należało natychmiast wziąć byka za rogi. Wysiadła na górnym poziomie parkingu i ruszyła w stronę swego samochodu. Lśnił w zimnym świetle

jarzeniówek i wyglądał groźnie, mimo że nie był już dziewiczy. Na tylnym lewym błotniku widać było smugę żółtej farby i lekkie wgniecenie po niedawnym starciu z taksówką. Jazz nie była zachwycona defektem na nieskazitelnej poza tym karoserii, ale uszkodzenie taksówki i wściekłość kierowcy były wystarczającą rekompensatą. Jakieś trzy metry od wozu wyłączyła blokadę drzwi i usłyszała mechaniczne szczęknięcia zamków. Idąc wzdłuż samochodu, spojrzała na swoje odbicie w przyciemnionych oknach i zmierzwiła palcami postrzępione włosy. Otworzyła drzwi, rzuciła torbę gimnastyczną na fotel pasażera i zwinnie usiadła za kierownicą. Gdy włożyła kluczyk do stacyjki, niecierpliwie wyczekując ryku ośmiocylindrowego widlastego silnika, czyjaś dłoń chwyciła ją za ramię. Jazz omal nie oszalała ze strachu. Obróciwszy się tak szybko, że uderzyła biodrem o kierownicę, spojrzała na tylne siedzenie. W półmroku wnętrza, pogłębionym przez przyciemnione szyby, zobaczyła jedynie sylwetki dwóch mężczyzn. Ich twarze skrywał cień. Gdy gorączkowo starała się włożyć dłoń do kieszeni płaszcza, by wydobyć glocka, jeden z nich odezwał się: – Się masz, Doc JR! – Jezu, pan Bob! – krzyknęła Jazz. Zostawiła glocka w spokoju. Zamiast tego uniosła dłoń do czoła. – Wystraszył mnie pan na śmierć. – Nie miałem takiego zamiaru – odparł pan Bob bez śladu skruchy w głosie. – Dbamy po prostu o dyskrecję. – Siedział za przednim fotelem pasażera, pochylając się lekko do przodu. Jego towarzysz tkwił obok wygodnie oparty, z rękoma splecionymi na piersi. – Jak się tu dostaliście, do diabła? – spytała Jazz. Próbowała przyjrzeć się drugiemu facetowi, równocześnie masując sobie górną część grzebienia biodrowego. Pulsował bólem po brutalnym zderzeniu z kierownicą. – Bardzo prosto. Przekazując ci samochód, zachowaliśmy kluczyk. Chciałbym przedstawić ci mojego kolegę. To jest pan Dave. – Nie widzę was – poskarżyła się Jazz. – Mam włączyć lampkę?

– Nie ma takiej potrzeby i wolałbym, żebyś się powstrzymała. – Co tu robicie? – Przyszliśmy się upewnić. – Co do czego? – Po pierwsze, chcemy wiedzieć, czy pacjenci, których nazwiska otrzymałaś wczoraj, zostali skasowani.

– Jak najbardziej. Załatwiłam oboje w nocy. – Jazz poczuła, że serce zaczyna bić jej szybciej. Przeraziła się, że pan Bob w jakiś sposób dowiedział się ojej wpadkach. – Poza tym jest drobna kwestia pielęgniarki kropniętej na parkingu Manhattan General, rzekomo dla nędznych pięćdziesięciu dolców. Co możesz nam powiedzieć o tym żałosnym incydencie? – Nic. Pierwsze słyszę. Kiedy to się stało? – Jazz przesunęła językiem po wnętrzu ust. Gardło miała suche jak pieprz. Jednak dzięki wojskowemu treningowi przesłuchań panowała nad sobą na tyle, by nie odwracać wzroku ani nie wiercić się na fotelu. – Dzisiaj rano, między siódmą a ósmą. Nazywała się Susan Chapman. Znałaś ją? – Susan Chapman? Oczywiście, że ją znałam. Była niekompetentną przełożoną mojego oddziału. – Tak myśleliśmy i, szczerze mówiąc, właśnie dlatego jesteśmy zaniepokojeni. Biorąc pod uwagę twoją reputację, Doc JR, chcieliśmy się upewnić, że nie masz z tym nic wspólnego. Wiem, że ten sukinsyn w San Diego zasłużył sobie na to, ale postrzeliłaś go, nawet jeśli nie śmiertelnie. Możesz przysiąc, że ta Susan Chapman nie podpadła ci i nie doprowadziła cię do ostateczności, jak tamten oficer? Naszym zdaniem to dziwny zbieg okoliczności, że została zastrzelona, zważywszy na twoją przeszłość i na fakt, że była twoją bezpośrednią przełożoną. – Więc o to wam chodzi? Myślicie, że zastrzeliłam Susan Chapman? Nic z tych rzeczy! To znaczy, Susan i ja miałyśmy nieporozumienia, ale chodziło o drobiazgi, na przykład o to, że zawsze przydzielała mi najgorszych pacjentów albo pyskowała, bo usiadłam na dwie sekundy. W życiu bym jej nie zastrzeliła. Dajcie spokój! Macie mnie za wariatkę? – Musimy mieć pewność, że twoje zachowanie jest bez zarzutu. Postawiłem tę sprawę jasno, werbując cię do tego programu. Pamiętasz! Nie ma prawa być żadnych zmarszczek. Oczywiście podstawowe pytanie brzmi, czy chcesz pozostać uczestniczką operacji „Eliminacja”. – Jak najbardziej – odparła z przekonaniem Jazz. – Jesteś zadowolona z wynagrodzenia i, jak ufam, samochód, w którym siedzimy, sprawia ci radość? – Bez dwóch zdań. Jestem bardzo zadowolona. – Świetnie. W takim razie, czy możesz obiecać, że jeśli pojawi się jakikolwiek problem związany z twoją posadą albo z twoimi koleżankami z pracy, albo z zadaniami, które dla nas wykonujesz, zadzwonisz do mnie na specjalny numer, który ci podałem? Mam nadzieję, że wciąż go masz? – Sądziłam, że mam z niego korzystać tylko w sytuacjach awaryjnych. – To, o czym mówię, uznałbym za sytuację awaryjną. Chcę, byś zadzwoniła, gdyby kiedykolwiek kusiło cię, żeby zrobić coś odbiegającego od normy, a zwłaszcza coś brutalnego, co mogłoby sprowokować śledztwo, jak z pewnością będzie w przypadku tego zabójstwa przełożonej oddziału. Pamiętaj! Mówiłem ci od początku, że bezpieczeństwo jest dla nas sprawą najwyższej wagi, gdyż każde jego naruszenie może postawić pod znakiem zapytania całą operację. Jestem pewien, że nie

chcesz do tego doprowadzić. – Oczywiście, że nie. – Każde śledztwo to dla nas powód do obaw, zwłaszcza jeśli w jakikolwiek sposób skupi się na tobie. – Rozumiem. – Więc zgadzamy się ze sobą. – Zdecydowanie. Pan Bob obrócił się do swego kolegi. – Masz jakieś pytania do Doc JR? – Ile razy w tygodniu przychodzisz do tego klubu sportowego? – zapytał pan Dave, rozplatając ręce i lekko pochylając się do przodu. Jazz wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Pięć albo sześć, czasem nawet siedem. Dlaczego? – Więc nie licząc mieszkania i szpitala, to jedyne miejsce, gdzie spędzasz więcej czasu? – Chyba tak. – Masz jakichś przyjaciół albo bliskie koleżanki? – Właściwie nie – odparła Jazz. Choć nie widziała twarzy tego mężczyzny, sądząc po głosie, pan Dave był młodszy od pana Boba. – Po co te cholerne pytania? – Lubimy znać naszych agentów – wyjaśnił pan Bob – a im więcej mamy faktów, tym lepiej ich znamy. – To dosyć osobiste sprawy. – Podobnie jak charakter tej operacji – odparł pan Bob, uśmiechając się. W przyćmionym świetle jego zęby wydawały się wyjątkowo białe. – Masz do nas jakieś pytania? – Tak! Jak brzmią wasze prawdziwe nazwiska? – Jazz roześmiała się nerwowo. Czuła, że znalazła się w niekorzystnej sytuacji. Ci ludzie znali jej prywatne sprawy, a ona nie wiedziała nic na ich temat. – Przykro mi, ale to tajemnica. – W takim razie nie mam żadnych pytań.

– Świetnie – powiedział pan Bob. – Mamy coś dla ciebie: kolejne nazwisko. Mam nadzieję, że pracujesz dziś w nocy. – Oczywiście! Mam dyżur w najbliższe cztery noce, więc jestem do dyspozycji. Jak się nazywa klient? – Clark Mulhausen. Jazz powtórzyła nazwisko. Nowa misja sprawiła, że kompletnie już ochłonęła z szoku, jaki wywołały nieoczekiwane spotkanie w hummerze oraz wzmianka o zabójstwie Chapman. W tej chwili była wręcz w euforii. Jak to mówiła, brała byka za rogi. – Więc będziesz mogła skasować Clarka dziś w nocy? – Bez problemu – odparła z pewnym siebie, cierpkim uśmiechem. Pan Bob otworzył drzwi i wysiadł. Pan Dave zrobił to samo z drugiej strony. – Pamiętaj! Żadnych zmarszczek! – przypomniał jej pan Bob, nim zamknął drzwi. – Żadnych zmarszczek – powtórzyła Jazz przez ramię, nie wiedziała jednak, czy mężczyźni usłyszeli to, gdyż kiedy to mówiła, tylne drzwi po obu stronach zatrzasnęły się równocześnie. Patrzyła, jak idą wzdłuż rzędu pojazdów w stronę hummera H2, podobnego jak dwie krople wody do jej wozu. Nie zauważyła go, kiedy przyszła na parking. Gdy tylko mężczyźni wsiedli do samochodu, Jazz uruchomiła silnik i wyjechała tyłem ze stanowiska. – Cholera – mruknęła, zmierzając w stronę podjazdu prowadzącego na ulicę. Choć była podekscytowana kolejną misją i zadowolona, że operacji „Eliminacja” nic nie zagraża, zirytował ją sposób, w jaki ją traktowano. Nie znosiła zachowywać się służalczo i słuchać protekcjonalnych uwag, a tak właśnie wyglądała rozmowa z panem Bobem i panem Dave’em. Nawet ich imiona były żenująco głupie. Poza tym zastanawiała się też, jak wiele oni zarabiają na każdym skasowaniu, skoro ona dostaje pięć patyków. Do diabła, pomyślała, to ja odwalam całą robotę. – I co o tym myślisz? – David Rosenkrantz zapytał Roberta Hawthorne’a. Bob powoli bębnił palcami o kierownicę i patrzył przez przednią szybę na nagą, betonową ścianę, podczas gdy jego myśli krążyły wokół niedawnej rozmowy z Jazz. Nie przekręcił jeszcze kluczyka w stacyjce. Dave siedział na fotelu pasażera, przyglądając się swemu szefowi. – Nie wiem – powiedział w końcu Bob, gwałtownie unosząc ręce. Pokręcił głową i odwrócił się do podwładnego. Był potężnym, atletycznie wyglądającym mężczyzną o grubo ciosanych rysach, które kłóciły się z jego włoskim garniturem. Elegancja w ubiorze była stosunkowo niedawnym nawykiem. Większość życia spędził w mundurze polowym, tłukąc się po całym świecie jako członek oddziałów specjalnych. – Kierowanie tą operacją to klasyczny przypadek paragrafu 22. Wkładamy mnóstwo wysiłku w wyszukiwanie i szkolenie tych aspołecznych świrów, którzy skłonni są wypełniać misje bez wyrzutów sumienia, ale potem musimy radzić sobie z ich szaleństwem. Ta Rakoczi to znakomity

przykład. Wyobrażasz sobie, że chciała postrzelić tego oficera w jaja tylko dlatego, że się do niej przystawiał? – Jednak jest skuteczna – przypomniał Dave. Miał dwadzieścia kilka lat, niemal o połowę mniej niż Bob. Był drobniejszej budowy, ale równie muskularny. Został zwerbowany przez Boba w więzieniu, gdzie obaj odsiadywali wyroki: Bob za to, że niemal zabił geja, który popełnił ten błąd, że zaczepił go w barze, a Dave za zwyczajną kradzież mienia dużej wartości. – Jest najlepszym z naszych ludzi – przyznał Bob. – Dlatego jestem w rozterce. Z nią nie ma żadnych wykrętów. Dajemy jej nazwisko i bach, tej samej nocy klient jest trup. Ani razu nie było wahania czy wymówek, jakie słyszeliśmy od wszystkich innych. Ale, jak dałem jej do zrozumienia, obawiam się, że może się okazać chodzącą bombą. – Myślisz, że miała coś wspólnego z zabójstwem tej pielęgniarki? – Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, chociaż nie wykluczyłbym tego. Z drugiej strony wiem, że nie zrobiłaby tego dla pięćdziesięciu dolców, więc może to istotnie był napad rabunkowy. Po prostu nie wiem. Miałem nadzieję, że biorąc ją przez zaskoczenie, wyrobimy sobie zdanie. – Nie zareagowała zbytnio, kiedy po raz pierwszy wspomniałeś nazwisko pielęgniarki, ale potem jakby się wściekła. – Odniosłem to samo wrażenie, ale nie wiem, jak interpretować. Jak większość naszych agentów, zawsze miała konflikty z przełożonymi, więc na wieść, że Chapman nie żyje, mogła się po prostu ucieszyć, że ma ją już z głowy. – Uruchomił silnik i obrócił się, by wyjechać tyłem ze stanowiska. – Myślę, że musimy po prostu odczekać i zobaczyć, co się będzie działo – powiedział. Gdy tylko wyprowadził samochód, wrzucił bieg i ruszył w stronę podjazdu. – Jeśli znów nastąpi jakaś strzelanina, będziemy musieli podejrzewać najgorsze i pozbyć się jej. Gdyby do tego doszło, to będzie twoje zadanie. – Tak, wiem – przyznał Dave. – Dlatego właśnie pytałem o jej zwyczaje. – Domyśliłem się tego – rzekł Bob, podjeżdżając do budki. – Ale traktuj to, co powiedziała, z pewną rezerwą. Ludzie jej pokroju mają tyle samo oporów przed kłamstwem, co przed pastowaniem butów. Dave skinął głową, nie przejmował się jednak. Samotniczy tryb życia Rakoczi spowoduje, że rozprawienie się z nią będzie jak spacerek po parku.

Rozdział 13

Uznawszy, że tester jest już odpowiednio nasączony, Laurie zamknęła go małą plastikową nasadką i położyła na skraju umywalki. Absolutnie nie zamierzała siedzieć i przyglądać mu się przez wskazany przez producenta czas. Zamiast tego weszła pod prysznic, namydliła się i wtarła we włosy szampon. Następnie stała kilka minut pod strumieniem wody, pozwalając, by strugi spływały jej po głowie. Jeśli chodzi o efekty terapeutyczne, prysznic nie mógł jej zdaniem równać się z wanną, ale mimo wszystko działał na nią kojąco. Miała za sobą niespokojną noc. Jej umysł za nic nie chciał się wyłączyć, a kiedy udało jej się przysnąć na moment, dręczyły ją złe sny, włącznie z powracającym od lat koszmarem o bracie tonącym w bagnie. Gdy zadzwonił budzik, była szczęśliwa, że ta długa noc nareszcie dobiegła końca. Nie czuła się zbyt wypoczęta, jednak z ulgą wstała z łóżka. Prześcieradło i kołdra były tak zmierzwione od przewracania się z boku na bok, że wyglądały, jakby odbyła się na nich walka zapaśnicza. Podobnie jak poprzedniego dnia i dwa dni wcześniej, po wyjściu z łóżka poczuła lekkie mdłości. Kiedy zakręcała prysznic, wciąż było jej trochę niedobrze, uznała jednak, że sytuacja się powtórzy i po śniadaniu wszystko wróci do normy. Stanęła na macie łazienkowej i wytarła całe ciało, po czym odwróciła się i pochyliwszy głowę nad brodzikiem, otrzepała z wody swą gęstą czuprynę niczym pies po kąpieli w sadzawce. Następnie energicznie wyżęła włosy i owinęła je w ręcznik. Dopiero wtedy odważyła się spojrzeć na niewinny kawałek plastiku spoczywający na krawędzi umywalki. Wstrzymała oddech. Lekko drżącymi palcami podniosła tester, jak gdyby trzymając go bliżej oczu, spodziewała się odczytać inny rezultat. Nic się jednak nie zmieniło. W małym okienku w plastikowej obudowie widniały dwie różowe linie. Zamknęła oczy i trwała tak dłuższą chwilę. Gdy otworzyła je ponownie, różowe linie wciąż tam były. Nie wymyśliła ich sobie. Przestudiowawszy opis na pudełku, wiedziała, że oznacza to dodatni wynik testu. Była w ciąży! Czując, jak kolana uginają się pod nią, Laurie opuściła pokrywę sedesu i usiadła. Przez moment była kompletnie przytłoczona. Zbyt wiele wytrącających z równowagi spraw spadło na nią w zbyt krótkim czasie. Wszystko zaczęło się od jednostronnego zerwania z Jackiem. Potem przyszła choroba nowotworowa matki, wieść o mutacji BRCA1, a wreszcie szalony romans z Rogerem. Teraz zaś na głowę zwalał jej się jeszcze jeden problem. Przez większą część życia zastanawiała się, jakie to

uczucie być w ciąży, a teraz, kiedy właśnie była, nie wiedziała sama, czy cieszyć się, czy martwić. Miała wrażenie, że życie wymknęło jej się spod kontroli. Odłożyła tester na skraj umywalki i spojrzała na opakowanie leżące na pokrywie kosza na brudy. Ponownie miała ochotę obwinie posłańca, jak gdyby to test był winny ciąży. Mogła wykonać go poprzedniego wieczoru, ale przeczytała, że najbardziej wiarygodny i czuły jest rano. Zaczekała więc. Zdawała sobie sprawę, że gra na zwłokę, by opóźnić to, co nieuniknione. Kiedy myśl, że być może jest w ciąży, niespodzianie przyszła jej do głowy w gabinecie Rogera, była niemal pewna, że to prawda. Ostatecznie tłumaczyłoby to poranne nudności, które jak głupia usiłowała przypisać przegrzebkom. Z konsternacją pokręciła głową. Fakt, że odkrycie, iż jest w ciąży, było dla niej tak wielką niespodzianką, był kolejnym przykładem talentu do odsuwania od siebie spraw, o których nie chciała myśleć. Pamiętała dobrze, że trzy tygodnie wcześniej zwróciła uwagę, iż nie dostała okresu. Jednak przy tylu innych sprawach na głowie postanowiła nie przejmować się tym i zignorowała ten objaw. Ostatecznie brak krwawienia zdarzał się już nieraz, zwłaszcza gdy była zestresowana, a teraz przecież stresu miała pod dostatkiem. Opuszczając głowę, by spojrzeć na swój brzuch, Laurie starała się uprzytomnić sobie, że w jej wnętrzu znajduje się zaczątek dziecka. Choć zawsze uważała tę myśl za naturalną, teraz, kiedy do tego doszło, wydawało się to tak niezwykłe, że aż niewiarygodne. Natychmiast zorientowała się, kiedy nastąpiło poczęcie. Musiało to być tamtej nocy, gdy oboje z Jackiem ocknęli się dziwnie rozbudzeni na długo przed świtem. Z początku każde z nich uważało, by nie przeszkadzać drugiemu, ale kiedy przekonali się, że nie śpią, zaczęli rozmawiać. Rozmowa przerodziła się w pieszczoty, a pieszczoty w uściski. Uściski w sposób spontaniczny zakończyły się seksem, po którym Laurie najpierw czuła się zaspokojona, ale później, gdy leżała, nie mogąc zasnąć, intensywność doznania jak na ironię uzmysłowiła jej, czego jej brakuje: rodziny i dzieci. Ostateczną ironią losu było to, że ów stosunek dał początek dziecku, o którym marzyła, chociaż nie zaowocował małżeństwem. Laurie podniosła się i stanęła bokiem przed lustrem. Próbowała dostrzec jakąś wypukłość na swym brzuchu, po chwili jednak głośno się roześmiała. Wiedziała, że w piątym tygodniu ciąży zarodek ma zaledwie osiem milimetrów, zbyt mało, by spowodować jakiekolwiek widoczne z zewnątrz zmiany. Nagle przestała się śmiać i spojrzała na siebie w lustrze. Zajście w ciążę w obecnych okolicznościach bynajmniej nie było powodem do śmiechu. To błąd o poważnych konsekwencjach dla jej życia oraz dla życia innych osób. Ta myśl sprawiła, że Laurie zaczęła się zastanawiać, jak do tego doszło. Zawsze pilnowała, by unikać współżycia w dni, kiedy mogła być płodna, więc spartoliła sprawę? Wróciła myślami do owej namiętnej nocy i natychmiast uświadomiła sobie, co się stało. O trzeciej nad ranem zaczął się faktycznie następny dzień. Poprzedni był dziesiątym dniem jej cyklu, i prawdopodobnie zupełnie bezpiecznym, ale w żadnym razie nie dało się tego powiedzieć o jedenastym. – O rany! – jęknęła z rozpaczą, gdy zaczęła docierać do niej powaga sytuacji. Była zdruzgotana i przybita. Rozmowa z Jackiem nagle stała się koniecznością, jednak w tej chwili Laurie zastanawiała się, skąd weźmie na to siły. Spadło na nią zbyt wiele problemów, a wcale nie najmniej istotnym z nich była wiadomość, że jest nosicielką markera BRCA1. Jak ten fakt miał się do jej

ciąży? Nie wiedziała, ale na myśl o tym uparcie odzywało się w jej głowie słowo „aborcja”. Choć była lekarką, zawsze kojarzyła je bardziej z jego politycznymi konotacjami i prawami kobiet niż z zabiegiem, który sama brałaby pod uwagę. Teraz wszystko się zmieniło. – Muszę wziąć się w garść! – powiedziała do swego odbicia z większym zdecydowaniem, niż czuła. Wyciągnęła suszarkę i zaczęła suszyć sobie włosy. Jedynym ratunkiem było teraz jej profesjonalne wcielenie. Mimo swych problemów musiała iść do pracy. Jak się spodziewała, nudności ustąpiły niemal zupełnie, kiedy tylko zjadła śniadanie. Płatki zbożowe bez mleka okazały się najbardziej strawne. Gdy jadła, dyskomfort w prawej dolnej części brzucha, który czuła od czasu do czasu przez ostatnich kilka dni, powrócił. Obmacała palcami tę okolicę. Dyskomfort nasilił się, szczególnie kiedy przesunęła palce bliżej kresy białej, wciąż jednak był zbyt słaby, by nazwać go bólem. Zastanawiała się, czy to normalny objaw wczesnej ciąży. Ponieważ nigdy nie była ciężarna, nie miała pojęcia, czy zagnieżdżenie się jaja może powodować takie doznanie. Wiedziała, że proces ten polega na swoistym wtargnięciu w ścianę macicy, więc nie było to wykluczone. Było też możliwe, że źródłem dolegliwości jest prawy jajnik. Tak czy inaczej, nie to stanowiło największe zmartwienie. Do Zakładu Medycyny Sądowej dotarła mniej więcej piętnaście po siódmej, ale i tak czarno widziała szansę na złapanie Jacka w pokoju służbowym. Ostatnio miała wrażenie, że zjawia się w pracy coraz wcześniej. Jej przypuszczenia potwierdziły się, gdy zobaczyła, że ulubione miejsce Vinniego jest puste, a jego gazeta, otwarta na wiadomościach sportowych, leży na biurku, co niewątpliwie oznaczało, że technik jest już na dole z Jackiem. Chet siedział przy głównym biurku i przeglądał teczki zmarłych, których przywieziono nocą. Robił to ostatni raz w tym tygodniu. W najbliższy weekend wypadał dyżur Laurie, co oznaczało też, że w następnym tygodniu na nią spadnie obowiązek decydowania, które przypadki wymagają autopsji oraz którzy lekarze się nimi zajmą. – Jack jest już na dole? – zapytała Laurie i upiła pierwszy łyk kawy. Licząc, że kofeina rozproszy jej melancholię, miała nadzieję, że jej żołądek zniesie mocny napar. Chet natychmiast uniósł głowę znad papierów. – Znasz Jacka. Kiedy tu przyszedłem, już szperał po teczkach i nie mógł się doczekać, kiedy ruszy do pracy. – Jaki przypadek robi? – Ciepło kawy prawem kontrastu przyprawiło ją o dreszcz. – Ciekawe, że o to pytasz. Wziął dokładnie taki jak te dwa, które dostałaś wczoraj. Laurie odsunęła kubek od warg. Z zaskoczenia otworzyła usta. – Masz na myśli pacjenta z Manhattan General? – Tak! Dość młody facet, który przeszedł rutynową operację przepukliny, a zaraz potem wypisał się na tamten świat.

– Dlaczego Jack go wziął? Wie przecież, że interesuję się tymi przypadkami. – Zrobił to z grzeczności. – Och, daj spokój, Chet. Co znaczy: z grzeczności? – Podobno Calvin zostawił Janice wiadomość, że jeśli wypłynie jeszcze jeden taki przypadek, ma do niego zadzwonić. Najwyraźniej zrobiła to, gdyż zjawił się tu mniej więcej w tym samym czasie co Jack i sprawdził. Kiedy przyszedłem, oświadczył mi wyraźnie, że nie życzy sobie, żebyś robiła tę autopsję. Ściślej rzecz biorąc, powiedział, że masz dzisiaj oficjalnie dzień papierkowy, więc nic ci nie przydzielam. Tak czy inaczej, Jack zaproponował wtedy, że weźmie ten przypadek, tłumacząc, że pewnie będziesz chciała możliwie najszybciej poznać wynik. – Dlaczego Calvin nie chciał, żebym ja to robiła? – zapytała Laurie. Wyglądało to na rozmyślny cios poniżej pasa, gdyż tylko wykryta przez nią seria pozwalała jej trzymać się w obliczu wszystkich problemów, które na nią spadły. – Tego nie powiedział. A znasz Calvina: to raczej nie brzmiało jak propozycja. Po prostu oświadczył jasno i wyraźnie, że masz tego nie robić. Powiedział też, że kiedy cię zobaczę, mam dać ci znać, że chce cię natychmiast widzieć w swoim gabinecie. Tak więc wiadomość została przekazana. Powodzenia! – To dziwne. Sprawiał wrażenie wściekłego? – Nie bardziej niż zwykle. – Chet wzruszył ramionami. – Przykro mi. To wszystko, co mogę ci powiedzieć. Laurie skinęła głową, że niby rozumie, naprawdę jednak nie miała pojęcia, o co chodzi. Zostawiwszy kurtkę na jednym z foteli, wróciła do głównego holu. Była zdenerwowana. Biorąc pod uwagę, że wszystko inne w jej życiu, jak to określiła, „waliło się na łeb, na szyję”, nie byłaby zaskoczona, gdyby jej kariera również stanęła pod znakiem zapytania, choć nie miała zielonego pojęcia, czym mogła rozdrażnić Calvina, poza, być może, swą improwizowaną przemową na wczorajszej konferencji. Ale kiedy rozmawiała z nim zaraz po fakcie, wszystko wydawało się w porządku. Marlene przepuściła Laurie do części administracyjnej, w której panowała grobowa cisza. Żadna z sekretarek jeszcze nie przyszła. Calvin jednak siedział już w swoim gabinecie, przeglądał dokumenty z tacki na korespondencję przychodzącą i podpisywał je zamaszystym ruchem. Nie przerwał tej pracy nawet wtedy, gdy Laurie dała mu znać, że już jest. Wskazał jej krzesło, sam zaś podpisał kilka ostatnich papierów, zebrał je wszystkie i wsunął na tackę spraw załatwionych. Wreszcie odchylił się na oparcie fotela i spojrzał na Laurie ponad swymi okularami bez oprawki; jego podbródek spoczywał praktycznie na piersi. – Jeśli jeszcze tego nie wiesz, kolejny potencjalny przypadek to Clark Mulhausen, i pewnie interesuje cię, dlaczego życzyłem sobie, żebyś go nie robiła. – Jak najbardziej – odparła Laurie. Ulżyło jej. W głosie Washingtona nie było słychać złości, co

pozwalało sądzić, że nie jest wściekły, w związku z czym nie czeka ją surowe kazanie albo, co byłoby jeszcze gorsze, przymusowy urlop. – Ujmując rzecz w skrócie, wciąż jeszcze nie opisałaś pierwszych przypadków z twojej tak zwanej serii, których autopsję robiłaś przeszło miesiąc temu. Niemożliwe, żebyś czekała jeszcze na jakieś wyniki z laboratorium czy cokolwiek innego, tak więc musisz je zamknąć. Szczerze mówiąc, szef ma w związku z nimi jakieś naciski z biura burmistrza, Bóg raczy wiedzieć dlaczego. Jakakolwiek jest tego przyczyna, dał mi do zrozumienia, że chce, by je zakończono, co oznacza, że teraz ja jestem pod presją. Może ma to coś wspólnego z ubezpieczeniem i krewnymi zmarłych. Kto wie? Tak czy inaczej, załatw je! Dałem ci dzień papierkowy, żeby mieć pewność, że tak się stanie. Rozumiemy się? – Nie zamknęłam ich, ponieważ nie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że były to zgony przypadkowe albo naturalne, a wiem, że nie życzyłbyś sobie, żebym określiła je jako zabójstwa, gdyż sugerowałoby to działanie seryjnego zabójcy, a na to nie mam żadnego dowodu... przynajmniej na razie. – Laurie, nie drażnij mnie – rzekł Calvin. Pochylił się groźnie naprzód, wysuwając ku niej swą potężną głowę i przeszywając ją spojrzeniem ciemnych, gniewnych oczu. – Próbuję załatwić to uprzejmie. Wcale też nie bronię ci szukać powiązań między tymi zgonami, ale na razie musisz wybrać między charakterem przypadkowym a naturalnym. Wolałbym naturalny, jak Dick Katzenburg, ponieważ na nieszczęśliwy wypadek nie ma wcale więcej dowodów niż na zabójstwo. Akty zgonu można sprostować, jeśli pojawią się jakieś nowe informacje. Nie możemy zostawić tych przypadków na zawsze w stanie zawieszenia, a tobie nie wolno prowokować wrzawy w mediach, nazywając je bez konkretnego uzasadnienia zabójstwami czy nawet wypadkami. Bądź rozsądna! – W porządku, wypiszę je – ustąpiła Laurie z ciężkim westchnieniem. – Dziękuję! Ale, do diabła, zachowujesz się, jakbym prosił o gwiazdkę z nieba. A skoro jesteśmy przy tym temacie, czego dowiedziałaś się o przypadkach z Queens? Pasują do tej kategorii? – Na razie tak – powiedziała Laurie zmęczonym głosem. Przygarbiła się, oparła łokcie na kolanach i utkwiła wzrok w podłodze. – Przynajmniej tyle mogę stwierdzić po lekturze raportów dochodzeniowych. Czekam jeszcze na karty szpitalne. – Informuj mnie na bieżąco! A teraz idź do swojego pokoju i zamknij te przypadki z Manhattan General! Laurie skinęła głową i wstała. Rzuciwszy szefowi krzywy uśmiech, odwróciła się. – Laurie – zawołał za nią Calvin. – Jesteś dziwnie ustępliwa, a to do ciebie niepodobne. Co się dzieje? Dobrze się czujesz? Niepokoisz mnie. W życiu bym się nie spodziewał, że będę cię oglądać snującą się ze zbolałą miną. Laurie odwróciła się w jego stronę. Była zaskoczona. Zadawanie osobistych pytań, a co dopiero okazywanie troski, nie było w jego stylu. Nie spodziewała się czegoś takiego po żadnym autorytecie, a już na pewno nie po często zrzędliwym Washingtonie. Zaskoczenie wywołało niepożądany

przypływ emocji, które natychmiast zagroziły wylaniem się na powierzchnię. Ponieważ absolutnie nie miała zamiaru rozkleić się na oczach swego nierzadko szowinistycznego zwierzchnika, zwalczyła ten impuls, biorąc głęboki wdech i zatrzymując na dłuższą chwilę powietrze. Calvin wolno uniósł brwi i jeszcze bardziej pochylił się do przodu, jak gdyby chciał zachęcić ją do zwierzeń. – Myślę, że mam za dużo spraw na głowie – odezwała się w końcu, starannie unikając jego spojrzenia. – Zechciałabyś wyjaśnić to dokładniej? – zapytał głosem brzmiącym znacznie łagodniej niż zwykle. – Nie w tej chwili – odparła Laurie. Rzuciła mu ten sam krzywy uśmiech. Washington skinął głową. – W porządku, ale pamiętaj, moje drzwi są zawsze otwarte. – Dziękuję – wykrztusiła Laurie, nim uciekła z gabinetu. Idąc głównym korytarzem na parterze, oprócz chaosu myśli czuła burzę sprzecznych emocji. Z jednej strony była zadowolona, że udało jej się zakończyć rozmowę bez emocjonalnej sceny, z drugiej zła na siebie za ten kolejny przejaw swej żenującej uczuciowości. To żałosne, że musiała walczyć ze łzami, ponieważ szef okazał jej odrobinę troski. Jednak była mile zaskoczona odkryciem nieznanego jej dotąd oblicza zastępcy szefa.

A po ataku niepokoju i czarnych myśli, o które przyprawiło ją wezwanie do gabinetu Calvina, czuła ulgę, że wciąż jeszcze pracuje. Zwolnienia za jakieś prawdziwe lub wyimaginowane wykroczenie mogłaby nie znieść. Przy wszystkich problemach, do których doszła jeszcze ciąża, praca, pozwalająca się oderwać od tych trosk, była jej teraz potrzebna bardziej niż kiedykolwiek. Przechodząc obok działu dochodzeniowego, zajrzała do środka i zapytała jego szefa, Barta Arnolda, czy zastała Janice. Chciała poznać szczegóły na temat Clarka Mulhausena, by się upewnić, że może dołączyć go do swej serii. – Spóźniłaś się jakieś dziesięć minut – odparł Bart. – Mogę ci w czymś pomóc? – Właściwie nie – stwierdziła Laurie. – A co z Cheryl? Jest uchwytna? – Znowu pudło. Wyszła już do jakiegoś przypadku. Mam powiedzieć, żeby zadzwoniła do ciebie, kiedy wróci? – Zostaw jej wiadomość – odpowiedziała Laurie. – Wczoraj prosiłam ją, żeby zamówiła karty szpitalne z Saint Francis Hospital w Queens. Chciałabym, żeby zmieniła to zamówienie na pilne. Muszę je mieć jak najszybciej. – Żaden problem – zapewnił Bart, robiąc notatkę na kartce samoprzylepnej. – Położę to na biurku Cheryl. Uważaj sprawę za załatwioną.

Laurie ruszyła w stronę pokoju służbowego, by zabrać swą kurtkę, nagle jednak pomyślała o Jacku, który robił właśnie na kanale autopsję Clarka Mulhausena. Na pewno miał teczkę z raportem dochodzeniowym Janice, który zawierał wszelkie szczegóły. Zmieniwszy kurs, skierowała się do tylnej windy. Mogłaby nie tylko upewnić się, że Mulhausen pod względem demograficznym pasuje do jej serii, ale miałaby też pretekst do rozmowy z Jackiem. Pamiętając, jak poprzedniego popołudnia wahała się pod drzwiami jego pokoju, wolała mieć zawodowy powód do przełamania lodów, który pozwoliłby zaproponować, by umówili się poza biurem na osobistą rozmowę. Sama myśl o tym, jaka to będzie rozmowa, przyprawiała ją o gęsią skórkę. Biorąc pod uwagę jego stan ducha, nie miała pojęcia, czy w ogóle będzie skłonny spotkać się z nią, a jeśli nawet, czy zechce wysłuchać tego, co miała do powiedzenia. Lou dawał do zrozumienia, że tak, ale Laurie nie była tego pewna. W dawnych dniach fartuch, czepek i maska wystarczyły, by wpaść na chwilę do sali autopsyjnej i rzucić okiem na jakieś odkrycie albo odbyć krótką rozmowę. Czasy się zmieniły. Teraz Laurie musiała pójść do szatni i przebrać się w strój operacyjny, a następnie przejść do magazynu, by włożyć kombinezon ochronny, jak gdyby sama miała wykonywać autopsję. Calvin ustanowił nowe reguły, które traktował jako rzecz świętą. – Aaach! – jęknęła Laurie, gdy wyciągnęła rękę, by powiesić bluzkę w szafce. Doznała nagłej kolki w tym samym miejscu, które dokuczało jej z przerwami już od kilku dni. Tym razem był to zdecydowanie ostry ból, który wystarczył, by skrzywiła się i cofnęła rękę. Ostrożnie przyłożyła ją do bolącego miejsca. Na szczęście kolka szybko złagodniała, a potem zniknęła równie nagle, jak się pojawiła. Laurie ostrożnie obmacała prawą część podbrzusza, ale po dolegliwości nie zostało nawet śladu. Wyciągnęła rękę, podobnie jak wtedy, gdy wieszała bluzkę, ale dyskomfort nie wrócił. Pokręciła głową, zastanawiając się, czy ma to cokolwiek wspólnego z jej odmiennym stanem. Pomyślała, że może powinna zapytać Sue, czy doświadczała czegoś takiego podczas swoich dwóch ciąż. Wspomnienie bólu szybko zeszło na dalszy plan. Laurie przebrała się w strój operacyjny, po czym przeszła na drugą stronę korytarza, by włożyć swój skafander kosmiczny. Kilka minut później wchodziła już na salę autopsyjną. Gdy ciężkie drzwi uderzyły o framugę za jej plecami, dwie obecne w sali osoby wyprostowały się znad rozkrojonych zwłok. Obie spojrzały na nią. – Jasny gwint! – rzekł drwiąco Jack. – Czy to naprawdę doktor Montgomery w pełnym rynsztunku bojowym, choć nie ma jeszcze ósmej? Czemu zawdzięczamy ten wielki zaszczyt? – Chciałam po prostu przekonać się, czy ten przypadek rzeczywiście pasuje do mojej serii – odparła Laurie z całą beztroską, na jaką potrafiła się zdobyć, nastawiając się psychicznie na dalsze uszczypliwe uwagi Jacka. Podeszła do nóg stołu. Miała teraz Jacka po swej lewej stronie, a Vinniego po prawej. – Pracujcie, proszę! Nie zamierzałam wam przeszkadzać. – Nie chcę, żebyś myślała, że zabrałem ci ten przypadek. Wiesz, dlaczego go wziąłem? – Wiem. Chet mi powiedział. – Widziałaś się już z Calvinem? Nie mogłem rozgryźć go dziś rano. Zachowywał się dziwnie. Wszystko między wami w porządku?

– Wszystko jest cacy. Sama byłam zdenerwowana, kiedy Chet powiedział mi, że mam mieć dzisiaj dzień papierkowy i że Calvin chce mnie widzieć. Okazało się, że chodzi mu tylko o to, żebym zamknęła wcześniejsze przypadki z mojej serii. Mam uznać je za zgony naturalne. – Zrobisz to? Moim zdaniem na pewno nie były naturalne. – Nie mam wyboru – stwierdziła Laurie. – Powiedział to bez ogródek. Nienawidzę politycznych aspektów tego zawodu, a obecna sytuacja jest ich znakomitym przykładem. Ale nieważne. Co sądzisz o Mulhausenie? Czy to kolejny przypadek do mojej serii? Jack spojrzał na otwartą klatkę piersiową denata. Usunął już płuca i był w trakcie otwierania wielkich naczyń krwionośnych. Serce znajdowało się zupełnie na wierzchu. – Jak na razie powiedziałbym, że tak. Cechy demograficzne są takie same i nie widzę nic, co wskazywałoby na godną uwagi patologię. Będę wiedział na pewno za jakieś pół godziny, kiedy skończę z sercem, ale byłbym bardzo zaskoczony, gdybyśmy znaleźli cokolwiek. – Masz coś przeciwko temu, żebym rzuciła okiem na raport dochodzeniowy? – Dlaczego miałbym mieć coś przeciwko? Ale mogę oszczędzić ci fatygi, podając ci fakty. Pacjent był zdrowym, trzydziestosześcioletnim maklerem giełdowym, który wczoraj rano przeszedł nieskomplikowaną operację przepukliny i czuł się znakomicie. O czwartej trzydzieści dziś rano znaleziono go martwego w łóżku. Pielęgniarki zanotowały, że miał praktycznie temperaturę pokojową, ale mimo wszystko podjęto próbę reanimacji. Oczywiście bez rezultatów. Więc pytasz, czy moim zdaniem on pasuje do twojej serii? Tak. Mało tego, myślę, że miałaś nosa, dopatrując się serii. To prawda, że z początku nie byłem o tym przekonany, ale teraz jestem, szczególnie odkąd mamy już siedem przypadków. Laurie próbowała odczytać coś z twarzy Jacka, ale jego plastikowa maska nie pozwalała na to. Mimo wszystko poczuła przypływ optymizmu. Podobnie jak Calvin, on także zachowywał się przyjaźniej, niż mogła oczekiwać, a to sprawiło, że nabrała otuchy na wielu frontach. – Co z tymi przypadkami, o których wspomniał wczoraj Dick Katzenburg? – zapytał Jack. – Wyglądają podobnie? – Tak. Przynajmniej sądząc z raportów dochodzeniowych. Czekam na karty szpitalne, żeby mieć całkowitą pewność. – To była niezła zdobycz – przyznał. – Kiedy wczoraj wstałaś i podeszłaś do mikrofonu, żeby wygłosić tę małą prezentację, byłem wkurzony, gdyż oznaczało to, że czwartkowa sesja tortur potrwa dłużej, ale teraz muszę przyznać ci rację. Jeśli przypadki Dicka naprawdę okażą się takie jak twoje, seria się podwoi, a to rzuca pewien cień na AmeriCare, nie sądzisz? – Nie wiem, co z tego wynika dla AmeriCare – odparła Laurie. Była zaskoczona rozmownością Jacka. Nawet to wydawało się zachęcające.

– Cóż, jak to się mówi, źle się dzieje w państwie duńskim. Trzynaście przypadków to o wiele za dużo na zbieg okoliczności. Ale ciekawe, że nie ma żadnej wyraźnej cechy wspólnej. Dlatego właśnie waham się, czy przyjąć twoją hipotezę o zabójstwach, chociaż zaczynam się już do niej przekonywać. Powiedz mi, czy którykolwiek z tych zgonów nastąpił na oddziale intensywnej opieki medycznej albo na sali pooperacyjnej? – Z moich żaden. Nie wiem, jak u Dicka. U mnie wszystkie zdarzyły się w zwykłych pokojach szpitalnych. Dlaczego pytasz? Czy Mulhausen leżał w którymś z tych miejsc? – Nie! Był w normalnym pokoju. Sam nie wiem, czemu o to pytam. Może dlatego, że na intensywnej terapii i na salach pooperacyjnych leki są traktowane inaczej niż na normalnych oddziałach. Prawdę mówiąc, próbuję wyobrazić sobie jakiś błąd systemowy, na przykład, że wszystkim tym pacjentom podano jakiś lek, którego nie powinni dostać. To po prostu kolejna propozycja do rozważenia. – Dzięki za sugestię – powiedziała bez większego przekonania Laurie. – Zachowam to w pamięci. – Myślę też, że powinnaś nadal dusić toksykologów. Jestem przekonany, że koniec końców właśnie toksykologia da nam odpowiedź na tę zagadkę. – Łatwo ci mówić. Nie wiem, co jeszcze mogłabym zrobić. Peter Letterman dosłownie staje na głowie, rozpatrując najbardziej niewiarygodne możliwości. Wczoraj wspomniał o jakiejś niezwykle silnej toksynie otrzymywanej z południowoamerykańskich żab. – Fiu! To trochę wydumane. Przypomina się przysłowie: „Kiedy słyszysz tętent kopyt, myśl o koniach, nie o zebrach”. Coś zakłóca pracę układu przedsionkowo-komorowego u tych ludzi. Nic na to nie poradzę, ale jestem przekonany, że to musi być jakiś pospolity środek powodujący arytmię. Jak oni go dostają, to już inna historia. – Ale toksykologia z pewnością wykryłaby coś takiego. – To prawda – przyznał Jack. – A może skażony był płyn kroplówkowy? Czy oni wszyscy byli podłączeni do kroplówki? Laurie zastanawiała się chwilę. – Teraz, kiedy o tym wspomniałeś, wiem, że byli. Ale to nic dziwnego, gdyż u większości pacjentów, którzy przeszli operację, dostęp żylny pozostawia się na co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Jeśli chodzi o skażenie płynu kroplówkowego, brałam to pod uwagę, ale to niezwykle mało prawdopodobne. Gdyby faktycznie wchodziło w grę, zgonów byłoby więcej i z pewnością nie ograniczałyby się do ludzi stosunkowo młodych i zdrowych ani do pacjentów po planowych zabiegach chirurgicznych. – Moim zdaniem nie powinnaś niczego wykluczać z góry – rzekł Jack. – Co przywodzi mi na myśl pytanie o elektrolity, które zadał ci wczoraj po prezentacji facet ze Staten Island. Powiedziałaś mu, że poziom wszystkich był normalny. Czy to prawda?

– Jak najbardziej. Specjalnie prosiłam Petera, żeby to sprawdził, a on dał mi znać, że nie znalazł żadnych odchyleń od normy. – Cóż, wygląda na to, że istotnie obstawiłaś wszystkie bazy – powiedział Jack. – Skończę z Mulhausenem, żeby się upewnić, że nie ma żadnego zatoru albo patologii sercowej. – Poprawił skalpel w dłoni i pochylił się nad zwłokami. – Staram się brać pod uwagę wszystkie możliwości – stwierdziła Laurie. A potem, po chwili wahania, dodała: – Jack, czy możemy porozmawiać przez moment prywatnie? – Rany boskie! – wybuchnął nagle Vinnie. Podczas przeciągającej się rozmowy Laurie i Jacka niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. – Nie możemy skończyć tej pieprzonej autopsji? Jack znów się wyprostował i spojrzał na Laurie. – O czym chcesz rozmawiać? Laurie zerknęła na Vinniego. Czuła się niezręcznie w obecności technika, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego zniecierpliwienie. Jack zauważył jej reakcję. – Nie przejmuj się Vinniem. Zważywszy na to, ile jest z niego pożytku, możesz spokojnie udawać, że go tu nie ma. Ja tak robię cały czas. – Bardzo zabawne – odparł Amendola. – Ciekawe, czemu się nie śmieję? – Prawdę mówiąc – stwierdziła Laurie – nie chcę rozmawiać teraz. Chodzi mi o to, żebyśmy się gdzieś umówili. Jest parę ważnych spraw, o których muszę ci powiedzieć. Jack nie odpowiedział od razu. Przez chwilę tylko patrzył na nią przez plastik masek. – Niech zgadnę – odezwał się wreszcie. – Wychodzisz za mąż i chcesz, żebym był druhną. Vinnie parsknął śmiechem tak gwałtownie, że zabrzmiało to, jakby się krztusił. – Hej, to wcale nie miało być śmieszne – zaprotestował Jack, choć śmiał się razem z nim. – Jack – odezwała się Laurie, z trudem zachowując spokój. – Próbuję być poważna. – Ja też – wykrztusił. – A ponieważ nie zaprzeczyłaś, uważam się za powiadomionego, jednak z przykrością muszę odrzucić propozycję bycia druhną. Coś jeszcze? – Jack! – powtórzyła Laurie. – Nie wychodzę za mąż. Muszę z tobą porozmawiać o czymś, co dotyczy nas obojga. – Okej, świetnie! Zamieniam się w słuch. – Nie zamierzam rozmawiać z tobą tutaj, w sali autopsyjnej.

Patolog omiótł gestem pomieszczenie z całym jego upiornym wystrojem. – Co ci się tu nie podoba? Ja czuję się jak w domu. – Jack! Nie możesz być przez chwilę poważny? Powiedziałam, że to ważna sprawa. – Okej, świetnie! Jakie miejsce lepiej zaspokoiłoby twoje potrzeby? Jeśli dasz mi pół godziny, moglibyśmy się spotkać w pokoju służbowym i pogawędzić przy filiżance wybornej kawy Vinniego. Jedyny problem w tym, że reszta pospólstwa akurat o tej porze przychodzi do pracy. Więc może wolisz, żebyśmy urządzili sobie randkę w naszym malowniczym bufecie na pierwszym piętrze i skosztowali pyszności z automatów. Tam będziemy mieli za towarzystwo ekipę sprzątaczek. Co wybierasz? Laurie przyjrzała się Jackowi, na ile pozwalały na to ich plastikowe maski. Powrót do złośliwego sarkazmu poważnie nadszarpnął jej wcześniejszy optymizm co do jego przychylności, lecz brnęła dalej: – Myślałam, że moglibyśmy pójść dzisiaj na kolację, być może do Eliosa, gdyby jakimś cudem udało nam się zarezerwować stolik. – Elios to restauracja, która odgrywała pewną rolę w długim związku Laurie i Jacka. I znów dłuższą chwilę Jack patrzył jej w oczy. Chociaż poprzedniego dnia nie dawał zbytniej wiary temu, co Lou mówił na jej temat, teraz zaczął się nagle zastanawiać, czy nie było w tym ziarna prawdy. Równocześnie przypomniał sobie, że nie jest w nastroju do dalszych upokorzeń. – A jak tam twój Romeo? Zachorował nagle? Vinnie znów zachichotał, po czym próbował stłumić śmiech, gdy Laurie spiorunowała go wzrokiem. – No, nie wiem – ciągnął Jack. – To trochę nieoczekiwana propozycja, zważywszy, że miałem dzisiaj iść na kręgle z siedemnastoma przyjezdnymi zakonnicami. Vinnie stracił panowanie i odszedł od stołu. Stanął przy zlewie i zajął się swoimi sprawami. – Zechciałbyś być przez chwilę poważny? – powtórzyła Laurie. – Tylko komplikujesz sprawę. – Ja komplikuję sprawę? – zapytał wyniośle Jack. – To coś nowego. Kilka miesięcy próbowałem umówić się z tobą na wieczór, ale zawsze się okazywało, że idziesz na jakąś ważną imprezę kulturalną. – To był tylko miesiąc, a prosiłeś mnie dwa razy, i w obu wypadkach miałam już inne plany. Muszę z tobą porozmawiać, Jack. Możemy się spotkać dziś wieczorem czy nie? – Odnoszę wrażenie, że naprawdę zależy ci na tym spotkaniu. – Bardzo – przyznała Laurie.

– W porządku, niech będzie dziś wieczorem. O której? – Czy Elios ci odpowiada? Stapleton wzruszył ramionami. – Może być. – W takim razie zadzwonię, by sprawdzić, czy uda się załatwić rezerwację, i dam ci znać. Mamy dziś piątek, więc nastaw się raczej na dość wczesną porę. – W porządku – odparł Jack. – Będę czekał na wiadomość od ciebie. Pożegnawszy się skinieniem głowy, Laurie odeszła od stołu, otworzyła drzwi na korytarz i wróciła do magazynu, by zdjąć kombinezon ochronny. Była zadowolona, że Jack ostatecznie zgodził się na spotkanie, ale – jak zauważył wcześniej Calvin – czuła się nieswojo, namawiając go na wspólną kolację. Wyczuwając jego złość, nie była już tak optymistyczna, że dobrze zareaguje na jej nowiny. Przebrawszy się, wróciła do pokoju służbowego po kurtkę i wjechała windą na trzecie piętro. Zamierzała złożyć krótką wizytę Peterowi, by wesprzeć go moralnie, a przy okazji sprawdzić, czy nie poszczęściło mu się z Sobczyk albo z Lewisem. Zaabsorbowana własnymi myślami, nie wzięła nawet pod uwagę możliwości natknięcia się na swą nemezis – kierownika laboratorium, Johna DeVriesa. Niestety, był właśnie w gabinecie Petera, najwyraźniej zajęty udzielaniem mu reprymendy. Stał wsparty gniewnie pod boki, a Letterman patrzył na niego zmieszany. Laurie nieświadomie wpakowała się w sam środek bitwy. – Co za wyczucie czasu! – krzyknął DeVries. – Czyż to nie uwodzicielka we własnej osobie? – Co proszę? – zapytała Laurie. Usłyszawszy tak seksistowską uwagę, poczuła, że w niej również wzbiera gniew. – Jak widzę, udało się pani tak omotać Petera, że zgodził się zostać pani prywatnym niewolnikiem laboratoryjnym – warknął DeVries. – Rozmawialiśmy już kiedyś na ten temat, doktor Montgomery. Przy nędznych groszach, jakie przydzielono mi na prowadzenie tego laboratorium, nikt nie może liczyć na specjalne traktowanie, które nieuchronnie sprawia, że wszyscy inni muszą czekać dłużej. Wyrażam się jasno, czy mam dać to pani na piśmie? Co więcej, może pani być pewna, że doktor Bingham i doktor Washington zostaną powiadomieni o tej sprawie. A teraz proszę stąd wyjść – zakończył, wymownie wskazując drzwi. Przez chwilę Laurie patrzyła to na Lettermana, to na wychudłą twarz DeVriesa. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, było postawienie Petera w jeszcze gorszej sytuacji, więc nie powiedziała Johnowi, co o nim myśli. Zamiast tego odwróciła się i wyszła z laboratorium. Wchodząc po schodach, czuła się bardziej przygnębiona niż wcześniej. Nie znosiła konfliktów, szczególnie z ludźmi, z którymi musiała pracować. Często prowadziło to do niestosownych reakcji emocjonalnych, jak podczas ostatniej rozmowy z Calvinem, choć przy obecnym starciu z Johnem, dominującym uczuciem był gniew. Myśl o Calvinie sprawiła, że zaczęła się zastanawiać, jaki będzie efekt uboczny tego incydentu, gdyż John zawsze spełniał swoje groźby. Uznała, że jest wielce

prawdopodobne, iż zostanie wezwana na dywanik, a co to będzie oznaczać, bała się nawet myśleć. Miała szczerą nadzieję, że nie wpędziła Petera w poważne kłopoty, gdyż on miał do czynienia z Johnem codziennie. Weszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Wieszając kurtkę, zauważyła na haczyku okrycie Rivy, co znaczyło, że jej koleżanka jest na dole, w pokoju służbowym albo w sali autopsyjnej. Usiadła i pomyślała o rozmowie telefonicznej, którą musiała przeprowadzić. Bała się jej od chwili, gdy zobaczyła pozytywny wynik testu ciążowego. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że dzwoniąc tam, dokąd miała zadzwonić, ostatecznie i nieodwołalnie potwierdzi istnienie ciąży. W pewnym sensie próbowała oszukiwać się, że to nieprawda. Mimo że bardzo chciała mieć dzieci, to nie był odpowiedni moment, i zadawała sobie pytanie, co przyszło jej do głowy, by pozwolić sobie na takie ryzyko. Choć od tamtej nocy minęło zaledwie kilka tygodni, naprawdę nie mogła sobie przypomnieć. Podniosła słuchawkę i niechętnie wystukała numer Manhattan General Hospital. Czekając na połączenie, spojrzała na dokumentację przypadków z Queens. Musiała dodać je do swej tabelki wraz z tym, którym w tej chwili zajmował się Jack. Kiedy zgłosiła się telefonistka, Laurie poprosiła o połączenie z gabinetem doktor Laury Riłey. Słuchając dzwonków na linii wewnętrznej, dziękowała losowi, że lekarka, którą poleciła jej Sue, oprócz ginekologii zajmuje się też położnictwem. Przy szerzącej się obecnie medycznej niekompetencji jednak nie było to regułą. Gdy odezwała się recepcjonistka doktor Riley, Montgomery przedstawiła jej swoją sytuację. Przyłapała się na tym, iż jąka się, tłumacząc, że sprzedawany bez recepty zestaw testowy wykazał, że jest w ciąży. – Cóż, w takim razie oczywiście nie możemy czekać do września – stwierdziła pogodnie sekretarka. – Doktor Riley najchętniej przyjmuje ciężarne pacjentki między ósmym a dziesiątym tygodniem od ostatniej miesiączki. Jak to wygląda u pani? – Miałam okres jakieś siedem tygodni temu – odparła Laurie. – W takim razie powinna pani zjawić się u nas za tydzień albo za dwa. – Tu nastąpiła przerwa. Laurie uświadomiła sobie, że jej dłoń trzymająca słuchawkę drży. – Co powie pani na następny piątek? – zapytała sekretarka, wracając na linię. – To za tydzień od dzisiaj, o pierwszej trzydzieści. – Znakomicie – odparła Laurie. – Dziękuję, że udało się pani mnie wcisnąć. – Żaden problem. Może pani podać mi swoje nazwisko? – Przepraszam, nie zdawałam sobie sprawy, że się nie przedstawiłam. Jestem doktor Laurie Montgomery. – Doktor Montgomery! Pamiętam panią. Rozmawiałam z panią wczoraj. Laurie skrzywiła się. Jej sekret stał się niemal publiczny. Choć nigdy nie widziała tej kobiety,

recepcjonistka znała teraz straszliwie prywatny, osobisty szczegół z jej życia, do którego ona sama nie zdążyła się jeszcze ustosunkować. Czekało ją kilka trudnych decyzji. – Gratulacje! – ciągnęła sekretarka. – Proszę się nie rozłączać! Jestem pewna, że doktor Riley zechce się z panią przywitać. Nim Laurie zdążyła zareagować, połączenie zostało zawieszone i usłyszała muzykę. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie odłożyć słuchawki, uznała jednak, że nie wypada tego robić. By opanować nerwy, spojrzała na stertę aktów zgonu i raportów dochodzeniowych z Queens. Potrzebując czegoś, co zajęłoby ją na moment, podniosła pierwszy z nich i zaczęła czytać. Pacjentka nazywała się Kristin Svensen, lat dwadzieścia trzy, przyjęta do Saint Francis Hospital w celu usunięcia hemoroidów. Laurie pokręciła głową, przerażona rozmiarem tej tragedii. Własne problemy wydały jej się błahe w porównaniu ze śmiercią zdrowej, młodej kobiety, która udała się do szpitala, by pozbyć się żylaków odbytu. – Doktor Montgomery! Właśnie usłyszałam radosną nowinę. Gratuluję. – Proszę mówić mi Laurie. – Zgoda, a ja jestem Laura. – Nie jestem pewna, czy to pora na gratulacje. Szczerze mówiąc, to dla mnie nieoczekiwana i dość kłopotliwa niespodzianka, więc sama nie wiem jeszcze, co o tym wszystkim sądzić. – Rozumiem – odparła Riley, opanowując swą wylewność. Potem, z wrażliwością zrodzoną z doświadczenia, dodała: – Mimo wszystko musimy zadbać o zdrowie zarówno pani, jak i płodu. Czy ma pani jakieś dolegliwości? – Lekkie poranne nudności, ale bardzo przelotne. – Laurie stwierdziła, że krępuje ją rozmowa o ciąży, i chciała ją jak najszybciej zakończyć.

– Proszę dać nam znać, gdyby się nasiliły. W księgarniach znajdzie pani tysiące poradników dla kobiet w ciąży, które mówią, jak sobie z tym radzić. Co do książek, radzę nie zaglądać do tych najbardziej konserwatywnych, bo doprowadzą panią do rozstroju nerwowego i będzie się pani bała robić cokolwiek, na przykład wziąć gorącą kąpiel. Co do reszty, widzimy się w przyszły piątek. Laurie podziękowała i odłożyła słuchawkę. Ulżyło jej, że ma już za sobą tę rozmowę. Sięgnęła po wydruki dokumentacji przypadków z Queens i postukała nimi o blat biurka, by wyrównać kartki. Ruch ten wywołał ledwo uchwytne, niemiłe doznanie w tym samym miejscu, w którym wcześniej, w szatni, chwyciła ją kolka. Zastanawiała się, czy nie powinna przynajmniej wspomnieć o tym uczuciu Laurze Riley. Doszła do wniosku, że istotnie należałoby dać jej znać, ale nie zamierzała dzwonić do niej znowu. Zdecydowała, że poruszy tę sprawę podczas wizyty, chyba że bóle staną się na tyle częste lub silne, by uzasadnić telefon. Zastanawiała się też, czy nie poinformować lekarki, że wykryto u niej marker BRCA1, ale podobnie jak w przypadku dyskomfortu uznała, że w zupełności wystarczy, jeśli zrobi to podczas swej pierwszej wizyty. Trzymając papiery w ręce, ponownie sięgnęła po telefon, ale zawahała się z dłonią na słuchawce. Miała zamiar zadzwonić do Rogera, i to z kilku powodów, z których wcale nie najmniej ważnym było poczucie winy, że zostawiła go samego, każąc domyślać się przyczyn swego osobliwego zachowania w jego gabinecie. Nie wiedziała jednak, co powiedzieć. Z różnych względów nie była jeszcze gotowa, by wyjawić mu całą prawdę, zdawała sobie wszakże sprawę, że musi podać jakieś wyjaśnienie. Ostatecznie postanowiła, jak poprzednio, użyć jako wymówki sprawy BRCA1. Podniosła słuchawkę i wystukała numer Rogera. Tak naprawdę dzwoniła, by móc zawieźć mu kopie materiałów z Queens i osobiście porozmawiać z nim na ich temat. Mimo że od prywatnych problemów miała zamęt w głowie, wpadła w związku ze zgonami w Saint Francis na pewien pomysł, który być może pozwoliłby rozwiązać zagadkę ZNZD.

Rozdział 14

Kiedy Laurie dotarła do Manhattan General Hospital, została skierowana wprost do gabinetu Rogera, który czekał już na nią. Niezwłocznie zamknął drzwi. Potem objął ją i przez chwilę tulił bez słowa. Laurie odwzajemniła uścisk, jednak ze znacznie mniejszą żarliwością. Oprócz niesmaku po rewelacji z małżeństwem krępowała ją świadomość, że nie będzie z nim zupełnie szczera co do własnej sytuacji. Jeśli nawet zauważył jej rezerwę, nie wspomniał o tym. Wypuściwszy ją z objęć, ustawił dwa krzesła naprzeciw siebie, dokładnie tak jak poprzedniego dnia. Wskazał Laurie jedno z nich, po czym sam zajął drugie. – Cieszę się, że cię widzę – powiedział. – Brakowało mi ciebie zeszłej nocy. – Oparłszy łokcie na kolanach i splótłszy dłonie, pochylił się naprzód i przysunął do niej tak blisko, że Laurie czuła zapach jego płynu po goleniu. Dzień Rogera dopiero się zaczynał. Jego świeża koszula wciąż miała charakterystyczne zagniecenia po wyjęciu z szafy. – Ja też się cieszę, że cię widzę – odparła Laurie. Podała mu raporty dochodzeniowe oraz akty zgonu sześciu pacjentów z Queens. Nie miała czasu zrobić kserokopii, ale to było bez znaczenia. Mogła z łatwością raz jeszcze ściągnąć je z bazy. Przekazując mu te materiały, miała nadzieję przynajmniej na chwilę skierować rozmowę na temat inny niż jej samopoczucie. Poza tym nie mogła się doczekać, kiedy powie mu o swoim pomyśle. Rousseau szybko przebiegł kartki wzrokiem. – O rany! One naprawdę wyglądają podobnie do naszych. Zgadza się nawet pora, o której nastąpił zgon. – Też to zauważyłam. Będę znała więcej szczegółów, kiedy dostanę karty szpitalne. Ale na razie, dla potrzeb dyskusji, załóżmy, że są identyczne. Czy to nie nasuwa ci pewnej myśli? Roger utkwił wzrok w papierach, zastanowił się chwilę, po czym wzruszył ramionami. – To oznacza, że liczba przypadków się podwoiła. Mamy teraz nie sześć, lecz dwanaście zgonów. Przepraszam, trzynaście, wliczając ten z dzisiejszej nocy. Przypuszczam, że słyszałaś o Clarku Mulhausenie. Będziesz robiła autopsję? – Nie, Jack ją robi – odparła. W ciągu ich pięciotygodniowego romansu opowiedziała Rogerowi co nieco o Jacku, włącznie z faktem, że byli kochankami. Podczas ich pierwszego spotkania stwierdziła, że jest „w zasadzie wolna”. Później, kiedy poznali się lepiej, przyznała, że tego osobliwego określenia użyła z powodu niewyjaśnionej sytuacji z Jackiem. Mało tego, zwierzyła się nawet Rogerowi, że problemem była niechęć Jacka do pełnego zaangażowania się w związek. Roger przyjął te nowiny z wielkim spokojem, co podniosło w oczach Laurie ocenę jego dojrzałości i pewności siebie, i nigdy więcej nie wracali już do tego tematu. – Spójrz na daty zgonów z Queens – podsunęła Montgomery.

Raz jeszcze przejrzał wydruki, po czym uniósł wzrok. – Wszystkie zdarzyły się późną jesienią ubiegłego roku. Ostatni pod koniec listopada. – Otóż to – powiedziała Laurie. – Nastąpiły w krótkim okresie, z częstotliwością nieco większą niż jeden tygodniowo. Potem ustały. Nic ci to nie sugeruje? – Coś mi świta, ale odnoszę wrażenie, że masz już konkretny pomysł. Czemu mi nie powiesz? – Zgoda, ale najpierw posłuchaj! Jesteśmy jedynymi osobami, które podejrzewają, że możemy mieć do czynienia z seryjnym zabójcą, ale skutecznie zakneblowano nam usta. Ja nie mogę skłonić Zakładu Medycyny Sądowej, by poparł moją opinię co do charakteru tych zgonów, a ty nie jesteś w stanie sprawić, by władze szpitala przyznały, że jest jakiś problem. Walczymy z instytucjonalną inercją. Biurokraci i u nas, i u was najchętniej udawaliby, że nic się nie dzieje, dopóki coś nie zmusi ich do działania. – Święta prawda. – Jeśli chodzi o ciebie, skutecznie krępuje nam ręce fakt, że twój szpital ma tak niski wskaźnik umieralności, iż te zgony nikogo nie alarmują. Jeśli chodzi o mnie, jest to niepowodzenie badań toksykologicznych. – Wciąż nie znaleźli nic choć trochę podejrzanego? Laurie pokręciła głową. – A wszelkie szansę, że nastąpi to w najbliższej przyszłości, właśnie przepadły. Niestety nasz opryskliwy kierownik laboratorium odkrył dziś rano moje tajemne zabiegi. Na ile go znam, będzie odtąd pilnował, żeby wszelkie dalsze prace nad naszą serią trafiały na sam koniec kolejki. A jeśli nawet już się nimi zajmie, możemy być pewni, że nie będzie się specjalnie wysilał. – Więc co z tego wszystkiego wynika? – Wynika z tego, że w tropieniu potencjalnego seryjnego mordercy jesteśmy zdani tylko na siebie i lepiej, żebyśmy wzięli się do roboty, jeśli mamy zapobiec dalszym bezsensownym zgonom. – Wiedzieliśmy to praktycznie od pierwszego dnia. – Tak, ale do tej pory próbowaliśmy działać w ramach naszych obowiązków służbowych i zgodnie z regułami obowiązującymi w naszych miejscach pracy. Myślę, że powinniśmy spróbować inaczej, i wydaje mi się, że te przypadki z Queens dają po temu okazję. Jeśli ci pacjenci zostali zamordowani, zabójca jest prawdopodobnie jeden, nie dwóch czy więcej. – Też jestem tego zdania. – Ponieważ Saint Francis jest również placówką Ameri-Care, powinieneś mieć stosunkowo łatwy dostęp do bazy danych ich kadr. Przy swoim stanowisku na pewno zdołasz uzyskać informacje o pracownikach. Potrzebna nam będzie lista osób, od sprzątaczek po anestezjologów, które pracowały na nocnej zmianie w Saint Francis jesienią i w Manhattan General zimą. Kiedy

zdobędziemy tę listę, będziemy mogli przyjrzeć się tym ludziom. Tutaj mój plan robi się trochę mętny, ale gdyby udało nam się wytypować paru wiarygodnych podejrzanych, to może bylibyśmy w stanie nakłonić szpital albo Zakład Medycyny Sądowej do podjęcia jakichś kroków. Lekki uśmiech zagrał na pobrużdżonej twarzy Rogera, kiedy pokiwał głową. – Elegancki pomysł! Jak to dobrze, że na to wpadłem. – Roześmiał się i żartobliwie poklepał Laurie po udzie. – Słuchając cię, można by pomyśleć, że to takie proste. Ale nic nie szkodzi. Przypuszczam, że uda mi się wyżebrać od kogoś te dane. Czyż nie byłoby ciekawe, gdyby faktycznie coś z tego wyszło? Prawda jest taka, że nie wiem, czy rzeczywiście ktoś ma taką listę. Wiem o innej liście, która istnieje na pewno. To lista lekarzy z prawem przyjmowania w obu placówkach. Jako szef personelu medycznego mam do niej bezpośredni dostęp. – To mógłby być jeszcze lepszy pomysł niż mój – przyznała Laurie. – Gdyby ktoś mnie pytał, kogo spośród pracowników szpitala uznałabym za najbardziej prawdopodobnego podejrzanego, musiałabym powiedzieć, że jakiegoś obłąkanego lekarza. Pomyślałam, że jeśli istotnie mamy do czynienia z zabójstwami, to sprawca musi mieć solidną wiedzę z zakresu fizjologii, farmakologii, a może nawet medycyny sądowej. W przeciwnym razie odkrylibyśmy już, jak to robi. – A oboje wiemy, którzy lekarze najlepiej orientują się w tych dziedzinach. – Którzy? – Anestezjolodzy. Laurie pokiwała głową. Prawdą było, że anestezjolodzy są najlepiej przygotowani zawodowo do wysyłania pacjentów na tamten świat, jednak mimo wszystkiego, co mówiła, jako lekarce trudno jej było uwierzyć, że za takimi zbrodniami mógłby się kryć lekarz. Wydawało się to sprzeczne z rolą lekarza, ale z drugiej strony było też sprzeczne z rolą każdego pracownika służby zdrowia. Poza tym w Wielkiej Brytanii zdarzył się przerażający przypadek doktora podejrzanego o zamordowanie ponad dwustu osób. – Może się tym zajmiemy? – podsunęła Laurie. – Wiem, że jest piątek, a ludzie nie lubią, kiedy podrzuca im się nową robotę tuż przed weekendem, ale musimy coś zrobić, i to szybko, nie tylko dlatego, że może to zapobiec dalszym zgonom. Możliwe, że nasz domniemany seryjny zabójca jest również dość sprytny, by wpaść na to, że dla bezpieczeństwa po pewnej liczbie incydentów powinien się przenieść do innego szpitala. Jeśli przyjmiemy, że przeniósł się już raz po sześciu zgonach, jest powód sądzić, że może to zrobić znów po siedmiu. Jeśli tak będzie, nasi odpowiednicy w jakimś innym szpitalu, być może nawet w innym mieście, będą zaczynać od zera. Między innymi z takich powodów inny seryjny zabójca szpitalny, który działał niedawno tu, w rejonie Nowego Jorku, został schwytany dopiero po tak długim czasie. – Słuchaj, możliwe, że Saint Francis nie był jego pierwszym szpitalem. – Masz rację – przyznała Laurie, wzdrygając się. – Nie pomyślałam o tym.

– Wezmę się do tego od razu – obiecał Roger. – Mam dyżur przez cały weekend – powiedziała Laurie – co oznacza, że prawdopodobnie będę w kostnicy, więc dzwoń do mnie tam. Jeśli będę mogła w czymś pomóc, zrobię to z przyjemnością. Wiem, że to zadanie będzie o wiele trudniejsze, niż sugerowałam. – Zobaczymy. Może uda mi się znaleźć wśród pracowników jakiegoś maniaka komputerowego, który mógłby nam pomóc. – Wyrównał kartki, które dała mu Laurie. – A teraz mam ci coś ciekawego do powiedzenia. Przypadkowo odkryłem w naszej serii dziwną cechę wspólną. – Tak? – zainteresowała się Montgomery. – Jaką? – Nie twierdzę, że to ma jakieś znaczenie, ale dotyczy wszystkich siedmiu pacjentów, z Mulhausenem włącznie. Wszyscy oni zostali członkami AmeriCare stosunkowo niedawno, w ciągu ostatniego roku. Prawdę mówiąc, odkryłem to przez przypadek, sprawdzając ich numery członkowskie. Przez chwilę Laurie patrzyła bez słowa na Rogera, a on odwzajemniał jej spojrzenie. Dumała nad tym nowym faktem, zastanawiając się, czy to mogło mieć coś do rzeczy. Nic nie przychodziło jej na myśl, przypomniała sobie jednak uwagę Jacka, którą rzucił podczas wczorajszej konferencji na wieść, że w Saint Francis, kolejnej placówce AmeriCare, najwyraźniej wystąpiła podobna seria zgonów. Powiedział: „Pętla się zacieśnia”. Nie miała wtedy okazji zapytać go, co przez to rozumie, nie zainteresowała się też, gdy dzisiejszego ranka stwierdził, że kolejne przypadki „rzucają cień na AmeriCare”, ale teraz, kiedy Roger ujawnił jej tę nową okoliczność, poczuła, że musi poprosić go o wyjaśnienie. Wiedziała, że Jack żywi do AmeriCare instynktowną nienawiść, która rzutowała na jego sposób myślenia, ale mimo wszystko był sprytny, a przy tym obdarzony intuicją. – Sam nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie – powtórzył Roger. – Ale to osobliwe. – W takim razie coś z tego musi wynikać – stwierdziła Laurie. – Nie wiem tylko co. Wszystkie ofiary były młode i zdrowe. AmeriCare aktywnie werbuje takich klientów. Tracenie ich nie leży w interesie firmy. – Wiem. To nie ma sensu, ale uznałem, że mimo wszystko powinnaś o tym wiedzieć. – Cieszę się, że mi powiedziałeś – przyznała Laurie. Wstała. – Cóż, muszę wracać. Nie robię autopsji Mulhausena, ponieważ kazano mi iść prosto do swojego pokoju i jeszcze dziś rano wypisać McGillina i Morgan jako zgony z przyczyn naturalnych. – Nie tak szybko! – zaprotestował Roger. Chwycił Laurie za rękę i pociągając lekko, zmusił ją do powrotu na krzesło. – Nie odejdziesz tak łatwo. Powiedz mi najpierw, kto każe ci określić te przypadki jako naturalne. – Zastępca szefa, Calvin Washington. Twierdzi, że szef, Harold Bingham, jest naciskany przez biuro burmistrza. Rousseau pokręcił głową z niesmakiem.

– Nie zaskakuje mnie to, biorąc pod uwagę, co usłyszałem wczoraj od dyrektora szpitala. Powiedział mi, że dla własnego dobra powinienem wiedzieć, iż AmeriCare życzy sobie wyciszenia tej sprawy. – Trudno się temu dziwić. To byłaby dla nich kiepska reklama. Ale co ma do tego biuro burmistrza? – Jestem tu nowy, ale odniosłem wrażenie, że AmeriCare bardzo dba o powiązania polityczne, czego dowodzi ten kontrakt z władzami miasta. Nie muszę ci przypominać, że służba zdrowia to wielki biznes i że bez przerwy są jakieś naciski w takiej czy innej sprawie. Laurie skinęła głową, jak gdyby wiedziała, o co chodzi, ale tak nie było. – Wypiszę je jako naturalne, ale mam nadzieję, że przy twojej pomocy będę w najbliższej przyszłości korygować te akty zgonu. – Dość tych rozmów o pracy – oświadczył Roger. – Powiedz mi przede wszystkim, jak się czujesz. Naprawdę się niepokoję i, mówiąc szczerze, musiałem się powstrzymywać, żeby nie dzwonić do ciebie co piętnaście minut. – Przepraszam, że przysporzyłam ci zmartwień – odparła Laurie. Gorączkowo zastanawiała się, jak uspokoić Rogera, nie okłamując go., ale i nie mówiąc mu całej prawdy. – Ale jak powiedziałam wczoraj, jakoś się trzymam. Po prostu przechodzę trudne chwile. – Rozumiem. Próbowałem wyobrazić sobie, jak sam bym się czuł, gdyby mi powiedziano, że mam marker genu, który sprzyja powstawaniu nowotworów, a potem zostawiono mnie samemu sobie. Błyskawicznie rozwijająca się genetyka medyczna musi znaleźć lepszy sposób przekazywania takich informacji pacjentom, a także rozsądne propozycje leczenia. – Jako ktoś, kto właśnie przez to przechodzi, muszę przyznać ci rację, chociaż konsultantka naprawdę się starała. Ale amerykańska medycyna zawsze taka była. Siłą napędową jest technika, a socjologiczny aspekt opieki nad pacjentem pozostaje w tyle. – Żałuję, że nie umiem bardziej ci pomóc. – Obawiam się, że w tej chwili nie możesz nic zrobić. Muszę sama dokończyć tę prywatną odyseję. Ale to nie znaczy, że nie doceniam twojej troski. Jesteś dla mnie oparciem. – Co z dzisiejszym wieczorem? Możemy się spotkać? Laurie spojrzała badawczo w jego jasne oczy. Gnębiło ją, że nie jest z nim szczera, ale nie mogła zdobyć się na to, by powiedzieć mu, że jest w ciąży i że idzie na kolację z Jackiem, ponieważ poczęła z nim dziecko. Tym, co ją powstrzymywało, nie była obawa, że źle przyjmie taką nowinę, gdyż sądziła, że zniósłby to dobrze. Chodziło raczej ojej poczucie prywatności. Dopóki nie powie Jackowi, nie chciała zwierzać się z tego nikomu, nawet komuś tak bliskiemu jak Roger. – Moglibyśmy pójść na wczesną kolację – nalegał Rousseau. – Nie musimy nawet rozmawiać o BRCA1, jeśli nie masz ochoty. Być może będę miał już jakieś dane osobowe stąd albo z Saint Francis. To znaczy, możliwe, że uda mi się coś zdobyć, chociaż, jak sama zauważyłaś, jest piątek.

– Roger, po wszystkim, co spotkało mnie ostatnio, potrzebuję trochę oddechu, przynajmniej przez kilka dni. To właśnie jest wsparcie, jakiego potrzebuję. Dasz radę z tym żyć? – Tak, ale nie jestem tym zachwycony. – Doceniam, że to rozumiesz. Dziękuję. – Laurie ponownie podniosła się z krzesła i Roger zrobił to samo. – Mogę chociaż do ciebie zadzwonić? – Chyba tak, ale nie wiem, czy będę miała ochotę rozmawiać. Może lepiej, żebym to ja zadzwoniła do ciebie. Ostatnio żyję z dnia na dzień. Skinął głową. Ona zrobiła to samo. Nastąpiła krótka, niezręczna chwila ciszy. Wreszcie Roger wyciągnął ręce i jeszcze raz objął Laurie. Jej reakcja była równie powściągliwa jak poprzednio. Rzuciła mu słaby uśmiech i odwróciła się do wyjścia. – Jeszcze jedno pytanie – odezwał się Roger, zagradzając jej drogę do drzwi. – Czy te „trudne chwile”, o których wspomniałaś, mają cokolwiek wspólnego z faktem, że wciąż jestem żonaty? – Mówiąc szczerze, przypuszczam, że w pewnym stopniu – przyznała Laurie. – Oczywiście żałuję, że nie powiedziałem ci o tym, i przepraszam. Wiem, że szczerość w tych sprawach jest ważna, ale wydawało mi się bezczelnością sądzić, że ci na niej zależy. Chodzi mi o to, że sam przestałem się tym przejmować, jak gdyby cała sprawa nie istniała. Potem, kiedy poznaliśmy się lepiej, a ja zakochałem się w tobie i wiedziałem, że obchodziłoby cię to, było mi wstyd, że nie powiedziałem ci wcześniej. – Dziękuję za przeprosiny i wyjaśnienie. Jestem pewna, że dzięki temu łatwiej będzie nam zostawić ten problem za sobą. – Mam nadzieję – odparł Roger. Uścisnął czule jej ramię, a potem otworzył drzwi gabinetu. – Porozmawiamy. Laurie skinęła głową. – Na pewno – przytaknęła, po czym wyszła. Roger przyglądał się, jak Laurie lawiruje pomiędzy biurkami i odchodzi długim korytarzem. Śledził ją wzrokiem, dopóki nie zniknęła, po czym zamknął drzwi. Kiedy zbliżał się do biurka, żeby usiąść, jej zapach unosił się w powietrzu jak zjawa. Martwił się o nią, a do tego obawiał się, że przez swój brak szczerości spartaczył ich związek. Co gorsza, nadal nie wyznał jej całej prawdy. Wciąż ukrywał pewne rzeczy, o których miała prawo wiedzieć, jeśli ich romans miał się rozwinąć, a na domiar złego nawet w tym, co powiedział, było sporo kłamstwa. Wbrew temu, co sugerował, nie wszystkie aspekty jego małżeństwa należały już do przeszłości, włącznie z nieodwzajemnioną miłością do żony, o której nie miał odwagi powiedzieć Laurie, mimo że ona miała odwagę przyznać się do podobnych uczuć do swojego poprzedniego partnera, Jacka.

Największym sekretem Rogera, ukrywanym przed wszystkimi, w tym również obecnym pracodawcą, była jego narkomańska przeszłość. Pracując w Tajlandii, wpadł w pułapkę uzależnienia od heroiny. Zaczęło się to dość niewinnie, jako swego rodzaju eksperyment, mający rzekomo pomóc mu lepiej zrozumieć i leczyć pacjentów z tym problemem. Niestety, nie docenił ponętności narkotyku ani własnej słabości, tym bardziej że heroina była tak łatwo dostępna. Właśnie wtedy żona opuściła go, chroniąc się wraz z dziećmi pod opieką swej wpływowej rodziny. To także był powód, dla którego przeniesiono go do Afryki, a w końcu usunięto z organizacji. I chociaż miał za sobą solidną rehabilitację i od lat w zasadzie trzymał się z dala od narkotyków, widmo uzależnienia prześladowało go każdego dnia. Przede wszystkim zdawał sobie sprawę, że za dużo pije. Uwielbiał wino i w skrytości wypijał przynajmniej butelkę dziennie, co budziło w nim obawę, że traktuje alkohol jako substytut heroiny. Jako lekarz, zwłaszcza lekarz, który przeszedł przez odwyk, wiedział, czym to grozi. Zadręczałby się tym dłużej, ale na szczęście mógł zająć myśli serią podejrzanych zgonów. Choć zainteresował się nimi sam, dopiero zaangażowanie Laurie podsyciło jego ciekawość. Wykorzystał tę serię jako pretekst do nawiązania bliższej znajomości z lekarką i osiągnął pożądany skutek. Z biegiem czasu był nią coraz bardziej oczarowany i zaczął wierzyć, że pomysł powrotu do Stanów, by stworzyć sobie jako tako normalne życie z nową żoną, nowymi dziećmi i przysłowiowym domkiem z ogródkiem, ma szansę powodzenia. I nagle, przez kilka nieostrożnych słów, nastąpiła katastrofa. Teraz ta seria była mu potrzebna bardziej niż kiedykolwiek, gdyż mogła naprawić ich związek. Im szybciej zdobędzie listę pracowników, o której wspomniała Laurie, tym lepiej. Gdyby dopisało mu szczęście i trafił na jakiś trop, mógłby zadzwonić do niej jeszcze dziś wieczorem i podrzucić jej to do domu. Przełączył telefon na interkom, by skontaktować się z Caroline, najlepszą z sekretarek. Poprosił ją, by przyszła do jego gabinetu. Następnie wyciągnął spis telefonów wewnętrznych i odszukał dyrektora działu kadr. Nazywał się Bruce Martin. Gdy Roger spisywał jego numer wewnętrzny, Caroline weszła i stanęła wyczekująco w drzwiach. – Potrzebuję pewnych nazwisk i numerów telefonów ze szpitala Saint Francis – zawołał Rousseau. Jego głos odzwierciedlał zapał, jaki go ogarnął. – Chcę jak najszybciej porozmawiać z ich szefem personelu medycznego i dyrektorem kadr. – Mam pana połączyć – zapytała Caroline – czy chce pan sam zadzwonić? – Proszę mnie połączyć! – polecił. – A na razie odbędę krótką pogawędkę z naszym panem Martinem. Wchodząc przez główne wejście Zakładu Medycyny Sądowej, Laurie zerknęła na zegarek. Była przerażona. Dochodziło południe. Jazda taksówką z Manhattan General zabrała jej niewiarygodne półtorej godziny. Pokręciła głową. Nowy Jork bywał właśnie taki, z całym śródmieściem zakorkowanym niczym olbrzymi skrzep. Kierowca wyjaśnił, że do miasta przyjechał jakiś wysoki dygnitarz, chociaż nie wiedział kto. Niestety, wizyta wymagała zamknięcia niektórych ulic z myślą o konwoju. Gdy tylko to nastąpiło, całe centrum miasta stanęło z piskiem opon. Marlene wpuściła ją głównymi drzwiami, tak że Laurie musiała przejść przez dział administracyjny. Bała się zaglądać w otwarte drzwi, żeby Calvin nie dostrzegł jej przypadkiem. Gdyby wiedziała, że

nie będzie jej tak długo, wypełniłaby oba uprzykrzone akty zgonu jeszcze przed wyjściem. Na szczęście winda czekała na dole, więc Laurie nie musiała stać w głównym holu, gdzie bez trudu zobaczyłby ją każdy, kto wychodziłby z administracji. Jadąc na górę, zastanawiała się, czy Roger pójdzie za jej sugestią i zabawi się w detektywa. Im dłużej rozważała ten pomysł, tym bardziej była przekonana, że przyniesie on jakieś efekty. Ale nawet gdyby tak się nie stało, miałaby przynajmniej poczucie, że coś zostało zrobione w związku z tym problemem. Nie chciała nawet myśleć o osobistych tragediach, jakimi te przedwczesne zgony młodych, zdrowych ludzi musiały być dla ich rodzin i przyjaciół. Wysiadła na czwartym piętrze i szybkim krokiem przeszła do swojego pokoju. Drzwi były uchylone. Riva była w środku, ale rozmawiała przez telefon. Laurie powiesiła kurtkę i usiadła. Na środku biurka znalazła sporo karteczek samoprzylepnych pokrytych drobnym pismem Rivy. Trzy mówiły po prostu: „Przyszedł Jack”. Dwie mówiły: „Przyszedł Calvin”, z kilkoma wykrzyknikami na końcu. Ostatnia zawierała prośbę o skontaktowanie się z Cheryl Meyers. Laurie pospiesznie otworzyła szufladę, w której trzymała materiały dotyczące swej potencjalnej serii, i wyciągnęła teczki McGillina i Morgan. Wyjęła z nich częściowo wypełnione akty zgonu, po czym sięgnęła po pióro. Pierwszy formularz dotyczył McGillina. Laurie zbliżyła pióro do papieru w miejscu, gdzie powinna wpisać charakter zgonu, zawahała się jednak. Toczyła wewnętrzną bitwę między poczuciem obowiązku, które kazało jej wykonać polecenie zwierzchnika, a etyką zawodową. Miała wrażenie, że jest w podobnej sytuacji jak żołnierz, któremu kazano zrobić coś niewłaściwego, za co mógłby zostać obarczony odpowiedzialnością. Pocieszało ją tylko to, że w jej przypadku nie był to akt nieodwołalny i wpis można było zmienić. Westchnąwszy, wypełniła oba formularze. W tym momencie Riva odłożyła słuchawkę i odwróciła się. – Gdzie byłaś? Kilkanaście razy próbowałam dodzwonić się do ciebie na komórkę. – Byłam w Manhattan General – odparła Laurie. Otworzyła torebkę, pogmerała w niej, szukając telefonu, po czym wyjęła go i spojrzała na wyświetlacz. – No cóż, oto wyjaśnienie, dlaczego nie odbierałam, kiedy dzwoniłaś. Zawsze zapominam włączyć to cholerstwo. Przepraszam. – Calvin był tu dwa razy. Zostawiłam ci dwie notatki, żeby dotarło to do ciebie, gdybyś przyszła pod moją nieobecność. Delikatnie mówiąc, nie był zachwycony twoim zniknięciem. – Wiem, o co chodzi – zapewniła ją Montgomery, unosząc dwa akty zgonu. – Tego szukał, więc wszystko powinno być w porządku. – Mam nadzieję. Wyglądał, jakby miał za chwilę wpaść w szał. – Widzę, że Jack też tu wstąpił. – „Wstąpił” to za mało powiedziane. Zaglądał tu ze dwadzieścia razy. No, może trochę przesadzam. Ale nawet on zrobił się w końcu złośliwy.

Laurie jęknęła w duchu. Po tym, ile kosztowało ją namówienie Jacka na wspólną kolację, miała nadzieję, że jej nieobecność nie zirytowała go do tego stopnia, by odwołał spotkanie. – Powiedział, czego chce? – Nie! Tylko że cię szuka. Co do ostatniej wiadomości od Cheryl, mówiła, że to nic ważnego, ale chce, żebyś do niej zadzwoniła. Laurie wstała, ściskając oba akty zgonu. – Dzięki za pośrednictwo. Mam wobec ciebie dług. – Drobiazg – odparła Riva. – Ale z ciekawości, co robiłaś tak długo w Manhattan General? – Prawdę mówiąc, więcej czasu spędziłam w taksówkach niż w samym szpitalu. A pojechałam tam, bo przyszedł mi do głowy pewien pomysł w związku z domniemaną serią zabójstw. – Co to takiego? – Opowiem ci później. W tej chwili idę zanieść Calvinowi te akty zgonu, żeby go uspokoić. – Co mam powiedzieć Jackowi, gdyby znów tu zajrzał? – Powiedz mu, że wpadnę do niego, jak tylko wrócę od Calvina. Laurie zatrzymała się przed windą, czując lekkie wyrzuty sumienia, że nie zwierzyła się Rivie ze swego najnowszego problemu. Wiedziała jednak, iż nie licząc położnej, nie chce wspominać nikomu, że jest w ciąży, dopóki nie powie Jackowi. Oczywiście wiedziała też, że jeśli rozmowa z Jackiem wypadnie tak fatalnie, jak się obawiała, być może nie podzieli się tą nowiną z nikim innym. Gdy winda jechała w dół, zerknęła na świeżo wypełnione akty zgonu. Choć można je było skorygować, i jej zdaniem należało się tego spodziewać, myśl, że została zmuszona do zawodowego kompromisu i wypełnienia ich w taki właśnie sposób, nie dawała jej spokoju. Uważała, że uleganie wymaganiom biurokracji jest nie tylko odrażające etycznie, ale także krzywdzące pamięć ofiar. Gdy znalazła się w sekretariacie, musiała usiąść na kanapie i czekać. Drzwi Calvina były zamknięte, a jego sekretarka, Connie Egan, powiedziała jej, że zastępca szefa odbywa poufną rozmowę z kapitanem policji. Laurie zastanawiała się, czy jest to Michael O’Rourke, bezpośredni przełożony Lou, który był szwagrem ofiary bandyckiego napadu w Manhattan General. Czekając, zastanawiała się też, co powiedzieć Jackowi. Jeśli szukał jej tak uparcie, jak sugerowała Riva, było pewne, że zapyta, gdzie była. Jeśli był tak zazdrosny, jak sugerował Lou, nie byłoby dobrze, gdyby się dowiedział, że zaraz po tym, jak namówiła go na wspólną kolację, poszła się spotkać z Rogerem. Jednak obiecała sobie, że nie wpadnie w pułapkę kłamstwa. Myśl o Jacku przypomniała jej, że nie zarezerwowała jeszcze stolika. Ponieważ było już po południu, wiedziała, że to odpowiednia pora. Spojrzała na telefon stojący na stoliku obok kanapy. Nikt nie zwracał na nią uwagi, kiedy zadzwoniła do Rivy, prosząc, by ta podyktowała jej numer z leżącego na

biurku notesu z adresami, po czym wystukała go. Jak się spodziewała, restauracja była tego dnia mocno oblegana i musiała się zadowolić rezerwacją na piątą czterdzieści pięć. Drzwi gabinetu Calvina otworzyły się i ukazał się w nich zwalisty policjant w granatowym mundurze. Wyglądał jak typowy Irlandczyk. Uścisnął dłoń Calvinowi, skinął głową Connie i nawet Laurie, po czym włożył czapkę i wyszedł. Gdy Laurie skierowała wzrok na szefa, stwierdziła, że drętwieje pod jego spojrzeniem. – Właź! – warknął Calvin. Laurie wstała, niepewnym krokiem przeszła przed nim i zatrzymała się za progiem jego gabinetu. Calvin zamknął drzwi, podszedł do niej i wyrwał jej papiery z rąk. Opierając się tyłem o biurko, przebiegł wzrokiem akty zgonu. Usatysfakcjonowany, rzucił je na blat. – Najwyższy czas – powiedział. – Gdzieś ty była, do diabła? Dałem ci papierkowy dzień, żebyś się zajmowała papierkową robotą, a nie hulała po mieście. – Poszłam złożyć krótką wizytę w Manhattan General. Niestety ruch uliczny okazał się niezbyt skłonny do współpracy i wyprawa trwała o wiele dłużej, niż się spodziewałam. Calvin przyjrzał jej się podejrzliwie. – A co tam robiłaś, jeśli mogę spytać? – Rozmawiałam z człowiekiem, o którym wspomniałam ci wczoraj. Z szefem personelu medycznego. – Ufam, że nie zamierzasz zrobić nic, co mogłoby postawić biuro w kłopotliwej sytuacji. – Nie wyobrażam sobie, jak mogłoby do tego dojść. Poinformowałam go o przypadkach z Queens. To do niego należy podjęcie działań, jakie uzna za stosowne. – Nie chcę słyszeć, że przekraczasz swoje kompetencje, jak zdarzało ci się w przeszłości. – Jak powiedziałam wczoraj, dostałam nauczkę. – Laurie miała świadomość, że znów nie jest do końca szczera. – Mam nadzieję. A teraz szoruj na górę i wypisz resztę przypadków albo będziesz szlifować bruki, rozglądając się za nową robotą. Laurie z szacunkiem skinęła głową i opuściła gabinet zastępcy szefa. Czuła ulgę. Spodziewała się najgorszego, ale rozmowa okazała się nad podziw cywilizowana. Zastanawiała się, czy Washington nie łagodnieje z wiekiem. Korzystając z okazji, że jest na parterze, wsunęła głowę do działu dochodzeniowego, by sprawdzić, czy może oszczędzić sobie dzwonienia. Zastała Cheryl przy biurku i zapytała, o co jej chodziło. – Chciałam po prostu dać ci znać, że skontaktowałam się z Saint Francis i poprosiłam, żeby

rozpatrzyli naszą prośbę o karty jako pilną. – A niech to! Kiedy zobaczyłam notatkę, że dzwoniłaś, miałam nadzieję, że może już je masz. Cheryl roześmiała się. – Karty szpitalne od ręki? To by było coś! Będzie dobrze, jeśli zobaczymy je za parę tygodni, nawet przy pilnym zamówieniu. Laurie wróciła do frontowej windy. Czekając na kabinę, zastanawiała się, czy dałoby coś, gdyby Roger zainterweniował w sprawie kart. Miała niejasne przeczucie, że gdzieś w kartach z Saint Francis albo z Manhattan General ukryta jest informacja, która okaże się kluczem do zagadki. Gdy winda dotarła na czwarte piętro, Laurie wahała się przez chwilę, zbierając odwagę. Chciała zajrzeć do pokoju Jacka, żeby z nim porozmawiać, ale po tym, co powiedziała jej Riva, bała się, jakie czeka ją powitanie. Choć potrafiła przyznać, że przez swój romans z Rogerem ponosi w znacznej mierze winę za obecne nie najlepsze stosunki z Jackiem, bynajmniej nie ułatwiało to sprawy. Z drugiej strony wcale nie uważała za stosowne przepraszać. Odetchnąwszy głęboko dla dodania sobie otuchy, ruszyła korytarzem. W przeciwieństwie do poprzedniego dnia nie zawahała się, ale pozwoliła, by siła rozpędu zaniosła ją aż do pokoju. Jack i Chet siedzieli przy biurkach, pochyleni nad okularami mikroskopów. Choć wcale się o to nie starała, weszła tak cicho, że żaden z nich nie zdał sobie sprawy z jej obecności. – Założę się o pięć dolców, że mam rację – powiedział Jack. – Zgoda – odparł Chet. – Przepraszam! – zawołała Laurie. Obaj mężczyźni z wyraźnym zaskoczeniem poderwali głowy i spojrzeli w jej stronę. – Zaiste! – wykrzyknął Jack. – O wilku mowa! Duch zaginionej doktor Montgomery właśnie ukazał się pośród nas. – To cud! – zawtórował mu Chet, udając, że cofa się ze zgrozą. – Przestańcie, chłopaki! – fuknęła Laurie. – Nie jestem w nastroju do żartów. – Dzięki Bogu, jest prawdziwa! – westchnął Jack z udawaną ulgą. Uniósł rękę i w stereotypowym geście omdlenia przyłożył grzbiet dłoni do czoła. Idąc za nim, Chet przycisnął dłoń do piersi, jak gdyby doznał palpitacji serca. – Przestańcie! Skończcie z tym! – krzyknęła Laurie, patrząc to na jednego, to na drugiego. Jej zdaniem przesadzali z tą farsą.

– Myśleliśmy, że zniknęłaś na dobre – wyjaśnił Chet, parskając śmiechem. – Krążyły plotki o nagłej dematerializacji. Jako człowiek odpowiedzialny za dzisiejszy grafik autopsji, powinienem wiedzieć, gdzie jesteś, ale nie miałem pojęcia. Nawet Marlene w recepcji nie widziała, jak wychodziłaś. – Odeszła od biurka, kiedy wychodziłam – wyjaśniła Laurie. Nie ulegało wątpliwości, że jej nieobecność stała się przedmiotem domysłów, co w tych okolicznościach nie było dobrym znakiem. – Wszyscy ciekawiliśmy się, dokąd poszłaś, gdyż według Calvina powinnaś być u siebie w pokoju. – Co to jest, hiszpańska inkwizycja? – zapytała Laurie w nadziei, że dowcipem wymiga się od odpowiedzi. Spojrzała na Jacka. – Riva mówiła mi, że zaglądałeś do nas, więc odwzajemniam grzeczność. Byłeś w jakiejś konkretnej sprawie? – Chciałem opowiedzieć ci do końca o autopsji Mulhausena – odparł. – Ale najpierw, obaj jesteśmy autentycznie ciekawi, gdzie byłaś. Możesz uchylić nam rąbka tajemnicy? Postawiliśmy na to grube pieniądze. Laurie spoglądała nerwowo to na niego, to na Cheta. Obaj patrzyli na nią wyczekująco. Było to pytanie, którego się obawiała, i gorączkowo usiłowała wymyślić odpowiednią odpowiedź bez uciekania się do kłamstwa. Nic nie przychodziło jej do głowy. – Poszłam do Manhattan General Hospital... – zaczęła, ale Jack przerwał jej. – Bingo! – krzyknął. Wycelował w Cheta dłoń z palcami ułożonymi na kształt pistoletu. – Jesteś mi winien pięć dolców, mądralo. Chet, wyraźnie zawiedziony, przewrócił oczami, a następnie przesunął się na krześle, by wyciągnąć portfel z tylnej kieszeni spodni, i rzucił banknot pięciodolarowy na nadstawioną dłoń Stapletona. Jack triumfalnym gestem pochwycił pieniądze i znów spojrzał na Laurie. – Wygląda na to, że twoja schadzka przyniosła mi jednak jakąś korzyść. Montgomery poczuła, że ogarnia ją gniew, opanowała się jednak. Nie podobały jej się te publiczne zagrywki jej kosztem. – Poszłam do Manhattan General, bo wpadłam na pewien pomysł, który być może rozwiąże zagadkę mojej serii zabójstw. – Ach tak! – powiedział Jack. – I traf chciał, że musiałaś podzielić się tym pomysłem ze swym aktualnym kochasiem. – Chyba pójdę na dół i napiję się kawy – rzekł Chet, pospiesznie wstając z krzesła. – Nie musisz wychodzić z mojego powodu – zaprotestowała Laurie. – I tak pójdę – odparł Chet. – Pora na lunch. – Wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi.

Przez chwilę Laurie i Jack przyglądali się sobie. – Ujmijmy to w ten sposób – odezwał się wreszcie Stapleton, przerywając milczenie. – Czuję się urażony faktem, że tak uparcie namawiałaś mnie na kolację, a zaraz potem zniknęłaś na cztery godziny, żeby się spotkać z mężczyzną, z którym aktualnie romansujesz. – Rozumiem to i przepraszam cię. Nie przyszło mi do głowy, że tak cię to dotknie. – Daj spokój! Postaw się na moim miejscu! – Cóż, po fakcie muszę przyznać: obawiałam się, że zapytasz, dokąd poszłam. Ale, Jack, poszłam tam wyłącznie z powodu, który ci podałam. Przypadki z Queens podsunęły mi pomysł, w jaki sposób mogłabym zdobyć listę potencjalnych podejrzanych. To nie była schadzka. Nie poniżaj mnie takimi słowami! Jack rzucił pięciodolarówkę Cheta na biurko, spuścił wzrok i potarł ręką czoło. – Jack, uwierz mi! Wpadłam na ten pomysł między innymi dzięki twoim uwagom o zacieśniającej się pętli i o cieniu rzucanym na AmeriCare. Prawdę mówiąc, chciałam cię zapytać, co konkretnie miałeś na myśli. – Sam nie wiem, czy miałem coś konkretnego na myśli – odparł, nie odrywając dłoni od czoła. – Tyle tylko, że jeśli twoja seria rozszerza się nagle do trzynastu przypadków w dwóch szpitalach, a oba są placówkami AmeriCare, to skłania do zastanowienia. Laurie skinęła głową. – Sądziłam, że chodzi ci o coś związanego z gigantycznymi spółkami medycznymi. Jeśli to morderstwa, odnoszę wrażenie, że nie są przypadkowe. Cechy demograficzne ofiar są zbyt podobne. Na przykład dzisiaj dowiedziałam się, że wszyscy oni, przynajmniej ci z Manhattan General, byli stosunkowo krótko członkami AmeriCare. Jak to się ma do całości obrazu, nie mam pojęcia. Jack oderwał dłoń od czoła i spojrzał na Laurie. – Więc teraz uważasz, że to był jakiś spisek? Skinęła głową. – Myślałam, że to właśnie chciałeś zasugerować tymi uwagami. – Właściwie nie, a rozpatrując rzecz od strony liczby pacjentów, takie działanie nie miałoby sensu, więc to nie może być problem spółek medycznych jako takich. Z drugiej strony medycyna to dzisiaj wielki biznes, a AmeriCare jest molochem, co oznacza, że tamtejsi księgowi i ich szefowie są tak oddaleni od opieki nad pacjentem, że zapominają, czym ostatecznie jest produkt firmy. Widzą wszystko przez pryzmat cyfr. – Może i racja – przyznała Laurie – ale pozbywanie się nowych, zdrowych klientów jest zdecydowanie sprzeczne z jakimkolwiek celem finansowym.

– Być może tylko nam się tak wydaje. Chcę powiedzieć, że wchodzą tu w grę ludzie na wysokich szczeblach, których nigdy nie zdołamy zrozumieć. Możliwe, że istotnie mamy do czynienia z jakimś spiskiem, którego motywy nie są widoczne na pierwszy rzut oka. – Być może – odparła wymijająco Laurie. Była rozczarowana. Sądziła, że Jack będzie miał coś konkretnego do powiedzenia. Dłuższą chwilę znów przyglądali się sobie. To Jack przerwał milczenie. – Pozwól, że zapytam cię wprost o coś, do czego robiłem aluzje wcześniej, na kanale. Czy ta dzisiejsza kolacja ma być jakimś wymyślnym podstępem, żeby poinformować mnie, że wychodzisz za mąż? Bo jeśli tak, wścieknę się. Lojalnie cię uprzedzam. Laurie nie odpowiedziała od razu, ponieważ uwaga ta przypomniała jej, jak bardzo skomplikowało się całe jej życie. Trudno było jej patrzeć na wszystko z odpowiedniej perspektywy. – To milczenie nie napawa mnie optymizmem – ostrzegł Jack. – Nie wychodzę za mąż! – wybuchnęła nagle Montgomery, dźgając go palcem. – Powiedziałam ci to całkiem wyraźnie na sali autopsyjnej. Mówiłam ci, że muszę z tobą porozmawiać o czymś, co dotyczy nas obojga i nikogo więcej. – Nie przypominam sobie, żebyś dodała ten kawałek o „nikim więcej” na kanale. – Więc teraz to robię! – warknęła Laurie. – No dobrze już, dobrze. Uspokój się! W końcu ja mam prawo się denerwować, nie ty. – Byłbyś zdenerwowany, gdybyś był na moim miejscu. – To stwierdzenie, do którego nie mogę się ustosunkować bez bliższych informacji. Ale wiesz, Laurie, przykro mi, że tak rzucamy się na siebie. Zachowujemy się jak dwoje ślepców szamocących się po omacku. – Święte słowa. – W takim razie może powiedz, co masz mi do powiedzenia, i miejmy to już za sobą. – Nie chcę rozmawiać o tym tu, w tym otoczeniu. Chcę być z dala od kostnicy. To nie ma nic wspólnego z pracą i nie chcę być tutaj. Zrobiłam rezerwację w Eliosie na piątą czterdzieści pięć. – Hej! Idziemy na kolację czy późny lunch? – Ale śmieszne – prychnęła Laurie z rozdrażnieniem. – Uprzedzałam cię, żebyś się nastawił na dość wczesną porę. To piątkowy wieczór i mają już komplet. Miałam szczęście, że udało mi się załatwić choć tyle. Przyjdziesz czy nie?

– Przyjdę, ale to wielkie poświęcenie. Warren będzie rozczarowany, że nie stawię się na boisku na wielki piątkowy mecz. Cóż, prawdę mówiąc, to kłamstwo. Odkąd odeszłaś, gram tak kiepsko, że on nie chce mnie widzieć w swojej drużynie. Stałem się persona non grata na własnym boisku. – Zobaczymy się w Eliosie – powiedziała Laurie. – O ile raczysz się zjawić. – Odwróciła się i wyszła. Jack zerwał się z krzesła i trzymając się framugi drzwi, wychylił się na korytarz. Laurie była już dość daleko. Szła szybkim, zdecydowanym krokiem w stronę swojego pokoju. – Hej! – zawołał. – Tylko żartowałem, kiedy mówiłem, że kolacja z tobą to wielkie poświęcenie! Nie zwolniła ani nie odwróciła się i wkrótce zniknęła w swoim gabinecie. Stapleton odsunął się od drzwi i znów usiadł przy biurku. Zastanawiał się, czy nie przesadził z uszczypliwością. Wzruszył ramionami, gdyż znając siebie, wiedział, że trudno byłoby mu postąpić inaczej. Cięty język stał się jego obroną przed zasadzkami życia. W tym wypadku przeczuwał, że czeka go ze strony Laurie jakieś niemiłe zaskoczenie. Nie miał pojęcia, o co jej chodzi. Wciąż jednak pamiętał uwagę Lou, że Laurie chce się pogodzić, i czerpał stąd iskierkę nadziei. Zazwyczaj znajdował pociechę w połączeniu koszykówki ulicznej z pracą, a odkąd, jak wyjaśnił Laurie, koszykówka stała się mniej satysfakcjonująca, praca wzięła górę. Przez ostatnie pięć tygodni harował jak wół. Jeśli chodzi o wypisywanie przypadków, w ciągu tego miesiąca z okładem przeistoczył się z utrapienia Calvina w jego ulubieńca. Nie tylko przeprowadzał znacznie więcej autopsji niż inni lekarze, ale i załatwiał się z nimi o wiele szybciej. Teraz wrócił do mikroskopu i tacek z preparatami, które przyniósł tego ranka z laboratorium histologii. Czas płynął. Chet wrócił i Jack kazał mu zabrać swojego piątaka, wyjaśniając, że zakład nie był uczciwy, gdyż on był na sto procent pewien, że ma rację. Później Chet znowu wyszedł, ale Jack tyrał dalej. Postępy w pracy uspokajały go i dawały satysfakcję, a co najlepsze, pozwalały nie myśleć o Laurie. – Hej, przerwa na gimnastykę! – odezwał się ktoś, wyrywając go ze skupienia. Oglądał właśnie dziwnego pasożyta, na którego natknął się w wątrobie człowieka zmarłego od rany postrzałowej. Uniósł wzrok i zobaczył stojącego w drzwiach Lou Soldano. – Przyglądam ci się od pięciu minut, a ty nie poruszyłeś ani jednym mięśniem. Jack jedną ręką pomachał detektywowi, zapraszając go do środka, podczas gdy drugą podsunął mu krzesło Cheta. Lou usiadł ciężko i rzucił czapkę na biurko McGoverna. Na jego twarzy jak zwykle znać było niewyspanie. Oczy zamykały mu się same do tego stopnia, że musiał marszczyć czoło, by utrzymać je otwarte. – Właśnie usłyszałem dobre nowiny – stwierdził. – Bardzo się cieszę.

– O czym ty mówisz? – Zajrzałem przed chwilą do Laurie. Powiedziała mi, że macie wieczorem randkę w Eliosie i że to ona cię zaprosiła. A nie mówiłem? Chce, żebyście znów byli razem. – Powiedziała ci? – Nie, nie wprost, ale daj spokój! Przecież zaprosiła cię na kolację. – Oświadczyła, że chce mi coś powiedzieć, ale może to coś, czego wcale nie chcę usłyszeć. – Boże, co za pesymista! Marudzisz zupełnie jak ja. Ta kobieta cię kocha. – Coś nowego! A tak w ogóle, jak to się stało, że powiedziała ci o naszej randce? – Zapytałem ją. Nie ukrywam, że chcę, byście wy dwoje znów byli razem, i ona to wie. – Zobaczymy – powiedział Jack. – A tymczasem, o co ci chodzi? – O tę cholerną Chapman, rzecz jasna. Dwoimy się i troimy. Przesłuchaliśmy niemal cały personel szpitala. Niestety, nikt nie widział nikogo podejrzanego. Właściwie nie ma w tym nic dziwnego, ale wciąż tkwimy w martwym punkcie. Miałem nadzieję, że może ty coś znalazłeś. Wiem, że mój kapitan był tu na rozmowie z Calvinem Washingtonem. – To dziwne. Calvin nie wie nic o tym przypadku, a nie rozmawiał ze mną. Soldano wzruszył ramionami. – Myślałem, że może rozmawialiście. Tak czy inaczej, masz cokolwiek? – Jeszcze nie dostałem zwrotu preparatów, ale one nic nam nie powiedzą. Masz kule, i to chyba wszystko, na co możesz liczyć z autopsji. A co z upozowaniem ofiary i faktem, że ten, kto ją zastrzelił, prawdopodobnie siedział w samochodzie? Wzięliście pod uwagę, że ofiara mogła znać sprawcę? – Bierzemy pod uwagę wszystkie możliwości. Mówię ci, przesłuchujemy wszystkich, którzy mieli dostęp do tego parkingu. Problem w tym, że nie mamy żadnych odcisków palców. Jeśli nie brać pod uwagę łusek, nie mamy kompletnie nic! – Przykro mi, że nie mogę bardziej ci pomóc – odparł Jack. – Zmieniając temat, czy Laurie mówiła coś w sprawie swojej serii podejrzanych zgonów, o których wspomniałem wczoraj? – Nie, nie mówiła. – Jestem zaskoczony – stwierdził Jack. – Wiele się tu zmieniło. Teraz ma już siedem przypadków z Manhattan General, włącznie z tym, który robiłem dzisiaj, a do tego dowiedziała się o sześciu innych ze szpitala w Queens.

– Ciekawe. – Myślę, że to więcej niż ciekawe. Prawdę mówiąc, zaczynam wierzyć, że ona od samego początku miała rację. Możliwe, że faktycznie trafiła na ślad seryjnego zabójcy. – Poważnie? – Poważnie! Więc lepiej zastanów się, czy się tym nie zainteresować. – Jakie jest oficjalne stanowisko? Czy Calvin i Bingham też są tego zdania? – Raczej nie. Wiem nawet, że Washington kazał Laurie wypisać te pierwsze przypadki jako zgony z przyczyn naturalnych, bo jego z kolei naciskał Bingham, który był naciskany przez kogoś z biura burmistrza. – To wskazuje na jakieś sprawy polityczne, co oznacza, że mamy związane ręce. – Cóż, w każdym razie cię uprzedziłem.

Rozdział 15

Jack przyłożył się solidnie do pedałowania, a jego rower zareagował posłusznie. Mknął właśnie Pierwszą Avenue obok budynków ONZ, kierując się na północ. Chociaż piąta trzydzieści była porą szczytu, Jack nie miał żadnych starć z kierowcami. Niedawne przybycie do kostnicy jednego z licznych w mieście kurierów rowerowych skłoniło go do utemperowania agresywności. Nieszczęśnik wdał się w spór ze śmieciarką, za który zapłacił wysoką cenę. Kiedy Jack zobaczył go na kanale, facet miał głowę średnicy wielkiej piłki plażowej, ale grubości ćwierćdolarówki.

Przed nim stał wsparty na masywnych filarach wiadukt Queensboro Bridge. Gdy jezdnia zaczęła łagodnie opadać, Jack wrzucił wyższy bieg. Z pomocą grawitacji jechał teraz równie szybko jak samochody i słyszał, jak wiatr świszczy mu w wywietrznikach kasku. Jak zwykle, euforia pozwoliła mu zapomnieć o rzeczywistości i na parę chwil wszystkie jego troski, obawy i złe wspomnienia zginęły w powodzi endorfin. Kilkadziesiąt minut wcześniej wyłączył lampkę swego mikroskopu, uporządkował biurko i poszedł do pokoju Laurie, żeby omówić z nią, jak dostaną się do restauracji. Ale podobnie jak podczas swych licznych porannych wizyt, nie zastał jej przy biurku. Tym razem Riva wyjaśniła, że Laurie pojechała do domu, żeby się przebrać. Jack domyślał się, że musiał zrobić zaskoczoną minę, gdyż Riva zaczęła mu tłumaczyć, że tak to już jest z kobietami, jednak wyjaśnienie jeszcze bardziej zbiło go z tropu. Strój Laurie był jak najbardziej odpowiedni na wczesną kolację. Zawsze ubierała się elegancko i kobieco. Tuż za Queensboro Bridge zaczął się korek, utworzony przez sznur pojazdów usiłujących wcisnąć się na podjazd wiodący na północną nitkę FDR Drive. Jack musiał lawirować między unieruchomionymi samochodami, autobusami i ciężarówkami, by przedostać się przez zablokowane skrzyżowanie z Sześćdziesiątą Trzecią Ulicą. Gdy tylko wyrwał się z korka, stanął na pedałach, żeby odzyskać prędkość. Dalsza jazda na północ minęła bez kłopotów. Na rogu Osiemdziesiątej Drugiej Ulicy i Drugiej Avenue Stapleton wjechał na chodnik i zsiadł z roweru. Przymocował swój wehikuł i kask do znaku zakazu parkowania. Wszedł do Eliosa spóźniony zaledwie trzy minuty. Zatrzymał się przy mahoniowym barze tuż przy wejściu i ogarnął wzrokiem wnętrze restauracji. Kelnerzy w świeżo wypranych białych fartuchach krzątali się przy nakrytych obrusami stolikach. W wąskiej, lecz głębokiej sali było niewielu gości. Przy okrągłym stole zaraz na prawo od Jacka siedziała hałaśliwa grupa; kilka osób mgliście rozpoznawał jako ludzi z telewizji, mimo że nie miał telewizora. Z początku nie widział Laurie i sądził, że przyszedł pierwszy. Właścicielka, elegancka wysoka kobieta, podeszła do niego. Kiedy powiedział, że ma rezerwację na nazwisko Montgomery, wzięła jego skórzaną kurtkę, którą natychmiast podała wolnemu kelnerowi, po czym skinęła na niego, żeby poszedł za nią. W połowie sali dostrzegł Laurie. Siedziała przy stoliku po prawej stronie, pogrążona w rozmowie z wąsatym kelnerem. Przed nią stała butelka włoskiej wody mineralnej, nie widział jednak wina. Wiedział, jak bardzo Laurie lubi wino, i dawniej, jeśli kiedykolwiek spóźniał się na wspólną kolację, zawsze zamawiała butelkę, nie czekając na niego. Dlaczego nie zrobiła tego tym razem, nie miał pojęcia. Pochylił się i musnął wargami policzek Laurie, zanim w ogóle przyszło mu do głowy, że może nie powinien tego robić. Następnie uściskiem dłoni przywitał się z kelnerem, który był wyjątkowo sympatycznym gościem. Gdy usiadł, kelner zapytał, czy chce zamówić wino. – Myślę, że tak – odparł Jack. Spojrzał na przyjaciółkę. – Śmiało – powiedziała Laurie. – Ja poprzestanę na tym – dodała, wskazując swoją szklankę.

– O? – mruknął pytająco Jack. Był już lekko zbity z tropu spotkaniem, po którym nie wiedział, czego się spodziewać. Wahał się chwilę, po czym poprosił kelnera, by przyniósł mu piwo. Skoro Laurie nie zamierzała pić wina, on też nie będzie. Uznał, że to kwestia zasad, nawet jeśli nie miał pojęcia, jak one brzmią. – Cieszę się, że dotarłeś bezpiecznie – odezwała się Laurie. – Miałam nadzieję, że po tym nieszczęsnym kurierze zastanowisz się, czy to rozsądne codziennie igrać ze śmiercią. Jack skinął głową, ale nie odpowiedział. Jego zdaniem Laurie wyglądała olśniewająco. Miała na sobie jedną z jego ulubionych kreacji i zastanawiał się, czy wybrała ją celowo. Nie tylko przebrała się, ale i umyła włosy. W kostnicy nosiła je albo wysoko upięte, albo splecione we francuski warkocz, teraz jednak rozpuściła je, tak że spływały kaskadą po ramionach, okalając miękką ramą jej twarz. – Wyglądasz wspaniale – powiedział. – Dziękuję. Ty też świetnie wyglądasz. – Tak, pewnie – odparł z wyraźnym niedowierzaniem. Spojrzał na swoją pomiętą, lekko poplamioną batystową koszulę, granatowy dziergany krawat i lekko zatłuszczone dżinsy. Przy wystrojonej Laurie czuł się jak ubogi krewny. Kiedy kelner odszedł po piwo, Jack i Laurie zaczęli gawędzić o swych licznych wizytach w Eliosie. Laurie wspomniała, jak sprawiła Jackowi i Lou niespodziankę, przyprowadzając tu Paula Sutherlanda w czasie, gdy nosiła się z zamiarem poślubienia tego człowieka. – Cóż, to nie był najmilszy ze spędzonych tu wieczorów – stwierdził Jack. – Dla mnie też nie – przyznała Laurie. – A przypomniał mi się tylko dlatego, że zaledwie wczoraj Lou napomknął o tym ni stąd, ni zowąd i powiedział, że obaj byliście wtedy zazdrośni. – Naprawdę? Co on może o tym wiedzieć? – Dla jasności muszę ci wyznać, że nigdy nie sądziłam, że mogłeś być zazdrosny. Kelner wrócił z piwem dla Jacka i koszykiem chleba. – Mam państwu opowiedzieć o specjalnościach dnia teraz czy trochę później? – Myślę, że zaczekamy kilka minut – odparła Laurie. – Proszę po prostu zawołać – rzekł miłym tonem kelner. Jack i Laurie przyglądali się, jak wraca do kuchni. – Przepraszam, że powiedziałem po południu, że kolacja z tobą będzie poświęceniem – odezwał się Jack, gdy znów spojrzeli na siebie. – Nie chciałem zranić twoich uczuć. To miał być żart.

– Dziękuję za przeprosiny. W normalnych okolicznościach nie zareagowałabym w taki sposób. Obawiam się, że ostatnio straciłam poczucie humoru. – Cóż, nie miałem okazji poinformować cię, że Mulhausen był czysty, dokładnie tak, jak przypuszczałaś. Autopsja nie wykazała żadnej patologii. A skoro mowa o Lou, musisz wiedzieć, że powiedziałem mu, że zaczynam się przekonywać do twojej hipotezy o seryjnym zabójcy i że jego wydział powinien się temu przyjrzeć. – Naprawdę? I co on na to? – Chciał znać oficjalne stanowisko Zakładu Medycyny Sądowej, więc mu powiedziałem. – I co? – Stwierdził, że w tych okolicznościach, skoro ani Zakład Medycyny Sądowej, ani szpital nie wypowiadają się na ten temat, a sprawą interesuje się luźno biuro burmistrza, on sam ma, w pewnym sensie, związane ręce. – Zamierzam zmienić tę sytuację, występując z listą podejrzanych. – Faktycznych podejrzanych?! Rany! To z pewnością zmieniłoby postać rzeczy. I aż dziwne, że o tym mówisz. Mnie też przyszło do głowy coś w podobnym duchu. – To powinno być ciekawe. – Chociaż zgony w twojej serii kłócą się na pozór z jakimikolwiek finansowymi interesami spółek medycznych, możliwe, że mimo wszystko mogą mieć związek z konkurencją w służbie zdrowia. – Słucham. – Koncerny medyczne musiały działać agresywnie, przejmując, często we wrogi sposób, prywatne gabinety i szpitale. Twój seryjny zabójca może być kimś równie wściekłym na AmeriCare jak ja. Muszę przyznać, że chodziły mi po głowie mordercze myśli, kiedy AmeriCare pożarł mój gabinet. Gdyby nie oni, wciąż byłbym konserwatywnym okulistą na Środkowym Zachodzie, paradowałbym w kraciastym garniturze i harował, by przepchnąć dwie dziewczyny przez studia. – Bez względu na to, ile razy opowiadasz mi historię swego wcześniejszego życia, nie umiem sobie tego wyobrazić. Jestem pewna, że bym cię nie poznała. – Ja sam bym siebie nie poznał! – Ale twoja uwaga jest słuszna. Lekarz z prawem przyjmowania w Manhattan General i Saint Francis Hospital to jeden z typów, jakie biorę pod uwagę. A twój drugi pomysł? – Rywalizacja koncernów medycznych! Służba zdrowia to biznes, w którym toczy się bezpardonowa walka. Jako dwaj lokalni potentaci w tej branży, National Health i AmeriCare miewały już ostre starcia, przy których wychodziły na jaw wybitnie pokrętne machinacje. Wiem, że National Health

w zasadzie oddało Nowy Jork AmeriCare, ale mogli zmienić zdanie. Ściągnięcie AmeriCare na głowę poważnego skandalu, jakim prędzej czy później stanie się twoja seria, byłoby dla nich niewątpliwym dobrodziejstwem. A skoro już o tym mowa, w grę mogłaby wchodzić jakakolwiek osoba lub grupa zainteresowana tym, by akcje AmeriCare spadły na łeb, na szyję, bo kiedy tylko wiadomość o twojej serii trafi do prasy, inwestorzy uciekną od nich gdzie pieprz rośnie. – Słuszne uwagi! – stwierdziła Laurie. – Muszę przyznać, że nie przyszło mi to do głowy. Dziękuję. – Nie ma za co. Jack upił duży łyk piwa wprost z butelki. Laurie sączyła swą wodę mineralną. Restauracja wolno budziła się z dziennego snu. Coraz więcej stolików było zajętych. Przy barze, nie wiedzieć kiedy, zebrał się tłum, wypełniając salę ożywioną paplaniną i wybuchami śmiechu. Widząc przerwę w rozmowie Jacka i Laurie, kelner podszedł zapytać, czy chcą zamówić przystawki. Wymieniwszy spojrzenia, by sprawdzić, czy któreś z nich ma coś przeciwko temu, skinęli głowami, co dało kelnerowi sygnał do imponującego występu. Wyklepał długą listę specjalności dnia, opisując każdą w najdrobniejszych szczegółach. Mimo tej kuszącej wyliczanki Laurie zamówiła sałatkę z aruguli, a Jack zdecydował się na kalmary. Obie były propozycjami ze standardowego menu. Gdy kelner odszedł, znów zostawiając ich samych, Jack przyjrzał się Laurie. Siedziała ze spuszczoną głową, pracowicie poprawiając sztućce, mimo że leżały już w idealnej pozycji. Jack wyczuł, że jest spięta. Mijały minuty, aż w końcu to, co zaczęło się jako zwykła przerwa w rozmowie, wydało mu się niezręcznym zastojem. Poprawił się na krześle i rzuciwszy okiem po sali, by się upewnić, że nikt nie zwraca na nich zbytniej uwagi, przełamał milczenie. – Kiedy chcesz powiedzieć mi o tej ważnej sprawie, która dotyczy nas obojga i nikogo więcej? To temat na przystawkę, na danie główne czy na deser? Laurie uniosła wzrok. Jack próbował wyczytać coś z jej niebieskozielonych oczu, ale nie potrafił stwierdzić, czy jest zła, czy nieszczęśliwa. Jego domysły co do tego, co zamierza powiedzieć, obejmowały całą gamę – od chęci pogodzenia się, jak sugerował Lou, po wiadomość, że łączy się węzłem małżeńskim ze swym kochasiem o francuskim nazwisku. Fakt, że tak długo trzymała go w niepewności, stawał się męczący. – Jeśli nie proszę o zbyt wiele, chciałabym, żebyś łaskawie powstrzymał się od wszelkich uszczypliwych uwag. Z pewnością widzisz, że nie jest mi lekko, i mógłbyś przynajmniej okazać odrobinę szacunku. Stapleton wziął głęboki oddech. Wyzbycie się swego najpotężniejszego mechanizmu obronnego w sytuacji, kiedy, jak się obawiał, będzie go potrzebował najbardziej, było trudnym zadaniem. – Spróbuję – obiecał – ale umieram z ciekawości, o co w tym wszystkim chodzi. – Zacznę od tego, że wczoraj dowiedziałam się, że wykryto u mnie marker BRCA1.

Jack spojrzał na swoją byłą kochankę. Po głowie tłukły mu się miliony myśli. Oprócz nagłej fali współczucia i troski ogarnęła go mniej szlachetna ulga. Patrząc egoistycznie, wiedział, że z problemem BRCA1 poradzi sobie o wiele lepiej niż z myślą o jej zamążpójściu. – Nic nie powiesz? – zapytała Laurie po chwili milczenia. – Przepraszam! Ta wiadomość po prostu mnie zaskoczyła. Naprawdę mi przykro, że masz marker. Z drugiej strony wciąż uważam, że lepiej jest, że wiesz, niż gdybyś nie wiedziała. – W tym momencie nie jestem co do tego przekonana. – A ja tak. Nie mam najmniejszych wątpliwości. Na razie oznacza to tylko, że musisz być znacznie czujniejsza, na przykład robić sobie co roku mammografię albo MRI. Pamiętaj, że chociaż marker oznacza zwiększone ryzyko zachorowania na raka przed osiemdziesiątym rokiem życia, twoja matka, po której niewątpliwie odziedziczyłaś tę mutację, zachorowała dopiero po osiemdziesiątce. – To prawda – przyznała Laurie, dostrzegając słuszność tej uwagi. Rozpromieniła się wyraźnie. – U mojej babki ze strony matki, która miała raka piersi, problem także pojawił się dopiero po osiemdziesiątce. A moje ciotki, które też mają już prawie osiemdziesiąt lat, nie zachorowały w ogóle, przynajmniej na razie. – No więc widzisz – stwierdził Jack. – Najwyraźniej mutacja, która występuje w twojej rodzinie, powoduje chorobę dopiero po osiemdziesiątce. – Być może – odparła Laurie z nieco mniejszym optymizmem. – Ale żadne badanie nie da mi na to gwarancji, a poza tym w grę wchodzi jeszcze zwiększone ryzyko raka jajnika. – Czy ktokolwiek w twojej rodzinie chorował kiedyś na raka jajnika? – Na ile mi wiadomo, nie. – Moim zdaniem to bardzo pocieszająca wiadomość. – Pewnie tak – mruknęła Laurie i znów zaczęła się bawić nakryciem. Jack pociągnął kolejny łyk zimnego piwa. Było mu gorąco i zastanawiał się, czy widać to po jego twarzy. Wsunął palec za kołnierzyk koszuli i odciągnął go od spoconej szyi. Marzył o tym, by zdjąć krawat, ale nie śmiał tego zrobić przy tak elegancko ubranej Laurie. Trapił go sposób, w jaki Laurie poruszyła kwestię BRCA1. Powiedziała: „Zacznę od tego”, co budziło w nim obawę, że czeka go jeszcze ciąg dalszy. W tym momencie przyniesiono sałatkę i kalmary. Kelner postawił przed nimi talerze, sprawnie uporządkował stolik i zgarnął okruchy chleba, po czym się ulotnił. Nie ponaglał ich do zamówienia głównego dania, co przypomniało Jackowi, dlaczego lubi jadać w Eliosie. Nigdy nie czuł tu wiszącej nad sobą groźby nieuchronnego wykopania na tyłek dla zwolnienia stolika, jak zdarzało mu się to w wielu innych modnych restauracjach.

Po paru kęsach kalmarów i następnym łyku piwa odchrząknął. Bał się zabobonnie tego pytania, ale niepewność nie dawała mu spokoju. – Czy ta sprawa z BRCA1 to wszystko, co chciałaś mi powiedzieć dziś wieczorem, czy może jest coś jeszcze? Laurie odłożyła widelec i spojrzała mu prosto w oczy. – Jest coś jeszcze. Chciałam ci powiedzieć, że jestem w ciąży. Jack przełknął ślinę, przekrzywił lekko głowę, jak gdyby coś właśnie odbiło mu się od czaszki, i odstawił piwo na stolik. Wpatrywał się w oczy Laurie. Jej ciąża była chyba ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał, i w głowie huczało mu od najróżniejszych sprzecznych myśli. Jeszcze raz odchrząknął. – Kto jest ojcem? – zapytał. Twarz Montgomery zachmurzyła się jak niebo podczas nagłej letniej burzy. Zerwała się na równe nogi tak szybko, że jej krzesło się przewróciło. Łoskot sprawił, że rozmowy w restauracji zamarły. Laurie rzuciła serwetkę na talerz z sałatką i ruszyła w stronę wyjścia. Jack, który w pierwszej chwili wzdrygnął się na ten nieoczekiwany, gwałtowny ruch, zdążył dojść do siebie na tyle, by chwycić ją za rękę. Szarpnęła się, ale trzymał ją mocno i nie puszczał. Obrzuciła go wściekłym spojrzeniem. Jej nozdrza się rozszerzyły. – Przepraszam! – rzekł Jack. – Nie uciekaj! – dodał pospiesznie. – Jasne, że musimy pogadać, i przyznaję, że to pytanie nie było najbardziej dyplomatycznym początkiem rozmowy. Laurie ponownie szarpnęła się, by uwolnić rękę, jednak mniej energicznie niż za pierwszym razem. – Proszę, usiądź! – powiedział Jack głosem tak opanowanym i kojącym, na jaki tylko mógł się zdobyć. Jak gdyby teraz dopiero przypominając sobie, gdzie się znajduje, Laurie omiotła wzrokiem salę i spostrzegła, że cała restauracja zastygła w bezruchu, a oczy wszystkich zwrócone są na nią. Spojrzała na Jacka, skinęła głową i cofnęła się o krok, by obejść stolik. W tym momencie, jak gdyby na sygnał, pojawił się kelner. Ustawił jej krzesło, po czym zabrał zarówno serwetkę, jak i talerz z sałatką. Laurie usiadła, a gdy tylko to zrobiła, salę ponownie wypełnił gwar rozmów, jakby nic się nie stało. Nowojorczycy byli przyzwyczajeni do niespodzianek i nic nie robiło na nich wrażenia. – Od jak dawna o tym wiesz? – Podejrzewałam to wczoraj, ale upewniłam się dopiero dziś rano. – Martwi cię to? – Oczywiście, że mnie martwi. A ciebie nie? Jack skinął głową i umilkł na chwilę zamyślony.

– Co masz zamiar zrobić? – Chodzi ci o to, czy mam zamiar urodzić to dziecko? To właśnie ma oznaczać to cholerne pytanie? – Laurie, dyskutujemy tylko. Nie musisz się złościć. – Twoje pierwsze pytanie uderzyło w niewłaściwą strunę. – To nie ulega wątpliwości, ale zważywszy na to, że masz właśnie coś, co z zewnątrz wygląda na namiętny romans, moje pytanie nie było aż tak niestosowne. – Uważam je za wybitnie nietaktowne, bo nie sypiam z Rogerem Rousseau. – Skąd mam to wiedzieć? Przez ostatnich kilka tygodni nieraz próbowałem dodzwonić się do ciebie wieczorem. Pewnej nocy nie dawałem za wygraną aż do późna, co każe mi przypuszczać, że nie było cię w domu.

– Zdarzyło mi się parę razy zostać u Rogera na noc – przyznała Laurie. – Ale nie szłam z nim do łóżka. – Uważam, że to dość wątpliwe rozróżnienie, ale zostawmy tę sprawę. Kelner wrócił, niosąc świeżą serwetkę i sałatkę dla Laurie, po czym taktownie ulotnił się szybko. – Od jak dawna jesteś w ciąży? – zapytał Jack. – Od sześciu tygodni, choć położna powiedziałaby, że od siedmiu. Nie mam wątpliwości, że to musiało się stać ostatniej nocy, którą spędziliśmy razem. Jest w tym ironia losu, nie uważasz? – „Zaskoczenie” to słowo, które uznałbym za bardziej odpowiednie. Jak mogło do tego dojść? – Mam nadzieję, że nie chcesz zrzucić winy na mnie. Jeśli pamiętasz, dzień wcześniej pytałeś, w jakiej fazie cyklu jestem. Powiedziałam ci, że prawdopodobnie jest bezpiecznie, chociaż z lekkim ryzykiem. Kiedy się kochaliśmy, technicznie był to następny dzień i, jak widać, nie był bezpieczny. – Dlaczego zgodziłaś się na seks? Laurie spiorunowała go wzrokiem. – Znów zaczynasz mnie złościć. To brzmi tak, jakbyś mnie obwiniał, a w końcu to była nasza wspólna decyzja, nie tylko moja, i oboje znaliśmy te same fakty. – Uspokój się – próbował ją ułagodzić Jack. – Naprawdę nie szukam winnych. Szczerze! Po prostu próbuję zrozumieć, co się stało. Twoja ciąża jest dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Do tej pory znakomicie udawało nam się tego uniknąć. Dlaczego tym razem spartaczyliśmy sprawę? Wściekłe spojrzenie Laurie złagodniało. Wzięła głęboki oddech, a potem głośno wypuściła

powietrze. – Cóż, myślę, że w tym momencie najlepsza będzie pełna uczciwość. Tamtej nocy, kiedy zaczęłam podejrzewać, że będziemy się kochać, istotnie przyszło mi do głowy, że ryzykujemy, i byłam pewna, że ty też jesteś tego świadomy. Ryzyko nie wydawało mi się wielkie, zważywszy na to, że według mojej wiedzy był to dziesiąty dzień, ale mimo wszystko istniało. Biorąc pod uwagę, jak bardzo pragnęłam założyć z tobą rodzinę ze względu na nas, nie przeszkadzało mi to. Co do ciebie, sądziłam, że w głębi serca jesteś tego samego zdania, w tym sensie, że poczęcie dziecka pomogłoby ci się oderwać od przeszłości i zacząć nowe życie. Być może przypisywałam ci zbyt wiele własnych pragnień, nie wiem, ale tak, mówiąc w skrócie, przedstawiały się moje odczucia. Jack rozważał słowa Laurie, przygryzając w roztargnieniu wnętrze policzka. Los nieraz już zażył go z mańki, a to był szczególnie jaskrawy tego przykład. Nowina, że być może znowu zostanie ojcem, była dla niego prawdziwym szokiem. Wprawiła go też w przerażenie, głównie dlatego, że obawiał się, iż zbyt mocno pokocha to dziecko, co sprawi, że znów będzie narażony na ból, jaki dosięgnął go w przeszłości. Utrata rodziny była największym ciosem, jaki spotkał go w życiu, i wątpił, czy byłby w stanie znieść to po raz drugi. Jednak oprócz tych niepokojących myśli pojawiła się inna, bardziej pocieszająca. W ciągu minionych ponurych sześciu tygodni przekonał się, że kocha Laurie bardziej, niż chciał się do tego przyznać. Jak miało się to wpisać w obecną sytuację, nie miał pojęcia. Nie wiedział, co ona czuje do swego aktualnego partnera. – Twoje milczenie nie napawa mnie optymizmem – powiedziała Laurie. – Po pierwsze, to do ciebie niepodobne, a po drugie, potrzebuję odzewu. Jakiegokolwiek, nawet gdyby miał być negatywny. Muszę wiedzieć, co czujesz. Musimy podjąć pewne decyzje, a jeśli uważasz, że to nie twoja sprawa, powiedz mi. Wtedy podejmę decyzje sama. Jack skinął głową. – Oczywiście, że moja sprawa, ale uważam, że to trochę nie fair. Nie możesz zwalać mi tego wszystkiego na głowę i oczekiwać natychmiastowej reakcji. Prawdę mówiąc, wydaje mi się nierozsądne, że wymagasz tego ode mnie. Wolałbym, żebyś powiedziała mi o tym, kiedy tylko się dowiedziałaś, byśmy oboje mieli szansę wszystko przemyśleć sobie. Wtedy podczas tej kolacji moglibyśmy się podzielić naszymi myślami. – Masz rację – przyznała Laurie. – Nie zamierzam stawiać cię w niezręcznej sytuacji, chociaż wolałabym, żebyś zareagował tak, jak tego chciałam. – Jak mianowicie? Wyciągnęła rękę i ścisnęła przedramię Jacka. – Nie będę ci podpowiadać. Mam tylko nadzieję, że to wydarzenie okaże się pozytywne w skutkach i skłoni cię do porzucenia roli cierpiętnika. Nowe dziecko nie będzie obrazą dla twojej utraconej rodziny. Ale idź do domu i przemyśl to. Mam dyżur w ten weekend, więc jeśli nie będzie mnie w mieszkaniu, znaczy, że jestem w pracy. Będę czekać na twój telefon.

– Zgoda – odparł Jack zmęczonym głosem. – Hej, nie wpadaj z mojego powodu w depresję – upomniała go Laurie. – Nie wpadnę w depresję, ale mogę powiedzieć ci jedno. Nie jestem już głodny. – Ja też nie – przyznała Laurie. – Dajmy sobie spokój z tą kolacją. Oboje jesteśmy wykończeni. Uniosła rękę i kelner podszedł szybko do ich stolika.

Rozdział 16

Roger rozparł się wygodnie na krześle i wyciągnął ręce w górę. Zdrętwiały mu po kilku godzinach pochylania się nad stołem bibliotecznym w sali konferencyjnej działu kadr szpitala Saint Francis. Na blacie, posegregowane w stosy, leżały liczne strony wydruków komputerowych oraz świeżo nagrany kompakt. Naprzeciw niego siedziała szefowa działu, Rosalyn Leonard. Była poważnie wyglądającą, wysoką, uderzająco piękną kobietą o kruczoczarnych włosach i porcelanowej cerze, która początkowo onieśmielała Rogera, gdyż sprawiała wrażenie odpornej na jego urok, co wziął sobie bardzo do serca. Własna atrakcyjność w oczach kobiet, które uważał za atrakcyjne, miała dla niego ogromne znaczenie. Jednak wytrwałość opłaciła się i w końcu zwyciężył. Opór Rosalyn powoli słabł i w ciągu ostatniej godziny miał wrażenie, że odpowiada flirtem na jego flirt. Fakt, że nie nosi obrączki, nie umknął jego uwagi i kiedy zbliżał się już wieczór, taktownie wypytał ją o sprawy sercowe. Dowiedziawszy się, że jest niezamężna i aktualnie z nikim nie związana, zaczął się nawet zastanawiać, czy nie zaryzykować i nie zaprosić jej na kolację, szczególnie gdyby sprawy z Laurie nie ułożyły się po jego myśli. Kiedy tego popołudnia opuścił Manhattan General, by wybrać się do Queens, miał wrażenie, że

wraca do domu, gdyż Saint Francis znajdował się na wschód od Rego Park, o rzut kamieniem od tej części Forest Hills, gdzie się wychował. Choć jego rodzice już nie żyli, miał kilka ciotek i wuja, którzy wciąż mieszkali niedaleko domu jego dzieciństwa. Gdy jadąc wzdłuż Queens Boulevard, wyglądał przez okno taksówki, przyszło mu nawet do głowy, by zobaczyć rodzinne gniazdo, kiedy już załatwi swoje sprawy.

Zrobił znaczące postępy. Jego spotkanie z Bruce’em Martinem, szefem działu kadr w Manhattan General Hospital, okazało się dość owocne, choć z początku wcale się na to nie zanosiło. Kiedy przyszedł i poprosił wprost o dane pracowników, Martin powiedział mu, że rozmaite przepisy federalne zabraniają udostępniania takich informacji. To zmusiło go do kreatywności. Wyjaśnił, że jako szef personelu medycznego rozpoczął badania nad wzajemnymi relacjami między lekarzami a wszelkiego typu personelem pomocniczym i ochroną, zwłaszcza w odniesieniu do nowych pracowników i zwłaszcza podczas nocnej zmiany, kiedy szpital pracuje, jak to określił, na zwolnionych obrotach. Zadbał o to, by nawet słówkiem nie zdradzić swego prawdziwego celu. Wychodząc z gabinetu Bruce’a Martina, miał już obiecaną listę wszystkich pracowników Manhattan General oraz listę osób przyjętych do pracy od połowy listopada, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które pracowały na nocnej zmianie, od dwudziestej trzeciej do siódmej. Proponując tę pozornie przypadkową datę początkową, Roger obawiał się trochę, że Martin może nabrać jakichś podejrzeń, ale on po prostu zanotował ją bez najmniejszej reakcji. Obiecał, że przygotuje tę listę jeszcze tego samego dnia przed wyjściem i zostawi ją Rousseau na biurku. Oprócz tego Bruce Martin zadzwonił też do Rosalyn Leonard, swej odpowiedniczki w Saint Francis Hospital, by uprzedzić ją o wizycie Rogera i wyjaśnić jej z grubsza, czego mu potrzeba. W owym momencie Roger nie wiedział jeszcze, jak było to pomocne. Gdyby przyszedł do Rosalyn ze swą prośbą wprost z ulicy, jak pierwotnie zamierzał, nic by nie wskórał. Nie miał wątpliwości, że zlekceważyłaby go i odesłała z kwitkiem. Dzięki telefonowi Bruce’a zabrała się do pracy jeszcze przed jego przybyciem. Okazało się, że uzyskanie wykazów, jakich sobie życzył, wymagało sięgnięcia do wielu źródeł. Roger był zaskoczony, że poszczególne działy w szpitalach AmeriCare funkcjonują do pewnego stopnia jak odrębne lenna w granicach swych odgórnie przyznawanych funduszy. Przed opuszczeniem Manhattan General Rousseau zamówił też u Caroline listę lekarzy zatrudnianych na umowę-zlecenie, ze szczególnym uwzględnieniem tych, którzy mieli prawo przyjmowania pacjentów zarówno w Manhattan General, jak i w Saint Francis. Wcześniej sam sprawdził, czy informacja ta jest ogólnodostępna, próbując wywołać zapisy kilku konkretnych lekarzy. Niestety, była ukryta. Caroline obiecała, że zrobi, co się da, gdyż dane nie były zabezpieczone w jakiś szczególny sposób. Stwierdziła, że jest dobrej myśli, gdyż przyjaźni się z jednym z zatrudnionych przez szpital speców komputerowych, który często potrafił dokonać niemożliwego. – Proszę bardzo – odezwała się Rosalyn, popychając w stronę Rogera po politurowanym blacie ostatni, cienki plik papierów. Poklepała wierzchnią kartkę stosu. – Oto kompletna lista wszystkich zatrudnionych w Saint Francis w połowie listopada, z zaznaczeniem tych, którzy pracowali na nocnej zmianie, lista pracowników szpitala, którzy albo się zwolnili, albo zostali zwolnieni między połową

listopada a połową stycznia, spis specjalistów zatrudnionych na pełny etat, także z połowy listopada, i w końcu lista naszych lekarzy z prawem przyjmowania pacjentów. Czy to wszystko, czego potrzebuje pan do swoich badań? Co z pracownikami przyjętymi od połowy listopada? – Nie ma potrzeby – odparł Roger. – To, co tu mam, powinno wystarczyć do moich celów. – Przewertował strony zawierające wykaz wszystkich pracowników z połowy listopada i zdumiony pokręcił głową. – Nie miałem pojęcia, że do funkcjonowania amerykańskiego szpitala potrzeba aż tylu ludzi – powiedział, chcąc skierować rozmowę na inny temat. Rosalyn była na tyle bystra, że dość szybko przejrzałaby jego podstęp, gdyby został zmuszony do bliższych wyjaśnień. – Prawdę mówiąc, podobnie jak wszystkie szpitale AmeriCare, jesteśmy na dolnym stoku krzywej dzwonowej – stwierdziła Rosalyn. – Wzorem wszystkich koncernów medycznych, jedną z pierwszych rzeczy, jakie robi AmeriCare, gdy przejmuje szpital, jest redukcja personelu praktycznie w każdym dziale. Wiem coś o tym, gdyż na mnie spadło to niewdzięczne zadanie. Mam na sumieniu pokaźną liczbę wypowiedzeń. – To musiało być trudne – zauważył Roger, odruchowo przybierając zatroskany ton. Odłożył na bok kompletną listę i spojrzał na spis pracowników, którzy opuścili Saint Francis. Nawet ten był o wiele dłuższy, niż się spodziewał. Nie był również tak szczegółowy, jak na to liczył. Brakowało mu zwłaszcza informacji o tym, na której zmianie pracowała dana osoba, czy została zwolniona, czy też odeszła z własnej woli oraz gdzie podjęła nową pracę. – Zaskakuje mnie, że jest aż tak wielka rotacja. Czy to reprezentatywne? – Ogólnie rzecz biorąc, tak, chociaż być może lekko zawyżone, gdyż okres, którym się pan interesuje, obejmuje święta. Jeśli ludzie myślą o zmianie pracy i chcą mieć chwilę oddechu między jedną a drugą, najczęściej wybierają właśnie okres świąteczny. – I odnoszę wrażenie, że są to w większości pielęgniarki. – Niestety, taka jest rzeczywistość. Istnieje poważny niedobór pielęgniarek, co daje im spory atut. Stale werbujemy nowe, a inne szpitale podkradają je nam. To jak przeciąganie liny. Byliśmy nawet zmuszeni szukać potencjalnych kandydatek za granicą. – Naprawdę? – zdziwił się Rousseau. Wiedział, że Stany Zjednoczone ściągają lekarzy z krajów rozwijających się, a ci przyjeżdżają do Ameryki rzekomo na szkolenie, ale potem zostają na stałe, nie miał jednak pojęcia, że dotyczy to również pielęgniarek. Zważywszy na potrzeby zdrowotne uboższej części świata, wydawało się to co najmniej wątpliwe etycznie. – Ten wykaz nie mówi, dokąd odeszli ci ludzie. Leonard pokręciła głową. – Ta informacja nie jest umieszczana w głównym banku danych pracowników. Może się znaleźć w niektórych rekordach, jeśli konkretna osoba poprosiła o przesłanie referencji do nowego miejsca pracy albo jeśli inna instytucja zwróciła się do nas o opinię. Ale, jak pan doskonale wie, musimy bardzo uważać z tego typu danymi. Zawsze istnieje ryzyko sprawy sądowej, jeśli osoba, której dotyczą, nie wyrazi zgody na ich udostępnienie.

Roger skinął głową. – Co, jeśli okaże się, że będę potrzebował do swoich badań informacji o konkretnych osobach? Chodzi mi na przykład o ogólną efektywność ich pracy w Saint Francis, czy były w dobrych stosunkach ze współpracownikami albo czy podejmowano wobec nich z takiego lub innego powodu jakieś kroki dyscyplinarne. – To będzie trudne – odparła Rosalyn, kiwając głową jak gdyby na potwierdzenie swych słów. – Czy pańskie badanie jest przeznaczone do celów wewnętrznych, czy zamierza je pan opublikować? – Och, jest zdecydowanie wewnętrzne i poufne, a jego wyniki będą dostępne jedynie kierownictwu najwyższego szczebla. Absolutnie nie jest przeznaczone do publikacji. – Jeśli tak, prawdopodobnie mogę panu pomóc, ale musiałabym uprzedzić o tym naszego dyrektora i radę ogólną. Chce pan, żebym zrobiła to w poniedziałek? Wcześniej nie będę miała okazji. – Nie, właściwie nie – odparł szybko Roger. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzył, była pogawędka obu dyrektorów na temat jego rzekomych badań. – Proszę się z tym wstrzymać, dopóki nie przekonam się, czy istotnie potrzebuję dodatkowych informacji o którejkolwiek z tych osób. Prawdopodobnie okaże się, że nie. – Gdyby była taka potrzeba, proszę tylko dać mi znać dzień wcześniej. Rousseau skinął głową. Chciał jak najszybciej zmienić temat. Odchrząknął i w końcu przeszedł do najważniejszego pytania, jakie chodziło mu po głowie. – Czy wśród pracowników, którzy odeszli z Saint Francis, byli tacy, którzy trafili do Manhattan General, co oznacza, że pozostali w rodzinie AmeriCare? Czy taka informacja jest łatwo dostępna? – O ile mi wiadomo, nie. Jak pan wie, AmeriCare zarządza swoimi szpitalami jako odrębnymi placówkami. Jedyna polityka na większą skalę odnosi się do cen i dostawców podstawowych artykułów. Z naszego punktu widzenia nie ma różnicy, czy nasz pracownik przechodzi do Manhattan General, czy do szpitala nie należącego do AmeriCare. Roger ponownie skinął głową. Zdał sobie sprawę, że po powrocie czeka go długie i żmudne analizowanie danych. Szansę na to, że będzie miał jeszcze tego wieczoru coś, co mógłby zanieść Laurie, by mieć pretekst do spotkania z nią, wyglądały mizernie. Uniósł rękę i spojrzał na zegarek. Była za kwadrans siódma. Okno za plecami Rosalyn było kompletnie ciemne. Zmrok zapadł już dawno. – Obawiam się, że przetrzymałem tu panią nieprzyzwoicie długo – powiedział. Uśmiechnął się ciepło. – Jestem niezmiernie wdzięczny za pomoc, ale mam wyrzuty sumienia, bo to piątkowy wieczór i jestem pewien, że przeszkodziłem pani w znacznie przyjemniejszym i ciekawszym spędzeniu czasu. – Przyjemnością było dla mnie pomóc panu, doktorze Rousseau. Bruce wyrażał się o panu bardzo

pochlebnie, kiedy rozmawiał ze mną przez telefon. Słyszałam, że był pan członkiem Lekarzy bez Granic. – To prawda – przyznał skromnie Roger. – Ale proszę mówić mi po imieniu. – Dziękuję, doktorze – powiedziała Rosalyn, po czym roześmiała się. – To znaczy, dziękuję, Roger. – Nie ma za co. To ja dziękuję. – Czytałam o akcjach, jakie Lekarze bez Granic prowadzą na całym świecie. Jestem naprawdę pod wrażeniem. – W światowych punktach zapalnych istnieje ogromne zapotrzebowanie na nawet najbardziej podstawową opiekę medyczną. – Roger był zadowolony, że rozmowa przybrała tak osobisty obrót. – Nie wątpię. Gdzie pracowałeś? – Na południowym Pacyfiku, na Dalekim Wschodzie, a w końcu w Afryce. Mieszanka nieprzeniknionej dżungli i jałowej pustyni. – Uśmiechnął się. Opanował tę opowieść do perfekcji i, jak w przypadku Laurie, zwykle przynosiła ona zamierzone efekty. – To brzmi jak film. Co sprawiło, że odszedłeś z Lekarzy bez Granic i przyjechałeś do Nowego Jorku? Rousseau uśmiechnął się jeszcze promienniej. Wziął głęboki oddech, po czym przeszedł do clou swojej autoreklamy. – Ostatecznie uświadomiłem sobie, że nie zmienię świata. Próbowałem, ale zadanie okazało się niewykonalne. Potem, jak ptak wędrowny, poczułem instynktowną potrzebę powrotu do gniazda i założenia rodziny. Widzisz, urodziłem się w Brooklynie i dorastałem tuż obok, w Forest Hills. – Jakie to romantyczne. Znalazłeś szczęśliwą wybrankę? – Niestety nie. Byłem zbyt zajęty urządzaniem się i dostosowywaniem do życia w cywilizowanym świecie. – Cóż, jestem pewna, że nie będziesz miał żadnych kłopotów – powiedziała Rosalyn, zbierając dokumenty, na podstawie których sporządzała wykazy dla Rogera. – Założę się, że mógłbyś opowiedzieć niejedną fascynującą historię o swoich podróżach. – To prawda! – przyznał Roger z zapałem. Ulżyło mu. Wiedział już, że rozbudził jej zainteresowanie. – Z przyjemnością podzielę się z tobą kilkoma mniej drastycznymi, jeśli pozwolisz zaprosić się na kolację. Przynajmniej tyle mogę zrobić, żeby wynagrodzić ci to, że zatrzymałem cię tu tak długo. To znaczy, oczywiście, jeśli nie masz innych planów. Uczynisz mi ten zaszczyt? Nieco speszona, Rosalyn wzruszyła ramionami.

– Jak chcesz. – W takim razie umowa stoi – rzekł Roger. Wstał i rozprostował nogi. – Tu, w Rego Park, jest pewna włoska restauracja, która w latach pięćdziesiątych słynęła jako ulubiony lokal miejscowego mafiosa. Kiedy byłem tam ostatni raz, całe wieki temu, kuchnię mieli świetną i kartę win też. Zaryzykujemy i sprawdzimy, czy jeszcze istnieje? Leonard znów wzruszyła ramionami. – Brzmi intrygująco, ale nie mogę zostać zbyt długo. – Ja też nie. Do licha, wracam jeszcze dziś do biura. – Jasmine Rakoczi! – rozległ się czyjś głos. Jazz przerwała ćwiczenie, jedno ze swych ulubionych. Leżała na brzuchu, trenując pośladki i mięśnie tylnej strony uda. Obróciwszy głowę w bok, zobaczyła, że ktoś stoi przy maszynie, na której ćwiczyła. Co dziwne, stopy i nogi były kobiece, nie męskie. Jazz zdjęła słuchawki, po czym obróciła się, by spojrzeć na twarz intruza. Nie dostrzegła zbyt wiele, gdyż postać była oświetlona od tyłu jarzeniówkami umieszczonymi pod sufitem. – Przepraszam, że pani przeszkadzam – odezwała się niemal pozbawiona rysów osoba. Jazz nie mogła uwierzyć, że ktoś śmie nachodzić ją w trakcie ćwiczeń, i to głównie irytacja skłoniła ją do tego, by uwolnić nogi z maszyny i usiąść. Stwierdziła, że ma przed sobą jedną z kobiet, które dyżurowały przy biurku w holu. Widziała ją już wcześniej, gdy zapisywała się do klubu. – O co chodzi, do diabła? – warknęła, ocierając czoło ręcznikiem. – W holu jest dwóch panów – odparła kobieta. – Powiedzieli, że muszą natychmiast się z panią widzieć, ale pan Horner nie chciał ich tu wpuścić. Po plecach Jazz przebiegł lekki, ale zdecydowanie nieprzyjemny dreszcz. Przez głowę przemknęło jej wspomnienie wczorajszej nieoczekiwanej wizyty pana Boba i pana Dave’a. Coś musiało się stać. Pan Bob nigdy dotąd nie spotykał się z nią w tak publicznym miejscu. – Zaraz wyjdę – powiedziała. Upiła łyk wody z butelki, przyglądając się, jak pracownica wychodzi z sali ćwiczeń siłowych. Jej pierwszą myślą było to, że glock tkwi w kieszeni płaszcza, który wisi w szafce. Jeśli czekały ją kłopoty, chciała mieć go pod ręką. Ale dlaczego miałyby być kłopoty? Z Mulhausenem uporała się gładko, bez najmniejszej zmarszczki. Jedyne, co przychodziło jej na myśl, to jakiś problem w związku ze śledztwem w sprawie Chapman. Podobnie jak reszta nocnej zmiany, Jazz została poproszona przez dwóch półżywych ze zmęczenia detektywów na rutynowe przesłuchanie. Ale przebrnęła przez nie znakomicie, czego dowiodły pogawędki podczas odprawy pielęgniarek. Wszyscy twierdzili, że był to najzwyklejszy napad rabunkowy. Szpitalna ochrona obiecała nawet, że wzmocni patrole, szczególnie pod koniec zmian. Jazz ruszyła szybko w stronę drzwi. W swym zaabsorbowaniu nie zwracała nawet uwagi na

gapiących się na nią mężczyzn. Nie tracąc czasu, przeszła do szatni i w biegu wzięła sobie colę z pojemnika przy wejściu. Otworzywszy swoją szafkę, włożyła płaszcz na strój gimnastyczny, po czym wsunęła rękę do prawej kieszeni i zacisnęła dłoń na glocku. Mając jedną rękę w kieszeni, a w drugiej trzymając colę, musiała użyć ramienia, by otworzyć sobie drzwi do holu. Za biurkiem, przy którym dokonywano zapisów, znajdowała się dość obszerna poczekalnia, a za nią restauracja i bar. Był tam nawet mały sklepik z odzieżą sportową. Jazz szybko omiotła wzrokiem pomieszczenie, a nie dostrzegłszy pana Boba ani pana Dave’a, podeszła do biurka i zapytała recepcjonistkę, kto chciał się z nią widzieć. Ta wskazała jej dwóch mężczyzn ukrytych za gazetami. Z całą pewnością nie byli to panowie Bob i Dave. Sądząc z wyglądu ich nóg, mogli być bezdomnymi żebrakami. – Jest pani pewna, że chodziło im o mnie? – spytała Jazz. Zaniepokoiła się, że może są to jacyś tajniacy, którzy przyszli tu węszyć w sprawie Chapman. Zrezygnowana, podeszła do nieznajomych. W dłoni ściskała wciąż ukrytego w kieszeni glocka. – Cześć! – zawołała z irytacją. – Powiedziano mi, że mnie szukacie. Mężczyźni opuścili gazety, a gdy tylko to zrobili, Jazz poczuła, jak jej twarz czerwienieje, krew zaś pulsuje w skroniach. Tylko tyle mogła zrobić, by powstrzymać się od wyciągnięcia spluwy. Jednym z mężczyzn był jej ojciec, Geza Rakoczi. Podobnie jak jego towarzysz, miał na twarzy dwudniowy zarost. – Jasmine, kochanie, jak się masz? – zapytał. Nawet oddzielona od niego wąskim, zasłanym czasopismami stolikiem, Jazz wyczuła w jego oddechu woń alkoholu. Nie odpowiadając, spojrzała na drugiego mężczyznę. Widziała go pierwszy raz w życiu. – To Carlos – wyjaśnił Geza, dostrzegając jej spojrzenie. Jazz ponownie przeniosła wzrok na ojca. Nie widziała go od lat i miała nadzieję, że zdążył już zapić się na śmierć. – Jak mnie znalazłeś? – Carlos ma kumpla, który zna się na komputerach. Facet mówi, że w Internecie można znaleźć wszystko. Więc powiedziałem mu, żeby znalazł ciebie, i zrobił to. Stwierdził, że często grasz w gry sieciowe i odwiedzasz jakieś „czatroomy”. Nie znam się na całych tych bredniach, ale faktem jest, że cię znalazł. Odkrył nawet, że należysz do tego klubu. – Omiótł wzrokiem pomieszczenie. – Niczego sobie. Jestem pod wrażeniem. Nieźle ci się powodzi, dziewczyno. – Co tu robisz? – zapytała Jazz. – Cóż, prawdę mówiąc, potrzebuję trochę pieniędzy, a wiedząc, że jesteś szpanerską pielęgniarką, i w ogóle, pomyślałem, że przyjdę z tym do ciebie. Widzisz, twoja matka umarła, świeć Panie nad jej duszą. Muszę zdobyć forsę, bo inaczej pochowają ją na jakiejś wyspie w zwykłym drewnianym

pudle. Przez chwilę Jazz potrafiła myśleć wyłącznie o trzynastu dolarach, które zarobiła na odśnieżaniu. Wspomnienie tego, co się z nimi stało, jedynie pogłębiło jej furię. Ściskając z całej siły glocka, miała jednak dość rozsądku, by zdjąć palec ze spustu. – Wynoś się stąd, do diabła! – rzuciła ostro. Obróciła się na pięcie i ruszyła z powrotem w stronę szatni. Słyszała, jak Geza wołają po imieniu, i nim zdążyła się zorientować, chwycił ją za ramię, odwracając twarzą do siebie. Jazz wyrwała rękę z kieszeni – na szczęście bez glocka. Później zastanawiała się, jak to się stało, gdyż odruchowo chciała wyciągnąć broń. Wycelowała palec w jego twarz. – Nigdy więcej nie waż się mnie tknąć! – warknęła. – I nie przychodź mnie dręczyć! Rozumiesz, co mówię? Jeśli to zrobisz, zabiję cię. Ostrzegam. Odwróciła się i weszła do szatni. Słyszała, jak Geza skarży się, wołając, że jest jej ojcem, ale nie zatrzymała się, a on nie próbował iść za nią. Podeszła do swojej szafki, wykręciła szyfr i schowała płaszcz. Gdy wróciła na salę ćwiczeń siłowych, postanowiła zacząć cykl od początku, mimo że kiedy jej przeszkodzono, zbliżała się do końca. Potrzebowała tego wysiłku, by opanować wściekłość, i osiągnęła zamierzony skutek. Kiedy weszła do szatni, żeby wziąć prysznic, była już spokojna. Potrafiła nieomal śmiać się z tej żałosnej istoty, jaką stał się jej ojciec. Zastanawiała się, kiedy umarła jej matka. Była zdumiona, że przy jej tuszy udało jej się przeżyć tak długo. Przez podwojenie zwykłej serii ćwiczeń była do tyłu z czasem, więc szybko uporała się z prysznicem, po czym ubrała się w pośpiechu. Wychodząc z szatni, zajrzała jeszcze raz do holu, w którym wcześniej siedział jej ojciec, i z ulgą przekonała się, że zrozumiał aluzję i poszedł sobie. Idąc w stronę samochodu, mimo woli przypomniała sobie poprzedni wieczór, tak więc pierwszą rzeczą, jaką zrobiła po otwarciu drzwi, był rzut oka na tylne siedzenie. Nie podobało jej się, że panowie Bob i Dave zaskoczyli ją w taki sposób. Lubiła uważać się za osobę czujną i spostrzegawczą. Wsiadając do hummera i zapinając pasy, Jazz myślała z niecierpliwością o zabawie, jaka czekała ją w drodze do szpitala. Pojedynki z taksówkami były świetnym sposobem na pozbycie się resztek wzburzenia, które wywołała w niej niespodziewana wizyta ojca. Czekając w krótkiej kolejce przy wyjeździe z parkingu, wyciągnęła z kieszeni swego blackberry. Po trzech nazwiskach w ciągu ostatnich dwóch nocy nie miała wielkich nadziei, ale mimo wszystko chciała to sprawdzić. Na pierwszym czerwonym świetle wywołała przeglądanie wiadomości. Ku swemu zaskoczeniu znalazła jedną od pana Boba. Pospiesznie otworzyła ją. – Tak! – krzyknęła. Na wyświetlaczu widniało kolejne nazwisko: Patricia Pruit.

Na twarz Jazz wypłynął szeroki uśmiech. Wszystko szło znakomicie. O tej porze następnego dnia stan jej konta będzie przekraczał sześćdziesiąt tysięcy dolarów. Kiedy światła się zmieniły, Jazz wystrzeliła jak rakieta przed grupę samochodów i taksówek. Nikt nie miał ochoty się z nią ścigać. Odchylając się na oparcie fotela, pomyślała o tym, jak ojciec wpadł na jej trop. Była nieco zaskoczona. Chociaż spędzała wiele czasu na pogawędkach w Internecie, sądziła, że dobrze ukrywa swoją tożsamość i miejsce pobytu, z wyjątkiem kilku okazji, kiedy „łapała kontakt”. Uznała, że na przyszłość powinna być ostrożniejsza, gdyż lubiła czatroomy i nie miała zamiaru rezygnować z tej przyjemności. Tylko w Internecie znajdowała ludzi podobnych sobie, z którymi mogła rzeczywiście się dogadać, których mogła szanować, a nawet kochać. W niczym nie przypominali idiotów, z którymi miała do czynienia w realu. Kolacja Rogera z Rosalyn okazała się pełnym sukcesem. Dystans, z jakim traktowała go na początku znajomości, zrekompensowało mu z nawiązką jej zachowanie podczas posiłku, szczególnie po kilku kieliszkach wina. Po kolacji Roger próbował zapakować ją do taksówki, która miała odwieźć ją do domu, ona jednak nalegała, żeby pojechali jedną. Gdy znaleźli się pod jej mieszkaniem przy Kew Gardens, złożyła trudną do odrzucenia propozycję, by Roger wpadł na kieliszek przed snem, co było określeniem, jakiego nie słyszał od czasów college’u. Ostatecznie oparł się, nawet po długim i namiętnym pocałunku na chodniku. Cały czas przytrzymywał ręką otwarte drzwi taksówki. Choć ogromnie kusiło go, by skorzystać z gościnności Rosalyn i wszystkiego innego, co zapowiadała jej niespodziewana wylewność, wciąż przypominał sobie o pracy, którą zamierzał zająć się po powrocie do biura. Czuł, że jest na fali, i jeśli nawet nie mógł liczyć na to, że jeszcze tego wieczoru będzie miał coś dla Laurie, weekend dopiero się zaczynał. Złożywszy przyrzeczenie, że będzie w kontakcie, Roger wsiadł do taksówki i pomachał jej przez tylne okno. Rosalyn stała jak posąg, machając na pożegnanie, dopóki nie zniknęła mu z oczu. Był zadowolony. Wyprawa do Queens opłaciła się. Nie tylko uzyskał większość potrzebnych mu informacji, ale też poznał kobietę, która była poważną kandydatką do paru interesujących spotkań w przyszłości. Gdy wrócił do Manhattan General, była już prawie jedenasta. Najpierw wstąpił do bufetu na filiżankę prawdziwej kawy. Nim dotarł na górę, do swego gabinetu, kofeina zaczęła już działać, więc żwawo zabrał się do roboty. Do drugiej nad ranem zdążył opracować sporą część danych. Pomysł Laurie w jego realizacji okazał się zdumiewająco płodny. Prawdę mówiąc, wydawał się aż nazbyt płodny. Zaczynając, Roger zastanawiał się, czy znajdzie choć jednego podejrzanego. Teraz miał ich zbyt wielu. Wychylił się z fotela i sięgnął po pierwszy wydruk, jaki sporządził. Był to wykaz pięciu lekarzy z prawem przyjmowania pacjentów zarówno w Manhattan General, jak i w Saint Francis, którzy korzystali z tego prawa w obu placówkach w ciągu ostatnich czterech miesięcy. Pierwotna lista lekarzy z takim prawem była o wiele za długa, by mogła się do czegoś przydać. To wtedy postanowił zawęzić zakres poszukiwań. Jako szef personelu medycznego Roger miał nieograniczony dostęp do referencji i akt osobowych wszystkich lekarzy Manhattan General. Trzech spośród pięciu lekarzy z jego listy miało problemy

dyscyplinarne. Dwóch z nich określono eufemistycznie jako „nie w pełni sprawnych” z powodu kłopotów z narkotykami, co nie brzmiało obco. Po odbytym pół roku wcześniej odwyku pracowali warunkowo, z nieco ograniczonymi przywilejami. Przeciwko trzeciemu, doktorowi Paktowi Tamowi, toczyło się aktualnie kilka procesów o błędy w sztuce; wszystkie dotyczyły przedwczesnych zgonów, chociaż nie tych z serii Laurie. Szpital próbował cofnąć mu przywileje, lecz Tam wniósł sprawę do sądu, a ten nakazał przywrócić mu pełne prawa do czasu ogłoszenia wyroku. Przypadek doktora Tama skłonił Rousseau do przyjrzenia się wszystkim lekarzom, których przywileje zostały na przestrzeni ostatnich sześciu miesięcy albo zniesione, albo ograniczone i którzy mogli być w związku z tym wściekli, żądni zemsty, niepoczytalni albo wszystko to naraz. Owocem tego śledztwa była lista ośmiu lekarzy. Sęk w tym, że Roger nie był w stanie się dowiedzieć, czy którykolwiek z nich miał jakiś związek z Saint Francis. Pospiesznie zanotował sobie, by w poniedziałek zadzwonić i zapytać Rosalyn. Przyczepił notatkę do wydruku z nazwiskami tej ósemki i odłożył ją na bok. Myśl o rozwścieczonych lekarzach uświadomiła mu, że w grę może wchodzić jakikolwiek niezadowolony pracownik szpitala, obecny albo były, a zwłaszcza pielęgniarka lub inna osoba mająca bezpośredni kontakt z pacjentami. Skoro brał pod uwagę lekarzy, powinien również przyjrzeć się reszcie personelu, tak więc odnotował sobie, żeby poprosić Bruce’a Martina o listę pracowników zwolnionych przed graniczną datą, za jaką uznał połowę listopada, cofając się może nawet o rok. Przykleił notatkę do oprawy lampki na biurku, by mieć pewność, że ją zauważy. W tym momencie zaczęło ogarniać go zniechęcenie, brnął jednak dalej. Następną grupą, na której skupił uwagę, byli anestezjolodzy. Jak powiedział Laurie, i z powodów, które ona sama zwięźle przedstawiła, miał wrażenie, że ze względu na swe kwalifikacje oni właśnie są głównymi podejrzanymi, a jego intuicja zaowocowała kilkoma interesującymi kandydatami. Dwóch natychmiast rzuciło mu się w oczy. Obaj pracowali wyłącznie na nocnej zmianie, przypuszczalnie z własnego wyboru. Pierwszym był doktor Jose Cabreo, który miał już na swoim koncie ograniczenie przywilejów w OxyContin oraz kilka procesów o pomyłkę lekarską. Drugim był doktor Motilal Najah, niedawny nabytek z Saint Francis. Roger wydrukował rekordy obu lekarzy i narysował gwiazdki przy ich nazwiskach. Kartki te leżały teraz przed nim, obok podkładki zajmującej środek biurka. Ci ludzie byli jego głównymi podejrzanymi, przy czym stawiał bardziej na Najaha niż na Cabreo. Choć Najah miał czystą kartotekę, czas jego przejścia do Manhattan General był aż zbyt idealny. Na koniec przyjrzał się reszcie personelu. Porównując listę osób, które odeszły z Saint Francis, począwszy od połowy listopada, z listą pracowników przyjętych do Manhattan General w tym samym okresie, uzyskał ponad dwadzieścia nazwisk. Z początku liczba ta zaszokowała go, kiedy jednak zastanowił się nad tym, dostrzegł w tym pewien sens. Manhattan Generał był okrętem flagowym AmeriCare i jeśli istotnie, jak sugerowała Rosalyn, trwała aktywna rekrutacja nowych pracowników, naturalne było, że większość specjalistów i personelu pomocniczego wybierała właśnie tę placówkę. Zdając sobie sprawę ze swych ograniczeń jako detektywa amatora, Roger nie miał najmniejszych wątpliwości, że dwudziestu trzech podejrzanych to zbyt wielu, by mógł przyjrzeć się im wszystkim. Chcąc przerzedzić tę grupę, skorzystał z sugestii Laurie, by ograniczyć się tylko do tych osób, które pracowały na nocnej zmianie w Saint Francis i przeniosły się na nocną zmianę w Manhattan General.

Nie miał pojęcia, czy przy tak zawężonych parametrach uzyska jakieś trafienia, ale ku swemu zaskoczeniu uzyskał aż siedem. Byli to: Herman Epstein z apteki, David Jefferson z ochrony, Jasmine Rakoczi z zespołu pielęgniarek, Kathleen Chaudhry i Joe Linton z laboratorium, Brenda Ho z zaopatrzenia i Warren Williams z personelu technicznego. Roger wyciągnął z drukarki kartkę zawierającą te siedem nazwisk. Chociaż była to liczba większa, niż się spodziewał, uznał, że z tyloma może sobie poradzić. Studiując listę, mimo woli zwrócił uwagę, że nazwiska te znakomicie odzwierciedlają etniczną różnorodność amerykańskiej kultury. Wydawało mu się, że byłby w stanie odgadnąć korzenie wszystkich tych osób z wyjątkiem Rakoczi, choć gdyby go naciskano, obstawiałby Europę Wschodnią. Spojrzał na działy, w których pracowali ci ludzie, i uświadomił sobie, że wszyscy oni mogliby w taki czy inny sposób mieć dostęp do pacjentów, szczególnie podczas nocnej zmiany, kiedy szpital funkcjonował praktycznie bez nadzoru. Przyszło mu do głowy, że może powinien spróbować przekonać Rosalyn, by udostępniła mu akta z Saint Francis. Teraz, u progu zażyłych kontaktów, być może udałoby mu się uzyskać te dane bez podnoszenia alarmu, ale nie miał na to żadnej gwarancji. Ale jak inaczej miał zrobić jakieś postępy? Odłożywszy kartkę na biurko obok listy anestezjologów, Roger spojrzał na zegarek. Był już kwadrans po drugiej. Pokręcił głową. Nie przypominał sobie, kiedy ostatni raz pracował do tak późnej pory. Musiało to być chyba jeszcze w czasach, gdy był stażystą. Świadomość, że niemal całe miasto pogrążone jest we śnie, działała na niego przygnębiająco, ale przynajmniej nie był zmęczony. Dawka kofeiny, jaką zaaplikował sobie w bufecie, nadal krążyła w jego żyłach, sprawiając, że czuł się naładowany energią. Zauważył nawet, że nieświadomie przytupuje prawą nogą. Żałował, że to nie dziesiąta wieczorem, bo teraz, mając tylu potencjalnych podejrzanych, z przyjemnością zadzwoniłby do Laurie i może nawet zaproponował, że złoży jej wizytę. Niestety, to nie wchodziło w grę. Wiedząc, jak boleśnie przeżywa swój problem z BRCA1, absolutnie nie zamierzał jej budzić. Pomyślawszy o godzinie, Roger uświadomił sobie, że po raz pierwszy, odkąd zatrudnił się w Manhattan General, jest w szpitalu w trakcie nocnej zmiany, a w tym czasie właśnie nastąpiły wszystkie podejrzane zgony, którymi interesowali się z Laurie. Po kawie i tak nie było co marzyć o śnie, a skoro już zaczął się bawić w detektywa, równie dobrze mógł zajrzeć na oddział chirurgii, gdzie zanotowano ponad połowę zgonów, a także, skoro już o tym mowa, gdzie pracowali przynajmniej niektórzy z jego podejrzanych. Uderzony tą myślą, sięgnął po wydruki z danymi dwóch anestezjologów oraz listą siedmiu osób, które przeniosły się z nocnej zmiany w Saint Francis na nocną zmianę w General. Przejrzał je ponownie, starając się zapamiętać nazwiska. Miał właśnie wstać, kiedy przyszło mu do głowy coś jeszcze. Biorąc pod uwagę, jak był podminowany, wiedział, że nie położy się przez większą część nocy. Ponieważ będzie potrzebował trochę snu, najprawdopodobniej zjawi się w biurze dopiero około południa. Z tą myślą zadzwonił pod służbowy numer Laurie. – To ja, Roger – powiedział, kiedy zgłosiła się automatyczna sekretarka. – Jest po drugiej w nocy, ale twoja sugestia dotycząca Saint Francis była celna. Dała w efekcie wielu potencjalnych podejrzanych, z pewnością więcej, niż się spodziewałem, więc należą ci się wyrazy uznania. Nie mogę się doczekać, kiedy opowiem ci o tym wszystkim, więc może moglibyśmy się spotkać wieczorem na kolacji? W tej chwili wybieram się na górę, żeby jeszcze trochę powęszyć. Chcę zajrzeć na chirurgię i spotkać się z paroma osobami z mojej listy, korzystając z tego, że mają właśnie dyżur. Żeby

pobudzić twoją ciekawość, opowiem ci o jednym z anestezjologów z nocnej zmiany, Motilalu Najahu. Prowadziłem z nim rozmowę kwalifikacyjną, kiedy ubiegał się o pracę. W każdym razie zapomniałem, że przeniósł się do nas z Saint Francis tuż po świętach. Czy to zbieg okoliczności, czy może coś więcej? A on jest zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. Tak czy owak, spędzę tu jeszcze kilka godzin, więc być może nie będzie mnie w biurze aż do południa albo wczesnego popołudnia. Zadzwonię do ciebie zaraz po przyjściu. Ciao! Odłożył słuchawkę i spojrzał na listę siedmiu innych osób, które przeniosły się do General w ciągu omawianego okresu. Przyszło mu na myśl, że może powinien podać Laurie ich nazwiska. Zależało mu głównie na tym, by jak najbardziej podsycić jej zainteresowanie w nadziei, że skłoni ją, żeby zgodziła się z nim spotkać. Zastanawiał się, czy nie zadzwonić raz jeszcze, by uzupełnić wiadomość, w końcu uznał jednak, że ta, którą już nagrał, jest wystarczającą przynętą. Włożywszy długi, biały fartuch, który nosił, ilekroć wypuszczał się na teren szpitala, przeszedł przez dział administracyjny. Był tu kilka razy wieczorami, ale nigdy po północy. O tej porze było tu jak w grobowcu. Główny korytarz szpitala był pusty, jeśli nie liczyć sprzątaczki szorującej w oddali podłogę. Jadąc windą na górę, nie mógł się nadziwić, jak jest rozbudzony i naładowany energią. Dostrzegał też nutę euforii, która niestety przypomniała mu o heroinie. Pokręcił głową. Nie chciał wpaść w tę pułapkę. Lekarzom, mającym tak łatwy dostęp do narkotyków, szczególnie trudno walczyć z taką pokusą. Wysiadł na drugim piętrze i pchnął wahadłowe drzwi prowadzące na blok operacyjny. Stwierdził, że znajduje się w opustoszałym korytarzu. Po prawej stronie miał łukowate przejście do pokoju chirurgów, z którego dochodziły odgłosy telewizora. Licząc na to, że zastanie tu kogoś z personelu, wszedł do środka. Pokój miał mniej więcej dziewięć na dziewięć metrów, z oknami wychodzącymi na to samo podwórze co okna stołówki dla personelu. Dwoje umieszczonych naprzeciwko siebie drzwi prowadziło do szatni. Umeblowanie składało się z dwóch szarych, winylowych kanap, paru krzeseł i kilku małych biurek. Stojący na środku stolik zasłany był gazetami i starymi czasopismami, na których leżało otwarte pudełko po pizzy. Telewizor w rogu nastawiony był na CNN, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. W drugim kącie tkwiła mała lodówka, a na niej ekspres do kawy. W pokoju siedziało dziesięć osób, a wszystkie, niezależnie od płci, ubrane były w identyczne stroje operacyjne. Niektórzy mieli na głowach czepki albo kaptury, inni zaś nie. Choć oddział chirurgiczny sprawiał wrażenie egalitarnego, Roger wiedział, że to tylko pozory. Było to najbardziej zhierarchizowane królestwo szpitala. Większość obecnych czytała, podjadając coś i popijając kawę, podczas gdy inni gawędzili. Roger podszedł do ekspresu do kawy. Zastanawiał się, czy nie wypić jeszcze jednej filiżanki, nie po to, by nie zasnąć, ale raczej jako wybieg towarzyski, a także pretekst, by być tutaj. Nie rozpoznawał nikogo. Uznawszy, że jest już dość pobudzony, otworzył lodówkę i wziął sobie mały sok pomarańczowy.

Z napojem w ręce obiegł wzrokiem pomieszczenie, by przyjrzeć się dokładniej poszczególnym osobom. Kiedy wszedł, nikt nie zwrócił na niego uwagi, ale po chwili jedna z kobiet uśmiechnęła się, odwzajemniając jego spojrzenie. Rousseau podszedł do niej i przedstawił się. – Znam pana – odparła. – Spotkaliśmy się na przyjęciu gwiazdkowym. Nazywam się Cindy Delgada. Jestem pielęgniarką. Nie miewamy tu zbyt często gości z administracji. Co pana tu sprowadza o tak później porze? Roger wzruszył ramionami. – Zasiedziałem się w pracy, więc pomyślałem, że przejdę się trochę, żeby pogadać z ludźmi i zobaczyć szpital w akcji. Na twarzy Cindy pojawił się cierpki uśmiech. – To senne towarzystwo nie dostarczy panu zbyt wielu emocji. Jeśli szuka pan rozrywki, radzę zajrzeć na oddział nagłych wypadków. Roger roześmiał się z grzeczności. – Nie macie dziś żadnych operacji? – A jakże – odparła Delgada. – Zrobiliśmy dwie, jedna trwa właśnie w sali numer sześć, a za godzinę ma do nas dotrzeć jeszcze jeden pacjent z pogotowia. – Zna pani doktora Jose Cabreo? – Oczywiście – powiedziała Cindy, wskazując bladego, zwalistego mężczyznę siedzącego w fotelu pod oknem. – Doktor Cabreo jest tam. Usłyszawszy swoje nazwisko, Jose Cabreo wyjrzał zza gazety i popatrzył na Rogera. Miał bujne wąsy zasłaniające większą część ust. Jego brwi uniosły się wyczekująco pod sam skraj chirurgicznego czepka. Rousseau czuł się zobligowany podejść do niego. Rozmowa z dwoma anestezjologami niekoniecznie mieściła się w jego planach. Zamierzał raczej wciągnąć personel bloku operacyjnego w swobodną pogawędkę o tych ludziach, by spróbować wyrobić sobie zdanie o ich osobowości. Nie oszukiwał się. Nie był psychiatrą i nie łudził się, że potrafiłby rozpoznać seryjnego zabójcę, chyba że delikwent przyznałby się do tego, zdawało mu się jednak, że byłby w stanie wyczuć, czy któryś z tych mężczyzn może być potencjalnym podejrzanym. – Cześć – zaczął nieśmiało, nie wiedząc, co powiedzieć. W duchu czynił sobie wyrzuty, że nie przewidział takiej konfrontacji. – Czym mogę panu służyć? – zapytał Jose. – Cóż – odparł Roger, starając się ukryć zakłopotanie – jestem szefem personelu medycznego.

– Wiem, kim pan jest – powiedział Jose. W jego głosie znać było napięcie, jak gdyby nie był pewien, czego Roger chce od niego. – Naprawdę? Skąd? – Cabreo, podobnie jak niemal wszyscy na nocnej zmianie, był jednym z wielu pracowników, z którymi nigdy się nie spotkał. Lekarz wskazał jego plakietkę z nazwiskiem. – Ach, rzeczywiście! – krzyknął Roger, uderzając się dłonią w czoło. – Zapomniałem, że ją tu mam. Zapadło kłopotliwe milczenie. Rozmowy w pokoju zamarły i słychać było tylko grający cicho telewizor. Rousseau odniósł wrażenie, że pozostali przysłuchują się ich wymianie zdań. – Czego pan chce? – zapytał Jose. – Chciałem się tylko upewnić, że jest pan zadowolony i że nie ma żadnych problemów. – Co pan rozumie przez problemy? – zapytał ostro Cabreo. – Nie podoba mi się to, co pan sugeruje. – Proszę się nie denerwować – uspokoił go Roger. – Postanowiłem po prostu działać energicznie i osobiście poznać pracowników. Nie mieliśmy jeszcze przyjemności. – Wyciągnął rękę do Jose, który poczerwieniał na twarzy. Lekarz spojrzał na jego dłoń, nie przejawił jednak najmniejszej ochoty, by ją uścisnąć. Nie wstał też z fotela. Powoli uniósł wzrok i spojrzał Rogerowi w oczy. – Ma pan niezły tupet, żeby przychodzić tu ni stąd, ni zowąd i wypytywać mnie o problemy – powiedział z wściekłością. Wymierzył groźnie palec w stronę Rousseau. – Lepiej, żeby to nie miało nic wspólnego z dawnymi historiami, takimi jak podkradanie środków przeciwbólowych, których potrzebowałem na swój kręgosłup, albo zamknięte procesy o pomyłkę lekarską, bo w przeciwnym razie pan i reszta administracji będziecie rozmawiać z moim adwokatem. – Niech się pan uspokoi – nalegał cicho Roger. – Nie miałem zamiaru wspominać o tych sprawach. – Wojowniczość i obronna postawa Cabreo zaskoczyły go, siłą woli nakazał sobie jednak spokój i opanowanie. Jeśli ten człowiek potrafił zareagować tak gwałtownie na tak niewielką prowokację, mógł się okazać nieobliczalny. By rozładować sytuację, dodał szybko: – Prawdę mówiąc, wstąpiłem tu, żeby zapytać, jak się układają sprawy z doktorem Motilalem Najahem. Pan pracuje tu od dawna, a doktor Najah jest stosunkowo nowy. Byłem ciekaw pańskiej opinii jako doświadczonego pracownika. Twarz Jose złagodniała nieco, a jego napięcie osłabło. Wskazał fotel naprzeciw siebie. Gdy tylko Roger usiadł, anestezjolog pochylił się naprzód i zniżył głos. – Dlaczego nie powiedział pan tego od razu? To z Motilalem powinien pan pogadać, jeśli interesuje się pan problemami. – Jak to? – zapytał Roger. W oczach Cabreo pojawił się konspiratorski błysk. Rousseau przyłapał się

na myśli, że nawet jeśli Jose nie jest seryjnym zabójcą, jest chyba ostatnią osobą, od której chciałby otrzymać znieczulenie. – Facet jest odludkiem. Wie pan, my z nocnej zmiany tworzymy zgrany zespół, a on nie zadaje się z nikim, nie licząc spraw czysto zawodowych. Jada sam i nigdy nie przychodzi tu, żeby pogadać z ludźmi. A kiedy mówię nigdy, mam na myśli dosłownie nigdy! – Wydawał się dość sympatyczny, kiedy z nim rozmawiałem – zauważył Roger. Pamiętał jak dziś wrażenie, jakie zrobiły na nim otwartość i łagodne maniery Najaha. Nigdy nie nazwałby go nietowarzyskim, jednak to, co usłyszał właśnie od Jose, sugerowało, że Motilal ma pewne aspołeczne cechy, a jeśli tak było w istocie, należało uznać go za podejrzanego. – W takim razie nabrał pana – odparł Cabreo. Rozparł się wygodniej w fotelu, po czym omiótł pokój szerokim gestem. – Niech pan zapyta kogokolwiek, jeśli mi pan nie wierzy. Roger rozejrzał się. Ludzie wrócili już do przerwanej lektury i rozmów. Ponownie przeniósł wzrok na Jose. Zachowanie tego człowieka, wraz z tym, czego właśnie dowiedział się na temat Motilala Najaha, sprawiło, że czarno widział szansę na przerzedzenie listy potencjalnych podejrzanych. – A co z jego kwalifikacjami zawodowymi? – zapytał. – Czy jest dobrym anestezjologiem? – Chyba tak – stwierdził Jose. – Ale to mogłaby lepiej ocenić któraś z pielęgniarek anestezjologicznych, bo to one muszą pracować z tym obibokiem. Ja mogę powiedzieć tylko tyle, że nigdy nie ma go na miejscu. Wciąż włóczy się po szpitalu. – Po co? – Skąd mam wiedzieć? Wiem tylko, że przez to sam muszę odwalać całą robotę. Na przykład dziesięć minut temu musiałem wzywać go pagerem, żeby przywlókł tu zadek, bo trzeba asystować przy następnej operacji. Do diabła, ja zrobiłem dzisiaj już dwie. – Gdzie był, kiedy pan się z nim skontaktował? – Na dole, na oddziale ginekologiczno-położniczym. Tak przynajmniej powiedział, kiedy go pytałem. Ale równie dobrze mógł siedzieć w najbliższym barze. – Więc w tej chwili jest na sali operacyjnej? – Lepiej, żeby tak było, bo inaczej nasz szef, Ronald Havermeyer, dowie się o wszystkim. Mam już dość krycia tego faceta. – Proszę mi coś powiedzieć – rzekł Roger, sadowiąc się wygodniej w fotelu. – Czy wiadomo panu, że w ciągu ostatnich paru miesięcy w naszym szpitalu nastąpiło siedem nieoczekiwanych i niewyjaśnionych zgonów zdrowych, stosunkowo młodych ludzi, którzy niespełna dobę wcześniej przechodzili zabiegi chirurgiczne? – Nie – odparł Jose, zdaniem Rogera nieco za szybko. Wyciągnął rękę, jakby chciał go uciszyć.

Głośnik na ścianie zatrzeszczał nagle. – Alarm czerwony w 703 – oznajmił bezcielesny głos. – Alarm czerwony w 703. Cabreo podniósł się z fotela, rzucając na bok gazetę. – Wiedziałem. Kiedy tylko usiądę na chwilę, zaraz ogłaszają alarm. Przepraszam, że tak nagle pana opuszczam, ale kiedy nie asystujemy przy operacji, mamy obowiązek zjawić się na wezwanie. Namawiam, żeby porozmawiał pan z Motilalem. Jeśli zależy panu na zażegnywaniu problemów, to człowiek, któremu powinien pan się przyjrzeć. Wybiegł z pokoju, ściskając w ręce stetoskop. Roger usłyszał, jak wahadłowe drzwi do holu i wind otwierają się z hukiem, po czym głośno wracają do poprzedniej pozycji. Nerwowo wypuścił powietrze i rozejrzał się po pokoju. Nikt nie zwrócił uwagi na ich dziwną konwersację, na ogłoszenie alarmu ani na nagłe wyjście Jose. Dopiero gdy ponownie napotkał wzrok Cindy Delgady, dostrzegł jakąś reakcję. Kobieta uśmiechnęła się i uniosła ramiona w pytającym geście. Roger wstał i podszedł do niej. – Niech się pan nie przejmuje doktorem Cabreo – powiedziała ze śmiechem. – To beznadziejny pesymista i nasz etatowy czarnowidz. – Wydawał się odrobinę nerwowy. – Ha! Nerwowy to mało powiedziane. On jest prawdziwym paranoikiem i na dokładkę mizantropem, ale wie pan co? Nie zwracamy na to uwagi, gdyż to cholernie dobry anestezjolog, a ja wiem coś na ten temat, bo pracuję z nim niemal każdej nocy. – To pocieszające – odparł Roger bez większego przekonania. – Słyszała pani może, co on mówił o doktorze Najahu? – Mniej więcej. – Czy to powszechna opinia tu, na bloku operacyjnym? – Chyba tak – stwierdziła Cindy, wzruszając ramionami. – To prawda, że doktor Najah nie udziela się towarzysko i trzyma na uboczu, ale nie przeszkadza to nikomu z wyjątkiem Jose. Ostatecznie, to jest zmiana cmentarna. – Co to znaczy? – Wszyscy mamy swoje dziwactwa i dlatego znaleźliśmy się na tej zmianie. Być może każdy z nas jest na swój sposób odludkiem. Jeśli o mnie chodzi, lubię pracować nocami, bo jest wtedy mniej nadzoru i o wiele mniej biurokracji. Dlaczego Motilal wybrał tę zmianę, nie mam pojęcia. Być może po prostu dlatego, że jest nieśmiały. Trudno go rozgryźć, gdyż prawie się nie odzywa, ale powiem panu, że jest naprawdę świetnym anestezjologiem. I proszę mnie źle nie zrozumieć, ponieważ mówiłam to samo o Jose, bo nie powiedziałabym tego o każdym.

– Więc nie uważa pani, że doktor Najah jest aspołeczny. – Z pewnością nie w psychiatrycznym sensie tego słowa. Tak mi się w każdym razie wydaje, ale szczerze mówiąc, głowy za to nie dam. Zamieniłam z nim wszystkiego może dziesięć słów. – Jose skarżył się, że on włóczy się po szpitalu. Nie wie pani czasem, dokąd chodzi? – Chyba wiem. Zdaje się, że odwiedza wszystkich pacjentów, którzy rano mają mieć operacje. Tak się domyślam, bo zawsze nosi grafik zabiegów na następny dzień. Roger pokiwał głową, utwierdzając się w przekonaniu, że nie nadaje się na detektywa. Porozmawiawszy z Jose, wysłuchawszy paru uwag o odludku Motilalu i dowiedziawszy się co nieco na temat nocnej zmiany, wciąż nie mógł zawęzić swej listy podejrzanych. Postanowił jednak nie dawać za wygraną. – Słyszała pani, co Jose powiedział, kiedy zapytałem go, czy wie o siedmiu zgonach, które zanotowaliśmy w ciągu ostatnich dwóch miesięcy? – Tak, słyszałam – odparła Cindy z drwiącym chichotem. Lekceważąco machnęła ręką. – Nie wiem, co on kombinował, bo wie o nich. Wszyscy o nich wiemy, a już na pewno anestezjolodzy. To znaczy, nie roztrząsamy specjalnie tej sprawy, ale temat od czasu do czasu wypływa w rozmowach, zwłaszcza gdy pojawia się kolejny przypadek. – Więc dlaczego powiedział mi, że o nich nie wie?

– Nie mam pojęcia. Może powinien pan zapytać go o to, kiedy wróci. Anestezjolodzy nigdy nie spędzają dużo czasu przy reanimacji. Po prostu, jeśli akurat są wolni, wpadają, żeby zaintubować pacjenta, albo jeśli pacjent jest już zaintubowany, żeby sprawdzić, czy zostało to zrobione prawidłowo. – Dziękuję, że zechciała pani ze mną porozmawiać – rzekł Roger. Obrzucił pokój jeszcze jednym, ostatnim spojrzeniem. – Muszę przyznać, że inni nie wydają się zbyt życzliwi. – Jak już mówiłam, mamy swoje dziwactwa, ale gdyby pojawiał się pan tu częściej, przekonałby się pan, że to całkiem mili ludzie. Uśmiechnąwszy się z wdzięcznością i pomachawszy jej na pożegnanie, Roger wyszedł i skierował się do windy. Jego palec powędrował w stronę przycisku, jednak zawisł w powietrzu. Wizyta na bloku operacyjnym nie była zbyt owocna. Miał na liście podejrzanych dwóch anestezjologów, zanim tu przyszedł, i nadal miał dwóch, gdy wychodził. Wybór był prosty. Mógł zostać na drugim piętrze i zajrzeć do apteki, by spróbować dowiedzieć się czegoś o Hermanie Epsteinie, który przeniósł się z nocnej zmiany w Saint Francis na nocną zmianę w General. Mógł zjechać na pierwsze piętro i wstąpić do laboratorium, by zasięgnąć języka w sprawie dwojga laborantów z tej samej listy. Mógł zjechać na parter i odwiedzić ochronę albo nawet do piwnicy, by odwiedzić zaopatrzenie i dział techniczny, gdzie pracowało kolejnych dwoje podejrzanych. Coś jednak mówiło mu, że przez swój kompletny brak doświadczenia w tropieniu przestępców nie dowie się niczego. Krótka pogawędka z Jose uświadomiła mu, że nie wie nawet, o co pytać, nie licząc głupiego: „Czy to pan jest tym seryjnym zabójcą, który morduje pacjentów podczas nocnej zmiany?” Pomysł Laurie był dobry w teorii, ale w praktyce było po prostu zbyt wielu potencjalnych podejrzanych. Wszyscy nowo przyjęci mieli z racji swych obowiązków dostęp do głównej części szpitala. Myśl o pytaniu ludzi wprost, czy są seryjnymi mordercami, sprawiła, że Roger się uśmiechnął. Nietrudno było zgadnąć, co stałoby się z jego reputacją i pracą, gdyby zaczął zadawać takie pytania. Westchnął i spojrzał na zegarek. Było już po trzeciej. Choć wywołana kofeiną euforia osłabła nieco, wciąż czuł się rześki. Nie było mowy, żeby zasnął, gdyby wrócił teraz do domu. Wiedziony nagłym impulsem, wcisnął przycisk jazdy w górę. Postanowił, że zajrzy na chirurgię, gdzie pracowała zamordowana pielęgniarka i gdzie nastąpiły cztery z siedmiu zagadkowych zgonów. Zdecydował też, że zrobi szybki obchód na czwartym piętrze, gdzie mieściły się ortopedia i neurochirurgia, na których zanotowano dwa zgony. Przekonywał się, że nigdy dotąd nie był w szpitalu w czasie nocnej zmiany, zwłaszcza w tej jego części, w której leżeli pacjenci, więc dobrze będzie wyrobić sobie pojęcie o atmosferze i scenerii wydarzeń. Jak się spodziewał, oddział chirurgii nocą miał zupełnie inne oblicze niż za dnia. Zamiast kontrolowanego chaosu panował tu teraz nieoczekiwany, zwodniczy spokój. Nawet oświetlenie było inne, przyćmione, podczas gdy od świtu do zmierzchu – jaskrawe. Idąc z holu w stronę pokoju pielęgniarek, Roger nie widział nikogo. Wyglądało to tak, jak gdyby ogłoszono ćwiczenia przeciwpożarowe i wszyscy wybiegli z budynku.

Podchodząc do stanowiska pielęgniarskiego, Rousseau spojrzał na rząd monitorów wyświetlających EKG i tętno wszystkich pacjentów. Dzięki nowoczesnej technologii bezprzewodowej takie urządzenia stały się powszechne na zwykłych oddziałach szpitalnych. Problem polegał tylko na tym, że nikt ich nie obserwował. Roger rozejrzał się po długim korytarzu. Kompozytowa podłoga lśniła w przyćmionym świetle. W tym momencie usłyszał charakterystyczne skrzypienie krzesła. Zastanawiając się, skąd dobiega ten dźwięk, okrążył kontuar stanowiska pielęgniarskiego i podszedł do otwartych drzwi. Za nimi znajdowało się pomieszczenie gospodarcze z długim wbudowanym biurkiem, stojącymi i wiszącymi szafkami oraz lodówką. Przy biurku, ze stopami opartymi o blat, siedziała, czytając czasopismo, pielęgniarka o przyciągającej wzrok urodzie. Jej twarz miała lekko egzotyczne, azjatyckie rysy, które Roger nauczył się cenić podczas lat spędzonych na Dalekim Wschodzie. Wrażenie to podkreślały jej ciemne oczy i równie ciemne, krótko ostrzyżone włosy. Pod strojem operacyjnym rysowało się zgrabne, jędrne ciało. – Dobry wieczór – powiedział Roger, po czym przedstawił się. Zauważył, że pielęgniarka czyta magazyn poświęcony broni palnej, co zdawało mu się lekko niestosowne. – O co chodzi? – zapytała, nie zdejmując nóg z blatu. Rousseau uśmiechnął się w duchu. Pamiętał nie tak znowu odległe czasy, kiedy pielęgniarki, nawet w Stanach Zjednoczonych, okazywały lekarzom szacunek i były wręcz onieśmielone w kontaktach z nimi. Ta najwyraźniej taka nie była. – Chciałem tylko sprawdzić, czy wszystko w porządku – rzekł. – Wiem, że wczoraj straciliście w tragiczny sposób przełożoną oddziału. To straszne. – Nic wielkiego. Prawdę mówiąc, wcale nie była z niej dobra przełożona. – Naprawdę? – zdziwił się Roger. Odpowiedź wydała mu się zastanawiająco bezduszna. Taka szczerość wobec obcego człowieka nie była normalna, bez względu na to, czy to, co mówiła pielęgniarka, było prawdą czy nie. Odczytał nazwisko na jej plakietce: Jasmine Rakoczi. Pamiętał je z listy pracowników przyjętych z Saint Francis. – Nie bujam. Była dziwaczką i nikt jej tu nie lubił. – Z przykrością to słyszę, pani Rakoczi – powiedział Roger. Oparł się tyłem o blat i założył ręce. – Czy Clarice Hamilton wyznaczyła wam nową przełożoną? – Jeszcze nie. Mamy tymczasową zastępczynię, ale to taka sama kretynka. Ja sama praktycznie przejęłam kontrolę i rozdzieliłam pacjentów. Ktoś musiał się tym zająć, a wszyscy inni tylko siedzą i załamują ręce. Tak czy owak, wszystko idzie jak trzeba. – Miło mi to słyszeć – rzekł Roger. – Pani Rakoczi, chciałbym panią o coś zapytać. – Proszę mówić mi Jazz. Nie reaguję na „pani Rakoczi”. – Przypuszczam, że wiadomo pani o czterech zgonach stosunkowo młodych, pozornie zdrowych

pacjentów pooperacyjnych, które zdarzyły się na tym oddziale w ciągu ostatnich sześciu czy siedmiu tygodni, przy czym ostatni zaledwie wczoraj. – Oczywiście. Trudno byłoby nie wiedzieć. – To prawda – przyznał Roger. – Przejmuje się pani nimi? – Co pan ma na myśli? Rousseau wzruszył ramionami. Pytanie wydawało mu się zupełnie oczywiste. – Poruszyły panią emocjonalnie? – Nie, nie za bardzo. To duży, ruchliwy szpital. Wciąż ktoś tu umiera. Nie można się angażować emocjonalnie, bo w przeciwnym razie człowiek oszaleje i inni pacjenci na tym ucierpią. Wy, grube ryby, siedzicie w swoich eleganckich gabinetach i nie macie pojęcia, jak to jest tu, na froncie. Rozumie pan, o czym mówię? – Chyba tak – odparł Roger. Wyczuł wyraźną zmianę w postawie pielęgniarki. Z początku była arogancka, teraz zaś sprawiała wrażenie czujnej i spiętej, niemal zagniewanej. – Pyta mnie pan o to dlatego, że te zgony nastąpiły na moim oddziale? – Oczywiście. – Na innych oddziałach były podobne wypadki. – Wiem o tym. – Prawdę mówiąc, jeden zdarzył się nawet dzisiaj, ledwie pół godziny temu, na ginekologii i położnictwie. Czemu nie pójdzie pan do nich ze swoimi pytaniami? Roger poczuł, jak całe jego ciało tężeje nieprzyjemnie, co złożył na karb kofeiny. Odkąd minęła początkowa euforia, miał wrażenie, że wszystkie nerwy ma na wierzchu. Wiadomość, że kolejna osoba zmarła akurat wtedy, kiedy on kręcił się po szpitalu, rzekomo szukając podejrzanych, wzbudziła w nim niemiłe wyrzuty sumienia, jak gdyby powinien móc temu zapobiec. – Czy szczegóły były podobne? – zapytał, daremnie licząc na negatywną odpowiedź. – Chyba tak – odparła Jazz. – Mówią, że to kobieta po trzydziestce, której robiono histerektomię. Poważnie, niech pan pójdzie na górę i popyta pielęgniarki, czy się tym przejęły. Przez chwilę Roger wpatrywał się bez słowa w tę kobietę o egzotycznej urodzie, która początkowo wydawała mu się atrakcyjna i dość seksowna, ona zaś bezczelnie odwzajemniała jego spojrzenie. Teraz uważał, że jest niemal przerażająca, co przypomniało mu do pewnego stopnia własną reakcję na doktora Cabreo i to, co usłyszał o doktorze Najahu. Mimo woli przyszła mu na myśl uwaga Cindy, że ludzie pracujący na nocnej zmianie są dziwakami, choć może „dziwak” nie było wystarczająco

mocnym słowem. Prawdopodobnie „neurotyk” lepiej oddawałoby istotę rzeczy. Chcąc nie chcąc, zastanawiał się, czy inni ludzie z jego listy domniemanych przestępców okażą się równie pokręceni. Tak czy inaczej, stawało się jasne, że bez względu na ryzyko będzie musiał popracować nad Rosalyn, by udostępniła mu akta osobowe pracowników, którzy przeszli do Manhattan General z Saint Francis. – Co to ma być? – zapytała drwiąco Jazz. – Jakaś milcząca terapia czy może szczeniackie zawody na spojrzenia? – Przepraszam – powiedział Rousseau, odwracając wzrok. – Po prostu zaszokowała mnie wiadomość o kolejnym zgonie. To bolesne i przerażające. Jestem zaskoczony, że przyjmuje to pani tak lekko. – To się nazywa profesjonalny dystans – odparła Jazz. – My, którzy mamy bezpośrednio do czynienia z ludźmi, musimy go zachowywać. – Z hałasem spuściła nogi na podłogę, rzuciła czasopismo na bok i wstała. – Muszę się zająć pacjentami. Miłej zabawy na ginekologii. – Chwileczkę! – zawołał Roger. Chwycił Jazz za ramię, gdy próbowała przejść obok niego. Zaskoczyło go, jak jest muskularna. – Mam jeszcze kilka pytań. Jazz spojrzała na jego dłoń zaciśniętą na jej ręce powyżej łokcia. Była to chwila napięcia, ale zachowała panowanie nad sobą. Uniosła wzrok i popatrzyła mu prosto w oczy. – Niech pan puści moją rękę albo będzie pan bardzo żałował. Słyszy pan? Roger zwolnił chwyt i rozłożył ręce na znak, że jest kompletnie niegroźny. Nie chciał dać tej kobiecie żadnego pretekstu do fizycznej przemocy, do której jego zdaniem byłaby zdolna. Szczerze mówiąc, zaczynał jej się bać. – Rozumiem, że niedawno przeniosła się pani do nas z Saint Francis. Czy mógłbym wiedzieć dlaczego? Tym razem to Jazz gapiła się na niego bez słowa. – Co to jest, jakieś przesłuchanie? – zapytała wreszcie. – Jak pani mówiłem, jestem szefem personelu medycznego. Jeden z lekarzy poskarżył się na pani postawę, więc chciałem to sprawdzić. Między nami mówiąc, ten lekarz nieraz już składał skargi, które okazywały się nieuzasadnione, ale mimo wszystko mam obowiązek sprawdzić ten zarzut. – Kłamał, ale czuł, że musi sklecić naprędce wyjaśnienie, dlaczego ją wypytuje. Pielęgniarki nie podlegały mu. – Jak się nazywa ten pieprzony lekarz? – Nie wolno mi zdradzić jego tożsamości. Jazz odwróciła wzrok. Omiotła oczyma pomieszczenie. Roger widział, że jej nozdrza się rozdymają. Oddychała głęboko. Jej początkowa rezerwa przerodziła się we wściekłość.

– Proszę posłuchać – dodał Roger. – Chcę się dowiedzieć, czy odeszła pani z Saint Francis z podobnego powodu. Miała pani jakiś zatarg z którymś z tamtejszych lekarzy? Muszę o to zapytać. – Do diabła, nie! – warknęła Jazz. – Mogłam od czasu do czasu posprzeczać się z przełożoną oddziału, ale nigdy z lekarzem. Na palcach jednej ręki mogłabym policzyć, ile razy w ogóle widziałam lekarza na nocnej zmianie. O tej porze wszyscy siedzą w domach i pieprzą się z żonami. – Rozumiem – rzekł Roger. Nie zamierzał komentować ostatniej niestosownej uwagi Jazz, ale nawiązał do pierwszej. – Więc w Saint Francis również miała pani wrażenie, że jej przełożona nie jest tak kompetentna, jak by pani sobie życzyła? Jazz uśmiechnęła się kwaśno. – Zgadł pan, ale nic w tym dziwnego. Nocna zmiana przyciąga świrusów. Rousseau skinął głową. Po swej pierwszej wizycie na nocnej zmianie był tego samego zdania. – Tak z ciekawości, czy kiedykolwiek przyszło pani do głowy, że te nie najlepsze stosunki z szefowymi mogły być po części z pani winy? Wszelki ślad uśmiechu zniknął z twarzy Jazz. – No jasne! To moja wina, że te dwie grube baby były szurnięte. Niech pan da spokój! – Więc dlaczego się pani przeniosła? – Potrzebowałam odmiany, a poza tym chciałam pracować w śródmieściu. – Dlaczego wybrała pani właśnie nocną zmianę? – Bo tu jest o wiele mniej pieprzenia. I tak jest trochę, przyznaję, ale o wiele mniej niż za dnia czy nawet wieczorem. Kiedy byłam w wojsku, skierowano mnie do samodzielnej służby. Najlepiej pracuje mi się, kiedy mam swobodę działania. – Więc była pani w wojsku? – Zgadza, się! Służyłam w piechocie morskiej w czasie pierwszej wojny w Zatoce Perskiej. – To ciekawe – stwierdził Roger. – Proszę mi powiedzieć, co to za nazwisko: Rakoczi? – Węgierskie. Mój dziadek był opozycjonistą. – Jeszcze jedno pytanie, jeśli można – powiedział Rousseau, starając się, by zabrzmiało to nonszalancko. – Czy wie pani, że w listopadzie, kiedy pracowała pani w Saint Francis, nastąpiła tam seria podobnych zgonów? – Znów to samo: trudno byłoby nie wiedzieć.

– Dziękuję, że poświęciła mi pani tyle czasu – rzekł Roger, odsuwając się od blatu. – Myślę, że skorzystam z pani sugestii i zajrzę na ginekologię, ale być może będę miał jeszcze parę pytań. Czy mogę wrócić tu, gdyby tak było? – Jak pan chce. Rzuciwszy Jazz coś na kształt uspokajającego uśmiechu, Roger wyszedł z pomieszczenia gospodarczego i ruszył w stronę wind. Idąc, z niedowierzaniem kręcił głową. Miał wrażenie, że śni. Po rozmowie z dwiema osobami ze swej listy i zasięgnięciu języka na temat trzeciej czuł, że mógłby dowieść, iż każda z nich byłaby zdolna do najbardziej bezwzględnych czynów. Jazz wysunęła głowę z pomieszczenia gospodarczego i przyglądała się, jak Roger zmierza w stronę wind. Nie mogła w to uwierzyć. Znów zapowiadały się kłopoty. Kasowanie szło tak gładko aż do Lewisa, po czym zaczęły się schody. A kiedy tylko zapobiegła jednej potencjalnej katastrofie, następna pojawiła się na horyzoncie. – Co za sukinsyn! – mruknęła. Po jego ubiorze i sposobie mówienia poznała, że to jeszcze jeden z tych cholernych absolwentów Ivy League. Gdy Roger dotarł do wind i wcisnął przycisk, by przywołać kabinę, odwrócił się i spojrzał w stronę stanowiska pielęgniarskiego. Jazz cofnęła głowę. Nie chciała, by zauważył, że go śledzi, jak gdyby przejęła się ich rozmową. Pokręciła głową, po czym trzasnęła otwartą dłonią o blat. Kilka luźnych kartek sfrunęło na podłogę. – Co ja mam robić, do diabła? – mruknęła. Znów pokręciła głową. Przyszło jej na myśl, żeby zadzwonić do pana Boba, ale szybko odrzuciła ten pomysł. Przeczucie mówiło jej, że jeśli poskarży się na cokolwiek, nie otrzyma już więcej misji. Zostanie odsunięta od operacji „Eliminacja”, i tyle. Wzruszyła ramionami. Nic nie przychodziło jej do głowy. Choć umierała z niepokoju, nie miała pojęcia, co robić. Równocześnie wiedziała, że musi być ostrożna, bo sądząc po tym, co mówił, ten wkurzający typ z kierownictwa mógł narobić poważnych kłopotów. Drzwi windy rozsunęły się i Roger wysiadł na szóstym piętrze. Po lewej, za dwuskrzydłowymi drzwiami, mieścił się oddział internistyczny, a po prawej, za identyczną parą, ginekologicznopołożniczy. Roger pchnął drzwi i wszedł na ginekologię. W przeciwieństwie do tego, co zastał na chirurgii, zarówno przy stanowisku pielęgniarskim, jak i na korytarzu kręciło się tu mnóstwo ludzi. Dostrzegł nawet sanitariusza pchającego w stronę wind dla pacjentów wózek, na którym leżało przykryte prześcieradłem ciało. Domyślił się, że to pacjentka, o którą zamierzał pytać. Podchodząc do stanowiska pielęgniarskiego, Roger przystanął i obserwował przez chwilę. Domyślał się, że osoby, które widzi, to zespół reanimacyjny wraz z częścią pielęgniarek z oddziału. Pod ścianą korytarza stał wózek z defibrylatorem. Ludzie rozmawiali w grupkach, zapewne wymieniając się uwagami o nieudanej reanimacji. – Przepraszam – odezwał się Rousseau do najbliżej siedzącej kobiety. Pisała coś w karcie, ale uniosła wzrok. Podobnie jak Rakoczi, ubrana była w strój operacyjny, ale w przeciwieństwie do niej

sprawiała wrażenie uprzejmej i pełnej szacunku. Od Jazz odróżniały ją także lekka nadwaga i garść piegów na grzbiecie nosa. – Może mi pani powiedzieć, gdzie znajdę przełożoną oddziału? – To ja. Jestem Meryl Lanigan. Czym mogę służyć? Roger przedstawił się i wyjaśnił, że interesuje go zmarła niedawno pacjentka. – Nazywała się Patricia Pruit – odparła Meryl. – To jej karta. Chce pan ją przejrzeć? – Tak. Dziękuję. – Wziął kartę i pospiesznie przebiegł ją wzrokiem. Cechy demograficzne były takie, jak się obawiał. Patricia Pruit była zdrową, trzydziestosiedmioletnią matką trojga dzieci. Poprzedniego ranka przeszła nieskomplikowaną histerektomię z powodu mięśniaka macicy. Po operacji jej stan był zupełnie dobry i zaczęto już podawać jej doustnie płyny. Potem nastąpiła katastrofa. Roger spojrzał znów na Meryl. Czekała na kartę. Oddał ją. – To prawdziwa tragedia – powiedział. – I tak nieoczekiwana, biorąc pod uwagę jej wiek i dotychczasowe zdrowie. – Aż się serce kraje – przyznała Lanigan. Otworzyła kartę na notatkach pielęgniarek. – Przez ostatni miesiąc było już kilka podobnych wypadków na innych oddziałach – dodał Rousseau. – Słyszałam o tym. Na szczęście u nas to pierwszy. Być może przyjmujemy to ciężej niż inni, bo jesteśmy przyzwyczajeni do radośniejszych wydarzeń. – Mam kilka pytań, jeśli pani pozwoli. Czy nie pojawił się dziś w nocy na pani oddziale niejaki doktor Najah? – Był tutaj. Często do nas zagląda. – A doktor Cabreo? – On też tu był, ale dopiero po ogłoszeniu alarmu. – A pielęgniarka Jasmine Rakoczi, znana też jako Jazz? – To zabawne, że pan o nią pyta. – Jak to? – Pani Rakoczi kręci się tu niemal każdej nocy. Poskarżyłam się nawet Susan Chapman, która była jej szefową, mówiąc, że nie życzę sobie tego. Teraz, kiedy Susan nie żyje, będę musiała zwrócić się do kogoś na wyższym szczeblu. – Co pani Rakoczi robi, gdy tu przychodzi?

– Próbuje plotkować z salowymi. Poza tym zagląda do kart, które w ogóle nie powinny jej interesować. – Pamięta pani dokładnie, że ona była tutaj dziś w nocy? – Oczywiście, bo kiedy tylko ją widzę, zaczepiam ją. Dzisiaj też ją zagadnęłam. – I co powiedziała? – Twierdziła, że pełni obowiązki przełożonej na swoim oddziale i potrzebuje czegoś. Nie pamiętam, o co jej chodziło. Wysłałam ją do naszego magazynu, żeby wzięła, co potrzebuje, ale potem kazałam jej sobie pójść. Powiedziałam też, że będzie musiała odnieść to, co pożycza, a ona obiecała, że to zrobi. – I poszła do magazynu? – Tak. – Co było potem? – Myślę, że wzięła, co jej było potrzebne, i wróciła na dół. Nie wiem dokładnie, bo musiałam odejść do jednej z pacjentek. A potem, oczywiście, mieliśmy alarm. – W którym pokoju leżała Patricia Pruit? – W 703. Dlaczego pan pyta? – Chciałbym tam zajrzeć. – Proszę bardzo – odparła Meryl, wskazując mu właściwy korytarz. Miliony myśli kłębiły się Rogerowi pod czaszką, gdy szedł w stronę pokoju pacjentki. Jego zdaniem Jasmine Rakoczi stawała się coraz bardziej zagadkowa. Wciąż zadawał sobie pytanie, dlaczego, przy swych aspołecznych skłonnościach, miałaby chodzić piętro wyżej na ginekologię, by szukać towarzystwa salowych, i po co miałaby szperać w kartach tamtejszych pacjentek. To wszystko nie miało sensu. Istotny był jednak fakt, że i ona, i doktor Najah odwiedzili ginekologię przed ogłoszeniem alarmu. Oczywiście zastanawiał się, kto jeszcze z jego listy potencjalnych podejrzanych zaglądał tam tej nocy. Na ile wiedział, mogli to zrobić wszyscy. W pokoju Patricii Pruit panował bałagan. Na podłodze walały się pozostałości po reanimacji. W gorączce wydarzeń opakowania, strzykawki, fiolki po lekach i inne przedmioty rzucano po prostu na ziemię. Łóżko było ułożone płasko i uniesione, by ułatwić dostęp do pacjentki, a płyta do reanimacji wciąż leżała na miejscu. Pomięte białe prześcieradło pstrzyło kilka wymownych kropelek krwi. Niestety tego, czego Roger szukał, nie było nigdzie widać. Stojak kroplówki stał, tak jak powinien, w głowach łóżka, ale bez butelki, która musiała na nim wisieć. Będąc na miejscu wydarzeń,

Rousseau wpadł na pomysł, by kazać sprawdzić zawartość kroplówki. Ponieważ Laurie powiedziała mu, że toksykologia nic nie wykazała, być może zbadanie płynu kroplówkowego przyniosłoby jakiś efekt. Wyszedł z pokoju i wrócił do stanowiska pielęgniarskiego. Przyciągnął uwagę Meryl i zapytał ją o brakującą butelkę. Pielęgniarka wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia, co się z nią stało. – Odwróciła się, zawołała lekarza, który kierował reanimacją, i zadała mu to samo pytanie. Ten pokręcił głową na znak, że też nic nie wie, po czym wrócił do swej nieformalnej minikonferencji. On i inni lekarze nadal głośno roztrząsali przyczyny swej porażki. – Myślę, że zniesiono ją na dół razem z pacjentką – powiedziała Lanigan. – Zawsze zostawiamy na miejscu przynajmniej igłę, razem ze wszystkimi innymi rurkami. – To być może głupie pytanie, ale jestem tu jeszcze dość nowy. Dokąd dokładnie trafiła ta pacjentka? – Do kostnicy, czy raczej do pomieszczenia, którego używamy w tym charakterze. To stare prosektorium w piwnicy. – Dziękuję – powiedział Roger. – Nie ma za co. Rousseau wrócił do holu. Przywołał windę, potem jednak spojrzał na tabliczkę z symbolem schodów. Przyszło mu nagle do głowy, by zapytać Jasmine Rakoczi, dlaczego tak często odwiedza ginekologię i czego właściwie potrzebowała tej nocy. Ponieważ winda długo nie przyjeżdżała, ruszył w dół po schodach. Gdy schodził, zauważył, że wpływ kofeiny zaczyna wreszcie słabnąć. Nogi miał jak z ołowiu. Postanowił, że porozmawia raz jeszcze z panią Rakoczi, rozejrzy się szybko za butelką od kroplówki, po czym weźmie kurs na dom. Na chirurgii panował wciąż ten sam spokój. Roger domyślał się, że wszystkie pielęgniarki są przy pacjentach. Widział kilka z nich, mijając otwarte drzwi pokoi. Zamiast zawracać im głowę, postanowił zaczekać przy stanowisku pielęgniarskim, aż Jasmine Rakoczi wróci. Ku swemu zaskoczeniu zastał ją w tym samym miejscu co przedtem, w tej samej pozycji i czytającą to samo czasopismo. – Zdawało mi się, że mówiła pani, że idzie zająć się pacjentami – powiedział. Miał świadomość, że zachowuje się prowokująco wobec osoby o wybuchowym temperamencie, ale nie mógł się powstrzymać. Ta kobieta wyraźnie się obijała. – Byłam u nich. Teraz dyżuruję na stanowisku pielęgniarskim. Coś nie tak? – Szczęśliwie dla nas obojga to nie moja działka – stwierdził Roger. – Ale mam do pani jeszcze jedno pytanie. Poszedłem za pani sugestią i zajrzałem na ginekologię. Rozmawiałem z Meryl Lanigan, która powiedziała mi, że jest pani częstym gościem na jej oddziale. Dodała też, że była tam pani tej

nocy. Chciałbym wiedzieć, po co. – Dla podniesienia kwalifikacji zawodowych – odparła Jazz. – Interesuję się ginekologią i położnictwem, a w wojsku z oczywistych względów nie miałam z nimi większej styczności. Tak więc często zaglądam tam w czasie przerw. Teraz, kiedy poznałam trochę tę dziedzinę, mam zamiar ubiegać się o etat na ginekologii. – Więc to chęć podnoszenia kwalifikacji zaprowadziła tam panią dziś w nocy? – Tak trudno w to uwierzyć? Zamiast spędzić przerwę obiadową w stołówce i gadać o pierdołach z połową pielęgniarek z chirurgii, poszłam na górę, na ginekologię, żeby się czegoś nauczyć. Ludzie, co z wami jest? Człowiek próbuje się rozwijać, a tylko naraża się na przykrości. – Nie zamierzam jeszcze bardziej uprzykrzać pani życia – oznajmił Roger, ze wszystkich sił starając się, by nie zabrzmiało to złośliwie. – Ale coś mi się tu nie zgadza. Meryl Lanigan powiedziała mi, że kiedy zagadnęła panią, twierdziła pani, że chce coś pożyczyć. – Tak powiedziała? – zapytała Jazz i roześmiała się pogardliwie. – Cóż, do pewnego stopnia miała rację. Rzeczywiście potrzebowałam kilku rurek do wlewów, bo centralny magazyn nie uzupełnia nam zapasów, ale to przyszło mi do głowy dopiero później. Tak naprawdę poszłam tam, żeby wysysać wiedzę z zapisków w kartach pacjentek. Przypuszczam, że ona nie chce tego przyznać, bo pewnie boi się, że chcę ją wygryźć z posady. – Nie odniosłem takiego wrażenia – rzekł Roger. – Ale co ja mogę wiedzieć? Dziękuję, że poświęciła mi pani swój czas, pani Rakoczi. Zgłoszę się znów, jeśli będę miał jakieś pytania. Wyszedł z pomieszczenia gospodarczego i okrążył kontuar stanowiska pielęgniarek. Czuł się teraz autentycznie zmęczony. Kofeina zupełnie już przestała działać. Parę chwil wcześniej zastanawiał się, czy po ponownej rozmowie z Jasmine Rakoczi nie wrócić na blok operacyjny, by sprawdzić, czy zastanie tam doktora Najaha. Podobnie jak w przypadku Rakoczi, chciał zapytać go, co robił na ginekologii, ale teraz się rozmyślił. Był wyczerpany. Zbliżała się czwarta nad ranem. Postanowił, że kiedy tylko wróci rano do biura, zadzwoni do Rosalyn i wyżebrze od niej akta Jasmine Rakoczi z Saint Francis. Nie dbał o konsekwencje. Zastanawiał się, do jakiego stopnia powszechny brak pielęgniarek przyczynił się do tego, że ta kobieta została zatrudniona. Najprawdopodobniej nie ona była seryjnym mordercą. To byłoby zbyt proste. Ale fakt, że przy takim nastawieniu do ludzi mogła pracować jako pielęgniarka, był jego zdaniem parodią i zamierzał coś z tym zrobić. Przywołał windę, po czym rzucił okiem za siebie, w stronę stanowiska pielęgniarskiego. Przez ułamek sekundy zdawało mu się, że widzi Jazz obserwującą go zza framugi drzwi pomieszczenia gospodarczego. Nie dałby za to głowy, a biorąc pod uwagę zmęczenie, jakie go nagle ogarnęło, być może była to tylko jego wyobraźnia. Ta kobieta przerażała go. Nie chciał nawet myśleć o tym, że mógłby jako pacjent znaleźć się pod jej opieką.

Winda przyjechała i wsiadł do kabiny. Gdy drzwi się zamykały, raz jeszcze zerknął w stronę pomieszczenia gospodarczego. Ponownie nie wiedział, czy to wzrok, czy mózg płata mu figla, gdyż zdawało mu się, że znów ją zobaczył. Zjechał do piwnicy. Nigdy przedtem tu nie był. W przeciwieństwie do reszty szpitala, ta część miała czysto utylitarny charakter. Gołe, betonowe ściany pokrywały plamy, a pod sufitem biegły dziesiątki odsłoniętych rur – niektóre w izolacji, inne nie. Oświetlenie stanowiły żarówki wkręcone w zwykłe porcelanowe oprawki z drucianymi koszami. Tuż obok wind stary napis, namalowany łuszczącą się farbą wprost na betonowej ścianie, mówił: „Prosektorium”, czemu towarzyszyła wielka czerwona strzałka. Trasa wiła się jak labirynt, ale idąc za czerwonymi strzałkami, Rousseau dotarł w końcu do dwuskrzydłowych, obitych skórą drzwi z umieszczonymi na poziomie oczu owalnymi okienkami o zatłuszczonych szybkach. Choć widział, że w pomieszczeniu świeci się światło, nie mógł rozróżnić żadnych szczegółów. Otworzył drzwi, po czym starą mosiężną blokadą zabezpieczył je przed zamknięciem. Przed sobą miał staroświecki, półkolisty, dwupiętrowy amfiteatr z rzędami maleńkich siedzeń, z których najwyższe niknęły w mroku. Domyślał się, że zbudowano go przed stu laty, kiedy anatomia i patologia były filarami programu studiów medycznych. Niemal całe wyposażenie sali wykonane było ze starego, porysowanego i podziurawionego, ciemno lakierowanego drewna, a oświetlenie zapewniała wielka lampa z kloszem zwisająca na długim kablu spod sufitu. Światło padało na przedpotopowy metalowy stół autopsyjny ustawiony pośrodku kanału. Pod tylną ścianą stała przeszklona gablotka z kolekcją stalowych instrumentów autopsyjnych. Roger zastanawiał się, kiedy używano ich po raz ostatni. Poza Zakładem Medycyny Sądowej wykonywano teraz niewiele autopsji, zwłaszcza w szpitalach należących do koncernów medycznych, takich jak Manhattan General. Na kanale, oprócz stołu autopsyjnego, znajdowało się kilka przykrytych prześcieradłami wózków szpitalnych, najwyraźniej mieszczących zwłoki. Nie mając pojęcia, na którym z nich leży Patricia Pruit, Roger podszedł bliżej. Przy pierwszym wózku po raz nie wiedzieć który zadał sobie pytanie, dlaczego Laurie wybrała zawód patologa sądowego. Wydawało się to tak sprzeczne z jej pełną życia osobowością. Wzruszywszy ramionami, chwycił skraj prześcieradła i podniósł je. Skrzywił się. Miał przed sobą doczesne szczątki ofiary jakiegoś wypadku. Głowa mężczyzny była straszliwie zdeformowana i zgnieciona do tego stopnia, że jedno oko znalazło się zupełnie na wierzchu. Roger opuścił prześcieradło. Nogi miał jak z waty. Jako student medycyny nie znosił patologii, zwłaszcza patologii sądowej, a ten nieszczęśnik przypomniał mu o tym w wyjątkowo brutalny sposób. Odetchnął głęboko kilka razy, po czym przeszedł do następnego wózka. Wyciągnął rękę, by ująć skraj prześcieradła, nie dosięgnął go jednak. Cios w sam środek pleców czymś, co sprawiało wrażenie wąskiej deski, zwalił go z nóg. Czuł, że leci naprzód, i odruchowo wyrzucił przed siebie ręce, by zamortyzować upadek, ale nim runął na wykafelkowaną podłogę, deska uderzyła go ponownie, odbierając mu dech. Roger padł jak długi, przejechał po glazurowanych kafelkach i uderzył głową o ściankę oddzielającą

kanał od rzędów siedzeń. Próbował wstać, lecz ciemność otoczyła go niczym gruby, duszący koc.

Rozdział 17

Kiedy dźwięk budzika zakłócił ciszę sobotniego poranka, Laurie czuła się podobnie jak w piątek rano. Tej nocy też nie spała dobrze, a kiedy udało jej się usnąć, dręczyły ją koszmary. Po wyjściu z łóżka natychmiast powtórzyła test ciążowy na nowym zestawie. Jako lekarka wiedziała doskonale, że powtórne wykonanie badań jest konieczne, by wykluczyć błąd. Gdy wróciła, by sprawdzić wynik, zdawała sobie sprawę ze swych mieszanych uczuć. Znów jednak był zdecydowanie dodatni. Nie mogła już dłużej wątpić, że jest w ciąży. Wiarygodność wyników testu zwiększyły poranne mdłości, które wydawały się nieco silniejsze niż w poprzednie dni, chociaż gdy zjadła trochę suchych płatków z rodzynkami, poczuła się lepiej. Towarzyszący im dyskomfort w prawej dolnej części brzucha to już inna sprawa. Na szczęście w niczym nie przypominał tego, czego doświadczyła poprzedniego wieczoru, wracając do domu po kolacji z Jackiem. Wtedy był to autentyczny ból, tak silny, że aż się zwinęła. Dopadł ją nagle w taksówce niczym ostry skurcz jelit. Przez chwilę myślała, że będzie musiała zadzwonić do Laury Riley, ale potem, równie nagle jak się pojawił, ból zniknął. Biorąc pod uwagę jego intensywność, Laurie była przekonana, że źródłem jest układ trawienny. Był znacznie ostrzejszy niż bóle menstruacyjne, co kazało jej sądzić, że nie może mieć nic wspólnego z ciążą. Mylący był jedynie fakt, że pojawiał się rano z mdłościami, sugerując, że ma z nimi jakiś związek. Laurie odstawiła pustą miseczkę po płatkach na blat. Zaniepokojona utrzymującym się dyskomfortem, zaczęła ostrożnie naciskać brzuch palcem wskazującym, szukając jakiegokolwiek wyraźnego ogniska bólu. Nie znalazła go i, co dość dziwne, samo obmacywanie działało korzystnie. Kiedy odjęła dłoń, po dyskomforcie nie było już śladu, co utwierdziło ją w przekonaniu, że chodziło o jakieś

dolegliwości jelitowe, być może gazy. Uspokojona ustąpieniem przykrego doznania, ubrała się szybko. W ten weekend pełniła dyżur, co oznaczało, że to ona właśnie miała obowiązek pójść do kostnicy i sprawdzić, jakie przypadki trafiły tam w ciągu nocy. Wiedziała, że prawdopodobnie wykona kilka autopsji, chyba że wszystkie będą mogły zaczekać do poniedziałku, co za jej pamięci nigdy jeszcze się nie zdarzyło. W razie zalewu nagłych przypadków mogła wezwać osobę wyznaczoną na dyżur rezerwowy, ale nie przypominała sobie, by ktokolwiek z tego kiedykolwiek korzystał. Pogoda była typowa dla marca w Nowym Jorku – dżdżysta i zimna. Laurie, skulona pod parasolką, wlokła się na północ Pierwszą Avenue. Przez chwilę rozglądała się za taksówką, ale zawsze, kiedy pogoda się psuła, stawały się nieuchwytne. Po drodze rozmyślała o rozmowie z Jackiem. Patrząc z perspektywy czasu, uświadomiła sobie, jak jej emocje, ze zrozumiałych względów, przechodziły z jednej skrajności w drugą. Choć teraz wstydziła się swej reakcji na pytanie Jacka, kto jest ojcem, gdyż było ono, koniec końców, zupełnie rozsądne, uznała, że ogólnie rzecz biorąc, udało jej się zachować godne podziwu opanowanie. Zważywszy na to, o jaką stawkę toczyła się gra, była to być może jedna z najważniejszych rozmów w jej życiu. Teraz mogła już tylko się modlić, żeby Jack zareagował tak, jak na to liczyła. Na ile go znała, szansę wynosiły mniej więcej pięćdziesiąt procent. Na ulicy pod Zakładem Medycyny Sądowej stało kilka telewizyjnych wozów transmisyjnych, co sugerowało, że w nocy wydarzyło się coś wartego wyemitowania. Laurie zwiększyła czujność. Kontakty z mediami nie należały do jej ulubionych aspektów zawodu lekarza sądowego. W przeszłości miała parę niemiłych doświadczeń z reporterami, przez które omal nie znalazła się na bruku. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie skierować się raczej do wejścia od strony Trzydziestej Ulicy. Zerknęła jeszcze raz na wozy transmisyjne. Były tylko trzy i miały schowane anteny, co pozwalało sądzić, że nie spodziewano się wstrząsających nowin. Domyślając się, że wydarzenia, które ściągnęły reporterów do kostnicy miejskiej, nie były sensacjami na pierwsze strony gazet, Laurie weszła po schodach i wkroczyła do holu. W środku rozgościło się kilkunastu dziennikarzy i trzech operatorów. Machając na powitanie Marlene, która przychodziła na kilka godzin w każdą sobotę, Laurie usiłowała przedostać się przez część recepcyjną do drzwi strzegących strefy dla personelu. Niemal natychmiast jeden z dziennikarzy rozpoznał ją, zagrodził jej drogę i podsunął mikrofon przed twarz. Włączyło się kilka reflektorów, zalewając hol jaskrawym światłem. Operatorzy dźwignęli swój sprzęt na ramiona. – Pani doktor, czy zechciałaby pani wypowiedzieć się na temat tego wypadku? – zapytał dziennikarz. Pozostali stłoczyli się wokół nich, również podsuwając mikrofony. – Pani zdaniem było to podwójne samobójstwo czy ktoś chłopcom w tym pomógł? Laurie odepchnęła mikrofon.

– Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, a poza tym wszelkie informacje wychodzące poza Zakład Medycyny Sądowej muszą być zatwierdzone przez szefa, jego zastępcę albo biuro prasowe. Wszyscy państwo o tym wiecie. Przeciskając się między nimi, ruszyła w stronę sali identyfikacji zwłok. Nie zważała na dalsze pytania. Ku swej uldze dostrzegła przez szybę w drzwiach Roberta. Z jego pomocą dostała się do środka i zamknęła za sobą drzwi, pozostawiając dziennikarzy własnemu losowi. – Dzięki, Robert – powiedziała, ściągając kurtkę. – Zachowują się jak zgraja wilków – odparł. – O co w tym wszystkim chodzi? – Dwóch trzynastoletnich chłopców wpadło pod wagon metra. Laurie skrzywiła się. Wiedziała, że taki scenariusz będzie dla niej trudny emocjonalnie. Zaskoczyło ją, że nie została wezwana w nocy. Na szczęście obecna ekipa lekarzy wyjazdowych była wyjątkowo kompetentna, a pokaźne doświadczenie pozwalało im uporać się ze wszystkimi z wyjątkiem najbardziej krytycznych przypadków. Lekarzami wyjazdowymi byli w większości patolodzy z dłuższym stażem, którzy dorabiali sobie dodatkową pracą. – Przeprowadzono już identyfikację? – Tak. Wszystko to załatwiono w nocy. Laurie była szczęśliwa, że ma to już z głowy. Identyfikacja dzieci była dla niej szczególnie przykra, gdyż nieodmiennie oznaczała kontakt ze zrozpaczonymi rodzicami. Ruszyła dalej, do pokoju służbowego, gdzie z zadowoleniem stwierdziła, że jej weekendowy dyżur zbiegł się z dyżurem Marvina. Technik zdążył już zrobić kawę i wyłożyć na stół teczki nowych przypadków. Jedna z nich leżała tuż przed nim. Wymienili pozdrowienia, gdy Laurie nalewała sobie kawę. – Wygląda na to, że mamy sporo roboty – zauważyła, przyglądając się teczkom. – Niestety tak – przyznał Marvin. Postukał kłykciem tę, którą miał przed sobą. – Przywieźli nam jeszcze jeden z tych zastanawiających pooperacyjnych przypadków z General. – Żartujesz! – Z przodu jest liścik od Janice. Laurie szybko przeczytała notatkę. Był to zarys najważniejszych wiadomości na temat Patricii Pruit, zawierający odpowiedzi na wszystkie standardowe pytania. Laurie głośno wciągnęła powietrze. Jeśli nie znajdzie żadnej istotnej patologii serca, jej seria będzie liczyła już szesnaście przypadków, w tym

osiem z samego Manhattan General. To nie mogło trwać dalej. – Zacznijmy od Pruit – powiedziała. – Przed dwoma chłopcami? – zdziwił się Marvin. – Widziałaś ten tłum reporterów czekających w holu? – Widziałam. Nie umrą, jeśli poczekają jeszcze trochę – odparła Laurie. Chciała jak najszybciej upewnić się, że Pruit jest kolejnym przypadkiem z jej serii, i przekazać wieść Rogerowi. Coś trzeba było zrobić. Nie mogli już dłużej biernie stać na uboczu. – W porządku. Pójdę na dół i przygotuję, co trzeba. – Jest jeszcze coś ciekawego? – Większość przypadków wydaje się rutynowa. Myślę, że zdecydujesz się odpuścić prawie wszystkie. Według mnie czekają nas cztery autopsje, ale ty możesz być innego zdania. Kiedy Marvin zszedł do sali autopsyjnej, Laurie przejrzała wszystkie teczki. Jak się spodziewała, technik miał rację. Zrobią cztery autopsje i na tym zakończą, chyba że nadejdzie jeszcze coś godnego uwagi. Podjąwszy tę decyzję, pojechała na górę do swojego pokoju, by zostawić kurtkę. Była zadowolona, że to zrobiła, gdyż na swym biurku znalazła stos kart szpitalnych. Ku jej zaskoczeniu, dział dochodzeniowy zdołał jakoś dokonać imponującego wyczynu i sprowadził w rekordowym czasie karty Lewisa i Sobczyk z Manhattan General oraz sześć kart z Saint Francis. Na wierzchu sterty znajdowała się karta Roweny Sobczyk. Laurie otworzyła ją i przerzuciła parę stron, przeglądając notatki dotyczące przebiegu operacji oraz anestezji. Podobnie jak u McGillina i Morgan, nie znalazła tam nic odbiegającego od normy. Miała właśnie odłożyć kartę, kiedy spomiędzy stron wysunął się krótki fragment nieprawidłowego EKG. Przeszło półmetrowy wykres był poskładany w harmonijkę i przyklejony do jednej z kartek pierwszymi piętnastoma centymetrami. Laurie otworzyła kartę na tym miejscu. Były to notatki lekarza odpowiedzialnego za reanimację. Przeczytała je pobieżnie, nie wydały jej się jednak zbyt oświecające. Następnie rozłożyła wykres EKG i przestudiowała go. Impulsy były rozciągnięte, jak gdyby przedstawiały zamierające uderzenia serca, jeśli w ogóle były to uderzenia serca. Mogła to być po prostu słabo skoordynowana aktywność elektryczna nie powodująca żadnych skurczów mięśniowych. Im dalej, tym impulsy stawały się bardziej zniekształcone, aż wreszcie wygładziły się raptownie, przechodząc w linię prostą. Na marginesie ktoś zapisał ołówkiem komentarz: „Krótki odcinek EKG z początkowej fazy reanimacji, po którym nie zarejestrowano już żadnej czynności elektrycznej”. Laurie nigdy nie miała wielkiej wprawy w odczytywaniu elektrokardiogramów i ów krótki odcinek nic jej nie mówił. Przeczucie podpowiadało jej jednak, że może on się okazać znaczący, skoro nie dysponowała podobnymi wykresami u McGillina i Morgan, u których nie stwierdzono żadnej czynności elektrycznej serca. Pomyślała więc, że dobrze byłoby pokazać go komuś lepiej znającemu się na rzeczy. Zaznaczyła to miejsce w karcie linijką i zanotowała sobie na karteczce samoprzylepnej, żeby pokazać wykres kardiologowi.

Telefon na jej biurku zadzwonił nagle. Podskoczyła w popłochu. Spojrzała na aparat, mając nadzieję, że to Jack. Położyła dłoń na słuchawce i odczekała jeszcze jeden dzwonek, czując wibrację przez skórę i daremnie usiłując wpłynąć na tożsamość dzwoniącego. Pomimo jej wysiłków dzwonił Marvin, a wiadomość była prosta. Na sali autopsyjnej wszystko było już gotowe. Laurie odłożyła kartę Sobczyk, ze sterczącą z boku linijką, na wierzch sterty. Nie mogła się doczekać popołudnia, kiedy będzie miała czas przejrzeć je wszystkie, szczególnie te z Queens, by się upewnić, że tamte zgony są lustrzanym odbiciem tych z General. Ponownie spojrzała na telefon, przez chwilę zastanawiając się, czy nie zadzwonić do Jacka. W tym momencie zauważyła małe światełko na obudowie aparatu, wskazujące, że ktoś nagrał się na automatyczną sekretarkę. Zdumiona, kto mógł zostawić dla niej wiadomość w środku nocy, podniosła słuchawkę i odsłuchała nagranie. Najpierw zaskoczyła ją godzina, o której go dokonano, a potem dźwięk głosu Rogera. Zaimponowało jej, że potraktował jej sugestię tak poważnie, iż pracował non stop do drugiej nad ranem. Jeszcze większe wrażenie zrobiła na niej informacja, że udało mu się wytypować kilkoro domniemanych podejrzanych, między innymi niejakiego Najaha, anestezjologa, który niedawno przeniósł się z Saint Francis do Manhattan General. Słuchała tych nowin z prawdziwą satysfakcją i miała wielką ochotę dowiedzieć się więcej, chociaż ewentualna pora była już inną sprawą. Idąc znowu w stronę wind, by zjechać do piwnicy, zastanawiała się, kiedy – jeśli w ogóle – powinna się spodziewać telefonu od Jacka. Z nim nigdy nie było wiadomo. Zgodnie z jej przewidywaniami autopsja Patricii Pruit okazała się uderzająco podobna do wcześniejszych przypadków w jej serii; nie znalazła absolutnie żadnej patologii, która mogłaby wyjaśnić nagły zgon kobiety. Jak zwykle, rana pooperacyjna nie wykazywała nadmiernego krwawienia ani śladów infekcji, nie było też żadnych zakrzepów w głównych naczyniach krwionośnych nóg, brzucha czy klatki piersiowej. Serce, płuca i mózg wyglądały najzupełniej normalnie. Skończywszy, Laurie pomogła Marvinowi przenieść zwłoki na wózek. – Którego dzieciaka chcesz zrobić najpierw? – zapytał technik, odblokowując kółka wózka. – Wszystko jedno – odparła Laurie. Rozpostarła obie teczki na sąsiednim stole autopsyjnym, szukając raportów dochodzeniowych. Potem, po namyśle, dodała: – Prawdę mówiąc, mógłbyś wyłożyć ich obu naraz. – Nie ma sprawy – rzekł zgodnie Marvin. Wyszedł przez wahadłowe drzwi, pchając wózek ze zwłokami Pruit. Jeszcze kilka lat wcześniej w przerwie między jedną autopsją a drugą Laurie zabrałaby teczki i poszła z nimi na górę, do bufetu, ale teraz, gdy miała na sobie skafander kosmiczny, było z tym zbyt wiele kłopotu, tak więc przeczytała raporty dochodzeniowe na stojąco, z szumem wentylatora w tle. Natychmiast zrozumiała, skąd wzięło się zainteresowanie dziennikarzy. Tragiczne wydarzenie miało ów ponury urok, jaki uwielbiały brukowce. Wypadek zdarzył się o trzeciej nad ranem na stacji przy Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Pociąg metra nadjechał z hukiem i zmiażdżył dwójkę dzieciaków.

Problem tkwił w sprzecznych zeznaniach. Maszynista twierdził, że chłopcy czekali do ostatniej chwili, by rzucić się na tory, więc nic już nie mógł zrobić. Taki scenariusz wskazywałby na podwójne samobójstwo, ale maszynista nie przeszedł testu alkomatem, co stawiało pod znakiem zapytania jego wiarygodność. Zupełnie inaczej brzmiała wersja kierownika pociągu, który oświadczył, że kiedy skład wjeżdżał na stację, był między wagonem pierwszym i drugim i wyglądał na peron. Utrzymywał, że nie widział tam żadnych dzieciaków, a on przeszedł test alkomatem. Trzecią wersję przedstawił agent z kiosku z żetonami, który zeznał, że jakiś podejrzany mężczyzna przeszedł przez bramkę zaraz za chłopcami, ale potem zniknął. Drzwi na korytarz otworzyły się gwałtownie i Marvin wszedł, pchając kolejny wózek. – Nie wygląda to ładnie – powiedział. – Wyobrażam sobie – odparła Laurie. Nadal czytała raport dochodzeniowy. Ani na peronie, ani przy ofiarach nie znaleziono listów samobójczych. Rozmowy z rodzicami obu chłopców nie wskazywały, by którykolwiek z nich cierpiał na depresję. Według słów jednego z rodziców, chłopcy byli „szatanami z piekła rodem, ale w życiu by się nie zabili”. – Idę po drugiego – zawołał technik. Laurie pomachała mu przez ramię, nie przerywając lektury. Jak zwykle była pod wrażeniem pracy Janice. Nie mogła się nadziwić, jakim cudem udawało jej się dokonać aż tyle w ciągu jednej nocy. Kiedy skończyła czytać, wyjęła z obu teczek arkusze na notatki z autopsji i odwróciła się w stronę pierwszego z dwóch ciał. W tej samej chwili Marvin wrócił z drugim. – Dobry Boże – mruknęła, patrząc na szczątki pierwszego chłopca. Nastolatki nie przysparzały jej takich problemów emocjonalnych jak młodsze dzieci, ale mimo wszystko przeżywała to ciężko. Przejechanie przez pociąg zajmowało wysoką pozycję na skali traumatycznych doświadczeń. Ramię chłopca zostało oderwane w barku i leżało obok tułowia. Głowa i twarz stanowiły krwawą miazgę. Nie było mowy, by cokolwiek dało się z nimi zrobić z myślą o rodzicach. Laurie rozpoczęła oględziny zewnętrzne, tworząc inwentarz aż nazbyt widocznych urazów. Nie ulegało wątpliwości, że ciało koziołkowało pod pociągiem, dopóki się nie zatrzymał. – Tu jest drugi – powiedział Marvin, odsuwając pusty wózek pod ścianę. Laurie pokiwała mu, nie odwracając się. Zauważyła na członku chłopca coś nieoczekiwanego, co kazało jej przesunąć się i spojrzeć na podeszwy jego stóp. Marvin podszedł i stanął po przeciwnej stronie stołu. – Zauważyłem to – rzekł, podążając wzrokiem za jej spojrzeniem. – Co o tym sądzisz? – Oprócz otarć widać tam było ślady przypalenia. – Gdzie są buty? – zapytała Montgomery.

– W plastikowym worku w magazynie. – Przynieś je – zażądała Laurie. Zaintrygowana, natychmiast podeszła do drugiego chłopca. Gdy Marvin wrócił z ubraniem obu denatów, Laurie miała wrażenie, że rozwiązała zagadkę przez same tylko oględziny zewnętrzne. Technik wyciągnął tenisówki chłopców. Podobnie jak zwłoki, przedstawiały żałosny widok. Laurie podniosła je i obejrzała podeszwy. – Chyba rozumiem już, co się stało. – Tak? – zainteresował się technik. – Wyjaśnij mi. W tym momencie drzwi sali otworzyły się z hukiem, zaskakując zarówno Laurie, jak i Marvina. Był to Sal D’Ambrosio, kolejny z zatrudnionych w kostnicy techników. Choć zwykle obojętny, tym razem był dziwnie ożywiony. – Przywieziono nam właśnie w asyście paru gliniarzy pozbawione głowy i dłoni zwłoki mężczyzny. Co mam zrobić? – Prześwietliłeś je, zważyłeś i sfotografowałeś, jak należało? – zapytała Laurie. W przeciwieństwie do Marvina, który niemal nie potrzebował wskazówek, Sal ze swą apatią często działał jej na nerwy. Istniała procedura, zgodnie z którą należało traktować każde zwłoki trafiające do kostnicy miejskiej. – Już dobrze – rzekł Sal, wyczuwając jej rozdrażnienie. – Myślałem, że skoro są tu gliny, to może być inna historia. – Wycofał się z sali i drzwi się zamknęły. Laurie zamyśliła się. Wiadomość o przywiezieniu bezgłowych, pozbawionych dłoni zwłok obudziła w niej wspomnienia sprzed siedmiu lat, kiedy to do kostnicy trafiło podobne ciało wyłowione z East River. Nie bez trudu udało się dokonać identyfikacji. Okazało się, że denat nazywał się Franconi. I pan Franconi pośmiertnie zabrał ją i Jacka w szaloną podróż po Gwinei Równikowej w Afryce Zachodniej. – Hej! – Marvin wyrwał ją z krótkiej zadumy. – No, mów! Zaciekawiłaś mnie. Co z tymi dwoma dzieciakami? Laurie zaczęła wyjaśniać, ale drzwi na korytarz otworzyły się ponownie i ku ich wielkiemu zaskoczeniu do sali weszła postać w fartuchu, kapturze i maseczce na twarzy. – Przepraszam, ale tutaj nie wolno wchodzić – zawołała Montgomery, unosząc dłoń niczym policjant z drogówki. Przekonana była, że intruzem jest jakiś wyjątkowo śmiały reporter, któremu cudem udało się wedrzeć do strefy dla personelu. – To niebezpieczne i wymagany jest pełny strój ochronny. – Och, daj spokój, Laur! – odezwał się mężczyzna, przystając. – Jack mówił mi, że w weekendy jest tu większy luz i że on tak właśnie się ubiera, jeśli tylko nie ma do czynienia z przypadkiem zakaźnym. – Lou? – zapytała Laurie.

– Tak, to ja. Nie każesz mi wkładać jednego z tych skafandrów, prawda? Doprowadzają mnie do szału. – Jeśli Calvin cię przyłapie, dostaniesz zakaz wstępu do końca życia. – Patrząc realistycznie, jakie są szansę, że się tu zjawi? – Zerowe, jak sądzę. – No więc masz – stwierdził Lou. Podszedł do Laurie i zerknął na dwóch chłopców, po czym szybko przeniósł wzrok na lekarkę. – Fu! Co za widok! Jak możesz w ten sposób zarabiać na życie? – Ma to swoje ujemne strony – przyznała. – Co cię tu sprowadza w ten sobotni ranek? – Bezgłowy jeździec, którego przywiozłem. Spowodował kolejne zamieszanie w Manhattan General. Mówię ci, ten szpital niedługo zacznie mi się śnić. – Lepiej mi to wyjaśnij. – Wezwano mnie o bladym świcie. Wygląda na to, że facet, który zajmuje się zwłokami w General, przyszedł do pracy jak co dzień i znalazł ciało, którego nie powinno tam być. – Parsknął śmiechem. – Wiesz, to dość zabawne znaleźć w kostnicy nadliczbowego trupa. Słyszałem, że zwłoki czasem zawieruszają się albo giną, ale żeby się mnożyły, to już trochę niezwykłe. – Dlaczego cię wezwano? Czemu nie zajął się tym po prostu miejscowy komisariat? – Mój kapitan dostał cynk. Po tym, jak wczoraj rano zamordowano tam jego szwagierkę, ma praktycznie ciągłą łączność ze szpitalem. Tak więc natychmiast zadzwonił do mnie i kazał mi tam zasuwać. Problem w tym, że nie zrobiliśmy żadnych postępów w sprawie jego szwagierki, więc szykuje już dla mnie narzędzia tortur. Poza tym jest parę podobieństw. Ten nowy trup ma dwie dziury wyglądające na rany od kul, tak jak jego szwagierka. – Nie wiadomo, kto to? – Nie, nie ma żadnej wskazówki. I nikogo nie brakuje w szpitalu, ani z pacjentów, ani z personelu. – A co z głową i dłońmi? – Nie ma. Nie udało się ich znaleźć. – Więc twój kapitan uważa, że te nowe zwłoki mają jakiś związek z zamordowaniem siostry jego żony. – Nie ujął tego w ten sposób, ale najwyraźniej tak właśnie pomyślał. To niesamowite. Zwłoki były czyste jak łza, kiedy facet znalazł je na tyłach starej chłodni w prosektorium. Żadnej krwi, żadnej papraniny, nic. Jakby gość dopiero co wyszedł spod prysznica. Jeśli chcesz znać moje zdanie, cała ta historia jest upiorna, a widziałem już wiele niesamowitych rzeczy, odkąd pracuję w policji.

– Jak odcięto głowę i dłonie? – Co masz na myśli? – To było czyste cięcie czy zostały odrąbane? – Czyste. Bardzo czyste. – Na przykład tak, jak zrobiłby to chirurg? – Chyba tak. Nie przyszło mi to do głowy, ale tak. – To wygląda na intrygujący przypadek. – Zrobisz go od razu? Kapitan powiedział, że mam dać mu znać możliwie najszybciej. – Z chęcią się nim zajmę, ale dopiero jak skończę z tymi chłopcami. Lou zerknął ponad ramieniem Laurie na zmasakrowane szczątki. – Co to za historia? – Dwójka dzieciaków przejechanych przez kolejkę w metrze. Policjant skrzywił się. – Właśnie to przyciągnęło ten tłum reporterów w holu? – Niestety tak. Śmierć pod kołami pociągu jest już sama w sobie dość makabryczna, ale ta jest tym bardziej atrakcyjna dla brukowców, gdyż istnieje wątpliwość, czy było to podwójne samobójstwo czy podwójne morderstwo. – Tak – wtrącił Marvin, odzywając się po raz pierwszy. – Miałem właśnie usłyszeć odpowiedź, kiedy pan tu wszedł. – Naprawdę? – zapytał Lou. Pokonując swe opory, podszedł bliżej. – Te chłopaki wyglądają, jakby przepuszczono ich przez maszynkę do mięsa. Co to było, samobójstwo czy morderstwo? – Ani jedno, ani drugie – odparła Laurie. – To był wypadek. Lou i Marvin spojrzeli na nią z wyraźnym zaskoczeniem. – Skąd możesz to wiedzieć? – zdziwił się detektyw. – Jestem pewna, że kiedy zrobię autopsję, znajdę dowody na to, że chłopcy nie żyli już, kiedy przejechał ich pociąg. Spójrzcie na te zwęglone ślady na stopach. – Uniosła stopę najpierw jednego, potem drugiego dziecka, wskazując pociemniałe, przypalone obszary.

– Co to takiego? – zapytał Soldano. – Oparzeliny – wyjaśniła Laurie. Następnie wskazała penisy chłopców. – Takie same jak na koniuszkach żołędzi. – Jakich znów żołędzi? – zdziwił się Lou. – Tak się nazywa zakończenie prącia. – Uch – stęknął detektyw, robiąc zbolałą minę. – Myślę, że ci dwaj popełnili fatalny błąd. Siusiali we dwójkę na szynę zasilającą, stojąc albo na stalowej krawędzi peronu, albo na samych szynach. Przy tak dobrym uziemieniu prąd popłynął łukiem w górę po strumieniach moczu i śmiertelnie ich poraził. – Dobry Boże! – westchnął policjant, prostując się. – Przypomnij mi, żebym nigdy tego nie robił. Soldano został w sali podczas autopsji, które poszły szybko. Zgodnie z przewidywaniami Laurie były wyraźne dowody na to, że rozległe obrażenia, których doznali chłopcy, powstały już po tym, jak ich serca przestały bić. W trakcie pracy Laurie opowiedziała Lou o autopsji Patricii Pruit, którą robiła przed jego przyjściem, dodając, że w efekcie seria tajemniczych, niewytłumaczalnych i nieoczekiwanych zgonów w Manhattan General liczy już osiem przypadków. – O rany – jęknął detektyw. – Jack powiedział mi wczoraj, że masz siedem i że zaczyna przekonywać się do twojej hipotezy seryjnego zabójcy, ale szefostwo na razie w nią nie wierzy. Jaka była reakcja Calvina? Czy Zakład Medycyny Sądowej jest skłonny zająć stanowisko? – Calvin nie wie o tym dzisiejszym przypadku – odparła Laurie. – Nie mam pojęcia, jak zareaguje, ale nie robię sobie zbyt wielkich nadziei. Obawiam się, że musiałoby się wydarzyć coś naprawdę niezwykłego, żeby przejrzał na oczy, skoro toksykologia okazała się bezradna. Jest zaślepiony, jeśli chodzi o Manhattan General. Wciąż widzi w nim stary, szacowny szpital akademicki, w którym się kształcił. Nadszarpnięcie jego reputacji jest ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzył – Jeśli nadal będą tam umierać zdrowi ludzie, jego reputacja ucierpi tak czy inaczej. Ale daj mi znać, gdyby Calvin zmienił zdanie. Jak powiedziałem Jackowi, przy obecnym nawale wydarzeń mam związane ręce, przynajmniej oficjalnie. Siedzę po uszy w sprawie tej Chapman. Jeśli nie wskażę podejrzanego, być może niedługo pójdę sprzedawać ołówki. – Prawdę mówiąc, pracuję z doktorem Rogerem Rousseau nad listą potencjalnych podejrzanych. W nocy zostawił mi na automatycznej sekretarce wiadomość, że osiągnął pewien postęp. – Z oczywistych względów nie podoba mi się, że „pracujesz” z tym facetem. Ale jeśli uda wam się wskazać parę nazwisk, będę mógł coś zdziałać, choćby tylko nieoficjalnie. – Myślę, że mamy już jedno – odparła Laurie. Skończyła zaszywać drugiego chłopca i podała instrumenty Marvinowi. – No dobrze, zabierzmy się do bezgłowego Johna Doe przed turystą. – Turysta był czwartym nieboszczykiem, którym zamierzali się zająć. Był to student, zmarły

przypuszczalnie na skutek ostrego zatrucia alkoholowego. Już teraz wiadomo było, że poziom alkoholu w jego krwi bił wszelkie rekordy. Zwłoki znalazł wczesnym rankiem w Central Parku jakiś amator joggingu. Kiedy Marvin wyszedł namówić Sala, żeby pomógł mu wywieźć ciała chłopców, Laurie wróciła do przerwanej rozmowy z Lou. Wyjaśniła mu, że jej zdaniem hipotetyczny zabójca najwyraźniej przeniósł się do Manhattan General z Saint Francis, i dodała, że Roger zamierzał przyjrzeć się między innymi osobom, które zmieniły pracę, a być może nawet porozmawiał z niektórymi z nich, w tym z anestezjologiem Najahem. – Zaczekaj! – przerwał jej Soldano, unosząc dłoń. – Chwileczkę. Chcesz mi powiedzieć, że ten twój kochaś ma zamiar osobiście wypytywać Najaha i innych tak zwanych podejrzanych? – Sądzę, że tak – odparła Laurie. Była zaskoczona. Nie spodziewała się tak negatywnej reakcji. – To szaleństwo – oświadczył Lou. – Wiesz, co sądzę o zabawie w detektywa. Wytypować parę nazwisk na zasadzie intelektualnej rozrywki to jedno, ale nawiązywanie kontaktu z tymi ludźmi to już zupełnie inna sprawa. – Dlaczego? Trzeba zawęzić listę, żeby się przekonać, które z tych osób faktycznie mogą być podejrzane. W przeciwnym razie to czyste domysły. – Jezu Chryste! Laurie, nie mogę tego słuchać. Załóżmy na chwilę, że twoja tak zwana seria naprawdę jest robotą jakiegoś zabójcy. Jeśli tak jest i jeśli facet nie jest kompletnie stuknięty, może być niezwykle niebezpieczny. Najmniejsza prowokacja może doprowadzić go do ostateczności. Marvin i Sal wrócili do sali autopsyjnej. Kiedy przenosili zwłoki chłopców na przygotowane wózki, Laurie i Lou stali bez słowa. Oboje byli zakłopotani nagłym wybuchem detektywa. Kiedy drzwi zamknęły się za technikami pchającymi wózki, Lou odchrząknął. – Przepraszam – powiedział. – Nie chciałem, żeby to zabrzmiało tak ostro. Chodzi tylko o to, że detektywi amatorzy przerażają mnie. Nie chciałbym, żebyś narażała życie jak wtedy, kiedy zachciało ci się tropić aferę kokainową Paula Cerino. Zadawanie się z psychopatami nie jest dla nowicjuszy. – Chyba rozumiem, o co ci chodzi – przyznała Laurie. – Może zmieńmy temat – zaproponował Soldano. – Umieram z ciekawości, jak się udała twoja wczorajsza kolacja z Jackiem. Jesteście gotowi zakopać topór wojenny? Laurie milczała chwilę, a kiedy wreszcie się odezwała, powiedziała tylko, że wyrok jeszcze nie zapadł. Lou nie wyglądał na usatysfakcjonowanego, ale intuicja podpowiadała mu, żeby nie drążyć sprawy. Technicy wrócili z jednym wózkiem, Marvin ciągnąc go, Sal pchając. Marvin odłożył na bok zdjęcie rentgenowskie, które niósł pod pachą, po czym obaj sprawnie przenieśli bezgłowe i pozbawione dłoni zwłoki na stół.

– Widzę, co miałeś na myśli – powiedziała Montgomery, rzuciwszy okiem na ciało. – Jest wyjątkowo czyste. W przeciwieństwie do pogruchotanych zwłok nastolatków, nie było na nim żadnych śladów krwi, nawet na szyi i nadgarstkach, które zostały przecięte tak równo jak na ilustracji w podręczniku anatomii. Sal zabrał wózek na korytarz, Marvin tymczasem umieścił zdjęcie w przeglądarce. Dwie kule odznaczały się jako plamy czystej bieli na szaroczarnym tle. Jedna z nich miała spłaszczony, nieregularny kształt, druga normalny. Laurie wskazała zdeformowany pocisk pośrodku tułowia. – Moim zdaniem ta kula trafiła w kręgosłup. – Pokazała palcem uszkodzenie jednego z kręgów. – Powiedziałabym, że zatrzymała się w wątrobie. Druga tkwi w śródpiersiu i nie będę zaskoczona, jeśli odkryjemy, że przebiła łuk aorty. To był śmiertelny strzał. – Wygląda na dziewięć milimetrów – zauważył Lou. – Zobaczymy – odparła Laurie. Wróciła do stołu, by rozpocząć oględziny zewnętrzne. Stojąc po prawej stronie zwłok, poprosiła tkwiącego naprzeciwko Marvina, by odwrócił zmarłego przodem do siebie. Chciała obejrzeć i sfotografować rany wlotowe. Ale kiedy technik wykonał jej polecenie, spostrzegła w dolnej części pleców nieboszczyka małą, misternie wytatuowaną ośmiornicę. Zachwiała się i gwałtownie wciągnęła powietrze. Z oczyma utkwionymi w tatuażu przytrzymała się skraju stołu, by zachować równowagę. – Dobrze się czujesz? – zapytał Marvin. Laurie stała bez ruchu. Choć przed sekundą się słaniała, teraz sprawiała wrażenie odrętwiałej. – Laurie, co się dzieje? – zapytał Lou. Pochylił się w jej stronę, próbując dostrzec przez plastikową maskę jej twarz. Lekarka pokręciła głową, wyrywając się z chwilowego transu. Odsunęła się o krok od stołu. – Potrzebuję przerwy – wyrzuciła z siebie wysokim, zdyszanym głosem. – Ta autopsja będzie musiała zaczekać. – Obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi. Marvin i Lou śledzili ją wzrokiem. Policjant zawołał ją po imieniu, ale nie odpowiedziała. Kiedy drzwi zamknęły się za nią, Lou spojrzał na Marvina. – Co się dzieje? – Nie mam pojęcia – odparł technik, przewracając zwłoki na plecy. – Nigdy się tak nie zachowywała. Może jest chora – dodał z krótkim, wymuszonym śmiechem.

– Lepiej sprawdzę – stwierdził Soldano, kierując się ku drzwiom. Spodziewając się Laurie na korytarzu, był zaskoczony, kiedy nie zobaczył tam nikogo. Z miejsca, gdzie stał, mógł sięgnąć wzrokiem aż do portierni. Tam także jej nie było. Nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć, ruszył wzdłuż rzędu małych, chłodzonych komór, w których przechowywano zwłoki przed autopsją. Gdy doszedł do końca, po lewej stronie zobaczył wielką chłodnię przechodnią, po prawej zaś, w głębi korytarza, magazyn, w którym przechowywano skafandry kosmiczne. Choć widok miał częściowo zasłonięty, zdołał dostrzec Laurie. Zdejmowała kombinezon. Kiedy tam dotarł, podłączała akumulator do ładowarki. – Co się dzieje? – zapytał. – Dobrze się czujesz? Nie będziesz robić tej autopsji? Odwróciła się i spojrzała na przyjaciela. Jej oczy były pełne łez. – Hej! – zawołał Lou. – Co z tobą? – Ściągnął maskę, zrzucił fartuch włożony na zwykłe ubranie i przytulił ją. Nie opierała się. Po kilku minutach odchylił się w tył, by spojrzeć na jej twarz, nie wypuszczając jej z objęć. Laurie wsunęła rękę między nich i wytarła łzy, po czym osuszyła dłoń o przód kitla. – Jesteś już w stanie rozmawiać? – zapytał łagodnie detektyw. Laurie skinęła głową, ale nie zrobiła nic, by uwolnić się z jego uścisku. Wzięła głęboki oddech, zaczęła mówić, zająknęła się, umilkła i ponownie wytarła oczy. – Nie spiesz się – powiedział Lou. – Obawiam się, że wiem, czyje są te bezgłowe zwłoki – odezwała się wreszcie łamiącym się głosem. – To Roger Rousseau, mój przyjaciel z Manhattan General. – Dobry Boże! – wykrzyknął Lou, na poły ze współczuciem, na poły z rozdrażnieniem. – Teraz widzisz, dlaczego mówiłem, że amatorskie szpiegowanie jest niebezpieczne. – Nie potrzebuję wykładu – odparła Montgomery. Wyrwała się z jego ramion. – Przepraszam. Wiem, że nie potrzebujesz, ale to katastrofa. – Mnie to mówisz? Ten człowiek był kimś ważnym w moim życiu i to właśnie ja doprowadziłam do tego, co się stało. O Boże, co za tragedia! – Laurie ukryła twarz w dłoniach. – Przepraszam, ale to nie tak. Zaproponowałaś mu, żeby wskazał parę nazwisk. Jeśli się nie mylę, nie namawiałaś go, żeby poszedł rozmawiać z tymi ludźmi. To był jego pomysł. – W tym momencie to dość akademickie rozróżnienie – stwierdziła Laurie, opuszczając bezwładnie ręce. – Zrobisz tę autopsję? – zapytał Lou.

– Nie, nie zrobię – warknęła. – Dobrze już, dobrze. Nie wściekaj się na mnie. Jestem po twojej stronie. – Przepraszam – odparła Laurie, kręcąc głową. Na korytarzu, koło chłodni przechodniej, mignął jej Robert Harper, szef ochrony. Poszedł w kierunku sali autopsyjnej, po czym, jak gdyby zreflektował się poniewczasie, znów pojawił się w polu widzenia. Podszedł szybkim krokiem. – Dziennikarze się niecierpliwią – powiedział. – Usłyszeli o bezgłowych zwłokach i domagają się szczegółów. – Jak dowiedzieli się o tym ciele? – zapytała Laurie. Robert bezradnie rozłożył ręce. – Nie mam pojęcia. Marlene po prostu zadzwoniła do mnie, żebym przyszedł ich uspokoić. Laurie spojrzała na Lou, a ten uniósł ręce. – Ja im nie mówiłem. Ponuro pokręciła głową. – To jest cyrk. – Co mam im powiedzieć? – zapytał Harper. – Powiedz im, że zawiadomię zastępcę szefa. – Wątpię, czy to ich zadowoli. – Będzie musiało – odparła Laurie. Przecisnęła się między oboma mężczyznami i wyszła z magazynu, kierując się w stronę sali autopsyjnej. Wymieniwszy z Lou szybkie spojrzenie, Robert wrócił na górę. Lou poszedł za Laurie. Przyspieszył kroku i dogonił ją. – Rousseau musi być sekcjonowany – powiedział. – Nie musisz mówić mi tego, co sama wiem – odparła Laurie. Otworzyła drzwi sali autopsyjnej, wsunęła głowę do środka i powiedziała Marvinowi, żeby zrobił sobie przerwę i że wróci do niego za chwilę. Następnie poszła w stronę tylnej windy. Lou ruszył za nią. Gdy jechali na górę, nie odrywał od niej wzroku, a ona odwzajemniła jego spojrzenie. Jej szok i smutek zmieniły się w gniew. – Może to wreszcie otworzy wszystkim oczy – powiedziała. – Może teraz, niedowiarkowie, potraktujecie odrobinę poważniej moją serię.

– Ośmielę się być innego zdania – zaoponował Lou. – Śmierć doktora Rousseau wcale nie dowodzi, że pacjenci z twojej serii zostali zamordowani. Świadczy jedynie o tym, że w Manhattan General działa zabójca, który obiera sobie za cel lekarzy i pielęgniarki. Być może ten człowiek zabija pacjentów, być może nie. Nie wyciągaj pochopnych wniosków. – Nie obchodzi mnie twoje zdanie. Uważam, że te sprawy mają związek. – Możliwe – przyznał Soldano. – Czy Rousseau podał ci inne nazwiska oprócz doktora Najaha? – Nie, tylko to jedno. – Ale podejrzewasz, że miał ich więcej. – Nie ulega wątpliwości, że miał ich więcej. Powiedział to wyraźnie. – Myślisz, że mógł je gdzieś zanotować? – Tak. Wspomniał, że zrobił listy. – Cóż, dziękujmy Bogu za drobne łaski. Winda wjechała na czwarte piętro i Lou popędził za Laurie, która wypadła z kabiny i ruszyła w stronę swojego pokoju. Kiedy usiadła przy biurku i podniosła słuchawkę telefonu, Lou zrobił to samo przy biurku Rivy. Z pewnym wahaniem Laurie wystukała numer Jacka. Modliła się, by był w domu, a nie na boisku. Ku jej uldze odebrał po drugim sygnale. – Przepraszam, że sprawiam ci kłopot – zaczęła. – Kłopot? To żaden kłopot. Miło cię słyszeć. – Wiem, że umówiliśmy się, że będę czekać, aż zadzwonisz, ale stało się coś nieoczekiwanego. Jack, musisz przyjść do kostnicy. – Czyżby dzisiejsze przypadki były tak nudne, że potrzebujesz błazna? – podsunął. Chciał mówić dalej, ale Laurie przerwała mu. – Proszę, daj spokój z tymi sarkastycznymi uwagami! Roger Rousseau został przywieziony dziś rano jako niezidentyfikowana ofiara zabójstwa. Zastrzelono go nocą w Manhattan General. – Zaraz będę – odparł Jack i się rozłączył. Powoli odłożywszy słuchawkę, Laurie oparła łokcie na biurku, objęła głowę dłońmi i przetarła oczy. Od owej pamiętnej, bezsennej nocy w mieszkaniu Jacka miała wrażenie, że jej życie wyrwało się spod kontroli. Ciosy spadały na nią jeden za drugim. Słyszała, jak Lou rozmawia ze swoimi ludźmi w Manhattan General, każąc im zapieczętować gabinet doktora Rogera Rousseau do swego przyjazdu oraz zbadać przeszłość lekarza o nazwisku Najah.

Wyprostowała się i odjęła ręce od twarzy. Mimowolny jęk wyrwał jej się z ust. Będzie opłakiwać Rogera, ale musiała to odłożyć na później. Sięgnęła po telefon i wystukała numer Calvina. Po krótkiej rozmowie z żoną Washingtona usłyszała w słuchawce jego głos. – Co się dzieje? – zapytał zniecierpliwionym tonem. Nie lubił, gdy niepokojono go w domu bez ważnego powodu. – Obawiam się, że mnóstwo. Opowiem wszystko po kolei, ale sama nie wiem, od czego zacząć. – Nie mam ochoty na zgadywanki, Laurie. Po prostu mów, co masz mi do powiedzenia. – W porządku. Jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że szef personelu medycznego w Manhattan General, zaprzyjaźniony lekarz, któremu opowiadałam o swojej serii, leży w tej chwili u nas na stole, czekając na autopsję. Został zastrzelony w nocy w szpitalu i znaleziony dziś rano w chłodni prosektorium. Przez chwilę Calvin nie odzywał się. Gdyby nie słyszała jego oddechu, mogłaby sądzić, że połączenie zostało przerwane. – Dlaczego nie masz stuprocentowej pewności? – zapytał w końcu. – Zwłoki pozbawione są głowy i dłoni. Ktokolwiek mu to zrobił, nie chciał, żeby go rozpoznano. – Więc przywieziono go jako Johna Doe? – Zgadza się. – A jak dokonałaś tej dziewięćdziesięciodziewięcioprocentowej identyfikacji? – Rozpoznałam dość unikatowy tatuaż. – Nie pomylę się zatem, twierdząc, że ten człowiek był dla ciebie kimś więcej niż przyjacielem. – To był przyjaciel – oświadczyła z uporem Laurie. – Bliski przyjaciel. – W porządku – odparł Washington, chcąc zmienić temat. – Na ile cię znam, domyślam się, że uważasz ten przypadek za kolejne potwierdzenie swej hipotezy o seryjnym zabójcy w Manhattan General. – To zrozumiałe. Zaledwie wczoraj rano opowiedziałam zmarłemu o zgonach w Queens i podsunęłam mu myśl, by przyjrzał się pracownikom, którzy przenieśli się do General z Saint Francis. W nocy zostawił mi na automatycznej sekretarce wiadomość, że znalazł kilku potencjalnych podejrzanych, z którymi zamierza porozmawiać. – Czy policja podjęła jakieś działania? – Jak najbardziej. Jest u mnie w tej chwili detektyw Lou Soldano i rozmawia ze swoimi ludźmi

w szpitalu. – Myślę, że nie uchodzi, żebyś to ty robiła tę autopsję. – Nawet mi to nie przyszło do głowy. Jack jest już w drodze. – To nie on ma rezerwowy dyżur. – Wiem. Pomyślałam sobie, że mógłby nie tylko wykonać autopsję, ale też zapewnić mi trochę niezbędnego moralnego wsparcia. – Okej, w porządku – rzekł Calvin. – Jesteś pewna, że chcesz zostać? Mogę wyznaczyć kogoś, żeby zastąpił cię przez weekend. Domyślam się, że to musiał być dla ciebie wstrząs. – To wstrząs, ale wolę zostać. – To twój dyżur, Laurie, więc nie będę się upierać. Równocześnie chciałbym jasno oświadczyć, jakie jest stanowisko biura na temat twojej serii. Jak już mówiłem, nie zajmujemy się domysłami. Nie ma żadnego dowodu na to, że którykolwiek z tych zgonów był zabójstwem. Czy dobrze się rozumiemy, Laurie? Muszę mieć pewność, bo nie życzę sobie, żebyś szła do mediów. Gra toczy się o zbyt wielką stawkę. – Dziś rano przybył kolejny przypadek do mojej serii – odparła Montgomery. – Zdrowa, trzydziestosiedmioletnia kobieta. To daje osiem w samym Manhattan General. – Liczby nie robią na mnie wrażenia, Laurie, i nie powinny robić wrażenia na tobie. Zdanie zmieniłbym jedynie wtedy, gdyby John wykrył coś na toksykologii. Zobaczę w poniedziałek, czy uda mi się nakłonić go, żeby podwoił wysiłki. Dużo to da, pomyślała ponuro Laurie, wiedząc, ile wysiłku już włożono w te badania. – Masz jeszcze jakąś sprawę? – zapytał Calvin. – Dałaś do zrozumienia, że dzieje się coś więcej. – Istotnie – przyznała Laurie. – Nie zawracałabym ci tym głowy, ale skoro już mam cię na linii, równie dobrze mogę powiedzieć także o tym. – Następnie zrelacjonowała historię dwóch nastolatków. Na koniec wspomniała o reporterach w holu, po czym dodała: – Chciałabym prosić cię o zgodę na poinformowanie ich o wynikach autopsji. Sądzę, że w powszechnym interesie jest, żeby ta informacja została opublikowana jak najszybciej, bo może na przyszłość zniechęci dzieciaki do robienia takich rzeczy. – Czy ci reporterzy wiedzą o bezgłowych zwłokach? – Niestety tak. – Dasz radę powstrzymać się przed rozprawianiem na temat zdekapitowanych zwłok albo swojej serii? Na pewno będą o to pytać.

– Tak sądzę. – Laurie! Albo tak, albo nie. – W porządku, tak! – oświadczyła Montgomery z lekkim zniecierpliwieniem. – Nie wściekaj się na mnie, Laurie, bo nie pozwolę ci w ogóle rozmawiać z dziennikarzami. – Przepraszam! Jestem trochę zestresowana. – Możesz rozmawiać z reporterami o wypadku w metrze, pod warunkiem że oświadczysz jasno, że to jedynie wstępne spostrzeżenia, które muszą zostać potwierdzone przez dalsze badania. Chcę, żebyś podkreśliła ten fakt. – Dobrze, w porządku – odparła Laurie, myśląc już tylko o tym, by się rozłączyć. Nagle poczuła się zmęczona rozmową z Washingtonem, który nieustannie przypominał jej o politycznych aspektach zawodu patologa sądowego. Kiedy wreszcie odłożyła słuchawkę, odwróciła się w stronę Lou. Detektyw również skończył rozmawiać. Nagły, ostry ból w prawej dolnej części brzucha sprawił, że się skrzywiła. Było to nic w porównaniu z tym, czego doświadczyła poprzedniego wieczoru w taksówce, ale mimo wszystko zaniepokoiła się. – Jack zaraz tu będzie – powiedziała. Zmieniła pozycję, by złagodzić ból. Poskutkowało, ale tylko do pewnego stopnia. – On zrobi autopsję bezgłowych zwłok. Lou skinął głową. – Słyszałem. To dobrze, bo nie ma mowy, żebyś ty miała to robić. Podsłuchałem też, że zamierzasz porozmawiać z reporterami na dole. Mogę ci pomóc, odpowiadając na pytania o bezgłowe zwłoki, podczas gdy ty będziesz mówić tylko o wypadku w metrze. W ten sposób nie narazisz się Calvinowi. – Świetny plan – przyznała Laurie. Wstała i ból się zmniejszył. – Chcę ci też powiedzieć, że dowiedziałem się już czegoś bardzo interesującego. Ten doktor Najah ma kartotekę. Został aresztowany cztery lata temu, kiedy próbował wsiąść do samolotu na Florydę z pistoletem w teczce. Oczywiście twierdził, że to było niechcący i że zapomniał, że go tam ma, a poza tym miał na niego zezwolenie. – Czy to był kaliber dziewięć milimetrów? – Tak. – Ciekawe! – Laurie oparła dłoń na biodrze w taki sposób, by móc ukradkiem masować palcami brzuch. Podobnie jak rano, zabieg ten niemal natychmiast przyniósł jej ulgę. – To jeszcze nie wszystko – ciągnął Lou. – Zanim przekwalifikował się na anestezjologa, był

chirurgiem. – Niesamowite – stwierdziła Laurie, przypominając sobie czysto przecięte nadgarstki i szyję mężczyzny. – Mamy zamiar zatrzymać go na kilka dni i wysłać paru bardziej doświadczonych ludzi, żeby go przesłuchali. Postaramy się też o nakaz rewizji i zobaczymy, czy uda nam się znaleźć tę dziewięciomilimetrówkę, którą próbował zabrać na Florydę. – Moim zdaniem to znakomity pomysł – stwierdziła Laurie.

Rozdział 18

Ku wielkiemu zaskoczeniu Laurie Jack pojawił się w Zakładzie Medycyny Sądowej wkrótce po tym, jak ona i Lou zeszli na dół, by stawić czoło reporterom. Sądziła, że przyjechał taksówką, ale wyprowadził ją z błędu. Wyjaśnił, że o tej porze jego rower jest wymarzonym środkiem lokomocji, jeśli trzeba szybko przemieścić się z jednego końca miasta na drugi. Rozmowy z dziennikarzami szły ciężko od samego początku. Nawet uciszyć ich nie było łatwo, gdyż zdążyli już doprowadzić się do lekkiej histerii. Bezimienne, bezgłowe, pozbawione dłoni zwłoki odkryte przypadkowo w chłodni jednego z większych szpitali w mieście stanowiły temat pod wieloma względami atrakcyjniejszy niż dwóch nastolatków przejechanych przez pociąg metra. Wyobraźnia podsuwała im najbardziej krwawe domysły. Laurie wystąpiła pierwsza. Wiadomość, że chłopcy zostali śmiertelnie porażeni prądem, gdy oddawali mocz na szynę zasilającą, sprawiła, że parę brwi uniosło się z zaskoczeniem, nie wzbudziła jednak trwałego zainteresowania. Dziennikarze stali się znacznie bardziej uważni, a przy tym

hałaśliwi, gdy Lou zaczął mówić o niezidentyfikowanych zwłokach, mimo że zręcznie unikał wszelkich konkretów. Niedługo potem Jack w asyście Marvina, z Lou jako obserwatorem, rozpoczął autopsję Rousseau. Laurie postanowiła nawet nie patrzeć. Zamiast tego zajęła się z Salem autopsją studenta, którego znaleziono w parku. Ona i Jack skończyli pracę mniej więcej w tym samym czasie. Na górze, w bufecie, przy kanapkach i napojach z automatu, Jack przedstawił jej w skrócie wyniki autopsji Rogera. Wyjaśnił, że pierwszy pocisk przerwał rdzeń kręgowy, tak że gdyby nie drugi strzał, mężczyzna zostałby paraplegikiem. Drugą kulę określił jako coup de grace, gdyż otarłszy się po drodze o żebro, przebiła serce i utkwiła w ścianie lewej komory. Podczas tego krótkiego monologu Laurie starała się zachować spokojną twarz, odsuwając od siebie myśl, że słucha relacji z autopsji bliskiej osoby. By podtrzymać tę komedię, zadała nawet kilka fachowych pytań, na które Jack z przyjemnością odpowiedział. Stwierdził, że jego zdaniem dłonie i głowa zostały odcięte, kiedy serce od dawna już nie biło. Był też przekonany, że mężczyzna nie cierpiał, gdyż śmierć była niemal natychmiastowa. Co do kul, był to zdecydowanie kaliber dziewięć milimetrów. Lou Soldano zadzwonił do swego kapitana i poinformował go o wynikach autopsji, po czym zaproponował, żeby Laurie pojechała z nim do Manhattan General Hospital i pomogła znaleźć listy podejrzanych, które Roger mógł mieć w gabinecie. Laurie zgodziła się natychmiast. Nie chcąc zostać poza sprawą, Jack poprosił, żeby zabrali go ze sobą. Jak powiedział, za nic nie przepuściłby okazji, by być świadkiem, jak AmeriCare dostaje zasłużoną nauczkę, gdyż nie wątpił, że media będą miały używanie, gdy tylko zwietrzą, co się dzieje za kulisami. Odkąd usłyszał o Patricii Pruit, przeszedł zdecydowanie do obozu Laurie. Przed opuszczeniem kostnicy Laurie wstąpiła do działu łączności za pokojem służbowym, by uprzedzić telefonistkę, że wychodzi. Upewniła się, że kobieta ma numer jej telefonu komórkowego. Jako dyżurny lekarz sądowy musiała pozostawać w kontakcie. By dostać się do Manhattan General, cała trójka załadowała się do chevroleta caprice Lou. Laurie usiadła z przodu, podczas gdy Jack zajął miejsce z tyłu. To, co rano było mżawką, teraz przypominało raczej mgłę. Mimo wszystko woleli otworzyć okna i znosić wilgoć, niż oddychać powietrzem z wnętrza samochodu. Podczas jazdy Laurie powiedziała Jackowi o wiadomości, którą zostawił jej Roger. – Ten Najah sprawia wrażenie dobrego kandydata – przyznał Stapleton. – Może nawet zbyt dobrego. Gdyby istotnie za tą zagadką krył się anestezjolog, w znacznym stopniu wyjaśniałoby to, dlaczego toksykologia nic nie wykazała. Mógł używać jakiegoś niezwykle lotnego gazu. Lou powtórzył Jackowi, czego zdążył się już dowiedzieć o Najahu, szczególnie zaś o jego pistolecie kaliber dziewięć milimetrów. Dodał, że broń zostanie przebadana w laboratorium balistycznym, jeśli tylko będą mieli dość szczęścia, by dostać ją w swoje ręce. Nie licząc rzucających się w oczy umundurowanych policjantów, szpital funkcjonował jak co dzień,

ze swym zwykłym rozgardiaszem, tłumami wchodzących i wychodzących oraz pacjentami na wózkach. Przed informacją wiła się długa kolejka odwiedzających, a przez hol przebiegali lekarze w białych fartuchach i pielęgniarki w zielonych kitlach. Lou wymówił się na chwilę, by porozmawiać z jednym z policjantów. Laurie i Jack odeszli na bok. – Jak się czujesz? – zapytał Jack. – Lepiej, niżbym się spodziewała. – Podziwiam cię – stwierdził. – Nie wiem, jak możesz się skupić, mając tyle spraw na głowie. – Prawdę mówiąc, szukanie odpowiedzi na pytanie, co się tu dzieje, dobrze mi robi – wyjaśniła Laurie. – Dzięki temu nie mam czasu rozmyślać o własnych problemach. – W tym momencie miała na myśli swoje dolegliwości brzuszne. Odniosła wrażenie, że telepanina w samochodzie Lou nasiliła je nieco. Ból nie był tak ostry jak poprzedniego wieczoru w taksówce, ale mimo wszystko był to ból i zaczęła się poważnie zastanawiać, czy to nie zapalenie wyrostka. Lokalizacja była odpowiednia, nawet jeśli objawy nie były odczuwalne w sposób ciągły. Miała właśnie zamiar wspomnieć o tym Jackowi, kiedy wrócił Lou. – Chodźmy na miejsce zbrodni, nim zajrzymy do gabinetu Rousseau – powiedział. – Wygląda na to, że chłopcy z dochodzeniówki zrobili jakieś postępy. Zjechali windą do piwnicy i podążyli za strzałkami do starego prosektorium. Dwuskrzydłowe, obite skórą drzwi były otwarte i podparte blokadami, a w poprzek wejścia przeciągnięto żółtą taśmę. Obok stał umundurowany funkcjonariusz. Lou dał nura pod taśmą, ale kiedy Laurie chciała pójść w jego ślady, policjant zagrodził jej drogę. – W porządku – rzekł Lou, przychodząc jej z pomocą. – Ci ludzie są ze mną. Silne reflektory oświetlały półkoliste wnętrze amfiteatru, sięgając nawet do górnych rzędów siedzeń. Kilku śledczych nadal pracowało. – Podobno macie już jakieś sukcesy – odezwał się Lou do głównego technika, Phila. – Na to wygląda – odparł skromnie Phil. Skinął ręką, by poszli za nim do ścianki oddzielającej kanał od widowni, po czym wskazał namazane kredą znaki na podłodze. – Ustaliliśmy, że ciało początkowo leżało tutaj, dotykając głową listwy. Choć miejsce zostało z grubsza uprzątnięte, udało nam się wyraźnie wyznaczyć plamy krwi, z czego mogliśmy wywnioskować, gdzie znajdowała się ofiara, kiedy padły strzały. Następnie Phil powiódł całą trójkę z powrotem do drzwi i wskazał dwa koła nakreślone kredą jedno obok drugiego. – To tu znaleźliśmy łuski po pociskach kaliber dziewięć milimetrów, co prowadzi nas do wniosku, że strzelającego zabójcę dzieliło od ofiary około sześciu metrów.

Lou pokiwał głową, patrząc to na miejsce, gdzie upadły zwłoki, to na kręgi znaczące położenie łusek. – I na koniec – dodał Phil, znów kiwając, by poszli za nim. Podszedł do starego stołu autopsyjnego i oparł dłoń na blacie. – Tu dokonano okaleczenia zwłok. – Prawdziwa sala operacyjna – zauważył Lou. – Zabójca wybrał sobie znakomite miejsce. – Otóż to – przyznał technik. Wskazał gablotę wypełnioną instrumentami do autopsji. – Miał nawet dostęp do właściwych narzędzi. Udało nam się ustalić, z których noży i pił korzystał. – Dobra robota – stwierdził Lou. Spojrzał na Laurie i Jacka. – Macie jakieś fachowe pytania? – Jak odkryliście, że głowę i dłonie obcięto na stole autopsyjnym? – zapytał Jack. – Rozebraliśmy odpływ – wyjaśnił Phil. – Dowody były w syfonie. – Pokaż nam, gdzie znaleziono zwłoki – poprosił Lou. – Żaden problem – rzekł Phil. Poprowadził ich z powrotem przez kanał, obok nakreślonej na podłodze sylwetki, do drzwi wychodzących na krótki korytarz. Minęli mały, zagracony pokoik, który był, jak im wyjaśnił, biurem dozorcy, po czym dotarli do znajdujących się na końcu korytarza solidnych drewnianych drzwi, przywodzących na myśl rzeźnię. Szczęknęły głośno, gdy Phil je otworzył. Ze środka wypłynęły, ścieląc się po podłodze, kłęby zimnej, cuchnącej formaldehydem mgły. Dla Laurie i Jacka pomieszczenie, które znajdowało się za drzwiami, wyglądało znajomo. Nie różniło się niczym od uczelnianej chłodni anatomicznej, w której przechowywano zwłoki przed wydaniem ich studentom do autopsji. Po prawej i po lewej stronie wisiały rzędy nagich ciał podczepionych do prowadnicy w suficie za pomocą szczypiec włożonych w przewody uszne. – Ciało leżało na wózku na samym końcu, przykryte prześcieradłem – powiedział Phil, wskazując w głąb przejścia między rzędami zwłok. – Stąd nie za dobrze widać to miejsce. Chcecie tam podejść? – Myślę, że sobie odpuszczę – odparł Lou, odwracając się. – Trupiarnie przyprawiają mnie o gęsią skórkę. – To prawdziwy cud, że zwłoki znaleziono tak szybko – stwierdził Jack. – Odnoszę wrażenie, że ci wszyscy nieszczęśnicy wiszą tu od lat. Laurie przewróciła oczami. Zawsze zdumiewało ją, że Jack potrafi we wszystkim znaleźć coś zabawnego. – Morderca nie chciał, żeby ciało zostało znalezione i zidentyfikowane – zauważyła. – Chodźmy na górę, do gabinetu Rousseau – zaproponował Lou.

Ponieważ była to sobota, biurowa część szpitala praktycznie świeciła pustkami. Umundurowany policjant, pogrążony w lekturze „Daily News”, podskoczył, spostrzegłszy grupę, a zwłaszcza detektywa Soldano. Za jego plecami znajdowały się zamknięte drzwi gabinetu Rogera, zabezpieczone żółtą taśmą. – Mam nadzieję, że nikt nie zaglądał do środka – odezwał się Lou do funkcjonariusza. – Nikt, odkąd zadzwonił pan dziś rano, panie poruczniku. Lou skinął głową. Odczepił taśmę z jednej strony, nim jednak zdążył otworzyć drzwi, ktoś zawołał go po nazwisku. Odwróciwszy się, ujrzał wysokiego, szczupłego mężczyznę o urodzie gwiazdora filmowego zmierzającego ku niemu z wyciągniętą ręką. Nieznajomy miał rudawe włosy poprzetykane złotymi pasemkami, a na twarzy opaleniznę, przy której jego niebieskie oczy wydawały się jeszcze bardziej błękitne. Sprawiał wrażenie, jakby dopiero co wrócił z Karaibów. Soldano zesztywniał. – Jestem Charles Kelly – przedstawił się mężczyzna, ściskając mu dłoń i potrząsając nią z przesadną żywiołowością – dyrektor Manhattan General Hospital. Poprzedniego dnia Lou próbował umówić się z nim na spotkanie, ale odmówiono mu, jak gdyby rozmowa z nim była poniżej godności dyrektora. Gdyby uważał to za pilne, nalegałby, w tej sytuacji wszakże miał inne, bardziej palące sprawy na głowie. – Przepraszam, że wczoraj nie miałem dla pana czasu – powiedział Kelly. – To był koszmarny dzień, jeśli chodzi o nawał prac. Lou skinął głową. Zauważył, że dyrektor zerka na Laurie, a potem na Jacka. Przedstawił ich. – Obawiam się, że znam doktora Stapletona – odparł sztywno Charles. – Ma pan świetną pamięć! – zauważył Jack. – To było chyba dobrych osiem lat temu, kiedy pomagałem wam uporać się z tymi paskudnymi zarazkami. Dyrektor ponownie przeniósł wzrok na Lou. – Co oni tu robią? – zapytał zdecydowanie nieprzyjaznym tonem. – Pomagają mi w śledztwie. Kelly pokiwał głową, jak gdyby zastanawiał się, jak potraktować to wyjaśnienie. – W poniedziałek poinformuję doktora Binghama, że byli tutaj. Na razie chciałem tylko przedstawić się panu, detektywie, i powiedzieć, że może pan liczyć z mojej strony na wszelką pomoc. – Dziękuję – odparł Lou. – Myślę, że w tej chwili niczego nam nie trzeba. – Mam do pana pewną prośbę. – Dobrze, wal pan.

– Przy dwóch morderstwach w ciągu dwóch dni chciałbym prosić pana o możliwie największą dyskrecję, szczególnie jeśli chodzi o makabryczne szczegóły tego odkrytego dzisiaj. Co więcej, chciałbym z całym szacunkiem prosić, by wszelkie udzielane informacje przechodziły przez nasze biuro prasowe. Musimy mieć na uwadze dobro szpitala i ograniczyć szkody. – Obawiam się, że część drastycznych faktów już dotarła do mediów – rzekł Lou. – Nie mam pojęcia, jak doszło do przecieku, ale byłem zmuszony zorganizować małą konferencję prasową. Mogę pana zapewnić, że nie podałem dziennikarzom żadnych szczegółów. W tego rodzaju śledztwie nie byłoby to wskazane. – Jestem dokładnie tego samego zdania – stwierdził Kelly – choć, jak sądzę, z odmiennych powodów. Tak czy inaczej, doceniamy wszelką pomoc, jakiej może nam pan udzielić w tej wyjątkowo nieszczęśliwej sytuacji. Powodzenia w śledztwie. – Dziękuję – odparł Lou. Dyrektor odwrócił się i poszedł do swego gabinetu. – Co za dupek – mruknął Jack. – Założę się, że studiował na Harvardzie – dodał z zawiścią Soldano. – Chodźcie – ponagliła ich Laurie. – Muszę wracać do kostnicy. Lou otworzył drzwi i weszli do gabinetu Rogera. Podczas gdy Lou i Jack podeszli prosto do biurka, Laurie zawahała się w progu. Jej oczy wolno omiotły pokój. Znalazłszy się na terytorium Rogera, ponownie uświadomiła sobie ogrom swej straty. Znała go zaledwie od pięciu tygodni i w głębi duszy zdawała sobie sprawę, że właściwie nic o nim nie wie, jednak lubiła go, a może nawet kochała. Intuicja mówiła jej, że był dobrym człowiekiem, i okazał jej wiele życzliwości w trudnych chwilach. Pod pewnymi względami być może nawet wykorzystywała go, a świadomość tego powodowała lekkie wyrzuty sumienia. – Laurie, chodź no tutaj! – zawołał Lou. Zrobiła krok w głąb pokoju, w tej samej chwili wszakże zadzwonił jej telefon komórkowy ukryty w kieszeni kurtki. Dzwoniła telefonistka z Zakładu Medycyny Sądowej z wiadomością, że przywieziono denata zmarłego w areszcie policyjnym. Montgomery zapewniła ją, że za godzinę będzie z powrotem, i poprosiła, by powiedziała Marvinowi, żeby zaczął przygotowania do autopsji. Zgony aresztantów były problematyczne z politycznego punktu widzenia i z pewnością był to przypadek, w którym autopsję będzie musiała wykonać natychmiast, zamiast czekać do poniedziałku. – Wygląda na to, że mamy tu mnóstwo materiału – powiedział Lou, kiedy Laurie podeszła do niego i Jacka. – Być może te wykazy są najważniejsze. Przy niektórych nazwiskach są nawet gwiazdki. – Podał wydruki Jackowi, a ten przejrzał je, po czym przekazał Laurie. Były to życiorysy zawodowe Jose Cabreo i Motilala Najaha.

Laurie przeczytała obydwa. – Data przejścia Najaha z Saint Francis do General i fakt, że najwyraźniej preferuje nocną zmianę, są, oględnie mówiąc, podejrzane. – Zastanawiam się, dlaczego nie ma tu informacji o jego aresztowaniu – zauważył detektyw. – To istotne w przypadku osoby mającej dostęp do narkotyków. To znaczy, musiałby wspomnieć o tym, gdy składał podanie do DEA. Montgomery wzruszyła ramionami. – Tu jest kolejna lista, na której Rousseau umieścił gwiazdkę – ciągnął Lou. – To osoby, które przeniosły się z Saint Francis do General pomiędzy połową listopada a połową stycznia. Jack zerknął na nią i podał ją Laurie. Przeczytała nazwiska siedmiorga osób, zwracając uwagę, w jakich działach szpitala pracowały. – Wszyscy ci ludzie mogliby mieć łatwy dostęp do pacjentów, szczególnie na nocnej zmianie. Lou skinął głową. – Czeka nas mnóstwo pracy. Niemal za dużo. Tu jest lista ośmiu lekarzy, których zwolniono z General w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Wyobrażam sobie, że mógłby się znaleźć wśród nich niepoczytalny dziwak, który chciał się w taki czy inny sposób odegrać na AmeriCare. – To brzmi znajomo – zauważył Jack. – Może mnie też powinieneś umieścić na tej liście. – Będę musiał skierować do tej roboty cały zespół – powiedział Lou. – Jeśli Najah nie jest człowiekiem, którego szukamy, trzeba będzie przesłuchać całą tę zgraję. Hmmm. A co to takiego? – mruknął, podnosząc CD-ROM leżący na stercie wydruków. – Sprawdźmy – powiedziała Laurie. Wzięła płytę, włączyła komputer Rogera i bez wahania wpisała jego hasło. Widząc to, Jack uniósł brwi. Laurie dostrzegła tę reakcję, wolała jednak ją zignorować. Jak się okazało, kompakt zawierał cyfrową wersję kart szpitalnych wszystkich przypadków z jej serii, włącznie z tymi z Saint Francis. Laurie domyślała się, że Roger uzyskał dane pacjentów z Saint Francis, kiedy poszedł tam po akta pracowników. Wyjaśniła Lou, czym są te pliki, i zapytała, czy może zabrać dysk do biura. Mógłby jej się przydać, gdy będzie przeglądała karty. Soldano zastanowił się chwilę. – Możesz zrobić kopię? Laurie znalazła nagrywarkę i skopiowała dysk. – Prawdę mówiąc, chętnie zrobiłabym sobie też kopie wszystkich tych wydruków – dodała po

namyśle. – Po południu będę miała czas, żeby je przejrzeć, i może przyjdą mi do głowy jakieś ciekawe pomysły. Na pewno jest tu gdzieś ksero. – Żaden problem – stwierdził Lou. – Przy tak bogatym materiale przyda nam się każda pomoc. Kserokopiarkę znaleźli w sekretariacie, pod drzwiami Rogera, i Laurie skopiowała wszystkie jego listy. Gdy skończyła, oświadczyła Lou i Jackowi, że wraca do kostnicy. – Chcesz, żebym pojechał z tobą? – zapytał Stapleton. – Wiesz, mogę nawet przejąć dyżur, gdybyś wolała iść do domu. – Nic mi nie będzie – zapewniła go. – Wolę raczej zająć się czymś, niż snuć się po mieszkaniu. Możesz iść ze mną, ale to zależy od ciebie. Jack spojrzał na Lou. – Jakie masz plany? – Chcę przesłuchać człowieka, który znalazł ciało – odparł detektyw. – Potem zamierzam spotkać się z Najahem i sprawdzić, czy udało nam się zdobyć tę broń. Możliwe, że wystarczy przypomnieć mu, że istnieje taka nauka jak balistyka, by puścił farbę. Czyż to nie byłoby miłe? – Miałbyś coś przeciwko temu, żebym ci towarzyszył? – zapytał patolog. – Sam chciałbym poznać tego doktora Najaha. – Proszę bardzo. Jack odwrócił się do Laurie. – Wkrótce się zjawię. Jeśli chcesz, pomogę ci nawet przy autopsji tego aresztanta. – Poradzę sobie – odparła Laurie. – Jeśli wpadniesz, to miło, ale dziękuję, że przyszedłeś i zrobiłeś tę autopsję. Mówię szczerze. Uściskała na pożegnanie ich obu, przy czym Jacka odrobinę dłużej. Przed wyjściem dodatkowo chwyciła go za ramię. Zanim opuściła biurową część szpitala, zboczyła do toalety. Położywszy wykazy Rogera i płytę na skraju umywalki, weszła do kabiny. Jej myśli przeskakiwały od przedwczesnego zgonu Rousseau do śmierci dwóch chłopców, których niewinna psota kosztowała życie. Przypomniało jej to, że ludzie, jak wszystkie żywe istoty, w każdej chwili balansują niepewnie na skraju przepaści. Zaabsorbowana, urwała skrawek papieru toaletowego, po użyciu już miała wrzucić go do muszli, gdy nagle coś przyciągnęło jej uwagę. Na papierze była kropka krwi. Plamiła! Instynktownie wzdrygnęła się na myśl o tym, co to oznacza. Krwi była tylko odrobina, jednak o ile pamiętała, żadne krwawienie nie było dobrym znakiem w czasie ciąży, zwłaszcza na tak wczesnym

etapie. Z drugiej strony niewielka wiedza na temat położnictwa, jaką wyniosła ze studiów, dawno już zblakła w jej pamięci, tak więc nie chciała wyciągać pochopnych wniosków. Dlaczego takie rzeczy zawsze muszą się zdarzać w weekend? – jęknęła w duchu. Chętnie zapytałaby Laurę Riley, czy to poważny objaw, ale nie chciała dzwonić do niej w sobotę. Urwała nowy skrawek papieru i raz jeszcze go użyła. Nie było śladu krwi, co pocieszyło ją trochę, jednak połączenie faktu, że krew w ogóle się pojawiła, z odczuwanym ostatnio dyskomfortem w prawej dolnej części brzucha wydawało się co najmniej niepokojące. Myjąc ręce po wyjściu z kabiny, Laurie przyjrzała się sobie w lustrze. Ostatnich kilka źle przespanych nocy odbiło się na jej wyglądzie. Choć daleko jej było do klasy Janice, oczy miała podkrążone i zmęczone, a twarz wymizerowaną. Przeczucie mówiło jej, że być może czeka ją jeszcze jeden wstrząs, i modliła się, by jeśli tak się stanie, znalazła w sobie jeszcze dość sił, żeby temu sprostać.

Rozdział 19

Powrót do Zakładu Medycyny Sądowej nie zabrał Laurie aż tyle czasu, ile się obawiała, jednak znów jazda taksówką wyraźnie niekorzystnie wpłynęła na jej dolegliwości brzuszne. Marvin czekał na nią, tak więc natychmiast przystąpiła do autopsji aresztanta, która podziałała na nią uzdrawiająco. Nim zakończyła pracę, ból zniknął, pozostawiając jedynie niewyraźne wrażenie ucisku. Gdy pozbywała się stroju operacyjnego, obmacała tę okolicę palcami. Choć rano przyniosło jej to ulgę, tym razem poczuła się gorzej. Kompletnie zbita z tropu, poszła do toalety, by sprawdzić, czy nie plami, jednak nie plamiła. Wróciła na górę, do swojego pokoju, i spojrzała na telefon. Ponownie pomyślała, czy nie zadzwonić do Laury Riley, ale wciąż nie mogła się przemóc. Nie znała nawet tej kobiety i jako świeżo upieczona pacjentka nie miała ochoty zawracać jej w weekend głowy problemem, który prawdopodobnie mógł zaczekać do poniedziałku. Ostatecznie miała te dolegliwości już od paru dni.

Jedynym nowym objawem było nieznaczne krwawienie, a ono najwyraźniej już się skończyło. Zirytowana własnym niezdecydowaniem Laurie zaczęła z kolei zastanawiać się, czy nie zadzwonić do Calvina. Mogła przekazać mu najświeższe wiadomości o Rogerze i wprowadzić go w sprawę zmarłego aresztanta. Odkryła, że więzień doznał rozległego urazu krtani, co sugerowało przemoc. Takie przypadki zawsze stanowiły wyzwanie z politycznego punktu widzenia i Calvin będzie musiał zostać powiadomiony. Jednak dziennikarze nie przejawiali większego zainteresowania tą sprawą, a badania toksykologiczne czekały dopiero na wykonanie. Laurie zdecydowała, że wszystko to może zaczekać do poniedziałku, chyba że Washington sam zadzwoni. Postanowiła, że zamiast telefonować dokądkolwiek, przejrzy dokładnie karty z Queens, a następnie zajmie się listami Rogera. Czuła, że jest mu to winna, skoro w pewnym sensie oddał za to życie. Natychmiast rzuciło jej się w oczy, że karty z Saint Francis wyraźnie różnią się od tych z General. Podczas gdy Manhattan General był wysoce specjalistyczną placówką akademicką, Saint Francis był zwykłym szpitalem rejonowym. Brakowało tam stażystów notujących swoje spostrzeżenia, tak więc karty były znacznie chudsze. Nawet zapiski lekarzy prowadzących i pielęgniarek były krótsze, dzięki czemu przeglądanie ich szło o wiele szybciej. Jak się spodziewała po lekturze raportów dochodzeniowych, przypadki z Saint Francis pod względem demograficznym przypominały te z General. Wszystkie ofiary były stosunkowo młode i zmarły przed upływem dwudziestu czterech godzin od rutynowego zabiegu chirurgicznego. Wszystkie były także zdrowe, co powiększało tragedię. Laurie przypomniała sobie, że Roger odkrył, iż wszyscy pacjenci, którzy zmarli w General, byli stosunkowo nowymi członkami AmeriCare. Otworzywszy kartę, którą właśnie przeglądała, na danych biograficznych, stwierdziła, że jest tak i w tym przypadku. Szybko sprawdziła pozostałe pięć kart z Queens. Wszyscy pacjenci byli klientami AmeriCare niespełna rok, dwoje z nich zaledwie od dwóch miesięcy. Zadumała się nad tym dziwnym faktem, zastanawiając się, czy jest on istotny. Nie miała pojęcia, ale wyjęła blok w linie i zanotowała: „Wszystkie ofiary są niedawnymi członkami AmeriCare”. Pod spodem napisała: „Wszystkie ofiary w ciągu dwudziestu czterech godzin od narkozy; wszystkie ofiary pod kroplówką; wszystkie ofiary młode lub w średnim wieku; wszystkie ofiary zdrowe”.

Spojrzała na tę listę, usiłując wymyślić inne cechy wspólne dla wszystkich ofiar. Nic nie przychodziło jej do głowy, tak więc odłożyła blok i wróciła do przeglądania kart. Choć wiedziała, że w Manhattan General zgony nastąpiły na rozmaitych oddziałach, z lekką przewagą chirurgii, nie miała pojęcia, jak wyglądało to w Queens. Szybko przekonała się, że było podobnie – każdy z pacjentów leżał w innej części szpitala. Ponieważ karty z Queens były znacznie cieńsze, Laurie bardziej kusiło, by przeglądać je strona po stronie. Przy jednej z nich przyłapała się nawet na tym, że czyta zalecenia dla pacjentów, podane na zestandaryzowanym formularzu. Zawierały one wskazówki dotyczące przygotowania pola operacyjnego, zakaz jedzenia czegokolwiek po północy oraz zlecenie rozmaitych rutynowych badań laboratoryjnych. Przebiegając wzrokiem ich listę, spostrzegła jedno, którego nie rozpoznawała. Wymieniono je razem z badaniami krwi, więc zakładała, że jest jednym z nich. Nazywało się MASNP. Nigdy wcześniej nie zetknęła się z tą nazwą. Zastanawiała się, czy NP jest skrótem od nuclear protein, białko jądrowe, ale jeśli tak, co oznaczało MAS? Nie wiedziała, ale jeśli trafnie odgadła znaczenie NP, mogło to być jakieś badanie immunologiczne. Zajrzała na koniec karty, gdzie załączono wyniki badań laboratoryjnych. Nie znalazła wyniku. Choć były tam wyniki wszystkich innych badań, nie było wyniku MASNP. Zaintrygowana, zajrzała do pozostałych kart z Queens. W każdej znajdowało się zlecenie wykonania MASNP, w żadnej jednak nie było wyniku. Dokładnie tak samo było w przypadku kart z Manhattan General: każda zawierała zlecenie, ale bez wyników. Laurie sięgnęła po blok i zapisała: „U wszystkich ofiar jest zlecenie MASNP, ale brak wyników. Co to jest MASNP?” Myśl o badaniach laboratoryjnych przypomniała jej o zarejestrowanym przez zespół reanimacyjny krótkim odcinku EKG w karcie Sobczyk. Przerzuciła karty, szukając właściwej. Znalazła ją łatwo dzięki sterczącej z niej linijce. Otworzyła ją, rozpostarła wykres i ponownie przeczytała własną notatkę, by pokazać ten fragment kardiologowi. Odłożywszy na bok kartę Sobczyk, wciąż otwartą na elektrokardiogramie, sprawdziła, czy w którejś z pozostałych kart nie ma zapisu EKG z akcji reanimacyjnej. Nie przypominała sobie, by coś takiego widziała, ale chciała mieć pewność. – Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkadzam – odezwał się ktoś. Laurie odwróciła się. W drzwiach stał Jack. Zamiast zwykłej, lekko sardonicznej miny na jego twarzy malowała się troska. – Wyglądasz na strasznie zajętą – dodał. – Tak jest najlepiej – stwierdziła Laurie. Sięgnęła po krzesło Rivy i przyciągnęła je do swojego biurka. – Cieszę się, że cię widzę. Wejdź i usiądź. Jack opadł na krzesło i rozejrzał się po jej biurku.

– Co robisz? – Chciałam się upewnić, że zgony z Saint Francis naprawdę są podobne do tych z Manhattan General. Są, i to w zaskakującym stopniu. Znalazłam też coś ciekawego. Słyszałeś kiedyś o badaniu krwi MASNP? Przypuszczam, że to jakiś skrót, ale nigdy się z nim nie zetknęłam. – Ja też nie – przyznał Jack. – Gdzie to widziałaś? – To jedno ze standardowych zaleceń przedoperacyjnych u wszystkich tych pacjentów – odparła Laurie. Sięgnęła po pierwszą z brzegu kartę i pokazała mu formularz. – Jest w każdej karcie. Domyślam się, że to rutynowy warunek w AmeriCare, przynajmniej w tych dwóch szpitalach. – Ciekawe – stwierdził Jack. Pokręcił głową. – Zaglądałaś na koniec, żeby zobaczyć, w jakich jednostkach podany jest wynik? To mogłoby nam coś podpowiedzieć. – Zaglądałam, ale nie znalazłam wyników. – W żadnej z tych kart? – W żadnej. Nigdzie! – Cóż, sądzę, że zdobędziemy odpowiedź w poniedziałek, prosząc kogoś z wydziału dochodzeniowego, żeby wyjaśnił tę sprawę. – Dobra propozycja – przyznała Laurie. Zrobiła sobie kolejną notatkę na kartce samoprzylepnej. – Jest jeszcze jedna osobliwa rzecz. Wszystkie ofiary były stosunkowo nowymi członkami AmeriCare. Nikt z tych ludzi nie był jego klientem dłużej niż rok. – Pocieszające odkrycie, zważywszy na to, że my też należymy do tej kategorii. Laurie roześmiała się ponuro. – Nie pomyślałam o tym. – AmeriCare werbuje członków w takim tempie, że jak przypuszczam, spory odsetek jego klientów zalicza się do tej grupy. – To prawda, ale mimo wszystko wydaje mi się to dziwne. – Masz jeszcze coś ciekawego? Laurie omiotła wzrokiem rozrzucone na biurku karty. – Zaiste. – Podała Jackowi kartę Sobczyk z rozłożonym wykresem EKG. – Czy wygląd tej krzywej coś ci mówi? Zarejestrowała to ekipa reanimacyjna zaraz po przybyciu do pacjentki i tuż przed ustaniem akcji serca.

Jack spojrzał na zygzaki, wstydząc się przyznać, że nie potrafiłby zinterpretować krzywej EKG nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach. Już na początku studiów podjął decyzję, że zostanie okulistą, i nie poświęcał zbyt wiele uwagi umiejętnościom, które nie miały mu być potrzebne. Kręcąc głową, oddał kartę Laurie. – Gdybym musiał coś powiedzieć, stwierdziłbym, że moim zdaniem wygląda na to, że nawalił układ przedsionkowo-komorowy serca, ale to oczywiste przy tak rozciągniętych zespołach. Jednak nie mnie powinnaś o to pytać. Radziłbym ci, żebyś pokazała to jakiemuś kardiologowi. – Taki właśnie mam zamiar – odparła Laurie. Sięgnęła po kartę i odłożyła ją wraz z innymi. – A co z listami Rogera? – zapytał Jack. – Zdążyłaś je już przejrzeć? – Jeszcze nie. Najpierw musiałam zrobić autopsję aresztanta, więc jestem tu dopiero jakieś pół godziny. Zabiorę się do tych list, kiedy skończę z kartami. Mam wrażenie, że to karty okażą się największą pomocą. Musi w nich być jakiś kruczek, którego nie widzę. – Nie sądzisz, że te zgony były przypadkowe? – Nie. Jest coś, co łączy tych pacjentów, i to poza tym, o czym już wiemy. – Nie byłbym tego taki pewien. Wydaje mi się, że zabójca działa oportunistycznie, a ofiary po prostu znalazły się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. – Udało wam się coś wskórać z Najahem? – Tak i nie – odparł Jack. – Zgarnęli go, owszem, ale jest oporny. Twierdzi, że jest dyskryminowany i prześladowany na tle rasowym. Trzymają go w areszcie, ale nie chce mówić. Upiera się, żeby czekać na swojego adwokata, który przyleci jutro z Florydy na przedstawienie zarzutów. – A pistolet? – Przekazano go specjalistom od balistyki, lecz wyniki będą znane dopiero za jakiś czas. Jestem pewien, że nim to nastąpi, facet wyjdzie za kaucją. – Jak Lou ocenia szansę, że to on jest zabójcą? – Jest optymistą, zwłaszcza biorąc pod uwagę zachowanie Najaha. Mówi, że ludzie niewinni są skorzy do współpracy. Oczywiście jego obchodzi tylko to, kto zastrzelił pielęgniarkę i Rousseau. Nie myśli o twojej serii. – A jakie jest twoje zdanie? – Jak już mówiłem, podoba mi się hipoteza, że zabójcą jest anestezjolog. Przy swoim przygotowaniu zawodowym mógłby likwidować tych pacjentów tak, że trudno byłoby nam to wykryć. Co do tego, czy to on zastrzelił pielęgniarkę i Rousseau, podejrzenie jest równie poszlakowe, gdyż opiera się

wyłącznie na fakcie, że facet ma pistolet kaliber dziewięć milimetrów. Problem w tym, że takich pistoletów jest mnóstwo. – Nie sądzisz, że pielęgniarkę i Rogera zabił ten sam człowiek, który uśmierca pacjentów? – Nie jestem pewien. – A ja tak – oświadczyła Laurie. – To ma sens. Pielęgniarka prawdopodobnie zobaczyła coś podejrzanego. Zabito ją tego samego ranka, kiedy moja seria powiększyła się o dwa przypadki. Z kolei Roger poszedł do szpitala, żeby porozmawiać z ludźmi, których uznał za potencjalnych podejrzanych. Mógł zagadnąć Najaha. Być może nawet widział go w pokoju Pruit. – Bardzo słuszne uwagi – przyznał Jack. – Cieszę się, że aresztowali Najaha – stwierdziła Laurie. – Jeśli to on, zastanowi się dwa razy, nim znów ruszy do akcji, kiedy Lou siedzi mu na karku, co oznacza, że dziś w nocy będę spać spokojniej. A póki co, zamierzam przejrzeć bardzo dokładnie wykazy Rogera, na wypadek gdyby okazało się, że on jest niewinny. Jack pokiwał głową na znak, że jego zdaniem plan Laurie jest rozsądny. Nastąpiła chwila ciszy. Wreszcie patolog odezwał się: – Wiem, że zbaczam z tematu, ale czy moglibyśmy wrócić do tego, na czym skończyliśmy wczoraj? Laurie przyjrzała mu się podejrzliwie. Kiedy rozmawiali, zauważyła, że obecna zwykle na jego twarzy sardoniczna mina powraca stopniowo, co chcąc nie chcąc musiała uznać za zły znak teraz, gdy zaproponował rozmowę o sprawach osobistych. Gdzieś w głębi mieszanka frustracji i irytacji zaczęła dojrzewać do wybuchu. Miała już dość problemów, od poczucia winy za śmierć Rogera począwszy, na ucisku w dole brzucha skończywszy, i nie zamierzała narażać się na dalsze rozczarowania. – O co chodzi? – zapytał Jack w reakcji na jej milczenie. Mylnie interpretując jej wahanie, uniósł pytająco brwi i dodał wyniośle: – To wciąż nie jest właściwe miejsce ani pora? – Zgadłeś! – wybuchnęła Laurie rozdrażniona jego tonem. – Miejską kostnicę trudno uznać za odpowiednie miejsce na dyskusję o zakładaniu rodziny. Co więcej, szczerze mówiąc, nagle uświadomiłam sobie, że mam już dość dyskusji na ten temat. Fakty są oczywiste. Powiedziałam ci jasno, co czuję, włącznie z nowiną o ciąży. Nie znam tylko twojej opinii, a muszę wiedzieć, czy jesteś skłonny i zdolny do porzucenia roli zajętego wyłącznie sobą cierpiętnika. Jeśli to właśnie chcesz mi powiedzieć, to świetnie! Mów! Niedobrze mi się robi od gadania o tym i mam po dziurki w nosie czekania, aż się zdecydujesz. – Widzę, że to faktycznie nie jest miejsce ani pora – rzekł Jack z równym rozdrażnieniem. Wstał. – Chyba lepiej zaczekam na bardziej stosowną chwilę. – Słusznie – warknęła Laurie.

– Będziemy w kontakcie – powiedział Stapleton, po czym wyszedł. Laurie odwróciła się w stronę biurka, ujęła głowę w dłonie i westchnęła. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie pobiec za Jackiem, ale nawet gdyby to zrobiła, nie wiedziałaby, co mówić. Było oczywiste, że nie zamierzał powiedzieć jej tego, co chciała usłyszeć. Z drugiej strony zadawała sobie pytanie, czy nie jest zbyt natrętna i wymagająca, tym bardziej że nie wspomniała mu o swych najnowszych objawach i o lęku, do którego nie przyznała się jeszcze nawet sama przed sobą: lęku przed poronieniem, które znów zmieniłoby wszystko. Było nieco po czwartej, kiedy David Rosenkrantz wjechał na parking przed małym domem handlowym, w którym mieściło się biuro Roberta Hawthorne’a. W poprzednim wcieleniu budynek służył jako magazyn, ale podobnie jak wiele innych odrestaurowanych gmachów w centrum St. Louis, został przebudowany. Teraz na parterze znajdowała się tu ekskluzywna restauracja, a na piętrze butiki. Kiedy Robert Hawthorne – albo pan Bob, bo pod takim imieniem znany był swoim pracownikom – przybył do miasta, najpierw po to, by założyć firmę Adverse Outcomes, a następnie uruchomić operację „Eliminacja”, znalazł to miejsce i uznał, że jest odpowiednie, gdyż znajdowało się blisko biur kancelarii prawnej Davidson and Faber. David nie miał pojęcia, jaki związek łączył go z firmą prawniczą, i rozumiał, że nie powinien o to pytać. Wiedział jednak, że Robert bywa tam dość regularnie. David nieczęsto bawił w mieście, gdyż jego zadaniem było jeździć po kraju, kontrolować działalność pracowników terenowych i w razie potrzeby podejmować wobec nich stosowne kroki. Nie była to łatwa praca, biorąc pod uwagę, jakimi świrami byli ich niezależni wykonawcy. Z początku David po prostu zażegnywał konflikty, ale teraz, po z górą pięciu latach pracy dla Roberta, powierzono mu również rekrutację. Rekrutacja była o wiele większą zabawą i wyzwaniem. Robert dostawał nazwiska od starego kumpla z wojska, który nadal pracował w Pentagonie. Byli to w większości ludzie, którzy mieli za sobą karierę w służbach medycznych armii i którzy zakończyli ją w niezbyt zaszczytny sposób. David nie był w wojsku, ale potrafił zrozumieć, jak doświadczenie to może wpłynąć na ludzi próbujących wrócić do normalnego życia, szczególnie jeśli mieli okazję zakosztować walki. Przeciągający się konflikt z Irakiem zapewniał im nieprzerwany dopływ kandydatów. Oczywiście szukali również osób zwolnionych z cywilnych szpitali. Tych z reguły wskazywali im ludzie zwerbowani już wcześniej. Na drzwiach biura nie było szyldu. David zapukał, na wypadek gdyby Yvonne, sekretarka, a równocześnie dziewczyna Roberta, była w gabinecie w głębi. Nie była to duża firma. Cały personel składał się z Roberta, Yvonne i Davida, przez wiele lat zaś Robert pracował sam z Yvonne. Zamek szczęknął głośno i piersiasta Yvonne otworzyła drzwi. Swym ckliwym głosem z południowym akcentem kokieteryjnie zaprosiła Davida do środka. Jej składnia usiana była mnóstwem „kotku” i „kochanie”, ale Rosenkrantz nie dał się zwieść. Wiedział, że mimo tlenionych włosów, kokociej pretensjonalności, szpilek i mini Yvonne trenuje regularnie z Robertem i jest dobra w taekwondo. Współczuł każdemu, kto popełniłby błąd i postanowił po paru kieliszkach zakosztować jej wdzięków. Biuro urządzone było skromnie. Całe umeblowanie stanowiły dwa biurka, jedno w sekretariacie i drugie w gabinecie Roberta, dwa komputery, parę stolików, kilka krzeseł, szafka na dokumenty

i dwie kanapy. Wszystko było wypożyczone. – Wstrętne szefisko jest w swoim gabinecie, kotku – szepnęła Yvonne. – Lepiej go nie denerwuj, słyszysz? David nie miał zamiaru denerwować Hawthorne’a. Domyślił się, że dzieje się coś niedobrego, kiedy tylko ten kazał mu przyjść do firmy. Wrócił do miasta poprzedniej nocy, po paru dniach spędzonych na Zachodnim Wybrzeżu, i miał mieć trochę wolnego. – Siadaj! – odezwał się Robert, gdy David wszedł do środka. Tkwił za biurkiem, z rękami za głową, nogami skrzyżowanymi w kostkach i stopami opartymi o kant blatu. Jego marynarka marki Brioni leżała przerzucona przez poręcz kanapy. – Chcesz kawy, kochanie? – zapytała Yvonne. Na wyposażeniu firmy był włoski ekspres do kawy stojący na stole w sekretariacie. Rosenkrantz uśmiechnął się, ale odmówił. Spojrzał na Roberta, którego zaciśnięte usta wyrażały głęboką frustrację. – Dostałem niedawno złe wiadomości – powiedział Hawthorne. – Wygląda na to, że naszej małej Węgierce z Nowego Jorku puszczają nerwy. – Kolejna strzelanina? – zapytał David. – Niestety tak – odparł Robert. – Tym razem zginął pewien lekarz z kierownictwa szpitala. Ta kobieta to zmora. Jest dobra, ale zagraża całej operacji. – Jesteś pewien, że ona to zrobiła? – Na sto procent? Nie! Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent? Jak najbardziej. Trupy otaczają ją jak muchy kawał śmierdzącego sera. Oczywiście to nie może trwać, więc obawiam się, że twoje małe wakacje trzeba będzie odłożyć na później. Yvonne zarezerwowała ci bilet na samolot, który jest na miejscu około dziesiątej trzydzieści. – To bardzo szybko. Co z bronią? – Yvonne zadbała i o to. Będziesz musiał tylko zboczyć nieco w drodze do miasta. – Nie pamiętam jej adresu. – Dostaniesz go od Yvonne. Nie martw się, pomyśleliśmy o wszystkim. David wstał. – Nie masz nic przeciwko temu, prawda? – zapytał Robert. – Nie. Wiedziałem, że prędzej czy później do tego dojdzie.

– Tak, ja chyba też. Za niezbyt czystym oknem biura Laurie szary dzień zmienił się w noc, gdy po raz kolejny przeglądała karty w nadziei, że znajdzie w nich jakąś ukrytą ważną informację. Jak poprzednio, nic takiego nie rzuciło jej się w oczy. Miała karteczki samoprzylepne, na których zapisała sobie, by pokazać krótki odcinek EKG kardiologowi i poprosić ekipę dochodzeniową o sprawdzenie, jakiego rodzaju badaniem jest MASNP, poza tym jednak nie wiedziała, co jeszcze mogłaby zrobić. Wcześniej przestudiowała wszystkie listy podejrzanych Rogera, szeregując je pod względem ich potencjalnego znaczenia. Nadal była zdania, że doktor Najah jest najbardziej intrygującym i najbardziej prawdopodobnym podejrzanym, ale pozostałych siedem osób z rozmaitych działów szpitala, które pracowały na nocnej zmianie i które przeniosły się z Saint Francis do Manhattan General w krytycznym okresie, wyglądało niemal równie interesująco, tym bardziej że wszystkie miały swobodny dostęp do pacjentów. Następna lista wymieniała ośmiu lekarzy, których przywileje zostały unieważnione w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Chciała, na ile to możliwe, dowiedzieć się, z jakich powodów podjęto wobec nich takie kroki. Laurie przejrzała wykazy Rogera i nim zagłębiła się po raz ostatni w karty szpitalne, pomyślała, czy nie powinna zadzwonić do Jacka. Choć uważała, że zważywszy na okoliczności, jej reakcja była zupełnie zrozumiała, żałowała jej. Była zbyt porywcza i cierpka i powinna przynajmniej pozwolić mu się wypowiedzieć, nawet jeśli podejrzewała, że nie usłyszy tego, co chciała. Z drugiej strony to, co mu powiedziała, było niestety aż nazbyt prawdziwe. Miała już dość jego niezdecydowania, z powodu którego się wyprowadziła. Ostatecznie postanowiła nie dzwonić. Byłoby to jak sypanie soli na ranę. Zdecydowała, że zaczeka z tym do rana, chyba że Jack sam odezwie się wcześniej. Zebrała karty szpitalne w dwie schludne kupki. Obok nich położyła blok z listą cech wspólnych dla wszystkich przypadków z jej serii, na bloku zaś CD-ROM z plikami Rogera. Spojrzała na zegarek. Była za piętnaście siódma i uznała, że to dobra pora, by ruszyć do domu. Zrobi sobie lekką kolację i położy się do łóżka. Czy uda jej się zasnąć, to już zupełnie inna sprawa. Nie chciała iść do domu wcześniej z obawy, że wpadnie w depresję. Wolała przepracować całe popołudnie, by nie dać sobie szansy na rozmyślanie o śmierci Rogera, irytującym zachowaniu Jacka oraz własnych problemach. Odepchnęła się od biurka i miała już wstać, kiedy jej wzrok znów padł na płytę. Nagle przyszło jej do głowy, by sprawdzić, czy zapisy cyfrowe nie różnią się od zawartości kart szpitalnych – zwłaszcza jeśli chodzi o zagadkowe badanie krwi. Być może znalazłaby tam wyniki, a wtedy może udałoby jej się dociec, czym jest owo MASNP. Przysunąwszy krzesło do biurka, Laurie włączyła komputer i włożyła CD-ROM, po czym zaczęła na chybił trafił przewijać strony, aż zatrzymała się na wynikach badań laboratoryjnych Stephena Lewisa. Czcionka była bardzo drobna, więc przeciągnęła palcem wzdłuż kolumny po lewej stronie ekranu. MASNP było jedną z ostatnich pozycji. Przesuwając palec w poziomie, znalazła wynik. Brzmiał: „MEF2A dodatni”. W roztargnieniu podrapała się po głowie, patrząc na efekt swoich poszukiwań. To nie było żadne wyjaśnienie. MEF2A nie mówiło jej ani trochę więcej niż MASNP. Przypominało to szukanie definicji nieznanego słowa i znalezienie równie obcego synonimu. Sięgnęła po bloczek

samoprzylepny, przepisała ten wynik i postawiła po nim znak zapytania. Chcąc dołączyć nową notatkę do pozostałych, które przykleiła do ściany za biurkiem, odsunęła krzesło i uniosła się lekko, wyciągając rękę ponad blatem. Z ust wyrwał jej się stłumiony okrzyk bólu. Zamiast przykleić karteczkę do ściany, opuściła ręce i oparła się całym ciężarem o blat biurka. Nagły, silny skurcz w podbrzuszu sprawił, że na kilka sekund znieruchomiała i wstrzymała oddech. Na szczęście ból zaczął słabnąć i Laurie odważyła się wolno opaść na krzesło. Trzymała się sztywno, by nie pogorszyć tego, co się działo w głębi jej ciała. Lekki dyskomfort w dolnej części brzucha towarzyszył jej nieprzerwanie od czasu autopsji aresztanta. Raz był silniejszy, raz słabszy, ale nigdy nie znikał zupełnie. Określała go raczej jako ucisk niż ból aż do chwili, gdy spróbowała przykleić nową notatkę obok pozostałych. Kiedy skurcz osłabł na tyle, że mogła już oddychać normalnie, niepewnie poruszyła się na krześle, by bardziej się wyprostować. Na szczęście ból pozostał na tym samym, znośnym poziomie. Na czoło wystąpił jej pot. Otarła go grzbietem dłoni. Zdawała sobie sprawę, że jest przerażona, ale zaskoczyło ją, że jest przerażona aż do tego stopnia, by pocić się tak obficie. Zastanawiała się, czy nie ma gorączki, uznała jednak, że nie. Ostrożnie obmacała palcem brzuch. Tym razem znalazła obszar o wyraźnie podwyższonej wrażliwości na ucisk, co wydało jej się złowieszcze. Jak zauważyła już wcześniej, odpowiadał dokładnie umiejscowieniu bólu przy zapaleniu wyrostka. Powoli, z wahaniem, podniosła się z krzesła. To właśnie gwałtowne wyprostowanie ciała parę minut temu wywołało ten incydent i chciała uniknąć powtórki. Na szczęście tym razem nic się nie stało. Wystąpienie potów to była już inna sprawa. One wręcz się wzmogły. Ostrożnie zrobiła kilka kroków. Opierając się dłonią o ścianę, wyszła na korytarz. Ból nie nasilił się. Nabrawszy pewności, ruszyła wolno w stronę toalety. W kabinie urwała kawałek papieru toaletowego, żeby sprawdzić, czy znów plami. Krwi było obecnie więcej niż poprzednio. Wiedziała już, że to nie zapalenie wyrostka. Coraz bardziej zaniepokojona wróciła do swojego pokoju i usiadła przy biurku. Spojrzała na telefon. Wciąż nie mogła się zdecydować, by zadzwonić do doktor Riley, choć teraz czuła, że nie ma większego wyboru. Plamienie wykluczało zapalenie wyrostka, a w połączeniu z lokalizacją bólu sugerowało, że w grę może wchodzić ciąża pozamaciczna, co było znacznie groźniejsze niż zwykłe poronienie. W końcu niechętnie podniosła słuchawkę i wystukała służbowy numer Laury Riley. Kiedy zgłosiła się telefonistka, podała jej nazwisko i numer telefonu. W nadziei, że przyspieszy w ten sposób reakcję, przedstawiając się, uwzględniła swój tytuł medyczny i oświadczyła, że musi się skontaktować z lekarką. Dodała, że chodzi o nagły przypadek. Odkładając słuchawkę, zauważyła nowy objaw: bliżej nieokreślony dyskomfort w okolicy barków. Był tak nieznaczny, że zastanawiała się, czy nie jest to tylko złudzenie, jednak sprawił, że zaniepokoiła się jeszcze bardziej. Jeśli nie był wytworem jej wyobraźni, sugerował niebezpieczeństwo podrażnienia otrzewnej. By sprawdzić tę możliwość, Laurie ostrożnie nacisnęła brzuch palcem, po czym szybko cofnęła rękę. Skrzywiła się, poczuwszy przelotne ukłucie bólu. Był to

tak zwany objaw Blumberga, który również wskazywał na podrażnienie otrzewnej, co podsunęło jej niepokojącą myśl, że nie tylko może to być ciąża pozamaciczna, ale że mogło już dojść do jej pęknięcia. Jeśli tak, to rzeczywiście dotknął ją nagły przypadek, w którym czas był czynnikiem krytycznym. Mogła mieć krwotok wewnętrzny. Ostry dzwonek telefonu wyrwał ją z tych obsesyjnych rozmyślań. Gwałtownie uniosła słuchawkę do ucha. Poczuła ulgę, gdy usłyszała doktor Riley. Zorientowała się, że lekarka dzwoni z telefonu komórkowego i jest w towarzystwie. W tle słychać było gwar rozmów. Laurie zaczęła od przeprosin za to, że niepokoi ją w sobotni wieczór. Dodała, że zwlekała z tym, obawiając się, że nie jest to najlepszy początek zawodowych kontaktów, sądzi jednak, że naprawdę nie ma wyjścia. Następnie opisała szczegółowo swe dolegliwości, z objawem Blumberga włącznie. Przyznała, że dyskomfort w dolnej części brzucha dokuczał jej już przed ich wczorajszą rozmową, ale zapomniała o nim wspomnieć i sądziła, że sprawa może poczekać do umówionej piątkowej wizyty. – Przede wszystkim – odparła Laura, gdy Laurie skończyła mówić – nie ma za co przepraszać. Żałuję nawet, że nie zadzwoniła pani wcześniej. Nie chcę pani niepokoić, ale dopóki nie da się tego wykluczyć, musimy brać pod uwagę ciążę pozamaciczną. Może pani mieć krwotok wewnętrzny. – Tego się właśnie obawiam – przyznała Laurie. – Czy nadal się pani poci? Montgomery dotknęła ręką czoła. Było mokre od potu. – Niestety tak. – Jakie ma pani tętno, tak mniej więcej? Jest przyspieszone czy normalne? Przytrzymując słuchawkę barkiem, Laurie wymacała puls na nadgarstku. Wiedziała, że wcześniej był przyspieszony, i chciała się upewnić, że jest taki nadal. – Powiedziałabym, że szybkie – przyznała. Dotąd łudziła się, że jej poty i przyspieszone tętno wynikają ze zdenerwowania, ale pytania Laury uświadomiły jej, że możliwa jest też inna przyczyna: mogły to być objawy wstrząsu. – W porządku – stwierdziła Riley spokojnym, rzeczowym tonem. – Chcę widzieć panią na ostrym dyżurze w Manhattan General. Na myśl o tym, że ma zostać pacjentką General, Laurie poczuła, że ciarki przechodzą jej po plecach. – Czy nie mogłybyśmy wybrać innego szpitala? – zapytała. – Obawiam się, że nie – odparła Laura. – To jedyny szpital, w którym mam prawo przyjmować pacjentów. Poza tym jest znakomicie wyposażony, na wypadek gdyby trzeba było działać agresywnie. Gdzie pani teraz jest?

– W swoim pokoju w Biurze Głównego Inspektora Zakładu Medycyny Sądowej. – Przy Pierwszej Avenue i Trzydziestej Ulicy? – Tak. – A gdzie się mieści pani pokój? – Na czwartym piętrze. Dlaczego pani pyta? – Mam zamiar wysłać karetkę. Rany boskie! – pomyślała Laurie. Nie chciała jechać karetką. – Mogę przyjechać taksówką – zaproponowała. – Nie ma mowy – oświadczyła stanowczo Riley. – Jedna z podstawowych reguł obowiązujących pacjentów w stanie wymagającym nagłej pomocy medycznej, reguła, którą lekarzom niezwykle trudno jest zaakceptować, mówi, że trzeba słuchać poleceń. Możemy się spierać o zasadność tej decyzji później, ale w tej chwili nie będziemy ryzykować. Zaraz wysyłam karetkę i jadę do szpitala. Zna pani swoją grupę krwi? – Zero plus – odparła Montgomery. – Zobaczymy się w izbie przyjęć – powiedziała Laura i rozłączyła się. Drżącą dłonią Laurie odłożyła słuchawkę. Była jak otępiała. Wstrząsy stawały się normą. W ciągu jednego dnia została zmuszona do zidentyfikowania zwłok przyjaciela i postawiona wobec przerażającej perspektywy leczenia, a być może i operacji w szpitalu, w którym przypuszczalny seryjny zabójca uśmiercał takich pacjentów jak ona. Jedynym pocieszeniem był fakt, że najbardziej prawdopodobny podejrzany siedział w areszcie. Sięgnęła znów po słuchawkę. Miała opory przed dzwonieniem do Jacka, i to z wielu powodów, ale w obecnych okolicznościach nie miała wyboru. Potrzebowała jego wsparcia, potrzebowała go jako rzecznika lub strażnika w szpitalu, gdyby istotnie czekała ją nagła operacja. Telefon zadzwonił raz, potem drugi. – No dalej, Jack! – mruknęła niecierpliwie. – Odbierz! – Kolejny sygnał upewnił ją, że nie ma go w domu. Jak się obawiała, po następnym dzwonku zgłosiła się automatyczna sekretarka. Słuchając nagranego powitania, poczuła, jak narasta w niej złość. Wydawało się niewiarygodne, że Jack zawsze potrafił znaleźć sposób, by ją rozdrażnić. Na pewno grał w kosza na osiedlowym boisku, udając młodzieniaszka. Laurie zdawała sobie sprawę, że reaguje nierozsądnie, ale nie mogła nic na to poradzić. Była naprawdę wściekła, że okazał się nieuchwytny. Choć wiedziała, że to nieuczciwe porównanie, nie mogła się powstrzymać przed myślą, że gdyby Roger żył, odebrałby po pierwszym dzwonku.

– Pojawił się poważny problem – oznajmiła, usłyszawszy sygnał. – Znów potrzebuję twojej pomocy. Czekam w tej chwili na karetkę, która ma zawieźć mnie do Manhattan General. Doktor Riley podejrzewa u mnie pękniętą ciążę pozamaciczną. Plus jest taki, że możesz odetchnąć swobodniej, minus taki, że grozi mi nagła operacja. Musisz przyjechać. Nie chcę skończyć jako kolejny przypadek własnej serii. Przyjedź, proszę! Rozłączyła się, po czym wystukała numer telefonu komórkowego Jacka. Przeszedłszy raz jeszcze całą procedurę, zostawiła podobną wiadomość w nadziei, że odsłucha jedną albo drugą. Potem odepchnęła się od biurka, chcąc sięgnąć po kurtkę, nim zjedzie na dół, by czekać na karetkę. Wstając, trzymała się ręką za brzuch w obawie przed kolejnym napadem bólu. Zamiast tego usłyszała dzwonienie w uszach i zakręciło jej się w głowie. Następną rzeczą, jaka dotarła do jej świadomości, były głosy, zwłaszcza jeden, należący, zdawało się, do rozmawiającego przez telefon mężczyzny. Mówił coś o ciśnieniu krwi niskim, ale stabilnym, tętnie sto i lekkim napięciu powłok brzusznych. Laurie zdała sobie sprawę, że ma zamknięte oczy. Otworzyła je i zobaczyła nad sobą sufit swojego pokoju. Sanitariuszka pracowicie mocowała plastrem kroplówkę do jej lewej ręki. Nieco dalej stał sanitariusz rozmawiający przez telefon komórkowy. Za nim dostrzegła znajomą postać Mike’a Lastera. Z boku czekał złożony wózek ze stojakiem na kroplówkę. – Co się stało? – zapytała. Zaczęła wstawać. – Spokojnie – odezwała się sanitariuszka, kładąc dłoń na jej piersi. – Po prostu zemdlała pani. Ale wszystko jest w porządku. Zaraz panią stąd wyniesiemy. Sanitariusz zatrzasnął klapkę telefonu. – W porządku, idziemy! – Stanął za głową Laurie i wsunąwszy jej ręce pod plecy, ujął ją pod pachy. Kobieta chwyciła ją za kostki. – Na trzy – powiedział mężczyzna, po czym odliczył szybko. Laurie poczuła, że jest przenoszona na wózek. Sanitariusze sprawnie przypięli ją pasami, unieśli wózek na wysokość talii i wyprowadzili go na korytarz. – Jak długo byłam nieprzytomna? – zapytała Montgomery. Nigdy dotąd nie zdarzyło jej się zemdleć. Nie pamiętała zupełnie upadku. – To nie mogło trwać zbyt długo – odparła sanitariuszka. Szła w nogach wózka, pchając go, podczas gdy mężczyzna ciągnął z drugiego końca. Mikę szedł obok. – Przepraszam za to – odezwała się do niego Laurie. – Nie bądź głupia – odparł. Zjechali windą do piwnicy. Gdy mijali biuro kostnicy, Laurie zauważyła stojącego w drzwiach Miguela Sancheza, technika z nocnej zmiany. Pomachała do niego z zażenowaniem. On również jej pomachał.

Wózek podskakiwał na betonowej podłodze. Minęli budkę strażnika i wyjechali na rampę na tyłach budynku. Karetka stała obok jednego z karawanów Health and Hospital. Laurie pomyślała, że jest ironia w tym, iż opuszcza kostnicę tą samą drogą, którą przybywają do niej zwłoki. Gdy znaleźli się w karetce, sanitariuszka założyła na prawe ramię Laurie mankiet do pomiaru ciśnienia krwi. – Jakie jest? – zapytała patolog. – W normie – odparła kobieta, ale wyciągnęła rękę i odkręciła nieco dozownik kroplówki. Jazda do Manhattan General minęła, zdaniem Laurie, zaskakująco szybko. Była na tyle zobojętniała, że zamknęła oczy. Słyszała syrenę, lecz jej dźwięk dobiegał do niej jak gdyby z oddali. Nim się zorientowała, drzwi karetki otworzyły się i wywieziono ją w jaskrawe światło. W izbie przyjęć ostrego dyżuru panował zwykły chaos, ale nie musiała czekać. Natychmiast przewieziono ją dalej, wprost do strefy intensywnej opieki. Gdy przenoszono ją na stół do badań, poczuła, że ktoś chwyta jej przedramię. Odwróciła się i zobaczyła nad sobą twarz młodej kobiety ubranej w zielony strój operacyjny z kapturem. – Jestem doktor Riley. Zaopiekujemy się panią. Proszę się odprężyć. – Jestem odprężona – odparła Laurie. – Ponieważ spotykamy się pierwszy raz, muszę zapytać, czy miała pani jakieś problemy zdrowotne, czy przyjmuje pani jakieś leki i czy ma pani jakieś alergie. – Nie, nie i nie. Jak dotąd cieszyłam się doskonałym zdrowiem. – Znakomicie – stwierdziła Laura. – Chwileczkę – dodała Laurie. – Chciałabym wspomnieć o jednej rzeczy. Niedawno dowiedziałam się, że mam marker BRCA1. – Rozmawiała już pani na ten temat z onkologiem? – Jeszcze nie. – Cóż, nie sądzę, żeby to mogło mieć znaczenie w obecnej sytuacji. Proszę posłuchać, jaki jest plan działania. Najpierw zrobimy szybkie nakłucie zagłębienia odbytniczo-macicznego, żeby sprawdzić obecność krwi w przestrzeni za macicą. Wykonuje się je igłą przez szczyt pochwy. Brzmi to groźniej, niż jest w istocie. Będzie trochę szczypać, ale to wszystko. – Rozumiem – odparła Montgomery. Dotrzymując słowa, Laura sprawnie wykonała zabieg, który okazał się niezbyt przykry. Wynik był niepomyślny.

– To w zasadzie przesądza o operacji – stwierdziła. – Najbardziej martwi mnie to, że krwawienie wciąż trwa. Musimy je powstrzymać. Musimy też dać pani trochę krwi. Rozumie pani wszystko, co mówię? – Tak – zapewniła ją Laurie. – Przykro mi, że to panią spotkało. Chcę mieć pewność, że nie uważa pani, że to jej wina. Ciąże pozamaciczne zdarzają się częściej, niż się ludziom wydaje. – Jest pewien fakt, który mógł się do tego przyczynić. W czasie studiów przeszłam zapalenie miednicy z powodu wkładki domacicznej. – To mogło mieć z tym związek, ale niekoniecznie – stwierdziła Riley. – A zmieniając temat, chce pani, żebyśmy kogoś zawiadomili? – Zadzwoniłam już do osoby, którą chciałabym tu widzieć – odparła Laurie. – W porządku. Pójdę teraz na górę, na chirurgię, żeby upewnić się, czy wszystko jest gotowe. Zobaczymy się za parę minut. – Jeszcze raz dziękuję. Przykro mi, że popsułam pani sobotni wieczór. – O czym pani mówi? Doprowadzenie pani do porządku to znakomity sposób spędzenia sobotniego wieczoru. Na kilka minut Laurie została sama. Czuła się dziwnie obojętna, jak gdyby całe to wydarzenie dotyczyło kogoś innego. Słyszała charakterystyczne odgłosy dramatów rozgrywających się w sąsiednich pomieszczeniach, a przez otwarte drzwi widziała ludzi pędzących w rozmaitych pilnych sprawach. Uznała, że ma szczęście, iż trafiła pod opiekę Laury Riley, i dziękowała w duchu Sue, że jej ją poleciła. Aura pewności siebie i profesjonalizmu, jaką roztaczała lekarka, powodowała, że Laurie nie obawiała się czekającej ją operacji tak, jak mogłaby się spodziewać. Narastające uczucie pełności w brzuchu i ogólna słabość na skutek utraty krwi mówiły jej, że zabieg jest konieczny. Jej jedyną prawdziwą troską był lęk, że po operacji padnie ofiarą ZNZD, powiększając własną serię, ale odsunęła od siebie tę myśl. Zamiast tego zaczęła się zastanawiać, kiedy Jack odsłucha jej wiadomość. Martwiła się nieco, że może być na nią tak zły, że nie zechce przyjść. Nie miała pojęcia, co robić, gdyby tak było, ale postanowiła również tym nie zaprzątać sobie głowy.

Rozdział 20

Jackowi udało się zmylić Flasha ruchem głowy i sprytnym unikiem, tak że ten na chwilę stracił go z oczu. Zanim zdążył się zorientować, co się stało, Jack, klucząc, dotarł pod kosz. Warren kątem oka dostrzegł jego manewr i doskonale podał wprost w jego nadstawione ręce. Jack obrócił się na pięcie i złożył do prostego rzutu, który miał rozstrzygnąć mecz. Niestety, stało się inaczej. Jakiś niewytłumaczalny błąd w ocenie sprawił, że piłka, zamiast zgodnie z jego zamierzeniami odbić się od tablicy i przelecieć przez kosz, spadła między obręcz a tablicę, i zaklinowała się tam. Gra się zatrzymała. Płonąc ze wstydu, że spartaczył taki łatwy strzał, Jack musiał podskoczyć, by uwolnić piłkę. Jak gdyby jeszcze nie było dość upokorzeń, przechwycił ją gracz przeciwnej drużyny, który wyszedł poza linię końcową, i rzucił na drugi koniec boiska do Flasha, który skorzystał z tego, że Jack jest zajęty pod koszem, by mu się wymknąć. Jack miał go kryć, tymczasem teraz mógł tylko patrzeć bezsilnie, jak Flash rusza pod przeciwległy kosz i, w przeciwieństwie do niego, nie chybia. Mecz był skończony. Drużyna Flasha wygrała. Jack wymknął się chyłkiem z boiska, marząc o tym, by zapaść się pod ziemię. Ominąwszy parę kałuż za linią boczną, znalazł sobie kawałek suchego miejsca tuż pod ogrodzeniem, oparł się plecami o siatkę i osunął, siadając z kolanami pod brodą. Warren podszedł wolnym krokiem, z rękami na biodrach i drwiącym, cierpkim uśmiechem. Był młodszy od Jacka o piętnaście lat, sylwetki mógłby mu pozazdrościć niejeden model. Jako najlepszy koszykarz na osiedlu, a przy tym ambitny zawodnik, nie znosił przegrywać, i nie tylko dlatego, że to oznaczało, iż może przesiedzieć mecz albo dwa. Dla niego była to osobista zniewaga. – Co się z tobą dzieje, do diabła? – zapytał. – Jak mogłeś schrzanić taki strzał? Myślałem, że już się pozbierałeś, ale to był jeden z twoich najbardziej żałosnych popisów. – Przepraszam, stary – odparł Jack. – Jestem trochę rozkojarzony. Warren prychnął krótkim, drwiącym śmiechem, jakby tłumaczenie uznał za zbyt łagodne, po czym usiadł obok w takiej samej pozycji jak Jack. Przed nimi kolejna piątka graczy przygotowywała się do walki z Flashem i jego drużyną. Mimo podłej pogody i sobotniego wieczoru frekwencja była duża. Gra Jacka poprawiła się nieco w ciągu ostatnich tygodni, ale tego dnia Laurie ze swą napastliwością i odgrywaniem ofiary kompletnie wytrąciła go z równowagi. Mógł jej współczuć z powodu tego, co

ostatnio przeżywała, jednak z jego punktu widzenia nie miała pojęcia, co naprawdę znaczy być ofiarą. Mało tego, nie umiał się pogodzić, że wciąż oburza się na jego dowcipne uwagi, które uważał za swoją jedyną obronę przed brutalną rzeczywistością, jaką zesłał mu los do spółki z AmeriCare. I, co gorsza, nie mógł też pojąć, dlaczego nie chciała wysłuchać, co ma do powiedzenia na temat tej nowej historii z ciążą. Odkąd przekazała mu tę nowinę, nie myślał o niczym innym i nie mógł się doczekać rozmowy z nią o swych odczuciach, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Teraz, gdy wizja nowej rodziny stała się realna, zaczął powoli dochodzić do wniosku, że wcale nie jest tym aż tak przerażony, jak sądził... przynajmniej do dzisiejszego popołudnia, kiedy naskoczyła na niego z pretensjami. Wracając myślami do ich rozmowy, nie chciał uwierzyć, że miała „po dziurki w nosie” dyskusji o założeniu rodziny, ponieważ nie przypominał sobie, kiedy – zanim się wyprowadziła – w ogóle poruszyła ten temat. – Cholera! – krzyknął nagle, zrywając z głowy opaskę i rzucając ją na chodnik. Warren spojrzał na niego pytająco. – Stary, jesteś w kiepskiej formie! Niech zgadnę! Laurie wciąż dokazuje.

– Żebyś wiedział – prychnął pogardliwie Jack. Miał zamiar powiedzieć coś więcej, kiedy dotarło do niego stłumione brzęczenie. Chwyciwszy swój plecak, otworzył zamek błyskawiczny i wyciągnął komórkę, której zazwyczaj nie zabierał na boisko, chyba że miał akurat dyżur. Ale tego wieczoru, po awanturze z Laurie, chciał być w kontakcie, na wypadek gdyby się opamiętała. Kiedy otworzył klapkę i zobaczył, że ma wiadomość, sprawdził dzwoniącego. – To ona – rzekł z lekką irytacją. Nie wiedząc zupełnie, czego się spodziewać, i nie bardzo licząc na cud, wywołał pocztę głosową. Gdy usłyszał pierwsze słowa wiadomości, wstał. W miarę upływu czasu jego szczęka opadała powoli. Wreszcie rozłączył się i spojrzał na Warrena, porażony nowiną. – Dobry Boże! Pojechała karetką do Manhattan General na nagłą operację. – Otrząsając się z chwilowego odrętwienia, pochylił się i porwał z ziemi swoje rzeczy. – Muszę się przebrać i lecieć tam! – Odwrócił się i ruszył biegiem w stronę wyjścia z terenów sportowych. – Zaczekaj! – krzyknął za nim Warren. Jack nie zatrzymał się ani nawet nie zwolnił, doskonale zdając sobie sprawę, jak groźnym stanem jest pęknięcie ciąży pozamacicznej. Warren dogonił go, kiedy przystanął, chcąc przejść przez ruchliwą jezdnię. – Może cię podrzucić? – zaproponował. – Moja bryka stoi zaraz za rogiem. – Fantastycznie – odparł Jack. – Kiedy zwleczesz tyłek na dół, będę czekał na ciebie pod domem – obiecał Warren. Jack pomachał na zgodę, po czym rzucił się sprintem przez ulicę. Wpadł do budynku i ruszył po

schodach po dwa stopnie naraz, zaczynając się rozbierać, zanim jeszcze dotarł na swoje piętro. Reszty stroju do koszykówki pozbył się, idąc przez mieszkanie. Zależało mu na tym, by zdążyć do szpitala, nim Laurie zostanie zabrana na salę operacyjną. Nie był zachwycony myślą, że czeka ją operacja i że znalazła się w Manhattan General. Zbiegając z hukiem po schodach, wkładał to samo ubranie, które nosił cały dzień. Kiedy wypadł z budynku, Warren, zgodnie z obietnicą, siedział w swoim czarnym samochodzie. Jack wskoczył do środka i Warren ruszył z piskiem kół. – To jakaś poważna operacja? – zapytał. – Żebyś wiedział – odparł Stapleton. Zawiązując krawat, beształ się za tak emocjonalną reakcję na drobny wybuch Laurie. Powinien pozwolić jej się wygadać, nie dając się ponieść nerwom, ale nie panował nad sobą. Nie panował nad sobą od czasu, gdy opuściła jego mieszkanie. – Jak poważna? – zapytał Warren. – Ujmę to tak: to, co jej się przytrafiło, czasami kończy się śmiercią. – Bez jaj! – wymamrotał Warren, przyciskając mocniej pedał gazu. Jack złapał uchwyt nad drzwiami, by nie polecieć do tyłu, gdy SUV Warrena wyrwał naprzód, aby zdążyć na zielone światło na skrzyżowaniu z Dziewięćdziesiątą Siódmą Ulicą. Parę minut później zobaczyli zabudowania Manhattan General. – Gdzie mam cię wysadzić? – zapytał Warren. – Jedź za znakami na oddział nagłych wypadków – powiedział Jack. Koniec końców Warren wcisnął się między dwie karetki przy strefie przyjęć i Stapleton wyskoczył z wozu. – Dzięki, stary – zawołał. – Daj mi znać, jak poszło! – krzyknął Warren przez okno. Jack pomachał mu, nie odwracając się, a następnie wskoczył na rampę i wbiegł do środka. Poczekalnia zapchana była ludźmi. Jack ruszył prosto do wahadłowych drzwi prowadzących na oddział, napotkał jednak przeszkodę w postaci potężnie zbudowanego, umundurowanego policjanta o czerwonej twarzy. Mężczyzna stał z boku, lecz kiedy tylko Jack zbliżył się do drzwi, zagrodził mu drogę. – Musi pan zgłosić się w recepcji – oświadczył, wskazując biurko za jego plecami. Szamocąc się lekko, Jack wyciągnął portfel i otworzył go. W środku znajdowała się jego odznaka lekarza sądowego. Policjant przyciągnął jego dłoń, by przyjrzeć się dokładniej. – Przepraszam, panie doktorze – powiedział, kiedy zorientował się, co to takiego.

Zajrzawszy do kilku kabin i nie znalazłszy w żadnej z nich swojej przyjaciółki, Jack zatrzymał pielęgniarkę, która pędziła korytarzem, niosąc naręcze probówek z krwią. Gdy podał jej nazwisko Laurie, spojrzała, mrużąc oczy, jakby była lekko krótkowzroczna, na ścieralną tablicę przy drzwiach, której Jack nie zauważył, wchodząc. – Jest w strefie intensywnej opieki – odparła, wskazując w głąb kompleksu. – Sala 22. Jack zastał ją samą w pokoju, otoczoną wszelkiego rodzaju sprzętem. Za nią znajdował się płaski ciekłokrystaliczny ekran ukazujący w czasie rzeczywistym zmiany ciśnienia krwi i tętna. Leżała z zamkniętymi oczami i z dłońmi splecionymi na piersi. Gdyby nie jej bladość, można by uznać, że spokojnie odpoczywa. Stojak za jej głową obwieszony był butelkami, wśród których znajdował się też plastikowy worek z krwią spływającą przewodem do lewego ramienia. Po kilku krokach Jack znalazł się przy łóżku. Położył dłoń na jej przedramieniu. Nie chciał budzić Laurie ze spokojnego snu, ale czuł, że powinien to zrobić. – Laurie? – zawołał cicho. Z wysiłkiem uniosła powieki. Rozpoznawszy go, uśmiechnęła się. – Dobrze, że jesteś. – Jak się czujesz? – Dość dobrze, zważywszy na okoliczności. Anestezjolog dał mi jakieś leki przedoperacyjne. Zaraz mam jechać na górę na zabieg. Miałam nadzieję, że zdążysz tu dotrzeć, zanim mnie zabiorą. – Czy to rzeczywiście pęknięcie ciąży pozamacicznej? – Wszystko na to wskazuje. – Tak mi przykro, że cię to spotkało. – Nie ulżyło ci trochę? Bądź uczciwy! – Nie, nie ulżyło mi. Prawdę mówiąc, jestem zaniepokojony. Nie możemy przenieść cię do innego szpitala? Na przykład tam, gdzie pracował twój ojciec? Laurie uśmiechnęła się z wywołanym lekami spokojem. Pokręciła głową. – Moja lekarka może przyjmować tylko tutaj. Pytałam od razu, czy nie może mnie zabrać gdzie indziej, ale obawiam się, że jestem uziemiona. Ona jest pewna, że wciąż mam krwotok wewnętrzny, więc nie mamy zbyt wiele czasu. – Uwolniła rękę z uchwytu Jacka i ujęła go za przedramię. – Wiem, o co ci chodzi, ale nie boję się leżeć tutaj, zwłaszcza teraz, kiedy przyszedłeś. Chociaż teoretycznie grozi mi dołączenie do innych ofiar z mojej serii, nie sądzę, żeby ryzyko było wysokie. Rachunek prawdopodobieństwa działa na moją korzyść, tym bardziej że Najah zniknął ze sceny.

Jack pokiwał głową. Zdawał sobie sprawę, że teoretycznie Laurie ma rację, ale była to niewielka pociecha, zważywszy na to, że zarzuty przeciwko Najahowi opierały się na kruchych podstawach. Prawdą było, że nie był zadowolony, iż Laurie znalazła się w tym szpitalu, kropka, jednak pogodził się z faktem, że nie ma wielkiego wyboru. Mogła się wykrwawić podczas przenosin. – Wszystko w porządku, naprawdę – dodała Laurie. – Lubię moją lekarkę. Mam do niej wielkie zaufanie. Poza tym pytałam ją, co będzie się ze mną działo w nocy. Powiedziała, że po operacji zostanę przewieziona na OPZ. – Co to, u diabła, jest OPZ? – Oddział opieki pozabiegowej. – Co się stało z poczciwą salą pooperacyjną? Laurie uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Teraz to się nazywa OPZ. Tak czy inaczej, lekarka powiedziała mi, że prawdopodobnie zostanę na OPZ-ecie przez całą noc, a gdyby mnie przenieśli, to na oddział intensywnej terapii, bo straciłam dużo krwi. Żaden z pacjentów z mojej serii nie leżał na intensywnej terapii. To były zwykłe oddziały. Czuję się bezpieczna aż do jutra, a jutro na pewno uda nam się załatwić przeniesienie. Ojciec może umieścić mnie w University Hospital i jestem pewna, że nawet jeśli moja lekarka nie będzie mogła się tam mną zajmować, mój dawny ginekolog ją zastąpi. Stapleton skinął głową. Nadal nie był zachwycony tą sytuacją, uznał jednak, że argumenty Laurie są słuszne. Poza tym, jeśli chodziło o nagłe operacje, Manhattan General należał do najlepszych placówek. – Uspokoiłeś się? – Chyba tak. – To dobrze – stwierdziła Laurie. – I nie zapominaj, że oprócz tego główny podejrzany siedzi w areszcie. – Nie chciałbym na tym polegać – rzekł Jack. – Ja też nie – przyznała Laurie. – Ale czuję się spokojniejsza. – To dobrze – odparł Jack. – A twój spokój jest najważniejszy. Co do mnie, jestem zadowolony, że będziesz na OPZ-ecie. Jest prawdziwą gwarancją bezpieczeństwa. Zarzuty przeciwko Najahowi to czyste domysły. – Bez wątpienia – zgodziła się Montgomery. – W związku z tym mam pewną propozycję. Nie ma sensu, żebyś kręcił się tu bezczynnie, kiedy ja będę na sali operacyjnej. Może wróciłbyś do biura i rzucił okiem na materiały na moim biurku, zwłaszcza na wykazy Rogera. Możesz nawet przynieść je tutaj. Zanotowałam parę pomysłów, jakie przyszły mi do głowy, ale dobrze byłoby poznać też twoje zdanie, zwłaszcza gdyby sprawa Najaha utknęła w martwym punkcie... to nie była zamierzona gra słów.

– Nie ma mowy! – oświadczył stanowczo Jack. – Nigdzie się stąd nie ruszam. Wykluczone! – W porządku, nie oburzaj się tak. To była tylko propozycja. – Dziękuję, ale nie skorzystam. Rozmowa się urwała. Jack zerknął na monitor. Niepokoiło go nieco, że ciśnienie krwi Laurie jest niskie, a tętno wysokie, z zadowoleniem stwierdził jednak, że pozostają stabilne. – Jack – odezwała się Laurie, ściskając mocniej jego ramię. – Przykro mi, że tak naskoczyłam na ciebie dziś po południu. Powinnam dać ci się wypowiedzieć. Przepraszam. – Przyjmuję przeprosiny – odparł Jack, przenosząc na nią wzrok. – I przepraszam, że byłem tak cholernie drażliwy. Miałaś mnóstwo powodów do zdenerwowania. Problem w tym, że sam jestem wytrącony z równowagi. Oczywiście to żadne wytłumaczenie. – No dobrze, Laurie! – zawołał ktoś pogodnie. Do pokoju wpadła Laura Riley w towarzystwie sanitariusza. – Sala operacyjna jest gotowa. Brakuje nam tylko pani. Montgomery przedstawiła Laurę Jackowi, nie zapominając wspomnieć, że Jack jest jej kolegą z pracy. Riley przywitała się uprzejmie, ale skróciła rozmowę, oświadczając, że chce jak najszybciej zabrać się do dzieła. Już i tak musieli czekać, aż zwolni się któraś z sal operacyjnych. – Czy mógłbym się przyglądać? – zapytał Jack. – Nie, nie uważam, żeby to był dobry pomysł – odparła Laura bez chwili wahania. – Ale ponieważ zaczęła się wieczorna zmiana, myślę, że mogę zabrać pana na górę, do pokoju chirurgów, gdzie może pan zaczekać. To trochę wbrew przepisom, ale jest pan lekarzem. Potem, kiedy tylko skończymy z Laurie, przekażę panu najświeższe nowiny. Oczywiście pod warunkiem, że ona nie ma nic przeciwko temu. – Nie, nie mam – zapewniła Laurie. – Dziękuję za propozycję – powiedział Jack. – Może jednak dobrze byłoby, gdybym przedtem oddał krew. Mam tę samą grupę co Laurie i gdyby potrzebowała kolejnej dawki, chciałbym być dawcą. – To bardzo wspaniałomyślne z pańskiej strony – stwierdziła Laura. – Całkiem możliwe, że z tego skorzystamy. – Odwracając się do Laurie, powiedziała: – Teraz zabierzemy panią na salę operacyjną i doprowadzimy do porządku. – Skinęła na sanitariusza, który odblokował kółka wózka i zaczął kierować go w stronę korytarza. – Przepraszam! – odezwał się rozkazująco ktoś o wyraźnym cudzoziemskim akcencie. Jazz przystanęła i odwróciła się. Był to właściciel sklepu wielobranżowego na Columbus Avenue, w którym się zaopatrywała. Nie dość, że wołał ją, to jeszcze klepał po ramieniu. – Zapomniała pani zapłacić – powiedział, wskazując jej płócienną torbę na zakupy.

Uśmiechnęła się cierpko. Jej zdaniem ten anemiczny facet nie ważył nawet czterdziestu kilo razem z butami, a jednak ośmielił się zaczepić ją na środku Columbus Avenue. Zawsze zdumiewało ją, jaki tupet mają niektórzy ludzie, mimo że fizycznie nie mogą postawić na swoim. Oczywiście mógł nosić broń, ale poważnie w to wątpiła. Miał na sobie przylegający do ciała, przewiązany w pasie biały fartuch, który uniemożliwiał mu dostęp do kieszeni. – Wzięła pani mleko, chleb i jajka, ale nie zapłaciła – dodał mężczyzna. Powiedziawszy to, ściągnął wargi w ciup i wysunął podbródek. Nie ulegało wątpliwości, że jest rozzłoszczony. Zachowywał się, jak gdyby był gotów rzucić się na Jazz z pięściami, co nie miało sensu, jeśli nie był mistrzem jakiejś egzotycznej sztuki walki. Jazz była wyższa od niego, miała znacznie lepszą kondycję, a w prawej dłoni trzymała glocka ukrytego w kieszeni płaszcza. – Proszę wrócić do sklepu! – oświadczył rozkazującym tonem. Jazz instynktownie się rozejrzała. Wydawało się, że nikt nie zwraca na nich najmniejszej uwagi, jednak z pewnością byłoby inaczej, gdyby zrobiła scenę. Mimo wszystko kusiło ją. Spojrzała znów na krzykacza, nim jednak zdążyła się odezwać, blackberry w lewej kieszeni płaszcza zapiszczał i zawibrował w jej dłoni. Zwykle nie wyłączała go, kiedy wychodziła do miasta. – Chwileczkę – rzuciła sklepikarzowi, wyciągając urządzenie. Szerszy, bardziej autentyczny uśmiech wypłynął na jej twarz, gdy zobaczyła, że ma wiadomość od pana Boba. Po trzech misjach w ciągu dwóch ostatnich nocy nie spodziewała się kolejnej, ale z jakiego innego powodu miałby kontaktować się z nią o tej porze, o której zwykle podawał jej nazwiska? Pospiesznie otworzyła wiadomość. – Super! – wykrzyknęła. Na wyświetlaczu widniało nazwisko Laurie Montgomery. Wyciągnąwszy z kieszeni prawą rękę, pokazała sklepikarzowi uniesiony kciuk. Była wniebowzięta. Szło do niej kolejne pięć tysięcy dolarów, co oznaczało, że w ciągu trzech nocy zarobiła niewiarygodną sumę dwudziestu tysięcy! – Jeśli nie wróci pani i nie zapłaci, żona zadzwoni na policję – zagroził mężczyzna. Mając w perspektywie nieoczekiwane zasilenie konta o pięć tysięcy netto, Jazz poczuła niezwykły dla siebie przypływ wspaniałomyślności i hojności. – Wie pan, skoro pan o tym wspomniał, chyba rzeczywiście wyszłam bez płacenia. Może wrócimy do sklepu i się rozliczymy? Koła samolotu zadudniły o pas startowy i kadłub zadygotał od uderzenia. Hałas i wibracja wyrwały Davida Rosenkrantza ze snu. Początkowo zdezorientowany, dopiero po chwili przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Odwrócił głowę w bok i wyjrzał przez zachlapane deszczem okienko. Wylądował na lotnisku LaGuardia. Światła terminalu ledwie majaczyły we mgle. – Pogoda pod psem – odezwał się ktoś. – Zapowiadali, że około dziesiątej znów zacznie padać, chociaż raz mieli rację. David zwrócił się w stronę sąsiada. Był to sztywny, starszawy już gość w okularach bez oprawek,

ubrany, podobnie jak on, w koszulę i krawat. Robert upierał się, żeby David nosił standardowe ubrania. Wyjaśniał, że to przydaje ich działalności powagi. Rosenkrantzowi podobało się to, gdyż uważał, że w takim stroju lepiej wtapia się w otoczenie. Podczas swych częstych lotów wyglądał po prostu jak jeszcze jeden biznesmen. Współpasażer nachylił się w jego stronę, by wyjrzeć przez okno. – Jest pan nowojorczykiem, czy przyjechał pan tu służbowo? – zapytał. Przez cały lot nie odezwał się słowem. Siedział z nosem w ekranie laptopa. – Służbowo – odparł David, nie wchodząc w szczegóły. Nie lubił rozmawiać zbyt wiele z towarzyszami podróży. Prędzej czy później padało pytanie, w jakiej branży David pracuje. W przeszłości, gdy był do tego zmuszony, odpowiadał, że zajmuje się doradztwem medycznym. Skutkowało to aż do dnia, kiedy wdał się w pogawędkę z mężczyzną, który naprawdę pracował w tej branży. Od tego momentu rozmowa zaczęła kuleć i z opresji wybawiła go dopiero możliwość opuszczenia samolotu. – Ja też jestem służbowo – powiedział sztywniak. – Oprogramowanie komputerowe. Przy okazji, gdzie się pan zatrzymuje? Jeśli jedzie pan na Manhattan, może moglibyśmy wziąć jedną taksówkę. Kiedy w Nowym Jorku pada, jest ich jak na lekarstwo. – To bardzo miłe z pańskiej strony – odparł David – ale nie mam jeszcze zarezerwowanego hotelu. Ten wyjazd wypadł mi dość niespodziewanie. – Mogę polecić Marriott – nie dawał za wygraną mężczyzna. – W weekendy niemal zawsze są tam wolne miejsca, a poza tym ma dobre położenie w centrum. Rosenkrantz uśmiechnął się najuprzejmiej, jak potrafił. – Będę o tym pamiętał, ale nie jadę prosto do miasta. Muszę jeszcze załatwić pewną sprawę w Queens. – Miał zamiar pojechać taksówką do Long Island City, gdzie kazałby kierowcy zaczekać i skoczyłby po zamówioną spluwę. – Pamiętaj, że ta diablica zwykle nosi broń – przestrzegł go Robert. – Tak więc nie dawaj jej zbyt wiele czasu. Najlepiej w ogóle nie dawaj jej czasu. Cały problem w tym, że ona nie ma żadnych skrupułów przed robieniem użytku ze swego gnata. David przyjął tę spontaniczną radę skinieniem głowy, ale nie potrzebował takich pouczeń. Był profesjonalistą i zajmował się tym od lat. Sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął kartkę, na której zanotowany był adres: 1421 Vernon Avenue, Long Island City. Zastanawiał się, co to za miejsce. Zastanawiał się też, czy przejęcie spluwy pójdzie gładko. Podczas ostatniej wyprawy do Chicago człowiek, od którego miał otrzymać broń, został zgarnięty dzień wcześniej na podstawie zupełnie innych zarzutów, co rozpieprzyło całą operację i zmusiło Davida do pozostania w tym wietrznym mieście przez pięć dni. Miał nadzieję, że taka wpadka nie powtórzy się w Nowym Jorku, gdyż zależało mu, by następnego dnia wrócić do St. Louis.

Spojrzał na pozostałe adresy na kartce. Były to namiary na mieszkanie Jasmine Rakoczi oraz jej klub fitness, oba w Upper West Side. – Gdzie jest ten Marriott? – zapytał sztywniaka, który pakował właśnie laptopa do torby. – Na Times Square – odparł mężczyzna. – To w West Side? – Tak, tuż obok dzielnicy teatralnej. Postanowił zapamiętać to sobie. Generalnie zamierzał najpierw odebrać broń, a potem rozejrzeć się za hotelem. Był wyczerpany po licznych przesiedzianych do późna nocach na Zachodnim Wybrzeżu i marzył o tym, by wreszcie porządnie się wyspać. Potem zastanowi się, jak najlepiej załatwić tę Rakoczi. Najprzyjemniejsze w tym wszystkim było to, że pamiętał, jak wygląda. Robert powiedział nawet, że to jedna z najlepiej zbudowanych kobiet, jakie kiedykolwiek widział, a on zdecydowanie miał dobry gust. David zamierzał przekonać się o tym na własne oczy, co oznaczało, że najlepiej byłoby dopaść ją w mieszkaniu.

Rozdział 21

Jack zamaszystym ruchem odrzucił „Cosmopolitan” na stolik w pokoju chirurgów. Rozpaczliwie potrzebował czegoś do czytania, ale akurat to czasopismo nie odpowiadało mu zupełnie. Przejrzał już niemal wszystkie inne, włącznie ze starymi numerami „Time’a”, „People”, „National Geographic” i „Newsweeka” oraz sobotnimi wydaniami gazet. Przez chwilę próbował nawet oglądać CNN, ale nie był w stanie skupić wzroku na telewizorze, szczególnie po dwóch filiżankach kawy, które wypił. Była za kwadrans dwunasta, a Laurie wciąż jeszcze nie opuściła sali operacyjnej, co wprawiało go

w coraz większe zdenerwowanie. Wjechał na drugie piętro razem z Laurie, doktor Riley i sanitariuszem. Nim cała trójka zniknęła w sali operacyjnej, po raz ostatni dodał Laurie otuchy uściskiem dłoni. W nadziei, że Laura Riley zmieni zdanie i pozwoli mu obserwować zabieg, poszedł do męskiej szatni i przebrał się w strój operacyjny, chowając ubranie do pustej szafki bez zamka. Jednak lekarka była nieugięta i kazała mu zostać w pokoju chirurgów, zapewniając, że przyjdzie tam zaraz po zabiegu. Jack próbował zająć się czymś, by nie zadręczać się domysłami, dlaczego to trwa tak długo. Kiedy czekał, do pracy przyszła nocna zmiana i blok operacyjny zapełnił się nowymi ludźmi, którzy zaczęli się kręcić po pokoju. Nikt go nie zaczepiał, z czego bardzo się cieszył. Nie był w nastroju do rozmów. Tuż przed północą doktor Riley pojawiła się wreszcie w łukowatym wejściu do pokoju chirurgów. Wypatrzywszy Jacka, ruszyła w jego stronę. Stapleton wstał. Wyglądała na wyczerpaną, ale ku jego uldze uśmiechała się. – Przepraszam, że trzymałam pana w niepewności – powiedziała. – Trwało to trochę dłużej, niż się spodziewaliśmy, ale wszystko jest w porządku. – Bogu dzięki – odparł Jack. – Na czym polegał problem? – Trudno było powstrzymać krwawienie. Straciła wiele krwi i nie krzepła ona tak, jak byśmy chcieli. Jest teraz na OPZ-ecie i chcę, żeby tam została, z monitorowanymi na bieżąco krzepnięciem i ciśnieniem krwi. – Moim zdaniem to świetny plan. – Widzę, że przebrał się pan w strój operacyjny. – Miałem nadzieję, że da się pani ubłagać i pozwoli mi się przyglądać. – Przepraszam – powiedziała Riley. – Wiem od Laurie, że wasz związek nie jest wyłącznie zawodowy. Przy porodach chętnie pozwalam na asystę partnerów, ale operacje tego rodzaju to inna sprawa. – Nie ma za co przepraszać – zapewnił ją Jack. – Z Laurie wszystko w porządku, a to jest najważniejsze. – Prawdę mówiąc, dobrze, że się pan przebrał. Dostałam zgodę, żeby złożył pan krótką wizytę w OPZ-ecie, oczywiście, jeśli ma pan ochotę. – Wielką – odparł Stapleton. – Ale proszę mi powiedzieć, czy to była ciąża pozamaciczna? – Tak – potwierdziła Laura. – W cieśni jajowodu, dość blisko ściany macicy, co być może było powodem tak obfitego krwawienia. Sam jajowód był wyraźnie zdeformowany, zatem usunęliśmy go razem z prawym jajnikiem. Na pocieszenie powiem, że lewy jajowód i jajnik wyglądają zupełnie

normalnie, więc jej płodność nie powinna zbytnio ucierpieć. – Będzie jej miło to usłyszeć – stwierdził Jack. Teraz, kiedy wiedział już, że Laurie wyzdrowieje, pozwolił sobie na myśl o utraconym płodzie. Był zaskoczony swymi uczuciami. Choć spodziewał się, że, jak sugerowała Laurie, odetchnie z ulgą, zrobiło mu się smutno. Mimo że żałoba, nawet najlżejsza, nie jest rzeczą przyjemną, w obecnych okolicznościach uznał ją za pozytywny objaw, gdyż dodatkowo potwierdzała, że być może miałby znacznie mniejsze opory przed założeniem nowej rodziny, niż pomyślałby jeszcze kilka dni wcześniej. Skinąwszy ręką, żeby poszedł za nią, Laura poprowadziła go do głównej części bloku operacyjnego. W recepcji siedziało kilka kobiet zajętych papierkową robotą. Na przeciwległej ścianie wisiała wielka tablica, pokratkowana jak tabela. W lewej kolumnie wypisane były numery wszystkich sal operacyjnych. Kolejne kolumny tworzyły pola na nazwiska pacjenta, anestezjologa, chirurga, asystentki anestezjologa, instrumentariuszki oraz nazwę zabiegu. Jack zauważył, że w tej chwili trwa osiem operacji. Wypatrzył też przekreślone nazwisko Laurie. OPZ mieścił się tuż za recepcją. Była to wielka, oślepiająco biała sala z szesnastoma łóżkami, po osiem z lewej i z prawej strony. Każde z nich obstawione było sprzętem anestezjologicznym, obejmującym monitory ciśnienia krwi i tętna, elektrokardiograf i miernik poziomu natlenienia krwi. Jedynie cztery łóżka były zajęte. Mimo jaskrawego światła i atmosfery gorączkowej aktywności wszyscy pacjenci, jak się zdawało, spali. Każdy z nich miał własną pielęgniarkę, która nieustannie kontrolowała wszystko, od czynności życiowych po wydalanie moczu, od oddechu po ciepłotę głęboką ciała, zapisując wyniki na zawieszonej przy łóżku karcie. W przerwach między tymi zajęciami regulowały szybkość kroplówki, sprawdzały dreny chirurgiczne albo biegły do szafki po płyny kroplówkowe lub leki. Ich sprawiająca wrażenie osoby praktycznej szefowa, kobieta o kędzierzawych blond włosach i krępej, przypominającej buldoga sylwetce, siedziała przy stanowisku centralnym. Roztaczała aurę surowego instruktora musztry. Laura przedstawiła ją. Nazywała się Thea Papparis. – Mam nadzieję, że rozumie pan, iż wizyta musi być bardzo krótka – powiedziała Thea. Jej głos był równie władczy jak jej postawa. – Jestem wdzięczny, że w ogóle pozwala mi pani wejść – odparł Jack, okazując niezwykły dla siebie respekt wobec przepisów. W normalnych okolicznościach uważał biurokratyczne zarządzenia za zwykłe wskazówki, ale zdając sobie sprawę, że sposób, w jaki będzie traktowana Laurie, może zależeć od jego zachowania, był wyjątkowo powściągliwy, czego dowodził już fakt, że nie wtargnął na salę operacyjną, kiedy zabieg się przeciągał. – Ma pan ładną żonę, panie doktorze – dodała Papparis. – Jest czarująca, nawet pod narkozą. – Na chwilę jej uwagę przyciągnął monitor nad biurkiem. U jednego z pacjentów wystąpił dodatkowy skurcz serca z przerwą wyrównawczą. Jack skorzystał z okazji, by zerknąć na Laurę. Skrzywiła się przepraszająco na znak, że skłamała, mówiąc o jego stanie cywilnym, by załatwić mu prawo wstępu na OPZ. Thea ponownie spojrzała na gości.

– Cóż to ja mówiłam? Ach, tak! Pańska żona jest uroczą osobą. Większość ludzi, którzy do nas trafiają, jest po prostu zamroczona, choć niektórzy bywają oporni, a nawet agresywni. Ale pańska żona jest słodka jak miód. – Miło mi słyszeć – powiedział Jack. – Dziękuję za opiekę, jaką ją otaczacie. – To nasza praca – odparła pielęgniarka. Laura kiwnęła na Jacka, żeby poszedł za nią, i poprowadziła go do ostatniego łóżka w rzędzie, pod samą ścianą. Pielęgniarz z imponującą syreną wytatuowaną na lewym ramieniu regulował kroplówkę Laurie. Dostawała także kolejną porcję krwi. – Co u niej słychać, Pete? – zapytała Riley. Rzuciła okiem na kartę, po czym przeszła na prawą stronę łóżka. – Wszystko super – odparł zagadnięty. – Ciśnienie krwi i tętno utrzymują się na przyzwoitym poziomie. Wydzielanie moczu jest prawidłowe, a sączek czysty. – To świetnie – stwierdziła Laura. Chwyciła przedramię Laurie i potrząsnęła lekko, wołając ją po imieniu. Laurie otworzyła nieznacznie oczy. Jej czoło zmarszczyło się, jak gdyby walczyła z opadającymi powiekami. Spojrzała na Laurę, potem na Jacka, który stanął po lewej stronie łóżka. Uśmiechnęła się łagodnie, wyciągnęła rękę i umieściła bezwładną dłoń w jego dłoni. – Pamięta pani chwilę, kiedy mówiłam, że operacja jest skończona? – zapytała Riley. – Nie za bardzo – przyznała Laurie, nie odrywając wzroku od Jacka. – No więc już po wszystkim – powiedziała Laura. – Wróci pani do zdrowia. Krwawienie zostało powstrzymane. Kazałabym pani się odprężyć, ale widzę, że już to pani robi. Laurie powoli obróciła głowę w jej stronę. – Dziękuję za wszystko, co pani zrobiła, i przepraszam, że zepsułam pani sobotni wieczór. – Niech się pani nie martwi – odparła lekarka. – To była zabawa. – Czy jestem teraz na OPZ-ecie? – Zgadza się. – I zostanę tu na noc? – Tak jest. Prosiłam ich, żeby zatrzymali panią na obserwacji, dopóki nie przyjdę na obchód. Na intensywnej terapii mają niestety komplet, ale to jest równie dobre, a może i lepsze miejsce. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu. Może być trudno zasnąć w takim rozgardiaszu.

– Nie przeszkadza mi zupełnie – zapewniła Laurie, ściskając dłoń Jacka. – No dobrze – oświadczyła Laura. – Zostawię was teraz samych. Widzimy się rano, o siódmej. Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze i będziemy mogli przenieść panią na oddział ginekologiczno-położniczy, jeśli znajdzie się tam wolne łóżko. Wiem, że w tej chwili mają komplet, ale tym będziemy się martwić jutro. Zgoda? – Zgoda – odparła Laurie. Pomachawszy na pożegnanie, Riley odeszła. Laurie odwróciła się w stronę Jacka. – Która godzina? – Około północy – odparł Jack. – O rany! Gdzie się podział wieczór? Jak ten czas szybko leci, kiedy człowiek się bawi. Stapleton uśmiechnął się. – Cieszę się, że nie straciłaś poczucia humoru. Jak się czujesz? – Świetnie. Wiem, że to zabrzmi śmiesznie, ale nic mi nie dolega. Mogę się skarżyć jedynie na suchość w ustach. Nie wiem, co mi dali, ale czuję się po tym jak w siódmym niebie. A teraz, kiedy jest już po wszystkim, mogę przyznać, że byłam przerażona jak diabli. Głupio zrobiłam, pozwalając, żeby problem wymknął się spod kontroli. – Nie sądzę, żeby to była twoja wina. – Jestem innego zdania. Fakt, że nie zareagowałam na niepokojące objawy, to znakomity przykład jednej z moich wad, a mianowicie skłonności do odsuwania od siebie myśli o wszelkich potencjalnych nieprzyjemnościach zarówno fizycznych, jak emocjonalnych. Jestem córką swojej matki w większym stopniu, niż kiedykolwiek chciałam przyznać. – Zaczynasz mnie przerażać tą samokrytyką pod wpływem narkozy – zażartował Jack. – Co oni ci dali, jakieś serum prawdy? Nie odpowiadaj! Porozmawiajmy o bardziej aktualnych sprawach. Powiedzieli ci, że to było pęknięcie ciąży pozamacicznej? – Na pewno powiedzieli, ale moja pamięć krótkotrwała nie funkcjonuje najlepiej. – Kiedy tylko usłyszałem, że nic ci nie grozi, doznałem osobliwego uczucia. – Trochę dziwne wyznanie – stwierdziła Laurie z lekkim uśmiechem. – Co to było? Rozczarowanie, że nie przejadę się na tamten świat? – Niezręcznie się wyraziłem. Chciałem powiedzieć, że kiedy nie musiałem już martwić się o ciebie, zrobiło mi się smutno, że straciliśmy dziecko.

Przez chwilę Laurie nie odzywała się, a jej uśmiech przygasł. Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. – Halo! – zawołał Jack. – Jesteś tu jeszcze? Jak w zwolnionym tempie Laurie uniosła wolną rękę do twarzy i otarła palcem łzę. Pokręciła głową, jakby wciąż nie mogła uwierzyć w to, co powiedział. – Jeśli mnie słuch nie omylił, to chyba najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek mi powiedziałeś. Chyba się popłaczę. – Nie płacz! – rzucił nerwowo Jack, spostrzegłszy na wyświetlaczu za łóżkiem, że jej tętno przyspiesza. Biorąc pod uwagę marny stan Laurie, absolutnie nie chciał wytrącać jej z równowagi. – Porozmawiajmy o czymś mniej emocjonującym, jeśli mamy czas. – Zerknął na Pete’a, który udawał, że nie słucha, po czym spojrzał za siebie, by upewnić się, że Thea przy centralnym stanowisku nie zauważyła reakcji Laurie. Na szczęście przełożona oddziału była chwilowo zaabsorbowana czymś innym. Uspokojony, że egzekucja została odroczona, ponownie popatrzył na Laurie. – Nie będę mógł tu zostać zbyt długo i być może nie będę mógł wrócić. W normalnych okolicznościach nie byłbym tak pokorny, ale jesteś ich zakładniczką. Obawiam się, że gdybym zaczął się stawiać, w taki czy inny sposób odbije się to na tobie. Wiem, jestem śmieszny, ale mam wrażenie, że to miejsce jest kierowane przez gestapo. – Co robiłeś przez te trzy godziny? – Balowałem – odparł. – Byłem... – Próbował wymyślić coś dowcipnego, ale nic nie przychodziło mu na myśl. Roześmiał się z zażenowaniem. – Nie do wiary. Opuściło mnie poczucie humoru. – Jesteś znudzony i wyczerpany. Idź do domu i prześpij się trochę. – Spać? – oburzył się Jack. – Nie wchodzi w grę. W pokoju chirurgów wypiłem kilka filiżanek kawy. Nie zasnę chyba do wtorku. – Nie możesz tak po prostu tkwić tu, w szpitalu – oświadczyła Laurie. – Jeśli naprawdę uważasz, że nie zaśniesz, może pojechałbyś do biura, jak proponowałam wcześniej? Skoro i tak będziesz na nogach, mógłbyś wykorzystać ten czas na coś pożytecznego. – Wiesz, chyba rzeczywiście tak zrobię – rzekł Jack. Przyszło mu na myśl, że mógłby zabrać papiery i wrócić z nimi do pokoju chirurgów. Ostatecznie, nocna zmiana była w szpitalu. Dla zabicia czasu mógłby spróbować porozmawiać z paroma osobami z listy Rogera, choć po zastanowieniu musiał przyznać, że los Rousseau zniechęcił go trochę do tego pomysłu. – Przepraszam, że przeszkadzam – wtrąciła się Papparis, stając w nogach łóżka. – Będziecie musieli się streszczać. Lada moment przywiozą nam następnych pacjentów. – Jeszcze chwileczkę – poprosił ją Jack.

Thea skinęła głową i wróciła na swoje stanowisko dowodzenia. – Posłuchaj – powiedział Jack do Laurie, nachylając się do jej ucha. – Zanim pójdę, chcę być absolutnie pewny, że czujesz się tu bezpieczna. Powiedz uczciwie! Bo jeśli nie, usiądę pod drzwiami i nie dam się stamtąd przepędzić. – Czuję się zupełnie bezpieczna. Powinieneś się przespać. – Powiedziałem ci już, że nie będę spał! Jestem tak naładowany, że mógłbym startować w trójboju. – W porządku! Uspokój się! Skoro tak, więc idź do biura, żebyś mógł przynajmniej się czymś zająć. Przynieś wszystko tutaj. – Jesteś pewna, że jest ci tu dobrze? – Najzupełniej. – W porządku – ustąpił Jack. Pocałował ją w czoło, po czym się wyprostował. – Wyśpij się za nas oboje. Wrócę za parę godzin i spróbuję tu zajrzeć, jeżeli ta Brunhilda mnie wpuści – dodał, wskazując kciukiem za siebie. – Nic mi nie będzie – zapewniła go Laurie. – Nie martw się! Uścisnąwszy po raz ostatni jej dłoń, Jack podszedł do stanowiska centralnego. Podczas gdy Thea, stojąc za krzesłem, rozmawiała przez telefon, zanotował na kartce swoje nazwisko i numer komórki. – Jeszcze raz dziękuję, że pozwoliła mi pani tu wejść – powiedział, kiedy odłożyła słuchawkę i spojrzała na niego. – Drobiazg – odparła Thea. Wspiąwszy się na palce, spojrzała ponad jego ramieniem i krzyknęła: – Widzisz, Claire? To jest ta kroplówka, o której mówiłam. Wydaje mi się, że nie spływa odpowiednio. – Ponownie przeniosła wzrok na Jacka. – Przepraszam. Proszę się nie martwić o żonę. Zaopiekujemy się nią jak należy. – Zapisałem swój numer telefonu komórkowego – rzekł Jack, podając jej kartkę. – Gdyby jej stan uległ jakiejkolwiek zmianie, byłbym wdzięczny za wiadomość. – Zrobimy co w naszej mocy – zapewniła go Papparis. Zerknęła na kartkę, a następnie rzuciła ją na biurko. Uśmiechnąwszy się do Jacka, odwróciła się do jednej z pielęgniarek, która podeszła, by o coś zapytać. Rzuciwszy raz jeszcze okiem w stronę Laurie, Stapleton wyszedł z OPZ-etu. Przeszedł przez pokój chirurgów. Twarze zmieniły się, ale sceneria nie. W męskiej szatni szybko zdjął strój operacyjny i włożył własne rzeczy. Główny hol szpitala pogrążony był w grobowej ciszy, która w niczym nie przypominała panującego tu za dnia rozgardiaszu. Wychodząc głównym wejściem, Jack spostrzegł ku swemu zadowoleniu kilka

cierpliwie czekających taksówek. Zapowiedziany deszcz zaczął już padać. Taksówka wysadziła Jacka przy rampie kostnicy. Wszedł do gmachu, mijając portiernię. Carl Novak, nocny strażnik, zaskoczony zerwał się z krzesła, a książka, którą czytał, upadła na podłogę. Wychylił się przez drzwi i zawołał za Jackiem: – Czy stało się coś, o czym powinienem wiedzieć, doktorze Stapleton? – Nie! – odkrzyknął Jack przez ramię. Technik z nocnej zmiany, Mikę Passano, zareagował podobnie, gdy usłyszał głos Jacka niosący się echem po wykafelkowanym korytarzu, po czym dostrzegł go, przechodzącego przed drzwiami biura kostnicy. Kiedy Jack czekał na windę, Mikę wychylił się z pokoju. – Czyżby jechały do nas jakieś nowe zwłoki do pilnej autopsji? – zapytał. – Nie – odparł Jack. – Po prostu tak uwielbiam to miejsce, że nie mogę bez niego wytrzymać. Czwarte piętro pogrążone było w półmroku, tak że pomarańczowe drzwi pokoi sprawiały wrażenie szarobrązowych. Gdy wchodząc do pokoju Laurie, Jack włączył górną lampę, jej światło wydało mu się tak jaskrawe, że musiał zmrużyć oczy. Usiadł na jej krześle i przejrzał wszystkie leżące na biurku materiały dotyczące jej serii. Były tam dwie schludne kupki kart szpitalnych, obok nich wykazy Rogera i blok w linie ze sporządzoną przez Laurie listą cech wspólnych dla wszystkich przypadków, na ścianie nad biurkiem zaś dwie karteczki samoprzylepne: jedna z uwagą, by pokazać odcinek EKG Sobczyk kardiologowi, druga z pytaniem, co to jest badanie MASNP. Na biurku leżała jeszcze jedna karteczka, pognieciona tak, że trudno było ją odczytać. Jack rozprostował zagniecenia notatki Laurie: „MEF2A dodatni” z wielkim znakiem zapytania. Nie miał pojęcia, co oznacza MEF2A. Nie znalazł natomiast jednej rzeczy: CD-ROM-u, który, jak pamiętał, Laurie nagrała w gabinecie Rousseau. Zajrzał pod karty szpitalne i wydruki Rogera, otworzył nawet szuflady biurka, w których, w przeciwieństwie do jego szuflad, panował wzorowy porządek. Płyty nigdzie nie było. Podrapał się po głowie. Gdzie ona mogła ją schować? Potem zerknął na zegarek. Było niemal wpół do drugiej w nocy. Wziął głęboki oddech, po czym spróbował zebrać myśli. Po kawie serce waliło mu jak młotem, a mózg pracował w szaleńczym tempie. W tym stanie trudno było się skupić na czymkolwiek. Nie podobało mu się, że wyszedł z Manhattan General, gdy Laurie leżała tam tak bezbronna, wiedział jednak, że zwariowałby, siedząc godzinami w pokoju chirurgów i gapiąc się na zegar. Zamierzał pójść za sugestią Laurie i zabrać wszystkie materiały z jej biurka, by przestudiować je w szpitalu. Teraz jednak wpadł na inny pomysł. Przyszło mu do głowy, że mógłby wykorzystać ten czas, by spróbować uzyskać odpowiedzi na trzy pytania z karteczek. Mając kilka szpitali dosłownie w zasięgu ręki, powinien uporać się z tym szybko, a rezultaty mogą okazać się znaczące. Wstał i zaczął przeglądać karty, dopóki nie znalazł karty Sobczyk. Wykres EKG odszukał bez trudu, gdyż Laurie zaznaczyła go linijką. Przyjrzał mu się raz jeszcze i znów musiał przyznać, że nie potrafi wyczytać z niego nic sensownego. Inna rzecz, że był gotów się założyć, iż nie udałoby się to także

nikomu innemu. Był to w gruncie rzeczy zapis przypadkowej aktywności obumierających komórek układu przedsionkowo-komorowego serca. Jack ostrożnie oddzielił stronę z wykresem od reszty karty. Zabrawszy ją oraz dwie pozostałe karteczki samoprzylepne, wyszedł z pokoju, zostawiając włączone światło, i wrócił do windy. Kiedy nacisnął przycisk, drzwi otworzyły się natychmiast. To nigdy nie zdarzało się za dnia. Mogłoby się wydawać, że jest jedyną osobą w budynku. W trakcie jazdy windą do piwnicy, mimo rozbieganych myśli, opracował główne zarysy swej strategii. Postanowił, że wpadnie do szpitala Bellevue, zajrzy na ostry dyżur i każe wezwać dyżurnego kardiologa. Nie sądził, by mogło to zająć zbyt wiele czasu, gdyż było bardzo prawdopodobne, że lekarz będzie już na miejscu. Potem miał zamiar pójść do laboratorium i spróbować znaleźć kierownika nocnej zmiany. Jeśli ktokolwiek mógł mu wyjaśnić, jakiego rodzaju badaniem jest MASNP i co oznacza dodatni MEF2A, tym kimś byłby kierownik szpitalnego laboratorium. Mgliście zastanawiał się, czy te dwie niewiadome mają związek. Deszcz nadal siąpił, więc Jack dosłownie pobiegł Pierwszą Avenue, chroniąc kartę Sobczyk pod kurtką. Sala przyjęć ostrego dyżuru wyglądała niemal dokładnie jak w Manhattan General, kiedy był tam z wizytą u Laurie. Tłum z reguły zaczynał się przerzedzać dopiero po trzeciej nad ranem. Jack podszedł do biurka recepcji i przyciągnął uwagę jednego z pielęgniarzy, którego wygląd przywodził na myśl bramkarza z nocnego klubu. Miał na imię Salvador, a jego obficie owłosioną pierś zdobiło kilkanaście złotych łańcuchów. – Jestem doktor Stapleton – przedstawił się Jack. – Nie wie pan czasem, kto jest dyżurnym kardiologiem? – Nie wiem, ale zaraz się dowiem – odparł pielęgniarz, po czym odwrócił się i krzyknął do kolegi w sali zabiegowej po przeciwnej stronie recepcji. Przyłożył dłoń do ucha, by usłyszeć odpowiedź. Jack nie widział drugiego z mężczyzn. – Doktor Shirley Mayrand – powiedział Salvador, odwracając się znów do Stapletona. – Nie wie pan, czy doktor Mayrand jest w tej chwili na miejscu? Pielęgniarz wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. – Jak mógłbym się z nią skontaktować? – Wezwę ją pagerem – odparł Salvador. Podniósł słuchawkę i wybrał numer operatora pagerów. – Mam jej kazać zgłosić się tu, na ostry dyżur? Jack skinął głową. – Zaczekam tutaj. – Odwrócił się i rozejrzał. Jeśli ta wizyta nie przyniesie żadnych efektów, mógł przynajmniej liczyć na ciekawe widoki. Na plastikowych krzesłach poczekalni prezentował się egalitarny przekrój nowojorskiego życia, zarówno w jego chwale, jak i banalności. Płaczące niemowlęta i trzęsący się starcy, bezdomni menele i przebierańcy, pijacy i chorzy psychicznie, ranni i niedomagający, byli tu wszyscy, czekając na swoją kolej.

– Chwileczkę! – krzyknęła Thea na swój brzęczący telefon. Wypełniała właśnie formularz zamówienia. Dając za wygraną, podniosła słuchawkę. Dzwoniła Helen Garvey, kierowniczka bloku operacyjnego. – Ile masz łóżek? – zapytała bez wstępów. – Zajętych czy wolnych? – spytała Thea. – To chyba najgłupsze pytanie, jakie dziś usłyszałam! – Widzę, że nie masz humoru. – I nie bez powodu. Dostałam cynk z pogotowia, że czeka nas zalew pacjentów powypadkowych, a pierwsza fala jest już w drodze. Autobus zderzył się czołowo z ciężarówką i przeleciał przez barierkę. Jeśli rozumiem, rozdzielili poszkodowanych między różne szpitale, ale lwia część trafia do nas. Dałam już znać wszystkim ludziom, którzy mają dyżur, więc możemy obsłużyć nawet dwadzieścia sal operacyjnych. To będzie ciężka noc. – Mam trzynastu pacjentów i tylko trzy wolne łóżka. – Fatalnie. Jaki jest stan pacjentów? Papparis powiodła wzrokiem po sali, przeglądając w myślach każdy przypadek. – Wszyscy są w dobrej formie, z wyjątkiem jednego, z pękniętym tętniakiem brzusznym. On musi zostać, bo inaczej być może znów musiałby iść pod nóż. Wciąż krwawi przez sączek. – Więc pozostali są stabilni? – W tej chwili tak. – W takim razie opróżnij salę, bo ta fala w następnej kolejności trafi do ciebie. Thea odłożyła słuchawkę. Poczuła, jak ogarnia ją podniecenie. Tego rodzaju wyzwania były jej mocną stroną. – Słuchajcie! – zawołała do swoich wojsk. – Ogłaszam stan klęski żywiołowej, i to nie są ćwiczenia. Wstrząsy przy odblokowywaniu kółek łóżka wyrwały Laurie z narkotycznego snu. Zmrużyła oczy, oślepiona jasnym blaskiem świetlówek, i przez chwilę nie miała pojęcia, gdzie jest i co się z nią dzieje. Poczuła kolejne szarpnięcie, gdy łóżko ruszyło z miejsca, a cała ta telepanina przypomniała jej krótko, lecz brutalnie, że przeszła operację w obrębie brzucha. Momentalnie uświadomiła sobie, gdzie się znajduje, a na wielkim zegarze nad drzwiami OPZ-etu, do których się zbliżała, odczytała godzinę. Było dwadzieścia pięć po drugiej. Obróciwszy głowę w bok, tam skąd dobiegał gwar głosów, Laurie dostrzegła nagłe ożywienie przy centralnym stanowisku. Wygięła szyję w tył, by spojrzeć za siebie, na pchającego ją sanitariusza. Był

to chudy jak tyka mulat z cienkim niczym kreska wąsem i siwiejącymi włosami. Z nabrzmiałymi od wysiłku mięśniami szyi manewrował łóżkiem, kierując je w stronę wahadłowych drzwi. – Co się dzieje? – zapytała Laurie. Sanitariusz nie odpowiedział, zaabsorbowany hamowaniem łóżka, by cofnąć je o parę kroków. Drzwi OPZ-etu otworzyły się gwałtownie, wpuszczając kolejne łóżko ze świeżo zoperowanym pacjentem. Jedna osoba ciągnęła je, druga, idąca w głowach, pchała. Obok szedł anestezjolog, utrzymując drożność dróg oddechowych pacjenta przez odciągnięcie jego podbródka w tył. Wydawało się, że cała trójka mówi równocześnie. Laurie powtórzyła pytanie. Poczuła ukłucie lęku. Coś było nie tak. O ile wiedziała, miała pozostać na OPZ-ecie aż do porannej wizyty Laury Riley. – Jedzie pani do swojego pokoju – odparł sanitariusz, zajęty manewrowaniem łóżkiem, by przepuścić nowego pacjenta. – Miałam zostać tu, na OPZ-ecie – powiedziała Montgomery z narastającym niepokojem. – Jedziemy – oświadczył mężczyzna, jak gdyby nie słyszał jej protestu. Chrząknął, gdy łóżko zaczęło ponownie toczyć się naprzód. – Zaraz! – krzyknęła Laurie, po czym skrzywiła się z bólu, gdy wysiłek uraził jej ranę pooperacyjną. Zaskoczony jej wybuchem, sanitariusz ponownie zatrzymał łóżko. Spojrzał na nią z niepokojem. – O co chodzi? – Miałam nie opuszczać tej sali – oświadczyła Laurie. Musiała mówić głośno, by przekrzyczeć gwar rozmów. Chcąc zminimalizować ból, delikatnie przycisnęła dłoń do górnej części brzucha, by nie urażać jego niższych partii. Wcześniej, kiedy Jack złożył jej wizytę, rana pooperacyjna prawie jej nie dokuczała. Niestety, to się zmieniło. – Dostałem wyraźne polecenie, żeby zabrać panią do jej pokoju – rzekł sanitariusz z na poły wyzywającą, na poły zakłopotaną miną. Wyjął z kieszeni kartkę i spojrzał na nią. – Pani Laurie Montgomery, prawda? Zignorowawszy jego pytanie, Laurie uniosła głowę z poduszki i spojrzała na stanowisko centralne, przy którym kłębiło się jak w ulu. Drzwi na korytarz znów otworzyły się gwałtownie i wwieziono pospiesznie kolejnego pacjenta. Jeszcze raz sanitariusz musiał wycofać łóżko Laurie, by umożliwić przejazd. – Chcę porozmawiać z przełożoną oddziału – oświadczyła Laurie stanowczym tonem. Mulat, wyraźnie niezdecydowany, spoglądał to na nią, to na stanowisko centralne. Sfrustrowany, pokręcił głową.

– Nigdzie nie jadę – dodała Montgomery. – Miałam tu zostać. Muszę porozmawiać z przełożoną. Z kimkolwiek, kto tu rządzi. Wzruszając z rezygnacją ramionami, sanitariusz zostawił Laurie na środku sali i podszedł do kontuaru. W dłoni trzymał wyjętą z kieszeni kartkę. Laurie obserwowała jego daremne próby zwrócenia na siebie uwagi. Gdy wreszcie udało mu się to, zagadnięty wskazał krępą kobietę z hełmem jasnych włosów. Laurie zobaczyła, jak sanitariusz pokazuje Thei swoją kartkę, po czym wskazuje w jej stronę. Papparis klepnęła się dłonią w czoło, jak gdyby ten nowy problem był ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała. Wyszła zza kontuaru i podeszła do Laurie. Sanitariusz dreptał kilka kroków za nią. – W czym problem? – zapytała ostro, biorąc się pod boki. – Miałam zostać na OPZ-ecie, dopóki doktor Riley nie przyjdzie mnie zobaczyć – oświadczyła Laurie, gorączkowo zastanawiając się, co ma powiedzieć. Nagłe wyrwanie ze snu w połączeniu z trwającym wciąż jeszcze wpływem leków i narkozy sprawiało, że jej umysł pracował w zwolnionym tempie. – Mogę panią zapewnić, że jest pani w świetnej formie. Pani stan jest stabilny jak skała Gibraltaru. Nie potrzebuje pani specjalnej opieki, a niestety mamy teraz mnóstwo pacjentów, o których nie da się tego powiedzieć. Z przyjemnością gościlibyśmy tu panią całą noc, ale mamy robotę. Tak więc do zobaczenia i życzę zdrowia! – Uspokajająco ścisnąwszy Laurie za rękę, Thea odwróciła się do centralnego stanowiska i zaczęła wykrzykiwać do jednej z pielęgniarek rozkazy dotyczące innego pacjenta. – Przepraszam! – zawołała za nią Laurie. – Czy mogłaby pani zadzwonić do mojej lekarki albo pozwolić mi skorzystać z telefonu? Papparis nie odwróciła się nawet. Była już pochłonięta następnym problemem. Sanitariusz zajął swoje miejsce w głowach łóżka i po raz kolejny wprawił je w ruch. Nakierował je na wahadłowe drzwi OPZ-etu, a te otworzyły się, gdy łóżko uderzyło w ich skrzydła. Z wysiłkiem zorientował je równolegle do korytarza, po czym znów zaczął pchać. Laurie zauważyła kilka ustawionych pod ścianą wózków z pacjentami czekającymi na przewiezienie do sal operacyjnych. – Muszę zadzwonić – powiedziała, kiedy mijali pokój chirurgów. – Będzie pani musiała zaczekać, aż znajdzie się w swoim pokoju – odparł sanitariusz, celując łóżkiem w drzwi bloku operacyjnego. Kiedy czekali na windę, Laurie ogarnęła rozpacz. Została brutalnie wyrwana z obiecanego jej azylu i rzucona na pastwę losu, a nie mogła zrobić kompletnie nic, by temu zapobiec. Dotknięta podwójną klątwą osłabienia z utraty krwi oraz bólu przy najlżejszym ruchu, nie wyobrażała sobie, by mogła być jeszcze bardziej bezradna. A pamiętając swą listę cech łączących wszystkich pacjentów z serii,

wiedziała, że pasuje do tego opisu. Była w odpowiednim wieku, była zdrowa, miała podłączoną kroplówkę, przeszła niedawno operację i była stosunkowo nową klientką AmeriCare. Otuchy dodawały jej tylko statystyka i fakt, że Najah siedzi w areszcie. – Dokąd mnie pan wiezie? – zapytała, próbując znaleźć promyk nadziei. – Na ginekologię? Sanitariusz zerknął na swoją kartkę. – Nie! Na ginekologii mają już komplet. Jedzie pani do pokoju 609 na chirurgii ogólnej. Laurie zamknęła oczy. Poczuła, jak przebiega ją dreszcz.

Rozdział 22

– Doktorze Stapleton! Hej, doktorze Stapleton! Usłyszawszy swoje nazwisko przez gwar rozmów i płacz niemowląt, Jack spojrzał w stronę recepcji ostrego dyżuru. Naładowany kofeiną, krążył między recepcją a drzwiami, od czasu do czasu wyglądając na zewnątrz, na moknący w deszczu betonowy podjazd dla wózków inwalidzkich. W miarę upływu czasu zaczął się zastanawiać, czy nie przerzucić się na plan B, który zakładał zaniechanie poszukiwań odpowiedzi na pytania z karteczek, wypad do kostnicy po materiały z biurka Laurie i szybki powrót do Manhattan General. Była druga trzydzieści nad ranem i minęło już półtorej godziny, odkąd opuścił szpital. Zauważył, że Salvador macha do niego, przywołując go do recepcji. Obok sanitariusza stała piętnastoletnia na oko dziewczyna o prostych, sięgających do ramion, jasnobrązowych włosach z przedziałkiem pośrodku, odgarniętych po bokach za dogodnie wielkie uszy. Jej ogromne oczy oddzielał od siebie wąski, zadarty nos.

– To doktor Shirley Mayrand – przedstawił ją Salvador, gdy Jack zbliżył się szybkim krokiem. Jack na chwilę oniemiał, zafascynowany młodzieńczością tej kobiety. Po raz pierwszy w życiu poczuł się staro. Choć zbliżał się już do pięćdziesiątki, uganianie się po boisku z o połowę młodszymi od siebie dzieciakami pozwalało mu zapomnieć o swym wieku. Jako dyżurny kardiolog, stojąca przed nim kobieta musiała mieć za sobą college, studia medyczne i znaczącą liczbę lat stażu. – Co mogę dla pana zrobić? – zapytała Shirley. Zdaniem Jacka nawet jej głos miał dziecinne brzmienie. Stapleton przedstawił się, po czym wydobył z kieszeni stronę z karty Sobczyk, położył ją na kontuarze i rozwinął wykres EKG. – Zostawię was samych – powiedział Salvador i odszedł. – Wiem, że to niewiele – rzekł Jack, wskazując zarejestrowany fragment – ale pomyślałem sobie, że może będzie pani w stanie coś z tego wyczytać. – To strasznie krótkie – poskarżyła się Mayrand, pochylając się nad wykresem. – No cóż, to wszystko, co mamy – odparł Jack. Zauważył, że przedziałek we włosach lekarki nie jest równy, ale biegnie zygzakiem od czoła po czubek głowy. – Jakie to odprowadzenie? – Dobre pytanie. Nie mam pojęcia. To fragment zarejestrowany na początku zakończonej niepowodzeniem reanimacji. – To musiało być któreś ze standardowych odprowadzeń – stwierdziła Shirley. – Być może – zgodził się Jack. Lekarka uniosła wzrok. Stapleton uświadomił sobie, że jednym z powodów, dla których jej oczy wydają się takie duże, jest to, że tęczówki ze wszystkich stron otoczone są białkami. Nadawało jej to wygląd nieustannego, niewinnego zaskoczenia. – Nie wiem, co mogę powiedzieć – przyznała Mayrand. – Naprawdę musiałby pan pokazać mi więcej, żebym była w stanie stwierdzić cokolwiek pewnego. – Rozumiem – odparł Jack. – Ale niestety pacjentka, od której pochodzi ten wykres, już nie żyje, o czym pani wie, gdyż wspomniałem, że został zarejestrowany przy nieudanej próbie reanimacji. Chodzi mi o to, że nie stanie jej się żadna krzywda, jeśli pani ocena okaże się niezbyt trafna, gdyby, załóżmy, była pani zmuszona wyrazić opinię. Cokolwiek. Shirley ponownie spojrzała na wykres. – Cóż, jak z pewnością sam pan zauważył, widać tu rozciągnięcie zarówno odcinka PR, jak i zespołu

QRS, podczas gdy QTRS wydaje się zlewać z załamkiem T. Jack zazgrzytał zębami. Uznał za niesprawiedliwe, że ta drobna, dziecinnie wyglądająca kobieta robiła z niego nie tylko starca, ale i głupca. – Może lepiej byłoby – podsunął – gdyby ograniczyła pani komentarze do czegoś, co potrafię zrozumieć. Wie pani, proszę zwyczajnie przekazać mi swoje wnioski, nie wyjaśniając, jak pani do nich doszła. – Cóż, nasuwa mi to pewne przypuszczenia – przyznała kardiolog, unosząc wzrok. – Ale mam pewien pomysł. – Świetnie! Jaki? – Tak się składa, że jeden z klinicystów, doktor Henry Wo, jest w tej chwili tu, na oddziale nagłych wypadków. Wezwano go do zrobienia angiogramu u pacjenta z podejrzeniem zawału serca. Może jemu to pokażemy. Jack był zachwycony. Nie marzył nawet, że mógłby w środku nocy uzyskać opinię klinicysty. – Proszę wejść na oddział – powiedziała Shirley, wychylając się przez kontuar, by wskazać mu drogę. – Wyjdę po pana i pójdziemy razem do pokoju cewnikowania, gdzie go zastaniemy. Drzwi windy otworzyły się na piątym piętrze i sanitariusz, stękając, wytoczył łóżko Laurie do holu. Ponieważ podłoga kabiny i holu nie były na jednym poziomie, łóżko podskoczyło i Laurie skrzywiła się z bólu, jaki sprawił jej ten wstrząs. Było oczywiste, że wszelkie środki przeciwbólowe, jakie jej dano, przestały już działać. Choć była spanikowana nie mniej niż wtedy, gdy opuszczała OPZ, zdążyła już przynajmniej pogodzić się z faktem, że dopóki nie będzie miała szansy zadzwonić, niewiele może zdziałać. Zapytała sanitariusza, gdzie są jej rzeczy, w nadziei, że odzyska swój telefon komórkowy. Niestety odpowiedział, że nie ma pojęcia. Mężczyzna wiózł ją krótkim korytarzem w stronę stanowiska pielęgniarskiego, odcinającego się niczym snop jasnego światła w mrocznym, pogrążonym we śnie szpitalu. W ściany, około pół metra nad podłogą, wpuszczone były w regularnych odstępach nocne lampki z matowego szkła. Rozpędziwszy się, sanitariusz miał kłopot z wyhamowaniem łóżka na wysokości pokoju pielęgniarek. Gdy wreszcie mu się to udało, zablokował nogą kółka, po czym, zostawiwszy Laurie, podszedł do kontuaru. Ze swego miejsca Laurie widziała jedynie czubki dwóch kobiecych głów – jedną z krótko ostrzyżonymi włosami, drugą z końskim ogonem. Obie kobiety uniosły wzrok, gdy sanitariusz rzucił na blat metalową ramę z jej kartą. – Przywiozłem wam pacjentkę – powiedział. Laurie przyglądała się, jak kobieta z obciętymi krótko włosami bierze kartę i odczytuje wypisane tam nazwisko, a potem natychmiast wstaje.

– No, no, pani Montgomery. Muszę przyznać, że zastanawialiśmy się, gdzie się pani podziała. Obie pielęgniarki wyszły zza kontuaru. Sanitariusz ruszył w stronę wind. Laurie patrzyła, jak kobiety podchodzą do jej łóżka, każda od innej strony. Obie ubrane były w zielone stroje ochronne. Ta z krótkimi włosami miała ciemną cerę, migdałowego kształtu oczy i wąski, orli nos. Twarz jej koleżanki była bledsza i szersza, co sugerowało domieszkę azjatyckiej krwi. Ponieważ na obie padało od dołu światło nocnych lampek, dobrze widoczne były jedynie kościste wypukłości twarzy, podczas gdy reszta ich rysów niknęła w cieniu. Laurie, już i tak podenerwowaną, widok ten przyprawił o gęsią skórkę. – Muszę skorzystać z telefonu – powiedziała, spoglądając to na jedną, to na drugą, niepewna, do której powinna się zwracać. – Jazz, zabiorę ją do pokoju i ustabilizuję – odezwała się pielęgniarka o rysach Azjatki, ignorując uwagę Laurie. – To miło z twojej strony, Elizabeth – odparła Jazz – ale myślę, że zajmę się panią Montgomery osobiście. – Naprawdę? – zapytała Elizabeth. Była wyraźnie zaskoczona. – Halo! – zawołała Laurie z lekkim rozdrażnieniem. – Muszę skorzystać z telefonu! – Jak sobie chcesz – powiedziała Elizabeth do koleżanki, po czym wróciła za kontuar. Jazz rzuciła kartę Laurie na łóżko i stanęła za nim, by zacząć pchać. – Przepraszam! – krzyknęła Laurie, odchylając głowę w tył, by nie stracić jej z oczu. – Koniecznie muszę skorzystać z telefonu. – Skrzywiła się, gdy Jazz zwolniła blokadę kółek, i raz jeszcze, gdy łóżko zaczęło się toczyć długim, ciemnym korytarzem. – Nie słyszałam pani wcześniej – powiedziała Jazz. W jej głosie znać było wysiłek. – Muszę chyba przypomnieć pani, że jest druga trzydzieści nad ranem. – Wiem, która jest godzina – warknęła Laurie. – Muszę zadzwonić do swojej lekarki. Nie powinnam być tutaj. Miałam zostać na OPZ-ecie, dopóki nie przyjdzie rano na obchód. – Przykro mi, ale mam dla pani złą wiadomość – odparła Jazz. – Pani lekarka, jak wszyscy inni lekarze, smacznie śpi. Nie chciałaby, żeby niepokojono ją w sprawie jakiegoś logistycznego problemu. – Proszę natychmiast zatrzymać to łóżko – rozkazała Laurie. – Nie jadę do tego pokoju. – O? – mruknęła z niedowierzaniem Jazz, ale nawet nie zwolniła kroku. Nadal pchała łóżko, i to znacznie szybciej niż sanitariusz. Chciała jak najprędzej ulokować Laurie w pokoju. Wcześniej, zaraz po przyjściu do pracy, miała kłopot ze zlokalizowaniem pacjentki. W pierwszej chwili sądziła nawet,

że pan Bob mógł pomylić szpitale, ale okazało się, że problem polegał tylko na zwłoce we wprowadzeniu nazwiska Laurie do szpitalnego systemu komputerowego. Jazz odkryła to, zaglądając do rejestru przyjęć ostrego dyżuru, gdy szła po ampułkę z potasem. – Niech się pani zatrzyma! – wrzasnęła Laurie, widząc, że Jazz ignoruje ją. Natychmiast musiała przycisnąć dłoń do górnej części brzucha, by uśmierzyć ból. Krzycząc, urażała ranę pooperacyjną. – Widzę, że będzie pani trudną pacjentką – stwierdziła Jazz z krótkim śmiechem. W rzeczywistości była innego zdania. Za sprawą braku wolnych łóżek na ginekologii skasowanie Montgomery zapowiadało się na jedną z jej najłatwiejszych misji. Mając ją na swoim oddziale, gdzie chwilowo pełniła obowiązki przełożonej, upora się z nią bez trudu. Przy drzwiach pokoju 609 Jazz gwałtownym ruchem obróciła łóżko o sto osiemdziesiąt stopni, by wprowadzić je głową naprzód. Przekroczywszy próg, włączyła górne światło, tak że obie musiały zmrużyć oczy. Manewrując, ustawiła Laurie obok zwykłego szpitalnego łóżka, znacznie szerszego niż wózek, na którym leżała. Montgomery spiorunowała ją wzrokiem. Postawa tej kobiety była dla niej niepojęta. Nagle zbladła, kiedy jej wzrok padł na plakietkę z nazwiskiem pielęgniarki: Jasmine Rakoczi. Choć wciąż otumaniona lekami, natychmiast przypomniała sobie, że było to jedno z nazwisk ze sporządzonej przez Rogera listy osób, które przeniosły się z nocnej zmiany w Saint Francis na nocną zmianę w Manhattan General! – O co chodzi? – zapytała Jazz, opuszczając barierkę łóżka. Nie mogła nie zauważyć gwałtownej reakcji Laurie. – Coś nie tak? Nie czekając na odpowiedź, dosunęła wózek do łóżka. Chwyciła górny skraj koca, którym była przykryta Laurie, i zerwała go zamaszystym ruchem, zaskakując pacjentkę i wystawiając ją na widok publiczny. Laurie miała na sobie jedynie szpitalną narzutkę, spod której wystawały jej gołe kolana, łydki i stopy. Wybrzuszenie w prawej dolnej części brzucha zdradzało miejsce, gdzie nałożono opatrunek, spod narzutki zaś wiła się rurka drenu chirurgicznego zakończona plastikowym urządzeniem, które utrzymywało ujemne ciśnienie. W rurce widoczna była smużka krwi. – No dobrze – powiedziała obojętnie Jazz. – Niech się pani tam przesunie, a będzie pani miło i wygodnie. – Mówiąc to, przeszła za głowę Laurie i przewiesiła butelkę z kroplówką na stojak przy łóżku. Montgomery nie poruszyła się. Panika, jaką wywołały przenosiny z OPZ-etu, wzmogła się jeszcze, odkąd spostrzegła plakietkę pielęgniarki. Była sparaliżowana strachem. Jazz mogła być seryjnym zabójcą. – No już, złotko – zniecierpliwiła się Jazz. Stanęła znów obok Laurie, patrząc na nią z góry. – Przesuwaj zadek na łóżko. Laurie rzuciła jej najbardziej wyzywające spojrzenie, na jakie mogła się zdobyć. To było wszystko, co była w stanie zrobić.

– Jeśli będzie pani oporna, będę musiała sprowadzić tu Elizabeth i przeniesiemy panią tak czy owak. To nie są negocjacje. – Chcę rozmawiać z przełożoną oddziału – wybuchnęła Montgomery. – Świetnie się składa – parsknęła śmiechem Jazz. – Właśnie to pani robi. Ja jestem przełożoną oddziału. A w każdym razie pełnię chwilowo jej obowiązki, co na jedno wychodzi. Laurie poczuła, jak opuszczają ją resztki nadziei. Miała wrażenie, że zdradliwa sieć przerażających okoliczności oplątuje ją coraz bardziej. – Dlaczego nie chce pani się przenieść? – zapytała Jazz z wyraźną frustracją. Wyciągnęła rękę, wskazując uroki pokoju. – Proszę wypróbować to wygodne, regulowane łóżko. Może je pani ustawić w niemal każdej pozycji, jaka przyjdzie pani do głowy, i jeszcze w paru innych. Ma tu pani telewizor, dzbanek na wodę bez wody, gdyż wciąż nie wolno pani nic pić ani jeść, przycisk przywołujący nas, niewolników... wszelkie domowe wygody. Czegóż więcej mogłaby pani sobie życzyć? Słuchając Jazz, Laurie odruchowo powiodła wzrokiem dookoła i nagle drgnęła zaskoczona. Na nocnym stoliku stał telefon! Zadała sobie pytanie, dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej. Sanitariusz nawet o tym wspomniał. To było jej ocalenie. Zaciskając zęby, uniosła się na łokciach i odrobinę przesunęła biodra w stronę łóżka. Następnie poprawiła położenie nóg i powtórzyła cały manewr, ostrożnie, kawałek po kawałku pokonując dystans. – Bardzo dobrze – powiedziała Jazz. – Widzę, że postanowiła pani współpracować. Cieszę się ze względu na nas obie. Gdy tylko Laurie znalazła się na łóżku, pielęgniarka przeniosła za nią ssawkę drenu. Podciągnęła przykrycie, które leżało zwinięte w nogach łóżka, i opuściła je na piersi lekarki. Następnie zmierzyła jej ciśnienie i tętno. W trakcie tych czynności Laurie przyglądała jej się z uwagą. Jazz unikała jej wzroku. – No dobrze – stwierdziła, podnosząc szarpnięciem barierkę. Znów spojrzała na Laurie – Wygląda na to, że wszystko jest w porządku, poza tym, że ma pani trochę podwyższone tętno. Wrócę teraz do biurka i przejrzę zalecenia lekarza. Jestem pewna, że przepisano pani jakieś leki przeciwbólowe na żądanie. Potrzebuje ich pani w tej chwili czy czuje się pani dobrze? Laurie była zdumiona brakiem normalnego ludzkiego ciepła w głosie i zachowaniu Jazz. Na pozór nie mogłaby zarzucić jej nic konkretnego poza notorycznym ignorowaniem jej próśb, jednak wyczuwała w niej niepokojącą obojętność, która wydawała się wybitnie nie na miejscu i przez samo to pogłębiała jej już i tak znaczne zdenerwowanie. Jasmine Rakoczi miała w sobie coś zdecydowanie dziwnego. – Mowę pani odjęło? – zapytała Jazz z cierpkim uśmiechem. Rozłożyła ręce na wysokości talii. – Mnie to nie przeszkadza. Skoro pani nie chce, niech się pani nie odzywa. Szczerze mówiąc, łatwiej mi się pracuje, kiedy jest pani cicho. Ale gdyby zmieniła pani zdanie, ma tu pani przycisk od dzwonka. Oczywiście, kiedy zdecyduje się pani go wcisnąć, mogę być akurat zajęta jakimś bardziej

rozmownym pacjentem. Rzuciwszy jej na pożegnanie uśmiech, który zdaniem Laurie był bezczelnie obojętny, pielęgniarka wyszła z pokoju. Starannie unikając wszelkich gwałtownych ruchów, Laurie wyciągnęła rękę ponad barierką łóżka i podniosła telefon. Wysiłek wymagał od niej napięcia mięśni brzucha, co spowodowało znaczący dyskomfort. Zaciskając zęby z bólu, zdołała przenieść telefon z nocnego stolika na łóżko. Postawiła go obok siebie, po czym, walcząc ze zdenerwowaniem i otępiającym wpływem leków, usiłowała wygrzebać w pamięci numer telefonu komórkowego Jacka. Przez chwilę miała pustkę w głowie, potem jednak, ku swej uldze, przypomniała go sobie. Pospiesznie podniosła słuchawkę i przyłożyła ją do ucha. Serce jej zamarło. Nie było sygnału! Gorączkowo wcisnęła przycisk rozłączający w nadziei, że usłyszy znajomy dźwięk. Na próżno. Telefon był głuchy. Równie gorączkowo chwyciła przycisk przywołujący pielęgniarkę i wcisnęła go, nie raz, lecz kilka razy pod rząd. Choć uzyskanie opinii klinicysty na temat krótkiego odcinka EKG Sobczyk wydawało się znakomitym pomysłem, Jack nie wziął pod uwagę dyspozycyjności lekarza. Kiedy Shirley Mayrand zaprowadziła go do pokoju cewnikowania, okazało się, że doktor Henry Wo jest właśnie w trakcie zabiegu. Jack, pobudzony kofeiną, znów zaczął krążyć po korytarzu, zerkając co chwila na zegarek. Shirley ze stoickim spokojem stała obok. Jeśli dostrzegała jego nerwowe podniecenie, nie zdradziła się z tym ani słowem. Dopiero tuż przed trzecią nad ranem Henry Wo wyszedł z pokoju, ściągnął lateksowe rękawiczki i zdjął maseczkę. Był pulchnym Azjatą o nieskazitelnej cerze i ciemnych, krótko ostrzyżonych włosach. Gdy Shirley przedstawiła mu Jacka, ujął jego dłoń i potrząsnął nią entuzjastycznie. Shirley opowiedziała o kłopotach ze zbyt krótkim odcinkiem EKG, a Jack podał mu stronę z karty Sobczyk z dołączonym wykresem. – Rozumiem, rozumiem – rzekł Henry, kiwając głową i uśmiechając się, gdy spojrzał na wykres. – Bardzo ciekawe. To wszystko, co mamy? – Niestety tak – odparł Jack. Powtórzył mu to, co sam wiedział na temat nieudanej próby reanimacji pacjentki. Wyjaśnił też, dlaczego uważa, że nawet domysły z ich strony mogą się okazać cenne. – Niebezpiecznie jest mówić zbyt wiele, mając tak skąpe dane – stwierdził Wo, ponownie studiując elektrokardiogram. Uniósł wzrok i spojrzał na Shirley. – Doktor Mayrand, może powiedziałaby nam pani, co o tym sądzi? Shirley powtórzyła to, co mówiła Jackowi o rozmaitych załamkach, odcinkach i zespołach. Henry słuchał, kiwając głową. Kiedy skończyła, zapytał ją, czy ma jakiś pomysł, który mógłby wyjaśnić takie zmiany. – Wygląda to na zaburzenia pracy układu przedsionkowo-komorowego – stwierdziła kobieta. – Być może pompy sodowe w komórkach pęczka Hisa nie funkcjonują albo zostały przeciążone, czego

skutkiem są szkodliwe zmiany potencjałów błon komórkowych. Jack ponownie zazgrzytał zębami. Z trudem powstrzymał się, by nie wybuchnąć. Krótki monolog Shirley boleśnie przypominał mu akademicki bełkot, jakiego musiał wysłuchiwać na studiach. Wytrącony z równowagi obawami o Laurie, a przy tym pobudzony kofeiną, miał niewiele tolerancji dla takich dydaktycznych bredni i zamierzał właśnie dać upust swemu zniecierpliwieniu, kiedy Henry wyręczył go w tym. – Myślę, że doktora Stapletona interesuje, jaki czynnik mógł spowodować zmiany, które widzimy na tym krótkim odcinku EKG. Mam rację, panie doktorze? Jack żywo pokiwał głową. – Cóż – westchnęła Shirley, wyraźnie zażenowana faktem, że przywołano ją do porządku. – Jestem pewna, że wiele substancji mogłoby dać podobny obraz, z toksycznymi ilościami większości leków przeciwko arytmii włącznie. Myślę jednak, że w tym przypadku przyczyną było nagłe zachwianie równowagi elektrolitowej, najprawdopodobniej przez jony potasu lub wapnia. Ale to praktycznie wszystko, co jestem w stanie powiedzieć. – Słuszna uwaga – pochwalił ją Wo, oddając Jackowi stronę z wykresem EKG Sobczyk. Jack wziął od niego wykres, rozmyślając o tym, co powiedziała Shirley. Nie dodała niczego nowego, ale słowa „nagłe zachwianie równowagi elektrolitowej” sprawiły, że coś zaświtało mu w głowie. Powodem, dla którego ani on, ani nikt inny w Zakładzie Medycyny Sądowej nie wziął pod uwagę ewentualnej roli potasu, było oświadczenie laboratorium, że poziom potasu u wszystkich ofiar był w normie. Teraz, zastanawiając się nad tym, uświadomił sobie, że laboratorium informowało, iż w normie był pośmiertny poziom potasu. Jak wszystkim im było wiadomo, po śmierci poziom tego pierwiastka we krwi wzrasta gwałtownie, gdyż olbrzymi zasób potasu zawarty jest we wnętrzu komórek i kontrolowany przez czynny transport błonowy. W momencie zgonu transport błonowy ustaje i potas szybko przesącza się do krwiobiegu. Wszelki nagły wzrost poziomu potasu, spowodowany wstrzyknięciem go danej osobie przed śmiercią, zostałby skutecznie zamaskowany. Jack musiał przyznać, że jeśli ktoś zamierzał likwidować pacjentów, byłaby to wyjątkowo sprytna metoda. – Gdyby przypadkiem znalazł pan jakiś dodatkowy fragment EKG, proszę dać nam znać – rzekł Henry. – Być może moglibyśmy powiedzieć coś bardziej pewnego, dysponując zapisem z większej liczby odprowadzeń. Proszę tylko o sygnał. – Jeszcze jedno pytanie – powiedział Jack, spostrzegłszy dwie notatki Laurie przylepione na odwrocie wykresu. – Czy któreś z państwa wie, co to za badanie? – Oderwał karteczkę ze skrótem „MASNP” i podał ją Wo. Lekarz zerknął na nią, pokręcił głową i spojrzał na Shirley. Ona również pokręciła głową. – Nie mam pojęcia – przyznał Henry, oddając żółtą karteczkę Jackowi. – Ale znam kogoś, kto powinien to wiedzieć. To David Hancock, kierownik laboratorium z nocnej zmiany. Laboratorium jest tuż obok, w głębi korytarza – dodał, wskazując drzwi nie więcej niż sześć metrów dalej. –

Wiem, że jest tu dzisiaj, bo pomagał mi niedawno. Jack odebrał karteczkę i z powrotem przykleił ją obok drugiej. Będąc tak blisko laboratorium, uznał, że warto byłoby zajrzeć tam i przekonać się, czy David Hancock jest osiągalny.

– Nic mi nie mówi skrót MASNP, ale wiem, co to jest MEF2A – powiedział Henry, spostrzegłszy drugą, lekko pomiętą karteczkę. – O? – zdziwił się Jack. Nie wiedział nawet, gdzie Laurie znalazła ten skrót. – To gen – wyjaśnił Wo. – Koduje pewne białko, które kontroluje łańcuch wydarzeń zapewniający dobry stan wewnętrznej wyściółki tętnic wieńcowych. – To ciekawe – odparł wymijająco Stapleton, zastanawiając się, co to mogło mieć wspólnego z serią Laurie i czy w ogóle miało z nią związek. – Co w takim razie oznacza MEF2A dodatni? – Cóż, to jest trochę mylące – przyznał kardiolog. – Kiedy w literaturze mówi się, że ktoś jest „MEF2A dodatni”, w rzeczywistości chodzi o dodatni wynik badania na obecność markera zmutowanej formy MEF2A. Taki człowiek wytwarza uszkodzone białko, co zwiększa ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej, jak u mojego dzisiejszego pacjenta. On jest nosicielem markera MEF2A i oto leży tu po zawale serca, choć staraliśmy się temu zapobiec, obniżając, jak tylko się dało, jego poziom cholesterolu LDL. – No cóż, to bardzo pożyteczna informacja – rzekł Jack, choć naprawdę wcale nie był tego pewien. Kiedy wróci do Manhattan General i zobaczy się z Laurie, będzie musiał zapytać ją, gdzie znalazła ten skrót, a potem, ewentualnie, przekazać jej, czego się dowiedział. Podziękował Henry’emu i Shirley i ruszył szybko w stronę laboratorium w nadziei, że David Hancock znajdzie dla niego chwilę. Wchodząc do środka, zerknął na zegarek i jego niepokój wzmógł się lekko. Było dwadzieścia dwie po trzeciej. Laurie znów wcisnęła kilkakrotnie przycisk dzwonka. Nie wiedziała już, ile razy wcisnęła go po wyjściu Jazz, ale brak reakcji sprawił, że poczuła się jeszcze bardziej bezradna. Przyszło jej do głowy, że Rakoczi celowo ją ignoruje, jak zapowiedziała na odchodnym. Spojrzała na swoją rękę trzymającą przycisk. Drżała. Co gorsza, ból pooperacyjny nasilił się, szczególnie po przenosinach z wózka na łóżko i po sięganiu po telefon. Wcześniej czuła go tylko, gdy się ruszała, teraz jednak był stały. Nie ulegało wątpliwości, że powinna dostać jakiś lek przeciwbólowy, ale obawiała się prosić o niego ze względu na nieunikniony efekt usypiający. Zważywszy na okoliczności, nie chciała być zamroczona bardziej, niż już była. Musiała zachować trzeźwy umysł, jeśli miała mieć jakąkolwiek szansę obronienia się do powrotu Jacka. Akurat kiedy postanowiła sprawdzić, czy zdołałaby podnieść się z łóżka i stanąć, ktoś wszedł zamaszyście do pokoju. Nie była to Jazz ani Elizabeth, ale inna kobieta, jeszcze bardziej śniada niż Rakoczi, o długich, prostych, czarnych włosach zebranych z tyłu spinką. Niosła wielką tacę z uchwytem, podzieloną na liczne przegródki wypełnione probówkami z krwią, strzykawkami i innymi akcesoriami. – Laurie Montgomery? – zapytała, zerkając na grafik.

– Tak – potwierdziła Laurie. – Przyszłam pobrać pani krew do badania krzepliwości. – Postawiła tacę w nogach łóżka, wyjęła z niej oznakowane barwnym kodem, zakorkowane probówki i podeszła do Laurie, wymachując opaską uciskową. – Muszę skorzystać z telefonu – powiedziała Laurie, gdy kobieta uniosła jej rękę i zaczęła szukać żył. Poklepywała te, które zauważyła, by sprawdzić, czy będą się nadawały do nakłucia. – Ten przy łóżku nie ma sygnału. – Nie mogę nic zrobić w sprawie pani telefonu – odparła kobieta wysokim, śpiewnym głosem. – Jestem tylko laborantką. – Znalazła obiecującą żyłę i założyła opaskę uciskową. Laurie miała właśnie zwierzyć się jej przynajmniej częściowo ze swych rozterek, kiedy zwróciła uwagę na plakietkę z nazwiskiem. Kathleen Chaudhry, przeczytała tam. Podobnie jak Rakoczi, było to dość rzadkie nazwisko. I podobnie jak Rakoczi, było to nazwisko ze sporządzonej przez Rogera listy osób, które przeniosły się z Saint Francis w podejrzanym okresie. Podobnie jak Rakoczi, zdaniem Laurie, ona również mogła być seryjnym zabójcą. Montgomery wyrwała rękę tak gwałtownie, że laborantka cofnęła się zaskoczona, szybko jednak odzyskała opanowanie. – Proszę się uspokoić! – powiedziała. – Chcę tylko pobrać odrobinę krwi. – Nie życzę sobie żadnego pobierania krwi – oświadczyła Laurie. Była niewzruszona i słychać to było w jej głosie. Wiedziała, że panikuje, ale miała po temu powody. Zdawało jej się, że jest na torturach, otoczona zewsząd przez potencjalnych morderców. – Pani lekarka zaleciła te badania – odparła Kathleen. – To dla pani dobra. To potrwa tylko chwilkę. Ledwie pani poczuje, obiecuję. – Nie pozwolę sobie pobrać krwi – stwierdziła zdecydowanie Laurie. – Przykro mi. Nie namówi mnie pani do tego. – W porządku, zgoda – ustąpiła Chaudhry, unosząc ręce. – Mnie to odpowiada. Będę tylko musiała dać znać pielęgniarkom. – Proszę bardzo – odparła Laurie. – A przy okazji może pani powiedzieć im, żeby któraś przyszła tu natychmiast. Laborantka dała upust swej frustracji, dosłownie rzuciwszy probówki na tacę, i wyszła z pokoju. I znów Laurie poczuła, jak spowijają ciężka cisza uśpionego szpitala. Zaczynała kwestionować własne zdrowie psychiczne. Czy te nazwiska naprawdę były na liście Rogera, czy może wszystko to było wytworem jej rozgorączkowanego umysłu? Nie była pewna, ale jedno wiedziała bez cienia wątpliwości: chciała, żeby Jack przyszedł i zabrał ją stąd w cholerę.

Przygotowując się na ból, który dokuczał jej przy każdym ruchu angażującym mięśnie brzucha, zaczęła stopniowo przesuwać się ku nogom łóżka. Chciała dostać się tam, gdzie nie sięgały już boczne barierki, i spróbować wstać. Przebyła zaledwie połowę drogi, gdy do pokoju niedbałym krokiem weszła Jazz. – Stój, dziewczyno! – zawołała. – Dokąd się wybierasz? Laurie spojrzała na nią z nie skrywaną pogardą. – Chcę poszukać pielęgniarek, które przychodzą, kiedy się je wzywa. – Coś pani powiem, złotko – odparła Jazz. – Nie jest pani jedyną pacjentką na tym oddziale, w dodatku wcale nie najbardziej chorą. Nie możemy wszystkim poświęcać tyle samo uwagi, co z pewnością zrozumiałaby pani, gdyby zechciała się zastanowić przez jedną marną chwilę. Czego pani chce? Środków przeciwbólowych? – Chcę telefonu – powiedziała Laurie. – Ten na nocnym stoliku nie ma sygnału. – Naprawianie telefonów to zadanie działu łączności, który pracuje w dzień. To jest nocna zmiana pielęgniarska. Nie mamy czasu zajmować się takimi sprawami. – Gdzie są moje rzeczy? – zapytała Montgomery. Wszystkie problemy przestałyby istnieć, gdyby udało jej się odzyskać telefon komórkowy. – Pewnie zostały na bloku operacyjnym. – Chcę natychmiast dostać je z powrotem. – Ależ pani wymagająca – prychnęła drwiąco Jazz. – Muszę to pani przyznać. Ale niech pani posłucha, złotko! Tak się składa, że na bloku operacyjnym mają tej nocy mnóstwo roboty, co oznacza, że my też będziemy zajęci. Pójdziemy po pani klamoty, kiedy znajdziemy czas. A teraz, jeśli wolno, muszę iść do innych pacjentów. – Chwileczkę! – krzyknęła Laurie, zanim Jazz zdążyła zniknąć za drzwiami. Gdy pielęgniarka odwróciła się znów w jej stronę, dodała: – Proszę wyjąć mi tę igłę od kroplówki. – No nie – westchnęła Rakoczi, kręcąc głową. Zawróciła i podchodząc do łóżka, wsunęła dłoń pod pachę Laurie. Bez ostrzeżenia podciągnęła ją do pierwotnej pozycji. Laurie skrzywiła się z bólu. Była też zaskoczona siłą Jazz. – Była pani w szoku, kiedy przywieziono panią na oddział nagłych wypadków – ciągnęła. – Musi pani mieć dostęp do żyły na wypadek, gdyby się pani pogorszyło. Potrzebuje pani płynu i może potrzebować więcej krwi. – Można założyć nową igłę – stwierdziła Laurie. – Chcę się tej pozbyć. Jeśli pani jej nie wyjmie, wyciągnę ją sama. Pielęgniarka przyglądała jej się chwilę. – Ależ pani bojowa. Cóż, mogłaby pani mieć trochę kłopotu z wyciągnięciem tego maleństwa. To

centralne wkłucie obwodowe, co może brzmi jak sprzeczność, ale pod tym małym bandażem zakrywającym wlot zaszyty jest długi cewnik. Wyrwałaby sobie pani spory kawał ciała, gdyby chciała go pani wyszarpnąć. – Proszę zadzwonić do mojej lekarki – powiedziała Laurie. – W przeciwnym razie wyciągnę tę igłę bez względu na wszystko, wstanę z tego łóżka i wyjdę stąd. Jazz wyszczerzyła się w tym samym cierpkim, bezczelnym uśmiechu, którym pożegnała ją wcześniej. – Tego już za wiele. Poważnie! Czytałam, że wieczorem omal nie wykrwawiła się pani na śmierć, a ledwie minęło parę godzin, wydaje pani rozkazy. Powiem pani, co zrobię. Zadzwonię do lekarki i powtórzę dokładnie to, co usłyszałam przed chwilą. Co pani na to? – Byłoby lepiej, gdybym porozmawiała z nią sama. – Być może, ale z tym byłby problem, skoro pani telefon nie działa. Tak czy inaczej, zadzwonię, wyjaśnię dokładnie sytuację, włącznie z tym, że nie pozwoliła pani pobrać sobie krwi do badania krzepliwości, a potem wrócę. Co pani na to? – To już jakiś początek – przyznała Laurie. Gdy Jazz wyszła z pokoju, Laurie opuściła głowę na poduszkę. Jej łóżko było uniesione pod kątem mniej więcej trzydziestu stopni. Krew pulsowała jej w skroniach, a rana pooperacyjna doskwierała coraz bardziej, do czego doszła teraz obawa, że być może zerwała parę szwów. Miała jednak wrażenie, że szczyt jej paniki już minął. Wciągnęła głęboko powietrze i wypuściła je, próbując odprężyć się trochę. Zamknęła nawet oczy. Zawiadomienie Laury Riley za pośrednictwem Jazz nie było tak dobrym rozwiązaniem jak osobista rozmowa z Jackiem, ale jak powiedziała pielęgniarce, był to już jakiś początek.

Rozdział 23

Jeszcze raz wydarzenia nie potoczyły się po myśli Jacka. David Hancock był na lunchu, ale miał wrócić lada moment. W pierwszej chwili Jack uznał tę wiadomość za kiepski żart, przecież był środek nocy. Dopiero później uświadomił sobie, że ludzie pracujący nocami inaczej mierzą czas, żyją w zupełnie innym świecie i posiłek w połowie dnia pracy jest dla nich lunchem bez względu na to, co pokazuje zegar. Jack krążył po laboratorium, dopóki David Hancock nie zjawił się wreszcie. Był to drobny mężczyzna o bliżej nieokreślonym pochodzeniu. Rekompensując sobie łysinę na czubku głowy, nosił postrzępioną, siwiejącą kozią bródkę i wąsy, co nadawało mu zdecydowanie diabelski wygląd. Bez słowa wysłuchał prośby Jacka, po czym wziął karteczkę i przyjrzał jej się, głośno czyszcząc zęby. – Jest pan pewien, że to badanie laboratoryjne? – zapytał wreszcie, unosząc wzrok. Nadzieje Jacka na uzyskanie odpowiedzi runęły na łeb, na szyję. – Raczej tak – odparł, sięgając po notatkę. David cofnął karteczkę i znów zapatrzył się w nią. – Dlaczego sądzi pan, że to badanie laboratoryjne? – Znalazłem to wśród zaleceń przedoperacyjnych dla kilku pacjentów – wyjaśnił Jack, oglądając się w stronę drzwi. – To nie było zalecenie przedoperacyjne z naszego szpitala – stwierdził David. – Nie – przyznał Stapleton, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Zaczął się zastanawiać, czy najlepiej nie byłoby po prostu odwrócić się i wyjść. – To było w Manhattan General i w Saint Francis w Queens. – Phi – prychnął lekceważąco Hancock. – Dwie placówki AmeriCare. Zaskoczony tą uwagą, Jack pochylił się do przodu, by lepiej przyjrzeć się minie kierownika laboratorium. – Czyżbym wyczuwał w pańskim głosie nutę niechęci? – Żeby pan wiedział – odparł David. – Moja siostra ze Staten Island pracuje w służbach miejskich i miała pewne problemy ze zdrowiem. AmeriCare wyrolował ją. To dla nich zwykły biznes i troska o pacjentów jest ostatnią rzeczą, jaką zaprzątają sobie głowę. – Ja też miałem z nimi pewne nieporozumienia – przyznał Jack. – Może któregoś dnia poopowiadamy sobie o naszych przeżyciach wojennych. W tej chwili jednak interesuje mnie tylko, co to jest MASNP.

– Cóż, muszę przyznać, że nie jestem pewien na sto procent – zaczął David – ale domyślam się, że to jakieś badanie genetyczne. Jack osłupiał. Pół godziny wcześniej Shirley Mayrand sprawiła, że poczuł się stary. Za chwilę David uświadomi mu, że za nauką też nie nadąża. Orientował się nieco w genomice medycznej, ale jego wiedza ograniczała się do znaczników tożsamości wykorzystywanych w medycynie sądowej. Wiedział, że ta stosunkowo młoda dziedzina, pobudzona rozkodowaniem ludzkiego genomu, rozwija się w tempie błyskawicznym. – Przypuszczam, że MA to skrót od microarray, czyli mikromacierzy DNA, co oznacza wysoce precyzyjną technikę badania ekspresji genów. – Naprawdę? – zapytał niewinnie Stapleton. Już to było dla niego niezrozumiałe, a wstydził się przyznać, choć wszystko, co słyszał, zaczęło się łączyć z tym, co Henry Wo powiedział o „MEF2A dodatnim”. – Ma pan zabawną minę, doktorze. Wie pan chyba, co to jest mikromacierz DNA, prawda? – Cóż, niezupełnie – przyznał Jack. – W takim razie wyjaśnię panu. Mikromacierze są siatką albo szachownicą maleńkich punkcików mieszanki zmiennych, ale znanych sekwencji DNA, zazwyczaj umieszczonych na powierzchni szkiełka mikroskopowego. A tych punkcików jest mnóstwo. Mówiąc ściślej, tysiące, tak że mogą one dać za jednym zamachem informację o ekspresji tysięcy genów. – Coś takiego! – zawołał Jack, po czym natychmiast tego pożałował. Zdał sobie sprawę, że zabrzmiało głupio. – Ale wątpię, żeby w badaniu, o które pan pyta, chodziło o ekspresję genów. – Tak? – mruknął nieśmiało patolog. – Tak, nie wydaje mi się. Domyślam się, że SNP jest skrótem od single nucleotide polymorphism, polimorfizm pojedynczych nukleotydów, co, jak pan zapewne wie, oznacza punktową mutację DNA. Jak panu wiadomo, tysiące SNP w całym ludzkim genomie zostały ostatnio zmapowane z taką dokładnością, że da się je powiązać z konkretnymi zmutowanymi genami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie. SNP, dla których wykryto takie powiązania, noszą nazwę markerów. Są to markery złego, zmutowanego genu. W głowie Jacka zapaliło się nagle przysłowiowe światełko. Nie nadążał za wszystkim, co mówił Hancock, ale to nie miało znaczenia. Trzęsącymi się rękoma wydobył pospiesznie stronę z karty Sobczyk i odkleił od niej drugą, pomiętą karteczkę. Pokazał ją laborantowi. – Czy to mógł być wynik MASNP? David spojrzał na notatkę i podrapał się po głowie.

– MEF2A dodatni – przeczytał. – Czy to mi coś mówi? Hmmm. – Odwrócił wzrok i postukał się kłykciem w łysinę. Potem zerknął znów na karteczkę. – Tak! Przypominam sobie. Jeśli się nie mylę, MEF2A to gen mający jakiś związek z tętnicami wieńcowymi. Nie wiem dokładnie, na czym to polega, ale ludzie ze zmutowaną wersją genu mają wysokie prawdopodobieństwo zapadnięcia na chorobę wieńcową. Tak więc, odpowiadając na pańskie pytanie, „MEF2A dodatni” mogłoby być wynikiem badania MASNP, co oznaczałoby, że badanie to wykryło u danej osoby obecność konkretnego SNP będącego markerem zmutowanego genu MEF2A. Jack gwałtownym ruchem wyciągnął rękę, chwycił dłoń Davida i uścisnął ją z zapałem. – Musimy się kiedyś spotkać! I dziękuję! Myślę, że dał mi pan rozwiązanie zagadki. – Jakiej zagadki? – zapytał Hancock, ale Jack pędził już do drzwi. Przybywszy do laboratorium przez oddział nagłych wypadków, Stapleton wybrał tę samą drogę, by wydostać się ze szpitala. Domyślał się, że jest inne, prostsze wyjście, ale nie chciał tracić czasu na pytania. Jego małe śledztwo okazało się większym sukcesem, niż się spodziewał. Był przekonany, że zna już zarówno prawdopodobny motyw, jak i prawdopodobną, choć niemożliwą do udowodnienia metodę działania zabójcy, którego ofiary Laurie analizowała z taką przenikliwością. Musiał się tylko dowiedzieć, gdzie Laurie znalazła „MEF2A dodatni”, by sprawdzić, czy także u innych pacjentów wykryto jakieś markery. Wypadł przez wahadłowe drzwi między oddziałem a poczekalnią ostrego dyżuru, omal nie zderzając się z wprowadzanym właśnie pacjentem na wózku inwalidzkim. Mężczyzna miał świszczący oddech, który stał się jeszcze bardziej wysilony, gdy przeraził się grożącą mu kolizją. Przepraszając i życząc mu zdrowia, Jack przemknął przez poczekalnię i wybiegł w noc. Deszcz wzmógł się, ale nie dbał o to. Jeśli jego podejrzenia były prawdziwe, AmeriCare był jeszcze bardziej amoralny i interesowny, niż sądził. Teraz tym bardziej cieszył się, że Laurie miała spędzić tę noc na OPZ-ecie, a nie na którymś ze zwykłych oddziałów. Dotarłszy do Pierwszej Avenue, skręcił na południe. Mrużył oczy, biegnąc w deszczu, i czuł, jak strumyki spływają mu po twarzy. Domyślał się już, gdzie Laurie trafiła na „MEF2A dodatni”. Musiał tylko znaleźć to, by mieć całkowitą pewność. Uznał, że da sobie kwadrans w pokoju Laurie. Jeśli nie powiedzie mu się w piętnaście minut, odłoży to na później i wróci pędem do Manhattan General. Nawet jeśli Brunhilda nie wpuści go na OPZ, zadowoli się warowaniem pod drzwiami. Laurie przebudziła się gwałtownie. Fakt, że przy całym swym niepokoju była w stanie zasnąć, przeraził ją równie mocno jak hałas, który ją poderwał. Były to Jazz i Elizabeth, które wpadły do pokoju, rozmawiając o innym pacjencie. Jazz podeszła z prawej strony łóżka, podczas gdy Elizabeth okrążyła je od strony nóg i stanęła po lewej stronie. Laurie z wysiłkiem wyprostowała się na łóżku. Śpiąc, osunęła się do tego stopnia, że barkiem opierała się o barierkę. Obrzuciła pielęgniarki gniewnym spojrzeniem. Czuła ciągły, lekki ból w brzuchu, a usta miała suche jak pieprz. Na OPZ-ecie dawano jej kostki lodu, tutaj nie dostawała nic.

– Rany! – krzyknęła z zaskoczeniem Jazz, rzuciwszy na nią okiem. – Gdybyśmy wiedziały, że pani zaśnie, mogłybyśmy oszczędzić sobie kłopotu. – Rozmawiała pani z moją lekarką? – zapytała ostro Montgomery. – Niezupełnie – odparła Jazz. Jej arogancki uśmiech powrócił, jak gdyby bawiło ją drażnienie się z Laurie. – Co to ma znaczyć: niezupełnie? – Rozmawiałam z doktorem Jose Cabreo – wyjaśniła Rakoczi. – Tak się składa, że on jest dostępny, podczas gdy doktor Riley niewątpliwie śpi. Laurie poczuła, jak serce zaczyna bić jej szybciej. Pamiętała nazwisko Jose Cabreo z listy Rogera. Czytała nawet jego życiorys zawodowy i wiedziała o problemach prawnych oraz uzależnieniu. Nie chciała mieć nic wspólnego z tym anestezjologiem. – Był bardzo niezadowolony, kiedy usłyszał, że pani dokazuje – ciągnęła Jazz. – Oświadczył kategorycznie, że badanie krzepliwości, które zarządziła pani lekarka, musi zostać wykonane. Był też bardzo poruszony pani groźbami wyrwania kroplówki i wstania z łóżka, z drenem i całą resztą. – Nie obchodzi mnie, co myśli doktor Cabreo – warknęła Laurie. – Obiecała pani, że zadzwoni do mojej lekarki. Chcę rozmawiać z doktor Laurą Riley. – Poprawka – odparła Jazz, unosząc palec wskazujący. – Powiedziałam, że zadzwonię do doktora, nie do pani lekarki. Muszę pani przypomnieć, że pracownia anestezji nadal w znacznym stopniu poczuwa się do odpowiedzialności za panią. Technicznie rzecz biorąc, jest pani wciąż jeszcze pod wpływem środków znieczulających. – Chcę rozmawiać ze swoją lekarką! – warknęła Laurie przez zaciśnięte zęby. – Ona jest niemożliwa, nie sądzisz? – zwróciła się Rakoczi do koleżanki. Elizabeth uśmiechnęła się i pokiwała głową. Jazz znów spojrzała na Laurie. – Ponieważ dochodzi czwarta rano, za marnych parę godzin pani życzeniu powinno stać się zadość. A na razie ściśle wypełnimy zalecenia doktora Cabreo, które uprzejmie przekazał nam w trosce o pani bezpieczeństwo. – Skinęła głową Elizabeth. Laurie zamierzała raz jeszcze powiedzieć, co myśli o doktorze Cabreo, ale nim zdążyła dokończyć zdanie, pielęgniarki równocześnie chwyciły ją za ręce, przyciskając je do łóżka. Wstrząśnięta tą nagłą, niespodziewaną napaścią, Montgomery zaczęła się szamotać, jednak ból w połączeniu z siłą pielęgniarek sprawił, że jej wysiłki były daremne. Nim się zorientowała, kobiety założyły jej na nadgarstki zapinane na rzepy taśmy, które następnie przypięły do dolnej ramy łóżka. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że Laurie osłupiała. – No! Misja wykonana! – powiedziała Jazz do Elizabeth, prostując się. – Możemy teraz spokojnie

odetchnąć, mając pewność, że igła od kroplówki pozostanie w żyle, a ta oporna pacjentka nie wstanie i nie pójdzie sobie. – To oburzające – wyrzuciła z siebie Laurie. Szarpnęła się w więzach, ale jedynym efektem był stukot barierki. Taśmy trzymały mocno. – Doktor Cabreo jest innego zdania – stwierdziła z uśmiechem Jazz. – Stres spowodowany zabiegiem chirurgicznym wpływa dezorientująco na niektórych pacjentów, tak że trzeba chronić ich przed nimi samymi. Z drugiej strony doktor przewidział, że może być pani nieco wytrącona z równowagi, tak więc zapisał miły, silny, szybko działający środek uspokajający. – Mówiąc to, wyciągnęła z kieszeni napełnioną strzykawkę. Zębami zdjęła kapturek z igły i uniosła strzykawkę do światła, stukając w nią delikatnie paznokciem. – Nie chcę żadnych środków uspokajających! – wrzasnęła Laurie. Znów szarpnęła się, próbując uwolnić ręce. – To dokładnie ta reakcja, której środek uspokajający ma zapobiec – oświadczyła Jazz. – Elizabeth, zechciałabyś przytrzymać panią Montgomery, kiedy ja będę czynić honory domu? Z uśmiechem niewiele różniącym się od tego, który widniał na twarzy jej koleżanki, Elizabeth chwyciła Laurie za barki i oparła się na niej swym pokaźnym ciężarem. Laurie próbowała się oswobodzić, ale nadaremnie. Poczuła na prawym ramieniu chłodny dotyk nasączonego alkoholem wacika, po nim zaś ukłucie i krótki, ostry ból. Jazz wyprostowała się, nakładając z powrotem kapturek na igłę. – Przyjemnych snów! – powiedziała. Kiwnęła na Elizabeth i wyszły z pokoju. Laurie opuściła głowę na poduszkę. Z jej ust wyrwał się bezradny jęk. Wcześniej, zbolała i otępiała po narkozie, sądziła, że nie może być już bardziej bezbronna, a jednak myliła się. Teraz była dosłownie przykuta do łóżka jak potencjalny kozioł ofiarny. Nie miała pojęcia, co jej wstrzyknięto. Na ile wiedziała, mogła to być trucizna i walka była już skończona. Jeśli istotnie był to środek uspokajający, jak twierdziła Jazz, to wkrótce miała się stać całkowicie bezsilna. Choć Jack dzięki koszykówce i jeździe na rowerze cieszył się doskonałą kondycją, był zdyszany, kiedy dopadł do wind w Zakładzie Medycyny Sądowej. Słyszał, jak Carl Novak woła go, gdy przebiegał obok portierni, ale nie zwolnił. Biuro kostnicy było puste. Naciskał raz po raz przycisk windy, jak gdyby w ten sposób mógł przyspieszyć jej przybycie. Czekając, zastanawiał się, co Laurie mogła zrobić z płytą, którą nagrała w gabinecie Rousseau. To na niej właśnie musiała natrafić na wzmiankę o MEF2A. Kabina przyjechała wreszcie i Jack wskoczył do środka. Płyty nie było wśród kart szpitalnych ani wśród wydruków, nie widział jej też w szufladach biurka. Jedynym miejscem, do którego nie zajrzał, była szafka na dokumenty. Zerknął na zegarek. Było pięć po czwartej. Minęły już ponad trzy godziny, odkąd opuścił Manhattan General, co było górną granicą jego tolerancji. Jak postanowił, zamierzał poświęcić na poszukiwanie płyty kwadrans, i jeśli jej nie znajdzie, dać sobie spokój.

Kabina zatrzymała się ze stukiem, ale drzwi pozostały zamknięte. Jack niecierpliwie bębnił w nie pięścią. Gdy wreszcie raczyły się rozsunąć, wypadł na pogrążony w mroku korytarz. Biegł tak szybko, że niczym postać z kreskówki, omal nie przegapił drzwi Laurie. Musiał się złapać framugi, by nie wywinąć orła na mocno wypastowanej podłodze. Gdy tylko znalazł się w pokoju, zaczął przetrząsać górną szufladę szafki na dokumenty. Po pięciu minutach daremnych poszukiwań wsunął dolną szufladę i wstał. Podrapał się po głowie, zastanawiając się, gdzie, u licha, mogła położyć tę cholerną płytę. Zerknął na biurko Rivy, ale odrzucił tę możliwość. Nie było powodu, by kompakt miał tam zawędrować. Bardziej prawdopodobne było, że przegapił go, kiedy przeglądał biurko Laurie, więc usiadł i raz jeszcze przeszukał wszystkie szuflady. Tym razem był szczególnie dokładny, wierząc, że płyta musi gdzieś tam być. Zamknął ostatnią szufladę i wyprostował się na krześle. – Cholera – mruknął głośno. Spojrzał na zegarek. Z założonego czasu zostało mu już tylko niecałe pięć minut. Gdy znów przeniósł wzrok na blat biurka, zamierzając przejrzeć stos kart szpitalnych, by sprawdzić, czy CD przez przypadek nie dostał się do którejś z nich, zauważył małą żółtą lampkę na obudowie monitora. Choć ekran był ciemny, światełko sugerowało, że komputer jest włączony, a tylko monitor wygaszony. Nacisnął jeden z klawiszy na klawiaturze. Ekran momentalnie się rozjaśnił i Jack stwierdził, że ma przed sobą stronę rekordu Stephena Lewisa z wynikami wszystkich badań laboratoryjnych. Czcionka była tak drobna, że musiał sięgnąć po okulary, które załatwił sobie w tajemnicy. Mając je na nosie, był w stanie odczytać tekst. Przebiegł wzrokiem w dół kolumny po lewej stronie ekranu. W końcu dotarł do „MASNP” i, przeciągając palcem w poziomie, przeczytał: „MEF2A dodatni”. Kręcąc głową nad własną głupotą, że nie pomyślał, by szukać płyty w napędzie CD, Jack chwycił myszkę i przez następnych kilka minut przeglądał cyfrowe rekordy poszczególnych pacjentów z serii Laurie. To, co znalazł, nie zaskoczyło go. U wszystkich, zarówno tych z Manhattan General, jak i z Saint Francis, odkrył, że badanie MASNP wykazało obecność markera szkodliwej mutacji takiego czy innego genu. Niektóre z nich rozpoznawał, inne nie. Gdy dotarł do danych Darlene Morgan, krew ścięła mu się w żyłach. Jej MASNP dało dodatni wynik dla genu BRCA1! Przez ułamek sekundy jak sparaliżowany wpatrywał się w ekran. Aż do tej chwili uważał, że ryzyko, by Laurie padła ofiarą hipotetycznego zabójcy, jest stosunkowo niskie, gdyż rachunek prawdopodobieństwa działał na jej korzyść. Teraz wiedział już, że był w błędzie. Ktokolwiek dokonywał tych zabójstw, najwyraźniej obierał za cel nosicieli szkodliwych genów, a Stapleton pamiętał, że Laurie, podobnie jak Darlene Morgan, miała BRCA1. Zerwał się jak oparzony, wypadł z pokoju Laurie i popędził korytarzem do windy. Na szczęście kabina wciąż czekała. Zjeżdżając, szamotał się z kieszenią kurtki, by wyjąć telefon komórkowy. Spojrzał na zegarek. Było szesnaście po czwartej. Pospiesznie wystukał numer Manhattan General, ale nie próbował wywołać połączenia. Nie było sygnału. Gdy tylko drzwi otworzyły się na poziomie piwnicy, Jack rzucił się przed siebie korytarzem i po raz

drugi minął zaskoczonego Carla Novaka, tyle że z przeciwnego kierunku. Ponownie zignorował go. Wychodząc z windy, wcisnął przycisk połączenia i teraz, pędząc, trzymał komórkę przy uchu. Szpitalna telefonistka zgłosiła się, gdy zbiegał z łomotem po krótkich schodach z rampy kostnicy na chodnik. Przedstawiwszy się jako lekarz, nie zwalniając kroku, zdyszanym głosem poprosił o połączenie z OPZ-etem. Chciał się upewnić, że Laurie nie zostanie stamtąd przeniesiona, dopóki doktor Riley nie przyjdzie na obchód. Biegnąc co sił, dotarł do Trzydziestej Ulicy i skręcił na zachód. OPZ zgłosił się, kiedy Jack był przy Pierwszej Avenue. Rozpoznawszy apodyktyczny głos przełożonej oddziału, Stapleton przystanął. Nie padało już tak mocno jak przed kwadransem, kiedy wracał pędem do kostnicy, ale mimo wszystko wciąż siąpiło, tak więc uznał za stosowne osłonić telefon wolną ręką. Stosunkowo nieliczne samochody mijały go, mknąc na północ. Dysząc ciężko, przedstawił się. – Chwileczkę – powiedziała Thea i Jack usłyszał, jak woła do kogoś, tłumacząc, w którym łóżku należy położyć nowego pacjenta. Potem wróciła na linię. – Przepraszam, jesteśmy tu trochę zajęci. Co mogę dla pana zrobić, doktorze Stapleton? – Nie chciałbym przeszkadzać – zaczął Jack, rozglądając się za taksówką. Nie widział żadnej. – Chcę się dowiedzieć o stan Laurie Montgomery. – W końcu wypatrzył w oddali taksówkę z podświetlonym kogutem. Miał właśnie zejść z krawężnika i pomachać ręką, kiedy Thea zaskoczyła go odpowiedzią. – Nie mamy tu żadnej Laurie Montgomery. – Jak to? – zapytał z niepokojem. – Leży na ostatnim łóżku pod ścianą. Byłem u niej dzisiaj. Powiedziała mi pani nawet, że ona jest urocza. – Ach, ta Laurie Montgomery. Przepraszam. Od paru godzin mamy tu istny młyn z mnóstwem pacjentów urazowych. Laurie Montgomery nie ma już na OPZ-ecie. Jej stan był dobry, a my potrzebowaliśmy łóżka. Jack poczuł nagłą suchość w ustach. – Kiedy to się stało? – Zaraz po tym, jak dostałam od kierowniczki bloku operacyjnego wiadomość o wypadku. Coś koło drugiej piętnaście. – Zostawiłem pani numer mojego telefonu komórkowego – wybuchnął Jack. – Miała pani dzwonić i informować mnie o wszelkich zmianach jej stanu. – Nie było żadnej zmiany. Jej funkcje życiowe były zupełnie stabilne. Nie wypuścilibyśmy jej, gdyby był jakikolwiek problem, proszę mi wierzyć! – Gdzie ona teraz jest? – wykrztusił Jack, rozpaczliwie starając się opanować gniew i przerażenie

w swym głosie. – Na intensywnej terapii? – Nie. Nie potrzebowała intensywnej terapii, a zresztą tam i tak mieli komplet, podobnie jak na ginekologii. Leży w pokoju 609 na chirurgii. Stapleton zatrzasnął klapkę telefonu i z rozpaczą spojrzał w głąb opustoszałej, mrocznej, mokrej ulicy. Taksówka, którą widział wcześniej, odjechała podczas jego fatalnej, druzgocącej rozmowy z Theą Papparis. Myśl, że Laurie, chora i bezbronna, już dwie godziny leżała poza OPZ-etem, podczas gdy on uganiał się za głupotami, była zbyt przerażająca, by dopuszczać ją do świadomości. Pytanie: „Na co ja liczyłem?” rozbrzmiewało mu w głowie niczym uderzające o siebie talerze. Zdjęty paniką, zaczął biec Pierwszą Avenue na północ, nie zwracając uwagi na kałuże wyglądające jak czarne plamy ropy. Wiedział, że na przebycie biegiem całej drogi do Manhattan General potrzebowałby zbyt wiele czasu, ale wiedział też, że nie może po prostu stać i czekać.

Rozdział 24

To była ciężka noc, chyba jedna z najcięższych, jakie Jazz pamiętała w swym obecnym miejscu pracy. Przeżyli istny zalew pacjentów urazowych, którzy napływali z OPZ-etu, zapełniając wszystkie wolne łóżka. Jako samozwańcza przełożona oddziału, który to status, jak mówiły pogłoski, miała już niebawem utracić wraz z przyjęciem na nocną zmianę nowej, wykwalifikowanej pielęgniarki, Jazz z definicji musiała się zająć rozdzieleniem pacjentów między obecne pielęgniarki i salowe. Nie było zbyt wiele narzekania, gdyż Jazz celowo wzięła znaczną ich część na siebie. Co ważniejsze, dopilnowała też, by dopisać do listy swych pacjentów Laurie Montgomery. Kiedy wszystko to zostało ustalone i zaakceptowane, odprężyła się. Wiedziała, że teraz może przeprowadzić misję w ramach operacji „Eliminacja” w dogodnej dla siebie chwili. Wyciągnęła w górę ręce i wykonała kilka obrotów głową, by rozluźnić mięśnie szyi. Była spięta.

Uporała się właśnie z papierkową robotą i miała przed sobą parę chwil zasłużonego odpoczynku, które zamierzała należycie wykorzystać. Z powodu nawału pacjentów nawet przerwa na lunch została skrócona, co zmusiło ją do odpuszczenia sobie jedzenia. Zamiast jeść, zaszyła się w toalecie obok stołówki, by napełnić strzykawkę chlorkiem potasu, który zwędziła z magazynu ostrego dyżuru, i pozbyć się pustej ampułki. Z jej punktu widzenia przygotowania do misji stały się rutyną. O czwartej czterdzieści nad ranem była gotowa. Czekała już tylko na odpowiedni moment, a ten właśnie nadszedł. Elizabeth, która siedziała z nią jeszcze przed chwilą, podobnie jak ona zajmując się papierkową robotą, została wezwana do pacjenta z pokoju 637 i zniknęła jej z oczu. Wszystkie inne pielęgniarki i salowe również opiekowały się przydzielonymi im pacjentami. W słabo oświetlonych korytarzach panował ów senny, nocny spokój, który Jazz nauczyła się doceniać. Popatrzyła w obie strony. To była znakomita okazja. Odsunęła się od biurka i wstała. Jej dłoń powędrowała do prawej kieszeni fartucha, by uspokajająco pogłaskać napełnioną strzykawkę. Zrobiwszy głęboki wdech, żeby opanować ogarniające ją podniecenie, ruszyła przed siebie. Stopniowo przyspieszając, cicho zbliżyła się do pokoju 609. Przystanęła pod drzwiami i raz jeszcze obrzuciła wzrokiem długi korytarz. Wolała, żeby jej nie widziano, by uniknąć jakichkolwiek komentarzy po fakcie. Na szczęście w zasięgu wzroku nie było nikogo. Docierało do niej jedynie ciche, regularne popiskiwanie monitora w pobliskim pokoju. Jazz uśmiechnęła się. Skasowanie Laurie Montgomery miało być chyba najłatwiejszą z jej dotychczasowych misji, zarówno dlatego, że mogła swobodnie wybrać czas, jak i dlatego, że ofiara była odurzona lekami i skrępowana. – Czegóż jeszcze można by sobie życzyć? – mruknęła pod nosem. Weszła do pokoju. Pół godziny wcześniej, kiedy przypadkowo przechodziła tędy, wracając na stanowisko pielęgniarskie po wizycie u innego pacjenta, zajrzała do środka, by się upewnić, że środek uspokajający zadziałał. Tak było. Przy okazji opuściła wezgłowie łóżka Laurie, ustawiając je zupełnie poziomo. Wyłączyła też górne światło. Teraz, podobnie jak korytarz, pokój skąpany był w delikatnej poświacie nocnych lampek wpuszczonych w ścianę tuż nad listwą podłogową. Bezgłośnie podeszła do łóżka. Montgomery pogrążona była w głębokim, wywołanym przez leki śnie. Usta miała lekko otwarte i Jazz spostrzegła, że jej wargi i język są wyschnięte i spękane. – Och, biedactwo – mruknęła pogardliwie. Bawiła się świetnie. Jej zdaniem, ze wszystkich pacjentów, których skasowała do tej pory, Laurie, ze swymi żądaniami i upierdliwością, zasłużyła na to najbardziej. Uważała ją za typową wykształconą, bogatą dziwkę, żeński odpowiednik wszystkich panów Ivy League, których musiała znosić. A jakby tego było mało, była lekarką, która dyrygowała nią nawet jako pacjentka! Z jej punktu widzenia Laurie Montgomery, ze swą usłaną różami przeszłością, zasługiwała na to, by dostać porządną, ostateczną nauczkę. Spojrzała na taśmy krępujące nadgarstki kobiety i poczuła dreszcz rozkoszy. Oczywiste było, że więzy ułatwią jej zadanie i dadzą gwarancję, iż Laurie nie podrapie jej jak ten sukinsyn Stephen Lewis. Ale pomijając sprawy praktyczne, uznała, że mają w sobie urok przypominający jej kolekcję sadomasochistycznych filmów, którą ściągnęła z Internetu. Była to dla niej kwestia kontroli.

Delikatnie uniosła głowę Montgomery i wysunęła poduszkę. Przy środku uspokajającym, który jej dała, była pewna, że pacjentka nawet nie drgnie, i nie zawiodła się. Włożyła poduszkę pod pachę. Chciała mieć ją przy sobie, by móc rzucić ją na twarz ofiary, gdyby zaczęła wydawać jakieś niestosowne dźwięki, jak ta zaraza Sobczyk. Nie spodziewała się, że Laurie to zrobi – miała wkłucie centralne, co oznaczało, że stężony potas trafi prosto do jednej z głównych żył i cały zabieg będzie mniej bolesny niż przy wkłuciu obwodowym – jednak chciała być przygotowana na wszystko. Szczyciła się tym, że szybko się uczy, a im mniej niespodzianek, tym lepiej. Sięgnęła po przewód kroplówki i odkręciła zawór. Odczekała kilka minut, by mieć pewność, że płyn spływa swobodnie. Gdy upewniła się, że kroplówka działa jak należy, wyciągnęła strzykawkę z potasem. Zębami zdjęła kapturek z igły i wprowadziła ją głęboko do portu kroplówki. Jeszcze raz obejrzała się w stronę drzwi, nasłuchując przez chwilę jakichkolwiek podejrzanych odgłosów, po czym zdecydowanym, płynnym ruchem wcisnęła tłok. Trwało to jedynie pięć sekund. Wiedziała, że im większa będzie docierająca do serca stężona dawka potasu, tym szybszy będzie efekt jej działania. Jak zwykle zobaczyła, że poziom płynu w komorze filtracyjnej pod workiem z płynem kroplówkowym się podnosi. Gdy tylko strzykawka była pusta, Jazz wyciągnęła igłę i ponownie nałożyła kapturek. Wyjęła właśnie spod pachy poduszkę, gdy Laurie poruszyła się, jęknęła i otworzyła oczy. – Przyjemnej podróży! – szepnęła Jazz. Z gotową do akcji poduszką w prawej ręce i strzykawką w lewej pochyliła się nad pacjentką, gdyż wydało jej się, że Montgomery wymamrotała coś. Miała właśnie poprosić ją, żeby powtórzyła, gdy nagle odskoczyła w popłochu, usłyszawszy trzask uderzających o ogranicznik drzwi. Chwilę później do pokoju wpadł jakiś szaleniec. Jazz osłupiała zaskoczona tym burzliwym wtargnięciem do pogrążonego w półmroku i ciszy pomieszczenia, tym bardziej że była spięta i zaabsorbowana swoją misją, a ponadto sądziła, że starannie zabezpieczyła się przed wszelkimi niespodziankami. Odruchowo cofnęła się o krok i chwilę stała jak sparaliżowana. – Co z nią? – rzucił Jack, przypadając do łóżka Laurie. Sapał głośno. Ociekające wodą włosy przykleiły mu się do czoła. Nieogolona twarz, przekrwione oczy, mokre ubranie i obłocone buty sprawiały, że wyglądał jak dzikus. Oparł się obiema rękami o metalowy podnóżek łóżka, jak gdyby wyczerpany, szybko jednak doszedł do siebie. Widać było, że od pierwszej chwili nie spodobało mu się to, co zobaczył. Spojrzał krótko na Jazz, która nie odpowiedziała na jego pytanie. Zauważył poduszkę i strzykawkę w jej rękach. Ponownie skupił uwagę na Laurie, która jęcząc cicho, szamotała się słabo w swych więzach. – Co się dzieje? – zapytał. Podbiegł do prawej strony łóżka, naprzeciwko Jazz. – Laurie! – krzyknął. Złapał przyjaciółkę za nadgarstek, natychmiast jednak puścił go i oparł rękę na jej czole, by powstrzymać ją przed obracaniem głowy z boku na bok. – Po co, do diabła, te więzy? – zawołał, ale nie czekał na odpowiedź. Przy bliższym oglądzie było jasne, że Laurie jest w rozpaczliwym, pogarszającym się stanie, może nawet w agonii. Na jej twarzy malowała się mieszanina przerażenia, zdezorientowania i bólu. – Zapalić światło! – wrzasnął Jack. – Ogłosić alarm! Jedyną reakcją Jazz był kolejny krok w tył.

Nieoczekiwane wydarzenia całkowicie ją zaszokowały. – Cholera! – krzyknął Jack sfrustrowany jej bezruchem. Jego głos odbił się echem od ścian uśpionego szpitala. Potrzebował pomocy, i to natychmiast, ale nie chciał zostawiać Laurie samej nawet na kilka sekund. Zrozpaczony i rozgorączkowany, szarpnął łóżko, odsuwając je od ściany. Zablokowane kółka zazgrzytały na kompozytowej podłodze. Odepchnąwszy nocny stolik, tak że leżące na blacie przedmioty posypały się z łomotem na podłogę, wcisnął się między zagłówek łóżka a ścianę. Stopą zwolnił blokady kółek. Zaciskając zęby, wydał z siebie wojenny okrzyk i pchnął łóżko dalej od ściany, wskutek czego wyrwał kable zasilające. Postękując z wysiłku, skierował toczące się łóżko ku drzwiom. Nabrało prędkości i chociaż uderzyło w drzwi, a potem w przeciwległą framugę, kolizje te nie zakłóciły jego ruchu naprzód. Parę sekund później Stapleton był już na korytarzu i pchając z całych sił, pospiesznie toczył łóżko w stronę jasno oświetlonego stanowiska pielęgniarskiego. – Ogłosić alarm! – krzyczał na całe gardło. Na drodze nieszczęśliwym trafem pojawił się wózek sprzątaczki, ale Jack zignorował go. Łóżko z leżącą na nim Laurie miało znacznie większą bezwładność i nieszczęsny wózek przewrócił się z łomotem, rozsypując kostki mydła i resztę swej zawartości. Następny był balkonik, nieomal zmiażdżony przez rozpędzoną masę łóżka. – Ogłosić alarm! – wrzasnął znów Jack. Pielęgniarki, salowe, a nawet pacjenci zaczęli się pojawiać w drzwiach, zaciekawieni, co się dzieje. Zbliżając się do stanowiska pielęgniarskiego, Jack próbował wyhamować łóżko, niestety z połowicznym sukcesem. Łóżko wyrżnęło w kontuar, zrzucając z niego wszystkie leżące na blacie karty, jak również wazon z kwiatami przeznaczonymi dla jednego z pacjentów. W jasnym świetle Jack mógł dostrzec, jak źle wygląda Laurie. Była trupio blada i nieruchoma. Jej oczy, o rozszerzonych źrenicach, tępo wpatrywały się w sufit. Ściągnąwszy z siebie mokrą kurtkę oraz marynarkę i rzuciwszy je na podłogę, Jack podszedł do boku Laurie. Stwierdziwszy pospiesznie brak oddechu i tętna, odgiął jej głowę w tył, zacisnął nozdrza i szczelnie objął wargami jej usta. Wdmuchnął jej do płuc kilka solidnych porcji powietrza, po czym wskoczył na łóżko i rozpoczął zewnętrzny masaż serca. Parę chwil później dołączyło do niego kilka pielęgniarek. Jedna z nich przyniosła worek Ambu i zaczęła robić Laurie sztuczne oddychanie, starannie synchronizując je z ruchami Jacka. Po pięciu uciśnięciach mostka napełniła płuca Montgomery powietrzem. Kolejna pielęgniarka podwiozła butlę z tlenem i podłączyła ją do worka. – Czy ogłoszono alarm? – wrzasnął Jack. – Tak – odparła pielęgniarka wykonująca sztuczne oddychanie. – Więc gdzie oni są, do diabła? – wybuchnął. – Nie minęła jeszcze minuta od wezwania. – Rany, rany, rany – wymamrotał przez zaciśnięte zęby. Był zdyszany od biegu, pchania, a teraz ucisków. Wyrzucał sobie w duchu, że zostawił Laurie, nawet jeśli była to jej własna propozycja.

Powinien był warować pod drzwiami OPZ-etu, jak groził. Klęcząc nad nią, widział, że nie jest już tak trupio blada jak przed rozpoczęciem reanimacji, tak więc zrobili pewien postęp. – Co z jej źrenicami? – zapytał pielęgniarkę, która obsługiwała worek. – Niewielka zmiana. Pokręcił głową sfrustrowany. – Ile czasu trzeba zwykle, żeby zespół reanimacyjny dotarł tutaj? – zawołał między jednym uciśnięciem a drugim. Jeśli Laurie spotkało to, co podejrzewał, jej życie aż do przybycia ekipy reanimacyjnej wisiało na włosku, a nawet potem trudno mu było oceniać szansę. Jednego był pewny: sama reanimacja nie wystarczy. Potrzebna była terapia. Jakby w odpowiedzi na jego modły drzwi windy w holu otworzyły się i z kabiny wytoczył się z grzechotem wózek z zestawem reanimacyjnym. Obok wózka biegło czworo ratowników: dwie kobiety i dwóch mężczyzn. Szefem grupy była Caitlin Burroughs, która wyglądała jak koleżanka Shirley Mayrand ze szkoły medycznej dla utalentowanych dzieci. Gdyby Jack spotkał ją na ulicy, pomyślałby, że kończy szkołę średnią, a nie rezydenturę w szpitalu. Mężczyźni również wyglądali młodo, ale nie aż tak jak Shirley czy Caitlin. Jeden z ratowników natychmiast przejął worek Ambu od pielęgniarki. Dwoje innych podłączało elektrody do EKG. Widać było, że stanowią zgrany zespół. – Co się stało? – rzuciła Burroughs, sprawdzając źrenice Laurie. – Hiperkalemia – odpalił Jack. – To dość konkretna diagnoza – stwierdziła kobieta. Mówiła szybko, urywanymi zdaniami. Mogła wyglądać młodo w oczach Jacka, ale roztaczała aurę kompetencji, która musiała pochodzić z doświadczenia. – Skąd pan wie, że poziom potasu jest za wysoki? Czy ona choruje na nerki? – Nerki są w porządku – odwarknął Stapleton. Nie był na sto procent pewny, że Laurie ma podwyższony poziom potasu, ale nie miał wątpliwości, że jeśli nie zadziałają natychmiast, a jego podejrzenie hiperkaliemii jest słuszne, strącają i Laurie dołączy do pozostałych ofiar ze swojej serii. – Nie ma teraz czasu, żebym wyjaśniał pani, skąd to wiem, ale wiem – ciągnął z naciskiem. – Musimy obniżyć poziom potasu w osoczu, i to zaraz! W tej chwili! – Skąd ta pewność? A tak w ogóle, kim pan jest? – Doktor Jack Stapleton – rzucił Jack. – Pracuję jako lekarz sądowy w kostnicy miejskiej. Proszę posłuchać! Od stycznia macie w tym szpitalu serię nieoczekiwanych zgonów na tle sercowym. Wszystkie ofiary były młodymi, zdrowymi ludźmi, jak ta pacjentka, a zabiegi reanimacyjne nie dały rezultatów. W Zakładzie Medycyny Sądowej wywieszono czerwoną flagę. Sądzimy, że to celowa, jatrogenna hiperkalemia. – Nie mamy prawie nic na EKG – oświadczył jeden z ratowników, stając przy zamontowanym na wózku urządzeniu. Z boku wysuwała się wstęga papieru, rejestrując słabo uformowane zespoły.

Caitlin rzuciła okiem na wykres. Cokolwiek tam zobaczyła, natychmiast skłoniło ją to do przejścia do obozu Jacka. Zaczęła wykrzykiwać polecenia, które wprawiły w ruch pielęgniarki. Zażądała glukonianu wapniowego; zażądała dwudziestu jednostek zwykłej insuliny wraz z pięćdziesięciogramową dawką glukozy; zażądała dwuwęglanu sodowego; zażądała żywicy kationowymiennej do wlewu; zażądała badania poziomu elektrolitów we krwi i, co najważniejsze z punktu widzenia Jacka, zażądała wezwania chirurga do pomocy przy dializie otrzewnowej. Zdaniem Stapletona to właśnie dializa mogła uratować sytuację. Podczas gdy pielęgniarki zajęte były wykonywaniem poleceń oraz podsuwaniem leków, jeden z ratowników wspiął się na łóżko, by wyręczyć Jacka. Jack ustąpił niechętnie, ale gdy tylko mężczyzna rozpoczął masaż serca, musiał przyznać, że robi to znacznie sprawniej niż on. Jako lekarz sądowy i były okulista Stapleton nie miał wprawy w prowadzeniu reanimacji. Był poza tym wyczerpany, jednak trudno było mu stać bezczynnie w nogach łóżka, kiedy życie Laurie wisiało na włosku. Skupiony na rytmicznym uciskaniu mostka, nie miał czasu rozmyślać nad potencjalną tragedią, której był świadkiem. Nie całą drogę biegł z kostnicy do Manhattan General, ale mimo wszystko biegł dość długo. Gnając Pierwszą Avenue, minął prawie dziesięć przecznic, nie napotykając żadnej wolnej taksówki. Liczne samochody mijały go, opryskując wodą, ale żaden się nie zatrzymał. Potem uśmiechnęło się do niego szczęście. W pobliżu siedziby ONZ policjanci zajechali mu drogę, najwyraźniej sądząc, że ucieka z miejsca przestępstwa. Kiedy Jack pokazał odznakę lekarza sądowego i zdyszanym głosem wyjaśnił, że pędzi w nagłej sprawie do Manhattan General, kazali mu wsiadać i zawieźli go na sygnale pod sam szpital. Jeśli nawet zastanowiło ich, jaką to nagłą sprawę, każącą mu gnać w środku nocy Pierwszą Avenue, może mieć lekarz sądowy, który zajmuje się nieboszczykami, nie zdradzili się z tym ani słowem. Kiedy podane Laurie środki zaczęły obniżać wysoki poziom potasu, który, jak przypuszczał Jack, krążył w jej krwiobiegu, pojawił się anestezjolog. Sprawnie przystąpił do intubacji, co miało pozwolić na skuteczniejszą wentylację płuc. Kiedy wyprostował się po skończonym zabiegu, Jack odczytał nazwisko na jego identyfikatorze. Był to Jose Cabreo i Stapleton zdrętwiał ze zgrozy. Pamiętał to nazwisko z listy Rousseau. Przyłapał się na tym, że śledzi każdy ruch lekarza, i odetchnął z ulgą, kiedy ten wkrótce odszedł. Dializę otrzewnową rozpoczęto bez problemów za pomocą wielkiego trokara. Gdy wprowadzano trokar do jamy brzusznej, Jack odwrócił oczy, był jednak na tyle blisko, że usłyszał odgłos przebijania powłok brzusznych i się skrzywił. Chwilę później przyglądał się już, jak do brzucha Laurie wtłaczany jest pozbawiony potasu płyn izotoniczny. Ukradkiem trzymał kciuki i modlił się, by zabieg okazał się skuteczny. Wiedział, że dzięki rozległej powierzchni, jaką stanowią pętle jelit, w połączeniu z gęstą siecią naczyń krwionośnych, dializa otrzewnowa jest najbardziej efektywną, mimo że bierną, metodą obniżenia poziomu potasu lub jakiegokolwiek innego elektrolitu we krwi. Niestety po dziesięciu minutach agresywnej terapii stan Laurie poprawił się w deprymująco niewielkim stopniu. Caitlin poprosiła o kolejną dawkę glukonianu wapniowego i własnoręcznie zrobiła zastrzyk. Jack słyszał to z daleka, gdyż zaczął krążyć pomiędzy łóżkiem Laurie a holem. Tym razem to nie kofeina nie pozwalała mu usiedzieć spokojnie, lecz narastający strach i poczucie winy. Obawiał się, że kolejny raz stał się przekleństwem dla tych, których kochał. Myśl ta dręczyła go

bezlitośnie. W ciągu jednej nocy zdążył już stracić dziecko; teraz groziła mu utrata bliskiej osoby. Co gorsza, zdawał sobie sprawę, że przynajmniej w części ponosi za to winę. Kiedy z laboratorium przysłano wyniki badań krwi, Burroughs pokazała je Jackowi. – Cóż, miał pan absolutną rację – stwierdziła, wskazując zaznaczony markerem nienormalnie wysoki poziom potasu. – To chyba najwyższa wartość, jaką kiedykolwiek widziałam. Gdy będzie już po wszystkim, chętnie posłucham, skąd pan to wiedział. – Z przyjemnością powiem to pani – odparł Stapleton – pod warunkiem że pani Montgomery dojdzie do siebie. – Nie wiedział, czy będzie miał ochotę rozmawiać z kimkolwiek, jeśli Laurie nie przeżyje. – Robimy co w naszej mocy – zapewniła go Caitlin. – W każdym razie jej kolor już się poprawił, a źrenice zdecydowanie się zwęziły. Czas płynął nieubłaganie. Jack trzymał się na uboczu. Coraz trudniej było mu przyglądać się biernie, jak Laurie leży na łóżku, podczas gdy obcy człowiek ugniata jej klatkę piersiową, a inny obojętnie naciska worek Ambu. Pacjenci, którzy wcześniej stanęli w drzwiach pokoi, by obserwować rozgrywający się dramat, wrócili do łóżek. Większość oddziałowych pielęgniarek również odeszła, by zająć się własnymi chorymi. Była za dwadzieścia szósta, kiedy pojawił się pierwszy naprawdę optymistyczny znak, i to Caitlin go zauważyła. – Hej! Ludzie! – krzyknęła. – Mamy elektryczną aktywność serca! – Ratowniczka, która nie wykonywała ani zewnętrznego masażu serca, ani sztucznego oddychania, popędziła do elektrokardiografu i spojrzała jej przez ramię. – Wyślij kolejną próbkę na badanie poziomu potasu – wrzasnęła Caitlin do asystującej im pielęgniarki. – Rany! Ta krzywa zaczyna wyglądać zupełnie normalnie – zauważyła ratowniczka. Burroughs przytaknęła. – I coraz lepiej. – Wstrzymaj uciski! – zawołała Caitlin do ratownika, który klęczał nad Laurie. – Zobaczmy, czy ma tętno! Ratownik obsługujący worek Ambu również przerwał na chwilę i przesunął palcami wzdłuż szyi Laurie, szukając pulsu. – Jest tętno! I, rany, oddycha samodzielnie! – Zdjął maskę z końcówki rurki dotchawiczej. Przysunął dłoń, by wyczuć strumień wdychanego i wydychanego powietrza. – Oddycha zupełnie normalnie i wyrzuca rurkę. – Spuść powietrze i wyciągnij ją! – rozkazała Caitlin. – Jej EKG wygląda już zupełnie normalnie. Ratownik szybko wykonał polecenia i wydobył rurkę z ust Laurie, nadal jednak odciągał jej podbródek w tył, by upewnić się, że drogi oddechowe są drożne. Laurie zakaszlała kilka razy.

Usłyszawszy tę wymianę zdań, Jack wrócił biegiem z pogrążonego w mroku holu, gdzie krążył niespokojnie, i wszedł za kontuar stanowiska pielęgniarskiego. Laurie była podłączona do jednego z zawieszonych nad blatem monitorów, ale by go zobaczyć, trzeba było wkroczyć za kontuar. Kiedy spojrzał tam pół godziny wcześniej, świetlne punkty wskazujące stan ciśnienia krwi i tętna zakreślały na ekranie proste linie. Teraz było inaczej i serce skoczyło mu w piersi. Laurie miała zarówno tętno, jak i ciśnienie krwi! – Wstrzymajcie dializę otrzewnową! – poleciła Caitlin. – I odsączcie żywicę kationowymienną. Nie chcemy przesadzić i mieć potem kłopot z niedoborem potasu. Jack wyszedł zza kontuaru. Wokół Laurie znów zapanował ruch, gdy wykonywano najnowsze rozkazy Burroughs. Stapleton nie chciał zawadzać, ale przy tak obiecującym obrocie zdarzeń pragnął być blisko niej. – Alleluja! – zawołał ratownik, który jako ostatni wykonywał sztuczne oddychanie. – Budzi się! Nie mogąc się pohamować, Jack przecisnął się do wezgłowia łóżka dosuniętego do stanowiska pielęgniarskiego. Spojrzał w dół i zobaczył coś, co uznał za cud. Oczy Laurie były otwarte i przesuwały się od jednej pochylonej nad nią twarzy do drugiej. Odbijały się w nich niemałe zmieszanie i lęk. Nieoczekiwanie dla siebie Jack zalał się łzami, które praktycznie przesłoniły mu widok. Próbował coś powiedzieć, ale był w stanie jedynie pokręcić głową. – Zdejmijcie jej taśmy – poleciła Caitlin, stając przy łóżku naprzeciw Jacka. Laurie była skrępowana przez cały czas reanimacji. Ratowniczka pochyliła się nad nią i uspokajająco ścisnęła jej ramię. – Wszystko jest w porządku. Proszę się odprężyć. Panujemy nad sytuacją. Będzie pani zdrowa. Laurie próbowała coś powiedzieć, ale jej głos był ledwo słyszalny. Caitlin musiała pochylić się i przysunąć ucho do jej ust. – Jest pani w Manhattan General Hospital – oświadczyła. – Wie pani, jak się nazywa i jaki jest teraz rok? – Słuchała chwilę, po czym wyprostowała się. Spojrzała ponad łóżkiem na Jacka, który uspokoił się na tyle, by powstrzymać łzy i osuszyć oczy. – Wygląda to bardzo dobrze. Jest zorientowana. Muszę przyznać, że pańska szybka diagnoza uratowała sytuację. Przy tak wysokim poziomie potasu, jaki był na początku, reanimacja z pewnością nic by nie dała. Jack skinął głową. Wciąż nie mógł wydobyć z siebie słowa. Zamiast tego pochylił się i przytknął czoło do czoła Laurie. Uwolniona już z taśm, Laurie uniosła rękę i pogładziła go z boku po głowie. – Dlaczego jesteś taki zmartwiony? Co się dzieje? – wychrypiała. Jej pytania sprowokowały kolejną falę łez. Mógł tylko ścisnąć jej dłoń. Pielęgniarka, która siedziała za kontuarem, wstała nagle. Właśnie odebrała telefon. – Doktor Burroughs – zawołała. – Poziom potasu u pani Montgomery wynosi cztery miliekwiwalenty. – Rany – krzyknęła Caitlin. – To znakomicie. – Odwróciła się do trojga swych podwładnych. –

W porządku. Oto plan działania. Ja zadzwonię do lekarki prowadzącej i opowiem jej o wszystkim, a wy zabierzecie pacjentkę na intensywną terapię i podłączycie ją do monitora. Potem wyślecie kolejną próbkę krwi do badania poziomu potasu. Kiedy skończę rozmowę, przyjdę tam, żebyśmy mogli zdecydować, co z płynami. Gdy ratownicy sprawnie zaczęli przygotowania do przewiezienia Laurie, Jack odzyskał mowę. – Nie jestem zmartwiony – szepnął jej do ucha. – Cieszę się, że wszystko jest w porządku. Wystraszyłaś nas. – Naprawdę? – zdziwiła się. Ona także odzyskała głos, ale mówienie sprawiało jej ból. – Przez pewien czas byłaś nieprzytomna – wyjaśnił Jack. – Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz? – Pamiętam, jak zabierano mnie z OPZ-etu, ale nic potem. Co się stało? – Opowiem ci wszystko, co wiem, przy pierwszej okazji – obiecał Jack, gdy łóżko ruszyło z miejsca. – Idziesz ze mną? – zapytała Laurie, trzymając go za ramię. – Żebyś wiedziała – odparł, podążając obok łóżka. Pielęgniarka podbiegła i podała mu jego przemoczoną kurtkę i marynarkę. Windą dla pacjentów zwieziono Montgomery na drugie piętro, gdzie mieścił się OIOM. Przy wejściu na oddział powstał zator. Przełożona nie chciała wpuścić Jacka, twierdząc, że będzie mógł odwiedzić pacjentkę, kiedy zostanie już ulokowana w pokoju. Z początku Jack wzdragał się przed tym pomysłem. Nie chciał spuszczać Laurie z oka, biorąc pod uwagę, co się wydarzyło, kiedy to zrobił. W końcu jednak ustąpił, uznawszy, że Laurie będzie w dobrych rękach. Ratownicy z ekipy reanimacyjnej zapewnili go, że któryś z nich stale będzie przy jej łóżku. – Będę tuż obok – zapewnił ją Jack, wskazując małą poczekalnię naprzeciwko drzwi OIOM-u. Laurie skinęła głową, skoncentrowana na swych dolegliwościach, które stawały się coraz dokuczliwsze, w miarę jak jej umysł się przejaśniał. W tej chwili marzyła jedynie o kostkach lodu na wyschnięte usta i obolałe gardło oraz o jakimś leku, który uśmierzyłby ból w zoperowanym miejscu i w klatce piersiowej. Nadal nie pamiętała niczego, co się zdarzyło, odkąd opuściła OPZ. Jack wszedł do poczekalni. W środku nie było nikogo. Zegar na ścianie wskazywał szóstą piętnaście. Umeblowanie stanowiło kilka kanap i parę krzeseł. Na stoliku leżała kolekcja starych czasopism. W kącie tkwił automat z kawą. Jack przerzucił kurtkę i marynarkę przez poręcz jednej z kanap i usiadł z ciężkim westchnieniem. Oparł się wygodnie, założył ręce za głowę i zamknął oczy. Był roztrzęsiony. Nigdy dotąd nie przeżył takiego stresu połączonego z takim wysiłkiem fizycznym i huśtawką emocji. Sprawę pogarszał dodatkowo utrzymujący się wpływ kofeiny, który sam w sobie powodował, że było mu niedobrze. Zamknięcie oczu pozwoliło mu zastanowić się nad kryminalnymi aspektami tego, co przydarzyło się Laurie. Zaaferowany grożącym jej niebezpieczeństwem nie pomyślał o tym aż do tej chwili.

Przypomniał sobie opaloną pielęgniarkę, którą zastał w pokoju Laurie, gdy wparował do środka. W nikłym świetle jej twarz wydawała się niemal wynędzniała, z ciemnymi, krótko ostrzyżonymi włosami, głęboko osadzonymi oczami i olśniewająco białymi zębami. Najbardziej utkwiły mu w pamięci poduszka w jednej dłoni i wielka strzykawka w drugiej. Wiedział, że mogło być wiele powodów, dla których trzymała te przedmioty, podobnie jak mogły być powody wyjaśniające jej bezruch w obliczu krytycznej sytuacji. Jako rezydent nieraz widywał innych, drętwiejących w podobny sposób. Prawdę mówiąc, sam zareagował tak samo, gdy tuż po studiach po raz pierwszy miał do czynienia z zatrzymaniem akcji serca. Jednak dzisiejszego rana nie mógł się oprzeć wrażeniu, że jej zachowanie było podejrzane. Widział ją znów podczas wykończającej nerwowo reanimacji, ale tylko przez moment, gdy pojawiła się przy stanowisku pielęgniarskim w drodze do magazynu leków. Nie brała udziału w reanimacji. Jack zapytał jedną z pomagających im pielęgniarek, jak się nazywa jej opalona koleżanka. Kiedy usłyszał odpowiedź, nabrał jeszcze większych podejrzeń. Było to kolejne nazwisko z listy Rousseau. Nagle otworzył oczy i pogmerawszy w kieszeni kurtki, wydobył telefon komórkowy. Nie bacząc na godzinę, pospiesznie wystukał domowy numer Lou Soldano w SoHo. Po tym, czego był świadkiem, Lou musiał się włączyć w sprawę. Nie było już żadnych wymówek. Telefon zadzwonił sześć razy, nim detektyw podniósł słuchawkę. Jego głos brzmiał chropawo i Jack musiał odczekać, aż minie mu atak kaszlu. – Żyjesz jeszcze? – spytał, kiedy w słuchawce zapadła wreszcie cisza. – Daj spokój tym żartom – warknął Lou. – Lepiej, żeby to było coś ważnego. – To więcej niż ważne – odparł Jack. – Wczoraj wieczorem Laurie przeszła nagłą operację w Manhattan General. Potem, parę godzin temu, ktoś postawił ją na skraju przepaści i solidnie popchnął. Była tak bliska śmierci, jak tylko można. Prawdę mówiąc, przez kilka sekund, a może nawet minut, już nie żyła. – Mój Boże! – krzyknął Lou, co wywołało kolejny atak kaszlu. – Każdego ranka tak kaszlesz? – zapytał Jack, gdy detektyw wrócił na linię. – Gdzie ona teraz jest? – rzucił Lou, ignorując jego pytanie. – Na oddziale intensywnej opieki medycznej na drugim piętrze – odparł Jack. – Ja siedzę w poczekalni naprzeciw wejścia. – Czy coś jej grozi? – W sensie medycznym czy innym? – Jednym i drugim. – Pod względem medycznym, jak sądzę, sytuacja jest w zasadzie opanowana. Na szczęście zajęła się nią wyjątkowo bystra lekarka kardiolog o wyglądzie licealistki. To druga osoba dzisiejszej nocy,

która uświadomiła mi, że mam już z górki. Jeśli chodzi o to, czy ten, kto chciał zabić Laurie, może podjąć kolejną próbę, nie uważam, by trzeba się było tego obawiać. Nie na intensywnej terapii. Jest tu zbyt wielu ludzi, a ja waruję pod jedynymi drzwiami. – Wiesz może, kto to zrobił? – Jest pewna osoba, konkretnie mówiąc, jedna z pielęgniarek, na którą bym stawiał, ale to tylko domysły. Opowiem ci wszystko, kiedy tu dotrzesz. Mamy też listy Rousseau, więc czeka cię huk roboty. Ale poglądu, że seria Laurie jest tylko hipotezą, nie da się już utrzymać. Ona sama niemal stała się jedną z ofiar. – Wiesz, jak nazywa się ta pielęgniarka? – Rakoczi. – Co to za nazwisko? – Nie mam pojęcia. – Czy ta Rakoczi wie, że ją podejrzewasz? – Tak przypuszczam – odparł Jack. – Unikała mnie podczas reanimacji Laurie. Była w jej pokoju, kiedy tam wpadłem i zastałem ją w stanie agonalnym. – Tu w skrócie opisał tę scenę tak, jak ją zapamiętał. – Cóż, ona jest pierwszą osobą, z którą chcę porozmawiać – stwierdził Lou. – Przyjadę tak szybko, jak to tylko możliwe, czyli, realnie rzecz biorąc, za jakieś pół godziny. Tymczasem zadzwonię na miejscowy komisariat. Niech paru funkcjonariuszy przyjdzie do szpitala i obstawi wejście na OIOM, na wypadek gdybyś musiał iść do kibla albo coś w tym rodzaju. – Świetny plan. – Byłeś na nogach całą noc? – Tak – przyznał Jack. – W porządku. Zostań na miejscu i do zobaczenia. Stapleton miał się już rozłączyć, kiedy usłyszał, jak Lou dodaje: – Jeszcze jedno. Nie zgrywaj bohatera, dobra? Po prostu siedź na tyłku. – Nie bój się – uspokoił go Jack. – Po tym, co przeszedłem, już ledwo dyszę. Nigdzie się nie ruszam. Rozłączył się, odłożył telefon i znów zamknął oczy. Rozmowa z Lou Soldano przyniosła mu ulgę. Przestępstwo popełnione na Laurie i pozostałych osobach z jej serii nie było już jego problemem. Czuł się jak biegacz po przekazaniu pałeczki w sztafecie. Jego udział się skończył. Nie wiedział jednak, jak bardzo przyjdzie mu żałować, że nie dotrzymał słowa.

Rozdział 25

– Przepraszam – powiedziała Caitlin Burroughs, szturchając Jacka w ramię. Stapleton zamrugał, wyrwany ze snu. Był ledwo żywy, ale gdy tylko wzrok mu się wyostrzył, i zorientował się, gdzie jest i kto go woła, momentalnie się wyprostował. Był zaskoczony i autentycznie przerażony, że zasnął. – O co chodzi? – zapytał nerwowo. – Co z Laurie? – Wszystko w porządku – uspokoiła go Caitlin. – Ostatnie badanie wykazało normalny poziom potasu, a jej czynności życiowe są w pełni stabilne. Za zgodą doktor Riley zaczęła już nawet przyjmować doustnie płyny. Dren z rany pooperacyjnej także został usunięty, więc można powiedzieć, że wraca do zdrowia. – Fantastycznie – rzekł Jack, przesuwając się do przodu, by wstać. Caitlin powstrzymała go, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Wiem, że chciałby ją pan odwiedzić, ale myślę, że lepiej byłoby zostawić ją na razie w spokoju. Jest wyczerpana i śpi. Jack opadł z powrotem na kanapę i skinął głową. – Chyba ma pani rację. Prawdę mówiąc, w tej chwili bardziej martwię się o jej bezpieczeństwo. Nie

muszę chyba wyjaśniać, że ktoś umyślnie podał jej potas. – Tyle się domyśliłam – przyznała Burroughs. – Ale niech pan będzie spokojny! Jestem przekonana, że OIOM jest bezpieczny, a dla stuprocentowej pewności poprosiłam jednego z moich ludzi, żeby był wciąż przy jej łóżku. Będzie czuwał nad nią jak jastrząb. Nikt bez jego pozwolenia nie zbliży się do niej. – Doskonale – stwierdził Jack. – Przypuszczam, że nie powinnam pytać, kto mógł jej to zrobić. – Myślę, że dopóki sprawa nie zostanie wyjaśniona, im mniej będzie się o tym mówiło, tym lepiej – zgodził się Jack. – Wiem, że to trudne w szpitalu, w którym plotki rozchodzą się lotem błyskawicy, ale chyba najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli pani i jej koledzy przez dzień lub dwa zachowacie dyskrecję. Niedługo przyjedzie tu detektyw z wydziału zabójstw i mam nadzieję, że uda mu się ustalić sprawcę. W tym momencie w drzwiach pojawiło się dwoje umundurowanych policjantów: zwalisty ciemnoskóry Kevin Fletcher, o potężnych mięśniach rozpychających materiał munduru, oraz stosunkowo drobna Latynoska Toya Sanchez. Oboje sprawiali wrażenie skrępowanych obecnością w szpitalu. Przedstawili się Jackowi, nie pokonując granicy szeptu. Powiedzieli, że kazano im po prostu zgłosić się do niego. Zachowywali się, jak gdyby nie mieli pojęcia, co robić. – Może weźmiecie dwa krzesła i usiądziecie przy drzwiach OIOM-u – zaproponował Jack. – Pilnujcie, żeby nie wchodził tam nikt niepowołany. – A potem, zwracając się do Caitlin, dodał: – Zakładam, że to jedyne wejście. – Zgadza się – potwierdziła lekarka. Zadowoleni, że otrzymali jakieś wskazówki, policjanci poszli za radą Jacka i wkrótce siedzieli już po obu stronach dwuskrzydłowych drzwi prowadzących na oddział. Jack uznał, że ich obecność robi przynajmniej imponujące wrażenie. Właściwe bezpieczeństwo zapewniał sam ruchliwy OIOM. – Muszę iść na obchód – powiedziała Burroughs. – Tak więc zostawiam pana na posterunku. – Dziękuję za wszystko, co pani zrobiła – oświadczył Jack z całą szczerością. – Była pani wspaniała. – Kluczem była pańska wskazówka o potasie – odparła Caitlin. – Może powinien pan pomyśleć o zajęciu się kardiologią. Tworzylibyśmy dobrany zespół. Jack roześmiał się, zastanawiając się, czy ta kobieta o wyglądzie nastolatki nie flirtuje z nim. Potem uśmiechnął się na myśl o własnej próżności, przyznając, że próbuje zrekompensować sobie fakt, iż wcześniej za jej sprawą poczuł się jak starzec. Pomachał jej, gdy wychodziła z poczekalni. Rozparł się wygodnie na kanapie. Nie obawiał się, że znowu zaśnie, gdyż zastrzyk adrenaliny, jaki otrzymał, gdy Caitlin go obudziła, wciąż jeszcze krążył w jego żyłach. Zamiast tego zaczął się zastanawiać, co naprawdę mogło skłonić kogoś do uśmiercania pacjentów, którzy byli nosicielami

markerów wadliwych genów. Było dla niego oczywiste, że wytłumaczeniem tak potwornej nikczemności nie może być po prostu patologiczna osobowość aspołeczna, choć ten, kto wykonywał zastrzyki potasu, z pewnością miał takie zaburzenie. Intuicja podpowiadała mu, że w grę wchodzi szerzej zakrojony spisek z udziałem grubych ryb z AmeriCare. Jego zdaniem był to odrażający przykład wypaczenia praktyki medycznej, odkąd służba zdrowia przeistoczyła się w wielki biznes, za którym idą ogromne pieniądze. Wiedział dobrze, że w nadmiernie rozbudowanej administracji monstrualnych koncernów medycznych w rodzaju AmeriCare siedzą ludzie tak bardzo oddaleni organizacyjnie, a często nawet geograficznie, od rzekomej zasadniczej misji tych spółek, że bez trudu mogliby stracić ją z oczu, zaślepieni wymaganiami rentowności i, w konsekwencji, cen akcji. Zamieszanie w holu wyrwało go z tych rozmyślań. Grupa pielęgniarek wysiadła właśnie z windy i obecność policjantów, którzy sprawdzali ich dowody tożsamości przed wpuszczeniem na OIOM, wzbudziła lekką sensację. Patrząc, jak kobiety śmieją się i żartują, Jack zastanawiał się, czy zachowywałyby się w ten sposób, gdyby wiedziały, co się dzieje za kulisami w ich szpitalu. Pielęgniarki, w jeszcze większym stopniu niż lekarze, były codziennie prawie jak na linii frontu, zmagając się z cierpieniem. Był pewien, że zareagowałyby oburzeniem na wieść, że jedna z nich jest podejrzana o taką nikczemność. Ta myśl przywiodła go znów do Jasmine Rakoczi. Jeśli to ona była winowajczynią, co uważał za całkiem możliwe, musiała być osobą wybitnie aspołeczną. Jack mimo woli zaczął powątpiewać w trafność swych podejrzeń. Czy pielęgniarka mogła być aspołeczna? Wydawało mu się to jawną sprzecznością. Ale przyjąwszy nawet, że tak było, jak mogła otrzymać pracę w tak prestiżowym szpitalu? To nie miało sensu, szczególnie w połączeniu z myślą, że jakiś liczykrupa w samym sercu struktury organizacyjnej AmeriCare musiał mówić jej, kogo ma nafaszerować potasem. Drzwi OIOM-u otworzyły się gwałtownie i wysypała się z nich kolejna grupa pielęgniarzy i pielęgniarek. Byli równie zaskoczeni i zaciekawieni obecnością policji. Policjanci byli uprzejmi, lecz nie wdawali się w rozmowy, i już po paru minutach głosy pielęgniarek przycichły, gdy cała grupka zniknęła w głębi korytarza. Oczy Jacka powędrowały ku zegarowi na ścianie. Było nieco po siódmej. Nagle zaświtało mu w zmęczonej głowie, dlaczego jedna grupa pielęgniarek weszła, a inna opuściła oddział. Nocna zmiana dobiegła końca i do pracy ruszała nowa ekipa. Stapleton zerwał się z kanapy. Nie przyszło mu wcześniej do głowy, że Jasmine Rakoczi opuści szpital, nim Lou dotrze na miejsce. Jeśli to ona była winowajczynią i jeśli przeczuwała, że Jack to wie, mogła zniknąć na dobre. Po kilku krokach znalazł się na korytarzu, gdzie pospiesznie uprzedził dwójkę policjantów, że idzie na piąte piętro. Wspomniał, że gdyby detektyw Lou Soldano pojawił się pod jego nieobecność, mają powiedzieć mu, dokąd poszedł, i wysłać go tam. Następnie popędził do wind. W holu widać było wyraźnie, że szpital zmienił oblicze. Rozpoczął się dzienny ruch. Na windę czekało kilkanaście osób, w tym paru sanitariuszy z wózkami, jadących po pacjentów, których mieli zabrać na planowe operacje.

Pierwsza jadąca w górę kabina, która zatrzymała się na ich piętrze, wydawała się pełna. Mimo to kilka osób wsiadło i, by nie być gorszym, Jack zrobił to samo, dosłownie wpychając się do środka. Wyczuwał oburzenie ludzi, gdy drzwi ledwie mogły się domknąć. Byli ściśnięci jak śledzie, ale nikt nie odezwał się słowem, gdy winda ruszyła w górę. Ku rozgoryczeniu Jacka jazda była frustrująco powolna. Kabina zatrzymywała się na każdym piętrze, wypluwając pasażerów, najczęściej tych z głębi, tak że on i parę innych osób musiało na każdym postoju wysiąść, żeby ich wypuścić. Kiedy winda dotarła na piąte piętro, nie był już w stanie opanować zniecierpliwienia, i gdy tylko drzwi się otworzyły, pierwszy znalazł się na zewnątrz. Zamierzał podbiec do stanowiska pielęgniarskiego i zapytać o Jasmine Rakoczi. Miał nadzieję, że coś ją zatrzymało i zdąży złapać ją przed wyjściem. Naprzeciw windy, z której wysiadł, była inna. Jej drzwi zamykały się właśnie. Zdawało mu się, że kątem oka dostrzegł dość charakterystyczną twarz pielęgniarki, której szukał. Nie był tego pewien, a kiedy gwałtownie odwrócił głowę, by spojrzeć raz jeszcze, drzwi były już zamknięte. Przez chwilę nie wiedział, co robić. Gdyby zbiegł po schodach, miał spore szansę wyprzedzić windę. Ale jeśli się mylił i to nie była Rakoczi? Po kilku falstartach pod wpływem impulsu wrócił do pierwotnego planu i pobiegł w stronę stanowiska pielęgniarskiego. Po drodze widział sporo pielęgniarek, z których część rozpoznawał, co uznał za zachęcające. Za kontuarem zastał recepcjonistę, który dopiero co przyszedł do pracy. Zajęty był porządkowaniem bałaganu na biurku, w znacznej części będącego skutkiem reanimacji Laurie. Wyrzucając z siebie słowa w tempie karabinu maszynowego, Jack przedstawił się i zapytał o Jasmine Rakoczi. Recepcjonista, drobny blondyn z końskim ogonem, powiedział mu, że Jazz Rakoczi wyszła dwie sekundy temu. Spojrzał ponad ramieniem Jacka, by sprawdzić, czy nie zobaczy jej w holu przy windach. – Wie pan, jak mogę ją złapać? – zapytał szybko Jack, domyślając się, że to istotnie ona mignęła mu w windzie – To znaczy, którym wyjściem wychodzi albo w którą stronę idzie? Muszę z nią porozmawiać. To ważne. – Ona nie chodzi na piechotę – odparł recepcjonista. – Jeździ szpanerskim czarnym hummerem H2. Pokazała mi go raz. Ma niesamowite nagłośnienie. Parkuje go zawsze na pierwszym poziomie parkingu, naprzeciw drzwi kładki dla pieszych. – Na którym piętrze trzeba wysiąść z windy, żeby się dostać na kładkę dla pieszych? – zapytał pospiesznie Jack. – Na pierwszym, oczywiście – odparł mężczyzna z taką miną, jakby to było najgłupsze pytanie, jakie usłyszał w życiu. Stapleton ruszył biegiem ku schodom. Wcześniej mógł liczyć na to, że przegoni windę Rakoczi, ale teraz, straciwszy nieco czasu przy stanowisku pielęgniarskim, wiedział, że to nie wchodzi w rachubę. Ale nie żałował swej decyzji, gdyż rozminąłby się z nią tak czy owak. Zbiegłby aż na parter, by spróbować złapać ją przy głównym wyjściu. Jak się okazało, miał jeszcze szansę ją dopędzić.

Musiała przejść przez kładkę dla pieszych, a następnie uruchomić samochód. Fakt, że wiedział, jakim samochodem jeździła, mógł się okazać kluczem. Klatka schodowa pomalowana była na stalowoszary kolor. Same stopnie były stalowe i każdy jego krok brzmiał jak uderzenie w bęben. Monotonny łoskot niósł się echem w zamkniętej przestrzeni. Na piętro przypadały dwa biegi schodów, tak więc Jack raz po raz obracał się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, pędząc spiralą w dół. Gdy dopadł do drzwi pierwszego piętra, kręciło mu się już w głowie, i wychodząc na korytarz, zatoczył się lekko. Jego nieogolona twarz i niechlujny wygląd w połączeniu z niepewnym krokiem sprawiały, że ludzie omijali go szerokim łukiem, gdy gorączkowo wypytywał ich, jak dojść do kładki dla pieszych. Wreszcie ktoś się zlitował i palcem wskazał mu drogę. Jack popędził ile sił w nogach. Przepraszając raz po raz, przepychał się przez strumień pracowników idących w stronę parkingu. Pokonał dwuskrzydłowe drzwi i zorientował się, że jest na kładce dla pieszych, gdyż nagle po obu stronach otworzył mu się widok na Madison Avenue. Na końcu kładki znajdowały się kolejne drzwi, za nimi zaś mały hol pełen ludzi czekających na windę. Jack z trudem torował sobie drogę, póki nie dotarł do ciężkich drzwi na pierwszy poziom parkingu. Otworzył je pchnięciem. Na parkingu panował ożywiony ruch. Światła wjeżdżających i wyjeżdżających aut krzyżowały się w wypełnionym spalinami półmroku. Na zewnątrz nocne niebo zaczął właśnie rozjaśniać pierwszy brzask, podczas gdy wnętrze parkingu oświetlały kiepsko rozmieszczone z rzadka świetlówki. Znajomość marki samochodu Jazz istotnie okazała się kluczem. Jack natychmiast wypatrzył go wśród pozostałych pojazdów. Zgodnie ze słowami recepcjonisty, stał naprzeciw drzwi wychodzących na kładkę dla pieszych. Wspiąwszy się na palce, by nie zasłaniały mu widoku wozy przejeżdżające między nim a hummerem, Jack zobaczył Rakoczi! Szła właśnie w stronę swojego samochodu. Jack dostrzegł nawet w jej dłoni coś, co uznał za pilota; celowała tym w hummera, przeciskając się do drzwi od strony kierowcy. Odstęp między nim a sąsiednim pojazdem wynosił niewiele ponad pół metra. – Pani Rakoczi! – wrzasnął Jack, przekrzykując hałas silników. Zobaczył, że kobieta odwraca się i patrzy w jego stronę. – Proszę chwilę zaczekać! Muszę z panią porozmawiać! – Przez jego zmęczony umysł przemknęła myśl, że nie jest rozsądnie zaczepiać osobę, którą podejrzewa o to, że jest seryjnym zabójcą. Jednak pragnienie zatrzymania jej było silniejsze od jego obaw. Na pełnym ludzi i pojazdów parkingu czuł się dość bezpieczny, tym bardziej że nie miał najmniejszego zamiaru zachowywać się zaczepnie, a tylko stanowczo. Rozejrzał się na lewo i prawo, wypatrując luki między przyjeżdżającymi i wyjeżdżającymi autami. Spaliny i hałas były dokuczliwe. Przeszedł na drugą stronę. Jazz stała przy uchylonych drzwiach hummera. Pilot zniknął, najprawdopodobniej ukryty w kieszeni. Ubrana była w obszerny płaszcz koloru khaki narzucony na zielony strój operacyjny. Prawą rękę trzymała w kieszeni. Patrzyła na niego wyniośle, niemal wyzywająco. Wcisnąwszy się między hummera a sąsiedni samochód, Jack podszedł prosto do pielęgniarki. Jej oczy zwężały się w miarę, jak się zbliżał. Odniósł wrażenie, że ta kobieta nie ma w sobie zbyt wiele ciepła.

– Musi pani wrócić do szpitala – powiedział dość głośno, aby było go słychać mimo ryku pojazdów. Chciał uniknąć dyskusji. Starał się nadać głosowi zdecydowane brzmienie. Wskazał nawet kciukiem za siebie. – Jest tam paru ludzi, którzy chcą z panią porozmawiać. – Jestem po pracy – prychnęła drwiąco. – Jadę do domu. Odwróciła się i wstawiła nogę do wozu, z oczywistym zamiarem wsunięcia się za kierownicę. Jack złapał ją za prawą rękę tuż nad łokciem i przytrzymał na tyle mocno, by nie pozwolić jej na to. – Musi pani koniecznie porozmawiać z tymi ludźmi – oświadczył. Chciał jeszcze powiedzieć, żeby poszła z nim, ale nie dokończył. Nim zorientował się, co się dzieje, Jazz błyskawicznym ciosem karate uwolniła rękę i niemal równocześnie kopnęła go kolanem w krocze. Zgiął się wpół. Z jego ust wydobył się mimowolny jęk. Zaraz potem poczuł na karku chłodną lufę. – Wstawaj, dupku – wycedziła Jazz wystarczająco głośno, by ją usłyszał. – I wsiadaj do tego cholernego samochodu. Jack uniósł głowę. Z bólu ledwo widział na oczy i nie był pewien, czy w ogóle jest w stanie chodzić. – Ten pistolet wystrzeli, jeżeli nie wsiądziesz – syknęła Jazz. Cofnęła się o krok i Stapleton przesunął się do przodu. Prawą ręką trzymając się wciąż za podbrzusze, lewą pomógł sobie wsiąść za kierownicę. Ból nie przypominał żadnego, jaki znał do tej pory. Sprawiał, że czuł się, jak z gumy. – Przesuń się na fotel pasażera – rozkazała Jazz, popatrzywszy wkoło, by sprawdzić, czy ktokolwiek zauważył, co się dzieje. W panującym na parkingu zamieszaniu i hałasie nikt nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. – No już! – warknęła, dla zachęty szturchając Jacka w głowę końcówką tłumika. Mając na drodze skrzynię biegów, Jack nie był pewien, czy jest w stanie wykonać polecenie Jazz, czuł jednak, że nie ma wyjścia. Wyciągnąwszy się nad centralną konsolą, opadł na siedzenie pasażera, przekręcił się na plecy, po czym uginając kolana, przeniósł stopy na drugą stronę. Leżał teraz częściowo na boku, częściowo zaś na plecach, zwinięty w ciasny kłębek. Jazz szybko usiadła za kierownicą i zatrzasnęła drzwi, w znacznym stopniu odcinając hałas garażu. Wycelowała w twarz Jacka, trzymając lufę zaledwie parę centymetrów od jego czoła. – I o czym ci ludzie chcą ze mną rozmawiać? – zapytała z wyraźną drwiną. Jack otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale przerwała mu. – Nic nie mów, bo to i tak nieważne. Ważne jest tylko to, że dałeś się zabić. Pomimo tłumika huk strzału w ciasnej kabinie był wystarczająco głośny, by spowodować dzwonienie w uszach. Jack, który w reakcji na hałas odruchowo zamknął oczy, zdążył otworzyć je w samą porę, by ujrzeć, jak głowa Jazz opada i uderza o kierownicę. Na jej karku pojawił się strumyczek krwi. Na domiar wszystkiego jej pistolet opadł mu na pierś.

– Przepraszam – rozległ się męski głos z mroków tylnego siedzenia. – Byłby pan łaskaw podać mi glocka panny Rakoczi? Byłbym wdzięczny, gdyby zrobił pan to, trzymając za tłumik, nie za uchwyt. Jack ujął broń tak, jak mu polecono. Zdołał się wyprostować na tyle, że unosząc głowę, mógł wyjrzeć ponad zagłówek. Ze względu na mocno przyciemnione okna zobaczył niewiele – sylwetkę człowieka siedzącego bezpośrednio za fotelem kierowcy. W powietrzu unosił się silny zapach kordytu. – Czekam na pistolet – powiedział widmowy mężczyzna. – Jeśli nie zrobi pan tego, o co proszę, konsekwencje będą tragiczne. Sądziłem, że będzie pan skory do pomocy, zważywszy na to, że ocaliłem panu życie. Oszołomiony i wstrząśnięty nieoczekiwanym rozwojem wypadków, Jack nie czuł się na siłach, by kwestionować żądanie nieznajomego. Zamierzał właśnie podać mu broń przez odstęp między przednimi fotelami, gdy nagle drzwi od strony kierowcy otworzyły się gwałtownie i bezwładne ciało Jazz wypadło na beton. Ponownie zaskoczony, Jack spostrzegł równie zaskoczonego Lou. – Na tylnym siedzeniu! – krzyknął. – Uważaj! Soldano zniknął w tym samym momencie, w którym ciemna postać na tylnym siedzeniu ponownie wystrzeliła. Rozległ się odgłos tłuczonego szkła. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, Jack obrócił pistolet, który trzymał w ręce, tak że jego palec wskazujący wsunął się w osłonę spustu. Wciąż kulił się za oparciem fotela, gdy uniósł glocka i celując na ślepo w kierunku ciemnej sylwetki, strzelił trzy razy. Odgłos, jaki wydała broń, przypominał mu głośny, syczący stuk, coś między uderzeniem w worek treningowy a sykiem spuszczanego z opony powietrza. Łuski upadły z brzękiem między przednie siedzenia. Choć dzwoniło mu w uszach, powróciła cisza. Kabinę hummera ponownie wypełniła woń kordytu. Serce waliło mu jak młotem. Skulony za oparciem fotela, słyszał dobiegający z tylnego siedzenia gulgoczący dźwięk. Nie śmiał drgnąć, na poły spodziewając się, że nieznajomy lada chwila uniesie się i zastrzeli go tak, jak zastrzelił Rakoczi. – Lou? – zawołał. Bał się poruszyć, ale bał się też, że jego przyjaciel mógł zostać trafiony. – Tak! – dobiegł go gdzieś z zewnątrz głos detektywa. – Nic ci nie jest? – Nie, wszystko w porządku. Czyje były te ostatnie trzy strzały? – Moje. Strzelałem na oślep. – Do kogo? – Nie mam zielonego pojęcia. – Czy kobieta, która leży obok mnie na betonie, to ta pielęgniarka, o której mówiłeś przez telefon? – Tak – odparł Jack. Zmienił pozycję. Plecy, przyciśnięte do drzwi samochodu, porządnie już dawały mu się we znaki.

– Miałem wrażenie, że obiecałeś, że nie będziesz zgrywał bohatera – zrzędził Lou. – Ją też zastrzeliłeś? – Nie – wyjaśnił Jack. – To zrobił ten gość z tylnego siedzenia. – Kimkolwiek jest, strzelał do mnie – stwierdził Lou. – Nie lubię tego. Oprócz gulgotania Jack słyszał teraz wyraźne rzężenie. W tej samej chwili dostrzegł oczy Lou pomiędzy otwartymi drzwiami kierowcy a karoserią. Detektyw klęczał przy przednim kole z pistoletem uniesionym na wysokość głowy. Stapleton opuścił nogi pod deskę rozdzielczą, gdzie było ich miejsce. Mógł teraz poruszyć głową i ostrożnie wyjrzeć do tyłu między przednimi fotelami. W półmroku, mając tak ograniczone pole widzenia, dostrzegł jedynie dłoń leżącą bezwładnie na tylnym siedzeniu, z palcem wskazującym tkwiącym wciąż w osłonie spustu pistoletu. W tym momencie usłyszał chrapliwy oddech. Zebrawszy się na odwagę, wystawił głowę ponad zagłówek. Zobaczył majaczącą w mroku postać mężczyzny siedzącego prosto, ale z głową odchyloną w tył i rozrzuconymi na boki rękoma. Na twarzy miał kominiarkę. Oddychał z wysiłkiem. – Chyba go postrzeliłem – powiedział Jack. Lou wstał, przeszedł wzdłuż samochodu i włożył pistolet przez tylne okno. Trzymał broń oburącz, mierząc w rannego napastnika. – Możesz zapalić światło? – zapytał. Jack obrócił się i chwilę szukał włącznika. Wreszcie znalazł go i pstryknął. Spojrzał znów na tylne siedzenie. Na klatce piersiowej mężczyzny widniała powiększająca się plama krwi. – Dosięgniesz do jego spluwy? – zapytał Lou, wciąż mierząc w najwyraźniej nieprzytomnego człowieka. Jack nieufnie wyciągnął rękę w stronę broni, jakby nieznajomy mógł nagle ocknąć się i, niczym na filmie grozy, zerwać do jeszcze jednej, rozpaczliwej walki. – Złap ją tylko za lufę, nie za uchwyt – upomniał go Lou. – I połóż na przednim siedzeniu. Jack wykonał polecenie, po czym szybko wysiadł z samochodu. Otworzył tylne drzwi i nachylił się do środka, by dokładniej przyjrzeć się rannemu. Z bliska jeszcze wyraźniej rzucało się w oczy, jak wysilony jest jego oddech. Jack ściągnął mężczyźnie kominiarkę w nadziei, że to pomoże mu oddychać swobodniej. Lou otworzył drzwi po drugiej stronie. – Rozpoznajesz go? – zapytał. – Widzę go pierwszy raz w życiu – odparł Stapleton. Podczas gdy Jack szukał tętna, Lou chwycił materiał koszuli rannego i nagłym szarpnięciem rozerwał ją. Guziki odskoczyły. Na klatce piersiowej

mężczyzny widoczne były trzy rany wlotowe. – Powiedziałbym, że go postrzeliłeś – zauważył detektyw z podziwem. – Jego tętno jest nitkowate i przyspieszone – stwierdził Jack. – Jeśli nie zadziałamy szybko, niedługo zabawi na tym świecie. Na szczęście nie trzeba go już wieźć do szpitala. – Idź obejrzeć pielęgniarkę! – polecił Lou. – Ja zacznę wyciągać go z samochodu. Jack cofnął głowę i przebiegł na drugą stronę pojazdu. Pochylił się nad Jazz. Potrzebował jedynie sekundy, by stwierdzić, że otrzymała typowy dla gangsterskich egzekucji strzał w tył głowy z bardzo małej odległości. Kula przeszła przez pień mózgu. Nie ulegało wątpliwości, że kobieta jest w agonii. Stapleton wstał i przeszedł nad pielęgniarką. Zauważył, że Lou zdążył już do połowy wywlec rannego z samochodu. – Co z tą babą? – stęknął detektyw. – Już po niej. Skupmy się na facecie. Ponieważ otwarte tylne drzwi hummera opierały się o sąsiedni pojazd, Jack musiał zawrócić, znów przejść nad Rakoczi i obiec wóz, by pomóc przy mężczyźnie. Lou trzymał go pod pachami. Jack wcisnął się obok i chwycił go za uda. – Boże! On waży chyba tonę! – jęknął Soldano, kiedy udało im się wynieść go spomiędzy zaparkowanych samochodów. Natychmiast dostali się w światła reflektorów pojazdu usiłującego wyjechać z parkingu. Kierowca miał czelność zatrąbić. – To jest możliwe tylko w Nowym Jorku – mruknął przez zaciśnięte zęby Lou pod adresem niecierpliwego kierowcy, zmordowany dźwiganiem rannego. – A tak w ogóle, kim jest, do cholery, ten facet? Zawodowym futbolistą? Gdy zbliżyli się do drzwi kładki dla pieszych, kilkoro wychodzących pracowników szpitala przystanęło, gapiąc się na nich. Nie byli pewni, co właściwie widzą. Przynajmniej jeden miał dość rozsądku, by zawrócić i przytrzymać im drzwi. W połowie drogi przez kładkę Lou się zatoczył. – Muszę stanąć – powiedział, dysząc ciężko. – Zamieńmy się – zaproponował Jack. Położyli mężczyznę na betonowej nawierzchni kładki, szybko zamienili się miejscami, po czym znów go podnieśli. – Muszę przyznać, że wybrałeś dobry moment, żeby się pokazać – zauważył Jack, postękując z wysiłku.

– Najwyraźniej zjawiłem się zaraz po tym, jak odszedłeś spod OIOM-u – odparł Lou. – Potem o włos minąłem się z tobą na piątym piętrze. Na szczęście recepcjonista powiedział mi, żebym szukał czarnego hummera. W lepszym świetle widać było wyraźnie, że plamy na koszuli mężczyzny to krew, tak więc ludzie byli teraz chętni do pomocy. Nim dotarli na drugi koniec kładki, dołączyło do nich dwóch pielęgniarzy. Jeden szedł przy głowie, obok Jacka, drugi zaś ulżył Lou, chwytając jedną nogę rannego. – Oddział nagłych wypadków jest piętro niżej – wysapał jeden z pielęgniarzy. – Poczekamy na windę czy zejdziemy po schodach? – Idziemy do windy – odparł Jack. Zdawał sobie sprawę, że ranny już nie oddycha. – Ale jedziemy na górę, nie na dół. On potrzebuje torakochirurga, i to natychmiast. Pielęgniarze spojrzeli po sobie z konsternacją, ale nie odezwali się słowem. Zamiast kłaść mężczyznę na ziemi, Jack oparł się plecami o ścianę i wolną ręką wcisnął przycisk windy. Na szczęście kabina przyjechała niemal natychmiast. Niestety, była pełna. – Wchodzimy! – ryknął Jack. Nie zważając na nic, wszedł tyłem prosto między znieruchomiałych chwilowo ludzi. Dostrzegając dramatyzm sytuacji, niektórzy wysiedli, by zrobić miejsce. Drzwi się zamknęły. Czterej mężczyźni niosący rannego patrzyli na siebie, podczas gdy reszta pasażerów wpatrywała się w zalanego krwią napastnika. Nikt się nie odzywał, gdy winda pokonywała kolejne piętro. Na drugim piętrze wynieśli mężczyznę, po czym przepchnęli się przez wahadłowe drzwi. Mijając łukowate przejście do pokoju chirurgów, Jack zawołał, że niosą człowieka, który dostał trzy kule w klatkę piersiową. Nim dotarli do drzwi bloku operacyjnego, dołączyła do nich grupa wolnych chwilowo lekarzy. Było wśród nich kilku torakochirurgów, którzy zaczęli dyskutować, oceniając stan rannego na podstawie lokalizacji ran wlotowych. Choć istniały pewne różnice zdań co do charakteru obrażeń, wszyscy byli zgodni, że jedyną szansą przeżycia dla pacjenta jest natychmiastowe podłączenie do sztucznego płucoserca. Gdy cała grupa dotarła do recepcji bloku operacyjnego, kilka pielęgniarek zareagowało przerażeniem na to wtargnięcie ludzi w zwykłych ubraniach do ich sterylnego królestwa. Oburzenie kobiet było krótkotrwałe, gdyż uświadomiły sobie, że wnoszono pacjenta ze śmiertelną raną. – Ósemka jest przygotowywana do operacji na otwartym sercu – krzyknęła jedna z pielęgniarek za biurkiem. Grupa ruszyła ostro do sali numer osiem, gdzie ranny został położony wprost na stole operacyjnym. Chirurdzy, nie tracąc czasu, rozcięli na nim ubranie. Anestezjolog pojawił się i krzyknął, że mężczyzna nie oddycha już i nie ma tętna. Szybko zaintubował pacjenta i zaczął podawać mu czysty tlen. Inny anestezjolog wkłuł mu w żyły kilka igieł o dużym przekroju i możliwie najszybciej zaczął wprowadzać nimi płyny. Zawołał też, by ustalono grupę krwi i wykonano próby krzyżowe.

Jack i Lou cofnęli się, gdy chirurdzy stłoczyli się wokół stołu. Jeden z torakochirurgów zażądał skalpela i natychmiast włożono mu go w nadstawioną dłoń. Bez wahania, nie zawracając sobie nawet głowy wciąganiem rękawiczek, chirurg zdecydowanym ruchem rozciął klatkę piersiową mężczyzny, po czym gołymi rękami rozchylił żebra jedynie po to, by stanąć wobec olbrzymiej ilości krwi. W tym momencie Lou stwierdził, że zaczeka na zewnątrz. – Ssanie! – ryknął chirurg. Jack, stojąc w głowach stołu, wyciągał szyję, by zobaczyć jak najwięcej. Było to widowisko niepodobne do czegokolwiek, co widział dotychczas. Żaden z chirurgów nie miał na sobie rękawiczek, maski ani fartucha, a ręce mieli unurzane w krwi po łokcie. Wszystko zdarzyło się tak szybko, że nikt nie miał szans wypełnić normalnej procedury przedoperacyjnej. Jack przysłuchiwał się ich komentarzom, które jedynie potwierdziły to, co wiedział już od dawna, a mianowicie, że chirurdzy są osobliwym gatunkiem. Mimo niekonwencjonalnego charakteru wydarzenia i obecności krwi bawili się świetnie. Mogło się wydawać, że cały incydent jest dla nich dogodną okazją do wykazania się potężną mocą uzdrawiania. Szybko ustalono, że mężczyzna odniósł rany, które byłyby śmiertelne, gdyby nie fakt, że zdarzyło się to w dużym szpitalu. Dwie z kul przebiły płuca. Dla chirurgów był to banalny problem. Wyzwanie stanowił trzeci pocisk. Ten naruszył, między innymi, wielkie naczynia krwionośne. Już wkrótce uszkodzone naczynia zostały zaciśnięte kleszczykami, a pacjent podłączony do płucoserca. W tym momencie niektórzy z chirurgów odeszli, by zacząć zaplanowane operacje, podczas gdy dwóch torakochirurgów przerwało na chwilę zabieg, by umyć się i włożyć zwykły strój ochronny. Jack odsunął się od stołu, chcąc zapytać anestezjologa, jak ocenia szansę mężczyzny, lecz pielęgniarka operacyjna poklepała go po ramieniu. – Przepraszam – powiedziała – ale próbujemy przywrócić tu sterylność. Jeśli chce się pan przyglądać, będzie pan musiał wyjść i przebrać się w strój operacyjny. – Mówiąc to, podała mu osłony na obuwie. – W porządku – odparł zgodnie Jack. Był zdumiony, że nie wyproszono go wcześniej. Gdy szedł długim korytarzem bloku operacyjnego, pełna przygód noc zaczęła dawać mu się we znaki. Był wyczerpany do tego stopnia, że nogi i stopy ciążyły mu niczym ołów. Mijając recepcję bloku operacyjnego, zadygotał, gdy dopadło go coś zbliżonego do mdłości. Znalazł Lou w zatłoczonym pokoju chirurgów. Detektyw rozmawiał przez telefon komórkowy. Przed nim na stoliku leżały portfel i prawo jazdy. Jack opadł ciężko na krzesło naprzeciw Lou. Ten, nie przerywając rozmowy, wskazał mu prawo jazdy. Stapleton pochylił się i podniósł je. Opiewało na nazwisko David Rosenkrantz. Unosząc dokument do oczu, Jack przyjrzał się laminowanemu zdjęciu. Mężczyzna wyglądał jak piłkarz z reprezentacji narodowej, z grubą szyją i szerokim, ukazującym zęby uśmiechem. Był przystojny. Zatrzasnąwszy klapkę telefonu, Lou spojrzał na Jacka. Oparł łokcie na kolanach i pochylił się.

– W tym momencie nie chcę pełnej relacji o tym, co się stało – oświadczył zmęczonym głosem. – Ale chciałbym wiedzieć dlaczego. Gdy kończyliśmy rozmowę, obiecałeś mi, że będziesz siedział pod OIOM-em. – Miałem taki zamiar – odparł Jack. – Ale potem uświadomiłem sobie, że nocna zmiana właśnie się kończy, i nagle przeraziłem się, że Rakoczi zniknie. Chciałem się tylko upewnić, że nie odejdzie stąd do twojego przyjazdu. Lou energicznie potarł twarz rękoma i jęknął. Gdy odsunął dłonie, jego oczy były czerwone. Wyglądał niemal równie kiepsko jak Jack. – Amatorzy! Jak ja ich nie cierpię – mruknął do siebie. – Nie przyszło mi do głowy, że ona może mieć broń – dodał Stapleton. – A tych dwoje, których zastrzelono tu w ostatnich dniach? Czy to nie dało ci do myślenia, kapuściany głąbie? – Nie – przyznał Jack. – Naprawdę obawiałem się, że już więcej jej nie zobaczymy. Pomyślałem, że zwyczajnie poproszę ją, żeby zaczekała. Nie miałem zamiaru oskarżać jej o cokolwiek. – Kiepska decyzja – zauważył Soldano. – Właśnie w ten sposób ludzie tacy jak ty tracą życie. Jack wzruszył ramionami. Wracając myślą do tych wydarzeń, wiedział, że Lou ma rację. – Widziałeś prawo jazdy tego gościa, którego postrzeliłeś? Jack przytaknął. Niechętnie dopuszczał do siebie myśl, że faktycznie postrzelił człowieka. – No więc kim jest David Rosenkrantz? Jack pokręcił głową. – Nie mam zielonego pojęcia. Nigdy go nie widziałem ani nie słyszałem tego nazwiska. – Będzie żył? – Nie wiem. Miałem właśnie zapytać anestezjologa o zdanie, ale kazano mi wyjść. Myślę, że chirurdzy są dość optymistyczni, sądząc po tym, jak ze sobą rozmawiali. Jeśli on z tego wyjdzie, będzie to dowód na to, że jeżeli masz zostać postrzelony, powinieneś zadbać, by cię trafili w porządnym szpitalu. – Ale śmieszne – stwierdził bez cienia uśmiechu Lou. – Jaki jest stan Laurie? – Dobry! Bardzo dobry! A przynajmniej był taki, kiedy odchodziłem. Chodźmy na OIOM i zapytajmy. Nie spodziewałem się, że nie będzie mnie tak długo. To zaraz na końcu korytarza. – Nie mam nic przeciwko – powiedział Lou, wstając. Przełożona OIOM-u wyszła i powiedziała Jackowi i Lou, że Laurie ma się dobrze, śpi, a jej lekarka była już u niej na obchodzie. Dodała też, że

są plany, by przewieźć ją do University Hospital, gdzie pracował jej ojciec. – Brzmi to nieźle – stwierdził Jack. Spojrzał na Lou. – Też jestem tego zdania – rzekł detektyw. Po wizycie na OIOM-ie Lou poprosił Jacka, żeby zszedł z nim na oddział nagłych wypadków. Chciał, by Stapleton potwierdził dla formalności, że denatka jest pielęgniarką, którą widział w pokoju Laurie. Wyjaśnił, że po wyjściu z sali operacyjnej zadzwonił na komendę główną policji w sprawie zabezpieczenia hummera jako miejsca przestępstwa i przeniesienia zwłok do szpitala. Szczególnie zależało mu na przekazaniu glocka specom od balistyki. Gdy szli w stronę windy, detektyw odchrząknął. – Wiem, że jesteś wyczerpany, i masz po temu wszelkie powody, ale niestety muszę wiedzieć, co się działo od momentu, kiedy zszedłeś na parking. – Złapałem pielęgniarkę akurat, kiedy miała wsiąść do samochodu – odparł Jack. – Zdążyła już otworzyć drzwi, więc zawołałem ją i podbiegłem do niej. Oczywiście okazała się, delikatnie mówiąc, niechętna do współpracy. Kiedy chwyciłem ją za rękę, żeby nie pozwolić jej wsiąść do hummera, kopnęła mnie w jaja. – Au! – jęknął ze współczuciem Lou. – To właśnie wtedy wyciągnęła pistolet i kazała mi wsiąść do auta. – Niech to będzie dla ciebie nauczka – oświadczył Soldano. – Nigdy nie wsiadaj do samochodu z uzbrojonym przestępcą. – Wydaje mi się, że nie miałem większego wyboru – stwierdził Jack. Dotarli do holu, gdzie gromadka ludzi czekała na windę. Zniżyli głosy. – Wtedy na scenie pojawiłem się ja – powiedział Lou. – Widziałem, jak wsiadasz do samochodu. Widziałem nawet pistolet tej kobiety. Niestety musiałem przepuścić parę wozów, zanim udało mi się podbiec. Co się działo w hummerze? – To wszystko stało się tak szybko. Ten facet najwyraźniej był już w środku. Przypuszczam, że czekał na Rakoczi. Akurat kiedy miała mnie zastrzelić, kropnął ją. Boże... – Głos uwiązł mu w gardle, gdy uświadomił sobie, jak niewiele dzieliło go od ostatniej podróży do kostnicy. – Ty szalony dupku – westchnął Lou. Szturchnął go lekko w ramię i pokręcił głową. – Masz dziwne upodobanie do pakowania się w najbardziej paskudne sytuacje. Władowałeś się w sam środek gangsterskiej egzekucji. Zdajesz sobie z tego sprawę? – Teraz tak – przyznał Jack.

Winda przyjechała i wsiedli. Przesunęli się na tył kabiny. – No dobrze – stwierdził Soldano. – Pytanie brzmi: dlaczego? Masz jakieś pomysły? – Tak – odparł Jack. – Ale pozwól, że nakreślę szersze tło. Po pierwsze, Laurie została nieomal zabita potężną dawką potasu, co jest sprytną metodą uśmiercenia człowieka. Ze względu na fizjologię potasu w ludzkim organizmie zbrodnia jest niewykrywalna, ale słuchaj dalej. Moim zdaniem wszyscy pacjenci z serii Laurie zostali zabici w ten zmyślny sposób, ale nie wybrano ich przypadkowo. Wszyscy, włącznie z Laurie, mieli dodatni wynik badania na obecność genetycznych markerów poważnych chorób. Winda dotarła na parter i wysiedli. Szpital był pełen ludzi, więc nadal rozmawiali cicho. – A co to wszystko ma wspólnego z gangsterską egzekucją pielęgniarki? – zapytał Lou. – Myślę, że ta egzekucja jest dowodem na to, że w grę wchodzi większy spisek – wyjaśnił Jack. – Sądzę, że jeśli dopisze nam szczęście, odkryjemy, iż pielęgniarka działała na zlecenie kogoś tkwiącego w splątanej sieci, która ostatecznie doprowadzi do jakiegoś liczykrupy w zarządzie AmeriCare. – Zaczekaj chwilę! – przerwał mu detektyw, zatrzymując go. – Sugerujesz, że potężna firma świadcząca usługi medyczne, jaką jest AmeriCare, może maczać palce w uśmiercaniu własnych pacjentów? To szaleństwo! – Doprawdy? – zdziwił się Stapleton. – Wszędzie, gdzie te gigantyczne spółki medyczne rywalizują ze sobą, czego zazwyczaj starają się uniknąć przez zduszenie konkurencji albo, jeśli są wystarczająco potężne, przez wykupienie przeciwników, polem rywalizacji jest wysokość składek ubezpieczeniowych. A jak ustalają składki? Cóż, staroświecka urzędnicza metoda polegała na tworzeniu wspólnego funduszu ryzyka, szacowaniu, praktycznie na zasadzie zgadywanki, kosztów opieki nad daną grupą ludzi, po czym dodaniu zysku, podzieleniu wszystkiego przez liczbę osób, i bingo, mieliśmy wysokość składki. I nagle, na naszych oczach, reguły uległy zmianie. Wraz z rozszyfrowaniem ludzkiego genomu dawna koncepcja ubezpieczenia zdrowotnego trafiła na śmietnik. Jedno łatwe badanie pozwala zidentyfikować ludzi, którzy prędzej czy później będą kosztować ich znaczne sumy. Problem w tym, że wielkie spółki medyczne nie mogą nikogo dyskryminować, tak więc muszą ich przyjąć. Wobec tego, z czysto ekonomicznej perspektywy, wskazane jest się ich pozbyć. – Chcesz mi powiedzieć, że twoim zdaniem w zarządzie AmeriCare są ludzie zdolni do popełnienia morderstwa? – Właściwie nie – przyznał Jack. – Rzeczywistymi zabójcami muszą być osoby o poważnych zaburzeniach psychicznych, a taką, założyłbym się, okaże się panna Rakoczi, jeśli to rzeczywiście ona jest winowajczynią. To, o czym mówię, jest potwornym wariantem przestępstwa urzędniczego, ze współwinnymi na różnych szczeblach organizacji. Przypuszczam, że na szczycie tkwi jakiś człowiek zwerbowany z przemysłu motoryzacyjnego albo innej branży, który siedzi w biurze, z dala od pacjentów, i myśli wyłącznie o wynikach finansowych. Niestety, tak właśnie funkcjonuje biznes

i dlatego w gospodarce wolnorynkowej niezbędny jest pewien nadzór rządowy. Być może wyjdę na mizantropa, ale ludzie mają skłonność do wyrachowania i często postępują tak, jak gdyby mieli klapki na oczach. Lou pokręcił głową. Był zdegustowany. – Nie mogę uwierzyć, że mówisz to wszystko. Szpitale zawsze były dla mnie miejscem, do którego idzie się po to, żeby otrzymać opiekę. – Przykro mi – stwierdził Jack. – Czasy się zmieniają. Rozszyfrowanie ludzkiego genomu było epokowym wydarzeniem. Na krótko zniknęło z radarów, ale znów wraca, i to z wielkim hukiem. W niedalekiej przyszłości odmieni całe nasze spojrzenie na medycynę. Przeważnie będą to zmiany na lepsze, ale będą i na gorsze. Zawsze tak jest z postępem technicznym. Może nie powinniśmy określać tego jako „postęp”. Być może mniej wartościujące słowo, jak „zmiany”, byłoby bardziej stosowne. Lou wpatrywał się w Jacka. Ten odwzajemnił spojrzenie. Mina detektywa wyrażała coś pośredniego między frustracją a rozdrażnieniem. – Nie nabierasz mnie z tym wszystkim? – zapytał. – Nie – odparł, śmiejąc się, Jack. – Mówię poważnie. Lou zamyślił się na chwilę, po czym powiedział markotnie: – Nie wiem, czy mam ochotę żyć w twoim świecie. Ale do diabła z tym! Chodź! Załatwmy tę identyfikację Rakoczi. Weszli na oddział nagłych wypadków, gdzie kłębił się już tłum pacjentów. Widać było kilku umundurowanych policjantów. Lou odszukał szefa oddziału, doktora Roberta Springera, a ten zaprowadził ich do zamkniętych drzwi sali urazowej. W środku znaleźli Jasmine Rakoczi. Leżała naga na łóżku. Z jej ust wystawała rurka dotchawicza podłączona do respiratora. Pierś kobiety nieregularnie unosiła się i opadała. Z tyłu, na monitorze, impulsy rejestrowały jej tętno i ciśnienie krwi. Ciśnienie było niskie, ale tętno normalne. – I co? – zapytał Lou. – To jest ta dama, którą widziałeś w pokoju Laurie? – Tak – potwierdził Jack. Spojrzał na doktora Springera. – Po co ją sztucznie wentylujecie? – Chcemy utrzymać natlenienie – wyjaśnił Springer, regulując rytm pracy respiratora. – Nie sądzi pan, że jej pień mózgu został zniszczony? – zapytał Jack. Był zaskoczony, że podejmują taki wysiłek w tak beznadziejnej sytuacji. – Bez wątpienia – odparł lekarz, prostując się. – Specjaliści od przeszczepów próbują zlokalizować jej najbliższą rodzinę. Chcą uratować jej organy wewnętrzne. Lou spojrzał na Jacka. – Co za ironia – powiedział. – Ta kobieta może jeszcze ocalić sporo ludzi.

– Ironia to nie dość mocne słowo – odparł Stapleton. – Ja nazwałbym to ciętą satyrą. Ku zaskoczeniu Roberta Springera detektyw trzepnął lekarza sądowego w głowę, zarzucił mu, że jest pompatycznym osłem, po czym obaj wyszli, zanosząc się śmiechem.

Epilog

6 tygodni później

Detektyw porucznik Lou Soldano wjechał swoim służbowym chevroletem na krawężnik obok hydrantu i rzucił na deskę rozdzielczą laminowaną kartę, która informowała, kto jest właścicielem pojazdu. Następnie sięgnął do schowka, wyciągnął odświeżacz do ust i spryskał się solidnie, by stłumić woń papierosów, które wypalił po drodze. Przechyliwszy w dół wsteczne lusterko, spojrzał na swoje odbicie. Wyglądał na nieogolonego, ale tak było zawsze, a zwłaszcza kwadrans po ósmej wieczorem. Ponieważ nie mógł poradzić nic na swój zarost, przeczesał palcami włosy, by skierować wszystkie w tę samą stronę. Usatysfakcjonowany swoim wyglądem, otworzył drzwi i wysiadł. Powietrze miało w sobie łagodność wiosennego wieczoru. Obowiązywał już czas letni, więc niebo miało lekko różowy odcień, na wschodzie blaknący do srebrzystego fioletu. Lou ruszył sprężystym krokiem Drugą Avenue. Wcześniej, po południu, zadzwonił do Jacka i Laurie, chcąc umówić się z nimi, by przekazać im najświeższe wieści o sprawie AmeriCare, a oni zaprosili go na kolację w ich

ulubionej restauracji – Eliosie. Lou bywał z nimi w Eliosie już wcześniej. Niektóre z tych spotkań były miłe, inne mniej. Do tej drugiej kategorii należał wieczór, podczas którego Laurie oznajmiła, że wychodzi za mąż za neptka, którego przywlokła ze sobą. Na szczęście dla wszystkich był to fałszywy alarm i detektyw uśmiechnął się, wspominając tamten dzień. Dobrze, że on i Jack nie zastrzelili się wtedy na miejscu. Obaj byli zdruzgotani. Przystanął przed wejściem. Na wprost drzwi restauracji stał rower górski Jacka, przypięty całą kolekcją zamków do słupka parkometru. Lou pokręcił głową. Ani on, ani Laurie nie byli w stanie przekonać Stapletona, żeby odstawił to cholerstwo. Uśmiechnął się cierpko na myśl o tym, jak Jack nieustannie przygadywał mu, że palenie jest niebezpieczne, podczas gdy jazda rowerem po mieście, szczególnie w takim stylu, w jakim on to robił, była tysiąc razy niebezpieczniejsza. W restauracji wieczorne imprezowanie trwało pełną parą. Ludzie tłoczyli się przy barze do tego stopnia, że przeszkadzali gościom siedzącym przy najbliższych stolikach. Soldano czuł się wybitnie skrępowany, jak zwykle wśród takich utracjuszy, a zwłaszcza lwów salonowych, którzy zawsze, zdawało się, śmiali się i mówili głośniej od innych. Utorowawszy sobie drogę przez tłum przy barze, Lou zobaczył przed sobą pełną salę. Powoli omiótł ją wzrokiem, szukając znajomych twarzy. Z ulgą dostrzegł Jacka i Laurie przy stoliku w prawym narożniku na drugim końcu sali. Przy stolikach i krzesłach upchanych do granic możliwości dotarcie do przyjaciół zabrało mu nieco czasu. Po drodze trącił rękę jakiegoś mężczyzny, rozlewając mu wino. Kiedy odwrócił się, by przeprosić, paskiem płaszcza przeciwdeszczowego, który miał przerzucony przez ramię, przeciągnął przez talerz z zupą innego gościa. Mimo tych problemów udało mu się wreszcie dotrzeć na miejsce. – Przepraszam za spóźnienie – powiedział, cmokając Laurie w policzek i ściskając ponad stolikiem dłoń Jacka. Uważał, by nie przewrócić ręką lub płaszczem ich wysokich kieliszków. – Nic nie szkodzi – stwierdziła Laurie. Wyciągnęła z kubełka z lodem butelkę szampana i napełniła stojący przed nim kieliszek. Lou próbował przewiesić płaszcz przez wygięte oparcie krzesła, ale jego błazeństwa szybko sprowadziły czujnego kelnera, który zabrał okrycie. Soldano usiadł i serwetką osuszył krople potu, które wystąpiły mu na linii włosów. Miał wrażenie, że w restauracji jest gorąco jak w saunie. Pospiesznie rozpiął górny guzik koszuli, poluzował krawat, po czym powachlował się. – Następnym razem umówimy się u mnie, w Little Italy – oświadczył. – Zgoda – odparła wesoło Laurie. Wymienili jeszcze parę uprzejmości, a potem Jack powiedział: – Jestem naprawdę ciekaw tego śledztwa w sprawie Ameri-Care. Co nowego?

– Ja też – dodała Laurie. Lou przyjrzał się im. Ilekroć myślał o ich przyjaźni, ogarniało go lekkie zdumienie. Nie przyjaźnił się nawet z własnym lekarzem ani, skoro już o tym mowa, z lekarzem swych dzieci. Większość jego przyjaciół stanowili inni policjanci, choć było też paru strażaków, z którymi regularnie grywał w karty. Ale Jack i Laurie nie byli tacy jak inni lekarze, z którymi miał do czynienia. Nie patrzyli z góry na niego, na jego wykształcenie ani na sposób, w jaki zarabiał na życie. Prawdę mówiąc, miał wrażenie, że jest wręcz przeciwnie. – W porządku – powiedział. – Najpierw praca, potem przyjemności! Od czego mam zacząć? Przede wszystkim muszę przyznać, że to, co Jack powiedział mi tamtego ranka, kiedy zginęła Jasmine Rakoczi, okazało się prorocze. Jack, chłopcze, trafiłeś w dziesiątkę. Stapleton uśmiechnął się i triumfalnie pokazał Laurie uniesiony kciuk. – Tak czy owak – ciągnął Lou – największe brawa należą się Laurie za jej nieustępliwość w obliczu powszechnej obojętności wszystkich, z Jackiem włącznie, i za to, że znalazła tkankę Rakoczi pod paznokciami Stephena Lewisa. – Wypiję za to – wtrąciła Montgomery. Uniosła swój kieliszek i stuknęła się z pozostałymi. – No dobrze – podjął detektyw, odstawiwszy kieliszek na stół. – Otrzymaliśmy wyniki badań balistycznych, które wskazują, że zarówno szwagierkę mojego kapitana, jak i Rogera Rousseau zabito z pistoletu Rakoczi. – Wyciągnął rękę i ścisnął przedramię Laurie. – Przepraszam, że poruszam ten bolesny temat. Laurie uśmiechnęła się i skinęła głową, dziękując mu za wrażliwość. – Balistyka potwierdziła też, że Rakoczi zginęła od kuli wystrzelonej z pistoletu Davida Rosenkrantza, tak więc Jack może odetchnąć. – Ale śmieszne – prychnął Jack. – Wiem, że słyszeliście o odnalezieniu głowy i dłoni Rousseau w lodówce Rakoczi, gdyż wysłano je do kostnicy, więc nie będę w to wchodził. – I słusznie – powiedziała Laurie. – Ponieważ David Rosenkrantz był z innego stanu, FBI wkroczyło do akcji już od pierwszego dnia. Okazuje się, że podobne zgony zanotowano w szpitalach AmeriCare w całym kraju. A teraz w każdym z nich trwa śledztwo, by ustalić sprawcę. – Rany boskie! – wypalił Jack. – Kiedy mówiłem o spisku, miałem na myśli jedną albo dwie szychy i Rakoczi. W życiu bym nie przypuszczał, że to afera na skalę krajową. – No cóż, pozwólcie, że przejdę do najciekawszej części – kontynuował Lou. Przysunął krzesło do stolika i pochylił się naprzód. – Uratowanie tego śmierdziela Rosenkrantza okazało się kluczowe.

Facet przyznał się do winy i wsypał swego bezpośredniego szefa, Roberta Hawthorne’a. Jak się okazuje, ten Hawthorne to ciekawy gość i filar całej operacji. Służył kiedyś w oddziałach specjalnych i nadal utrzymuje kontakty z wojskiem poprzez sieć kumpli. Interesował się niezadowolonymi pracownikami służb medycznych. Czy ktoś go zwerbował, czy też on sam sprytnie stworzył dla siebie niszę, tego nie wiemy. Wiemy jednak, że działał jako niezależny kontrahent realizujący poufne zlecenia na rzecz dużej firmy prawniczej z Saint Louis, która specjalizuje się w procesach o pomyłki lekarskie. Firma ta jest niezwykle aktywna i prowadzi wiele spraw na terenie całego kraju. Jak zdołaliśmy ustalić, Hawthorne zwerbował i kierował grupą złożoną głównie z rozczarowanych pielęgniarek, z których część miała za sobą karierę wojskową. Osobom tym płacono za każdy donos o błędach w sztuce, jakie zdarzyły się w ich szpitalach, oraz wręczano premię, jeśli sprawa trafiła do sądu. – Słyszałem o tym – wtrącił Jack. – Ja też – dodała Laurie. – Większość tych spraw dotyczyła ginekologii i położnictwa oraz anestezjologii. Ci ludzie to współczesny odpowiednik dawnych adwokatów szukających klientów wśród pacjentów pogotowia. – Cóż, nie wiem zbyt dużo na ten temat – przyznał Lou. – Ale tu zaczyna się najbardziej interesująca część. Od kilku lat pojawiają się głosy, by obciążyć spółki medyczne odpowiedzialnością za pomyłki lekarskie, co, nawiasem mówiąc, wydaje mi się rozsądne. – Rozsądek ma niewiele wspólnego z decyzjami dotyczącymi służby zdrowia w tym kraju – wtrącił Jack. – Liczą się tylko doraźne interesy. – Dziwnym zrządzeniem losu – ciągnął Soldano – korporacje medyczne i adwokaci prowadzący sprawy o błędy w sztuce stwierdzili nagle, że jadą na tym samym wózku, gdyż i jednym, i drugim zależy na powstrzymaniu wszelkich reform ustawy o pomyłkach lekarskich. To znaczy, ich cele różniły się trochę, gdyż spółki medyczne nie chciały zmian pozwalających pozywać je do sądu, a adwokaci nie chcieli zmian, które ograniczyłyby na przykład wysokość odszkodowań za cierpienia fizyczne lub wyeliminowały honoraria warunkowe. By się upewnić, że prawo pozostanie bez zmian, obie grupy wykorzystały lobbystów, a to je zetknęło. I tak, mówiąc z grubsza, ich przebudzenie w jednym łóżku zaowocowało osobliwym małżeństwem. Można się tylko domyślać, jak do tego doszło, ale ktoś w AmeriCare musiał uświadomić sobie, że mógłby zrobić użytek z podejrzanych usług Roberta Hawthorne’a, gdyż przynajmniej niektórzy z jego agentów byli... jak to nazwać... psychopatami albo socjopatami zdolnymi zamordować bez wyrzutów sumienia. – Najnowsze określenie to „aspołeczne zaburzenia osobowości” – wtrąciła Laurie. – W porządku, niech będzie – zgodził się Lou. – Tak czy inaczej, jakiś biurokrata, czy może raczej biurokraci, z AmeriCare uznał, że warto byłoby wykorzystać ekipę szemranych donosicieli, którą firma prawnicza stworzyła, by nakręcić sobie interes, i z jej pomocą wyeliminować klientów wysokiego ryzyka. To ci klienci, o których wiadomo było, że w przyszłości wymagać będą specjalistycznej opieki wartej miliony dolarów, przez co podniosą wysokość składek. Rozumiecie, jest w tym jakiś chory sens.

– Rany boskie! – powtórzył Jack. – To prawie dokładnie to, czego się obawiałem, ale na większą skalę. – Pozwól, że skończę! – rzekł Lou, upewniwszy się, że nikt nie podsłuchuje. – Czy ta współpraca sięgała głębiej, w tym sensie, że adwokaci wykorzystywaliby te zgony, nakłaniając najbliższych krewnych, by skarżyli lekarzy zajmujących się danym pacjentem, nie wiemy. Jak dotąd wiadomo nam tylko o jednym procesie dotyczącym lekarza z Saint Francis. – Ale teraz, gdy istnieje podejrzenie zabójstwa, proces ten zostanie z pewnością umorzony – zauważył Jack. – Być może – odparł Lou. – Ale nie liczyłbym na to, skoro sprawca był pracownikiem szpitala. – Więc na jakim etapie jest w tej chwili śledztwo? – zapytała Laurie. – Trwa bardzo aktywne polowanie na kolegów Jasmine Rakoczi w innych placówkach, gdzie stwierdzono podobne zgony. Liczymy na to, że przyskrzynimy kogoś, kto zgodzi się zostać świadkiem koronnym. Jeśli do tego dojdzie, może cały ten domek z kart się zawali. – Ten oprych nie podał żadnych nazwisk? – zapytała Laurie. – Tylko Roberta Hawthorne’a, który milczy i, prawdę mówiąc, wyszedł na wolność za pokaźną kaucją – odparł Soldano. – Niestety, Rosenkrantz właściwie nie był wtajemniczony w całą operację. Wiedział jedynie, że jego szef, Robert, był częstym gościem w firmie prawniczej. Nie miał pojęcia, kogo odwiedzał ani o czym rozmawiano. – Nikt z zarządu AmeriCare nie został postawiony w stan oskarżenia? – spytał żałosnym tonem Jack. – Jeszcze nie – przyznał Lou. – Ale trzymamy kciuki. – Co za koszmar – stwierdziła Laurie, która wzdrygnęła się na wspomnienie swych przeżyć w szpitalu. – Hej! – zawołał detektyw, przyglądając się bąbelkom wznoszącym się w kieliszku obok szklanki z wodą, jak gdyby dopiero teraz je zauważył. – To szampan! – Sięgnął do kubełka z lodem i wyciągnął butelkę. – Nie wiem, po co na to patrzę. I tak nie odróżniam jednej marki od drugiej. – Umieścił butelkę z powrotem w lodzie. – Mamy jakieś święto? – Coś w tym rodzaju – odparła z uśmiechem Laurie. Spojrzała na Jacka, który uniósł brwi, jakby to była tajemnica. – No dobra, mówcie! – rozkazał Lou, patrząc to na jedno, to na drugie. – Właściwie nic takiego – powiedziała Laurie. – Byłam dziś na badaniach, które, muszę przyznać, nie były zbyt przyjemne, ale wynik okazał się pocieszający. Jak się zdaje, przyczyną ciąży pozamacicznej był zdeformowany albo uszkodzony jajowód. Dzisiejsze badanie wykazało, że drugi jajowód jest zupełnie normalny.

– Świetnie! – stwierdził Lou, kiwając głową. Znów przyjrzał się dwójce przyjaciół. Oboje unikali kontaktu wzrokowego, patrząc w dół i kręcąc kieliszkami. – Czy ten korzystny wynik oznacza, że zamierzacie poddać ów jajowód prawdziwemu testowi? Laurie spojrzała na Jacka. – Niestety, na razie oznacza to tylko, że jest taka możliwość – powiedziała. – Szkoda – odparł Lou. – No cóż, gdybyście potrzebowali ochotnika do przetestowania tego jajowodu, jestem do usług. Jack roześmiał się i spojrzał najpierw na Lou, potem na Laurie. – Dlaczego odnoszę wrażenie, że wy dwoje zmawiacie się przeciwko mnie? – Hej, ja tylko próbuję być dobrym przyjacielem – zaprotestował Soldano, unosząc ręce na znak niewinności. – Cóż, dobry przyjacielu – rzekł Jack, obejmując Laurie ramieniem. – Co do testowania jajowodów, myślę, że Laurie i ja poradzimy sobie doskonale. – Wypiję za to – oświadczył Lou, unosząc kieliszek. – Ja też – powiedziała Laurie.

Od autora W czerwcu 2000 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton i premier Wielkiej Brytanii Tony Blair ogłosili z wielką pompą zakończenie prac nad wstępną wersją sekwencji 3,2 miliarda par zasad ludzkiego genomu. Choć o podnieceniu mediów świadczyły zarówno relacje w wieczornych wiadomościach telewizyjnych, jak i obszerne artykuły na pierwszych stronach wszystkich ważniejszych gazet, społeczeństwo przyjęło to wydarzenie z nikłym zainteresowaniem, lekką konsternacją i mniejszym lub większym znudzeniem, po czym wkrótce zapomniało o nim. Mimo entuzjastycznych zapewnień o przyszłych dobrodziejstwach temat najwyraźniej okazał się zbyt ezoteryczny. Być może z powodu reakcji ogółu mass media również szybko o nim zapomniały, jeśli nie liczyć kilku artykułów prezentujących barwne sylwetki czołowych naukowców z dwóch rywalizujących ze sobą instytucji, które wykonały tę żmudną pracę zakończoną niemal sensacyjnym wyścigiem do mety. Społeczeństwo nadal ignorowało to przełomowe dokonanie, mimo że nauka i technika robiły ogromne postępy, prowadząc do kolejnych zdumiewających odkryć, takich jak zaskakujący fakt, że człowiek ma jedynie około dwudziestu pięciu tysięcy genów – daleko mniej niż setki tysięcy, jakie przewidywali specjaliści jeszcze nie tak dawno, i niewiele więcej niż organizm tak stosunkowo prosty jak glista! (Ta wiadomość jest dla ludzkiej pychy ciosem równoważnym Kopernikańskiemu odkryciu, że Ziemia krąży dookoła Słońca, a nie odwrotnie.) Krótko mówiąc, rozszyfrowanie ludzkiego genomu i idąca w ślad za nim lawina badań naukowych zniknęły z radarów niemal

wszystkich ludzi z wyjątkiem tych, którzy działają w dwóch nowych i spokrewnionych dziedzinach: genomice i bioinformatyce. Genomika, mówiąc w skrócie, zajmuje się badaniem przepływu informacji w komórce, podczas gdy bioinformatyka polega na wykorzystaniu komputerów do opracowania olbrzymiej liczby danych dostarczanych przez genomikę. Moim zdaniem ten brak zainteresowania, apatia, czy jak jeszcze można to nazwać, jest zdumiewający. Jestem przekonany, że rozszyfrowanie ludzkiego genomu jest prawdopodobnie najważniejszym kamieniem milowym w dotychczasowej historii medycyny. Koniec końców, podało nam ono wszystkie litery „księgi życia” we właściwym porządku, mimo że, jak dotąd, nie znamy jeszcze dobrze języka i interpunkcji. Innymi słowy, w zaszyfrowanej postaci, której odkodowanie następuje z coraz większą prędkością, uzyskaliśmy dostęp do całej zgromadzonej przez naturę informacji umożliwiającej powstanie i funkcjonowanie człowieka! W rezultacie znajomość ludzkiego genomu odmieni niemal całkowicie oblicze medycyny, a pierwszych zmian możemy się spodziewać już niebawem. Jak każde przełomowe odkrycie naukowe, i to będzie miało zarówno dobre, jak i złe skutki. Spójrzmy na konsekwencje badań nad strukturą i funkcjonowaniem atomu. Nie wyszliśmy na tym najlepiej, czego dowodzą aktualne wydarzenia. W przypadku ludzkiego genomu musimy się spisać lepiej, gdyż we własnym interesie społeczeństwo musi rozważyć wszelkie konsekwencje postępu naukowo-technicznego oraz wyjść im naprzeciw, zamiast reagować w sposób doraźny po fakcie. W Markerze przedstawiam jedną z negatywnych konsekwencji, jaką są niebezpieczeństwa płynące z możliwości przewidywania chorób, gdy zostają naruszone zasady poufności i informacja ta dostaje się w niewłaściwe ręce. Niestety, sytuacje takie są wysoce prawdopodobne, gdyż wspomniane w powieści mikromacierze, pozwalające z łatwością wykryć dosłownie tysiące markerów powiązanych z wadliwymi genami w pojedynczej kropli krwi, już istnieją. (Marker jest punktową zmianą w sekwencji nukleotydów tworzących szczeble drabiny cząsteczki DNA. Markery zostały zmapowane w całym ludzkim genomie.) Płytki mikromacierzy są odczytywane automatycznie przez skanery laserowe, a rezultaty, dzięki bioinformatyce, wprowadzane bezpośrednio do komputerów uzbrojonych w odpowiednie oprogramowanie, które z coraz większą szybkością i dokładnością umożliwia określenie ryzyka chorób, a zatem i kosztów. W efekcie koncepcja ubezpieczenia zdrowotnego, oparta na szacowaniu ryzyka w obrębie poszczególnych grup, stanie się przestarzała. Innymi słowy, nie szacuje się ryzyka dla grup, jeśli da się je ustalić dla jednostek. Z mojego punktu widzenia konsekwencje tych zmian są ogromne. Jako lekarz zawsze byłem przeciwny bezpłatnej opiece zdrowotnej, z wyjątkiem pomocy dla ofiar katastrof oraz tych, których faktycznie nie stać na uiszczenie opłat. Relacja lekarz-pacjent jest najbardziej osobista i satysfakcjonująca zarówno dla pacjenta, jak i dla lekarza, kiedy istnieje jasny, bezpośredni związek z aspektem finansowym. Z doświadczenia wiem, że w takich warunkach obie strony bardziej cenią ten kontakt, co owocuje poświęceniem większego czasu, większym zainteresowaniem potencjalnie istotnymi szczegółami i ściślejszym wypełnianiem zaleceń – a wszystko to nieodmiennie prowadzi do lepszych wyników leczenia i większej satysfakcji. Dziś, gdy genomika i bioinformatyka stawiają pod znakiem zapytania szacowanie ryzyka w obrębie określonych grup, musiałem zmienić stanowisko, co sprawiło, że przerzuciłem się z jednej skrajności w drugą. Teraz uważam, że dla Stanów Zjednoczonych, a w istocie dla wszystkich państw

rozwiniętych, istnieje tylko jedno rozwiązanie problemu opłat za opiekę zdrowotną: tworzenie puli ryzyka dla całego narodu. (Do opieki zdrowotnej zaliczam profilaktykę, intensywną opiekę medyczną oraz pomoc dla ofiar katastrof.) Choć nigdy nie przypuszczałem, że będę się za tym opowiadał, obecnie wierzę, że im szybciej jako naród przyjmiemy sponsorowany przez rząd, oczywiście nie nastawiony na zysk, finansowany z podatków program indywidualnych płatników, tym lepiej. Jedynie wtedy będziemy mogli szacować ryzyko dla całego kraju, a także w sposób racjonalny decydować, jak wiele środków przeznaczyć na służbę zdrowia jako taką. Jedną z konsekwencji postępów genomiki będzie możliwość zindywidualizowania opieki medycznej. Cała farmakologiczna podstawa lecznictwa zmieni się dzięki kolejnej nowej dziedzinie: farmakogenice, która będzie dostosowywać leki do potrzeb poszczególnych pacjentów zgodnie z ich unikatową konfiguracją genetyczną. Korzyści z tego będą olbrzymie, ale to samo dotyczyć będzie i kosztów. A ponieważ już teraz przeznaczamy na opiekę zdrowotną przeszło 15 procent naszego PKB, trzeba będzie mieć to na uwadze. Są też inne istotne argumenty przemawiające za ogólnonarodowym programem finansowania służby zdrowia, ale moim zdaniem żaden z nich nie jest tak przekonujący jak potencjał, którzy tkwi w rozwoju genomiki. Jednak zmiana nie przyjdzie łatwo. Jak zauważa Jack Stapleton – w Markerze: „Rozsądek ma niewiele wspólnego z decyzjami dotyczącymi służby zdrowia w tym kraju [...]. Liczą się tylko doraźne interesy”. Pomijając te trudności, jestem głęboko przekonany, że im szybciej wdrożymy taki program, tym lepiej wyjdzie na tym nasz kraj. Na szczęście możemy się uczyć, korzystając z doświadczeń wielu innych państw uprzemysłowionych, które już wprowadziły w życie podobne systemy. Na zakończenie chciałbym dodać kilka słów o tym, w jaki sposób osoba tak aspołeczna jak Jasmine Rakoczi mogła otrzymać – i utrzymać – pracę pielęgniarki. Powód jest prosty: w Stanach Zjednoczonych istnieje poważny niedobór pielęgniarek i nasze szpitale, nawet ważne ośrodki akademickie, są zmuszone nieustannie poszukiwać nowych. Jak wspomniano w Markerze, rekrutacja prowadzona jest także za granicą, w tym w krajach Trzeciego Świata. Połączenie niskiego wynagrodzenia i nacisków na zwiększenie wydajności (przekładających się na zmuszanie pielęgniarek do brania na siebie większej liczby pacjentów, niż są w stanie obsłużyć) wytworzyło na tyle niekorzystne środowisko pracy, że doświadczone pielęgniarki szukają zatrudnienia w innych zawodach, a młodzi ludzie nie mają ochoty rozpoczynać długiej, uciążliwej i kosztownej nauki. Jest to tym bardziej niefortunne, że, jak wszyscy wiemy (a przynajmniej jak wiedzą ci, którzy choć raz leżeli w szpitalu), główny ciężar opieki nad pacjentem nie spoczywa na lekarzach, którzy wypisują zalecenia i wracają do swych ruchliwych gabinetów lub przytulnych domów, ale na pielęgniarkach, które są na miejscu. A jeśli stan hospitalizowanego pacjenta nagle się pogorszył, najprawdopodobniej to właśnie pielęgniarka była osobą, która dostrzegła problem, wezwała lekarzy i rozpoczęła akcję ratunkową. Doświadczenie podpowiada mi, że potrzebujemy mniej wysoko opłacanej administracji, za to lepszej płacy i optymalnych warunków pracy dla naszych znękanych pielęgniarek, które, według słów Jasmine Rakoczi, są na linii frontu, sprawując opiekę nad pacjentem