05. Stelmaszyk A. 2012 Kroniki Archeo 05 Zagadka Diamentowej Doliny

Po​mysł se​rii: Agniesz​ka So​bich i Agniesz​ka Stel​ma​szyk Tekst: Agniesz​ka Stel​ma​szyk Ilu​stra​cje: Ja​cek Pa​ster​nak Re​dak​tor pro​wa​dzą​cy: Agniesz​ka So​bich Ko​rek​ta: Agniesz​ka Skó​rzew​ska Pro​jekt gra​ficz​ny i DTP: Ber​nard Pta​szyń​ski © Co​py​ri​ght for text by Agniesz​ka Stel​ma​szyk © Co​py​ri​ght for il​lu​stra​tions by Ja​cek Pa​ster​nak © Co​py​ri​ght for this edi​tion by Wy​daw​nic​two Zie​lo​na Sowa Sp. z o.o., War​sza​wa 2012 All ri​ghts re​se​rved ISBN 978-83-265-0440-2 Wy​daw​nic​two Zie​lo​na Sowa Sp. z o.o. 00-807 War​sza​wa, Al. Je​ro​zo​lim​skie 96 tel. 22 576 25 50, fax 22 576 25 51 www.zie​lo​na​so​wa.pl

wy​daw​nic​two@zie​lo​na​so​wa.pl Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Rozdział I Okrutny wyrok Rozdział II Niespodziewany telefon Rozdział III Mroczny motel Rozdział IV Duchy i cienie Z Kronik Archeo Rozdział V Przedsiębiorca pogrzebowy

Z Kronik Archeo Rozdział VI Konsultantka Rozdział VII Oko w oko z diabłem Rozdział VIII Śledztwo Gardnerów Rozdział IX Agent Pears Z Kronik Archeo Rozdział X Strażniczka przyrody Rozdział XI Charlotta Robins Rozdział XII Tajemnica Alice Rozdział XIII Dama pik Z kronik Archeo

Rozdział XIV Człowiek widmo Rozdział XV Z raju do piekła Rozdział XVI Zrządzenie losu Rozdział XVII Ryzykowny pomysł Rozdział XVIII Wściekły wombat Z Kronik Archeo Rozdział XIX Przyjaciel sprzed lat Z Kronik Archeo Rozdział XX W drodze na Przylądek Udręki Rozdział XXI Niedokończony lot

Rozdział XXII Tragiczna wiadomość Rozdział XXIII Na ratunek dzieciom Rozdział XXIV Niezdarna pokojówka Rozdział XXV Nocne łowy Rozdział XXVI Płatny zabójca? Rozdział XXVII Zagubieni Rozdział XXVVIII Metafizyczny niepokój Rozdział XXIX Gdzie jest Bartek?

Rozdział XXX Atak cienia Rozdział XXXI Pętla się zaciska Rozdział XXXII Stwór w pułapce Rozdział XXXIII Tajemnicza osada Rozdział XXXIV Inicjał na drzewie Rozdział XXXV Trzeba się wycofać Rozdział XXXVI Uratowani Z Kronik Archeo Rozdział XXXVII Zatrzymanie Z Kronik Archeo

Rozdział XXXVIII Przygoda nie śpi

– Czy ska​za​ny przy​zna​je się do winy? – sę​dzia Alan Brown zwró​cił się su​ro​wym to​nem do drob​ne​go, drżą​ce​go ze stra​chu, umo​ru​sa​ne​go dzie​wię​cio​lat​ka. Chło​piec był tak prze​stra​szo​ny, że nie mógł wy​krztu​sić ani jed​ne​go sło​wa na swo​ją obro​nę. Po​krę​cił je​dy​nie prze​czą​co gło​wą. – On jest nie​win​ny! – za​łka​ła gło​śno jego mat​ka. – Bła​gam, oszczędź​cie go!

Jest nie​win​ny! – po​wtó​rzy​ła, za​le​wa​jąc się łza​mi. Roz​pacz​li​wie wy​cią​ga​ła ręce w stro​nę sę​dzie​go w bia​łej pe​ru​ce, przed któ​rym sta​ło drżą​ce jak osi​ka jej je​dy​ne, uko​cha​ne dziec​ko. Żan​darm ode​pchnął ko​bie​tę gwał​tow​nie. – Ucisz​cie tę po​my​wacz​kę! – roz​ka​zał sę​dzia Brown, je​den z naj​su​row​szych pra​cow​ni​ków wy​mia​ru spra​wie​dli​wo​ści Jej Kró​lew​skiej Mo​ści kró​lo​wej Wik​to​rii. Dla sę​dzie​go Brow​na, czło​wie​ka o sza​Kró​lo​wa Wik​to​ria rych, zim​nych i bez​Ha​no​wer​ska

uro​dzi​ła się 24 dusz​nych oczach, nie maja 1819 roku było waż​ne, że chło​w Lon​dy​nie. Zo​piec ma za​le​d​wie sta​ła kró​lo​wą w wie​ku 18 lat. dzie​w ięć lat. Trak​to​Po​ślu​bi​ła księ​cia wał go jak do​ro​słe​go. Al​ber​ta Sach​Sę​dzia nie zno​sił sen-Co​burg-Go​- bied​nych, brud​nych, tha, któ​ry był jej wiel​ką mi​ło​ścią. ubra​nych w łach​ma​ny wy​ rost​kmu ówsięwłó​czą​cych się po uli​cach Sama Lon​ oświad​ dy​nu. czy​Uwa​ ła, żał, że z tych dzie​ci nic po​ n ie​ w aż ksią​ żęro​śnie. Za naj​drob​niej​sze do​bre​go nie wy​ jakowniż​ szy ran​-choć​by kra​dzież krom​ki prze​ i​nie​ nie, gą nie mógł tego chle​ ba, ska​ y​wał je na dłu​go​let​nie wię​uczy​ nić. Z zich zie​ nie.kZu​ peł​ związ​ u na​ ro​n-ie nie ob​cho​dzi​ło go, że ci mali dzi​łoska​ sięzań​ dzie​ cy- byli czę​sto sie​ro​ta​mi, któ​wię​cnikt io​ro nie dzie​chciał ci. rych przy​gar​nąć. Byli zgod​ n ym Gdy Beth do​wie​dzia​ła się, że sę​dzia i ko​cha​ją​cym

się mał​ żeń​- bę​dzie pro​w a​dził spra​w ę Alan Brown jejstwem. syna, omal nie umar​ła z roz​pa​czy. Gdy w 1861 Wie​ dzia​ ła,żężenie​nie roku ksią​ - uwie​rzy w jej za​pew​nie​ nia ow nie​ spo​ dzie​ a​nw iein​no​ści Wil​lia​ma. Była tyl​kozmarł bied​na ną ty​po​ fus, my​wacz​ką. Jaką za​tem war​kró​lo​mia​ wa łpo​ rą​- sło​w o, prze​ciw​ko sło​w u tość o gjej ży​dłaa się ło​-sa? To lord Cor​ne​lius Ca​lor​ Cor​wne​ża​liu​ bie. Do koń​ca ven​ ish, u rktó​ ży​d cia ubie​ a​ła re​go pra​co​w a​ła, oskar​żył jejwy​syna o czar​ kra​d- zież cen​ne​go, ro​do​we​go łącz​nie sy​ne gne​ suk​ tunziedia​ i wy​ m-en​tem. Syn lor​da, trzy​na​co​ f a​ ł a się z ży​ sto​let​ni Ar​thur,- twier​dził, że na wła​sne cia pu​ ne​gjak o. mały Wil​liam krad​nie oczy wi​bdlicz​ ział, Na​zy​wa​no ją sy​„Wdo​ gnet wze ą szka​tu​ły sto​ją​cej na biur​ku wz ga​ bi​nse​o​crie Wind​ u”.lor​da. Cho​ciaż nie było na toPrzez żad​npo​ e​gnoad do​63 wo​du i nie zna​le​zio​no sy​lata lo​wąWil​lia​mie, ani w domu gne​ tubyła ani kró​ przy czo​k ni, e​gchłop​ o po​Zjed​ my​nwo​acz​ ca uzna​no za win​ne​Kró​le​stwa Wiel​-

kiej Bry​ta​nii i Ir​go. lan​ 1 stycz​ - no sprze​dał sy​gnet! – – dii.Na pew​ nia 1877 roku stwier​ mi​sarz po​li​cji i tak za​koń​zo​sta​łdaził rów​ko​ nież czy​ ce​łsoa​rsię zo​wcałe ą In​ddo​ ii. cho​dze​nie. Jest świa​dek i Okres jest spraw​ rzą​dówca! Dla po​li​cji wszyst​ko Wik​to​ Ha​nJed​ o​- nak nie dla Beth, mat​ki było ja​riisne. wer​sckiej stałciaż była bied​na jak mysz chłop​ a. zo​ Cho​ na​zwa​ny od jej ko​imie​ ściel​ niana, epo​sta​ kąra​ła się go wy​cho​w ać na po​wik​ rząd​ ne​gsoką,czło​wie​ka. Wil​liam był do​to​riań​ brym a sama dziec​ kró​k lo​iem wa i na pew​no nie ukradł sta​ ł a się sym​ o​- chciał​by w to wie​sy​gne​tu, ale bktóż lem bry​tyj​skiej rzyć?! po​tę​gi. Był to okres ko​lo​nial​nych pod​bo​jów, re​wo​lu​cji prze​my​sło​wej, ro​sną​ce​go do​bro​by​tu, ale

i roz​war​stwie​nia spo​łe​czeń​stwa. Kró​lo​wa Wik​to​ria zmar​ła 22 stycz​nia 1901 roku w Co​wes na wy​spie Wi​ght. Wie​lu współ​cze​śnie pa​nu​ją​cych mo​nar​chów jest z nią spo​krew​nio​ – nych. Czy oskar​żo​ny przy​zna​je się do

winy? – sę​dzia Brown za​dał py​ta​nie grzmią​cym gło​sem. – Nie, ni​cze​go nie ukra​dłem! – chło​piec wy​du​sił wresz​cie drżą​cym gło​sem. – Śmiesz bez​czel​nie kła​mać?! – wrza​snął sę​dzia.

Ar​thur Ca​ven​dish, sie​dzą​cy na sali ra​zem ze swo​im oj​cem, rzu​cił prze​ra​żo​ne​mu chłop​cu zło​śli​we, kpią​ce spoj​rze​nie. – Wi​dzia​łem, to on ukradł sy​gnet! – wy​cią​gnął oskar​ży​ciel​sko pa​lec w kie​run​ku Wil​lia​ma. – Spra​wa jest za​tem za​mknię​ta! – za​grzmiał sę​dzia Alan Brown. – Synu po​my​wacz​ki, ska​zu​ję cię na… Sę​dzia zmarsz​czył brwi w na​my​śle. Naj​chęt​niej ska​zał​by tego ma​łe​go wy​rzut​ka spo​łe​czeń​stwa na karę śmier​ci, i to nie by​ło​by nic nie​zwy​kłe​go w jego ka​rie​rze, ale tego dnia miał aku​rat wy​jąt​ko​wo do​bry na​strój, więc po​sta​no​wił za​sto​so​wać nie​co ła​god​niej​szy wy​miar kary.

– Ska​zu​ję cię na trzy​dzie​ści lat pra​cy w ko​lo​nii kar​nej w Po​int Puer! – wy​dał strasz​ny wy​rok, któ​ry dla ma​łe​go Wil​lia​ma był rów​no​znacz​ny ze śmier​cią. – To cię od​uczy kraść! – sę​dzia do​dał z sa​tys​fak​cją. – Och, nie​eee! – Beth Dic​kins rzu​ci​ła się z pię​ścia​mi na od​gra​dza​ją​cych ją od syna żan​dar​mów. – On prze​cież nic nie zro​bił! Po po​licz​kach chłop​ca po​to​czy​ły się gru​be łzy. Nie mógł na​wet po​że​gnać się ze swo​ją mamą. – Wy​rok wy​ko​nać na​tych​miast! – sę​dzia Brown grzmot​nął sę​dziow​skim młot​kiem w stół. Za​raz po​tem Wil​lia​ma Dic​kin​sa za​ku​to w cięż​kie kaj​da​ny.

– Syn​ku! – Beth wo​ła​ła z roz​pa​czą, gdy żan​dar​mi siłą wy​pro​wa​dza​li ją z sali roz​praw. W por​cie w Por​ts​mouth cze​kał już sta​tek, któ​ry po​wo​li za​peł​niał się więź​nia​mi ska​za​ny​mi na ze​sła​nie do ko​lo​nii kar​nej, znaj​du​ją​cej się na dru​gim krań​cu świa​ta. Wil​liam wie​dział, że już nig​dy nie uj​rzy swo​jej mat​ki, a ona wie​dzia​ła, że już nig​dy nie zo​ba​czy swo​je​go je​dy​ne​go dziec​ka. Je​dy​nie lord Ca​ven​dish, usa​tys​fak​cjo​no​wa​ny wy​ro​kiem, w do​brym na​stro​ju opusz​czał gmach sądu. Zu​peł​nie nie wzru​szył go los chłop​ca ani jego mat​ki, któ​rą zresz​tą zwol​nił z po​sa​dy po​my​wacz​ki.

– Nie mo​że​my w na​szym domu to​le​ro​wać kłam​czu​chów i zło​dziei, praw​da, oj​cze? – Ar​thur, po​dob​ny do swe​go ojca jak dwie kro​ple wody, z tym sa​mym po​gar​dli​wym uśmiesz​kiem pa​trzył na roz​pacz Beth.

– Oczy​wi​ście, synu – po​twier​dził

skwa​pli​wie lord. – Ten ło​buz za​słu​żył na przy​kład​ną karę. – Tak, za​słu​żył – Ar​thur przy​tak​nął gor​li​wie li​zu​sow​skim to​nem, pa​trząc przy tym, jak wy​pro​wa​dza​ją ma​łe​go ska​zań​ca. Wil​liam już nie pła​kał. Jego los zo​stał przy​pie​czę​to​wa​ny. Nie mógł tyl​ko zro​zu​mieć, dla​cze​go wy​rzą​dzo​no mu tak wiel​ką krzyw​dę. Był prze​cież nie​win​ny. Z okra​to​wa​ne​go okna wię​zien​ne​go po​wo​zu, któ​ry miał po​wieźć go do por​tu, po raz ostat​ni rzu​cił swo​jej mat​ce peł​ne smut​ku spoj​rze​nie, a po​tem po​pa​trzył w zim​ną twarz Ar​thu​ra Ca​ven​di​sha, któ​ry uśmie​chał się z wyż​szo​ścią. Syn lor​da dys​kret​nie się​gnął do kie​-

sze​ni i, na chwi​lę krót​ką jak mgnie​nie oka, wy​su​nął z niej coś, co bły​snę​ło. Zro​bił to tak, że je​dy​nie mały Dic​kins mógł to zo​ba​czyć. Wil​liam wstrzy​mał od​dech. – Sy​gnet! – szep​nął wstrzą​śnię​ty. – Sy​gnet! – za​wo​łał gło​śniej, szar​piąc kaj​da​na​mi. – On go ma!

Ale nikt nie mógł już tego usły​szeć, po​nie​waż wię​zien​ny po​wóz to​czył się

z gło​śnym tur​ko​tem po lon​dyń​skim bru​ku w stro​nę Por​ts​mouth, gdzie cze​kał okręt pe​łen więź​niów ze​sła​nych na od​by​cie kary w Port Ar​thur i Po​int Puer. W gło​wie chłop​ca ko​ła​ta​ła się już te​raz tyl​ko jed​na myśl: dla​cze​go? Dla​cze​go on to zro​bił? Dla​cze​go syn lor​da był tak okrut​ny? Nim za​mknię​to Wil​lia​ma pod ciem​nym, cuch​ną​cym po​kła​dem, chło​piec pod​jął de​cy​zję: – Uciek​nę!

Port Ar​thur –

naj​więk​sza ko​lo​nia kar​na w Au​stra​lii. Ko​lo​nię utwo​rzo​no w 1833 roku na Pół​wy​spie Ta​sma​na. Zsy​ła​no do niej więź​niów, naj​czę​ściej cięż​kich re​cy​dy​wi​stów z ca​łe​go Im​pe​rium Bry​tyj​skie​go. W ko​lo​nii pa​no​wa​ły su​ro​we wa​run​ki i za​ostrzo​ne środ​ki bez​pie​czeń​stwa. Jej po​ło​że​nie unie​moż​li​wia​ło

Więcej na: www.ebook4all.pl

Ania ra​zem ze swo​ją ko​le​żan​ką Ja​go​dą Kło​sek wol​no kie​ro​wa​ły się w stro​nę Bursz​ty​no​wej Wil​li. Obie przy​ja​ciół​ki mia​ły wspól​nie od​ra​biać lek​cje. Ja​go​da chcia​ła też obej​rzeć wszyst​kie Kro​ni​ki Ar​cheo, ja​kie do tej pory Ania spo​rzą​dzi​ła. – Czy twój brat bę​dzie te​raz w domu? – spy​ta​ła z nie​win​ną min​ką.

Ania wie​dzia​ła, że przy​ja​ciół​ka bar​dzo lubi Bart​ka. Gdy tyl​ko się po​ja​wiał, Ja​go​da ro​bi​ła do nie​go ma​śla​ne oczy, ale on nie zwra​cał na nią naj​mniej​szej uwa​gi. – Mój brat bę​dzie chy​ba te​raz na zam​ku, u wuj​ka Ry​szar​da.

– Och, to szko​da – Ja​go​da jęk​nę​ła z nut​ką za​wo​du w gło​sie. Za​raz jed​nak po​cie​szy​ła ją myśl, że Ania jesz​cze raz opo​wie o swo​ich naj​now​szych przy​go​dach w Ja​po​nii, po​ka​że zdję​cia i Kro​ni​ki. To było ta​kie eks​cy​tu​ją​ce, że mo​gła tego słu​chać na okrą​gło. – Wy​bie​ra​cie się gdzieś zno​wu? – spy​ta​ła. – Mamy za​pro​sze​nie od lady Gi​ne​vry Car​nar​von do Lon​dy​nu, ale po​je​dzie​my do​pie​ro w wa​ka​cje. Bar​dzo się cie​szę, bo zno​wu zo​ba​czę się z Mary Jane, Ji​mem i Mar​ti​nem – po​wie​dzia​ła Ania. – Cie​ka​we, jak te​raz wy​glą​da Mar​tin? – Ja​go​da roz​ma​rzy​ła się. – Do​kład​nie tak samo jak Jim! – za​żar​to​wa​ła Ania.

– Ale Mar​tin jest od Jima o wie​le spo​koj​niej​szy – twier​dzi​ła Ja​go​da. Mia​ła oka​zję po​znać obu Gard​ne​rów ubie​głe​go lata, gdy spę​dza​li w Za​le​siu Kró​lew​skim wa​ka​cje. – Cho​ciaż fak​tycz​nie, cza​sem mam kło​pot, żeby ich od​róż​nić – wes​tchnę​ła na wspo​mnie​nie iden​tycz​nych jak dwie kro​ple wody chłop​ców. – Po​ka​żę ci ich zdję​cia, mam wkle​jo​ne w Kro​ni​ce – po​cie​szy​ła ją Ania. – Wie​dzia​ła, że jej przy​ja​ciół​ka jest bar​dzo ko​chli​wa i co kil​ka ty​go​dni prze​ży​wa​ła fa​scy​na​cję ja​kimś no​wym chłop​cem lub gwiaz​do​rem. Ostat​nio osza​la​ła na punk​cie Ju​sti​na Bie​be​ra. Mia​ła wszyst​kie jego na​gra​nia i bez​li​to​śnie ra​czy​ła nimi Anię na każ​dej prze​rwie.

Dziew​czyn​ki do​szły do Bursz​ty​no​wej Wil​li, jak Ania na​zy​wa​ła swój dom, i otwo​rzy​ły furt​kę pro​wa​dzą​cą do ogro​du. Za​wsze, kie​dy Ania ją za​my​ka​ła, lu​bi​ła po​pa​trzeć na wi​docz​ne stąd wzgó​rze z zam​kiem, w któ​rym miesz​kał i pra​co​wał wu​jek Ry​szard, a Bar​tek ćwi​czył się w ry​cer​skim rze​mio​śle w Brac​twie Ry​cer​skim. – O, je​ste​ście już, dziew​czyn​ki – mama Ani przy​wi​ta​ła je na pro​gu domu. Dzi​siaj skoń​czy​ła wcze​śniej pra​cę i przy​go​to​wy​wa​ła w domu ja​kiś re​fe​rat.

– Jak było w szko​le? – za​gad​nę​ła cie​ka​wa. – Ogło​szo​no kon​kurs na naj​grzecz​niej​szą kla​sę! – Ja​go​da nie omiesz​ka​ła po​in​for​mo​wać. – To​mek Ba​rań​ski i Mar​cin Trze​pał​ka już się na​ra​dza​ją, bo bar​dzo chcą, że​by​śmy wy​gra​li. Kla​sa, któ​ra wy​gra, otrzy​ma Pu​char Grzecz​no​ści! – Oho, to rze​czy​wi​ście bę​dzie się dzia​ło! – ro​ze​śmia​ła się pani Be​ata, po​nie​waż do​brze zna​ła obu ga​gat​ków i wie​dzia​ła, jak lu​bią bro​ić. – Od​ro​bi​my lek​cje, a po​tem po​oglą​da​my so​bie moje Kro​ni​ki – po​wie​dzia​ła Ania, cią​gnąc ko​le​żan​kę do swo​je​go po​ko​ju na pię​trze. – W ta​kim ra​zie przy​nio​sę wam sok

i cia​stecz​ka – mama prze​szła do kuch​ni. W mo​men​cie, gdy kła​dła na ta​le​rzyk cze​ko​la​do​we ciast​ka, roz​legł się dźwięk te​le​fo​nu. Nie mo​gła uwie​rzyć wła​snym uszom, kie​dy w słu​chaw​ce ode​zwał się głos daw​no nie​wi​dzia​nej ku​zyn​ki Bar​ba​ry, miesz​ka​ją​cej od wie​lu lat w Ho​bart, na da​le​kiej Ta​sma​nii, nie​wiel​kiej wy​spie le​żą​cej u po​łu​dnio​wych brze​gów Au​stra​lii. Bar​ba​ra, jak przy​sta​ło na dzien​ni​kar​kę, mia​ła bar​dzo cie​ka​wą hi​sto​rię do opo​wie​dze​nia. Tym ra​zem ba​da​ła spra​wę pew​ne​go po​szu​ki​wa​cza zło​ta. Be​ata Ostrow​ska słu​cha​ła z wiel​ką cie​ka​wo​ścią, po​gry​za​jąc przy tym cia​stecz​ka, któ​rych nie zdą​ży​ła za​nieść Ani i jej ko​le​żan​ce.

– Ania z Bart​kiem mają nie​dłu​go zi​mo​we fe​rie, więc po​my​śla​łam so​bie, że może przy​le​cie​li​by​ście do nas na tro​chę? Jesz​cze nig​dy nie od​wie​dzi​li​ście mnie w Au​stra​lii, więc to był​by do​sko​na​ły mo​ment na mały wy​pad na An​ty​po​dy. Co o tym są​dzisz?

– Bar​ba​ra zu​peł​nie za​sko​czy​ła ku​zyn​kę tym za​pro​sze​niem. – Rze​czy​wi​ście, nie wi​dzia​ły​śmy się

już kil​ka lat i od daw​na za​mie​rza​łam cię od​wie​dzić, ale wiesz jak to jest, za​wsze wy​sko​czy coś nie​spo​dzie​wa​ne​go – mó​wi​ła Be​ata Ostrow​ska, jed​no​cze​śnie za​sta​na​wia​jąc się nad pro​po​zy​cją Bar​ba​ry. – „Wła​ści​wie, cze​mu nie?” – po​my​śla​ła pod​eks​cy​to​wa​na. – Dzie​cia​ki by​ły​by prze​szczę​śli​we! – do​da​ła gło​śno do słu​chaw​ki. – Mu​szę jesz​cze tyl​ko po​roz​ma​wiać z Ada​mem – po​wie​dzia​ła. – Wiesz, do​pie​ro co wró​ci​li​śmy z Ja​po​nii i spo​ro tam prze​ży​li​śmy. – Ja​sne, ob​ga​daj​cie ten po​mysł. Mam jed​nak na​dzie​ję, że przy​je​dzie​cie. Mo​gli​by​śmy ra​zem po​szu​kać żyły zło​ta – za​śmia​ła się ku​zyn​ka. – Ku​szą​ca pro​po​zy​cja – Be​ata

uśmiech​nę​ła się. – W ta​kim ra​zie za​dzwo​nię jesz​cze ju​tro, gdy za​trzy​mam się w ja​kimś na​stęp​nym mo​te​lu i da​cie mi od​po​wiedź – ziew​nę​ła Bar​ba​ra. Ze wzglę​du na róż​ni​cę cza​su i zmę​cze​nie po​dró​żą, w któ​rej aku​rat była, le​d​wie trzy​ma​ła się na no​gach. – Po​zdrów Ada​ma i uca​łuj ode mnie dzie​cia​ki! – po​wie​dzia​ła jesz​cze do słu​chaw​ki. – Dzię​ku​ję, po​zdro​wię i uca​łu​ję. Daj znać, jak cze​goś się do​wiesz o tym zło​cie! – Ja​sne! No to pa! – Pa! – po​wie​dzia​ły so​bie obie ku​zyn​ki, po czym roz​łą​czy​ły się. – Żyła zło​ta, hm – za​my​śli​ła się pani

Be​ata i chrup​nę​ła ostat​nie cia​stecz​ko na ta​le​rzy​ku. Po chwi​li zo​rien​to​wa​ła się, że sama wszyst​kie zja​dła, wy​ję​ła więc nowe i za​nio​sła dziew​czyn​kom na górę.

Bar​ba​ra Law​son, na co dzień dzien​ni​kar​ka miesz​ka​ją​ca w Ho​bart na Ta​sma​nii, je​cha​ła swo​ją wy​słu​żo​ną te​re​nów​ką po au​stra​lij​skich bez​dro​żach. Prze​je​cha​ła już sie​dem​set ki​lo​me​trów i nie na​po​tka​ła ży​wej du​szy, a na dro​dze mi​nę​ły ją za​le​d​wie trzy sa​mo​cho​dy i dwa ogrom​ne po​cią​gi dro​go​we. Bar​ba​ra bar​dzo nie lu​bi​ła tych ostat​nich – po​dmuch to​wa​rzy​szą​cy mi​ja​niu po​cią​gu dro​go​we​go mógł

z ła​two​ścią zmieść jej auto z dro​gi na po​bo​cze po​kry​te czer​wo​nym, ja​ło​wym py​łem. Zo​sta​ło jej jesz​cze kil​ka ki​lo​me​trów do ma​leń​kie​go punk​tu na ma​pie, w któ​rym za​mie​rza​ła prze​no​co​wać. Była już wy​czer​pa​na, a od domu dzie​li​ły ją ty​sią​ce ki​lo​me​trów.

Ko​muś, kto nie miesz​ka w Au​stra​lii, na​wet trud​no so​bie wy​obra​zić, jak wiel​kie prze​strze​nie trze​ba cza​sem po​ko​ny​wać, żeby do​trzeć z punk​tu A do punk​tu B. Bar​ba​ra Law​son była oby​wa​tel​ką au​stra​lij​ską już od wie​lu lat i zdą​ży​ła się do tego przy​zwy​cza​ić. Prze​mie​rza​ła te​raz bez​kre​sną pu​sty​nię, nie​wy​obra​żal​ną pust​kę, prze​ty​ka​ną tyl​ko cza​sa​mi tra​wą spi​ni​fex, cią​gną​cą się po ho​ry​zont. Nic, tyl​ko czer​wo​ny pia​sek i trwa, któ​rej ukłu​cie po​wo​du​je trud​no go​ją​ce się rany. Gdy​by nie kli​ma​ty​zo​wa​ne wnę​trze sa​mo​cho​du, w czter​dzie​sto​stop​nio​wym upa​le wy​schła​by na wiór w cią​gu kil​ku​na​stu go​dzin. Pa​lą​ce słoń​ce i błę​kit​ne nie​bo bez jed​nej chmur​ki nie po​zo​sta​-

wia​ły co do tego żad​nych złu​dzeń.

Po​ciąg dro​go​wy

to ro​dzaj sa​mo​cho​du cię​ża​ro​we​go z dużą ilo​ścią na​czep, wy​ko​rzy​sty​wa​ny do trans​por​tu to​wa​ro​we​go. Au​stra​lij​skie po​cią​gi dro​go​we wy​po​sa​żo​ne są w po​tęż​ne zde​rza​ki chro​nią​ce

– Po​win​nam le​żeć Tra​wa spi​ni​fex – so​wy​so​ka, twar​da, ostra tra​wa. bie Po​wo​du​je trud​no te​raz go​ją​ce się rany. na pla​ży albo sur​fo​wać na de​sce w przy​jem​nych, chłod​nych fa​lach oce​anu – roz​ma​rzy​ła się Bar​ba​ra, pa​trząc nie​co

przed kan​gu​ra​mi.

po​sęp​nym wzro​kiem na iście mar​sjań​ski kra​jo​braz za szy​bą sa​-

mo​cho​du.

Dzien​ni​kar​ka nie bez przy​czy​ny znaj​do​wa​ła się w tym nie​go​ścin​nym miej​scu, w któ​rym na​praw​dę moż​na by na​gry​wać

fil​my scien​ce fic​tion. Wszyst​ko po to, aby zdo​być in​for​ma​cję. Nie byle jaką in​for​ma​cję. Otóż po​ja​wi​ła się plot​ka, któ​ra w szyb​kim tem​pie do​tar​ła rów​nież na Ta​sma​nię, o fe​no​me​nal​nym od​kry​ciu pew​ne​go far​me​ra. Wieść nio​sła, że na pu​sty​ni przy​pad​kiem zna​lazł ogrom​ny sa​mo​ro​dek zło​ta, wa​żą​cy pra​wie pięć ki​lo​gra​mów! Sa​mo​ro​dek le​żał so​bie po pro​stu w ośle​pia​ją​cym bla​sku słoń​ca i cze​kał na szczę​śli​we​go zna​laz​cę. Far​mer za​błą​dził na pu​sty​ni i zu​peł​nie przy​pad​ko​wo wpadł wła​śnie na tę gru​dę zło​ta, a do​kład​nie, po​tknął się o nią i wy​rżnął no​sem w czer​wo​ną zie​mię. Tak gło​si​ła plot​ka. Może brzmia​ła na​zbyt fan​ta​stycz​nie, ale Bar​ba​ra wie​dzia​ła, że

nie ta​kie rze​czy zda​rza​ją się w Au​stra​lii. Mo​gła to być naj​szczer​sza praw​da. Wszak prze​wa​ża​ją​ca część tego kra​ju nadal po​zo​sta​je nie​za​miesz​ka​na. Au​stra​lij​czy​cy za​Sa​mo​ro​dek – sie​dla​ją głów​nie wy​brył​ka zło​ta lub brze​ża, a w naj​bar​in​ne​go me​ta​lu dziej nie​go​ścin​nych czy mi​ne​ra​łu zna​le​zio​na miej​scach miesz​ka​ją w pia​sku, mule Abo​ry​ge​ni, rdzen​ni itp. miesz​kań​cy tego kon​ty​nen​tu. Ogrom​ne prze​strze​nie wciąż po​zo​sta​ją nie​zba​da​ne. Dla​te​go Au​stra​lia jest ist​nym ra​jem dla przy​rod​ni​ków. Co rusz od​kry​wa​ne są zwie​rzę​ta lub ro​śli​ny uzna​wa​ne za wy​mar​łe od wie​lu mi​lio​nów lat. Nie tak

daw​no Bar​ba​ra pi​sa​ła prze​cież ar​ty​kuł o stro​ma​to​li​tach, któ​re wciąż zdu​mie​wa​ją tym, że po​cho​dzą z od​le​głych cza​sów ro​dze​nia się ży​cia na Zie​mi. Te​raz jed​nak bar​dziej od stro​ma​to​li​tów in​te​re​so​wa​ła ją ta gru​da zło​ta. Tak samo jak miesz​kań​ców Ho​bart. Wieść o zło​cie oży​wi​ła nie​co sen​ną at​mos​fe​rę mia​sta i sta​ła się przed​mio​tem wie​lu roz​mów i plo​te​czek. Wkrót​ce każ​dy był go​tów wy​ru​szyć na po​szu​ki​wa​nia. Nie da się ukryć, że Ho​bart opę​ta​ła praw​dzi​wa go​rącz​ka zło​ta! Dla​te​go Bar​ba​ra po​sta​no​wi​ła spraw​dzić, czy wieść o zło​cie jest praw​dzi​wa. Nie mo​gła do​pu​ścić, by miesz​kań​cy jej mia​sta po​rzu​ci​li swo​je ro​dzi​ny, obo​wiąz​ki i wy​ru​szy​li na po​-

szu​ki​wa​nie skar​bów, opie​ra​jąc się je​dy​nie na nie​spraw​dzo​nych po​gło​skach. Nie​ste​ty, Bar​ba​ra nie mia​ła dla nich do​brych wia​do​mo​ści. Od​na​la​zła owe​go far​me​ra, któ​ry rze​czy​wi​ście zna​lazł sa​mo​ro​Stro​ma​to​li​ty dek zło​ta, lecz nie był to ska​ły wę​gla​no​we, któ​re po​- on aż tak duży, jak gło​wsta​ją za spra​- si​ła plot​ka. Choć rze​wą si​nic. Wy​czy​wi​ście wa​żył po​stę​po​wa​ły na nad ki​lo​gram. Far​mer Zie​mi już po​nad miał jed​nak ze swo​im 3 mld lat temu. od​kry​ciem je​den po​waż​ny pro​blem. Otóż w ża​den spo​sób nie po​tra​fił wró​cić

w miej​sce, w któ​rym do​ko​nał od​kry​cia. Pró​bo​wał wie​le razy, ale jego usil​ne sta​ra​nia nie przy​no​si​ły za​mie​rzo​nych efek​tów. Może wy​da​wać się to dziw​ne, lecz bio​rąc pod uwa​gę, że zna​lazł swo​ją grud​kę zło​ta na pu​sty​ni o ob​sza​rze kil​ku eu​ro​pej​skich kra​jów, fakt ten prze​sta​je zdu​mie​wać. W każ​dej swo​jej czę​ści pu​sty​nia wy​glą​da​ła nie​mal do​kład​nie tak samo. To było jak szu​ka​nie igły w sto​gu sia​na. Pró​bo​wał na​wet umyśl​nie po​ty​kać się o róż​ne ka​mie​nie, w na​dziei, że zno​wu tra​fi na ten wła​ści​wy i całą żyłę zło​ta. Na​ba​wił się tyl​ko kil​ku ura​zów, a zło​ta nie zna​lazł. Naj​wi​docz​niej od​na​le​zie​nie grud​ki było szczę​śli​wym zbie​giem oko​licz​no​ści, jaki przy​tra​fia się

tyl​ko raz w ży​ciu.

Abo​ry​ge​ni –

rdzen​ni miesz​kań​cy Au​stra​lii. Przy​by​li na ten kon​ty​nent praw​do​po​dob​nie oko​ło 50 tys. lat temu z po​łu​dnio​wo-wschod​niej Azji. Pro​wa​dzi​li ko​czow​ni​czy tryb ży​cia i byli

Bar​ba​ra Law​son roz​my​śla​ła o tym wszyst​kim i o roz​cza​ro​wa​niu nie​któ​rych miesz​kań​ców Ho​bart, kie​dy za​mie​ści te in​for​ma​cje w ga​ze​cie, gdy wresz​cie uj​rza​ła ma​ja​czą​ce w od​da​li za​bu​do​wa​nia. We​dług mapy, na któ​rą wła​śnie zer​k​nę​ła, po​win​no to być Co​ward Springs, miej​sce, w któ​rym za​mie​rza​ła od​po​cząć i prze​no​co​-

sil​nie zwią​za​ni wać. Jaz​da po zmierz​z na​tu​rą. Zaj​mo​- chu nie była bez​piecz​wa​li się ło​wiec​twem i zbie​rac​- na, rów​nież ze wzglę​dutwem, na kan​ gu​m ry,io​-któ​rym zda​rza​ły się na​głe a ple​ wtar​ na miesz​ gnię​ckiaa​ją​na ce dro​gę. Prze​je​cha​ła jesz​na wy​ cze kil​bkrze​ a żki​ach, lo​me​trów i za​trzy​ma​ła się tak​ ż e ry​ b o​ ł ów​ przed ma​leń​ką- sta​cją ben​zy​no​wą. Uzu​stwem. Bia​li peł​ ni​łani​cza​ as rpa​ osad​ y,pktó​ zy li​w a i ro​zej​rza​ła się po mia​ stecz​ u. Było na​praw​dę nie​wiel​kie, osie​ dla​liksię ale w Au​ zda​ stra​ wla​ii,łodo​się - po​sia​dać wszyst​ko, co pusz​ c za​ l i się nie​zbęd​ne do prze​ży​cia na ta​kim od​lu​wie​luKu okru​ - jej wiel​kiej uldze, Bar​ba​ra dziu. swo​ cieństw wo​bec zo​rdzen​ ba​czy​ łalud​ na​nw nej o​-et bu​dy​nek z dyn​da​ją​cym naści.wie​ szyl​ Nietrze ak​cep​ - dem „Mo​tel”. Na​tych​miast to​wa​lskie​ i ani rnie o​wro​ a​ł-a kro​ki wła​śnie tam. zu​Wnę​ mie​ltirze try​bmo​ u ży​ te​-lu po​sia​da​ło dość sur​re​cia i wie​ ali​ stycz​ nyrzeń wy​strój. Bar​ba​ra mia​ła wra​Abo​ry​ge​nów.

że​Nie nie,uzna​ jak​nboy ich cof​nę​ła się w cza​sie i na​gle na​ w et za ga​ t u​- epo​ce ko​lo​ni​za​cji Au​stra​zna​la​zła się w nek ludz​ki i wpi​lii. zbu​dgio​wa​ny był w sty​lu wik​to​sa​nDom o do księ​ riań​ moż​ fau​snkim y au​si tra​ lij​- na się było do​my​ślać, że mu​ skiej. sie​liBia​go li sys​kie​ - dyś wznieść An​gli​cy. te​mta​rze tycz​było nie wy​mrocz​ Wnę​ ne i przy​tła​cza​ją​ce pie​ r a​ l i licz​ n e wie​lo​ścią cięż​kich, za​ku​rzo​nych ko​tar ple​mio​na i zza​ziem, słon.któ​Przez krót​ką chwi​lę Bar​ba​ra re nie wi​ da​zia​ a wła​ zaj​m o​w ły łod ty​- ści​w ie nic, jej wzrok po​się​ ra​cżyo​nlat. y ośle​pia​ją​cym słoń​cem, mu​siał Jesz​ c ze dziś przy​zwy​cza​ ić się do za​ciem​nio​ne​go nie​ k tó​ r zy Abo​ wnę​trza. Dzię​kry​i -ko​ta​rom do​syć szczel​nie ge​ni żyją w re​za​zer​ kry​ww ją​cym a​ta​ach, za​- okna, w głów​nym po​miesz​ miesz​ckze​ u​jnąiu tak​mo​ żete​lu było w mia​rę chłod​note​rie​przy​ ny sła​ jem​ bonza​ ie.lud​nio​ne i nie​uro​dzaj​ne. Po​li​ty​ka rzą​du nie

za​wsze uła​twia​ła im asy​mi​la​cję we współ​cze​snym spo​łe​czeń​stwie. Do​pie​ro w 2008 roku pre​mier Au​stra​lii ofi​cjal​nie prze​pro​sił Abo​ry​ge​nów za prze​śla​do​wa​nia i dys​kry​mi​na​cję.

– Dzień do​bry, czy jest tu ktoś? – po krót​kiej chwi​li ocze​ki​wa​nia za sta​ro​świec​kim, po​ry​so​wa​nym kon​tu​arem Bar​ba​ra zde​cy​do​wa​ła się za​wo​łać ko​goś z ob​słu​gi mo​te​lu. Gdzieś za ple​ca​mi usły​sza​ła coś jak​by tu​pot ma​leń​kich nó​żek. „Szczur?” – obej​rza​ła się nie​spo​-

koj​nie. Była od​waż​ną ko​bie​tą i zwy​kle ni​cze​go się nie bała, ale to miej​sce spra​wi​ło, że po​czu​ła dreszcz na ple​cach. – Hel​lo! Czy jest tu ktoś? – za​wo​ła​ła po raz dru​gi, tym ra​zem nie​co gło​śniej i ru​szy​ła po wą​skich scho​dach, pro​wa​dzą​cych na wyż​sze kon​dy​gna​cje bu​dyn​ku. – Wy​mar​li, czy co? – mruk​nę​ła lek​ko po​iry​to​wa​na. Na ścia​nach, me​blach i pół​kach roz​miesz​czo​na była nie​zli​czo​na ilość prze​róż​nych dziw​nych przed​mio​tów, por​tre​tów, bi​be​lo​tów i zdjęć. – Chce pani u nas za​miesz​kać? Bar​ba​ra pod​sko​czy​ła na sam dźwięk tego py​ta​nia. Spod scho​dów, ze schow​ka na mio​tły, wy​szła sta​rusz​ka. Na no​sie

mia​ła wiel​ką bro​daw​kę i w tych oko​licz​no​ściach przy​po​mi​na​ła Bar​ba​rze cza​row​ni​cę. – Chy​ba znaj​dzie się wol​ny po​kój – wie​ko​wa Car​men Wood, po​wie​dzia​ła to ta​kim to​nem, jak​by przez jej mo​tel prze​ta​cza​ły się ta​bu​ny tu​ry​stów. Dzien​ni​kar​ka uśmiech​nę​ła się nie​śmia​ło i ze​szła z pół​pię​tra, na któ​re zdą​ży​ła już wejść. Nim udzie​li​ła od​po​wie​dzi, szyb​kim spoj​rze​niem zlu​stro​wa​ła wi​docz​ny stąd na par​te​rze po​kój z ko​min​kiem. „Po co w tych upa​łach ko​mi​nek?” – po​my​śla​ła i ro​zej​rza​ła się, czy przy​pad​kiem nie znaj​dzie gdzieś do​wo​dów ja​kiejś zbrod​ni i tru​pów pod dy​wa​nem. Roz​bu​cha​na wy​obraź​nia pod​po​-

wia​da​ła jej naj​gor​sze sce​na​riu​sze. Był to jed​nak je​dy​ny mo​tel w pro​mie​niu sied​miu​set ki​lo​me​trów. Mu​sia​ła w nim prze​no​co​wać.

– By​ła​bym szczę​śli​wa, gdy​by zna​lazł się po​kój dla mnie – skła​ma​ła. – Zo​bacz​my – star​sza pani po​śli​ni​ła

pa​lec i nie​śpiesz​nie prze​wró​ci​ła kart​ki du​żej bor​do​wej księ​gi. W ogrom​nym sku​pie​niu spraw​dza​ła, czy w pu​stym mo​te​lu znaj​dzie się wol​ne miej​sce. – Po​win​no coś być – mru​cza​ła pod no​sem. Bar​ba​ra wes​tchnę​ła, prze​stę​pu​jąc z nogi na nogę, ale nie chcia​ła być nie​grzecz​na. Ma​rzy​ła o ką​pie​li i do​brej ko​la​cji. – Tak, tak… Sta​rusz​ka mru​cza​ła, a po​tem za​sty​gła nad księ​gą jak fi​gu​ra z wo​sku. Po mi​nu​cie Bar​ba​ra chrząk​nę​ła zna​czą​co, ale ko​bie​ta na​wet nie drgnę​ła. Wresz​cie dzien​ni​kar​ka za​czę​ła się oba​wiać, że Car​men w tej wła​śnie chwi​li ze​szła z tego świa​ta.

– Pro​szę pani! Nic pani nie jest? – do​tknę​ła sta​rusz​kę pal​cem. Roz​le​gło się prze​cią​głe, prze​raź​li​we chrap​nię​cie przy​po​mi​na​ją​ce dźwięk piły mo​to​ro​wej. – A nie, nic mi nie jest – Car​men otrzą​snę​ła się. – Chy​ba zdrzem​nę​łam się chwi​leń​kę – do​da​ła z uspra​wie​dli​wia​ją​cym uśmie​chem. „Też za chwi​lę za​snę i to na sto​ją​co, je​śli nie do​sta​nę po​ko​ju!” – po​my​śla​ła Bar​ba​ra. – No to zo​bacz​my jesz​cze raz – wła​ści​ciel​ka mo​te​lu prze​wró​ci​ła stro​nę w księ​dze i po raz wtó​ry za​czę​ła wo​dzić po niej pal​cem, jak​by spraw​dza​ła li​stę obec​no​ści.

– Ale na tej stro​nie już pani spraw​dza​ła! – Bar​ba​ra prze​ra​zi​ła się, że upły​nie ko​lej​nych kil​ka mi​nut, a była już na​praw​dę głod​na i zmę​czo​na. – Do​praw​dy? – sta​rusz​ka po​pa​trzy​ła na dzien​ni​kar​kę, jak​by do​pie​ro co ją uj​rza​ła. – Za​po​mnia​łam. Mu​szę spraw​dzić jesz​cze raz. Nie mogę prze​cież się po​my​lić i przy​dzie​lić pani po​ko​ju, w któ​rym ktoś już miesz​ka! – wy​ja​śni​ła, li​cząc, że Bar​ba​ra zro​zu​mie ten do​nio​sły fakt. Dzien​ni​kar​ka na po​waż​nie za​czę​ła się za​sta​na​wiać nad noc​le​giem w sa​mo​cho​dzie, gdy we​szła mło​da dziew​czy​na z ta​tu​ażem na przed​ra​mie​niu i kol​czy​ka​mi w uszach i w no​sie.

– Hel​lo! – przy​wi​ta​ła Bar​ba​rę, żu​jąc jed​no​cze​śnie gumę. – Chcesz wy​na​jąć u nas po​kój? – za​kol​czy​ko​wa​na dziew​czy​na po​pa​trzy​ła na Bar​ba​rę ta​kim wzro​kiem, jak​by mia​ła za​miar ją po​ćwiar​to​wać. Przy​najm​niej tak się Bar​ba​rze zda​wa​ło. – Sta​ram się – dzien​ni​kar​ka od​par​ła oględ​nie. – Przy​je​cha​łam z bar​dzo da​le​ka i chcia​ła​bym tu​taj prze​no​co​wać – tłu​ma​czy​ła się, choć nie wie​dzia​ła, po co to robi. – No wor​ries, mate! – dziew​czy​na od​par​ła lu​zac​ko, co ozna​cza​ło mniej wię​cej „Spo​ko, ko​leś”. – Za​raz coś znaj​dę – do​da​ła po​śpiesz​nie. – Thanks, mate – po​dzię​ko​wa​ła Bar​-

ba​ra. Miesz​ka​ła w Au​stra​lii od dość daw​na i nie dzi​wi​ło ją mó​wie​nie do wszyst​kich per mate, czy​li ko​leś lub sta​ry, nie​za​leż​nie od płci ani wie​ku.

– Wiesz, ko​cha​nie, ta pani bar​dzo chce u nas wy​na​jąć po​kój – no​bli​wa wła​ści​ciel​ka mo​te​lu ode​rwa​ła się na chwi​lę od swo​jej pra​cy i naj​wy​raź​niej ucie​szy​ła się obec​no​ścią dziew​czy​ny z ta​tu​ażem, któ​rą do​pie​ro w tej chwi​li za​uwa​ży​ła. – Po​mo​gę ci, bab​ciu – dziew​czy​na wzię​ła od sta​rusz​ki bor​do​wą księ​gę go​ści, szyb​ko prze​kart​ko​wa​ła stro​ny i coś na​ba​zgra​ła na jed​nej z nich. Po​tem zdję​ła z ta​bli​cy wi​szą​cy na ha​czy​ku klucz, iden​tycz​ny jak wie​le po​zo​sta​łych wi​szą​cych obok, i po​da​ła go Bar​ba​rze. – Po​kój nu​mer pięć. Po scho​dach do góry i na pra​wo – wy​ja​śni​ła. – To bar​dzo miły apar​ta​ment – do​da​ła z uśmie​chem,

nie prze​sta​jąc żuć gumy. – Dzię​ki, mate – od​rze​kła Bar​ba​ra. Stwier​dzi​ła, że dziew​czy​na wbrew po​zo​rom była cał​kiem sym​pa​tycz​na, choć jej bez​po​śred​niość i non​sza​lan​cja mo​gły nie​co iry​to​wać. – Je​śli chcesz, zło​ciut​ka, to moja wnucz​ka za​pro​wa​dzi cię do na​sze​go słyn​ne​go mu​zeum – za​pro​po​no​wa​ła jesz​cze Bar​ba​rze star​sza pani. – Mu​zeum? – dzien​ni​kar​ka już od​cho​dzi​ła od kon​tu​aru, ale cof​nę​ła się z po​wro​tem. – Ma​cie tu​taj mu​zeum? – zdzi​wi​ła się. – Mamy wie​le in​te​re​su​ją​cych eks​po​na​tów! – sta​rusz​ka pod​nio​sła w górę pa​lec, by przy​dać swo​im sło​wom więk​sze​-

go zna​cze​nia. – To nie byle ja​kie mu​zeum! – A gdzie ono jest? – Bar​ba​ra mia​ła wra​że​nie, że już te​raz znaj​du​je się w mu​zeum lub w skan​se​nie, ale naj​wy​raź​niej cho​dzi​ło o ja​kieś inne mu​zeum niż ten mo​tel. – Mu​zeum jest koło pubu, jak chcesz, to cię tam za​pro​wa​dzę – ode​zwa​ła się dziew​czy​na. Bar​ba​ra spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Do​cho​dzi​ła osiem​na​sta. – A nie bę​dzie już za​mknię​te? – Oczy​wi​ście, że bę​dzie za​mknię​te. Ale moja wnucz​ka, Ali​ce – Car​men Wood wska​za​ła za​kol​czy​ko​wa​ną dziew​czy​nę – spe​cjal​nie dla cie​bie, złot​ko, je

otwo​rzy – mó​wi​ła ku​szą​cym to​nem.

– Wo​bec tego chęt​nie sko​rzy​stam – od​po​wie​dzia​ła Bar​ba​ra bar​dziej z grzecz​no​ści niż z cie​ka​wo​ści. Nie spo​dzie​wa​ła się po owym mu​zeum żad​nych więk​szych wra​żeń ani cie​ka​wo​stek, któ​-

re mo​gły​by za​in​te​re​so​wać czy​tel​ni​ków jej ga​ze​ty. – Zejdź za pięt​na​ście mi​nut, za​cze​kam – Ali​ce za​pro​po​no​wa​ła Bar​ba​rze. – Ee, nie wiem, czy zdą​żę – dzien​ni​kar​ka mia​ła za​miar chwi​lę od​sap​nąć w po​ko​ju, wziąć prysz​nic i zre​lak​so​wać się po dłu​giej po​dró​ży. – Zdą​ży pani! – dziew​czy​na za​pew​ni​ła dość enig​ma​tycz​nie.

Wie​dząc, że ma nie​wie​le cza​su, i że spe​cjal​nie dla niej otwo​rzą pew​nie je​dy​ną lo​kal​ną atrak​cję, Bar​ba​ra nie​zwłocz​nie uda​ła się do swo​je​go po​ko​ju, żeby się od​świe​żyć. Kie​dy tyl​ko prze​kro​czy​ła próg owe​go „apar​ta​men​tu”, od razu zro​zu​mia​ła, dla​cze​go Ali​ce była taka pew​na, że pięt​na​ście mi​nut jej wy​star​czy. Po​ko​ik był dość przy​tul​ny, ale oprócz łóż​ka nie było w nim żad​nych wy​gód! Ża​rów​ka w sta​ro​świec​kim ży​-

ran​do​lu prze​pa​li​ła się i z gło​śnym pyk​nię​ciem zga​sła już pół mi​nu​ty po wej​ściu Bar​ba​ry do po​ko​ju, jak​by tyl​ko cze​ka​ła na tak spek​ta​ku​lar​ne za​koń​cze​nie swe​go ży​wo​ta. Bar​ba​ra Law​son była wręcz prze​ko​na​na, że ta ża​rów​ka cze​ka​ła spe​cjal​nie na nią, żeby jesz​cze bar​dziej ją po​gnę​bić. W po​ko​ju nie było te​le​wi​zo​ra ani na​wet ra​dia, choć​by naj​star​sze​go. W rogu stał obi​ty zie​lo​nym suk​nem fo​tel, któ​ry wy​glą​dał na dość wy​god​ny, ale gdy Bar​ba​ra spró​bo​wa​ła w nim usiąść, oka​za​ło się, że jest prze​żar​ty przez mole i kor​ni​ki.

– Aj! – wy​krzyk​nę​ła, za​pa​da​jąc się w nim nie​mal do sa​mej zie​mi. Kie​dy z nie​ma​łym tru​dem uda​ło się jej wy​do​być z fo​te​la, prze​szła do ła​zien​ki, żeby wziąć prysz​nic. – Mo​głam się tego spo​dzie​wać – cięż​ko wes​tchnę​ła, po​nie​waż prysz​nic

był urwa​ny, a przy zle​wie smęt​nie ster​czał za​rdze​wia​ły ku​rek i to je​dy​nie od zim​nej wody. Bar​ba​ra po​pa​trzy​ła kry​tycz​nie na swo​je od​bi​cie w pęk​nię​tym lu​strze. Ucze​sa​ła ciem​ne, fa​lu​ją​ce wło​sy, któ​re opa​da​ły jej na ra​mio​na i ple​cy. Umy​ła ręce i ochla​pa​ła twarz chłod​ną wodą. Po pię​ciu mi​nu​tach była cał​ko​wi​cie go​to​wa na wy​ciecz​kę do mu​zeum. W tym po​ko​ju po pro​stu nic in​ne​go nie dało się ro​bić. Je​dy​nie spać. Na szczę​ście po​ściel była czy​sta i na​wet wy​kroch​ma​lo​na. Ali​ce już cze​ka​ła w holu mo​te​lu. W dło​ni trzy​ma​ła pęk klu​czy. Sta​rusz​ki nie było. – Gdzie two​ja bab​cia? – za​py​ta​ła

Bar​ba​ra za​cie​ka​wio​na. Ali​ce mach​nę​ła ręką. – Tam gdzie za​wsze – od​par​ła la​ko​nicz​nie. Bar​ba​ra unio​sła brwi w nie​mym py​ta​niu. Skąd mo​gła wie​dzieć, gdzie jest to „za​wsze”. Dziew​czy​na z ta​tu​ażem ro​ze​śmia​ła się. – W schow​ku na mio​tły – uści​śli​ła swo​ją wcze​śniej​szą od​po​wiedź. – W schow​ku? – Bar​ba​ra przy​po​mnia​ła so​bie, że star​sza pani chy​ba rze​czy​wi​ście stam​tąd wcze​śniej wy​szła. – Och, to dłu​ga hi​sto​ria! – Ali​ce po​wie​dzia​ła kon​spi​ra​cyj​nym szep​tem i prze​wró​ci​ła zna​czą​co ocza​mi. – Nie

martw się, nic jej nie jest, bab​cia za​raz do nas do​łą​czy. Dzien​ni​kar​ka przez mo​ment za​wa​ha​ła się. „Chy​ba po​win​nam spraw​dzić, czy na​praw​dę nic jej nie jest” – po​my​śla​ła, lecz w tym sa​mym mo​men​cie sta​rusz​ka opu​ści​ła swój scho​wek i jak gdy​by nig​dy nic, do​łą​czy​ła do Ali​ce i Bar​ba​ry. – Po​ka​żę ci, złot​ko, coś bar​dzo in​te​re​su​ją​ce​go! – Car​men aż za​trzę​sła się z eks​cy​ta​cji i, cią​gnąc Bar​ba​rę za rękę, czym prę​dzej wy​szła z mo​te​lu. Upał już nie​co ze​lżał, a na nie​bie po​ja​wi​ły się fio​le​to​we smu​gi, po​prze​dza​ją​ce nad​cho​dzą​cy zmierzch. Bar​ba​ra naj​chęt​niej we​szła​by naj​pierw do pubu, któ​ry wła​śnie mi​ja​ły, aby coś zjeść, ale

nie było rady, mu​sia​ła wpierw za​li​czyć mu​zeum. Choć żo​łą​dek wy​gry​wał jej gło​do​wą pieśń, z uda​wa​nym za​in​te​re​so​wa​niem oglą​da​ła garn​ki, noc​ni​ki, po​tłu​czo​ne por​ce​la​no​we ta​le​rze i cy​no​we kub​ki sprzed dwu​stu lat. Przy każ​dym ron​dlu usta​wio​nym w za​ku​rzo​nej, mu​ze​al​nej ga​blo​cie Car​men za​trzy​my​wa​ła się i wy​gła​sza​ła z pie​ty​zmem całą jego hi​sto​rię. Aż wresz​cie, z miną Świę​te​go Mi​ko​ła​ja wrę​cza​ją​ce​go pre​zent nie​spo​dzian​kę, za​trzy​ma​ła się przy ko​mód​ce z szu​fla​da​mi. – A te​raz coś spe​cjal​ne​go, o czym już wspo​mi​na​łam! – sta​rusz​ka cie​szy​ła się i po​trzą​sa​ła gło​wą, aż pod​ska​ki​wa​ła bro​daw​ka na jej no​sie. – Ni​ko​mu już od

daw​na tego nie po​ka​zy​wa​łam!

– Aha – Bar​ba​ra po​ki​wa​ła ze zro​zu​mie​niem gło​wą, pew​na, że star​szej pani cho​dzi po pro​stu o ko​mo​dę. Ale ona z miną po​ke​rzy​sty trzy​ma​ją​ce​go asa w rę​ka​wie, otwo​rzy​ła szu​fla​dę. – Zaj​rzyj tu, zło​ciut​ka! – na​ka​za​ła

dzien​ni​kar​ce. Na dnie le​żał ja​kiś zło​żo​ny na czwo​ro po​żół​kły do​ku​ment, jak​by przy​bru​dzo​ny czer​wo​nym, pu​styn​nym pia​skiem. – Co to jest? – Bar​ba​ra za​cie​ka​wi​ła się. Zo​sta​ły ze star​szą pa​nią same, po​nie​waż Ali​ce już po dwóch mi​nu​tach znu​dzi​ło się w mu​zeum i wy​szła do pubu. – To jest mapa! Sta​rusz​ka do​zo​wa​ła in​for​ma​cje jak ro​dzyn​ki do de​se​ru. Za​in​te​re​so​wa​nie Bar​ba​ry ro​sło. – To jest mapa Sza​lo​ne​go Lor​da! – Car​men ob​wie​ści​ła ta​kim to​nem, jak​by za​czę​ła opo​wia​dać nie​zwy​kłą baśń. – Sza​lo​ne​go Lor​da? – po​wtó​rzy​ła

Bar​ba​ra. Nig​dy wcze​śniej o ni​kim ta​kim nie sły​sza​ła. – Kim on był? – Był stuk​nię​tym czub​kiem! – od​par​ła Car​men Wood, po​rzu​ca​jąc swój wcze​śniej​szy ta​jem​ni​czy ton. Bar​ba​ra czu​ła się zdez​o​rien​to​wa​na. – Był stuk​nię​ty i dla​te​go na​zy​wa​no go Sza​lo​nym? – dzien​ni​kar​ka pró​bo​wa​ła prze​nik​nąć za​gad​ki sta​rusz​ki. – A dla​cze​go lord? – Bo to był praw​dzi​wy lord! Taki z An​glii! – Car​men zno​wu pod​ję​ła roz​mo​wę. – Kie​dy tu przy​pły​nął, był zu​peł​nie zdro​wy. Ale pu​sty​nia i słoń​ce cał​kiem ode​bra​ły mu ro​zum. No i ta Dia​men​to​wa Do​li​na! – sta​rusz​ka mach​nę​ła ręką.

– Ooo! – Bar​ba​ra wy​da​ła z sie​bie mi​mo​wol​ny okrzyk zdu​mie​nia. Za​czy​na​ło ro​bić się na​praw​dę cie​ka​wie. – O ja​kiej do​li​nie pani mówi? – spy​ta​ła, ma​jąc na​dzie​ję, że sta​rusz​ka nie za​wie​si się w tym mo​men​cie, jak to zro​bi​ła już kil​ku​krot​nie. Naj​wi​docz​niej jed​nak star​sza pani cze​ka​ła na ko​goś, komu mo​gła​by opo​wie​dzieć o Sza​lo​nym Lor​dzie i jego Dia​men​to​wej Do​li​nie. – Lord Ar​thur Ca​ven​dish, na​zy​wa​ny po​tem Sza​lo​nym, przy​pły​nął do Au​stra​lii oko​ło 1860 roku. Po​dob​no był w po​sia​da​niu wska​zó​wek do​ty​czą​cych po​ło​że​nia nie​zwy​kłej do​li​ny. – Lord Ca​ven​dish fa​ty​go​wał się z An​-

glii, bo in​te​re​so​wa​ła go ja​kaś do​li​na? – za​py​ta​ła Bar​ba​ra.

– Nie ja​kaś tam do​li​na, złot​ko, ale do​li​na peł​na ogrom​nych dia​men​tów! Cała do​li​na mia​ła być nimi wy​peł​nio​na po brze​gi – Car​men drża​ła, mó​wiąc o tym. – Od​na​lazł ją? – Bar​ba​ra Law​son była co​raz bar​dziej za​in​try​go​wa​na. Nig​dy wcze​śniej nie sły​sza​ła o tej hi​sto​rii ani o ta​kiej do​li​nie. Za​sta​na​wia​ła się, czy nie jest ona przy​pad​kiem wy​my​słem star​szej pani. – Na po​szu​ki​wa​nia do​li​ny lord wy​dał pra​wie cały swój ma​ją​tek, oj​ciec nie​mal go wy​dzie​dzi​czył, ale wła​śnie wte​dy to się zda​rzy​ło… Star​sza pani urwa​ła. Bar​ba​ra Law​son z nie​cier​pli​wo​ścią cze​ka​ła na ciąg dal​szy.

– Co się wte​dy zda​rzy​ło? – Po​ja​wił się duch! – Car​men uśmiech​nę​ła się fi​lu​ter​nie. – Za​czę​ły prze​śla​do​wać go du​chy! – Du​chy? – dzien​ni​kar​ka po​pa​trzy​ła z re​zer​wą na sta​rusz​kę. Wciąż nie była pew​na, czy ona w ogó​le mówi praw​dę. – Kon​kret​nie był to duch ma​łe​go dziec​ka! – To dość ma​ka​brycz​ne – Bar​ba​ra wzdry​gnę​ła się. – Tak – star​sza pani unio​sła zna​czą​co brwi. – Sły​szał płacz tego dziec​ka, ża​ło​sne za​wo​dze​nie i ja​kąś smut​ną pieśń, a po​tem jak​by dźwięk kaj​dan. – Car​men mó​wi​ła bar​dzo su​ge​styw​nie, do​da​jąc do

swej opo​wie​ści do​dat​ko​we efek​ty dźwię​ko​we. – Za​raz po​tem uka​zy​wał się zło​wro​gi cień! – roz​cza​pie​rzy​ła pal​ce dło​ni jak po​twór. Bar​ba​ra za​sty​gła. Przez mo​ment bała się ob​ró​cić, a na ra​mio​nach po​czu​ła chłod​ny po​wiew i gę​sią skór​kę. Jak​by du​chy gnę​bią​ce lor​da wy​chy​nę​ły z jego sta​rej mapy i roz​sia​dły się w ciem​nych, za​ku​rzo​nych ką​tach mu​zeum. – Ale co z tą Dia​men​to​wą Do​li​ną? – Bar​ba​rze wy​da​wa​ło się, że Car​men za bar​dzo od​bie​ga od te​ma​tu. – Ach tak! – sta​rusz​ka po​wró​ci​ła do wła​ści​we​go wąt​ku. – O Dia​men​to​wej Do​li​nie opo​wia​da​ły abo​ry​geń​skie le​gen​dy Ni​ko​mu nie uda​ło się jej jed​nak od​-

na​leźć. Lord twier​dził, że do​stał od ko​goś wia​ry​god​ne​go mapę ze wska​zów​ka​mi oraz parę ogrom​nych dia​men​tów po​cho​dzą​cych z tej​że wła​śnie do​li​ny. Był już bar​dzo bli​sko jej od​na​le​zie​nia, ale wła​śnie wte​dy tro​chę sfik​so​wał. Stwier​dził, że te dia​men​ty mu​szą być prze​klę​te. Du​chy cią​gle nie da​wa​ły mu spo​ko​ju. Nę​ka​ły go w dzień i w nocy. Wresz​cie lord nie wy​trzy​mał, prze​rwał po​szu​ki​wa​nia i wró​cił do An​glii. – Czy​li nie od​na​lazł Dia​men​to​wej Do​li​ny? – Bar​ba​ra się upew​ni​ła. – Bał się tych dia​men​tów jak ognia!

– W ta​kim ra​zie, skąd ta mapa? – dzien​ni​kar​ka wska​za​ła do​ku​ment na​le​żą​cy rze​ko​mo do Sza​lo​ne​go Lor​da. – Pew​ne​go dnia lord Ca​ven​dish za​trzy​mał się w ho​te​lu mo​je​go pra​pra​dziad​ka. Miał na​dzie​ję, że du​chy prze​-

sta​ną go tam drę​czyć. Ca​ły​mi no​ca​mi ka​zał pa​lić u sie​bie świa​tło, żeby nie wi​dzieć żad​nych cie​ni. Gdy prze​by​wał w ho​te​lu, czuł się le​piej, lecz kie​dy tyl​ko go opusz​czał, do​pa​da​ły go te prze​ra​ża​ją​ce ha​lu​cy​na​cje. Wresz​cie po​sta​no​wił wy​je​chać z Au​stra​lii. Jed​ne​mu z ka​pi​ta​nów stat​ku obie​cał so​wi​te wy​na​gro​dze​nie, je​śli go wy​sa​dzi na brzeg w An​glii. A po​nie​waż nie miał czym za​pła​cić mo​je​mu pra​pra​dziad​ko​wi za ho​tel, zo​sta​wił mu tę mapę ze wska​zów​ka​mi i uciekł. – Czy pani przo​dek z niej sko​rzy​stał? – Na​wet nie za​mie​rzał. Wi​dział, co te dia​men​ty zro​bi​ły z tam​tym czło​wie​kiem. Po​dzie​lał opi​nię, że były prze​klę​te. Nie znisz​czył mapy Na wszel​ki wy​pa​dek za​-

mknął ją w sej​fie. Wła​ści​wie nikt do tej pory z niej nie sko​rzy​stał. – Na​praw​dę? – Bar​ba​ra zdu​mia​ła się. – Kie​dy prze​szła w moje po​sia​da​nie, prze​ka​za​łam ją do tu​tej​sze​go mu​zeum. Nie mia​łam ocho​ty skoń​czyć jak tam​ten bie​dak! – po​wie​dzia​ła Car​men. – Nie do wia​ry, że jesz​cze nikt nie od​na​lazł tej do​li​ny! – Bar​ba​ra krę​ci​ła gło​wą z nie​do​wie​rza​niem. – No, no, no – dzien​ni​kar​ka cmok​nę​ła. – „Chy​ba zna​la​złam świet​ny te​mat na ar​ty​kuł” – po​my​śla​ła za​do​wo​lo​na. Gło​śno spy​ta​ła: – Czy mo​gła​bym do​kład​nie obej​rzeć tę mapę?

Star​sza pani za​my​śli​ła się. – W su​mie mogę ci ją udo​stęp​nić, złot​ko – zgo​dzi​ła się. – Ale mo​żesz z niej ko​rzy​stać je​dy​nie w na​szym mu​zeum, nie moż​na jej wy​no​sić poza te mury Ro​zu​miesz, zło​ciut​ka, że to nasz

naj​cen​niej​szy eks​po​nat, za​raz po noc​ni​ku wie​leb​ne​go Pre​scot​ta! – Car​men po​wie​dzia​ła z po​wa​gą. Bar​ba​ra wo​la​ła nie po​le​mi​zo​wać z tym twier​dze​niem, naj​wi​docz​niej wie​leb​ny mu​siał być ar​cy​waż​nym i zna​mie​ni​tym oby​wa​te​lem tego mia​stecz​ka. – Po​sta​ram się de​li​kat​nie ob​cho​dzić z mapą – za​pew​ni​ła gor​li​wie. Car​men Wood ski​nę​ła gło​wą za​do​wo​lo​na. – Je​śli chcesz do​kład​nie obej​rzeć mapę Sza​lo​ne​go Lor​da, bę​dziesz chy​ba mu​sia​ła zo​stać jesz​cze kil​ka dni w Co​ward Springs – sta​rusz​ka do​da​ła chy​trze. – Jest na niej wie​le szcze​gó​ło​wych no​ta​tek sa​me​go lor​da. Prze​dłu​żyć twój po​byt

w na​szym pięk​nym mo​te​lu? – uśmiech​nę​ła się słod​ko. Hi​sto​ria lor​da od pierw​szej chwi​li za​czę​ła pa​sjo​no​wać Bar​ba​rę, a Dia​men​to​wa Do​li​na po​bu​dzi​ła jej wy​obraź​nię. Choć wa​run​ki w mo​te​lu były okrop​ne, mia​ła prze​czu​cie, że je​śli zo​sta​nie ze dwa dni dłu​żej, to się jej opła​ci. Dzien​ni​kar​ka spoj​rza​ła ba​daw​czo w twarz star​szej pani, po czym oświad​czy​ła: – Zo​sta​ję! Pro​szę prze​dłu​żyć mój po​byt o dwie doby. – To świet​nie, złot​ko, świet​nie! – Car​men Wood ucie​szy​ła się i z ra​do​ścią za​tar​ła ręce. – Ju​tro z sa​me​go rana mo​żesz przyjść i za​cząć czy​tać mapę lor​da. Ali​ce da ci klu​cze do mu​zeum, a te​raz

chodź​my, mu​szę wra​cać do pra​cy, a ty pew​nie umie​rasz z gło​du. Może przy​go​to​wać ci ko​la​cję? – Och, bar​dzo dzię​ku​ję! – Bar​ba​ra lek​ko wy​stra​szy​ła się tej ofer​ty. Nie była pew​na, czy w ko​la​cji przy​go​to​wa​nej przez Car​men nie znaj​dzie się na przy​kład po​de​szwa od buta. – Nie chcę ro​bić pani kło​po​tu, zjem w ba​rze! – wy​krę​ci​ła się z uśmie​chem, lecz bar​dzo sta​now​czo. – Jak chcesz, zło​ciut​ka – sta​rusz​ce nie spra​wi​ło to naj​wi​docz​niej przy​kro​ści. Bar​ba​ra Law​son rzu​ci​ła ostat​nie prze​cią​głe spoj​rze​nie na mapę spo​czy​wa​ją​cą w szu​fla​dzie i po chwi​li obie z Car​men opu​ści​ły mu​zeum.

Z Kronik Archeo

Roz​po​czę​łam pią​ty tom Kro​nik Ar​cheo. Mam prze​czu​cie, że wie​le się w nim wy​da​rzy. Gdy wró​ci​łam ze szko​ły i roz​ma​wia​łam ze swo​ją ko​le​żan​ką w moim po​ko​ju, do mamy za​dzwo​ni​ła cio​cia Ba​sia, któ​ra od wie​lu lat miesz​ka w Au​stra​lii, a wła​ści​wie w Ho​bart

na Ta​sma​nii. Za​pro​si​ła nas do sie​bie na fe​rie! Ju​huu! Jesz​cze nig​dy nie by​li​śmy z Bart​kiem w Au​stra​lii. Tro​chę mi smut​no, że tata nie może le​cieć, ale bę​dzie z nami mama i pan​na Ofe​lia. Wu​jek Ja​son (mąż cio​ci Basi) jest bar​dzo sym​pa​tycz​ny i we​so​ły. Na pew​no nie bę​dzie​my się tam nu​dzić. Już nie mogę się do​cze​kać tego wy​jaz​du! Cio​cia pi​sa​ła ar​ty​kuł o pew​nym po​szu​ki​wa​czu zło​ta, ale wła​śnie dzwo​ni​ła, że przy oka​zji przy​pad​kiem wpa​dła na jesz​cze cie​kaw​szą za​gad​kę! Na​tra​fi​ła na mapę sprzed dwóch wie​ków pro​wa​dzą​cą do Dia​men​to​wej Do​li​ny. Jak

sama na​zwa wska​zu​je, do​li​na ta była po​dob​no peł​na ogrom​nych dia​men​tów. Bli​sko jej od​na​le​zie​nia był lord Ar​thur Ca​ven​dish, ale nie​dłu​go po​tem zwa​rio​wał i za​prze​stał po​szu​ki​wań. Do tej pory nikt nie pró​bo​wał zlo​ka​li​zo​wać owej do​li​ny. Cio​cia wi​dzia​ła mapę Sza​lo​ne​go Lor​da i za​pro​po​no​wa​ła nam wspól​ne po​szu​ki​wa​nia. Mama uprze​dza mnie i Bart​ka, że po​szu​ki​wa​nie do​li​ny ma być tyl​ko świet​ną za​ba​wą, dzię​ki któ​rej po​zna​my kil​ka cie​ka​wych miejsc. Ja mam jed​nak na​dzie​ję, że na​praw​dę ją znaj​dzie​my. Hi​sto​ria Sza​lo​ne​go Lor​da jest dość mrocz​na i po​ja​wia​ją się w niej rów​nież du​chy, wid​ma i inne nie​wy​tłu​ma​czal​ne

zja​wi​ska. Bar​tek tro​chę mnie stra​szy, ale prze​cież to nie​moż​li​we, żeby cho​dzi​ło o praw​dzi​we du​chy! Wca​le się nie boję! Za​czy​nam pa​ko​wać wa​liz​kę. Au​stra​lij​skie ta​jem​ni​ce już wkrót​ce zo​sta​ną roz​wią​za​ne, je​stem tego pew​na! Ania

Wcze​snym ran​kiem Lar​ry Fisch, wła​ści​ciel fir​my po​grze​bo​wej, jadł śnia​da​nie i czy​tał rów​no​cze​śnie ga​ze​tę w ba​rze Mu​riel. Za oknem miał wy​brze​że Ho​bart. Po​śpiesz​nie prze​biegł wzro​kiem ru​bry​ki po​świę​co​ne naj​śwież​szym miej​sco​wym plo​tecz​kom i spra​wom po​li​tycz​nym. Na dłu​żej za​trzy​mał się przy ar​ty​ku​le Bar​ba​ry Law​son za​ty​tu​ło​wa​nym: „Dia​men​to​wa Do​li​na – fakt czy

mit?”. Chrup​nął przy​pie​czo​ną wstąż​kę be​ko​nu i z ro​sną​cym za​in​te​re​so​wa​niem śle​dził tekst da​lej. Prze​czy​tał ar​ty​kuł dwa razy, a po​tem za​pa​trzył się w okno. Ja​kiś jacht przy​bił wła​śnie do por​tu, lecz Lar​ry zu​peł​nie tego nie za​uwa​żył. – Dia​men​to​wa Do​li​na, hm… Mru​czał do sie​bie pod no​sem. Wi​zja ol​brzy​mich dia​men​tów, ba, ca​łej do​li​ny ta​kich dro​go​cen​nych ka​mie​ni, spra​wi​ła, że od razu po​pra​wił mu się na​strój. Ostat​ni​mi cza​sy jego fir​ma pod​upa​da​ła i in​te​res ja​koś nie za bar​dzo się krę​cił. Lar​ry po​cho​dził z ma​łej mie​ści​ny, któ​ra z roku na rok wciąż się wy​lud​nia​ła. Ale wca​le nie dla​te​go, że lu​dzie umie​ra​li, to by​ło​by, de​li​kat​nie mó​wiąc, wiel​ce ko​-

rzyst​ne dla Lar​ry’ego, ale miesz​kań​cy Ra​il​ton po pro​stu wy​pro​wa​dza​li się do więk​szych miast. Przed​się​bior​ca po​grze​bo​wy mu​siał więc jak naj​szyb​ciej pod​re​pe​ro​wać bu​dżet. Przy​je​chał do Ho​bart, by za​ła​twić so​bie w ban​ku wy​so​ką po​życz​kę na roz​krę​ce​nie no​we​go biz​ne​su, ale wa​run​ki kre​dy​to​we nie były tak ko​rzyst​ne, jak się tego spo​dzie​wał. Ban​kow​cy nie Out​back – busz, chcie​li mu też przy​sła​bo za​lud​nio​ne, dzi​kie te​re​ny znać tak du​żej po​życz​ki, ja​kiej po​trze​bo​wał. w Au​stra​lii. Jed​nym sło​wem, spra​wy nie po​szły po jego my​śli. Pil​nie po​trze​bo​wał go​tów​ki, a ża​den z miesz​kań​ców Ra​il​ton jak na złość nie miał za​mia​-

ru wy​brać się na tam​ten świat. – Gdy​bym od​na​lazł taką dia​men​to​wą do​li​nę, był​bym mul​ti​mi​lio​ne​rem! I wresz​cie nie mu​siał​bym się tru​dzić cięż​ką ha​rów​ką – wes​tchnął z roz​ma​rze​niem.

W jed​nej chwi​li pod​jął da​le​ko​sięż​ną de​cy​zję – za wszel​ką cenę po​sta​no​wił zdo​być mapę Sza​lo​ne​go Lor​da. – Tę Law​son trze​ba bę​dzie śle​dzić! – gło​śno mruk​nął, a po​tem ro​zej​rzał się,

czy nikt go nie usły​szał. W ba​rze był jed​nak na ra​zie je​dy​nym go​ściem. Za​mó​wił jesz​cze kawę, by do​kład​nie prze​my​śleć stra​te​gię. Po pięt​na​stu mi​nu​tach miał już w gło​wie go​to​wy plan. Był zde​cy​do​wa​ny dzia​łać szyb​ko, po​szu​ki​wa​czy do​li​ny mo​gło być już prze​cież wie​lu. Na​tych​miast za​dzwo​nił też do Rene, chu​dej Fran​cuz​ki, któ​ra pra​co​wa​ła w jego domu po​grze​bo​wym, żeby przy​go​to​wa​ła od​po​wied​ni ekwi​pu​nek i za​pa​sy na wie​lo​dnio​wy po​byt w au​stra​lij​skim out​bac​ku. Lar​ry szy​ko​wał się na dłuż​szą wy​pra​wę.

Z Kronik Archeo

Roz​po​czę​ły się na​sze fe​rie! Wy​lą​do​wa​li​śmy w Ho​bart wczo​raj wcze​snym ran​kiem. Ta​sma​nia przy​wi​ta​ła nas chło​dem i po​ry​wi​stym wia​trem, choć tu​taj pa​nu​je prze​cież lato. Przez ten wiatr sa​mo​lot mu​siał kil​ka razy ko​ło​wać, nim pod​szedł do lą​do​wa​nia. Pan​-

na Ofe​lia przez to pra​wie do​sta​ła za​wa​łu. Wszy​scy wie​dzą, że bar​dzo nie lubi la​tać, a te kło​po​ty z po​go​dą do​dat​ko​wo ją zde​ner​wo​wa​ły. Nas zresz​tą tro​chę też. To nic przy​jem​ne​go tak so​bie krą​żyć i nie móc wy​lą​do​wać. Ale na szczę​ście wszyst​ko do​brze się skoń​czy​ło. Rów​nież że​gla​rze nie mają tu​taj ła​two. Sil​ne wia​try, bu​rze i sztor​my po​ja​wia​ją się cza​sem zu​peł​nie znie​nac​ka. Abel Ta​sman, od​kryw​ca Ta​sma​nii, mu​siał być na​praw​dę od​waż​nym czło​wie​kiem. Cio​cia Ba​sia i wu​jek Ja​son przy​wi​ta​li nas na lot​ni​sku i za​raz za​wieź​li do swo​je​go domu na obrze​żach Ho​bart. Wu​jek to ro​do​wi​ty Ta​smań​czyk i jest

Wom​bat ta​smań​ski – tor​bacz

o sza​rej, brą​zo​wej lub ciem​no​brą​zo​wej sier​ści. Po​sia​da sil​nie umię​śnio​ne koń​czy​ny. Miesz​ka w no​rach, któ​re wy​grze​bu​je przed​ni​mi ła​pa​mi za​koń​czo​ny​mi dłu​gi​mi i ostry​mi pa​zu​ra​mi

we​te​ry​na​rzem. Opie​ku​je się cho​ry​mi zwie​rzę​ta​mi. W ich domu miesz​ka na​wet mały wom​bat! Ma na imię Fe​liks i jest bar​dzo mi​lu​si. Wszę​dzie za mną cho​dzi jak pies. Wu​jek przy​gar​nął go, gdy był ma​lut​ki i cho​ry. Fe​liks jest już zdro​wy i gdy cał​kiem do​ro​śnie, pew​ne​go dnia sam opu​ści dom cio​ci i wuj​ka. Po​dob​no wom​ba​ty nie dają się cał​ko​wi​cie

Wom​ba​ty od​ży​- oswo​ić i od​cho​dzą od wia​ją się tra​wą, czło​wie​ka, kie​dy ko​rzon​ka​mi li​chcą. ść​mi Mam drzew jed​nak na​dzie​ję, że to nie sta​ niekrze​ sięwjesz​ oraz ów. cze te​raz, bo uwiel​biam Fe​ Ich lik​zęby, sa gła​ po​s-kać i przy​tu​lać, cho​ciaż dob​ nieuwa​ jak żać, bo jego łap​ki za​koń​czo​mu​ szę gry​bar​ zo​nidnie​ neu są zo -dłu​gi​mi pa​zu​ra​mi. ustan​nie ro​sną. Cio​ Sa​ mi​c cia a ro​opo​ dzi wie​dzia​ła nam o tym, co od​za​kzry​ łaczaj na te​ wy​ tyl​m koat Dia​men​to​wej Do​li​ny. jed​ Opu​ no bmło​ li​kdo​e. wa​ła o niej na​wet parę ar​-

ty​ku​łów w lo​kal​nej ga​ze​cie, w któ​rej pra​cu​je. Za​sta​na​wia​my się z Bart​kiem, czy ta do​li​na mo​gła ist​nieć na​praw​dę, czy po pro​stu lord Ca​ven​dish był sza​lo​ny i wszyst​ko zmy​ślił. Oprócz Ta​sma​nii zwie​dzi​my tak​że Au​stra​lię. Oczy​wi​ście nie całą, bo to

prze​ogrom​ny kon​ty​nent, ale po​je​dzie​my do Co​ward Springs. W tam​tej​szym mu​zeum jest ory​gi​nal​na mapa z za​pi​ska​mi Sza​lo​ne​go Lor​da. Wie​rzę, że ta do​li​na ist​nie​je na​praw​dę! Ania

Abel Jan​szo​on Ta​sman uro​dził

się w 1603 roku w Lu​tje​gast

w Ho​lan​dii. Ho​len​der​ski że​glarz, od​kryw​ca i ku​piec. W 1642 roku jako pierw​szy Eu​ro​pej​czyk do​pły​nął do Ta​sma​nii. Na cześć gu​ber​na​to​ra ge​ne​ral​ne​go Ho​len​der​skich In​dii Wschod​nich – An​to​nia van Die​me​na – na​zwał od​kry​ty przez sie​bie ląd Zie​mią Van Die​me​na. W 1855 r. na​zwę wy​spy

W domu Bar​ba​ry Law​son pa​no​wał okrop​ny roz​gar​diasz. Wszy​scy szy​ko​wa​li się na zwie​dza​nie Ta​sma​nii. Na po​dwór​ku cze​kał już wy​na​ję​ty wy​god​ny kam​per wy​po​sa​żo​ny w prysz​nic, WC, ku​chen​kę i lo​dów​kę. Trwa​ło pa​ko​wa​nie pro​wian​tu, swa​gów, za​pa​su pa​li​wa na czar​ną go​dzi​nę i mnó​stwa in​nych nie​zbęd​nych rze​czy, gdy przed do​mem po​ja​wi​ła się nie​zna​jo​ma ko​bie​ta. Mia​ła dłu​gie, ja​sne wło​sy zwią​za​ne w koń​ski

ogon, a w dło​niach trzy​ma​ła sre​brzy​sty ku​fe​rek. Przy​sta​nę​ła jak​by nie​zde​cy​do​wa​na, jed​nym szyb​kim spoj​rze​niem zlu​stro​wa​ła sy​tu​ację i po​de​szła do pan​ny Ofe​lii, któ​ra ze sku​pio​ną miną sta​ła nad swo​ją po​kaź​ną wa​liz​ką i za​sta​na​wia​ła się, któ​ry koc za​brać: czy ten w kwiat​ki, trzy​ma​ny w le​wej ręce, czy ten w szkoc​ką kra​tę w pra​wej. Nie​zna​jo​ma od razu uzna​ła, że ona naj​le​piej na​da​je się do roz​mo​wy. – Do​ra​dzam ten w kwia​ty – pod​po​wie​dzia​ła z mi​łym uśmie​chem. – Bę​dzie ide​al​nie pa​so​wał do pani kar​na​cji.

Swag to wo​do​-

– Tak pani są​dzi? – pan​na Ofe​lia spoj​rza​ła kry​tycz​nie na koce. – Może ma pani ra​cję, hm… – Prze​pra​szam, że się nie przed​sta​wi​łam, je​stem Mi​ran​da – nie​zna​jo​ma wy​cią​gnę​ła rękę na po​wi​ta​nie. – W kwia​ty bę​dzie ide​al​nie pa​so​wał do pani cery, od razu wi​dać, że przy​wią​zu​je pani wagę do ta​kich rze​czy – ko​bie​ta przy​po​chle​bia​ła się, mó​wiąc pew​nym sie​bie gło​sem. – Poza tym od razu mu​szę przy​znać, że ma pani wy​jąt​ko​wą cerę! Taką czy​stą i de​li​kat​ną! od​por​ny ma​te​rac po​łą​czo​ny ze śpi​wo​rem. Moż​na w nim spać bez​po​śred​nio na zie​mi, bez na​mio​tu. Ty​po​wo au​stra​lij​ski wy​na​la​zek.

Pan​na Ofe​lia za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi. „Co ona tak z tą cerą?” – przyj​rza​ła się uważ​niej ko​bie​cie. Ta jak​by od​ga​dła jej my​śli i od razu po​śpiesz​nie wy​ja​śni​ła: – Je​stem kon​sul​tant​ką fir​my ko​sme​tycz​nej, ofe​ru​ję naj​wyż​szej ja​ko​ści eko​-

lo​gicz​ne ko​sme​ty​ki. Za​pew​niam, że są nie​by​wa​le sku​tecz​ne! – za​chwa​la​ła, otwie​ra​jąc swój sre​brzy​sty ku​fe​rek, któ​ry mimo nie​wiel​kich roz​mia​rów, krył w so​bie po​kaź​ną ilość kre​mów, po​ma​dek, cie​ni, per​fum, żeli i Bóg wie cze​go jesz​cze. Na wszel​kie moż​li​we spo​so​by Mi​ran​da po​wy​su​wa​ła z ku​fer​ka spe​cjal​ne prze​gród​ki, jak w skrzyn​ce z na​rzę​dzia​mi, i za​pre​zen​to​wa​ła swój ko​sme​tycz​ny ar​se​nał. Pan​na Łycz​ko z uzna​niem unio​sła brwi. – Ho, ho, pro​fe​sjo​na​list​ka z pani – za​żar​to​wa​ła. – Tak, pro​fe​sjo​nal​nie pod​cho​dzi​my do na​szych klien​tów – Mi​ran​da zda​wa​ła się

nie za​uwa​żyć lek​kie​go sar​ka​zmu w gło​sie pan​ny Ofe​lii. – Wi​dzę, że wy​bie​ra się pani na dłuż​szą wy​ciecz​kę – wska​za​ła sto​ją​cy obok kam​per. – Przy​da się więc pani coś na ta​smań​ską zmien​ną po​go​dę. Pro​po​nu​ję wspa​nia​ły krem ochron​ny – wy​cią​gnę​ła z ku​fer​ka ma​lut​ką prób​kę. – A na dłu​go pani wy​jeż​dża? – spy​ta​ła. – Czy to bę​dzie da​le​ko? Bo mogę do​brać coś jesz​cze od​po​wied​niej​sze​go. – Bę​dzie​my zwie​dzać Ta​sma​nię – od​par​ła pan​na Ofe​lia. – Ale po​tem uda​my się do Au​stra​lii i tam też spę​dzi​my kil​ka dni. – Uhm, ro​zu​miem – po​ki​wa​ła gło​wą kon​sul​tant​ka. – Za​tem musi mieć pani

coś ochron​ne​go na tu​tej​sze ta​smań​skie wia​try, ale rów​nież coś na​wil​ża​ją​ce​go na au​stra​lij​skie upa​ły – za​czę​ła gme​rać w ku​fer​ku, szu​ka​jąc wła​ści​wych ko​sme​ty​ków. – Au​stra​lij​skie słoń​ce strasz​nie wy​su​sza cerę – wes​tchnę​ła. – Na​praw​dę? – pan​na Ofe​lia z nie​po​ko​jem po​gła​dzi​ła się po twa​rzy. – A w któ​rej czę​ści Au​stra​lii pani bę​dzie do​kład​nie? To bar​dzo istot​ne, bo to bar​dzo róż​no​rod​ny kon​ty​nent, od pu​sty​ni po tro​pi​ki! – kon​sul​tant​ka pa​trzy​ła w oczy pan​ny Ofe​lii, jak​by do​bór wła​ści​we​go kre​mu był istot​niej​szy niż za​bra​nie bu​tel​ki z wodą. Pan​na Łycz​ko z kon​ster​na​cją po​dra​pa​ła się po gło​wie.

– W su​mie, to jesz​cze do​kład​nie nie wiem – wes​tchnę​ła. – Może we​zmę kil​ka ro​dza​jów tych kre​mów? – Nie ma spra​wy! To na​praw​dę świet​na de​cy​zja! – ucie​szy​ła się kon​sul​tant​ka. – Mam jesz​cze coś na spe​cjal​ne oka​zje – do​da​ła, mru​żąc oko. – To krem z dia​men​to​wym py​łem! Jest re​we​la​cyj​ny! De​li​kat​nie roz​świe​tla i li​ftin​gu​je cerę! – Z dia​men​to​wym py​łem? – zdu​mia​ła się pan​na Ofe​lia. – To ta​kie też są? – nie​ste​ty nie była obe​zna​na ze wszyst​ki​mi no​wo​ścia​mi. – Gdy od​naj​dzie​my Dia​men​to​wą Do​li​nę to sama so​bie zro​bię dia​men​to​wy pył! – za​nio​sła się per​li​stym śmie​chem. Za​raz jed​nak ugry​zła się

w ję​zyk. Po co po​wie​dzia​ła o tej Dia​men​to​wej Do​li​nie! Nic ni​ko​mu do tego, gdzie je​dzie!

Tym​cza​sem z domu wy​biegł wom​bat Fe​liks i fuk​nął gniew​nie na Mi​ran​dę. Ta z nie​po​ko​jem po​pa​trzy​ła na ostre pa​zu​ry zwie​rząt​ka i za​czę​ła zwi​jać cały swój kram z po​wro​tem do ku​fer​ka. – A ile mu​szę za​pła​cić za te kre​my i jak mogę je za​mó​wić? – pan​na Ofe​lia

do​pie​ro te​raz zda​ła so​bie spra​wę, że w ogó​le nie za​py​ta​ła o cenę ko​sme​ty​ków, a kon​sul​tant​ka dała jej tyl​ko nie​wiel​kie prób​ki. – Och, jesz​cze się zja​wię. Pro​szę tym​cza​sem za​sta​no​wić się i wy​brać od​po​wied​nie – po​wie​dzia​ła. – A te prób​ki nic nie kosz​tu​ją! – mach​nę​ła ręką. – Do zo​ba​cze​nia nie​ba​wem! – po​że​gna​ła się i ode​szła, po​ga​nia​na gniew​ny​mi po​mru​ka​mi wom​ba​ta, któ​ry wy​da​wał się wy​jąt​ko​wo roz​draż​nio​ny. Pan​na Ofe​lia pa​trzy​ła na dziw​ne za​cho​wa​nie zwie​rzę​cia i za​sta​na​wia​ła się, co go mo​gło aż tak zde​ner​wo​wać. Do​szła do wnio​sku, że to pew​nie przez te róż​ne za​pa​chy, któ​re jesz​cze uno​si​ły się

wo​kół z te​sto​wa​nych ko​sme​ty​ków. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i po​szła od​nieść koc w kra​tę do domu. – Z kim roz​ma​wia​łaś? Ktoś tam był? – spy​ta​ła Bar​ba​ra, na​peł​nia​jąc ter​mos z kawą. – Ja​kaś kon​sul​tant​ka z fir​my ko​sme​tycz​nej. – Tu​taj? U nas? – zdzi​wi​ła się Bar​ba​ra. – Nig​dy do nas żad​na nie przy​cho​dzi​ła. – Bo je​steś pięk​na i nie po​trze​bu​jesz żad​nych upięk​sza​czy! – Ja​son, mąż Bar​ba​ry, po​ca​ło​wał ją w czo​ło. – To co, je​dzie​my? – Bar​tek nie mógł do​cze​kać się wy​ciecz​ki, gdy tym​cza​sem pa​nie za​czę​ły glę​dzić o tych wszyst​kich

sma​ro​wi​dłach. – Ja​sne! – wu​jek ro​ze​śmiał się. – Pa​kuj​cie gra​ty i jaz​da z cha​ty! – za​żar​to​wał z iście au​stra​lij​skim po​czu​ciem hu​mo​ru. Za​ła​do​wa​no do kam​pe​ra ostat​nie nie​zbęd​ne rze​czy i ak​ce​so​ria. Be​ata Ostrow​ska do​ło​ży​ła do ekwi​pun​ku jesz​cze małą bu​tlę ga​zo​wą, pa​tel​nię oraz tu​ry​stycz​ny im​bryk do pa​rze​nia her​ba​ty. Pan​na Ofe​lia spraw​dzi​ła za​pa​sy wody (wo​la​ła się dwa razy upew​nić, że są wy​star​cza​ją​ce) i upchnę​ła swo​ją wa​li​zę w ba​gaż​ni​ku. Wom​bat Fe​liks za nic nie chciał opu​ścić Ani, więc uchwa​lo​no, że rów​nież po​je​dzie na wy​pra​wę. Wu​jek do​ło​żył za​pas kar​my dla zwie​rzę​cia i kie​dy wszyst​ko już było za​pię​te na

ostat​ni gu​zik, cio​cia Ba​sia za​sia​dła za kie​row​ni​cą, od​trą​bi​ła trzy razy do męża i z we​so​łą miną ru​szy​ła. Ania z Bart​kiem po​ma​cha​li wuj​ko​wi na po​że​gna​nie i po​jazd po​to​czył się po pod​jeź​dzie domu. Po chwi​li znik​nął na koń​cu uli​cy. Ja​son Law​son już tę​sk​nił za całą fe​raj​ną, ale miał ma​łych i cał​kiem du​żych pa​cjen​tów, któ​rych nie mógł opu​ścić. Udał się do Kol​czat​ka au​stra​lij​ska – zwie​rzą swo​je​go szpi​ta​la urzą​na ty​łach przy​po​mi​na​ją​ce dzo​ne​go nie​co jeża. domu, aby spraw​dzić, W ra​zie nie​bez​- jak mie​w a się cho​ra pie​czeń​stwa kol​czat​ka. Nie mógł zwi​ja się

w kulę. Ma sil​ne więc zo​ba​czyć, że nie​łapy przy​sto​so​- opo​dal, za drze​w em wa​ne do ko​pa​kon​sul​nia. U sam​ców eu​ka​lip​tu​sa, szep​ta​ła do tyl​ne koń​czy​ny tant​ka wy​po​sa​żo​ne są swo​jej ko​mór​ki: w ostro​gi słu​żą​– Od​je​cha​li. Będą ce do obro​ny. szu​kać Dia​men​to​wej Kol​czat​ka pro​wa​dzi sa​mot​ni​- Do​li​ny! Po​stryb łu​cha​ czy ży​łcaia.od​po​w ie​dzi, po​ki​w a​ła po​słusz​ Ma n sła​ iebygło​wą i po chwi​li wsia​dła do wzrok, wy​słu​żo​lecz ne​goza Hol​den Com​mo​do​re’a. Ru​to sil​ n ie roz​ w szy​ła w trop zai​- tu​ry​stycz​nym kam​pe​rem. nię​ty węch oraz słuch. Po​tra​fi rów​nież świet​nie pły​wać. Od​ży​wia się śli​ma​ka​mi i owa​da​mi: mrów​ka​mi, ter​-

Ania z ra​do​ścią chło​nę​ła ta​smań​skie kra​jo​bra​zy. Wszyst​ko było inne, niż wi​dzia​ła do tej pory. Za​rów​no ro​śli​ny, jak i zwie​rzę​ta, któ​rych nie moż​na spo​tkać nig​dzie in​dziej na świe​cie. Pod ko​niec dru​gie​go dnia wy​ciecz​ki cio​cia Ba​sia za​trzy​ma​ła kam​per nie​opo​dal ma​łej rzecz​ki. Po​go​da aku​rat do​pi​sy​wa​ła i za​po​wia​dał się cie​pły, miły wie​czór. Ania usia​dła pod wiecz​nie zie​lo​nym, roz​ło​ży​-

stym bu​kiem i po​sta​no​wi​ła na​pi​sać kil​ka słów do Mary Jane. Wom​bat Fe​liks przy​tu​lił się do jej ko​lan i po​mru​ku​jąc ci​cho, za​padł w bło​gą drzem​kę. Ania tym​cza​sem wy​cią​gnę​ła z kie​sze​ni swój te​le​fon ko​mór​ko​wy i na​pi​sa​ła e-mail.

Ania skoń​czy​ła pi​sa​nie wia​do​mo​ści. Klik​nę​ła przy​cisk „Wy​ślij” i scho​wa​ła

ko​mór​kę. Fe​liks obu​dził się i naj​wi​docz​niej po​sta​no​wił roz​pro​sto​wać łap​ki, bo nim Ania zdą​ży​ła się zo​rien​to​wać, ru​szył w kie​run​ku rze​ki. – Fe​lik​sie! Nie ucie​kaj! – dziew​czyn​ka prze​stra​szy​ła się, że wom​bat odej​dzie za da​le​ko i się zgu​bi. Po​bie​gła za nim, ale zwie​rząt​ko ukry​ło się gdzieś w za​ro​ślach. – No ład​nie! – Ania wzię​ła się pod boki. – Fe​lik​sie, gdzie je​steś? Za​glą​da​ła pod każ​dy krza​czek, lecz naj​wy​raź​niej wom​bat po​sta​no​wił się z nią za​ba​wić w ciu​ciu​bab​kę. Ania po​bie​gła jesz​cze kil​ka kro​ków w kie​run​ku brze​gu rze​ki i na​gle za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. Z za​ro​śli do​bie​ga​ło zło​wro​gie war​cze​nie.

– Fe​liks? – za​wo​ła​ła nie​śmia​ło, cho​ciaż była pew​na, że to nie wom​bat. Obej​rza​ła się za sie​bie. Była te​raz zu​peł​nie sama. Zro​bi​ła krok do tyłu. – Bar​tek! – za​wo​ła​ła gło​śno. W tym sa​mym mo​men​cie usły​sza​ła gło​śny wrzask i po​czu​ła okrop​ny odór. Ania za​mar​ła. Na ścież​kę wbie​gły trzy czar​ne dia​bły ta​smań​skie. Z gło​śnym char​cze​niem pod​sko​czy​ły do dziew​czyn​ki.

– A kysz! – za​wo​ła​ła prze​ra​żo​na. Dia​bły wy​szcze​rzy​ły kły i wca​le nie mia​ły za​mia​ru ucie​kać. Ich wrza​ski były trud​ne do znie​sie​nia. Ania odrę​twia​ła ze stra​chu. Sta​ła​by tak pew​ne da​lej jak słup soli, gdy​by nie Bar​tek, któ​ry przy​biegł za​nie​po​ko​jo​ny prze​dłu​ża​ją​cą się nie​obec​no​ścią sio​stry. – Sio! Sio! Idź​cie so​bie! – wy​krzy​ki​wał groź​nie. Dia​bły jesz​cze przez chwi​lę sta​ły nie​zde​cy​do​wa​ne, aż wresz​cie zro​bi​ły w tył zwrot i czmych​nę​ły. – Dla​cze​go się od​da​li​łaś? – Bar​tek za​py​tał z wy​rzu​tem. – Fe​liks uciekł i nie chcia​łam, żeby się zgu​bił – sio​stra wy​ja​śni​ła płacz​li​-

wym gło​sem. Wciąż jesz​cze ser​ce wa​li​ło jej jak mały mło​te​czek. – Na​stęp​nym ra​zem le​piej uprzedź mnie, że się gdzieś wy​bie​rasz – Bar​tek po​wie​dział zde​cy​do​wa​nym, bra​ter​skim to​nem. – Tu​taj może być Dia​beł ta​smań​ski mnó​stwo węży i skor​jest naj​więk​pio​nów! szym dra​pież​– Okey – dziew​nym tor​ba​czem. Żywi się głów​- czyn​ka od​mruk​nę​ła nie pa​dli​ną. Ma po​słusz​nie. czar​ne fu​tro – Chodź​my, mama i bia​łe pla​my na na pew​no się nie​po​pier​siach oraz za​dzie. Po​sia​da koi. bar​dzo czu​ły – A Fe​liks? – Ania węch. Gdy jest ro​zej​rza​ła się smut​nym prze​stra​szo​ny

wy​dzie​la smród wzro​kiem. i wy​da​je glo​śne – Nie martw się, da wrza​ski. Obec​nie licz​ba tych so​bie radę! Kie​dy tyl​ko Bar​tek zwie​rząt sta​le się zmniej​sza, to po​w ie​dział, wom​po​nie​waż cho​- bat wy​sko​czył zza gła​ru​ją na za​kaź​ny zu i z ra​do​ścią, jak rak py​ska. Cho​gdy​by nig​dy nic, przy​ro​ba w dość tu​szyb​ lił się nóg kimdotem​ pieAni. wciąż – Och, się roz​ ty- urwi​sie! – dziew​czyn​ka prze​ s trze​ n ia wzię​ła go na ręce i po​tar​mo​si​ła za i dia​błom–ta​O - mały włos, a przez cie​bie uszkiem. smań​skim gro​zi po​wy​ żar​ gi​łny​ię​bcyie.mnie dia​bły ta​smań​skie, a ty

sie​dzia​łeś so​bie ci​chut​ko za ka​mie​niem! – Nie​złe z nie​go ziół​ko – ro​ze​śmiał się Bar​tek i wraz z sio​strą oraz nie​po​kor​nym zwie​rza​kiem wró​ci​li do obo​zu.

Kie​dy tyl​ko Mary Jane, Jim i Mar​tin otrzy​ma​li z Ta​sma​nii wia​do​mość od Ani, na​tych​miast za​czę​li zbie​rać in​for​ma​cję na te​mat Ar​thu​ra Ca​ven​di​sha. Gard​ne​rom sprzy​ja​ło szczę​ście, po​nie​waż oka​za​ło się, że ro​dzi​na lor​da nadal miesz​ka w Lon​dy​nie. Wy​star​czy​ło się spo​tkać z obec​nym lor​dem Al​ber​tem, by do​wie​dzieć się cze​goś wię​cej o jego przod​ku, po​szu​ki​wa​czu Dia​men​to​wej Do​li​ny.

Mary Jane cie​szy​ła się, że lord Al​bert Ca​ven​dish zgo​dził się na spo​tka​nie. Po​dob​no był bar​dzo hu​mo​rza​sty i bała się, że w ostat​niej chwi​li je od​wo​ła. Re​zy​den​cja Ca​ven​di​shów była oka​za​ła, acz nie aż tak im​po​nu​ją​ca jak się spo​dzie​wa​ła. Z apa​ra​tem fo​to​gra​ficz​nym w dło​ni, prze​cho​dzi​ła przez sze​reg po​koi, aż zna​la​zła się w bi​blio​te​ce. Na tle por​tre​tów ro​dzin​nych, za ogrom​nym biur​kiem, sie​dział lord Al​bert Ca​ven​dish we wła​snej oso​bie. – Dzień do​bry, je​stem Mary Jane Gard​ner – przed​sta​wi​ła się dziew​czyn​ka. Mu​sia​ła być bar​dzo spryt​na, żeby do​wie​dzieć się cze​goś na te​mat Ar​thu​ra, bo jak usta​li​ła wcze​śniej, lord Al​bert

aler​gicz​nie re​ago​wał na samo wspo​mnie​nie o swo​im przod​ku. Na ra​zie Mary Jane za​pew​ni​ła więc, że cho​dzi o zwy​kły re​fe​rat do szko​ły opi​su​ją​cy naj​zna​mie​nit​sze rody ary​sto​kra​tycz​ne w Wiel​kiej Bry​ta​nii. Już samo słów​ko „naj​zna​mie​nit​sze” mile po​łech​ta​ło lor​da, dla​te​go po​sta​no​wił udzie​lić ta​ko​we​go wy​wia​du i opo​wie​dzieć o so​bie kil​ka słów.

– To ty je​steś tą mło​dą oso​bą, któ​ra przy​szła zro​bić ze mną wy​wiad, tak? – za​py​tał, pa​trząc prze​ni​kli​wie na Mary Jane. Ale stwier​dziw​szy, że to nie jest ża​den pa​pa​raz​zi ani dzien​ni​ka​rzy​na z bru​kow​ca, uspo​ko​ił się. Naj​wi​docz​niej rze​czy​wi​ście cho​dzi o zwy​kły re​fe​rat do szko​ły – uznał.

– Tak, uczy​my się wła​śnie o naj​bar​dziej za​słu​żo​nych ro​dach. Każ​dy miał wy​brać in​te​re​su​ją​cą oso​bę do prze​pro​wa​dze​nia wy​wia​du. Nie​któ​rzy pró​bo​wa​li się uma​wiać z księ​ciem Wil​lia​mem albo jego bra​tem, ale ja wy​bra​łam pana, sir! – Mary Jane skła​ma​ła gład​ko bez naj​mniej​sze​go za​jąk​nię​cia. – A kim​że jest ksią​żę Wil​liam! – prych​nął lord. – Tyl​ko na​stęp​cą tro​nu i to dru​gim w ko​lej​no​ści, bo przed nim jest jesz​cze jego oj​ciec, ksią​żę Ka​rol. Na​to​miast mój ród wiel​ce przy​słu​żył się Ko​ro​nie! – po​wie​dział z okrop​nie za​ro​zu​mia​łą miną. – Może mi pan więc opo​wie o do​ko​na​niach pań​skiej ro​dzi​ny, lor​dzie – Mary

Jane uśmiech​nę​ła się przy​mil​nie i włą​czy​ła dyk​ta​fon. – Z naj​więk​szą chę​cią – lord ski​nął gło​wą. – Sia​daj, dziec​ko, i do​brze wszyst​ko na​gry​waj – wy​pie​lę​gno​wa​nym pal​cem z błysz​czą​cym pa​znok​ciem wska​zał na dyk​ta​fon Mary Jane. – Dru​gi raz nie bę​dziesz mia​ła ta​kiej oka​zji, żeby do​wie​dzieć się tylu fa​scy​nu​ją​cych rze​czy o ro​dzie Ca​ven​dish! Je​stem bar​dzo za​ję​tym czło​wie​kiem i nie będę miał cza​su na ko​lej​ne spo​tka​nie – rzekł z wyż​szo​ścią. – Je​stem panu na​praw​dę wdzięcz​na, że zna​lazł pan dla mnie chwi​lę, lor​dzie – Mary Jane zno​wu się przy​po​chle​bi​ła. Usia​dła w wy​god​nym fo​te​lu na​prze​ciw

biur​ka i włą​czy​ła funk​cję na​gry​wa​nia. – Ko​rze​nie mo​je​go rodu tkwią da​le​ko w śre​dnio​wie​czu i wy​wo​dzą się w pro​stej li​nii od sa​me​go kró​la Ar​tu​ra! – lord roz​po​czął swo​ją opo​wieść, a Mary Jane unio​sła brwi w głę​bo​kim zdu​mie​niu.

Al​bert mó​wił przez na​stęp​ne pół go​dzi​ny, da​jąc nie​zwy​kły po​pis eru​dy​cji

i kra​so​mów​stwa. Oczy Mary Jane ro​bi​ły się co​raz więk​sze i okrą​glej​sze, gdy słu​cha​ła, jak lord two​rzy nie​mal nową hi​sto​rię Wiel​kiej Bry​ta​nii i tyl​ko cze​ka​ła, kie​dy oznaj​mi, że to on jest kró​lem. Kie​dy upły​nę​ła już go​dzi​na, a lord wciąż nie prze​sta​wał wy​li​czać za​sług swo​je​go rodu, Mary Jane za​chcia​ło się spać. Wciąż jed​nak nie pa​dło ani jed​no sło​wo o Sza​lo​nym Lor​dzie, a na​wet nie było spo​so​bu, żeby prze​rwać Al​ber​to​wi. Jej za​da​nie oka​za​ło się trud​niej​sze niż są​dzi​ła. Była już okrop​nie znu​dzo​na, a jej po​wie​ki ro​bi​ły się co​raz cięż​sze i cięż​sze. Mało bra​ko​wa​ło, a by przy​snę​ła. Coś jed​nak nie​spo​dzie​wa​nie przy​ku​ło uwa​gę Mary Jane. Zer​k​nę​ła za​cie​ka​wio​-

na na dłoń lor​da. Już wcze​śniej za​uwa​ży​ła po​ły​sku​ją​cy na jego pal​cu sy​gnet, ale do​pie​ro te​raz za​in​te​re​so​wał ją bar​dziej. Po​środ​ku pier​ście​nia tkwił pięk​ny dia​ment. – Ma pan bar​dzo ład​ny pier​ścień! – od​wa​ży​ła się wejść lor​do​wi w sło​wo, gdy ten zro​bił aku​rat krót​ką pau​zę na za​czerp​nię​cie tchu. – O tak, to bar​dzo cen​ny, sta​ry sy​gnet – lord za​raz pod​chwy​cił te​mat i ob​ró​cił pier​ścień tak, żeby Mary Jane le​piej go wi​dzia​ła. – Od daw​na jest w pań​skiej ro​dzi​nie? – Och, od po​ko​leń! Ale o mały włos by prze​padł! – Jak to? – Mary Jane za​in​try​go​wa​ła

hi​sto​ria sy​gne​tu, było to znacz​nie cie​kaw​sze niż wcze​śniej​sze opo​wie​ści lor​da. – Ukradł go pe​wien chło​pak, syn po​my​wacz​ki, któ​ra pra​co​wa​ła u mo​je​go przod​ka, lor​da Cor​ne​liu​sa. – Tak po pro​stu go ukradł? – To było ta​kie małe, zło​dziej​skie na​sie​nie. Za​raz, jak on się na​zy​wał… Lord za​my​ślił się. – A tak, zda​je się, że Wil​liam Dic​kins – przy​po​mniał so​bie. – Syn lor​da, Ar​thur, za​uwa​żył, jak ten bez​czel​ny dzie​ciak okra​dał szka​tu​łę Cor​ne​liu​sa. Na​tych​miast do​niósł na tego ma​łe​go zło​dzie​jasz​ka, ale nie zna​le​zio​no przy nim sy​gne​tu. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło, że przed

za​trzy​ma​niem zdą​żył go sprze​dać. – Co się sta​ło z tym chłop​cem? – Mary Jane czu​ła, że może nie po​win​na, sko​ro był zło​dzie​jem, ale mu współ​czu​ła. – To, na co za​słu​żył! – lord wzru​szył ra​mio​na​mi. – To zna​czy? – na​ci​ska​ła Mary Jane. – Zo​stał ska​za​ny na po​byt w ko​lo​nii kar​nej. W Au​stra​lii, w Po​int Puer – do​dał lord. – Taki mały chło​piec? – Mary Jane za​drża​ła. – Mały czy nie, był zło​dzie​jem! – lord rzekł sta​now​czo. – Ale w ta​kim ra​zie, skąd pan ma sy​gnet, sko​ro zo​stał skra​dzio​ny? – dziew​-

czyn​ka do​cie​ka​ła. – Czy to re​pli​ka? – Ależ skąd! To ory​gi​nał! – ob​ru​szył się lord, jak​by Mary Jane po​dej​rze​wa​ła go o no​sze​nie chiń​skiej pod​rób​ki. – Ja​kim cu​dem? – dziew​czy​na nie​ugię​cie sta​ra​ła się wy​cią​gnąć z lor​da wię​cej in​for​ma​cji. – W ja​kiś czas po tym, jak ten zło​dzie​ja​szek wy​pły​nął z por​tu na stat​ku wio​zą​cym ska​zań​ców do ko​lo​nii kar​nej, sy​gnet się od​na​lazł!

– Za​tem chło​piec był nie​win​ny! – Mary Jane była po​ru​szo​na. – Od​wo​ła​no wy​rok? Wró​cił do Wiel​kiej Bry​ta​nii? – Nie moż​na było od​wo​łać wy​ro​ku! To by pod​wa​ży​ło wia​ry​god​ność sądu! – lord obu​rzo​ny pod​sko​czył na krze​śle. – Poza tym to, że sy​gnet się od​na​lazł, wca​le nie ozna​cza, że chło​pak był nie​win​ny.

Za​po​mi​nasz – lord spoj​rzał na Mary Jane kar​cą​cym wzro​kiem – że lord Ar​thur na wła​sne oczy wi​dział, jak ten cwa​nia​czek wy​kra​da sy​gnet. A nie wąt​pisz chy​ba w sło​wa, któ​re​go​kol​wiek z lor​dów Ca​ven​dish! – Al​bert uniósł się nie​co. – Ee, chcia​łam tyl​ko po​wie​dzieć, że… eee… Mary Ja​sne na​gle za​bra​kło po​my​słu jak wy​brnąć z sy​tu​acji. Na szczę​ście lord sam pod​jął wą​tek. – Na pew​no mat​ka tego Dic​kin​sa, po​my​wacz​ka, pod​rzu​ci​ła sy​gnet z po​wro​tem do szka​tu​ły. Są​dzi​ła wi​docz​nie, że to zmie​ni wy​rok. Ale nikt nie dał się na​brać na tę sztucz​kę. Ta ko​bie​ta zo​sta​ła

od razu zwol​nio​na, jak tyl​ko chło​pak zo​stał za​trzy​ma​ny przez po​li​cję. – Przy​znał się do winy? – Mary Jane za​py​ta​ła drżą​cym gło​sem. – Oczy​wi​ście, że ten mały kłam​czuch się nie przy​znał. Ale kogo to ob​cho​dzi?! – lord prych​nął zi​ry​to​wa​ny. „Mnie” – po​my​śla​ła Mary Jane, ale gło​śno zwró​ci​ła uwa​gę lor​do​wi na pe​wien szcze​gół: – Sko​ro mat​ka chłop​ca zo​sta​ła stąd wy​rzu​co​na za​raz po za​trzy​ma​niu jej syna, to ja​kim spo​so​bem uda​ło się jej po​tem zwró​cić sy​gnet? – Otóż to! Prze​stęp​stwo po​cią​ga za sobą prze​stęp​stwo, dla​te​go trze​ba je li​kwi​do​wać w za​rod​ku! – lord wal​nął

pię​ścią w stół. – W spra​wę była za​mie​sza​na rów​nież gu​wer​nant​ka, któ​ra uczy​ła Rose, młod​szą sio​strę lor​da Ar​thu​ra. To ona mu​sia​ła pod​ło​żyć z po​wro​tem sy​gnet. Mło​dy lord ob​ser​wo​wał ją przez dłuż​szy czas i do​szedł do ta​kie​go wnio​sku. Ta ko​bie​ta rów​nież zo​sta​ła wy​rzu​co​na. Za​miast za​jąć się na​ucza​niem, spi​sko​wa​ła. – Jak się na​zy​wa​ła? – Chy​ba Mar​ga​ret Her​rick, ja​koś tak… Zresz​tą, to mało istot​ne. Naj​waż​niej​sze, że ten ro​do​wy klej​not jest na wła​ści​wym pal​cu! – za​śmiał się lord. Mary Jane nur​to​wa​ło jesz​cze jed​no py​ta​nie, ale oba​wia​ła się, czy nie roz​zło​ści nim lor​da:

– Czy ten chło​piec kie​dyś wró​cił do An​glii? Gdy już od​był karę? Lord Ca​ven​dish za​czął się śmiać. – Dla ta​kich jak on, stam​tąd nie było po​wro​tu! – po​wie​dział roz​ba​wio​ny. Mary Jane gło​śno prze​łknę​ła śli​nę.

– A czy to praw​da, że lord Ar​thur rów​nież wy​ru​szył do Au​stra​lii? – za​py​ta​ła ostroż​nie. – Tak – przy​znał nie​chęt​nie. – Ale

pra​wie pięt​na​ście lat póź​niej – od​parł z re​zer​wą. – Szu​kał tego chłop​ca? – za​py​ta​ła z na​dzie​ją Mary Jane. – Ależ skąd! – obu​rzył się lord. – Po​dob​no szu​kał Dia​men​to​wej Do​li​ny peł​nej ogrom​nych dia​men​tów? – Mary Jane cią​gnę​ła swo​je śledz​two. – Nic z tych rze​czy! Wy​je​chał w in​te​re​sach – za​prze​czył gwał​tow​nie Al​bert Ca​ven​dish. – Nie​ste​ty, au​stra​lij​ski kli​mat nie słu​żył mu i Ar​thur za​cho​ro​wał. Do koń​ca ży​cia nie był już zdrów. To jed​nak zbyt smut​ny dla mnie te​mat – rzekł lord, przy​bie​ra​jąc smęt​ną minę. – Zresz​tą – zer​k​nął zna​czą​co na ze​ga​rek – do​syć dłu​go już roz​ma​wia​my, mam jesz​-

cze coś pil​ne​go do za​ła​twie​nia. – Tak, oczy​wi​ście – Mary Jane wsta​ła i po​dzię​ko​wa​ła za spo​tka​nie. Wy​łą​czy​ła dyk​ta​fon i scho​wa​ła go do kie​sze​ni. Lord po​zwo​lił jej zro​bić so​bie zdję​cie z na​pu​szo​ną miną i zbli​że​nie ro​do​we​go sy​gne​tu z dia​men​tem. Mary Jane z ulgą opusz​cza​ła re​zy​den​cję lor​da. Hi​sto​ria ma​łe​go Wil​lia​ma wy​sła​ne​go do ko​lo​nii kar​nej bar​dzo ją po​ru​szy​ła. Mia​ła prze​czu​cie, że lord Ar​thur nie był do​brym czło​wie​kiem i mia​ła po​wo​dy, by przy​pusz​czać, że coś w spra​wie kra​dzie​ży sy​gne​tu było nie tak. Na wszel​ki wy​pa​dek po​sta​no​wi​ła spraw​dzić, co sta​ło się z chłop​cem. Musi też spró​bo​wać od​na​leźć ja​kiś ślad tej gu​-

wer​nant​ki, któ​ra rze​ko​mo za​mie​sza​na była w spra​wę sy​gne​tu. Ra​zem z Ji​mem i Mar​ti​nem będą mie​li ręce peł​ne ro​bo​ty.

Kil​ka go​dzin póź​niej pan T. ode​brał nie​po​ko​ją​cy te​le​fon. W słu​chaw​ce było sły​chać za​kłó​ce​nia i trza​ski, jak​by roz​mów​ca dzwo​nił z bar​dzo od​le​głe​go i dzi​kie​go miej​sca. – Od​na​leź​li​śmy za​gi​nio​ną mapę! – po​in​for​mo​wał roz​mów​ca. – Au​ten​tycz​ną? – Nie​ste​ty, nie wiem tego jesz​cze na sto pro​cent, po​nie​waż nie wi​dzia​łem jej oso​bi​ście.

– To po co do mnie dzwo​nisz, Pe​ars! Pew​nie to zno​wu fał​szy​wy trop! Jak za​wsze! – O nie, tym ra​zem je​ste​śmy na wła​ści​wiej dro​dze! W su​mie to nie ja wpa​dłem na ten ślad, ale dzien​ni​kar​ka, Bar​ba​ra Law​son. Za​mie​ści​ła na​wet na ten te​mat ob​szer​ny ar​ty​kuł w ga​ze​cie. – Kim jest ta dzien​ni​kar​ka? – za​nie​po​ko​ił się pan T. – Wy​da​je się, że na trop lor​da Ar​thu​ra wpa​dła przy​pad​kiem. Te​mat ją jed​nak za​in​te​re​so​wał. Je​stem prze​ko​na​ny, że te​raz ona rów​nież szu​ka Dia​men​to​wej Do​li​ny. Na​pi​sa​ła, że ory​gi​nal​na mapa znaj​du​je się w mu​zeum w ma​łej, za​pa​dłej mie​ści​nie po​środ​ku pu​sty​ni.

– Pe​ars, mu​sisz ją zdo​być! – rzekł z na​ci​skiem pan T. – Nie ma spra​wy – męż​czy​zna od​parł krót​ko. – Co jesz​cze wiesz o tej dzien​ni​kar​ce? – Miesz​ka w Ho​bart, na ra​zie ra​zem z ro​dzi​ną zwie​dza Ta​sma​nię. My​ślę jed​nak, że to tyl​ko przy​kryw​ka, a tak na​praw​dę będą szu​kać Dia​men​to​wej Do​li​ny. – Skąd ta pew​ność? Może nie wie​rzy w jej ist​nie​nie. Poza tym, ma tyl​ko część mapy. Nikt prze​cież nie wie, że Ar​thur, nim cał​ko​wi​cie osza​lał, prze​ka​zał swo​jej sio​strze dru​gą część. – Mam pod​sta​wy są​dzić, pa​nie T., że

spra​wa jest po​waż​niej​sza niż na to wy​glą​da. Ku​zyn​ką tej Bar​ba​ry jest Be​ata Ostrow​ska, pol​ska ar​che​oloż​ka. Jest tu ra​zem ze swo​imi dzieć​mi i przy​ja​ciół​ką, pan​ną Ofe​lią Łycz​ko. Ta ro​dzin​ka nie raz do​ko​na​ła spek​ta​ku​lar​ne​go od​kry​cia, a te dzie​cia​ki są bar​dzo cwa​ne! – pod​kre​ślił. – Nie jed​ne​go już wy​wio​dły w pole. Ja​kiś czas temu było o nich gło​śno, przy oka​zji wy​da​rzeń w Ja​po​nii – przy​po​mniał Pe​ars. – Zwy​kle te dzie​cia​ki nie dzia​ła​ją same, lecz współ​pra​cu​ją z dzieć​mi Gard​ne​rów. – Co po​wie​dzia​łeś? – pan T. są​dził, że się prze​sły​szał. – Po​wtórz to na​zwi​sko! – Gard​ne​ro​wie – Pe​ars po​wie​dział,

ak​cen​tu​jąc wy​raź​nie każ​dą gło​skę. – To rów​nież ro​dzi​na ar​che​olo​gów. Po​wi​nien pan ich znać, miesz​ka​ją w Lon​dy​nie. Pan T. ner​wo​wo po​tarł pod​bró​dek. – Ja​kie imio​na no​szą ich dzie​ci? – za​py​tał dla pew​no​ści. – Zda​je się, że star​sza cór​ka to Mary Jane, a młod​si sy​no​wie to Jim i Mar​tin. – Chy​ba ich znam. – Co pan po​wie​dział? Nie do​sły​sza​łem? – do​py​ty​wał się roz​mów​ca, pró​bu​jąc prze​krzy​czeć trza​ski. – Nie, nic. Masz ra​cję, oni szu​ka​ją do​li​ny! Miej wszyst​kich na oku i rób, co do cie​bie na​le​ży! – po​wie​dział pan T., po czym roz​łą​czył się. Z se​kret​nej szu​fla​dy biur​ka wy​cią​gnął

pod​nisz​czo​ny i po​żół​kły strzęp sta​rej mapy, na​ry​so​wa​ny przez Ar​thu​ra Ca​ven​di​sha. Obok, w ak​sa​mit​nym pu​de​łecz​ku, le​żał nie​oszli​fo​wa​ny dia​ment. Nie był zbyt duży, ale sta​no​wił przed​smak tego, co mo​gło się znaj​do​wać w Dia​men​to​wej Do​li​nie. Po​cząt​ko​wo pan T. oba​wiał się, że może go spo​tkać to samo, co lor​da Ar​thu​ra, któ​ry wciąż po​wta​rzał, że te dia​men​ty są prze​klę​te, ale kto te​raz, w XXI wie​ku, wie​rzył​by w ta​kie bred​nie! Na Ar​thu​ra wi​docz​nie źle wpły​nął au​stra​lij​ski kli​mat i dla​te​go zwa​rio​wał. Albo na​słu​chał się abo​ry​geń​skich le​gend i stąd te jego wi​zje, któ​re wpra​wi​ły go w obłęd. Całe szczę​ście, że przy​wiózł ze sobą cho​ciaż część mapy.

Pan T. uśmiech​nął się. Wresz​cie jego ma​rze​nie się speł​ni. By​le​by tyl​ko nie ubie​gły go te dzie​cia​ki! Całe szczę​ście, że agent Pe​ars pra​cu​je dla nie​go i w porę wy​krył za​gro​że​nie!

Z Kronik Archeo

Wczo​raj opu​ści​li​śmy Ta​sma​nię i pro​mem prze​pły​nę​li​śmy do Au​stra​lii. Tu​taj jest znacz​nie cie​plej. Na​szą przy​go​dę z kra​iną kan​gu​rów roz​po​czę​li​śmy od Góry Ko​ściusz​ki. Leży ona w pa​śmie Gór Śnież​nych. Słyn​ny pol​ski po​dróż​nik i geo​log sir Ed​mund Strze​lec​ki jako

pierw​szy zdo​był ten szczyt i to on nadał mu tę obco brzmią​cą dla Au​stra​lij​czy​ków na​zwę. Au​stra​lij​czy​cy mó​wią Mt Koz​zie lub Ko​zio​sko, po​nie​waż trud​no im ją po​praw​nie wy​mó​wić.

Mary Jane do​ko​na​ła w Lon​dy​nie nie​zwy​kłe​go od​kry​cia. Od​wie​dzi​ła lor​da Al​ber​ta Ca​ven​di​sha i do​wie​dzia​ła się za​ska​ku​ją​cej rze​czy. Otóż jego przo​dek, Sza​lo​ny Lord, przy​czy​nił się do ze​sła​nia ma​łe​go chłop​ca do ko​lo​nii kar​nej w Po​int Puer, nie​da​le​ko wię​zie​nia, któ​re wi​dzie​li​śmy w Port Ar​thur na Ta​sma​nii. Nie​ja​ki Wil​liam Dic​kins po​dob​no ukradł ro​do​wy sy​gnet ojca Ar​thu​ra Ca​ven​di​sha. Pro​blem w tym, że ów sy​gnet wkrót​ce się od​na​lazł i obec​ny lord rów​nież go nosi, jed​nak spra​wa Wil​lia​ma nie zo​sta​ła do kon​ca wy​ja​śnio​na. Czyż​by to duch ma​łe​go Wil​lia​ma na​wie​dzał póź​niej Ar​thu​ra? Brr. W Co​ward Springs spró​bu​je​my

z Bart​kiem roz​wi​kłać tę za​gad​kę. Te​raz jed​nak wy​bie​ra​my się w Góry Błę​kit​ne. Cze​ka​my rów​nież na ko​lej​ne wie​ści od Mary Jane i chło​pa​ków. Ania

Ed​mund Strze​lec​ki

uro​dził się 20 lip​ca 1797 roku w Głu​szy​nie koło Po​zna​nia. Już od dzie​ciń​stwa ma​rzył o po​dró​żach. Ol​brzy​mi spa​dek, któ​ry otrzy​mał od Fran​cisz​ka Sa​pie​hy, po​zwo​lił mu te ma​rze​nia speł​nić. Po

upad​ku po​wsta​nia li​sto​pa​do​we​go w 1831 roku opu​ścił Pol​skę. W 1834 roku wy​ru​szył z Li​ver​po​olu w po​dróż do​oko​ła świa​ta. W cią​gu dzie​wię​ciu lat prze​mie​rzył Ame​ry​kę Pół​noc​ną, Ame​ry​kę Po​łu​dnio​wą, Ha​wa​je, Po​li​ne​zję, Au​stra​lię, Nową Ze​lan​dię i Ta​sma​nię. Wszę​dzie pro​wa​dził ba​da​nia przy​rod​ni​cze, geo​lo​-

Kam​per Bar​ba​ry Law​son zbli​żał się do Gór Błę​kit​nych. Wi​dząc góry ze znacz​nej od​le​gło​ści, Ania zro​zu​mia​ła, dla​cze​go no​szą taką na​zwę. Ob​le​ka​ła je de​li​kat​na, nie​bie​ska mgieł​ka olej​ków ete​rycz​nych wy​dzie​la​nych przez eu​ka​lip​tu​sy po​ra​sta​ją​ce wzgó​rza. Góry Błę​kit​ne, po​ło​żo​ne oko​ło sto ki​lo​me​trów od Syd​ney, były ko​lej​nym punk​tem na tra​sie zwie​dza​nia Au​stra​lii wy​zna​czo​nej przez

Bart​ka i Anię. Obo​je bar​dzo chcie​li je zo​ba​czyć. – Pora na od​po​czy​nek! – za​rzą​dzi​ła we​so​ło cio​cia Ba​sia, gdy za​trzy​ma​ła się u pod​nó​ża gór. – Hura! – wy​ciecz​ko​wi​cze z ulgą opu​ści​li kam​per, aby roz​pro​sto​wać ko​ści po dłu​gich go​dzi​nach spę​dzo​nych w sa​mo​cho​dzie. – Pięk​nie! Nie​sa​mo​wi​cie! War​to było tu przy​je​chać – za​chwy​ca​ła się pan​na Ofe​lia, wdy​cha​jąc pach​ną​ce eu​ka​lip​tu​so​we po​wie​trze. Nie​opo​dal znaj​do​wał się kem​ping i do​sko​na​le przy​go​to​wa​ne miej​sce pik​ni​ko​we, więc cio​cia Ba​sia, pan​na Ofe​lia i mama na​tych​miast za​bra​ły się za przy​-

go​to​wa​nie po​sił​ku. – Przed wy​pra​wą w góry trze​ba się wzmoc​nić! – cio​cia po​wie​dzia​ła we​so​ło do dzie​cia​ków. – Prze​spa​ce​ruj​cie się przez ten czas z Fe​lik​sem – za​pro​po​no​wa​ła.

– Ja​sne! – Bar​tek z Anią przy​tak​nę​li skwa​pli​wie. – Tyl​ko nie od​da​laj​cie się za bar​dzo – za​wo​ła​ła za nimi mama. Wom​bat na​tych​miast za​czął ob​wą​chi​wać nowe, nie​zna​ne miej​sce. Tym ra​zem trzy​mał się bli​sko Ani i na​wet nie miał za​mia​ru opusz​czać swo​jej opie​kun​ki. Bar​tek i Ania mie​li wresz​cie oka​zję, aby spo​koj​nie omó​wić wie​ści, któ​re na bie​żą​co przy​sy​ła​ła im z Lon​dy​nu Mary Jane. – Ten Ar​thur był chy​ba wred​nym czło​wie​kiem – stwier​dzi​ła Ania. – Wi​dzia​łeś to wię​zie​nie w Port Ar​thur, nie wy​obra​żam so​bie, jak moż​na było ska​zać chłop​ca nie​mal w moim wie​ku na trzy​-

dzie​ści lat w ko​lo​nii kar​nej! – mó​wi​ła ze zgro​zą. – Tak, a sko​ro po​tem ten ro​do​wy sy​gnet się od​na​lazł, ist​nie​je praw​do​po​do​bień​stwo, że wca​le nie zo​stał skra​dzio​ny – Bar​tek zmru​żył oczy w za​my​śle​niu. – Ale po co w ta​kim ra​zie Ar​thur oskar​żał​by ma​łe​go Wil​lia​ma Dic​kin​sa? – Tego nie wiem – Bar​tek po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Może zro​bił to dla za​ba​wy. – My​ślisz, że mógł być aż tak okrut​ny? – spy​ta​ła Ania. – Na​praw​dę nie mam po​ję​cia. Nie chcę ni​ko​go oskar​żać. Bę​dzie​my wie​dzieć wię​cej, gdy Gard​ne​rom uda się od​na​leźć ja​kiś ślad po owej na​uczy​ciel​-

ce za​mie​sza​nej w spra​wę sy​gne​tu. – Może on na​praw​dę oskar​żył tego chłop​ca dla za​ba​wy i po​tem drę​czy​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia? Może dla​te​go przy​pły​nął po​tem do Au​stra​lii? Może chciał od​szu​kać Dic​kin​sa? Jak my​ślisz? – Ania snu​ła róż​ne do​my​sły.

Bar​tek ki​wał tyl​ko gło​wą. Mo​gło prze​cież być tak, jak mó​wi​ła Ania. – Po​dob​no w wi​zjach, któ​re go drę​czy​ły, po​ja​wiał się mały chło​piec – Ania kon​ty​nu​owa​ła. – To by wska​zy​wa​ło wła​śnie na wy​rzu​ty su​mie​nia. – Nie​wy​klu​czo​ne, że ode​zwa​ły się w nim skru​pu​ły i, mię​dzy in​ny​mi, dla​te​go osza​lał. Tyl​ko jak do​wie​dział się o Dia​men​to​wej Do​li​nie i dla​cze​go jej szu​kał? – Bart​ka rów​nież nur​to​wa​ło wie​le py​tań. Tym​cza​sem na kem​pin​gu za​trzy​ma​ło się kil​ka aut oraz au​to​kar. Wy​sy​pa​ło się z nie​go mnó​stwo tu​ry​stów, z któ​rych każ​dy wy​bie​rał się po​dzi​wiać góry, a szcze​gól​nie słyn​ne „Trzy sio​stry”, cha​rak​te​ry​-

stycz​ne szczy​ty, któ​re Ania z Bart​kiem wkrót​ce tak​że mie​li zo​ba​czyć. Mię​dzy tu​ry​sta​mi po​ja​wi​ła się rów​nież straż​nicz​ka przy​ro​dy. Za​trzy​ma​ła się pod roz​ło​ży​stym eu​ka​lip​tu​sem i zza jego pnia zer​ka​ła na ro​dzeń​stwo Ostrow​skich. Kie​dy dzie​ci po​bie​gły z po​wro​tem do mamy i cio​ci, straż​nicz​ka po​pra​wi​ła swo​je ciem​ne, krót​kie wło​sy, na​su​nę​ła da​szek czap​ki głę​biej na oczy i wol​nym kro​kiem ru​szy​ła za nimi. Wmie​sza​ła się w grup​kę tu​ry​stów, po czym nie​po​strze​że​nie zbli​ży​ła się do kam​pe​ra Bar​ba​ry Law​son. – Dzień do​bry! – po​wie​dzia​ła gło​śno do dzien​ni​kar​ki. Bar​ba​ra spoj​rza​ła na straż​nicz​kę lek​-

ko spło​szo​nym wzro​kiem. – Czy zro​bi​li​śmy coś nie tak? – spy​ta​ła. Straż​nicz​ka po​ja​wi​ła się jak spod zie​mi. W po​bli​żu sta​ły jesz​cze dwa kam​pe​ry, ale zda​je się, że ona po​de​szła tyl​ko do nich. Ania z Bart​kiem przy​glą​da​li się jej z cie​ka​wo​ścią. – Do​my​ślam się, że nie wszy​scy po​cho​dzi​cie z Au​stra​lii, dla​te​go chcia​łam do​wie​dzieć się, czy wszyst​ko w po​rząd​ku – ko​bie​ta po​wie​dzia​ła z życz​li​wo​ścią w gło​sie. Pan​na Ofe​lia zmarsz​czy​ła brwi. – Skąd pani wie, że nie po​cho​dzi​my stąd? – za​py​ta​ła po an​giel​sku. Straż​nicz​ka ro​ze​śmia​ła się. – Przede wszyst​kich po ak​cen​cie –

wy​mie​rzy​ła pa​lec wska​zu​ją​cy w pan​nę Łycz​ko – a po dru​gie, prze​cho​dząc, usły​sza​łam, że roz​ma​wia​cie w in​nym ję​zy​ku. – Tak, to moja ro​dzi​na z Pol​ski – Bar​ba​ra Law​son wska​za​ła wszyst​kich obec​nych. – Ja miesz​kam w Au​stra​lii od wie​lu lat, tyl​ko Fe​liks – wska​za​ła wom​ba​ta w ra​mio​nach Ani – jest au​to​chto​nem – za​śmia​ła się. – Sko​ro je​ste​ście Po​la​ka​mi, to za​pew​ne za​li​czy​li​ście też Mt Koz​zie? – Wspi​na​li​śmy się na​wet na szczyt – po​chwa​lił się Bar​tek. – A za chwi​lę po​je​dzie​my ko​lej​ką li​no​wą – do​rzu​ci​ła Ania. – W ta​kim ra​zie cze​ka was mnó​stwo za​ba​wy! – miła straż​nicz​ka zno​wu się

uśmiech​nę​ła. – Ma​cie coś jesz​cze w pla​nie? – Wy​bie​rze​my się tak​że zo​ba​czyć pu​sty​nię i rafę ko​ra​lo​wą – od​par​ła Bar​ba​ra Law​son. – Tak więc ty​sią​ce ki​lo​me​trów przed nami! – O, to rze​czy​wi​ście wspa​nia​ła wy​pra​wa. Tyl​ko bądź​cie ostroż​ni. U nas jest bar​dzo dużo ja​do​wi​tych węży i pa​ją​ków! Nie od​da​laj​cie się od ście​żek i szla​ków – do​da​ła z prze​stro​gą, pa​trząc szcze​gól​nie na dzie​ci. – Bę​dzie​my uwa​żać – obie​ca​ła Be​ata Ostrow​ska. Pan​na Ofe​lia nic nie od​po​wie​dzia​ła. Mia​ła wra​że​nie, że już gdzieś tę ko​bie​tę wi​dzia​ła, ale nie bar​dzo mo​gła sko​ja​-

rzyć gdzie. Przez dłuż​szą chwi​lę pa​trzy​ła na od​da​la​ją​cą się straż​nicz​kę, ale ona po​de​szła te​raz do in​nej grup​ki tu​ry​stów i roz​ma​wia​ła z nimi w ten sam bez​po​śred​ni i życz​li​wy spo​sób. – Wi​docz​nie coś mi się prze​wi​dzia​ło – mruk​nę​ła do sie​bie pan​na Ofe​lia, po czym po​wró​ci​ła do na​kry​wa​nia pik​ni​ko​we​go sto​łu. – To dziw​ne – po​wie​dzia​ła pół​gło​sem Ania. – Co dziw​ne? – Bar​tek nie bar​dzo zro​zu​miał, co sio​stra ma na my​śli. – Ta straż​nicz​ka – od​par​ła Ania, po​pra​wia​jąc w za​du​mie wło​sy nad czo​łem. – Dla​cze​go? – Ona w ogó​le nie za​in​te​re​so​wa​ła się

Fe​lik​sem! – Ania po​gła​ska​ła wom​ba​ta. – No i co z tego? – Bar​tek wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie ro​zu​miesz? To dziw​ne, żeby straż​nicz​ka przy​ro​dy na​wet nie za​py​ta​ła, co ten wom​bat robi z nami? Po​win​na się nim za​in​te​re​so​wać! – Hm… – mruk​nął Bar​tek. Ro​zej​rzał się jesz​cze, lecz straż​nicz​ki nie było już nig​dzie w po​bli​żu.

Ja​kież było zdzi​wie​nie ro​dzeń​stwa Gard​ne​rów, gdy oka​za​ło się, że oso​bą, któ​rej po​szu​ki​wa​li, jest pani Char​lot​ta Ro​bins, pra​cu​ją​ca w Mu​zeum Hi​sto​rii Na​tu​ral​nej. Nie je​den raz pod​czas wi​zy​ty w mu​zeum opo​wia​da​ła im mnó​stwo cie​ka​wo​stek i za​wsze z wiel​ką cier​pli​wo​ścią udzie​la​ła od​po​wie​dzi na wszyst​kie do​cie​kli​we py​ta​nia Mar​ti​na, któ​ry nie​ustan​nie pa​sjo​no​wał się przy​ro​dą.

Pani Ro​bins była sym​pa​tycz​ną ko​bie​tą w śred​nim wie​ku, uśmiech​nię​tą i życz​li​wą. Oka​za​ło się rów​nież, że jest krew​ną Mar​ga​ret Her​rick. Gard​ne​ro​wie sami za​pew​ne nie od​kry​li​by tego fak​tu, ale po​mógł im nie​oce​nio​ny de​tek​tyw Gor​don Ar​cher, z któ​rym nie​daw​no się za​przy​jaź​ni​li. Pani Char​lot​ta była bar​dzo zdu​mio​na, gdy Mary Jane, Jim i Mar​tin chcie​li z nią roz​ma​wiać na te​mat tego, co wy​da​rzy​ło się pra​wie dwa wie​ki temu w domu lor​da Ca​ven​di​sha. Za​pro​si​ła mło​dych Gard​ne​rów do swo​je​go ga​bi​ne​tu, te​mat ten był bo​wiem zbyt de​li​kat​ny, aby oma​wiać go w mu​ze​al​nej sali peł​nej zwie​dza​ją​cych. W ga​bi​ne​cie przy​go​to​wa​ła

her​ba​tę i po​czę​sto​wa​ła nią dzie​ci. – Mu​szę przy​znać, że na​praw​dę mnie za​sko​czy​li​ście – za​czę​ła pani Ro​bins. – Dla​cze​go tak się za​in​te​re​so​wa​li​ście Mar​ga​ret Her​rick? – Przez przy​pa​dek do​wie​dzie​li​śmy się o kra​dzie​ży sy​gne​tu w domu lor​da Ca​ven​di​sha – od​par​ła Mary Jane. – Ach tak, to rze​czy​wi​ście była przy​kra sy​tu​acja – pani Char​lot​ta wes​tchnę​ła. – Czy to praw​da, że Mar​ga​ret była za​mie​sza​na w tę hi​sto​rię z kra​dzie​żą sy​gne​tu? Lord Al​bert twier​dzi, że chcia​ła po​móc po​my​wacz​ce i jej syn​ko​wi i pod​ło​ży​ła pier​ścień z po​wro​tem. – Jim za​py​tał wprost, wpra​wia​jąc tym

pa​nią Ro​bins w za​kło​po​ta​nie. Jej po​licz​ki po​kry​ły się lek​kim ru​mień​cem. – Nie wierz​cie w to! – po​wie​dzia​ła wiel​ce po​ru​szo​na. – To oszczer​stwo i nie​spra​wie​dli​we kłam​stwo, po​wta​rza​ne z upo​rem przez każ​de​go człon​ka rodu Ca​ven​dish! – drżą​cą ręką od​sta​wi​ła fi​li​żan​kę z her​ba​tą.

– A więc lord kła​mie! Wie​dzia​łem! – wy​krzyk​nął Jim. Mar​tin szturch​nął go

w bok. – Być może lord Al​bert wie​rzy w to, co mówi albo chce tak wie​rzyć, bo to wy​god​niej​sze – od​rze​kła pani Ro​bins. – Dla​cze​go? Czy wie pani coś na te​mat sa​mej kra​dzie​ży i tego chłop​ca, Wil​lia​ma? – Mary Jane za​py​ta​ła. – Wiem wszyst​ko, po​nie​waż Mar​ga​ret zo​sta​wi​ła pa​mięt​ni​ki i opi​sa​ła w nich całą tę bul​wer​su​ją​cą hi​sto​rię. – Na​praw​dę? – Mar​ti​no​wi za​świe​ci​ły się oczy. – Była prze​ko​na​na, że chło​piec oskar​żo​ny o kra​dzież sy​gne​tu był nie​win​ny – roz​po​czę​ła pani Char​lot​ta. – Mło​dy lord Ar​thur był bar​dzo nie​do​brym i zło​śli​wym mło​dzień​cem. Dla za​ba​wy do​ku​-

czał ca​łej służ​bie i Mar​ga​ret rów​nież. Wie​dzia​ła, jaki był na​praw​dę. Jego ro​dzi​ce tak​że. Ale po​nie​waż ich po​sta​wy nie moż​na było uznać za… hm… wzor​co​wą, że się tak wy​ra​żę – pani Ro​bins ścią​gnę​ła usta – to​le​ro​wa​li za​cho​wa​nie syna. – Więc on wro​bił tego chłop​ca? – Mar​tin aż uniósł się na krze​śle. – Wil​liam nie ukradł sy​gne​tu? – Mar​ga​ret uwa​ża​ła, że chło​piec był cał​ko​wi​cie nie​win​ny Wi​dzia​ła, jak po roz​pra​wie są​do​wej, gdy sta​tek z więź​nia​mi daw​no wy​pły​nął do Au​stra​lii, mło​dy lord sam wkła​dał sy​gnet do szka​tu​ły. – Och! – wy​rwa​ło się z pier​si ro​dzeń​-

stwa. – Gdy tyl​ko Mar​ga​ret to zo​ba​czy​ła, na​tych​miast pró​bo​wa​ła in​ter​we​nio​wać, ale nic nie wskó​ra​ła. Zo​sta​ła po​są​dzo​na o współ​udział i Ar​thur Ca​ven​dish przy​czy​nił się do tego, że stra​ci​ła po​sa​dę – pani Ro​bins po​wie​dzia​ła ze smut​kiem. – To bar​dzo przy​kre – przy​zna​ła Mary Jane. – Tak, tym bar​dziej, że lord Cor​ne​lius Ca​ven​dish po​sta​rał się, żeby trud​no jej było zna​leźć inną pra​cę. – Czy wia​do​mo, co sta​ło się z chłop​cem? – za​py​tał z prze​ję​ciem Jim. Nie wy​obra​żał so​bie sie​bie na wię​zien​nym stat​ku pły​ną​cym wie​le ty​go​dni, w ści​sku i bru​dzie, z ro​ba​ka​mi i szczu​ra​mi, do

lądu, z któ​re​go nie było uciecz​ki. Nie​je​den do​ro​sły by tego nie wy​trzy​mał. Pani Char​lot​ta na krót​ką chwi​lę za​mil​kła, jak​by my​śla​ła o tym sa​mym, co Jim. Los dzie​ci za​wsze le​żał jej głę​bo​ko na ser​cu. – Chło​piec prze​żył – ode​zwa​ła się w koń​cu. – Spę​dził w ko​lo​nii kar​nej kil​ka lat… Na​uczy​ciel​ka urwa​ła. Nie była pew​na, czy po​wie​dzieć dzie​ciom wszyst​ko, co wie. – A po​tem? Co sta​ło się po​tem? – nie​cier​pli​wie do​py​ty​wał się Mar​tin, choć oba​wiał się naj​gor​sze​go. – Za​raz, a skąd pani wie, że prze​żył? – wtrą​ci​ła się Mary Jane.

– Pra​cu​jąc u lor​da, Mar​ga​ret szyb​ko od​kry​ła, że mały syn po​my​wacz​ki jest bar​dzo by​stry i zdol​ny. Po kry​jo​mu uczy​ła go pi​sać, czy​tać i wie​lu in​nych rze​czy. Wil​liam był o wie​le zdol​niej​szy od mło​de​go lor​da. Ar​thur Ca​ven​dish mu​siał pod​słu​chać kie​dyś taką lek​cję i z za​zdro​ści wy​re​ży​se​ro​wał tę hi​sto​rię z kra​dzie​żą sy​gne​tu. – To by wie​le wy​ja​śnia​ło – mruk​nę​ła Mary Jane. Pani Ro​bins po​wró​ci​ła do opo​wie​ści: – Wil​liam Dic​kins prze​żył dłu​gą po​dróż do ko​lo​nii kar​nej. Żył w okrop​nych, trud​nych do wy​obra​że​nia wa​run​kach. Do​pie​ro po dzie​się​ciu la​tach uda​ło się Mar​ga​ret i jego mat​ce do​wie​dzieć cze​-

goś o lo​sie chłop​ca. – I co? – Mar​tin cze​kał w na​pię​ciu na ciąg dal​szy. – Oka​za​ło się wów​czas, że wię​zień o tym imie​niu i na​zwi​sku… zbiegł! – Uciekł?! – dzie​ci wy​krzyk​nę​ły rów​no​cze​śnie z wiel​ką ulgą. – Zła​pa​li go? Co się z nim po​tem sta​ło? – do​py​ty​wa​ły się. – Nig​dy go już nie od​na​le​zio​no, uzna​no, że zgi​nął w bu​szu – na​uczy​ciel​ka od​par​ła. – Uda​ło mu się Busz – krze​wia​prze​żyć tyle lat w ta​sta ro​ślin​ność kich okrop​nych wa​cha​rak​te​ry​stycz​na dla su​- run​kach, a po​tem tak chych ob​sza​rów po pro​stu zgi​nął w bu​pod​zwrot​ni​ko​-

wych. W Au​stra​lii busz na​zy​wa​ny jest scru​bem.

szu? – zi​ry​to​wał się Jim. – Au​stra​lia to bar​dzo su​ro​wy i nie​bez​piecz​ny kon​ty​nent, a w tam​tych cza​sach, dla pierw​szych osad​ni​ków, była nie​mal nie​zna​na. Wil​liam mógł so​bie nie po​ra​dzić, był prze​cież po​szu​ki​wa​nym zbie​giem. – No tak – szep​nął z za​wo​dem Mar​tin. – Nic wię​cej pani nie wie? – Mary Jane py​ta​ła z na​dzie​ją. – To wszyst​ko, co wiem o Wil​lia​mie – bez​rad​nie roz​ło​ży​ła ręce. Gard​ne​ro​wie po​dzię​ko​wa​li za cen​ne in​for​ma​cje i gdy do​pi​li her​ba​tę, po​że​gna​li się z pa​nią Ro​bins.

Wie​czo​rem Mary Jane prze​sła​ła Ani e-mail:

Po wie​lu go​dzi​nach jaz​dy, kam​per Bar​ba​ry Law​son do​tarł wresz​cie na przed​mie​ścia Co​ward Springs. Chwi​lę póź​niej za​trzy​mał się przed mo​te​lem Car​men Wood. Bar​tek z Anią z cie​ka​wo​ścią przy​glą​da​li się wik​to​riań​skie​mu bu​dyn​ko​wi, w któ​rym mie​li spę​dzić noc. Zna​li go już z opo​wie​ści cio​ci Basi i wie​dzie​li, że mo​tel pro​wa​dzi nie​sa​mo​wi​ta sta​rusz​ka oraz jej trzy​na​sto​let​nia wnucz​ka.

Gdy Car​men zo​ba​czy​ła tylu go​ści, wy​jąt​ko​wo się ucie​szy​ła. Nie​ste​ty, zu​peł​nie już nie pa​mię​ta​ła Bar​ba​ry Law​son. Na szczę​ście roz​po​zna​ła ją Ali​ce. Żu​jąc gumę, przy​glą​da​ła się z za​in​te​re​so​wa​niem po​zo​sta​łym oso​bom, dłu​żej tak​su​jąc przy tym Bart​ka, a po​tem wpi​sa​ła ich do gru​bej księ​gi go​ści i po​da​ła klu​cze do po​ko​jów. – Czy mo​gli​by​śmy iść do mu​zeum obej​rzeć mapę Sza​lo​ne​go Lor​da? – spy​ta​ła Bar​ba​ra. Car​men Wood wes​tchnę​ła głę​bo​ko. – Przy​kro mi, zło​ciut​ka, nie mogę ci jej po​ka​zać – po​wie​dzia​ła ze smut​kiem. Bar​ba​ra Law​son zdu​mio​na unio​sła brwi. Ania z Bart​kiem po​czu​li roz​cza​ro​-

wa​nie. – Raz już ją oglą​da​łam, pa​mię​ta pani? – dzien​ni​kar​ka tłu​ma​czy​ła cier​pli​wie. Star​sza pani za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi. – Nie pa​mię​tam – za​prze​czy​ła. – Ale to by i tak nic nie zmie​ni​ło – wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Po pro​stu nie mogę ci jej po​ka​zać. Dwa dni temu do mu​zeum było wła​ma​nie!

– Co? – wszy​scy się zdzi​wi​li. – Tak, od​kąd tu miesz​kam, nie zda​rzy​ło się nic po​dob​ne​go! Całe Co​ward Springs tyl​ko o tym mówi! – Car​men mó​wi​ła z eks​cy​ta​cją. – Coś skra​dzio​no? – spy​tał do​myśl​nie Bar​tek. – Mapę Sza​lo​ne​go Lor​da! – A niech to! Wia​do​mo, kto to zro​bił? – za​py​ta​ła Bar​ba​ra. – Nie mamy po​ję​cia – od​par​ła Ali​ce. – Ostat​nio przy​jeż​dża tu​taj wie​le osób i wszy​scy wy​py​tu​ją o lor​da i Dia​men​to​wą Do​li​nę. Dzię​ki temu in​te​res się roz​krę​cił – za​śmia​ła się. Pan​na Ofe​lia ze zgro​zą pa​trzy​ła na ta​tu​aż Ali​ce i obrzy​dli​wą gumę do żu​cia,

któ​rą dziew​czy​na wy​ję​ła wła​śnie z ust i roz​cią​gnę​ła do nie​moż​li​wej wprost dłu​go​ści. Pan​na Łycz​ko wzdry​gnę​ła się z obrzy​dze​niem i wznio​sła oczy ku nie​bu. Ali​ce, nie zwra​ca​jąc na nią uwa​gi, za​lot​nie za​trze​po​ta​ła do Bart​ka moc​no wy​tu​szo​wa​ny​mi rzę​sa​mi i bez skrę​po​wa​nia pu​ści​ła do nie​go oczko. Bar​tek za​czer​wie​nił się po ko​niusz​ki uszu i chrząk​nął za​kło​po​ta​ny. – Pew​nie wszy​scy chcą od​na​leźć Dia​men​to​wą Do​li​nę – po​wie​dział, żeby w ogó​le coś po​wie​dzieć. Po czym od​wró​cił gło​wę, sta​ra​jąc się uni​kać na​tar​czy​we​go spoj​rze​nia Ali​ce. – Mapy jesz​cze nie od​na​le​zio​no? –

stwier​dzi​ła do​myśl​nie Be​ata Ostrow​ska. – Nie​ste​ty nie – wes​tchnę​ła Car​men Wood. – To był naj​cen​niej​szy eks​po​nat! – do​da​ła z wiel​kim ża​lem. – Ale może chce​cie zo​ba​czyć na​szą ko​lek​cję ce​ra​mi​ki? – oczy sta​rusz​ki za​mi​go​ta​ły. – Bar​dzo chęt​nie, ale może ju​tro – rze​kła nie​co wy​kręt​nie Bar​ba​ra Law​son. – Dla​cze​go, chęt​nie bym zo​ba​czy​ła tę ce​ra​mi​kę, na pew​no mają coś ze sztu​ki Abo​ry​ge​nów – wtrą​ci​ła się nie​spo​dzie​wa​nie pan​na Ofe​lia. – Wierz mi, nie chcesz oglą​dać tej ce​ra​mi​ki – syk​nę​ła jej na ucho po pol​sku Bar​ba​ra. – Dla​cze​go? – prych​nę​ła gło​śno pan​na Łycz​ko.

Bar​ba​ra uśmiech​nę​ła się z za​że​no​wa​niem do sta​rusz​ki i Ali​ce, z za​in​te​re​so​wa​niem ob​ser​wu​ją​cych tę wy​mia​nę zdań w nie​zro​zu​mia​łym ję​zy​ku. – Bo to są same po​tłu​czo​ne garn​ki i noc​ni​ki – od​par​ła pół​gęb​kiem Bar​ba​ra. Wi​zja noc​ni​ków z ubie​głe​go wie​ku zde​cy​do​wa​nie ostu​dzi​ła za​pał po​znaw​czy pan​ny Ofe​lii, więc po​wie​dzia​ła szyb​ko po an​giel​sku: – Może rze​czy​wi​ście ju​tro obej​rzy​my wy​sta​wę, a dzi​siaj od​pocz​nie​my. – Ja​sne, nie ma spra​wy – po​wie​dzia​ła Ali​ce, pra​cu​jąc za​wzię​cie szczę​ką. Po​ko​je w mo​te​lu wy​glą​da​ły do​kład​nie tak, jak opi​sy​wa​ła to Bar​ba​ra. Pan​na Ofe​lia wo​la​ła​by no​co​wać w kam​pe​rze

albo na​wet na pu​sty​ni, ale osta​tecz​nie prze​sta​ła wy​brzy​dzać, gdy zo​ba​czy​ła sze​ro​kie, dość wy​god​ne łóż​ko. – Jed​ną noc ja​koś tu wy​trzy​mam – mruk​nę​ła, wy​cie​ra​jąc chu​s​tecz​ką hi​gie​nicz​ną i pły​nem bak​te​rio​bój​czym blat ma​lut​kie​go sto​li​ka noc​ne​go. Na wszel​ki wy​pa​dek po​la​ła nim rów​nież cały zlew w ła​zien​ce i de​skę se​de​so​wą. – Okrop​ność! – ję​cza​ła. Bar​tek z Anią nie za​przą​ta​li so​bie gło​wy wy​glą​dem ani wy​po​sa​że​niem mo​te​lu, choć przy​zna​li, że moż​na by w nim krę​cić hor​ror. Waż​niej​sza była dla nich w tej chwi​li spra​wa skra​dzio​nej mapy. Choć pa​no​wał jesz​cze okrop​ny upał, wy​szli na dwór i usie​dli na ław​ce przed

mo​te​lem. Wom​bat Fe​liks spa​ce​ro​wał w po​bli​żu. – Nie je​ste​śmy już je​dy​ny​mi po​szu​ki​wa​cza​mi Dia​men​to​wej Do​li​ny – Bar​tek po​wie​dział ci​cho do sio​stry. – Cio​cia Ba​sia zro​bi​ła wcze​śniej szkic tej mapy, może nam wy​star​czy – po​wie​dzia​ła z na​dzie​ją Ania. – O czym mó​wi​cie? – usły​sze​li na​gle za sobą py​ta​nie po an​giel​sku. – Sor​ry, że wam prze​szka​dzam – Ali​ce uśmiech​nę​ła się przy​mil​nie. – Nie ma spra​wy – Bar​tek rów​nież prze​szedł na an​giel​ski. – Za​sta​na​wia​my się, czy szkic cio​ci Basi wy​star​czy, żeby od​na​leźć Dia​men​to​wą Do​li​nę – Ania uzna​ła, że nie ma co

się wy​krę​cać przed Ali​ce i od razu po​wie​dzia​ła jej praw​dę. – Nie wy​da​je mi się, żeby na coś wam się przy​dał ten szkic, na​wet ory​gi​nał mapy! – Dla​cze​go tak są​dzisz? – zdu​miał się Bar​tek. – Wiesz coś? – po​pa​trzył uważ​nie na Ali​ce. – Od razu was po​lu​bi​łam, więc chy​ba wam po​wiem… Dziew​czy​na oświad​czy​ła kon​fi​den​cjo​nal​nym to​nem, po czym przy​sia​dła się obok Bart​ka, tak że nie​mal do​ty​ka​ła go ra​mie​niem. Ania za​chi​cho​ta​ła, wi​dząc jego nie​zbyt szczę​śli​wą minę. Jej brat był dość nie​śmia​ły w kon​tak​tach z dziew​czy​na​mi i Ali​ce wy​raź​nie wpra​-

wia​ła go w za​kło​po​ta​nie. Ania stwier​dzi​ła, że Ali​ce przy​po​mi​na Ron​ję, cór​kę zbój​ni​ka z książ​ki Astrid Lind​gren. Była tak samo pew​na sie​bie i nie​po​kor​na. Ale jed​no​cze​śnie cał​kiem faj​na. – Co nam chcia​łaś po​wie​dzieć? – Bar​tek wy​mam​ro​tał, żeby prze​rwać mil​cze​nie. – Chodź​cie! – od​par​ła na to Ali​ce i po​Astrid Lind​gren uro​dzi​ła się 14 ka​za​ła im klucz. Za​pro​wa​dzi​ła ich li​sto​pa​da 1907 roku w Vim​mer​- pro​sto do mu​zeum, po by. Szwedz​ka dro​dze oglą​da​jąc się pi​sar​ka, au​tor​ka z uwa​gą, jak gdy​by se​rii o Pip​pi Poń​czo​szan​ce spraw​dza​ła, czy nikt

oraz po​nad dwu​dzie​stu in​nych po​wie​ści i zbio​rów opo​wia​dań dla dzie​ci. Jej książ​ki wciąż cie​szą się po​pu​lar​no​ścią. Naj​bar​dziej zna​ne z nich to m.in.: „Dzie​ci z Bul​ler​byn”, „Emil ze Sma​lan​dii”, „Bra​ci​szek i Karls​son z da​chu”, „Bra​cia Lwie Ser​ce”, „Ron​ja, cór​ka zbój​ni​ka”. Wie​le z jej po​wie​ści zo​sta​ło ze​kra​ni​-

ich nie śle​dzi. Naj​wi​docz​niej Ali​ce chcia​ła im zdra​dzić ja​kąś ta​jem​ni​cę.

Lo​kal​ne mu​zeum bar​dziej ko​ja​rzy​ło się mło​dym Ostrow​skim z ga​ra​żo​wą gra​ciar​nią niż przy​byt​kiem wie​dzy i sztu​ki. W ni​czym na​wet nie przy​po​mi​na​ło ich ma​łe​go Mu​zeum Re​gio​nal​ne​go, któ​re pro​wa​dził wu​jek Ry​szard. Gdy tyl​ko we​szli do środ​ka, Fe​liks za​czął pry​chać od nad​mia​ru ku​rzu. – To miej​sce za​wsze tak wy​glą​da? Czy to po tym wła​ma​niu? – nie​zbyt

grzecz​nie za​py​ta​ła Ania. – To nor​mal​ka – Ali​ce nie​zra​żo​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Mało kto do nas za​glą​da. – Ra​cja – Bar​tek po​ki​wał gło​wą. Wciąż się za​sta​na​wiał, co Ali​ce chce im po​wie​dzieć. – Mapa Sza​lo​ne​go Lor​da była w tej szu​fla​dzie – wska​za​ła ko​mo​dę. Ania z Bart​kiem po​de​szli bli​żej i zaj​rze​li do pu​stej szu​fla​dy. – Wiesz, kto jest zło​dzie​jem? – za​py​tał Bar​tek. Za​czy​nał po​dej​rze​wać, że może Ali​ce jed​nak wie. – Mó​wi​łam już, że nie mam po​ję​cia – po​krę​ci​ła prze​czą​co gło​wą. – Ale po​wiem wam, że ta mapa to je​den wiel​ki

kit! – Jak to? – Ania zro​bi​ła wiel​kie oczy – Co masz na my​śli? – Uwa​żam, że ten, kto ją ukradł, może so​bie szu​kać tych dia​men​tów do koń​ca świa​ta! – dziew​czy​na za​śmia​ła się, za​do​wo​lo​na z wra​że​nia, ja​kie ro​bią jej sło​wa na Bart​ku. – Je​steś bar​dzo ta​jem​ni​cza, Ali​ce – od​parł. – No wła​śnie, mów ja​śniej! – do​ma​ga​ła się Ania. – My​ślę, że mapa jest fał​szy​wa! – ob​wie​ści​ła Ali​ce. Ania zdu​mia​ła się. – Fał​szy​wa? – Tak, fał​szy​wa. Ktoś dał lor​do​wi fał​-

szy​wą mapę, a on ga​niał po pu​sty​niach jak sza​lo​ny, aż wresz​cie na​praw​dę zwa​rio​wał. – Nie​wy​klu​czo​ne, że to praw​da – rzekł Bar​tek. – Ale skąd ta pew​ność? – Zna​la​złam to trzy dni temu… Spod sta​ro​świec​kie​go aba​żu​ru wy​cią​gnę​ła nie​wiel​ki pod​nisz​czo​ny ku​fe​rek po​dróż​ny. Z jego wnę​trza wy​ję​ła do​ku​ment o bu​rym ko​lo​rze, upstrzo​ny czar​ny​mi krop​ka​mi grzy​ba. Wi​dać było, że jest bar​dzo sta​ry i wie​le już prze​szedł. – Co to jest? – Ania pa​trzy​ła Ali​ce przez ra​mię, gdy z wiel​ką ostroż​no​ścią roz​kła​da​ła zło​żo​ny na pół ar​kusz pa​pie​ru. Cie​kaw​ski wom​bat oparł się o nogi Ani, jak​by rów​nież chciał zo​ba​czyć,

czym wszy​scy tak się in​te​re​su​ją.

– List goń​czy! – zdu​miał się Bar​tek, gdy w koń​cu uka​za​ła się za​war​to​ści do​ku​men​tu. – Wil​liam Dic​kins! – Ania jak za​hip​-

no​ty​zo​wa​na pa​trzy​ła w po​do​bi​znę po​szu​ki​wa​ne​go więź​nia. Wresz​cie mo​gła zo​ba​czyć, jak wy​glą​dał. Nie był to już dzie​wię​cio​la​tek, lecz mło​dy chło​pak o smut​nych oczach. – Skąd to masz? – Bar​tek był nie​mniej za​sko​czo​ny. – Zna​cie go? – te​raz z ko​lei Ali​ce się zdzi​wi​ła. Była tak zdu​mio​na, że aż prze​sta​ła żuć gumę. – Zna​my to na​zwi​sko i imię – od​parł Bar​tek. – A ty? – Nie znam tego go​ścia, ale bab​cia twier​dzi, że do​ku​ment na​le​żał do Sza​lo​ne​go Lor​da – dziew​czy​na wy​zna​ła. – Po​dob​no, gdy na ja​kimś słu​pie zna​lazł ten list, wpadł w pa​ni​kę. Bar​dzo oba​-

wiał się tego czło​wie​ka – wska​za​ła pal​cem po​do​bi​znę Wil​lia​ma. – Nic dziw​ne​go – mruk​nę​ła pod no​sem Ania. Do​my​śla​ła się, z ja​kie​go po​wo​du. – Po​dob​no wła​śnie ten Dic​kins prze​ka​zał lor​do​wi mapę do Dia​men​to​wej Do​li​ny Ale jesz​cze wte​dy lord Ar​thur nie wie​dział, że jest on zbie​giem z ko​lo​nii kar​nej. Do​pie​ro, gdy zo​ba​czył ten list goń​czy, sko​ja​rzył twarz. Od tej pory za​czął się bać na​wet wła​sne​go cie​nia! Po​rzu​cił szu​ka​nie Do​li​ny i wy​je​chał do An​glii. Nic ni​ko​mu nie chciał po​wie​dzieć na te​mat tego czło​wie​ka, nie sku​si​ła go na​wet na​gro​da za wska​za​nie zbie​ga, cho​ciaż był kom​plet​nie spłu​ka​ny.

Mu​siał się go na​praw​dę bać. A sko​ro Dic​kins był prze​stęp​cą, to je​stem pew​na, że dał mu fał​szy​wą mapę – wy​wnio​sko​wa​ła Ali​ce. – Chciał go po pro​stu na​cią​gnąć. – Wi​liam nie był prze​stęp​cą – za​pro​te​sto​wa​ła Ania. – Je​że​li był więź​niem, to mu​siał nim być – skwi​to​wa​ła Ali​ce i zno​wu za​czę​ła za​wzię​cie żuć gumę. Bar​tek nadal się z nią nie zga​dzał. – Pro​blem w tym, że Wil​liam Dic​kins zo​stał ska​za​ny na po​byt w ko​lo​nii kar​nej zu​peł​nie nie​słusz​nie. Pe​wien lord wro​bił go w kra​dzież sy​gne​tu z dia​men​tem, gdy był dzie​wię​cio​let​nim chłop​cem. Zgad​nij, kim był czło​wiek od​po​wie​-

dzial​ny za ze​sła​nie Wil​lia​ma? – Tfu! – Ali​ce z wra​że​nia wy​plu​ła gumę. – Niech mnie skor​pion gryź​nie! Chy​ba nie po​wie​cie mi, że to był ten stuk​nię​ty lord? – Wła​śnie tak! – po​ki​wa​ła gło​wą Ania. – A niech mnie! – Ali​ce pstryk​nę​ła pal​ca​mi. – To dla​te​go tak się go bał! – Chy​ba oba​wiał się ze​msty – do​po​wie​dział Bar​tek. – Czy​li zbierz​my fak​ty – Ania roz​sta​wi​ła pal​ce dło​ni do wy​li​cza​nia ze​bra​nych do​tąd in​for​ma​cji. – Wil​liam Dic​kins uciekł z wię​zie​nia i po​sta​no​wił się ze​mścić na lor​dzie Ar​tu​rze. Mu​siał do​stać się do An​glii i pod fał​szy​wym na​-

zwi​skiem na​mó​wić go na po​szu​ki​wa​nie do​li​ny, rze​ko​mo peł​nej dia​men​tów. Wil​liam wie​dział, że Ar​thur da się sku​sić i że go już nie po​zna. Dał mu fał​szy​wą mapę. Lord, ogar​nię​ty żą​dzą jesz​cze więk​sze​go bo​gac​twa, na próż​no prze​ko​pu​je pu​sty​nię, bo tak na​praw​dę do​li​na wca​le nie ist​nie​je! A kie​dy przez przy​pa​dek na​tra​fia na ten list goń​czy, roz​po​zna​je w twa​rzy zbie​ga czło​wie​ka, któ​ry dał mu mapę i prze​ko​nał o ist​nie​niu do​li​ny. Kie​dy wi​dzi imię i na​zwi​sko po​szu​ki​wa​ne​go, od razu przy​po​mi​na so​bie hi​sto​rię ma​łe​go Wil​lia​ma. Te​raz już wie, że Dic​kins prze​żył i po​sta​no​wił się na nim ze​mścić. Za to, co uczy​nił temu chłop​cu, miał po​wo​dy, żeby się go bać.

W po​pło​chu ucie​ka do An​glii. Tam nadal jed​nak boi się Dic​kin​sa i da​lej świ​ru​je. – Cie​ka​we, ile jesz​cze miał na su​mie​niu? – wtrą​ci​ła Ali​ce. – Z tego, co usta​li​ła na​sza przy​ja​ciół​ka Mary Jane, cał​kiem spo​ro – przy​zna​ła Ania. – Cóż, przy​najm​niej wie​my, że nie ma po co szu​kać Dia​men​to​wej Do​li​ny – Bar​tek wzru​szył ra​mio​na​mi. Ali​ce zro​bi​ła ta​jem​ni​czą minę. – Nie je​stem tego taka pew​na. – Jak to? – Ania rzu​ci​ła jej za​cie​ka​wio​ne spoj​rze​nie. – Mam jesz​cze coś – Ali​ce zni​ży​ła głos do szep​tu. Bar​tek za​sta​na​wiał się, czy dziew​czy​-

na żar​tu​je, czy mówi se​rio. Do​pie​ro, co wy​da​wa​ło się, że roz​wi​kła​li jed​ną za​gad​kę, a ona su​ge​ru​je, że to nie ko​niec. – Wiesz coś jesz​cze na te​mat Wil​lia​ma? – za​py​tał. – Po​nie​kąd – Ali​ce de​lek​to​wa​ła się do​zo​wa​niem in​for​ma​cji. Po​gme​ra​ła głę​biej w ku​fer​ku i z ukry​te​go dna wy​cią​gnę​ła trzy, moc​no znisz​czo​ne kar​ty do gry. – Co to jest? – Ania wy​mie​ni​ła szyb​kie spoj​rze​nie z bra​tem. Na każ​dej z kart wid​niał bar​dzo kunsz​tow​ny ry​su​nek przed​sta​wia​ją​cy ja​kiś ża​glo​wiec: fre​ga​tę han​dlo​wą, slup i szku​ne​ra. Pod ilu​stra​cją fre​ga​ty ktoś do​pi​sał parę zdań i na​ry​so​wał dia​ment.

Bar​tek już na pierw​szy rzut oka stwier​dził, że kar​ty mu​szą być ory​gi​nal​ne i mają z dwie​ście lat. – Skąd je masz? – za​py​tał. – Były ukry​te wła​śnie w tym ku​fer​ku. Od​kry​łam, że po​sia​da on dru​gie dno. – Dama pik, król karo i as pik. Tyl​ko tyle zo​sta​ło z ca​łej ta​lii? – spy​tał Bar​tek. – Nie​ste​ty – Ali​ce po​ki​wa​ła po​ta​ku​ją​co gło​wą. – Ale i tak są nie​zwy​kłe! – Za​chwy​co​na wpa​try​wa​ła się w kar​ty. Bar​tek pró​bo​wał od​czy​tać do​pi​sek na kar​cie ozna​czo​nej sym​bo​lem damy pik: A gdy na Cape Tri​bu​la​tion prze​ży​jesz, na​gro​dę wiel​ką od​kry​jesz. Dia​men​ty wiel​kie jak orze​chy. One za​-

pew​nią ci wol​ność. Lecz strzeż się du​chów złych w do​li​nie… Licz​ne prze​tar​cia unie​moż​li​wia​ły od​czy​ta​nie ostat​nich kil​ku wy​ra​zów. Wi​docz​ny był jesz​cze tyl​ko dia​ment. – O co w tym cho​dzi? – Ania za​cho​dzi​ła w gło​wę. – Jak to, nie do​my​śla​cie się? – Ali​ce pa​trzy​ła roz​ba​wio​na na swo​ich no​wych przy​ja​ciół. – O Dia​men​to​wą Do​li​nę! – Skąd ta pew​ność? Prze​cież do​pie​ro co usta​li​li​śmy, że ona nie ist​nie​je – rzekł Bar​tek.

– Och, ten ku​fe​rek po​sia​da bar​dzo cie​ka​wą hi​sto​rię, zresz​tą jak nie​mal każ​dy przed​miot w tym mu​zeum. Ku​fe​rek na​le​żał kie​dyś do pew​ne​go sta​rusz​ka, któ​ry miał na imię Noel, nie​ste​ty nie wiem, jak na na​zwi​sko. Bab​cia już tego

nie pa​mię​ta. Otóż ten Noel był więź​niem w Po​int Puer na Ta​sma​nii. Tra​fił tam jako mło​dy chło​pak. Kie​dy od​był już swo​ją karę, za​miesz​kał w Au​stra​lii. Nie​spo​dzie​wa​nie stał się dość za​moż​nym czło​wie​kiem. Nie był ja​koś spe​cjal​nie prze​sad​nie bo​ga​ty, ale jak na by​łe​go więź​nia, ra​dził so​bie cał​kiem nie​źle i za​ło​żył sklep. Opo​wia​dał, że po​mógł mu pe​wien czło​wiek, któ​ry nie​gdyś ra​zem z nim prze​by​wał w ko​lo​nii kar​nej. Chce​cie wie​dzieć, jak się ten czło​wiek na​zy​wał? Ania zro​bi​ła okrą​głe oczy. – To był Wil​liam Dic​kins – szep​nę​ła Ali​ce. – Sta​ry Noel wciąż opo​wia​dał, że za​wdzię​czał Wil​lia​mo​wi ży​cie. Obaj

bar​dzo się ze sobą za​przy​jaź​ni​li. Kie​dy Noel od​był karę i był już na wol​no​ści, Wil​liam, któ​re​mu uda​ło się o wie​le wcze​śniej zbiec, od​szu​kał No​ela i w ja​kiś spo​sób mu po​mógł. Noel nig​dy nie przy​znał się, skąd miał pie​nią​dze i nig​dy nie zdra​dził nic wię​cej na te​mat Wil​lia​ma. Nie za​ło​żył ro​dzi​ny i nie miał dzie​ci. Kie​dy więc umarł, nie​któ​re jego rze​czy do​sta​ły się w obce ręce. Ja​kimś tra​fem wie​le lat póź​niej ten ku​fe​rek tra​fił do mu​zeum. Naj​wi​docz​niej ktoś, może moja bab​cia, wło​żył do nie​go list goń​czy, któ​ry tak wy​stra​szył Sza​lo​ne​go Lor​da. Nikt jed​nak nie zo​rien​to​wał się, co tak na​praw​dę ten ku​fe​rek skry​wa. Ja sama wiem do​pie​ro od trzech dni.

– Dla​cze​go Noel tak do​brze ukrył te kar​ty? – Bar​tek drą​żył. – Wy​da​je mi się, że Wil​liam za​pi​sał na nich No​elo​wi dro​gę do Dia​men​to​wej Do​li​ny. To stąd ten przy​pływ go​tów​ki. Wi​docz​nie Noel nie był pa​zer​ny i nie ko​rzy​stał z dia​men​tów zbyt czę​sto. Dla​te​go wszyst​ko zdo​ła​li utrzy​mać w wiel​kim se​kre​cie. – Ale to jesz​cze nie wszyst​ko… Ali​ce mru​gnę​ła do Bart​ka. Ania unio​sła brwi w ocze​ki​wa​niu na ciąg dal​szy. – Zna​la​złam kil​ka dia​men​tów – Ali​ce wy​cią​gnę​ła z kie​sze​ni dro​go​cen​ne klej​no​ty i po​ka​za​ła je na otwar​tej dło​ni, jak​by to były zwy​kłe ka​my​ki.

Bar​tek oszo​ło​mio​ny przyj​rzał się dziew​czy​nie. – Dla​cze​go mó​wisz nam o tym? Ali​ce była nie​moż​li​wa! No​si​ła w kie​sze​ni dia​men​ty i zna​ła prze​róż​ne se​kre​ty! Wszyst​ko to było tro​chę dziw​ne. – Mo​głaś sama po​szu​kać tej do​li​ny – po​pa​trzył na nią z nie​kła​ma​nym zdzi​wie​niem. – Och, nie! Je​stem na to zbyt le​ni​wa! – ro​ze​śmia​ła się Ali​ce. – W Co​ward Springs jest mi bar​dzo do​brze i nie lu​bię się stąd ru​szać. Nie prze​pa​dam za po​dró​ża​mi. – Na​praw​dę? – Ania nie mo​gła w to uwie​rzyć. Ona sama uwiel​bia​ła jeź​dzić po świe​cie.

– Se​rio – Ali​ce po​tak​nę​ła. – Poza tym, nie mo​gła​bym zo​sta​wić bab​ci sa​mej, ma tyl​ko mnie. – No tak, to zro​zu​mia​łe – Bar​tek stwier​dził, że za​czy​na lu​bić tę dziew​czy​nę. Mo​gła od​na​leźć do​li​nę peł​ną dia​men​tów, a wo​la​ła opie​ko​wać się swo​ją bab​cią. To było zu​peł​nie nie​zwy​kłe jak na tak zwa​rio​wa​ną na​sto​lat​kę! – Dla​cze​go wła​śnie nam mó​wisz o tym wszyst​kim? – za​gad​nę​ła Ania. – Prze​cież nas nie znasz. – O nie – Ali​ce po​trzą​snę​ła prze​czą​co gło​wą. – Znam was do​sko​na​le! Już was wy​go​oglo​wa​łam i wiem, że w szu​ka​niu skar​bów je​ste​ście naj​lep​si! Bar​tek z Anią ro​ze​śmia​li się.

– Na​praw​dę je​steś szyb​ka! – Ja​sne! – Ali​ce rów​nież się ro​ze​śmia​ła. – Po tej kra​dzie​ży mapy Sza​lo​ne​go Lor​da – za​czę​ła mó​wić z po​wa​gą – po​my​śla​łam so​bie, że prę​dzej czy póź​niej ktoś wy​krad​nie i te kar​ty, a wów​czas od​naj​dzie do​li​nę. Nie​ko​niecz​nie bę​dzie to do​bry czło​wiek. Wy mi się spodo​ba​li​ście, dla​te​go to wam prze​ka​zu​ję ta​jem​ni​cę. Je​śli chce​cie, dam wam te wska​zów​ki, a wy po​szu​ka​cie do​li​ny. Je​że​li coś znaj​dzie​cie, po​da​ru​je​cie mi parę dia​men​tów, tych naj​więk​szych, co wy na to? Do​łą​czę je do mo​jej ko​lek​cji! – po​trzą​snę​ła za​mknię​tą dło​nią, w któ​rej za​brzę​cza​ły klej​no​ty.

– No nie wiem… nie wiem, czy po​win​ni​śmy.

Bar​tek miał skon​ster​no​wa​ną minę. – No wor​ries, mate! Ja​sne, że po​win​ni​ście! – Ali​ce po​kle​pa​ła Bart​ka po ple​cach.

Ania aż pod​ska​ki​wa​ła w ocze​ki​wa​niu na de​cy​zję bra​ta. – Tyl​ko mu​si​cie utrzy​mać wszyst​ko

w ści​słej ta​jem​ni​cy! – Ali​ce po​wie​dzia​ła z po​waż​ną miną. – Ani sło​wa do​ro​słym, bo oni za​wsze wszyst​ko wy​pa​plą! – prze​wró​ci​ła ocza​mi. – Do​brze, mo​że​my spró​bo​wać od​na​leźć do​li​nę! – Bar​tek pod​jął wresz​cie de​cy​zję. – Hu​ra​aa! – Ania pi​snę​ła. – Te​raz mamy praw​dzi​we wska​zów​ki! – Z ra​do​ścią po​tar​mo​si​ła sto​ją​ce​go obok Fe​lik​sa. Bar​tek wciąż z uwa​gą przy​glą​dał się kar​tom po​da​ro​wa​nym mu przez Ali​ce. Po​wta​rzał pół​gło​sem czte​ro​wiersz spi​sa​ny na da​mie pik. – Gdzie jest Cape Tri​bu​la​tion? – spy​tał. – Ka​wał dro​gi stąd! Po​ka​żę wam na

ma​pie! – Ali​ce od​sta​wi​ła ku​fe​rek No​ela na miej​sce, za​mknę​ła mu​zeum i trój​ka przy​ja​ciół z wom​ba​tem na cze​le po​wró​ci​ła do mo​te​lu. Nikt nie za​uwa​żył, że w tym sa​mym cza​sie od ścia​ny mu​zeum ode​rwał się cień. Po​stać przyj​rza​ła się od​cho​dzą​cym dzie​ciom, a po​tem od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła w prze​ciw​ną stro​nę.

Z Kronik Archeo

Wszyst​ko się po​gma​twa​ło przez nowe wąt​ki i tro​py. Dzię​ki Ali​ce Brom​ley, któ​ra jest wnucz​ką pani Car​men Wood, do​szli​śmy do wnio​sku, że Sza​lo​ny Lord miał fał​szy​wą mapę. Praw​do​po​dob​nie do​stał ją od Wil​lia​ma Dic​kin​sa,

któ​ry pra​gnął się ze​mścić za nie​‐ spra​wie​dli​we ze​sła​nie do ko​lo​nii kar​nej. Wil​liam zbiegł z wię​zie​‐ nia. Może w trak​cie swo​jej uciecz​ki i ukry​wa​nia się od​krył przy​pad​‐ kiem Dia​men​to​wą Do​li​nę. Wspo​‐ mógł rów​nież swo​je​go przy​ja​cie​la z wię​zien​nej celi i dał mu trzy kar​ty ze wska​zów​ka​mi pro​wa​dzą​‐ cy​mi do do​li​ny peł​nej dia​men​‐ tów. Kar​ty te od​kry​ła Ali​ce. Chce, by​śmy po​szu​ka​li dia​men​tów. Nadał nie wie​my, co sta​ło się z Wil​lia​mem. Wska​zów​ka na jed​nej z kart pro​wa​dzi na Cape Tri​bu​la​tion. Na​ma​wia​li​śmy cio​cię Ba​się,

mamę i pan​nę Ofe​lię na zwie​dze​‐ nie tego miej​sca, ale nie chcia​ły się zgo​dzić. To bar​dzo da​le​ko stąd. Na ra​zie mamy je​chać do Bries​ba​ne, a stam​tąd dro​gą wzdłuż wy​brze​ża, aż do Wiel​kiej Rafy Ko​ra​lo​wej, do miej​sco​wo​ści Pro​ser​pi​ne. Jest na​dzie​ja, że mama i cio​cia po dro​dze zmie​nią zda​nie i w ja​kiś spo​sób uda nam się do​trzeć na Cape Tri​bu​la​tion. Dzi​siaj po​że​gna​li​śmy się z Ali​ce oraz z jej bab​cią i po​now​nie wy​‐ ru​szy​li​śmy w dro​gę. Bar​tek

Przed​się​bior​ca po​grze​bo​wy, Lar​ry Fisch miał smęt​ną minę. Jego do​sko​na​ły plan nie był tak ide​al​ny, jak się tego spo​dzie​wał. Naj​wy​raź​niej miał luki, któ​rych nie prze​wi​dział. Brał pod uwa​gę, że wkrót​ce w po​szu​ki​wa​niach Dia​men​to​wej Do​li​ny bę​dzie miał kon​ku​ren​ta, w koń​cu nie on je​den prze​czy​tał ar​ty​kuł Bar​ba​ry Law​son, lecz nie prze​wi​dział, jak szyb​ko się to sta​nie i jak po​tęż​ny on bę​dzie. Lar​ry prze​cha​dzał się po swo​im

sa​lo​nie peł​nym ele​ganc​kich tru​mien, ale ich mi​ster​ne wy​ko​na​nie wca​le nie cie​szy​ło go tak jak zwy​kle. In​te​res nie krę​cił się, a do​li​na wy​peł​nio​na dia​men​ta​mi nadal po​zo​sta​wa​ła w sfe​rze jego ma​rzeń. Poza tym, spra​wy kom​pli​ko​wa​ły się. Lar​ry ka​zał swo​jej za​ufa​nej przy​ja​ciół​ce śle​dzić Bar​ba​rę oraz jej go​ści i tro​pić każ​dy ich ruch, by w porę zdo​być prze​wa​gę w po​szu​ki​wa​niach.

Nie​ste​ty, we wszyst​ko wmie​szał się ktoś jesz​cze, nie​ja​ki pan T. To on wy​kradł ory​gi​nal​ną mapę Sza​lo​ne​go Lor​da z ma​leń​kie​go mu​zeum w Co​ward Springs. Jego toż​sa​mo​ści Lar​ry wciąż jesz​cze nie mógł usta​lić. I to było głów​nym zmar​twie​niem przed​się​bior​cy po​grze​bo​we​go. Ist​nia​ła jed​nak ni​kła szan​sa

na to, że ta​jem​ni​czy pan T. wpadł we wła​sne si​dła i nie​wie​le zy​skał na tej ma​pie. Lar​ry za​tarł ręce. Wia​do​mość od Mi​ran​dy znacz​nie po​pra​wi​ła Lar​re​mu hu​mor. – Mia​łem do​bre prze​czu​cie, żeby ka​zać szpie​go​wać te dzie​cia​ki! – po​chwa​lił się za prze​zor​ność. Mi​ran​da pod​słu​cha​ła ich roz​mo​wę. Wy​ni​ka​ło z niej, że mapa lor​da jest fał​szy​wa! Na ra​zie zdo​ła​ła do​wie​dzieć się tyl​ko tyle, ale była pew​na, że te ma​ło​la​ty wie​dzą o czymś jesz​cze. Lar​ry po​sta​no​wił iść tro​pem dzie​cia​ków, a pan T. niech so​bie bie​ga z tą mapą po bez​dro​żach Au​stra​lii. Po chwi​li jed​nak pew​na nie​po​ko​ją​ca myśl po​psu​ła

mu na​strój. Co bę​dzie, je​śli pan T. do​wie się wresz​cie o Lar​rym? Mi​ran​da już prze​cież do​nio​sła, że ją rów​nież ktoś śle​dzi. Jak po nit​ce do kłęb​ka, pan T. doj​dzie i do oso​by przed​się​bior​cy po​grze​bo​we​go, a wte​dy nie​wy​klu​czo​ne, że pan Fisch spo​cznie w jed​nej ze swo​ich tru​mien. A tego zde​cy​do​wa​nie Lar​ry nie chciał! O nie! Musi sta​wić temu prze​ciw​ni​ko​wi czo​ła. Albo zre​zy​gno​wać z po​szu​ki​wań Dia​men​to​wej Do​li​ny i w porę się wy​co​fać. Ale to dru​gie nie wcho​dzi​ło w ra​chu​bę. Dia​men​ty były Lar​re​mu po​trzeb​ne! Po pro​stu mu​siał je mieć. Je​dy​nym wyj​ściem było prze​chy​trzyć pana T. Po​znać jego toż​sa​mość i ubiec go w po​szu​-

ki​wa​niach. – Tyl​ko jak to zro​bić? – Lar​ry du​mał, cho​dząc od jed​nej trum​ny do dru​giej. – Jak prze​chy​trzyć czło​wie​ka wid​mo? Tak, to był spo​ry pro​blem. Lar​ry zda​wał so​bie spra​wę, że bę​dzie mu​siał wznieść się na wy​ży​ny swo​jej in​te​li​gen​cji. Mu​siał dzia​łać za​wcza​su. Pod​niósł słu​chaw​kę, od​cze​kał, aż oso​ba, do któ​rej dzwo​nił, od​bie​rze i po​wie​dział zde​cy​do​wa​nym to​nem: – Mam dla cie​bie nowe za​da​nie!

Po opusz​cze​niu Bris​ba​ne, kam​per Bar​ba​ry Law​son za​trzy​mał się na dłu​żej w ma​łej miej​sco​wo​ści Pro​ser​pi​ne nad

brze​giem Mo​rza Ko​ra​lo​we​go. Po pu​styn​nych i ja​ło​wych kra​jo​bra​zach, mor​skie wy​brze​że wy​da​wa​ło się Ani i Bart​ko​wi ist​nym ra​jem. Za​in​sta​lo​waw​szy się na kem​pin​gu, uczest​ni​cy wy​ciecz​ki spę​dzi​li miłe po​po​łu​dnie na pla​ży peł​nej mło​dych, uśmiech​nię​tych lu​dzi z de​ska​mi do sur​fo​wa​nia. Wom​bat Fe​liks na​tych​miast wy​grze​bał so​bie w zło​ci​stym pia​sku nor​kę i tam się ukrył, a Bar​tek z Anią na wy​po​ży​czo​nych de​skach uczy​li się sur​fo​wać. Mama z cio​cią i pan​ną Ofe​lią nie chcia​ły być gor​sze i tak​że tre​no​wa​ły z lep​szym bądź gor​szym skut​kiem. Na​stęp​ne​go dnia po​go​da rów​nież była wy​śmie​ni​ta, w sam raz na nur​ko​wa​nie.

Bar​ba​ra Law​son wy​ku​pi​ła za​tem bi​le​ty na sta​tek wo​żą​cy tu​ry​stów na Wiel​ką Rafę Ko​ra​lo​wą. Ka​pi​tan stat​ku, Dun​can Cha​dwick, przy​wi​tał przy​by​łych, a na​stęp​nie za​pro​sił ich na po​kład i wska​zał miej​sca sie​dzą​ce. Oka​za​ło się, że ro​dzi​na Ostrow​skich z pan​ną Ofe​lią i cio​cią Ba​sią sta​no​wią je​dy​nych pa​sa​że​rów. – Mo​rze jest dziś wy​jąt​ko​wo spo​koj​ne, bę​dzie​cie mie​li mnó​stwo wra​żeń! Nie za​po​mni​cie tej przy​go​dy do koń​ca ży​cia, za​pew​niam! – mó​wił ka​pi​tan Cha​dwick. – Pod wodą jest fan​ta​stycz​nie! – Mam na​dzie​ję, że jest tak, jak to so​bie wy​obra​żam – po​wie​dzia​ła pan​na Ofe​lia roz​ma​rzo​nym to​nem. Ona rów​nież była pod​eks​cy​to​wa​na per​spek​ty​wą zo​-

ba​cze​nia na wła​sne oczy pod​wod​ne​go ży​cia rafy. – Jest jesz​cze pięk​niej! – za​pew​nił ka​pi​tan z bły​skiem w oku. – Och! – wes​tchnę​ła pan​na Łycz​ko, wpa​tru​jąc się z nie​cier​pli​wo​ścią w od​le​gły punkt na mo​rzu, na któ​rym za​ła​my​wa​ły się fale. Tam znaj​do​wa​ła się rafa. Moż​na ją było zwie​dzać tyl​ko w wy​zna​czo​nych miej​scach, by ko​twi​ce stat​ków i licz​ni tu​ry​ści nie znisz​czy​li ani nie za​kłó​ci​li kru​che​go eko​sys​te​mu i tak już nad​wy​rę​żo​ne​go dzia​łal​no​ścią czło​wie​ka. Ania sta​ła na dzio​bie stat​ku pru​ją​ce​go drob​ne fale i wy​pa​try​wa​ła la​ta​ją​cych ryb. Mia​ła na​dzie​ję, że je wresz​cie zo​-

ba​czy, dla​te​go bar​dzo się ucie​szy​ła, gdy kil​ka z nich na​gle wy​sko​czy​ło z wody. Ryby roz​po​star​ły płe​twy i po​szy​bo​wa​ły po​nad fa​la​mi, a po​tem zno​wu wsko​czy​ły do wody. Kie​dy sta​te​czek do​tarł na miej​sce, ka​pi​tan wraz z jed​nym z trzech ma​ry​na​rzy przy​go​to​wał nie​wiel​ką łódź, do któ​rej mie​li się prze​siąść jego pa​sa​że​ro​wie. Pani Be​ata Ostrow​ska za​mó​wi​ła pły​wa​nie z in​struk​to​rem, żeby mieć pew​ność, że nic złe​go nie sta​nie się dzie​ciom. In​struk​tor, Au​gust Nic​ker​son omó​wił wszyst​kie za​sa​dy bez​piecz​ne​go nur​ko​wa​nia, po czym cała grup​ka prze​sia​dła się do ło​dzi spusz​czo​nej na po​wierzch​nię wody. Ster​nik uru​cho​mił sil​nik i łódź

od​da​li​ła się nie​co od ma​cie​rzy​ste​go stat​ku. – Pro​szę nie od​pły​wać ode mnie za bar​dzo i pro​szę nie wy​pły​wać poza ten ob​szar – in​struk​tor na​La​ta​ją​ce ryby – po​sia​da​ją sil​nie kre​ślił sze​ro​ki łuk roz​wi​nię​te płe​- ręką, wska​zu​jąc rów​twy pier​sio​we, nież wi​docz​ną w od​a nie​któ​re ga​da​li ma​leń​ką wy​sep​kę. tun​ki rów​nież płe​twy brzusz​- – Da​lej są nie​bez​ne. Dzię​ki nim piecz​ne mor​skie prą​po​tra​fią wzbi​jać dy, któ​re po​rwą naj​sil​się po​nad po​niej​sze​go śmiał​ka wierzch​nię w głąb mo​rza – wody. ostrze​gał.

– A tu​taj jest na pew​no bez​piecz​nie? – pan​na Ofe​lia na​gle nie​co zwąt​pi​ła. – Tu jest zu​peł​nie bez​piecz​nie – od​parł spo​koj​nie Nic​ker​son. – Nie ma re​ki​nów? – upew​nia​ła się pan​na Łycz​ko. – Od dwu​dzie​stu lat nikt w tym re​jo​nie nie wi​dział ani jed​ne​go re​ki​na. Dla​te​go wła​śnie tu​taj was przy​wieź​li​śmy – cier​pli​wie wy​ja​śniał in​struk​tor. – Całe szczę​ście – od​mruk​nę​ła pan​na Ofe​lia. Ania zde​cy​do​wa​nie mia​ła dość tych po​ga​wę​dek, chcia​ła jak naj​szyb​ciej się za​nu​rzyć. – Pły​nie​my już? – wier​ci​ła się nie​cier​pli​wie.

– Jak so​bie pa​nien​ka ży​czy – za​śmiał się Nic​ker​son. Po chwi​li wszy​scy za​nu​rzy​li się w kry​sta​licz​nie czy​stą, la​zu​ro​wą toń i po​czu​li się, jak​by wy​lą​do​wa​li na in​nej pla​ne​cie. Kró​le​stwo ko​ra​li tęt​ni​ło ży​ciem i zdu​mie​wa​ło roz​ma​ito​ścią form i ko​lo​rów. Gi​gan​tycz​ny, sło​necz​nie żół​ty ko​ral przy​po​mi​na​ją​cy wy​glą​dem bro​kuł, wa​bił za​cie​ka​wio​nych nur​ków. Wo​kół nich prze​pły​wa​ła nie​zli​czo​na licz​ba ryb oraz in​nych mor​skich stwo​rzeń. Bar​tek i Ania gła​ska​li prze​pły​wa​ją​ce​go obok nich war​ga​cza gar​bo​gło​we​go, ol​brzy​mią, błę​kit​no-zie​lon​ka​wą rybę. Ich mama i ciot​ka mia​ły rów​nie wiel​ką fraj​dę i po​dzi​wia​ły pod​wod​ny świat, któ​ry

za​chwy​cał ist​ną fe​erią barw. Nur​ko​wie po​pły​nę​li ku ró​żo​wa​wym ukwia​łom i tyl​ko pan​na Ofe​lia, choć za​chwy​co​na tym, co wi​dzi, nie mo​gła po​pły​nąć z in​ny​mi. Nie są​dzi​ła, że bę​dzie aż tak głę​bo​ko! Kie​dy zer​ka​ła z po​kła​du ło​dzi, wy​da​wa​ło się jej, że dno jest cał​kiem bli​sko. A te​raz, gdy za​nu​rzy​ła się, oka​za​ło się, że od dna dzie​li ją wie​le me​trów! Czu​jąc ten bez​miar wody pod sobą, na​gle wpa​dła w pa​ni​kę. Za​czę​ła gwał​tow​nie od​dy​chać i przez mo​ment oba​wia​ła się, że się udu​si albo uto​pi. In​struk​tor w porę do​strzegł, co się z nią dzie​je i za​wró​cił. Obo​je wy​nu​rzy​li się na chwi​lę na po​wierzch​nię mo​rza.

– Nie po​tra​fi pani nur​ko​wać? – za​py​tał z tro​ską. – Ależ skąd, pły​wam do​sko​na​le, tyl​ko że… – za​jąk​nę​ła się – …nig​dy do​tąd nie nur​ko​wa​łam na ta​kiej otwar​tej prze​strze​ni, no i nie tak głę​bo​ko – przy​zna​ła się pan​na Ofe​lia. – Dno jest okrop​nie da​le​ko, choć w tej przej​rzy​stej wo​dzie wy​da​je się, że jest bli​sko! Au​gust Nic​ker​son ro​ze​śmiał się. – Pro​szę się nie oba​wiać. Nie jest pani pierw​szą oso​bą, któ​ra re​agu​je w ten wła​śnie spo​sób. – Na​praw​dę? – pan​na Łycz​ko po​czu​ła się znacz​nie le​piej. – Może pani z góry ob​ser​wo​wać rafę – za​pro​po​no​wał in​struk​tor. – O tak! –

po​ło​żył się na po​wierzch​ni wody na brzu​chu, roz​ło​żył ręce i nogi, i w ten nie​co dziw​ny spo​sób pły​wał przez chwi​lę z za​nu​rzo​ną gło​wą. – Tak też moż​na wie​le zo​ba​czyć! – za​chę​cił, po wy​nu​rze​niu się. – I co, spró​bu​je pani?

Pan​nie Ofe​lii wca​le się to nie spodo​ba​ło.

– Mam pły​wać na tru​pa?! – prych​nę​ła zde​gu​sto​wa​na. – No może zbyt pięk​nie to nie wy​glą​da, je​śli pa​trzeć z góry – za​śmiał się Nic​ker​son – ale jest cał​kiem bez​piecz​nie i nie wpa​da się w pa​ni​kę. – Za nic nie będę pły​wać jak to​pie​lec! – pan​na Ofe​lia od​par​ła z god​no​ścią. – I nie wpa​dam w żad​ną pa​ni​kę! – do​da​ła ura​żo​nym to​nem. – Za​nur​ku​ję i do​łą​czę do resz​ty! Wzię​ła głę​bo​ki od​dech, po​szep​ta​ła do sie​bie ja​kieś ma​gicz​ne, uspo​ka​ja​ją​ce sło​wa, jak spor​to​wiec przed za​wo​da​mi, na​ło​ży​ła po​wtór​nie ma​skę i za​nu​rzy​ła się. Tym ra​zem pan​na Ofe​lia rze​czy​wi​ście

po​zby​ła się stra​chu i śmi​gnę​ła w głąb mo​rza ni​czym naj​praw​dziw​sza sy​re​na. Kil​ka mi​nut póź​niej do​łą​czy​ła do Be​aty i Basi, któ​re ra​zem z dzieć​mi od​kry​wa​ły co​raz to inne nie​zwy​kłe stwo​rze​nia. Wkrót​ce pan​na Ofe​lia dała się cał​ko​wi​cie po​rwać tej ma​gii i na​wet nie obej​rza​ła się za in​struk​to​rem.

Do​pie​ro gdy na​de​szła pora na wy​nu​rza​nie się, Be​ata Ostrow​ska z nie​po​ko​jem ro​zej​rza​ła się wo​kół. Za​sko​czo​na

stwier​dzi​ła, że nig​dzie nie wi​dzi Au​gu​sta Nic​ker​so​na. Czyż​by in​struk​tor scho​wał się gdzieś za któ​rymś z ko​ra​li? A może ich zo​sta​wił? Bę​dzie mu​sia​ła ostro za​re​ago​wać, gdy się wy​nu​rzą. Miał prze​cież za​pew​niać im bez​pie​czeń​stwo! Po to wy​na​ję​ła spe​cja​li​stę. A może rafa już mu się znu​dzi​ła i wy​pły​nął wcze​śniej? W koń​cu tyle razy ją oglą​dał, że pew​nie nie bu​dzi​ła w nim ta​kie​go za​chwy​tu jak w oso​bach, któ​re wi​dzia​ły ją po raz pierw​szy. Be​ata dała sy​gnał ręką i wszy​scy po​wo​li za​czę​li się wnu​rzać. I wte​dy pani Ostrow​ska za​uwa​ży​ła ko​lej​ną nie​po​ko​ją​cą rzecz: brak ło​dzi! W tej nie​zwy​kle czy​stej wo​dzie dno ło​dzi było wcze​śniej wi​docz​ne. Co

się za​tem sta​ło? Czyż​by przez nie​uwa​gę aż tak bar​dzo od​da​li​li się od miej​sca, w któ​rym cze​ka​ła na nich łód​ka i za​ko​twi​czo​ny sta​tek? Wy​mie​ni​ła za​nie​po​ko​jo​ne spoj​rze​nie z Bar​ba​rą i pan​ną Ofe​lią. Je​dy​nie dzie​ci wciąż jesz​cze za​ję​te były ko​lo​ro​wy​mi ry​ba​mi i oglą​da​ły się za bła​zen​kiem, któ​ry koło nich prze​pły​wał. Wresz​cie jed​nak i one zda​ły so​bie spra​wę, że coś jest nie tak. Kie​dy wszy​scy się wy​nu​rzy​li, oka​za​ło się, że sy​tu​acja jest o wie​le po​waż​niej​sza, niż się spo​dzie​wa​li. – Mamo, gdzie jest sta​tek i łód​ka? – Ania wy​krzyk​nę​ła, od​krztu​sza​jąc jed​no​cze​śnie wodę. – Nie ma ich! Od​pły​nę​li! – krzyk​nął

Bar​tek. – To prze​cież nie​moż​li​we! – Bar​ba​ra Law​son nie wie​rzy​ła wła​snym oczom. Na ho​ry​zon​cie nie było żad​ne​go stat​ku! Ani choć​by naj​mniej​szej ło​dzi. Jak​by ich tu nig​dy wcze​śniej nie było. – Co my te​raz zro​bi​my? – pan​na Ofe​lia zno​wu po​czu​ła przy​pływ pa​ni​ki. Masa wody pod nią i wie​le me​trów do od​le​głej ma​lut​kiej wy​sep​ki spra​wi​ły, że już po​czu​ła się jak to​pie​lec. A do wy​brze​ża było jesz​cze da​lej! – Mu​si​my do​pły​nąć do tej wy​spy i to już, za​nim opusz​czą nas siły – stwier​dził Bar​tek. – To bar​dzo da​le​ko, nie do​pły​nie​my! – za​wa​ha​ła się cio​cia Ba​sia. – Nie da​ru​-

ję im tego! Jak mo​gli nas tu zo​sta​wić! – krzy​cza​ła ze zło​ścią. – Mamo, ta bu​tla jest bar​dzo cięż​ka – Ania krztu​si​ła się wodą, nie mo​gąc utrzy​mać gło​wy na po​wierzch​ni. – Masz ra​cję, zrzuć​my sprzęt – krzyk​nę​ła Be​ata i za​czę​ła zdej​mo​wać bu​tlę. Resz​ta po​szła w jej śla​dy. – Ru​szaj​my, Bar​tek ma ra​cję. Nie trać​my cza​su na roz​mo​wy, mu​si​my do​trzeć do brze​gu. Trzy​maj​my się tyl​ko ra​zem, żeby nikt nie zo​stał w tyle – po​wie​dzia​ła po chwi​li. – Aniu, płyń przy mnie – przy​ka​za​ła cór​ce. – Bar​tek, ty obok – wska​za​ła swo​ją lewą stro​nę. – Ru​szaj​my! Pani Ostrow​ska wy​da​wa​ła po​le​ce​nia

zde​cy​do​wa​nym gło​sem, ale w isto​cie była strasz​li​wie prze​ra​żo​na. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że bli​skość wy​sep​ki jest złud​na i w rze​czy​wi​sto​ści jest ona znacz​nie da​lej niż na to wy​glą​da. Poza tym, żeby do​trzeć do wy​sep​ki, mu​sie​li prze​ciąć otwar​te mo​rze. A to ozna​cza​ło sil​ne prą​dy i wy​so​kie fale. W du​chu za​czę​ła się mo​dlić o cud.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Ada Głu​chow​ska wraz z mamą i star​szą sio​strą opa​la​ły się na po​kła​dzie wy​ciecz​kow​ca „Pa​ci​fic”. Ty​dzień wcze​śniej opu​ści​ły chłod​ną War​sza​wę i po wie​lu go​dzi​nach lotu wy​sia​dły w sło​necz​nym Bris​ba​ne. Po​tem prze​sia​dły się na sta​tek i po​pły​nę​ły w rejs wzdłuż pół​noc​no-wschod​nie​go wy​brze​ża Au​stra​lii. Spę​dza​ły w ten spo​sób wy​ma​rzo​ne fe​rie

i na​wet nie do​my​śla​ły się, co się wkrót​ce wy​da​rzy. Sta​tek prze​pły​wał wła​śnie nie​da​le​ko pew​nej ma​łej, bez​lud​nej wy​sep​ki, gdy wzrok Ady przy​ku​ło coś dziw​ne​go. Wsta​ła z le​ża​ka i po​de​szła do bur​ty Osło​ni​ła dło​nią oczy, by le​piej wi​dzieć, i z ca​łej siły wy​tę​ży​ła wzrok. Naj​pierw my​śla​ła, że to może del​fi​ny, ale za​raz po​tem zro​zu​mia​ła, że na otwar​tym mo​rzu wi​dzi kil​ku pły​ną​cych roz​bit​ków. Lu​dzie ci naj​wy​raź​niej kie​ro​wa​li się ku wy​sep​ce. Wciąż było jed​nak do niej bar​dzo da​le​ko. Na​wet z tej od​le​gło​ści Ada wi​dzia​ła, że roz​bit​ko​wie nie mają już sił, a fala ci​ska nimi i prze​szka​dza w do​tar​ciu do celu.

Nie za​sta​na​wia​jąc się wie​le, Ada gło​śno krzyk​nę​ła:

– Czło​wiek za bur​tą! Hej! Tam są lu​dzie! – wsz​czę​ła alarm i krzy​cząc, przy​bie​gła na mo​stek ka​pi​tań​ski. – Co ty mó​wisz, dziec​ko? – ka​pi​tan Pa​trick San​ders zmarsz​czył brwi. – Pro​szę za​wró​cić, pa​nie ka​pi​ta​nie, tam są lu​dzie! Roz​bit​ko​wie! – Ada wska​zy​wa​ła ręką. Była tak prze​ję​ta, że San​ders od razu zro​zu​miał, że to nie jest żart. Pierw​szy ofi​cer Rick Mar​tens chwy​cił lor​net​kę i po​biegł za Adą. Sta​nął przy bur​cie i przy​ło​żył lor​net​kę do oczu. Pię​cio​ro pły​wa​ków nadal tam było. Dziew​czyn​ka nie zmy​śla​ła. – Na śmier​dzą​cą ka​ła​mar​ni​cę! Ta mała ma ra​cję! – wy​krzyk​nął po​ru​szo​ny. – Ka​pi​ta​nie, cała wstecz! Za​wra​ca​my!

Tam są roz​bit​ko​wie! Ada wstrzy​ma​ła od​dech. „Pa​ci​fic” nie mógł się za​trzy​mać w jed​nej chwi​li. Wszyst​kie ma​new​ry trwa​ły dla Ady nie​mi​ło​sier​nie dłu​go. Trzy​ma​ła kciu​ki za nie​zna​nych roz​bit​ków. Wi​dzia​ła wy​raź​nie, że jed​na oso​ba jest co​raz słab​sza i już nie ra​dzi so​bie z sil​nym prą​dem. Przez dru​gą lor​net​kę, Ada z drże​niem ser​ca ob​ser​wo​wa​ła dra​mat, któ​ry roz​gry​wał się na jej oczach. To dziew​czyn​ka mniej wię​cej w wie​ku Ady tra​ci​ła już siły. Wła​ści​wie pod​trzy​my​wał ją i ho​lo​wał ja​kiś chło​piec na zmia​nę z in​ny​mi pły​ną​cy​mi. – Szyb​ciej! Szyb​ciej! – Ada ob​gry​za​jąc pa​znok​cie, po​śpie​sza​ła sta​tek, któ​ry

wciąż jesz​cze nie za​wró​cił. – No da​lej, za​wra​caj! – ze zło​ścią kop​nę​ła w bur​tę. – Spo​koj​nie, za​raz zmie​ni​my kurs – rzekł ofi​cer Mar​tens.

– Oby nie było za póź​no! – jęk​nę​ła Ada i ra​zem z ofi​ce​rem po​bie​gli z po​wro​tem na mo​stek ka​pi​tań​ski.

Nie​któ​rzy pa​sa​że​ro​wie stat​ku zo​rien​to​wa​li się już, że ich jed​nost​ka za​wra​ca, by ra​to​wać to​ną​cych lu​dzi. Po​ka​zy​wa​li ich so​bie pal​ca​mi i za​sta​na​wia​li się, skąd się wzię​li po​środ​ku Mo​rza Ko​ra​lo​we​go. Ada zno​wu przy​ło​ży​ła lor​net​kę do oczu. Bała się przez nią pa​trzeć, nie chcia​ła wi​dzieć naj​gor​sze​go. Ale mu​sia​ła spoj​rzeć, mu​sia​ła upew​nić się, że dla roz​bit​ków jest jesz​cze na​dzie​ja. Na​gle krzyk​nę​ła prze​ra​żo​na. – Co się sta​ło? – za​py​tał ka​pi​tan, któ​ry cały czas za​ję​ty był zmia​ną kur​su stat​ku. Twarz Ady była tak bla​da, jak​by od​pły​nę​ła z niej cała krew.

– Re​ki​ny! – wy​szep​ta​ła. – Pły​ną za nimi re​ki​ny! Je​den rzut oka przez lor​net​kę upew​nił ka​pi​ta​na San​der​sa, że Ada się nie myli. Zło​wro​gie, ster​czą​ce płe​twy zbli​ża​ły się do lu​dzi z każ​dą se​kun​dą. Oni jesz​cze nie za​uwa​ży​li za​gro​że​nia, nie zda​wa​li so​bie spra​wy, co wkrót​ce na​stą​pi.

– Żar​ła​cze! – oce​nił ofi​cer Mar​tens. – Skąd oni się tam wzię​li do dia​ska?! Wszy​scy wie​dzą, że to sie​dli​sko żar​ła​czy! – Może pły​nę​li jach​tem i się roz​bi​li – stwier​dził ka​pi​tan. – Mu​si​my zdą​żyć! – te​raz i on nie krył nie​po​ko​ju. – Tam są dzie​ci! – rzekł, pa​trząc w oczy swo​je​go pierw​sze​go ofi​ce​ra. – Peł​na moc! Cała na​przód! – ka​pi​tan Pa​trick San​ders krzyk​nął przez ra​dio do ma​szy​now​ni. – Nie moż​na cze​goś zro​bić? Tam są re​ki​ny! – Ada go​rącz​ko​wa​ła się. – Je​ste​śmy za da​le​ko, moje dziec​ko. Ale ro​bi​my wszyst​ko, co moż​na zro​bić! – ofi​cer Mar​tens po​ło​żył jej dłoń na ra​-

mie​niu. – Płyń​cie! Płyń​cie! No da​lej, jesz​cze trosz​kę! – Ada w du​chu do​da​wa​ła sił roz​bit​kom. Sta​do żar​ła​czy po​dą​ża​ło ich tro​pem. Roz​po​czął się wy​ścig z cza​sem. Roz​bit​ko​wie za​uwa​ży​li sta​tek i za​czę​li ma​chać, pró​bu​jąc we​zwać ich na ra​tu​nek. Ale jed​no​cze​śnie do​strze​gli upior​ne, trój​kąt​ne płe​twy ro​dem z naj​strasz​niej​sze​go hor​ro​ru.

– Mamo, sta​tek! – Bar​tek pierw​szy za​uwa​żył wy​ciecz​ko​wiec. Ser​ce pod​sko​czy​ło mu z ra​do​ści, choć sta​tek był bar​dzo da​le​ko i ra​czej mało praw​do​po​dob​ne wy​da​wa​ło się, by ktoś na nim za​uwa​żył kil​ka po​sta​ci na roz​ko​ły​sa​nym mo​rzu. – Hej, na po​moc! – za​wo​ła​ła pan​na Ofe​lia, lecz jej głos nikł za​głu​sza​ny ło​sko​tem fal.

– Mu​si​my coś zro​bić, żeby nas za​uwa​ży​li! Ania już opa​dła z sił! – mó​wi​ła pani Be​ata, któ​ra z po​mo​cą Bart​ka utrzy​my​wa​ła cór​kę na po​wierzch​ni wody. – Nie wi​dzą nas! Pły​ną da​lej! – roz​pa​cza​ła Bar​ba​ra. – Nie mogą nas zo​sta​wić! Za​wo​łaj​my ra​zem! – pan​na Ofe​lia za​czę​ła ener​gicz​nie ma​chać i gło​śno wzy​wać po​mo​cy Krzy​cze​li, ile star​czy​ło im sił w płu​cach. Lecz od​da​la​ją​cy się sta​tek, nie po​zo​sta​wiał wszel​kich złu​dzeń. – A niech to! – pan​na Ofe​lia wy​bu​chem wście​kło​ści po​kry​wa​ła roz​pacz. I wte​dy Bar​tek do​strzegł rzecz jesz​cze strasz​niej​szą. Śmier​tel​ne za​gro​że​nie zbli​ża​ło się do nich z pręd​ko​ścią tor​pe​-

dy. – Re​ki​ny! – wy​krzyk​nął. – A po​dob​no nie wi​dzia​no ich tu od dwu​dzie​stu lat! – wrza​snę​ła pan​na Ofe​lia. – Naj​wi​docz​niej to rów​nież było kłam​stwem! – Bar​ba​ra ro​zu​mia​ła już, że zo​sta​li wcią​gnię​ci w pu​łap​kę i mie​li tu​taj zgi​nąć. – Ucie​kaj​my! – Ze stra​chu na​wet Ania po​czu​ła przy​pływ sił i zno​wu za​czę​ła sa​mo​dziel​nie pły​nąć. – Są już nie​da​le​ko, pew​nie nas zwę​szy​ły – Bar​tek co chwi​lę od​wra​cał się, by spraw​dzić dy​stans dzie​lą​cy ich od trój​kąt​nych płetw z ła​two​ścią pru​ją​cych spie​nio​ne fale.

– Do wy​spy jest jesz​cze da​le​ko, prąd jest tu​taj zbyt sil​ny, nie damy rady! – pan​na Ofe​lia była bli​ska za​ła​ma​nia się. Gdy Bar​tek od​wró​cił się ko​lej​ny raz, stwier​dził, że od​le​głość zno​wu zna​czą​co się zmniej​szy​ła i że re​ki​ny wciąż po​dą​-

ża​ją ich tro​pem. Ale do​strzegł też inną krze​pią​cą rzecz: – Sta​tek za​wró​cił! – wy​krzyk​nął. – Pły​ną po nas, za​uwa​ży​li nas! – I tak nie mo​że​my się te​raz za​trzy​mać, mu​si​my ucie​kać! – od​par​ła cio​cia Ba​sia. Ania wal​czy​ła z po​tę​gu​ją​cym się bó​lem ra​mion i nóg. Były cięż​kie jak z oło​wiu i każ​dy wy​mach rąk sta​no​wił nie​opi​sa​ny wy​si​łek. – Sta​tek jest co​raz bli​żej! Wy​trzy​maj! – po​cie​szał ją Bar​tek. – Ura​tu​ją nas! – sta​rał się na​peł​nić sio​strę otu​chą. „Pa​ci​fic” rze​czy​wi​ście zbli​żał się z dużą pręd​ko​ścią i wi​dać już było pa​sa​że​rów sto​ją​cych przy bur​cie, a tak​że

dziew​czyn​kę na dzio​bie stat​ku. Dziew​czyn​ka ma​cha​ła do Bart​ka, jak​by chcia​ła mu do​dać sił. Re​ki​ny zbli​ża​ły się jed​nak nie​ubła​ga​nie…

Ada moc​no za​ci​ska​ła kciu​ki. Co zro​bić, żeby re​ki​ny od​pły​nę​ły? I na​gle wpa​dła na pe​wien po​mysł. Jak sza​lo​na prze​bie​gła po​kład i zbie​gła schod​ka​mi do kuch​ni. – Pro​szę pana! – za​wo​ła​ła zdy​sza​na do ku​cha​rza. – Niech pan wrzu​ci coś do mo​rza, ja​kieś od​pad​ki, ryby, naj​le​piej ja​kieś reszt​ki z krwią! Ku​charz i jego po​moc​ni​cy osłu​pie​li.

– Tam są roz​bit​ko​wie, pły​ną za nimi re​ki​ny, trze​ba je ja​koś zwa​bić, od​cią​gnąć! – Ada mó​wi​ła nie​co cha​otycz​nie. Za​ło​ga wie​dzia​ła, że sta​tek za​wró​cił, żeby ura​to​wać lu​dzi, dla​te​go ku​charz, nie do​cie​ka​jąc zbyt wie​le, od razu uwie​rzył dziew​czyn​ce. Jej plan był dzi​wacz​ny, ale je​śli rze​czy​wi​ście mógł​by za​dzia​łać, trze​ba było spró​bo​wać. Ro​sły ku​charz chwy​cił spo​re wia​dro z krwa​wy​mi reszt​ka​mi ry​bich głów i wy​biegł z nim wraz z Adą na po​kład. – Ma​cie, chodź​cie tu​taj, jedz​cie! – Ada wzy​wa​ła re​ki​ny, gdy ku​charz, sto​jąc na ru​fie, wy​le​wał po​my​je do mo​rza. Na​gle je​den z re​ki​nów odłą​czył się od gru​py i po​mknął jak strza​ła w kie​run​ku

stat​ku. Po chwi​li do​łą​czy​ły do nie​go po​zo​sta​łe osob​ni​ki. Ist​nia​ła szan​sa, że re​ki​ny będą za​ję​te ucztą przez mo​ment wy​star​cza​ją​cy do pod​pły​nię​cia do roz​bit​ków i spusz​cze​nia dla nich sza​lu​py.

– Pa​nie Fisch, wy​ko​na​li​śmy za​da​nie – za​mel​do​wał do słu​chaw​ki te​le​fo​nu Dun​can Cha​dwick. – Wy​śmie​ni​cie! – ucie​szył się Lar​ry. – Ro​zu​miem rów​nież, że ma​cie to, o co pro​si​łem? – za​py​tał za​do​wo​lo​ny. – Eee… Cha​dwick za​jąk​nął się. Przez chwi​lę w te​le​fo​nie brzmia​ła ci​sza. – Nie zdo​by​li​ście tego? – głos pana

Fi​scha wzbie​rał zło​ścią. – Prze​trzą​snę​li​śmy ich kam​per, ale nie zna​leź​li​śmy nic cie​ka​we​go. Sie​dział tam tyl​ko ja​kiś wred​ny wom​bat, któ​ry okrop​nie po​dra​pał Nic​ker​so​na! – Co mnie ob​cho​dzi ja​kiś wom​bat! – wy​krzyk​nął wzbu​rzo​ny Lar​ry. – Nie ja​kiś! – tym ra​zem obu​rzył się ka​pi​tan Cha​dwick. – To był wy​jąt​ko​wo wście​kły osob​nik! Chy​ba pan nie wi​dział pa​zu​rów wom​ba​ta! Bied​ny Au​gust ma po​ha​ra​ta​ną twarz! Tego nie było w umo​wie! – pod​kre​ślił ka​pi​tan. – Nie licz​cie na pre​mię! – Lar​ry Fisch wark​nął. – Chcę mieć te kar​ty i wy ma​cie je zdo​być! Ma​cie tam wró​cić, po​zbyć się wom​ba​ta i po​szu​kać jesz​cze

raz. Nim ktoś za​uwa​ży znik​nię​cie tej ro​dzi​ny. – Jak pan so​bie ży​czy – od​parł Dun​can bez więk​sze​go en​tu​zja​zmu. Uwa​żał, że ze swo​jej czę​ści umo​wy już się wy​wią​zał. Miał tyl​ko tych lu​dzi wy​wieźć na rafę, w miej​sce czę​sto od​wie​dza​ne przez re​ki​ny i po​zo​sta​wić ich sa​mym so​bie. Ka​pi​tan Cha​dwick czę​sto mie​wał pro​ble​my z pra​wem, ale tym ra​zem, wbrew so​bie, za​czął czuć coś na kształt wy​rzu​tów su​mie​nia. W koń​cu zo​sta​wił tam dzie​cia​ki i to na pew​ną zgu​bę! To zle​ce​nie prze​sta​ło mu się po​do​bać. Kie​dy Lar​ry Fisch się roz​łą​czył, ka​pi​tan Cha​dwick po​wie​dział swo​im lu​dziom:

– Zwi​ja​my ma​nat​ki! Le​piej, żeby już nas nikt wię​cej tu​taj nie wi​dział. – A for​sa? Za​pła​ci nam? – za​nie​po​ko​ił się Nic​ker​son, na jego twa​rzy rze​czy​wi​ście były wi​docz​ne śla​dy pa​zu​rów Fe​lik​sa, któ​ry bro​nił za​cie​kle za​wi​niąt​ka po​wie​rzo​ne​go mu przez Anię. – Na ra​zie spa​da​my stąd! – od​rzekł ka​pi​tan. – A na​szą dolę i tak wy​eg​ze​kwu​je​my! – mruk​nął. Za​raz po​tem ich nie​wiel​ki sta​te​czek od​bił od brze​gu Pro​ser​pi​ne i po​pły​nął w siną dal.

Nie​opi​sa​ne szczę​ście ma​lo​wa​ło się na twa​rzach ura​to​wa​nych lu​dzi. Na​tych​-

miast zo​sta​li okry​ci cie​pły​mi ko​ca​mi, na​po​je​ni i na​kar​mie​ni. – Dzię​ku​je​my, ka​pi​ta​nie! – Bar​ba​ra Law​son sła​bym, zmę​czo​nym gło​sem sta​ra​ła się wy​ra​zić wdzięcz​ność. – Nie mnie mu​si​cie dzię​ko​wać – uśmiech​nął się ka​pi​tan. – Lecz tej mło​dej da​mie! – wska​zał Adę, sto​ją​cą obok. – To ona was do​strze​gła! Ania przyj​rza​ła się nie​zna​jo​mej, ciem​no​wło​sej dziew​czyn​ce. Choć nie mia​ła już zbyt wie​le sił, po​de​szła jed​nak do Ady i uści​ska​ła ją. Obie bar​dzo się cie​szy​ły, że wszyst​ko do​brze się skoń​czy​ło. – Skąd je​steś? – Ania za​py​ta​ła Adę po an​giel​sku.

– From Po​land – od​par​ła. – Z Pol​ski? – Ania wy​krzyk​nę​ła po pol​sku zdu​mio​na. – A wy też je​ste​ście z Pol​ski? – te​raz Ada zro​bi​ła wiel​kie oczy. – Tak, spę​dza​my w Au​stra​lii fe​rie – wy​ja​śni​ła Ania. – To jest mój brat, Bar​tek, moja mama, pan​na Ofe​lia – wska​zy​wa​ła wła​ści​we oso​by – no i cio​cia Ba​sia. A ja mam na imię Ania. Miesz​ka​my w Za​le​siu Kró​lew​skim, a ty? – Ada Głu​chow​ska, je​stem z War​sza​wy – przed​sta​wi​ła się nie​zna​jo​ma dziew​czyn​ka. – Też przy​je​cha​łam z mamą i sio​strą na fe​rie. Od​by​wa​my wła​śnie rejs wzdłuż rafy ko​ra​lo​wej. Wcze​śniej nur​ko​wa​ły​śmy.

– My też – od​par​ła Ania. – No wła​śnie, skąd się tu​taj wzię​li​ście? Co wła​ści​wie się sta​ło? – Ada do​py​ty​wa​ła się. – Pły​nę​li​ście jach​tem? – Wy​pły​nę​li​śmy na nur​ko​wa​nie. To​wa​rzy​szył nam in​struk​tor, któ​ry po​tem znik​nął, a wraz z nim sta​tek, któ​rym przy​pły​nę​li​śmy. Zo​sta​li​śmy sami. Po​sta​no​wi​li​śmy do​pły​nąć do tam​tej wy​sep​ki, wy​da​wa​ło nam się, że jest bli​sko, ale była da​lej niż są​dzi​li​śmy. By​li​śmy okrop​nie zmę​cze​ni. A po​tem po​ja​wi​ły się te re​ki​ny! – Ania wzdry​gnę​ła się. – Całe szczę​ście, że po​tem od​pły​nę​ły. – Wrzu​ci​li​śmy z ku​cha​rzem ry​bie łby do wody, żeby je od was od​cią​gnąć – po​wie​dzia​ła Ada.

– To był twój po​mysł? – do roz​mo​wy włą​czył się Bar​tek. – Tak. Tro​chę ry​zy​kow​ny, ale grunt, że się uda​ło! – Ada uśmiech​nę​ła się. – Je​steś ge​nial​na! – po​chwa​lił dziew​czyn​kę Bar​tek. – Ka​pi​tan San​ders mó​wił, że to miej​sce roi się od re​ki​nów i tu​taj nie wol​no nur​ko​wać, dla​cze​go więc ten wasz sta​tek przy​wiózł was aku​rat tu​taj? – Też chciał​bym to wie​dzieć – mruk​nął Bar​tek. Zda​wał so​bie spra​wę, że w tej przy​krej hi​sto​rii nie cho​dzi​ło tyl​ko o wy​łu​dze​nie pie​nię​dzy za nur​ko​wa​nie. Prze​cież za​ło​ga stat​ku po​cząt​ko​wo im to​wa​rzy​szy​ła, na​wet in​struk​tor wy​da​wał się

miły Na pew​no mie​li po​zbyć się pa​sa​że​rów, żeby wszyst​ko wy​glą​da​ło na wy​pa​dek. A gdy​by po​żar​ły ich re​ki​ny, nikt nig​dy by się nie do​wie​dział, co wy​da​rzy​ło się na​praw​dę. W tej spra​wie mo​gło więc cho​dzić tyl​ko o jed​no: o Dia​men​to​wą Do​li​nę! Ktoś już wie​dział o kar​tach, a szcze​gól​nie o da​mie pik. W jaki spo​sób mógł się o niej do​wie​dzieć?

Z Kronik Archeo

Prze​ży​li​śmy strasz​ną przy​go​dę! Cu​dem unik​nę​li​śmy śmier​ci na ra​fie ko​ra​lo​wej. Ka​pi​tan Dun​can Cha​dwick oraz in​struk​tor Au​gust Nic​ker​son po​zo​sta​wi​li nas na środ​ku mo​rza! Do brze​gu było bar​dzo da​le​ko, więc pró​bo​wa​li​śmy do​pły​nąć do ma​leń​kiej

wy​sep​ki. Wte​dy po​ja​wi​ły się re​ki​ny, któ​re za​czę​ły nas ści​gać. Nie wiem, co by się sta​ło, gdy​by w po​bli​żu nie prze​pły​wał sta​tek wy​ciecz​ko​wy „Pa​ci​fic”. Z jego po​kła​du do​strze​gła nas Ada Głu​chow​ska i to jej za​wdzię​cza​my ży​cie. Jest Po​lką i tak jak my spę​dza fe​rie w Au​stra​lii. Jest bar​dzo miła i sym​pa​tycz​na. Mu​sia​ła po​zo​stać na swo​im stat​ku, ale wy​mie​ni​ły​śmy się nu​me​ra​mi te​le​fo​nów i na pew​no od​wie​dzi​my się jesz​cze w Pol​sce. Ale to nie był ko​niec okrop​nych wy​da​rzeń! Kie​dy po​wró​ci​li​śmy do Pro​ser​pi​ne, za​sta​li​śmy nasz kam​per w opła​ka​nym sta​nie. Miał prze​bi​te opo​ny, a we​wnątrz

wszyst​ko było po​przew​ra​ca​ne i po​wy​cią​ga​ne, jak​by ktoś cze​goś szu​kał. Od razu do​my​śli​li​śmy się z Bart​kiem, że to spraw​ka ka​pi​ta​na Cha​dwic​ka! Na pew​no szu​kał kart! Mamy jed​nak pew​ność, że ich nie zna​lazł. Kie​dy wy​cho​dzi​łam rano, wło​ży​łam je do Kro​ni​ki Ar​cheo, a samą Kro​ni​kę za​wi​nę​łam w swag i przy​ka​za​łam go pil​no​wać Fe​lik​so​wi. Naj​wi​docz​niej do​brze wy​wią​zał się z za​da​nia, bo całe za​wi​niąt​ko w swa​gu po​zo​sta​ło nie​na​ru​szo​ne. Mój ko​cha​ny Fe​liks! Do​brze, że nic mu się nie sta​ło! Niech ja tyl​ko spo​tkam tego wred​ne​go ka​pi​ta​na! Mu​si​my tak​że do​wie​dzieć się, na czy​je zle​ce​nie dzia​łał.

Cio​cia Ba​sia za​wia​do​mi​ła o wła​ma​niu do kam​pe​ra miej​sco​we​go sze​ry​fa, któ​ry roz​po​czął rów​nież śledz​two w spra​wie po​rzu​ce​nia nas na mo​rzu. Na​tych​miast wsz​czę​to po​szu​ki​wa​nia ka​pi​ta​na Cha​dwic​ka i jego lu​dzi, ale oczy​wi​ście ich sta​tek wy​pa​ro​wał jak kam​fo​ra, a jak​że​by in​a​czej! Ania

Ze wzglę​du na wy​pa​dek na mo​rzu i uszko​dzo​ny kam​per, za​no​si​ło się na dłuż​szy po​byt w Pro​ser​pi​ne. Na​le​ża​ło wy​mie​nić opo​ny, uzu​peł​nić za​pa​sy i do​pro​wa​dzić wnę​trze sa​mo​cho​du do ładu. Kie​dy Bar​ba​ra po​chy​la​ła się przy prze​bi​tej opo​nie i za​sta​na​wia​ła się, gdzie do​ko​nać na​pra​wy kam​pe​ra, na kem​pin​gu za​trzy​mał się gran​to​wy, oso​bo​wy ford. Po chwi​li wy​siadł z nie​go męż​czy​zna, na oko po czter​dzie​st​ce. Na

po​licz​kach miał kil​ku​dnio​wy za​rost, a na gło​wie ka​pe​lusz z wy​wi​nię​tym ron​dem. Wy​glą​dał tro​chę jak kow​boj, a pan​nie Ofe​lii sko​ja​rzył się z fil​mo​wym bo​ha​te​rem, Kro​ko​dy​lem Dun​dee. – Hej! Coś się sta​ło? – za​py​tał życz​li​wie. – Nie​ste​ty tak, prze​bi​to nam opo​ny – od​par​ła Bar​ba​ra Law​son, nie pod​no​sząc na przy​by​łe​go wzro​ku. Do​pie​ro po chwi​li unio​sła gło​wę. Na jej twa​rzy przez mo​ment po​ja​wi​ło się nie​do​wie​rza​nie, a za​raz po​tem wy​buch ra​do​ści. – Gre​go​ry, to ty? – Bar​ba​ra! Co za spo​tka​nie! – przy​by​ły rów​nież się ucie​szył i na​tych​miast uści​skał dzien​ni​kar​kę jak sta​rą, do​brą

zna​jo​mą. Bar​tek z Anią przy​pa​try​wa​li się cie​ka​wie męż​czyź​nie. Cio​cia na​tych​miast go przed​sta​wi​ła: – To Gre​go​ry Grif​fin, przy​ja​ciel mo​je​go męża! – Wi​tam wszyst​kich! – przy​tknął dłoń do ka​pe​lu​sza ge​stem po​wi​ta​nia. – Co tam u Ja​so​na? Jak się mie​wa? – Cał​kiem do​brze, nie może roz​stać się ze swo​imi zwie​rza​ka​mi. Chy​ba ko​cha je bar​dziej ode mnie! – za​żar​to​wa​ła Bar​ba​ra. – No tak, cały Ja​son! – za​śmiał się Grif​fin. – To moja ro​dzi​na: ku​zyn​ka Be​ata, jej dzie​ci Ania i Bar​tek oraz na​sza przy​ja​-

ciół​ka Ofe​lia Łycz​ko, wszy​scy są z Pol​ski – przed​sta​wi​ła Bar​ba​ra. – Spa​dłeś nam z nie​ba! – Jak zwy​kle, do usług! – rzekł z uśmie​chem Gre​go​ry, tak​su​jąc wzro​kiem pan​nę Ofe​lię. – Gre​go​ry jest pi​lo​tem! – do​da​ła wy​ja​śnia​ją​co Bar​ba​ra. – I to naj​lep​szym, ja​kie​go znam! – Aha, to dla​te​go spadł nam pan z nie​ba – pan​na Łycz​ko do​pie​ro te​raz zro​zu​mia​ła alu​zję. – No, może nie cał​kiem. Ja nig​dy nie spa​dam! Za​wsze lą​du​ję i to ide​al​nie! – po​chwa​lił się bez odro​bi​ny skrom​no​ści. – Zga​dza się – przy​tak​nę​ła Bar​ba​ra. – Wróć​my jed​nak do tego, co tu się

sta​ło – Gre​go​ry po​chy​lił się nad ko​ła​mi kam​pe​ra. – Opo​ny są wy​raź​nie prze​cię​te! – ode​zwał się Bar​tek. – Ktoś bu​szo​wał rów​nież we wnę​trzu, za​raz po tym, jak ka​pi​tan Cha​dwick zo​sta​wił nas sa​mych na po​żar​cie re​ki​nów na ra​fie! – Ach, więc to o was mówi całe Pro​ser​pi​ne! Sły​sza​łem o tym wy​pad​ku, ale w ży​ciu bym nie po​my​ślał, że może cho​dzić o ko​goś, kogo znam – Gryf​fin krę​cił gło​wą w zdu​mie​niu. – Pan tu miesz​ka? – za​py​ta​ła z cie​ka​wo​ścią Ania. – Tak. Pro​wa​dzę małą fir​mę trans​por​to​wą. La​tam sa​mo​lo​tem tu i tam, do​star​czam róż​ne prze​sył​ki i wożę lu​dzi. Sa​-

mo​lot to w Au​stra​lii naj​szyb​szy śro​dek lo​ko​mo​cji – od​parł. – Dziw​na spra​wa! – po​wró​cił do te​ma​tu prze​bi​tych opon. Kuc​nął i przyj​rzał im się. – Wiesz, gdzie mo​gły​by​śmy to na​pra​wić? – spy​ta​ła Bar​ba​ra.

– Nie​da​le​ko stąd miesz​ka Tre​vor, na​-

pra​wia sa​mo​cho​dy i ma​szy​ny rol​ni​cze. On wam po​mo​że. Ale to może tro​chę po​trwać. – I tak zo​sta​nie​my tu jesz​cze ze dwa dni, nim wy​ru​szy​my w dro​gę po​wrot​ną – od​par​ła Bar​ba​ra. – Hm, to cał​kiem do​brze się skła​da, mam dla tych mi​łych dzie​cia​ków pew​ną pro​po​zy​cję. – Gre​go​ry uśmiech​nął się do Bart​ka i Ani. – Chciał​bym wam wy​na​gro​dzić te przy​kre prze​ży​cia. Ju​tro rano mam pe​wien kurs. Lecę do Co​ok​town, mu​szę ode​brać tam pil​ną prze​sył​kę. Będę prze​la​ty​wał nad Par​kiem Na​ro​do​wym Da​in​tree, na Cape Tri​bu​la​tion. To na​praw​dę nie​zwy​kłe miej​sce! Bar​tek omal się nie za​krztu​sił sły​sząc

tę na​zwę. – Na Cape Tri​bu​la​tion? – za​py​tał gło​śno dla pew​no​ści. – Tak, za​pew​niam, że nie po​ża​łu​je​cie – za​chę​cał. – Tam ro​sną wie​ko​we drze​wa, jak z epo​ki di​no​zau​rów! Bart​ka wca​le nie trze​ba było bar​dziej za​chę​cać. Wy​star​czy, że Cape Tri​bu​la​tion ozna​cza​ło w tłu​ma​cze​niu Przy​lą​dek Udrę​ki! To na pew​no mu​siał być ten sam, o któ​rym wspo​mi​nał czte​ro​wiersz z kart. – Mamo, mo​że​my le​cieć z pa​nem Grif​fi​nem? Dru​gi raz może nie być już ta​kiej oka​zji, żeby zo​ba​czyć te drze​wa! – na​le​gał, a sio​stra mu wtó​ro​wa​ła. – Pro​oosi​my, mamo!

– W su​mie nie wiem… to tro​chę da​le​ko. Be​ata Ostrow​ska nie była pew​na, czy po​zwo​lić dzie​ciom na ten lot. – Po​win​ni​śmy na​pra​wić kam​per. Pan​na Ofe​lia wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – Niech bę​dzie, ja po​le​cę z dzieć​mi obej​rzeć ten park, a wy z Bar​ba​rą zaj​mij​cie się na​pra​wą kam​pe​ra i uzu​peł​nie​niem za​pa​sów! – Su​per! Faj​nie! Dzię​ku​je​my, pan​no Ofe​lio! – Bar​tek z Anią dzię​ko​wa​li wy​lew​nie. – To bę​dzie wspa​nia​ła przy​go​da! A mój sa​mo​lot to ist​ne cac​ko, jest nie​za​wod​ny! – za​pew​nił Gre​go​ry Grif​fin. – Ju​tro wcze​snym ran​kiem bądź​cie przy

han​ga​rze na lot​ni​sku. – A gdzie to jest? – za​py​ta​ła z eks​cy​ta​cją Ania. – Na koń​cu mia​stecz​ka, na pew​no się nie zgu​bi​cie – mru​gnął okiem. – Za​pew​niam, że pani rów​nież bę​dzie się świet​nie ba​wić – zwró​cił się do pan​ny Ofe​lii. – Tak, ja​sne, uwiel​biam la​tać! – uśmiech​nę​ła się bla​do. – Je​steś pew​na, ko​cha​nie, że chcesz im to​wa​rzy​szyć? – Be​ata Ostrow​ska od​cią​gnę​ła na stro​nę przy​ja​ciół​kę i za​py​ta​ła szep​tem. Wie​dzia​ła prze​cież, że pan​na Ofe​lia nie zno​si la​tać! – O nic się nie martw, chęt​nie z dzieć​mi po​le​cę. To rze​czy​wi​ście może być je​dy​na oka​zja, żeby choć z lotu pta​ka zo​-

ba​czy​ły Da​in​tree. To bę​dzie mały sa​mo​lot, więc ja​koś znio​sę lot. A poza tym, niby ten Grif​fin to świet​ny pi​lot! – pan​na Ofe​lia mó​wi​ła ści​szo​nym gło​sem. – Wi​dzę, że wpadł ci w oko, Ofe​lio – pani Be​ata za​śmia​ła się ci​chut​ko. – Ależ skąd! – obu​rzy​ła się pan​na Łycz​ko. – Nic z tych rze​czy! – wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i po​wie​dzia​ła gło​śno: – Je​stem panu wdzięcz​na za tę pro​po​zy​cję – za​wró​ci​ła się z waż​ną miną do Grif​fi​na. – Mam na​dzie​ję, że dzię​ki tej wy​ciecz​ce dzie​ci za​po​mną o tych strasz​nych prze​ży​ciach na ra​fie i nie będą się nu​dzi​ły, za​nim nie na​pra​wi​my kam​pe​ra i nie wy​ru​szy​my da​lej. – Świet​nie! W ta​kim ra​zie do ju​tra –

po​że​gnał się Gre​go​ry Grif​fin. – Pod​ja​dę do Tre​vo​ra i po​wiem mu o wa​szym pro​ble​mie. Za chwi​lę po​wi​nien do was przy​je​chać i za​jąć się na​pra​wą sa​mo​cho​du. – Ja, nie​ste​ty, mu​szę już zmy​kać. Mam za​raz pil​ny kurs, a klient jest bar​dzo nie​cier​pli​wy. Do ju​tra! – Do ju​tra! – Ania z Bart​kiem po​ki​wa​li mu na po​że​gna​nie. Pięć mi​nut póź​niej przy​je​chał me​cha​nik ze swo​im sy​nem. W cza​sie, gdy de​ba​to​wa​li nad na​pra​wą kam​pe​ra, Ania usia​dła w cie​niu eu​ka​lip​tu​sa i no​to​wa​ła szyb​ko w Kro​ni​ce Ar​cheo.

Z Kronik Archeo

Po​zna​li​śmy pi​lo​ta Gre​go​ry’ego Grif​fi​na, zna​jo​me​go cio​ci Basi i wuj​ka Ja​so​na. Oka​za​ło się, że miesz​ka w Pro​ser​pi​ne. Grif​fin jest pi​lo​tem i ju​tro za​bie​rze mnie, Bart​ka oraz pan​nę Ofe​lię na dłuż​szą wy​ciecz​kę. Po​le​ci​my na Cape Tri​bu​la​tion i do Par​ku Na​ro​do​we​go

Da​in​tree zo​ba​czyć nie​zwy​kłe drze​wa. To ofi​cjal​na wer​sja, ale my z Bart​kiem je​ste​śmy prze​ko​na​ni, że Przy​lą​dek Udrę​ki, jak na​zwał go Ja​mes Cook, ma coś wspól​ne​go z Dia​men​to​wą Do​li​ną. To je​dy​na oka​zja, że​by​śmy mo​gli to spraw​dzić. Już nie mogę się do​cze​kać lotu! Ania

Ja​mes Cook

uro​dził się 7 li​sto​pa​da 1728 roku w Mar​ton. Był an​giel​skim że​gla​rzem i od​kryw​cą. Uro​dził się w nie​za​moż​nej ro​dzi​nie. Ka​rie​rę za​czy​nał

od pra​cy na stat​ku wę​glo​wym. W tym cza​sie sa​mo​dziel​nie zgłę​biał taj​ni​ki na​wi​ga​cji, al​ge​bry, try​go​no​me​trii i astro​no​mii. Wstą​pił do ma​ry​nar​ki han​dlo​wej, gdzie szyb​ko awan​so​wał. Na​stęp​nie zgło​sił się na ochot​ni​ka do ma​ry​nar​ki wo​jen​nej i wkrót​ce uzy​skał ran​gę ka​pi​ta​na. Brał udział w trzech wy​pra​wach ma​-

Na​stęp​ne​go ran​ka pi​lot Gre​go​ry Grif​fin przy​wi​tał Bart​ka i Anię sze​ro​kim uśmie​chem. – Hej, jak się ma​cie? – za​wo​łał we​so​ło, jak​by znał dzie​ci od wie​ków. Po​tar​mo​sił też wom​ba​ta Fe​lik​sa, któ​ry im to​wa​rzy​szył. – Wi​tam pa​nią – z kur​tu​azją uchy​lił sta​ry, wy​tar​ty ka​pe​lusz z pod​wi​nię​tym ron​dem. Pan​na Ofe​lia ob​rzu​ci​ła go kry​tycz​nym

wzro​kiem. Nie​wie​le lep​szym spoj​rze​niem ob​da​rzy​ła rów​nież awio​net​kę za jego ple​ca​mi. – To jest ten pań​ski nie​za​wod​ny, cu​dow​ny sa​mo​lot? Mamy tym le​cieć? – spy​ta​ła, nie od​po​wia​da​jąc na po​wi​ta​nie. – Tym CZYMŚ? – wska​za​ła pal​cem, wy​słu​żo​ną Ces​snę 206 z wy​ma​lo​wa​nym imie​niem „Abi​ga​il”. – Tym? – obu​rzył się Gre​go​ry Gryf​fin. – La​tam moją „Abi​ga​il” od osiem​na​stu lat! – rzekł z dumą. – Te​raz już ta​kich nie ro​bią. – No wła​śnie!!! – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem pan​na Ofe​lia. – Znam w niej każ​dą śrub​kę! – po​chwa​lił się pi​lot i po​kle​pał sa​mo​lot

z czu​ło​ścią. – Dzi​siej​sze awio​net​ki na​szpi​ko​wa​ne są elek​tro​ni​ką. Tro​chę wil​go​ci albo wia​tru i wszyst​ko sia​da, no i bum! – przed​sta​wił ob​ra​zo​wo krak​sę. – Niech mnie pan nie stra​szy! Mamy le​cieć z dzieć​mi! – zde​ner​wo​wa​ła się pan​na Ofe​lia. – No wła​śnie o tym mó​wię, nie mo​gła pani le​piej wy​brać. Mój sa​mo​lo​cik nig​dy nie za​wo​dzi! Ania z Bart​kiem zu​peł​nie nie przej​mo​wa​li się sta​nem Ces​sny. Pi​lot był bar​dzo sym​pa​tycz​ny i za​baw​ny, i wy​glą​dał na ta​kie​go, co na​praw​dę po​ra​dzi so​bie w każ​dej sy​tu​acji. – Będę mógł po​trzy​mać ste​ry? – Bar​tek spoj​rzał na pi​lo​ta bła​gal​nym wzro​-

kiem. Nada​rza​ła się ku temu wła​śnie wy​śmie​ni​ta oka​zja, więc mło​dy Ostrow​ski nie mógł jej prze​pu​ścić. – No wor​ries, mate! – Grif​fin po​kle​pał Bart​ka po ra​mie​niu. – Su​per! – chło​pak za​tarł ręce. – Ależ to jest zu​peł​nie wy​klu​czo​ne! – sprze​ci​wi​ła się pan​na Ofe​lia, za​dzie​ra​jąc do góry nos. – Nie może pan po​wie​rzać ste​rów, a tym sa​mym na​sze​go bez​pie​czeń​stwa, temu chłop​cu, po​nie​waż on nie ma li​cen​cji i na​wet nie po​tra​fi la​tać! Pi​lot wca​le się tym nie zra​ził. – Jest już męż​czy​zną i wła​śnie te​raz na​uczy się la​tać! – rzekł we​so​ło, ku zgro​zie pan​ny Łycz​ko. – A czy ja też mogę? Ja też bym

chcia​ła! – Ania pod​sko​czy​ła. – Chcia​ła​bym la​tać jak Ame​lia Ear​hart! – Ale ona źle skoń​czy​ła! – prych​nę​ła Ame​lia Mary Ear​- pan​na Ofe​lia. hart uro​dzi​ła się – Oj tam, za​raz źle 24 lip​ca 1897 skoń​czy​ła! – Gre​go​ry roku w At​chin​Grif​fin mach​nął lek​ce​son. Jej wiel​ką pa​sją było la​ta​- wa​żą​co ręką. – Mia​ła pro​blem z na​wi​ga​cją. nie i wal​ka o rów​no​upraw​- Za to mój sa​mo​lo​cik nie​nie ko​biet. lata jak strza​ła! W 1932 roku A mała – pi​lot wska​jako pierw​sza ko​bie​ta na świe​- zał Anię – też niech cie sa​mot​nie po​- się uczy pi​lo​to​w a​nia.

ko​na​ła Atlan​tyk. Na te sło​wa pan​na Za ten wy​czyn Ofe​lia omal nie pa​dła Kon​gres ame​ry​tru​ pem. kań​ ski uho​no​ro​– ją Nig​ le​ci​my! – wy​ce​dzi​ła wał za​dszie zczyt​nie bla​ nym da.od​zna​cze​niem. Ale Ania z Bart​kiem i Fe​lik​sem sa​do​1 ca 1937 wi​lczerw​ i się wła​ śnie na po​kła​dzie sa​mo​lo​tu. roku pod​ję​ła ko​sne! lej​–neNo wy​zja​ wa​ nie. Nikt mnie nie słu​cha! – uty​ ski​nw na Ofe​lia. – Na​wet ten Jed​ o​pa​ła​łatow​pan​ cem wom​ „Elec​ bat! tra”A za​ja mie​ za​- wsze mam ra​cję! rza​ ł a ob​ l e​ c ieć Wes​tchnę​ła głę​bo​ko trzy razy i wi​kulę ską,go​ry Grif​fin szy​ku​je się do dząc, ziem​ że Gre​ trzy​ma​jąc się star​ jest go​tów od​le​cieć z dzieć​mi bli​stu koirów​ ni​ka. na​Ten wetwy​bez czynniej, za​- pan​na Łycz​ko szyb​ko wsko​ koń​cczył zy​łsię a na nie​-po​kład Ces​sny i za​ję​ła maljesuk​ ce​ssem, swo​ miej​ ce. lecz na krót​ k o roz​bi​je​my, to bę​dzie cud! – Jak się nie przed za​koń​cze​-

wy no​sem. – Gdzie są spa​– niem burk​wy​ nę​łpara​pod o​lot Ame​ do​sa​cm hro​ ny? –lii za​py​ta​ła gło​śno, sta​ra​jąc za​gi​nął nad Pa​się krzy​czeć war​kot sil​ni​ka. cy​prze​ fi​kiem. Ja​kie do​chro​ny? – od​krzyk​nął jej 5–stycz​ niaspa​ 1939 zeroku śmie​ ofi​cchem jal​niepi​lot. – To nie szkół​ka spa​pi​lot​ kę Gre​go​ry Grif​fin jesz​cze do​uzna​ chro​noniar​ ska! zadzmar​ Doroz​bił! – za​śmiał się grom​nig​ y sięłą.nie dziś nie​któ​rzy ko. wor​ pró​–bNo u​ją roz​ wri​-ies, mate! Pan​za​ nagad​ Ofe​ kłać kęlia wznio​sła oczy ku nie​bu z śmier​ wy​cria​Ame​ zemlii głę​bo​kiej dez​apro​ba​ty. Ear​ h art. Spraw​dzi​ła, czy Ania jest do​brze za​pię​ta pa​sa​mi, czy wom​ba​to​wi jest wy​god​nie i czy Bar​tek rów​nież za​piął pasy w ka​bi​nie pi​lo​ta, a po​tem sama przy​pię​ła się i nie wy​pusz​cza​ła z rąk swo​jej pod​ręcz​nej tor​by Wbrew jej oba​wom, pi​lot wy​star​to​wał tak gład​ko, jak​by pro​wa​dził

po​dusz​ko​wiec. Uzna​ła, że jego prze​chwał​ki co do pi​lo​ta​żu jed​nak nie były prze​sa​dzo​ne i z ulgą nie​co ode​tchnę​ła.

Kie​dy Ces​sna ode​rwa​ła się od pasa star​to​we​go, zza han​ga​ru wy​szedł męż​czy​zna. Ka​pe​lusz za​sła​niał jego twarz po​kry​tą dzio​ba​ty​mi bli​zna​mi, być może po prze​by​tej i źle le​czo​nej ospie. Wy​tarł w szmat​kę ubru​dzo​ne sma​ra​mi ręce, po czym wy​cią​gnął te​le​fon i za​mel​do​wał: że jego prze​chwał​ki co do pi​lo​ta​żu jed​nak nie były prze​sa​dzo​ne i z ulgą nie​co ode​tchnę​ła. – Wy​star​to​wa​li.

– Zro​bi​łeś, co do cie​bie na​le​ża​ło? – za​py​tał głos w słu​chaw​ce. – My​ślę, że się ich po​zby​li​śmy, pa​nie T. – za​śmiał się zło​wiesz​czo. – Je​steś pe​wien? Co masz na my​śli? – Uszko​dzi​łem im to i owo. – Co zna​czy „to i owo”? – To zna​czy, że ra​czej nie wy​lą​du​ją w jed​nym ka​wał​ku. – Ty głą​bie, mia​łeś ich tyl​ko na​stra​szyć, a nie mor​do​wać! – wściekł się głos w słu​chaw​ce. – Wy​stra​szą się na śmierć, za​pew​niam! – dzio​ba​ty za​śmiał się gło​śno. – Dur​niu! Roz​pę​ta się pie​kło! I tak już w ca​łej Au​stra​lii nie mó​wią o ni​czym in​nym, tyl​ko o ich wy​pad​ku na ra​fie!

Przez chwi​lę pan T. mil​czał, jak​by na​my​ślał się, co w tej sy​tu​acji po​cząć. – Je​śli Grif​fin mimo wszyst​ko wy​lą​du​je i spraw​dzi sa​mo​lot, od razu się zo​rien​tu​je, że ktoś w nim grze​bał. Prę​dzej czy póź​niej cię znaj​dą! – mó​wił wście​kły, bry​zga​jąc śli​ną w słu​chaw​kę. – A stąd już nie​da​le​ko do mnie! Nie mogę so​bie po​zwo​lić na taki skan​dal! – jęk​nął. – Spar​ta​czy​łeś tę ro​bo​tę, to te​raz ją na​praw! – Ale jak? – dzio​ba​ty za​jąk​nął się. Ces​sna już gi​nę​ła na ho​ry​zon​cie i za​mie​ni​ła się w ma​leń​ki punk​cik, któ​ry po chwi​li znik​nął cał​kiem. – Oni już po​le​cie​li! Mam ich we​zwać z po​wro​tem przez ra​dio?

– Nie ro​zu​miesz? – pan T. ce​dził każ​de sło​wo. – Oni nie mogą już te​raz nig​dzie wy​lą​do​wać! Żad​nych świad​ków! Goń ich! I do​pil​nuj, żeby się roz​bi​li! – Ale, ale… – ją​kał się dzio​ba​ty. – Je​że​li nie wy​ko​nasz za​da​nia, znaj​dziesz się na ich miej​scu! – cy​nicz​nie za​gro​ził roz​sier​dzo​ny pan T. – Zro​zu​mia​łem! Męż​czy​zna czym prę​dzej ru​szył do są​sied​nie​go han​ga​ru, przed któ​rym sta​ła ma​szy​na go​to​wa do lotu. Wsiadł do ma​łe​go, lek​kie​go Ja​bi​ru 450 i po chwi​li zna​lazł się już na pa​sie star​to​wym. Szarp​nął gwał​tow​nie drą​żek ste​row​ni​czy i sa​mo​lot pod​sko​czył kil​ka razy, nim ode​rwał się od zie​mi. Ran​dy zde​cy​do​-

wa​nie nie był wy​traw​nym pi​lo​tem, je​dy​nie me​cha​ni​kiem. Te​raz jed​nak nie miał wy​bo​ru, mu​siał wy​ru​szyć w po​ścig, za​nim ktoś się zo​rien​tu​je, że ukradł sa​mo​lot, a dru​gi po​waż​nie uszko​dził.

Ania mu​sia​ła przy​znać, że Au​stra​lia wi​docz​na z lotu pta​ka jest jesz​cze bar​dziej nie​sa​mo​wi​ta. Prze​la​ty​wa​li wła​śnie nad Par​kiem Na​ro​do​wym Da​in​tree. Pod nimi roz​cią​gał się gę​sty, nie​prze​nik​nio​ny tro​pi​kal​ny las. Zgod​nie z obiet​ni​cą pi​lo​ta, Bar​tek trzy​mał ste​ry, a Gre​go​ry Grif​fin udzie​lał mu wska​zó​wek. – Nie​źle ci idzie! – za​wo​ła​ła Ania, dum​na z bra​ta. – Masz wro​dzo​ny ta​lent! Bę​dzie z cie​-

bie nie​zły pi​lot! – Grif​fin rów​nież po​chwa​lił chło​pa​ka, a Bar​tek aż po​czer​wie​niał z dumy. – Nie po​wiem, żeby mi się to po​do​ba​ło! – mruk​nę​ła pan​na Ofe​lia, cho​ciaż skry​cie przy​zna​ła, że Bar​tek rze​czy​wi​ście jest skon​cen​tro​wa​ny, opa​no​wa​ny i świet​nie so​bie ra​dzi. Zu​peł​nie jak​by uro​dził się ze ste​ra​mi w dło​niach. Pod​czas gdy Bar​tek sku​pio​ny był na in​struk​cjach Grif​fi​na, Ania wy​pa​try​wa​ła po ci​chu cze​goś, co mo​gło​by przy​po​mi​nać Dia​men​to​wą Do​li​nę, choć nie mia​ła po​ję​cia, jak ona w ogó​le mo​gła​by wy​glą​dać. Na​gle Gre​go​ry Grif​fin za​klął siar​czy​ście.

– Nie przy dzie​ciach! – ofuk​nę​ła go pan​na Ofe​lia. Bar​tek za​uwa​żył nie​po​kój na twa​rzy pi​lo​ta i po​dą​żył za jego wzro​kiem na pul​pit ste​row​ni​czy Jed​na z kon​tro​lek ja​rzy​ła się zło​wro​gą czer​wie​nią. – Czy coś się sta​ło? – za​py​tał, wi​dząc, że pi​lot roz​glą​da się przez okna. – Mu​si​my wy​lą​do​wać – po​wie​dział krót​ko. – Po​zwól chłop​cze, że przej​mę te​raz ste​ry. – Ja​sne! – Wy​lą​do​wać? – pan​na Ofe​lia za​re​ago​wa​ła zdu​mio​na. – Je​ste​śmy już na miej​scu? – zdzi​wi​ła się. Za oknem do​strze​gła je​dy​nie dy​wan zie​lo​ne​go lasu. – Nie wi​dzę lot​ni​ska!

– Bo tu​taj nie ma lot​ni​ska, do Co​ok​town jest jesz​cze ka​wał dro​gi – od​parł Grif​fin. – Niech zgad​nę, ta ka​ry​ka​tu​ra sa​mo​lo​tu wła​śnie się ze​psu​ła, czyż nie tak? – wrza​snę​ła pan​na Ofe​lia. – Za​pew​niał pan, że ten grat do​le​ci! – Nie ro​zu​miem, co się sta​ło – mruk​nął pi​lot, wciąż wy​pa​tru​jąc ka​wał​ka zie​mi wol​ne​go od drzew. – Musi nas pan z tego wy​cią​gnąć, pa​nie Grif​fin! – pan​na Ofe​lia była wście​kła. – Od​po​wia​dam za te dzie​ci! – wska​za​ła Anię i Bart​ka. – I za tego wom​ba​ta! – do​da​ła, wska​zu​jąc pal​cem Fe​lik​sa, któ​ry za​nie​po​ko​jo​ny jej pod​nie​sio​nym gło​sem, wdra​pał się na ko​la​na

Ani. – Sta​ram się – od​parł spo​koj​nym to​nem pi​lot. – To niech się pan le​piej sta​ra! – krzyk​nę​ła wzbu​rzo​na pan​na Łycz​ko. – To wprost nie do wia​ry, że naj​pierw czło​wiek te​le​pie się po bez​dro​żach, bez jed​ne​go drze​wa na ho​ry​zon​cie, a te​raz nie ma ka​wał​ka pia​sku! – z pa​ni​ką w oczach wbi​ja​ła wzrok w le​śny gąszcz. – Spo​koj​nie, wy​lą​du​je​my – za​pew​niał pi​lot.

– Na czub​kach drzew? Może ten grat ma ja​kieś ukry​te moż​li​wo​ści? Jak sa​mo​lot Ja​me​sa Bon​da? I nie ma na​wet spa​do​chro​nów! – pan​na Ofe​lia wy​krzy​ki​wa​ła dra​ma​tycz​nie. – Co to za sa​mo​lot za nami? – prze​rwa​ła jej Ania. – Leci już od ja​kie​goś

cza​su. Pan​na Ofe​lia wyj​rza​ła przez okno. – To Mark, roz​po​zna​ję jego ma​szy​nę – po​wie​dział Grif​fin z lek​kim zdzi​wie​niem. – Dziw​ne, miał le​cieć zu​peł​nie gdzie in​dziej! – zde​ner​wo​wał się. – Może to nie on – za​sta​na​wiał się Bar​tek. – To na pew​no jego Ja​bi​ru. Tyl​ko na nim lata, jak ja na mo​jej „Abi​ga​il”. Mark pra​cu​je u mnie od kil​ku lat. – Niech go więc pan po​pro​si przez ra​dio o po​moc! – za​żą​da​ła pan​na Łycz​ko.

Gre​go​ry Grif​fin pró​bo​wał na​wią​zać łącz​ność ze swo​im współ​pra​cow​ni​kiem, ale Mark upar​cie mil​czał. – Dziw​ne – mruk​nął pi​lot. Na​gle wszyst​kie kon​tro​l​ki osza​la​ły, a po chwi​li zgasł sil​nik. Sa​mo​lot za​czął gwał​tow​nie spa​dać. – Co się dzie​je?! – wrza​snę​ła prze​ra​żo​na pan​na Ofe​lia. Ania moc​no ści​snę​ła Fe​lik​sa.

– Spa​da​my! – pa​trzy​ła roz​sze​rzo​ny​mi sze​ro​ko oczy​ma na pan​nę Ofe​lię, jak​by ta mo​gła w ja​kiś cu​dow​ny spo​sób za​po​biec ka​ta​stro​fie. – Skoń​czy​ło się pa​li​wo! – wy​krzyk​nął pi​lot. – Niech pan wy​lą​du​je! – za​żą​da​ła wście​kle pan​na Ofe​lia. Ol​brzy​mia siła cią​że​nia wci​snę​ła Bart​ka w fo​tel. Mimo to, roz​pacz​li​wie wy​glą​dał miej​sca, któ​re mo​gło​by im ura​to​wać ży​cie. – Tam! – na​gle doj​rzał wą​ski pas wol​ny od drzew. Po​ra​sta​ły go jed​nak gę​ste pa​pro​cie. – Tam moż​na lą​do​wać! – po​wtó​rzył. Gre​go​ry Grif​fin pró​bo​wał od​zy​skać

kon​tro​lę nad ma​szy​ną, któ​ra za​czę​ła ostro pi​ko​wać w dół. W ostat​nim mo​men​cie za​pa​no​wał nad ste​ra​mi i wy​krzyk​nął: – Trzy​maj​cie się moc​no, bę​dzie twar​de lą​do​wa​nie! Do​brze wie​dział, że ten wą​ski pa​sek po​ro​śnię​ty pa​pro​cia​mi nie wy​star​czy, żeby pra​wi​dło​wo wy​lą​do​wać. Praw​dę mó​wiąc, w ogó​le nie nada​wał się do po​sa​dze​nia na nim sa​mo​lo​tu. Ania z pan​ną Ofe​lią po​chy​li​ły gło​wy na ko​la​na i przy​bra​ły po​zy​cję ra​tun​ko​wą. – Nic się nie bój, mój Fe​lik​sie! – dziew​czyn​ka szep​ta​ła do uszka wy​stra​szo​ne​go wom​ba​ta.

Sa​mo​lot twar​do ude​rzył w zie​mię, wzbi​ja​jąc wy​so​ko w po​wie​trze tu​ma​ny pia​chu i strzę​py pa​pro​cio​wych li​ści. Chwi​lę póź​niej nad miej​scem ka​ta​stro​fy prze​le​ciał Ran​dy. Zo​ba​czył tyl​ko słup czar​ne​go dymu, któ​ry wzbił się po​nad ko​ro​ny drzew. Zszedł jesz​cze nie​co ni​żej i zo​ba​czył pło​ną​cy sa​mo​lot. Wo​kół nie​go nie do​strzegł śla​dów lu​dzi. Czym prę​dzej od​le​ciał z miej​sca wy​pad​ku. Dzie​sięć mi​nut póź​niej za​mel​do​wał panu T. – Za​da​nie wy​ko​na​ne! Świad​ków już nie ma. Nikt nie prze​żył. To bę​dzie wy​glą​dać na pa​skud​ny wy​pa​dek!

– To do​brze – mruk​nął tyl​ko pan T. Dia​men​to​wa Do​li​na mu​sia​ła na​le​żeć do nie​go!

Bar​ba​ra Law​son i Be​ata Ostrow​ska za​czę​ły nie​po​ko​ić się, kie​dy nie otrzy​ma​ły żad​nej wia​do​mo​ści ani od pan​ny Ofe​lii, ani od dzie​ci. Pi​lot Gre​go​ry Grif​fin rów​nież nie da​wał zna​ku ży​cia. – Mam złe prze​czu​cia – pani Be​ata nie wy​pusz​cza​ła te​le​fo​nu z rąk. – Po​win​ni już do​trzeć na miej​sce! Ofe​lia na pew​no by się ode​zwa​ła! – Mnie też się to nie po​do​ba – Bar​ba​-

ra za​czę​ła po​dzie​lać oba​wy ku​zyn​ki. – Ale Grif​fin to świet​ny pi​lot, na pew​no nic złe​go im się nie sta​ło – po​cie​sza​ła. – Musi być ja​kiś inny po​wód ich mil​cze​nia. Pani Be​ata ko​lej​ny raz spró​bo​wa​ła po​łą​czyć się z dzieć​mi, a Bar​ba​ra za​dzwo​ni​ła do pi​lo​ta. Bez​sku​tecz​nie. Wresz​cie obie uzna​ły, że nie moż​na dłu​żej zwle​kać i za​wia​do​mi​ły po​li​cję. Do​brze im już zna​ny sze​ryf, Tim Ka​plan, na​tych​miast roz​po​czął do​cho​dze​nie i za punkt ho​no​ru przy​jął wy​ja​śnie​nie spra​wy. Pa​nie nie zdą​ży​ły jesz​cze opu​ścić biu​ra sze​ry​fa, gdy wszedł sier​żant Spi​ke Wal​ker i chrząk​nął zmie​sza​ny. – Masz coś? – spy​tał Ka​plan, wi​dząc

za​kło​po​ta​nie na twa​rzy współ​pra​cow​ni​ka. – Wła​śnie do​sta​li​śmy in​for​ma​cję – sier​żant za​czął po​wo​li, wstrzy​mu​jąc się z od​po​wie​dzią. – Do​szło do wy​pad​ku – za​gryzł war​gi i przez chwi​lę zwle​kał, za​nim do​dał: – Sa​mo​lot Grif​fi​na roz​bił się na te​re​nie Par​ku Na​ro​do​we​go Da​in​tree. – A dzie​ci? Co z mo​imi dzieć​mi? – wy​krzyk​nę​ła Be​ata ła​mią​cym się gło​sem. Sier​żant głę​bo​ko wes​tchnął i spoj​rzał z ogrom​nym współ​czu​ciem na pła​czą​cą ko​bie​tę. – Bar​dzo mi przy​kro… Praw​do​po​dob​nie…

Okrut​ne sło​wa nie chcia​ły przejść sier​żan​to​wi przez gar​dło. – Ra​czej nie ma szans na to, żeby… ktoś prze​żył. Bar​ba​ra Law​son ukry​ła twarz w dło​niach. – To nie​moż​li​we! Nie wie​rzę! – Be​ata Ostrow​ska nie chcia​ła przy​jąć do wia​do​mo​ści tej strasz​nej moż​li​wo​ści. – To musi być ja​kaś po​mył​ka! – Na ra​zie to nie​po​twier​dzo​ne in​for​ma​cje, ale pro​szę nie mieć zbyt wiel​kiej na​dziei. – Pro​szę mil​czeć! – ucię​ła za​la​na łza​mi pani Ostrow​ska. – Na pew​no prze​ży​li! Pro​szę roz​po​cząć po​szu​ki​wa​nia, oni mogą być ran​ni! Na​tych​miast! – krzyk​nę​-

ła. – Ma​szy​na do​szczęt​nie spło​nę​ła – po​wie​dział po​li​cjant. – Ja tak​że nie wie​rzę, żeby zgi​nę​li – po​wie​dzia​ła Bar​ba​ra Law​son. – Nie z Grif​fi​nem! Na pew​no zro​bił wszyst​ko, żeby ura​to​wać pa​sa​że​rów. – Na po​kła​dzie była też pan​na Ofe​lia. Nie zna​cie tej ko​bie​ty. Ona nie da​ła​by zgi​nąć moim dzie​ciom! – krzy​cza​ła Be​ata Ostrow​ska. – Ak​cja ra​tow​ni​cza zo​sta​ła prze​rwa​na ze wzglę​du na złe wa​run​ki at​mos​fe​rycz​ne, nad par​kiem roz​sza​la​ła się ule​wa. Nad​szedł mon​sun – tłu​ma​czył sier​żant Wal​ker. – Pro​szę wzno​wić po​szu​ki​wa​nia! –

za​żą​da​ła twar​do pani Ostrow​ska. – Przy​kro mi, ale my nie mamy wpły​wu na po​go​dę – sze​ryf Ka​plan ze smut​kiem bez​rad​nie roz​ło​żył ręce. – Pro​szę wie​rzyć, że gdy tyl​ko wa​run​ki at​mos​fe​rycz​ne na to po​zwo​lą, na pew​no ak​cja ra​tow​ni​cza zo​sta​nie wzno​wio​na – za​pew​niał, choć nie wie​rzył, że uda się ko​goś ura​to​wać. Wo​lał jed​nak nie mó​wić tego mat​ce za​gi​nio​nych dzie​ci. – Oni nie mo​gli tak po pro​stu się roz​bić! – szep​ta​ła Bar​ba​ra. Była wstrzą​śnię​ta i czu​ła ogrom​ne wy​rzu​ty su​mie​nia, że po​zwo​li​ła na tę wy​ciecz​kę. – Naj​pierw po​zo​sta​wio​no nas na ra​fie, po​tem ktoś uszko​dził nam kam​per,

a te​raz to! – jęk​nę​ła. – Ma​cie tu wro​gów? – spy​tał z po​wa​gą sze​ryf. – Wro​gów? – zdu​mia​ła się Be​ata Ostrow​ska. – Do​pie​ro przy​je​cha​li​śmy! Nikt nas tu nie zna! – No, z wy​jąt​kiem Grif​fi​na – wtrą​ci​ła Bar​ba​ra. – To mój sta​ry zna​jo​my. Wła​śnie on za​pro​po​no​wał dzie​ciom tę wy​ciecz​kę. Sze​ryf, po​sa​pu​jąc, za​pi​sy​wał te in​for​ma​cje w no​te​sie. – Chy​ba nie są​dzi pan, że jego sa​mo​lot też ktoś uszko​dził? – za​py​ta​ła drżą​cym gło​sem pani Be​ata. – Nie chcę na ra​zie sta​wiać żad​nej hi​po​te​zy. Jed​nak ni​cze​go nie moż​na wy​klu​-

czyć – Ka​plan od​parł z po​wa​gą. – Sze​ry​fie, mamy na​stęp​ne zgło​sze​nie! – inny funk​cjo​na​riusz wszedł do ga​bi​ne​tu. – Mark New​man, wspól​nik Grif​fi​na, za​wia​do​mił, że ktoś sprzed han​ga​ru ukradł jego Ja​bi​ru 450. – Ale w ja​kim celu? – zdu​mia​ła się Bar​ba​ra.

– Być może po to, by opóź​nić po​szu​ki​wa​nia Grif​fi​na i dzie​ci – od​rzekł sze​-

ryf. – Nie mamy w Pro​ser​pi​ne wię​cej sa​mo​lo​tów – wes​tchnął. – Czy​li nie ma spo​so​bu, żeby szyb​ko do​trzeć na miej​sce ka​ta​stro​fy? – spy​ta​ła z ża​lem pani Ostrow​ska. – Chwi​lo​wo nie – po​krę​cił gło​wą sze​ryf Ka​plan. – Chodź, Be​ato, same tam po​je​dzie​my! – Bar​ba​ra Law​son po​cią​gnę​ła zroz​pa​czo​ną ku​zyn​kę. – Je​śli bę​dzie pan wie​dział coś wię​cej – zwró​ci​ła się do Ka​pla​na – pro​szę dać nam znać, na​sze nu​me​ry te​le​fo​nów już pan ma. – Oczy​wi​ście – ski​nął gło​wą. – Nie mogę wam za​bro​nić sa​mo​dziel​nych po​szu​ki​wań. Po​wo​dze​nia! Ko​bie​ty nie od​po​wie​dzia​ły. Wy​szły

z po​ste​run​ku po​li​cji i skie​ro​wa​ły się do wy​po​ży​czal​ni sa​mo​cho​dów. Wy​po​ży​czy​ły so​lid​ne​go pic​ku​pa i wró​ci​ły do kam​pe​ra. Prze​ła​do​wa​ły do te​re​nów​ki za​pas wody, pa​li​wa i je​dze​nia. – Je​śli sza​le​je tam tro​pi​kal​na ule​wa, dro​gi mogą być nie​prze​jezd​ne – uprze​dzi​ła Bar​ba​ra. Mu​sia​ły być przy​go​to​wa​ne na każ​dą ewen​tu​al​ność, na​wet na to, że utkną gdzieś na pust​ko​wiu albo na to, że po​szu​ki​wa​nia za​gi​nio​nych prze​dłu​żą się. Wciąż jed​nak mia​ły na​dzie​ję, że dzie​ci i pan​na Ofe​lia od​naj​dą się w każ​dej chwi​li. – Mu​si​my do nich do​trzeć! – za​szlo​cha​ła pani Be​ata. – Ser​ce mi mówi, że

oni nas po​trze​bu​ją! – Nie martw się, ko​cha​na – Bar​ba​ra uści​snę​ła dłoń ku​zyn​ki. – Od​naj​dzie​my ich – obie​ca​ła. Pani Be​ata mu​sia​ła wy​ko​nać jesz​cze jed​ną przy​krą rzecz, mu​sia​ła o wszyst​kim za​wia​do​mić męża. Nie mia​ła po​ję​cia, jak mu prze​ka​że te smut​ne wie​ści. Bar​ba​ra już wcze​śniej po​wia​do​mi​ła Ja​so​na, któ​ry szu​kał te​raz za​stęp​stwa w swo​jej przy​chod​ni we​te​ry​na​ryj​nej i za​mie​rzał przy​le​cieć do Au​stra​lii, żeby rów​nież wziąć udział w po​szu​ki​wa​niach. Tym​cza​sem ciem​ne, oło​wia​ne chmu​ry, któ​re roz​cią​ga​ły się nad Par​kiem Na​ro​do​wym Da​in​tree, zgęst​nia​ły i za​kry​ły

całe wschod​nie wy​brze​że. Do​tar​ły rów​nież do Pro​ser​pi​ne. Kie​dy pani Ostrow​ska i Bar​ba​ra Law​son opusz​cza​ły mia​stecz​ko, pa​dał już rzę​si​sty deszcz i wzma​gał się wiatr. Pro​gno​zy nie były opty​mi​stycz​ne, za​no​si​ło się na tro​pi​kal​ny mon​sun. Obie ko​bie​ty nie mo​gły zwle​kać i w po​śpie​chu opu​ści​ły Pro​ser​pi​ne. Sze​ryf Ka​plan i sier​żant Wal​ker pa​trzy​li z okna po​ste​run​ku na ich od​da​la​ją​cy się sa​mo​chód. Mimo wro​dzo​ne​go, au​stra​lij​skie​go opty​mi​zmu, nie wie​rzy​li, żeby z tej ka​ta​stro​fy ktoś uszedł cało.

Dwa dni póź​niej pro​fe​sor Adam Ostrow​ski ra​zem z bra​tem Ry​szar​dem, zwa​nym Kasz​te​la​nem, wy​sie​dli z sa​mo​lo​tu w Ca​irns. Obaj byli tak zde​ner​wo​-

wa​ni, że na​wet nie czu​li zmę​cze​nia. Wciąż my​śle​li o Ani i Bart​ku oraz o pan​nie Ofe​lii. Wia​do​mość od żony była tak prze​ra​ża​ją​ca, że pro​fe​sor Ostrow​ski nie za​sta​na​wiał się na​wet pię​ciu mi​nut i od razu re​zer​wo​wał bi​let na lot do Au​stra​lii. Jego brat na​tych​miast po​sta​no​wił mu to​wa​rzy​szyć i tak w cią​gu 48 go​dzin zna​leź​li się w Ca​irns, skąd mo​gli się udać do Par​ku Na​ro​do​we​go Da​in​tree. Wie​dzie​li, że Bar​ba​ra ra​zem z Be​atą znaj​du​ją się już w po​bli​żu miej​sca ka​ta​stro​fy i szu​ka​ją dzie​ci. Na ra​zie jed​na tyl​ko wia​do​mość była krze​pią​ca: do​tąd nie od​na​le​zio​no ciał. Lecz wa​run​ki po​go​do​we wciąż się zmie​nia​ły, a naj​śwież​sze

pro​gno​zy nadal za​po​wia​da​ły gwał​tow​ne opa​dy w tam​tym re​jo​nie. – Je​śli spad​nie za dużo desz​czu, nie prze​je​dzie​my – Ry​szard za​mar​twiał się. – Do​trę tam, choć​bym miał się prze​gry​zać przez bło​to! – jego brat był zde​ter​mi​no​wa​ny. – Mu​si​my zna​leźć wy​po​ży​czal​nię sa​mo​cho​dów – po​wie​dział, gdy opu​ści​li pły​tę lot​ni​ska. Na​gle jak spod zie​mi wy​rósł przed nimi mło​dy tak​sów​karz. – Pro​fe​sor Adam Ostrow​ski? Pan Ry​szard Ostrow​ski? – za​py​tał po an​giel​sku z moc​nym au​stra​lij​skim ak​cen​tem.

Zdzi​wie​ni męż​czyź​ni po​pa​trzy​li na tak​sów​ka​rza. Miał ciem​ne, krót​kie wło​sy, wą​sik i prze​ciw​sło​necz​ne oku​la​ry. Ubra​ny był w ob​szer​ną blu​zę i rów​nie ob​szer​ne spodnie. W su​mie wy​glą​dał dość dzi​wacz​nie, ale pro​fe​sor nie miał gło​wy do tego, by za​sta​na​wiać się nad jego wy​glą​dem. Dłu​żej nie przy​glą​dał się tak​sów​ka​rzo​wi, tyl​ko spy​tał:

– Skąd pan wie, kim je​ste​śmy? – Bar​ba​ra Law​son dzwo​ni​ła i uprze​dzi​ła, że te​raz przy​le​ci​cie. Mia​łem was za​brać z lot​ni​ska i od​wieźć do wy​po​ży​czal​ni sa​mo​cho​dów, cze​ka tam na was te​re​nów​ka. – To su​per, Bar​ba​ra jest ge​nial​na! – ucie​szył się Kasz​te​lan, po czym obaj męż​czyź​ni wsie​dli do tak​sów​ki i zda​li się na mło​de​go kie​row​cę. Po kil​ku​na​stu mi​nu​tach jaz​dy rze​czy​wi​ście zna​leź​li się przed wy​po​ży​czal​nią aut ze sta​rym, nie​co po​rdze​wia​łym szyl​dem, któ​ry od daw​na po​trze​bo​wał już li​ftin​gu. Na szczę​ście przy​go​to​wa​ne auto było w znacz​nie lep​szym sta​nie niż szyld fir​my.

Wła​ści​ciel, męż​czy​zna po pięć​dzie​siąt​ce, z brzu​chem okrą​głym jak pił​ka, prze​strze​gał, aby mimo na​pę​du na czte​ry koła nie pchać się sa​mo​cho​dem na bez​dro​ża, bo au​stra​lij​ski out​back może być za​bój​czy, szcze​gól​nie dla ob​co​kra​jow​ców nie zna​ją​cych tu​tej​szych wa​run​ków. – Wy​po​ży​czo​nym au​tem wol​no po​ru​szać się je​dy​nie po as​fal​to​wych dro​gach! – prze​strze​gał. Pa​no​wie Ostrow​scy wo​le​li nie zdra​dzać, do cze​go sa​mo​chód bę​dzie im po​trzeb​ny i że wy​bie​ra​ją się w re​jon, któ​ry lada mo​ment, je​śli opa​dy nadal będą tak in​ten​syw​ne, może zo​stać od​cię​ty od resz​ty świa​ta. Za​pa​ko​wa​li do auta ple​ca​ki i po​sta​no​wi​li wy​brać się do naj​-

bliż​sze​go su​per​mar​ke​tu, aby zro​bić za​pa​sy. – Do​brze, że Bar​ba​ra za​ła​twi​ła nam te​re​nów​kę. Świet​nie się spi​sa​ła – cie​szył się Kasz​te​lan, wsia​da​jąc do Land Ro​ve​ra. – Za​osz​czę​dzi​li​śmy mnó​stwo cza​su. Ostrow​scy uru​cho​mi​li na​wi​ga​cję i ru​szy​li w dro​gę. Kie​dy za​opa​trzy​li się w pro​wiant i parę in​nych przy​dat​nych dro​bia​zgów, szyb​ko opu​ści​li przed​mie​ścia Ca​irns. Nie​ba​wem as​fal​to​wa dro​ga wio​dła już tyl​ko przez po​ro​śnię​te buj​ną ro​ślin​no​ścią pust​ko​wia. Po​tem mu​sie​li skrę​cić w roz​mię​kłą dro​gę grun​to​wą. Zno​wu za​czął pa​dać deszcz i wa​run​ki jaz​dy znacz​nie się po​gor​szy​ły. Dro​ga

przy​po​mi​na​ła te​raz nie​koń​czą​ce się ba​jo​ro. Po prze​je​cha​niu stu ki​lo​me​trów na​gle spod ma​ski za​czę​ły do​cho​dzić nie​po​ko​ją​ce dźwię​ki i sil​nik za​czął się krztu​sić jak​by prze​szka​dzał mu nad​miar wil​go​ci. – Po​dob​no sa​mo​chód był spraw​ny – prych​nął pro​fe​sor, któ​ry aku​rat pro​wa​dził. – Le​piej, żeby nie ze​psuł się na tym od​lu​dziu – w gło​sie Kasz​te​la​na za​brzmiał nie​po​kój. – Mia​łem wra​że​nie, że w tam​tej ka​łu​ży wi​dzia​łem węża! – obej​rzał się jesz​cze. – W Au​stra​lii jest mnó​stwo ja​do​wi​tych węży, pa​ją​ków i in​nych stwo​rzeń czy​ha​ją​cych na two​je ży​cie – za​śmiał się

pro​fe​sor. – Taki z cie​bie ry​cerz? – Daj spo​kój – ze​zło​ścił się Kasz​te​lan. – Pierw​szy raz je​stem w Au​stra​lii i wo​lał​bym nie zo​stać od razu uką​szo​ny. Mam tyl​ko na​dzie​ję, że Ofe​lii i dzie​cia​kom nic nie jest – wes​tchnął z wy​czu​wal​nym na​pię​ciem w gło​sie. Na mo​ment w au​cie za​pa​dło przy​gnę​bia​ją​ce mil​cze​nie. – Już nie​dłu​go do​łą​czy​my do Be​aty i Bar​ba​ry, i po​mo​że​my w po​szu​ki​wa​niach – pro​fe​sor po​wie​dział bar​dziej do sie​bie niż do Ry​szar​da. Pró​bo​wał w ten spo​sób uci​szyć nie​spo​koj​ne my​śli. Do miej​sca ka​ta​stro​fy zo​sta​ło jesz​cze wie​le ki​lo​me​trów, gdy sil​nik zno​wu moc​niej się za​krztu​sił, chark​nął, prych​-

nął jak​by pró​bo​wał coś od​kaszl​nąć, po czym de​fi​ni​tyw​nie i nie​ocze​ki​wa​nie zgasł. – Do cięż​kiej Aniel​ki! – za​klął roz​wście​czo​ny pro​fe​sor.

– Spró​buj jesz​cze raz od​pa​lić, może za​sko​czy – po​ra​dził Kasz​te​lan.

Mimo kil​ku prób, sil​nik na​wet nie za​rzę​ził. – Mu​si​my we​zwać po​moc i po​wia​do​mić Be​atę, że do​trze​my póź​niej – pro​fe​sor wy​jął z kie​sze​ni te​le​fon i wy​brał nu​mer do żony. Do​pie​ro po chwi​li zo​rien​to​wał się, że nie ma za​się​gu. – No ład​nie! Ci​snął te​le​fo​nem na sie​dze​nie. Na​ło​żył kurt​kę prze​ciw​desz​czo​wą i wy​szedł z sa​mo​cho​du. – Spraw​dzę, co z tym sil​ni​kiem – mruk​nął. Otwo​rzył ma​skę i pró​bo​wał zna​leźć uster​kę. Na pierw​szy rzut oka wszyst​ko wy​glą​da​ło w po​rząd​ku. Spraw​dził więc po​ziom ole​ju. Mi​ska ole​jo​wa była prak​tycz​nie pu​sta.

– No świet​nie! Sil​nik się za​tarł – pro​fe​sor zgrzyt​nął zę​ba​mi. Po chwi​li za​wo​łał do bra​ta: – Ry​szar​dzie, chodź tu​taj! – Co jest? – Kasz​te​lan na​rzu​cił prze​ciw​desz​czów​kę i rów​nież wy​sko​czył z auta. – Mu​sie​li​śmy na tych wer​te​pach uszko​dzić mi​skę ole​jo​wą! – Zo​bacz! Ry​szard spraw​dził, czy jego brat ma ra​cję. Cięż​kie kro​ple desz​czu spły​wa​ły mu po skro​niach, gdy pró​bo​wał obej​rzeć mi​skę ole​jo​wą. – My jej chy​ba nie uszko​dzi​li​śmy – uznał. – Ktoś nam od​krę​cił ko​rek spu​sto​wy i cały olej wy​ciekł!

– Są​dzisz, że ktoś zro​bił to spe​cjal​nie? – pro​fe​sor za​py​tał wstrzą​śnię​ty. – Jak to moż​li​we? Prze​cież Bar​ba​ra kon​tak​to​wa​ła się z tą wy​po​ży​czal​nią. – Uwa​żasz, że jest w to za​mie​sza​na? – Ry​szard zbladł. – Prze​stań, prze​cież jest ku​zyn​ką Be​aty! Musi być ja​kieś inne wy​tłu​ma​cze​nie. – Je​że​li ktoś chciał, że​by​śmy tu utknę​li, spra​wa jest o wie​le po​waż​niej​sza niż są​dzi​li​śmy! – po​wie​dział z po​wa​gą Ry​szard. – Be​ata z Bar​ba​rą rów​nież mogą być w nie​bez​pie​czeń​stwie! Ktoś wie​le wie o na​szej ro​dzi​nie i śle​dzi wszyst​kie na​sze po​su​nię​cia! – stwier​dził pro​fe​sor.

Wró​cił do sa​mo​cho​du i chwy​cił za ko​mór​kę. Po raz ko​lej​ny pró​bo​wał od​na​leźć za​sięg, aby uru​cho​mić te​le​fon i na​wi​ga​cję, któ​ra rów​nież prze​sta​ła dzia​łać. Zło​śli​we urzą​dze​nia upar​cie mil​cza​ły. Tym​cza​sem deszcz wciąż przy​bie​rał na sile. – Co ro​bi​my? Cze​ka​my aż ktoś nas tu znaj​dzie? – Ry​szard spoj​rzał na bra​ta. – Czy… – Ja​sne, że idzie​my! – pro​fe​sor w lot po​jął jego in​ten​cje. – Dzie​ci nas po​trze​bu​ją! Męż​czyź​ni za​ło​ży​li na ra​mio​na ple​ca​ki, a po​tem brnąc w bło​cie po kost​ki, wy​ru​szy​li na pie​cho​tę. Dzie​ci i pan​na

Ofe​lia po​trze​bo​wa​ły ich, nie mo​gli po pro​stu tkwić po​środ​ku tro​pi​kal​ne​go lasu w po​psu​tym au​cie. Idąc, Kasz​te​lan roz​my​ślał nad za​ist​nia​łą sy​tu​acją. – O co tu cho​dzi? Zu​peł​nie nie ro​zu​miem! – Ja też nie, ale nie po​zwo​lę tym dra​niom krzyw​dzić mo​jej ro​dzi​ny! – pro​fe​sor za​ci​snął pię​ści. – Po​śpiesz​my się, ka​wał dro​gi przed nami! Może do​trze​my do ja​kiejś ludz​kiej osa​dy – rzekł do bra​ta. Chwi​lę póź​niej obaj cał​kiem za​głę​bi​li się w tro​pi​kal​ny las.

Wia​do​mość o ka​ta​stro​fie lot​ni​czej, w któ​rej za​gi​nę​li Ania z Bart​kiem i pan​ną Ofe​lią, wpra​wi​ła ro​dzeń​stwo Gard​ne​rów w praw​dzi​wą roz​pacz. Mary Jane aż za​bra​kło tchu, gdy jej oj​ciec, sir Ed​mund, prze​ka​zy​wał tę smut​ną wia​do​mość. Jim i Mar​tin po​czu​li się tak, jak​by na​gle spadł na nich stu​to​no​wy głaz. – Jak to moż​li​we? – Mary Jane mó​wi​ła przez łzy. – Prze​cież jesz​cze wczo​raj Ania przy​sła​ła mi wia​do​mość!

– Czy oni na​praw​dę zgi​nę​li? – Jim z roz​pa​czą wpa​try​wał się w smut​ne twa​-

rze ro​dzi​ców. Byli tak samo przy​gnę​bie​ni i jak ich dzie​ci. – Na ra​zie nie ma na to do​wo​du – za​czę​ła ostroż​nie pani Me​lin​da. – Nie chcia​ła uży​wać sło​wa „ciał”, bo jej sa​mej ta ewen​tu​al​ność wy​da​wa​ła się zbyt kosz​mar​na. – Mó​wię wam, oni gdzieś tam są! – Mary Jane za​ci​ska​ła dło​nie w pię​ści. – Bar​ba​ra Law​son, z któ​rą roz​ma​wia​łem, po​wie​dzia​ła, że Gre​RMS Ti​ta​nic – słyn​ny trans​go​ry Grif​fin to świet​ny atlan​tyk na​le​żą​- pi​lot – sir Ed​mund cy do bry​tyj​skiej sta​rał się po​cie​szyć kom​pa​nii że​glu​-

go​wej Whi​te dzie​ci. Star Line. Był to – No i le​cia​ła naj​więk​szy i naj​z nimi pan​na Ofe​lia! – bar​dziej luk​su​pod​kre​ślił Mar​tin. – so​wy li​nio​wiec na świe​cie. Prze​cież ona jest nie​Jego głów​nym znisz​czal​na, pra​wie pro​jek​tan​tem był jak Nie​za​ta​pial​na Tho​mas A. An​drews. W kon​- Mol​ly z Ti​ta​ni​ca! – Ra​cja! – Gard​ne​struk​cji stat​ku ro​za​ wsie to​suśmiech​ o​wa​no nę​li się. – Je​śli do​tąd nie wie​ l e tech​ o​lo​-ny Łycz​ko, nadal jest na​zna​le​zio​nonpan​ gicz​janych o​-dzia​ła Mary Jane. dzie​ – po​in​wnie​ wa​cji. Zo​stał wy​–sa​Na po​ żo​nypew​ mię​n-o chce​cie le​cieć z nami, żeby mióc dzy in​po​ ny​m w 16w po​szu​ki​w a​niach? – upew​ prze​n dia​ zia​ła łówsię wo​-pani Me​lin​da, choć do​dosz​ czel​ nych, kład​ nie zna​ ła od​po​wiedź swo​ich dzie​ci. któ​ r e au​ t o​ m Gard​ne​ro​wiea​- mie​li już ku​pio​ne bi​le​ty tycz​nie za​my​ka​-

mi.dzin szy​ko​w a​li się do wy​i no odgro​ kil​dkzia​ u go​ Po​dw jaz​ uszech​ na An​ntiey​po​dy. za​czę​to za​tem – Ja stem uwa​ żać,je​że jestspa​ko​w a​ny! – Jim do​py​chał nie​zwa​ a​ta​lpiz​ ial​knę.y. Przy​ Mar​ctzy​ inni​łrów​ o sięnież koń​czył pa​ko​w a​nie, to po​ tem jak do wie​ - Jane. Ro​dzi​ce wy​szli tak samo Mary za​nie​je​dgbań, dolu swo​ o po​ko​ju spraw​dzić, czy mają któ​re w efek​cie wszyst​ nie​ będ​ne do​ku​men​ty i mło​dzi do​pro​k wie a​dzi​ ły zdo Gard​ ro​fy. wie ka​ta​n se​ tro​ 10 na mo​ment zo​sta​li sami. kwiet​ – Ania nia 1912 na​pi​sa​ła mi, że od ja​kie​goś roku Ti​ t a​ n ic wy​tał - im po pię​tach. Prze​bi​to cza​su ktoś dep​ pły​opo​ nął znypor​wtu kam​pe​rze i zde​mo​lo​w a​no im w So​uthamp​ton jego wnę​dzie​ trze. w swój wi​-Są​dzę, że ktoś się przy​czy​niłczy dorejs tej do ka​tNo​ a​s-tro​fy, tak samo jak do wy​pad​ we​kguo na Jor​ra​ ku. fieKa​–- szep​ta​ła Mary Jane. pi​Mar​ ta​nem ku już swo​ją kon​cep​cję do​tinstat​ miał ty​był czą​Edward cą tych wszyst​kich zda​rzeń: John Smith. Za​-

ło​–gaNa li​niow​ ca no cho​dzi o Dia​men​to​w ą pew​ zlek​ e​wAnia a​ży​ła z Bart​kiem mu​sie​li być już Do​ li​ncę. ostrze​że​nia in​bli​ sko stat​ jej kod​ nych ówna​le​zie​nia! – Nam też może o nie​bez​piecz​nych gó​rach lo​- gro​zić nie​bez​pie​czeń​do​wych. stwo, gdy się tam W nocy z 14 na znaj​dzie​my – wtrą​cił 15 kwiet​nia Ti​ta​z oba​wą Jim. nic zde​rzył się – To nie​waż​ne! Mu​z jed​ną z nich. O go​dzi​nie 2:20 si​my tam le​cieć. Oby Nie​ z a​twa​sze pial​nznik​ a na za​ tyl​ko nie było za póź​Mol​ y Brown nął lpod po​Mar​ ga​ret bin - no – jęk​nę​ła Mary wierzch​ niąTo​oce​ Brown. Słyn​ anu. Chwi​ lę na Jane. pa​ sa​żśer​ ka Ti​ ta​Dwie go​dzi​ny póź​wcze​ niej, pod ni​ c a. Po​ m a​ g a​ ł a wpły​wem niej Gard​ne​ro​wie pa​ s a​ ż e​ r om ogrom​nych zmie​rza​li tak​sów​ką na wsia​ do sza​ prze​d cać ią​żeń, rufa- lot​ni​sko He​ath​row. lup ko​m - a​ła stat​kra​utun​ odła​

wych. się od Sama czę​ści Za​po​wia​dał się dłu​gi dzio​la​bzo​ła zna​ wej. sięKa​pi​- i mę​czą​cy lot, ale ani tanło​do w dzi koń​ nr 6. caPo po​tzo​o​nsię​ za​ tałciu nastat​ stat​ku - sir Ed​mund, ani jego ku.mBrak na​ a​wia​łod​ a po​- żona i dzie​ci wca​le wied​npiej współ​ a​silo​ a​żśe​cirów nie na​rze​ka​li. Pil​nie sza​ swo​ ljup ejwsza​ ra​ lu​mapy pkyo​- Au​stra​lii i ob​my​śla​li, stu​ dio​ a​ltiun​ wych ra​to​spra​ wa​nswia ił, że wdo jaki spo​ ób do​stać się na miej​sce ka​w lo​lda​o​łych oca​ wa​tych roz​bit​ta​ków. stro​ fy. Atlan​ty​wo​ dach kuGdy zgi​npo ę​ło kil​ po​k - u​na​stu go​dzi​nach lotu wy​lą​nad do​w1500 a​li wosób. Ca​irns, ktoś do​brze po​in​for​Ura​ t o​ w a​ ł o się mo​wa​ny za​czął ob​ser​wo​wać każ​dy ich oko​ło 730 osób. krok. Ka​ta​stro​fę mo​gło prze​żyć wię​cej z po​nad 2200 Mary pa​sJane a​że​- wy​sia​dła z sa​mo​lo​tu i od rów, opadł lecz na nią żar z au​stra​lij​skie​go razu w bpierw​ szej fa​- Jim z Mar​ti​nem po​czu​li nie​ a. Na​ wet zie ewa​ku​acji

sza​lu​jak​ pybopusz​ się, y upadł przy​gwoź​dził ich do cza​ n o tyl​ k o zie​mi. Po chwi​lo​wym szo​ku ter​micz​nym w po​ło​wie wy​ro​peł​ dzeń​ nio​sntwo e. po​czu​ło się le​piej. Gard​ne​ro​W wie, 1985 tak roku jak wcze​śniej Ry​szard i Ro​ Adam bert Bal​ Ostrow​ lard scy, rów​nież za​mie​rza​li i Jean-Luis wy​ po​ży​czyć Mi​ sa​- mo​chód i do​trzeć nim na chelsce od​nka​ a​lteź​ miej​ a​slitro​fy Ces​sny Naj​pierw jed​wrak Ti​ta​ni​ca. nak sie​ od​po​cząć w ho​te​lu, od​świe​Spo​mu​ czy​ walion żyć się i za​pla​no​wać resz​tę wy​pra​wy. pra​w ie 4000 Na​ me​ le​trów ża​łopod rów​po​ nież - upew​nić się, czy po​ja​wierzch​ n ią oce​ wi​ły się ja​kieś- nowe wie​ści o za​gi​nio​anu.od cza​su ostat​niej roz​mo​w y te​le​fo​nych nicz​nej z Be​atą Ostrow​ską, tuż przed wy​lo​tem z Lon​dy​nu.

Róż​ni​ca cza​su spo​tę​go​wa​ła uczu​cie zmę​cze​nia, mimo to sir Ed​mund nie usta​wał w przy​go​to​wa​niach do wy​pra​wy. Do​wie​dział się rów​nież, że po​szu​ki​wa​nia nadal utrud​nia sza​le​ją​ca nad par​kiem na​ro​do​wym ule​wa, a na do​miar złe​go

pani Be​ata stra​ci​ła kon​takt ze swo​im mę​żem. – Adam z Ry​szar​dem na pew​no nie mają za​się​gu i wszyst​ko z nimi jest w po​rząd​ku – uspo​ka​jał przy​ja​ciół​kę sir Gard​ner w roz​mo​wie te​le​fo​nicz​nej. – My nie​dłu​go też bę​dzie​my! – za​pew​niał. Nic wię​cej nie mógł po​wie​dzieć, bo roz​mo​wa zo​sta​ła prze​rwa​na. – Je​stem okrop​nie głod​ny! – jęk​nął Jim, trzy​ma​jąc się za żo​łą​dek. – Je​dze​nie w sa​mo​lo​cie było pod​łe – do​łą​czył się ję​kli​wym to​nem Mar​tin. Mary Jane, któ​ra wni​kli​wie stu​dio​wa​ła mapę, unio​sła gło​wę. – Też bym coś zja​dła – spoj​rza​ła na mamę.

– Dzie​ci, prze​cież nie za​mie​rza​my was gło​dzić! – pani Me​lin​da ro​ze​śmia​ła się, wi​dząc ich ża​ło​sne miny. – Umyj​cie ręce, za​raz zej​dzie​my do re​stau​ra​cji – po​wie​dzia​ła, po czym ra​zem z mę​żem za​mknę​li otwar​te wa​liz​ki, ob​rzu​ci​li apar​ta​ment ho​te​lo​wy ba​daw​czym spoj​rze​niem i ra​zem z dzieć​mi ru​szy​li do drzwi. Kie​dy Jim je otwo​rzył, omal nie wpadł na wó​zek wy​peł​nio​ny brud​ny​mi po​ście​la​mi, ręcz​ni​ka​mi i róż​ny​mi fla​ko​na​mi ze środ​ka​mi czy​sto​ści. – I’m sor​ry – wy​krzyk​nę​ła prze​ra​żo​na po​ko​jów​ka, któ​ra wy​chy​li​ła się zza ster​ty brud​nej bie​li​zny. – Po​sta​wi​łam za bli​sko ten wó​zek – tłu​ma​czy​ła się za​czer​wie​nio​na. – Sta​ra​ła się nim szyb​ko od​je​-

chać w bok, ale był tak cięż​ki, że le​d​wo mo​gła nim ma​new​ro​wać. – Nic się nie sta​ło – po​wie​dzia​ła z wy​ro​zu​mia​łym uśmie​chem pani Me​lin​da. Było wi​dać, że bied​na dziew​czy​na do​pie​ro nie​daw​no mu​sia​ła za​cząć pra​cę w ho​te​lu i jesz​cze nie ze wszyst​kim so​bie ra​dzi​ła. – Czy ży​czą so​bie pań​stwo sprzą​ta​nie? – po​ko​jów​ka za wszel​ką cenę sta​ra​ła się za​trzeć złe wra​że​nie. – Nie, dzię​ku​je​my – od​parł sir Gard​ner – do​pie​ro przy​je​cha​li​śmy. Idzie​my na obiad i za​raz po​tem wra​ca​my. – Ro​zu​miem – po​ko​jów​ka uśmiech​nę​ła się, po czym od​su​nę​ła wó​zek pod są​sied​nie drzwi i za​głę​bi​ła nos w roz​pi​sce

wska​zu​ją​cej po​ko​je do sprzą​ta​nia. Gard​ne​ro​wie po​szli do win​dy, któ​ra znaj​do​wa​ła się na koń​cu dłu​gie​go ko​ry​ta​rza. Po krót​kiej chwi​li, gdy zje​cha​li na dół i we​szli do re​stau​ra​cji, do po​ko​ju nr 507 zbli​ży​ła się po​ko​jów​ka. Ta sama, z któ​rą wcze​śniej roz​ma​wia​li. Wy​cią​gnę​ła z kie​sze​ni bia​łe​go far​tusz​ka kar​tę – elek​tro​nicz​ny klucz, wło​ży​ła ją do zam​ka i jak gdy​by nig​dy nic, przy​su​nę​ła swój wó​zek. Pod​śpie​wu​jąc coś pod no​sem, ukrad​kiem spoj​rza​ła na ka​me​ry roz​miesz​czo​ne na ko​ry​ta​rzu, a na​stęp​nie, uzbro​jo​na w płyn do czysz​cze​nia to​a​let, we​szła do po​ko​ju.

Po obie​dzie Gard​ne​ro​wie wró​ci​li do swo​je​go apar​ta​men​tu. Przez resz​tę dnia zaj​mo​wa​li się szcze​gó​ło​wym pla​no​wa​niem i przy​go​to​wy​wa​niem wy​pra​wy. Gdy już wszyst​ko wy​da​wa​ło się do​pię​te na ostat​ni gu​zik, póź​nym wie​czo​rem po​ło​ży​li się spać. Na​stęp​ne​go dnia mu​sie​li wstać sko​ro świt. Mary Jane, choć czu​ła zmę​cze​nie, nie mo​gła za​snąć. Wciąż mar​twi​ła się o Bart​ka i Anię. Jesz​cze w Ja​po​nii przy​-

rze​kła im, że gdy tyl​ko znaj​dą się w po​trze​bie, na pew​no ich nie opu​ści. Dia​men​to​wa Do​li​na nie była war​ta tego, aby zgi​nę​li. Kie​dy wresz​cie, zmę​czo​na na​tło​kiem my​śli, usnę​ła, coś po​ru​szy​ło się za jej łóż​kiem.

Strasz​ny cień, wy​ol​brzy​mio​ny wpa​da​ją​cym przez nie​za​sło​nię​te okno świa​tłem księ​ży​ca, prze​bie​rał od​nó​ża​mi, wspi​na​jąc się po wez​gło​wiu łóż​ka. Wy​szedł z nie​wiel​kie​go sło​ika, ukry​te​go pod noc​nym sto​li​kiem. Czar​ny pa​jąk z czer​wo​ną kre​ską na grzbie​cie wy​bie​rał się na noc​ne łowy. Mary Jane spa​ła moc​no, a jej od​dech był rów​ny i spo​koj​ny. Kie​dy ob​ró​ci​ła się na dru​gi bok, na jej dłu​gie wło​sy, roz​rzu​co​ne w nie​ła​dzie po po​dusz​ce, wszedł pa​jąk. Po​wo​li prze​bie​rał obrzy​dli​wy​mi od​nó​ża​mi i zbli​żał się do szyi dziew​czy​ny. Był to red​back, je​den z naj​bar​dziej ja​do​wi​tych pa​ją​ków na Zie​mi. Mar​tin wes​tchnął

Red​back – nie​-

wiel​ki, czar​ny pa​jąk z czer​wo​ną kre​ską na od​wło​ku. Wy​stę​pu​je m.in. na te​re​nie Au​stra​lii. Jest da​le​kim ku​zy​nem czar​nej wdo​wy. Jego uką​sze​nia mogą być bar​-

przez sen. W po​ko​ju było go​rą​co i dusz​no, choć kli​ma​ty​za​cja pra​co​wa​ła peł​ną parą. Od​rzu​cił cien​ką koł​drę i prze​bu​dził się. Za​chcia​ło mu się pić, więc za​pa​lił lamp​kę przy łóż​ku i się​gnął do noc​ne​go sto​li​ka, na któ​rym sta​ła bu​tel​ka z wodą mi​ne​ral​ną. Na​lał jej so​bie do szkla​necz​ki i wy​pił kil​ka ły​ków. Od razu po​czuł się le​piej. Na​gle prze​raź​li​wy krzyk sio​stry

dzo bo​le​sne spra​wił, że Mar​tin i nie​ b ez​ p iecz​ n e wy​pu​ścił szklan​kę z dło​ni. Brzęk tłu​czo​dla czło​wie​ka.

ne​go szkła po​sta​wił na nogi rów​nież Jima. – Co się dzie​je? – brat bliź​niak mru​gał za​spa​ny​mi po​wie​ka​mi. – Coś z Mary Jane – po​wie​dział szyb​ko Mar​tin i po​biegł do po​ko​ju sio​stry. Mary Jane trzy​ma​ła się za ra​mię, a po jej po​ście​li zbie​gał czar​ny pa​jąk. – To red​back! – wy​krzyk​nął prze​ra​żo​ny Mar​tin. – Uwa​żaj​cie, on jest bar​dzo ja​do​wi​ty! – Co tu​taj się dzie​je? – ro​dzi​ce tak​że wpa​dli do po​ko​ju. Mie​li prze​stra​szo​ne miny. – W po​ko​ju jest ja​do​wi​ty pa​jąk! –

wrza​snął ostrze​gaw​czo Mar​tin. – Chy​ba mnie uką​sił – wy​szep​ta​ła sła​bym gło​sem Mary Jane i pa​dła na łóż​ko ze​mdlo​na. – Och, nie! – pani Me​lin​da pod​bie​gła do cór​ki. Sir Ed​mund na​tych​miast chwy​cił słu​chaw​kę te​le​fo​nu.

– Ada​mie, po​win​ni​śmy chwi​lę od​po​cząć, a naj​le​piej za​cze​kać do rana – Ry​szard Ostrow​ski zwró​cił się ła​god​nie do bra​ta. Dzień już daw​no mi​nął, a oni nadal nie​zmor​do​wa​nie szli przez las. Dro​gę prze​ci​na​ły licz​ne ba​jo​ra. Obaj

męż​czyź​ni byli cał​ko​wi​cie prze​mo​cze​ni i ob​le​pie​ni bło​tem. – Nie ma mowy, idzie​my! – pro​fe​sor za nic nie chciał się za​trzy​mać. – Je​śli się zgu​bi​my, stra​ci​my jesz​cze wię​cej cen​ne​go cza​su. Nie mamy łącz​no​ści, nie zna​my te​re​nu, za​cze​kaj​my do świ​tu – roz​sąd​nie pro​po​no​wał Ry​szard. Tak na​praw​dę obaj byli umor​do​wa​ni i nie​sa​mo​wi​cie zmę​cze​ni, lecz ża​den z nich nie chciał się do tego przy​znać.

Adam Ostrow​ski szedł w mil​cze​niu. Jego brat miał ra​cję, je​że​li się zgu​bią i wpad​ną w ko​lej​ne ta​ra​pa​ty, nie po​mo​gą w ten spo​sób dzie​ciom. – Do​brze, za​cze​kaj​my do świ​tu – orzekł wresz​cie zmę​czo​nym gło​sem. –

Jak tyl​ko się nie​co roz​wid​ni, za​raz ru​sza​my da​lej! – pod​kre​ślił. – Zgo​da! – przy​tak​nął Ry​szard. Pa​no​wie za​trzy​ma​li się i usie​dli na po​wa​lo​nym pniu drze​wa. – Do​brze, że prze​sta​ło pa​dać – rzekł pro​fe​sor. Przez mo​ment pró​bo​wa​li z Ry​szar​dem za​dzwo​nić, ale nadal bra​ko​wa​ło za​się​gu. – Zdrzem​nij się tro​chę – po​wie​dział Ry​szard z tro​ską do bra​ta. – Wiesz prze​cież, że nie za​snę. Znu​że​nie było jed​nak tak sil​ne, że już po chwi​li, obaj usa​do​wie​ni na pniu, za​pa​dli w ro​dzaj drzem​ki. Adam Ostrow​ski nie miał po​ję​cia, ile ta drzem​ka trwa​ła, kil​ka go​dzin, czy za​le​d​wie pięć

mi​nut, gdy z le​tar​gu wy​rwał go dziw​ny od​głos. – Sły​szysz? – po​trzą​sał śpią​ce​go Ry​szar​da za ra​mię. – To chy​ba war​kot sil​ni​ka – mó​wił ura​do​wa​ny. – Sa​mo​chód! Ktoś tu je​dzie! W pierw​szej chwi​li, brat nie bar​dzo jesz​cze przy​tom​ny, nic nie usły​szał. Ze zmarsz​czo​ny​mi brwia​mi przez dłuż​szy mo​ment wsłu​chi​wał się w od​gło​sy lasu. Wkrót​ce wy​raź​nie roz​legł się war​kot sil​ni​ka. To na pew​no był sa​mo​chód. Nie​ba​wem w od​da​li uka​za​ły się też dwa sno​py świa​tła z re​flek​to​rów. Sa​mo​chód nad​jeż​dżał od stro​ny, w któ​rej po​rzu​ci​li swo​je po​psu​te auto. Może na​wet był to ktoś, kto ich szu​kał, żeby udzie​lić im po​-

mo​cy? Adam Ostrow​ski ze​rwał się na rów​ne nogi i wy​biegł na dro​gę. – Mu​si​my dać im znać, że tu​taj je​ste​śmy – mach​nął ręką na bra​ta. Ry​szard ucie​szył się tak samo, jak Adam, lecz na​gle coś go za​nie​po​ko​iło. Kto mógł tędy je​chać, i to po nocy? Przez cały czas nie spo​tka​li tu prze​cież ży​wej du​szy. Ktoś ce​lo​wo ze​psuł ich sa​mo​chód. Ko​muś za​le​ża​ło na tym, by tu utknę​li albo i zgi​nę​li. Może to wła​śnie ten ktoś te​raz je​dzie, żeby ich od​szu​kać i do​peł​nić dzie​ło? Kasz​te​lan za​drżał. – Ada​mie, cof​nij się! Zejdź z dro​gi! Ukryj​my się! – cią​gnął bra​ta w gę​ste, kłu​ją​ce za​ro​śla.

– Osza​la​łeś? – pro​fe​sor wy​rwał się. – To na​sza je​dy​na szan​sa! – Nie je​stem tego taki pe​wien! War​kot sil​ni​ka był co​raz gło​śniej​szy, uj​rze​li rów​nież smu​gę trze​cie​go świa​tła, jak​by ktoś do​dat​ko​wym re​flek​to​rem prze​cze​sy​wał po​bo​cze. – Szu​ka​ją nas! – ucie​szył się pro​fe​sor, jed​nak nie​po​kój Kasz​te​la​na za​miast się roz​wiać, wzrósł jesz​cze bar​dziej. Szyb​kim ru​chem za​rzu​cił swój ple​cak na ra​mio​na. – Bądź​my ostroż​ni, za​cze​kaj​my chwi​lę – na​le​gał Ry​szard i przy​trzy​mał bra​ta, aby nie wy​biegł na dro​gę. Po​dał mu jego ple​cak i obaj ukry​li się w gę​stych za​ro​ślach.

Obcy sa​mo​chód zbli​żył się już na tyle, że moż​na było roz​po​znać mar​kę. Był to te​re​no​wy Che​vro​let. Od stro​ny pa​sa​że​ra, przez opusz​czo​ną szy​bę, ktoś spo​rą la​tar​ką omia​tał dro​gę i po​bo​cze. Pro​fe​sor chciał wy​sko​czyć z ukry​cia i za​wo​łać, nim sa​mo​chód od​je​dzie, lecz Ry​szard po​wstrzy​mał go ru​chem dło​ni. W tym sa​mym mo​men​cie sa​mo​chód za​trzy​mał się. Wy​sia​dło z nie​go dwóch męż​czyzn. – Zo​bacz, byli tu​taj – po​wie​dział je​den z nich, po​chy​la​jąc się nad od​ci​śnię​ty​mi śla​da​mi w bło​cie.

– Da​le​ko nie ode​szli – oce​nił dru​gi i po​świe​cił la​tar​ką w za​ro​śla. Strzel​ba prze​wie​szo​na przez jego ra​mię za​lśni​ła zło​wro​go. – Za​raz ich wy​tro​pi​my i zli​kwi​du​je​my, tak jak ka​zał pan T. – po​wie​dział z taką ra​do​ścią, jak​by miał zro​bić coś mi​łe​go.

Kasz​te​lan wstrzy​mał od​dech i wy​mie​nił wy​mow​ne spoj​rze​nie z bra​tem. Jesz​cze chwi​la, a ci dwaj ich od​naj​dą. W grzą​skim grun​cie zo​sta​ło mnó​stwo śla​dów, któ​re, jak po nit​ce do kłęb​ka, do​pro​wa​dzą nie​zna​nych prze​śla​dow​ców do kry​jów​ki Ostrow​skich. Ry​szard na migi po​ka​zał Ada​mo​wi, że pora się wy​co​fać. Sta​ra​jąc się nie ro​bić ha​ła​su, krok za kro​kiem, za​głę​bia​li się w le​śny gąszcz. Na​raz trzask na​dep​nię​tej przez Ry​szar​da ga​łąz​ki zdra​dził ich po​ło​że​nie. – Tam są! – wy​krzyk​nął je​den z prze​śla​dow​ców i ra​zem ze swym kom​pa​nem, jak para wil​ków za zdo​by​czą, rzu​ci​li się w po​goń.

Pro​fe​sor i Kasz​te​lan bie​gli co tchu. Ich ubra​nia szar​pa​ły ga​łę​zie, a twa​rze ra​ni​ły ostre cier​nie. Na​gle obaj po​tknę​li się o wy​sta​ją​cy ko​rzeń drze​wa i nie​spo​dzie​wa​nie ru​nę​li na zła​ma​nie kar​ku w dół, po stro​mym zbo​czu nie​wiel​kie​go wą​wo​zu. Chwi​lę póź​niej roz​le​gły się strza​ły. – Tra​fi​łeś? – za​py​tał ban​dy​ta, po​chy​la​jąc się nad kra​wę​dzią wą​wo​zu. – Tak są​dzę – od​parł dru​gi. – Spra​wa za​ła​twio​na! – do​dał z sa​tys​fak​cją, otrze​pu​jąc ręce. – Mo​że​my wra​cać i za​mel​do​wać panu T., że wy​ko​na​li​śmy za​da​nie.

– No i do​brze, bo zno​wu za​czy​na pa​dać – mruk​nął pierw​szy z nich, po czym splu​nął.

Z ulgą po​wró​ci​li do swo​je​go auta i za​wró​ci​li.

– Nie wi​dzę śla​dów po uką​sze​niu – przy​by​ły do ho​te​lu le​karz od kil​ku​na​stu mi​nut ba​dał Mary Jane. – Może pa​jąk nie zdą​żył wpu​ścić jadu? – W su​mie czu​ję się już do​brze – dziew​czy​na stwier​dzi​ła. – Chy​ba ze​mdla​łam z wra​że​nia. My​śla​łam, że mnie ugryzł – Mary Jane wzdry​gnę​ła się ze wstrę​tem. – Są​dzę, że skoń​czy​ło się na stra​chu i całe szczę​ście – stwier​dził le​karz. –

Ugry​zie​nie przez tego pa​ją​ka rze​czy​wi​ście nie na​le​ży do przy​jem​no​ści, a jego kon​se​kwen​cje mogą być bar​dzo po​waż​ne – dok​tor scho​wał ste​to​skop do tor​by. – Gdy​by jed​nak cór​ka po​czu​ła się go​rzej, pro​szę na​tych​miast przy​wieźć ją do szpi​ta​la – zwró​cił się do sir Ed​mun​da i pani Me​lin​dy. – Nie ma ta​kiej po​trze​by – Mary Jane za​pew​ni​ła, gdyż czu​ła się znacz​nie le​piej. Kie​dy dok​tor wy​szedł, Gard​ne​ro​wie ode​tchnę​li z ulgą. – Cie​ka​we, skąd tak ja​do​wi​ty pa​jąk wziął się w na​szym po​ko​ju? – rzekł z po​wa​gą sir Ed​mund. – Tyl​ko nie mów​cie mi, że to Au​stra​lia i tu​taj żyje wie​le

ta​kich stwo​rzeń! – Zga​dzam się z tatą – ode​zwał się Jim. – To nie mógł być przy​pa​dek. Do​brze, że z Mar​ti​nem go zła​pa​li​śmy – do​dał z dumą. Obaj chłop​cy wy​tro​pi​li pa​ją​ka, za​mknę​li go w dzban​ku do kawy i jako do​wód wrę​czy​li dy​rek​cji ho​te​lu. – Pa​mię​ta​cie po​ko​jów​kę? Tę, na któ​rą wpadł Mar​tin? – Mary Jane za​czę​ła ko​ja​rzyć pew​ne fak​ty.

– Wy​da​wa​ła się miła – pani Me​lin​da wy​ra​zi​ła swo​je od​czu​cia. – A może ona pod​słu​chi​wa​ła pod drzwia​mi? Dla​te​go, gdy je otwo​rzy​łem,

wpa​dłem wprost na ten wó​zek – te​raz i Mar​tin na​brał po​dej​rzeń. – To ona mo​gła pod​rzu​cić pa​ją​ka! – wy​krzyk​nął Jim. – Je​że​li na​praw​dę to jej spraw​ka, za​pew​ne dzia​ła​ła na czy​jeś zle​ce​nie. A to zna​czy, że ta​jem​ni​czy prze​śla​dow​ca Ostrow​skich, wie już tak​że o nas i o tym, że tu​taj je​ste​śmy! – po​wie​dział gro​bo​wym gło​sem sir Ed​mund.

Ry​szard Ostrow​ski był strasz​nie obo​la​ły. Oba​wiał się, że zwich​nął so​bie kost​kę, ale nie było aż tak źle. Upa​dek ze

stro​me​go zbo​cza mógł skoń​czyć się tra​gicz​nie dla obu bra​ci, tym bar​dziej, że do nich strze​la​no. Adam miał do krwi ob​tar​ty ło​kieć i licz​ne za​dra​pa​nia na twa​rzy, ale ja​kimś cu​dem, uda​ło im się ujść cało. Do​brze, że było ciem​no, a ban​dy​ta nie był naj​lep​szym strzel​cem. – A ty chcia​łeś wyjść na dro​gę i im po​ma​chać – Ry​szard po​wie​dział z sar​ka​zmem. – Skąd mia​łem wie​dzieć, że na nas po​lu​ją? – bro​nił się ar​che​olog. – Jak two​ja noga? Dasz radę iść? – Nie naj​go​rzej, chy​ba nie jest zwich​nię​ta – Ry​szard po​kuś​ty​kał kil​ka kro​ków. – Boli jak dia​bli, ale dam radę – uśmiech​nął się, kry​jąc doj​mu​ją​cy ból.

– W ta​kim ra​zie w dro​gę – pro​fe​sor Ostrow​ski wziął ple​cak bra​ta, żeby go od​cią​żyć. – Mu​si​my wgra​mo​lić się na górę – zła​pał się gru​bej lia​ny i wska​zał wznie​sie​nie, z któ​re​go spa​dli. – Bę​dzie​my iść wzdłuż dro​gi, ale w ukry​ciu. Mnó​stwo tru​du kosz​to​wa​ło obu męż​czyzn po​now​ne wej​ście na szczyt wzgó​rza. Sto​py i dło​nie le​d​wo znaj​do​wa​ły opar​cie w śli​skim bło​cie. Po mo​zol​nej wspi​nacz​ce, sta​nę​li jed​nak z po​wro​tem w miej​scu, z któ​re​go spa​dli. – Spójrz! – Kasz​te​lan zna​lazł w bło​cie łu​ski po na​bo​jach. – Tak, nie żar​to​wa​li – od​parł brat. Bra​cia ro​zej​rze​li się z uwa​gą. Wo​kół nie było ży​wej du​szy Śla​dy na dro​dze

wska​zy​wa​ły, że sa​mo​chód na​past​ni​ków za​wró​cił i od​je​chał. – Byli pew​ni, że się nas po​zby​li – stwier​dził Ry​szard. – Nie ciesz się, mogą nas jesz​cze tro​pić. Wca​le nie je​ste​śmy bez​piecz​ni. Mu​si​my do​stać się do ja​kie​goś za​miesz​ka​ne​go miej​sca i za​dzwo​nić! Trze​ba też za​wia​do​mić po​li​cję! – Nie trać​my cza​su, chodź​my. Ałć! – Kasz​te​lan jęk​nął gło​śno. Noga wciąż mu do​ku​cza​ła. Go​dzi​nę póź​niej było już zu​peł​nie ja​sno, a oni nadal prze​dzie​ra​li się przez dżun​glę. Wtem Kasz​te​lan zwró​cił uwa​gę na dziw​ny sze​lest.

– Pst! – znie​ru​cho​miał z pal​cem na ustach. – Co jest gra​ne? – spy​tał szep​tem jego brat. – Chy​ba coś sły​sza​łem – Ry​szard wska​zał za​ro​śla. – Ktoś tam jest. – Może to ja​kieś zwie​rzę – uspo​ka​jał pro​fe​sor. W tej sa​mej chwi​li dały się sły​szeć wy​raź​ne ludz​kie gło​sy. Ostrow​scy ukry​li się za roz​ło​ży​stą pa​pro​cią. Gło​sy zbli​ża​ły się, a wła​ści​wie je​den i to ko​bie​cy. Po an​giel​sku szcze​bio​tał do ko​goś z wiel​ką ra​do​ścią: – Je​steś cu​dow​ny! Wspa​nia​ły! Je​steś moim naj​wspa​nial​szym od​kry​ciem! A ty, ma​lusz​ku, gdzie je​steś? Nie cho​waj się,

i tak cię znaj​dę!

Adam i Ry​szard Ostrow​scy w mil​cze​niu wy​mie​ni​li zdu​mio​ne spoj​rze​nia. Czy ta ko​bie​ta mó​wi​ła do nich? Ale o żad​nym z bra​ci nie moż​na było prze​cież po​-

wie​dzieć, żeby na​le​żał do ma​lusz​ków. Obaj byli po​staw​ni i do​brze zbu​do​wa​ni. Czy to ja​kaś nowa gra ich prze​śla​dow​ców? – Nie cho​waj się, prze​cież wiem, że tu je​steś! – za​śpie​wał ko​bie​cy głos z wy​rzu​tem. Był już znacz​nie bli​żej, tuż obok. Kasz​te​lan nie​znacz​nie po​ru​szył się i syk​nął, gdy prze​szył go gwał​tow​ny ból w ko​st​ce. – A, tu je​steś! – wy​krzyk​nął ura​do​wa​ny głos. W za​ro​ślach za​ko​tło​wa​ło się i nim Kasz​te​lan zdo​łał się zo​rien​to​wać, co się dzie​je, jego gło​wę okry​ła wiel​ka siat​ka na mo​ty​le. Ry​szard szarp​nął się prze​ra​żo​ny,

a pro​fe​sor sko​czył mu na po​moc. Ko​bie​ta, któ​ra trzy​ma​ła trzo​nek od siat​ki, krzyk​nę​ła nie mniej wy​stra​szo​na. Pu​ści​ła siat​kę i trzy​ma​jąc dłoń na ustach, wpa​try​wa​ła się w męż​czy​znę, któ​re​go nie​chcą​cy zło​wi​ła. Ry​szard uwol​nił wresz​cie gło​wą i cięż​ko dy​sząc, pa​trzył na ciem​no​wło​są, wy​so​ką i szczu​płą ko​bie​tę, któ​ra za​miast ucie​kać, sta​ła ni​czym po​sąg, wpa​tru​jąc się w nich sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma, prze​ra​żo​na od​kry​ciem, któ​re​go wła​śnie do​ko​na​ła. – Chy​ba nie chce nas pani za​bić siat​ką na mo​ty​le? – Kasz​te​lan ode​zwał się do niej. Nie wy​glą​da​ła zbyt groź​nie, więc to po​lo​wa​nie uznał za przy​pad​ko​we.

– Za​bić? – ko​bie​ta wzdry​gnę​ła się na to sło​wo. – Nie wy​glą​da pani na płat​ne​go za​bój​cę – po​wie​dział Adam Ostrow​ski. – Za​bój​cę? – ko​bie​ta zro​bi​ła wiel​kie oczy – Ale ja ich nie za​bi​jam! Są na to zbyt pięk​ne! Zbyt wy​jąt​ko​we! Ja im tyl​ko ro​bię zdję​cia! – bro​ni​ła się. – Je​ste​ście pa​no​wie straż​ni​ka​mi przy​ro​dy? Mam wszyst​kie po​zwo​le​nia. – My? Straż​ni​ka​mi? – Kasz​te​lan dzi​wił się. – Nie! – po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Robi pani zdję​cia? Komu? – py​tał tym​cza​sem pro​fe​sor. – Żucz​kom! Upły​nę​ła dłu​ga chwi​la, nim męż​czyź​ni

po​ję​li sens jej słów. – Żucz​kom? – Adam Ostrow​ski przyj​rzał się uważ​nie ko​bie​cie. – A komu in​ne​mu?! – wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Je​stem en​to​mo​lo​giem! Żucz​ki to moja ży​cio​wa pa​sja! I pra​ca. Na​zy​wam się Ann Sum​mer – przed​sta​wi​ła się, wy​cią​ga​jąc dłoń. – A pa​no​wie, kim są? Mam na​dzie​ję, że nie płat​ny​mi za​bój​ca​mi – uśmiech​nę​ła się z re​zer​wą. – Och, by​najm​niej! – ro​ze​śmiał się pro​fe​sor. – Je​stem ar​che​olo​giem, Adam Ostrow​ski – przed​sta​wił się. – A fa​cet, któ​re​go pani zło​wi​ła, to mój brat, Ry​szard – wska​zał Kasz​te​la​na. – Jest dy​rek​to​rem Mu​zeum Re​gio​nal​ne​go w na​szej ro​dzin​nej miej​sco​wo​ści.

– I fa​scy​na​tem hi​sto​rii, szcze​gól​nie śre​dnio​wie​cza – uzu​peł​nił Ry​szard. – Miło was po​znać – Ann uśmiech​nę​ła się. – Pro​wa​dzi​cie tu ja​kieś wy​ko​pa​li​ska? – za​py​ta​ła cie​ka​wie, wska​zu​jąc ich ubło​co​ne ubra​nia. – Ach, to! – Kasz​te​lan do​pie​ro te​raz zdał so​bie spra​wę, że obaj z bra​tem wy​glą​da​ją okrop​nie. Byli brud​ni, ob​szar​pa​ni i nie​ogo​le​ni. – Wy​glą​da​my jak ucie​ki​nie​rzy z ko​lo​nii kar​nej! – ro​ze​śmiał się.

Po twa​rzy Ann zno​wu prze​mknął cień nie​po​ko​ju. „Może fak​tycz​nie są zbie​gły​-

mi więź​nia​mi?” – po​my​śla​ła zde​ner​wo​wa​na. Pro​fe​sor Ostrow​ski od​gadł jej my​śli.

– Niech się pani nas nie boi – rzekł uspo​ka​ja​ją​co. – Wiem, że to wszyst​ko

wy​glą​da nie​do​rzecz​nie i po​dej​rza​nie, ale praw​da jest taka, że zo​sta​li​śmy na​pad​nię​ci, a na​sza ro​dzi​na jest w śmier​tel​nym nie​bez​pie​czeń​stwie. Moje dzie​ci i przy​ja​ciół​ka za​gi​nę​li w ka​ta​stro​fie lot​ni​czej – za​koń​czył ze smut​kiem. – Mu​si​my jak naj​szyb​ciej do​trzeć na miej​sce ka​ta​stro​fy. Nasz sa​mo​chód nie​ste​ty się po​psuł albo ra​czej zo​stał ce​lo​wo uszko​dzo​ny – do​dał Kasz​te​lan. – Po​win​ni​ście za​wia​do​mić po​li​cję – za​uwa​ży​ła Ann. – Na​sze te​le​fo​ny nie mogą zła​pać za​się​gu – pro​fe​sor bez​rad​nie roz​ło​żył ręce. – Naj​go​rzej, że wciąż nie wie​my, co z dzieć​mi! To ja​kiś kosz​mar! – po​tarł dło​nią czo​ło.

Ann Sum​mer za​my​śli​ła się. – Chy​ba mogę wam po​móc – orze​kła po chwi​li. – Nie​da​le​ko stąd jest moja baza. A w niej jesz​cze kil​ku na​ukow​ców. Mamy też te​le​fon sa​te​li​tar​ny, bę​dzie pan mógł skon​tak​to​wać się z żoną. – Do​praw​dy? – w Ada​ma Ostrow​skie​go wstą​pi​ło jak​by dru​gie ży​cie. Wi​dząc jego re​ak​cję, Ann na​bra​ła pew​no​ści, że męż​czyź​ni mó​wią praw​dę. Mimo iż naj​wy​raź​niej byli wplą​ta​ni w ja​kąś nie​bez​piecz​ną spra​wę, ko​bie​ta po​sta​no​wi​ła im po​móc. – Jak mają na imię pana dzie​ci? – spy​ta​ła. – Ania i Bar​tek – od​parł pro​fe​sor. – Je​stem prze​ko​na​ny, że oni żyją, trze​ba

ich tyl​ko od​na​leźć. Le​cia​ła z nimi na​sza dłu​go​let​nia przy​ja​ciół​ka, pan​na Ofe​lia Łycz​ko – do​dał i zer​k​nął na Ry​szar​da. Wszy​scy do​sko​na​le wie​dzie​li, że pan​na Ofe​lia nie po​zo​sta​je mu obo​jęt​na. Kasz​te​lan wes​tchnął głę​bo​ko: – Ofe​lia jest twar​da i nie po​zwo​li, żeby coś sta​ło się dzie​ciom. Ma​szy​nę pro​wa​dził wy​traw​ny pi​lot, Gre​go​ry Grif​fin – do​dał. – Nie sły​sza​łam o nim. No ale mnie zaj​mu​ją wy​łącz​nie chrząsz​cze – uśmiech​nę​ła się. – Je​śli w grę wcho​dzi ży​cie wa​szych bli​skich, chodź​my do bazy. Po dro​dze opo​wiedz​cie mi resz​tę. Po​tem za​wio​zę was, gdzie ze​chce​cie. – Na​praw​dę? Zro​bi to pani? – Kasz​-

te​lan pa​trzył na Ann z za​chwy​tem. – A pani żucz​ki? – pro​fe​sor wska​zał las. Pani en​to​mo​log mach​nę​ła ręką: – E tam, za​cze​ka​ją. Wrzu​ci​ła do prze​wie​szo​nej przez ra​mię tor​by swo​je ma​te​ria​ły, wzię​ła nie​szczę​sną siat​kę i po​pro​wa​dzi​ła męż​czyzn do swo​jej bazy. Nim do​szli, Ostrow​scy opo​wie​dzie​li jej do​kład​nie o wszyst​kich zda​rze​niach. Tym​cza​sem trzy dni wcze​śniej…

Czte​ry prze​mok​nię​te po​sta​cie prze​dzie​ra​ły się przez ską​pa​ny w ule​wie mrocz​ny i dzi​ki, tro​pi​kal​ny las. Żad​na z tych osób nie po​sia​da​ła spraw​ne​go te​le​fo​nu ani in​ne​go środ​ka łącz​no​ści. Zbyt szyb​ko mu​sia​ły opu​ścić sa​mo​lot, by za​brać ze sobą coś przy​dat​ne​go. – No i gdzie nas po​pro​wa​dzisz tym ra​zem?! – pan​na Ofe​lia za​trzy​ma​ła się i z fu​rią na​tar​ła na Gre​go​ry’ego Grif​fi​na.

– Zda​je się, że już wczo​raj mie​li​śmy dojść do ja​kieś dro​gi i co? – pa​trzy​ła na męż​czy​znę z pre​ten​sją. – Dzie​ci le​d​wo trzy​ma​ją się na no​gach! Na​wet wom​bat jest wy​koń​czo​ny! Aż dziw, że jesz​cze od nas nie uciekł! – uty​ski​wa​ła. Bar​tek z Anią rze​czy​wi​ście mie​li smęt​ne miny. Byli głod​ni, spra​gnie​ni i wy​czer​pa​ni dłu​gą wę​drów​ką. Tyl​ko dzię​ki pan​nie Ofe​lii mie​li ze sobą tro​chę pi​cia i je​dze​nia, choć i ta odro​bi​na już daw​no się skoń​czy​ła. Sa​mo​lot sta​nął w pło​mie​niach w mo​men​cie, gdy z nie​go wy​ska​ki​wa​li. Ania zdo​ła​ła je​dy​nie ura​to​wać swo​ją tor​bę z Kro​ni​ką Ar​cheo i Fe​lik​sa. We​so​ła wy​ciecz​ka za​mie​ni​ła się w praw​dzi​wy kosz​mar! Naj​wi​docz​-

niej nie na dar​mo miej​sce, w któ​rym się znaj​do​wa​li, na​zwa​no Przy​ląd​kiem Udrę​ki. – Już da​lej nie mogę – Ania po​czu​ła, że wszyst​kie siły z niej uszły. – Jesz​cze ka​wa​łek, mu​si​my schro​nić się przed desz​czem – za​chę​cał ją brat. – We​zmę cię na ręce, chcesz? – pod​szedł do sio​stry. Pan​na Ofe​lia, mimo że sama była u kre​su sił, z wiel​kim nie​po​ko​jem pa​trzy​ła na bla​dą i brud​ną bu​zię Ani. – Może i je​steś świet​nym pi​lo​tem, ale na dżun​gli nie znasz się za grosz! – fuk​nę​ła do Grif​fi​na. – Od tej chwi​li, ja przej​mu​ję do​wo​dze​nie! – pan​na Łycz​ko wzię​ła się pod boki.

Pi​lot z roz​ba​wie​niem po​pa​trzył na tę drob​ną blon​dyn​kę. Nie są​dził, żeby po​tra​fi​ła od​na​leźć choć​by kie​run​ki świa​ta w tym gó​rzy​stym i buj​nym le​sie. Nie miał jed​nak po​ję​cia, w jak du​żym był błę​dzie. – Zbu​du​je​my sza​łas – od razu prze​szła do kon​kret​nych de​cy​zji. – Dzie​ci mu​szą od​po​cząć! – Nie zga​dzam się z tobą, po​win​ni​śmy nadal iść. Je​stem pe​wien, że tam jest dro​ga! – pi​lot po​ka​zał nie​okre​ślo​ny ruch ręką. – Mó​wi​łeś tak już dzie​sięć ki​lo​me​trów temu! – wrza​snę​ła pan​na Ofe​lia. – Nie po​zwo​lę, by dzie​ciom coś się sta​ło z wy​cień​cze​nia! Zbu​du​je​my sza​łas, roz​-

pa​li​my ogni​sko i po​szu​ka​my cze​goś do je​dze​nia, a dzie​ci od​pocz​ną. Do​pie​ro wte​dy mo​że​my ru​szyć da​lej! – oświad​czy​ła to​nem, któ​ry nie do​pusz​czał żad​ne​go sprze​ci​wu. – Jak chcesz roz​pa​lić ogni​sko? Nie mamy za​pa​łek ani za​pal​nicz​ki! Wszyst​ko zo​sta​ło w sa​mo​lo​cie! – Może ty nie umiesz, ale ja po​tra​fię roz​pa​lić ogień w każ​dych wa​run​kach – pan​na Ofe​lia oświad​czy​ła z wyż​szo​ścią. Ania z Bart​kiem po​pa​trzy​li na nią z dumą. Je​śli ktoś mógł ich wy​ra​to​wać z tej opre​sji, to tyl​ko ona. – Bart​ku, za​opie​kuj się sio​strą i Fe​lik​sem – po​pro​si​ła pan​na Łycz​ko. – A my z Gre​go​rym po​zbie​ra​my ga​łę​zie i li​ście

na sza​łas. – Ja też mogę po​móc, nie je​stem aż tak sła​ba – za​pro​te​sto​wa​ła Ania, któ​ra po​czu​ła na​gły przy​pływ sił. Pan​na Ofe​lia za​sta​no​wi​ła się. – Do​brze, ale nie nad​wy​rę​żaj się – zgo​dzi​ła się, a do Bart​ka do​da​ła szep​tem: – Miej ją na oku. Chło​pak ski​nął po​ro​zu​mie​waw​czo gło​wą. Nie chciał, aby jego sio​strę spo​tka​ło coś złe​go, więc nie od​stę​po​wał jej na krok. Wkrót​ce ga​łę​zi i du​żych pa​pro​cio​wych li​ści było do​syć, żeby zbu​do​wać skrom​ny sza​łas. Pan​na Ofe​lia wy​cią​gnę​ła ze swo​jej tor​by krze​si​wo i roz​pa​li​ła ogni​sko. Mar​nie się pa​li​ło, ale da​wa​ło nie​co cie​pła i moż​na było tro​chę

się przy nim osu​szyć. – Fiu, fiu! Je​stem pod wra​że​niem! – Gre​go​ry Grif​fin prze​cią​gle gwizd​nął, pa​trząc z ro​sną​cym za​in​te​re​so​wa​niem na pan​nę Ofe​lię. – Nie spo​tka​łem jesz​cze ko​bie​ty, któ​ra no​si​ła​by ze sobą krze​si​wo! Pan​na Łycz​ko wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Ju​tro rano mu​si​my zdo​być coś do je​dze​nia, na ra​zie mam tyl​ko to – wy​cią​gnę​ła z tor​by dwa ostat​nie cze​ko​la​do​we ba​to​ni​ki i po​da​ła po jed​nym Ani i Bart​ko​wi. – Może weź​mie pani pół? – Bar​tek chciał się po​dzie​lić z pan​ną Ofe​lią. – Nie dzię​ku​ję, nic nie ja​dam przed snem – od​par​ła z nie​fra​so​bli​wą miną,

choć była rów​nie głod​na jak dzie​ci. – Zjedz​cie i po​łóż​cie się spać. Rano na pew​no zdo​bę​dzie​my coś wię​cej do je​dze​nia i znaj​dzie​my po​moc! – za​pew​ni​ła. Po​gła​ska​ła Anię po umo​ru​sa​nym czo​le i dała jej bu​zia​ka na do​bra​noc. Po​czo​chra​ła wom​ba​ta, któ​ry przy​tu​lił się do dziew​czyn​ki i ogrze​wał ją wła​snym cia​łem, a Bart​ka po​kle​pa​ła po ra​mie​niu i wy​cią​gnę​ła su​chy li​stek z jego wło​sów. Sama przy​sia​dła obok ogni​ska i do​rzu​ci​ła kil​ka eu​ka​lip​tu​so​wych ga​łą​zek. – A ty się nie kła​dziesz? – zdzi​wił się Grif​fin.

– Będę trzy​ma​ła straż. Po​łóż się, po​tem zro​bi​my za​mia​nę! – rze​kła twar​do. – Jak chcesz – pi​lot wzru​szył ra​mio​na​mi. Czuł się tro​chę upo​ko​rzo​ny tym, że ko​bie​ta wy​da​je mu roz​ka​zy, ale na ra​zie był tak zmę​czo​ny, że nie miał siły dłu​żej się nad tym za​sta​na​wiać i pro​te​sto​wać.

Gdy tyl​ko uło​żył się na po​sła​niu z li​ści, za​snął szyb​ciej, niż​by chciał. Za​pa​dła ciem​na, atra​men​to​wa noc, a pra​sta​ra pusz​cza za​czę​ła roz​brzmie​wać nie​zna​ny​mi dźwię​ka​mi i po​mru​ka​mi. Pan​na Ofe​lia sie​dzia​ła w sła​bym, lecz cie​płym bla​sku ogni​ska i za​pa​trzy​ła się w ciem​ną kra​wędź drzew. Do​brze wie​dzia​ła, że ktoś ich ob​ser​wu​je. Nie mó​wi​ła nic dzie​ciom ani Grif​fi​no​wi, żeby nie wzbu​dzać do​dat​ko​we​go nie​po​ko​ju. Wy​raź​nie jed​nak czu​ła, że od dłuż​sze​go cza​su, ktoś upar​cie po​dą​ża ich tro​pem i ten ktoś nie spał, tak samo jak ona. Pan​na Ofe​lia mu​sia​ła być czuj​na.

Ania prze​bu​dzi​ła się. Była jesz​cze noc. Ogień w ogni​sku przy​gasł zu​peł​nie, a pan​na Ofe​lia drze​ma​ła opar​ta o pień drze​wa. Pi​lot Grif​fin chra​pał gło​śno, aż trzę​sły się wiel​kie pa​pro​cie. Dziew​czyn​ce wy​da​ło się, że sły​szy dziw​ną, me​lo​dyj​ną pieśń. Zer​k​nę​ła na bra​ta. Bar​tek rów​nież spał. Ania pod​nio​sła się. Pieśń była smut​na i bar​dzo przej​mu​ją​ca, a każ​da jej nuta ści​ska​ła ser​ce. Kto mógł

ją śpie​wać? Ania wie​dzia​ła, że nie po​win​na tego ro​bić, ale mia​ła wra​że​nie, że ta​jem​ni​cza me​lo​dia wabi ją i przy​cią​ga. Wsta​ła, za​ło​ży​ła swo​ją tor​bę, w któ​rej spo​czy​wa​ła Kro​ni​ka Ar​cheo, i jak za​hip​no​ty​zo​wa​na po​dą​ży​ła za pie​śnią. Bla​da po​świa​ta księ​ży​ca prze​dzie​ra​ją​ca się przez czar​ne, po​wy​gi​na​ne ko​na​ry drzew, oświe​tla​ła jej dro​gę. Wom​bat Fe​liks ru​szył za dziew​czyn​ką. Kie​dy nad ra​nem pan​na Ofe​lia się ock​nę​ła, prze​tar​ła oczy zdu​mio​na. Czu​ła się, jak​by za​ży​ła ja​kiś śro​dek na​sen​ny, choć oczy​wi​ście tego nie zro​bi​ła. Po​tar​ła bo​lą​ce skro​nie, pró​bu​jąc przy​po​mnieć so​bie, jak do​szło do tego, że usnę​ła na swo​im po​ste​run​ku.

– A tak, ta dziw​na mu​zy​ka – przy​po​mnia​ła so​bie wresz​cie. Usły​sza​ła coś jak​by pieśń, a za​raz po​tem za​snę​ła. – A niech to! – ze​rwa​ła się na rów​ne nogi, by obu​dzić Grif​fi​na. – O Boże! – wy​krzyk​nę​ła gło​śno, gdy zo​ba​czy​ła, że nie ma Ani. – Co się sta​ło? – pi​lot i Bar​tek oprzy​tom​nie​li nie​mal jed​no​cze​śnie. – Gdzie jest Ania? – głos pan​ny Ofe​lii był pe​łen nie​po​ko​ju. Roz​glą​da​ła się ner​wo​wo, ale nig​dzie wo​kół nie było żad​ne​go śla​du dziew​czyn​ki. Zu​peł​nie jak​by się roz​pły​nę​ła. Nie było też Fe​lik​sa. – Spo​koj​nie, może po​szła, no wiesz – pi​lot pu​ścił oczko – w ustron​ne miej​sce i za​raz wró​ci – uspo​ka​jał.

– Aniu, Aniu, gdzie je​steś? – Bar​tek za​wo​łał. – Dla​cze​go mnie nie obu​dzi​ła – pan​na Ofe​lia ner​wo​wo bie​ga​ła wo​kół sza​ła​su. Tak na​praw​dę była wście​kła, że zmo​rzył ją sen i nie do​pil​no​wa​ła dziew​czyn​ki. – Wszyst​ko przez tę głu​pią pieśń! To przez nią za​snę​łam! Je​stem pew​na, że ktoś ob​ser​wo​wał nasz obóz, czu​łam to! Ktoś ją po​rwał! – wy​krzyk​nę​ła hi​ste​rycz​nie. – Może od​bie​gła gdzieś za Fe​lik​sem? – Grif​fin pod​su​nął ko​lej​ną moż​li​wość. – Ja też mia​łem wra​że​nie, że ktoś nas ob​ser​wu​je i cały czas po​dą​ża na​szym śla​dem. Wi​dzia​łem cie​nie, ale my​śla​łem, że to tyl​ko moja wy​obraź​nia. Ale je​śli pani też sły​sza​ła tę pieśń, to…

Bar​tek urwał. – Coś wam się zda​wa​ło – rzekł Grif​fin. – Ja nic nie sły​sza​łem ani nie wi​dzia​łem żad​nych cie​ni. Te wa​sze zwi​dy mogą być efek​tem szo​ku po​ura​zo​we​go – po​wie​dział to​nem le​ka​rza. – Nie​praw​da! – wark​nę​ła pan​na Łycz​ko. – Te​raz je​stem pew​na, że to wszyst​ko dzia​ło się na​praw​dę. Ktoś nas uśpił, może roz​py​lił ja​kiś gaz. A po​tem po​rwał Anię. – Ale dla​cze​go tyl​ko ją? – zdzi​wił się Grif​fin. – Ty mi to po​wiedz! – pan​na Ofe​lia sta​nę​ła przed Bart​kiem. – Je​stem prze​ko​na​na, że zno​wu wie​cie coś, na czym ko​muś za​le​ży!

Bar​tek wes​tchnął. – Cho​dzi o Dia​men​to​wą Do​li​nę – wy​znał. – Prze​cież prze​sta​li​śmy jej szu​kać, po tym, jak wy​kra​dzio​no mapę z mu​zeum Car​men Wood – pan​na Ofe​lia zmarsz​czy​ła brwi. – Ale naj​wi​docz​niej jak zwy​kle o czymś nie wiem. Gre​go​ry Grif​fin z za​cie​ka​wie​niem przy​słu​chi​wał się roz​mo​wie. – Do​wie​dzie​li​śmy się, że mapa i tak była fał​szy​wa – Bar​tek wy​ja​śniał da​lej. – Ale do​sta​li​śmy też pew​ne wska​zów​ki i do​wie​dzie​li​śmy się, że Dia​men​to​wa Do​li​na może kryć się… gdzieś tu​taj, na Przy​ląd​ku Udrę​ki – wy​ja​wił. Grif​fin gwizd​nął.

– To dla​te​go tak na​le​ga​li​ście na ten lot! Wca​le nie cho​dzi​ło wam o te nie​zwy​kłe drze​wa – wska​za​ła ręką ota​cza​ją​cy ich tro​pi​kal​ny las. – Mie​li​śmy na​dzie​ję, że z po​kła​du sa​mo​lo​tu, szyb​ciej wy​pa​trzy​my do​li​nę – Bar​tek przy​znał się z po​ko​rą. – Je​śli w tej spra​wie cho​dzi o dia​men​ty, to mu​si​my jak naj​szyb​ciej od​na​leźć Anię – te​raz i Grif​fin za​czął się nie​po​ko​ić. – Jest jesz​cze coś – Bar​tek po​tarł dło​nią czo​ło. – Po​dob​no Sza​lo​ne​go Lor​da na​wie​dzał duch ma​łe​go chłop​ca. – To już wie​my – pan​na Ofe​lia we​szła Bart​ko​wi w sło​wo. – Prze​cież to buj​da!

– Ra​zem z Gard​ne​ra​mi prze​pro​wa​dzi​li​śmy śledz​two i do​wie​dzie​li​śmy się kil​ku cie​ka​wych rze​czy o lor​dzie Ca​ven​dish – Bar​tek mó​wił da​lej. – Lord uknuł in​try​gę, dzię​ki któ​rej mały chło​piec, Wil​liam Dic​kins, zo​stał ze​sła​ny do ko​lo​nii kar​nej na Ta​sma​nii. Wil​liam był nie​win​ny. Po dzie​się​ciu la​tach zbiegł i ze​mścił się. Te zwi​dy lor​da mu​sia​ły mieć chy​ba coś wspól​ne​go z tą ze​mstą. Duch

wo​dził go po róż​nych miej​scach i uda​wał, że chce mu wska​zać po​ło​że​nie Dia​men​to​wej Do​li​ny. Za​wsze, gdy duch miał się uka​zać, po​prze​dza​ła go smut​na pieśń, a wo​kół cza​iły się cie​nie. Jak to moż​li​we, że po tylu la​tach dzie​je się to samo? – za​py​tał Bar​tek. – Prze​cież tam​te zda​rze​nia mia​ły zwią​zek z Wil​lia​mem i tym, co zro​bił lord Ca​ven​dish. Te​raz pani sły​sza​ła tę dziw​ną pieśń i ja rów​nież! – Może ktoś pró​bu​je na​stra​szyć nas tak samo jak tego lor​da – za​uwa​żył Grif​fin. – Ale co sta​ło się z Anią? – Bar​tek był na​praw​dę zroz​pa​czo​ny. Jego py​ta​nie za​wi​sło w próż​ni.

A za​raz po​tem roz​le​gło się upior​ne wy​cie dzi​kie​go psa din​go. – Dziew​czyn​ka na pew​no jest gdzieś tu​taj, nie​da​le​ko. Ode​szła od sza​ła​su i za​błą​dzi​ła. Za​raz ją znaj​dzie​my – Grif​fin uspo​ka​jał. Pana Ofe​lia sta​ła za​my​ślo​na. Nie wie​rzy​ła w du​chy ani tym po​dob​ne głu​pie hi​sto​rie, ale tym ra​zem sama czu​ła wcze​śniej obec​ność ja​kiejś ta​jem​ni​czej isto​ty. A może to rze​czy​wi​ście tyl​ko szok po​ura​zo​wy, jak twier​dził Grif​fin i wszyst​ko inne było wy​ni​kiem zmę​cze​nia i stre​su? – Le​piej będę trzy​ma​ła się tej wer​sji – mruk​nę​ła do sie​bie pod no​sem i otrzą​snę​ła się z wcze​śniej​sze​go me​ta​fi​zycz​ne​-

go nie​po​ko​ju. – Mu​si​my ją od​na​leźć! – po​wie​dzia​ła gło​śno. – Pro​po​nu​ję się roz​dzie​lić – rzekł Grif​fin. – To nie jest być może zbyt mą​dre roz​wią​za​nie, ale zwięk​szy​my szan​se na od​na​le​zie​nie ma​łej – za​su​ge​ro​wał. – Zga​dzam się – przy​tak​nę​ła pan​na Ofe​lia. – Każ​dy z nas pój​dzie w in​nym kie​run​ku i mniej wię​cej za go​dzi​nę spo​tka​my się tu​taj z po​wro​tem. Każ​dy musi tu​taj wró​cić, zro​zu​mia​no? – pan​na Ofe​lia po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem, pa​trząc na Bart​ka. Nie mamy te​le​fo​nów i nie mo​że​my się ze sobą skon​tak​to​wać, więc na​le​ży się tu​taj spo​tkać. Mam na​dzie​ję, że któ​reś z nas od​naj​dzie Anię – wes​tchnę​ła.

– Uwa​żaj​cie na węże – prze​strzegł Grif​fin. „I du​chy” – do​dał w my​ślach Bar​tek. Po​li​czy​li do trzech i każ​dy za​głę​bił się w inną część dżun​gli, na​wo​łu​jąc gło​śno Anię. Bar​tek pró​bo​wał zna​leźć ja​kie​kol​wiek śla​dy sio​stry i wom​ba​ta Fe​lik​sa, któ​ry z pew​no​ścią jej to​wa​rzy​szył. Wy​tę​żał wzrok aż bo​la​ły go oczy. Na​gle do​strzegł na ga​łąz​ce żół​tą nit​kę. To z su​kien​ki Ani! Ser​ce za​czę​ło mu wa​lić jak osza​la​łe. A więc był na wła​ści​wym tro​pie. Ania mu​siał tędy prze​cho​dzić. Te​raz z jesz​cze więk​szą uwa​gą roz​glą​dał się wo​kół. Po​chy​lo​ny i wpa​trzo​ny w błot​ni​-

stą zie​mię nie do​strzegł ta​jem​ni​cze​go cie​nia, któ​ry ode​rwał się od wie​ko​we​go eu​ka​lip​tu​sa i bez​sze​lest​nie po​dą​żył za chłop​cem. Zło​wro​gi cień zni​kał, gdy tyl​ko Bar​tek się oglą​dał. Wkrót​ce jed​nak chło​piec po​czuł jego obec​ność. – Pan​no Ofe​lio, czy to pani? – za​wo​łał. Nic. Ci​sza. „A może to Grif​fin? Może to Grif​fin na nas po​lu​je?” – ta myśl wy​da​ła się Bart​ko​wi rów​nie prze​ra​ża​ją​ca jak to, że jego tro​pem może po​dą​żać upior​ny duch. Może pi​lot upo​zo​ro​wał tę awa​rię sa​mo​lo​tu i jego ka​ta​stro​fę?

Ta nie​do​rzecz​na myśl za​sia​ła w Bart​ku ziar​no nie​po​ko​ju. Wciąż się od​wra​cał, lecz po​dą​ża​ją​cy za nim cień za​wsze był szyb​szy i ani razu Bar​tek nie zdo​łał przy​pa​trzeć mu się bli​żej. Nie był na​wet pe​wien, czy ów cień ist​niał na​praw​dę. Po​czuł, że robi mu się nie​do​brze. Ob​fi​ty pot zle​wał jego cia​ło, a przed ocza​mi

za​czę​ły prze​su​wać się za​ma​za​ne, zie​lo​ne ob​ra​zy. Na​gle wy​da​ło mu się, że sły​szy swo​ją sio​strę. – Aniu?! Ania! – za​wo​łał gło​śno. Prze​biegł kil​ka​na​ście me​trów, cięż​ko od​dy​cha​jąc i sta​nął, wsłu​chu​jąc się z na​pię​ciem w dźwię​ki lasu. Uj​rzał, że w tym miej​scu grunt roz​miękł się jesz​cze bar​dziej i da​lej za​czy​na​ją się nie​prze​by​te mo​cza​ry po​ro​śnię​te drze​wa​mi man​gro​wy​mi, któ​rych po​tęż​ne, fan​ta​stycz​ne ko​rze​nie przy​po​mi​na​ły ba​śnio​we bu​dow​le. Na​raz wy​da​ło mu się, że sły​szy dziw​ną me​lo​dię. Jego cia​łem wstrzą​snął sil​ny dreszcz. Wy​raź​nie czuł czy​jąś obec​ność w po​bli​żu. Na​gle w krza​kach

przed nim coś za​tu​po​ta​ło i za​ko​tło​wa​ło się. A po​tem roz​legł się prze​szy​wa​ją​cy wrzask, a po nim chi​chot, od któ​re​go je​ży​ły się wło​sy na gło​wie. Bar​tek cof​nął się. Prze​ra​że​nie ści​snę​ło mu gar​dło. To na pew​no nie była Ania. Wresz​cie prze​mógł się i ru​szył z miej​sca. Je​śli chciał od​na​leźć sio​strę, mu​siał spraw​dzić, co kry​je się za tymi krza​ka​mi i kto śpie​wa tę przej​mu​ją​cą pieśń. Nie mógł jej prze​cież śpie​wać duch chłop​ca, jak gło​si​ła le​gen​da. Bar​tek był pe​wien, że Ania usły​sza​ła tę samą me​lo​dię i po​dą​ży​ła w jej kie​run​ku. To dla​te​go znik​nę​ła. Jej brat mu​siał więc pójść za nią. Zro​bił krok i upadł ze​mdlo​ny.

Po upły​wie mniej wię​cej go​dzi​ny pan​na Ofe​lia pierw​sza do​tar​ła na miej​sce zbiór​ki. W pro​wi​zo​rycz​nym sza​ła​sie nie za​sta​ła ni​ko​go i jej nie​po​kój jesz​cze wzrósł. Po chwi​li z za​ro​śli wy​ło​nił się pi​lot Grif​fin. – A gdzie Bar​tek? – wi​dok Gre​go​ry’ego nie uspo​ko​ił jej wca​le. – Nie wró​cił? – spy​tał zdzi​wio​ny. – Te​raz zgu​bi​li​śmy jesz​cze chłop​ca? – pi​lot do​dał jak​by lek​ko roz​ba​wio​ny, co

roz​wście​czy​ło pan​nę Łycz​ko. – Nie kpij so​bie! Jak mo​żesz! – za​ata​ko​wa​ła go ze zło​ścią i obu​rze​niem. – Spo​koj​nie, chcia​łem tyl​ko cię roz​we​se​lić – tłu​ma​czył się. – Prze​pra​szam, rze​czy​wi​ście głu​pio wy​szło. – Głu​pio to mało po​wie​dzia​ne – pan​na Ofe​lia zro​bi​ła ob​ra​żo​ną minę. Nie mia​ła jed​nak cza​su, by dłu​żej się dą​sać.

Nie​obec​ność Bart​ka prze​dłu​ża​ła się. – Mu​si​my go od​szu​kać! – zde​ter​mi​no​wa​na za​wró​ci​ła w kie​run​ku, w któ​rym po​szedł Bar​tek. – Być może od​na​lazł Anię i te​raz po​trze​bu​ją po​mo​cy. – Chodź​my za​tem – Grif​fin wresz​cie spo​waż​niał. Nie po to prze​cież po mi​strzow​sku wy​lą​do​wał na tej nie​wiel​kiej, pra​wie mi​kro​sko​pij​nej po​la​nie, żeby

ura​to​wać pa​sa​że​rów, aby te​raz coś złe​go przy​tra​fi​ło się dzie​ciom. – Nie martw się – po​ło​żył po​cie​sza​ją​co dłoń na ra​mie​niu pan​ny Ofe​lii. – Tyl​ko bez po​ufa​ło​ści – strzep​nę​ła jego rękę z ra​mie​nia. Ten czło​wiek na​praw​dę mo​men​ta​mi ją draż​nił. „Szko​da, że nie ma tu Ry​szar​da! I na​wet nie mogę z nim po​roz​ma​wiać” – po​my​śla​ła z tę​sk​no​tą. „On by mi po​mógł jak na​le​ży!” – wes​tchnę​ła, pa​trząc z nie​chę​cią na mu​sku​lar​ne ple​cy Grif​fi​na, to​ru​ją​ce​go so​bie dro​gę po​śród gę​stych za​ro​śli. – Może jed​nak to ja pój​dę pierw​sza, bo za​dep​czesz śla​dy – z oba​wą pa​trzy​ła, jak nie​zgra​bie​nie po​ru​sza się pi​lot. – Chy​ba fak​tycz​nie le​piej czu​ję się

w po​wie​trzu niż na lą​dzie – mruk​nął Grif​fin, zdep​tu​jąc z wdzię​kiem sło​nia ko​lej​ną ga​łąz​kę i ro​biąc przy tym tyle ha​ła​su, jak​by przez las prze​dzie​ra​ło się sta​do wy​mar​łych ma​mu​tów. Tego już było pan​nie Ofe​lii za wie​le. Wy​mi​nę​ła Gre​go​ry’ego i z wiel​ką gra​cją, nie czy​niąc naj​mniej​sze​go sze​le​stu, pierw​sza po​dą​ży​ła tro​pem Bart​ka.

– Pssst! – sy​ka​ła co rusz na Grif​fi​na, gdy ten zno​wu swo​imi wiel​ki​mi sto​pa​mi in​for​mo​wał pół lasu o ich obec​no​ści. Pan​na Ofe​lia wo​la​ła być ostroż​na. Wciąż mia​ła wra​że​nie, że nie są w tym le​sie sami, a znik​nię​cie dzie​ci ma z tym zwią​zek. Sły​sza​ła prze​cież tę ta​jem​ni​czą

pieść z opo​wie​ści o Sza​lo​nym Lor​dzie i wi​dzia​ła jak​by cień dziec​ka. To mo​gło się jej tyl​ko przy​śnić, poza tym oczy​wi​ście nie wie​rzy​ła w du​chy ani tym po​dob​ne bred​nie. Lecz nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że wszyst​kie te przy​kre wy​pad​ki za​czę​ły się przy​da​rzać, od kie​dy za​in​te​re​so​wa​li się Dia​men​to​wą Do​li​ną. W nie​wy​tłu​ma​czal​ny spo​sób mu​sia​ło to mieć z nią ja​kiś zwią​zek. Tyl​ko dla​cze​go ktoś na​sta​wał na ich ży​cie? Dla​cze​go za​gi​nę​ły dzie​ci? – Nie ru​szaj się! – pan​na Ofe​lia krzyk​nę​ła na Grif​fi​na. Ten po​słusz​nie sta​nął i wstrzy​mał na​wet od​dech. W mięk​kim pod​ło​żu wid​nia​ły wy​raź​nie od​ci​śnię​te śla​dy stóp. Pan​na Łycz​ko od

razu roz​po​zna​ła je. Na​le​ża​ły do Bart​ka. – Ślad się ury​wa. To bar​dzo dziw​ne – w za​my​śle​niu po​tar​ła dło​nią po​li​czek. Z miną de​tek​ty​wa uważ​nie roz​glą​da​ła się wo​kół. Na​gle wło​sy zje​ży​ły się jej na gło​wie. – A to co? – kuc​nę​ła przy zie​mi. – Ko​lej​ny ślad? – Grif​fin nadal bał się po​ru​szyć, żeby pan​na Ofe​lia zno​wu go nie ofuk​nę​ła. – Tak… – od​par​ła z za​fra​so​wa​ną miną. – Bart​ka, czy Ani? – To ślad dziec​ka – od​par​ła. – Ale nie na​le​ży do Ani, jest zbyt mały… – My​ślisz, że to ślad tego… du​cha? Tego chłop​ca z le​gen​dy?

Pan​na Ofe​lia sama nie wie​dzia​ła, co o tym są​dzić. – Du​chy nie zo​sta​wia​ją prze​cież od​ci​sków stóp – rze​kła, marsz​cząc w za​du​mie brwi. – Au​stra​lia to dziw​ny kraj, ale taka hi​sto​ria jesz​cze mi się nie przy​tra​fi​ła, jak dłu​go żyję! – jęk​nął ka​pi​tan Grif​fin. – Pójdź​my da​lej – zde​cy​do​wa​ła pan​na Ofe​lia. – Ktoś pró​bu​je nami ma​ni​pu​lo​wać – mruk​nę​ła przez za​ci​śnię​te zęby. – Ha, ale ze mną nie wy​gra – po​wie​dzia​ła, po czym mach​nę​ła na pi​lo​ta, żeby ru​szył się wresz​cie z miej​sca i do niej do​łą​czył. Po chwi​li sta​nę​li przed roz​le​gły​mi, nie​prze​by​ty​mi mo​cza​ra​mi. Wła​śnie tam wszyst​kie śla​dy się ury​wa​ły.

Dwa dni póź​niej… Be​ata Ostrow​ska z wiel​ką ulgą ode​tchnę​ła, gdy wresz​cie ode​zwał się do niej mąż. Nie mo​gła uwie​rzyć w to, co spo​tka​ło jego i Ry​szar​da. Była nie​zwy​kle wdzięcz​na Ann Sum​mer, gdy przy​wio​zła obu pa​nów do pro​wi​zo​rycz​ne​go obo​zo​wi​ska w po​bli​żu wra​ku sa​mo​lo​tu. Na miej​scu dzia​ła​ły rów​nież służ​by ra​tow​ni​cze. Wciąż z mar​nym skut​kiem, po​nie​waż wszel​kie moż​li​we śla​dy po pro​stu roz​pły​nę​ły się w stru​gach desz​czu. Do obo​zo​wi​ska do​tar​li tak​że stru​dze​ni Gard​ne​ro​wie. Sir Ed​mund wy​na​jął wcze​śniej prze​wod​ni​ka i ogrom​nie cie​-

szył się z tej de​cy​zji już po go​dzi​nie jaz​dy przez dzi​ką dżun​glę. Tyl​ko dzię​ki prze​wod​ni​ko​wi nie wpa​dli w do​dat​ko​we ta​ra​pa​ty i zdo​ła​li do​trzeć do obo​zo​wi​ska. – Bar​dzo miło z wa​szej stro​ny, że przy​le​cie​li​ście nam po​móc – pani Ostrow​ska wi​ta​ła się z pa​nią Me​lin​dą i sir Ed​mun​dem. – To dla mnie na​praw​dę wiel​kie wspar​cie – dzię​ko​wa​ła. – Oba​wiam się tyl​ko, że zo​sta​li​ście wcią​gnię​ci w tę dziw​ną grę, w któ​rej i my uczest​ni​czy​my. – Ależ Be​ato, przy​je​cha​li​śmy tu z wła​snej woli – rzekł sir Ed​mund. – Po tej hi​sto​rii z pa​ją​kiem wie​my już, że mu​si​my się po pro​stu bar​dziej pil​no​wać

i uwa​żać na tę szaj​kę, któ​ra wszyst​kich prze​śla​du​je. – Je​ste​ście na​praw​dę ko​cha​ni! – pani Be​ata wzru​szy​ła się. – Dość do​brze znam te lasy, ja rów​nież mogę pań​stwu po​móc – Ann Sum​mer po​sta​no​wi​ła przy​łą​czyć się do po​szu​ki​wań. – My​ślę, że nie mo​gli się za bar​dzo od​da​lić od miej​sca, w któ​rym się te​raz znaj​du​je​my To gó​rzy​sty te​ren. Przez cały czas lał ulew​ny deszcz. Mo​gli po​szu​kać gdzieś schro​nie​nia. Je​śli są ran​ni, co trze​ba rów​nież za​ło​żyć, nie mogą po​ru​szać się zbyt szyb​ko. – Ma pani ra​cję – przy​tak​nął pro​fe​sor Ostrow​ski. – Po​dziel​my się na ze​spo​ły – za​pro​-

po​no​wał Ry​szard. – Każ​dy ze​spół ru​szy w inną stro​nę i za​to​czy​my koło wo​kół wra​ku sa​mo​lo​tu. – Po​li​cja nie wy​ka​zu​je więk​sze​go za​an​ga​żo​wa​nia w po​szu​ki​wa​nia. Mam wra​że​nie, że oni są prze​ko​na​ni, iż nikt nie prze​żył – wes​tchnę​ła pani Be​ata, ocie​ra​jąc ukrad​kiem łzę.

– Sami od​szu​ka​my dzie​ci. Nie wy​klu​czam też moż​li​wo​ści, że zo​sta​li po​rwa​ni! – po​wie​dział z po​wa​gą pro​fe​sor Ostrow​ski. – Do nas strze​la​no, więc prze​ciw​nik jest na​praw​dę groź​ny. Po dłuż​szej na​ra​dzie i omó​wie​niu wszel​kich szcze​gó​łów ca​łej ope​ra​cji, eki​py zło​żo​ne z ro​dzi​ny i przy​ja​ciół roz​dzie​li​ły się i wy​ru​szy​ły na po​szu​ki​wa​nia. Nikt nie do​my​ślał się, co wy​da​rzy​ło się dwie doby wcze​śniej…

– Gdzie oni mo​gli się po​dziać? Prze​cież się nie roz​pły​nę​li! – pan​na Ofe​lia wciąż szu​ka​ła Ani i Bart​ka. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że od ja​kie​goś cza​su krą​żą z ka​pi​ta​nem Grif​fi​nem w kół​ko. To nie​moż​li​we, żeby dzie​ci we​szły na mo​cza​ry, ro​iło się na nich od kro​ko​dy​li! Lecz wszel​kie śla​dy urwa​ły się na​gle na kra​wę​dzi ba​gien, jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki.

– Chy​ba bę​dzie​my mu​sie​li prze​rwać te po​szu​ki​wa​nia. Po​win​ni​śmy do​trzeć do naj​bliż​sze​go za​miesz​ka​ne​go miej​sca i we​zwać po​moc! Sami nie damy rady ich od​na​leźć – po​wie​dział spo​koj​nym to​nem Gre​go​ry Grif​fin. Pan​na Ofe​lia za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. – Nie ru​szę się stąd, póki ich nie znaj​dę! – wy​ce​dzi​ła przez za​ci​śnię​te zęby. Była brud​na, po​tar​ga​na i nie​sa​mo​wi​cie zmę​czo​na, ale wie​dzia​ła, że Ania i Bar​tek sami nie prze​ży​ją w tro​pi​kal​nym le​sie zbyt dłu​go. – Od​naj​dę dzie​cia​ki! – pan​na Łycz​ko wrza​snę​ła. – Z tobą czy bez cie​bie! – mach​nę​ła ręką. – Je​śli chcesz, to idź! Ja tu​taj zo​sta​ję!

– tup​nę​ła z de​ter​mi​na​cją nogą. – Skoń​czy​ła nam się woda – Grif​fin przy​po​mniał ła​god​nie. – Po​szu​ka​my stru​mie​nia. A w ogó​le, co ci tak za​le​ży, że​by​śmy stąd ode​szli i prze​rwa​li po​szu​ki​wa​nia? – pan​na Łycz​ko łyp​nę​ła na nie​go po​dejrz​li​wie. Grif​fin na​brał po​wie​trza w płu​ca. – Chy​ba nie są​dzisz, nie po​dej​rze​wasz, że mam z tym wszyst​kim coś wspól​ne​go?! – wy​buch​nął z gnie​wem. – Już nie wiem, co są​dzić – pan​na Ofe​lia od​burk​nę​ła, po czym od​wró​ci​ła się na pię​cie i zno​wu za​czę​ła prze​dzie​rać się przez gąszcz kol​cza​stych palm. Na​praw​dę nie wie​dzia​ła już komu ufać. „Dia​men​ty mo​gły prze​cież sku​sić rów​-

nież Grif​fi​na” – po​my​śla​ła. Ukrad​kiem obej​rza​ła się za sie​bie. Na​gle po​czu​ła lęk. Je​śli Grif​fin jest za​mie​sza​ny w ostat​nie wy​da​rze​nia, może ją w każ​dej chwi​li za​ata​ko​wać. „No nie, Ofe​lio, po​pa​dasz w pa​ra​no​ję” – skar​ci​ła się w my​ślach. „Prze​cież Grif​fin cu​dem wy​lą​do​wał, ura​to​wał nas z pło​ną​ce​go sa​mo​lo​tu i na swój spo​sób sta​rał się nam przez cały czas po​móc. Co z tego, że czy​nił to tro​chę nie​zgrab​nie, ale może on fak​tycz​nie le​piej czu​je się w prze​stwo​rzach niż na zie​mi? To moż​na rów​nież zro​zu​mieć. Poza tym jest do​brym przy​ja​cie​lem Bar​ba​ry i jej męża. No tak, ale do​li​na peł​na dro​go​cen​nych klej​no​tów, każ​de​go może oma​mić i po​-

zba​wić ludz​kich uczuć” – pan​na Ofe​lia prze​cież nie raz już wi​dzia​ła lu​dzi, któ​rzy po​stra​da​li ser​ce i ro​zum dla bo​gac​twa. Grif​fin nie był​by w tym przy​pad​ku wy​jąt​kiem. Na​gle roz​legł się su​chy trzask. – Sły​sza​łaś? – szep​nął pi​lot. – Na go​dzi​nie trze​ciej – wska​zał kie​ru​nek w gę​stych za​ro​ślach. Pan​na Ofe​lia za​trzy​ma​ła się. Przez mo​ment sta​li w bez​ru​chu, na​słu​chu​jąc. Sze​lest po​wtó​rzył się. – Tam ktoś jest. Mu​si​my to spraw​dzić – pan​na Łycz​ko mó​wi​ła tak ci​cho, że nie​mal nie po​ru​sza​ła usta​mi. Gre​go​ry ski​nął gło​wą. Z wy​jąt​ko​wą

ostroż​no​ścią sta​wiał swo​je wiel​kie sto​py. Sta​rał się jak mógł, nie uczy​nić zbyt​nie​go ha​ła​su. W pew​nym mo​men​cie pan​na Ofe​lia zno​wu za​mar​ła. Po​mię​dzy li​sto​wiem do​strze​gła prze​miesz​cza​ją​cy się cień. Był ogrom​ny! – Tam… tam… jest ten cień, któ​ry już wi​dzia​łam – wy​ją​ka​ła, pa​trząc z prze​stra​chem na Grif​fi​na. – Wi​dzia​łam go te​raz wy​raź​nie. A ty? – spy​ta​ła drżą​cym gło​sem. – Nie, nic nie za​uwa​ży​łem – pi​lot od​parł zmie​sza​ny. – Był ogrom​ny! – Na​praw​dę nic nie wi​dzia​łem – mina Grif​fi​na zda​wa​ła się to po​twier​dzać.

– Bie​rzesz mnie za wa​riat​kę, tak? – pan​na Ofe​lia ze​zło​ści​ła się. – Och, nie! – Grif​fin za​prze​czył żywo. – Po pro​stu ja nie wi​dzę tych cie​ni – do​dał uspra​wie​dli​wia​ją​co, jak​by było mu przy​kro, że on nic ta​kie​go nie do​strze​ga. – Może na​praw​dę coś ci się prze​wi​dzia​-

ło. Prze​ży​li​śmy ka​ta​stro​fę, za​gi​nę​ły dzie​ci i błą​ka​my się po tym pie​kiel​nym le​sie bez wody i je​dze​nia. – Chcesz po​wie​dzieć, że mam kuku na mu​niu? – pan​na Ofe​lia zna​czą​co po​krę​ci​ła pal​cem na swo​im czo​le. – Że co? – ka​pi​tan nie zro​zu​miał, bo po​wie​dzia​ła to po pol​sku. – Że mój umysł w wy​ni​ku in​ten​syw​nych i dra​ma​tycz​nych prze​żyć za​czął szwan​ko​wać i wy​świe​tla mi ja​kieś pro​jek​cje, któ​rych nie ma?! – prze​tłu​ma​czy​ła na an​giel​ski. Gre​go​ry Grif​fin za​gryzł war​gi. – Ro​zu​miem. Two​je mil​cze​nie jest wiel​ce wy​mow​ne – pan​na Ofe​lia ob​ra​zi​ła się.

– Nie, za​sta​na​wia​łem się tyl​ko, co po​wie​dzieć, żeby cie​bie nie ura​zić – tłu​ma​czył się pi​lot. – Co​kol​wiek po​wiem, je​steś wście​kła. – Wy​star​czy, że nic nie mó​wisz i też je​stem wście​kła – od​burk​nę​ła pan​na Ofe​lia. Wtem w za​ro​ślach coś gwał​tow​nie się po​ru​szy​ło. Ja​kiś cień prze​mknął wo​kół pan​ny Ofe​lii i pi​lo​ta, jak​by za​mie​rzał zajść ich od tyłu. Gre​go​ry Grif​fin zbladł. – Mia​łaś ra​cję, te​raz ja też to wi​dzia​łem! – ob​li​zał spierzch​nię​te war​gi.

– To coś nas ota​cza! – pan​na Ofe​lia z nie​po​ko​jem śle​dzi​ła ruch li​ści i ga​łę​zi. – Może to Abo​ry​ge​ni? – Grif​fi​na na​gle olśni​ło. – To nie oni! – po​krę​ci​ła prze​czą​co gło​wą. – Nie je​stem głu​pia. Gdy po raz pierw​szy zo​ba​czy​łam ten cień, od razu po​my​śla​łam o Abo​ry​ge​nach. Ale to nie

oni! – Skąd wiesz? – Wiem! – pan​na Ofe​lia za​ci​snę​ła usta. Po​stą​pi​ła trzy kro​ki na przód. Po​sta​no​wi​ła za wszel​ką cenę do​wie​dzieć się, czym jest ta​jem​ni​czy cień. – Nie bę​dziesz mnie wo​dził za nos – mruk​nę​ła prze​bie​gle. Nie zdą​ży​ła po​wie​dzieć nic wię​cej, bo na​gle z za​ro​śli z wiel​kim im​pe​tem coś wy​strze​li​ło wprost na nią. Pan​na Ofe​lia zo​ba​czy​ła tyl​ko prze​ra​ża​ją​ce śle​pia i usły​sza​ła okrop​ny skrzek. „Po​twór!” – po​my​śla​ła oszo​ło​mio​na i po​czu​ła sil​ne pchnię​cie Grif​fi​na. Ol​brzy​mi śmier​cio​no​śny pa​zur mi​nął jej twarz do​słow​nie o mi​li​me​try.

Nie zdą​ży​ła ochło​nąć, gdy strasz​li​we stwo​rze​nie znik​nę​ło rów​nie na​gle, jak się po​ja​wi​ło. Pan​na Łycz​ko pod​nio​sła się zie​mi. Gre​go​ry Grif​fin rów​nież dźwi​gał się na nogi. – Na li​tość bo​ską, co to było? – Ofe​lia do​ty​ka​ła swo​jej twa​rzy, spraw​dza​jąc, czy jest cała. – To był ten twój cień – za​śmiał się pi​lot. – Mia​łaś szczę​ście, że sta​łem obok. To był ka​zu​ar. Na do​da​tek bar​dzo wy​ro​śnię​ty – rzekł z uzna​niem. – Jego pa​zur jest mor​der​czy! Mie​li​śmy w Au​stra​lii kil​ka​na​ście śmier​tel​nych wy​pad​ków spo​tkań z ka​zu​arem. Jest już bar​dzo rzad​ki, dla​te​go tyl​ko spo​ra​dycz​nie bywa

wi​dy​wa​ny.

Ka​zu​ar – ptak

za​miesz​ku​ją​cy Nową Gwi​neę oraz pół​noc​nowschod​nią Au​stra​lię. Po​dob​nie jak struś jest nie​lo​tem. Wy​róż​nia się

– Mógł mnie za​bić – pan​na Ofe​lia szep​ta​ła wstrzą​śnię​ta. – Chy​ba po raz dru​gi ura​to​wa​łeś mi ży​cie – wy​mru​cza​ła za​kło​po​ta​na. – Na to wy​glą​da – Grif​fin z sze​ro​kim uśmie​chem po​dra​pał się po czu​pry​nie. – Zda​je się, że je​steś moją dłuż​nicz​ką – ro​ze​śmiał się. – Rze​czy​wi​ście – nie​zbyt przy​tom​nie

znacz​ny​mi roz​- przy​zna​ła pan​na Ofe​mia​ra​mi i czar​- lia. nym ubar​wie​– Roz​wią​za​ła się niem. Na gło​wie rów​ ież po​snia​ da przy kost​noka​ ą zji spra​w a ta​jem​ni​cze​gona​cie​ roślnia przy​–po​rzekł Grif​fin. – Ja​kiś cie​mi​nsa​ki ją​cka​ ą zhełm. kaw​ u​ar cho​dził za nami, ot i cała Ma sil​ n e nogi za​gad​ka. z trze​ma pal​ca​– Taak… mi. Słyn​ną bro​Pan​ ko prze​cią​gle wes​tchnę​ła. nią ka​nzau​Łycz​ ara jest jego Mimo po​tęż​że ny cu​dem unik​nę​ła strasz​nej pa​ z ur. Po​ t ra​fi co naj​mniej ka​lec​twa za śmier​ci albo sil​nw ieąkop​ spra​ ol​nbąć rzy​mie​go, groź​ne​go pta​szy​i po​wa​lić na​wet ska, do​ro​nie słe​gbyła o czło​do - koń​ca prze​ko​na​na, czy roz​ wkią​ wie​ a.zu​je to za​gad​kę cie​nia.

W koń​cu wcze​śniej sły​sza​ła tę ta​jem​ni​czą me​lo​dię. Bar​tek rów​nież ją sły​szał. A te​raz nic ta​kie​go się nie wy​da​rzy​ło. Po​ja​wił się cień, ale na​le​żał do ka​zu​ara. Czy we wszyst​kich po​przed​nich wy​pad​kach to był rów​nież ten ptak? Pan​na Łycz​ko nie była prze​ko​na​na. Otrze​pa​ła się, ode​tchnę​ła głę​bo​ko i po​wie​dzia​ła: – Ru​sza​my, trze​ba od​na​leźć dzie​ci! Ten las jest o wie​le nie​bez​piecz​niej​szy niż są​dzi​łam.

Ada Głu​chow​ska sły​sza​ła o nie​szczę​ściu, ja​kie spo​tka​ło Anię i Bart​ka. Do​wie​dzia​ła się o tym z au​stra​lij​skiej te​le​wi​zji. Wciąż trzy​ma​ła kciu​ki za od​na​le​zie​nie jej no​wych przy​ja​ciół. Mie​li praw​dzi​we​go pe​cha! Naj​pierw ta okrop​na przy​go​da na mo​rzu, z któ​rej Ada ich wy​ra​to​wa​ła, a te​raz ka​ta​stro​fa lot​ni​cza nad dzi​kim par​kiem na​ro​do​wym. Wy​ciecz​ko​wiec, któ​rym dziew​czyn​ka po​dró​żo​wa​ła, za​wi​nął wła​śnie do Syd​ney.

Po​dróż​nych już z da​le​ka przy​wi​tał słyn​ny gmach ope​ry, któ​rej dach przy​po​mi​na roz​pię​te ża​gle. Pa​sa​że​ro​wie ze​szli na ląd, aby zwie​dzać mia​sto. Ada szła z mamą i sio​strą wzdłuż na​brze​ża, gdy na​gle jej uwa​gę przy​kuł nie​wiel​ki sta​te​czek. Na jego po​kła​dzie krzą​ta​ło się trzech ma​ry​na​rzy. Na bur​cie wid​niał świe​żo wy​ma​lo​wa​ny na​pis: „Mer​ma​id”. – Hm, ład​nie, sy​re​na – uśmiech​nę​ła się Ada. Za​raz jed​nak uśmiech spełzł z jej twa​rzy. Je​den z ma​ry​na​rzy za​czął scho​dzić po tra​pie na brzeg. Na oczy miał głę​bo​ko na​su​nię​tą czap​kę z dasz​kiem, ale Ada i tak do​strze​gła pa​skud​ne szra​my na jego po​licz​kach. To​wa​rzy​szył mu dru​gi, star​szy męż​czy​zna, do któ​re​go

ten pierw​szy zwra​cał się per ka​pi​ta​nie. Dziew​czyn​ka, tknię​ta ja​kimś prze​czu​ciem, po​pro​si​ła, żeby mama i sio​stra za​trzy​ma​ły się ra​zem z nią przy sto​isku z pa​miąt​ka​mi. Ada uda​wa​ła, że oglą​da pocz​tów​ki i abo​ry​geń​ską bi​żu​te​rię, pod​czas gdy tak na​praw​dę przy​pa​try​wa​ła się obu męż​czy​znom.

– Je​śli Lar​ry Fisch nie przy​nie​sie dzi​siaj kasy, za​ka​bluj​my na nie​go – mó​wił ten ze szra​ma​mi. – Nie tak pręd​ko – ha​mo​wał go ka​pi​tan. – Mu​si​my tak to ro​ze​grać, żeby nikt

nie po​łą​czył nas z tą spra​wą na mo​rzu. Nie​dłu​go wszy​scy o tym za​po​mną i zno​wu bę​dzie​my mo​gli wo​zić tu​ry​stów na rafę. – Tym bar​dziej, że te dzie​cia​ki i tak ktoś wy​koń​czył, he​he​he. – Za​mknij się Nic​ker​son! – skar​cił go ka​pi​tan i ro​zej​rzał się ner​wo​wo na boki. Ada uda​wa​ła, że nie usły​sza​ła żad​ne​go słów​ka i da​lej wy​bie​ra​ła ko​ra​li​ki, sku​pia​jąc się jed​no​cze​śnie na roz​mo​wie tych dwóch. Była już pew​na, że to Dun​can Cha​dwick, ka​pi​tan, któ​ry po​zo​sta​wił jej przy​ja​ciół na mo​rzu. – Nie​ba​wem spra​wa cał​kiem przy​cich​nie – rzekł ści​szo​nym gło​sem i Ada mu​sia​ła bar​dziej nad​sta​wić ucha.

– Je​ste​śmy jed​nak strat​ni. Przez to, że mu​sie​li​śmy się ukry​wać, nie​wie​le za​ro​bi​li​śmy, a ten pod​ły szczur nie za​pła​cił jesz​cze na​szej na​leż​no​ści – wście​kał się Au​gust Nic​ker​son. – Nie martw się, dzi​siaj za​pła​ci. Moja w tym gło​wa – Cha​dwick po​wie​dział z groź​ną miną. – My​ślisz, ka​pi​ta​nie, że przyj​dzie na spo​tka​nie? – Przyj​dzie. Za​gro​zi​łem, że wszyst​ko opo​wie​my pra​sie. Oczy​wi​ście z po​mi​nię​ciem na​szej roli w tej spra​wie – do​dał. – Świet​ne po​su​nię​cie, he​he​he – za​re​cho​tał Au​gust Nic​ker​son. – Mam na​dzie​ję, że się nie spóź​ni! Gdzie się z nim

spo​tka​my? – W Na​uti​lu​sie. To mała knajp​ka, w sam raz na za​ła​twia​nie in​te​re​sów. Mamy jesz​cze go​dzi​nę – po​wie​dział ka​pi​tan i obaj męż​czyź​ni wto​pi​li się w nad​brzeż​ny tłum. Ada dłu​go się nie za​sta​na​wia​ła. Wie​dzia​ła, że usły​sza​ne wła​śnie in​for​ma​cje na​le​ża​ło prze​ka​zać po​li​cji. „Trze​ba schwy​tać tych prze​stęp​ców na go​rą​cym uczyn​ku, gdy będą ze sobą roz​ma​wiać!” – po​my​śla​ła dziew​czyn​ka. – Już ja się po​sta​ram, żeby tra​fi​li za krat​ki! – Ada uśmiech​nę​ła się prze​bie​gle.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Od wie​lu go​dzin Gard​ne​ro​wie prze​cze​sy​wa​li dżun​glę. Mary Jane mia​ła wra​że​nie, że ktoś po​dą​ża ich tro​pem. Mo​gło to być tyl​ko złu​dze​nie, ale po​sta​no​wi​ła spraw​dzić, kto kry​je się w le​śnych ostę​pach. Nie​ba​wem do​tar​li do roz​le​głych ba​gien, nad któ​ry​mi uno​si​ły się chma​ry ko​ma​rów i much.

– Da​lej nie przej​dzie​my – orzekł sir Ed​mund – Dzie​ci, trzy​maj​cie się z dala od brze​gów mo​kra​dła, tu​taj roi się od kro​ko​dy​li! – ze zgro​zą za​wo​ła​ła pani Me​lin​da. – Mu​si​my za​wró​cić – po​wie​dzia​ła do męża. – Nie je​ste​śmy w sta​nie prze​cze​sać mo​cza​rów. Mo​że​my je​dy​nie spraw​dzić, czy nie ma tu śla​dów Ostrow​skich. Sir Ed​mund ski​nął gło​wą. – Masz ra​cję. Ro​zej​rzy​my się tro​chę i za​wra​ca​my. Zo​stań​cie tu​taj chwi​lę – zwró​cił się do dzie​ci. – Nie zbli​żaj​cie się do ba​gna. Kro​ko​dy​le są bar​dzo zwin​ne. Nie chcę któ​re​goś z was wy​cią​gać z ich pasz​czy

– Do​brze, tato – obie​ca​ła Mary Jane. Pod​czas gdy ro​dzi​ce spraw​dza​li brze​gi grzę​za​wi​ska, ro​dzeń​stwo szep​ta​ło mię​dzy sobą: – Je​stem pew​na, że ktoś za nami idzie – po​wie​dzia​ła Mary Jane – Za​staw​my na nie​go pu​łap​kę – za​pro​po​no​wał Mar​tin.

– Co masz na my​śli? – sio​stra po​pa​trzy​ła na nie​go uważ​nie. – Mu​si​my spra​wić, żeby wy​szedł z ukry​cia i wpadł w si​dła. – Tyl​ko jak to zro​bić? – Mary Jane zmarsz​czy​ła czo​ło.

– Już wiem – Jim wpadł na pe​wien po​mysł. – Mam w ple​ca​ku linę. Zrób​my z niej las​so i za​ma​skuj​my ją na zie​mi. Bę​dzie​my uda​wać, że coś za​ko​pu​je​my Ten ktoś na pew​no za​in​te​re​su​je się tym i bę​dzie chciał spraw​dzić, co to. A wte​dy wpad​nie w pu​łap​kę – szep​tał z prze​ję​ciem. – Mo​że​my spró​bo​wać – Mary Jane spodo​bał się po​mysł. Jim wy​cią​gnął z ple​ca​ka dość dłu​gi sznur, wy​ko​nał na nim pę​tlę i prze​rzu​cił resz​tę liny przez gru​by ko​nar. Od​po​wied​nio ją na​cią​gnę​li i w prze​myśl​ny spo​sób za​cze​pi​li o kil​ka ga​łę​zi. Lina była nie​mal nie​wi​docz​na mię​dzy gru​by​mi lia​na​mi. Uło​żo​ną na zie​mi pę​tlę

sta​ran​nie ra​zem z Mar​ti​nem za​ma​sko​wa​li li​ść​mi. Mary Jane spraw​dza​ła, czy nikt nie nad​cho​dzi. Ten ta​jem​ni​czy ktoś trzy​mał dy​stans, więc za​pew​ne nie mógł wi​dzieć do​kład​nie wszyst​kich po​czy​nań dzie​ci. Gdy po kil​ku mi​nu​tach Mary Jane od​nio​sła wra​że​nie, że jest już w po​bli​żu, bliź​nia​cy na jej znak ukuc​nę​li na zie​mi i uda​wa​li, że coś w niej za​grze​bu​ją, tuż pod drze​wem. – No, za​ko​pa​ne. Te​raz już nikt nie znaj​dzie na​szej mapy – Jim po​wie​dział to do​syć gło​śno, tak by śle​dzą​ca ich oso​ba usły​sza​ła. – Ci​szej – Mary Jane uda​wa​nym ge​stem uci​sza​ła Jima. – Wró​ci​my tu​taj ju​tro – po​wie​dzia​ła te​atral​nym szep​tem.

W tym sa​mym mo​men​cie z prze​ciw​nej stro​ny na​de​szli ro​dzi​ce. – I co tato? – Mar​tin pod​szedł do ojca. – Nic, żad​nych śla​dów. Mu​si​my za​wró​cić – rzekł ze smut​kiem. Mary Jane ro​bi​ła wszyst​ko, żeby ro​dzi​ce nie za​uwa​ży​li za​sadz​ki i przy oka​zji sami w nią nie wpa​dli. Gard​ne​ro​wie wol​nym kro​kiem wy​ru​szy​li w dro​gę po​wrot​ną do obo​zo​wi​ska. – Cie​ka​we, czy się zła​pie? – szep​tał do Mar​ti​na pod​eks​cy​to​wa​ny Jim. – Może do​wie​my się, kto to jest – mruk​nę​ła Mary Jane Nie zdą​ży​li jesz​cze odejść zbyt da​le​ko, gdy za ich ple​ca​mi roz​legł się dzi​ki

wrzask. – Jest! Zła​pał się! – Jim pod​sko​czył. – Co się sta​ło? Co to było? – pani Me​lin​da zde​ner​wo​wa​ła się. – Chy​ba zła​pa​li​śmy po​ry​wa​cza Ani i Bart​ka! – po​wie​dzia​ła Mary Jane z wy​pie​ka​mi na po​licz​kach. – O czym wy mó​wi​cie? – sir Gard​ner miał zdu​mio​ny wy​raz twa​rzy. – Chodź​my, za​raz wam wszyst​ko wy​ja​śni​my – Mar​tin po​cią​gnął ojca za rękę i cała ro​dzi​na po​bie​gła do miej​sca, z któ​re​go wciąż do​cho​dzi​ły dzi​kie okrzy​ki.

– Gre​go​ry, uwol​nij mnie! Co się tak ga​pisz?! – pan​na Ofe​lia wrzesz​cza​ła. Obok niej stał Grif​fin i pa​trzył onie​mia​ły na pan​nę Łycz​ko zwi​sa​ją​cą gło​wą w dół z gru​bej ga​łę​zi. – No rusz się wresz​cie! – krzyk​nę​ła. Pró​bo​wa​ła unieść się i roz​wią​zać nogi zwią​za​ne gru​bym su​płem. – Nie ra​dził​bym tego ro​bić! – uprze​dził pi​lot z roz​ba​wio​nym uśmiesz​kiem na twa​rzy – Bo co?! – Bo to może źle się skoń​czyć. – Nie wy​mą​drzaj się! – pan​na Łycz​ko wark​nę​ła ro​ze​źlo​na. – Ty tu je​steś sze​fem – Grif​fin roz​ło​żył ręce. – Ja po​dob​no je​stem zbyt nie​zgrab​ny, nie orien​tu​ję się w le​sie i nie

wy​pa​tru​ję pu​ła​pek za​sta​wio​nych na iry​tu​ją​ce blon​dyn​ki. – Ha, ha, bar​dzo śmiesz​ne! – pan​na Ofe​lia nadal pro​wa​dzi​ła kon​wer​sa​cję gło​wą w dół. Jej dłu​gie wło​sy nie​mal za​mia​ta​ły błot​ni​stą zie​mię, a na jej po​licz​kach po​ja​wi​ły się pur​pu​ro​we ru​mień​ce. Wciąż nie mo​gła do​się​gnąć liny krę​pu​ją​cej jej nogi w kost​kach. – Uwol​nię cię, je​śli przy​znasz, że nie je​stem fajt​ła​pą i je​stem świet​nym pi​lo​tem. – Ani mi się śni! – pan​na Łycz​ko na​bur​mu​szy​ła się. – Przez cie​bie się roz​bi​li​śmy! Gre​go​ry Grif​fin usiadł i prze​cią​gnął dło​nią po czu​pry​nie.

– Mamy czas, za​cze​kam – uśmiech​nął się szel​mow​sko. – Przej​dę się, a gdy wró​cę, może zmie​nisz zda​nie – wstał i zro​bił zwrot, jak​by miał za​miar odejść w las. – Ostrze​gam przed wę​ża​mi. O, chy​ba wi​dzę py​to​na, tam, wy​żej, na drze​wie – wska​zał pal​cem. – Co? Wąż? – pan​na Ofe​lia wpa​dła w pa​ni​kę. – Nie od​chodź, nie zo​sta​wiaj mnie tak! – za​wo​ła​ła roz​pacz​li​wie. Spo​strze​gła, że pi​lot nie żar​tu​je i na​praw​dę jest go​tów zo​sta​wić ją w tym ża​ło​snym po​ło​że​niu na pa​stwę węży i in​nych wstręt​nych ga​dów. – Po​wiem, co chcesz, jak mnie od​wią​żesz – za​wo​ła​ła po​jed​naw​czo. – O nie, już cię znam. Po​wiedz to naj​-

pierw – Grif​fin za​żą​dał, uda​jąc jed​no​cze​śnie, że nadal ma za​miar odejść i jesz​cze tyl​ko tro​chę się waha. – Do​brze, niech ci bę​dzie! – krzyk​nę​ła pan​na Ofe​lia. – Je​steś świet​nym pi​lo​tem – wy​du​si​ła przez za​ci​śnię​te zęby Gre​go​ry zwi​nął dłoń na kształt trąb​ki i przy​ło​żył ją so​bie do ucha. – Hę? Mo​żesz po​wtó​rzyć gło​śniej? Nie usły​sza​łem! – Do kroć​set! – zi​ry​to​wa​ła się pan​na Ofe​lia. – Je​steś naj​lep​szym pi​lo​tem, ja​kie​go znam! Za​do​wo​lo​ny?! – wrza​snę​ła. – Może być! – Grif​fin ukon​ten​to​wa​ny ski​nął gło​wą. Wie​dział, że i tak nie może li​czyć na wię​cej. Poza tym nie po​zwo​lił​by dłu​żej wi​sieć tak pan​nie Łycz​ko.

Pod​szedł do niej, aby po​móc uwol​nić się jej z pu​łap​ki, gdy w za​ro​ślach roz​legł się tu​pot wie​lu stóp. – Prę​dzej! Ktoś tu idzie! – jęk​nę​ła pan​na Ofe​lia. – Pew​nie ten, kto za​sta​wił te si​dła – te​raz i Grif​fin wpadł w po​płoch. Z całą pew​no​ścią ten, kto to uczy​nił, nie miał do​brych in​ten​cji. – Po​śpiesz się! – po​pę​dza​ła pan​na Łycz​ko. – Może to zno​wu ten prze​klę​ty ka​zu​ar wró​cił, żeby zro​bić so​bie ze mnie prze​ką​skę. Gre​go​ry Grif​fin wdra​pał się na ga​łąź, żeby od​wią​zać nogi pan​ny Ofe​lii, gdy w tym sa​mym mo​men​cie z za​ro​śli wy​pa​dło kil​ka osób.

Jim z wra​że​nia aż prze​tarł oczy. W jego pu​łap​ce tkwi​ło ja​kieś dzi​wo. Mia​ło roz​czo​chra​ne wło​sy, było brud​ne i umo​ru​sa​ne i wy​glą​da​ło zu​peł​nie jak… – Pan​na Ofe​lia!!! – gło​śny okrzyk ra​do​ści wy​do​był się nie​mal jed​no​cze​śnie z pię​ciu gar​deł na​le​żą​cych do ro​dzi​ny Gard​ne​rów. – Stać! – sir Ed​mund oprzy​tom​niał w jed​nej chwi​li na wi​dok po​tęż​ne​go męż​czy​zny na ga​łę​zi drze​wa. – Och, ten Tar​zan jest ze mną! – wy​krzyk​nę​ła pan​na Ofe​lia ura​do​wa​na wi​do​kiem dro​gich przy​ja​ciół. – Za​raz pani po​mo​że​my! – Jim z Mar​ti​nem na​tych​miast do niej pod​-

bie​gli. Kie​dy pan​na Ofe​lia sta​nę​ła wresz​cie na zie​mi, uści​ska​ła dzie​cia​ki, pa​nią Me​lin​dę i sir Ed​mun​da. Przed​sta​wi​ła też pi​lo​ta Grif​fi​na.

– Skąd się tu wzię​li​ście? Mo​gła​bym się spo​dzie​wać każ​de​go w tej dżun​gli, tyl​ko nie was – nie mo​gła się na​dzi​wić. – Do​wie​dzie​li​śmy się o wy​pad​ku i przy​le​cie​li​śmy – wy​ja​śni​ła szyb​ko Mary Jane. – A gdzie Ania i Bar​tek? – roz​glą​da​ła się ner​wo​wo. Sko​ro pan​na Ofe​lia prze​ży​ła ka​ta​stro​fę, to ro​dzeń​stwo Ostrow​skich też po​win​no gdzieś tu być. – No wła​śnie, gdzie oni są? – spy​tał Mar​tin. Pan​na Łycz​ko po​smut​nia​ła. – Wszy​scy prze​ży​li​śmy ka​ta​stro​fę, Gre​go​ry nas ura​to​wał – spoj​rza​ła na ro​słe​go pi​lo​ta z nie​wy​mu​szo​ną wdzięcz​no​ścią. – Roz​sza​la​ła się ule​wa, pró​bo​wa​-

li​śmy wy​do​stać się z par​ku, ale za​błą​dzi​li​śmy Zbu​do​wa​li​śmy sza​łas i chcie​li​śmy prze​cze​kać w nim noc. Dzie​ci mu​sia​ły od​po​cząć. Gdy się obu​dzi​łam, nie było już Ani. Za​czę​li​śmy jej szu​kać, ale wte​dy znik​nął też Bar​tek – mó​wi​ła ła​mią​cym się gło​sem. – Na​wet wom​bat Fe​liks prze​padł. Trop ury​wa się na ba​gnach, tu​taj nie​da​le​ko. – Przez cały czas ich szu​ka​my, ale po​trzeb​ny jest od​po​wied​ni sprzęt, żeby wy​ru​szyć na mo​kra​dła – do​dał Grif​fin. – Sami nie damy rady. – Już ja bym dała radę! – prze​rwa​ła mu pan​na Ofe​lia. – Tyl​ko że ktoś za​sta​wił te dur​ne si​dła – kop​nę​ła linę.

Mary Jane za​ka​sła​ła zmie​sza​na, a Jim z Mar​ti​nem wy​mie​ni​li po​ro​zu​mie​waw​cze spoj​rze​nia. Wo​le​li na ra​zie nie mó​wić pan​nie Ofe​lii praw​dy, nie mo​gli prze​cież prze​wi​dzieć, że to wła​śnie ona wpad​nie w za​sta​wio​ną przez nich pu​łap​kę. – Jest z wami ktoś jesz​cze? – pan​na Ofe​lia zwró​ci​ła się do sir Ed​mun​da i pani Me​lin​dy – Tak, szu​ka was wie​le osób. Jest tu​taj Be​ata, Bar​ba​ra, Ja​son, Adam i Ry​szard. Prze​cze​su​ją te​ren w in​nym miej​scu – od​par​ła pani Me​lin​da. – Ry​szard?! – jej ser​ce za​bi​ło gwał​tow​niej. – Boże, Ostrow​scy pew​nie umie​ra​ją z nie​po​ko​ju! Nie mie​li​śmy te​le​-

fo​nów i w ża​den spo​sób nie mo​gli​śmy się z ni​kim skon​tak​to​wać – la​men​to​wa​ła pan​na Ofe​lia. – Nie​ofi​cjal​ny ko​mu​ni​kat gło​sił, że nikt nie prze​żył tej ka​ta​stro​fy – do​rzu​cił sir Ed​mund. – A fa​tal​na po​go​da unie​moż​li​wia​ła po​szu​ki​wa​nia. – Ostrow​scy bar​dzo się ucie​szą, gdy usły​szą, że ży​jesz – pani Me​lin​da wy​cią​ga​ła z ple​ca​ka te​le​fon sa​te​li​tar​ny – Tak, tyl​ko że zgu​bi​łam ich dzie​ci – pan​na Ofe​lia wes​tchnę​ła stra​pio​na i bar​dzo po​smut​nia​ła.

Sta​ry Geof​frey wszedł do cha​ty ukry​tej głę​bo​ko na nie​do​stęp​nej wy​sep​ce po​środ​ku man​gro​we​go lasu. Idą​cy z nim mały chło​piec niósł dzba​nek ze świe​żą wodą, któ​rą do​pie​ro co na​brał z czy​ste​go jak krysz​tał źró​deł​ka. – Czy oni wy​zdro​wie​ją? – za​py​tał z tro​ską w gło​sie. Jego dzia​dek, sta​ry Abo​ry​gen, miesz​ka​ją​cy na tych ba​gnach od bar​dzo daw​na, po​gła​skał swo​je​go wnu​ka po kę​dzie​-

rza​wej, ciem​nej gło​wie i od​rzekł: – Da​łem im le​kar​stwo, go​rącz​ka ustą​pi​ła i wkrót​ce będą cał​kiem zdro​wi.

Po tych sło​wach ra​zem z wnu​kiem wszedł do cha​ty, w któ​rej na po​sła​niu z ga​łę​zi i li​ści le​ża​ła dwój​ka dzie​ci. Byli do sie​bie bar​dzo po​dob​ni i mie​li

pra​wie iden​tycz​ny ko​lor wło​sów. Moż​na się było od razu do​my​ślić, że są ro​dzeń​stwem. Abo​ry​geń​ski chło​piec pod​szedł naj​pierw do dziew​czyn​ki. Mia​ła spie​czo​ne usta i wy​mi​ze​ro​wa​ną bu​zię po tra​wią​cej ją go​rącz​ce. Da​vid przy​ło​żył dłoń do jej czo​ła, było chłod​ne. Dzia​dek miał ra​cję, tem​pe​ra​tu​ra ustą​pi​ła. Dziew​czyn​ka po​ru​szy​ła się, a po chwi​li otwo​rzy​ła oczy. – Pić! – wy​szep​ta​ła. Da​vid na​tych​miast po​dał jej do ust dzba​nek z wodą. Kie​dy dziew​czyn​ka za​spo​ko​iła pra​gnie​nie, ro​zej​rza​ła się z nie​po​ko​jem. Nie mia​ła po​ję​cia, skąd wzię​ła się w tej cha​cie, dla​cze​go jej brat leży obok niej

i nadal jest nie​przy​tom​ny, i kim są po​chy​le​ni nad nią lu​dzie. Skąd wzię​li się tu​taj Abo​ry​ge​ni? Gdzie jest pan​na Ofe​lia i pi​lot Gre​go​ry Grif​fin? A może ci lu​dzie wy​rzą​dzi​li im ja​kąś krzyw​dę? – Leż spo​koj​nie – przy​ka​zał jej ge​stem chło​piec. Sta​rzec ku​ca​ją​cy za nim wni​kli​wie przy​pa​try​wał się bia​łym dzie​ciom. Dziew​czyn​ka wciąż nie zna​ła jego za​mia​rów. Jego czar​ne, nie​prze​nik​nio​ne oczy nie zdra​dza​ły ni​cze​go. Tli​ła się w nich je​dy​nie jak​by odro​bi​na smut​ku. – Gdzie ja je​stem? Co zro​bi​li​ście mo​je​mu bra​tu? Bar​tek, obudź się! – po​trzą​snę​ła bra​ta za rękę. Ania nie pa​mię​ta​ła zu​peł​nie nic. Nie wie​dzia​ła, w jaki spo​sób zna​la​zła się

w tym miej​scu. Przy​po​mi​na​ła so​bie je​dy​nie tę noc, któ​rą spę​dza​li po ka​ta​stro​fie sa​mo​lo​tu w sza​ła​sie wraz z pan​ną

Ofe​lią i Griff inem. Ania w nocy prze​bu​dzi​ła się, usły​sza​ła ja​kąś prze​dziw​ną me​lo​dię i ru​szy​ła za nią. Nie pa​mię​ta​ła, jak dłu​go szła nocą przez dżun​glę, ale chy​ba na​tknę​ła się na ja​kieś ba​gna. Mia​ła ze sobą Fe​lik​sa, wszyst​kie po​zo​sta​łe wspo​mnie​nia po​zo​sta​wa​ły jak​by za gru​bą kur​ty​ną, któ​rej nie mo​gła

od​sło​nić. – Gdzie jest mój wom​bat? – za​py​ta​ła ci​chym, lecz znacz​nie już moc​niej​szym gło​sem i wo​dzi​ła po sza​ła​sie wzro​kiem. Fe​liks, jak​by tyl​ko cze​kał aż dziew​czyn​ka się obu​dzi. Wsko​czył na​gle na jej po​sła​nie i przy​tu​lił się do niej moc​no. Abo​ry​geń​ski chło​piec ro​ze​śmiał się ser​decz​nie na ten wi​dok, a w jego oczach za​mi​go​ta​ły we​so​łe iskier​ki. Na twa​rzy sta​re​go Geof​freya rów​nież za​wi​tał uśmiech. Zwie​rząt​ko prze​ła​ma​ło pierw​sze lody w kon​tak​cie tych ob​cych so​bie lu​dzi. Śmiech obu​dził wresz​cie i Bart​ka. Był tak samo zdez​o​rien​to​wa​ny jak Ania i tak samo nie​wie​le pa​mię​tał.

Na​stęp​ne​go dnia Bar​tek z Anią czu​li się już znacz​nie le​piej. Go​rącz​ka, któ​ra ich tra​wi​ła, mi​nę​ła. Obo​je nadal nie pa​mię​ta​li, w ja​kiś spo​sób do​sta​li się do cha​ty Abo​ry​ge​nów. Do​pie​ro mały Da​vid ła​ma​ną an​gielsz​czy​zną wy​ja​śnił, że ra​zem z dziad​kiem zna​leź​li naj​pierw nie​przy​tom​ną Anię, a póź​niej Bart​ka. Bar​dzo zdzi​wi​li się wi​dząc na mo​cza​rach bia​łe dzie​ci. Za​sta​na​wia​li się, co z nimi zro​bić. – Dzia​dek stwier​dził, że je​ste​ście cho​rzy i ma​cie go​rącz​kę – opo​wia​dał. – Wcze​śniej by​li​śmy cał​kiem zdro​wi – zdzi​wił się Bar​tek.

– Nie je​ste​ście przy​zwy​cza​je​ni do ba​gien – orzekł krót​ko mały Da​vid. – Ja na pew​no nie je​stem przy​zwy​cza​jo​na do tych ko​ma​rów i much – Ania oga​nia​ła się ręką od wy​jąt​ko​wo na​tręt​nych owa​dów. – Mie​li​śmy wy​pa​dek, po​tem cały czas pa​da​ło, by​li​śmy mo​krzy, głod​ni i bar​dzo zmę​cze​ni. I za​błą​dzi​li​śmy – tłu​ma​czył po​wo​li Bar​tek, a Da​vid ki​wał gło​wą na znak, że wszyst​ko ro​zu​mie. – On ma ra​cję, tak na​praw​dę mu​sie​li​śmy za​cho​ro​wać już w nocy, za​nim wy​szłaś z sza​ła​su – Bar​tek zwró​cił się do sio​stry. – A ta mu​zy​ka? Pa​mię​tam dziw​ną mu​zy​kę – to było ostat​nie wy​raź​ne wspo​mnie​nie Ani.

– No wła​śnie, ja też ją sły​sza​łem! Po​tra​fisz nam to wy​tłu​ma​czyć? Skąd ta pieśń, któ​rą sły​sze​li​śmy w le​sie? Czy to wy ją śpie​wa​li​ście? Da​vid wzru​szył ra​mio​na​mi. – Cza​sem du​chy śpie​wa​ją – od​rzekł enig​ma​tycz​nie. – Du​chy? – Ania od​ru​cho​wo przy​su​nę​ła się bli​żej bra​ta. – Du​chy lasu i du​chy przod​ków – uzu​peł​nił chło​piec. Po czym, naj​wy​raź​niej uni​ka​jąc dal​szej roz​mo​wy, za​czął ba​wić się z Fe​lik​sem. Bar​tek przez mo​ment nad czymś się za​sta​na​wiał. Po chwi​li wy​cią​gnął z kie​sze​ni trzy po​mię​te kar​ty, wy​brał damę pik i po​ka​zał ją Da​vi​do​wi.

– A może tę pieśń śpie​wa​ły du​chy Dia​men​to​wej Do​li​ny. Sły​sza​łeś coś o niej? – po​ka​zał na​ry​so​wa​ny na kar​cie dia​ment. – Wiesz, gdzie ona się znaj​du​je? Chło​piec przyj​rzał się uważ​nie. – Tego wła​śnie szu​ka​li​ście na mo​cza​rach? To dla​te​go tu​taj przy​by​li​ście? Szu​ka​cie do​li​ny? – za​py​tał po​waż​nym to​nem. – Na mo​kra​dła tra​fi​li​śmy przy​pad​kiem – od​par​ła Ania. – Roz​bił się nasz sa​mo​lot i za​gu​bi​li​śmy się w le​sie, już ci mó​wi​li​śmy. W nocy usły​sza​łam tę pieśń i po​szłam za nią. Za​pro​wa​dzi​ła mnie nad ba​gna, a po​tem za​cho​ro​wa​łam i nic już nie pa​mię​tam. Mój brat po​szedł mnie

szu​kać i jego spo​tka​ło to samo. Obu​dzi​li​śmy się w wa​szej cha​cie. Ale praw​dą jest, że szu​ka​li​śmy wcze​śniej Dia​men​to​wej Do​li​ny. Wła​śnie dla​te​go chcie​li​śmy tu​taj przy​le​cieć. – Tego oba​wiał się mój dzia​dek. – Cze​go? – za​py​tał Bar​tek, ale Da​vid nie od​po​wie​dział na to py​ta​nie. Po​pa​trzył na kar​tę z damą pik i po​wie​dział: – Znam to miej​sce. – Na​praw​dę? – ucie​szy​ła się Ania. – Za​pro​wa​dzisz nas tam? Chło​piec przez chwi​lę na​my​ślał się. – Do​brze. Za​pro​wa​dzę was. Mó​wił to jed​nak bez en​tu​zja​zmu. – Przy​go​tu​ję łód​kę – po​wie​dział i wy​szedł z cha​ty

Po​dróż przez na​mo​rzy​no​wy las zda​wa​ła się cią​gnąć w nie​skoń​czo​ność. Świe​tli​ste pro​mie​nie słoń​ca prze​świ​ty​wa​ły przez ko​ro​ny drzew, a wy​sta​ją​ce z zie​lon​ka​wej wody ko​rze​nie two​rzy​ły ist​ne la​bi​ryn​ty. Ania mo​gła​by się za​ło​żyć, że miesz​ka​ją w nich stwo​rze​nia i du​chy z abo​ry​geń​skich le​gend. Była w sta​nie uwie​rzyć, że to one śpie​wa​ły tę przej​mu​ją​cą pieśń, któ​rą sły​sza​ła wraz z Bart​kiem. Na​gle, tuż obok łód​ki, któ​rą

pły​nę​li, ol​brzy​mi kro​ko​dyl za​rzu​cił ogo​nem i kłap​nął pasz​czą, a po​tem za​nu​rzył się pod wodą. Ania z nie​po​ko​jem ob​ser​wo​wa​ła po​marsz​czo​ną po​wierzch​nię mo​kra​dła. Na​wet Fe​liks, któ​ry drze​mał na sto​pach dziew​czyn​ki, po​ru​szył się nie​spo​koj​nie. Gdy​by kro​ko​dyl ze​chciał się wy​nu​rzyć obok ich nie​wiel​kiej ło​dzi, z pew​no​ścią by ją prze​wró​cił. – Nie za​ata​ku​ją nas? – Bar​tek wska​zał wy​sta​ją​ce spod wody nie​ru​cho​me źre​ni​ce. Da​vid mil​czał, czym wca​le nie po​pra​wił sa​mo​po​czu​cia Ani i Bart​ka. Trud​no było po​wie​dzieć, ile tak na​praw​dę cza​su upły​nę​ło, nim łód​ka do​pły​nę​ła do ka​mie​ni​ste​go brze​gu.

– Da​le​ko jesz​cze? – spy​ta​ła Ania. Da​vid po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Już bli​sko.

Owe „bli​sko” ozna​cza​ło jesz​cze pra​wie go​dzin​ny marsz wzdłuż rwą​ce​go stru​mie​nia mię​dzy dwo​ma wzgó​rza​mi.

Ania po​czu​ła się bar​dzo zmę​czo​na. Nie​daw​na go​rącz​ka znacz​nie nad​wą​tli​ła jej i tak już szczu​płe siły. Wresz​cie Da​vid za​trzy​mał się i rzekł z po​wa​gą: – To tu​taj – sta​nął przed ol​brzy​mim, wie​ko​wym drze​wem. Bar​tek otarł pot z czo​ła. Jego ser​ce biło jak sza​lo​ne. Na​gle Ania wy​krzyk​nę​ła: – Zo​bacz! Tu są ja​kieś ini​cja​ły! Bar​tek pod​szedł do drze​wa. W gru​bym pniu wciąż były wi​docz​ne dwie li​te​ry: WD – Ktoś tu był przed nami! Coś ci przy​po​mi​na​ją te li​te​ry? – Ania pa​trzy​ła na

bra​ta. – Wil​liam Dic​kins? – Bar​tek był tak samo zdu​mio​ny jak Ania. – Czy był tu już ja​kiś Eu​ro​pej​czyk? – spy​tał abo​ry​geń​skie​go to​wa​rzy​sza. Chło​piec nie od​po​wie​dział. Albo nie chciał, albo nie zro​zu​miał py​ta​nia. Uchy​lił za to ol​brzy​mie, so​czy​ście zie​lo​ne li​ście, jak​by otwie​rał ma​gicz​ne wro​ta. Fe​liks wbiegł pierw​szy. Ania z Bart​kiem wstrzy​ma​li od​de​chy i wy​mie​ni​li ze sobą szyb​kie spoj​rze​nia. Po chwi​li zna​leź​li się w nie​zwy​kłym miej​scu. Była to nie​wiel​ka do​li​na ukry​ta pod ko​pu​łą gi​gan​tycz​nych eu​ka​lip​tu​sów, znacz​nie prze​wyż​sza​ją​cych na​wet se​kwo​je. Wy​pły​wał z niej ma​low​ni​czy

stru​mień spły​wa​ją​cy ka​ska​da​mi ze wzgó​rza. Wy​star​czy​ło, że Bar​tek trą​cił nogą byle jaki ka​mień, a pod nim za​raz uka​zy​wał się ogrom​nych roz​mia​rów dia​ment. Było ich całe mnó​stwo. Do​li​na nie​mal lśni​ła w bla​sku sło​necz​nych pro​mie​ni prze​świ​tu​ją​cych przez gę​ste li​sto​wie. Nie​oszli​fo​wa​ne ka​mie​nie mia​ły im​po​nu​ją​ce roz​mia​ry, a ich nie​zli​czo​na ilość

przy​pra​wia​ła o za​wrót gło​wy. Bar​tek z Anią od razu wie​dzie​li, że Dia​men​to​wa Do​li​na jest bez​cen​na. Ol​brzy​mie bo​gac​two, ja​kie skry​wa​ła, było wprost nie​wy​obra​żal​ne. – Jak tu pięk​nie – Ania szep​ta​ła z za​-

chwy​tem. Po​wie​trze wy​peł​nia​ły mie​nią​ce się dro​bin​ki dia​men​to​we​go pyłu. – Kur​czę blasz​ka! – Bar​tek czuł się rów​nie oszo​ło​mio​ny. Wi​dział wie​le skar​bów, ale Dia​men​to​wa Do​li​na nie da​wa​ła się po​rów​nać z ni​czym, co wi​dział do tej pory Ania usia​dła na zie​mi, wy​cią​gnę​ła ze swo​jej tor​by Kro​ni​kę Ar​cheo i oca​la​łym, kró​ciut​kim ołów​kiem za​czę​ła w niej szki​co​wać. W tym cza​sie jej brat cho​dził po do​li​nie i co rusz wy​krzy​ki​wał: – O kur​cza​ki, jaki ten duży! – za​raz jed​nak znaj​do​wał jesz​cze więk​szy dia​ment i wy​krzy​ki​wał jesz​cze gło​śniej: –

Nig​dy cze​goś ta​kie​go nie wi​dzia​łem! Fe​liks cho​dził za nim i jak pie​sek ob​wą​chi​wał każ​de jego zna​le​zi​sko. Ania ro​ze​śmia​ła się. Bar​tek był na​praw​dę pod​eks​cy​to​wa​ny Ode​rwa​ła na chwi​lę wzrok od swo​je​go ry​sun​ku i po​pa​trzy​ła na Da​vi​da, któ​ry sie​dział nad szem​rzą​cym stru​my​kiem. W jego oczach do​strze​gła coś szcze​gól​ne​go. Abo​ry​geń​ski chło​piec gła​skał pień sta​re​go eu​ka​lip​tu​sa i nu​cił ci​chut​ko ja​kąś pieśń, jak​by że​gnał się ze sta​rym, uko​cha​nym przy​ja​cie​lem. Ania w lot po​ję​ła, co się sta​ło. Pod​bie​gła do bra​ta, po​cią​gnę​ła go za rękę i ru​chem gło​wy wska​za​ła chłop​ca. W pierw​szym mo​men​cie Bar​tek nie zro​zu​miał, o co sio​strze cho​dzi.

– Ład​nie śpie​wa – mruk​nął i da​lej gła​dził rę​ko​ma ko​lej​ne dia​men​ty. – Nie o to cho​dzi – za​opo​no​wa​ła Ania. – A o co? – Bar​tek nadal nie od​ry​wał wzro​ku od dro​go​cen​nych ka​mie​ni. – O nas! Tym ra​zem Bar​tek uniósł gło​wę i bacz​niej przyj​rzał się sio​strze, a po​tem zer​k​nął na abo​ry​geń​skie​go przy​ja​cie​la. – Ro​zu​miesz? – Ania nie​znacz​nie ski​nę​ła gło​wą na Da​vi​da i całą do​li​nę. – To jest jego dom – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem. – Te dia​men​ty nie mają dla nie​go żad​nej war​to​ści. On ko​cha to miej​sce. Je​śli ko​muś po​wie​my o tej do​li​nie, Da​vid stra​ci dom!

– Ania szep​ta​ła go​rącz​ko​wo. – To dla​te​go jego dzia​dek był taki smut​ny, gdy do​wie​dział się, cze​go szu​ka​my! Bar​tek wes​tchnął. Zu​peł​nie o tym nie po​my​ślał. Dia​men​to​wa Do​li​na była tyl​ko ko​lej​ną za​gad​ką, któ​rą pra​gnął roz​wią​zać, ko​lej​nym skar​bem, któ​ry pra​gnął od​na​leźć. – Wiesz, jak wy​glą​da ko​pal​nia dia​men​tów? – Ania szep​ta​ła da​lej. – Ja​sne – Bar​tek po​ki​wał gło​wą. Na miej​scu pięk​nej do​li​ny po​ro​śnię​tej tro​pi​kal​ny​mi drze​wa​mi, po​śród któ​rych żyły za​pew​ne rzad​kie i być może jesz​cze na​wet nie od​kry​te ga​tun​ki zwie​rząt, wy​obra​ził so​bie ogrom​ną dziu​rę w zie​mi. Nie miał złu​dzeń co do tego, że je​śli tyl​-

ko ujaw​nią po​ło​że​nie do​li​ny, na​tych​miast zja​wią się tu bul​do​że​ry, wy​tną drze​wa, znisz​czą wszyst​ko i przy​stą​pią do wy​do​by​cia dia​men​tów. A Da​vid i jego lud stra​cą dom, któ​ry ko​cha​ją. Bar​tek jesz​cze raz wes​tchnął głę​bo​ko. Zde​cy​do​wa​nie nie chciał przy​kła​dać do tego ręki. Pod​szedł do ma​łe​go przy​ja​cie​la i po​wie​dział do nie​go po​ru​szo​ny: – Słu​chaj, nie po​zwo​li​my, żeby ktoś znisz​czył tę do​li​nę. Abo​ry​geń​ski chło​piec spoj​rzał mu prze​ni​kli​wie w oczy, jak​by umiał czy​tać w my​ślach i spraw​dzał, czy Bar​tek mówi praw​dę. Bia​li lu​dzie na​zbyt czę​sto nie do​trzy​my​wa​li sło​wa. Lecz Bar​tek nie

kła​mał. Wie​dział, że kie​dyś i tak ktoś pew​nie od​naj​dzie to miej​sce, ale oni z Anią będą przy​najm​niej mie​li czy​ste su​mie​nia. – Nie chce​my po​zba​wiać wa​sze​go ple​mie​nia domu – jesz​cze raz po​wtó​rzył z na​ci​skiem. – I tak nie ma​cie tu​taj ła​twe​go ży​cia. Cie​szy​my się, że od​na​leź​li​śmy tę do​li​nę, ale nie po​wie​my o niej ni​ko​mu, kto chciał​by ją znisz​czyć – jesz​cze raz za​pew​nił Bar​tek. Da​vid uśmiech​nął się. – Czy mo​żesz nas za​pro​wa​dzić do ja​kiejś dro​gi, że​by​śmy mo​gli wró​cić do na​sze​go domu? – za​py​ta​ła Ania. – Bar​dzo tę​sk​ni​my za ro​dzi​ca​mi i za pan​ną Ofe​lią, i za na​szą cio​cią Ba​sią.

Wom​bat chrząk​nął, jak​by chciał po​wie​dzieć, że on rów​nież tę​sk​ni już do ro​dzin​nej Ta​sma​nii. – Do​brze – zgo​dził się Da​vid. – Ale do​pie​ro ju​tro, bo cze​ka nas da​le​ka dro​ga. – Ja​sne, co to dla nas! – za​śmiał się Bar​tek. Miał wra​że​nie, że już całe wie​ki miesz​ka w tych dzi​kich, au​stra​lij​skich ostę​pach.

– Nad​cho​dzi zmierzch i nadal nic – mar​twi​ła się pani Be​ata. Wraz z mę​żem i ku​zyn​ką Bar​ba​rą oraz Ja​so​nem na ło​dzi przy​sto​so​wa​nej do pły​wa​nia po mo​kra​dłach prze​szu​ki​wa​li roz​le​głe ba​gna. Nie​da​le​ko nich pły​nę​li Gard​ne​ro​wie, a w trze​ciej ło​dzi pan​na Ofe​lia z Ry​szar​dem Ostrow​skim i Gre​go​rym Grif​fi​nem. Oprócz nich po​szu​ki​wa​nia pro​wa​dzi​ła rów​nież wy​spe​cja​li​zo​wa​na gru​pa ra​tow​ni​ków.

Sir Ed​mund zro​bił zwrot na pół​noc. Po​zo​sta​łe ło​dzie ru​szy​ły na wschód i na za​chód. – Nie jest do​brze – mruk​nął sir Gard​ner do żony, tak by dzie​ci tego nie sły​sza​ły. – Mo​kra​dła ro​bią się trud​ne do prze​by​cia. Da​lej już się nie prze​drze​my Bę​dzie​my mu​sie​li prze​rwać po​szu​ki​wa​nia. – Jak my to po​wie​my na​szym dzie​ciom? – wes​tchnę​ła pani Me​lin​da, z tro​ską pa​trząc na chłop​ców i Mary Jane, któ​rzy przez lor​net​ki wy​pa​try​wa​li śla​dów swo​ich naj​lep​szych przy​ja​ciół. Wresz​cie na mo​kra​dłach za​pa​dał zmrok, a eki​py po​szu​ki​waw​cze zo​sta​ły zmu​szo​ne do prze​rwa​na pra​cy. Ra​tow​ni​-

cy byli smut​ni i przy​gnę​bie​ni. Wie​dzie​li, że za​gi​nio​nych dzie​ci nie uda się już od​na​leźć. Nie mia​ły szans na ba​gnach, nikt nie miał​by – Nad​cho​dzi ule​wa, trze​ba się stąd wy​co​fać w bez​piecz​ne miej​sce – je​den z ra​tow​ni​ków pod​szedł do pań​stwa Ostrow​skich. Jim z Mar​ti​nem omal nie wy​buch​nę​li pła​czem na te sło​wa. Mary Jane wciąż nie mo​gła uwie​rzyć, że cała ta hi​sto​ria mo​gła​by za​koń​czyć się tak tra​gicz​nie – Za​cze​kaj​my jesz​cze chwi​lę! – bła​ga​ła. Pani Be​ata spoj​rza​ła na nią z wdzięcz​no​ścią. – Cze​ka​nie nic tu​taj nie po​mo​że – po​-

wie​dział z na​ci​skiem do​wo​dzą​cy ak​cją po​szu​ki​waw​czą Mal​colm West. – Ci​cho! – pan​na Ofe​lia prze​rwa​ła mu. – Bar​dzo mi przy​kro, ale chy​ba bę​dzie​cie pań​stwo mu​sie​li po​go​dzić się z… – pod​jął da​lej West. Wie​dział, że to trud​ne, ale mu​siał prze​ko​nać tych lu​dzi, że już za​pew​ne nie ma kogo szu​kać. – Po​wie​dzia​łam ci​cho! – zgro​mi​ła go wzro​kiem pan​na Ofe​lia. – Sły​szy​cie? Wszy​scy po​pa​trzy​li zdu​mie​ni na pan​nę Łycz​ko. Na ba​gnach gło​śno re​cho​ta​ły żaby, nie​zno​śnie cy​ko​ta​ły cy​ka​dy, a las wy​da​wał set​ki dziw​nych, trud​nych do roz​po​zna​nia dźwię​ków. – O co ci cho​dzi? – za​py​tał Ry​szard.

– Coś jak plusk wody… Mal​colm West po​pa​trzył na nią ze współ​czu​ciem. – To kro​ko​dy​le – Pro​szę się uci​szyć! To nie są kro​ko​dy​le! To… łódź! – Ale wszyst​kie ło​dzie już wró​ci​ły – od​parł West. – No wła​śnie! – Mary Jane pod​sko​czy​ła i pę​dem ru​szy​ła na brzeg mo​kra​dła.

Po chwi​li już wszy​scy sły​sze​li ci​chy, lecz mia​ro​wy plusk wody. – Ktoś tu pły​nie – Jim aż wstrzy​mał od​dech. Uno​szą​ce się nad wodą gę​ste kłę​by mgły i ol​brzy​mie man​grow​ce wciąż za​sła​nia​ły nie​wi​dzial​ną łódź. Aż wresz​cie… – To oni! – krzyk​nę​ła pani Be​ata, któ​-

rej ser​ce i prze​czu​cie pod​po​wia​da​ło, że to wła​śnie Ania i Bar​tek. – Na​sze dzie​ci! Te​raz już wy​raź​nie z ba​gien​nych opa​rów wy​ło​ni​ła się łódź, a w niej za​ry​so​wa​ły się czte​ry syl​wet​ki. Jesz​cze kil​ka nie​zno​śnie dłu​gich, peł​nych na​pię​cia chwil i pra​sta​rą pusz​czą wstrzą​snął wiel​ki i gło​śny okrzyk ra​do​ści: – To oni! Ania, Bar​tek! Wkrót​ce łódź przy​bi​ła do brze​gu. Sie​dział w niej wie​ko​wy, po​marsz​czo​ny Abo​ry​gen i jego mały wnu​czek, a obok nie​go cali i zdro​wi mło​dzi Ostrow​scy. Był z nimi na​wet wom​bat Fe​liks.

– Gdy​by nie Abo​ry​ge​ni, zgi​nę​li​by​śmy z Anią! – Bar​tek ko​lej​ny raz opo​wia​dał całą hi​sto​rię od mo​men​tu za​gi​nię​cia. Cho​ciaż ro​dzi​ce i wszy​scy po​zo​sta​li wy​-

lew​nie dzię​ko​wa​li sta​re​mu Geof​frey’owi oraz jemu wnucz​ko​wi i py​ta​li, w jaki spo​sób mogą się od​wdzię​czyć, Abo​ry​ge​ni ni​cze​go nie chcie​li. Po​że​gna​li się i od​pły​nę​li. Ania dłu​go pa​trzy​ła na nik​ną​cą w mro​ku łód​kę. Da​vid pod​niósł jesz​cze rękę i po raz ostat​ni ją po​zdro​wił. – Jak tam było? – spy​tał Jim, ma​jąc na my​śli abo​ry​geń​ską osa​dę. – Cał​kiem faj​nie – od​par​ła z uśmie​chem Ania. – Cho​ciaż ty byś tam pew​nie dłu​go nie wy​trzy​mał – ro​ze​śmia​ła się. – Dla​cze​go żyją na tych mo​kra​dłach? To okrop​ne miej​sce! – wzdry​gnął się Jim. – Za​szy​li się tam z dala od cy​wi​li​za​-

cji, bo tyl​ko tam mogą żyć tak, jak chcą – od​rzekł Bar​tek. – Wy​bra​li taki styl ży​cia i czu​ją się tam wol​ni. Mia​sto im nie od​po​wia​da. – I tak bez kom​pu​te​rów i in​ter​ne​tu? – Jim nie po​tra​fił so​bie tego wy​obra​zić. – Naj​wy​raź​niej moż​na żyć bez kom​pu​te​rów – za​śmia​ła się Mary Jane – Ale jak to? – Jim wciąż się dzi​wił. – Nie mają do​stę​pu do wszyst​kich na​szych in​for​ma​cji! – Wie​dzę po​trzeb​ną im do prze​ży​cia mają w swo​jej gło​wie – wtrą​ci​ła się pan​na Ofe​lia, któ​ra aku​rat prze​cho​dzi​ła obok dzie​ci. – Wie​lu wa​szych ró​wie​śni​ków ma ogrom​ny do​stęp do wie​dzy, ale i tak wca​le z tego nie ko​rzy​sta – wzru​-

szy​ła ra​mio​na​mi i po​de​szła do Ry​szar​da Ostrow​skie​go, któ​ry wi​dząc miny dzie​ci, szyb​ko za​wo​łał pan​nę Łycz​ko. – Do​brze, że nie pal​nę​ła nam ka​za​nia o grach – Jim prze​wró​cił ocza​mi. – Gdy​by nie wu​jek Ry​szard, na pew​no by nas jesz​cze po​drę​czy​ła – za​śmia​ła się Ania. – Wasz wu​jek jest chy​ba tro​chę za​zdro​sny o Grif​fi​na – szep​nę​ła Mary Jane. Dzie​ci spoj​rza​ły ukrad​kiem na Ry​szar​da Ostrow​skie​go, któ​ry przy ro​słym pi​lo​cie wy​da​wał się nie​co mniej​szy niż zwy​kle. Rze​czy​wi​ście, ły​pał na Au​stra​lij​czy​ka po​dejrz​li​wym wzro​kiem za każ​dym ra​zem, gdy ten coś we​so​ło za​ga​dy​-

wał do Ofe​lii. – Cie​ka​we, co z tego wy​nik​nie – za​chi​cho​ta​ła Mary Jane. – E, tam! Le​piej po​wiedz​cie, co z Dia​men​to​wą Do​li​ną! – do​ma​gał się z wy​pie​ka​mi na po​licz​kach Mar​tin. – Pst! – Bar​tek po​ło​żył pa​lec na ustach i ro​zej​rzał się ner​wo​wo, czy nikt z do​ro​słych nie usły​szał tego py​ta​nia. – Hej! Wy coś wie​cie! – Mary Jane za​szep​ta​ła za​in​try​go​wa​na za​cho​wa​niem przy​ja​ciół. – Od​na​leź​li​śmy ją – wy​szep​ta​ła Ania. – Co? – wy​rwa​ło się Mar​ti​no​wi. – Ci​szej! – Mary Jane syk​nę​ła na bra​ta. – Gdzie? Mów​cie coś wię​cej!

Ania z Bart​kiem rzu​ci​li kil​ka ukrad​ko​wych spoj​rzeń w kie​run​ku do​ro​słych, wciąż za​ję​tych opo​wia​da​niem so​bie prze​bie​gu ostat​nich wy​da​rzeń. Dzie​ci ode​szły jesz​cze kil​ka kro​ków, ale tak, żeby nie wzbu​dzać za​nie​po​ko​je​nia ro​dzi​ców. – Kie​dy za​cho​ro​wa​li​śmy na mo​kra​dłach, zna​leź​li nas Abo​ry​ge​ni i ura​to​wa​-

li. Po​ka​za​łem Da​vi​do​wi kar​tę, tę od Ali​ce, i spy​ta​łem o Dia​men​to​wą Do​li​nę. Nie są​dzi​łem, że bę​dzie coś o niej wie​dział. – Da​vid za​pro​wa​dził nas do do​li​ny! – Ania nie wy​trzy​ma​ła i prze​rwa​ła bra​tu. – Wi​dzie​li​ście ją? Gdzie ona jest? – Mo​że​my też ją zo​ba​czyć? – bliź​nia​cy nie​cier​pli​wi​li się. – Z tym jest pe​wien pro​blem – Bar​tek wes​tchnął. – Dla​cze​go? – chłop​cy czu​li się zwie​dze​ni jego to​nem. – Chy​ba za​czy​nam się do​my​ślać – Mary Jane po​pa​trzy​ła uważ​nie na przy​ja​ciół. – Dia​men​to​wa Do​li​na znaj​du​je się na te​re​nie Abo​ry​ge​nów, praw​da?

– Wła​śnie – Ania po​ki​wa​ła gło​wą. – No i co z tego? – Jim i Mar​tin nie mo​gli po​jąć, w czym tkwił pro​blem. – Nie ro​zu​mie​cie? – Ania szep​ta​ła do bliź​nia​ków. – Je​śli ko​muś po​wie​my o tej do​li​nie, Abo​ry​ge​ni stra​cą swo​ją zie​mię. To jest ich dom! Chcie​li​by​ście stra​cić swój dom? – spy​ta​ła ob​ra​zo​wo. Mar​tin z Ji​mem po​pa​trzy​li na sie​bie. – Chy​ba nie – mruk​nę​li. – Z tych dia​men​tów nie mie​li​by pew​nie ani gro​sza. A stra​ci​li​by wszyst​ko, co mają i ko​cha​ją – prze​ko​ny​wał Bar​tek. – Ma​cie ra​cję – przy​zna​ła Mary Jane. – Obie​ca​li​śmy, że nie po​wie​my o ist​nie​niu Dia​men​to​wej Do​li​ny. – Ro​zu​mie​my. Ale tro​chę szko​da, że

nie mo​gli​śmy jej zo​ba​czyć – wes​tchnął z ża​lem Mar​tin. – Na ra​zie mogę wam ją po​ka​zać tyl​ko tak… Ania wy​cią​gnę​ła pod​nisz​czo​ną Kro​ni​kę Ar​cheo i otwo​rzy​ła ją na stro​nie, na któ​rej na​ma​lo​wa​ła Dia​men​to​wą Do​li​nę. Jim i Mar​tin po​chy​li​li się nad Kro​ni​ką. – Wy​obra​żam so​bie, jak pięk​nie musi wy​glą​dać w rze​czy​wi​sto​ści – roz​ma​rzy​ła się Mary Jane. – Może jesz​cze kie​dyś bę​dzie oka​zja i bę​dzie​my mo​gli zo​ba​czyć ją wszy​scy ra​zem – do​dał krze​pią​co Bar​tek.

– Pew​nie, do​li​na nie za​jąc, nie uciek​nie! – za​śmia​ła się ci​chut​ko Mary Jane.

– Ale na po​cie​sze​nie, mamy coś dla was – Bar​tek zro​bił ta​jem​ni​czą minę. Wom​bat Fe​liks, któ​re​go Mar​tin trzy​mał w ra​mio​nach, rów​nież prych​nął we​so​ło, jak​by i on nie mógł do​cze​kać się nie​spo​dzian​ki. – Po​dob​no dziew​czy​ny ko​cha​ją dia​men​ty – Bar​tek za​czął, pa​trząc na Mary Jane. – Po​wi​nien ci się spodo​bać – wy​cią​gnął z kie​sze​ni ka​mień wiel​ko​ści śliw​ki wę​gier​ki. Mary Jane otwo​rzy​ła usta ze zdu​mie​nia. – Czy to… – O kur​czę pie​czo​ne! – Mar​tin i Jim byli rów​nie zdu​mie​ni. – Ale mu​si​cie do​cho​wać ta​jem​ni​cy! –

po​pro​si​ła Ania. – Oczy​wi​ście – Mary Jane szyb​ko scho​wa​ła nie​oszli​fo​wa​ny dia​ment do swo​jej tor​by. – Póź​niej obej​rzy​my go do​kład​niej – obie​ca​ła swo​im młod​szym bra​ciom. Ką​tem oka za​uwa​ży​ła bo​wiem, że pan​na Ofe​lia zer​ka w ich stro​nę. – Dzię​ku​ję za ten klej​no​cik. Ale i tak naj​bar​dziej cie​szę się z tego, że ży​je​cie i że wszyst​ko do​brze się skoń​czy​ło – Mary Jane po​de​szła do Bart​ka, wspię​ła się na pal​ce i po​ca​ło​wa​ła go. – Ja też się bar​dzo cie​szę! – Bar​tek uści​skał Mary Jane. – O nie, oni zno​wu swo​je, blee! – Jim i Mar​tin wy​krzy​wi​li bu​zie – Urwi​sy z was, ale też się cie​szę, że

zno​wu was wi​dzę – Ania ro​ze​śmia​ła się i nim bliź​nia​cy zdą​ży​li się zo​rien​to​wać, dała każ​de​mu z nich ca​łu​sa. Chłop​cy zdę​bie​li i w jed​nej chwi​li obaj ob​la​li się czer​wo​ny​mi ru​mień​ca​mi. Bar​tek z Mary Jane par​sk​nę​li śmie​chem. Tę we​so​łą wy​mia​nę czu​ło​ści i drob​nych uszczy​pli​wo​ści prze​rwa​li ro​dzi​cie. – Dzie​ci! Wra​ca​my! – za​wo​ła​ła pani Me​lin​da. – Chodź​cie, chodź​cie! – wu​jek Ry​szard ma​chał ręką. – Nie​dłu​go zno​wu bę​dzie pa​dać. Le​piej, żeby nas już tu wte​dy nie było. Bar​tek, Mary Jane, Ania i wom​bat Fe​liks ru​szy​li pierw​si. Za nimi po​sztur​chu​-

jąc się szli Jim z Mar​ti​nem. Bra​cia kłó​ci​li się mię​dzy sobą za​wzię​cie: – To mnie naj​pierw po​ca​ło​wa​ła! – Nie​praw​da! A wła​śnie, że mnie! – Głu​pi je​steś! Po chwi​li wsie​dli do sa​mo​cho​dów te​re​no​wych i w le​sie za​pa​dła ci​sza. Pół go​dzi​ny póź​niej, pierw​sze de​li​kat​ne kro​ple desz​czu za​szem​ra​ły na li​ściach, a na mo​cza​rach, nad któ​ry​mi uno​si​ła się błę​kit​na​wa mgła, roz​le​gła się dziw​na, nie​po​ko​ją​ca pieśń…

Z Kronik Archeo

Jak do​brze zno​wu wi​dzieć mamę i tatę! Kie​dy zgu​bi​łam się na ba​gnach i by​łam cho​ra, my​śla​łam przez mo​ment, że już nig​dy ich nie zo​ba​czę. Czu​ję się już do​brze. Bar​tek tak​że jest zdro​wy. Je​ste​śmy tyl​ko tro​chę zmę​cze​ni, ale bar​dzo szczę​śli​wi.

Od​na​leź​li​śmy Dia​men​to​wą Do​li​nę! Ale tym ra​zem na​sze od​kry​cie musi po​zo​stać w ta​jem​ni​cy. Obie​ca​li​śmy to Da​vi​do​wi i jego dziad​ko​wi. Od​sta​wi​li​śmy kam​per do wy​po​ży​czal​ni i sa​mo​lo​tem wró​ci​li​śmy na Ta​sma​nię do domu cio​ci Basi. Przy​je​cha​ła rów​nież Ali​ce i jej bab​cia Car​men. Urzą​dzi​li​śmy wspa​nia​łe bar​be​cue. Była rów​nież Ann Sum​mer i Ada Głu​chow​ska z mamą i sio​strą. Dzię​ki Adzie po​li​cja za​trzy​ma​ła ka​pi​ta​na Cha​dwic​ka, któ​ry po​rzu​cił nas na ra​fie. Ra​zem z nim uję​to pew​ne​go wła​ści​cie​la za​kła​du po​grze​bo​we​go Lar​re​go Fi​scha. To on zle​cił ka​pi​ta​no​wi, aby nas zo​sta​wił. Wy​da​ło się, że Fisch

rów​nież chciał od​na​leźć Dia​men​to​wą Do​li​nę. Po​ma​ga​ła mu pew​na Mi​ran​da. Śledz​two do​pro​wa​dzi​ło po​li​cję tak​że do nie​ja​kie​go pana T. To bar​dzo ta​jem​ni​cza po​stać. Na ra​zie nie wia​do​mo, kim jest i gdzie się ukry​wa. Wy​my​ka się po​li​cji i za​cie​ra za sobą śla​dy ni​czym czło​wiek wid​mo. Ania

Pan T. śpie​szył się na lot​ni​sko w Mel​bo​ur​ne. Kie​dy wy​siadł z tak​sów​ki, ro​zej​rzał się, czy nikt go nie śle​dzi, a po​tem skie​ro​wał się do hali od​lo​tów. Zo​sta​ło mu za​le​d​wie kil​ka mi​nut. Nie mógł się spóź​nić. Agent Pe​ars zo​stał już za​trzy​ma​ny. Nie znał co praw​da praw​dzi​wej toż​sa​mo​ści pana T., ale to nie gwa​ran​to​wa​ło mu bez​pie​czeń​stwa. Pan T. mu​siał na​tych​miast opu​ścić Au​stra​lię.

Jego po​szu​ki​wa​nia Dia​men​to​wej Do​li​ny za​koń​czy​ły się fia​skiem. Nikt nie od​na​lazł do​li​ny. Na​wet ten głu​pi gra​barz Lar​ry Fisch, któ​ry tkwił już w wię​zie​niu. Do​brze, że agent Pe​ars zdo​łał w porę ostrzec pana T. Dzię​ki temu zdą​ży uciec i już nig​dy wię​cej jego sto​pa nie po​stą​pi na po​łu​dnio​wej pół​ku​li. Do koń​ca swo​ich dni po​zo​sta​nie w An​glii.

Pan T. po​myśl​nie prze​szedł kon​tro​lę ba​ga​żo​wą. Ser​ce za​bi​ło mu gwał​tow​niej, gdy kon​tro​ler przez mo​ment przy​glą​dał mu się jak​by nie​co dłu​żej niż po​zo​sta​łym pa​sa​że​rom. Naj​wy​raź​niej jed​nak wszyst​ko było w po​rząd​ku, po​nie​-

waż panu T. bez prze​szkód uda​ło się do​trzeć do wnę​trza sa​mo​lo​tu. Z ulgą za​jął swo​je miej​sce i z nie​cier​pli​wo​ścią ocze​ki​wał na start. Kie​dy ste​war​de​sa za​czę​ła przed​sta​wiać pa​sa​że​rom pro​ce​du​ry bez​pie​czeń​stwa, pan T. ze​zło​ścił się.

– No już, da​lej! Star​tuj​cie! Każ​dy głu​pi wie, jak za​piąć pasy! – wy​krzy​ki​wał, jak​by pa​li​ło mu się pod fo​te​lem. Żeby nie wzbu​dzać po​dej​rzeń, wy​ku​pił bi​let w kla​sie tu​ry​stycz​nej, cze​go za​czy​nał tro​chę ża​ło​wać. Było mu dusz​no i nie​-

wy​god​nie. Wresz​cie sa​mo​lot ru​szył i z wol​na za​czął się to​czyć na pas star​to​wy. Pan T. uśmiech​nął się roz​luź​nio​ny. Już chciał za​mknąć oczy, by za​paść w drzem​kę, gdy na​gle sa​mo​lot wy​raź​nie zwol​nił. Po​tem za​trzy​mał się zu​peł​nie, a do wej​ścia pod​je​cha​ły scho​dy. – Co się dzie​je? – pa​sa​że​ro​wie za​czę​li się de​ner​wo​wać.

– Ja​kaś uster​ka? – nie​któ​rzy byli go​to​wi na​tych​miast opu​ścić po​kład i już się​ga​li po swo​je pod​ręcz​ne ba​ga​że. – Wszyst​ko jest w po​rząd​ku – za​pew​nia​ły z mi​ły​mi uśmie​cha​mi ste​war​de​sy. – Prze​pra​sza​my pań​stwa za to małe za​mie​sza​nie. Otrzy​ma​li​śmy z wie​ży kon​tro​l​nej

po​le​ce​nie, aby wstrzy​mać start – rze​kła jed​na z nich spo​koj​nym to​nem. Po tych sło​wach na po​kład we​szło kil​ku po​li​cjan​tów. Ro​zej​rze​li się, po czym skie​ro​wa​li się do miej​sca, w któ​rym sie​dział pan T. – Lord Al​bert Ca​ven​dish? – je​den z po​li​cjan​tów spy​tał re​to​rycz​nie. – Jest pan aresz​to​wa​ny! – oświad​czył groź​nie Lord był tak zszo​ko​wa​ny, że na​wet nie za​pro​te​sto​wał i nie pró​bo​wał łgać. Je​dy​ne, co zdo​łał z sie​bie wy​krztu​sić, to zdu​mio​ne py​ta​nie: – Skąd wie​cie, kim na​praw​dę je​stem? Na szu​ka​nie od​po​wie​dzi miał mieć od​tąd wie​le cza​su.

– Nie​praw​do​po​dob​ne, że Al​bert Ca​ven​dish zle​cił po​zby​cie się wa​sze​go taty i wuj​ka! A nas chciał uka​tru​pić pa​ją​kiem! Prze​cież by​łam u nie​go i nie zo​rien​to​wa​łam się, że ma chrap​kę na Dia​men​to​wą Do​li​nę! Ale by​łam głu​pia! – Mary Jane cho​dzi​ła w kół​ko po ogro​dzie Bar​ba​ry Law​son. Na​prze​ciw niej sie​dzie​li na ław​ce jej bra​cia oraz przy​ja​cie​le. Po​zo​sta​li go​ście już od​je​cha​li. – Da​łam się wy​wieźć w pole jak zwy​kła idiot​ka! A my​śla​łam, że to ja je​stem spryt​na! – Nie bądź dla sie​bie taka su​ro​wa – za​opo​no​wał Bar​tek. – Skąd mo​głaś wie​-

dzieć, że ta hi​sto​ria tak się po​to​czy – Nie wiem – Mary Jane wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Ale mam ta​kie po​czu​cie, że coś mo​głam zro​bić. – Daj spo​kój. I tak prze​cież bar​dzo nam po​mo​gli​ście – Ania rów​nież sta​ra​ła się po​cie​szyć przy​ja​ciół​kę. – My​śli​cie, że na​praw​dę nikt się nie do​wie, no wie​cie, o czym? – Jim zni​żył głos i mru​gnął zna​czą​co okiem. – Dia​men​to​wa Do​li​na bę​dzie na​szą słod​ką ta​jem​ni​cą – szep​nę​ła Ania. – A ta Ali​ce, czy moż​na jej ufać? – Mary Jane za​py​ta​ła z re​zer​wą. Jak zwy​kle była tro​chę za​zdro​sna, o każ​dą dziew​czy​nę, któ​ra w ja​ki​kol​wiek spo​sób in​te​re​so​wa​ła się Bart​kiem.

– Na pew​no ni​ko​mu nic nie po​wie – Ania za​pew​ni​ła, ra​tu​jąc tym sa​mym bra​ta z opre​sji. Wie​dzia​ła, że je​śli Bar​tek za​świad​czy za Ali​ce i bę​dzie sta​rał się wy​ka​zać, że jest faj​ną dziew​czy​ną i moż​na jej za​ufać, Mary Jane bę​dzie jesz​cze bar​dziej się bo​czyć. – Może pój​dzie​my zo​ba​czyć, jak się mają zwie​rzę​ta wuj​ka Ja​so​na? – za​pro​po​no​wa​ła.

– O tak, su​per! – Mar​tin ze​rwał się z miej​sca. – Po​mo​że​my mu na​kar​mić stru​sie. Na​wet Jim, któ​ry nie pa​łał aż tak wiel​ką mi​ło​ścią do flo​ry i fau​ny jak jego

brat, tym ra​zem z ocho​tą po​biegł za nim. Kar​mie​nie stru​si i in​nych zwie​rząt było wiel​ką fraj​dą. Wu​jek Ja​son bar​dzo cie​szył się, wi​dząc eki​pę mło​dzie​ży chęt​ną do po​mo​cy. Każ​de​mu pręd​ko przy​dzie​lił ja​kieś za​ję​cie. Wśród ogól​ne​go gwa​ru i śmie​chu nikt nie zwró​cił uwa​gi na to, że Jim z Mar​ti​nem szep​ta​ją o czymś mię​dzy sobą i cią​gle chi​cho​czą. Wszyst​ko wy​ja​śni​ło się nocą. Była to osta​nia noc na Ta​sma​nii, za​rów​no dla Gard​ne​rów, jak i dla Ostrow​skich. Kie​dy pan​na Ofe​lia uda​ła się do swo​je​go po​ko​ju, żeby po​ło​żyć się spać, ca​łym do​mem wstrzą​snął jej gło​śny wrzask. Gdy prze​ra​że​ni do​mow​ni​cy wy​bie​gli ze

swo​ich sy​pial​ni, uj​rze​li na scho​dach pan​nę Łycz​ko w szla​fro​ku i w dziw​nym ręcz​ni​ku na gło​wie. Wrzesz​cza​ła jak opę​ta​na i po​trzą​sa​ła gło​wą. – Za​bierz​cie to ze mnie! Ra​tun​ku! Aaaa! – pod​ska​ki​wa​ła śmiesz​nie, jak​by chcia​ła zrzu​cić ten wło​cha​ty ręcz​nik na pod​ło​gę.

Do​pie​ro, gdy wu​jek Ja​son za​pa​lił świa​tło, gruch​nę​ła sal​wa śmie​chu. – Ra​tuj​cie mnie! – pan​na Łycz​ko wciąż od​pra​wia​ła dzi​ki ta​niec, pod​ska​ku​jąc i tu​piąc.

– Uspo​kój się, stój! – Kasz​te​lan, choć krztu​sił się ze śmie​chu, po​sta​no​wił po​-

móc uko​cha​nej Ofe​lii. Ania nie mo​gła uwie​rzyć wła​snym oczom, gdy dziw​ny ręcz​nik na gło​wie pan​ny Łycz​ko oka​zał się wcze​pio​nym w jej wło​sy mi​siem ko​ala. – Skąd ta be​stia wzię​ła się w moim po​ko​ju?! – ryk​nę​ła pan​na Ofe​lia, gdy ko​ala bez​piecz​nie wy​lą​do​wał w ra​mio​nach Ry​szar​da Ostrow​skie​go. – Zlazł mi na gło​wę z sza​fy! Czy ja wy​glą​dam na drze​wo? Czy ja je​stem eu​ka​lip​tu​sem? – py​ta​ła dra​ma​tycz​nie. – Nie mam po​ję​cia skąd ten mi​siek wziął się w two​im po​ko​ju – Bar​ba​ra Law​son po​czu​ła się tro​chę głu​pio. – Chy​ba się do​my​ślam, jak się tam do​stał – pani Me​lin​da zmarsz​czy​ła brwi

i po​pa​trzy​ła groź​nie na Jima i Mar​ti​na. – Całą wiecz​ność za​ję​ło​by mu przej​ście z lasu do tego domu – pan​na Ofe​lia groź​nie ścią​gnę​ła brwi. – Ktoś mu po​mógł w tej po​dró​ży! – Chłop​cy, to było bar​dzo nie​od​po​wie​dzial​ne – za​grzmiał sir Ed​mund. – Ko​ala mógł zra​nić pan​nę Ofe​lię. Prze​cież wi​dzi​cie, ja​kie ma pa​zu​ry! – Ale ten miś był ła​god​ny – tłu​ma​czył się Jim. – To był po​mysł Mar​ti​na! – Wca​le nie! – za​pro​te​sto​wał brat bliź​niak. – Ja za to wca​le nie Ko​ala na​le​ży do ga​tun​ku tor​ba​-

czy. Żyje je​dy​- będę ła​god​na! – ich nie w Au​stra​lii mama po​gro​zi​ła pal​Więk​szą część ży​cia spę​dza na cem. – Prze​pra​sza​my! Już ga​łę​ziach drzew eu​ka​lip​tu​so​nig​dy wię​cej to się nie wych. Rzad​ko po​wtó​rzy! – gor​li​wie pije wodę, wy​- za​pew​nia​li bliź​nia​cy. star​cza mu wil​– Nie my​śl​cie jed​goć za​war​ta nak, że kara was omi​w li​ściach. Choć na​zy​wa​ny nie – rzekł sir Ed​jest mi​siem, nie mund. – A te​raz idź​cie ma nic wspól​spać! ne​go z niedź​– Wszy​ wiad​ ka​mi.scy wra​caj​my do łó​żek – po​-

wie​dział pro​fe​sor Ostrow​ski. – Cze​ka nas ju​tro dłu​gi lot. Le​żąc już w po​ko​jach, Mary Jane i Ania wciąż chi​cho​ta​ły na wspo​mnie​nie

pan​ny Ofe​lii. Wu​jek Ja​son ubrał się i za​brał ko​alę na dwór. Zna​lazł ulu​bio​ne drze​wo eu​ka​lip​tu​so​we mi​sia i po​sa​dził go na ga​łę​zi. Pół go​dzi​ny póź​niej w domu Bar​ba​ry Law​son za​le​gła ci​sza.

Z Kronik Archeo

Je​ste​śmy już w Pol​sce. Bę​dzie​my z Bart​kiem mu​sie​li nad​ro​bić tro​chę za​le​gło​ści w szko​le, bo przez na​sze nie​prze​wi​dzia​ne przy​go​dy z dwóch ty​go​dni fe​rii zro​bi​ły się prze​szło trzy. Gard​ne​ro​wie tak​że są już w Lon​dy​nie. Na pew​no spo​tka​my się zno​wu la​tem.

Dia​men​to​wa Do​li​na wciąż jest bez​piecz​na. Póki nikt się o niej nie do​wie, nie po​wsta​nie tam żad​na ko​pal​nia dia​men​tów. Nadal żal mi jed​nak Wil​lia​ma Dic​kin​sa, któ​ry nie​słusz​nie spę​dził dzie​sięć lat w ko​lo​nii kar​nej. Do tej pory nie uda​ło nam się usta​lić, co tak na​praw​dę sta​ło się z nim póź​niej, gdy już ze​mścił się na Ar​thu​rze Ca​ven​di​shu. Może kie​dyś do​wie​my się cze​goś wię​cej. Mary Jane ma w swo​jej szko​le wy​sta​wę zdjęć, któ​re zro​bi​ła w Au​stra​lii. Szko​da, że nie mogę jej obej​rzeć, ale za​pew​ne bę​dzie jesz​cze oka​zja. Ann Sum​mer przy​sła​ła nam za to zdję​cie z ma​ga​zy​nu na​uko​we​go. Od​kry​ła nowy

ga​tu​nek chrząsz​cza i na​zwa​ła go na moją cześć „An​na​thi​dum ostrow​sko​no​rum”! Nie do wia​ry! Będę mia​ła swo​je​go żucz​ka. Ada Głu​chow​ska za​dzwo​ni​ła do mnie z War​sza​wy i umó​wi​ły​śmy się na spo​tka​nie. Przy​je​dzie ze swo​imi ro​dzi​ca​mi do Za​le​sia Kró​lew​skie​go. Po​ka​żę jej nasz za​mek. W szko​le wszy​scy ogrom​nie się ucie​szy​li, gdy wró​ci​li​śmy z Bart​kiem cali i zdro​wi. Moja kla​sa chy​ba jed​nak nie zdo​bę​dzie Pu​cha​ru Grzecz​no​ści. Gdy mnie nie było, To​mek Ba​rań​ski i Ma​ciej Trze​pał​ka za​la​li ga​bi​net pani dy​rek​tor! Pię​tro wy​żej od​krę​ci​li w ła​zien​ce kur​ki

z wodą i za​tka​li zle​wy. Chcie​li to zwa​lić na kla​sę III b, któ​ra pro​wa​dzi w ran​kin​gu. Utra​pie​nie z tymi chło​pa​ka​mi. Ania

Ania włą​czy​ła Sky​pe’a. Po dru​giej stor​nie cze​ka​ła już na nią Mary Jane. Opo​wie​dzia​ła Ani o suk​ce​sie, jaki od​nio​sła jej wy​sta​wa fo​to​gra​fii w szko​le. Po​tem wy​mie​ni​ły się naj​śwież​szy​mi no​win​ka​mi i umó​wi​ły się na ko​lej​ne wir​tu​al​ne spo​tka​nie. Ania usia​dła na łóż​ku i prze​glą​da​ła Kro​ni​kę Ar​cheo. Po​pra​wi​ła w niej kil​ka ob​raz​ków i od​sta​wi​ła ko​lej​ny, pią​ty już tom na pół​kę. Spoj​rza​ła

przez okno. Był zim​ny, mar​co​wy dzień.

Ania z ża​lem wspo​mi​na​ła go​rą​ce au​stra​lij​skie słoń​ce, wom​ba​ta Fe​lik​sa,

kan​gu​ry i mi​sie ko​ala. Po​gła​dzi​ła po​da​ro​wa​ny jej przez Da​vi​da abo​ry​geń​ski, ręcz​nie wy​ko​na​ny bu​me​rang. Usta​wi​ła go w wi​docz​nym miej​scu na biur​ku, a póź​niej z cięż​kim wes​tchnie​niem za​bra​ła się za od​ra​bia​nie lek​cji.

Ja​kiś czas póź​niej, pew​ne​go ma​jo​we​go dnia, nad wy​spą Wo​lin wstał ró​żo​wy świt. Pierw​sze pro​mie​nie słoń​ca za​lśni​ły na fa​lach rze​ki Dziw​ny. U pod​nó​ża Srebr​ne​go Wzgó​rza dwóch męż​czyzn po​śpiesz​nie za​sy​py​wa​ło głę​bo​ki dół, któ​ry wcze​śniej wy​ko​pa​li. Asy​stu​ją​ca

im ko​bie​ta uśmie​cha​ła się z sa​tys​fak​cją. Mia​ła po​wo​dy do ra​do​ści. W jej dło​niach spo​czy​wa​ło nie​zwy​kłe zna​le​zi​sko. Był to przed​miot, o któ​rym mó​wi​ła jed​na ze skan​dy​naw​skich sag. Jarl Olaf Try​ga​son przy​wiózł go ze sobą, gdy w 982 roku przy​bił do brze​gów Wen​dlan​dii. Ka​mień ru​nicz​ny jóm​swi​kin​gów po wie​lu dzie​siąt​kach lat znów uj​rzał świa​tło dzien​ne. Krył w so​bie wiel​ką ta​jem​ni​cę. Ciąg dal​szy na​stą​pi…