Zagadka Diamentowej Doliny - Kroniki Archeo Tom 5 - Agnieszka Stelmaszyk

Pomysł serii: Agnieszka Sobich i Agnieszka Stelmaszyk Tekst: Agnieszka Stelmaszyk Ilustracje: Jacek Pasternak Redaktor prowadzący: Agnieszka Sobich Korekta: Agnieszka Skórzewska Projekt graficzny i DTP: Bernard Ptaszyński © Copyright for text by Agnieszka Stelmaszyk © Copyright for illustrations by Jacek Pasternak © Copyright for this edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o., Warszawa 2012 All rights reserved ISBN 978-83-265-0440-2 Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o. 00-807 Warszawa, Al. Jerozolimskie 96 tel. 22 576 25 50, fax 22 576 25 51 www.zielonasowa.pl [email protected] Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Rozdział I Okrutny wyrok Rozdział II Niespodziewany telefon Rozdział III Mroczny motel Rozdział IV Duchy i cienie Z Kronik Archeo Rozdział V Przedsiębiorca pogrzebowy Z Kronik Archeo Rozdział VI Konsultantka Rozdział VII Oko w oko z diabłem Rozdział VIII Śledztwo Gardnerów Rozdział IX Agent Pears Z Kronik Archeo Rozdział X Strażniczka przyrody Rozdział XI Charlotta Robins Rozdział XII Tajemnica Alice Rozdział XIII Dama pik Z kronik Archeo Rozdział XIV Człowiek widmo Rozdział XV Z raju do piekła Rozdział XVI Zrządzenie losu

Rozdział XVII Ryzykowny pomysł Rozdział XVIII Wściekły wombat Z Kronik Archeo Rozdział XIX Przyjaciel sprzed lat Z Kronik Archeo Rozdział XX W drodze na Przylądek Udręki Rozdział XXI Niedokończony lot Rozdział XXII Tragiczna wiadomość Rozdział XXIII Na ratunek dzieciom Rozdział XXIV Niezdarna pokojówka Rozdział XXV Nocne łowy Rozdział XXVI Płatny zabójca? Rozdział XXVII Zagubieni Rozdział XXVVIII Metafizyczny niepokój Rozdział XXIX Gdzie jest Bartek? Rozdział XXX Atak cienia Rozdział XXXI Pętla się zaciska Rozdział XXXII Stwór w pułapce Rozdział XXXIII Tajemnicza osada Rozdział XXXIV Inicjał na drzewie Rozdział XXXV Trzeba się wycofać Rozdział XXXVI Uratowani Z Kronik Archeo Rozdział XXXVII Zatrzymanie Z Kronik Archeo Rozdział XXXVIII Przygoda nie śpi

– Czy skazany przyznaje się do winy? – sędzia Alan Brown zwrócił się surowym tonem do drobnego, drżącego ze strachu, umorusanego dziewięciolatka. Chłopiec był tak przestraszony, że nie mógł wykrztusić ani jednego słowa na swoją obronę. Pokręcił jedynie przecząco głową. – On jest niewinny! – załkała głośno jego matka. – Błagam, oszczędźcie go! Jest niewinny! – powtórzyła, zalewając się łzami. Rozpaczliwie wyciągała ręce w stronę sędziego w białej peruce, przed którym stało drżące jak osika jej jedyne, ukochane dziecko. Żandarm odepchnął kobietę gwałtownie.

Królowa Wiktoria Hanowerska

urodziła się 24 maja 1819 roku w Londynie. Została królową w wieku 18 lat. Poślubiła księcia Alberta SachsenCoburg-Gotha, który był jej wielką miłością. Sama mu się oświadczyła, ponieważ książę jako niższy rangą nie mógł tego uczynić. Z ich związku narodziło się dziewięcioro dzieci. Byli zgodnym i kochającym się małżeństwem. Gdy w 1861 roku książę niespodziewanie zmarł na tyfus, królowa pogrążyła się w żałobie. Do końca życia ubierała wyłącznie czarne suknie i wycofała się z życia publicznego. Nazywano ją „Wdową z Windsoru”. Przez ponad 63 lata była królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii. 1 stycznia 1877 roku została również cesarzową Indii. Okres rządów Wiktorii Hanowerskiej został nazwany od jej imienia epoką wiktoriańską, a sama królowa stała się symbolem brytyjskiej potęgi. Był to okres kolonialnych podbojów, rewolucji przemysłowej, rosnącego dobrobytu, ale i rozwarstwienia społeczeństwa. Królowa Wiktoria zmarła 22 stycznia 1901 roku w Cowes na wyspie Wight. Wielu współcześnie panujących monarchów jest z nią spokrewnionych.

– Uciszcie tę pomywaczkę! – rozkazał sędzia Brown, jeden z najsurowszych pracowników wymiaru sprawiedliwości Jej Królewskiej Mości królowej Wiktorii. Dla sędziego Browna, człowieka o szarych, zimnych i bezdusznych oczach, nie było ważne, że chłopiec ma zaledwie dziewięć lat. Traktował go jak dorosłego. Sędzia nie znosił biednych, brudnych, ubranych w łachmany wyrostków włóczących się po ulicach Londynu. Uważał, że z tych dzieci nic dobrego nie wyrośnie. Za najdrobniejsze przewinienie, choćby kradzież kromki chleba, skazywał je na długoletnie więzienie. Zupełnie nie obchodziło go, że ci mali skazańcy byli często sierotami, których nikt nie chciał przygarnąć. Gdy Beth dowiedziała się, że sędzia Alan Brown będzie prowadził sprawę jej syna, omal nie umarła z rozpaczy. Wiedziała, że nie uwierzy w jej zapewnienia o niewinności Williama. Była tylko biedną pomywaczką. Jaką zatem wartość miało jej słowo, przeciwko słowu lorda Corneliusa? To lord Cornelius Cavendish, u którego pracowała, oskarżył jej syna o kradzież cennego, rodowego sygnetu z diamentem. Syn lorda, trzynastoletni Arthur, twierdził, że na własne oczy widział, jak mały William kradnie sygnet ze szkatuły stojącej na biurku w gabinecie lorda. Chociaż nie było na to żadnego dowodu i nie znaleziono sygnetu ani przy Williamie, ani w domu pomywaczki, chłopca uznano za winnego. – Na pewno sprzedał sygnet! – stwierdził komisarz policji i tak zakończyło się całe dochodzenie. Jest świadek i jest sprawca! Dla policji wszystko było jasne. Jednak nie dla Beth, matki chłopca. Chociaż była biedna jak mysz kościelna, starała się go wychować na porządnego człowieka. William był dobrym dzieckiem i na pewno nie ukradł sygnetu, ale któż chciałby w to wierzyć?!

– Czy oskarżony przyznaje się do winy? – sędzia Brown zadał pytanie grzmiącym głosem. – Nie, niczego nie ukradłem! – chłopiec wydusił wreszcie drżącym głosem. – Śmiesz bezczelnie kłamać?! – wrzasnął sędzia. Arthur Cavendish, siedzący na sali razem ze swoim ojcem, rzucił przerażonemu chłopcu złośliwe, kpiące spojrzenie. – Widziałem, to on ukradł sygnet! – wyciągnął oskarżycielsko palec w kierunku Williama. – Sprawa jest zatem zamknięta! – zagrzmiał sędzia Alan Brown. – Synu pomywaczki, skazuję cię na… Sędzia zmarszczył brwi w namyśle. Najchętniej skazałby tego małego wyrzutka społeczeństwa na karę śmierci, i to nie byłoby nic niezwykłego w jego karierze, ale tego dnia miał akurat wyjątkowo dobry nastrój, więc postanowił zastosować nieco łagodniejszy wymiar kary. – Skazuję cię na trzydzieści lat pracy w kolonii karnej w Point Puer! – wydał straszny wyrok, który dla małego Williama był równoznaczny ze śmiercią. – To cię oduczy kraść! – sędzia dodał z satysfakcją. – Och, nieeee! – Beth Dickins rzuciła się z pięściami na odgradzających ją od syna żandarmów. – On przecież nic nie zrobił!

Po policzkach chłopca potoczyły się grube łzy. Nie mógł nawet pożegnać się ze swoją mamą. – Wyrok wykonać natychmiast! – sędzia Brown grzmotnął sędziowskim młotkiem w stół. Zaraz potem Williama Dickinsa zakuto w ciężkie kajdany. – Synku! – Beth wołała z rozpaczą, gdy żandarmi siłą wyprowadzali ją z sali rozpraw. W porcie w Portsmouth czekał już statek, który powoli zapełniał się więźniami skazanymi na zesłanie do kolonii karnej, znajdującej się na drugim krańcu świata. William wiedział, że już nigdy nie ujrzy swojej matki, a ona wiedziała, że już nigdy nie zobaczy swojego jedynego dziecka. Jedynie lord Cavendish, usatysfakcjonowany wyrokiem, w dobrym nastroju opuszczał gmach sądu. Zupełnie nie wzruszył go los chłopca ani jego matki, którą zresztą zwolnił z posady pomywaczki. – Nie możemy w naszym domu tolerować kłamczuchów i złodziei, prawda, ojcze? – Arthur, podobny do swego ojca jak dwie krople wody, z tym samym pogardliwym uśmieszkiem patrzył na rozpacz Beth.

– Oczywiście, synu – potwierdził skwapliwie lord. – Ten łobuz zasłużył na przykładną karę. – Tak, zasłużył – Arthur przytaknął gorliwie lizusowskim tonem, patrząc przy tym, jak wyprowadzają małego skazańca. William już nie płakał. Jego los został przypieczętowany. Nie mógł tylko zrozumieć, dlaczego wyrządzono mu tak wielką krzywdę. Był przecież niewinny. Z okratowanego okna więziennego powozu, który miał powieźć go do portu, po raz ostatni rzucił swojej matce pełne smutku spojrzenie, a potem popatrzył w zimną twarz Arthura Cavendisha, który uśmiechał się z wyższością. Syn lorda dyskretnie sięgnął do kieszeni i, na chwilę krótką jak mgnienie oka, wysunął z niej coś, co błysnęło. Zrobił to tak, że jedynie mały Dickins mógł to zobaczyć. William wstrzymał oddech. – Sygnet! – szepnął wstrząśnięty. – Sygnet! – zawołał głośniej, szarpiąc

kajdanami. – On go ma!

Ale nikt nie mógł już tego usłyszeć, ponieważ więzienny powóz toczył się z głośnym turkotem po londyńskim bruku w stronę Portsmouth, gdzie czekał okręt pełen więźniów zesłanych na odbycie kary w Port Arthur i Point Puer. W głowie chłopca kołatała się już teraz tylko jedna myśl: dlaczego? Dlaczego on to zrobił? Dlaczego syn lorda był tak okrutny? Nim zamknięto Williama pod ciemnym, cuchnącym pokładem, chłopiec podjął decyzję: – Ucieknę!

Port Arthur – największa kolonia karna w Australii. Kolonię utworzono w 1833 roku na Półwyspie Tasmana. Zsyłano do niej więźniów, najczęściej ciężkich recydywistów z całego Imperium Brytyjskiego. W kolonii panowały surowe warunki i zaostrzone środki bezpieczeństwa. Jej położenie uniemożliwiało ucieczkę. Aby odizolować młodzież od starszych więźniów, na pobliskiej wyspie Point Puer utworzono więzienie dla chłopców w wieku 9-17 lat. Najczęściej pochodzili oni z brytyjskich slumsów. Duży nacisk kładziono na resocjalizację nieletnich więźniów.

Ania razem ze swoją koleżanką Jagodą Kłosek wolno kierowały się w stronę Bursztynowej Willi. Obie przyjaciółki miały wspólnie odrabiać lekcje. Jagoda chciała też obejrzeć wszystkie Kroniki Archeo, jakie do tej pory Ania sporządziła. – Czy twój brat będzie teraz w domu? – spytała z niewinną minką. Ania wiedziała, że przyjaciółka bardzo lubi Bartka. Gdy tylko się pojawiał, Jagoda robiła do niego maślane oczy, ale on nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. – Mój brat będzie chyba teraz na zamku, u wujka Ryszarda.

– Och, to szkoda – Jagoda jęknęła z nutką zawodu w głosie. Zaraz jednak pocieszyła ją myśl, że Ania jeszcze raz opowie o swoich najnowszych przygodach w Japonii, pokaże zdjęcia i Kroniki. To było takie ekscytujące, że mogła tego słuchać na okrągło. – Wybieracie się gdzieś znowu? – spytała. – Mamy zaproszenie od lady Ginevry Carnarvon do Londynu, ale pojedziemy dopiero w wakacje. Bardzo się cieszę, bo znowu zobaczę się z Mary Jane, Jimem i Martinem – powiedziała Ania. – Ciekawe, jak teraz wygląda Martin? – Jagoda rozmarzyła się. – Dokładnie tak samo jak Jim! – zażartowała Ania. – Ale Martin jest od Jima o wiele spokojniejszy – twierdziła Jagoda. Miała okazję poznać obu Gardnerów ubiegłego lata, gdy spędzali w Zalesiu Królewskim wakacje. – Chociaż faktycznie, czasem mam kłopot, żeby ich odróżnić – westchnęła na wspomnienie identycznych jak dwie krople wody chłopców. – Pokażę ci ich zdjęcia, mam wklejone w Kronice – pocieszyła ją Ania. – Wiedziała, że jej przyjaciółka jest bardzo kochliwa i co kilka tygodni przeżywała fascynację jakimś nowym chłopcem lub gwiazdorem. Ostatnio oszalała na punkcie

Justina Biebera. Miała wszystkie jego nagrania i bezlitośnie raczyła nimi Anię na każdej przerwie. Dziewczynki doszły do Bursztynowej Willi, jak Ania nazywała swój dom, i otworzyły furtkę prowadzącą do ogrodu. Zawsze, kiedy Ania ją zamykała, lubiła popatrzeć na widoczne stąd wzgórze z zamkiem, w którym mieszkał i pracował wujek Ryszard, a Bartek ćwiczył się w rycerskim rzemiośle w Bractwie Rycerskim. – O, jesteście już, dziewczynki – mama Ani przywitała je na progu domu. Dzisiaj skończyła wcześniej pracę i przygotowywała w domu jakiś referat.

– Jak było w szkole? – zagadnęła ciekawa. – Ogłoszono konkurs na najgrzeczniejszą klasę! – Jagoda nie omieszkała poinformować. – Tomek Barański i Marcin Trzepałka już się naradzają, bo bardzo

chcą, żebyśmy wygrali. Klasa, która wygra, otrzyma Puchar Grzeczności! – Oho, to rzeczywiście będzie się działo! – roześmiała się pani Beata, ponieważ dobrze znała obu gagatków i wiedziała, jak lubią broić. – Odrobimy lekcje, a potem pooglądamy sobie moje Kroniki – powiedziała Ania, ciągnąc koleżankę do swojego pokoju na piętrze. – W takim razie przyniosę wam sok i ciasteczka – mama przeszła do kuchni. W momencie, gdy kładła na talerzyk czekoladowe ciastka, rozległ się dźwięk telefonu. Nie mogła uwierzyć własnym uszom, kiedy w słuchawce odezwał się głos dawno niewidzianej kuzynki Barbary, mieszkającej od wielu lat w Hobart, na dalekiej Tasmanii, niewielkiej wyspie leżącej u południowych brzegów Australii. Barbara, jak przystało na dziennikarkę, miała bardzo ciekawą historię do opowiedzenia. Tym razem badała sprawę pewnego poszukiwacza złota. Beata Ostrowska słuchała z wielką ciekawością, pogryzając przy tym ciasteczka, których nie zdążyła zanieść Ani i jej koleżance. – Ania z Bartkiem mają niedługo zimowe ferie, więc pomyślałam sobie, że może przylecielibyście do nas na trochę? Jeszcze nigdy nie odwiedziliście mnie w Australii, więc to byłby doskonały moment na mały wypad na Antypody. Co o tym sądzisz?

– Barbara zupełnie zaskoczyła kuzynkę tym zaproszeniem. – Rzeczywiście, nie widziałyśmy się już kilka lat i od dawna zamierzałam cię odwiedzić, ale wiesz jak to jest, zawsze wyskoczy coś niespodziewanego – mówiła Beata Ostrowska, jednocześnie zastanawiając się nad propozycją Barbary. – „Właściwie, czemu nie?” – pomyślała podekscytowana. – Dzieciaki byłyby przeszczęśliwe! – dodała głośno do słuchawki. – Muszę jeszcze tylko porozmawiać z Adamem – powiedziała. – Wiesz, dopiero co wróciliśmy z Japonii i sporo tam przeżyliśmy. – Jasne, obgadajcie ten pomysł. Mam jednak nadzieję, że przyjedziecie. Moglibyśmy razem poszukać żyły złota – zaśmiała się kuzynka. – Kusząca propozycja – Beata uśmiechnęła się.

– W takim razie zadzwonię jeszcze jutro, gdy zatrzymam się w jakimś następnym motelu i dacie mi odpowiedź – ziewnęła Barbara. Ze względu na różnicę czasu i zmęczenie podróżą, w której akurat była, ledwie trzymała się na nogach. – Pozdrów Adama i ucałuj ode mnie dzieciaki! – powiedziała jeszcze do słuchawki. – Dziękuję, pozdrowię i ucałuję. Daj znać, jak czegoś się dowiesz o tym złocie! – Jasne! No to pa! – Pa! – powiedziały sobie obie kuzynki, po czym rozłączyły się. – Żyła złota, hm – zamyśliła się pani Beata i chrupnęła ostatnie ciasteczko na talerzyku. Po chwili zorientowała się, że sama wszystkie zjadła, wyjęła więc nowe i zaniosła dziewczynkom na górę.

Barbara Lawson, na co dzień dziennikarka mieszkająca w Hobart na Tasmanii, jechała swoją wysłużoną terenówką po australijskich bezdrożach. Przejechała już siedemset kilometrów i nie napotkała żywej duszy, a na drodze minęły ją zaledwie trzy samochody i dwa ogromne pociągi drogowe. Barbara bardzo nie lubiła tych ostatnich – podmuch towarzyszący mijaniu pociągu drogowego mógł z łatwością zmieść jej auto z drogi na pobocze pokryte czerwonym, jałowym pyłem. Zostało jej jeszcze kilka kilometrów do maleńkiego punktu na mapie, w którym zamierzała przenocować. Była już wyczerpana, a od domu dzieliły ją tysiące kilometrów.

Komuś, kto nie mieszka w Australii, nawet trudno sobie wyobrazić, jak wielkie przestrzenie trzeba czasem pokonywać, żeby dotrzeć z punktu A do punktu B. Barbara Lawson była obywatelką australijską już od wielu lat i zdążyła się do tego przyzwyczaić. Przemierzała teraz bezkresną pustynię, niewyobrażalną pustkę, przetykaną tylko czasami trawą spinifex, ciągnącą się po horyzont. Nic, tylko czerwony piasek i trwa, której ukłucie powoduje trudno gojące się rany. Gdyby nie klimatyzowane wnętrze samochodu, w czterdziestostopniowym upale wyschłaby na wiór w ciągu kilkunastu godzin. Palące słońce i błękitne niebo bez jednej chmurki nie pozostawiały co do tego żadnych złudzeń.

Pociąg drogowy to rodzaj samochodu ciężarowego z dużą ilością naczep, wykorzystywany do transportu towarowego. Australijskie pociągi drogowe wyposażone są w potężne zderzaki chroniące przed kangurami.



Trawa spinifex – wysoka, twarda, ostra trawa. Powoduje trudno gojące się rany.

– Powinnam leżeć sobie teraz na plaży albo surfować na desce w przyjemnych, chłodnych falach oceanu – rozmarzyła się Barbara, patrząc nieco posępnym wzrokiem na iście marsjański krajobraz za szybą samochodu.

Dziennikarka nie bez przyczyny znajdowała się w tym niegościnnym miejscu, w którym naprawdę można by nagrywać filmy science fiction. Wszystko po to, aby zdobyć informację. Nie byle jaką informację. Otóż pojawiła się plotka, która w szybkim tempie dotarła również na Tasmanię, o fenomenalnym odkryciu

pewnego farmera. Wieść niosła, że na pustyni przypadkiem znalazł ogromny samorodek złota, ważący prawie pięć kilogramów! Samorodek leżał sobie po prostu w oślepiającym blasku słońca i czekał na szczęśliwego znalazcę. Farmer zabłądził na pustyni i zupełnie przypadkowo wpadł właśnie na tę grudę złota, a dokładnie, potknął się o nią i wyrżnął nosem w czerwoną ziemię. Tak głosiła plotka. Może brzmiała nazbyt fantastycznie, ale Barbara wiedziała, że nie takie rzeczy zdarzają się w Australii. Mogła to być najszczersza prawda. Wszak przeważająca część tego kraju nadal pozostaje niezamieszkana. Samorodek – bryłka złota lub innego metalu czy minerału znaleziona w piasku, mule itp.

Australijczycy zasiedlają głównie wybrzeża, a w najbardziej niegościnnych miejscach mieszkają Aborygeni, rdzenni mieszkańcy tego kontynentu. Ogromne przestrzenie wciąż pozostają niezbadane. Dlatego Australia jest istnym rajem dla przyrodników. Co rusz odkrywane są zwierzęta lub rośliny uznawane za wymarłe od wielu milionów lat. Nie tak dawno Barbara pisała przecież artykuł o stromatolitach, które wciąż zdumiewają tym, że pochodzą z odległych czasów rodzenia się życia na Ziemi. Teraz jednak bardziej od stromatolitów interesowała ją ta gruda złota. Tak samo jak mieszkańców Hobart. Wieść o złocie ożywiła nieco senną atmosferę miasta i stała się przedmiotem wielu rozmów i ploteczek. Wkrótce każdy był gotów wyruszyć na poszukiwania. Nie da się ukryć, że Hobart opętała prawdziwa gorączka złota! Dlatego Barbara postanowiła sprawdzić, czy wieść o złocie jest prawdziwa. Nie mogła dopuścić, by mieszkańcy jej miasta porzucili swoje rodziny, obowiązki i wyruszyli na poszukiwanie skarbów, opierając się jedynie na niesprawdzonych pogłoskach.

Stromatolity to skały węglanowe, które powstają za sprawą sinic. Występowały na Ziemi już ponad 3 mld lat temu.

Niestety, Barbara nie miała dla nich dobrych wiadomości. Odnalazła owego farmera, który rzeczywiście znalazł samorodek złota, lecz nie był on aż tak duży, jak głosiła plotka. Choć rzeczywiście ważył ponad kilogram. Farmer miał jednak ze swoim odkryciem jeden poważny problem. Otóż w żaden sposób nie potrafił wrócić w miejsce, w którym dokonał odkrycia. Próbował wiele razy, ale jego

usilne starania nie przynosiły zamierzonych efektów. Może wydawać się to dziwne, lecz biorąc pod uwagę, że znalazł swoją grudkę złota na pustyni o obszarze kilku europejskich krajów, fakt ten przestaje zdumiewać. W każdej swojej części pustynia wyglądała niemal dokładnie tak samo. To było jak szukanie igły w stogu siana. Próbował nawet umyślnie potykać się o różne kamienie, w nadziei, że znowu trafi na ten właściwy i całą żyłę złota. Nabawił się tylko kilku urazów, a złota nie znalazł. Najwidoczniej odnalezienie grudki było szczęśliwym zbiegiem okoliczności, jaki przytrafia się tylko raz w życiu.

Aborygeni – rdzenni mieszkańcy Australii. Przybyli na ten kontynent prawdopodobnie około 50 tys. lat temu z południowo-wschodniej Azji. Prowadzili koczowniczy tryb życia i byli silnie związani z naturą. Zajmowali się łowiectwem i zbieractwem, a plemiona mieszkające na wybrzeżach, także rybołówstwem. Biali osadnicy, którzy osiedlali się w Australii, dopuszczali się wielu okrucieństw wobec rdzennej ludności. Nie akceptowali ani nie rozumieli trybu życia i wierzeń Aborygenów. Nie uznano ich nawet za gatunek ludzki i wpisano do księgi fauny australijskiej. Biali systematycznie wypierali liczne plemiona z ziem, które zajmowały od tysięcy lat. Jeszcze dziś niektórzy Aborygeni żyją w rezerwatach, zamieszkują także tereny słabo zaludnione i nieurodzajne. Polityka rządu nie zawsze ułatwiała im asymilację we współczesnym społeczeństwie. Dopiero w 2008 roku premier Australii oficjalnie przeprosił Aborygenów za prześladowania i dyskryminację.

Barbara Lawson rozmyślała o tym wszystkim i o rozczarowaniu niektórych mieszkańców Hobart, kiedy zamieści te informacje w gazecie, gdy wreszcie ujrzała majaczące w oddali zabudowania. Według mapy, na którą właśnie zerknęła, powinno to być Coward Springs, miejsce, w którym zamierzała odpocząć i przenocować. Jazda po zmierzchu nie była bezpieczna, również ze względu na kangury, którym zdarzały się nagłe wtargnięcia na drogę. Przejechała jeszcze kilka kilometrów i zatrzymała się przed maleńką stacją benzynową. Uzupełniła zapas paliwa i rozejrzała się po miasteczku. Było naprawdę niewielkie, ale zdawało się posiadać wszystko, co niezbędne do przeżycia na takim odludziu. Ku swojej wielkiej uldze, Barbara zobaczyła nawet budynek z dyndającym na wietrze szyldem „Motel”. Natychmiast skierowała kroki właśnie tam. Wnętrze motelu posiadało dość surrealistyczny wystrój. Barbara miała wrażenie, jakby cofnęła się w czasie i nagle znalazła się w epoce kolonizacji Australii. Dom zbudowany był w stylu wiktoriańskim i można się było domyślać, że musieli go

kiedyś wznieść Anglicy. Wnętrze było mroczne i przytłaczające wielością ciężkich, zakurzonych kotar i zasłon. Przez krótką chwilę Barbara nie widziała właściwie nic, jej wzrok porażony oślepiającym słońcem, musiał przyzwyczaić się do zaciemnionego wnętrza. Dzięki kotarom dosyć szczelnie zakrywającym okna, w głównym pomieszczeniu motelu było w miarę chłodno i przyjemnie.

– Dzień dobry, czy jest tu ktoś? – po krótkiej chwili oczekiwania za staroświeckim, porysowanym kontuarem Barbara zdecydowała się zawołać kogoś z obsługi motelu. Gdzieś za plecami usłyszała coś jakby tupot maleńkich nóżek. „Szczur?” – obejrzała się niespokojnie. Była odważną kobietą i zwykle niczego się nie bała, ale to miejsce sprawiło, że poczuła dreszcz na plecach. – Hello! Czy jest tu ktoś? – zawołała po raz drugi, tym razem nieco głośniej i ruszyła po wąskich schodach, prowadzących na wyższe kondygnacje budynku. – Wymarli, czy co? – mruknęła lekko poirytowana. Na ścianach, meblach i półkach rozmieszczona była niezliczona ilość przeróżnych dziwnych przedmiotów, portretów, bibelotów i zdjęć. – Chce pani u nas zamieszkać?

Barbara podskoczyła na sam dźwięk tego pytania. Spod schodów, ze schowka na miotły, wyszła staruszka. Na nosie miała wielką brodawkę i w tych okolicznościach przypominała Barbarze czarownicę. – Chyba znajdzie się wolny pokój – wiekowa Carmen Wood, powiedziała to takim tonem, jakby przez jej motel przetaczały się tabuny turystów. Dziennikarka uśmiechnęła się nieśmiało i zeszła z półpiętra, na które zdążyła już wejść. Nim udzieliła odpowiedzi, szybkim spojrzeniem zlustrowała widoczny stąd na parterze pokój z kominkiem. „Po co w tych upałach kominek?” – pomyślała i rozejrzała się, czy przypadkiem nie znajdzie gdzieś dowodów jakiejś zbrodni i trupów pod dywanem. Rozbuchana wyobraźnia podpowiadała jej najgorsze scenariusze. Był to jednak jedyny motel w promieniu siedmiuset kilometrów. Musiała w nim przenocować.

– Byłabym szczęśliwa, gdyby znalazł się pokój dla mnie – skłamała. – Zobaczmy – starsza pani pośliniła palec i nieśpiesznie przewróciła kartki dużej bordowej księgi. W ogromnym skupieniu sprawdzała, czy w pustym motelu znajdzie się wolne miejsce. – Powinno coś być – mruczała pod nosem. Barbara westchnęła, przestępując z nogi na nogę, ale nie chciała być niegrzeczna. Marzyła o kąpieli i dobrej kolacji. – Tak, tak…

Staruszka mruczała, a potem zastygła nad księgą jak figura z wosku. Po minucie Barbara chrząknęła znacząco, ale kobieta nawet nie drgnęła. Wreszcie dziennikarka zaczęła się obawiać, że Carmen w tej właśnie chwili zeszła z tego świata. – Proszę pani! Nic pani nie jest? – dotknęła staruszkę palcem. Rozległo się przeciągłe, przeraźliwe chrapnięcie przypominające dźwięk piły motorowej. – A nie, nic mi nie jest – Carmen otrząsnęła się. – Chyba zdrzemnęłam się chwileńkę – dodała z usprawiedliwiającym uśmiechem. „Też za chwilę zasnę i to na stojąco, jeśli nie dostanę pokoju!” – pomyślała Barbara. – No to zobaczmy jeszcze raz – właścicielka motelu przewróciła stronę w księdze i po raz wtóry zaczęła wodzić po niej palcem, jakby sprawdzała listę obecności. – Ale na tej stronie już pani sprawdzała! – Barbara przeraziła się, że upłynie kolejnych kilka minut, a była już naprawdę głodna i zmęczona. – Doprawdy? – staruszka popatrzyła na dziennikarkę, jakby dopiero co ją ujrzała. – Zapomniałam. Muszę sprawdzić jeszcze raz. Nie mogę przecież się pomylić i przydzielić pani pokoju, w którym ktoś już mieszka! – wyjaśniła, licząc, że Barbara zrozumie ten doniosły fakt. Dziennikarka na poważnie zaczęła się zastanawiać nad noclegiem w samochodzie, gdy weszła młoda dziewczyna z tatuażem na przedramieniu i kolczykami w uszach i w nosie. – Hello! – przywitała Barbarę, żując jednocześnie gumę. – Chcesz wynająć u nas pokój? – zakolczykowana dziewczyna popatrzyła na Barbarę takim wzrokiem, jakby miała zamiar ją poćwiartować. Przynajmniej tak się Barbarze zdawało. – Staram się – dziennikarka odparła oględnie. – Przyjechałam z bardzo daleka i chciałabym tutaj przenocować – tłumaczyła się, choć nie wiedziała, po co to robi. – No worries, mate! – dziewczyna odparła luzacko, co oznaczało mniej więcej „Spoko, koleś”. – Zaraz coś znajdę – dodała pośpiesznie. – Thanks, mate – podziękowała Barbara. Mieszkała w Australii od dość dawna i nie dziwiło ją mówienie do wszystkich per mate, czyli koleś lub stary, niezależnie od płci ani wieku.

– Wiesz, kochanie, ta pani bardzo chce u nas wynająć pokój – nobliwa właścicielka motelu oderwała się na chwilę od swojej pracy i najwyraźniej ucieszyła się obecnością dziewczyny z tatuażem, którą dopiero w tej chwili zauważyła. – Pomogę ci, babciu – dziewczyna wzięła od staruszki bordową księgę gości, szybko przekartkowała strony i coś nabazgrała na jednej z nich. Potem zdjęła z tablicy wiszący na haczyku klucz, identyczny jak wiele pozostałych wiszących obok, i podała go Barbarze. – Pokój numer pięć. Po schodach do góry i na prawo –

wyjaśniła. – To bardzo miły apartament – dodała z uśmiechem, nie przestając żuć gumy. – Dzięki, mate – odrzekła Barbara. Stwierdziła, że dziewczyna wbrew pozorom była całkiem sympatyczna, choć jej bezpośredniość i nonszalancja mogły nieco irytować. – Jeśli chcesz, złociutka, to moja wnuczka zaprowadzi cię do naszego słynnego muzeum – zaproponowała jeszcze Barbarze starsza pani. – Muzeum? – dziennikarka już odchodziła od kontuaru, ale cofnęła się z powrotem. – Macie tutaj muzeum? – zdziwiła się. – Mamy wiele interesujących eksponatów! – staruszka podniosła w górę palec, by przydać swoim słowom większego znaczenia. – To nie byle jakie muzeum! – A gdzie ono jest? – Barbara miała wrażenie, że już teraz znajduje się w muzeum lub w skansenie, ale najwyraźniej chodziło o jakieś inne muzeum niż ten motel. – Muzeum jest koło pubu, jak chcesz, to cię tam zaprowadzę – odezwała się dziewczyna. Barbara spojrzała na zegarek. Dochodziła osiemnasta. – A nie będzie już zamknięte? – Oczywiście, że będzie zamknięte. Ale moja wnuczka, Alice – Carmen Wood wskazała zakolczykowaną dziewczynę – specjalnie dla ciebie, złotko, je otworzy – mówiła kuszącym tonem.

– Wobec tego chętnie skorzystam – odpowiedziała Barbara bardziej z grzeczności niż z ciekawości. Nie spodziewała się po owym muzeum żadnych większych wrażeń ani ciekawostek, które mogłyby zainteresować czytelników jej gazety. – Zejdź za piętnaście minut, zaczekam – Alice zaproponowała Barbarze. – Ee, nie wiem, czy zdążę – dziennikarka miała zamiar chwilę odsapnąć w pokoju, wziąć prysznic i zrelaksować się po długiej podróży. – Zdąży pani! – dziewczyna zapewniła dość enigmatycznie.

Wiedząc, że ma niewiele czasu, i że specjalnie dla niej otworzą pewnie jedyną lokalną atrakcję, Barbara niezwłocznie udała się do swojego pokoju, żeby się odświeżyć. Kiedy tylko przekroczyła próg owego „apartamentu”, od razu zrozumiała, dlaczego Alice była taka pewna, że piętnaście minut jej wystarczy. Pokoik był dość przytulny, ale oprócz łóżka nie było w nim żadnych wygód! Żarówka w staroświeckim żyrandolu przepaliła się i z głośnym pyknięciem zgasła już pół minuty po wejściu Barbary do pokoju, jakby tylko czekała na tak spektakularne zakończenie swego żywota. Barbara Lawson była wręcz przekonana, że ta żarówka czekała specjalnie na nią, żeby jeszcze bardziej ją pognębić. W pokoju nie było telewizora ani nawet radia, choćby najstarszego. W rogu stał obity zielonym suknem fotel, który wyglądał na dość wygodny, ale gdy Barbara spróbowała w nim usiąść, okazało się, że jest przeżarty przez mole i korniki.

– Aj! – wykrzyknęła, zapadając się w nim niemal do samej ziemi. Kiedy z niemałym trudem udało się jej wydobyć z fotela, przeszła do łazienki, żeby wziąć prysznic. – Mogłam się tego spodziewać – ciężko westchnęła, ponieważ prysznic był urwany, a przy zlewie smętnie sterczał zardzewiały kurek i to jedynie od zimnej wody. Barbara popatrzyła krytycznie na swoje odbicie w pękniętym lustrze. Uczesała ciemne, falujące włosy, które opadały jej na ramiona i plecy. Umyła ręce i ochlapała twarz chłodną wodą. Po pięciu minutach była całkowicie gotowa na wycieczkę do muzeum. W tym pokoju po prostu nic innego nie dało się robić. Jedynie spać. Na szczęście pościel była czysta i nawet wykrochmalona. Alice już czekała w holu motelu. W dłoni trzymała pęk kluczy. Staruszki nie było. – Gdzie twoja babcia? – zapytała Barbara zaciekawiona. Alice machnęła ręką. – Tam gdzie zawsze – odparła lakonicznie. Barbara uniosła brwi w niemym pytaniu. Skąd mogła wiedzieć, gdzie jest to „zawsze”. Dziewczyna z tatuażem roześmiała się. – W schowku na miotły – uściśliła swoją wcześniejszą odpowiedź.

– W schowku? – Barbara przypomniała sobie, że starsza pani chyba rzeczywiście stamtąd wcześniej wyszła. – Och, to długa historia! – Alice powiedziała konspiracyjnym szeptem i przewróciła znacząco oczami. – Nie martw się, nic jej nie jest, babcia zaraz do nas dołączy. Dziennikarka przez moment zawahała się. „Chyba powinnam sprawdzić, czy naprawdę nic jej nie jest” – pomyślała, lecz w tym samym momencie staruszka opuściła swój schowek i jak gdyby nigdy nic, dołączyła do Alice i Barbary. – Pokażę ci, złotko, coś bardzo interesującego! – Carmen aż zatrzęsła się z ekscytacji i, ciągnąc Barbarę za rękę, czym prędzej wyszła z motelu. Upał już nieco zelżał, a na niebie pojawiły się fioletowe smugi, poprzedzające nadchodzący zmierzch. Barbara najchętniej weszłaby najpierw do pubu, który właśnie mijały, aby coś zjeść, ale nie było rady, musiała wpierw zaliczyć muzeum. Choć żołądek wygrywał jej głodową pieśń, z udawanym zainteresowaniem oglądała garnki, nocniki, potłuczone porcelanowe talerze i cynowe kubki sprzed dwustu lat. Przy każdym rondlu ustawionym w zakurzonej, muzealnej gablocie Carmen zatrzymywała się i wygłaszała z pietyzmem całą jego historię. Aż wreszcie, z miną Świętego Mikołaja wręczającego prezent niespodziankę, zatrzymała się przy komódce z szufladami. – A teraz coś specjalnego, o czym już wspominałam! – staruszka cieszyła się i potrząsała głową, aż podskakiwała brodawka na jej nosie. – Nikomu już od dawna tego nie pokazywałam!

– Aha – Barbara pokiwała ze zrozumieniem głową, pewna, że starszej pani chodzi po prostu o komodę. Ale ona z miną pokerzysty trzymającego asa w rękawie, otworzyła szufladę. – Zajrzyj tu, złociutka! – nakazała dziennikarce. Na dnie leżał jakiś złożony na czworo pożółkły dokument, jakby przybrudzony czerwonym, pustynnym piaskiem. – Co to jest? – Barbara zaciekawiła się. Zostały ze starszą panią same, ponieważ Alice już po dwóch minutach znudziło się w muzeum i wyszła do pubu. – To jest mapa! Staruszka dozowała informacje jak rodzynki do deseru. Zainteresowanie Barbary rosło. – To jest mapa Szalonego Lorda! – Carmen obwieściła takim tonem, jakby zaczęła opowiadać niezwykłą baśń. – Szalonego Lorda? – powtórzyła Barbara. Nigdy wcześniej o nikim takim nie słyszała. – Kim on był? – Był stukniętym czubkiem! – odparła Carmen Wood, porzucając swój

wcześniejszy tajemniczy ton. Barbara czuła się zdezorientowana. – Był stuknięty i dlatego nazywano go Szalonym? – dziennikarka próbowała przeniknąć zagadki staruszki. – A dlaczego lord? – Bo to był prawdziwy lord! Taki z Anglii! – Carmen znowu podjęła rozmowę. – Kiedy tu przypłynął, był zupełnie zdrowy. Ale pustynia i słońce całkiem odebrały mu rozum. No i ta Diamentowa Dolina! – staruszka machnęła ręką. – Ooo! – Barbara wydała z siebie mimowolny okrzyk zdumienia. Zaczynało robić się naprawdę ciekawie. – O jakiej dolinie pani mówi? – spytała, mając nadzieję, że staruszka nie zawiesi się w tym momencie, jak to zrobiła już kilkukrotnie. Najwidoczniej jednak starsza pani czekała na kogoś, komu mogłaby opowiedzieć o Szalonym Lordzie i jego Diamentowej Dolinie. – Lord Arthur Cavendish, nazywany potem Szalonym, przypłynął do Australii około 1860 roku. Podobno był w posiadaniu wskazówek dotyczących położenia niezwykłej doliny. – Lord Cavendish fatygował się z Anglii, bo interesowała go jakaś dolina? – zapytała Barbara.

– Nie jakaś tam dolina, złotko, ale dolina pełna ogromnych diamentów! Cała dolina miała być nimi wypełniona po brzegi – Carmen drżała, mówiąc o tym. – Odnalazł ją? – Barbara Lawson była coraz bardziej zaintrygowana. Nigdy wcześniej nie słyszała o tej historii ani o takiej dolinie. Zastanawiała się, czy nie jest ona przypadkiem wymysłem starszej pani. – Na poszukiwania doliny lord wydał prawie cały swój majątek, ojciec niemal go wydziedziczył, ale właśnie wtedy to się zdarzyło… Starsza pani urwała. Barbara Lawson z niecierpliwością czekała na ciąg dalszy. – Co się wtedy zdarzyło? – Pojawił się duch! – Carmen uśmiechnęła się filuternie. – Zaczęły prześladować go duchy! – Duchy? – dziennikarka popatrzyła z rezerwą na staruszkę. Wciąż nie była pewna, czy ona w ogóle mówi prawdę. – Konkretnie był to duch małego dziecka! – To dość makabryczne – Barbara wzdrygnęła się. – Tak – starsza pani uniosła znacząco brwi. – Słyszał płacz tego dziecka, żałosne zawodzenie i jakąś smutną pieśń, a potem jakby dźwięk kajdan. – Carmen mówiła bardzo sugestywnie, dodając do swej opowieści dodatkowe efekty dźwiękowe. – Zaraz potem ukazywał się złowrogi cień! – rozczapierzyła palce dłoni jak potwór. Barbara zastygła. Przez moment bała się obrócić, a na ramionach poczuła chłodny powiew i gęsią skórkę. Jakby duchy gnębiące lorda wychynęły z jego starej mapy i rozsiadły się w ciemnych, zakurzonych kątach muzeum. – Ale co z tą Diamentową Doliną? – Barbarze wydawało się, że Carmen za bardzo odbiega od tematu. – Ach tak! – staruszka powróciła do właściwego wątku. – O Diamentowej Dolinie opowiadały aborygeńskie legendy Nikomu nie udało się jej jednak odnaleźć. Lord twierdził, że dostał od kogoś wiarygodnego mapę ze wskazówkami oraz parę ogromnych diamentów pochodzących z tejże właśnie doliny. Był już bardzo blisko jej odnalezienia, ale właśnie wtedy trochę sfiksował. Stwierdził, że te diamenty muszą być przeklęte. Duchy ciągle nie dawały mu spokoju. Nękały go w dzień i w nocy. Wreszcie lord nie wytrzymał, przerwał poszukiwania i wrócił do Anglii. – Czyli nie odnalazł Diamentowej Doliny? – Barbara się upewniła. – Bał się tych diamentów jak ognia!

– W takim razie, skąd ta mapa? – dziennikarka wskazała dokument należący rzekomo do Szalonego Lorda. – Pewnego dnia lord Cavendish zatrzymał się w hotelu mojego prapradziadka. Miał nadzieję, że duchy przestaną go tam dręczyć. Całymi nocami kazał palić u siebie światło, żeby nie widzieć żadnych cieni. Gdy przebywał w hotelu, czuł się lepiej, lecz kiedy tylko go opuszczał, dopadały go te przerażające halucynacje. Wreszcie postanowił wyjechać z Australii. Jednemu z kapitanów statku obiecał sowite wynagrodzenie, jeśli go wysadzi na brzeg w Anglii. A ponieważ nie miał czym zapłacić mojemu prapradziadkowi za hotel, zostawił mu tę mapę ze wskazówkami i uciekł. – Czy pani przodek z niej skorzystał? – Nawet nie zamierzał. Widział, co te diamenty zrobiły z tamtym człowiekiem.

Podzielał opinię, że były przeklęte. Nie zniszczył mapy Na wszelki wypadek zamknął ją w sejfie. Właściwie nikt do tej pory z niej nie skorzystał. – Naprawdę? – Barbara zdumiała się. – Kiedy przeszła w moje posiadanie, przekazałam ją do tutejszego muzeum. Nie miałam ochoty skończyć jak tamten biedak! – powiedziała Carmen. – Nie do wiary, że jeszcze nikt nie odnalazł tej doliny! – Barbara kręciła głową z niedowierzaniem. – No, no, no – dziennikarka cmoknęła. – „Chyba znalazłam świetny temat na artykuł” – pomyślała zadowolona. Głośno spytała: – Czy mogłabym dokładnie obejrzeć tę mapę?

Starsza pani zamyśliła się. – W sumie mogę ci ją udostępnić, złotko – zgodziła się. – Ale możesz z niej korzystać jedynie w naszym muzeum, nie można jej wynosić poza te mury Rozumiesz, złociutka, że to nasz najcenniejszy eksponat, zaraz po nocniku wielebnego Prescotta! – Carmen powiedziała z powagą.

Barbara wolała nie polemizować z tym twierdzeniem, najwidoczniej wielebny musiał być arcyważnym i znamienitym obywatelem tego miasteczka. – Postaram się delikatnie obchodzić z mapą – zapewniła gorliwie. Carmen Wood skinęła głową zadowolona. – Jeśli chcesz dokładnie obejrzeć mapę Szalonego Lorda, będziesz chyba musiała zostać jeszcze kilka dni w Coward Springs – staruszka dodała chytrze. – Jest na niej wiele szczegółowych notatek samego lorda. Przedłużyć twój pobyt w naszym pięknym motelu? – uśmiechnęła się słodko. Historia lorda od pierwszej chwili zaczęła pasjonować Barbarę, a Diamentowa Dolina pobudziła jej wyobraźnię. Choć warunki w motelu były okropne, miała przeczucie, że jeśli zostanie ze dwa dni dłużej, to się jej opłaci. Dziennikarka spojrzała badawczo w twarz starszej pani, po czym oświadczyła: – Zostaję! Proszę przedłużyć mój pobyt o dwie doby. – To świetnie, złotko, świetnie! – Carmen Wood ucieszyła się i z radością zatarła ręce. – Jutro z samego rana możesz przyjść i zacząć czytać mapę lorda. Alice da ci klucze do muzeum, a teraz chodźmy, muszę wracać do pracy, a ty pewnie umierasz z głodu. Może przygotować ci kolację? – Och, bardzo dziękuję! – Barbara lekko wystraszyła się tej oferty. Nie była pewna, czy w kolacji przygotowanej przez Carmen nie znajdzie się na przykład podeszwa od buta. – Nie chcę robić pani kłopotu, zjem w barze! – wykręciła się z uśmiechem, lecz bardzo stanowczo. – Jak chcesz, złociutka – staruszce nie sprawiło to najwidoczniej przykrości. Barbara Lawson rzuciła ostatnie przeciągłe spojrzenie na mapę spoczywającą w szufladzie i po chwili obie z Carmen opuściły muzeum.

Z Kronik Archeo

Rozpoczęłam piąty tom Kronik Archeo. Mam przeczucie, że wiele się w nim wydarzy. Gdy wróciłam ze szkoły i rozmawiałam ze swoją koleżanką w moim pokoju, do mamy zadzwoniła ciocia Basia, która od wielu lat mieszka w Australii, a właściwie w Hobart na Tasmanii. Zaprosiła nas do siebie na ferie! Juhuu! Jeszcze nigdy nie byliśmy z Bartkiem w Australii. Trochę mi smutno, że tata nie może lecieć, ale będzie z nami mama i panna Ofelia. Wujek Jason (mąż cioci Basi) jest bardzo sympatyczny i wesoły. Na pewno nie będziemy się tam nudzić. Już nie mogę się doczekać tego wyjazdu! Ciocia pisała artykuł o pewnym poszukiwaczu złota, ale właśnie dzwoniła, że przy okazji przypadkiem wpadła na jeszcze ciekawszą zagadkę! Natrafiła na mapę sprzed dwóch wieków prowadzącą do Diamentowej Doliny. Jak sama nazwa wskazuje, dolina ta była podobno pełna ogromnych diamentów. Blisko jej odnalezienia był lord Arthur Cavendish, ale niedługo potem zwariował i zaprzestał poszukiwań. Do tej pory nikt nie próbował zlokalizować owej doliny. Ciocia widziała mapę Szalonego Lorda i zaproponowała nam wspólne poszukiwania. Mama uprzedza mnie i Bartka, że poszukiwanie doliny ma być tylko świetną zabawą, dzięki której poznamy kilka ciekawych miejsc. Ja mam jednak nadzieję, że naprawdę ją znajdziemy. Historia Szalonego Lorda jest dość mroczna i pojawiają się w niej również duchy, widma i inne niewytłumaczalne zjawiska. Bartek trochę mnie straszy, ale przecież to niemożliwe, żeby chodziło o prawdziwe duchy! Wcale się nie boję! Zaczynam pakować walizkę. Australijskie tajemnice już wkrótce zostaną rozwiązane, jestem tego pewna! Ania

Wczesnym rankiem Larry Fisch, właściciel firmy pogrzebowej, jadł śniadanie i czytał równocześnie gazetę w barze Muriel. Za oknem miał wybrzeże Hobart. Pośpiesznie przebiegł wzrokiem rubryki poświęcone najświeższym miejscowym ploteczkom i sprawom politycznym. Na dłużej zatrzymał się przy artykule Barbary Lawson zatytułowanym: „Diamentowa Dolina – fakt czy mit?”. Chrupnął przypieczoną wstążkę bekonu i z rosnącym zainteresowaniem śledził tekst dalej. Przeczytał artykuł dwa razy, a potem zapatrzył się w okno. Jakiś jacht przybił właśnie do portu, lecz Larry zupełnie tego nie zauważył. – Diamentowa Dolina, hm… Mruczał do siebie pod nosem. Wizja olbrzymich diamentów, ba, całej doliny takich drogocennych kamieni, sprawiła, że od razu poprawił mu się nastrój. Ostatnimi czasy jego firma podupadała i interes jakoś nie za bardzo się kręcił. Larry pochodził z małej mieściny, która z roku na rok wciąż się wyludniała. Ale wcale nie dlatego, że ludzie umierali, to byłoby, delikatnie mówiąc, wielce korzystne dla Larry’ego, ale mieszkańcy Railton po prostu wyprowadzali się do większych miast. Przedsiębiorca pogrzebowy musiał więc jak najszybciej podreperować budżet. Przyjechał do Hobart, by załatwić sobie w banku wysoką pożyczkę na rozkręcenie nowego biznesu, ale warunki kredytowe nie były tak korzystne, jak się tego spodziewał. Outback – busz, słabo zaludnione, dzikie tereny w Australii.

Bankowcy nie chcieli mu też przyznać tak dużej pożyczki, jakiej potrzebował. Jednym słowem, sprawy nie poszły po jego myśli. Pilnie potrzebował gotówki, a żaden z mieszkańców Railton jak na złość nie miał zamiaru wybrać się na tamten

świat. – Gdybym odnalazł taką diamentową dolinę, byłbym multimilionerem! I wreszcie nie musiałbym się trudzić ciężką harówką – westchnął z rozmarzeniem.

W jednej chwili podjął dalekosiężną decyzję – za wszelką cenę postanowił zdobyć mapę Szalonego Lorda. – Tę Lawson trzeba będzie śledzić! – głośno mruknął, a potem rozejrzał się, czy nikt go nie usłyszał. W barze był jednak na razie jedynym gościem. Zamówił jeszcze kawę, by dokładnie przemyśleć strategię. Po piętnastu minutach miał już w głowie gotowy plan. Był zdecydowany działać szybko, poszukiwaczy doliny mogło być już przecież wielu. Natychmiast zadzwonił też do Rene, chudej Francuzki, która pracowała w jego domu pogrzebowym, żeby przygotowała odpowiedni ekwipunek i zapasy na wielodniowy pobyt w australijskim outbacku. Larry szykował się na dłuższą wyprawę.

Z Kronik Archeo

Rozpoczęły się nasze ferie! Wylądowaliśmy w Hobart wczoraj wczesnym rankiem. Tasmania przywitała nas chłodem i porywistym wiatrem, choć tutaj panuje przecież lato. Przez ten wiatr samolot musiał kilka razy kołować, nim podszedł do lądowania. Panna Ofelia przez to prawie dostała zawału. Wszyscy wiedzą, że bardzo nie lubi latać, a te kłopoty z pogodą dodatkowo ją zdenerwowały. Nas zresztą trochę też. To nic przyjemnego tak sobie krążyć i nie móc wylądować. Ale na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Również żeglarze nie mają tutaj łatwo. Silne wiatry, burze i sztormy pojawiają się czasem zupełnie znienacka. Abel Tasman, odkrywca Tasmanii, musiał być naprawdę odważnym człowiekiem.

Wombat tasmański – torbacz o szarej, brązowej lub ciemnobrązowej sierści. Posiada silnie umięśnione kończyny. Mieszka w norach, które wygrzebuje przednimi łapami zakończonymi długimi i ostrymi pazurami Wombaty odżywiają się trawą, korzonkami liśćmi drzew oraz krzewów. Ich zęby, podobnie jak u gryzoni nieustannie rosną. Samica rodzi zazwyczaj tylko jedno młode.

Ciocia Basia i wujek Jason przywitali nas na lotnisku i zaraz zawieźli do swojego domu na obrzeżach Hobart. Wujek to rodowity Tasmańczyk i jest weterynarzem. Opiekuje się chorymi zwierzętami. W ich domu mieszka nawet mały wombat! Ma na imię Feliks i jest bardzo milusi. Wszędzie za mną chodzi jak pies. Wujek przygarnął

go, gdy był malutki i chory. Feliks jest już zdrowy i gdy całkiem dorośnie, pewnego dnia sam opuści dom cioci i wujka. Podobno wombaty nie dają się całkowicie oswoić i odchodzą od człowieka, kiedy chcą. Mam jednak nadzieję, że to nie stanie się jeszcze teraz, bo uwielbiam Feliksa głaskać i przytulać, chociaż muszę uważać, bo jego łapki zakończone są bardzo długimi pazurami. Ciocia opowiedziała nam o tym, co odkryła na temat Diamentowej Doliny. Opublikowała o niej nawet parę artykułów w lokalnej gazecie, w której pracuje. Zastanawiamy się z Bartkiem, czy ta dolina mogła istnieć naprawdę, czy po prostu lord Cavendish był szalony i wszystko zmyślił. Oprócz Tasmanii zwiedzimy także Australię. Oczywiście nie całą, bo to przeogromny kontynent, ale pojedziemy do Coward Springs. W tamtejszym muzeum jest oryginalna mapa z zapiskami Szalonego Lorda. Wierzę, że ta dolina istnieje naprawdę! Ania

Abel Janszoon Tasman urodził się w 1603 roku w Lutjegast w Holandii. Holenderski żeglarz, odkrywca i kupiec. W 1642 roku jako pierwszy Europejczyk dopłynął do Tasmanii. Na cześć gubernatora generalnego Holenderskich Indii Wschodnich – Antonia van Diemena – nazwał odkryty przez siebie ląd Ziemią Van Diemena. W 1855 r. nazwę wyspy zmieniono na Tasmania. Odkrył również Nową Zelandię. W trakcie swoich licznych wypraw sporządził mapy północnego wybrzeża Australii, Ziemi Van Diemena, Nowej Zelandii, Tonga oraz Fidżi. Zmarł 10 października 1659 roku w Batawii (dzisiejszej Dżakarcie).

W domu Barbary Lawson panował okropny rozgardiasz. Wszyscy szykowali się na zwiedzanie Tasmanii. Na podwórku czekał już wynajęty wygodny kamper wyposażony w prysznic, WC, kuchenkę i lodówkę. Trwało pakowanie prowiantu, swagów, zapasu paliwa na czarną godzinę i mnóstwa innych niezbędnych rzeczy, gdy przed domem pojawiła się nieznajoma kobieta. Miała długie, jasne włosy związane w koński ogon, a w dłoniach trzymała srebrzysty kuferek. Przystanęła jakby niezdecydowana, jednym szybkim spojrzeniem zlustrowała sytuację i podeszła do panny Ofelii, która ze skupioną miną stała nad swoją pokaźną walizką i zastanawiała się, który koc zabrać: czy ten w kwiatki, trzymany w lewej ręce, czy ten w szkocką kratę w prawej. Nieznajoma od razu uznała, że ona najlepiej nadaje się do rozmowy.

Swag to wodoodporny materac połączony ze śpiworem. Można w nim spać bezpośrednio na ziemi, bez namiotu. Typowo australijski wynalazek.

– Doradzam ten w kwiaty – podpowiedziała z miłym uśmiechem. – Będzie idealnie pasował do pani karnacji.

– Tak pani sądzi? – panna Ofelia spojrzała krytycznie na koce. – Może ma pani rację, hm… – Przepraszam, że się nie przedstawiłam, jestem Miranda – nieznajoma wyciągnęła rękę na powitanie. – W kwiaty będzie idealnie pasował do pani cery, od razu widać, że przywiązuje pani wagę do takich rzeczy – kobieta przypochlebiała się, mówiąc pewnym siebie głosem. – Poza tym od razu muszę przyznać, że ma pani wyjątkową cerę! Taką czystą i delikatną!

Panna Ofelia zamrugała powiekami. „Co ona tak z tą cerą?” – przyjrzała się uważniej kobiecie. Ta jakby odgadła jej myśli i od razu pośpiesznie wyjaśniła: – Jestem konsultantką firmy kosmetycznej, oferuję najwyższej jakości ekologiczne kosmetyki. Zapewniam, że są niebywale skuteczne! – zachwalała,

otwierając swój srebrzysty kuferek, który mimo niewielkich rozmiarów, krył w sobie pokaźną ilość kremów, pomadek, cieni, perfum, żeli i Bóg wie czego jeszcze. Na wszelkie możliwe sposoby Miranda powysuwała z kuferka specjalne przegródki, jak w skrzynce z narzędziami, i zaprezentowała swój kosmetyczny arsenał. Panna Łyczko z uznaniem uniosła brwi. – Ho, ho, profesjonalistka z pani – zażartowała. – Tak, profesjonalnie podchodzimy do naszych klientów – Miranda zdawała się nie zauważyć lekkiego sarkazmu w głosie panny Ofelii. – Widzę, że wybiera się pani na dłuższą wycieczkę – wskazała stojący obok kamper. – Przyda się więc pani coś na tasmańską zmienną pogodę. Proponuję wspaniały krem ochronny – wyciągnęła z kuferka malutką próbkę. – A na długo pani wyjeżdża? – spytała. – Czy to będzie daleko? Bo mogę dobrać coś jeszcze odpowiedniejszego. – Będziemy zwiedzać Tasmanię – odparła panna Ofelia. – Ale potem udamy się do Australii i tam też spędzimy kilka dni. – Uhm, rozumiem – pokiwała głową konsultantka. – Zatem musi mieć pani coś ochronnego na tutejsze tasmańskie wiatry, ale również coś nawilżającego na australijskie upały – zaczęła gmerać w kuferku, szukając właściwych kosmetyków. – Australijskie słońce strasznie wysusza cerę – westchnęła. – Naprawdę? – panna Ofelia z niepokojem pogładziła się po twarzy. – A w której części Australii pani będzie dokładnie? To bardzo istotne, bo to bardzo różnorodny kontynent, od pustyni po tropiki! – konsultantka patrzyła w oczy panny Ofelii, jakby dobór właściwego kremu był istotniejszy niż zabranie butelki z wodą. Panna Łyczko z konsternacją podrapała się po głowie. – W sumie, to jeszcze dokładnie nie wiem – westchnęła. – Może wezmę kilka rodzajów tych kremów? – Nie ma sprawy! To naprawdę świetna decyzja! – ucieszyła się konsultantka. – Mam jeszcze coś na specjalne okazje – dodała, mrużąc oko. – To krem z diamentowym pyłem! Jest rewelacyjny! Delikatnie rozświetla i liftinguje cerę! – Z diamentowym pyłem? – zdumiała się panna Ofelia. – To takie też są? – niestety nie była obeznana ze wszystkimi nowościami. – Gdy odnajdziemy Diamentową Dolinę to sama sobie zrobię diamentowy pył! – zaniosła się perlistym śmiechem. Zaraz jednak ugryzła się w język. Po co powiedziała o tej Diamentowej Dolinie! Nic nikomu do tego, gdzie jedzie!

Tymczasem z domu wybiegł wombat Feliks i fuknął gniewnie na Mirandę. Ta z niepokojem popatrzyła na ostre pazury zwierzątka i zaczęła zwijać cały swój kram z powrotem do kuferka. – A ile muszę zapłacić za te kremy i jak mogę je zamówić? – panna Ofelia dopiero teraz zdała sobie sprawę, że w ogóle nie zapytała o cenę kosmetyków, a konsultantka dała jej tylko niewielkie próbki. – Och, jeszcze się zjawię. Proszę tymczasem zastanowić się i wybrać odpowiednie – powiedziała. – A te próbki nic nie kosztują! – machnęła ręką. – Do zobaczenia niebawem! – pożegnała się i odeszła, poganiana gniewnymi pomrukami wombata, który wydawał się wyjątkowo rozdrażniony. Panna Ofelia patrzyła na dziwne zachowanie zwierzęcia i zastanawiała się, co go mogło aż tak zdenerwować. Doszła do wniosku, że to pewnie przez te różne zapachy, które jeszcze unosiły się wokół z testowanych kosmetyków. Wzruszyła ramionami i poszła odnieść koc w kratę do domu. – Z kim rozmawiałaś? Ktoś tam był? – spytała Barbara, napełniając termos

z kawą. – Jakaś konsultantka z firmy kosmetycznej. – Tutaj? U nas? – zdziwiła się Barbara. – Nigdy do nas żadna nie przychodziła. – Bo jesteś piękna i nie potrzebujesz żadnych upiększaczy! – Jason, mąż Barbary, pocałował ją w czoło. – To co, jedziemy? – Bartek nie mógł doczekać się wycieczki, gdy tymczasem panie zaczęły ględzić o tych wszystkich smarowidłach. – Jasne! – wujek roześmiał się. – Pakujcie graty i jazda z chaty! – zażartował z iście australijskim poczuciem humoru. Załadowano do kampera ostatnie niezbędne rzeczy i akcesoria. Beata Ostrowska dołożyła do ekwipunku jeszcze małą butlę gazową, patelnię oraz turystyczny imbryk do parzenia herbaty. Panna Ofelia sprawdziła zapasy wody (wolała się dwa razy upewnić, że są wystarczające) i upchnęła swoją walizę w bagażniku. Wombat Feliks za nic nie chciał opuścić Ani, więc uchwalono, że również pojedzie na wyprawę. Wujek dołożył zapas karmy dla zwierzęcia i kiedy wszystko już było zapięte na ostatni guzik, ciocia Basia zasiadła za kierownicą, odtrąbiła trzy razy do męża i z wesołą miną ruszyła. Ania z Bartkiem pomachali wujkowi na pożegnanie i pojazd potoczył się po podjeździe domu. Po chwili zniknął na końcu ulicy.

Kolczatka australijska – zwierzą przypominające nieco jeża. W razie niebezpieczeństwa zwija się w kulę. Ma silne łapy przystosowane do kopania. U samców tylne kończyny wyposażone są w ostrogi służące do obrony. Kolczatka prowadzi samotniczy tryb życia. Ma słaby wzrok, lecz za to silnie rozwinięty węch oraz słuch. Potrafi również świetnie pływać. Odżywia się ślimakami i owadami: mrówkami, termitami oraz ich larwami. Pomimo że jest ssakiem, składa jaja. Z jaja, które nosi w torbie na brzuchu, po 7-10 dniach wylęga się młode. Samica karmi je mlekiem. Mała kolczatka jeszcze przez jakiś czas po wykluciu przebywa w torbie matki.

Jason Lawson już tęsknił za całą ferajną, ale miał małych i całkiem dużych pacjentów, których nie mógł opuścić. Udał się do swojego szpitala urządzonego na tyłach domu, aby sprawdzić, jak miewa się chora kolczatka. Nie mógł więc

zobaczyć, że nieopodal, za drzewem eukaliptusa, konsultantka szeptała do swojej komórki: – Odjechali. Będą szukać Diamentowej Doliny! Posłuchała odpowiedzi, pokiwała posłusznie głową i po chwili wsiadła do wysłużonego Holden Commodore’a. Ruszyła w trop za turystycznym kamperem.

Ania z radością chłonęła tasmańskie krajobrazy. Wszystko było inne, niż widziała do tej pory. Zarówno rośliny, jak i zwierzęta, których nie można spotkać nigdzie indziej na świecie. Pod koniec drugiego dnia wycieczki ciocia Basia zatrzymała kamper nieopodal małej rzeczki. Pogoda akurat dopisywała i zapowiadał się ciepły, miły wieczór. Ania usiadła pod wiecznie zielonym, rozłożystym bukiem i postanowiła napisać kilka słów do Mary Jane. Wombat Feliks przytulił się do jej kolan i pomrukując cicho, zapadł w błogą drzemkę. Ania tymczasem wyciągnęła z kieszeni swój telefon komórkowy i napisała e-mail.

Ania skończyła pisanie wiadomości. Kliknęła przycisk „Wyślij” i schowała komórkę. Feliks obudził się i najwidoczniej postanowił rozprostować łapki, bo nim Ania zdążyła się zorientować, ruszył w kierunku rzeki. – Feliksie! Nie uciekaj! – dziewczynka przestraszyła się, że wombat odejdzie za daleko i się zgubi. Pobiegła za nim, ale zwierzątko ukryło się gdzieś w zaroślach. – No ładnie! – Ania wzięła się pod boki. – Feliksie, gdzie jesteś? Zaglądała pod każdy krzaczek, lecz najwyraźniej wombat postanowił się z nią zabawić w ciuciubabkę. Ania pobiegła jeszcze kilka kroków w kierunku brzegu rzeki i nagle zatrzymała się gwałtownie. Z zarośli dobiegało złowrogie warczenie. – Feliks? – zawołała nieśmiało, chociaż była pewna, że to nie wombat. Obejrzała się za siebie. Była teraz zupełnie sama. Zrobiła krok do tyłu. – Bartek! – zawołała głośno. W tym samym momencie usłyszała głośny wrzask i poczuła okropny odór. Ania zamarła. Na ścieżkę wbiegły trzy czarne diabły tasmańskie. Z głośnym charczeniem podskoczyły do dziewczynki.

– A kysz! – zawołała przerażona. Diabły wyszczerzyły kły i wcale nie miały zamiaru uciekać. Ich wrzaski były trudne do zniesienia. Ania odrętwiała ze strachu. Stałaby tak pewne dalej jak słup soli, gdyby nie Bartek, który przybiegł zaniepokojony przedłużającą się nieobecnością siostry. – Sio! Sio! Idźcie sobie! – wykrzykiwał groźnie. Diabły jeszcze przez chwilę stały niezdecydowane, aż wreszcie zrobiły w tył zwrot i czmychnęły. – Dlaczego się oddaliłaś? – Bartek zapytał z wyrzutem. – Feliks uciekł i nie chciałam, żeby się zgubił – siostra wyjaśniła płaczliwym głosem. Wciąż jeszcze serce waliło jej jak mały młoteczek. – Następnym razem lepiej uprzedź mnie, że się gdzieś wybierasz – Bartek powiedział zdecydowanym, braterskim tonem. Diabeł tasmański jest największym drapieżnym torbaczem. Żywi się głównie padliną. Ma czarne futro i białe plamy na piersiach oraz zadzie. Posiada bardzo czuły węch. Gdy jest przestraszony wydziela smród i wydaje glośne wrzaski. Obecnie liczba tych zwierząt stale się zmniejsza, ponieważ chorują na zakaźny rak pyska. Choroba w dość szybkim tempie wciąż się rozprzestrzenia i diabłom tasmańskim grozi wyginięcie.

– Tutaj może być mnóstwo węży i skorpionów! – Okey – dziewczynka odmruknęła posłusznie. – Chodźmy, mama na pewno się niepokoi. – A Feliks? – Ania rozejrzała się smutnym wzrokiem. – Nie martw się, da sobie radę! Kiedy tylko Bartek to powiedział, wombat wyskoczył zza głazu i z radością, jak gdyby nigdy nic, przytulił się do nóg Ani. – Och, ty urwisie! – dziewczynka wzięła go na ręce i potarmosiła za uszkiem. – O mały włos, a przez ciebie pożarłyby mnie diabły tasmańskie, a ty siedziałeś sobie cichutko za kamieniem! – Niezłe z niego ziółko – roześmiał się Bartek i wraz z siostrą oraz niepokornym zwierzakiem wrócili do obozu.

Kiedy tylko Mary Jane, Jim i Martin otrzymali z Tasmanii wiadomość od Ani, natychmiast zaczęli zbierać informację na temat Arthura Cavendisha. Gardnerom sprzyjało szczęście, ponieważ okazało się, że rodzina lorda nadal mieszka w Londynie. Wystarczyło się spotkać z obecnym lordem Albertem, by dowiedzieć się czegoś więcej o jego przodku, poszukiwaczu Diamentowej Doliny. Mary Jane cieszyła się, że lord Albert Cavendish zgodził się na spotkanie. Podobno był bardzo humorzasty i bała się, że w ostatniej chwili je odwoła. Rezydencja Cavendishów była okazała, acz nie aż tak imponująca jak się spodziewała. Z aparatem fotograficznym w dłoni, przechodziła przez szereg pokoi, aż znalazła się w bibliotece. Na tle portretów rodzinnych, za ogromnym biurkiem, siedział lord Albert Cavendish we własnej osobie. – Dzień dobry, jestem Mary Jane Gardner – przedstawiła się dziewczynka. Musiała być bardzo sprytna, żeby dowiedzieć się czegoś na temat Arthura, bo jak ustaliła wcześniej, lord Albert alergicznie reagował na samo wspomnienie o swoim przodku. Na razie Mary Jane zapewniła więc, że chodzi o zwykły referat do szkoły opisujący najznamienitsze rody arystokratyczne w Wielkiej Brytanii. Już samo słówko „najznamienitsze” mile połechtało lorda, dlatego postanowił udzielić takowego wywiadu i opowiedzieć o sobie kilka słów.

– To ty jesteś tą młodą osobą, która przyszła zrobić ze mną wywiad, tak? – zapytał, patrząc przenikliwie na Mary Jane. Ale stwierdziwszy, że to nie jest żaden paparazzi ani dziennikarzyna z brukowca, uspokoił się. Najwidoczniej rzeczywiście chodzi o zwykły referat do szkoły – uznał. – Tak, uczymy się właśnie o najbardziej zasłużonych rodach. Każdy miał wybrać interesującą osobę do przeprowadzenia wywiadu. Niektórzy próbowali się umawiać z księciem Williamem albo jego bratem, ale ja wybrałam pana, sir! – Mary Jane skłamała gładko bez najmniejszego zająknięcia. – A kimże jest książę William! – prychnął lord. – Tylko następcą tronu i to drugim w kolejności, bo przed nim jest jeszcze jego ojciec, książę Karol. Natomiast mój ród wielce przysłużył się Koronie! – powiedział z okropnie zarozumiałą miną. – Może mi pan więc opowie o dokonaniach pańskiej rodziny, lordzie – Mary Jane uśmiechnęła się przymilnie i włączyła dyktafon. – Z największą chęcią – lord skinął głową. – Siadaj, dziecko, i dobrze wszystko nagrywaj – wypielęgnowanym palcem z błyszczącym paznokciem wskazał na dyktafon Mary Jane. – Drugi raz nie będziesz miała takiej okazji, żeby dowiedzieć się tylu fascynujących rzeczy o rodzie Cavendish! Jestem bardzo zajętym człowiekiem i nie będę miał czasu na kolejne spotkanie – rzekł z wyższością.

– Jestem panu naprawdę wdzięczna, że znalazł pan dla mnie chwilę, lordzie – Mary Jane znowu się przypochlebiła. Usiadła w wygodnym fotelu naprzeciw biurka i włączyła funkcję nagrywania. – Korzenie mojego rodu tkwią daleko w średniowieczu i wywodzą się w prostej linii od samego króla Artura! – lord rozpoczął swoją opowieść, a Mary Jane uniosła brwi w głębokim zdumieniu.

Albert mówił przez następne pół godziny, dając niezwykły popis erudycji i krasomówstwa. Oczy Mary Jane robiły się coraz większe i okrąglejsze, gdy słuchała, jak lord tworzy niemal nową historię Wielkiej Brytanii i tylko czekała, kiedy oznajmi, że to on jest królem. Kiedy upłynęła już godzina, a lord wciąż nie przestawał wyliczać zasług swojego rodu, Mary Jane zachciało się spać. Wciąż jednak nie padło ani jedno słowo o Szalonym Lordzie, a nawet nie było sposobu, żeby przerwać Albertowi. Jej zadanie okazało się trudniejsze niż sądziła. Była już okropnie znudzona, a jej powieki robiły się coraz cięższe i cięższe. Mało brakowało, a by przysnęła. Coś jednak niespodziewanie przykuło uwagę Mary Jane. Zerknęła zaciekawiona na dłoń lorda. Już wcześniej zauważyła połyskujący na jego palcu sygnet, ale dopiero teraz zainteresował ją bardziej. Pośrodku pierścienia tkwił piękny diament. – Ma pan bardzo ładny pierścień! – odważyła się wejść lordowi w słowo, gdy ten

zrobił akurat krótką pauzę na zaczerpnięcie tchu. – O tak, to bardzo cenny, stary sygnet – lord zaraz podchwycił temat i obrócił pierścień tak, żeby Mary Jane lepiej go widziała. – Od dawna jest w pańskiej rodzinie? – Och, od pokoleń! Ale o mały włos by przepadł! – Jak to? – Mary Jane zaintrygowała historia sygnetu, było to znacznie ciekawsze niż wcześniejsze opowieści lorda. – Ukradł go pewien chłopak, syn pomywaczki, która pracowała u mojego przodka, lorda Corneliusa. – Tak po prostu go ukradł? – To było takie małe, złodziejskie nasienie. Zaraz, jak on się nazywał… Lord zamyślił się. – A tak, zdaje się, że William Dickins – przypomniał sobie. – Syn lorda, Arthur, zauważył, jak ten bezczelny dzieciak okradał szkatułę Corneliusa. Natychmiast doniósł na tego małego złodziejaszka, ale nie znaleziono przy nim sygnetu. Wszystko wskazywało, że przed zatrzymaniem zdążył go sprzedać. – Co się stało z tym chłopcem? – Mary Jane czuła, że może nie powinna, skoro był złodziejem, ale mu współczuła. – To, na co zasłużył! – lord wzruszył ramionami. – To znaczy? – naciskała Mary Jane. – Został skazany na pobyt w kolonii karnej. W Australii, w Point Puer – dodał lord. – Taki mały chłopiec? – Mary Jane zadrżała. – Mały czy nie, był złodziejem! – lord rzekł stanowczo. – Ale w takim razie, skąd pan ma sygnet, skoro został skradziony? – dziewczynka dociekała. – Czy to replika? – Ależ skąd! To oryginał! – obruszył się lord, jakby Mary Jane podejrzewała go o noszenie chińskiej podróbki. – Jakim cudem? – dziewczyna nieugięcie starała się wyciągnąć z lorda więcej informacji. – W jakiś czas po tym, jak ten złodziejaszek wypłynął z portu na statku wiozącym skazańców do kolonii karnej, sygnet się odnalazł!

– Zatem chłopiec był niewinny! – Mary Jane była poruszona. – Odwołano wyrok? Wrócił do Wielkiej Brytanii? – Nie można było odwołać wyroku! To by podważyło wiarygodność sądu! – lord oburzony podskoczył na krześle. – Poza tym to, że sygnet się odnalazł, wcale nie oznacza, że chłopak był niewinny. Zapominasz – lord spojrzał na Mary Jane karcącym wzrokiem – że lord Arthur na własne oczy widział, jak ten cwaniaczek wykrada sygnet. A nie wątpisz chyba w słowa, któregokolwiek z lordów Cavendish! – Albert uniósł się nieco. – Ee, chciałam tylko powiedzieć, że… eee… Mary Jasne nagle zabrakło pomysłu jak wybrnąć z sytuacji. Na szczęście lord sam podjął wątek. – Na pewno matka tego Dickinsa, pomywaczka, podrzuciła sygnet z powrotem do szkatuły. Sądziła widocznie, że to zmieni wyrok. Ale nikt nie dał się nabrać na tę sztuczkę. Ta kobieta została od razu zwolniona, jak tylko chłopak został zatrzymany przez policję. – Przyznał się do winy? – Mary Jane zapytała drżącym głosem. – Oczywiście, że ten mały kłamczuch się nie przyznał. Ale kogo to obchodzi?! – lord prychnął zirytowany. „Mnie” – pomyślała Mary Jane, ale głośno zwróciła uwagę lordowi na pewien szczegół: – Skoro matka chłopca została stąd wyrzucona zaraz po zatrzymaniu jej syna, to

jakim sposobem udało się jej potem zwrócić sygnet? – Otóż to! Przestępstwo pociąga za sobą przestępstwo, dlatego trzeba je likwidować w zarodku! – lord walnął pięścią w stół. – W sprawę była zamieszana również guwernantka, która uczyła Rose, młodszą siostrę lorda Arthura. To ona musiała podłożyć z powrotem sygnet. Młody lord obserwował ją przez dłuższy czas i doszedł do takiego wniosku. Ta kobieta również została wyrzucona. Zamiast zająć się nauczaniem, spiskowała. – Jak się nazywała? – Chyba Margaret Herrick, jakoś tak… Zresztą, to mało istotne. Najważniejsze, że ten rodowy klejnot jest na właściwym palcu! – zaśmiał się lord. Mary Jane nurtowało jeszcze jedno pytanie, ale obawiała się, czy nie rozzłości nim lorda: – Czy ten chłopiec kiedyś wrócił do Anglii? Gdy już odbył karę? Lord Cavendish zaczął się śmiać. – Dla takich jak on, stamtąd nie było powrotu! – powiedział rozbawiony. Mary Jane głośno przełknęła ślinę.

– A czy to prawda, że lord Arthur również wyruszył do Australii? – zapytała ostrożnie. – Tak – przyznał niechętnie. – Ale prawie piętnaście lat później – odparł z rezerwą. – Szukał tego chłopca? – zapytała z nadzieją Mary Jane.

– Ależ skąd! – oburzył się lord. – Podobno szukał Diamentowej Doliny pełnej ogromnych diamentów? – Mary Jane ciągnęła swoje śledztwo. – Nic z tych rzeczy! Wyjechał w interesach – zaprzeczył gwałtownie Albert Cavendish. – Niestety, australijski klimat nie służył mu i Arthur zachorował. Do końca życia nie był już zdrów. To jednak zbyt smutny dla mnie temat – rzekł lord, przybierając smętną minę. – Zresztą – zerknął znacząco na zegarek – dosyć długo już rozmawiamy, mam jeszcze coś pilnego do załatwienia. – Tak, oczywiście – Mary Jane wstała i podziękowała za spotkanie. Wyłączyła dyktafon i schowała go do kieszeni. Lord pozwolił jej zrobić sobie zdjęcie z napuszoną miną i zbliżenie rodowego sygnetu z diamentem. Mary Jane z ulgą opuszczała rezydencję lorda. Historia małego Williama wysłanego do kolonii karnej bardzo ją poruszyła. Miała przeczucie, że lord Arthur nie był dobrym człowiekiem i miała powody, by przypuszczać, że coś w sprawie kradzieży sygnetu było nie tak. Na wszelki wypadek postanowiła sprawdzić, co stało się z chłopcem. Musi też spróbować odnaleźć jakiś ślad tej guwernantki, która rzekomo zamieszana była w sprawę sygnetu. Razem z Jimem i Martinem będą mieli ręce pełne roboty.

Kilka godzin później pan T. odebrał niepokojący telefon. W słuchawce było słychać zakłócenia i trzaski, jakby rozmówca dzwonił z bardzo odległego i dzikiego miejsca. – Odnaleźliśmy zaginioną mapę! – poinformował rozmówca. – Autentyczną? – Niestety, nie wiem tego jeszcze na sto procent, ponieważ nie widziałem jej osobiście. – To po co do mnie dzwonisz, Pears! Pewnie to znowu fałszywy trop! Jak zawsze! – O nie, tym razem jesteśmy na właściwiej drodze! W sumie to nie ja wpadłem na ten ślad, ale dziennikarka, Barbara Lawson. Zamieściła nawet na ten temat obszerny artykuł w gazecie. – Kim jest ta dziennikarka? – zaniepokoił się pan T. – Wydaje się, że na trop lorda Arthura wpadła przypadkiem. Temat ją jednak zainteresował. Jestem przekonany, że teraz ona również szuka Diamentowej Doliny. Napisała, że oryginalna mapa znajduje się w muzeum w małej, zapadłej mieścinie pośrodku pustyni. – Pears, musisz ją zdobyć! – rzekł z naciskiem pan T. – Nie ma sprawy – mężczyzna odparł krótko. – Co jeszcze wiesz o tej dziennikarce? – Mieszka w Hobart, na razie razem z rodziną zwiedza Tasmanię. Myślę jednak, że to tylko przykrywka, a tak naprawdę będą szukać Diamentowej Doliny. – Skąd ta pewność? Może nie wierzy w jej istnienie. Poza tym, ma tylko część mapy. Nikt przecież nie wie, że Arthur, nim całkowicie oszalał, przekazał swojej siostrze drugą część. – Mam podstawy sądzić, panie T., że sprawa jest poważniejsza niż na to wygląda.

Kuzynką tej Barbary jest Beata Ostrowska, polska archeolożka. Jest tu razem ze swoimi dziećmi i przyjaciółką, panną Ofelią Łyczko. Ta rodzinka nie raz dokonała spektakularnego odkrycia, a te dzieciaki są bardzo cwane! – podkreślił. – Nie jednego już wywiodły w pole. Jakiś czas temu było o nich głośno, przy okazji wydarzeń w Japonii – przypomniał Pears. – Zwykle te dzieciaki nie działają same, lecz współpracują z dziećmi Gardnerów. – Co powiedziałeś? – pan T. sądził, że się przesłyszał. – Powtórz to nazwisko! – Gardnerowie – Pears powiedział, akcentując wyraźnie każdą głoskę. – To również rodzina archeologów. Powinien pan ich znać, mieszkają w Londynie. Pan T. nerwowo potarł podbródek. – Jakie imiona noszą ich dzieci? – zapytał dla pewności. – Zdaje się, że starsza córka to Mary Jane, a młodsi synowie to Jim i Martin. – Chyba ich znam. – Co pan powiedział? Nie dosłyszałem? – dopytywał się rozmówca, próbując przekrzyczeć trzaski. – Nie, nic. Masz rację, oni szukają doliny! Miej wszystkich na oku i rób, co do ciebie należy! – powiedział pan T., po czym rozłączył się. Z sekretnej szuflady biurka wyciągnął podniszczony i pożółkły strzęp starej mapy, narysowany przez Arthura Cavendisha. Obok, w aksamitnym pudełeczku, leżał nieoszlifowany diament. Nie był zbyt duży, ale stanowił przedsmak tego, co mogło się znajdować w Diamentowej Dolinie. Początkowo pan T. obawiał się, że może go spotkać to samo, co lorda Arthura, który wciąż powtarzał, że te diamenty są przeklęte, ale kto teraz, w XXI wieku, wierzyłby w takie brednie! Na Arthura widocznie źle wpłynął australijski klimat i dlatego zwariował. Albo nasłuchał się aborygeńskich legend i stąd te jego wizje, które wprawiły go w obłęd. Całe szczęście, że przywiózł ze sobą chociaż część mapy. Pan T. uśmiechnął się. Wreszcie jego marzenie się spełni. Byleby tylko nie ubiegły go te dzieciaki! Całe szczęście, że agent Pears pracuje dla niego i w porę wykrył zagrożenie!

Z Kronik Archeo

Wczoraj opuściliśmy Tasmanię i promem przepłynęliśmy do Australii. Tutaj jest znacznie cieplej. Naszą przygodę z krainą kangurów rozpoczęliśmy od Góry Kościuszki. Leży ona w paśmie Gór Śnieżnych. Słynny polski podróżnik i geolog sir Edmund Strzelecki jako pierwszy zdobył ten szczyt i to on nadał mu tę obco brzmiącą dla Australijczyków nazwę. Australijczycy mówią Mt Kozzie lub Koziosko, ponieważ trudno im ją poprawnie wymówić.

Mary Jane dokonała w Londynie niezwykłego odkrycia. Odwiedziła lorda Alberta Cavendisha i dowiedziała się zaskakującej rzeczy. Otóż jego przodek, Szalony Lord, przyczynił się do zesłania małego chłopca do kolonii karnej w Point Puer, niedaleko więzienia, które widzieliśmy w Port Arthur na Tasmanii. Niejaki William Dickins podobno ukradł rodowy sygnet ojca Arthura Cavendisha. Problem w tym, że ów sygnet wkrótce się odnalazł i obecny lord również go nosi, jednak sprawa Williama nie została do konca wyjaśniona. Czyżby to duch małego Williama nawiedzał później Arthura? Brr. W Coward Springs spróbujemy z Bartkiem rozwikłać tę zagadkę. Teraz jednak wybieramy się w Góry Błękitne. Czekamy również na kolejne wieści od Mary Jane i chłopaków.

Ania



Edmund Strzelecki urodził się 20 lipca 1797 roku w Głuszynie koło Poznania. Już od dzieciństwa marzył o podróżach. Olbrzymi spadek, który otrzymał od Franciszka Sapiehy, pozwolił mu te marzenia spełnić. Po upadku powstania listopadowego w 1831 roku opuścił Polskę. W 1834 roku wyruszył z Liverpoolu w podróż dookoła świata. W ciągu dziewięciu lat przemierzył Amerykę Północną, Amerykę Południową, Hawaje, Polinezję, Australię, Nową Zelandię i Tasmanię. Wszędzie prowadził badania przyrodnicze, geologiczne i geograficzne. W trakcie wyprawy do Australii w latach 1839-1843 badał Wielkie Góry Wododziałowe i zdobył ich najwyższy szczyt, nazywając go Górą Kościuszki. W Australii odkrył również złoto, lecz gubernator Gipps, w obawie przed niekontrolowanym napływem poszukiwaczy, poprosił go o zachowanie tego odkrycia w tajemnicy. Edmund Strzelecki za swoje dokonania uhonorowany został licznymi prestiżowymi odznaczeniami angielskimi. Królowa Wiktoria nadała mu m.in. tytuł Rycerza Orderu św. Michała i św. Jerzego. Został także członkiem Królewskiego Towarzystwa Geograficznego. Był autorem pierwszej naukowej książki o Australii noszącej tytuł „Fizyczny opis Nowej Południowej Walii i Ziemi Van Diemena”. Zmarł 6 października 1873 roku w Londynie.

Kamper Barbary Lawson zbliżał się do Gór Błękitnych. Widząc góry ze znacznej odległości, Ania zrozumiała, dlaczego noszą taką nazwę. Oblekała je delikatna, niebieska mgiełka olejków eterycznych wydzielanych przez eukaliptusy porastające wzgórza. Góry Błękitne, położone około sto kilometrów od Sydney, były kolejnym punktem na trasie zwiedzania Australii wyznaczonej przez Bartka i Anię. Oboje bardzo chcieli je zobaczyć. – Pora na odpoczynek! – zarządziła wesoło ciocia Basia, gdy zatrzymała się u podnóża gór. – Hura! – wycieczkowicze z ulgą opuścili kamper, aby rozprostować kości po długich godzinach spędzonych w samochodzie. – Pięknie! Niesamowicie! Warto było tu przyjechać – zachwycała się panna Ofelia, wdychając pachnące eukaliptusowe powietrze. Nieopodal znajdował się kemping i doskonale przygotowane miejsce piknikowe, więc ciocia Basia, panna Ofelia i mama natychmiast zabrały się za przygotowanie posiłku. – Przed wyprawą w góry trzeba się wzmocnić! – ciocia powiedziała wesoło do dzieciaków. – Przespacerujcie się przez ten czas z Feliksem – zaproponowała.

– Jasne! – Bartek z Anią przytaknęli skwapliwie. – Tylko nie oddalajcie się za bardzo – zawołała za nimi mama. Wombat natychmiast zaczął obwąchiwać nowe, nieznane miejsce. Tym razem trzymał się blisko Ani i nawet nie miał zamiaru opuszczać swojej opiekunki. Bartek i Ania mieli wreszcie okazję, aby spokojnie omówić wieści, które na bieżąco przysyłała im z Londynu Mary Jane. – Ten Arthur był chyba wrednym człowiekiem – stwierdziła Ania. – Widziałeś to więzienie w Port Arthur, nie wyobrażam sobie, jak można było skazać chłopca niemal w moim wieku na trzydzieści lat w kolonii karnej! – mówiła ze zgrozą. – Tak, a skoro potem ten rodowy sygnet się odnalazł, istnieje prawdopodobieństwo, że wcale nie został skradziony – Bartek zmrużył oczy w zamyśleniu. – Ale po co w takim razie Arthur oskarżałby małego Williama Dickinsa? – Tego nie wiem – Bartek pokręcił przecząco głową. – Może zrobił to dla

zabawy. – Myślisz, że mógł być aż tak okrutny? – spytała Ania. – Naprawdę nie mam pojęcia. Nie chcę nikogo oskarżać. Będziemy wiedzieć więcej, gdy Gardnerom uda się odnaleźć jakiś ślad po owej nauczycielce zamieszanej w sprawę sygnetu. – Może on naprawdę oskarżył tego chłopca dla zabawy i potem dręczyły go wyrzuty sumienia? Może dlatego przypłynął potem do Australii? Może chciał odszukać Dickinsa? Jak myślisz? – Ania snuła różne domysły.

Bartek kiwał tylko głową. Mogło przecież być tak, jak mówiła Ania. – Podobno w wizjach, które go dręczyły, pojawiał się mały chłopiec – Ania kontynuowała. – To by wskazywało właśnie na wyrzuty sumienia. – Niewykluczone, że odezwały się w nim skrupuły i, między innymi, dlatego oszalał. Tylko jak dowiedział się o Diamentowej Dolinie i dlaczego jej szukał? – Bartka również nurtowało wiele pytań. Tymczasem na kempingu zatrzymało się kilka aut oraz autokar. Wysypało się z niego mnóstwo turystów, z których każdy wybierał się podziwiać góry,

a szczególnie słynne „Trzy siostry”, charakterystyczne szczyty, które Ania z Bartkiem wkrótce także mieli zobaczyć. Między turystami pojawiła się również strażniczka przyrody. Zatrzymała się pod rozłożystym eukaliptusem i zza jego pnia zerkała na rodzeństwo Ostrowskich. Kiedy dzieci pobiegły z powrotem do mamy i cioci, strażniczka poprawiła swoje ciemne, krótkie włosy, nasunęła daszek czapki głębiej na oczy i wolnym krokiem ruszyła za nimi. Wmieszała się w grupkę turystów, po czym niepostrzeżenie zbliżyła się do kampera Barbary Lawson. – Dzień dobry! – powiedziała głośno do dziennikarki. Barbara spojrzała na strażniczkę lekko spłoszonym wzrokiem. – Czy zrobiliśmy coś nie tak? – spytała. Strażniczka pojawiła się jak spod ziemi. W pobliżu stały jeszcze dwa kampery, ale zdaje się, że ona podeszła tylko do nich. Ania z Bartkiem przyglądali się jej z ciekawością. – Domyślam się, że nie wszyscy pochodzicie z Australii, dlatego chciałam dowiedzieć się, czy wszystko w porządku – kobieta powiedziała z życzliwością w głosie. Panna Ofelia zmarszczyła brwi. – Skąd pani wie, że nie pochodzimy stąd? – zapytała po angielsku. Strażniczka roześmiała się. – Przede wszystkich po akcencie – wymierzyła palec wskazujący w pannę Łyczko – a po drugie, przechodząc, usłyszałam, że rozmawiacie w innym języku. – Tak, to moja rodzina z Polski – Barbara Lawson wskazała wszystkich obecnych. – Ja mieszkam w Australii od wielu lat, tylko Feliks – wskazała wombata w ramionach Ani – jest autochtonem – zaśmiała się. – Skoro jesteście Polakami, to zapewne zaliczyliście też Mt Kozzie? – Wspinaliśmy się nawet na szczyt – pochwalił się Bartek. – A za chwilę pojedziemy kolejką linową – dorzuciła Ania. – W takim razie czeka was mnóstwo zabawy! – miła strażniczka znowu się uśmiechnęła. – Macie coś jeszcze w planie? – Wybierzemy się także zobaczyć pustynię i rafę koralową – odparła Barbara Lawson. – Tak więc tysiące kilometrów przed nami! – O, to rzeczywiście wspaniała wyprawa. Tylko bądźcie ostrożni. U nas jest bardzo dużo jadowitych węży i pająków! Nie oddalajcie się od ścieżek i szlaków – dodała z przestrogą, patrząc szczególnie na dzieci. – Będziemy uważać – obiecała Beata Ostrowska. Panna Ofelia nic nie odpowiedziała. Miała wrażenie, że już gdzieś tę kobietę widziała, ale nie bardzo mogła skojarzyć gdzie. Przez dłuższą chwilę patrzyła na oddalającą się strażniczkę, ale ona podeszła teraz do innej grupki turystów i rozmawiała z nimi w ten sam bezpośredni i życzliwy sposób. – Widocznie coś mi się przewidziało – mruknęła do siebie panna Ofelia, po czym powróciła do nakrywania piknikowego stołu.

– To dziwne – powiedziała półgłosem Ania. – Co dziwne? – Bartek nie bardzo zrozumiał, co siostra ma na myśli. – Ta strażniczka – odparła Ania, poprawiając w zadumie włosy nad czołem. – Dlaczego? – Ona w ogóle nie zainteresowała się Feliksem! – Ania pogłaskała wombata. – No i co z tego? – Bartek wzruszył ramionami. – Nie rozumiesz? To dziwne, żeby strażniczka przyrody nawet nie zapytała, co ten wombat robi z nami? Powinna się nim zainteresować! – Hm… – mruknął Bartek. Rozejrzał się jeszcze, lecz strażniczki nie było już nigdzie w pobliżu.

Jakież było zdziwienie rodzeństwa Gardnerów, gdy okazało się, że osobą, której poszukiwali, jest pani Charlotta Robins, pracująca w Muzeum Historii Naturalnej. Nie jeden raz podczas wizyty w muzeum opowiadała im mnóstwo ciekawostek i zawsze z wielką cierpliwością udzielała odpowiedzi na wszystkie dociekliwe pytania Martina, który nieustannie pasjonował się przyrodą. Pani Robins była sympatyczną kobietą w średnim wieku, uśmiechniętą i życzliwą. Okazało się również, że jest krewną Margaret Herrick. Gardnerowie sami zapewne nie odkryliby tego faktu, ale pomógł im nieoceniony detektyw Gordon Archer, z którym niedawno się zaprzyjaźnili. Pani Charlotta była bardzo zdumiona, gdy Mary Jane, Jim i Martin chcieli z nią rozmawiać na temat tego, co wydarzyło się prawie dwa wieki temu w domu lorda Cavendisha. Zaprosiła młodych Gardnerów do swojego gabinetu, temat ten był bowiem zbyt delikatny, aby omawiać go w muzealnej sali pełnej zwiedzających. W gabinecie przygotowała herbatę i poczęstowała nią dzieci. – Muszę przyznać, że naprawdę mnie zaskoczyliście – zaczęła pani Robins. – Dlaczego tak się zainteresowaliście Margaret Herrick? – Przez przypadek dowiedzieliśmy się o kradzieży sygnetu w domu lorda Cavendisha – odparła Mary Jane. – Ach tak, to rzeczywiście była przykra sytuacja – pani Charlotta westchnęła. – Czy to prawda, że Margaret była zamieszana w tę historię z kradzieżą sygnetu? Lord Albert twierdzi, że chciała pomóc pomywaczce i jej synkowi i podłożyła pierścień z powrotem. – Jim zapytał wprost, wprawiając tym panią Robins w zakłopotanie. Jej policzki pokryły się lekkim rumieńcem.

– Nie wierzcie w to! – powiedziała wielce poruszona. – To oszczerstwo i niesprawiedliwe kłamstwo, powtarzane z uporem przez każdego członka rodu Cavendish! – drżącą ręką odstawiła filiżankę z herbatą.

– A więc lord kłamie! Wiedziałem! – wykrzyknął Jim. Martin szturchnął go w bok. – Być może lord Albert wierzy w to, co mówi albo chce tak wierzyć, bo to wygodniejsze – odrzekła pani Robins. – Dlaczego? Czy wie pani coś na temat samej kradzieży i tego chłopca, Williama? – Mary Jane zapytała. – Wiem wszystko, ponieważ Margaret zostawiła pamiętniki i opisała w nich całą tę bulwersującą historię. – Naprawdę? – Martinowi zaświeciły się oczy. – Była przekonana, że chłopiec oskarżony o kradzież sygnetu był niewinny – rozpoczęła pani Charlotta. – Młody lord Arthur był bardzo niedobrym i złośliwym młodzieńcem. Dla zabawy dokuczał całej służbie i Margaret również. Wiedziała,

jaki był naprawdę. Jego rodzice także. Ale ponieważ ich postawy nie można było uznać za… hm… wzorcową, że się tak wyrażę – pani Robins ściągnęła usta – tolerowali zachowanie syna. – Więc on wrobił tego chłopca? – Martin aż uniósł się na krześle. – William nie ukradł sygnetu? – Margaret uważała, że chłopiec był całkowicie niewinny Widziała, jak po rozprawie sądowej, gdy statek z więźniami dawno wypłynął do Australii, młody lord sam wkładał sygnet do szkatuły. – Och! – wyrwało się z piersi rodzeństwa. – Gdy tylko Margaret to zobaczyła, natychmiast próbowała interweniować, ale nic nie wskórała. Została posądzona o współudział i Arthur Cavendish przyczynił się do tego, że straciła posadę – pani Robins powiedziała ze smutkiem. – To bardzo przykre – przyznała Mary Jane. – Tak, tym bardziej, że lord Cornelius Cavendish postarał się, żeby trudno jej było znaleźć inną pracę. – Czy wiadomo, co stało się z chłopcem? – zapytał z przejęciem Jim. Nie wyobrażał sobie siebie na więziennym statku płynącym wiele tygodni, w ścisku i brudzie, z robakami i szczurami, do lądu, z którego nie było ucieczki. Niejeden dorosły by tego nie wytrzymał. Pani Charlotta na krótką chwilę zamilkła, jakby myślała o tym samym, co Jim. Los dzieci zawsze leżał jej głęboko na sercu. – Chłopiec przeżył – odezwała się w końcu. – Spędził w kolonii karnej kilka lat… Nauczycielka urwała. Nie była pewna, czy powiedzieć dzieciom wszystko, co wie. – A potem? Co stało się potem? – niecierpliwie dopytywał się Martin, choć obawiał się najgorszego. – Zaraz, a skąd pani wie, że przeżył? – wtrąciła się Mary Jane. – Pracując u lorda, Margaret szybko odkryła, że mały syn pomywaczki jest bardzo bystry i zdolny. Po kryjomu uczyła go pisać, czytać i wielu innych rzeczy. William był o wiele zdolniejszy od młodego lorda. Arthur Cavendish musiał podsłuchać kiedyś taką lekcję i z zazdrości wyreżyserował tę historię z kradzieżą sygnetu. – To by wiele wyjaśniało – mruknęła Mary Jane. Pani Robins powróciła do opowieści: – William Dickins przeżył długą podróż do kolonii karnej. Żył w okropnych, trudnych do wyobrażenia warunkach. Dopiero po dziesięciu latach udało się Margaret i jego matce dowiedzieć czegoś o losie chłopca. – I co? – Martin czekał w napięciu na ciąg dalszy. – Okazało się wówczas, że więzień o tym imieniu i nazwisku… zbiegł!

– Uciekł?! – dzieci wykrzyknęły równocześnie z wielką ulgą. – Złapali go? Co się z nim potem stało? – dopytywały się. – Nigdy go już nie odnaleziono, uznano, że zginął w buszu – nauczycielka odparła. Busz – krzewiasta roślinność charakterystyczna dla suchych obszarów podzwrotnikowych. W Australii busz nazywany jest scrubem.

– Udało mu się przeżyć tyle lat w takich okropnych warunkach, a potem tak po prostu zginął w buszu? – zirytował się Jim. – Australia to bardzo surowy i niebezpieczny kontynent, a w tamtych czasach, dla pierwszych osadników, była niemal nieznana. William mógł sobie nie poradzić, był przecież poszukiwanym zbiegiem. – No tak – szepnął z zawodem Martin. – Nic więcej pani nie wie? – Mary Jane pytała z nadzieją. – To wszystko, co wiem o Williamie – bezradnie rozłożyła ręce. Gardnerowie podziękowali za cenne informacje i gdy dopili herbatę, pożegnali się z panią Robins. Wieczorem Mary Jane przesłała Ani e-mail:

Po wielu godzinach jazdy, kamper Barbary Lawson dotarł wreszcie na przedmieścia Coward Springs. Chwilę później zatrzymał się przed motelem Carmen Wood. Bartek z Anią z ciekawością przyglądali się wiktoriańskiemu budynkowi, w którym mieli spędzić noc. Znali go już z opowieści cioci Basi i wiedzieli, że motel prowadzi niesamowita staruszka oraz jej trzynastoletnia wnuczka. Gdy Carmen zobaczyła tylu gości, wyjątkowo się ucieszyła. Niestety, zupełnie już nie pamiętała Barbary Lawson. Na szczęście rozpoznała ją Alice. Żując gumę, przyglądała się z zainteresowaniem pozostałym osobom, dłużej taksując przy tym Bartka, a potem wpisała ich do grubej księgi gości i podała klucze do pokojów. – Czy moglibyśmy iść do muzeum obejrzeć mapę Szalonego Lorda? – spytała Barbara. Carmen Wood westchnęła głęboko. – Przykro mi, złociutka, nie mogę ci jej pokazać – powiedziała ze smutkiem. Barbara Lawson zdumiona uniosła brwi. Ania z Bartkiem poczuli rozczarowanie. – Raz już ją oglądałam, pamięta pani? – dziennikarka tłumaczyła cierpliwie. Starsza pani zamrugała powiekami. – Nie pamiętam – zaprzeczyła. – Ale to by i tak nic nie zmieniło – wzruszyła ramionami. – Po prostu nie mogę ci jej pokazać. Dwa dni temu do muzeum było włamanie!

– Co? – wszyscy się zdziwili. – Tak, odkąd tu mieszkam, nie zdarzyło się nic podobnego! Całe Coward Springs tylko o tym mówi! – Carmen mówiła z ekscytacją. – Coś skradziono? – spytał domyślnie Bartek. – Mapę Szalonego Lorda! – A niech to! Wiadomo, kto to zrobił? – zapytała Barbara. – Nie mamy pojęcia – odparła Alice. – Ostatnio przyjeżdża tutaj wiele osób i wszyscy wypytują o lorda i Diamentową Dolinę. Dzięki temu interes się rozkręcił – zaśmiała się. Panna Ofelia ze zgrozą patrzyła na tatuaż Alice i obrzydliwą gumę do żucia, którą dziewczyna wyjęła właśnie z ust i rozciągnęła do niemożliwej wprost długości. Panna Łyczko wzdrygnęła się z obrzydzeniem i wzniosła oczy ku niebu. Alice, nie zwracając na nią uwagi, zalotnie zatrzepotała do Bartka mocno

wytuszowanymi rzęsami i bez skrępowania puściła do niego oczko. Bartek zaczerwienił się po koniuszki uszu i chrząknął zakłopotany. – Pewnie wszyscy chcą odnaleźć Diamentową Dolinę – powiedział, żeby w ogóle coś powiedzieć. Po czym odwrócił głowę, starając się unikać natarczywego spojrzenia Alice. – Mapy jeszcze nie odnaleziono? – stwierdziła domyślnie Beata Ostrowska. – Niestety nie – westchnęła Carmen Wood. – To był najcenniejszy eksponat! – dodała z wielkim żalem. – Ale może chcecie zobaczyć naszą kolekcję ceramiki? – oczy staruszki zamigotały. – Bardzo chętnie, ale może jutro – rzekła nieco wykrętnie Barbara Lawson. – Dlaczego, chętnie bym zobaczyła tę ceramikę, na pewno mają coś ze sztuki Aborygenów – wtrąciła się niespodziewanie panna Ofelia. – Wierz mi, nie chcesz oglądać tej ceramiki – syknęła jej na ucho po polsku Barbara. – Dlaczego? – prychnęła głośno panna Łyczko. Barbara uśmiechnęła się z zażenowaniem do staruszki i Alice, z zainteresowaniem obserwujących tę wymianę zdań w niezrozumiałym języku. – Bo to są same potłuczone garnki i nocniki – odparła półgębkiem Barbara. Wizja nocników z ubiegłego wieku zdecydowanie ostudziła zapał poznawczy panny Ofelii, więc powiedziała szybko po angielsku: – Może rzeczywiście jutro obejrzymy wystawę, a dzisiaj odpoczniemy. – Jasne, nie ma sprawy – powiedziała Alice, pracując zawzięcie szczęką. Pokoje w motelu wyglądały dokładnie tak, jak opisywała to Barbara. Panna Ofelia wolałaby nocować w kamperze albo nawet na pustyni, ale ostatecznie przestała wybrzydzać, gdy zobaczyła szerokie, dość wygodne łóżko. – Jedną noc jakoś tu wytrzymam – mruknęła, wycierając chusteczką higieniczną i płynem bakteriobójczym blat malutkiego stolika nocnego. Na wszelki wypadek polała nim również cały zlew w łazience i deskę sedesową. – Okropność! – jęczała. Bartek z Anią nie zaprzątali sobie głowy wyglądem ani wyposażeniem motelu, choć przyznali, że można by w nim kręcić horror. Ważniejsza była dla nich w tej chwili sprawa skradzionej mapy. Choć panował jeszcze okropny upał, wyszli na dwór i usiedli na ławce przed motelem. Wombat Feliks spacerował w pobliżu. – Nie jesteśmy już jedynymi poszukiwaczami Diamentowej Doliny – Bartek powiedział cicho do siostry. – Ciocia Basia zrobiła wcześniej szkic tej mapy, może nam wystarczy – powiedziała z nadzieją Ania. – O czym mówicie? – usłyszeli nagle za sobą pytanie po angielsku. – Sorry, że wam przeszkadzam – Alice uśmiechnęła się przymilnie. – Nie ma sprawy – Bartek również przeszedł na angielski. – Zastanawiamy się, czy szkic cioci Basi wystarczy, żeby odnaleźć Diamentową

Dolinę – Ania uznała, że nie ma co się wykręcać przed Alice i od razu powiedziała jej prawdę. – Nie wydaje mi się, żeby na coś wam się przydał ten szkic, nawet oryginał mapy! – Dlaczego tak sądzisz? – zdumiał się Bartek. – Wiesz coś? – popatrzył uważnie na Alice. – Od razu was polubiłam, więc chyba wam powiem… Dziewczyna oświadczyła konfidencjonalnym tonem, po czym przysiadła się obok Bartka, tak że niemal dotykała go ramieniem. Ania zachichotała, widząc jego niezbyt szczęśliwą minę. Jej brat był dość nieśmiały w kontaktach z dziewczynami i Alice wyraźnie wprawiała go w zakłopotanie. Ania stwierdziła, że Alice przypomina Ronję, córkę zbójnika z książki Astrid Lindgren. Była tak samo pewna siebie i niepokorna. Ale jednocześnie całkiem fajna.

Astrid Lindgren urodziła się 14 listopada 1907 roku w Vimmerby. Szwedzka pisarka, autorka serii o Pippi Pończoszance oraz ponad dwudziestu innych powieści i zbiorów opowiadań dla dzieci. Jej książki wciąż cieszą się popularnością. Najbardziej znane z nich to m.in.: „Dzieci z Bullerbyn”, „Emil ze Smalandii”, „Braciszek i Karlsson z dachu”, „Bracia Lwie Serce”, „Ronja, córka zbójnika”. Wiele z jej powieści zostało zekranizowanych. Polskie dzieci przyznały Astrid Lindgren Order Uśmiechu. Pisarka zmarła 28 stycznia 2002 roku w Sztokholmie.

– Co nam chciałaś powiedzieć? – Bartek wymamrotał, żeby przerwać milczenie. – Chodźcie! – odparła na to Alice i pokazała im klucz. Zaprowadziła ich prosto do muzeum, po drodze oglądając się z uwagą, jak gdyby sprawdzała, czy nikt ich nie śledzi. Najwidoczniej Alice chciała im zdradzić jakąś tajemnicę.

Lokalne muzeum bardziej kojarzyło się młodym Ostrowskim z garażową graciarnią niż przybytkiem wiedzy i sztuki. W niczym nawet nie przypominało ich małego Muzeum Regionalnego, które prowadził wujek Ryszard. Gdy tylko weszli do środka, Feliks zaczął prychać od nadmiaru kurzu. – To miejsce zawsze tak wygląda? Czy to po tym włamaniu? – niezbyt grzecznie zapytała Ania. – To normalka – Alice niezrażona wzruszyła ramionami. – Mało kto do nas zagląda. – Racja – Bartek pokiwał głową. Wciąż się zastanawiał, co Alice chce im powiedzieć. – Mapa Szalonego Lorda była w tej szufladzie – wskazała komodę. Ania z Bartkiem podeszli bliżej i zajrzeli do pustej szuflady. – Wiesz, kto jest złodziejem? – zapytał Bartek. Zaczynał podejrzewać, że może Alice jednak wie. – Mówiłam już, że nie mam pojęcia – pokręciła przecząco głową. – Ale powiem wam, że ta mapa to jeden wielki kit! – Jak to? – Ania zrobiła wielkie oczy – Co masz na myśli? – Uważam, że ten, kto ją ukradł, może sobie szukać tych diamentów do końca świata! – dziewczyna zaśmiała się, zadowolona z wrażenia, jakie robią jej słowa na Bartku. – Jesteś bardzo tajemnicza, Alice – odparł. – No właśnie, mów jaśniej! – domagała się Ania. – Myślę, że mapa jest fałszywa! – obwieściła Alice. Ania zdumiała się.

– Fałszywa? – Tak, fałszywa. Ktoś dał lordowi fałszywą mapę, a on ganiał po pustyniach jak szalony, aż wreszcie naprawdę zwariował. – Niewykluczone, że to prawda – rzekł Bartek. – Ale skąd ta pewność? – Znalazłam to trzy dni temu… Spod staroświeckiego abażuru wyciągnęła niewielki podniszczony kuferek podróżny. Z jego wnętrza wyjęła dokument o burym kolorze, upstrzony czarnymi kropkami grzyba. Widać było, że jest bardzo stary i wiele już przeszedł. – Co to jest? – Ania patrzyła Alice przez ramię, gdy z wielką ostrożnością rozkładała złożony na pół arkusz papieru. Ciekawski wombat oparł się o nogi Ani, jakby również chciał zobaczyć, czym wszyscy tak się interesują.

– List gończy! – zdumiał się Bartek, gdy w końcu ukazała się zawartości dokumentu. – William Dickins! – Ania jak zahipnotyzowana patrzyła w podobiznę poszukiwanego więźnia. Wreszcie mogła zobaczyć, jak wyglądał. Nie był to już dziewięciolatek, lecz młody chłopak o smutnych oczach. – Skąd to masz? – Bartek był niemniej zaskoczony.

– Znacie go? – teraz z kolei Alice się zdziwiła. Była tak zdumiona, że aż przestała żuć gumę. – Znamy to nazwisko i imię – odparł Bartek. – A ty? – Nie znam tego gościa, ale babcia twierdzi, że dokument należał do Szalonego Lorda – dziewczyna wyznała. – Podobno, gdy na jakimś słupie znalazł ten list, wpadł w panikę. Bardzo obawiał się tego człowieka – wskazała palcem podobiznę Williama. – Nic dziwnego – mruknęła pod nosem Ania. Domyślała się, z jakiego powodu. – Podobno właśnie ten Dickins przekazał lordowi mapę do Diamentowej Doliny Ale jeszcze wtedy lord Arthur nie wiedział, że jest on zbiegiem z kolonii karnej. Dopiero, gdy zobaczył ten list gończy, skojarzył twarz. Od tej pory zaczął się bać nawet własnego cienia! Porzucił szukanie Doliny i wyjechał do Anglii. Nic nikomu nie chciał powiedzieć na temat tego człowieka, nie skusiła go nawet nagroda za wskazanie zbiega, chociaż był kompletnie spłukany. Musiał się go naprawdę bać. A skoro Dickins był przestępcą, to jestem pewna, że dał mu fałszywą mapę – wywnioskowała Alice. – Chciał go po prostu naciągnąć. – Wiliam nie był przestępcą – zaprotestowała Ania. – Jeżeli był więźniem, to musiał nim być – skwitowała Alice i znowu zaczęła zawzięcie żuć gumę. Bartek nadal się z nią nie zgadzał. – Problem w tym, że William Dickins został skazany na pobyt w kolonii karnej zupełnie niesłusznie. Pewien lord wrobił go w kradzież sygnetu z diamentem, gdy był dziewięcioletnim chłopcem. Zgadnij, kim był człowiek odpowiedzialny za zesłanie Williama? – Tfu! – Alice z wrażenia wypluła gumę. – Niech mnie skorpion gryźnie! Chyba nie powiecie mi, że to był ten stuknięty lord? – Właśnie tak! – pokiwała głową Ania. – A niech mnie! – Alice pstryknęła palcami. – To dlatego tak się go bał! – Chyba obawiał się zemsty – dopowiedział Bartek. – Czyli zbierzmy fakty – Ania rozstawiła palce dłoni do wyliczania zebranych dotąd informacji. – William Dickins uciekł z więzienia i postanowił się zemścić na lordzie Arturze. Musiał dostać się do Anglii i pod fałszywym nazwiskiem namówić go na poszukiwanie doliny, rzekomo pełnej diamentów. William wiedział, że Arthur da się skusić i że go już nie pozna. Dał mu fałszywą mapę. Lord, ogarnięty żądzą jeszcze większego bogactwa, na próżno przekopuje pustynię, bo tak naprawdę dolina wcale nie istnieje! A kiedy przez przypadek natrafia na ten list gończy, rozpoznaje w twarzy zbiega człowieka, który dał mu mapę i przekonał o istnieniu doliny. Kiedy widzi imię i nazwisko poszukiwanego, od razu przypomina sobie historię małego Williama. Teraz już wie, że Dickins przeżył i postanowił się na nim zemścić. Za to, co uczynił temu chłopcu, miał powody, żeby się go bać.

W popłochu ucieka do Anglii. Tam nadal jednak boi się Dickinsa i dalej świruje. – Ciekawe, ile jeszcze miał na sumieniu? – wtrąciła Alice. – Z tego, co ustaliła nasza przyjaciółka Mary Jane, całkiem sporo – przyznała Ania. – Cóż, przynajmniej wiemy, że nie ma po co szukać Diamentowej Doliny – Bartek wzruszył ramionami. Alice zrobiła tajemniczą minę. – Nie jestem tego taka pewna. – Jak to? – Ania rzuciła jej zaciekawione spojrzenie. – Mam jeszcze coś – Alice zniżyła głos do szeptu. Bartek zastanawiał się, czy dziewczyna żartuje, czy mówi serio. Dopiero, co wydawało się, że rozwikłali jedną zagadkę, a ona sugeruje, że to nie koniec. – Wiesz coś jeszcze na temat Williama? – zapytał. – Poniekąd – Alice delektowała się dozowaniem informacji. Pogmerała głębiej w kuferku i z ukrytego dna wyciągnęła trzy, mocno zniszczone karty do gry. – Co to jest? – Ania wymieniła szybkie spojrzenie z bratem. Na każdej z kart widniał bardzo kunsztowny rysunek przedstawiający jakiś żaglowiec: fregatę handlową, slup i szkunera. Pod ilustracją fregaty ktoś dopisał parę zdań i narysował diament. Bartek już na pierwszy rzut oka stwierdził, że karty muszą być oryginalne i mają z dwieście lat. – Skąd je masz? – zapytał. – Były ukryte właśnie w tym kuferku. Odkryłam, że posiada on drugie dno. – Dama pik, król karo i as pik. Tylko tyle zostało z całej talii? – spytał Bartek. – Niestety – Alice pokiwała potakująco głową. – Ale i tak są niezwykłe! – Zachwycona wpatrywała się w karty. Bartek próbował odczytać dopisek na karcie oznaczonej symbolem damy pik: A gdy na Cape Tribulation przeżyjesz, nagrodę wielką odkryjesz. Diamenty wielkie jak orzechy. One zapewnią ci wolność. Lecz strzeż się duchów złych w dolinie… Liczne przetarcia uniemożliwiały odczytanie ostatnich kilku wyrazów. Widoczny był jeszcze tylko diament. – O co w tym chodzi? – Ania zachodziła w głowę. – Jak to, nie domyślacie się? – Alice patrzyła rozbawiona na swoich nowych przyjaciół. – O Diamentową Dolinę! – Skąd ta pewność? Przecież dopiero co ustaliliśmy, że ona nie istnieje – rzekł Bartek.

– Och, ten kuferek posiada bardzo ciekawą historię, zresztą jak niemal każdy przedmiot w tym muzeum. Kuferek należał kiedyś do pewnego staruszka, który miał na imię Noel, niestety nie wiem, jak na nazwisko. Babcia już tego nie pamięta. Otóż ten Noel był więźniem w Point Puer na Tasmanii. Trafił tam jako młody chłopak. Kiedy odbył już swoją karę, zamieszkał w Australii. Niespodziewanie stał się dość zamożnym człowiekiem. Nie był jakoś specjalnie przesadnie bogaty, ale jak na byłego więźnia, radził sobie całkiem nieźle i założył sklep. Opowiadał, że pomógł mu pewien człowiek, który niegdyś razem z nim przebywał w kolonii karnej. Chcecie wiedzieć, jak się ten człowiek nazywał? Ania zrobiła okrągłe oczy. – To był William Dickins – szepnęła Alice. – Stary Noel wciąż opowiadał, że zawdzięczał Williamowi życie. Obaj bardzo się ze sobą zaprzyjaźnili. Kiedy Noel odbył karę i był już na wolności, William, któremu udało się o wiele wcześniej zbiec, odszukał Noela i w jakiś sposób mu pomógł. Noel nigdy nie przyznał się, skąd miał pieniądze i nigdy nie zdradził nic więcej na temat Williama. Nie założył rodziny i nie miał dzieci. Kiedy więc umarł, niektóre jego rzeczy dostały się w obce ręce. Jakimś trafem wiele lat później ten kuferek trafił do muzeum. Najwidoczniej ktoś, może moja babcia, włożył do niego list gończy, który tak wystraszył Szalonego Lorda. Nikt jednak nie zorientował się, co tak naprawdę ten kuferek skrywa. Ja sama wiem dopiero od trzech dni. – Dlaczego Noel tak dobrze ukrył te karty? – Bartek drążył. – Wydaje mi się, że William zapisał na nich Noelowi drogę do Diamentowej Doliny. To stąd ten przypływ gotówki. Widocznie Noel nie był pazerny i nie korzystał z diamentów zbyt często. Dlatego wszystko zdołali utrzymać w wielkim sekrecie. – Ale to jeszcze nie wszystko…

Alice mrugnęła do Bartka. Ania uniosła brwi w oczekiwaniu na ciąg dalszy. – Znalazłam kilka diamentów – Alice wyciągnęła z kieszeni drogocenne klejnoty i pokazała je na otwartej dłoni, jakby to były zwykłe kamyki. Bartek oszołomiony przyjrzał się dziewczynie. – Dlaczego mówisz nam o tym? Alice była niemożliwa! Nosiła w kieszeni diamenty i znała przeróżne sekrety! Wszystko to było trochę dziwne. – Mogłaś sama poszukać tej doliny – popatrzył na nią z niekłamanym zdziwieniem. – Och, nie! Jestem na to zbyt leniwa! – roześmiała się Alice. – W Coward Springs jest mi bardzo dobrze i nie lubię się stąd ruszać. Nie przepadam za podróżami. – Naprawdę? – Ania nie mogła w to uwierzyć. Ona sama uwielbiała jeździć po świecie. – Serio – Alice potaknęła. – Poza tym, nie mogłabym zostawić babci samej, ma tylko mnie. – No tak, to zrozumiałe – Bartek stwierdził, że zaczyna lubić tę dziewczynę. Mogła odnaleźć dolinę pełną diamentów, a wolała opiekować się swoją babcią. To było zupełnie niezwykłe jak na tak zwariowaną nastolatkę! – Dlaczego właśnie nam mówisz o tym wszystkim? – zagadnęła Ania. – Przecież nas nie znasz. – O nie – Alice potrząsnęła przecząco głową. – Znam was doskonale! Już was wygooglowałam i wiem, że w szukaniu skarbów jesteście najlepsi! Bartek z Anią roześmiali się. – Naprawdę jesteś szybka! – Jasne! – Alice również się roześmiała. – Po tej kradzieży mapy Szalonego Lorda – zaczęła mówić z powagą – pomyślałam sobie, że prędzej czy później ktoś wykradnie i te karty, a wówczas odnajdzie dolinę. Niekoniecznie będzie to dobry człowiek. Wy mi się spodobaliście, dlatego to wam przekazuję tajemnicę. Jeśli chcecie, dam wam te wskazówki, a wy poszukacie doliny. Jeżeli coś znajdziecie, podarujecie mi parę diamentów, tych największych, co wy na to? Dołączę je do mojej kolekcji! – potrząsnęła zamkniętą dłonią, w której zabrzęczały klejnoty.

– No nie wiem… nie wiem, czy powinniśmy. Bartek miał skonsternowaną minę. – No worries, mate! Jasne, że powinniście! – Alice poklepała Bartka po plecach.

Ania aż podskakiwała w oczekiwaniu na decyzję brata. – Tylko musicie utrzymać wszystko w ścisłej tajemnicy! – Alice powiedziała z poważną miną. – Ani słowa dorosłym, bo oni zawsze wszystko wypaplą! – przewróciła oczami. – Dobrze, możemy spróbować odnaleźć dolinę! – Bartek podjął wreszcie decyzję. – Huraaa! – Ania pisnęła. – Teraz mamy prawdziwe wskazówki! – Z radością potarmosiła stojącego obok Feliksa. Bartek wciąż z uwagą przyglądał się kartom podarowanym mu przez Alice. Powtarzał półgłosem czterowiersz spisany na damie pik. – Gdzie jest Cape Tribulation? – spytał. – Kawał drogi stąd! Pokażę wam na mapie! – Alice odstawiła kuferek Noela na miejsce, zamknęła muzeum i trójka przyjaciół z wombatem na czele powróciła do motelu. Nikt nie zauważył, że w tym samym czasie od ściany muzeum oderwał się cień. Postać przyjrzała się odchodzącym dzieciom, a potem odwróciła się i ruszyła w przeciwną stronę.

Z Kronik Archeo

Wszystko się pogmatwało przez nowe wątki i tropy. Dzięki Alice Bromley, która jest wnuczką pani Carmen Wood, doszliśmy do wniosku, że Szalony Lord miał fałszywą mapę. Prawdopodobnie dostał ją od Williama Dickinsa, który pragnął się zemścić za niesprawiedliwe zesłanie do kolonii karnej. William zbiegł z więzienia. Może w trakcie swojej ucieczki i ukrywania się odkrył przypadkiem Diamentową Dolinę. Wspomógł również swojego przyjaciela z więziennej celi i dał mu trzy karty ze wskazówkami prowadzącymi do doliny pełnej diamentów. Karty te odkryła Alice. Chce, byśmy poszukali diamentów. Nadał nie wiemy, co stało się z Williamem. Wskazówka na jednej z kart prowadzi na Cape Tribulation. Namawialiśmy ciocię Basię, mamę i pannę Ofelię na zwiedzenie tego miejsca, ale nie chciały się zgodzić. To bardzo daleko stąd. Na razie mamy jechać do Briesbane, a stamtąd drogą wzdłuż wybrzeża, aż do Wielkiej Rafy Koralowej, do miejscowości Proserpine. Jest nadzieja, że mama i ciocia po drodze zmienią zdanie i w jakiś sposób uda nam się dotrzeć na Cape Tribulation. Dzisiaj pożegnaliśmy się z Alice oraz z jej babcią i ponownie wyruszyliśmy w drogę. Bartek

Przedsiębiorca pogrzebowy, Larry Fisch miał smętną minę. Jego doskonały plan nie był tak idealny, jak się tego spodziewał. Najwyraźniej miał luki, których nie przewidział. Brał pod uwagę, że wkrótce w poszukiwaniach Diamentowej Doliny będzie miał konkurenta, w końcu nie on jeden przeczytał artykuł Barbary Lawson, lecz nie przewidział, jak szybko się to stanie i jak potężny on będzie. Larry przechadzał się po swoim salonie pełnym eleganckich trumien, ale ich misterne wykonanie wcale nie cieszyło go tak jak zwykle. Interes nie kręcił się, a dolina wypełniona diamentami nadal pozostawała w sferze jego marzeń. Poza tym, sprawy komplikowały się. Larry kazał swojej zaufanej przyjaciółce śledzić Barbarę oraz jej gości i tropić każdy ich ruch, by w porę zdobyć przewagę w poszukiwaniach.

Niestety, we wszystko wmieszał się ktoś jeszcze, niejaki pan T. To on wykradł oryginalną mapę Szalonego Lorda z maleńkiego muzeum w Coward Springs. Jego tożsamości Larry wciąż jeszcze nie mógł ustalić. I to było głównym zmartwieniem przedsiębiorcy pogrzebowego. Istniała jednak nikła szansa na to, że tajemniczy pan T. wpadł we własne sidła i niewiele zyskał na tej mapie. Larry zatarł ręce. Wiadomość od Mirandy znacznie poprawiła Larremu humor. – Miałem dobre przeczucie, żeby kazać szpiegować te dzieciaki! – pochwalił się za przezorność. Miranda podsłuchała ich rozmowę. Wynikało z niej, że mapa lorda jest fałszywa! Na razie zdołała dowiedzieć się tylko tyle, ale była pewna, że te małolaty wiedzą o czymś jeszcze. Larry postanowił iść tropem dzieciaków, a pan T. niech sobie biega z tą mapą po bezdrożach Australii. Po chwili jednak pewna niepokojąca myśl popsuła mu nastrój. Co będzie, jeśli pan T. dowie się wreszcie o Larrym? Miranda już przecież doniosła, że ją również ktoś śledzi. Jak po nitce do kłębka, pan T. dojdzie i do osoby przedsiębiorcy pogrzebowego, a wtedy niewykluczone, że pan Fisch spocznie w jednej ze swoich trumien. A tego zdecydowanie Larry nie chciał! O nie! Musi stawić temu przeciwnikowi czoła. Albo zrezygnować z poszukiwań Diamentowej Doliny i w porę się wycofać. Ale to drugie nie wchodziło w rachubę. Diamenty były Larremu potrzebne! Po prostu musiał je mieć. Jedynym wyjściem było przechytrzyć pana T. Poznać jego tożsamość i ubiec go w poszukiwaniach. – Tylko jak to zrobić? – Larry dumał, chodząc od jednej trumny do drugiej. – Jak

przechytrzyć człowieka widmo? Tak, to był spory problem. Larry zdawał sobie sprawę, że będzie musiał wznieść się na wyżyny swojej inteligencji. Musiał działać zawczasu. Podniósł słuchawkę, odczekał, aż osoba, do której dzwonił, odbierze i powiedział zdecydowanym tonem: – Mam dla ciebie nowe zadanie!

Po opuszczeniu Brisbane, kamper Barbary Lawson zatrzymał się na dłużej w małej miejscowości Proserpine nad brzegiem Morza Koralowego. Po pustynnych i jałowych krajobrazach, morskie wybrzeże wydawało się Ani i Bartkowi istnym rajem. Zainstalowawszy się na kempingu, uczestnicy wycieczki spędzili miłe popołudnie na plaży pełnej młodych, uśmiechniętych ludzi z deskami do

surfowania. Wombat Feliks natychmiast wygrzebał sobie w złocistym piasku norkę i tam się ukrył, a Bartek z Anią na wypożyczonych deskach uczyli się surfować. Mama z ciocią i panną Ofelią nie chciały być gorsze i także trenowały z lepszym bądź gorszym skutkiem. Następnego dnia pogoda również była wyśmienita, w sam raz na nurkowanie. Barbara Lawson wykupiła zatem bilety na statek wożący turystów na Wielką Rafę Koralową. Kapitan statku, Duncan Chadwick, przywitał przybyłych, a następnie zaprosił ich na pokład i wskazał miejsca siedzące. Okazało się, że rodzina Ostrowskich z panną Ofelią i ciocią Basią stanowią jedynych pasażerów. – Morze jest dziś wyjątkowo spokojne, będziecie mieli mnóstwo wrażeń! Nie zapomnicie tej przygody do końca życia, zapewniam! – mówił kapitan Chadwick. – Pod wodą jest fantastycznie! – Mam nadzieję, że jest tak, jak to sobie wyobrażam – powiedziała panna Ofelia rozmarzonym tonem. Ona również była podekscytowana perspektywą zobaczenia na własne oczy podwodnego życia rafy. – Jest jeszcze piękniej! – zapewnił kapitan z błyskiem w oku. – Och! – westchnęła panna Łyczko, wpatrując się z niecierpliwością w odległy punkt na morzu, na którym załamywały się fale. Tam znajdowała się rafa. Można ją było zwiedzać tylko w wyznaczonych miejscach, by kotwice statków i liczni turyści nie zniszczyli ani nie zakłócili kruchego ekosystemu i tak już nadwyrężonego działalnością człowieka. Ania stała na dziobie statku prującego drobne fale i wypatrywała latających ryb. Miała nadzieję, że je wreszcie zobaczy, dlatego bardzo się ucieszyła, gdy kilka z nich nagle wyskoczyło z wody. Ryby rozpostarły płetwy i poszybowały ponad falami, a potem znowu wskoczyły do wody. Kiedy stateczek dotarł na miejsce, kapitan wraz z jednym z trzech marynarzy przygotował niewielką łódź, do której mieli się przesiąść jego pasażerowie. Pani Beata Ostrowska zamówiła pływanie z instruktorem, żeby mieć pewność, że nic złego nie stanie się dzieciom. Instruktor, August Nickerson omówił wszystkie zasady bezpiecznego nurkowania, po czym cała grupka przesiadła się do łodzi spuszczonej na powierzchnię wody. Sternik uruchomił silnik i łódź oddaliła się nieco od macierzystego statku.

Latające ryby – posiadają silnie rozwinięte płetwy piersiowe, a niektóre gatunki również płetwy brzuszne. Dzięki nim potrafią wzbijać się ponad powierzchnię wody.

– Proszę nie odpływać ode mnie za bardzo i proszę nie wypływać poza ten obszar – instruktor nakreślił szeroki łuk ręką, wskazując również widoczną w oddali maleńką wysepkę. – Dalej są niebezpieczne morskie prądy, które porwą najsilniejszego śmiałka w głąb morza – ostrzegał. – A tutaj jest na pewno bezpiecznie? – panna Ofelia nagle nieco zwątpiła. – Tu jest zupełnie bezpiecznie – odparł spokojnie Nickerson. – Nie ma rekinów? – upewniała się panna Łyczko. – Od dwudziestu lat nikt w tym rejonie nie widział ani jednego rekina. Dlatego właśnie tutaj was przywieźliśmy – cierpliwie wyjaśniał instruktor. – Całe szczęście – odmruknęła panna Ofelia. Ania zdecydowanie miała dość tych pogawędek, chciała jak najszybciej się zanurzyć. – Płyniemy już? – wierciła się niecierpliwie. – Jak sobie panienka życzy – zaśmiał się Nickerson. Po chwili wszyscy zanurzyli się w krystalicznie czystą, lazurową toń i poczuli się, jakby wylądowali na innej planecie. Królestwo korali tętniło życiem i zdumiewało rozmaitością form i kolorów. Gigantyczny, słonecznie żółty koral przypominający wyglądem brokuł, wabił zaciekawionych nurków. Wokół nich przepływała niezliczona liczba ryb oraz innych morskich stworzeń. Bartek i Ania głaskali przepływającego obok nich wargacza garbogłowego, olbrzymią, błękitnozielonkawą rybę. Ich mama i ciotka miały równie wielką frajdę i podziwiały podwodny świat, który zachwycał istną feerią barw. Nurkowie popłynęli ku różowawym ukwiałom i tylko panna Ofelia, choć zachwycona tym, co widzi, nie mogła popłynąć z innymi. Nie sądziła, że będzie aż tak głęboko! Kiedy zerkała z pokładu łodzi, wydawało się jej, że dno jest całkiem blisko. A teraz, gdy zanurzyła się, okazało się, że od dna dzieli ją wiele metrów! Czując ten bezmiar wody pod sobą, nagle wpadła w panikę. Zaczęła gwałtownie oddychać i przez moment obawiała się, że się udusi albo utopi. Instruktor w porę dostrzegł, co się z nią dzieje i zawrócił.

Oboje wynurzyli się na chwilę na powierzchnię morza. – Nie potrafi pani nurkować? – zapytał z troską. – Ależ skąd, pływam doskonale, tylko że… – zająknęła się – …nigdy dotąd nie nurkowałam na takiej otwartej przestrzeni, no i nie tak głęboko – przyznała się panna Ofelia. – Dno jest okropnie daleko, choć w tej przejrzystej wodzie wydaje się, że jest blisko! August Nickerson roześmiał się. – Proszę się nie obawiać. Nie jest pani pierwszą osobą, która reaguje w ten właśnie sposób. – Naprawdę? – panna Łyczko poczuła się znacznie lepiej. – Może pani z góry obserwować rafę – zaproponował instruktor. – O tak! – położył się na powierzchni wody na brzuchu, rozłożył ręce i nogi, i w ten nieco dziwny sposób pływał przez chwilę z zanurzoną głową. – Tak też można wiele zobaczyć! – zachęcił, po wynurzeniu się. – I co, spróbuje pani?

Pannie Ofelii wcale się to nie spodobało. – Mam pływać na trupa?! – prychnęła zdegustowana. – No może zbyt pięknie to nie wygląda, jeśli patrzeć z góry – zaśmiał się Nickerson – ale jest całkiem bezpiecznie i nie wpada się w panikę. – Za nic nie będę pływać jak topielec! – panna Ofelia odparła z godnością. – I nie wpadam w żadną panikę! – dodała urażonym tonem. – Zanurkuję i dołączę do reszty! Wzięła głęboki oddech, poszeptała do siebie jakieś magiczne, uspokajające słowa, jak sportowiec przed zawodami, nałożyła powtórnie maskę i zanurzyła się. Tym razem panna Ofelia rzeczywiście pozbyła się strachu i śmignęła w głąb morza niczym najprawdziwsza syrena. Kilka minut później dołączyła do Beaty i Basi, które razem z dziećmi odkrywały coraz to inne niezwykłe stworzenia. Wkrótce panna Ofelia dała się całkowicie porwać tej magii i nawet nie obejrzała się za instruktorem.

Dopiero gdy nadeszła pora na wynurzanie się, Beata Ostrowska z niepokojem rozejrzała się wokół. Zaskoczona stwierdziła, że nigdzie nie widzi Augusta Nickersona. Czyżby instruktor schował się gdzieś za którymś z korali? A może ich

zostawił? Będzie musiała ostro zareagować, gdy się wynurzą. Miał przecież zapewniać im bezpieczeństwo! Po to wynajęła specjalistę. A może rafa już mu się znudziła i wypłynął wcześniej? W końcu tyle razy ją oglądał, że pewnie nie budziła w nim takiego zachwytu jak w osobach, które widziały ją po raz pierwszy. Beata dała sygnał ręką i wszyscy powoli zaczęli się wnurzać. I wtedy pani Ostrowska zauważyła kolejną niepokojącą rzecz: brak łodzi! W tej niezwykle czystej wodzie dno łodzi było wcześniej widoczne. Co się zatem stało? Czyżby przez nieuwagę aż tak bardzo oddalili się od miejsca, w którym czekała na nich łódka i zakotwiczony statek? Wymieniła zaniepokojone spojrzenie z Barbarą i panną Ofelią. Jedynie dzieci wciąż jeszcze zajęte były kolorowymi rybami i oglądały się za błazenkiem, który koło nich przepływał. Wreszcie jednak i one zdały sobie sprawę, że coś jest nie tak. Kiedy wszyscy się wynurzyli, okazało się, że sytuacja jest o wiele poważniejsza, niż się spodziewali. – Mamo, gdzie jest statek i łódka? – Ania wykrzyknęła, odkrztuszając jednocześnie wodę. – Nie ma ich! Odpłynęli! – krzyknął Bartek. – To przecież niemożliwe! – Barbara Lawson nie wierzyła własnym oczom. Na horyzoncie nie było żadnego statku! Ani choćby najmniejszej łodzi. Jakby ich tu nigdy wcześniej nie było. – Co my teraz zrobimy? – panna Ofelia znowu poczuła przypływ paniki. Masa wody pod nią i wiele metrów do odległej malutkiej wysepki sprawiły, że już poczuła się jak topielec. A do wybrzeża było jeszcze dalej! – Musimy dopłynąć do tej wyspy i to już, zanim opuszczą nas siły – stwierdził Bartek. – To bardzo daleko, nie dopłyniemy! – zawahała się ciocia Basia. – Nie daruję im tego! Jak mogli nas tu zostawić! – krzyczała ze złością. – Mamo, ta butla jest bardzo ciężka – Ania krztusiła się wodą, nie mogąc utrzymać głowy na powierzchni. – Masz rację, zrzućmy sprzęt – krzyknęła Beata i zaczęła zdejmować butlę. Reszta poszła w jej ślady. – Ruszajmy, Bartek ma rację. Nie traćmy czasu na rozmowy, musimy dotrzeć do brzegu. Trzymajmy się tylko razem, żeby nikt nie został w tyle – powiedziała po chwili. – Aniu, płyń przy mnie – przykazała córce. – Bartek, ty obok – wskazała swoją lewą stronę. – Ruszajmy! Pani Ostrowska wydawała polecenia zdecydowanym głosem, ale w istocie była straszliwie przerażona. Zdawała sobie sprawę, że bliskość wysepki jest złudna i w rzeczywistości jest ona znacznie dalej niż na to wygląda. Poza tym, żeby dotrzeć do wysepki, musieli przeciąć otwarte morze. A to oznaczało silne prądy i wysokie fale. W duchu zaczęła się modlić o cud.

Ada Głuchowska wraz z mamą i starszą siostrą opalały się na pokładzie wycieczkowca „Pacific”. Tydzień wcześniej opuściły chłodną Warszawę i po wielu godzinach lotu wysiadły w słonecznym Brisbane. Potem przesiadły się na statek i popłynęły w rejs wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża Australii. Spędzały w ten sposób wymarzone ferie i nawet nie domyślały się, co się wkrótce wydarzy. Statek przepływał właśnie niedaleko pewnej małej, bezludnej wysepki, gdy wzrok Ady przykuło coś dziwnego. Wstała z leżaka i podeszła do burty Osłoniła dłonią oczy, by lepiej widzieć, i z całej siły wytężyła wzrok. Najpierw myślała, że to może delfiny, ale zaraz potem zrozumiała, że na otwartym morzu widzi kilku płynących rozbitków. Ludzie ci najwyraźniej kierowali się ku wysepce. Wciąż było jednak do niej bardzo daleko. Nawet z tej odległości Ada widziała, że rozbitkowie nie mają już sił, a fala ciska nimi i przeszkadza w dotarciu do celu.

Nie zastanawiając się wiele, Ada głośno krzyknęła: – Człowiek za burtą! Hej! Tam są ludzie! – wszczęła alarm i krzycząc, przybiegła na mostek kapitański. – Co ty mówisz, dziecko? – kapitan Patrick Sanders zmarszczył brwi. – Proszę zawrócić, panie kapitanie, tam są ludzie! Rozbitkowie! – Ada wskazywała ręką. Była tak przejęta, że Sanders od razu zrozumiał, że to nie jest żart. Pierwszy oficer Rick Martens chwycił lornetkę i pobiegł za Adą. Stanął przy burcie i przyłożył lornetkę do oczu. Pięcioro pływaków nadal tam było. Dziewczynka nie zmyślała. – Na śmierdzącą kałamarnicę! Ta mała ma rację! – wykrzyknął poruszony. – Kapitanie, cała wstecz! Zawracamy! Tam są rozbitkowie! Ada wstrzymała oddech. „Pacific” nie mógł się zatrzymać w jednej chwili. Wszystkie manewry trwały dla Ady niemiłosiernie długo. Trzymała kciuki za nieznanych rozbitków. Widziała wyraźnie, że jedna osoba jest coraz słabsza i już nie radzi sobie z silnym prądem. Przez drugą lornetkę, Ada z drżeniem serca obserwowała dramat, który rozgrywał się na jej oczach. To dziewczynka mniej więcej w wieku Ady traciła już siły.

Właściwie podtrzymywał ją i holował jakiś chłopiec na zmianę z innymi płynącymi. – Szybciej! Szybciej! – Ada obgryzając paznokcie, pośpieszała statek, który wciąż jeszcze nie zawrócił. – No dalej, zawracaj! – ze złością kopnęła w burtę. – Spokojnie, zaraz zmienimy kurs – rzekł oficer Martens.

– Oby nie było za późno! – jęknęła Ada i razem z oficerem pobiegli z powrotem na mostek kapitański. Niektórzy pasażerowie statku zorientowali się już, że ich jednostka zawraca, by ratować tonących ludzi. Pokazywali ich sobie palcami i zastanawiali się, skąd się wzięli pośrodku Morza Koralowego. Ada znowu przyłożyła lornetkę do oczu. Bała się przez nią patrzeć, nie chciała widzieć najgorszego. Ale musiała spojrzeć, musiała upewnić się, że dla rozbitków jest jeszcze nadzieja. Nagle krzyknęła przerażona. – Co się stało? – zapytał kapitan, który cały czas zajęty był zmianą kursu statku. Twarz Ady była tak blada, jakby odpłynęła z niej cała krew. – Rekiny! – wyszeptała. – Płyną za nimi rekiny! Jeden rzut oka przez lornetkę upewnił kapitana Sandersa, że Ada się nie myli. Złowrogie, sterczące płetwy zbliżały się do ludzi z każdą sekundą. Oni jeszcze nie zauważyli zagrożenia, nie zdawali sobie sprawy, co wkrótce nastąpi.

– Żarłacze! – ocenił oficer Martens. – Skąd oni się tam wzięli do diaska?! Wszyscy wiedzą, że to siedlisko żarłaczy! – Może płynęli jachtem i się rozbili – stwierdził kapitan. – Musimy zdążyć! – teraz i on nie krył niepokoju. – Tam są dzieci! – rzekł, patrząc w oczy swojego pierwszego oficera. – Pełna moc! Cała naprzód! – kapitan Patrick Sanders krzyknął przez radio do maszynowni. – Nie można czegoś zrobić? Tam są rekiny! – Ada gorączkowała się. – Jesteśmy za daleko, moje dziecko. Ale robimy wszystko, co można zrobić! – oficer Martens położył jej dłoń na ramieniu. – Płyńcie! Płyńcie! No dalej, jeszcze troszkę! – Ada w duchu dodawała sił rozbitkom. Stado żarłaczy podążało ich tropem. Rozpoczął się wyścig z czasem. Rozbitkowie zauważyli statek i zaczęli machać, próbując wezwać ich na ratunek. Ale jednocześnie dostrzegli upiorne, trójkątne płetwy rodem z najstraszniejszego horroru.

– Mamo, statek! – Bartek pierwszy zauważył wycieczkowiec. Serce podskoczyło mu z radości, choć statek był bardzo daleko i raczej mało prawdopodobne wydawało się, by ktoś na nim zauważył kilka postaci na rozkołysanym morzu. – Hej, na pomoc! – zawołała panna Ofelia, lecz jej głos nikł zagłuszany łoskotem fal. – Musimy coś zrobić, żeby nas zauważyli! Ania już opadła z sił! – mówiła pani Beata, która z pomocą Bartka utrzymywała córkę na powierzchni wody. – Nie widzą nas! Płyną dalej! – rozpaczała Barbara. – Nie mogą nas zostawić! Zawołajmy razem! – panna Ofelia zaczęła energicznie machać i głośno wzywać pomocy Krzyczeli, ile starczyło im sił w płucach. Lecz oddalający się statek, nie pozostawiał wszelkich złudzeń. – A niech to! – panna Ofelia wybuchem wściekłości pokrywała rozpacz. I wtedy Bartek dostrzegł rzecz jeszcze straszniejszą. Śmiertelne zagrożenie zbliżało się do nich z prędkością torpedy. – Rekiny! – wykrzyknął. – A podobno nie widziano ich tu od dwudziestu lat! – wrzasnęła panna Ofelia. – Najwidoczniej to również było kłamstwem! – Barbara rozumiała już, że zostali wciągnięci w pułapkę i mieli tutaj zginąć. – Uciekajmy! – Ze strachu nawet Ania poczuła przypływ sił i znowu zaczęła samodzielnie płynąć. – Są już niedaleko, pewnie nas zwęszyły – Bartek co chwilę odwracał się, by sprawdzić dystans dzielący ich od trójkątnych płetw z łatwością prujących spienione fale.

– Do wyspy jest jeszcze daleko, prąd jest tutaj zbyt silny, nie damy rady! – panna Ofelia była bliska załamania się. Gdy Bartek odwrócił się kolejny raz, stwierdził, że odległość znowu znacząco się zmniejszyła i że rekiny wciąż podążają ich tropem. Ale dostrzegł też inną krzepiącą rzecz: – Statek zawrócił! – wykrzyknął. – Płyną po nas, zauważyli nas! – I tak nie możemy się teraz zatrzymać, musimy uciekać! – odparła ciocia Basia. Ania walczyła z potęgującym się bólem ramion i nóg. Były ciężkie jak z ołowiu i każdy wymach rąk stanowił nieopisany wysiłek. – Statek jest coraz bliżej! Wytrzymaj! – pocieszał ją Bartek. – Uratują nas! – starał się napełnić siostrę otuchą. „Pacific” rzeczywiście zbliżał się z dużą prędkością i widać już było pasażerów stojących przy burcie, a także dziewczynkę na dziobie statku. Dziewczynka machała do Bartka, jakby chciała mu dodać sił. Rekiny zbliżały się jednak nieubłaganie…

Ada mocno zaciskała kciuki. Co zrobić, żeby rekiny odpłynęły? I nagle wpadła na pewien pomysł. Jak szalona przebiegła pokład i zbiegła schodkami do kuchni. – Proszę pana! – zawołała zdyszana do kucharza. – Niech pan wrzuci coś do

morza, jakieś odpadki, ryby, najlepiej jakieś resztki z krwią! Kucharz i jego pomocnicy osłupieli. – Tam są rozbitkowie, płyną za nimi rekiny, trzeba je jakoś zwabić, odciągnąć! – Ada mówiła nieco chaotycznie. Załoga wiedziała, że statek zawrócił, żeby uratować ludzi, dlatego kucharz, nie dociekając zbyt wiele, od razu uwierzył dziewczynce. Jej plan był dziwaczny, ale jeśli rzeczywiście mógłby zadziałać, trzeba było spróbować. Rosły kucharz chwycił spore wiadro z krwawymi resztkami rybich głów i wybiegł z nim wraz z Adą na pokład. – Macie, chodźcie tutaj, jedzcie! – Ada wzywała rekiny, gdy kucharz, stojąc na rufie, wylewał pomyje do morza. Nagle jeden z rekinów odłączył się od grupy i pomknął jak strzała w kierunku statku. Po chwili dołączyły do niego pozostałe osobniki. Istniała szansa, że rekiny będą zajęte ucztą przez moment wystarczający do podpłynięcia do rozbitków i spuszczenia dla nich szalupy.

– Panie Fisch, wykonaliśmy zadanie – zameldował do słuchawki telefonu Duncan Chadwick. – Wyśmienicie! – ucieszył się Larry. – Rozumiem również, że macie to, o co prosiłem? – zapytał zadowolony. – Eee… Chadwick zająknął się. Przez chwilę w telefonie brzmiała cisza. – Nie zdobyliście tego? – głos pana Fischa wzbierał złością. – Przetrząsnęliśmy ich kamper, ale nie znaleźliśmy nic ciekawego. Siedział tam tylko jakiś wredny wombat, który okropnie podrapał Nickersona! – Co mnie obchodzi jakiś wombat! – wykrzyknął wzburzony Larry. – Nie jakiś! – tym razem oburzył się kapitan Chadwick. – To był wyjątkowo wściekły osobnik! Chyba pan nie widział pazurów wombata! Biedny August ma poharataną twarz! Tego nie było w umowie! – podkreślił kapitan. – Nie liczcie na premię! – Larry Fisch warknął. – Chcę mieć te karty i wy macie je zdobyć! Macie tam wrócić, pozbyć się wombata i poszukać jeszcze raz. Nim ktoś zauważy zniknięcie tej rodziny. – Jak pan sobie życzy – odparł Duncan bez większego entuzjazmu. Uważał, że ze swojej części umowy już się wywiązał. Miał tylko tych ludzi wywieźć na rafę, w miejsce często odwiedzane przez rekiny i pozostawić ich samym sobie. Kapitan Chadwick często miewał problemy z prawem, ale tym razem, wbrew sobie, zaczął czuć coś na kształt wyrzutów sumienia. W końcu zostawił tam dzieciaki i to na pewną zgubę! To zlecenie przestało mu się podobać. Kiedy Larry Fisch się rozłączył, kapitan Chadwick powiedział swoim ludziom: – Zwijamy manatki! Lepiej, żeby już nas nikt więcej tutaj nie widział.

– A forsa? Zapłaci nam? – zaniepokoił się Nickerson, na jego twarzy rzeczywiście były widoczne ślady pazurów Feliksa, który bronił zaciekle zawiniątka powierzonego mu przez Anię. – Na razie spadamy stąd! – odrzekł kapitan. – A naszą dolę i tak wyegzekwujemy! – mruknął. Zaraz potem ich niewielki stateczek odbił od brzegu Proserpine i popłynął w siną dal.

Nieopisane szczęście malowało się na twarzach uratowanych ludzi. Natychmiast zostali okryci ciepłymi kocami, napojeni i nakarmieni. – Dziękujemy, kapitanie! – Barbara Lawson słabym, zmęczonym głosem starała się wyrazić wdzięczność. – Nie mnie musicie dziękować – uśmiechnął się kapitan. – Lecz tej młodej damie! – wskazał Adę, stojącą obok. – To ona was dostrzegła! Ania przyjrzała się nieznajomej, ciemnowłosej dziewczynce. Choć nie miała już zbyt wiele sił, podeszła jednak do Ady i uściskała ją. Obie bardzo się cieszyły, że wszystko dobrze się skończyło. – Skąd jesteś? – Ania zapytała Adę po angielsku.

– From Poland – odparła. – Z Polski? – Ania wykrzyknęła po polsku zdumiona. – A wy też jesteście z Polski? – teraz Ada zrobiła wielkie oczy. – Tak, spędzamy w Australii ferie – wyjaśniła Ania. – To jest mój brat, Bartek, moja mama, panna Ofelia – wskazywała właściwe osoby – no i ciocia Basia. A ja mam na imię Ania. Mieszkamy w Zalesiu Królewskim, a ty? – Ada Głuchowska, jestem z Warszawy – przedstawiła się nieznajoma dziewczynka. – Też przyjechałam z mamą i siostrą na ferie. Odbywamy właśnie rejs wzdłuż rafy koralowej. Wcześniej nurkowałyśmy.

– My też – odparła Ania. – No właśnie, skąd się tutaj wzięliście? Co właściwie się stało? – Ada dopytywała się. – Płynęliście jachtem? – Wypłynęliśmy na nurkowanie. Towarzyszył nam instruktor, który potem zniknął, a wraz z nim statek, którym przypłynęliśmy. Zostaliśmy sami. Postanowiliśmy dopłynąć do tamtej wysepki, wydawało nam się, że jest blisko, ale była dalej niż sądziliśmy. Byliśmy okropnie zmęczeni. A potem pojawiły się te rekiny! – Ania wzdrygnęła się. – Całe szczęście, że potem odpłynęły. – Wrzuciliśmy z kucharzem rybie łby do wody, żeby je od was odciągnąć – powiedziała Ada. – To był twój pomysł? – do rozmowy włączył się Bartek. – Tak. Trochę ryzykowny, ale grunt, że się udało! – Ada uśmiechnęła się. – Jesteś genialna! – pochwalił dziewczynkę Bartek. – Kapitan Sanders mówił, że to miejsce roi się od rekinów i tutaj nie wolno nurkować, dlaczego więc ten wasz statek przywiózł was akurat tutaj? – Też chciałbym to wiedzieć – mruknął Bartek. Zdawał sobie sprawę, że w tej przykrej historii nie chodziło tylko o wyłudzenie pieniędzy za nurkowanie. Przecież załoga statku początkowo im towarzyszyła, nawet instruktor wydawał się miły Na pewno mieli pozbyć się pasażerów, żeby wszystko wyglądało na wypadek. A gdyby pożarły ich rekiny, nikt nigdy by się nie dowiedział, co wydarzyło się naprawdę. W tej sprawie mogło więc chodzić tylko o jedno: o Diamentową Dolinę! Ktoś już wiedział o kartach, a szczególnie o damie pik. W jaki sposób mógł się o niej dowiedzieć?

Z Kronik Archeo

Przeżyliśmy straszną przygodę! Cudem uniknęliśmy śmierci na rafie koralowej. Kapitan Duncan Chadwick oraz instruktor August Nickerson pozostawili nas na środku morza! Do brzegu było bardzo daleko, więc próbowaliśmy dopłynąć do maleńkiej wysepki. Wtedy pojawiły się rekiny, które zaczęły nas ścigać. Nie wiem, co by się stało, gdyby w pobliżu nie przepływał statek wycieczkowy „Pacific”. Z jego pokładu dostrzegła nas Ada Głuchowska i to jej zawdzięczamy życie. Jest Polką i tak jak my spędza ferie w Australii. Jest bardzo miła i sympatyczna. Musiała pozostać na swoim statku, ale wymieniłyśmy się numerami telefonów i na pewno odwiedzimy się jeszcze w Polsce. Ale to nie był koniec okropnych wydarzeń! Kiedy powróciliśmy do Proserpine, zastaliśmy nasz kamper w opłakanym stanie. Miał przebite opony, a wewnątrz wszystko było poprzewracane i powyciągane, jakby ktoś czegoś szukał. Od razu domyśliliśmy się z Bartkiem, że to sprawka kapitana Chadwicka! Na pewno szukał kart! Mamy jednak pewność, że ich nie znalazł. Kiedy wychodziłam rano, włożyłam je do Kroniki Archeo, a samą Kronikę zawinęłam w swag i przykazałam go pilnować Feliksowi. Najwidoczniej dobrze wywiązał się z zadania, bo całe zawiniątko w swagu pozostało nienaruszone. Mój kochany Feliks! Dobrze, że nic mu się nie stało! Niech ja tylko spotkam tego wrednego kapitana! Musimy także dowiedzieć się, na czyje zlecenie działał. Ciocia Basia zawiadomiła o włamaniu do kampera miejscowego szeryfa, który rozpoczął również śledztwo w sprawie porzucenia nas na morzu. Natychmiast wszczęto poszukiwania kapitana Chadwicka i jego ludzi, ale oczywiście ich statek wyparował jak kamfora, a jakżeby inaczej! Ania

Ze względu na wypadek na morzu i uszkodzony kamper, zanosiło się na dłuższy pobyt w Proserpine. Należało wymienić opony, uzupełnić zapasy i doprowadzić wnętrze samochodu do ładu. Kiedy Barbara pochylała się przy przebitej oponie i zastanawiała się, gdzie dokonać naprawy kampera, na kempingu zatrzymał się grantowy, osobowy ford. Po chwili wysiadł z niego mężczyzna, na oko po czterdziestce. Na policzkach miał kilkudniowy zarost, a na głowie kapelusz z wywiniętym rondem. Wyglądał trochę jak kowboj, a pannie Ofelii skojarzył się z filmowym bohaterem, Krokodylem Dundee. – Hej! Coś się stało? – zapytał życzliwie. – Niestety tak, przebito nam opony – odparła Barbara Lawson, nie podnosząc na przybyłego wzroku. Dopiero po chwili uniosła głowę. Na jej twarzy przez moment pojawiło się niedowierzanie, a zaraz potem wybuch radości. – Gregory, to ty? – Barbara! Co za spotkanie! – przybyły również się ucieszył i natychmiast uściskał dziennikarkę jak starą, dobrą znajomą. Bartek z Anią przypatrywali się ciekawie mężczyźnie. Ciocia natychmiast go przedstawiła: – To Gregory Griffin, przyjaciel mojego męża! – Witam wszystkich! – przytknął dłoń do kapelusza gestem powitania. – Co tam u Jasona? Jak się miewa? – Całkiem dobrze, nie może rozstać się ze swoimi zwierzakami. Chyba kocha je bardziej ode mnie! – zażartowała Barbara. – No tak, cały Jason! – zaśmiał się Griffin.

– To moja rodzina: kuzynka Beata, jej dzieci Ania i Bartek oraz nasza przyjaciółka Ofelia Łyczko, wszyscy są z Polski – przedstawiła Barbara. – Spadłeś nam z nieba! – Jak zwykle, do usług! – rzekł z uśmiechem Gregory, taksując wzrokiem pannę Ofelię. – Gregory jest pilotem! – dodała wyjaśniająco Barbara. – I to najlepszym, jakiego znam! – Aha, to dlatego spadł nam pan z nieba – panna Łyczko dopiero teraz zrozumiała aluzję. – No, może nie całkiem. Ja nigdy nie spadam! Zawsze ląduję i to idealnie! – pochwalił się bez odrobiny skromności. – Zgadza się – przytaknęła Barbara. – Wróćmy jednak do tego, co tu się stało – Gregory pochylił się nad kołami kampera. – Opony są wyraźnie przecięte! – odezwał się Bartek. – Ktoś buszował również we wnętrzu, zaraz po tym, jak kapitan Chadwick zostawił nas samych na pożarcie rekinów na rafie! – Ach, więc to o was mówi całe Proserpine! Słyszałem o tym wypadku, ale w życiu bym nie pomyślał, że może chodzić o kogoś, kogo znam – Gryffin kręcił głową w zdumieniu. – Pan tu mieszka? – zapytała z ciekawością Ania. – Tak. Prowadzę małą firmę transportową. Latam samolotem tu i tam, dostarczam różne przesyłki i wożę ludzi. Samolot to w Australii najszybszy środek lokomocji – odparł. – Dziwna sprawa! – powrócił do tematu przebitych opon. Kucnął i przyjrzał im się. – Wiesz, gdzie mogłybyśmy to naprawić? – spytała Barbara.

– Niedaleko stąd mieszka Trevor, naprawia samochody i maszyny rolnicze. On wam pomoże. Ale to może trochę potrwać. – I tak zostaniemy tu jeszcze ze dwa dni, nim wyruszymy w drogę powrotną – odparła Barbara. – Hm, to całkiem dobrze się składa, mam dla tych miłych dzieciaków pewną propozycję. – Gregory uśmiechnął się do Bartka i Ani. – Chciałbym wam wynagrodzić te przykre przeżycia. Jutro rano mam pewien kurs. Lecę do Cooktown, muszę odebrać tam pilną przesyłkę. Będę przelatywał nad Parkiem Narodowym Daintree, na Cape Tribulation. To naprawdę niezwykłe miejsce! Bartek omal się nie zakrztusił słysząc tę nazwę. – Na Cape Tribulation? – zapytał głośno dla pewności. – Tak, zapewniam, że nie pożałujecie – zachęcał. – Tam rosną wiekowe drzewa, jak z epoki dinozaurów! Bartka wcale nie trzeba było bardziej zachęcać. Wystarczy, że Cape Tribulation oznaczało w tłumaczeniu Przylądek Udręki! To na pewno musiał być ten sam,

o którym wspominał czterowiersz z kart. – Mamo, możemy lecieć z panem Griffinem? Drugi raz może nie być już takiej okazji, żeby zobaczyć te drzewa! – nalegał, a siostra mu wtórowała. – Prooosimy, mamo! – W sumie nie wiem… to trochę daleko. Beata Ostrowska nie była pewna, czy pozwolić dzieciom na ten lot. – Powinniśmy naprawić kamper. Panna Ofelia wzięła głęboki oddech. – Niech będzie, ja polecę z dziećmi obejrzeć ten park, a wy z Barbarą zajmijcie się naprawą kampera i uzupełnieniem zapasów! – Super! Fajnie! Dziękujemy, panno Ofelio! – Bartek z Anią dziękowali wylewnie. – To będzie wspaniała przygoda! A mój samolot to istne cacko, jest niezawodny! – zapewnił Gregory Griffin. – Jutro wczesnym rankiem bądźcie przy hangarze na lotnisku. – A gdzie to jest? – zapytała z ekscytacją Ania. – Na końcu miasteczka, na pewno się nie zgubicie – mrugnął okiem. – Zapewniam, że pani również będzie się świetnie bawić – zwrócił się do panny Ofelii. – Tak, jasne, uwielbiam latać! – uśmiechnęła się blado. – Jesteś pewna, kochanie, że chcesz im towarzyszyć? – Beata Ostrowska odciągnęła na stronę przyjaciółkę i zapytała szeptem. Wiedziała przecież, że panna Ofelia nie znosi latać! – O nic się nie martw, chętnie z dziećmi polecę. To rzeczywiście może być jedyna okazja, żeby choć z lotu ptaka zobaczyły Daintree. To będzie mały samolot, więc jakoś zniosę lot. A poza tym, niby ten Griffin to świetny pilot! – panna Ofelia mówiła ściszonym głosem. – Widzę, że wpadł ci w oko, Ofelio – pani Beata zaśmiała się cichutko. – Ależ skąd! – oburzyła się panna Łyczko. – Nic z tych rzeczy! – wzruszyła ramionami i powiedziała głośno: – Jestem panu wdzięczna za tę propozycję – zawróciła się z ważną miną do Griffina. – Mam nadzieję, że dzięki tej wycieczce dzieci zapomną o tych strasznych przeżyciach na rafie i nie będą się nudziły, zanim nie naprawimy kampera i nie wyruszymy dalej. – Świetnie! W takim razie do jutra – pożegnał się Gregory Griffin. – Podjadę do Trevora i powiem mu o waszym problemie. Za chwilę powinien do was przyjechać i zająć się naprawą samochodu. – Ja, niestety, muszę już zmykać. Mam zaraz pilny kurs, a klient jest bardzo niecierpliwy. Do jutra! – Do jutra! – Ania z Bartkiem pokiwali mu na pożegnanie. Pięć minut później przyjechał mechanik ze swoim synem. W czasie, gdy debatowali nad naprawą kampera, Ania usiadła w cieniu

eukaliptusa i notowała szybko w Kronice Archeo.

Z Kronik Archeo

Poznaliśmy pilota Gregory’ego Griffina, znajomego cioci Basi i wujka Jasona. Okazało się, że mieszka w Proserpine. Griffin jest pilotem i jutro zabierze mnie, Bartka oraz pannę Ofelię na dłuższą wycieczkę. Polecimy na Cape Tribulation i do Parku Narodowego Daintree zobaczyć niezwykłe drzewa. To oficjalna wersja, ale my z Bartkiem jesteśmy przekonani, że Przylądek Udręki, jak nazwał go James Cook, ma coś wspólnego z Diamentową Doliną. To jedyna okazja, żebyśmy mogli to sprawdzić. Już nie mogę się doczekać lotu! Ania

James Cook urodził się 7 listopada 1728 roku w Marton. Był angielskim żeglarzem i odkrywcą. Urodził się w niezamożnej rodzinie. Karierę zaczynał od pracy na statku węglowym. W tym czasie samodzielnie zgłębiał tajniki nawigacji, algebry, trygonometrii i astronomii. Wstąpił do marynarki handlowej, gdzie szybko awansował. Następnie zgłosił się na ochotnika do marynarki wojennej i wkrótce uzyskał rangę kapitana. Brał udział w trzech wyprawach mających na celu wykonanie map kartograficznych i odkrywanie nowych lądów. Poszukiwał także kontynentu, który nazywano „Terra Australis Incognita”. Ekspedycja Cooka dotarła m.in. do Nowej Zelandii, Tasmanii

i wschodnich wybrzeży Australii. Kiedy jego statek „Endeavour” wpadł na Wielką Rafę Koralową, doznał poważnych uszkodzeń. Miejsce, w którym statek uległ uszkodzeniu Cook nazwał Cape Tribulation, czyli Przylądkiem Udręki. Udało się zaślepić dziurę w poszyciu i dopłynąć do Cooktown, gdzie załoga zabrała się za naprawę okrętu. James Cook zginął na Hawajach 14 lutego 1779 roku w potyczce z tubylcami.

Następnego ranka pilot Gregory Griffin przywitał Bartka i Anię szerokim uśmiechem. – Hej, jak się macie? – zawołał wesoło, jakby znał dzieci od wieków. Potarmosił też wombata Feliksa, który im towarzyszył. – Witam panią – z kurtuazją uchylił stary, wytarty kapelusz z podwiniętym rondem. Panna Ofelia obrzuciła go krytycznym wzrokiem. Niewiele lepszym spojrzeniem obdarzyła również awionetkę za jego plecami. – To jest ten pański niezawodny, cudowny samolot? Mamy tym lecieć? – spytała, nie odpowiadając na powitanie. – Tym CZYMŚ? – wskazała palcem, wysłużoną Cessnę 206 z wymalowanym imieniem „Abigail”. – Tym? – oburzył się Gregory Gryffin. – Latam moją „Abigail” od osiemnastu lat! – rzekł z dumą. – Teraz już takich nie robią. – No właśnie!!! – powiedziała z naciskiem panna Ofelia. – Znam w niej każdą śrubkę! – pochwalił się pilot i poklepał samolot z czułością. – Dzisiejsze awionetki naszpikowane są elektroniką. Trochę wilgoci albo wiatru i wszystko siada, no i bum! – przedstawił obrazowo kraksę. – Niech mnie pan nie straszy! Mamy lecieć z dziećmi! – zdenerwowała się panna Ofelia. – No właśnie o tym mówię, nie mogła pani lepiej wybrać. Mój samolocik nigdy nie zawodzi! Ania z Bartkiem zupełnie nie przejmowali się stanem Cessny. Pilot był bardzo sympatyczny i zabawny, i wyglądał na takiego, co naprawdę poradzi sobie w każdej sytuacji.

– Będę mógł potrzymać stery? – Bartek spojrzał na pilota błagalnym wzrokiem. Nadarzała się ku temu właśnie wyśmienita okazja, więc młody Ostrowski nie mógł jej przepuścić. – No worries, mate! – Griffin poklepał Bartka po ramieniu. – Super! – chłopak zatarł ręce. – Ależ to jest zupełnie wykluczone! – sprzeciwiła się panna Ofelia, zadzierając do góry nos. – Nie może pan powierzać sterów, a tym samym naszego bezpieczeństwa, temu chłopcu, ponieważ on nie ma licencji i nawet nie potrafi latać!

Amelia Mary Earhart urodziła się 24 lipca 1897 roku w Atchinson. Jej wielką pasją było latanie i walka o równouprawnienie kobiet. W 1932 roku jako pierwsza kobieta na świecie samotnie pokonała Atlantyk. Za ten wyczyn Kongres amerykański uhonorował ją zaszczytnym odznaczeniem. 1 czerwca 1937 roku podjęła kolejne wyzwanie. Jednopłatowcem „Electra” zamierzała oblecieć kulę ziemską, trzymając się blisko równika. Ten wyczyn zakończył się niemal sukcesem, lecz na krótko przed zakończeniem wyprawy samolot Amelii zaginął nad Pacyfikiem. 5 stycznia 1939 roku oficjalnie uznano pilotkę za zmarłą. Do dziś niektórzy próbują rozwikłać zagadkę śmierci Amelii Earhart.

Pilot wcale się tym nie zraził. – Jest już mężczyzną i właśnie teraz nauczy się latać! – rzekł wesoło, ku zgrozie panny Łyczko. – A czy ja też mogę? Ja też bym chciała! – Ania podskoczyła. – Chciałabym latać jak Amelia Earhart! – Ale ona źle skończyła! – prychnęła panna Ofelia. – Oj tam, zaraz źle skończyła! – Gregory Griffin machnął lekceważąco ręką. – Miała problem z nawigacją. Za to mój samolocik lata jak strzała! A mała – pilot wskazał Anię – też niech się uczy pilotowania. Na te słowa panna Ofelia omal nie padła trupem. – Nigdzie nie lecimy! – wycedziła blada. Ale Ania z Bartkiem i Feliksem sadowili się właśnie na pokładzie samolotu. – No jasne! Nikt mnie nie słucha! – utyskiwała panna Ofelia. – Nawet ten wombat! A ja zawsze mam rację! Westchnęła głęboko trzy razy i widząc, że Gregory Griffin szykuje się do startu

i jest gotów odlecieć z dziećmi nawet bez niej, panna Łyczko szybko wskoczyła na pokład Cessny i zajęła swoje miejsce. – Jak się nie rozbijemy, to będzie cud! – burknęła pod nosem. – Gdzie są spadochrony? – zapytała głośno, starając się przekrzyczeć warkot silnika. – Jakie spadochrony? – odkrzyknął jej ze śmiechem pilot. – To nie szkółka spadochroniarska! Gregory Griffin jeszcze nigdy się nie rozbił! – zaśmiał się gromko. – No worries, mate! Panna Ofelia wzniosła oczy ku niebu z wyrazem głębokiej dezaprobaty. Sprawdziła, czy Ania jest dobrze zapięta pasami, czy wombatowi jest wygodnie i czy Bartek również zapiął pasy w kabinie pilota, a potem sama przypięła się i nie wypuszczała z rąk swojej podręcznej torby Wbrew jej obawom, pilot wystartował tak gładko, jakby prowadził poduszkowiec. Uznała, że jego przechwałki co do pilotażu jednak nie były przesadzone i z ulgą nieco odetchnęła.

Kiedy Cessna oderwała się od pasa startowego, zza hangaru wyszedł mężczyzna. Kapelusz zasłaniał jego twarz pokrytą dziobatymi bliznami, być może po przebytej i źle leczonej ospie. Wytarł w szmatkę ubrudzone smarami ręce, po czym wyciągnął telefon i zameldował: że jego przechwałki co do pilotażu jednak nie były przesadzone i z ulgą nieco odetchnęła. – Wystartowali. – Zrobiłeś, co do ciebie należało? – zapytał głos w słuchawce. – Myślę, że się ich pozbyliśmy, panie T. – zaśmiał się złowieszczo. – Jesteś pewien? Co masz na myśli? – Uszkodziłem im to i owo. – Co znaczy „to i owo”? – To znaczy, że raczej nie wylądują w jednym kawałku. – Ty głąbie, miałeś ich tylko nastraszyć, a nie mordować! – wściekł się głos w słuchawce. – Wystraszą się na śmierć, zapewniam! – dziobaty zaśmiał się głośno. – Durniu! Rozpęta się piekło! I tak już w całej Australii nie mówią o niczym innym, tylko o ich wypadku na rafie! Przez chwilę pan T. milczał, jakby namyślał się, co w tej sytuacji począć. – Jeśli Griffin mimo wszystko wyląduje i sprawdzi samolot, od razu się zorientuje, że ktoś w nim grzebał. Prędzej czy później cię znajdą! – mówił wściekły, bryzgając śliną w słuchawkę. – A stąd już niedaleko do mnie! Nie mogę sobie pozwolić na taki skandal! – jęknął. – Spartaczyłeś tę robotę, to teraz ją napraw!

– Ale jak? – dziobaty zająknął się. Cessna już ginęła na horyzoncie i zamieniła się w maleńki punkcik, który po chwili zniknął całkiem. – Oni już polecieli! Mam ich wezwać z powrotem przez radio? – Nie rozumiesz? – pan T. cedził każde słowo. – Oni nie mogą już teraz nigdzie wylądować! Żadnych świadków! Goń ich! I dopilnuj, żeby się rozbili! – Ale, ale… – jąkał się dziobaty. – Jeżeli nie wykonasz zadania, znajdziesz się na ich miejscu! – cynicznie zagroził rozsierdzony pan T. – Zrozumiałem! Mężczyzna czym prędzej ruszył do sąsiedniego hangaru, przed którym stała maszyna gotowa do lotu. Wsiadł do małego, lekkiego Jabiru 450 i po chwili znalazł się już na pasie startowym. Szarpnął gwałtownie drążek sterowniczy i samolot podskoczył kilka razy, nim oderwał się od ziemi. Randy zdecydowanie nie był wytrawnym pilotem, jedynie mechanikiem. Teraz jednak nie miał wyboru, musiał wyruszyć w pościg, zanim ktoś się zorientuje, że ukradł samolot, a drugi poważnie uszkodził.

Ania musiała przyznać, że Australia widoczna z lotu ptaka jest jeszcze bardziej niesamowita. Przelatywali właśnie nad Parkiem Narodowym Daintree. Pod nimi rozciągał się gęsty, nieprzenikniony tropikalny las. Zgodnie z obietnicą pilota, Bartek trzymał stery, a Gregory Griffin udzielał mu wskazówek. – Nieźle ci idzie! – zawołała Ania, dumna z brata. – Masz wrodzony talent! Będzie z ciebie niezły pilot! – Griffin również pochwalił chłopaka, a Bartek aż poczerwieniał z dumy. – Nie powiem, żeby mi się to podobało! – mruknęła panna Ofelia, chociaż skrycie przyznała, że Bartek rzeczywiście jest skoncentrowany, opanowany i świetnie sobie radzi. Zupełnie jakby urodził się ze sterami w dłoniach. Podczas gdy Bartek skupiony był na instrukcjach Griffina, Ania wypatrywała po cichu czegoś, co mogłoby przypominać Diamentową Dolinę, choć nie miała pojęcia, jak ona w ogóle mogłaby wyglądać. Nagle Gregory Griffin zaklął siarczyście. – Nie przy dzieciach! – ofuknęła go panna Ofelia. Bartek zauważył niepokój na twarzy pilota i podążył za jego wzrokiem na pulpit sterowniczy Jedna z kontrolek jarzyła się złowrogą czerwienią. – Czy coś się stało? – zapytał, widząc, że pilot rozgląda się przez okna. – Musimy wylądować – powiedział krótko. – Pozwól chłopcze, że przejmę teraz stery. – Jasne! – Wylądować? – panna Ofelia zareagowała zdumiona. – Jesteśmy już na miejscu? – zdziwiła się. Za oknem dostrzegła jedynie dywan zielonego lasu. – Nie widzę lotniska! – Bo tutaj nie ma lotniska, do Cooktown jest jeszcze kawał drogi – odparł Griffin.

– Niech zgadnę, ta karykatura samolotu właśnie się zepsuła, czyż nie tak? – wrzasnęła panna Ofelia. – Zapewniał pan, że ten grat doleci! – Nie rozumiem, co się stało – mruknął pilot, wciąż wypatrując kawałka ziemi wolnego od drzew. – Musi nas pan z tego wyciągnąć, panie Griffin! – panna Ofelia była wściekła. – Odpowiadam za te dzieci! – wskazała Anię i Bartka. – I za tego wombata! – dodała, wskazując palcem Feliksa, który zaniepokojony jej podniesionym głosem, wdrapał się na kolana Ani. – Staram się – odparł spokojnym tonem pilot. – To niech się pan lepiej stara! – krzyknęła wzburzona panna Łyczko. – To wprost nie do wiary, że najpierw człowiek telepie się po bezdrożach, bez jednego drzewa na horyzoncie, a teraz nie ma kawałka piasku! – z paniką w oczach wbijała wzrok w leśny gąszcz. – Spokojnie, wylądujemy – zapewniał pilot.

– Na czubkach drzew? Może ten grat ma jakieś ukryte możliwości? Jak samolot

Jamesa Bonda? I nie ma nawet spadochronów! – panna Ofelia wykrzykiwała dramatycznie. – Co to za samolot za nami? – przerwała jej Ania. – Leci już od jakiegoś czasu. Panna Ofelia wyjrzała przez okno. – To Mark, rozpoznaję jego maszynę – powiedział Griffin z lekkim zdziwieniem. – Dziwne, miał lecieć zupełnie gdzie indziej! – zdenerwował się. – Może to nie on – zastanawiał się Bartek. – To na pewno jego Jabiru. Tylko na nim lata, jak ja na mojej „Abigail”. Mark pracuje u mnie od kilku lat. – Niech go więc pan poprosi przez radio o pomoc! – zażądała panna Łyczko.

Gregory Griffin próbował nawiązać łączność ze swoim współpracownikiem, ale Mark uparcie milczał. – Dziwne – mruknął pilot. Nagle wszystkie kontrolki oszalały, a po chwili zgasł silnik. Samolot zaczął gwałtownie spadać. – Co się dzieje?! – wrzasnęła przerażona panna Ofelia. Ania mocno ścisnęła Feliksa. – Spadamy! – patrzyła rozszerzonymi szeroko oczyma na pannę Ofelię, jakby ta mogła w jakiś cudowny sposób zapobiec katastrofie. – Skończyło się paliwo! – wykrzyknął pilot.

– Niech pan wyląduje! – zażądała wściekle panna Ofelia. Olbrzymia siła ciążenia wcisnęła Bartka w fotel. Mimo to, rozpaczliwie wyglądał miejsca, które mogłoby im uratować życie. – Tam! – nagle dojrzał wąski pas wolny od drzew. Porastały go jednak gęste paprocie. – Tam można lądować! – powtórzył. Gregory Griffin próbował odzyskać kontrolę nad maszyną, która zaczęła ostro pikować w dół. W ostatnim momencie zapanował nad sterami i wykrzyknął: – Trzymajcie się mocno, będzie twarde lądowanie! Dobrze wiedział, że ten wąski pasek porośnięty paprociami nie wystarczy, żeby prawidłowo wylądować. Prawdę mówiąc, w ogóle nie nadawał się do posadzenia na nim samolotu. Ania z panną Ofelią pochyliły głowy na kolana i przybrały pozycję ratunkową. – Nic się nie bój, mój Feliksie! – dziewczynka szeptała do uszka wystraszonego wombata. Samolot twardo uderzył w ziemię, wzbijając wysoko w powietrze tumany piachu i strzępy paprociowych liści. Chwilę później nad miejscem katastrofy przeleciał Randy. Zobaczył tylko słup czarnego dymu, który wzbił się ponad korony drzew. Zszedł jeszcze nieco niżej i zobaczył płonący samolot. Wokół niego nie dostrzegł śladów ludzi. Czym prędzej odleciał z miejsca wypadku. Dziesięć minut później zameldował panu T. – Zadanie wykonane! Świadków już nie ma. Nikt nie przeżył. To będzie wyglądać na paskudny wypadek!

– To dobrze – mruknął tylko pan T. Diamentowa Dolina musiała należeć do niego!

Barbara Lawson i Beata Ostrowska zaczęły niepokoić się, kiedy nie otrzymały żadnej wiadomości ani od panny Ofelii, ani od dzieci. Pilot Gregory Griffin również nie dawał znaku życia. – Mam złe przeczucia – pani Beata nie wypuszczała telefonu z rąk. – Powinni już dotrzeć na miejsce! Ofelia na pewno by się odezwała! – Mnie też się to nie podoba – Barbara zaczęła podzielać obawy kuzynki. – Ale Griffin to świetny pilot, na pewno nic złego im się nie stało – pocieszała. – Musi być jakiś inny powód ich milczenia. Pani Beata kolejny raz spróbowała połączyć się z dziećmi, a Barbara zadzwoniła do pilota. Bezskutecznie. Wreszcie obie uznały, że nie można dłużej zwlekać i zawiadomiły policję. Dobrze im już znany szeryf, Tim Kaplan, natychmiast rozpoczął dochodzenie i za punkt honoru przyjął wyjaśnienie sprawy. Panie nie zdążyły jeszcze opuścić biura szeryfa, gdy wszedł sierżant Spike Walker i chrząknął zmieszany. – Masz coś? – spytał Kaplan, widząc zakłopotanie na twarzy współpracownika. – Właśnie dostaliśmy informację – sierżant zaczął powoli, wstrzymując się z odpowiedzią. – Doszło do wypadku – zagryzł wargi i przez chwilę zwlekał, zanim dodał: – Samolot Griffina rozbił się na terenie Parku Narodowego Daintree. – A dzieci? Co z moimi dziećmi? – wykrzyknęła Beata łamiącym się głosem. Sierżant głęboko westchnął i spojrzał z ogromnym współczuciem na płaczącą kobietę. – Bardzo mi przykro… Prawdopodobnie… Okrutne słowa nie chciały przejść sierżantowi przez gardło. – Raczej nie ma szans na to, żeby… ktoś przeżył.

Barbara Lawson ukryła twarz w dłoniach. – To niemożliwe! Nie wierzę! – Beata Ostrowska nie chciała przyjąć do wiadomości tej strasznej możliwości. – To musi być jakaś pomyłka! – Na razie to niepotwierdzone informacje, ale proszę nie mieć zbyt wielkiej nadziei. – Proszę milczeć! – ucięła zalana łzami pani Ostrowska. – Na pewno przeżyli! Proszę rozpocząć poszukiwania, oni mogą być ranni! Natychmiast! – krzyknęła. – Maszyna doszczętnie spłonęła – powiedział policjant. – Ja także nie wierzę, żeby zginęli – powiedziała Barbara Lawson. – Nie z Griffinem! Na pewno zrobił wszystko, żeby uratować pasażerów. – Na pokładzie była też panna Ofelia. Nie znacie tej kobiety. Ona nie dałaby zginąć moim dzieciom! – krzyczała Beata Ostrowska. – Akcja ratownicza została przerwana ze względu na złe warunki atmosferyczne, nad parkiem rozszalała się ulewa. Nadszedł monsun – tłumaczył sierżant Walker. – Proszę wznowić poszukiwania! – zażądała twardo pani Ostrowska. – Przykro mi, ale my nie mamy wpływu na pogodę – szeryf Kaplan ze smutkiem bezradnie rozłożył ręce. – Proszę wierzyć, że gdy tylko warunki atmosferyczne na to pozwolą, na pewno akcja ratownicza zostanie wznowiona – zapewniał, choć nie wierzył, że uda się kogoś uratować. Wolał jednak nie mówić tego matce zaginionych dzieci. – Oni nie mogli tak po prostu się rozbić! – szeptała Barbara. Była wstrząśnięta i czuła ogromne wyrzuty sumienia, że pozwoliła na tę wycieczkę. – Najpierw pozostawiono nas na rafie, potem ktoś uszkodził nam kamper, a teraz to! – jęknęła. – Macie tu wrogów? – spytał z powagą szeryf. – Wrogów? – zdumiała się Beata Ostrowska. – Dopiero przyjechaliśmy! Nikt nas tu nie zna! – No, z wyjątkiem Griffina – wtrąciła Barbara. – To mój stary znajomy. Właśnie on zaproponował dzieciom tę wycieczkę. Szeryf, posapując, zapisywał te informacje w notesie. – Chyba nie sądzi pan, że jego samolot też ktoś uszkodził? – zapytała drżącym głosem pani Beata. – Nie chcę na razie stawiać żadnej hipotezy. Jednak niczego nie można wykluczyć – Kaplan odparł z powagą. – Szeryfie, mamy następne zgłoszenie! – inny funkcjonariusz wszedł do gabinetu. – Mark Newman, wspólnik Griffina, zawiadomił, że ktoś sprzed hangaru ukradł jego Jabiru 450. – Ale w jakim celu? – zdumiała się Barbara.

– Być może po to, by opóźnić poszukiwania Griffina i dzieci – odrzekł szeryf. – Nie mamy w Proserpine więcej samolotów – westchnął. – Czyli nie ma sposobu, żeby szybko dotrzeć na miejsce katastrofy? – spytała z żalem pani Ostrowska. – Chwilowo nie – pokręcił głową szeryf Kaplan. – Chodź, Beato, same tam pojedziemy! – Barbara Lawson pociągnęła zrozpaczoną kuzynkę. – Jeśli będzie pan wiedział coś więcej – zwróciła się do Kaplana – proszę dać nam znać, nasze numery telefonów już pan ma. – Oczywiście – skinął głową. – Nie mogę wam zabronić samodzielnych poszukiwań. Powodzenia! Kobiety nie odpowiedziały. Wyszły z posterunku policji i skierowały się do wypożyczalni samochodów. Wypożyczyły solidnego pickupa i wróciły do kampera. Przeładowały do terenówki zapas wody, paliwa i jedzenia. – Jeśli szaleje tam tropikalna ulewa, drogi mogą być nieprzejezdne – uprzedziła

Barbara. Musiały być przygotowane na każdą ewentualność, nawet na to, że utkną gdzieś na pustkowiu albo na to, że poszukiwania zaginionych przedłużą się. Wciąż jednak miały nadzieję, że dzieci i panna Ofelia odnajdą się w każdej chwili. – Musimy do nich dotrzeć! – zaszlochała pani Beata. – Serce mi mówi, że oni nas potrzebują! – Nie martw się, kochana – Barbara uścisnęła dłoń kuzynki. – Odnajdziemy ich – obiecała. Pani Beata musiała wykonać jeszcze jedną przykrą rzecz, musiała o wszystkim zawiadomić męża. Nie miała pojęcia, jak mu przekaże te smutne wieści. Barbara już wcześniej powiadomiła Jasona, który szukał teraz zastępstwa w swojej przychodni weterynaryjnej i zamierzał przylecieć do Australii, żeby również wziąć udział w poszukiwaniach. Tymczasem ciemne, ołowiane chmury, które rozciągały się nad Parkiem Narodowym Daintree, zgęstniały i zakryły całe wschodnie wybrzeże. Dotarły również do Proserpine. Kiedy pani Ostrowska i Barbara Lawson opuszczały miasteczko, padał już rzęsisty deszcz i wzmagał się wiatr. Prognozy nie były optymistyczne, zanosiło się na tropikalny monsun. Obie kobiety nie mogły zwlekać i w pośpiechu opuściły Proserpine. Szeryf Kaplan i sierżant Walker patrzyli z okna posterunku na ich oddalający się samochód. Mimo wrodzonego, australijskiego optymizmu, nie wierzyli, żeby z tej katastrofy ktoś uszedł cało.

Dwa dni później profesor Adam Ostrowski razem z bratem Ryszardem, zwanym Kasztelanem, wysiedli z samolotu w Cairns. Obaj byli tak zdenerwowani, że nawet nie czuli zmęczenia. Wciąż myśleli o Ani i Bartku oraz o pannie Ofelii. Wiadomość od żony była tak przerażająca, że profesor Ostrowski nie zastanawiał się nawet pięciu minut i od razu rezerwował bilet na lot do Australii. Jego brat natychmiast postanowił mu towarzyszyć i tak w ciągu 48 godzin znaleźli

się w Cairns, skąd mogli się udać do Parku Narodowego Daintree. Wiedzieli, że Barbara razem z Beatą znajdują się już w pobliżu miejsca katastrofy i szukają dzieci. Na razie jedna tylko wiadomość była krzepiąca: dotąd nie odnaleziono ciał. Lecz warunki pogodowe wciąż się zmieniały, a najświeższe prognozy nadal zapowiadały gwałtowne opady w tamtym rejonie. – Jeśli spadnie za dużo deszczu, nie przejedziemy – Ryszard zamartwiał się. – Dotrę tam, choćbym miał się przegryzać przez błoto! – jego brat był zdeterminowany. – Musimy znaleźć wypożyczalnię samochodów – powiedział, gdy opuścili płytę lotniska. Nagle jak spod ziemi wyrósł przed nimi młody taksówkarz. – Profesor Adam Ostrowski? Pan Ryszard Ostrowski? – zapytał po angielsku z mocnym australijskim akcentem.

Zdziwieni mężczyźni popatrzyli na taksówkarza. Miał ciemne, krótkie włosy, wąsik i przeciwsłoneczne okulary. Ubrany był w obszerną bluzę i równie obszerne spodnie. W sumie wyglądał dość dziwacznie, ale profesor nie miał głowy do tego, by zastanawiać się nad jego wyglądem. Dłużej nie przyglądał się taksówkarzowi, tylko spytał: – Skąd pan wie, kim jesteśmy? – Barbara Lawson dzwoniła i uprzedziła, że teraz przylecicie. Miałem was zabrać z lotniska i odwieźć do wypożyczalni samochodów, czeka tam na was terenówka. – To super, Barbara jest genialna! – ucieszył się Kasztelan, po czym obaj

mężczyźni wsiedli do taksówki i zdali się na młodego kierowcę. Po kilkunastu minutach jazdy rzeczywiście znaleźli się przed wypożyczalnią aut ze starym, nieco pordzewiałym szyldem, który od dawna potrzebował już liftingu. Na szczęście przygotowane auto było w znacznie lepszym stanie niż szyld firmy. Właściciel, mężczyzna po pięćdziesiątce, z brzuchem okrągłym jak piłka, przestrzegał, aby mimo napędu na cztery koła nie pchać się samochodem na bezdroża, bo australijski outback może być zabójczy, szczególnie dla obcokrajowców nie znających tutejszych warunków. – Wypożyczonym autem wolno poruszać się jedynie po asfaltowych drogach! – przestrzegał. Panowie Ostrowscy woleli nie zdradzać, do czego samochód będzie im potrzebny i że wybierają się w rejon, który lada moment, jeśli opady nadal będą tak intensywne, może zostać odcięty od reszty świata. Zapakowali do auta plecaki i postanowili wybrać się do najbliższego supermarketu, aby zrobić zapasy. – Dobrze, że Barbara załatwiła nam terenówkę. Świetnie się spisała – cieszył się Kasztelan, wsiadając do Land Rovera. – Zaoszczędziliśmy mnóstwo czasu. Ostrowscy uruchomili nawigację i ruszyli w drogę. Kiedy zaopatrzyli się w prowiant i parę innych przydatnych drobiazgów, szybko opuścili przedmieścia Cairns. Niebawem asfaltowa droga wiodła już tylko przez porośnięte bujną roślinnością pustkowia. Potem musieli skręcić w rozmiękłą drogę gruntową. Znowu zaczął padać deszcz i warunki jazdy znacznie się pogorszyły. Droga przypominała teraz niekończące się bajoro. Po przejechaniu stu kilometrów nagle spod maski zaczęły dochodzić niepokojące dźwięki i silnik zaczął się krztusić jakby przeszkadzał mu nadmiar wilgoci. – Podobno samochód był sprawny – prychnął profesor, który akurat prowadził. – Lepiej, żeby nie zepsuł się na tym odludziu – w głosie Kasztelana zabrzmiał niepokój. – Miałem wrażenie, że w tamtej kałuży widziałem węża! – obejrzał się jeszcze. – W Australii jest mnóstwo jadowitych węży, pająków i innych stworzeń czyhających na twoje życie – zaśmiał się profesor. – Taki z ciebie rycerz? – Daj spokój – zezłościł się Kasztelan. – Pierwszy raz jestem w Australii i wolałbym nie zostać od razu ukąszony. Mam tylko nadzieję, że Ofelii i dzieciakom nic nie jest – westchnął z wyczuwalnym napięciem w głosie. Na moment w aucie zapadło przygnębiające milczenie. – Już niedługo dołączymy do Beaty i Barbary, i pomożemy w poszukiwaniach – profesor powiedział bardziej do siebie niż do Ryszarda. Próbował w ten sposób uciszyć niespokojne myśli. Do miejsca katastrofy zostało jeszcze wiele kilometrów, gdy silnik znowu mocniej się zakrztusił, charknął, prychnął jakby próbował coś odkaszlnąć, po czym definitywnie i nieoczekiwanie zgasł.

– Do ciężkiej Anielki! – zaklął rozwścieczony profesor.

– Spróbuj jeszcze raz odpalić, może zaskoczy – poradził Kasztelan. Mimo kilku prób, silnik nawet nie zarzęził. – Musimy wezwać pomoc i powiadomić Beatę, że dotrzemy później – profesor wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer do żony. Dopiero po chwili zorientował się, że nie ma zasięgu. – No ładnie! Cisnął telefonem na siedzenie. Nałożył kurtkę przeciwdeszczową i wyszedł z samochodu. – Sprawdzę, co z tym silnikiem – mruknął. Otworzył maskę i próbował znaleźć usterkę. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało w porządku. Sprawdził więc poziom oleju. Miska olejowa była praktycznie pusta. – No świetnie! Silnik się zatarł – profesor zgrzytnął zębami. Po chwili zawołał do brata: – Ryszardzie, chodź tutaj! – Co jest? – Kasztelan narzucił przeciwdeszczówkę i również wyskoczył z auta. – Musieliśmy na tych wertepach uszkodzić miskę olejową!

– Zobacz! Ryszard sprawdził, czy jego brat ma rację. Ciężkie krople deszczu spływały mu po skroniach, gdy próbował obejrzeć miskę olejową. – My jej chyba nie uszkodziliśmy – uznał. – Ktoś nam odkręcił korek spustowy i cały olej wyciekł! – Sądzisz, że ktoś zrobił to specjalnie? – profesor zapytał wstrząśnięty. – Jak to możliwe? Przecież Barbara kontaktowała się z tą wypożyczalnią. – Uważasz, że jest w to zamieszana? – Ryszard zbladł. – Przestań, przecież jest kuzynką Beaty! Musi być jakieś inne wytłumaczenie. – Jeżeli ktoś chciał, żebyśmy tu utknęli, sprawa jest o wiele poważniejsza niż sądziliśmy! – powiedział z powagą Ryszard. – Beata z Barbarą również mogą być w niebezpieczeństwie! Ktoś wiele wie o naszej rodzinie i śledzi wszystkie nasze posunięcia! – stwierdził profesor. Wrócił do samochodu i chwycił za komórkę. Po raz kolejny próbował odnaleźć zasięg, aby uruchomić telefon i nawigację, która również przestała działać. Złośliwe urządzenia uparcie milczały. Tymczasem deszcz wciąż przybierał na sile. – Co robimy? Czekamy aż ktoś nas tu znajdzie? – Ryszard spojrzał na brata. – Czy… – Jasne, że idziemy! – profesor w lot pojął jego intencje. – Dzieci nas potrzebują! Mężczyźni założyli na ramiona plecaki, a potem brnąc w błocie po kostki, wyruszyli na piechotę. Dzieci i panna Ofelia potrzebowały ich, nie mogli po prostu tkwić pośrodku tropikalnego lasu w popsutym aucie. Idąc, Kasztelan rozmyślał nad zaistniałą sytuacją. – O co tu chodzi? Zupełnie nie rozumiem! – Ja też nie, ale nie pozwolę tym draniom krzywdzić mojej rodziny! – profesor zacisnął pięści. – Pośpieszmy się, kawał drogi przed nami! Może dotrzemy do jakiejś ludzkiej osady – rzekł do brata. Chwilę później obaj całkiem zagłębili się w tropikalny las.

Wiadomość o katastrofie lotniczej, w której zaginęli Ania z Bartkiem i panną Ofelią, wprawiła rodzeństwo Gardnerów w prawdziwą rozpacz. Mary Jane aż zabrakło tchu, gdy jej ojciec, sir Edmund, przekazywał tę smutną wiadomość. Jim i Martin poczuli się tak, jakby nagle spadł na nich stutonowy głaz. – Jak to możliwe? – Mary Jane mówiła przez łzy. – Przecież jeszcze wczoraj Ania przysłała mi wiadomość!

– Czy oni naprawdę zginęli? – Jim z rozpaczą wpatrywał się w smutne twarze rodziców. Byli tak samo przygnębieni i jak ich dzieci. – Na razie nie ma na to dowodu – zaczęła ostrożnie pani Melinda. – Nie chciała używać słowa „ciał”, bo jej samej ta ewentualność wydawała się zbyt koszmarna.

RMS Titanic – słynny transatlantyk należący do brytyjskiej kompanii żeglugowej White Star Line. Był to największy i najbardziej luksusowy liniowiec na świecie. Jego głównym projektantem był Thomas A. Andrews. W konstrukcji statku zastosowano wiele technologicznych innowacji. Został wyposażony między innymi w 16 przedziałów wodoszczelnych, które automatycznie zamykano grodziami. Powszechnie zaczęto zatem uważać, że jest niezatapialny. Przyczyniło się to potem do wielu zaniedbań, które w efekcie doprowadziły do katastrofy. 10 kwietnia 1912 roku Titanic wypłynął z portu w Southampton w swój dziewiczy rejs do Nowego Jorku. Kapitanem statku był Edward John Smith. Załoga liniowca zlekceważyła ostrzeżenia innych statków o niebezpiecznych górach lodowych. W nocy z 14 na 15 kwietnia Titanic zderzył się z jedną z nich. O godzinie 2:20 na zawsze zniknął pod powierzchnią oceanu. Chwilę wcześniej, pod wpływem ogromnych przeciążeń, rufa statku odłamała się od części dziobowej. Kapitan do końca pozostał na statku. Brak odpowiedniej ilości szalup ratunkowych sprawił, że w lodowatych wodach Atlantyku zginęło ponad 1500 osób. Uratowało się około 730 osób. Katastrofę mogło przeżyć więcej z ponad 2200 pasażerów, lecz w pierwszej fazie ewakuacji szalupy opuszczano tylko w połowie wypełnione. W 1985 roku Robert Ballard i Jean-Luis Michel odnaleźli wrak Titanica. Spoczywa on prawie 4000 metrów pod powierzchnią oceanu.

– Mówię wam, oni gdzieś tam są! – Mary Jane zaciskała dłonie w pięści. – Barbara Lawson, z którą rozmawiałem, powiedziała, że Gregory Griffin to świetny pilot – sir Edmund starał się pocieszyć dzieci. – No i leciała z nimi panna Ofelia! – podkreślił Martin. – Przecież ona jest niezniszczalna, prawie jak Niezatapialna Molly z Titanica! – Racja! – Gardnerowie uśmiechnęli się. – Jeśli dotąd nie znaleziono panny Łyczko, nadal jest nadzieja – powiedziała Mary Jane. – Na pewno chcecie lecieć z nami, żeby pomóc w poszukiwaniach? – upewniała się pani Melinda, choć dokładnie znała odpowiedź swoich dzieci. Gardnerowie mieli już kupione bilety i od kilku godzin szykowali się do wyjazdu na Antypody. – Ja jestem spakowany! – Jim dopychał walizkę. Martin również kończył pakowanie, tak samo jak Mary Jane. Rodzice wyszli do swojego pokoju sprawdzić, czy mają wszystkie niezbędne dokumenty i młodzi Gardnerowie na moment zostali sami. – Ania napisała mi, że od jakiegoś czasu ktoś deptał im po piętach. Przebito im opony w kamperze i zdemolowano jego wnętrze. Sądzę, że ktoś się przyczynił do tej katastrofy, tak samo jak do wypadku na rafie – szeptała Mary Jane. Martin miał już swoją koncepcję dotyczącą tych wszystkich zdarzeń: – Na pewno chodzi o Diamentową Dolinę. Ania z Bartkiem musieli być już blisko jej odnalezienia!

Niezatapialna Molly Brown Margaret Tobin Brown. Słynna pasażerka Titanica. Pomagała pasażerom wsiadać do szalup ratunkowych. Sama znalazła się w łodzi nr 6. Po zatonięciu statku namawiała współpasażerów swojej szalupy do ratowania ocalałych rozbitków.

– Nam też może grozić niebezpieczeństwo, gdy się tam znajdziemy – wtrącił z obawą Jim. – To nieważne! Musimy tam lecieć. Oby tylko nie było za późno – jęknęła Mary Jane. Dwie godziny później Gardnerowie zmierzali taksówką na lotnisko Heathrow. Zapowiadał się długi i męczący lot, ale ani sir Edmund, ani jego żona i dzieci wcale nie narzekali. Pilnie studiowali mapy Australii i obmyślali, w jaki sposób dostać się na miejsce katastrofy. Gdy po kilkunastu godzinach lotu wylądowali w Cairns, ktoś dobrze poinformowany zaczął obserwować każdy ich krok.

Mary Jane wysiadła z samolotu i od razu opadł na nią żar z australijskiego nieba. Nawet Jim z Martinem poczuli się, jakby upadł przygwoździł ich do ziemi. Po chwilowym szoku termicznym rodzeństwo poczuło się lepiej. Gardnerowie, tak jak wcześniej Ryszard i Adam Ostrowscy, również zamierzali wypożyczyć samochód i dotrzeć nim na miejsce katastrofy Cessny Najpierw jednak musieli odpocząć w hotelu, odświeżyć się i zaplanować resztę wyprawy. Należało również upewnić się, czy pojawiły się jakieś nowe wieści o zaginionych od czasu ostatniej rozmowy telefonicznej z Beatą Ostrowską, tuż przed wylotem z Londynu.

Różnica czasu spotęgowała uczucie zmęczenia, mimo to sir Edmund nie ustawał w przygotowaniach do wyprawy. Dowiedział się również, że poszukiwania nadal utrudnia szalejąca nad parkiem narodowym ulewa, a na domiar złego pani Beata straciła kontakt ze swoim mężem. – Adam z Ryszardem na pewno nie mają zasięgu i wszystko z nimi jest w porządku – uspokajał przyjaciółkę sir Gardner w rozmowie telefonicznej. – My niedługo też będziemy! – zapewniał. Nic więcej nie mógł powiedzieć, bo rozmowa została przerwana. – Jestem okropnie głodny! – jęknął Jim, trzymając się za żołądek. – Jedzenie w samolocie było podłe – dołączył się jękliwym tonem Martin. Mary Jane, która wnikliwie studiowała mapę, uniosła głowę. – Też bym coś zjadła – spojrzała na mamę. – Dzieci, przecież nie zamierzamy was głodzić! – pani Melinda roześmiała się,

widząc ich żałosne miny. – Umyjcie ręce, zaraz zejdziemy do restauracji – powiedziała, po czym razem z mężem zamknęli otwarte walizki, obrzucili apartament hotelowy badawczym spojrzeniem i razem z dziećmi ruszyli do drzwi. Kiedy Jim je otworzył, omal nie wpadł na wózek wypełniony brudnymi pościelami, ręcznikami i różnymi flakonami ze środkami czystości. – I’m sorry – wykrzyknęła przerażona pokojówka, która wychyliła się zza sterty brudnej bielizny. – Postawiłam za blisko ten wózek – tłumaczyła się zaczerwieniona. – Starała się nim szybko odjechać w bok, ale był tak ciężki, że ledwo mogła nim manewrować. – Nic się nie stało – powiedziała z wyrozumiałym uśmiechem pani Melinda. Było widać, że biedna dziewczyna dopiero niedawno musiała zacząć pracę w hotelu i jeszcze nie ze wszystkim sobie radziła. – Czy życzą sobie państwo sprzątanie? – pokojówka za wszelką cenę starała się zatrzeć złe wrażenie. – Nie, dziękujemy – odparł sir Gardner – dopiero przyjechaliśmy. Idziemy na obiad i zaraz potem wracamy. – Rozumiem – pokojówka uśmiechnęła się, po czym odsunęła wózek pod sąsiednie drzwi i zagłębiła nos w rozpisce wskazującej pokoje do sprzątania. Gardnerowie poszli do windy, która znajdowała się na końcu długiego korytarza. Po krótkiej chwili, gdy zjechali na dół i weszli do restauracji, do pokoju nr 507 zbliżyła się pokojówka. Ta sama, z którą wcześniej rozmawiali. Wyciągnęła z kieszeni białego fartuszka kartę – elektroniczny klucz, włożyła ją do zamka i jak gdyby nigdy nic, przysunęła swój wózek. Podśpiewując coś pod nosem, ukradkiem spojrzała na kamery rozmieszczone na korytarzu, a następnie, uzbrojona w płyn do czyszczenia toalet, weszła do pokoju.

Po obiedzie Gardnerowie wrócili do swojego apartamentu. Przez resztę dnia zajmowali się szczegółowym planowaniem i przygotowywaniem wyprawy. Gdy już wszystko wydawało się dopięte na ostatni guzik, późnym wieczorem położyli się spać. Następnego dnia musieli wstać skoro świt. Mary Jane, choć czuła zmęczenie, nie mogła zasnąć. Wciąż martwiła się o Bartka i Anię. Jeszcze w Japonii przyrzekła im, że gdy tylko znajdą się w potrzebie, na pewno ich nie opuści. Diamentowa Dolina nie była warta tego, aby zginęli. Kiedy wreszcie, zmęczona natłokiem myśli, usnęła, coś poruszyło się za jej łóżkiem.

Straszny cień, wyolbrzymiony wpadającym przez niezasłonięte okno światłem księżyca, przebierał odnóżami, wspinając się po wezgłowiu łóżka. Wyszedł

z niewielkiego słoika, ukrytego pod nocnym stolikiem. Czarny pająk z czerwoną kreską na grzbiecie wybierał się na nocne łowy. Mary Jane spała mocno, a jej oddech był równy i spokojny. Kiedy obróciła się na drugi bok, na jej długie włosy, rozrzucone w nieładzie po poduszce, wszedł pająk. Powoli przebierał obrzydliwymi odnóżami i zbliżał się do szyi dziewczyny. Był to redback, jeden z najbardziej jadowitych pająków na Ziemi.

Redback – niewielki, czarny pająk z czerwoną kreską na odwłoku. Występuje m.in. na terenie Australii. Jest dalekim kuzynem czarnej wdowy. Jego ukąszenia mogą być bardzo bolesne i niebezpieczne dla człowieka.

Martin westchnął przez sen. W pokoju było gorąco i duszno, choć klimatyzacja pracowała pełną parą. Odrzucił cienką kołdrę i przebudził się. Zachciało mu się pić, więc zapalił lampkę przy łóżku i sięgnął do nocnego stolika, na którym stała butelka z wodą mineralną. Nalał jej sobie do szklaneczki i wypił kilka łyków. Od razu poczuł się lepiej. Nagle przeraźliwy krzyk siostry sprawił, że Martin wypuścił szklankę z dłoni. Brzęk tłuczonego szkła postawił na nogi również Jima. – Co się dzieje? – brat bliźniak mrugał zaspanymi powiekami. – Coś z Mary Jane – powiedział szybko Martin i pobiegł do pokoju siostry. Mary Jane trzymała się za ramię, a po jej pościeli zbiegał czarny pająk. – To redback! – wykrzyknął przerażony Martin. – Uważajcie, on jest bardzo jadowity! – Co tutaj się dzieje? – rodzice także wpadli do pokoju. Mieli przestraszone miny. – W pokoju jest jadowity pająk! – wrzasnął ostrzegawczo Martin. – Chyba mnie ukąsił – wyszeptała słabym głosem Mary Jane i padła na łóżko zemdlona.

– Och, nie! – pani Melinda podbiegła do córki. Sir Edmund natychmiast chwycił słuchawkę telefonu.

– Adamie, powinniśmy chwilę odpocząć, a najlepiej zaczekać do rana – Ryszard Ostrowski zwrócił się łagodnie do brata. Dzień już dawno minął, a oni nadal niezmordowanie szli przez las. Drogę przecinały liczne bajora. Obaj mężczyźni byli całkowicie przemoczeni i oblepieni błotem. – Nie ma mowy, idziemy! – profesor za nic nie chciał się zatrzymać. – Jeśli się zgubimy, stracimy jeszcze więcej cennego czasu. Nie mamy łączności, nie znamy terenu, zaczekajmy do świtu – rozsądnie proponował Ryszard. Tak naprawdę obaj byli umordowani i niesamowicie zmęczeni, lecz żaden z nich nie chciał się do tego przyznać.

Adam Ostrowski szedł w milczeniu. Jego brat miał rację, jeżeli się zgubią i wpadną w kolejne tarapaty, nie pomogą w ten sposób dzieciom. – Dobrze, zaczekajmy do świtu – orzekł wreszcie zmęczonym głosem. – Jak tylko się nieco rozwidni, zaraz ruszamy dalej! – podkreślił. – Zgoda! – przytaknął Ryszard. Panowie zatrzymali się i usiedli na powalonym pniu drzewa. – Dobrze, że przestało padać – rzekł profesor. Przez moment próbowali z Ryszardem zadzwonić, ale nadal brakowało zasięgu. – Zdrzemnij się trochę – powiedział Ryszard z troską do brata. – Wiesz przecież, że nie zasnę. Znużenie było jednak tak silne, że już po chwili, obaj usadowieni na pniu, zapadli w rodzaj drzemki. Adam Ostrowski nie miał pojęcia, ile ta drzemka trwała, kilka godzin, czy zaledwie pięć minut, gdy z letargu wyrwał go dziwny odgłos.

– Słyszysz? – potrząsał śpiącego Ryszarda za ramię. – To chyba warkot silnika – mówił uradowany. – Samochód! Ktoś tu jedzie! W pierwszej chwili, brat nie bardzo jeszcze przytomny, nic nie usłyszał. Ze zmarszczonymi brwiami przez dłuższy moment wsłuchiwał się w odgłosy lasu. Wkrótce wyraźnie rozległ się warkot silnika. To na pewno był samochód. Niebawem w oddali ukazały się też dwa snopy światła z reflektorów. Samochód nadjeżdżał od strony, w której porzucili swoje popsute auto. Może nawet był to ktoś, kto ich szukał, żeby udzielić im pomocy? Adam Ostrowski zerwał się na równe nogi i wybiegł na drogę. – Musimy dać im znać, że tutaj jesteśmy – machnął ręką na brata. Ryszard ucieszył się tak samo, jak Adam, lecz nagle coś go zaniepokoiło. Kto mógł tędy jechać, i to po nocy? Przez cały czas nie spotkali tu przecież żywej duszy. Ktoś celowo zepsuł ich samochód. Komuś zależało na tym, by tu utknęli albo i zginęli. Może to właśnie ten ktoś teraz jedzie, żeby ich odszukać i dopełnić dzieło? Kasztelan zadrżał. – Adamie, cofnij się! Zejdź z drogi! Ukryjmy się! – ciągnął brata w gęste, kłujące zarośla. – Oszalałeś? – profesor wyrwał się. – To nasza jedyna szansa! – Nie jestem tego taki pewien! Warkot silnika był coraz głośniejszy, ujrzeli również smugę trzeciego światła, jakby ktoś dodatkowym reflektorem przeczesywał pobocze. – Szukają nas! – ucieszył się profesor, jednak niepokój Kasztelana zamiast się rozwiać, wzrósł jeszcze bardziej. Szybkim ruchem zarzucił swój plecak na ramiona. – Bądźmy ostrożni, zaczekajmy chwilę – nalegał Ryszard i przytrzymał brata, aby nie wybiegł na drogę. Podał mu jego plecak i obaj ukryli się w gęstych zaroślach. Obcy samochód zbliżył się już na tyle, że można było rozpoznać markę. Był to terenowy Chevrolet. Od strony pasażera, przez opuszczoną szybę, ktoś sporą latarką omiatał drogę i pobocze. Profesor chciał wyskoczyć z ukrycia i zawołać, nim samochód odjedzie, lecz Ryszard powstrzymał go ruchem dłoni. W tym samym momencie samochód zatrzymał się. Wysiadło z niego dwóch mężczyzn. – Zobacz, byli tutaj – powiedział jeden z nich, pochylając się nad odciśniętymi śladami w błocie.

– Daleko nie odeszli – ocenił drugi i poświecił latarką w zarośla. Strzelba przewieszona przez jego ramię zalśniła złowrogo. – Zaraz ich wytropimy i zlikwidujemy, tak jak kazał pan T. – powiedział z taką radością, jakby miał zrobić coś miłego. Kasztelan wstrzymał oddech i wymienił wymowne spojrzenie z bratem. Jeszcze chwila, a ci dwaj ich odnajdą. W grząskim gruncie zostało mnóstwo śladów, które, jak po nitce do kłębka, doprowadzą nieznanych prześladowców do kryjówki Ostrowskich. Ryszard na migi pokazał Adamowi, że pora się wycofać. Starając się nie robić hałasu, krok za krokiem, zagłębiali się w leśny gąszcz. Naraz trzask nadepniętej przez Ryszarda gałązki zdradził ich położenie. – Tam są! – wykrzyknął jeden z prześladowców i razem ze swym kompanem, jak para wilków za zdobyczą, rzucili się w pogoń. Profesor i Kasztelan biegli co tchu. Ich ubrania szarpały gałęzie, a twarze raniły ostre ciernie. Nagle obaj potknęli się o wystający korzeń drzewa i niespodziewanie runęli na złamanie karku w dół, po stromym zboczu niewielkiego wąwozu. Chwilę później rozległy się strzały.

– Trafiłeś? – zapytał bandyta, pochylając się nad krawędzią wąwozu. – Tak sądzę – odparł drugi. – Sprawa załatwiona! – dodał z satysfakcją, otrzepując ręce. – Możemy wracać i zameldować panu T., że wykonaliśmy zadanie.

– No i dobrze, bo znowu zaczyna padać – mruknął pierwszy z nich, po czym splunął. Z ulgą powrócili do swojego auta i zawrócili.

– Nie widzę śladów po ukąszeniu – przybyły do hotelu lekarz od kilkunastu minut badał Mary Jane. – Może pająk nie zdążył wpuścić jadu? – W sumie czuję się już dobrze – dziewczyna stwierdziła. – Chyba zemdlałam z wrażenia. Myślałam, że mnie ugryzł – Mary Jane wzdrygnęła się ze wstrętem. – Sądzę, że skończyło się na strachu i całe szczęście – stwierdził lekarz. – Ugryzienie przez tego pająka rzeczywiście nie należy do przyjemności, a jego konsekwencje mogą być bardzo poważne – doktor schował stetoskop do torby. – Gdyby jednak córka poczuła się gorzej, proszę natychmiast przywieźć ją do szpitala – zwrócił się do sir Edmunda i pani Melindy. – Nie ma takiej potrzeby – Mary Jane zapewniła, gdyż czuła się znacznie lepiej. Kiedy doktor wyszedł, Gardnerowie odetchnęli z ulgą. – Ciekawe, skąd tak jadowity pająk wziął się w naszym pokoju? – rzekł z powagą sir Edmund. – Tylko nie mówcie mi, że to Australia i tutaj żyje wiele takich stworzeń! – Zgadzam się z tatą – odezwał się Jim. – To nie mógł być przypadek. Dobrze, że z Martinem go złapaliśmy – dodał z dumą. Obaj chłopcy wytropili pająka, zamknęli go w dzbanku do kawy i jako dowód wręczyli dyrekcji hotelu. – Pamiętacie pokojówkę? Tę, na którą wpadł Martin? – Mary Jane zaczęła kojarzyć pewne fakty.

– Wydawała się miła – pani Melinda wyraziła swoje odczucia. – A może ona podsłuchiwała pod drzwiami? Dlatego, gdy je otworzyłem, wpadłem wprost na ten wózek – teraz i Martin nabrał podejrzeń. – To ona mogła podrzucić pająka! – wykrzyknął Jim. – Jeżeli naprawdę to jej sprawka, zapewne działała na czyjeś zlecenie. A to znaczy, że tajemniczy prześladowca Ostrowskich, wie już także o nas i o tym, że tutaj jesteśmy! – powiedział grobowym głosem sir Edmund.

Ryszard Ostrowski był strasznie obolały. Obawiał się, że zwichnął sobie kostkę, ale nie było aż tak źle. Upadek ze stromego zbocza mógł skończyć się tragicznie dla obu braci, tym bardziej, że do nich strzelano. Adam miał do krwi obtarty łokieć i liczne zadrapania na twarzy, ale jakimś cudem, udało im się ujść cało. Dobrze, że było ciemno, a bandyta nie był najlepszym strzelcem. – A ty chciałeś wyjść na drogę i im pomachać – Ryszard powiedział z sarkazmem. – Skąd miałem wiedzieć, że na nas polują? – bronił się archeolog. – Jak twoja noga? Dasz radę iść? – Nie najgorzej, chyba nie jest zwichnięta – Ryszard pokuśtykał kilka kroków. – Boli jak diabli, ale dam radę – uśmiechnął się, kryjąc dojmujący ból. – W takim razie w drogę – profesor Ostrowski wziął plecak brata, żeby go odciążyć. – Musimy wgramolić się na górę – złapał się grubej liany i wskazał

wzniesienie, z którego spadli. – Będziemy iść wzdłuż drogi, ale w ukryciu. Mnóstwo trudu kosztowało obu mężczyzn ponowne wejście na szczyt wzgórza. Stopy i dłonie ledwo znajdowały oparcie w śliskim błocie. Po mozolnej wspinaczce, stanęli jednak z powrotem w miejscu, z którego spadli. – Spójrz! – Kasztelan znalazł w błocie łuski po nabojach. – Tak, nie żartowali – odparł brat. Bracia rozejrzeli się z uwagą. Wokół nie było żywej duszy Ślady na drodze wskazywały, że samochód napastników zawrócił i odjechał. – Byli pewni, że się nas pozbyli – stwierdził Ryszard. – Nie ciesz się, mogą nas jeszcze tropić. Wcale nie jesteśmy bezpieczni. Musimy dostać się do jakiegoś zamieszkanego miejsca i zadzwonić! Trzeba też zawiadomić policję! – Nie traćmy czasu, chodźmy. Ałć! – Kasztelan jęknął głośno. Noga wciąż mu dokuczała. Godzinę później było już zupełnie jasno, a oni nadal przedzierali się przez dżunglę. Wtem Kasztelan zwrócił uwagę na dziwny szelest. – Pst! – znieruchomiał z palcem na ustach. – Co jest grane? – spytał szeptem jego brat. – Chyba coś słyszałem – Ryszard wskazał zarośla. – Ktoś tam jest. – Może to jakieś zwierzę – uspokajał profesor. W tej samej chwili dały się słyszeć wyraźne ludzkie głosy. Ostrowscy ukryli się za rozłożystą paprocią. Głosy zbliżały się, a właściwie jeden i to kobiecy. Po angielsku szczebiotał do kogoś z wielką radością: – Jesteś cudowny! Wspaniały! Jesteś moim najwspanialszym odkryciem! A ty, maluszku, gdzie jesteś? Nie chowaj się, i tak cię znajdę!

Adam i Ryszard Ostrowscy w milczeniu wymienili zdumione spojrzenia. Czy ta kobieta mówiła do nich? Ale o żadnym z braci nie można było przecież powiedzieć, żeby należał do maluszków. Obaj byli postawni i dobrze zbudowani. Czy to jakaś nowa gra ich prześladowców? – Nie chowaj się, przecież wiem, że tu jesteś! – zaśpiewał kobiecy głos z wyrzutem. Był już znacznie bliżej, tuż obok. Kasztelan nieznacznie poruszył się i syknął, gdy przeszył go gwałtowny ból w kostce. – A, tu jesteś! – wykrzyknął uradowany głos. W zaroślach zakotłowało się i nim

Kasztelan zdołał się zorientować, co się dzieje, jego głowę okryła wielka siatka na motyle. Ryszard szarpnął się przerażony, a profesor skoczył mu na pomoc. Kobieta, która trzymała trzonek od siatki, krzyknęła nie mniej wystraszona. Puściła siatkę i trzymając dłoń na ustach, wpatrywała się w mężczyznę, którego niechcący złowiła. Ryszard uwolnił wreszcie głową i ciężko dysząc, patrzył na ciemnowłosą, wysoką i szczupłą kobietę, która zamiast uciekać, stała niczym posąg, wpatrując się w nich szeroko otwartymi oczyma, przerażona odkryciem, którego właśnie dokonała. – Chyba nie chce nas pani zabić siatką na motyle? – Kasztelan odezwał się do niej. Nie wyglądała zbyt groźnie, więc to polowanie uznał za przypadkowe. – Zabić? – kobieta wzdrygnęła się na to słowo. – Nie wygląda pani na płatnego zabójcę – powiedział Adam Ostrowski. – Zabójcę? – kobieta zrobiła wielkie oczy – Ale ja ich nie zabijam! Są na to zbyt piękne! Zbyt wyjątkowe! Ja im tylko robię zdjęcia! – broniła się. – Jesteście panowie strażnikami przyrody? Mam wszystkie pozwolenia. – My? Strażnikami? – Kasztelan dziwił się. – Nie! – pokręcił przecząco głową. – Robi pani zdjęcia? Komu? – pytał tymczasem profesor. – Żuczkom! Upłynęła długa chwila, nim mężczyźni pojęli sens jej słów. – Żuczkom? – Adam Ostrowski przyjrzał się uważnie kobiecie. – A komu innemu?! – wzruszyła ramionami. – Jestem entomologiem! Żuczki to moja życiowa pasja! I praca. Nazywam się Ann Summer – przedstawiła się, wyciągając dłoń. – A panowie, kim są? Mam nadzieję, że nie płatnymi zabójcami – uśmiechnęła się z rezerwą. – Och, bynajmniej! – roześmiał się profesor. – Jestem archeologiem, Adam Ostrowski – przedstawił się. – A facet, którego pani złowiła, to mój brat, Ryszard – wskazał Kasztelana. – Jest dyrektorem Muzeum Regionalnego w naszej rodzinnej miejscowości. – I fascynatem historii, szczególnie średniowiecza – uzupełnił Ryszard. – Miło was poznać – Ann uśmiechnęła się. – Prowadzicie tu jakieś wykopaliska? – zapytała ciekawie, wskazując ich ubłocone ubrania. – Ach, to! – Kasztelan dopiero teraz zdał sobie sprawę, że obaj z bratem wyglądają okropnie. Byli brudni, obszarpani i nieogoleni. – Wyglądamy jak uciekinierzy z kolonii karnej! – roześmiał się.

Po twarzy Ann znowu przemknął cień niepokoju. „Może faktycznie są zbiegłymi więźniami?” – pomyślała zdenerwowana. Profesor Ostrowski odgadł jej myśli.

– Niech się pani nas nie boi – rzekł uspokajająco. – Wiem, że to wszystko wygląda niedorzecznie i podejrzanie, ale prawda jest taka, że zostaliśmy napadnięci, a nasza rodzina jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Moje dzieci i przyjaciółka zaginęli w katastrofie lotniczej – zakończył ze smutkiem. – Musimy jak najszybciej dotrzeć na miejsce katastrofy. Nasz samochód niestety się popsuł albo raczej został celowo uszkodzony – dodał Kasztelan. – Powinniście zawiadomić policję – zauważyła Ann. – Nasze telefony nie mogą złapać zasięgu – profesor bezradnie rozłożył ręce. – Najgorzej, że wciąż nie wiemy, co z dziećmi! To jakiś koszmar! – potarł dłonią czoło. Ann Summer zamyśliła się. – Chyba mogę wam pomóc – orzekła po chwili. – Niedaleko stąd jest moja baza. A w niej jeszcze kilku naukowców. Mamy też telefon satelitarny, będzie pan mógł skontaktować się z żoną. – Doprawdy? – w Adama Ostrowskiego wstąpiło jakby drugie życie.

Widząc jego reakcję, Ann nabrała pewności, że mężczyźni mówią prawdę. Mimo iż najwyraźniej byli wplątani w jakąś niebezpieczną sprawę, kobieta postanowiła im pomóc. – Jak mają na imię pana dzieci? – spytała. – Ania i Bartek – odparł profesor. – Jestem przekonany, że oni żyją, trzeba ich tylko odnaleźć. Leciała z nimi nasza długoletnia przyjaciółka, panna Ofelia Łyczko – dodał i zerknął na Ryszarda. Wszyscy doskonale wiedzieli, że panna Ofelia nie pozostaje mu obojętna. Kasztelan westchnął głęboko: – Ofelia jest twarda i nie pozwoli, żeby coś stało się dzieciom. Maszynę prowadził wytrawny pilot, Gregory Griffin – dodał. – Nie słyszałam o nim. No ale mnie zajmują wyłącznie chrząszcze – uśmiechnęła się. – Jeśli w grę wchodzi życie waszych bliskich, chodźmy do bazy. Po drodze opowiedzcie mi resztę. Potem zawiozę was, gdzie zechcecie. – Naprawdę? Zrobi to pani? – Kasztelan patrzył na Ann z zachwytem. – A pani żuczki? – profesor wskazał las. Pani entomolog machnęła ręką: – E tam, zaczekają. Wrzuciła do przewieszonej przez ramię torby swoje materiały, wzięła nieszczęsną siatkę i poprowadziła mężczyzn do swojej bazy. Nim doszli, Ostrowscy opowiedzieli jej dokładnie o wszystkich zdarzeniach. Tymczasem trzy dni wcześniej…

Cztery przemoknięte postacie przedzierały się przez skąpany w ulewie mroczny i dziki, tropikalny las. Żadna z tych osób nie posiadała sprawnego telefonu ani innego środka łączności. Zbyt szybko musiały opuścić samolot, by zabrać ze sobą coś przydatnego. – No i gdzie nas poprowadzisz tym razem?! – panna Ofelia zatrzymała się i z furią natarła na Gregory’ego Griffina. – Zdaje się, że już wczoraj mieliśmy dojść do jakieś drogi i co? – patrzyła na mężczyznę z pretensją. – Dzieci ledwo trzymają się na nogach! Nawet wombat jest wykończony! Aż dziw, że jeszcze od nas nie uciekł! – utyskiwała. Bartek z Anią rzeczywiście mieli smętne miny. Byli głodni, spragnieni i wyczerpani długą wędrówką. Tylko dzięki pannie Ofelii mieli ze sobą trochę picia i jedzenia, choć i ta odrobina już dawno się skończyła. Samolot stanął w płomieniach w momencie, gdy z niego wyskakiwali. Ania zdołała jedynie uratować swoją torbę z Kroniką Archeo i Feliksa. Wesoła wycieczka zamieniła się w prawdziwy koszmar! Najwidoczniej nie na darmo miejsce, w którym się znajdowali, nazwano Przylądkiem Udręki. – Już dalej nie mogę – Ania poczuła, że wszystkie siły z niej uszły. – Jeszcze kawałek, musimy schronić się przed deszczem – zachęcał ją brat. – Wezmę cię na ręce, chcesz? – podszedł do siostry. Panna Ofelia, mimo że sama była u kresu sił, z wielkim niepokojem patrzyła na bladą i brudną buzię Ani. – Może i jesteś świetnym pilotem, ale na dżungli nie znasz się za grosz! – fuknęła do Griffina. – Od tej chwili, ja przejmuję dowodzenie! – panna Łyczko wzięła się pod boki.

Pilot z rozbawieniem popatrzył na tę drobną blondynkę. Nie sądził, żeby potrafiła odnaleźć choćby kierunki świata w tym górzystym i bujnym lesie. Nie miał jednak pojęcia, w jak dużym był błędzie. – Zbudujemy szałas – od razu przeszła do konkretnych decyzji. – Dzieci muszą odpocząć! – Nie zgadzam się z tobą, powinniśmy nadal iść. Jestem pewien, że tam jest droga! – pilot pokazał nieokreślony ruch ręką. – Mówiłeś tak już dziesięć kilometrów temu! – wrzasnęła panna Ofelia. – Nie pozwolę, by dzieciom coś się stało z wycieńczenia! Zbudujemy szałas, rozpalimy ognisko i poszukamy czegoś do jedzenia, a dzieci odpoczną. Dopiero wtedy możemy ruszyć dalej! – oświadczyła tonem, który nie dopuszczał żadnego sprzeciwu. – Jak chcesz rozpalić ognisko? Nie mamy zapałek ani zapalniczki! Wszystko zostało w samolocie! – Może ty nie umiesz, ale ja potrafię rozpalić ogień w każdych warunkach – panna Ofelia oświadczyła z wyższością. Ania z Bartkiem popatrzyli na nią z dumą. Jeśli ktoś mógł ich wyratować z tej opresji, to tylko ona. – Bartku, zaopiekuj się siostrą i Feliksem – poprosiła panna Łyczko. – A my z Gregorym pozbieramy gałęzie i liście na szałas. – Ja też mogę pomóc, nie jestem aż tak słaba – zaprotestowała Ania, która poczuła nagły przypływ sił. Panna Ofelia zastanowiła się. – Dobrze, ale nie nadwyrężaj się – zgodziła się, a do Bartka dodała szeptem: – Miej ją na oku. Chłopak skinął porozumiewawczo głową. Nie chciał, aby jego siostrę spotkało coś złego, więc nie odstępował jej na krok. Wkrótce gałęzi i dużych paprociowych liści było dosyć, żeby zbudować skromny szałas. Panna Ofelia wyciągnęła ze swojej torby krzesiwo i rozpaliła ognisko. Marnie się paliło, ale dawało nieco ciepła i można było trochę się przy nim osuszyć. – Fiu, fiu! Jestem pod wrażeniem! – Gregory Griffin przeciągle gwizdnął, patrząc z rosnącym zainteresowaniem na pannę Ofelię. – Nie spotkałem jeszcze kobiety, która nosiłaby ze sobą krzesiwo! Panna Łyczko wzruszyła ramionami. – Jutro rano musimy zdobyć coś do jedzenia, na razie mam tylko to – wyciągnęła z torby dwa ostatnie czekoladowe batoniki i podała po jednym Ani i Bartkowi. – Może weźmie pani pół? – Bartek chciał się podzielić z panną Ofelią. – Nie dziękuję, nic nie jadam przed snem – odparła z niefrasobliwą miną, choć była równie głodna jak dzieci. – Zjedzcie i połóżcie się spać. Rano na pewno zdobędziemy coś więcej do jedzenia i znajdziemy pomoc! – zapewniła. Pogłaskała

Anię po umorusanym czole i dała jej buziaka na dobranoc. Poczochrała wombata, który przytulił się do dziewczynki i ogrzewał ją własnym ciałem, a Bartka poklepała po ramieniu i wyciągnęła suchy listek z jego włosów. Sama przysiadła obok ogniska i dorzuciła kilka eukaliptusowych gałązek. – A ty się nie kładziesz? – zdziwił się Griffin.

– Będę trzymała straż. Połóż się, potem zrobimy zamianę! – rzekła twardo. – Jak chcesz – pilot wzruszył ramionami. Czuł się trochę upokorzony tym, że kobieta wydaje mu rozkazy, ale na razie był tak zmęczony, że nie miał siły dłużej się nad tym zastanawiać i protestować. Gdy tylko ułożył się na posłaniu z liści, zasnął szybciej, niżby chciał. Zapadła ciemna, atramentowa noc, a prastara puszcza zaczęła rozbrzmiewać nieznanymi dźwiękami i pomrukami. Panna Ofelia siedziała w słabym, lecz ciepłym blasku ogniska i zapatrzyła się w ciemną krawędź drzew. Dobrze wiedziała, że ktoś ich obserwuje. Nie mówiła nic dzieciom ani Griffinowi, żeby nie wzbudzać dodatkowego niepokoju. Wyraźnie jednak czuła, że od dłuższego czasu, ktoś uparcie podąża ich tropem i ten ktoś nie spał, tak samo jak ona. Panna Ofelia musiała być czujna.

Ania przebudziła się. Była jeszcze noc. Ogień w ognisku przygasł zupełnie, a panna Ofelia drzemała oparta o pień drzewa. Pilot Griffin chrapał głośno, aż trzęsły się wielkie paprocie. Dziewczynce wydało się, że słyszy dziwną, melodyjną pieśń. Zerknęła na brata. Bartek również spał. Ania podniosła się. Pieśń była smutna i bardzo przejmująca, a każda jej nuta ściskała serce. Kto mógł ją śpiewać? Ania wiedziała, że nie powinna tego robić, ale miała wrażenie, że tajemnicza melodia wabi ją i przyciąga. Wstała, założyła swoją torbę, w której spoczywała Kronika Archeo, i jak zahipnotyzowana podążyła za pieśnią. Blada poświata księżyca przedzierająca się przez czarne, powyginane konary drzew, oświetlała jej drogę. Wombat Feliks ruszył za dziewczynką. Kiedy nad ranem panna Ofelia się ocknęła, przetarła oczy zdumiona. Czuła się, jakby zażyła jakiś środek nasenny, choć oczywiście tego nie zrobiła. Potarła bolące skronie, próbując przypomnieć sobie, jak doszło do tego, że usnęła na swoim posterunku. – A tak, ta dziwna muzyka – przypomniała sobie wreszcie. Usłyszała coś jakby pieśń, a zaraz potem zasnęła. – A niech to! – zerwała się na równe nogi, by obudzić Griffina. – O Boże! – wykrzyknęła głośno, gdy zobaczyła, że nie ma Ani. – Co się stało? – pilot i Bartek oprzytomnieli niemal jednocześnie. – Gdzie jest Ania? – głos panny Ofelii był pełen niepokoju. Rozglądała się nerwowo, ale nigdzie wokół nie było żadnego śladu dziewczynki. Zupełnie jakby się rozpłynęła. Nie było też Feliksa. – Spokojnie, może poszła, no wiesz – pilot puścił oczko – w ustronne miejsce i zaraz wróci – uspokajał. – Aniu, Aniu, gdzie jesteś? – Bartek zawołał.

– Dlaczego mnie nie obudziła – panna Ofelia nerwowo biegała wokół szałasu. Tak naprawdę była wściekła, że zmorzył ją sen i nie dopilnowała dziewczynki. – Wszystko przez tę głupią pieśń! To przez nią zasnęłam! Jestem pewna, że ktoś obserwował nasz obóz, czułam to! Ktoś ją porwał! – wykrzyknęła histerycznie. – Może odbiegła gdzieś za Feliksem? – Griffin podsunął kolejną możliwość. – Ja też miałem wrażenie, że ktoś nas obserwuje i cały czas podąża naszym śladem. Widziałem cienie, ale myślałem, że to tylko moja wyobraźnia. Ale jeśli pani też słyszała tę pieśń, to… Bartek urwał. – Coś wam się zdawało – rzekł Griffin. – Ja nic nie słyszałem ani nie widziałem żadnych cieni. Te wasze zwidy mogą być efektem szoku pourazowego – powiedział tonem lekarza. – Nieprawda! – warknęła panna Łyczko. – Teraz jestem pewna, że to wszystko działo się naprawdę. Ktoś nas uśpił, może rozpylił jakiś gaz. A potem porwał Anię. – Ale dlaczego tylko ją? – zdziwił się Griffin. – Ty mi to powiedz! – panna Ofelia stanęła przed Bartkiem. – Jestem przekonana, że znowu wiecie coś, na czym komuś zależy! Bartek westchnął. – Chodzi o Diamentową Dolinę – wyznał. – Przecież przestaliśmy jej szukać, po tym, jak wykradziono mapę z muzeum Carmen Wood – panna Ofelia zmarszczyła brwi. – Ale najwidoczniej jak zwykle o czymś nie wiem. Gregory Griffin z zaciekawieniem przysłuchiwał się rozmowie. – Dowiedzieliśmy się, że mapa i tak była fałszywa – Bartek wyjaśniał dalej. – Ale dostaliśmy też pewne wskazówki i dowiedzieliśmy się, że Diamentowa Dolina może kryć się… gdzieś tutaj, na Przylądku Udręki – wyjawił. Griffin gwizdnął. – To dlatego tak nalegaliście na ten lot! Wcale nie chodziło wam o te niezwykłe drzewa – wskazała ręką otaczający ich tropikalny las. – Mieliśmy nadzieję, że z pokładu samolotu, szybciej wypatrzymy dolinę – Bartek przyznał się z pokorą. – Jeśli w tej sprawie chodzi o diamenty, to musimy jak najszybciej odnaleźć Anię – teraz i Griffin zaczął się niepokoić. – Jest jeszcze coś – Bartek potarł dłonią czoło. – Podobno Szalonego Lorda nawiedzał duch małego chłopca. – To już wiemy – panna Ofelia weszła Bartkowi w słowo. – Przecież to bujda!

– Razem z Gardnerami przeprowadziliśmy śledztwo i dowiedzieliśmy się kilku ciekawych rzeczy o lordzie Cavendish – Bartek mówił dalej. – Lord uknuł intrygę, dzięki której mały chłopiec, William Dickins, został zesłany do kolonii karnej na Tasmanii. William był niewinny. Po dziesięciu latach zbiegł i zemścił się. Te zwidy lorda musiały mieć chyba coś wspólnego z tą zemstą. Duch wodził go po różnych miejscach i udawał, że chce mu wskazać położenie Diamentowej Doliny. Zawsze, gdy duch miał się ukazać, poprzedzała go smutna pieśń, a wokół czaiły się cienie. Jak to możliwe, że po tylu latach dzieje się to samo? – zapytał Bartek. – Przecież tamte zdarzenia miały związek z Williamem i tym, co zrobił lord Cavendish. Teraz pani słyszała tę dziwną pieśń i ja również! – Może ktoś próbuje nastraszyć nas tak samo jak tego lorda – zauważył Griffin. – Ale co stało się z Anią? – Bartek był naprawdę zrozpaczony. Jego pytanie zawisło w próżni. A zaraz potem rozległo się upiorne wycie dzikiego psa dingo. – Dziewczynka na pewno jest gdzieś tutaj, niedaleko. Odeszła od szałasu i zabłądziła. Zaraz ją znajdziemy – Griffin uspokajał. Pana Ofelia stała zamyślona. Nie wierzyła w duchy ani tym podobne głupie historie, ale tym razem sama czuła wcześniej obecność jakiejś tajemniczej istoty. A może to rzeczywiście tylko szok pourazowy, jak twierdził Griffin i wszystko inne było wynikiem zmęczenia i stresu? – Lepiej będę trzymała się tej wersji – mruknęła do siebie pod nosem i otrząsnęła się z wcześniejszego metafizycznego niepokoju. – Musimy ją odnaleźć! –

powiedziała głośno. – Proponuję się rozdzielić – rzekł Griffin. – To nie jest być może zbyt mądre rozwiązanie, ale zwiększymy szanse na odnalezienie małej – zasugerował. – Zgadzam się – przytaknęła panna Ofelia. – Każdy z nas pójdzie w innym kierunku i mniej więcej za godzinę spotkamy się tutaj z powrotem. Każdy musi tutaj wrócić, zrozumiano? – panna Ofelia powiedziała z naciskiem, patrząc na Bartka. Nie mamy telefonów i nie możemy się ze sobą skontaktować, więc należy się tutaj spotkać. Mam nadzieję, że któreś z nas odnajdzie Anię – westchnęła. – Uważajcie na węże – przestrzegł Griffin. „I duchy” – dodał w myślach Bartek. Policzyli do trzech i każdy zagłębił się w inną część dżungli, nawołując głośno Anię. Bartek próbował znaleźć jakiekolwiek ślady siostry i wombata Feliksa, który z pewnością jej towarzyszył. Wytężał wzrok aż bolały go oczy. Nagle dostrzegł na gałązce żółtą nitkę. To z sukienki Ani! Serce zaczęło mu walić jak oszalałe. A więc był na właściwym tropie. Ania musiał tędy przechodzić. Teraz z jeszcze większą uwagą rozglądał się wokół. Pochylony i wpatrzony w błotnistą ziemię nie dostrzegł tajemniczego cienia, który oderwał się od wiekowego eukaliptusa i bezszelestnie podążył za chłopcem. Złowrogi cień znikał, gdy tylko Bartek się oglądał. Wkrótce jednak chłopiec poczuł jego obecność. – Panno Ofelio, czy to pani? – zawołał. Nic. Cisza. „A może to Griffin? Może to Griffin na nas poluje?” – ta myśl wydała się Bartkowi równie przerażająca jak to, że jego tropem może podążać upiorny duch. Może pilot upozorował tę awarię samolotu i jego katastrofę?

Ta niedorzeczna myśl zasiała w Bartku ziarno niepokoju. Wciąż się odwracał, lecz podążający za nim cień zawsze był szybszy i ani razu Bartek nie zdołał przypatrzeć mu się bliżej. Nie był nawet pewien, czy ów cień istniał naprawdę. Poczuł, że robi mu się niedobrze. Obfity pot zlewał jego ciało, a przed oczami zaczęły przesuwać się zamazane, zielone obrazy. Nagle wydało mu się, że słyszy swoją siostrę. – Aniu?! Ania! – zawołał głośno. Przebiegł kilkanaście metrów, ciężko oddychając i stanął, wsłuchując się z napięciem w dźwięki lasu. Ujrzał, że w tym miejscu grunt rozmiękł się jeszcze bardziej i dalej zaczynają się nieprzebyte moczary porośnięte drzewami mangrowymi, których potężne, fantastyczne korzenie przypominały baśniowe budowle. Naraz wydało mu się, że słyszy dziwną melodię. Jego ciałem wstrząsnął silny dreszcz. Wyraźnie czuł czyjąś obecność w pobliżu. Nagle w krzakach przed nim coś zatupotało i zakotłowało się. A potem rozległ się przeszywający wrzask, a po nim chichot, od którego jeżyły się włosy na głowie. Bartek cofnął się. Przerażenie ścisnęło mu gardło. To na pewno nie była Ania. Wreszcie przemógł się i ruszył z miejsca. Jeśli chciał odnaleźć siostrę, musiał sprawdzić, co kryje się za tymi krzakami i kto śpiewa tę przejmującą pieśń. Nie mógł jej przecież śpiewać duch chłopca, jak głosiła legenda. Bartek był pewien, że Ania usłyszała tę samą melodię i podążyła w jej kierunku. To dlatego zniknęła. Jej

brat musiał więc pójść za nią. Zrobił krok i upadł zemdlony.

Po upływie mniej więcej godziny panna Ofelia pierwsza dotarła na miejsce zbiórki. W prowizorycznym szałasie nie zastała nikogo i jej niepokój jeszcze wzrósł. Po chwili z zarośli wyłonił się pilot Griffin. – A gdzie Bartek? – widok Gregory’ego nie uspokoił jej wcale. – Nie wrócił? – spytał zdziwiony. – Teraz zgubiliśmy jeszcze chłopca? – pilot dodał jakby lekko rozbawiony, co rozwścieczyło pannę Łyczko. – Nie kpij sobie! Jak możesz! – zaatakowała go ze złością i oburzeniem. – Spokojnie, chciałem tylko cię rozweselić – tłumaczył się. – Przepraszam, rzeczywiście głupio wyszło. – Głupio to mało powiedziane – panna Ofelia zrobiła obrażoną minę. Nie miała jednak czasu, by dłużej się dąsać.

Nieobecność Bartka przedłużała się. – Musimy go odszukać! – zdeterminowana zawróciła w kierunku, w którym poszedł Bartek. – Być może odnalazł Anię i teraz potrzebują pomocy. – Chodźmy zatem – Griffin wreszcie spoważniał. Nie po to przecież po mistrzowsku wylądował na tej niewielkiej, prawie mikroskopijnej polanie, żeby uratować pasażerów, aby teraz coś złego przytrafiło się dzieciom. – Nie martw się – położył pocieszająco dłoń na ramieniu panny Ofelii. – Tylko bez poufałości – strzepnęła jego rękę z ramienia. Ten człowiek naprawdę momentami ją drażnił. „Szkoda, że nie ma tu Ryszarda! I nawet nie mogę z nim porozmawiać” – pomyślała z tęsknotą. „On by mi pomógł jak należy!” – westchnęła, patrząc z niechęcią na muskularne plecy Griffina, torującego sobie drogę pośród gęstych zarośli. – Może jednak to ja pójdę pierwsza, bo zadepczesz ślady – z obawą patrzyła, jak niezgrabienie porusza się pilot. – Chyba faktycznie lepiej czuję się w powietrzu niż na lądzie – mruknął Griffin, zdeptując z wdziękiem słonia kolejną gałązkę i robiąc przy tym tyle hałasu, jakby przez las przedzierało się stado wymarłych mamutów. Tego już było pannie Ofelii za wiele. Wyminęła Gregory’ego i z wielką gracją, nie czyniąc najmniejszego szelestu, pierwsza podążyła tropem Bartka.

– Pssst! – sykała co rusz na Griffina, gdy ten znowu swoimi wielkimi stopami informował pół lasu o ich obecności. Panna Ofelia wolała być ostrożna. Wciąż miała wrażenie, że nie są w tym lesie sami, a zniknięcie dzieci ma z tym związek. Słyszała przecież tę tajemniczą pieść z opowieści o Szalonym Lordzie i widziała jakby cień dziecka. To mogło się jej tylko przyśnić, poza tym oczywiście nie wierzyła w duchy ani tym podobne brednie. Lecz nie ulegało wątpliwości, że wszystkie te przykre wypadki zaczęły się przydarzać, od kiedy zainteresowali się Diamentową Doliną. W niewytłumaczalny sposób musiało to mieć z nią jakiś związek. Tylko dlaczego ktoś nastawał na ich życie? Dlaczego zaginęły dzieci? – Nie ruszaj się! – panna Ofelia krzyknęła na Griffina. Ten posłusznie stanął i wstrzymał nawet oddech. W miękkim podłożu widniały wyraźnie odciśnięte ślady stóp. Panna Łyczko od razu rozpoznała je. Należały do Bartka. – Ślad się urywa. To bardzo dziwne – w zamyśleniu potarła dłonią policzek. Z miną detektywa uważnie rozglądała się wokół. Nagle włosy zjeżyły się jej na głowie.

– A to co? – kucnęła przy ziemi. – Kolejny ślad? – Griffin nadal bał się poruszyć, żeby panna Ofelia znowu go nie ofuknęła. – Tak… – odparła z zafrasowaną miną. – Bartka, czy Ani? – To ślad dziecka – odparła. – Ale nie należy do Ani, jest zbyt mały… – Myślisz, że to ślad tego… ducha? Tego chłopca z legendy? Panna Ofelia sama nie wiedziała, co o tym sądzić. – Duchy nie zostawiają przecież odcisków stóp – rzekła, marszcząc w zadumie brwi. – Australia to dziwny kraj, ale taka historia jeszcze mi się nie przytrafiła, jak długo żyję! – jęknął kapitan Griffin. – Pójdźmy dalej – zdecydowała panna Ofelia. – Ktoś próbuje nami manipulować – mruknęła przez zaciśnięte zęby. – Ha, ale ze mną nie wygra – powiedziała, po czym machnęła na pilota, żeby ruszył się wreszcie z miejsca i do niej dołączył. Po chwili stanęli przed rozległymi, nieprzebytymi moczarami. Właśnie tam wszystkie ślady się urywały.

Dwa dni później… Beata Ostrowska z wielką ulgą odetchnęła, gdy wreszcie odezwał się do niej mąż. Nie mogła uwierzyć w to, co spotkało jego i Ryszarda. Była niezwykle wdzięczna Ann Summer, gdy przywiozła obu panów do prowizorycznego obozowiska w pobliżu wraku samolotu. Na miejscu działały również służby ratownicze. Wciąż z marnym skutkiem, ponieważ wszelkie możliwe ślady po prostu rozpłynęły się w strugach deszczu. Do obozowiska dotarli także strudzeni Gardnerowie. Sir Edmund wynajął wcześniej przewodnika i ogromnie cieszył się z tej decyzji już po godzinie jazdy przez dziką dżunglę. Tylko dzięki przewodnikowi nie wpadli w dodatkowe tarapaty i zdołali dotrzeć do obozowiska. – Bardzo miło z waszej strony, że przylecieliście nam pomóc – pani Ostrowska witała się z panią Melindą i sir Edmundem. – To dla mnie naprawdę wielkie wsparcie – dziękowała. – Obawiam się tylko, że zostaliście wciągnięci w tę dziwną grę, w której i my uczestniczymy. – Ależ Beato, przyjechaliśmy tu z własnej woli – rzekł sir Edmund. – Po tej historii z pająkiem wiemy już, że musimy się po prostu bardziej pilnować i uważać na tę szajkę, która wszystkich prześladuje. – Jesteście naprawdę kochani! – pani Beata wzruszyła się. – Dość dobrze znam te lasy, ja również mogę państwu pomóc – Ann Summer postanowiła przyłączyć się do poszukiwań. – Myślę, że nie mogli się za bardzo

oddalić od miejsca, w którym się teraz znajdujemy To górzysty teren. Przez cały czas lał ulewny deszcz. Mogli poszukać gdzieś schronienia. Jeśli są ranni, co trzeba również założyć, nie mogą poruszać się zbyt szybko. – Ma pani rację – przytaknął profesor Ostrowski. – Podzielmy się na zespoły – zaproponował Ryszard. – Każdy zespół ruszy w inną stronę i zatoczymy koło wokół wraku samolotu. – Policja nie wykazuje większego zaangażowania w poszukiwania. Mam wrażenie, że oni są przekonani, iż nikt nie przeżył – westchnęła pani Beata, ocierając ukradkiem łzę.

– Sami odszukamy dzieci. Nie wykluczam też możliwości, że zostali porwani! – powiedział z powagą profesor Ostrowski. – Do nas strzelano, więc przeciwnik jest naprawdę groźny. Po dłuższej naradzie i omówieniu wszelkich szczegółów całej operacji, ekipy złożone z rodziny i przyjaciół rozdzieliły się i wyruszyły na poszukiwania.

Nikt nie domyślał się, co wydarzyło się dwie doby wcześniej…

– Gdzie oni mogli się podziać? Przecież się nie rozpłynęli! – panna Ofelia wciąż szukała Ani i Bartka. Zdawała sobie sprawę, że od jakiegoś czasu krążą z kapitanem Griffinem w kółko. To niemożliwe, żeby dzieci weszły na moczary, roiło się na nich od krokodyli! Lecz wszelkie ślady urwały się nagle na krawędzi bagien, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. – Chyba będziemy musieli przerwać te poszukiwania. Powinniśmy dotrzeć do najbliższego zamieszkanego miejsca i wezwać pomoc! Sami nie damy rady ich odnaleźć – powiedział spokojnym tonem Gregory Griffin. Panna Ofelia zatrzymała się gwałtownie. – Nie ruszę się stąd, póki ich nie znajdę! – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Była brudna, potargana i niesamowicie zmęczona, ale wiedziała, że Ania i Bartek sami nie przeżyją w tropikalnym lesie zbyt długo. – Odnajdę dzieciaki! – panna Łyczko wrzasnęła. – Z tobą czy bez ciebie! – machnęła ręką. – Jeśli chcesz, to idź! Ja tutaj zostaję! – tupnęła z determinacją nogą. – Skończyła nam się woda – Griffin przypomniał łagodnie. – Poszukamy strumienia. A w ogóle, co ci tak zależy, żebyśmy stąd odeszli i przerwali poszukiwania? – panna Łyczko łypnęła na niego podejrzliwie. Griffin nabrał powietrza w płuca. – Chyba nie sądzisz, nie podejrzewasz, że mam z tym wszystkim coś wspólnego?! – wybuchnął z gniewem. – Już nie wiem, co sądzić – panna Ofelia odburknęła, po czym odwróciła się na pięcie i znowu zaczęła przedzierać się przez gąszcz kolczastych palm. Naprawdę nie wiedziała już komu ufać. „Diamenty mogły przecież skusić również Griffina” – pomyślała. Ukradkiem obejrzała się za siebie. Nagle poczuła lęk. Jeśli Griffin jest

zamieszany w ostatnie wydarzenia, może ją w każdej chwili zaatakować. „No nie, Ofelio, popadasz w paranoję” – skarciła się w myślach. „Przecież Griffin cudem wylądował, uratował nas z płonącego samolotu i na swój sposób starał się nam przez cały czas pomóc. Co z tego, że czynił to trochę niezgrabnie, ale może on faktycznie lepiej czuje się w przestworzach niż na ziemi? To można również zrozumieć. Poza tym jest dobrym przyjacielem Barbary i jej męża. No tak, ale dolina pełna drogocennych klejnotów, każdego może omamić i pozbawić ludzkich uczuć” – panna Ofelia przecież nie raz już widziała ludzi, którzy postradali serce i rozum dla bogactwa. Griffin nie byłby w tym przypadku wyjątkiem. Nagle rozległ się suchy trzask. – Słyszałaś? – szepnął pilot. – Na godzinie trzeciej – wskazał kierunek w gęstych zaroślach. Panna Ofelia zatrzymała się. Przez moment stali w bezruchu, nasłuchując. Szelest powtórzył się. – Tam ktoś jest. Musimy to sprawdzić – panna Łyczko mówiła tak cicho, że niemal nie poruszała ustami. Gregory skinął głową. Z wyjątkową ostrożnością stawiał swoje wielkie stopy. Starał się jak mógł, nie uczynić zbytniego hałasu. W pewnym momencie panna Ofelia znowu zamarła. Pomiędzy listowiem dostrzegła przemieszczający się cień. Był ogromny! – Tam… tam… jest ten cień, który już widziałam – wyjąkała, patrząc z przestrachem na Griffina. – Widziałam go teraz wyraźnie. A ty? – spytała drżącym głosem. – Nie, nic nie zauważyłem – pilot odparł zmieszany. – Był ogromny! – Naprawdę nic nie widziałem – mina Griffina zdawała się to potwierdzać.

– Bierzesz mnie za wariatkę, tak? – panna Ofelia zezłościła się. – Och, nie! – Griffin zaprzeczył żywo. – Po prostu ja nie widzę tych cieni – dodał usprawiedliwiająco, jakby było mu przykro, że on nic takiego nie dostrzega. – Może naprawdę coś ci się przewidziało. Przeżyliśmy katastrofę, zaginęły dzieci i błąkamy się po tym piekielnym lesie bez wody i jedzenia. – Chcesz powiedzieć, że mam kuku na muniu? – panna Ofelia znacząco pokręciła palcem na swoim czole. – Że co? – kapitan nie zrozumiał, bo powiedziała to po polsku. – Że mój umysł w wyniku intensywnych i dramatycznych przeżyć zaczął szwankować i wyświetla mi jakieś projekcje, których nie ma?! – przetłumaczyła na angielski. Gregory Griffin zagryzł wargi. – Rozumiem. Twoje milczenie jest wielce wymowne – panna Ofelia obraziła się. – Nie, zastanawiałem się tylko, co powiedzieć, żeby ciebie nie urazić – tłumaczył

się pilot. – Cokolwiek powiem, jesteś wściekła. – Wystarczy, że nic nie mówisz i też jestem wściekła – odburknęła panna Ofelia. Wtem w zaroślach coś gwałtownie się poruszyło. Jakiś cień przemknął wokół panny Ofelii i pilota, jakby zamierzał zajść ich od tyłu. Gregory Griffin zbladł. – Miałaś rację, teraz ja też to widziałem! – oblizał spierzchnięte wargi.

– To coś nas otacza! – panna Ofelia z niepokojem śledziła ruch liści i gałęzi. – Może to Aborygeni? – Griffina nagle olśniło. – To nie oni! – pokręciła przecząco głową. – Nie jestem głupia. Gdy po raz pierwszy zobaczyłam ten cień, od razu pomyślałam o Aborygenach. Ale to nie oni! – Skąd wiesz? – Wiem! – panna Ofelia zacisnęła usta. Postąpiła trzy kroki na przód. Postanowiła za wszelką cenę dowiedzieć się, czym jest tajemniczy cień. – Nie będziesz mnie wodził za nos – mruknęła przebiegle. Nie zdążyła powiedzieć nic więcej, bo nagle z zarośli z wielkim impetem coś wystrzeliło wprost na nią. Panna Ofelia zobaczyła tylko przerażające ślepia i usłyszała okropny skrzek.

„Potwór!” – pomyślała oszołomiona i poczuła silne pchnięcie Griffina. Olbrzymi śmiercionośny pazur minął jej twarz dosłownie o milimetry. Nie zdążyła ochłonąć, gdy straszliwe stworzenie zniknęło równie nagle, jak się pojawiło. Panna Łyczko podniosła się ziemi. Gregory Griffin również dźwigał się na nogi. – Na litość boską, co to było? – Ofelia dotykała swojej twarzy, sprawdzając, czy jest cała. – To był ten twój cień – zaśmiał się pilot. – Miałaś szczęście, że stałem obok. To był kazuar. Na dodatek bardzo wyrośnięty – rzekł z uznaniem. – Jego pazur jest morderczy! Mieliśmy w Australii kilkanaście śmiertelnych wypadków spotkań z kazuarem. Jest już bardzo rzadki, dlatego tylko sporadycznie bywa widywany.

Kazuar – ptak zamieszkujący Nową Gwineę oraz północno-wschodnią Australię. Podobnie jak struś jest nielotem. Wyróżnia się znacznymi rozmiarami i czarnym ubarwieniem. Na głowie posiada kostną narośl przypominającą hełm. Ma silne nogi z trzema palcami. Słynną bronią kazuara jest jego potężny pazur. Potrafi silnie kopnąć i powalić nawet dorosłego człowieka.

– Mógł mnie zabić – panna Ofelia szeptała wstrząśnięta. – Chyba po raz drugi uratowałeś mi życie – wymruczała zakłopotana.

– Na to wygląda – Griffin z szerokim uśmiechem podrapał się po czuprynie. – Zdaje się, że jesteś moją dłużniczką – roześmiał się. – Rzeczywiście – niezbyt przytomnie przyznała panna Ofelia. – Rozwiązała się również przy okazji sprawa tajemniczego cienia – rzekł Griffin. – Jakiś ciekawski kazuar chodził za nami, ot i cała zagadka. – Taak… Panna Łyczko przeciągle westchnęła. Mimo że cudem uniknęła strasznej śmierci albo co najmniej kalectwa za sprawą olbrzymiego, groźnego ptaszyska, nie była do końca przekonana, czy rozwiązuje to zagadkę cienia.

W końcu wcześniej słyszała tę tajemniczą melodię. Bartek również ją słyszał.

A teraz nic takiego się nie wydarzyło. Pojawił się cień, ale należał do kazuara. Czy we wszystkich poprzednich wypadkach to był również ten ptak? Panna Łyczko nie była przekonana. Otrzepała się, odetchnęła głęboko i powiedziała: – Ruszamy, trzeba odnaleźć dzieci! Ten las jest o wiele niebezpieczniejszy niż sądziłam.

Ada Głuchowska słyszała o nieszczęściu, jakie spotkało Anię i Bartka. Dowiedziała się o tym z australijskiej telewizji. Wciąż trzymała kciuki za odnalezienie jej nowych przyjaciół. Mieli prawdziwego pecha! Najpierw ta okropna przygoda na morzu, z której Ada ich wyratowała, a teraz katastrofa lotnicza nad dzikim parkiem narodowym. Wycieczkowiec, którym dziewczynka podróżowała, zawinął właśnie do Sydney. Podróżnych już z daleka przywitał słynny gmach opery, której dach przypomina rozpięte żagle. Pasażerowie zeszli na ląd, aby zwiedzać miasto. Ada szła z mamą i siostrą wzdłuż nabrzeża, gdy nagle jej uwagę przykuł niewielki stateczek. Na jego pokładzie krzątało się trzech marynarzy. Na burcie widniał świeżo wymalowany napis: „Mermaid”. – Hm, ładnie, syrena – uśmiechnęła się Ada. Zaraz jednak uśmiech spełzł z jej twarzy. Jeden z marynarzy zaczął schodzić po trapie na brzeg. Na oczy miał głęboko nasuniętą czapkę z daszkiem, ale Ada i tak dostrzegła paskudne szramy na jego policzkach. Towarzyszył mu drugi, starszy mężczyzna, do którego ten pierwszy zwracał się per kapitanie. Dziewczynka, tknięta jakimś przeczuciem, poprosiła, żeby mama i siostra zatrzymały się razem z nią przy stoisku z pamiątkami. Ada udawała, że ogląda pocztówki i aborygeńską biżuterię, podczas gdy tak naprawdę przypatrywała się obu mężczyznom.

– Jeśli Larry Fisch nie przyniesie dzisiaj kasy, zakablujmy na niego – mówił ten ze szramami. – Nie tak prędko – hamował go kapitan. – Musimy tak to rozegrać, żeby nikt nie połączył nas z tą sprawą na morzu. Niedługo wszyscy o tym zapomną i znowu będziemy mogli wozić turystów na rafę. – Tym bardziej, że te dzieciaki i tak ktoś wykończył, hehehe. – Zamknij się Nickerson! – skarcił go kapitan i rozejrzał się nerwowo na boki. Ada udawała, że nie usłyszała żadnego słówka i dalej wybierała koraliki, skupiając się jednocześnie na rozmowie tych dwóch. Była już pewna, że to Duncan Chadwick, kapitan, który pozostawił jej przyjaciół na morzu.

– Niebawem sprawa całkiem przycichnie – rzekł ściszonym głosem i Ada musiała bardziej nadstawić ucha. – Jesteśmy jednak stratni. Przez to, że musieliśmy się ukrywać, niewiele zarobiliśmy, a ten podły szczur nie zapłacił jeszcze naszej należności – wściekał się August Nickerson. – Nie martw się, dzisiaj zapłaci. Moja w tym głowa – Chadwick powiedział z groźną miną. – Myślisz, kapitanie, że przyjdzie na spotkanie? – Przyjdzie. Zagroziłem, że wszystko opowiemy prasie. Oczywiście z pominięciem naszej roli w tej sprawie – dodał. – Świetne posunięcie, hehehe – zarechotał August Nickerson. – Mam nadzieję, że się nie spóźni! Gdzie się z nim spotkamy? – W Nautilusie. To mała knajpka, w sam raz na załatwianie interesów. Mamy jeszcze godzinę – powiedział kapitan i obaj mężczyźni wtopili się w nadbrzeżny tłum. Ada długo się nie zastanawiała. Wiedziała, że usłyszane właśnie informacje należało przekazać policji. „Trzeba schwytać tych przestępców na gorącym uczynku, gdy będą ze sobą rozmawiać!” – pomyślała dziewczynka. – Już ja się postaram, żeby trafili za kratki! – Ada uśmiechnęła się przebiegle.

Od wielu godzin Gardnerowie przeczesywali dżunglę. Mary Jane miała wrażenie, że ktoś podąża ich tropem. Mogło to być tylko złudzenie, ale postanowiła sprawdzić, kto kryje się w leśnych ostępach. Niebawem dotarli do rozległych bagien, nad którymi unosiły się chmary komarów i much. – Dalej nie przejdziemy – orzekł sir Edmund – Dzieci, trzymajcie się z dala od brzegów mokradła, tutaj roi się od krokodyli! – ze zgrozą zawołała pani Melinda. – Musimy zawrócić – powiedziała do męża. – Nie jesteśmy w stanie przeczesać moczarów. Możemy jedynie sprawdzić, czy nie ma tu śladów Ostrowskich. Sir Edmund skinął głową. – Masz rację. Rozejrzymy się trochę i zawracamy. Zostańcie tutaj chwilę – zwrócił się do dzieci. – Nie zbliżajcie się do bagna. Krokodyle są bardzo zwinne. Nie chcę któregoś z was wyciągać z ich paszczy – Dobrze, tato – obiecała Mary Jane. Podczas gdy rodzice sprawdzali brzegi grzęzawiska, rodzeństwo szeptało między sobą: – Jestem pewna, że ktoś za nami idzie – powiedziała Mary Jane – Zastawmy na niego pułapkę – zaproponował Martin.

– Co masz na myśli? – siostra popatrzyła na niego uważnie. – Musimy sprawić, żeby wyszedł z ukrycia i wpadł w sidła. – Tylko jak to zrobić? – Mary Jane zmarszczyła czoło. – Już wiem – Jim wpadł na pewien pomysł. – Mam w plecaku linę. Zróbmy z niej lasso i zamaskujmy ją na ziemi. Będziemy udawać, że coś zakopujemy Ten ktoś na pewno zainteresuje się tym i będzie chciał sprawdzić, co to. A wtedy wpadnie w pułapkę – szeptał z przejęciem. – Możemy spróbować – Mary Jane spodobał się pomysł. Jim wyciągnął z plecaka dość długi sznur, wykonał na nim pętlę i przerzucił resztę liny przez gruby konar. Odpowiednio ją naciągnęli i w przemyślny sposób zaczepili o kilka gałęzi. Lina była niemal niewidoczna między grubymi lianami. Ułożoną na ziemi pętlę

starannie razem z Martinem zamaskowali liśćmi. Mary Jane sprawdzała, czy nikt nie nadchodzi. Ten tajemniczy ktoś trzymał dystans, więc zapewne nie mógł widzieć dokładnie wszystkich poczynań dzieci. Gdy po kilku minutach Mary Jane odniosła wrażenie, że jest już w pobliżu, bliźniacy na jej znak ukucnęli na ziemi i udawali, że coś w niej zagrzebują, tuż pod drzewem. – No, zakopane. Teraz już nikt nie znajdzie naszej mapy – Jim powiedział to dosyć głośno, tak by śledząca ich osoba usłyszała. – Ciszej – Mary Jane udawanym gestem uciszała Jima. – Wrócimy tutaj jutro – powiedziała teatralnym szeptem. W tym samym momencie z przeciwnej strony nadeszli rodzice. – I co tato? – Martin podszedł do ojca. – Nic, żadnych śladów. Musimy zawrócić – rzekł ze smutkiem. Mary Jane robiła wszystko, żeby rodzice nie zauważyli zasadzki i przy okazji sami w nią nie wpadli. Gardnerowie wolnym krokiem wyruszyli w drogę powrotną do obozowiska. – Ciekawe, czy się złapie? – szeptał do Martina podekscytowany Jim. – Może dowiemy się, kto to jest – mruknęła Mary Jane Nie zdążyli jeszcze odejść zbyt daleko, gdy za ich plecami rozległ się dziki wrzask. – Jest! Złapał się! – Jim podskoczył. – Co się stało? Co to było? – pani Melinda zdenerwowała się. – Chyba złapaliśmy porywacza Ani i Bartka! – powiedziała Mary Jane z wypiekami na policzkach. – O czym wy mówicie? – sir Gardner miał zdumiony wyraz twarzy. – Chodźmy, zaraz wam wszystko wyjaśnimy – Martin pociągnął ojca za rękę i cała rodzina pobiegła do miejsca, z którego wciąż dochodziły dzikie okrzyki.

– Gregory, uwolnij mnie! Co się tak gapisz?! – panna Ofelia wrzeszczała. Obok niej stał Griffin i patrzył oniemiały na pannę Łyczko zwisającą głową w dół z grubej gałęzi. – No rusz się wreszcie! – krzyknęła. Próbowała unieść się i rozwiązać nogi związane grubym supłem. – Nie radziłbym tego robić! – uprzedził pilot z rozbawionym uśmieszkiem na twarzy – Bo co?! – Bo to może źle się skończyć. – Nie wymądrzaj się! – panna Łyczko warknęła rozeźlona. – Ty tu jesteś szefem – Griffin rozłożył ręce. – Ja podobno jestem zbyt niezgrabny, nie orientuję się w lesie i nie wypatruję pułapek zastawionych na

irytujące blondynki. – Ha, ha, bardzo śmieszne! – panna Ofelia nadal prowadziła konwersację głową w dół. Jej długie włosy niemal zamiatały błotnistą ziemię, a na jej policzkach pojawiły się purpurowe rumieńce. Wciąż nie mogła dosięgnąć liny krępującej jej nogi w kostkach. – Uwolnię cię, jeśli przyznasz, że nie jestem fajtłapą i jestem świetnym pilotem. – Ani mi się śni! – panna Łyczko naburmuszyła się. – Przez ciebie się rozbiliśmy! Gregory Griffin usiadł i przeciągnął dłonią po czuprynie. – Mamy czas, zaczekam – uśmiechnął się szelmowsko. – Przejdę się, a gdy wrócę, może zmienisz zdanie – wstał i zrobił zwrot, jakby miał zamiar odejść w las. – Ostrzegam przed wężami. O, chyba widzę pytona, tam, wyżej, na drzewie – wskazał palcem. – Co? Wąż? – panna Ofelia wpadła w panikę. – Nie odchodź, nie zostawiaj mnie tak! – zawołała rozpaczliwie. Spostrzegła, że pilot nie żartuje i naprawdę jest gotów zostawić ją w tym żałosnym położeniu na pastwę węży i innych wstrętnych gadów. – Powiem, co chcesz, jak mnie odwiążesz – zawołała pojednawczo. – O nie, już cię znam. Powiedz to najpierw – Griffin zażądał, udając jednocześnie, że nadal ma zamiar odejść i jeszcze tylko trochę się waha. – Dobrze, niech ci będzie! – krzyknęła panna Ofelia. – Jesteś świetnym pilotem – wydusiła przez zaciśnięte zęby Gregory zwinął dłoń na kształt trąbki i przyłożył ją sobie do ucha. – Hę? Możesz powtórzyć głośniej? Nie usłyszałem! – Do kroćset! – zirytowała się panna Ofelia. – Jesteś najlepszym pilotem, jakiego znam! Zadowolony?! – wrzasnęła. – Może być! – Griffin ukontentowany skinął głową. Wiedział, że i tak nie może liczyć na więcej. Poza tym nie pozwoliłby dłużej wisieć tak pannie Łyczko. Podszedł do niej, aby pomóc uwolnić się jej z pułapki, gdy w zaroślach rozległ się tupot wielu stóp. – Prędzej! Ktoś tu idzie! – jęknęła panna Ofelia. – Pewnie ten, kto zastawił te sidła – teraz i Griffin wpadł w popłoch. Z całą pewnością ten, kto to uczynił, nie miał dobrych intencji. – Pośpiesz się! – popędzała panna Łyczko. – Może to znowu ten przeklęty kazuar wrócił, żeby zrobić sobie ze mnie przekąskę. Gregory Griffin wdrapał się na gałąź, żeby odwiązać nogi panny Ofelii, gdy w tym samym momencie z zarośli wypadło kilka osób.

Jim z wrażenia aż przetarł oczy. W jego pułapce tkwiło jakieś dziwo. Miało rozczochrane włosy, było brudne

i umorusane i wyglądało zupełnie jak… – Panna Ofelia!!! – głośny okrzyk radości wydobył się niemal jednocześnie z pięciu gardeł należących do rodziny Gardnerów. – Stać! – sir Edmund oprzytomniał w jednej chwili na widok potężnego mężczyzny na gałęzi drzewa. – Och, ten Tarzan jest ze mną! – wykrzyknęła panna Ofelia uradowana widokiem drogich przyjaciół. – Zaraz pani pomożemy! – Jim z Martinem natychmiast do niej podbiegli. Kiedy panna Ofelia stanęła wreszcie na ziemi, uściskała dzieciaki, panią Melindę i sir Edmunda. Przedstawiła też pilota Griffina.

– Skąd się tu wzięliście? Mogłabym się spodziewać każdego w tej dżungli, tylko nie was – nie mogła się nadziwić. – Dowiedzieliśmy się o wypadku i przylecieliśmy – wyjaśniła szybko Mary Jane. – A gdzie Ania i Bartek? – rozglądała się nerwowo. Skoro panna Ofelia przeżyła katastrofę, to rodzeństwo Ostrowskich też powinno gdzieś tu być. – No właśnie, gdzie oni są? – spytał Martin. Panna Łyczko posmutniała.

– Wszyscy przeżyliśmy katastrofę, Gregory nas uratował – spojrzała na rosłego pilota z niewymuszoną wdzięcznością. – Rozszalała się ulewa, próbowaliśmy wydostać się z parku, ale zabłądziliśmy Zbudowaliśmy szałas i chcieliśmy przeczekać w nim noc. Dzieci musiały odpocząć. Gdy się obudziłam, nie było już Ani. Zaczęliśmy jej szukać, ale wtedy zniknął też Bartek – mówiła łamiącym się głosem. – Nawet wombat Feliks przepadł. Trop urywa się na bagnach, tutaj niedaleko. – Przez cały czas ich szukamy, ale potrzebny jest odpowiedni sprzęt, żeby wyruszyć na mokradła – dodał Griffin. – Sami nie damy rady. – Już ja bym dała radę! – przerwała mu panna Ofelia. – Tylko że ktoś zastawił te durne sidła – kopnęła linę. Mary Jane zakasłała zmieszana, a Jim z Martinem wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Woleli na razie nie mówić pannie Ofelii prawdy, nie mogli przecież przewidzieć, że to właśnie ona wpadnie w zastawioną przez nich pułapkę. – Jest z wami ktoś jeszcze? – panna Ofelia zwróciła się do sir Edmunda i pani Melindy – Tak, szuka was wiele osób. Jest tutaj Beata, Barbara, Jason, Adam i Ryszard. Przeczesują teren w innym miejscu – odparła pani Melinda. – Ryszard?! – jej serce zabiło gwałtowniej. – Boże, Ostrowscy pewnie umierają z niepokoju! Nie mieliśmy telefonów i w żaden sposób nie mogliśmy się z nikim skontaktować – lamentowała panna Ofelia. – Nieoficjalny komunikat głosił, że nikt nie przeżył tej katastrofy – dorzucił sir Edmund. – A fatalna pogoda uniemożliwiała poszukiwania. – Ostrowscy bardzo się ucieszą, gdy usłyszą, że żyjesz – pani Melinda wyciągała z plecaka telefon satelitarny – Tak, tylko że zgubiłam ich dzieci – panna Ofelia westchnęła strapiona i bardzo posmutniała.

Stary Geoffrey wszedł do chaty ukrytej głęboko na niedostępnej wysepce pośrodku mangrowego lasu. Idący z nim mały chłopiec niósł dzbanek ze świeżą wodą, którą dopiero co nabrał z czystego jak kryształ źródełka. – Czy oni wyzdrowieją? – zapytał z troską w głosie. Jego dziadek, stary Aborygen, mieszkający na tych bagnach od bardzo dawna, pogłaskał swojego wnuka po kędzierzawej, ciemnej głowie i odrzekł: – Dałem im lekarstwo, gorączka ustąpiła i wkrótce będą całkiem zdrowi.

Po tych słowach razem z wnukiem wszedł do chaty, w której na posłaniu z gałęzi i liści leżała dwójka dzieci. Byli do siebie bardzo podobni i mieli prawie identyczny kolor włosów. Można się było od razu domyślić, że są rodzeństwem. Aborygeński chłopiec podszedł najpierw do dziewczynki. Miała spieczone usta i wymizerowaną buzię po trawiącej ją gorączce. David przyłożył dłoń do jej czoła, było chłodne. Dziadek miał rację, temperatura ustąpiła. Dziewczynka poruszyła się, a po chwili otworzyła oczy. – Pić! – wyszeptała. David natychmiast podał jej do ust dzbanek z wodą. Kiedy dziewczynka zaspokoiła pragnienie, rozejrzała się z niepokojem. Nie miała pojęcia, skąd wzięła się w tej chacie, dlaczego jej brat leży obok niej i nadal jest nieprzytomny, i kim są pochyleni nad nią ludzie. Skąd wzięli się tutaj Aborygeni? Gdzie jest panna Ofelia i pilot Gregory Griffin? A może ci ludzie wyrządzili im jakąś krzywdę? – Leż spokojnie – przykazał jej gestem chłopiec. Starzec kucający za nim wnikliwie przypatrywał się białym dzieciom. Dziewczynka wciąż nie znała jego zamiarów. Jego czarne, nieprzeniknione oczy nie zdradzały niczego. Tliła się

w nich jedynie jakby odrobina smutku. – Gdzie ja jestem? Co zrobiliście mojemu bratu? Bartek, obudź się! – potrząsnęła brata za rękę. Ania nie pamiętała zupełnie nic. Nie wiedziała, w jaki sposób znalazła się w tym miejscu. Przypominała sobie jedynie tę noc, którą spędzali po katastrofie samolotu w szałasie wraz z panną

Ofelią i Griff inem. Ania w nocy przebudziła się, usłyszała jakąś przedziwną melodię i ruszyła za nią. Nie pamiętała, jak długo szła nocą przez dżunglę, ale chyba natknęła się na jakieś bagna. Miała ze sobą Feliksa, wszystkie pozostałe wspomnienia pozostawały jakby za grubą kurtyną, której nie mogła odsłonić. – Gdzie jest mój wombat? – zapytała cichym, lecz znacznie już mocniejszym głosem i wodziła po szałasie wzrokiem. Feliks, jakby tylko czekał aż dziewczynka się obudzi. Wskoczył nagle na jej posłanie i przytulił się do niej mocno. Aborygeński chłopiec roześmiał się serdecznie na ten widok, a w jego oczach zamigotały wesołe iskierki. Na twarzy starego Geoffreya również zawitał uśmiech. Zwierzątko przełamało pierwsze lody w kontakcie tych obcych sobie ludzi. Śmiech obudził wreszcie i Bartka. Był tak samo zdezorientowany jak Ania i tak samo niewiele pamiętał.

Następnego dnia Bartek z Anią czuli się już znacznie lepiej. Gorączka, która ich trawiła, minęła. Oboje nadal nie pamiętali, w jakiś sposób dostali się do chaty

Aborygenów. Dopiero mały David łamaną angielszczyzną wyjaśnił, że razem z dziadkiem znaleźli najpierw nieprzytomną Anię, a później Bartka. Bardzo zdziwili się widząc na moczarach białe dzieci. Zastanawiali się, co z nimi zrobić. – Dziadek stwierdził, że jesteście chorzy i macie gorączkę – opowiadał. – Wcześniej byliśmy całkiem zdrowi – zdziwił się Bartek. – Nie jesteście przyzwyczajeni do bagien – orzekł krótko mały David. – Ja na pewno nie jestem przyzwyczajona do tych komarów i much – Ania oganiała się ręką od wyjątkowo natrętnych owadów. – Mieliśmy wypadek, potem cały czas padało, byliśmy mokrzy, głodni i bardzo zmęczeni. I zabłądziliśmy – tłumaczył powoli Bartek, a David kiwał głową na znak, że wszystko rozumie. – On ma rację, tak naprawdę musieliśmy zachorować już w nocy, zanim wyszłaś z szałasu – Bartek zwrócił się do siostry. – A ta muzyka? Pamiętam dziwną muzykę – to było ostatnie wyraźne wspomnienie Ani. – No właśnie, ja też ją słyszałem! Potrafisz nam to wytłumaczyć? Skąd ta pieśń, którą słyszeliśmy w lesie? Czy to wy ją śpiewaliście? David wzruszył ramionami. – Czasem duchy śpiewają – odrzekł enigmatycznie. – Duchy? – Ania odruchowo przysunęła się bliżej brata. – Duchy lasu i duchy przodków – uzupełnił chłopiec. Po czym, najwyraźniej unikając dalszej rozmowy, zaczął bawić się z Feliksem. Bartek przez moment nad czymś się zastanawiał. Po chwili wyciągnął z kieszeni trzy pomięte karty, wybrał damę pik i pokazał ją Davidowi. – A może tę pieśń śpiewały duchy Diamentowej Doliny. Słyszałeś coś o niej? – pokazał narysowany na karcie diament. – Wiesz, gdzie ona się znajduje? Chłopiec przyjrzał się uważnie. – Tego właśnie szukaliście na moczarach? To dlatego tutaj przybyliście? Szukacie doliny? – zapytał poważnym tonem. – Na mokradła trafiliśmy przypadkiem – odparła Ania. – Rozbił się nasz samolot i zagubiliśmy się w lesie, już ci mówiliśmy. W nocy usłyszałam tę pieśń i poszłam za nią. Zaprowadziła mnie nad bagna, a potem zachorowałam i nic już nie pamiętam. Mój brat poszedł mnie szukać i jego spotkało to samo. Obudziliśmy się w waszej chacie. Ale prawdą jest, że szukaliśmy wcześniej Diamentowej Doliny. Właśnie dlatego chcieliśmy tutaj przylecieć. – Tego obawiał się mój dziadek. – Czego? – zapytał Bartek, ale David nie odpowiedział na to pytanie. Popatrzył na kartę z damą pik i powiedział: – Znam to miejsce. – Naprawdę? – ucieszyła się Ania. – Zaprowadzisz nas tam? Chłopiec przez chwilę namyślał się.

– Dobrze. Zaprowadzę was. Mówił to jednak bez entuzjazmu. – Przygotuję łódkę – powiedział i wyszedł z chaty

Podróż przez namorzynowy las zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Świetliste promienie słońca prześwitywały przez korony drzew, a wystające z zielonkawej wody korzenie tworzyły istne labirynty. Ania mogłaby się założyć, że mieszkają w nich stworzenia i duchy z aborygeńskich legend. Była w stanie uwierzyć, że to one śpiewały tę przejmującą pieśń, którą słyszała wraz z Bartkiem. Nagle, tuż obok łódki, którą płynęli, olbrzymi krokodyl zarzucił ogonem i kłapnął paszczą, a potem zanurzył się pod wodą. Ania z niepokojem obserwowała pomarszczoną powierzchnię mokradła. Nawet Feliks, który drzemał na stopach dziewczynki, poruszył się niespokojnie. Gdyby krokodyl zechciał się wynurzyć obok ich niewielkiej łodzi, z pewnością by ją przewrócił. – Nie zaatakują nas? – Bartek wskazał wystające spod wody nieruchome źrenice. David milczał, czym wcale nie poprawił samopoczucia Ani i Bartka. Trudno było powiedzieć, ile tak naprawdę czasu upłynęło, nim łódka dopłynęła do kamienistego brzegu. – Daleko jeszcze? – spytała Ania. David pokręcił przecząco głową. – Już blisko.

Owe „blisko” oznaczało jeszcze prawie godzinny marsz wzdłuż rwącego strumienia między dwoma wzgórzami. Ania poczuła się bardzo zmęczona. Niedawna gorączka znacznie nadwątliła jej i tak już szczupłe siły. Wreszcie David zatrzymał się i rzekł z powagą: – To tutaj – stanął przed olbrzymim, wiekowym drzewem. Bartek otarł pot z czoła. Jego serce biło jak szalone. Nagle Ania wykrzyknęła: – Zobacz! Tu są jakieś inicjały! Bartek podszedł do drzewa. W grubym pniu wciąż były widoczne dwie litery: W D – Ktoś tu był przed nami! Coś ci przypominają te litery? – Ania patrzyła na brata. – William Dickins? – Bartek był tak samo zdumiony jak Ania. – Czy był tu już jakiś Europejczyk? – spytał aborygeńskiego towarzysza. Chłopiec nie odpowiedział. Albo nie chciał, albo nie zrozumiał pytania. Uchylił za to olbrzymie, soczyście zielone liście, jakby otwierał magiczne wrota. Feliks wbiegł pierwszy.

Ania z Bartkiem wstrzymali oddechy i wymienili ze sobą szybkie spojrzenia. Po chwili znaleźli się w niezwykłym miejscu. Była to niewielka dolina ukryta pod kopułą gigantycznych eukaliptusów, znacznie przewyższających nawet sekwoje. Wypływał z niej malowniczy strumień spływający kaskadami ze wzgórza. Wystarczyło, że Bartek trącił nogą byle jaki kamień, a pod nim zaraz ukazywał się ogromnych rozmiarów diament. Było ich całe mnóstwo. Dolina niemal lśniła w blasku słonecznych promieni prześwitujących przez gęste listowie. Nieoszlifowane kamienie miały imponujące rozmiary, a ich niezliczona ilość

przyprawiała o zawrót głowy. Bartek z Anią od razu wiedzieli, że Diamentowa Dolina jest bezcenna. Olbrzymie bogactwo, jakie skrywała, było wprost niewyobrażalne. – Jak tu pięknie – Ania szeptała z zachwytem. Powietrze wypełniały mieniące się drobinki diamentowego pyłu. – Kurczę blaszka! – Bartek czuł się równie oszołomiony. Widział wiele skarbów, ale Diamentowa Dolina nie dawała się porównać z niczym, co widział do tej pory Ania usiadła na ziemi, wyciągnęła ze swojej torby Kronikę Archeo i ocalałym,

króciutkim ołówkiem zaczęła w niej szkicować. W tym czasie jej brat chodził po dolinie i co rusz wykrzykiwał: – O kurczaki, jaki ten duży! – zaraz jednak znajdował jeszcze większy diament i wykrzykiwał jeszcze głośniej: – Nigdy czegoś takiego nie widziałem! Feliks chodził za nim i jak piesek obwąchiwał każde jego znalezisko. Ania roześmiała się. Bartek był naprawdę podekscytowany Oderwała na chwilę wzrok od swojego rysunku i popatrzyła na Davida, który siedział nad szemrzącym strumykiem. W jego oczach dostrzegła coś szczególnego. Aborygeński chłopiec głaskał pień starego eukaliptusa i nucił cichutko jakąś pieśń, jakby żegnał się ze starym, ukochanym przyjacielem. Ania w lot pojęła, co się stało. Podbiegła do brata, pociągnęła go za rękę i ruchem głowy wskazała chłopca. W pierwszym momencie Bartek nie zrozumiał, o co siostrze chodzi. – Ładnie śpiewa – mruknął i dalej gładził rękoma kolejne diamenty. – Nie o to chodzi – zaoponowała Ania. – A o co? – Bartek nadal nie odrywał wzroku od drogocennych kamieni. – O nas! Tym razem Bartek uniósł głowę i baczniej przyjrzał się siostrze, a potem zerknął na aborygeńskiego przyjaciela. – Rozumiesz? – Ania nieznacznie skinęła głową na Davida i całą dolinę. – To jest jego dom – powiedziała z naciskiem. – Te diamenty nie mają dla niego żadnej wartości. On kocha to miejsce. Jeśli komuś powiemy o tej dolinie, David straci dom! – Ania szeptała gorączkowo. – To dlatego jego dziadek był taki smutny, gdy dowiedział się, czego szukamy! Bartek westchnął. Zupełnie o tym nie pomyślał. Diamentowa Dolina była tylko kolejną zagadką, którą pragnął rozwiązać, kolejnym skarbem, który pragnął odnaleźć. – Wiesz, jak wygląda kopalnia diamentów? – Ania szeptała dalej. – Jasne – Bartek pokiwał głową. Na miejscu pięknej doliny porośniętej tropikalnymi drzewami, pośród których żyły zapewne rzadkie i być może jeszcze nawet nie odkryte gatunki zwierząt, wyobraził sobie ogromną dziurę w ziemi. Nie miał złudzeń co do tego, że jeśli tylko ujawnią położenie doliny, natychmiast zjawią się tu buldożery, wytną drzewa, zniszczą wszystko i przystąpią do wydobycia diamentów. A David i jego lud stracą dom, który kochają. Bartek jeszcze raz westchnął głęboko. Zdecydowanie nie chciał przykładać do tego ręki. Podszedł do małego przyjaciela i powiedział do niego poruszony: – Słuchaj, nie pozwolimy, żeby ktoś zniszczył tę dolinę. Aborygeński chłopiec spojrzał mu przenikliwie w oczy, jakby umiał czytać w myślach i sprawdzał, czy Bartek mówi prawdę. Biali ludzie nazbyt często nie

dotrzymywali słowa. Lecz Bartek nie kłamał. Wiedział, że kiedyś i tak ktoś pewnie odnajdzie to miejsce, ale oni z Anią będą przynajmniej mieli czyste sumienia. – Nie chcemy pozbawiać waszego plemienia domu – jeszcze raz powtórzył z naciskiem. – I tak nie macie tutaj łatwego życia. Cieszymy się, że odnaleźliśmy tę dolinę, ale nie powiemy o niej nikomu, kto chciałby ją zniszczyć – jeszcze raz zapewnił Bartek. David uśmiechnął się. – Czy możesz nas zaprowadzić do jakiejś drogi, żebyśmy mogli wrócić do naszego domu? – zapytała Ania. – Bardzo tęsknimy za rodzicami i za panną Ofelią, i za naszą ciocią Basią. Wombat chrząknął, jakby chciał powiedzieć, że on również tęskni już do rodzinnej Tasmanii. – Dobrze – zgodził się David. – Ale dopiero jutro, bo czeka nas daleka droga. – Jasne, co to dla nas! – zaśmiał się Bartek. Miał wrażenie, że już całe wieki mieszka w tych dzikich, australijskich ostępach.

– Nadchodzi zmierzch i nadal nic – martwiła się pani Beata. Wraz z mężem i kuzynką Barbarą oraz Jasonem na łodzi przystosowanej do pływania po mokradłach przeszukiwali rozległe bagna. Niedaleko nich płynęli Gardnerowie, a w trzeciej łodzi panna Ofelia z Ryszardem Ostrowskim i Gregorym Griffinem. Oprócz nich poszukiwania prowadziła również wyspecjalizowana grupa ratowników. Sir Edmund zrobił zwrot na północ. Pozostałe łodzie ruszyły na wschód i na zachód. – Nie jest dobrze – mruknął sir Gardner do żony, tak by dzieci tego nie słyszały. – Mokradła robią się trudne do przebycia. Dalej już się nie przedrzemy Będziemy musieli przerwać poszukiwania. – Jak my to powiemy naszym dzieciom? – westchnęła pani Melinda, z troską patrząc na chłopców i Mary Jane, którzy przez lornetki wypatrywali śladów swoich najlepszych przyjaciół. Wreszcie na mokradłach zapadał zmrok, a ekipy poszukiwawcze zostały zmuszone do przerwana pracy. Ratownicy byli smutni i przygnębieni. Wiedzieli, że zaginionych dzieci nie uda się już odnaleźć. Nie miały szans na bagnach, nikt nie miałby – Nadchodzi ulewa, trzeba się stąd wycofać w bezpieczne miejsce – jeden z ratowników podszedł do państwa Ostrowskich. Jim z Martinem omal nie wybuchnęli płaczem na te słowa. Mary Jane wciąż nie mogła uwierzyć, że cała ta historia mogłaby zakończyć się tak tragicznie – Zaczekajmy jeszcze chwilę! – błagała. Pani Beata spojrzała na nią z wdzięcznością. – Czekanie nic tutaj nie pomoże – powiedział z naciskiem dowodzący akcją poszukiwawczą Malcolm West.

– Cicho! – panna Ofelia przerwała mu. – Bardzo mi przykro, ale chyba będziecie państwo musieli pogodzić się z… – podjął dalej West. Wiedział, że to trudne, ale musiał przekonać tych ludzi, że już zapewne nie ma kogo szukać. – Powiedziałam cicho! – zgromiła go wzrokiem panna Ofelia. – Słyszycie? Wszyscy popatrzyli zdumieni na pannę Łyczko. Na bagnach głośno rechotały żaby, nieznośnie cykotały cykady, a las wydawał setki dziwnych, trudnych do rozpoznania dźwięków. – O co ci chodzi? – zapytał Ryszard. – Coś jak plusk wody… Malcolm West popatrzył na nią ze współczuciem. – To krokodyle – Proszę się uciszyć! To nie są krokodyle! To… łódź! – Ale wszystkie łodzie już wróciły – odparł West. – No właśnie! – Mary Jane podskoczyła i pędem ruszyła na brzeg mokradła.

Po chwili już wszyscy słyszeli cichy, lecz miarowy plusk wody. – Ktoś tu płynie – Jim aż wstrzymał oddech. Unoszące się nad wodą gęste kłęby mgły i olbrzymie mangrowce wciąż zasłaniały niewidzialną łódź.

Aż wreszcie… – To oni! – krzyknęła pani Beata, której serce i przeczucie podpowiadało, że to właśnie Ania i Bartek. – Nasze dzieci! Teraz już wyraźnie z bagiennych oparów wyłoniła się łódź, a w niej zarysowały się cztery sylwetki. Jeszcze kilka nieznośnie długich, pełnych napięcia chwil i prastarą puszczą wstrząsnął wielki i głośny okrzyk radości: – To oni! Ania, Bartek! Wkrótce łódź przybiła do brzegu. Siedział w niej wiekowy, pomarszczony Aborygen i jego mały wnuczek, a obok niego cali i zdrowi młodzi Ostrowscy. Był z nimi nawet wombat Feliks.

– Gdyby nie Aborygeni, zginęlibyśmy z Anią! – Bartek kolejny raz opowiadał całą historię od momentu zaginięcia. Chociaż rodzice i wszyscy pozostali wylewnie dziękowali staremu Geoffrey’owi oraz jemu wnuczkowi i pytali, w jaki sposób mogą się odwdzięczyć, Aborygeni niczego nie chcieli. Pożegnali się i odpłynęli. Ania długo patrzyła na niknącą w mroku łódkę. David podniósł jeszcze rękę i po raz ostatni ją pozdrowił. – Jak tam było? – spytał Jim, mając na myśli aborygeńską osadę.

– Całkiem fajnie – odparła z uśmiechem Ania. – Chociaż ty byś tam pewnie długo nie wytrzymał – roześmiała się. – Dlaczego żyją na tych mokradłach? To okropne miejsce! – wzdrygnął się Jim. – Zaszyli się tam z dala od cywilizacji, bo tylko tam mogą żyć tak, jak chcą – odrzekł Bartek. – Wybrali taki styl życia i czują się tam wolni. Miasto im nie odpowiada. – I tak bez komputerów i internetu? – Jim nie potrafił sobie tego wyobrazić. – Najwyraźniej można żyć bez komputerów – zaśmiała się Mary Jane – Ale jak to? – Jim wciąż się dziwił. – Nie mają dostępu do wszystkich naszych informacji! – Wiedzę potrzebną im do przeżycia mają w swojej głowie – wtrąciła się panna Ofelia, która akurat przechodziła obok dzieci. – Wielu waszych rówieśników ma ogromny dostęp do wiedzy, ale i tak wcale z tego nie korzysta – wzruszyła ramionami i podeszła do Ryszarda Ostrowskiego, który widząc miny dzieci, szybko zawołał pannę Łyczko. – Dobrze, że nie palnęła nam kazania o grach – Jim przewrócił oczami. – Gdyby nie wujek Ryszard, na pewno by nas jeszcze podręczyła – zaśmiała się Ania. – Wasz wujek jest chyba trochę zazdrosny o Griffina – szepnęła Mary Jane. Dzieci spojrzały ukradkiem na Ryszarda Ostrowskiego, który przy rosłym pilocie wydawał się nieco mniejszy niż zwykle. Rzeczywiście, łypał na Australijczyka podejrzliwym wzrokiem za każdym razem, gdy ten coś wesoło zagadywał do Ofelii. – Ciekawe, co z tego wyniknie – zachichotała Mary Jane. – E, tam! Lepiej powiedzcie, co z Diamentową Doliną! – domagał się z wypiekami na policzkach Martin. – Pst! – Bartek położył palec na ustach i rozejrzał się nerwowo, czy nikt z dorosłych nie usłyszał tego pytania. – Hej! Wy coś wiecie! – Mary Jane zaszeptała zaintrygowana zachowaniem przyjaciół. – Odnaleźliśmy ją – wyszeptała Ania. – Co? – wyrwało się Martinowi. – Ciszej! – Mary Jane syknęła na brata. – Gdzie? Mówcie coś więcej!

Ania z Bartkiem rzucili kilka ukradkowych spojrzeń w kierunku dorosłych, wciąż zajętych opowiadaniem sobie przebiegu ostatnich wydarzeń. Dzieci odeszły jeszcze kilka kroków, ale tak, żeby nie wzbudzać zaniepokojenia rodziców. – Kiedy zachorowaliśmy na mokradłach, znaleźli nas Aborygeni i uratowali. Pokazałem Davidowi kartę, tę od Alice, i spytałem o Diamentową Dolinę. Nie sądziłem, że będzie coś o niej wiedział. – David zaprowadził nas do doliny! – Ania nie wytrzymała i przerwała bratu. – Widzieliście ją? Gdzie ona jest? – Możemy też ją zobaczyć? – bliźniacy niecierpliwili się. – Z tym jest pewien problem – Bartek westchnął. – Dlaczego? – chłopcy czuli się zwiedzeni jego tonem. – Chyba zaczynam się domyślać – Mary Jane popatrzyła uważnie na przyjaciół. – Diamentowa Dolina znajduje się na terenie Aborygenów, prawda? – Właśnie – Ania pokiwała głową. – No i co z tego? – Jim i Martin nie mogli pojąć, w czym tkwił problem. – Nie rozumiecie? – Ania szeptała do bliźniaków. – Jeśli komuś powiemy o tej dolinie, Aborygeni stracą swoją ziemię. To jest ich dom! Chcielibyście stracić swój

dom? – spytała obrazowo. Martin z Jimem popatrzyli na siebie. – Chyba nie – mruknęli. – Z tych diamentów nie mieliby pewnie ani grosza. A straciliby wszystko, co mają i kochają – przekonywał Bartek. – Macie rację – przyznała Mary Jane. – Obiecaliśmy, że nie powiemy o istnieniu Diamentowej Doliny. – Rozumiemy. Ale trochę szkoda, że nie mogliśmy jej zobaczyć – westchnął z żalem Martin. – Na razie mogę wam ją pokazać tylko tak… Ania wyciągnęła podniszczoną Kronikę Archeo i otworzyła ją na stronie, na której namalowała Diamentową Dolinę. Jim i Martin pochylili się nad Kroniką. – Wyobrażam sobie, jak pięknie musi wyglądać w rzeczywistości – rozmarzyła się Mary Jane. – Może jeszcze kiedyś będzie okazja i będziemy mogli zobaczyć ją wszyscy razem – dodał krzepiąco Bartek.

– Pewnie, dolina nie zając, nie ucieknie! – zaśmiała się cichutko Mary Jane. – Ale na pocieszenie, mamy coś dla was – Bartek zrobił tajemniczą minę. Wombat Feliks, którego Martin trzymał w ramionach, również prychnął wesoło, jakby i on nie mógł doczekać się niespodzianki. – Podobno dziewczyny kochają diamenty – Bartek zaczął, patrząc na Mary Jane. – Powinien ci się spodobać – wyciągnął z kieszeni kamień wielkości śliwki węgierki. Mary Jane otworzyła usta ze zdumienia. – Czy to… – O kurczę pieczone! – Martin i Jim byli równie zdumieni. – Ale musicie dochować tajemnicy! – poprosiła Ania. – Oczywiście – Mary Jane szybko schowała nieoszlifowany diament do swojej torby. – Później obejrzymy go dokładniej – obiecała swoim młodszym braciom. Kątem oka zauważyła bowiem, że panna Ofelia zerka w ich stronę. – Dziękuję za ten klejnocik. Ale i tak najbardziej cieszę się z tego, że żyjecie i że wszystko dobrze się skończyło – Mary Jane podeszła do Bartka, wspięła się na palce i pocałowała go. – Ja też się bardzo cieszę! – Bartek uściskał Mary Jane. – O nie, oni znowu swoje, blee! – Jim i Martin wykrzywili buzie – Urwisy z was, ale też się cieszę, że znowu was widzę – Ania roześmiała się i nim bliźniacy zdążyli się zorientować, dała każdemu z nich całusa. Chłopcy zdębieli i w jednej chwili obaj oblali się czerwonymi rumieńcami. Bartek z Mary Jane parsknęli śmiechem. Tę wesołą wymianę czułości i drobnych uszczypliwości przerwali rodzicie. – Dzieci! Wracamy! – zawołała pani Melinda. – Chodźcie, chodźcie! – wujek Ryszard machał ręką. – Niedługo znowu będzie padać. Lepiej, żeby nas już tu wtedy nie było. Bartek, Mary Jane, Ania i wombat Feliks ruszyli pierwsi. Za nimi poszturchując się szli Jim z Martinem. Bracia kłócili się między sobą zawzięcie: – To mnie najpierw pocałowała! – Nieprawda! A właśnie, że mnie! – Głupi jesteś! Po chwili wsiedli do samochodów terenowych i w lesie zapadła cisza. Pół godziny później, pierwsze delikatne krople deszczu zaszemrały na liściach, a na moczarach, nad którymi unosiła się błękitnawa mgła, rozległa się dziwna, niepokojąca pieśń…

Z Kronik Archeo

Jak dobrze znowu widzieć mamę i tatę! Kiedy zgubiłam się na bagnach i byłam chora, myślałam przez moment, że już nigdy ich nie zobaczę. Czuję się już dobrze. Bartek także jest zdrowy. Jesteśmy tylko trochę zmęczeni, ale bardzo szczęśliwi. Odnaleźliśmy Diamentową Dolinę! Ale tym razem nasze odkrycie musi pozostać w tajemnicy. Obiecaliśmy to Davidowi i jego dziadkowi. Odstawiliśmy kamper do wypożyczalni i samolotem wróciliśmy na Tasmanię do domu cioci Basi. Przyjechała również Alice i jej babcia Carmen. Urządziliśmy wspaniałe barbecue. Była również Ann Summer i Ada Głuchowska z mamą i siostrą. Dzięki Adzie policja zatrzymała kapitana Chadwicka, który porzucił nas na rafie. Razem z nim ujęto pewnego właściciela zakładu pogrzebowego Larrego Fischa. To on zlecił kapitanowi, aby nas zostawił. Wydało się, że Fisch również chciał odnaleźć Diamentową Dolinę. Pomagała mu pewna Miranda. Śledztwo doprowadziło policję także do niejakiego pana T. To bardzo tajemnicza postać. Na razie nie wiadomo, kim jest i gdzie się ukrywa. Wymyka się policji i zaciera za sobą ślady niczym człowiek widmo. Ania

Pan T. śpieszył się na lotnisko w Melbourne. Kiedy wysiadł z taksówki, rozejrzał się, czy nikt go nie śledzi, a potem skierował się do hali odlotów. Zostało mu zaledwie kilka minut. Nie mógł się spóźnić. Agent Pears został już zatrzymany. Nie znał co prawda prawdziwej tożsamości pana T., ale to nie gwarantowało mu bezpieczeństwa. Pan T. musiał natychmiast opuścić Australię. Jego poszukiwania Diamentowej Doliny zakończyły się fiaskiem. Nikt nie odnalazł doliny. Nawet ten głupi grabarz Larry Fisch, który tkwił już w więzieniu. Dobrze, że agent Pears zdołał w porę ostrzec pana T. Dzięki temu zdąży uciec i już nigdy więcej jego stopa nie postąpi na południowej półkuli. Do końca swoich dni pozostanie w Anglii.

Pan T. pomyślnie przeszedł kontrolę bagażową. Serce zabiło mu gwałtowniej, gdy kontroler przez moment przyglądał mu się jakby nieco dłużej niż pozostałym pasażerom. Najwyraźniej jednak wszystko było w porządku, ponieważ panu T. bez przeszkód udało się dotrzeć do wnętrza samolotu. Z ulgą zajął swoje miejsce i z niecierpliwością oczekiwał na start. Kiedy stewardesa zaczęła przedstawiać pasażerom procedury bezpieczeństwa, pan T. zezłościł się.

– No już, dalej! Startujcie! Każdy głupi wie, jak zapiąć pasy! – wykrzykiwał, jakby paliło mu się pod fotelem. Żeby nie wzbudzać podejrzeń, wykupił bilet w klasie turystycznej, czego zaczynał trochę żałować. Było mu duszno i niewygodnie. Wreszcie samolot ruszył i z wolna zaczął się toczyć na pas startowy. Pan T. uśmiechnął się rozluźniony. Już chciał zamknąć oczy, by zapaść w drzemkę, gdy nagle samolot wyraźnie zwolnił. Potem zatrzymał się zupełnie, a do wejścia podjechały schody. – Co się dzieje? – pasażerowie zaczęli się denerwować.

– Jakaś usterka? – niektórzy byli gotowi natychmiast opuścić pokład i już sięgali po swoje podręczne bagaże. – Wszystko jest w porządku – zapewniały z miłymi uśmiechami stewardesy. – Przepraszamy państwa za to małe zamieszanie. Otrzymaliśmy z wieży kontrolnej polecenie, aby wstrzymać start – rzekła jedna z nich spokojnym tonem. Po tych słowach na pokład weszło kilku policjantów. Rozejrzeli się, po czym skierowali się do miejsca, w którym siedział pan T. – Lord Albert Cavendish? – jeden z policjantów spytał retorycznie. – Jest pan aresztowany! – oświadczył groźnie Lord był tak zszokowany, że nawet nie zaprotestował i nie próbował łgać. Jedyne, co zdołał z siebie wykrztusić, to zdumione pytanie: – Skąd wiecie, kim naprawdę jestem? Na szukanie odpowiedzi miał mieć odtąd wiele czasu.

– Nieprawdopodobne, że Albert Cavendish zlecił pozbycie się waszego taty i wujka! A nas chciał ukatrupić pająkiem! Przecież byłam u niego i nie zorientowałam się, że ma chrapkę na Diamentową Dolinę! Ale byłam głupia! – Mary Jane chodziła w kółko po ogrodzie Barbary Lawson. Naprzeciw niej siedzieli na ławce jej bracia oraz przyjaciele. Pozostali goście już odjechali. – Dałam się wywieźć w pole jak zwykła idiotka! A myślałam, że to ja jestem sprytna! – Nie bądź dla siebie taka surowa – zaoponował Bartek. – Skąd mogłaś wiedzieć, że ta historia tak się potoczy – Nie wiem – Mary Jane wzruszyła ramionami. – Ale mam takie poczucie, że coś mogłam zrobić. – Daj spokój. I tak przecież bardzo nam pomogliście – Ania również starała się pocieszyć przyjaciółkę. – Myślicie, że naprawdę nikt się nie dowie, no wiecie, o czym? – Jim zniżył głos i mrugnął znacząco okiem. – Diamentowa Dolina będzie naszą słodką tajemnicą – szepnęła Ania. – A ta Alice, czy można jej ufać? – Mary Jane zapytała z rezerwą. Jak zwykle była trochę zazdrosna, o każdą dziewczynę, która w jakikolwiek sposób interesowała się Bartkiem. – Na pewno nikomu nic nie powie – Ania zapewniła, ratując tym samym brata z opresji. Wiedziała, że jeśli Bartek zaświadczy za Alice i będzie starał się wykazać, że jest fajną dziewczyną i można jej zaufać, Mary Jane będzie jeszcze bardziej się boczyć. – Może pójdziemy zobaczyć, jak się mają zwierzęta wujka Jasona? – zaproponowała.

– O tak, super! – Martin zerwał się z miejsca. – Pomożemy mu nakarmić strusie. Nawet Jim, który nie pałał aż tak wielką miłością do flory i fauny jak jego brat, tym razem z ochotą pobiegł za nim. Karmienie strusi i innych zwierząt było wielką frajdą. Wujek Jason bardzo cieszył się, widząc ekipę młodzieży chętną do pomocy. Każdemu prędko przydzielił jakieś zajęcie. Wśród ogólnego gwaru i śmiechu nikt nie zwrócił uwagi na to, że Jim z Martinem szeptają o czymś między sobą i ciągle chichoczą. Wszystko wyjaśniło się nocą. Była to ostania noc na Tasmanii, zarówno dla

Gardnerów, jak i dla Ostrowskich. Kiedy panna Ofelia udała się do swojego pokoju, żeby położyć się spać, całym domem wstrząsnął jej głośny wrzask. Gdy przerażeni domownicy wybiegli ze swoich sypialni, ujrzeli na schodach pannę Łyczko w szlafroku i w dziwnym ręczniku na głowie. Wrzeszczała jak opętana i potrząsała głową. – Zabierzcie to ze mnie! Ratunku! Aaaa! – podskakiwała śmiesznie, jakby chciała zrzucić ten włochaty ręcznik na podłogę.

Dopiero, gdy wujek Jason zapalił światło, gruchnęła salwa śmiechu. – Ratujcie mnie! – panna Łyczko wciąż odprawiała dziki taniec, podskakując i tupiąc.

– Uspokój się, stój! – Kasztelan, choć krztusił się ze śmiechu, postanowił pomóc ukochanej Ofelii. Ania nie mogła uwierzyć własnym oczom, gdy dziwny ręcznik na głowie panny Łyczko okazał się wczepionym w jej włosy misiem koala. – Skąd ta bestia wzięła się w moim pokoju?! – ryknęła panna Ofelia, gdy koala bezpiecznie wylądował w ramionach Ryszarda Ostrowskiego. – Zlazł mi na głowę z szafy! Czy ja wyglądam na drzewo? Czy ja jestem eukaliptusem? – pytała dramatycznie. – Nie mam pojęcia skąd ten misiek wziął się w twoim pokoju – Barbara Lawson poczuła się trochę głupio. – Chyba się domyślam, jak się tam dostał – pani Melinda zmarszczyła brwi i popatrzyła groźnie na Jima i Martina. – Całą wieczność zajęłoby mu przejście z lasu do tego domu – panna Ofelia groźnie ściągnęła brwi. – Ktoś mu pomógł w tej podróży!

– Chłopcy, to było bardzo nieodpowiedzialne – zagrzmiał sir Edmund. – Koala mógł zranić pannę Ofelię. Przecież widzicie, jakie ma pazury!

Koala należy do gatunku torbaczy. Żyje jedynie w Australii Większą część życia spędza na gałęziach drzew eukaliptusowych. Rzadko pije wodę, wystarcza mu wilgoć zawarta w liściach. Choć nazywany jest misiem, nie ma nic wspólnego z niedźwiadkami.

– Ale ten miś był łagodny – tłumaczył się Jim. – To był pomysł Martina! – Wcale nie! – zaprotestował brat bliźniak. – Ja za to wcale nie będę łagodna! – ich mama pogroziła palcem. – Przepraszamy! Już nigdy więcej to się nie powtórzy! – gorliwie zapewniali bliźniacy. – Nie myślcie jednak, że kara was ominie – rzekł sir Edmund. – A teraz idźcie spać! – Wszyscy wracajmy do łóżek – powiedział profesor Ostrowski. – Czeka nas jutro długi lot. Leżąc już w pokojach, Mary Jane i Ania wciąż chichotały na wspomnienie panny Ofelii. Wujek Jason ubrał się i zabrał koalę na dwór. Znalazł ulubione drzewo eukaliptusowe misia i posadził go na gałęzi. Pół godziny później w domu Barbary Lawson zaległa cisza.

Z Kronik Archeo

Jesteśmy już w Polsce. Będziemy z Bartkiem musieli nadrobić trochę zaległości w szkole, bo przez nasze nieprzewidziane przygody z dwóch tygodni ferii zrobiły się przeszło trzy. Gardnerowie także są już w Londynie. Na pewno spotkamy się znowu latem. Diamentowa Dolina wciąż jest bezpieczna. Póki nikt się o niej nie dowie, nie powstanie tam żadna kopalnia diamentów. Nadal żal mi jednak Williama Dickinsa, który niesłusznie spędził dziesięć lat w kolonii karnej. Do tej pory nie udało nam się ustalić, co tak naprawdę stało się z nim później, gdy już zemścił się na Arthurze Cavendishu. Może kiedyś dowiemy się czegoś więcej. Mary Jane ma w swojej szkole wystawę zdjęć, które zrobiła w Australii. Szkoda, że nie mogę jej obejrzeć, ale zapewne będzie jeszcze okazja. Ann Summer przysłała nam za to zdjęcie z magazynu naukowego. Odkryła nowy gatunek chrząszcza i nazwała go na moją cześć „Annathidum ostrowskonorum”! Nie do wiary! Będę miała swojego żuczka. Ada Głuchowska zadzwoniła do mnie z Warszawy i umówiłyśmy się na spotkanie. Przyjedzie ze swoimi rodzicami do Zalesia Królewskiego. Pokażę jej nasz zamek. W szkole wszyscy ogromnie się ucieszyli, gdy wróciliśmy z Bartkiem cali i zdrowi. Moja klasa chyba jednak nie zdobędzie Pucharu Grzeczności. Gdy mnie nie było, Tomek Barański i Maciej Trzepałka zalali gabinet pani dyrektor! Piętro wyżej odkręcili w łazience kurki z wodą i zatkali zlewy. Chcieli to zwalić na klasę III b, która prowadzi w rankingu. Utrapienie z tymi chłopakami. Ania

Ania włączyła Skype’a. Po drugiej stornie czekała już na nią Mary Jane. Opowiedziała Ani o sukcesie, jaki odniosła jej wystawa fotografii w szkole. Potem wymieniły się najświeższymi nowinkami i umówiły się na kolejne wirtualne spotkanie. Ania usiadła na łóżku i przeglądała Kronikę Archeo. Poprawiła w niej kilka obrazków i odstawiła kolejny, piąty już tom na półkę. Spojrzała przez okno. Był zimny, marcowy dzień.

Ania z żalem wspominała gorące australijskie słońce, wombata Feliksa, kangury i misie koala. Pogładziła podarowany jej przez Davida aborygeński, ręcznie wykonany bumerang. Ustawiła go w widocznym miejscu na biurku, a później z ciężkim westchnieniem zabrała się za odrabianie lekcji.

Jakiś czas później, pewnego majowego dnia, nad wyspą Wolin wstał różowy świt. Pierwsze promienie słońca zalśniły na falach rzeki Dziwny. U podnóża Srebrnego Wzgórza dwóch mężczyzn pośpiesznie zasypywało głęboki dół, który wcześniej wykopali. Asystująca im kobieta uśmiechała się z satysfakcją. Miała powody do radości. W jej dłoniach spoczywało niezwykłe znalezisko. Był to przedmiot, o którym mówiła jedna ze skandynawskich sag. Jarl Olaf Trygason przywiózł go ze sobą, gdy w 982 roku przybił do brzegów Wendlandii. Kamień runiczny jómswikingów po wielu dziesiątkach lat znów ujrzał światło dzienne. Krył w sobie wielką tajemnicę. Ciąg dalszy nastąpi…